Patricia Briggs - Mercy Thompson 09 - Dotyk ognia.pdf

SAVE OFFLINE

Spis treści Karta tytułowa Seria z Mercedes Thompson Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Podziękowania Seria o Kate Daniels Karta redakcyjna Okładka

Seria z Mercedes Thompson: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

Zew księżyca Więzy krwi Pocałunek żelaza Znak kości Zrodzony ze Srebra Piętno rzeki Żar mrozu Zamęt nocy Dotyk ognia

Wampiry, wilkołaki i pradawni nigdy nie byli na farmie. Dla Nanette, która jeździła kombajnem i nie zrobiła nikomu krzywdy na farmie.

-----

Rozdział 1

P

odniosłam się na łóżku, czując naglące żelazne szpony zaciskające się wokół mojego żołądka. Zesztywniała z napięcia, nasłuchiwałam tego, co mnie obudziło, ale wczesna letnia noc była wolna od niespotykanych hałasów. Poczułam ciepłą rękę na biodrze. – Mercy? – wyszeptał Adam zaspanym głosem. Cokolwiek mnie obudziło, zupełnie nie wzruszyło mojego męża. Gdyby coś się działo, jego głos byłby rześki, a mięśnie napięte. – Coś usłyszałam – wyjaśniłam Adamowi, choć nie miałam pewności, czy to prawda. Miałam wrażenie, że coś usłyszałam, ale spałam, a teraz nie pamiętałam, co mnie tak poruszyło. Adam wypuścił mnie z objęć i wygrzebał się z łóżka. Zaczął nasłuchiwać, tak jak ja. Zrozumiałam, że porozumiewa się z resztą watahy, ale nie wiedziałam, jaką dostał odpowiedź. Byłam zwykłym członkiem stada dorzecza Kolumbii, a Adam jego Alfą. – Nikt inny w domu nie jest zaniepokojony – powiedział i odwrócił się, by na mnie spojrzeć. – Nic nie poczułem. Co słyszałaś? Pokręciłam głową. – Nie wiem. Coś złego. – Zacisnęłam pięść wokół kostura, który leżał obok mnie. To sprawiło, że Adam popatrzył mi w oczy. Zmarszczył brwi, przykucnął i delikatnie wyjął kostur z mojej ręki. – Wzięłaś go wczoraj do łóżka? – zapytał. Rozprostowałam palce i spojrzałam na kostur wilkiem. Dopóki Adam nie zwrócił na niego uwagi, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że znowu pojawił się tam, gdzie nie powinien. To pradawny artefakt – drobny pradawny artefakt, jak mi powiedziano. Kostur był ładny, ale nie kunsztowny, ot, zwykły drewniany kij zakończony zdobioną srebrną gałką. Drewno miało szarą barwę. Może tak je polakierowano, może wyblakło ze starości – a może i jedno, i drugie. Kiedy kostur po raz pierwszy poszedł za mną do domu jak bezpański szczeniaczek, wydawał się niegroźny. Ale pradawne przedmioty często nie są tym, na co wyglądają. I nawet drobne artefakty z czasem mogą nabrać mocy. Kostur miał bardzo starą magię, niezwykle upartą. Nie chciał zostać u pradawnych, kiedy próbowałam go oddać. Potem użyłam go, by zabić – a raczej on użył mnie. Zabił coś. Kogoś. I wtedy się zmienił. Nie wiedziałam, co z nim zrobić,

więc dałam go Kojotowi. Całe życie się uczę. Jedna z rzeczy, których się nauczyłam, to nie dawaj magicznych przedmiotów Kojotowi. Oddał mi kostur... zupełnie odmieniony. Kilka razy zacisnęłam i rozluźniłam pięść. Świdrujące poczucie niebezpieczeństwa ustało. Na próbę wyciągnęłam dłoń i dotknęłam kostura, ale strach nie wrócił. – Może po prostu miałam koszmar? – powiedziałam Adamowi. Może to nie była wina kostura. Mój mąż pokiwał głową i odłożył kij na komodę, która stała się jego gniazdkiem. Zamykanie go w szafie wydawało nam się niegrzeczne. Adam wrócił do łóżka i mnie pocałował – szybko i władczo. Odsunął się i spojrzał mi w oczy, żeby upewnić się, że wszystko ze mną w porządku. – Rozejrzę się dla pewności. – Odczekał, aż przytaknę, a potem zostawił mnie samą. Czekałam na niego w ciemności. Może miałam koszmar, a może działo się coś złego. Pomyślałam o rzeczach, które mogłyby rozbudzić moje instynkty – albo o rzeczach, które mnie martwiły. Coś mogło grozić Tadowi i Zee. To by wyjaśniało pojawienie się kostura w moim łóżku. Może się o nich martwił – w końcu byli pradawnymi. Przynajmniej Zee. Gdy jeden z Szarych Panów, którzy rządzili pradawnymi, ogłosił niepodległość od ludzkiego rządu, nieludzie odeszli do rezerwatów. Zee, mój stary przyjaciel i mentor w sprawach mechanikowania, został zmuszony do zamieszkania w rezerwacie Walla Walla, oddalonym o godzinę drogi od Tri-Cities. Pradawni zabarykadowali się w murach, które zbudował dla nich rząd. Przez jakiś miesiąc pozwalali ludziom domyślać się, że rezerwatów strzegą nie tylko mury. A potem rezerwat Walla Walla praktycznie zniknął, spowity iluzją i magią. Prowadząca do niego droga splątała się i urwała. Według plotek, kiedy piloci próbowali znaleźć Walla Walla z powietrza, zapominali, dokąd lecą. Na zdjęciach z satelity widniały szare plamy, o wiele większe niż teren rezerwatu. A potem wypuścili na zewnątrz swoje potwory. Pradawni, do tej pory trzymani w ryzach przez zasady, wyszli na wolność. Zginęli ludzie. Rząd próbował zatuszować sytuację, żeby nie rozsiewać paniki, ale media powoli zauważały, co się dzieje. Znów zacisnęłam dłonie na szarym drewnie kija, który leżał na moich kolanach, choć Adam dopiero co odłożył go na komodę. Kostur poruszał się, jak chciał, choć nigdy nie udało mi się go na tym przyłapać. Na początku zbytnio nie martwiłam się o Zee – potrafił o siebie zadbać. Tad i ja raz na jakiś czas mogliśmy się z nim skontaktować. Tad był synem Zee. Jako półpradawny, produkt raczej nieudanego eksperymentu Szarych Panów, mającego na celu sprawdzenie, czy dziecko człowieka i nieczłowieka może być pradawnym, Tad nie został zmuszony (ani poproszony), by

wycofać się do rezerwatu. Szarzy Panowie nie zwracali uwagi na mieszańców, przynajmniej dopóki Tad nie pokazał, że posiada silną i rzadką magię. Wtedy go zechcieli. Od tego czasu minęło siedem tygodni. Bez Tada nie mogłam uruchomić lustra, przez które porozumiewałam się z Zee. Siedem tygodni bez słowa. – Czy chodzi o Tada? – spytałam kostur, lecz ten leżał bezwładnie w moich rękach. Kiedy usłyszałam, jak Adam wchodzi po schodach, podniosłam się i odłożyłam kij na komodę.

Następnego ranka siedziałam przy stole w kuchni, kartkowałam kolejny katalog z narzędziami i maczkiem zapisywałam ceny i numery stron w moim notesie. Nie zapomniałam o wczorajszej nocy, ale nie mogłam siedzieć bezczynnie i czekać, aż wydarzy się coś strasznego. Nie miałam jak skontaktować się z Zee bądź z Tadem. Nie miałam też jak stwierdzić, czy zachowanie kostura oznaczało, że coś się dzieje, czy to mój koszmar przywołał artefakt. Z doświadczenia wiedziałam, że jeżeli coś strasznego ma się wydarzyć, wydarzy się bez względu na to, co zrobię – więc czekanie wydawało się bez sensu. Dlatego pracowałam. Wiatr poruszył kartki katalogu. Było wczesne lato, wciąż na tyle chłodne, by móc siedzieć przy otwartych oknach. Za kilka tygodni żar miał uderzyć z całą siłą, ale na razie mogliśmy ponarzekać tylko na sporadyczne wichury. Rozprostowałam stronę i porównałam specyfikacje najtańszych podnośników z drugimi najtańszymi. Udało nam się wygrzebać trochę narzędzi z mojego warsztatu, kiedy bóg wulkanu obrócił go w kupkę gruzu, chociaż żar zniekształcił sporo rzeczy, a budynek zawalił się i zniszczył resztę. Miną miesiące, zanim będę mogła otworzyć warsztat, ale na niektóre sprzęty i tak trzeba było poczekać. W tym czasie odsyłałam większość klientów do dilera Volkswagena. Kilku najstarszych – oraz najbardziej spłukanych – przyjmowałam w stodole, obok której kiedyś mieszkałam. Nie dysponowałam najlepszymi narzędziami, ale mogłam naprawiać najprostsze usterki. Na górze zabrzmiała muzyka ze słuchawek Jesse. Moja pasierbica musiała zostawić otwarte drzwi, inaczej bym nie usłyszała. Słuchawki były starym kompromisem z czasów przed Mercy. Zanim wyszłam za Adama, Jesse powiedziała mi, że jej zdaniem ojciec nie miałby nic przeciwko, gdyby puszczała na cały regulator Big Band albo Elvisa. Lubił muzykę. Ale nie taką, jak ona. Powiedziała mi też, że gdyby nie poinformowała go, iż matka pozwala jej puszczać, co tylko zechce (co było prawdą – nie można okłamać wilkołaka), pewnie nie zgodziłby się nawet na słuchawki. Wilkołaki słyszą muzykę lecącą ze słuchawek,

choć nie jest nawet w połowie tak denerwująca, jak ta lecąca z głośników. Muzyka Jesse mi się podobała – nuciłam, gdy dzieliłam narzędzia z katalogów na niechciane, chciane, ale niepotrzebne i potrzebne. Potem miałam porównać ostateczną listę z moim budżetem. Spodziewałam się, że będę zmuszona wybierać między potrzebnymi a niezbędnymi. Nad muzyką Jesse słyszałam męskie głosy omawiające budżet stada i plany na następne pół roku. Widocznie ten dzień upływał pod znakiem rachunkowości. Nasza wataha miała pieniądze na inwestycje i pomoc dla wilków w potrzebie. Mówiłam „nasza”, bo choć nie byłam wilkołakiem, to należałam do stada – co było niespotykane, ale nie aż tak przedziwne. Nie wszystkie watahy mogły pochwalić się takimi zasobami finansowymi jak my. W stadzie wilkołaków pieniądze zawsze się przydawały. Wilkołaki musiały pracować, by kontrolować swoje wilki, a nadmierny stres im w tym przeszkadzał. Brak pieniędzy wiązał się ze stresem. Niełatwo utrzymać równowagę między pomaganiem potrzebującym a zachęcaniem do lenistwa. Adam, jego drugi Darryl i Zack, nasz samotny, uległy wilk, który miał największe szanse usłyszeć, jeśli ktoś z watahy wpadnie w kłopoty – w każdym tego słowa znaczeniu – siedzieli na górze, w pokoju konferencyjnym. Biuro Adama nie pomieściłoby dwóch dominujących wilków. Nie słyszałam Lucii, jedynego człowieka w pomieszczeniu. Była z nimi, ponieważ przejęła większą część księgowości po księgowym z firmy Adama. Nie odzywała się, bo jeszcze nie czuła się w towarzystwie wilkołaków na tyle komfortowo, by się z nimi kłócić. Na szczęście Zack całkiem sprawnie wyłapywał to, czego nie mówiła, i przekazywał pozostałym, więc wszystko dobrze się układało. Mąż Lucii, Joel (wymawiane z hiszpańska „Ho-el”), westchnął ciężko i przeturlał się na plecy, tak że wszystkie jego cztery łapy znalazły się w powietrzu, a bok oparł się o dół szafek kuchennych metr ode mnie. Joel był drugim niewilkołakiem, który należał do naszej watahy. Miał czarną sierść, ale w słońcu dało się zauważyć jego pręgi. To z mojej winy dołączył do stada – choć to wydarzenie uratowało mi życie i jemu prawdopodobnie też. Nie zmieniał się w wilkołaka ani w kojota jak ja. Czasami wracał do ludzkiej postaci, a czasem przybierał formę tibicena, wielkiego, strasznego potwora, który pachniał siarką i miał świecące w ciemności ślepia. Jednak najczęściej wyglądał jak duży presa canario, pies przerażający tylko odrobinę mniej niż wilkołak, szczególnie dla tych, którzy nigdy nie spotkali wilkołaka. Liczyliśmy na to, że któregoś dnia nauczy się kontrolować przemianę i pozostanie w ludzkiej formie dłużej niż w psiej. Ale głównie cieszyliśmy się, że nie został uwięziony w ciele tibicena na zawsze. Leżąca obok niego i niemal tak samo wielka Cookie, mieszaniec owczarka niemieckiego, rzuciła mi czujne spojrzenie. Miała się o wiele lepiej, niż kiedy poznałam ją jako ofiarę przemocy uratowaną przez Joela i jego żonę. Mimo to nadal

unikała obcych i reagowała niepokojem na każdy gwałtowny ruch. Odgłosy nieznanego auta przed domem odwróciły moją uwagę od rozważania wyższości podnośnika czterokolumnowego nad dwukolumnowym. Joel wstał i zaczął nasłuchiwać. Głosy mężczyzn na górze ucichły. Nie było wątpliwości, że samochód przyjechał do nas, bo dom znajdował się na samym końcu ślepej uliczki. To nie listonosz ani kurierka – znałam ich samochody, tak samo jak samochody watahy. – Sprawdzę, kto to – powiedziałam do Joela świadoma, że Adam usłyszy moje słowa, i ruszyłam do przedpokoju z Cookie depczącą mi po piętach. W połowie drogi usłyszałam pukanie. Otworzyłam drzwi i ujrzałam Izzy, przyjaciółkę Jesse, oraz jej matkę z dużą zielononiebieską płócienną torbą w ręku. Dziewczyna zazwyczaj przyjeżdżała sama. Zastanawiałam się, czy zepsuł jej się samochód – i czy zaproponować, że nauczę ją, jak go naprawić. – Dzień dobry, pani H. – przywitała się Izzy, nie patrząc mi w oczy. – Jestem umówiona z Jesse. Gdy tylko się odezwała, Adam i jego budżetowa brygada, jak nazywał ich Darryl, wrócili do pracy. Wszyscy znali Izzy. Dziewczyna prześliznęła się obok mnie i uciekła – inaczej nie dało się tego opisać – po schodach na górę. Cookie pomknęła za nią. Suka uwielbiała Izzy. – Mercy – odezwała się matka Izzy. Za Chiny nie mogłam przypomnieć sobie jej imienia. Kiedy ja wysilałam umysł, ona mówiła dalej: – Masz chwilę? Chciałabym z tobą porozmawiać. Zabrzmiała złowieszczo, ale Izzy dopiero co czmychnęła na piętro, co wykluczało rozmowę pod tytułem: „Przykro mi, ale nie czuję się bezpiecznie, kiedy moja córka przychodzi do was, a w domu są wilkołaki”. Te i tak zazwyczaj odbywały się przez telefon. – Jasne – odparłam i zaprosiłam kobietę do środka. – Będziemy potrzebować stołu – wyjaśniła. Wskazałam kuchnię, gdzie Joel, wielki i przerażający, zajął całą podłogę. Jedyna droga do stołu prowadziła nad nim. Otworzyłam usta, żeby zwrócić mu uwagę, ale matka Izzy przestąpiła nad Joelem, jak gdyby niczym nie różnił się od labradora lub golden retrievera. Joel spojrzał na mnie, lekko urażony tą zniewagą. Wzruszyłam ramionami, rzuciłam mu przepraszający uśmiech, a potem zrobiłam to samo, co matka Izzy, która teraz siadała przy stole. Zajęłam krzesło obok niej. Odsunęła moje katalogi na bok, żeby zrobić miejsce, a potem wyciągnęła lśniący zielononiebieski notes na spirali wielkości zwykłego zeszytu, ze złotym napisem „Intrasity Living” na okładce. Położyła go na blacie delikatnie, jak gdyby był skarbem, i z powagą w głosie

powiedziała: – Życie jest krótkie, a my nie stajemy się młodsze. Co byś dała, żeby wyglądać dziesięć lat młodziej i jednocześnie dodać sobie energii? Tak właśnie działają nasze witaminy. Na rany Avona, Batmanie, pomyślałam, a niepokój ustąpił lekko zirytowanemu rozbawieniu. Padłam ofiarą marketingu bezpośredniego. Dźwięki na górze znowu ucichły, dosłownie na moment, a potem Darryl coś wymamrotał, specjalnie odrobinę za cicho, żebym nie mogła wyłapać co. Adam się zaśmiał, a potem wrócili do rozmowy o stopach procentowych. Zostawili mnie samą na pastwę losu. Zdrajcy. – Nie biorę witamin – odparłam. – Nie próbowałaś naszych – ciągnęła beztrosko. – Badania udowodniły... – Przez nie wypadają mi włosy – skłamałam, ale ona mnie nie słuchała. Kiedy kobieta radośnie świergotała o witaminach, z sypialni Jesse doszedł mnie głos Izzy: – Mercy mnie znienawidzi. Mama zamęczyła już wszystkie swoje przyjaciółki, koleżanki i znajome z siłowni, a teraz atakuje rodziców moich przyjaciół. – Nie przejmuj się Mercy – uspokoiła ją Jesse. – Poradzi sobie. Dziewczyny zamknęły się w pokoju. Wiedziałam, że z piętra ludzie nie mogli usłyszeć tego, co działo się w kuchni, chyba że ktoś zacząłby krzyczeć albo strzelać. Nie byłam jednak jeszcze na tyle zdesperowana. – Wiem, że są inne witaminy – kontynuowała matka Izzy – ale z dwunastu wiodących marek tylko nasza posiada certyfikaty dwóch niezależnych laboratoriów o braku toksyn i alergenów. Gdyby nie była matką najlepszej przyjaciółki Jesse, pozbyłabym się jej łagodnie, ale stanowczo. Albo przynajmniej stanowczo. Lecz Jesse nie miała zbyt wielu przyjaciół. Jej powiązania z wilkołakami odstraszały wielu rówieśników, a z tymi, których nie odstraszały, moja pasierbica niekoniecznie chciała się przyjaźnić. Siedziałam więc, słuchałam i potakiwałam w odpowiednich momentach. W końcu przeszłyśmy od witamin do kosmetyków. Wbrew plotkom czasami się malowałam. Głównie kiedy wiedziałam, że znajdę się w towarzystwie byłej żony Adama. – Mamy też produkt, który świetnie przykrywa blizny – oznajmiła, ostentacyjnie patrząc na białą krechę biegnącą wzdłuż mojego policzka. O mało nie odparowałam: „Jaką bliznę? Kto ma bliznę?”, ale się powstrzymałam. I tak pewnie nie zrozumiałaby aluzji do „Młodego Frankensteina”. – Zazwyczaj się nie maluję – powiedziałam zamiast tego. Miałam niemalże nieodpartą ochotę dodać: „Mój mąż nie chce, żebym przyciągała uwagę innych mężczyzn” albo „Mój mąż uważa, że makijaż to dzieło szatana”, ale stwierdziłam, że kobieta, której imienia nie pamiętam, prawdopodobnie nie zna mnie na tyle dobrze,

żeby zrozumieć, że żartuję. – Ależ kochana! – zaprotestowała. – Przy twojej karnacji z odpowiednim makijażem wyglądałabyś oszałamiająco. – Tym złośliwym komplementem znowu się nakręciła. Matka Izzy używała słów „naturalny” i „ziołowy”, by opisać coś dobrego. „Toksyny” oznaczały coś złego. Co prawda nie wymieniła żadnych z nazwy, ale mój dom, moje jedzenie, i, jak się okazało, moje kosmetyki, były pełne toksyn. To nie takie czarno-białe, pomyślałam, kiedy ona dalej nawijała. Istnieje dużo naturalnych, ziołowych rzeczy, które potrafią zabić. Uran, na przykład, występuje w przyrodzie. Korzeń wężowy jest tak trujący, że ludzie umierają po wypiciu mleka krowy, która wcześniej się nim pożywiła. I co? Dyplom z historii się przydał, chociażby po to, żebym mogła rozerwać się, kiedy ktoś wciska mi marketingowy kit. Matka Izzy wierzyła we wszystko, co mówiła, więc się z nią nie kłóciłam. Po co miałam rujnować jej światopogląd i tłumaczyć, że sód i chlorek może i są toksyczne, ale przydają się, gdy połączy się je w sól? Wtedy pewnie wytknęłaby mi, że sól jest szkodliwa. Przewróciła stronę, a ja w myślach wymieniałam kolejne przydatne toksyny, kiedy nagle moją uwagę zwróciło zdjęcie – liść mięty leżący na nieprawdopodobnie czarnym, lśniącym kamieniu w przejrzystym strumyku pośród artystycznie rozchlapanych kropli wody. Sprawił, że poczułam się spragniona – i przypomniał mi o alkoholu. Chociaż nie piłam z powodu pewnego incydentu, teraz naprawdę przydałoby mi się coś mocniejszego. Jakby się zastanowić, alkohol też był toksyną – a przydawał się do przeróżnych rzeczy. – Och, to moja ulubiona sekcja – westchnęła, gładząc spektakularne zdjęcie. – Olejki eteryczne. – Powiedziała to tonem, jakim smok wypowiedziałby „hiszpański dublon”. Sięgnęła do torby i wyjęła zielononiebieskie pudełko wielkości bochenka chleba. Wytłoczone metaliczne litery układały się w pięknie wykaligrafowany napis „Życiodajne Esencje Intrasity”. Otworzyła pudełko i wypuściła duchy tysiąca zapachów. Kichnęłam. Joel też. – Na zdrowie. – Rzeczywiście, oby na zdrowie. Dziękuję. – Uśmiechnęłam się. – Nie wiem, co bym zrobiła bez moich olejków eterycznych. Kiedyś miewałam straszne migreny. Teraz po prostu wcieram odrobinę naszego „Błogosławieństwa Gai” w skronie i nadgarstki i po bólu. – Wyciągnęła elegancką przezroczystą buteleczkę, w której przelewał się bursztynowy płyn, otworzyła ją i podetknęła mi pod nos. Nie było tak źle. Przyznam, że oczy mi się zaszkliły od olejku miętowego. Joel

znowu kichnął i rzucił matce Izzy pogardliwe spojrzenie. Z góry doszły mnie odgłosy wymiotów i głośny kaszel. Bena nie było, a podejrzewałam, że to nie w stylu Zacka. Myślałam, że Adam i Darryl potrafią zachowywać się dojrzalej. Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, czy się ze mnie nabijają, rozwiałby je fakt, że zachowywali się na tyle cicho, żeby matka Izzy ich nie usłyszała. Joel popatrzył na mnie i z rozbawieniem wywiesił język. Rozciągnął się, wstał i truchtem pobiegł na górę, niewątpliwie po to, by dołączyć do zabawy wilkołaków. Dezerter. Zostałam sama z wrogiem. – „Błogosławieństwo Gai” zawiera olejek miętowy – wyjaśniła matka Izzy zupełnie niepotrzebnie, bo właśnie przez ten składnik oczy zaszły mi łzami – lawendowy, rozmarynowy i eukaliptusowy. Wszystkie naturalne, zmieszane w jeden. – Zamknęła flakon. – Mamy lekarstwa na przeróżne choroby. Mój mąż na studiach był sportowcem i przez dwadzieścia lat zmagał się z grzybicą genitaliów. Zamrugałam. Próbowałam zachować kamienną twarz pomimo śmiechów z góry, gdy matka Izzy kontynuowała, nieświadoma istnienia zjawiska „przesytu informacji”. – Próbowaliśmy wszystkiego. – Poszperała w torbie i wyciągnęła kilka buteleczek, zanim znalazła to, czego szukała. – Proszę, jest. Wystarczy smarować codziennie wieczorem i po trzech dniach grzybica genitaliów znika. Pomaga też na wszelką grzybicę, łuszczycę i trądzik. Spojrzałam na flakon, jak gdyby miał mi pomóc pozbyć się niestosownych obrazów z głowy. Nie poznałam ojca Izzy, ale teraz miałam nadzieję, że to się nigdy nie wydarzy. Napis na buteleczce głosił „Uzdrawiający dotyk”. Zastanawiałam się, czy ojciec Izzy wiedział, że jego grzybica genitaliów to temat poruszany przez żonę podczas demonstracji marketingowych w domach nieznajomych. Może się tym nie przejmował. Otworzyła „Uzdrawiający dotyk”. Nie był taki zły jak pierwszy specyfik. – Witamina E – powiedziała. – Drzewo herbaciane. – Lawenda – odparłam, a jej uśmiech uderzył mnie z mocą tysiąca watów. Na pewno zarabiała fortunę na sprzedaży. Była urocza, radosna i niezwykle szczera. Wyciągnęła kolejny flakon. – Większość naszych olejków ma tylko jeden składnik: lawendę, jaśmin, cytrynę, pomarańczę. Ale moim zdaniem olejki łączone są o wiele bardziej użyteczne. Oczywiście można je łączyć samemu, ale nasze mieszanki są starannie wyważone dla jak najlepszego efektu. Używam tego codziennie z samego rana. Sprawia, że człowiek czuje się lepiej: zapach uwalnia endorfiny i odpędza smutki. – „Dobre wibracje” – skomentowałam neutralnie. Nie cofnęłam się w czasie do lat sześćdziesiątych ani nic, po prostu przeczytałam napis na etykiecie.

Pokiwała głową. – Nie afiszujemy się z tym, ale moja szefowa uważa, że ten olejek robi coś więcej niż tylko poprawia humor. Wierzy, że dzięki niemu życie jest łatwiejsze. Dzieją się dobre rzeczy. – Znów się uśmiechnęła, choć nie pamiętałam, żeby przestawała. – Użyła go w dniu, w którym wygrała tysiąc dolarów na loterii. Odłożyła buteleczkę i z powagą pochyliła się w moją stronę. – Słyszałam, choć to niepotwierdzone, że kobieta, która założyła Intrasity – powiedziała „In-TRAY-city”, akcentując „TRAY” – Tracy LaBella, to czarownica. Biała czarownica, rzecz jasna, która używa swoich mocy, by czynić dobro. Dla nas. – Zachichotała, co powinno zabrzmieć dziwnie, zważywszy jej wiek, ale zamiast tego wydało się urocze. Mimo to komentarz matki Izzy mnie zaniepokoił i kazał podnieść flakon „Dobrych wibracji”. Otworzyłam go i ostrożnie powąchałam: róża, lawenda, cytryna i mięta. Nie wyczułam żadnej magii, a zazwyczaj całkiem nieźle sobie z tym radzę. Nie znałam żadnych czarownic o nazwisku LaBella, ale zdziwiłabym się, gdyby naprawdę nazywała się Tracy Piękna. – A ta perełka – matka Izzy pokazała mi kolejną buteleczkę – to mój faworyt. Gwarantuje poprawę twojego życia miłosnego albo zwrot pieniędzy. Czy twój mąż czasem ma problemy, żeby nadążyć? – Podniosła palec, po czym bezwładnie go opuściła i uniosła brew. Cisza na górze nagle stała się ogłuszająca. – Yyy, nie – odpowiedziałam. Próbowałam się powstrzymać, naprawdę. Gdyby Darryl nie rzucił: „Tak trzymaj, stary. Przez chwilę się o ciebie martwiłem”, pewnie bym dała radę. Ale rzucił. A Adam się zaśmiał, co przesądziło sprawę. Westchnęłam i zaczęłam przedstawienie. – Nie w tym sensie. Mój mąż jest wilkołakiem. Więc naprawdę nie ma problemów, jeśli wiesz, co mam na myśli. Zamrugała żarliwie. – Nie. Co masz na myśli? – Cóż. – Odwróciłam wzrok, niby zawstydzona, i wymamrotałam: – Wiesz, co mówią o wilkołakach. Nachyliła się niżej. – Nie – wyszeptała. – Powiedz mi. Usłyszałam, jak drzwi do pokoju konferencyjnego się otwierają, więc wiedziałam, że wilkołaki usłyszą każde słowo. Wypuściłam powietrze i zwróciłam się do kobiety: – Wiesz, co wieczór jest dla mnie okej. Z rana też daję radę. Trzy, cztery razy jednej nocy? Cóż... – Zaśmiałam się chrapliwie. – Widziałaś mojego męża, prawda? – Adam był boski. – Ale bywają takie noce... Mam trzydziestkę na karku. Czasami jestem zmęczona. Ledwo zasnę, a on znowu mnie kłuje. – Potraktowałam ją

nieśmiałym, pełnym nadziei uśmiechem. – Masz coś, co mi pomoże? Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego, co się wydarzyło. Pokiwała głową zdecydowanie i wyciągnęła z torby duży flakon z napisem „Spokojny odpoczynek”. – Ojciec mojej szefowej, świeć Panie nad jego duszą, w zeszłym roku odkrył małą niebieską pigułkę. Po czterdziestu latach małżeństwa jej matka prawie się z nim rozwiodła, ale na szczęście spróbowała tego. „Świeć Panie nad jego duszą” znaczyło „martwy”, prawda? Z rezerwą wzięłam od matki Izzy buteleczkę. Tak jak w przypadku pozostałych, nie poczułam nic magicznego. Otworzyłam i powąchałam. Znowu lawenda, ale zmieszana z kilkoma składnikami. Pomarańcza, pomyślałam, i coś jeszcze. – Co w nim jest? – zapytałam. – Dziurawiec zwyczajny, lawenda, pomarańcza – odpowiedziała energicznie. – To nie do końca kastracja chemiczna, ale pomoże ci przywrócić równowagę w życiu – oznajmiła, a potem znowu odpłynęła, jak gdyby „kastracja chemiczna” była czymś zupełnie zwyczajnym, czymś, co żony robiły swoim mężom. A wydawała się taka miła i normalna. Znowu powąchałam olejek. Znałam dziurawiec głównie z książki o pradawnych, którą kiedyś pożyczyłam. Ziela używano, by chronić siebie i swój dom przed niektórymi magicznymi istotami. Umieszczało się je przy oknach, drzwiach i kominach. Jeśli chroniło przed nieludźmi, może powinnam sprawdzić, czy da się je zdobyć, i zrobić zapasy? Może mogliśmy zacząć je uprawiać. Dzięki Lucii nasze kwiaty wyglądały lepiej niż kiedykolwiek – nawet sama sugerowała, żeby założyć ziołowy ogród. Dziurawiec zwyczajny idealnie się nadawał. W końcu matka Izzy zakończyła prezentację i przeszła do nachalnej sprzedaży. Mam silną wolę. Nie dołączyłam do Intrasity, żeby sprzedawać produkty przyjaciółkom. Mogła do woli zapewniać mnie, że „to nie piramida finansowa”, ale wiedziałam, że tak jest. Kiedy zaproponowała dziesięć procent zniżki za podanie nazwisk i numerów telefonów, przez chwilę rozważałam podanie jej namiarów na Elizawietę, ale miałam opory przed wysłaniem miłej kobiety do strasznej wiedźmy. Poza tym nie miałam pewności, czy wiedźma liczy się jako przyjaciółka. Poinformuję Elizawietę, że Tracy LaBella podaje się za czarownicę, żeby sprzedawać kosmetyki, i pozwolę starej Rosjance samej się tym zająć, pomyślałam. Zapłaciłam więc pełną cenę za jedną zwykłą i jedną powiększoną buteleczkę „Spokojnego odpoczynku”, bo tyle matka Izzy miała przy sobie. Kupiłam specyfik głównie dlatego, że mnie rozbawił, choć planowałam sprawdzić, jak dziurawiec zwyczajny wpłynie na pradawnych. Kiedy Tad i Zee siedzieli zamknięci w rezerwacie, mogłam potrzebować czegoś do ochrony przed nieludźmi. Kupiłam też mały flakon „Dobrych wibracji”. Nie chciałam, ale matka Izzy dała

mi pięć procent zniżki, bo użyła go podczas prezentacji. Mogłam dać olejek Elizawiecie, żeby upewniła się, czy na pewno nie ma w sobie magii. Choć z pewnością nic by się nie stało, gdybym sama też go wypróbowała. Kiedy kupowałam olejek pomarańczowy, musiałam przyznać, że matka Izzy mnie pokonała. Ale tak ładnie pachniał. Kobieta powiedziała mi, że esencja daje uczucie spokoju, a w dodatku można dodawać ją do ciasteczek. Czasami dodawałam do brownie ekstraktu z pomarańczy, lecz matka Izzy powiedziała, że olejek daje jeszcze lepsze efekty. Odprowadziłam ją do wyjścia, zamknęłam drzwi i oparłam się o nie plecami. Adam odchrząknął. Uniosłam wzrok i zobaczyłam, że stoi w połowie schodów. Opierał się o ścianę z założonymi rękoma i bardzo starał się wyglądać na naburmuszonego, jednak po oczach poznałam, że się uśmiecha. – Więc – zaczął, kręcąc głową – masz mnie dosyć. Mogłaś coś powiedzieć. Może i jesteśmy małżeństwem, Mercy, ale „nie” znaczy „nie”. Otworzyłam oczy szerzej. – Nie chciałam cię zranić. – Kłuję cię, tak? – Zamyślił się. – Tak właściwie to czuję, że teraz coś mnie kłuje. – Teraz? – wyszeptałam przerażona. Zerknęłam w stronę pokoju Jesse. – Pomyśl o dzieciach. Przechylił się, nasłuchując, a potem potrząsnął głową. – Nic nie usłyszą. – Powoli ruszył w dół schodów. – Pomyśl o Darrylu, Zacku, Lucii i Joelu – powiedziałam poważnie. – Trauma zostanie im na całe życie. – Wiesz, co mówią o wilkołakach – odparł podniośle i zszedł ze stopni. Rzuciłam się do ucieczki, a on siedział mi na ogonie. Niedosłownie, oczywiście. Nie mam ogona, chyba że przybieram postać kojota. Umknęłam za stół w jadalni, a Adam położył rękę na blacie i przeskoczył tuż nad Medeą, która drzemała na zakazanym terytorium. Syknęła na niego, on jednak zignorował kotkę i dalej na mnie napierał. Zanurkowałam pod stół i czmychnęłam z drugiej strony, przebiegłam kuchnię i popędziłam na dół, śmiejąc się tak mocno, że prawie nie mogłam złapać oddechu. Dopadł mnie w dużym pokoju rekreacyjnym, podciął i przyszpilił do podłogi. Pocałował podbródek, szyję, policzek i grzbiet nosa, zanim dotknął ust. Zupełnie zapomniałam o naszej grze i straciłam jakąkolwiek umiejętność sensownego myślenia, więc kiedy powiedział „kłuj”, dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, o co mu chodzi. Odsunęłam myśli od mojego pozbawionego sił, drżącego ciała i skupiłam się na tym, ile osób usłyszy, co robimy na dole. – Nie? – powiedziałam niepewnie. – A co się stało z „nie chciałam cię zranić”? – zapytał. Chociaż jego ciało wyraźnie

było tak samo podekscytowane jak moje, a oddech cięższy niż po zwykłym wesołym wyścigu, w oczach Adama dojrzałam rozbawienie. – Izzy, Jesse, Darryl, Zack i Lucia się stali – odparłam. Jeśli wychrypiałam te słowa... Cóż, chyba każdy w tej sytuacji miałby problem, żeby mówić normalnie. Sturlał się ze mnie, ale chwycił moją rękę i przez chwilę leżeliśmy obok siebie na plecach. Pierwszy się zaśmiał. – Przynajmniej – oznajmił w końcu – jako wilkołak nigdy nie będę musiał martwić się o grzybicę genitaliów. – Szczęście w nieszczęściu – zgodziłam się. – Nawet bycie wilkołakiem ma dobre strony. Spodziewałam się, że znów się zaśmieje. Zamiast tego mocniej ścisnął mnie za rękę, podniósł się i spojrzał mi głęboko w oczy. Podniósł moją dłoń do ust i powiedział: – Tak. Oczywiście musiałam znów go pocałować.

Po tym pocałunku poszliśmy na górę, więc ostatecznie się nie wygłupiłam. Jasne, zauważyłam kilka cwanych uśmieszków od loży szyderców, ale skoro nic nie wydarzyło, udało mi się nie zarumienić, kiedy Darryl i Zack szykowali się do wyjścia. Adam i reszta najwyraźniej załatwili wszystkie sprawy, gdy ja kończyłam z matką Izzy. Darryl pocałował mnie w rękę i oświadczył: – Dostarczasz nieskończonej rozrywki. Uniosłam brew i zrobiłam minę w stylu „kto, ja?”. Oczywiście to rozbawiło go jeszcze bardziej. Zaśmiał się, obnażając białe zęby. Darryl był szczęśliwą mieszanką afrykańskiego ojca i chińskiej matki – łączył w sobie najlepsze cechy obu ras. Ten potężny facet potrafił wystraszyć bardziej niż jakikolwiek członek watahy, ale kiedy się uśmiechał, nawet największym twardzielom miękły serca. Zack przytulił mnie na pożegnanie. Nasz jedyny uległy wilk był bardzo... płochliwy i wyczerpany, kiedy dołączył do stada kilka miesięcy temu. Ale gdy się do nas przyzwyczaił, często nas dotykał. Na początku zbijało to z tropu niektórych chłopaków, choć jego dotyk nie miał nic wspólnego z seksem. Lecz nikt nie chciał, żeby Zack się smucił: szczęśliwy uległy wilk równoważył dominujących członków stada i łagodził nerwowe nastroje. Więc chłopaki zaakceptowały styl bycia Zacka. Odwzajemniłam uścisk, a Zack wcisnął mi do kieszeni coś, co kształtem przypominało jeden z flakonów, które przed chwilą kupiłam. Odsunął się, z powagą spojrzał mi w oczy i powiedział: – Żeby chronić cię przed kłuciem.

Darryl przybił mu piątkę i wyszedł na ganek. Adam się zaśmiał. Zamknęłam drzwi za szubrawcami, którzy nie mieszkali w naszym domu, odwróciłam się i ujrzałam Lucię z Joelem u boku. Stała w wejściu do kuchni z założonymi rękoma i szczerzyła zęby w uśmiechu. Skarciłam ją wzrokiem. – Nie martw się – pocieszyła mnie. – Nie słyszałam wszystkiego, ale Zack uprzejmie informował mnie, co się działo, żebym nie czuła się pominięta. Dlaczego jej nie odprawiłaś, jeszcze zanim zaczęła? – Bo jest matką Izzy i nie chciałam, żeby Jesse miała z tego powodu nieprzyjemności – wyjaśniłam. – I nie chciałaś jej urazić – dodał Adam. – Tak właśnie działa marketing bezpośredni. Kupiłaś olejek, żeby sprawdzić, czy ma w sobie prawdziwą magię, bo się o nią martwisz. – Nie. – Poklepałam kieszeń. – Kupiłam olejek pomarańczowy do brownie, a drugi jako tarczę przed atakiem kłuja. Uniósł brew. – Więc kto będzie się nim smarować, ty czy ja? – zapytał. Zmarszczyłam czoło. – Nie wiem, czy to wynikało z jej historii, ale obawiam się, że ten olejek może być dla ciebie zabójczy. – W końcu powiedziała „świeć Panie nad jego duszą”, gdy wspomniała ojca swojej szefowej. – Domyślam się, że to ja mam się nim smarować. Będę pachnieć tak intensywnie, że będziesz trzymał się ode mnie z daleka, do czasu, aż ogarnie cię desperacja. Odrzucił głowę do tyłu i się zaśmiał. Adam... Próbował zatuszować to wojskową fryzurą i ubraniami w lekko niedobranym kolorze – właśnie to odkryłam – ale był piękny. Jak model z gazety. Nie zawsze to dostrzegałam, bo bardziej skupiałam się na wnętrzu niż na opakowaniu, lecz z iskrą w oku i dołeczkiem w akcji... Odchrząknęłam. – Kłuj? – spytałam. Lucia zachichotała i poszła do kuchni. – Znajdźcie sobie pokój – rzuciła na odchodnym. A Adam? Zrobił drapieżny krok w moim kierunku, kiedy odezwał się jego telefon. Mój również. Spojrzałam na ekran. Miałam zamiar zostawić dzwoniącego na pastwę poczty głosowej, jednak kiedy zobaczyłam, kto to, odebrałam. – Tony? – spytałam, oddalając się od Adama, żeby nasze rozmowy się nie pomieszały. Mój mąż rozmawiał z Darrylem, którego głos brzmiał nagląco. – Nie wiem, czy ty i Adam możecie nam pomóc – wyrzucił z siebie Tony. W tle syreny z całej siły starały się nas zagłuszyć. – Ale mamy tu sytuację. Coś megawielkiego na Cable Bridge pożera auta.

„Ty i Adam” to skrót od „proszę, weź całe stado wilkołaków, żeby pomogły pokonać potwora pożerającego auta”. Jeśli prosili o całą watahę, na pewno byli zdesperowani. – Mercy – powiedział Adam, który w przeciwieństwie do mnie nie miał problemu, żeby nadążyć z dwiema rozmowami naraz. – Powiedz mu, że przyjedziemy. Darryl i Zack są praktycznie na miejscu. Powtórzyłam słowa Adama i dodałam: – Zaraz będziemy. Rozłączyłam się i ruszyłam do drzwi. Cable Bridge miał także inną nazwę, której nikt nie pamiętał, i znajdował się dziesięć minut drogi od naszego domu. – Mercy. – W głosie Adama brzmiało napięcie. Ostatnim razem gdy zmierzyliśmy się z potworem, o mało nie zginęłam. Minęło sześć tygodni, zanim z powrotem stanęłam na nogi, i to nie był pierwszy raz, kiedy zostałam ranna. Wilkołaki to ponadstukilogramowe drapieżniki z kłami i pazurami. Ich rany goją się praktycznie w sekundę. Ja niczym nie różniłam się od bezbronnego człowieka. A moja supermoc? Zmienianie się w piętnastokilogramowego kojota. Adam wciąż miał koszmary. Spojrzałam na niego. – Będziesz wilkołakiem. Darryl też. Zakładam, że Joel będzie potwornym tibicena, ziejącym lawą i straszącym wyglądem. Myślę, że przyda wam się ktoś, kto krzyknie coś w stylu: „Nie strzelajcie, to są ci dobrzy!”. – Wzięłam głęboki wdech. – Nie obiecuję, że nic mi się nie stanie. Nie będę cię okłamywać. Ale obiecuję, że nie zrobię nic głupiego. Pobielał na twarzy i zacisnął szczęki. Oczy mu pociemniały, ale powoli skinął głową. Taki mieliśmy układ – zrezygnowałam z mojej lekkomyślności i zaufałam mu, a on pozwolił mi być tym, kim jestem, a nie księżniczką żyjącą pod kloszem. – Dobrze – zgodził się. – Dobrze. – Rozebrał się bez skrępowania, bo łatwiej zrobić to w domu niż w aucie. – Joel, idziesz? Wielki czarny pies, który od razu wydał się trochę większy, wypadł z kuchni. Nie wiedziałam, w jakim stopniu Joel kontroluje to, jaki przybiera kształt, ale chyba w niewielkim. Musieliśmy dostać się na most, zanim zacznie roztapiać wszystko w samochodzie – tibicena to stworzenie zrodzone w sercu wulkanu. Otworzyłam drzwi, zatrzymałam się i pobiegłam na górę. Bez pukania wpadłam do pokoju Jesse. – Potwory na Cable Bridge – powiedziałam. – Policja prosi o wsparcie. Zostań w domu. Uważaj na siebie. Kochamy cię. Nie dałam jej czasu na odpowiedź. Popędziłam do czarnego SUV-a, gdzie siedzieli już Adam i Joel. Czekała nas walka z potworami.

Rozdział 2

A

dam jeszcze nie przemienił się do końca, kiedy utknęliśmy w korku na autostradzie. Na tej drodze zazwyczaj nie było zatorów, ale potworów pożerających auta w sumie też nie. Podejrzewałam, że te dwie rzeczy są ze sobą powiązane. Czasami jestem taka spostrzegawcza. Zwolniłam, aż w końcu samochody przed nami całkowicie się zatrzymały. Włączyłam napęd na cztery koła i zjechałam na pas awaryjny. Powoli parłam do przodu, w razie konieczności wjeżdżając na chodnik, żeby wydostać się z tego parkingu, który jeszcze niedawno nazywał się autostradą. Przy skupie złomu zjechałam na placyk i zatrzymałam SUV-a. Stąd łatwiej było dostać się na most na piechotę. Gdy tylko otworzyłam drzwi, usłyszałam syreny. Joel przeskoczył z tyłu na siedzenie kierowcy. Kiedy wypływał z auta, samochód zaczął się kołysać, bo Joel w formie tibicena miał większą gęstość ciała niż jakiekolwiek prawdziwe zwierzę. Odczekał, aż wszystkie cztery łapy wylądują na ziemi, a potem rozpalił swój wewnętrzny ogień. Jego skóra popękała i odpadła, ukazując stworzenie, które jaśniało blaskiem nawet w świetle dnia. Adam, już pod postacią wilka, wyskoczył za Joelem. Otrzepał sierść i ruszył na most. Joel i ja ruszyliśmy za nim. Nawet na dwóch nogach potrafiłam iść szybko, choć kojot byłby szybszy. Ale potrzebowałam ubrania, żeby rozmawiać z policją – z jakiegoś powodu podejrzewałam, że gdybym była naga, nie potraktowaliby mnie poważnie. Zostałam więc w ludzkiej formie i biegłam między Adamem, który zmienił się w srebrnoczarnego wilka, a Joelem, którego już nikt nie wziąłby za psa. Przyciągaliśmy uwagę. Bierne działanie magii stada utrudniało zwykłym ludziom widzenie wilkołaków. Adam mógł przebiec środkiem autostrady w samo południe i prawie każdy uznałby go za bezpańskiego psa. Odkryliśmy, że w przypadku Joela działo się inaczej, mimo że należał do watahy. Jakby jego magia wyrywała się, by ludzie ją zobaczyli. Oczy Joela przypominały dwa żarzące się węgle. Świeciły jak u piekielnego demona z komiksu. Górował nad Adamem i zostawiał czarne, tłuste ślady, gdzie tylko postawił łapę. Ludzie to zauważali. A kiedy zauważali jego, zauważali Adama. Adam był osobą publiczną i chociaż nie pojawiał się pod postacią wilka w ogólnokrajowych wiadomościach, lokalnie nawet w swej wilkołaczej formie cieszył się statusem celebryty. Małomiasteczkowy bohater, chociażby ze względu na swoją tak jakby popularność.

– Cześć, Mercy – zawołał ktoś z podwójnej linii samochodów. – Co tam? Kiedy znowu otworzysz warsztat? Sheba ma problem z elektroniką. – Wiesz, zawsze możesz zadzwonić, Nick – odpowiedziałam, machając w nieokreślonym kierunku. Nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć, kto to. Volkswagen garbus Nicka o imieniu Sheba psuł się z taką częstotliwością, że niemal wyczuwałam w tym sprawkę magii. – Muszę pomóc policji złapać potwora pożerającego auta, który grasuje na moście. – Co grasuje na moście? – krzyknął, ale pożegnałam go gestem ręki, bo i tak był już za daleko, żeby mnie usłyszeć. Za to jakaś kobieta wychyliła głowę z samochodu, który mijałam, i zawołała: – Czy to kłopoty z wilkołakami, Mercy? Nie znałam jej głosu, lecz kąpałam się w blasku odbitej sławy Adama na tyle długo, że sama również straciłam anonimowość. – Nie – wyjaśniłam. – To chyba pradawny potwór. Tony’emu na pewno by się to nie spodobało: informowałam ludzi, co się działo, bez jego zgody. Uznałam jednak, że w erze smartfonów cokolwiek, co szalało na moście, pewnie i tak stałoby się sławne na YouTubie. Nieważne, z której strony rzeki by stanąć, miało się dobry widok na most nawet z daleka. Jakiekolwiek stworzenie na tyle wielkie, żeby „pożerać samochody”, musiało przyciągnąć uwagę ludzi z telefonami i aparatami. Nie dało się tego zatuszować. Przed nami wyłonił się budynek Lampsona, jak również niebieskie i czerwone światła na kilkunastu samochodach policyjnych. Firma Lampson International stawiała największe na świecie dźwigi, a swoją główną siedzibę miała tuż u podstaw Cable Bridge. Wysoka na cztery piętra budowla ze szkła i stali była wyjątkowo dziwna. Wyglądała zupełnie jak piramida, odwrócona do góry nogami i wgnieciona w ziemię przez olbrzyma. Policja ustawiła dwie barykady: pierwszą na ostatnim skrzyżowaniu przed mostem, gdzie kilku policjantów w mundurach kierowało ruchem i odpędzało samochody, drugą bliżej mostu, tuż obok pomnika Weteranów Wojny w Wietnamie, który znajdował się na skraju wzgórza, nad parkingiem budynku Lampsona. Ominęliśmy pierwszą barykadę. Policjanci nas nie zatrzymali, choć oberwaliśmy kilka ostrych spojrzeń. Pewnie byli zbyt zajęci autami, ale też potrzeba prawdziwej odwagi, żeby próbować powstrzymać kogoś, kto biegnie u boku wilkołaka i tibicena. Może rozpoznali Adama. Przed nami wyrósł łagodny pagórek, z którego wychodził most podwieszany. Odwróciłam wzrok od policjantów i samochodów, żeby popatrzeć na Cable Bridge. Wznosił się wdzięcznie nad rzeką. Długi na półtora kilometra był najpiękniejszym z trzech mostów w Tri-Cities nad Kolumbią i jedynym, przez który nie przebiegała

autostrada ani droga międzystanowa. Draperia grubych białych kabli zwisała z dwóch wież stojących na obu podporach. Z brzegu w Kennewick sięgałam wzrokiem tylko do szczytu pylonu i do połowy długości mostu, jakieś osiemset metrów w przód. Zobaczyłam kilka samochodów, które stały głównie przodem do nas na pasie prowadzącym w stronę Kennewick, opuszczonych i najwyraźniej pustych. Najbliższy pojazd, czerwony buick, wylądował na dachu bez tylnej opony. Na moje wytrenowane oko wyglądało to, jakby ktoś tę oponę wyrwał. Pas prowadzący w stronę Pasco po prawej stronie mostu był pusty mniej więcej do połowy. Reszta przypominała pobojowisko po zabawie wściekłego pięciolatka. Tego wrażenia tylko dopełniał fakt, że z daleka samochody wyglądały jak zabawki – maleńkie i opuszczone. To iluzja nieszkodliwości: w rzeczywistości w pojazdach wcześniej siedzieli ludzie. Widziałam wystarczająco dużo zmasakrowanych wraków, żeby wiedzieć, w których nadal mogą znajdować się martwe ciała, cierpliwie czekające, aż uporamy się z tą sytuacją. Wpadłam na Adama, który bokiem zastąpił mi drogę. Pod postacią wilka był na tyle wysoki, że nie podciął mi nóg, kiedy w niego uderzyłam, i na tyle duży, że ja go nie przewróciłam. Poczekał, aż się pozbieram, a potem zerknął na policjantów po naszej lewej. Zauważyli nas, ale nie podeszli, oprócz Tony’ego, który przytruchtał w naszym kierunku. Kilku wyglądało na poturbowanych. Z miejsca, gdzie stałam, wyczułam krew. Nie potrafiłam stwierdzić, czy należała do nich, czy do ofiar, ale pachniała świeżo. – Dobra – zwróciłam się do Tony’ego. – Dwa wilkołaki powinny już tu być. Adam wezwał resztę watahy, ale może minąć jakieś pół godziny, zanim ktoś się zjawi. Co mamy robić? – Możecie zabić to coś? A jeśli nie, to chociaż utrzymać na moście, dopóki nie przyjedzie Gwardia Narodowa? Czyli przez jakieś dwie godziny, według moich ostatnich informacji – odpowiedział Tony ponuro. Zniżył wzrok na tibicena. To było pierwsze wystąpienie Joela w roli członka stada. Musiałam to przyznać Tony’emu – widok czarnego psa, który wyglądał jak wielki kawał płonącego węgla, zupełnie nie zbił go z tropu. Zamilkł może na sekundę, zanim zaczął mówić dalej. – Na szczęście nie wygląda na skłonnego, żeby opuścić most. Przynajmniej tu możemy w miarę go kontrolować, ale dobitnie zademonstrował nam, że jest na moście, bo chce być na moście. Jak na razie jedyne, co nam się udało, to go zirytować. Adam rzucił mi ostre spojrzenie. – Ja się tym zajmę – zgodziłam się z nim. – A ty i Joel znajdźcie potwora, który bawi się hot wheelsami. Adam ruszył, ale zawahał się na moment. Joel uważnie go obserwował. Mój

towarzysz spojrzał mi w oczy. W jego złotych tęczówkach dostrzegłam determinację. – Wiem – odpowiedziałam. Wyczuwałam pieśń jego emocji dzięki naszej więzi partnerskiej. On powinien wyczuć moją, ale czasem słowa też miały znaczenie. – Ja ciebie też. Odwrócił się i popędził naprzód. Sadził sprawne susy, jak gdyby rozpoczynał polowanie. Joel dotrzymywał mu tempa. Tony złapał mnie za łokieć i poprowadził w stronę zebranych policjantów, kilku w mundurach, kilku w garniturach, a kilku w tym, co mieli na sobie, kiedy zostali wezwani. Rozpoznałam trochę twarzy, trochę więcej zapachów i detektywa Willisa, który przyglądał mi się z nieprzeniknioną miną. – Nie strzelajcie do wilkołaków i do tibicena – poinformowałam go, ponieważ głównie po to w ogóle poszłam z Adamem. – To są ci dobrzy. – Tibicena? – Detektyw Willis smakował nieznane słowo, ale to nie wystarczyło, by utrzymać jego uwagę na dłużej. Odwrócił się i popatrzył na most, nie na Adama i Joela, którzy zwolnili, żeby wykorzystać porozrzucane samochody jako zasłonę. – Co możesz nam powiedzieć o potworze na moście? Dlaczego nie możemy go zastrzelić? Kule się go nie imają. – Nie wiem, co to za potwór – odparłam. – Jeszcze go nie widziałam. Tibicena to ten straszny czarny stwór podobny do psa, który biegnie obok Adama. Adam to wilkołak, a tibicena to przyjaciel. Proszę, powiedz wszystkim, żeby do nich nie strzelali, dobrze? Willis wreszcie zerknął na Adama i Joela, zmarszczył brwi i zmrużył oczy, jak gdyby dopiero zdał sobie sprawę, że Joel nie jest jakimś dziwnym wilkołakiem. – To jest tibicena? Czym, do cholery, jest tibicena? – Moim przyjacielem – wyjaśniłam mu spokojnie. – Który ryzykuje życie, żeby nam pomóc. Willis się wykrzywił. – Nie obrażaj się o coś, co nie miało być obraźliwe, Mercy Hauptman. – Przytknął rękę do twarzy i chyba nacisnął jakiś guzik, którego nie widziałam, bo nagle powiedział: – Nie strzelać, powtarzam, nie strzelać do strasznego czarnego psa... stwora podobnego do psa. Ani do wilkołaków. Są po naszej stronie. Tony, który poszedł za mną do Willisa, odezwał się, chyba do mnie: – Mamy kilku snajperów ze SWAT na szczycie budynku Lampsona i dachu Bocianiego Gniazda na Clover Island, choć jak na razie na nic nam się to zdało. Clover Island to mekka dla łodzi i turystów na zachód od mostu – mnóstwo jachtów, mnóstwo doków, a na samej maleńkiej wysepce hotel, siedziba straży przybrzeżnej i kilka restauracji. Bocianie Gniazdo było restauracją na najwyższym piętrze hotelu. – Nie mogą wycelować, wiatr jest zbyt silny – kontynuował Tony opanowanym,

spokojnym głosem. – Pasco też ma kilku strzelców po swojej stronie rzeki. W takim tempie prędzej wystrzelamy siebie nawzajem, niż zastrzelimy tego potwora. A patrząc na to, jak do tej pory spisują się nasze kule, i tak nic byśmy mu nie zrobili. – Jest za pagórkiem, nie udało mi się go zobaczyć – oświadczyłam. – Jak wygląda? – Jak King Kong – rzucił policjant, którego nie kojarzyłam. – Gdyby King Kong był zielony, porośnięty mchem i miał nos nad oczami. I na pewno jest „nim”, bo tam na dole nie jest zielony. – Jak Gwiazdka – zgodziła się kobieta, którą znałam z widzenia, ale nie z imienia. – Czerwony i zielony. – Widzieliście więcej niż ja – dodał facet w dresie z długą smugą zaschniętej krwi na rękawie. – Byłem zbyt zajęty wyprowadzaniem poturbowanych cywili. – Co robi? – zapytałam. – To znaczy czemu nadal siedzi na moście, a nie idzie dalej? Wilkołaki go powstrzymują? – Gdyby chciał zejść z mostu – odpowiedział jeden z oficerów ponuro – to zszedłby z mostu. – Ludzie Adama odwalają kawał dobrej roboty – rzekł Tony. – Według policjantów z Pasco rozpraszają go, gdy tylko zaczyna zastanawiać się nad opuszczeniem mostu. Ale on naprawdę nie chce tego robić. Gość w zakrwawionej bluzie oznajmił: – Jedna z ofiar, którą stamtąd wydostałem, powiedziała, że potwór zwyczajnie zatrzymał się i pobiegł z powrotem na środek mostu. Kilka razy przechodził to na naszą stronę, to na stronę Pasco, ale głównie kręcił się po centralnym odcinku. – Zwrócił się do mnie: – Potwór pędził prosto na mnie, kiedy nagle wielki czarnoskóry facet przebiegł obok i zdzielił go kijem baseballowym. Całe życie gram w baseball, ale nigdy nie widziałem, żeby człowiek tak machał kijem. Kij się złamał, co się zdarza, ale nie tak. Uratował życie mi i czwórce cywili. To jeden z was? Darryl. Darryl zawsze woził w aucie kij baseballowy, a właściwie kij i piłkę. W Washingtonie wożenie samego kija baseballowego jest nielegalne. Darryl nie ujawnił się ze swoim wilkołactwem w pracy. Po dzisiejszej akcji sekret pewnie już ujrzał światło dzienne. – Pewnie tak – przyznałam. – To dlaczego nie pokazał kłów? – warknął ktoś inny. Otworzyłam usta, żeby coś odburknąć, ale wtedy zlokalizowałam głos. Kobieta miała rękę na temblaku, bandaż uciskowy na ramieniu i pół twarzy pokryte czerwonym rumieńcem, który jutro zmieni się w fioletowego siniaka. – Nie miał czasu – wyjaśniłam jej. – Większość wilkołaków potrzebuje dłuższej chwili na przemianę, około dziesięciu minut, a czasem nawet piętnastu albo dwudziestu. Moi przyjaciele, ci dwaj, którzy dotarli tu przed nami, prowadzili auta, kiedy zdali sobie sprawę, co się dzieje. Zadzwonili do nas i rzucili się do pomocy. – I dzięki Bogu – stwierdził jeden z policjantów kierujących ruchem. Chyba nie

miałam tego usłyszeć, bo wymamrotał słowa pod nosem. – Drugi właśnie się przemieniał – powiedział policjant, który wyglądał znajomo. – To było megadziwne. – Wilkołakowi trudno powstrzymać przemianę, kiedy coś próbuje go zabić – poinformowałam ich. – Wilkołak w połowie przemiany nie jest bezbronny, ale nie może w stu procentach skupić się na walce. – Ani zbytnio się kontrolować, ale oni nie musieli tego wiedzieć. – Liczyliśmy, że pomożesz nam zidentyfikować potwora – rzekł Willis. – Żebyśmy wiedzieli, co z nim zrobić. Wcześniej pomagałam policji z różnymi pradawnymi sprawami. Ale absolutnie nie uważałam się za eksperta, a do tego nie miałam kontaktu z moimi źródłami. Samuel i Ariana, jego pradawna żona, przebywali w Europie i mieli wrócić dopiero za miesiąc. O ile mi wiadomo, Zee i Tad byli uwięzieni w rezerwacie Walla Walla. Mimo to ostatnio sporo czytałam o pradawnych i miałam dostęp do wielu informacji, o których ludzie nie mieli pojęcia. – Na pewno by pomogło, gdybym mogła go zobaczyć. – Zielony, pomyślałam. King Kong. Mieliśmy zatem do czynienia z czymś, co wyglądało jak wielki zielony goryl i potrafiło rzucać samochodami. No i nie chciało zejść z mostu. Zamknęłam oczy i przypomniałam sobie książkę, którą kiedyś wypożyczyłam. Zawierała dużo szczegółowych informacji na temat nieludzi: czym byli, co potrafili i jak się przed nimi chronić. Napisała ją pradawna – właściwie to Ariana Samuela – więc książka stanowiła raczej rzetelne źródło. – Troll. – Otworzyłam oczy. – To może być troll. Zielony... Jak duży? – Niektóre trolle miały zieloną skórę. – Wysoki jak ciężarówka – odparł Willis. – Nie aż tak szeroki, ale wystarczająco. Ktoś krzyknął, więc zwróciłam wzrok w stronę mostu. Zobaczyłam, jak coś rusza się na samym szczycie przęsła. Coś zielonego przypominającego goryla. To coś skoczyło i złapało jeden z kabli – tak grubych, że nie dałabym rady objąć ich obiema rękami – a potem zaczęło się wspinać. – Chcesz, to patrz – rzekł Tony i podał mi lornetkę. Miał skórę w kolorze zielonej papryki. Rzadkie, torfowozielone... coś opadało z głowy i porastało ramiona. To nie były włosy, ale ktoś, kto nie patrzył przez lornetkę, mógłby tak pomyśleć. Małe oczy, nad nimi szeroki nos. Po obu stronach nozdrzy rozcięcia, które wyglądały, jakby ktoś rozkroił mu twarz ostrym nożem. Wewnętrzne krawędzie rozcięć miały jasnoczerwony kolor. Może to szczeliny skrzelowe, pomyślałam. Trolle lubiły mieszkać blisko wody, a kiedy mogły, blisko mostów. Było coś magicznego w miejscach „pomiędzy”: rozdrożach, granicach, mostach. Co mogło wyjaśniać, dlaczego pozostawał na Cable Bridge, zamiast zmiażdżyć wozy policyjne i ruszyć na Pasco lub Kennewick. To zdecydowanie był „on”. Całkiem nieźle się bawił podczas swojej wspinaczki.

Jako zmiennokształtna wychowana w stadzie wilkołaków nie wstydziłam się nagości, ale wściekła czerwień naprawdę szokująco odznaczała się na tle całej tej zieleni. – Tak – powiedziałam, siląc się na nonszalancję, bo nie wypadało mi biegać w kółko z wrzaskiem przy grupie policjantów, na których próbowałam zrobić wrażenie dla dobra stada. Odkąd wilkołaki się ujawniły, ciągle musiały walczyć o przychylność swoich lokalnych środowisk. Przychylność oznaczała bezpieczeństwo dla wszystkich. – To troll. Z jakiegoś powodu trolle nie wydawały się takie straszne, kiedy czytałam o nich w książce Ariany. Rysunek miał może z dziesięć na pięć centymetrów. Jednak prawdziwy troll mnie przerażał, nawet z ośmiuset metrów. Rozmiarem przypominał słonia, sądząc po samochodach, które go otaczały. Nie mogłam dostrzec żadnych wilków, Adama i Joela też nie. Ze swojego miejsca widziałam most pod lekkim kątem, a policyjna barykada i porozrzucane po jezdni zdezelowane auta zasłaniały większą część scenerii, ale wnioskując po zirytowanym stworze, domyślałam się, że byli gdzie trzeba. Troll najwyraźniej dotarł na zamierzoną wysokość i na chwilę zawisł na dwóch rękach, które były za długie w stosunku do ciała, dłuższe niż jego nogi. To wyjaśniało natychmiastowe skojarzenie z gorylem, choć sylwetka i kolorystyka zupełnie się nie zgadzały. Pomimo dziwnego osadzenia oczu jego usta przerażająco przypominały ludzkie, przynajmniej dopóki się nie uśmiechnął i nie obnażył ostrych trójkątnych kłów w podwójnych rzędach, jak u rekina. Otworzył czteropalczaste, pozbawione kciuków dłonie i opadł jakieś dziesięć metrów w dół – nie potrafiłam ocenić z dystansu, z lornetką czy bez. Nie widziałam, jak wylądował. Niedogodnie ustawiona barykada blokowała mi widok. Ale nawet stojąc osiemset metrów dalej, poczułam to pod stopami. Usłyszałam huk i zobaczyłam, jak most drży. Oddałam Tony’emu lornetkę. Troll na pewno nie stratował żadnego wilka, uspokoiłam samą siebie. Więź stadna powiedziałaby mi, gdyby ktoś umarł. – Czym jest troll? – spytał Tony, po czym wydał z siebie zirytowane parsknięcie. – Oczywiście znam historie o trollach, na przykład „Trzy koziołki” i takie tam. Ale jak go powstrzymać? Nasze pistolety tylko go wkurzyły, kiedy próbowaliśmy wyprowadzić cywilów z mostu. – Te stwory są trudne – odparłam. – Mają więcej mięśni niż rozumu, chociaż potrafią mówić, przynajmniej większość z nich. Podobno ich skóra jest bardzo gruba, książka, którą czytałam, porównywała ją do zbroi, cokolwiek to znaczy. Musi być grubsza niż średniowieczne pancerze, skoro wasze pistolety nic nie zdziałały. Próbowałam przypomnieć sobie wszystko, co czytałam o trollach. – Czują się swobodnie zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Powinieneś ostrzec swoich ludzi na rzece. – W ciągu ostatnich kilku minut po obu stronach mostu

zebrało się sporo łódek. Uznałam, że większość należy do gapiów, ale chyba widziałam też łodzie policyjne. – Masz pomysł, jak go zabić? – Kiedyś ludzie polowali na trolle z kopiami – odpowiedziałam przepraszająco. Tony roześmiał się sucho. – Mercy, tylko my stoimy między tym potworem a mieszkańcami. Nie dysponujemy rycerzami na koniach. – J.C. ma konia – zauważył gość z zakrwawionym rękawem. – Tak – przytaknął drugi roztargnionym głosem. Kiedy mówił, patrzył przez lornetkę. – Ale ma za małą kopię. – Ty się znasz na małych kopiach – odgryzł się jeszcze inny. Domyśliłam się, że to J.C., gdyż kontynuował: – Ale mój koń boi się owiec i małych dzieci. Nie zbliżyłby się do trolla nawet na kilometr. I nikt nie ma takiej wielkiej kopii. – Ilu rannych? – spytałam Tony’ego szeptem, kiedy pozostali policjanci rozładowywali stres i strach, rzucając sprośne docinki. Wzruszył ramionami. – Ściągnęliśmy z mostu cywilów po naszej stronie, a Pasco po swojej. Jakiś idiota próbował chronić swoje auto i troll wrzucił go do rzeki. Patrol wodny potwierdził, że źle upadł i złamał kręgosłup. Straciliśmy naszego człowieka, który odwracał uwagę trolla od samochodu, kiedy policjanci z Pasco wyciągali pasażerów. – Zeżarł go – oświadczył Willis ponuro. Mówił cicho, więc zwracał się tylko do Tony’ego i do mnie. – Znałem go dziesięć lat. Nędzny glina. Był leniwy i zawsze wymigiwał się od pracy, ale dziś stanął na wysokości zadania. Żadnych dzieci, żadnej żony. – Wzdrygnął się. – Żadnego ciała. – Willis? – usłyszałam stłumiony głos. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Willis przyciska słuchawkę do ucha. – Tak? – Widzisz tego szarego vana po zachodniej stronie mostu? Na pasie w stronę Kennewick, tuż za pylonem. Z uszkodzonym bokiem? – Widzę. – Ktoś tam jest. Lewy bok jest zgnieciony, ale minutę temu ktoś otworzył drzwi z prawej strony. Pewnie któryś z dwóch wilkołaków, które były tu przed nami. Ten, który się przemieniał. To może być Zack, pomyślałam. Chwila ciszy. – Widzę go. Ktoś nadal jest w samochodzie, kobieta. Nie wychodzi. Kurwa – przeklął policjant składający meldunek Willisowi. – Cholera. Fotelik. Próbują wyciągnąć dziecko z fotelika. Ale mają problemy. Z kobietą jest coś nie tak, a wilk nie może poradzić sobie z fotelikiem. Willis zesztywniał.

– Wyślemy tam kogoś. Wyobraziłam sobie, jak skończyłby policjant – albo kilkunastu – który spróbowałby przedostać się do vana tuż pod nosem trolla. W końcu potwór już pożarł jednego z nich. Adam i wilki robili co mogli, jednak ludzie byli zbyt wolni. Ale ja nie. Obiecałam Adamowi, że nie zrobię nic głupiego. Ale chodziło o dziecko. Zastanawiałam się, dlaczego Zack nie mógł wyciągnąć go z auta. Fotelik na pewno był przypięty do siedzenia pasami. Dzieci produkują mnóstwo kleistych substancji, które mogą utrudnić odpięcie pasów, a te same w sobie są bardzo mocne. Szczęki wilkołaków potrafią rwać i ciąć, jednak niekoniecznie radzą sobie z pasami okalającymi delikatne ciałka dzieci. Poklepałam kieszenie. Jedyne, co miałam przy sobie, to buteleczka olejku, którą wcześniej wcisnął mi Zack. Mój podręczny pistolet spoczywał ukryty w kaburze na lędźwiach, ale podejrzewałam, że nie przyda mi się do przecięcia pasa. – Hej, Tony – rzuciłam od niechcenia. – Masz pożyczyć nóż? Tony rozmawiał o czymś innym z jednym z policjantów. Nawet nie zapytał, po co mi nóż. Po prostu podał mi lśniący czarny scyzoryk kieszonkowy. Schowałam go do kieszeni, jak na scyzoryk kieszonkowy przystało. Obserwowałam trolla. Poruszał się szybko, lecz nie tak szybko, jak wilkołaki – próbował je zmiażdżyć, ale mu nie wychodziło. Jeśli one mogły go prześcignąć, to ja też. Byłam prawie pewna. Willis poinformował resztę o nowym problemie, ponieważ ludzie nie mogli usłyszeć, co mówił do słuchawki. Kiedy on rozmawiał z policjantami, ja ostrożnie rozważałam swój kolejny krok, żeby nie złamać obietnicy danej Adamowi. Potrafiłabym uciec przed trollem szybciej niż dziecko uwięzione w vanie. Szybciej niż jakikolwiek z oficerów, którzy już ponieśli ofiary. Czułam, że muszę postąpić tak, by potem móc spojrzeć sobie w oczy w lustrze. Gdybym została w bezpiecznym miejscu, kiedy mogłam pomóc komuś innemu, szczególnie dziecku... to skaziłoby mój związek z Adamem. – Ja to zrobię – oznajmiłam. – Jestem szybsza niż wy. Tony złapał mnie za ramię. – Jesteś cywilem – zdenerwował się. – Wiesz, czym jestem – odpowiedziałam oschle, bo to prawda. Trzymałam to w sekrecie prawie przez całe życie. Ale jako żona Adama i członek stada musiałam oswoić się z myślą, że wiele moich sekretów wyjdzie na jaw. Bycie żoną Alfy czyniło mnie takim samym celem, jak bycie zmiennokształtnym kojotem. Pozostali nieudolnie udawali, że nas nie słuchają. Publicznie daliśmy jasno do zrozumienia, że nie jestem wilkołakiem. Uśmiechnęłam się do Tony’ego.

– Widziałeś, jak biegam – powiedziałam, a potem zwróciłam się bezpośrednio do policjantów, żeby wiedzieli, że ich nie okłamaliśmy: – Nie jestem wilkołakiem, ale biegam szybciej niż zwyczajni ludzie. Tony nie odwzajemnił uśmiechu. – Może. Ale czy szybciej niż trolle? Usłyszałam wycie z mostu i zobaczyłam, jak policjanci przechodzą w stan gotowości, sięgając po pistolety i napinając mięśnie. Rozumiałam ten instynkt: charakterystyczny ryk tibicena był bronią, tak samo jak wulkaniczny żar pod jego skórą. Joel nie wykorzystał swojego pełnego potencjału, ale mimo tego i mimo dystansu, jaki nas dzielił, poczułam na plecach znajomy lodowaty dreszcz, tylko częściowo złagodzony moją świadomością, że tak działa jego magia. – Przekonamy się. A poza tym nasz tibicena – który wyglądał jak wielki lew i był w trakcie przemiany, kiedy widziałam go po raz ostatni – nie zapomni, że ma we mnie sojusznika. Nie jestem pewna, czy to samo pomyśli o nieznajomym. – Nie wiedziałam, na ile Joel kontrolował ostateczną formę tibicena. Z tego, co mówił, bywało różnie. Jak na razie tibicena traktował wszystkich członków stada przyjaźnie, przynajmniej z reguły. – Nie – zaprotestował Tony. – Nie – zdenerwował się Willis. – Ta decyzja nie należy do was – poinformowałam ich, a potem wyswobodziłam ramię z uścisku Tony’ego i odskoczyłam, żeby nie mógł ponownie mnie złapać. Gdy tylko się uwolniłam, popędziłam w stronę mostu. Słuch podpowiedział mi, że nikt za mną nie pobiegł, ale zerknęłam przez ramię, żeby się upewnić. Potem zwolniłam kroku. Biegnąc, mogłabym zwrócić na siebie uwagę trolla, gdyby spojrzał w moim kierunku. Most miał po dwa pasy w każdą stronę. Chodnik od prawego pasa jezdni oddzielała niska zapora, a z drugiej strony stalowa barierka sięgająca na wysokość bioder, postawiona, żeby ludzie nie skakali do rzeki. Był tam też znak głoszący, że za skakanie z mostu grozi grzywna w wysokości dwustu pięćdziesięciu dolarów. Wierzchnia warstwa farby na metalowych prętach lekko złuszczyła się od słońca i wiatru, ale jeszcze nie wyglądała tragicznie. Położyłam rękę na barierce i miarowym krokiem ruszyłam naprzód. Patrzyłam na ziemię, na niebo, na wodę – przybrała ciemnoniebieski kolor, bo chmury nad nią zwiastowały burzę. Spojrzałam nawet na mężczyzn przyczajonych na dachu hotelu. Nie szukałam wzrokiem trolla. Niektóre stworzenia wyczuwają, gdy się je obserwuje. Liczyłam na to, że dotrę do vana niezauważona. Przed sobą słyszałam dźwięki chrzęszczącego metalu i tłuczonego szkła. Rozpoznałam warczenie Adama i głos Darryla, choć nie mogłam wyłapać, co mówi. Cokolwiek robili, robili to po drugiej stronie mostu.

Bezpiecznie dotarłam do pierwszego auta – leżącego na dachu czerwonego buicka. Na rozbitej szybie od strony kierowcy ujrzałam krew. Jej ilość nie wskazywała na śmiertelne obrażenia, ale kiedy samochód dachuje, ludzie giną od innych rzeczy. Tony i Willis wspomnieli o dwóch ofiarach, więc pasażerowie buicka pewnie wyszli z tego cało. Kurczowo chwyciłam się tej krzepiącej myśli i ruszyłam dalej. Kiedy mijałam buicka, po raz pierwszy poczułam trolla. Pachniał wodną magią i trochę papryką – coś ostrego sprawiło, że moje oczy chciały się zaszklić, ale zapach nie był nieprzyjemny, przynajmniej dla mnie. Przeszłam obok przewróconego auta i zatrzymałam się, gdy nagle i niespodziewanie przepłynął przeze mnie zew łowów stada, łącząc mnie z członkami watahy, którzy znajdowali się na moście. Kiedy dołączyłam do stada, szybko zrozumiałam, że członkostwo ma swoje wady. Musiałam nauczyć się chronić swój umysł, by reszta nie mogła wpływać na moje czyny. Ale przynależność do watahy miała też zalety. Jedną z moich ulubionych był zew łowów. Niczym formacja taneczna, która występowała razem od lat, mogliśmy przeczuć każdy swój ruch. Zew nie rozbrzmiewał na wszystkich polowaniach, tylko na tych, których wynik naprawdę się liczył. Nie chodziło o to, że Adam nas kontroluje – to byłoby straszne i absolutnie niedopuszczalne. To wspólny cel pozwalał nam zgrać ruchy i poczuć, że należymy do siebie nawzajem. Kiedy zew łowów wzbierał w więzi stadnej, tylko wtedy czułam, że naprawdę jestem częścią czegoś większego, że moja obecność w stadzie to nie przypadek. Co prawda ostatnio wataha zachowywała się lepiej. To ja chowałam urazę, przyznałam sama przed sobą. Wiedziałam, że to bezcelowe, ale ta świadomość nie miała znaczenia. Stado wreszcie było gotowe mnie przyjąć – no, może prawie gotowe. Tyle że ja nie miałam pewności, czy chcę przyjąć ich. Ale zew dbał tylko o to, że należałam do watahy i razem z nimi ryzykowałam życie. Pomiędzy kolejnymi krokami dowiedziałam się, że Adamowi nie smakowała krew trolla, że jego biodro krwawiło, ale to nic poważnego. Że Darryl stłukł sobie bark i miał ograniczone ruchy lewej ręki, że męczył się, próbując powstrzymać przemianę. Zack panikował. Nie miał jak wyciągnąć dziecka z fotelika, a popłoch kobiety jeszcze bardziej utrudniał mu kontrolę nad sobą. Uległy czy nie, wilkołak jest drapieżnikiem, a wilkowi Zacka podobał się zapach jej strachu i krwi. Nawet maleństwo nie byłoby bezpieczne, gdyby stracił kontrolę. Nie wiedział, czy mógłby żyć z krwią dziecka na rękach. Adam nie martwił się o Zacka. Czułam pewność Alfy, że nasz uległy wymyśli, jak uratować matkę z dzieckiem, nie robiąc im krzywdy. Zack również. Jego wilk czerpał siłę z wiary Adama i wykorzystywał ją, by się kontrolować.

Wiedziałam, że troll stracił wilkołaki z oczu, bo się rozproszył. Znalazł błyszczący niebieski samochód i nawalał nim o barierkę, jakby podobał mu się ten dźwięk. Adam przemykał niezauważony wzdłuż betonowej zapory, po przeciwnej stronie od trolla. Zapora wyglądała inaczej, niż kiedy ostatni raz przejeżdżałam mostem, więc potwór pewnie i na niej bawił się w „rozwal auto”. Mimo to wystarczyła, by ukryć Adama, gdy ten zajmował pozycję, z której mógł popchnąć trolla w kierunku Joela. Zew powiedział mi, że podczas gdy wilkołakom nie udawało się zbytnio zranić trolla, Joelowi szło trochę lepiej, więc potwór przestał pozwalać, by tibicena się do niego zbliżył. Wilki postanowiły zatem zmusić trolla do konfrontacji z Joelem, głównie po to, by poznać jego słabości, a nie dlatego, że spodziewały się, iż Joel szybko go wykończy. Pochylony nisko Darryl mijał zniszczone samochody i zmierzał w miejsce, z którego mógł pomóc Adamowi w ataku. Mieli być dwoma końcami lejka, a Joel jego wąską rurką. Darryl zdobył skądś łyżkę do opon i niósł ją w zdrowej ręce. Joel przypominał zjawę. Widziałam jego działania wyraźnie, ale wszystko wokół było mętne i skąpane w furii. Czułam, jak rozproszona wściekłość narasta. Joel zawył – zabrzmiał bardziej jak ryczący lew niż jak pies, ale powstrzymał się i nie wydał mrożącego krew w żyłach jęku, który mógłby odstraszyć trolla. Uznałam to za znak, że działa zgodnie z planem Adama. Wszystkie te informacje dotarły do mnie między jednym oddechem a drugim. Na tym etapie pozostali zdali sobie sprawę, że ja też jestem na moście. Od Adama poczułam ukłucie zdrady – obiecałam, że będę na siebie uważać. Jednak uczucie minęło, gdy zorientował się, że weszłam na most, by pomóc Zackowi uratować dziecko. Pauza. Akceptacja. Rozumiał pragnienie pomagania słabszym. Wiedziałam, że on, Darryl i Joel zrobią, co w ich mocy, żeby odciągnąć uwagę trolla od vana i uwięzionych w nim kruchych ludzi. Dawali Zackowi i mnie szansę, by uratować cywilów. Zack odczuł ogromną ulgę. Zbyt ogromną, pomyślałam, niż to uzasadnione. Miałam nadzieję, że mu pomogę, a nie okażę się kolejnym człowiekiem, którego trzeba chronić. Byłam już prawie na miejscu. Mimochodem zauważyłam, że van pochodził z tego samego okresu, co większość volkswagenów garbusów, które naprawiałam. Jeszcze niedawno ktoś wypolerował go na błysk. Samochód miał zmiażdżony przód, choć to, w co uderzył – może nawet sam troll? – zniknęło z pola widzenia. Płyn z chłodnicy ściekał wąską strużką. Czułam obecność Zacka po lewej stronie samochodu, ale to prawe drzwi działały, postanowiłam więc zostawić wilkowi stanie na czatach, a sama zajrzeć do środka. Zaczęłam okrążać auto, ale przystanęłam. Ufałam Zackowi, ale i tak zakradłam się

na przód vana, żeby wzrokiem poszukać trolla. Zobaczyłam go na pasie prowadzącym w stronę Pasco, na drugim końcu mostu. Nawalał lśniącym niebieskim nissanem o stalową barierkę. Kątem oka przez tylną szybę zauważyłam białą kartkę, a na niej datę wypisaną czarnym markerem. Ktoś dopiero co kupił ten samochód. Miałam nadzieję, że ubezpieczenie obejmuje trolle. Może „nawalanie” nie było dobrym określeniem dla tego, co robił stwór, choć metal, szkło i włókno szklane latały wszędzie. „Nawalanie” sugerowałoby, że troll walił w co popadnie. Tymczasem jego działania bardziej przypominały... zabawę. Popychał nissana do przodu, a kiedy puszczał, ten nabierał prędkości i wpadał na barierkę. Części auta odpadały przy uderzeniu, a potem nissan wracał do trolla. Albo był na jałowym biegu, albo potwór zniszczył skrzynię biegów w jakiś przedziwny sposób, z którym nigdy się nie spotkałam. Po wyjątkowo mocnym zderzeniu roztrzaskała się przednia szyba. Troll podskoczył z podekscytowania – most zadrżał pod moimi stopami – a potem rozpędził nissana z jeszcze większą siłą. Samochód przyspieszył i znowu wpadł na barierkę. Metal się wygiął i mały niebieski samochodzik utknął. Atmosfera gwałtownie zgęstniała – troll odrzucił głowę do tyłu i wydał przenikliwy okrzyk furii. Chwycił nissana w obie ręce, przepchnął przez zaporę, potem przez barierkę i wrzucił go do rzeki. Hucząc z zadowolenia, podskoczył, złapał jeden z kabli i wspiął się na pylon, żeby popatrzeć na auto w rzece. Próbowałam nie myśleć o sile, jakiej potrzeba do przepchnięcia samochodu przez dwie metalowe bariery, zaprojektowane z myślą, by zapobiegać właśnie takim sytuacjom. Wykorzystałam rozproszenie trolla i powoli się wycofałam, żeby żadnym gwałtownym ruchem nie zwrócić na siebie jego uwagi. Potem pobiegłam na stronę pasażera. Przesuwane drzwi były otwarte i zgniecione. Po śladach poznałam, że pewnie to Darryl je otworzył, a może Zack, zanim całkowicie się przemienił. Zack stał przy drzwiach. Popatrzył na mnie, a potem wrócił na posterunek po stronie kierowcy, żeby znowu stanąć na czatach. Gdyby troll ruszył w naszą stronę, Zack ostrzegłby mnie i zrobił wszystko, co w jego mocy, by nas chronić. Fotelik znajdował się tuż przy drzwiach. Obok siedziała kobieta. Karmiła dziecko z butelki, dzięki czemu było zadowolone i nie hałasowało. Mądrze. – Cześć – wyszeptałam. Wyglądała na niewiele starszą od Jesse. Bez wątpienia miała złamaną rękę tuż nad łokciem. Przyciskała ją do boku. – Przyszłam ci pomóc – uspokoiłam ją cicho. Troll robił więcej hałasu niż trzecia wojna światowa, ale to nie oznaczało, że nie może nas usłyszeć. – Nie mogę wydostać mojej córki – powiedziała. Za moim przykładem ściszyła głos, lecz z jej słów biła desperacja. – Pas się zaciął, a butelka jest prawie pusta. Kiedy mleko się skończy, mała zacznie płakać.

Popatrzyłam na dziewczynkę opatuloną różowym kocykiem, usadowioną tyłem do kierunku jazdy. Wciąż była w tej plastycznej fazie, w której jej usta i nos wyglądały jak usta i nos każdego innego dziecka, a nie jak usta i nos osoby, którą kiedyś się stanie. Miała szeroko otwarte niebieskie oczy. Skupiała je na matce, gdy ssała butelkę. Przyjrzałam się fotelikowi. Nie należał do tych mobilnych, które można po prostu wyciągnąć. Nie znałam się na fotelikach, ale ten wyglądał mi na starszy model. Coś zablokowało zatrzask. Guzik został wciśnięty, ale zapięcie nie zwolniło. Wyciągnęłam scyzoryk Tony’ego i zaczęłam pracować nad twardym parcianym pasem. Nóż wyglądał nieźle, jednak ostrze było tępe jak szczotka do toalety. – Kiedy się stąd wydostaniemy – rzuciłam cicho – przypomnij mi, żebym dała Tony’emu kamień do ostrzenia i instrukcję, jak go używać. – Kim jest Tony? – spytała. – Policjantem, który pożyczył mi ten nóż – wyjaśniłam. Uparty pas wreszcie puścił i wyciągnęłam fotelik. Zrobiłam krok w tył i wtedy zauważyłam, że kobieta miała inne obrażenia oprócz złamanej ręki. Jej kolano spuchło niemal dwukrotnie. – Możesz iść? – zapytałam. Przygryzła wargę i pokręciła głową. – Ale możesz wyciągnąć Nicole – powiedziała. – Zabierz ją stąd, a mnie nic nie będzie. Już mówiłam wilkołakowi. Dziewczynka wydała z siebie dźwięk. Bardziej cichutkie piśnięcie niż płacz. Ale na moście znajdowało się dużo stworzeń, które miały świetny słuch. Wilki pozwalały, żeby troll sam się zabawiał, jednak niebieski samochód, który teraz pewnie spoczywał na dnie rzeki, już go nie interesował. Przez zew łowów dowiedziałam się, że cichy odgłos czegoś bezbronnego... bezbronnego ludzkiego dziecka... zwrócił uwagę trolla. Usłyszałam głuchy dźwięk, a van zakołysał się, kiedy potwór zeskoczył ze swojego gniazdka wśród kabli i wylądował na moście. Czułam zaciekawienie trolla, ale on mnie nie widział. Pobujałam dziewczynkę w foteliku, żeby się uspokoiła. Wszyscy zastygliśmy w bezruchu – dopóki troll nie zaczął maltretować kolejnego samochodu. Musiałam wyciągnąć je obie, a nie dałabym rady nieść matki. Jednak mieliśmy koła. Po wyciekającym z chłodnicy płynie wiedziałam, że raczej nie uruchomimy silnika, ale staliśmy na zboczu, więc Zack i ja mogliśmy popchnąć auto. Wystarczyło, że wprawimy je w ruch. Odłożyłam fotelik z dzieckiem z powrotem na miejsce obok matki, która włożyła mu prawie pustą butelkę do buzi. Dziewczynka uśmiechnęła się, wierzgnęła nóżkami i zaczęła ssać. Ten dźwięk, ten cichutki świst sprawił, że troll stęknął z zadowoleniem. Nie wiem, czy to mój instynkt, czy zmysł stada, czy nagły brak odgłosów miażdżenia, jednak włoski jeżące się na karku podpowiedziały mi, że troll

zaczyna skradać się w naszym kierunku. Coś w dzieciach pociąga pradawnych. Ktoś, chyba Bran, powiedział mi, że dzieci mają moc, ponieważ są w trakcie procesu stawania się czymś. W tej obietnicy była magia, która działała na pradawnych jak kocimiętka. W dawnych czasach niektóre magiczne istoty pragnęły mieć dzieci jako zwierzątka. Porywały je i zostawiały coś innego w ich miejsce, ponieważ magia wymagała równowagi – dowiedziałam się tego z książki Ariany. Inni pradawni po prostu je zjadali. Dziecko... dziecko było na przełomie. W niemal bezgłośnych podchodach trolla wyczuwałam napięcie i pragnienie. A potem zew łowów eksplodował informacjami. Adam przeskoczył przez barierkę, a Joel wybiegł zza auta, za którym się chował, ale to Darryl, który stał kilka kroków bliżej, dotarł do trolla pierwszy. Uderzył potwora w kolano szerszym końcem łyżki do opon. Troll wytrącił mu ją z ręki, jednocześnie przewracając wilkołaka. Coś – albo dotyk żelaza, albo siła uderzenia Darryla – zraniło potwora. Zatrzymał się, by potrząsnąć ręką. To dało Darrylowi szansę, by zaatakować ponownie. Rzucił się na trolla i nie zwalniając, zaczął wspinać się po boku potwora, aż na jego barki. Zack nie ruszał się z miejsca – był ostatnią barierą między vanem a pradawnym stworem. Czułam determinację wilkołaka, by spowolnić trolla, żebym zdążyła zabrać kobietę i jej córeczkę w bezpieczne miejsce. Przypomniałam sobie o moim zadaniu, wgramoliłam się na przednie siedzenie, szybko zerkając przez okno. Nie widziałam Adama ani Joela, miałam za to dobry widok na potwora, który sięgał za siebie. Staw barkowy trolla różnił się budową od stawów małp czy innych stworzeń człekokształtnych, jakie kiedykolwiek widziałam, bo istota nie miała problemu, żeby sięgnąć za kark i złapać Darryla w obie ręce, a potem przerzucić go przez barierkę. Kiedy zew łowów Darryla zamilkł, gorąco zapewniłam samą siebie, że drugi Adama po prostu poleciał za daleko. Wilkołaki nie umieją pływać, ale na dole krążyło dużo łodzi. Naprawdę dużo. A niektórzy ludzie tam wiedzieli, że wilki przybyły na pomoc. Mimo to nagła nieobecność Darryla zabolała. Zamroczyło mnie – nie potrafiłam stwierdzić, czy zniknął tylko z zewu łowów, czy w ogóle ze stada. Zack oderwał się od vana i popędził na pomoc pozostałej dwójce. To nie znaczy, że Darryl nie żyje, powiedziałam sobie, gdy klapnęłam na siedzenie. To gwałtowne zniknięcie z mojej świadomości było traumatyczne i sprawiło, że nie mogłam nawiązać głębszej więzi ze stadem. Nie wiedziałam, czy moje ciało opłakiwało zamilknięcie zewu łowów Darryla, czy jego śmierć. Wcisnęłam sprzęgło. – Nie odpali – poinformowała mnie kobieta. – Moja siostra próbowała. Kazałam jej uciekać. Obiecałam, że pobiegnę tuż za nią. Połapała się, ale policja zdążyła ją

przechwycić. – Ćśś. Będzie dobrze. Próbowałam wrzucić neutralny bieg, ale mechanizm łączący się zaciął. Samochód potoczyłby się przy wciśniętym sprzęgle, ale musiałabym je wciskać i pchać vana jednocześnie. Spróbowałam otworzyć drzwi – bez skutku. Przypomniałam sobie wielkie wgniecenie na drzwiach od strony kierowcy. Wilkołaki walczyły o życie, a mój zew łowów dotknął je wszystkie. Nie mogłam go powstrzymać. Wiedziały, że jestem w niebezpieczeństwie, i jeden z nich ruszył na ratunek. Dwa wilki przeciwko trollowi to za mało. Jednak Adam był sercem zewu, jego dyrygentem, jeśli nie dyktatorem, i wysłał Joela, by mi pomógł. Wybrał Joela, bo tibicena miał największe szanse, by mnie ochronić, gdyby jemu i Zackowi nie udało się zatrzymać trolla. – Nie, Adam. Poradzę sobie – powiedziałam na głos, bo inaczej mnie nie słuchał. Joel i tak przybył na ratunek. Widziałam go we wstecznym lusterku. Gdy Joel przybierał postać tibicena, za każdym razem wyglądał inaczej. Często dyskutowaliśmy o tym w stadzie. Zdaniem Zacka działo się tak dlatego, że tibicena pochodził z wulkanu, a lawa nie ma jednego stałego kształtu. To wytłumaczenie lubiłam najbardziej. Tym razem w ostatecznej formie, niemal całkowicie zwartej, wyglądał trochę jak lew chiński, z szerokim i niemal kocim pyskiem oraz grzywą z dredów, które skwierczały i syczały. Poruszały się, a ich czarna skorupa pękała, ukazując świecącą pomarańczową lawę, która szybko zastygała z powrotem, gdy inna część zaczynała się kruszyć. W rezultacie wydawało się, jakby Joel miał połyskującą czarnopomarańczową grzywkę, długą na piętnaście centymetrów. Jego ciało nabrało masy, nogi wydłużyły się, z przodu bardziej niż z tyłu – tak pochyły grzbiet przywodził na myśl owczarka niemieckiego. Ogon smagał na wszystkie strony, przez co tibicena bardziej przypominał kota niż psa, wieńczyły go te same dredy z lawy, które porastały kark Joela. Tibicena położył łapę na vanie. Zniszczony metal zaczął dymić, kiedy... oboje poczuliśmy, jak Adam chwieje się pod wpływem uderzenia, które roztrzaskało mu bark. Zack pomagał Adamowi, ale wszyscy wiedzieliśmy, że w walce nie dorównywał Joelowi. Czuliśmy jego gorączkowe starania, by odciągnąć uwagę trolla od Adama. Joel pchnął i furgonetka ruszyła. Rzucił się z powrotem do walki. Van niemrawo minął stojącego obok SUV-a, ale kiedy wyprostowałam koła, jechał lepiej. Zanim dotarłyśmy do zjazdu z mostu, osiągnęłyśmy prędkość, która lekko komplikowała lawirowanie między zniszczonymi autami, ponieważ musiałam prowadzić auto tak, by przód celował w dół zbocza. Gdy ostatni samochód, czerwony buick, został w tyle, urwał się zew łowów. Niewyobrażalna strata dotknęła mnie do żywego i wprawiła w szał, gdyż spaliła jakiś obwód w moim mózgu. Czułam

więź stada i więź partnerską między mną a Adamem – ale one nie mówiły mi nic prócz tego, że Adam i stado znajdowali się na moście. Trzymałam się kursu, póki van z impetem nie ominął policyjnej barykady, teraz przesuniętej, by zrobić nam przejazd. Gdy tylko się zatrzymałam, policja i ratownicy otoczyli furgonetkę. Doprowadziwszy kobietę i jej córeczkę w możliwie najbezpieczniejsze miejsce, zostawiłam je policjantom, a sama pobiegłam z powrotem na most. Co chciałam zrobić stworowi, którego nawet wilkołaki nie mogły powstrzymać, nie wiedziałam. Wiedziałam jedynie, że Adam został ranny, a ja nie mogłam go ochronić.

Rozdział 3

K

iedy biegłam, tym razem nie przejmując się, czy zwrócę na siebie uwagę trolla, betonowa bariera i samochody blokowały mi widok, widziałam więc tylko pradawnego potwora. Wyciągnęłam sig sauera z kabury na lędźwiach. Dostałam go w prezencie urodzinowym od matki – kaliber czterdzieści, większy niż dziewiątka, którą kiedyś nosiłam. Wciąż trenowałam z dziewiątką i rewolwerem kaliber czterdzieści cztery, ale czterdziestka jest mniejsza i łatwiej ją ukryć. Niewielki kaliber oznaczał, że mogłam strzelać i nie męczyć się, dopóki nie opróżniłam czterech czy pięciu magazynków. Przy czterdziestcepiątce oddawałam jakieś pięć strzałów, a potem traciłam celność. Żałowałam, że nie mam przy sobie czterdziestkipiątki, choć z tego, co mówiła policja, pistolet raczej nie przydałby się do walki z trollem. Ale nie miałam pod ręką wyrzutni rakietowej. Troll podniósł z ziemi mazdę. Lśniący samochód miał tę samą barwę, co troll, tyle że o wiele bardziej nasyconą. Mazdy to małe auta, ale i tak ważą ponad tonę. Potwór uniósł samochód nad głowę i trzymał go przez jakieś dwie sekundy. A potem walnął nim o ziemię. Miałam ograniczoną widoczność, lecz trzask szkła i metalu powiedział mi, kiedy auto uderzyło o jezdnię. Troll nagle się zachwiał. Warknęłam pod nosem, sfrustrowana, że nie wiem, co się dzieje. Cokolwiek sprawiło, że potwór stracił równowagę, nie zmusiło go, by wypuścił auto, teraz już o wiele mniejsze. Wrzasnął i znowu uderzył mazdą o asfalt. Przypominało to miażdżenie pająka ciężkim butem. Joel zawył jak nigdy wcześniej – potężnie i na całe gardło, z mocą wulkanu, z którego zrodził się tibicena. Potknęłam się, upadłam na kolana i stłukłam jedną rękę. W drugiej wciąż trzymałam pistolet. Fala strachu zalała moje ciało, a serce zaczęło walić jak młotem. Choć wiedziałam, że to tylko magia, nie mogłam się podnieść i zbliżyć, kiedy lęk szalał w żyłach i kazał mi uciekać. Ale Adam był ranny. Nie mogłam zejść z mostu, wiedząc, że on gdzieś tam jest. Troll, który nie znał ryku tibicena, zareagował o wiele gorzej. Puścił samochód i rzucił się do ucieczki. Potrącił stojącą mu na drodze ciężarówkę tak mocno, że aż się przewróciła. Przez kilka sekund biegł w ślepej panice... a potem nasze oczy się spotkały. Znieruchomiałam w nadziei, że zostanie po swojej stronie barierki, że przerażenie wywołane wyciem tibicena ogarnie go na dłużej. Bardzo na to liczyłam, bo moja największa magiczna supermoc to zmienianie się w kojota, który w walce z trollem miałby jeszcze mniejsze szanse niż ja w ludzkiej postaci. Przybyłam na

pomoc, bo nie mogłam stać z boku, kiedy Adam był ranny, ale nie łudziłam się, że pokonam pradawnego potwora. Choć minęłam miejsce, w którym poprzednio się pojawił, zew łowów nie wrócił. Może ucierpiało zbyt wielu członków watahy. Nie wiedziałam, bo więź stadna nic mi nie mówiła. Czułam się strasznie samotnie, stojąc na środku drogi i skupiając na sobie wzrok trolla. Potwór przeskoczył przez betonową barierę niczym lekkoatleta rozmiarów dinozaura. Zostawił wgniecione ślady w miejscu, w którym jego stopy dotknęły jezdni. Tuż za nim śmignął Adam. Był poturbowany i zakrwawiony, biegł na trzech łapach i nawet jako wilkołak wydawał się mały przy trollu. Jednak podwinięta przednia noga zupełnie go nie spowalniała – poruszał się z tak nieposkromioną determinacją, że nierównowaga między olbrzymem a zranionym wilkołakiem nie miała absolutnie żadnego znaczenia. Nieważne, czy zginę dziś, czy za sto lat, pomyślałam, na zawsze zachowam w sercu obraz Adama ścigającego potwora. Obaj, troll i wilk, pokonali czterysta metrów z prędkością, która zapewniłaby im wygraną na igrzyskach olimpijskich, ale z jakiegoś powodu kiedy stałam i czekałam, zdawało mi się, że mijają godziny. Pewnie mogłam się odwrócić i próbować uciec, może nawet by mi się udało. Miałam jednak straszliwą świadomość, że za mną znajdują się ludzie, którzy nie umieją bronić się przed tym pradawnym. Może goniłby mnie nawet, gdybym ich minęła – zakładając, że bym go prześcignęła. Ale co, gdyby zatrzymał się i zaatakował policjantów? Znałam niektórych z nich. Gdyby zobaczyli, że troll za mną biegnie, zaczęliby strzelać. Gdyby go zranili, ruszyłby za nimi. Nie zapominałam też o ludziach, którzy utknęli w korku na autostradzie. Stanowili łatwy cel. Nie zamierzałam ściągać go z mostu, gdzie miałam szansę ocalić własne życie kosztem cudzego. Nie wiedziałam, dlaczego postanowiłam, że moim zadaniem jest ochronić ich wszystkich, ale tak jak Zack stojący między vanem a trollem, zaakceptowałam swój los i przysięgłam sobie, że zrobię, co mogę. Potwór wszedł w pole rażenia. Zrobiłam krok do przodu, wycelowałam i opróżniłam cały magazynek tak szybko, jak potrafiłam. Nie trafiłam w Adama. Zobaczyłam, że większość, o ile nie wszystkie naboje dosięgły trolla. Zawsze nieźle strzelałam, a przez ostatni rok na poważnie wzięłam się za ćwiczenia. Jednak jedyny strzał, który miał znaczenie, to ten, który trafił w lewe oko. Celowałam w nie cały czas, ale kule miały niewielki kaliber, a troll pozostawał w ruchu. Stwór zatoczył się do tyłu. Podniósł jedną rękę do twarzy, a drugą uderzył Adama. Znokautowany wilk poleciał na betonową barykadę. Zraniłam trolla, lecz to nie wystarczyło. Schowałam pistolet do kabury, a moja stopa wylądowała niezgrabnie na kosturze, który powinien leżeć na komodzie w domu, a nie na jezdni przede mną.

Kostur został stworzony przez Lugha Długorękiego, pradawnego wojownika ze starych celtyckich pieśni, który stanowił połączenie Supermana i Herkulesa. W żadnej historii – a przeczytałam wszystkie, jakie znalazłam, odkąd kostur do mnie wrócił – Lugh nie walczył z trollem. Był celtyckim bogiem, a trolle zamieszkiwały Europę kontynentalną. Może kostur przybył na pomoc trollowi? W końcu potwór miał pradawną krew, a ja nie, choć artefakt wcześniej pomagał mi walczyć z pradawnymi. Podniosłam kij z ziemi – uznałam, że lepsze to niż nic. To pewnie przypadek sprawił, że gdy tylko dotknęłam kostura, przypomniałam sobie o olejku eterycznym, który Zack wcisnął mi do kieszeni. Sięgnęłam po buteleczkę i kątem oka zobaczyłam, że Zack się spisał i ze wszystkich olejków, jakie kupiłam, wybrał „Spokojny odpoczynek”. Ten składał się głównie z dziurawca. Kiedy ja sięgałam do kieszeni, Adam stanął na nogi, jednak ewidentnie był odurzony. Troll warknął na wilka, ale kiedy ruszył do ataku, ruszył na mnie. Szarpnięciem otworzyłam flakonik. Nie miałam zielonego pojęcia, jak używać olejku – wiedziałam tylko, że prawdziwy dziurawiec, stawiany przy drzwiach i oknach, teoretycznie odstrasza pradawnych, tak jak czosnek wampiry. Nie pomogła mi świadomość, że czosnek tak naprawdę nie działa. Z braku lepszego pomysłu i czasu na zamartwianie się rozlałam olejek przed sobą półkolistym ruchem ręki. Adam już-już doganiał trolla, lecz wszystko wskazywało, że potwór mnie dopadnie, zanim Adam do niego dobiegnie. Upuściłam buteleczkę i przygotowałam się na ból. Trzymałam kostur jak kij podczas zajęć z senseiem, choć metalowy koniec artefaktu nie zaostrzył się, jak to czasami miewał w zwyczaju. Zły znak, pomyślałam. Jednak obecność Adama oznaczała, że nie jestem sama. Jakiś dziwny samobójczy instynkt pozwolił mi osiągnąć stan zen, jakiego doznawałam tylko po wyjątkowo ciężkim treningu z Adamem lub senseiem Johansonem. Zmrużyłam oczy, popatrzyłam na trolla i pomyślałam: dawaj. Już czułam na sobie jego oddech, kiedy potwór nagle stanął w miejscu, w którym rozlałam olejek, i zatoczył się do tyłu, jak gdyby zderzył się ze ścianą. Adam nie czekał na zaproszenie. Skoczył na trolla, tak samo jak wcześniej Darryl, tyle że kiedy dotarł na barki potwora, wysunął pazury zdrowej i rannej łapy i zamaszystym ruchem przeorał nimi po bokach głowy trolla. Potwór zawył i sięgnął do tyłu, tak jak wcześniej po Darryla, chwycił Adama i pociągnął. Więź partnerska sprawiła, że poczułam szarpnięcie bólu. Tak niespodziewane, że powaliło mnie na ziemię, tak samo prawdziwe, o ile nie gorsze, niż gdybym to ja cierpiała. Krzyczałam z przerażenia, bo czułam ból Adama, a nie własny. Paniczny strach postawił mnie na nogi – rzuciłam się na trolla w szale, który rozpalił mnie do żywego i dał mi siłę, by stanąć między moim towarzyszem a wszystkim, co chce go skrzywdzić.

Zdzieliłam trolla kosturem w tył kolana – potwór nawet nie drgnął. Więc uderzyłam go jeszcze raz, mocniej, dźgając kijem niczym floretem. Koniec kostura nie przemienił się w grot, jednak widocznie srebrne zwieńczenie wystarczyło, by ranić potwora. Troll zawył i zwrócił się w moją stronę, ale Adam pociągnął jego głowę z powrotem. Dzięki łączącej nas więzi partnerskiej wiedziałam, że rana na ramieniu Adama, która wcześniej zaczynała się goić, teraz otwiera się na nowo. Mimo to pazury wilkołaka są jak szpony grizzly: troll nie mógł strząsnąć z siebie wilka. Troll ciągnął, a Adam nie puszczał, co oznaczało, że potwór rozrywał Adama. Koniec cackania się, postanowiłam. Przyłożyłam trollowi w jądro srebrnym końcem kostura tym samym szermierskim ruchem, który zastosowałam wcześniej. Usłyszałam mokry trzask. Myślałam, że go zraniłam, jednak nie widziałam żadnej krwi. Przez jedną zapierającą dech w piersiach sekundę zastanawiałam się, czy troll skrzywdził Adama. Wtedy potwór wrzasnął, zrywając z siebie wilkołaka – a wraz z nim wyrywając mszyste włosy, grubą skórę i szarozieloną kość. Polała się jucha. Troll rzucił skąpanego we krwi Adama, a ten poszybował nad moją głową. Usłyszałam, jak uderza o ziemię, lecz nie mogłam sobie pozwolić, by spuścić wzrok z potwora. Był ranny, ale nie martwy. Adam stracił przytomność i już tylko ja stałam między nim a trollem. Dziura w czaszce nie unieszkodliwiła pradawnego. Zacisnęłam dłoń na kosturze, mojej jedynej broni, i przygotowałam się na unicestwienie. Coś przeleciało obok mnie z brzękiem i zanurzyło się w otwartej czaszce potwora. Stwór ryknął tak głośno, że rozbolały mnie uszy. Pocisk upadł na ziemię ze szczękiem – był to półtorametrowy kawał stalowej rury, zaostrzony na jednym końcu i spłaszczony na drugim. Troll we wściekłej furii przywalił pięścią w betonową barierę między pasami. Wrzasnął, gdy pokruszyła się na kawałki, ujawniając żebrowane pręty. Potwór złapał za nie i wyrwał cały kawał asfaltu. Odwróciłam się i pobiegłam. Nie mogłam pozbyć się z głowy wizji miotanej mazdy. Adam leżał nieprzytomny na boku. Krew ciemniała na jego sierści. Doskoczyłam do niego w czterech susach. Rzuciłam kostur na ziemię i złapałam Adama za futro na biodrach i skórę na karku. Jestem silna, ale nie silniejsza niż jakakolwiek ludzka kobieta, która trenuje cztery razy w tygodniu z wilkołakiem i senseiem-sadystą. Adam pod postacią wilka ważył niemal dwa razy tyle, co ja. Mimo to zarzuciłam go sobie na plecy, zachwiałam się i pobiegłam. Spodziewałam się, że zobaczę policyjną barykadę, lecz zaskoczył mnie widok kamizelek SWAT. Zabawne, że nie chciałam ryzykować życia policjantów, żeby ratować siebie, jednak dla Adama naraziłam ich wszystkich na atak trolla pomimo szczerej sympatii, jaką ich darzę.

Ujrzałam nie tylko policję. W naszą stronę biegł przemoczony Darryl. Wyglądało na to, że przeżył upadek do rzeki bez szwanku. Odchylał rękę do tyłu w klasycznej pozie oszczepnika, gotowy wyrzucić kolejny pocisk. Z widocznym wysiłkiem tempa dotrzymywał mu wychudzony, przygnębiony Tad. W ręku miał żelazną rurę i używał magii, by uformować z niej broń podobną do tej, którą trzymał Darryl. Wilkołak podbiegł do przodu i wypuścił stalowy oszczep. Nie wiedziałam, co się stało, gdy pocisk mnie minął, ale coś uderzyło w most. Jezdnia pod moimi stopami zadrżała i się potknęłam. Beton i połamane pręty przeleciały nade mną i Adamem, a potem odbiły się od nawierzchni – troll rzucił w nas swoim kawałem betonu. Udało mi się utrzymać równowagę przez kilka sekund, lecz ostatecznie przegrałam walkę z grawitacją. Upadłam na kolana, zachwiałam się, a potem poleciałam na twarz, przeważona ciężarem Adama. Darryl przejął oszczep od Tada i wyminął nas sprintem. Puściłam Adama i przeturlałam się na plecy, żeby widzieć, co się dzieje. Troll padł – drugi stalowy pocisk uderzył mocniej niż pierwszy, a górna część ciała potwora przybrała niezdrowy ziemisty kolor. Darryl zatrzymał się z bronią w górze, kiedy Joel, cały w pomarańczowych płomieniach, skoczył z dachu samochodu, poszybował nad betonową barierą i wylądował na trollu. Darryl zawrócił i zrównał się z Tadem, który stanął obok mnie, gdy Joel atakował stwora z dziką wściekłością i żarem wyczuwalnym z kilku metrów. Troll leżał nieruchomo, kiedy Joel wbijał zęby w zielono-czerwone mięso. Nie potrafiłam stwierdzić, czy potwór stracił przytomność, czy umarł, ale to już nie miało znaczenia. Jego skóra topniała w miejscu, gdzie dotykał jej tibicena, najpierw czerniała, a potem obracała się w proch. Żar Joela pochłonął cielsko trolla w zaledwie parę minut. Tibicena nie przestawał jeść, nawet kiedy skończyło się mięso. Nikt z nas się nie poruszył, ale nagle Joel podniósł wzrok. Pysk miał pełny popiołu. Popatrzył na nas iskrzącymi czerwonymi ślepiami. Podniosłam się, pomagając sobie kosturem, który pojawił się w mojej dłoni, mimo że porzuciłam go dziesięć metrów dalej. Nie chciałam leżeć na ziemi, kiedy obok znajdował się drapieżnik. Odchrząknęłam. – Joel – powiedziałam. Głos dziwnie mi drżał, miałam jednak nadzieję, że pozostali nie zauważą. Joel wykrzywił wargi, obnażając czarne zęby i czerwony język. Jego kamienna grzywa zakołysała się, gdy pokręcił szeroką głową w akcie groźby, i zastukotała jak dzwonki wietrzne. – Joel – powtórzyłam, sięgając po moc Adama. – Przestań. Kiedyś już to robiłam – przyzywałam władczą moc mojego towarzysza, by skłonić

kogoś, żeby coś zrobił... albo czegoś nie zrobił. Lecz tym razem przez moje słowa nie przepłynęła magia Alfy. Niepowodzenie mogło wynikać z różnych przyczyn: od razu nasunęła mi się myśl, że nigdy tego nie próbowałam, gdy Adam stracił przytomność. Może był zbyt osłabiony, żeby dodać mi sił. Jednak powód nie miał znaczenia, tylko rezultat. Tibicena zrobił krok w tył. Moją uwagę zwrócił ruch, który dostrzegłam kątem oka. Zerknęłam w prawo i zobaczyłam dziecko – dziesięcioletniego, może trochę starszego chłopca, który wspinał się na betonową barierę zaledwie kilka metrów od Joela. Mrugnęłam, lecz chłopiec nie zniknął. Ten głupi dzieciak zeskoczył na ziemię i ze spokojną miną podszedł do Joela, jak gdyby ten był przyjaznym psiakiem, a nie wielgachnym tibicena, od którego biły żar i dym. – Nie podchodź – krzyknęłam i zrobiłam krok w przód, ale ktoś złapał mnie za przedramię i pociągnął do siebie. Wykręciłam się w jego stronę, zdesperowana, by się uwolnić i uratować to biedne głupie dziecko. Gdy się obróciłam, zobaczyłam twarz Tada, wychudzoną, posiniaczoną i posępną. W ostatniej chwili powstrzymałam instynktowne uderzenie, które połamałoby mu żebra i pozwoliło mi uciec. – Puść mnie – warknęłam na Tada, nie podnosząc głosu. Nie chciałam sprowokować tibicena. Próbowałam wyrwać rękę, ale mój przyjaciel trzymał mnie, zupełnie jakbym w zeszłym tygodniu nie ćwiczyła uwalniania się dokładnie z takiej samej sytuacji. Gdybym chciała go skrzywdzić, mogłabym wyswobodzić się siłą, jednak nie potrafiłam się do tego zmusić. – Zaczekaj – powiedział. – Tad, to nie Joel tu rządzi – syknęłam. – Tibicena zabije tego dzieciaka. Joel zupełnie o mnie zapomniał. Całkowicie skupił się na chłopcu, który miał na sobie za duży dres. Wyglądał podejrzanie podobnie do dresów, które woziliśmy w autach członków i przyjaciół watahy. Joel nie mógłby ze sobą żyć, gdyby zabił dziecko. Ta myśl przesądziła sprawę. Postanowiłam zaatakować, tym razem na poważnie. Tad zablokował cios, zanim zdążyłam uderzyć go w szczękę, a potem przycisnął mnie do siebie tak, że nie mogłam się uwolnić. – Będzie dobrze – wyjaśnił. – To nie jest zwykły dzieciak. Patrz. Joel warknął na chłopca, a ten zignorował go i dotknął barku tibicena. Joel, który nie był Joelem, lecz drzemiącym w nim demonem wulkanu, zrobił zadowoloną minę – pewnie czekał, aż jego ogień pochłonie chłopaka tak samo jak wcześniej trolla. Przerażona, szykowałam się na to samo. Oboje się myliliśmy. Skóra na ręce dzieciaka zalśniła czerwienią, kolor przepłynął przez jego ciało. Chłopak zakołysał się, a potem oparł ręką na tibicena. Może i wyglądał na ludzkiego chłopca, jednak zdecydowanie nim nie był. Jego

dłoń nie stanęła w płomieniach ani nie poczerniała na węgiel. Żaden człowiek nie mógł dotknąć tak gorzejącego Joela i wyjść z tego bez szwanku. Tad puścił mnie i poklepał po ramieniu. Zrobiłam dwa kroki, żeby zbliżyć się do leżącego Adama, w razie gdyby tibicena postanowił wymknąć się spod dotyku chłopca, bo ogień nie był jego jedyną bronią. Gorące podmuchy zelżały, zastąpione chłodnym wiatrem. Joel zachwiał się i padł na ziemię. Interesująca smolisto-kamienna skorupa tibicena straciła czerwony kolor i stała się całkowicie czarna. – Mówiłem ci, że będzie dobrze – odezwał się Tad. – Joelowi nic nie będzie? – upewniłam się z niepokojem. – Joelowi? – odpowiedział pytaniem. – Tak nazywa się pies Fo, który zionie ogniem? Myślałem, że go zabiłaś. Jak udało wam się poskromić sługę boga wulkanu? A po tym, jak walczył, zakładam, że się udało. – To nie pies Fo – odburknęłam – tylko tibicena. Bardzo trudno je zabić, a jeśli się uda, demony opanowują ciała twoich przyjaciół. Na przykład Joela. Ale włączyliśmy... ja włączyłam go do stada. Czarna skała wokół tibicena popękała i zniknęła, obnażając Joela w jego ludzkim ciele, bladego, nagiego i nieprzytomnego, leżącego twarzą w dół na asfalcie. Chłopiec się cofnął. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, przez sekundę widziałam w jego oczach żywy ogień. A potem tylko zwyczajne orzechowe tęczówki. – Słyszałeś, Aiden? – zwrócił się do niego Tad. – Ognisty pies jest przyjacielem. – Tak – odpowiedział chłopak. – Słyszałem cię. Słyszałem, kiedy duży facet, który zabił trolla, mówił nam to samo, zanim weszliśmy na most. Nie jestem idiotą. Potrzebuję ich. Człowiekowi, który nosi w sobie ognistego psa, nie stanie się krzywda. Nikogo nie zabiłem, tylko na chwilę pożyczyłem sobie ogień. Akcent Aidena wynikał nie tyle z wymowy, co raczej z intonacji. Angielski nie był jego ojczystym językiem. Wzięłam głęboki wdech i oceniłam sytuację. Darryl, „duży facet, który zabił trolla”, stał kilka metrów ode mnie, gotowy, by zainterweniować, gdyby chłopcu nie udało się unieszkodliwić tibicena. Z jego włosów wciąż kapała woda, ale rany i siniaki zaczynały się goić. – Jak wydostałeś się z rzeki? – zapytałam. Nie ruszałam się z miejsca, bo Adam odzyskał przytomność i rozważał wstanie. Dotykaliśmy się nogami, więc mógł wykorzystać mnie jako podporę bez zwracania na siebie uwagi. Jego stado było lojalne. Dwa lata wcześniej Darryl mógłby pognębić Adama, gdyby zastał go tak poturbowanego. Decyzja Adama, by zabiegać o moje względy, osłabiła watahę, a Darryl mógł uznać się za lepszego lidera. Jakaś część mnie nie chciała, żeby stał tak blisko, kiedy mój mąż nie mógł się bronić, mimo że sytuacja się zmieniła. Darryl szanował Adama i absolutnie nie przejawiał chęci wspięcia się na szczyt hierarchii.

Nie musisz mnie bronić przed Darrylem. Głos Adama zabrzmiał wyraźnie w mojej głowie, choć Alfa się nie poruszył. Zaplątałaś się w walce, która już dawno się skończyła, kochanie. Ale inni patrzą. Zaczekam ze wstawaniem, aż będę pewien, że mogę chodzić. Odkryliśmy, że Adam ma większą kontrolę nad naszą więzią niż ja. Ja wprawiałam wilkołaczą więź partnerską w konsternację. Podejrzewałam, że to, iż czasem funkcjonowała lepiej, a czasem słabiej, wynikało z mojej częściowej odporności na magię. Jednak tym razem słyszałam Adama bez zarzutu. Miał rację co do Darryla i co do nerwowego ssania w moim żołądku, które podpowiadało mi, że to nie koniec bitwy. Odetchnęłam i spróbowałam się uspokoić. – Wyłowił mnie kuter patrolowy – Darryl odpowiedział na moje pytanie. – Kiedy dotarłem na brzeg, wpadłem na Tada, Zee i tego tutaj. – Wskazał głową na Aidena, który się uśmiechnął. Ten słodki, szeroki uśmiech sprawił, że włoski zjeżyły mi się na karku. – Troll – usłyszałam ciężki głos Zee – został wysłany za nami. Lecz ktoś zapomniał, że trolle lubią mosty i że bieżąca woda ma wpływ na niektóre formy magii. Stary Jarnvid nie wygrał na loterii, kiedy rozdawali trollom mózgi, ale woda była jego żywiołem. Bardzo trudno jest kontrolować trolle, kiedy znajdą się w tym samym pokoju, co ty. Stopą wciąż dotykając Adama, odwróciłam się powoli, żeby zobaczyć mojego starego przyjaciela. To do niego niepodobne – wysłać Tada do walki, a samemu czekać z boku, pomyślałam. Zee nie patrzył na mnie, lecz na prochy trolla, które ulatywały na wietrze. – Może myśleli, że będą bezpieczni, bo trolle nie mogą wejść na większość dzisiejszych mostów. Zbyt wiele konstrukcji składa się prawie całkowicie z żelaza. A może błędnie założyli, że troll pozostanie pod ich kontrolą mimo odległości i wody. A może planowali „przypadkiem” stracić kontrolę i napuścić na ludzi jednego z najbardziej agresywnych trolli w historii? Za plecami Zee zobaczyłam kilku członków watahy drałujących w naszą stronę. Warren stał przy barykadzie i rozmawiał z policją. Po mowie ciała Warrena – i dlatego, że dobrze go znałam – wiedziałam, że kupuje nam czas, byśmy mogli osłonić rannych i spacyfikować groźnych. – Hej, Ben? Nasz brytyjski wilkołak spojrzał na mnie wolnym od zwyczajowej ironii wzrokiem i dobiegł do nas w kilku susach. – Możesz sprawdzić, co z Zackiem? Wydaje mi się, że troll rzucił w niego samochodem gdzieś za pylonem. – Zack nie zginął. Wiedziałabym, gdyby zginął, ale na pewno nie miał się dobrze. – Samochodem? – powtórzył Ben i się rozejrzał. – Pieprzony troll rzucił pieprzonym samochodem. Co się dzieje z tym światem? – Wycelował palec w Scotta

i Sherwooda, którzy przybiegli tuż za nim. – Wy dwaj, za mną. Uratujemy naszego Zacka, który prawdopodobnie oberwał pieprzonym samochodem. Zazwyczaj Ben przeklinał z większą finezją. Miałam poczucie, że sytuacja trochę go przerosła, co jednak nie przeszkodziło mu w zagonieniu dwóch przybocznych na drugą stronę mostu. Ben wspinał się w hierarchii stada nie poprzez walkę, lecz przez nieustępliwość. To subtelniejsze rozwiązanie, na swój sposób trudniejsze, ale lepsze i dla stada, i dla Bena. Zadowolona, że Zack otrzyma pomoc, znów skoncentrowałam się na Zee. – Uciekłeś z rezerwatu i wysłali za tobą trolla? Zee przybrał tę samą postać, co zwykle – krzepkiego staruszka z wystającym brzuszkiem i łysym plackiem na siwej głowie. W przeciwieństwie do Tada nie wydawał się wychudzony ani przygnębiony. Ale Zee nie był półczłowiekiem i dzięki urokom mógł wyglądać, jak chciał. Stał sztywno, jakby coś go bolało, co wyjaśniało, dlaczego to Tad przemieniał rury w pociski, a nie on. Jednak wzrok Zee dał mi do zrozumienia, by o tym nie wspominać. – Tad powiedział, że zniszczyłaś mój warsztat – rzucił cierpko. Wzruszyłam ramionami. – To nie ja. Poza tym Tadowi i mnie i tak było ciężko w dwójkę. Zmarszczył brwi podejrzliwie. – Nadal jesteś mi winna pieniądze, nawet jeśli warsztat już nie istnieje. – Pradawni bardzo poważnie traktują interesy. – Adam z ubezpieczycielem go odbudowują – odpowiedziałam. – Wiedziałbyś, że przelewam ci pieniądze na konto dziesiątego każdego miesiąca, gdybyś tylko sprawdził. Odkąd kupiłam od ciebie warsztat, nigdy nie spóźniłam się więcej niż tydzień. – Wiem – burknął. Starzy pradawni różnie mówią „kocham”. Byłam usatysfakcjonowana i on chyba też, bo przestał zwracać na mnie uwagę. Skrzywił się i popatrzył na Tada. Znałam tę minę – robił taką samą w warsztacie, kiedy badał nowo przyprowadzone auto. Ocenia zniszczenia, pomyślałam. Gdy skończył, zerknął na Adama, który dalej leżał obok moich stóp, na pozór nieprzytomny. – Starcze – odezwał się Aiden. Czekał cierpliwie, kiedy Zee i ja rozmawialiśmy, nie odsuwając się od Joela. Może nie zabrzmiało to do końca jak groźba, lecz w głosie dzieciaka dało się słyszeć premedytację. Skoro nie chodził jak dziesięciolatek i nie mówił jak dziesięciolatek, nie zamierzałam traktować go jak dziesięciolatka. Był niebezpieczny. Nikt nie ruszył na pomoc Joelowi. Zdałam sobie sprawę, że pozostali czekają na mój znak. Czy ten chłopiec – nie do końca ludzki, co inni też już zrozumieli – był naszym wrogiem? Joel oddychał swobodnie, ale ciało miał sflaczałe.

– Starcze – powtórzył chłopak – zrób, co obiecałeś. – To Aiden Dotknięty Ogniem, Mercy – rzekł Zee neutralnym tonem. – Powiedziałem mu, że twoje stado może powstrzymać Szarych Panów przez kilka dni, jeśli się zgodzicie. – Powinieneś dotrzymać słowa. – Aiden groźnie zniżył głos. Zee zmrużył oczy. – Wydaje ci się, że wiesz więcej, niż naprawdę wiesz – odparł. – Chłopcze. Nie ma szans, stwierdziłam. Jeśli ten chłopak jest tak młody, na jakiego wygląda, to mi tu czołg jedzie. Ale nie pachniał jak pradawny. Stałam blisko, wiatr mi sprzyjał. Gdyby był pradawny, na pewno bym to wyczuła. Chłopak uniósł zaciśniętą dłoń, wciąż czerwoną od ciepła. – Po pierwsze – wyprostował jeden palec – przedstawisz mnie Alfie stada. Po drugie – wyprostował drugi – jako przyjaciel watahy poprosisz, żeby mnie chronili, nawet jeśli tylko na chwilę. Po trzecie – wyprostował trzeci – zrobisz, co w twojej mocy, żeby się zgodzili. – Ale ważniak – rzuciłam do Zee. Zacisnął usta, co niekoniecznie oznaczało, że się ze mną zgadza. Mój stary przyjaciel z reguły nie lubił ludzi, jednak przepadał za tym chłopakiem. Mało kto zorientowałby się, że Zee darzy go sympatią, ale ja znałam gburowatego staruszka bardzo długo. – A co obiecał w zamian? – spytałam zaciekawiona. – Wydostał ojca i mnie z Uroczyska – odpowiedział Tad, a kiedy Zee się skrzywił, poprawił się: – Z rezerwatu Walla Walla, niech będzie. A kiedy mógł nas zostawić i uciec, nie łamiąc słowa, został i nam pomógł. Chłopak, który przysłuchiwał się naszej rozmowie, spojrzał na mnie i zmrużył oczy. – A kim ty jesteś? – To towarzyszka naszego Alfy – wyjaśnił Darryl nieprzyjemnym tonem. – Co oznacza, że w tym momencie to ona dowodzi stadem dorzecza Kolumbii. – Podniósł głos, nie odrywając wzroku od Aidena Dotkniętego Ogniem. – Niech ktoś przyniesie Joelowi ciuchy. – Musieliśmy spuścić z tonu, żeby zatroszczyć się o stado. – Robi się – zawołał Warren. Myślałam, że nadal rozmawia z policją. Ale nie dało się pomylić z nikim innym jego głosu i rytmu kroków, gdy zbiegał z mostu. Mogłam powierzyć opiekę nad Joelem Warrenowi i Darrylowi. To oznaczało, że musiałam zająć się Aidenem. – Nie jesteś wilkołakiem – stwierdził, choć czułam, że nie jest pewien. – Nie – zgodziłam się – jednak w tej chwili to ja tu rządzę. Aiden fuknął. – Jeśli Zee obiecał zrobić, co w jego mocy, żeby dopilnować, byśmy cię chronili, dotrzymał słowa. – Uśmiechnęłam się groźnie. – Gdyby wychwalał cię pod niebiosa,

zabilibyśmy cię od razu. Zee wychwalałby kogokolwiek pod niebiosa, tylko gdyby ten ktoś walnął go od tyłu jakąś paskudną magią. Joel jęknął i podniósł się na czworaka w tej samej sekundzie, w której Warren wrócił z dresem ozdobionym inicjałami policji z Kennewick. Pewnie dostał go od Tony’ego. Warren przeszedł przez niewidzialną ziemię niczyją między mną a Aidenem bez widocznego uszczerbku na zdrowiu, a potem uklęknął i zaczął pomagać Joelowi, całkowicie ignorując chłopaka. Gdyby nie Adam, który opierał się o moją nogę, rzuciłabym się do pomocy i zajęła Aidenem dopiero po upewnieniu się, że nasi ludzie są cali i zdrowi. Martwiło mnie, że Ben jeszcze nie wrócił z Zackiem. Darryl nie ruszał się z miejsca. Zdałam sobie sprawę, że chroni mnie, nas – Adama i mnie – przed Aidenem. Nie patrzył na Adama, ale czułam, że się niepokoi. Warren pomógł Joelowi, teraz grzecznie ubranemu w policyjny dres, stanąć na nogi. Nawet nie patrząc w naszą stronę, ustawił się między Joelem a Aidenem. Dzięki temu wiedziałam, że on również wciąż uważał chłopca za zagrożenie. Joel zatrząsł się z zimna. Warren już chciał objąć go ramieniem, ale się powstrzymał. Był jedynym gejem w naszym stadzie, w jakimkolwiek stadzie. Starsze wilkołaki, głównie samce, nie tolerowały homoseksualnych skłonności. Wilkołaki-geje zazwyczaj nie wytrzymywały w stadach długo, chyba że miały szczęście albo grubą skórę. Warren miał grubą skórę. A do tego uważał, żeby nie nadepnąć nikomu na odcisk, chyba że akurat chciał komuś dokuczyć. Pilnował się nie ze strachu, lecz z grzeczności. Zerknął na Darryla. Darryl spojrzał na mnie, a potem na Aidena, oceniając sytuację. Później zrobił kilka kroków i objął drobnego Joela swoim wielkim ramieniem. – Zajmiesz się tym, Mercy? – zapytał. – Zabiorę go do domu. Przytaknęłam. – Joel, wszystko w porządku? – Nie pali mnie w środku – wychrypiał Joel lekko bezradnym głosem. – Ogień zniknął. – Wróci – powiedział chłopak beznamiętnie. – Okradłem ducha z żaru, ale on wciąż tam jest. – Wszystko w porządku, Joel? – powtórzyłam. Tym razem skinął głową. – Chyba tak. – Wziął głęboki wdech. – Zabiłbym cię. – Jesteśmy stadem, Joel – zaprotestowałam. – Nawet tibicena to wie. Po prostu się wkurzył, bo dostał szansę, żeby się wyszaleć, a my kazaliśmy mu przerwać zabawę. Joel zaśmiał się słabo. – Może. Ale w środku czułem to inaczej.

Zza ciężarówki wyszli Ben i jego przyboczni. Zack, nadal w postaci wilka, mocno utykał, lecz szedł o własnych siłach. Wyglądał na nieźle poturbowanego, wiedziałam jednak, że się z tego wykaraska. Tak samo jak Adam, który był całkowicie przytomny i ukrywał się przed watahą. Nie wydawałam go. Żaden z wilków nie patrzył na Adama. To byłby brak szacunku, przyglądać się bezsilnemu Alfie lub wyrażać obawę, która mogłaby zostać odebrana jako przeświadczenie, że Adam jest zbyt słaby, by wyleczyć rany. Niestety, to oznaczało, że musiałam sama poradzić sobie z pozornie niewinnym, lecz potencjalnie groźnym chłopcem, który w pojedynkę spacyfikował sługę boga wulkanu. – Kim jesteś? Czym jesteś? Czego chcą od ciebie pradawni? – spytałam, bo chciałam dowiedzieć się czegokolwiek i kupić sobie trochę czasu, żeby pomyśleć. Zmrużył oczy. – Nie twój interes. – Teraz już jej – powiedział Darryl oskarżycielskim tonem. Aiden nie miał o mnie zbyt dobrego zdania, ale po minie poznałam, że Darryl zrobił na nim wrażenie. – Darryl – odezwałam się do wilkołaka – załatw, proszę, opiekę i transport dla Zacka i Joela, i kogoś, kto poskłada ich do kupy. – Nie dodałam: „A potem tu wróć”, bo wiedziałam, że zrozumiał. Darryl skłonił głowę, sprawiając wrażenie, jakby miał tysiąc lat, choć wiedziałam, że był tylko dziesięć lat starszy, niż wyglądał. Wziął Joela na ręce i bezgłośnie zwołał Bena, Zacka i kilka innych wilków w zasięgu jego wzroku, a potem odszedł w stronę kordonu policjantów na końcu mostu. Wróciłam do Aidena. – Jestem człowiekiem – burknął obrażony. – Zaginąłem w Podgórzu, dopóki nie otworzyła swoich drzwi. Pradawni chcą mnie zatrzymać, dopóki nie zrozumieją, w jaki sposób Podgórze mnie zmieniła i dała mi tę moc. – Machnął ręką na Joela. – Mam dosyć bycia więźniem i potrzebuję schronienia, żeby mieć czas rozważyć swoje opcje. – Zaginąłeś w Podgórzu – powtórzyłam powoli. – Na jak długo? Wzruszył ramionami. – Nie wiem. Nie mówił mi wszystkiego. – To nie jest trudna decyzja – rzekł. – Każ mi spadać, a odejdę. Powiedz, że mi pomożesz, a zostanę. – Uśmiechnął się i to nie był ładny uśmiech. – Bo czy wy, wilki, wiecznie nie przejmujecie się statusem? – Jak na kogoś uwięzionego w Podgórzu, dużo wiedział o wilkołakach. – Czy przeciwstawienie się pradawnym nie da wam przewagi? – Nie, jeśli wszyscy zginiemy – wymamrotał pomocnie Warren. – Wtedy będziemy mieć zdanie pradawnych w nosie. – Zastanowił się. – Chociaż właściwie

i tak mamy zdanie pradawnych w nosie. – Rzucił chłopakowi chłodne spojrzenie. To przypomniało mi, że choć wilkołak był moim przyjacielem, nieraz udawało mu się przetrwać wbrew wszystkiemu, i to nie dlatego, że miał zbyt dobre serce, żeby kogoś zabić. Aiden uśmiechnął się szyderczo, nieświadomy zagrożenia. Spojrzałam na Zee, bo wyglądało na to, że nie wyciągnę z chłopaka nic więcej. Wiedziałam, że powinnam kazać mu spadać. Już po pięciu minutach zorientowałam się, że przysporzy nam kłopotów. Jednak gdyby Zee uważał powierzanie stadu ochrony nad chłopakiem za fatalny pomysł, wciskałby mi go niczym bezbronnego szczeniaczka – a wtedy wiedziałabym, że powinnam trzymać się z daleka. Aiden uratował Joela. Mimo tego, co powiedziałam Joelowi, widziałam śmierć w oczach tibicena. Gdyby Joel mnie zabił, nie przeżyłby tego – w przenośni i dosłownie. Załamałby się, a Adam pozbawiłby go życia. Nie tylko po to, by się zemścić, lecz także by wyeliminować zagrożenie dla watahy. Wilkołaki musiały być bezwzględne, żeby przetrwać. I jeszcze jedna rzecz: Tad i Zee widzieli w Aidenie coś dobrego. Nie mam nic przeciwko, żeby zagrać pradawnym na nosie – przyznał Adam silnym, wesołym głosem w mojej głowie. Popatrzyłam na Zee. Ufałam, że powie mi wszystko, co powinnam wiedzieć. – Więc czym tak naprawdę jest? – zapytałam. – Człowiekiem – odparł. – Głównie. Urodził się człowiekiem dawno, dawno temu. Był zagubiony w Podgórzu, odkąd zamknęła swoje granice dla pradawnych, i to go zmieniło. Kiedy znów otworzyła przed nami swe drzwi, odnalazło się więcej porzuconych. Ale tylko on był spójny. Podgórze zmieniła go, zmieniła ich wszystkich, dała im moce żywiołów. Moce ziemi, powietrza, wody lub ognia. Większość z tych dzieci... wróciła do matki. – Domyśliłam się, że „wróciła do matki” oznaczało „umarła”, ale uznałam, że to nie czas, by pytać. – Samotność je rozbiła. Aiden uśmiechnął się dziko. – Nie chcą mnie zabić – powiedział. – Chcą pojąć, dlaczego umiem władać ogniem. Dowiedzieć się, dlaczego Podgórze lubi mnie bardziej niż ich. Zrozumieć, dlaczego bawiła się ze mną, jednocześnie izolując ich przez setki lat. Chcą wiedzieć wszystko, co wiem o Podgórzu, bo sami zapomnieli. Po minie Aidena poznałam, że „bawiła się ze mną” może znaczyć dla Podgórza to samo, co dla Kojota. – Co nas nie zabije, to nas wzmocni – przytoczyłam. – Nietzsche? – mruknął Zee. – Pasuje. To chyba też: Wer mit Ungeheuern kämpft, mag zusehn, daß er nicht dabei zum Ungeheuer wird. Sięgnęłam pamięcią do zajęć z niemieckiego na studiach i przypomniałam sobie kilka słów. Ungeheuern to potwory. Kämpfen – walczyć.

– Ten, kto walczy z potworami, niech uważa, żeby sam nie stał się potworem? – przetłumaczyłam na głos. Aiden wyszczerzył zęby do starego pradawnego. – Wszyscy tu jesteśmy potworami – rzekł. – Już za późno, byśmy stali się czymkolwiek innym. Zbyt wielu członków watahy, łącznie z Adamem, wzdrygnęło się na te słowa. – To zależy – zaoponowałam. Spojrzał na mnie pytająco. – Od twojej definicji „potwora” – odezwał się Tad. – Komu pozwalasz mówić ci, kim jesteś? Potwór czy anioł, to zależy od punktu widzenia. – Czego... – zaczęłam, ale urwałam. Aiden już wyjaśnił, czego chcą od niego pradawni. Znał sekrety Podgórza, wiedział rzeczy, o których oni zapomnieli. Byli zazdrośni, bo zatrzymała go i dała mu moc. Każdy z tych powodów z osobna wystarczył, żeby nie chcieć go wypuścić. Pomógł Tadowi i Zee uciec. Miałam u niego dług wdzięczności – no i nie zostawiłabym nikogo na łaskę pradawnych. W akcie ostateczności spróbowałam zapytać Adama, ale albo mnie nie słyszał, albo chciał, żebym sama podjęła decyzję, bo nie odpowiedział. – Dwadzieścia cztery godziny – zarządziłam. – Jeśli nie skrzywdzisz nikogo, kto należy do stada. Jeśli podporządkujesz się przywódcom stada, tak jak pozostali jego członkowie. Przywódcy to Adam, czyli Alfa, ja, Darryl. – Gestem wskazałam w kierunku drugiego, który wrócił do nas mniej więcej w trakcie rozmowy o Nietzschem. – Warren. – Trzeci skinął, gdy na niego spojrzałam. – I Honey, której tu nie ma. Damy ci schronienie na dwadzieścia cztery godziny, z opcją odnowienia umowy. Prawie to przegapiłam – delikatne rozszerzenie źrenic i niemal niezauważalne rozluźnienie ramion. Poczuł ulgę. Natomiast wilkołaki zareagowały jawnym oburzeniem. Że ryzykuję ich życie dla nieznajomego, że przekraczam moje kompetencje. Nie wiedziałam, który z wilków to zaczął, bo więź stada zaczęła wariować. Może wszyscy byli niezadowoleni. By uspokoić wilki, powiedziałam: – Bran Cornick nauczył mnie, że stado rządzi tylko na tym terytorium, które potrafi ochronić przed innym drapieżnikiem. Nauczył mnie, że gdy ma się u kogoś dług, należy go spłacić. – Co ten chłopak dla nas zrobił? – zapytała Mary Jo, która wcześniej przybiegła na most z resztą watahy. Za nią jak zwykle stali Paul i Alec. Mary Jo miała czapkę baseballową i okulary przeciwsłoneczne, żeby nikt jej nie rozpoznał. Pracowała jako strażak w Pasco i ukrywała swoją drugą tożsamość przed znajomymi z pracy. Jednak podejrzewałam, że ta skrytość jest raczej na chwilę niż na zawsze. Przyjaźniłyśmy się, a przynajmniej kolegowałyśmy, zanim Adam zaczął się do

mnie zalecać i wziął mnie za żonę. Mary Jo uważała, że Adam zasługuje na ludzką kobietę, kogoś lepszego niż wilkołaczyca taka jak ona. Zdruzgotało ją, że wybrał mnie, zmiennokształtnego kojota, ale musiała jakoś to przeżyć. – Uratował Joela – odpowiedziałam łagodnie. Stała na moście na tyle długo, że musiała to wiedzieć. – Ach, Joela. Twojego zwierzaczka, tak? Tego, którego zaprosiłaś do stada – wyraziła na głos niezadowolenie watahy, które wyczułam wcześniej. Miałam wrażenie, jakby ktoś przejechał po więzi stadnej papierem ściernym. Popatrzyłam na Mary Jo, a ona spojrzała mi w oczy na całe dwie sekundy, zanim opuściła wzrok. Ryk stadnego protestu przycichł do szeptu, który już nie huczał mi w uszach przez naszą więź. Jej wilczyca czuła, że przewyższam ją rangą, bez względu na to, co myślała sama Mary Jo. To nie pozwalało jej kwestionować mojego autorytetu i dobrze o tym wiedziała. – Bran nauczył mnie również zasad gościnności – ciągnęłam. – Osoba, która prosi o schronienie, otrzyma je na dwadzieścia cztery godziny, jeśli nie zrobi nic, by skrzywdzić stado. Dostanie jedzenie, picie oraz miejsce do spania. Ochronę przed wrogami. Bezpieczeństwo. To oferujemy tym, którzy do nas przychodzą. – To były stare zasady. Bran się do nich stosował, choć nie wszystkie stada je respektowały. Niepokój, który przebiegł przez członków watahy, dał mi do zrozumienia, iż woleliby, żebym nie wspominała o zasadach gościnności. Ale kostur delikatnie rozgrzał się w mojej dłoni. – Możesz dotrzymać swojej części umowy? – zapytał mnie chłopak, rozglądając się po wilkołakach. Nie mógł odczytać więzi stadnej, jednak widocznie nieźle wychodziło mu odczytywanie niezadowolonych twarzy. – Aidenie – odrzekłam – witam cię na moim terytorium i w moim domu. – To nie wystarczyło, bo kostur wciąż rozgrzewał się pod moimi palcami, i czułam, że należało powiedzieć więcej. – Ja, Mercedes Athena Thompson Hauptman, prawem nadanym mi jako towarzyszce Alfy stada dorzecza Kolumbii, gwarantuję ci tyle bezpieczeństwa, ile moje stado może zapewnić, na dwadzieścia cztery godziny, dopóki będziesz zachowywał się jak gość w moim domu i na moim terytorium. – Nie wiedziałam, skąd płyną te słowa ani dlaczego podniosłam kostur. – Na moje słowo jako córki Kojota i dzierżycielki kostura Lugha, przysięgam. Kij rozbłysnął jak latarnia. Czerwone płomienie otoczyły srebrny okrąg u podstawy kostura i popędziły ku górze wzdłuż drewna z celtyckimi zdobieniami, które wiły się od dołu do srebrnego czubka laski. Ten po raz kolejny wydłużył się w grot i zaświecił, jakby rozżarzył się w wielkim piecu. Czułam, że całe stado wstrzymało oddech w oczekiwaniu. Nie opuszczając kostura, dodałam: – Niech Szarzy Panowie wiedzą, że stado dorzecza Kolumbii rządzi na tej ziemi i udziela schronienia tym, którym zechce.

Tak – powiedział Adam w mojej głowie. Tak – zgodziło się stado. W filmach po podniosłej przemowie zazwyczaj następuje czarny ekran albo zmiana sceny. Miałam dużo do roboty. Przyklęknęłam obok Adama, ale zanim zdążyłam uczynić cokolwiek, on stanął na nogi. Wstał tylko odrobinę sztywno, a potem otrząsnął się, jakby był mokry. Czułam wywołane ruchem dreszcze bólu, które z jękiem przepłynęły przez jego gojące się rany, lecz nikt inny o nich nie wiedział. Pozostali odwrócili się, by odejść, zostawiając cały ten bałagan biednym ludziom, których miasto przed chwilą uznałam za swoje. W głowie już miałam kilkanaście wizji, jak ta sytuacja obróci się przeciwko nam. Istniała szansa, że nie każda nadnaturalna istota w promieniu stu kilometrów usłyszała moją deklarację, ale byłam przekonana, że właśnie to kostur próbował osiągnąć swoim pokazem świateł. Kij nie myślał, nie w typowy sposób, ale zaczynałam coraz lepiej odczytywać jego intencje. Zee już chciał odejść, zawahał się jednak i obrócił w moją stronę. – Więc o to im chodziło. Głupi verdammt troll – stwierdził. Zastanowiłam się. – O co komu chodziło? – Szarym Panom, kiedy wysłali za mną trolla. – Przez chwilę milczał, a kiedy znów się odezwał, brzmiał smutno. – Na świecie nie zostało dużo trolli, Mercy, na pewno nie tyle, żeby wysyłać tego na śmierć, mimo że był beznadziejny. Musisz zrozumieć: oni chcieli, żeby zginął. To mi umknęło. – Chcieli, żeby zginął? – powtórzyłam. – Wiedzieli – odparł Zee. – Szarzy Panowie mają lepszą pamięć niż młodsi pradawni. Wiedzieli, że troll mnie nie zabije. – Westchnął, odwrócił się i ruszył w dół mostu. – Nie wysyła się szczeniaka, żeby zabił starego wilka. Poszłam za nim, z Adamem u boku. Warren i Darryl otoczyli nas z dwóch stron. Tad stąpał obok ojca, na tyle blisko, by pomóc, gdyby Zee zasłabł. Aiden snuł się za nami. Nie podobało mi się to, ale dał mi słowo. Po chwili Tad zwrócił się do ojca: – Nie zabiłeś go, tato. Zee się zastanowił – a może tylko próbował wyglądać, jakby dumał, żeby zatuszować, jak wolno się porusza. Po chwili pokiwał głową. – To prawda. Interessant. – Jak to? – spytałam, bezgłośnie zachęcona przez Adama. – Nie jestem w najlepszej formie – odpowiedział Zee. – Wydarzyły się pewne rzeczy. – Zbył je wzruszeniem ramion. – Zabicie trolla zajęłoby mi dużo czasu, a bez twoich wilków zatrzymujących go na moście walka równie dobrze mogła pochłonąć część miasta. – Rozejrzał się po policjantach, którzy dawali nam odrobinę

przestrzeni. – A nawet gdyby udało mi się utrzymać trolla na moście, nie potrafiłbym ochronić ludzi tak skutecznie, jak wy. Zginęłoby wielu ludzi. Zmieniłaś bieg tego wydarzenia, i to nie na ich korzyść. – Co masz na myśli? – chciałam wiedzieć. – Ktokolwiek postanowił wysłać za mną trolla, chciał jatki – wyjaśnił. – Pragnął śmierci, zniszczenia i walki, które przeraziłyby każdego, kto zobaczy je na własne oczy. Walki spowodowanej całkowicie przez pradawnych. Czegoś, co przypomni ludzkości, że nie bez powodu całe życie bała się nas, nadnaturalnych. – Spojrzał do tyłu na mnie i na Adama, który stawiał powolne kroki. Właściwie tak powolne jak Zee. – Przewróciliście ustalony porządek do góry nogami. Pradawni nie wyszli na tym najlepiej, wilkołaki pokonały trolla, a wy przeciwstawiliście się samym Szarym Panom. Mianowaliście stado obrońcami ludzkości i udowodniliście, że potraficie pokonać pradawne potwory. Przez chwilę rozważałam jego słowa. – To dobrze czy źle? – Zwracałam się do Adama, ale odpowiedział Zee. – Wer weiß? – Kto wie? – Tylko przyszłość to pokaże. Nic dobrego nigdy nie wyszło z próby pokonania Szarych Panów w ich własnej grze. Ale wy zmieniliście zasady. – Wyświadczylibyście mi przysługę – rzekłam w zamyśleniu – gdybyście z Tadem zamieszkali z nami, kiedy Aiden będzie naszym gościem. Zee popatrzył mi w oczy. Nie chciałam, żeby on i Tad mieszkali sami w domu Zee, gdy Szarzy Panowie nasyłali na nich trolle. Zerknął na chłopaka, który dreptał za nami. – Tak – zgodził się. – Myślę, że to rozsądny pomysł.

Rozdział 4

T

ad i Zee poszli za mną do SUV-a Adama. Aiden wlókł się za nami jak bezpański szczeniak, który nie wie, czy na pewno jest mile widziany. Człapaliśmy bardzo wolno, bo Adam był ranny, tak samo jak Zee. Co do Tada nie miałam pewności. Samochody wciąż stały w korku, a ludzie obserwowali nasz pochód. – Hej, Mercy – zawołał ktoś. – Wiesz, co się dzieje? Zerknęłam, jednak nie rozpoznałam ani głosu, ani twarzy kobiety, która stała przy aucie z dzieckiem u boku. – Troll na Cable Bridge – odpowiedziałam. – Zajęliśmy się nim. Policja pracuje, żeby usprawnić ruch drogowy, ale myślę, że most czekają poważne naprawy, zanim znowu będzie można go używać. – Troll? – Jakiś nastolatek wystawił głowę przez okno minivana pełnego innych nastolatków. – Prawdziwy troll? Taki, co mieszka pod mostem i je kozy? Pokiwałam głową i się uśmiechnęłam, lecz szłam dalej. Zaśmiał się radośnie. – Trolle kontra wilkołaki. Nasze wilkołaki górą! Adam wystawił język. Ktoś w minivanie zagwizdał, i to nie z powodu długiego różowego języka. – Babciu, ale ty masz wielkie zęby – mruknęłam. Kąciki jego warg powędrowały do góry, ale zamknął usta. Gdy znaleźliśmy się w połowie drogi do auta, samochody znowu ruszyły, choć nie powiedziałabym, że z zawrotną prędkością. Potem ktoś na nas zatrąbił, co Zee skwitował niemieckim przekleństwem. Tad wyszczerzył zęby i pomachał do mijających nas kierowców. – Przestań się krzywić, tato – przykazał ojcu. – Jeśli się uśmiechniesz, zapomną o nas w jeden dzień. Jeśli będziesz robił takie miny, zaczną się zastanawiać, ile jeszcze trolli pojawi się w Tri-Cities. Zee się uśmiechnął. Tad przewrócił oczami. – Nie tak, staruszku, bo przyprawisz ich o koszmary. – Uważasz, o co prosisz – zaśmiałam się. Tad poczochrał mi włosy. – Zapamiętam to sobie, niziołku. – Mówiłam ci, żebyś dawał mu więcej kawy – zwróciłam się do Zee. – Zobacz, co

się stało, kiedy mnie przerósł. – Dzieci za dużo narzekają – odrzekł wiekowy pradawny. – Gdzie wyście zaparkowali? I dlaczego tam nie podjechaliśmy? – Przykro mi – powiedziałam szczerze, bo musiałam zawieźć Adama do domu, żeby mógł się przebrać i żeby ktoś sprawdził, czy jego ramię dobrze się goi. Wilkołaki szybko leczą rany, co ma swoje dobre strony, ale jeśli kość źle się ustawi, goi się tak, jak jest. A wtedy trzeba łamać ją jeszcze raz. – Nie ma innej drogi, a poza tym nikt nie mógłby nas zawieźć, póki korek się nie rozładuje. – A nie rozładował. Droga nie wydawała się długa, kiedy biegliśmy w stronę mostu, ale teraz, z dwójką – a może i trójką – rannych, ciągnęła się w nieskończoność. Zaproponowałabym, że pójdę po SUV-a i po nich przyjadę, wiedziałam jednak, że Adam i Zee zgodziliby się na to po swoim trupie. – Hej, Mercy – zagaił Tad ponuro – przepraszam, że przyszliśmy tak późno. Nie wiedzieliśmy o trollu, dopóki nie zobaczyliśmy korka. Ukryliśmy się w jednym ze starych magazynów na złomowisku Lampsona. Wyszedłem, żeby pożyczyć od kogoś telefon i do ciebie zadzwonić, kiedy zobaczyłem ten chaos. – Nikt nie zginął – zapewniłam go i zaraz się poprawiłam: – Nikt z naszego stada nie zginął. Gdybyś się nie pojawił, Adam i ja mielibyśmy przekichane. Zdążyłeś w ostatniej chwili. – Wyczucie czasu to podstawa – zgodził się, a potem wyszczerzył zęby. – Najważniejsze, że zdążyłem. Powoli podeszliśmy do SUV-a. Miękka tapicerka czekała na nasze obolałe ciała. Cały czas czułam na sobie wzrok Aidena. Nie do końca wrogi. Nie do końca. Ale, o czym przekonany był mój wewnętrzny kojot, też nie do końca przyjazny.

Nasz dom tak naprawdę nie był jednorodzinny. Dom Alfy to serce stada, zaprojektowane po części jako miejsce spotkań, po części jako hotel, a po części jako szpital. Wcześniej mieszkaliśmy w nim tylko Adam, Jesse i ja, obecnie Joel i jego żona zajmowali apartament na parterze. Mieliśmy też dwie dodatkowe sypialnie na drugim piętrze. Wysłałam do nich Tada i Zee. Aidena – dość bezceremonialnie – zaprowadziliśmy do schronu w piwnicy i kazaliśmy się rozgościć. Schron był monitorowany przez kamery, w drzwiach miał alarm i zamek. Zamknięty utrzymałby rozszalałego wilkołaka. Aiden skwitował drzwi uśmiechem. – Te zamki mnie nie utrzymają – poinformował mnie. – Jesteś gościem, nie więźniem – odpowiedziałam. Bardziej przejmowałam się Adamem, którego właśnie badali w naszej miniklinice, niż tym, czy naszemu gościowi podoba się jego zakwaterowanie. – To ostatnie prywatne pomieszczenie

w domu. Jeśli chcesz, możesz spać w rekreacyjnym, tam też mamy łóżko. Ostrzegam cię jednak, że wielu członków stada uważa ten pokój za własność publiczną. – Nie – odparł po chwili, jak gdyby zastanawiał się, w jaki sposób zareagować. – Zostanę tu. Po prostu chciałem cię ostrzec. – Dałeś słowo – przypomniałam mu. – I my też. – Jasne – przytaknął, a potem się rozluźnił, jakbyśmy weszli w dobrze znaną mu sytuację. – To prawda. Dwadzieścia cztery godziny. – Enigmatyczny uśmiech, jakim mnie obdarzył, nie pasował do twarzy dziecka. Schron znajdował się tuż obok kliniki. Oboje usłyszeliśmy trzask łamanych kości. Zamarłam ze ściśniętym żołądkiem. Adam odzyskał kontrolę, bo nie poczułam nic przez naszą więź. Aiden podskoczył niczym spłoszony kot i wywrócił białka oczu do góry. – Ramię naszego Alfy źle się zrosło – wyjaśniłam chłopakowi, czując mdłości. – Musieli znów je złamać. Słuchaliśmy ciszy. – Twardy facet – odezwał się w końcu. – O tak – zgodziłam się. – Czy mogę cię na chwilę przeprosić? – Oczywiście. Warren zatrzymał mnie w drodze do kliniki. Zanim zdążyłam powiedzieć „stół z powyłamywanymi nogami”, znalazłam się w kuchni i kroiłam warzywa, podczas gdy Warren i jego bardzo ludzki partner, Kyle, grillowali hamburgery w ogrodzie. Szykowaliśmy grilla, bo jak się okazało, pomiędzy sadystycznymi, acz potrzebnymi procedurami medycznymi Adam zwołał spotkanie stada.

Z przodu pokoju konferencyjnego, w jedynym miejscu w pomieszczeniu, gdzie nie stały krzesła, Adam opierał biodro o sekretarzyk, na którym zazwyczaj kładł notatki. Tego wieczoru nie przyniósł notatek. Pewnie ich nie potrzebował, skoro mieliśmy rozmawiać o Aidenie i o tym, że obiecałam dać schronienie każdemu, kto zwróci się do nas z prośbą o pomoc. Ścisnęło mnie w żołądku. Znów narobiłam mu problemów. Na blat wskoczyła Medea i otarła puszyste futro o Adama, pokazując wszystkim wilkołakom, że należy do niej. Adam w roztargnieniu podrapał ją pod brodą, skupiony na czym innym. Pokój konferencyjny znajdował się na górze i sąsiadował z sypialniami. Kiedyś zapytałam Adama, dlaczego nie stworzył go na dole, razem z resztą pomieszczeń publicznych. – Stado musi być rodziną – odpowiedział wprost. – Jeśli nie zaproszę tych ludzi do

mojego życia, do mojego domu, zawsze będzie między nami dystans. Muszą mi ufać i wierzyć, że się nimi zajmę. Jak mogliby mi ufać, gdybym traktował ich jak partnerów biznesowych? W konferencyjnym stało pełno krzeseł, takich jak te, które można znaleźć w sali prób w liceum czy na bankiecie w hotelu – w miarę wygodnych i na tyle mocnych, by utrzymać kogoś ciężkiego, oraz umożliwiających wstawianie ich jedno w drugie, by móc w razie czego je pochować. Adam zerknął na zegarek, domyśliłam się więc, że czeka na spóźnialskich. Wyglądał prawie całkowicie normalnie, oprócz nieco pochmurnej miny, którą zwalałam na jego ramię. Swobodnie poruszał obiema rękami, choć wiedziałam, że nadal go boli. Jako Alfa mógł czerpać siłę z całego stada, więc leczył obrażenia szybciej niż jakikolwiek inny wilk. Tyle że naprawdę nieźle oberwał. Niestety, nie udało mi się z nim porozmawiać. Gdybym miała skłonności do paranoi, powiedziałabym, że mnie unika. Martwiłam się, że znienawidzi mnie za postawienie go w takiej sytuacji. Następnym razem kiedy najdzie mnie ochota, żeby wygłaszać oświadczenia, odłożę ten durny kostur, zanim otworzę usta. Nawet teraz nie byłam pewna, czy to wina kostura. Nie wiedziałam, czy dobrze postąpiłam, wiedziałam jednak, że odstawiłam niezłe przedstawienie. Warren klepnął mnie w nogę. Kochany Warren zajął mi miejsce tuż przy drzwiach, żebym mogła pierwsza uciec, jak to ujął. Pomyślałam, że również po to, żeby okazać mi wsparcie, gdybym znalazła się pod ostrzałem. – Czy stado kiedyś nie spotykało się o wiele częściej niż teraz? – spytałam go. – W niedzielę jemy razem śniadania, ale oprócz tego, no i jakichś sytuacji awaryjnych, wataha spotyka się w pełnym gronie tylko przed polowaniem w czasie pełni. Pamiętam, że widywali się cały czas, kiedy mieszkałam zaledwie po drugiej stronie płotu. Warren zaśmiał się bezdźwięcznie. Czułam, jak się trzęsie. – Ach, spotkania – powiedział po chwili. – Tak, były spotkania. Zawsze można stwierdzić, czy Adam jest wkurzony na watahę, po liczbie spotkań, które organizuje. Czasami, kiedy ktoś zrobił coś wyjątkowo głupiego, mieliśmy dwa spotkania jednego dnia. Myślę, że wyniósł to z wojska. Większość z nas jest ci wdzięczna, że go uszczęśliwiasz. Dzięki temu oszczędzamy na paliwie, a niektórzy miewają nawet czas na randki. Albo na hobby. Zobaczyłam zalążek grymasu na ustach Adama, a potem znów kamienną twarz. Wilkołacza etykieta nakazywała próbować ignorować prywatne rozmowy. Jednak Adam słyszał nas bardzo dobrze, tak jak każdy tu obecny. Ben wszedł do pokoju z Zackiem i Joelem. Obaj nadal wyglądali niewyraźnie, lecz to Zack był zdecydowanie najbardziej poturbowany. Po uderzeniu mazdy miał złamaną miednicę i cztery żebra. Wilkołaki są twarde, ale Zack nie mógł równać się

z Alfą. Czekały go tygodnie bólu. Ben trzymał Zacka pod pachę. Chłodna mina Bena oznaczała, że nadal czuł się ich... opiekunem? Eskortą? Czymś. Sam z siebie może i zadbałby, żeby zabrać ich w bezpieczne miejsce, ale wtedy przyszedłby na spotkanie z uśmieszkiem i rzucał wulgarne teksty, żeby tylko kogoś zdenerwować. Pod rozkazami zachowywał się o wiele bardziej rzeczowo, szczególnie ostatnio. Wcześniej Ben obserwował Joela podczas grilla i pilnował, że ten miał co jeść. W tym czasie Zack był składany do kupy w klinice razem z Adamem. Gdy tylko Ben wszedł do konferencyjnego, Adam skinął na Darryla, który zamknął drzwi i wrócił na swoje miejsce. Czułam, jak otacza nas magia stada, rozprzestrzenia się po ścianach, drzwiach i oknach, i okrywa nas tajemnicą, tak by nikt, kto nie znajdował się w pokoju, nie mógł nas usłyszeć. Magia blokowała również naszą zdolność słyszenia tego, co dzieje się na zewnątrz. Bardziej martwiło mnie to drugie, zważywszy, że mieliśmy w domu obcego. Na szczęście Tad obiecał, poza zasięgiem słuchu Jesse, że będzie strzegł kruchej córki Adama, „kiedy wilkołaki dyskutują o tym, co zrobić ze swoimi pradawnymi... gośćmi”. Adam założył ręce na piersi i zapytał: – Czy ktoś chce zacząć? Mary Jo wystrzeliła z krzesła, cała spięta, choć patrzyła w podłogę. – Nie, raczej nie ty – powiedział Adam spokojnie. Nigdy nie widziałam, żeby odmówił wilkowi głosu na spotkaniu. – Ktoś inny. Mary Jo zacisnęła usta tak mocno, że prawie całkowicie zniknęły. Usiadła jednak bez słowa, bo w tym spokojnym głosie była jakaś surowość, ani łagodna, ani cicha, nieważne, jak zrelaksowaną postawę przyjął Adam. Fala obawy przetoczyła się przez pomieszczenie, gdy wilcze złote oczy Alfy przejechały po stadzie. Adam był naprawdę wściekły. Zastanowiłam się, czy mogę jakoś to naprawić. Nastawiłam watahę przeciwko wszystkim pradawnym. Nie miałam problemu, żeby kłócić się z Adamem, kiedy wiedziałam, że racja leży po mojej stronie. A teraz? Żałowałam, że zjadłam pół burgera z grilla, żeby zadowolić Kyle’a, który swoim zwyczajnym sardonicznym tonem stwierdził, że usmażył go tylko dla mnie. Warren musiał mu powiedzieć, co zrobiłam, bo ci dwaj niańczyli mnie tak samo jak Ben Joela. Teraz burger ciążył mi na żołądku jak ołów. Wstał Ben. Zachowywał się swobodnie, pewny, że tym razem to nie on jest obiektem gniewu Adama. Adam uniósł brew. Ben potraktował to jako zgodę. – Tad powiedział, że jego ojcu nic nie będzie i że lepiej zostawić go w spokoju, póki sam nie poprosi o pomoc. Zapewnił mnie też, że jego ojciec jest bardziej niż zdolny, żeby poradzić sobie z... – Ben się zawahał.

– Aidenem – podpowiedział Zack. – To raczej nieprawdziwe imię, bo oznacza „mały ogień”. – Po walijsku? – zapytał Warren. – Chyba po irlandzku – odparł Zack. – Co nie wyklucza, że może też znaczyć „ogień” w kornwalijskim albo walijskim, albo jakimkolwiek innym z setki pokrewnych języków. Wiedziałam, że angielski nie jest pierwszym językiem Zacka, tak samo jak imię Zack nie jest jego prawdziwym imieniem. Na początku, kiedy do nas przyszedł, odpowiadał na nie z wahaniem, jakby musiał sobie przypominać, że gdy ktoś woła „Zack”, zwraca się do niego. Wilki, szczególnie starsze, nierzadko przyjmowały nowe imiona. Nie wyglądał mi na Irlandczyka. Może spędził trochę czasu w Irlandii, tak samo jak spędził trochę czasu w Ameryce. Albo przesadnie to analizowałam, a on wiedział, że „Aiden” oznacza „mały ogień”, bo przeczytał to w jakiejś książce. Zack mówił trochę niewyraźnie. Troll zmiażdżył mu też szczękę. Mimo to w jego oczach widziałam radość. Prawdziwą radość. Pochyliłam się do przodu, żeby móc lepiej widzieć twarz Zacka. Wyglądał, jakby wiedział coś, czego nikt inny nie wie. Był z Adamem w klinice. Zmarszczyłam brwi i popatrzyłam na niego, ale nie zwrócił na mnie uwagi. – Więc pradawny przyjaciel Mercy może uratować nas przed jej innym pradawnym przyjacielem – rzucił Alec z goryczą. W stadzie tworzyły się podstada, grupy wilków, które trzymały się razem. Alec trzymał się z Mary Jo. Nie wstał, bo to Ben miał prawo głosu, lecz wkład Zacka otworzył dyskusję dla publiczności. Adam mierzył go wzrokiem, póki Alec nie spuścił oczu. Nie trwało to długo. – W rzeczy samej – rzekł Adam miękkim głosem. – Zee udowodnił, że jest przyjacielem. Alec z bardzo nisko pochyloną głową próbował usiedzieć w miejscu. Ben w ogóle nie reagował, tylko czekał, aż Alec odpuści. Pomimo starań nie potrafiłam przypomnieć sobie żadnej sytuacji, w której Zee pomógł stadu. No dobra, pomógł Adamowi mnie znaleźć, kiedy królowa wróżek nie chciała mnie wypuścić, ale to się nie liczy, bo pomagał Adamowi i mnie, a nie watasze. – Skończyłeś, Ben? – zapytał Adam. Ben zerknął na Joela. Nie dostrzegłam żadnej reakcji, lecz Ben skinął głową i usiadł. Wstał Joel. – Jak się czujesz? – spytał Alfa. Joel się uśmiechnął. – Dawno nie czułem się tak dobrze – odparł szczerze. – Chłopak powiedział mi, że nie zabił tibicena, i ma rację. Wciąż go czuję. Ale jak na razie udało mi się pozostać sobą przez ostatnie cztery godziny.

– Ten chłopak, Aiden, ci pomógł – stwierdził Adam. Joel zerknął na mnie. – Nie udało mi się zostać w ludzkiej postaci dłużej niż dwie godziny, odkąd Guayota oddał mnie tibicena – powiedział. – Odkąd Aiden zabrał ogień, to ja dowodzę. Nie wiem, jak długo to potrwa, ale zdecydowanie mi pomógł. – Zaczekał chwilę, żeby upewnić się, czy Adam nie ma więcej pytań, a kiedy Alfa się nie odezwał, Joel usiadł. Podniósł się George. Znajdował się dosyć wysoko w hierarchii stada. Dobry człowiek, opanowany. Lubiłam go. Adam skinięciem pozwolił mu mówić. – Jesteśmy wilkołakami – oznajmił twardo George. – Mercy nie, więc może nie rozumie, jak to działa. Jesteśmy stadem i troszczymy się o siebie. Nie możemy zbawiać świata i się rozpraszać, zapominać o tym, co ważne. Troszczymy się o stado. – I dlatego zostałeś policjantem, George? – Nie mogłam się powstrzymać, choć wiedziałam, że powinnam zachować spokój. – Nie, żeby chronić obywateli Pasco, ale żeby troszczyć się o stado? Poczerwieniał ze złości. – To nie ma z tym nic wspólnego. Zmierzyłam go wzrokiem. – Dobrze – powiedziałam łagodniej. – Wykonuję moją pracę – odparł. – Oczywiście – zgodziłam się. Miał rację. George pracował w policji w Pasco. Z tego, co usłyszałam podczas grilla, był wśród oficerów po ich stronie mostu. Dwóch policjantów z Pasco zginęło, trzech leżało w szpitalu z różnymi, acz niezagrażającymi życiu obrażeniami. George ściągał jednego z nich z mostu – tuż sprzed nosa trolla. Dlatego uznałam, że zachowuje się jak hipokryta. – Mercy, nie graj w gierki ze zrzędliwym wilkołakiem – wymamrotał Warren. Kiedy na niego spojrzałam, patrzył na George’a. – Bo możesz wywołać kłótnię. Pamiętaj, wilkołaki troszczą się o stado. – Położył nacisk na ostatnie słowo. George usiadł i odwrócił wzrok ode mnie i Warrena. – On ma rację – powiedział poważnym tonem Paul. Wstał, ale nie czekał, aż Adam pozwoli mu mówić. – George, nie Warren. Nie możemy odpowiadać za całe TriCities, tak jak powiedziała Mercy. Tak, jak by tego chciała. – Paul stał na moście, kiedy wygłosiłam swoją deklarację. Nie zaliczał się do moich najbardziej zagorzałych sojuszników. – Niektórzy z was myślą, że na tym spotkaniu mamy omówić sprawę chłopaka, którego tu przyprowadziła. Jednak Mercy zrobiła coś więcej. Zaoferowała schronienie każdemu, kto zwróci się do stada o pomoc. – W gruncie rzeczy... – Poderwałam się. Wiedziałam, że oprócz Adama tylko jedna osoba powinna stać, lecz nie chciałam rozmawiać z Paulem ze słabszej pozycji. –

W gruncie rzeczy zastrzegłam stadu prawo zaoferowania schronienia każdemu, komu zechcemy pomóc. Mała, choć istotna różnica. – Usiadłam z powrotem. – Rzuciłaś wyzwanie Szarym Panom – odrzekł Paul. Jego krótka rudawa broda zazwyczaj ukrywała widoczne na twarzy silne emocje, ale tym razem wyczułam w jego głosie ton błagania. – Nie możemy walczyć z Szarymi Panami, Mercy. Miał trochę racji. Jednak patrzył na to, co zrobiłam, ze złej perspektywy. Znowu się podniosłam. Potem się zawahałam, czekając, aż Adam poprosi mnie, żebym usiadła i zaczekała na swoją kolej. Adam był służbistą, kiedy w grę wchodziło przestrzeganie procedur podczas spotkań stada. Lecz teraz po prostu spojrzał na mnie z miną, której nie potrafiłam odczytać. Odpowiedziałam więc Paulowi. – Dorastałam w stadzie Marroka – oznajmiłam. – Cieszymy się – rzuciła Mary Jo. Wykrzesałam z siebie tyle cierpliwości, ile mogłam, żeby ją zignorować. Wdawanie się w pyskówkę z Mary Jo nie miało sensu. Zamiast tego rozejrzałam się po pozostałych. – Czy ktoś z was potrafi sobie wyobrazić, że pradawni wysyłają trolla na terytorium Marroka? Do Aspen Creek albo do Missouli? – Pozwoliłam im się zastanowić. – Wyobrażacie sobie, co Marrok by zrobił, gdyby pradawni się tak zachowali? Zobaczyłam kilka uśmiechów wyrażających zrozumienie. Bran nie pozwoliłby, żeby troll szalał na jego terytorium. – Do czego zmierzasz? – spytała Auriele, towarzyszka Darryla. Nie należała do paczki Mary Jo. Ostatnio traktowałyśmy się z ostrożną sympatią. – Pradawni w Walla Walla albo nas nie szanują, albo sądzili, że nie przyjdziemy z pomocą ludziom tego miasta – wyjaśniłam jej i całej reszcie. – Może i jedno, i drugie. W rezultacie ludzie zginęli, a wilkołaki ucierpiały. Jeśli pradawni zrozumieją, że zamierzamy chronić nasze terytorium, może zastanowią się, zanim wyślą następnego trolla. Albo coś gorszego. Zmierzam do tego, że w tej chwili nie możemy sobie pozwolić, żeby NIE walczyć z Szarymi Panami. – Ale Marroka tu nie ma – zaprotestował Paul, który nadal stał. Paul nie był najbystrzejszą rybką w stawie, lecz w tej chwili mówił to, co mogłam wyczytać z twarzy innych. – Nie – zgodziłam się. – Myślicie, że to Bran zabiłby trolla? Ma ważniejsze rzeczy do roboty. – Gdyby sam zmierzył się z potworem, nadałby mu wagę, przyznałby, że stanowi poważne zagrożenie. – Wysłałby Charlesa – rzucił Paul. – Albo Colina Taggarta, albo Maura. – Nagle wyszczerzył zęby. – Chętnie zobaczyłbym walkę między trollem a Maurem. – Albo Leah – wymamrotał ktoś inny. Towarzyszka Brana potrafiła wziąć sprawy w swoje ręce. Nie musiałam jej lubić, żeby to przyznać. – A potem zacząłby ścigać tego, kto wysłał trolla, i upewniłby się, że więcej nie

popełni tego błędu – dodał Alec. – Właśnie. – Przytaknęłam poważnie. – Chodzi o to, że pradawni nigdy nie wysłaliby trolla na terytorium Brana, bo musieliby przeprowadzić ten sam proces myślowy, który my w tej chwili. – My to nie stado Marroka – zaprotestował Paul. – Nie mamy Taga ani Charlesa. – Nie – przyznałam. – Mamy Adama, Darryla, Warrena i Honey. Mamy ciebie, Paul. Mamy Auriele, George’a i Mary Jo. I tak pokonaliśmy trolla w okrojonym składzie: Adam, Darryl, Zack i Joel. Nie ponieśliśmy ofiar. – Nie zrobili tego sami – zaoponowała Mary Jo. – Potrzebowali Tada. Uniosłam ręce. – Mamy przyjaciół i sojuszników. To dobrze. To nasze zalety. Teraz jesteśmy na pozycji władzy. Zabiliśmy trolla i wyznaczyliśmy granicę. To od nich zależy, czy ją przekroczą. Może nie? – A może tak – stwierdził George. – Przedtem nie byliśmy wrogami pradawnych. – Nie? – zapytałam. – Nie? To czemu bez skrępowania nasłali trolla na nasze miasto? – To nie jest nasze miasto – powiedział Alec. – Jesteśmy wilkołakami. Stadem. Miasto nie jest naszą własnością. Spojrzałam na uparte twarze. Czekałam, aż Adam – albo Warren, albo Darryl, albo ktokolwiek – przyzna mi rację. Bez wsparcia kogoś, kto cieszył się szacunkiem watahy, nie miałam szans, żeby mnie posłuchali. Załamałam ręce, dosłownie i w przenośni. – Jak sobie chcecie. – Poddałam się i usiadłam. Uśmiechnęłam się do Adama przepraszająco, bo byłam pewna, że tylko pogorszyłam sytuację. Ale on na mnie nie patrzył. Założył przedramiona na piersi i zamknął oczy. Na jego kościach policzkowych pojawił się biały ślad, który zdradził mi, że Adam zaciska zęby. Jeśli jest na mnie zły, pomyślałam, porozmawiamy na osobności. Siedząc obok Warrena, miałam trochę czasu, by zastanowić się nad moimi dzisiejszymi poczynaniami. Oprócz lekkiego zażenowania swoim patetycznym tonem byłam zadowolona z tego, jak zachowałam się na moście. Przygotowałam argumenty, żeby się bronić. Nawet jeśli poczułam się zraniona, że Adam nie zrozumiał, ukryłam to uczucie. Nie chciałam, żeby ktokolwiek z obecnych o tym wiedział. Warren położył dłoń na moim kolanie. Ścisnął, a potem poklepał. Minę miał spokojną. Przynajmniej on mnie rozumiał. Wstała Honey i rozejrzała się po wilkach. – Wstyd mi – oznajmiła. Pozwoliła, by jej słowa na chwilę zawisły w powietrzu. Potem kontynuowała: – Wstyd mi za was wszystkich. Rozglądam się i widzę głupich ludzi. – Strach przed pradawnymi nie czyni człowieka głupim – zaprotestowała zawzięcie Mary Jo.

– Nie? – zapytała Honey. – Ale ja mówię o czym innym, Mary Jo. Nie kłócisz się z Mercy dlatego, że nie ma racji, tylko dlatego, że jej nie znasz. Nadal myślisz, że jest głupiutką laską, która uwiodła Alfę i przypadkiem nauczyła się magicznej sztuczki, dzięki której dołączyła do watahy. Że Mercy jest błędem. Naszym słabym punktem. Spojrzała na wilkołaki. – Idioci. Wszyscy. Przepędziliśmy z naszego terytorium boga wulkanu, a wy boicie się pradawnych? – Parsknęła. – Ach tak. To nie my go przepędziliśmy, tylko Mercy, prawda? To ona stanęła między Guayotą a nami. Prawie zginęła, żeby nas chronić, a wy dalej zastanawiacie się, czy powinna należeć do stada? – Jest słabym punktem – przyznał opornie Darryl. – Guayota też to zauważył. To ją zaatakował jako pierwszą. – A ona go pokonała – odrzekła Honey. – Wypędziła go ze swojego warsztatu. – Tad i Adam go pokonali – nie zgodziła się Mary Jo. – Więc widzimy tu pewną prawidłowość, nie? – rzuciła Honey. – Mercy walczy w słusznej sprawie, a jej przyjaciele jej pomagają. – Zrobiła pauzę. – Jak myślicie, dlaczego? Skrzywiła się, kiedy nikt nie odpowiedział. – Bo wiedzą, że ona też im pomoże. W stadzie chodzi o to, żeby nie być samotnym. Żeby mieć zaufanych ludzi, którzy będą cię wspierać. W tym pokoju nie ma nikogo, komu w tej kwestii zaufałabym bardziej niż Mercy. – Włączając Adama? – zapytała natychmiast Mary Jo. – Włączając Adama – odpowiedziała stanowczo Honey. – Przepraszam, Adam, jeśli uznasz to za obraźliwe. Tylko dlatego, że jesteś naszym Alfą, masz dużo obowiązków i spraw na głowie. Kiedy Mercy postanowi, że kogoś wspiera, wspiera go do końca. Adam nie otworzył oczu. Zbył przeprosiny wilczycy gestem ręki. – Zaoferowanie schronienia temu pradawnemu chłopakowi było słuszne – ciągnęła Honey. – Pomógł członkowi stada, więc mógł poprosić o coś w zamian. – Gdyby nie Mercy, Joel nie byłby członkiem stada i nie potrzebowałby pomocy – wypaliła wściekle Mary Jo. Honey otworzyła usta, jednak Adam odezwał się pierwszy. – Dosyć – przemówił jedwabnym głosem. – Siadaj, Honey. Usiadła, ale minę wciąż miała wściekłą. Adam otworzył oczy. Jego jasnozłote tęczówki przejechały po zebranych. – Żadne z was nie ma racji co do powodu tego spotkania. – Jego południowy akcent zabrzmiał wyjątkowo wyraźnie. Powinien był złagodzić jego złość, lecz tak się nie stało. Zobaczyłam, jak Warren unosi kącik ust. – Nie jesteśmy tu po to, żeby rozmawiać o Aidenie i obiecanym mu schronieniu. Nie jesteśmy tu po to, żeby rozmawiać o pradawnych w żadnej postaci. Jesteśmy tu

po to, żeby rozmawiać o Mercy. I o waszym nastawieniu do mojej żony. Mojej towarzyszki. Oderwał się od sekretarzyka i zaczął powoli przechadzać po pokoju. – Mercy to twarda, mądra kobieta. Nie muszę jej bronić, gdyż sama potrafi o siebie zadbać. Nie jest słaba ani niesamodzielna. Nie potrzebuje stada. Nie potrzebuje mnie. Wystrzeliłam do góry. – To nieprawda – zaprotestowałam gorąco. Lekko przechylił głowę i spojrzał mi w oczy. Wzrok mu złagodniał. – Źle się wyraziłem – odparł spokojnym tonem. – Nie potrzebuje mnie, żebym zapewniał jej jedzenie czy mieszkanie. To mój przywilej, ale Mercy mnie do tego nie potrzebuje. Nie potrzebuje mnie, żebym jej bronił albo ją dopełniał. Nie potrzebuje mnie do niczego innego niż do tego, bym ją kochał. A kocham. No proszę, pomyślałam, nagle czując, że brakuje mi tchu. Skinęłam do Adama i usiadłam, zanim moje kolana zrobiły się jak z waty. Gdy zajęłam miejsce, Adam znów zaczął przechadzać się po konferencyjnym. To był krok łowcy. Kiedy się odezwał, mówił jeszcze ciszej niż wcześniej: – Gdy zgodziła się zostać moją towarzyszką i dołączyć do watahy, rozumiałem, że nie będzie chciała, bym stał między wami a nią. Broniła się przez całe życie i może bronić się przed wami, jeśli tylko zechce. – Zatrzymał się i rozejrzał się po wilkołakach, wyzywająco unosząc brew. Warren zakrył usta i wykaszlał „niebieska farba”. Na twarzy Adama mignął uśmiech, który zaraz zniknął. – Jeszcze w czasach, gdy należała do watahy Marroka, słusznie zapracowała na opinię osoby szanowanej. Nikt w stadzie Brana z nią nie zadzierał, bo Mercy zawsze dopina swego. Radzi sobie świetnie również w moim stadzie. Broni się przed wszystkim, co w nią rzucacie. Ale dziś na moście coś odkryłem. Pozwolił, by jego pauza wybrzmiała. – Mam dość. – Wszelka łagodność zniknęła z jego głosu. – Mam dość słuchania, jak atakujecie moją towarzyszkę, gdy ona próbuje was ratować. Po raz kolejny. Zwołałem to spotkanie, by was ostrzec. Jeśli zobaczę albo usłyszę, że ktoś z was w jakikolwiek sposób okazuje mojej towarzyszce brak szacunku, zniszczę go. Bez ostrzeżeń, bez drugich szans. Zniszczę go. A potem przemaszerował między krzesłami i wyszedł z pokoju, nie spoglądając mi w oczy. Darryl wstał i zwrócił się do pozostałych: – Adam upoważnił Warrena i mnie, by pomóc tym, którzy w związku z ogłoszeniem chcą opuścić stado. Nie idźcie do Adama. Zapewniam was, że mówił poważnie. Siedziałam w miejscu osłupiała. Z jednej strony, to było superseksowne. Z drugiej

– ja cię kręcę. Nie mógł tego zrobić. Dopiero co zaczęłam powoli wkradać się w łaski watahy. Adam to przekreślił. Moje życie miało zamienić się w piekło pełne ludzi, którzy mnie nienawidzą, ale nie mogą nic powiedzieć. To tylko rozjątrzy rany. – Jeśli to ma jakieś znaczenie – zwrócił się do mnie Warren – gdyby Adam tego nie powiedział, myślę, że Honey by to zrobiła. To byłaby masakra. – Spojrzał mi w oczy. – Będzie dobrze, mała. Otworzyłam usta. – Nie może tego robić. Ben wyszczerzył do mnie zęby. – Oczywiście, że może. To nie demokracja, Mercy. To było genialne. Pokręciłam głową. – To było straszne. – Jak to? – zapytała Mary Jo, która stała w kolejce do wyjścia. – Z całym szacunkiem, Mercy. Nie słyszałam sarkazmu w jej słowach, ale czaił się w jej oczach. – Nie może dyktować ludziom, co mają czuć – odpowiedziałam. – Niektórzy muszą zamknąć usta, żeby zacząć używać głowy – odezwał się George. Brzmiał, jakby się zastanawiał. Spojrzałam na niego. – Zaczynam myśleć, że ja do tych niektórych należę – rzekł. – Myślę... myślę, że masz rację. Tri-Cities to nasze terytorium. Jeśli nie będziemy go strzec, nie możemy winić pradawnych, że nie podejrzewają nas o próbę ratowania ludzi przed trollem. Nie przyszło mi do głowy, że stado mogłoby nie pomóc. Zobaczyłem Darryla i pomyślałem: „Dobrze, że wilki się zjawiły”. I jeśli ja to wiem, może powinniśmy upewnić się, żeby reszta świata też o tym wiedziała. To może oszczędzić nam sytuacji takich, jak dzisiaj. Pochylił się, by nasze oczy się zrównały, nie zważając, że blokuje wyjście z pomieszczenia. – Honey miała rację – ciągnął. – Gdyby to Darryl stanął na moście i obiecywał gwiazdkę z nieba, wszyscy by go poparli. A ty nie tylko przewyższasz Darryla rangą, ale też udowodniłaś, że na to zasługujesz. Udowodniłaś to każdemu, kto nie jest totalnym idiotą. Powinniśmy byli cię poprzeć. I tak zrobimy. – To nie jest dyktatura – zaprotestowałam. – Jest – powiedziała powoli Mary Jo. – Jest, Mercy. – Jej głos złagodniał. – Musi być. Jesteśmy zbyt niebezpieczni. Kontrolowanie naszych wilków przychodzi nam o wiele łatwiej, kiedy mamy stado i podążamy za przywódcą. To powinno było mieć miejsce już dawno. Warren został ze mną, kiedy podejrzanie zadowolone wilkołaki opuszczały pokój. Honey przeszła do rzędu przed nami. Chwyciła jedno krzesło, postawiła je na drugim, wzięła następne, obróciła je tak, by stało przodem do nas, i usiadła. Założyła

nogę na nogę i z beznamiętną miną czekała, aż pomieszczenie opustoszeje. Pod jej spojrzeniem wilki wychodziły trochę szybciej. Darryl zasalutował ironicznie, kiedy mijał Honey, a ona odwzajemniła gest. Gdy w konferencyjnym została tylko nasza trójka, Honey się odezwała: – Dobra. Jakieś pomysły, jak to ma działać? Wieść zaraz się rozniesie i podejrzewam, że więcej osób zgłosi się po schronienie. Dużo ludzi ukrywa się przed potężnymi grupami: pradawnymi, czarownicami, wampirami. Potraktują to jako zaproszenie. Mamy przyjąć ich wszystkich? A co, jeśli przyjdzie do nas jeden z tych złych? – Na przykład Gary – powiedział Warren poważnym tonem. Gary był moim przyrodnim starszym bratem. Dużo starszym bratem, który czuł miętę do Honey i zupełnie się z tym nie krył. Nie nazwałabym go czarnym charakterem. Ale też nie nazwałabym go chodzącym aniołem. Honey zarumieniła się, uniosła podbródek i przytaknęła: – Na przykład Gary. Jesteśmy mediatorem? A może hostelem? Jak rozwiążemy sprawę wydatków? – Naprawdę myślisz, że to urośnie do takich rozmiarów? – spytałam zaskoczona. – Myślałam raczej, że stawiam granicę. Mówię „to nasze terytorium i będziemy go bronić”, a nie obwieszczam, że ochronię każdego, kto postanowi się pojawić. Przyjrzała mi się badawczo z lekkim uśmiechem. – Kto wie? – stwierdziła. – Chciałam tylko cię rozproszyć i odciągnąć od zamiaru przyparcia Adama do muru i sprania go na kwaśne jabłko. Pomyślałam, że to będzie łatwiejsze niż cokolwiek, co wymyślił Warren. Warren wyszczerzył zęby do Honey, ale kiedy zwrócił się do mnie, wyglądał poważnie. – Adam musiał to zrobić, Mercy. Jestem zdziwiony, że pozwolił, by trwało to tak długo, ale martwił się, że jeśli zainterweniuje zbyt szybko, to uciekniesz. To mnie zaskoczyło. – Powiedział ci to? – zapytałam. – Dzisiaj – odparł. – Darrylowi i mnie, kiedy naprawiali go w klinice. No i Zackowi, bo on też potrzebował naprawy. Byłaś dla Adama wyzwaniem. Stawał na głowie, żeby cię nie spłoszyć. – Spojrzał na sufit, a potem na Honey. – Dalsza część tej rozmowy jest osobista. Rozproszyłaś Mercy, dziękuję. Honey skinęła i wyszła. Za nią podążył mglisty kształt ducha jej zmarłego męża. Peter powoli bladł, pomyślałam ze smutną satysfakcją. Zbyt kurczowe trzymanie się umarłych potrafi być niebezpieczne – ciągnie żyjących w złą stronę. Honey zamknęła za sobą drzwi. Warren zamknął oczy na moment, a ja poczułam, jak magia stada wraca na miejsce i otacza nas prywatnością, dzięki której nikt nie mógł nas podsłuchać. Gdy Warren otworzył oczy, błyszczały na żółto, ale prędko zgasły.

– Kiedy znalazłaś mnie te wszystkie lata temu i wysłałaś do Adama, myślałem, że to będzie zwyczajowa rozmowa: nie wchodź nam w drogę, nie rób nic głupiego, a może nie przyjdziemy do ciebie w nocy i nie przepędzimy cię z naszego terytorium. – To nie w stylu Adama – stwierdziłam. Przytaknął. – Właśnie. Adam nie jest zwykłym Alfą, prawda? Za co wszyscy jesteśmy wdzięczni. Wiesz, że sporo mu się obrywa? Nie od Brana, ale od innych. Jesteśmy jedynym stadem na tej ziemi, w którym członkowie to nie tylko wilkołaki i ich ludzcy towarzysze. Nawet ci drudzy często nie należą do watah. – Tak. – Przebiłaś szklany sufit, jakim była pozycja kobiet w naszym stadzie, z korzyścią dla nich, nieważne, jak bardzo Honey się to nie podoba – powiedział. – A z każdym dniem nie podoba jej się coraz mniej. Ty i Adam złamaliście mnóstwo tradycji. Macie szczęście, że nie staliście się celem innych stad. Taka sytuacja może i nie miała miejsca, odkąd Bran przewodzi wszystkim, ale w historii wilkołaków roi się od watah, które zostały unicestwione, gdy uderzyło im go głowy. – A co to ma wspólnego z dzisiejszymi wydarzeniami? – spytałam szczerze zdezorientowana. – Większość z nas cieszy się ze zmian. Ta zmiana dotycząca kobiet jest najlepsza, bo pozwala, żeby struktura władzy w stadzie rozkładała się tak, jak powinna, a nie tak, jak uważa Alfa. To czyni naszą więź silniejszą, zdrowszą. Czekałam, a Warren się uśmiechnął. – A więc, Mercy. To, co dziś zrobiłaś, było słuszne. I nieważne, co Adam mówił o nieocenianiu, on, Darryl i ja dużo o tym rozmawialiśmy. Wszyscy uważamy, że była to nie tylko dobra decyzja, ale jedyna możliwa. – Jego teksański akcent na moment wybrzmiał mocniej. – A kiedy podniosłaś ten świecący kostur, to było naprawdę coś. – Wyszczerzył zęby i odezwał się normalnym głosem, który i tak miał w sobie nutę teksańskości. – Ale zrobi się z tego wielkie halo, a my nie możemy pozwolić, żeby wataha skupiała się na tobie zamiast na ważnych sprawach, bo inaczej naszym ludziom stanie się krzywda. – Z rąk wampirów? – zapytałam. – Adam martwi się, że Marsilia wpadnie w szał, bo przywłaszczyłam sobie Tri-Cities. – Nie, psze pani – odrzekł Warren. – O to martwi się Darryl. Adam uważa, a ja się z nim zgadzam, że Marsilia będzie zadowolona z tej przewagi nad wampirami, które wpadną na pomysł, by tu przyjechać i rzucić jej wyzwanie, jak Frost. Poza tym z wampirami sobie poradzimy. Stefan nie wystąpi przeciwko tobie. – Warren przemilczał dlaczego. Był jednym z niewielu, którzy wiedzieli o mojej więzi ze Stefanem. – Czyli zostają tylko Marsilia i Wulfe. Reszta jest za młoda albo za słaba, żeby dać radę nawet Zackowi.

– Więc gdzie leży problem? – spytałam. – W Szarych Panach? – Zjednoczyć watahę przeciw pradawnym, żaden kłopot. – Warren sięgnął ręką, żeby skinąć kowbojskim kapeluszem, a potem podrapał się w ucho, kiedy zdał sobie sprawę, że kapelusz spoczywa na jego kolanie, ponieważ siedzieliśmy w pokoju. Warren nie nosił kapelusza we wnętrzach, ponieważ uważał to za niegrzeczne. Potrafił też wysławiać się gramatycznie, tylko nie zawsze mu się chciało. – Zrażanie do siebie innych wychodzi nieludziom świetnie. Wszystkim oprócz Tada i Zee. – Wszystkim oprócz Tada – poprawiłam go. – Kiedy chce, Zee potrafi być tak samo odpychający jak inni. – Nadal przetrawiałam to, co powiedział. I wreszcie to do mnie dotarło. – O cholera. O cholera! Ups. Uśmiechnął się. – Widzisz? Wiedziałem, że na to wpadniesz, kiedy już zatrybisz. Ale jeśli cię to pocieszy, Adam uważa, byliśmy ugotowani w momencie, kiedy Darryl i Zack rzucili się do walki z trollem. – Bran. – Przeraziłam się. – Bran będzie wściekły. – Tak, psze pani. – Dopiero co załagodził sytuację po tym, jak Charles pokonał potwora w Arizonie. – „Wściekłość” nawet w przybliżeniu nie oddawała stanu, w jaki wpadnie Bran. – Domyśliliśmy się, że o nas usłyszy, kiedy informacje trafiły do krajowej telewizji. Jakieś dwadzieścia minut temu. – Krajowa telewizja – wymamrotałam. Uchylił swój wyimaginowany kapelusz. – Tak, psze pani. Jeden z lokalnych reporterów znajdował się na tyle blisko, że nagrał twoją deklarację, łącznie z ognistymi symbolami iskrzącymi wzdłuż kostura. Wzięłam głęboki wdech. To nie była moja wina. Przynajmniej nie do końca. To była wina pradawnych, którzy nasłali trolla na moje miasto. Nie mogliśmy zostawić go policji. Nie odpowiadałam za pojawienie się trolla – ergo, to nie była moja wina. Ale i tak czułam się winna. – Więc co ma Bran do nagłej głupiej deklaracji Adama? – spytałam. – Zaczekaj chwilę – poprosił Warren. – Adam wszystko zapisał, bo bał się, że coś pokręci. – Podniósł pośladek i sięgnął do tylnej kieszeni dżinsów. – Proszę. – Wręczył mi fiszkę, która widziała lepsze dni. Kartka była złożona na pół i miała na sobie krew Adama. Została zapisana z obu stron. Spojrzałam na małe, schludne drukowane litery. 1. Chciałem to zrobić od dawna. 2. Nie mogę pozwolić, by stado było podzielone, jeśli mamy stanąć przed Branem. Jeśli okazują brak szacunku mojej towarzyszce, nie są mi oddani. Muszą być mi wierni, to będzie miało znaczenie dla Brana. 3. Pozostałe stada muszą zdecydować, jak się zachowają. Jeśli nie pójdą za naszym

przykładem w kwestii terytorium, okażą słabość. Jeśli pójdą, chcąc nie chcąc, pójdą też za naszym przykładem w kwestii innych zmian, które zaczęły się w naszym stadzie. By tak się stało, musimy być jednością. 4. Nawet jeśli Bran odpuści, pradawni tego nie zrobią. Rozmawiałem z Zee. Chcą Aidena. Nie będą delikatni i choć Aiden w żaden sposób ich nie rozgniewał, nie oszczędzą mu tortur. Nie jestem gotowy wydać kogoś na tortury tylko dlatego, że tak mi wygodniej. Więc w tym względzie nie możemy sobie pozwolić na podziały. Odwróciłam kartkę na drugą stronę. Tutaj litery były inne, większe, bardziej kanciaste, a długopis wpił się w powierzchnię papieru. 5. Co najważniejsze. Kocham cię. I mam dosyć patrzenia, jak stado cię nie szanuje. Mam dość. Po ostatnim „dość” napisał „przykro mi”, ale potem przekreślił. Widocznie nie było mu przykro. Warren postukał w fiszkę. – Tył dopisał po tym, jak złamaliśmy mu bark po raz drugi. Okazało się, że za pierwszym razem z cieniutkiego pęknięcia zrobiliśmy całkowite złamanie w złym miejscu. Dlatego sprowadziliśmy na dół Zee. Radzi sobie z młotkiem lepiej niż my. Wzdrygnęłam się. – Powinien był pozwolić, żebym była przy nim – powiedziałam. – Potrzebował wymówki, żeby być silny – odparł Warren. – Bał się, że gdybyś tam była, nie podtrzymałby iluzji siły. Włożyłam karteczkę do kieszeni. – Wygrałeś – stwierdziłam. – Nie nakrzyczę na niego za ten edykt. Nie zrobiłabym tego, nawet gdybyś nie dodał tego ostatniego. Warren przyciągnął moją głowę, by pocałować mnie w czoło. – Idź, nakrzycz na niego. Jest twardy, przeżyje. Tylko nie odchodź, a nic mu nie będzie. – Nie odeszłabym za coś takiego. – Obruszyłam się. Podrapałam się po twarzy. – Tylko że... Warren, wychowałam się z wilkołakami. Dorastałam w stadzie Marroka, gdzie nikt nie mógł powiedzieć złego słowa o towarzyszce Brana, Leah. Czasami budzę się w nocy i przeklinam ją słowami, których nauczyłam się od Bena, bo teraz nikt nie może mi tego zabronić. – Adam mówił mi, że przez wzgląd na twoje doświadczenia z Leah jego oświadczenie jeszcze bardziej cię zdenerwuje – przyznał. – Poznałem Leah. Ta kobieta zasługuje na wszystkie niewyparzone frazy z asortymentu Bena. Adam wiedział, że nie będziesz zadowolona, kiedy postawi cię w sytuacji Leah.

Otworzyłam usta, żeby się zgodzić, ale szczerość mnie powstrzymała. – Niesmak pozostanie – uznałam. – Ale mi to nie przeszkadza. – Pomyślałam o zakrwawionej kartce. – Za to za pomysł, że przez to go zostawię, będzie musiał zapłacić. – Zacisnęłam szczęki. – Dureń. Warren wyszczerzył się w uśmiechu i trzepnął kapeluszem o udo. – Mówiłem mu, że bez sensu się martwi. Jeśli już wszystko wyjaśniliśmy, pójdę po Kyle’a i wrócę do domu. Jutro Kyle spotyka się z nowymi klientami. Para rozwodzi się po dwudziestu pięciu latach małżeństwa. Ich najstarsze dziecko właśnie skończyło liceum. Pewnie na to czekali. – Smutne – stwierdziłam. Spojrzał na mnie mądrym wzrokiem. – Bierz szczęście, póki możesz – rzekł – bo nigdy nie trwa długo. Ale smutek też, prawda?

Rozdział 5

W

yszłam z pokoju konferencyjnego, ignorując ukradkowe spojrzenia rzucane w moją stronę, gdy schodziłam po stopniach. Wiedziałam, że nie znajdę Adama w sypialni – starał się nie wnosić tam konfliktów. Z uwagi na jego i mój temperament udawało mu się to tylko połowicznie. Choć trzeba przyznać, że próbował. Podejrzewałam też, że nie będzie chciał mieć do czynienia z wilkami, nie po takim efektownym wyjściu. Miały przeanalizować i zaabsorbować jego edykt same. A skoro o wilkach mowa, kiedy już się przemogłam i rozejrzałam, stado nadal tam było. Ostatnio niektórzy członkowie watahy po spotkaniach kręcili się po domu, grali w gry komputerowe na dole albo po prostu rozmawiali. Teraz też kręcili się po domu, grali w gry komputerowe na dole i rozmawiali – ostentacyjnie nie o mnie. Prawie nikt nie poszedł do siebie. Zastanowiłam się nad tym. Oczywiście, że nikt nie poszedł do siebie. Uczyniłam nasz dom celem i potrzebowaliśmy stada, żeby zapewnić wszystkim tu obecnym bezpieczeństwo. – Gdzie jest Zack? – spytałam Bena, który opierał się o ścianę i pałaszował pozostałe po grillu hamburgery z niebezpiecznie rozpadającego się, przemoczonego papierowego talerzyka. Przełknął i przejechał językiem po zębach, zanim otworzył usta. – Śpi. Tad zaproponował mu połowę łóżka w swoim pokoju, bo będzie tam ciszej niż gdziekolwiek indziej, gdzie Zack mógłby się kimnąć. Wypowiedź Bena brzmiała nieco inaczej, ale nauczyłam się ignorować jego przekleństwa, bo zdawałam sobie sprawę, że używał ich jako mechanizmu obronnego. Czasami udawało mu się zaskoczyć mnie czymś naprawdę pomysłowym. – A nasz gość? – zapytałam. Wzruszył ramionami. – Chyba też poszedł spać. I Mercy, szczerze, mam to gdzieś, okej? Obiecaliśmy mu schronienie, ale jeśli ucieknie jak pchła z materaca dziwki, mamy problem z głowy. Nie byłam tego taka pewna. Z reakcji Aidena na moście wywnioskowałam, że raczej nie ucieknie z bezpiecznego miejsca. – Adam? Ben wyszczerzył zęby. – W swoim biurze.

Oczywiście. Adam nie bał się ze mną kłócić. Poprosił Warrena, żeby ze mną pogadał, tylko po to, żeby móc porozmawiać z Branem. Zapukałam do biura. Pomieszczenie było prawie całkiem dźwiękoszczelne, co oznaczało, że musiałam oprzeć się o drzwi, żeby cokolwiek usłyszeć. – Kto tam? – Wiesz kto. – Wejdź. Wśliznęłam się do pomieszczenia i zamknęłam drzwi na klucz. Wbrew temu, czego się spodziewałam, nie rozmawiał przez telefon. To dobrze, pomyślałam, bo nadal mam mu kilka rzeczy do powiedzenia. – Boisz się, że ktoś nam przeszkodzi? – spytał Adam z ostrożną miną. – Boję się, że uciekniesz – odpowiedziałam poważnym tonem. – Najwyraźniej. Z tego, co mówiłeś Warrenowi. I Darrylowi. Och, i Zackowi. Zarumienił się lekko. – Powiedziałem tak tylko dlatego, że... – Bałeś się, że jeśli staniesz między mną a watahą, to ja ucieknę – dokończyłam. Założył ręce na piersi. Wyglądał na nieszczęśliwego. Nie szkodzi. Ja też byłam nieszczęśliwa przez to, co zrobił. – Bo nie możesz na mnie liczyć w trudnych chwilach – rzuciłam z zażartą ironią. – Bo zawsze, kiedy się kłócimy, uciekam i liżę rany. Bo jeśli zrobisz coś, z czym się nie zgadzam, a do tego jeszcze wrócimy, zostawię cię i wyjadę odnaleźć siebie, jak twoja była żona. – Bo Bran powiedział – odparł ostrożnie – że jeśli będę traktować cię jak Christy, ty też mnie zostawisz. Może nie dziś, może nie jutro, jednak w końcu zrzucisz z siebie kajdany, w które cię zakułem, nawet jeśli zrobiłem to, by cię chronić. Zamarłam. Uniosłam brew. – Czy Bran naprawdę porównał mnie do twojej byłej żony, czy tylko tak mówisz, żebym złościła się na niego zamiast na ciebie? – Czy ja bym tak zrobił? – zapytał. Zmrużyłam oczy. – Bez wahania. Zaśmiał się. – Okej, zasłużyłem na to. Ale dokładnie tak powiedział. Wzięłam głęboki wdech. – W tym związku jest nas dwoje, Adam. Kocham cię. Jeśli chcesz wprowadzić zasadę, z którą się nie zgadzam, ale którą ty uważasz za konieczną, pójdę na kompromis. – Sapnęłam, bo naprawdę nie podobał mi się edykt Adama. – Mogę żyć z prawem, które nałożyłeś dziś na stado. Nie podoba mi się, ale je zaakceptuję. I oni też. – Tak jak stado Brana zaakceptowało jego żonę, Leah. Nienawidziłam jej, kiedy mieszkałam z watahą Brana. Lecz nigdy nie okazałam jej braku szacunku w twarz.

Adam się odprężył. – Oczywiście – kontynuowałam – to, że nie powiedziałeś mi, jak źle poszła pierwsza próba leczenia twojego barku, może wpędzić cię w kłopoty. Bo nigdy nie ukryłbyś przede mną czegoś ważnego, na przykład tego, że trzeba było złamać ci bark drugi raz, bo pierwszy nie zadziałał, prawda? Wiesz, że to by mnie naprawdę, ale to naprawdę wkurzyło. Spojrzał na mnie. Podniosłam rękę na wysokość biodra. – Mój poziom irytacji jest tutaj, kiedy ktoś rzuca mi się na ratunek, gdy tego nie potrzebuję. – Zastanowiłam się i obniżyłam rękę do kolana. – Nie, tutaj. Mój poziom irytacji jest tutaj – ręka wróciła do biodra – kiedy ktoś robi to bez ostrzeżenia. Mój poziom irytacji... złości jest tutaj – podniosłam rękę do oczu – kiedy nie mówisz mi o czymś, co jest moim zmartwieniem. Gdy wylądowałam w szpitalu po tym, jak prześladowca twojej byłej żony próbował mnie zabić – szalony bóg wulkanu, ten sam, który zniszczył mój warsztat i zmienił mojego przyjaciela Joela w tibicena – nie kazałam wszystkim cię od siebie odciągać, bo mógłbyś źle znieść mój widok. – Umierałaś – zaprotestował Adam. – Nie miałaś wyboru. – Jego twarz stężała. Nie lubił sobie przypominać, że otarłam się o śmierć. – Tak – warknęłam. – Jeśli znów coś takiego zrobisz, będziesz żałował, że nie umarłeś, kiedy się o tym dowiem. Mówiłam śmiertelnie poważnie. Zaskoczył mnie mój gniew. Adam należał do mnie. Powinnam była być przy nim, a nie szykować jakiegoś głupiego grilla. Odprawił mnie, a ja mu na to pozwoliłam, bo czułam się winna za wplątanie watahy w konflikt z pradawnymi, wampirami i całą rzeszą innych ludzi i nieludzi, którym mogło nie spodobać się, że ogłosiłam Tri-Cities naszym terytorium. Pewnie tak naprawdę najbardziej złościłam się na siebie, ale Adam był niezłym substytutem. Zadzwonił komputer. Podeszłam do urządzenia, zobaczyłam powiadomienie na Skypie i kliknęłam „odbierz”. Na ekranie pojawił się Bran. Oczy miał na wpół otwarte, jak zazwyczaj, kiedy się wściekał. – Nie teraz – powiedziałam mu. – Adam i ja kłócimy się o głupie wilki, które nie mówią swoim towarzyszkom, kiedy cholerny pradawny zaklinacz żelaza musi złamać im bark, bo twój syn-lekarz jeździ po Europie. Mamy tu kompetentnych sanitariuszy, ale sanitariusze nie umieją łamać kości, co udowodnili dzisiaj, gdy to spaprali. Wybacz. Zadzwonię do ciebie, jak skończymy. – Mer... Rozłączyłam się i odwróciłam do Adama, który się śmiał. Śmiał. To mogła być ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu. – To może być ostatnia rzecz, jaką oboje zrobimy w życiu – rzekł, a ja zdałam

sobie sprawę, że powiedziałam to na głos. – Bran nie lubi, kiedy ktoś się rozłącza. – Spoważniał. – Przyznaję się do głupoty. I do pychy. Na moją obronę, byłem naprawdę ciężko ranny, a nikt nie lubi, jak łamie mu się bark. Trzy razy dziś, jeśli liczyć ten pierwszy. – Cztery – poprawiłam go i wskoczyłam na biurko, żeby usiąść. – Warren powiedział, że za pierwszym razem nie udało im się dlatego, że miałeś pęknięcie, o którym nie wiedzieli. Coś, co po godzinie zagoiło się do pęknięcia, musiało najpierw być złamaniem. – Cztery – powtórzył. Odłożył klawiaturę i myszkę na bok, po czym przesunął mnie po biurku, tak że wylądowałam naprzeciwko niego, z nogami oplecionymi wokół jego ciała. – Martwiłem się tym, co miałem dziś zrobić. Wiedziałem, że nie ogarnę tego wszystkiego, łącznie z moim barkiem, jeśli nie będę mógł jasno myśleć. A gdybyś tam była, nie mógłbym jasno myśleć. – A ściągając Zee do kliniki, miałeś szansę namówić go, by pozwolił komuś rzucić na siebie okiem – domyśliłam się. – Udało ci się? – Nie mogę powiedzieć – odparł. – Obiecałem komuś, że nie będziemy pomagać, dopóki nie będzie z nim bardzo źle. Nie odpowiedziałam. – Twarda z niego sztuka – rzekł Adam. – Naprawdę dali mu popalić. To źle, pomyślałam, jednak nie tak źle, żeby potrzebował więcej pomocy, niż mogli mu dać Darryl i Warren. – Przynajmniej nie dręczyli Tada. Zee przekonał ich, że Tad jest słaby, a oni nie znają się na ludziach na tyle, żeby torturować ich bez zabijania. – Adam uśmiechnął się chłodno. – Lecz to, co zrobili Zee, jednemu ze swoich, każe mi gorąco poprzeć twoją propozycję schronienia dla Aidena. Nagle z komputera odezwał się głos: – Dobrze wiedzieć, że macie takie samo stanowisko w sprawie tej tragedii. Przekręciłam się i wylądowałam na kolanach Adama. Złapał mnie i pomógł przyjąć niezbyt dystyngowaną pozę w swoich objęciach, co i tak było lepsze niż nieuchronnie grożący mi upadek na podłogę. – Dobry wieczór, Mercy, Adam – przemówił Bran. Na ekranie nie widziałam typowych dla Skype’a okienek, tylko jego twarz. – Uprzejmość jest dla uprzejmych. – Dzięki, Charles – powiedziałam. – Dobrze wiedzieć, że twoje zdolności komputerowe nadal są na najwyższym poziomie. I dobry wieczór, Bran. – Zmarszczyłam nos. – Uprzejmość jest dla uprzejmych? Naprawdę? Znalazłeś to w ciasteczku z wróżbą? – Czułam się niezręcznie, siedząc na kolanach Adama przed Branem i Charlesem, ale kiedy zaczęłam się podnosić, Adam mnie przytrzymał. – Nie ma za co – odparł Charles gdzieś z głębi komputera. Nie potrafiłam stwierdzić po głosie, ale wydawało mi się, że go rozbawiłam. – Właściwie to moja mama tak mówiła. Nie tymi słowami. Nie znała angielskiego

– wyjaśnił Bran niemal szeptem. Nie wiedziałam nic o matce Brana, oprócz tego, że wspominał o niej tylko wtedy, kiedy był bardzo nieszczęśliwy. – Skończyłaś, Mercy? Jeśli Adam chciał, żebym pozostała na jego kolanach, na pewno miał ku temu powód. Jednak czułam się niezręcznie, stawiając czoła rozgniewanemu Branowi w takiej pozycji. Mimo to ufałam instynktowi Adama, więc zostałam na miejscu, żeby wzmocnić naszą obronę. A najlepszą obroną jest atak, prawda? – Naprawdę wolałbyś, żeby troll biegał samopas po mieście pełnym ludzi? – zapytałam. Jeśli miał się złościć, powinien skupić złość na osobie, której się to należało. Czyli na mnie. – Pozwoliłbyś, żeby biegał po Missouli i rzucał samochodami, i nie kiwnąłbyś palcem? Adam pocałował mnie w policzek – a ja zrozumiałam. Martwił się, że Bran będzie na mnie zły, i chciał przypomnieć mu, że jesteśmy drużyną. Jeśli uznał, że publiczne okazywanie uczuć może pomóc, stwierdziłam, że mu na to pozwolę. – Możesz przestać w każdej chwili, Mercy – oznajmił Adam. – Mimo że twoja akcja ratunkowa bardzo mi się podoba, jest nie tylko niepotrzebna, ale i prawdopodobnie kopnie nas w tyłek. Zwrócił się do Brana: – Dostaliśmy telefon od policji w Kennewick, że potrzebują naszej pomocy z trollem. Nie mieliśmy pojęcia, że może chodzić o cokolwiek więcej. Dwa moje wilkołaki już tam były, więc zgarnąłem Mercy i jeszcze jednego wilka i ruszyliśmy na pomoc. Bran uszczypnął się w nos. – Oczywiście, że ruszyliście. Ktoś za nim parsknął. – Mów dalej – przykazał Bran. – Wysłałem ci film na mejla. Widziałeś go? – Pokazywali go w krajowych wiadomościach – odrzekł Bran. – Widziałem pięć razy. Adam pokiwał głową. – Dobrze. Widziałeś zatem, jak Mercy i Zack ratują kobietę i jej córeczkę, ryzykując własne życie. Widziałeś, jak Darryl wpada do rzeki, a potem zostaje wyłowiony przez zmartwionych mieszkańców, których nie skrzywdził, i wraca walczyć z trollem. Słyszałem powtarzaną w kółko frazę „bohaterskie starania”. „Nie udałoby nam się powstrzymać tego potwora, nie ponosząc jeszcze większych ofiar”, powiedział szef policji. „Jesteśmy wdzięczni Adamowi Hauptmanowi i jego wilkołakom, którzy uratowali wielu ludzi”. – Poczekaj tylko, aż wystawią rachunek za most – wymamrotał Charles, czym zasłużył sobie na poirytowany wzrok Brana. Zdałam sobie sprawę, że Charles próbował uspokoić ojca. Pokręciłam głową. Niełatwo jest wyglądać poważnie, kiedy siedzi się u kogoś na kolanach, ale

próbowałam. – Rachunek wystawią pradawnym. – Jeśli komuś uda się ich znaleźć – odparł Charles. – Walka wilkołaków z pradawnymi – odezwał się Bran. Zapadła cisza. – Próbuję temu zapobiec od sześciu miesięcy – warknął Bran. – Dokładnie temu! – Neutralność się nie sprawdza – odpowiedział mu Charles. – Kiedy patrzysz, jak twoi sojusznicy popełniają potworne czyny, kto jest gorszy? Ci, którzy gwałcą i plądrują, czy ci, którzy mogli ich powstrzymać, ale tego nie zrobili? – Błędnie cytujesz swojego dziadka – poinformował syna Bran. – A poza tym narobiłeś mi dosyć kłopotów. Przynajmniej w twoim przypadku mieliśmy argument, że to nieludzie zadali pierwszy cios, kiedy dopadłeś tego pradawnego w Arizonie. Tutaj ewidentnie my jesteśmy agresorem. Wziął głęboki wdech, podniósł podbródek i wbił wzrok w Adama, który odpowiedział tym samym, choć jego puls zdradzał mi, że walczył, by nie opuścić oczu. – No dobrze – oznajmił Bran, patrząc na mnie, nie na Adama. – Chroń swoje terytorium. – Słyszałeś to – mruknęłam, próbując nie umrzeć z zażenowania. Z perspektywy czasu żałowałam, że moje przemówienie brzmiało jak wyjęte z „Kleopatry”, „Dziesięciu przykazań” albo innego epickiego filmu z połowy zeszłego stulecia, zanim Hollywood spuściło z tonu i przestało tak przesadzać. Mogłam uderzyć w styl Brudnego Harry’ego. Osiągnęłabym ten sam efekt i aż tak się nie zbłaźniła. – Całe popołudnie puszczają skróty twojego przemówienia w telewizji – uświadomił mnie Charles. – CNN zaplanowała na jutro specjalny program poświęcony pradawnym i stadu wilkołaków, które, cytuję, „chroni ludzi zamieszkujących ich terytorium”. Bran postukał ręką w stół. – Więc wy dwoje sprawdźcie, czy możecie poprzeć słowa Mercy czynami. Ochronić swoje terytorium, kiedy nadejdą pradawni. Istnieje niewielka szansa, że wciąż mogę zapobiec temu, by doszło do totalnej wojny między wilkołakami a pradawnymi. Można powiedzieć, że zawsze chroniliśmy nasze terytorium przed pradawnymi. To fikcja, utrzymywana jedynie dlatego, że pradawni nie zaatakowali ludzi od pięciuset lat. – Zassał powietrze przez zaciśnięte zęby. – Jeśli wam się uda, będę musiał przekonać inne Alfy, które mieszkają w okolicach rezerwatów, żeby postąpiły tak samo. Jest ich tylko dwóch. – Odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy, jakby się nad czymś zastanawiał. Kiedy ponownie je otworzył, zniknęła z nich złość, lecz pozostała pewna zawziętość, której nie ufałam. – Adam, zdajesz sobie sprawię, że jeśli wypuścisz tego chłopaka po dwudziestu czterech godzinach, a jemu coś się stanie, dobra prasa może łatwo obrócić się przeciwko tobie.

Adam pokiwał głową, sztywniejąc. Pojawiło się coś, czego nie umiałam odczytać, jakieś napięcie między Adamem a Branem. Miałam złe przeczucia co do tej rozmowy. – Twoje stado narobiło sobie wrogów wśród moich Alf – rzekł Bran. – Zmiany nie są łatwe dla starych wilków. Twoja całkowita otwartość wywołała sporo konfliktów i stare wilki wiedzą, gdzie kierować swój gniew. Możesz spodziewać się, że inne wilki, inne Alfy, wyzwą cię do walki o przywództwo. To było tak rzadkie, że niemal niespotykane. Wyzwania z zewnątrz zazwyczaj rzucały samotne wilki, zbyt dominujące, by zostać zaproszone do watahy. To jeden z sekretów udanego panowania Brana: starał się być na bieżąco z samotnymi wilkami i znajdować im rzeczy do roboty – nawet zakładanie nowych stad – które zaspokajałyby ich potrzeby. Ten trik nie ratował ich wszystkich ani nawet większości, ale pomagał. Alfa rzucał wyzwanie drugiemu Alfie tylko wtedy, gdy dwa stada mieszkały blisko siebie – albo jeśli poprzysiągł osobistą zemstę. W teorii Alfy walczyły jeden na jednego, ale jak pokazywała historia, jeśli Alfa nie był totalnie do niczego, jego stado walczyło u jego boku. Zazwyczaj obie Alfy i większa część obu watah ginęli w walce. – Zdaję sobie z tego sprawę – powiedział Adam. Za swojego panowania Bran praktycznie wyeliminował walki między stadami. Wysyłał Charlesa, gdy tylko zwietrzył jakiś konflikt, a żadna wataha nie chciała, żeby Charles mieszał się w jej sprawy. Jeśli Bran uznał, że jakiś Alfa pozwalał sobie na za dużo bez żadnego konkretnego powodu, najczęściej go likwidował. Pamiętałam kilka takich przypadków. Domyślałam się, że starsze wilki pamiętają ich więcej. Więc dlaczego Bran teraz nas ostrzegał? – Musisz urzeczywistnić słowa Mercy – oświadczył niskim głosem Marrok. – Dać nam podstawy, by objąć terytorium ochroną. Pozwolić nam być i bohaterami, i potworami. – Spojrzał na mnie. – I nie rozpętać totalnej wojny. – Chyba że sama się rozpęta – wymamrotał Charles. – Zdajesz sobie sprawę, co to znaczy? – zwrócił się Bran do Adama. – Tak – potwierdził mój mąż. Ci dwaj przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem Bran oznajmił: – Wyrzekam się ciebie i twojego stada. Odcinam was ode mnie i moich. Coś stało się z więzią stadną. Ból przeniknął przez więź do mojej głowy, a sekundę później zniknął. Adam zniósł to gorzej – oddychał płytko, a jego ciało oblało się potem. Bran spojrzał na mnie. Chciał coś powiedzieć, ale tylko pokręcił głową. Monitor poczerniał na moment, a potem zobaczyliśmy znajomy interfejs Skype’a. – Musiał to zrobić – wyjaśnił mi Adam. – Inaczej rozpętałaby się wojna między wilkołakami a pradawnymi. Odcinając nas, czyniąc nas samotnym stadem, upewnił

się, że sprawa pozostanie lokalna. Możemy spodziewać się, że natychmiast zawiadomi pradawnych i inne stada, inaczej to nie miałoby sensu. Urwał, a potem cichym głosem powtórzył: – Mercy, Bran musiał to zrobić. – Oczywiście – odparłam, nadal zamarła bez ruchu na kolanach Adama. Sięgnął w bok i wziął komórkę z blatu biurka. Zaczęłam się podnosić, ale oplótł moją talię ramieniem. Wcisnął guzik na wyświetlaczu. – Tak? – odezwał się Darryl. – Zostaliśmy sami – powiedział mu Adam. – Poczułem to. Ostrzegałeś nas. Dam znać reszcie. – Powiedz im, że mogą odejść, jeśli chcą – poprosił Adam. Darryl się zaśmiał. – Ta, na pewno. Po twoim dzisiejszym wystąpieniu nie pozbędziesz się watahy nawet łomem ani wiadrem dynamitu, jak by to rzekł Warren. Nie martw się, ogarnę to. Adam się rozłączył i odłożył telefon na biurko. – To chyba dobrze – głos drżał mi bardziej, niżbym tego chciała – że zerwałeś te więzy. Jeśli mamy zmierzyć się z całym światem, lepiej walczyć z wrogiem niż ze sobą nawzajem. Czułam się, jakby dostała kopniaka w brzuch. Bran nie był moim ojcem ani nawet przybranym ojcem, ale wychował mnie jak ojciec. – Wiedziałeś, że to zrobi? – Spodziewałem się tego. – Adam rozluźnił się na krześle i przytulił mnie mocniej. – Przepraszam – wyszeptałam. – To nie twoja wina – zapewnił. – Ee. – Jeszcze raz przeanalizowałam bieg wydarzeń. – Tak, moja. Pokręcił głową. – Nie. Gdybyś nie dała pradawnym znać, jaki byłby ich następny ruch? Nie pozwolę, żeby polowali w naszym mieście. – Zastanowił się. Tri-Cities to trzy miasta i mnóstwo małych miasteczek dookoła. – W naszych miastach. – Warknął, a ja mruknęłam współczująco. – Na naszym terytorium – stwierdził w końcu. To zabrzmiało jak trzeba. Może i Bran się ode mnie odciął, ale Adam nigdy by tego nie zrobił. Adam należał do mnie, a ja do niego. Ostatnio trochę drażniła mnie cała ta przynależność – do Adama, do Jesse, do watahy, i ich wszystkich do mnie. Co dziwne, wcale nie przeszkadzało mi, że muszę się nimi opiekować. To świadomość, że oni opiekują się mną, wyzwalała we mnie klaustrofobiczne reakcje. Przez większość życia byłam niezależna, miałam więc problem z odpowiadaniem przed innymi ludźmi, nieważne, jak bardzo ich kochałam. Jak bardzo kochałam Adama. W tym momencie cieszyłam się, że do kogoś należę. Ostatnim razem, kiedy Bran

się ode mnie odwrócił, zostałam sama. – Już nie jesteś na mnie zła? – spytał Adam. Specjalnie zmieniał temat, wiedziałam to. W sprawie Brana nie było już nic do dodania. – Nie byłam na ciebie zła – odpowiedziałam. Nie kłamałam. Tak naprawdę złościłam się na siebie. – Gdybym była, tobyś o tym wiedział. – Jeśli chcesz się zabawić, zadzwoń... – rzucił, a ja zaśmiałam się przez łzy i oparłam głowę na jego barku, tym zdrowym. Stary volkswagen nadal stał za jego tylnym ogrodem i z dnia na dzień wyglądał coraz gorzej. Kiedyś Adam zagroził, że każe go odholować, lecz Jesse – nie ja – całkiem poważnie poinformowała go, że to zły pomysł. – Dopóki Mercy będzie mogła cię tym dręczyć – powiedziała ojcu – będziesz wiedział, co w niej siedzi. Jeśli teraz pozbędziesz się wraku, nigdy nie będziesz wiedział, na co uważać. – Po prostu Jesse chce zatrzymać autko, bo podoba jej się króliczek, którego namalowała na bagażniku tydzień temu – zbagatelizowałam sprawę. Adam się zaśmiał, a gruchot został na miejscu, z zaproszeniem do dobrej zabawy i numerem telefonu mojego męża. Graffiti mógł podziwiać każdy, kto zawitał w naszym ogrodzie. – Nie jestem na ciebie zła – powtórzyłam. – Powinieneś mieć jednak świadomość, że jeśli będziesz próbował trzymać mnie na dystans, kiedy znów ci się coś stanie, załatwię cię w najmniej spodziewanym momencie. – Serio? – zdziwił się. – Nie spodziewałem się, że to zadziała. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. Może nie tylko ja byłam zawiedziona tym, że nie złapałam go w klinice. – Myślałam, że to ty złościsz się na mnie. Zobacz, co zrobiłam, kiedy nie mogłeś bronić stada. Zgodziłam się chronić chłopaka, za którym pradawni wysłali trolla, a na koniec ogłosiłam światu, że ochronimy całe Tri-Cities przed wszystkim i wszystkimi. Myślałam, że potrzebujesz trochę czasu, żeby ochłonąć. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak źle, choć wiedziałam, że nie jest dobrze, dopóki nie porozmawiałam z Warrenem. Gdybym wiedziała, nie pozwoliłabym, żeby twój gniew, nieważne jak słuszny, utrzymał mnie z dala. – Trzymałaś się z dala, bo myślałaś, że się złoszczę? – zapytał z lekką próżnością. Wolałam próżność od smutku. – Trzymałam się z dala, bo chciałeś, żebym trzymała się z dala – burknęłam. – To się nie powtórzy. Przytulił mnie mocno. – Dobrze – wymruczał w moje włosy. – Niech się nie powtórzy. – Z nami wszystko dobrze, prawda? – zapytałam. Gdybym siedziała u kogokolwiek innego na kolanach, zawstydziłoby mnie, jak cienko zabrzmiał mój głos.

– Z tobą i ze mną – odparł – zawsze będzie dobrze. Nie mogę obiecać nic więcej. – Ja też. To co zrobimy z Aidenem?

Najwyraźniej to, co mogliśmy zrobić, to pozwolić Aidenowi spać. Tad siedział na podłodze w pokoju rekreacyjnym naprzeciwko zamkniętych, ale niezaryglowanych drzwi do schronu. Obok niego spała zwinięta w kłębek Cookie. Na wyciągniętych, skrzyżowanych w kostkach nogach Tad trzymał zdezelowanego laptopa. W uszach miał słuchawki, a jego palce śmigały po klawiaturze z dźwiękiem kastanietów. Bezgłośnie poruszał ustami. Czytając, a raczej zgadując z ruchu warg, stwierdziłam, że mówi: „Dalej, dalej, dalej. Mam to, widzicie? Bum, bum, bum. O tak, frajerzy. O tak”. – Sukces? – zapytał Adam. Tad spojrzał do góry. Przez chwilę jego twarz wyglądała ponuro i staro. Potem maska wróciła. – A jak! Naprawdę brakowało mi – podniósł głos – naszego wspólnego grania. Odpowiedział mu zbiorowy, acz przyjazny jęk pozostałych. Skupione na swoich laptopach wilkołaki siedziały w pokoju rozwalone na krzesłach i kanapach jak koty w saunie, zwiotczałe i zadowolone. – I wszyscy zginęli przed mistrzem, cała ta zapchlona zgraja – rzucił. – Kto jest najlepszym piratem na świecie? – Ja – oznajmił Paul. – Król ŁSPTSIZG. Mistrz ŁSPCGS. ŁSPTSIZG i ŁSPCGS to dwie ulubione gry komputerowe watahy: „Łup straszliwego pirata III – saczki i złote gorsety” i „Łup straszliwego pirata IV – gorące skarby”. – Za dużo gadasz – dodał Paul – a teraz jesteś martwy, ty żałosny zamiataczu pokładów. Zwykły szczur lądowy z morskimi aspiracjami. Arr, arr i hej-ho. – Arr, zaprawdę, arr! – odpowiedział posłusznie chór wilków, chociaż nikt nie podniósł wzroku znad monitora. Cookie obudziła się i zaszczekała. Tad popatrzył na swojego laptopa wilkiem. – Nie, tak być nie może. Nikt nie powinien ginąć pochowany w rybich jajach. Wrócił wzrokiem do nas. – Jesse jest u siebie. Powiedziała coś o „niecierpiącej zwłoki pracy domowej” i zniknęła. Postanowiłem, że popilnuję Aidena. Po grillu pochodził trochę po domu, a potem wrócił tutaj. Teraz chyba śpi. – Zmarszczył brwi, wpatrzony w klawiaturę, debatując sam ze sobą. – Najpierw pozamykał kraty okienne, a dziesięć minut później zamknął się od środka. Wyglądał na przestraszonego, a dzięki zamkom poczuł się spokojniejszy. – Tad zerknął na drzwi schronu i się wzdrygnął. – Nie wiem, jak długo był w Podgórzu, ale mnie wystarczyłby tydzień, żeby zacząć spać w szafie. To nie jest miejsce, w którym kiedykolwiek można poczuć się bezpiecznie.

Do Podgórza trafiłam raz, przez przypadek. Mój pobyt nie trwał długo i też nie czułam się bezpiecznie. Przykucnęłam, balansując na piętach, żeby zrównać się z Tadem. – Co możesz o nim powiedzieć? Tad pokręcił głową. – Niewiele. Ten twój kolega, który nas uwolnił, przyprowadził go ze sobą. – Jaki kolega? – zdziwiłam się. Tad uniósł brew i czekał. – Wiesz jaki – rzucił Adam. – Zastanów się. Był pewien Szary Pan, który obiecał pomóc Tadowi i Zee, jeśli oddam mu kostur. Lecz artefakt nie chciał został z Beauclaire’em, więc myślałam, że pradawny uzna ten układ za nieważny. Na pewno nigdy nie opisałabym Alistaira Beauclaire’a jako „kolegi”. – Okej, wiem, o kim mówisz. Chociaż jestem trochę zdziwiona, bo... – Bo kostur wciąż jest w moich rękach. Ugryzłam się w język. Gdyby Tad uznał, że rozmowa o tym Szarym Panu to zły pomysł, posłuchałabym go. Całe stado wiedziało, że Beauclaire przyszedł do mnie po kostur, więc nie mogłam wspomnieć o artefakcie ani o powodzie, dla którego zdziwiło mnie, że Beauclaire im pomógł. Tad zaczekał, aż wszystko sobie poukładam. Potem pokiwał głową. – Twój kolega odwiedził mnie kilka razy, więc byłem gotowy, gdy otworzył celę, w której spędzałem czas, kiedy akurat nie torturowali mojego ojca, żeby zmusić mnie, bym dla nich występował. – Wziął głęboki wdech, a potem wymamrotał: – Nie patrz tak na mnie, Mercy. Będą tego żałować do rychłego końca swoich dni, bo... hej, to w końcu mój tata. A oni zapomnieli, co tata potrafi. W jego głosie pojawiło się coś mrocznego i niepodobnego do Tada. Przywykłam do tego, żyjąc z wilkami. Czasami w trakcie rozmowy coś się włączało i nagle zamiast przyjaciela albo męża mówił do mnie ktoś bardziej bezpośredni, ktoś, kto mógł zjadać małe kojoty na śniadanie. Przyzwyczaiłam się, ale nigdy nie widziałam czegoś... kogoś tak mrocznego i brutalnego w mężczyźnie, którego uważałam za młodszego brata, w chłopaku, który zawsze się zgrywał, żeby ukryć swoją inteligencję. To trwało zaledwie moment. Zaraz poweselał i kontynuował: – No więc twój kolega otworzył drzwi. Był z nim mój ojciec... i ten dzieciak. Twój kolega powiedział, że zrobił, co w jego mocy, i że teraz to dzieciak nam pomoże. Aiden zgodził się w zamian za obietnicę ojca, że załatwi mu trochę czasu, dwadzieścia cztery godziny pod ochroną watahy. Licząc na to, jak się pewnie domyśliłaś, że w ciągu doby uda mu się coś wykombinować, na przykład jak stąd uciec i znaleźć się gdzie indziej. Gdzieś, gdzie nie dorwą go pradawni – mrok wrócił, tylko na to jedno słowo – którzy chcą rozebrać Aidena na części i sprawdzić, jak działa.

– Zobaczymy – odrzekł Adam, jak gdyby Tad zadał mu pytanie. – Musimy dowiedzieć się o nim o wiele więcej, niż nam powiedział. Z chęcią zagram pradawnym na nosie, ale nie zaryzykuję dla kogoś, kto wbije moim przyjaciołom nóż w plecy. Nawet dla kogoś, kto wygląda jak bezradne dziecko. Tad spojrzał na ekran komputera i przetarł go palcem. – Czasem trudno sobie przypomnieć, że on nie jest tylko dzieckiem. Był zwykłym człowiekiem, nie potomkiem czarowników czy innych nieludzi. Nikt nie wie, skąd ma tę pradawną magię, nawet sami pradawni. Wiedzą, że to sprawka Podgórza, i są zazdrośni, jak gdyby ukradła im coś, co według nich należało do nich, i dała to człowiekowi. To tak jak z Tadem, pomyślałam. Większość półpradawnych była do niczego, podczas gdy Tad miał naprawdę potężną magię metalu, czym rzadko mogli pochwalić się nawet czystej krwi pradawni. Czy tego też mu zazdrościli? Tad podrapał się po brodzie. – To tylko człowiek. Choć ciągle przypomina mi się „Star Trek” i Charlie X. – „Star Trek”? – powtórzyłam zdezorientowana. Adam stęknął. Położył mi rękę na ramieniu. – Charlie to dzieciak, który przetrwał katastrofę statku kosmicznego i został ocalony przez kosmitów – poinformował mnie ponuro. – Dali mu moce, żeby przeżył. Po bardzo długim czasie pojawia się załoga Enterprise i go ratuje. Więc jest uratowany... ale ma całą tę obcą moc, a nigdy nie doświadczył ludzkiego życia. Nie umie nawiązywać kontaktów z ludźmi, nie rozumie, gdy ktoś mówi mu „nie”. Nikt nie może go powstrzymać, gdyż jest zbyt potężny. W końcu kosmici muszą po niego wrócić i zabrać go w miejsce, gdzie spędzi resztę życia sam, bo stanowi zagrożenie dla całego wszechświata. Tad z powagą pokiwał głową. – Twój kolega ma miękkie serce, jak na pradawnego. Myślę, że nie mógł patrzeć na to, co Szarzy Panowie chcą zrobić z Aidenem, żeby go rozgryźć. Zabili ostatniego dzieciaka, którego znaleźli, w zeszłym roku. Tamten był Dotknięty Wodą. Powiedzieli Aidenowi, że Dotknięty Wodą był szalony, ale z tego, co usłyszałem od twojego kolegi, nie był szalony, kiedy wyszedł z Podgórza. Oszalał dopiero potem. – Zaczerpnął powietrza. – Nie sądzę, żeby twój kolega wiedział o Aidenie więcej niż ty czy ja. Myślę, że mu współczuł. Ja też mu współczuję. Nie uważasz, że zasługuje na szansę? Po tylu stuleciach w Podgórzu? – A jednak Charlie X chodzi ci po głowie – zauważył Adam. – Chronisz jego przed nami czy nas przed nim? Tad się uśmiechnął. – I jego, i was, jeśli nie masz nic przeciwko. – Musisz się przespać – stwierdziłam. Rozejrzał się po pokoju pełnym zajętych foteli i kanap.

– Zdrzemnę się tutaj. Niech Zack śpi w sypialni. – Odetchnął głęboko i uśmiechnął się promiennie. – I tak wolę przez jakiś czas nie zostawać sam. Paul zerknął na Tada z ukosa, spojrzał w oczy Adamowi i pokiwał głową. Tad mógł liczyć na nasze stado. Mógł chronić i Aidena, i nas, a my mogliśmy chronić jego.

Kazałam Adamowi się rozebrać i pozwolić mi obejrzeć jego bark. Zobaczyłam siniaki i opuchliznę, świadectwo tego, jak bardzo ucierpiał. Miał też inne rany – nikłe ślady skaleczeń i zadrapań. Dotknęłam ich, by upewnić się, że naprawdę się goją. Ucisk, który czułam, odkąd tylko wbiegł na most, po raz pierwszy zelżał. Adam żył. Walczył z trollem i wyszedł z tego cało. – Twoja kolej – stwierdził, gdy moje dłonie przebiegały po guzie na jego dolnych żebrach. – Moja kolej? – To był stary guz, jeszcze z czasów, zanim stał się wilkołakiem. Adam powiedział mi, że kiedyś wyglądało to o wiele gorzej: poszarpane fioletowe blizny nad złamanym żebrem, gdzie postrzelił go ktoś w innym życiu, na innym kontynencie. Niektóre blizny Adama zniknęły od razu, gdy przeszedł pierwszą przemianę. Ta znikała powoli. Któregoś dnia nie będzie po niej śladu. – Twoja kolej. – W głębokim głosie Adama brzmiało coś innego niż ból. – Tak to robimy, pamiętasz? Ty sprawdzasz mnie, ja sprawdzam ciebie. Spojrzałam mu w oczy i zobaczyłam żar, który nie miał nic wspólnego z temperaturą powietrza w pokoju. – Chyba nie szukasz siniaków – zauważyłam. Ujął mój podbródek i podniósł mnie bez wysiłku. – Byłem żołnierzem – zaczął z ciężkim akcentem z Alabamy, skąd pochodził. – Alfą byłem dłużej. Czasami myślę, że całe życie spędziłem na froncie w taki czy inny sposób. I nikt oprócz ciebie nigdy tak bardzo nie chciał mnie chronić. Wybacz, że uważam to za seksowne. – Pocałował mnie, a kiedy się odsunął, dżentelmen z Południa zniknął. – Ale nie jestem ślepy i choć chciałbym zobaczyć cię nago z egoistycznych pobudek – rzucił swobodnym tonem – cały wieczór patrzyłem, jak utykasz. Więc rozbierz się i daj mi popatrzeć. Zachichotałam. – Ile dziewczyn wyrwałeś na ten tekst? – Który? „Całe życie spędziłem na froncie”? Machnęłam ręką. – Nie. – Obniżyłam głos, by zabrzmieć jak on: – „Rozbierz się i daj mi popatrzeć”. – A potem już normalnie dodałam: – Chociaż gdybyś rzucił coś o zranionym

żołnierzu, dziewczyny lgnęłyby do ciebie jak muchy. – Urwałam i zmarszczyłam brwi. – Zdajesz sobie sprawę, że czasy tego typu odzywek minęły, prawda? Żadnych podrywów. Nie dbam o to, czy jesteś Alfą, zamęczę cię na śmierć. – Nie wyglądał, jakby brał mnie na poważnie. – Kap, kap, kap. Wykrwawię kropelka po kropelce, jeśli kiedykolwiek nawet pomyślisz o innej kobiecie w ten sposób. Czekał z uśmiechem na ustach. – Rozumiem – oznajmił, kiedy uprzejmie upewnił się, że skończyłam. – W takim razie dla pewności dodam: jeśli przyłapię cię na flirtowaniu z innym facetem, rozszarpię mu gardło. – W porządku – zgodziłam się. – Dla jasności: „Rozbierz się i daj mi popatrzeć” to niezbyt seksowny tekst. Uniósł brew. – Mercy. – Obniżył głos. – Rozbierz się i daj mi popatrzeć. Pokręciłam głową. – To nie fair. Głos się nie liczy. – Mimo to rozebrałam się. Ponieważ pod seksownym tonem kryła się troska, jakby Adam bał się, że ukrywam przed nim mój zły stan, tak jak on ukrywał swój. Miałam otarte ze skóry kolana i posiniaczoną goleń, a kiedy Adam dotknął mojego podbródka, poczułam ból. – Potknęłam się, kiedy cię niosłam – wyjaśniłam. Skinął i zwrócił uwagę na zadrapanie na biodrze. Adam miał opaleniznę, moja skóra wciąż była o jeden czy dwa tony ciemniejsza, więc większość siniaków nie rzucała się w oczy tak jak u niego. – To nie jest ślad po upadku. – To tylko zadrapanie – powiedziałam. Uniósł brew. No dobra, zadrapanie i kilka kwitnących na fioletowo siniaków. – Nie mam pojęcia, skąd się wzięło – dodałam. Oparł czoło o moje. – Przepraszam. – Za co? – Spanikowałem – odparł. Objęłam go. Próbowałam wymazać z głowy obraz trolla podnoszącego auto nad jego głową. – Ja spanikowałam pierwsza – odpowiedziałam drżącym głosem. Pocałował mnie, by mnie pocieszyć. Ale oboje byliśmy nadzy, więc pocałunek pocieszenia szybko przemienił się w coś innego. Kochaliśmy się na miękkim dywanie, a potem Adam zasnął na mnie. Wykończony, pomyślałam, po walce i po gojeniu, które nastąpiło potem. Tuliłam go i zastanawiałam się, jaki los nam zgotowałam. Co Dotknięty Ogniem zmieni w naszym życiu. Kiedyś Kojot powiedział mi, że zmiany nie są ani dobre, ani złe, że niosą ze sobą

po trochu z każdego. Zamknęłam oczy i pomodliłam się o więcej dobrego niż złego, o bezpieczeństwo dla Adama, Jesse i watahy. Potem podziękowałam Bogu za to, że pomógł uwolnić Tada i Zee z rąk naszych wrogów. Zasnęłam, zanim dokończyłam modlitwę.

O czwartej nad ranem zadzwonił telefon. Podniosłam głowę z poduszki, choć nie pamiętałam, żebym przenosiła się na łóżko. Adam odebrał i telefon przestał wydawać ten denerwujący dźwięk. Prawie zasnęłam z powrotem. – Wulfe powiedział, żeby dzwonić do ciebie. Że teraz ty zajmujesz się tymi sprawami – oznajmił wysoki, acz bezpłciowy głos. Wzmianka o Wulfie sprawiła, że natychmiast usiadłam prosto. – Rozumiem – odrzekł Adam. Głos kontynuował: – Płacą nam za obserwowanie hoteli i moteli w mieście. Dzwonimy do naszej Pani, kiedy pojawia się jeden z nich. – Rozumiem – powtórzył Adam. Nastąpiła pauza. – Czy dostaniemy pieniądze? – Z pewnością – odparł Adam. – Zadzwonię do waszej Pani i przedyskutuję z nią tę sprawę. Mogę łapać cię pod tym numerem? – Tajest – potwierdził głos. Adam się rozłączył. – Wiesz, kto to był? – spytałam. – Pewnie goblin. Ale zadzwonię się upewnić. Wulfe sam odebrał swój telefon. – Adam – zamruczał. – Jak miło, że dzwonisz. – Gobliny? – zapytał Adam. – Widzę, że się z tobą skontaktowały – rzekł Wulfe. – Nie są zbyt słowne, więc nie byłem pewny, czy się odezwą. – Ile im płacisz? – Trzysta za każdego zbłąkanego wampira, jakiego znajdą. I tysiąc miesięcznie, żeby nie przestawały szukać. – Dam trzysta – oznajmił Adam. – Ale nie tysiąc. – W takim razie życzę powodzenia w szukaniu nieproszonych wampirów, mój drogi – rzucił Wulfe. – Ależ nie trzeba – odgryzł się Adam. – Z tego, co wiem, większość chce dopaść Marsilię. Wystarczy, że będę miał oko na chmarę, a kiedy wampiry znajdą Marsilię, ja znajdę wampiry.

Zapadła cisza. – Mądry chłopiec – odezwał się w końcu Wulfe. – Naprawdę mądry z ciebie chłopiec. Dobrze. Będziemy dawać tysiąc. Ale gobliny zdają raport tobie, i to ty płacisz, jeśli coś znajdą. – Dobrze – zgodził się Adam. Pierwsza zmiana, pomyślałam. Adam się rozłączył i oddzwonił do goblina, wyjaśnić... jemu albo jej, nie potrafiłam stwierdzić, zasady ich nowej współpracy. Z książki Ariany zapamiętałam gobliny jako „ni to, ni owo”. Należały do rasy pradawnych, ponieważ potrafiły ukrywać się pod urokami. Ale pradawni ich nie chcieli. W kontaktach z ludźmi gobliny przedstawiały się jako pradawni, bez sprzeciwu ze strony Szarych Panów, ale same wcale też nie chciały nimi być. Problem leżał po części w tym, że gobliny rozmnażały się równie szybko, jak ludzie – a może i szybciej – a po części w tym, że wielu pradawnych uważało mięso goblinów za rarytas. – Więc wampiry karzą cię za moją bezczelność? – spytałam Adama, kiedy skończył rozmawiać. Pokręcił głową. – Sprawdzają, czy mówiliśmy poważnie. Chcesz jechać ze mną? Zastanowiłam się. – Bran wysyła pachołków. Idzie sam tylko wtedy, gdy musi sprowadzić śmierć i zagładę na cały świat. – Wiem – odrzekł. – Ale skoro już nie śpię, mogę iść to sprawdzić. Pomyślałem, że zechcesz się ze mną zabrać. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. To głupie, zganiłam się. W mieście zjawił się obcy wampir i to przez moje pochopne słowa teraz musieliśmy się z nim zmierzyć. Ale Adam chciał przeżyć tę przygodę ze mną. – Oczywiście – powiedziałam. Zerknęłam na zegarek. Sześć godzin snu to kupa czasu.

Rozdział 6

A

dam założył jeden z garniturów, które nosił do pracy. Te garnitury dawały ludziom znać, kto tu rządzi. To, że wyglądał w nich spektakularnie, było gratką dla mnie, a czymś obojętnym, o ile nie niezręcznym, dla niego. Wybrałam mu ten ze względu na kolor – stalowoszary w delikatne czekoladowe prążki, które podkreślały jego oczy. Dobrałam pasujący czekoladowy krawat. Adam może i nie dbał o to, czy ładnie wygląda, ale dbał, czy roztacza aurę władzy. Ludzie, którzy wyczuwali tę aurę, byli mniej skłonni go oszukać, czy to w interesach, czy w walce na kły i pazury. Adam lubił walczyć, chociaż nie sądziłam, żeby kiedykolwiek się do tego przyznał. Ale nie lubił konsekwencji walki, szczególnie dla ludzi, za których odpowiadał: swoich pracowników i oczywiście członków stada. Wolał zapobiegać kłopotom, zanim się pojawiły – stąd garnitury. Po poważnym namyśle założyłam niebieską jedwabną bluzkę, eleganckie czarne spodnie i buty, w których mogłam biegać. Nie wydawałam się nieodpowiednio ubrana, nie do końca – wyglądałam raczej jak asystentka Adama. Ale nie miałam nic przeciwko. Nasz duet sprawdzał się najlepiej, kiedy Adam wysuwał się na pierwszy plan, a ja wtapiałam się w tło. Ta metoda pasowała do naszej osobowości. Adam był typem „dostajesz to, co widzisz”, ja lubiłam działać ukradkiem. Podjechaliśmy na parking Marriotta. Popatrzyłam w górę na balkony i rozsuwane szklane drzwi do pokoi. Wciąż panowała noc, lecz wiedziałam, że za godzinę zrobi się jasno. – Nietypowy hotel dla wampira – wymamrotałam, wysiadając z auta i spoglądając na wielkie okna Marriotta. Nie żeby turyści w Tri-Cities mieli duży wybór: aglomeracja rozwinęła się po drugiej wojnie światowej, kiedy stare hotele z małymi oknami, żyrandolami i salami balowymi zostały wyparte przez praktyczne motele, wydajne i pozbawione smaku, z mnóstwem szklanych powierzchni. Mimo to Marriott wydał mi się zbyt jasny i przestronny jak dla wampira. Złapałam Adama pod ramię i ruszyliśmy do hotelu. Nie przeszliśmy nawet trzech kroków, kiedy usłyszeliśmy dźwięk twardych kółek na asfalcie. Odwróciliśmy się, by ujrzeć chudego nastolatka, prędko zbliżającego się w naszą stronę. Puściłam Adama i stanęłam za nim. Dzieciak zeskoczył z deskorolki i kopnięciem wyrzucił ją w górę, by móc złapać deskę bez schylania się. Wepchnął ją pod pachę i podszedł bliżej. – Hej, koleś – powiedział głosem, który pamiętałam z porannej rozmowy, choć o wiele bardziej wyluzowanym. Mniej nakręconym po amfetaminie, bardziej

zwyczajnie zjaranym. – Obczaiłem cię w necie, żeby sprawdzić, dlaczego nagle robię interesy z wilkołakami, a nie z wampirami. Nieźle urządziłeś tego trolla. – Więc to naprawdę był troll? – zapytał Adam. – Z tego, co mi wiadomo, nie zostało ich zbyt wiele. Chłopak splunął na ziemię. – Jak dla mnie wszystkie mogą zdechnąć. Obrzydlistwo, te trolle. Ich śmierć to żadna tragedia. A teraz chciałbym dostać pieniądze i stąd spadać, zanim ktoś zacznie się zastanawiać, czemu pomykam na desce o piątej nad ranem. – Jak wyglądał ten wampir? – spytałam. Wzruszył ramionami, ale w jego oczach dostrzegłam coś przebiegłego. – Nie ja go widziałem – odrzekł i wyciągnął rękę. Adam podał mu kopertę. Goblin pod postacią człowieka rzucił deskorolkę na ziemię i wskoczył na wysłużony, pokiereszowany deck. Nie hamował, kiedy deska zaczęła odjeżdżać do tyłu. Zasalutował Adamowi ręką, w której trzymał białą kopertę, a potem zahaczył palcami o asfalt, obrócił się i odjechał w noc. Trzy auta od SUV-a Adama stało białe subaru forester na kalifornijskich rejestracjach. Mam pamięć do samochodów – takie zboczenie zawodowe. Pociągnęłam Adama za ramię, żeby przystanął, i przyjrzałam się subaru uważniej. Subaru forester to popularny model – na parkingu stały jeszcze trzy takie. Ale to za tym jechałam za miasto zeszłej zimy. Powąchałam drzwi kierowcy i wyczułam znajomego wampira. – Thomas Hao – oświadczyłam. Kilka miesięcy wcześniej walczyłam u jego boku. Razem pomogliśmy Marsilii zniszczyć wstrętnego wampira. Zastanawiałam się, czy Marsilia znała jego tożsamość, kiedy wydała nam go dziś rano. Przypomniałam sobie półkłamstwo goblina, że to nie on widział wampira, i zdecydowałam, że znała. – Zapowiada się interesująco – odrzekł Adam po chwili, ale trochę się rozluźnił, więc poszłam w jego ślady. Thomas Hao był Panem Chmary w San Francisco. Tyle się dowiedziałam, gdy spotkałam go po raz pierwszy. Był enigmą, nawet jak na wampirze standardy. Tak jak Blackwood, którego zabiłam w Spokane, Hao rządził jako jedyny wampir w swoim mieście. W przeciwieństwie do Blackwooda nie brakowało mu piątej klepki. Nigdy nie miał dużej chmary, a kilka lat wcześniej przegonił resztę swoich wampirów do innych chmar i został w San Francisco sam. Nikt nie wiedział dlaczego, choć o Thomasie Hao i o tym, co przytrafiało się ludziom, którzy wystąpili przeciwko niemu, krążyły różne historie. Widziałam, jak w pojedynkę pokonał dwa bardzo potężne, bardzo stare potwory. Nie ulegało wątpliwości, że Thomas to bardzo niebezpieczny wampir. Ale i człowiek z zasadami, wierny logice i niekierujący się ambicją. Nie tylko ja tak uważałam. Jak na wampira, był niemalże dobrym człowiekiem. Lubiłam go. Szukanie Hao nie zajęło nam długo. Wsiedliśmy do windy, która pachniała jak on,

i po kolei sprawdzaliśmy wszystkie piętra. Pokój Thomasa znajdował się na najwyższym. Poszliśmy korytarzem za jego zapachem. – Jest z nim pradawna – wyszeptałam. Wyczułam ją już na dole, a jej ślady zbytnio pokrywały się ze śladami wampira, by uznać to za przypadek. Adam skinął i delikatnie zapukał do drzwi, do których zaprowadził nas węch. Nie było potrzeby budzić sąsiadów – wampir i tak by nas usłyszał. – Chwileczkę – odpowiedział Thomas. Mówił tak cicho, że nie usłyszałby go żaden człowiek, więc raczej nie spodziewał się obsługi hotelowej. Wampir otworzył drzwi i przez chwilę nam się przyglądał. Był ubrany w brązową jedwabną koszulę i czarne dżinsy. Stopy miał bose, a krótkie włosy mokre. Nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy, ale mowę ciała już tak – kogokolwiek się spodziewał, na pewno nie nas. Nie był dużym facetem, jednak u wampirów wygląd o niczym nie świadczył. Pachniał pradawną kobietą, jak gdyby dotykał jej, zanim otworzył drzwi. Zrobił krok w tył i gestem zaprosił nas do środka, a my przyjęliśmy jego bezgłośne zaproszenie. W głównej części apartamentu znajdowały się dwa fotele i kanapa oraz okno, które za dnia dawało widok na rzekę Kolumbię. W głębi pokoju zobaczyłam drzwi. Zamknięte. – Proszę – odezwał się Thomas. – Usiądźcie. Czy mogę podać coś do picia? Jeśli nie przepadacie za alkoholem, mogę zaproponować colę, no i oczywiście wodę. Uprzejmy wampir. Dobrze, że do hotelu przyjechaliśmy Adam i ja, a nie para oddelegowanych wilków, które mogłyby źle odczytać intencje Thomasa i próbować mu grozić – zakładając, że dla innych też byłby uprzejmy. – Poproszę wodę – odparł Adam. – Dziękuję. Thomas spojrzał na mnie. – Dla mnie też woda – zawtórowałam mężowi. – Dziękuję. – Tak, tak, wszyscy mamy dobre maniery. Podał nam wodę, a sam nalał sobie czerwonego wina z otwartej już butelki. Wziął łyk i uśmiechnął się grzecznie. – Czemu zawdzięczam wizytę? – Obawiam się, że tak brzmi nasze pytanie – odrzekł Adam. – Spodziewałeś się Marsilii albo Wulfe’a, prawda? – zapytałam. – Zadzwoniłem do nich, gdy tylko przyjechaliśmy – odparł. – Wulfe zapewnił mnie, że wkrótce ktoś się zjawi. Nie spodziewałem się Alfy stada dorzecza Kolumbii i jego żony biegających na posyłki. Marsilia dobrze wiedziała, kto zjawił się w Tri-Cities. – Posyłki – powtórzył Adam. Zauważyłam, że żadne z nas nie usiadło. – Marsilia nie może wysyłać nas na posyłki – wyjaśniłam Thomasowi. – Odziedziczyliśmy tę pracę. – Zastanowiłam się. – Właściwie „odziedziczyliśmy” to

złe słowo. Przejęliśmy ją. Nie, też nie. Spadła na nas niespodziewanie. Thomas zmarszczył brwi. – Widziałem wiadomości. Zabiłaś trolla i ogłosiłaś, że Tri-Cities należy do was. Patrzył na mnie wyczekująco. Odchrząknęłam. – To nie ja zabiłam trolla, tylko Adam i kilku członków watahy. I, technicznie rzecz biorąc, Tri-Cities zawsze należało do nas. Dostrzegłam coś w spojrzeniu Hao i zdałam sobie sprawę, że był szczerze rozbawiony, choć w żaden sposób tego nie okazywał, no, może poza nieznacznym uniesieniem brwi. Ale mogłam się założyć, że mam rację. – Jak widziałeś – musiałam sama obejrzeć ten filmik, żeby wiedzieć, co dokładnie zobaczyli ludzie – wczoraj na moście wydałam prawdziwe, acz apolityczne oświadczenie. Jego skutki wciąż są nieznane. – Uszczypnęłam się w nos, żeby o tym nie myśleć. Po co panikować w obecności wampira? Adam położył mi rękę na plecach. – Zatem kiedy jeden z wampirzych informatorów zadzwonił do nas, że Tri-Cities ma gościa... – kontynuowałam. Adam pozwalał mi zdominować konwersację. Zastanawiałam się dlaczego. – ...skontaktowaliśmy się z chmarą. Wulfe dał nam do zrozumienia, że Marsilia ceduje na nas nadzorowanie zbłąkanych wampirów. Nie powiedział, że do nich dzwoniłeś, tylko że jeden z jego pachołków zauważył obcego wampira, który zameldował się w Marriotcie. – Porozmawiamy z nim na ten temat – wymamrotał Adam. Hao zaśmiał się i obnażył zęby w sposób, który można by uznać za przypadkowy, gdyby Thomas był nowym wampirem albo kimś mniej bystrym. Już wcześniej zauważyłam, że wampiry śmieją się tylko na pokaz, a nie z rozbawienia czy radości. Podejrzewałam, że radość i Thomas Hao rzadko mieli ze sobą do czynienia. Nagle spoważniał. – Czego potrzebujecie, by uznać waszą misję za udaną? – zapytał. – Tego, co zwykle – powiedział powoli Adam. – Co tu robisz i jak długo zamierzasz zostać? Pożywiaj się tak, żeby nikogo nie zabić i nie przyciągać uwagi. Bądź dobrym gościem. Thomas skinął głową. – Zgoda. Jak mówiłem Marsilii: towarzyszę przyjaciółce w podróży do Walla Walla. Posłużę jej wsparciem, gdy będzie informowała Szarych Panów, gdzie mogą sobie wsadzić swoje dekrety. Czyli nie zamierzaliśmy udawać, że w sypialni nie ukrywa się pradawna. – Marsilia – ciągnął Thomas – ma u mnie spory dług, przez co bezpieczniej nam zatrzymać się w Tri-Cities niż w Walla Walla. – Zamilkł. – Nie szukam zatargu – rzekł Adam. Wampir przechylił głowę. – Zostaniemy tu dwa dni, a potem wrócimy do domu. W tej chwili nie mam

potrzeby polować. Jeśli to się zmieni, nie zabiję nikogo z twoich, kto nie skrzywdził mnie i moich. – Thomas. – Drzwi sypialni otworzyły się i do salonu weszła kobieta. Poruszała się pewnie o kulach szwedkach. – Przypominasz pradawnego, który negocjuje umowę. – To nie zabrzmiało jak komplement, choć kobieta sama była pradawną. Atmosfera w pokoju zgęstniała. Thomas Hao stracił swoje człowieczeństwo i na powrót stał się niebezpiecznym drapieżnikiem z na wpół pustym kieliszkiem wina w ręku. Nie wyglądali na kochanków. Mowa ciała i zapachy się nie zgadzały. Zapachy kochanków raczej się zlewają, a nie nawarstwiają. Jego zaciekła opiekuńczość powiedziała mi, że bez względu na naturę ich związku Thomas zabiłby, by chronić pradawną – i mógł to zrobić teraz. Podobnie jak Hao, kobieta nosiła jedwab – kryjącą sukienkę, która sięgała do połowy łydki. Sukienka była prosta i dosyć zwyczajna, gdyby nie kolory: biel na górze, żółć na środku i głęboki, gorzki pomarańcz u rąbka. Tak jak Thomas, chodziła boso. Kiedy spojrzała mi w oczy, zobaczyłam szare, kryształowo czyste tęczówki. Włosy miała niemal tak ogniste, jak rąbek sukienki. Z takimi włosami i mlecznobiałą cerą powinna mieć piegi, ale nie dostrzegłam ich na jej twarzy. Oczywiście należała do pradawnych. Jeśli miała piegi i ich nie lubiła, mogła po prostu je ukryć. Podejrzewałam jednak, że nie była piegowata, ponieważ nie wysilała się, żeby ukryć inne, bardziej poważne odstępstwa od kanonów urody, z którymi prawdopodobnie się urodziła. Była tak chuda, że widziałam kości jej przedramion. Długie czerwone blizny oplatały kostki i nadgarstki, jakby kobieta wyrwała się z krępujących ją łańcuchów. – Przedstaw mnie, proszę – odezwała się. Adam spojrzał na wampira, a potem na pradawną. Zrobił krok w tył. Złapał mnie za rękę i usiadł na tapicerowanej kanapie, ciągnąc mnie za sobą. Usadowił się wygodnie, niemal wtapiając w kanapę. Poszłam w ślady Adama, a on mnie objął. Mimo to Thomas wpatrywał się w niego przez trzy długie sekundy, zanim pradawna nie stanęła u jego boku. – Maniery – powiedziała bez nagany w głosie, chociaż powtórzyła: – Powinieneś nas przedstawić, Thomasie. – Margaret Flanagan – rzekł Thomas, z trudem odrywając wzrok od Adama – pozwól, że przedstawię ci Adama Hauptmana, Alfę stada dorzecza Kolumbii, i jego towarzyszkę, Mercedes Thompson Hauptman. Adamie, Mercy, proszę pozwólcie mi przedstawić moją przyjaciółkę, Margaret Flanagan. – Jego głos obniżył się, gdy wampir walczył o kontrolę. Pradawna przechyliła głowę. Jej ruchy przypominały mi gesty Thomasa. – Thomas o tobie mówił, Mercedes. Powiedział, że dobrze pani walczyła. To wielki komplement z jego ust.

W jej uprzejmym i wyluzowanym głosie brzmiał irlandzki akcent. Thomas uśmiechnął się do Adama i do mnie, wyraźnie nas ostrzegając. Oznaczał swoje terytorium. – Powinnam była zostać w drugim pokoju – odezwała się do nas, ale patrzyła na Hao wzrokiem, z którego biła mieszanka czułości i niepokoju. – Thomas niewątpliwie skarci mnie, gdy tylko wyjdziecie. Zapomina jednak, że choć moje ciało wciąż jest słabe, moja moc nie. Doceniam, że był pan tak uprzejmy i usunął się z listy potencjalnych zagrożeń, panie Hauptman. Jestem panu dłużna. Wampir zasłonił kobietę. – Nie. Powinnaś wiedzieć lepiej, Słońce – warknął. – Ostatnim razem, kiedy byłaś komuś dłużna, to się źle skończyło. – Tak? – zapytała. Wpatrywał się w nią. – Nie sądzę, Thomasie. – Nie ma takiej potrzeby – wtrącił się Adam. – To zwykła uprzejmość. I wiem, jak to jest, próbować chronić kogoś, kto ciągle naraża się na niebezpieczeństwo. – Nie spojrzał na mnie. Nie musiał. – Niemniej jednak – nalegała – Thomas jest dla mnie ważny, a państwa śmierć by go zasmuciła. – Dlaczego nie wycofała się pani do rezerwatu wcześniej, razem z resztą pradawnych? – zapytałam, żeby zmienić temat, zanim Adam zdążył odpowiedzieć. – Jestem z tych Flanaganów, Mercy – powiedziała tonem pozbawionym arogancji. – Tak jak mój ojciec, Smok spod Góry. Nie mają prawa mówić mi, co mam robić. Dwory pradawnych to już przeszłość, lecz mój ojciec był królem, a to oznacza władzę, o jakiej wielu zapomniało. Ocalił świat, a oni pozwolili mu umrzeć, kiedy sami gratulowali sobie, jak świetnie pradawni zaadaptowali się wśród ludzi na tej nowej ziemi. Pozwolili mu umrzeć, bo się go bali. Umierał bardzo, bardzo powoli, a w Walla Walla przebywa kilku takich, których z chęcią uraczę tym samym, jeśli tylko będę miała okazję. Adam i Thomas milczeli, kiedy mówiła. Głos miała tak przyjemny, jakby rozmawiała o pogodzie. Gdyby w tym momencie zapytano mnie, kto jest najniebezpieczniejszą osobą w tym pokoju: wilkołak Alfa, potężny wampir czy chuda, rozbita pradawna – bez wahania wskazałabym ją. Nie wiedziałam, na czym polega jej magia – cała ta gadka o dworach, królach i smokach strasznie zbiła mnie z tropu, ale Margaret była pewna, że może pokonać Szarych Panów. Stwierdziłam, że dam jej kredyt zaufania. – Dobrze wiedzieć – odrzekłam. Wyprostowała sukienkę. – Jestem z Flanaganów, a to oznacza, że oni poprosili, żebym przyjechała. Postanowiłam, że lepiej załatwić niektóre sprawy osobiście. W jej szarych oczach pojawił się chłód.

– On jest w niej zakochany – stwierdził Adam. – Biedny głupiec. Słońce powoli wstawało, by powitać dzień, gdy jechaliśmy do domu. Obróciłam się, żeby zobaczyć jego twarz. – Nawet ślepy by to zauważył – zgodziłam się. – Dlaczego biedny głupiec? – Bo nic z tym nie zrobił – odparł. – Rozpoznałem to niemal obłąkane pragnienie powiedzenia „moja, moja, moja”, utemperowane przez miłość, która nigdy nie zdobędzie się na to bez pozwolenia, które nigdy nie nadejdzie. – Twoje nadeszło – zaprotestowałam. Parsknął. – Hej! – Podniosłam łańcuszek, na którym obrączka dumnie wisiała obok nieśmiertelnika Adama i mojego baranka. – Kłuj? – spytał. Popatrzyłam na samochody, które mijały nas, gdy przemierzaliśmy autostradę. – Tutaj? Serio? – Pozwolenie, które nigdy nie nadejdzie – powtórzył. – To nie jest zabawne – rzuciłam. Ujął moją dłoń, delikatnie odciągnął ją od łańcuszka i pocałował. – Owszem, jest. – Puścił oko. – Ale tak, trwało to tylko jakieś sto lat, zanim w końcu uległaś. Od tego czasu współczuję wszystkim facetom, którzy znajdują się w tej samej sytuacji. Pomyślałam o pradawnej, która oznajmiła, że ma u nas dług – to coś, co przychodzi nieludziom z wielkim trudem – dlatego, że Adam wycofał się i dał Thomasowi swobodę działania. – Nie jest niezainteresowana – zauważyłam, z powrotem opierając się o siedzenie. – Zastanawiałeś się nad tym, co mówiła o swoim miejscu w hierarchii pradawnych? To nie brzmiało jak dwór królowej wróżek. – Poznałam królową wróżek, pradawną o rzadkiej zdolności podporządkowywania sobie istot słabszych niż ona. To była forma magicznego niewolnictwa. Adam pokręcił głową. – Nie. To prawdziwy system dworski. Niewiele wiem o dworach pradawnych. Ich czasy minęły, jeszcze zanim pradawni przybyli na ten kontynent. Jej status nie zaimponuje Szarym Panom, poza tym, że jest miarą mocy, którą posiadał jej ojciec, a którą teraz najwyraźniej posiada ona. Nie prosiliby jej, żeby do nich dołączyła. Gdyby nie byli przekonani o jej potędze, wydaliby rozkaz. – To jak z Arianą – stwierdziłam. – Nie do końca – przyznał Adam. – Ariana zniechęciła do siebie pradawnych. Żaden Szary Pan nie chce przebywać obok czegoś, co może odebrać mu magię, ani obok pradawnej, która to coś stworzyła. Pradawna Thomasa jest potężna. Wyczułaś

to, co ja? – Ogień. – Pokiwałam głową. – Jak u Aidena, tylko silniejszy. Ostatnio naprawdę igramy z ogniem. – Myślisz, że to coś więcej niż przypadek? – Brak złośliwości w jego głosie świadczył, jak bardzo mnie kochał. Adam wierzył w Boga, a jakże, i miał z nim na pieńku. – Mmm – mruknęłam. – Karma albo przypadek. To nie ma znaczenia. Wjechaliśmy na podjazd. Na miejscu parkingowym Adama zobaczyłam srebrną hondę accord i z trudem powstrzymałam się przed warknięciem. Co była żona Adama robiła tu o tej porze? Za dwa tygodnie miała wracać do Oregonu, gdzie czekały na nią nowe mieszkanie i stara praca. Zamierzałam celebrować w sekundzie, w której wyjedzie, i ani chwili wcześniej. Kiedy wyskoczyłam z SUV-a, zauważyłam, że samochody i ciężarówki, które wcześniej stały pod domem, zniknęły. Dopiero potem przypomniałam sobie, że był poniedziałek. Adam mógł pracować z domu, jak to często robił, lecz większość członków stada miała bardziej przyziemne obowiązki, które zakładały określony harmonogram. Zanim Guayota zniszczył mój warsztat, też miałam miejsce pracy i powód, żeby pamiętać, jaki jest dzień tygodnia. Adam zatrzymał się przy aucie Christy. Wyglądał na zmęczonego. – Może zajmiesz się załatwianiem strażników dla Hao? – zaproponowałam. – A ja dowiem się, co ją tu sprowadza. Odkryliśmy, że jeśli w pobliżu nie ma Adama, Christy i ja możemy się dogadać. Nie bez ciętych uwag i obnażonych zębów, ale potrafimy ze sobą wytrzymać. Głównie dlatego, że bez obecności Adama, która przypominała jej o tym, iż wygrałam nagrodę, którą ona wyrzuciła, Christy pamiętała, co mogę zrobić, jeśli odrobinę za bardzo uprzykrzy mi życie. Niebieska farba się zwróciła, muszę przyznać. – Christy to nie twój problem – odparł Adam. Nie mogła zranić mnie, mogła jednak zranić Adama. Miała lata praktyki, więc umiała uderzyć w czuły punkt. – To żaden kłopot – rzuciłam. Uśmiechnął się. – Kłamiesz – stwierdził. – To mój przywilej – powiedziałam ostrożnie, żeby nie urazić jego dumy – robić dla ciebie rzeczy, które mi przychodzą łatwiej niż tobie. Ty robisz to samo dla mnie. Pozwól, że się nią zajmę. To była prawda. Adam się zawahał. Potrzeba chronienia ludzi leżała w jego naturze. Pracowałam nad tym, by pozwalał odpłacać mu tym samym.

– Jeśli przyszła do ciebie, nic na to nie poradzę – ciągnęłam. – Ale jeśli przyszła do Jesse, trzymanie cię z daleka może zredukować współczynnik złośliwości, co ułatwi Jesse całą sytuację. Pochylił się, żeby mnie pocałować. – Znasz magiczne słowa. Zakołysałam się na piętach i wyszczerzyłam zęby. Gdy tylko weszliśmy do domu, Adam ruszył do biura, a ja poszłam w stronę kuchni, skąd dochodził zapach jedzenia. Zrobiłam kilka kroków, kiedy zdałam sobie sprawę, że czuję coś więcej niż bekon. A potem wsłuchałam się w dziwną ciszę w powietrzu. W kuchni były cztery osoby. Jesse stała oparta o blat z miną „ktoś zaraz zginie”, którą raz czy dwa widziałam na twarzy jej ojca. Christy stała naprzeciwko Jesse z mokrą ścierką do naczyń w ręku. Aiden wisiał pół metra nad podłogą, plecami przyciśnięty do lodówki, Darryl zaciskał swoją wielką dłoń na jego gardle. Ręka Darryla się dymiła, a jego oczy błyszczały jasnożółtym blaskiem. No dobra. – Puść karzełka, Darryl – rozkazałam najbardziej spokojnym głosem, jaki zdołałam z siebie wykrzesać. W domu przebywało zbyt wielu bezbronnych ludzi. Nie mogłam pozwolić, by ta sytuacja przerodziła się w prawdziwą walkę. – Obiecaliśmy, że nie damy go skrzywdzić przez dwadzieścia cztery godziny, pamiętasz? Darryl zrobił krok w tył, ale wciąż zaciskał dłoń na gardle Aidena. Potem rozluźnił chwyt, Aiden opadł na ziemię, stracił równowagę i poleciał na tyłek. Zaczął gramolić się na kolana z dzikim grymasem na twarzy. – Jeśli zrobisz to, o czym myślisz – odezwałam się do chłopaka – pozwolę Darrylowi dokończyć. – Wtedy zginie – odpowiedział. Kucał na podłodze z wściekłą miną. – Mhm – mruknęłam. Nie wiedziałam, czy Aiden mówi poważnie, ale nigdy nie można okazywać strachu przy wrogach. Żałowałam, że nie mam pojęcia, jaką mocą naprawdę dysponuje Dotknięty Ogniem. Na blacie leżało kartonowe pudełko: ach, pączki ze Spudnuts. Pewnie przyniosła je Christy, ale i tak sięgnęłam po jednego, bo raczej ich nie zatruła – w końcu nie wiedziała, który trafi do mnie. Z reguły lubię wszystkie pączki, szczególnie te ze Spudnuts, choć ten z lukrem i różową posypką, który akurat złapałam, nie należał do moich ulubionych. Ale cała ta akcja z pączkiem polegała na tym, by dać wszystkim czas i powód, żeby ochłonąć. – Jeśli zabijesz Darryla, raczej nie wyjdziesz stąd żywy – rzuciłam swobodnym tonem między kęsami. Zignorowałam oburzone chrząknięcie wilkołaka, reakcję na przyznanie, że Aiden naprawdę mógłby go zabić. – Walczyłem z istotami, które bez wysiłku zabiłyby wszystkich w tym domu,

i nadal żyję – odrzekł Aiden ponuro. – Wypróbuj mnie. – Pyszne pączki, Christy – oznajmiłam. Jesse przyłożyła palec do ust, żeby uciszyć matkę, która już chciała się odezwać. Oblizałam palce, co nie miało sensu, zanim nie skończyłam jeść. – Słuchaj, Aiden, liczysz na to, że nasze stado wystarczy, żeby odstraszyć Szarych Panów, tak? Skoro Szarzy Panowie się nas boją, nie sądzisz, że też powinieneś się nas bać przynajmniej na tyle, żeby odpuścić agresję i pozwolić na negocjacje? A jeśli nie boisz się nas, pozwól, że przypomnę, iż na górze znajduje się Mroczny Kowal z Drontheim. Kafel pod stopami Aidena pękł z głośnym trzaskiem, gdy chłopak podniósł się z kucek. Sąsiadujące płytki wypłowiały od ciepła wytwarzanego przez Aidena. Nie wiedziałam, ile gorąca potrzeba, żeby zniszczyć ceramiczne kafle, podejrzewałam jednak, że mniej, niż żeby puścić z dymem cały dom. Wszyscy przez chwilę patrzyliśmy na ziemię – nawet Aiden. – Moja podłoga! – krzyknęła Christy. Tak. To ona wybrała płytki, prawda? Spojrzałam na Aidena odrobinę bardziej przychylnie niż do tej pory. – Najpierw informacje – zarządziłam. – Czy ktoś mi powie, co tu się wydarzyło? – Pilnowałam bekonu – zaczęła Jesse spokojnie – kiedy nagle ten mały zboczeniec złapał mnie za tyłek. Powstrzymałam instynktowne obnażenie zębów, zanim ktokolwiek zdążył je zobaczyć. Nikt nie dotykał mojej córki bez pozwolenia – ale skoro Darryl już postawił sprawę jasno, nie było sensu, żebym się denerwowała. Czułam, że Adam, który przysłuchiwał się wszystkiemu z góry, myślał tak samo, ponieważ Aiden nadal oddychał, a Alfa nie zszedł do kuchni. Jeszcze. Zaczęłam odliczać w myślach. – Traktowali mnie jak dziecko – oznajmił Aiden. – A co to ma do rzeczy? – zapytałam. Spojrzał na mnie jak na kretynkę. – Dzieci to ofiary. Nie jestem ani dzieckiem, ani ofiarą, pomimo mojego wyglądu. Musiałem coś zrobić, by przypomnieć reszcie, że może i mam ciało dziecka, ale wiekiem przewyższam was wszystkich. Zamrugałam tak skonsternowana, że zapomniałam o złości. W życiu nie słyszałam takiej wymówki. – Więc – kontynuowała Jesse tym samym spokojnym tonem, ewidentnie nierozproszona jak ja – potraktowałam go jak dorosłego i przywaliłam mu w gębę szpatułką. Moja Jesse. Musiała nieźle przyłożyć, bo kiedy rumieniec spowodowany uściskiem Darryla zniknął, na twarzy Aidena zobaczyłam prostokątny czerwony ślad. – Mama właśnie przyszła z pączkami, rozmawiałyśmy. Inaczej zauważyłabym, jak się do mnie skrada. – Przerwała, żeby odpowiedzieć na pytanie wymalowane

w moich oczach. – Nie wiem, co tu robi, Mercy, nie zdążyła powiedzieć. Nakrzyczała na Aidena, a to ściągnęło Darryla. Zwięźle, pomyślałam, trochę nie po kolei, ale rzeczowo. – Jeszcze raz dotkniesz mojej córki, a połamię ci ręce – warknął Adam, wchodząc do kuchni dwie sekundy później, niż się spodziewałam. Podziękował Darrylowi skinieniem, nie spuszczając oczu z chłopaka. – I nie obchodzi mnie, co chciałeś udowodnić. – To twoja córka? – Gniew Aidena odpłynął. Chłopak wyglądał niczym rażony piorunem. – Widziałem, jak przygotowuje jedzenie – tłumaczył. – Wczoraj roznosiła jedzenie i picie. Myślałem, że to służąca. – Rozejrzał się, a jego wcześniejsze oburzenie zastąpiła bezradna konsternacja. – Nazwała tę kobietę „matką”, a wiedziałem, że twoją towarzyszką jest ona. – Wskazał na mnie. – Skąd miałem wiedzieć, że masz dwie żony? Marudny, pomyślałam, nieświadomy wielu rzeczy, ale przynajmniej szczery. Zdenerwował się nie dlatego, że złapał Jesse za tyłek bez pozwolenia, tylko dlatego, że Jesse okazała się córką Adama. Niezbyt rozgarnięty, stwierdziłam, kończąc pączka, lecz spójrzmy, jak został wychowany. „Zdziczały” nawet nie opisuje człowieka wychowanego przez... Podgórze? Wróżki? Choć może jeszcze do uratowania. Wzięłam mokrą ścierkę z rąk Christy i wytarłam palce. Do uratowania przez kogoś innego. Aiden miał spędzić z nami jeszcze tylko jakieś sześć godzin. Darryl napiął rękę i kawałki spalonej skóry poleciały na ziemię. Dłoń wciąż była ogorzała, ale już nie zwęglona. – Mały człowieku – warknął – nie dotykaj bez pozwolenia. Nie w tym domu, a jeśli jesteś dżentelmenem, w żadnym domu. Ani służącej, ani niewolnicy, ani pani domu. – Złamałem słowo – rzekł Aiden, odzyskując godność. – Odejdę. Prawie na to pozwoliłam. Lecz Zee mnie poprosił – tak, jak mógł to zrobić tylko Zee. Byłam mu to winna. – Wiedziałam, że o czymś zapomniałam – oznajmiłam. – Powinnam była uwzględnić klauzulę o samoobronie, prawda? Górnolotne deklaracje nie sprzyjają zawieraniu umów: zbyt łatwo pominąć niektóre kwestie. Za to teraz mogę to naprawić. – Odchrząknęłam. – Oświadczam, że możesz użyć minimum siły, żeby się bronić, dopóki nieporozumienia nie zostaną rozwiązanie, o ile w tej chwili przeprosisz i nigdy więcej tego nie zrobisz. Darryl przeniósł na mnie spojrzenie. Adam również. To chyba dobrze, że Aiden wyglądał jak dziesięciolatek. – Jesteś ranny? – spytałam Darryla. Potarł dłonie. – Już nie – odparł.

– Zadaniem Darryla jest dbać o to, żeby ludzie byli bezpieczni – rzekłam. – Sprzeciwiłeś mu się? Aiden zmarszczył brwi. – Jesteś bardzo dziwna – stwierdził. – Obraziłem twoją... pasierbicę, tak? A potem zraniłem mężczyznę, który bronił jej honoru. Jesse warknęła. – Sama broniłam swojego honoru, ty mały zboku. Aiden popatrzył jej w oczy. Jesse odwzajemniła spojrzenie. – Dobrze – odezwałam się. – Aiden, maniery wymagają, by przeprosić, gdy się kogoś obraziło. W tym przypadku przeprosiny pozwolą ci cieszyć się ochroną stada przez następne kilka godzin. Chłopak obrócił się do Adama i szczerze powiedział: – Przyjmij moje przeprosiny za naprzykrzanie się twojej córce. Zwrócił się do matki Jesse. – Przepraszam, że cię uraziłem. – Ukłonił się Darrylowi: – Wybacz mi, że cię poparzyłem. Nie robiłeś mi krzywdy, tylko straszyłeś. Nie miałem powodu. Jesse odchrząknęła. Zmierzyli się wzrokiem z wzajemną nienawiścią. Aiden uniósł kącik ust. – Bardzo mi przykro, że nie doceniłaś mojego wyróżnienia – oznajmił. – Nigdy więcej nie popełnię tego błędu. Miał szczęście, że nie uderzyła go po raz drugi. – Bardzo mi przykro – odrzekła szczerze – że w ręku miałam szpatułkę, a nie nóż. Może następnym razem będę miała to szczęście. – Jesse – wtrąciłam się – jajka się przypalają. Zerknęłam na Adama. – Ty bierzesz Aidena, ja Christy? – wymamrotałam bezgłośnie. – Chciałabym porozmawiać z Adamem – zakomunikowała Christy, uprzedzając mój następny krok. Skoro poprosiła o Adama, nic na to nie poradzę, uznałam. Wzruszyłam ramionami. – Aiden, pozwól na zewnątrz. Darryl się uśmiechnął. – Zrobię obchód. W ten sposób będę miał na was oko. – Możesz zostać z Jesse – rzuciłam, bo nie ufałam temu uśmiechowi: był trochę zbyt gorliwy. – Pomóż jej ze śniadaniem albo coś. – Mogę znowu usmażyć jajka – zaproponowała Jesse, zeskrobując czarne resztki z patelni do śmietnika – o ile nie będę musiała uczyć jakiegoś wiekowego dupka, jak trzymać łapy przy sobie. Fuj. – Pozwoliła publiczności zdecydować, do kogo skierowane było to ostatnie słowo. Aiden odwrócił się do Jesse i zmrużył oczy.

– Aiden? – ponagliłam go. Zesztywniał, lecz poszedł za mną do tylnego ogrodu, gdzie stanął i owinął się rękoma w geście wrogiego odrzucenia... a może strachu? Darryl ruszył za nami, a potem potruchtał na drugą część posiadłości, od strony rzeki. – W tej sytuacji chodziło o władzę – poinformowałam Aidena, gdy tylko Darryl znalazł się odpowiednio daleko. Chłopak milczał. Pomyślałam o władzy i o tym, jak Adam usiadł na miękkiej hotelowej kanapie, żeby Thomas Hao poczuł się swobodniej. Usiadłam więc na trawie. Spodnie na tyłku od razu przemokły – widać trawnik dopiero co został podlany. Przynajmniej na czarnym materiale wodne plamy nie odznaczają się tak, jak na dżinsie. Aiden spojrzał na mnie, zmarszczył czoło, a potem usiadł na najbliższym krześle ogrodowym. – Uznałeś za niebezpieczne to, że traktujemy cię jak dziecko – powiedziałam – bo w twoim świecie dzieci są słabe i pradawni lubią na nie polować. – Zatopiłam palce w ziemię. – Wilkołaki to nie pradawni. Dla stada dzieci są kruche. Większość wilków postrzega je jako drogocenny skarb, który należy chronić za wszelką cenę. – Więc byłbym tu bezpieczniejszy, gdybym udawał, że mam tyle lat, na ile wyglądam? – spytał ostrożnie. Westchnęłam i pokręciłam głową. Mówiliśmy w tym samym języku, a byliśmy sobie obcy, prawda? – Nie – odrzekłam. – Udawanie to kłamstwo, a wilkołaki potrafią wyczuwać, gdy ktoś kłamie. Po prostu nie musiałeś robić wielkiej afery ze swojego prawdziwego wieku, żeby zagwarantować sobie bezpieczeństwo. Ale ja mówiłam o władzy, nie konkretnie o tobie. – Spojrzałam w niebo i zastanowiłam się, jak wyjaśnić maniery i obyczaje dwudziestego pierwszego wieku komuś, kto ostatni raz żył jak człowiek, zanim Europejczycy postawili stopę na tym kontynencie. – Dotyk – zaczęłam – to podstawa człowieczeństwa. Matki dotykają dzieci, by stworzyć z nimi więź. Dotyk przynosi ulgę lub ból. Dotyk jest ważny. Najpotężniejszą osobą w pomieszczeniu jest zawsze ten, kto może dotknąć wszystkich, ale sam nie może zostać dotknięty bez pozwolenia. – Rzymianie zamieniliby „dotyk” na „seks”, jednak nie musiałam cofać się aż tak daleko. Czasami, kiedy miałam do czynienia z bardzo starymi istotami, mój dyplom z historii niespodziewanie się przydawał. – Droga pani – odparł szczerze Aiden – jesteś dziwna. Mówisz, że jestem mniej potężny niż ta dziewczyna. – Wyciągnął rękę i pokazał mi swój ogień. – Nie sądzę. – Pomyśl o tym, co się wydarzyło – poprosiłam. – Kto wygrał tę potyczkę? – Uderzyła mnie, ale mogłem ją zabić. Albo zranić tak, żeby już nigdy nie próbowała mnie uderzyć. – Mimo to Darryl cię powstrzymał. Bo jest potężniejszy i jego zadaniem jest

chronić Jesse. Upewniać się, że nikt nie dotyka jej bez pozwolenia. – Jego też mogłem zabić – stwierdził. Wzruszyłam ramionami. – Tak. Ale on też ma ludzi, którzy go chronią. I nie jesteś potężniejszy niż Zee, Mroczny Kowal. Cisza. Pokiwałam głową. – Więc co daje władza? – Bezpieczeństwo – odpowiedział bez wahania. Kiedyś profesor socjologii zapytała nas o to na zajęciach. Otrzymała przeróżne odpowiedzi, od bogactwa po możliwość decydowania o cudzym losie. Powiedziała, że kiedy zadała to pytanie w wiosce w Ameryce Południowej, która w ciągu dziesięciu lat widziała rządy pięciu dyktatorów, dostała tylko jedną odpowiedź: bezpieczeństwo. – Dobrze – zgodziłam się, myśląc, jak to świadczy o Podgórzu, że Aiden miał tyle wspólnego z ludźmi, którzy przez pokolenia żyli w strachu i niepewności. – Więc co zrobiłeś, kiedy dotknąłeś Jesse bez pozwolenia? Nastąpiła długa pauza. – Sprawiłem, że nie czuła się bezpieczna – rzekł w końcu. Pokręciłam głową. – Nie do końca. Nie miała problemu, żeby się bronić, i wiedziała, że jest w domu pełnym ludzi, którzy ją obronią. Powiem ci, co zrobiłeś: dałeś jej znać, że nie chcesz, żeby przy tobie czuła się bezpieczna. Nie odpowiedział. – Z nami jesteś bezpieczny – zapewniłam go. – Nie dotkniemy cię i nie pozwolimy nikomu innemu cię dotknąć, dopóki pozostajesz pod naszą ochroną. – Duży mężczyzna o brązowej skórze mnie dotknął – zauważył. – Darryl. – Przytaknęłam. – Masz rację. O ile nie będziesz zagrażał żadnemu z nas, nie pozwolimy, żeby ktokolwiek dotykał cię bez pozwolenia. Mamy taką władzę i obejmujemy nią ciebie. Nasze stado, Jesse. Władza pochodzi z trzech źródeł, Aiden. Z potęgi, którą posiadasz jako jednostka. Niektórzy mają jej dużo, na przykład Zee. Jest bardzo potężny tylko dlatego, że jest, kim jest. Niektórzy mogą wykorzystać władzę, którą mają, by zdobyć jeszcze więcej władzy. Ale władza odebrana siłą trwa tylko, póki ją dzierżysz. Większość dyktatorów szybko umiera. Prychnął urażony. – Trzecim sposobem na zdobycie władzy jest zmuszenie innych, by oddali swoją władzę tobie. Nie jestem dzieckiem. I nie jestem głupi. Pokiwałam głową, choć co do tego ostatniego nie miałam pewności. – Jestem dosyć słaba, jak na magiczną istotę. Znam kilka sztuczek. Jednak udzieliłam ci schronienia przed Szarymi Panami. Bo mam przyjaciół, stado i ludzi,

którzy mnie kochają. – Spojrzałam na Aidena i zmrużyłam oczy. – Musisz być potężny, żeby być bezpieczny przed Szarymi Panami. W tym momencie to oznacza, że musisz starać się, żeby ludzie chcieli ci pomagać, a nie, żeby chcieli cię udusić i rozwalić twoją głowę o lodówkę. Wyrzucił ręce do góry i w szczerej frustracji krzyknął: – Ale jak mam to zrobić? Nie rozumiem was. Nie znam waszych zwyczajów. Nie wiem nic o waszym domu. – Dobrze – odpowiedziałam. – Czasami trzeba zacząć, wiedząc, że się nic nie wie. Jeśli założysz, że jesteś na dole hierarchii, co oznacza, że nie dotykasz nikogo bez pozwolenia, to będziesz bezpieczny, bo ci to obiecałam, a mam władzę, by to wyegzekwować. Ale nie mogę chronić cię przed twoimi własnymi złymi decyzjami. Jeśli będziesz chodził po domu i łapał kobiety za tyłki, następnym razem możesz oberwać czymś ostrzejszym. Gapił się na mnie. – Jesteś bardzo dziwna – powtórzył znowu. – Nie zamierzam więcej zbliżać się do córki Alfy. – Tak będzie dla ciebie bezpieczniej – zgodziłam się. Jesse wyjrzała do ogrodu. – Mercy. Rodzice nadal rozmawiają w biurze, a mamy gościa, który chce się widzieć z tobą albo z tatą. – Subtelny nacisk, jaki położyła na słowo „gościa”, zdradził mi, że go znała, ale uznała, że nie powinna wspominać o tym przy Aidenie. To oznaczało, że odwiedził nas pradawny. Wstałam i otarłam mokry tył spodni. – Dobrze. W trosce o dotrzymanie naszej umowy powinieneś wejść do środka – poinformowałam Aidena. – Dlaczego? – zadrwił. – Dwa wilkołaki obserwują ogród. Trzy nie wystarczą, żeby podnieść alarm? Czy przyznajesz, że pradawny może wejść na twoje terytorium i mnie zabrać? Warren i Ben nie zachowywali się ostentacyjnie – czułam ich, ale nie widziałam. Darryl zniknął, kiedy nie patrzyłam. – Jeśli najsłabsze z nas, czyli ja, i najbardziej zagrożone, czyli ty, będą razem, nasza obrona będzie silniejsza, gdy skupi się w jednym miejscu. A w domu znajdował się pradawny. Zdałam sobie sprawę, że nie powiedziałam mu o tym, bo wyglądał jak dziecko. Stwierdziłam, że muszę zwalczyć ten instynkt. – Nasz gość na pewno jest pradawnym. Inaczej Jesse powiedziałaby coś więcej. Musisz wejść do środka. Zerknęłam na Jesse. – Wujek Mike – wyjaśniła. – Poprosiłam, żeby poczekał w salonie. – Przyszedł po mnie? – zapytał Aiden. Pokręciłam głową.

– Nie wiem. Zaraz się przekonamy.

Rozdział 7

K

azałam Aidenowi zaczekać w kuchni, a Jesse poszła na górę, żeby przygotować się do szkoły. Nie sądziłam, żeby Wujek Mike przyszedł do nas, by siłą zabrać Aidena, postanowiłam jednak, że roztropniej będzie dyskretnie umiejscowić go w sercu domu. Wujek Mike... nie był przyjacielem. Jedynym pradawnym, któremu ufałam na tyle, by nazywać go przyjacielem, był Zee. Ale znałam Wujka Mike’a i raczej go lubiłam. Miał swój bar w Pasco, gdzie przed nagłym odejściem do rezerwatów pradawni spotykali się z przeróżnymi członkami lokalnej nadnaturalnej wspólnoty. To, że Jesse zostawiła Wujka Mike’a w salonie, świadczyło o neutralności, jaką pradawny wypracował sobie, prowadząc bar. Jesse ufała mu bardziej niż ja. Wolałabym, żeby poprosiła, by zaczekał na ganku, i nie wpuszczała go do domu, ale jak na razie nic się nie stało. Gdy mijałam przedpokój, dotarły do mnie głosy z biura Adama, ale wygłuszające drzwi uniemożliwiały mi usłyszenie czegoś konkretnego. Wujek Mike stał z rękoma za plecami i wyglądał przez okno. Był tak skupiony, że również się wychyliłam, jednak nie zauważyłam nic, co mogłoby wzbudzić aż takie zainteresowanie. Po chwili odwrócił się i powiedział: – Mercy. Wyglądał jak wyświechtana i zużyta wersja siebie. Zniknął wesoły karczmarz – zastąpił go mężczyzna o szerokich ramionach, rudawych włosach i zmęczonych piwnych oczach. – Wujku Mike – przywitałam się. – Dawno się nie widzieliśmy. Jestem zaskoczona, że nas odwiedziłeś. Na jego twarzy pojawił się cień dawnego uśmiechu. – Nie tak zaskoczona i zadowolona jak moi rodacy, mogę przysiąc. – Znowu czytałeś „Władcę pierścieni” – stwierdziłam, a on stęknął. – Więc pradawni, którzy rządzą w rezerwacie, nie wiedzą, że tu jesteś, i byliby źli, gdyby się dowiedzieli – zgadłam. – A właściwie dlaczego tu jesteś? – Nie po to, żeby wtrącać się w twoją pochopną pieczę nad Dotkniętym Ogniem – rzekł przesadnie donośnym głosem, który oczywiście miał dotrzeć do najdalszych części domu i do uszu Aidena. Potem o wiele ciszej dodał: – Jedna z moich fruwałek doniosła, że Mroczny Kowal i jego syn byli wczoraj z tobą na moście. Zlekceważyłem tę informację, dopóki nie dowiedziałem się, że Dotknięty Ogniem uciekł i znalazł się pod ochroną stada. Moje nowe źródła nie są tak wiarygodne jak

kiedyś, ale nietrudno dodać dwa do dwóch. – Rozczapierzył krótkie palce, położył je na kolanach, pochylił się do przodu i oznajmił: – Kilka tygodni temu powiedziano mi, że Mroczny Kowal został stracony za brak współpracy, a jego syn zmarł wkrótce potem. W końcu półpradawni są od nas o wiele słabsi. – Pradawni nie mogą kłamać – zauważyłam, zastanawiając się, czym są fruwałki. Myślałam nad tym zbyt długo i nie połapałam się w sytuacji. Odprężył się na dźwięk moich słów, a ja zdałam sobie sprawę, że nie panikując na wieść o śmierci Zee, zdradziłam Wujkowi Mike’owi, iż mój przyjaciel nadal żyje. – Tak, nie możemy kłamać – zgodził się. – Dlatego gdy usłyszałem tę historię, zacząłem się zastanawiać, co zostało mi powiedziane i przez kogo. Myślę, że ta, która mi ją przekazała, wierzyła w jej prawdziwość, ale ten, od którego ją usłyszała, użył przebiegłych słów, zresztą zgodnie z jego reputacją. – Zee żyje – wyznałam. – I co to są fruwałki? Choć już wywnioskował to z mojej wcześniejszej reakcji, odetchnął głęboko, jak gdyby dawno nie miał ku temu okazji. – A więc to prawda. – A nawet jeśli, to co? – spytał Zee ze schodów lodowatym tonem. Wujek Mike się uśmiechnął. Tym razem pełnym, efektownym uśmiechem, który sprawił, że część mnie, która wyczuwała magię, podskoczyła i nabrała czujności. – No – rzekł z satysfakcją w głosie. – Niektórzy będą musieli zacząć oglądać się za siebie, prawda? Zee przechylił głowę. – Interesujące spostrzeżenie. Nie jestem pewien, czy wiem, o czym mówisz. – Ach, nie wiesz – odparł Wujek Mike z ewidentnym zadowoleniem. – Nie wiesz, stary przyjacielu. – Co to są fruwałki? – powtórzyłam. – To tacy gorsi pradawni – wyjaśnił Zee. – Fruwają tu i tam i słyszą różne rzeczy. Wujek Mike ma sporo fruwałek, które są mu lojalne. Drugi pradawny przytaknął. – Co mam zrobić z tą wiedzą? Zee zmarszczył brwi. – Widzisz, że stoję przed tobą. Ufam, że nie masz ochoty zmieniać stanu rzeczy? – Ktoś chciał, byśmy myśleli, że nie żyjesz – odpowiedział Wujek Mike. – Mam wyprowadzić pradawnych z błędu czy poczekać, co z tego wyniknie? Zee posłał mu gorzki uśmiech. – A co mnie to obchodzi? Nie gram w ich gry. Nie gram w żadne gry. Twarz Wujka Mike’a rozciągnęła się w rekinim uśmiechu. – Ktoś o tym zapomniał. Zapomniał, z kim ma do czynienia. Dobrze. – Głośno wypuścił powietrze. – Bardzo dobrze. Podszedł do wyjścia, a potem zatrzymał się w progu i odwrócił.

– Cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu, stary przyjacielu. Z niecierpliwością czekam na twój następny występ. – Ukłonił się Zee, ukłonił się mnie i opuścił dom, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Zee patrzył, jak Wujek Mike odchodzi, nasłuchiwał, jak odjeżdża samochodem, a potem zaczął schodzić po stopniach. Nie kulał, nie jęczał ani się nie krzywił. Ale szedł bardzo powoli. Był w naprawdę złym stanie. Kiedy dotarł na dół, odezwałam się: – W kuchni chyba jest śniadanie. Jeśli Jesse nie zostawiła jajek, poczęstuj się pączkami. Jakby wezwana przez dźwięk swojego imienia, Jesse zbiegła po schodach. Pokonała stopnie dziesięć razy szybciej niż Zee. – Wykorzystałam wszystkie jajka – oświadczyła. – Jeśli ktoś ma ochotę, mogę podgrzać tosty francuskie. – Bardzo chętnie – odparł Zee. Jesse zignorowała stojącego w kuchni Aidena i zaczęła przetrząsać lodówkę. Zee, który umiał świetnie czytać między wierszami, kiedy mu się chciało, rzucił chłopakowi podejrzliwe i niezbyt przyjazne spojrzenie. Warren wrócił z ogrodu, wpuszczając koszulę w dżinsy. Coś w wyrazie jego twarzy mówiło mi, że wilk Warrena kręcił się blisko powierzchni, ale gdy proponował Jesse, że podwiezie ją do szkoły, uśmiechał się szczerze. Jesse postawiła przed Zee talerz z tostami. – Podwózka? – westchnęła i przewróciła oczami, by pokazać, że nie dała się nabrać. Wiedziała, że Warren zamierza zostać na terenie szkoły i jej pilnować. Wilkołak popatrzył na Jesse, zmarszczył brwi i zgarbił swoje patykowate ciało, jakby oberwał. – Jeśli wolisz jechać z kimś innym, nie ma sprawy. Darryl cię zabierze. – Mówił z przesadnie teksańskim akcentem, żeby dać dziewczynie do zrozumienia, że się nie obraził. – Albo Ben – dodał niewinnie. Ben budził niemałe poruszenie, kiedy przyjeżdżał do szkoły Jesse. Brytyjczyka z niewyparzoną gębą nie dało się nazwać subtelnym. Warren na pewno mniej rzucałby się w oczy. Jesse znowu przewróciła oczami, bo wiedziała, że Warren ją podpuszcza, a potem zaśmiała się i poklepała wilkołaka po ramieniu. – Och, lepiej nie zawracajmy Benowi głowy. Damy sobie radę. Chodźmy, zanim się spóźnię. Warren pocałował mnie w policzek, a ja go przytuliłam. – Dzięki – rzuciłam. – Nie ma sprawy. Wczoraj szef poprosił mnie, żebym zawiózł Jesse i stanął na warcie. Ostatnio jest spokojnie, nie mam zbyt wiele pracy. Kyle narzeka na lawinę przyjaznych rozwodów. Mówi, że jeśli rozwód jest tak kulturalny, para nie powinna się rozstawać. – Partner Warrena był adwokatem rozwodowym, a Warren

prywatnym detektywem, który czasem pracował dorywczo w jego firmie. – Spokój jest dobry – stwierdziłam. – Tak mu powiedziałem – zgodził się Warren. – Ale chyba nie dał się przekonać. – Pomachał w nieokreślonym kierunku i wyszedł, położywszy rękę na ramieniu Jesse. – A więc – zaczęłam i usiadłam przy stole, gdy tylko się ulotnili – porozmawiajmy o opcjach Aidena. Aiden odwrócił wzrok i spojrzał na kuchenną podłogę, gdzie pęknięty kafel dawał świadectwo jego pierwszego starcia z watahą. – Myślę, że dobrze byłoby ustalić – odezwał się Zee – czy troll został wysłany za mną, za Tadem, czy za Aidenem. Jeśli za Aidenem, możecie mieć większe kłopoty z pradawnymi. Dawał do zrozumienia, że jeśli trolla posłano za nim albo za Tadem, Zee wziąłby na siebie konsekwencje. Z całego serca wierzyłam, że Zee potrafił się bronić – kiedy był na tyle zdrowy, by zejść ze schodów z choćby połową swojej zwyczajowej gracji. Nie żeby to cokolwiek zmieniało. Jeśli w kwestii walki o władzę pradawni działali podobnie do wilków, najpierw zaatakowaliby watahę, bo inaczej straciliby twarz. Bran uważał, że możemy z nimi negocjować – miałam nadzieję, że się nie mylił. – Myślę, że i tak będziemy mieli kłopoty – powiedziałam. – Ale porozmawiajmy o Aidenie, bo kończy mu się czas. Jak intensywnie będą cię szukać? Czy damy radę przenieść cię gdzieś z dala od rezerwatów, czy wyślą za tobą ludzi, gdziekolwiek pójdziesz? – Nie wiem – przyznał w końcu. – Wydaje mi się, że najbardziej interesowało ich to, jak używam pradawnej magii, kiedy nie powinienem nawet móc jej dotykać, bo jestem człowiekiem. – Położył ręce płasko na stole. Paznokcie miał obgryzione do mięsa. – Brali Podgórze za pewnik. Kraina była ich domem, ich należnością, ich służącą. A ona wygoniła ich za drzwi i zamknęła swoje bramy. – Wzdrygnął się. – W Podgórzu byli też inni – rzekł, nie patrząc na nas. – Nie tylko ludzkie podrzutki. Pradawni trzymali więźniów. Domyślam się, że zanim zostali zamknięci, niektórzy z nich byli normalni, tak normalni, jak pradawni. Ale gdy Podgórze otworzyła drzwi więzień, bo czuła się samotna, nie wyszło z nich nic normalnego. Gdy nas wybijali, Podgórze była smutna, więc dała nam moce, byśmy mogli się bronić. Podarowała mi dar ognia. Z tego, co wiem, pradawni są po prostu zazdrośni. Zabili tylu z nas, że przekonali się już, iż nie mogą zabrać mi ognia i zatrzymać go dla siebie. Zee zagwizdał. – Mówiłeś im, że Podgórze otworzyła więzienia? Aiden pokręcił głową. – Ale wiedzą, prawda? Otworzyła drzwi, więc widzieli. – Nie sądzę – odparł Zee. – Myślę, że gra z nimi w gierki. – Przechylił się na oparcie krzesła, stęknął i usiadł prosto. – Mercy, myślę, że możemy założyć, iż pradawni

przyjdą po Aidena. To umiłowany Podgórza. Aiden parsknął. Udawał nonszalancję, ale brzmiał przede wszystkim, jakby się bał. Zee posłał chłopakowi gorzki uśmiech. – Wczoraj w nocy, kiedy spałem, wyszeptała do mnie we śnie: „Gdzie jest mój umiłowany? Co z nim zrobiłeś, Kowalu? Sprowadź go z powrotem”. Jeśli rozmawia z innymi pradawnymi, będą cię ścigać, dopóki cię nie zabiją albo dopóki nie oddadzą Podgórzu. W oczach Aidena zagościła panika. – Nie zabieraj mnie tam – błagał Mrocznego Kowala. – Proszę, nie rób tego. – Podgórze do ciebie przemówiła? – zapytałam mojego przyjaciela. W przeciwieństwie do Aidena wiedziałam, że na rozkaz pradawnych Zee nie przeszedłby nawet przez ulicę. Nie po tym, co zrobili Tadowi. A kimże była Podgórze, jeśli nie pradawną? Aiden nie musiał się martwić, że Zee gdziekolwiek go zabierze. Zee pokiwał głową. – Mnie też się to nie podoba – przyznał. – Nigdy nie miałem zbyt wiele do czynienia z Podgórzem, choć zdarzyło mi się odwiedzić dwór czy dwa. Tak jak większość pradawnych Podgórze jest wrażliwa na metal, a w mojej krwi płynie magia żelaza. Nie współgramy ze sobą. – Zee uderzył ręką w stół. – Niepokoi mnie, że Podgórze zna moje imię. – Mnie też – zawtórował mu Aiden, całkowicie wystraszony. – Twoje imię, moje imię... Chciałbym, żeby zapomniała je wszystkie. – Spojrzał na mnie. – Czy dasz mi jeszcze jeden dzień? Żebym mógł się zastanowić? Zrobię wszystko, żeby nie wchodzić ci w drogę. – Co zamierzasz osiągnąć w jeden dzień? – spytał go Zee. – Nie mogę nic obiecać – zwróciłam się do Aidena. – Muszę porozmawiać z Adamem. Zanim zdążył wytknąć, że udzieliłam mu schronienia bez pytania Adama za pierwszym razem, do kuchni wpadła Christy. Wściekle ocierała łzy spływające po jej ładnej buzi. Popatrzyła mi w oczy, uniosła podbródek i oznajmiła: – To drań. Za nią wszedł napięty jak struna Adam. – Gdzie Darryl? – odezwał się do nikogo w szczególności. – Na zewnątrz – odpowiedział mu Zee. – Robi obchód. – Adam musiał słyszeć, co zaszło w kuchni, zanim zszedł do nas. Mój mąż otworzył drzwi na ogród i zawołał: – Darryl, mam dla ciebie robotę. Christy spiorunowała mnie wzrokiem. – To twoja wina – poinformowała mnie i znów otarła łzy, szczególnie uważając,

by nie rozmazać sobie tuszu. Mruknęłam obojętnie. Adam spojrzał na Christy, która przygryzła wargę i odwróciła głowę. – Nie – zaprzeczył. – Darryl? Wielkolud wśliznął się do kuchni. – Tak? – Proszę, żebyś odwiózł Christy do jej mieszkania, żeby mogła się spakować. Jutro o szóstej rano wsiądzie do samolotu. Ty wsiądziesz razem z nią. W Seattle będzie miała przesiadkę na Bahamy. Masz wybór: możesz poczekać cztery godziny na lot powrotny albo wynająć auto na koszt watahy. – Co się stało? – zapytałam. – Dziś rano w drzwiach Christy pojawił się list – wyjaśnił Adam. Sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął złożoną na pół kopertę. Gruby papier przypominał zaproszenie na ślub. Wyjęłam kartkę z koperty. Została wykaligrafowana pięknym, odręcznym pismem. List głosił: Droga Christino Hauptman, Proszę, przekaż wiadomość swojemu mężowi. Skrzywiłam się. „Swojemu mężowi”, też coś! Christy pozbyła się Adama i nie chciała go z powrotem. Powąchałam kartkę. Pachniała Adamem, Christy, trochę oceanem i czymś... – Fideal – powiedziałam. Fideal kiedyś mnie zaatakował. Uciekłam do stada, a oni go przepędzili. SNIT zaliczyłaby Fideala do postrachów, istot, którymi straszy się dzieci, żeby były grzeczne i nie wychodziły z łóżek. Można tak o nim myśleć. Ja myślałam o nim i jego gatunku jako o pradawnym odpowiedniku ludzkiego pedofila, do tego jedzącym swoje ofiary. Adam pokiwał głową. – Też go wyczułem. – Jest drugi list? – zapytałam, kładąc pierwszy na stole, żeby wszyscy mogli zobaczyć. Adam wyciągnął kopertę z przedniej kieszeni i mi podał. Tak jak pierwsza, pachniała Fidealem. Wyjęłam kartkę. Tym razem pradawny dał sobie spokój z uprzejmościami, choć ozdobny papier i eleganckie pismo pozostały bez zmian. Adamie Hauptman, Twój kojot oświadczył, że masz zamiar strzec swojego terytorium. Możemy

sprawić, że ta obietnica będzie cię drogo kosztować, nawet twój ostatni oddech. Możemy sprowadzić wojnę i zniszczenie na twoje terytorium, aż nie zostanie kamień na kamieniu, aż nie ostanie się żywa dusza, która za tobą zapłacze. Jesteśmy jednak skłonni się targować. Masz coś, czego chcemy. Zadzwoń pod ten numer, jeżeli jesteś zainteresowany, co mamy do powiedzenia. Tak jak poprzedni, ten list również był niepodpisany. Zmarszczyłam brwi. – Nie mówią, co mamy. Mają na myśli Zee, Aidena czy Tada? A może coś zupełnie innego, na przykład kostur? – Tak – powiedział Zee. – Albo nie. Może chcą, żebyście powiedzieli im, co macie, a może nie zgadzają się między sobą. – Westchnął. – Z pradawnymi jest jak z gromadą kotów: możesz kazać im stanąć twarzą w jednym kierunku, ale nawet jeśli posłuchają, i tak najprawdopodobniej zaczną dźgać siebie nawzajem, a nie wroga, który stoi przed nimi. List może nawet nie być od kogoś, kto ma pełnomocnictwo, by negocjować za wszystkich pradawnych. Treść brzmi... bardziej tajemniczo, niż zazwyczaj wychodzi to Szarym Panom. Darryl spojrzał na Adama. – Wezmę tygodniowy urlop. – Chcę tu zostać – oznajmiła Christy. – Mam tylko dwa tygodnie, żeby się spakować, zanim wrócę do Oregonu. Nie mogę sobie pozwolić, żeby spędzić tydzień na Bahamach. – Tu grozi ci niebezpieczeństwo – powiedział Darryl i delikatnie złapał ją za łokieć. – Już stałaś się celem. Musisz wyjechać z miasta gdzieś, gdzie trudno będzie cię znaleźć. Auriele i ja pomożemy ci z pakowaniem, kiedy wrócisz. – Adam i stado mogą mnie pilnować, jeśli się tu wprowadzę – zaprotestowała. – Na Bahamach będę całkiem sama. – Adam sam będzie walczył o przetrwanie – poinformowałam Christy, choć musiała być idiotką, jeśli tego nie wiedziała. – Cały tłum nieludzi z rezerwatu zaraz zwali się nam na głowę. O to chodziło w liście. A w naszym domu nie ma miejsca. Christy zwróciła się do Adama. – Dlaczego chcą cię zaatakować? Zastanowiłam się, o czym oni rozmawiali, jeśli Christy tego nie wiedziała. A potem zobaczyłam napiętą twarz Adama i zdałam sobie sprawę, że Christy dobrze wiedziała, kto jest temu winny, ale chciała, żeby wszyscy jeszcze raz to usłyszeli. – Ponieważ – odezwał się ponuro Zee, zanim zdążyłam po raz kolejny przyznać się do winy – stado ma pradawnych przyjaciół, a posiadanie pradawnych przyjaciół jest niebezpieczne. Gdybym był młodszy, może bym przeprosił. – I dlatego – rzucił Darryl – najmądrzej będzie, jeśli pojedziesz na ufundowane przez Adama darmowe wakacje na rajskiej wyspie. – Wyciągnął Christy z kuchni

i zagadywał ją, dopóki nie wyszli z domu. – Obie jesteście jego żonami? – zapytał Aiden, nie wiedzieć czemu patrząc na mnie. – Czy jesteś kochanką? I dlaczego nazwali cię kojotem Adama? Czy kojoty to nie małe wilki zamieszkujące tę okolicę? – Mmm – mruknęłam. – Raczej duże lisy. Jestem zmiennokształtna, ale nie jestem wilkołakiem. Zamieniam się w kojota. – Christy i Adam byli małżeństwem – dodał Zee. – Lecz do siebie nie pasowali. Ludzkie prawo pozwala na rozwiązanie przysięgi małżeńskiej. – Zerknął na mnie. – Pradawni mają bardziej radykalne metody pozbywania się niechcianych małżonków. – Znów zwrócił się do Aidena: – Małżeństwo przestało być niezbędne do przetrwania gatunku i do pewnego stopnia ucierpiało przez tę zmianę. Kiedy małżeństwo Adama i Christy zostało rozwiązane, Adam ożenił się z Mercy. – Nastąpiła krótka pauza. – Byłem na ich ślubie – zakończył Zee lekko speszonym głosem. – Kto powiedział ci o kojotach, ale nie wyjaśnił, czym są, Aiden? – spytał Adam. – Co? – Aiden podniósł wzrok. – A, o kojotach. Ktoś, nie pamiętam kto, bo byłem zbyt zajęty dławieniem się, rzucił na mnie zaklęcie translacji. Chcieli wyciągnąć ze mnie informacje, a ja odmówiłem i nie chciałem z nimi rozmawiać, nieważne, w jakim języku. – Język to potężna broń, coś więcej niż tylko słowa – wytłumaczył Zee. – Zawiera w sobie ideologię i koncepty wyjątkowe dla ludzi, którzy go używają. Najlepsi to rozumieją i próbują uzupełniać luki. – Zazwyczaj z lepszym lub gorszym skutkiem – rzucił Tad, wchodząc do kuchni. Zobaczyłam zmęczenie pod jego typowym radosnym uśmiechem, który przestał być szczery mniej więcej w momencie, gdy chłopak wyjechał na studia. Spojrzał na mnie. – Zapytaj tatę o język, którego używał, kiedy zalecał się do mamy. – Albo nie – burknął zimno Zee. W uśmiechu, który Tad posłał ojcu, było trochę więcej prawdziwego ciepła. – Aiden poprosił o jeszcze jeden dzień – oznajmiłam Adamowi. Mój mąż popatrzył na naszego gościa, który podniósł, a potem odwrócił wzrok. Ta cała aura Alfy to coś więcej niż poza. Patrzenie w oczy Alfie może być nie tylko niebezpieczne, gdyż Alfy uznają to za przejaw buntu, ale i trudne. Ten instynkt odczuwają również ludzie, najwyraźniej nawet tacy, którzy spędzili większość swojego bardzo długiego życia uwięzieni w Podgórzu. – Dlaczego? – zapytał Adam. Aiden wyprostował się z przyklejonym do twarzy protekcjonalnym uśmiechem, za który miałam ochotę mu przywalić. – Nieważne. – Chciałby być bezpieczny jeden dzień dłużej – odrzekł Tad. Wyciągał z szafki kubek, więc stał do nas tyłem.

Aiden skamieniał. Tad nalał sobie kawy i odwrócił się, by spojrzeć na Aidena. – Spałem pod twoimi drzwiami – powiedział cicho. Myślałam, że niechłopiec nie mógł zesztywnieć jeszcze bardziej, ale się myliłam. Gdyby był ze szkła, rozpadłby się na kawałki. – W Podgórzu – stwierdził Tad dobitnie – już nie można czuć się bezpiecznie, prawda? Jak długo tam byłeś? Aiden pokręcił głową. – To nie ma znaczenia. – Podgórze zamknęła drzwi w dziewiątym wieku – rzucił Zee swobodnym tonem. – Do piętnastego stulecia było jeszcze kilka bocznych furtek. – Co byś dał za jeszcze jedną bezpieczną noc? – spytał łagodnie Tad. Wtedy Aiden pękł. Pękł w całkowitej ciszy i całkowitym bezruchu. Łzy popłynęły po jego twarzy. Chłopak oddychał, jakby sprawiało mu to ból. Dzieci tak nie płaczą. Bez dźwięku. Bez ekspresji. Twarz miał jak z kamienia – zdradzały go tylko łzy. Nagle wyglądał na swój wiek. Pierwszy poruszył się Adam. Podszedł do Aidena i położył mu rękę na głowie. Gdy chłopak nie zaprotestował, Adam przyciągnął go do siebie i pozwolił bezpiecznie schronić się w swoich ramionach. To nie miało nic wspólnego z dziecinnym wyglądem Aidena – widziałam, jak Adam postępuje tak samo ze zrozpaczonymi wilkami. To podstawowe zadanie Alfy: zapewnić swojemu stadu poczucie bezpieczeństwa. Dotyk potrafił zdziałać więcej niż słowa. Chłopak podciągnął nogi i zwinął się w kłębek, wciąż płacząc bezgłośnie. Dzieci płaczą na cały głos, bo wierzą, że dorośli je usłyszą i sprawią, że będzie lepiej. W dzieciństwie uczymy się, że nasze łzy mają moc, by poruszyć tych, którym na nas zależy. Płaczemy głośno, żeby zwrócić na siebie uwagę, zawołać o pomoc, poprosić o wsparcie. Aiden milczał, próbując zniknąć w bezpiecznych objęciach Adama. Mój mąż spojrzał na mnie z troską. – Zobacz, kto przyszedł za mną do domu – powiedziałam. – Możemy go zatrzymać? W oczach Adama zagościło ciepło. Uśmiechnął się. – Myślę, że nie mamy wyboru, prawda? Dopóki nie znajdziemy mu lepszego domu. Tad podniósł kubek z kawą i skinął do Adama. Jego ojciec stęknął. – Aiden? – odezwałam się do chłopaka. Adam pokręcił głową. – Nie teraz. Nawet nas nie słyszy. Podniósł Aidena, jakby ten był dzieckiem, na które wyglądał. Już zaczął siadać na

kuchennym stołku, kiedy zorientował się, że jest uszkodzony – w zeszłym tygodniu Joel zasnął, opierając się o stołek, i w połowie wypalił jedną nogę. Widząc to, Tad poszedł po krzesło do jadalni. Adam umościł się, nie wypuszczając chłopaka z objęć. – Więc pradawny, który wysłał list, może chcieć kostura, Zee lub Aidena – stwierdził. – Albo kombinację tych trzech. – Albo Tada – dodał Zee. – Tak – zgodził się Tad. Brzmiał, jakby był wyczerpany. – Nie zapominajmy o mnie. – Usiadł między mną a Zee. – List nie jest podpisany – zauważył Zee. – To nie wygląda na skoordynowany wysiłek Szarych Panów. – Więc nie musimy się martwić? – spytałam. – Tego nie powiedziałem – odparł wiekowy pradawny. – Jeśli mówią, że mogą zniszczyć to miasto... te miasta... to znaczy, że mogą. Ale nawet jeśli dobijecie z nimi targu, to nie znaczy, że będziecie bezpieczni. – Zawsze patrz na jasną stronę – zacytowałam Monty Pythona, ale nie próbowałam śpiewać. Mój brytyjski akcent był wystarczająco straszny bez muzyki. – Dobra, mamy kilka opcji, nawet jeśli są do bani. Po pierwsze: możemy zadzwonić pod ten numer. Chyba nie mogą dopaść nas przez eter, nie? Zee uniósł brew, więc beztrosko kontynuowałam: – A nawet jeśli, to nie potrzebują do tego telefonu. Po drugie: możemy ich zignorować. Możemy też wysłać wiadomość do Szarych Panów w Walla Walla, Zee powinien wiedzieć, kim są, a jeśli nie, Wujek Mike będzie wiedział, i poprosić o spotkanie. Wydobyć prosto ze źródła reakcję organu rządzącego – Zee parsknął – na nasze ocalenie Aidena, zabicie trolla i ochronę Tada i Zee. – Jeśli poprosisz o spotkanie, dasz im przewagę – oświadczył Tad. – Wygrają walkę o dominację – zgodził się Adam. – Ale tylko w ten sposób będziemy wiedzieć, czy mamy do czynienia z ludźmi u władzy. Zee stęknął. – Chwileczkę. – Ożywiłam się. – Chwileczkę. – Spojrzałam na Adama. – Dziś wieczorem Thomas Hao spotyka się z Szarymi Panami w Walla Walla. Może uda nam się podpiąć pod jakąś zasadę gościnności i pójść na to spotkanie? Skoro jesteśmy w trakcie definiowana obowiązków względem naszego terytorium, zasady są dosyć płynne. Adam zaśmiał się, ale nie za głośno, bo wyczerpany płaczem Aiden zapadł w sen. Widywałam podobne sytuacje, kiedy mieszkałam z Marrokiem. Przyjmował wilki, które potrzebowały pomocy, nieważne, z jakiego powodu. Niektóre przychodziły w naprawdę złym stanie – psychicznym i fizycznym. W dotyku Brana znajdowały bezpieczeństwo. Nawiedzał je sen i zwalał z nóg. – Masz rację – rzekł Adam. – Czy Szarzy Panowie, z którymi spotyka się Thomas, będą mogli z nami negocjować?

– Nie wiem – przyznałam – choć założę się, że Zee wie. – Thomas Hao jest wampirem – stwierdził Zee. Przytaknęłam. – Lecz to nie on stanowi obiekt zainteresowania pradawnych. – Opowiedziałam im o naszej porannej rozmowie z goblinem i o tym, kogo znaleźliśmy, kiedy odwiedziliśmy „zbłąkanego wampira”. Gdy skończyłam, Zee skłonił głowę. – Smok spod Góry nie żyje – powiedział powoli. – Nie wiedziałem. Tylu moich dawnych wrogów odeszło. – Rzucił mi skrzywiony uśmiech. – Na szczęście w pogotowiu już czekają godni następcy. – Jej ojciec naprawdę był smokiem? – spytałam. – Smok spod Góry to tytuł. Flanagan nie był prawdziwym smokiem – wyjaśnił Zee – tylko potężnym pradawnym panem, który władał żywiołami ognia i ziemi w podobny sposób, co Czerwony Smok z Walii, który był i, o ile mi wiadomo, nadal jest prawdziwym smokiem. – A więc – zaczął Adam, układając Aidena bokiem do nas, by nogi chłopaka zwisały bezwładnie nad ziemią – zakładając, że Thomas i Margaret zgodzą się, byśmy im towarzyszyli, mamy kilka opcji. Możemy zadzwonić pod numer z listu, a potem iść do Walla Walla z Thomasem i jego pradawną, żeby negocjować z Szarymi Panami. Możemy nie zadzwonić pod numer z listu, a i tak iść do Walla Walla. Możemy też całkowicie zignorować nieludzi. – Odradzałbym to ostatnie – zakomunikował Zee. – Nie, dopóki mamy kartę przetargową. – A mamy? – spytał Tad szorstko. – Niby jaką? – Rozejrzał się po kuchni. – Tata przehandlował swoje bezpieczeństwo na moje, a oni obrócili to przeciwko niemu i torturowali go, żeby zmusić mnie do współpracy. Zee się uśmiechnął. – Na którą się nie zgodziłeś. – Zgodziłbym się – warknął Tad. – Nie myśl, że nie, staruszku. Ale poinformowałeś mnie, że masz plan. Nie poinformowałeś mnie tylko, że jego realizacja potrwa dwa tygodnie. Zee poklepał syna po ramieniu. – Gdybyś tego nie przetrzymał, cały plan by się zawalił. Spójrz: jesteśmy bezpieczni, jesteśmy z przyjaciółmi. Zajmę się tymi, którzy nam to uczynili, i dopilnuję, że to nigdy się nie powtórzy. Zapadła cisza. – Rozmawialiśmy o karcie przetargowej – kontynuował Zee niemal łagodnie. – Nie dowiecie się, na czym im naprawdę zależy, dopóki z nimi nie porozmawiacie. – Nie oddam im Aidena – oznajmił Adam. – I nie będę bezczynnie się przyglądał, jak zabierają ciebie i Tada.

– Mamy pole manewru – uspokoiłam ich. – Zadzwonić do Thomasa? – Nie miałam numeru Hao, ale mogłam zadzwonić do hotelu. – Uzasadnisz chęć towarzyszenia wampirowi i pradawnej tym, że są na twoim terytorium? – zapytał Zee. – Jak daleko sięga twoje terytorium, Adamie? – Tak daleko, jak sięga moja ochrona – odparł Adam z półprzymkniętymi oczami. – Jeśli zajdzie taka potrzeba, rozciągnę moje wpływy aż po wrota Podgórza. Nie pokonają nas tak łatwo. – Niech wygrana kosztuje ich tyle, co porażka – powiedział w zamyśleniu Zee. – Jest to jakaś taktyka. Niezbyt dobra, ale nadal taktyka. Pradawni odniosą pyrrusowe zwycięstwo i nauczą się, że nie należy nas atakować. Adam przytaknął. – Miejmy nadzieję, że inni też tak to zrozumieją i nie zmuszą nas do wojny. – Albo po prostu odwołamy się do zasad gościnności – podsunęłam. – Goście mogą prosić nas o pomoc w podróży, nawet jeśli nie zgłaszamy pretensji do Walla Walla. Trochę naciągniemy zasady, ale nie zmienimy litery prawa. – Pomijając kwestię zasad gościnności – Adam wziął głęboki wdech i decydująco skinął głową – pierwszą rzeczą, jakiej potrzebujemy, są informacje. Mamy jedno źródło, z którego możemy je zdobyć, nikogo nie narażając. – Podniósł pośladek z krzesła i wyciągnął z kieszeni telefon. – Głosuję więc za tym, żeby najpierw dowiedzieć się, czego chcą autorzy listu. – Wybrał numer, a potem odłożył komórkę na stół i w duchu demokracji włączył głośnik. Po trzech sygnałach ktoś odebrał. Słyszałam, jak oddycha po drugiej stronie. Czekał, aż się odezwiemy – ale Alfa tak się nie bawi. W końcu głos, który równie dobrze mógł należeć do mężczyzny, jak i do kobiety, odezwał się z wahaniem: – Kto dzwoni? Na dźwięk tego głosu Aiden obudził się gwałtownie, objął Adama, a potem ześliznął się z niego i wycofał do kąta. Zee też go rozpoznał. Zmrużył oczy, zacisnął usta i skinął do Adama. – A ktoś jeszcze dostał ten numer? – zapytał Adam. – Adam Hauptman – Wahanie zniknęło, zastąpione przez lodowatą pewność siebie. Kobieta, postanowiłam. – Nie pragniemy wojny. – Dałbym się nabrać – warknął Adam – gdybyście nie nasłali trolla na moje miasto. Nastąpiła chwila ciszy. – Twoje miasto? – powtórzyła rozmówczyni. – Z tego, co wiem, jesteś Alfą stada dorzecza Kolumbii, a nie burmistrzem Richland, Pasco i Kent...Kenta...Ken... Adam uśmiechnął się z satysfakcją. – Słowo, którego szukasz, to Kennewick. A moje terytorium jest tam, gdzie ja decyduję.

– Gdzie decyduje twoja kobieta – odparowała, sugerując, że to nie Adam rządzi w stadzie, lecz ja. – Dokładnie tak – zgodził się ku mojemu zdziwieniu. Nie tylko ja byłam zaskoczona. Tad spojrzał na mnie z dziwną miną. – Mercedes jest moją towarzyszką i przemawia za mnie. Wygląda na to, że się nie dogadamy. Marnujesz mój czas. – Nacisnął „rozłącz” i przerwał rozmowę. – Ta gra jest niebezpieczna – ostrzegł Aiden. Garbił się i nie patrzył nam w oczy. – Szczególnie gdy gra się z nią. – Dzięki, Kapitanie Oczywisty – wymamrotał Tad, zasługując sobie na karcące spojrzenie Adama. Otworzyłam usta, żeby zapytać Aidena – albo Zee – z kim właściwie mamy do czynienia, lecz Adam mnie uprzedził. – My też jesteśmy niebezpieczni – uświadomił łagodnie naszego gościa. – Muszą o tym pamiętać. – Zwrócił się do Zee: – Jak myślisz, kiedy oddzwoni? Zee zacisnął usta. – To zależy, jak bardzo zależy jej na... Telefon zabrzęczał. Mój mąż spojrzał na wyświetlacz. – Najwyraźniej bardzo – rzucił. Nacisnął zieloną słuchawkę i znowu położył telefon na stole. – Masz coś, czego chcę – oznajmiła kobieta. Zmarszczyłam brwi, patrząc na Adama, a on pokiwał głową. Wyłapał zmianę „my” na „ja”. – Tak, już mówiłaś. Pewnie mam sporo rzeczy, które chcesz. Wybierz jedną. – Chcę chłopca – odrzekła. – Nie ma mowy. – Znów się rozłączył. Czekaliśmy. Aiden objął się ramionami i utkwił wzrok w podłodze. – Adam zaoferował ci nieograniczoną ochronę – powiedział mu Tad. – Pewnie umknęło ci to podczas twojego ataku paniki. Nie pozwoli oddać cię pradawnym wbrew twojej woli. Nigdy. Nieźle to rozgrywa. Aiden otworzył usta. Telefon zadzwonił po raz kolejny. Adam odebrał. – Nudzisz mnie. – Potrzebuję tego chłopca. – I co oferujesz w zamian? – List mówił, że jesteśmy skłonni pozwolić ci zatrzymać twoje terytorium. Adam rozluźnił ciało jak kot i wyszczerzył równe białe zęby w uśmiechu. – Tak mówił – przyznał niemal szeptem. – Nikt nie musi mi na nic pozwalać. – Przerwał, a potem normalnym tonem kontynuował: – Co nie oznacza, że nie możemy negocjować. Co ty, jako ty, jesteś w stanie mi zaoferować, i dlaczego to ty,

a nie nadawca listu, odbierasz telefon? Fideal był mężczyzną – i rozpoznałabym jego głos. Kobieta mogła pracować dla Fideala – albo dla innych pradawnych – jednak próbowała dogadać się z nami na własną rękę. Adam właśnie dał jej do zrozumienia, że zdaje sobie z tego sprawę. Odpowiedziała milczeniem. Nie potrafiłam stwierdzić, czy spanikowała, czy po prostu się zastanawiała. – Nieludzie mogą kłamać – rzucił swobodnie Adam. – Jednak są za to karani. Usuwani ze wszystkiego, co jest, co było i co będzie. Rzadka klątwa ciąży na twojej rasie przez tych, którzy nadeszli przed wami. Uniosłam brwi. Nie wiedziałam tego. Zee przyjrzał się Adamowi uważnie. Zakładałam, że wiedział, iż pradawni mogą kłamać, ale zainteresował się, skąd Adam zdobył tę informację. – Pożałujesz... – wycedziła, lecz Adam już zdążył się rozłączyć. – Cóż, ta pradawna chce ciebie, Aidenie – stwierdził Adam. – Choć rozbawiła mnie ta rozmowa, nadal nie dowiedzieliśmy się, czego chce gremium pradawnych. Kto to był, Zee? – Wdowia Królowa – odparł Zee. – Neuth. Ma też inne imiona. Czarna Królowa. – Królowa wróżek? – spytałam. Spotkałam jedną z nich. Zee zaprzeczył. – Nie. To pradawna sidhe, Szara Pani. Lubi bawić się ludźmi i karmić się ich cierpieniem. Krążą o niej legendy. Słyszałem, że przebywa w rezerwacie w Nevadzie. Nie widziałem jej w Walla Walla. Aiden pokręcił głową. – Nie. Jest tutaj. Ona... – Wciągnął powietrze. – Była jedną z tych, którzy przybyli tu, kiedy uciekłem z Podgórza i zostałem schwytany przez nieludzi. – Opowiedz mi o niej – poprosił Adam. Zee zmarszczył brwi. Odpowiedział mu Tad: – Dawno temu Wdowia Królowa była znana z tego, że uwodziła mężczyzn ze świata ludzi, potężnych, lecz dobrych i kochanych przez swoich poddanych. Stopniowo izolowała ich od wszystkiego, co kochali, aż dostawali obsesji na jej punkcie. Mogła używać magii, by to osiągnąć, ale wolała, kiedy podążali za nią z własnej woli. Niszczyła swoich wybranków, fizycznie i psychicznie, a potem zajmowała krainy, którymi rządzili. Wydarzenia z jej udziałem najprawdopodobniej zainspirowały historie Królewny Śnieżki i Kopciuszka. Kiedy Podgórze zamknęła wrota, Królowa straciła większą część magii, a co więcej, możliwość karmienia się ludzkim cierpieniem. To nie była jej najgroźniejsza moc, w końcu jest Szarą Panią, ale właśnie to najbardziej lubiła. – Więc po co jej Aiden? – zapytałam, a potem odpowiedziałam sama sobie: – Umiłowany Podgórza, tak? Obdarzony jej magią. Wdowia Królowa chce odzyskać

moce. Tad wzruszył ramionami. Zee stęknął. Czyli zgadłam. – Przynajmniej nie poluje na dzieci – mruknął Adam. – Teraz wiemy, że jedna z nich chce Aidena. Potrzebny nam plan na dziś. Czy Szarzy Panowie, z którymi spotka się pradawna Thomasa, mają dostateczny status, żeby z nami negocjować? – zwrócił się do Zee. Mój przyjaciel westchnął. – Pewnie tak. Flanagan był Mocą i wszystko wskazuje, że córka odziedziczyła to po nim. – Uderzył w stół. – Musisz wynegocjować, żeby uszanowali granice twojego terytorium, i bardzo jasno określić, jak daleko ono sięga. Jeśli za daleko, nie uwierzą, że jesteś w stanie je utrzymać, jeśli za blisko, pokażesz im, że jesteś słaby. – Co możemy im zaoferować? – spytał Adam. – Nie oddam Aidena. – Spojrzał na Tada. – Ani ciebie, ani twojego ojca. Bran wyraził się jasno: jesteśmy zdani na siebie. – Mamy kostur – zauważyłam. – To nie wypali – odrzekł Adam. – Nawet z nimi nie zostanie, to po pierwsze. A po drugie... – Właśnie – zgodziłam się. – Zmienił się, prawda? Już nie jest zwykłym artefaktem. Ma własny rozum, co sprawia że... niekoniecznie chciałabym go oddać.

Rozdział 8

T

homas zareagował zadziwiająco życzliwie na moją prośbę, byśmy mogli towarzyszyć im podczas spotkania. – Jestem więcej niż zadowolony – powiedział, kiedy do niego zadzwoniłam – że Margaret będzie miała lepszą ochronę. Odchrząknęłam. – Możesz zmienić zdanie, kiedy wyjaśnię, dlaczego chcemy iść z wami. – Opowiedziałam mu, w jakie kłopoty wpakowała nas moja mała deklaracja na moście. – A więc – odezwał się, gdy skończyłam – liczysz na to, że weźmiesz Szarych Panów z zaskoczenia, i jesteś prawie pewna, że ci, których przyprzesz do muru, znają całą sytuację i mają władzę, żeby negocjować. – Tak – potwierdziłam. Przez chwilę milczał. – Nie uważasz, że Szarzy Panowie są odpowiedzialni za list z pogróżkami wysłany do byłej żony Adama. Co gorsza, nie uważasz, że ta kobieta, Wdowia Królowa, z którą rozmawiałaś przez telefon, też jest za niego odpowiedzialna. – Niewykluczone, że Królowa jest jedną z nich – przyznałam – ale są też inni, którzy mogą mieć odmienne zamiary niż ona. Albo tak jak ona pragnąć naszego uciekiniera, tyle że z jeszcze innych powodów. Rozumiesz nasz problem. – Nie wiesz, kto chce czego i kto ma jaką władzę. – Telefon przejęła Margaret. – Masz zbyt wiele możliwości, a za mało informacji. – Dokładnie. Nie chcemy wojny z pradawnymi i nie wydaje mi się, żeby oni chcieli wojny z nami. Ale nie oddamy im chłopaka, który zbyt długo cierpiał przez nieludzi. Nie oddamy im... – urwałam, bo w tej kwestii chyba nie mogłam mówić za całe stado – nie oddam im Zee ani jego syna. W idealnym przypadku Szarzy Panowie zdecydują, że stanowimy zbyt duży kłopot albo jesteśmy za mało ważni, żeby się z nami użerać, przejmą kontrolę i ujarzmią swoich. A jeśli nie, spróbujemy negocjować i przekonać ich, żeby uszanowali nasze granice terytorialne. – Zee? – spytała Margaret. – Wspomniałaś to imię, jakbyśmy mieli wiedzieć, kto to jest. – Siebold Adelbertsmiter – wyjaśniłam. – Przez lata przyjmował wiele imion. Możesz znać go jako Mrocznego Kowala z Drontheim. Nastąpiła długa pauza. – Przyjaźnisz się z Mrocznym Kowalem?

– Zee to stary, zrzędliwy pradawny – powiedziałam. – Ale tak, to mój przyjaciel. Wciągnęła powietrze ze świstem. – Był wrogiem Smoka spod Góry. Mój ojciec go podziwiał. – Jeśli to cię pocieszy, wieść, że twój ojciec nie żyje, bardzo go uderzyła. Myślę, że uczucie było odwzajemnione. Zaśmiała się. – Najważniejsza jest Margaret – wtrącił się Thomas. – Będziemy ją chronić – zapewniłam go. – Dobrze. Ale to musisz być ty. Ty i twój towarzysz. Poznałem was i zgodzę się, żebyście nam towarzyszyli. Żadnych obcych. – Umowa stoi. I tak oto wylądowałam na siedzeniu pasażera zamiast kogoś bardziej pożytecznego, na przykład Warrena albo Honey – mieliśmy jednak nadzieję, że spotkanie nie skończy się walką. Zee pojechał z nami. Nie zapraszałam go. Adam go nie zapraszał. Zee nic nie powiedział, tylko siedział na tylnej kanapie, kiedy zapakowaliśmy się do auta. Nie odzywał się i nie wysiadał. Za sprawą jego magii żaden inny samochód pod domem nie chciał odpalić. Więc zamiast się spóźniać, zabraliśmy Zee ze sobą. Thomas i Margaret wyszli nam naprzeciw. Było jeszcze jasno, więc Hao założył rękawiczki i czarną bluzę z kapturem, który narzucił na głowę. Przez tę bluzę wyglądał na mniejszego, mniej groźnego – bardziej niż wampira przypominał członka gangu. Adam zaczął wyjaśniać Thomasowi, że mamy pasażera na gapę, ale Zee wyszedł z auta i spojrzał na Margaret. Zmarszczył brwi na widok kul i blizn na jej nadgarstkach. – Twój ojciec był honorowym wrogiem – oznajmił. – Ostatnio nie mogę się takimi pochwalić. Czy jesteś tak silna, jak twój ojciec? Uniosła podbródek, jednak to Thomas odpowiedział za pradawną: – Silniejsza. Oboje przez kilkadziesiąt lat byli więzieni w podziemnych tunelach. On zginął, ona przetrwała. – Mój ojciec był ranny – odparła ostrym tonem. – Ja nie. – W tamtym czasie nie zdawałem sobie sprawy, że was więzili – rzekł Zee. – Gdybym wiedział, położyłbym temu kres. Dopiero później usłyszałem, że pojmali was ci, którzy powinni się o was troszczyć. – Popatrzył Margaret w oczy. – Wydostałbym mojego starego wroga z więzienia, na które nie zasługiwał, choćby tylko po to, by mieć pewność, że po tej ziemi wciąż chodzi godny przeciwnik. Za błąd ignorancji obiecuję, że zrobię, co w mojej mocy, by dopilnować, iż jego córka nie dozna dziś krzywdy. – Nie po to tutaj przyszedłeś – oceniła.

– Po to – nie zgodził się. – Lecz to nie był jedyny powód ani najważniejszy, dopóki nie zobaczyłem twojej twarzy. Widzę w niej Smoka spod Góry. Masz jego oczy. Twój ojciec był jednym z niewielu wrogów, którzy naprawdę potrafili oddać się walce. Pojedynkował się ze sprytem, wprawą i honorem. Rzadko kto łączy w sobie te trzy cechy. Nie zgadzałem się z nim. Denerwował mnie. Ale był godnym przeciwnikiem. Mam inne powody, by rozmawiać z Szarymi Panami, lecz twoje bezpieczeństwo będzie moim priorytetem. Mierzyli się wzrokiem, delikatna kobieta z bliznami i o kulach, i stary mężczyzna z łysą głową i wystającym brzuchem. – Nie zgadzaj się – odezwał się Thomas. – Słońce, on jest niebezpieczny. – Ja też – odpowiedziała łagodnie. – Tak jak my wszyscy, czyż nie? Ale on jest bardziej niebezpieczny od naszych wrogów. – Zmarszczyła brwi, patrząc na Zee. – Nie jesteś tym, kogo się spodziewałam z opowieści. Rozejrzał się po parkingu, po czym wrócił wzrokiem do Margaret. – Czasy się zmieniły. – Wzruszył ramionami, mniej energicznie niż zazwyczaj, ale ona tego nie wiedziała. – Rozumiem. Zgadzam się na twoją niespodziewaną propozycję, Kowalu. – Nie wsiądziesz z nim do samochodu – zaprotestował Thomas. Uśmiechnęła się. – Dobrze. Weźmiemy dwa auta. – Zwróciła się do mnie. – Chciałabym zamienić z tobą parę słów. – Zerknęła na swojego strażnika, a potem na Adama. – Myślę, że mamy dużo wspólnego, i chciałabym zrobić burzę mózgów. Liczyłam, że porozmawiamy w drodze do Walla Walla. – Może w drodze powrotnej? – zaproponowałam. Z powagą pokiwała głową. – Dobrze.

Indianie Nez Percé używali terminu „Walla Walla”, by opisać miejsce, gdzie strumień wpływa do większego strumienia – przynajmniej tak mi powiedziano, choć podejrzewałam, że dzisiejsze znaczenie różniło się od pierwowzoru. Najczęściej spotykało się tłumaczenie „wiele wód”, prawdopodobnie dlatego, że było zarówno krótsze, jak i bardziej poetyckie niż „gdzie strumień wpływa do większego strumienia”. W Walla Walla mieszkało trochę ponad trzydzieści tysięcy ludzi, ale z jakiegoś powodu miasteczko wydawało się mniejsze. Myślę, że to kwestia staroświeckiego wyglądu i atmosfery przywodzącej na myśl czasy bryczki i dyliżansu. Walla Walla to typ miasta, które regularnie wygrywa w plebiscytach na „najbardziej przyjazne”, „najbardziej malownicze” czy „najlepsze do mieszkania”.

Pomimo wielu zalet, zanim na zachód od centrum ustanowiono Rezerwat dla Nieludzi imienia Ronalda Wilsona Reagana, większość znała Walla Walla głównie z pobliskiego historycznego terenu masakry Whitmanów. To właśnie pod Walla Walla protestancki misjonarz doktor Marcus Whitman, jego żona Narcyza i dwanaścioro białych misjonarzy zostali zamordowani przez Indian Cayuse w połowie dziewiętnastego wieku. Jako lekarz, Whitman zyskał wśród lokalnych plemion (głównie Walla Walla, Nez Percé i Cayuse) reputację duchowego przywódcy i potężnego szamana. Gdy plemię Cayuse nawiedziła epidemia odry, Indianie zwrócili się do Whitmana po pomoc, której ten nie mógł im zapewnić. Ściśle rzecz biorąc, tragedia, która nastąpiła potem, nie była ani winą Indian, ani winą Whitmanów – każdy robił to, co uważał za słuszne. Mojej uwadze nie umknęła symboliczna ironia spotkania wilkołaka, wampira i pradawnej z Szarymi Panami w hotelu nazwanym na cześć Marcusa Whitmana. Miałam tylko nadzieję, że wynik okaże się inny. Do Walla Walla prowadziła jedna z tych krętych dróg, które wiły się wokół małych miasteczek, czyniąc z nich coś więcej niż tylko znak zjazdu z autostrady. Gdy jechałam obok Adama za białym subaru Thomasa Hao, minęliśmy drogę, która kiedyś prowadziła do rezerwatu nieludzi. – Jak planujesz to rozegrać? – zapytałam, nagle zmęczona ciszą w samochodzie. Czułam się gotowa do działania, a spokój Adama i Zee mnie irytował. – Nie ma czego planować – odpowiedział mój mąż. Kiedy parsknęłam, wyszczerzył zęby. To nie był beztroski uśmiech, ale dostrzegłam w nim rozbawienie. – Nie ma sensu tego roztrząsać, Mercy. Nie wiemy, z kim się spotkamy i co usłyszymy. Nie możemy zaplanować nic konkretnego. Na początek pozwolimy mówić Margaret, bo tak nakazuje uprzejmość. Potem przedstawimy naszą sprawę. Prawdopodobnie to będzie wszystko z naszej strony. Zapytamy, czego od nas oczekują, jeśli dojdziemy do tego etapu. Reszta leży w ich gestii. Może skończy się na tym, że poprzerzucamy się pogróżkami i pójdziemy do domu. Nie będę wiedział, jak to rozegrać, dopóki nie dowiem się przynajmniej, z kim gram. Miał rację. Wiedziałam, że miał rację. Ale potrzebowałam czegoś do przemyślenia, czegoś do przeanalizowania, żeby przestać straszyć się pytaniami „a co, jeśli”, nawet jeżeli oznaczało to zadawanie tych pytań. Adam potrafił sprawić, że odpowiedzi wydawały się mniej przerażające. – Kilka rzeczy wiemy na pewno – dorzucił, jak gdyby usłyszał mój wewnętrzny niepokój. – Zee nie pozwoli, żeby cokolwiek stało się Margaret. Thomas sobie poradzi – rzekł, a potem niższym, niebezpiecznym głosem, niepasującym do lekkiej, luźnej aury, jaką wokół siebie roztaczał, dodał: – I nikt cię nie tknie, kiedy będę obok.

Wchłonęłam to – ton Adama, a nie słowa i kryjące się za nimi zamiary, bo te już znałam. Część magii jego głosu kryła się w południowej miękkości, która zacierała granice między spółgłoskami, nawet gdy nie mówił z mocnym akcentem. Część stanowiła wiarygodna pewność stojąca za każdym wypowiadanym zdaniem – zrozumiałam, że ten człowiek nie przesadza, nie kłamie i się nie waha, gdy tylko usłyszałam go po raz pierwszy. Oczywiście wtedy mnie to irytowało. Ale teraz, kiedy w ten sposób obniżał tembr, działał na moje zmysły – jak gdyby muskał mój kark, nie dotykając mnie. Ten głos sprawiał, że miałam ochotę rozpuścić się u stóp Adama, ale też mnie uspokajał. On też o tym wiedział. Uśmiechnął się półgębkiem i zwrócił wzrok na drogę. Zerknęłam na Zee. – A ty? Coś planujesz czy również będziesz szedł za ciosem? Obnażył zęby w radosnym uśmiechu. Z jakiegoś powodu ten wyszczerz wydał mi się straszniejszy niż zwyczajny gorzki uśmiech Zee – mimo tego, że był prawdziwy. A może właśnie dlatego, że był prawdziwy. – Dziś zadbam o bezpieczeństwo córki mojego wroga. Wkrótce zajmę się pradawnym, który mnie znieważył, tak skutecznie, że inni będą schodzić mi z drogi przez następne stulecie albo dwa. To dobry plan na najbliższe tygodnie, tak myślę. Findest du nicht auch? Tak naprawdę nie oczekiwał odpowiedzi. „Nie sądzisz?” zazwyczaj zaliczało się do pytań retorycznych, szczególnie gdy zadawał je Zee, który rzadko przejmował się cudzym zdaniem, o ile w ogóle. Jechaliśmy jeszcze jakiś czas, a ja znów stałam się niespokojna. Może jeśli zacznę się wiercić, Adam pozwoli mi prowadzić, pomyślałam. Może jeśli ktoś zacznie rozmowę, nie będę musiała martwić się tym, co tej nocy może pójść źle. – Co tak milczysz? – spytałam Adama. – Zacząłem planować – odparł. – Myślę, że stanę po lewej stronie Thomasa i Margaret. Badania wykazują, że praworęczni ludzie patrzą w prawo, zanim spojrzą w lewo. To da mi psychologiczną przewagę. Potem podejdę w zwolnionym tempie... – Mogłabym ci przywalić – rzuciłam. – Tak tylko mówię. – Prowadzę – odpowiedział łagodnie. – I nie powinnaś krzywdzić swojego ukochanego. – Flirtujcie na osobności, Lieblings – poprosił Zee. – Jestem na to za stary. Przyprawicie mnie o atak serca. – Najpierw musiałbyś mieć serce – zripostowałam, ucieszona perspektywą potyczki słownej ze wiekowym pradawnym.

Zaparkowaliśmy obok Thomasa. Było już niemal całkiem ciemno i wampir

zrezygnował z bluzy z kapturem – stał przy samochodzie w typowej dla siebie jaskrawej jedwabnej koszuli. Akurat ta miała jasnoniebieski kolor i wyszytego na ramieniu granatowo-czarnego smoka, który sięgał aż do łokcia. Otworzył drzwi Margaret i czekał, aż kobieta wygramoli się z auta. Ani drgnął, choć czułam, że z całej siły powstrzymuje się, by jej nie pomóc. Adam miał rację – Thomas wpadł po uszy. Ludzie, którzy mówią, że wampirom nie zależy na nikim oprócz ich samych, zazwyczaj się nie mylą... ale czasami mylą się śmiertelnie. Ból Margaret wydał mi się zbyt intymny, odwróciłam więc wzrok i popatrzyłam na hotel. Hotel Marcusa Whitmana nie wyróżniałby się w centrum Seattle, ale w Walla Walla wystawał trzydzieści metrów ponad wszystko inne. Oryginalna konstrukcja świadczyła, że został zbudowany pod koniec lat dwudziestych dziewiętnastego wieku. Różne kolory cegieł i bardzo nowoczesne wejście zdradzały, że przez lata był wielokrotnie restaurowany. – Okej – powiedziała Margaret lekko zachrypniętym od bólu głosem. – Mam się spotkać z trzema Szarymi Panami i mogę zabrać ze sobą moich ludzi. Na początku zamierzałam wziąć tylko Thomasa, ale pozwolili, żeby towarzyszyło mi sześć osób. Jeśli pozwolicie, nałożę na was, Adamie i Mercy, mały urok, nic wyszukanego, tylko tyle, żeby uznali was za zbirów numer jeden i dwa. Jeśli zrobicie coś, czym zwrócicie na siebie uwagę, urok się nie utrzyma. – Spojrzała na Zee. – Podejrzewam, że możesz nałożyć swój własny urok i być zbirem numer trzy. – Popatrzyła znowu na nas. – Urok przestanie działać, jeśli dobrze się wam przyjrzą, ale da nam element zaskoczenia. Nawet drobna przewaga zadziała na waszą korzyść. Wtedy was uszanują. – Dobrze – zgodził się Adam, a ja pokiwałam głową. Magia Margaret otuliła mnie niczym chłodna mgiełka. Czasem magia się mnie nie trzymała, ale tym razem przylgnęła do mojej skóry. – A Thomas? – zapytałam. – Nie potrzebuje uroku – wyjaśniła pradawnia. – Potrafi to zrobić bez magii. Kiedy chce, żeby ludzie go nie zauważali, to go nie zauważają. Poczułam przyjemnie mrowienie, spytałam: – Idziesz tam tylko po to, żeby im odmówić, prawda? Do tego wystarczyłby ci sam Thomas. Urok ma pomóc nam? Uśmiechnęła się. – To taka zabawa. Nie lubię ich. Nie lubię gier, w które grają. Z przyjemnością wam pomogę. A teraz cicho, ktoś może nas słuchać. – Raczej nie – stwierdziłam. – Wyczułabym każdego, kto stałby na tyle blisko, żeby nas słyszeć. Thomas przyjrzał mi się z zainteresowaniem. – Masz lepszy nos niż wilkołak?

– Do pradawnych i magii tak – przytaknęłam. – Choć trzeba przyznać, że tutaj dość głośno szumi. Ktoś musiałby stać naprawdę blisko, żeby podsłuchać, co mówimy. – Nie powiedziałam im, że pradawny urok może i jest niesamowicie potężny, ale nieczłowiek rzadko potrafi ukryć swój zapach. Niech myślą, że jestem wyjątkowa. Podążyliśmy do hotelu za Margaret. Poruszała się powoli, ale nikt nie okazywał nawet najmniejszego zniecierpliwienia. Adam zajął pozycję za pradawną po lewej stronie. Nie wiedziałam, czy zrobił to z powodów, o których wspominał w samochodzie, czy po prostu tak wyszło. Zee ustawił się po prawej. Thomas szedł przed Adamem, a ja obok wampira. W lobby roiło się od beżowych smokingów i nietwarzowych morskich kreacji, które skupiały się głównie wokół panny młodej, dającej się poznać po koronkowej sukni w stylu lat trzydziestych w kolorze złamanej bieli. Panna młoda klepała po plecach kobietę w średnim wieku ubraną w błyszczący jaskrawozielony garnitur, która wypłakiwała jej się w ramię. Całe lobby próbowało nie patrzeć – więc nikt nas nie zauważył. Margaret ruszyła w stronę wind, jak gdyby była w tym hotelu już setki razy. Czekaliśmy w ciszy. Gdy drzwi się otworzyły, wsiedliśmy do środka – musieliśmy się ścisnąć. Widać wind nie budowano z myślą o pradawnej księżniczce i jej strażnikach. Na szczęście jechaliśmy szybko i wysiadaliśmy na drugim piętrze. Margaret poprowadziła nas korytarzem, a my ciągnęliśmy się za nią niczym tren. Minęła kilkoro drzwi, zanim otworzyła te z dyskretnym napisem „Walla Walla”. Odczekała chwilę, aż zgromadzimy się wokół niej i pierwsi wejdziemy do pokoju. W środku znajdował się długi stół konferencyjny. Ktoś, może personel hotelowy, postawił na obu końcach jaskrawe bukiety czerwonych goździków. Pięć osób już siedziało, przodem do drzwi, a dwie stały przy ścianie z rękami założonymi na plecach. Wszyscy pradawni nosili swoje ludzkie uroki. Znałam niektórych z nich. Od lewej siedzieli: Beauclaire, przystojny były prawnik, który ogłosił niepodległość pradawnych. Potem ciemnowłosa kobieta, która pod okularami przeciwsłonecznymi ukrywała ślepe oczy – Nemane, czyli Morrigan, niegdyś irlandzka bogini wojny. Mężczyzny obok niej nie znałam. Był blady, łysy i delikatnie zbudowany, miał wyłupiaste oczy i tak popękane naczynka na nosie, że nie mogłam się skupić na niczym innym. Przeniosłam wzrok na przepiękną kobietę o dziecięcych rysach, porcelanowej cerze i ciemnoczerwonych ustach. Ostatnie miejsce zajmowała pulchna kobieta w średnim wieku, ubrana w niedopasowany trzyczęściowy garnitur w kolorze łososiowym. Miała szarobrązowe włosy, a jej twarz zupełnie niczym się nie wyróżniała. Przy ścianie stali Wujek Mike i Edythe, którą nadal w myślach nazywałam „dziewczynką z jo-jo”, bo kiedy pierwszy raz ją widziałam, bawiła się jo-jo. Podobnie jak Aiden, Edythe wyglądała na dziesięć, jedenaście lat. Za to w przeciwieństwie do

Aidena Edythe wybrała to przebranie, bo lubiła wyglądać jak ofiara. Którą absolutnie nie była. Widziałam, jak robi straszne rzeczy i jak inni pradawni schodzą jej z drogi. Spojrzała mi w oczy i ironicznie uniosła brew. Widać nie dała się nabrać na magię Margaret. Dwoje Szarych Panów, którzy mnie znali, ominęło mnie wzrokiem, tak samo jak Wujek Mike. Wsadziłam odporność Edythe do mentalnej szufladki podpisanej: „Dlaczego Edythe/dziewczynka z jo-jo mnie przeraża”. To była spora szufladka. Margaret popatrzyła na pięcioro ludzi po drugiej stronie stołu i znacząco zatrzymała wzrok na ostatniej dwójce. – Powiedzieliście, że będzie was troje – oświadczyła chłodnym tonem. – Tak teraz negocjują pradawni? W kłamstwie? – To moja wina, Margaret – odparła piękna kobieta zachrypniętym głosem, który ostatni raz słyszałam w telefonie Adama kilka godzin wcześniej. – Odwiedzałam rezerwat i usłyszałam o twojej wizycie. Moja wspólniczka – lekko dotknęła ramienia kobiety w średnim wieku – i ja poprosiłyśmy o możliwość uczestniczenia w spotkaniu przez wzgląd na stare czasy. Kiedyś bardzo dobrze znałam twojego ojca i nie mogłam przepuścić okazji, by zobaczyć jego córkę. Margaret rozłożyła ręce, żeby pokazać się w całej okazałości. – No to proszę. – Wyglądasz okropnie – oznajmił mężczyzna na środkowym krześle. Jego wysoki, pretensjonalny ton pasował do pozornie łagodnej aparycji. – Musisz pojechać z nami do domu, a my przywrócimy cię do normalności. Od tego zajścia minęło już kilka lat, prawda? To oczywiste, że potrzebujesz pomocy, żeby dojść do zdrowia. Margaret skupiała uwagę na mężczyźnie, nawet gdy machała na nas ręką ponad ramieniem. Nasza czwórka rozpierzchła się i ustawiła za pradawną. Margaret szła boleśnie powoli – nawet wolniej niż wcześniej. Kiedy dotarła do stołu, wyciągnęła krzesło z lewej strony stołu, dokładnie naprzeciwko Nemane. Nie wiedziałam, czy zrobiła to celowo, czy po prostu stało najbliżej. Nie spieszyła się z siadaniem i odkładaniem kul, żeby wszyscy w pokoju zobaczyli, jak bardzo jest okaleczona. Dopiero kiedy wygodnie usadowiła się w skórzanym fotelu biurowym, powiedziała: – Zajście. Cóż za ciekawe słowo. Takie... małe i nijakie. Doceniam twoją troskę, Goreu, ale chyba podziękuję. Wracam do zdrowia dokładnie w takim tempie, w jakim powinnam. Goreu. Powinnam pamiętać to imię. Ostatnio czytałam sporo historii o pradawnych. Goreu brzmiało z francuska, ale moim zdaniem pochodziło z „Mabinogionu”, czyli było walijskie. – Jesteś pradawną – rzekła piękna kobieta. – Należysz do nas. Nie widziałam miny Margaret, bo stałam dokładnie za nią, ale po głosie domyśliłam się, że uniosła brew.

– I znowu ciekawy dobór słów. Nie należę do was. – Jesteś pradawną, dziecko – oświadczyła Nemane. Wciągnęła powietrze przez nos, przechyliła głowę jak ptak i uśmiechnęła się do mnie. Nie widziała mnie, ale Nemane i tak nie potrzebowała oczu. Postanowiła nic nie mówić. Miała do mnie niemal przyjazny stosunek, choć nie nazwałabym jej sojuszniczką. Zamiast zapytać Margaret, dlaczego zabrała Alfę stada dorzecza Kolumbii i jego towarzyszkę na spotkanie pradawnych, ostrożnie dodała: – Neuth źle się wyraziła. Twoje miejsce jest z nami. – Tak uważacie, prawda? – zripostowała Margaret. – Nie zgadzam się. Co wyjaśniałam wam w wielu listach, mailach, i jednej... nie, dwóch rozmowach telefonicznych, jeśli liczyć tę z przedstawicielem Rady, którą szybko zakończyłam.. Jestem tu, żeby wyjaśnić wam to osobiście. Nigdzie nie pójdę. Nie oddam się w waszą władzę. Byłam pod władzą pradawnych i więcej się na to nie zgodzę. – Jesteś pradawną... – zaczął ostrożnie Beauclaire, lecz Goreu przeszedł do ataku, zanim mój pradawny kolega zdążył dokończyć. – Myślisz, że możesz się nam opierać? – zapytał, choć nie zabrzmiało to jak pytanie. Pradawny był zbyt pewny siebie. – Masz zamiar mnie zmusić? – odparowała Margaret. Spojrzała na Beauclaire’a. – Ty, który wepchnąłeś świat w te tory w poszukiwaniu sprawiedliwości dla twojej córki, ty pragniesz uwięzić mnie za zbrodnię bycia córką mojego ojca? – Wielu nieludzi wolałoby być gdzie indziej – rzekła Nemane. – Ale jest nas mało, dziecko. Za mało, żeby przetrwać wojnę, nieważne, co się mówi. Musimy pokazać naszą siłę. Potrzebujemy cię, by przetrwać. Margaret uniosła głowę i wyprostowała plecy. – Wiecie, czego się nauczyłam, gdy byłam uwięziona pod ziemią przez ponad pół wieku? Bez jedzenia, bez wody, bez światła, bez dźwięku innego niż ten, który wydaje się samemu, pewne rzeczy stają się bardzo jasne. Śmierci nie trzeba się bać. Śmierć jest prosta. To życie jest brutalne. Nieludzie mogą przetrwać albo nie. Nie obchodzi mnie to. Nie jestem jedną z was, tylko córką pradawnych rodziców, a oni oboje nie żyją. Goreu sięgnął przez stół z szybkością atakującego węża i nałożył na nadgarstek Margaret coś, co zamknęło się z kliknięciem – cienką srebrną bransoletkę z gładkim czerwonym kamieniem. Za chwilę nałożył drugą podobną na swój przegub, a kiedy kliknęła, wciągnął powietrze, jakby go zabolało. Margaret zamarła bez ruchu. To nie były Ukojenie i Spokój – kościane kajdanki, których kiedyś użyto na mnie. Tamte zostały zniszczone przez Tada. – Jeśli nie dasz się przekonać w żaden inny sposób – oświadczyła Wdowia Królowa – nie pozostawiasz nam wyboru. Jesteśmy winni twojemu ojcu, by cię chronić i pomóc ci wrócić do zdrowia.

Margaret popatrzyła na swój nadgarstek, a potem na Goreu. – Popełniłeś błąd. Nie mogłam się powstrzymać i zerknęłam na Thomasa. Zastygł w całkowitym bezruchu. – Możliwe – zgodził się Szary Pan. – Mówiłem pozostałym, że znam innych, którzy bardziej by nam się przydali, a mamy tylko jeden artefakt, który pozwala trzymać nieczłowieka wbrew jego woli przez długi czas. – Jesteście okrutnie aroganccy, wszyscy – powiedziała Margaret. – Goreu, synu Custennina, może i jesteś potężny, nie kwestionuję tego. Ale minęło wiele czasu, odkąd ściąłeś głowę swojemu wujowi, a uczyniłeś to już po tym, jak został pokonany. Te bransolety nie świadczą o twojej potędze. Popełniłeś błąd. Imię Custennin brzmiało znajomo. Margaret skupiła się na Goreu. – Czołgaj się po stole – wycedziła. Custennin był pasterzem, który miał dwadzieścioro czworo dzieci. Zapamiętałam, bo dwadzieścia cztery to dwa razy dwanaście, a liczba dwanaście bardzo często pojawia się w baśniach. Goreu otworzył usta, a potem zgubił swój ironiczny uśmieszek. Oparł się o krawędź stołu. – Czołgaj się – powtórzyła Margaret. Wszystkie dzieci pasterza oprócz jednego zostały zabite przez olbrzyma, brata Custennina. Jedyny syn, który przeżył, nazywał się Goreu. Powoli, bardzo powoli, pocąc się i trzęsąc, pradawny wszedł na stół i zaczął się czołgać. Bransoletka skrzypiała, gdy ocierał nią o lśniący wiśniowy blat. Przygryzł wargę i na drewno skapnęła krew. Szarzy Panowie musieli mieć na to jakiś protokół, bo nikt z obecnych nie pomógł Goreu. Wszyscy siedzieli na swoich miejscach i patrzyli, jak się męczy. Wdowia Królowa była lekko rozbawiona. Kobieta w średnim wieku wyjęła pilnik i zaczęła szaleńczo piłować paznokcie. Nemane i Beauclaire wyglądali, jakby rywalizowali o tytuł najbardziej wyluzowanego pradawnego. Stojąca przy ścianie Edythe, pozostająca poza zasięgiem ich wzroku, uśmiechnęła się do Margaret i pokazała gest, który odczytałam jako „punkt dla ciebie”. Nie potrafiłam stwierdzić, czy Margaret zareagowała ani nawet czy w ogóle widziała gest Edythe – pradawna była pochłonięta walką woli z Goreu. Według „Mabinogionu” Goreu, syn Custennina, podróżował z królem Arturem i jego rycerzami, a kiedy wrócił do domu, zabił olbrzyma, swojego wuja. Uważano go za bohatera – chyba że totalnie mi się pomieszało, bo Goreu w tym pomieszczeniu na bohatera nie wyglądał. Kiedy niebohater wreszcie doczołgał się do Margaret, córka Smoka spod Góry wyciągnęła rękę i chwyciła go za nadgarstek. Gdy tylko dotknęła srebra, na

bransolecie Goreu zaczęła rysować się cienka czerwona linia. Najpierw powoli, a potem, gdy Goreu dostał zadyszki, coraz szybciej, kreśląc glify, które tworzyły bardziej skomplikowane wzory, aż wreszcie bransoletka niemal cała pokryła się czerwienią. Margaret usiadła, zdjęła swoją bransoletkę i złapała tę drugą, gdy spadała z nadgarstka Goreu. Rzuciła je obie do Zee. To zerwało urok, który nosiliśmy. Goreu zaczął gramolić się z powrotem na swoją stronę, niemal spadając ze stołu, kiedy uciekał – nie przed Margaret, lecz przed Zee. Kobieta w średnim wieku upuściła pilniczek, a Wdowia Królowa zamarła. Wujek Mike się uśmiechnął, Beauclaire też. Nemane wciąż siedziała w swojej zrelaksowanej pozie, jednak ona od początku wiedziała, kto jest w pokoju. Zerknęłam na Zee, który znowu miał zadowoloną minę. To wydawało się po prostu... niewłaściwe, widzieć Zee z zadowoloną miną. – Witaj, Goreu – odezwał się. – Jak miło znów cię widzieć. Na pewno spotkamy się jeszcze w innych okolicznościach. Nie mogę się doczekać. – Przeniósł wzrok na Wdowią Królową. – Ale nie tak bardzo, jak nie mogę doczekać się innych spotkań. Wyglądasz bladziej niż ostatnio, Neuth – oświadczył. Popatrzył na kobietę w średnim wieku, która zastygła na krześle, i uśmiechnął się szerzej. Nie miał jej absolutnie nic do powiedzenia. Wiedziałam, że Wdowia Królowa nie zaliczała się do pradawnych, którzy torturowali Zee. Uznałam, że Goreu też był czysty – choć nie dało się nazwać jego i Zee sojusznikami. Goreu bał się Mrocznego Kowala, ale nie wyczułam w głosie Zee szczególnej złośliwości, gdy zwracał się do Szarego Pana. Za to kobieta w średnim wieku była już martwa. – Przyszliśmy zapewnić ochronę Margaret i jej strażnikowi, którzy podróżowali przez nasze terytorium – oznajmił swobodnym tonem mój mąż, przerywając moment Zee. – Pomyśleliśmy, że wykorzystamy tę okazję, by wyrazić nasz smutek z powodu wczorajszej śmierci trolla. Proszę, nie nasyłajcie nieludzi na nasze miasto i jego mieszkańców. Nie lubimy zabijać tylko po to, żeby zabijać. Wyczucie czasu Adama było doskonałe. Szarzy Panowie, nawet ci, którzy nie musieli obawiać się Zee, tak dali się wciągnąć w całe to widowisko, że mieli problem ze skupieniem uwagi na Adamie. Ich rozkojarzenie pozwoliło mu przejąć stery. – Chcielibyśmy także poinformować was, że pogróżki nie robią na nas wrażenia. Ktoś z waszych ludzi – zmierzył wzrokiem Szarych Panów przy stole, wszystkich poza Wdowią Królową – napisał list i podrzucił go mojej byłej żonie. Proszę, dopilnujcie, by to się więcej nie powtórzyło. – Wziął wdech, a kiedy kontynuował, mówił bardzo spokojnie: – Nie chcemy wojny. Ale nie będziemy siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak nasi przyjaciele są chwytani w niewolę i torturowani. Nie pozwolimy, byście krzywdzili ludzi, którzy są pod naszą opieką. Wiedzcie, że Dotknięty Ogniem jest nasz. Jeśli nas zmusicie, pójdziemy na wojnę. A jeśli pójdziemy na wojnę,

konflikt przestanie być lokalny. Nie zostanie między pradawnymi a wilkami, bo nasi ludzcy obywatele będą walczyć u naszego boku. Zee podrzucił bransoletki w powietrze, złapał je i zacisnął pięści. Magia, którą wezwał, sprawiła, że powietrze uciekło mi z piersi. Jego dłonie świeciły białym blaskiem, tak jasnym, że musiałam odwrócić wzrok. Walczyłam o każdy oddech, walczyłam, by ustać na nogach – a potem wszystko ustało. Zee cisnął dwie czarne grudy metalu na stół. – To – wycedził – było odrażające. – Jak to możliwe – wymamrotał Beauclaire – że nie jesteś w naszej Radzie? Że nie jesteś Szarym Panem? – Nikt mnie nie poprosił – odparł Zee. – Dołącz do nas – odezwała się Nemane. Zee uśmiechnął się do Szarej Pani, która siedziała obok Wdowiej Królowej i nosiła łososiowy garnitur. Pradawna głośno przełknęła ślinę. – Nie dziś – odrzekł z cieniem groźby w głosie. – Mam kilka rachunków do wyrównania, a za bardzo delektuję się planowaniem, żeby się spieszyć. Jestem zawalony. – Muszę zaplanować pięćsetlecie kraju, zorganizować wesele, zabić żonę i wrobić w to inne państwo – wymamrotałam cicho. Nie byłam pewna, czy Zee cytował „Narzeczoną dla księcia”, ale zabrzmiał zupełnie jak książę Humperdinck i nie mogłam się powstrzymać. Może tylko Adam mnie usłyszał, a może nikt inny nie doceniał tego filmu. – Zatem – zaczęła Margaret, odsuwając się od stołu – macie moją odpowiedź. – Tym razem pozwoliła, by Thomas pomógł jej wstać i podał kule. – Nie żeby spotkanie nie było interesujące. Ale teraz zrozumiecie, że jeśli chcecie coś ze mną omówić, musicie zrobić to na dystans. Całkiem sprawnie wyszła z pokoju, a my podążyliśmy za nią. Gdy tylko zamknęłam drzwi, Thomas wziął Margaret na ręce. Przejęłam kule – jako najsłabsza wojowniczka spokojnie mogłam wystąpić w roli tragarza. Pewnie stanowiłyby całkiem niezłą broń, gdyby zaistniała taka potrzeba. Po wyjściu z windy zastaliśmy puste lobby – panna młoda i jej świta zdążyli się ulotnić. Kiedy młody pracownik hotelowy ujrzał Margaret w ramionach Thomasa, pospieszył w naszym kierunku. – Czy mogę jakoś pomóc? – zapytał. – Nie trzeba – odparła Margaret z czarującym uśmiechem. – Mój przyjaciel martwił się, że jestem zmęczona albo po prostu chciał wrócić do samochodu w ciągu najbliższej godziny. Ton pradawnej sugerował, żeby nie brać jej na poważnie, więc pracownik uśmiechnął się z wdzięcznością, zanim dobrze obejrzał niezadowoloną twarz Thomasa.

– Nie zwracaj na niego uwagi – zbagatelizowała Margaret. – Za dużo się przejmuje. – Mamy wózek – zaoferował młodzieniec. – Dziękuję – odrzekł Thomas, kłaniając się lekko, lecz nie zwalniając. – Nie pierwszy raz niosę ją do samochodu. Przeforsowuje się, chociaż tłumaczyłem jej, że tylko spowalnia proces leczenia. Chłopak wyglądał na zmartwionego. – Wyzdrowieję – zapewniła go Margaret. – Z czasem. Po prostu czeka mnie długie, nudne leczenie. Dziś czuję się dobrze, tylko jestem trochę zmęczona. Odprowadził nas do wyjścia, zaproponował, że przyprowadzi samochód, a kiedy podziękowaliśmy, przytrzymał nam drzwi. W połowie drogi przez ciemny parking Adam wymamrotał: – Ktoś nas obserwuje. Czuję to na karku. Uklękłam, żeby zawiązać but, i wykorzystałam okazję, by zlustrować parking. – Ten miły chłopak nadal na nas patrzy. O to chodzi? – Margaret działa tak na wielu ludzi – powiedział Thomas, gdy pradawna pomachała młodzieńcowi przez ramię wampira. – To działanie tragedii – rzuciła wesoło pradawna. – Niektórzy nie mogą się powstrzymać i z całej siły pragną pomóc. Wewnętrzny przymus. – Młodzieniec nieśmiało odmachał i zniknął w hotelu, zapewne po to, by wrócić do pracy. – Nie o to – odrzekł Adam niskim głosem. – Chodźmy do samochodów. – Nikogo nie wyczuwam – stwierdziłam, podnosząc się. – Ale masz rację. Ktoś tu jest. – Jest blisko – zgodził się Thomas. Margaret oparła głowę o ramię wampira. – To idealny moment na zasadzkę – oznajmiła. W jej głosie brzmiał zachwyt. – Może w okolicy czai się troll albo ogr. – A może wiedźma? – spytał kobiecy głos. Zobaczyłam ją, gdy tylko się odezwała – młodą, wysportowaną kobietę w letniej sukience i brązowych wojskowych butach. Szła obok Thomasa i Margaret, jak gdyby towarzyszyła nam przez cały ten czas.

Rozdział 9

G

dy tylko się pojawiła, wyczułam jej zapach – mieszankę cynamonu, siarki i miodu, ale żadnego czarnoksięstwa. Pachniała jak nieczłowiek, z nutami ziemi i wody. Nie należała jednoznacznie do żadnego z żywiołów, co z mojego doświadczenia wydawało się niespotykane. Thomas uskoczył trzy metry w bok z Margaret w ramionach. Adam stanął przed nimi niczym wyszkolony ochroniarz. Rozpoznałam zapach kobiety i powstrzymałam instynktowną chęć wyciągnięcia pistoletu. Zamiast tego wzięłam przykład z Adama i ustawiłam się przed wampirem i pradawną. Zee został na miejscu. Położył rękę na biodrze, gdzie trzymał jedno ze swoich ostrzy. Mój przyjaciel nie tylko używał magicznych mieczy – on sam je tworzył. – To niebezpieczne tak nas zaskakiwać – rzucił chłodno, bo oczywiście wiedział, z kim ma do czynienia. Ja też wiedziałam. To nie tak, że pamiętałam każdy zapach, jaki wyczuwałam. Ale niektórzy pozostawiali wrażenie. Choć pradawni miewali swoje ulubione uroki, to nie wygląd zewnętrzny decydował o tym, czy dało się ich rozpoznać. O wiele trudniej było im zmienić zapach. – Czym jest życie bez odrobiny niebezpieczeństwa? – Kobieta spojrzała na mnie i dodała: – A nie mówiłam im, żeby mieli na ciebie oko? Nikt, kto ma w sobie tyle z Kojota, nie będzie stał na uboczu. Ale oni nigdy mnie nie słuchają. Thomas postawił Margaret na ziemi. – Nie jesteś wiedźmą – powiedziałam. Byłam tak samo zaskoczona jak każdy, kiedy pierwszy raz spotkałam Babę Jagę. Najsłynniejsza czarownica na świecie nie była czarownicą. Wzruszyła ramionami. – Jak zwał, tak zwał. Miliony ludzi i setki opowieści nie mogą się mylić. Ty mówisz „pradawna”, ja mówię „czarownica”, a że jestem większa niż ty, mogę się nazywać jak chcę. – Pochyliła się nade mną, pociągnęła nosem i wykrzywiła twarz w bardzo nieludzkim grymasie. – Wśród was jest Rosjanin – poinformowała mnie. – Zawsze wyczuję Rosjanina. I nie jesteś nim ty. Zrobiła długi, niezręczny krok w bok i stanęła naprzeciw Zee. Zmarszczyła brwi. – Pamiętam, że byłeś przystojniejszy. – A ja pamiętam, że byłaś starą Topfgucker, która wtyka swój długi nos w nie swoje sprawy – odpowiedział niewzruszony. Spuściła głowę i zarechotała jak prawdziwa wiedźma – jak gdyby naoglądała się

za dużo kreskówek. – Cały Loan. Och, zapomniałam. Teraz nazywasz się Sieboldem Adelbertsmiterem, prawda? Adelbert był starym nudziarzem. Zasłużył na to, co go spotkało, ale był mięczakiem. Raczej nie chwaliłabym się, że go pokonałam. Sieboldzie, kochanieńki, tęskniłeś za mną? Nie dzwonisz, nie piszesz. Ktoś mógłby pomyśleć, że mnie nie lubisz. Na pewno nie jesteś moim Rosjaninem. Popatrzyła na Thomasa i położyła rękę na ramieniu Zee, żeby pochylić się i powęszyć. – Ty też nie – powiedziała do Margaret. – A ty to już w ogóle – rzekła do Thomasa. – Za dużo Smoka Ziemi, za mało powietrza stepu. – Znów zrobiła dziwny krok w bok, dzięki któremu znalazła się dokładnie na wprost Adama. Pochyliła się nieco zbyt blisko i wciągnęła powietrze. – Więc to ty! – zawołała niczym wodewilowy policjant, który złapał złoczyńcę. Odczekała chwilę, rozluźniła się i przemówiła: – Pachniesz moim domem. Prawdziwy russkij duch. Powinnam zabrać cię do domu na kolację. Tak bym zrobiła kilka wieków temu. Dla ciebie wyostrzyłabym mój mosiężny ząb. Srebrny bardziej by się nadawał, ale złamałam go w tysiąc dziewięćset szesnastym. – Ten mosiężny ząb na początku zbił mnie z tropu, a potem przypomniałam sobie, że Baba Jaga podobno do jedzenia ludzi używała metalowych zębów, które wcześniej wyjmowała z ust i ostrzyła przed ofiarami. Choć w historiach, które słyszałam, zęby były z żelaza, nie z mosiądzu. Baba Jaga nie przestawała trajkotać. – No, więc wgryzając się w temat – zaczęła, po czym zachichotała. – Wgryzając, łapiecie? Jestem przezabawna. Ale, jak już mówiłam, teraz jestem ucywilizowana. Powstrzymuję się dla innych, rozumiecie. A taki przystojny mężczyzna jak ty? Wzięłabym go do domu z innych powodów. – Łapczywie oblizała usta. Adam warknął. – Przestań – poprosiłam Babę Jagę, bo bałam się, że jeśli nie przestanie gadać, ktoś zrobi coś głupiego i zapłaci za to życiem. – Wszyscy są podenerwowani, nie ma sensu ich drażnić. Czego chcesz? – Kim jesteś? – zapytała Margaret. Czarownica, która tak naprawdę była Szarą Panią, chwyciła rąbek sukienki i ukłoniła się. – Baba Jaga, do twoich... Nie, nie do twoich usług. To byłoby kłamstwo. Raczej nie mam nic do ciebie, a przynajmniej nie tyle, ile mam do innych pradawnych, którzy są dziś w tym hotelu. – Puściła materiał sukienki i wyciągnęła rękę, podając Margaret wizytówkę z rysunkiem Baby Jagi i numerem telefonu. – Zadzwoń, jeśli będą cię niepokoić, moja droga. Szarzy Panowie, znaczy się. – Na moment spoważniała. – Margaret, jestem winna twojemu ojcu przysługę, a on nie może jej odebrać. Weź wizytówkę. Schowaj do szuflady, ale pamiętaj o niej. Kiedy będziesz

mnie potrzebować, zadzwoń pod ten numer albo przedrzyj wizytówkę na pół, a ja przyjdę ci z pomocą. Margaret podparła się o Thomasa i podeszła do kobiety. – Ojciec mi o tobie opowiadał – rzekła. – Wyrażał się o tobie pochlebnie. Przeważnie. Baba Jaga uśmiechnęła się, prezentując proste, białe zęby. – Jak miło z jego strony. Ja też wyrażam się o nim pochlebnie. Przeważnie. – Spojrzała na mnie. – Podoba mi się to, co robisz, mała kojocico, mimo że zabiłaś mojego ulubionego trolla. Ale to nie twoja wina. Wiem, kto go wysłał. Twierdzi, że zapomniał, jak mocno zew wody zadziała na trolla. Że stracił kontrolę przez przypadek. Ty i ja wiemy lepiej. – Wyciągnęła kolejną wizytówkę, tym razem wściekle zieloną. – Ty nie możesz dzwonić z prośbą o przysługę – oznajmiła, kiedy wzięłam kartonik. Zerknęła na Adama i znów oblizała usta. – Chyba że chcesz się podzielić rosyjskim wilkiem. – Nie – odpowiedziałam i zacisnęłam dłoń w pięść, zgniatając wizytówkę w kulkę. Znowu zarechotała. – Jeśli ją podrzesz, będziesz miała problem z odczytaniem numeru. Powinnaś zadzwonić z prośbą o informacje. Myślę, że niedługo możesz potrzebować porady. Będę do ciebie dzwonić raz na jakiś czas. Naturalnie bez zobowiązań z żadnej strony. Ty nie musisz mi nic mówić, ja nie muszę ci nic mówić. Nie chcę wojny z ludźmi, choć jeden idiota, a właściwie kilku idiotów, o niczym innym nie marzy. Jeśli dowiem się, że grożą ci jakieś kłopoty, ostrzegę cię. Zatrzymaj wizytówkę, wkrótce ci się przyda. – Dobrze – zgodziłam się powoli. – Bez zobowiązań – powtórzyłam za nią. – Tak po prostu. – Uśmiechnęła się, a potem zniknęła. Bez fajerwerków, po prostu zniknęła. Jej zapach jeszcze chwilę unosił się w powietrzu. – No dobrze – stwierdziła Margaret. – Potrzebowaliśmy finału. – Nie ufaj jej – ostrzegł mnie Zee. Popatrzył na Margaret. – Ty pewnie nie masz się czym martwić, póki jesteś ostrożna. – Jestem – rzuciła, chowając wizytówkę do torebki. – A kiedy nie jestem, Thomas z radością mi to wypomina. – Zwróciła się do mnie. – Mercy, teraz mamy okazję porozmawiać. Mogłabyś poprowadzić nasze auto? – Ze smutkiem spojrzała na swoje dłonie. – Czuję się coraz lepiej, ale nie ufam rękom na tyle, żeby siadać za kierownicę. Thomasie, nie masz nic przeciwko, żeby jechać z Adamem? Z twarzy Hao wyczytałam, że miał wiele przeciwko, ale odpowiedział: – Nie. – Jasne – zgodziłam się. – Podzielimy się na chłopaków i dziewczyny. Będzie fajnie. Thomas podniósł Margaret i posadził ją na fotelu pasażera, a potem z poważną miną obserwował, jak zapina pasy. Zamknął drzwi i podał mi kluczyki.

– Jedź ostrożnie – poprosił. – Będę – obiecałam. Sztywno skinął głową i odszedł w kierunku SUV-a Adama. Nie miałam potrzeby regulować fotela. Thomas nie musiał być wielki, żeby być straszny. Dałam sobie chwilę, żeby zapoznać się z samochodem, żeby nie robić tego w czasie jazdy. – Dziękuję – powiedziała Margaret. Spojrzałam na nią zaskoczona, bo pradawni z zasady nie dziękują – i nie powinno się dziękować im. „Dziękuję” sugeruje dług, a większość nieludzi trzyma za słowo. Margaret się zaśmiała. – Nie jestem aż taka stara, Mercy. Mam jakieś sto lat, z których większość spędziłam w Sercu Góry. Pod ziemią, uwięziona w zapomnianym odcinku tunelu górniczego. Pamiętam, jak mówiła, że w tunelu nie było jedzenia, picia ani światła. Próbowałam sobie wyobrazić, jak to jest spędzić prawie sto lat bez jedzenia i wody. Wilkołak umarłby z głodu tak samo jak człowiek, może nawet szybciej. Istnieją różne stopnie nieśmiertelności, niektóre straszniejsze od innych. Nieświadoma moich rozważań, Margaret mówiła dalej. – Mój ojciec uważał, że powinniśmy przebywać w towarzystwie zwykłych ludzi, więc nie podzielam opinii wielu starych pradawnych. „Dziękuję” znaczy dla mnie to samo, co dla ciebie. Światła SUV-a Adama się zapaliły. Opuściłam szybę i pomachałam, żeby pojechali przodem. Nie bywałam częstym gościem w Walla Walla. Gdybym była sama, pewnie odnalazłabym drogę na autostradę, ale po co się męczyć, skoro mogłam jechać za Adamem? Mignął światłami i ruszył. – Jak przetrwałaś? – zapytałam Margaret. – Ledwo. – Wyciągnęła rękę i poruszyła nią. – To zajęło mi kilka lat. Pierwszy rok spędziłam przykuta do łóżka. Ale teraz czuję się lepiej, mój stan poprawia się z każdym dniem. Jeszcze miesiąc temu nie ustałabym tak długo jak dziś. – Urwała. – Właściwie to o tym chciałam z tobą porozmawiać. Jesteś człowiekiem. – Półczłowiekiem – poprawiłam ją przepraszająco. – Mój ojciec jest... nieczłowiekiem. – Polubiłam Margaret, lecz nie miałam zamiaru tłumaczyć jej mojego skomplikowanego pochodzenia. Poza tym wiedziałam, że nie o tym chciała rozmawiać. – Zmieniam się w kojota i mam kilka sztuczek w zanadrzu. – Ale twój mąż i tak jest od ciebie dużo silniejszy – stwierdziła. – To prawda – przytaknęłam. – Jak przekonałaś go, żeby przestał traktować cię jak delikatny kwiatek, który zaraz odleci na wietrze, i zabrał cię do łóżka? – spytała. O mamo. Babska rozmowa. Próbowałam przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz taką odbyłam. Chyba z Char, kiedy wybijałam jej z głowy przystojnego, acz niebyt

rozgarniętego młodego dżentelmena, który na pewno uszczęśliwiłby kogoś innego. To było na studiach. Wyczułam nagłe zakłopotanie Margaret. – Planowałam zapytać w bardziej taktowny sposób – powiedziała, po czym fuknęła z frustracji. – Mieszkamy razem od dwóch i pół roku, a najbliżej akcji jestem, kiedy on całuje mnie w czoło. Mam tylko Thomasa, a jego nie mogę zapytać. – No raczej – bąknęłam. Przypomniałam sobie, dlaczego od tak dawna nie uczestniczyłam w żadnej babskiej rozmowie: bo byłam w tym beznadziejna. Ledwo mogłam rozmawiać o naszym związku z Adamem, a jego przecież kochałam. – Nieprawdaż? Polubiłam Margaret. Chciałam jej pomóc w miarę moich możliwości, nawet jeśli oznaczało to tylko wysłuchanie jej. Jednak nie mogłam zapomnieć, kim była. Mimo że z łatwością mi podziękowała i udowodniła, że nie podlega Szarym Panom, nadal była pradawną. Jeśli wiedziałam o nieludziach jedno, to że bycie ich dłużnikiem jest tylko trochę bardziej niebezpieczne od bycia ich wierzycielem. Jeśli Margaret czegoś ode mnie chciała, też musiałam poprosić ją o przysługę. – Mam dla ciebie propozycję. Pomogę ci na tyle, na ile jedna totalnie zielona w temacie osoba może pomóc drugiej, jeśli powiesz mi coś o Szarych Panach, których dziś widzieliśmy. – Na przykład o kobiecie w łososiowym garniturze, która torturowała Zee. – Mogłabym zapytać Zee, ale on nienawidzi wszystkich jednakowo. To nie przypadek, że to właśnie Tad rozmawiał ze mną i Adamem o Wdowiej Królowej. Mogłam zadzwonić do Ariany, ale przebywała w Europie i nie mogła wiedzieć, z kim się dziś spotkaliśmy. – Umowa stoi – zgodziła się ochoczo. – Co chcesz wiedzieć? – Może zaczniemy od ciebie? Rozumiem twój problem, ale jestem niedoświadczona, jeśli chodzi o związki. Z tego, co mówisz, Thomas też jest niedoświadczony, więc może powinnaś porozmawiać z Adamem, który ma doświadczenie w związkach z tępymi ludźmi. Oparła się w fotelu i słodko uśmiechnęła. W przeciwieństwie do słodkiego uśmiechu Zee słodki uśmiech Margaret nie sprawił, że włoski zjeżyły mi się na karku. – Nie jestem w wewnętrznym kręgu Rady. Wiem tylko to, co wbił mi do głowy ojciec. A był bardzo bystry. Wystarczy, że mnie wysłuchasz, a bardzo mi pomożesz. Najpierw załatwmy politykę. Podejrzewam, że ten temat będzie mniej przygnębiający. Co chcesz wiedzieć? – Zacznijmy od kobiety w łososiowym garniturze – powiedziałam. – To Órlaith. Siostra Briana mac Cennétiga. Skrzywiłam się, bo wypowiedziała imię brata Órlaith, jakbym miała go znać. – Kogo? – zapytałam. – Był wielkim królem Irlandii – wyjaśniła. – Pokonał królów z Ulsteru.

Wiedziałam tylko o jednym wielkim królu Irlandii o imieniu Brian. No dobra, wiedziałam tylko o jednym wielkim królu Irlandii i on miał na imię Brian. – Masz na myśli Briana Śmiałego? – spytałam niepewnie. – Tego, który zjednoczył wszystkich Irlandczyków przeciwko wikingom? Prychnęła. – Masz szczęście, że mój ojciec nie żyje i nie może cię usłyszeć. Przydomek Śmiały został nadany Brianowi lata po śmierci przez ludzi, którzy go nie znali. A wikingowie nie zostali wypędzeni, tylko przyłączeni... Nie żeby to miało znaczenie dla naszej rozmowy. Jako laik w dziedzinie historii Irlandii nie czułam potrzeby, żeby się z nią kłócić. – Jasne. Więc Brian Śmiały był pradawnym? – Nie. Jego ojciec ożenił się z pradawną, która dopilnowała, żeby uznał Órlaith za swoją córkę. Wkrótce kobieta się znudziła i odeszła, ale córkę zostawiła. – Znów prychnęła. – Lecz nie to chcesz wiedzieć, prawda? Mimo wyglądu, jaki przybiera, Órlaith jest bardzo młoda, jak na Szarą Panią. Jednak mój ojciec uważał, że jest zbyt przywiązana do minionej świetności. Jej największa siła to umiejętność przekonywania ludzi, by za nią podążali. Ojciec bardzo ją lubił. – Myślę, że torturowała Zee – przyznałam. – Nie sądzę, żebym ją polubiła. Posłała mi smutny uśmiech. – Mój ojciec nie lubił twojego Zee. Mroczny Kowal nie był bohaterem, nawet jak na elastyczne standardy nieludzi. Wiedziałam to. Dobrze wiedziałam. Ale pracowałam z nim ramię w ramię przez większość mojego dorosłego życia. Widziałam wiele gestów dobroci w jego wykonaniu, a jeszcze więcej pewnie przeoczyłam, bo Zee się ich wstydził. Nie był małostkowy i nigdy nie widziałam, żeby był okrutny. Postanowiłam, że najbezpieczniej będzie zmienić temat. – Wdowia Królowa? – Neuth? – Margaret wbiła wzrok w ciemność za oknami subaru. – To niespecjalnie miła osoba. Jest niebezpieczna. Czerpie przyjemność z cierpienia innych. Nienawidzi ludzi. Nienawidzi wszystkich, którzy są od niej słabsi, czyli większości. To by się zgadzało z tym, co mówił Tad. – Goreu? Spojrzała na mnie. – Ojciec nie znał go zbyt dobrze. Goreu zaczął czynnie udzielać się wśród nieludzi dopiero po jego śmierci. Wszystko, co o nim wiem, wiem od Thomasa, który sprawdził go przed naszą wycieczką. – Uśmiechnęła się, jakby coś sobie przypomniała. – Wampiry śledzą politykę pradawnych dla rozrywki. Szarzy Panowie nie byliby zadowoleni, gdyby dowiedzieli się, ile Thomas zebrał informacji. – Postukała palcem o deskę rozdzielczą. – A więc Goreu. Król Artur tak naprawdę nie

był królem, a wszystkie historie o rycerzach Okrągłego Stołu są luźno oparte na faktach. Jednak Artur był bohaterem, a Goreu często mu towarzyszył. Zabił olbrzyma. Troll, którego pokonałaś, był królikiem przy wilku, jakim byłby olbrzym. – Zawiesiła głos. – Lecz to było dawno temu. Goreu nie dokonał niczego ważnego, oprócz tego, że został przyjęty do Rady Szarych Panów. Nie pomyślałabym, że jeden z ludzi Artura zniży się do użycia tych plugawych, niewolniczych bransolet. – Zanuciła melodię pod nosem: ładnie i w tonacji. – Nie pomyślałabym też, że Szary Pan tak łatwo da się pokonać. – Nemane? – Jej imię zawisło w powietrzu dłużej niż powinno. Nagle w samochodzie zrobiło się bardzo ciemno. Tylko ledy na desce rozdzielczej rozświetlały noc jak lampion. – Czarnowrona – powiedziała powoli Margaret, a ja po raz pierwszy poczułam ulatujący z jej skóry strach. – Jedna z trzech pradawnych, które mogą być Morrigan, boginią wojny. Jest bardzo stara i bardzo mądra. Bardzo, bardzo mądra. Mój ojciec szanował ją i się jej bał. To jedyna pradawna, która naprawdę budziła w nim strach. Potrafi rozgrywać bardzo długą grę. Jest cierpliwa. – Margaret przełknęła ślinę. – I żądna krwi. Może gdyby nie otaczająca nas ciemność, jej słowa nie wydałyby mi się takie... przerażające. Historia opowiedziana przy ognisku wybrzmiewa mocniej niż ta opowiedziana w świetle dnia. Ale nie bałam się Czarnowrony w hotelu. Neuth tak, ale nie Nemane. Może udzielił mi się strach Margaret, miałam jednak wrażenie, że chodzi o coś więcej. A może tylko o to, że rozmawiałyśmy o kimś, kto był Mocą, i to od tak dawna, że nie umiałam sobie tego wyobrazić, a do tego nasza pogawędka miała miejsce w nocy. – No dobra. Skoro już obie nas przestraszyłaś... – Nagle utwierdziłam się w przekonaniu, że ten plan przekraczał nasze możliwości. Adam i ja właśnie spotkaliśmy się z pięcioma Szarymi Panami, a to nie byli jedyni Szarzy Panowie w rezerwacie. – Kiedy ją zobaczyłam... – zaczęła Margaret – poczułam wdzięczność, że Thomas jest przy mnie. Został jeszcze jeden pradawny. – Beauclaire. – Znałam go najlepiej ze wszystkich Szarych Panów i podobało mi się to, co o nim wiedziałam. Margaret uśmiechnęła się i rozluźniła. – Mój ojciec mawiał, że syn Lugha lubi być niedoceniany. Pomaga mu fakt, że wielu pradawnych pamięta Lugha i ocenia syna przez pryzmat ojca. Lugh... był dokładnie taki, jakim go opisują. Czasami ludzie nazywali go bogiem i zbytnio się nie mylili. – Spojrzała na mnie twardo. – Był dobry, chwalebny i życzliwy. Zginął z ręki twojego Mrocznego Kowala.

Wiedziałam o tym. Zee zabił Lugha, bo ten, tak jak wiele bardzo wiekowych istot, zaczął zmieniać się w potwora. Dlatego Zee i Beauclaire się nie lubili – i dlatego zdziwiło mnie, że Beauclaire pomógł Zee uciec. – Beauclaire i Nemane są sojusznikami – rzekła Margaret. Zauważyłam to na dzisiejszym spotkaniu. – Z tego, co zaszło po przemowie Adama, wnioskuję, że tych dwoje chce w jakiś sposób wykorzystać ciebie i twoje stado. Zee rozproszył Órlaith i Neuth. Goreu wciąż dochodził do siebie po niewolniczej bransolecie. Ale Nemane i Beauclaire mogli odpowiedzieć Adamowi. Nie zrobili tego, tym samym dając zasadność jego postulatom. O ile nie sprzeciwią się temu na głos, wspólnota pradawnych będzie musiała uszanować granice twojego terytorium. To każe mi myśleć, że postulaty Adama idealnie wpasowały się w to, co tych dwoje sobie zaplanowało. – Okej. – Bycie częścią planu jakiegokolwiek nieczłowieka nigdy nie wróży dobrze. Muszę ostrzec Adama. A skoro o ostrzeżeniach mowa... – Powinnaś wiedzieć, że Edythe bez problemu przejrzała twój urok. Margaret zmarszczyła brwi. – Edythe? – Jedna z dwojga strażników, którzy towarzyszyli Szarym Panom – wyjaśniłam. – Ta, która wyglądała jak dziewczynka. – To nie byli strażnicy – odparła. – Szarzy Panowie nie mają strażników. To byli słudzy, których posyłają po jedzenie albo inne potrzebne rzeczy. – Skrzywiła się. – Przejrzała urok? Przytaknęłam. – Są tacy, którzy widzą prawdę, choć to rzadki dar. Może z tego względu wzięli ją na spotkanie. Ciekawe, że nie odezwała się, kiedy zobaczyła, kto mi towarzyszy. – Nie jestem zagrożeniem – stwierdziłam. – A tylko na mnie patrzyła. – Dobrze – rzuciła, po czym otrzepała dłonie o uda i wzięła głęboki wdech. – Powiedz mi, jak przekonałaś wilka Alfa, żeby traktował cię jak partnerkę, a nie jak bezbronną księżniczkę. Zacisnęłam usta. – Mogę ci powiedzieć, choć nie sądzę, żeby to pomogło. Zanim poznałam Adama, spędziłam całe życie, udowadniając swoją wartość. Wiedziałam, kim jestem i co potrafię, i nie pozwalałam nikomu tego podważać. – Cholera. Miałam nadzieję, że dasz mi jakąś przydatną radę. Nie znam zbyt wielu kobiet, nigdy nie znałam. Wydawało mi się, że byłaś w podobnej sytuacji. Nie byłam, naprawdę. Nie na początku mojego związku z Adamem. Ale... – Kilka miesięcy temu bóg wulkanu, Wielki Duch, przybył po eksżonę Adama. Pokonaliśmy go, ale zostałam poważnie ranna. Nasz lekarz powiedział Adamowi, że umrę. – Jednak nie umarłaś.

Wciągnęłam powietrze. – Umierałam, bez wątpienia. Przetrwałam wyłącznie dzięki najdziwniejszemu zbiegowi okoliczności. Nawet nie dzięki głupiemu szczęściu, tylko niespodziewanemu zrządzeniu losu. – Kojot liczył się jako najdziwniejszy zbieg okoliczności. I był nieprzewidywalny. – Całkowite dojście do siebie zajęło mi sporo czasu. Adam, który skutecznie powściągał nadopiekuńczość swojego wilka, musiał radzić sobie z tym, co uznał za swoją porażkę. Czasami budzi się w środku nocy i nasłuchuje, czy oddycham. – Nie powiedziałam Margaret o koszmarach ani o tym, jak przyciągał mnie do siebie i słuchał bicia mojego serca, ani o jego mokrej od potu skórze. Ani o tym, że czasami, w ciemności naszej sypialni, Adam płakał. Te chwile powinny zostać między nami. – Ale Thomas nie poniósł takiej porażki, więc sytuacja nie jest całkowicie analogiczna. Margaret się nie odezwała, lecz czułam, że ma zamiar, więc milczałam. – Myślę, że właśnie tak jest między mną a Thomasem. – Urwała. – Nie rozmawiam o nim z innymi ludźmi. To by mu się nie spodobało. Ale potrzebuję rady i wiem, że nie zdobędę jej, jeśli nie przedstawię ci całej sytuacji. Siedziałam cicho. – Przepraszam. Wyjęła komórkę i zaczęła pisać SMS-a. Telefon zadźwięczał, kiedy otrzymała odpowiedź. – On mówi, że powinnam z tobą porozmawiać. – „On”, czyli Thomas. – Adam powiedział, że potrafisz dochować tajemnicy jak głęboka studnia. – Przyjrzała mi się uważnie. – To ja – zgodziłam się. – Wilgotna, zimna i mokra. Zaśmiała się. – Dobrze. – Spoważniała i spojrzała w ciemność. – Poznałam Thomasa, kiedy miałam trzynaście lat, w Butte w stanie Montana. Butte było... nie takie jak dzisiaj, małe i zapomniane. Wydobywano tam złoto, potem srebro, aż wreszcie miedź, która w czasach, gdy wszystkie miasta na świecie rozpinały miedziane przewody elektryczne, oznaczała pieniądze, a pieniądze oznaczają władzę. Do tego rozkwitającego miasta zjeżdżali nie tylko ludzie. Mój ojciec przybył do Butte, żeby założyć nowy dwór. Ale jego poplecznicy nie byli jedynymi pradawnymi na tym terenie, w związku z czym wytworzył się konflikt. Zanuciła melodię, wyciągnęła rękę i włączyła radio. Rozbrzmiała muzyka klasyczna, potem country, a na końcu rock z lat osiemdziesiątych. Wyłączyła odbiornik. – Wrogowie mojego ojca wykorzystali mnie przeciwko niemu. Porwali mnie i uwięzili w tunelu górniczym. – Jej niespokojne palce bawiły się materiałem spodni. – Tunele w Butte wiły się półtora kilometra pod ziemią. Nasza moc, moja i ojca, pochodzi ze słońca.

Nastała cisza. – Co zakrawa na ironię, biorąc pod uwagę, że kochasz wampira – odezwałam się, próbując jej pomóc. – Nie... nie tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. – Znowu zaczęła bawić się materiałem. – Więc byłaś tam uwięziona przez dekady? Pokręciła głową, uśmiechnęła się lekko i wróciła do swojej historii. – Nie, tylko przez kilka dni. Ale dzięki temu wrogowie mojego ojca wpadli na pomysł, co zrobić później. W tunelu było ciemno i strasznie. Byłam głodna i samotna. Usłyszałam odgłos. – Przełknęła ślinę. – Nie mam żadnych przyjaciół oprócz Thomasa. Nie wiem, jak to powiedzieć. Nie znała mnie, a wyjawianie swoich sekretów obcym nie należało do łatwych. – Moi przybrani rodzice zginęli, kiedy miałam czternaście lat – wyznałam, przerywając niezręczną ciszę. Potem zdałam sobie sprawę, że zaczęłam od środka. – Nie, wróć. W wieku szesnastu lat moja matka była rodeo-fanką. – Rodeo-fanką? Przytaknęłam. – Jeździła śladami rodeo i sypiała z kowbojami. Domyślam się, że jej rodzice byli nieźle popaprani. Uciekła z domu w wieku piętnastu, może szesnastu lat. Wzięła ciężarówkę, przyczepę dla koni, którą kupiła za własne pieniądze, i swoją klacz, i ruszyła w drogę. Podróżowała wszędzie, gdzie odbywało się rodeo, i ścigała się wokół beczek. Była na tyle dobra, że potrafiła na tym zarobić. – Zrobiłam przerwę. – Nie wszyscy kowboje są okropni, ale większość z nich to typy macho, a niektórzy, szczególnie ci bez większych sukcesów, bywają brutalni wobec zwierząt i kobiet. Spiknęła się z jednym jeźdźcem w Wyoming. Któregoś wieczoru facet się napił i zrobił się agresywny. Spali w przyczepie dla konia... – W przyczepie dla konia? – powtórzyła Margaret. – Niektóre przyczepy mają części mieszkalne z przodu – wyjaśniłam. – Widocznie jego miała. W każdym razie kłótnia przeniosła się na zewnątrz i przyciągnęła ludzi. Moja matka jest o wiele niższa ode mnie. Miała szesnaście lat, a on dwadzieścia osiem. Był ogromny, jak na jeźdźca, co najmniej pięćdziesiąt kilogramów cięższy od niej. Kiedy pił, robił się paskudny, i pozostali zawodnicy się go bali. Dawno nie opowiadałam nikomu tej historii. Nawet wiedząc o moim ojcu to, co wiem teraz, uważałam, że jest naprawdę fajna. – Ale moja matka nie była niczyim workiem treningowym i nie wierzyła w walkę fair. Skopała mu tyłek na oczach znajomych, po czym odwróciła się, żeby zabrać rzeczy z przyczepy. Kiedy stała tyłem, on wstał i się na nią zamierzył. Po sztywnych ramionach Margaret widziałam, że opowieść wywierała na niej duże wrażenie. – Był tam jeden rdzenny Amerykanin z plemienia Czarnych Stóp z Montany. – Był

Czarną Stopą, choć to nie do końca był on. – Ujeżdżał byki, a mama mówiła, że jeźdźcy byków są szaleni, skoro robią to, co robią. W każdym razie facet walnął gościa w głowę i pozbawił go przytomności, zanim ten zdążył zbliżyć się do mamy. Uśmiechnęłam się, bo nadchodził czas na najlepszą część. – Na co ona zdzieliła go w brzuch. Powiedziała: „Mam pistolet, ty głupi sukinsynu. Mogłam go zastrzelić i wszyscy poświadczyliby, że zrobiłam to w obronie własnej. A teraz ten dupek pobije jakąś inną kobietę i to będzie twoja wina”. Margaret się zaśmiała. – Dobre, nie? Mama jest przerażająca. Nawet Adam chodzi wokół niej na paluszkach. Spotykała się z jeźdźcem byków przez kilka miesięcy, aż któregoś dnia facet po prostu się nie pojawił. Zginął w wypadku samochodowym. – Dorwały go wampiry, na które polował. – Mama była w ciąży ze mną. Wyobraź sobie jej zdziwienie, kiedy któregoś dnia nachyliła się, żeby zmienić mi pieluchę, i znalazła w kołysce małego kojota. Przyszła moja kolej, żeby chwilę pomilczeć. – Ostatecznie natrafiła na stado wilkołaków. Wiesz, kim jest Marrok? Skinęła głową. – No – rzuciłam. – To właśnie jego stado znalazła. Zgodził się mnie przyjąć... ale ona nie mogła zostać ze mną. Postanowiła, że tam będzie mi najlepiej. – Mama nigdy nie zdradziła, dlaczego podjęła taką decyzję, jednak domyślałam się, że miała swoje powody, biorąc pod uwagę historie, jakie mi opowiadała. Wiedziałam natomiast, że udało jej się wynegocjować prawo do wizyt, mimo sprzeciwów Brana. – Zostałam wychowana przez naprawdę miłą parę. Ona była człowiekiem, on wilkołakiem. Kiedy ona umarła, on popełnił samobójstwo, żeby być z nią. Miałam czternaście lat i nie chciałam mieszkać z nikim innym, więc Bran pozwolił mi mieszkać samej. – Bran pochodził z epoki, w której czternastolatków uważano za dorosłych. – Wychowałam się jako kojot w stadzie wilków. Dobrze wiem, jak to jest nie mieć nikogo, z kim można porozmawiać. Powiedz mi tyle, ile chcesz. Nie obiecam, że nie powtórzę tego Adamowi, bo jest moim towarzyszem. Ale jeśli ja jestem studnią, Adam jest... bezdennym dołem. – Zerknęłam na Margaret, a potem spojrzałam z powrotem na drogę. – Wróćmy do ciebie: samotna, uwięziona w tunelu, słyszysz potwory. – Thomas mnie znalazł – oznajmiła już swobodniej. Dobrze. Bałam się, że gadka o „potworach” ją zniechęci. Gdyby tak się stało, nie miałaby szans stawić czoła komuś tak zamkniętemu jak Thomas. Przypominał mi mojego przybranego brata, Charlesa, a ten potrzebował Omegi z kręgosłupem z tytanu, żeby zbudować związek. Omegi rzadko dają się do czegoś przekonać. Może pradawne księżniczki robią to częściej. – Był... pełen gniewu. Poprosiłam go o pomoc. Odmówił. Zapytałam, czego chce, a on powiedział... nie, inaczej. On pożądał. Czułam jego pragnienie, a on oblał mnie

nim, by rozeszło się po moich kościach. Ale poprosił tylko, by się mną pożywić. Nastąpiła dłuższa przerwa, podczas której Margaret ważyła to, co się wydarzyło, i to, ile chciała mi powiedzieć. Uśmiechnęła się. – Bałam się, lecz nie na tyle, żeby nie zauważyć bólu, który powodował jego gniew. Nie byłby zadowolony, gdyby wiedział, jak łatwo to dostrzegłam. Wzięła głęboki wdech. – Dałam mu to, czego pragnął, i to, o co poprosił, chociaż poprosił o to, bo wiedział, że odmówię. Że dam mu wymówkę, by mógł odejść. Gdybym wtedy znała go tak dobrze jak teraz, wiedziałabym, że nigdy by mnie nie zostawił. Nie jestem pewna, czy on sam to wie. – Popatrzyła na mnie sceptycznie. – Rozmowa. Kto by pomyślał, że rozmowa może pomóc. Ktoś powinien mu uświadomić, że by mnie tam nie zostawił. Och, znałam tę walkę. – Powodzenia – rzuciłam. – Kiedy twój mężczyzna dźwiga na barkach ciężar całego świata, niebo by się zawaliło, gdyby nie obwiniał się o każdą małą rzecz. Spojrzała na mnie i wybuchnęła śmiechem. – Co racja, to racja – przyznała, kiedy już się uspokoiła, i wytarła oczy. Zaśmiała się raz jeszcze, a potem pokręciła głową. – W każdym razie. Tamtej nocy zawarliśmy układ, ale stało się coś więcej, niż się spodziewaliśmy. Układy z moim rodzajem mają w sobie magię, która nie ma nic wspólnego z moją mocą lub jej brakiem. Proszę, tą informacją mogę ci się odwdzięczyć. Dlatego tylu wiekowych pradawnych z chęcią dobija dziwnych targów, bo dzięki temu mogą zyskać moc. A nasza umowa nie była jedyną zawartą tamtej nocy. Ojciec Thomasa zawarł układ z panem wampirów, który go stworzył. Dwa układy w Sercu Wzgórza. W głębinach ziemi jest moc, Mercy. Do tego moja magia ognia, zahartowana przez królewskie pochodzenie i jego... – Zawahała się. – Niektóre tajemnice należą do Thomasa. Ale w jego dziedzictwie również jest magia. Dałam mu trzy dary. Od wampira, który go związał, uwolnił się sam. Zaś z mojej magii... – Wciągnęła powietrze. – Łatwo się z tobą rozmawia. Myślę, że ta informacja też należy do Thomasa. Pokiwałam głową. – Przeżyję. – Mówiłam prawdę, mimo że byłam ciekawa. Zaśmiała się. – To było prawie kłamstwo. – Spojrzała na mnie. – Zróbmy tak. Powtórzę Thomasowi, o czym rozmawiałyśmy, a on zdecyduje, czy ci powiedzieć, czy nie. – No, teraz już lepiej – stwierdziłam. – Albo przynajmniej nie gorzej. Nagle coś mnie tknęło. Coś okropnego i bardzo, bardzo strasznego. Żaden normalny wampir nie wybrałby takiego hotelu jak Marriott. Budynek miał za dużo okien – a wszystkie okna w ich pokoju wychodziły na wschód. Margaret wspominała, że jej moc, tak jak moc jej ojca, pochodzi ze słońca.

Mimowolnie przypomniałam sobie nocny spacer ze Stefanem, moim przyjacielem-wampirem. W pewnym momencie Stefan stanął, spojrzał na księżyc i ni stąd, ni zowąd powiedział: „Tęsknię za słońcem”. To stwierdzenie brzmiało jak wywleczone z głębin jego duszy. Gdyby ktoś zapytał Stefana, o czym marzy, możliwość chodzenia w świetle dnia na pewno znalazłaby się wysoko na liście. Czy Thomas mógł chodzić w świetle dnia? Gdy tylko o tym pomyślałam, zjeżyły mi się włoski na karku. Wampiry są złe. Mimo że za niektórymi przepadam, wiem, że są złe. Symbole wiary mogą działać przeciwko nim, odpędzać je i sprawiać im ból. Drewno też działa, bo kiedyś żyło, a potem umarło – taka współczująca magia. Ale to światło słoneczne jest prawdziwą bronią przeciw wampirom. – Mercy? – odezwała Margaret zaniepokojonym tonem. Ten sekret był zbyt niebezpieczny zarówno dla mnie, jak i dla każdego innego. Wytropią go. Kto? Wszyscy. Wampiry wytropią Thomasa, żeby wykraść jego sekret. Inni wytropią go, żeby zabić Hao i uwolnić się od strachu, który właśnie skręcał mój żołądek. – Nie proś go o to – wychrypiałam. – Chyba wiem, czym był ten twój dar. – Przypomniałam sobie, że Thomas nazywał ją „Słońce”. – To zbyt wielki sekret dla znajomych, nieważne, jak przyjaźnie nastawionych. Kiedy się zaprzyjaźnimy, będziemy udawać, że powiedziałaś mi dopiero wtedy. Na tę chwilę powiedzmy, że się domyślam. I będę się zachowywać, jakbym nie miała racji, bo to czyniłoby Thomasa najstraszniejszym wampirem, o jakim słyszałam. Przez kilka minut jechałyśmy w ciszy. – Thomas nie jest potworem, choć nie zgodziłby się ze mną w tej kwestii. Nie wiem, jak mu się to udało, bo wychowywał go ojciec, który był najbardziej oziębłą istotą, jaką znałam, ale wyrósł na dobrego człowieka. Skinęłam głową, choć nie byłam tego taka pewna jak ona. Odchrząknęłam. – Więc trzecią rzeczą, którą mu dałaś, była twoja krew. – Krew przypieczętowała umowę – potwierdziła Margaret. – Tak powiedział mój ojciec. Przez następne siedemnaście lat zawsze wiedziałam, gdzie jest, wiedziałam, czy jest... cóż, nieszczęśliwy. Thomas rzadko bywa szczęśliwy. Ale bywał zadowolony. A jeśli był nieszczęśliwy albo obojętny, albo cokolwiek... Mówi, że nie czuł tej więzi, nie tak jak ja. – Zazwyczaj to działa na odwrót – zaznaczyłam. Miałam tego świadomość, bo najwyraźniej Stefan czuł to samo w stosunku do mnie. Wiedział, kiedy jestem smutna albo kiedy dzieje mi się krzywda. Wiedział, kiedy o mało nie umarłam. Zdawałam sobie z tego sprawę, bo przyjechał do szpitala i siedział ze mną całą noc. Byłam na haju po lekach przeciwbólowych, ale Adam powiedział mi, że przez cały ten czas Stefan nie odezwał się ani słowem. Margaret przytaknęła.

– Na odwrót, tak. Tak powiedział mój ojciec. A potem uznał, że właśnie to Thomas oddał mi w zamian za moje dary. Thomas został wychowany na strażnika, miał strzec interesów swojego ojca. Kiedy ten go zdradził, Thomas nadal ich strzegł, choć przestał wierzyć w to, co robi. Kiedy przypieczętowaliśmy układ krwią, oddał mi całego siebie. – Ściśniętym głosem wyznała: – Ojciec powiedział, że wampiry zazwyczaj biorą swoich żywicieli w posiadanie, lecz Thomas to odwrócił, żeby zrównoważyć nasz układ. – To... – zawahałam się. Nie chciałam jej urazić. – Popaprane, wiem. Myślenie o tym jak o usłudze pomaga. Ale wykorzystałam Thomasa, a teraz... jesteśmy tacy nierówni. On uważa się za mojego oddanego... – Niewolnika? – podsunęłam. – Sługę? Zaśmiała się i znów wytarła oczy. – Wyobrażasz sobie Thomasa jako niewolnika? Sprawiłby, że ten, który uważa się za jego pana, popełniłby samobójstwo w godzinę, jednocześnie pomagając i dając troskliwe rady na temat odpowiedniej długości ostrza. A pan nadal uważałby, że to jego pomysł, nawet kiedy nóż zatapiałby się w jego sercu. – Psa obronnego – zaproponowałam. – Właśnie – zgodziła się. – Widzi mnie jako delikatną księżniczkę, którą musi chronić. – Zawiesiła głos. – Nie, też nie. To nie tak, że nie szanuje mnie i mojej mocy. Ale postrzega mnie jako kogoś innego od siebie. Oddzielnego. – Westchnęła. – Miałam nadzieję, że mi pomożesz. Zastanowiłam się nad tym. Czasami na facetów działają najprostsze metody. Nie mówię, że są prości. „Prosty” i Adam nawet obok siebie nie stali. Ale radzenie sobie z nimi... jest proste. – Uwiedź go – poradziłam jej. – Chciałabym – odpowiedziała niemalże z płaczem. – Ale jak? Okej. Uwodzenie Adama nie należało do trudnych. Właściwie to sprawiało mi frajdę – świadomość, że wilkołak reaguje na moje subtelne sugestie. Delikatne szturchnięcia. On odwdzięczał mi się tym samym z nawiązką. Thomas jednak bardziej przypominał Charlesa. Na początek potrzebował uderzenia młotem. – Seksowna bielizna – stwierdziłam. – Nie, to zbyt kobiece. To kobiety uważają, że seksowna bielizna działa. – Próbowałam myśleć jak Adam. – Widziałaś, jak wyglądam? – zapytała. – Cała w bliznach, za chuda. Nie mam mięśni. Jestem brzydka. Nie byłam facetem, więc wiedziałam, że nie ma sensu się z nią kłócić. Moje zdanie nie miało znaczenia – liczyło się jej własne. – Thomas nie uważa, że jesteś brzydka – zaprotestowałam. – Nikt, kto widział, jak na ciebie patrzy, nikt, kto widział jego twarz, gdy wziął cię na ręce w hotelu, nigdy, przenigdy by tak nie pomyślał. – Próbowałam bielizny – powiedziała po chwili.

– Tu potrzebne są ciężkie działa. Subtelność nie zadziała. Nagość. – Nie mam ciężkich dział. – Schowała twarz w dłoniach. – Nie wierzę, że to powiedziałam. Nie wierzę, że powiedziałam to komuś, kogo dopiero poznałam. – Thomasowi spodobają się twoje działa – zapewniłam ją. – Po prostu go zapytaj. Rozdziawiła usta, a potem zamknęła i się zaśmiała. Rozmawiałyśmy jeszcze jakiś czas. Ja podsuwałam jej niestworzone rozwiązania, a ona odpowiadała tym samym. Kiedy wyjechałyśmy z Pasco, Margaret zasnęła. Dawno nie rozmawiałam z kobietą, która byłaby moją przyjaciółką. Do Char, mojej współlokatorki ze studiów, dzwoniłam ostatnio na święta. Może czas znowu się odezwać?

Zaparkowałam subaru pod Marriottem. Zanim zdążyłam zgasić silnik, Thomas już otwierał drzwi. Kiedy zobaczył, że Margaret śpi, podniósł ją delikatnie, starając się nie obudzić. Tak, pomyślałam z satysfakcją. Wpadł po uszy. Wysiadłam i podałam kluczyki Thomasowi. Spojrzał na mnie, a potem zerknął przez ramię na Adama, który stał obok czarnego SUV-a w pozycji na baczność, przyjmowanej przez niego notorycznie, gdy na kogoś czekał. Zee majstrował pod maską auta. Popatrzyłam na Zee z ukosa. SUV miał się świetnie. Utrzymywałam wszystkie nasze samochody w idealnym stanie. – Powinniście odwiedzić nas w San Francisco – powiedział cicho Thomas. – Z wielką chęcią posłużę wam jako eskorta. – Uśmiechnął się. Szczerze. Nie miał dołeczków Adama, ale to był dobry uśmiech. – W stricte turystycznym tego słowa znaczeniu. – Odwiedzimy was – obiecałam. – Margaret i ja świetnie się bawiłyśmy. Margaret otworzyła oczy i odezwała się zaspanym głosem: – Trzymaj się, Mercy. I dziękuję. Mam nadzieję, że nie będę potrzebowała ciężkich dział. Zaśmiałam się. – Myślę, że twoje w zupełności wystarczą. Bezpiecznej podróży. Thomas się odwrócił i ruszył w kierunku hotelu. Podeszłam do naszego auta. – Z SUV-em wszystko w porządku – oznajmiłam. Zee nadal majstrował przy samochodzie. Stanęłam na palcach, żeby zobaczyć, co robi. – Prawda? Zee wyjrzał spod maski i podniósł małe urządzenie. – Teraz tak. Ktoś was śledził. Adam wziął urządzenie, popatrzył na nie i prychnął. Zobaczyłam etykietę z logo

producenta. Najbardziej skomplikowanym zabiegiem, jaki wykonywałam na SUVie, była zmiana oleju. Gdybym zauważyła małe pudełko, uznałabym, że jest potrzebne. – Pewnie federalni – rzucił Adam. – Jesteśmy podejrzani. – Jak je znalazłeś? – zapytałam Zee. – Nie mogłaś nic zrobić, Liebling – pocieszył mnie. – Poczułem transmisję. Nie zmartwiło mnie to, ale skoro mieliśmy chwilę, postanowiłem sprawdzić. Adam wcisnął nadajnik pod zderzak zaparkowanego obok chevroleta. Wszystko, łącznie z reklamą wokół rejestracji, wskazywało na to, że auto zostało wypożyczone. Poklepałam bagażnik chevroleta. – Oby ktoś zabrał cię w długą podróż na Alaskę – życzyłam mu. Adam parsknął. – Potrafisz określić, jak długo nadajnik znajdował się w aucie? – zapytał Zee. Pradawny przytaknął. – Sześć miesięcy, może trochę dłużej. Ktoś ma na ciebie oko, Adam. Teraz to ja parsknęłam. – Gdybym wiedziała, że ktoś nas śledzi, moglibyśmy robić coś bardziej interesującego, na przykład w każdą pełnię jeździć do Hanford Reach i parkować tam na całą noc. – Co i tak robiliśmy. Mieliśmy inne miejsca polowania, ale Reach było najlepsze. – Przepraszam, że nie znalazłam nadajnika, Adam. Następnym razem będę uważniejsza. – Nie szkodzi – powiedział łagodnie. – Porozmawiam z kilkoma osobami o granicach, których nie powinno się przekraczać. To się nie powtórzy.

Kiedy dotarliśmy do domu, zastaliśmy wszystkie drzwi i okna otwarte, a w powietrzu unosił się zapach spalonej wełny. – Hej, szefie – przywitał się Warren, gdy weszliśmy do środka. Minę miał jednocześnie zbolałą i rozbawioną. – Mieliśmy mały wypadek. Aiden spał, kiedy nagle jego koc stanął w płomieniach. Na szczęście na miejscu była Mary Jo. Podczas gdy my wszyscy próbowaliśmy wymyślić, co oprócz zasłaniania uszu i przekrzykiwania alarmu moglibyśmy zrobić, ona poszła do garażu po gaśnicę i zdusiła ogień. Materac jest do wyrzucenia, ale pokój przetrwał. Mamy sytuację pod kontrolą. Mniej więcej w tym samym momencie na schodach zobaczyłam Mary Jo taszczącą rozmokły, poczerniały materiał, który kiedyś był wełnianym kocem. Spojrzała na mnie. – Tu człowiek nigdy się nie nudzi – rzuciła, po czym wyszczerzyła zęby. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio się do mnie uśmiechnęła. – Twój ognisty demon mówi,

że musi odejść. Przekonaliśmy go, że niegrzecznie byłoby wyjechać, zanim wrócisz, ale nie sądzę, żebyśmy dali radę dłużej go zatrzymywać. Gdy tylko skończyła mówić, Aiden wszedł po schodach. Miał mokre włosy i nosił dres z watahy – w myślach zapisałam sobie, żeby kupić mu jakieś ubrania, jeśli miał zostać z nami na dłużej. – Wybaczcie mi – odezwał się, kiedy dotarł na parter. Nie patrzył nam w oczy. – Jestem niebezpieczny. W Podgórzu nie wywoływałem pożarów przez sen, przynajmniej z tego, co mi wiadomo. Znajdę inne miejsce do spania. Dziękuję za pomoc, jakiej udzieliliście mi do tej pory. – Dlaczego chcesz odejść? – zapytał Adam. Aiden lekko podniósł głowę. – Zniszczyłem wasz dom. Mój mąż wzruszył ramionami. – Gościmy tu wilkołaki, Aiden. Chociaż nikt wcześniej nie próbował spalić tego domu... – Nie – zgodziłam się. – Tylko mój. Adam zrobił smutną minę. – Przynajmniej nie byłaś wtedy w środku. Wilkołaki potrafią zniszczyć wszystko. Nasz przedsiębiorca budowlany co roku na święta wysyła mi kartkę i prezent dla najlepszego klienta. – Tym razem szkody ograniczyły się do koca i materaca – dodałam. – To tanio, jak na wilkołacze standardy. – Materac może by i przeżył – rzuciła Mary Jo – gdyby Ben nie wylał na niego dwudziestu litrów wody. Mówiłam mu, że gaśnica wystarczy. Tak że zniszczony materac to nie wina Aidena. – Zmarszczyła nos. – Przepraszam, muszę wyrzucić ten koc. Aiden otworzył usta i zaraz je zamknął. – Nie przejmuj się – pocieszył go Adam. – Po prostu dopilnujemy, żeby zawsze mieć w pobliżu gaśnicę. Dopóki sytuacja z pradawnymi się nie ustabilizuje, dom i tak będzie strzeżony dwadzieścia cztery godziny na dobę. Poproszę strażników, żeby uważali na ogień.

Rozdział 10

N

ie jest to największy dźwig na świecie – powiedział facet z Lampsona do policjanta. Przedstawił się jako Marley. Gliniarz z Pasco, którego znałam z widzenia, ale nie osobiście, nazywał się Ed Thorson. Był jedynym funkcjonariuszem pozostałym na miejscu, bo poprosiłam go, żeby w miarę możliwości pozbył się ludzi. Nie ma nikogo dumniejszego od dominującego wilka na oczach widowni. Gdyby miał zbyt wielu świadków, mógłby skoczyć, nawet jeśli pierwotnie nie zamierzał tego robić. Jakieś czterdzieści pięter nad nami, na szczycie dźwigu Transi-Lift LTL-3000, stał jeden z naszych wilkołaków. Nie widziałam go – bez lornetki nie dałabym rady dostrzec wilkołaka nawet w świetle dnia, ale ludzie widzieli, jak wspina się na wysięgnik pod koniec swojej zmiany, i wszyscy byli przekonani, że nie zszedł ani nie zeskoczył. Od naszej konfrontacji z pradawnymi w hotelu minęły trzy dni. Nie odezwali się do nas. Musieliśmy zrezygnować z ochrony, bo brakowało nam ludzi, żeby tak długo pozostawać w stanie gotowości. Choć Adam dopilnował, by w naszym domu zawsze przebywały przynajmniej dwa wilkołaki, praktycznie wszystko wróciło do normy. Nawet Aiden podpalający coś przez sen przestał budzić sensację. Jeden z techników Adama pracował nad przeprogramowaniem alarmów dymu, żeby zamiast piszczeć, tylko brzęczały. Powrót do normy oznaczał też, że kiedy po obiedzie Adama wzywano do pracy, ja przejmowałam dowództwo. Więc gdy policja zadzwoniła z informacją, że jeden z naszych wilkołaków siedzi na szczycie dźwigu Lampsona i wszyscy martwią się, że zeskoczy, to ja musiałam naprawić sytuację. Gdyby Darryl, Warren albo George stali na straży, wysłałabym któregoś z nich, bo z Sherwoodem Postem zamieniłam może z sześć słów w życiu. „Tak, psze pani” i „nie, psze pani” liczyłam jako sześć słów, chociaż wypowiadał je za każdym razem, kiedy próbowałam nawiązać z nim rozmowę. Ale pech chciał, że to Ben i Paul mieli dziś wartę, a nie dałabym sobie ręki uciąć, czy któryś z nich nie doprowadzi samobójczego wilka na krawędź – dosłownie i w przenośni. Sherwood Post przyjechał do nas miesiąc temu ze stada Marroka. Był zbyt cichy, zbyt uprzejmy i nie miał lewej nogi. Wilkołaki leczą rany. Leczą się ze złamań, zmiażdżeń i amputacji. Ale najwyraźniej nie leczą się z niczego, jeśli w sprawę zamieszane są czarownice. Jakieś cztery czy pięć lat temu w Seattle działał wstrętny sabat czarownic. Ich przywódczyni została zabita przez stado ze Szmaragdowego Miasta. Kiedy wilki

udały się do jej domu, żeby posprzątać i sprawdzić, czy nie zostawiła po sobie żadnych nieprzyjemnych magicznych niespodzianek, znalazły między innymi wychudzonego wilkołaka w klatce. Nie miał jednej nogi. Nie pamiętał, kim jest ani skąd pochodzi, nie kojarzyły go żadne stada. Nie wiedział też, co się stało z jego nogą. Domyślaliśmy się, że czarne wiedźmy sprowadziły go z Europy i handlowały nim od lat, o ile nie dziesięcioleci. Bran wziął wilka do swojego domu i pomógł mu wrócić do ludzkiej postaci. Nie mógł sprawić, by noga Sherwooda odrosła – niestety, było aż tak źle – więc wysłał Sherwooda do lekarzy, którzy dali mu ludzką protezę. Jego wilk nadal biegał na trzech nogach. Kiedy Bran kazał mu wybrać imię, Sherwood zainspirował się dwiema książkami, które akurat leżały na biurku Marroka. To, że Bran czytał Sherwooda Andersona, w ogóle mnie nie zdziwiło, ale nie wiedziałam, czy się śmiać, czy bać, że czytał Emily Post. Bran twierdził, że Sherwood przyszedł do niego w styczniu i poprosił o przeniesienie w miejsce, gdzie zimy były krótsze i łagodniejsze niż w Montanie. Jako że zimy w większości stanów były krótsze i łagodniejsze niż w Montanie, Marrok miał szeroki wachlarz możliwości, ale wysłał go do nas. Kiedy dostałam telefon w sprawie Sherwooda na dźwigu, nie mogłam skontaktować się z Adamem, zostawiłam mu więc wiadomość na poczcie głosowej. Służbowego też nie odbierał, a to oznaczało, że afera, która go zajmowała, miała związek z kontraktami rządowymi. Przez więź stadną nie czułam nic, co sugerowałoby, że Sherwood chce się zabić, lecz Bran też nie czuł, gdy mój przybrany ojciec postanowił popełnić samobójstwo. Sherwood wydawał mi się taki jak zawsze – cichy. Zmrużyłam oczy, żeby go wypatrzyć, jednak stał za wysoko, a do tego było zbyt ciemno. Może nie znałam oficera Thorsona, ale już go polubiłam. Gdy wyjaśniłam, że duża liczba świadków jest problematyczna, potraktował mnie poważnie. Bez żadnych dyskusji kazał wszystkim się rozejść, dopóki na miejscu nie zostaliśmy tylko my i dwaj faceci z Lampsona. Marley dalej nadawał o swoim dźwigu z entuzjazmem golfisty opowiadającego o nowym kiju. – Nie największy ogólnie, bo poprzeczka ciągle idzie w górę. Ale to najwyższy bliźniaczy dźwig gąsienicowy na świecie i najwyższy dźwig zbudowany przez nas. Przynajmniej na razie. Jeszcze nie rozgryzłam, kim dokładnie był Marley – kierownikiem nocnej zmiany, który wezwał policję, ochroniarzem, prezesem firmy czy kimś pomiędzy. Nosił brudne dżinsy i kowbojską koszulę zapinaną na guziki. Przydałoby mu się ogolić. Śmierdział piwem, ale zapach unosił się głównie z jego butów, więc prawdopodobnie przyszedł z jakiejś imprezy. Marzyłam, żeby przestał paplać o tym,

jak wysoki jest jego głupi dźwig, bo czułam, że będę musiała wspiąć się na sam czubek i namówić Sherwooda do zejścia. Widziałam ten dźwig wcześniej – nie dało się go nie zauważyć, przejeżdżając przez most podwieszany, czego dziś nie mogliśmy zrobić. Jeszcze nie podano informacji, kiedy most wróci do użytku. Najpierw należało ustalić, jak poważnie został uszkodzony. Nie wiem, czemu czułam się winna – przecież to nie ja napuściłam trolla na miasto. W każdym razie dźwig dało się zobaczyć z daleka nawet bez wjeżdżania na most. Firma Lampsona w Pasco znajdowała się w dzielnicy przemysłowej, niedaleko kolei. Cała okolica kiedyś była składem wojskowym, a długie drewniane magazyny stały w uporządkowanym szyku. Była nawiedzona. Gdy wytężałam wzrok – a starałam się tego nie robić – mogłam dojrzeć krążące wokół nas duchy. Obserwował mnie jeden z nich, ubrany w mundur z drugiej wojny światowej. Mogłam się założyć, że należał do tych rzadkich samoświadomych duchów. Jeśli za długo patrzyłam na duchy albo nawet na powtarzacze, zaczynały za mną chodzić. Już wcześniej odwiedzałam tę okolicę – w niedalekim sąsiedztwie znajdowało się kilka złomowisk. Ale nigdy nie widziałam dźwigu z bliska. Był o wiele większy, niż wydawał się z mostu. – Więc Hitachi zamówił go do budowy elektrowni atomowej – kontynuował wylewnie Marley. – A potem tsunami uderzyło w elektrownię w Fukushimie, no i już nikt nie buduje elektrowni atomowych w Japonii, nie? Więc tak tu sobie stoi. Wielki dźwig stał się częścią panoramy Pasco, która szczerze mówiąc, nie umywała się do panoramy Seattle czy Spokane. W świetle dnia wieża żurawia miała pomarańczowo-biały kolor, a gąsienicowe podwozie – kolos poruszał się na dwóch wyższych ode mnie czołgopodobnych gąsienicach, z których każda miała własną sterownię – lśniło jasnym błękitem Lampsona. To jasne, że ktokolwiek wybierał te kolory, nie miał krzty estrogenu we krwi. Jednak w ciemności dźwig wznosił się nad nami cały czarny na tle granatowego nieba. Staliśmy obok jednej z gąsienic, tuż przy samym podwoziu, dzięki któremu ta wielgachna konstrukcja mogła się poruszać. Nad nami ku niebu wzbijała się kolumna, niczym krzywa wieża Pasco. Może gdybym zmrużyła oczy i użyła wyobraźni, dostrzegłabym, że ktoś siedzi na końcu wysięgnika – w najwyższym punkcie konstrukcji. – Możemy go uruchomić, jeśli pani chce – powiedział Marley, śledząc mój wzrok. – Z decyzjami czekaliśmy na panią. Jeśli poruszymy dźwig, facet może spaść. Nie wiem, jaki ma pani stosunek do swoich ludzi, ale my lubimy, kiedy nasi dożywają do końca umowy. – Spojrzał na górę. – Jego umowa skończy się, gdy tylko sprowadzimy go na dół. Stojący obok Marleya bezimienny mężczyzna, jedyny z pozostałych na miejscu, którego jeszcze mi nie przedstawiono, wymamrotał:

– Marley, to Sherwood Post. Podobno mówi po rosyjsku i angielsku bez śladu akcentu. To oznacza, że kiedy gość ma zmianę, wszyscy mogą się ze sobą komunikować. Pozwól, że powtórzę: wszyscy wiedzą, co mają robić. A jego koledzy twierdzą, że potrafi podnieść stupięćdziesięciokilogramową stalową sztabę w pojedynkę. Marley warknął pod nosem. – Więc może damy mu drugą szansę. Ale nie chcę nikogo zachęcać do takich zachowań. A co, jeśli skoczy? – Nie będzie pan musiał go zwalniać – podsunęłam. – Nie rozumiem – zaczął oficer Thorson, spoglądając na szczyt żurawia. Powtórzył z uczuciem: – Nie rozumiem, jak w ogóle dopuściliście do tego, że się tam znalazł. – Jeden z moich ludzi widział, jak zaczyna się wspinać – odpowiedział bezimienny mężczyzna. – Pobiegł po pomoc, a kiedy wrócił ze wsparciem, Post zdążył już wejść na wysięgnik. Nie reagował na ich wołania, choć szczerze mówiąc, na górze dość mocno wieje. Nie sądzę, żeby ich usłyszał. – Skrzywił się i pokręcił głową. – Ale na pewno powinien zauważyć wszystkie te świecące i wyjące wozy policyjne i strażackie. Dokładnie. Kiedy przyjechałam, zastałam tu prawdziwy cyrk. – Jak nisko możecie opuścić wysięgnik? – spytał Thorson. – Do samej ziemi – odparł Marley. – Już byśmy to zrobili, ale to chwilę trwa, a gdyby facet chciał skoczyć i się zabić, miałby mnóstwo czasu, żeby to zrobić. Wydawało mi się, że wywieralibyśmy na niego presję. – Ile metrów? – zapytał Thorson. Marley uśmiechnął się niczym dumny ojciec. – Ma sto siedemdziesiąt metrów wysokości i podnosi trzy tysiące ton. Trzy tysiące. – Potrząsnął głową. – Nie wiem, jak on tam wszedł bez jednej nogi. To nie tak, że wysięgnik ma drabinę. – Jest wilkołakiem – burknęłam. – Jest zaprogramowany do robienia głupot. – Może byłam nie fair w stosunku do Sherwooda, którego nie znałam za dobrze, ale skoro musiałam wdrapać się za nim na górę, miałam prawo go oceniać. Schyliłam się i upewniłam, że zawiązałam buty. Nie chciałam wiązać ich sto siedemdziesiąt metrów nad ziemią, choć wysięgnik nie był nachylony pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, raczej sześćdziesięciu pięciu, więc tak naprawdę nie znalazłabym się aż tak wysoko. Prawdopodobnie tylko jakieś sto dwadzieścia metrów. Moje lekcje geometrii sprzed lat należały do tak dalekiej przeszłości, że nie mogły mi pomóc. Wyprostowałam się i pomaszerowałam w kierunku dźwigu. – Co pani robi? – zapytał Marley tonem człowieka przyzwyczajonego do otrzymywania odpowiedzi. – Proszę się zatrzymać. – Ale ja dla niego nie pracowałam. – Ktoś musi ściągnąć Sherwooda na ziemię. Niestety, mój człowiek nie wziął

telefonu – rzuciłam i przeskoczyłam łańcuch, który blokował wejście na metalowe schody z boku dźwigu. Kiedy już ruszyłam, poszło mi naprawdę szybko. Wdrapałam się na wysokie na dwa piętra podwozie, zanim zdążyli powziąć jakiekolwiek działanie. Nie mieli już szans mnie powstrzymać, bo byli ludźmi, a żaden człowiek mnie nie dogoni, o ile nie chcę, żeby mnie dogonił. Usłyszałam, jak Marley przeklina, ale raczej nie zaangażował się w całą sprawę emocjonalnie. Brzmiał raczej jak ktoś sfrustrowany niż szczerze rozeźlony. Nie sądziłam, żeby za mną poszedł. Wieżę zbudowano z prętów przypominających elementy rusztowania, które przecinały się z ciężkimi zewnętrznymi belkami służącymi jako narożne wsporniki. Wszystko w gigantycznym rozmiarze. Wzdłuż lewej krawędzi kolumny biegł pomost prowadzący na sam szczyt. Musiałam wspinać się po pomoście, kurczowo trzymając się górnej szyny, jak Batman w serialu z lat sześćdziesiątych. Zazwyczaj nie mam problemów z wysokością. Jednak z tego miejsca, walcząc z zawrotami głowy i spoglądając na samochody, które przypominały zabawki, stwierdziłam, że to dla mnie za wysoko. Koniec z patrzeniem w dół. Gdy tylko zawroty ustąpiły, ruszyłam dalej z zaciśniętymi szczękami. Bolały mnie barki i ramiona, ale ręce zdecydowanie męczyły się najbardziej. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą jakichś rękawiczek. Na dłoniach wyskakiwały mi pęcherze, które po chwili pękały. Palce miałam spuchnięte. – Co ty wyprawiasz? – spytał męski głos. Brzmiał, jakby był blisko, czym lekko zbił mnie z tropu. Zamarłam, a potem całym ciałem oplotłam słup, po którym się wspinałam, i dopiero wtedy spojrzałam do góry. Zaledwie kilka metrów ode mnie na ostatnim, najwyższym szczeblu wysięgnika siedział Sherwood, a jego nogi – prawdziwa i proteza – zwisały w powietrzu. Niczego się nie trzymał. Odruchowo zerknęłam w dół, zanim zdążyłam przypomnieć sobie, że to tragiczny pomysł. Oparłam czoło o chłodny metal i przełknęłam ślinę, upewniając się, że nie zwymiotuję. Podniosłam wzrok na Sherwooda. Jego słowa wydały mi się dosyć agresywne, szczególnie jak na wilka, który zwracał się do towarzyszki swojego Alfy, ale ton miał łagodny i rozluźniony. Postanowiłam odpowiedzieć na ton, nie na słowa. – Wspinam się do ciebie. Obrócił się na tyłku, żeby usiąść twarzą do mnie. Podejrzewałam, że wysokość zupełnie go nie wzrusza. Skurkowaniec. – To głupie – stwierdził. – Dlaczego nie jakiś wilkołak? Jeśli wilk spadnie, ma szansę przeżyć. Co Adam sobie myślał, wysyłając tutaj ciebie? Warknęłam na niego. – Adam jest zajęty. Następnym razem, kiedy postanowisz się zabić, poczekaj, aż

wróci z pracy i sam do ciebie przyjdzie. Jeśli jeszcze raz mnie do tego zmusisz, przysięgam, że cię zepchnę. – Prawdopodobnie nie powinnam była tego mówić do faceta siedzącego sto pięćdziesiąt metrów nad ziemią, ale bolały mnie ręce i dotarłam na górę tylko dzięki koncentrowaniu się na złości na głupiego wilkołaka, który mnie do tego doprowadził. Poza tym miałam problem z samobójstwem, i to od czternastego roku życia, kiedy mój przybrany ojciec zostawił mnie, bo nie mógł znieść życia bez żony. Nie mogłam wyładować złości na nim, więc to Sherwood stał się moim kozłem ofiarnym. Zaśmiał się. – I tak, zgadzam się z tobą – dodałam. – Wspinanie się tu było bardzo, bardzo głupie. Ja wiem, dlaczego to zrobiłam. A ty? Westchnął i znów się obrócił, sprawiając, że zacisnęłam dłonie na szynie jeszcze mocniej. – Jestem bezużytecznym dziwadłem – powiedział, wskazując na swoją nogę. – Trudno zabić wilkołaka, ale sądzę, że upadek z takiej wysokości załatwiłby sprawę. Też tak sądziłam. Ale to by mu nie pomogło, więc wymyśliłam coś innego. – Marley chciał cię zwolnić za tę akcję, ale drugi gość z Lampsona wyjaśnił mu, kim jesteś. Podobno za bardzo się przydajesz, żeby cię zwolnić. Parsknął, a mnie naszła pewna myśl. Pracował tu od swojego trzeciego dnia w TriCities. – Ile razy się tu wspiąłeś, nie dając się przyłapać? – zapytałam. – Wiele razy poza tym teraz – odrzekł. – Przyjechałeś do Tri-Cities, żeby uciec spod opieki Brana i popełnić samobójstwo – wydedukowałam. Milczał. Uznałam to za potwierdzenie. Zastanowiłam się, jakiej odwagi trzeba, żeby wspiąć się tak wysoko, by popełnić samobójstwo, postanowić jednak tego nie robić, a potem zejść na ziemię, i tak niemal każdego dnia przez prawie miesiąc. Pytanie, które przyszło mi do głowy, nie brzmiało „dlaczego?”, lecz „dlaczego nie?”. – Co cię powstrzymuje? – spytałam jego pleców. Podniósł głowę i spojrzał w górę, ręką wskazując nocne niebo. Moim zdaniem wykonał ten gest z lekkomyślną brawurą. – Spójrz na to. Widzisz te światła? To niebo? Są piękne. Tu na górze czuję, że uporczywy ścisk w moim kręgosłupie, ukrywający wszystkie te rzeczy, o których zapomniałem, trochę się rozluźnia. – Postukał się w czoło. – Czuję, jak to wszystko kłębi się we mnie, czai niczym miecz Damoklesa. I myślę, że może powinienem poczekać i zobaczyć, czy uda mi się odnaleźć siebie. Wtedy przekonam się, co mam do stracenia. Upewniłam się, że mocno ściskam szynę, a potem spojrzałam – w dal, nie w dół. Sherwood miał rację. Noc była piękna.

A potem wiatr zawiał tak mocno, że wprawił szynę w ruch. Pod palcami poczułam wibracje. Musiałam uspokoić siebie, że dźwig stoi w tym miejscu od co najmniej kilku lat i jeszcze się nie przewrócił. Na pewno został zbudowany, by utrzymać więcej niż te sto trzydzieści, sto pięćdziesiąt kilogramów, które Sherwood i ja razem ważyliśmy. Na pewno. Mimo to stal wibrowała. – Rozumiem, co masz na myśli – powiedziałam ściśniętym głosem. – Ale chyba twoja samotnia została odkryta. Może moglibyśmy pogadać na ziemi? Uczciwie ostrzegam: jeśli spadnę i połamię sobie wszystkie kości, Adam nigdy ci nie wybaczy. Znów się zaśmiał. – Okej – zgodził się. – Pomóc ci zejść? Mniej więcej w połowie drogi zatrzymałam się, żeby odpocząć. Sherwood czekał niżej. Kiedy oznajmiłam, że zejdę tak samo, jak weszłam, wyminął mnie i ruszył pierwszy, żeby w razie czego mnie złapać. Nie powiedział tego, ale nie musiał. Po minucie stwierdziłam: – Wiesz, dlaczego jestem rozdrażniona? Wcale nie musiałam tu włazić, prawda? Gdybyśmy poczekali, po prostu zszedłbyś na ziemię sam, tak jak zawsze schodzisz. – Tak – przyznał Sherwood. A potem lekko rozmarzonym głosem dodał: – Pewnie tak. Ale może wybrałbym inną drogę. Ruszył dalej, tym razem wolniej, żebym nie musiała się spieszyć. – Straciłeś swoją szansę. Twoje dni wspinania się tu w tajemnicy dobiegły końca. – Prawda. Choć zawsze zostaje Cable Bridge. – Jeśli każesz mi się wspinać na most, naprawdę cię zepchnę. Chyba nie zrozumiał, że mówię poważnie, bo znowu się zaśmiał.

Żadne z nas nie zostało aresztowane, choć, jak zrozumiałam, było blisko. Zapakowałam Sherwooda do SUV-a Adama. W chłodnicy vanagona pojawił się przeciek, którego jeszcze nie zlokalizowałam, więc Adam wziął firmowe auto i zostawił mi swoje. Musiałam się skupić, żeby włączyć światła i wrzucić bieg, ale pamiętałam, by nie skręcać gwałtownie, żeby ominąć ducha strażnika, który nagle pojawił się na drodze. Nie mogłam się powstrzymać i wymamrotałam pod nosem „przepraszam”, kiedy zderzak przeszedł przez niego na wylot. Sherwood spojrzał na mnie i pytająco uniósł brew. – Duchy – wyjaśniłam. – Widzę zmarłych. – Naprawdę? Przytaknęłam. – Kiepska sprawa – stwierdził. – Wolę widzieć duchy, niż wspinać się na stusiedemdziesięciometrowy żuraw,

żeby ściągnąć na dół idiotę, który dał się przyłapać. – Racja – powiedział zamyślony. – Co nie zmienia faktu, że to kiepska sprawa. Żeby dojechać do domu, musiałam wrócić na autostradę i przejechać przez Blue Bridge. To wydłużało drogę o jakieś piętnaście, dwadzieścia minut. Zamknięcie Cable Bridge powoli zaczynało mnie denerwować. Przez stereo zadzwonił mój telefon. Nieznany numer. Samochód nie należał do mnie, a komórka była schowana w torebce pod fotelem. Sherwood uczynnie nacisnął „odbierz” na ekranie dotykowym – chyba myślał, że nie mogę go dosięgnąć. Zazwyczaj pozwalałam, żeby nieznane numery nagrywały się na pocztę. To oszczędzało mi poczucia winy, które włączało się, gdy ucinałam rozmowę z kimś, kto próbował wcisnąć mi ubezpieczenie samochodowe. – Mercy – powiedziałam głośno. – Nie przyjeżdżaj... – Pastorze? – zapytałam. – Pastorze White, to pan? Krzyknął, a potem połączenie zostało przerwane. Włączyłam kierunkowskaz, nacisnęłam pedał gazu i popędziłam do kościoła. Może napastnicy byli w domu pastora White’a, ale nie wiedziałam, gdzie on mieszka. Kościół wydał mi się najlepszą opcją. – Co jest? – zapytał Sherwood. – To mój pastor – wyjaśniłam. Pastor White przyjechał do Kennewick niedawno, gdy poprzedni przeniósł się do Kalifornii. Nie był tak samo ujmujący i tolerancyjny, ale nosił w sercu prawdziwą wiarę. – Ktoś chce ściągnąć mnie do kościoła. Nacisnęłam ekran. – Zadzwoń do Adama – poleciłam. Słuchaliśmy sygnału. Kiedy odezwała się poczta głosowa, zostawiłam wiadomość: – Ktoś zaatakował mojego pastora. Jadę do kościoła. Jest dwudziesta trzecia pięćdziesiąt cztery. – Rozłączyłam się. Do kogo zadzwonić? Ben i Paul pilnowali Jesse i Aidena. – Zadzwoń do Honey – nakazałam maszynie. Poczta głosowa. Nie zostawiłam wiadomości. – Zadzwoń do George’a. – Znowu poczta głosowa. Walnęłam pięścią w kierownicę. – Po kiego jestem w stadzie, skoro i tak nikt nie odbiera telefonu? – Nie rozumiem „po kiego” – odpowiedziała maszyna. – Proszę wydać polecenie. Przydatne polecenia to „zadzwoń” albo „przeszukaj książkę adresową”. Warknęłam, a potem wydałam polecenie: – Zadzwoń do Mary Jo. Odebrała od razu. – Hej, Mercy – przywitała się ostrożnie. – Proszę, zbierz tyle wilków, ile zdołasz, i przyjedź z nimi do kościoła Dobrego Pasterza na Bonnie. – Dałam jej zwięzłe wskazówki, bo świątynię trudno było znaleźć, nawet znając adres.

– Przyjęłam. Rozłączyłam się i oparłam w fotelu. – Nie nadaję się do walki – odezwał się Sherwood spiętym głosem. – Przez tę nogę. – Skoro możesz podnosić stupięćdziesięciokilogramowe stalowe sztaby, to możesz i walczyć – rzuciłam, nie odrywając oczu od drogi. Jechałam za szybko, a nie chciałam nikogo potrącić. Przez chwilę milczał. – Chyba masz rację – zgodził się ze mną, jakby doznał olśnienia. – Tak. Kościół był mały. Właściwie był domem mieszkalnym, który jakieś dwadzieścia lat temu został przekształcony w kościół. Stał dyskretnie schowany w przypominającej labirynt części Kennewick – niewielkiej dzielnicy mieszkaniowej po północnej stronie kolei biegnącej wzdłuż Kolumbii. Do osiedla prowadziły tylko dwie drogi: od wschodu i od zachodu. Na tej od wschodu łatwiej było manewrować. Teren kościoła od tyłu graniczył z torami, a kilka pustych działek i parking sprawiały, że budynek znajdował się pół przecznicy od najbliższego domu. Na parkingu stały dwa auta, zaparkowane obok miejsca dla niepełnosprawnych. Jedno należało do pastora White’a, drugie – stary ford explorer – widziało lepsze dni. Stanęłam SUV-em Adama jak najdalej od samochodów i budynku kościoła. Wyjęłam z torebki dwa zapasowe magazynki do siga i wcisnęłam je za pasek spodni, bo moje głupie dżinsy nie miały kieszeni. Sherwood pobuszował w schowku i znalazł lewarek. Pokręciłam głową, wysiadłam i otworzyłam bagażnik. Podniosłam matę, odsłaniając dużą, zamykaną na zamek skrzynię. Odblokowałam ją odciskiem dłoni i pokrywa odskoczyła, ujawniając skarby Adama. W środku znajdował się asortyment pistoletów i różnej broni siecznej. – Wiesz, z czym mamy do czynienia? – zapytał Sherwood, przyglądając się zawartości skrzyni. – Prawdopodobnie z pradawnymi, ale równie dobrze to może być jedna z antynadnaturalnych frakcji albo SNIT, albo ktokolwiek. Jeśli są w kościele, to raczej nie będą wampiry. – Sherwood spędził kilka lat w stadzie Marroka. Wiedział, jak walczyć, z czymkolwiek przyjdzie nam walczyć, tak samo jak ja. – Jeśli pierwszy się tego dowiesz, daj mi znać. Podniósł siekierę i zważył ją w dłoni. – To działa na pradawnych – stwierdził. Potem wybrał kompaktowy pistolet HK45, już naładowany. – A to na resztę. – Odbezpieczył go i schował do kieszeni dżinsów. „Kompaktowy” wydało mi się optymistycznym określeniem. – To niebezpieczne miejsce na pistolet – zauważyłam. Wyszczerzył zęby. – To moja trefna noga. Nie odstrzelę sobie stopy, ktoś już zrobił to za mnie. Jak tam wygląda w środku? Opisałam mu wnętrze najlepiej jak potrafiłam.

Przystanęliśmy przy samochodach. Zdążyłam wyczuć w powietrzu zapach pradawnej magii, więc byłam raczej pewna, że to z nimi mamy do czynienia. Jednak ford explorer należał do człowieka, który palił jak smok. – Poznajesz go? – zapytał Sherwood szeptem. Pokręciłam głową, lecz obecność nieznajomego mnie nie zdziwiła. Ludzie przychodzili do kościoła nie tylko w niedzielę. Cieszyłam się, że dziś nie był wtorek, kiedy odbywały się próby chóru, albo czwartek, gdy grupa młodzieżowa planowała prace społeczne. W pozostałe dni... – Pastor ma dyplom z socjologii – wyjaśniłam cicho. – Zarabia głównie jako doradca dla byłych nałogowców. – To chyba nie najlepszy interes – stwierdził Sherwood. Rozglądał się czujnie. Dzięki konwersacji pozostawał zrelaksowany i gotowy. Ja funkcjonowałam inaczej, jednak walczyłam już u boku wystarczającej liczby ludzi, głównie wilków, żeby wiedzieć, iż taka technika u niektórych się sprawdza. – Tak samo jak bycie pastorem w małym bezwyznaniowym kościele. Podejrzewam, że gdyby chciał się wzbogacić, poszedłby inną drogą. – Czy to zmienia naszą strategię? – spytał, bezdźwięcznie poklepując samochód. Zachowywał się, jakbym wiedziała, co robię. – Chyba nie, prawda? – odpowiedziałam. – Dwóch zakładników albo dwie ofiary, jeśli pradawni już ich zabili. – Ludzie żyją – rzekł Zee, pojawiając się znikąd i wywołując moje piśnięcie oraz poirytowane spojrzenie Sherwooda. – Zostałem powiadomiony, że coś się szykuje. Wygląda na to, że te informacje się potwierdziły. – Skąd się tu wziąłeś? – zapytałam. Zmarszczył brwi. – Stamtąd, skąd następnym razem mogą nadejść twoi wrogowie. – Nie – zaprzeczył Sherwood. – Czekał za rogiem budynku, Mercy. Mignął mi, kiedy parkowałaś. Domyśliłem się, że czeka na nas. Gdyby był wrogiem, powiedziałbym ci. Choć nie widziałem, jak się zbliżał. – Wiesz, kim oni są? – zwróciłam się do Zee. – Czego chcą? – Dziewięciu czy dziesięciu idiotów, którzy podążają za jeszcze większym idiotą – odparł. – To oni zostawili Christy list. Według mojego źródła, no i wnioskując z rozmowy telefonicznej Adama, chcą Aidena. Zmarszczyłam nos. – Wyczuwam co najmniej trzech. – W tym jednego znajomego. – Czterech – poprawił mnie Sherwood. – Jeden z nich lata, wywąchałem go, bo wylądował na dachu samochodu. Zee przyjrzał się kościołowi. Światła w pokojach na górze były zapalone, lecz

wszystkie okna wymieniono na witraże. Nie dało się zobaczyć, co jest w środku. – Ludzie są na górze z Wujkiem Mikiem – oznajmił Zee, potwierdzając moje obserwacje. – Słyszałem, jak kazali mu stanąć na warcie. – To on cię powiadomił? – zapytałam. – Prawdopodobnie. Nie wyobrażam sobie, że mógłby być tak głupi, o ile nie jest szpiegiem Rady. – A co w tym głupiego? – spytał Sherwood. – Wzięli zakładników, na których Mercy zależy, żeby dostać w swoje łapy niesympatycznego starca w ciele chłopca, który robi wszystko, co w jego mocy, żeby spalić jej dom. Wymieńmy zakładników za chłopca i wszyscy będą zadowoleni. Niechęć w głosie Sherwooda zdradziła mi, że miał nieprzyjemne doświadczenia z naszym Aidenem. Dotknięty Ogniem był denerwujący i potrafił zaleźć ludziom za skórę. Gdybym nie widziała jego słabości i nie słyszała jego koszmarów, może też żywiłabym do niego sprzeczne uczucia. Zee prychnął. – Chyba nie znasz Mercy i Adama. I całej zamieszanej w to reszty. Żaden z naszych bohaterów-idiotów w życiu nie wydałby nieludziom kogoś tak bezbronnie wyglądającego jak Aiden. – Hej! – zaprotestowałam łagodnie. Nie byłam idiotką ani bohaterką. Choć w tym ostatnim Zee miał rację. Wspólnie opuściliśmy nasz przystanek przy explorerze i ruszyliśmy do kościoła. Jakiś czas temu ganek został usprawniony poprzez dodanie podjazdu dla wózków. Schody i podjazd prowadziły do podwójnych drzwi, które nie należały do oryginalnych elementów budynku. Zmian dokonano ze względów praktycznych, nie estetycznych. Mogliśmy zaczekać na posiłki, ale gdyby pradawni uznali, że mamy przewagę, prawdopodobnie zabiliby zakładników i uciekli. Uznaliśmy, że lepiej wejść do środka od razu i liczyć na to, że wsparcie pojawi się na czas, żeby pomóc w sprzątaniu. – Mercy – wyszeptał Zee tak cicho, że nawet z moim słuchem ledwo go usłyszałam, mimo iż stałam pół metra od niego. – Idź na górę ze swoim wilkołakiem. Wilku? – Spojrzał Sherwoodowi w oczy i nie opuszczał wzroku. – Pilnuj jej. Myślę, że przy zakładnikach jest tylko Wujek Mike, i sądzę, że pozwoli wam ich uwolnić. – Tymczasem? – zapytał Sherwood tak samo cicho. Zee rzucił mu szelmowski uśmiech i potrząsnął dłonią, w której nagle pojawił się wąski miecz o czarnym ostrzu. – Odwrócę uwagę reszty. – Zee? – odezwałam się. – Możesz walczyć? – Widziałam, że nadal ma problem z poruszaniem.

Przytaknął. – Z tymi głupcami? Z zasłoniętymi oczami i związanymi rękami. Odpuściłam – choć nie przestałam się martwić. Nieludzie mówią prawdę, a przynajmniej to, co za prawdę uważają. To, że Zee był starym, aroganckim pradawnym, jeszcze nie sprawiało, że miał rację. Zbliżyliśmy się do drzwi – ja szłam na przedzie, oni po bokach. Otworzyłam prawe skrzydło, a Sherwood wyciągnął rękę i otworzył lewe, żebyśmy mogli wejść jako grupa. Powitała nas sień – małe pomieszczenie wielkości trzy na sześć metrów, odcięte od reszty kościoła ścianą z przejściami po obu stronach. Po naszej lewej znajdował się aneks kuchenny, a w nim lodówka, kuchenka i zlew. W głębi aneksu zobaczyłam półwysep z blatem, a za nim główny pokój. Nad blatem wisiała zaciągnięta zasłona. Po prawej wznosiły się schody prowadzące na piętro. Zee przeszedł wzdłuż ściany i przemknął do świątyni, która zajmowała resztę parteru. Sherwood i ja, w tej kolejności, udaliśmy się na górę. Po chwili usłyszeliśmy dochodzący z dołu łomot, a potem krzyki i szczęk broni. Na piętrze zastaliśmy korytarz z pięciorgiem zamkniętych drzwi. Pierwsze po prawej wiodły do biura pastora, pierwsze po lewej – do łazienki. Za trzema pozostałymi – po prawej, po lewej i na końcu korytarza – znajdowały się sale lekcyjne. Nie mogłam znaleźć pastora White’a na węch, bo jego zapach unosił się wszędzie. Mogłam za to prześledzić trasę właściciela explorera. Wchodził do biura pastora, ale wyczułam jego woń również na końcu korytarza – gdzieś, gdzie nie miał powodu się udawać. Popukałam się w nos i wskazałam głową na najdalsze drzwi. Sherwood skinął. W tym samym momencie głośny trzask pod nami oznajmił koniec żywota jednego z witraży. Wiedziałam, że to moja wina. Pradawni przyszli tu tylko i wyłącznie z mojego powodu. Sherwood ruszył przodem z siekierą w jednej dłoni i pistoletem w drugiej. Podążyłam za nim. Gdy dotarliśmy do drzwi, wyciągnęłam rękę, żeby przekręcić gałkę, a on popchnął je łokciem. Ta sala była największym pomieszczeniem na piętrze. Pastora i właściciela explorera przywiązano do krzeseł i zaklejono im usta taśmą izolacyjną. Na brązowym dywanie zobaczyłam rozsypany wokół nich potrójny krąg soli. Między zakładnikami a nami stał Wujek Mike z kuszą w ręku. Podniósł broń, ale wycelował ją w ziemię, gdy tylko zorientował się, że to ja. Na podłodze stały trzy opakowania soli – dwa otwarte, jedno zamknięte. – Zamknij drzwi – nakazał pradawny. – W kościele jest pan chochlików, a nie chcę, żeby jego poddani widzieli, co zrobiłem, dopóki Zee się z nimi nie upora. Durne prostaki.

– O co tu chodzi? – zapytałam. – Nie mogę ci powiedzieć. Zdradzę tylko, że dostałem rozkazy: sprowadzić tych dwóch na górę i zabezpieczyć. – Wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu. – Rozkazy nie mówiły, przed kim. O ile ci idioci – urwał, gdy cały budynek zadrżał – nie spalą kościoła, twojemu pastorowi i temu mężczyźnie nie grozi niebezpieczeństwo ze strony większości moich pobratymców. – Nie możesz przejść przez sól? – spytałam. Pokręcił głową. – To nie jest zwykła sól. Jest związana magią. Odciąłem dostęp większości pradawnych, łącznie z sobą samym. Może Zee dałby radę. I jeden albo dwóch Szarych Panów. Ale jedynego z tej grupy, tego, który wydał mi rozkaz i który jest wystarczająco potężny, żeby złamać zaklęcie, tutaj nie ma. – Spojrzał na mnie ostro. Powiedział, że nie może mi wyjawić, dlaczego tu przyszli. Myślałam, że to oczywiste, lecz gdyby tak było, Wujek Mike by o tym nie wspominał. Co nieludzie osiągnęli do tej pory? Wzięli dwóch zakładników – dwóch ludzi, na tyle blisko mnie, żebym zareagowała. Jednak, jak zauważył Zee, gdyby wiedzieli cokolwiek o mnie i o Adamie, nigdy by nie pomyśleli, że oddamy im Aidena. Więc co zyskali? Zadzwonili do mnie, pozwolili pastorowi coś powiedzieć, żebym wiedziała, że to on, i się rozłączyli. A ja od razu przyjechałam, prawda? Wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer Mary Jo. – Już jedziemy... – oznajmiła. – Nie. Wracajcie do naszego domu. Pradawni jadą po Aidena. Wujek Mike się uśmiechnął. Zadzwoniłam do domu, ale nikt nie odbierał. Wybrałam numer Jesse – włączyła się poczta. Potem Warrena, Darryla, Bena i George’a – to samo. Zadzwoniłam do Adama. – To zły moment, Mercy – powiedział napiętym głosem. – Nie rozłączaj się – przykazałam. – Odsłuchałeś moją wiadomość? – Nie. Rozmawiam o pluskwach ze SNIT... – Chciał kontynuować, ale mu przerwałam. – Pradawni atakują nasz dom – poinformowałam go. – Nie trać czasu i nie odsłuchuj wiadomości. – Pragnęłam, żeby nie przejmował się mną. Żeby martwił się o Jesse, Aidena i nasze wilki. – Pradawni atakują nasz dom – powtórzyłam. – I nikt nie odbiera telefonu. – Jadę – rzucił tylko. Wujek Mike uśmiechnął się jeszcze szerzej i spojrzał na mnie protekcjonalnie niczym dumny ojciec, czego nie miał prawa robić. – Zee mówi, że to mała grupa – zwróciłam się do niego. Nie chciałam tu być. Chciałam wracać do domu. – Chyba nie wysłali do nas wszystkich nieludzi, prawda? – Ta grupa chce Dotkniętego Ogniem – odpowiedział. Widocznie ta kwestia nie

należała do zakazanych. – Podgórze rozmawia z ludźmi we śnie i szepcze do nich na jawie, pytając o Dotkniętego Ogniem. Próbujemy ją udobruchać od ponad dziesięciu lat. Potrzebujemy jej, żeby przetrwać, a ona jest kapryśna i okrutna. Niektórzy uznali, że jeśli damy jej chłopca, będzie wdzięczna. Szczerze mówiąc, inni uznali, że przestanie jęczeć i wreszcie pośpimy dłużej niż pięć minut. Jej biadolenie jest jak chińska tortura wodna albo pikanie samochodu przy niezapiętym pasie. Zmarszczył brwi z dezaprobatą, ale nie wymierzał jej we mnie. – Większości z nas nie podoba się, że Podgórze może to robić. – Co robić? – spytałam. – Mówić do nas w myślach. Pokiwałam głową. Dźwięki z dołu się nie nasilały, ale częstotliwość trzasków wzrastała. Zee powinien zaraz kończyć. Wujek Mike schylił się i podał mi nieotwarte opakowanie soli. – Trzymaj. Przypilnuję ludzi i ochronię ich dla ciebie. Przysięgam. Wy dwoje powinniście iść na dół z solą, zanim Zee zdenerwuje się na poważnie. – Musimy ich uwolnić. – Wskazałam brodą zakładników. – Zabrać gdzieś, gdzie będą bezpieczni. Pokręcił głową. – Jeśli krąg soli zostanie przerwany, nie będę miał wystarczająco magii, żeby go odnowić. Tu są najbezpieczniejsi. Wyeliminuj zagrożenie, a potem ich uwolnij. Pastor White wydał z siebie stłumiony, dziki okrzyk i pokręcił głową. Właściciel explorera popatrzył na mnie starymi oczami, zamknął je, a potem znowu otworzył. Zgadzał się na nasz plan, czym bardzo mnie zaciekawił. Spojrzałam w spanikowane oczy pastora. – Wujek Mike nie kłamie. Ochroni was, chronił was przez cały ten czas. Zajmę się tymi złymi, a potem wypuścimy was z kręgu. Kiedy schodziliśmy na parter, Sherwood zapytał: – Sól chroni przed nieludźmi? Pokręciłam głową. – Przed niektórymi. Głównie tymi słabszymi, bo neutralizuje magię. Najwyraźniej Wujek Mike użył jej jako składnika do swojego zaklęcia. Pradawni nie mogą tego robić. Powtarzam, sól neutralizuje magię. To, co zrobił Wujek Mike, można przyrównać do rozpalenia ognia wodą. – Więc nie ma co na niej polegać – rzucił, gdy dotarliśmy na dół. Skinęłam i weszłam do świątyni, omijając zniszczoną ścianę. Wewnątrz zastałam armagedon. Grając w gry komputerowe z watahą, nauczyłam się kilku rzeczy. „Kiedy wchodzisz do pomieszczenia, od razu szukaj wroga” – tak brzmiała jedna ze złotych zasad „Łupu straszliwego pirata”, bo psubraty lubiły chować się za drzwiami i atakować od tyłu. Zignorowałam więc zniszczone meble oraz walające się po

podłodze jaskrawe odłamki szkła i poszukałam tych złych. Wróg numer jeden leżał pod kościelną ławką. Kobieta była nieprzytomna. Oddychała, jednak sądząc po zmiażdżonym kręgosłupie, miała już raczej nigdzie się nie ruszyć. Wróg numer dwa nie żył. Jego głowa znajdowała się dobre sześć metrów od reszty ciała. Nawet pradawny nie mógł tego przeżyć, uznałam więc, że przez następne dziesięć minut nie wstanie i nie rzuci się do walki. Wróg numer trzy, szczupły mężczyzna, walczył z Zee na miecze. Wroga numer cztery nie zlokalizowałam ani wzrokiem, ani węchem. Zee, stary, silny pradawny, w walce poruszał się jak demon. Nie marnował ruchów, wyprowadzał czyste ciosy i odpierał ataki z nadludzką prędkością. Na jego cienkim białym T-shircie widniała krew, częściowo jego własna. Przeciwnik poruszał się dziwnie, nie wpływało to jednak na sposób, w jaki kontrolował miecz. Coś było nie tak z jego kształtem – i z jego twarzą. Próbowałam ustalić co, kiedy Zee pchnął go ostrzem i atakowana część ciała rozpłynęła się przed klingą, uwalniając maleńkie iskry rozmiarem i kolorem przypominające osy. Wreszcie udało mi się zobaczyć wyraźnie twarz nieczłowieka – nie rysy, a ich sugestie. Przemieszczały się bez ustanku, jak gdyby pod skórą miał tylko ogniki, które uciekły przed żelazną bronią Zee. Kilka tych ogników poleciało aż do Sherwooda i do mnie. – Auć – zawołałam i trzepnęłam się w przedramię. Sherwood zaklął i puścił w ruch siekierę. Poznałam kilka wilków, które żyły w czasach, gdy miecze i siekiery były ulubioną bronią ludzi i pradawnych. Wilkołak poruszał się, jakby urodził się z toporem w dłoni – i to nie po to, by ścinać drzewa. Jego broń śpiewała, gdy ostrze przecinało powietrze. Osopodobne ogniki opadły na ziemię jak maleńkie gwiazdy. Sherwood stanął przede mną, by chronić mnie przed wściekłymi stworkami. Zdolny był ten nasz Sherwood. Bardzo zdolny – i bardzo szybki. Proteza momentami go ograniczała, lecz odniosłam wrażenie, że bardziej go irytuje, niż naprawdę mu wadzi, bo iskierki wciąż padały. „Nie nadaję się do walki” – twierdził. Jasne. Ścisnęłam w palcach skrzydła chochlika, który przedostał się przez siekającego Sherwooda i ugryzł mnie w udo. Musiałam pociągnąć kilka razy, żeby go wyrwać i móc mu się przyjrzeć. Z bliska, odarty z piękna trzepoczących skrzydeł, wyglądał dosyć prosto. A raczej wyglądała. Kształtem przypominała człowieka – miała ręce, nogi i miniaturowe piersi. Jej głęboko fioletowe oczy sprawiały wrażenie czarnych na tle jaskrawożółtego ciała. Tylko usta zupełnie różniły się od ludzkich – zamiast warg miała szczękoczułki, z których spływała moja krew. Rzuciłam ją na ziemię. Rozpłynęła się w powietrzu w sekundzie, w której jej

ciałko dotknęło podłogi, tak samo jak stworki pocięte przez Sherwooda. Wyjęłam spod pachy opakowanie soli i otworzyłam. Wysypałam szczyptę proszku na rękę i roztarłam na nadgarstku. Mały gnojek, który akurat mnie gryzł, zamarł z trzaskiem, poszarzał i padł na ziemię niczym martwa łupina. Nie zniknął z błyskiem. Ha! Wzięłam garść soli i rozsypałam na pradawne robaki atakujące Sherwooda. Rozległ się dźwięk strzelającego popcornu. Przedarłam się przez gryzące chochliki, jedną ręką zasłaniając oczy. Przeciwnik Zee zadał celny cios. Nie uderzył mocno, ale Zee w odpowiedzi zaczął atakować jeszcze szybciej i wścieklej. Wskoczyłam na przewróconą ławkę i wysypałam sól na naszego ostatniego wroga. Sól wylądowała z trzaskiem i obróciła wszystko, czego dotknęła, w szary proch. Przeciwnik skoczył w moją stronę. Proch poleciał na ziemię, a iskrzące robaki wróciły i osiadły na wrogu, na nowo wchłonięte przez jego dziwne ciało. Uniósł ręce, zanim zdążyłam rzucić kolejną porcję soli, i niskim głosem oznajmił: – Poddaję się. Zee warknął, ale schował miecz pod naciskiem mojego spojrzenia. Sherwood pokonał drogę przez bałagan w świątyni nieco mniej sprawnie niż posiadacz dwóch zdrowych nóg, ale bez problemu przyspieszył i zabił kobietę ze zmiażdżonym kręgosłupem. Udało mu się to, zanim wystrzeliła z kuszy, której wcześniej nie zauważyłam. Wytarł siekierę o protezę, a potem podszedł do Zee i do mnie. Spojrzał na naszego więźnia. – I co my z tym zrobimy? – zapytał.

Rozdział 11

W

ypuściliśmy go. Dla każdego, kto zastanowił się nad tym chociaż dwie sekundy, oczywiste było, że nie damy rady utrzymać więźnia, o ile Zee nie zgodzi się go niańczyć. Sznur i taśma klejąca nie zadziała na kogoś, kto potrafi rozpaść się na wredne robakopodobne stworki, kiedy tylko zechce. Szczególnie nie chciałam, żeby jechał z nami samochodem – kiedyś omal nie umarłam, gdy moja współlokatorka wiozła naszą grupę do kina, a przez otwarte okno do auta wleciał szerszeń. Kiedy Zee upewnił się, że pan Tak Naprawdę Jestem Rojem Pradawnych KobietRobaczków zniknął i po świątyni nie kręcili się już żadni nieludzie pod żadną postacią, poszliśmy na górę. Przez całą drogę po schodach Zee mamrotał coś o głupich panach chochlików – słabych, ale odpornych na zimne żelazo, w przeciwieństwie do większości jego rasy. – To karaluchy wśród pradawnych – poinformował mnie. – Nie są groźne, ale cholerstwa nie chcą umierać. Sherwood podrzucił siekierę i złapał. Sądząc po jego zachowaniu, dziwiło go to, jak swobodnie czuł się z toporem w ręku. Kiedy wkroczyliśmy do sali z zakładnikami, Zee wciąż narzekał na pana chochlików. – Tak myślałem, że gość cię zdenerwuje – powiedział wesoło Wujek Mike. – W co ty się wplątałeś? – zapytał Zee zirytowanym tonem. – Panowie chochlików. Osiągnąłeś nowe dno, robiąc interesy z tymi typami. Wujek Mike wyszczerzył zęby. – Ktoś musi, Zee. Gdyby zabili tych ludzi, zaprzepaściliby wszelkie szanse na sojusz z wilkołakami. Nie rozumieją związku między tutejszą watahą a stadem Marroka, a ja nie zamierzam ich oświecać, bo są zbyt głupi, czego dowodzi dzisiejsza sytuacja. Najpewniej uznaliby to za okazję, nie za zagrożenie. Niestety, to nowy, wspaniały świat, w którym żyją tacy idioci. – Między naszą watahą a stadem Marroka nie ma związku – oznajmiłam. – Już nie. Wujek Mike spojrzał na mnie, jakbym zaliczała się do wspomnianych idiotów. – Skoro tak twierdzisz – rzucił beznamiętnie. – Będziesz miał kłopoty za to, że nam pomogłeś? – spytałam. – Będziesz bezpieczny? – Nie zaoferowałam mu ochrony, nie tak do końca. Oczyma wyobraźni już widziałam billboardy: STADO DORZECZA KOLUMBII

PRZYJMUJE WYOBCOWANYCH, POZBAWIONYCH PRAW NIELUDZI. Wujek Mike się zaśmiał. – Nie, jeśli dopisze mi szczęście. Bez niebezpieczeństwa nie ma zabawy, prawda? – Machnął ręką na krąg soli, i nagle drapanie w gardle, na które wcześniej nie zwracałam uwagi, ustało. Potem postawił nogę na kręgu, przerywając go. Kiedy uzyskał satysfakcjonujący efekt, otworzył okno, rozejrzał się na prawo i lewo i wyskoczył. Pobiegłam do okna sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku, bo na dole nie znajdowało się nic, co mogło złagodzić jego upadek, ale Wujek Mike zniknął. Krąg został przerwany, więc razem z Sherwoodem pospieszyliśmy uwalniać zakładników. Zaczęliśmy od rąk. Gdy tylko pastor White miał wolne dłonie, zerwał taśmę z ust. – Jak śmiesz? – zwrócił się do mnie surowym tonem. – To dom boży. Jak śmiesz sprowadzać tu nadnaturalne zło? Słowa, które wypowiedział przez telefon, świadczyły, że w pierwszym odruchu chciał mnie chronić. Widać już mu przeszło. Właściciel explorera nie spieszył się ze ściąganiem taśmy. – Było dokładnie odwrotnie – wyjaśniłam na tyle spokojnie, na ile potrafiłam. Normalnie by mnie to ubodło, ale teraz musiałam upewnić się, że mężczyźni są bezpieczni, i jechać do domu, sprawdzić, jak wygląda sytuacja. – To nadnaturalne zło sprowadziło tu mnie. – Nie mogłam jednak powstrzymać się od lekkiej złośliwości i dodałam: – Mogłam nie przyjeżdżać. Wtedy pewnie by was zabili. – Pastorze... – zaczął jego gość. – Żona wilkołaka – wypluł z siebie White. – Powinienem był cię wyprosić, gdy tylko się dowiedziałem. – Pastorze – powtórzył mężczyzna. Sherwood uwolnił im obu ręce i teraz pracował nad nogami. – Pastorze White, myślę, że to woła o refleksję. – Coś w głosie nieznajomego dało mi do zrozumienia, że pastor zawołał go o refleksję o jeden raz za dużo. – Ta pani właśnie uratowała nam życie – ciągnął. – A ten pradawny, który wyskoczył przez okno, chyba wyleczył mnie z alkoholizmu, bo przyrzekam na Boga, że pierwszy raz od dwudziestu lat nie czuję pragnienia. Odkąd wiedźma rzuciła na mnie klątwę w Bogocie. – Spojrzał na mnie. – Josh Harper, proszę pani. A pani to pewnie Mercy Hauptman. Dziękuję za przybycie. Zdezorientowana podałam mu rękę, tymczasem pastor White dalej wyrażał swoje niezadowolenie ze mnie, z wilkołaków i w ogóle ze wszystkiego związanego z tym kościołem, wygłaszając tyradę, której nie słuchał nikt oprócz Zee. To mogło nie skończyć się dla pastora najlepiej. – W strachu mówi się różne rzeczy – odezwał się Sherwood, przecinając sznury wokół kostek White’a. Poklepał kolano wielebnego. – Powinien pastor dać sobie trochę czasu, żeby to przemyśleć.

Jakby pod wpływem dotyku Sherwooda, White poderwał się z krzesła. Otworzył usta, popatrzył na nas, zacisnął je z powrotem, wybiegł z pokoju i pospieszył na dół. Podążyłam za nim, a reszta widocznie za mną, bo wszyscy byliśmy na miejscu, kiedy pastor zobaczył kaplicę. – Kto za to zapłaci? – wyszeptał. – Zbieraliśmy pieniądze na nowy dach. Przez dwa lata uzbieraliśmy połowę kwoty. – Powinien pastor poczekać do rana i zadzwonić po kogoś, kto zabije okna deskami – poradził Zee. – Co się stało z ciałami? – zapytał Sherwood. Kobieta zabita przez wilkołaka i pradawny pozbawiony głowy przez Zee zniknęli. – Ciałami? – powtórzył White. – Po śmierci pradawni znikają – wyjaśnił Zee Sherwoodowi. – Przynajmniej większość z nas. Nie ma żadnych ciał. – Zobaczcie, co narobiliście – powiedział pastor ze łzami w oczach. – Tych witraży nie da się zastąpić. Spójrzcie tylko na ławki. Podczas gdy wielebny wymieniał kolejne zniszczenia, ja zadzwoniłam do Adama. „Wybrany numer jest niedostępny”. Spróbowałam skontaktować się z nim przez naszą więź, ale znów nie chciała współpracować. Czułam Adama, ale nie mogłam z nim porozmawiać. – Musimy iść – oznajmiłam. Jak powiedziałam, tak zrobiłam.

Kiedy podjechaliśmy pod dom, pierwsze, co zauważyłam, to że nie paliły się światła. Ani w środku, ani w ogrodzie, ani nigdzie. Nie tylko u nas. Co prawda najbliższego sąsiada mieliśmy trzysta metrów dalej i przed jego chałupą stał znak „Na sprzedaż” – widocznie mieszkanie obok watahy wilkołaków było zbyt ekscytujące dla niektórych – ale to nie wyjaśniało ciemności, która pochłonęła resztę mijanych przez nas budynków. Ani pustego samochodu Mary Jo stojącego na środku wyjazdu. Czarny SUV z eleganckim napisem „Hauptman Security” na boku od strony kierowcy, niemal identyczny jak ten, w którym siedzieliśmy, parkował jakieś sto metrów od auta Mary Jo. Adam był na miejscu. Wjechałam na zatłoczony podjazd i zatrzymałam auto. Nikt nie zginął, uspokajałam się. Poczułam śmierć Petera. Gdyby zginął członek stada, wiedziałabym o tym. Wysiedliśmy z SUV-a i cicho zamknęliśmy drzwi. Usłyszeliśmy wycie i chrzęst dochodzące z tyłu domu. W tym samym momencie duże okno w salonie roztrzaskało się i przemknął przez nie ciemny kształt. Pachniał solą i gnijącym bagnem, wyglądał trochę jak koń – miał cztery nogi zwieńczone

kopytami, choć jego głowa przypominała raczej gadzią, nie końską. Z kudłatego ciała zwisały liście, które ocierały się z piszczącym dźwiękiem niczym mokra spódniczka hula. Fideal krzyknął, kiedy mnie zobaczył. Długie żółtawe zęby błysnęły w świetle wciąż zapalonych przednich reflektorów SUV-a. Wyciągnęłam siga i oddałam dwa strzały w pierś Fideala, kiedy galopował w naszym kierunku. Stanął na tylnych nogach i znowu krzyknął – ale nie z powodu strzałów. Sherwood rzucił siekierą i trafił go w głowę. Siekiera prześliznęła się przez czerep Fideala, spadła mu na ramię, aż wreszcie poleciała na trawę. Żelazo wypaliło brązową dziurę w jego roślinopodobnych włosach, od szyi do klatki piersiowej. Zee wskoczył na maskę najbliższego samochodu, przeszedł na dach i rzucił się do przodu, unosząc miecz. Wydawało mi się, że zawisł w powietrzu, ale to nie mogła być prawda, bo jego ostrze opadło na Fideala, zanim Sherwood zdążył podnieść siekierę. Fideal zmienił się w człowieka. Miecz w jego lewej dłoni zetknął się z czarnym mieczem Zee ze szczękiem, który mógł obudzić umarłych. Iskry poleciały jak świetliki i zniknęły w ciemności. To nie magia, pomyślałam, tylko fizyka. Usłyszałam krzyk Jesse i charakterystyczny trzask mojego marlina kaliber czterysta czterdzieści cztery, który oznajmił cztery oddane kolejno strzały. Sekundę później w rozbitym oknie błysnął ogień. Zostawiłam Fideala Zee i Sherwoodowi i popędziłam do domu. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Otworzyłam je z hukiem. Jesse stała na górze schodów z karabinem, gotowa do strzału. Cookie przyciskała się do jej nogi i warczała zaciekle. Obie koncentrowały uwagę na salonie. – Zostań tam – wycedziła Jesse. – Nie oddam ci go. Z salonu wystrzeliło coś wielkości samochodu. Moje oczy nie chciały się na tym skupić, było tak brzydkie albo tak piękne. Miało dużo insektoidalnych nóg i metaliczny, niebieskozielony pancerz, który poruszał się jak jedwab na wietrze. Kiedy Jesse znów strzeliła, kule odbiły się od pancerza i trafiły w ścianę pół metra od mojej głowy. – Nie strzelaj! – krzyknęłam i uniosłam siga. Przyklękłam na jedno kolano, celując pod kątem, który nie pozwoliłby kulom się odbić i polecieć w górę schodów. Opróżniłam magazynek. Niebieskozielona krew bryznęła na biały dywan. To dobrze wróżyło, bo niektórych pradawnych nie można było zranić ołowianymi pociskami. Stwór zaczął wić się niczym wąż. Mignęła mi dezorientująca twarz pięknej kobiety o bursztynowej skórze i rubinowych oczach. Poderwałam się na nogi i popędziłam w jej kierunku, mimo że nie miałam broni. Gdybym zaczęła uciekać, ona zaczęłaby mnie gonić. Tymczasem zawahała się, niewątpliwie wyciągnąwszy wniosek, że skoro biegłam prosto na nią, musiałam zaplanować jakiś atak. Potknęłam się o kostur i pozwoliłam sobie upaść. Wykorzystałam rozpęd, żeby

wyprowadzić cios, i ostry grot kostura wbił się w usta bursztynowej pradawnej. To nie tak, że nie spodziewałam się kostura, ale też na niego nie liczyłam. Planowałam minąć kreaturę i odsunąć ją od dzieci. Zaciągnąć do tylnego ogrodu, gdzie – z tego, co słyszałam – wrzała bitwa. Kreatura padła na ziemię. Blask pancerza zgasł. Trzymałam kij w gotowości, ale pradawna nie ruszała się i nie oddychała. Aiden, który pojawił się u boku Jesse na górze schodów, wykonał gest ręką i bursztynowe ciało stanęło we wściekłych, błękitnych płomieniach. Z kuchni dobiegł trzeszczący łomot, jakby ktoś wyrwał drzwi z zawiasów. Tibicena z wielką, ociekającą magmą raną na biodrze wparował do pokoju i zatrzasnął ogromne szczęki na twarzy pradawnej. Tym razem wyglądał jak wilk, a nie jak lew chiński, tak jak ostatnio. Miał sterczące uszy i długi, wąski pysk. Jego ciało było drobniejsze niż ciało wilkołaka podobnych rozmiarów, przywodziło na myśl małego smukłego wilka. Koniec podwiniętego ogona wieńczyła topiąca się sierść. Szarpnął łbem. Usłyszałam trzask, a potem twarz bursztynowej kreatury roztopiła się w jego zębach jak wosk. Potraktowana ponurym niebieskim płomieniem Aidena oraz czerwonym ogniem i czarnymi kłami tibicena, pradawna na pewno już nie żyła. Aiden zacisnął pięść i wypowiedział słowo, które wydzieliło ostry magiczny zapach i sprawiło, że kichnęłam. Jego płomień zgasł, gdy ciało obróciło się w proch. Aiden minął Jesse i zbiegł po schodach. Tibicena warknął na chłopaka, a kiedy się poruszyłam, na mnie. Zamarłam, ale Aiden się nie zatrzymał. – To koniec – rzekł do Joela. – To był ostatni z nich. Słyszysz ciszę? To dobra cisza, nie taka, która nasłuchuje. Wsłuchaj się w ciszę i wczuj w powietrze. Wisi w nim tylko zapach śmierci, która spotkała naszych wrogów, i krwi naszych rannych. Żadnych więcej walk, żadnych wrogów do zabicia. Czas spać, ognisty psie. – Przyłożył rękę do czoła tibicena. Joel sapnął, obrócił łeb i polizał rękę Aidena dwa razy, po czym umościł się na podłodze, w prochach pradawnej. Kilka oddechów później w miejscu tibicena pojawiło się nagie ludzkie ciało Joela. Usiadł, a Cookie popędziła w dół schodów i z troską polizała jego twarz. Joel zaczął się śmiać. Spojrzał na Aidena. – Dziękuję, mijo. Pierwszy raz puściłem tibicena wolno, bo wiedziałem, że tu będziesz. Było fajnie. – Trochę bełkotał, jakby był pijany. Szybkie kroki od strony kuchni kazały mi mocniej chwycić kostur, który znów stał się zwykłą laską. Ale okazało się, że to tylko Mary Jo, uzbrojona w kilof pokryty różnymi substancjami, prawdopodobnie krwią pradawnych. Zatrzymała się z na wpół uniesioną ręką. – Którego załatwiliście? – spytała, wskazując na prochy. – Świeciła na niebiesko – odpowiedziałam. – Miała twarz wyrzeźbioną

w bursztynie. – Gąsienica – stwierdziła Mary Jo. – Czyli został tylko koń morski. Drzwi domu otworzyły się i do środka wpadli Zee i Sherwood z bronią w rękach. – Koń morski to Fideal – wyjaśniłam Mary Jo. Popatrzyłam na Zee. – Zabiliście go? Mój przyjaciel rozluźnił się i zrobił szybki ruch, którego moje oczy nie zdołały zarejestrować, a po którym jego miecz zniknął. – Ostrzegałem go, żeby nie wracał – odparł Zee, po czym zerknął na Sherwooda. – Już widziałem cię w walce. Mówisz, że jak się nazywasz? Wilkołak rzucił mu półuśmiech. – Sherwood Post. Zee zamrugał. – Brzmi jak nazwa płotu zbudowanego przez Robin Hooda. – Lekcja na przyszłość: nie zapominaj swojego imienia przy Branie – rzuciłam. – Sherwoodowi i tak się upiekło. Pomyśl, że Marrok mógł czytać „Moby Dicka” i „Starego człowieka i morze”. Wtedy Sherwood nazywałby się Herman Hemingway. – A co, gdyby czytał Louisa L’Amoura? – spytała Mary Jo. – Sherwood L’Amour i całe życie byłbyś obiektem żartów o striptizerach. Zee zmarszczył brwi. – Skoro widziałem cię w walce... a widziałem, dawno temu. Gdzieś... może trochę potrwać, zanim przypomnę sobie gdzie. Ale skoro widziałem cię w walce, Bran na sto procent wie, kim jesteś. Po Stanach nie biega zbyt dużo starych wilków, a ten drań zna je wszystkie. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, lecz się powstrzymałam, bo zabrzmiałabym zgorzkniale. Bran zdecydował się odciąć nasze stado, bo uznał, że tak będzie najlepiej dla wilkołaków. Bez sensu irytować się na Brana za to, że zachowuje się jak Bran. – Mercy – rzekł Adam. Nie słyszałam, jak się zbliża. Obróciłam się w samą porę, żeby wpaść w ciepłe ramiona, które objęły mnie trochę za mocno. Pachniał krwią – swoją i obcą – ale siła jego uścisku dodała mi otuchy. Stałam tak przez chwilę i wdychałam Adamowy zapach. – Widzę, że przeżyłaś – odezwał się po chwili. – Ty też. Gratuluję. – Możliwe, że trochę się trzęsłam. Teraz, kiedy to wszystko się skończyło, kiedy wszyscy przeżyliśmy, nawet biedny pastor White, kiedy powstrzymaliśmy pradawnych przed zabraniem Aidena, mogłam się trząść. Gdy poczułam ciężki wzrok pozostałych na plechach, wzięłam głęboki wdech i odsunęłam się od Adama. – Jak poszło? – zapytałam. – Najgorzej oberwał Paul – odparł mój mąż. – Mary Jo przyprowadziła Carlosa,

który teraz opatruje rannych w ogrodzie z tyłu. Paul pocierpi kilka dni, ale przeżyje. Ben też nieźle dostał. Ci dwaj byli sami przez pięć minut, zanim Mary Jo przyjechała z wesołą kompanią wilków. – Przykro mi – powiedział poważnym tonem Aiden. – Tak, przykro – rzuciła stanowczo Jesse. Zeszła na parter, kiedy nie patrzyłam. – Ale to nie znaczy, że mogą tu przychodzić i napuszczać na ciebie potwora na naszej warcie. – Poklepała Aidena po głowie. – A skoro już o tym mowa, dzięki, że uratowałeś mi życie, szczylu. – Spojrzała na ojca. – Wyszli z rzeki. Ben zauważył ich pierwszy. Obserwowaliśmy gwiazdy w ogrodzie. Kazał nam wrócić do środka i zamknąć się w schronie. – Skrzywiła się. – Powinniśmy go posłuchać, ale stworów było dużo, a ich tylko dwóch. Więc pobiegliśmy do waszej sypialni, wzięliśmy karabin i ruszyliśmy do salonu. Potem zaczęłam strzelać. Trzeba będzie wymienić okno. – Trzeba będzie wymienić sporo okien – zauważyłam. – Trzeba będzie wymienić całą tylną ścianę – dodała Mary Jo. – Kreatura miała jakąś magię ziemi. Podniosła te wielkie kamienie, którymi Christy udekorowała ogród, i ciskała nimi na wszystkie strony. Kilka uderzyło w dom. – Chyba ją zabiłam – oznajmiła Jesse. Nagle zabrzmiała młodziej. – Przynajmniej próbowałam. Rzuciła głazem w Paula. – Mniej więcej wtedy przyjechałam ja – powiedziała Mary Jo. – Ben jest z ciebie dumny, młoda. Trafiłaś ją prosto między oczy. Dzięki tobie Paul i Ben żyją. Gdyby pradawni wyeliminowali ich na samym początku, moje pojawienie się nic by nie dało. Adam już podnosił rękę, żeby objąć Jesse, ale łypnęłam na niego i pokręciłam głową. Dziewczyna ledwo się trzymała. Gdyby ją przytulił, całkiem by się rozkleiła. Zasługiwała na więcej. Jesse złapała ojca za rękę i mocno ścisnęła, posyłając mi uśmiech. – W każdym razie jeden z nich wdrapał się po ścianie. Był kuloodporny. Wlazł przez okno w pokoju gościnnym, a Aiden go dotknął. – Przełknęła ślinę. – Właściwie to nie jestem pewna, czy umarł. Uciekliśmy stamtąd i zamknęliśmy za sobą drzwi. Było strasznie głośno, a na dole pojawiła się ta niebieska gąsienica, więc Aiden i ja przyczailiśmy się w korytarzu i czekaliśmy. Mary Jo wymamrotała coś pod nosem, skoczyła do kuchni, żeby chwycić gaśnicę – mieliśmy ich teraz w domu pod dostatkiem – i pobiegła na górę. – Gdyby dom miał stanąć w płomieniach, to chyba już by stanął – stwierdziła Jesse. – To odruch – wyjaśniłam. – Pamiętaj, że Mary Jo jest strażakiem, a Aiden robi, co w jego mocy, żeby poprawić jej czas reakcji. – Jest okej – zawołała Mary Jo po chwili. – Ale trzeba będzie wymienić meble i dywan.

Mary Jo miała rację co do tyłu domu – ściana wymagała potężnych napraw. W ogrodzie zastaliśmy pobojowisko. Starannie zaprojektowany krajobraz Christy został zniszczony. Cztery z pięciu wielkich kamieni wylądowały w losowych miejscach, ze szkodą dla mebli ogrodowych, drzew i grządek. Piąty kamień leżał na środku kuchni. To oznaczało, że musieliśmy na nowo wykafelkować podłogę. Duże okno w salonie było roztrzaskane, tak samo jak wszystkie okna z tyłu oprócz jednego. Gdy wieść o ataku dotarła do tych, którzy nie brali udziału w walce, wilkołaki zaczęły się schodzić. Przyszły pomóc sprzątać. Ktoś naprędce zrobił kanapki z tuńczykiem i reszta wieczoru upłynęła w przedziwnie wesołej atmosferze imprezy służbowej. Kiedy wilki skończyły porządki, ogród nie prezentował się nieskazitelnie, ale wyglądał schludnie. Kostka brukowa została ułożona w stosy. Rzeczy, których nie dało się odratować, takie jak betonowe ławki, odstawiliśmy na bok razem z workami, żeby potem wywiozła je śmieciarka. Zrobiliśmy, co mogliśmy z wnętrzem domu – głównie pozamiataliśmy albo powciągaliśmy odkurzaczem szkło i powyrzucaliśmy zniszczone meble. Ben i Mary Jo przynieśli z garażu sklejkę. Pomogłam im pozasłaniać okna. Okna są delikatne, wilkołaki nie. Montowanie sklejki nie było umiejętnością, którą pragnęłam nabyć, ale okazałam się w tym całkiem niezła. Zabrakło nam czterech płyt, żeby dokończyć robotę, więc zostawiliśmy frontowe okno puste z myślą, że rano wyślemy kogoś do sklepu budowlanego. Adam przyszedł, gdy przybijaliśmy ostatnią płytę. – Ben – powiedział – Auriele i Darryl jadą do domu, możesz zabrać się z nimi. Ciężarówka Bena mocno ucierpiała podczas walki między Zee, Sherwoodem i Fidealem. Powiedziałam Benowi, że bardziej opłaca mu się wziąć odszkodowanie od ubezpieczyciela i kupić nową, niż naprawiać starą. Zazwyczaj kiedy rama ulegnie zniszczeniu, nie warto reperować auta. Ben odszedł od okna i się przeciągnął. Wzdłuż jego twarzy biegła długa rana cięta, od koniuszka oka, przez szczękę, aż do obojczyka. Prawie cała się zagoiła – teraz wyglądał, jakby uczestniczył w wypadku samochodowym kilka dni wcześniej. – Prędzej jebana żaba zerżnie moją ciotkę, niż ja sobie stąd pójdę – zaprotestował. – Będę mieszkał w tym pieprzonym domu, dopóki nie dogadamy się z pradawnymi. Jakby w odpowiedzi, wszystkie światła na świecie – a przynajmniej w naszej części świata – zapaliły się, gdy elektrownia wykombinowała, jak naprawić to, co zepsuli pradawni. Ben się ukłonił i przyjął oklaski watahy.

Kilka następnych dni spędziliśmy, naprawiając, co się dało, i wyrzucając całą resztę. Znajomy budowlaniec Adama był dobrej myśli, że stiuk z frontowej strony domu da się uratować. Adam i ja ogarnialiśmy grządki zniszczone przez głaz, który przygniótł Paula. Do tej pory nasz wilk praktycznie doszedł do siebie. Dyskutowaliśmy o przewadze krzewów różanych nad dereniami, które okazały się słabsze od Paula i ucierpiały nieodwracalnie, kiedy zadzwonił telefon stacjonarny. – Ja odbiorę – zawołała Jesse. Słyszałam, jak wita rozmówcę, ale nie wyłapałam konkretnych słów. Po chwili wesoło oznajmiła: – Tato, Baba Jaga do ciebie! Pomaszerowałam do kuchni za Adamem. Jesse podała ojcu słuchawkę, a potem spojrzała na mnie i uniosła brwi w karykaturalnym stylu. – Baba Jaga. Serio? – zapytała bezgłośnie. – Serio – wyszeptałam. Objęła się ramionami i na odchodne rzuciła: – Ciekawe, ilu ludziom dane było powiedzieć coś takiego? „Tato, Baba Jaga do ciebie”? W przejściu minęła się z Aidenem. Wyglądało na to, że wspólna walka zakończyła zimną wojnę i zainicjowała odprężenie między tymi dwojgiem. – Cześć, niziołku. Uraziłeś ostatnio kogoś większego od siebie? – zagaiła swobodnie. – Wszyscy są więksi ode mnie, Daisy Duke – odparł. Jego próby droczenia się były kiepskie, ale się starał. Poprzedniego wieczoru wilkołaki zorganizowały dla Aidena maraton „Diuków Hazzardu”. Cała wataha ze wszystkich sił próbowała pomóc chłopakowi odnaleźć się we współczesnym świecie, wykorzystując filmy i seriale. Może szłoby im lepiej, gdyby wybrali coś z tej dekady, lecz chcieli dobrze. Miałam nadzieję, że Aiden nie pomyśli, że samochody naprawdę mogą skakać przez rzeki i stodoły. Chyba domyślił się, że nie trafił z Daisy, bo odchrząknął i spróbował jeszcze raz: – Więksi to pestka. O wiele trudniej znaleźć kogoś mniejszego do urażenia. – Na pewno ci się uda – droczyła się Jesse. – Masz do tego talent. Wyszczerzył zęby, a potem zwrócił się do mnie: – Czarownica chce umówić spotkanie z pradawnymi, prawda? Jesse spoważniała i oboje spojrzeli na mnie wyczekująco. – Na to wygląda – przytaknęłam. – Musicie zabrać mnie na to spotkanie – oznajmił Aiden. – Zee mówi, że Podgórze nie zostawi ich w spokoju. Nie mogą sobie pozwolić, bym został na wolności. – Nie oddamy cię im – zapewniłam chłopaka. – Przepraszam na moment – powiedział Adam do telefonu. Zasłonił słuchawkę, popatrzył Aidenowi w oczy i rzekł: – Zostajesz z nami. Koniec kropka. Dotknięty Ogniem otworzył usta, żeby zaprotestować, ale Adam zmierzył go

wzrokiem. Dopiero gdy chłopak spuścił oczy, Adam wrócił do rozmowy.

Zgodziliśmy się spotkać u Wujka Mike’a. Ze wszystkich naszych opcji jego bar był najbliższy neutralnemu terytorium. Znajdował się we wschodnim Pasco, niedaleko rzeki, na obrzeżach dzielnicy przemysłowej. Od ponad pół roku stał zamknięty. Spodziewałam się, że w środku zastaniemy smród stęchlizny. Ale kiedy Wujek Mike z ponurą miną otworzył drzwi, bar pachniał tym, czym zawsze – alkoholem, trocinami, orzeszkami ziemnymi i setką różnych ludzi. Woń ludzi rozpłynęła się i zlała w jedną, z której nie dało się wyłowić pojedynczego elementu. Czułam magię. Kiedy bar funkcjonował, w środku zazwyczaj panował półmrok. Ale teraz paliły się wszystkie światła i wewnątrz było tak jasno, jakby budynek miał okna. Stoły zostały ułożone w piramidę w rogu, większe na dole, mniejsze na górze. Krzesła też piętrzyły się pod ścianą, czekając, aż pewnego dnia bar ponownie otworzy drzwi dla gości. Jeden duży stół postawiono na środku prawie pustego pomieszczenia. Wokół niego stały krzesła. – Szarzy Panowie już tu są – oznajmił Wujek Mike. – Czekają z tyłu. Pójdę po nich. Zostawił Adama i mnie samych. Reszta watahy czekała w domu z Aidenem i Jesse. Darryl nie był zachwycony, że nie zabieramy ze sobą wsparcia. Ale nieludzie nie mieli powodu nas zabijać, więc stado spokojnie mogło chronić Aidena. Inaczej, jak z przyjemnością wyjaśniłam Darrylowi, żadne nasze działania nie ochronią nikogo. Wujek Mike wrócił w towarzystwie Beauclaire’a i łysego mężczyzny, któremu Margaret kazała się czołgać. Goreu. Rozbieżność między moimi oczekiwaniami co do rycerza Okrągłego Stołu – choćby fikcyjnego – a rzeczywistością sprawiła mi gorzki, acz irracjonalny zawód. Dobry pradawny, zły pradawny. Spojrzałam na Beauclaire’a i zmarszczyłam brwi. Wyglądał na zrelaksowanego, jak zawsze, kiedy go widziałam. A może zły pradawny, jeszcze gorszy pradawny? Spodziewałam się większej reprezentacji. Widocznie Adam i ja nie byliśmy tak ważni jak Margaret. Może czułabym się urażona, uznałam jednak, że im mniej Szarych Panów, tym większa szansa na ujście stąd z życiem. Podeszliśmy do odrapanego stołu i zajęliśmy miejsca praktycznie jednocześnie. Adam miał sekundowe opóźnienie, bo odsunął mi krzesło. – Czy w budynku lub na parkingu są jacyś inni pradawni? – zapytał. – Nie – odparł Wujek Mike. – Tylko nas trzech, a ja się nie liczę. – Czego chcecie? – Zginęło dziewięciu nieludzi – powiedział spokojnie Beauclaire. Tak jak podejrzewałam, obrali taktykę dobry pradawny, zły pradawny.

– Zaatakowali nas – odparł mój mąż. – To oznacza, że sami są winni swojej śmierci. – Słusznie – zgodził się Beauclaire, zerkając na Goreu. – Rozumiem, że Wujek Mike już was poinformował, iż działali na własną rękę. – Ile jeszcze razy – zaczął groźnie Adam – będziemy się spotykać i dyskutować o tym, ilu waszych ludzi zginęło z własnej głupoty, zanim sami ich powstrzymacie i przestaniecie zrzucać to na mnie? – Dokładnie o tym rozmawialiśmy – oznajmił Beauclaire. Goreu odsunął krzesło i westchnął. – I o całym tym gnijącym szambie – dodał. Przez chwilę milczał. Przyglądał się Adamowi, nie patrząc mu w oczy, unikając tym samym jakichkolwiek gierek o dominację. Kiedy wreszcie pochylił się do przodu, miałam wrażenie, jakby zerwał z siebie urok, zupełnie nie zmieniając wyglądu. Gdy się odezwał, wciąż mówił tenorem, ale jego głos był łagodniejszy, mniej piskliwy. Z klauna zmienił się... w kogoś, kto mógł jeździć u boku Artura. – Dawno temu pewien król rzekł, że gdyby Walijczycy zaczęli walczyć z jednym wrogiem zamiast ze sobą nawzajem, podbiliby świat. To samo tyczy się pradawnych. Mimo to przez ostatnie kilkaset lat radziliśmy sobie całkiem nieźle. Chroniliśmy słabych i trzymaliśmy w ryzach silnych i bezwzględnych. – Posłał nam smutny uśmiech. – Można powiedzieć, że koegzystowaliśmy. Potem niespodziewanie Podgórze otworzyła się najpierw na jeden rezerwat, potem na całą resztę, tysiące albo i dziesiątki tysięcy kilometrów od najbliższych starych drzwi. – Zależy dla kogo niespodziewanie – mruknął Beauclaire. Goreu z poważną miną skinął do Beauclaire’a. – To ty pragnąłeś stworzyć rezerwaty. Poszedłem za tobą, bo rozumiałem potrzebę stworzenia bezpiecznego miejsca dla tych, którzy byli zbyt przerażający albo zbyt przerażeni. Nie znam pradawnego, który uważał, że masz rację co do Podgórza. Że podąży naszym śladem. – Przeniósł wzrok na Adama. – Podczas gdy my wciąż debatowaliśmy nad tym, co powinno się zmienić, co mogłoby się zmienić, on zabił człowieka w imię Sprawiedliwości. – W głosie Goreu słyszałam wielką literę na początku tego słowa. – A potem kazał nam się wycofać i wszyscy zamknęliśmy się w rezerwatach. – Złapał się za grzbiet nosa i rzucił Beauclaire’owi zbolałe spojrzenie. – Pewnie istniał mniej... burzliwy sposób, żeby to załatwić. Beauclaire zacisnął usta. – Jesteś pewien, że powinniśmy wyjawiać nasze sekrety? Goreu uśmiechnął się niewinnie jak dziecko. – A co twoim zdaniem zrobią z naszymi sekretami ten wojownik i jego towarzyszka, wielkoduszna kojocica? Jeśli w tej walce zwycięży nasza strona, to nie będzie miało znaczenia, a jeśli nie zwycięży, cóż, pewnie i tak będziemy walczyć po stronie wilków.

Beauclaire przytaknął niechętnie. – Słusznie. Goreu uśmiechnął się szerzej, a potem spoważniał. Kiedy znowu przemówił, zwrócił się do nas: – Potem przez jakiś czas myśleliśmy, że możemy zostać w naszych rezerwatach. Ludzie nie mogli do nich wejść, nawet z pomocą czołgów i myśliwców. Może bardom by się udało, ale wasi bardowie nie są stworzeni do wędrowania po dziczy w tej okolicy. Ostatecznie mogliśmy przecież mieszkać w Podgórzu. Podgórze istnieje w innym czasie i przestrzeni. W nieskończoności. Goreu i Beauclaire wymienili spojrzenia. Beauclaire nagle parsknął i wyrzucił ręce w górę. – Czemu nie? – zapytał, a potem kontynuował: – Ale Podgórze jest inna. Oszczędzę wam dziesiątek wyjaśnień, którymi ją zasypywaliśmy, a które ona odrzucała. Nikt nie wie dlaczego. Jest zmienna. Nieprzewidywalna. W jednym z rezerwatów straciliśmy czterech selkie. Najwyraźniej znaleźli drzwi... – Urwał na chwilę. – Drzwi nie są, ściśle mówiąc, drzwiami w normalnym tego słowa znaczeniu, choć mogą być. Niektóre drzwi do Podgórza są niewidzialne i niemożliwe do wykrycia, chyba że ktoś przez przypadek przez nie przejdzie. Westchnął. Domyśliłam się, że czterech selkie nie żyło długo i szczęśliwie. – Znaleźli wielkie słone jezioro, zimne i przejrzyste. Piąty selkie powiedział mi, że mogli dojrzeć dno, choć woda była głęboka na trzydzieści metrów. Zniknęli na kilka tygodni, czym normalnie nikt by się nie przejął, bo w Podgórzu czas płynie inaczej. Ale piąty selkie poszedł nad jezioro i nie mógł ich znaleźć. Zorganizowaliśmy poszukiwania i zapytaliśmy Podgórze, która nie odzywała się do nas przez kilka dni. Potem piąty selkie znalazł szkielety pozostałych na brzegu jeziora. – Drapieżnik? – zapytałam. – Selkie są twarde – odparł Goreu. – A na kościach nie znaleziono śladów zębów. – Niektórzy z nas są bardzo starzy – rzekł Beauclaire. – Na przykład Baba Jaga. Ona pamięta czasy, gdy młoda Podgórze zabijała wszystkich pradawnych, którzy przez nią podróżowali. Jednak na przestrzeni pięciu czy sześciu wieków Podgórze złagodniała. – Więc nie mogliście zostać w rezerwatach – domyślił się Adam. – Jesteście zbyt liczni, by pomieścić się na waszej ziemi, a nie możecie ufać Podgórzu, by stała się waszym domem. Goreu przytaknął. – Dlatego musimy znów zamieszkać w świecie ludzi. Lecz chcemy to zrobić na naszych warunkach. – Odbyliśmy dość żywą dyskusję na ten temat – oznajmił Wujek Mike, bez skruchy szczerząc zęby. – Nie żebym brał w niej udział. Jednak niektóre rozmowy powinny mieć świadków.

Szarzy Panowie rzucili mu poirytowane spojrzenia, które absolutnie nie wzruszyły Wujka Mike’a. – Na zapleczu mam świetny cydr – rzucił wesoło. – Ktoś ma ochotę? Goreu zmroził go wzrokiem. – Lubię ludzi – oświadczył poważnie Wujek Mike. – Możliwe, że jestem jedynym żyjącym pradawnym, który mówiąc to, nie ma na myśli przekąski. Chcę, żeby przeżyli. Chcę przeżyć. Jestem po waszej stronie. – Cydr brzmi zachęcająco – stwierdził Adam. – Wygląda na to, że chwilę tu posiedzimy. I choć zaintrygowała nas wasza historia, nie jestem pewien, dlaczego nam ją opowiadacie. – Chcę, żebyście zrozumieli, iż nasze opcje są ograniczone – wyjaśnił Goreu. – Chcę, żebyście naprawdę, naprawdę pojęli, dlaczego znaleźliśmy się w tym miejscu w tym czasie. Jeśli wszyscy, a przez „wszyscy” mam na myśli pradawnych, wilkołaki, ludzi i całą resztę, która chce przeżyć swoje życie do końca, musimy znaleźć wyjście z tej sytuacji, Beauclaire i ja potrzebujemy waszej pomocy. Wujek Mike przeprosił i poszedł po cydr. Czekaliśmy w ciszy, gdy brzdękał szklankami za drzwiami oznaczonymi jasnozielonym napisem „Tylko dla personelu”. Przyniósł tacę z pięcioma kuflami z oszronionego szkła i kryształowy dzbanek wypełniony złotym płynem, który musował i skrzył jak szampan. Ogólnie nie pijam alkoholu. Noszę zbyt wiele sekretów innych ludzi, a alkohol dziwnie na mnie wpływa. Ale odmowa wypicia w tym miejscu i w tym momencie byłaby niegrzeczna. Wzięłam kufel, podniosłam do ust... i zamarłam. Drżącą ręką odstawiłam szkło na stół i posłałam Wujkowi Mike’owi spięty uśmiech. – Mam złe doświadczenia z piciem i pradawnymi. Posmutniał. – Zapomniałem. – Dotknął kufla i sprawił, że płyn stał się przezroczysty. – To woda, zimna i słodka. Daję słowo, że jest bezpieczna do picia. Ale jeśli nie chcesz, nie będę urażony. Upiłam łyk – napój smakował jak woda. Goreu zerknął na Beauclaire’a, który pokręcił głową. Żaden z nich nie słyszał tej historii. Uznałam, że mogą zapytać Wujka Mike’a, kiedy wyjdziemy. Raczej ufałam Wujkowi Mike’owi. Ale gdy tylko pozostali przestali zwracać na mnie uwagę, odstawiłam kufel na stół i już po niego nie sięgałam. – Więc – zaczęłam, gdy reszta sączyła cydr – skończyliśmy na tym, że pradawni znaleźli się między młotem a kowadłem. Niech zgadnę: rezultatem tej dyskusji, która tak cieszy Wujka Mike’a, było wypuszczenie paru paskudztw trzymanych przez Szarych Panów w zamknięciu. My mieliśmy małe poruszenie, a kilku moich przyjaciół-wilkołaków kłopoty w Arizonie. – Dałam im odczuć, co sądzę o ich „rozwiązaniu”. Wiedziałam o dwóch przypadkach, w których potwory polowały na

dzieci. – Byłem niezadowolony z tej decyzji – rzekł Beauclaire. – I jeszcze bardziej niezadowolony z tego, jak ją zrealizowano. Nieludzie, których wypuszczono, byli skazani na śmierć. Plan zakładał, że zrobią zamieszanie, a potem ktoś z nas wyjdzie i ich zabije. W ten sposób stalibyśmy się bohaterami. Rzuciłam mu kwaśne spojrzenie. Lata pracy z Zee dały mi coś więcej niż tylko wiedzę, jak naprawić silnik: rzucanie kwaśnych spojrzeń opanowałam do perfekcji. – To się nie wydarzyło. – Nie – zgodził się Beauclaire. Może kiedyś też spędzał czas z Zee, bo jego kwaśne spojrzenie również było niczego sobie. – Uznałem ten scenariusz za zbyt optymistyczny. Zostałem przegłosowany. – Zmroził wzrokiem Goreu. Goreu się skrzywił. – Nie miałem wyboru. Potrzebujemy kogoś w bandzie ludobójców. A ponieważ jako jedyny wyglądam niegroźnie i nie jestem znany z niczego konkretnego, to muszę być ja. Głosujemy blokiem. – Bandzie ludobójców? – zapytałam ostrożnie. Skinął głową. – Większość Szarych Panów chce zawrzeć układ z ludźmi z pozycji wyższości: zaspokajajcie nas, a my was nie zabijemy. Ale są wśród nas i tacy, którzy patrzą na Podgórze, patrzą na liczby i na to, że nasza populacja spadła o połowę, odkąd opuściliśmy Europę i przybyliśmy tutaj, i nie wierzą, że przetrwamy. Pragną wojny, wojny z ludźmi albo wojny z wilkołakami, która przełoży się na wojnę z ludźmi. Uważają, że jeżeli cała wspólnota pradawnych stanie do walki, uda nam się wybić rasę ludzi i zginąć w chwale. Poczułam, jakby nagle zabrakło mi powietrza. – To prawda? – spytał Adam. – Możecie zniszczyć rasę ludzi? Goreu wzruszył ramionami. – Nie wiem. Może. Wujek Mike upił długi łyk cydru i oznajmił: – Jedyne, co do tej pory nas ratowało, to że tamci zdają sobie sprawę, iż nienależąca do Szarych Panów większość chciałaby przeżyć. Nie obchodzą nas pradawni jako rasa, obchodzą nas nasze rodziny i my sami. I wciąż jest nas tylu, że mamy szansę powstrzymać Szarych Panów, którzy chcą wojny. Dlatego ci nieudolnie próbują zmusić was, żebyście sami ją rozpętali. Czy Bran o tym wiedział? Wzięłam głęboki wdech. Oczywiście, że wiedział. Porzucił watahę, żeby w razie naszych nieudanych negocjacji z pradawnymi ci nie mogli wykorzystać konfliktu jako punktu zapalnego do rozpoczęcia wojny ze wszystkimi wilkołakami. Czy czułam się lepiej z tym, że Bran zostawił nas nie tylko po to, żeby chronić wilki, ale też ludzi, a także, prawdopodobnie, pradawnych? Tak. – Wdowia Królowa należy do bandy samobójców-ludobójców? – zaryzykowałam.

Goreu pokręcił głową. – Nie. Ona należy do swojej własnej małej bandy idiotów z urojeniami. Myśli, że jeśli wilkołaki nie staną po stronie ludzi, naprawdę uda nam się zabić całą ludzką populację na tym kontynencie i przetrwać. Na szczęście pozbyliście się większości jej zwolenników. Myślała, że wykorzysta Aidena, żeby zapanować nad Podgórzem w ramach jakiegoś wielkiego skomplikowanego spisku, mającego na celu zniszczenie pozostałych Szarych Panów i przejęcie władzy. Królowa lubi rządzić. – Choć trzeba przyznać – zaczął Wujek Mike – że widzieliśmy, jak Europejczycy bez trudu wybijają rdzennych mieszkańców tego kontynentu. – Rzucił mi szelmowski uśmiech. – Możesz zapytać pobratymców swojego ojca. Ale Wdowia Królowa nie dysponuje odrą ani czarną ospą, więc próbuje innych rzeczy. Ostatnią był niemal bezmyślny troll... a znam trolle genialne, przynajmniej jak na trollowe standardy... który miał rozkoszny talent do rośnięcia w siłę za każdym razem, kiedy zjadł człowieka, a do tego nie dało się go zabić w wodzie. Popatrzyłam na niego. Próbowałam sobie wyobrazić tamtego trolla rosnącego w siłę. Wujek Mike uśmiechnął się do mnie wesoło. – Na szczęście dla naszej strony był za głupi, żeby wskoczyć do wody, zanim zabiło go twoje stado. Gdyby dotarł do miasta i zaczął zabijać ludzi, nikt z nas by go nie powstrzymał. – Zastanowił się. – No, może Nemane albo Beauclaire. Ale Wdowia Królowa zapomina, ile mocy straciła. – Nasza opowieść dobiega końca – powiedział łagodnie Beauclaire. Wstał od stołu. – Przepraszam was na chwilę. Goreu będzie kontynuował. Goreu pochylił się do przodu. – Akcja waszego stada sprezentowała wyjątkową okazję. Musimy negocjować z ludzkim rządem, a wystraszyliśmy ich do tego stopnia, że nie mamy szans się z nimi porozumieć. Ale zabiłaś trolla. Pozwolił, żeby to stwierdzenie zawisło w powietrzu. – I to na antenie ogólnokrajowej telewizji. W ciągu ostatnich kilku miesięcy wilkołaki publicznie pokonały sporo włochatych potworów. – Popukał w stół. – Gdyby udało nam się podpisać pakt o nieagresji, który określi Tri-Cities jako neutralne terytorium, wprowadzony w życie przez kogoś, komu ludzie mogą ufać, że jest honorowy i zdolny, moglibyśmy uniknąć wojny z ludźmi i wrócić do dawnego stanu rzeczy. Do koegzystencji. – Negocjujemy z Beauclaire’em i Goreu? – zapytał Adam. – Czy z Radą Szarych Panów? – Z Radą – odparł Goreu. – Beauclaire reprezentuje większość, ja mniejszość. Trochę zajęło, zanim to wyegzekwowaliśmy. Gdyby banda ludobójców dogadała się z Órlaith, byłoby o wiele trudniej. – Goreu, czy skrzywdziłeś Zee? – spytałam.

Spojrzał mi w oczy. – Nie. – To dlaczego się przed nim wzdrygnąłeś? Uśmiechnął się. – Bo tak zrobiłby mężczyzna, którego udaję, gdyby bransolety obnażyły, iż jest słabszy od na wpół martwej córki starego króla. Taki pradawny wiedziałby, że Zee jest zagrożeniem, z którym nie mógłby się zmierzyć. – Uwierzyli w to? – zapytał Adam. – Że Szary Pan może być tak słaby? – Pamiętają starych królów – odpowiedział Wujek Mike. – Pamiętają, co potrafi Zee. Sami się go boją. A Goreu jest na tyle potężny, że w bitwach, które stoczył, by stać się Szarym Panem, wyglądał jak zwierzę polityczne, które dorwało się do władzy. – Uśmiechnął się. – Większość Szarych Panów bałaby się dzielić te bransolety z córką Smoka spod Góry. – Jasne – przytaknęłam i spojrzałam na Adama. – Wiecie, że podpiszemy pakt o nieagresji – rzekł mój mąż. – Więc po co ta opowieść? – Bo nic nie jest proste – odparł Goreu. – Ludzie mogą uwierzyć, że zabicie trolla wystarczyło, żebyśmy podpisali takie porozumienie, ale wspólnota pradawnych będzie znać prawdę. Szarzy Panowie straciliby twarz. To mogłoby zwiastować ich upadek. Jednostki są silne, jednak istnieją też tacy jak twój Zee czy Wujek Mike – skinął głową na nieczłowieka, który wyszczerzył zęby i upił łyk cydru – którzy ukrywają, czym są. Jeśli będziemy wyglądać na zbyt słabych, zostaniemy pokonani i zapanuje chaos. To nikomu nie wyjdzie na dobre. Zatem. – Podniósł się. – Dwie sprawy. Pierwsza: pokaz siły. Coś, co zademonstruje ludziom, że nie podpisujemy paktu ze słabości. Beauclaire powinien być gotowy. Poczułam niepokój. Kiedyś Beauclaire powiedział mi, że potrafi wywoływać huragany i tsunami. Zatapiać miasta. Kolumbia miała półtora kilometra szerokości i dwadzieścia metrów głębokości.

Rozdział 12

P

odążyliśmy za Goreu i Wujkiem Mikiem przez podwójne drzwi z napisem „Tylko dla personelu”. Spodziewałam się kuchni, a zobaczyłam schody prowadzące na górę i na dół. Poszliśmy na górę. Bar Wujka Mike’a nie powinien mieć „góry”. Z zewnątrz budynek ewidentnie wyglądał na parterowy. Najwyraźniej to była iluzja albo te schody nie należały do zwyczajnych. Wspięliśmy się wyżej niż na jedno piętro. Zaczęłam liczyć na trzecim i doliczyłam się jeszcze siedmiu. Nie wiedziałam, że w Tri-Cities stoi dziesięciopiętrowy budynek – chyba że nowy szpital w Richland. Goreu otworzył drzwi na końcu schodów i powiedział: – Chcieliśmy, żebyście mieli dobry widok. Na zewnątrz było wietrznie, ale ciepło. Zastaliśmy dokładnie taki dach, jakiego spodziewałabym się po barze, z wysłużonymi, szumiącymi radośnie agregatami, które utrzymywały stałą temperaturę w pomieszczeniu, i sięgającą do kolan barierką. Idealna, żeby się o nią potknąć i spaść, pomyślałam. Ktoś stał na krawędzi i patrzył na rzekę. Kiedyś przez sekundę widziałam Beauclaire’a bez uroku, który nadawał mu ludzki wygląd. Tamta sekunda nie przygotowała mnie na ten widok. W przeciwieństwie do wielu pradawnych Beauclaire miał niemal całkowicie ludzką sylwetkę. Plasował się gdzieś między wysokim a przeciętnym – był wyższy od Adama może o dwa centymetry i podobnie zbudowany. Kiedy odwrócił się, by nas przywitać, zobaczyłam ślady Beauclaire’a, jakiego znałam, cechy, które zawarł w swoim uroku – ale w tej chwili nie przypominał człowieka. Znad wysokich, gładkich kości policzkowych spoglądały oczy jak szmaragdy, czyste i głębokie. Wszystko prócz oczu miało kolor słońca: skóra mogła powodować zazdrość miłośniczek opalania z Kalifornii, zaś gęste, proste włosy opadające kaskadą na ramiona mieniły się wszystkimi odcieniami złota i przebłyskami czerwieni. Czy był piękny? Nie potrafiłam stwierdzić. Był niezwykły. – Przyszliście w samą porę – powiedział. – Zepchnąłem ostatnich ludzi z mostu i jestem gotowy na naszą małą demonstrację. Goreu zwrócił się do nas ze śmiechem: – To źle zabrzmiało. Tak naprawdę zachęcił tych, którzy pracowali na moście, żeby znaleźli sobie coś innego do roboty. Nie musimy nikogo zabijać dla celów tego pokazu. – Jedna z członkiń Rady uważała, że powinniśmy zalać Burbank albo Richland –

poinformował nas Wujek Mike. – Trochę to trwało, zanim przekonaliśmy ją, że zabicie tylu ludzi zagwarantuje, że nigdy nie podpiszemy żadnego paktu, a to zadziała na korzyść naszych wrogów w Radzie. Zadrżałam, choć nie z zimna, i podeszłam do krawędzi na tyle blisko, na ile się odważyłam. Widok był spektakularny, nie tak straszny jak ten z dźwigu, lecz spektakularny. Dźwig Lampsona znajdował się po naszej lewej. Stamtąd most wydawał się odległy i mały. Tu, na dachu, widok Kolumbii i Cable Bridge zapierał dech w piersiach w inny sposób. Mieliśmy wrażenie, jakbyśmy stali tuż nad nim. Czuliśmy jego wielkość. Beauclaire uniósł rękę i coś powiedział. Możliwe, że słowo, choć brzmiało jak coś większego. Poczułam je w piersi i gardle. W dole, pod sercem mostu, wody Kolumbii zaczęły wirować. Magia, gęsta, obfita i ciepła jak słoneczne sierpniowe popołudnie, naparła na mnie i padłam na kolana. Adam pomógł mi wstać, podtrzymując za łokieć. Straciłam oddech, zrobiło mi się gorąco, potem zimno, a moc wciąż się poruszała. Na początku wir był mały, ale rósł i teraz cała rzeka zataczała kręgi niczym samochody na tych głupich rondach, które ostatnio zaczęły zastępować skrzyżowania. Stopniowo woda przyspieszała – zewnętrzne krawędzie wspinały się na brzegi, gdy środek opadał. Most jęczał pod jej naciskiem, słyszałam to z dachu. Nad naszymi głowami zawisł helikopter. Adam się odezwał, ale pochłonięta siłą magii Beauclaire’a nie wyłapałam jego słów – zlały się z dudnieniem w uszach i piersi. Usłyszałam odpowiedź Goreu, choć w tym momencie nie miała dla mnie sensu. – Nasz helikopter. Zadzwoniliśmy do agencji prasowych jakieś dziesięć minut temu, ale chcieliśmy mieć pewność, że to zostanie nagrane. Przekażemy materiał lokalnym stacjom telewizyjnym i pozwolimy go rozpowszechnić. To zadziałało w przypadku waszej walki z trollem. – Spojrzał na mnie. – Jest wrażliwa na magię. Adam wystękał coś w odpowiedzi, a Goreu się uśmiechnął. Przez chwilę on również wydał mi się mniej ludzki. Miałam przeczucie, że prawdziwy Goreu jest o wiele większy, niż sugeruje to jego urok. Most znowu jęknął i moją uwagę zwrócił widok przed nami. Woda na zewnątrz wiru zrównała się z nawierzchnią mostu. Sięgała o wiele wyżej niż brzegi rzeki, choć magia Beauclaire’a utrzymywała wszystko tam, gdzie chciał. Dookoła fale Kolumbii wzburzały się i pieniły, ale nie wpływały na wysokość wiru. Ten przestał rosnąć, lecz wciąż przyspieszał i odprowadzał wodę ze środka, by napełnić krawędź, aż wreszcie zobaczyłam nagi grunt pod mostem. Nagi krąg powiększał się, póki cały odcinek rzeki między dwiema wieżami nie wzbił się w powietrze. Most drżał pod naciskiem wody, która teraz uderzała o balustradę i płynęła nad i pod Cable Bridge dzikim, krętym nurtem.

Beauclaire wypowiedział kolejne słowo. Przez moment moje oczy nie mogły się skupić. Kiedy odzyskałam wzrok, ziemia pod mostem zniknęła. Ujrzałam... pustkę, dziurę tak głęboką, że z naszej perspektywy zdawała się nie mieć dna. Pradawni nie mogą kłamać. Beauclaire powiedział mi, że potrafi zatapiać miasta, jednak do tego momentu nie rozumiałam, co miał na myśli. To w żadnym wypadku nie był limit jego możliwości. Może i udawał zrelaksowanego, ale czułam magię, którą wlewał w rzekę i w ziemię, i wiedziałam, że moc Szarego Pana nie ma końca. Trzy minuty później most poddał się wirującej wodzie i uwolnił ze swych podpór oraz podstaw. Rozległ się przerażający hałas. Wujek Mike zadrżał. Gdzieś włączył się alarm samochodowy. Przez sekundę, tuż po tym, jak magia oderwała go od brzegu, most utrzymał swoją strukturę. Potem runął, rozdarty przez wodę i grawitację. Część od razu wpadła do bezdennej dziury, część popłynęła z prądem i uderzyła o podpory, które wcześniej go podtrzymywały. Sponiewierane przez gruz podstawy wieży też wpadły do dziury. Woda zakłębiła się i posłała do magicznie powstałego krateru kawały cementu, metalu i asfaltu, a także długie, popękane kable, aż w końcu oczyściła się ze szczątków mostu. Beauclaire znów coś powiedział, możliwe, że zaklęcie uwalniające, bo w końcu odetchnęłam. Dziura na powierzchni ziemi zamknęła się, tym razem mogłam to zobaczyć – gleba wokół spiętrzyła się i zasklepiła, aż nie zostało nic prócz piasku i porozrzucanych kamieni. Potem Beauclaire wypowiedział kolejne słowo. Wir zwolnił, jego krawędzie wyrównały się, a środek zalała woda. W końcu Kolumbia przestała się kłębić i zwodniczo łagodna rzeka wróciła na tę samą ścieżkę, którą płynęła niespełna kwadrans temu – tyle że teraz nie biegła pod mostem. Wyglądała pięknie i spokojnie. Na obu brzegach widziałam ludzi, niektórych w mundurach. Wszyscy gapili się na ten spektakl, tak samo jak ja. Adam obrócił mnie, żeby przyjrzeć się mojej twarzy. Kciukami otarł mi policzki – wtedy zdałam sobie sprawę, że płakałam. Nie wiem dlaczego. Nie byłam smutna, tylko przytłoczona magią Beauclaire’a. Wszystko w porządku? Głos Adama przemknął przez naszą więź, otulił mnie i oczyścił umysł. Wzięłam głęboki wdech po raz pierwszy, odkąd Beauclaire przywołał swoją magię. – Nic mi nie jest – zapewniłam na głos, bo gdybym odpowiedziała przez więź, usłyszałby zbyt wiele. Bałam się, że echa magii wciąż odbijające się w moich kościach mogą przejść na Adama i go zranić. Nie wiedziałam, dlaczego mnie to zmartwiło, ale zmartwiło, a nauczyłam się ufać swoim instynktom. Spojrzał na Goreu, który czekał cierpliwie u boku Beauclaire’a. Kiedy Adam i ja rozmawialiśmy, pradawny odzyskał swój zwykły, niczym niewyróżniający się wygląd. – Powiedziałeś „dwie sprawy” – zwrócił się do niego Adam. – To była pierwsza,

demonstracja mocy pradawnych. Aby nikt nie uznał, iż podpisaliście porozumienie tylko dlatego, że zabiliśmy waszego trolla i się nas boicie. Uważam, że pokaz był bardzo przekonujący. – Śmiertelnicy i ich rząd będą bardzo wdzięczni, że doprowadziłeś do powstania neutralnego terytorium, gdzie mogą być bezpieczni – odrzekł Goreu. – Druga sprawa: musisz znaleźć powód, dla którego mielibyśmy podpisać z wami porozumienie. – Dotknięty Ogniem byłby dobrym powodem – stwierdził Beauclaire. – Zagwarantowałbym mu bezpieczeństwo i dobrobyt. – Odkąd nam uciekł, Podgórze jest bardzo trudna – oznajmił Goreu. – Nie miała nic przeciwko, kiedy znajdował się na terenie rezerwatu, ale gdy odszedł, była bardzo nieszczęśliwa. Beauclaire pokręcił głową. – Nie obchodziło jej, że Órlaith i Neuth go torturowały – sprecyzował. – Obeszło dopiero, gdy wyrwał się spod jej wpływów. Gdybym wcześniej zdał sobie z tego sprawę, od razu wziąłbym go pod opiekę. Ale uratowanie człowieka, nieważne, jak zmienionego, kosztowałoby mnie władzę, której wówczas potrzebowałem. Dlatego... – urwał. – Nie martw się – pocieszył go Goreu. – Wiem, że pomogłeś Mrocznemu Kowalowi i jego synowi uciec z Dotkniętym Ogniem. Nikt nie musiał mi mówić. Kto inny by to zrobił? Bez obaw, większość z nich jest zaślepiona przez fakt, że Mroczny Kowal zabił twojego ojca. Oni nie potrafią wybaczyć tego, że ktoś na nich kichnął. Nie zrozumieliby cię nawet za milion lat, przyjacielu. – Nie oddamy chłopaka – poinformowałam ich. – Wątpisz we mnie? – zapytał Beauclaire. Nie brzmiał jak urażony, ale i tak się przestraszyłam. Mimo to nie zmieniłam zdania. – Nie – odpowiedziałam stanowczo. – W noce, kiedy w ogóle może zasnąć, budzi się z krzykiem. Boi się was. Wszystkich. Gdybyście powstrzymali Wdowią Królową i jej świtę, kiedy uciekł z Podgórza, gdyby ktoś, ktokolwiek, się o niego zatroszczył, nie przyszedłby do nas. Nie sądzę, żeby chciał do was wrócić. I uważam, że wystarczająco się nacierpiał. Nie będę go namawiać. Ufam tobie i twoim słowom, Beauclaire. Ale Aiden nie przeżyje powrotu do pradawnych. Ja nie mam zamiaru go zmuszać i nie pozwolę na to nikomu innemu. Beauclaire zwrócił się do Adama: – Czy ona mówi za ciebie? – Mówi za siebie – odrzekł Adam. – Ale zgadzam się z Mercy. Chłopak nie może do was wrócić. – Zaryzykujecie przetrwanie stada dla chłopaka, któremu nie stanie się krzywda – rzekł Goreu. Nie oceniał nas. – Chłopaka, który wcale nie jest dzieckiem. Zerknęłam na Adama.

Uśmiechnął się. – Moje wilki nie byłyby zadowolone, gdybym oddał przestraszonego chłopaka w ręce tych, którzy nawiedzają go w koszmarach, tylko po to, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo nie zawsze jest najważniejsze. Teraz Dotknięty Ogniem należy do watahy, a my troszczymy się o swoich. Na tym właśnie polegała różnica między Adamem a Branem. Bran zawsze miał w głowie ostateczny cel. Adam rozumiał ostateczny cel, lecz dla niego liczyli się ludzie. Wilkołaki potrzebowały Brana, który podejmował trudne decyzje, żeby zapewnić im przetrwanie. Ja potrzebowałam Adama, bo on nigdy nie porzuciłby kogoś, kto go kocha, tak jak Bran porzucił mnie. Bo porzucił. Dwa razy. Przełknęłam ślinę i przypomniałam sobie, że jestem dorosła. Byłam wdzięczna, że mam Adama. – Wybierzcie coś innego – przykazał Adam. Goreu obrócił się do Beauclaire’a. – Mówiłem ci, że to się nie uda. – Potem spojrzał na Adama. – W takim razie obawiam się, że to zależy od ciebie. – Nie możecie dać nam lepszej wskazówki, co moglibyśmy wam zaoferować? – chciał wiedzieć Adam. – Zapytaj Zee – zasugerował Goreu. – Nasi ludzie są głodni magii, a on kolekcjonuje broń, którą stworzył. Uniosłam brwi. – Tak, to ma sens. Stoimy po przeciwnych stronach konfliktu, a żeby mu zapobiec, mamy dać wam potężny magiczny artefakt, broń wykutą przez Mrocznego Kowala? Goreu wyszczerzył zęby. – To może zadziałać. Wujek Mike, który do tej pory przysłuchiwał się nam w milczeniu, pokręcił głową. – Stary Zee zaczął niszczyć swoje zabawki, kiedy umarła jego żona. Nie sądzę, żeby miał coś na tyle dużego, żeby mogło coś zmienić. Spojrzałam na Wujka Mike’a, a on wzruszył ramionami. – Zmusili go, żeby wziął ją za żonę. Myślał, że go to nie poruszy, więc się zgodził. A potem zakochał się po raz pierwszy od... Po raz pierwszy, jak sądzę. Kiedy umarła, był wściekły. Głównie na Szarych Panów, przez których odsłonił swoje słabości. Dlatego zaczął niszczyć wszystkie owoce swojej pracy, jakie do niego wracały, a większość zazwyczaj wraca. Niszczy też inne rzeczy, kiedy może. Szarzy Panowie powstrzymaliby go, gdyby mogli. – Uśmiechnął się wesoło do dwóch Szarych Panów. – Ale nie mogą. Więc udają, że tego nie widzą.

– To dziwne – rzuciła Jesse podczas obiadu dwa dni później. – W zeszłym tygodniu byłam towarzyskim pariasem w szkole. Cholera... Jej ojciec odchrząknął. – Choroba – poprawiła się. – Choroba. Odkąd zabiliście trolla, jestem królową popularności. Mogłabym kandydować na przewodniczącą klasy. Wygraną miałabym jak w banku. – Nie martw się – rzucił Aiden, jedząc przygotowane przeze mnie spaghetti tak, jakby bał się, że ucieknie mu z talerza. – Na pewno niedługo znów będziesz pariasem. – Niezła riposta – oceniła Jesse, bez pytania nakładając mu kolejną porcję makaronu. – Byłaby jeszcze lepsza, gdybyś przełknął, zanim się odezwałeś. Tutaj jada się z zamkniętymi ustami. – To jak wkłada się jedzenie do buzi? – zapytał Aiden. Mało nie wypuściła widelca. Chciała coś powiedzieć, ale zabrakło jej słów. – Mam cię – ucieszył się, nadal z pełnymi ustami. Zauważyłam, że Adam wyglądał na zmęczonego. Odkąd usiedliśmy do obiadu, nie odzywał się zbyt wiele. Dziś byliśmy w mniejszym gronie – tylko Jesse, Aiden, Adam i ja. Joel, który coraz lepiej radził sobie z kontrolowaniem swoich przemian, zabrał żonę do restauracji. Nikt nie wiedział, że Joel należy do watahy, więc on i Lucia nie musieli martwić się o reporterów. Adam brał na siebie cały ciężar uwagi. Znali go miejscowi dziennikarze, znali go federalni. Krajowa prasa kojarzyła go z poprzednich historii. A do tego był przystojny i umiał się wysłowić. To do niego kierowali wszystkie pytania. Od jak dawna wiedzieliśmy, co zamierzają nieludzie? Dlaczego to zrobili? Czy planują powtórzyć to w przyszłości? Po pierwszej fali Adam napisał oświadczenie i wygłosił je dla lokalnej telewizji. – To byli pradawni – poinformował dziennikarzy. – Przyszli do nas i powiedzieli, że chcą, aby ludzie zdawali sobie sprawę, z czym mamy do czynienia. Pradawni to nie tylko straszydła z bajek. Niektórzy z nich są o wiele potężniejsi. Nie bez przyczyny nasi przodkowie czcili ich jak bogów. Szarzy Panowie uważają, że nie osiągną swojego celu, zabijając ludzi. Wybrali most, ponieważ był doskonale widoczny i mogli łatwo usunąć z niego mieszkańców. Oraz ponieważ to tam zabiliśmy trolla. Czy mogli zademonstrować swoją siłę w godzinach szczytu na moście pełnym samochodów w sercu Seattle, Portland albo Waszyngtonu? Tak. Ale to mogli zrobić rok temu. Albo dziesięć lat temu. Nie chcą tego. Razem z pradawnymi próbujemy wynegocjować pokojowe zakończenie sytuacji w TriCities, w nadziei, że to pozwoli im, nam i naszemu rządowi wynegocjować pokojowe zakończenie sytuacji, która wyniknęła, gdy nasz wymiar sprawiedliwości dał jasno do zrozumienia, że sprawiedliwość jest tylko dla ludzi. Dziękuję.

Kiedy federalni złożyli mu wizytę, Adam powtórzył to samo niemal słowo w słowo. Dziennikarze porobili zdjęcia mojemu przystojnemu, szczeremu mężowi i spisali wszystko, co mógł im powiedzieć. Ale federalni naciskali. Na głowę zwalił nam się cały tabun rządowych skrótowców – ataki terrorystyczne należały do FBI, a wszystko paranormalne do SNIT. Ale pojawili się też ludzie z NSA[1]. Adam poinformował mnie, że dwóch gości, którzy podawali się za agentów SNIT, w rzeczywistości należy do FEMA[2], a facet, który podawał się za agenta FEMA, tak naprawdę jest z CIA. Adam rozpoznał ich po uczuciu swędzenia na szyi, które pamiętał z Wietnamu, gdzie pierwszy raz natknął się na im podobnych. Federalni grozili i schlebiali, uciekali się do wszystkiego, może oprócz aresztowania Adama. Postawiliśmy patrol wilków, który miał odstraszać pradawnych. Dodatkowo odstraszał też federalnych. Kiedy szef SNIT zadzwonił poskarżyć się na nasz brak współpracy, Adam powiedział mu, gdzie i jak głęboko może sobie tę współpracę wsadzić. Wykorzystał jedno z ulubionych powiedzonek Bena, by przypomnieć SNIT, że jeden z ich zbuntowanych agentów razem ze swoimi zbuntowanymi kolegami zabił naszego człowieka nie dalej jak rok temu. Że znaleźliśmy w naszym aucie nielegalny sprzęt szpiegowski, do którego podłożenia przyznali się, kiedy wezwali Adama na spotkanie za zamkniętymi drzwiami, podczas gdy ja ściągałam Sherwooda z dźwigu. „SNIT prędzej zgnije, niż doczeka się współpracy z naszej strony” – oznajmił mój mąż i rozłączył się, zostawiając szefa na linii w pół słowa. Pięć minut później zadzwonił gość z FBI i poprosił o współpracę przy śledztwie SNIT. Adam odmówił. Gdy mężczyzna nie dawał za wygraną, Adam rzucił komórką o ścianę. Mój mąż potrafił być wybuchowy, szczególnie kiedy miał do czynienia z głupimi ludźmi. Dlatego Bran nie chciał, by Adam został rzecznikiem wilkołaków. Na szczęście żadne kamery nie nagrały szybującego telefonu, więc wizerunek publiczny Adama nie ucierpiał. Nasz ulubiony budowlaniec wciąż naprawiał szkody po ataku pradawnych. Jedna ściana więcej i tak specjalnie nie wpłynęłaby na ostateczną cenę, więc nie przejęliśmy się, że telefon zrobił dziurę. Właściwie to dwie ściany, bo Aiden spalił tę między schronem a sąsiadującą z nim łazienką. Komórka przetrwała. Ochronne etui okazało się warte swojej ceny. Prawdziwym powodem złości Adama była frustracja. Nadal nie wymyśliliśmy, czego, poza Aidenem, chcieli lub potrzebowali pradawni. Mimo słów Wujka Mike’a zapytałabym Zee o jego broń, ale on i Tad ulotnili się następnego ranka po wizycie pradawnych i od tej pory ich nie widziałam. Dom Zee stał pusty – nic nie wskazywało, żeby wracał do niego, odkąd uciekł z rezerwatu. Tymczasem życie toczyło się dalej. Adam pracował głównie z domu, żeby

uniknąć fali reporterów i wszelkiej maści rządowych głupków. Ben i Warren na zmianę eskortowali Jesse do i ze szkoły. Śniadania i obiady jadaliśmy razem. Dziś zrobiłam spaghetti od zera. Tylko makaron był z paczki. Gdyby to Christy gotowała, zrobiłaby makaron sama. Miałam nadzieję, że poznała miłego młodego miliardera i postanowiła zostać na Bahamach. Cholera, mogła nawet żyć długo i szczęśliwie, byle na Bahamach. Telefon zadzwonił, kiedy razem z Adamem sprzątaliśmy naczynia. Adam włączył zmywarkę, a ja odebrałam. Od zatopienia Cable Bridge mój mąż przestał być uprzejmy, więc kiedy tylko mogłam, starałam się odbierać pierwsza. – Dom Hauptmanów – powiedziałam. – W czym mogę pomóc? – Mercy – zabrzmiał karcący głos Baby Jagi – nie możesz zadawać takiego pytania, dopóki nie dowiesz się, kto dzwoni. Adam obrócił się w moją stronę. Jego gwałtowna reakcja zaskoczyła Jesse i Aidena. Uniosłam brwi. Wykonał zachęcający gest – chciał, żebym kontynuowała rozmowę. – Samo pytanie nie oznacza zgody – rzuciłam pokojowo. – Dobry wieczór, Babo Jago. W czym mogę pomóc? – powtórzyłam. – Mogłaś do mnie zadzwonić. Praktycznie dałam ci zaproszenie... Nie, nie dałam ci zaproszenia, prawda? Dałam ci wizytówkę i powiedziałam, że masz zadzwonić, kiedy będziesz potrzebować informacji. Ale nie zadzwoniłaś. Dzieciaki nie mogły słyszeć, co Baba Jaga mówi, ale Adam tak. Skinął głową. – Okej – zgodziłam się, a potem zadałam pytanie, na które nie mogliśmy znaleźć odpowiedzi: – Co możemy zrobić, żeby umożliwić Szarym Panom podpisanie porozumienia z naszym stadem i ustanowić Tri-Cities neutralnym terytorium? – Możecie oddać im Dotkniętego Ogniem – oznajmiła wesoło. – Jestem pewna, że Beauclaire dał ci słowo, że chłopak będzie bezpieczny. Beauclaire prędzej zginie, niż złamie słowo. Ostatnie zdanie wypowiedziała ze szczególnym naciskiem. Myślała, że gdybyśmy oddali Aidena Beauclaire’owi, Szary Pan zginąłby, żeby chronić Aidena. Niekoniecznie zanim zdążyłby go ochronić, ale zginąłby. Albo chciała, żebym ja tak myślała. Złapałam się za grzbiet nosa. – Chyba obie zgodzimy się, że nie chcemy, żeby Beauclaire zginął – powiedziałam powoli. – Zdecydowanie – potwierdziła. – Więc nie oddamy Aidena pradawnym. Skoro nie mamy takiego zamiaru, jesteśmy przekonani, że to byłoby niewłaściwe. Co sugerujesz? – Możecie ukraść miecz Siebolda Adelbertsmitera – zaproponowała. – Jego ostrze potrafi przeciąć wszystko i przyjąć dowolny kształt. Siebold użył miecza kilka dni temu, żeby zabić pobratymca. Zapewniam cię, że pradawni uznaliby ten dar za godny podpisania porozumienia, na którym zyskają o wiele więcej niż wy.

– Nie. Nie ukradnę Zee miecza ani żadnego innego artefaktu. To byłoby niemożliwe. A poza tym Zee zniknął. Zapytam go, czy ma coś, co pradawni mogliby uznać za wartościowe, ale wiem, że zniszczył wszystko, co uważał za zbyt niebezpieczne. A tego, czego nie uważa za niebezpieczne, pradawni raczej by nie chcieli. – Prawda – przyznała Baba Jaga. – Prawda. – Zaczęła nucić, a potem całkowicie zmieniła temat: – Órlaith zniknęła. Już miałam pytać, co to ma wspólnego z czymkolwiek, ale przypomniałam sobie, że Órlaith należała do grupy Szarych Panów, którzy torturowali Zee. Może Baba Jaga wcale nie zmieniała tematu? Siedziałam więc cicho. Aiden patrzył na mnie z przerażeniem. Zerknęłam na Adama i skinęłam brodą na chłopaka. Mój mąż zobaczył twarz Aidena, podszedł do niego i objął ramieniem. – Nie oddamy cię – obiecał mu. – Myślałam, że to już uzgodniliśmy – oznajmiła Baba Jaga, choć nie mogła widzieć, do kogo Adam mówi. Prawdopodobnie zgadywała. – Czego pradawni potrzebują? – zapytała. – Zawsze zadaję sobie to pytanie, kiedy robię komuś prezent. Czego potrzebują? Zamrugałam i spojrzałam na Adama. Wzruszył ramionami. – Potrzebują uspokoić Podgórze – podjęłam. – Tak – zgodziła się. – Nie damy im... Nie, inaczej. Nie dacie nam Aidena. To prawda. Ale możecie posłuchać tego, co on ma wam do powiedzenia. Zadzwonię za jakieś pięć minut i dasz mi znać, czy powiedział coś ciekawego. Na razie. Rozłączyła się, zanim zdążyłam odpowiedzieć. Wcześniej Aiden i Jesse sprzątali ze stołu. Aiden wciąż trzymał w rękach miskę z sałatką. Zdał sobie z tego sprawę, kiedy odłożyłam słuchawkę. Odsunął się od Adama i wstawił sałatkę do lodówki. – Wrócę tam – oznajmił, obracając się przodem do nas. Zerknął na Jesse. – Powinna być bezpieczna, a kiedy tu jestem, nigdy nie będzie. Choć czasem bywał bardzo trudny, właśnie za takie chwile wciąż go lubiłam. – Nie wrócisz – zaprotestował Adam. – Sugerujesz, że nie potrafię ochronić mojej córki? – Albo że ona nie potrafi ochronić sama siebie? – dodała Jesse, po czym zwróciła się do mnie. – Zapomniałam ci podziękować, że nauczyłaś mnie strzelać z karabinu. – Cała przyjemność po mojej stronie. Aiden przechylił głowę, a potem nią pokręcił. – Nie możecie mnie powstrzymać. – Może i bym mógł – odrzekł Adam – lecz tego nie zrobię. Wcześniej źle się wyraziłem. Nie możesz wrócić i być naszym trybutem dla pradawnych, żeby podpisali pakt. Możesz wrócić, ale powiemy im, że zrobiłeś to bez naszej wiedzy i zgody i że nie są nam nic winni.

Próbowałam się powstrzymać, jednak musiałam pocałować Adama. To był jeden z tych pocałunków, które Jesse zazwyczaj kwitowała słowami: „Serio, Mercy? Tato? Wynajmijcie sobie pokój”. Odsunęłam się od Adama i spojrzałam mu w oczy. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – Przeniosłam wzrok na Aidena. – Więc nie zgadzamy się na twoje poświęcenie. Baba Jaga uważa, że jesteś kluczem, choć wyraziła się jasno, że oddawanie cię w ręce pradawnych to zły pomysł. Zostałeś przegłosowany. Pomóż nam myśleć nieszablonowo. – Powiedziała, żebyście nie oddawali Aidena pradawnym? – spytała Jesse. – To dobrze. Artefakty to dobry trop, ale Zee tu nie ma, a tylko on mógłby mieć artefakt na tyle potężny, żeby go przyjęli. – Wskazała na mnie. – Kostur nie przejdzie, bo z nimi nie zostanie. Dawanie nieludziom czegoś, co zaraz ucieknie, skłoniłoby ich do zerwania porozumienia. – Racja – przyznałam. – Wracając do Baby Jagi – kontynuowała Jesse. Ojciec obserwował ją z uśmiechem na twarzy. – Wspomniała coś o Podgórzu. – Nie do końca – wyjaśniłam. – Zapytała mnie, czego potrzebują pradawni, a ja odpowiedziałam, że potrzebują, by Podgórze się uspokoiła. Aiden usiadł na krześle. – W Podgórzu jest dużo artefaktów – rzekł. – Wiem, gdzie znaleźć niektóre z nich. – Nie możesz tam wejść – stwierdził Adam. Aiden pokiwał głową. – Mogę. I mogę wyjść. Wiem, jak otworzyć drzwi do Podgórza, czy tego chce, czy nie. Woda to rozgryzła, a potem nauczyła resztę. – Jedna z pozostałych władających żywiołami? – zapytała Jesse. Ja zatrzymałam się na słowach: „Wiem, gdzie znaleźć niektóre z nich”. – Przetrwała nas tylko czwórka – Aiden odpowiedział Jesse. – Przynajmniej tak jakby. Widocznie jestem jedynym, który przetrwał to, co wydarzyło się potem. – Miałeś szczęście – rzuciła Jesse. – Więc jeśli tata przekona pradawnych, żeby zapewnili ci bezpieczne przejście do i z Podgórza, możesz tam wejść i zdobyć artefakt na tyle potężny, żeby zadowolić Szarych Panów? Coś, co pomoże im porozumieć się z Podgórzem? Aiden wstał, ujął dłoń Jesse i pocałował. – Tak, moja pani, właśnie to chcę powiedzieć. Zadzwonił telefon. – Zakład pogrzebowy Hauptmanów – odebrałam. – Wy tłuczecie, my grzebiemy. – Udzieliło mi się poczucie humoru Baby Jagi. – Uwielbiam jajka na twardo – oznajmiła Baba Jaga. – Ale musiałam z nich zrezygnować. Wprowadzały smutną atmosferę w domu. Więc co powiedział chłopiec-niechłopiec?

Stwierdziłam, że nie chcę wiedzieć, co zainspirowało tę uwagę o jajkach. – Powiedział, że jeśli pradawni zagwarantują mu bezpieczne przejście, może zdobyć artefakt, który pomoże im z Podgórzem. – Świetnie – odparła wesołym głosem, który brzmiał jak z tandetnych programów dla dzieci. – Więc gwarantuję tobie i twoim bezpieczne przejście do i z Podgórza. Podpiszemy pakt, zanim wyruszycie, na wypadek gdybyście nie wrócili. Dzięki temu wasze poświęcenie nie pójdzie na marne. Nie, nie podsłuchuję, Mercy, to byłoby niegrzeczne. – Przeciągnęła „rz” w „niegrzeczne”. – Ludzie po prostu są przewidywalni. Powinnaś wziąć swój kostur. Och, i tego przystojnego rosyjskiego wilka. Was czworo wystarczy. – Czworo? – spytał Adam. – Ty, Mercy, Aiden i kostur – wyjaśniła. – Odpowiednie składniki na gulasz – rzuciła i się rozłączyła. Gdy tylko odłożyłam słuchawkę, zadzwoniła jeszcze raz. – Tak? – spytałam. – Czekam na więcej pomysłowych powitań. Dom horroru Hauptmanów: nie zwracajcie uwagi na krzyki, my nie zwracamy. Coś w tym stylu. – Okej. Dom horroru Hauptmanów... – Ech, ty i Kojot zawsze psujecie mi zabawę. W każdym razie zapomniałam powiedzieć: przyjmujemy waszą propozycję. Zjawcie się jutro z samego rana. – Zjawcie się? Gdzie? – zapytałam. Zaśmiała się. – W rezerwacie. Przewodnicy złapią was po drodze, żebyście nie zabłądzili. Nie wiem, czy zobaczymy się jutro, ale kiedyś na pewno. Trzymaj się, kochanieńka. Szturchnij ode mnie tego swojego wilka. Uwielbiam Rosjan. Rozłączyła się, a ja odłożyłam słuchawkę i popatrzyłam na telefon. Gdy czekałam, aż znowu zadzwoni, Adam przekazał Jesse i Aidenowi, co powiedziała. Kiedy skończył, Jesse zmarszczyła brwi. – No dobrze. Rozumiem, dlaczego ty masz iść. Potrafisz ochronić resztę. Aiden musi, ale dlaczego Mercy? Czemu nie Zee, pradawny, albo Tad, półpradawny? Albo inny wilkołak? – Kostur – rzekł Adam po chwili. – Artefakt chodzi tylko tam, gdzie Mercy. Pokiwałam głową. – Potrafi wskazywać drogę do domu. Może się przydać w Podgórzu. – Każda grupa desantowa potrzebuje przewodnika, który oświetli drogę, czarodzieja, który pokona magię, i czołgu, który zabije wszystko, co stanie im na przeszkodzie – stwierdziła Jesse. Ostatnio za dużo grała w ŁSPTSIZG. Spojrzała na swojego ojca. – Czołg nie ma się poświęcać. – Aye, kapitanie – potwierdził Adam z tylko odrobiną ironii w głosie. – Musisz wrócić do domu, tato. Kocham mamę, ale jeśli będę musiała zamieszkać

z nią na dłużej, jedna z nas popełni morderstwo. Przyprowadź Mercy i szczyla z powrotem. – Jestem czarodziejem czy przewodnikiem? – zapytałam naszej pani kapitan. – Aiden ma moc żywiołu – odparła po zastanowieniu. – Ty tylko zmieniasz się w kojota. Więc on jest czarodziejem, mimo że musi zaprowadzić grupę do Podgórza. Ty ich wyprowadzisz. A tata dopilnuje, żebyście wszyscy wrócili żywi. – Następnym razem – zaczął Aiden, który również uczył się sztuki grania w piratów na komputerze – chcę być czołgiem.

Ostatecznie Jesse wybrała się do rezerwatu z nami. – Nikt jej nie tknie – oznajmił Zee, przerywając zażartą pośniadaniową dyskusję. – Ja będę na miejscu, Tad będzie na miejscu. Nic jej się nie stanie. Zee i Tad wrócili w środku nocy, niechętni, żeby rozmawiać o tym, co robili. Baba Jaga w pewnym sensie już mi powiedziała, więc nie pytałam. Nie chciałam wiedzieć. – Co masz na myśli, mówiąc „będę na miejscu”? – zapytał Adam. – Podgórze nie lubi pradawnych – odparł Zee. – Więc Tad i ja nie wejdziemy do środka. Ale odprowadzimy was i dopilnujemy, żeby Jesse nic się nie stało. Zgadzam się, że Podgórze to nie miejsce dla kogoś, kto jest w pełni człowiekiem – zerknął na Aidena, który skrzywił się i stanowczo pokiwał głową – ale Jesse już nie jest dzieckiem. Ma prawo widzieć, co robi jej ojciec. Wilk Alfa i Mroczny Kowal zmierzyli się wzrokiem. – Tato? – odezwała się Jesse. Konkurs na mrożące spojrzenie zakończył się bez zwycięzcy. – Proszę? – nie dawała za wygraną. – Zgoda – fuknął Adam, bo fantastyczną, choć rzadko używaną supermocą Jesse była umiejętność owinięcia sobie ojca wokół palca. – No to ustalone – stwierdziłam. – Musimy iść. Zaniosłam naczynia do zlewu i przystanęłam, żeby pocałować Adama w policzek, kiedy się mijaliśmy. Już chciałam się odsunąć, ale przytrzymał mnie dłużej. Pachniał mną, naszym porannym seksem i całą watahą. Ale głównie piżmem, miętą i sobą. Zapakowaliśmy się do SUV-a Adama. Usiadłam na środkowym miejscu z przodu, Jesse obok mnie. Aiden, Zee i Tad musieli poradzić sobie z tyłu. Kiedy Adam wyjeżdżał na drogę, zobaczyłam opierającego się o drzwi Joela w ludzkiej postaci. Nie był szczęśliwy, że musi zostać, ale tę dyskusję wygrał Adam. Ben, który podsłuchał ich rozmowę, zażartował: – Wiesz, że masz do czynienia z dobrym Alfą, kiedy wszyscy się kłócą i próbują skoczyć za nim do wulkanu. – Ale potem poklepał Joela po ramieniu i rzucił: –

Wszyscy wiemy, że jesteś chętny, a gdybyś nie był, Adam ma całe stado, które pomogłoby mu, gdyby potrzebował. Docenia twoje chęci, ale go rozpraszasz. Więc Joel się poddał. Patrzył ze smutkiem, jak odjeżdżamy, lecz zamierzał czekać. Należał do watahy – wiedział, że ma tu swoją wartość, swój cel. To nie oznaczało, że musiał słuchać rozkazów z ochotą, tylko że ich słuchał. Dlatego pasował do stada o wiele lepiej niż ja. Do sugestii mogłam się stosować – ale z rozkazami miałam problem. Zmierzaliśmy do rezerwatu, a wokół wciąż panowała ciemność. Ciepłe ramię Adama dotykało mojego. Przypadkiem mignęły mi jego myśli. Ujrzałam swoją twarz, oświetloną niebieskim światłem z deski rozdzielczej. To nie była ta sama twarz, którą codziennie widziałam w lustrze. Adam myślał, że jestem piękna. Martwił się o mnie. Zauważyłam, jak zaciska ręce na kierownicy, więc położyłam dłoń na jego udzie. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że zobaczyłam jego myśli. Na szczęście nie myślał, że powinnam zrzucić kilka kilogramów albo lepiej doczyszczać brud spod paznokci. Albo że ta poranna biegaczka, którą właśnie minęliśmy, jest olśniewająca, chociaż była. – Adam? – zapytałam. Nie odpowiedział, wciąż pogrążony w zadumie. – Hej, Adam – powtórzyłam. – Śniłem na jawie – odparł z nikłym uśmiechem. Wyszczerzyłam zęby. – Tylko nie zacznij liczyć owiec. – Chciałaś coś? – spytał. Mieć tę wyprawę za sobą. Wrócić bezpiecznie do domu. – Nie – rzuciłam beztrosko. – A jeśli chciałam, to zapomniałam. Znowu zapadła cisza. Było wcześnie rano. Pokręciłam się, żeby znaleźć wygodną pozycję – środkowe siedzenie nadawało się raczej dla dzieci, nie dla dorosłych. Z tyłu dochodził coraz silniejszy zapach strachu. Żeby odwrócić uwagę Aidena – bo przecież to nie Tad i Zee się bali – zapytałam go: – Aiden, jak myślisz, co znajdziemy w Podgórzu? – Podgórze – odrzekł ze stoickim spokojem. Był przerażony, ale też zrezygnowany, jak królik, który wiedział, że zginie, i pogodził się ze swoim losem. Wczorajsza pewność siebie zniknęła. Odchrząknął. – Czasami kraina jest lasem albo pustynią, czasami śnieżnym szczytem górskim albo oceanem bez dna. Może zmienić się w mgnieniu oka, ale nieważne, gdzie jesteś, Podgórze zawsze jest obok. – Głos mu zadrżał. – Zawsze obserwuje. – Jak myślisz, co zrobi? – spytała Jesse. Aiden zastanowił się i odparł:

– Na początku będzie udawać, że nas ignoruje. Będzie na mnie zła i będzie chciała namyślić się, co ze mną zrobić. – Dlaczego zła? – dociekała Jesse. Aiden mówił jej więcej, niż powiedział Adamowi i mnie, więc postanowiłam się nie wtrącać i zobaczyć, co Jesse z niego wyciągnie. – Bo odszedłem – wyjaśnił. – Żadne z nas nie miało jej opuszczać. Byłem ostatni. Woda. Ziemia. Powietrze. Ogień. Jej dzieła, tak nas nazywała. Jej dzieci. Pozostali umarli albo zostali zabici, kiedy ją opuścili. Opowiedziała mi o tym. – Zawahał się. – Myślę, że to ona spowodowała ich śmierć. Albo zrobiła coś, co kazało pradawnym ich zabić. Odszedłem jako ostatni, bo się bałem. – Więc dlaczego wracasz? Jeśli spowodowała ich śmierć, nie sądzisz, że może zabić ciebie? – Nie – odpowiedział jakby wbrew sobie. – Nie, kiedy jestem u niej. To byłoby oszustwo. Gdyby nas zaatakowali i nie mógłbym się bronić, zginąłbym uczciwie, ale ona nie może ingerować, szczególnie pod koniec, inaczej zepsuje swoją własną grę.

Kiedy Adam zjechał z autostrady na drogę, która kiedyś prowadziła do rezerwatu, świt rozjaśniał niebo, choć słońce nie miało wstać jeszcze przez piętnaście, dwadzieścia minut. Bez pośpiechu przemierzaliśmy górzysty teren, mijając pola i winnice. Byłam prawie pewna, że pojechaliśmy za daleko, ale Adamowi zdawało się to nie przeszkadzać. Przed nami wyłonił się ostry zakręt, którego nie pamiętałam. Adam wcisnął hamulec, żeby nie uderzyć w jeźdźców, którzy nagle stanęli na drodze. Było ich trzech. Nosili szare stroje i dosiadali białych wierzchowców. Gdy tylko SUV całkowicie się zatrzymał, zawrócili i ruszyli przed siebie. – Przewodnicy? – zapytał Adam naszych tylnych pasażerów. – Ja – odparł Zee. – Dobrze wiedzieć, że pradawni dalej mają skłonność do dramatyzmu. Schimmelreiter. Ostentacyjne bzdury. Mój mąż uśmiechał się jak drapieżnik, gdy podążaliśmy za końmi. Galopowały na tyle szybko, na ile SUV mógł bezpiecznie poruszać się po wąskiej górskiej drodze, która absolutnie nie przypominała drogi prowadzącej do Rezerwatu dla Nieludzi imienia Ronalda Wilsona Reagana.

Droga może i się zmieniła, lecz mury wokół rezerwatu pozostały te same – bloki cementu zwieńczone stalowym drutem kolczastym. Wieże strażnicze stały puste, a wrota były otwarte na oścież. Rezerwat wyglądał na opuszczony, ale nie pachniał tak. Czułam roślinność i życie, nawet przez filtr w samochodzie.

Konie zwolniły, by przekroczyć granicę Uroczyska. Adam zrobił to samo. Gdy wjechaliśmy do rezerwatu, Zee całkowicie ucichł, a Tad zaczął się pocić. Aidenowi waliło serce. Tylko Adam i Jesse byli spokojni. Zaliczałam siebie do tych niespokojnych – moja poprzednia wizyta w Podgórzu napędziła mi porządnego stracha. Podążaliśmy za jeźdźcami. Słońce wzeszło i rzuciło światło na okolicę, która równie dobrze mogła leżeć na pierwszych lepszych banalnie zaprojektowanych przedmieściach. Przecinające się prostopadle ulice były ponumerowane, jakby architekt bał się, że ludzie mogą się pogubić. Z jednej strony to rozumiałam, ale z drugiej zdawałam sobie sprawę, że jeśli ktoś wierzył, iż wyjdzie z krainy pradawnych po znakach, to mało wiedział o życiu. Magia uderzyła mnie silniej niż poprzednim razem. Ścisnęłam udo Adama i zaczęłam oddychać jak pływaczka – wdech ustami, wydech nosem – żeby zahamować ogarniającą mnie panikę. Nie czułam się tak fatalnie, jak kiedy Beauclaire zatapiał Cable Bridge, ale wystarczająco źle. – Czujemy Podgórze? – spytał Adam niskim głosem. Spojrzałam na niego. Adam nie był specjalnie wrażliwy na magię, ale widocznie wyczuwał ją jego wilk. – Tak – odparł Aiden. Głos mu drżał. – Tak się dzieje w miejscach, w których zbyt wiele drzwi znajduje się na zbyt małym obszarze. Jej magia wycieka. – Mimo że drzwi na starym kontynencie od dawna są zamknięte – dodał Zee – istnieją takie miejsca, których ludzie unikają, bo magia wciąż unosi się w powietrzu. Albo takie, które odwiedzają, licząc na cud. Część pradawnych została w Europie, ale większość przeniosła się do Nowego Świata, żeby uciec przed rozprzestrzeniającym się żelazem. Żelazo podążyło za nimi, jednak wyglądało na to, że się z tym pogodzili. Tolkienowskie elfy udały się na Zachód, a niektórzy badacze utrzymują, że Tolkien znał garstkę pozostałych w Europie pradawnych, którzy z tęsknotą opowiadali o swoich wyemigrowanych krewnych. Konie zatrzymały się przed czymś na kształt starego ratusza miejskiego. Drewniany szyld z nazwą został pocięty na nieczytelne drzazgi. Kawałki drewna leżały tam, gdzie upadły, choć trawniki wyglądały schludnie. Gdy tylko jeźdźcy zaczęli zsiadać z siodeł, Adam wyłączył silnik i wyskoczył z auta. Wygramoliłam się z SUV-a zaraz za Jesse, bo nie chciałam, żeby zbyt długo stała sama. Z naszej szóstki to ona była najbardziej bezbronna. Dlatego Adam próbował zostawić ją w domu. Stojąc tutaj, pośród naszych wrogów – albo naszych najbardziej nieprzewidywalnych i niebezpiecznych sojuszników – żałowałam, że mu się nie udało. Dwaj przewodnicy odprowadzili konie, jeden zaczekał, żeby eskortować nas do budynku. Adam ruszył przodem, Zee i Tad zabezpieczyli tyły, a reszta z nas

rozproszyła się gdzieś między nimi. Budynek niczym się nie wyróżniał. Wzniesiony według militarnych standardów lat osiemdziesiątych, miał betonowe schody, które prowadziły do zwyczajnych przesuwanych drzwi. Ale w środku... Jesse wciągnęła powietrze i zawołała: – To TARDIS. – Co? – zapytał Aiden. – Wewnątrz jest większy niż z zewnątrz – wyjaśniła. Miała rację, bo weszliśmy nie do małego przedsionka, który prawdopodobnie pierwotnie witał gości, lecz do przestronnego pomieszczenia z filarami i marmurowymi podłogami. Marmur był różowy, nakrapiany czarnymi i szarymi plamkami. Nasz przewodnik nie zatrzymał się – przemierzył pustą przestrzeń, prowadząc nas przez jedne z wielu drzwi. Te wychodziły na wielkie biuro, na tyle duże, że nie przytłaczały go nawet wysokie do sufitu regały z książkami ani nasza siódemka. W porównaniu do całego pomieszczenia biurko Beauclaire’a wydawało się być normalnych rozmiarów. Siedział za nim sam Szary Pan. – Panie – odezwał się nasz przewodnik – przyprowadziłem zapowiedzianych gości. – Nie zaczekał na odpowiedź, tylko odwrócił się i wyszedł. Beauclaire zebrał papiery, nad którymi pracował, i bez pośpiechu schował je do teczki. Jego pedantycznie uporządkowane biurko przypominało biurko Adama. Mój mąż nauczył się tego w wojsku – zastanawiałam się, gdzie Beauclaire podłapał ten nawyk. Dopiero kiedy odpowiednio rozlokował dokumenty, zwrócił uwagę na nas. – Panowie – rzekł. Przesunął wzrokiem po Adamie, zawiesił na mnie, aż wreszcie zatrzymał na Jesse. – I panie. – Moja córka – odpowiedział Adam na niewypowiedziane pytanie pradawnego. – Chciała pożegnać nas przed podróżą. Beauclaire wiedział co nieco o córkach. Na jego twarz wpłynęło uznanie dla naszej trudnej sytuacji. – Zapewniłem Adama, że nie spotka jej tu krzywda – oznajmił Zee. Beauclaire spojrzał w oczy Zee inaczej niż w oczy Adama. – Z radością pomogę ci dotrzymać tej obietnicy. Zee skłonił głowę po królewsku. – Nie wiesz przypadkiem, dlaczego Órlaith i kilku innych pradawnych z jej grupy zniknęli? – zapytał go Beauclaire. Zee uśmiechnął się i nie odpowiedział. Beauclaire odwzajemnił uśmiech. Widocznie nie zamierzał za nimi tęsknić. Szary Pan sięgnął do szuflady biurka i wyciągnął zwój pergaminu. Rozłożył go na blacie przodem do nas i postawił przyciski do papieru na przeciwległych końcach. – Inni już podpisali – poinformował Adama. – Kiedy przeczytasz i podpiszesz, uhonoruję pakt i porozumienie zostanie zawarte.

Adam skinął głową, usiadł na krześle i zaczął czytać. Popatrzyłam mu przez ramię. My, Szarzy Panowie, reprezentujący siebie i całą wspólnotę pradawnych, zawieramy porozumienie z Adamem Alexandrem Hauptmanem i jego towarzyszką Mercedes Atheną Thompson Hauptman, którzy reprezentują siebie i stado dorzecza Kolumbii... Kiedy Adam skończył, wstał i spojrzał na Zee. – Mógłbyś rzucić na to okiem? Zee przytaknął. Lektura zajęła mu mniej czasu niż nam. – Zawiera to, co myślimy, że zawiera. – Uśmiechnął się przelotnie, acz szczerze. – To, że pradawni chcą tego bardziej niż wy, na pewno pomaga. Tad zgodził się z ojcem, więc podpisałam dokument w odpowiednim miejscu i podałam długopis Adamowi. Beauclaire okrążył biurko, zamiast obracać pergamin. Gdy skończył, odłożył długopis i położył dłoń na pergaminie. Wziął trzy głębokie wdechy i wtedy nabrzmiała magia. Kichnęłam dwa razy, a mimo to wciąż kręciło mnie w nosie. Beauclaire pochylił głowę i wypowiedział słowo. Adam złapał mnie za ramię, ale ten czar różnił się od magii, którą Beauclaire przywołał na moście. Kiedy cofnął dłoń, na biurku pojawiła się kopia dokumentu. Zwinął oba pergaminy i związał je czymś w rodzaju taśmy ochronnej. Jeden położył na blacie, drugi podał Zee. – Zaprowadzę was do drzwi – oznajmił, ruszając w stronę wyjścia, lecz za chwilę przystanął. – Powinniście zostawić wszystkie żelazne albo stalowe przedmioty, jakie macie przy sobie. Adam spędził całą noc, przeglądając nasze plecaki, które trzymał w pogotowiu w szafie. Niemal cały metal zamienił na plastik i nylon. Coś mnie tknęło. – Adam. Twoje nieśmiertelniki. Z czego są zrobione? – Ze stali nierdzewnej – odparł i zaczął zdejmować łańcuszek. Na szyi zawsze nosiłam drugi nieśmiertelnik Adama. Rozpięłam zatrzask i popatrzyłam na zawieszki. Zobaczyłam poplątany chaos: złotego baranka, moją obrączkę i nieśmiertelnik. Wyciągnęłam rękę po łańcuszek Adama i założyłam oba na szyję Jesse. – To nasza obietnica – powiedziałam jej – że dołożymy wszelkich starań, żeby do ciebie wrócić. Zrobimy, co w naszej mocy, i tego samego oczekujemy od ciebie. – To moja Mercy – stwierdził Adam. – Niezbyt dobra w słowach, chyba że wymaga tego sytuacja. A za chwilę znów zwali cię z nóg. Jesse zamrugała energicznie, by zwalczyć łzy, i rzuciła ojcu spojrzenie pod tytułem „pomocy”. Wyszczerzył się do niej.

– Pamiętaj, czyją jesteś córką. I czyją córką jest Mercy. – Wskazał podbródkiem na mnie. Zacisnęłam szczękę, ale nie zaprotestowałam. – Joego Starego Kojota – rzekła Jesse. Który był Kojotem w ludzkiej skórze. Joe Stary Kojot zginął. Nie porzucił mojej matki. To Kojot porzucił mamę – i mnie. – Joe Stary Kojot był twardy – przyznał Adam, obejmując mnie ramieniem. – Polował na wampiry i chodził z matką Mercy. Ja wiem, kto z tej dwójki przeraża mnie bardziej. Zachichotałam. – Moja mama nie jest taka zła. Spojrzał na mnie z politowaniem. Przygryzłam wargę, a potem dałam za wygraną i znów się zaśmiałam. – Dobra, dobra. Jest gorsza. Wolałabym walczyć z wampirami niż z nią. – Ja uważam, że jest urocza – odezwał się Zee. Śmiech, pomyślałam z satysfakcją, to wspaniały początek przygody.

1 National Security Agency – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego (przyp. tłum.) 2 Federal Emergency Management Agency – Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego (przyp. tłum.)

Rozdział 13

Z

asłoniłam Adama, kiedy zaczął się rozbierać. Nie żeby Jesse wcześniej nie widziała ojca nago. Wilkołaki muszą zdjąć ubranie, żeby się przemienić, kojoty zresztą też. Skrępowanie jest dla ludzi. Jednak nie tylko ono kazało mi stanąć między Adamem a resztą. Wilkołak w trakcie przemiany potrafi się bronić, ale nie tak skutecznie, jak w ostatecznej formie. Nie martwiłam się, że ktoś go zaatakuje, nie tak naprawdę – Baba Jaga dała nam słowo. Lecz kiedy chodziliśmy po mieście, Adam szedł od strony ulicy. Nie spodziewał się, że coś mi się stanie, jednak zawsze chciał być przygotowany. Czułam, jak Adam czerpie z więzi stadnej, żeby przyspieszyć proces. Gdyby nie musiał podpisać porozumienia, przemieniłby się w domu w swoim tempie. Na terenie rezerwatu nie mógł pozwolić sobie na dłuższą chwilę słabości, więc przyciągnął więź stadną i poprosił o pomoc. – Nigdy nie widziałem przemiany wilkołaka – powiedział Beauclaire. – W dzisiejszych czasach trudno o nowe doświadczenia – stwierdził Zee. – Chyba że pracuje się z Mercy. Odkąd ją poznałem, mam same nowe doświadczenia. Beauclaire uśmiechnął się z uznaniem. – Postanowiliśmy, że najlepiej będzie, jeśli Adam wejdzie jako wilk – oznajmiłam. – W Podgórzu nie działają pistolety. – Pech, prawda? – Nie możemy wziąć stali ani żelaza. Dlatego nasza najlepsza broń od początku będzie gotowa nas chronić. – Ty się nie przemieniasz? – zapytał Beauclaire. Wzruszyłam ramionami. – W ten sposób przynajmniej będę mogła rozmawiać z Aidenem. Moją ostatnią (i jedyną) wizytę złożyłam Podgórzu pod postacią kojota. Straszny pradawny, którego tam spotkałam – pradawny, którego Zee traktował z większą ostrożnością niż jakiegokolwiek Szarego Pana – i tak dobrze wiedział, kim byłam. Skoro moja kojocia forma nie mogła posłużyć mi za kamuflaż, nie miałam powodu, żeby się przemieniać. Jako człowiek mogłam unieść więcej. Nie wiedziałam, czy będę mogła zmienić kształt w Podgórzu. Wcześniej nie próbowałam, a Zee obawiał się, że działa tam tylko magia pradawnych. Jednak Aiden potrzebował wsparcia. Poza tym uznałam, że jeśli kostur postanowi współpracować, będę mogła go użyć tylko jako człowiek. Pewnie powinnam była go wziąć, kiedy wychodziliśmy z domu. Ale wydawało mi się to niewłaściwe. Kiedy kostur przybywał mi na ratunek, po prostu się pojawiał. Gdybym zabrała go ze sobą... Martwiłam się, że by nie zadziałał.

Adam przemienił się w niecałe pięć minut. Nie tak szybko, jak Charles – syn Marroka, który urodził się jako wilkołak i czasami potrafił przemieniać się w mgnieniu oka, tak jak ja – ale szybciej niż większość wilkołaków. Potrząsnął ciałem i rozciągnął się jak kot. Jego pazury postukały o marmurowe podłogi. Podszedł do mnie, a Tad zebrał jego ciuchy. Pomogłam Aidenowi wygodnie założyć jeden plecak, po czym sama chwyciłam drugi, o wiele cięższy. Zdecydowaliśmy, że Adam musi swobodnie się poruszać, więc to ja niosłam większą część naszych zapasów: jedzenie na tydzień, wodę na jeden dzień i bardzo lekki ładunek miniaturowych i odartych z technologii przyborów podróżnych. A także sześć jajek na twardo z dwunastu, które zrobiłam na śniadanie. Może uwaga Baby Jagi o jajkach na twardo nic nie znaczyła, ale nie zamierzałam ryzykować. Bez względu na swój prawdziwy wiek Aiden nadal miał ciało dziesięciolatka, więc niósł właściwie tylko śpiwór i liofilizowaną żywność. Nie zabraliśmy namiotu. Nawet gdyby padało, nie mogliśmy pozwolić sobie na takie ograniczenie widoczności podczas snu. – Jesteśmy gotowi – poinformowałam Beauclaire’a. Przeprowadził nas przez pokój główny i dwie pary drzwi do pomieszczenia tak funkcjonalnego, że musiało należeć do oryginalnej części budynku. Na jednej ze ścian znajdowała się szafa – to ona była naszym celem. Zee wziął głęboki wdech. – Miesiąc temu jej tu nie było. Zbyt wiele drzwi do Podgórza znajduje się na zbyt małym obszarze. – Wiemy – rzekł Beauclaire. – To niebezpieczne – powiedział Zee. – To też wiemy. Zee parsknął. – Cóż, ona chyba tego nie wie, bo nie powinna tworzyć drzwi tam, gdzie jej nie chcą. – Czy to przejście jest do przyjęcia? – zapytał mnie Beauclaire, ignorując drwiny Zee. Popatrzyłam na Aidena. Wzruszył ramionami. Oboje spojrzeliśmy na Mrocznego Kowala. – Nieważne, którędy wejdziecie – oznajmił. – Te przejścia są zbyt nowe, nie zdążyły zapuścić korzeni w Podgórzu. To oznacza, że traficie w losowe miejsce. Tylko pamiętajcie: koniecznie trzymajcie się siebie nawzajem, inaczej każde z was wyląduje gdzie indziej. Beauclaire otworzył szafę i zrobił krok w tył. Jesse uściskała ojca, potem mnie, a na końcu Aidena. – Nie pozwól ich zabić – zwróciła się do niego. – Spróbuję – odparł szczerze.

– Nie utknij. – Spróbuję. – To wystarczy – stwierdziła. – Jeśli spróbujesz, tata zajmie się resztą. – Bezpiecznej podróży – powiedział Zee. – Nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił – dodał Tad. – Też was kocham – odparłam. Jedną ręką chwyciłam sierść Adama, drugą dłoń Aidena i wkroczyłam do Podgórza.

Musieliśmy zejść po trzech betonowych schodkach, żeby znaleźć się na ziemi. Kiedy Aiden cofnął się, żeby zamknąć drzwi, obróciłam się i zobaczyłam, iż znajdują się one na tyłach budynku, który wyglądał identycznie jak budynek, do którego weszliśmy. Moje kości wibrowały od magii – czułam się, jakbym stała na pralce w permanentnym trybie wirowania. – Dobrze jest zamknąć za sobą drzwi do Podgórza – poinformował mnie Aiden. – Wtedy ci, którzy cię gonią, zazwyczaj lądują gdzie indziej. Rozejrzał się. Oddychał szybko i przestępował z nogi na nogę, jak jeleń, który wypatruje, skąd nadejdzie niebezpieczeństwo, żeby jak najszybciej uciec w przeciwnym kierunku. Wylądowaliśmy w rozczarowującej, nijakiej okolicy, która do złudzenia przypominała teren wokół rezerwatu. Staliśmy na szczycie małego wzgórza u stóp większego wzgórza. Pod nami rozciągała się trawiasta dolina, przez którą biegła rzeka. Gdyby nie brak cywilizacji – dróg, przewodów telefonicznych, zgniecionych puszek po piwie – to mogłoby być każde miejsce w pobliżu Walla Walla. No dobra, to mogłoby być każde miejsce w pobliżu Walla Walla, gdyby na ziemi leżały puszki, a na niebie świeciło słońce. Tymczasem słońce zniknęło – za to pojawiły się cienie. Z ich rozłożenia wywnioskowałam, że w Podgórzu była ta sama pora dnia, co w rezerwacie. Tyle że nie widziałam żadnego wytłumaczenia dla cieni. Z tego, co mówił Zee, czas w Podgórzu bywał kapryśny, choć nie tak kapryśny, jak w Alfheim, na dworze królowej wróżek. Możemy stracić lub zyskać kilka dni albo tydzień, ale raczej nie stracimy lat czy dziesięcioleci. Rozejrzałam się, ale nie dostrzegłam niczego podejrzanego. Tknięta impulsem, odwróciłam się, żeby spojrzeć na budynek, z którego wyszliśmy – lecz po budynku nie zostało ani śladu. – Wiesz, gdzie iść? – spytałam Aidena. – Byłeś tu już? – Chyba nie dokładnie w tym miejscu – odparł. – Ale wiem, gdzie iść. Znajduję kierunek głównie na podstawie tego, co czuję tutaj. – Uderzył się w pierś. Spróbowałam, ale nie poczułam żadnego pchnięcia ani pociągnięcia magii.

– Trochę mi to zajęło – pocieszył mnie. – Tędy. Ruszył pod górę. Szliśmy przez wiele godzin. Strach Aidena osłabł, jednak nie opuścił go tak do końca. Adam oddalił się od nas kilka razy, z nosem w ziemi i nadstawionymi uszami, ale nigdy nie zniknął z zasięgu wzroku. Nie rzucił się w pogoń za białym królikiem, który na początku nam mignął, a potem przeciął drogę. Dwa razy. – On nie jest psem – skomentowałam głośno, powoli obracając się w kółko, żeby coś sprawdzić. – Nie pobiegnie za królikiem i nie zostawi nas na pastwę losu. Czułam potrzebę, by popędzić za królikiem, a rzadko odczuwałam chęć polowania, gdy stałam na dwóch nogach. Adam nawet nie drgnął, kiedy zwierzak wyskoczył z dziury tuż przed jego nosem. Nie drgnął, ale warknął. – To nie jest prawdziwy królik – wyjaśnił niepotrzebnie Aiden. – Po jakimś czasie, nawet zanim zdobyłem magię, nauczyłem się zauważać różnicę. Przetrwałem długi czas bez magii, ale wtedy miałem przyjaciół. – Co się stało? – zapytałam. Zaśmiał się bez wesołości, choć głos miał zrelaksowany. – Nie musisz być taka ostrożna – powiedział, patrząc na dziwne niebo. – To było dawno temu, nawet jak na moje standardy. Kiedy pradawni zostali wygnani, zostało nas pięcioro albo sześcioro. Na początku byliśmy przeszczęśliwi. Całymi dniami się bawiliśmy i wyjadaliśmy zapasy ze spiżarni, a zapasów w spiżarni nigdy nie brakowało. Gdy wróciłem tam ostatnim razem, dużo później, zapasy nadal tam były, ale na Szmaragdowym Dworze zamieszkały inne stworzenia, stworzenia, które żywią się słabszymi od siebie. Takimi jak ty i ja. – Urwał, po czym podjął swoją opowieść. – Evander zginął pierwszy. – Przyspieszał kroku w miarę mówienia i raz za razem spoglądał do tyłu przez ramię. – Był najmłodszy z nas wszystkich. Na dworze miało się dwie opcje: nauczyć się ostrożności albo umrzeć. Myślę, że Evander nie przetrwałby zbyt długo, nawet gdyby nie porzucono nas w Podgórzu. Najpierw Evander, potem Lily i Rose. Nie pamiętam ich ludzkich imion. Lily któregoś dnia po prostu zniknęła ze swojego łóżka. Rose przestała jeść. Zostaliśmy tylko Willy i ja. Przez długi czas byliśmy sami. Potem znaleźliśmy ładną dziewczynkę, która płakała nad strumieniem. Zaopiekowaliśmy się nią i opowiadaliśmy jej bajki. Nie widziałam ani nie wyczuwałam nic za naszymi plecami. Lekko dotknęłam głowy Adama i zerknęłam na Aidena. Adam poobserwował go przez chwilę, a potem wyrwał się i popędził w dół zbocza. Przebiegł dziesięć metrów i zawrócił. Nic nas nie śledziło. Aiden chyba nie zauważył bezużytecznego patrolu Adama. Znów popatrzył na niebo. Kiedy podniósł wzrok, zdałam sobie sprawę, że ciepło, które czułam na ramionach, zniknęło. Nad nami zebrały się ciemnoszare chmury. Gdy tylko je zobaczyłam, zerwał się mroźny wiatr.

– Willy domyślił się pierwszy – rzekł Aiden, ponownie przyspieszając kroku. Nie biegliśmy, ale obraliśmy szybkie tempo. – Tłumaczył, że zawsze wiedziała, gdzie znaleźć jagody i którą drogę wybrać. Willy zawsze miał dar. Widział rzeczy, których inni nie dostrzegali. Zatrzymał się, tym razem patrząc w dół, na ścieżkę, którą podążaliśmy. Skręcił lekko w lewo, na strome zbocze. – Będąc w Podgórzu, nigdy nie podążaj ścieżką – poinformował mnie. – Tu ścieżki tworzą tylko te stworzenia, których nie chcesz poznać. Zbocze było strome, bardziej, niż się wydawało. – Wyjawił mi swoje podejrzenia – ciągnął. – Ale mu nie uwierzyłem. Podgórze to tylko kraina, jak Kaledonia albo Ulster, prawda? Willy potrafił wymyślać historie, był świetnym opowiadaczem. Myślałem, że to bajka, aż do momentu, gdy umarł i dowiódł, że miał rację. „To było dawno temu”, a mimo to głos Aidena drżał. – Podgórze nie może zabić, nie bezpośrednio. Ale jeśli pragnie twojej śmierci, umierasz. Czasem szybko, choć zazwyczaj wolno. Sama nie czuje bólu, więc jest nim zafascynowana. Poczułam powiew zimnego wiatru na szyi. – Aiden, znów podążamy ścieżką. Szliśmy dalej. Teraz już nie tylko Aiden czuł, że ktoś nas śledzi. Miałam wrażenie, że jeśli się odwrócę, zobaczę tego kogoś za sobą. Gdy się odwróciłam, nie dostrzegłam nikogo – tylko duchy. Podgórze była nawiedzoną krainą. Większość duchów, które spotkałam – a spotkałam ich sporo – nawiedzało miejsca, gdzie bywali ludzie. Kościoły, domy, sklepy i tym podobne. Duchy w Podgórzu chowały się w jamach pod drzewami lub pod gałęziami. Wszystkie były dziećmi. Jedno z nich podążało za nami, odkąd Aiden zaczął snuć swoją opowieść. Pragnęłam wierzyć, że chłopak to tylko duch, ale patrzył na nas zdesperowanym wzrokiem, jakby myślał, że możemy go uratować. Obserwator, przez którego świerzbiły mnie ramiona, nie był zdesperowany, tylko... drapieżny. Ale duch też mnie martwił. – Chyba mądrzej będzie nie rozmawiać o martwych przyjaciołach, kiedy tu jesteśmy – rzuciłam do Aidena. – Wiesz, jak daleko jeszcze? – Niedaleko. Myślałem, że to Podgórze nas obserwuje, ale to nie ona. Myślę, że powinniśmy iść szybciej. Przyspieszył do truchtu. Nadążałam za nim bez trudu – jeśli jedno umiem dobrze, to właśnie biegać. Mogłam utrzymać to tempo przez wiele godzin. Tylko świadomość, że Adam idzie za nami, powstrzymywała mnie od spoglądania do tyłu. Sama nigdy nie puściłabym się biegiem, wiedząc, że ktoś mnie śledzi. Ale Aiden przetrwał w Podgórzu przez bardzo długi czas i, jak ustaliła Jesse, był naszym

przewodnikiem. Dotarliśmy na szczyt pagórka i znaleźliśmy się na rozległej równinie porośniętej sięgającą pasa trawą. Wiatr smagał źdźbła. Kilka luźnych kosmyków, które rano wysupłało się z warkocza, wpadło mi do oczu. Na środku równiny rosło wielkie, stare drzewo. Dziesięć metrów nad nami, w miejscu, gdzie gruby pień rozdzielał się na trzy smuklejsze konary, dostrzegłam drewniany domek. – Biegnijcie! – krzyknął Aiden, pędząc ku niemu z całych sił. Adam się zawahał. Spojrzał do tyłu, ale mógł zobaczyć tylko bezkresną równinę. Jeśli coś ukrywało się w trawie, wiatr zatuszował ślady. – Nie ignoruj eksperta – zawołałam do wilka. – Biegnij. Pomknęłam przed siebie, doganiając Aidena w dziesięciu krokach. Dzieciak nieźle biegał – ale ja też, a do tego miałam dłuższe nogi. Adam sadził długie susy obok mnie. Aiden biegł jak krótkodystansowiec – z głową do tyłu i rękoma blisko tułowia. Z daleka zobaczyłam, że choć w pniu wydrążono uchwyty, jego pierwsze trzy metry były gładkie. – Pobiegnę przodem – wysapałam do Aidena. – Kiedy dotrę do drzewa, złożę ręce, żeby cię podsadzić. Skinął głową. Wyrwałam do przodu, zostawiając chłopaków za sobą. Gdy dobiegłam, obróciłam się tyłem do pnia, żeby plecak przyjął siłę uderzenia. Splotłam palce. W pełnym pędzie Aiden postawił obutą stopę na moich dłoniach, a ja podrzuciłam go do góry. Wylądował na drzewie jak czepiak i zaczął gramolić się po pniu. Adam dopadł do drzewa, a ja wykorzystałam go jako stopień. Wyciągnęłam ręce i wdrapałam się po pniu najszybciej, jak mogłam, bo Adam nie zamierzał ruszyć, póki nie dotrę na samą górę Aiden czekał na prymitywnym ganku domku na drzewie. Opierał się plecami o deski i oddychał ciężko przez usta. Koszulkę miał mokrą od potu. Pachniał strachem. – Szybciej, szybciej – ponaglał nas. – Co tak długo? – Jestem – zawołałam do Adama, ładując się na ganek na czworakach. Adam wczepił pazury w pień z rykiem polowania w gardle i wspiął się po drzewie z gracją jaguara. Wilkołaki są świetnymi wspinaczami, gdyż ich barki budową przypominają barki kotów lub niedźwiedzi. Aiden otworzył domek i przywołał mnie gestem. W trójkę nie zmieścilibyśmy się na ganku, więc szybko wpadłam do środka. Adam wszedł za mną, a za nim Aiden. Chłopak zatrzasnął drzwi i zamknął je na rygiel. Coś uderzyło w drzewo. Podłoga zatrzęsła się nam pod stopami. – Przegrałeś! – krzyknął Aiden. – Wracaj, skąd przyszedłeś. Coś ryknęło. Miałam wrażenie, że moje uszy nie wyłapały tego ryku w pełni –

jakby był nie tylko dźwiękiem. Usłyszałam skrobanie dochodzące ze ścian i z sufitu. Domek nie miał okien i część mnie się z tego cieszyła. Cokolwiek wydawało ten odgłos, brzmiało jak tysiąc szczurów albo innych gryzoni. Większa część mnie nienawidziła słyszeć zagrożenia, którego nie widziałam. Adam warknął. – Przegrałeś! – powtórzył Aiden. – To nic ci nie da. Jeśli nie odejdziesz, zapalę moje osłony. Ten przerażający, zbolały ryk przeszedł przez ściany i wwiercił się w moją czaszkę, wywołując falę palącego bólu. – Ostrzegałem go – stwierdził Aiden. – Powinien był posłuchać. Przycisnął dłoń do drzwi i... jego magia nie była tak potężna, jak magia Beauclaire’a, ale wystarczyła, żebym przysiadła na podłodze z większym impetem, niż zamierzałam. Usłyszałam głośne „puff” – jakby odgłos zapalanego palnika gazowego, tyle że wielokrotnie spotęgowany. Zapadła cisza. Aiden cofnął rękę i strzepnął. – Nie zabiją go ani płomienie, ani upadek, ale nie wróci tu przez jakiś czas. – Co to było? Wzruszył ramionami. – Nazywam go Niewidzianym. Właściwie to nie wiem, czym jest. To jeden ze stworów, które uciekły z więzień pozostawionych przez pradawnych. Sporo z tych istot urodziło się pradawnymi. Trudno go dojrzeć, chyba że w mocnym słońcu. Jest powolny. Gdyby nie był, zabiłby mnie już dawno temu. – Rozejrzał się i wypuścił powietrze. – Witajcie w moim domu. Tu jesteśmy bezpieczni na tyle, na ile to możliwe w Podgórzu. Możemy tu przenocować i jutro poszukać wyjścia. Artefakt jest w środku. Kiedy już nie atakowały nas żadne nieznane potwory, przestudiowałam pomieszczenie. Wnętrze bez okien było ciemne, z wyjątkiem odrobiny światła wpadającej do środka przez niejednolite, ręcznie ciosane deski, które wyglądały raczej na znalezione niż ścięte do budowy tego domku. Tuż przy drzwiach znajdowała się deska szeroka na pół metra. Kolejna przypominała stołowy blat. Aiden zapalił świece. Dla człowieka pomieszczenie wciąż mogło wydawać się za ciemne, ale ja całkiem nieźle widzę w mroku. Pokój miał może ze dwa metry kwadratowe powierzchni. Do trzech ścian przymocowano proste półki, na których leżała kolekcja skarbów, dosłownie i w przenośni. Ptasie pióro spoczywało obok misternej srebrnej korony wysadzanej kaboszonami oplecionymi winoroślą i kwiatami. W świecie, w którym człowiek większość czasu spędza sam, pióro może być tak samo cenne jak korona. Na półkach stało też kilka książek, ale niewiele. Pewnie nie czytałam żadnej z nich. Na czwartej ścianie znajdowały się dwie szafy. Pierwsza przypominała dzieło

sztuki – każdy element został starannie wyrzeźbiony, a całość zdobiły abstrakcyjne wzory. Druga, podobnie jak ściany, została sklecona naprędce z różnych przypadkowych przedmiotów. – Nigdy nie miałem tu gości – wyznał Aiden. – Zbudowałem domek po śmierci pozostałych. – Jest uroczy – powiedziałam szczerze. – Schron nad ziemią zapewnia większe bezpieczeństwo – wyjaśnił. – Pierwszy domek, który postawiłem, miał okna. To był błąd. – Otworzył ozdobną szafę i wyciągnął z niej kilka puchatych chodniczków. Porozrzucał je po podłodze. – Śpię... Spałem na stosie dywanów. Mam też śpiwory, ale dywany są bardziej miękkie. – Dla mnie w porządku – zapewniłam go. Adam umościł się na puchatym chodniczku i oparł pysk na przednich łapach. – Adamowi też się podoba. – Właściwie mogę już wyciągnąć artefakt – stwierdził Aiden i otworzył drugą szafę. Gdy tylko to zrobił, poczułam falę mocy. Szafa była podzielona na dwie części. W prawej znajdowały się półki wypełnione jaskrawymi płóciennymi torbami we wszystkich rozmiarach i kolorach, a także pudełeczka z kości, drewna i laki oraz większe pudełka wielkości szkatułek na biżuterię. Na najniższej półce leżała złożona tkanina. W lewej skrywały się kije, miecze i przeróżna broń drzewcowa. – To wszystko artefakty? – zapytałam. Przytaknął. – Trzymam je w tej szafie, bo nie przepuszcza mocy na zewnątrz. W Podgórzu moc przyciąga uwagę. – Jeśli pradawni wrócą – zaczęłam powoli – będą mogli znaleźć twój dom i twoje skarby? Pokręcił głową. – Gdy miejsce staje się twoją własnością, zostaje nią na zawsze. Nikt nie znajdzie tego domku, chyba że przyjdę tu z nim. Nikt nie wejdzie do środka, chyba że go zaproszę. Tak stworzono Podgórze. Nawet ona nie może zmienić zasad. Dlatego mimo że jest na mnie zła, nie mogła kazać nam błądzić przez długi czas, zanim znalazłem swój dom. Jeśli umrę, Podgórze przejmie to wszystko. Ma własne skarbce, widziałem je. Niektóre z tych rzeczy właśnie z nich pochodzą. Spojrzałam na zawartość szafy. – Nikomu o tym nie mów – przykazałam mu. – Gdyby pradawni wiedzieli, co tu masz, nigdy nie puściliby cię wolno. Skinął głową i sięgnął na półkę. Zdjął z niej pudełko. Otworzył je i wyjął prymitywny klucz z brązu. Odstawił pudełko z powrotem, podał mi klucz, a potem zamknął szafę. Poczułam ciepło klucza w dłoni. – Co on robi? – spytałam.

– Potrafi zamienić każde drzwi w przejście do Podgórza – odparł Aiden. – Jeśli pomyślisz o konkretnym miejscu w Podgórzu, do którego chcesz się dostać, przejście cię tam zabierze. – Skąd to wiesz? – Podgórze chętnie dzieli się wiedzą – odrzekł. – Jeśli ma dobry humor. Spojrzał smutno na klucz. Pomyślałam, że martwi się, iż pragnę artefaktu, więc prędko mu go oddałam. Lecz choć zacisnął dłonie wokół klucza i schował go do kieszeni dżinsów, zapach smutku chłopaka się nie zmienił. – Dobry wybór – pochwaliłam Aidena. – To nie broń, ale coś tak samo cennego. – Nigdy mnie nie porzuciła – wyznał. – Czasami czuje się strasznie samotna. – Popatrzył mi w oczy. – Czy postępuję właściwie? – Nie postępujesz niewłaściwie – odparłam. – Może mógłbyś postępować inaczej, ale to nie znaczy, że postępujesz źle. Podgórze już nie jest sama. Prychnął. – Pradawni jej nie doceniają. Wykorzystują jak niewolnicę, poświęcają tyle uwagi, co swoim butom. Nawet mniej. Wcale nie zabrzmiał jak ktoś, kto powtarza tyradę usłyszaną o jeden raz za dużo, pomyślałam. – Powiemy Beauclaire’owi, co Podgórze sądzi o pradawnych – obiecałam. – Jeśli będziesz chciał zostać, to co innego. Ale założenie, że tylko ty jeden możesz dotrzymać jej towarzystwa, to pułapka.

Zjedliśmy obiad z torebek i napiliśmy się z menażek. – Dlaczego nocujemy tutaj, zamiast ruszać w drogę powrotną? – spytałam, zbierając śmieci do plastikowego woreczka i chowając je do torby. – Znalezienie wyjścia może zająć nam trochę czasu – odpowiedział Aiden. – Mogę trochę to przyspieszyć, w tym cała sztuka. Podgórze nie może zamknąć drzwi od środka, ale może utrudnić ich znalezienie. Dlatego zamknęła pradawnych na zewnątrz, nie wewnątrz. – Podniósł się i zaczął kiwać się na piętach. – Noce w Podgórzu są niebezpieczne, o wiele bardziej niebezpieczne niż dni. Lepiej wyruszyć o świcie. Była dopiero pora obiadu. Zerknęłam na Aidena i wymieniłam spojrzenia z Adamem. – Okej – stwierdziłam wesoło. – W takim razie może dla zabicia czasu poopowiadamy sobie historie? Opowiedziałam mu o Branie – Marroku i o tym, jak wyglądało dorastanie kojota w lasach północno-zachodniej Montany. On opowiedział mi o życiu w Podgórzu i strasznych oraz cudownych stworzeniach, które tu mieszkały. Kiedy się rozkręcił,

był całkiem niezłym gawędziarzem, a ja zobaczyłam Podgórze w nowym świetle. Na początku ukazała mu się jako mała dziewczynka, choć czasami jawiła się jako wielka dama lub jako zwierzę. Nie była zła, tylko... bezmyślna. Jak dziecko, które niszczy swoje zabawki, bo nie wie, co robi. Nie zdawała sobie sprawy, że jeśli coś zniszczy, już nigdy nie będzie mogła się tym bawić. Gdy zabiła Willy’ego, przyjaciela Aidena, opłakiwała go przez bardzo długi czas. Ale nie uczyła się na błędach. Jakby została w ten sposób zaprogramowana. Skrzywdziła Aidena bardziej, niż mogłaby go skrzywdzić, będąc naprawdę złą, pomyślałam. Bo czasami bywała zabawna i dobra, a czasami bezwzględna. Sama nie mogła kogoś skrzywdzić. Ale mogła zatruwać jedzenie, niszczyć pogodę albo przyciągać niebezpiecznych – jak to ujął Aiden – kiedy tylko chciała. Aiden żył, bo Podgórze go kochała. W końcu opowieści ustały i zjedliśmy kolację. Aiden zasnął. Adam wstał ze swojego dywanu i położył się obok mnie. Oparł pysk na moim udzie. Nie puści go tak łatwo – powiedział. – Domyśliłam się. – Pogładziłam jego futro. – Dobrze, że mamy kostur. – Podczas rozmowy z Aidenem kij nagle pojawił się na moich kolanach. – Powinien pokazać nam drogę do domu.

Zauważyłam nikłe zielonkawe światło tańczące w runach wyrytych na srebrnym czubku kostura. Aiden skręcił, a kiedy podążyłam za nim, światło zniknęło. Zatrzymałam się i skierowałam kostur w stronę, w którą szliśmy wcześniej. Zielonkawy blask wrócił. Ostatnim razem kostur pokazywał mi drogę do domu inaczej, ale zdecydowanie nie był zadowolony, podążając za Aidenem. – Idziemy w złą stronę – powiedziałam. – Dom jest tam. – Tak – zgodził się Aiden. – Ale musimy iść naokoło, aż znajdziemy drogę w dół. W dół? Oparłam kostur o bark Adama, niechętna kłaść artefakt na ziemi – albo oddać go Aidenowi, choć sama nie wiedziałam dlaczego. Kiedy puściłam kij, zobaczyłam, że oni wspinali się pod stromą górę, podczas gdy ja cały czas szłam po płaskiej nawierzchni. Droga, którą wskazywał kostur, prowadziła w stronę nieprzebytego urwiska. – Rozumiem. Chodź tu i daj mi swój T-shirt – poprosiłam. Nieco się zdziwił, ale zdjął i podał mi koszulkę. Zawiązałam mu nią oczy i podniosłam kostur, a potem przeprowadziłam Aidena przez wystający korzeń, który zobaczyłam, gdy znowu puściłam kij. – Dobra – stwierdziłam. – To zadziałało.

Obróciłam Aidena i lekko popchnęłam z powrotem. Potknął się o korzeń. Złapałam go, zanim się przewrócił. Sięgnął do oczu, żeby zdjąć opaskę, ale przytrzymałam jego rękę. – Jeszcze nie ściągaj. Zaufaj mi. – Przez ciebie prawie się wywaliłem – zaprotestował. – Nic ci się nie stało. Z Adamem miałam inny problem. Nie mogłam zawiązać mu oczu, nie, kiedy istniała możliwość, że coś zacznie nas śledzić. Wilk musiał mieć swobodę działania. – Możesz zamknąć oczy i się o mnie oprzeć? – spytałam. Tak zrobił. Przeprowadziłam go tą samą trasą, a on podniósł łapy i przestąpił nad korzeniem, bo zwracał uwagę na otoczenie. Ale poszedł za mną aż do urwiska albo przynajmniej tam, gdzie według niego znajdowało się urwisko. Wróciliśmy do Aidena. Z Adamem przyciśniętym do boku, z dłonią na ramieniu Aidena i kosturem w wolnej ręce ruszyłam w kierunku wskazanym przez artefakt. – Grunt wydaje się twardy – zauważył Aiden po kilku minutach. – Tak – zgodziłam się. – Nie zastanawiaj się nad tym. Po prostu idź. Nawierzchnia nie była gładka. Nie zawsze udawało mi się znaleźć ścieżkę, którą mogliśmy przejść obok siebie. Kiedy przemierzaliśmy zniszczony drewniany most nad rzeką, musiałam przeprowadzić chłopaków pojedynczo. Ale przez większość czasu przemieszczaliśmy się wszyscy razem, a zielone światło kostura świeciło coraz jaśniej i jaśniej. Stanęliśmy, żeby zjeść... obiad? Kolację? Nie potrafiłam stwierdzić. Po prostu potrzebowaliśmy jedzenia. Zanim pozwoliłam Aidenowi zdjąć opaskę, ostrożnie puściłam kostur. Przez chwilę kij balansował sam, a potem znów wpadł mi do ręki. W tym czasie świat pociemniał i zobaczyłam, że znajdujemy się w skalistym jarze. Na szczęście nad nami naszymi głowami nie czaili się żadni nieprzyjaciele. – Dobrze – oznajmiłam. – Możesz odsłonić oczy. Adam odsunął się ode mnie i otrząsnął. Aiden i ja opanowaliśmy sztukę przygotowywania posiłków do perfekcji. Wypełniałam torebkę z liofilizowanym jedzeniem wodą, a on ją podgrzewał – nie musieliśmy rozpalać ogniska. Pierwsze trzy porcje trafiły do Adama, który potrzebował dużo kalorii. Kiedy zjadłam tyle, ile mogłam, chciałam podać resztę mojej porcji wilkołakowi. Ale on stał w gotowości i głęboko wciągał powietrze. Podniosłam się i chwyciłam kostur. Poniuchałam, żeby sprawdzić, czy wyłapię zapach, który zaniepokoił wilka. – Co się dzieje? – zapytał Aiden. – Pradawni – odparłam i wtedy zyskałam pewność. Zmarszczył brwi. – Którzy pradawni?

– Chyba ma na myśli nas – oznajmiła Wdowia Królowa, pojawiając się znikąd. Towarzyszyło jej troje pradawnych, dwóch mężczyzn i kobieta. Nie znałam nikogo prócz Królowej. Wszyscy nosili zbroje, choć nie takie, jakich bym się spodziewała. Przypominały zbroje żołnierzy albo policjantów, tyle że miały inne kolory. Większość jednostek SWAT nosi czerń lub granat, nie srebro, złoto czy zieleń lub, w przypadku Wdowiej Królowej, lawendę. Kevlar nie ma w sobie żadnych żelaznych elementów, pomyślałam. Ci pradawni byli tak wierni tradycji, że nosili miecze z brązu na biodrach albo na ramionach. Nie widziałam żadnych pistoletów. – Dobry wieczór, Aidenie – przywitała się Wdowia Królowa. – Czy już go znalazłeś? Popatrzył na nią w milczeniu. Czułam jego strach. – Co masz na myśli? – zapytałam, podchodząc bliżej chłopaka. – Artefakt, dziecko – odparła. – Artefakt. Położyłam dłoń na ramieniu Aidena. – Czy przychodzisz tu w charakterze reprezentanta Szarych Panów, by odebrać artefakt i dopełnić naszej umowy? – Znałam odpowiedź, ale wolałam wyłożyć wszystkie karty na stół, żeby uniknąć nieporozumienia. – Chcą pokoju z ludźmi – zadrwiła. – To gra dla głupców. Gra na wyczerpanie, którą przegramy, patrząc, jak oni rozmnażają się jak króliki, podczas gdy my powoli wymieramy. Sztuka polega na tym, żeby ich zabić albo lepiej, sprawić, żeby pozabijali się nawzajem. – Uśmiechnęła się. – To ostatnie świetnie mi wychodzi. – Rozumiem, że odpowiedź brzmi „nie” – stwierdziłam. – Więc po co ci artefakt, skoro nawet nie wiesz, co to jest? – Nie jestem jedyną pradawną ani nawet jedyną Szarą Panią, która nienawidzi ludzi – odrzekła. – Ale potrzebuję więcej mocy, żeby zdobyć poparcie moich pobratymców. Muszą widzieć mnie jako Moc, jako kogoś, kto poprze swoje słowa czynami. Artefakt z Podgórza ukradziony sprzed nosa Rady na pewno mi w tym pomoże. Jeśli zdążę, zanim przekażecie artefakt, pozostali Szarzy Panowie będą mogli jedynie załamać ręce. Odzyskiwanie artefaktów, które trafiły do ludzi, jest dopuszczalne i nie jest przestępstwem. – Rozumiem – powiedziałam. – Jeśli przekażecie mi artefakt – zaczęła – daruję wam życie. – To unieważni porozumienie – wyszeptał do mnie Aiden. Skinęłam głową. Przysięgaliśmy zrobić, co w naszej mocy, żeby przynieść Szarym Panom artefakt. Gdybyśmy oddali go tylko dlatego, że zostaliśmy otoczeni, nie dotrzymalibyśmy umowy. Nie pamiętałam dokładnego sformułowania, ale byłam pewna, że gdzieś tam figurowało „aż do śmierci”. – Po co ci oni? – spytałam Wdowią Królową, wskazując brodą na jej świtę. – Jesteś Szarą Panią. Chcesz rządzić pradawnymi, a nie potrafisz sama pokonać naszej trójki?

– Nie może potraktować nas magią, żeby nas zaatakować – zawołał nagle Aiden. – Zanim Podgórze pozwoliła pradawnym wrócić, kazała im obiecać, że nie będą używać tu swojej magii. – To nie ma znaczenia – rzekła Wdowia Królowa. – Nie macie broni, a wilkołak sam nie da rady czterem pradawnym. – Może by tak było – stwierdził Aiden – gdybyś nie myliła się co do braku broni. – Wciągnął powietrze i poruszył ręką. Płomienie wylały się z jego palców i... nie widziałam, co zrobiły, bo musiałam uchylić się przed pałaszem z brązu dzierżonym przez mężczyznę w zieleni. Pałasz z definicji jest bronią do walki na długość ramienia. Trzymający go muszą znajdować się wystarczająco daleko od siebie, żeby móc machać mieczem tych rozmiarów. Wdowia Królowa miała rapier, przed którym trudniej się uchylić, ponieważ szybciej reaguje na ruchy nadgarstka i jest bardziej giętki. Nie żeby z pałaszem było łatwo. Mimo to udało mi się uniknąć pierwszego pchnięcia, które wymierzył pradawny. Nie dlatego, że nie trafił, lecz dlatego, że założył, iż będę wolniejsza – i że spróbuję uciec. Wyszłam mu naprzeciw. Walczył lepiej niż ja, ale brakowało mu mojej szybkości. I mojej determinacji. Chyba mnie nie doceniał. Myślał, że walczy z dziewczyną z kijem, a tymczasem walczył z towarzyszką Adama, córką Kojota, dzierżącą kostur Lugha. Uderzyłam go końcem kija w brzuch. Chyba mi na to pozwolił, bo zaczął... coś robić. Przewidywałam, że kostur odbije się od zbroi pradawnego, i szykowałam się, żeby uskoczyć na bok, ale kij został w miejscu – i mężczyzna też. Kostur ożył w moich rękach. Poczułam jego oburzenie wywołane atakiem pradawnego. Nigdy wcześniej nie przemówił do mnie tak wyraźnie. Nie wiedziałam, czy to kwestia krwi, czy Podgórza, choć i to, i to wybrzmiewało w starym drewnie. Pradawny zamarł, a ja wreszcie wyszarpałam kij. Grot poczerniał od krwi. Czubek był dłuższy i cieńszy niż kiedykolwiek. Mężczyzna padł na ziemię martwy. Zginął od grotu i magii kostura, a jego śmierć wielce uradowała stary artefakt. Kevlar nie dorównywał włóczni Lugha. Nie miałam czasu zastanawiać się nad kosturem. Adam walczył z Wdowią Królową. Zranił ją w nogę, lecz sam też oberwał i krwawił. Kobieta w srebrnej zbroi leżała na ziemi. Jej głowa i ramię płonęły. Aiden leżał kawałek dalej, nieprzytomny albo martwy – nie potrafiłam stwierdzić. Ostatni pradawny, mężczyzna w złotej zbroi, rzucił się na mnie z mieczem. Jego broń miała w sobie magię. Czułam jej głód. To był krótki miecz, bardziej zręczny od pałasza. Kostur już kiedyś wykorzystał mnie do walki. Tym razem wiedziałam, co robić. Już nie byłam jego marionetką, lecz partnerką. Tańczyłam z lepszym od siebie partnerem i dotrzymywałam mu tempa. Krok, unik, cios, blok – melodia zlała się w synkopowany rytm, który miał na celu zmylić przeciwnika. Bawiłabym się

świetnie, tak samo jak kostur, gdybym nie miała przed oczami wygiętego ciała Aidena. Wtedy błysnęła magia. Zachwiałam się, ale odzyskałam równowagę w samą porę, żeby zablokować cios pradawnego i postawić stopę za nogą, na której opierał ciężar. Postąpił w tył i się potknął. Mogłam uderzyć, zanim zdążył wstać, do czego namawiał mnie kostur, lecz cierpienie Adama, bezpośredni skutek iskry magii, przez którą straciłam rytm, przemknęło przez naszą więź partnerką i kazało mi cofnąć się o dwa kroki, by znów skupić się na walce. W tej chwili nie mogłam zadręczać się, czy Adam jest ranny. Albo gorzej niż ranny. Cierpienie Adama zniknęło, a pradawny znów zaatakował, wykrzywiając twarz w koncentracji. Dawałam z siebie wszystko, zachowując skupienie tylko dzięki latom treningów, najpierw z senseiem, a potem z Adamem. Odsunęłam na bok moje lęki i walczyłam z największym spokojem, na jaki było mnie stać, myśląc tylko o tym, co tu i teraz. Nie mogłam pozwolić sobie na kolejny błąd. I kiedy ostrze kostura przeszyło gardło mężczyzny w złocie, był to po prostu element naszego tańca. Czułam, jak kostur przywoływał śmierć naszego wroga, czułam moment, gdy mężczyzna umierał od rany, którą mógł wyleczyć. Adam leżał na ziemi bez ruchu. Nie widziałam, czy oddycha, ale nie miałam czasu, by przyjrzeć się uważniej. Wdowia Królowa, która żeby pokonać Adama, złamała słowo i użyła magii, nachylała się nad Aidenem, przeszukiwała go i mamrotała: – Gdzie on jest? Gdzieś musi być. Zamierzałam dźgnąć ją kosturem, ale wyczuła nas w ostatniej chwili. Zatańczyliśmy, kostur i ja, i razem wzięliśmy ją w obroty, ale powoli wygrywała. Miała lepszą zbroję niż mężczyzna, który zginął od naszego lśniącego ostrza. Uderzyłam mocno, a grot przejechał po napierśniku, nie zostawiając nawet draśnięcia. Magia, powiedział kostur. Magiczna zbroja. Królowa gromadziła magię podczas naszego tańca i nie mogłam nic na to poradzić. Kiedy zapragnęła go zakończyć – bo to ona kontrolowała walkę – uwolniła moc, która zwaliła mnie z nóg. Podniosłam się, ale byłam zbyt wolna. Dałam pradawnej czas, którego potrzebowała, by rzucić zaklęcie. Kostur wiedział, co to za zaklęcie, więc wiedziałam i ja: czar miał uniemożliwić wszelki ruch w moim ciele, łącznie z pracą płuc i biciem serca. Magia pędziła w naszą stronę. Poczułam, jak artefakt podejmuje decyzję. Kojot zauważył, że kostur stawał się świadomy, i nakłonił go do wyrażania swojej woli. Kij obrócił się w moich dłoniach i zatrzymał magię wycelowaną we mnie przez Szarą Panią. Kostur Lugha pochłonął zaklęcie Wdowiej Królowej, a czyniąc to, umarł. By ocalić mi życie.

Wdowia Królowa opuściła gardę, gdy tylko rzuciła zaklęcie, przekonana, że ktoś taki jak ja nie mógł zrobić nic, żeby się uratować. Miała rację. Kostur kupił mi trochę czasu – wymierzyłam kopnięcie z półobrotu i poczułam, że trafiam, dokładnie tak, jak przećwiczyłam to dziesiątki tysięcy razy. Usłyszałam trzask złamanego karku i zobaczyłam ciało upadające tak szybko, jak moje. Poderwałam się, a Szara Pani została w tej samej niezręcznej pozycji, w której runęła, chrypiąc z wysiłkiem. Sięgnęłam po kostur i wbiłam grot w jej pierś, przebijając serce. Przestała oddychać. Walka się skończyła. Stałam sama na polu bitwy. Przez chwilę nie wiedziałam, co robić, oszołomiona moim nieoczekiwanym przetrwaniem. Ale tylko przez chwilę, bo Adam nadal leżał na ziemi. Pobiegłam do niego, ale ktoś mnie uprzedził. Trzech ktosiów. Pierwszym był Aiden. Wyglądał, jakby przeczołgał się przez prochy kobiety, którą zabił. Wyraz twarzy miał bardzo stary. Drugim była dziewczynka mniej więcej w wieku Aidena. Miała kręcone, płomiennorude włosy, okrągłą twarz o niebieskich oczach oraz ładne, acz nijakie rysy. Wydymała dolną wargę. Bez problemu rozpoznałam ją z opisów Aidena. Trzecim była Baba Jaga w tym samym uroku, który nosiła ostatnim razem. Padłam na kolana obok Aidena. Chłopak zwrócił się do mnie. – Nie żyje – powiedział beznamiętnym tonem. – Zginął, żeby mnie chronić. – Nie – zaprzeczyłam, bo czułam naszą więź partnerską. Nie mogłam wyczytać z niej nic pożytecznego, ale wciąż ją wyczuwałam, więc Adam musiał żyć. Nawet mimo tego, że nie oddychał, a jego serce ani drgnęło pod moimi trzęsącymi się palcami. – Wdowia Królowa zawsze była dobra w rzucaniu klątw śmierci – oznajmiła Baba Jaga. – Na szczęście ja jestem lepsza. – Chciał znów zabrać Aidena – fuknęła dziewczynka. – Powinien umrzeć. – Gdyby mi nie pomógł – zaczął spokojnie Aiden – to ja bym umarł. – Obiecała, że cię nie zabije – oznajmiła Podgórze. – Powiedziałam, że nie zaprowadzę jej do ciebie, póki nie obieca. Aiden spojrzał na nią z posępną miną. – Tilly, Wdowia Królowa nie musiała zabijać mnie osobiście. Zrobiłaby to za nią tamta pradawna. – Podciągnął koszulkę i pokazał czerwony ślad. – Adam zwalił kobietę z nóg, a ja ją podpaliłem. Ale kiedy mi pomagał, sam się odsłonił. Ratując mnie, dał Wdowiej Królowej czas na rzucenie zaklęcia. – Okłamała mnie – syknęła Podgórze. Podobnie jak ryk stworzenia, które zaatakowało nas w domku na drzewie, jej głos niósł w sobie coś więcej niż tylko dźwięk. – I użyła magii. Złamała słowo. – Tak – zgodziła się energicznie Baba Jaga. – Zawsze taka była. Obawiam się, że chodziło jej o artefakt. Powiedziałam jej, że nie ma prawa zachowywać tak

potężnego przedmiotu dla siebie. Popatrzyłam na Babę Jagę. Już raz widziałam, jak przywraca kogoś do życia. – Możesz sprowadzić go z powrotem? Pokręciła głową. – Nie dam rady, kochanieńka. Przynajmniej nie w tej chwili. Jeszcze nie umarł, nie tak jak tamci. Mogę zaczekać, jeśli chcesz, ale powinnaś raczej zapytać mnie, czy mogę złamać zaklęcie Wdowiej Królowej. – Możesz złamać zaklęcie Wdowiej Królowej? – powtórzyłam za nią z sercem w gardle i palcami zanurzonymi w srebrnej sierści Adama. – Tylko za zgodą Podgórza – odparła Baba Jaga. – Ja dotrzymuję obietnic. – Nie – rzekła Podgórze. – Tilly – zdenerwował się Aiden. – Jesteś nieuprzejma. – Nieuprzejmie jest uciekać – warknęła na chłopaka, a jej głos sprawił, że ukłuło mnie w piersi. – Nie uciekłbym, gdybyś nie nasłała na mnie pradawnych, gdy tylko wyszedłem na Zewnątrz – odparował. – Na nas wszystkich. Wszyscy zginęli, Tilly. Już nie wrócą, bo drażniłaś się z pradawnymi, a oni uznali, że jeśli nas rozdzielą, będą mogli nas wykorzystać. Nigdy więcej Lodu, nigdy więcej Chmury, nigdy więcej Ziemi. Wszyscy umarli jak śmiertelnicy. Nie mogą wrócić. Ale ja mogę. I wrócę. Lecz musisz pozwolić Babie Jadze złamać klątwę Wdowiej Królowej. Wstrzymałam oddech. Żył z Podgórzem setki lat – kochał ją, a ona na swój sposób kochała jego. Tylko słowa Aidena mogły ją przekonać. – Jeśli Adam umrze, znienawidzę cię na zawsze – powiedział. – Odejdę i nigdy nie wrócę. Będę mówił wszystkim, jaka jesteś podła. Podgórze poczerwieniała ze złości, ale dało się poznać, że ta groźba coś dla niej znaczy. – Zgodzę się na wymianę – oznajmiła w końcu, krzyżując ręce na piersi z ewidentnym niezadowoleniem. – Wymiana za usługę czarownicy. Wymiana, którą zaaprobuję. – Spojrzała na mnie i posłała mi okrutny uśmiech. – Wymiana życie za życie. – Daj mi nienarodzone życie, Mercy, a zwrócę życie Adamowi – rzekła Baba Jaga. Położyłam rękę na brzuchu – ale nie byłam w ciąży. Adam i ja rozmawialiśmy o dziecku, jednak postanowiliśmy jeszcze trochę poczekać. – Przyjmę nienarodzone życie – rzuciła przebiegle Podgórze, widząc mój gest. – Nie możesz tego zrobić – szepnął Aiden. – Adam nigdy nie zgodziłby się, żeby kupić jego życie za cudze. Szczególnie za życie własnego dziecka. Wstałam i podeszłam do plecaka. Z dreszczem na karku wyjęłam z torebki jajka na twardo. A co, gdybym po prostu zignorowała komentarz Baby Jagi przez telefon? Co, gdybym nie wzięła ich ze sobą? Albo gdybyśmy zjedli je wczoraj na obiad, jak o mało nie zasugerowałam?

Podałam jajko czarownicy. – Nienarodzone życie – powiedziałam drżącym głosem. – Uwielbiam jajka na twardo – oznajmiła i wsadziła do ust całe jajko razem ze skorupką. – Już nie mogę jadać ich w domu. Ciągle jej powtarzam: to, że stoisz na kurzej stopce, nie oznacza, że jesteś kurą. Podgórze spoglądała to na mnie, to na Babę Jagę. – Oszukałaś mnie – stwierdziła, patrząc na mnie z zainteresowaniem. Potem spojrzała na Babę Jagę i nagle się uśmiechnęła. Ten uśmiech nie pasował do jej młodej twarzy, miał w sobie mądrość i żarliwość. Zaśmiała się i klasnęła w ręce. – Ale fajnie. – Znów przeniosła wzrok na mnie. – Powinnaś mnie odwiedzać. Mogłybyśmy robić sobie nawzajem kawały. Byłoby wesoło. – Mogłoby być wesoło – wydusiłam tylko. Nie kłamałam, prawda? Istniała możliwość, że z Podgórzem byłoby wesoło, ale stawiałabym raczej, że strasznie. Baba Jaga pomachała rękami nad Adamem. Wilk wciągnął powietrze tak głęboko, że się zakrztusił. Wpadł w drgawki, próbując złapać oddech. Cierpiał. Czułam to przez naszą więź. Jednak cierpiał dlatego, że żył, więc się tym nie martwiłam. Przynajmniej nie za bardzo. Padłam na kolana i oparłam głowę o pierś Adama, żeby usłyszeć bicie serca. Gdy ból ustał, Adam kaszlnął i spróbował się podnieść. Udało mu się dopiero za drugim razem, ale kiedy wstał, energicznie się otrząsnął. Jeszcze przez chwilę nie wypuszczałam go z objęć. Żył. Wciągnęłam powietrze, poczułam jego zapach i uwierzyłam. Otarłam łzy strachu i żalu i dopiero wtedy rozluźniłam uścisk. – Nic mu nie jest? – spytał Aiden, choć raz brzmiąc jak dziecko, na które wyglądał. – Oczywiście – odparła Baba Jaga. – Wszystko odbyło się jak należy. Adam skłonił głowę przed Babą Jagą, a potem przed Podgórzem. Nawet jeśli wzrok miał trochę nieufny, nikt oprócz mnie nie znał go na tyle dobrze, by to zauważyć. Podgórze westchnęła. – Podejrzewam, że znów chcesz mnie opuścić – odezwała się do Aidena. – Nie będę ci tego utrudniać. Drzwi są kilometr stąd. – Wskazała przed siebie. – Baba Jaga wie gdzie. – Będę cię odwiedzać – obiecał Aiden. – Ale musisz przysiąc, że nie każesz mi tu zostać. Podgórze zaczęła kołysać się na palcach. – Wizyty są lepsze niż strata na zawsze – odpowiedziała nieśmiało. – Ale zginiesz tam. – Śmierć to część życia – rzekł. – Jedno nie istnieje bez drugiego. Tak mawiała moja matka. Ale do tego czasu mogę cię odwiedzać. – Kiedyś nie pamiętałeś swojej matki – zauważyła. – Przypomina mi się coraz więcej z Zewnątrz. Mogę przychodzić i opowiadać ci

historie. Posłała mu niepewny uśmiech. – Lubię twoje historie. Zgoda. Przysięgam, że nie każę ci tu zostać.

Baba Jaga zaprowadziła nas do innych drzwi niż te, przez które weszliśmy. Znajdowały się w jednej z dwóch ścian należących do pozostałości chaty, która widziała lepsze czasy. Gdy czarownica je otworzyła, zobaczyłam jedynie zapuszczony skrawek ziemi, zapewne niegdyś będący wnętrzem chaty, ale kiedy przeszłam przez drzwi z Adamem u boku, wylądowałam w tym samym małym, nijakim pokoju, z którego rozpoczęliśmy naszą podróż do Podgórza. W Podgórzu trwał dzień, ale tutaj zastaliśmy wieczór. – Ile czasu minęło? – zapytałam od razu. Baba Jaga wzruszyła ramionami. – Tyle, ile miało. – Zamilkła, a potem się do mnie uśmiechnęła. – Ach tak. Zapomniałam, że miałaś przygody w Alfheim. Podgórze jest o wiele bardziej stabilna, mocniej związana z naszym światem. Czas płynie inaczej, rzeczywiście, ale nie aż tak. Gdybyście spędzili w Podgórzu rok, może czulibyście, jakbyście spędzili tam półtora. Ale podczas krótkich wizyt zazwyczaj traci się lub zyskuje kilka godzin, więc w większości przypadków to nie ma znaczenia. – Znowu się uśmiechnęła. – Zazwyczaj. Powstrzymałam się przed grzecznym „dziękuję”. – Dobrze wiedzieć – odpowiedziałam zamiast tego. Baba Jaga spojrzała na Aidena, który panicznie klepał się po kieszeniach. – Tutaj, chłopcze – rzekła, sięgając za pazuchę. Wyciągnęła klucz i podała Aidenowi. – Lepiej, żebyś to wziął. Inaczej ktoś mógłby pomyśleć, że to ja przyniosłam artefakt, a nie ty, prawda? – Przeniosła wzrok na mnie. – Pamiętaj, żeby dmuchać na zimne – dmuchnęła – w kontaktach z pradawnymi. – Wyszczerzyła zęby. – A teraz chodźmy do biura Beauclaire’a. Na pewno ktoś z Rady czeka na wasze przybycie, więc równie dobrze możemy się tam udać.

W biurze czekało dwóch pradawnych – a raczej rozmawiało dwóch pradawnych. Goreu i Beauclaire byli tak zdziwieni naszym przyjściem, że nie mogli na nas czekać. – Szybko się uwinęliście – stwierdził Goreu. – Nie spodziewaliśmy się was przynajmniej do jutra. – Jak szybko? – spytałam.

– W dwanaście, może trzynaście godzin – odparł Goreu. – Hmm – mruknęłam. – Spędziliśmy w Podgórzu dzień, noc i większą część następnego dnia. – Odzyskałam dwanaście godzin z miesiąca skradzionego mi przez Alfheim. Ciuchy Adama czekały na niego złożone na fotelu obok kominka, w którym tlił się wesoły ogień. Adam podszedł do fotela. Nie sądziłam, żeby ktoś prócz mnie wiedział, jak bardzo obolały i zmęczony jest mój wilk. – Co tam masz? – zapytał mnie Beauclaire. W koszuli jednego z martwych pradawnych niosłam to, co udało mi się odzyskać z kostura. Położyłam tobołek na biurku przed Beauclaire’em i rozwinęłam materiał, by pokazać ułomki szarego drewna, kilka kawałków srebra i grot, nadal poplamiony krwią Wdowiej Królowej. Beauclaire dotknął srebrnego grotu i uniósł brew. – Wdowia Królowa uznała, że chciałaby zatrzymać artefakt dla siebie – poinformowałam go. – Mówiłem ci, że zbyt łatwo się z tym pogodziła – mruknął Goreu. – Że przyjęła porażkę z rąk wilkołaków ze zbyt dużym wdziękiem. – Zajęliście się nią? – spytał Beauclaire, ignorując Goreu. Niedowierzanie nie gościło na jego twarzy, jednak czaiło się w głosie. – Tak – odparłam. – Ale mieliśmy pomoc. Królowa nie mogła używać potężnej magii bez zgody Podgórza, której nie dostała. Kostur... też pomógł. Ostatecznie to on ją zabił. Gdyby nie Baba Jaga, Adam by umarł. – Baba Jaga – powtórzył Beauclaire, marszcząc brwi. – Co... – Urwał, ale nie przestawał marszczyć brwi. – Córka Kojota – szepnął. – Kojot i Baba Jaga są ulepieni z tej samej gliny, to szachraje, którzy zawsze kibicują słabszym. Rozumiem, dlaczego jest skłonna ci pomagać. Mówił o czarownicy, jakby jej tu nie było. – Wdowia Królowa nie była jej potrzebna – stwierdził Goreu. Dyskretnie rozejrzałam się po pokoju, ale Baby Jagi rzeczywiście tu nie było. Już otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, kiedy Adam zaczerpnął z więzi stadnej, by znów ekspresowo się przemienić. Czułam moc wezbraną wokół wilka. Ale bardziej niż moc czułam radosne powitanie, które wybrzmiało w więzi, gdy wataha przyjęła powrót Adama. Gdy znów zwróciłam uwagę na pozostałych, Beauclaire studiował pozostałości dzieła swojego ojca. Aiden grzebał w kieszeni, a Goreu mnie obserwował. – Interesujące – rzekł. – Nie zdawałem sobie sprawy, że w wilkołakach kryje się tyle magii. To jasne, że wywołuje ona ich stan. Ale że same wytwarzają magię i jej używają... tego nie wiedziałem. Uśmiechnęłam się nieznacznie. – Człowiek codziennie dowiaduje się czegoś nowego.

Uśmiechnął się odrobinę szerzej niż ja i rzucił mi ciepłe spojrzenie. – Nie, kiedy widział tyle, co ja – mruknął, a potem odchrząknął i bardziej oficjalnym tonem dodał: – Udaliście się do Podgórza po dar dla moich ludzi. Aiden wyciągnął rękę z kluczem. Artefakt przypominał pomysłowo wygięty gwóźdź. Brud na dłoniach chłopaka nie dodawał mu doniosłości. Zerknęłam na swoje ręce – były tak samo brudne, a do tego poplamione krwią. Mimo iż prezentował się mało atrakcyjnie, Szarzy Panowie skupili się na artefakcie. – O tak – powiedział Beauclaire. – Świetnie. Goreu uśmiechnął się do Aidena. – Dobry wybór – pochwalił go. – Ale może nie mówmy nikomu, że to był wybór, dobrze? – To jedyny, jaki znalazłem – odrzekł Aiden. W jego głosie dźwięczała prawda. Nie doprecyzował, o co „jedynego” mu chodziło. To był sposób na tych, którzy potrafili stwierdzić, czy kłamiesz. – Wspaniale – stwierdził Goreu. Spojrzał na mnie, a potem zerknął nad moim ramieniem, gdzie Adam właśnie skończył się ubierać. – Nasz układ się dopełnił, a wy dotrzymaliście obietnicy. Nikt tego nie zakwestionuje. – Dokonało się – oznajmił Beauclaire. Magia uderzyła i rozpłynęła się. – Dokonało się już wcześniej – zauważyłam. – Kiedy podpisaliśmy porozumienie. Beauclaire skinął głową. – Tak. Ale sukces waszego przedsięwzięcia nadał umowie dodatkowej mocy. Obiecaliśmy zagwarantować neutralność w Tri-Cities, ale teraz sam pakt będzie narzucał neutralność wszystkim pradawnym na waszym terytorium. – Uśmiechnął się. – Wedle naszego kontraktu. – Chciałbym zaproponować kolejny układ – ogłosił Adam. Stanął za mną i położył mi rękę na ramieniu. – Ach tak? – Goreu spojrzał na mojego męża ostrożnie. – Myślę, że będziecie zadowoleni – rzucił wesoło Adam. Zerknęłam za siebie i zobaczyłam jego dołeczek. – Podgórze poprosiła, by Aiden czasem ją odwiedzał. Tęskni za nim. Żeby mógł to robić, musicie zagwarantować mu bezpieczne przejście z mojego terytorium przez wasze i przez drzwi do Podgórza. Zrozumienie wpłynęło na twarze obu Szarych Panów, ale to Goreu odpowiedział: – Twoja propozycja jest bardzo interesująca. Przedyskutujemy to. – Podgórze byłaby wdzięczna. – Aiden wyraził na głos to, o czym pomyśleli wszyscy. – Jeśli chcecie, mogę szepnąć jej dobre słówko o tych, którzy uczciwie potraktowali mnie i moich przyjaciół. – Aiden miał bardzo dużo czasu, żeby nauczyć się, jak załatwiać sprawy z Podgórzem – wyjaśniłam.

Rozdział 14

W

naszym domu odbywał się nocny maraton grania w piratów, a ja po raz kolejny zginęłam śmiercią haniebną. Zostawiłam okrutnych rzezimieszków samych i poszłam do kuchni upiec brownie z olejkiem pomarańczowym, który kupiłam od matki Izzy. Miała rację – ciasto smakowało o wiele lepiej, niż kiedy używałam ekstraktu. Kostur pochowałam w jednej z grządek za domem w obecności Aidena, Jesse i Adama. Ogród wydał mi się dobrym miejscem spoczynku dla starego, potężnego artefaktu, bezpiecznym miejscem, w którym rosły piękne rośliny. Nad kosturem zasiałam lawendę, bo lubiłam lawendę. Kiedy wymienimy sklejkę na prawdziwe szyby, będę mogła podziwiać ją przez okno kuchenne. Tri-Cities stało się neutralnym terytorium. Nikt z nas nie wiedział, z czym to się wiąże. Wiedziałam, czego pragną pradawni i czego potrzebuje stado, ale nikt nie miał pewności, co z tego wyniknie. Wujek Mike ponownie otworzył interes – tym razem również dla ludzi. Miejscowe posterunki poprosiły Adama o spotkanie w celu przedyskutowania, co tak naprawdę oznacza dla nich ochrona watahy i czego mogą się spodziewać po pradawnych. Federalni też. Adam umówił się z policją. Federalnych zbył. Wciąż wściekał się na nich za nadajnik w SUV-ie. Nie mogłam kontrolować federalnych, pradawnych ani przyszłości, ale mogłam upiec brownie. Zanurzyłam łyżkę w resztkach masy i oblizałam. Tak, nadal pyszne. – Co pieczesz? – zapytał Aiden. Przyszedł z piwnicy, gdzie grał w piratów z resztą watahy. Podpalił dom tylko raz od naszego powrotu z Podgórza. Powiedział, że Podgórze obiecała pomóc mu z pożarami, które wywoływał przez sen. Planował odwiedzić ją w przyszłym tygodniu, żeby zobaczyć, co się da zrobić. – Brownie – odparłam. Wzdrygnął się. Jesse, która weszła do kuchni za nim, zaśmiała się. – Nie takie brownie[3], głupku. To takie ciasto. Zasmakuje ci. – Powąchała. – Pachnie pysznie. – Proszę. – Podałam im dwa talerze. Kiedy piekę brownie na maraton piratów, robię cztery blachy, żeby upewnić się, że zostanie coś dla mnie. – Zabierzcie je na dół. Wzięli talerze i bez słowa zniknęli na schodach. Oblałam polewą porcję, którą przed chwilą wyjęłam z piekarnika. Tak naprawdę powinnam odczekać, aż ciasto

całkowicie ostygnie, ale polewa wylana na ciepłe brownie przepysznie je nasączała. Nie wyglądało aż tak pięknie, ale smakowało bosko. Wygładzałam polewę, kiedy usłyszałam za plecami kroki Adama. – Chwileczkę – poprosiłam, obracając się w jego stronę. – Daj mi pokroić... – Urwałam na widok jego miny. Wcześniej poszedł do biura, żeby odebrać telefon od Brana. – Coś się stało? – zapytałam. – Nie do końca – rzekł. – Tak jak myśleliśmy, Bran chciałby, żebyśmy pozostali niezależni trochę dłużej, póki nie zobaczymy, jak rozwinie się ten układ. – Czyli bez niespodzianek. – Bez niespodzianek – zgodził się. Spojrzał mi głęboko w oczy. – Baba Jaga przybyła tu z Rosji na prośbę Brana. Ostrożnie odłożyłam nóż. – Powiedział, że to było skalkulowane ryzyko. Była mu winna przysługę, ale jest nieprzewidywalna. – Musnął mój policzek. – Mimo to nie mógł siedzieć bezczynnie i liczyć, że jakoś sobie poradzimy. Wiedział, że Baba Jaga cię polubi, więc zaryzykował. – Otarł moje łzy i przytulił mnie mocno. – Nie opuścił cię. – Nie – przyznałam ze ściśniętym gardłem. – Czy zasłużyłem na brownie? – spytał Adam. Pociągnęłam nosem, odsunęłam się i ukroiłam mu kawałek. Wziął kęs, zamarł i przełknął. – To jest boskie. – Prawda? – Wyszczerzyłam zęby, zadowolona z siebie. – Hej, Mercy? Aiden i Jesse wrócili do kuchni. On niósł dwa puste talerze, a ona swoją komórkę. Podała mi, a ja zerknęłam na ekran. Przeniosłam wzrok na dziewczynę, a potem z powrotem na telefon. – Darryl chciał wiedzieć, gdzie kupiłaś olejek, więc wyguglałam nazwę firmy – wyjaśniła Jesse. – Aiden akurat zaglądał mi przez ramię. Jesse znalazła stronę internetową Intrasity, a na niej zdjęcie założycielki. Z fotografii uśmiechała się promiennie kobieta w jaskrawozielonym jedwabnym garniturze. – Aiden mówi, że Tracy LaBella to Baba Jaga – ciągnęła Jesse. Adam nachylił się, żeby spojrzeć. – Czyli nie musisz iść z tym do Elizawiety – zaśmiał się. Podałam dzieciakom kolejny talerz ciasta. – Baba Jaga jest guru marketingu sieciowego – powiedział, wciąż się uśmiechając. – Potrzebuję więcej brownie – stwierdziłam. Podszedł za mną do blatu. Kiedy pokroiłam ostatnią porcję ciasta, objął mnie w pasie i oparł się o mnie. Poczułam gorący oddech na szyi. – Kłuj.

KONIEC

3 Brownie – w brytyjskim folklorze stwór przypominający ducha, który wychodzi nocą i wykonuje za ludzi różne prace domowe (przyp. tłum.)

Podziękowania Po pierwsze, dziękuję Evelyn Walkley, która wygrała tę dedykację na aukcji na rzecz Safe Harbor, zapewniającej pomoc rodzinom w kryzysie. Bardzo mnie to cieszy, ponieważ Safe Harbor to wspaniała organizacja charytatywna, i zarówno Evelyn, jak i Nanette są niesamowite. Po drugie, dziękuję firmie Lampson International, szczególnie Bruce’owi Stempowi i Lanie Laughlin, którzy tolerowali nasze wałęsanie się (w towarzystwie Bruce’a) po ich stoczni i pokazali nam dźwig Big Blue. Specjalne podziękowania dla Ed Hendler Memorial Bridge, lepiej znanego jako Cable Bridge. Bez niego książka nie byłaby taka sama. Dziękuję wszystkim, którzy pomogli mi przy tej książce: Collinowi Briggsowi, Mike’owi Briggsowi, Dave’owi Carsonowi, Michelle Kasper, Anne Peters, Kaye Roberson, Bobowi i Sarze Schwagerom oraz Anne Sowards. Dziękuję również Michaelowi Enzweilerowi za kolejną świetną mapę. Jak zwykle, wszystkie błędy są moje.

C OPYRIGHT © 2016 BY Hurog, Inc. C OPYRIGHT © BY Fabryka Słów sp. z o.o., LUBLIN 2019 TYTUŁ ORYGINAŁU Fire Touched WYDANIE I

ISBN 978-83-7964-450-6 Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. P ROJEKT I ADIUSTACJA

AUTORSKA WYDANIA

I LUSTRACJA

NA OKŁADCE

Eryk Górski, Robert Łakuta

Dan Dos Santos

TŁUMACZENIE Kaja Wiszniewska-Mazgiel P ROJEKT OKŁADKI black gear Paweł Zaręba OPRACOWANIE OKŁADKI © Konrad Kućmiński | Grafficon REDAKCJA Karolina Kacprzak K OREKTA Agnieszka Pawlikowska SKŁAD WERSJI ELEKTRONICZNEJ [email protected] SPRZEDAŻ INTERNETOWA

Zamówienia hurtowe Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp.j. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected]

WYDAWNICTWO Fabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a

tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91 www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected] www.facebook.com/fabryka instagram.com/fabrykaslow