Patricia Briggs - Mercy Thompson 07 - Żar Mrozu

SAVE OFFLINE

Patricia Briggs Mercy Thompson Tom 7 Żar Mrozu

Tytuł oryginału Frost Burned

1

-"Powinnaś wziąć furgonetkę", powiedziała moja pasierbica. Brzmiała jak ona, choć wyraz jej twarzy był nadal trochę spięty. -"Nie powinnam brać niczego, w tym nas "-, mruknęłam, naciskając mocniej na klapę. Mój królik miał duży bagażnik jak na tak mały samochód. Byliśmy tu tylko dwadzieścia minut. Cały czas robię zakupy w Walmart i nigdy nie wyszłam z tak dużą ilością rzeczy. Nawet wyszłyśmy przed wielkim otwarciem o północy . I mimo to - miałam to wszystko. Większość z tego nie była w sprzedaży. Kto tak robi? -"Och, daj spokój,"- zadrwiła, zdecydowanie radośnie. -"To Czarny Piątek1. Wszyscy robią zakupy w Czarny piątek. " Podniosłam wzrok znad upartej klapy mojego biednego, obładowanego samochodu i rozejrzałam się po parkingu Home Depot. -"Najwyraźniej,"- mruknęłam. Home Depot nie był otwarty o północy w Czarny Piątek, ale jego parking był ogromny i robił dobrą robotę absorbując nadmiar z Walmartu. Roweru nie można było zaparkować pod

Walmartem. Nie uwierzyłabym że było tak wiele ludzi w Tri-Cities-a to był tylko jeden z trzech Walmarts, ten który miał być najmniej zapełniony. "W następnej kolejności powinnyśmy jechać do Targetu " powiedziała Jesse swoim milutkim głosem, który wywoływał dreszcze na plecach. "Mają nowe Natychmiastowe Nagrody: The Dread Pirate’s Booty Four 2za połowę ceny niż zazwyczaj i zostanie wypuszczona dziś o północy. Krążyły plotki, że problemy produkcyjne oznaczały przedświąteczne niedobory” Codpieces i Golden Corsets: The Dread Pirate’s Booty Trzy, lepiej znany jako CAGCTDPBT- nie żartuję, jeśli nie możesz przeliterować dziesięć razy z rzędu bez potknięcia, nie jesteś Prawdziwym Graczem-ta gra wybrana została przez sforę. Dwa razy w miesiącu, przynosili swoje laptopy i kilka monitorów, rozstawiali się w sali konferencyjnej i grali aż do świtu Bezwzględne, paskudne wilkołaki grały w piracką grę internetowąto było bardzo intensywne i byłam trochę zaskoczona, że nie mieliśmy żadnych ofiar. Jeszcze. „ Pogłoski i niedoborach delikatnie przeciekły do prasy dokładnie przed Czarnym Piątkiem” psioczyłam. Uśmiechnęła się, jej policzki poczerwieniały od chłodnego listopadowego wiatru a nastrój się poprawił po tym jak jej matka zadzwoniła by odwołać planowane Boże Narodzenie i Black Friday, dzień po Dniu Dziękczynienia, amerykańskim święcie narodowym, 24 godziny na robienie zakupów.

2 Nazwa gry – zostawiamy w oryginale

podczas obiadu Dziękczynnego wcześniej dziś wieczorem.-„ Cynik. Zbyt dużo przebywasz z Tatą. " Tak więc, w poszukiwaniu pirackich łupów, pojechaliśmy na drugi koniec ulicy na parking Targetu, który wyglądał dokładnie jak parking Walmartu. W odróżnieniu do Walmartu, Target nie był otwarty. Była tam kolejka osób czekających na otwarcie drzwi o północy, która, zgodnie z moim zegarkiem, będzie za około dwie minuty. Kolejka rozpoczynała sie w Target, zakręcała dookoła sklepu obuwniczego i gigantycznego zoologicznego i znikała za rogiem centrum handlowego w ciemności.

-"Jeszcze nie otworzyli."- Nie chciałam iść tam, gdzie szła ta kolejka ludzi. Zastanawiałam się czy tak czuli się żołnierze Wojny Domowej, patrząc ponad okopem i widząc walczących po drugiej stronie, ponurych i opanowanych w bitwie. Ta kolejka ludzi pchała wózki dziecięce zamiast armat, ale nadal wyglądała dla mnie groźnie. Jesse spojrzała na moją twarz i parsknęła śmiechem. Wskazałam na nią. -"Masz już z tym skończyć w tej chwili, panienko. To wszystko twoja wina. " Zamrugała niewinnie "Moja wina? Jedyne co powiedziałam, to ze może być zabawnie wyjść i uderzyć na zakupy w Czarny Piątek. " Myślałam, że będzie to dobry sposób, aby odciągnąć ją od matki napiętnowanej poczuciem winy z powodu niedotrzymanych obietnic. Nie zdawałam sobie sprawy że zakupy w Czarny Piątek (wciąż czwartek , według mojego zegarka, jeszcze przez minutę) były podobne do rzucania się na granat. I mimo to chciałam to zrobić -kocham Jesse, i dywersja zaczęła działać, - ale lepiej byłoby wiedzieć , jak źle może być. Jechałyśmy powoli za wieloma samochodami również szukającymi miejsc parkingowych, w końcu dotarłysmy tuż przed sklep, gdzie czaili się kupujący, zgarbieni i gotowi do zakupowego ataku. Wewnątrz sklepu, młody człowiek w niestety stosownej czerwonej koszuli szedł bardzo powoli do zamkniętych drzwi, to było wszystko, co chroniło go przed hordą. -"On umrze."- Jesse brzmiała na trochę zaniepokojoną. Tłum zaczął falować, jak chiński smok w Nowy Rok , gdy wyciągał powoli po kolei klucze. -"Nie chciałabym być w jego butach",- zgodziłam się, gdy chłopak, kończąc misję, rzucił się do ucieczki z powrotem w głąb sklepu, tłum śliniących się kupujących ruszył jego śladem. -"Nie idę tam," -stwierdziłam stanowczo, gdy starsza kobieta szturchnęła innego staruszka, który próbował przemknąć przed nią przed drzwiami. -"Zawsze możemy iść do Centrum Handlowego," powiedziała po chwili Jesse. -"Centrum Handlowe?"- Uniosłam brwi z niedowierzaniem. -"Chcesz iść do Centrum Handlowego?"- W Tri-Cities jest mnóstwo mniejszych centrów handlowych, jak również centrum wyprzedażowe FACTORY, ale kiedy mówi się o "Centrum handlowym", ma się na myśli ogromne w Kennewick. To do którego wszyscy planują uderzyć

jako pierwszego na zakupy w Czarny Piątek. Jesse roześmiała się. -"Serio Mercy. Pięciolitrowe miksery kuchenne są w sprzedaży, tańsze o sto dolarów. Ten Darryla popsuł sie, kiedy ja i moi przyjaciele robiliśmy nim ciasteczka. Za pieniądze z opieki nad dziećmi, wystarczy aby wymienić je w Boże Narodzenie, jeśli znajdę taki za sto dolarów. Jeśli dostaniemy mikser, będę mogła uznać eksperyment za zakończony"- Posłała mi smutne spojrzenie. -"Naprawdę nic mi nie jest, Mercy. Znam moją mamę, spodziewałam się że wszystko odwoła. W każdym razie, będzie bardziej zabawnie spędzić Boże Narodzenie z tatą i Tobą. " -"Cóż, jeśli tak jest,"- powiedziałam,- "może dam ci to sto dolarów, i możemy pominąć Centrum Handlowe? " Pokręciła głową.- "Nie. Wiem, że nie jesteś zbyt długo częścią tej rodziny, więc nie znasz wszystkich reguł. Kiedy zepsujesz zabawkę kogoś innego, musisz sama za to zapłacić. Do Centrum Handlowego". Westchnęłam głośno i wycofałam z kipiącego parkingu Targetu , skierowałam w stronę gorącego Centrum Handlowego Columbia.- "Wiec, do boju. Przeciw tłumowi matek w wieku średnim i przerażającym czarownicom, zwyciężymy. " Skinęła gwałtownie głową, podnosząc niewidzialny miecz. -"I przeklęci ci którzy wołają:" Wytrzymajcie! " -"Błędne cytowanie Szekspira masz od Samuela, jak śmiesz, "-Powiedziałam jej, a ona się zaśmiała. Jestem nowa w byciu macochą. To było czasami jak chodzenie po linie –śliskiej linie. Tak bardzo jak ja i Jesse lubiłyśmy sie, miałyśmy swoje chwile. Słysząc jej prawdziwy, radosny śmiech powodował ze optymistycznie patrzyłam na nasze relacje. Samochód przede mną nagle się zatrzymał. Wdepnęłam hamulec królika.

Królik był zabytkiem z moich młodzieńczych lat ( dawnych)dlatego ciągle działał, kochałam go – i dlatego że byłam mechanikiem utrzymywanie starego, taniego jeżdżącego Królika było najlepszą formą reklamy. Hamulce działały świetnie i zatrzymał się w niewielkiej odległości – czterech centymetrów. "Nie jestem pierwsza osobą, która nadużywa Makbeta" Powiedziała Jesse, brzmiąc trochę na zdyszaną, ale w sumie, nie wiedziała, że właśnie ostatnio tydzień temu , gdy miałam trochę czasu przerobiłam hamulce. Wypuściłam powietrze między zębami, aby brzmieć spokojnie gdy czekaliśmy aż jakiś tchórzliwy kierowca kilka samochodów z przodu zdecyduje się skręcić w lewo na międzystanówkę. -"Szkocka gra to szkocka gra ". Powinnaś wiedzieć lepiej. Są pewne rzeczy, których nigdy nie można mówić głośno, jak Makbet, IRS, i Voldemort. Nie, jeśli chcesz, dziś dojechać do centrum handlowego. " "Oh," powiedziała, uśmiechając się do mnie. "Myślę o nich tylko wtedy gdy patrzę w lustro i nie mowie : "Candyman" czy "Bloody Mary"” "Czy twój ojciec wie, jakiego rodzaju filmy oglądasz? " zapytałam. "Mój ojciec kupił mi Psycho na moje trzynaste urodziny. Zauważyłam, że nie pytasz mnie, kim był Candyman. Jakie ty oglądasz filmy Mercy? "Jej głos brzmiał próżnie, więc wytknęłam jej język. Taką jestem dojrzałą macochą. Ruch w pobliżu centrum handlowego Kennewick faktycznie nie był taki zły. Wszystkie pasy były zderzak w zderzak, ale prędkość była całkiem normalna. Wiedziałam z doświadczenia że gdy sezon ogórkowy będzie w szczycie, ślimak będzie miał lepszy czas niż samochód

gdzieś w pobliżu centrum handlowego. "Mercy?" zapytała Jesse . "Uhm?" Odpowiedziałam, zjeżdżając na następny pas by uniknąć potrącania przez minivan. "Kiedy ty i tata będziecie mieli dziecko? " Dreszcze wybuchły na całym moim ciele. Nie mogłam oddychać, nie mogłam mówić, nie mogłam się ruszyć - i uderzyłam w SUV-a przede mną z prędkością około trzydziestu kilometrów na godzinę. Jestem pewna, że szkocka Gra nie miała z tym nic wspólnego. "To moja wina", powiedziała Jesse siedząc chwilę później obok mnie na chodniku obok parkingu Centrum Handlowego. Migające awaryjne światła w pojazdach robiły ciekawe rzeczy na jej kanarkowo żółtych i pomarańczowych włosach. Tupała nogą w górę i w dół z nadmiaru nerwowej energii - a może po prostu, aby się ogrzać. W najlepszym wypadku było trzydzieści stopni, a wiatr zacinał. Wciąż próbowałam dowiedzieć się, co się stało, - choć jednego byłam pewna nie była to wina Jess. Odchyliłam głowę i oparłam o podstawę dużego oświetleniowego słupa ponownie przykładając worek z lodem na moją lewą kość policzkową i nos, który w końcu przestał krwawić. "Kapitan jest odpowiedzialny za swój statek. Moja wina. " Atak paniki , pomyślałam. Pytanie Jess zaskoczyło mnie – ale nie miałam pojęcia że myśl o posiadaniu dziecka tak mnie przerazi. Tak naprawdę to podobała mi sie myśl o dziecku. Więc dlaczego atak paniki? Czułam jego pozostałości zapychające moje myśli i utrzymujące się na krawędziach lodowatego bólu głowy lub może to efekt mojego zderzenia twarzą z kierownicą. Królik był starym samochodem, a to oznaczało brak poduszki powietrznej. Jednak to był dobry niemiecki samochód, więc pasy bezpieczeństwa , pozostawiły Jesse i mnie siniaki,

guzy, krwawiący nos i podbite oko. Miałam dość podbitych oczu. Z moim kolorami, siniaki nie wyróżniały się tak jak u Jesse. Daje nam, tydzień lub dwa, nikt się nie dowie, że nie byłyśmy w zrujnowanym samochodzie. Nawet z workiem lodu między mną a reszta świata, mogłam stwierdzić, że pasażer SUVa, w który uderzyłam jeszcze rozmawiał z policją, ponieważ Jej głos był podniesiony. Energia którą temu poświęcała upewniła mnie , że jednak nie była poważnie ranna. Kierowca nic nie mówił, ale wydawało się że z nim wszystko w porządku. Stał kilka kroków za samochodem i gapił sie na niego. Młodszy policjant powiedział coś do kobiety, i to trafiło ją jak porażenie prądem. Mężczyzna który prowadził samochód spojrzał na Jess i mnie, gdy kobieta syczała jak czajnik. - Uderzyła w nas,- krzyknęła kobieta. To było istota tego w każdym razie. Było dużo niekobiecych słów które rozpoczęły się od "F", z różnymi "C" słowami rzucanymi do akcentowania. Miała pijacką wymowę, która w niczym nie pomagałóa, aby umiarkować drżący wysoki ton, do którego dotarła. Skrzywiłam się gdy jej głos wwiercił się prosto w moją czaszkę powodując wzrost ciśnienia w moim pulsującym policzku. Zrozumiałam to uczucie. Nawet jeśli wypadek to nie twoja wina, przechodzisz przez piekło przy rozmowach z firmami ubezpieczeniowymi, zabierając samochód do warsztatu i w radzeniu sobie z czasem gdy samochód jest w warsztacie. Gorzej, jeśli jest drogi, trzeba dyskutować z innymi facetami od ubezpieczenia, jak dużo, był wart. Czułam się dość winna, ale wzdrygniecie Jesse sprawiło, że odwróciłam wzrok i skupiłam uwagę na niej. -Ben jest lepszy,- mruknęłam. -On jest bardziej kreatywny kiedy przeklina .

-Robi to z tym swoim angielskim akcentem, który jest zbyt cool. -Jesse zrelaksowała się trochę i zaczęła słuchać z większym zainteresowaniem, a mniej martwić. Kobieta zaczęła machać do młodego policjanta i przeklinać. Nie przeszkadzało słuchanie o detalach, ale najwyraźniej była teraz zła na niego a nie na nas. -I Ben jest zbyt inteligentny, aby przeklinać na policję -szczerze powiedziała Jess, ale błędnie odczytała filozofię Bena. Obróciła się by spojrzeć na mnie, i miała dobry widok ponad moim ramieniem na prawdziwe skutki fatalnego incydentu. -Jezu, Mercy. Spójrz na Królika. Starałam się tego uniknąć , ale kiedyś musiałam spojrzeć. Mały zardzewiały samochód był połączony z SUVem przed sobą, przednie koła, były bliżej siebie i nie były już okrągłe, były o sześć cali w górę w powietrzu. Jego maska była także o dwie stopy bliżej szyby, niż powinna być. "Nie żyje", powiedziałam. Może gdyby Zee nadal był gdzieś w pobliżu, mógłby coś zrobić z Królikiem. Zee nauczył mnie prawie wszystkiego o naprawach samochodów, ale były pewne rzeczy których nie dało się naprawić bez Pocałunku-żelaza Nieludzi aby działały prawidłowo. A Zee był przetrzymywany z rezerwacie Nieludzi w Walla Walla i jest tam od kiedy Jeden z Szarych Lordów zabił syna senatora US i po deklaracji że Nieludzie będą odseparowani i będą suwerennym państwem. Po minucie od ogłoszenia deklaracji, wszyscy nieludzie zniknęli – jak i również rezerwat. Pętla dziesięcio-milowej drogi która prowadziła do lokalnego rezerwatu Walla Walla była teraz o osiem mil dłuższa i znikąd przez cała trasę nie jesteś wstanie zobaczyć rezerwatu. Słyszałam że jeden z rezerwatów zarósł krzakami jeżyn i zniknął w ich środku.

Krążyły plotki że rząd chciał zbombardować rezerwat ale wszystkie samoloty zniknęły – ukazując się minutę później jak lecą nad Australiż. Blogerzy z Australii powysyłali zdjęcia, i prezydent US wystosunkował oficjalne przeprosiny, więc ta część plotek była prawdziwa. Dla mnie osobiście. Cała ta sprawa oznaczała brak kogokolwiek do kogo mogłabym zadzwonić kiedy potrzebowałabym pomocy w warsztacie lub czasu wolnego. Nie miałam nawet szansy porozmawiać z Zee zanim zniknął. Tęskniłam za nim i nie tylko dlatego że mój biedny Królik wyglądał jakby wyleciał w powietrze po czołówce z ogromnym VW. - Przynajmniej nie jechałyśmy Vanem – powiedziałam Nastolatka którą byłam – ta która pracowała w Fast – fodach by zapłacić za samochód, za ubezpieczenie, za paliwo i ogólne utrzymanie – rozpłakałaby się nad Królikiem, ale to mogło by sprawić że Jess poczułaby się źle, a już nie byłam nastolatka. - Ciężej znaleźć Syncro Vanagon3 niż Królika? – Jess w połowie pytała i spekulowała. Nauczyłam ją jak zmieniać olej i pomagała kiedyś w warsztacie tak jaki i teraz. Przeważnie flirtując z Gabrielem moim pracującym w piątki nastolatkiem który wrócił z koledżu na święto dziękczynienia, ale nawet odrobina pomocy była przydatna zwłaszcza teraz gdy byłam swoim jedyny pracownikiem. Nie miałam wystarczająco dużo pracy aby zatrudnić na pełny etat mechanika, i też nie miałam czasu by wyszkolić kolejnego nastolatka który zająłby miejsce Gabriela. Zwłaszcza od kiedy stwierdziłam że to może być strata czasu. Nie chciałam myśleć o zamknięciu warsztatu ale obawiam się że to może nastąpić. - Przeważnie, dużo łatwiej można zostać rannym w Wanie. – powiedziałam Jess. Utrata Królika i brak snu sprawił że stałam się melancholijna, ale nie miałam zamiaru dzielic się z nią tym więc utrzymywałam mój glos lekkim i radosnym.- Żadnej strefy zgniotu. To jeden z powodów dlaczego już ich nie produkują. Żadne z nas nie wyszłoby cało z takiego wypadku z

Wanem – a jestem bardzo zmęczona przykuciem do wózka inwalidzkiego. Jess wypuściła rozdrażniony śmiech – Mercy, wszyscy jesteśmy zmęczeni Tobą na wózku inwalidzkim. Złamałam fatalnie nogę na swoim miesiącu miodowym ( nie pytajcie) zeszłego lata. Również udało mi się poranić ręce , obie, co oznaczało że nie mogłam używać kul czy odpychać się na wózku. Tak byłam dość opryskliwa z tego powodu. Kobieta wciąż sprzeczała się z policjantem, ale kierowca zaczął iść w naszym kierunku. Może chciał podejść i dowiedzieć się czy miałam ubezpieczenie albo coś takiego, ale w mojej głowie odezwał się mały ostrzegawczy dzwonek. Odsunęłam worek z lodem od mojej twarzy i na wszelki wypadek wstałam. 3 Syncro Vanagon – rodzaj wana - wciąż – powiedziała Jess, gapiąc się na samochód. Nie zareagowała na moja zmianę pozycji, może nie zauważyła – kochałam twojego małego Królika. To moja wina że jest zniszczony. Bardzo mi przykro. Kierowca tamtego samochodu gdy był naprzeciwko nas naskoczył na Jess jak rozwścieczony pies, wyrzucając z siebie słowa za które moja matka wyszorowałaby mi usta mydłem . Oczy Jess robiły się ogromne gdy podnosiła się potykając. Wkroczyłam pomiędzy nich i powiedziałam z mocą którą pożyczyłam do Alfy lokalnych wilkołaków który również był moim mężem – Wystarczy. Przeskoczył wzrokiem z Jess na mnie, otworzył usta i zamarł w tej pozie. Mogłam wyczuć zapach alkoholu wydobywający się z niego. - To ja prowadziłam nie Jess –powiedziałam spokojnie – ty się zatrzymałeś – ja w ciebie uderzyłam. Moja wina. Jestem w pełni ubezpieczona. To będzie utrapienie – za które przepraszam – ale twój samochód będzie naprawiony lub wymieniony.

- Cholerni Latynosi – wypluł, niepoprawianie ponieważ jestem Rdzenną Amerykanką a nie Hiszpanką, i zamachnął się pięścią na mnie. Może jestem bardziej zmiennym kojotem niż w pełni umięśnionym wilkołakiem ale przez lata trenowałam karetę i zdobyłam brązowy pas. Wściekły kierowca SUVa był dużo większy niż ja, ale z jego zapachu i braku koordynacji w ruchach, był również pijany. To zniweczyło jego największa zaletę jaką miał jego rozmiar. Pozwoliłam jego pieści prześlizgnąć się obok mnie, zrobiłam krok by ustawić moje biodro pod kontem do niego, złapałam łokieć i rękę jego atakującego ramienia, uderzając jego twarzą o chodnik, w większości jego postura to zrobiła. Również mnie zranił. Cholerna stłuczka. Ukłucia bólu zjechały w dół po mojej nadwyrężonej szyi do biodra które nie wiedziałam że mam uszkodzone. Stałam utrzymując równowagę gotowa, ale zderzenie z ziemią wydawało się wycisnąć wolę walki z wielkiego faceta. Kiedy nie podniósł się natychmiast, cofnęłam się i dotknęłam mojej kości policzkowej, pragnąc okładu z lodu który odłożyłam. Cała walka nie trwała dłużej niż kilka sekund. Zanim powalony facet zadrżał jeden z policjantów przyciskał kolano do jego pleców i zakładał kajdanki. Ruch był gładki i doświadczony, byłam pewna że policjant również w szkole trenował sztuki walki. - Dla ciebie na dziś koniec z jeżdżeniem – powiedział radośnie policjant do powalonego – Koniec z biciem miłych kobiet. – pójdziesz do ciupy żeby ochłonąć. - Ciupa? – powiedziałam Inny policjant, ten starszy, mniej energiczny powiedział – Nielson lubi stare filmy – Podał mi mandat za zbyt bliską jazdę i wskazał na skutego mężczyznę. – Jego dziewczyna też została

aresztowana za napaść na oficera. Aresztujemy go za prowadzenie pod wpływem alkoholu. Czy chcesz wnieść oskarżenia za napaść? Wszyscy widzieliśmy jak pierwszy się zamachnął. Potrząsnęłam głowa, nagle czując się zmęczona. – nie, tylko mu powiedzcie żeby zadzwonił do mnie ze swoim ubezpieczeniem Rozległ sie głośny dźwięk rozdzierania i chrzęst. Samochód pomocy drogowej odciągnął SUVa. Królik opadł na ziemię z westchnieniem, bulgocząc i sycząc gorącym płynem przeciw zamarzaniu dolatującym do zimnego chodnika. Jess zadrżała obok mnie. Musze zabrać ją z tego zimna. - Kiedy przyjedzie twój tata? – zapytałam ją. Dzwoniła do niego gdy ja rozmawiałam z policjantami i ludźmi którzy podali mi lód. - Dzwoniłam – Powiedziała Jess – ale nie odebrał, zadzwoniłam do Darryla. Też żadnej odpowiedzi. Powinnam ci to powiedzieć wcześniej. Adam nie odebrał telefonu? Coś było nie tak. Adam nie byłby niedostępny kiedy my byłyśmy w oszalałym tłumie zakupowiczów. Byłby w stanie nawet tu przyjść. To byłoby ….. interesujące. To że Daryl jego drugi nie odbierał telefonu nie martwiło mnie tak bardzo, ale to było dziwne. Wyciągnęłam telefon i zobaczyła że mam nowa wiadomość tekstowż od Brana – jeszcze dziwniejsze. Marrok, dowódca wilkołaków nie pisał od tak sobie smsów. Sprawdziłem i dostałem: Gra jest w toku. - Bran przełącza się na Arthura Conana Doyle,- powiedziałam, i Jess zajrzałam i przez ramię aby zobaczyć. Próbowałam oddzwonić do Brana ( moje palce były zbyt zmarznięte aby pisać z normalną prędkością) ale jego telefon był wyłączony lub był poza zasięgiem. Spróbowałam do Samuela,

syna Maroka ale u niego odezwała się poczta głosowa. - Nie, w porządku – powiedziałam pani która odebrała – zadzwonię na ostry dyżur czy Dr. Cornick jest dostępny – nie było powodu żeby zostawiać jej wiadomość. Ale wiadomość od Brana sprawiła że byłam niespokojna. Mój atak paniki – przyczyna wypadku – bardziej mnie zaniepokoił. Kontaktowałam się z innymi członkami stada: Warren, Honey, Mary Jo, i nawet z Benem. Ich telefony – były poza zasięgiem – dodzwonienie się do poczty głosowej, wyłączony, poczta głosowa. Zastanawiałam się nad wiadomością od Brana gdy dzwoniłam do Paula – który szybciej by mnie zabił niż uratował, jednak miał inny stosunek do Jess. Gdy telefon dzwonił bez rezultatów, przypomniałam sobie że wilkołaki bardzo lubiły używać najbardziej – tajnych – kodów –awaryjnych. Nie dało się zrobić nic z byciem wilkołakiem i ponieważ wszystkie w pewnym momencie znalazły się w wojsku co potęgowało ich szczególny rodzaj paranoi. W skautach nie było nic z przygotowania do życia z wilkołakiem. Wiedziałam o tajnych kodach ponieważ wychowałam się z wilkołakami. Ale się ich nie nauczyłam ponieważ nie byłam jednym z nich. Adam przypuszczalnie chciałby mnie ich nauczyć zwłaszcza teraz gdy byłam członkiem stada, ale po rzecznym potworze, połamanych nogach i dramatach stada, nic dziwnego że nie umieściłam tego na szczycie listy. Paul też nie odpowiadał. Byłam gotowa się założyć na podstawie dowodów że wiadomość Brana oznaczała „ żadnych telefonów” co było za równo dobre i prawidłowe , ale ja i Jess utknęłyśmy tu w Centrum Handlowym dopóki nie znajdziemy kogoś kto odbierze głupi telefon. Jeśli to był tylko test systemu najbardziej – tajnych – kodów –awaryjnych, to kogoś przeżuje. Ale jeśli nie był… mój żołądek zacisnął się, a paniczny strach który był przyczyną wypadku

wydawał się bardzie złowieszczy. Byłam połączona dwukrotnie, raz z Adamem, raz ze stadem. Czy coś się stało Adamowi czy stadu? Sięgnęłam po naszą więź… - Mercy? – zapytała Jess, rozpraszając moją koncentrację zanim połączyłam się z Adamem lub stadem. - Nie wiem co się dzieje – powiedziałam – Będę dalej próbować. Po chwili namysłu zadzwoniłam do Kylle. On nie był żadnym zmiennym, wiec może nie dostał notatki o telefonach. A skoro spotykał się z trzecim w kolejności członkiem stada może wiedział co się dzieje. Połączyłam się z pocztą głosową ale nie zostawiłam żadnej wiadomości. Następnie próbowałam do czarownicy Elizavety. Elizaveta tez była poza zasięgiem – niedawno widziałam jak Adam płacił jej co miesiąc i bez żadnych skrupułów zapłaciłby za taksówkę – ale nie odpowiadała. Może była w jednym z kodów – albo może była na zakupach i rozkrzyczany tłum uniemożliwiał usłyszenie telefonu. Może całe stado poszło na zakupy a ja byłam paranoiczką. - jakie są szanse że stado dołączyło do reszty Tri-Cities dzisiaj i wyszło na zakupy w środku nocy? – zapytałam głośno - żadne – poważnie powiedziała Jess – większość z nich jest jak Tata, sam hałas spowodowałby u nich nerwowość. Upchnij ich z wieloma normalnymi ludźmi w ciasnym pomieszczeniu i czekaj na krwawą jatkę. Nie wyobrażam sobie żadnego z nich, z wyjątkiem może Honey która by spróbowała. - Też tak pomyślałam – zgodziłam się – Coś się dzieje. Zostałyśmy same. - Zadzwonię do Gabriela – powiedziała i tak zrobiła. Gabriel, mój cokolwiek –się-dzieje człowiek był waleczny jak demon nie będąc zakochanym w

Jess. Oficjalnie zerwali ze sobą we wrześniu kiedy wyjechał do Seattle do koledzu – powiedział że oficjalnie się nie spotykaj. Ale siedział obok niej podczas Dziękczynnej kolacji kilka godzin temu flirtując tak mocno jak mógł przy jej bystrookim ojcu siedzącym przy tym samym stole. Miłość nie czeka na ułatwienia. Kiedy był w mieście mieszkał w mojej małej przyczepie kempingowej po drugiej stronie płotu domu który dzieliłam z Jess i Adamem. Od kiedy on i jego matka mieli ogromną domową awanturę o to co powinien albo nie, trzymał się ze mną i moimi wilkołaczymi przyjaciółmi. Może głownie mieszkał w Seattle – ale przyczepa czekała na niego kiedy wracał na wakacje. On mógłby być jedynym kontaktem z wilkołakami z listy więc kiedy Jess potrząsnęła przecząco głową zaczęłam jeszcze bardziej się martwić. Coś musiało się stać stadu kiedy nas nie było? - Cholera – powiedziałam, i spróbowałam znów wyczuć Adama przez partnerską więź która nas połączyła. Więź była mocna i stabilna, ale zajęło mi trochę wysiłku aby uzyskać od niego informacje. Kiedy rozmawiałam o tym z Adamem tylko wzruszył ramionami. - Jest jak jest – powiedział – Niektórzy muszą żyć w głowach swoich partnerów aby czuć sie bezpiecznie. Jak ty się czujesz kiedy to robimy? – uśmiechnął się do mnie, kiedy próbowałam przeprosić – Nie denerwuj się. Kocham cię taką jaką jesteś Mercy. Nie muszę cię całej połykać. Nie muszę być w twojej głowie cały czas. Wystarczy ze będę wiedział że tam jesteś. Jest wiele powodów dlaczego kocham Adama. Walczyłam w drodze w dół naszej więzi, zwiększając już znaczny ból głowy, przeciskając się obok barier mojej podświadomości stworzonych najwyraźniej po to aby utrzymać

przytłaczającą charyzmę alfy wśród alf, którym był Adam Hauotmann, w końcu go dotknęłam… - cześć Mercy – powiedział głęboki głos – wszystko w porządku? Spojrzałam w górę i rozpoznałam tył ciężarówki. Znam większość chłopaków których samochody są w mieście – mam warsztat samochodowy, to wiąże się z terytorium. - cześć Dale – Powiedziałam, starając się nie wyglądać że grzebie dookoła wilkołaczej magii. Byłoby łatwiej udawać normalną, gdyby nie powracający paskudny dreszcz, uczucie braku oddechu który przede wszystkim spowodował to że wjechałam w SUVa. Walczyłam by powstrzymać drugi atak paniki. Prawdopodobnie Dale pomyślałby że moja dygocząca szczęka była latała z powodu zimna. – Jess i ja mamy się dobrze, ale miałyśmy lepsze dni. - To widzę – Brzmiał na zaniepokojonego, więc musiałam wyglądać dość strasznie. – Chcesz żebym zaholował Królika do warsztatu? Czy chcesz przyznać się do całkowitej porażki i mogę zabrać go na złomowisko Pasco. Utkwiłam w nim mój wzrok ponieważ nagle naszła mnie myśl. Spojrzał w dół na swój płaszcz – Na co się patrzysz? Czy jest tam plama? Myślałem że chwyciłem go z czystych ubrań. - Dale, jeśli zapłacę ci za zaholowanie mojego samochodu do mojego warsztatu, znajdzie się w twojej ciężarówce miejsce dla mnie i Jess? Nie możemy dodzwonić się do mojego męża. W warsztacie mam samochód więc będę mogła wrócić do domu. Uśmiechnął się radośnie – Jasne, żaden problem Marcy. -Świetnie – powiedziałam – dziękuje – to mogłoby zadziałać. Mój warsztat był ciepłym i bezpiecznym miejscem w którym mogłam pomyśleć. Potrzebowałam tego, potrzebowałam

Mojej Twierdzy Samotności by przeciwstawić się panice. Ponieważ kiedy dotknęłam więzi pomiędzy mną a Adamem nie mogłam wyczuć nic innego niż wściekłość i ból. Ktoś krzywdził mojego męża i tylko tyle mogłam stwierdzić. Ciężarówka Dale pachniała jak frytki, kawa i stare banany. Zmusiłam się do prowadzenie lekkiej rozmowy plotkując o jego córce i jej nowym dziecku, rosnących kosztach paliwa i o czymkolwiek innym co mogłabym wymyśleć. Nie mogłam pozwolić aby Jess dowiedziała się jak bardzo jestem zmartwiona dopóki nie zdobędę więcej informacji. Mój warsztat wyglądał tak jak powinien. Małe złomowisko ( pozostałości kilku martwych samochodów czekały aby przekazać swoje części jeszcze żyjącym braciom )z dobrze oświetlonym parkingiem. Nowe światło halogenowe oświetlało cztery samochody wciążżyweale-potrzebujące-pomocy na parkingu, poklepałam Jess po kolanie kiedy zaczerpnęła oddech. Wyskoczyłam z ciężarówki i pomogłam Dale'owi odpiąć Królika, wysyłając Jess do warsztatu. Rozejrzała się ponownie po czterech samochodach na parkingu tam gdzie powinny być trzy i pobiegła do środka bez protestu. Nie miała problemu z otwarciem drzwi które powinny być zamknięte – i kiedy weszła do środka nie zapaliła światła ponieważ była córką swojego ojca. Dobrze wiedziała żeby nie włączać światła w pomieszczeniu z oknami gdy coś może się tam ukrywać. - Biedactwo – powiedział Dale, klepiąc bagażnik mojego samochodu, nie zwracając uwagi na Jess – Nie ma już dużo takich jeżdżących po mieście – spojrzał na mnie i powiedział swobodnie – Miałem dwudrzwiową Jette z ’89 z 110 na liczniku. Trochę poobijana ale to nie przeszkadzało Małemu Bondo a lakier można naprawić.

- Będę to miała na uwadze – powiedziałam, - Ile jestem ci winna. - Szef się z tobą rozliczy – powiedział, sprawiając że uśmiechnęłam się szczerze pomimo wszystko. „Szefem” Dale'a była jego żona. Machałam mu dopóki nie odjechał, potem pobiegłam do drzwi mojego warsztatu ponieważ czwarty zaparkowany samochód pomiędzy Żukiem z ’89 a Stara IIbył poobijany i zużyty Mercedes z ‘74 należący do Gabriela. Wślizgnęłam się przez drzwi i zamknęłam je. Ciemne biuro dało mi wystarczająco do zrozumienia że Gabriel coś wiedział i ważnym było żeby utrzymać to w tajemnicy – w innym przypadku w środku były by pozapalane światła. Gdy się odwróciłam wychwyciłam zapach Gabriela, nic mu nie było, ale był tam ktoś jeszcze… Silne ramie owinęło się dookoła mojej tali, prawie zwalając mnie z nóg. Mój nos powiedział mi że to ramię należało do Bena z Brytyjskim akcentem i pełne usta, gdy przycisnął twarz do mojego brzucha, wiec odłożyłam łom do kąta tam gdzie stał bez miażdżenia mu głowy. Poruszył głową dopóki moja koszulka nie podniosła się i jego zarośnięty policzek nie był na mojej skórze. Miałam innego wilkołaka który tak robił, czułam te same wstrząsy i urwany oddech. Byłam wystarczająco pewna tego że Ben nie odczuwał głodu ( Tak jak tamten wilk) Ponieważ nie minęło tak dużo czasu od kolacji z indykiem. Wiec położyłam rękę na jego głowie i spojrzałam na parę zszokowanych nastolatków stojących przed półką ze starymi niedopasowanymi kołpakami. W środku było ciemno ale kojot taki jak ja widział w ciemności. Ben na pół warczał na pół mówił, ale nie mogłam nic zrozumieć. Z ciepła jego skóry na mojej, wywnioskowałam że próbował walczyć z przemianą. Wydałam delikatny dźwięk ale nie

poruszyłam ręką ponieważ skóra wilkołaków jest bardzo delikatna kiedy się przemieniają. Ben przestał mówić i skupił się na oddechu. Spojrzałam na Gabriela. Trzymał Jess za rękę – albo pozwalał jej trzymać siebie – i nie wyglądał dużo lepiej niż Ben. - Zacznij od początku – powiedziała mu Jess – Mercy musi wszystko usłyszeć. Gabriel przytaknął – Około północy Ben wdarł się do mojego salonu, złapał mnie, złapał moje kluczyki od samochodu i wyciągnął mnie na zewnątrz. Gdy byliśmy na zewnątrz, mogłem stwierdzić że coś dużego dzieje się u ciebie w domu – nie było żadnych świateł ale słyszałem samochody- jakieś z silnikiem na ropę, rozmiarów ciężarówki. Ben powiedział coś o przyjechaniu tutaj i znalezieniu ciebie, tak mi się wydaje. Brzmiał dość dziwnie. Wepchnął mnie na siedzenie kierowcy i od tamtej pory nie powiedział nic spójnego. Próbowałem się do ciebie dodzwonić, ale… Wskazał na podłogę i zobaczyłam szczątki rozbitego telefonu z warsztatu – Wydawało się że nie uważa tego za dobry pomysł. Naprawdę cieszę się że cię widzę. - Ben – zapytałam – czy możesz… Spojrzał w górę i rzucił na moje ręce uspokajająca lotkę. Była w połowie wypełniona czymś co wyglądało jak mleko, ale wiedziałam lepiej. Ktoś znał nasz sekret. - Został odurzony – powiedziałam wąchając strzykawkę tylko aby się upewnić. Pachniała znajomo – Wygląda jak to coś co zabiło Mac'a. Jess głęboko nabrała powietrza. - Mac? – Zapytał Gabriel - To było przed tobą – powiedziała mu – Mac był nowo przemienionym wilkołakiem który dostał się na linię strzału skierowana na Brana od Bizantyjczyków. Zawsze myśleliśmy że

wilkołaki są odporne na jakiekolwiek narkotyki. Ale pewien zły facet który też okazał się wilkołakiem wymyślił koktajl ze składników których nie dostałby od żadnego weterynarza. – ta wiedza powinna umrzeć z Gerrym – większość wilkołaków postrzelonych tym towarem czuła się dobrze, ale niektóre były bardziej podatne i to zabiło Mac. Wszyscy spojrzeliśmy na Bena, który nie wyglądał zdrowo. - Czy Ben wyzdrowieje? – zapytał Gabriel – czy możemy cos dla niego zrobić? - Płonie – wywarczał Ben Nie byłam pewna czy dobrze go usłyszałam, jego glos był niewyraźny i basowy. – Ben? Jesteś rozpalony przez narkotyk? – na jego skórze czuć było gorączkę – Pobudzasz swój metabolizm? – nie wiedziałam że wilkołaki tak potrafią. - Palenie jest dobre – powiedział, co przyjęłam za pozytyw – ale to potrwa….. minut. - Co możemy zrobić by pomoc? - zapytałam – wody? Jedzenia? - gdzieś tu był Bar Granola. - Tylko ty – powiedział – zapach stada, zapach Alfy. To pomaga. – mocno się wzdrygnął – Boli. Wilk chce się wydostać. - Wypuść go – powiedziała Jess. Ale Ben potrzasnął głową – Wtedy nie będę w stanie mówić. Muszę ci powiedzieć. Pachniał adrenaliną i potem. - Czy tu jest bezpiecznie? – zapytałam – Czy musimy się przenieść? - Na krótki czas bezpiecznie – powiedział Ben po chwili – tak myślę. Powinni być zajęci resztą…. Resztą stada. - Czy kawa pomoże? – zapytała Jess. Rozważałam to przez chwilę ale potrzasnęłam głowa.- Nie jestem lekarzem. Dodając

stymulator do podanej już mikstury może tylko pogorszyć sprawę. - Mogłabyś zadzwonić do Samuela. Spojrzałam w jej wypełnione strachem oczy i starałam się być dzielna dla jej dobra – Telefon Samuela przełącza się na pocztę głosową. Jesteśmy zdani na siebie. - A co z Zee? – zapytał Gabriel. Widział co Zee potrafi zrobić dla samochodu i przypięło mu to etykietkę dla starych zrzędliwych bohaterów. – Mógłby coś zrobić ze srebrem? - Zee ukrywa się w Krainie Czarów z resztą Nieludzi – powiedziałam mu, choć to wiedział – Nie będzie w stanie nam pomoc. - Ale - Czymkolwiek jest Zee – powiedziałam – przede wszystkim jest Nieczlowiekiem. - Boli – powiedział Ben, jego głos był przytłumiony przez mój żołądek. Wił się przy mnie. Tak działa srebro na wilkołaki. Żałowałam że nic nie mogę zrobić. - Tak, możecie pomoc – powiedział. Powiedział jakby wyłapał moje myśli. Czasami więź tak robi - to jedna z tych rzeczy które wciąż odrzucałam. – Możecie mnie pytać…. Tak możecie pomóc. Zadawajcie mi pytania. Sprawcie żebym mówił, tak żebym mógł utrzymać wilka. Musisz wiedzieć. - Wszyscy żyją – powiedziałam mu – to mogę stwierdzić. Co się stało? - Zabrani – Powiedział, po chwili – Agenci Federalni. Dreszcze przeszedł mi po kręgosłupie. Zdawałam dyplom z Historii. Kiedy rząd przeciwstawiał się swojej własnej populacji, to jest złe. Naziści źli. Ludobójstwo złe. Potrzebowaliśmy Federalnych aby chroniły wilkołaki przed ogólną populacją. Jeśli rząd zwrócił się przeciwko nam, wilki musiałyby się bronić. Nie było

dobrego zakończenia tej historii. - Agenci Federalni z którego Biura? – zapytałam – Bezpieczeństwa Wewnętrznego? Od Magicznych? FBI? Potrzasnął głową. Spojrzał w górę na mnie i przez chwilę się wpatrywał gdy jego oczy wróciły do ludzkiej postaci. Kilkakrotnie zaczynał mówić. - zabrali wszystkich którzy tam byli? - Wszystkich – powiedział. Znów położył głowę na mnie – Wszyscy tam byli. To musiało być Święto Dziękczynienia. Wymieniłam ponure spojrzenie z Jess. Większość stada tam była. - Honey i Peter i Paul i Daryl i Auriele. – Na chwile przestał wymieniać imiona wilkołaków by nabrać powietrza – Mary Jo. Warren. - Mary Jo nie było – powiedziałam – Tak samo Warrena – Warren i jego chłopak wydawali kolacje Dziękczynną dla swoich znajomych którzy nie mieli rodzin ani domów. Bycie gejem oznacza posiadanie dużej ilości znajomych niezbyt miło widzianych przez rodziny. Mary Jo, Strażak była na dyżurze. - Wyczuł ich – warknął Ben. Wtedy jego ciało zadrżało. – Powiedział… Powiedzieli, nie Adam. Oni powiedzieli…” Choć spokojnie a nikomu nie stanie się krzywda” Adam powiedział” Czuje krew na twoich rękach. Warrena i Mary Jo. Co zrobiłeś moim Ludziom” Oni powiedzieli „Agenci Federal” znowu powiedział „Tu są nasze ID” Wziął głęboki oddech – Adam powiedział, powiedział ” ID są prawidłowe. Ale wy nie

jesteście Agentami Federalnymi” Kłamcy, Adam powiedział że oni kłamią. Nie wiedziałam czy to ja trzymałam Bena czy on trzymał mnie. - Jak Oni znaleźli Mary Jo? – Zapytałam. Mary Jo martwiła się że może stracić pracę gdyby dowiedzieli się czym była. Jeśli wiedzieli o Mary Jo, wiedzieli o środku uspokajającym, to ktoś znał zbyt dużo naszych sekretów. To było pytanie retorycznie, nie spodziewałam się by Ben znał odpowiedz. - Telefon – Powiedział – Bran wysłał wiadomość. - Dostałam ja – powiedziałam – Myślałam że to znaczy że telefony nie są bezpieczne. Potrzasnął głowa – znaczy że ktoś namierzał nasze telefony. Namierzanie przez GPS. Charles miał pająki – Charles był jednym z synów Marroka który rządził wilkołakami. Wśród jego szerokiego wachlarzu umiejętności było zabijanie ludzi, zarabianie pieniędzy, i przerażająco dogłębne zrozumienie technologii ale nie pajęczaki. Nie żebym o wszystkim wiedziała. - Pająki? – zapytałam Prychnął śmiechem - Pająki. Szukają końcówek kodów. Sprawdzają różne rzeczy. Oprogramowanie szpiegujące w firmie telefonicznej. Jednak ostrzeżenie przyszło zbyt późno. - Jak udało ci się uciec? – zapytałam - Byłem na górze - jego głos był coraz bliższy swojej dykcji i brzmiał bardziej spójnie. – Poszedłem po papier toaletowy do.. do łazienki na dole – wydobył z siebie poł szlochający dźwięk. Mocniej go przytuliłam. - Śmiało, przeklnij– powiedziałam – obiecuje że nie powiem Adamowi. Prychnął – Zły nawyk - nie mogłam stwierdzić czy mówi o swoim przeklinaniu czy o obietnicy nie powiedzenia Adamowi.

- Masz racje – powiedziałam, ponieważ ją miał – Więc usłyszałeś ich i pobiegłeś po Gabriela? - Usłyszałem- powiedział – zaczekałem. Całe stado było na dole. Wtedy Adam powiedział – „Wszyscy na Łasce Benjamina Szybkiego”. Adam Powiedział to „Benjamin Szybki” jakby przeklinał ale ja wiedziałem. Ja jestem Benjamin. Łaska to ty. Szybkość znaczy biegnij. Rozkazywał mi abym pobiegł, i znalazł ciebie. Ukrył rozkaz aby dać mi chwile wyprzedzenia zanim się zorientują. Na tyłach byli ludzie i widzieli mnie jak wyskakiwałem przez okno. Strzelili do mnie tą przeklętą lotka, pobiegłem w kierunku rzeki. Zawróciłem i znalazłem Gabriela. Zmusiłem go aby powadził. Ale ciebie tu nie było. Powinnaś być tutaj. Gdyby nie wrak samochodu, Jess i ja skończyłybyśmy zakupy i pojechałybyśmy do domu. Przypuszczalnie w ręce tego kto ma Adama. Szczęście. Wzięłam głęboki oddech, dobrze wiedziałam co czułam od dłuższego czasu. - Krew – odchyliłam się starając się zwiększyć przestrzeń miedzy nami – Ben, skąd krwawisz? 2 - Czy potrzebujemy świateł ?- zapytała Jesse. - Przyniosę dużą apteczkę z warsztatu- powiedział Gabriel i pobiegł. Noc była dla niego za ciemna, ale znał drogę dookoła, a apteczka wisiała na ścianie w środku. Nie był tak szybki jak ja ale ja w tym momencie byłam przywiązana do wilkołaka. Wiem co powiedziałby Adam na zapalanie świateł, kiedy prawdopodobnie chowamy się przed nieznaną grupą, która chce przejąć władzę nad wilkołakami i wejść na szczyt. Niestety mój nocny

wzrok nie był przyzwyczajony do udzielania pierwszej pomocy po ciemku. - Latarka - powiedziałam - pod ladą. Weź także nóż do papieru, który jest obok, gdybym musiała rozcinać jego ubranie. - Położyłam dłonie po obu stronach twarzy Bena i próbowałam zmusić go aby na mnie spojrzał - Ben, Ben. - Tak? - Zabrzmiało to wyraźnie i ostro-wyższych –sfer Brytyjczyków, jak Ben, lecz ze swoim doskonale poplątanym cztero-literowym słownikiem rzadko to robił. Ale nie pozwolił podnieść swojej twarzy abym mogła to zobaczyć. - Gdzie dostałeś? - Uspokajacz. Dupa – to już nie było takie wyraźne, ale mogłam go zrozumieć i założyć, że ostatnie słowo było miejscem a nie epitetem, choć w przypadku Bena było to ryzykowne połączenie. - Nie. Nie uspokajacz - Wstrzyknięty środek uspakajający nie spowodował tak dużego krwawienia. Ktoś Cię postrzelił Ben, Gdzie? Jesse skierowała latarkę - Noga - powiedziała - tuż nad prawym kolanem. Nie chciał mnie puścić, więc Jesse rozcięła spodnie Bena nożykiem do papieru, Gabriel wziął latarkę i przyjrzał się ranie. - Rana wylotowa - powiedział brzmiąc spokojnie, chociaż jego twarz zbladła i pokryła się zielonkawym odcieniem.

Rana się nie zagoiła, więc ten kto strzelił użył srebrnych kul -albo srebro było wymieszane ze środkiem uspokajającym co spowolniło jego uzdrowienie. Niezależnie od sposobu musieliśmy zatamować krwawienie. - Opatrunek Telfa - powiedziałam do Jesse - najważniejszym jest nie używać niczego co może przykleić się do rany. - Skóra Bena może obrosnąć to dookoła, jeżeli zacząłby się goić tak szybko jak powinien. - Następnie gaza i okład weterynaryjny. Spakujemy się i pójdziemy do Samuela i miejmy nadzieje że jest w domu. Samuel Cornick który był zarówno lekarzem jak i wilkołakiem i będzie najlepiej wiedział co zrobić dla Bena. Nie odbierał telefonu , również, wiec prawdopodobnie dostał wiadomości od Bran. On również nie należał do stada. Istnieje spora szansa, że został pominięty kiedy „tamci” przyszli po resztę wilków. Miałam rozpaczliwą nadzieję, że został pominięty. Musiałam dostarczyć Bena do Samuela, wtedy otrzymam pomoc która będzie pomocna również Samuelowi. Musiałam znaleźć Adama, sprawdzić resztę wilków i tych którzy nie zostali na Święcie Dziękczynienia i upewnić się, że nikt inny nie został porwany ani zraniony jak np. chłopak Warrena i koledzy ze straży Mary Jo.

Jeżeli nasi wrogowie wiedzieli jak znaleźć Mary Jo i Warrena to wiedzą więcej niż powinni o tym kto był wilkołakiem a kto nie. Jeżeli byli ludźmi -a Ben powiedziałby mi gdyby zauważył że byli kimś innym- i byli gotowi na cholerne porwanie blisko trzydziestu wilkołaków to albo byli szaleni planując zabić wszystkich na raz, albo przynajmniej dobrze uzbrojeni i bardzo, bardzo niebezpieczni. Mogli być agentami federalnymi, mimo że Ben wspominał, to że Adam uważał iż kłamią. - Czy możesz stać? - zapytałam Bena kiedy Jesse skończyła opatrywać. Mruknął - Musimy się stąd wydostać. Jeżeli wiedzieli wystarczająco dużo by dopaść Warrena i Mary Jo to musimy zakładać, że wiedzą także o tym miejscu. - Niebezpieczeństwo - powiedział znów brzmiąc źle - w niebezpieczeństwie. Ty.- Ta myśl wydała się go pobudzić, bo z dźwiękiem bardziej wilka niż człowieka wstał i wciąż uginając się, oparł o mnie. -To nie noga - powiedział wymawiając słabo - To ten narkotyk. Słaby, słaby, słaby - Był napięty a jego oczy świeciły jasnym ochronnym blaskiem wilka. Żaden drapieżnik nie lubi być osłabiony i podatny na zranienie. - Wszystko w porządku - powiedziałam stanowczo, ponieważ ważne było aby mi uwierzył.

Jeśli tego nie zrobi, to stanie się agresywny i wtedy mielibyśmy jeszcze więcej kłopotów.- Jesteś wśród przyjaciół. Gabriel weź kluczyki od mercedesa zaparkowanego w garażu i pomóż mi wsadzić Bena do auta. Ciemno niebieski Mercedes S65 AMG Marsylii był zaparkowany w moim garażu, żeby ktoś spacerujący przez parking nie zdecydował się zarysować kluczem lakieru albo rzucić kamieniem. Miał trzy miesiące i nadszedł czas na jego pierwsza wymianę oleju a za cenę jego mogłabym kupić drugi warsztat.1 - AMG?- powiedział Gabriel szukając kluczy - Masz zamiar pozwolić Benowi krwawić w całym mercedesie AMG? - On już zakrwawił całego mercedesa - powiedziała Jesse sucho, potem zwróciła się do mnie – Poczekaj minutkę. AMG? To AMG? Mercedes Athena Thompson Hauptmann co ty sobie myślisz. Nie możesz pozwolić Benowi krwawić w Mercedesie Marsylii. - Marsylia królowa wampirów? - zakrztusił się Gabriel - Mercy to jest po prostu głupie. Weź mój samochód. - Ona nie jest królową, ona jest Mistrzynią wkurzania - poprawiłam go - Ten samochód ma cztery

siedzenia i nie będzie zgrzytał na uciekającego mechanika VW z rannym wilkołakiem. Czego nie powiedziałam bo nie chciałam aby reszta zaczęła panikować to, to że wampiry są jak skrzyżowanie CIA z mafią a mercedes miał także kuloodporne szyby. Co ważniejsze jeżeli mamy do czynienia na prawdę z agencją rządową to ten samochód był czysty od wszelakich urządzeń śledzących. Tak między mną a Wulfem -wampirem magikiem - służącym Marsylii - wszystkie gadżety służące do 1 Chodzi o sugerowana cenę producenta oleju śledzenia instalowane fabrycznie w nowych autach, łącznie z etykietami RFID na oponach zostały wyrzucone. Teraz miałam większe zmartwienie niż obrażanie Marsylii, nie ważne jak bardzo przerażająca była. Zawieść Bena do Samuela, który może będzie wiedział co mu dolega. Zabrać Jesse i Gabriela w jakieś bezpieczne miejsce. Znaleźć tego kto porwał mojego Adama i odbić go. Ból Adama był krzykiem w moim sercu, i miałam zamiar zmusić każdego kto go ranił aby za to zapłacił. To było jak ocena stanu zdrowia pacjentów. Decyzja pierwsza - ochronić tych którzy byli bezpieczni.

Decyzja druga - odzyskać resztę. Decyzja trzecia - sprawić aby ci którzy ich porwali pożałowali tego. I z tą myślą pobiegłam z powrotem do biura. Na prośbę Adama trzymałam swoją 9 mm SIG’a w sejfie. Bycie żoną lokalnego Alfy przysporzyło mi rozgłosu i to sprawiło iż Adam czuje się lepiej wiedząc że jestem uzbrojona. Włożyłam dwa zapasowe, załadowane magazynki do torebki i chwyciłam dodatkowe pudełko srebrnej amunicji. Gdybym miała bombę atomową to ją także bym zabrała, ale musiałam zadowolić się tym co miałam. Jesse usiadła z Benem z tyłu. Mądra dziewczyna. Ben znał Gabriela wystarczająco dobrze w codziennych warunkach, ale Jesse pachniała Adamem. Ben nie mógł siedzieć z przodu ze mną ponieważ połączenie skaleczenia i narkotyków powodowało, że był zbyt zmienny i był za silny dla mnie aby z nim walczyć gdy prowadziłam. Jesse znalazła także stary koc aby przykryć siedzenie. Cofnęłam Mercedesa z garażu i zaczekałam na Gabriela aż zamknie drzwi i wsiądzie do środka. - Twoje oczy są złote Mercy - powiedział Gabriel kiedy wsunął się na przednie siedzenie Nie wiedziałem, że się tak zmieniają. Ja też nie. Samuel mieszkał jakieś 20 minut jazdy od garażu a czułam jakby to były godziny. Pokusa aby

docisnąć pedał gazu do samego dołu była silna. Samochód Marsyli mógł wyciągnąć 250km/h, ponadto na jej prośbę zajęłam się elektronicznym ogranicznikiem prędkości aby auto było bardziej ludzkie. Ale było sporo policjantów pomimo nocnej godziny z powodu tłumów które ponownie zaczęły narastać. Musiałam unikać zatrzymania dopóki miałam faceta z raną postrzałową na tylnym siedzeniu. Jechałam powoli, 60km/h droga wzdłuż rzeki do domu Samuela w Richland. Przed poślubieniem Adama Samuel był moim współlokatorem. Nadal często mnie odwiedza. Wilk, zwłaszcza samotny potrzebuje obecności innych. Chociaż Adam był Alfa a Samuel był bardzo dominujący zawarli ostrożną przyjaźń. Samuel miał mieszkanie w Richland tuż obok rzeki, gdzie ceny gruntów były na wagę złota. Mógł mało interesować się jak jego dom wygląda -w końcu mieszkał ze mną w mojej podstarzałej przyczepie kempingowej mniej więcej dwa lata- ale kochał wodę. Za cenę jaką zapłacił za to mieszkanie mógł kupić ogromny dom w innym miejscu. Osiedle było około 10letnie, zbudowane z kamienia i stiuku, zadbane z calową dokładnością. Zaparkowałam Mercedesa przed garażem Samuela, zostawiłam moich towarzyszy w aucie i zapukałam do drzwi. Nikt nie odpowiedział. Przyłożyłam czoło do zimnej powierzchni drzwi z włókna szklanego i

nasłuchiwałam, ale nic nie słyszałam. - Proszę, proszę Samuelu, potrzebuję cię.- zapukałam ponownie. Kiedy drzwi się w końcu otworzyły nie było w nich Samuela ale Ariana, jego partnerka. Miała na sobie bluzę i puchate, granatowe spodnie od piżamy z białymi kotkami bawiącymi się różowymi kulkami z wełny. Wróżki są eleganckie - to jest to co czyni je wróżami. Mogą przybierać kształt jaki im się podoba i przeważnie lubią formy, które się łączą w całość. Pierwszy raz spotkałam Arianę pod postacią doskonałej babci. Również to co zobaczyłam tak mi się wydaje było jej prawdziwe obliczem i formą, która była spektakularna i piękna. Obecny wygląd Ariany nie był ani brzydki ani piękny, raczej przyjemnie średni. Bladozłote włosy częściej spotykane u dzieci niż u dorosłych przed farbowaniem, okalały jej twarz i wyróżniały miękkie szare oczy. Jej widoczny wiek to między 25 a 30 lat pasował do wieku Samuela. Na jej twarzy były ślady Nieludzi, tak jak na twarzy mojego starego mentora Zee. Podobieństwa Nieludzi były bardzo zbliżone do ludzkich wiec byłam przyzwyczajona do ich rozróżniania. Rzecz w tym, że nie powinno jej tu być. Była nieczłowiekiem. Powinna być w rezerwacie

razem z innymi. Zadzwoniłam sprawdzić co u niej tak szybko jak się tylko dowiedziałam, że nieludzie się wycofali i natrafiłam na Samuela. Powiedział mi - i jak się teraz przekonałam był wtedy podejrzanie spokojny - że Ariana była bezpieczna i wróci gdy będzie mogła. Najwyraźniej mogła to zrobić dużo wcześniej niż reszta. - Ariana - powiedziałam - myślałam, że.... - Że wycofałam się do rezerwatu razem z moimi krewnymi? - zapytała - Mój partner jest tutaj. Nie jestem wyznawcą Szarych Panów i moja lojalność wobec nich się skończyła, jeżeli kiedykolwiek ją miałam. Postanowili pozwolić mi tu być pod warunkiem, że nie będę zwracała na siebie uwagi. uśmiechnęła się do mnie szelmowsko - Wymagali abyśmy nie przynosili żadnych magicznych przedmiotów ani artefaktów jakie posiadamy. Przyniosłam ze sobą Silver Borne - byli zadziwiająco chętni abym zabrała je ze sobą. Silver Borne było artefaktem na długo przed tym zanim Krzysztof Kolumb był błyskiem w oku swojego ojca. Zjadało to każda magię nieludzi kiedy znaleźli się w jego pobliżu. Było zbyt silne aby pozostać w zasięgu ludzi i zbyt szkodliwe aby wnieść go do rezerwatu.

Jej twarz straciła humor - Ja tu gadam a ty jesteś ranna, zejdź z tego zimna. - To nie moja krew - powiedziałam - Czy Samuel jest tutaj? Mam dla niego ostrzeżenie i pacjenta. W przeciwnym wypadku chyba powinniśmy już iść. - Nie ma go - odpowiedziała - Jego ojciec wezwał go kilka dni temu. Powiedział, że to ma jakiś związek z zakłóceniami w Mocy. Spojrzałam na nią a ona uśmiechnęła się ponownie - Przysięgam, że właśnie to mi powiedział. Przyprowadź swojego rannego. Mam sporo doświadczenia a Samuel ma tu bardzo dobrze zaopatrzony zestaw pierwszej pomocy. Zawahałam się a wyraz jej twarzy się zmienił. Ariana była stara, starsza od Brana tak myślę, ale miała w sobie tę delikatność i podatność na dość łatwe zranienie. - Nie mam wątpliwości co do Ciebie - powiedziałam - ale mój ranny to wilk. W tym momencie jest w ludzkiej postaci ale trzeba go trzymać za rękę. Ariana wzięła głęboki oddech, całkowicie uzasadniony obawą przed psowatymi, którą tylko przezwyciężyła przy osobie którą znała tzn. Samuel. Większość z nas robi co w naszej mocy aby nie stać się wilkołakiem ani kojotem w jej obecności. Wzięła głęboki oddech - Wiedziałam, że pacjentem może być prawdopodobnie jeden z wilkołaków. Któż to inny mógłby być. Przyprowadź go do środka.

Zebrałam moich ludzi z samochodu, człowieka i resztę. Nie byłam pewna czy to dobra decyzja. Widziałam raz Arainę w szponach paniki, i było to wystarczająco przerażające iż nie chciałam oglądać tego ponownie. Ostrzegałam ją i ona myśli że sobie poradzi. Wystarczająco uczciwe. Jesse przesunęła się a ja razem z Gabrielem wydostaliśmy Bena z samochodu. Jak tylko Ben stał Gabriel szybko wsunął pod niego ramię i przejął większość jego wagi. Rozejrzałam się dookoła ale wszystkie okna wokół nas były ciemne. Nie mogłam stwierdzić czy ktoś nas podglądał. Jesse otworzyła drzwi. Gabriel zatrzymał się w przedpokoju ponieważ ściany były pomalowane na jasne kolory a dywan był biały, a Ben wciąż krwawił. Ariana przewróciła oczami - przynieście go, dzieci, zapewniam was że jestem bardziej niż zdolna do usuwania odrobiny krwi z tapicerki i dywanu. Uspokojona pomachałam na Gabriela i Bena z przodu. Mieszkanie było jednym z tych otwartych gdzie kuchnia, jadalnia i pokój dzienny były w tym samym miejscu. Gabriel podpierał Bena w drodze przez sień i kuchnię aż do salonu, gdzie położył go na skórzanej ciemnobrązowej kanapie. Wyglądał gorzej, jeżeli to w ogóle możliwe, niż w moim biurze. Jak gdyby teraz ktoś inny za niego decydował, z

trudem zachowałby czujność. Ariana spojrzała na nas wszystkich i zmarszczyła brwi - Powiedz mi co się stało. - Tak więc opowiedziałam jej historię z mojego punktu widzenia aż do przyjazdu do garażu, a następnie historię Bena. Kiedy skończyłam położyła rękę na czole Bena. Mruknął coś szorstko, a jej brwi się podniosły. - To nie porządku aby brał odpowiedzialność za to co mówi w tym stanie - powiedziała Jesse defensywnie. Ariana otworzyła usta - Słyszałam gorsze rzeczy. - Wyjęła nogę Bena ze spodni. Założone bandaże już były zakrwawione. - Czy to była srebrna kula? - Nie goi się tak jak powinno w przypadku srebra - powiedziałam - Na pewno postrzelili go strzałka ze środkiem uspokajającym z dodatkiem srebra. Ta sama mikstura została użyta do zabicia mojego przyjaciela kilka lat temu. To dlatego potrzebowaliśmy Samuela żeby go obejrzał. Ariana cofnęła się i przymknęła oczy trzymając ręce 25 cm nad Benem. - Przyciągam srebro powiedziała - Wyczuwam je, ale nie przemawia do mnie. Ariana jest jak Magnes dla srebra. Ironiczne w kobiecie, która jest związana z wilkołakiem. - Jest w nim trochę srebra - powiedziała po chwili - Ale nie w pobliżu rany, wiec to musiała być strzałka. Jeżeli byłaby to srebrna kula to nie pozostałby ślad. Będzie musiał poczekać aż srebro z niego ujdzie ale mogę przynajmniej opatrzyć jego ranę.

Trzymałam rękę na Benie kiedy Ariana ściągała bandaże i pokrywała rany z przodu i po bokach jakąś maścią ziołową, którą przechowywała w ceramicznym słoiczku. Ben leżał na boku aby umożliwić jej dostęp. Oczy miał zamknięte a każdy mięsień w jego ciele był napięty. Ariana była najlepsza rzeczą zaraz po obcym, a on był ranny. Raz na jakiś czas warczał cicho i Ariana odskakiwała niczym króli co sprawiło, że Ben był napięty jeszcze bardziej. W momencie kiedy skończyła oboje trzęśli się jak para koni pełnej krwi przed Kentucky Derby. 2 - To tyle ile mogę dla niego zrobić - powiedziała, odsuwając się z westchnieniem ulgi. Skierowała się do zlewu odzyskując opanowanie z każdym krokiem oddalającym ją od Bena. Umyła ręce mydłem i osuszyła białym ręcznikiem. Kiedy znów się odezwała jej głos był energiczny i pewny. - Nie mam wiedzy Samuela oprócz groźby zakażenia, która nie jest problemem dla wilkołaków, jego noga powinna być w porządku. - Jeśli nie było tam zbyt wiele srebra pomyślałam. Nie mogłam stwierdzić czy Ben był zdolny do rozmowy czy nie. Jego oczy nie były całkowicie zamknięte, ale teraz kiedy byłam jedynym dotykającym go, jego ciało było nienaturalnie spokojne.

- W każdym razie nic więcej nie możemy dla niego zrobić bez Adama - jego Alfy, który może wlać w niego siłę stada - lub Samuela - powiedziałam. Mogłabym pożyczyć jakieś zdolności do Adama ale nie byłabym w stanie wykorzystać więzi wystarczająco aby dokonać uzdrowienia. - Pozwól mi spróbować zadzwonić do Samuela - zaoferowała Ariana podnosząc słuchawkę telefonu na stoliku obok kanapy. Zesztywniała ze słuchawką przy uchu, a następnie wybrała numer Phin. Tak mi przykro, że Cię obudziłam, ale miałam sen - Phin to Phineas Brewster, jej prawie ludzki potomek który sprzedawał i kolekcjonował książki. Dlaczego postanowiła zadzwonić do niego a nie do Samuela było tym samym powodem dlaczego tak zesztywniała. Zastanawiałam się co usłyszała lub poczuła, że zmieniła zdanie. - Ari? - powiedział zaspany głos na drugim końcu telefonu-starałam się nie podsłuchiwać kiedy mogę, ale tak jak wilków moje uszy są bardzo czułe. - Nie - kontynuował niejasno . Potem odchrząknął i brzmiał o wiele bardziej wyraźnie Chodzi mi o to, że nie ma problemu. Czy wszystko w porządku? Czy chcesz żebym przyszedł? - Nie - powiedziała z ulgą - To był tylko sen. Ale zaczęłam się martwić o Ciebie . - Nieludzie nie mogli

kłamać. Więc śniła i obudziła się martwiąc o Phina- ale mogło to być dzisiaj albo 10 lat temu. - Czuję się dobrze - jego głos był spokojny jak by był przyzwyczajony do tego, że dzwoni do niego w środku nocy bo się martwi. - Trzymaj się - odłożyła słuchawkę marszcząc brwi na telefon. - Tam ktoś słuchał. - Telefon jest na podsłuchu? - Gabriel zmarszczył brwi. - Ktoś słuchał. Mogłam wyczuć ich uwagę. Magia albo technologia, to nie ma znaczenia. Gdybym nie zadzwoniła do kogoś to by się zastanawiali dlaczego podniosłam słuchawkę. - Żadnych telefonów - powiedziałam, wyciągając swój telefon komórkowy. - Zapomniałam. Rany czy aż taka jestem głupia?. Bran wysłał mi wiadomość, że oni namierzyli za pomocą telefonów całą watahę. Ben powiedział mi abyśmy przynieśli nasze telefony tutaj. poklepałam Bena w ramię - Komórka, Ben? 2 Kentucky Derby - gonitwa typu derby rozgrywana corocznie od 1875 roku w pierwszą sobotę maja w mieście Louisville w amerykańskim stanie Kentucky. - Roztrzaskana w drodze do ciebie - powiedział niewyraźnie - Bran powiedział, że mamy się pozbyć telefonów. - Jesse? Gabriel? Macie swoje komórki?- Jesse wręczyła mi swoją a Gabriel pokręcił głową. Moja jest obok mojego łóżka gdzie nie zrobi nam nic złego. Pożyczyłam młotek i w garażu pozbyłam się obu telefonów. Byłam pewna, że wystarczyłoby po

prostu wyciągnąć baterię, ale uznałam że użycie młotka będzie o wiele lepsze. - Kim oni są? - zapytała Jesse kiedy wróciłam w środku dyskusji o tym co się stało w domu Czy to rząd? Nieludzie? - skrzyżowała ramiona i przytuliła się - Wampiry? - Samuel powiedział mi, że jego ojciec czekał aż rząd skończy kręcić się wokół nieludzi i skieruje uwagę na wilkołaków.- powiedziała Ariana - Marrok jest także w środku negocjacji z nieludźminegocjacji, które spowodują, że wampiry będą zdenerwowane, ponieważ obawiają się co się stanie jak nieludzie i wilkołaki dojdą do porozumienia. - Ludzie, którzy uwięzili stado wydają się być z rządu - powiedziałam - Ale Adamowi wydawało się, że kłamią. Jednak to byli ludzie- to kojarzy mię więc z rządem. - Czy jesteśmy tutaj bezpieczni? - zapytał Gabriel - Czy też powinniśmy znaleźć lepszą kryjówkę? - Mogli wyśledzić nasze telefony tutaj - powiedziałam - Musimy być w ruchu. - Miałam nadzieję, że zajmie im to chwilę a ja zobaczę czy mogę skontaktować się z Adamem i dowiem się co się dzieje. - Możesz tu zostać i to zrobić - powiedziała Ariana - Nie mogę sprawić , że mieszkanie zniknie za żywopłotem jeżyn ale mogę sprawić że trudno będzie je znaleźć przez kilka godzin. - Mercy? - zapytała Jesse - Ile możesz powiedzieć? - On żyje - powiedziałam. Postanowiłam zaufać Arianie znając jej moc. Gdyby mogła

utrzymać nas w ukryciu do czasu aż porozmawiam z Adamem to by mi naprawdę pomogło. - Musze znaleźć jakieś spokojne miejsce by oczyścić głowę i zobaczyć czy nie odbieram niczego innego. - nie zamierzałam skażać umysłu Jesse mieszaniną ciemności i przemocy których nie odbierałam od niego przez całą noc. Był wyłączony i to mnie na prawdę martwiło. - Weź gorący prysznic - zasugerowała Ariana - Medytacja jest łatwiejsza kiedy jesteś czysta. Przyniosę ci coś do ubrania i przypilnuję twoje stadko. Ben warknął a ona wzdrygnęła. Próbowałam po prostu siedzieć na podłodze w zapasowej sypialni ale czułam krew Bena. Skóra głowy swędziała. Moja prawa noga spodni pachniała płynem przeciw zamarzaniu z mojego biednego, zmarłego Królika. Moje ramię bolało w miejscu gdzie pas bezpieczeństwa się zacisnął, a moja kość policzkowa pulsowała. Poszłam więc za radą Ariany i wzięłam prysznic. Usłyszałam jak drzwi do łazienki się otwierają kiedy zmywałam krew z włosów-jak ona się tam dostała? - i kiedy wyszłam na sedesie leżały starannie złożone czyste ubrania. Zaciągnęłam się ich zapachem i potrząsnęłam głową. Gdyby ktoś przyszedł do mojego domu, nawet ktoś kogo lubię byłabym cholernie wkurzona gdyby ktoś dał mu ubrania Adama do noszenia, szczególnie jeśli

ten ktoś kiedyś z nim chodził. Mogłam wychwalać wielkoduszność Ariany, jednak gdy usiadłam na podłodze w ich zapasowej sypialni mając na sobie za dużą koszulkę i spodnie dresowe Samuela poczułam się bezpiecznie jak w domu. To pomogło mi kiedy starałam się znaleźć moją drogę przez silne ale splątane fale więzi z Adamem, ale to wciąż wydawało się nie wystarczające. Sfrustrowana swoim niepowodzeniem, wstałam. Wyczerpanie, wściekłość i dokuczliwy ból wydawał się rozprzestrzeniać po całym moim ciele a nie skupiać na jednym siniaku walcząc z moja rozpacza. Rozpacz wygrała i zostawiła mnie ogłupiałą i chorą. Byłam tak pewna, że mogę skontaktować się z Adamem potrzebując tylko trochę miejsca i ciszy. To powinno być łatwe bo jego emocje szumiały wokół mnie tak zdecydowanie, że można było prześledzić które były moje a które jego. Dopiero kiedy wstałam okazało się, że zamiast stać na dywanie boso miałam twardą i brudną podłogę pod butami które miałam na sobie. Były czarne, przetarte a skóra wokół nogi była miękka od długiego noszenia. To nie były moje buty ale je znałam. Dlaczego mam na sobie buty Adama? moje zamglone myśli próbowały zagłębić się w logice

kiedy stawałam się niewyraźnie świadoma mojego otoczenia. Powietrze było suche i nieruchome. Pachniało moim stadem, moją watahą, która była chora i ranna. Jak tylko rozkazałam mojej świadomości ich szukać, ich ból i rany płynęły na mnie. - Pan Hauptman - powiedział obcy głos wyrywając mnie z kontemplacji nad butami Adama na moich nogach. Zamrugałam i zobaczyłam człowieka w ciemnym ubraniu bez żadnych odznaczeń, choć przypominało to mundur wojskowy. Zmrużyłam oczy i przyjrzałam mu się dokładniej, bo coś w jego osobie mi nie pasowało, jego ciało było za delikatne. Nie takie jak żołnierza który przeszedł z pola walki do pracy za biurkiem. Ten człowiek miał delikatne ciało i umysł, on nigdy nie służył w wojsku. Popychacz-papierów3: daje rozkazy innym ludziom aby ginę li kiedy on siedzi bezpiecznie w swojej bazie. – Powiedzieliśmy Panu że będzie pan nieprzytomny przez godziny albo dłużej. Przepraszam za te niedogodności- raczej średniowieczne, nie uważa Pan? Ale pomyśleliśmy że nie będzie Pan całkowicie zadowolony z nas kiedy się obudzi, i zabijemy Pana po tym jak dużo trudu sobie zadaliśmy aby Pana złapać to było by bezproduktywne. Możesz do mnie mówić Pan Jones. Spojrzał na nas jak mówił. I stałam się świadoma, że cześć ociężałości która przytrzymuje mnie przed

ruszeniem było jakiegoś rodzaju wiązaniem dookoła kostek i nadgarstków. Tak naprawdę nie mogłam ich zobaczyć, coś było nie tak z moimi oczami ale mogłam je wyczuć, tak jak mogłam wyczuć ukłucie srebra gorsze niż wtedy kiedy wpadłam pomiędzy dwa drzewa i przedarłam się przez gniazdo szerszeni. Wszystko bolało. „Pan Jones” sprawiło że Adam poważnie zastanawiał się na przewróceniem oczami jak Jess, ale to wymagałoby za dużo energii. Jones? Czy ten mężczyzna nie wiedział że Adam może wyczuć każde kłamstwo wychodzące z jego ust? Przynajmniej to nie był „Smith” Adam także pomyślał o zerwaniu więzów i zabiciu mężczyzny za biurkiem – ale jak do tej pory nikt nie został nieodwracalnie ranny. Oparzenie srebra walczyło z otumanieniem spowodowanym uspokajaczem co strawiło że jego temperament był surowy i okrutny. Ale miał ludzi do ochronienia. Więc utrzymywał swój temperament i sarkastyczne komentarze aby kontynuować pertraktacje które zaczął Pan Jones. - Zadałeś sobie wiele trudu aby nas tu ściągnąć – Głos Adama był trochę niewyraźny, więc wyciągnął trochę energii ze stada przez wieź, świadomy że bierze od nich to czego oni nie mają. Ale musi być 3 Określenie pracownika biurowego.

silny i mądry i zdolny do walki dla nich. Aby to zrobić, nie może sobie pozwolić na pokazanie słabości przed wrogiem – Czego chcesz? Moc oczyściła mu trochę głowę – i moja też. Pomiędzy moją desperacją i czymkolwiek co mu podali, udało mi się połączyć z nim głęboko. Eksperymentowanie nauczyło mnie że wizualizacja działa lepiej niż prawie wszystko aby wydostać się z kłopotów kiedy zanurzasz się w tym dziwactwie, to jest magia wilkołaków. Wyobraziłam siebie wychodzącą z ciała Adama. To łaskotało i przyprawiło o lekkie nudności. Mercy? Tak? Odpowiedziałam mu i zostałam zalana pytaniami które przeszły przeze mnie bez słów, zbyt szybko dla mnie aby je złapać. Może myślał bardziej przejrzyście ale był daleki od zwykłej czujności. Starałam się wysłać mu moc przez naszą więź i poczułam jak ją chwyta i ciągnie. Zatoczyłam się i chwyciłam jego ramion aby ustać samodzielnie. Pod moimi palcami czułam stabilne ciało ale nie mogłam zobaczyć własnych rąk. - Panie Hauptman? Adam zignorował go, wysłał kolejny strumień potrzeb do mnie. Ten był bardziej z głębi niż prosta

potrzeba mocy. Nie mogłam stwierdzić co chciał, ale całkiem dobrze mogłam się domyślić. Ben znalazł Gabriela, a oni znaleźli Jess i mnie. Wszyscy jesteśmy bezpieczni u Samuela. Ben jest ranny, ale nie poważnie. Nie powiedziała mu ze nie ma Samuela. Adam wyprostował się i wziął głęboki oddech. Ból był drżący i skoncentrowany w jego stawach, przez co trudno się poruszał. Otworzył i zamknął dłonie, aby upewnić się, że są sprawne. Jego słaby punkt utrudniał kontrolowanie wściekłości na ludzi którzy mu to zrobili. Zbierałam wszystko co on czuł. Zostawiłam dłoń na jego ramieniu i zrobiłam kolejny krok w tył, mając nadzieję że to da mi trochę więcej dystansu, abym mogła myśleć. A potem drugą ręką chwyciłam go z tyłu za pasek jak dziecko w ciemności- bałam się że jeśli nie będę się go w jakiś sposób trzymała to wrócę do domu Samuela bez jakichkolwiek informacji. Tak było lepiej choć mogłam tylko zobaczyć to co on widział, a jego wzrok był dziwnie ograniczony. Srebro powiedział jego wilk zbyt wiele rzeczy nie działa prawidłowo. Moje oczy widzą ale Adama nie widzą . Klepnęłam go w ramie nie wiedząc czy będzie widział co robię. Słowa były bezużyteczne. Adam

musiał kontrolować wilka, a ja nie byłam tam tak naprawdę do pomocy. Zawsze pomagasz, wilk nie zgodził się z tym, szarpnął za naszą więź i wziął jeszcze trochę mocy ode mnie . Zawsze. Adam, przytaknął a jego wilk znów usadowił się wokół niego. - Panie Hauptuman, czy ja pana nudzę? Adam przesunął całą swoja uwagę na naszego wroga i Pan Jones zadrżał. To drgniecie usatysfakcjonowało mnie i sprawiło jednoczenie że zgłodniałam – lubiłam ten strach. Bardzo mi się podobał. - Nie Panie Smith – Powiedział miękko Adam – Uważam że jest Pan bardzo interesujący w tym momencie. - Jones – warknął mężczyzna za biurkiem. Kłamstwo o jego nazwisku śmierdziało plugastwem. Jego nerwowa reakcja powiedziała Adamowi że był głupi, łatwa zdobycz. Nie mniej niebezpieczny- w niektórych względach bardziej niebezpieczny z powodu swojej reakcji i emocji – Ale pod prawdziwą presją, złamie się. Ktoś poruszył się z prawej strony Adama i wszedł w jego pole widzenia. Z mojej perspektywy to było niemal brutalne. Jak Jones, był ubrany na czarno. Jego ubrania nie były tak jednolite ale z percepcji Adama widziałam że był uzbrojony. Poruszał się też lepiej. Ktoś trenował go do walki wręcz.

Miałam uczucie że w tym pokoju byli także inni ludzie, więcej wrogów, ale z jakiegoś powodu ten przykuł uwagę Adama. On i Jones byli jedynymi których mogłam widzieć. Ż ołnierz, powiedział mi Adam. Pokazał mi wybrzuszenie drugiej broni wewnątrz nogawki spodni – nóż albo broń, i inna na zewnątrz po drugiej stronie nogi. Adam obserwował mowę ciała pomiędzy żołnierzem a Panem Jones. Jones symbolicznie dowodził, ale mężczyzna ( ten którego nie mogłam zobaczyć ale Adam był go świadomy) służyli drugiemu – włączając to Jonesa. Adam widział to w wojsku gdy dowódca był zielony i zbyt mocno polegał na umiejętnościach żołnierza niższego rangą. Żołnierz żądał szacunku podczas gdy Jones pachniał i starał nie zachowywać się jak ofiara, próbując bezskutecznie być drapieżnikiem. Kimkolwiek byli porywacze, Adam był na nogach a stado było w porządku. Nie za dobrze, ale żywi i oddychający. Byłam tego świadoma, bo Adam był, że nasze stado leżało w stosie za nami. Wszyscy mieli skute ręce i nogi jak on, chorzy od srebra i uspokajacza ale w każdym razie w porządku. Adam pomyślał że to znaczy że nie było rozkazu eksterminacji. Czegoś chcieli i myśleli że Adam i jego stado im to dostarczy.

- Więc? – powiedział Jones niecierpliwie. Adam utrzymał ciszę. Nie byli przyjaciółmi a Adam nie miał zamiaru zacząć rozmowy o pogodzie. Zrobili wszystko żeby zostawić go bezsilnego. Nie miał zamiaru się ujawniać. W-końcupowiedzą mu o co chodzi: a wtedy będzie miał kartę przetargową. Do tego czasu, milczenie było najlepsza obroną. Polityk, który nie nazywał się Jones, cokolwiek powiedział, odchylił się do tyłu na krześle i westchnął. – Powiedziano mi, że możesz sprawiać kłopoty. Mamy dla ciebie propozycję Panie Hauptman. Nasz informator powiedział, że jest to najlepszy sposób aby zapewnić współpracę. Adam uniósł brew, a żołnierz uśmiechnął się skąd Nie-Jones nie mógł go zobaczyć. Ale kiedy zauważył że Adam na niego patrzy, jego uśmiech znikł – ale obaj wiedzieli że Adam widział. - Chcemy żeby Pan kogoś zabił – powiedział polityk – Obydwoje wiemy że zabijał pan już dla rządu, sierż ancie. – Adam był w Rangersah4 w wojnie Wietnamskiej. Niewiele osób spoza stada o tym wiedziało. – Nie martw się. To nikt przez kogo będziesz się źle czuł. Senator Campbell, republikanin z Minnesoty.- znów się uśmiechnął – Widzę że wiesz o kim mowię. 4 United States Army Rangers lub w skrócie rangers − elitarna formacja lekkiej piechoty Armii Stanów Zjednoczonych przeznaczona do operacji typu górskiego na terenie całego globu. Współcześnie jej trzon bojowy tworzą trzy bataliony wchodzące w skład 75 Pułku Ranger. Motto: Rangers Lead The Way!

Ja też. Campbell był w rządzie ponad dwadzieścia lat i był jednym z najgłośniejszych Anty-Nieludzi, Anty-wilkołaki głosów w Kongresie. Odkąd kilka wilkołaków zabiło-a przeważnie zjadło— ludzi w stanie Minnesota, był argumentującym za udzieleniem prawa aby zabijać zbójeckie wilkołaki lub Nieludzi tylko z nakazem sędziego. Miał duże ponadpartyjne poparcie, bo ludzie się bali. Był to człowiek z planem, centrysta, który nie był jednoznacznie w żadnym konserwatywnym lub liberalnym obozie, tak by mógł być dopingowany przez obie strony. - Nie jesteście z rządu – powiedział Adam. - Zapewniam cię, Panie Hauptman, że pracuję dla rządu US. Widziałeś moje dokumenty. Zmarszczyłam nos. Mijał się z prawdą. Rozpoznałam zadowolenia z siebie w jego zapachu. Adam rozważał moje spostrzeżenia. - To będzie łatwe zabójstwo – powiedział Jones do Adama – Wchodzisz i wychodzisz, wtedy ty i twoi ludzie będziecie wolni. - Dawno nie zabijałem dla Rządu – powiedział mu Adam. W tym momencie powinien skończyć, ale czułam to drżące uczucie Ja-jestem-drapieżcą emanujące z Jonesa, ale oparzenia srebra wyostrzające jego nerwy prowadziły go dalej. Posłał Jones’owi drapieżny uśmiech, pochylił się do

przodu i powiedział – Teraz zabijam tylko osoby które na to zasłużyły, Panie Smith. Pan Jones szarpnął się do tyłu, a zapach strachu zmarszczył mój noc. Potem podniósł Glocka którego miał schowanego za biurkiem. Adam spowolniony przez srebro i zapomniane kajdanki upadł na kolana gdy starał się poruszyć w

odruchu. Rozległ się strzał, zapach prochu, śmierci i krwi natychmiast wypełnił powietrze przed trzęsieniem ziemi w więzi stada próbującej wyrzucić mnie z powrotem do mojego ciała. Przylgnęłam do Adama a łzy złości i bezsilności wstrząsnęły mną, jego i moje, kiedy udręczony krzyk Honey zabrzmiał w moich uszach. Nie musiałam widzieć oczami ponieważ więź stada i Adama powiedziała mi kto to był, powiedziała mi że to było śmiertelne. Przez przypadek lub dla przykładu, Jones zabił Petera, czystym strzałem miedzy oczy, zabił serce stada, jedynego naszego uległego wilka, partnera Honey. Głowa Adama była pochylona gdy wchłaniał podmuch – śmierci Petera i swojej porażki aby temu zapobiec. Wszystkie pozostałe wilki w stadzie były rywalami, dominantami, które ruszały naprzeciw innym wilkom które powinny być nad nimi gdy pokazały słabość. Ale Peter był bezpieczny. Pokorny wilk, rzadkość, drogocenny jak rubin, który nie pioł się w górę, wiec powinien być w tym bezwzględnym świecie – szanowany i chroniony przed zranieniem. Nie twoja wina powiedziałam niezwłocznie Adamowi, Nie twoja wina ż e przyprowadzili nas tutaj. Nie jego wina że został obezwładniony przez środek uspakajający, srebro i kajdany. Adam nie dbał o to co myślałam, Był Alfą, jego obowiązkiem było ochranianie stada a Petera

przede wszystkim powinien utrzymać przy życiu. Mogłam wyczuć wściekłą złość Adama, pragnienie zabiciarównoważące się ze zrozumieniem że musi ochraniać resztę stada. Zachwiał się trochę na kolanach, jakby jego gniew był fizyczną rzeczą pociągającą go za ramiona. Zacisnęłam uścisk i poczułam wdzięczność za swoją obecność gdy walczył i negocjował ze swoją złością – było mu wstyd za sposób w jaki pragnął by ciało Jonesa znalazło się miedzy jego zębami. Jones już nie ż yje obiecałam On po prostu jeszcze o tym nie wie. Jesteś my cierpliwi, aż nadejdzie jego czas. Adam był nieruchomy. Czasem zapomina, że jestem takim samym drapieżnikiem jak on. Adam spojrzał w górę, i zobaczył że Jones wyglądał na zadowolonego z siebie, z pistoletem nadal w ręku. Myślał że opuszczona głowa Adama i sposób w jaki upadł na nogi oznacza że został złamany. Żołnierz który stał zaraz za Jones’em miał pusty wyraz twarzy ale bardzie ostrożny. Adam rozważał możliwości zanim zdecydował że Jones powinien bać się trochę bardziej ponieważ strach może go spowolnić jeśli zdecyduje że będzie potrzebny drugi przykład. A jeśli strach spowoduje że będzie czegoś próbował, Adam zabije go tak czy inaczej i zamiast tego zajmie się

żołnierzem. Adam wstał powoli, co było bardziej skomplikowane niż wyglądało od kiedy jego ręce były skute na plecach a jego kostki złączone razem. To wymagało siły i równowagi, wykorzystał ten moment aby się utrzymać równowagę . Pozwolił wilkowi spotkać się z oczami Pana Jones’a, Napiął ramiona i skręcił opaskę na lewym ramieniu. Metal zgrzytnął. Poczułam ukłucie metalu na nadgarstku zanim spoiwo pękło. Kontynuował przyglądanie się Jones’owi, ośmielając go by zrobił coś, cokolwiek, gdy powtarzał czynność na drugim nadgarstku. Nie zawracał sobie głowy by poruszyć się szybko, nawet po tym jak kajdanki upadły na podłogę. Gdy podniósł swoje uwolnione ręce do przodu, Jones szarpnął pistolet w górę, ale żołnierz trzasnął go w dół na biurko, nie wystrzelony. - Chcesz je wszystkie powystrzelać, i zacząć od nowa Panie Jones? – powiedział – Nie będziesz wstanie dostać kolejnego stada – a Hauptmann został specjalnie wybrany. Jones walczył o pistolet ale ten drugi odsunął go z pogardliwa łatwością. -Złapałeś właściwą grupę. Tylko siedź tutaj i zamknij się. Mówiłem mu że jesteś złym wyborem. Adam zwrócił uwagę na kajdanki na kostkach. Jego celowa nieuwaga była obrazą, grą mocy – i to

mnie przeraziło. Chciałam patrzeć na Jonesa i jego towarzysza aby upewnić się że nie strzela do Adama. Nie zrobią tego zapewnił mnie, gdy odrywał kajdany z prawej kostki i mocno skręcił je w ręce. Zadali sobie zbyt duż o trudu by mnie teraz zabić . Poczekają aż zabije senatora i udowodnię ż e wilkołaki musza być wyeliminowane. Bran ostrzegał mnie ż e staje się zbyt dobrze rozpoznawalny, ż e ktoś mógłby próbować jakiś gierek przeciwko mnie. A kiedy nie zabijesz Senatora Campbell’a? zapytałam. Adam nie wykona ich rozkazu, co do tego nie było żadnych wątpliwości w mojej głowie. Zrobię wszystko aby zapewnić bezpieczeń stwo stadu, Delikatnie poprawił mnie Adam gdy wyciągał druga kostkę z rozdzielonych elementów przed skręceniem ich ze sobą. Nawet zabicie Campbella. Upewnij się ż e Bran zrozumie to wtedy gdy bę dziesz mu o tym mówić , aby nie był wzię ty z zaskoczenia. To było to czego Bran nie zobaczył kiedy martwił się o temperament Adam, a znaczyło to że powinien być trzymany z dala od wzroku publiczności. Adam miał gorący temperament, ale zawsze, zawsze go kontrolował bo musiał opiekować się tymi na których mu zależało – nawet jeśli to zniszczy go samego. – Zrozum to- powiedział Adam gardłowym głosem, wpatrując się w żołnierza, choć wiedział

że jego uwaga była również zwrócona do Jones’a. – Jeśli ktokolwiek z mojego stada zostanie ranny, wszystkie układy są nieważne. Może jesteś w stanie mnie zabić, ale nie zanim zajmę się tobą ”Jones’em” i uczciwym wykoszeniem reszty twoich ludzi. - Rozumiem. Mercy, weź Samuela i Brana. Dowiedz się gdzie nas trzymają . Uwolnij stado zanim bę dę musiał zrobić co oni chcą . Powiedział mi Adam, wtedy odesłał mnie od siebie i byłam z powrotem w swoim ciele w gościnnej sypialni Samuela. Otworzyłam oczy i uzmysłowiłam sobie że na dole słyszę głosy – warczenie wilka i kobiecy śpiewający głos. Magia, nieludzie, magia nieludzi drżała na mojej skórze w narastającej fali. Wstałam i zbiegłam na dół, biorąc jednocześnie po sześć, osiem stopni. Ben mógł poczuć śmierć Petera. Ranny i przerażony, to nie był najlepszy moment. Ariana była skulona w kącie pokoju nucąc coś w języku który brzmiał podobnie jak Walijski ale nim nie był ponieważ nie mogłam zrozumieć ani słowa. Ben w środku przemiany był skulony na kanapie, całą swoją uwagę skupiając na obcym w rogu pokoju. Jess i Gabriel stali oboje pomiędzy Benen a Araina. Gabriel krwawił - Żadne z nich nie powinno być w pobliżu Bena- w trzech czwartych przemienionego, szalejącego z powodu narkotyków w swoim

systemie, bałagan stada, wściekłość Adama i śmierć Petera. Wszystko to widziałam gdy brałam swój ostatni skok który powinien sprowadzić mnie na podłogę jeśli nie zmieniłabym swojej trajektorii. Obróciłam się w powietrzu i uderzyłam w Bena. I oboje uderzyliśmy w podłogę. Związałam go tak jak uczyła mnie moja matka wiązać kozy i cielęta, kiedy miałam dziesięć lat i zdecydowała że powinnam iść jej śladem jako królowa rodeo. Jej wysiłki były bezowocne nie lubiłam koni, nie tak jak ona, i miała tylko dwa tygodnie na odwiedziny zanim musiała wrócić do swojego życia. Ale wiązanie kóz było zabawne i ćwiczyłam przez większość lata. Nie myślałam o tym od dekady lub dwóch ale ruch wrócił do mnie zaraz tylko gdy moje ręce były na rozwścieczonym wilkołaku. Desperacja jest naprawdę dobrym sposobem by zainspirować pamięć mięśniową. - Ben przestań – powiedziałam trzymając jego głowę przekręconą i przyciskając kolanem ramię. – Ariana nie jest wrogiem – spojrzałam na nią i dodałam – nie chyba że ją przestraszysz i zrobi coś strasznego jednemu z nas. Musimy ukryć bezpiecznie Jess i Gabriela, wtedy znajdziemy stado. Potrzebuje cię, wiec przełknij to – nadal walczył, przyłożyłam moje usta zaraz przy jego

uchu. - Ben, oni zabili Petera – wyszeptałam, ale pozwoliłam mu usłyszeć mój własny smutek. Peter ruszył kiedyś z odsieczą na rozwścieczonych Nieludzi ratując tym stado i odprowadzając ich do wyjścia. Był dużym, kochanym skarbem który kochał swoja partnerkę i grał w gry video z wyniszczającą intensywnością i zamiłowaniem do planowania co doprowadziło jego drużynę częściej niż raz do zwycięstwa, mimo braku zainteresowania wygraną lub przegraną. Pozostawił po sobie ziejącą dziurę w stadzie która nas wszystkich otoczyła. -Zabili Petera - powiedziałam Benowi – I musimy sie upewnić, że zapłacą nam za to. Ben uspokoił się pode mną i zaczął się trząść. Zwolniłam swój uchwyt ale nadal siedziałam na nim wtulając swoją twarz w jego sierść, więc mogłam ukryć łzy. To nie był tylko mój żal, ale także Bena, Adama, Honey i reszty stada. Zawiedliśmy nie obroniliśmy naszego Serca a teraz on nie żyje. To nie było sprawiedliwe. Ben nie przeszedł jeszcze całkowitej przemiany, być może był w połowie, ale na tym etapie wiedziałam, że jego skórze zaszkodzi jeżeli ktoś go będzie dotykał. Ale przytuliłam się do niego i pozwoliłam aby fala emocji uderzyła we mnie i zaczekałam aż odpłynie. - Mercy? - zapytała Jesse - Mercy co sie stało? Czy z tatą wszystko w porządku? Mercy? - W jej głosie

byłą kontrolowana panika i to ściągnęło mnie z powrotem na ziemię. - Ben? - zapytałam - Czy mogę cię postawić? - W odpowiedzi wstał na czterech łapach zrzucając mnie z siebie. To by było na tyle z taktyki mojej mamy. Unikał patrzenia na Arianę - mogłam wyczuć jej strach- i wpatrywał się w żaluzje, które blokowały ciemność z pokoju. Przetoczyłam sie na nogi i potarłam twarz aby wytrzeć oczy. Zapomniałam o tym cholernym wypadku i krzyknęłam kiedy nacisnęłam na policzek. Sanitariusze przysięgali, że wszystko było w porządku, ale czułam się jak bym miała coś złamane. Siniaki nie bolą tak bardzo. Moje lewe ramię bolało, razem z przeciwległym kolanem i biodrem, ale najgorszy był ból w moim sercu. Spojrzałam na Arianę, nie patrzyłam na nikogo z nas. Mruczała wciąż do siebie a zapach magii rósł nieprzyjemnie szybko. - Ariana? - zapytałam - Już wszystko w porządku. Benowi jest przykro. Nie skrzywdzi Ciebie ani nikogo innego w tym pokoju. - przypomniałam sobie, że wróżkom potrzebna jest prawda i wyjaśniłam starannie - On nie zaszkodzi nikomu tutaj. Nie odpowiedziała. Samuel wyłożył wszystkim wilkom co zrobić jeżeli Ariana wejdzie w trans i zacznie być strasznie. Artefakt, który zrobiła, Silver Borne utrzymywał jej moc wyciszoną, ale była

ona ostatnią potężną wróżką, zrodzoną po tym jak ludzie zaczęli używać żelaza. Nawet wyciszona mogła zmieść blok mieszkalny lub rozedrzeć nas wszystkich na strzępy, jeżeli jej szaleństwo trwało. Jeżeli na prawdę będzie przerażona, tym najbardziej martwił się Samuel, ponieważ Silver Borne może dać jej moc każdej wróżki tak długo dopóki będzie istniała. To było by bardzo złe. - Mówcie - powiedziałam do Jesse i Gabriela, którzy stali między Benem a Arianą - Mówcie normalnym głosem, nie ma znaczenia o czym. Ona nie słucha tego co teraz mówimy tylko tonu naszych głosów. Jeżeli zachowamy spokój, ona będzie w stanie powrócić. Nie chce nas skrzywdzić. Ben bądź cicho i stój spokojnie. Nie jesteśmy w stanie pomóc każdemu, nie możemy nic zrobić jeśli wyczerpiemy fizycznie jednego z naszych przyjaciół. - Czy mamy odejść? - Gabriel odruchowo wytarł krew z ramienia. To nie było coś wielkiego, a on był moja prawą ręka w garażu wystarczająco długo aby ignorować drobne rany: stare samochody mają mnóstwo ostrych krawędzi. - Nie możesz uciekać przed drapieżnikami - powiedziała Jesse. - Nie, dopóki się trochę nie uspokoją. - Zgadza się - przytaknęłam - Ale jeśli powiem że macie biec, chcę żebyście ruszyli i nie

oglądali się za siebie. To dotyczy wszystkich was, zwłaszcza ciebie Ben. Ben spojrzał na mnie. Wiedział co mam na myśli. Jeżeli nie udałoby mi się stąd wydostać to do niego należeć będzie utrzymanie Jesse i Gabriela bezpiecznymi i przekazanie Branowi co się stało. - Skontaktowałaś się z tatą? - zapytała Jesse w tym samym momencie, w którym Gabriel powiedział Coś spowodowało, że Ben się wyłączył. ale to nie było nic w pokoju. - Spokojne tematy - powiedziałam - Pozytywne myślenie.-ale było już na to za późno Rozmawiałam z twoim tatą. Wszystko z nim w porządku. - Ben? - zapytała Jesse - Co go wyłączyło? - Peter nie żyje - powiedziałam im, mając na oku Arianę. Jesse zbladła. - Kim jest Peter? - Gabriel znał niektórych członków stada, ale nie poznał Petera. - Peter jest kimś wyjątkowym - powiedziała Jesse - Tata nazywa go Sercem stada, wielkimi literami, jak tytuł. - To prawda - powiedziałam - Trzymał wszystkich po środku ponieważ nie chciał być na szczycie. Mógł powiedzieć rzeczy, które inny nie mógł. Miał prawo do bycia chronionym przez resztę watahy. Ben jęknął smutno, bardzo wilczym dźwiękiem. Ariana spojrzała w górę, jej wzrok skupił się na mnie. Musiałam walczyć aby patrzeć w jej oczy, ponieważ jej źrenice i tęczówki zniknęły a jej oczy

połknęły światło. - Lubiłam Petera- powiedziała a moje serce zaczęło ponownie bić. Jeżeli śledziła co mówiliśmy, to powinno być z nami dobrze - Samuel poprosił go aby pomógł nam uporać się z moim strachem przed wilkołakami. Peter był....miły.- nie wróciła całkowicie-zapach magii nie zblaknął a jej głos brzmiał źle. A jej oczy były na prawdę dziwaczne. - Adam i stado, wszyscy z wyjątkiem Bena są uprowadzeni przez grupę ludzkich radykałów, niektórzy z nich maja wojskowe wyszkolenie. Próbują szantażem zmusić Adama do zabicia senatora Campbella z Minnesoty. Cały czas twierdzą, że mają powiązania z rządem, ale kłamią. - Republikanin - wyznał Gabriel starając się nie wpatrywać w oczy Ariany co mu się nie udawało. Nic mu nie groziło, wróżka nie dostrzegała w nim aktu agresji tak jak w przypadku wilków. Wiele nieludzi lubiło jak się na nich patrzyło. Kiedy napotkała jego wzrok on dzielnie mówił dalej Campbell jest przeciw wróżkom, przeciw wilkołakom i co dziwniejsze jak na republikanina przeciw używaniu broni. Dobry mówca i prawdopodobny kandydat na prezydenta w następnych wyborach. - Gabriel uczy się o bieżących wydarzeniach - powiedziała Jesse. Odwróciła wzrok od Ariany

i zbliżyła się o krok do mnie. Nie zauważyła, że wróżka poruszyła się do przodu jakby chciała skoczyć i schwytać siebie, ale Gabriel i ja to zauważyliśmy. Gabriel przesunął sie o pół kroku w bok tak, że był pomiędzy Arianą i Jesse. Nieświadoma zbliżającej się śmierci Jesse zapytała. - Kim oni są? Krajowe Stowarzyszenie Strzelców5? - Nie mam pojęcia - powiedziałam - NRA - posłałam jej zmęczony uśmiech. - Wydaje sie że wiele nie dzieje się po ich myśli, ponieważ istnieje wiele innych senatorów, którzy są przeciwko posiadaniu broni, a żaden z nich nie poczynił znacznych postępów w prawie posiadania broni od czasu zamachu na prezydenta Reagan, zanim się urodziłaś. - Więc kto? - Jeśli Campbell umrze a zostanie zabity przez wilkołaka to zniszczy odprężenie6między tymi którzy chcą zabić wilki a tymi którzy chcą zobaczyć je jako dobrych ludzi ze straszną chorobą. powiedział 5 National Rifle Association (NRA)- potężne lobby, które popiera prawo do posiadania i noszenia broni, a także odrzuca wszelkie regulacje pistoletu przez rząd. 6 Détente (fran. – odpręż enie), określenie z zakresu stosunków międzynarodowych używane w odniesieniu do złagodzenia napięcia między stronami zimnej wojny w latach 70.

Gabriel - Po tym jak nieludzie zabiły syna tegoż senatora, który uniknął kary za morderstwo, jedynym powodem tego że nie biega się zabijając każdego który jest inny jest to że nieludzie wycofali się i nie zrobili krzywdy nikomu innemu. Opinia publiczna-po pierwszych kilku dniach paniki- jest za nimi nawet jeśli rząd rzuca ataki. Uwolnienie seryjnego zabójcy tylko dlatego, że zabił nieludzi i wilkołaki było nie sprawiedliwe. To, że ten winny człowiek miał pieniądze i polityczne koneksje sprawiło, iż sprawa nieludzi stała się bardziej słuszna. - Śmierć Campbella dałaby ludziom motyw stanięcia po stronie męczennika - powiedziała Ariana. Jej głos był wciąż obciążony magią, nie był jej normalnym głosem, ale patrzyła na mnie jakby wiedziała kim jestem, wiec pomyślałam że najgorsze za nami. - Campbell jest lubiany i jest przeszkodą dla tych co są bardziej ekstremalni. Był głosem umiaru w ich kierownictwu. Campbell argumentował przeciwko kilku bardziej radykalnym propozycjom na to jak radzić sobie z nieludźmi. „Przystępny „ nie było słowem jaki bym zastosowała do niego. Ale były bardziej ekstremalne głosy, i to było prawda - Tu pojawia sie pytanie „dlaczego” prawda? - mruknęłam - Ariana czy wróciłaś już do nas? - Nie.......nie całkiem, przepraszam - przyznała

- Czy wiesz jak się dostać do Samuela lub Brana? -Nie - zawahała się - Tak. Wiem gdzie są- w Montanie. Mogę prowadzić. - Dobrze - powiedziałam - Weź samochód Phina, będzie trudniejszy do wyśledzenia - Phin jeździł starym Subaru, zbudowanym jeszcze przed erą GPS i nadzoru elektronicznego. Nasz wróg mógł nie być z rządu, ale miał dostęp do urządzeń szpiegowskich na poziomie rządu. - Czy możemy bezpiecznie wyjść?- zapytałam - Czy może potrzebujesz jeszcze kilku minut? Bezpiecznie dla nas nie dla niej. Nie chciałam robić nic aby ją sprowokować -Jesse miała rację, nigdy nie pozwól drapieżnikowi myśleć że możesz uciec. - pójdę na górę - powiedziała - Nie ruszajcie się dopóki nie zamknę drzwi. Ben, który ukończył przemianę i stał w formie wilka zadrżał gdy przeszła za nim, ale nie spojrzał w jej stronę. To świadczy o jego silnej woli, bo trudno znieść kogoś kto może cię skrzywdzić, nie mogąc go zobaczyć. Ale udało mu się. Zatrzymała się na schodach. -Uważaj Mercedes. Są ludzie, którzy będą cię opłakiwać jeżeli zostaniesz ranna. - Zawsze uważam - powiedziałam a ona się zaśmiała. Nie patrzyła na nas, tylko szła dalej. Kiedy usłyszałam, że drzwi na górze się zamknęły, ruszyłam drogą do wyjścia z Benem jako tylnią strażą. Delikatnie otworzyłam drzwi, lecz nie było żadnego samochodu czekającego na nas. Mimo to nie mogłam oddychać swobodnie dopóki nie będziemy na autostradzie jadąc z powrotem

do Kennewick. - Gdzie idziemy?- zapytał Gabriel - Muszę ukryć gdzieś Ciebie i Jesse - powiedziałam - Zbyt wiele złych rzeczy się dzieje, oni chcieliby dostać w swoje ręce jednego z was. Wzruszył ramionami - Nie mnie Mercy. Ja jestem tylko zatrudniony u ciebie do pomocy. Oni chcą Jesse. Spojrzałam na niego - Czy planujesz wrócić do przyczepy i zaczekać aby zobaczyć co jej się może stać? Warknął . Całkiem dobre warknięcie jak na człowieka - Tak właśnie myślałam - powiedziałam- Więc muszę was oboje bezpiecznie gdzieś umieścić. - Masz już jakieś miejsce na myśli?- zapytała mocno Jesse. Słyszałam bunt w jej głosie, ale nie winiłam jej za to, - jak często mówiono mi że mam trzymać sie na uboczu ponieważ kojoty nie są tą samą kategorią wagową co wilkołaki. To jest dupy. Ale jeżeli oni też zabrali by ją - to myślę że Adam poświęcił by świat dla córki. - Mam pewne miejsce na uwadze - powiedziałam -Gdzie?- zapytała Jesse, ale Gabriel już się domyślił. -Do diabła, nie - powiedział

Rozdział 3

Gabriel nadal się wykłócał, kiedy wjechałyśmy do kompleksu apartamentowców w zachodnim Kennewick gdzie mieszkały jego mama i siostra. - Spójrz – powiedziałam, nie po raz pierwszy, – jeśli znają całe stado, to wiedzą też o tobie i Jess. Mogą się domyślid, że ukryje gdzieś ciebie z nią. Również mogą wiedzied, że nie rozmawiasz ze swoją matką od zeszłych świat Bożego Narodzenia. Znają jej odczucia, co do wilkołaków. Sylvia Sandoval interweniowała w lokalnej gazecie, kiedy Adam i ja pobieraliśmy się kilka miesięcy temu, ponieważ jej syn pracował dla mnie, a Adam był miejscowym celebrytą. Jasno się wyraziła, co myśli na temat wilkołaków. - Nigdy nie uwierzą, że dała schronienie córce miejscowego Alfy – powiedziałam mu. - Nie zrobi tego – powiedział. Uśmiechnęłam się do niego – Jeśli ja mam rację będziesz sprzątał łazienkę w warsztacie następnym razem. Jeśli ty masz rację ja będę to robid. Zamknął oczy i ścisnął dłoo. - Ona cię kocha – powiedziałam mu wysiadając z samochodu – Może nie będzie tak uparta w byciu złą. Nie powiedziałam mu o mojej rozmowie z Sylvią, którą odbyłyśmy zaraz przed koocem szkoły. To było, co innego – tym razem nie chodziło o niechęd Sylvii do wilkołaków. Tym razem będę bardziej dyplomatyczna i nie pozwolę na krzyki „ Świetnie. Jeśli jesteś zbyt dumna żeby powiedzied przepraszam . Ja go zatrzymam” całą mocą płuc. Wysłałam jej zawiadomienie o Rozdaniu Dyplomów. Była tam, z tyłu. Czekała dopóki nie upewniła się, że ją widziałam – i wtedy odeszła. Nie zrobiłaby tego, jej najstarsza córka powiedziała mi, że nie chciała żeby Gabriel kooczył szkołę bez matki na widowni. Dlatego teraz wiedziałam, że zajmie się dziedmi.

- Nie chce powodowad kłopotów – powiedziała Jess, – Dlaczego nie pozwolisz mi zostad z Kyle'm albo… mogłabym zostad z Carlą. Jess nie miała zbyt dużo bliskich znajomych, od kiedy wilkołaki się ujawniły, i każdy dowiedział się czyją córką była. Krążyły plotki, że rodzice niektórych dzieci wypisały je z lokalnej szkoły i woziły do dalekiego Richland z powodu Jess. Były też inne nastolatki, które przebywały z nią byle tylko porozmawiad z wilkołakiem. Carla należała do tej grupy, i Jess generalnie starała się jej unikad mimo tego, że znają się od przedszkola. - Dom Kylea jest pierwszym miejscem, w którym będą szukad – powiedziałam. I miałam zamiar się upewnid czy Kyle też czuje się dobrze – Nie znamy tutaj nikogo na tyle silnego by mógł cię ochronid przed rządem – najlepszą rzeczą jest zostanie gdzieś gdzie nikt nie będzie cię szukał – Nawet nie wspominałam o Carli. - Miejmy to już za sobą – powiedział Gabriel. Wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku apartamentu swojej matki z całym entuzjazmem żeglarza idącego po desce. Jess zapomniała o sobie i dyskomforcie pobytu tam gdzie jej nie chciano. Wygramoliła się z samochodu i podbiegła do Gabriela łapiąc go za rękę. Spojrzałam na Bena. Położył się na tylnym siedzeniu z westchnieniem. Miał rację. Obecnośd wilkołaka w mieszkaniu nie sprawiłaby, że Sylvia byłaby skłonna współpracowad. Zamknęłam go zanim pobiegłam za dziedmi. Gabriel stał przez chwilę przed drzwiami zanim cicho zapukał. Nic się nie wydarzyło – wciąż na zewnątrz było ciemno więc prawdopodobnie wszyscy spali. Zapukał ponownie, trochę mocniej. Zapaliło się światło, drzwi lekko się uchyliły i wyjrzała zza nich głowa nastolatki. Minął już rok, od kiedy widziałam którąkolwiek z nastolatek z wyjątkiem Tii, najstarszej, która co jakiś czas wymykała się w odwiedziny. Tia wyglądała jak swoja matka, ale ta była żeoską wersją

Gabriela, co powiedziało mi, że to Rosalinda, nawet, jeśli urosła i nabrała figury od ostatniego razu, kiedy ją widziałam. Na moment zamarła, po czym otworzyła drzwi na oścież i rzuciła się na niego. Objął ją tak mocno, że aż pisnęła. Mieszkanie Sylvi było czyste i dobrze utrzymane pomimo rupieci, które gromadzi rodzina, w której żyją dzieci. Meble były zużyte i niedopasowane – Sylvia sama utrzymywała rodzinę z posady dyspozytora policji. Jej wynagrodzenie nie pozostawiało dużo miejsca na luksusy, ale jej dzieci wychowywały się w głębokiej miłości. Byli szczęśliwą rodziną dopóki ona i Gabriel doszli do miejsca, w którym żadne nie mogło iśd na kompromis. - Kto puka do drzwi o tej porze? - Głos Sylvii pojawił się gdzieś z głębi mieszkania. - To mi hermano – powiedziała dziewczyna, jej glos był stłumiony przez ramię brata. – Oh Mami, to Gabriel – Odsunęła się, ale uczepiła jego ramienia i wciągnęła do salonu – Chodź, wejdź, nie bądź głupi. Cześd Jess. Cześd Mercy. Nie widziałam was czających się za Gabrielem, wejdźcie – Potem mruknęła coś po cichu w języku hiszpaoskim. Myślę, że mówiła do siebie. Nie rozumiałam, co powiedziała, ale Gabriel skrzywił się wściekle na nią. – Pilnuj swojego języka. Nie mów tak o Mamie. Ona zasługuje na szacunek, chica . - Na pewno? – Zapytała Sylvia. Nie wydaje mi się, żebym widziała ją kiedykolwiek z nieułożonymi włosami i nawet o tak bezbożnej godzinie jej włosy były gładkie i lśniące. Jej jedynym ustępstwem o tej godzinie był ciemny niebieski szlafrok. Założyła go na ramiona, jej twarz była ponura, ignorowała mnie i Jess. - Oczywiście mamo – Powiedział cicho Gabriel. Jej podróbek uniósł się a usta mocno zacisnęły, gdy patrzyła na swojego syna. Rosa lekko podskakiwała i patrzyła w tę i z powrotem na nich dwoje zanim z powrotem chwyciła rękę Gabriela.

- Wybrałeś obcych zamiast rodzinę –powiedziała w koocu Sylvia – Powiedziałam, ty wybrałeś. Zostajesz tutaj i pracujesz dla Mercedes Thompson, albo wracasz zaraz ze mną do domu. Wybrałeś ją. Gdzie w tym szacunek? Prychnął, i gorzko pół zaśmiał się. -Mówiłem ci, że to nie zadziała, Mercy . Rosa wydała cichy dźwięk, gdy Gabriel odwrócił się i zrobił dwa szybkie kroki od Sylvi. W drzwiach odwrócił się i powiedział - Mamo, dla ciebie wszystko jest czarno-białe, ale świat jest szary. Pytałaś mnie czy porzucę swoich przyjaciół, ponieważ myślałaś, że są niebezpieczni. Życie jest niebezpieczne, Mamo. Nie odwrócę się od przyjaciół, którzy są dobrymi ludźmi, ponieważ się boję. Ponieważ ty się boisz. - Ona naraziła moje dzieci na niebezpieczeostwo – powiedziała Sylvia szarpiąc podbródkiem w moją stronę. Starła całą chłodną złośd, z którą weszła do pokoju i zastąpiła ją nienawiścią. – Okłamała mnie. A ty wybrałeś ją. - Mercy nie może mówid o sekretach innych ludzi, Mamo. A ten wilk byłby bardziej gotowy skoczyd z urwiska do oceanu niż skrzywdzid jedną z dziewczynek. Wychowała się z nim, znała go – Głos Gabriela był miękki, ale jego podbródek wyglądał podobnie jak u jego matki, – co nie wyglądało na zbytnio pojednawcze, nie, jeśli nadal będą rozmawiad o incydencie, który spowodował, że Gabriel mieszkał w moim domu, nie rozmawiał ze swoją matką, w każdym razie. - Masz rację – przerwałam słodko – przebywanie z nami jest niebezpieczne. Ktoś poszukuje Jesse. – Nie wiem, czemu powiedziałam to w ten sposób, nie miałam żadnych prawdziwych powodów by sądzid, że ruszą po Jesse – mieli już pełne ręce, ale mój instynkt był pewien a ja zawsze słucham swojego instynktu – porwali już jej ojca i zabili jednego z wilkołaków. - Widzisz , hijo? Tak się dzieje, kiedy obcujesz z wilkołakami – powiedziała Sylvia, ale widziałam, że jej oczy spoczęły na Jess. Sylvia była nieustępliwa, ale miała serce tak wielkie

jak Columbia. Ona też miała cztery córki, najstarsza z nich była niewiele młodsza od Jess. - Jej ojciec jest wilkołakiem – Gabriel warknął nie widząc by Sylvia miękła – ciężko byłoby jej ich unikad. Położyłam rękę na jego ramieniu, aby powstrzymad go od rozdrażnia jej, ale to był błąd. Sylwia spojrzała na moja dłoo, a jej twarz znów stwardniała. -Ci, którzy ścigają Jess są ludźmi – powiedziałam jej zanim mogłaby powiedzied coś, czego nie mogłaby cofnąd – nie wilkołaki, nieludzie czy cokolwiek innego. Oni są ludźmi, i skrzywdzą ją. A ty wychowałaś mężczyznę, który nie może zostawid kogoś, na kim mu zależy, aby sam stawał z tym twarzą w twarz, nie bardziej niż mógłby opuścid przyjaciół tylko, dlatego że było to bezpieczniejsze i mądrzejsze. Nawet, jeśli jego matka go o to prosi, ponieważ tego nauczyła go matka, jak kochad ludzi w pierwszej kolejności. Więc on też jest w niebezpieczeostwie. Czy nie ukryłabyś ich na kilka dni tak żeby byli bezpieczni? Spojrzała na mnie, prosto w oczy. Potem potrzasnęła głową i odrobinę się zaśmiała, gdy złagodniała jej twarz – Komplement połączony z głęboką prośbą, której w żaden sposób nie mogę odmówid. Zostawid dziecko w niebezpieczeostwie? Zostawid moje dziecko – a kiedy Gabriel wydał protestujący dźwięk – będziesz moim dzieckiem nawet, kiedy będziesz miał pięddziesiątkę a ja siedemdziesiątkę, hijo, wiec lepiej żebyś to szybko zaakceptował. Nie zostawię swojego syna, którego kocham, aby stawał samotnie naprzeciw niebezpieczeostwom z powodu dumy. Nawet ja nie jestem taka głupia. Uff. „Uff” było, dlatego że Gabriel mocno ją przytulił, ze łzami w oczach, których nie chciał pokazad, ponieważ nie był mężczyzną, który płacze przy innych, jeśli nie może nic na to poradzid. W tym czasie pojawił się pisk wydobywający się z jednej z sypialo. Moje uszy powiedziały mi, że wszystkie dziewczynki nie spały i podsłuchiwały. Najwidoczniej czekały tylko na decyzję matki zanim akcja wybuchła i pokój zapełnił się Sandovalami.

Opowiedziałam im całą historię. Jeśli mają ochraniad Jess, zasługują na to żeby wiedzied wszystko. Kiedy skooczyłam, Sylvia potrzasnęła głową. – Co się dzieje z tym krajem? – Zapytała – Mi papa, wasz abuelo, przekręca się w grobie. Umarł za ten kraj, za dobro, prawośd i wolnośd. Byłby taki zawiedziony. - Jeśli to jest rząd – powiedziała Tia, starsza siostra Gabriela – to lepiej pozbądź się telefonu. Wiesz, że potrafią je wyśledzid. - Zrobione – powiedział Gabriel – mój jest w domu, ale pozbyliśmy się Jess i Mercy zanim tu przyjechaliśmy. - Adam nie uważa, że to są agenci rządowi – znów wyjaśniłam – pomimo tego, że mieli identyfikatory ID. Rosalinda wstała z podłogi i pobiegła do jednego z pokoi, wracając z telefonem komórkowym w różowej świecącej obudowie. – Proszę Mercy. Będziesz potrzebowad telefonu. Nikt nie pomyśli żeby mnie namierzad. - Dziękuje Rosa – powiedziałam - Dziękuje, że opiekujesz się moim bratem i dałaś mu mieszkanie. – Powiedziała uroczyście - Mówisz tak tylko, dlatego że kiedy się wyprowadziłem dziewczynki przeniosły się do mojego pokoju – powiedział Gabriel, – więc nie chcesz żebym się znowu wprowadził. Zmierzwił jej włosy i spojrzał na mnie - Ben zaczyna się niecierpliwid. - Musze iśd – przytaknęłam - Bądź ostrożna – powiedziała Jess - Będę – odpowiedziałam Wsiadłam do Mercedesa i ruszyłam w kierunku zachodniego Richland i domu Kyle'a. Ben został na tylnym siedzeniu, gdzie skóra siedzeo była zakryta. Samochód niezbyt do niego

pasował. Siedzenia były zbyt wąskie, podłoga również nie była wystarczająco duża. Jego rany przestały już krwawic, ale nie mógł się tą noga podeprzed. Warren powinien byd w domu z Kylem. Adam wyczuł Warrena na mężczyźnie, który zabrał stado. Więc zabrali Warrena, ale Kyle nie zadzwonił ani do Adama ani do mnie. To oznaczało, że albo coś jest nie tak z Kylem albo w jakiś sposób zabrali Warrena nie alarmując tym jego kochanka. Niestety to pierwsze było bardziej prawdopodobne. Włączyłam radio, aby posłuchad wiadomości. Było dośd późno- czy raczej, wcześnie rano, – aby dostad najnowsze wiadomości. Ale Mary Jo została zabrana, kiedy miała dyżur w straży pożarnej. Jeśli wróg zrobił coś ludziom, z którymi pracuje zapewne chcielibyśmy o tym usłyszed. To było by dla nich głupie, ale ludzie, którzy zaatakowali całe stado wilkołaków są zarówno bardzo głupi i bardzo silni. Mogłam się założyd, że jeśli ktoś porwie strażaka – albo zabije kilkoro z nich – pojawi się jakiś rodzaj raportu specjalnego w radiu nawet o tej porze. W trakcie prowadzenia użyłam telefonu Ros, pokrytego błyskotkami i starałam się dodzwonid do Elizavety, której telefon był nie dostępny. Następnie spróbowałam do Stefana. To mówiło coś o tym jak dwuznacznie czułam się w stosunku do Stefana skoro w pierwszej kolejności próbowałam z wiedźmą, która mnie nie lubiła. Jeśli Stefan nadal był częścią lokalnego gniazda, to była dobra wymówka moich wahao. Ale Marsilia wkręciła go już w swoją pozycję, jako Pani gniazda. Wampirza polityka to bardzo skomplikowany taniec manier, przy którym wilkołacza polityka wygląda jak dziecięce podskoki. Torturowała go i jego menażerię na sfabrykowanych zarzutach tylko po to żeby rebelianci się zbliżyli i ujawnili. Służył jej od wieków i wiedziała, że nie przyłączy się do kukułek, które były prowadzone przez wampira, którego imienia nigdy nie poznałam – ja nazywałam go Chłopak Rękawiczka. Rękawiczka, ponieważ jedyny raz, kiedy go widziałam miał ubrane rękawiczki. Chłopak, – ponieważ wampir przeraził mnie nieporównywalnie.

Była po części skuteczna. Nie przyłączył się do buntu-który Marsilia uchyliła z jego pomocą. Ale też nie mógł przejśd obojętnie nad śmiercią ludzi, których ochrona była uzasadniona. Wampiry różnią sie znacznie od siebie, jeżeli chodzi o zajmowanie się ludźmi, którymi się karmią. Menażeria Stefana była jego przyjaciółmi, albo przynajmniej dbał o nich jak o dobre zwierzęta. Więc nie był częścią gniazda i wampir czy nie, Stefan był moim przyjacielem odkąd przybyłam do Tri-cities. Jednak dzięki gwałtownym machinacjom Marsilii, widziałam w nim ostatnio więcej z wampira, niż mojego przyjaciela, i to mi się nie podobało. Nie podobało mi się to tak bardzo, że na serio rozważałam nie kontaktowanie się z nim z prośbą o pomoc. Wróg był potężny a my potrzebowaliśmy sojuszników. Byłam już dośd zmęczona i znużenie nabite gniewem pozostawiało mnie przerażoną i samotną, nawet z Benem wyciągniętym na tylnim siedzeniu. Wiec zadzwoniłam do Stefana. Zadzwoniłam trzy razy i głos (nie Stefana) powiedział "Zostaw wiadomośd". A następnie sygnał beep. Już prawie odłożyłam słuchawkę. Jednak mało prawdopodobne, aby ktoś podsłuchiwał telefony Stefana, a ja dzwoniłam z numeru nieznanego dla niego. Tak, więc, powiedziałam " Czy możesz do mnie oddzwonid pod ten numer? Mój telefon padł." Policyjny samochód ściągnął kogoś z drogi. Moja prędkośd wzrosła, więc zwolniłam. Wybrzeże nie było przejrzyste alby przyspieszyd tylko, dlatego że samochód policyjny był zajęty. Mój telefon zadzwonił jak mijałam samochód policyjny, ale okna w Mercedesie były przyciemniane. Było, więc mało prawdopodobne, że ktoś widział wnętrze nawet, jeżeli telefon Rosy wysadzany plastikowymi kamieniami mógł emitowad własne światło. Ryzykując mandat, odebrałam telefon Tak?

- Mercy? - Powiedział Stefan - Czego potrzebujesz? I dlaczego dzwonisz z innego telefonu? Do tego czasu, werbalnie skooczyłam przeżywad śmierd Petera i trzęsłam się z gniewu....i strachu. Długa droga żeby rozegrad te grę prawidłowo, a ja nawet nie znałam reguł. Przynajmniej od tej adrenaliny nie byłam już zmęczona-, ale też nie uważałam na drogę. Częśd mnie, ta częśd, która holowała Królika kilka godzin temu, wieki temu, przypomniałam mi, że rozbicie samochodu Marsilii pogorszyłoby jeszcze bardziej sytuację. Ale reszta mnie skoncentrowała się bardziej na bezpośrednim znaczeniu. - Peter był dobrym człowiekiem - powiedział Stefan, kiedy skooczyłam - Spotkamy się w domu Kyle'a. Spojrzałam w niebo. Było jeszcze ciemno, ale zegar w samochodzie Marsilii pokazywał 5.30 rano. - Będziesz pocięty, ranek jest blisko. - Mam czas - powiedział, a jego głos był tak delikatny, jaki kiedykolwiek słyszałam - Mogę dostad się do domu w bardzo krótkim czasie, jeżeli muszę. Nie martw się o mnie. My będziemy się martwid o innych, tak? Trzymaj się i prowadź. Odłożyłam słuchawkę mając nadzieje, że zrobiłam dobrze. Odsłanianie stada dla lokalnych wampirów nie było mądrym posunięciem. Marsilia z chęcią zataoczy na naszych grobach, jeżeli stado i ja, a w szczególności ja, zostaniemy zniszczeni. Zaufałam Stefanowi. Zrobiłam to. Ale Stefan był wampirem i nigdy nie mogę tego zapomnied. Dom Kylea w Zachodnim Richland był dobre poł godziny jazdy samochodem od apartamentu Sylvi w Kennewick. Spędziłam dużo tej nocy jeżdżąc w te i z powrotem wzdłuż tego samego odcinka autostrady. Po mojej prawej Columbia była mroczną obecnością, gdy mijałam domy w Kennewick w trakcie mojego postępu. Czy dobrze postąpiłam zostawiając Gabriela i Jess? Miałam wrażenie, że odciągnęłam ich od niebezpieczeostwa. Ale co jeśli ktokolwiek zabrał Adama pomyślał też o Sylvi? Gabriel był

silny i mądry, ale był też bezbronnym ludzkim nastolatkiem. Czy właśnie podałam naszym wrogom więcej ofiar? Pomyślałam o kuli, która trafiła Petera i byłam całkiem pewna, że osoba, która strzeliła do tego niewinnego mężczyzny, też mogłaby zastrzelid jedną z młodszych sióstr Gabriela. Gdzieś w pobliżu był przetrzymywany Adam. I nie miałam żadnych prawdziwych powodów myśled, że mogliby się zainteresowad Jess. Ani jednego. Ale byłam niespokojna zostawiając ich bez jakiejkolwiek ochrony. Zadzwoniłam do Zee. Nie pożegnał się, gdy wycofał się do Rezerwatu Nieludzi, tylko zostawił notatkę mówiącą mi, aby się z nim nie kontaktowad. Ale lubił Gabriela i Jess – i uwielbiał, do czego nigdy by sie nie przyznał na głos, małe diablątka, które były młodszymi siostrami Gabriela. Jego telefon dzwonił i dzwonił, gdy minęłam Richland. Mój palec był na przycisku wyłączenia, gdy ponury głos Zee powiedział – Liebeling, to nie jest dobry pomysł. - Zee – powiedziałam do niego – jestem całkowicie pozbawiona dobrych pomysłów i robię najlepszy z tych złych, jakie mi pozostały. – Znów wyjaśniłam całą sprawę. Kiedy skooczyłam, powiedziałam – Nieludzie są naszymi dłużnikami, moimi i Adama, są nam winni za Wydrowców i za królową wróżek. Czy jest jakiś sposób, w który mógłbyś poobserwowad dom mamy Gabriela? Prawdopodobnie nie będziesz miał nic do roboty. Prawdopodobnie jestem paranoiczką – to tego rodzaju noc. Ale wszyscy mają zapewnid im tam bezpieczeostwo i mam nadzieję, że nikt tam nie zajrzy – i z tego powodu słabnę i słabnę, gdy się od nich oddalam. - Zgadzam się, że wisimy ci dług – powiedział poważnie Zee – Możliwe, że będą tacy, którzy będą twierdzid, że śmierd Wydrowców była tragedią. Nie jestem jednym z tych osób. Nikt nie może zaprzeczyd, że zostałaś tam wysłana na nasze polecenie narażając się tym na

niebezpieczeostwo, i że odniosłaś poważne rany. Nikt, nawet większośd anty-ludzka – ze sposobu, w który to powiedział miałam wrażenie, że ma na myśli kogoś specjalnego – możesz twierdzid, że jesteśmy ci winni za upadek Królowej Wróżek, która złapała tak wielu z nas w swoje sieci, mogła wziąd nas wszystkich, byliśmy nieświadomi. Strzelił językiem, był to dźwięk, który rozpoznawałam, gdy mierzył się z jakąś wyjątkowo ciężką poprawką w samochodzie – To przynosi mi smutek, ale w tym momencie wytarłoby to, jakikolwiek ślad przysług w stosunku do ciebie gdyby dowiedzieli się, że odebrałem ten telefon. Którego nie powinienem mied, ponieważ jest to szkodliwa ludzka technologia. – Zgryźliwie powiedział ostatnią częśd zdania tak jakby była nieznośna, – Jeśli opuszczę rezerwat by ci pomoc, to sprowadziłoby to kłopoty nam obojgu – jego śmiech był wyraźnie nierozbawiony – a jeśli opuszczę rezerwat w tym momencie, to mogłoby byd katastrofalne w znacznie większej skali, ponieważ staram się nadad sens chaosowi, czego nie będę mógł zrobid z odległości i mógłbym nie byd w stanie nawet z mieczem na czyjejś szyi. Nawet nie mogę dad ci rady nie powodując insynuacji. – Powiedział, ale się nie rozłączył, więc trzymałam telefon przy uchu. Po długiej przerwie, powiedział, ostrożnie – Nie mógłbym ci powiedzied, że masz zadzwonid do mojego domu i porozmawiad z tymi, którzy tam są. Nie mógłbym ci powiedzied abyś pomyślała o pewnego rodzaju miejscu, które byłoby w stanie utrzymad stado wilkołaków, co nie byłoby łatwe. Miejsce, w którym ludzie w pseudo – wojskowych ubraniach nie byli by widoczni i mogliby przenosid nieprzytomne ciała. Nie ma tu zbyt dużo takich miejsc, Mercy. Nie ma tam wieśniaków, którzy są zbyt przerażeni, aby się odezwad, gdy mężczyzna z bronią chodzi tam gdzie nie powinien. - Myślisz, że są przetrzymywani gdzieś na obszarze? – Zapytałam. Obszar był zabezpieczoną częścią terenu otaczającego Elektrownie Nuklearna Hanford.

- Przepraszam, Liebling. Tym razem nie mogę ci pomóc. Może gdy rozmowy między Szarymi Lordami i Branem Cornickiem pójdą dobrze, będziemy mogli o tym jeszcze raz porozmawiad. Do tego czasu, nie wolno nam udzielad pomocy nikomu, kto jest związany z wilkołakami. – Kolejna krótka przerwa – To jest bardzo wyraźne dla mnie. Bardzo wyraźne. – jego głos utrzymywał się na krawędzi, która była ostrzejsza niż jego nóż, a jego nóż był legendarnie ostry. - Jeśli znasz kogoś, kto właśnie teraz rozmawia z Branem – powiedziałam – czy mógłbyś im przekazad żeby powiedzieli mu co tu się dzieje? Te informacje może nie pomogą Nieludziom w sprawie Marroka, ale mógłbyś pomóc komuś zrozumied, że nie przekazanie tych informacji będzie dla Marroka bardzo ważnym oświadczeniem. A ja dopilnuję żeby Bran dowiedział się, że Nieludzie przekazali informacje. - Wyraziłaś swoją sugestię bardzo dobrze – powiedział Zee brzmiąc na zadowolonego – upewnię się, że ten, który rozmawia z Branem będzie wiedział to wszystko, co mi powiedziałaś – urwał – będę musiał byd bardzo pomysłowy, aby zrobid to w taki sposób żeby nie dowiedzieli się, że rozmawiałem z Tobą przez telefon – rozłączył się bez żadnego słowa. Przegapiłam zjazd na Queensgate i musiałam jechad aż do Benton, dodając więcej czasu na wycieczkę. Zamiast jechad z powrotem na międzystanową zawróciłam na autostradę gdzie powinno byd mniej policji, miałam nadzieję, że uda mi się nadrobid czas. Gdy już byłam na prawidłowej drodze zadzwoniłam do domu Zee. Telefon dzwonił i dzwonił. Po kilku minutach rozłączyłam się i spróbowałam jeszcze raz. Zee nie dałby mi tego numeru po nic. Może wynajął ten dom komuś, kto myślał, że mi pomoże. Może tam był kolejny Nieczłowiek, jak Ariana, który był wystarczająco potężny by przeciwstawid się Szarym Lordom. Może ten Nieczłowiek zmylił wyznaczonych szpiegów, którzy zostali, aby monitorowad ich w zamkniętym rezerwacie, ktoś, kto był winny Zee przysługę. Wciąż

fantazjowałam swoje scenariusze, kiedy ktoś odebrał telefon. - CO? – Warknął niecierpliwie. - Kto to? – Zapytałam, ponieważ, gburowata i ostra wypowiedź brzmiała jak Tad. Pól ludzki syn Zee, który nie wróciłby bez dawania mi o tym znad. - Mercy? – cześd gburowatego humoru zniknęła i byłam pewna. - Tad? Co robisz w domu? Jak długo tam jesteś, i dlaczego nie dałeś mi znad, że już wróciłeś? Tad był prawą ręką ojca w warsztacie, kiedy miał dziewięd lat, i jego pierwszego poznałam. Został, także moją prawą ręką i głównym awanturnikiem, kiedy jego ojciec przeszedł na emeryturę i pozwolił mi kupid warsztat. Tad poszedł do Szkoły Ivy Leagule wracając na Wschód rezygnując tym ze stypendium Nieludzi pokazując w ten sposób jak bardzo liberalny i oświecony był. Pisaliśmy do siebie raz w tygodniu, od kiedy wyjechał a ja dzwoniłam do niego raz w miesiącu, aby utrzymad kontakt. Tad był młodszym bratem, którego nigdy nie miałam, i w jakiś sposób byliśmy sobie bliżsi niż moje relacje z siostrą. Więcej nas łączyło: żadne z nas nie za bardzo pasowało do świata ludzkiego czy nadprzyrodzonego. On, ponieważ był tylko w pół Nieczłowiekiem a ja, ponieważ byłam jedynym zmiennokształtnym kojotem w świecie pełnym wilkołaków i wampirów. Kiedy Nieludzie uskutecznili swój akt znikania, dzwoniłam do niego zarówno na jego komórkę jak i do jego pokoju w akademiku, daremnie. Wywnioskowałam, że poszedł do rezerwatu z resztą Nieludzi. Najwidoczniej nie. - Tad? – Zapytałam, ponieważ nie odpowiedział na moje pytanie. Rozłączył się. Najwyraźniej nie chciał o tym rozmawiad. Wystarczająco uczciwe. Ale też miałam trochę mało czasu.

Wykręciłam numer ponownie. - Odejdź Mercy? – Powiedział - Twój tata powiedział mi, że powinnam zadzwonid do jego domu po pomoc –powiedziałam szybko – Źli ludzie ścigają Jess i Gabriela. Zostawiłam ich u mamy Gabriela w nadziei, że nikt nie domyśli się żeby tam ich szukad. Ale jest tak zrobią, jeśli źli ludzie tam pójdą niema tam nikogo, kto mógłby ich ochronid. Mogłam wyczud niechęd Tada do słuchania tego zamiast rozłączenia się. Coś musiało się w nim zmienid, kiedy był w Colegu. Nie zauważyłam żadnego znaku w naszej korespondencji lub podczas jego rzadkich wizyt domowych. Może miało to coś wspólnego z tym, że był tu zamiast w rezerwacie z resztą. - Myślisz, że mógłbym ich ochronid, hyyy? – w koocu zapytał To było uczciwe pytanie. Tad był pół Nieczłowiekiem, ale nie miałam pojęcia, co to oznacza. Z pośród kilku rzeczy, które wymknęły się Zee przez lata wiedziałam, że Ted nie był z tych nieludzi bezsilnych jak ludzie, ale to było wszystko, co wiedziałam. - Twój ojciec tak uważa – podałam mu jedyną odpowiedź, jaką miałam. Nic nie powiedział. - Musze zobaczyd czy z Kylem wszystko w porządku – powiedziałam mu – Adam i reszta stada zostali dziś schwytani a jeden ze stada został zabity. Próbuje … - Co zrobid? Uratowad ich? Powstrzymad złych ludzi? - Sprawdzę, co u Kyle, ponieważ myślę, że mogliby mu coś zrobid, gdy łapali Warrena. Muszę mied Jess i Gabriela bezpiecznych, i mam trochę mało sprzymierzeoców. Nie będzie mnie długo. Wrócę do domu zaraz po tym, gdy zobaczę czy z Kylem wszystko w porządku. – Wyrecytowałam adres Sylvi i rozłączyłam się bez mówienia czegokolwiek innego. Znałam Teda. Nie ważne jak gburowaty by nie był, nie będzie w stanie siedzied spokojnie,

gdy ktoś był w niebezpieczeostwie. Trochę flirtował z Jess, kiedy ostatnio był w domu – spędzili dwie godziny pod maską samochodu Gabriela pomagając mu rozwiązad problemy z elektrycznością. Im szybciej upewnię się, że Kyle był bezpieczny tym szybciej będę mogła zwolnid Teda z haczyka. Przycisnęłam stopę i miałam nadzieję, że policjanci byli na patrolowaniu Walmartu, Centrum Handlowego czy drogi międzystanowej. Duży silnik Mercedesa wydał zadowolony pomruk i pożerał mile przez pustynie do Zachodniego Richland. Prędkościomierz pokazywał, 110 ale czuło się bardziej jak 60. Poklepałam deskę rozdzielczą i powiedziałam – Dobra dziewczynka. Niebo na wschodzie było jeszcze ciemnie, gdy zbliżałam się do domu Kyla z prędkością bardziej przepisową. Kyle i Warren mieszkali w eleganckiej dzielnicy, gdzie każdy dom miał ogromny garaż i podjazd umożliwiający zmieścid nadwyżkę pojazdów. Zazwyczaj nie było tam samochodów chyba, że ktoś urządzał przyjęcie. Ominęłam niewielki, ciemny, amerykaoski samochód zaparkowany poł przecznicy od domu Kyle’a i gdy jechałam spokojnie, na podjeździe zobaczyłam, że stoi nieznany czarny samochód. W całym domu nie świeciły się światła. Nawet to nad drzwiami, które Kyle zostawia na całą noc. SUV i samochód miały Kalifornijskie tablice. Przejechałam obok i skręciłam za róg, zaparkowałam ciemny, nie Amerykaoski samochód Marsylii przed domem dwa razy większym niż Kyle’a gdzie bardziej wyglądał jak w domu niż samochody, które minęłam. Wysiadłam i otworzyłam tylne drzwi. - To nie wygląda dobrze dla Kyle’a – szepnęłam do Ben’a – Widziałeś te samochody? Jego uszy spłaszczyły się i wstał na tylnym siedzeniu, jego pazury wbijały się w skórę, nawet przez koc w sposób, w który mógłby mi wyrządzid krzywdę jakiegokolwiek innego dnia. - Nie – powiedział Stefan, przerażając mnie i resztki mojego rozumu.

Gdyby nie zakrył mi ust zimną ręką, obudziłabym sąsiadów. Wydawał uspokajające dźwięki dopóki nie przestałam się szarpad, –co trwało zawstydzająco długo. Byłam zmęczona i moja głowa była na chwilę zamroczona, wiec zajęło mi to chwilę zanim zrozumiałam, co się stało. - No już – powiedział Stefan, a jego głos brzmiał na tyle cicho, że człowiek stojący obok niego mógłby mied problem ze słuchem. – Lepiej? Przepraszam. Nie chciałem nikogo ostrzec. Przepraszał za skradanie się do mnie czy za zatykanie mi ust? Nie potrafiłam stwierdzid i nie obchodziło mnie to. Był tutaj, i nie czułam się już taka samotna. Stefan był mądry, niebezpieczny i kompetentny. Miałam nadzieję, że miałam te dwie pierwsze cechy, ale tak naprawdę do tego potrzebowałam trzeciej. - Kyle ma kłopoty – odszepnęłam. Utrzymywanie naszego głosu cicho miało sens. Ludzie ignorują dźwięk samochodu, ale większośd z nich obudziłoby się, gdy usłyszeli obcy głos. Nie chciałabym obudzid sąsiedzkiej straży i tłumaczyd im, co tu robimy. – tam jest samochód i SUV zaparkowany przed ich domem, których nie powinno tam byd, nie świecą się też świata. Kyle zawsze zapala światło na ganku. Stefan uwolnił mnie i zrobił kila kroków w tył, pozwalając mi złapad się otwartych drzwi dla utrzymania równowagi, gdy Ben wysiadając wpadł na mnie. Ubrany był w spodnie i czarne polo, tęskniłam za dżinsami i koszulkami ze Scooby-Doo. Nie widziałam żeby nosił je od jakiegoś czasu, nie, od kiedy opuścił gniazdo. Nie był wychudzony, ale nigdy nie odzyskał zdrowego wyglądu, jaki miał zanim Marsilia spustoszyła menażerię ludzi, z których się żywił. Zdrada Marsylii i zniszczenia w menażerii prawie go zabiły. - Miałem chwilę żeby obejrzed dom czekając na ciebie –powiedział - W salonie obok kuchni jest dwóch obcych. Możliwe, że jest ich więcej na górze, ponieważ są tam zapalone świata.

Teraz, kiedy mnie nie dotykał, mogłam zobaczyd dziwnośd, która ukazała się w starym wampirze, którego znałam. – tak jakby wiedział, że powinien udawad, ale już tego nie czuł. Jakby zrezygnowanie z koszulek Scooby-doo i jego ukochanej Tajemniczej Maszyny, to jakby Stefan zrezygnował z ostatniej kotwicy łączącej go z człowieczeostwem. Jednak wciąż, Tajemnicza Maszyna, stary VW bus z luzackim lakierem wciąż była zaparkowana na jego podjeździe, wiec była nadzieja. - Nie widziałeś Kyle’a?- zapytałam - Nie widziałem go. Nie mam twojego nosa żeby podążad za zapachami, a nie chciałem żeby wiedzieli, że ich obserwuję. Są trochę zbyt ostrożni jak dla mojego komfortu.. Chociaż, wyczułem krew. Nie wiem czyja to była. Ja wiedziałabym. Czekał a ja to rozważałam. - Idźmy dookoła od tylu – powiedziałam – Mogę wślizgnąd się od podwórka: tam są drzwi dla psów, które Kyle zainstalował dla Warrena. Mogę sprawdzid dom i zawoład ciebie, kiedy go znajdę. - Myślę, że wysłanie ciebie samej do domu jest głupie z wielu powodów. – powiedział Stefan represyjnie – Ben powinien byd przy drzwiach frontowych, ty powinnaś iśd na tył i poczekad na podwórku, Mercy a ja wejdę do środka. Najstarsze i najbardziej wpływowe wampiry zyskują nazwy, które określają ich najbardziej charakterystycznie. Przydomek Stefana określał go jak Żołnierza. To był ten rodzaj sytuacji, w której był doskonały. Czułam ulgę posiadając takiego eksperta na zawołanie. - To tylko ludzie – powiedział Stefan, A na jego twarzy pojawił się znajomy wyraz, który był częściej widziany u wilkołaków: głód. – zabije ich a Ben zabije każdego, który mnie ominie. Ty możesz dad nam znad, jeśli ktokolwiek będzie starał się uciec od tyłu, i ich też zabijemy. Stefan zawsze lubił ludzi. Nie zauważyłam wcześniej, że też lubił ich zabijad. Może to była

częśd nowego, bardziej wampirycznego Stefana. To tyle, jeśli chodzi o pozwolenie wykonania innym zadania. - Nie musimy ich zabijad – odpowiedziałam rozsądnie – tak jak powiedziałeś, to tylko ludzie, i jest ich tylko dwóch. - O tylu wiemy – powiedział - Nic o nich nie wiemy – powiedziałam mu – Nawet nie jesteśmy pewni, że tych dwoje ludzi w salonie Kyle’a ma coś wspólnego z ludźmi, którzy zabrali stado. Stefan podniósł brwi-miał rację. Kto inny mógłby tam byd? - Nie wiemy, kto ich wspiera ani jaka jest ich koocowa gra. – Kontynuowałam uparcie – Nawet nie wiemy czy jest tam Kyle. To , co wiem to, to, że nie możemy wejśd by zabid. Stefan zmarszczył brwi – zapomniałem, że jesteś zbyt młoda by pamiętad nauki z Wietnamu. Wchodzisz żeby wygrad, Mercy, albo nie wchodzid w ogóle. Jak wielu ludzi jest tam żeby pomoc Adamowi? - My – odpowiedziałam skamląc, potem dodałam – Może Ariana, chod była dośd zbzikowana, gdy wychodziliśmy - wiedziałam, co chciał powiedzied. Naprawdę. Według tej logiki, powinniśmy zostawid Kyle’a swojemu losowi. Ale nie byłam tylko żoną Adama. Byłam jego partnerką. To sprawiało, że byłam druga w kolejności i to oznaczało, że muszę chronid stado. To oznaczało, że wyjątkowo musiałam chronid najsłabszych członków. Już straciliśmy Petera. Kyle potrzebował ochrony i mogliśmy to zrobid nie zabijając wszystkich. - Ci ludzie zdjęli całe stado wilkołaków Mercy – powiedział chłodno Stefan – Nie możemy pozwolid sobie na takie ryzyko, albo możemy przegrad grę starając się dowiedzied, co zrobili z Kylem. – Stracił swój wampiryczny - dystans, kiedy wypowiedział imię Kyle’a. Stefan lubił Kyle’a, który był rozdrażniony i szczęśliwy mogąc dyskutowad o odcinkach Scooby-Doo

jakby bronił doktorskiej tezy. – Jeśli czekają u Kyle’a, myślisz, że kogo chcą? Z jedynych ważnych osób dla Adama nie mają ciebie, Bena i Jess. Jeśli zobaczą mnie, jeśli uzmysłowią sobie, czym jestem i nie zabije ich zanim powiadomią swoich przełożonych ze swoich urządzeo komunikacyjnych, możemy stracid dziś w nocy dużo więcej niż Kyle'a. Ludzie nie wiedzą o wampirach. Oh, znają opowieści – Bram Stoker i jego dobre wykorzystywanie starych legend. Ale oni wszyscy myślą, że to tylko opowieści. Problemem dla wampirów jest teraz to, że Nieludzie i Wilkołaki przyznały się do istnienia, i ludzie są gotowi uwierzyd, że stare opowieści są prawdziwe. Jeśli Stefan byłby tym wampirem, który by sprawił, że te legendy stały by się rzeczywiste, Marsilia zabiłaby go. Rozumiem, dlaczego wybicie wroga byłoby najlepszym wyjściem. Częśd mnie nawet zgadzała się z zabiciem ich wszystkich. Ci ludzie zabili Petera i zabrali Adama wystawiając jego świat na niebezpieczeostwie. - Kyle jest człowiekiem, i nie przejmowali się zabijając Petera. – Stefan powiedział to, czego nie chciałam usłyszed – Kyle jest mniej ważny niż Peter. On liczy się tylko dla ciebie I Warrena. Adam nie zabiłby nikogo ryzykując pokazanie się wilkołaków w świecie ludzi, dla Kyle’a. Z zakładnikiem jest dużo więcej roboty niż z trupem, Mercy. Są realne szanse na to, że Kyle już nie żyje. Jeśli nie chcesz ich zabid, musisz się wycofad. - Jeśli Kyle nie żyje – i do dupy było to powiedzied – musimy się o tym przekonad. Nie myślę, że tak jest, myślę, że wyczułabym to przez więź stada, ponieważ Warren jest jego partnerem, jak Honey była Petera. – ta myśl uspokoiła mnie. Czułam smutek Honey, nadal go czułam, jeśli to miało znaczenie. - Wchodzimy po Kyle’a i Stefan nie możemy zostawid po sobie stosów ludzkich trupów. Możemy ukryd twój udział tutaj. Powiem wszystkim, że jesteś dziwnym rodzajem wilkołaka, jeśli będę musiała. Ale ludzie wiedzą o Kyle’u i Warrenie. Warrem nie reklamuje się z tym,

czym jest, ale to wyjdzie, ponieważ też się nie ukrywa. Źli ludzie – kimkolwiek są – chcą, aby Adam zabił bardzo ważnego człowieka w opinii publicznej, tak żeby wilkołaki zostały o to oskarżone. Mam dziwne wrażenie, że ostatnia cześd jest tak samo ważna jak pierwsza. Jeśli zostawimy za sobą stosy martwych ciał, zostawimy za sobą ślad, osiągniemy, co najmniej połowę z tego, co chcą ci ludzie. – Wessałam oddech – nie bawi mnie pomaganie wrogom. Stefan zmarszczył brwi. Mógł po prostu iśd i zabid ich wszystkich, niezależnie od tego, co powiedziałam. Ale jego imię brzmiało Żołnierz- nie Zabójca czy Dowódca ( tak, to były prawdziwe wampiry, powiedziano mi, że mamy szczęście, że nie mieszkają tutaj nigdzie w pobliżu.) Stefan oddał mi przywództwo, ponieważ to był mój problem. Więc dowodziłam, ale nie byłam na tyle głupia, aby myśled, że mam do tego wystarczające kwalifikacje – do tego potrzebowałam Stefana. Dobrze, nie pozwalałam na zabicie ich wszystkich, ale powinny byd inne opcje. - Czy możemy wejśd cicho i zobaczyd czy możemy znaleźd Kyle’a? – zapytałam – Może będę wstanie wyczud go z zewnątrz. Jeśli go tu niema, możemy ich zostawid czekających na nikogo. Jeśli tam jest, może jesteśmy w stanie wyciągnąd go bez zabijania ludzi. Potrzasnął głową – Mercy. Już sobie udowodnili, że są w stanie zgarnąd całe stado wilkołaków. Zabij ich albo odejdź. Spojrzałam w dół na Bena: nie był w stanie do walki. Niebezpieczeostwem nie były tylko jego rany, które mogły go spowolnid, łatwiej mogli go zranid, pomyślałam, że to jedna częśd. Jeśli Ben dziś zabije, rany i szok po zabiciu Petera mogły spowodowad, że straci kontrolę nad swoim wilkiem i nigdy już jej nie odzyska. - Możemy byd atakowani przez rząd – powiedziałam Stefanowi – nie możemy sobie pozwolid na utratę wysokich morali. Dopóki nie zrobimy żadnej krzywdy, opinia publiczna wesprze nas, spychając rząd w dół. Nie zabijemy nikogo w zasięgu wzroku.- Proszę możesz odejśd,

jeśli chcesz – powiedziałam ponuro, ściągając moją koszulkę z biustonoszem. Nie opuści Kyle’a, wiedziałam o tym. Byłam na niego zła, ponieważ chciałam mu pozwolid zadecydowad o naszym ataku, ale nie mogłam, ponieważ wiedziałam, że mam rację. Skopałam buty. Wystarczająco długo rozmawialiśmy, czas by się ruszyd. – Nie zostawię Kyle’a żeby tam zgnił, kiedy może jestem w stanie coś zrobid dla niego. Idę poszukad Kyle’a. Kiedy go znajdę, zrobię cokolwiek będzie trzeba żeby go stamtąd wydostad. Postaram się zostawid za sobą jak najmniej ciał, jeśli będę w stanie. - Jeśli zawiedziemy, Adam będzie tym który przegra – powiedział Stefan - Kyle jest stadem – wyjaśniłam – Jest podatny. Adam jest Alfą i siłą. Więc musimy mied pewnośd, że w pierwszej kolejności Kyle jest bezpieczny, ponieważ tak robi stado. Silni chronią słabych. Twarz Stefana zamarła. On nie był w stanie ochronid swojej menażerii, nie był świadomy tego, że musi ich chronid przed Marsilą, kobietą, której oddał swoją lojalnośd. Nie chciałam go zranid. Zrzuciłam na dół swoje dżinsy i bieliznę wiec byłam naga na ciemnym chodniku. Ktokolwiek patrzałby przez okno lub przejeżdżał obok miałby przedstawienie. Nie obchodziło mnie to. Bycie zmiennokształtną pozbawiło mnie wstydliwości zanim byłam wystarczająco dorosła by zrozumied, co oznaczał ten świat. To nie oznaczało, że czuję się komfortowo biegając nago przed każdym, kogo znam. Kiedyś Stefan był w pewnym stopniu zauroczony mną. Nie tak bardzo zakochany, ale zaineresowany w tym kierunku. Zazwyczaj unikałam bycia naga przed nim tak jak nie trzyma się płata mięsa przed lwem, kiedy planuje zrobid sobie z ciebie posiłek. - Mamy możliwośd uratowad Kyle’a. Szansę, której ty nie miałeś, kiedy Marsila zabrała

twoich ludzi. – Powiedziałam mu – czy pomożesz mi? Zmieniłam się bez czekania na odpowiedź i strząsnęłam zmianę ze swojej sierści. Stefan zaśmiał się, ni wesoło ani zabawowo, ale tym razem brzmiał jak on, nie jak wampir Stefan, więc wszystko było w porządku. Następnie podniósł moje ubrania i wrzucił je do samochodu, jego ruchy były płynne i prawie ludzkie. Zawahał się z głową w samochodzie. Mój pistolet był pod siedzeniem. Prawie przemieniłam się z powrotem by mu o tym powiedzied, ale zdecydowałam, że nie. Nie mogłam go nieśd, a jestem jedyną, która była by bardziej niebezpieczna z nim w dłoni dzisiejszej nocy. - Krew, ludzie i pot i …- Stefan wyprostował się i zatrzasną drzwi – Mercy, pozwolisz mi porozmawiad najpierw z Marsilą o tym zanim oddasz samochód. Krótko kiwnęłam głowa i pobiegłam w kierunku domu Kyle’a. Ben był na trzech nogach, ale nie miał problemu żeby dotrzymad mi kroku. Sąsiad Kyle’a zmarł jakiś czas temu a dom nadal stał pusty z tabliczką NA SPRZEDAŻ, na uporządkowanym podwórku. Furtka na tyłach była otwarta, więc wślizgnęłam się w ten sposób. Miedzy podwórkami był dwu i poł metrowy kamienny mur, ale ktoś zostawił obok drabinę. Czy stary Pan Jak Mu Tam Było Na Imię podkradał się do Kyle’a basenu zanim zmarł czy ( i to było bardziej możliwe,) ktoś ich szpiegował? W każdym razie nie było dla mnie trudnością pokonanie go. Nawet na trzech zdrowych nogach Ben nie musiał używad drabiny, ani Stefan. Jako Kojot jestem zdeklasowana przez wilkołaki i wampiry we wszystkim oprócz wykrwawienia się. Tak jak w pustym domu, ktoś utrzymywał podwórko Kyle’a czyste, wiec przemknęliśmy po trawie jak duchy, zamiast szeleścid jesiennymi liśdmi. Trzymaliśmy się cienia, chod nie wydaje mi się żeby ktokolwiek mógł zobaczyd Stefana przechodzącego przez środek

podwórka. Robił coś, jakąś wampirzą sztuczkę, co sprawiało, że naprawdę ciężko było się na nim skupid. Miałam oczy szeroko otwarte, ale nie widziałam żeby ktoś obserwował. To nie oznaczało, że ich tam niema, ale pomiędzy czarami Stafana i skrytą magią stada, która krążyła wokół Bena i mnie, tylko prawdziwy pech pozwoliłby ludziom nas zobaczyd. Mogłam to wywąchad zanim dotarliśmy do domu. Na trawniku była krew. Porzuciłam cieo i popędziłam dopóki nie znalazłam ciemnych mokrych plam w trawie, ponieważ wyczułam krew Warrena. Ben powąchał obok mnie i bezgłośnie warknął obnażając kły, gdy odwracał wzrok na dom. Z tyłu było tak samo ciemno jak z przodu, ale z tej odległości mogliśmy zarówno usłyszed mruczące głosy z wewnątrz. Byli cicho i gdybyśmy byli ludźmi nie usłyszelibyśmy ich w ogóle. Tak nie było, ale nie słyszałam, co mówili tylko, pomruki męskich głosów. Zabrali Warrena stąd, z podwórka. Był w ludzkiej postaci -zapach wilkołaka zmienia się jak przyjmuje ludzką postad, jest bardziej rozcieoczony. To, że wzięli go z podwórka było dobrym posunięciem. I to, że poczułam tylko jego krew też było dobre. Oznaczało to, że przyjaciele Kyle'a i Warrena, którzy przyszli na Święto Dziękczynienia prawdopodobnie nie znaleźli się w środku wymiany ognia. To była dobra wiadomośd, nie tylko dla ich przyjaciół. Gdy ci ludzie zaczną zabijad niewinnych ludzi to nie będzie odwrotu. Ich jedyną ścieżką przetrwania będzie zabicie wszystkich, którzy o nich wiedzieli, wliczając Adama i całe stado. Tak długo jak martwy był wilkołak to było mało prawdopodobne ze musza się przejmowad konsekwencjami ludzkiego wymiaru sprawiedliwości. Z nieludźmi sądy już pokazały, że gdy wystawimy na próbę strach to pokona on sprawiedliwośd. Dla nas w tej chwili to było dobre. Tak długo jak długo uda nam się utrzymad złoczyoców w defensywie Adam powinien byd bezpieczny.

To, co powiedział Stefan było prawdą. Oni rzeczywiście czekali na kogoś, a Jesse, Ben i ja byliśmy logicznymi celami. Zakładałam, że zostali przygotowani do poradzenia sobie ze mną i Benem. Stefan rzuci klucz w ich plany, ale nie wiem czy to wystarczająco duży klucz. Podczas gdy ja rozmyślałam, ktoś zaczął mówid. Głosy dochodziły z sypialni Kyle'a i Warrena na drugim piętrze. Spojrzałam w górę i zauważyłam, że rolety nie były zaciągnięte-, co było niepodobne do Warrena, który był w pełni świadomy, iż istnieją rzeczy, które można zobaczyd w sypialni przez okno po ciemku. - Oni nie przyjdą - ktoś powiedział - Nie możemy sobie pozwolid na czekanie do świtu. Musimy ich znaleźd. Rozkazy są takie, aby otrzymad informacje. - Tak jest - odpowiedział drugi człowiek - Jak daleko mogę pójśd? - Był tam drugi człowiek, co dawało nam przynajmniej 4 ludzi. Nadal słyszałam dudnienie dwóch pozostałych w salonie Kyle'a. - Zdobądź informacje - powiedział pierwszy i usłyszałam jak zamknęły się drzwi sypialni i ktoś schodzi po schodach. - Słyszałeś Johnny? - w jego głosie dało się słyszed chorą gorliwośd - Powiedział, że mogę iśd tak daleko jak zechcę. Inny mężczyzna, prawdopodobnie Johnny- co daje nam 5 złych facetów - powiedział cicho . - Tylko do czasu otrzymania informacji Sal, słyszałeś? Da nam, co chcemy i go powstrzymam. Sal został pojmany przez Afgaoczyków podczas odwrotu i nie doszedł jeszcze całkowicie do siebie. On lubi tortury. Powiedz nam gdzie mogli pójśd a wszystko się skooczy. Cisza. - Więc gdzie mogli pójśd? - zapytał ktoś i usłyszałam dźwięk ciała o ciało. Ktoś wydał dźwięk, a moje włosy na karku stanęły i pokazałam kły. Kyle. Obi bili Kyle'a. - Bycie cicho nie pomaga, synu - powiedział miękkim głosem. - Nie chcę tego robid. Szef

także nie chce przetrzymywad twojego kochanka dłużej niż musi. Potrzeba wielu ludzi, aby utrzymad stado wilkołaków - a niektórzy z nich umierają. Jeżeli uda nam się dostad córkę i żonę Hauptmana, waszej reszcie pozwolimy kurwa iśd. - Zastanawiałam się czy Kyle usłyszał kłamstwo. -Odwal się - powiedział. Może cos usłyszał. Adwokat od rozwodów, oczekiwałam, iż ma wiele praktyki w stwierdzeniu czy ktoś kłamie. Uderzyli go ponownie. Ben wibrował obok mnie. Stefan powiedział brzmiąc jak by był głodny - W tamtym pokoju jest ich tylko dwóch, Mercy. Przemieniłam się z powrotem w człowieka, więc mogliśmy porozmawiad. Ben trącił moje kolano mocno. - Wiem - powiedziałam - Czy możemy zabrad ich bez alarmowania reszty. - zadrżałam. TriCities nie było Montaną, ale nadal było za zimno by stad nago w listopadzie. A może to ja drżałam przez żądzę mojego kojota, aby kogoś zabid. Pierwszy człowiek powiedział coś okropnego a Kyle prychnął. Tak. To była żądza zabicia kogoś. - Możemy - powiedział Stefan - a jeżeli nie, to mogę zabid ich wszystkich. To nie był wcale zły plan stojąc tu i słuchając jak krzywdzą Kyle'a. Wiedziałam, że głupotą będzie zostawid tu ich ciała, ale jego ból był strzałem wymierzonym w mój zdrowy rozsadek. - Podsadź mnie - powiedziałam do niego i przemieniłam się w kojota. Spojrzałam na Stefana a kiedy jego wzrok spotkał się z moim wskazałam głową na balkon wychodzący z sypialni. Skrzywił się na mnie z powątpiewaniem. Podniosłam się na tylnich łapach i odbiłam się raz. Wtedy podniosłam ponownie mój pysk w kierunku balkonu. Uniósł brwi, ale podniósł mnie i podrzucił. Przeskoczyłam przez barierki, ale musiałam skręcid mocno, więc wylądowałam w środku donicy zamiast na górze mebli ogrodowych, które mogły pode mną zapiszczed. Ben doskoczył do górnej części poręczy, a Stefan za nim. Następnie zeskoczył i wylądował na

balkonie z ugiętymi kolanami nie robiąc żadnego dźwięku. Ben zastrzygł uszami na mnie, więc przestawiłam donicę i pozwoliłam cięższemu wilkołakowi użyd jej, jako schodów, żeby nie musiał tak ciężko lądowad. Trudno wylądowad cicho na twardej powierzchni z wilkołaczymi przerośniętymi pazurami. Rozdział 4 Brokatowe zasłony były spadkiem po ludziach, którzy zbudowali ten dom. Kyle uwielbiał tkaninę, ale często narzekał na odległość piętnastu centymetrów, którą pozostawili między zasłoną a podłogą. Uklękłam i spojrzałam przez dół szklanych przesuwanych drzwi, które Kyle planował w przyszłym roku zastąpić francuskimi wraz z zasłonami. Sypialnia Kyle’a i Warrena była udekorowana w minimalistyczny i cywilizowany sposób. Krew na dywanie wyglądała jak pojedyncza kontrastująca notatka, jednego z tych projektantów polecanych przez telewizję. Było tam tak mało mebli, że czarne charaktery musiały przynieść krzesło z jadalni, aby móc rozpocząć swoje przesłuchanie. Mocno przywiązali nagiego Kyle’a do oparcia. Jego nogi były wolne, ale to nie miało znaczenia, ponieważ też były gołe. Jeśli nie jesteś wilkołakiem czy może Brucem Lee, gołe stopy nie mogą wyrządzić za dużych szkód, jedynie masz większe możliwości protestować

niż bycie całkowicie przywiązanym do krzesła. Patrząc na niego to nie była pierwsza runda, którą zaczęli. Zatrzymałam warczenie dla siebie, choć nic nie mogłam zrobić z marszczącym się nosem. Twarz Kylea była posiniaczona, jego arystokratyczny nos był zmiażdżony, a wyschnięta krew pokrywała podbródek i pierś. Rozcięcie powyżej jednego oka też krwawiło a oko było spuchnięte i purpurowe. Na jego policzkach i brzuchu były świeże czerwone ślady, które nie zdążyły zsinieć. Dwaj mężczyźni w pokoju byli ubrani całkowicie na czarno i nosili takie same kamizelki kuloodporne, co ludzie, którzy przyszli po Adama. Wyższy mężczyzna był łysy, a jego opalona skóra świadczyła o spędzonym życiu na dworze. Szacowałam jego wiek między dwadzieścia pięć a trzydzieści lat. Drugi mężczyzna był cięższej budowy ciała i nie tak opalony, jego włosy miały rdzawy odcień i były mocno przystrzyżone przy głowie. Język ciała Łysego był zrelaksowany i to było bardziej niepokojące niż wyczuwalne kłamstwo w jego głosie. - Nie podoba mi się puszczenie go wolno i pozwolenie na robienie, co będzie chciał Panie

Brooks. To nie jest dobre ani dla niego ani dla ciebie. Mógłby komuś zrobić poważna krzywdę. Mogę go powstrzymać, jeśli tylko powiesz nam gdzie myślisz, że może być. Wstaniemy z twoich krzeseł i nigdy nie będziesz musiał już nas oglądać. Kyle wypluł krew. – Musisz być Nieczłowiekiem. Nigdy nie słyszałem takiej ilości prawdy wpasowanej w kłamstwo. Czy twoja matka miała skrzydła i spiczaste uszy? – zapytał Czy Kyle nigdy nie słyszał, że nie powinno się zrażać do siebie swoich porywaczy? Zwłaszcza wtedy, kiedy cię bija? Przynajmniej skupiał na sobie całkowitą uwagę. Korzystając z ich troski z powrotem zmieniłam się w człowieka i złapałam za szklane drzwi, które, szczęśliwie dla nas, były otwarte. Mając nadzieje, że ciężkie zasłony ukryją zimne powietrze wpadające do pokoju, gdy delikatnie i cicho ślizgiem otworzyłam drzwi. Na całe szczęście dla nas I Kyle'a że nie miał czasu na wymienienie tych drzwi i zasłon. Gdy tylko je otworzyłam Stefan upadł na kolana, aby mieć lepszy widok przez szczelinę między podłogą a zasłonami, a ja znów zmieniłam się w kojota. Mój czworonożny kształt może nie był tak imponujący jak wilkołaków, ale był bardziej niebezpieczny niż w ludzkim kształcie. Wcisnęłam się

koło Stefana i znów spojrzałam. Twarz Łysolca straciła przyjemny wyraz, choć dał sobie chwilę by odpowiedzieć na Kylow'a kpinę – Twoje usta są dla ciebie niebezpieczne, Panie Brooks. Proponuje, aby użył ich pan do podania nam informacji, które chcemy, albo może już Pan nie być w stanie ich używać. - Jesteś trupem – powiedział Kyle – Werren nie obchodzi się delikatnie z ludźmi, którzy mnie krzywdzą. Musieliśmy się tam dostać, a teraz jedyną przeszkoda była zasłona. Jeśli potrafilibyśmy być wystarczająco cicho, mężczyzna na dole nie usłyszałby nas. - Twój Werren jest naszym więźniem – Powiedział Łysolec powracając do swojej postawy Miłego Pana. – Nic nie może zrobić by ci pomoc. - Kyle uśmiechnął się – Wciąż sobie to powtarzaj. Młodszy mężczyzna podskoczył kilka razy na stopach i upozorował kopniecie. Kyle odchylił głowę z linii strzału i mężczyzna uderzył go w ramie z półobrotu, co spowodowało, że krzesło przewróciło się na bok. Gdyby uderzył go stopą w głowę, Kyle już by nie żył. Na podłodze twarz Kyle'a był zwrócona wprost na mnie. Mrugnął dwa razy i potrzasnął głową – Wynoś się stad. - Przepraszam Panie Brooks. Ale nie możemy tego zrobić – Powiedział Łysolec z udawanym smutkiem, nie świadomy tego że Kyle nie mówił do niego. Drugi mężczyzna położył stopę na

krześle i lekko nim kołysał. Stefan wstał, więc zrobiło się miejsce dla Bena, aby położył swoją głowę przy ziemi obok mnie i też mógł spojrzeć poniżej zasłony. Kiedy zobaczył Kyle'a wilkołak znieruchomiał. Ben nie był największym wilkołakiem w stadzie, – choć był wystarczająco duży. Ale był wśród nich najniebezpieczniejszym. Był szybki – I nie przejmował się zabijaniem nawet, gdy był człowiekiem, gdy kogoś dopadł. Był poniżany i poważnie wykorzystywany, jako dziecko. Ludzie, spoza stada i rodziny Adama, byli dla niego nie realni. Pracowaliśmy nad tym, Adam i ja, ale też odkryłam, że Ben uważa Kylea, jako jednego ze stada. Lepiej użyć go, jako mojej broni niż pozwolić działać pochopnie. Potrąciłam go, i kiedy miałam jego uwagę wyciągnęłam nos spod zasłony. Następnie spojrzałam w górę na szczyt zasłony i z powrotem na niego. Zmiennokształtność zrobiła z nas całkiem dobrych graczy w szarady. Ben wstał i ruszył aż jego zdrowe tylnie nogi zrównały się z bokiem domu obok przesuwanych drzwi. Też wycofałam się z drogi – i uzmysłowiłam sobie, że Ben i Ja jesteśmy sami na balkonie. Stefan zniknął.

Skinęłam głową gwałtownie a wolne, przednie łapy Bena szarpnęły zasłonę, karnisz i wszystko na ziemię, gdzie nie będą nam przeszkadzały. Zebrałam się do skoku, ale to, co zobaczyłam powstrzymało mnie, ponieważ nie było, kogo atakować. Stefan już był w pokoju, opuszczał Łysego mężczyznę na ziemię z delikatnością. Pierwszy mężczyzna, który skrzywdził Kyle'a już nie żył, jego oczy zaczynały zachodzić mgła, a ciało ułożyło się na Kyl'u. Stefan miał unieszkodliwionych dwóch mężczyzn nie robiąc przy tym żadnego dźwięku. Całkiem sprytnie, pomyślał siedzący we mnie kojot, a reszta mnie cieszyła się bardzo, że Stefan był po mojej stronie. Pomimo mojego wcześniejszego stanowiska, że może to obrócić się przeciwko nam i ugryźć, nie mogłam zaprzeczyć, że nie byłam zadowolona, iż Stefan zabił napastnika Kyle'a. Zmieniłam się z powrotem w człowieka i ściągnęłam nieżyjącego człowieka z Kyle'a, podczas gdy Ben skupił się na rozwiązywaniu nadgarstków Kyle'a, które utrzymywały go na krześle. Stefan dotknął nosa Bena i przeniósł go z drogi. Popatrzył przez chwilę na wiązania. Żółta nylonowa lina owijała nadgarstki Kyle'a i wpleciona została w solidne, drewniane krzesło. - Nie ma mowy, żeby policja uwierzyła, że się z tego wyplątałeś. - I to był pierwszy sygnał,

że Stefan wziął sobie do serca, co mu powiedziałam. Zamierzaliśmy wezwać policję - a Kyle, bardzo ludzki Kyle miał zamiar ratować siebie. Stefan położył jedną rękę na siedzeniu krzesła a drugą na oparciu. - Przygotuj się - ostrzegł Kyle'a i pociągnął krzesło do siebie. Sznury puściły jak magia. Wszyscy z wyjątkiem Kyle'a zamarliśmy, nasłuchując jakichkolwiek oznak czy ktoś inny nas nie usłyszał. - Bluzy - szepnął Kyle do mnie turlając się z krzesła jakby to bolało - Górna szuflada największej komody. Możesz też podkraść parę dla siebie. - spojrzał na kawałki krzesła i mruknął Sypialnia jest dźwiękoszczelna. Nie działa na Warrena, ale może będziemy mieli szczęście ze słuchaczami mniej uzdolnionymi. W pierwszej szufladzie znalazłam bieliznę, więc musiał mieć na myśli drugą górną szufladę. Były tam wojskowo, schludnie posortowane, razem poskładane doły i góry. Złapałam dwa najpopularniejsze zestawy. Nikt nie przebiegł na górę, więc albo nie słyszeli spadającego krzesła-albo myśleli, że było to częścią przesłuchania. Stefan pomógł Kyle'owi wstać i przytrzymał go, kiedy ten chwiał się na nogach. Podałam mu parę

spodni. Stefan w dalszym ciągu trzymał go w pozycji pionowej, natomiast Kyle wciągał je z wielką koncentracją. Kiedy już założył spodnie i obie jego stopy uspokoiły się, Stefan wziął linę i zaczął związywać Łysego. - Jak często przychodzą tu ci z dołu? - zapytał Stefan. - Tylko raz tu ktoś przyszedł kilka minut temu - odpowiedział mu Kyle - Mogą wrócić za minutę lub za tydzień. Podałam Kyle'owi bluzę. Potrząsnął głową i powiedział - Ta nie pasuje do tych spodni. - Modna księżniczka - przewróciłam oczami i podałam mu inną, zauważając napis gdy ją rozkładał " Jestem ładniejsza od twojej dziewczyny", fioletowy i błyszczący. Poznałam ją, bo dałam mu ją na jego urodziny. - Mam dla ciebie wiadomość Kyle, minie trochę czasu zanim będziesz ładniejszy od jakiejkolwiek innej dziewczyny. Siniaki nie są twoim najlepszym kolorem. Jesteś pewien, że nie chcesz innej? Spojrzał na mnie i posłał mi krzywy uśmiech. - Wyglądasz gorzej niż ja. Te bandziory dobrały się również do ciebie? Wszyscy utrzymywaliśmy nasze głosy jak najciszej. - Wypadek samochodowy - wciągnęłam spodnie dresowe. Były obcisłe, ale na Warrenie były

by bardziej obcisłe niż na mnie z trzydziesto centymetrowym zapasem luzu. - Mają Warrena - powiedział Kyle a jego oczy przez chwilę były tak samo przerażone jak moje. - Wiem - powiedziałam. Bluza dresowa która pasowała do spodnie jakie nosiłam była turkusowa.Mają pozostałą część stada także. - Domyśliłem się - Kyle wskazał głową, że jego informacje pochodzą od Łysego.- Czy jesteśmy po stronie aniołów?- Wciągnął górę od dresów, choć nie bez krzywienia się. Stefan spojrzał w górę znad łysego i powiedział - Pierwszego zabiłem, ponieważ nie pozwolę ludziom, którzy krzywdzą tych, na których mi zależy, żyć. Jest martwy w taki sposób, że nawet człowiek mógł go zabić. Ponieważ Mercy była zaniepokojona ilością ciał, drugi mężczyzna jest tylko nieprzytomny-i upewniłem się, że mnie nie widział. Jeśli zdecydujecie się zadzwonić na policję to nie ma nic, co może być wykorzystane przeciwko nam- wampirom i wilkołakom. - Tak, więc nasze aureole są ładne i jasne. -powiedziałam Kylowi. Spojrzałam na Stefana Czy telefon na policję jest mądrym posunięciem? Czy nie możemy wywrzeć presji na złych facetów, aby pozbyli się swoich zakładników?

- Nie- Stefan podniósł wzrok na mnie- Jeżeli to jest operacja rządowa, to angażując w to lokalną policję, ujawnią się, a nie mogą sobie pozwolić na ciała tak samo jak wilkołaki. Jeżeli to jest coś wspierane przez agentów renegatów-a wygląda na to, że jest- to zaangażowanie w to policji ostrzeże agencję i przyniesie nam nowych sprzymierzeńców. Tak właśnie to zrobimy Mercy. Jeśli możemy, to złapiemy ich w pułapkę swoim działaniem, dopóki ich jedynym wyjściem będzie zrobienie tego, czego my od nich chcemy. Wziął głęboki oddech-czego nie musiał robić chyba, że chciał dalej mówić, choć zazwyczaj robi to tylko gdy bierze pod uwagę oddychających którzy mogliby się poczuć zestresowani gdy ludzie z którymi przebywamy nie oddychają przez kilka minut. - Miałaś rację Mercy. Przedtem myślałem jak wampir. Ci ludzie chcą oddzielenia wilkołaków spod ochrony społeczeństwa. Więc zdobędziemy społeczeństwo na nasza stronę. Pomoże nam to,

że Kyle jest człowiekiem. Kyle uśmiechnął się jakby go to bolało - Całkiem ludzki. Mam czarny pas-zdobyłem go 10 lat temu i od tamtego czasu nie praktykowałem. Ale to może wytłumaczyć jak załatwiłem dwóch wyszkolonych ludzi z pomocą Mercy i Bena. - Spojrzał na trupa i skinął głową ostro - Dziękuję za to Stefan. On nie jest stratą dla świata. - Czy będziesz miał kłopoty, że go zabiłeś?- zapytałam Kyle'a. Był prawnikiem -od prawa rodzinnego-, ale powinien to wiedzieć. Pokręcił głową - Samoobrona - spojrzał na Stefana - Czy wiesz, kto jest za to odpowiedzialny? - Podejrzewamy, że Agencja Zdrajców Cantrip. - powiedziałam. Agenci FBI mają zbyt dużo doświadczenia, aby reagować bez obawy w sposób jaki Mr Jones to zrobił. Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego- nie wiem zbyt wiele na ich temat. Ale Cantrip skrót od Combined Nonhuman and Transhuman Relations Provisors1 .- przeciągnęła wielu anty nieludzkich fanatyków. Wiedziałam, że mieli szkolenia, ale niezbyt duże doświadczenie w terenie- mają dostęp do wielu informacji jakie tylko rząd mógł zebrać na wilkołaki. Na linii ognia muszą mieć

pomoc. Zatrudnili oddział kompetentnych umięśnionych najemników. Tutaj -wskazałam podbródkiem w kierunku dwóch mężczyzn na podłodze -mamy najemników . Na dole jest przynajmniej jeszcze trzech. Nie widziałam nikogo innego, ale byliby głupi gdyby nie mieli nikogo do obserwacji. - Najemnicy znaczą pieniądze- powiedział Stefan - Dużo więcej pieniędzy niż agenci Cantrip mogą zarobić. Kyle uśmiechnął się przelotnie - Podążaj za pieniędzmi. Dobrze. Jesteś pewny, że policja będzie pomocna? - Poczekaj - Coś kliknęło. Wszyscy ucichliśmy-a potem powietrze zaczęło lecieć z wentylacji w podłodze. Usłyszałam jak ogrzewanie się włączyło. Stefan podszedł do drzwi, spróbował je otworzyć i szybko wyjrzał na zewnątrz. Zamknął je bezszelestnie i pokręcił głową. Ale był spokojniejszy, kiedy mówił niż był przedtem. - Oni tak naprawdę potrzebują tylko

jednej żywej osoby, aby szantażować Adama. Reszta to tylko środki ostrożności. Jeśli Adam i reszta są zakładnikami to potrzebują każdego, aby móc utrzymać ich w swoich rękach. - skrzywił się na nas obu - Idioci są najtrudniejszymi ludźmi do planowania wokoło a każdy, kto łapie wilkołacze stado bez zabijania, co do ostatniego, jest idiotą. - Dobrze- powiedział Kyle - Zobaczmy czy nie możemy im trochę tego utrudnić - podszedł do brzegu łóżka i podniósł swoją komórkę. Chwyciłam jego rękę i spojrzałam na Stefana - A co jeżeli podsłuchują telefony? Stefan uśmiechnął się - Wtedy zostaną ostrzeżeni i albo ucieknął albo zaatakują nas tutaj. Wiele rzeczy mogło pójść nie tak. Usiedliśmy aby poczekać, gotowi do obrony, jeśli ludzie z dołu zdecydowaliby się sprawdzić co u Kyle'a. Stefan opuścił nas, gdy słońce zaczęło wschodzić. Ben i Ja 1 Tajne Stowarzyszenie Nieludzkich i Zmienno ludzkich stosunków czekaliśmy z Kyl'em, pomimo jego protestów, że poradzi sobie sam. Byliśmy bezpieczni , gdybyśmy wyszli nie moglibyśmy śledzić wrogów. Kyle miał wiele argumentów, które wygłosił przez wyciszoną komórkę. Nie zostawiłabym Kyle'a samego w domu pełnym złych facetów. W końcu podkradłam

jego telefon, wyciszyłam i przedstawiłam się operatorowi. Wyjaśniłam, że podejrzewam, że ci sami faceci stoją za przeprowadzenie ataku na mój domtak, byłam żoną lokalnego Alfy. jeden ze stada uciekł, znalazł mnie i zorientowaliśmy się, że coś było nie tak. Wkradliśmy się przez okno na piętrze po tym jak Kyle zdążył się uwolnić. Powiedzieliśmy jej o krwi, którą znaleźliśmy na podwórku i że należała do chłopaka Kyle'a, członka stada ,który został porwany i prawdopodobnie przetrzymywany z reszta stada. Kyle słuchał ciężko, był to pierwszy raz, kiedy usłyszał tak wiele z tego, co powiedziałam. Nie powiedziałam policji całej prawdy. Było zbyt wiele rzeczy, które wilkołaki nie chciały upubliczniać i nie wspomniałam o Stefanie. Ale zbliżyłam się do prawdy najbliżej jak tylko mogłam. Kiedy skończyłam to nie tylko SWAT kierował się w naszą stronę, ale także jakiś odsetek innych służb policyjnych i ku mojej uldze ktoś miał jechać sprawdzić remizę, w której pracowała Mary Jo, jak również domy naszych żonatych członków, którzy nie przyszli do nas na Święto Dziękczynienia, ale zostali także porwani. Upewnili się, że nie było innych zakładników w takiej sytuacji, co Kyle. Podałam Kyle'owi telefon. Pokręcił na mnie głową,

ale wziął go do ręki, przystawił do ucha i otworzył sejf na broń w swojej szafie na ubrania. Sejf zawierał dwa pistolety i karabin Warrena-był to wielostrzałowy Spencer datowany na wojnę domową. Pozwolił mi z niego postrzelać kilka razy. Kyle wziął Warrena 0,357 w rękę a mi dał swoją własną 1911, która bardziej pasowała mi do dłoni niż broń Warrena. Mój własny pistolet był nadal w samochodzie Marsilii. Kyle zostawił karabin w sejfie. Ojciec Warrena nosił go podczas wojny między państwami i po jego śmierci broń przeszła na Warrena, który miał wtedy osiem lub dziewięć lat. To tyle ile wiem o życiu Warrena, jako człowieka z wyjątkiem tego, że uważał się za Teksańczyka i spędził dużo czasu, jako kowboj. Zgodziłam się z decyzją Kyle'a: Spencer był zbyt ważny by ryzykować jeżeli policja zdecydowałaby się zabrać nam broń. Gdybyśmy mieli do kogoś strzelać to prawdopodobnie znajdzie się on w zasięgu pistoletu. - Bądź cicho i znajdź dobrą kryjówkę - powiedział operator 911 na drugim końcu telefonu, dała nam wszelkiego rodzaju dobre wskazówki. - Schowamy się w łazience - powiedział Kyle i przekazał jej podstawowy układ domu- co

trwało dłuższą chwilę bo dom był duży. Był spokojny i opanowany kiedy patrzeliśmy na drzwi między jego sypialnią a resztą domu. Łazienka dawała nam trochę ochrony- ściany były wyłożone marmurowymi płytkami a my nie pozostawaliśmy w bezpośredniej linii wzroku od drzwi. Kyle trzymał telefon między uchem a ramieniem i mogłam słyszeć jak operator informuje go na bieżąco o tym, co się dzieje. Miałam nagły atak chorych myśli, że tak naprawdę nie wiemy czy możemy zaufać policji. Co jeśli rząd naprawdę stał za tym wszystkim? Co jeśli policja także w tym siedziała? Paranoja: dar ocalonego i obciążonego przemęczeniem, zestresowanego i przerażonego kojota. Pomyślałam o prawdopodobieństwie, iż policja była pod kontrolą złych facetów i wyjście z tej sytuacji było mało prawdopodobne ale nie takie nieprawdopodobne jak grupa ludzi napadająca na centrale stada i uprowadzająca stado wilkołaków wraz z wilkołakami które nie ujawniły się publicznie. Ponieważ to ostatnie się stało to czułam ze popadam w paranoiczne podejrzenia. - Dobrze- powiedział operator - Policja jest już na pozycji, po prostu trzymajcie się razem i czekajcie na nich.

Razem z dźwiękiem błyskawicznych działań, które sączyły się przez drzwi sypialni, stałam się coraz bardziej niespokojna czy zaufanie policji było po naszej stronie. W tym samym czasie usłyszeliśmy delikatne pukanie do drzwi sypialni. - Panie Brooks? Tu policja z Kennewick. Proszę odłóżcie swoją broń. Aresztowaliśmy podejrzanych a wy jesteście bezpieczni. Kyle odłożył swoją broń na podłogę-i wtedy zauważył, że ja nie robię tego samego. Sięgnął w moją stronę, a Ben warknął. Nie byłam sama w swojej paranoi -albo Ben odbierał to, jaka byłam nieszczęśliwa. Ranny i otoczony przez martwych i przerażonych- nie do końca był Panem Rozsądnym. - Dajcie nam chwilę -zawołał Kyle.- Mercy jest dość przerażona. Miała ciężką noc, a to jeszcze nie koniec. Pozwólcie mi ją uspokoić. Zapadła cisza, a potem bardziej znajomy głos zawołał - Mercy odłóż broń. Jesteśmy dobrymi facetami. Znajdziemy Adama, ale musisz odłożyć pistolet i nas wpuścić. - Tony?- zawołałam, nie zwalniając uścisku na broni Kyle'a. Ale moje mięśnie brzucha zaczęły się rozluźniać. Tony Montenegro pracował w policji w Kennewick i był po naszej stronie. - To ja, Chica. Daj nam wykonywać naszą pracę. Poczułam się bezpieczniej i odłożyłam broń na podłogę obok jego broni. -Chodźcie -powiedział Kyle - Poczują się lepiej, jeśli nie będziemy w pobliżu broni - a potem

wymamrotał - Ja poczuję się lepiej także. Ben czy jest coś, co możesz zrobić aby wyglądać na mniej przerażającego? Ben spuścił głowę i ogon, skacząc na trzech łapach towarzyszył nam do drzwi sypialni. Nie byłam pewna czy jego postawa sprawiała, że wyglądał mnie zabójczo -a było to zanim zaczął warczeć na związanego porywacza, który się ocknął i próbował walczyć. Łysy mężczyzna zamarł a ja poklepałam Bena po głowie - Przepraszam Ben - mruknęłam Żadnego jedzenia złych jak są związani i gdy policja jest po drugiej stronie drzwi. Tak naprawdę nie żartowałam, jednak nie wiedziałam tego, dopóki tego nie powiedziałam. Zarówno Ben jak i Kyle posłali mi troskliwe spojrzenie. - Będę miał wilkołaka leżącego obok ściany - powiedział Kyle głośno - Został zraniony przez złych gości, którzy wzięli Adama. Nie chcę, aby ktoś go przez przypadek postrzelił. - Wszystko pójdzie gładko - powiedział Tony uspokajająco.- Mamy dwóch facetów, poddali się spokojnie, więc nikt nie ma powodu pociągnąć za spust, z wyjątkiem Mercy. Ale leżenie przy ścianie jest dobrym pomysłem. Na dole był trzeci mężczyzna, pomyślałam. Albo może jeden z tych dwóch na dole, był tym, który

przyszedł na górę by dać tym, co przetrzymywali Kyle'a rozkazy. Słuchałam jak Tony wyjaśnia, że wilk w pokoju jest jedną z ofiar i nikt nie ma strzelać. Był bardzo ostrożny, ale nie widział wilkołaka nigdy wcześniej. Wilki leśne są duże i przerażające. Każdy, kto kiedykolwiek widział wilka w zoo lub w lesie nie zaprzeczy, że ze swoją prezencją stoją na czele drapieżników. Wilkołaki są większe i bardziej przerażające niż wilki. Czasami mogą pomniejszać swoją postawę, język ciała, trochę magii stada i mogą przypominać wielkiego psa, jeżeli nikt nie szuka wilkołaka. Ben nie był w stanie grac nieszkodliwego, co nie było najlepszą rzeczą w każdym razie. To, że był ranny oznaczał, że jeżeli ktoś będzie nerwowy, Ben przejdzie na wyższy poziom. Leżąc obok ściany, trzy metry od drzwi było tak dobre jak tylko mogło być. Stanęłam pomiędzy nim a drzwiami. - Dobrze- powiedział Kyle - Nikt nie jest uzbrojony czy - pomyślałam, że chciał powiedzieć niebezpieczny ale zatrzymał się. Powiedział mi, że nikt nie powinien kłamać policji: trik polega na tym aby nie powiedzieć im za wiele dopóki nie będziesz miał adwokata - Nikt nie jest uzbrojony. Drzwi otworzyły się i policja weszła obchodząc Bena szerokim łukiem, co było rozsądne. Mógł ich śledzić trochę lepiej niż ja w tym momencie, ale nie wiele lepiej. Nie lubił być przyparty do muru

przez obcych w mundurach. Wszyscy staliśmy nieruchomo, gdy badali dwóch mężczyzn na ziemi bez dotykania. - Zabiłem pierwszego faceta - powiedział Kyle, brzmiąc niepewnie. Nie mogłam odgadnąć czy to była gra czy nie. Nikt by nie uwierzył, że prawnik się przyzna do morderstwa, chyba, że był w złym stanie, ale Kyle nie chciał żeby patrzeli na Bena. - Nie widzę żadnych śladów ugryzień - powiedział jeden z policjantów, klęcząc przy zmarłym - Nie jestem lekarzem, ale nie potrafiłbym okręcić tak głowy. Powiedziałbym, że jego kark został złamany. Napięcie w pokoju natychmiast spadło zastąpione dziwną radością. - Nikt nie chciał zabijać wilkołaka na swojej zmianie - wyjaśnił mi cicho Tony, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy - Adam był bardzo pomocny od czasu do czasu. Nie padły żadne strzały, nikt nie umarł na naszych rękach i żaden z naszych nie został ranny- i możemy grać bohaterów. Ta operacja poszła zręcznie i inteligentnie. Możemy powiedzieć, że to jest bardzo udany dzień. Oczywiście to jeszcze nie koniec. Zabrali nas na posterunek w Richland- nie zapytałam, dlaczego nie użyli biura w Zachodnim Richland. Kyle'a i mnie przesłuchiwali oddzielnie; powiedział mi, że tak się stanie. Nie znałam

policjanta, który mnie przesłuchiwał i najmniej z nich wszystkich był przerażony Benem. Powiedziałam im, że Ben musi zostać ze mną, a oni nie kłócili się ze mną, kiedy im mówiłam, że jeżeli nie zostanę z Benem, nie będę mogła uspokoić go, kiedy się zdenerwuje. Zdjęłam jego bandaże a oni zrobili zdjęcia jego rany-która wciąż nie była uleczona. Odmówiłam dla niego pomocy lekarskiej (w tym czasie był humorzasty : przez ból, jego słabość została wystawiona na pokaz i sfotografowana, a do tego był głodny). Ktoś znalazł apteczkę i ponownie opatrzyłam jego nogę. Swoją obecnością powodował, że policjanci, którzy mnie przesłuchiwali zaczęli być trochę nieprzyjemni. Nikt nie lubi się bać, a tylko idiota nie bałby się Bena w jego obecnym stanie. Byli także nieco powolni w kółko zadając mi te same pytania. Potem wyszli na chwilę i wrócili negatywnie nastawieni. Dobrze. Ja także mogę być wrogo nastawiona. Adam był przetrzymywany przez szalonych ludzi z bronią -a ja utknęłam kłócąc się z parą funkcjonariuszy, zaczęłam myśleć o głupim i głupszym. Może Ben nie był jedyną osobą w złym humorze. Byli przekonani, że atak nie mógł być niesprowokowany. W co stado było zamieszane, że posunięto się do takiej reakcji? Atak na nasz dom wyglądał trochę

jak ataki karteli narkotykowych. Czy wiedziałam, w jaki sposób kartele szantażowały robotników farm celulozowych, aby sadzili narkotyki pomiędzy rowy niedaleko Burbank? Po raz pięćdziesiąty wałkowaliśmy to samo - mieli ze mną problem, bo byłam niechętna w powiedzeniu im gdzie ukryłam Jesse i Gabriela-pojawił się młody człowiek w dobrze skrojonym garniturze i przedstawił się jako Loren Hoskins, mój prawnik. Poradził mi abym nie mówiła już ani słowa, więc zamknęłam się i pozwoliłam wykonywać mu jego pracę. Po nieprzyjemnej 3 i pół godzinie później wyprowadził mnie na zewnątrz zdecydowanie ostrzegając, że mam zostawić pracę policji, raniąc moje uszy. Prawdopodobnie oznaczało to, że nie chcą abym szukała Adama, ponieważ policja jest bardziej wyszkolona, aby złapać facetów, którzy porwali całe stado wilkołaków. Mogłam cos powiedzieć w tej sprawie jak jechaliśmy. Ale oni nie mieli słuchu wilkołaka, więc jedyną osobą, która mnie wysłuchała był mój prawnik. - Oni mają szkolenie, którego ty nie posiadasz - powiedział ściszonym głosem. To była prawda. Ale oni nie mają więzi partnerskiej i kroczącego wilkołaka obok siebie. Ben kulał, ale opierał ciężar swojego ciała na chorej nodze. Albo czuł się już lepiej albo bolały go już wszystkie łapy. - Kyle zadzwonił do mnie - powiedział Loren, mój prawnik, otwierając dla Bena tylne drzwi

samochodu, nie przejmując się skórzaną tapicerką ani wilkołakiem siedzącym mu za plecami. Powiedział mi, że oboje jesteście już pewnie w punkcie, w którym prawnik będzie dobrym rozwiązaniem-i mocno dał do zrozumienia, że jeżeli są dla niego tacy surowi to może znaczyć, że ktoś ciśnie ich z góry. Powiedział również, w tak wielu słowach, że jeżeli naciskają na niego, prawnika, to prawdopodobniej Tobie robią coś gorszego -czy miałbym coś przeciwko temu aby przyjść tobie z pomocą i przysłanie do niego lokaja. Przytrzymał otwarte drzwi pasażera jak gentelman. Byłam spocona, zakrwawiona, posiniaczona i w Kyle'a bluzie. Przechodzący ludzie oglądali się na nas -przystojny, dobrze ubrany mężczyzna i wariatka z piekła rodem. Zapraszając mnie do samochodu mogło być odważniejszą rzeczą niż pozwolić odejść z wilkołakiem, którego nie zna. - Nie aresztowali cię - powiedział do mnie - Więc teoretycznie mogliśmy wyjść stamtąd w każdej chwili. Ale nie podobało mi się ich nastawienie. Gdybym sforsował ich szybciej to mogliby cię aresztować, co jest śmieszne w tych warunkach. Usiadłam w aucie i odkryłam, że czułam się w nim względnie bezpieczna, na tyle, że zapadłam w drzemkę jak tylko zapięłam pasy i drzwi się zamknęły.

- Kyle'a także zwolnili - powiedział Loren mój prawnik budząc mnie z drzemki. Nie sądzę, że zauważył, że zasnęłam, tak jak ja tego, że toczyliśmy się po parkingu. Przegapiłam to kiedy wsiadł do auta, zapalił auto i wyjechał z miejsca parkingowego. - Według mojego współpracownika, który przysłał mi wiadomość, uwolnili Kyle'a tak szybko jak tylko jego prawnik się pojawił. Podczas gdy my rozmawialiśmy z miłymi panami policjantami, Kyle pojechał do swojego lekarza, który go obejrzał i puścił do domu. Kyle także do mnie napisał. Zaproponował, żebym podwiózł was do niego na lunch. Prosił abym ci przekazał, że wynajął ochroniarzy, którzy będą pilnować jego domu, aby taka sytuacja więcej nie zaistniała. Musze znaleźć Adama i stado. Zanim to zrobię potrzebowałam się z nim skontaktować. Moje dłonie były zaciśnięte w pięści, musiałam je rozprostować i położyć na kolanach. Musiałam sprawdzić, co z Gabrielem i Jesse i sprawdzić, co z Tadem, który oczekiwał, że wrócę już dawno, dawno temu. Komórka Gabriela siostry została w aucie Marsilii tak jak moja broń. - Która godzina? - zapytałam - Wpół do dwunastej Byłam przeszło 30 godzin na nogach, potykałam się głupio zmęczona. Potrzebowałam

bezpiecznego miejsca do spania zanim zacznę być komuś przydatna. Dom Kyle'a był dobry jak każdy. - Oczywiście - powiedziałam - obudź mnie, gdy tam dojedziemy. Po początkowej drzemce okazało się, że nie mogę zasnąć z obcym siedzącym tak blisko. Trzymałam tylko przymknięte powieki, chociaż to pomogło trochę na suchy ogień w moich oczach od długiego nie spania. Skierowałam go, aby pojechał przecznicę dalej niż dom Kyle'a i wypuścił mnie i Bena przy aucie Marsilii. Spojrzał na mnie i na samochód. Oczywiście krew, siniaki i wilkołaki nie zrobiły na nim większego wrażenia, -ale ja prowadząca samochód Marsilii? To warte było drugiego zerknięcia. Zostawiłam klucze w kieszeni jeansów, które wciąż były na tylnim siedzeniu. Każdy mógł wsiąść, nacisnąć guzik zapłonu i odjechać. Było kilka miejsc - wliczając w nie mój garaż- gdzie nie powinno się tego robić. Ale tu w zamożnej dzielnicy West Richland było to mniej lub bardziej bezpieczne. Poza tym, kto uwierzyłby w pozostawienie klucza w samochodzie bez zamykania go. Otworzyłam tylnie drzwi samochodu, a Ben nieco znużony wskoczył na zakrwawione koce. Był zmęczony jakby właśnie przebiegł przecznicę albo dom Kyle'a. Wyglądał chudziej niż wcześniej tej nocy. Nie jadł od

czasu kolacji Dziękczynnej wczorajszego wieczora, więc potrzebował dużo jedzenia. Kyle będzie miał czerwone mięso dla Warrena. Powinnam była o tym pomyśleć. Loren mój prawnik nie miał nic, przeciwko aby zatrzymać się przy barze szybkiej obsługi, aby wziąć jedzenie dla Bena. Musiałam lepiej zadbać o niego. Przycisnęłam palce do policzków i pozwoliłam, aby ból z mojej kontuzji wycisnął łzy. Będę płakała, kiedy wszyscy już będą w domu- wszyscy z wyją tkiem Petera. Do tego czasu miałam ważniejsze rzeczy to zrobienia. Zaparkowałam samochód na podjeździe Kyle'a. Kiedy Kyle otworzył drzwi, aby wpuścić Bena i mnie ze zdziwienia aż dwa razy się obrócił. - Święty Hamerze i dziewczyno Batmana skąd wytrzasnęłaś Mercedesa AMG?- Kyle zmienił dres i teraz miał na sobie czarno-czerwona, zapinaną na guziki koszulę, która uzupełniała się z jego ciemnymi włosami i swobodnymi, czarnymi spodniami, wiedziałam, że musiały kosztować sporo. Wszyscy mieliśmy swój azyl tam gdzie mogliśmy: ja piekłam ciasteczka a Kyle nosił drogie ciuchy. - To nie jest mój samochód - powiedziałam - Marsilia zostawiła mi go abym wymieniła olej i nie

mogłam się oprzeć.- Kyle wiedział, kim była Marsilia, więc dodałam - Ben zakrwawił wszystko na tylnim siedzeniu. Czy uważasz, że możemy wyczyścić krew ze skóry na tyle dobrze, że będzie mogła go zatrzymać? Jak myślisz, kto powinien zapłacić za szkody? Ben, że się tam wykrwawiał, źli ludzie za to, że postrzelili Bena i tam krwawił? Czy ja za to, że go ukradłam? - To jest samochód Marsilii, a ty upchnęłaś na tylnie siedzenie krwawiącego wilkołaka? powiedział Kyle ignorując moją próbę dobrego humoru - Nie powinienem wysyłać Lorena-byłabyś bezpieczniejsza, zatrzymana w czarnej dziurze wymiaru sprawiedliwości przez kilka miesięcy, aż coś innego rozproszyłoby Królową Potępionych i uchroniło przed zabiciem ciebie. Nazwał Marsilię moim przezwiskiem. Mam nadzieję, że nigdy nie używał go, kiedy był w jej pobliżu. Zauważyłam, iż wcześniejsze czerwone ślady na jego twarzy ściemniały i połączyły się z innymi siniakami. Jego nos był przestawiony, ale oczy były czarne i nadęte. Może zdobyłam nagrodę za złe zachowanie ostatniej nocy, ale w porównaniu Kyle'a nowymi siniakami, pierwszy raz od dłuższego czasu, ktoś wyglądał na bardziej poobijanego niż ja. Utykał, kiedy cofnął się, aby mnie wpuścić. - Najlepszą rzeczą dla faceta, który cię poobijał było to, że

Stefan go zabił - powiedziałam z powagą wchodząc do przedpokoju. Ben także kulał, i okazało się, że moje kolano też postanowiło mnie boleć, więc kulałam także. Więc było nas trzech. Dom Kyle'a pachniał olejem do broni i obcymi - Albo musiałby zmierzyć się z Warrenem. Kyle wzdrygnął się zamykając drzwi za Benem - Wiem. Miną miesiące zanim to zejdzie, a ja nie będę mógł wytłumaczyć innym, których spotkam, co się stało z moją twarzą. Hello. Nie, zostałem pobity i związany przez umięśnionego wojskowego faceta, który nie miał w zwyczaju być miły. Nie, nie przejmuj się. Ze mną już wszystko dobrze. Nos ma tylko mały guz-jak pieprzyk Marilyn podkreśla doskonałość reszty mojej twarzy. Spojrzał na Bena - Oboje chodźcie do kuchni. Ben wyciągnąłem pozostałości po wczorajszym indyku. Jest też cztery kilo pieczeni, którą zamierzałem jutro upiec. Upiekę Warrenowi drugiego indyka. Jest na półmisku na stole. Ben potarł pysk o ramię Kyle'a w sposób, który pomyślałam, że jest pocieszający. Kyle wstrzymał oddech. Albo go to zabolało albo przypomniał sobie, że wilkołaki były wystarczająco duże, aby potrzeć jego ramię bez większego wysiłku, a to nie było pocieszające.

- Ben, kiedy ostatni raz szczotkowałeś swoje zęby? - zapytał Kyle. Lub też oddech Bena był naprawdę okropny. Ben pokazał zęby w grzecznym uśmiechu i zaczął jeść jedzenie przygotowane przez Kyle'a z entuzjastyczną koncentracją. Ja osunęłam się na wysokie krzesło barowe i głośno wypuściłam powietrze. -Czy wiesz już może czy oni dowiedzieli się czegoś o nich? -zapytałam. Kyle rzucił mi spojrzenie, a potem zaczął robić dla mnie kanapkę z masłem orzechowymi i borówkową galaretką. - Co tak naprawdę mnie denerwuję to to, że zrozumiałem pytanie. Zjesz to i pójdziesz spać, więc twoje zaimki wrócą na prawidłowy tor. Policja nie zaszła jeszcze daleko w dochodzeniu, jeżeli chodzi o ludzi, którzy najechali na mój dom. Źli ludzie mają dobrych adwokatów, bardzo dobrych adwokatów. Nie tak dobrych jak Loren i nikt w pobliżu tak dobry jak ja, oczywiście, ale pierwszorzędnych, drogich, adwokatów z poza miasta. Loren powiedział mi, ze myśli ze większość z nich wyjdzie za kaucja do jutra, ponieważ pieniądze krążą dookoła. Ciężko ich zatrzymać, kiedy jedyne ciało było jednym z nich i z moich zeznań wynikało, że był jedynym winnym napaści. Gapiłam się na niego znad kanapki, która postawił przede mną – Żartujesz, prawda? Kyle potrzasną głowa – Zjedz to, Mercy, nie gap się tylko na to. Dickens tłumaczył to tak „ Prawo jest do dupy” i przez większość czasu takie jest. Zatrzymali ich za wykroczenie karne. Tony jest oburzony, powiedział mi, ale nie mogą ich oskarżyć o działalność terrorystyczną. Jakoś, dwaj mężczyźni

na dole nie byli uzbrojeni, kiedy byli aresztowani, wiec inny człowiek musiał uciec z ich bronią, ponieważ policja przewróciła dom do góry nogami szukając broni, kiedy nas przesłuchiwano i wszystko, co znaleźli to nasze pistolety, pistolety, które zabraliśmy złym facetom i Spencer w sejfie. – Myślałam o człowieku, który wydawał rozkazy, który mógł być lub mógł nie być jednym z ludzi w salonie i moje niejasne podejrzenia że zostawili kogoś na obserwacji. - Następnie, tajemniczo – kontynuował Kyle – broń należąca do dwóch mężczyzn pokonanych w mojej sypiali zniknęła z pokoju dokumentów. Wstrzymują nas, Mercy, w oczekiwaniu na dalsze dochodzenie. Wiec idę dziś na zakupy ponieważ niech mnie diabli jeśli będę nieuzbrojony kiedy ludzie porwali Warrena – Jego zachowanie było tak przekonywujące jak zawsze, aż dotarł do drugiej części i jego głos się załamał. - On żyje - powiedziałam mu - wiedziałbyś gdyby nie. Jedynym, który został zabity był Peter. Kyle szarpnął głowa w górę - Peter nie żyje? Przytaknęłam, to był zbyt duży problem by trzymać ja prosto, wiec złożyłam ręce i położyłam na nich czoło. – Peter nie żyje. Kretyn go zastrzelił, ponieważ Adam pokazał mu, co to znaczy być

Alfą. Teraz Peter nie żyje, i Adam… - potrzasnęłam głowa. Ręka spoczęła na moim ramieniu a potem twarz Kyle wbiła się w moje ramię. – Zadzwoniłem do mojego ojca – powiedział stłumionym głosem przez materiał bluzy którą nosiłam – Powiedziałem, że jeśli nie chce żeby jego przyjaciele dowiedzieli się o jego synu geju który sypia z wilkołakiem, to musisz mi zaufać i to dzisiaj. W ciągu czterech godzin będziemy mieć pieniądze na rozwiązanie problemu. - Skończę tę kanapkę – powiedziałam mu. Wiedziałam jak dużo kosztowało go zadzwonienie do rodziny. Jedyną osobą, z którą rozmawiał była jego siostra. – Wtedy pójdę spać. Niemiałbyś nic przeciw gdybym spała tutaj? - Cóż, nie tutaj – powiedział odsuwają się ode mnie. Otarł oczy i ukrył swoje uczucia z szybką skutecznością. – Ale w pokoju gościnnym. Łóżko będzie pomocne, kiedy obudzisz się i poczujesz jak zamierzasz się czuć po dzisiejszej nocy. Wezmę gorąca kąpiel i dołączę do ciebie w tym samym pokoju. Posłał mi przepraszający uśmiech – Ludzie z ochrony powiedzieli, że jest to jedyna sypialnia

w domu która jest naprawdę bezpieczna. Przeszukali całe miejsce w poszukiwaniu pluskiew i mamy własną armię broniącą dom. Jim Gutstein powiedział mi, że to będzie gratis. Adam najwidoczniej jest bardzo dobrym szefem i są zawstydzeni, że zgubili go. Również wyraził swoje pragnienie znalezienia Adama i zapewnia cię że cala moc firmy jest całkowicie zwrócona w tym kierunku. Dadzą nam znać jeśli dowiedzą się czegoś więcej. - zatrudniłeś firmę ochroniarską Hauptmana? – zapytałam. Jim Gutstein był wysokiej rangi nie wilkołakiem w biurze Adama. - tylko najlepszych – powiedział. Wprowadziłam go we wszystko, co wiedziałam a czego on ni, do czasu aż postukał mnie w ramie aby mnie zatrzymać. - Skończ kanapkę i idź spać na przygotowanym łóżku. Po śnie, możemy iść i kupić broń, następnie rozerwiemy Tri-Citie w poszukiwaniu naszych mężczyzn, racja? Kyle był mądrym człowiekiem i poszłam za jego radą. Najpierw go poczułam: piżmo i mięta, które mówiły mi że jest wilkołakiem i drugi unikalny zapach, który mówił mi mój. Ulżyło mi. Byłam pewna, że był ranny i sam i nie mogłam go znaleźć…,

ale, głupia ja. Był tutaj, zaraz obok mnie - Adam – Mruknęłam. Wilk poruszył się i położył nos na moim ramieniu. Leżał na mnie i sprawiał że oddychanie było trudnością pod jego wagą. I niejasno wiedziałam że śpię, ponieważ Adam był zarówno człowiekiem i wilkiem w tym samym czasie, ale Adam był bardziej realny niż ta myśl, więc odrzuciłam ją. - Ż yjesz – powiedział, i w jego głosie była ulga która mnie zszokowała. - Oczywiście, że tak. - Coś ruszyło gniazdo mrówek,- powiedział tuląc się pod moim uchem.- Co zrobiłaś ? Nie chciałam o tym myśleć, ponieważ wtedy wiedziałabym, że pamiętam, że to tylko sen a chciałam być bezpieczna w naszym łóżku z Adamem w połowie rozciągniętym na mnie, dotykającym mnie jak nikomu innemu nie pozwalałam. To był sen w którym był bezpieczny i nie było żadnych mężczyzn uzbrojonych w okropną broń, którzy byli wspierani przez kogoś wystarczająco potężnego aby naciskać na policje. Nie potężnego wystarczająco aby przekupić ją całkowicie, bo nie przyjechaliby nam na ratunek. Ale było w to zaangażowane wystarczająco dużo pieniędzy i jakaś surowa moc. - Domyś l się , kim są – rozkazał Adam odsuwając głowę tak że mógł spojrzeć mi w oczy. - Śledzić pieniądze – zgodziłam się , przyciągając go z powrotem. Potrzebowałam jego ciepła

nie mniej niż zobaczenie go. Moje ciało wierzyło lepiej niż moje oczy, które wiedziały że patrzę na wytwór pamięci – Kyle już to zasugerował. Teraz jeśli tylko mogłabym wymyśleć jak to zrobić – Mogłam zobaczyć jak Adam kojarzy z tym Gusteina, Mogłam ? - Gutstein mógłby się przyjrzeć . Mówiłaś o policji. Co zrobiłaś ż e policja została w to zaangaż owana? - Kiedy źli Ludzie złapali Warrena, złapali też Kyle’a. Przetrzymywali go w domu. Adam warknął, i ktoś inny też. Nie mogłam go zobaczyć ani wyczuć, Ale mój nos powiedział mi że to Warren. - wszystko z nim dobrze. Adam zesztywniał a inny wilk który był Warrenem warkną. - Powiedziałam w porządku, nie wspaniale – mruknęłam na nich. – Nie kłamałam. Został pobity, Stefan zabił tego, który to zrobił, choć Kyle musiał przez to kłamać. Poradził sobie z tym, Warren. Jest mądry i twardy. Będzie czekał, wiec lepiej to przetrwaj. Warczenie zamarło a Adam i ja byliśmy sami w naszym ogromnym łóżku które służyło jako centrum naszego stada i naszego domu - Ben i ja pomogliśmy Stefanowi – mruknęłam do Adama – Przetrzymywali Kyle'a samotnie i starali się dowiedzieć gdzie Jess i Ja mogłybyśmy się prawdopodobnie pokazać. Stefan zabił jednego

i związał drugiego. Kyle zadzwonił na policje, zaroiło się od nich w domu i uratowali dzień. - Jess. Nie musiał nic więcej mówić. W tym moim snie usłyszałam jego przerażenie, jego zacięta opiekuńczość płonęła. - Jest bezpieczna – obiecałam mu – Ukryłam ją z Gabrielem i wysłałam Teda aby ich obserwował. Ciało Adama umilkło, cisza na polowaniu występuje zanim ktoś zginie - Tad? Tutaj w moim śnie, bezpieczna między nami mogłam mu powiedzieć – Zee powiedział mi że Tad mógłby przypilnować Jess – Nie w tych słowach ale to jest to co zrzędliwy stary Nieczłowiek miał na myśli. Prawda, którą można wyczytać między linijkami od Nieczłowieka, który jest twoim przyjacielem, jest tak daleka od kłamstwa jak tylko Nieczłowiek może. Ciało Adama zmiękło, rozgrzało się i topniało w moim, odległość między nami zamieniała się w nicość. – Wię c jest bezpieczna. Jego usta szukały moich. Smakował ciepłem i miłością. Ale smakował też chorobą zrodzoną ze srebra i płakałam zanim skończył. Zabijali go, mogłam to wyczuć. Jeszcze więcej srebra i nie będzie mógł połączyć się ze stadem i umrze w miedzy czasie, gdy dranie którzy go maja nadal będą czekać na oznakę słabości.

Jego pierś unosiła się i opadała naprzeciw mnie. Czułam jak blisko unosi się śmierć, za dużo srebra, za dużo narkotyków, które spowalniają jego refleks. - Jess jest bezpieczna. Ty jesteś bezpieczna. Wszystko w porzą dku, Mercy. Nie myś lałaś ż e umrę ze staroś ci, Prawda? To był żart, humor cmentarny. Wilkołaki nigdy nie umierały ze starości, ponieważ się nie starzały. Ale nie musiał żartować w ten sposób, nie teraz, nie kiedykolwiek. Gniew ryknął przeze mnie i stworzył fale strachu ponieważ Adam poddał się. Nie – powiedział mi – Nie poddałem się . Ale stado w pierwszej kolejnoś ci. Kiedy są skupieni na mnie stado pracuje nad uwolnieniem się nawzajem. Kiedy umrę , mogę przyjąć truciznę na siebie i nasze stado bę dzie wystarczają co silne, aby móc się bronić . Kocham cię Mercy. Przyswajałam to, co mówił. Znalazł coś, w czym mógł pomoc. Widziałam jak czerpał ze stada, by ciało przeciwstawiło się srebru. Najwidoczniej to działa też w drugą stronę. Chłonął srebro z tej przeklętej mikstury, którą stworzył syn Doc Wallace’a. Kiedy skończy, on będzie martwy, ale stado będzie wolne. Nie mogłam oddychać, nie mogłam odpowiedzieć. Adam miał umrzeć. - Czy ty nie jesteś moją córką – powiedział mi inny głos Coyote tak cicho, że prawie go przeoczyłam. Gdybym nie złapała go w pierwszej chwili szoku kiedy wszystko milknie zanim rozpocznie się ból. Nie

usłyszała bym go - Cojoty nigdy nie przegrywają – powiedział mi Coyote -Ponieważ ja zmieniam reguły gry, w którą grają moi wrogowie. Jakie są zasady twojej gry? Adam nie słyszał tego drugiego głosu. Wiedziałam ponieważ nadal unosił się nade mną, jego miękkie usta od pocałunku, przerażające pożegnanie w jego oczach. On znalazłby rozwiązanie do gry, w którą grają jego wrogowie, znalazłby sposób żeby wygrać, ponieważ Adam dokładnie taki jest. Cena była zbyt wysoka. - Znajdź inny sposób żeby wygrać – powiedziałam zachrypłym głosem. - Niema innego sposobu – powiedział – Kocham Cię . Ale ja mówiłam do siebie nie do niego. Przyciągnęłam go do siebie. Współpracował, ponieważ nie miał pojęcia że zmieniałam reguły gry w nim. Nie byłam córką Cojota, nie do końca. Ale to było w porządku, ponieważ prawie córka Cojota w moich snach wystarczyła. Usta Adama opadły na dół na moje i otworzyłam usta. Wciągnęłam tą rzecz która zabijała go do siebie połykałam srebro które dla niego było trucizną a niczym dla mnie. Na początku nie zrozumiał, ale kiedy już wiedział co robię, szarpał się, ale to był mój sen nie jego. W jego śnie byłam Cojotem

zmiennokształtnym starającym się przytrzymać wilkołaka, byłam prawie córką Cojota i miałam calą siłę świata w swoich ramionach. - Mój – powiedziałam mu, choć moje usta nadal były przymocowane do jego – mój. Miałam na myśli to, że jest mój, ale też że srebro, które zabrał ze stada aby ich ratować również było do podziału ze mną, nie jego. Również użyłam słowa, aby przywołać srebro z jego ciała do mojego, srebro, ketaminę i cała resztę zła, które mu uczyniono. Ale był Alfą wilkołaków, i był kimś więcej niż moim partnerem dla mnie, nawet w moim snie. Ryknął, wyrwał się z moich ramion i wyskoczył z lóżka – w moim śnie nadal byłam w naszym łóżku w naszym domu, nie w jednej z zapasowych sypialni Kyle’a. W głosie Adama nie było gniewu, kiedy się odezwał. Mercy nie wiesz, co robisz. To był strach. Zaczęłam iść za nim, ale musiałam się zatrzymać klęcząc na końcu lóżka, ponieważ było mi niedobrze od żołądka. Zarówno srebro i ketamina nie siedziały spokojnie. Cholera. Może to było DMSO dla wszystkich, których znałam. Adam… miał się lepiej, mogłam wyczuć jego siłę, mogłam wyczuć mieszankę czujności zaalarmowanego stada, ponieważ też to wyczuli. Nie rob tego, rozkazał mocą wsteczną, wstając na nogi. Wiedział jak dobrze wykonuje

rozkazy. Odsunął się aby wsiąść głęboki oddech, i sięgnął do mnie. Jeś li umrzesz…. Nie wydawało mi się żeby mogłoby to mnie zabić, niezależnie jak bardzo bolał żołądek. Ale nie miałam zamiaru pokazać mu że to mnie zainfekowało – Nie mój dzień na śmierć – powiedziałam mu. Wpatrywał się we mnie, więc podniosłam podbródek i wpatrywałam się w niego. Nie było stada dookoła, które musiało zobaczyć jak kłaniam się przed Alfa. Mógł spowodować że opuszczę wzrok, nie byłam odporna na jego dominację, tylko uparta. Mogłam zobaczyć moment, w którym się poddał. Przypomniałam sobie, że są inne rzeczy które muszę wiedzieć. - czy dowiedziałeś się gdzie jesteś przetrzymywany? – zapytałam go wtedy, zobaczyłam odpowiedź na jego twarzy. Kontynuowałam – Żadnych podpowiedzi? Czy coś wywąchałeś? Rzekę? Bylice? Ropę? Pył, Mercy? – jego głos był cichy. Wtedy się rozejrzał dokoła. Nie wydaje mi się żeby widział naszą sypialnie jak ja. – Pył i ciało Petera. Usłyszałam ten sam rodzaj złości w Adamie co wcześniej. Rozerwałby klatkę piersiową mężczyzny którego zdążyłam już pokroić na drobne kawałki. Człowiek który sam zrobił z siebie naszego

wroga nie miał pojęcia co się z nim stanie. Wysyłają helikopter, aby zabrał mnie i Darryla. Wkrótce. - Nadal wysyłają cię na senatora? – myślałam, że nasz telefon na policje będzie powodem do odwołania ataku. Tak. Powiedzieliśmy policji o tym dlaczego Adam i reszta stada została złapana. Wydawało się, że brali nas na poważnie. Wiedzą . Powiedzieli mi, ż e teraz to bę dzie bardziej skomplikowane, ale zdaje się ż e zbytnio się tym nie przejmują . Albo atak sam w sobie jest tym czego chcą – albo jest coś wię cej czego nie widzę . Usiadł z powrotem na łóżku i położył rękę na moim czole Czy wszystko dobrze? Uśmiechnęłam się do niego. – Ariana zobaczy czy będzie mogła skontaktować się z Bran’em. Może on będzie mógł ruszyć na pomoc. Adam rozważał to - A co z wampirami?- Zapytał Gapiłam się na niego – Marsilia nienawidzi mnie i Ben zakrwawił całe tylnie siedzenie w jej Mercedesie. AMG? Coś mnie rozproszyło. Coś strasznego – Co to za zapach? Obudziłam się z Benem liżącym moja twarz jak gorliwy kociak – co bolało. Jego oddech wyciskał z moich oczy łzy i miałam małą tolerancje na obrzydliwe zapachy.

- Jezu, Jezu – powiedziałam czołgając się od niego. Uderzyłam w coś twardego i nadal odsuwałam się od Bena, gdy cokolwiek to było spadło na podłogę z hukiem i zrobiło trochę miejsca na łóżku. Żołądek mnie bolał, nie tak jak od grypy, czy nawet złego jedzenia. Bardziej jak coś co połknęłam i to zjadało mnie żywcem. Naprawdę podły zapach oddechu Bena nie pomógł – Ben twój oddech śmierdzi. Czy jadłeś jakąś padlinę? - Ow,ow,ow – jęknął Kyle z podłogi gdzie go znokautowałam. Zapomniałam że był na łóżku ze mną , to że powiedział że będzie spać w łóżku ze mną, ponieważ wszystko wydawało się mi rozmyte – Pamiętasz, faceta który nawet nie był uroczy, który pobił mnie wczoraj. I ten pokój niema dywanu. Ben śmiał się ze mnie a ja zakrywałam nos obiema rękami. Ale teraz byłam już rozbudzona i pamiętałam gdzie wcześniej czułam taki oddech. - DMSO z uspokajacza, prawda? DMSO powoduje taki oddech – wtedy zobaczyłam zegar na komodzie koło łóżka. - Która godzina? – zapytałam przeskakując lóżko i potykając się o stopy Kylea. Pokój był ciemny, bo nie było żadnych okiem. Ciemność przypomniała mi sugestie Adama by iść do wampirów. Może powinnam. Ale było coś… Tad. O święta wow, zapomniałam o Tadzie. Powiedziałam mu że wrócę do

Sylwi zaraz, gdy upewnię się że z Kyleem wszystko w porządku. Na zewnątrz było naprawdę ciemno, Obserwował ich przez cały dzień, oczekując że wrócę szybko. Zrobiłam krok w kierunku drzwi, co było błędem. Każdy mięsień mnie bolał. Moja twarz pulsowała a ja omal nie straciłam przytomności od sposobu w jak moje ciało informowało mnie, że nie jest ze mnie zadowolone. Moj żołądek, następnie reszta moich mięśni ściskała się w najgorszym bólu mięśni, jaki kiedykolwiek miałam. - Mercy? – zapytał Kyle, podnosząc się na nogi z mniejsza niż zazwyczaj gracją. Ben zajęczał. I zwymiotowałam całą srebrną breję na piękną kamienną podłogę w pokoju gościnnym Kylea.

ROZDZIAŁ 5 Spojrzałam na podłogę i Kyle zrobiło to samo. Ben zeskoczył z łóżka i przyłożył swój nos w pobliże bałaganu. Szybko się wycofał, jego uszy stanęły dęba i spojrzał na mnie. Wyraz na jego wilczej twarzy wyraźnie mówił, „ Co do diabła?” nawet, jeśli nie byłam zaznajomiona z czytaniem ekspresji na monstrualnych wilczych pyskach. Podłoga Kyle’a była pokryta srebrem. Polizałam rękę i spojrzałam na wynik. Moja dłoo była szara tam gdzie dotknęłam ją śliną. – Myślę- powiedziałam im, rozdarta miedzy triumfem,ponieważ całe to srebro na podłodze oznaczało że nie było w Adamie - i przerażeniem. Mając to miejsce, gdzie Adam i ja możemy się dotykad jest czymś, gdzie mogę przeciągad coś fizycznie jak srebro, które było bezpośrednio przerażające w swoich skutkach. – Myślę, że

lepiej to z siebie zmyję. Do pokoju gościnnego była przyłączona łazienka, więc wtoczyłam się do niej, umyłam usta i wyszorowałam miejsca, które dotknęło srebro. Kyle otworzył szafkę nad umywalką i wręczył mi nową szczoteczkę do zębów i jedną z tych podróżnych past. Użyłam jej dwa razy. Moje usta nadal były czarne jak u trzynastoletniej Gotki, która użyła czarnej pomadki. - Znałem kiedyś kilku facetów, którzy malowali usta azotanem srebra, aby zmieniły się na taki kolor. – Powiedział Kyle – Uważam, że to głupie. Twoje usta nie były czarne, kiedy szłaś spad. Co się stało? - Boje się zgadnąd – powiedziałam. Azotan srebra brzmiał znajomo. Byłam całkiem pewna, że tego Gerry Wallace użył do usypiającej mikstury. – Daj mi kilka minut i może coś wymyślę, coś, co będzie brzmiało ogólnikowo spójnie, dobrze? Wyglądał na zmartwionego, ale przytaknął. Znów spojrzałam w lustro i dotknęłam ust. W dotyku były takie same jak zawsze. Chwyciłam ręcznik i wyszłam posprzątad bałagan, ale zatrzymałam się, kiedy miałam to zrobid. Srebrny szlam gęstniał. Co jeśli to przyklei się do ręcznika i zrobię jeszcze większy bałagan? A było tego dużo, więcej niż myślałam. I to wszystko pochodziło od Adama, On już powinien nie żyd. - Cóż – powiedziałam – Co mam z tym zrobid? - Co? Nigdy przedtem nie wymiotowałaś na podłogę? – Towarzysko zapytał Kyle podnosząc się na lóżku – Albo nigdy nie wymiotowałaś srebrem? Ben siedział daleko od bałaganu tak żeby nie było możliwości go dotknięcia, wpatrując się we mnie. Pochylił się w moim kierunku i zawahał się zanim z powrotem usiadł, jego oczy były czujne. Podniosłam rękę i powąchałam, pachniała Adamem. Przypuszczam, że mogłam wyssad srebro przez łączącą nas wieź, to miało sens że zapach Adama też mógł tak przejśd.

- To magia – powiedziałam im, a Kyle przewrócił oczami. - Zrozum – mówiłam tak samo do siebie jak i do niego i Bena – To nie powinno zadziaład. Nie możesz tego robid. – machnęłam na cały ten bałagan – Nie powinnam byd w stanie tego zrobid. Magia stada, Magia partnerstwa oznacza, że czasem mogę rozmawiad z Adamem, kiedy nie jesteśmy w pobliżu siebie. To nie oznacza, że mogę wyssad srebro z jego ciała i wprowadzid je do siebie. – znów spojrzałam na bałagan – I jeśli w jego ciele byłoby tyle srebra, on by już nie żył i wyglądał jak Blaszany Ludek. Kyle mrugnął. Nie wydaje mi się żebym widziała go kiedykolwiek tak zupełnie… neutralnego. - Możesz rozmawiad z Adamem, kiedy nie jesteście w tym samym pokoju, i nie masz telefonu? – zapytał Przytaknęłam. Zamknął oczy i byłam wstanie odczytad jego ekspresje, kiedy je znowu otworzył – Dzięki ci Panie – powiedział z ulga – Myślałem, że wariuje. Mimo wszystko nie mogłam powstrzymad się od uśmiechu. - Warren jest troszkę nerwowy z powodu tego ile wilczych rzeczy możesz przejąd bez biegania z nimi po wzgórzach. – Powiedziałam w poł przepraszająco. Zmrużył oczy – Warren nie trzyma mnie w niepewności – wtedy złośd opadła z jego twarzy – Pogodziłbym się z tym całym wilczym cholerstwem, jeśli by to oznaczało, że byłby tu cały i zdrowy. – jego słowa były surowe i poczułam je na swojej skórze, ponieważ dokładnie wiedziałam, co miał na myśli. - Tak – zgodziłam się w jego odczuciami, – ale to całe srebro? Myślę, że to bardziej chodzi o to czym jestem niż o jakąś dziwną wilkołaczą magię.

- Bycie Rdzennym Amerykaninem pozwala ci przerzucad srebro? – zapytał Kyle sceptycznie, ale Ben posłał mi spojrzenie nagłego zrozumienia. Stado wiedziało o Coyocie. Bałagan na podłodze zdecydowanie zaczął tężed. Byłam całkiem pewna, że nie zejdzie to przy użyciu odrobiny mydła i wysiłku – i usłyszałam śmiech Coyote w moich uszach. Srebrny dolar, kiedy nadal był jeszcze czystym srebrem był uncja z 0,90 czystego srebra. Mam mnóstwo ciekawostek w swojej głowie. - Ile uncji jest w jednym funcie – zapytałam, ponieważ tej ciekawostki nie wiedziałam. - Nie wiem – powiedział trzeźwo Kyle – To wygląda dla mnie na dużo uncji. Magia Coyote pomyślałam łamie reguły. Spojrzałam na Kylea i zdecydowałam, że mogę mu zaufad tak jak reszcie stada. – To nie Magia Indian albo nie tylko Magia Indian. To magia Coyotów. - Coyotów? – zapytał Kyle – Czy mówisz o swojej drugiej postaci czy O Coyotach? Ben tylko zmrużył oczy. - Mój ojciec był ujeżdżaczem byków z Browning, Montany nazywał się Joe Old Coyote – powiedziałam Kyleowi, –Ale zanim stał się Joe Old Coyote był Coyote z pieśni i opowieści. Po tym jak Old Coyote zginał w wypadku samochodowym, znów stał się Coyote. Wiedziałam od ludzi, którzy widzieli Kylea w sądzie, że jest głownie niewzruszony dopóki nie zdecyduje byd inny. Bycie zakochanym w wilkołaku podniosło jego zdolnośd do niemal nadprzyrodzonego poziomu. Nie mrugnął, nie spauzował, tylko powiedział – Więc srebrny szlam jest, ponieważ jesteś córką Coyote. - Nie jestem córką Coyote. – Powiedziałam stanowczo. Spojrzałam na podłogę – A to już nie jest szlam. Joe Old Coyote nie był Coyote. - Ponieważ jeśli by był, mój ojciec nie umarłby tak po prostu, porzucił mnie, porzucił moja matkę i musiałabym na niego zapolowad i go zranid.

- w porządku – powiedział Kyle – mówisz chaotycznie – sięgnął i dotknął mnie – czy czujesz się dobrze? Wyglądasz na rozpaloną, ale jesteś zimna. Gdy to powiedział dreszcz przebiegł mi przez kręgosłup. Przykucnęłam i położyłam dłoo na srebrnej plamie, która pokrywała kilka kamiennych płytek. - To jest najdziwniejsza rzecz, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła. – kiwnęłam w kierunku bałaganu – a jeśli znałbyś moje życie zdałbyś sobie sprawę jak zwariowane jest. Kiedy spałam wypiłam srebro z Adama, obudziłam się, zwymiotowałam na twoja podłogę – przepraszam za to, przy okazji – a teraz moje usta są czarne. Kyle wziął oddech, – Kiedy robiłaś dziwne rzeczy a co Adamem – tak świetny jak on jest – czy dowiedziałaś się gdzie on jest? Pokręciłam głowa, a on westchnął – to dobrze. Podniosłam brwi. Uśmiechnął się ze znużeniem - To byłoby użyteczne Mercy. A posiadanie czegoś dziwnego i przydatnego byłoby zbyt dobre i wysłano by nam złego duszka żeby siedział nam na ogonie. Gapiłam się na niego. Jego uśmiech powiększył się na mniej umęczony. – Może i wychowałaś się z wilkołakami, Mercy, ale mnie wychowała Szkocka babcia, kiedy rodzice zarabiali swoje miliony. Kiedy Nieludzie ujawnili się, ona tylko chrząknęła i powiedziała „ Teraz to będą kłopoty” I miała, co do tego rację, tak jak przy każdym fatalnym przewidywaniu, jakie kiedykolwiek zrobiła, miała rację. Pozwoliłam sobie opaśd na tyłek, ponieważ moje kolana przypominały mi ąe jestem po wypadku samochodowym, i miałam dosyd klęczenia. Ben podparł mnie chwile, a potem odskoczył. - dzięki – powiedziałam do Kylea – Będę pamiętad o gniewie mrocznych bogów. Jeszcze

jakieś wesołe myśli? - Nie dopóki Werren nie będzie tutaj stał i mierzył wzrokiem bałagan, który narobiłaś – powiedział poważnie. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam go za kostkę by go pocieszyd, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. - Która godzina? – zapytałam Kyle spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. – Za wcześnie na towarzystwo. Czwarta trzydzieści rano. Jego komórka zadzwoniła, więc ją odebrał. - Panie Brook. Przy drzwiach jest dwóch mężczyzn. Biały mężczyzna może koło czterdziestki, około sześciu stóp wysokości, o posturze lepszej niż przeciętna, kto wygląda bardzo swobodnie w garniturze, który nosi. Drugi mężczyzna jest niższy, młodszy, rasa mieszana i w bardzo dobrej formie. Może to oznaczad, że lubi dwiczyd albo, że jest wilkołakiem. Czy chcesz żebyśmy zainterweniowali i ich odesłali? - Nie – powiedział Kyle – W domu mam wsparcie, prawda? - Zgadza się proszę pana. I ktoś obserwuje ganek. - w takim razie pozwólcie mi zobaczyd czy są to sojusznicy czy wrogowie. Dam wam znak pokoju, jeśli wszystko będzie w porządku. Kyle rozłączył się i przebrał w luźne spodnie i koszulkę polo z drewnianej szuflady, którą założył na goła pierś . Miałam do wyboru nosid jego ubrania, które założyłam wczoraj albo te które miałam założone wczoraj i przedwczoraj. Te wcześniejsze nadal były pokryte krwią, wciągnęłam jego bluzę w przyjemnym morskim kolorze, który niesamowicie podkreślał kolor siniaków na mojej skórze i poszłam za nim po schodach, Ben deptał nam po pietach jak dobrze ułożony wilczy strażnik. Nie kulał, – chod jedno z nas, – więc to oznaczało, że w

koocu zaczyna się uleczad. Gdy tylko znaleźliśmy się na schodach, dzwonek przestał dzwonid. Albo zrezygnowali, albo byli w stanie usłyszed nas na schodach pokrytych dywanem aż do drzwi. Ben i ja trzymaliśmy się z tyłu, kiedy Kyle otwierał drzwi dwóm mężczyznom, jeden z nich nie zaskakując był około sześciu stóp wysoki, ubrany był w czarny wełniany płaszcz, który podkreślał zamiast ukryd drogi dopasowany ciemno szary garnitur, który nosił. Jego twarz była nieznacznie domowa w sympatyczny sposób jak pozytywny aktor. Obok niego był mniejszy mężczyzna, który trochę wyglądał Środkowowschodnio, ale z ciemną karnacja. Miał ubrane dżinsy, zdarte buty do trekkingu oraz koszulę z długim rękawem zapiętą na guziki z szarego jedwabiu, ale nie miał płaszcza ani kurtki. - Co sprowadza was do moich drzwi o takiej porannej godzinie? – Krótko zapytał Kyle. - Kyle Brooka? – Zapytał wyższy mężczyzna – Nazywam się Lin Armstron. Agent Armstrong, pracuje dla CNTRP, Cantrip, jeśli wolisz, i zastanawiam się czy masz coś, przeciwko jak ja i mój współpracownik wejdziemy i zadamy kilka pytao na temat mężczyzn, którzy włamali się do ciebie wczoraj. Zassałam oddech – Cantrip było agencją, którą podejrzewam, do której należą nasze czarne charaktery. Nie wiem, co bym powiedziała, gdy wdychałam złapałam ich zapachy. Mogłam wywąchad suchy płyn czyszczący, wełnę, i jakąś psią rasę, która przywarła do złożonego zapachu pełnomocnika Armstronga. Wyczułam również nieznanego wilkołaka. Postawa Bena zmieniła się. Jego uszy spłaszczyły się i przykucnął odrobine, ale wcisnął się pomiędzy mnie i drzwi wejściowe. - Z jakiego jesteś stada? – Zapytałam, obchodząc Bena, więc stałam obok Kylea – Przepraszam? – Powiedział Agent Armstrong. Ale drugi mężczyzna, uśmiechnął się, niegodziwy biały uśmiech na jego ciemnej twarzy. –

Jak myślisz Pani Thompson, do jakiego stada należę? – miał hiszpaoski akcent, ale nie taki sam Hiszpaoski jak większośd ludzi, których znam, którzy mówią po hiszpaosku, gdy pierwszy raz lądują w Tri-Cities. Zmarszczyłam brwi - Hauptmann. To jest Pani Hauptnam. Kim jesteś? - Charles Smith zapytał czy mógłbym tu przyjechad i dowiedzied się, dlaczego nie może z nikim tutaj się skontaktowad, kiedy się stara. – Powiedział wilkołak, podkreślając nazwisko, ponieważ skłamał, kiedy to powiedział. I tak wiedziałam, kogo ma na myśli. Syn Marroka Charles ostatnimi czasy współpracował z FBI pod nazwiskiem Smith. Ten wilk właśnie powiedział nam kilka rzeczy. Po pierwsze, został tutaj wysłany przez Marroka – Ariana musiała go złapad. Po drugie On i Amstrong nie byli w bliskich stosunkach – w przeciwnym razie, nie kłamałby przy nim. Nie odpowiedział jednak na moje pytania. Co sprawiało, że zaczęłam myśled, iż ta wiedza może byd ważna. - Zapytałem – powiedział Armstrong – przez kanały czy mógłbym dostad wilkołaka do współpracy jako… łącznika. Odkąd wierzę że grupa rebelianckich agentów Cantrip jest odpowiedzialna za ten incydent - utknął na właściwym słowie. - Problemy - dodał obcy wilk. Znałam większośd stada Marroka – dorastałam w nim. Nie miałam pojęcie, kim on jest. Nic nie powiedziałam, bo nie wiedziałam, co powiedzied. Stado zmieniło się przez te lata – ludzie przenosili się. Stado Marrkota miało w zwyczaju przygarniad problematyczne wilki, które nie mogły funkcjonowad w normalnym stadzie. Mowa ciała tego wilka mówiła mi, że jest niebezpieczny, i spędził dużo czasu na krawędzi przemocy, także jego wilk był bardzo bisko powierzchni. Wilk w człowieku pokornie przemówił do mojego milczenie, – Gdy wiadomośd nadeszła do

Charlea żeby sprawdził czy jest ktoś, kto mógłby… grad ambasadora z tobą i Panem Brooks, Już byłem w drodze, wysłany tutaj przez podszepty wróżek. – Zatrzymał się, i …spokorniał, jakby cieszył się z bycia w centrum uwagi, a potem spojrzał na Kylea. - Panie Brooks, raczej jest tu zimno. Czy mógłby pan odwoład dżentelmena, który celuje do nas z dachu sąsiada i nas wpuścid? - Kim ty jesteś? – Ponownie zapytałam, wilkołaka. Znów się uśmiechnął, chod jego oczy były chłodne. - Asil, Pani Hauptmann. Możesz też znad mnie, jako Moor, chod uważam to za trochę dramatyczne i nie wspomniałbym o tym, ale może dzięki temu jestem trochę bardziej rozpoznawalny. Chwyciłam ręce Kyle trochę mocniej. Wiem, kim był Moor. Moor był przerażający, przerażający wilk, o którym myślałam, że był tylko opowieścią jak Bestia z Gévaudan. - W porządku Kyle – powiedziałam mając nadzieje ze mam racje. – Asil jest jednym z wilków Charlesa. – Kyle mógł zrozumied, że chodzi o Marroka. Asil uśmiechnął się, ponieważ usłyszał kłamstwo w moim pierwszym zdaniu. Możliwe, że Kyle też, ponieważ posłał mi ostre spojrzenie zanim pomachał do ochrony dwoma palcami jak znak, który uwiecznił Prezydent Nixon zanim któreś z nas się urodziło. - Nie jestem upoważniony żeby wam cokolwiek powiedzied – Armstrong pół przeprosił, gdy napił się w swoją kawę. Spojrzał z mojej twarzy na twarzy Kylea, przyglądając się spektakularnym siniakom, które nosił i moim bardziej skromnym, – które zaczynały się od mojej szczeki i pięły do linii włosów. Kyle wyglądał jakby stoczył walkę bokserską ze związanymi rękami, – co w pewnym sensie się stało. Armstrong skrzywił się – Wiem, że to nie w porządku. Ale muszę pracowad według rozkazów przełożonych.

Siedzieliśmy w pokoju, w którym tak naprawdę nigdy nie byłam wcześniej. Był utrzymany w chłodnej kolorystyce i był piwnicą tylko z małym oknem. Prawdopodobnie był to jeden z pokoi, które Ochrona Adama uznała za bezpieczny albo Kyle miał jakiś powód, by przyciągnąd nas do pokoju, który pachniał szamponem do dywanów i panią, która sprząta ich dom, bez śladu Kylea czy Warrena. - Nie mów mi – powiedział kwaśno Kyle – Grupa agentów Cantrip, którzy są niezadowoleni z ograniczeo mocy, które im dano do walki z przerażającymi wilkołakami i nagle przerażającymi Nieludźmi postanowiła działad na własna rękę. Ktoś zdecydował, że potrzebują naprawdę wielkiego wydarzenia, aby odwrócid bieg opinii publicznej na ich korzyśd i postanowili zamordowad popularnego Anty-Nieludziom senatora, co będzie zapalnikiem, który będą mogli wykorzystad, aby rozpalid publicznośd i dostad w koocu prawo strzelania do Wilkołaków i Nieludzi, gdy tylko ich zobaczą. Zawiedli, kiedy Mercy, Ben i ja zadzwoniliśmy na policje mówiąc im o nich. A ty zostałeś tu wysłany by naprawid sytuacje jak tylko potrafisz, jednak w miedzy czasie dowiedziałeś się gdzie trzymają pieniądze, aby wynająd prywatną armię. Jak mi idzie? Przez chwilę, przyjazna twarz Armstronga nie była już taka przyjazna. Moor uśmiechnął się i zamoczył usta we własnym kubku. Gdybym nie patrzyła na jego oczy, wydawałby się zbyt młody, zbyt grzeczny żeby byd odpowiedzialnym za przemoc, z której był sławny. Złapał moje spojrzenie, i odwróciłam wzrok, ale nie zanim nie zobaczyłam jego zadowolonego uśmiechu. - Nie traktuj nas protekcjonalnie – powiedział cicho Kyle, skupiony na Armstrongu. – Potrzebujesz nas, aby znaleźd twoich ludzi zanim zrobią jeszcze coś głupszego. Nie jestem pewien czy my cię potrzebujemy. - Wasza współpraca będzie zauważona – powiedział Armstrong – To może stad się ważne dla

was, jeśli Bennet zdoła zrobid krwawą łaźnię tutaj tak żeby obwinid wilkołaki za to. - Kim jest Bennet? – Zapytałam, a Armstrond wydął wargi. - Ach, przepraszam – powiedział – zamiast tego powinienem był powiedzied „nasz nieuczciwy agent”, który podobno jest odpowiedzialny za rekrutację innych niezadowolonych agentów – potknięcie w jego tonie za każdym razem, gdy wypowiadał Imię Benneta wydawało się specjalne, ponieważ nie wyglądał na zbytnio zdenerwowanego. – Konieczne jest, powstrzymanie go, a ty możesz pomóc mówiąc mi wszystko, co wiesz o tym jak Hauptmann i jego stado zostało zabrane. Wszystko o ludziach, którzy cię tu przetrzymywali, wszystko, co może byd przydatne. W zamian zapewniam cię, że odwrócimy nasze zasoby, aby zlokalizowad i uratowad twoich ludzi. Był szczery i prawdomówny, czym mnie zaskoczył. Spodziewałam się, że w jego głowie będzie kłamstwo. - Jesteśmy po tej samej stronie – gorliwe powiedział Armstrong, i wierzył w to, to również mogłam usłyszed w jego głosie. - Ci ludzie, którzy włamali się do twojego domu wszyscy są martwi Panie Brooks – cicho powiedział Asil i Armstrong przytaknął głową tak szybko, że zastanawiałam się czy nie złamie sobie karku. Nie był tak bardzo zaskoczony śmiercią tych ludzi, pomyślałam, ale to Asil wiedział o ich śmierci. Zastanawiałam się czy to Asil sam ich zabił. Wilkołak złapał wyraz mojej twarzy i się uśmiechnął, pokazując zęby - Nie ja, nie zostałem wysłany tutaj tylko, jako łącznik, Pani Hauptmann, ale jako użyteczne narzędzie w arsenale. Zostali zwolnieni za kaucją zeszłej nocy. Ponieważ mieli zaplanowany lot do Seattle, potem do Południowej Ameryki prywatnym samolotem, pomyślałem, że będzie sprawniej porozmawiad z nimi przed wyjazdem, ale byli martwi, kiedy poszedłem do hotelu, w którym się zameldowali i prawie przeszkodziłem federalnym w oczyszczaniu terenu. - Wyszczerzył

się w uśmiechu i zrozumiałam, że oczyszczanie było pewnego rodzaju określeniem zgonów dla policja i opinii publicznej. Gdyby wiedział to wszystko, a Charles był bardziej pracowity, ponieważ on jest bardziej na bieżąco niż była Ariana, zanim odeszła. Armstrong przyglądał mu się z nagła ostrożnością. Najwidoczniej nie wiedział ile Asil wie. - Czy ty ich zabiłeś, Agencie Armstrong? – zapytałam. Większośd ludzi nie wie, że wilkołaki potrafią usłyszed kłamstwo, i ci, którzy myśleli, że jestem człowiekiem. - Nie proszę Pani. Ale moi ludzie są odpowiedzialni za czyszczenie. To był anonimowy telefon do moich przełożonych. – skrzywił się – Spędziłem większośd ostatnich dwudziestu czterech godzin na czyszczenie, gonieniu i wszystkich innych rzeczach, które się kooczą, gdy coś pójdzie w diabły. Asil skinął na mnie. Tak jak ja usłyszał prawdę w głosie agenta. Armstrong nie zabił ich, i „nieszczęśliwy” to małe słowo do tego, co czuł w sprawie ich śmierci i zaangażowaniu agentów Cantrip w całą sprawę. Mój nos może wyczud więcej niż tylko kłamstwo. Emocje, zwłaszcza silne emocje, one też mają zapachy. - Powiedziałaś policji, że oni chcą, aby twój mąż poszedł na Senatora Cambbella, Pani Hauptnam. – Powiedział Armstrong Podniosłam podbródek – Zgadza się Potrzasnął głowa - Nie pasuje. Ci faceci byli prawdziwymi twardzielami, Pani Hauptnam. Zarabiali dużo pieniędzy by nie chlapad ustami. Niema takiej możliwości, że powiedzieli ci o tym. Asil spotkał mój wzrok. On wiedział jak zdobyłam informacje. Pochylił nieco głowę i wzruszył ramionami. Był dominującym wilkiem w pokoju. Jeśli nie obchodziło go, co powiem federalnemu o działaniu magii stada, może mnie też nie powinno.

Otworzyłam usta i ponownie je zamknęłam, wizja bycia zamkniętą w białym pokoju gdzieś z kimś, kto pyta.” Na co patrzy Adam Pani Hauptman? Czy to trójkąt czy kwadrat? „ w mojej głowie. To był prawdopodobnie wynik zbyt dużej ilośd Tajemniczego Teatru Naukowego 3000 z lat młodzieoczych, ale istniało też prawdziwie niebezpieczeostwo w mówieniu ludziom zbyt dużo. - Pamiętasz jak powiedziałeś nam, że są pewne rzeczy, których nie możesz nam powiedzied? – Powiedziałam - To coś takiego. Są pewne rzeczy, których w tym momencie nie mogę ujawnid. Rzeczy-które-musisz wiedzied. Armstrong chrząknął, ale ciężko mu było narzekad. – Na skali od jeden do dziesięciu jak pewna jesteś, że zagrożenie było skierowane na Campbella? - Zero – powiedziałam mu, ponieważ długo i mocno nad tym myślałam – Zagrożenie było skierowane na wilkołaki. Campbell może byd drugim celem albo w jakiś cudowny sposób został dopisany w ostatniej chwili. Łatwo jest udaremnid zamach, gdy wiesz, kto, gdzie i kiedy. Nie wiem, czemu wybrali Adama. - Stał się osobą publiczną – mruknął Asil – Ludzie go lubią i ufają mu. Kiedy gazety i magazyny chcą porozmawiad z wilkołakiem idą do Adama, ponieważ jest przystojny i wygadany. Trzy czwarte respondentów na ulicach Nowego Jorku w ostatnich porannych wiadomościach może znaleźd Hauptmana w spisie. Lepiej niż każdy z ostatnich wyborów prezydenckich lub Burmistrz Nowego Jorku. - Myślisz, że to było konkretnie skierowane na Adama? – zapytałam. Asil zmarszczył brwi na mnie. Może nie powinien wypowiadad się przy Agencie Armstrongu. - Myślę – powiedział wolno, – że nie wiemy wystarczająco dużo. - A nasi wrogowie wiedzą za dużo – powiedziałam - Znali całe stado a są w nim członkowie,

którzy się nie ujawnili. Przyszli szukad mnie i Jess. Skąd mają te informacje? - Jess? – Zapytał Armstrong. - Córka Adama – powiedziałam – Ona nie jest wilkołakiem. Pojechałyśmy na zakupy i miałyśmy wypadek samochodowy, skooczyłyśmy w moim garażu gdzie przybył Ben i powiedział nam, że stado zostało porwane. - Ben?? Wskazałam moim pustym kubkiem w stronę wilkołaka wyciągniętego na podłodze obok mnie, ale nie dotykając go. – To jest Ben. Był na piętrze, kiedy wynajęta-armia włamała się do domu i zabrała większośd stada za jednym zamachem. Udało mu się uciec i mnie ostrzec. Pojawiła się zabawna cisza, więc spojrzałam w górę. - Myślałem – Przełknął ślinę Armstrong – Myślałem, że on jest tylko dużym psem. Lubię psy. Spojrzałam na Asila, potem z powrotem na Armstronga – Wiesz, że Asil również jest wilkołakiem? Ożywiony potarł swoją twarz – Jestem na to za stary. Jestem na nogach od dwudziestu czterech godzin. - Ben cię nie skrzywdzi – powiedziałam mu, kiedy Asil wstał i postawił swój pusty kubek na niskim stoliku pomiędzy krzesłami. Ben zerwał się na nogi, warcząc, ale jego głowa była przechylona tak by nie spotkad oczu dominującego wilka. Armstrong rozlał kawę, odskakując. Nagły ruch zwrócił uwagę Bena, i pokazał kły na Agenta Cantrip. - Armstrong, opuśd wzrok – głos Kyle'a był cichy i spokojny. Sięgnęłam do grzywy Bena, ale tak szybko jak moje palce się zbliżyły on odsunął się od mojej ręki. - To moja wina. Musimy mied to z głowy zanim komuś stanie się krzywda. – Skooczył Asil stawiając kubek i spojrzał na Bena, chod mówił do reszty w pokoju. – Będziemy musieli

przeprosid was, gdy wilk i ja będziemy rozmawiad – sięgnął w dół i strzelił palcami przed twarzą Bena, – Chod ze mną. Stanęłam miedzy nimi. Ben nie mógł znów stanąd miedzy nami bez przewracania mnie, więc ugryzł mnie w tylną częśd kolana, nie wystarczająco mocno by bolało, bardziej, jako protest. Asil przechylił głowę i uśmiechnął się – Lubię cię Pani Hauptman. Nie jesteś dokładnie tym, czego się spodziewałem, ale cię lubię. Jak najbardziej, chod z nami. - Co dokładnie masz zamiar rozstrzygnąd? – Zapytał Kyle brzmiąc trochę wrogo. Asil studiował go przez chwile – To nie będzie go bolało Panie Brooks, ale Ben stara się chronid Panią Hauptman przede mną. Niema takiej potrzeby, ale o tym on sam musi zadecydowad. Będzie o dużo łatwiej dla niego, jeśli zrobimy to bez publiczności. - W porządku – powiedziałam Kyle'owi – To dobry pomysł, jeśli będziemy spędzad dużo czasu w swoim towarzystwie – I mogłam przepytad Asila bez słuchającego Agenta Armstronga i on będzie mógł odpowiedzied. - Pokój gościnny – zasugerował Kyle – Ten, w którym spaliśmy. Najwidoczniej mało jest pokoi w tym domu gdzie może byd bezpiecznie. W innym wypadku będziecie musieli zrobid to w łazience. Agent Armstrong i ja możemy poczekad tutaj. Pomachałam do niego i objęłam prowadzenie do drzwi i na schodach do góry. Ben szedł za mną tak blisko jak mógł bez dotykania mnie, zostawiając Asila daleko w tyle. - Kyle Brooks jest połączony z twoim trzecim – powiedział Asil, gdy szliśmy do góry jego głos był zadumany. – Jest adwokatem. Był związany i torturowany przez dwójkę profesjonalistów, udało mu się samemu uwolnid, złamad jednemu kark i znokautowad drugiego bez zabijania go. Taka przedsiębiorcza i ambitna rzecz dla adwokata, aby zrobid cos takiego z parą ludzi, którzy utrzymywali się z zabijania ludzi. Jak cudownie, że mu się to udało.

- Kyle ma czarny pas – powiedziałam bardzo cicho – jest w dobrej formie i został uratowany przez mojego przyjaciela wampira, który zabił człowieka, który krzywdził Kyle'a a zostawił drugiego przy życiu, ponieważ poprosiłam go, aby nie zabijał nikogo w zasięgu wzroku. Za mną i za Benem była cisza. - Wieżę, że się przesłyszałem – powiedział Asil, który zatrzymał się na schodach – Angielski nie jest moim pierwszym językiem, nawet nie piątym. Czy właśnie powiedziałaś „przyjaciel wampir” -Powiedziałam – w połowie się odwróciłam by spojrzed na niego, gdy się zatrzymałam. - Świat – powiedział – jest bardzo dziwnym miejscem i kiedy myślałem, że widziałem już wszystkie cuda pojawia się następny. Ten „ przyjaciel wampir” zrobił to za jakąś cenę? - Nie, ponieważ jest moim i Kyle'a przyjacielem – powiedziałam - Niemożliwe. W jego głosie było coś, co wysłało Bena gwałtownie do przodu przed moje nogi, co nie było takie złe, ale wtedy on odskoczył jak piłeczka do pink-ponga, i prawie straciłam równowagę od tego uderzenia. Puściły mi nerwy – Może dla ciebie – warknęłam do Asila, odwracając się, aby pokonad ostatnie cztery albo pięd stopni wspinaczki na drugie piętro – Ja? Mam przyjaciół. Pojawiła się kolejna cisza miedzy rozmowami, następnie roześmiał się - Proszę powiedz mi, że nie skooczę z jajkami na mojej poduszce czy masłem orzechowym na siedzeniu w samochodzie. Wyrzuciłam ręce i odwróciłam się odruchowo, aby zmierzyd się z nim twarzą w twarz. Idąc tyłem powiedziałam. - Miałam dwanaście lat, czy wy wilki nie macie nic lepszego do roboty zamiast plotkowad o czymś co zdarzyło się dwadzieścia lat temu?

- Mi princesa, - powiedział, jego głos był głęboki i zalotny - Byłem w Hiszpanii, kiedy usłyszałem o maśle orzechowym. Dwie dekady to nic, zapewniam Cię, że będziemy o tym mówid przeszło sto lat przyciszonym głosem. Żyją złe, duże wilki na całym świecie, które drżą na dźwięk jego imienia, ale to drobna dziewczynka kojot wysmarowała masłem orzechowym siedzenia w samochodzie Brana Corrnicka, za to, że powiedział jej, że ma zakładad sukienki, aby pokazad się stadu. - Nie - powiedziałam gotując się ponownie. Odwróciłam się i wkroczyłam na korytarz - On powiedział to Evelyn - mojej przybranej matce - że powinna wiedzied lepiej i przypilnowad abym nosiła sukienkę. Doprowadził ją tym do łez. - i to był ostatni raz, kiedy zgodziłam się grac na pianinie. Otworzyłam drzwi pokoju gościnnego, ale Asil zatrzymał się dopóki nie spojrzałam na jego twarz. - Tak - powiedział szczerze - I właśnie takie coś zasługuje na masło orzechowe na tyłku. I ta szczerośd przelała ostatnią kroplę. Położyłam dłoo na ustach, oparłam się o drzwi i roześmiałam się. Byłam zmartwiona, zmęczona i czułam jak każdy mięsieo w moim ciele mnie boli, ale wszystko, co teraz widziałam to masło orzechowe na eleganckich, beżowych spodniach Marroka i jego wyraz twarzy, gdy zdał sobie sprawę z tego, co się stało. Ukrywałam się w postaci kojota pod krzakami, od zawietrznej, ale on mnie zauważył. Bran zawsze mógł mnie znaleźd wszędzie gdzie się ukryłam. Uniósł na mnie brew a ja całą drogę do domu biegłam. - On zawsze wiedział, kiedy to ja coś zrobiłam - powiedziałam, kiedy już byłam w stanie. Asil uśmiechnął się: był to ciepły i przyjazny uśmiech. - Powiedział mi, że przysporzył ci smutku. Będziesz knud i planowad tak, żeby nikt się nie dowiedział, i nawet nie zdasz sobie sprawy, że on nie potrzebował nawet przeprowadzad

śledztwa w tym wypadku. „Kto jeszcze mógłby to byd? „Powiedział mi, kiedy do niego zadzwoniłem ….omawiając incydent. „Czy możesz sobie wyobrazid kogoś ze stada jak smaruje masłem orzechowym moje siedzenia, aby dad mi nauczkę?” - Huhh - Taka prosta logika mnie przerastała- i po prostu wydawało mi się słuszne i właściwe, że Marrock wszystko wiedział, jak ktoś w stylu Świętego Mikołaja z dużymi, ostrymi zębami. - Kazał mi wyczyścid cały samochód. Ale było warto. Przeprosił Evelyn i przyniósł jej nawet kwiaty. - Przeprosił - powiedział Asil powoli a ja ponownie się zaśmiałam, ponieważ powiedział to tak jakby zapamiętywał informacje żeby móc później wykorzystad je w dręczeniu Brana. - Potrzebowałam tego - pomachałam do niego z pokoju - Dziękuję. Rozejrzał się po sypialni i zajął miejsce na posłanym łóżku, a jego brwi podniosły się na widok kałuży srebra- stałego srebra na podłodze. Następnie powiedział. - Jedna rzecz, nad która się zawsze zastanawiałem, jak to się stało, iż Bran nie wyczuł zapachu masła orzechowego na pięknej brązowej tapicerce swojego drogiego samochodu. - Zrobiłam kanapkę z masłem orzechowym i galaretką. I umieściłam ją na papierowym talerzu z karteczką „Dla Marroka" i ustawiłam, że na desce rozdzielczej na fotelu pasażera, powiedziałam- Był tak zajęty, patrząc na to, że nie zauważył, siedzenia, aż było za późno. Spojrzałam na srebro na podłodze Kyle'a. Prawdopodobnie będą musieli wymienid płytki. Jajka jednak - powiedziałam z roztargnieniem - Jajka były porażką. Nie rozbijają się, kiedy tego chcesz- poduszki też się na nic nie zdają, a zostawiają ofiarę z amunicją, którą mogą użyd przeciwko tobie. - Mercedes, powiedz mi - Asil obszedł koniec łóżka, zbliżając się tym do mnie, co spowodowało warknięcie Bena. Zatrzymał się tam gdzie był - Bardzo dobrze. Zwolnijmy twojego wilka od kłopotliwego

położenia zanim powiemy rzeczy, które nie mogą byd powiedziane przed facetem z rządu. Spojrzał na mnie i wskazał drzwi.- Idź i stao w korytarzu, unikniemy sytuacji, w której jest on rozdarty pomiędzy tym, co mówi mu instynkt a potrzebą ochraniania cię. To brzmiało rozsądnie, więc tak zrobiłam, stojąc w progu mogłam mied ich na oku. Ben był około 10 stóp pomiędzy mną a Asilem. Oznaczało to, że nie wyrządzi mi żadnej krzywdy, odległośd była na tyle mała, że wystarczyła, aby zaspokoid potrzebę Bena w ochranianiu mnie. Asil położył rękę na nosie Bena i pchnął w dół aż czerwony łeb wilkołaka był cały na podłodze. Ben wydał pół jęk, pół warknięcie. - Ślubuję ci - powiedział Asil napotykając oczy Bena - że uznaję ciebie i nie zrobię ci żadnej krzywdy. Rozpoznaję, że należysz do Adama Hauptmana i nie mam potrzeby abyś należał do mnie. Jestem sojusznikiem podczas nieobecności Adama, łączącym się z Marrokiem, który mnie tu przysłał, aby zając jego miejsce nad wszystkimi wilkami, jako, że jesteśmy wszyscy jego wasalami. Czy przyjmujesz mnie takiego? Ben wyciągnął nos spod ręki Asila i wstał wyprostowany po raz pierwszy od czasu, kiedy spojrzał drugiemu wilkowi w oczy. Jego ogon i uszy podniosły się na chwilę dopóki celowo nie podniósł głowy, a ogon spuścił do pozycji neutralnej. Asil uśmiechnął się do niego - Dobrze. Zrozumieliśmy się. A teraz Mercedes Thompson de Hauptman musisz mi powiedzied, co dokładnie się stało i co wiesz. Szybko, proszę, bo nie mamy za dużo czasu.

Więc powiedziałam mu wszystko, co wiedziałam. Kiedy skooczyłam, wstał z łóżka, na którym siedział i spojrzał ponownie na metal na podłodze. Plama utraciła swoją jasną barwę, kiedy rozmawialiśmy, teraz pokrywała się lekką czarną patyną. - Co z twoim żołądkiem teraz? - spytał po chwili. - Jest podrażniony - przyznałam - ale czułam to samo, kiedy rozbiłam auto i Adam ze stadem został porwany. Nie mam pojęcia czy to od srebra czy nie. Asil przykucnął na piętach rozmyślając w ciszy a ja przypomniała mu, że nie mamy za dużo czasu. W koocu powiedział - Jesteś pewna, że Peter to jedyna ofiara śmiertelna? - Jak na razie tak - powiedziałam. - Uważam, że to bardzo ciekawe w świetle zamordowania swoich napastników - jego oczy były jasne i wesołe, kiedy spojrzał na mnie. Najwyraźniej morderstwa były dobra zabawą.ten, kto zabił najemników nie zawracał by sobie głowy trzymaniem wszystkich ze stada żywych. Taki człowiek mógłby powiedzied "Jeden wilkołak wystarczy, aby utrzymad Adama na haczyku a tak wielu zakładników jest drogą sprawą i niebezpieczną". Co byłoby w porządku. Byliby cholernie głupi, aby zabid całe stado -każdy dowódca który miał kiedyś pod sobą wielu wrogich żołnierzy byłby szczęśliwy mogąc in to wytłumaczyd.- Zagubił się na chwilę, pewnie w szczęśliwej kontemplacji kłopotów, jakie sobie przysporzyli nasi wrogowie. - Dwie różne osoby? - powiedziałam. Asil skinął głową - Też tak mi się wydaje. Poza tym człowiek, który wiedział jak zatrudnid tych facetów, człowiek, dla którego pracowali nie zabijałby najemników z obawy przed tym, co mogą wiedzied. Oni są dobrze wyszkoleni, poszukiwani najemnicy często są przez rządy przyjazne US, Charles tak mi powiedział. To taki rodzaj ludzi, którzy na bieżąco kupują i nie przyjmują zdrady. - Powiedziałam powoli. - Agenci federalni są dobrze opłacani-ale nie aż tak dobrze.

- Czy możesz się skontaktowad z Adamem w tej chwili? -Mogę spróbowad. - Proszę zrób to. Musimy dad mu znad, co wiemy- i zobaczyd czy on może nam przekazad także jakieś nowe informacje o swojej lokalizacji lub o ludziach, którzy go przetrzymują. Usiadłam na podłodze i zamknęłam oczy-sięgnęłam po szorstkie, złote liny, którymi związana byłam ze swoim partnerem i - ał, ał ał -powiedziałam a moje oczy zwilgotniały - ała, ała, ała, cholera, cholera. Asil spojrzał na mnie znad srebrnej kałuży. - To cię nauczy, aby nie korzystad z więzi w sytuacji, do jakiej nie została ona przeznaczonapowiedział.- Szczególnie do srebra. Wilkołaki i srebro to zła mieszanka. - Zamknij się - powiedziałam ostro i bardzo cicho, ponieważ dźwięk jego głosu wysłał ostry, łuk świetlny z moich oczu przez cała czaszkę. - To jest bardzo dużo srebra - zauważył. Następnie zaintrygowany powiedział - I to jest czyste srebro, chod substancją w strzałce uspokajającej to azotan srebra-, który jest białym proszkiem. Asil wstał i chodził dookoła. Ben przysunął się bliżej-mogłam wyczud jego zapach,- ale nie na tyle blisko abym mogła go dotknąd. Wilkołaki są różne, gdy są w formie wilka, są mniej ludzkie i mniej przyjmują ludzkie zwyczaje. To byłoby złe. Ale wilki są stadne, o wiele bardziej niż ludzie czy kojoty, jeżeli o to chodzi. Normalnie Ben napierałby na mnie jak bym była w niebezpieczeostwie. Asil nadal musiał go niepokoid. Kiedy moja głowa przestała czud się tak krucho, spojrzałam w górę- Asil podawał mi szklankę wody z łazienki. Opróżniłam całą i poczułam się lepiej. - Nie przejmuj się - powiedział, kiedy wręczyłam mu pustą szklankę - spodziewam się, że efekt jest tymczasowy. To pewnie minie jak srebro zostanie wydalone z twojego organizmu w

całości. - dotknął moich ust, lekko i szybko, co nie dało mi czasu na reakcję. Pokazał mi palce, które były czerwone jakby włożył je w płomieo. Dotknęłam także moim ust pamiętając, że są czarne. - Użyli srebra koloidalnego w kroplach do nosa dla osób cierpiących na astmę lub złą alergię. - powiedział mi - Skóra ludzi, którzy używają ich regularnie czasami zmienia się na niebiesko-jest człowiek, który startował do senatu w Montanie, którego skóra ma odcieo niebieski. Myślałem, że twoje usta są takie od szminki-, przez co wyglądasz na trochę starszą niż większośd młodych dziewczyn noszących czarny makijaż. Patrzyłam na niego z przerażeniem - To nie zejdzie - powiedziałam mu - Nie jestem wilkołakiem, mój organizm nie odrzuci srebra tak jak twój. Siostra Gabriela, Rosa pisała w szkole wypracowanie na temat dziewczyny której skóra stała się szara, kiedy była nastolatka, było to w latach 50-tych i nikomu kto ją leczył się udało się nid poprawid. Sprawdzałam jej to wypracowanie. Wgramoliłam się na nogi i poszłam do łazienki by ponownie spojrzed w lustro. Wzięłam ręcznik i potarłam usta, ale nadal pozostały czarne. Asil nie wszedł za mną do łazienki, ale przystanął w drzwiach. - Powiedziałeś Armstrongowi, że to było wymierzone w wilkołaki. Prawda?- zapytałam. Asil pokręcił głową - To nie ma znaczenia, co ja myślę. Spójrzmy na świat przez chwile ich oczami. Jeśli Adam zrobiłby to, o co go proszą, to, jakie to będzie miało rezultaty? - Zabiją stado tak czy inaczej- nie mogą mied świadków. Zabiją Adama, żeby nie mógł zabid ich. Senator będzie martwy lub zraniony przez wilkołaki. Ludzie, którzy myślą, że dobry wilkołak to martwy wilkołak mają o wiele więcej mocy. - wymieniałam na palcach i powiedziałam - Kyle i Ja, Adam i ja oraz sama Ja przechodziliśmy przez to już ze sto razy. - Dobrze - powiedział Asil - Nieuczciwi agenci Cantripu lubią ostatnią częśd, czyli tę, która

pozwoli im na polowanie na wilkołaki. Może oni chcą martwego senatora także. Cambell stoi między nimi a kółkiem łowieckim "zabij je wszystkie" już od dłuższego czasu. Ale kto jest za Adamem albo stadem? Myślisz, że to jest ich jedyny cel-, więc kto na tym skorzysta? - Czy nie powinniśmy omówid tej kwestii na dole? - zapytałam przez zaciśnięte gardło. Nie chciałam wałkowad w kółko tego, w jakim niebezpieczeostwie jest Adam i stado-ja to wiedziałam - Rozmawialiśmy na ten temat z Armstrongiem. Asil pokręcił głowa - Co się stanie, kiedy Adama i stada już nie będzie? Wyszczerzyłam na niego zęby - Pójdę po zemstę- i będzie to coś o wiele gorszego niż masło orzechowe. Ale jeżeli nie boją się stada to nie będą bad się i mnie. Bran jest bardziej przerażający-, ale oni prawdopodobnie nie wiedzą nic o Branie. - A może wiedzą - powiedział Asil - i może pójdą także po Brana. - Wiedzieli o srebrze Garrego Walleca/ DMSO/ koktajlach ketaminowych - przyznałam, Wiedzieli o każdym wilkołaku ze stada. To może wiedzą także o Branie. - Mercy? - zawołał Kyle z parteru - Czy omówiłaś z wilkołakiem już te wszystkie rzeczy, których zwykli śmiertelnicy nie powinni wiedzied? Robię śniadanie i słooce już wschodzi. - Co zamierzałaś dalej robid zanim agent Armstrong i ja przybyliśmy?- zapytał Asil - Chciałam dostad się do ludzi Adama, którzy pracują dla jego firmy i sprawdzid czy mogą dowiedzied się skąd mogą pochodzid pieniądze. Zobaczę czy mogą powiedzied mi czy są to pieniądze rządowe czy prywatne. Miałam zamiar także zobaczyd się z wampirami i sprawdzid czy nie wiedzą może gdzie można by przetrzymywad stado wilkołaków, przebiegną przez miasto z super prędkością, jak tłum przebiega przez Chicago w ciągu dnia. - Było coś jeszcze. Coś, o czym powinnam pamiętad. - Cholera- powiedziałam, nurkując po moje pokrwawione jeansy - Tad. Cholera. Wyciągnęłam telefon siostry Gabriela i zobaczyłam, że mam nieodebrane połączenia i 20

wiadomości tekstowych. Było 15 połączeo z około pół godziny temu z numeru, którego nie znałam. Nie przejmowałam się odebraniem wiadomości tekstowych od razu wybrałam nieznany numer. Tad odpowiedział. - Więc - powiedział ponuro nie czekając na moją odpowiedź - Rozumiem, że jesteś martwa? Bo w przeciwnym razie nie ma żadnego usprawiedliwienia dla obarczenia siedzeniem na zewnątrz w zimie i obserwowania najbardziej nudnej rodziny na ziemi więcej niż jeden dzieo. Zaczęli wysyład dzieci z kakałem o drugiej popołudniu. Na obiad były domowej roboty buritos, z ryżem hiszpaoskim i grillowana kukurydza- i wystarczająco tak dobre, aby wybaczyd ci to, że myślałem, że jesteś martwa. - Skąd się dowiedzieli, że tam byłeś? -zapytałam. - Zapukałem do drzwi, aby skorzystad z łazienki. Pomyślałem, że to bezpieczniejsze niż zostawienie ich na celowniku agentów rządowych wroga, podczas gdy ja szukałbym stacji benzynowej. -zapadła cisza - Wszystko w porządku? - Nie - powiedziałam mu szczerze, zamykając oczy - Wcale nie. Adama wciąż nie ma. Wysłali kilku ludzi do domu Kyle'a. - To chłopak Warrena tak? - Tak. W każdym razie Bena, Ja i Stefan-głównie Stefan- uwolniliśmy Kyle'a z ich szponów, ale spędziliśmy z to dzieo na posterunku policji odpowiadając na pytania. - Brawo dla Stefana. Przetarłam oczy i pomyślałam - Myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie jak weźmiesz Gabriela i Jesse i przyprowadzisz ich tutaj. Policja ma oko na dom Kyle'a , a zespół Adama zajął się bezpieczeostwem. -spojrzałam na Asila i zapytałam - Czy planujesz zostad tutaj z nami? Skinął głowa - Dopóki Adam się nie znajdzie to tak.

- Ok., słyszałeś to Tad? Mam tu także jednego z wilków Brana do pomocy. - Nie mam samochodu - powiedział Tad - przyszedłem pieszo. Musisz sama tu po nich przyjechad. - Nie ma obaw. Będę za 15 minut. - Otworzyłam usta, aby zapytad czy mógłby pomagad nam dalej, ale zamknęłam je przypominając sobie, że stał na straży cały dzieo. - Jeśli Kyle znajdzie dodatkowe łóżko w swojej rezydencji - powiedział Tad - To złapię trochę snu i pomogę ci dalej dopóki to się nie skooczy. - Ucichł także - przepraszam, że byłem palantem. Życie nie było ostatnio usłane różami, ale nie musiałem wyżywad się na tobie. - Pewnie, że musiałeś - powiedziałam - kto inny by tego wysłuchał? Będę tak szybko jak mogę - odłożyłam słuchawkę. - Pójdę z Tobą - powiedział Asil - Oni wiedzą gdzie jesteś, co sprawia, że jesteś dla niech najlepszym celem. - Dobrze - powiedziałam - Zostawimy tutaj Bena, to będzie więcej miejsca w samochodzie Marsili. Asil spojrzał na mnie - Twoim przyjacielem wampirem jest Marsilia? Królowa gniazda TriCities? Parsknęłam - Nie bądź nie mądry. Marsilia nienawidzi mnie i z chęcią zobaczyłaby jak gniję w piekle. Ukradłam jej samochód tak by źli faceci nie mogli mnie znaleźd-i, ponieważ rozbiłam swój samochód. Ben już krwawiąc zabrudził jej całego Mercedesa, więc kilka mil na liczniki więcej nie zrobi jej bardziej szalonej.- Dostrzegłam Bena. Patrzył na mnie uważnie i powiedział mi tak wyraźnie jak tylko mógł bez słów, że nie zamierza pozostad w tyle. - Musisz zmienid się z powrotem - powiedziałam mu - Zostałeś postrzelony, ciągany po tych wszystkich miejscach, i byłeś wilkiem prawie dwa dni. Czas by zmienid się z powrotem i

odpocząd. Wszystko, co zrobię to pojechanie tylko po Jesse i Gabriela i wrócenie z powrotem. Bran wysłał Asila, aby przydał się na coś, więc się przyda, chyba, że jestem w wielkim błędzie, mamy także eskortę Adama, najlepiej wyszkolonych profesjonalistów, którzy dopilnują abym wróciła bezpiecznie. - Zapewnię jej bezpieczeostwo - powiedział Asil Benowi uroczyście. - Poza tym - powiedziałam- Chcę zostawid Kyle'a ze wsparciem gdyby coś się stało. To była prawda- i to zadziała. Ben lubił Kyle'a- a Ben nie lubił wielu ludzi. . ROZDZIAŁ 6

ADAM

Strach był przyjacielsko znajomy. Adam czasami myślał, że bał się, od kiedy wysiadł z autobusu, który zabrał go na podstawowe szkolenie lata temu. I im był starszy, tym bardziej musiał się bad. W tej chwili bał się o Mercy, która nie miała zmysłu bania się o samą siebie. Kiedy był chłopcem, myślał, że jeśli jesteś wystraczająco silny, wystarczająco twardy nie będziesz niczego się bał – z wyjątkiem Boga, oczywiście. Jego rodzice byli drobnymi farmerami, patriotami, Bogobojni przyjaźni Chrześcijanie i wychowali go na takiego samego. Ale ich największe wysiłki spotkały świat, i, przeważnie, świat wygrywał. Najpierw opuścił gospodarstwo, a Wietnam zrobił, co mógł najlepiej by wyplenid z niego patriotyzm. Nie udało się to całkowicie, zarezerwował, chociaż sobie prawo do myślenia że

większośd urzędników mogłaby iśd na krótki czas do więzienia by naprawid swój tok myślenia. Wietnam również nauczył go że im twardszy i mądrzejszy się stajesz, to bardziej uczysz się bad. Również nauczył go że na świecie są potwory – i on stał się jednym z nich. Wtedy wrócił do domu i odkrył że wojna nie powoduje strachu – miłośd to robiła. Kochał Mercy z zaciekłością, która nadal go zadziwiała. Adam wziął głęboki oddech i to nie bolało. Srebro nie paliło w stawach i nie otępiało już jego zmysłów. Wypróbował ciało, tylko, aby się upewnid. Ktoś obserwujący mógł tylko zobaczyd, że nadal siedzi plecami do zimnej ściany kamiennego pokoju gdzie było przetrzymywane stado. Zaciskał i rozluźniał grupy mięśni, które odpowiadały ze swoją szybkością i mocą. Nie rozumiał, co zrobiła Mercy. Nie to nie była prawda – zabrała srebrną truciznę z jego ciała do swojego. Rozumiał że tak działała na nią więź stada, że widzi rzeczy w symbolach i obrazach, kiedy on wacha rzeczy. Samuel powiedział mu raz, że on i Bran oboje słyszą muzykę. To, czego nie rozumiał to jak użyła więzi stada i magii, aby zrobid niemożliwe. A to, co naprawdę go przerażało to, to, że Marecy też nie wiedziała, co robi. Mogła się zabid. Srebro nie było dla niej trucizną. Jednak, jeśli ktoś wstrzykuje przeciętnemu ludzkiemu Joe’owi taką ilośd srebra, która była w jego ciele, to też była by wystarczająca dla człowieka. Nie był lekarzem, ale był całkiem pewny że byłoby źle. Nie mógł jej wyczud, więc nie była martwa, ale jej linia była… wyłączona – i to naprawdę go przerażało. Musiał kontrolowad chęd, aby pobiec, staranowad wszystko, co było między nimi tak by mógł ją chronid. Ale nie chciał zmarnowad jej wysiłków, poczeka na odpowiedni moment, wtedy ruszy na polowanie. Coś się zmieniło w pokoju, i Adam podniósł głowę. Słuchał. Praktycznie ciągły miękki dźwięk Brzdęk - brzdęk słyszał od związanych wilków poruszających się niespokojnie, nawet

pod wpływam narkotyków, ponieważ ból srebra w organizmach i w łaocuchach sprawiał niemożliwym leżenie spokojnie. Mógł ich wyczud, wyczud srebro i chorobę, i to wszystko, co mógł zrobid. Wnioskując po ich stanie, poświęcenie, które zamierzał zrobid nie wystarczająco pomogło stadu. Jones bał się, i wszystkich naszprycował srebrem. Chod Adam był już wolny od efektów tych wszystkich strzałek. Mógłby zrobid dla nich więcej, ale nie chciał by Mercy wyczerpała się całkowicie utrzymując go przy zdrowiu. Więc będzie czekał aż będzie to konieczne. Byd może żołnierz, który przepłynął jak woda przez gęsto zaludniony pokój da mu taką możliwośd. Człowiek przeszedł nad ciałem Warrenia i przykucnął wreszcie przed Adamem. Usadowił się, blisko ponieważ Adam mógł wyczud zaburzenia w powietrzu, jakie wywoływał oddech mężczyzny. - Alfo – powiedział mężczyzna, który upomniał Pana Jonesa po tym jak zastrzelił Petera, ten, który wydawało się że rządzi tym wojskiem, lub pseudo-wojskiem i szeregowymi. Adam otworzył oczy. Mężczyzna przykucnął więc jego głowa była na poziomie Adama wystarczająco blisko by zobaczył białka jego oczu. Był ubrany w znajomy czarny strój, a jego twarz była uczerniona i pocętkowana po nowej aplikacji mazidła. Warren leżał dokładnie za nim, i Adam zobaczył błysk oczu w ciemności. Darryl przysunął się bliżej, jego łaocuchy ucichły, gdy duży mężczyzna się poruszył. Adam zrobił ruch ręką odsuwający od swojego wrogiego obserwatora i Warren i Daryl ustąpili. Adam nie był w niebezpieczeostwie. Wolny od srebra i narkotyków mógł zmiażdżyd jego gardło zanim mężczyzna wziąłby kolejny oddech. To było kuszące. Bardzo. Ale ten nie był człowiekiem, który zabił Petera wiec Adam poczeka, aby dowiedzied się, czemu tu był. Zabijanie jest proste. To może zrobid w każdej chwili.

- Idziemy – Inny mężczyzna powiedział rozmownym głosem – Zostawiamy naszą pracę tutaj. Adam podniósł głowę i spotkał spojrzenie mężczyzny. Po krótkiej chwili jego przeciwnik opuścił głowę. - Nie jesteś tak otumaniony jak myślą moi pracodawcy, sekret powalający zawarty w lotkach, który działa na wilkołaki albo nie. – Powiedział wrogi żołnierz. – Nie działają na ciebie tak jak powinny, zobaczyłem to od razu, nawet, jeśli Jones zdecydował że nie. Więc może jakoś wyłapałeś to że mam kilku ludzi w domu Kyle Brooksa czekających na rozkazy, aby załatwid twoją żonę, twoją córkę i Bena Shaw’na ponieważ nasza inteligencja mówiła nam że tam prawdopodobnie będą. Dziś rano policja zepsuła naszą zabawę – przestał mówid na chwilę patrząc się na twarz Adama – I skąd to możesz wiedzied? – potrzasnął głową i powiedział sam do siebie - Wkurzające nadprzyrodzone gówno, mówiłem im że powinniśmy trzymad się z dala od tego, ale pieniądze były za dobre, a my zawsze lubimy jak rząd jest z nas zadowolony. Daje nam zatrudnienie. Siedział przed Adamem i dalej trochę rozmyślał. Cierpliwośd, przekonywał siebie Adam, było więcej informacji, i byłoby łatwiej, jeśli mężczyzna powie mu to samemu. - I tak skooczyliśmy z jednym naszym martwym i trójką w więzieniu, a twoja żona opowiada policji że ktoś porwał twoje stado i chce abyś zabił dobrego Senatora Campbella. Pomyślałem że jeden z moich ludzi wygadał prawdę, czego by nie zrobili. Ale może ona dowiedziała się o tym w ten sam sposób jak ty o tym, co poszło nie tak dziś rano, hy? Odczekał chwilę, ale i on i Adam wiedzieli, że Adam nie ma zamiaru odpowiedzied. - Teraz moja ekipa jest całkiem dużą wiadomością a my zarabiamy duże pieniądze. Bez cywilnych trupów nie zajmie to dużo czasu naszym adwokatom, aby ich uwolnid, a kiedy wyjdą, są całkowicie wykluczeni. Zbyt dużo oczu jest na nich zwróconych, aby byli przydatni do tej operacji. Nie martw się mamy środki, aby zastąpid ich agentami z czystymi kartotekami

i ponownie wdrożyd tych z gorącymi gdzieś gdzie jest mniej problemów, gdzieś poza krajem dopóki niektórzy ludzie nie zapomną, ci, którzy pracują dla wypłaty i utrzymują się z ludzi, którzy płacą pieniądze, wiesz, co mam na myśli? Adam nic nie powiedział, Tylko czekał aż mężczyzna dojdzie do sedna. - Powiem ci prawdę – powiedział powoli jakby miał cały czas świata. Możliwe, że miał – Prosiłem, aby byd w tej sprawie. Jesteś odradzającym się demonem, wy wilkołaki, Nieludzie i czarownice. Wszyscy musicie umrzed i mam nadzieje, że pewnego dnia będę jedną z powołanych osób by pozbyd się plagi z ziemi. I Adam pierwszy raz poczuł na nim strach, strach i pragnienie krwi. Adam był współczujący, bał się o swoich ludzi, o Mercy jak i również głodny krwi. - Ale nie byłbym tutaj gdzie teraz jestem pracując niezgodnie z zasadami – powiedział najemnik – Zasady utrzymują ludzi przy życiu i zachowują płynnośd pieniędzy. Zasady mówią, że ludzie, którzy nas zatrudniają nie chcą naszej śmierci, kiedy mamy służyd im częściej albo, ponieważ wiemy za dużo rzeczy, o których nie chcą żeby wypłynęły. My nie mówimy i nadzorujemy naszych, jeśli ktoś mógłby pomyśled, aby zacząd śpiewad – znów na krótko spotkał wzrok Adama – Znacie się na regułach, wy wilki. Słyszałem o tym. Najemnik przerwał czekając na odpowiedz, która nie nadeszła. Kiedy stało się jasne, że jego zaproszenie do rozmowy zostało odrzucone, kontynuował. – Więc chłopcy mieli rano odlecied stąd, ale Slick – Jeden z tych, którym udało się uciec – poszedł do hotelu gdzie wszyscy powinni byd i zaskoczył rządowych czyścicieli i ciała moich ludzi, którzy powinni byd żywi. Udało mu się uciec i skontaktowad ze mną. Wszystkie ofiary nie przeżyły z wyjątkiem Slicka. Na spotkanie wybrał okrężną drogę i zabieram stąd moich chłopaków. Rozkaz o wyeliminowaniu mężczyzn, którzy zostali aresztowani nie wyszedł z naszej firmy – nikt, kto pracuje dla naszej firmy nie jest tak głupi. Odchodzimy i później zajmiemy się

zdrajcą. - Adam zapytał – Dlaczego mi to mówisz? - Nie lubię twojego rodzaju – powiedział najemnik. Rozejrzał się i splunął na brudną podłogę, – Ale to jest osobiste. Ktoś nas oszukuje? To jest biznes. Zabili moich chłopaków, ponieważ nie chcieli żeby zaczęli mówid. Nie wiem, co wiemy tak cennego, ale powiem ci to, że mam nadzieje, że to storpeduje ich plany – zatrzymał się – Ci ludzie wypełniali moje rozkazy, a to sprawia, że jest to osobiste. - Rozumiem – powiedział Adam Mężczyzna zmarszczył brwi – Słyszałem o tobie, to, że nosiłeś mundur. - Ranger’s – powiedział Adam Mężczyzna przyjrzał mu się zaskoczony. - To nie oznacza, że nie jestem potworem – kontynuował Adam – Ale rozumiem jak pracują żołnierze. Ty wypełniasz rozkazy, a w zamian oczekujesz, że człowiek nad tobą będzie krył ci plecy, gdy ty ryzykujesz swoje życie. Kiedy nie… - Adam wzruszył ramionami – Coś trzeba z tym zrobid. Tamten skinął głową, wziął głęboki oddech. - To prawda. Dobrze. Ludzie nam płacą, my dla nich pracujemy. Nie bierzemy lepszych pieniędzy, nie mówimy. Ale nasz pracodawca złamał zasady. Jeśli obawiają się, że coś wyjdzie na jaw, cóż myślę, że to może byd początek, aby nauczyd ich nie zdradzad żołnierzy, którzy dla nich pracują. Ludzie wydają nam rozkazy, są stałym rządem Agencji Cantrip. Wiesz tą, która biega dokoła i krzyczy, że Nieludzie i wilkołaki i cała reszta są niebezpieczni i muszą byd wyeliminowani, kiedy ich praca powinna polegad na naukach o świecie nadprzyrodzonym i działad, jako pośrednicy pomiędzy wami a rządem. Retoryka, którą chlustają jest taka, że chcą uprawnieo do polowania na wilki zanim jakaś inna agencja ją

dostanie. Są zmęczeni koniecznością wzywania kawalerii, ponieważ nie mają własnej armii. Najemnik zmarszczył brwi na Adama. – Ale ty pewnie się tego domyślasz. - Większośd kompetentnych ludzi kooczy gdzie indziej – zgodził się Adam – FBI, CIA, Departament Bezpieczeostwa Wewnętrznego, Administracja Ds. bezpieczeostwa narodowego, Tajne Służby lub w jednej z innych agencji. Cantrip było wysypiskiem dla patałachów od lat, i jest to ten sam rodzaj FUBAR (Fucked Up Beyond All Recognition/Repair → spieprzone nie do poznania (tego już nie da się naprawid)) który maluje się dookoła za każdym razem gdy widzę że jakiś popychacz papierów stara się zadziaład w prawdziwej operacji. Mężczyzna uśmiechnął się do niego – Co powiedziałeś. Będę to powtarzał moim przełożonym. - W porządku – powiedział Adam – Ale skąd pochodzą pieniądze? Wiem, jaki jest budżet Cantrip, nie mają wystarczająco dużego funduszu łapówkowego na tajne misje. Może gdyby wszyscy zrezygnowali z wynagrodzeo, mogliby prawdopodobnie zatrudnid kogoś do swojej operacji bez alarmowania kogokolwiek. Wy jesteście bardziej do ochrony jakiegoś Barona Narkotykowego z Południowej Ameryki, albo walczycie na wojnie, kiedy Konwencja Genewska jest zbyt restrykcyjna dla wojsk domowych. Mężczyzna przyłożył palec wzdłuż nosa i wskazał na Adama. – Mógłbym cię polubid, gdybyś nie był stworzeniem piekielnym, wiesz? Nie. Cantrip nie ma takich pieniędzy, chod mieliby

gdybyście wy wilkołaki zabili Senatora Bilionera, racja? Jeśli jego partia nie patrzy na to, on jest bardzo bogaty a jego rodzina jest bardzo, bardzo potężna. Jednym słowem, szef tej operacji współpracuje, z jakimś bogaczem, bogatym sukinsynem, anonimowym Władcą Marionetek, któremu wydaje się, że ma coś do ciebie Hauptman. Zasponsorował tą operację a jedynym warunkiem było to, że twoje stado zostało wybrane do posłużenia się nim w tym zamachu. Nie wiem, kto to jest, ale ludzie się go boja. I to było bardzo interesujące. Adam odnalazł w tym wszystkim siebie, gotowy do polowania. Ta osoba zrobiła z niego wroga specyficznego. Nie ludzie, którzy nienawidzą wilkołaków, to była bardzo duża grupa, ale ten człowiek, który nienawidził jego. - Twoja inteligencja jest bardzo dobra – powiedział Adam, musiał się dowiedzied skąd pochodziły informacje – Śledzenie telefonów komórkowych członków stada, którzy nie byli na Świecie Dziękczynienia u mnie w domu, to był Cantrip. Ale jak znaleźliście wszystkich członków? Mężczyzna przytaknął – Dobry trop. Tam szukałbym na samym początku. Lista członków stada została nam dostarczona, przyszła z innych źródeł. Ci sami ludzie dostarczyli usypiacz. Gdybym musiał zgadywad, powiedziałbym, że jest to ktoś wysoko ustawiony w wojsku, kto nie lubi wilkołaków. Ale to nie on jest człowiekiem finansującym to, tylko zainteresowanym obserwatorem. Usypiacz i informacja zarówno mogły pochodzid do Gerrego Wallace’a zanim został zabity. Stado Adama nie zmieniło się od śmierci Gerrego. Praca Gerrego była śledzona przez samotnego wilka i miał do tego dośd obszerną listę tego, kto był w czyim stadzie. Adam będzie musiał ostrzec Brana, że ktoś miał te informacje i je udostępnił. - Czy kiedykolwiek go widziałeś? - Którego ?

- Sponsora i informatora? Mężczyzna przechylił głowę – Tylko raz sponsora, tak mi się wydaje. Powiedział, że jest lokajem. Ludzie z dużą ilością pieniędzy zawsze mają lokai. Wyglądał delikatnie, na wskroś jak cywil. Ubrany w garnitur i wyglądał jak roztopione masło. Ale sprawił, że włosy na karku stanęły mi dęba a ja zawsze ufam swojej intuicji. Wyglądał miękko, ale nie poruszał się jak cywil, rozumiesz mnie? Przechylał się na palce a kiedy odsunął krzesło, nie kosztowało go tak dużo wysiłku jak gdyby był cywilem. Był silniejszy niż powinno się wydawad. - Myślisz, że nie był lokajem. - Ludzi też czytasz – powiedział najemnik, Brzmiało to tak jakby mu nie przeszkadzało – Nie. Myślę, że to były jego pieniądze. Wytrenowałem dużą ilośd ludzi. Niektórzy z nich są lepsi w wydawaniu rozkazów niż w ich przyjmowaniu. On był jednym z nich. Ale subtelny. - Kiedy i gdzie? Mężczyzna pokręcił głową – Teraz to już za dużo. Więcej sekretów mojej firmy niż moich pracodawców. – wyciągnął papierosa i go zapalił. Nie łatwo było tak długo kucad, zwłaszcza, że ten, który to robił był człowiekiem po trzydziestce. Ale najemnik nie wyglądał jakby było mu niewygodnie. - Mój lekarz mówi mi, że jak nie rzucę palenia kiedyś umrę na raka – powiedział - Jeśli to niszczy twoją kondycję, to to zabije cię szybciej – powiedział Adam – palacze nie biegają za szybko i nie tak długo. Mężczyzna zaśmiał się – Wiesz, co. Kilka dni temu dotarły do mnie słuchy, że ci goście nie są z Cantrip. Oh, z całą pewnością pracują dla agencji. Ale stali się nieuczciwi i Cantrip ma zewnętrzną grupę, która ich odnalazła. – Spojrzał na swojego papierosa następnie włożył go z powrotem do ust i zaciągnął się. – Rozwiązywacz problemów Cantrip wjechał wczoraj do miasta, dokładnie na czas, aby sprzątnąd moich chłopaków.

Mały czerwony punkcik zaświecił na jego zegarku. Postukał w zegarek i zgniótł papierosa na ziemi podeszwą buta. – Synu – powiedział, – Jeśli moje życie będzie zależało od tego jak szybko biegam, to już jestem trupem. Musze iśd. – Wyciągnął klucz i zmarszczył brwi – Wiesz, dziwny jest ten świat? Nigdy nie wiesz, z kim znajdziesz się w łóżku. Wstał i rzucił klucz do Adama, który upadł na ziemie obok niego. - Teraz, powodzenia – najemnik przeszedł nad Darrylem w drodze powrotnej do drzwi – Nie jesteś taki najgorszy jak na takie paskudztwo. - Mógłbym powiedzied to samo o tobie. Najemnik obejrzał się i zaśmiał. – Tak. To jest to. – Otworzył drzwi i powiedział cicho. – Słyszałem jak jeden z nich mówił, że jest kolejny zabójca w ścisłej ochronie senatora. - Kogo ma na celu? – Zapytał Adam Najemnik przytaknął – Lubię cię. To jest prawidłowe pytanie. Dla ciebie, jeśli ci się uda, albo dla senatora, jeśli zawiedziesz. – Wyszedł nie oglądając się za siebie. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły Darryl i Warren spojrzeli na Adama. Darryl wciągnął powietrze i miękko zawarczał, zbyt otumaniony ketaminą by wydobyd słowo. - Tak – powiedział Adam – czuje się lepiej. – Nie powiedział, czemu ani jak. Pomyślą, że to Bran, a jego opinia pomoże im stanąd na nogi. Użył klucza żeby najpierw uwolnid siebie, rozpiął kajdany, które trzymały Darryla, potem Warrena. Kiedy Warren usiadł, Adam rzucił klucz w dłonie starego kowboja. Warren był w lepszej formie zaraz po Adamie. - Uwolnij wszystkich, ale zostaocie tutaj dopóki nie wrócę lub cię wezwę. – Powiedział Warrenowi. – Honey uwolnij, jako ostatnią, i bądź gotowy w razie gdyby naprawdę straciła siebie. Wtedy wstał i rozebrał się. Ostatnią rzeczą, którą nauczył się w Wietnamie, nawet zanim

przemienił się w wilkołaka, było to że jest dobry w zabijaniu. Nagi, podszedł do drzwi i nacisną klamkę – jego gośd najemnik zostawił drzwi niezamknięte i niezabezpieczone. Otworzyły się na mały przedsionek, w którym jeszcze stało biurko Pana Jones’a. Pokój był ciemny, ale byli pod ziemią albo tak mówił mu jego nos, chod sufity były wysoko jak na zwykła piwnice. Stalowy pręt, który wcześniej je zabezpieczał leżał na podłodze. Adam pochylił się i go podniósł, położył go obok Darryla, który zamknął na nim swoją dłoo, starając się stanąd na czworaka. Drugi Adama działał instynktownie. - Szzz – powiedział mu Adam i położył dłoo na jego ramieniu dopóki nie ustąpi – czekaj i chroo. Wrócę. Zobacz czy mogą się przemienid. Żółte oczy Warrena spotkały jego. - Pana Jonesa zostawię dla Honey – powiedział Warrenowi i pozwolił wilkowi przejąd kontrole. Do czasu, gdy stanął na czterech nogach większośd stada została uwolniona z łaocuchów, ale nadal nie byli zdolni wstad. Honey spojrzała w górę na jego twarz. - Czy zabijesz ich wszystkich? – Zapytała. Morderstwo, jak uczuł go ojciec było grzechem. Honey była w jego stadzie od prawie trzydziestu lat, wiedziała lepiej niż pytad się czy zabije ich wszystkich. Przytaknął raz i wyskoczył na zewnątrz z zapałem, którego nie musiał kontrolowad. Adam dawno temu zaakcentował fakt, że nie pójdzie do Nieba. Myślał, że zostali umieszczeni w jakiejś rządowej kryjówce, było ich dużo rozmieszczonych w Hanford Site blisko obiektów nuklearnych, które były opuszczone. Ale gdy przemierzał długi korytarz zdał sobie sprawę, że to jakiś budynek handlowy a nie gmach paostwowy.

Przy ścianie był odwrócony znak. Pociągnął go z dala od ściany aż był w stanie zobaczyd jego przód. Napisane na nim był POKÓJ DEGUSTACYJNY. Był w niedokooczonej piwnicy winiarni. To by wyjaśniał wysokie sufity i duże puste pokoje. Ich cela była przeznaczona do przechowywania stojaków z beczkami starzejącego się wina tak samo jak pokoje po obu stronach korytarza, który przemierzał. Winiarnia nie była wykorzystywana do swoich celów, nie wyczuwał winogron ani wina. W połowie brudne, w połowie wyłożone płytkami podłogi i korytarz w połowie wyłożony suchą zaprawą świadczył o tym, że ktoś przerwał prace jeszcze, gdy budynek był w budowie. Piwnica była pusta, chod to było oczywiste, że całkiem niedawno byli tu jeszcze ludzie. Zostawili za sobą zapach kamizelek kuloodpornych, prochu, farby maskującej jak i ślady odcisków stop, i widoczne ślady gdzie coś było przeciągane. Dwa pokoje identyczne do tego, w którym byli przetrzymywani były przeznaczone na kwatery mieszkalne. Jedyną różnicą były ciężkie drewniane drzwi, które zostały zakratowane, aby utrzymad wilkołaki, były usunięte i ustawione wewnątrz pomieszczeo, które miały pomieścid najemników. Przypuszczalnie po to, aby nie móc ich zamknąd. Dowódca najemników, który z nim rozmawiał miał rację. Zdecydował Adam. W innych okolicznościach Adam też by go polubił. W oddali Adam usłyszał odpalające silniki diesla, te same silniki, był całkiem pewien, które przywiozły stado do tej niedokooczonej winiarni, którą znalazł Cantrip, aby przetrzymywad wilkołaki. Najemnicy albo zaparkowali dośd daleko od głównej tymczasowej siedziby albo pomyślał, bardziej prawdopodobne zważywszy na zdemontowane drzwi, pchali swoje pojazdy jak najdalej budynku dopóki ktoś uznał, że jest bezpiecznie, aby je odpalid. Dźwięk był cichy dla uszu Adama. Wątpił czy ludzkie uszy usłyszałyby nawet gdyby się wsłuchiwali

zamiast spad. Znalazł schody i w ciszy wspinał się. Zaprowadziły go do pokoju, zaprojektowanego by był otwarty i przestronny. Ściany były niepomalowane, ale podłoga był wyłożona kafelkami z piaskowca, po których było ciężko chodzid nie stukając paznokciami. Podwójne drzwi, które zostały zaprojektowane by łatwo się otwierały prowadziły na zewnątrz. Pchnął jedne z nich i otworzył. Wyszedł na, zewnątrz, aby zrobid rekonesans i nie zdziwiło go, że byli gdzieś na zadupiu. Wszędzie były uschnięte winogrona, miał rację, co do winiarni. Budynek był otoczony przez może kilkaset hektarów szarych winorośli, które nie żyły na długo zanim uderzyła zima. Widział smutno wyglądające wyschnięte pęta winogron. Poczłapał na to, co miało byd wielką werandą z panoramicznym widokiem, ale brakowało jej poręczy i kilku kawałków podłogi. Parking był rozplanowany, jeden duży dla dziesięciu aut lub jednego czy dwóch autobusów, ale niewybrukowany. Stały na nim cztery SUVy i Nissan z ramka tablicy reklamowej krajowej sieci wypożyczalni samochodów. Dom/ winnica była w połowie drogi na wzgórze z dwupasmowej autostrady, która rozciągała się w obu kierunkach i znikała wokół pomarszczonego, górzystego terenu. Sad z jabłoniami graniczył z niedoszłą winnicą na zachodzie i była lepiej utrzymany niż winnica na wschodzie. Żadna z najbliższych nieruchomości nie miała widoku na dom. Najbliższy sąsiad był poza zasięgiem wzroku- zapewne to było powodem, że to miejsce zostało wybrane przez….. tego, kto je wybrał. Dowie się, kto to był. Rozważał sparaliżowanie samochodów, ale zrezygnował z tego pomysłu. Zawrócił z powrotem w stronę domu. Nadszedł czas, aby pokazad tym ludziom, dlaczego powinni się bad wilkołaków. Podążył za odgłosem oddechu korytarzem z pokojami po obu stronach, tak jakby pierwotnie projekt winnicy przewidywał noclegi ze śniadaniem. Pierwszy pokój miał te same

niedokooczone ściany, co pomieszczenia publiczne, ale tutaj także podłoga była skooczona. Sklejka pisnęła tylko trochę pod jego ciężarem, a człowiek, który spał na tymczasowej pryczy nie obudził się. Był po trzydziestce, z wyrazem twarzy, który był …..zwyczajny. Lekko pochrapywał. Minęło prawie pół wieku, kiedy Adam pierwszy raz zabił. Chciałby powiedzied, że pamięta ich wszystkich -człowiek powinien zwracad uwagę, kiedy zabija innego człowieka. Ale było ich tak wielu. Niektórzy z nich spali spokojnie. Zmiażdżył gardło faceta samą szczęką, starając się nie zwracad uwagi na smak jego krwi. Odkąd stał się wilkołakiem, zjadł paru ludzi, ale z tym trudniej było żyd, niż tylko z zabicia ich. Więc starał się unikad tego jak tylko mógł. Drugi mężczyzna był starszy, po pięddziesiątce, ale w przyzwoitej formie. Miał dobrą fryzurę biurokraty planującego awansowad w swoim zawodzie. Jego włosy były farbowane, ale to było bardzo dobre farbowanie, zostawiając go z odrobiną szarości. Adam nie pamiętał czy go widział-, ale będzie pierwszym, który przyzna, że nie był w najlepszej formie od czasu jego porwania. Ten jedyny się obudził zanim Adam go zabił, ale nie miał szansy zawoład. Podążał dalej wzdłuż korytarza. Dwaj kolejni, którzy umarli, łatwo było zabid. Wszedł do pustego pokoju, ale i tak otworzył drzwi. Powinien iśd dalej, ale jak zobaczył zdjęcie Mercy, otworzył szerzej drzwi i wszedł do środka. Jedna ściana została wypełniona zdjęciami stada i ich rodzin, była tam także Mercy i Jesse. Każdy oznaczony nazwą tak, aby ludzie mogli przychodzid tu i studiowad ścianę poznając swoje cele. To była lista zabójstw. Każdy ze stada był na tej ścianie- i ich najbliższa rodzina, ludzie jak i wilki, młodzi i starzy. Sylvia Sandoval też tam była ze swoimi dziewczynami. Planowali zabijad dzieci. Kolejne trzy zabójstwa Adama nie były tak czyste po tym, co zobaczył i nie tak ciche. Pozwolił czwartemu krzyczed, bo spał z uśmiechem na twarzy. Planowali zabijad dzieci a ten się uśmiecha. Gdy Adam z nim skooczył, jego zwłoki śmierdziały bólem i przerażeniem.

Adam musiał się lepiej kontrolowad; nie mógł pozwolid sobie na utratę kontroli nad wilkiem, bo mógł jej później nie odzyskad. Miał pracę, z której nikt inny nie byłby zadowolony, obowiązki. Ta myśl go utrzymywała; znał swoje obowiązki, zarówno człowieka jak i wilka. Kolejny pokój był pusty, chod pachniał kobietą. Zapamiętał zapach, bo gdyby uciekła będzie musiał polowad na nią przez wymarłą winnicę. Częśd jego, ludzka częśd wiedziała, że będzie musiał oddad to polowanie komuś mniej …….spragnionemu, niż on sam. Warrenowi. Darryl, drugi Adama wciąż był zbytnim dżentelmenem by zabid kobietę bez cierpienia przez to. Warren był bardziej praktyczny. Nowoczesne klamki przeznaczone dla osób niepełnosprawnych ułatwiały dostęp wilkowi bardziej niż tradycyjne okrągłe. Cały parter przeznaczony był w szczególności dla osób niepełnosprawnych, wiec nie wydał żadnego dźwięku otwierając kolejny pokój i odkrywając że nie będzie już potrzebował polowad na kogokolwiek. Znalazł kobietę z poprzedniego pokoju, ona i Pan Jones ewidentnie byli zbyt zaangażowani wzajemnie by zauważyd krzyki ostatniej ofiary. Jonesa obiecał Honey. To było trudniejsze niż powinno, aby zostawid ich samych, ale zamknął drzwi najciszej jak umiał. Do zabicia było jeszcze trzech ludzi: mógł ich usłyszed. Zaczynał robid się głodny. Złamał kark mężczyźnie pacnięciem łapy; jak grizli. To było szybkie i czyste. Druga była kobieta, przykucnięta za łóżkiem, które przewróciła, aby ją zakryło. Przez chwile przemknęła mu myśl że, ktoś za dużo oglądał telewizji, ponieważ łóżko nie jest żadną ochroną; a wtedy kobieta wyciągnęła jeden z pistoletów ze strzałkami i zaczęła strzelad. Pierwsza strzałka źle trafiła i odbiła się od jego ramienia. Ostrzeżony, uchylił się przed kolejnymi dwiema i wskoczył na łóżko miażdżąc jej czaszkę między szczekami. Ścisnął ja raz łamiąc kark i upewnił się, że zabił, następnie puścił ciało. Zabijanie kobiet nie sprawiało mu

przyjemności. Zatrzymał się tam gdzie był, zwłoki leżały pomiędzy jego przednimi łapami, i walczył z pragnieniem by ja zjeśd. Kobieta czy nie, jego wilk był głodny, martwa, była tylko mięsem. Nie miał na to czasu - walczył z pragnieniem co oznaczało, że wilk zdobywa przewagę. Gdy był pewny, że ma nad sobą kontrolę pochylił głowę by złapad trop kolejnego. Ten zabarykadował się w jednym z pokoi, które wcześniej odwiedził Adam. Drzwi były grube i metalowe, miały wyglądad jak stare kolonialne hiszpaoskie drzwi. Zatrzymywały kule, które wystrzeliwał mężczyzna, gdy tylko Adam dotknął klamki – to musiała byd strzelba o dużym kalibrze. Ale ostrzał zrobił jedną rzecz. Pan Jones otworzył swoje drzwi z pistoletem w dłoni. Adam opuścił głowę i ryknął na niego. To był dźwięk, którego mniejsze wilki nie mogły wydobyd, bardziej jak lew niż wilk. Kobieta za Jonesem krzyczała i krzyczała. Jones strzelił dwa razy zanim Adam uderzył go, ale nie przestał celowad nie będąc w stanie kontrolowad swojego strachu. Jedna kula musnęła bok Adama, ale druga całkowicie nie trafiła – trafienie ruchomego celu nie jest łatwe. Adam celowo wpadł na Jonesa ramieniem i zwalił go z nóg. Krzyk kobiety nasilił się, więc położył uszy na nią. Jego ojciec nauczył go że tylko tchórz skrzywdzi kobietę. Ale ta kobieta popierała zabicie ludzi, ponieważ byli związani z jego stadem, aby zabid dzieci. Jednak, Adam zabił ją szybko i tak bezboleśnie jak mógł. A kiedy cisza spowodowana jej śmiercią wypełniła pokój, upomnienie jego ojca dzwoniło mu w uszach. Jones wydał niespójny dźwięk szukając po omacku broni, starając się zmusid trzęsące się ręce do pracy. Adam zostawił ciało kobiety i złapał broo z rąk mężczyzny miażdżąc ją. Odrzucił ją na podłogę, teraz bezużyteczną. Jego szczeki bolały go, aby wykooczyd Jonesa… ale obiecał zabójcę Petera Honey, nawet

jeśli nie była w stanie aby to zrozumied. Zemsta była niebezpieczną rzeczą, ale szybki czysty akt pozwalał ofierze na zadośduczynienie. Więc zostawiał Jonesa dla Honey i poszedł rozprawid się z jedynym pozostałym żywym agentem Cantrip. Drzwi przed nim były z litego drewna i zamknięte. Adam uderzył w nie ramieniem i połamał drewno, wyłamując je z zawiasów. To bolało, zatrzymał się, aby rozerwad je na kawałki. Dopiero wtedy, gdy drewno leżało połamane na kawałki wrócił do równowagi. Mężczyzna leżał na podłodze, krew lała się z ran - albo pistolet Jonesa miał większy kaliber i przeszła przed drzwi albo zrobił to przez ścianę. Jego bron leżała przed nim na ziemi, a jego dłoo nie mogła jej uchwycid. - Tygrysie, tygrysie, jasno płoniesz *1– wyjąkał patrząc się na Adama i krztusząc się własna krwią – W lesie…. W lesie – nabrał powietrza, spojrzał w oczy Adama i znów powiedział, cicho i wyraźnie – Las – Jego ciało zadrgało raz jeszcze i znieruchomiało - Jak Baranka – ciebie stworzył??2 – Odpowiedział cicho Adam odpowiednim wierszem. To było pytanie, które bardzo cenił. Czy Bóg stworzył wilkołaki? Jak mógł zrobid coś takiego i nadal byd miłosierny? Adam patrzył na mężczyznę dopóki zbłąkany dźwięk przypomniał mu o tym, aby odsunąd poezję Williama Blake, jeszcze nie wszyscy agenci Cantrip byli martwi. Zawołał swoje stado, wzywając ich do ostatniego polowania. Przybyli, potykając się i spowolnieni, ale przede wszystkim pod postacią wilków. Przemiana pozwoli im szybciej się wyleczyd od efektu narkotyków. Warren, Darryl i kilku innych nadal trzymało się swojego człowieczeostwa. Zatrzymali się, kiedy zobaczyli go czekającego na górze schodów. Nozdrza Warrena zafalowały, a Darryl przetarł ręką po ustach. Adam spojrzał na Honey i złoty wilk trochę się zakołysał. Złapał jej spojrzenie, potem obejrzał się za siebie wysyłają ją na polowanie.

Dopiero, gdy jej żarliwe warczenie za nim dało mu znad że znalazła to, po co ją wysłał, odsunął się na bok i ruchem głowy ponaglił resztę. Gdy ostatni minął go, sam zaczął się zmieniad z powrotem w człowieka. W planowanym biurze powinna byd telefoniczna linia naziemna. Jego przemiana była szybsza niż zazwyczaj- czy to z powodu wtrącenia się Mercy czy z zrobienia z podłogi winiarni pola śmierci, nie dbał o to. Telefon działał, co było miłe, bo w przeciwnym wypadku musiałby użyd jednego z telefonów agentów Cantrip, a ze smakiem polowania na swoim języku, to mogłoby byd nierozsądne. Najpierw zadzwonił do Mercy. Musiał usłyszed jej głos przypominający mu że nie do kooca jest zabójcą, nie do kooca potworem. Ale jej telefon zadzwonił trzy razy. A potem nagrany głos poinformował go że linia jest niedostępna. Walczył z instynktowną paniką. Była mądra, zniszczyłaby swój telefon, aby nie mogli jej przez niego wyśledzid. Jeśli byłaby martwa, wiedziałby o tym. W ludzkiej formie czy nie, wciąż blisko był potwora który rozerwał drzwi na części za to że były drzwiami, a potwór potrzebował usłyszed swoją partnerkę. Wziął głęboki oddech i zajął się ludzkimi myślami przez kilka minut. Adam zadzwonił do Elizavety, ale odebrał jeden z jej wnuków, chod mógł usłyszed jej marudny głos w tyle. - Kto dzwoni o takiej godzinie? Jak tylko jej wnuk powiedział jej kto, zabrała on niego telefon. – Adamaya – Powiedziała stara wiedźma – Tak bardzo się martwiliśmy. - Potrzebuje posprzątad – powiedział raptownie, tak zmęczony że oparł się o ścianę – To jest linia naziemna, możesz ją namierzyd? - Da, to nie jest problem. Ile ciał? Nie mógł sobie przypomnied. Nie liczył. Spojrzał na swoje dłonie i zdał sobie sprawę że są

czarne od krwi. - Tak dużo – powiedziała do jego milczenia – Przybędziemy i zrobimy, co konieczne. - To musi byd zrobione przed świtem – powiedział jej – O świcie wysyłają helikopter. - Więc nic nie znajda – powiedziała mu. - Też potrzebujemy transportu – powiedziała – dla trzydziestu wilków. - To też możemy zrobid – obiecała mu - I musze wiedzied gdzie jest Mercy – powiedział - Jest u Kylea i Warrena w domu – powiedziała mu Elizaveta – Pomyślałam, że zapytasz, więc wysłałam jednego z moich wnuków żeby ją śledził. - Dobrze – powiedział – przyjedź jak najszybciej możesz. - Tak – powiedziała mu, i rozłączyła. Elizaveta miała prawie siedemdziesiąt lat, była potężna, ale jej ciało zaczynało ja zawodzid. W ciągu ostatnich dwóch lat, straciła oboje ludzi, których szkoliła na swoje miejsce, ludzi, którzy powinni pomagad jej dźwigad ciężar jej pracy. Oboje zostali zabici w incydentach związanych z wilkołakami. Mogła to odebrad źle, mogła obwiniad jego stado, z wyjątkiem tego, że lubiła Adama. Jej matka była z Rosji, jej rodzicie opuścili Moskwę, kiedy była dzieckiem. Rosyjski był jej pierwszym językiem, a Adam nauczył się go na kolanach swojej matki. Kiedy pierwszy raz przemówił do Elizavety po rosyjsku, rozpoznała Moskiewski akcent, jej rodzinnego miasta i to stworzyło więź, którą wykorzystywał celowo. Zawsze był bardzo ostrożny by nie powiedzied jej, że jego matka uciekła przed falą rewolucji, których ofiarą padła Rosja tuż po I Wojnie Światowej. Był przynajmniej tak stary jak Elizaveta. Nie wiedziała tego, mogła się nigdy o tym nie dowiedzied, ponieważ Adam dobrze rozumiał ludzi. Oh, wiedziała o abstrakcji, w

przeciwieostwie do ludzi to że wilkołaki mogły żyd dobry kawał czasu, ale nigdy nie połączyła tego z nim. Wiedział to, ponieważ jeśli kiedykolwiek przetworzyłaby to co wiedziała, wytropiłaby go i spróbowała zmusid aby ją przemienił. Zabiłby ją zanim by to zrobił. Wampiry miały swoje taboo o przemienianiu kogokolwiek, kto nie był normalnym człowiekiem. To się zdarzało. Lokalne gniazdo miało swoją krwistą czarownicę i kobietę, która była chora umysłowo, gdy była człowiekiem. Adam znał trzy wilkołaki, które były od urodzenia czarownikami. To były trzy najbardziej niebezpieczne i potężne wilkołaki na świecie, i nie uważał, że był to wypadek. Pomysł takiej mocy w kobiecie, która była tak moralnie… ambiwalentna był niepokojący. Myśl o tym spowodowała, że się uśmiechnął. Oto stał, kapiąc krwią na hiszpaoskie płytki, jego nagie ciało pokryte było krwią obcych ludzi a on osądza moralnośd innych ludzi. Mógłby pozwolid wszystkim żyd, doprowadzid ich pod sąd. Ale sąd wypuściłby seryjnego mordercę, ponieważ jego ofiarami byli nieludzie i wilkołaki. Cantrip było agencją rządową- ci ludzie nie byli seryjnymi mordercami i jeżeli postawiłby ich przed sądem to tylko ciało Petera i lista zabójstw świadczyły przeciw nim. Ponadto wyszłoby na jaw, że maja narkotyk, który działa na wilki- słaby punkt, który Bran trzymał w tajemnicy, a Adam zgadzał się, że lepiej nie ujawniad tego, każdemu, kto może podjąd decyzję, iż to dobry pomysł, aby pozbyd się wilków. Prawdopodobnie wymiar sprawiedliwości da tylko klapsa temu, co dowodził. Mógł nawet stracid pracę-, aby następnie byd od razu zatrudnionym z dziesięciokrotnie wyższym wynagrodzeniem przez kogoś innego z podobną wizją. Cantrip zatrudniłoby inną osobę z podobnym nastawieniem. Rezultatem tego było by to, że wrogowi by się powodziło a wilkołaki straciłyby o wiele więcej broni w walce o przetrwanie. Lecz Adam mógłby to zrobid i tak. Złapad wroga bez zabijania kogokolwiek.

Ale tego nie zrobił. I nie, dlatego, że był pewien, że sądy nie przyznają mu sprawiedliwości: to tylko pretekst, naprawdę. Zacisnął krwawą pięśd, podniósł ją do ust i oblizał. Oni zaatakowali jego Ludzi i zabili jednego, który najbardziej potrzebował ochrony. Grozili tym, którzy byli pod jego opieką i za to mogli tylko umrzed. Świat potrzebował pamiętad, że to zły pomysł, aby atakowad stado wilkołaków. Podniósł ponownie słuchawkę i wybrał numer Hauptman Security. - Gutstein- w biurze za nim było słychad hałas. Był bardzo wczesny ranek, dziwny czas jak na taki ruch. - Jim - Adam zamknął oczy - Adam. Sir. Jak dobrze cię słyszed - Głosy w biurze ucichły-i nagle ktoś zaczął wiwatowad, a za nim całe mnóstwo hałasów. Jim Gutstein przykrył głośnik telefonu a jego gwizd spowodował, że Adam odchylił słuchawkę telefonu. Kiedy przyłożył z powrotem słuchawkę do ucha głos Jima był nadal przytłumiony. - Nie słyszę, co on mówi. Zamknijcie się dopóki nie dowiemy się, co się dzieje. Zapadła cisza, a Jim powiedział - Przepraszam, proszę pana. Brooks powiedział nam, czego się dowiedział i zaczęliśmy się martwid. Zajęło Adamowi pół minuty, aby połączyd Brooksa z Kylem Warrena. Wciąż nie był na szczycie tej gry. Potrzebował pożywienia- i odmawiał rozważenia tego całego mięsa, które leżało w pobliżu. - I w skrócie- Powiedział marudny głos w słuchawce za Jimem. - Powiedz Evanowi- zaczął Adam, wdzięczny za procedury, które utrzymują jego człowieczeostwo. - Idzie awans Evan - powiedział Jim.

To był stary dowcip i każdy się zaśmiał. W tym zgiełku Jim powiedział - Wszystko w porządku proszę pana? - Nie mogło byd lepiej - powiedział Adam ironicznie - Biorąc pod uwagę zakres SNAFU3. Mam jednak sytuację pod kontrolą. Potrzebuję abyś dowiedział się, kto odpowiada za bezpieczeostwo senatora Campbella i powiedział mu, że grupa z Cantrip, co najmniej jedna osoba w wojsku i bogaty facet z sektora prywatnego, mają coś do senatora i próbują zorganizowad zabójstwo. 3 SNAFU- Situation Normal, All Fucked/Fouled Up → Sytuacja normalna, wszystko spieprzone/do niczego odmiana - Na pewno już o tym wiedzą - powiedział Jim - Mercy wyjaśniła to policji. - Wolałbym wiedzied, że mają tą informację na pewno. Powiedz im, że ludzie próbowali szantażowad mnie abym to zrobił- i chociaż sytuacja jest pod kontrolą, nie ma pewności, że senator jest bezpieczny. Otrzymałem gryza z frakcji Cantripu. - uśmiechnął się przez zęby Wojskowy dżentelmen był bardziej przychylny dla nas niż dla niego- i także prawdziwym może byd ten facet z pieniędzmi, ale wciąż są w grze. Mieli alternatywne plany, jeżeli nie zdołaliby mnie zmusid do działania. - Lista zabójstw nie była jedyna rzeczą w ich pokoju operacyjnym. Przeważnie notatki i skrawki papieru, ale on był dobry w łączeniu kropek. Ktoś w ich zespole bezpieczeostwa jest gotowy do zamachu gdybym ja zwiódł. Zawiodłem i miejmy nadzieję, że pieniądze zniknęły, ale nie wiem czy on czy ona dowiedzą się o tym w jakiś sposób. - Dowiem się o szczegóły odnośnie bezpieczeostwa senatora i powiem im. Znam kogoś, kto może porozmawiad z senatorem osobiście. To sprawi, że federalni wyślą kogoś oficjalnie, aby porozmawiał z tobą. - Powiedz im, że nie będę rozmawiał oficjalnie. - Jim był z nim już prawie 15 lat - Są ciała,

nie będę potwierdzał Jim, albo kłamał. Moja oficjalna wersja jest taka, że kiedy się obudziłem miejsce, w którym nas przetrzymywano stało w ogniu, więc uciekliśmy. Oficjalnie, nie wiem nic poza tym, że chcieli mnie wykorzystad abym zabił senatora. - Pali się? - Jeszcze nie - powiedział Adam. Wiedźma może zrobid wiele z ciałem, ale nie będzie w stanie usunąd śladów jego pazurów, które zrobił na płytkach lub rozbitych drzwiach. Naprawi ciała i spali dom. Krew wyschła na jego skórze i to swędziało. Zapach wpływał coraz gorzej na jego głód. Czas zakooczyd tę rozmowę. - Dobrze - powiedział Jim - Chcę żebyś wiedział, że jesteśmy za tobą, tobą i twoimi wilkami. Osłaniamy twoje plecy. A w tej chwili mam wszystkie rodzaje naszych najdroższych urządzeo czuwających nad domem Kyle'a Brooksa, i ludzi podążających za Mercy. Nie byliśmy w stanie zlokalizowad Jesse. Brooks powiedział nam, że Jesse była bezpieczna. - Tak. Dobra. Wpadnę jutro i zwołamy posiedzenie w celu omówienia jak powinniśmy postępowad. - Czy chcesz abyś powiedzieli twojej żonie, że z Toba wszystko w porządku? - zapytał Jim. Adam spojrzał na ciemne plamy na swoich dłoniach - Nie, powiem jej, kiedy już się stąd wydostane. - Dobrze. Będziemy ja chronid. Stado uporało się ostatecznie z zabitymi i zebrało tłocznie w odpowiednio dużym pokoju jak odkładał słuchawkę. Honey poplamiona krwią prawie tak samo jak on, ponieważ jej futro lepiej ją wchłaniało niż jego skóra, podeszła do niego z opuszczoną nisko głową i ogonem. Im bliżej podchodziła tym szybciej się ruszała. Kiedy dotarła do niego, rzuciła się na ziemię i oparła o niego tak mocno,

że gdyby nie zesztywniał to by się zachwiał. Nie, pomyślał opierając rękę na czubku jej głowy i patrząc na swoje zmaltretowane stado, nie żałował zabicia tych ludzi. - Tygrysie, tygrysie, co jasno płoniesz w lasach nocy - powiedział im w przypływie wyczerpania - Jaka nieśmiertelna dłoo lub oko śmie kształtowad twoją straszną symetrię? Warren oparł się o drzwi i powiedział - Nie jesteśmy tygrysami, jesteśmy wilkołakami szefie. Bóg nas nie stworzył w żaden sposób. Wystarczy zapytad martwych gości skąd jesteśmy. Pomimo akcentu i świadomie złej gramatyki, wyczerpanie i ból spowodowały, że jego ciało było wychudzone, ale oczy nadal były ostre. Darryl wydał dźwięk, który mógł byd warknięciem, jeżeli Adam nie słyszałby jego drugiego prawdziwego warknięcia. Wyciągnął rękę i pieszczotliwie zmierzwił włosy Warrena, nietypowy znak przywiązania drugiego w stadzie. - Martwi nie mają prawa głosu - powiedział Darryl wszystkim - Jesteśmy tymi dobrymi. To, że jesteśmy przerażający, nie czyni nas czarnymi charakterami.

ROZDZIAŁ 7 Dominujące wilki są świrami kontroli, i nie przepadają za jazda samochodem, jako pasażer. Asil nie był wyjątkiem. Zapiał pas, zamknął oczy i siedział spięty i nieszczęśliwy, gdy ja jechałam w kierunku Kennewick. Mieliśmy krótką dyskusje o tym, kto powinien powadzić, i on wyraźnie poczuł mój argument, że ja wiedziałam, dokąd jadę, i nie był z tego zadowolony. Niechętnie zgodził się, jednak od kiedy Marsilia uczyni mnie odpowiedzialną za wszystko ( i więcej ) co stało się w jej samochodzie, to było uczciwe ze ja prowadziłam. Nie mogliśmy wziąć jego wypożyczonego, ponieważ bez problemu zostałby wyśledzony, a nie chciałam zaprowadzić kogokolwiek do domu Sylvia, jeśli mogłam cos na to poradzić.

-Nie martw się –powiedziałam wesoło Asilowi –Już w tym tygodniu rozwaliłam jeden samochód. Nie mam zamiaru rozwalić następnego. Naprawdę. Spiorunował mnie, –co było imponujące skoro nie otworzył oczu. Poranne niebo było ciemneizachmurzone, co właściwienie zdarza siętak częstotutaj. Nie było dużo lżejsze od poprzedniej nocy. Deszcz zaczął bryzgać na przednia szybę, gdy wjechałam na drogę publiczną z powrotem do Kennewick. Samochód powiadomił mnie że na zewnątrz było trzydzieści cztery stopnie Farenheita*, ( czyli około 9 Celsjusza). Raz na jakiś czas w zimie mamy falę marznącego deszczu, który jest bezbożnie przerażający w trakcie jazdy. Deszcz zamienia się w lód i uderza w drogę a to zmienia nawierzchnię autostrady, która wygląda na beztarciową nie inaczej niż mokra nawierzchnia, aż nagle kierownica i hamulce przestają działać. Widziałam pół ciężarówki zatrzymujące się na czerwonym świetle które zaczynały wpadać w poślizg bez jakiegokolwiek innego impetu niż ich ciężar osiemnastokołówek popychający ich w bok w poprzek drogi. Marznący deszcz sprawia że złomiarze cieszą się jak na kampingu gdy liczą wraki używając do tego wszystkich palców u rak i nóg. Ale przy trzydziestu czterech stopniach byliśmy wystarczająco bezpieczni, wiec nie musiałam martwic się o deszcz. -Po odzyskaniu córki Adama, naprawdę nadal zamierzasz skontaktować się z wampirami? – Zapytał Asil, gdy byliśmy prawie na miejscu. -Nie mogę tego zrobić dopóki nie zrobi się ciemno –powiedziałam mu, potem dobrze przyjrzałam się niebu –Mroczny czas nocy nie ciemniejszy niż świt. Nie wiem, co nowego przyniesie nowy dzień, ale jeśli wszyscy przetrwamy do wieczora, wtedy, tak, zrobię to. Marsila wisi przysługę stadu. Tak bardzo jakby chciała zobaczyć mnie opiekaną na dobrym ogniu przez długi czas, to,to jest osobiste. Interesy są ważniejsze. Interes oznacza, że nie chce

się znaleźć po złej stronie wobec wilkołaków, zwłaszcza teraz. Jest bez czterech z pięciu najpotężniejszych wampirów. Dwoje z nich zdradziło ją i próbowały przejąć jej gniazdo wykopując ją. W tym samym czasie Stefan opuścił gniazdo. Jedyny pozostały potężny wampir oszalał już tak bardzo jak tylko jestem w stanie stwierdzić. Nie może sobie pozwolić na urażenie nas. -A co jeśli stado nie jest czynnikiem? –zapytał się miękkim głosem, –Co jeśli oni wszyscy nie żyją? Czy nienawidzi cię wystarczająco mocno by ruszyć za nimi? Stępiła swoje zęby we Włoszech podczas Renesansu: małe kuglarstwo nie jest teraz jej obce. -Ona wie o Branie, wie że wychowałam się w jego stadzie i że mnie uwielbia. Jeśli się okaże, że była zaangażowana, to on zetrze jej gniazdo z powierzchni ziemi, i ona o tym wie. Nie – pomyślałam o tym –Nie, to nie ona. Jest w tym zbyt dużo minusów i żadnego zysku dla niej. Ona naprawdę lubi Adama, tak myślę, i on jest całkiem łatwy dla niej w interesach. Prosty. Inny Alfa mógłby nie być tak gościnny. Choć, bez Adama, czy byłoby wtedy tu w Tri-Cities stado? Był sprowadzony tu w celu poradzenia sobie z samotnym wilkiem, który postanowił stworzyć stado, w potem zaczął zabijać ludzi. Adam został, ponieważ podstawą jego interesów były kontrakty na ochronę z rządowymi kontrahentami. A w Tri-Cities było ich pełno. To też nie byłoby korzystne dla Marsili, chociaż, z tego względu, jaka słaba była, liczyła na to że Adam utrzyma najobrzydliwsze, wrogie, nadprzyrodzone stworzenia pod kontrolą i powstrzyma innych przed osiedleniem się tutaj. -Ah –powiedział Asil gdy wjechałam na osiedle mieszkalne. Otworzył oczy, gdy zwalnialiśmy. –Rozczarowujące. Miałem nadzieje że wampiry zorganizują nam przyjęcie powitalne. Mogę zabijać wampiry, tak mi się wydaje, bez tracenia kontroli. Jeśli to są ludzie, którzy są naszymi wrogami, będę musiał zaleźć inny powód do powstrzymania ich. –Pokazał

zęby –Wiek dogania nas wszystkich, a ja za bardzo lubię zabijać posiadając na to pozwolenie, jeśli naprawdę mamy być sojusznikami, Mercedes, powinnaś wiedzieć o moich słabościach zanim staną się problemem. Większość wilkołaków, które należą do stada Marroka są tam, ponieważ nie potrafią funkcjonować w normalnym stadzie. Asil, widocznie, nie był wyjątkiem. -Dobrze –powiedziałam po odrzuceniu kilku wersji komentarzy, które najczęściej sprowadzają się do „ proszę, proszę nie zabijaj tam nikogo” Przejechałam obok mieszkania Sylvi, wciąż myśląc o prawdopodobieństwie tego że Asil został umieszczony na pozycji zabójcy. Nie było pustych miejsc do zaparkowania. Myślę, że większość ludzi nadal była w domu w sobotę o siódmej trzydzieści rano i z deszczem lejącym jak z cebra, który był częstszy niż po drugiej stronie stanu.Rozumiałam to. W końcu znalazłam miejsce obok kontenera na śmieci kilka bloków dalej. Mała Corolla śledziła nas od domu Kylea, przypuszczalnie pełny personel Ochrony Hauptman, działał dalej.Pomachałam im gdy przejechali obok. Otworzyłam drzwi i wysiadłam –i coś uderzyło mnie w plecy. Ciężar przewróciłmnie płasko twarzą na bruk. Gwałtowność tego nadal utrzymywała mnie bardziej niż jakikolwiek ból –choć ból przyszedł zaraz po tym jak uświadomiłam sobie że ktoś na mnie wylądował. Bezwładnie uderzałam o ziemie tylko lekko podnosząc głowę, aby choć trochęochronić twarz –lata karate znów przyniosły korzyść. To znów przycisnęło moje kolana i policzek. –Nie walcz ze mną –powiedziała kobieta siedząc na dolnej części placów – Nie chcę cię skrzywdzić –założyła coś wąskiego i twardego dookoła prawego nadgarstka i sięgnęła po lewy przygotowując się do ściągnięcia, aby unieruchomić ręce. Zamiast tego, przekręciłam się w stronę ręki, którą już miała, z jednym kolanem zgiętym, aby dodać sobie dodatkowej siły. Kopniecie zrzuciło ją na nowy samochód Marsili z hukiem,

który nie był wystarczająco mocny, aby był prawdziwym zagrożeniem. Przynajmniej nie dla niej. Nawet dźwięk jej głowy na oh-jakże-eleganckim boku samochodu współgrał z moim, jeśli-przeżyje-to-mój-licznikśmierci przewinę go o kilka stopni i zmienię. Dziwna mała opaska, która mocno zaciskała nadgarstek opadła z mojej kojociej łapy, i całkowicie wysunęłam się spod kobiety. Nabyłam również nowego przeciwnika –ubrania. Wysunęłam się ze spodni dresowych Kylea, gdy wyślizgiwałam się spod kobiety. Skoczyłam na tylnych łapach, przekręciłam się w powietrzu wyciągając głowę i przednie łapy z bluzy sportowej zostawiając je za sobą. Moje majtki uczepiły się lewej łapy i ogona, ale prawdziwym problemem był mój głupi stanik. Wylądowałam, wzięłam dwa kolejne skoki i runęłam głową jak sagan, gdy mój stanik ześlizgnął się z przednich łap –co znaczyło że jej pierwszy strzał prześlizgnął się wzdłuż mojego futra zamiast tego gdziekolwiek chciała żeby poszedł. Skupiłam się na niej, gdy przeturlałam się po ziemi może z piętnaście stop dalej, walcząc ze zbyt rozciągniętymi ramiączkami. Skakanie w oddali było by niewłaściwie gdyby strzelała. Chociaż kiedy przetaczałabym się na niej walcząc z ubraniami nie mogłaby wycelować . Miałam ułamek czasu, aby zobaczyć ją kucającą, przygotowującą się do strzału, Ciemnoskóra kobieta z białymi włosami i długim warkoczem do pasa oraz młodą twarzą. Bardziej wyglądała jak na zjeździe anime niż trzymając duży pistolet, który był jeszcze większy przez tłumik. –Nie chciałam tego robić w ten sposób –wycelowała w moje poruszające się ciało -Za martwą nie płaca tak dużo. I wtedy coś ciemnego, cieniowo-szybkiego przeskoczyło przez dach i wylądowało na niej. Usłyszałam trzask kości zanim moje oczy zdążyły zarejestrować, że Asil przykucnął na niej, jego twarz była niesamowicie spokojna z oczami koloru cytryny. -Mieszaniec Nieludzi –mruknął badając jej twarz, gdy ja z powrotem zmieniałam się w

człowieka. To nie był epitet, tylko właściwa obserwacja. –Ta broń ma w sobie zbyt dużo metalu nawet dlawściekłego w pełni krwistego Nieczłowieka , nawet ze skórzanymi rękawiczkami. Instynktownie otworzyłam usta aby się z nim nie zgodzić –Zee nie miał problemu z metalem –ale martwa kobieta zatrzymała słowa w moich ustach. Mój umysł dogonił wydarzenia i zdałam sobie sprawę że, choć wydawał się spokojny jego jasne oczy mówiły zupełnie coś innego. Wychowałam się miedzy wilkołakami i nigdy nie widziałam nikogo, nawet Adama, kto byłby tak cholernie szybki, poruszał tak szybko. Tylko poczułam ruch a następnie już była martwa z Asilem na niej. Zakładałam biustonosz przez całą drogę, aby dać sobie czas do myślenia –i przerażającemu wilkołakowi czas do ostygnięcia. Uzmysławiając sobie że stoję naga na zapełnionym parkingu, który wkrótce może zostać zapełniony ludźmi. Prawidłowo nałożyłam biustonosz i wciągnęłam majtki. Bluza leżała pomiędzy Asilem i mną, musiałam zmusić sama siebie do spacerku w jego kierunku i ją podnieść. -Naprawdę odeszła –powiedział bezosobowo –Pełno-krwiści Nieludzie zwykle są trudniejsi do zabicia niż to. –Klepnął jej ciało z prędkością, która wskazywała na dużą znajomość z tym procesem. Jego głos był odrobinę ciemniejszy niż wcześniej, i z odrobinę mocniejszym akcentem. -Nie widziała cię na miejscu pasażera –powiedziałam, spoglądającna mercedesa. Okna były przyciemnione poniżej ścisłych ograniczeń prawnych, zwłaszcza szyby z tyłu i z boku. Dla Marsili to był środek bezpieczeństwa, gdyby się zdarzyło że była na zewnątrz zbyt długo, to powstrzymywało słońce. Dla mnie to oznaczało, że kobieta Nieczłowiek nie zauważyła, że w samochodzie było nas dwoje. Drzwi od strony pasażera, którymi wyszedł Asil były otwarte. -Nieostrożna –Zgodził Asi, stojąc i przyglądając mi się. Wciągnęłam bluzę przez głowę,

ostrożnie nie patrząc na jego poziom oczu ściągnęłam w dół koszulę. W jego ciele było subtelne napięcie dopasowujące się do spojrzenia drapieżnika i pomyślałam o jego ostrzeżeniu dwie minuty wcześniej. Zastanawiałam się czy zabijając poł –krwi Nieczłowieka był wystarczająco blisko z jego człowieczeństwem. Wydawało się, że jego radzenie sobie z tym było w porządku jak do tej pory –ale z wilkami, które mogłybyzmienićsię strasznieszybko. I ten jego spokój rozdzwonił wszelkiego rodzaju dzwonki w moim tyłomózgowiu. -Musimy ją ukryć zanim ktośwyjdzie wyrzucić swoje śmieci –powiedziałam mu, zbliżając się do niego i klękając. To była uległa postawa –nawet, jeśli zrobiłam to by sięgnąć po spodnie, które leżały koło jego nóg. Nic nie powiedział, tylko Mie się przyglądał. Nie spojrzałam w górę, aby spojrzeć jak to robi, ale czułam na karku jego spojrzenie. Ziemia pod moim tyłkiem była naprawdę zimna i założyłam spodnie z większą energia niż zazwyczaj. Jedną skarpetkę nadal miałam założoną – starałam się nie myśleć o tym jak beznadziejnie musiałam wyglądać pod postacią kojota kiedy musiałam się zmienić bez wcześniejszego ściągnięcia ubrań, ale nie mogłam się powstrzymać i skrzywiłam się gdy rozglądałam się za druga skarpetka. Nie znalazłam skarpetki, ale moje buty były zaraz obok drzwi kierowcy Mercedesa. Widok drzwi odsunął moje poszukiwania skarpetki, martwa kobieta, i wilkołak, który właśnie ją zabił, chwilowo wyparowały z mojego umysłu. -Cholera, cholera, cholera –powiedziałam kładąc rękę na wgniecionym metalu. Kiedy skopałam ją w stronę samochodu, głowa niedoszłego zabójcy / porywacza zostawiła wgniecenie na drzwiach od strony kierowcy –samochody nie są tak twarde jak kiedyś. Mój stary Królik mógł przyjąć dwa razy mocniejszy cios nawet tego nie zauważając. Zrobiłam kolejny krok żeby się przybliżyć i moje zimne bose stopy wpadły na ciepłe ciało.

Spojrzałam w dół i spotkałam parę oczu, które były ciemnie zanim śmierć je zamgliła. Półkrwi kobieta Nieczłowiek była oszałamiająca, ale teraz, kiedy zniknęła jej magia, wyglądała po prostu zwyczajnie.Spojrzałam na wilkołaka, który odsunął się daleko od ciała i stał teraz zwrócony placami do mnie, ze wzrokiem wpatrzonym w najbliższy apartamentowiec, apartamentowiec z bardzo wieloma oknami. -Musimy zabrać ciało z widoku –powiedziałam. Musiałam odciągnąć ciało z drogi żeby otworzyć drzwi kierowcy i wcisnąć przycisk otwierania bagażnika. Asil nie poruszył się, i nie poprosiłam go o to. Nie był w pobliżu drzwi i nadal mnie przerażał. Szarpnęła się trochę, gdy ją przenosiłam. Byłam kojotem, drapieżnikiem –i wcześniej zabijałam. Wiedziałam że to tylko powietrze, które pozostało w jej płucach, wiedziałam że jej opadnięta głowa oznacza złamany kark. Ale jej nagły ruch spowodował że nagle podskoczyłam i ją upuściłam. Przynajmniej przeniosłam ją na tyle, że mogłam wsadzić ją do samochodu –i nie pisnęłam. Dopiero, gdy drzwi były otwarte przeszło mi przez myśl że jest przycisk do otwierania bagażnika w pilocie, który miałam w kieszeni bluzy. Męskie spodnie dresowe nie miały żadnych kieszeni. Na początku Asilnie pomógł mi w przenoszeniu ciała, ale jak tylko bagażnik był otwarty, pochylając się podniósł ją bez mojego odzywania się, łapiąc pistolet i kajdanki których użyła na mnie. Ciało, pistolet i kajdanki nie sprawiły mu żadnych kłopotów. Była bezpiecznie ukryta przed widokiem w bagażniku prawie tak szybko jak odebrał jej życie. Wpatrywał się przez chwile w bagażnik poruszając rękami, gdy ja wpatrywałam się w niego, mając nadzieje że nie spojrzy na mnie. Widziałam dużo wilków w ludzkiej formie z tymi jasnymi żółtymi oczami. Bardzo dużo. I

żadne z tych oczu nie przeraziło mnie tak bardzo jak Asila. Było jeszcze coś innego w głowieAsila i to cieszyło się zabijając kobietę i byłoby szczęśliwe gdyby mogło kontynuować mała imprezkę. Syn Brana i szef zabójców, Charles, przeraża mnie, ale jestem przekonana że gdyby Charles chciał mnie zabić, to byłoby to szybko i bezboleśnie. Bestia Asila lubiła bawić się swoimi ofiarami. Och, tak, to nie byłoby dobre gdyby Asil znów zabił, ale byłam pewna że potrzeba czegoś większego ode mnie żeby go powstrzymać przed tym. Po małym przemówieniu Asila w samochodzie pomyślałam że bardziej starałby się nie zabić nikogo innego niż siebie samego. Otworzyłam usta żeby coś powiedzieć, i mdła mała Corrola ponownie przejechała koło nas: kierowca pomachał i wzruszył ramionami. Nie było miejsca dla Ochroniarzy Hauptmann. Czy przyjechaliby gdybym machnęła i krzyknęła czy dalej szukali pustego miejsca? Puste miejsce parkingowe. Ona czekała tu na nas, pomyślałam. Zaraz koło jedynego pustego miejsca, które, wygodnne było koło pojemnika na śmieci, na którym mogła się położyć –skoczyła na mnie z góry. Zastanawiałam się czy zaczarowała to miejsce tak by nikt nie próbował tu zaparkować. Zastanawiałam się czy wie że Tad jest tutaj. Zastanawiałam się… -A co jak miała wspólnika? –zapytałam, i zaczęłam nie całkiem biec, ale poruszać się bardziej żwawo niż spacer w kierunku mieszkania Sylvi, nie zadając sobie trudu by założyć buty. Z odmrożeniami mogłam sobie poradzić –a ze śmiercią Dziewczynek Salndvaljuż nie tak bardzo. Szukała mnie, aby złapać mnie żywą, ale nie zawahała się wyciągnąć broni. Jak to wyglądało w założeniu naszych czarnych charakterów? A jeśli chcieliby mnie zabić, to, co z Jess? Czy już odwiedziła Sandovalów. Jedyny powód, dla któregonie puściłam się sprintem był Asil. Jeśli jego wilk był tak, blisko aby się uwolnić była szansa że zdecyduje, że jestem ofiarą, jeśli zaczęłabym biec.

-Dlaczego myślisz że jest jeszcze jeden? –zapytał, brzmiąc zupełnie normalnie. -Ponieważ do tej pory pracowali w zespołach większych niż jedna osoba –Ale to nie było to, nie tak naprawdę. Mój instynkt paplał mało pomocnie –rozwiązania bez dowodów. Wyłapał moje nie–do końca kłamstwo –grupa, która zabrała Adama była ludźmi, prawda? Nieludzie i ludzie niewspółpracują za dobrze razem. A jednak, jesteś pewna że brała w tym udział. Spojrzałam na niego, jego oczy znów były ciemne, i mi ulżyło. -Mercedes? Dlaczego uważasz że jest ona częścią planu porwania a nie jakiejś innej rzeczy? Adam jest Alfą, a ty jesteś jego partnerką –to czyni z ciebie cel dla wszelkiego rodzaju ludzi. Uderzyło mnie to że Asi jest całkowicie na tak z tym faktem, że mogą być dwie oddzielne grupy, aby nas zabić. –Myślę –powiedziałam –że dodanie innego –i przypomniałam sobie że on już wspomniał że była więcej niż jedna broń skierowana na moje stado nawet, jeśli oni wszyscy, zazwyczaj pracowali razem –dodanie teraz kolejnego wroga, który chce porwać lub zabić mnie z tej całej grupyspycha moją wiarę w ostateczną uczciwość wszechświata zbyt daleko na jedna stronę. Po prostu chciałabym wiedzieć skąd wiedziała, że tu przyjedziemy. Spojrzałam w górę na okna mieszkania Sylvi. Była mądrą kobieta, która pracowała dla policji: jej mieszkanie było na trzecim piętrze. Nie było nic, co wskazywałoby na jakikolwiek problem. Brak jednostek latających w powietrzu, żadnego rozbitego okna, żadnych małych różowych dziewczynek Sandoval krzyczących i uciekających przed przerażającymi ludźmi z pistoletami. Może się myliłam. Może mój martwy napastnik był sam. -Dodaj do tego –kontynuowałam niemal bezwiednie, bo moje instynkty krzyczały na mnie. Oczy Aslia nadal były ciemne więc zaryzykowałam przerzucenie się na bieg. –Nie wykurzyłam ostatnio żadnego z Nieludzi. To nie wampiry są w oddzielnym ataku.

Gdyby Marsilia zdecydowała żeby mnie uwolnić dziś z mojej niedoli, to by jej się powiodło. Chciałabym wiedzieć skąd nasz martwy Nieczłowiek wiedział żeby tutaj przybyć. Albo podsłuchiwał jak rozmawiałam z Tadem albo w jakiś sposób wiedział żeby szukać tutaj –mój głos zawiesił się, ponieważ uzmysłowiłam sobie jak głupia byłam. Ktoś, kto nie znałby z bliska mydlanej opery mojego życia może nie zrozumiałby, żematka Gabriela i on zrazili się do siebie. Mieszkanie Sylvi byłoby ostatnim miejscem, w którym szukałabymdzieci. Ale ktoś z zewnątrz, ktoś, kto tylko wiedział, żeGabriel zaginął z Benem, Jess i mną, ktoś taki mógł bardzo dobrze sprawdzić jego najbliższą rodzinę. Nie doceniłam swoich wrogów, a oni znaleźli Jess. To podpowiadał mi mój instynkt. -Mercy? –zapytał Asil, który przyspieszył, aby utrzymać ze mną tempo. Jego piękny akcent sprawił, żebrzmiał bardziej jak czyjś kochanek a nie człowiek, który zabił kobietę niewiele więcej zastanawiając się nad tym niż nad otwieraniem słoika majonezu. Może nawet mniej. Nie to, żemnie już nie przerażał. Nie teraz, kiedy byłam całkiem pewna, żewkrótce będziemy go potrzebować. -JaTylna ściana mieszkania Sylvi wybuchła, wypluwając tynk, szkło, izolacje i ciało mężczyzny na chodnik poniżej. Cześć szczątków musiała się odbić, ponieważ w pobliżu zawyły alarmy samochodów. Ciało turlało się, kiedyuderzyło o ziemie, wstało i pobiegło z powrotem do budynku i zrobiło to jak Jackie Chan bokiem. I byłam bardzo szczęśliwa widząc jak się porusza, ponieważ rozpoznałam go w drodze na dół. -Tad! –nie zamierzałam krzyczeć ani biec, ale zrobiłam obie rzeczy. Asil dogonił mnie, ale rozdzieliliśmy się, gdydotarliśmy do budynku. Wszedł w ten sam sposób, jakzrobił to Tad i ja, niepobłogosławionynadnaturalnąsiłą, zamiast tego musiałbiec po schodach.

Biegłam po tych schodach tak szybko jak jeszcze nigdy nie biegłam. Drzwi otworzyły się, Jess iGabriel wysypali się na schody z różnymi Sandovalami przytulonymi, popychanymi iszlochającymi. Policzyłam iszybko doszłam do jednego wniosku –nie było Sylvi –nawet, jeśliprześlizgnęłam się przez barierki stojącza nimina krawędzi, abyprzepuścić młodzież. Twoja mama? -Powiedziałam, gdy przeszli. W pracy –powiedział Gabriel.

Rzuciłam mu kluczyki do samochodu Marsili. -Weźsamochód, jestkoło koszy na śmieci trzy budynki w tamtąstronę. -Odpowiedniowskazałam –Jedźsiędo domu Kylea, alenie przekraczaj prędkości. W bagażnikumasz ciało inie masz fotelikówdziecięcych. Ciało? -Powiedziałanajstarsza z sióstrGabriela. Gdybym nie byłaprzyczepiona do schodów, gdyby na górzenie było mnóstwoodgłosów,gdybyktoś, ktorówniedobrze mógłby byćmoim młodszymbratem nie został wyrzucony przez te ścianękilka sekund temu, mogłabym przypomniećsobie jej imię. W tej chwili ledwie mogłam przypomniećsobie własne.Byli twardzi, to dzieciaki Sandoval, nie będą mieć nicprzeciw ciału w bagażniku samochodu. Zły człowiek –powiedziałam –próbował mnie zabić i został zdjęty przez moje wsparcie. Spoko –powiedziała jedna z młodszych, Sissy. Nie zatrzymali się w swojej wędrówcew dół, i gdy już znaleźlisię na twardym gruncie, Gabriel uporządkowałto, coniosły maluchy. Jess wykorzystała chwile ciszy i ustamiwypowiedziałado mnie –Tata? Żyje–powiedziałamjej –Ale to wszystko co wiem. Spadaj stąd. I wtedy przeturlałam sięz powrotem przez barierki i pokonałamostatnie schody stojącnaprzeciwmieszkania –tylko wtedy przypomniałamsobie, żezostawiłam swójpistolet w samochodzie Marsili. Ściągnęłamubrania i wypuściłamswojego kojota.

W oddali mogłam usłyszeć syreny. Posterunek policji nie był zbyt daleko stąd, i nie było możliwości, żektokolwiek mógłbyzignorowaćhałaswychodzącyz mieszkania Sylvi. Jako człowiek, nie miałabym szansy przeciwko temu, cowyrzuciło Tada przez ścianę. Jako kojot, miałamz pewnościąwiększeszanse, –alenie mogła się rozproszyć,i byłam o wiele szybsza na czterech nogach niżna dwóch. Wystarczającoszybka by wyprzedzićwiększość wilkołaków, w każdymrazie. Przyczaiłam się w pokoju gościnnym -jedynym pokoju w którymkolwiekbyłam wcześniej. Jako dodatek do zapachu rodziny Sandoval był zapach wilkołaka, Tada i … jakiegośNieczłowieka. Nieludziepachnieli dla mnie w większościjak stary filozoficzny podział świata–ziemia, powietrze, ogień, woda –z dodatkiem zielonych,rosnącychrzeczy. Ariana pachniała jak las, i tak samo ten Nieczłowiek. Dźwiękdochodził z pokoju będącegowewnątrzmieszkania. Ktośkrzyknąłi nie mogłam powiedzieć, ktoto był. Ostrożnieustawiłam się z boku i skręciłamw wąski korytarz dogłównej sypialnina końcukorytarza. Partner zmarłej kobiety był koszmarnie obrzydliwy. Jego głowa była zniekształcona i zbyt duża w porównaniu z jego ciałem. Jedno duże oko, szmaragdowozielone i płynne, wpatrywało się z boku, podczas gdy drugiebyło tylko w połowie tak duże i czarne. Dwie dziwne bryły wyglądającejak powstające rogi jelenia wystawały z jego skroni. Jego nosbył dwomarozcięciaminadustamizbyt dużymi dojego twarzy,zosadzonyminierówno,łopatowatymi, żółtymizębami.Gdy walczył, jego czarny język śmignął szybko i przejechał po szczelinie nosa. W przypadku wszystkichjegoobrzydliwości, niebył dużo wyższy niż czterystopy wzrostu.

Jego ciało byłosmukłe,niemalo delikatnymwyglądzie, znadgarstkamimniejszyminiż mojewludzkiej postaci. Jegonietypowe, czteropalczasteręceściskałymieczwykonany zjakiegośczarnego metalu, który był prawietak wysoki jakon. Asil miał kij baseballowy i używał go jak katany–obrót,obrót i nigdy nie pozwól draniowiuzyskać dobregotwardego dośrodkowania na twoją broń. Japończycy mielikiepską stali nauczyli się to rekompensować. Tad miał parę noży kuchennychi utrzymywał Nieczłowieka przed wpadnięciem w dobry rytm z nimi –niestety to przeszkadzało teżAsilowi. Nieczłowiek walczył dobrze. Jak ktoś, kto uczył się miecza, gdy ten był bronią z wyboru. Nie wszyscy nieludzie byli długowieczni. Niektórzy mieliżycieporównywalne doowadów kilkasezonów, a następnie znikali.Większość z tego, Zeepowiedział miraz, kiedy był trochępijany,nie było prawdą. Ichbardziejkrucheżycia nie sąw stanie uporać sięzestalą i betonem, który podbijaziemię. Inni żyliniemal ludzko długo –niektórzy dwadzieścia lat, stopięćdziesiątdla innych. Pierwotnie tylko częśćNieludzibyłaniemalnieśmiertelna. Wzrost

ludzii technologiiwyselekcjonował tychtrudniejszychNieludzi, i terazstanowią znaczniewyższy procentniż kiedykolwiekwcześniej. Ludzkie życiebyło wystarczająco długie, aby stać się ekspertem Szermierki -mój karatesenseibyłzaznajomionydośćdobrzez różnegorodzajami broni, w tymz mieczem. AleAsilbył słynnymszermierzemzwielowiekowąpraktyką, a ten Nieczłowiekbył bardziej, nie tylkojątrzymał.Był stary. Tad nie był zły - uczył go jego ojciec, kiedyś mi o tym powiedział. Jeśli Tad miałby coś większego niż noże kuchenne, jeśli on i Asil walczyliby już razem przedtem, współpracowaliby ze sobą. Było jak było, mieli trudności, aby nie wchodzid sobie w drogę. Skradałam się nisko, trzymając się pozakrawędziąpokoju, powoli zbliżając się dowalczących.Wślizgnęłamsię pod łóżko. Pod moimłóżkiembywały, kurzowe zajączki, bielizna iprzypadkowy butlub dwawspólnychmieszkańców, ale Sylviabyłabardziej zorganizowananiż jaiwszystko, co miałapod łóżkiemto był jeden z tychcienkichplastikowych pojemnikówpełnepapieru do pakowania. Wczołgałamsię od

głowydo stópłóżka, znosempodkołdrą, i wypatrywałam szansybyciaużyteczną. Nieczłowiekskoczyłdo tyłu, aby uniknąć kija bejsbolowegoAsila, uderzył w biurkoSylviiprzewróciłje, wysyłającmonitoriklawiaturęrozbijając jąw górę, razem z małymglinianymsłojemwypełnionymprzyboramido pisania. Kilkaschludnychstosówpapierówzwiązanych gumkami uniknęłotrafienia.Nieczłowieksyknąłicholerniebliskolewitowałprzybiurkujak kotwrzuconydo basenuiwszystkotorozbił, abyuciec odAsila. WTri-Cities, którego populacjaw dużym stopniuzatrudniana jestprzez rządw ten lub inny sposób od ponad półwieku, występujeobfitośćtych starych, stalowych biurekprostoz1950 roku.Widziałamjegrzebiącna wyprzedażachikażdego innegorodzajusprzedażach -

iraz,pamiętny, dobry przyjacieludał się na rządową wyprzedażimyślałam, żewylicytujepaletęzdwomabiurkamiituzinempołamanych krzeseł, ale skończyło sięrzędempalet-prawie pięćdziesiątbiurek,trzysta piętnaściepołamanychbiurowychkrzeseł,niefunkcjonalnąelektrycznątemperówką, iczteremapudełkamiróżowejgumki. Mojekrzesłowwarsztacie było w rzeczywistościczwartymz tychkrzeseł, wszystkie Frankensztajnydo jednego, zktóry pracował. Teprzemysłowewytrzymałebiurkabyły malowanena różne odcienieszarego izielonego lubna instytucjonalnyżółty.BiuroSylviibyło odmianążółtegoi, podobnie jakwszystkie z nich, wykonane ze stali. Oznaczało to,

żew przeciwieństwie domartwej kobietyimimowielkiegomiecza, którymumiejętnie wymachiwał wokół nas, toNieczłowieknie mógł znieśćdotykuzimnegożelaza-lub stali. Tadupuściłnoże irzucił się, ale AsilwłaśniepchnąłNieczłowiekadokładnie w moim kierunku, więcnieczekałam, aby zobaczyć, dlaczego. Wyskoczyłam z mojej kryjówkii pogrzebałamzębywlewej łydce Nieczłowieka. Nie mamszczękijak buldog, ale zablokowałam mojąszczękę, jak tylko mogłam.Asilzakląłna mniepo hiszpańsku-Wiedziałem, że to ja, bo kończyłosię toz"Mercedes". Wiedziałam, żeto przekleństwo,

bo nawet wlirycznym, -mimoże dlamniegłównieniezgłębionym Hiszpańskim,przeklinaniebrzmi jakprzeklinanie. Asilrównieżuderzył wmiecznapoprawę, aby powstrzymać Nieczłowiekaod uderzeniamnie rękojeścią.Miecz, ostrze przeciwkodrewnianej broniAsila, przecięło kijna pół, pozostawiającAsilazosiemnastocalowymikawałkamidrewnado walkiz Nieczłowiekiem i jegomagicznymostrzem.Niepoczułam żadnej różnicy moimi zmysłami niż jakikolwiek innymiecz, dopóki krawędź nie dotknęładrewna-itosmakowałojak magiaZee. Nieczłowiekzaśmiał się, gdymoja wagawywołała u niego potknięciesię. Powiedział cośw języku walijskim,w mniejtragicznychokolicznościach możeudałoby misięprzetłumaczyćlub przynajmniejdomyślić. Wycelowałostrykoniecmieczakumnie, gdyzłapałrównowagę. -Puść,-krzyknąłTad-i stalowe biurkouderzyło w Nieczłowieka z hukiem, który zrobiłby konkurencjearmacie. Dokumenty, rachunki, kawałkizkomputerai pozostałości biurowe wyleciaływcześniejrobiącotwórw

ścianie, wraz zNieczłowiekiem i mną.Lądowaniewstrząsnęłomnąna tyle,żestraciłamprzyczepność z jego łydką, dopierowtedy uświadomiłam sobie, że„ puść” Tadabyłoskierowanedomnie. Biuro wylądowałotuż obokmojej głowyprzedprzetoczeniem się na Nieczłowieka, zostawiając mnienawpółogłuszonąna trawie. Nieczłowiekwrzasnął, na wpół bolącym, na wpół wściekłym dźwiękiem, któryuderzyłw moje uszyjak cios. Gdybymsłyszałago mile stąd, nie miałabym pojęcia, żewyszedłz ludzkiegogardła. Poczułam zapachpalonego ciała,podniósłbiurkorzucając nimna ulicę, gdzieodbiło się kilkarazykoziołkującw poobijanąciężarówkę. Zacząłprzechodzićobok mniepo swój miecz, któryleżałkilkanaściemetrówod nasgdziespadliśmy, ale ktośtambył pierwszy.Nieczłowiek zawahał się naledwie chwilkę,jego oczynamieczu, ale dźwięksyrenzbliżał się -a może

tobyła twarzczłowiekatrzymającegojegomiecz- sprawiła, żeobróciłsię na pięcieiuciekł. Ted nazwałto obraźliwie z dziury w ścianiez sypiali Sylvi. Człowiek, który stałnade mnącisnąłmieczNieczłowiekana bok ispadłsiadającobok mnie.Delikatneręceprzesunęłysięna mnie, ale nie mogłam sięskupić, nie mogłamoddychać, -z nadziejatak mocną, żezajęłomi dłuższa chwile, abyodzyskaćzdolność pompowaniapowietrzadomoichpłuc. Tak szybko, jakto zrobiłam,przemieniłam sięz powrotem wczłowiekaiwwierciłam się na jego kolana. -Adam-,

powiedziałam, ściskając go jakgłupek, gdycościasnegow środkuklatki piersiowejmiękko. Łzysunęłymi po policzkach. Byłobytoupokarzające, gdyby nie ścisnąłmniew odpowiedzitak samo mocno. Otarłam oczy i odsunęłam się, aby spojrzed na niego. Był trochę gorzej ubrany, jego broda była na szorstkim etapie, a jego oczy były ... musiało byd źle. Jednak, uciekł a to musiało go kosztowad. Pocałował mnie, a to był trudny, zaborczy pocałunek. Odsunął się i powiedział: -Więc poszedłem polowad na ciebie i dotarłem tutaj właśnie w momencie, aby zobaczyd jak wylatujesz przez dziurę z mieszkania na trzecim piętrze przyczepiona do ludzkiej nogi. Na jego wargach były oparzenia i sięgnęłam, aby je dotknąd. - srebro – powiedziałam. To było ważne, ponieważ nie chciałam skrzywdzid Adama, ale zgubiłam wątek tego, co chciałam powiedzied. -Hej, gołąbki-powiedział oschle Tad–Nic niemogęna to poradzić ale zauważyłem że Mercy znów jest naga a mamynadjeżdżającą policję. Więcprzyniosłemjejubrania. Adamspojrzał w góręi uśmiechnął siędo Tada, ale mówił do mnie. -Lepiejsię ubierz, Mercy. Tadma racje. Odbiłam się od jego kolan, chwyciłam ubrania od Tada i założyłam je z większą prędkością niż gracją. Wszystko bolało-spojrzałam na Adama, który się podnosił na nogi-nie był w ogóle zraniony. Tad podszedł do klingi leżącej na trawie i spojrzał na nią szacując. -Chodź tutaj-powiedział i wyciągnął rękę w górę. Miecz poleciał w jego dłoń a następnie…..zniknął. Zamknął dłoń na małym kawałku metalui włożył do kieszeni. -Trochę trudno będzie wytłumaczyć policjantom przecięty na pół kij bejsbolowy, ale to zbyt niebezpieczne, abypozwolić umieścić go w magazynie policyjnym -powiedział -

Niebezpieczne dla policji. Kręciło mi się w głowie, bo właśnie wyrzucono mnie z okna na trzecim piętrze i odkryłam, że Adam był bezpieczny. I był tutaj. A to znaczyło, że nie musze być za nic więcej odpowiedzialna. Z Adamem tutaj nie miałam żadnych obaw. Żadnych. Coś się zdarzyło, coś magicznego, bopachniało jakby nieludzie czekali, na ten moment, ale byłam zbyt szczęśliwa, abysię o to martwić. Przewiązałam ściągacz w pasie i zapytałam Tada -Twój ojciec zrobił ten miecz, prawda? Z czegoś, conie jest żelazem ani stalą, więc nieludzie mogą z tego korzystać. Tad skinął głowa, patrząc na mnie uważnie -Myślę, że było 5 takich mieczy, każdy nieco różnił się od pozostałych. Tata miał jeden. Wszystkie z nich są złymi wiadomościami. Jeśliktoś nie używa ich do masowego wymordowania ludzi, wtedy przeklęci Szarzy Panowie paplają bezsensownie o tymjak taki skarb musi być chroniony. Szarzy Panowie gromadzą artefakty nieludzi jak smoki gromadzą złoto. I jeśli jest to zbyt niebezpieczne dla policji, to także niebezpieczne jest wkładanie ich w ręce Szarych Panów. Oddam go mojemu tacie, on może się pomartwić jak sobie z tym poradzić. -spojrzał na mnie uważnie i przechylił głowę Dotknij swojego nosa Mercy. Położyłam palec na moim nosie i czułam, żeto mój nos. Jeżeli była na nim jakaś plama lub coś innego to nie mogłam tego stwierdzić. Spojrzał na Adama i zaczął coś mówić, ale wóz policyjny zatrzymał się koło biurka na drodze, światła migały, alena szczęściesyreny milczały. Tak jakby to był sygnał, na którykażdy czeka, ludzie zaczęli wychodzić na zewnątrz ze swoich mieszkań. Podjechały dwa kolejne samochody policyjne, a w środkowym wymiotowująca Sylvia. Tony wyszedł od strony kierowcy i ruszył za nią. -Gabriel i dzieciaki są bezpieczni -krzyknęłam do niej ponad dźwiękami osób stojących i

narzekających na ścianę budynku -Wysłałam ich do Kyle'a. Sylvia zatrzymała się i zamknęła oczy, przeżegnała się krótko. Podeszła do nas a Tony za nią. Spojrzała na otwór w ścianie swojego mieszkania. -Tad ich powstrzymał -powiedziałam jej -A Gabriel zadbał, abywszystkie dzieci wyszły bezpiecznie. -Kto to zrobił? -zapytał Tony troskliwie i także zapatrzył się na dziurę w ścianie. Tad prychnął a Adam stanął za mną i objął mnie ramionami. Oparłam brodę na jego przedramionach, abysię podeprzeć -Byli profesjonalistami. Najemnicy. Nie było żadnego ognia w kobiecie, która mnie zaatakowała. Żadnej złości. Żadnego żalu. To była praca i nic więcej. -Wiem, ktoto był -powiedział Tad niespodziewanie.-Nie, żeby to nam w czymś pomogło. Hej Tony. Dawno się nie widzieliśmy. -Dobrze cię widzieć kolego -powiedział Tony do niego.-Co się wydarzyło? -Mercy ukryła tutaj Jesse i Gabriela -znasz Gabriela tak? Tony spojrzał na Sylwię i skinął głową -Jako pierwszego przedstawiłem Gabriela Mercy. -Nie myśl, że o tym zapomniałam -powiedziała Sylvia i skrzywiła się trochę, spojrzała się na mnie i znowu skrzywiła. Sylvia posłała mi spojrzenie, które mogłyby wysyłać wampiry działające pod przykrywkąbyła dość ostentacyjna ignorując Adama. -Jesteś pewna, że dzieci są bezpieczne? -Wysłałam je do domu Kyle'a -powiedziała. Ale ona nie wiedziała, kimjest Kyle.-On jest chłopakiem jednego z naszych wilkołaków, prawnik. Ma ochronę, która czuwa nad bezpieczeństwem w jego domu, więc dzieci będą tam bezpieczne.Przykro mi Sylvio. Gdybym wiedziała, że oni będą tutaj szukać nigdy bym nie przywiozła do Ciebie Jesse. -Jego też wysłałaś -skinęła głową w stronę Tada -Mimo, iż wygląda na chłopca niewiele

starszego od Gabriela. -Jestem twardy -powiedział Tad, wyglądając przy tym jak szczeniak a nie jak twardziel. Nie mogłam stwierdzić, cosobie Sylvia myślała, ale schyliła się i zaczęła zbierać papiery, który zaśmiecały ulicę. -Tak -powiedział Tad beztrosko do Tonego -Więc Mercy zostawiła Jesse i Gabriela z Sylvią, myśląc że będą tu bezpieczni przed tym który ją ścigał. Ale martwiła się o nich i poprosiła mnie abym miał na nich oko na zewnątrz. Widziałam jaśniejące zrozumienie na twarzy Tony'ego. -Jesteś synem Zee -powiedział -Ciągle zapominam, że to czyni cię pół nieczłowiekiem. Łatwo było zapomnieć. Tad wyglądał ludzko, tak jakby w większości był czystej krwi. Nigdy nie dowiedziałam się czy wygląd Tada jest tylko urokiem, tak jak jego ojca czy naprawdę wygląda tak bardzo ludzko. Pól nieludzie, jak mi powiedziano mogą właśnie tak wyglądać lub nie wyglądać ludzko wcale, ponieważ nie mają wystarczającej magii, abyukryć się tak jak by chcieli. Wielu z nich nie może tego robić aż dodorosłości. Nieludzie są bardzo, bardzo praktyczną rasą, jakocałość. Tad skinął na Tony'ego -Mercy wiedziała, że mam wystarczające zdolności, abyzrobić duże zamieszanie gdyby przyszedł ktoś i zadzwonił do drzwi. I ktoś to zrobił -spojrzał na mieszkanie smutno -Gdybyśmy tak mogli złapać tych drani, którzy to zrobili, pewnie będę musiał zapłacić za naprawę tego wszystkiego. -Tym już się nie martw -powiedział Adam. Jego głos inny, ciemniejszy i ostrzejszy niż zwykle, ale był tak ciepły za moimi plecami -Zajmiemy się kosztami za naprawę twojego mieszkania Sylvio. Czekałam aż wybuchnie, ale nie mogłam jej za to winić. Nikt patrząc na ścianę, która leżała na trawniku obok mieszkania rozbita na odłamki wielkości znaczka pocztowego pomyślałaby

ze jej dzieci są bezpieczne. -To była moja wina-powiedziałam jej -Ci ludzie znali tożsamości wszystkich członków stada, nawet tych, którychnie powinni mieć. Sądziłam, iż będą także wiedzieli, że ty i Gabriel nie rozmawiacie ze sobą. Ale myślę, że po prostu ścigali najbliższych krewnych Gabriela. Sylvia wstała, postukała w garść banknotów, którąuzbierała pod nogą i spojrzała na dziurę w jej mieszkaniu -Nie -powiedziała powoli -To nie jest Twoja wina. To wina tych ludzi, coprzyszli do mojego domu i zamierzali zranić niewinnych. -Masz rację -powiedział do niej Adam, a potem dodał ze stanowczością Alphy -Ale stado i tak zapłaci za szkody. Oni polowali na moją córkę. Spojrzała skrzywiona na niego, ale nie mogła za długo patrzeć na jego twarz-Dobrze powiedziała, jej głos był bardziej miękki niż zazwyczaj. Spojrzała na Tada -Jesteś dobrym, młodym człowiekiem-i wydaje się, żetak twardym jak mówisz. Dziękuję, że zaopiekowałeś się moimi dziećmi. -Hej Sylvia -zawołał młody człowiek ubrany w koszulkę WSU -Potrzebujesz pomocy? Ja i Tom możemy zabrać biurko z powrotem do twojego mieszkania, a może niektórzy z tych obserwatorów mogą pozbierać ten bałagan. -pociągnął za warkocz słodką, młodszą o kilka lat dziewczynę, która stała obok niego. -Przestań -powiedziała odpychając jego rękę. -Tak, oczywiście Pani Sandoval. Możemy zrobić porządki. Niespokojna kobieta w średnik wieku z notatnikiem,wybiegła abyprzyłączyć się do gapiów Jestem Sally Osterberg-powiedziała do jednego z policjantów, który wszystko notował Jestem administratorem tego bloku. Czy może mi Pan powiedzieć, cosię stało? -Próbujemy się właśnie tego dowiedzieć Sally -powiedziała Sylvia wciąż nienaturalnie spokojna-może, dlatego, że miała te wszystkie szkolenia w pracy, a może to właśnie bycie

samotnym rodzicem ze stadkiem dzieci, których wiek obejmował cały system szkolny. -Wolisz naprawić to sama i dać nam rachunek czy mamy zatrudnić podwykonawców, którzy to naprawią? -zapytał Adam Sally odwróciła się do niego i zatrzymała zanim jej twarz się rozjaśniła -Adam Hauptman? Ty jesteś Adam Hauptman? O mój Boże. Myślałam…..Widziałam w wiadomościach, zostałeś porwany przez jakąś grupę paramilitarną? Musiałeś walczyć, abysię wydostać? Czy oni… zatrzymała się, ale nie, dlatego, że zabrakło jej słów. Przechyliłam głowę tak, że mogłam zobaczyć uśmiech Adama jak powiedział -To ja. I tak walczyłem-i dotyczy to wszystkich, z którymimoje stado i ja jesteśmy połączeni. -To jest takie ekscytujące,-powiedziała-Poczekaj aż powiem mojej siostrze, żemieliśmy wilkołaka rozbijającego ścianę ito nie byle jakiego wilkołaka. -Złapała się i zarumieniła na jasnoczerwono -Brzmię jak idiotka. -Nie -powiedział Adam, nie zadając sobie trudu, abypoprawić jej niezrozumienie tegoo tym, ktozrobił najwięcejzniszczeń. –Nie brzmisz. Brzmisz jakktoś, kto załapała się w strefę wydarzeń Zmierzchu.Czy skombinowałabyś kogoś do zakrycia tej dziury, abymieszkanie Pani Sandoval nie ucierpiało przez pogodę. -O tak -obiecała -Natychmiast -Dziękuję. Posłał jej kolejny uśmiech, który odwzajemniła, aż jej oczy napotkały moje. Odchrząknęła. Pójdę się tym zająć. Tony spojrzał na nią kiedy oddalała się truchtem a następnie zwrócił się do Adama Następnym razem jak będziemy mieli zamieszki to biorę cię ze sobą. Adam uśmiechną się, aleja zauważyłam, jakibył zmęczony -To działa tylko czasami-na brutalnych facetów stosuję efekt odwrotny. Chyba, że nie chcesz ciał na ziemi, wiec będziesz

mnie musiał zostawić w domu. -Więc -powiedział oficer stojący obok Tony'ego -Czy ktokolwiek tutaj zechce powiedzieć nam co się stało? Bez ciał i rannych nie ma statusu alarmowego, ale porucznik nie lubi, jak nie złożymy wystarczającego raportu Otworzyłam usta, ale Tad posłał mi jedno z tych swoich ostrych spojrzeń. Zwrócił twarzw stronę policjanta, który zadał pytanie i jednocześnie wchodząc między mnie i oficera z rozjaśnionym uśmiechem na twarzy. -Spędziłem większość ostatniego dnia siedząc na tym ogrodzeniu. -skinął głową w kierunku betonowego ogrodzenia wysokiego na 8 stóp, który otaczał kompleks apartamentowców. następnie spojrzał na twarz policjanta -Wiem, prawda? Zastanawiasz się, dlaczegopełniłem wartę, kiedy wyglądam jak "z przed" na reklamie siłowni. Mój tata jest nieczłowiekiem i jestem silniejszy niż wyglądam. Wkażdym razie. Jesse robiła-…. -Jesse? -Córka Adama, jedna z tych, którychstaraliśmy się utrzymać z daleka od złych facetów. powiedział Tad, stając za policjantem, aby móc przeczytać, conotował -Wymawia się JE?SS?E. A ja jestem Tad jak kijanka-skrótod Tadeusza, a moje nazwisko to Adelbertsmiterprzeliterował to także funkcjonariuszowi. Dwa razy. Policjant odwrócił się, aby zmusić Tada byten dał mu trochę miejsca, ale Tad podążał dalej za nim. -Dziękuję -powiedział stanowczo -A co stało się ze ściana? -spojrzał na mnie, ale Tad znowu odpowiedział. -Jadłem ciasteczka Jesse, gdyktoś zadzwonił do drzwi. Wysłałem Jesse, Gabriela i resztę dzieci do jednej z sypialni i poszedłem otworzyć drzwi. -Więc wpuściłeś go?

-Czy ja wyglądam na pięciolatka?-ZapytałTad z oburzeniem -Nie. Zapytałem, „ktoto" a on odpowiedział, że jest z UPS i ma paczkę dla nas. Powiedziałem mu, żeby zostawił paczkę przed drzwiami, bojestem nagi, ponieważdopiero wyszedłem spod prysznica. -Myślałem, że jadłeś ciasteczka?-Powiedziałpolicjant, który pogodził się już z tym, że Tad wisi mu na ramieniu. -Bo jadłem -Tad pokręcił głową -Okłamałem gościa. Byłem tam, abydzieci były bezpieczne, nie było mowy abym otworzył drzwi nieznajomemu. Różne rzeczy się dzieją, które można uznać za zaroszenie -a nie przyjmuję się zła do swojego domu. -Nie -powiedział lekko oficer -Widzę, że ty byś nie zaprosił. Tony przetarł usta aby ukryć śmiech.Tony widział Tada w pełnowymiarowym wydaniu Spójrz-na-mnie już wcześniej.To nie byłotak, że Tad kłamał policjantowi, ale jako dobry magik powodował, że oficer szukał tam gdzie Tad chciał. Nie wiedziałam, coTad starał się ukryć, ale z Adamem tutaj, bezpieczna, nie obchodziło mnie to za bardzo. -Myślałem, że nieludzie nie mogą kłamać? -powiedziało jedno z dzieci, które sprzątało rzeczy Sylvi z ziemi. Tad przytaknął -Tak, tylko prawdziwi nieludzie i niektórzy pół nieludzie. Ale to nie odnosi się do mnie. Ponieważ kłamię i -rozłożył ramiona, abygo wszyscy podziwiali -Wciąż tu jestem. Adam zaśmiał się za mną cicho. -W każdym razie -kontynuował Tad, mówiąc do tłumu a nie do policjanta -Ten niby facet z UPS powiedział, że potrzebuje podpisu. Powiedziałem mu, żeby zostawił formularz a my odbierzemy paczkę w biurze UPS-a, kiedyon otworzył drzwi jakimś wytrychem lub magią, nie zwracałem na nią uwagi, bopróbował mnie ogłuszyć bronią. Kiedy to mu nie pomogło, wyciągnął pieprzony miecz i próbował mi odciąć głowę.

-Miecz? -Powiedziałpolicjant, który zaczynał wyglądać tak jakby miał problemy z utrzymaniem równowagi. Tad przytaknął -Wiem, prawda? Też byłem zdziwiony. Przypuszczałem, że był stary, bowiedział jak się nim posługiwać. Przez dwa lata brałem lekcje aikido w szkole a on zrobił ze mnie małpę -Zastanawiałam się czy ktoś w ogóle zwrócił uwagę, iż Tad, mimo żebył dość poobijany to nie miał żadnych cięć od miecza. -Wciągnąłem go głębiej w stronę mieszkania, aby dzieci miały szansę na ucieczkę. Jakiś czas później rzucił mnie przez ścianę. Wszystkieosoby, którezostałyposprzątaćbałaganbędący blisko niego,policjanciipolicjantki, którzy słuchalijego opowieścispojrzelinaTad-bo nie wyglądał, jakbyzostał rzuconyprzez ścianę. Tadnie byłprzystojny,jego uszybyły zbyt dużea pociągłynosbyłspłaszczony, jakby miał za sobątrzy rundyz GeorgemForemanem, ale gdy chciał, abyludzieoglądaligo, to robili. To niebyła magia, to była siłaosobowości. -Pół Nieczłowiek-powiedział do niech ponownie.-Czasami to pomaga.-spojrzał na dziurę, pokręcił głową i skrzywił się -Co nie znaczy, że nie zostałem ranny. Pobiegłem na górę i zajmowałem go, podczas gdydzieci uciekały. Rzuciłem na niego biurko, wykopałem przez tą samą dziurę, przez która on mnie wyrzucił, ale wtedyjuż wy się zbliżaliście chłopaki. A on podniósł się i uciekł. Najwyraźniej nie będziemy rozmawiać o Asilu. Rozejrzałam się, dookoła alenigdzie nie zauważyłam wilka Brana. Może Asil był odpowiedzialny za Przedstawienie Tada pod tytułem "spójrzcie na mnie a nie na to, kimjestem". -Adam a co możesz powiedzieć mi oswoim porwaniu? Tony nie był tak bardzo pochłonięty przedstawieniem Tada jak inni policjanci. Adam posłał mu zmęczony uśmiech. -Mam zamiar trochę odpocząć. Mój prawnik skontaktuje się z Tobą jutro i da pełne sprawozdanie. Może być?

Tony skinął niechętnie głową -Dobrze. Skontaktuj się ze mną jutro przed dziesiątą alboinaczej ja zadzwonię. Mercy twoja kolej. Pomyślałam o ciele w bagażniku samochodzieMarsilii i próbowałam zdecydować, od czegozacząć. -Ona nie widziała za wiele -powiedział Tad, a tym razem poczułam impuls jego magii obok siebie, który spowodował, że Tony skupił uwagę na nim -Co ty na to żeby wzięła Adama do domu a jutro oboje z tobą porozmawiali. Wiem kim był ten facet ponieważ był spriggandemto nieczłowiek lub wróżka, dość rzadki naszczęście, są paskudne, siejące zgorszenie. Tenjest czystej krwi i to czyni go renegatem, ponieważnie zaszył się z pozostałymi w rezerwacie nieludzi. Jest tylko jeden renegat spriggand. Nazywa się Silver i najczęściej przesiaduje z kobietą pół nieczłowiekiem zwaną Spice. Zatrudniają go, jakomięśniaka lub zabójcę. Nie widziałem żadnej kobiety, ale mogła osłaniać mu tyły. Spice to musiała być ta kobieta w bagażniku u Marsilii. Byłoby dobrze abym teraz powiedziała o niej policji-hej śmierć była samoobroną. Jeśli powiem im teraz to będzie to lepiej wyglądało aniżeli dowiedzą się o tym później. Ale byłam zadowolona, że Adam będzie mógł wypocząć, i nie mogłam znaleźć żadnego bodźca do powiedzenia czegokolwiek. Tony zmarszczyłbrwi na Tada -A dlaczego znasz nazwiska zabójców do wynajęcia? Błyskotliwa fasada Tada zmarszczyła sie-Bo ponieważ nie obchodzą ich pół mieszańce, to nieludzie czystej krwi wysyłają listy tych nieludzi, którzynie odpowiedzieli na wezwanie Szarych Panów. My, odrzuceni, mamy zwracaćna takich uwagę i zgłaszać do tych czystej krwi. Tony pokiwał głową -Rozumiem. A jeżeli ich nie zgłosicie? Uśmiech opuścił Tada całkowicie i wyglądał przez to bardzo dorośle -Nic dobrego. Szarzy Panowie nie mają pożytku z pół mieszańców.

Tony zamrugałkilka razy i zignorował jakiekolwiek kazanie przyszło mu go głowy. Wreszciespojrzał na zniszczenia, które były już posprzątane. Było to miejsce zbrodni, więc nie powinno jeszcze być uprzątnięte-ale były to też prywatne dokumenty Sylvi latające na wietrze. -Nie ma ciał -powiedział oficer osaczony przez Tada-Nie ma krwi. Nie ma pozwu, boPan Hauptman zapłaci odszkodowanie-chociaż musimy zrobić raport na wszelki wypadek. Pozwólmy im posprzątać Tony -spojrzał na Adama -Pan Hauptman przyjdzie jutro i złoży oświadczenie o swoim porwaniu. Dla mnie to wystarczy -Tony? Tony spojrzał na mnie a magia Tada ponownie rozjaśniała. Wreszcie Tony powiedział Dobrze. -Spojrzał na Sylvię a jego twarz złagodniała -Dlaczego nie dasz kluczy któremuś z sąsiadów, abymogli zamknąć po zakończeniu sprzątania? Zabiorę Cię do domu Kyle'a, więc będziesz mogła sprawdzić, cou dzieci. ROZDZIAŁ 8 Adam trzymał język za zębami i opuścił ramiona owijając je wokół Mercy, tak, aby być zakotwiczonym i nie warczeć na miłych policjantów. Trzymał oczy z dala od jej twarzy, ponieważ miał wystarczający problem z tym całym hałasem i tymi wszystkimi ludźmi - siniak obejmujący pół jej twarzy nie pomagał. Jego instynkt krzyczał, że coś jest nie tak, i kiedy zobaczył spadające biurko, i nie wiedząc czy ją ominie. Przestał oddychać. Myśl o jego świecie bez Mercy w nim … Cóż, to też mu nie pomagało się uspokoić. Miał uczucie że wrogowie obserwują, że nikt nie jest

bezpieczny. To były tylko następstwa bitwy, którą stoczył z porywaczami zeszłej nocy i przerwanie walki Mercy dzisiejszego ranka. To stawiało jego uczucie na krawędzi znanej mu jeszcze przed przemianą w wilkołaka. Adam grzecznie odmówił odpowiedzi na którekolwiek z przypadkowych pytań Tonego, gdy czekali aż Sylvia porozmawia z sąsiadami. Policjant w końcu zrezygnował z podpytywania. Tony był dobrym gliną, i wiedział że coś ukrywają:, ale Adam wyszorował się pod prysznicem w nieskończonej winiarni, gdy czekali na pojawienie się Elizavety. Wiedział że jedyne ślady po jego morderczym szale były niewidoczne, i wiedział jak je ukryć, nawet przed dobrym instynktem policjanta. Tony podniósł trzepocząca kartkę, która zaatakowała jego but i spojrzał na nią. Rachunek z przedsiębiorstwa energetycznego, Adam zobaczył, na niej dużo czerwieni. Tony ścisnął ja w dłoni. Nie było sekretem że Tony kochał się w Sylvi – albo że ona stanowczo go zniechęcała. Ale, Jess, powiedziała Adamowi że to było kilka lat temu, kiedy mąż Sylvi był martwy od zaledwie roku. Tony uszanował jej prośbę i wycofał się, co było właściwą rzeczą. Ale, kontynuowała Jess, ktoś powinien kopnąć Tonego i zmusić go żeby spróbował jeszcze raz. Albo, wnioskując z wyrazu twarzy Tonego, kiedy wpychał do kieszeni zwinięty rachunek, może Nieludzie powinni zniszczyć jej dom, grozić jej dzieciom, i zostawić niezapłacone rachunki

fruwające na wietrze. Sylwia był twarda, mądra, i mogła sama sobie poradzić – nie potrzebowała przystojnego księcia, który by przyjechał i ją uratował. Ale to nie oznaczało, że taki mężczyzna nie chciałby jej ochronić przez wszystkim, w każdym razie. Adam przechylił głowę w dół, aby zobaczyć, czy Mercy zauważyła objawienie Tony'ego, ale tak szybko, jak uzmysłowiła sobie, że patrząc na nią, zwróciła swoją uwagę na niego i uśmiechnęła się. Jej usta były zarysowane czernią, która wyblakła w szary. Gdyby była to szminka, ty byłby interesujący efekt z jej barwami. Ale wiedział, ze sposobu, w który srebro paliło jego skórę, gdy ją całował, że to nie był nowy kolor szminki. Wiedział również że jej usta nasączone srebrem miały coś wspólnego z tym, w jaki sposób przejęła je przez ich partnerską więź. Miał tylko nadzieje, do cholery, że nie została skrzywdzona w żaden inny sposób. To mogło oznaczać że nigdy nie będą w stanie się całować bez powodowania u niego pęcherzy do końca życia, ale mógł z tym sobie poradzić tak długo pod warunkiem że to było najgorsze, co jej wyrządził. Jutro będzie dużo rzeczy, o które będzie musiał się pomartwić. Dziś było mu dobrze. Czekał do czasu aż Sylvia była uratowana w samochodzie Tonego. Następnie, kiedy był zadowolony że

ludzie, za których był odpowiedzialny byli bezpieczni, był czas żeby odejść. Pocałował przeciągle Mercy i powiedział - Zaczekaj tutaj – potem skierował się biegiem, aby dołączyć do swoich ludzi. Znalazł obie identyczne Toyoty Corolle, ta, którą przyjechał i inna przeznaczona dla Zespołu Nadzorującego Mercy, zaparkowane w pobliżu śmietnika. Miał człowieka, który przyjechał razem z nim, który przekazał mu kluczyki i odjechał z powrotem z pozostałą dwójką. Za pomocą prostego połączenia ich zdobył samochód, aby odwieść Mercy z powrotem do Kyle’a. Otworzył drzwi – ale zdał sobie sprawę, kiedy się pochylił aby wślizgnąć się do środka, że buty na ziemi koło jego samochodu należały do Mercy, tak samo jak skarpetka pod śmietnikiem. Wywąchał Mercy, śmierć, Nieczłowieka – i obcego wilkołaka. Ostatni zapach wywołał mu niego warknięcie. Zapomniał że Mercy pojechała z wilkołakiem Brana wysłanym na pomoc. Wilkołakiem, który czynił z siebie wyraźnie nieobecnego. Okazało się, że wydarzyło się więcej niż tylko ta część walki, którą widział. Chwycił skarpetkę, buty i pojechał samochodem z powrotem tam gdzie zostawił Mercy. Czekała na niego dokładnie tam gdzie jej powiedział, i pomachała mu radośnie, gdy podjechał. Poza nią, patrząc na ziemię, stał syn Zee: jego twarz- teraz, gdy nie było publiczności – wyglądała na zmartwioną. Gdy Adam zatrzymał się, Tad odwrócił się do niego i powiedział: - Czy to w porządku jak

zabiorę się z wami? – Spojrzał na Mercy i lekko zmarszczył brwi. Adam też był nieszczęśliwy z powodu tych wszystkich siniaków. – Zanim to wszystko się wydarzyło zamierzałem jechać do Kyle’a razem z Mercy i dzieciakami. - W porządku – zgodził się Adam. Jeśli Tad nie pyta, Adam nie nalegał. Nie zostawi żadnego narażonego człowieka, a Tad należał do Mercy a tym samym do Adama. Adam spojrzał na Mercy i powiedział – Ja prowadzę. Wiedział, że wygląda prawie tak szorstko jak się czuł. Widział siebie w lustrze w łazience po prysznicu, a Mercy była lepsza w czytaniu jego twarzy niż większość ludzi. Nawet na wpół zarośnięty nie byłby wstanie ochronić się przed jej analizą. Czekał na odpowiedź Mercy. Cieszyły go ich sprzeczki, ponieważ tylko niewielu ludzi się z nim spierało. Marcy potrafiła się wykłócać dopóki nie wygrała, on przekona ją że ma racje, albo było jasne że nie wygra nie ważne jak bardzo by myślała że ma racje. Jeśli była z tego powodu wystarczająco rozkapryszona, odpłacała mu się – ten cholerny gruchowaty Królik nadal przechylał się na jednym kole, gdzie mógł to widzieć z okna swojej sypialni. W pewien sposób to lubił – nie trędowatego Królika, Królik doprowadzał go do szału, – ale to że zależało jej na tyle by się wysilić.

To była bitwa, której by nie przegrał, choć prawdopodobnie nie powinien prowadzić. Jego koncentracja była tak ostra jak jego temperament. Nie ma to jak brak snu i zmęczenie po bitwie, co było dla niego jak paliwo na prawdziwą wściekłość drogową. Mimo to nie było takiej możliwości że mógłby zrezygnować z wystarczającej kontroli i pozwolić prowadzić komuś innemu, nawet Mercy, która była dobrym kierowcom. Zamiast się kłócić, Mercy tylko się uśmiechnęła i usiadła na miejscu pasażera bez jakiegokolwiek słowa. W niewytłumaczalny sposób rozdrażniając jego temperament jeszcze bardziej niż gdyby się z nim kłóciła. Ugryzł się w język, ponieważ wyglądałby jak idiota gdyby krzyczał na nią że się z nim nie kłóci. Tad wskoczył do tyłu i przypiął się pasem. Gdy Adam wyjechał z parkingu, Tad powiedział - Powinniśmy odebrać tego drugiego wilkołaka sprzed liceum: po prostu skręć na dziesiąta. - Dlaczego uciekł? – zapytał Adam, potem spojrzał na Mercy. - Martwił się, że jego obecność tylko skomplikuje sprawy - We wstecznym lusterku, Adam zauważył, że Tad stukał palcami i obserwuje Mercy, jakby się o nią martwił. - Kto umarł koło śmietnika? – zapytał Adam. - Druga połowa z drużyny Nieludzi, którzy próbowali porwać Jesse. – powiedziała Mercy, brzmiąc

jakby mówiła o czymś całkowicie przyziemnym … jak zakupy w spożywczym. – Skoczyła na mnie, kiedy zaparkowałam i Asli ją zabił. Do czasu, gdy przyszło mi do głowy powiedzenie policji o niej, dzieciaki zdążyły już zabrać samochód z jej ciałem. Adam cholernie blisko zatrzymał samochód. W każdy inny dzień byłby zdenerwowany na temat ciała zamkniętego w bagażniku samochodu dzieciaków. Ale to było zanim usłyszał imię Asila. – Bran wysłała Maura? - Asil – potwierdziła Mercy, więc wiedział że się nie przesłyszał. – Powiedział że przysłał go Charles, ale rozmawiał przy Agencie Armstrongu z Cantrip. Agent Armstrong musiał być tym Urzędnikiem Federalnym, który był w domu Kylea, ten, który starał się do niego dostać, kiedy Adam pospieszył w poszukiwaniach Mercy. Mercy miała racje, Bran wysłał Maura, aby zaopiekował się Mercy i Jesse. Maura, który był na tyle szalony że jego własny syn wysłał go do Brana, aby go zgładził. Z wyjątkiem tego, że Bran, ze swoich własnych powodów zdecydował tego nie robić. Asil. Może wyszedł z kryzysu bycia szalonym. - Powstrzymywał drania przed wytarciem mną podłogi – powiedział Tad – byłem słabszy – i to jest niedopowiedzenie. Może mógłbym spowalniać Spriggana wystarczająco długo dla Jesse i

Gabriela, aby zabrali dzieciaki, ale byłoby blisko, i musiałbym wyciągnąć swoje spluwy – spojrzał w okno i kontynuował złowrogo – moja kontrola nad spluwami nie jest taka jak powinna. Wiec cieszę się, że pojawił się Asil. College zmienił Tada. Tak powinno być, Adam to widział. Ale patrzenie na Tada przez dłuższą chwilę nie było naprawdę bezpieczne, kiedy prowadził. Adam obawiał się, że posiadł pewnego rodzaju wiedzę, której pisklę nauczyło się będąc zepchniętym z urwiska a nie niskiej gałęzi drzewa, i doznało uszkodzeń przy tym upadku. Adam też dorastał w ten sposób. Maur czekał na nich oparty o latarnię i wyglądając na znudzonego. Tak naprawdę Adam nigdy nie poznał Asila, ale wyglądał Maurowato, wilczo i niebezpiecznie. Kto inny to mógłby być? Nie miał na sobie żadnych oznak walki, choć trudno zobaczyć siniaki na skórze z odległości. Ludzie patrzyli na niego przejeżdżając obok, ponieważ nie miał na sobie nic więcej niż letnią koszulkę. Potrzeba by bardziej doświadczonego oka niż posiadała większość ludzi, aby zobaczyć to, czym dokładnie był Asil. Gdy podjechał Corollą do krawężnika na krótką chwile Adam spotkał oczy Asila, i stary wilk

posłał mu współczujący uśmiech, który Adam odwzajemnił. Ta podróż będzie trudna. Prawdopodobnie gorsza dla Adama, który nadal był mocno zdenerwowany po porannych morderstwach. Ale jeśli choć połowa opowiadań, które słyszał Adam był prawdziwa, Asil chwiał się będąc niepewnym jutra między człowiekiem a bestią, więc dla niego też to nie będzie łatwe, bycie uwiezionym w samochodzie z nieznanym dominującym wilkiem. Asil otworzył drzwi za Mercy i wślizgnął się na tylne siedzenie. Tylko, gdy zamknęły się drzwi, potrzeba rozerwania gardła obcemu wilkowi docisnęła ręce Adama do kierownicy. Nie powinien prowadzić czując się w ten sposób. Ale bez zadania dostania się do Kylea w jednym kawałku, na którym mógł się skupić, był pewny że mógłby zrobić coś, czego by żałował. - Adam – powiedział Tad, odchrząkując, ponieważ niewątpliwie mógł rozpoznać niekomfortową atmosferę w samochodzie – musimy pojechać do domu mojego taty zanim pojedziemy gdziekolwiek indziej. - Dlaczego? – To było prawie warkniecie niż prawdziwe słowo. Adam musiał ograniczyć swój czas w samochodzie z innym wilkiem do minimum, a to nie uwzględniało wycieczki. Obecność

Asila za nim była jak swędzenie miedzy łopatkami. - Ponieważ ten cholerny miecz nie jest jedynym artefaktem Nieludzi który Sliver i Spice mieli ze sobą, i Mercy zachowuje się dziwnie. Tak zawyła bestia, która mieszkała w jego sercu Coś złego dzieje się z Mercy. Próbowałem ci powiedzieć , ale ty myś lałeś ż e to tylko przez walkę . Nie jest. To jest to, co stało się wcześ niej, kiedy nie mogliś my jej chronić . Adam spojrzał na Mercy, która odpowiedziała spojrzeniem ogromnych oczu i pół uśmiechem. – Nic mi nie jest – powiedziała, co jeśli byłoby prawdą, nigdy by tego nie powiedziała, nie tym tonem głosu. Kłóciła by się z Tadem lub wymyślała docinki o obcych ludziach. - Potrzyj nos – powiedział jej Tad Potarła nos. - Pogłaszcz kolano To też zrobiła. - Kaszlnij dwa razy. Zakryła usta i kaszlnęła. - Czy widziałeś kiedykolwiek Mercy wykonującą trze polecenia bez sprzeczania się ? - nie będąc medium i nie słysząc wewnętrznej bestii Adama, Tad pomyślał że go przekonał. - Nie, nawet wtedy, gdy Bran wydaje te polecenia – Adam przycisnął nogą gaz. Jeśli napięcie w samochodzie wcześniej było silne, nie miało porównania z obecną sytuacją – i nie miało to

nic wspólnego z Maurem. Adam chciał coś zabić, cokolwiek, aby sprawić że z Mercy będzie dobrze. Pod jego rękami kierownica samochodu jęknęła a on rozluźnił palce i walczył by nie stracić kontroli. Drugi wilkołak starał się uczynić to łatwiejszym, utrzymywał ciszę i skoncentrowany wzrok na oknie, więc Adam nie mógł spotkać jego oczu. Adam doceniał to i starał się odwzajemnić jak mógł kiedy złość była falą która mogła go oślepić. - Czego użyli? I jak ją wyleczymy? Mówił z zaciśniętymi zębami, starając się utrzymać ludzką postać i utrzymać się miedzy białymi liniami na drodze. Jego dłonie znów się zacisnęły i rozległo się puknięcie jakby coś strzeliło w układzie kierowniczym małego samochodu. Kiedy to nie miało żadnego wpływu na zdolność jechania, Adam to zignorował. - Nie wiem jak ją wyleczymy – powiedział Tad – Ale mój tata tak. Nie możemy już skorzystać z telefonu, Mercy dzwoniła do niego wczoraj i moc została zabrana z jego przywilejów telefonicznych. Mam sposób, aby dostać się do niego z domu. W porządku. Zee był dobry. Adam wciągnął głęboki oddech i starał się przekonać swojego wilka, że przemiana w tym momencie jest naprawdę złym pomysłem. - Co to było? – Wiedział sporo o magii Nieludzi ale nie mógł nic poradzić i zapytał. Może to było

coś, co już nie działa. - Artefakt, zestaw ściągaczy z kośćmi na ręce – powiedział Tad – Ma za zadanie łatwiej kontrolować więźnia. Zanim Asil ją zabił, czy Spice założyła ci ściągacze Mercy? - Tylko jeden – Powiedziała radosnym głosem – zmieniłam się w kojota i wyskoczyłam z tego. Asil wrzucił ściągacze do bagażnika razem z ciałem. - Jeśli to prawda – powiedział Asil – dlaczego ujawniło się dopiero po skończonej bitwie? Nie była ugodowa, kiedy rzuciła się nie Nieczłowieka w mieszkaniu. - Nie wiem – odpowiedział Tad – może, dlatego że założyła tylko jeden ściągacz. Może, dlatego, że miała go na sobie tylko przez krótką chwilę. Ale widzisz to Adam, prawda? Zajęło mi chwilę żeby się upewnić. - Tak – jego bestia zauważyła natychmiast i stała się rozszalała, ale Adam nie chciał zobaczyć niczego złego. Dom Zee był mniej niż kilometr od Liceum Kennewick, mały wiktoriański położony w niewielkim skupisku domów, które pamiętały czasy, gdy Kennewick był małym centrum transportowym połączenia kolei i ruchu rzecznego. Dom potrzebował farby i trochę pracy na ganku. Ogród był malutki, co było powszechne w czasach, kiedy używano koni, co oznaczało, że odległość między miejscami była znacznie większa. Dom i ogród zostały otoczone ogrodzeniem z kutego

żelaza, które było odpowiednio opracowane dla domu Nieczłowieka z piętnem żelaza. Adam położył swoją rękę na ramieniu Mercy i był na końcu procesji do domu. Nawet przez sportową bluzę, którą miała założoną, czuł srebro płonące w jej krwi. Tad nie odblokował drzwi, gdy obrócił fantazyjną mosiężna gałkę, ale Adam miał wrażenie, że odblokował je w inny sposób. Mercy wiedziałaby lepiej, ponieważ wyczuwała magię dużo lepiej niż Adam. Dom Zee został urządzony skromnie i niezbyt fantazyjnie pomimo wiktoriańskiego przeznaczenia, które obejmowało oryginalne oprawy świetlne i delikatną stolarkę. Salon miał pasującą kanapę i uroczy fotel, w którym można było się wygodnie umościć. Mały płaski telewizor zdobił ścianę miedzy dwoma wbudowanymi regałami wypełnionymi miękko oprawionymi książkami. Ręcznie robiony dywan złagodził twardą drewnianą podłogę. Drzwi po prawej otwierały się na jadalnio-kuchnię, w której był stolik z 1950 roku dla dwóch osób, który był poobdrapywanym i poobijanym antykiem. Na ścianie obok stołu było duże zdjęcie poważnego, młodego mężczyzny, który wyglądał trochę jak Tad. Mężczyzna był ubrany w garnitur i stał obok pięknej młodej kobiety w sukni ślubnej ze swoimi brązowymi włosami w uroczo wspólnym stylu wyglądali jak para sprzed kilku lat. Jej uśmiech rozświetlał pomieszczenie nawet z fotografii.

Mercy zatrzymała się, patrząc na fotografię. -Chodź, Mercy-, powiedział Tad, a ona natychmiast to wykonała. - Osiągnąłeś swój punkt - warknął Adam, nie mogąc powstrzymać gniewu, choć Tad na to nie zasługiwał. -To wystarczy. Asil nie powiedział ani słowa, po prostu wszystko przyjął. Nie protestował, gdy Adam wisiał z tyłu w taki sposób, w jaki żaden drugi wilk nigdy nie był za nim. Tad zabrał ich na górę typowymi wiktoriańskimi wąskimi i stromymi schodami na drugie piętro, a stamtąd na korytarz. Na końcu holu były podwójne drzwi – na dwie stopy szerokie i trzy wysokie, takiego rodzaju drzwi, za którymi ukrywano bieliźniarkę lub windę-kelnerską. Ponieważ była koło łazienki, Adam założyłby się o pieniądze że była to bieliźniarka. Tad położył rękę na drzwiach i zamknął oczy. Mercy poruszyła się, wpatrując się w podłogę przybliżając się do Adama, z dala od ściany. Adam mógł wyczuć jej niepokój, i objął ją rękoma. Jej uczucia wyraźnie były wyryte na twarzy – nigdy nie okazywała komukolwiek strachu, jeśli mogła coś na to poradzić. Patrzyła na ścianę jakby coś niebezpiecznego mogło wypełznąć z podłogi pod nimi. - Cokolwiek jej zrobili, to jest to coś więcej niż wykonywanie poleceń – powiedział Adam. - Tak – zgodził się Tad, z ręką nadal na drzwiach. – Myślę, że to kradnie jej wolę. W ten

sposób, odpowiada na pytania, wykonuje polecenia – i nie ukrywa tego, gdy coś ją przeraża. W porządku, Mercy. – powiedział jej, kiedy zrobiła kolejny krok w tył od niego – To jest stara magia, ale mnie zna, i nie skrzywdzi tutaj nikogo. - Ostrożne sformułowanie dla Nieczłowieka, który nie musi powiedzieć prawdy – powiedział Adam. Tad odwrócił się do starego wilka z opanowaniem. – Zawsze jestem bezpieczny z prawdą. To jest potężna rzecz i zasługuje na szacunek. -Oczywiście, - odpowiedział Asil. -Kiedy jesteś stary, możesz też znaleźć się w punkcie gdzie będziesz zakładał, że każdy inny jest nieostrożny z ważnymi rzeczami. Mój komentarz nie oznaczał nieufności, tylko mnie zaskoczyłeś. - Co widzisz ? – Adam zapytał Mercy; która patrzyła na rzeczy, których on nie mógł dostrzec. - Magia – powiedziała mu – Magia Nieludzi, stara magia. Pełznie z piwnicy do góry do ręki Tada jak kot szukający przekąski – spojrzała na Tada, i przez chwilę Mercy wyglądała bardziej jak Nieczłowiek niż on. – To cię lubi, ale nie jest szczęśliwe z naszego powodu. Tad uśmiechnął się do niej – To będzie się zachowywać. Szklana biało - mleczna gałka obróciła się bez pomocy i Adamowi nie spodobało się to bardziej niż opis, który podała mu Mercy. Magia była poza jego zdolnościami do wyczuwania, chyba

że to było bardzo silne, a nie lubił rzeczy, których nie mógł dostrzec. Kiedy Tad odsunął rękę od drzwi, otworzyły się ukazując ciemne drewniane schody, które były nawet węższe i bardziej strome od tych, którymi weszli. Skręcały, gdy pięły się w górę więc zajmowały taką samą ilość miejsca w pokoju, co wąska szafa z pościelą, a Adam był w stanie zobaczyć tylko cztery stopnie, gdy reszta była poza zasięgiem. Tad wkroczył i Adam mógł usłyszeć jak tkanina jego koszulki zahacza się o chropowate drewno w górze drzwi. Asi podążył za nim i Adam pogonił Mercy, gdy tylko stopy starego wilka zniknęły mu z widoku. Przejście było ciasne, nawet dla Mercy i uderzyła się w kolano na schodku, skrzywiła się i przestała się wspinać. - Czy wszystko w porządku? – zapytał z ręką na jej kostce. - Nie – powiedziała bez entuzjazmu – Nie za bardzo. To było to kolano, które uszkodziłam sobie w wypadku samochodowym, i tam jest duch. - Duch? – wiedział że Mercy widzi duchy, ale zazwyczaj nie mówi mówiła mu, kiedy je widziała. Kiedyś raz mu to tłumaczyła, że większość z duchów to tylko smutne wspomnienia. Dla tych, które były bliżej życia było lepiej jak nie wiedziały że może je widzieć. Miał wrażenie że jest tam historia, ale nie nalegał.

- Mmmm, - powiedziała Mercy – Dokładnie przede mną. Myślę że jest to ta sama zjawa, która czasem wygląda z okien jadalni Zee. Adam nie mógł zobaczyć nic z wyjątkiem pleców Mercy przez te głupie spiralne schody, ale prawdopodobnie nie byłby wstanie zobaczyć ducha nawet jakby byli w otwartym pokoju. – Czy możesz ją ominąć? – zapytał - Ona jest zapętlona, tak myślę – powiedziała z wahaniem Mercy. Zapętlony, jak się od niej dowiedział, był to duch, którego mogła zobaczyć, ale który nie reagował całkowicie na prawdziwy świat, tylko powtarzał w kółko działania, ciągle i ciągle, zazwyczaj w tym samym miejscu i czasami o tej samej porze każdego dnia. Bardziej jak odbicie niż resztki prawdziwej osoby. - Co ona robi? - Płacze – głos Mercy zaostrzył się odrobinę sprawiając że brzmiała bardziej jak ona. – To też robi przez okno. Zastanawiam się czy w prawdziwym życiu też była takim smutasem. Kątem oka, Adam był świadomy że Tad i Asil rozmawiają gdzieś nad nimi. Ale skupił uwagę na Mercy, więc nie zareagował wystarczająco szybko, kiedy Tad zawołał, "Mercy, co cię wstrzymuje? Chodź tu. Wspięła się po schodach, nie zważając na ducha. Było już za późno, aby cokolwiek zrobić,

więc Adam pobiegł za nią. Nie widział nic niezwykłego i nie czuł nic więcej niż dreszczyk. Wyłonił się po prawej stronie zaraz koło jej pięt by znaleźć Mercy małomówną i drżącą. -Mercy, wszystko w porządku?- Spytał, a ona spojrzała na niego i poważnie pokręciła głową .- Myliłam się. Nie byłą zapętlona. – Potarła ręce i spojrzała za siebie. -Ale ona nie może się tutaj dostać. - Kim ona jest? – Zapytał Asil - Co to znaczy że nie jest zapętlona? – Adam ni lubił tego jak wygląda Mercy- Zbyt blada, I na jej czole był pot. - Oznacza to że próbowała złapać stopa – Mercy objęła się ramionami i strzepnęła kłębki kurzu ze stóp. - Kim ona jest? – Ponownie zapytał Asil - Daj nam minutkę – warknął Adam, choć powstrzymywał się od patrzenia na Asila i ciągnął kwestię dalej. Drugi wilk huknął ostrzegawczo. - Przepraszam – Powiedział Adam z wysiłkiem, który dużo go kosztował – Mercy. Czy jest coś, co możemy zrobić? Potrząsnęła przecząco głową – Nie. Wszystko w porządku. Po prostu jeszcze nigdy wcześniej coś

takiego mi się nie zdarzyło, i nie mogłam jej powiedzieć żeby sobie odeszła – zadrżała, – ale Zee zabarykadował to miejsce magią, i nie mogła tu za mną podążyć. Była w niebezpieczeństwie, i Adam miał tu rację i był bezradny. Zostawił ją w spokoju, ponieważ nie za bardzo lubiła „ publiczne przytulanie” i w tym stanie nie miała wyboru. Ale kiedy jej zęby zaczęły szczękać, przytulił ją do siebie. Była lodowato zimna i oparła się o niego. Była tylko kośćmi i mięśniami – i byłaby urażona gdyby wiedziała że myśli o niej, o tym jaka jest krucha. Bez swojej potężnej woli, która ją prowadziła, była… krucha. Jej zęby przestały szczękać niemal od razu. Spojrzała przez ramie Adama i powiedziała – Ona jest duchem, Asilu. Widziałam ją kilka razy latającą wokół domu. - Nasz dom jest nawiedzony? – Tad brzmiał na zdziwionego. - Ona wam nie przeszkadza – Powiedziała Mercy obronnie. Zrobiła krok do tyłu i Adam ją puścił. – Powiedziałabym ci o tym gdyby zaczęła ci przeszkadzać. Kryzys najwyraźniej zażegnany, Adam rozejrzał się dokoła. Pokój był wąski i długi, wystarczająco szeroki, że ledwie, trzy osoby, mogły stać ramię w ramię. Podłoga była usłana warstwami perskich dywanów, które warte były nie- małą fortunę. Niedopasowane regały pokrywały jedną ścianę przez całą długość pokoju, tworząc

powierzchnie ręcznie robionych muzealnych płyt oddzielonych od siebie cegłami. Na każdej z dwóch górnych półek był ogromny wybór metalowych niepomalowanych zabawek. Reszta półek wypełniona była różnego rodzaju ostrymi broniami. Książki, a było ich tam dużo, leżały na podłodze po drugiej stronie pokoju. Ściana po drugiej stronie drzwi, przez które weszli była w całości pokryta ogromnym lustrem. - Czy możesz zamknąć drzwi Mercy? – zapytał Tad podchodząc do lustra – Nie zaktywuję luster bez zamkniętych drzwi. Adam dotarł do drzwi zanim zrobiła to Mercy i odciął ducha. Nie podobało mu się to że nadal posłusznie wykonuje rozkazy, choć tym razem, pomyślał, że Tad nie miał tego na myśli. Tad mógł wiedzieć że wydawanie rozkazów Adamowi lub Asilowi w takich okolicznościach mogłoby być złym pomysłem, i dlatego odezwał się do Mercy. Mercy dotknęła drzwi po tym jak Adam je zamknął – Tu jest pewnego rodzaju magia – powiedziała - ochronna – zgodził się Tad, bez odwracania się od lustra. – Pożyteczne przy trzymaniu z dala duchów i szpiegów. Stuknął trzy razy w lustro i powiedział. Spiegel spieg’le finde,Vaters Bild und Stimme 12 ,

1 Mirror reflect, find father’s image and voice in the depths of your senses. His words his form, my words my form, lead, guide, drive together in a connection of your reality. Bind our realities, our being, in nature and song. 2 Lustrzane odbicie, znajdź obraz ojca i jego głos w głę binach zmysłów. Jego słowa w jego postaci, moje słowa w mojej postaci, doprowadź, przewódź, kieruj ku sobie w połączeniu w twoja rzeczywistością. Zwiąż naszą rzeczywistość, nasze istnienie w pieśni i naturze. in der Tiefe Deiner Sinne, seiner Worte seiner Form, meiner Worte meiner Form, führe, leite, führ’ zusammen, deiner Wahrheit Bindeglied, verbinde unsere Wirklichkeiten, Wesen und Natur im Lied! - Lustereczko powiedz przecie – Mruknął Asil, kiedy Tad przestał mówić - Szyy – powiedział Tad – To nie jest to lustro. Tamto lustro pękło i niech spoczywa w pokoju. Nie podsuwajmy temu żadnych pomysłów, proszę. Adam nie mógł stwierdzić czy był poważny czy nie. Po kilku minutach, w których lusterko nie robiło nic bardziej interesującego niż odzwierciedlanie wszystkich obecnych, Asil zaczął oglądać zabawki na półkach, choć trzymał

ręce przy sobie. To dało mu pretekst, aby stać plecami do Adama, co Adam doceniał. Mercy pochyliła się by lepiej przyjrzeć się książkom – większość z nich była stara i po Niemiecku. Ale Adam zauważył że było tam kilka też nowszych tajemniczych – i wyglądały jak kompletna seria Doc’a Savage’a, ponumerowana od jednego do dziewiętnastu w miękkiej oprawie. Mercy sięgnęła by dotknąć jedną ze starych ksiąg, i Adam instynktownie zablokował jej rękę. – To niezbyt mądre dotykać zrzędliwych starych rzeczy Nieludzi – powiedział. - To chce żebym ją dotknęła – gorliwie wyjaśniła. - Tym bardziej to rozsądne żeby tego nie robić – powiedział jej Adam, trzymając jej rękę. Zgodny więzień, pomyślał, musi robić co jej ktoś powie – albo cokolwiek – każe jej się zrobić. Zastanawiał się czy ten duch narobiłby jej kłopotów gdyby była w stanie realnie wywierać na jej wolę. Spojrzał na lustro, ale nadal nie było tam nic interesującego oprócz ich odbić. – Tad czemu jest zastój? - Cicho – powiedział młody mężczyzna – żaden zastój. Ktoś po drugiej stronie lustra może podsłuchiwać. Przyjdzie jak tylko będzie mógł. - Jest tutaj dużo metalu jak dla Nieczłowieka – mruknął Asi – I wystarczająco dużo magii że aż swędzi mnie nos. - Zee jest blacharzem – wyjaśniła Mercy, opierając się przeciw Adamowi. Jak Asil mówiła cicho. – Naznaczonym żelazem. Siebold Adelbertsmiter. - Ciemny Smith Drontheim? – Nagle Asil stał się dużo bardziej spięty, jego głos był w połowiestłumiony.

- Zgadza się – powiedział Tad, patrząc z dala od lustra, ponieważ Asi był o wiele bardziej interesujący. Przynajmniej, dlatego Adam patrzył na niego. Na szczęście drugi wilk patrzył na Tada. - Twój ojciec to Loan Maclibhuin, Ciemny Smith Drontheim? – Asil zwrócił się do Adama odwracając wzrok w ostatniej chwili – Czy jesteś pewnie że chcesz się skontaktować z Maclibhuinem? Czy wiesz, czym on jest? - Złagodniał z wiekiem – Mercy zapewniła Asila zanim Adam mógł powiedzieć cokolwiek. Brzmiała jak ona – Nie zabija już ludzi tylko, dlatego że go drażnią. Nie produkuje już zwariowanych broni, które w nieunikniony sposób powodowały więcej problemów niż je rozwiązywały, ponieważ miał słabszy dzień i chciał zniszczyć cywilizację raz lub dwa razy. Tad prychnął – On lubi Mercy. Pomoże nam. Nagle wyczerpany, ciągłym, spiętym utrzymywaniem siebie przez wszystkie wydarzenia w ciągu ostatnich dni, Adam usiadł na dywanie i pociągnął za sobą Mercy na swoje kolana, gdzie nie mogła wpakować się w kłopoty. Kiedy Mercy pisnęła zaskoczona, choć nie walczyła z nim, powiedział: -Nie wiadomo, jak długo to potrwa zanim Nieczłowiek odpowie. Nie ma sensu, aby stać cały czas. Twoje kolano ci przeszkadza. -Zauważył, że nie trzyma ciężaru na nim. - Wypadek samochodowy, później stopień – powiedziała, relaksując się na nim – Ale to kość policzkowa najbardziej mnie boli. Upadek z mieszkania Sylvi wcale nie pomógł. - Poczekaj chwilę – powiedział Tad, i zostawił ich samych na poddaszu, zamykając za sobą drzwi. - Zostawił nas samych w samym sercu mocy swojego ojca – powiedział Asil. - Tak jest, ponieważ wcześniej bym cię zabił zanim pozwoliłbym ci cokolwiek zrobić – zapewnił go Adam swoim przyjemnym głosem – Tad wie że jesteśmy po jego stronie, Mercy

i Ja. A jeśli uważasz że to jest centrum mocy Zee, jesteś w dużym błędzie. To jest składzik, prawdopodobnie ma ich z pięćdziesiąt gdzieś tu dookoła. Paranoiczny stary Nieczłowiek. – Adam rozumiał paranoje. Był to pożyteczny atrybut, aby utrzymać ludzi, których kochasz bezpiecznymi. Asil nie odpowiedział, co prawdopodobnie było dobrą rzeczą. Potrzebowali większej przestrzeni między sobą zanim każdy z nich poczułby się bezpiecznie. Tad wszedł łomocząc się po schodach z talią kart i żetonami do pokera. Mercy wciągnęła oddech i Adam spojrzał na nią. Nic bardziej Mercy nie sprawiało przyjemności niż uskarżanie się na dziwactwa wilkołaków: zawsze uważała to za urocze – i pożyteczne. Czekał prze chwilę, ale nic nie powiedziała. Adam położył swoją dłoń na jej twarzy i obrócił, delikatnie, do Tada. Byłoby lepiej gdyby to ona wytłumaczyła mu problem. Zanim Asil i Adam nie będą odpowiednio wprowadzeni na terytorium Adama – takie sprawy miały bardzo dobrze udokumentowany protokół żeby nie było rozlewu krwi – Asil z łatwością mógłby poczuć się urażony. On i Adam oboje byli bardzo ostrożni, aby nie zwracać na siebie nawzajem za dużo uwagi. - Mercy mogłabyś wytłumaczyć Tadowi, dlaczego poker to zły pomysł – zapytał ją. - Asil i Adam nie znają się – powiedziała uprzejmie – A nawet jakby znali… poker nie jest naprawdę dobrą grą dla wilkołaków – wyglądała jakby się przez chwilę nad czymś zastanawiała – albo jest to zbyt dobra gra dla wilkołaków. Mogłoby to się skończyć trupami. Tad spoglądał na wilkołaki, to na jednego to na drugiego – siedem w górę? – Zasugerował – Wojna? Remik? Wiem że grywacie w remika, ponieważ Warren nauczył mnie tego, kiedy byłem dzieckiem.

- Powiedz mu - Adam powiedział do Mercy. - Żadnych gier pomiędzy dwoma dominującymi wilkami, chyba że znają się na tyle dobrze i mają ustabilizowaną dominację. W stadzie Marroka odbyła się bardzo nieprzyjemna partia szachów, kiedy miałam sześć lub siedem lat. Bran ją zakończył, ale nie zanim jeden z wilkołaków nie skończył z kilofem w nodze. – Mercy kontynuowała instruowanie dla niewtajemniczonych w swój Mercy'owy przewodnik- Adam i Warren mogą grać razem z tego powodu że oboje są dominującymi wilkami, Adam zyskał miano bardziej dominującego w oczach obu. Jedna przegrana gra nie sprawiłaby żadnej różnicy. Darryl i Warren, są jednak, drugim i trzecim w hierarchii stada, grają w CAGCTDPBT3 podczas Wilkołaczych dni gry, ale grają po tej samej stronie. Zawsze. 3 Codpieces and Golden Corsets: The Dread Pirate’s Booty Three, better known as CAGCTDPBT Tad posłał Mercy oceniające spojrzenie – żadnego pokera, żadnego remika, a zwłaszcza żadnych szachów, jeśli nie chce skończyć zakilofowany. I nie wiedziałem że gracie w CAGCTDPBT. - Gra wilkołaków – uroczyście powiedziała Mercy – zawsze graj, albo idź do domu – czasami była taka słodka że aż bolało Adama serce. Również była zabójczynią w CAGCTDPBT. Stado ustawiło Mercy i jego jako graczy po przeciwnych stronach żeby było uczciwie. - Wyrzuciłem moje kart do Go-Fish dawno temu - głos Tada był suchy - Mam zamiar pograć w pasjansa a wy możecie kręcić młynki palcami.

Wyczerpany, zmartwiony i nieszczęśliwy Adam oparł się o ścianę mając oczy pół zamknięte, taka stara sztuczka żołnierska. Nie spał, ale też nie był całkowicie rozbudzony. Jakakolwiek przerwa w bieżących wzorcach słuchowych, wzrokowych lub zapachowych przyciągnie jego uwagę. Tad usiadł przed lustrem i rozłożył pasjansa Pająka. Zagrał trzy lub cztery razy gdy wszystkie przegrał- Tad nie oszukuje. Asil chętnie zajął się studiowaniem małych zabawek Zee tak daleko jak tylko mógł oddalić się od Adama. Maur nie był tym czego Adam by się spodziewał. Znacznie mniej szalony niż wilk z jego reputacja powinien być i dużo lepszy w tańcu co utrzymywało każdego żywego w małym pokoju z dwoma dominującymi wilkami, którzy byli sobie obcy. Bran zwykle wiedział co robił i to zdawało się być prawdziwe jeśli wysłał Asila tutaj. Mercy nie spała, ale leżała spokojnie na jego kolanach. Lubiła się przytulać gdy byli sami. Postanowił się tym cieszyć ponieważ to uspokaja trochę siedzącą w nim bestię. Wilk był przekonany, że tak długo jak ją trzyma, nic nie może jej dotknąć. Ani on nie mógł. Nie na długo. Mercy położyła swoją rękę na Adam, a on mógł poczuć srebro, które zaczęło reagować na jego skórze. Nie zareagował ponieważ pragnął jej dotyku bardziej niż czuł oparzenie- przejęła srebro za niego, czyż nie było tak? Więc może część jego była winna, czując że zasłużył na ból ponieważ to on wyrządził jej krzywdę. Pochyliła się, czytając tytuły książek ponownie. Otworzył oczy nieco szerzej aby upewnić się, że nie sięgała po tą co ją ponownie przyzywała. Zee miał nowoczesne wydanie o metalurgii tuż obok starej książki owiniętej skórą, z tytułem który był niemal nie do odczytania, pomiędzy wyblakłym tłoczeniem ze złota a starym skryptem niemieckim. I właśnie obok, tuż na wyciągnięcie ręki była mała, zielona, oprawiona w płótno książka, która zafascynowała ją wcześniej. Mercy przesunęła się niespokojnie i nagle zamarła, szarpiąc ręce z dala od niego. - Spalam cię - szepnęła przerażona.

Tad spojrzał znad kolejnego rozdania, i Asil także zerknął w ich stronę a następnie powrócił do studiowania broni nieludzi leżącej na półkach. - Jestem wilkołakiem - powiedział Adam miękko - To mnie nie zabije. Zmarszczyła brwi, a on zamknął oczy ponownie - Wszystko w porządku Mercy. Już się uzdrowiłem. Chciał jej powiedzieć aby się nie martwiła, ale wtedy może faktycznie by to zrobiła. Nie dlatego, że podążałaby za jego rozkazami, ale ze względu na cholerny artefakt nieludzi, który uczynił z niej posłuszną. Posłuszeństwo Mercy, nie mająca innego wyboru -było obrzydliwością. Skuliła się, chowając ręce tak aby nie mogli się przypadkowo dotknąć. Zamknęła także oczywidział to bo swoje miał tylko trochę przymknięte. Ż eby lepiej cie widzieć Kochanie, powiedział duż y zły wilk. Zauważył także coś innego. Adam miał zwyczaj śledzenia rzeczy w swoim środowisku świadomości sytuacyjnej. To uratowało mu tyłek więcej niż jeden raz. Był szczególnie świadomy rzeczy, które mogą być użyte jako broń. Jedno z ostrzy na półce się poruszało. Nie złapał go w rzeczywistym ruchu, ale kiedy po raz pierwszy weszli do pokoju ostrze było w tylnym rogu, na dolnej półce regału najbliżej lustra. Teraz było na środkowej półce i przesunęło się prawie do krawędzi. Zastanawiał się czy to mogło podążać za Asilem, tylko bardzo powoli. To był nóż myśliwski z ciemnym ostrzem, na którym widniała tylko odrobina rdzy. Rękojeść była z jakiegoś poroża. Kiedy przymknął bardziej oczy i skierował wzrok tak, że nóż miał w rogu swojej wizji, mógł powiedzieć że na ostrzu znajdował się jakiś runiczny napis. Ale gdy tylko spojrzał na niego prosto ponownie, runy zniknęły.

Ponieważ Adam uważnie "nie-podglądał" ostrza, zauważył iż coś się dzieje z lustrem. Rogi zaczęły się zaciemniać, stopniowo przestało odzwierciedlać pokój i wyglądało bardziej jak ogromne zdjęcie ciężkiej, szarej zasłony jedwabnej niż jak szklane lustro w srebrnej ramie. Adam podniósł głowę, aby zobaczyć to bardziej wyraźnie. Jak tylko całe się zaciemniło, pokazał się mróz. Zaczęło się w samym centrum lustra, tak jakby było bardzo zimno a ktoś by na nie dmuchał ciepłym, mokrym oddechem. Mgła jak sieć pająka pokryła krystaliczny arkusz całego szkła. Gdy tylko lód pokrył całą powierzchnię, ciemniejsza linia sączyła się przez środek lustra, całkowicie ściemniała i stwardniała, ręce o długich palcach wysunęły się ze szkła i odszywając szarość bok wysłała jasny śnieg na dywan uderzając w przeciwny koniec pokoju. Zee przeszedł przez lustro. Tad spojrzał w górę i zaczął zbierać swoje karty razem, choć jego gra nie była jeszcze nawet w połowie skończona. Asil zmrużył oczy i obrócił się na palcach gotowy na cokolwiek co by przyszło. Mercy odwróciła głowę i powiedziała. - Hej Zee. Dawno się nie widzieliśmy. Zee, który przeszedł przez lustro nie był tym samym do którego Adam był przyzwyczajony. Przepych który reprezentował na świecie dawno miął. Nie był szczupłym, łysym staruszkiem jego twarz o ostrych rysach była jednocześnie starsza i bardziej antyczna z kolorem skóry dymiącego dębu. Jego ciało ukazywało mięśnie człowieka , który cały dzień spędził przy gorącym ogniu wyginając metale siłą woli- szerokie ramiona i napięte ciało wiedziało co to ciężka praca. - Mercedes - powiedział - Co zrobiłaś z ustami? Mercedes dotknęła swoich usta, ale nic nie odpowiedziała. Adam stwierdził, że to dobry

znak. Biało-złote włosy Zee zaczesane w dół na ramiona spadały jak wodospad bladej pszenicy. Nosił, bezsensownie, parę czarnych jeansów i szarą koszulę flanelową z plamami oleju silnikowego na jednym z mankietów. Na nogach miał te same zmaltretowane, stalowe trójpalczaste buty. Wargi Asila zwinęły się z powrotem i cicho warknął. - Pokój, wilkołakom - powiedział Zee w sposób jak zwykle niecierpliwy i zrzędliwy. - Minęło dużo czasu odkąd polowałem na twój rodzaj. I o ile pamiętam zawsze gładko uciekałeś. Nie masz siekiery do naostrzenia. Stary nieczłowiek zmarszczył brwi na Tada, który ustawił talię kart do pokerowej puszki i podniósł się na nogi. - Co się stało Tad, że przywołałeś mnie tutaj? - Co się nie stało jest lepszym pytaniem - powiedział Tad.- Cieszę się, że cię widzę i naprawdę nie wiem dokładnie od czego zacząć. - Jeśli to pomoże - powiedział Zee - Stanąłem na tym, że ktoś najwyraźniej próbował wziąć większość stada do niewoli. Ostatnie co słyszałem, to to, że Mercy ustawiła cię do straży Jesse i Gabriela, a sama poszła zobaczyć jak radzi sobie Kyle. Widzę, że udało się odzyskać co najmniej jednego wilka, Mercy. - Adam sam się uwolnił - powiedziała mu Mercy - Usta są od srebra. Zee zmarszczył brwi i podszedł kilka kroków bliżej. Adam wstał i pociągnął Mercy za sobą, nie chcąc aby ten obcy z oczami Zee i jego głosem podchodził do niego kiedy był w podatnej na

zagrożenia sytuacji. - Srebro? Mercy wyjaśniła jak Coyote powiedział jej, aby zmienić zasady i wypiła srebro z ciała Adama. Adam prawdopodobnie zamieni słowo lub dwa z Coyotem następnym razem jak będzie się z nim widział- nic z tego dobrego nie będzie. Mercy wycofała się i zaczęła ponownie od tego jak Stefan jej pomógł uwolnić Kyle'a i jak biegł całą drogę aby konwojować Asila w drodze do domu Sylvii. - Wysłałam więc Jesse i Gabriela aby zabrały dzieci do domu Kyle'a - powiedziała Mercy - W samochodzie Mersylii, który ma wgniecenia i trupa w bagażniku - powiedział Zee - To brzmi gorzej niż jest naprawdę - zapewniła go - Nie - Adam się nie zgadzał - Jest dokładnie tak źle jak się wydaje. - Znasz tych zabójców? -zapytał Zee Tada. - To był Silver i Spice - Tad oparł się o najbliższą biblioteczkę i złapał nóż myśliwski zanim ten upadł na podłogę. Spojrzał na niego z ukosa i ustawił z powrotem w narożniku a on zaczął ponownie się poruszać. - Zostań tam - powiedział do noża. Zee uśmiechnął się a jego twarz wyglądała teraz bardziej jak Zee, którego znał Adam - Życzę ci z tym więcej szczęścia niż ja miałem. - skinął głową z kierunku noża - To nie chce stać w jednym miejscu kiedy dzieją się interesujące rzeczy. Skąd wiedziałeś, że to Silver i Spice? Oboje mają umiejętności dobrego ukrywania kim i czym są. - Tutaj - powiedział Tad wyjmując mały kawałek metalu, w który zamienił się miecz

Nieczłowieka- To jest twoje. Silver używał go do walki z Asilem -który walczył z nim kijem baseballowym z Walmartu. A Silver musiał odsłonić urok aby za nim nadążyć – Odrobiła uwielbienia biła od Tada. - Maur nie potrzebuje zakazanego ostrza magii aby pokonać zło - mruknęła Mercy a Adam posłał jej ostre spojrzenie. Zee wziął przedmiot od Tada i w jego rękach uformowało się jeszcze raz ostrze. Tym razem było czarne jak smoła ale miał tylko dwa metry długości. - Oczywiście, że tak - powiedział Zee, brzmiąc jak by był trochę przygaszony ponieważ Asil zatriumfował nad jednym z jego ostrzy. Ale jego twarz wygładziła się i powiedział - On przechytrzał mnie przez trzy tygodnie w ostrej zimie w Alpach. Co dowodzi, że Spriggand nie miałby w ogóle szans nawet z takim ostrzem jak ten. - Silver uciekł - powiedział Tad - Ale nie zanim pojawił się Adam znikąd i ukradł jemu ten miecz. - Nie przyniosłeś mi go żeby mi o tym powiedzieć? - powiedział Zee. Nie patrzał na Mercy ale Adam mógł poczuć jego uwagę. - Zgadza się - powiedział Tad - Mercy dotknij swoich palców u nóg a następnie obróć się trzy razy. Adam rozumiał dlaczego Tad musiał to zrobić ale nie mógł nic poradzić na ten nieszczęśliwy dźwięk jaki wydał - Musisz przestać dawać jej rozkazy - ostrzegł Tada. Nie był zły, nie na Tada. Ale jej łatwe spełnianie żądań powodowało, że jego wilk chciał wyskoczyć ze skóry. Ostatnim razem kiedy była złowiona w tego rodzaju magię, została zgwałcona, a on to pamiętał, zarówno jako wilk jak i mężczyzna. - Cisza i Spokój, znane jako prezent od Królowej Wróżek - powiedział Zee zamyślonym

głosem, który spowodował, że Adam zrozumiał iż nie był jedyny, któremu przeszkadzało posłuszeństwo Mercy - Słyszałem, że pojawiły się ponownie. Czy Silver i Spice uciekły z jej wolna wolą? Adam złapał Mercy za ramiona i zatrzymał ją zanim skończyła drugą turę obracania się dookoła - Nie musisz go więcej słuchać Mercy. Stop. - Nie - powiedział Asil - Kajdanki są w bagażniku razem z martwą kobietą- kim ona jest to możemy bezpiecznie stwierdzić, że to Spice. - skrzywił się - Czy wybrała sobie te imię z jakiegoś zespołu? Tad uśmiechnął się - Nie, chyba że były takie wieki temu. - Silver jest sama? - Zee brzmiał przez moment jak polujący wilk -Interesujące. - Następnie spojrzał na Mercy ponownie, i część jego nieludzkiego zachowania spłynęła od niego. - Kradzież czyjejś woli była zawsze trudnym darem i rzadkim darem od nieludzi.- powiedział Zee - To zaklęcie łatwiej pracuje na kimś kto jest szczęśliwy lub uśpiony. Mercy zadrżała, jakby znowu było jej zimno - Nie podoba mi się bycie posłusznym. Adam przytulił ją i zapragnął wrócić i zabić człowieka który jej to zrobił, zanim by ją skrzywdził. Szkoda, przynajmniej mógł ją chronić od jej wspomnień, ponieważ jeśli to sprawiało ze on pamiętał było trzeba było to dla niej zrobić.. Furia dusiła go i Mercy poklepała go z otuchą po ramieniu. Zee przyciągnął jego wzrok i pokiwał głowa ponuro i Adam wiedział, że nie był jedynym który był nieszczęśliwy, z powodu ponownego uwięzienia Mercy zaklęciem . - Spokój i Cisza powstało jako prezent dla królowej wróżek która zbierała złych synów nieludzi przed swój sąd,

Wcześniej uciekliby przed królową wróżek. Nie byli wcześniej lojalni królowej ale ten dar pozwalał jej zniewolić za równo ludzi jak i Nieludzi. Prawie jak pszczela królowa, zostali umieszczeni na dziedzińcu zaprojektowanym tak aby jednocześnie karmić swoją siłę i jednocześnie zabawiać. To nie był Adama ulubiony rodzaj wróżek. - Nie panowała ona długo - kontynuował Zee - ponieważ mankiety nie oddziaływały na nieludzi zbyt długo, chociaż na ludzi może działać na stałe. Zee włożył rękę pod brodę Mercy i spojrzał jej w oczy - Kobieta, która podarowała ten prezent królowej chciała odzyskać z powrotem swojego syna. Kiedy królowa umarła wszyscy ludzie i nieludzie powrócili do swoich dawnych żyć. Bez uroku jego łupkowo szare oczy były jaśniejsze i w dziwnym kolorze. - Strzeżcie się darów od wróżek - powiedziała Mercy. - I greków przynoszących prezenty - zgodził się Zee bez zatrzymywania. - Jak złamiemy zaklęcie?- zapytał Adam- Zabicie kobiety nie pomogło. - Prawdziwym pocałunkiem miłości - powiedziała Mercy, chociaż Adam pytał o to Zee - Ale nie mogę pocałować Adama, ponieważ ranię go tym. Zbyt dużo srebra. - Pocałunek? Adam spojrzał na Zee, który wzruszył ramionami - Właściwie pocałunek z kimś kogo się najbardziej kocha jest najskuteczniejszym lekarstwem na wiele skutków nieludzkiej magii. W porządku. Adam podniósł podbródek Mercy i pocałował ją. Pocałował ją także już w mieszkaniu Sylvii. Ale tym razem nie pozwolił aby palące go srebro odwróciło jego uwagę. Wyobraził sobie Mercy w swoim umyśle. Mercy trzymającą talerz ciasteczek w nadziei, iż sąsiad poczuje się lepiej po tym jak zostawiła go żona. Mercy obnażająca zęby na niego dlatego że ją denerwował starając się zapewnić jej bezpieczeństwo. Mercy ciągnąca na swoje podwórko cholerne opony kiedy była na niego zła. Mercy strzelająca do Henry'ego przed tym

jak tchórzliwy wilk mógł wyzwać Adama kiedy on był ranny. Jego usta zaczęły krwawić a następnie pokryły się pęcherzami. Przyjął ból i umieścił poza sobą pozwalając swojemu ciału czuć tylko jej miękkość i ciepło. Wziął tylko głęboki oddech przez nos i pozwolił aby jej zapach go otoczył. Tak, to była jego Mercy i jej pragnął, jej ciała, duszy i umysłu, była jego. A on był jej. Pocałunek się rozgrzał a on przyciągnął ją bliżej do swojego ciała i pozwolił ciepłu ich pocałunku rozprzestrzenić się w jego ciele, w nadziei że to złapie jej płomień. Oddała mu pocałunek, jej ciało zmiękło- jego partnerka w tym jak i wielu innych rzeczach. Pasowała do niego bardzo dobrze- wszystkie mięśnie z odrobiną miękkości, zapachu spalonego oleju, ostro pachnącego pomarańczowego mydła i Mercy. Wtedy każdy mięsień w jej ciele się napiął i zaczęła walczyć. Trzymał ją tylko trochę dłużej, aby rozkoszować się jej walką co powiedziało mu, że zaklęcie zostało złamane. Ale Mercy umiała przełamać chwytem kogoś kto był od niej większy i silniejszy. To, że nie chciał jej skrzywdzić było bardziej użyteczne dla niej niż dla niego. obróciła swoje nadgarstki aby przełamać jego władzę, odchyliła się i odskoczyła. - Do diabła, cholera Adam - wściekała się na niego podczas gdy on łapał oddech. - Nie pozwól mi cię tak ranić. Nie jadłeś od Bóg wie kiedy, az mogę zobaczyć twoje żebra. Straciłeś 20 kilogramów w dwa dni. Zbyt duża utrata wagi, nie wystarczająca ilość jedzenia- i uzdrawianie się za każdym razem jak mnie dotykasz, to sprawia że jest jeszcze gorzej. A na dodatek pozwalanie abym cię raniła , ty głupi, głupi…..- Była tak wściekła, że słowa nie chciały wychodzić z jej ust. - Może spróbuj zmusić ją do zrobienia czegoś absolutnie wbrew jej woli - powiedział Zee od

niechcenia. - To działa częściej na tego rodzaju magię, niż prawdziwy pocałunek miłości. ROZDZIAŁ 9 Usta Adama pokryte były pęcherzami, a jego twarz wyglądała jakby miał ostre poparzenie słoneczne. Ja to jemu zrobiłam. - Nigdy więcej tego nie rób - Mój głos, moje całe ciało trzęsło się po szoku magicznego przełamania, po mojej chwilowej niezdolności powstrzymania niezadawania bólu Adamowi.- Dopiero Cię odzyskałam - Kojot we mnie chciał coś pogryźć, cokolwiek w szale…..w szaleństwie - Nie mogę cię dotknąć bez ranienia. Nie pozwól mi cię krzywdzić - ostatnie zdanie wyszło jak skowyt i zdałam sobie sprawę, że bełkoczę. Zamknęłam się. Instynktownie cofnęłam się, więc nie było niebezpieczeństwa, że kogoś dotknę. Nie chciałam skazić nikogo resztkami tej magii -brudnej magii- we mnie. Nie chciałam skrzywdzić Adama ponownie . Nie chciałam dotykać go moją brudną skórą , brudną , byłam brudna. To było złe. Wiedziałam, ż e się myliłam. Echo traumy, jaką przeżyłam nie opuściło mnie całkowicie, choć jej zatrzymanie nie było tak okrutne, na jakie wyglądało. Spróbowałam zebrać się w sobie i skupić na prawdziwym problemie. Na Adamie. Ślad krwi znaczył brodę Adama, ale zaczerwienienie już znikało. Oparzenia srebra.

Dotknęłam swoich warg. To było od srebra a nie od jakiegoś dziwnego piętna magii, który okradł mnie z mojej woli lub piętna gwałtu, który wydarzył się dawno temu. Wiedziałam o tym, ale cały czas miałam przeczucie, że te dwa wydarzenia były ze sobą splecione- magia nieludzi i znaki na twarzy mojego partnera. - To srebro - powiedział Zee- to jest coś, z czym mogę ci pomóc Mercy. Spojrzałam na niego, moje serce wciąż biło ze złością na Adama, uwalniając magiczne zaklęcie tak naprawdę nie wierzyłam, dopóki nie odeszło, w cień pamięci. Pamiętałam słuchając Tada jak opowiadał, że moja wola została skradziona, i byłam …….obojętna. Czułam się przedtem w ten sposób. - Srebro - powiedział do mnie Zee, jego oczy były smutne jakby wiedział gdzie moje myśli wędrują Tylko srebro. Z resztą już koniec. - Dobrze - moje gardło było ściśnięte i nie chciałam żeby mnie dotykał. Nie chciałam, aby ktokolwiek mnie dotykał, nigdy, ale to nie miało najmniejszego sensu. - Mercy Adam czekał aż się rozejrzałam dookoła i nasze spojrzenie się spotkało.- Złamałaś zaklęcie minutę przed tym, czego nie chciałaś, aby się stało. Nigdy tak naprawdę nie byłaś w jego mocy. Ani przez

chwile nie chciałaś być. Jego głos dał mi kotwicę i zwróciłam moje myśli z powrotem na tor. Miał się dobrze. Jego usta uzdrawiały się, wolniej niż zazwyczaj, i nie ważne jak bym na niego krzyczała to on miał ostatnio brutalne dni. Musiał pożywić się szybko. - Mercy. Skinęłam głową, tak, że wiedział, że go słyszałam. Nie byłam gotowa, aby coś powiedzieć. Zbyt wiele rzeczy było bolesnych a Adam i ja nie byliśmy sami. - Dlaczego kajdany nie zadziałały od razu?- zapytał Asil. Może zrobił to, aby odciągnąć uwagę wszystkich ode mnie, ale nie znałam go na tyle dobrze, aby mieć pewność. - Kojot, który skoczył i zaatakował tego nieczłowieka, magiczny miecz i reszta nie odbyłaby się nie mając własnej silnej woli. - To było zanim Adam wrócił -powiedział Tad - Nie jest łatwo ukraść czyjąś wolę. Mając do czynienia z pucharem Hunona… wcześniej… - wydał nieszczęśliwy dźwięk. Spojrzał na Asila, który może wiedział a może nie o tamtym incydencie. Przedtem. Kiedy zostałam zgwałcona, ponieważ nie mogłam się oprzeć magii pucharu, z którego wypiłam. Tad odchrząknął - Kielich, który oddziaływał na Mercy najpierw był wykorzystywany do

picia na zgodę, i to był najsilniejszy artefakt w pierwszej kolejności. Spokój i Cisza jest dwuczęściowym czarem, każdy o takiej samej wartości. Pierwszy wpływa na użytkownika w ten sposób, że czuje się on spokojny i zrelaksowany. Coś w stylu najlepszej marihuany. To powoduje, iż więzień jest podatny, tak, aby druga strona mogła pracować nad tym, aby osoba nosząca zaklęcie była zgodna. Magia nadal pracowała, mimo iż kajdany zostały ściągnięte, więc mogły być one wykorzystane, aby opanować więcej więźniów. Przetarłam nadgarstek, na którym były kajdanki. Nic nie poczułam, chociaż byłam zajęta w tym czasie. Gdyby użyła drugiej obręczy najpierw, czy pozwoliłabym się jej zabrać? Zamiast tego magia zakradła się za mną i zabrała mnie beż szansy na obronę. Odczekała aż euforia z powrotu Adama sprawiła że stałam się bezbronna i ukradła moją wolę. - Czy magia powróci z powrotem, kiedy się znowu zrelaksuję?- zapytałam, przełykając żółć. Byłam bezpieczna. Adam tu był, był przez cały czas. Nic złego się nie stało-choć pamiętałam dotyk płaczącego ducha próbującego przejąć kontrolę nad moim ciałem. Co by się stało, gdyby Zee nie

postawił zapory w drzwiach, które ja mogłam przekroczyć a duch nie? Ściany pokoju ograniczały mnie, kiedy Kojot we mnie chciał się wyrwać, dopóki nie spojrzałam w oczy Adama ponownie. W jego stałym spojrzeniu- odczytałam moje bezpieczeństwo – tak bezsensowne jak moje potrzeba tego. Gdyby duch uzyskał kontrole, musiałabym sobie z tym poradzić – tak jak on poradził sobie z magia nieludzi, która przeistoczyła mnie w bezbronna lalkę. - Nie - powiedział mocno Zee- Nie jest tak łatwo działa na tobie magia Kochanie. Jedna szansa, to wszystko.. Prawdopodobnie dojdziesz do siebie za kilka dni. Prezent od Królowej Wróżek jest słaby, zaprojektowana słabość doprowadziła do upadku Królowej, która stała się od niego zbyt zależna. Skinęłam głową a ucisk w moim brzuchu zelżał. Zee spojrzał na Tada- I nie jest tak łatwo zniszczyć artefakt, potężny czy nie. Nigdy nie byłem zwolennikiem tego, ponieważ miałbym kłopoty z Szarymi Panami. - Spojrzał na czarne ostrze i uśmiechnął się lekko podając je Tadowi - Proszę , mój synu. Przechowaj to przez chwilę. Może się okazać dla ciebie przydatne. Bądź jednak ostrożny, to głodny miecz i najlepiej lubi jeść magię- i ma w zwyczaju zdradzać swojego właściciela.

Tad uśmiechnął się, za pomocą magii, która była konieczna, przemienił miecz w stalowy uchwyt bez ostrza w zasięgu wzroku i schował do kieszeni swoich jeansów - Rozumiem - powiedział Znam historię tego miecza. - Dobrze - powiedział Zee do mnie - Usunięcie srebra nie będzie przyjemne Mercy- spojrzał na Adama - Ale musimy to zrobić teraz albo nigdy. Nie wiem, kiedy będziemy mogli użyć tego przejścia ponownie.- skrzywił się - Ariana mogłaby spróbować, ale jej magia nie jest tak silna jak kiedyś, Tad posiada magię, ale nie wie wystarczająco dużo, aby rzucić takie zaklęcie. - Czy magia jest kiedykolwiek przyjemna ?- zapytałam - Wolę, żebyś ty to zrobił.- miałam nadzieję, że stary gremlin będzie w stanie zrobić coś z tym moim małym problemem ze srebrem, a ja nie pozwolę, aby małe PTSD1 miało mnie zatrzymać. Zebrałam się w sobie, zamknęłam oczy i upewniłam się, że mam kontrolę wypisaną na mojej twarzy. Zee położył dłonie na moich policzkach i napełnił mnie swoją magią. Z początku nic nie

bolało. Magia Zee miała smak, smak oleju, metalu, ruchu i czerwonego ciepła. Czułam jak jego magia mnie przyzywa i czułam jak bardzo różni się od tej mojej, przez którą wyssałam srebro od Adama. Stopniowo moje nogi zaczęły swędzieć, ale tak szybko jak mrowienie zaczęło iść w górę mojego ciała, uczucie w nogach zmieniło się z ukąszenia jednej lub dwóch czerwonych mrówek na tysiąc. Uczucie mrowienia przejęło całe moje ciało. - Au, Au, Au - zaśpiewałam. - To nie bolało, kiedy zabierała ode mnie srebro - powiedział Adam nieszczęśliwie. Zamknęłam się. Mogłam przeżyć lekkie ukłucia, w porządku, dużoooo kłucia. Nie musiałam martwić Adama. - Nie, jeżeli nie jesteś dzieckiem Coyota z mistycznym połączeniem z wilkołakiem, muszę przestrzegać zasad magii. - Powiedział Zee Adamowi. Wyciągnął ręce z dala od mojej skóry i zmarszczył brwi na dysk srebra, który trzymał w dłoni, kiedy ja łapałam oddech. - Dużo srebra rozproszyło się w twoim ciele Mercy-a my jeszcze nie skończyliśmy. A ty powiedziałaś, że chcesz się pozbyć trochę tego. Adam skinął głową - Widziałem podłogę w sypialni - musiał najpierw pójść do Kyle'a a następnie do Sylvii. - Więcej srebra weszło niż wyszło. Dostałem pięć lub więcej strzałów, ale nie takiej

ilości, jaka była na podłodze. - Zachowanie materii - powiedział Asil - wskazywałoby, że prawdopodobnie wzięła srebro nie tylko od ciebie. Jak się czuje stado? - Zachowanie materii? - powiedział Tad surowo - to zabawne, że mówi to wilkołak. Który wie lepiej, co robi magia z nauką, że 77 kilogramowy dorosły mężczyzna zmienia się w 113 kilogramowego wilkołaka? - Nie czują się tak źle jak się obawiałem - powiedział Adam powoli, przyjmując komentarz Tada z lekkim uśmiechem - Nie rozważałem tego, że mogła pomóc wielu z nas. Wielu z nich jest nadal chore, 1 PTSD (ang. posttraumatic stress disorder) - rodzaj zaburzenia lękowego będący efektem przeżycia traumatycznego wydarzenia. ale Warren i Darryl wrócili już prawie do zdrowia. Ale gdyby było tam tak wiele srebra, nawet rozproszonego po stadzie, to i tak byśmy umarli. - Ale nadal niektórzy są chorzy od srebra? - zapytał Zee. - Tak. Zee machnął ręką na Tada - Chodź tu i połóż rękę na mojej, pokażę ci jak to robić i będziesz mógł

uzdrowić stado Adama. - Fajnie - powiedziałam bez entuzjazmu, ale moja sierść się już wygładziła - Mogę być królikiem doświadczalnym. Jak pies z pyskiem pełnym kolców jeżozwierza, przekonałam się, że trudno jest stać spokojnie w jednym miejscu, kiedy po raz drugi wyciągają z ciebie srebro. Ale ból skupił moją uwagę na teraźniejszości i ponurej twarzy Adama. Posłałam mu wesoły uśmiech a jego grymas się pogłębił. Zee uczył magii w taki sam sposób, co mechaniki, czyli Tad wykonywał całą robotę, podczas gdy on stał za nim i robił zgryźliwe poprawki. Robił to w języku staro niemieckim, i chociaż znałam nowoczesny niemiecki, te stare rzeczy brzmiały trochę jak walijskie wypowiadane przez Szweda z kulkami w ustach. W końcu Tad trzymał w rękach srebro wielkości monety dziesięciocentowej, a ja roztarłam skurcze w moich udach, a Adam podszedł jak wściekły pawian, którego kiedyś widziałam w zoo. Asil wycofał się z książką w róg pokoju, aby swoją obecnością nie podżegać Adama. - Jeżeli Tad zamierza robić to wilkołakom - powiedziałam przez zaciśnięte zęby, ponieważ każdy mięsień w moim ciele był poddany skurczom. - to Adam będzie musiał ich trzymać.

Adam podszedł do mnie i zaczął ugniatać moje ramiona. Westchnęłam z ulgą i pozwoliłam mu je masować a ja poświęciłam swoją uwagę mojej lewej łydce. - Z wilkołakami to nie będzie takie trudne - powiedział Zee - Ich ciała już pracują nad pozbyciem się srebra, a wszystko to będzie wymagało tylko trochę pomocy. Oni także uzdrawiają się szybciej. - Będę ich pilnował - obiecał mi Adam - Tadowi nie stanie się żadna krzywda. - Więc nieludzie planowali przejęcie świata? - zapytałam Zee. Śmiał się tak mocno, że nie mógł mówić przez kilka minut - Krótko mówiąc: tak - powiedział wesoło. Asil odłożył książkę i przestał udawać, że go nic nie interesuje. - Ale? - Powiedziałam, a on roześmiał się ponownie. - Kochanie - powiedział - Jeżeli oni mogliby zwrócić wszystkie miecze w jednym kierunku, na co najmniej 10 sekund, mogliby spowodować coś przerażającego. W rzeczywistości jest tak, że każdy jest zmęczony tym, aby przetrwać i szuka sposobu, aby rozwijać się w tym nowym świecie z żelaza. wzruszył ramionami - Nie wiem, co się stanie z wyjątkiem rzeczy, które się zmieniają. - Słyszałam jak ktoś - Cojot - mówił, że zmiany nie są ani złe ani dobre.- powiedziałam mu. Za mną Adam wydał wilczy odgłos sprzeciwu . - Im starszy jesteś tym bardziej boisz się zmian, nawet, jeśli myślisz, że je chcesz. Zwłaszcza, jeśli

myślisz, że jesteś za nie odpowiedzialny. Istnieje bardzo dużo starych nieludzi. Zee skłonił głowę w stronę Adama, ruch ten sam w sobie przypominał bardziej ukłon królewski niż robił jakikolwiek w swojej ludzkiej postaci. - Tak jak mówisz. Chciałbym ci powiedzieć, że nie ma się, czym martwić, z wyjątkiem tego, co jest. Wielu nieludzi nienawidzi ludzi, Mercy. Niektórzy nienawidzą za żelazo, które otacza nasz świat, niektórzy za utratę starego Underhill, chociaż zastąpiliśmy go już czymś innym, a niektórzy jeszcze za łatwość prokreacji, jaką posiadają ludzie. Westchnął i wyglądał staro - Nienawiść jest nieprzydatną rzeczą. - Słysząc jak to mówisz, to rzecz, którą myślałem, że nigdy nie usłyszę nieważne ile mam lat.Asil zaśmiał się, a Zee podniósł cesarską brew, a ktoś, kto go nie znał, mógł nie zauważyć wymuszonego humoru w jego oczach. - Nie użyteczna - powiedział Zee, a następnie wyglądał jakby czegoś nasłuchiwał, chociaż moje uszy nie wychwyciły niczego dziwnego.- Ale potężna. Ktoś puka do moich drzwi, muszę wracać.Położył dłoń na ramieniu syna.- Bądź bezpieczny. - Ty także- powiedział Tad. I Zee przeszedł przez ciemność, która wypełniała ramę lustra jakby to były kolejne drzwi. Powiedział coś, co usłyszałam swoimi kościami a nie uszami, a rama wypełniła się taflą lustra z

powrotem. - To jest to, co myślałem, że nigdy się nie zmieni.- Powiedział Asil w zamyśleniu. - On kochał moją matkę - powiedział do niego Tad - Miłość jest silniejsza niż wszystko inne, nawet miłość starego, zrzędliwego nieczłowieka, który wie jak nienawidzić. Asil posłał Tadowi wnikliwe spojrzenie - Naprawdę?- A potem spojrzał w lustro - Miłość jest zarówno przydatna i potężna, ale rzadko wygodna. - Nic o tym nie wiem - powiedział Adam - Przekonałem się, że jest bardzo wygodna. - To nie jest to, co mi powiedziałeś - poprawiłam go a on się zaśmiał. Duch starał się narobić mi kłopotów ponownie, jak schodziliśmy w dół z pokoju z lustrem Zee. Ale nie zostałam ukamienowana przez magię tym razem. - Odejdź - powiedziałam - Mercy? - Adam był tuż za mną i położył rękę na moich plecach. - Nie ty - powiedziałam - Tu jest duch - warknął, a to sprawiło, że się uśmiechnęłam. Udowadniając jej, że nie mogła zrobić nic oprócz płakania, zaczęła na mnie krzyczeć, jej twarz przyciśnięta była do mojej. Nikt nie zareagował. To było jak przekłuwanie ucha, więc ktoś by zareagował gdyby mógł słyszeć. To była po porostu jedna z tych rzeczy, którą tylko ja mogłam dostrzec- szczęściara ze mnie. Przez długi czas myślała, że to, co mogę zrobić z duchami to tylko obserwowanie ich. Potem spotkałam wampira, który kradł moc tych, których spożywał. Zabrał moc od Walkera takiego

jak ja i był zdolny robić więcej rzeczy. Skupiłam swoją uwagę na duchu pożyczając trochę Alphy od Adama, choć tak naprawdę nie potrzebowałam tego i jeszcze raz powiedziałam jej Odejdź. Zniknęła nagle, a na dole usłyszeliśmy małą katastrofę. Słyszałam Tada, który nas wyprzedził biegnąc po schodach na główny poziom. Asil, jak większość starszych wilkołaków nie robił hałasu jak biegł. Kiedy ja i Adam zeszliśmy na dół, Tad zamiatał szkło w kuchni, a Asil to obserwował. Wyglądało to tak jakby duch zdołał zrzucić wszystkie naczynia, które stały na suszarce koło zlewu. Tad spojrzał na mnie, kiedy wyrzucał odłamki szkła do śmieci. - Myślałem, że mówiłaś, że ona tylko płacze? - Tak myślałam - powiedziałam mu przepraszająco - kiedy przeszłam przez ducha bez mojego zwykłego oporu, chociaż jej nie udało się mnie przejąć, ale zahaczyła się bliżej tego świata. Ona prawdopodobnie będzie teraz bardziej obecna, dopóki efekt się nie skończy. - Mamy ducha? - Przecież ci to właśnie powiedziałam - Fajnie - postawił szufelkę na ladzie i uśmiechnął się do mnie - Nawiedzone domy są super. - Powiedz mi, kiedy będziesz słyszał jej szloch przez całą noc - powiedziałam - A jeżeli będzie bardzo krzykliwa, po prostu daj mi znać. Może uda mi się skłonić ją, aby zostawiła cię w spokoju. -

Nie miałam za dużego doświadczenia na tym polu. Duchy miały mało zdolności do podejmowania decyzji, związane przepisami o swoim istnieniu, przejęcie nad nimi jakiejkolwiek kontroli traktowane było jak przestępstwo. Tak długo jak nie będzie próbowała mnie posiąść i przeszkadzała moim przyjaciołom, w moim towarzystwie będą bezpieczne. - Krzykliwy, hę- powiedział Tad - Widzę, że korzystasz z Kalendarza Wielkich Słów, który podarowałem ci na zeszłe Święta. - Nie da się zaprzeczyć - powiedziałam mu z powagą. Bez srebra, odczarowana i ślubująca nigdy nie grać w grę jednego słowa a nawet Scrabble zarówno z Adamem i Asilem (Co dokładnie znaczy quicquidlibet?), Pojechałam do domu Kyle'a, gdzie mieliśmy się spotkać z agentem Cantripu i resztą. Adam tylko podniósł brew, kiedy powiedziałam mu, że to ja będę prowadzić - co znaczyło, że był bardzo wyczerpany. Zamknął oczy jak tylko wyjechałam na ulicę, i nikt nie odezwał się przez całą drogę. Prawdopodobnie, mając dwóch dominujących wilków niebędących w jednym stadzie, to było najlepsze rozwiązanie. Samochód Marsilii był zaparkowany na podjeździe Kyle'a. Musiałam

zaparkować Corolle przecznicę dalej, ponieważ na ulicy stało dużo samochodów w tym krotki autobus, który był pokryty cytatami z Biblii- głownie rzymskimi, ale było też kilka z Księgi Objawienia i Księgi Przysłów. Większość z nich rozpoznałam, ale numer rozdziału i wers były podpisane pod nimi na wszelki wypadek. Kiedy się zatrzymałam, aby je przeczytać, Adam uśmiechnął się spokojnie. - Elizavieta - powiedział - Powiedziałem jej, że musimy przewieść całe stado, więc przyjechała kilkoma samochodami i tym. Powiedziała, że jeden z jej bratanków pożyczył go ze swojego kościoła. Powiedział im, że musi przewieść kilka rzeczy. Zostawili je dla nas abyśmy mogli z nich korzystać dopóki wszystkiego nie załatwimy. - To dobrze, że sąsiadka Kyle'a nie żyje - powiedziałam mu. Adam nie zadzwonił po mnie; zadzwonił po czarownicę, która nie pofatygowała się nawet, aby odebrać mój telefon. - Za każdym razem jak parkowałam Królika przed domem Kyle'a, znajdował on kartkę ze skargą na swoich drzwiach. Nie mogę sobie wyobrazić, co by zrobił w odpowiedzi na ten autobus. - hej - powiedział cicho Adam do mojego ucha - Do ciebie zadzwoniłem, jako pierwszej, ale twój telefon był wyłączony. Wtedy zadzwoniłem do Elizaviety. To nie spowoduje, że będę czuła się lepiej. Elizavieta była bardziej pomocna, powinien do

niej pierwszej zadzwonić. Mogła zniszczyć dowody i miała sługusów, którzy pożyczyli jej auta. Ale zamiast tego to do mnie zadzwonił, jako pierwszej. Zniecierpliwiona sobą, że mogłabym być zazdrosna o coś tak głupiego, rozejrzałam się dookoła a moje oczy odnalazły znowu autobus. - "Nie będziesz cierpieć, kiedy czarownice nie będą żyć"- powiedziałam mu wskazując przednią część busa - Zastanawiam się czy Elizavieta to widziała. Przysłowie nie mówi nic o wilkołakach, ale domyślam się, że jest to zrozumiałe. - " Żony niechaj będą poddane swym mężom"- powiedział Adam z kamienna twarzą nie patrząc na autobus - " Niech wasze kobiety zachowają ciszę w kościele" - Ach, Paweł. Miał tak wiele ciekawych rzeczy to powiedzenia. - " Dobrze jest, jeżeli mężczyzna nie dotyka kobiety"- odpowiedziałam mądrze a Adam roześmiał się i mnie pocałował. Zesztywniałam, irracjonalnie obawiałam się, że Zee nie wyciągnął całego srebra ze mnie, ale dźwięk jaki wydobył się od Adama był mruczeniem a nie rykiem. Więc zrelaksowałam się i oddałąm mu pocałunek. - Czy oni zawsze flirtują z biblijnymi cytatami? - zapytał Asil Tada

Przy dźwiękach cierpliwości Tad odpowiedział - Oni mogą flirtować z układem okresowym pierwiastków jak również z menu z restauracji. Nauczyliśmy się z tym żyć. Wynajmijcie sobie pokój. - Cicho szczeniaku - powiedział Adam z udawaną surowością. Klepnął mnie lekko w pośladki - " Szanuj starszych" Przy domu Kyle'a miałam okazję, aby lepiej przyjrzeć się wgnieceniom na aucie Marsylii. Nie wyglądało to tak źle jak zapamiętałam, ale i tak dostatecznie źle. Ona się wścieknie i nie mogę jej za to winić. Mam tylko nadzieję, że zostanie to między nami i nie wciągnie do tego stada- ono już doznało tyle samo szkód. - Nie martw się - powiedział Adam - Naprawimy to. - To nie sprawi, że zacznie mnie bardziej nienawidzić niż do tej pory - powiedziałam, chcąc patrzeć na to z jaśniejszej strony. - To może sprawić, że zacznie cię nienawidzić bardziej otwarcie - zaproponował Tad a ja śmiałam się nawet, jeżeli miał rację. - Ona nie skrzywdzi Mercy - powiedział Adam cicho - Ona wie to najlepiej. Asil przeszedł obok bagażnika, a jego nozdrza w nosie się rozszerzyły - Martwa kobieta jest nadal w bagażniku- rozejrzał się jakby czegoś szukał - Nie ma wynajętego samochodu Armstronga. Mówił, że

musi skoordynować swój zespół. Ale wróci. Raczej wcześniej niż później. - Opowiedz mi o nim - powiedział Adam - Miałem tylko okazję uścisnąć mu rękę i odszedłem. - Nie jestem twoim wilkiem - ostrzegł Asil, a jego głos stał się nagle surowy. Adam wziął głęboki oddech powietrza i wstrząsnął ramionami - Przepraszam - powiedział patrząc na samochód a nie na drugiego wilka - To z przyzwyczajenia. Musimy między nami wszystko wyprostować, bo inaczej dojdzie do rozlewu krwi. Byłeś bardzo uprzejmy i dziękuję ci za to. Postaram się zachowywać lepiej. Czy podzielisz się ze mną wiedzą na temat agenta Cantrip? Zapadłą cisza, zwróciłam oczy na Asila czekając na znak, że nie zdecydował się przyjąć przeprosin Adama. Jego oczy były żółte-przesuwały się w tę i z powrotem, tak łatwo powiedziało mi to, kiedy mnie wcześniej ostrzegał, że ma małą kontrolę nad swoim wilkiem. - Charles za niego ręczy - powiedział w końcu Asil, pozwalając przeprosinom zawisnąć w powietrzu co było najlepszym wyjściem z tej sytuacji- Lin Armstrong jest narzędziem do rozwiązywania problemów w Cantrip i ma władzę do wykonywania wielu poleceń. Charles powiedział mi abym wam przekazał, że można mu ufać. Tak długo jak będziemy trzymać się naszych zasad, on nie będzie się wcinał. - Nawet z gorącą krwią agentów Cantrip na moich rękach?- zapytał Adam cicho.

- Powiedz mu całą prawdę - powiedziałam impulsywnie. - Jeszcze lepiej poczekać i złapać Tony'ego, kiedy przyjdzie z Sylvią i powiedzieć przy całym stadzie. Jesteśmy teraz tutaj, a oni są jedynymi, którzy korzystają z kłamstw. - Porozmawiaj najpierw z prawnikiem, masz okazję, bo jest od razu dostępny - ostrzegł Asil Następnie powiedz innym tyle prawdy ile prawnik ci pozwoli i ani słowa więcej. - Jeżeli tak zrobisz, będziemy mieli więcej czasu na rozwikłanie całej historii - powiedziałam. - Powiemy mu prawdę - powiedział Adam ciężko.- Jestem zmęczony ciągłym graniem. Może nadszedł czas, aby wywołać trochę strachu. Gdyby bali się nas trochę bardziej Peter mógłby nadal żyć. Adam otworzył drzwi wejściowe i zostaliśmy uderzeni falą hałasu i ruchu, która zrobiła się jeszcze głośniejsza, kiedy zdali sobie sprawę, kto stoi w drzwiach. - Cisza - powiedział Adam- i każdy - wilki, ludzie z ochrony i coś, co wyglądało jak dwa tuziny małych dziewczynek, ( chociaż wiedziałam przecież, że tyle ich nie było, one po prostu przemieszczały się bardzo szybko) ucichli i stanęli bez ruchu. - Dobrze - rozejrzał się dookoła - Gdzie jest Kyle? Muszę z nim porozmawiać i wszystko zorganizować. - Był zmęczony, jakby dryfował z powrotem do Southernisms. - Zawołam go - powiedziała Mary Jo głosem z tyłu tłumu. Ujrzałam ją w przelocie, kiedy znikała na schodach. Byłą ubrana w dres, który był za duży dla niej, a odcień jej skóry był zielonkawy,

jakby właśnie się obudziła po nocy spędzonej na pijackiej orgii. Jesse z najmłodszą z Sandovalów siedząca jej na biodrze, zmierzwionymi i wilgotnymi włosami, przebrnęła przez tłum i pocałowała tatę w policzek. Oparła się o niego przez chwilę. - Witaj w domu tato. Objął ją mocno, a potem rozluźnił uchwyt, aby poczochrać włosy Mai. Maja powiedziała - Jechałam w samochodzie z martwym ciałem. Adam posłał mi śmiejące spojrzenie - Myślę, że równie dobrze możemy powiedzieć wam całą prawdę i tylko prawdę. - To tajemnica - wyjaśniła Maja. Potargał jej włosy ponownie - Tak. Ale nie przed mamą. Nie należy jej przed nią ukrywać. - Powiem mamie wszystko. - Bardzo dobrze. - Więc - powiedziała Jesse cofając się o krok - Słyszałam, że udało ci się przetrwać bez Mercy ratującej cię tym razem. Uśmiechnął się - Pamiętaj dzieciuchu, kto płaci za twoje studia. Uśmiechnęła się do niego - Może ja po prostu zajdę w ciążę i będę pracowała w barze z Fast foodem do końca mojego życia. Odwróciła się i truchtem pokonała drogę, która przyszła zanim on zdążył sformułować odpowiedź.

Wśród śmiechu, który miał wiele wspólnego z ulgą, jaką odczuliśmy, że byliśmy już bezpieczni, z humorem po Jesse Adam wrócił do pracy ogarniając chaos. Czekałam chwilę, patrząc jak różni członkowie stada podchodzą i odchodzą. Musieli sprawdzić i upewnić się czy z nim wszystko w porządku, i rozumiałam dokładnie jak się czuli. Kiedy zniknął wraz z Asilem, żeby zadbać o tych, którzy najbardziej ucierpieli, wymknęłam się do kuchni w poszukiwaniu jedzenia dla Adama- wilkołaki muszą jeść, a po jego spojrzeniu, gdziekolwiek go przetrzymywano, na pewno nie karmiono. W kuchni Kyle'a panował bałagan. Brudne naczynia były wszędzie a wszystkie lady zastawione były tacami z kanapkami, które wyglądały tak jakby przed chwilą ktoś zamówił firmę cateringową. Zajęło mi kilka minut rozładowanie czystych naczyń ze zmywarki i załadowanie jej następną partią. Potem podniosłam wytrzymały papierowy talerz i załadowałam na niego cztery kanapki ze średnio wypieczoną wołowiną. Kiedy wyszłam z kuchni, Adam był jedynym wilkołakiem w zasięgu wzroku, a całkowita objętość hałasu z pokoju znacznie spadła. Próbował wypchnąć swój zespół ochroniarzy za drzwi. - Nie uważamy, aby dom był zabezpieczony. I z całym szacunkiem Pan Brooks nas wynajął.

Nigdy nie poznałam Jima Gutsteina, ale rozpoznałam jego głos z kilku rozmów telefonicznych. Był po pięćdziesiątce, ale wciąż jeszcze posturą przypominał profesjonalnych sportowców lub wilkołaków. Jego ciemne, szare oczy i wystający podbródek głosił opór, aby nie wychodzić, mimo zmęczenia, nawet ja mogłam to zobaczyć. Wyczerpanie, robiło z ludzi upartych, jeszcze bardziej upartych, ja to wiedziałam. - Proszę - powiedziałam do Adama zanim zdążył coś powiedzieć, co zatrzymałoby z powrotem Jima. Mam doświadczenie z radzeniem sobie z dominującymi osobowościami, większość z nich to wilkołaki. Ludzie nie mieli szans. Włożyłam talerz w ręce Adama - Zjedz to. Zwróciłam się do człowieka Adama-Cześć Jim jestem Mercy żona Adama. Miło mi cię było poznać. Otworzyłam drzwi i podeszłam do niego, zmuszając go do wycofania się za drzwi. Musiałaby bardziej fizycznie nie zatrzymać niż było to komfortowe. Reszta jego zespołu poszła za mną. - Dziękuję - powiedziałam mu szczerze - Wracaj do domu, a Adam zje i usiądzie. Nic mu nie jest i jest ci bardzo wdzięczny i porozmawia z tobą w poniedziałek. Zostaw paru ludzi tutaj, on się o tym nie dowie, a ty Jim potrzebujesz się wyspać.

Jim Gutstein skrzywił się na mnie, ale jeden z jego ludzi położył mu dłoń na ramieniu. - To, co ona teraz robi ma więcej sensu niż to, co ty Gutstein. Wyśpij się. Później zrobisz im piekło. Chris i Todd będą mieli dom po obserwacją, poza tym jest on pełen wilkołaków. Słyszałeś szefową, prawdopodobieństwo kolejnego, masowego ataku jest znikome. - Dobranoc - powiedziałam, podczas gdy oni jeszcze debatowali. Wróciłam do domu i zamknęłam drzwi zanim Jim mógł grać na czas albo wykłócić powrót. Adam był sam w przedpokoju, trzymając talerz i patrząc się na mnie z konsternowaną odpowiedzią na swojej twarzy. Postanowiłam, będąc na fali i wskazałam mu kuchnię. - Musisz natychmiast to zjeść, proszę pana - powiedziałam. Zaśmiał się, a ja mogłam ponownie zobaczyć jak bardzo jest zmęczony - Tak jest Pani Kojotowa Alfo, tak zrobię. Czy przyłączysz się do mnie? Myślę, że pozostali będą się teraz trzymać. Miał na myśli więcej niż tylko jedzenie. Tylko ślepa kobieta mogłaby to przegapić. To było delikatne zaproszenie, a ja nie mogłam udawać, że tego nie widze, odprowadziłam go do kuchni i zabrałam się za naczynia, kiedy on jadł. - To jest duży dom -powiedziałam - Ale gdzieś tu jest stado czających się wilkołaków, jak również twoja córka i jej chłopak, policjant, agent federalny wróci niedługo i stado dziewczynek Sandoval. Nie

jestem pewna czy znajdzie się tu jeszcze wolne miejsce. Adam uśmiechnął się a ja byłam zadowolona, że nie musze go brać w kuchni.- Zostaw to mnie. Skończyło się na tym, że wymknęliśmy się do garażu a tam po drabinie z lin wdrapaliśmy się na poddasze. Światło słoneczne oświetlało pomieszczenie parą okien dachowych. Ściany były wykończone i pomalowane na lekki kolor morki, co uzupełniało się z kobaltowym dywanem, ale nie było tu oświetlenia i mebli. - Skąd o tym wiedziałeś? - Zapytałam. Wciągnęłam drabinkę na górę i zatrzasnęłam klapę wejściową. nie było sensu dawać innym znać gdzie jesteśmy, skoro podkradliśmy się tutaj. Adam postawił talerz na podłodze. - Warren. Powiedział, że razem z Kyle'm mogliby trzymać resztę z w swoich sypialniach, ale to nasze ukrywanie się jest dla nas najlepsze. Spojrzał na mnie a jego ciepłe, brązowe oczy miały odrobinę złota a jego głos był trochę zachrypnięty. - Pokaż mi swoja skórę Mercy. Muszę wiedzieć, że nic ci nie jest. Rozebrałam się czując skrępowanie. Nie miałam nic przeciwko nagości, ale kobieta lubi być piękną dla swojego partnera a ja byłam pokryta siniakami, skaleczeniami i guzami. Moje obite kolano było

spuchnięte i fioletowe. Przynajmniej moje usta nie były już srebrne. Nie zakryłam góry, ale odwróciłam się do niego plecami, kiedy ściągałam spodnie dresowe Kyle'a. - Mercy -powiedział - Tak?- Spojrzałam na niego, aby zobaczyć jak ściąga swoją koszulkę. - Umówmy się tak - powiedział - Ja nie będę ukrywał nic przed tobą a ty przede mną. Pomysł Adama z nie ukrywaniem niczego zaskoczył mnie i stałam z otwartymi ustami, kiedy on ściągał resztę swoich ciuchów, więc musiałam się spieszyć. Miał rację. Nie czułam się już taka naga, kiedy i on stał nago. Nic nie powiedział, dotykał tylko lekko moich siniaków. Kiedy zatrzymał się na moim policzku, powiedziałam. - To było z wypadku samochodowego. - Skrzywił się na mnie.- Okay. Wypadek samochodowy, a następnie uderzyłam o ziemię, kiedy zabójca skoczył mi na plecy. Szliśmy dalej tym tokiem. Dotykał moje cięcia, siniaki i guzy, a ja opowiadałam mu, co się działo. Kiedy skończył, oparł swoje czoło o moje ramię i przyciągnął mnie mocno do siebie. - Będziesz moją śmiercią - powiedział mi - Mógłbym życzyć ci abyś była mniej śmiała, mniej odważnamniej napędzana przez dobro i zło. - Ze szkodą dla ciebie - przyznałam ze współczuciem - wiem, że to jest brutalne. Mój mąż próbował się zabić, ratując stado, wiesz. A wcześniej rano miał do czynienia z nieczłowiekiem, o

którym nic nie wiedział- a niektóre z nich mają nadnaturalne siły. - Moja żona zamierzała z nim walczyć - wyjaśnił Adam - Musiałem go przed tym bronić. Zaśmiałam się . - Wiesz, co matka Jesse, będąc nadal moją zoną zrobiłaby gdyby federalni przyszliby by zabrać stado?- Zapytał - Złożyła pozew o rozwód - powiedziałam hipotetycznie. Teraz to on się zaśmiał - Punkt dla ciebie. A następnie poszłaby do wszystkich, kogo znała i opowiedziała jak straszne było jej życie, jak to ludzie oczekiwali od niej zbyt wiele. A czy wiesz, co moja druga żona zrobiła? - Została pobita i biegała w kółko, podczas gdy ty się uwalniałeś - powiedziałam. - Zadbała o stado, które pozostało.- Powiedział - zadbała o bezpieczeństwo mojego dziecka. Odebrała wołanie Brana o pomoc. Stanęła pomiędzy moim dzieckiem a ludźmi, którzy chcieli ją skrzywdzić. Parsknęłam - To brzmi jak wzór doskonałości. - Uratowała mi życie i dała siłę by uratować resztę stada. - Westchnął i odsunął się, aby móc na mnie spojrzeć - A ja mam ochotę przełożyć cię przez kolano i narobić ci na tyłku tyle siniaków abyś zrobiła dokładnie to, co moją pierwsza żona zrobiła. Zmrużyłam na niego oczy - Jeżeli kiedykolwiek podniesiesz na mnie rękę, lepiej nie kładź się

spać nigdy więcej. Roześmiał się i usiadł na dywanie bardziej tak jakby nie mógł już więcej stać aniżeli sam podjął taka decyzje ze chciał usiąść i się roześmiać. Był bardzo, bardzo zmęczony, ale właśnie groził mi zbiciem, więc nie miałam dla niego żadnego współczucia. Objęłam się ramionami. Adam otarł oczy kciukiem i spojrzał na mnie. Jego uśmiech umarł całkowicie - Nawet nie wiesz, jaka jesteś krucha Mercy. Ostatnim razem, kiedy mieliśmy kłopoty, spędziłaś miesiące na wózku. Walczysz tak długo i tak mocno jak każdy wilkołak, nie mając żadnej broni. Jesteś inteligentna. Jesteś ostrożna. I masz dużo, dużo szczęścia. I to przeraża mnie bardziej niż jakikolwiek spriggand noszący miecz Zee, czy fanatyk Cantripu uzbrojony w srebro. Szczęście się kiedyś skończy. - Powiem ci coś - powiedziałam, siadając obok niego i bijąc się z pokusą nakarmienia go tą przemową, którą mi wygłosił, typu: czy myślisz, że umrę ze starości? Nie udało mi się znaleźć nic zabawnego w tym czasie a jemu tym bardziej - pomyśl o mnie jak o córce Cojota, jeżeli to ci pomoże Cojot to szczęście.

Adam potrząsnął głową - Nie, Mercy. Cojot to nie szczęście. Cojot jest lekkomyślny, a wszyscy dookoła niego umierają- włącznie z nim. Ale kiedy słońce wschodzi, polepsza mu się i wychodzi szukać nowych przyjaciół. Ponieważ Cojot jest nieśmiertelny. - a ty nie. Nie powiedział tego, ale oboje to usłyszeliśmy. Postukałam w podłogę, a następnie pochyliłam się do przodu. Czas na rozrywkę. - Ten kojot czuje się już lepiej teraz. Czy ty i ja zamierzamy być przyjaciółmi, wilku? Przechylił głowę i dotknął mojej brody ręką - Nie wiem. Czy nadal będziesz robiła wszystko, aby dać się zabić? To nie było tak, że próbowałam popełnić samobójstwo, nie zdawałam sobie sprawy, że nadal byłam na niego wściekła za to. Odwróciłam głowę i uszczypnęłam go w palec. Ja rozumiałam to, jako karę cielesną, ale on nie odebrał tego w ten sposób. Złoto świeciło z jego oczu razem z ogniem i zostawił palec tam gdzie był. - Tak myślałem – powiedział, brzmiąc zrezygnowanie, ale jego usta już miękko spoczywały na mnie. Oboje odrobinę potem się zdrzemnęliśmy, nie całkiem spaliśmy, ale było nam zbyt dobrze by wstać. Zakopałam nos poniżej jego ucha gdzie jego zapach mógł delikatnie mnie otulić. Delikatnie

lizałam ciepłą skore jego karku. - Peter nie żyje – powiedział nagle. Położyłam się na jego klatkę piersiowej, więc nie czuł się tak samotnie – Tak. - Moim zadaniem było go chronić. - Wilkołak żyje średnio dziesięć lat po przemianie – przypomniałam Adamowi – Człowiek żyje siedemdziesiąt lat lub coś koło tego na ziemi zanim jego czas się skończy. Peter był starszy, cztery razy starszy niż ty. Nie żył krótko, a jego śmierć była szybka – to nie wystarczyło, wiedziałam o tym. Ale to będzie się liczyło później, kiedy jego śmierć nie będzie taka …. Bliska. - Moja wina – powiedział Adam. – Ktoś, kto go nie znał mógłby pomyśleć, że jego głos jest spokojny – Nie było ich tak dużo. Gdyby zaatakował, kiedy przyszli zabrać stado… - Myślałeś, że są Federalnymi – powiedziałam. Wiedział o tym wszystkim, ale gdyby nie miał potrzeby powiedzenia mi o tym wszystkim ponownie, wtedy ja bym to zrobiła – Jeśli wilkołaki zaczęłyby zabijać agentów Federalnych, niedługo nie byłoby żadnych wilkołaków. To było właściwe posuniecie. Byłam tam, kiedy Peter został zabity, i to mógł być którykolwiek z was. Jones zdecydował o zabiciu któregoś z was i nic by go nie powstrzymało.

- Jones nie żyje – Ale jego ciało relaksowało się pode mną. Adam nie był głupi. To nie był pierwszy raz, kiedy zdarzyły się złe rzeczy, kiedy tracił kontrolę. - Nie jestem zaskoczona Prychnął śmiechem – Nie ja go zabiłem. Podniosłam głowę więc mogłam widzieć jego twarz – To mnie nie dziwi. - Zabiłem resztę z nich i pozwoliłem Honey zabić Jonesa. – Uważnie przyglądał się mojej twarzy. Ukryłby to gdyby był z pierwszą żoną, która była całkowicie człowiekiem, a i tak by uciekła od tej odrobiny co zobaczyła. - Dobrze – powiedziałam – W ten sposób, ja nie będę musiała. Ponownie się zaśmiał, i jego ciało zmiękło tak bardzo jak jeszcze nigdy – w Adamie nie było za dużo miękkości. – Kocham cię – powiedział. - Wiem – powiedziałam poważnie – Jakbyś mógł coś z tym zrobić? Ponownie się zaśmiał i przeturlał dopóki nie byłam pod spodem i naparł na moje biodra. - Staram się – szepnął mi do ucha, – Ale to nie działa. Odetchnęłam w jego ucho z przyjemności czucia jego drżenia na mnie – Oczywiście, że nie – Pachniał jak dom, jak bezpieczeństwo, jak miłość – Oczywiście, że nie. - Obiecuję, że nie dam ci klapsa – powiedział mi, jego głos był szorstki i niski gdy dodał – Chyba że poprosisz.

Pozwoliłam żeby poczuł mój śmiech na swoim ramieniu. - Dlatego, że tak naprawdę nie masz myśli samobójczych. Wtedy ponownie się kochaliśmy, krótka drzemka na miękkim dywaniku pod moją skórą i jego ciepło otaczające mnie. Później zasnął podczas jedzenia, pomiędzy jednym gryzem a drugim, jak dziecko. Nie wydawało mi się aby spał od czasu gdy stado zostało zabrane. Nawet nie ruszył się kiedy odsunęłam się od niego aby iść założyć ubrania. Pokój może był skończony, ale nie był ogrzewany. Adam był wilkołakiem, co oznaczało im zimniej tym lepiej dla niego – dla mnie nie tak bardzo. W ubraniu, usiadłam obok niego aby móc popatrzeć na niego gdy śpi. Cisza nie trwała wiecznie. Drzwi pomiędzy domem a garażem otworzyły się mniej więcej po dwudziestu minutach po tym jak Adam odleciał. Warren zawołał – Przepraszam szefie. Jesteś potrzebny, jeśli nie chcesz żeby Kyle zastrzelił resztę stada. Nie mówił tego głośno, ale oczy Adama otworzyły się i tak. Uśmiechnął się do mnie i powiedział – Dobrze wiedzieć. Powiedz Kylemu żeby się powstrzymał, a ja zaraz będę na dole. Warrem ustabilizował drabinę, kiedy Adam zrzucił ją z klapy. – Umieściliśmy stado na dole

w dużym pokoju, aby stworzyć przestrzeń od dziewczynek Sandoval – Duży pokój był największym pokojem w domu, i miał stół do bilarda i schody prowadzące na tylne podwórko. Dom Kylea był większy niż nasz, ale niedostosowany do grupy tak dużych ludzi. - Nie zrobią nic umyślnie – powiedział Werren, gdy schodziłam w dół po sznurowej drabinie za Adamem – ale jesteśmy na krawędzi. - Srebrna- choroba nie pomaga – powiedziałam – Tad może pomoc ze srebrem. - I wtedy wyślemy większość z nich do ich domów – powiedział Adam – Nawet, jeśli nasz przeciwnik ma jakichś zapasowych sprzymierzeńców, chwile im zajmie, aby się zebrać. Przez ten krótki moment, powinniśmy być wystarczająco bezpieczni. Warren chrząknął, i ze stopami na cementowej podłodze, dobrze mu się przyjrzałam. Warren był moim pierwszym przyjacielem w sadzie Adama – był przyjacielem zanim dołączyłam do stada. - Wyglądasz lepiej niż się tego spodziewałam – powiedziałam, i ku mojemu zaskoczeniu zarumienił się. - Jedzenie – powiedział z nieśmiałym uśmiechem Adam prychnął – Kyle.

- tak, też – zgodził się Warren, wtedy jego oczy stały się zimne i wpatrywał się wzdłuż drabiny aż do dziury w suficie. – Mercy, następnym razem jak zobaczysz naszego ulubionego krwiopijcę, powiedz mu, że jestem jego dłużnikiem. - Powiem mu, ale on to zrobił dla Kylea. Warren kiwnął głowa i wskoczył na górną metalowa półkę tak ze mógł dobrze zamknąć klapę. Nie było żadnych docinków, pełnych humoru komentarzy, czy nawet nieśmiałych spojrzeń, kiedy Adam, Tad i ja dołączyliśmy do stada w wielkiej sali w piwnicy. To był znak jak wszyscy źle się czuli. Niektóre wilkołaki były niezwykle nieobecne. - Darryl i Auriele poszli do swojego domu – powiedział Werren. Spojrzał na Adama – Wydawało się że w większości wydobrzeli od srebra, a on powinien zarejestrować się na konferencję, która odbędzie się z Chińskimi naukowcami w niedzielę. - Większość dominujących wilkołaków wydaje się być dość czysta ze srebra – powiedział Tad. - Powiedział nam, że to przez twoją partnerską więź wyciągnęłaś srebro z Adama i przez Adama ze stada. – Powiedziała Honey. Siedziała na stole bilardowym ze skrzyżowanymi nogami. Był blada a jej

usta były ściśnięte, ale pomimo tego w większości wyglądała jak ona. – Nie wierzyłam mu dopóki Kyle nie pokazał nam srebra na podłodze – parsknęła na mnie, – Jakim rodzajem dziwoląga jesteś? W każdym innym momencie, odpyskowałabym jej. Czułam jak Adam sztywnieje obok mnie, położyłam mu rękę na ramieniu uprzedziłam cokolwiek chciał powiedzieć. Honey nigdy zbytnio mnie nie lubiła – a od kiedy zmusiłam stado by spojrzało w nowy sposób na swoja hierarchię, w szczególności na sposób przyznawania stopni kobietom, lubiła mnie nawet mniej. Honey była dominująca tak jak Peter był uległy a kobieta powinna zając swoje miejsce obok swojego partnera. Chciała roli, która nie była przypisana do jej otoczki, którą miała, prawie, jako dominujący wilk. Chciała być tym kimś, kim nie była: chciała być delikatna, wytworna i kobieca. Miała mi za złe że jej to utrudniałam. Nie bałam się jej. Nie była typem chcącym zająć kolejny poziom i próbującym mnie zabić. Normalnie odpłaciłabym się jej jak najlepiej potrafię, ale właśnie straciła Petera. Wszyscy straciliśmy Petera. - Jestem dziwolągiem Adama – powiedziałam jej – przebolej to. - Kelly – powiedział Adam ignorując zupełnie Honey – Choć tutaj. Nie znałam za dobrze Kelly’ea: nie jestem pewna czy ktokolwiek znał. Był dużym, cichym mężczyzną który pracował w lokalnym sadzie i sklepie ogrodniczym. Zazwyczaj był naładowany

witalnością, ale teraz na wpół skradał się, na wpół potykał do Adama. Warren chwycił krzesło opuszczone przez innego wilkołaka bez pytania i postawił je obok Tada. Wciągnął Kelly’ego na nie i stanął za nim. Sięgnął przez klatkę piersiowa dużego mężczyzny i krzyżując chwycił nadgarstki ściskając je mocna uwięził wolne ramiona. - To może zaboleć – powiedział Tad. - Zaboli – powiedział Kelly, – ale przetrwam to. Oczy Kelly’ego zrobiły się złote, i pokazał zęby – Kojot. Nadal były takie wilkołaki, które były złe o kojota w stadzie. - Kojoty są twarde – powiedział. Najwyraźniej nie był jednym z wrogów kojotów. Dobrze wiedzieć. - Wilkołaki także – powiedziałam. - I Oboje mówicie za dużo – powiedział Tad. – Trzymaj się. Nie położył rąk na twarzy Kelly’ego – co było mądre. Nawet w ludzkiej formie, wilkołaki miały silne mięsnie szczeki. Dotknął jego przedramienia dokładnie tak gdzie trzymał Warren. Oczy Tada przymknęły się, a jego nozdrza zafalowały i jego moc ożyła tam gdzie przed chwilą jej nie było. Zapach magii Nieczłowieka przypiekł moje zatoki, i całe jego ciało wygięło się na krześle. Adam pochylił się pomagając go trzymać i tak samo Honey, która chwyciła jego nogi swoimi rękami.

Tad szarpnął się do tyłu - i z ramiom Kelly’ego wydobył się trzask. - Przepraszam, przepraszam – powiedział ochryple – nie chciałem żeby tak się stało. Kelly zwiotczał. - Nie wyciągnąłeś srebra? – zapytał Adam, ostrożnie zwalniają uścisk, ale wilkołak nie poruszył się. Honey puściła nogi Kellyego jakby były gorące i wycofywała się dopóki nie dosięgneła stołu do bilard. Warren też puścił. Tad pokazał mu niewielką ilość białawo szarego proszku. Adam uśmiechnął się – Dobrze. Kelly? Potężny mężczyzna pokręcił ramionami, nabrał powietrza i wypuścił – Wszystko w porządku – spojrzał na mnie – Dzięki za ostrzeżenie. - Niema sprawy – powiedziałam – moje trwało dłużej. Przechylił głowę na bok, aby powiedzieć być uśmiech – Kojoty są twarde. Dobrze wiedzieć. Tad wyciągnął srebro z wilkołaków które tego potrzebowały – włącznie w Benem. Kelly miał najgorzej, gdy umiejętności Tada polepszały się z praktyką. Kiedy syn Zee skończył, Adam odesłał większość wilkołaków z powrotem do ich domów, gdzie mogły chronić swoje rodziny i odpocząć. Honey została, ponieważ nie chciał jej mieć za daleko od siebie przez jakiś czas. Wilkołaki mogły stać się niestabilne w skrajnych emocjach i jako jej Alfa, mógł utrzymać ją przed straceniem kontroli. Nie

było to rzadkością w przypadku wilkołaków, które straciły partnera w krótkim czasie ginęły. Musiała zmienić się w wilka, ale poza tym wyglądała dobrze. Warren został, oczywiście, ponieważ to był jego dom. Ben został, ponieważ nie poszedł do domu, kiedy powiedział mu to Adam. Adam rozmawiał z nim na osobności i pozwolił mu zostać. Myślę że miało to coś wspólnego z tym, jak Honey patrzyła na mnie, kiedy nie patrzył Adam. Gdy wszyscy, którzy mieli wyjść wyszli czułam jakby dom odetchnął z ulgą: ja tak. Kyle zamówił pizzę dla wszystkich, którzy pozostali, i byliśmy w trakcie jedzenia, gdy zadzwonił dzwonek i wszedł zmęczony Agent Armstrong. Jesse i Gabriel zaopiekowali się siostrami i zaciągnęli je do jacuzzi, po dowiedzeniu się że Kyle i Warren naprawdę mają stroje kąpielowe we wszystkich rozmiarach. Kyle był adwokatem rozwodowym i czasami jego klienci i ich dzieci potrzebują bezpiecznego miejsca na jakiś czas. Dlatego ich dom był taki duży i niektóre pokoje były urządzone po Disnejowsku z przeznaczeniem dla ludzi poniżej dziesiątego roku życia. Honey otrzymała zadanie pilnowania żeby nic im się nie stało. Poprosiłam Jess i Gabriela, aby upewnili się, że Maia nie będzie próbowała jeździć na Honey tak jak robiła to na Samie.

Wybałuszając oczy na ten pomysł Jess szczerze obiecała jak najlepiej się postać. Znała Honey tak dobrze jak ja, i nawet w najlepszych dniach, Honey nie byłaby dobrym konikiem. Wszystkich innych, Adam zwołał na zebranie na górze w pokoju kinowym. Kiedy Armstrong zaprotestował na wszystkich cywili patrząc na Tonego i Sylvie, Adam powiedział głosem, który mógłby zamrozić wulkan - Ich obecność nie podlega negocjacjom. Nie było żadnych, tak myślałam, udział Tonego i Sylvi był ważny dla Adama, bo znał każdego z nich bardzo dobrze – To, dlatego, że Armstrong starał się przejąć kontrolę nad spotkaniem, a Adam, świeżo po byciu w niewoli nie miał na to ochoty. Adam przesunął jedną z dwuosobowych sof do dokoła siebie tak, że znajdowała się przed ekranem zanim na niej usiadł – na czele jego zaimprowizowanej rady. Nie przejmował się swoją zwykłą szaradą z ludzką-siłą, podniósł kawał ciężkiego mebla i przeniósł go samemu z wyraźną łatwością. Usiadłam na dole obok Adama i martwiłam się blednącą twarzą Armstrąga. Nie potrzebowaliśmy więcej wrogów.

Warren posłał Adamowi ostrożne spojrzenie i usiadł na drugim miejscu kanapy, posyłając w ten sposób Kyle’a na dół obok siebie. Tad planował wyjść na zewnątrz na basen, ale Adam poprosił go, aby przyszedł po protestach Arrmstronga o Tonym i Sylvi. Tak jak kazał Adam, Tad siedział raczej niespokojnie na kanapie z Tonym i Sylvią. W pokoju nie było więcej siedzeń. Ben – znów w ludzkiej formie, ubrany w dresy Kylea które mówiły „ Posmakuj tej tęczy” rozejrzał się dookoła i usiadł na ziemi przy stopach Adama bez jakiegokolwiek zastrzeżenia czy zmiany ekspresji. To sprawiło że Armostrong pozostał stojąc samotnie. Brak miejsca było celowe, pomyślałam zerkając na twarz Adama. Nie był zadowolony z Cantrip, a biedny Armostrong był ich jedynym przedstawicielem. Asil przyszedł później. Spojrzał Na Bena i agenta Armstronga, który rozważał powód swojego bez krzesłowego stanu. Asil podniósł brwi na Adama – choć tak naprawdę nie patrzył mu w oczy –i skierował się piętro niżej. Wziął dwa krzesła z jadalni i ustawił je po obu stronach kanapy Warrena. Wybrał miejsce, które pozwoliło mu być jak najdalej Adama jak to było możliwe bez opuszczania pokoju, Armstrong zajął pozostałe puste krzesło.

- Wszyscy wiecie wszystko, co Mercy powiedziała policji, prawda? – powiedział Adam, gdy wszyscy siedzieli. – więc zacznę od ostatniej nocy. Mimo że rozmawialiśmy szczerze i mówiliśmy tylko prawdę, historia Adama była trochę skrócona. Był całkiem szczery z tym punktem że był odpowiedzialny za zabicie samemu agentów Cantrip – gdy ja i reszta wilkołaków w pokoju wiedziała że kłamie. Nie tylko on zabijał, ale był za to odpowiedzialny. Rozumiałam to. - Rozważałem utrzymanie ich dla sądu – powiedział nam Adam, tak naprawdę powiedział to do mnie Ale mieli listę ludzi do zabicia w skład, której wchodzili wszyscy ludzie powiązani z moimi ludźmi- nie wykluczając dzieci – Spojrzał na Sylwie – Gabriel też był na tej liście. Nie myliłaś się mówiąc mu, że związek z nami sprawi, że będzie w niebezpieczeństwie. - Może nie. – Powiedziała, – ale myliłam się spodziewając się że się tym przejmie -spojrzała na mnie i wykrzywiła usta – Przyjaciel w niebezpieczeństwie nie jest kimś, kto powinien zostać opuszczony. Bezpieczeństwo nie zawsze jest właściwą drogą. - Byli gotowi zabić dzieci? – Zapytał Armstrong, nie żeby przesłuchiwać Adama, ale tak jakby nie mógł

tego pomieścić w głowie. - Jak Joshua z Jerycha – powiedział Adam. Położyłam mu rękę na nodze i ścisnęłam – Uważali, że muszą nas wykopać jak rośliny, z korzeniami i nasionami tak żeby widzieli, że nasze uszkodzenia są naprawdę druzgoczące. Będziesz musiał zaakceptować moje słowa, ponieważ tablica została wyczyszczona w winiarni tam gdzie byliśmy przetrzymywani. Zrobił przerwę. – Na terenie winiarni były trzy świeże groby, w których byli ludzie. Może ich przeciwnicy – może tylko weszli im w drogę. Nie zabiliśmy ich, nie zabiliśmy nikogo do czasu naszej ucieczki. Ze stanu ciał, Agenci Cantrip w grobach zmarli kilka dni przed tym jak my zostaliśmy zabrani. - Jak udało im się was wszystkich złapać? – zapytał Asil. - Myśleliśmy, że są Agentami Rządowymi, więc nie odpowiedzieliśmy śmiercionośną siłą. – Adam oddychał głęboko, ale musiało mu to nie pomagać, bo wstał i zaczął kroczyć. – To jest błąd, Agencie Armstrong, którego nigdy więcej nie popełnimy. Możesz puścić moje słowa w świat. – przez chwilę, jego groźba była taka że nikt nawet ja nie odważyliśmy się nabrać głębiej powietrza. Potrząsnął ramionami rozluźniając je i odezwał się bardziej umiarkowanie – W każdym razie, nie zabiliśmy nikogo ani nie skrzywdziliśmy, kiedy byliśmy zabierani. Więc dwie martwe kobiety i jeden

mężczyzna są obciążeniem dla, albo agentów Cantrip albo najemników, których wynajęli. - Za przeproszeniem, Panie Hauptman – powiedział Armstrong – Renegaci Cantrip. Moja agencja nie była odpowiedzialna za ich działania i zarówno oficjalnie i nieoficjalnie, znajdziemy ten przerażający biznes. - Założę się że tak – Głos Warrena był ciężki ze wściekłości. Warren zazwyczaj był głosem rozsądku w Stadzie. - Warren – powiedział Adam, i Warren spojrzał w górę i w dal – czy musisz wyjść? – To tak naprawdę było pytanie a nie nagana, i Warren przyjął to w ten sposób. - Potrzebujesz tutaj Kyle’a – powiedział, jego głos był niski a głowa lekko przechylona od Adama – Z powodu jego czynności prawniczych. - Nie, jako nasz adwokat – powiedział Adam – Jeszcze nie. Ale tak, jego obecność jest przydatna. Chciałbym żeby został. - Więc ja też zostanę. Dam radę. Adam spojrzał na Ton'ego – Poprosiłem Sylvie żeby przyszła, ponieważ Gabriel był zagrożony. Poprosiłem ciebie abyś został, ponieważ nie chcę utrzymywać policji w niewiedzy o tym, co się stało.

Jednak, nie możemy pozwolić, aby doszło do ludzkiego procesu. My… ja nie pozwolę na to. Tony podniósł brwi. – Jestem przedstawicielem prawa, Adamie. - Będą przesłuchania, nie tylko w ludzkim systemie sądowniczym – powiedział nam Adam – Odpowiem z największą mocą, mocą, która utrzymuje wilkołaki od bycia potworami, których obawia się Cantrip przez te wszystkie lata, gdy ludzie nic o nas nie wiedzieli. Jeśli moje działania zostaną uznane za nadmierne, zapłacę za to swoim zżyciem. - Te wilkołaki które zabiły pedofila w Minnesocie zeszłej wiosny, wszystkie zmarły w ciągu kilku dni. Wszystkie. Przyczyny naturalne, powiedziano nam że ich ciała zostały poddane szybko kremacji i nie przeprowadzono autopsji – obojętnie powiedział Armstrong z oczami skierowanymi raczej na mnie niż na Adama. - Siła natury w każdym razie – powiedziałam pośrednio. Charles miał duże wpływy na naturę, prawda? - Też jestem sługą prawa, Tony – Kyle powiedział zbyt szybko niż na jego przemowy – I nikt nie wie lepiej niż ja jak prawo i sprawiedliwość nie zawsze się pokrywają. Przysięgam ci teraz że sprawiedliwość wilkołacza jest szybsza i bardziej sprawiedliwa, nawet, jeśli bardziej brutalna niż nasz sąd może sobie to wyobrazić.- Pochylił się poważnie – My ludzie nie jesteśmy przygotowani do

radzenia sobie z wilkołakami. A jeśli policja próbowałaby aresztować tych mężczyzn z Minnesoty, niektórzy z nich umarliby. Jestem zadowolony, że w tym przypadku zadziałała. Była długa przerwa. - Nawet, jeśli się zgadzam że była to samoobrona – powiedział Tony – właśnie przyznałeś się do zabicia agentów federalnych. Nie jestem upoważniony do odpuszczenia ci tego Adamie. - Agenci, którzy zaatakowali praworządnych obywateli bez jakiegokolwiek powodu – mruknął Kyle – Adam jest ekspertem w ochronie. Wyobrażam sobie, że atak na jego dom nagrała któraś z kamer. Adam chrząknął – Z kilkoma ujęciami miłych twarzy agentów Cantrip. Gustein dał mi dzisiaj znać. I mamy ciało Peter’a. - Gdzie jest Peter? – zapytałam. - Bezpieczny – Adam powiedział – Zakopali go w winnicy obok ich trupów. Wykopaliśmy go i zostały rozpoczęte przygotowywania. - Podejrzane śmierci wymagają sekcji zwłok – powiedział Tony. Adam spojrzał na niego i przytaknął – tak, porozmawiamy. W jego śmierci nie ma nic podejrzanego. Został zamordowany dokładnie przede mną. W głowie ma dziurę po kuli. Nikt nic nie powiedział przez chwilę. Wyraz na Adama twarzy mógł być powodem ciszy.

- Mam prawo powiedzieć, że Cantrip i Rząd federalny jest przekonany o tym że Adam działał w samoobronie, kiedy zabijał tych ludzi. – Pan Brooks ma rację, to będzie polityczny koszmar dla Cantrip, jeśli działania tych ludzi wyjdą mimo, że nie działali z polecenia rządowego – wziął głęboki oddech – To będzie podobna katastrofa dla wilkołaków. W obecnej sytuacji nie wiem czy możesz uzyskać od sędziego wyrok samoobrony Panie Hauptman. Jeśli proces odbyłby się z ławą przysięgłych, taka czy inna decyzja może doprowadzić do zamieszek, które mogą zamienić się w walki na ulicach. Armstrong spojrzał na coś, czego żadne z nas nie widziało, następnie spotkał moje oczy i utrzymał je. – Jestem agentem federalnym, przysięgałem chronić interesów mego kraju. Jestem patriotą. Widziałem strach i nienawiść, które prowokowały mężczyzn i kobiety, którzy podobnie przysięgali, ale zapominali o swoich obietnicach i poddawali się nienawiści. Nie chce żeby to poszło do sądu. Tony wyrzucił w górę ręce – Zgadzam się z tobą – powiedział Armstrongowi – co do samoobrony i szans Adama w sądzie – choć jeśli utrzymamy to lokalnie, myślę że zadziała to lepiej niż myślisz. Wciąż są ciała. - Zakopane ciała agentów Cantrip zostały poddane szybkiej egzekucji, z tej samej broni z

której zginął Peter. – Powiedział Adam. - Zrobiliście balistykę? – zapytał Tony. - Nie. Tony zmarszczył brwi – wtedy jak… - potem potrzasnął głowa – Nie ważne. Ale są inne ciała. Twarz Adama stała się jeszcze mniej ekspresyjna – Nie będzie innych ciał. Po tym jak uciekliśmy w winiarni wybuchł pożar. Kolejna chwila ciszy. - Mogę zaakceptować odrębną sprawiedliwość. – w końcu powiedział Tony – Znam cię. Ja i mój departament wzywaliśmy cię na pomoc i nigdy nas nie zawiodłeś. Widziałem jak radzisz sobie z przemocą miękkim słowem. I nigdy nie widziałem że kłamiesz. Zgadzam się z Agentem Armstrongiem. Mam kilka pomysłów i myślę że, jeśli Armstrong będzie chętny do pomocy możemy sprzedać to departamentowi. - Powiedziałeś, że w winnicy wybuch pożar ? – zapytał Armstrong. Adam usiadł i potarł rękami o twarz – Tak. Zazwyczaj czyścimy swój własny bałagan. Odkryliśmy że ogień jest bardzo efektowny. - Zęby i gęstsze kości – powiedział Tony ze skrajna neutralnością – mają tendencje, aby

pokazywać się po pożarze. - Bardzo bym się zdziwiła gdyby były tam jakiekolwiek zęby czy kości – Powiedziałam mu półprzepraszająco. Adam wykluczył Elizavete w swoich wyjaśnieniach – Nie musisz się o to martwić. Armstrong posłał mi ostre spojrzenie, ale nie powiedział nic ponadto. Zamiast tego zapytał – Co z najemnikami, którzy pracowali dla renegatów? Czy ich zidentyfikujecie? - Nie – powiedział Adam – są poza tym, i nie są dla mnie problemem. Myślę, że zostało już tylko trzech graczy. Asil podniósł palec – Człowiek od pieniędzy – podniósł kolejny palec – zdrajca w ochronie Senatora Campbella – i trzeci – osoba która dała agentom Cantrip informacje i najemnikom o stadzie i ogólnie o wilkołakach. - Mam przyjaciela który szuka informatora – powiedział Adam – jest całkiem pewien że może dostać nazwisko od najemników bez wywoływania międzynarodowego incydentu. Przez linie stacjonarna Kyle’a Adam był wstanie połączyć się z Chrlesem. Charles był przerażająco dobry w odnajdywaniu tego, czego nikt inny nie wiedział. Charles był porostu ogólnie straszny. - Ale – Adam kontynuował – myślę, że szkody które mógł zrobić informator już się dokonały.

Wiec niema strasznej potrzeby żeby go poganiać. - Bądźmy szczerzy, tutaj w tym pokoju – powiedział Armstrong – Mówisz o zabiciu jego? Adam potrzasnął głową – Zabicie go może przysporzyć więcej problemów niż obserwowanie go. W ciągu kilku ostatnich dni, postaramy się nie zabijać ludzi, Panie Armstrong. - Nie rozważasz jak człowiek? – Zapytał Armstrong. Asil podniósł brwi na Adama, który wzruszył ramionami i powiedział – Ludzie, którzy nie są wilkołakami to zbyt rozwlekły temat na jeden raz. Jesteśmy ludzcy tak jak tylko możemy być. - Więc zostaliśmy z człowiekiem od pieniędzy i potencjalnym zabójcą w ochronie Senatora Campbella - Tony pochylił się w uwagą. Adam odchylił się i wyciągnął nogi. Napięcie w pokoju opadło o cztery stopnie, udowadniając że nie tylko wilkołaki potrafią czytać język ciała. – Poradźmy sobie z problemem Senatora Cambell’a jako złem bardziej do opanowania. Wysłałem słowo przez ludzi, których znam z zarządu ochrony, ale może lepiej będzie, Agencie Armstrong, jeśli samemu ostrzeżesz Senatora. Pamiętając, że jakkolwiek ten zdrajca w jego ochronie poradzi sobie z tym, nie jest najemcą kierowanym niczym innym niż pieniędzmi. Jeśli jest tylko zapalnikiem, pozbywając się ludzi Cantrip, którzy chcieliby śmierci senatora Campbella może być wystarczające by go powstrzymać. Jeśli to fanatyk, w jakimkolwiek

stopniu, może stać się niecierpliwy i starać się załatwić to samemu – Adam zatrzymał się i podniósł brwi – Możesz powiedzieć Senatorowi, że z przyjemnością wyślę mu kilku wyszkolonych profesjonalnych ochroniarzy, którzy są wilkołakami, aby zapewnić mu bezpieczeństwo, jeśli by się na to zgodził. Bez opłat. Armstrong wykrzywił usta – czy kiedykolwiek poznałeś Senatora? - Nie, proszę pana. - Ja tak. Może przyjmie twoją ofertę. Nie jest taki anty-wilkołaczy jak go malują. Nie lubi tylko jak biegają dokoła i zjadają ludzi. Przedstawiając to w ten sposób, nie brzmiał tak źle. Ale słyszałam niektóre jego wypowiedzi. Adam przytaknął, ale jego głos był ostrożny, gdy powiedział - Byłbym zaszczycony gdyby się zgodził. Jeśli cokolwiek mu się stanie w tym momencie, to spowoduje że ludzie obwinią wilkołaki. Wolałbym, aby on i jego rodzina była cała i bezpieczna w nadchodzących latach. - I tak zostaje nam człowiek od pieniędzy – powiedział Kyle. - Tak – powiedział Adam. Spojrzał na Armstronga – czy masz jakikolwiek pomysł skąd mogą pochodzić te pieniądze? - Nie. Alexander Bennet – on był tym, który dowodził, i prawdopodobnie tym, który zastrzelił

twojego człowieka – finanse Benneta nie pokazują niczego niezwykłego i tak samo u żadnej z osób, które prawdopodobnie były z nim związane. Do twojej wiadmości, identyfikacja tych ludzi będzie koszmarem. Szukanie ludzi w Cantrip, którzy mają problemy z wilkołakami i obowiązujące prawodawstwo jest jak szukanie sera w Wisconsin. Bennet po prostu nie pokazał się w pracy na jeden dzień i jest jeszcze dwóch takich. Jeden z nich miał atak serca i jest na oddziale intensywnej opieki w szpitalu, kolejna najwyraźniej jest powiązana – chyba, że uciekła i wzięła ślub albo coś takiego. Musimy sprawdzić każdego, kto pracuje w domu, jest na urlopie, na wakacjach lub w jakimś czasie pracował dla Cantrip. Jeśli zostawiłbyś ciała, to sprawiłoby że moja praca byłaby dużo łatwiejsza. Warren, który do tej chwili był cicho powiedział – Mam prawo jazdy dla ciebie, – choć nie mamy żadnego dokumentu ludzi, którzy byli pochowani obok Petera. Będziesz w stanie domyślić się kim byli. Adam spojrzał na niego. - Za przeproszeniem, szefie, nie byłeś w stanie, aby pomyśleć o takich rzeczach. Ale to przyszło do głowy kilkorgu z nas, że może będzie przydatne znać swoich wrogów – Spojrzał na

Armstronga – Dam ci kopie a oryginały zatrzymam. Armstrong wyglądał jakby chciał dyskutować, ale pod obserwacją Warrena ustąpił. - W porządku – powiedział Tony – jeszcze jedna rzecz. Adamie będziesz musiał wyjść z jakąś historyjką do prasy, która dotrze do moich przełożonych. Adam Przytaknął – Jim Gutstein zadzwoni w sprawie kilku przysług, i jutro porozmawiam z prasą wychodząc z biura Kylea. Wezmę historyjkę Mercy i pójdę tym torem. - Pozwól mi pomoc – powiedział Armstrong – Mam trochę doświadczenia w strasznych rzeczach, które stają się niczym niezwykłym. - To wszystko świetnie i pięknie – powiedziała Sylvia – ale musisz mi wytłumaczyć dlaczego Maia powiedziała mi że przyjechała tutaj z ciałem. - To moja wina – powiedział Asil. - Więcej ciał? – Powiedział Armstrong. - Myślałam, że u Sylvi nie było żadnych ciał? – Tony zmarszczył brwi - Ktoś wysłał zespół zabójców po Jesse i Mercy – Powiedział Tad, i spojrzał na mnie – czekali na ciebie Mercy. Teraz, gdy miałem czas, aby nad tym pomyśleć, myślę że byli na miejscu zanim dotarłem do Sylvi, aby obserwować dzieciaki. Tad odchrząknął i posłał mi zakłopotany uśmiech – Wyczułem ich, kiedy tam przyjechałem, To jeden z

powodów, dlaczego podszedłem wystarczająco blisko żeby dzieci mnie zauważyły. Po jakimś czasie, kiedy nic się nie stało pomyślałam że to ktoś, kto mieszka w kompleksie apartamentowców. – pólnieczłowiek, który nie musiał ich do rezerwatu. - Myślałam że wszyscy Nieludzie musieli iść – powiedział Armstrong – taką mieliśmy informację. Tad potrzasnął głową – Nie. Tylko te na tyle silne, aby być użyteczne. Ale to byli zabójcy, jak ludzie Agenta Armstronga, renegaci... Drzwi otworzyły się i mokry, jasno zielony strój pływacki, w który była ubrana Sofia Sandoval wleciał. – Mercy, Mercy. Gabriel mówi żebyś szybko przyszła. Ktoś uderzył w twój samochód, rozbijając bagażnik. Byłam trupem. Marsilia zabije mnie za zabicie jej samochodu i tak naprawdę nie winiłam jej za to. Wszyscy na spotkaniu zagotowali się żeby zobaczyć – tak samo mocno by wyjść i się poruszyć, ponieważ każdy był jeszcze zaniepokojony. Nie do końca była jeszcze piąta godzina, ale późną jesienią słonce zaszło, kiedy my rozmawialiśmy a tył samochodu był poza latarniami. Dobrze widzę w nocy, ale nawet moje oczy potrzebują minuty do przystosowania od wewnętrznego sztucznego

światła do ciemnością. Ale nie przejmowałam się, bo nie dotarłam do samochodu zanim Gabrel mnie złapał i pociągnął z jakąś pilną sprawą. Mówił szybko i cicho – Myślę, że mamy kłopoty. Właśnie skończyliśmy wyciągać dzieciaki z jacuzzi w ogrodzie. Jesse i Mary Jo zabrała wszystkich na górę, aby ich wysuszyć i przebrać, ale Sofia została i pomagała mi przykryć wannę. Usłyszeliśmy uderzenie i poszedłem do przodu, aby zobaczyć, co się stało. Na początku pomyślałam, że ktoś uderzył-i-uciekł samochodem. Machnął ręką i mogłam zobaczyć górę bagażnika, który miał odwrotne wgniecenia z wnętrza bagażnika – Wysłałem Sofie po ciebie, aby móc zamknąć bagażnik zanim zobaczy ciało. Nie widziałem nikogo jadącego. Tylko jakaś kobietę na ulicy. Wyglądała jakby biegała, rozumiesz? Wybierając sobie dobry moment. Pomyślałem że z tego miejsca nic nie widziała, więc lepiej się przyjrzałem – pochylił się i powiedział bardzo cicho – Ciało zniknęło, Mercy. A dźwięk, który usłyszeliśmy był jej uderzaniem o pokrywę żeby mogła się wydostać. Wszystkie wilkołaki – Asil, Adam, Ben i Warren, który szukał w dole ulicy, prawdopodobnie tego

cokolwiek uderzyło w samochód – odwróciło się do Gabriela i mnie. Asil otworzył bagażnik. - Była martwa – powiedział – przysięgam. Wiem, że była nieczłowiekiem, ale już wcześniej ich zabijałem. Była martwa. Kiedy szliśmy tędy wcześniej mogłem wyczuć rozkładające się ciało. Nie mogłam nic na to poradzić, roześmiałam się – Zombie Nieczłowiek. Jeszcze tego nam potrzeba. Nie wiem jak ty, ale ja mam zamiar bardzo bobrze się wyspać z zombie biegającym dookoła. Sprawdzę czy mogę ją wyśledzić. - Mercy – powiedział Adam. - Nie będę się zbliżać – obiecałam – zobaczę tylko gdzie poszła i wrócę po ciebie. W międzyczasie każdy z was wilków może się przemienić, dawno już jej nie ma. Ponieważ młodzi Sandoval zaczęli podglądać z domu, aby zobaczyć, co takiego ekscytującego się stało. Nie rozebrałam się zmieniając w kojota. Adam pomógł mi pozbyć się koszulki kiedy moja kojocia- postać utknęła w niej i tylko wtedy uzmysłowiłam sobie że przemieniłam się przed Armstrongiem i Tonym, żadne z nich nie wiedziało czym jestem. Jedno z ulubionych powiedzonek mojego przybranego ojca mówiło: Nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Poza tym, Tad musiał wykorzystać odwrócenie uwagi aby wydostać bransoletki z bagażnika, ponieważ wychwyciłam jego złowieszcze spojrzenie wsuwając Cisze i Spokój pod koszulkę, więc cos dobrego wyszło z tego i tak.

Przyłożyłam nos do ziemi i ruszyłam. Asil miał rację – zaczynała gnić i zostawiła wyraźny czysty ślad. Adam biegł obok mnie w ludzkiej postaci. Najwyraźniej nie chciał żebym sama polowała na zombie. Kojoty biegają dużo szybciej niż ludzie a ja biegałam dużo szybciej niż większość kojotów. Wilkołaki są dobrymi biegaczami, ale w ludzkiej postaci nawet wilkołak może biec tylko tak szybko jak jego ludzka postać. Bieg na czterech łapach jest dużo szybszy niż na dwóch. Dotrzymywał mi tempa, i poruszał się szybciej niż jakikolwiek człowiek potrafił – a może ja nie biegłam całą swoją mocą. Nawet nie blisko, naprawdę. Posiadanie Adama obok siebie, gdy miałam możliwość konfrontacji z zombie było warte spowolnienia. Rozdział 10 Myślałam że ją złapiemy. Nie minęło pięć minut odkąd Sofia włamała się na spotkanie - i jak szybko mógł biec zabójca zombie Nieczłowieka. Ale kiedy dotarliśmy do Drogi Bombing Range. Najbliższej głównej ulicy, ( którą nazwano tak, ponieważ była terenem bombardowań w czasie wycofywania sie II wojny światowej) ślad zniknął na poboczu drogi. Było ciemno, choć była dopiero 18.00 ale ciemność nie za bardzo mi

przeszkadzała. Miałam czysty widok z każdej strony na kilka mil, i nie było tam biegającej martwej kobiety wzdłuż drogi. Była, za to pełna ilość samochodów poruszająca się w obu kierunkach. - Wsiadła do samochodu – powiedział Adam, starając się nie wyglądać na zdyszanego, gdy ja biegałam w te i z powrotem z nosem przy ziemi – Ktoś ją stąd zabrał – Albo złapała podwózkę. Pomyślałam, że obie możliwości są niepokojące, ale nie mogliśmy nic na to poradzić – „Niepokojące” było dobrym słowem. Wszystkie te rzeczy które wydarzyły się w przeciągu ostatnich kilku dni, wstający i uciekający martwy Nieczłowiek są bardzo niepokojące. Jednak – zombie. Może zaintryguje to na tyle Marsille że zapomni o swoim samochodzie. Mało to prawdopodobne, ale może. Nie byłam pewna czy powinnam czuć się odpowiedzialna za zniszczenie bagażnika. Skąd mogłam wiedzieć, że martwa Nieczłowieczka sama je wyważy. Adam patrzył w dół drogi – Gdybyś nie spowalniała dla mnie, mogłabyś ją złapać. Może tak – a może to nie byłoby dobre. Ciężarówka Warrena zjechała na pobocze, i Warren

przechylił się, aby otworzyć drzwi od strony pasażera. - Nie poszczęściło się? – Zapytał Warren, gdy wskakiwaliśmy. Zajęłam środkowe siedzenie. - Nie. Wygląda jakby wsiadła do samochodu. Mogła pojechać w każdą stronę. Warren zawrócił samochód i ruszył z powrotem zanim cokolwiek powiedział - To niepokojące – powiedział. Zombie czy nie, ciekawość prasy było trzeb zaspokoić. Tony sprawdził ze swoim szefem i podał oficjalną historię, którą Adam i Armstrong wymyślili – która w zasadzie wykluczała całkowicie udział Cantrip. Wygodnie było zrzucić większość winy na anonimowych najemników. Zostali wynajęci, aby zmusić wilkołaki do ataku przemocy na senatora i sprawić aby wilkołaki ukazały się jako potwory. Adam nie wyglądał jak potwór. Wyglądał raczej jak przystojny, charyzmatyczny człowiek. Bardzo dobrze prezentował się przed kamerami. Osoba stojąca za intrygą najwyraźniej spanikowała, kiedy niektórzy z najemników zostali złapani, kiedy przetrzymywali Kyle’a Brook’a. Zabił ich, aby powstrzymać ich od mówienia. Armstrong zrobił trochę odczyszczających rzeczy, aby ujawnić śmierć mężczyzn złapanych za porwanie Kyle’a ponieważ ta część opowieści była użyteczna.

Kiedy usłyszeli o zabójstwach, inni najemnicy odeszli, paląc winiarnię i puszczając Adama i stado wolno. Urzędnicy próbowali znaleźć najemników ( sugerując że mają na to spore szanse) i mężczyznę stojącego za zamachem ( również spore szanse). I miejmy nadzieje, że każdy będzie usatysfakcjonowany tą prawdą, – która nie do końca była całą prawdą. Więc Adam, Tony, Armstrong, Kyle i Warren udali się do biura Kylea w Kennewick po drodze zahaczając o dom Adama by mógł ubrać się odpowiednio na konferencję prasową, zostawiając nas wszystkich abyśmy pilnowali fortu. Dobrą wiadomością było to, że pomiędzy ucieczką martwiej kobiety i zbliżającą się konferencją prasową, nikt nic nie powiedział do mnie o fakcie zmienienia się w kojota. Może wszyscy założyli że byłam mieszańcem jak Tad. Kiedy przyszedł do mnie Ben powiedzieć mi że przed drzwiami stoi posłaniec z w wiadomością od Marsili. Byłam właśnie w jednej z sypialni na piętrze czytając „Jakubka i Brzoskwinkę Olbrzymkę” najmłodszej trójce Sandovals. Ukryty zapas Kyle’go na nagłe rodzinne wypadki obejmował duże podło z książkami skierowane do dużego zakresu wiekowego. - Właśnie zaczyna się najlepszy moment – powiedziała Sofia – Jesteśmy prawie u gigantycznych

robaków. - Czy możesz czytać dalej? – zapytałam Sylvie. - Kim jest Marsilia? – Zapytała, zabierając ode mnie książkę. - Właścicielka samochodu, którym jeździłam – powiedziałam jej. Skrzywiła się – widziała samochód. - Czy to ta wampirzyca, Mercy? – zapytała Sissy, prawie świrując. - Wampiry? – zapytała Sylvia –To też są wampiry? – a potem dodała – Ukradłaś samochód wampirów i rozbiłaś go? Też się skrzywiłam – Oficjalnie nie ma żadnych wampirów. Jeśli w nie, nie wierzysz, zostawią cię w spokoju. Więc jest lepiej, jeśli w nie nie wierzysz. Maia skinęła głową z powagą – moja najlepsza przyjaciółka zapytała mnie czy są wampiry i powiedziałam jej, że nie. Powiedziałam jej, że jeździłam na wilkołaku i jej mama powiedziała mi że nie ładnie jest kłamać. Wtedy nie kłamałam, ale czasem kłamstwo jest lepsze, prawda? Mercy, czy przyjedziesz do mnie, kiedy one przyjdą i powiesz im, że nie kłamałam? Maia gdy dorośnie to albo będzie rządzić światem albo sprowadzi jakąś plagę na ziemię. Może obie opcje. W tym roku szła do przedszkola, albo przynajmniej powinna, więc mieliśmy trochę czasu, aby się przed nią gdzieś ukryć. - Ukradłaś samochód wampirów? – ponownie powiedziała Sylvia.

- Kradzież to potężne słowo – powiedziałam Sylvi – Był w moim warsztacie na wymianę oleju, kiedy uderzyły w nas kłopoty, i potrzebowałam samochodu, którego nikt nie mógł namierzyć. Wszystko będzie w porządku, zaufaj mi – dopóki nie będziesz mówić o wampirach. Bardzo poważnie podchodzą do swojej tajemnicy. - Mercy – powiedziała Maia - W porządku – powiedziała Sylvia - Upewnię się, że dzieci zrozumieją. - Mercy – brwi Maji zmarszczyły się a głos podniósł – musisz powiedzieć mamie Penny, aby nie myślała że jestem kłamczuchą. - Ja porozmawiam z mamą Penny – powiedziała Sylvia – A teraz cicho abym mogła przeczytać o dużych robakach i gnijących owocach. Ucichły. Ben poszedł za mną na dół. Asil i Honey w wilczej postaci czekali u podnóża schodów. Ben musiał im powiedzieć zanim poszedł na górę po mnie. To było w porządku, oszczędziło czas. Wskazałam na Honey i powiedziałam – Trzymaj się poza zasięgiem wzroku, proszę. Zbyt dużo ochroniarzy świadczy o tym że się boje jej, – co jest prawdą, – ale nie muszę się z tym afiszować. To mogłoby źle się odbić na stadzie. Ben i Asil mogą ze mną podejść do drzwi, ponieważ bycie

bez ochrony mówi, że jej nie szanuje, – co też było prawdą, ale bezużyteczną. Poklepałam naszyjnik z owieczką upewniając się ze nadal tam jest. Przedmioty wiary działały przeciwko wampirom, a dla mnie owieczka działała tak samo dobrze jak krzyż. Adam dał mi złoty- ze szmaragdowymi oczami zastępując tym moją srebrną owieczkę, ponieważ noszenie srebra jest problematyczne, gdy twoim partnerem jest wilkołak. Było idealnego rozmiaru by utrzymać się na moim karku, gdy się przemieniam i na tyle wytrzymały, aby się nie zerwać, gdy biegłam. Na tym samym łańcuszku nosiłam nieśmiertelniki Adama. Obrączka ślubna jest niebezpieczna dla mechanika. Wzięłam głęboki oddech i skoncentrowałam się jakbym miała wejść na matę w swoim dojo. Mężczyzna czekający na ganku był mi kompletnie obcy, jednak mój nos powiedział mi że był wampirem. Nie znałam wszystkich imion wampirów Marsili, ale nie było ich aż tak wielu, i większość z nich znałam z widzenia. U Marsili było mało potężnych wampirów, może przeprowadziła rekrutację. Choć nie potrafiłam powiedzieć, który wampir był mniej lub bardziej potężny od drugiego, ten nie wydawał się młodym wampirem. Mają mniej kontroli nad sobą. Był Azjato-chińczykiem, jeśli się nie myliłam, - ze szczupłą budową ciała. Miał ubrane

czarne dżinsy i jedwabną złotą koszulę ze stójką. Skoro światło z ganku świeciło bezpośrednio na niego mogłam zobaczyć haftowane złote smoki tylko nieco ciemniejsze niż tkanina koszuli. Temperatura opadła wraz z zachodem słońca i gdyby był człowiekiem, drżałby z zimna. Został przemieniony za młodu – nie tak młody jak Wulfe, który nadal wyglądał jak dorastający nastolatek od czasów średniowiecza. Ale jeśli wampir na ganku Kylea miał ponad dwudziestkę, kiedy był zamieniony, to i tak nie było dużo. Pochylił głowę w geście powitania – taki rodzaj pochylenia, jaki robi się przed meczem karate z podniesioną głową i oczyma na przeciwniku, w taki sposób raczej nie witały się stare europejskie wilkołaki i wampiry. Odpowiedziałam na jego pochylenie tak samo. - Jestem Thomas Hao, Pani Hauptman – powiedział bez jakiegokolwiek akcentu czy emocji. To dla mnie ogromna przyjemność przekazać ci i twojemu partnerowi zaproszenie na spotkanie z Marsilią, Panią Gniazda Tri-Cities. Możesz oczywiście, odmówić. Poproszono mnie również o przekazanie ci informacji, że jeśli przybędziesz dziś, to niektóre sprawy mogą szybko zostać rozwiązane. Ona posiada pewne informacje na temat ostatniego godnego pożałowania incydentu i wierzy, że to mogłaby cię zainteresować.

- Oh, to zbyt proste – powiedział Ben, patrząc na mnie – czego ona chce? - mówił cicho i oboje on i Asil stali krok w tył w głębi korytarzu niż ja, więc Hao nie miał czystego widoku na nich. Co nie znaczyło że nie słyszał ich wyraźnie. - Czy wilk odzywa się do ciebie, partnerko Alfy Stada z Dorzecza z Kolumbii? - zapytał Hao, głosem przepięknie uprzejmym. Nie, nie był nowym wampirem. - Zgadzam się z Benem – powiedziałam wpół przepraszając – Praktycznie skasowałam nowy, kosztowny samochód Marsili, a ona na zamiar zapomnieć o tym i dodatkowo przekaże informacje. Jeśli tak to czemu nie zdzwonimy się? Badał mnie, potem spojrzał przez ramię i zrobił krok w tył aby przyjrzeć się mercedesowi. Stał nieruchomo przez kilka sekund, a kiedy odwrócił się do mnie byłam pewna że widziałam rozbawienie na jego twarzy, choć nie było najmniejszego cienia wokół ust. - Ah, nie sądę żeby wiedziała że samochód został uszkodzony, Pni Hauptman – tak, to było zabawne Skrzyżowałam ramiona: wczoraj w nocy skorzystałabym z szansy. Posiadanie zaproszenia przez Marsilię dawało mi pewną przewagę nad tym jak planowałam sama się wprosić..Ale z Adamem i bezpiecznym stadem już nie potrzebowaliśmy wampirów – Myślę że rozegram to bezpiecznie. Powiedz Marsili że naprawię samochód aby ją zadowolił i dam jej parę miesięcy żeby ochłonęła przed

spotkaniem. Hao spojrzał na nogi i zacisnął usta. - Marsilia martwi się, Pani Hauptman. Wie o uprowadzeniu stada. Ten który stoi za incydentem jest zagrożeniem dla całego Tri-Cities, a nie tylko dla Stada z Dorzecza Kolumbii. W innym czasie, uszkodzenia samochodu, jestem tego pewien, mogłyby wywołać efekt którego tak się obawiasz. Ale Marsilia jest stara i bardzo, bardzo bogata. Samochód jest niczym w porównaniu z tym co według niej, może nastąpić. Za mną Asil wysłał subtelne powiadomienie, i sama też to poczułam. To był zwrot którego się nie spodziewałam. - Dlaczego po prostu nie skorzysta z telefonu? - zapytałam - Albo ty nam teraz powiedz – mruknął Asil. - Ponieważ telefony mogą być na podsłuchu, a to jest niebezpieczna informacja – powiedział Hao, wybierając ignorowanie Asila – informacje które mogą zapobiec kolejnym zgonom w twoim stadzie – urwał, i znowu miałam wrażenie że jest rozbawiony choć znowu nic nie przemknęło przez jego twarz – również, ponieważ Marsilia nie lubi używać telefonów ani – spojrzał na Asila – substytutów kiedy może sprawić że będziesz tańczyć jak ci rozkażę w swoim budynku. To brzmiało jak Marsilia, całkowicie. Wampiry nie oddychały za wyjątkiem momentu kiedy mówią, nie pocą się, a ich serca

pracują tylko z ukradziona krwią. Więc bardzo ciężko jest stwierdzić kiedy kłamią a kiedy mówią prawdę. Nie byłam w stanie rzetelnie tego zrobić. - czy mogę poczekać do jutrzejszej nocy? - zapytałam - Ja wierzę że będziesz tego żałować jeśli poczekasz – powiedział Hao. Wydawało mi się to dziwne, że wydał opinie. Może nie byłam w stanie stwierdzić jak starym i potężnym wampirem był, ale potrafiłam odczytać subtelne sygnały. Ten wampir nie był niczyim ulubieńcem. Wyłapał swój błąd i był bardzo ostrożny kontynuując – Miałem przekazać ci że powinnaś zabrać ze sobą Adama i tak wielu ze stada ilu wybierzesz. Zaproszenie Adama stawiało sprawę w innym świetle. Po pierwsze, sprawiało to że wrobienie mnie było mniej prawdopodobne – chyba że wiedziała, że w tej chwili nie było Adama tutaj. To również oznaczało że miała zadanie dla całego stada. - Ona chce żeby wilki poradziły sobie z tą osobą, żeby ona nie musiała – powiedziałam. - Nie – odpowiedział – nie, Ona będzie sprzeciwiać się niemu, ale bardziej prawdopodobne jest żeby odnieść sukces to ona i stado powinni współpracować przeciwko niemu. Martwiła się, pomyślałam i tak samo Thomas Hao. - Adama nie ma tu w tej chwili – powiedziałam mu – i nie będzie go przez kilka godzin. Usta Hao zacisnęły się – To jest niefortunnie. Musiałam polegać na języku ciała zamiast nosa, ale był bardzo dobry w kontrolowaniu swojego ciała

( bardzo niewiele osób, wampir czy nie było w stanie to zrobić) albo był przerażony tym, że Adam nie przyjdzie. - To nadal może być dobry pomysł – powiedział do mnie Hao – jeśli ty przyjdziesz. Mercy która jest piechurem. Piechur to nazwa nadana tym z nas, którzy są potomkami Kojota, Kruka, Sokoła lub któregokolwiek innych z archetypów, którzy kiedyś chodzili to ziemi. Wampiry nie lubią nas. Po pierwsze, widzę duchy, a duchy gromadzą się wokół miejsca dziennego odpoczynku wampirów, zdradzając obecność Potwora, który ich zabił. Jestem również dość odporna na potężną magię i niemal całkowicie odporna na zwykłą magię wampirów. Kiedy wampiry przybyły do Nowego Świata, spotkały mój rodzaj, zostały prawie zniszczone. Myślę, że jeśli choroby i wojny nie zdziesiątkowały Indian-a tym samym piechurów, w Amerykach nie byłoby w wampirów. Oczywiście bycie odporną na wampirzą magię nie oznaczało że porównywałam się do wampirów w jakiejkolwiek formie. Ten wampir wpatrywał się we mnie czarnymi oczyma i czekał, Marsilia nie miała zamiaru mnie

skrzywdzić – nie mogła sobie na to pozwolić bo wilkołaki zniszczyły by ją gdyby to zrobiła. Ona po prostu grała w swoja grę. Jeśli nie przyjmę jej zaproszenia według prawa wilkołaków które nie aż tak bardzo różniło się od wampirzego ponieważ oba gatunki były drapieżnikami, oznaczałoby to pewnego rodzaju zamach przeciw Marsili i oznakę tchórzostwa dla Stada. Bycie postrzeganym jako silny i przerażający utrzymywało potwory z dala. Jeśli pokażę światu, że się boję Marsili, sprawiłabym że te wilki które należą do stada też stały by się słabe. Mogłabym nalegać aby poczekać na Adama. To mogłoby sprawić że wyglądałabym na słabą, ale stado nie ucierpiałoby na tym za bardzo. Adam nie miał mniej niż godzinkę snu od jego ucieczki i byłam całkiem pewna że nie spal za dużo zanim stado zostało zabrane. Też byłam zmęczona, i nie chciałam niczego więcej niż iść na górę i czytać dalej o gigantycznych gnijących owocach z dziewczynkami Sandoval. Straciliśmy Petera i nie chciałam stracić nikogo innego, nieważne jak bardzo wampiry mnie przerażały. Czekanie na Adama kiedy wiedziałam, że Marsilia nie skrzywdzi mnie, było prawdziwym tchórzostwem. Adam był wykończony i to było coś co mogłam zrobić dla niego i dla stada.

- W porządku – powiedziałam – pójdę. Ale najpierw muszę załatwić kilka spraw jeśli mam zamiar iść. Sama znajdę drogę do gniazda. Hao potrząsnął głową – pani kazała mi upewnić się że dotrzesz tam bezpiecznie. Poczekam tutaj. - To może chwilę potrwać – ostrzegłam go Jeszcze raz się skłonił – Jestem przyzwyczajony do czekania. - Twoja decyzja – powiedziałam mu, wtedy zamknęłam drzwi. Spojrzałam na wilkołaki i czekałam na ich reakcję. Asil posłał Dock'owi i Jane – nagim posagom które ozdabiały korytarz Kyle'a – rozbawione spojrzenie - Podoba mi się kapelusz – powiedział - Który? - zapytałam Jane miała w tym miesiącu nowy kapelusz, słomkowy kowbojski kapelusz ze strusim piórem skierowanym pionowo w gore, tak jak pierwsze dziesięć cali albo coś kolo tego narciarskiej czapki Dock'a założonej gdzieś kolo połowy od jego pępka, długi ogon czapki Dica opadał w dół aż jego pompon zwisał poniżej kolan Dock'a. Rozbawienie Asil'a zmieniło się w prawdziwy uśmiech, szeroki piękny uśmiech który sprawił, że wyglądał na około dwadzieścia-pięć zamiast jak -wiele-setek lat. Kyle ma dla nich świąteczne ubrania – powiedziałam mu – zazwyczaj ubiera je dzień po Święcie dziękczynienia. Ale był odrobinę zajęty żeby je przebrać.

- Tak naprawdę to nie masz zamiaru tam iść, prawda? - zapytał Ben - Marsilia nie ma zamiaru mnie skrzywdzić – powiedziałam mu Przewrócił oczami – Czy widziałaś co zrobiłaś z jej samochodem? - Peter nie żyje – powiedziałam Benowi – Idź znajdź Tada, i powiedz mu że wasza dwójka będzie dziś w nocy pilnować domu. Podniósł podbródek do góry. - Nie zabiorę Tada do siedziby wampirów – powiedziałam mu – A Honey... Honey nie powinna zostać sama pilnując dzieci, nie dzisiaj w nocy – Nie kiedy Peter dopiero umarł i może stracić kontrolę nad wilkiem. Honey z gracją wbiegła na korytarz, piękna i złocista. Warknęła na mnie. - Jestem twoją szefową – powiedziałam jej kiedy skierowała się na schody – Idziesz razem ze mną i Asil'em, więc przełknij to. - Czy całe stado wypełnia tak dobrze twoje rozkazy, mały kojocie? - rozbawiony zapytał Asil. - Tak. Ponownie się zaśmiał. Posłałam mu zimne spojrzenie – Albo żałują tego przez bardzo długo. Nie mieliśmy jeszcze okazji zaopatrzyć się w telefony komórkowe, a to sprawiało że nie miałam jak skontaktować się z Adamem. Pierwsza zasada bycia w związku małżeńskim jest taka, informuj gdzie idziesz i z kim. Zadzwoniłam do Tonego i odebrała Sylvia – Tony zostawił jej telefon.

Telefon Kylea od razu przekierował na pocztę głosową. Zostawiłam wiadomość na niej i zatrzymałam się aby pomyśleć. Armstrong najprawdopodobniej miał telefon ale nie miałam jego numeru. Zadzwoniłam do biura Kyle z telefonu stacjonarnego i powiedziałam recepcjonistce że „ poszłam na spotkanie z Marsilią” ale nie odważyłam się być bardziej szczegółowa niż to. Zadzwoniłam do Stefana. Nie odebrał i nikt nie odbierał u niego w domu. W obu miejscach zostawiłam bardziej szczegółową informację. Kiedy odłożyłam telefon na ladzie, zarówno Asil i Tad byli w kuchni. Tad spojrzał na Asila – Mercy musi się ubrać żeby stanąć przed Marsilią twarzą w twarz. Zostań tutaj ponieważ muszę z nią porozmawiać. - Asil posłał mi rozbawione spojrzenie, Tad mniej rozbawione, ale nie protestował czekając kiedy Tad prowadził mnie na górę do sypialni w której spał. Wyciągnął z kieszeni dziwny kawałek metalu i przywołał miecz który stworzył jego ojciec. - Zniszczyłem już kajdanki – powiedział do mnie, wysuwając go do przodu – Więc nie potrzebuję już tego. Nie jestem szermierzem, a ty idziesz na terytorium wroga nieuzbrojona. Nie znam Asila a Honey cię nie lubi. Możliwe, że będziesz czegoś potrzebować. - Asil jest Brana, będzie mnie bronił – powiedziałam mu, nie wzięłam miecza, na lekcjach karate ćwiczyłam trochę z bronią, ale również czytałam opowieść o Mrocznym Smithin z Dronheim.

- To więcej niż możesz powiedzieć o Honey – Zrzędził Tad – Może powinnaś zabrać mnie. Potrząsnęłam głową – Nie chcę zostawić żadnego ani Asila ani Honey z dziećmi. Honey mogłaby się zagubić i zabić kogoś, wolałabym żeby to był wampir niż dzieciak. Asil... też nie jest stabilny. Jeśli coś by się tu wydarzyło i musiałby kogoś zbić to byłoby gorsze niż zatracenie Honey. Ta wizyta z Marsilią nie powinna być niebezpieczna – jeśli Hao nie kłamał - Czy potrafisz wyczuć kłamstwo? Niektórzy Nieludzie to potrafią, niektórzy nie – choć sami nie mogli kłamać. - Nie z wampirami – przyznał. - Wampiry są podstępne – zgodziłam się zamiast powiedzieć „ ja też nie” - Ale myślę że Hao mówił poważnie o tym, że Marsilia zadziała – co sprawia że zaczynam podejrzewać, że mamy do czynienia z czymś co bezpośrednio zagraża wampirom. Nie mieszałaby się, w naszym imieniu chyba że to było coś dużego dla niej. - Słowo Myślę sprawiało, że moja wypowiedz nie była kłamstwem. Gdyby wiedział że nie potrafię odczytać prawdy u Hao, bardziej by się sprzeciwiał. Ale byłam całkiem pewna że Hao nie kłamał. Kto ,wcześniej zapytał mnie Asil, zyskałby na zniknięciu stada z Tri-Citie? Nie Marsilia, zapewniłam go. Ponieważ Marsilia czerpie korzyści z naszego stada. Nikt nie chciałby zadrzeć z Adamem – a ponieważ Marsilia i Adam współpracują od czasu do czasu, ludzie myślą że współpracujemy z

wampirami częściej niż to naprawdę jest. Adam nie sprzeciwiał się temu ponieważ trzymało to hołotę z dala. Ale to oznaczało że jeden z jej wrogów mógł przyjść po stado aby ją osłabić. Przetrwała już jedną próbę przejęcia terytoriom – i my Stado z Dorzecza Kolumbii jesteśmy przez nią wspierani. Powinnam być wystarczająco bezpieczna - powiedziałam Tadowi – Honey może za bardzo mnie nie lubi, ale jest lojalna Adamowi, i jest efektowna. I z wilkołaków będących tutaj jest najlepszym wojownikiem. Potrzebuje ciebie tutaj – przede wszystkim zajmiesz się dziećmi. Ben jest dobry w obronie jeśli będziesz go potrzebował, ale nie wiem jak będzie zachowywał się przy dzieciach – z jego niewybrednym słownictwem i problemami z gniewem normalnie unikałabym zostawiania go z dziećmi i bezbronną kobietą. Ale był lojalny Adamowi i byłam pewna, że nie skrzywdzi żadnego z nich nawet jeśli możliwe jest że poszerzy ich słownictwo w niefortunnych kierunkach. - W porządku – powiedział Tad – W porządku. Ale weź miecz. - znów go wyciągnął. Wglądał źle i nieprawidłowo w pokoju pełnym Tomka i przyjaciół. Nie sięgnąłem po niego – Wiem o mieczach twojego ojca. Tad zaśmiał się – Przez dłuższy czas tata był wściekły na cały świat. Ten nazwał Głód, i musi

posmakować twojej krwi: wtedy będzie ci służył – dopóki nie posmakuje krwi kogoś innego która będzie lepiej smakowała. Wiem że na lekcjach karate ćwiczyłaś z bronią, ale w porządku, lepiej jej nie używać dopóki nie musisz. Jednak, to zabije wampira tak jak każdy normalny miecz. Ale również zje magię – zarówno przedmioty jak i zaklęcia, choć moje doświadczenie jest całkiem małe. spojrzał na mnie – a po mieście nadal biega nieludzka-zabójczyni która powinna być martwa. Nie mam całkowitej pewności czy ten miecz cokolwiek jej zrobi ale jest to bardziej prawdopodobne niż nóż czy kula czy nawet wilkołak. Znów wyciągnął miecz, i wzięłam go ostrożnie. - Użyj go aby się naciąć i związać go z sobą. Polecałbym przedramię lub łydkę i bądź ostrożna naprawdę jest bardzo ostry. Wiec przyłożyłam lewe przedramię do ostrza i przycisnęłam rozcinając skórę. Poczułam jakby magia zmieniła się w elektryczność – jak dotkniecie ogrodzenia pod napięciem. Tad zmarszczył brwi – to nie powinno się zdarzyć. Spróbujmy inaczej. Wyciągnął scyzoryk i naciął palec wskazujący. Wycisnął parę kropli krwi wtedy przycisnął nadal krwawiący palec do mojego ramienia. Krzywiłam się i znów krzywiłam kiedy przytrzymał

moją dłoń w której trzymałam miecz i pokierował go aby posmakował naszej zmieszanej krwi. Tym razem nie było wystrzałów magii ale delikatny taniec mocy przechodzący przez moje ciało. - Tak lepiej – powiedział – teraz powinnaś być w stanie wysunąć ostrze tylko myślą. Miał racje. W jednej chwili ostrze zniknęło, zostawiając po sobie bryłę metalu. Jeśli Szarzy Panowie byli wkurzeni o tą wędrująca laskę – powiedziałam, pozostałość magii w metolowym kawałku sprawiła że przedramię zawirowało aż do łokcia. - Powiedzmy, że lepiej będzie jeśli oddasz mi go tak szybko jak wrocisz, a ja zamierzam oddać go ojcu tak szybko jak będzie tylko możliwość. To nie jest jak Spokój i Cisza: Głód jest artefaktem, a Lordowie nie byliby szczęśliwi gdyby znaleźli go w twoich rękach – dokładnie o to że kolejny artefakt dostał się w ręce Kojota. Szarpnęłam głowę w górę, spojrzałam mu w oczy i szeroko się uśmiechnęłam – Tata mi powiedział. Musiał powiedzieć paru Nieludziom ponieważ wiedzieli, że masz laskę i chcieli ją odzyskać w najgorszy sposób. Zaczynałam wkładać go do kieszeni spodni Kyle'a kiedy Tad powstrzymał mnie – Naprawdę pójdziesz tak ubrana na spotkanie z Marsilią? - Racja – powiedziałam – zajrzę do szafy Kyle'go.

Szafa Kyle’a dostarczyła mi parę dżinsów, które były obcisłe, ale do wytrzymania i niebieski sweter, który wybrał mi Tad. Miałam nadzieje, że nie kradłam Kule’mu ulubionych ubrań. Zeszłam na dół i Honey nadal w wilczej formie z Asilem czekali na mnie. Asli podał mi płaszcz. To był dobry płaszcz, i pasował. Co ważniejsze miał wystarczająco duże kieszenie na Artefakt Nieludzi, który czasem był mieczem, więc nie musiałam trzymać go upchniętego w zbyt obcisłych dżinsach. Asil prowadził ciężarówkę Warrena, z Honey na tylnym siedzeniu – nie była z tego powodu szczęśliwa, ale nie lubiłam jej bardziej niż ona mnie. To, że opłakiwała Petera, którego bardzo lubiłam sprawiało że czułam się mniej komfortowo przy niej. Niech Asil poradzi sobie z nią i nawzajem. Prowadziłam Mercedesa Marsili. Z powrotem wrócimy ciężarówką a samochód zostawimy Marsili. W ten sposób będę miała go z głowy i cokolwiek innego się stanie będzie to jej winą. Tad musiał bardziej powyginać klapę bagażnika, aby go zamknąć. Teraz bagażnik wyglądał jakby spadło na niego drzewo, co w ogóle nie poprawiło jego wyglądu. Przeniosłam swój pistolet z samochodu do ciężarówki, ale planowałam go tam zostawić. Gdybym planowała strzelać dziś do wampirów, równie dobrze

mogłabym się zastrzelić i mieć to z głowy. Thomas Hao prowadził tę procesję w niepozornym białym Subaru Forster z Kalifornijskimi tablicami. Myślałam że jedziemy prosto do gniazda dopóki nie skręcił w złym kierunku na rondzie Keene, prowadząc nas z dala od Tri-Citi. Zawahałam się, robiąc dodatkowe kolko na rondzie. Jeśli był z poza miasta, jak wskazywały Kalifornijskie tablice, mógł się zgubić. Kiedy znowu mogłam go zobaczyć wampir zjechał na pobocze i czekał na nas. Jeśli wybrał złą drogę, domyśli się, kiedy wyjedzie z miasta i skończy na wsi. Zdecydowałam. Jeśli niezgaduje że spotkanie z Marsilią odbędzie się gdzieś indziej. Nie byłam z tego zadowolona, ale nie na tyle by zawrócić z powrotem do Kyle’a. Pojechałam za Hao a Asil za mną. Kiedy przejechał wzdłuż wielkich łąk bez spowalniania, a następnie skręcił aby zabrać nas w kierunku Zachodniego Nigdzie, domyśliłam się, że nie jechaliśmy w kierunku gniazda, wyciągnęłam więc telefon siostry Gabriela, -który nadal miałam,- i zadzwoniłam do Sylvi, która miała telefon Tony'ego. - Nie jedziemy do Marsilii- powiedziałam jej - Jesteśmy na autostradzie 224, kierujemy się w stronę Benton City. Zadzwonię kiedy będę wiedziała więcej. - Będę w pobliżu telefonu - powiedziała.

Dwadzieścia minut później przejeżdżaliśmy przez Benton City i kierowaliśmy się ku urwisku, który wychodził na rzekę Yakima, otoczony przez winnice i sady. Nie widziałam żadnych domów przez wiele kilometrów, kiedy Hao skręcił w szutrową drogę pomiędzy rzędami drzew sadowniczych. A ja spędziłam cały mój czas myśląc o wampirach. Stare wampiry miały pieniądze. Wywnioskowałam , iż Marsilia przechodziła przez ciężką depresję starego wampira. Siedziała i nie robiła za wiele przez wiele lat, dlatego też wyglądała słabo i doprowadziło to do tego, że chłopiec rękawiczka próbował zabrać jej gniazdo. Marsilia nigdy by nie mrugnęła nawet, chyba że by na tym skorzystała. Nie chciała zorganizować spotkania ze stadem, chyba że potrzebowałaby pomocy. To wszystko zaczęło się od wampirów. Im więcej o tym myślałam, tym większy miało to sens. Oczywiście wampir mógł zabić najemników, którzy wiedzieli za dużo. Nie bałby się co mogliby oni powiedzieć policji; on bałby się co mogliby powiedzieć Branowi lub Charlesowi. Jeżeli stado by umarło a on byłby za to odpowiedzialny, prawdopodobnie nie uwierzono by, że dali się oni złapać garstce najemników lub agencji Cantrip- Marrok dopadłby odpowiedzialne za to strony. Drzewa i żwir się przerzedziły, a my toczyliśmy się powoli przez coś co wyglądało jak

hektary martwych winogron. Samochód Marsilii był samochodem miejskim i nie był zbytnio zadowolony z kamieni i kolein, które zastąpiły żwir. Wampiry zdobywały moc. Stefan mógł się teleportować- i to był prawdziwy sekret, poniewarz to robiło z niego cel. James Blackwood, the Master of Spokane mógł kraść umiejętności nadprzyrodzonych ludzi którymi się pożywiał. Może ten wampir mógł tworzyć zombie z mojego zabójcy. Dlaczego ktoś mógłby to chcieć to już inna sprawa. Byłam tak zgubiona w swoich myślach, że dopiero zapach dymu spowodował, że zorientowałam się gdzie jedziemy. Sam dym nie był niczym niezwykłym- o tej porze roku w wielu miejscach pali się śmieci rolnicze. Ale pachniało spalonym domem a nie roślinnością. Pospiesznie zadzwoniłam ponownie do Sylvii. - Powiedz Adamowi, że jedziemy do miejsca gdzie był porwany i przetrzymywany. - Czy coś się stało? -zapytała. - Niekoniecznie - powiedziałam, chociaż byłam podejrzliwa, że Hao tak bardzo uważał aby nie powiedzieć mi że spotkanie jest w winnicy, którą Adam i Elizavieta spalili na popiół - Ona może mieć mi coś do pokazania tutaj. Albo i nie. Może po prostu byłam bardzo, bardzo głupia. Wzięłam głęboki oddech. - Powiedz Adamowi, że nie rozpoznaję wampira, który nas tu przywiózł. Mówi, że ma na

imię Thomas Hao, i jeździ Subaru Forester na Californijskiej rejestracji, na której jest napisane DAYTIME - przeliterowałam jej to. Na samochodzie wampira może to oznaczać kompletnie wszystko, od ironii po nadzieję. - Może to wcale nie być występ Marsili - powiedziałam, nie lubiąc tej myśli w ogóle. - Powiem im. Rozłączyłam się i podążyłam za wampirem. Podjechaliśmy do spalonych szczątków winnicy od tyłu, co ostatecznie potwierdziło moje przypuszczenia. Ogień spalił wszystko, pozostawiając tylko cement i kamień oraz kilka odłamków czarnego drewna. Elizavieta była dokładna w tym co tu zrobiła, jak we wszystkim innym. Księżyc w trzy-czwartych swej całości nadawał grozy. nawet duch czekał obok winnicy, po naszej przeciwnej stronie. Widzenie duchów nie było czymś nadzwyczajnym, nie był tylko duchem który się unosił. Nie zwróciłabym na niego uwagi gdyby nie wyglądał znajomo. Podeszłam na tyle blisko aby go dokładnie ujrzeć. To był Peter, nasz Peter. Stał obok jednego ze slupów ustawionych pod kątem do ziemi, aby mogły podpierać winorośle. Obejmował się i patrzał w kierunku- sprawdziłam - pustego parkingu, który był przed budynkiem. Zatrzymałam się, zgasiłam światła i silnik i wysiadłam z samochodu,

zapominając o obawach, czy byłam tu wezwana przez Marsilię, przez Hao czy innego wroga. Duchy są resztkami ludzi, którzy kiedyś żyli. Większość z tych których spotkałam nie miało za wiele, jeżeli w ogóle miało, inteligencji. Więc nie było powodu abym się zatrzymywała. To nie był tak naprawdę Peter. Nie potrzebował mnie, ale nie obchodziło mnie to. Wyglądał jakby kogoś potrzebował, nie mogłam zostawić go samotnego i takiego bezbronnego. Jak tylko okrążyłam przód samochodu Marsilii, to światła zapasowe w terenówce Thomasa Hao zapaliły się a ciężarówka Warrena toczyła się za mną- i Peter się odwrócił i spojrzał na mnie. - Wynoś się stąd Mercy - powiedział gorliwie.- Jest tu ktoś bardzo zły - przechylił głowę w stronę spalonego budynku. Był tak spójny i świadomy, jakiego kiedykolwiek widziałam. - Peter? -zapytałam, świadoma Honey i Asila wysiadających z auta. - On nie może mnie dostać - powiedział Peter brzmiąc z nadzieją niż pewnością. - On mnie wzywa. Słyszysz to? Tak jak wzywa Adam, tylko w inny sposób. Zadrżał i zrobił krok w kierunku parkingi. - Kto cię wzywa? - zapytałam. Peter potrząsnął głową. Czasami pojawiają się duchy w stanie w jakim umarli, z krwią i rozprutym ciałem. Ale na Peterze nie było żadnej dziury od kuli, nie był też ubrany w spodnie i koszulę wieczorową, którą miał na sobie kiedy ostatni raz go widziałam, na kolacji z okazji Święta

Dziękczynienia, w tej w której zginął. Zamiast tego miał na sobie jeansy, buty ze stalowymi noskami i flanelową koszulę, co było jego codziennym strojem. Nie zauważyłam tego na początku, bo jego obecność była słaba, ale stawał się bardziej realny jak mówił. Gdybym go nie znała i nie wiedziała, że nie żyje to nie zorientowałabym się, że jest duchemtak bardzo był jednolity. Hao wysiadł z samochodu i podszedł, równocześnie tak jak Asil i Honey. - Mercy?- zapytał Asil - Z kim rozmawiasz? - Honey jęknęła cicho patrząc na mnie uważnie i Peter spojrzał na nią. Upadł na kolana, jego twarz była surowa z bólu, smutku i potrzeby, łzy spływały po jego twarzy. - Honey, Moja księżniczko, oh Honey jestem zgubiony - Wyciągnął rękę i jej dotknął, jego palce wprawiły w ruch jej futro. Otrząsnęła się i próbowała się zbliżyć, choć nie sądzę że mogła go zobaczyć. Jej ruch tylko przepchnął ciało przez niego. Nawet wtedy kiedy ludzie nie wiedzą, że w ich otoczeniu jest duch, nie mają tendencji do zatrzymywania się aby przez nich nie przechodzić, przez długi czas. Honey nie była wyjątkiem, wzięła trzy szybkie kroki do tyły aż stanęła obok Asila, który położył rękę na jej głowie. - Peter - powiedziałam. Honey jęknęła ponownie i wydała lekki skowyt. Peter wyciągnął rękę, pochylił się i dotknął jej nosa i

spojrzał na mnie. Zaczął coś mówić, ale nagle szarpnął się i chwycił się za uszy. - Nie pójdę do niego - powiedział mi z dzikimi oczami. I nagle tam gdzie stał pojawił się wilk, i był to uległy wilk. Peter jako człowiek mógł oprzeć się rozkazom trochę dłużej, ale jego wilk słuchał rozkazów. Uszy i ogon miał opadnięte, spojrzał na Honey i odwrócił się aby odejść. - Peter - powiedziałam ostro. Byłam coraz lepsza w podkradaniu grzmiącego głosu Adama. Kiedy przemówiłam, wyciągnęłam więzi stada, które jakimś cudem on jeszcze posiadał. Coś mi przeszkadzało, ale byłam zbyt zaniepokojona zachowaniem Petera, aby odpowiedź na to co go wzywało. Więzi stada były cienkie jak pajęczyna, ale tak długo jak pchałam w nie moją wolę, stawały się coraz gęstsze. Zatrzymał się, drżąc- posłuszny jeszcze poleceniom które związały go kiedy żył. -Peter-. Tym razem zawołałam do niego tą częścią mnie, którą widział duch, tą częścią która przegoniła duchy z domu Tada, tą która zmusiła do posłuszeństwa duchy które kiedyś należały do Jamesa Blackwooda, the Master of Spokane, który zginął z mojej ręki. Wyciągnęłam rękę do niego i powiedziałam - Chodź tutaj. Peter zawrócił i usiadł koło moich nóg, jego oczy wpatrzone były w moją twarz, jak gdyby był psem pasterskim a ja jego pasterzem. Czekając na mnie abym go uratowała. Pojawiło się więcej duchów. stali na posterunku między parkingiem a frontem domu, i chociaż

zauważyłam je to nie zwracałam na nie uwagi ponieważ nie były moje, a Peter był. Ale kiedy Peter przyszedł do mnie kiedy go wezwałam, wszystkie odwróciły się w moją stronę. Powoli jak gdyby to było dla nich trudne, jak również władczo podchodzili do nas. Pochyliłam się i wzięłam głowę Petera w dłonie. Dmuchnęłam w jego nos, bo wydawało mi się, że tak trzeba zrobić. I wypowiedziane dawno temu do mnie słowa Charlesa zadzwoniły w mojej głowie. - Rytuał przejś cia otwiera swój ś wiat i czeka ż eby dostrzec to co chce Ci pokazać - powiedział do mnie. A potem niemal bezwiednie powiedział - To jest jak Magia. Chce cię wykorzystać , i tylko twój wybór czy powiesz tak czy nie. Więc podążyłam za swoim instynktem, swoją magią. - Peter - powiedziałam do niego, używając Adama, używając więzi ze stadem, używając innych części mnie, używając wszystkiego co miałam. Logika zimnokrwistej powiedziała mi, że to co stało przede mną w tej chwili nie było duchem jakie znałam. Przypomniałam sobie, dlaczego Peter nie powinien być już związany ze stadem. Duchy nie patrzyły na mnie z inteligencją i potrzebą, nie reagowały na więzi stada. Wypatrywałam, tak jak się tego uczyłam, szukałam więzi stada i ujrzałam, że nadal jasno świeciły wzmocnione moją silną wolą. Więzi stada łączyły duszę z duszą - tak powiedział Adam. Dusz nie mogłam

ujrzeć, ale więzi to co innego. Te więzi zostały mocno osadzone w duszy Petera, a ta dusza nadal była w jego duchu, gdzie nie było jej miejsce, gdzie groziło jej niebezpieczeństwo ze strony kogokolwiek kto go wzywał. Moje zmysły były rozszerzone maksymalnie, więc widziałam coś jeszcze, chmury ciemności, które w otaczały Petera, próbując przeciąć więzi ze stadem i zabrać go ode mnie. Asil dotknął mojego ramienia i raptownie opuścił głowę gapiąc się na Petera. Honey oparła się o moje biodro i zamarła, jej ciało napięło się i było twarde jak kamień. - Peter - powiedziałam, - należysz do nas, do stada. Jesteś mój. - dotyk stada i Honey pomógł. Ocierałam o chmurę ciemności a kiedy ją dotknęłam to rozproszyła się w moich rękach, ale nie zanim poczułam mrowienie magii. Wampirzej magii. - Zostaw to miejsce Peter - powiedziałam do niego. Musiałam coś zrobić z tą jego zwlekającą duszą, która powinna odejść od razu po jego śmierci, ale instynkt- a ja ufałam swojemu kojotowi- mój instynkt mówił mi, że to ważne aby wyciągnąć go stąd. Jak najdalej o tego kto próbował ubiegać się o niego. Spojrzał na Honey, która obserwowała moją twarz. - Ona także cię kocha - powiedziałam - Peter wyrwij się stą d. Idź tam gdzie jest bezpiecznie. A potem już go nie było. I jakaś cząstka Honey ponownie umarła. - Już wszystko w porządku - powiedziałam do niej. upuściłam trochę więzi aby upewnić się, że Peter nadal tam był. Nie czuł że żył, nie czuł się tak jak inni, ale mieliśmy pewność, że jest

bezpieczny. Wyprostowałam się i poczułam brzęczenie ulgi, która pozostawiła mnie oszołomiona - Jest bezpieczny. Hao obserwował mnie – Mieli racje- powiedział - Rozmawiasz ze zmarłymi. - Kto uwiązał duchy? - zapytałam Hao. Umarli byli wszędzie wokół nas, patrząc na mnie uważnie. Ich usta poruszały się ale nie mogłam ich usłyszeć. Sieć ciemności, która ich otaczała była grubsza niż ta z której próbowałam wciągnąć Petera. Może to uniemożliwiało mi ich słyszenie, a może to dlatego, że byłam związana z Peterem więzią stada. Hao rozejrzał się dookoła - Oni są związani? Może on nas oczekiwał. Skończyłaś tutaj? - Kto to jest? - zapytał Asil, jego głos był niskim, groźnym pomrukiem. Hao nie dał się zastraszyć, ale nie wiedział kim był Asil - Nie jestem od tego aby wam powiedzieć. Jeżeli skończyłaś, to powinniśmy iść. Spojrzałam na martwych obecnych tutaj. Były 3 kobiety i 14 mężczyzn. Jedna z kobiet miała czarną koktajlową sukienkę, a reszta z nich była ubrana w oficjalne stroje jak agenci nieruchomości lub biznesmeni. Mężczyźni w garniturach i krawatach a kobiety w spódnicach i żakietach. Jeżeli byli tutaj, złapani tak jak Peter to nie byli oni też jedynie duchami. Ale nie byłam związana z nimi tak jak z

Peterem, więc nie wiedziałam jak im pomóc. I wtedy poznałam Jonesa, tak jak widziałam go przez oczy Adama- Armstrong nazwał go Bennet, przypomniałam sobie Alexander Bennet. Nie wiem dlaczego zaskoczyło to mnie, że zdałam sobie sprawę, iż patrzę na duchy innych ludzi, którzy zostali tu zabici. Przypuszczam, że to dlatego, że byłam przyzwyczajona do widzenia duchów wszędzie, i nie zastanawiałam się kim oni byli kiedy żyli. Alexander Bennet zabił Petera. - Tak - powiedziałam - Skończyłam. Nie czułam potrzeby lub obowiązku ratowania tych ludzi, niezależnie od tego kto ich złapał. Zabili Petera i zabiliby naszych przyjaciół i ich rodziny - łącznie z Maią Sandoval, która miała 5 lat, która jeździła na wilkołaku i próbowała karmić go ciasteczkami. jak dla mnie to te osoby mogłyby zawisnąć w otchłani na wieczność . - Tak skończyłam. Patrzyli jak wracaliśmy do naszych samochodów. Przestali próbować mówić do nas. Zamknęłam drzwi samochodu, wcisnęłam przycisk by go odpalić i pojechałam za Thomas'em Hao na parking, po drodze przejeżdżając przez kilka duchów. Ale tym razem nie byłam osłabiona magią Nieludzi tak jak

byłam wtedy gdy duch starał się posiąść mnie na sekretnych schodach w domu Tad'a. Czułam jedynie lekki chłód gdy je mijałam. Wszystkie zostawiłam za sobą. Wiedziałam, że później będę miała z nimi do czynienia, nieważne jak bardzo byłam teraz zła. Nie było ważne na co zasługiwali – było ważne kim byłam a kim nie. W pewnym momencie, każdy musi wyznaczyć granicę której nigdy nie przekroczy. Prawie zawróciłam samochód, ale Marsilia – prawdopodobnie – czekała. Będzie jeszcze czas aby to wszystko uporządkować o ile potrafiłam uporzą dkować sprawy z tymi duchami, które nie były również stadem. Kiedy podjechaliśmy na parking był tam tylko jeden samochód – i znałam go ponieważ zajmowałam się konserwacją samochodów należących do gniazda w ramach „ochrony” którą musiały uiszczać wszystkie nadnaturalne istoty, które nie mogły ochronić się samemu przed wampirami. Przypuszczam, że jako partnerka Alfy Stada Dorzecza Kolumbii, mogłabym odmówić współpracy bez jakichkolwiek kłopotów. Czułam jednak, że te wzajemne oddziaływanie, choć niewielkie, dawało zarówno wampirom i wilkołakom miejsce spotkań gdzie mogliśmy nawiązywać wzajemne kontakty

bez większych dramatów. Miałam nadzieje, że to pomoże uczynić Tri-Cities miejscem odrobine bezpieczniejszym dla wszystkich. Obecność samochodu należącego do gniazda oznaczało, że Marsilia stała za spotkaniem. Powinno mnie to uspokoić, ale martwiłam się o „ tego” który uwiązał duchy i starał się zrobić to samo z Peterem. Jechałam do odległej części pustego parkingu. Niegdyś elegancki Mercedes wślizgnął się na puste miejsce i zamruczał zatrzymując się. Wysiadłam z samochodu, zapięłam płaszcz i odwróciłam się by ruszyć do winiarni. Pani gniazda była piękną kobietą. Noc obrabowała jej piękne włosy z blasku, ale księżyc oświetlał jej ładne rysy i sprawiał jej ciemne oczy tajemniczymi. Miała na sobie najbardziej praktyczny strój jakikolwiek na niej widziałam: podkreślającą sylwetkę sweterkową bluzkę z długim rękawem i wojskowe spodnie które prawdopodobnie były zielone – dobrze widziałam w ciemności, ale kolory były kłopotliwe, i nie było tu pomocnego światła z werandy. Jej buty były butami wojskowymi i wyglądały jakby często je nosiła – i to mi nie pasowało do Marsili którą znałam.

Wyjęłam pilot-klucz do samochodu z kieszeni i podałam go jej. Spojrzała na mnie, przyjrzała się wgnieceniom na boku samochodu i obeszła wolno Mercedesa dookoła, zostawiając sobie na koniec bagażnik. - Przypomnij mi abym nie zostawiała drogich rzeczy pod twoją opieką – powiedziała. I to była Marsilia która mną gardziła, ta, którą równie dobrze mogłam nienawidzić. - Ty sama też nie okazałaś się taka wspaniała w dbaniu o swoje skarby – powiedziałam chłodno – samochód przynajmniej można naprawić – skrzywdziła mojego przyjaciela swoją opiekuńczością, i nie byłam pewne czy Stefan kiedykolwiek wydobrzeje - poza tym, jeśli to co podejrzewam jest prawdą, te uszkodzenia – machnęłam na samochód - tak samo jak śmierć jednego z moich wilków Petera Jorgensona jest rezultatem wampirzej polityki. Nic nie powiedziała, co oznaczało że moje podejrzenia są prawidłowe. - Zaatakowała mnie zabójczyni – kontynuowałam – jej głowa uderzyła w drzwi od strony kierowcy podczas walki i zostawiła pierwsze wgniecenie. Wydostała się z bagażnika – wciąż całkiem martwa - dotknęłam swojego nosa – mogłam to na niej wyczuć. Marsilia uśmiechnęła się odrobinę – Może masz racje – powiedziała, a jej ręka powędrowała do

uszkodzonego bagażnika. - Ale ślady krwi i zadrapania na tylnym siedzeniu to moja wina – powiedziałam jej , stając się być pokorną – Wzięłam samochód nie pytając cię o to ponieważ potrzebowałam takiego którego nie można namierzyć. Adam i ja zapłacimy rachunek za naprawę. Asil i Honey podeszli by stanąć obok mnie. - Nie – powiedziała Marsilia z westchnieniem – Masz rację, to wampirze interesy. - poklepała bagażnik jakby był żywą istotą – zwłaszcza to. Może mogłabyś polecić dobry warsztat. Spojrzała na moja twarz i się zaśmiała. Subtelna złowieszczość tego dźwięku sprawiła, że włosy na karku stanęły mi dęba. Marsilia była naprawdę stara , i nie całkiem dobrze operowała emocjami. Efekt był niepokojący. - Naprawdę Mercy, czego się spodziewałaś? Też potrafię być ucywilizowana. To tylko samochód. Chodź do środka. - machnęła ręką na ruiny winiarni za sobą – Chodź do środka i dowiedz się czemu twoje stado było celem. - Ponieważ ktoś widział nas, widział wilkołaki jako twoich sprzymierzeńców – powiedziałam jej – Chcą cię osłabić.- reszta wyjaśnienia zawarta była w pierwszej części – wynajęli najemników i niezadowolonych fanatyków Cantrip tak by Bran polował na agentów federalnych i płatnych zabójców i przeoczył tego który stoi za tym wszystkim. Osobiście uważam, że nie docenili Bran'a ale

dużo ludzi tak robi. On nawet to lubi. Kończąc Marsili'o jest ktoś, jakiś wampir, który chce twojego stada. - Tak. A ty mały przebiegły kojocie – zamruczała z uczuciem, więc wiedziałam że nie była zadowolona z tego, że ją rozszyfrowałam – okazałaś się na tyle mądra by nie umrzeć – sięgnęła nagle i jej twarz rozbłysła z pożądania gdy przesunęła palcami po twarzy Asil'a – I zobacz co mi przyniosłaś. Nową zabawkę. Marsilia miała słabość do wilkołaków. Asil uśmiechnął się szelmowsko i zręcznie unikał jej wzroku – instynkt dominującego wilkołaka powoduje, że wszyscy inni opuszczają wzrok gdy go napotkają, nie jest to dobre gdy chodzi o wampiry. Wampiry potrafią uchwycić umysły większości ludzi przez spojrzenie. To jest to co pozwala polować im na ludzi i nie dać się złapać. Maur najwidoczniej był świadomy tych wampirzych sztuczek. - Podobasz mi się – powiedziała do niego Marsilia – jesteś ładny. - Ty też mi się podobasz – powiedział Asil – Wampiry są całkiem smakowite – uśmiechnął się pokazując białe zęby. Zmarszczyła brwi. - Marsilia – powiedział Stefan, wychodząc z ciemności – rozpraszasz się. Nie patrzyła na niego, nie spuszczała wzroku z Asila, tylko odrobinę przechyliła głowę w

stronę Stefana. - A jeśli tak? To co w tym złego? - Mercy może cię zabić zanim ktokolwiek będzie miał na to szanse – Stefan brzmiał na znudzonego Marsilia błysnęła kłami na mnie w nagłym gniewie – czy myślisz że możesz mnie zabić, mały kojocie? jej głos stał się głębszy a oczy nie były już czarne – Myślisz, że tak łatwo? - Hej – powiedziałam do olśniewających czerwonych oczu – To nie ja tu grożę. Ale jeśli spróbujesz coś zrobić z moim wilkiem, najpierw będziesz musiała rozprawić się ze mną. Kątem oka widziałam że Asil się uśmiecha, odrobinę. - Twojemu wilczkowi podobałoby się - powiedziała Marsilia najwyraźniej odwołując się do wcześniejszej uwagi Asila jako podziwu a nie zagrożenia. Maur ją oszukał – Powinnaś pozwolić mu podjąć decyzję. Stanęłam pomiędzy nią a Asilem – Zostaw go w spokoju, Marsilio – nie żeby Asil sam nie mógł się obronić. Do tej chwili, nie uzmysłowiłam sobie tego, że przestałam obawiać się Asila gdzieś w trakcie tej długiej drogi i zaczęłam go lubić. Nie żeby wciąż nie mógł oszaleć i mnie zabić – ale dorastałam z wilkołakami. Każdy wilkołak może cię zabić jeśli jesteś głupi i go nie szanujesz. Sztuką było nie być głupim.

- Ona dba o to co jest jej, Marsilio. Powinnaś się tego od niej nauczyć.– powiedział jedwabiście Stefan - Starasz się mnie zabić? - zapytałam go chłodno, gdy Marsilia syknęła – Tak naprawdę prawie prowadziłyśmy rozmowę zanim wkroczyłeś z pomocą. Roześmiał się, brzmiąc bardziej jak on – Czy myślisz, że to robiłyście? Ja usłyszałem jak Marsilia stara się zabrać twojego nowego wilka. Asil ponownie się uśmiechał, pokazując zęby ale nic nie powiedział. - Nie – powiedziałam do Stefana – Nie robiła tego. Tylko jej się tak wydawało. Marsila potrząsnęła głową, i zmieniła się na moich oczach. Nie fizycznie, nie zmieniła kształtu ale psychicznie. Zniknęła bogini sexu, kobieta która mnie nienawidziła i mną pogardzała. Zamiast tego wyglądała – zwyczajnie, na zmęczoną i może odrobinę na przestraszoną. - Masz rację Stefanie – powiedziała – przepraszam Mercedes. Dziś wieczorem musimy być sojusznikami. Marsilia właśnie mnie przeprosiła. Piekło musi eksperymentować z jakimiś zmianami klimatycznymi. - Więc – powiedziałam – czy zamierzasz mi powiedzieć co wiesz? Czy zamierzamy spędzić kolejną godzinę na gierkach i zarozumiałości. Rozdział 11 - Zatem, wejdźmy do środka – powiedziała Marsilia, choć nie brzmiała na rozłoszczoną –

wejdźmy do środka, i porozmawiamy. Poszłam za nią, a reszta poszła za mną. Jeśli nie byłoby tam Stefana, nie pozwoliłabym Hao iść za nami. Nie miałam tak naprawdę dużego zaufania do Honey i nie do końca ufałam Asil’owi, choć go lubiłam. Ale Stefanowi ufałam, aby pilnował moich pleców przeciw obcemu wampirowi. Marsilia podeszła do brzegu wypalonej skorupy winiarni i szła dalej dopóki nie stanęła na ruinach fundamentu, wtedy skoczyła dziesięć stóp albo coś koło tego na podłogę tego, co kiedyś było piwnicą. Skoczyłam za nią i wylądowałam na rozluźnionych kolanach i kostkach, aby przyjąć obciążenie lądowania. Twarda podłoga wciąż jednak wywołała w moich stopach kłucia. Jednak byłam macho więc nie jęknęłam o tym. Pozerstwo jak u wilkołaka, pomyślałam z pewnym rozbawieniem. Prawdopodobnie nie jęknęłabym przy Marsili nawet bez martwienia się o wilczą reputację. Honey skoczyła w dół jakby dziesięcio stopowy skok był niczym i Asil , Asil nie wydał jakiegokolwiek dźwięku kiedy wylądował. Marsilia szła dalej kierując się do środka. Nad nami, podwójne stalowe dwuteownikowe belki majaczyły ciemnością i grozą. Nie spodobały się mi, ponieważ coś mogło stanąć na nich i nas zaatakować z góry, kiedy nie patrzyliśmy. Wampiry, noc, i duchy robiły ze mnie paranoiczkę. Księżyc

zniknął za chmurami, i tylko kilka gwiazd wyglądało na nas. Mogłam powiedzieć ze sposobu jak odczuwałam podłogę pod stopami, że szliśmy po płytkach, ale nie było dobrego cala czy więcej bez czarnego popiołu na górze. Mój palec u nogi zahaczył o nierówny punkt i zdałam sobie sprawę, że po podłodze został porozrzucany gruz, duży i mały ukryty przez sadzę i cienie. Nie spalone kawałki budynku wpadły do piwnicy. Uważając na równowagę podążyłam za Marsili’ą, która nie miała większych kłopotów niż jakby kroczyła przez podłogę Sali balowej. Mogłam widzieć w ciemności, ale może wampiry były w stanie widzieć lepiej. Asil potknął się o coś, co sprawiło że poczułam się mniej niezdarna. Jakoś, spodziewałam się że w budynku będzie więcej wampirów, ale, za wyjątkiem nas, był pusty. Z mojego doświadczenia, Marsilia robiła wszystko z widownią. Ale jedynymi tutaj wampirami byli Marsilia, Hao i Stefan. W zamkniętej częściowo piwnicy, gryzący zapach był znacznie gorszy niż na parkingu. Smród spalenizny zatykał moje zatoki, palił w gardło i sprawiał, że robiłam się niecierpliwa. – Czy jest powód, dlaczego nie możemy rozmawiać na zewnątrz?

- Tak – to Hao odpowiedział – Tak, ale nie musisz się jeszcze tym przejmować. Nie podobało mi się brzmienie „ jeszcze” ani subtelne protekcjonalne odczucie, więc zatrzymałam się tam gdzie stałam. - Wydaje mi się, że to może dotyczyć mnie bardzo mocno – odwróciłam się do niego, aby móc na niego patrzeć mimo, że zostawiłam Marsilie za sobą. Asil I Honey mieli ją na oku - a to był zamach stanu mieć odwagę, aby odwrócić się plecami do Pani Miasta - Kto to jest, że Marsilia ucieka przed nim przerażona? Kto to jest, że powstrzymuje umarłych przed odejściem? – Oskarżając ją o strach w czasie, gdy byłam odwrócona do niej plecami nie było najmądrzejszym posunięciem, jakie zrobiłam, – ale mądre kojoty nie zakochują się w wilkołakach albo jadą na spotkanie z wampirami. - Poznałaś go – Stefan mógł się uśmiechać i utrzymywać swój głos całkowicie poważnym. Nie uśmiechałby się gdyby Marsilia zbliżałaby się za mną, wiec odrobinę więcej się rozluźniłam. – Czy pamiętasz wampira, który pociągał za sznurki Estelle, który namówił do buntu Bernarda? – Kiedy Stefan został wygnany z gniazda z niewybaczalną brutalnością tak by mógł być bezstronnym świadkiem. - Chłopiec rękawiczka?

Marsilia roześmiała się. Jednym z tych nie wesołych śmiechów. Jak Królowa Serc w Alicji z Krainy Czarów. I przez tą myśl musiałam obrócić się dookoła aby mieć ją na oku. Zauważyłam obracając się wokoło, że sierść Honey była nastroszona, a Asil zesztywniał. - Chłopiec rękawiczka? – Wiedziała, że mnie przeraża. Mogłam odczytać przyjemność w jej wyrazie twarzy – Chłopiec rękawiczka. Tak, Mercedes, Chłopiec rękawiczka. Rozpoczął gromadzenie władzy pięć lat temu, przejmując po kolei miasta. Widzi siebie, jako wampiryczną wersję Bran’a - Bran nie jest zły – Może rządził ostrymi kłami, ale życie dla wszystkich było lepsze, zarówno dla ludzi jak i wilkołaków, ponieważ tak robił. - Wampirza wersja Brana nie jest jak Bran – Stefan odezwał się z mojej prawej strony. Nie słyszałam jak się zbliżał. Przesunęłam się odrobinę tak by za plecami mieć pustą przestrzeń, z Honey po lewej i Asilem po mojej prawej – A wszystkie krwiożercze przerażające wampiry ( włączając w to Stefana) z przodu. Wiedziałam, że widzą jak to robię, – ale pozwolili mi uciec bez jakiekolwiek komentarza. Może Marsilia poważnie mówiła o współpracy. - Nie Bran – zgodził się Hao – Posługuje się imieniem Wiliam Frost. Nie wiemy jak jest stary

ani skąd jest. Pierwszy raz usłyszeliśmy o nim, kiedy Pan Portland zniknął. Przez trzy tygodnie jego gniazdo szukało go. Jak wiesz, Pani Hauptmann, ponieważ powiedziano mi, że wiesz, iż wampiry, które nie są wystarczająco potężne nie mogą żyć bez poddania się wampirowi wystarczająco potężnemu by je utrzymać. To jest najpotężniejsza władza Pana lub Pani gniazda, jaką ma nad swoimi pisklętami. Wampiry z Portland umierały bez Pana, i w ten sposób wezwano mnie. Kiedy tam dotarłem, zostali już….ocaleni. – Wypowiedział to słowo wykrzywiając usta – Wiliam Frost miał ich w swoich rękach, jak sam się wyraził, wtedy zaprosił mnie abym do nich dołączył. Był całkiem stanowczy. Ja, jednak nie pragnęłam dołączyć do jego gniazda. Odmówiłem, ale ponieważ również nie chciałem dowodzić gniazdem zostawiłem go w nienaruszonym stanie. Prawie. Hao nie był jednym ze sług Marsili. Powiedział mi, że został przez nią przysłany po mnie, ale skoro przyszedł musiało tak być, ponieważ też tego chciał. Obydwoje zachowywali się tak jakby był jej równy. Stefan położył rękę na ramieniu Hao – Nie mogłeś wiedzieć.

Stefan lubił Hao. Nie wiedziałam, że zostały jeszcze jakiekolwiek wampiry, które lubił Stefan Hao wzruszył ramionami – To jest przeszłość i koniec. Nie mogłem tego zrobić. Nie chcę gniazda, i byłem szczęśliwy zostawiając to Frosto’wi, – choć przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Spotkał moje oczy, zaczął je opuszczać i wtedy zostawił je tam gdzie były. Wampirze spojrzenie nie działało na mnie w ten sam sposób jak na wszystkich innych, ale i tak się starał. Kiedy poniósł porażkę, uroczyście się ukłonił. Spojrzał w dal i jego spojrzenie powędrowało od Marsili do Stefana. – Nie jesteśmy dobrymi ludźmi. Pani Hauptmann. Dobrzy ludzie nie stają się wampirami. Wiedziałem, że jest zły, i zostawiłem z nim wampiry z Portland – Hao uśmiechnął się a wiedziałam, że kiedy był bardzo rozbawiony nie uśmiechał się – Pewnie słyszałaś, tak mi się wydaje, to że policja ma …. trudności w Portland. Zbyt wielu ginie w trakcie pracy. Bran przeniósł Portlandzkie Stado do Eugene w Oregonie, gdzie będą bezpieczni. Wierzę, że miał więcej problemów z policją niż z wampirami, i miał rację. Frost nie jest jeszcze gotowy żeby zająć się Bran’em. Słyszałam o wyprowadzce z Portland. Zdarzało się, że Stado się przenosiło. Nie za często. Zazwyczaj

ma to związek ze zmianą pracy Alfy w inne miejsce gdzie nie ma stada i przenosi całą resztę wilkołaków ze sobą. Nie pytałam, dlaczego Stado z Portland przeniosło się do Eugene. W tym momencie, nie zastanawiało mnie to. - Bran go obserwuje? Hao wzruszył ramionami – Nie znam Brana Pani Hauptmann – to twoja specjalność. Jeśli obserwuje Wiliama Frosta, nic z nim nie robi. Podejrzewam, jednak, że Bran ma wystarczająco dużo ma głowie bez grzebania się w – jak to wcześniej ujęłaś – wampirzej polityce. - Przepraszam, jeśli cię uraziłam – Nie. Ani odrobinę, ale powiedzenie tego wydawało się dyplomatycznie poprawne – albo byłoby gdybym użyła innego tonu głosu. Wyłapał moje kłamstwo i w rozbawieniu lekko się schylił – Frost przenosi się stamtąd na południe zamiast na północ do Seattle. Sądzę że to, dlatego że wilkołaki w Seattle są bardzo mocno związane ze swoim terytorium, a gniazdo tam jest małe i słabe. Musiałby przenieść wampiry z Portland żeby naprawdę kontrolować miasto. Nie mogłam sobie od razu przypomnieć, kim był Alfa Seattle. Będę musiała zapytać Bran’a. - Następnie uderzył w Los Angeles. Tamtejsze wampiry są… - głos Hao zamarł, prawdopodobnie, dlatego, że szukał właściwego przymiotnika. - Barbarzyńskie – dopowiedziała Marsilia – Głupie. Słabe. Pan Gniazda Los Angeles poddał się

Frostowi, praktycznie bełkocząc ze strachu po obejrzeniu demonstracji siły Frosta. Wiliam Frost kimkolwiek jest, skądkolwiek pochodzi ma jedne z najrzadszych mocy u wampirów - jest nekromantą. - Nie koniecznie. Możliwe że był nekromantą zanim został przemieniony. – Nie ekspresyjny wyraz twarzy Hao wyglądał na zamyślony, i nagle zdałam sobie sprawę, dlaczego nie mogłam go czytać. Charles też był taki nie ekspresyjny, kiedy jego żony Anny niebyło w pokoju – czarownik z powinowactwem do umarłych. Jeśli tak, jest bardzo stary, ponieważ rodzina czarownic, która potrafiła takie zaklęcia, miała takie powinowactwo, była jedną z pierwszych, która została zniszczona podczas wojen w Europie. Nie mówił o ludzkich wojnach, ale o kłótniach i wendetach, które wybiły większość rodzin czarowników w Europie i wywołały Inkwizycję a później jej delikatniejsza wersja, czyli polowanie na czarownice. - Jako nekromanta – powiedziałam ostrożnie – masz na myśli że kontroluje tutejsze duchy. I w jakiś sposób wskrzesił ciało Nieludzkiej zabójczyni. - Tak – przytaknął Hao – W każdym razie, może robić takie rzeczy i nie ma powodu, dlaczego ktoś inny miałby to robić. James Blackwood, Pan Poskane był w stanie kontrolować duchy, ponieważ mógł wchłaniać

moce stworzeń, którymi się pożywiał i wypił krew Piechura. Nawet inne wampiry bały się go, choć nie, dlatego że mógł kontrolować duchy. Był po prostu szalony. Ale czarodziej był innego rodzaju Piechurem. Bardziej potężnym, – co mogłam wywnioskować z rodzaju mocy, jaką miała Elizaveta. Czarownik nekromanta mógł kontrolować martwych – a duchy i zombie nie były jedynym rodzajem martwych. Dlatego Marsilia się bała. - Czy może kontrolować wampiry? – Zapytałam - Nie jest wystarczająco potężny żeby nas przejąć – Powiedział mi Hao, wskazując na obecne wampiry. – Jednak młodsze i mniej potężne wampiry są zagrożone. Czy dlatego Marsilia nie zabrała żadnych innych wampirów? Dlaczego spotkaliśmy się tutaj zamiast w jej gnieździe? Czy obawiała się, że Frost może nam przeszkodzić? - Ma kontrolę nad Oregonem – powiedziała Marsilia zanim zdążyłam zapytać ją czy spodziewa się Frosta. – Pan Portland był jedynym, który zginął, jedynym, który mógł przeciwstawić się jemu – reszta miała za słabą wolę i była tchórzami. Ma Nevadę. Ma Kalifornię z wyjątkiem San Francisco. Frost nadal boi się Hao, a Hao jest jedynym wampirem w San Francisco. Jak Blackwood, Hao woli nie mieć intruzów na swoim terytorium.

- Twoi porucznicy Estelle i Barnard – powiedziałam – Przekupił ich, aby cię osłabić i przejąć twoje gniazdo. Nie zrobił czegoś takiego z żadnym innym gniazdem? Dlaczego? - Zapytałam - Musi być ostrożny z Marsilią – powiedział Hao – Przetrzymywała Pana Milan w niewoli przez wielki, i żaden wampir, który ma odrobinę oleju w głowie boi się przyciągnąć uwagę Pana Nocy. Niewielki uśmiech przemknął przez twarz Marsili i zniknął – Pan Nocy może być zły na mnie, ale ucieszyłaby go zemsta na mnie – wydala odgłos, którego nie mogłam zidentyfikować czy był szczęściem czy nieszczęściem. Możliwe, że ona sama nie wiedziała, – Ale podwójnie rozkoszowałby się opłakiwaniem mnie. - Tylko wielka miłość może zainspirować do tak wielkiej nienawiści – zgodził się Stefan, a w jego glosie pojawił się promyk uczucia. - Ale Frost ma prawo się bać. Nawet teraz Pan ciemności opowiada o tobie swoim dworzanom. Zignorowała Stefana, co sprawiło, że pomyślałam, że powiedział coś dla niej ważnego. - Jeśli tylko złamałabym nasze prawa, Frost mógłby ukraść moje wampiry z gniazda – powiedziała mi Marsilia– Gdyby Bernard i Estelle wznieciliby bunt, Frost mógłby twierdzić, że przyszedł mi z „pomocą”. Ale sama pozbyłam się jego narzędzi, więc był zmuszony szukać innego sposobu. - W międzyczasie, on kontynuował przejmowanie gniazd – Hao spojrzał na Marsilię – Wstyd mi, ignorowałem go dopóki jeden z moich nie przyszedł do mnie. Był pod opieką Shamus'a - Reno – powiedział mi Stefan – Shamus był twardym draniem, ale sprawiedliwym i mądrym.

- Tak dobrym jak powinien być Pan – Hao zgodził się – Konstancja... Konstancja był silna. Frost złamał ją. Uciekła mu, albo pozwolił jej na to, ciężko powiedzieć i w ostateczności nie ważne. Przyszła do mnie i powiedziała, że byłem głupcem ignorując Frosta. W końcu zgromadził wystarczającą ilość mocy, że mógł mnie zniszczyć. Jego twarz zaostrzyła się i mówił bardzo miękko – Powtarzała to w kółko i w kółko. To była jedyna rzecz, którą mogła mówić. Bała się ciemności, bała się małych i dużych przestrzeni. Bała się szczurów i całkiem oszalała. Jego nozdrza rozszerzyły się nieznacznie. Kiedy Charles tak robił było to oznaką zarówno ogromnych emocji jak i wywąchania czegoś interesującego. Nie miałam pojęcia, co może to oznaczać u wampira, który nie musi oddychać. Hao spojrzał w górę w nocne niebo, kiedy kropla wilgoci opadła na jego twarz – Nie można było zaufać Konstancji, że będzie się karmić bez zabijania, a ciągle była głodna. Lubiłem ją i musiałem ją zabić. Ale nawet jakby nic nie powiedziała, jej śmierć spowodowała, że musiałem się przyjrzeć, co dzieje się poza miastem. Moja szczęka opadła, kiedy myślałam że płacze, – ale kropla też spadła na moja twarz. Zaczynało

padać. Zdmuchnęłam ją a mój oddech zamglił się. Nie będzie długo padać. Dobrą wiadomością było to że to tylko lekka mżawka, więc może długo nie potrwa. - Mogłem zabić Frosta bez niczyjej pomocy czy wysiłku, kiedy pierwszy raz go spotkałem – powiedział mi Hao, – Ale jak twój Alfa, Pan wampirów przeciw potędze która mu służy. Frost miał teraz wielu służących. - Tylko ja mu zostałam w Waszyngtonie zanim sięgnie po Seattle – powiedziała Marsilia ścierając krople, która spadła na jej czoło. Stefan wziął duży oddech – Tu nie chodzi tylko o Marsilię. W tym momencie to nawet nie chodzi o wampirzą politykę, Mercy. Zamierza ujawnić nas tak jak ujawniły się wilkołaki i Nieludzie. Wyobraziłam sobie każde miasto W USA dowiadujące się, że wampiry istnieją – i nieuwodzący kochankowie jak w Paranormalnych Romansach, które kupowała Jesse. Inkwizycja wyglądałaby jak dziecięca zabawa. Asil, który Ż ył w czasach Inkwizycji posłał mi nieszczęśliwe spojrzenie, ale nic nie powiedział. Grał mojego drugiego i był tego wart. Innego wilkołaka można by odczytywać z mowy ciała, ale stare wampiry nie miały na to szansy. Asil był moim asem w rękawie a moja intuicja podpowiadała mi, że go potrzebuje. Choć za każdym razem, gdy byłam w pobliżu Marsili, moja intuicja krzyczała „ Uciekaj, uciekaj”

- Nie w ten sam sposób jak ujawniły się wilkołaki i Nieludzie – powiedziała Marsilia oschłym tonem – Bran odseparował potwory od wilkołaków, a Szarzy panowie sprawili, że świat uwierzył, że Nieludzie są jak Dzwoneczek. Nekromanta chce, aby świat dowiedział się czym dokładnie są wampiry, ujawnić naszą całkowitą sławę, tak by całkowicie przerazić ofiarę, niech ludzie wiedzą raz na zawsze, kto tu rządzi. On nie chce tylko rządzić wampirami, chce przejąć ludzki rząd. On chce rzą dzić . Czasami mam koszmary o wampirach. Był jeden szczególnie paskudy wampir, który mówił z tęsknotą o czasach, „przed” kiedy wampiry zabijały za każdym razem, gdy się pożywiały, a pożywiały się gdzie i kiedy miały na to ochotę. Wampiry nadal zabijały swoje ofiary, – ale nie za każdym razem jak piły. Kiedy ludzie umierają w swoich menażeriach to zazwyczaj jest wypadek. Nie chciałam żyć w „ czasach z przed” - też nie mogłam stwierdzić czy Marsilia by chciała. Rzeź byłaby w obu przypadkach. Hao powiedział – zadzwoniłem do Marsili i powiedziałem jej to, co Konstancja mi powiedziała, jak się okazało, Frost już z nią rozmawiał. Więc przybyłem by zobaczyć czy jakoś mogę pomóc.

Zawodząc przy pierwszym zabiciu go czułem że jest to moja odpowiedzialność. Marsilia postukała nogą i skrzywiła się – zadzwoniłam do Iacapo. Był zaintrygowany. Prawdopodobnie nie byłaby szczęśliwa gdyby wiedziała na jak zagubioną brzmi – Problem z życiem tak długo że wszystko się nudzi sprawia że klęska wydaje się dobrą rzeczą. I tak mu powiedziałam. Rozłączył się. Oh przybędzie pomścić moją śmierć ale sam wcześniej się nie ruszy. - Lacapo? - zapytałam - Lacapo Bonarata, Pan Milam, Pan Ciemności. - Stefan zatrzymał się na chwilę i powiedział dziwnym głosem – Zastanawiam się czy został ktoś jeszcze w jego obszarze kto zna jego nadane imię. Zastanawiałam się czy Asil był Maura pierwszym imieniem. Z tego, co o nim słyszałam był wystarczająco stary by nie mieć nazwiska. - Nie będzie żadnej zemsty na Froście, jeśli mu się powiedzie – powiedział Hao, – Jeśli wygra wyzwanie, Lacapo będzie miał związane ręce przez swoje zasady. - To go nie powstrzyma – powiedział Stefan z dziwnym uśmiechem. I to sprawiło, że przez chwilę wyglądał młodo. Następnie kontynuował w zamyśleniu, – Ale masz rację. Frost może nie wiedzieć jak łatwo i prosto jest być mistrzem na swoich własnych zasadach, ponieważ kiedy ludzie myślą o Panie Nocy są bardziej zainteresowani strasznymi i dramatycznymi sprawami, które robi ludziom by ich złamać. Marsilia przytaknęła. Do mnie powiedziała -Frost nie może przejąć mojego gniazda przez morderstwo albo zaryzykuje to, że Pan Milam zapamięta że jego zadaniem jest zniszczenie togo „robaka”,

nawet z drugiego końca świata. Frost nie ma wystarczających umiejętności by przejąć moje miejsce w gnieździe. Więc zostaje mu oficjalny atak – i to jest jego problem. Nie jest do końca pewien czy da mi radę. - Marsilia nie jest początkująca – Stefan spojrzał na nią a jego twarz była …. zamyślona – Zasłużyła na swoją reputację, która podąża za nią. Jest potężna i niebezpieczna, zbyt niebezpieczna nawet dla Nekromanty, aby walczył z nią sam. Wilkołaki mają walki o dominację, walki do śmierci o pozycję Alfy, racja? - Bran nie jest z nich zadowolony – mruknął Asil – Ale tak. - My też takie mamy, ale z większą ilością zasad i różnorodności. Frost nie wyzwie jej samemu przyprowadzi ze sobą jeszcze dwóch, Triada. Marsili też wolno przyprowadzić dwóch do walki. - Tylko, że on może przyprowadzić dwóch byłych Panów – powiedział Hao – A żaden z wampirów Marsili nie jest w stanie działać przeciw nim. Konstancja była silna, a on zmusił ją do wykonywania jego woli. Nie do końca była jego zwierzakiem, nie do końca, nawet pod koniec. Ale Konstancja była silniejsza niż jakikolwiek wampir, którego Marsilia mogłaby wezwać z wyjątkiem Stefana i Wulfa. - Ale Stefan nie jest już na jej wezwania – powiedziałam. Marsilia zmrużyła oczy na mnie, odpowiedziałam zmrożonym wzrokiem na jej spojrzenie. - A wezwanie Wulfa było by błędem – Marsilia spojrzała w dal – Jest wystarczająco silnym i okrutnym wojownikiem, kiedy o tym zdecyduje, ale... Stefan wtrącił się – Nigdy wcześniej nie był tak niestabilny.

- Nigdy nie byłam pewna – powiedziała Marsilia do Stefana – czy nie był w samym środku spisku, którym przewodziła Estelle. Wiem, że ona tak myślała – objęła się i wyglądała przy tym na piętnaście lat – Szczerze mówiąc, zapytałam go czy czuje się na silach, aby walczyć. Powiedział, że czuje że to nie byłby dobry pomysł – posłała Stefanowi chłopięcy uśmiech i nigdy wcześniej nie widziałam u niej tego wyrazu twarzy – Zadzwonił do Lacapo i nawrzeszczał na niego. Powiedział, że się starzeje i robi się leniwy, skoro sam nie może się ruszyć i „zgnieść” Frosta, Stefan parsknął – To brzmi jak Wulf. - Słyszałem plotkę o tym, że to Wulf stworzył Lacapo – powiedział Hao. Marsilia wzruszyła ramionami – Wulf jest najstarszy – A Lacapo nigdy nie trzymał Wulfa w posłuszeństwie. Ale to nic nie oznacza. - Lacapo nie potrafił zmusić Wulfa do jakiegokolwiek posłuszeństwa– powiedział Stefan, co z jakiegoś powodu wywołało u obu Marsili i Stefana śmiech. Stefan pierwszy przestał się śmiać. Potarł uda w dżinsach i spojrzał w dal. Podążyłam za jego wzrokiem i zdałam sobie sprawę, że wypatrywał czegoś. Frosta. - Dzisiaj – powiedziałam, czując się głupio, ponieważ oceniałam tą piwnice, jako teren do walki odkąd wskoczyłam za Marsilią – On przyjedzie walczyć dzisiaj. Tutaj. - Tak – Powiedziała Marslilia a jej oczy stały się ciemniejsze. I nadal wyglądała jak studentka koledżu, młoda i wrażliwa. Znałam niektórych ludzi z menażerii Stafana, których torturowała na śmierć. Nie była bezbronną dziewczyną, ale socjopatką, która przewyższała tym większość swoich wrogów. Ja byłam jej wrogiem. Stefan był moim przyjacielem – a do Marsili już nie należał.

- Chcesz Adama na swojego drugiego – powiedziałam. - Jak dawno temu została ustawiona twoja walka? – zapytał Asil - On wybrał czas, ja wybrałam miejsce – powiedziała Marsilia – Wyzwał mnie dwa tygodnie temu. Co dało Frostowi czas żeby zaatakować wilkołaki. - Mieli trzymać wilkołaki dopóki nie skończy się walka? – Powiedziałam rozgryzając to – potem, co? Przybylibyśmy z ratunkiem wilkołakom i zabili wszystkich ludzi? Zjednoczenie wampirów i wilkołaków? Myślałam, że chcieli zgładzenia wilkołaków. Ale jeśli sam by przeżył z Adamem… Nie Adam nigdy nie były taki głupi. Jeśli Frost przybył by, jako ratunek, Branowi zajęłoby więcej czasu w zrozumieniu, jakiego ma nowego wroga. Może zbyt długo. Asil zawarczał i był to męski dźwięk który zagrał mi na nerwach. Potem powtórzył istotę moich myśli. – Przynajmniej dopóki nie poczułby się wystarczająco silny aby przejąć wilkołaki jako całość , ponieważ Bran nigdy nie pozwoliłby Frostowi zrobić jak on chce. - To prawdopodobnie była część planu Frosta – powiedziała Marsilia. Brzmiała jakbym ją bawiła. Może to miało mnie rozdrażnić, ale pomyślałam, że to coś normalnego: wydawała się rozkojarzona w swoich norm lanych zachowaniach. – Ale miał coś innego na myśli, jako swój prawdziwy cel.

Kogo ochrania stado, Mercy? Kto byłyby podatny gdyby zniknęło stado? Na chwilę nastała dramatyczna cisza, kiedy się na nią gapiłam. Rozumiałam, kogo miała na myśli, ale za żadne skarby nie mogłam zrozumieć, dlaczego. - On chce twojej śmierci – powiedział mi Stefan, – Kiedy nie powiodło się jago najemnikom, wysłał parę Pół-Nieludzi zabójców za tobą. Wiedział, że kogoś za nami wysłano. Stefan wydał dźwięk niecierpliwienia – Nie patrz tak na mnie, Mercy. Pamiętasz, nie jestem już częścią gniazda. Myślisz, że jak Marsilia ściągnęła mnie tutaj? Brzmiał jakby był z nią w dość koleżeńskich stosunkach, pomyślałam nieżyczliwie. - Usłyszeliśmy o zabójcach dzisiaj – powiedział Hao pół-przepraszając – Po tym jak zawiedli. - Mieli mnie zabić? – Powiedziałam – To całkiem nie ma sensu. Dlaczego ścigali mnie? Usta Marsili podniosły się jakby miała przyjemną myśl, a jej głos był aksamitnie miękki, gdy powiedziała – Ja bym cię zabiła gdybyś nie miała stada. Wydalam sfrustrowany dźwięk – mam na myśli kogoś, kto mnie nie zna. Jestem pionkiem. - Sprytny Kojot, który przeżył wiele prób zabicia go – Marsilia brzmiała nieco zgorzkniale. - Naprawdę, dlaczego ja? - Spojrzałam na nich – Rozumiem całą tą wampirzą-nienawiść dopiechurów. Naprawdę. Nie mówimy tutaj o wysłaniu mnie na polowanie, aby odnaleźć jego miejsce snu. Nie jestem taka… - Taka jak Kojot, tylko wciąż pozostajesz przy życiu - powiedział rozbawiony głos spoza

naszej prowizorycznej, areny pokrytej popiołem. Stał na jednym z tych przeklętych dwuteowników oglądając nas Bóg raczy wiedzieć, jak długo. Zeskoczył na dół i rozejrzał się dookoła, cicho śmiejąc się do siebie, mężczyzna, za kim nikt dwa razy by się nie obejrzał. Przynajmniej jakbym nie miała ubranych metalowych rękawiczek, które wyglądały jakby powinny być częścią muzealnych eksponatów tortur – jak miał ostatni raz gdy go widziałam. William Frost okręcił się dookoła i strzelił językiem o zęby – Wybrałaś przedziwną lokalizacją do tego, moja Pani. Wszyscy będziemy wyglądać jak kominiarze, kiedy tu skończymy. I bez widowni? Marsilio moja droga, rozczarowałaś mnie. Marsilia wyprostowała się jak kot, którego ktoś starał się pogłaskać bez pozwolenia i uśmiechnęła się – To właśnie powiedział Pan Nocy, kiedy cię odprawiał, prawda? Marsilio rozczarowujesz mnie. Stefan odchrząknął – Słyszałem tą wersję. Ale… tak naprawdę to nie. – brzmiał przepraszająco – To było po włosku, który jest o wiele piękniejszym językiem, ale mogę przetłumaczyć dla tych, którzy nie mówią po włosku – to ostatnie było skierowane do Frosta, z odpowiednią ilością skrywanej

pogardy – Powiedział „Moja piękna, śmiertelny kwiecie, mój Jasny Sztylecie ośmielasz się na więcej niż mogę pozwolić. Umrę z rozpaczy i znudzenia bez ciebie, ale to musi się stać.” Byłem obecny przy tej części, resztę mam od znajomego z jego obszarów. Pan Milan skomponował miłosna pieśń na jej cześć, tak piękną jak jego ból i każdy, kto ją słyszał był poruszony do łez. Obraz, który stworzył Pan Nocy w ten wieczór, który została wygnana nadal wisi na ścianie nad łóżkiem, tak, aby dawać do zrozumienia swoim kochankom, że żadna nie może równać się z jego Jasnym Sztyletem – uśmiechnął się, ukazując kły a jego głos był prawie tak samo ostry – On nie będzie z ciebie zadowolony Williamie Froście. Ale nie będziesz musiał się o to martwić, ponieważ będziesz już martwy. Frost przestał się uśmiechać. - To jest ten fragment z Narzeczonej dla Księ cia – powiedziałam, – Kiedy Vizzini mówi ” Padłeś ofiarą klasycznej gafy” Nigdy nie przeciwstawiaj się starożytnemu włoskiemu wampirowi kiedy śmierć jest w zasięgu ręki. Stefan roześmiał się. Myślę, że mógł być jedynym który oglądał ten film. Albo nikt inny nie pomyślał,

że to zabawne. - Przyprowadziłem ze sobą widownię – powiedział Frost, ignorując mnie całkowicie – więc przedstawienie nie będzie zrujnowane. Klasnął w dłonie, a górna krawędź północnej części piwnicy winnicy nagle pokryła się ludzkimi kształtami - jak Indianie w Ridgetop w jednym z tych starych westernów. To powinno wyglądać sztucznie – i tak było, w pewnym sensie-, ale również mnie martwiło. Następnie synchronizując ruch, który spowodował podniesienie włosów na moim ciele wszyscy wskoczyli do piwnicy. Byli tak blisko w synchronizacji, że wydali jeden dźwięk, kiedy wylądowali. Widziałam wcześniej wampiry robiące coś takiego, reagujące na nakaz swego Pana lub Pani. Ale powtórne zobaczenie tego nie sprawiło, że było mniej złe. Czarna chmura ukształtowała się dookoła ich stóp i wznosiła się do wysokości kolan, zanim popiół ponownie opadł na ziemię. Może odrobina większego deszczu nie byłaby taka zła – ale woda spadała na dół jak na razie kropla tu, i tam. - Oni są moi – Frost powiedział do Marsili, podnosząc jedną rękę teatralnie – Przywiązałem ich do siebie w taki sposób, że jeśli umrę dzisiaj to oni wszyscy też umrą. Pomyślałem, że to

odpowiednia cena za bycie świadkiem tego. Znów się rozejrzał – Więc jesteś tylko ty i Żołnierz, który będzie ze mną walczył? Kto jest twoim trzecim? Marsilia tylko uśmiechnęła się do niego – I zdałam sobie sprawę że kogoś brakuje. Starałam się sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widziałam Hao, i to był jakiś czas temu. Na długo zanim przybył Frost w swój niespodziewany-aktorski sposób. Ostra woń spalonego budynku, o wiele bardziej kwaśna niż prawdziwy dym z palącego się drzewa sprawił niemożliwym w wyodrębnieniu jednego wampira z pośród tak wielu. Jeśli Hao był gdzieś tutaj, nie mogłam go znaleźć. Chciałam się obrócić, aby się rozejrzeć, ale stłumiłam impuls. Jeśli zniknął, miał ku temu powód. Resztki połamanych cementowych ścian sterczały wysoko w niektórych miejscach. Może chował się za którymś. Frost ponownie się roześmiał, i wszyscy jego ludzie zaśmiali się jednocześnie. Wszyscy mieli dokładnie taki sam wyraz twarzy, jaki on zrobił. Nie mogąc się powstrzymać, warknęłam. Frost spojrzał na mnie z nagłym zainteresowaniem, co powiedziało mi, że nie zwracałam na mnie całkowicie uwagi.

- Nie mów mi, że masz zamiar wciągnąć w to Kojocią dziewczynę? Co właściwie miałaby zrobić, oprócz umierania? – Słowa te jednym chórem zostały wypowiedziane przez wszystkie wampiry w tym samym czasie, gdy on poruszał ustami. Po ostrożnym wyrazie twarzy Stefana zdałam sobie sprawę, że nie tylko u mnie wywołuje to ciarki. - Jestem całkiem dobra w nieumieraniu, jak do tej pory – powiedziałam - Powinieneś przestać przejmować się moim zdrowiem. Nie powiedziałam tego bardzo głośno, a wampiry były zbyt zajęte wspólnymi rozmowami, aby zwrócić na mnie uwagę. Ale Asil zmarszczył brwi i wykonał przede mną ruch ręką. Zrozumiałam bez dźwiękowy rozkaz, ponieważ Adam używał tego samego w swoim stadzie. Asil uważał, że powinniśmy wyjść. Ale miałam wrażenie, że wyjście nie jest możliwą opcją. Z jakiego powodu, Marsilia chciała mnie tutaj. - Słyszałam o tobie Frost – powiedziała Marsilia brzmiąc na znudzoną – Zlekceważyłam to, jako mściwą plotkę, ale widzę że to prawda. Jesteś pozerem, który marnuje środki starając się wyglądać imponująco. Mówisz i mówisz i jest to pusta gadka. Wniesiesz wolność i moc w nowej erze wampirów, bla bla bla. A jak na razie masz tylko kukiełki. Gdy ich liny zostaną odcięte, nic

nie będziesz miał. Usta innych wampirów zamknęły się, a on powiedział jedwabiście – Marsilio podnieś prawą rękę. Jej usta zacisnęły się i zacisnęła obie ręce. Zwróć uwagę, szepnął glos w moim uchu. Czy widzisz, co on robi? Jak on to robi? Stefan, do którego należał ten głos był kilka kroków dalej. Mój żołądek ścisnął się. Nie powinien być w stanie tego już robić. Wieź krwi między nami została zerwana, kiedy Adam wprowadził mnie do stada. Stefan spojrzał na mnie i pochylił podbródek w kierunku Marsili. - Marsilio – ponownie powiedział Frost, skupiając na niej uwagę – Podnieś prawą rękę. Wtedy to poczułam, nić mocy, którą użył –to było coś w rodzaju mocy Adama głosu, kiedy przetaczał się przez stado i podporządkowywał je. Niemal widziałam… Zerknęłam na Frosta i starałam się zobaczyć, tak jak nauczyłam się widzieć więź stada bez medytacji. Używałam tej metody, aby zobaczyć Petera. Ale do tego potrzebowałam pewnej części mnie, która kierowała się instynktem. Ta sama część mnie która biegała na czterech łapach, odrobinę mniej popchnęła i pozwoliła używać kojocich oczu kiedy nadal byłam w ludzkiej formie. I mogłam zobaczyć magię. Frost pchał swą magię do Marsili. Dla mnie jego magia ukazywała się, jako czarna pajęczyna

wredności, którą starał się ją utrzymać. Tłuste sznurki mocy prześlizgiwały się z niego do jego wampirzych kukiełek. Zastanawiałam się jak dużo z tego, co widziałam zostało podyktowane komentarzem Marsili o kukiełkach, ponieważ wampiry Frosta miały łańcuchy jego mocy obwiązane dookoła każdej ręki i nogi i całą delikatną pajęczynę wokół swoich głów. Może Marsilia też mogła zobaczyć jego magię. Wampiry nie były jedynymi, które kontrolował. Cieńsze nici mocy spływały z jego rak na ziemię, lśniąc lekko, gdy wiły się w poprzek podłogi i wspinały się po otaczających nas ścianach znikając za krawędziami. Frost był Panem Marionetek. Faktycznie pomyślałam to imię wielkimi literami, co oznaczało, że zbyt długo kręciłam się wokół wampirów. Marsilia nazywała go nekromantą a to było o wiele gorsze niż Pan Marionetek. Imiona miały moc i odmawiałam nazwania go inaczej niż do tej pory. „ Frost” wystarczyło, „Chłopiec Rękawiczka”, jeśli zrobi się naprawdę paskudny. Spojrzałam na nici, które usiłowały wspiąć się po ciele Marsili i pomyślałam, że może byłabym w stanie zniszczyć je w ten sam sposób jak zniszczyłam te wiążące Petera. I jakby czytała w moich myślach, czerwone oczy Marslili

spotkały moje. Szarpnęła rękami i Mistrz Marionetek- Chłopiec Rękawiczka – potknął się do przodu. Sznurki, którymi usiłował pochwycić Marsilię leżały rozerwane na ziemi przed nim, i po kilku sekundach przeszły w nicość. Był w stanie kontrolować każdy ruch swoich wampirów z niewielkim wysiłkiem, ale nie zmusił Marsili do ruszenia jedną ręką. To prawda, że z nim walczyła, a jego słudzy poddali się, ale nadal miał trzydziestu wampirów tańczących jak im zagra. To, że Marsilia przeciwstawiła się jemu pokazywało każdemu, że Marsilia nie była tylko Panią Miasta- ona była Mocą. I w tym momencie, kiedy nasze oczy się spotkamy sprawiła, że pomyślałam, że mogła już dawno temu to zakończyć. Chciała dać mi szansę abym zobaczyła jak wygląda jego magia. Marsilia wiedziała więcej o Piechurach niż ja. Kiedy przybyła do tego miasta, wygnana z Mediolanu nie było tutaj już żadnych Europejczyków. Nie byłam pewna jak długo była w tym okręgu, ale byłam pewna że było to kilka wieków. Widziała jak Piechurzy zabijają inne wampiry, dużo wampirów. Tego lata, na moim miesiącu miodowym pierwszy raz poznałam innych piechurów. Od tego czasu pisaliśmy do siebie e-maile starając się nauczyć więcej o tym, czym byłam. Oni wiedzieli

więcej niż ja, ale nadal cierpieli z tych samych powodów, co ja. Zbyt dużo Piechurów umarło zanim zdążyli przekazać swoją wiedzę, i dużo z tego przepadło. Pozwoliła Stefanowi kontaktować się ze mną celowo. On nigdy nie pokazałby mi, że nadal może mówić w mojej głowie, ponieważ wiedział, że tego nienawidzę. Tak jak ona. Nienawidziła tego, że Stefan i ja przyjaźnimy się. Uczyła mnie, co mogę zrobić podczas walki z Nekromantą – i robiła, co mogła by odsunąć mnie od niego. Pomyślałam, że marnuje swój czas, co do tego, ponieważ Frost miał rację. Miała zamiar wybrać mnie abym z nią walczyła. Byłam całkiem pewna, że Frost też miał racęe, co do moich szans przetrwania. Nie musiałaby się martwic o moją przyjaźń z Stefanem, ponieważ miałam umrzeć. Frost denerwował się walką z Marsilią, powiedziały mi o tym wampiry. Dlatego zdecydował się na wyzwanie na trzech. Nie podobała mu się myśl postawienia jej się samemu, ale pomyślał że może przyjść z dwoma innymi wampirami silniejszymi od niej. Prawdopodobnie miał racje – więc wybrała inny sposób.

Gdyby Adam przyszedł ze mną, możliwe że użyłaby zamiast mnie jego. Był wilkołakiem, i nekromancja nie działała na niego. Ale będzie pracować z tym, co ma. - To ty jesteś wyzywającym i wybierasz sposób walki. – Chłodno powiedziała Marsilia, jakby przed chwilą nie zerwała jego łańcuchów – Wybrałeś termin i Trzyosobową walkę. Moim wyborem było miejsce i oficjalna strona. Wybrałam to miejsce. Jest wystarczająco duże i odległe.uśmiechnęła się do niego – Skoro jest na moim terytorium, ale jest twoją własnością, pomyślałam, że będzie odpowiednie. Należał do Frosta. To miało sens, jeśli był gościem od pieniędzy. Marsila umilkła na chwilę i rozejrzała się dookoła – To jest prawie symboliczne, od kiedy jeden z moich kolegów zniszczył je wczoraj. Adam byłby zdziwiony dowiadując się, że jest jej „ kolegą” Ale utrzymywałam swoją twarz nieruchomą. - A jeśli chodzi o stronę urzędową, na dzisiejszego Mistrza Ceremonii wzywam Stefana, znanego również, jako Żołnierz. Jeden z wampirów powiedział – To jest niedopuszczalne. On należy do niej. Mistrz Ceremonii nie może być twój. Przestałam obserwować magiczne nici, które wiązały Frosta z jego wampirami. Męczyło to oczy, tak

jak długie przypatrywanie się obrazkom w 3D. Nie mogłam stwierdzić czy Frost kazał wampirowi odezwać się czy wampir zrobił to na własną rękę. - Nie jestem Marsili – powiedział Stefan – Nie należę już do jej gniazda. - Mówi prawdę – Frost powiedział swoim ludziom. – Sam byłem tego świadkiem. Marsilia potraktowała go tak haniebnie, że opuścił gniazdo, a była zbyt słaba, aby temu zapobiec. Prawdziwy mężczyzna, prawdziwy żołnierz nigdy nie zgodziłby się komuś takiemu służyć. Możemy go zaakceptować – w każdy sposób. Szczurzy pomiot. Miał rację, ale to nie powodowało, że był mniejszym szczurzym pomiotem. Wiedziałam, nawet, jeśli nikt inny nie, że te słowa zraniły Stefana. Był tutaj, znowu jej pomagając jakby jego menażeria w ogóle nie miała dla niego znaczenia. - Moim zadaniem jest przypomnieć wam zasady – powiedział Stefan spokojnym głosem – Ty, Wiliamie Frost wybrałeś trójce przeciw trójcy. Dwóch walczących z tobą, jako ich dowódca, a Marsilia, jako kapitan jej, z dwójką innych uczestników wybranych aby byli przy jej bokach. Walka trwa do śmierci kapitana. - Przepraszam – powiedziałam nieśmiało – Ale obaj kapitanowie są już martwi. Wszyscy spojrzeli na mnie. Wampiry z zimnym nieprzyjaznym spojrzeniem a Honey jakbym była wariatką. To było w porządku, ponieważ byłam całkowicie szalona. Wiedziałam, że Marsilia planuje

włączyć mnie do walki ze świrniętymi - oziębłymi wampirami. Im bardzie przerażona byłam, tym szybciej poruszałam ustami. Byłam przemądrzała bo byłam przerażona. Asil uśmiechnął się. On wiedział wszystko o szaleństwie. - Walka – delikatnie powiedział Stefan, ponieważ doskonale mnie znał – jest do całkowitej eliminacji jednego z kapitanów lub reszty. Czy to cię satysfakcjonuje, Mercy? Jak tylko wyeliminowanie nastąpi, reszta członków drużyny może przestać walczyć, albo i nie, ich wybór. Kapitanowie mogą wezwać każdego żeby był w jego drużynie i ta osoba nie może odmówić. Jedynym warunkiem jest to, że muszą być obecni, – co dla nas oznacza pięć minut – w tym pomieszczeniu. Choć ostrzegam was oboje, że niechętni członkowie zespołu nie będą dla was walczyć tak dobrze jak ci, którzy sami zdecydują się walczyć. Po wybraniu zespołów oddalicie się w najdalszy kąt naprzeciw siebie i będziecie mieli pięć minut na naradę zanim rozpocznie się walka. Asil uchwycił mój wzrok i całkiem wyraźnie powtórzył wcześniejszy gest. Pięć minut na ucieczkę było wykonalne, wiedziałam o tym tak dobrze jak on. Zwłaszcza, jeśli Honey i Asil pracowaliby nad spowolnieniem wampirów. Spojrzałam na Williama Frosta – Chłopca Rękawiczkę – i pomyślałam o tym, co planował.

Całym tym rozlewie krwi i chaosie, a ci ludzie, którzy straciliby najwięcej to ludzie mieszkający w tym mieście. Na początku. Później ci ludzie złapaliby za broń i zaczęli walczyć. Potem zniszczyliby wampiry, Nieludzi, wilkołaki – i aby to zrobić dużo będzie to ich kosztowało. Nie mogłam pozwolić na to Frostowi, aby zrobił, co planował. Nie mogłam pozwolić mu wygrać. Zrobiłabym wszystko żeby go powstrzymać. Potrząsnęłam głową na Asila. Z szacunkiem ukłonił się. Stefan wszedł między Marsilię i Frosta ze swoją prostą wojskową postawą – Podczas trwania walki, uczestnicy mogą korzystać ze wszystkiego, z każdej mocy, każdej broni, która dostanie się w wasze ręce. Ludzie, którzy nie są uczestnikami nie mogą walczyć. To oznacza, że muszę ostrzec publiczność i z cała pewnością ciebie Williamie Froście, że żaden inny wampir oprócz tych zaproszonych przez obie strony nie może walczyć. Naruszający zasady zginą – przeze mnie - a jeśli taki wolontariusz w mojej ocenie doprowadzi do zwycięstwa to zwycięstwo będzie obalone przez Pana Nocy. - Jasno wytyczasz granice – powiedział Frost, ale nie tak jakby sprawiły, że był zadowolony. Stefan pochylił głowę w uznaniu. - Zasady są Pana Nocy. Moim zadaniem jest, aby były jasne. Pierwsze wezwanie towarzysza

należy do tego, który został wyzwany, Marsilio? - Wzywam Mercedes Athena Thompson Hauptmann, Partnerkę Alfy Stada z Dorzecza Kolumbii – powiedziała niespodziewanie. Obok mnie, Honey zawarczała, jej głos był niski i groźny. Nie jestem pewna, na kogo warczała, najprawdopodobniej na mnie. Asil tylko patrzył się na mnie. Wiedział, że wiedziałam, że to się stanie. - Tak – odpowiedziałam chłodno. Nie byłam przeciwnikiem dla Nekromanty, ale zaczęłam sądzić, że w trakcie mogę się do czegoś przydać jeśli chodzi o te linie. Martwiłam Frosta wystarczająco, że starał się- dwukrotnie, jeśli Stefan na racje – wyeliminować mnie. Taki strach może być dużo większym atutem niż moc. - Mercedes – powiedział Asil radosnym głosem. – W końcu mnie zabijesz. Może nie zrobi tego Bran, ale wierze, że twój partner nie będzie miał z tym problemu. Zmarszczyłam na niego brwi – sama podejmuje decyzje. Adam o tym wie. Uśmiechnął się do mnie – Może wie w swojej głowie, Mercedes. Ale jego serce będzie czuło inaczej. Jesteś kobietą, a to jest męska sprawa. - Asilu – powiedziałam – Słyszałeś. Chcesz żebym zrezygnowała z walki? Zamknął usta i spojrzał w dal.

- Wzruszające – powiedział Frost – ale nieistotne. Musi tu być . Nie może odmówić. Honey warknęła na niego, i odsunął się do tyłu bezwiednie. Spojrzała na mnie i ponownie warknęła, głośniej. - On wynajął człowieka, który zabił Petera – przypomniałam jej. Przestała warczeć i spojrzała na niego i tym razem pokazała mu swoje ogromne białe kły. Kły wilkołacze są bardziej imponujące niż wampirze. Też są bardziej imponujące niż kojocie. - Ja już przyjęłam – powiedziałam Stefanowi – ruszajmy dalej z tym Patrzył na mnie przez dłuższą chwile, nie mogłam odczytać jego twarzy – Nie daj się zabić – powiedział. - Strasznie późno aby się o to martwić, wampirze – warknął Asil – Trzeba było dopilnować żeby był tu Adam. On przynajmniej miałby jakieś szanse. - Wilkołaki – powiedziała Marsilia – są specjalnie zabronione w pojedynku, Wpatrywałam się w nią – Ale Adama też zaprosiłaś. Uśmiechnęła się do mnie – On nie jest tym czym ty jesteś Mercedes. Czy myślisz ża ja ta która oczarowała syna Marroka nie byłaby w stanie omamić twojego partnera tak żeby pozwolił ci walczyć? Złapała Samuela ale nigdy nie złapała Adama. Samuel może i był o wiele bardziej dominujący i dużo starszy, ale Adama był bardziej ostrożny. On nigdy nie pozwoliłby sobie na złapanie jej wzroku – a jeśli by tak się stało, uwolniłabym

go. Ale tej części prawdopodobnie nie wiedziała. Partnerska więź to jedna z tych rzeczy o których nie rozmawiamy publicznie i jest wyjątkowa. Partnerska więź czy nie, to że była taka pewna swoich możliwości obezwładnienia Adama sprawiło, że zmieniłam moją ocenę co do jej inteligencji – i nie na lepsze. - Nie mogła prosić Adama – spotykając moje oczy – Wilkołaki są specjalnie wykluczone z tego rodzaju walk o terytorium. - Nie powtarzał tylko zasad które Marsilia już wygłosiła. Mówił mi że wiedział co Marsilia planowała i że mnie nie ostrzegł. Przez chwilę była urażona. Ale tylko przez chwilę. Jeśli Marslilia miała rację , to byłam użyteczna, bardziej użyteczna niż Stefan – sprowadzenie mnie tutaj było prawidłowym posunięciem. Frost musiał zostać powstrzymany. Skinęłam lekko Stefanowi. - Twój pierwszy wybór, Frost – powiedział Stefan w tonie ”skończmy już z tym” - Shamus – oświadczył uroczyście Frost – Shamus, Były Pan Reno a teraz moja prawa ręka. Czekaliśmy, ale nikt się nie pojawił. - Będzie tutaj w odpowiednim momencie – Frost uśmiechnął się wesoło – zawsze był okrutnym wojownikiem. Pod moja opieką, tylko rozkwitł, zwłaszcza w kwestii okrucieństwa. - Marsilio? Twój drugi i ostateczny wybór. - Wybieram Thomasa Hao, Pana San Francisco.

Z cienia, niedaleko nóg Frosta, wyłonił się Hao – Oczywiście – powiedział – Jestem zachwycony mogąc przyjąć zaproszenie. Frost syknął, cofnął się i po raz pierwszy jago oczy błysnęły lodowatym błękitem. Doszedł do siebie prawie natychmiast i posłał Marsili niewielki ukłon. - Widzę że byliście zajęci. Zatem, też mam niespodziankę. Skończmy z eliminacjami. Wzywam na ostatniego towarzysza , Wulfa. Lepiej znanego jako Czarodziej. - posłał Marsili uśmiech który nie był szczęśliwy – Trzymaj swoich wrogów blisko, Marsilio. Trzymałaś go blisko siebie przez te wszystkie lata, ale dziś poniosłaś porażkę. Mogłaś wezwać go by walczył u twojego boku, ale zdecydowałaś się wybrać zamiast tego brudnego Piechura. - splunął, na podłogę, przede mną. Zgaduje, że to powinno mnie urazić albo zrobić na mnie wrażenie – Kije i kamienie mogą połamać moje kości ale słowa nigdy mnie nie zranią– zanuciłam fałszywie i cicho, tak jakby do siebie, z wyjątkiem tego, że każdy w pomieszczeniu mógł to usłyszeć. Jeśli Frost chciał zachowywać się jak dziecko, też tak mogłam, o wiele lepiej. Stefan odwrócił głowę i byłam całkiem pewna, że się śmiał. Ale nikt się nie śmiał kiedy Wulfe spadł dokładnie za mną tak, że nie widziałam jak skacze, tylko

usłyszałam dźwięk uderzających stóp o płytki. Odwróciłam się tak by móc widzieć jego i nadal mieć Frosta na oku. Wampiry mnie przerażają. Miałam nawet mentalna listę wampirów które przerażały mnie najbardziej. Niektóre z nich są martwe. Bardziej martwe. Nawet się już nie poruszają. Na samym szczycie listy z nadal poruszających się był Wulfe. Nie wiedziałam dlaczego, dokładnie, był o wiele gorszy od innych wampirów. Może to przez sposób jak za każdym razem się spotykaliśmy, Wydawało się, że on doskonale wie jak mnie przeraża. Możliwe, że to przez jego „ nieobecny” wzrok. Czarodziej wyglądał jakby martwił się o to jak zaprosić dziewczynę na pierwsza randkę, sprawdzając w lustrze trądzik , decydując czy powinien przekłuć ucho a jeśli tak jak powinien ukryć to przed mamą. Miał ubrane zniszczone czerwone Conwersy do koszykówki i gruby ściegowy sweter. Jego włosy były ostrzyżone krótko jak u rekruta. Trzymał gruby łańcuch który był przyczepiony do grubego metalowego kołnierza owiniętego dookoła szyi innego wampira. Drugi wampir był ogromny. Gdyby był w pozycji pionowej byłby najwyższą osobą w pomieszczeniu... w niechlujnej piwnicy. Musiał ważyć prawie trzysta funtów. Nie stał jednak w pozycji pionowej, był przykucnięty na rękach i kolanach. A jego stukające

zęby wybijały dziwny rytm. Zobaczył że patrzę na niego – wszystkie wampiry niemal natychmiast odwróciły wzrok. Gdybym go znała kiedy nie był tym... potworem, wątpię żebym zatrzymała na nim wzrok. Warknął na mnie, jak pies na łańcuchu i szarpnął mocno koniec łańcucha. Prawo fizyki mówiło, że powinien móc pociągnąć Wulfa po podłodze. Ale fizyka nie wchodziła w bliższą znajomość z Wulfem. Nie miał problemu z utrzymaniem wampira – który musiał być Shamusem – jedną ręką. Drugą potarł jeżyka na głowie który wyglądał w tym świetle bardziej na biały niż blond. - Cześć Mercedes – powiedział lekko Wulf – więc udało im się wciągnąć ciebie w to wszystko? Zawsze chciałem mieć szansę spróbowania twojej krwi ze źródła. Piechury mają cudowny bukiet. Jak żonkilki na wiosnę, tak mawiał mój stary. - Wulf – powiedziała Marsilia. Pomyślałam, że chciała powiedzieć coś innego, ale nie wiedziała dokładnie co. Więc tylko ucichła, ale jej cisza miała w sobie smutek. - Nie bądź zła, Marsilio – powiedział szczerze – Ale my wampirzy dranie musimy trzymać się razem, rozumiesz – zatrzymał się na chwilę – Może nie. Może ujmę to w ten sposób? Zasmuca mnie to, kochana. Ale tak jest lepiej, niedługo to zobaczysz. - Pięć minut – powiedział Stefan – Od teraz.

ROZDZIAŁ 12 Skuliliśmy się w naszym kącie. W każdym razie ja się skuliłam a Asil wyglądał jakby się trochę nudził. Honey nigdy nie podnosiła oczu na Frosta. Hao czaił się - co robił bardzo dobrze jak na tak małego człowieka. Marsilia? Marsilia była obiektem. Miałam zamiar walczyć z wampirami, a nie nazywałam się Buffy- byłam aż tak popieprzona. - Widzisz jego magię?- zapytała Marsilia raźnie - Stefan miał ci powiedzieć, abyś go bacznie obserwowała. - Widziałam. - Twoim zadaniem jest powstrzymanie go od zrobienia tego. W każdy możliwy sposób. Piechurzy są odporni na magię wampirów- nawet na taką, która ma korzenie w czarnoksięstwie. Wydawała się o wiele bardziej pewna, niż to czułam. - Nie wydaje mi się abyś miała problemy z powstrzymaniem go - powiedziałam. Skrzywiła się - Tak. Ale nie starał się za bardzo- wyolbrzymił swoją reakcję kiedy jego magia wybuchła. Stara się abym była pewna siebie. Spojrzała przez ramię na Frosta, który rozmawiał z Wulfe'm. Widziałam, że Wulfe obserwował Marsilię, nie zwracając uwagi na Frosta. Zauważył, że go obserwuję i mrugnął do mnie. - To taktyka Frosta - powiedział Hao. Przerwał i spojrzał na swoje ręce. Były pomazany na czarno, łącznie z jego złotą koszulą na której widniały czarne smugi. Czarny strój Marsili nie wykazywał zużycia. Nie zawracałam sobie głowy patrzeniem na siebie. Moja przybrana matka utrzymywała, że mogłabym się ubrudzić nawet na basenie, a bycie coraz starszym nie

miało za wiele znaczenia. - Było tylko kilku świadków, którzy widzieli jego walki i skłonni byli mi o nich powiedzieć. Niektórzy z nich byli tego samego kształtu co Shamus.- Nie patrzył na uwięzionego wampira ale czułam jego uwagę. - Shamus był niezłym gitarzystom i lubił wiersze Tennysona. Mógł słuchać ich i cytować przez godzinę. - Dlaczego nie ma tu innych wampirów? - zapytałam. - Nie ma wszystkich z gniazda pod swoją kontrolą, prawda? Czy inne potężne wampiry próbują go powstrzymać? Dlaczego Ty i Hao jesteście tutaj jedynymi? - Wampiry nie współpracują ze sobą za dobrze-nie bardziej niż Alphy. I Mistrzowie, którzy są na dalekim wschodzie czują, że Frost jest na granicy tego co może kontrolować. Iluzja Frosta zrobiła wszystko jak najlepiej aby go wspierać. - odpowiedział mi Hao. - Większość z nich uważa, że pragnienie Frosta aby ujawnić wampiry i pozwolenie im aby mogły żywić się na kim tylko chcą jest najlepszym pomysłem o jakim kiedykolwiek słyszeli. - powiedziała Marsilia - Głupcy. Nienawidzę głupich ludzi. - Nie wydajecie się spieszyć aby zapobiec walce - powiedział Asil - I zostały wam tylko dwie minuty. Marsilia spojrzała na niego i przez chwilę znowu ujrzałam na jej twarzy pożądanie. Hao ukłonił się Asilowi - Marsilia i Ja mówiliśmy o tym jak bardzo nasze plany są już określone. Ona zajmie się Frostem. Ja wezmę Shamusa i Wulfiego. A zadaniem Pani Hauptman jest utrzymanie Frosta aby nie uwięził nas zaklęciem. Może zdarzyć się tak, że Frost będzie tak zajęty, że nie będzie miał czasu na sztuczki a twój kolega……Alpha może siedzieć na ławce i dopingować. Miałam zamiar wymyślić sobie jakaś stopień oprócz partnerki Alfy. W stadzie byłam po prostu Mercy, ale jeśli następne 10 osób nazwie mnie partnerką Alphy to chyba kogoś

pobiję. Brzmiało to jak ruch w szachach. - Najprawdopodobniej ma jeszcze jakieś sztuczki w rękawie - powiedziała Marsilia Wiedział, że musi je mieć, przychodząc tu, bo nie udało mu się zabić Mercy. - Ma tutaj kilka uwięzionych duchów - powiedziałam jej. I przypomniałam sobie jak Peter głaskał sierść Honey. Duchy, które mogą manipulować światem fizycznym jest mało i są daleko stąd - One mogą być problemem. - Duchy nie są problemem - powiedziała Marsilia lekceważąco - Tylko jęczą i straszą głupich ludzi. - Duchy, które mogą rzucać kamieniami i gruzem są problemem - powiedziałam jej - i nie liczy się, że nie żyją, ale wciąż poruszają się jak dobrzy nieludzcy zabójcy. Jeżeli on ją ożywił , to dlatego że miała wykonać jakąś pracę. Jeśli ona jest prawdziwym zombie, to moje rozumienie zasad mówi mi, że on może ją wezwać aby razem z nim walczyła. Zombie nie są żywymi ludźmi, są ożywionymi po śmierci bez wolnej woli i własnych myśli. Zombie przyjdzie na jego hasło "moc" prawda? - W takim razie zajmij się duchami - powiedziała Marsilia - I powstrzymuj go kiedy będzie chciał nami zawładnąć. My zajmiemy się walką. Hao uśmiechnął się i pokręcił ramionami aby je rozluźnić. Byłam w błędzie. On się uśmiechał, kiedy był szczęśliwy. - To powinna być ciekawa walka - powiedział. Kiedy walka się zaczęła, byłam 4,5 metra za dwoma wampirami, które były po mojej stronie, z przykazaniem aby powstrzymać się od działań tak długo jak to będzie możliwe. Moje kolano bolało, kości policzkowe pulsowały i byłam przerażona, jak jeszcze nigdy dotąd.

- Drogi Boże - mruknęłam poważnie. Chciałabym przestać martwić się o to, że ktoś mnie może usłyszeć kiedy się modliłam dawno temu. Jeśli mieszkasz z wilkołakami, nie ma czegoś takiego jak prywatne rozmowy, nawet jeśli mówisz do Boga. - Proszę, nie pozwól mi skończyć na wózku inwalidzkim ponownie. Żadne niepołamane kości też były by super premią, ale nie spodziewam się, że zrekompensujesz moją głupotę aż tak bardzo. - a następnie, jeszcze bardziej szczerze powiedziałam - Cokolwiek się stanie, nie pozwól aby ten wampir wyszedł stąd o własnych siłach. Jeśli wygra, będzie to zła wiadomością. Każda Twoja pomoc dla nas zostanie doceniona. Amen. Stefan mnie usłyszał. Nie patrzał na mnie, ale jego usta złagodniały i pokręcił głową. - Idź - powiedział, i cofnął się pod ścianę, gdzie byli kibice dopuszczeni do oglądania. Stanął obok Asila i Honey, co musiałam natychmiast docenić-jeżeli coś by mi się stało, wiedziałam, że zrobi wszystko aby wydostać stąd wilki. Nie, żeby Asil potrzebował jakiejś pomocy. Wampiry są głośne kiedy walczą. Nie wiem dlaczego tak mnie to zaskoczyło. Byłam na wielu spotkaniach sparingowych, i też byli głośni. Może dlatego, że wilkołaki walczą ciszej, cisza narzuca konieczność bycia w ukryciu. Choć ludzie wiedzą o wilkach to publiczne walki są nadal zabronione. Moim zadaniem było obserwowanie Frosta i to właśnie robiłam. Piwnica była "w" wyjaśnił Hao. Nie mogłam wyjść z piwnicy bez utraty miejsca w bitwie. To nie znaczyło, że nie będę walczyła. To po prostu oznacza, że Stefan będzie musiał mnie zabić. Dlatego musieli mieć potężnego mistrza ceremonii. To on egzekwował zasady w trakcie walki i uznawał zwycięzcę.

Znalazłam długą podłużną rurę na górze uszkodzonego odcinka ścian, stojąc tyłem do ściany wewnętrznej. Frost prawdopodobnie nie będzie nic próbował zbyt szybko. W przeciwieństwie do ludzkich walk-a nawet wilkołaczych - walki wampirów mogą zajmować dużo czasu. Brak oddechu, brak bijącego serca oznaczało, iż wampir jest niebezpieczny dłużej niż wilkołak nieprzytomny. To wymaga mnóstwa uszkodzeń, aby wampir stracił przytomność. Sadza, zakłócona przez brutalne działania wojowników, wzbiła się na wysokość 30 centymetrów czarną chmurą. Podłoga została źle wykonana, ponieważ tylko część była wykafelkowana. Nawet Marsilia nie była odporna na niewygodne potknięcia. Byłam bardzo wdzięczna za przenikliwość Asila biorącego dla mnie płaszcz. Kiedy przestałam się ruszać, zaczęłam się wychładzać. Chowając ręce w kieszeniach, natknęłam się na skrócony, magiczny miecz Zee. Ostrzeżenie Tada zadzwoniło w mojej głowie, więc nie miałam wyciągać go chyba, że w najtragiczniejszych okolicznościach. To dało mi pretekst aby bawić się czymś bezczynnie- i faktycznie pomogło mi skupić się na czymś innym niż myślenie o tym jaka byłam przerażona. Akcja była tak szybka, że trudno było mi podzielić moją uwagę, i starałam się obserwować Frosta. Nawet wyłapałam kawałki walki Hao i chciałam aby mój sensei mógł go zobaczyć. Musiałam przyznać, że Shamus przyciągnął moją uwagę w pierwszej kolejności. Wampiry zwykle wyglądają bardzo ludzko. Tylko kilka razy widziałam ich prawdziwe twarze, wyglądające jak potwory. Jeden raz stanowczo wystarczy, ale Shamus nosił potwora na zewnątrz. Jego oczy świeciły, ale nie jak

latarki. Bardziej jak małe światełka choinkowe, lub oczy kota syjamskiego w ciemności, jeśli jego oko rzeczywiście łapie i odbija światło. U kota byłoby to fajne, u wampira wygląda dziwacznie. Jego usta cofnęły się z twarzy i wyglądała jakby była stworzona tylko do podtrzymywania kłów i te blado błyszczące oczy. Jego paznokcie wydłużyły się i stały się prawie tak dobrą bronią jak pazury u wilkołaka. W Shamusie nie pozostało już nic ludzkiego. Wulfie spuścił go z łańcucha ale obrożę nadal miał na sobie. Jeśli Shamus nie był dwa razy większy od Hao, to brakowało mu niewiele. Był szybki i tak jak obiecał bezwzględnie okrutny. Po tym jak Hao go raz uderzył, Shamus zdecydowanie zmniejszał odbicia Hao. Ale Hao nigdy nie było tam gdzie Shamus myślał. - "Przepływaj jak woda"- tak zwykle powtarzał sensei Johanson, zwykle złośliwym tonem. I on zbliżał się do tego. Jeszcze nigdy nie widziałam czegoś takiego jak Hao. Hao płynął jak woda. Ostre pazury przeszły przez- i tak blisko, że ćwierć cala więcej a Hao miałby skórę w plasterkach jak więzień zawinięty w drut kolczasty. Wykręcił się, zatrzymał, odchylił do tyłu i nic go nie dotknęło. To było piękne. Miałam obserwować Frosta, upomniałam się surowo. Ale ciągle posyłałam ukradkowe spojrzenia Hao. Wtedy przyszły duchy. Wiedziałam, że były tu wcześniej, widziałam je, ich obecność to coś co czują kojoty, ukłucia na plecach i mrowienie na czubku nosa. Ufałam zmysłom kojota, spróbowałam otworzyć moją wizję tak jak przedtem, i rozejrzeć się dookoła. Martwe duchy były skupione pod ścianą, jak najdalej od wampirów jak tylko mogły. Duchy, jak koty (z wyjątkiem mojej Medei) nie lubią wampirów. Nie wydawało się, że coś robią, chociaż widziałam tłuste pajęcze, jedwabne wici magii, które związane były z Frostem. Pomimo rozproszenia przez Hao i duchy, miałam oko na Marsilię i Frosta. Czy ktoś wiedział, że Marsilia byłą pięściarzem i dobrze wyszkolonym bokserem ze swoją

schludnością i zwinnością nóg? Frost także został przez kogoś wyszkolony w walce wręcz. Wydawało się to być stosunkowo skuteczne, jeśli fragmentaryczny styl którego uczy armia swoich nowych rekrutów, dostosowano do wampirzej wytrzymałości i szybkości. Tuz za nimi pojawiła się publiczność, czterech wampirów Frosta i moja wizja oglądania duchów zmieniła się, a ja usiadłam pod ścianą. Nie mogłam zobaczyć dusz. Zresztą wampiry nie mają dusz. Ale coś było nie tak z wampirami Frosta. Coś było skręcone i rozdrobnione kiedy powinno być proste i całe. Spojrzałam wtedy na mojego wampira - Stefana. Stał nieco z przodu przed Honey, gotowy chwycić ją jeżeli nie mogłaby już utrzymać swoich zamiarów wobec Frosta. Nadal nie mogłam zobaczyć jego duszy, ale wyglądał dobrze, tak jak zawsze. Znalazłam Marsilię. I była inna niż wampiry Frosta, była taka jak Stefan. Hao powiedział, że jego informator został złamany. Zastanawiałam się, czy nie wyglądała jak wampiry Frosta. Ale nie byłam tu po to aby sprawdzać wampiry Frosta. Byłam po to aby go obserwować. Zarówno Marsilia jak i Frost krwawili. Marsilia znalazła gdzieś metalowy pręt, taki do ryglowania drzwi, którym uderzyła go w głowę tak jak zrobiłby to Babe Ruth uderzając piłkę na Stadionie Yankee. Poleciał do tyłu i uderzył na ziemię jak mokry ręcznik. Ustawiła rurę ponownie na pozycję do odbijania i obserwowała go. Nie poruszył się- ale wampiry nie muszą oddychać, potrafią trzymać się bardzo, bardzo spokojnie. Jeden z duchów agentów Cantrip podpłynął bliżej Frosta. Pomyślałam przez chwilę, że

to było przypadkowe. Wrzucić kilkanaście duchów do nawet sporej piwnicy, musiało się gdzieś podziać, prawda? Teraz w piwnicy były duchy dryfujące bez celu- tylko jeden był w pobliżu Frosta. Im dłużej się im przyglądałam, tym łatwiej mogłam zobaczyć więzi, którymi miał ich związanych. Wydawało mi się dziwne, że w tej ciemnej piwnicy, gdzie każda powierzchnia sczerniała od ognia, nie miałam problemu aby widzieć sieci które trzymały duchy w niewoli. Ale ciemność sieci byłą inna niż ta z braku światła. Duch, który zbliżył się do Frosta miał przyczepiony do szyi jeden z tych magicznych sznurów i on pulsował. Marsilia zaczęła się relaksować, jej dłoń na rurze się rozluźniała. Wstałam, ale było już za późno. Frost uderzył, ze szczęką wiszącą pod dziwnym kątem, ale poruszał się tak szybko, że trudno było go wyśledzić. Chwycił ducha i zjadł go. Ale nie swoimi fizycznymi ustami. Wyglądało to tak jakby jego ciało było jednymi wielkimi ustami i pochłonęły ducha. Na moich oczach ciało Frosta zabłysło, a następnie wstał, wytarł własną krew z usta ręką z tyłu. Szkody jakie wyrządziła mu Marsili właśnie zniknęły. Znowu uderzyła, ale był szybszy niż wcześniej. Jakby duch miał więcej niż tylko go naprawić. Chwycił poprzeczkę i wyrwał ją z jej rąk i teraz ona była tym który zaczął się odsuwać. Walka nagle znowu zaczęła być głośna. Shamus rykną i krzyknął. Ciała hałasowały rzucane o podłogę. Nie był to tylko hałas podłogi zetkniętej z ciałem, ale także pomruki i pęknięcia kości. Metalowa rura dodała nowego wymiaru do hałasu. Był w niej rytm, kiedy Marsilia zaczęła się cofać z powrotem do mnie, i zdałam sobie sprawę, że on się z nią po prostu bawi.

Nie mogłam jej pomóc w walce z nim. Miałam nadzieję, że była na tyle silna, wystarczająco dobra aby ochronić siebie, ponieważ ja miałam inną pracę, w pomieszczeniu pojawiło się 13 dodatkowych duchów. I musiałam wymyślić sposób aby powstrzymać Frosta przed zjedzeniem ich wszystkich. Jeden z nich był tuż obok mnie. Chwyciłam ją za nadgarstek. Moja ręka przeszła na wylot, ale skupiłam na niej wzrok i stała się bardziej solidna, tak jak wcześniej Peter. - Powiedz mi swoje imię - powiedziałam do niej, wydając komendę zapożyczoną od wilka Alphy, Adama. - Janet - opowiedziała, jej głos wibrował o moje ramię. - Janet - powiedziałam do niej - Odejdź . Próbowała, ale sieć Frosta trzymała ją. Jej oczy były przerażone. Próbowałam zdjąć z niej sieć swoimi rękami, ale to nie działało. Ona nie była ze stada, więc nie mogłam użyć magii stada aby ją uwolnić. Wyciągnęłam miecz Zee i przywołałam jego większą formę. Dla Zee i Tada miecz był długi i czarny. Dla mnie okazał się kataną o prostym ostrzu, o jaskrawo czerwono-purpurowej rękojeści. Nie zadziałał nic z siecią, chociaż miałam wrażenie, że w słońcu kiedy magia wampira jest najsłabsza, byłby w stanie zjeść magię, która związała ducha. Próbowałam nawet przeszywać ją na wylot. Poczułam jej smak przez chwilę i spojrzała na mnie jeszcze bardziej przerażona. Ale kiedy wyciągnęłam z niej miecz, nadal tam była, zamknięta w pułapce Frosta. Sprowadziłam go do mniejszej formy i wsadziłam z powrotem do kieszeni płaszcza. Brzęk, brzęk, brzęk metalowej rury zatrzymał się nagle i spojrzałam w górę, aby zobaczyć, jak zaiskrzyło się ponad ścianami piwnicy i bezpiecznie zniknęła spoza zasięgu. Marsilia popchnęła sobie ramię nastawiając je z powrotem do stawu bez zbytniego grymasu i ponownie zainteresowała się Frostem. Bez rury nie był tak mocny- ale ona wciąż była ranna.

A potem sięgnął prawie od niechcenia i zjadł następnego ducha. To było szybkie, a ja byłam zbyt daleko, aby coś z tym zrobić- nawet gdybym wiedziała jak to zrobić. Uśmiechnął się do mnie zanim uderzył Marsilię w uszkodzony bark. Zdesperowana wyciągnęłam mój medalik wiszący na mojej szyi. Uzbrojona w moją wiarę, symbolu Baranka Bożego który bronił mnie przed wampirami. Może to pomoże przeciw wampirze magii. - Proszę, Drogi Panie - powiedziałam - Niech to zadziała. Następnie przyłożyłam medalik do sieci, która skurczyła się od małego złotego baranka , skręciła, zwinęła i osłabiła aż duch stał się wolny. Przyłożyłam baranka do jej czoła i powiedziałam. - Janet. Bądź w pokoju. Zniknęła w jasnym błysku światła. - Tak - krzyknęłam w triumfie, i może trochę od strachu. Moja mała owieczka była lepsza niż miecz Zee. Z drugiej strony pokoju Stefan uśmiechnął się do mnie. - Ś wię te symbole, Batmanie - powiedziałam mu - Mamy pomoc. Udałam się po duchy, starając unikać walki. To było trudniejsze, niż miało być, ponieważ Frost także usłyszał mój okrzyk i próbował dostać się do mnie. Marsilia podwoiła swoje wysiłki aby utrzymać go z daleka. Musiałam zrezygnować z dwóch duchów ponieważ Frost było zbyt blisko. Miałam błędne przekonanie o tym jak szybko Frost mógłby mnie zabić, nawet po obrażeniach jakie on i Marsilia sobie zadawali. Właśnie uwolniłam mężczyznę ubranego w granatowy garnitur i krawat Gryfidoru gdy krzyk Asila sprawił, że obróciłam się i prawie zobaczyłam Frosta nad sobą. Następnie Wulfie

uderzył w niego jak pociąg towarowy, jeżeli pociąg towarowy zostałby ruszony przez Chińskiego wampira. - Przepraszam, przepraszam - powiedział Wulfie spokojnie do Frosta jak przebiegałam przez pokój z dala od nich. - Ale musisz uważać co robisz chyba że chcesz zostać zraniony przez swoich własnych kolegów. Pociągnęłam jeszcze jednego ducha, zapytałam go o imię nie patrząc na jego twarz ponieważ używałam baranka aby zniszczyć magię Frosta. - Aleksander - odpowiedział. Podniosłam wzrok gwałtownie i spojrzałam na mordercę Petera. Dlaczego nie mógł być jednym z duchów które zjadł Frost. - Zabiłeś mojego przyjaciela - powiedziałam mu. - Tak - westchnął - Wilkołaka, wiesz? Niebezpiecznego i złego. - Nie - powiedziałam mu - Aleksander Bennet. Niebezpieczny i głupi. - Czy ty się kłócisz z duchem, Mercy? - zapytał Wulfie zainteresowanym głosem gdzieś po drugiej stronie piwnicy - Bardzo dobrze. Wulfie był ubrudzony, w ciemności trudno było odgadnąć co jest sadzą a co krwią. Chociaż nie był wyraźnie ranny, tak jak Shamus a nawet Hao- nawet woda nie może zawsze unikać uderzenia przez dwóch przeciwników. Hao pozwolił Shamusowic zagonić się pod ścianę w niezwykle szybkim tempie. Wulfie zostawił ich sobie, najwyraźniej by móc mnie oglądać, choć nie ruszył aby zatrzymać to co robię. Hao zerwał swoją złota koszulę i podbiegł pod ścianę. Koszula wydawała się unosić przez sekundę, trzymana w reku Hao gdy on stał tam gdzie wcześniej kiedy jego ciało obracało się wokół swojej osi unosząc się w górę. Koszula skończyła na głowie Shamusa w tym samym czasie kiedy Hao zrobił szybkie salto w powietrzu i wylądował obiema nogami

na plecach Shamusa, kierując głowa wampira w ścianę. Jeśli przeżyje tę walkę, miałam zamiar wiecznie żałować, że nie mam ze sobą DVD. Co prawda urządzenia nagrywające nigdy nie zarejestrują wampirów. Nie były one generalnie tak szybkie jak wilkołaki lub ja, ale umiały wykonać bardzo małe ruchy w bardzo szybkim czasie, a to pasowało bardziej do nowoczesnych aparatów. Wcześniejsza mżawka zatrzymała się na chwilę. Ale jak duch zaczął ciągnąć moją rękę , tę z naszyjnikiem deszcz znów zaczął padać na dobre. - Proszę - powiedział Aleksander, który zabił Petera - Jestem bardzo zmęczony. Ja także. Byłam też mokra, przemarznięta i mocno ubolewałam nad tym, że nie wiedziałam co mam robić. Ale skończyłam pracę, zatrzymałam się w środku- czyszcząc magię Frosta. Zamiast robić zupę z popiołu na podłodze; deszcz uderzał zimnem i zamieniał się w lód- zamarzający deszcz. - Aleksander - powiedziałam stanowczo - Idź. - I dodałam następny kawałek, ponieważ to była słuszna rzecz, nawet jeśli nie wiedziałam, czy to tak naprawdę działa. Bądź spokojny. Jak inni, zniknął w błysku światła. Jeśli miałabym cichą nadzieję, że straszny mrok połknie złego faceta tak jak w "Duchu" i ściągnie go do otchłani, no cóż, byłoby to rozczarowanie z którym musiałabym żyć. Palce były odrętwiałe, ale wróciłam do łapania duchów. Gdzieś straciłam rachubę, a może Frost dorwał jednego po drodze, kiedy byłam zajęta. Kiedy skończyłam z kobietą w

sukience, nie zostało już żadnego. Walki stały się bardziej niekontrolowane i brutalne jak przeciwnicy tracili równowagę na lodzie i wpadali w publiczność, gruz lub ścianę z jednakową siłą. Poślizgnęłam się, upadłam i dwa razy spadłam z mojej żerdzi po tym jak się do niej w końcu dostałam. Trzęsąc się żałośnie wsadziłam ręce do kieszeni. Zniosłabym 40 stopni poniżej zera, każdego dnia oprócz tego beznadziejnego mokrego materiału. Mogłam ubrać się na temperatura 40 poniżej zera ale wilgoć przechodziła przez jakiekolwiek miało się ubrania. Moje jeansy obciskały moje uda jak lodowaty kochanek i mój płaszcz na plecach przemoczony przegrywał wojnę aby utrzymać dla mnie ciepło. Coś złapało mnie za plecy i rzuciło o ziemię. Wzięta z zaskoczenia, upadłam i wylądowałam płasko na plecach. Moja głowa uderzyła o twardą podłogę i zobaczyłam gwiazdy i małe ptaszki. W każdym razie, przeturlałam się smakując krew podczas wydostania się z ręki mojego napastnika. Przede mną była martwa zabójczyni, o której chciałam przede wszystkim zapomnieć. Jej głowa poruszała się pod nienaturalnym kątem i upiornie, były je dwie przykucnięte czekające do skoku na miejscu gdzie siedziałam. Skoczyła na mnie a ja wyciągnęłam zimną dłoń z kieszeni i wsunęłam w nią miecz Zee, jak gorący miecz w lody. Byłam prawie tak zaskoczona jak ona bo ruch był instynktowny i nie planowany- i nie przyzywałam miecza. Jej ciało wylądowało na mnie mocno a ona była cięższa niż wyglądała. Na szczęście przebita mieczem, była martwym ciężarem. Tylko jej głowa zdawała się być jeszcze ruchoma, ale nie mogła jej odwrócić. Dziwny podwójny obraz spowodował, iż rozbolała mnie głowa. Gdybym nie martwiła się tak, że ona może rozerwać mi gardło to zamknęłabym na chwilę oczy. Wsadziłam moją lewą rękę do góry, pomiędzy jej usta a szyję. Ale nie spróbowała mnie ponownie zaatakować.

- Głód - jej głos brzmiał nieobecnie - masz miecz. To gdzie jest mój Silver, jeżeli masz jego Głód? Ciągle mówiła, ale zapominała oddychać, a ja nie mogłam zobaczyć jej ust, czułam tylko jak jej szczęka porusza się na moim ramieniu. Mogłaby mnie przeklinać lub mówić jak mnie kocha za to wszystko, tak zrozumiałam. Założę się, że to nie pierwszy raz ani nie ostatni. Jak próbowała coś powiedzieć, to zdałem sobie sprawę, że dziwnie, podwójny obraz który widziałem nie był wynikiem wstrząsu mózgu. Widziałam jej ducha, niemal całkowicie odciętego od ciała, ale nadal podłączonego do martwego ciała tłustymi więziami. Moja lewa ręka była zajęta utrzymywaniem jej z dala ode mnie, moja prawa, trzymała miecz który utknął między nami. Ponieważ nie robiła nic gwałtownie i dlatego, że bardziej bałam się miecza Zee niż jej, poruszyłam moją lewą rękę w dół i starałam się nie zwracać uwagi na jej zimne, gnijące mięso na moim nagim policzku, kiedy bezskutecznie próbowała mówić. Ja również próbowałam oddychać płytko, ale to nie pomogło za dużo na zapach. Moja lewa ręka powędrowała do kieszeni jeansów, gdzie schowałam łańcuszek. Jeansy były mokre i stawiały opór, ale udało mi się zaczepić naszyjnik czubkami palców. Jeansy śmiały mi się w twarz. Baranek zaplątał się w kieszeni i pociągnęłam go mocno. Jeansy puściły naszyjnik, ale moje lodowate, zgrabiałe palce puściły uchwyt. łańcuszek poleciał od siły mojego uchwytu i usłyszałam jak wylądował poza moim zasięgiem. Starałam się przesunąć, ale jak tylko poruszyłam mieczem, jej ramiona i nogi zaczęły znowu drgać. - No dobra Głodzie - powiedziałam do niego - Czy możesz coś z tym zrobić?

Próbowałam w języku niemieckim, ponieważ mimo wszystko jest to miecz Zee - Also, Hunger. Können Sie nicht etwas tun?” Czułam, że mnie słucha. Gęsia skórka wybuchła na mojej skórze i magia brzęknęła w mojej klatce piersiowej i wzdłuż mojego ciała, która dociskało mi ciało martwej kobiety. W moich rękach głownia miecza się rozgrzała. Ciało Spice zaczęło wibrować, kiedy ciepło przeszło w upał. Przyszłą mi do głowy straszna myśl. Co jeśli miecz lubił martwych nieludzi bardziej niż żywego kojota i postanowił zmienić swoją lojalność? Zostałam ostrzeżona o reputacji Głodu w kwestii opuszczania swoich władających. Więc trzymałam miecz z dala od miejsca gdzie ciepło przemieniło się w ból. Głownia była gorąca to było nic w porównaniu z mieczem. Ciało nieczłowieka przemieniło się w popiół na mnie w jednym momencie a w następnym zmieszał się z popiołem ze spalonej winnicy i mokrym lodem. Przeturlałam się i podniosłam gwałtownie na nogi, wypuszczając miecz z ręki. Nic nie zostało z kobiety zombie. Próbowałam wytrzepać jej popiół z mojego płaszcza i jeansów, ale byłam tak mokra, że go tylko rozmazałam. Kiedy upuściłam miecz wypalił on cienką warstwę lodu na ziemi, ale z powrotem pokryła się ona grubszą warstwą lodu od zamarzającego deszczu. Leżał w błocie, a magia, którą wysyłał do mnie odeszła. Nie chciałam go dotykać, ale jeszcze mniej chciałam go tu zostawiać, gdzie jeden z wampirów mógł go dostać. Kiedy dotknęłam rękojeści, była tak zimna że sparzyła znowu moje pęcherze i zaczerwienione dłonie. Walczył ze mną kiedy próbowałam go zmniejszyć, dlatego nadal był w mojej ręce kiedy Frost uderzył mnie i poleciałam 12 metrów dalej. Przetoczyłam się na nogi i użyłam miecza tak jak ćwiczyłam raz w miesiącu przez lata kiedy sensei uczył nas różnych form walki

z bronią. Adrenalina znaczyła ból na moim policzku i w kolanie, nieszczęście z powodu bycia mokrym, przemarzniętym i przerażonym, było tylko cieniem na mojej świadomości. Cała reszta mnie odnalazła ostrze i zaczęła taniec wojenny. Nie jestem silna jak na standardy wampira bądź wilkołaka, ale jestem szybka i uzbrojona w miecz walczyłam z taką prędkością jaką tylko mogłam przywołać. Nie udało mi się go trafić, ale i on nie mógł podejść wystarczająco blisko aby mnie uderzyć. Byłam skoncentrowana na nim, ale dostrzegałam także resztę budynku i to co poza nim. Marsilia była pokonana, jej ciało było zbyt uszkodzone by mogła stanąć, chociaż starała się utrzymać swoją obietnicę, ponieważ czołgała się w kierunku naszej bitwy. Wulfie także leżał. Leżał w szlamie ściekowym, pokrytym lodem niezbyt daleko od nas, ale zadbałam o to aby nie zbliżyć się do niego. Hao i Shamus byli gdzieś blisko za mną. Słyszałam jak walczą, ale nie mogłam ich zobaczyć. Stefan trzymał chwyt zapaśniczy na Asilu i krzyczał na niego - Wycofaj się. Wycofaj wilka. Nie chcę musieć cię zabić - Honey po prostu patrzyła na moją walkę z żółtymi oczami. Ale to wszystko, jak mój skumulowany ból, było obwodem w rytmie tańca walki. Frost nie mógł sobie pozwolić aby ostrze go dotknęło, a ja byłam o włos szybsza od niego. Zasięg miecza oznaczał, że nie mógł dostać się na tyle blisko, aby użyć swojej siły przeciwko mnie. I powoli, powoli cofałam tego cholernego wampira po podłodze. Skoczyłam w bok i ostrzem miecza złowiłam wampira. Kiedy wylądowałam, Frost krwawił z ramienia. To było płytkie cięcie. Ale wywołało uśmiech na mojej twarzy. Zaatakowałam znowu, ale rozproszył mnie hałas, wycie wilka z oddali, i źle wylądowałam. To wystarczyło aby Frost uderzył mnie swoim ciałem, jak wspomagający w

footbolu. Zawinęłam się nad jego barkiem i próbowałam przetoczyć, ale złapał mnie za nadgarstek, przewrócił na ziemie i przyszpilił mnie swoim ciałem. Wciąż miałam miecz w ręku, ale nie było sensu go używać ponieważ nie mogłam ruszyć nadgarstkiem. - Będziesz zapłatą dla mnie za tą walkę - powiedział Frost, jego twarz przyciśnięta do mojej jak u kochanków - Twoja śmierć będzie powolna. - Potarł policzkiem o mój jak w pieszczocie, a ciało docisnął do mojego. - Ale Marsilia nie doceniła mnie - zestarzała się ponieważ była Panem Ostrza Jasnej Nocy. Zmieniłam się w kojota i uderzyłam go w twarz. Moje zęby przesunęły się po kościach a on zaczął krzyczeć. Otworzyłam usta ponownie i przykułam jego uwagę, rozrywając ją. Wciąż wyjąc, cofnął się a ja zmieniłam się w człowieka zanim moje ubrania stałyby się problemem. Nie chciałam się spowalniać albo co gorsza żeby wampir dostał w ręce miecz Zee. Chwyciłam miecz ponownie i zachwiałam się na nogach. Instynktownie i dzięki szkoleniu podniosłam miecz do góry kiedy Frost na mnie skoczył. Ostrze zjechały po żebrach jakby te były serem i utknęło w jego sercu. Zaczął coś mówić, ale mój mózg dogonił moje zmysły w chwili kiedy czarny wilk uderzył w niego i wyrwał mu gardło. Wilk spojrzał na mnie jeden raz i wrócił do rzezi. Usiadłam na ziemi pokrytej lodem, bo byłam zbyt zmęczona, żeby się ruszyć. Obok mnie Adam rozrywał Frostowi klatkę piersiową swoimi przednimi pazurami i kłami. Miecz wyzwolił się z wampira kiedy usiadłam. Odwróciłam głowę i patrzyłam na Adama jak szarpał i wyrywał, aż serce wampira upadło na ziemię obok mnie. Wampiry w ogóle nie smakują, bardzo stare ciało i krew smakuje okropnie. Otarłam usta pospiesznie dołem od bluzy Kyle'a miałam nadzieję że nie była to jego ulubiona.

Ale smak nie zatrzymał Adama. Przeniósł się do szyi Frosta i wyrządzał więcej szkód, aż jego głowa przeturlała się po podłodze obok serca. Kończąc zabijanie Frosta Adam przez chwilę przykucnął nad martwym ciałem, srebrno-czarną maszyną do zabijania. - Adam? - powiedziała Marsilia. Stała na nogach ale nie ruszała się dobrze. Adam przechylił głowę i ryknął na nią. To było dudnienie basów, które wibrowało w mojej piersi i ranił moje uszy w tym samym czasie. Poczułam jego wściekłość. Miałam dziesięć sekund odpoczynku a nie było już nic do zrobienia. Wstałam na kolana a Adam odwrócił się do mnie i też ryknął. - Nic nie mogłam na to poradzić - powiedziałam do niego - On miał zamiar zniszczyć świat. Adam warknął i rzucił się na mnie z zębami. Moja kość policzkowa znowu zabolała; Frost podczas walki także ją uderzył. Będę miała najgorzej podbite oko na świecie. Mój bark był uszkodzony, nadgarstki także, przypieczone ręce bolały, a rumor bitwy zniknął. Byłam przemarznięta, nieszczęśliwa i zmęczona. Adam miał prawo być wściekły. Byłabym także oburzona gdyby poszedł na walkę bez uprzedzenia mnie o tym. Bez wyjaśnień. - Według prawa, jako mistrz ceremonii powinienem go zabić za przeszkodzenie w walce - powiedział mi Stefan. Szarpnęłam gwałtownie głową aby na niego spojrzeć. Zapomniałam o tym, prawdę mówią nie było tam nikogo oprócz mnie i Adama. - Ale podejrzewam, że Pan Nocy nie będzie mieszał się i nie przyjdzie mnie ukarać za skutek który sam pożądał. I - dotknął stopą ciało Frosta - Był martwy po nadzianiu na miecz, Adam przesadził. - znów uderzył nogą w ciało - Hmmm myślałem, że był starszy, ale tylko ci z nas którzy są naprawdę starzy po śmierci zamieniają się w proch. Słońce zrobi swoje. Asil uklęknął obok mnie pod czujnym okiem Adama.

- Wszystko w porządku? - poruszyłam stopą i palcami u rąk. Palce bolały. Bardzo. Ale się ruszały - Spójrz. - powiedziałam jasno - Żadnego wózka inwalidzkiego. Ostatnim razem jak walczyłam z nieśmiertelnym skończyłam na wózku inwalidzkim. Usłyszałam chichot Wulfi'ego. Stał podparty o pozostałość po ścianie, która doznała większych szkód w walce. Zepsuty obszar pokazał blady cement pod sczerniałą powierzchnią reszty ściany. Starałam się rozjaśnić atmosferę, ale nie byłam tak zabawne, jak zawsze. Asil zignorował Wulfa - Lubię cię, ale powiem to za niego - przechylił głowę w stronę Adama - ponieważ on w tej chwili nie może. Nie jesteś potworem, ale jeżeli nalegasz na walkę z wykałaczką w dłoni bo tak trzeba zrobić to żadna magia na świecie nie będzie w stanie cię uratować. Spojrzałam mu w oczy, gotował zaciekle się bronić, co on sobie myśli, że kim on był? A potem spojrzałam na Adama, który przestał warczeć. Dyszał z wysiłku, niż od tego co wykorzystał od zabicia Frosta. Moje gardło bolało a oczy płonęły. I to nie z powodu pozostałości po pożarze. - Rozumiem. Naprawdę. Ale nie mogłam - przełknęłam - Nie mogłam po prostu siedzieć i nic nie robić kiedy ty i inni ludzie, którzy należą do mnie, mają kłopoty. To nie ja. Ostrożna, tak byłam ostrożna. Starałam się nie być głupią- i hej. Nadał żyłam.- Zadzwoniłam i dałam znać gdzie byłam. Przywiozłam wsparcie. Mogłam to zrobić. Jestem ostrożna. - Nie mówiłam już do Asila - Ale Adamie, dobro i zło są prawdziwe, wiesz to lepiej niż ktokolwiek inny. Musiałam zrobić to co trzeba. Jeżeli nie zrobiłabym to nie byłabym więcej warta niż to szarpnęłam brodą w kierunku ciała Frosta - Wszystko co jest potrzebne złu to wpłynięcie na dobrych ludzi aby nic nie robili. Hao powiedział - Życie nie jest bezpieczne. Człowiek może spędzić całe swoje życie

będąc bezpiecznym w piwnicy, ale w końcu i tak umrze tak jak wszyscy.- Pól nagi, pokryty tym samym brudem co wszyscy, sprawiał wrażenie ciągłego kontrolowania siebie i swojego otoczenia. Adam westchnął. Wybrał drogę przez leżące części ciała i położył się obok mnie. Był także zimny i mokry na górze futra, ale im głębiej w sierść tym był bardziej ciepły. - Jakie to wzruszające - powiedziała Marsilia a Shamus skoczył na nią. Rozległ się głośny dźwięk, a był to Wulfie stojący zamiast Marsili. Shamus leżał w dwóch kawałkach, a Wulfe miał miecz Zee w swoich rękach. Musiałam spojrzeć na swoje dłonie aby upewnić się, że go jednak nie trzymam. Moja skóra nadal pamiętała chłodny dotyk metalu. Wulfe spojrzał na miecz a następnie spotkał mój wzrok kiedy Shamus powoli zamieniał się w popiół, który mieszał się z mokrą sadzą na podłodze. - Karmisz ten miecz nieludzi swoją dobrą krwią Mercy i nawet się ze mną nie podzielisz?- zapytał Wulfe ze smutkiem. Wszyscy staliśmy bez ruchu, a Wulfe roześmiał się i rzucił mieczem w moim kierunku. Złapałam go zanim uderzył Adama. Tym razem kiedy chciałam go zmniejszyć, zrobił to, jakby się także bał Wulfa. Schowałam go do kieszeni kiedy Wulfe pomagał Marsili wstać na nogi. - Chciałbym wrócić do czasów gdzie mogliśmy swobodnie zanurzyć się w krwi naszej zdobyczy. - powiedział Wulfe, brzmiąc trochę smutno - Myślę, że nie stanie się to teraz, ale może to i lepiej. Pozwól mi cię ponieść, tak będzie łatwiej - I wziął Marsilię w swoje ramiona. Jego spojrzenie zatrzymalo się na Stefanie i Hao - Musicie zabić wampiry Frosta. Przecenił swoją władzę nad nimi bo nie umarli kiedy on zginął, i nie mają już zdolności kierowania sobą.- westchnął - I chyba będę musiał zapolować na resztę wampirów, których on złamał w mieście. - spojrzał na ciało Frosta - Zrobiłeś wiele rzeczy dla wielu ludzi.

Gdybyś nie zginął chyba sam bym cię zabił. Do Marsili powiedział czule - Zabieram cię z powrotem do gniazda. Musisz zjeść, wykąpać się i odpocząć. - Potem podszedł do ściany piwnicy i skoczył z Marsilią na rękach. - Czy on przez cały czas był po naszej stronie? -zapytałam. Stefan wzruszył ramionami - Kto wie. Widziałem go już kiedy był bardziej zabójczy niż dzisiaj. Nie było na przykład żadnych bomb samozapalających. Ale nie zawsze pamiętał jak tworzyć magię-co nam dzisiaj powiedział. A Hao dobrze zna jego zdolności do walki. Hao wzruszył ramionami - Frost nie żyje. Gdyby Wulfe był mój, zabiłbym go, ale gniazdo Marsili nie jest moim problemem. Kiedy wyszliśmy ze szczątków piwnicy, Stefan i Hao zabijali wampiry, które wpadały na ścianę piwnicy. Mercedes Marsili zniknął, chociaż inny samochód gniazda stał na parkingu. Nie było znaku, że Adam przywiózł tu swój samochód, więc wszyscy wgramoliliśmy się do ciężarówki Warrena, wilkołaki na pace. Pojechaliśmy do domu. Wyprawiliśmy Królikowi pogrzeb wikingów. Siedziała jak poobijany wojownik- albo niedołężny stos śmieci- na stosie drewna, na trzech metrach wysokości i stopę większej platformie niż samochód. Osuszyłam ją z płynów i pozbawiłam jakichkolwiek części, które były użyteczne, zanim stado podniosło ją na jej ostateczne miejsce. Te części, które wyciągnęłam, poupychałam w okolicach złomu Królika, nadal zdobiły przestrzeń między moim starym domem a nowym. Pewnie, że mogłabym je pochować gdzieś indziej, ale Adam krzyczał na mnie z powodu walki z wampirem zbyt wiele razy. Wiem, że go przeraziłam- sama byłam także przerażona. Przypomniałam sobie jak zła

byłam na Adama kiedy zadawał sobie ból całując mnie, ponieważ myślał, że to przełamie magię nieludzi, która mnie trzymała. Miał słuszność żeby mnie całować, chociaż go to spalało, a ja chciałam być w porządku pomagając Marsili z wampirami. Tak czy inaczej krzyczałam na niego. Właśnie dlatego stary złom miał na bagażniku parę opon zamiast paru niegrzecznych słów wymalowanych farbą fluorescencyjną na różowo (zostawiłam to na poważniejszą kłótnię), albo migające czerwone światełko, zasilane baterią słoneczną, które kupiłam w Walmarcie podczas pechowej wyprawy na zakupy w Czarny piątek. Ogień palił się długo i gorąco, nawet po czasie kiedy pianki i hot dogi zostały upieczone. Nawet kopce z drewna kominkowego nie spaliłyby samochodu na popiół bez pomocy Tada. Minęły już dwa tygodnie odkąd Frost zginął. Pojawienie się Adama w telewizji scementowało( jeśli w ogóle tego potrzebował) jego reputację jako bohatera i filaru wszystkiego tego co było dobre i prawe. Na szczęście nikt nie dostał zdjęcia jak Adam rozrywa ciało Frosta. Tony zapewnił mnie, że policja była zadowolona ze skróconej wersji Adama, którą przedstawił im agent Armstrong. Kyle przebaczył mi za koszulkę, którą zniszczyłam i pomógł nam szukać swojego samochodu bez słowa skargi. Był, tak sądzę, szczęśliwy że nie udało nam się go znaleźć w tamtą noc i pokryć jego jasną, skórzana tapicerkę sadzą i krwią. Warren powiedział mi, jak jechaliśmy bezimiennymi, gruntowymi drogami przez winnice i sady, że Adam po prostu nagle wstał z krzesła na którym siedział w biurze Kyle'a i pobiegł do drzwi pozostawiając resztę aby ugłaskali reportera, który nie spieszyła się z uzyskaniem więcej szczegółowych informacji. Adam wystartował Jaguarem Kyle'a i zostawił resztę, aby zadzwonili po taksówkę

żeby wrócić do domu. Adam wyjaśnił, trochę nieśmiało, że wszystko co wiedział to, to, że jestem w winnicy z wampirami - ale nie był pewien jak się tam dostać. Mógł mnie poczuć, ale drogi ciągle obracały się w niewłaściwy sposób. Wreszcie porzucił samochód i zaczął szukać na czterech łapach. Trzy dni zajęło nam znalezienie Jaguara i tylko dlatego, że ktoś zadzwonił na policję i zgłosił porzucony samochód w swojej winnicy. Oddalam miecz Tadowi jak tylko go znowu zobaczyłam, kilka dni po naszej przygodzie. - Co ty mu zrobiłaś? - zapytał - To czuje się…. - Przerażony? -zasugerowałam Skrzywił się - Przygaszony. - Wulfie- wiesz ten stuknięty wampir? Użył jego aby zabić innego wampira. Skrzywił się - Zadziałało? Powinnaś zapytać kiedyś tatę o Wulfiego. To da ci koszmary. Tad mieszkał jeszcze w domu ojca, ale przestał być pustelnikiem. Znowu pomagał mi w sklepie. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo brakowało mi pracy z kimś, kogo lubię. Mogłabym zamknąć kiedyś sklep, ale jeszcze nie na tą chwilę. Pogrzeb Petera odbył się najszybciej jak tylko mogliśmy go zorganizować, odbył się w promieniach słońca, chociaż nadal było zimno. Stado rozpaczało, jak by byli dopasowani. To było ciche wydarzenie, bez typowych przemówień ponieważ Honey ich nie chciała. Zgodziłam się z nią; przemowy były niepotrzebne. Wszyscy wiedzieliśmy co straciliśmy. Asil wrócił do domu bezpośrednio po pogrzebie. Podobnie agent Armstrong, który został na pogrzebie chociaż nigdy nie spotkał Petera. - Dobrze jest pamiętać ofiary - powiedział do mnie przy grobie - To daje mi perspektywy. Adam namówił Honey aby została z nami kilka dni dłużej zanim wróci do domu. Mary

Jo planowała zrezygnować ze swojego mieszkania za kilka tygodni i przeprowadzić się do niej. Mary Jo, strażak i Honey, księżniczka-jak dla mnie to brzmi jak katastrofa, ale żadna z nich nie lubiła mnie z różnych powodów, które sprowadzały się głównie do mojego bycia kojotem, a nie wilkołakiem. Może to da im wiele wspólnego i ich sytuacja jako współlokatorek ułoży się. Ostatni płomień pod Królikiem zgasł, akurat kiedy zaczął padać śnieg na dobre. - Wejdźmy do środka - zaproponował Adam - Wszyscy poszli oprócz Jesse, a ona śpi. Jego szorstki ton i dotyk jego usta na moim uchu powiedział mi, że miał coś więcej na myśli niż tylko sen. - Ja - powiedziałam mu, kiedy wróciliśmy do domu - Czuję się dziś bardzo szczęśliwa. - Oh? Bo nie umarłaś w wypadku, kiedy zabójca cię zaatakował czy kiedy walczyłaś z wampirem? - jego głoś był zaostrzony. - Krzyczałeś na mnie już wystarczająco o to. - ostrzegłam go - Twój limit się wyczerpał. Poza tym to nie to sprawia, że jestem szczęśliwa. Po tym jak opuściliśmy spaloną winnicę i wampiry za nami, poszliśmy do domu naszego domu. Był sponiewierany ( frontowe drzwi były tak zniszczone, że wyjęliśmy ramę i ukazała się reszta domu) na szczęście źli ludzie już nie żyli. Znaczyłam krwią, błotem i popiołem biały dywan aż na schody. Kiedyś poczułabym się źle gdybym zakrwawiła cały dywan, ale dzisiaj nie dbałam o to tak bardzo. Poza tym Adam, jeszcze w postaci wilka, był jeszcze brudniejszy niż ja. - Idę pod prysznic - powiedział Asil - Potem będę spał w salonie gdzie będę miał w razie czego oko na drzwi. - W łazience w piwnicy jest prysznic - powiedziałam mu - Zjedz coś. Tam w kuchni jest jedzenie. Uśmiechnął się - Tak mamo. Honey wskoczyła z westchnieniem na kanapę w salonie. Była biała tak jak dywan, ale

skórzana, więc będziemy mogli ja wyczyścić ze wszystkiego. Prawdopodobnie. Adam powłóczył obok mnie po schodach. - Ty tez powinieneś zjeść - powiedziałam do niego. Spojrzał na mnie i pozwoliłam mu skłamać. . Gdyby naprawdę potrzebował jedzenia to by je sobie wziął. Kiedy w końcu udało nam się dotrzeć do sypialni, zaczął przemieniać się z powrotem w człowieka. Był zmęczony i nie było działo się nic pilnego, więc przemiana była powolna. Zdjęłam wszystko co miałam na sobie i wrzuciłam do brudnych ubrań. Potem poszłam do łazienki i włączyłam prysznic. Zajęło mi wiele czasu umycie się do czysta. Popiół przywarł z zadziwiającą wytrwałością, a przynajmniej część z tego popiołu była kiedyś człowiekiem zombiemusiałam się pozbyć tego wszystkiego. Kiedy w końcu wyszłam, Adam wyciągnął się na łóżku nagi i zasnął. Był czysty a jego włosy były mokre, więc użył prysznica na drugim piętrze. Obserwowałam go kiedy suszyłam ręcznikiem włosy. Peter dołączył do mnie. Żywy lub martwy, był wilkołakiem i nie obchodziło go to że jestem naga, więc nie przejmowałam się tym aby się zasłonić. - To dobry facet - powiedział mi, patrząc na Adama. - Tak - zgodziłam się. Peter przechylił głowę w dół aby spojrzeć mi w oczy i uśmiechnął się - Wiesz, on w to nie wierzy. Myśli, że jest potworem. - W porządku - powiedziałam - To co on myśli, nie zmienia faktów. - Powiedziałem mu gdzie byłaś - powiedział Peter - Ty mnie odesłałaś. Wysłałaś tutaj. Ale znalazłem Adama i powiedziałem mu gdzie byłaś i co wampiry ci zrobią. - Zostawiłeś mnie przed tym, jak dowiedziałam się o co mnie poproszą. - Jesteś Piechurem - powiedział - a oni mieli do czynienia z nekromantą, który wiązał

duchy. Oczywiście, że cię potrzebowali. Widzisz, nawet martwy człowiek był mądrzejszy niż ja. - Peter- powiedziałam - Czas, żebyś odszedł. Wiem jak naprawić to co ci zrobił Frost. Asil oddał mi mój naszyjnik w samochodzie. - Dobrze - powiedział - Ale chciałbym spać przy niej ostatni raz. - Tak - powiedziałam - Okay. Zmienił się w wilka ostatni raz i opuścił pokój nie oglądając się za siebie. Podeszłam do łóżka i zsunęłam swoje obolałe palce po wilgotnej skórze ramienia Adama. A co jeśli to mieliśmy tylko jeszcze jeden raz aby spać razem? Ostatni raz. Mógł umrzeć zamiast Petera. Wyciągnęłam kołdrę spod niego, był tak zmęczony, że nawet się nie poruszył. Ale kiedy położyłam się obok niego, wyciągnął rękę i przyciągnął mnie blisko. - Tak, więc - powiedział Adam, trzymając dla mnie otwarte tylne drzwi kiedy śnieg pokrył ostatni stos pogrzebowy Królika- Dlaczego jesteś szczęśliwa? - Bo tak - oparłam się o niego zamiast wejść do środka, przyciskając go do framugi drzwi. Jego usta smakowały jak dym i hot dogi, z odrobiną czekolady. Smakował ciepło i żywo. - Po prostu, bo tak.