Night of Cake and Puppets tłum.nieoficjalne

SAVE OFFLINE

DD_TranslateTeam

Rozdział pierwszy Na szczycie witrynki na tyłach warsztatu mojego ojca - który był kiedyś warsztatem mojego dziadka i, jeśli tego zechcę, kiedyś będzie mój – znajduje się marionetka. Nie jest to nic zaskakującego, zważywszy na to, że jest to warsztat marionetkowy. Ale ta marionetka, jako jedyna z nich wszystkich, jest uwięziona w szklanym pojemniku, a faktem, który doprowadzał mnie do szaleństwa przez całe moje życie, jest to, że tego pojemnika nie można otworzyć. Kiedy byłam mała, do moich obowiązków należało odkurzanie go i mogę to powiedzieć z całą pewnością; nie ma on drzwi, nie ma dziurki od klucza, nie ma zawiasów. To po prostu jednolity sześciokąt, zbudowany dookoła marionetki. Żeby wydobyć marionetkę ze środka - albo ‘’wypuścić ją’’, według słów mojego dziadka - musiałbyś stłuc szybę. Nie jest to zbyt zachęcająca perspektywa. Marionetka to wrednie wyglądający mały potworek, jakiś rodzaj nieumarłego lisiego stwora ubranego w mundur Kozaka - futrzaną czapkę, wysokie, skórzane buty. Jego głowę stanowi prawdziwa lisia czaszka, wyblakła żółta kość, nieobrobiona w żaden sposób, z wyjątkiem ślepi w oczodołach zrobionych z czarnego szkła umieszczonego w skórzanych powiekach, zbyt realistycznych, by nie wzbudzały uczucia niepokoju. Jego zęby zostały zaostrzone w szpice, ponieważ ktokolwiek go zrobił najwidoczniej uznał, że lisie zęby nie są…. wystarczająco ostre. - Wystarczająco ostre do czego? - chciała wiedzieć moja najlepsza przyjaciółka Karou tego pierwszego razu, kiedy zaprosiłam ją do mojego domu w Český Krumlov. - A jak myślisz? - odpowiedziałam jej złowieszczym uśmiechem. To była Wigilia. Miałyśmy po piętnaście lat, nie było prądu z powodu burzy, a ja i mój

brat, Tomas zaprowadziliśmy ją do warsztatu, oświetlając sobie drogę jedynie świeczką. Przyznaję się bez bicia: chcieliśmy ją nastraszyć. Niestety, jak się okazało, kto dołki kopie, ten sam w nie wpada. - Nie zrobił jej twój dziadek? - zapytała zafascynowana, przyciskając twarz do szkła, żeby zobaczyć lepiej marionetkę. W świetle świecy wyglądała ona jeszcze bardziej niepokojąco niż zwykle, z delikatnymi odblaskami w jej czarnych oczach, sprawiając wrażenie, jakby nas z uwagą obserwowała. - On przysięga, że nie - stwierdził Tomas. - Mówi, że ją złapał. - Złapał ją - powtórzyła Karou. nieumarłych lisich Kozaków?

A gdzie twój dziadek łapie…

- W Rosji, oczywiście. - Oczywiście. To najlepsza, najbardziej przerażająca i najczęściej przez nas wypraszana od wszechczasów historia dziadka, a to coś znaczy, bo dziadek ma pełno historii, z których każda jest absolutnie prawdziwa. ,,Jeśli kłamię, niech mnie trafi piorun!”; tak zawsze deklaruje i jak dotąd żaden piorun w niego nie uderzył, a jakby tego było mało, ma dowód na prawdziwość każdej historii. Gazety, wycinki, antyki, bibeloty. Kiedy byliśmy mali, Tomas i ja wierzyliśmy bez zmrużenia oka, że dziadek uciekł przed pieklącym się golemem w 1586 (ma bryłę zaschniętej gliny w kształcie dużego palucha), polował na Babę Jagę w tajdze na rozkaz Katarzyny Wielkiej (która nadała mu order św. Jerzego za jego zasługi) i owszem, zapędził w pułapkę nieumarłego lisiego Kozaka w sewastopolskiej piwnicy w ostatnich dniach wojny krymskiej. Dowód tej konkretnej przygody? No więc, oprócz marionetki samej w sobie, kostki jego lewej dłoni przecina cienka blizna. Bo tak, taka jest właśnie ta historia. Widzicie, marionetka… gryzie. - Co masz na myśli mówiąc, że gryzie?- spytała Karou. - Jeśli włożysz jej rękę do pyska - powiedziałam, jakby nigdy nic - to gryzie. - A dlaczego ktoś miałby jej wkładać rękę do pyska? - Bo ona nie tylko gryzie - zniżyłam głos do szeptu. - Ona mówi, ale tylko jeśli dasz jej posmakować swojej krwi. Możesz zadać jej pytanie, a ona ci odpowie.

- Jakiekolwiek pytanie - powiedział Tomas, również szepcząc. Jest dwa lata starszy ode mnie i wcześniej nie wykazał żadnego zainteresowania przebywaniem w mojej obecności od ponad dekady. Jest możliwe, że miało to coś wspólnego z moją oszałamiającą nową najlepszą przyjaciółką, za którą łaził, jakby był jej osobistym służącym. Kontynuował: - ale tylko jedno pytanie na osobę w ciągu jej życia, więc lepiej, żeby było dobre. - O co zapytał wasz dziadek?- chciała wiedzieć Karou, robiąc dokładnie to, czego od niej oczekiwaliśmy. - Pozwól, że ujmę to w ten sposób; powodu.

nie jest w tym pojemniku bez

Ta opowieść jest dopracowana i makabryczna. Właściwie, to jeśli w przyszłości zostanę mordercą, albo kimś w tym rodzaju, gazety będą mogły bez problemu napisać: Nie miała szans wyrosnąć na normalną osobę. Jej rodzina skrzywiła ją od urodzenia. No bo, hello, to mają być historie na dobranoc dla małych dzieci? Są pełne trupów, diabłów i pasożytów, nienaturalnych rzeczy wylęgających się z jajek, które jesz na śniadanie, i dźwięku piłowanych kości. Kiedyś myślałam, że wszyscy są tacy, że każda rodzina ma swoich wujków zajmujących się wróżeniem ze zwierzęcych wnętrzności, swoich brzuchomówców działających w partyzantce, swoje gryzące marionetki. Zwykle swoją historię na dobranoc dziadek kończył czymś w stylu: ,,I od tego czasu ściga mnie Baba Jaga.’’, po czym przechylał głowę, by przysłuchać się czemuś uważnie. ,,To nie brzmi jak pazury drapiące o dach, prawda Podivna? Ech, to na pewno tylko ptaki. Dobranoc.’’ A później całował mnie i wyłączał światło, zostawiając mnie, żebym zasnęła z wyimaginowaną sylwetką dzieciożernej wiedźmy siedzącej na dachu przed oczyma. I nie zamieniłabym tego na nic innego, no bo kim bym była, gdyby nie wychowano mnie na bardzo sugestywnych bajkach na dobranoc i nie zmuszano do odkurzania szklanego więzienia psychotycznego nieumarłego lisiego Kozaka? Wzdrygam się na samą myśl o tej możliwości. Mogłabym nosić koronkowe kołnierzyki i śmiać się słodko. Ludzie mogliby próbować klepać mnie po głowie. Widzę, jak myślą o tym, żeby to zrobić. Mój wzrost najwyraźniej wyzwala jakieś szczeniaczkowo-kociątkowe instynkty muszę dotknąć- i odkryłam, że jeśli nie masz możliwości odgrodzenia się czymś pod napięciem, najlepszą możliwością jaka ci pozostała, to wykształcenie morderczego spojrzenia. Chodzi mi o to, że nie byłabym ‘’wściekłą wróżką’ , jak nazywa mnie Karou, ani Podivną, które to określenie jest autorstwa dziadka. Pochodzi od muchołówki podivny, w odwołaniu do mojej ,,cichej i

krwiożerczej’’ i ,,cierpliwej i przebiegłej’’ metody w mojej odwiecznej walce z Tomasem. Każdy, kto ma starszego brata, może poświadczyć; bez przebiegłości ani rusz. Nawet jeśli nie jesteś w rozmiarze miniaturowym tak jak ja - metr czterdzieści sześć w dobry dzień, a kiedy jestem w depresji, to nawet metr czterdzieści cztery (a to się niestety zdarza zbyt często ostatnio)- to biologia jest po stronie braci. Są więksi. Mają twardsze pięści. Fizycznie, nie mamy szans. Wyzwala to wyewoluowanie tak zwanego ,,mózgu młodszej siostry’’. Cwana, przekonująca, bezlitosna. Bez wątpienia, bycie małą siostrą - z naciskiem na małą - ukształtowało mnie i jestem dumna z tego, że po tych latach wzajemnego męczenia, to Tomas bardziej boi się mnie, niż vice versa. Jednakże, to głównie dziadek jest odpowiedzialny za stworzenie krajobrazu mojego umysłu, za nastrój i scenerię, za igły i cienie. Kiedy myślę o dzieciach (nie dzieje się to zbyt często, z wyjątkiem chwil, w których marzę, żeby były gdzieś indziej i przestały choć na chwilę plątać mi się pod nogami), główny powód, dla którego mogłabym rozważyć…. posiadanie jakiś (w sensie teoretycznym i w bardzo odległej przyszłości), jest by mieć okazję ćwiczyć na ich małych, rozwijających się móżdżkach podobny poziom kształtowania umysłu, jaki mój dziadek wyćwiczył na nas. Też chcę przerażać małe dzieci! Chcę budować iglice w ich głowach i wprawiać cienie w taniec jak marionetki, nasłać na nie szepty i małe ziarna niewysłowionego. Chcę torturować przyszłe pokolenia Marionetką Która Gryzie. - Zapytał ją jak i kiedy umrze- powiedziałam Karou. - I co odpowiedziała?- wyglądała na przerażoną, co może powinnam poddać pod wątpliwość, bo choć byłyśmy przyjaciółkami zaledwie od paru miesięcy i nie wiedziałam o niej niemal nic, to było dla mnie jasne, że jest bardzo opanowana. Jednak wzięłam pod uwagę dość przerażający okaz marionetki jaki jej prezentowałam, głośną burzę i blade światło świeczki. Kurtyna, światło, akcja! - Otworzyła swoją kościaną szczękę - powiedziałam, wychodząc na wyżyny kunsztu aktorskiego - i swoim głosem szeleszczącym jak uschłe liście na pustej ulicy powiedziała mu, nie mając żadnej okazji, by poznać jego imię, Umrzesz Karelu Novaku…. KIEDY CIĘ ZABIJĘ!’’ W tym momencie Tomas potrząsnął szklanym pojemnikiem w taki sposób, że marionetka wyglądała, jakby podskoczyła sama z siebie. Karou głośno

wciągnęła powietrze, by chwilę później zaśmiać się i plasnąć mojego brata w ramię. - Jesteście okropni - powiedziała i tak to wszystko powinno się skończyć. To był cały nasz żart - teraz widzę, jaką wtedy odstawialiśmy amatorszczyznę ale… Karou znowu wstrzymała oddech. Chwyciła mnie za ramię. - Widziałaś to? - Co? - Przysięgłabym, że się poruszyła I wyglądała na autentycznie przestraszoną. Oddychała płytko i ściskała moje ramię naprawdę mocno, wpatrując się w marionetkę. Tomas i ja wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia. - Karou - powiedziałam. - Ona się nie poruszyła… - Poruszyła. Widziałam to. Może chce nam cos powiedzieć. Jezu, ona na pewno umiera z głodu. Jak długo już tam siedzi? Nigdy jej nie karmicie? Spojrzenie jakie ja i Tomas wymieniliśmy w tamtym momencie znaczyło mniej więcej ,,Zaraz, co?’’, ponieważ aż do wtedy Karou wydawała się dość normalna. Okej, Karou nigdy nie wydawała się tak naprawdę normalna, nie z jej niebieskimi włosami i tatuażami, i ciągłym rysowaniem potworów, ale jej psychika wydawała się w porządku. Lecz nagle zaczęła martwić się o to, czy kościana marionetka jest głodna, i nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zastanowić się…. - Karou - zaczęłam. Przerwała mi. - Zaraz. Chce nam coś powiedzieć, czuję to. Wgapiała się w marionetkę, powoli nachyliła się, że jej twarz była może z trzydzieści centymetrów od szkła i zapytała ją tym niepewnym, uprzejmym głosem - takim, jakiego byś użył w stosunku do ciała leżącego na ulicy, gdybyś nie wiedział, czy ten osobnik jest pijany czy martwy - Czy wszystko… okej?’’ Przez sekundę nic się nie działo. No jasne, że nic się nie działo. To była tylko marionetka w szklanym pudełku. Nikt jej nie dotykał. Z całą pewnością nikt jej nie dotykał. Karou przyciskała się do mnie, Tomas odsunął się od witrynki, no i ja byłam pewna, że nic nie zrobiłam.

Więc kiedy niespodziewanie marionetka obróciła głowę w naszą stronę i kłapnęła szczęką, zaczęłam się drzeć. Tomas też, tak jak Karou. Gdy teraz o tym myślę, składam jej mentalne laury za tamten krzyk. Nawet przez sekundę nie przeszło mi przez myśl, że to ona może być odpowiedzialna za to, co się stało. No bo niby jak? Z całą pewnością nie dotykała marionetki. Cały mój dziecięcy strach przed Marionetką Która Gryzie zalał mnie aż po czubek nosa. To była prawda, to było wszystko cholerna prawda, może wszystkie historie dziadka były, o Boże, a ja tyle razy myślałam o strzaskaniu tego pojemnika, czy gdybym to zrobiła wszyscy bylibyśmy już martwi? Nawet nie pamiętam biegu. Następną rzeczą, jaką zaczął rejestrować mój umysł, było to, jak nasza trójka wypadła z warsztatu, przecięła podwórko i wpadła przez tylnie drzwi do kuchni, trzęsąc się spazmatycznie. Dom był szczelnie wypełniony świątecznym tłumem ciotek i wujków, i kuzynów, i sąsiadów, z których wszyscy byli dobrze zaznajomieni z opowieściami dziadka i było pełno śmiechu, kiedy zobaczyli nas- nastolatki! przerażonych do szpiku kości i paplających o żywej marionetce ,,Nie, naprawdę, ona obróciła głowę. Szczęknęła zębami!’’ Nikt nam nie uwierzył, a Tomas przypieczętował nasz los w ciągu paru minut, kiedy zaczął rozpowiadać, że to wszystko było jego dowcipem. ,, Szkoda, że nie widziałyście swoich twarzy’’ powiedział Karou i mi, tak jakby to miało wymazać jego wysoki, piskliwy krzyk z naszych umysłów. Przybrał tę minę och dzieci, która tak bardzo doprowadza do szału w starszym rodzeństwie i zepsuł wszystko kompletnie, ponieważ jego kłamstwo było aż tak oczywiste. Za to oszustwo miał zapłacić straszliwą cenę kilka dni później, ale to inna historia. O co chodzi w tej historii to fakt, że nigdy nie zapomnę tego dźwięku zaostrzonych lisich zębów uderzających o siebie trzy szybkie razy, i nigdy nie zapomnę tego idealnie czystego przerażenia, które ogarnęło mnie, kiedy ta pewna, dawno umarła wiara w magię powróciła we mnie na chwilę do życia. Nie trwałaby długo. Umarłaby z powrotem, aż do formy delikatnej iskry niepewności, ale wychodzi na to, że miałam rację wierząc. To była magia. Tylko nie ten rodzaj, o którym myślałam. Marionetka Która Gryzie jest tylko marionetką, ale… Karou nie jest tylko dziewczyną.

Tamta Wigilia była moim pierwszym wprowadzeniem do drobniaków, tyle, że nie wiedziałam o tym jeszcze przez ponad dwa lata - przez dwa lata pozwalała mi wierzyć, że marionetka była głodna, ta pinda - aż do czasu, kiedy kilka tygodni temu Kishmish wleciał płonąc przez jej okno i umarł jej na rękach. To był… szok. Obserwowanie jego śmierci było szokiem. Obserwowanie go w ogóle było szokiem i zdanie sobie sprawy z tego, że on naprawdę istnieje - a nie jest tylko jakimś przebłyskiem wyobraźni Karou. Na pierwszy rzut oka wyglądał po prostu jak kruk, ale jeśli przyjrzałeś się dostatecznie uważnie, twój mózg zaczynał informować o nieprawidłowościach; coś było nie tak, nie było normalne. I wtedy; o, jego skrzydła. Nietoperze skrzydła. I jego język. To był język węża. Interesujące było to, że wszystko zależało od kąta widzenia. To nie był tylko Kishmish. Wszystko z szkicownika Karou było prawdziwe, a afrykańskie paciorki, które zawsze nosiła, to były tak naprawdę życzenia. ,,Niemal bezużyteczne życzenia’’, ponieważ drobniaki to najsłabszy rodzaj. Podróżuje teraz, próbując dorwać te silniejsze, ale zanim wyjechała z Pragi dała mi prezent. Patrzę teraz na niego. W zagłębieniu mojej dłoni, nie większe od pereł, niepodobne do siebie pod względem ani koloru ani wzoru i niemożliwe do odróżnienia od afrykańskich paciorków, leży pięć drobniaków. Mogą sobie być niemal bezużyteczne, ale nawet jeden drobniak to więcej magii niż trzymałam kiedykolwiek wcześniej w ręku, a ja mam ich pięć. Pięć maleńkich sekretnych broni, które miały być użyte w celu dodania szczypty magii do pewnego planu, który stworzyłam. Jakiego planu, zapytacie? Planu by wreszcie - wreszcie, wreszcie - spotkać skrzypka i powalić go na kolana. Ja miałabym powalić jego na kolana? Wiem. Prawa dżungli i romansów przedstawiłyby to inaczej, ale nie zamierzam czekać ani sekundy dłużej. Uległe dziewczyny wychowane na bajkach o księżniczkach mogą sobie siedzieć spokojnie i trzepotać rzęsami w desperackiej odmianie kodu Morse’a- zauważ mnie, proszę, zauważ mnie - ale ja nie jestem taką dziewczyną. Choć, jeśli mam być szczera, to byłam taką dziewczyną przez trzy miesiące aż do teraz i koniec z tym. Co się ze mną stało? Kiedy Karou gada o motylkach w brzuchu i niewidzialnych liniach energii i tak dalej, śmieję się z niej za bycie beznadziejną romantyczką, ale DOBRY BOŻE. Motyle! Niewidzialne linie energii! Pojmuję to teraz.

Czuję, jak się rozpływam niczym zapomniany ogórek w szafce, i chcę chwycić samą siebie na długość ramienia i wywalić do kosza. Kim jest ta kupka nieszczęścia podająca się za mnie? To jest niedopuszczalne. Jeśli Karou może robić ciągłe wypady by tropić najpaskudniejszych ludzi na świecie i kraść od nich życzenia, to ja mogę się spotkać z tym cholernym chłopakiem. Jestem wściekłą wróżką. Jestem mięsożerną rośliną. Jestem Zuzanna. Skrzypek nawet nie będzie wiedział, co go trafiło.

Rozdział drugi Więc to są rzeczy, które wiem: 1. Ma na imię Mik 2. Gra na skrzypcach w orkiestrze Marionetkowego Teatru Praskiego Jeśli chodzi o fakty, to by było na tyle. To wszystko co mam. Ale tu nie chodzi o fakty. Idzie o to, o co chodzi mi, więc powiem wam, że Mik to jedna z tych osób, na które patrzysz i możesz bez problemu wyobrazić sobie, jak wyglądali jako dzieci. Wiecie, niektórzy ludzie nigdy nie byli dziećmi, tylko po prostu zostali zamówieni z katalogu jako całkowicie dorośli i nie ma szans, żeby wyobrazić sobie, jak zbiegają po schodach w świąteczny poranek w piżamie z motywem dowolnego superbohatera. Mik jest kompletnym przeciwieństwem takiej osoby. I tu nie chodzi o to, że jest ,,chłopięcy’ , nawet jeżeli jednak trochę jest ale tylko troszeczkę - tylko o to, że jest w nim coś bezpośredniego i prawdziwego oraz przeszywającego i czystego, co nigdy nie zniknęło, to intensywne, nieosłabione w żaden sposób odbieranie rzeczywistości jak dziecko. Większość ludzi je traci. Robią się tacy opanowani i fajni. Niektórzy z jakiegoś powodu myślą, że fajny równa się znudzony i zachowują się, jakby byli kosmicznymi naukowcami oddelegowanymi do obserwowania tego pierwotnego człowieczego rodu, i przez cały czas opierają się o ścianę, wzdychają, czekając na powrót do domu na pokładzie Zigbopu-12, gdzie zostali wszyscy fascynujący geniusze. Także Mik nie wzdycha ani nie podpiera ścian, a jego oczy są zawsze szeroko otwarte, jakby w każdej chwili mogło się stać coś fantastycznego, a on za nic w świecie nie chce tego przegapić. Jeśli jest kosmitą, to jest kosmitą z nudnej planety bez pizzy ani muzyki i jest bez reszty zachwycony tym światem tutaj. Tak więc to są nie-fakty o Miku. Jest właśnie takim rodzajem kosmity. Stwierdziłam to na podstawie, um, zwykłych obserwacji. Z daleka. Przez kilka miesięcy śledzenia go z ukrycia (to nie jest stalking, jeśli na idziesz za nim do domu, prawda?).

Rumieni się, kiedy gra na skrzypcach. To w pewien sposób fakt, tak myślę. Ma jasną cerę i te zarumienione policzki sprawiają, że wygląda jakby właśnie wszedł do domu z zimnej ulicy. I wygląda naprawdę słodko. Jakby się prosił, żeby go przytulić. Nie jest bezwłosy, czy coś takiego; ma baczki i kozią bródkę. Jest facetem, ale ma skórę jak księżniczka z kreskówki. Proszę, zapomnijcie, że to powiedziałam, mimo że mam dobre intencje. Ma najbardziej męską na świecie skórę księżniczki z kreskówki. Myślę, że ma dwadzieścia jeden, albo dwadzieścia dwa lata i, mimo że nie jest miniaturowy tak jak ja, to nie jest też zbyt wysoki. Może z metr siedemdziesiąt siedem? Jak na moje oko, to wysokość w sam raz do całowania, gdybym nosiła platformy, ale oczywiście, to wszystko trzeba sprawdzić w praktyce, zanim będzie można wystawić nam Certyfikat Cielesnej Kompatybilności. Wszystko zostanie sprawdzone w praktyce. Niedługo. Albo wybuchnę. Ponieważ, pozwólcie mi nadmienić, że ten rodzaj kosmity, jakim ja jestem, pochodzi z planety zamieszkanej przez bezustne małupiokształne stwory i śliniące się ślimaki, gdzie próba jakiegokolwiek okazania uczucia przez kontakt okolic twarzy ze sobą wysokie ryzyko obrzydliwości. Przez co rozumiem…. Że jeszcze nie dostąpiłam niewątpliwego zaszczytu wymiany śliny z inną istotą ludzką. Nigdy się nie całowałam. Nikt o tym nie wie, nawet Karou. Moja poprzednia najlepsza przyjaciółka miała pewne podejrzenia, a teraz jest tam, gdzie diabeł mówi dobranoc (To nie do końca prawda. Jest w Polsce. 1 Nie miałam z tym nic wspólnego). Aż do teraz potencjalni kandydaci do całowania byli, w najlepszym razie, niezachwycający. Są tacy chłopcy, na których patrzysz i chcesz ich całować, i są tacy, na których patrzysz, i masz ochotę założyć jedną z tych chirurgicznych masek, które nosili Chińczycy podczas epidemii ptasiej grypy. Jest o wiele więcej chłopców w typie: ptasia grypa. Ale chcę całować Mika. Moje usta, jego usta. Może też jego szyja. Lecz idźmy po kolei; najpierw muszę doprowadzić do tego, żeby zdał sobie sprawę z mojego istnienia.

1

 Jak dla mnie ,,tam, gdzie diabeł mówi dobranoc’’ to dość dobry opis naszej pięknej ojczyzny, no ale 

Jest całkiem możliwe, że już to wie, nawet jeśli tylko w sposób pod tytułem : ,,nie nadepnij na tę niską dziewczynę’’. Pracujemy w weekendy w tym samym teatrze. Raz na jakiś czas mijamy się, przechodząc tak blisko siebie, że moglibyśmy się dotknąć. Bez dotykania. Jego bliskość robi ze mną coś dziwnego i bezprecedensowego. Przyspiesza mi puls i staję się nienormalnie świadoma tego, że posiadam usta, tak jakby aktywowały się na życzenie, a to sprawia, że zaczynam się rumienić. Kiedyś, dla zabawy i z powodu zła, jakie drzemie w naszych duszach, Karou i ja zwykłyśmy ćwiczyć nasze flirciarskie spojrzenie zniewalam cię na turystach na placu w Starym Mieście i muszę przyznać, że zrobiłam się w tym całkiem dobra. Musicie sobie wyobrazić, że wysyłacie małe linki od ciągników i nieuchronnie przyciągacie chłopaka do siebie. Albo sieci rybackie; większe, równie efektywne. To działa, wypróbujcie. Musicie tylko to zwizualizować, linkę ciągnącą się od twoich oczu i zahaczającą o jego, przyciągając, kusząc. Następna rzecz, jaką widzicie, to to, jak zbliżają się do was i nowym wyzwaniem staje się pozbycie się ich (odkryłyśmy, że podskakiwanie, ciągłe zerkanie przez ramię i mówienie w sposób tajemniczy i desperacki z ciężkim czeskim akcentem : ,,Błagam cię, odejdź, dla swojego własnego bezpieczeństwa, proszę’’, zwykle zdaje egzamin). Od kiedy Karou spotkała tego kretyna, Kaza, gry z turystami przeszły do historii, ale nic się nie stało. Udoskonaliłam swoje spojrzenie zniewalam cię. Powinnam być przygotowana. Tylko że przy Miku moce mnie opuszczają. Zapomnijcie o spojrzeniu flirciary; zanikają moje podstawowe funkcje motoryczne, jakby mój mózg skierował całą swoją uwagę na ustach i przestawiał się na tryb całowania za wcześnie, odpuszczając rzeczy w stylu umiejętności rozmawiania czy poruszania się. Więc zamiast robić normalne rzeczy i próbować do niego zagadać - ,,Słodko, przystojny facecie’’, jak mi zaproponowano - nie wierzę, że moje funkcje motoryczne nie zdradzą mnie przez jąkanie się, aż do zamilknięcia. No i w teatrze zawsze są ludzie mogący być potencjalnymi świadkami mojego upokorzenia, a to jest nie do przyjęcia. Nie, muszę go zwabić do siebie niczym robaczek świętojański, przyciągnąć go w najgłębszą i najciemniejszą część lasu, aż będzie zgubiony i stracony. Bez lasu oczywiście - tylko wabienie. Jak muchołówka, która mówi jestem pysznym kwiatkiem, chodź i spróbuj mnie, a później trzask! Pochłania. No okej, bez pochłaniania też. Dobra, troszeczkę pochłaniania.

Do roboty. Mam drobniaki w kieszeni i pożądanie w sercu. Dzisiaj jest ta noc.

Rozdział trzeci Piszę do Karou: Dzisiaj jest ta noc. Odpowiada niemal natychmiast, co sprawia, że czuję się, jakby był tutaj, w mieście, w swoim mieszkaniu albo w Truciźnie czy gdzieś; tylko że nie jest. Pisze: Podbijaj. Jesteś Napoleonem (przed Waterloo oczywiście. I bardziej uroczą wersją). Hmm. Odpisuję: Więc mówisz, że powinnam go… zaatakować? Karou: Tak. Oczaruj go swoją niesamowitą osobowością. Będzie patrzył na czasy przed poznaniem Ciebie, jak na bladą namiastkę życia w otoczeniu bogini. Jego prawdziwe życie zaczyna się DZISIAJ. Być może trochę przesadza, ale doceniam, że dała mi dodatkowy zastrzyk pewności siebie. Gdzie jesteś, szalona kobieto? W Południowej Afryce. Staram się namierzyć tego kłusownika. Nie wydaje mi się, żeby chciał zostać znaleziony. To brzmi…. Bezpiecznie? I to niezła zabawa! Ktoś ukradł szczotkę do włosów z mojego pokoju hotelowego i zostawił martwego węża wiszącego na klamce. Zaczepionego o nią pyskiem. CO? Po prostu kolejny dzień w Afryce. Chyba powinnam iść do szamana po jakiś uniwersalny usuwacz klątw. Mam nadzieję, że tym razem nie będę musiała pić krwi. Krwi? Jakiego rodzaju… Nieważne. Nie mów mi. NIE.

Ludzką. Ech. POWIEDZIAŁAM, NIE MÓW. Tylko żartuję. Żadnego picia krwi. Muszę iść. A TOBIE - życzę spektakularnego zakochiwania się dzisiaj wieczorem. Chcesz się zamienić życiem? Przestaję na chwilę pisać, bo to najbardziej przypominająca skargę rzecz, jaką usłyszałam od Karou od tamtej nocy, kiedy stałyśmy naprzeciwko tych drzwi w Josefov, i patrzyłyśmy, jak błękitny ogień spala je na popiół. Była w szoku, w żałobie, w furii, ale nigdy nie rozckliwiała się na samą sobą. Spędziła tylko jeden dzień na motaniu się, kuleniu i gapieniu w przestrzeń, po czym pochowałyśmy Kishmisha w parku Letna, a wtedy jakby odcięła się bólu, zmusiła się do skupienia i wyprodukowała plan. Co też zainspirowało mnie do stworzenia mojego własnego, ale mój plan ma w założeniu więcej całowania, niż picia krwi. No więc, tak to jest. Czy wyjdę na złą przyjaciółkę, jeśli odpowiem, że nie? – odpisuję Nigdy. Tylko pamiętaj o każdym detalu. Potrzebuję teraz bajek. wściekłych2

Tych

Kocham ją. Piszę: Obiecuję. Proszę, uważaj na siebie. I to by było na tyle, bo już nie odpisuje. Wyobrażam sobie, jak odczepia węża z klamki od drzwi, żeby wejść do pustego pokoju hotelowego gdzieś w Afryce, i czuję tą mieszankę niedowierzania i wiary, opiekuńczości i smutku, zagubienia. Winy. Część mnie jest przekonana, że powinnam być z nią w tym szalonym pościgu, który prowadzi, ale wiem, że się do tego nie nadaję. Nie umiem się bić, ani mówić w Zulu czy Urdu, czy jak to tam ma być i musiałaby się mną opiekować, zresztą zaoferowałam się. Odmówiła. Powiedziała, że jestem jej kotwicą; muszę ją łączyć z ,,prawdziwym życiem’’, zostać w szkole, informować ją o newsach dotyczących Wiktora - żyjącej mumii oraz włosach w nosie profesora Antona, i o tym, czy Kaz odważy się pokazać się w naszej knajpce. I jest jeszcze Mik. Muszę porozmawiać z Mikiem. Wyraziła się dość jasno na ten temat. Jeśli dziś wieczorem wszystko pójdzie dobrze, to porozmawiamy. W którymś momencie. Zakładając, że wszystko pójdzie dobrze. Tylko że nie zaczynam od 2

Nawiązanie do ‘’wściekłej wróżki’’, bo tak Karou nazywa Zuzanę. Przynajmniej w moim tłumaczeniu, bo na śmierć zapomniałam jak to było w oficjalnym

rozmowy; zaczynam od rysunku. Pracowałam nad nim przez kilka ostatnich tygodni, przerabiając go wciąż i wciąż, aż wreszcie wyszedł wystarczająco dobry; rysunek warty zaangażowania się w romans. Romans. Czy to nie brzmi trochę jakbym była w średnim wieku? Tak samo jak fatalny.3 No bo fatalny to przecież częsty dodatek do słowa romans. Jak dla mnie fatalny jest w porządku, pod warunkiem, że jest to soczysty i podniecający fatalny romans, a nie nudny i beznamiętny. Nie szukam przeznaczenia. Mam siedemnaście lat. Zależy mi na pocałunkach i poruszeniu kilku pionków na planszy. Wiecie, na Życiu. (za pomocą moich ust) Rysunek znajduje się w mojej torbie, razem z innymi… rekwizytami. A parę rzeczy zostało już rozsianych po mieście. Wszystko musi być gotowe, zanim pójdę do pracy, a do pracy idę w tej chwili. Witaj, Marionetkowy Teatrze Praski. To tylko sobota, jak każda inna. Po prostu wchodzę sobie po schodach z torbą pełną niespodzianek, nie robię nic podejrzanego… O mój Boże, oto on. Robiona na drutach czapka; brązowa, skurzana kurtka; skrzypce na plecach. Słodkie, zaróżowione od mrozu policzki. Jest takim wspaniałym egzemplarzem istoty ludzkiej. Jest jak piękna okładka książki, która przyciąga twój wzrok. Przeczytaj mnie. Jestem zabawna, ale inteligentna. Nie będziesz w stanie się ode mnie oderwać. Chodząc, lekko podskakuje, jego sposób poruszania się jest jak muzyka. Ma założone słuchawki; ten duży, poważny rodzaj, a nie te małe, które wkłada się do uszu. Zastanawiam się czego słucha. Pewnie Dvoraka, albo czegoś w tym stylu.4 Ma na sobie różowy krawat. Dlaczego nie doprowadza mnie do szału? Nienawidzę różowego. Z wyjątkiem odcienia policzków Mika właśnie teraz. Witajcie, policzki Mika. Niedługo poznamy się lepiej. Aaaa! Nawiązał kontakt wzrokowy. Odwróć się! 3 4

Chodzi tu o słowo ill-fated. Oznacza to w przybliżeniu, że coś jest skazane na porażkę ( ill-fated love affair) Antonín Leopold Dvořák – czeski kompozytor i dyrygent okresu romantyzmu

(Czy on się właśnie… zarumienił?) Pomóżcie mi stopy. Jesteśmy na kursie kolizyjnym. Jeśli natychmiast nie podejmiemy działań prewencyjnych, wpadniemy na niego zaraz przy drzwiach. Panika! Hej, spójrzmy na to fascynujące ogłoszenie na ścianie! Muszę zatrzymać się właśnie w tym miejscu i oderwać jedną z karteczek z numerem telefonu, żeby móc zadzwonić i dowiedzieć się o zmieniających życie efektach…. Kuracji na kobiece łysienie? Wspaniale. - To nie dla mnie - dukam, ale zagrożenie się oddaliło. W czasie, gdy gapiłam się ze ślepą fascynacją w reklamę środku na kobiece łysienie, Mik wślizgnął się do budynku. Blisko było. Niemal - cytując Karou- ‘’znaleźliśmy się w zasięgu naszych pól magnetycznych po raz pierwszy’’. Mógłby otworzyć dla mnie drzwi. Mogłabym musieć skinąć mu głową, uśmiechnąć się i podziękować, a później iść przed nim korytarzem, zastanawiając się, czy na mnie patrzy. Wiem co by się stało. Nagle stałabym się przerażająco świadoma wszystkich grup mięśni zaangażowanych w sztukę chodzenia i zaczęłabym próbować kontrolować każdą z nich pojedynczo, jakbym poruszała marionetkami. I wyglądałabym, jakbym dopiero stawiała swoje pierwsze kroki w życiu. Za to teraz mogę iść za nim i go podziwiać. Witajcie, plecy Mika. Na jego pokrowcu od skrzypiec jest przyklejona nalepka, na której jest napisane: WSZYSTKO JEST CUDEM. CUDEM JEST TO, ŻE NIE ROZTAPIAMY SIĘ W WANNACH. - PICASSO I to wcale nie sprawia, że wyobrażam sobie Mika w wannie. Bo to by było złe. Pa, pa, plecy Mika.

Wchodzi przez swoje drzwi, a ja przechodzę przez swoje, a to jest spowodowane jedną z największych niesprawiedliwości świata; segregacją marionetkarzy i muzyków. Oni mają swój backstage, my mamy swój. Pomyślałbyś, że ktoś się bał, że możemy się ścierać Wiolonczelista jest na naszej ziemi - na niego! Jednak prawdopodobnie chodzi o metraż. Żadne z tych pomieszczeń nie jest zbyt duże; to tylko pokoje bez okien z szafkami i kilkoma smętnymi sofkami. Sofki muzyków są trochę bardziej smętne, co wskazuje na hierarchię. Marionetkarze rządzą, ale nie jest to zbyt prestiżowa pozycja. Generalnie, muzycy rozumieją swój status (na przykład to, że łatwo znaleźć kogoś na ich miejsce), ale wyjątkami są śpiewacy. Powodem, dla którego nienawidzę wystawiania oper- na przykład teraz wystawiamy Fausta - nie jest moja niechęć do oper samych w sobie. Nie jestem obojętna na sztukę w tej postaci. Po prostu nie lubię śpiewaków operowych. Zwłaszcza puszczalskich włoskich sopranów z grubymi kreskami na powiekach, które wychodzą na drinka z sekcją instrumentów strunowych po przedstawieniu. Akhem, Cinzi ‘’fałszywy pieprzyk’’ Polombo. Tak czy inaczej. To marionetkarze się tutaj liczą. Jest nas dziesięcioro, a sześcioro oprócz mnie znajduje się teraz na naszym backstage’u, kompletnie go wypełniając. - Zuzana.- Prochazka zwraca się do mnie, gdy tylko mnie dostrzega.Mefistofeles jest znowu pijany. Masz coś przeciwko? Pijany diabeł. Żeby było jasne; nie jestem marionetkarzem. Ja je tworzę, a to są dwie różne rzeczy. Wielu marionetkarzy robi i jedno i drugie; buduje i występuje. Ale moja rodzina zawsze trzymała się wytwarzania, kierowana myślą, że możesz być przeciętnym artystą w dwóch formach sztuki wysokiej, albo wybitnym w jednej. Jesteśmy wybitni. Wybitnie. Jednakże od twórcy marionetek jest wymagana wiedza o kierowaniu nimi. Mój profesor w liceum - Prochazka, który jest również głównym marionetkarzem w tym teatrze- wymaga również praktycznego doświadczenia teatralnego i właśnie dlatego tu jestem. Biegam na zawołanie marionetkarzy, rozplątuje sznurki marionetek, poprawiam farbę, naprawiam kostiumy i służę dodatkową

parą rąk w prostych przypadkach, na przykład latających ptaszków czy imitacji ten-tenu końskich kopyt. W tym przypadku, jeden ze sznurków Mefistofelesa wisi luźno, przez co marionetka zdaje się słaniać jak pijak. To prosta robota. - Oczywiście, że nie - mówię i wkładam swoje rzeczy do szafki, ostrożniej niż zazwyczaj, ze względu na zawartość. Kiedy tylko backstage się wyludni; marionetkarze są na scenie, a muzycy w kanale dla orkiestry - mam przed sobą trochę skradania. Na samą myśl o tym serce zaczyna mi dudnić. Muszę się włamać do szafki Mika. Chwytam mój zestaw narzędzi. Najpierw muszę sprawić, żeby diabeł wytrzeźwiał.

Rozdział czwarty To Akt II. Słyszę jak Mefistofeles śpiewa. Piszę do Karou: Tak tylko dla twojej informacji; jeśli ktoś jest zły, to jego zabicie nie kwalifikuje się jako morderstwo. Najwyraźniej jest ono nie tylko legalne, ale nawet zalecane. Dobrze mówię? Zero odpowiedzi. Po minucie wysyłam jej kolejnego smsa: Biorę tę ciszę za odpowiedź twierdzącą. W tym momencie ostrzę nóż. Napisz, żeby mnie zatrzymać. 3-21…. Okay. Idę. Wciąż zero odpowiedzi. Ostatni sms z mojej strony głosi: Zrobione. W tym momencie ciągnę śpiewaczkę operową za włosy do wypychacza. Zamierzam ją wypchać i postawić na telewizorze cioci Neddy. Na chwilę moją frustrację wywołaną przez sopranistkę przezwycięża strach, jaki czuję na myśl o tym, co Karou może właśnie robić w Południowej Afryce i dlaczego uniemożliwia jej to skorzystanie z telefonu. Kłusownik czy szaman? Żadnego z nich nie mogę sobie wyobrazić, co wzmaga moją frustrację. ARGH. Porochazka dbał o to, żebym była zajęta podczas Aktu I, a później odbyło się zmienianie dekoracji, a kiedy już miałam się wymknąć, Hugo poszedł sikać i wręczył mi Siebel, mimo że nie jestem oddelegowana do operowania marionetką podczas przedstawienia. Przynajmniej nie musiałam z nią robić nic poza trzymaniem jej w miejscu, a kiedy Hugo wrócił, uciekłamwróciłam na nasz backstage, chwyciłam swój rysunek i już miałam się wślizgnąć do pokoju muzyków, kiedy… ‘Przepraszam, dziewczyno!’

Cinzia Polombo pojawiła się na progu. Dziewczyno? Ona na serio pstryknęła na mnie palcami. O tak. Jest jeszcze lepiej. Wręczyła mi pusty kubek po kawie i, ponieważ nie mówi po czesku, powiedziała po angielsku z tą swoją wystudiowaną manierrrrą ‘Szybko’. O, pośpieszyłam się. O tak. Jeśli ktoś kiedykolwiek napełnił kubek po kawie papierosowymi petami szybciej niż ja, to jestem tym faktem bardzo zdziwiona. ‘ Czy o to prosiłaś?’ zapytałam ją głosem pełnym najczystszej niewinności, kiedy wciągnęła powietrze i odwróciła głowę. ‘ Kawa! Chcę kawy!’ ‘ Och. Oczywiście’ powiedziałam. ‘ To ma sens. Zaraz wrócę. ‘ I wróciłam. Wręczyłam jej kubek, teraz pełny petów oraz kawy, po czym wyszłam. ‘Dizgraziata’ zapiszczała, wyrzucając zawartość kubka na podłogę, ale ja po prostu szłam dalej, wróciłam na backstage dla marionetkarzy i usiadłam na smętniejszej z dwóch sof. Cinzia wciąż stoi w pokoju dla muzyków, gdzie nie powinna być. Zaraz ma wyjść na scenę. Co ona tam robi, poza przeklinaniem po włosku? Stracę swoją szansę! Mój telefon zaczyna wibrować, to od Karou. No nareszcie. Pisze: Idź do wypychacza na Jecnej. Są najlepsi, jeśli idzie o ludzi. Idealnie. Dzięki za wskazówkę. Znalazłaś tego kłusownika? Tak, nie był z tego zbyt zadowolony. Życzenia? Pełno groszówek5, ale nic poza tym. Beznadzieja. Karou szuka potężniejszych życzeń, a groszówki są niewiele więcej warte niż drobniaki. Odpisuję szybko: No, ale to zawsze coś, prawda? Tak. Jestem taka zmęczona. Idę spać. A TY WSTĄP I PODBIJAJ. 5

Okej. Prawda jest taka, że kompletnie nie pamiętam jak to było w książce, dlatego to takie moje wolne tłumaczenie

I znowu, cokolwiek zaszło w Południowej Afryce, nie potrafię sobie tego w ogóle wyobrazić. Co do wypychacza, to przez chwilę mam ochotę sprawdzić, czy naprawdę jest jakiś na Jecnej, ale opieram się temu pragnieniu. Gdyby Karou miała zwyczaj wypychać ludzi, to ten dupek Kaz nie chodziłby sobie po ulicach. Na myśl o Kazie, i z powodu podkładu muzycznego złożonego z niekończących się włoskich przekleństw wypiszczanych sopranem, nie mogę się powstrzymać, tylko myślę o tym, co bym zrobiła z niekończącym się zapasem drobniaków. Naprawdę, Karou jest niesamowicie powściągliwa. Mi nie można by było ufać. Atakowałabym ludzi przez cały czas na w odpowiedzi na każdą, nawet najlżejszą prowokację. Wyobraźcie sobie. Z mocą swędzenia - albo jeszcze lepiej; swędzenia i wysypki - można zostać panem każdej sytuacji. No dobra, może nie każdej. To by mi nie pomogło z Mikiem. W każdym razie nie zamierzam zmarnować żadnego drobniaka na Cinzię Polombo. Zachowam je na czarowanie Mika. JEŚLI KIEDYKOLWIEK BĘDĘ MIAŁA SZANSĘ WŁAMAĆ SIĘ DO JEGO POKROWCA NA SKRZYPCE. Nareszcie; słyszę jak trzaskają drzwi, rozbrzmiewają kroki na korytarzu i Cinzia nie stanowi już przeszkody. Biorę mój zwinięty rulon rysunek, któremu wcześniej osmaliłam brzegi i który przewiązałam czarną satynową wstążką i wślizguje się do backstage’u muzyków. Drzwi są delikatnie uchylone i wiem, że nikogo nie ma w środku. Nie ma sensu czekać. Jak błyskawica otwieram drzwi szafek, mając na uwadze, że dla każdego kto tu wejdzie będę wyglądać jak złodziej. Nie wiem, która należy do Mika i niemożliwe jest otwieranie tych metalowych szafek po cichu, a niektóre mają zamki, więc po prostu kieruję się desperacką nadzieją. I nagle, znajduję ją. Wszystko jest cudem. Jest cudem to, że nie roztapiamy się we własnych wannach. Wszystko jest cudem, tak? Zapytajcie mnie po tej nocy. Otwieram futerał i wkładam do niego rulon. Zamykam go, zatrzaskuję szafkę, wycofuję się. Czas na ucieczkę. Wychodzę, omijając papierosowo-kawową plamę Cinzi i wślizguję się do własnego backstage’u, gdzie biorę głęboki wdech. I jeszcze jeden. I jeszcze. A później zakładam płaszcz i chwytam swoje rzeczy.

To jest ten moment, kiedy wychodzę z Teatru Marionetkowego być może na zawsze. Czuję się jak dumny członek ruchu oporu, który właśnie umieścił gdzieś bombę i teraz spektakularnie odchodzi bez oglądania się za siebie. Bo właśnie tak postanowiłam; jeśli coś pójdzie nie tak dzisiejszego wieczoru, nie wracam. To jest jedyne wyjście, dzięki któremu uniknę upokorzenia i już nigdy nie zobaczę Mika; żadnej niezręczności, żadnego rumienienia się. Żadnego rumienienia się. Nagle uderza mnie możliwość, że nigdy już nie zobaczę, jak Mik się rumieni… i coś kłuje mnie w piersi. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. To prawdziwy ból, jak gojący się siniak, uderza mnie z zaskoczenia. Zawsze myślałam, że ludzie tylko tak zmyślają. To sprawia, że zaczynam się zastanawiać nad całowaniem, fajerwerkami i innymi rzeczami, co do których zawsze zakładałam, że są zmyślone. A ból wraca, bo teraz już niczego nie zatrzymam i wkrótce zobaczę jak to będzie. Przyjdzie, albo nie przyjdzie. O Boże. Może to zbyt drastyczne? Może powinnam położyć wiarę w tradycyjnych metodach; w rumienieniu się, upływie czasu, w marzeniu i czepianiu się nadziei, zawsze gotowa na jakikolwiek ślad zainteresowania z jego strony, aż przyjdzie okazja do gatki-szmatki. (Słyszałeś o tej nowej kuracji na kobiece łysienie? Podobno zmienia życie.) A może jedna z takich gadek zamieni się we wspólną kawę… a może po prostu rumienię się, rumienię i nic się nie dzieje, drastycznego czy nie, i jest jak w tych serialach, gdzie napięcia seksualne między dwoma bohaterami przeciągają się za długo, aż przestaje im zależeć i wszystko pokrywa kurz? Nie. Nie bawię się w kurz, gatki-szmatki, ani w czepianie się nadziei. Będzie albo nie będzie, dziś się dowiem. Chcę iść na swój backstage i zerknąć na kanał dla orkiestry jeszcze jeden, ostatni raz, ale jeśli to zrobię, któryś z marionetkarzy na pewno zaprzęgnie mnie do jakiejś roboty i nie będę mogła uciec. Ale i tak zatrzymuję się przy drzwiach na scenę i słucham. Słyszę, jak Cinzia śpiewa partię Marguerite, tragicznej bohaterki uwikłanej w pakt z diabłem. Zdaje się, że opanowała swoją wściekłość i właściwie to brzmi całkiem dobrze… jak na sopranistkę trzeciego sortu śpiewającą w teatrze marionetkowym, no ale przecież nie tego chcę posłuchać. Słucham skrzypiec.

To jest to, ten dźwięk, który wzrasta i wybija się z całej melodii, jak światełko w tunelu. Słodziutki i tak piękny, że chce mi się płakać, i sprawia, że wszystko we mnie krzyczy proszę. Nie wierzę w modlitwę, ale wierzę w magię i chcę wierzyć w cuda. Proszę, przyjdź. Myślę za ścianą, wysyłając te słowa w stronę słodkiego, czystego dźwięku, i słodkiego, czystego chłopaka, który go tworzy. A później odchodzę. Pada śnieg. Owijam szalik wokół twarzy i czuję się trochę spokojniej. Zrobiłam swój ruch. Teraz wszystko zależy od niego.

Rozdział piąty Kurtyna opada. Muzyka milknie, zostaje zagłuszona przez aplauz widowni, a kiedy opuszczam skrzypce, kolejna sobotnia noc przysiada jak kot na płocie. Nie jestem fanem kotów. Z jednym lśniącym wyjątkiem. Wolfgang ustawił poprzeczkę niemożliwie wysoko i od kiedy umarł, gdy miałem dziesięć lat, każdy kot jest dla mnie źródłem zawodu. Wyciągasz do nich rękę, a one patrzą się na nią, a ponieważ nie są głupie, można to zachowanie interpretować jedynie jako szyderstwo. Tak kolego, to jest ręka. Masz takie dwie. Dobrze dla ciebie. A nie: O, chciałbyś mnie pogłaskać? Pozwól mi podejść bliżej, ja też cię lubię. To przedstawia moją obecna relację z sobotnimi nocami. Patrzą na moją dłoń, aż do momentu, kiedy skrępowany zniżam ją i udaję, że wcale nie chciałem ich głaskać. Rzecz, o której marzę i która nigdy się nie dzieje. Być może los sobie ze mnie drwi. Może dzisiejszy wieczór będzie inny. Nie zaczął się dobrze, ale zawsze jest nadzieja. - Impreza u Stooge’a- mówi Radan, kiedy wysypujemy się z kanału dla orkiestry; i właśnie to jest przeciwieństwo nadziei. To kot zerkający na mnie, ponieważ prawdopodobnie tak właśnie skończę dzisiaj wieczorem, a jeśli tak skończę, to będzie kolejna sobota, kiedy ona wyślizgnie mi się z rąk. Jej nie będzie u Stooge’a, nigdy by się tam nie pojawiła. Nie wiem dokąd idzie po pracy, ale w mojej wyobraźni pojawiają się obrazy gwiazd i mgieł i rzędów luster, i też chcę tam być. Chcę robić tajemnicze i nieprawdopodobne rzeczy razem z tą szaloną, piękną dziewczyną, która wygląda jak lalka ożywiona przez czarnoksiężnika. Czy żądam zbyt wiele?

Rozglądam się za nią na korytarzach, ale jej nie dostrzegam. Drzwi do backstage’u marionetkarzy są otwarte, więc kiedy przechodzę obok, zauważam, że w środku też jej nie ma. Czy już ją przegapiłem? Prawdopodobnie. Nie mogę obwiniać losu. Wiem to. To wszystko wina mojego obrzydliwego idiotyzmu. Dlaczego nie mogę się po prostu do niej odezwać? Zamierzałem to zrobić wcześniej, kiedy wchodziliśmy do teatru. To upokarzające, ale czekałem pod markizą na drugiej stronie ulicy, aż zobaczyłem, jak idzie w moja stronę. Tylko przez parę minut. To nic dziwnego. Właściwie to i tak nie wiem, co bym powiedział. Pewnie coś głupkowatego, jak ,,Wygląda na to, że pada śnieg.’’. Albo może: ,,Lubię ciasto’’. (Ona lubi ciasto. To jedna z czterech rzeczy, które o niej wiem. Inne to: 2) Ma na imię Zuzana. 3) Jest w ostatniej klasie liceum, więc prawdopodobnie ma osiemnaście lat. To mało, ale nie potwornie mało. 4) Może zmrozić krew w żyłach jednym spojrzeniem. Widziałem, jak to robi, mimo że to nie ja byłem ofiarą. Ma oczy lalki vodoo i jest to bardziej niż troszeczkę przerażające. Stąd właśnie bierze się nierozmawianie z nią.) Ale nic nie powiedziałem, głupkowatego czy nie, ponieważ nagle zatrzymała się, żeby przyjrzeć się ulotce na ścianie, a ja nie wiedziałem co mam zrobić, więc po prostu szedłem dalej. Cholera by to wszystko wzięła. Zastanawiam się, jaka to była ulotka. Muszę sprawdzić, kiedy będę wychodzić. Nie jestem jednak pewien, czy chcę. Boję się, że tylko potwierdzi moje przypuszczenie, że po prostu starała się uniknąć spotkania ze mną. W momencie, w którym wchodzę do backstage’u muzyków, słyszę jak ktoś wykrzykuje moje imię i aż się krzywię. - Mik! Cinzia. ,,Meeek’’, tak właśnie wymawia moje imię, i brzmi to jak potępieńczy jęk: meeeeek! I nagle stoi tuż przede mną i nie mogę się nie wzdrygnąć. Kiedy Cinzia na mnie patrzy, ogarnia mnie uczucie, które mogę porównać tylko do tego, jak wyobrażam sobie uczucie stania przed snajperem z bronią w ręku, z czerwoną kropką narysowaną na czole. Skulić się, zrobić unik i przetoczyć się. - Czy nie brzmiałam dzisiaj dobrze?- pyta po angielsku, z przerysowaną żałością w głosie. Wszystko w Cinzi jest przerysowane, od jej eyelinera po

sposób, w jaki chodzi, z każdym krokiem odpychając biodrem niewidzialnego przechodnia ze swojej drogi. - Co? Uch. Byłaś w porządku.- Dokładnie to chce usłyszeć każdy sopran po swoim występie. Byłaś w porządku. - Zostałam zaszokowana, było trudno być spokojną do śpiewania. Nie zamierzam pytać, co konkretnie ją zaszokowało, ale opowiada mi i tak. Stoję przy swojej szafce, otwierając ją i nie przykładając naprawdę uwagi do tego co mówi, kiedy słyszę słowa dziewczyna od marionetek i wcinam się jej w półsłowa: - Ona zrobiła co? - pytam. - Wysłałam ją po kawę, przyniosła mi kubek pełen petów. Możesz w to uwierzyć? Właściwie, to nie mogę. - Wysłałaś ją po kawę? - Właśnie w tę część nie mogę uwierzyć. Czy Cinzia nie zauważyła oczu lalki vodoo? – Ona nie jest od kawy. Ona tworzy marionetki. Cinzia mruga - Nie. Dziewczyna, ta mała. Kiwam głową. - Właśnie. Ta mała dziewczyna. To absurdalne, ale czuję jakiś rodzaj zaborczości, kiedy o niej mówię. Wydaje mi się, że to pierwszy raz, kiedy o niej mówię w ogóle i nie jakoś nie marzyłem, że odbędę tę rozmowę właśnie z Cinizą. - Tak czy inaczej - mówię jej.- Tutaj sami chodzimy sobie po kawę. Marszczy brwi, patrząc na mnie. - Wsadziła papierosy do mojej kawy- stwierdza, tak jakbym przegapił cały sens jej wypowiedzi i wszystko co mogę, to próbować się nie uśmiechać, bo to jest dokładnie to, co robisz ludziom takim jak Cinzia, kiedy jesteś osobą, która robi cokolwiek jej się podoba. Więc zgaduję, że Zuzana jest osobą, która robi, co jej się podoba? To nie do końca dobrze dla mnie, bo czy to nie znaczy, że odezwałaby się do mnie, gdyby była w jakikolwiek sposób mną zaineresowana?

Jakie to patetycznie pasywne, czekanie, aż to ona się odezwie. Nie chcę być taką osobą. Chcę być chłopakiem z filmu, który, no nie wiem, chodzi ze swoim królikiem na spacery 6(nie mam królika) i wie dokładnie jak zacząć interesującą, zabawną rozmowę. Ale może jeśli wychodzisz z królikiem na smyczy, nie musisz mówić; może królik odwala całą robotę za ciebie. Nie żeby Zuzana wydawała się królikowym typem. Może gdybym miał lisa na smyczy. Albo hienę. Tak, gdybym miał hienę, prawdopodobnie nigdy więcej nie musiałbym zaczynać rozmowy. Może poza: ,,Przykro mi, że moja hienia pożarła twoją nogę.’’ Wyciągam swój futerał na skrzypce z szafki, otwieram go i… coś w nim jest. Jakiś zwój z opalonymi krawędziami, niczym w pirackiej mapie skarbów. Jakieś dziwaczne zaproszenie na imprezę? Nie mam pojęcia. Chyba wpatruję się w nie o sekundę za długo, bo Cinzia podąża za moim spojrzeniem i to, co mówi chwilę później, zmienia ciężar powietrza w pomieszczeniu. - Ona to miała!- triumfalnie obwieszcza.- Mała dziewczyna. Miała to, kiedy dałam jej kubek na kawę. Co? Zuzana? Mój mózg działa niesłychanie powoli. Jak coś, co trzymała Zuzana… znalazło się w moim futerale na skrzypce? Nadzieja jest niepewna. Kot jeszcze nie podchodzi, ale istnieje możliwość, że spogląda na moją wyciągniętą rękę z czymś w rodzaju zainteresowania. Istnieje również możliwość, że to wszystko po prostu jakiś przypadek. Cinzia sięga po zwój, a ja, nawet o tym nie myśląc, odtrącam jej dłoń – delikatnie - i kiedy patrzę na jej twarz, zauważam, że ma rozszerzone skrzydełka nosa. Jej spojrzenie mówi jak śmiesz i przyciska dłoń do piersi, jakbym uderzył w nią młotkiem. Nie przepraszam, ale unoszę zwój z nabożeństwem, jakby to był relikt. Opalone krawędzie obsypują się pod moimi palcami. Nie czuję, że to przypadek. Czuję, że to otwierane drzwi i płuca pełne świeżego powietrza, które zza nich wpadło. - Co to jest?- pyta Cinzia.

6

Kocham Laini Taylor. To nie jest żadne wyrażenie, to dosłowne tłumaczenie sformułowania, którego użyła. Po prostu ją kocham 

Nie wiem co to jest. Bardzo chcę wiedzieć, ale nie chcę, żeby Cinzia wiedziała, ani Radan, ani George, ani Ludmilla, ani nikt inny w zasięgu wzroku, kto wygląda na dość zaciekawionego. - Nic - mówię, chowając skrzypce i smyczek. Nie odkładam zwoju, kiedy zakładam płaszcz i plecak, a tylko przekładam z ręki do ręki, nie mając wątpliwości, że Cinzia chwyciłaby go i bez ceregieli rozsunęła. W takim przypadku faktycznie mógłbym potraktować jej dłoń młotkiem. Wsuwam zwój do kieszeni, ignorując pochmurne spojrzenie Cinzi. - Do zobaczenie jutro - żegnam się ze wszystkimi obecnymi. Radan jest zdziwiony. - Nie przychodzisz na imprezę? - Nie – odpowiadam, ponieważ nieważne co jest lub nie jest w tym zwoju, skończyłem niedorobionymi sobotnimi wieczorami u Stooge’a i próbami powstrzymania Cinzi przed siadaniem mi na kolanach, i spędzaniem całego tego czasu na wyobrażaniu sobie alternatywnej rzeczywistości, w której porcelanowa lalka o oczach vodoo może pić herbatę w łódce bez wioseł płynącej w dół Wełtawy z otwartym parasolem chroniącym ją przed śniegiem. Czy też, wiecie, czegoś trochę bardziej prawdopodobnego niż to.

Rozdział szósty Rozważam ukrycie się w łazience, żeby przejrzeć zwój na osobności, ale drzwi od niej znajdują się na widoku, a Cinzia wciąż obserwuje mnie ze zmrużonymi oczyma, więc wychodzę z teatru. Pada śnieg. Zatrzymuję się na schodach, by spojrzeć na ulotkę, która wcześniej wpadła w oko Zuzannie. Zniknęła. To była czerwona strona z grzywką odrywanych numerów telefonów u dołu. Na jej miejscu wisi teraz kartka białego papieru z marginesem po jednej stronie. Wyrwana z zeszytu? Jest nieliniowana, więc stwierdzam; wyrwana ze szkicownika. W samym jej środku coś jest napisane maleńkimi litrami. Muszę się pochylić i wytężyć wzrok, żeby to odczytać. Patrz na otaczający świat błyszczącymi oczyma Ponieważ największe sekrety niespodziewanych miejscach.

są

zawsze

ukryte

w

najbardziej

Ci, którzy nie wierzą w magię, nigdy ich nie odkryją. - Roald Dahl I wiem, po prostu wiem, że to do mnie. Wiadomość. Ale co mam zobaczyć? Rozglądam się po ulicy, spoglądam na zgięte wpół figury ludzi przedzierających się przez śnieg. Nikt nie zwraca na siebie mojej uwagi. Wstęga rzeki jest widoczna jako czarna pustka pomiędzy dwoma budynkami, a światła zamku rzucają poświatę na skłębione niebo. Spadający śnieg niczym delikatny puch wiruje w powiewach wiatru, tańcząc jak prosto z Dziadka do Orzechów. Istnieje jakaś konkretna rzecz, którą powinienem zobaczyć, nie wiem co to jest, ale moje oczy są otwarte, i nie jestem pewien czy są błyszczące, ale świat błyszczy na pewno. Zdejmuję kartkę, delikatnie, żeby jej nie podrzeć, odrywam taśmę i zwijam ją, wsadzając do kieszeni obok zwoju, potem biegnę jak na skrzydłach na drugą stronę ulicy do pubu, gdzie nawet nie zamawiam niczego do picia ani nie siadam. Mam nadzieję, że nie zostanę tu długo.

Wyciągam zwój z płaszcza, zsuwam z niego czarną jedwabną wstążkę i… odwijam go. Tu jest. Piękny rysunek pięknej twarzy. Jej duże ciemne oczy są szeroko otwarte i oczekujące. Nie uśmiecha się, ale się też nie n i e uśmiecha. Żadnego vodoo, żadnego zamrażania krwi. Jest w nich ciepło i patrzy prosto na mnie. Znaczy, to jest oczywiście tylko rysunek (i jeśli jej, a zakładam, że tak, to jest niesamowicie utalentowana), ale ten rysunek jest dla mnie i patrzenie na niego przeszywa mnie niemal jak prawdziwy kontakt wzrokowy. A z intensywność tego kontaktu wzrokowego bierze się z…. no nie wiem, z chemii, cokolwiek to znaczy. Oczy różnych osób mogą poruszać nas w odmienny sposób, i mimo że to tylko rysunek rzeczonych oczu, czuję się całkowicie zauroczony. Najpierw widzę tylko twarz, ale później zdaję sobie sprawę, na co patrzę. Czym jest to, co mi podarowała. Jej twarz znajduje się w centrum, ale cała strona jest pokryta diagramami; ulicami i zabytkami, dokładnie odwzorowanymi i opisanymi. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ten przewiązany wstążką zwój, pomyślałem o mapie skarbów i okazał się on właśnie nią. To jest mapa skarbów. A skarb? Oto ona, w centrum strony, znak x znaczący jeden punkt. Zuzana jest skarbem. Ogarnia mnie czarne przeczucie, że to jeden wielki żart, że jeden z moich przyjaciół to zrobił, ale szybko je odrzucam. Nikt z moich przyjaciół nie umie rysować. Poza tym, żaden z nich nie wie, że chciałby ją poznać. Nigdy o tym nie wspominałem, bojąc się niekontrolowanego obiegu informacji i nie wydaje mi się, żebym się gapił na nią aż tak strasznie (przynajmniej nie kiedy ktokolwiek patrzył). Nie. To musi być prawdziwe. A więc robię tę niezręczną rzecz, którą robisz, gdy usłyszysz dobrą wiadomość w otoczeniu obcych ludzi i rozglądasz się dookoła, uśmiechając szeroko jak głupi do sera, a oni patrzą na ciebie nie uśmiechając się i ty prawie im mówisz, bo musisz komuś powiedzieć. Prawie podnosisz swoją kartkę papieru i mówisz: ,,Dziewczyna, którą lubię, właśnie dała mi mapę prowadzącą prosto do niej.’’ Ale tego nie robisz. Po prostu tego nie robisz.

Więc tego nie robię. (Okay, robię, ale zaraz chcę to cofnąć. Tłum obcych przechodniów nie jest poruszony moją radością. Właściwie to wydaje mi się, że facet w czapce jest Wrogiem Wszelkiej Radości i może mnie potem śledzić i zabić.) Weź się w garść, Mik. Masz mapę do rozszyfrowania. Odwracam się plecami do Wroga Wszelkiej Radości (tak tylko na marginesie; większość ludzi, którzy wyglądają jakby chcieli cię zabić, jednak tego nie robi) i przyglądam się mapie. Mojej mapie. Bo jest dla mnie. Od Zuzany. Nie, wcale się nie chełpię. Tylko zaznaczam pewne fakty, na wypadek gdybyście się na chwilę wyłączyli i ich nie zarejestrowali. A w małym dymku wysuwającym się spomiędzy jej ust jest napisane maleńkimi literami: Carpe noctem Chwytaj noc A ja mrugam i czuję falę pewności i podekscytowania, bo to właśnie robisz, kiedy czegoś chcesz. Chwytasz to. No dobra, może nie wszystkie rzeczy. Koty, na przykład, nie reagują dobrze na chwytanie. I dziewczyny prawdopodobnie też. Więc być może nie jest to najlepsze credo życiowe, ale jeśli chodzi o sobotnie noce, o tę jedną w szczególności, pasuje idealnie. Moje oczy wciąż wracają do twarzy Zuzany. Rysuje się na niej zarys uśmiechu; delikatne wygięcie lewego kącika jej ust uchwycone jak początek uśmiechu na pauzie. Chcę go odpauzować i oglądać bez końca. Lecz jak to zrobić? Gdzie iść? Słowa. Miejsca. Skup się, Mik. Przestań się szczerzyć. Znajdź ją. Stoję teraz na Małej Stranej. Teatr Marionetkowy znajduje się na Małym Placu, w cieniu Kościoła św. Mikołaja, a mapa jest mapą Starego Miasta, więc przekraczam rzekę. Most Karola jest jednym z tych miejsc, które nigdy się nie nudzą. Dzień czy noc, słońce czy śnieg, jest zawsze inny; widok po obu stronach Wełtawy jest niczym coś wyrwanego ze średniowiecznych grawerunków. Właściwie to zmieniam zdanie; most robi się nudny, gdy jest zapchany turystami, czyli

praktycznie zawsze przez większą część roku, gdy jest jasno, lecz teraz jest cicho, tylko kilkoro śpieszących się ludzi przemyka w jedną i drugą stronę pomiędzy rzędami posągów, prawie przepychając się przez tłum świętych. Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że święci mogą w każdej chwili wyciągnąć swojej wielkie kamienne ramiona i pacnąć przechodzących, i nagle orientuję się, że jestem rozkojarzony. I podenerwowany. Na mapie zaznaczony jest punkt w samym sercu Starego Miasta, które znam dobrze, ale nie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, o jakie miejsce może chodzić. Idę, a im bardziej się zbliżam, więcej i więcej moich nerwów napina się jak struny skrzypiec. Czy to będzie kawiarnia, a może pub? Czy będzie czekać przy stoliku? Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić jej po prostu siedzącej. To zbyt przyziemne. Mapa skarbów, cytat, noc miękkiego śniegu spadającego z nieba… wszystko to wskazuje na coś bardziej niezwykłego. Dlatego nie jestem zbyt zdziwiony, gdy docieram na miejsce - zatrzymując się wcześniej za rogiem, żeby wziąć głębszy oddech- i… nie znajduję Zuzany. Punkt nie jest pubem ani kawiarnią. To sklep dla turystów, jakich pełno w całej dzielnicy, wszystkie pełne tych samych reprodukcji Muncha, tanich marionetek i krzykliwych hipisowskich kryształów. Jest zamknięty i ciemny, co jest całkowicie zrozumiałe o tej porze dnia, a ja obracam się dookoła, rozglądając się. Patrz na otaczający świat błyszczącymi oczyma. Patrzę. Widzę czarnego kota wślizgującego się przez otwarte drzwi po drugiej stronie ulicy i mam przelotną ochotę za nim podążyć, jak gdyby miała być to moja eskorta działająca na polecenie Zuzany. Uśmiecham się, zadowolony, że nikt nie może usłyszeć moich myśli. Zuzana prawdopodobnie nie może telepatycznie rozkazywać kotom. Prawdopodobnie. Nadal patrzę. Kilka plakatów jest przylepionych do drzwi, ale ogłaszają one dawno minioną degustację absyntu i wycieczkę po barokowych zamkach, która się jeszcze nie zaczęła. Na chodnikach widnieje wymalowane graffiti, ale to tylko jakieś hasła kiboli. Nic nie wpada mi w moje błyszczące oczy. Studiuję mapę, ale jestem pewien, że odczytałem ją właściwie. Może się tylko ze mną bawi?

Oczywiście, że się ze mną bawi. Prawdziwe pytanie brzmi; czy bawi się ze mną źle czy dobrze, i czy uczestnictwo w tej zabawie robi ze mnie kretyna? Mógłbym teraz po prostu wzruszyć ramionami i spotkać się z przyjaciółmi u Stooge’a. Ta myśl sprawia, że wybucham śmiechem. Jakbym był do tego zdolny. Jeśli chodzi o Zuzanę, mam jakieś przeczucie. Myślę, że nie jest ani zła, ani dobra, a raczej jest idealnym połączeniem tych dwóch, niczym kręcony rożek lodów włoskich zło-dobrych – i że nie zaprowadziłaby mnie tu bez konkretnego powodu. Jest coś, czego tu nie widzę. Ale co? Stoję po prostu z rękami w kieszeniach, zastanawiając się co mi umyka, kiedy rozlega się pukanie. Jest delikatne, delikatne pukanie w witrynę sklepu za moimi plecami - sklepu, który jest miejscem zaznaczonym na mapie - i wszystkie włoski na karku stają mi dęba, kiedy się odwracam. Największe sekrety są zawsze ukryte w najmniej oczywistych miejscach. To, co widzę później…. Powiedzmy, że telepatyczna kontrola kotów to przy tym pikuś.

Rozdział siódmy Są marionetki i są marionetki. Czechy mają długą tradycję traktowania marionetkarstwa jako sztuki - to część naszego narodowego kolorytu, a marionetki stanowią część krajobrazu Pragi. Są wszędzie; wiszą na witrynach sklepów, muzeów, teatrów, przy ulicznych stoiskach. Lecz co najczęściej można zobaczyć? Najczęściej można zobaczyć - zwłaszcza w sklepach takich jak ten – zupełnie nieartystycznie wykonane marionetki, nie jak z warsztatów mistrzów jak w teatrze. Można zobaczyć bibeloty, badziew dla turystów z produkcji taśmowej, nic, co zapada w pamięć. Klauni, księżniczki i książęta o okrągłych jak piłki głowach z wyrysowanymi na nich rysami twarzy. Takie są kukiełki i w tym sklepie. Z wyjątkiem tej jednej. Nie zauważyłem jej wcześnie, bo… Bo tak naprawdę nie patrzyłem. Totalna porażka moich błyszczących oczu, wstyd się przyznać. Po pierwsze, nie jestem w środku. Jestem na zewnątrz, naprzeciwko witryny, przed którą wisi cała kiść kukiełek. Myślę, że po prostu wziąłem ją za część dekoracji. Ale oczywiście, że nie zostawiliby takiej marionetki na zewnątrz, żeby napadał na nią śnieg albo ktoś ją ukradł; widzę to teraz wyraźnie. Bo ta marionetka nie jest badziewna. Jest piękna, i takiej jakości, jakiej nie spotyka się w tego typu sklepach. Och. I jeszcze coś; kopie w szybę obcasem.7 Więc to właśnie to. Tap tap. Moja pierwsza reakcja jest przewidywalna; ponieważ marionetka się porusza, to ktoś musi nią poruszać i zakładam, że tą osobą jest Zuzana, dlatego zakładam, że jest gdzieś tutaj. Rumienię się i czuję, jak przyśpiesza mi puls, i staram się jakoś uspokoić swoje skołatane nerwy i przygotować się na 7

Brawa dla Mika i jego stalowych nerwów. Ja bym pewnie uciekła 

spotkanie z nią. Ale to tylko taki pierwszy odruch, bo szybko znajduję błąd w swoim rozumowaniu. Nikt nie porusza marionetką. Nikt nie mógłby. Jej sznurki są zahaczone o górną ramę okna wystawowego i zwisają smętnie. Nawet kiedy stopa stuka, sznurki wciąż zwisają smętnie, więc najwyraźniej porusza nią sama z siebie. Co jest absurdalne, oczywiście, więc szybko przechodzę do następnego domysłu; marionetka ma w sobie jakiś mechanizm. Jest na pilota czy coś. Co jest dziwne, ale wiecie, mniej dziwne niż inna alternatywa. No cóż, w jakikolwiek sposób się porusza, teraz, gdy przyciągnęła moją uwagę, jej noga się uspokaja. Zbliżam się o krok, przyglądając się. Przyglądając się jemu. Łapię się na tym, że myślę o marionetce jak o ,,nim’’. Jest on jedną z najbardziej charakterystycznych czeskich postaci; sam diabeł we własnej osobie. Wykonany jest z wypolerowanego mahoniu; gładkie, ciemne drewno, precyzyjne rzeźbione i zachwycające, z rogami kozła i brodą, i z koźlimi nogami pokrytymi bawełnianym, czarnym futrem. Jest czartem św. Mikołaja, żeby być dokładnym. Widzicie, w Czechach piątego grudnia święty Mikołaj chodzi i rozdaje słodycze i małe prezenty dzieciom w towarzystwie aniołka i diabełka. Jednym z trochę bardziej przerażających świątecznych podań jest to, w którym diabeł zbiera niegrzeczne dzieci do worka i wynosi ze sobą do piekła (a wy myśleliście, że ciężko jest z węglem w skarpecie, co?). I to nie jest znowu takie niespotykanie wśród aktorów grających czarta, żeby wrzucać dzieci do worka. Na serio. Yhm. Przydarzyło mi się to. Nie sądzę, żebym miał więcej niż cztery lata. To może nawet być moje najwcześniejsze wspomnienie. Worek był drapiący i pachnął glebą; panowała w nim całkowita ciemność. Darłem się jak opętany; całe zajście nie mogło trwać dłużej niż minutę, ale pamiętam ten strach, jako coś dosłownie niekończącego się. Czartem był mój wujek z twarzą umazaną węglem, a moja mama nie była zachwycona jego zachowaniem. Na przeprosiny dał mi moje pierwsze skrzypce. To była tylko zabawka, ale natychmiast stała się najulubieńszą rzeczą na całym świecie i piłowałem ją, piłowałem ją i piłowałem, aż mój ojciec nie mógł już tego wytrzymać i kupił mi prawdziwe skrzypce razem z lekcjami gry.

Jestem znany z opowiadania ludziom, że sam diabeł dał mi moje pierwsze skrzypce. I to wcale nie jest kłamstwo. Jak dotąd, tap tap jest jedynie wskazówką, że ta marionetka może być rzeczą, dla której tu jestem, ale po dłuższej obserwacji zauważam mały skrawek papieru wystający z kieszonki jego ubranka niczym chusteczka. A na nim znajduje się kolejny maleńki tekst, napisany pismem, które staje się już znajome. Carpe diabolus. Najpierw chwytaj noc. Teraz chwytaj diabła. To jest do mnie, teraz już bez żadnych wątpliwości, które ewentualnie mogłem jeszcze mieć po usłyszeniu tego niepokojącego stukania. Przez chwilę stojąc tu, pojmuję całą niesamowitość tej nocy. Detale, plan. To jak coś wyrwanego z bajki, a miasto wydaje się obce, nowe i pełne sekretów, ostre, niczym malowane cienie, a światło… światła niczym aureole, niczyim światła fluorescencyjne, niczym świetliki i zwierzęce ślepia. Sięgam i chwytam diabła, ściągając go z ramy, i zastanawiam się; co teraz? Mierzę go wzrokiem, obracam w dłoniach, szukam jakiś innych wskazówek. Nic. Wyciągam nawet malutką chusteczkową notatkę, ale nie ma na niej nic innego. Jednak wydaje się, że coś jest ukryte w worku marionetki, więc rozsznurowuję go i zerkam do środka. Trochę oczekuję, że w środku jest malutkie dziecko porwane do piekła, ale to tylko papier. Oczywiście, kiedy go wyciągam, okazuje się, że to nie tylko papier. Nic tej nocy nie jest tylko albo jedynie. Wszystko jest pozłacane, dziwaczne i odrealnione, i taki właśnie jest motyl z origami złożony z japońskiego papieru w kwiatowy wzór, delikatnie pokryty złotą farbą. Przewracam go, szukając pisma Zuzany i nie znajduję nic, i już prawie stwierdzam, że mam go rozwinąć, kiedy.. Odlatuje.8 Odlatuje. Motyl z orgiami unosi się w powietrze i prawie mogę sobie wmówić, że to wiatr go uniósł, ale trzymam go pomiędzy palcami i czuję … siłę… kiedy się unosi. Jego skrzydła uderzają raz, i frunie pełną wdzięku spiralą do góry, aż muszę zadrzeć głowę, żeby obserwować, jak unosi się przez chwilę w miejscu, wyglądając tak uderzająco żywo… a później coś uwalnia go z tej mocy, która najwyraźniej go wzniosła i opada z powrotem do mnie. Jestem prawie zbyt 8

Brawa po raz drugi. Przyznajcie się, wszyscy byście się dosłownie skichali w tym momencie ;)

przestraszony, żeby go złapać – jak, jak ona to zrobiła? Jak ona to zrobiła? – ale go łapię. To sztuczka, powtarzam sobie, oszołomiony. To ‘magia’- taka z cytatu. Oczywiście, że tak. Tylko taka magia istnieje. Do motyla jest przyczepiona jakaś struna. Taka kompletnie niewidoczna struna, na jakich znają się tylko marionetkarze, i która teraz wyparowała bez śladu. Znikająca struna do marionetek. Czy istnieje coś takiego? Wydaje mi się, że raczej nie. Przewracam i przewracam motyla w rękach, szukając wyjaśnienia, ale nie ma żadnego. No cóż, poza jednym. Magia. Taka nie z cytatu. W mojej głowie trwa woja pomiędzy moją bardziej racjonalną częścią osobowości i tą bardziej pełną nadziei. Nie jestem religijny, nie wierzę w rzeczy - nie, żebym nie chciał. Mam takie ustawienia fabryczne, można powiedzieć; mój mózg to dość niegościnne środowisko dla wiary, ale zawsze powtarzałem i naprawdę miałem to na myśli - że życie byłoby o wiele ciekawsze, gdyby te niewidzialne rzeczy istniały (i smoki, proszę9) i, oczywiście, śmierć nie byłaby aż tak przygnębiającą perspektywą, gdyby istniało niebo (piekło już niekoniecznie). Ja tylko nigdy nie byłem w stanie naprawdę w nic uwierzyć. Ale teraz, na jakimś niskim, lecz wyczuwalnym poziomie, poziom pH mojegu umysłu zdaje się unosić. Jakby coś neutralizowało mój sceptycyzm. Bardziej pełna nadziei część została przydusza do ziemi racjonalną. Rozpinam płaszcz diabełka. Jeśli w środku jest jakieś małe radyjko albo coś takiego, naturalna równowaga mojego umysłu zostanie przywrócona. Jeśli nie… Kto wie? Pod płaszczem znajduję jakąś strukturę z drutu. Nie, nie strukturę. To klatka dla ptaków. Ciało marionetki jest małą klatką dla ptaków, a tam, gdzie powinno być serce, znajduje się malutki żółty kanarek kołyszący się delikatnie na huśtawce. Nie zdziwiłbym się, gdyby zaćwierkał albo odleciał. Ale tego nie robi, a kiedy macam całą resztę ciała marionetki, w poszukiwaniu jakiegoś ukrytego mechanizmu odpowiadającego za stukanie nogi, nic nie znajduję. Jest z drewna i drutu, zwykła marionetka, a stukająca noga zwisa sobie ze spodu klatki, jakby

9

Czy Zuze może się podzielić ze mną Mikiem, proszę? Bo chyba się zakochałam.

nigdy nic, żadnego sekretnego urządzenia. Tylko sznurki marionetki mogłyby nią poruszyć. A sznurki zwisały. Ciekawe. (jeśli przez ‘ciekawe’ rozumiecie ‘niemożliwe’, albo ‘przerażające’, albo… ‘niesamowicie wspaniałe’) Czuję się, jakbym miał głowę wypełnioną światłem księżyca, gwiazd albo czymś podobnym. Albo śniegiem. Czuję się, jakby moja głowa była szklaną śnieżną kulą, którą ktoś właśnie potrząsnął, a brokat tańczy w niej niczym gwiazdy zerwane z uwięzi. Rozkładam motyla. Na białej spodniej stronie znajduję wierszyk i mały schemat. Niedaleko Diabelskiego Strumyka Używając trucizny jako przynęty Mój pomocnik niecierpliwie czeka Okej. Jestem dobry w rozwiązywaniu łamigłówek. Diabelski Strumień to kanał, gdzie Wełtawa opływa Kampę, wyspę po tej samej stronie rzeki co Mała Strana. A co do ‘mojego pomocnika’, to może on oznaczać pomocnika Zuzany, ale nie wiem, kto to może być. Jednak jeśli jest to pomocnik diabła, to może być to anioł. Staram się przypomnieć sobie jakiegoś słynnego anioła w tym rejonie, ale bezowocnie. Jeśli chodzi o ‘’truciznę jako przynętę’’ to już totalnie nie mam pojęcia, o co może chodzić. Więc może jednak nie jestem tak dobry w rozwiązywaniu łamigłówek, jak mi się wydawało. Na szczęście mam jeszcze schemat, który pokazuje ulicę z maleńkim czerwonym iksem na niej. Nowy cel, dokładnie tam, skąd właśnie przyszedłem. Tuląc diabła w zgięciu ramienia niczym dziecko, wyruszam. Pogwizdując.

Rozdział ósmy Przyszedł. Przyszedł mnie znaleźć. Kiedy Mik znika za rogiem, osuwam się na ścianę mojej kryjówki – za koronkową kurtyną w foyer budynku naprzeciwko – czując się, jakbym naprawdę recytowała zaklęcia, a nie tylko trzymała między palcami kolorowe paciorki. Głośno wypuszczam powietrze z płuc. Mik przyszedł mnie znaleźć. Czy myślałam, że tego nie zrobi? Nie wiem. Nie wiem. Jestem zbyt zawstydzona przebywając w jego towarzystwie, żeby spróbować czegokolwiek w stylu utrzymania kontaktu wzrokowego, a bez tego dość trudno wzbudzić czyjeś zainteresowanie. Ale kiedy obserwowałam go z tej kryjówki, chowając się jak jakiś chory seryjny morderca mogłam skupić się na jego wyrazie twarzy na tyle długo, żeby uwierzyć, że… wyglądał na zainteresowanego. Prawda? Znaczy, on zawsze wygląda na zainteresowanego, jest tym rodzajem kosmity, ale przed chwilą wyglądał na…. Oczarowanego. - Myślisz, że wyglądał na oczarowanego? – pytam czarnego kota, który ociera się o moje nogi. Wślizgnął się tutaj zaraz po tym, jak Mik się pojawił, zupełnie, jakby potrafił najzwyczajniej w świecie doprowadzić go do mnie, a kiedy zaczął mruczeć głośno, jak cholerny traktor, byłam pewna, że Mik to usłyszy. I zasyczałam ‘’ciiii’’. Do kota. I jak myślicie, co zrobił? Zaczął mruczeć głośniej. ‘’Zrobię to, czego sobie życzysz.’’ - nie powiedział ani jeden kot w historii.

Teraz, gdy emocje trochę opadły, zdaję sobie sprawy, że moje obawy są ciut głupie. Co ja sobie myślałam, że Mik wparuje przez kurtynę i zapyta: ‘’Dlaczegoż mruczysz, nadobna kotko? ‘’ Kot kontynuuje mruczący koncert, co interpretuję jako : ‘’Tak, Mik był oczarowany’’. Jak nie mógłby być? Zaklęłam go. Za co dziękuję wam, drobniaki. Dwa poszły. Jeden na stukanie, jeden na uniesienie motyla. Puf. Puf. Szybko się zużyły. Żałuję, że nie mam całego naszyjnika Karou. Piszę do niej: Część pierwsza zakończona sukcesem. Marionetka Która Gryzie byłaby dumna. No bo oczywiście, zaczarowanie marionetki, aby się ruszała; skąd indziej mogłabym wynaleźć taki pomysł? Nie plagiatuję. To tylko inspiracja. Oczywiście, to dokładnie mówią artyści, gdy plagiatują innych artystów. Jednak w tym przypadku jest to naprawdę tylko inspiracja, powrót do mojego własnego magicznego objawienia dwa lata temu. Wydaje mi się właściwe, że Mik powinien zostać oświecony w taki sam sposób. Że powinniśmy stracić nasze magiczne dziewictwo w ten sam sposób. Dla przerażających marionetek podczas śnieżycy. (Okay. To brzmi tak niemożliwie źle. Ale wiecie co mam na myśli.) Ale motyl był moim autorski pomysłem, i myślę, że to była naprawdę ta przysłowiowa wisienka na torcie, coś pod tytułem ‘’Och, więc myślisz, że to sztuczka? Więc jak to robię, bystrzaku?’’. Próbuję sobie wyobrazić, co bym pomyślała, gdyby to przydarzyło się mnie, ale nie potrafię. Kiedy już raz uwierzysz w magię, bardzo trudno sobie przypomnieć, jak to było, kiedy się w nią nie wierzyło. To tak, jakby próbować zobaczyć, jak się wygląda z zamkniętymi oczami. (Zrobiłam to raz. Kiedy byłam mała. Tak jakoś ni z tego, ni z owego zaczęłam się zastanawiać, jak wyglądam z zamkniętymi oczami, więc podeszłam do lustra i…. Um, zamknęłam oczy.) (Taaa. Wyglądałam zupełnie jak wewnętrzna strona moich powiek.) (Nigdy nie twierdziłam, że jestem geniuszem.) Czekam, drapiąc czarnego kota, i pozwalam Mikowi, żeby się trochę ode mnie oddalił, zanim wyłaniam się z kryjówki. Jest zimno. Jestem niesamowicie szczęśliwa.

Moje serce wybija skoczny rytm, moje usta są platformą na karnawałowej paradzie, a reszta mnie to mali ludzie na ziemi, kotwiczący nas do gruntu. I umieram z głodu. I bardzo, bardzo chce mi się siku. Trochę żałuję, że po prostu nie spotkam Mika w Truciźnie. Znaczy, mogłabym. Mogłabym po prostu do niego podejść i zagaić : ,,Dobrze się spisałeś, przystojniaku. A teraz chodźmy zjeść strudel i dajmy sobie buzi. Zaraz po tym, jak wrócę z łazienki.’’ Ale nie skończyłam jeszcze go czarować. Mam jeszcze trochę drobniaków do wydania, zanim dotrzemy do gadanej części wieczoru. Liczę na to, że gadana cześć wieczoru jest tylko cienką warstwą pomiędzy częścią poświęconą na oczarowywanie i całowanie, jak masa pomiędzy warstwami tortu. (mmmm. Tort.) To nie tak, że nie chcę z nim porozmawiać, bo chcę – w wymarzonej wersji tego wieczoru, w której udaje mi się ułożyć słowa w zdania; i to nie tylko w zdania powstałe w wyniku topornego składania wyrazów razem, a w zdania, które nie sprawią, że słuchacz dojedzie do logicznej konkluzji, że coś jest nie tak z moją głową. Po prostu… nie mogę nawet opisać, jak bardzo chcę go pocałować. Najlepszym wyjaśnieniem, moim zdaniem, jest to, że jestem androidem zaprojektowanym do wykonania tej czynności, a jeśli tego nie zrobię teraz, to ulegnę samozniszczeniu. Albo to po prostu fakt, że Mik jest przesłodki. Jak babeczka w chłopięcej formie. Idę, zatrzymując się na każdym rogu, żeby się rozglądnąć i upewnić, że naprawdę nigdzie go nie ma. Kieruję się w stronę Małej Strany, robię przystanek w jednej z kawiarenek, żeby zaspokoić trochę bardziej przyziemne potrzeby (nie usta i nie żołądek, nie, nic nie pobije pęcherza) i idę dalej, śpiesząc się, ale uważnie przyglądając się drodze, żeby czasem nie wyprzedzić Mika. Nie widzę go jednak i sama wynajduję sobie rozrywkę, zastanawiając się które z śladów stóp na śniegu leżącym na Moście Karola są jego. Te? Może. Gdy czuję zadziwiającą falę czułości patrząc na odciski-stóp-może-Mika, orientuję się, że jestem w poważnych tarapatach. A fakt, że nawet nie jestem w

stanie wykrzesać odrobiny zdegustowania wobec samej siebie, pokazuje jak głęboko utknęłam. Jestem zgubiona.

Kiedy wślizguję się na tyły Trucizny – pod łukowatym przejściem pokrytym czarnym, zamarzniętym bluszczem, do ogrodu pełnego średniowiecznych nagrobków, pod którymi leżą zamordowani mnisi - zaczynam się zastanawiać, czy moje zachowanie nie jest niepokojące. Znaczy, skradam się niepokojąco. Czy niepokojące skradanie sprawia automatycznie, że stajesz się niepokojąca? Czy cel uświęca środki? Mogę się założyć, że tak tłumaczą się wszyscy stalkerzy. Zrobiłam to z miłości, panie policjancie. Czy przekroczyłam już tę linię? Zaraz będę gapić się przez okno na Mika. Z jakiegoś powodu wgapianie się do środka wydaje mi się gorsze, niż gapienie się ze środka, co przed chwilą robiłam. Ale to przestrzeń publiczna, kłócę się ze samą sobą. To nie tak, że patrzę przez jego okno. Nigdy bym tego nie zrobiła. To kawiarnia. Co więcej, to jakby moja kawiarnia. Moja i Karou. Oczywiście, nie w legalnym tego słowa znaczeniu. Jedynie duchowo. Co tak naprawdę znaczy więcej niż normalne posiadanie nieruchomości. Dlatego też, totalnie nie-niepokojąco, zerkam przez okno. A tam… na parapecie… leżą małe, czarne piórka. Wiem czyje są. Czyje były. Kishmish zwykł tutaj przylatywać i pukać w szkło, żeby przywołać Karou. Czuję gulę rosnącą w gardle, kiedy myślę o tym małym, sztywnym ciałku w jej rękach, a te piórka są bolesnym przypomnieniem tego, jak proste jest moje życie, jak nieznaczący jest ten wieczór i tego, że nawet jeśli poniosę dzisiaj porażkę, to przecież bez skutków w postaci utraty życia. Przypominają mi też, że obiecałam Karou bajkę od wściekłej wróżki, więc odważnie zerkam przez okno, gotowa na trochę magii. I w chwili, w której dostrzegam Mika, dokładnie tam, gdzie być powinien, słyszę, jak ktoś woła moje imię. Właściwie to nie moje imię. Wersję mojego imienia. - Zuzanka? Za mną, na tyłach. Tylko jedna osoba tak mnie nazywa, choć on nawet nie zasługuje na zaszczyt bycia nazywanym osobą. Tylko ten dupek mnie tak nazywa i czuję chłodny jad

rozlewający się we wnętrzu mojego ciała. Cierpliwości. Nie odwracam się jeszcze, żeby odpowiedzieć, bo obserwuję Mika, który w tym momencie siada w aksamitnym fotelu przy Dżumie – mojej i Karou ulubionej kwaterze, która czeka na niego z karteczką REZERWACJA i uroczo wyrzeźbionym marionetkowym aniołkiem, i teraz muszę poczarować. - Co robisz?- pyta głos dupka. Moja ręka jest już w kieszeni. Palce znajdują drobniaka. Mik zerka na nową marionetkę, jak na przyjaciela, który trzymał dla niego miejsce przy stole. Jest idealnym towarzyszem dla diabła (którego trzyma na kolanach): anioł jest takiej samej wielkości. Zrobiłam je w zeszłym semestrze, na mikołajkowe przedstawienie na zaliczenie z Marionetkarstwa, które oczywiście zdałam na sześć. Życzę sobie. Nie mogę zobaczyć, jak się spełnia, ale paciorek znika spomiędzy moich palców, a ze sposobu, w jaki zaskoczony Mik gwałtownie się odsuwa, wiem, że coś się stało. Diabeł miał małego kanarka na huśtawce, w miejscu serca. A anioł ma dziurę w kształcie serca wyrzeźbioną na piersi, a w niej iskrę.. Która właśnie zapłonęła, zamieniając serce w mały pokaz fajerwerków. Podczas przedstawienia użyłam do tego zapałki. Dzisiaj wystarczyło życzenie. Mam nadzieję, że wygląda fajnie. Stąd właściwie nie mogę nic zobaczyć, ale tak czy inaczej mam teraz mniej przyjemne sprawy do załatwienia. Odwracam się. - Czego chcesz. - To nie jest pytanie. Tylko kleista, żrąca pogarda. Pogarda dla Kaza. Kazimir Andrasko. Czyli katastrofa, która była pierwszym chłopakiem Karou. Pierwszym i ostatnim. Ten, z którym po raz pierwszy się przespała. Ona myśli, że o tym nie wiem, ale wiem doskonale. I pozwólcie, że coś wam o sobie powiem. Kocham zemstę tak, jak normalni ludzie kochają zachody słońca i długie spacery po plaży. Zajadam się zemstą łyżeczką jak miodem. Tak naprawdę mogę nawet nie być prawdziwą osobą, a tylko obietnicą zemsty obleczoną w ciało i krew. Wprawdzie moi rodzice przysięgają, że byłam prawdziwym dzieckiem, a nie demoniczną przesyłką, ale przecież nikt by się nie przyznał. Jest we mnie dość zemsty, żeby odgrywać się za źle traktowane, niedoceniane dziewczyny, traktowane jak zabawki zawsze i wszędzie, a tu mówimy o Karou.

Ze względu na nią Kaz zyskał status Nemezis Pierwszej Klasy, ale nie był jeszcze obiektem swojego osobistego, skrojonego-przez-Zuzanę-na-miarę Planu Totalnej Destrukcji. Jeszcze. - Tylko mówię cześć. – mówi, wyglądając na nieco zdziwionego, jakby naprawdę myślał, że będę szczęśliwa, widząc go. – Z czym masz problem? - Z czym mam problem? - Mam bardzo dużo problemów, ale skłonność do przemocy i prawdopodobne demoniczne pochodzenie to te, którymi powinien się teraz martwić. - Hmm? – Spogląda na mnie głupkowato, co jest dość niesatysfakcjonującą odpowiedzią jak na porządne nemezis. Kaz zasługuje na Status Pierwszej Klasy, jeśli chodzi o bycie skończonym chamem, ale po prostu nie nadaje się na dobrego wroga. Wzdycham i właśnie to mu mówię: - Nie jesteś godnym przeciwnikiem. - O czym ty mówisz? Przeciwnikiem w czym? - W staniu przeciwko sobie. Duh. Co tu robisz, dupku? - A co myślisz? Czy Karou jest tutaj? Spotykasz się z nią? Wybucham śmiechem. - Ty chyba nie szukasz Karou na serio? - mówię, ale po jego głupkowatym wyrazie twarzy wnioskuję, że jednak tak, to właśnie robi. – Wywaliła cię przez okno ostatnim razem, kiedy się widzieliście. I ty dalej masz nadzieję? - Nie wiedziała, że to ja, kiedy to zrobiła – protestuje. – Tak w ogóle, co się z nią działo tamtej nocy? Wszystko z nią okej? Czy Karou jest okej? Nie. Nie, naprawdę nie jest, ale w skali jej obecnych problemów Kaz zrobił się mniej więcej tak ważny, jak mucha połknięta przez boga. Kręcę tylko nad nim głową. - Och, dupku - odzywam się z łagodnym politowanie w głosie.- Biedny dupek. Pozwól, że ci coś wyjaśnię. Kojarzysz jak w bajkach cała zgraja książąt próbuje wygrać rękę księżniczki, ale wszyscy są próżni, zadufani i skupieni na sobie, że nie udaje im się wykonać zadania i giną? I nagle pojawia się ten jeden,

który jest bystry i dobry, i wygrywa swoje szczęśliwe zakończenie? Tak, więc ty jesteś tym pierwszym rodzajem. – Klepię go po ramieniu. - To już koniec dla ciebie. Wciąż głupkowaty wyraz twarzy. I nagle się odzywa: - Mówisz, że spotyka się z kimś innym? - O Boże! - Mogę się tylko zaśmiać. - Gadanie z tobą jest jak granie w ciuciubabkę z niemowlęciem. Wynoś się stąd, Kaz. Nie żartowałam wcześniej. Imrich wsadzi cię do trumny, a ja ją zabiję gwoździami. Stoły w Truciźnie to naprawdę trumny, a Imrich, jednooki właściciel, bardzo lubi mnie i Karou. Przychodzimy tu co najmniej trzy razy w tygodniu od dwóch i pół roku. Namalowałyśmy mural w łazience i jako zapłatę otrzymałyśmy gulasz. Imrich jest po naszej stronie. - Jasne. - Kaz przewraca oczami, nie wierząc - ani nie bojąc się – nawet przez sekundę. – Wejdźmy w takim razie. Mam nadzieję, że masz przygotowane gwoździe. – I rusza w stronę drzwi. Cholera jasna. To nie jest blef. On nie jest do końca normalny. Znaczy, popatrzcie na tę kawiarnię! Jest pełna masek gazowych i czaszek, na boga. Prawdziwych. On totalnie wsadzi Kaza do trumny i tak, ma gwoździe do niej. Te, jak wszystko w Truciźnie, są zabytkowe i prawdziwe. Mówi, że pochodzą z grobów ekshumowanych w Kutná Hora, gdzie w średniowieczu jakiś mnich rozsypał prochy z Golgoty i uczynił z niej najpopularniejszy cmentarz w Centralnej Europie. Najpopularniejszy cmentarz, rozumiecie? Zostawałeś w ziemi tylko chwilkę, bo później wykopywali cię, żeby zrobić miejsce dla następnych. I- och! W dziewiętnastym wieku zatrudnili jakiegoś rzeźbiarza, żeby poużywał sobie artystycznie na tych wszystkich kościach. Jest zajebiście. Wyobraźcie sobie życie pośmiertne jako część szkieletowego żyrandola. Na serio. Ale sedno jest takie: gwoździe? Są. Trumna? Jest. Szalony jednooki Imrich i jego załoga gotowi do pojmania tego oto ślicznego chłopca i ułożenia go na atłasowym obiciu pudła śmierci? Są. Ja, uczestnicząca w tym wszystkim? Nie. Każdej innej nocy. Każdej. Innej. Nocy. Ale dziś nie jest dla zemsty. Biorę głęboki oddech. Dziś jest dla oczarowywania.

Nie patrzę przez okno. Tak bardzo nie patrzę przez okno, że czuję się, jakby szyja zamieniała mi się w beton. Umieram, chcąc się dowiedzieć co u Mika, ale nie chcę, żeby Kaz widział, że patrzę. Może wszystko rozwalić. A ja mam tu idealnie ułożony plan. Czy Imrich przyniósł już Mikowi herbatę? To jest plan. Dżuma - mój i Karou stół, schowany pod wielkim posągiem Marka Aureliusza - trzymany pusty z tabliczką REZERWACJA, marionetka-aniołek siedzący ze skrzyżowanymi nogami na aksamicie, a kiedy – jeśli - Imrich zobaczy faceta wchodzącego i siadającego tam, ma mu przynieść tacę z herbatą. Ostatnia wskazówka Mika jest wsadzona do miseczki z arszenikiem. (Znaczy z cukrem. Herbata w Truciźnie jest serwowana w zabytkowym srebrnym serwisie, a śmietanka i cukier w naczyniach z wygrawerowanymi nazwami takimi jak arszenik, strychnina, szczwół 10, cyjanek. Urocze, prawda?) A więc, jeśli Imrich przyniósł tacę , a Mik znajdzie wskazówkę, może w każdej chwili wyjść przez te drzwi, a ja będę tu stać, a Kazimir Andrasko będzie świadkiem naszej pierwszej rozmowy. O nie. Muszę to zakończyć. - Właściwie - mówię Kazowi. - Mam inne plany. Ale ty idź. A kiedy będziesz zatrzaśnięty w ciemnej trumnie, głodny, spragniony, ogarnięty halucynacjami i pilne potrzebujący skorzystać z toalety, kiedy kawiarnia będzie zamknięta i nie będzie nikogo, kto mógłby usłyszeć twoje krzyki, wiedz, że… w ogóle nie będę o tobie myśleć. Wskazuję na drzwi i na dobitkę serwuję mu wyraz twarzy Podekscytowanej Psychopatki. Taki, który mówi Mam coś fajnego w piwnicy. Chodź, pokażę ci. To jeden z moich ulubieńców w całym wachlarzu moich min, i, czystym przypadkiem, najmniej ulubiony mojego brata, ponieważ wskazuje na to, że jestem gotowa na o wiele, wiele więcej okropnych rzeczy niż on. Tomas wie, że nie można pokonać Podekscytowanej Psychopatki. Można ją tylko sprowokować. Kaz może nie wie tego z doświadczenia, ale wyczuwa to. Wygląda na trochę przerażonego. Widzę to. Kuli się. Zerka na drzwi. Rzuca mi to spojrzenie, jak 10

http://pl.wikipedia.org/wiki/Szczw%C3%B3%C5%82_plamisty

każdy dręczyciel, który się czegoś boi, i próbuje to ukryć. Zaraz nazwie mnie nienormalną. Tylko poczekajcie. - Jesteś nienormalna, Zuzana. - No – potwierdzam, przewracając oczami. - Przecież wiem. I tyle. Podejmuje decyzję. Odwraca się i odchodzi. W sumie satysfakcjonuje i zawodzi mnie to równocześnie. Zawodzi, bo Kaz był bardzo, bardzo blisko od zamknięcia w trumnie, a ja go przed tym uchroniłam. A satysfakcjonujące, bo przeraziłam tego idiotę, a to w sumie moja misja życiowa. Kiedy Kaz znika, odwracam się w stronę okna: I widzę, jak Mik zmierza w moją stronę. Trzyma anioła na jednym ramieniu, a diabła na drugim, i mam około trzy sekundy, żeby rozpłynąć się w powietrzu, zanim otworzy drzwi. Albo mogę po prostu schować się za nagrobkiem. Dzięki Bogu za zamordowanych mnichów.

Rozdział dziewiąty Drzwi otwierają się, zza nich dobiegają głosy i muzyka z wnętrza kawiarni, a po chwili zatrzaskują się, wsysając wszystkie odgłosy z powrotem, niczym kukułka chowająca się w zegarze. Kroki Mika chrzęszczą na świeżym śniegu. Nic nie widzę i jestem prawie pewna, że jestem dla niego niewidoczna. Kulę się za nagrobkiem, tuż obok plamy światła padającego z okna, a kiedy odgłosy kroków cichną, myślę o dwóch rzeczach: Po pierwsze: chowanie się za nagrobkiem z pewnością można zaliczyć do stalkerstwa Po drugie: Mik jest w drodze do Miejsca Trzeciego, a Miejsce Trzecie jest ostatnim miejscem, miejscem, gdzie powinnam pojawić się osobiście i nawiązać normalną ludzką interakcję. Muszę? – jęczy głosik we mnie. Czy marionetki nie mogą tego zrobić za mnie? Jak ambasadorzy? Taaa, bo co jest bardziej złowieszczego niż stalker? Stalker brzuchomówca, w którego imieniu przemawiają marionetkowi anioł i diabeł. Wyobrażam sobie, jak Mik przedstawia mnie rodzinie: - Chciałbym, żebyście poznali moją dziewczynę Zuzanę i jej…. przedstawicieli. Nie nie nie. Możesz to zrobić. Mogę to zrobić. Wysuwam się zza nagrobka. Jestem tą samą osobą, która zasiała strach w sercu Kaza. Wściekła wróżka, wściekła wróżka. Dlaczego rozmowa z chłopakiem, którego lubię, ma być o wiele trudniejsza od rozmowy z tym, którego nienawidzę? To tylko chemia w mózgu - wszystko jest chemią w mózgu – ale jestem tak podekscytowana i przerażona, że odczuwam to, jakby ktoś rozrywał mi serce. Jakby walczyli w nim mali zapaśnicy. Wyobrażam

sobie, jak Podekscytowanie przydusza Przerażenie i delikatnie, niemal czule, kładzie je na ring. Idź. Teraz. Zostaw Przerażenie, niech sobie leży. Idź szybko, zanim wstanie i zobaczy gdzie jesteś. Oddychaj. Idź. Oddychaj. Idź. Popatrz, tu są ślady Mika. Idź za nimi. Oddychaj. Idź. Okej. Jest w porządku. Idę. Idę dokładnie po śladach Mika i czuję z nim jakieś powiązanie, jakbym już do końca straciła rozum. Miejsce Trzecie nie jest daleko i jest to trasa, którą szłam setki razy, zwykle z Karou. Oddychaj. Idź. Mik już pewnie tam jest. Czy wiem co mam mu powiedzieć? O cholera. Przerażenie zrywa się na nogi, pędzi, wykopem przewraca Podekscytowanie na kolana tuż przed tym, kiedy docieram do Miejsca Trzeciego. Zatrzymuje mnie to wpół kroku i przyklejam się do ściany najbliższego budynku siłą paranoi. Co powiem? Wyłuskuję telefon i piszę Karou: KRYZYSOWA SYTUACJA BŁAGAM CIĘ O SŁOWA TYLKO JEDNA KWESTIA COŚ PROSTEGO NA POCZĄTEK CO SPRAWI ŻE ZAKOCHA SIĘ WE MNIE Z MIEJSCA11 I czekam z telefonem w ręku. I czekam. Śnieg pada coraz szybciej; mój oddech zostawia obłoki pary w powietrzu. Zimno murów przenika przez mój płaszcz i mrozi plecy, i żadna wiadomość nie dociera z Afryki. W porządku. Wpycham telefon z powrotem do kieszeni. Wiem co zrobię. Grecki filozof Epikur powiedział: ,,Najpierw powiedz sobie, kim będziesz; a później zrób to, co musisz, aby się takim stać.’’. Stary, dobry Epikur. Będę Dziewczyną Pewną Siebie, a to znaczy, na początek, odklejenie się od ściany tego budynku. Moja osobista teoria głosi, że tylko 27 procent widocznej pewności siebie to pewność siebie właściwa, reszta to zwyczajna ściema. Kluczem jest to: jeśli nie możesz zauważyć różnicy, to jej po prostu nie ma.

11

Ale żadnej presji, right? 

Och, oczywiście osoba, która ściemnia czuje różnicę- w pocących się dłoniach i walącym w piersi sercu - ale efekt zewnętrzny jest nie do odróżnienia. Słowa wypłyną z moich ust, kiedy przyjdzie na to pora i po prostu usłyszę je w tej samej chwili co Mik. Tego nie da się wyreżyserować. (A może się da? Może uda mi się napisać scenariusz i przejmę totalną kontrolę nad naszą pierwszą rozmową - nie. Przestań. Nie da się. Idź.) Zmuszam się do ruchu. Czuję jak Podniecenie i Przerażenie wieszają mi się u kostek, ale po kilku krokach przestaję zwracać na to uwagę. Nie ma już odwrotu. Wychodzę na Rynek Małostrański. Widzę różową barokową fasadę Liceum. Bramę, a za nią tylko cienie. Nie mogę dostrzec Mika, ale… Mik może dostrzec mnie. Idę. Miejsce Trzecie to podwórko mojej szkoły. To ładne miejsce z zamrożoną fontanną na środku i marmurową ławeczką, którą wyrzeźbiono tak, że wygląda, jakby dźwigały ją na barkach syreny. Brama jest otwarta, żeby uczniowie mogli używać studia kiedy zechcą, ale w tak wczesną sobotnią noc mało jest desperatów gotowych się tu pojawić. Podwórko jest prywatne, ale jednak na widoku, co wydaje mi się właściwie. Intymne, ale nie za intymne. Podchodzę do bramy. Serce podchodzi mi do gardła. Jestem pewna siebie. Brama jest otwarta. Widzę ślady Mika. Słabo mi. Bo ślady Mika, owszem, wiodą do środka i… I zawracają. A kiedy patrzę na podwórko, oto co widzę; na syreniej ławce obejmują się diabeł i anioł. A Mika nie ma. Rozglądam się przez oba ramiona na rynek. Powstrzymuję się przed spojrzeniem w górę, jak gdyby mógł odfrunąć. Nie ma go. Poszedł sobie.

A we mnie; pustynia zawodu. Przerażenie. Paraliż. Szok. I upokorzenie. Nienawidzę upokorzenia. Chciałabym nakopać upokorzeniu. Stoję tam z minutę i zdaję sobie sprawę, że Mik może mnie skądś obserwować, a ta myśl popycha mnie na podwórko. Tym razem nie idę po jego śladach, ale omijam je z daleka. Paskudne ślady. Moje serce nie boli, bo już go po prostu nie mam. Moja pierś jest jak pierś aniołka - pusta, z dziurą w kształcie serca. Ale bez fajerwerków. Żadnych fajerwerków. Stanowczo żadnych fajerwerków. Zatrzymuję się naprzeciwko marionetek, a kiedy na nie patrzę, mam pustkę w głowie. Ułożył je jak kochanków. Jak… okrutnie. Nigdy bym nie pomyślała, że Mik może być okrutny. I wtedy widzę, że lodowa kula zniknęła. Powiesiłam ją na łuku nad ławeczką. Ostatni skarb w tym całym poszukiwaniu skarbu; gładka kul czystego lodu wielkości piłki do baseballu, a w środku była zrolowana, wsadzona do małego, plastikowego pojemnika i zamrożona ostatnia wiadomość. Pomysł był taki, że do czasu, aż lód stopnieje, będę gotowa na to, żeby ją przeczytał, gotowa na kolejną porcję tego wieczoru. Wiecie, o którą porcję mi chodzi. O Boże. Moje usta czują się, jakby je porzucono przed ołtarzem. Były pewne tego, jak zakończy się ten wieczór. Czy Mik zabrał kulę ze sobą? Dlaczego miałby to zrobić? Rozglądam się, czy może gdzieś upadła, ale nie ma jej, i … zaczynam się wściekać. Nie powinien był jej zabrać. A przynajmniej powinien był zostawić wiadomość. Z całą pewnością nie chcę, żeby przeczytał ją na głos i śmiał się z niej ze swoimi przyjaciółmi. (Nie zrobiłby tego – upiera się mały głos we mnie, tak jakbym go w ogóle znała.)

(Znasz go.) Nie, nie znam. Oczywiście, że go nie znam. Nigdy nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. Ale byłam całkiem pewna, że nie jest dupkiem. Że nie był pierdołą. Nie żeby to równało się z tym, co Kaz zrobił Karou, ale tak czy inaczej nie jest za miłe. Byłam całkowicie przygotowana, że nie pojawi się w Miejscu Pierwszym. Byłabym strasznie zawiedziona, ale nic bym do niego nie miała. Jeśli nie jest zainteresowany, to nie jest i tyle. Ale po co miałby się angażować w poszukiwanie skarbu aż do końca, wyglądając na totalnie zauroczonego przez cały ten czas, tylko po to, żeby na końcu.. uciec? Mój telefon zaczyna wibrować. To od Karou: lista wstępów do rozmów, których już nie będę potrzebować. a) Hej, jestem Zuzana. Tak naprawdę jestem ożywioną przez Niebieską Wróżkę marionetką, a jedynym sposobem na to, bym mogła zyskać ludzką duszę jest nakłonienie człowieka, aby się we mnie zakochał. Pomożesz może marionetce? b) Hej, jestem Zuzana. Dotyk moich ust zapewnia nieśmiertelność, tak na marginesie. c) Hej, jestem Zuzana. Myślę, że cię lubię. Czytam je z goryczą w ustach i opadam na ławkę, odsuwając od siebie marionetki i rozrywając ich uścisk. Anioł opada na plecy, rozkłada ramiona, głowa zsuwa się z brzegu ławeczki. Umarły z powodu złamanego serca. Myślę, że cię lubię, w rzeczy samej. Żadnego ściemniania, tylko szczera prawda. To powiedziałaby Pewna Siebie Dziewczyna. Gdyby, do cholery jasnej, miała kogoś, do kogo mogłaby to powiedzieć. Odpisuję: Dzięki, ale jednak nie będę ich potrzebować. Co? Dlaczego? … uciekł…. ???????????? Zostawił marionetki. Zostawił je OBŚCISKUJĄCE SIĘ i nie poczekał na mnie. Dobrze, że przynajmniej one się trochę rozerwały. Po czym następuje pauza, której Karou, jak sobie wyobrażam, potrzebuje, żeby się powściekać. Ale wtedy odpisuje i wcale nie brzmi to, jakby była zła.

To nie ma sensu, Zuze. Nie zostawił ci wiadomości ani nic? Wiadomości? Nie pomyślałam o tym. Płomyk nadziei ożywa w mojej pustej piersi. Czy to możliwe? Dziura w kształcie serca! Coś wystaje z dziury w kształcie serca aniołka! Rozglądam się, jakby Mik miał mnie szpiegować, jak ja szpiegowałam jego. Ale nie sądzę; nie ma się tu gdzie schować. Sięgam - to zrolowana kartka papieru. Rozprostowuję ją i w sekundzie całe moje rozczarowanie, przerażenie, paraliż, szok i upokorzenie znikają, a zastępują je… szczęście, ulga, zachwyt. To Mikowa wersja mojej pierwszej mapy skarbów, zrobiona trochę na szybko. W jej środku - narysowany długopisem autoportret, który jest właściwie dziecięcym rysunkiem uśmiechniętej buzi z dorysowanymi baczkami i bródką. Jakkolwiek beznadziejny - bo jest kompletnie beznadziejny - ten rysunek jest tak rozczulająco słodki, tak czuły i nie-dupkowaty, jak to tylko możliwe, i jak mogłam w ogóle pomyśleć, że Mik zrobiłby coś tak wrednego? Och, człowieku małej wiary. Przypominam sobie rozmowę z Karou w Truciźnie jakiś czas temu, kiedy jeszcze nawet nie znałam imienia Mika, i kiedy zastanawiałyśmy się, jakie są szanse, że okaże się w porządku. Jakbym mogła to w ogóle roztrząsać! Bałam się tylko w to uwierzyć - albo raczej bałam się, że już jakaś inna dziewczyna była już uszczęśliwiona przez jego bycie w porządku. A to okazało się nie być problemem; zagrał dziś w moją grę, a teraz… zaprasza mnie do swojej. Uścisk marionetek nabiera nowego znaczenia, a moje policzki zaczynają płonąć. Czy próbował mi przez to coś powiedzieć? Chyba tak, prawda? Rysunek też jest wiadomością; z uśmiechniętej buzi wychodzi komiksowy dymek. Strumień Diabła, 20 minut PS: idź powoli I jest też nabazgrana mapka, ale żadnego iksa. Strumień Diabła nie jest bardzo długi, ale jest też na tyle długi, że bardziej precyzyjna lokacja by się przydała. O co chodzi z tymi dwudziestoma minutami? Co on zamierza? Intrygujące.

Mój telefon domaga się uwagi. Mam cały łańcuszek wiadomości od Karou, wszystkie w rodzaju: Halo? Z???? Palce wciąż trochę drżą mi z emocji, kiedy wystukuje odpowiedź: Jesteś geniuszem i zbawicielem. JEST WIADOMOŚĆ