Landon i Shay. Tom 1 - Brittainy C. Cherry

SAVE OFFLINE

 

 

                    Każdemu, kto kiedykolwiek czuł się samotny – połóż rękę na sercu. Czujesz? Wciąż bije. Ta książka jest dla Ciebie.

 

                   

CZĘŚĆ I           Kocham Cię, tak jak się kocha rzeczy mroczne, w tajemnicy, pomiędzy cieniem a duszą.   ~ Pablo Neruda

 

ROZDZIAŁ 1        

Landon  

    2003   Nigdy

nie

chciałem

być

potworem,

ale

zastanawiałem

się,

czy

niektórzy rodzą się z mrokiem we krwi i zainfekowaną duszą. Moje imię było żywym dowodem na to, że powinienem być lepszą osobą. Wywodzę się z  rodu niezwykłych ludzi. Mama nazwała mnie po wujku

Lansie

i 

dziadku

Donie

–

dwóch

najwspanialszych

mężczyznach na świecie. Imię Don oznacza kogoś szlachetnego, a  Lance

–

walczyli

na

Każdego

sługę.

Oni

wojnach.

witali

z 

byli

tego

doskonałym

Poświęcali

otwartymi

życie

przykładem.

i  umysły

ramionami

i 

dla

dawali

Obaj

innych. z 

siebie

dosłownie wszystko. Połączenie tych imion powinno uczynić ze mnie szlachetnego sługę świata, ale byłem od tego daleki. Gdyby zapytać większość kolegów ze szkoły, skąd pochodzi moje imię, zapewne odparliby, że od dupka. I słusznie. Nie

byłem

podobny

do

dziadka

czy

wujka.

Obrażałem

ich

pamięć. Nie miałem pojęcia, dlaczego tak wiele mroku skrywało moje serce. Nie wiedziałem, dlaczego tkwiła we mnie taka złość. Po prostu ją odczuwałem.

Byłem mnie

dupkiem,

znosili,

byli

nawet

niecelowo.

najbliżsi

Jedynymi

przyjaciele

ludźmi,

i  Monica

–

którzy

dziewczyna,

której usilnie starałem się pozbyć z mojego życia. Nie

było

we

mnie

niczego

szlachetnego

czy

służalczego.

Troszczyłem się wyłącznie o siebie, i tych niewielu, którzy byli na tyle uparci, by nadal nazywać mnie swoim kumplem. I nienawidziłem tego w sobie. Nienawidziłem tego, że nie byłem dobry. Nie byłem przyzwoity. Zrobiłem wiele złych rzeczy, przez które zapewne Lance i dziadek przewracali się w grobie. A dlaczego taki byłem? Chciałbym wiedzieć. Mój umysł był łamigłówką i  ledwie wiedziałem, jak połączyć jej elementy. Po

bezsensownych

lekcjach

poszedłem

do

stołówki

i  wziąłem

tacę. To był ostatni semestr szkoły średniej, po którym mógłbym uciec z małego miasta Raine w stanie Illinois. Kiedy szedłem do stolika, skrzywiłem się na widok siedzącej tam

Moniki.

Greyson,

Przez

Hank

czy

chwilę Eric,

chciałem

ale

się

wycofać,

dziewczyna

już

aż

mnie

przyjdą

wypatrzyła

i zaczęła machać. – Landon! Weź mi mleko. Odtłuszczone – poleciła piskliwym głosem.

Nie

znosiłem

go.

Brzmiała

jak

upiór

i,

przysięgam,

miałem koszmary, w  których ta dziewczyna wykrzykiwała moje imię. Nie pamiętałem, by wcześniej jej głos tak mnie irytował, choć zawsze

przy

wcześniejszych

spotkaniach

byłem

pijany

lub

naćpany. Znaliśmy się już długo. Byliśmy sąsiadami, którzy mieli pokręcone życie. Każde z nas posiadało własne demony. Kiedy

nasze

problemy

za

bardzo

nas

przytłaczały,

wykorzystywaliśmy seks, by się wyluzować. Nie było w  tym nic romantycznego. przepadaliśmy,

Szczerze co

mi

się

mówiąc, podobało.

nawet Nie

byłem

za

sobą

nie

zainteresowany

związkiem. Co jakiś czas potrzebowałem pobzykać, aby uspokoić mój rozdygotany umysł. Działało przez chwilę, aż postanowiłem rzucić picie i prochy. Odkąd przestałem brać, Monica miała zbyt wiele do powiedzenia w tej kwestii. – Lubiłam cię bardziej, gdy byłeś na haju – stwierdziła, gdy ostatnio trafiliśmy do łóżka. Na co odparłem: – Lubiłem cię bardziej, gdy ssałaś mi fiuta. To nawet nie była prawda. Nie cieszył mnie seks z nią. Po prostu zabijałem w ten sposób czas. Pieprzyła się jak laski w pornosach, więc

teoretycznie

powinno

być

wspaniale.

Ale

tak

naprawdę

oznaczało brak rytmu, nieudolność i  co jakiś czas musiałem na własną rękę szukać drogi na szczyt. Monica

uderzyła

częściowo

nawet

mnie mi

w  twarz,

się

gdy

spodobało.

jej

to

powiedziałem,

Skóra

się

co

zarumieniła

i  zapiekła. Przypomniałem sobie, że żyję i  wciąż coś czuję, bo przeważnie

byłem

jak

lód

–

zimny

i  bolesny

dla

każdego,

kto

próbował mnie dłużej przytrzymać. Monica stwierdziła, że nie będzie się ze mną bzykać, póki znów nie będę na haju. Dlatego też katastrofa, w której braliśmy udział, skończyła się – przynajmniej dla mnie. Ona jednak nie zrozumiała. Przez ostatnie tygodnie próbowałem się od niej odsunąć, ale jak wierny karaluch za każdym razem pojawiała się przy mnie, i to w najgorszych chwilach. –

Naćpałeś

się

już?

Wróciłeś

do

starych

nawyków?

Chcesz

czynienia

w  tym

pomacać moje cycki? Ostatnią

osobą,

z  którą

chciałem

mieć

do

tygodniu, była Monica, ale wiedziałem, że jeśli z  nią nie usiądę, zacznie wołać głośniej. Położyłem tacę na stole i skinąłem jej głową. – Co jest? Gdzie mój napój? – zapytała.

– Nie słyszałem – odparłem cierpko. Wzięła mleko z  mojej tacy i  bez pytania je otworzyła. Miała szczęście, i 

że

brakowało

zarezerwowałem

mi

energię

siły

na

na

rzeczy

kłótnię. i 

ludzi,

Nie

spałem

którzy

mieli

jakiekolwiek znaczenie. Lista była krótka, imię dziewczyny na niej nie widniało. – Tak sobie myślałam, powinieneś w  weekend urządzić u  siebie imprezę

–

powiedziała,

popijając

mleko.

Jedynym

plusem

tego

przywłaszczenia było to, że wziąłem nieodtłuszczone, więc nie do końca wygrała. – Zawsze tak uważasz – odparłem, zaczynając jeść. Dziś był pierwszy tydzień szkoły po feriach i doceniłem fakt, że na stołówce nadal serwowano to samo podłe jedzenie, co przez te wszystkie wcześniejsze

miesiące.

Jedną

rzecz

w 

życiu

uwielbiałem

–

konsekwencję. – Tak, ale w  ten weekend naprawdę powinieneś ją urządzić, to urodziny Lance’a. Powinniśmy się zabawić na jego cześć. Wkurzyłem się, gdy mówiła o  nim, jakby go znała albo jej na nim zależało. Powiedziała to tylko z  jednego powodu – aby zaleźć mi za skórę. Aby na mnie nacisnąć. Aby zrobić ze mnie potwora, za

którym

tęskniła.

Wydawało

jej

się,

że

nie

mogła

mnie

wykorzystywać, aby zapomnieć o  swoich bliznach, jeśli moje rany nie krwawiły. Minął niemal rok od śmierci Lance’a. Wciąż czułem, jakby to było wczoraj. Zacisnąłem zęby. – Nie przeginaj. – Dlaczego? Lubię cię wkurzać. –

Nie

musisz

się

uganiać

za

jakimiś

starszymi

fiutami?

–

Odetchnąłem głęboko, a ona posłała mi złowrogi uśmiech. Lubiła, gdy wypominałem jej, że podobają jej się starsi faceci. W  ten właśnie sposób starała się dać mi nauczkę, gdy z nią nie sypiałem. Spotykała się z jakimś gościem, po czym mi o nim opowiadała.

Szkoda, że jej plan był kretyński, bo mnie to nie obchodziło. Jeśli

już,

to

było

mi

jej

żal

przez

jej

brak

poczucia

własnej

wartości. Monica

stanowiła

klasyczny

przypadek

bogatej

dziewczyny

z  kompleksem tatusia. Nie pomagało, że jej ojciec naprawdę był kutasem.

Kiedy

w  interesach kłamczuchą.

powiedziała

dobierał

się

Wiedziałem

mu, do

że

niej

jednak,

że

jeden

z  jego

partnerów

na

przyjęciu,

nazwał

nie

ściemniała,

ją

ponieważ

zauważyłem, że poszła wtedy do sypialni i płakała. Ludzie tak nie szlochają, jeśli historia nie jest prawdziwa. Okazało się jednak, że to nie był pierwszy raz, gdy któryś z  partnerów biznesowych ojca ją

molestował,

ale

za

każdym

razem,

gdy

mu

o  tym

mówiła,

stwierdzał, że przesadnie dramatyzuje i desperacko łaknie uwagi. Stała się zatem dokładnie taka, jak postrzegał ją ojciec. Domagała się uwagi facetów, którzy według niego nigdy jej nie chcieli.

Miała

wieku.

W 

z  nim

łóżku

problemy,

nazywała

więc

ich

sypiała

swoimi

z  gośćmi

tatuśkami,

w  jego co

było

pomylone. Kiedy

raz

i  mnie

tak

nazwała,

natychmiast

przestałem

ją

posuwać. Nie chciałem karmić jej demonów. Pragnąłem jedynie uciszyć na chwilę własne. Prawdę mówiąc, cieszyłem się, że już ze sobą nie sypialiśmy. Wypchnęła policzek językiem i uniosła brwi. – Co? Zazdrosny? Chciałaby. Wcale się tak nie czułem. – Monico, wiesz, że nie jesteśmy parą, prawda? Możesz robić cokolwiek chcesz, z kimkolwiek chcesz. Nie jesteśmy w związku. – Byłem

dobry

w 

wyjaśnianiu

tego

laskom.

Nigdy

nie

wprowadzałem ich w błąd, że połączy nas coś poważnego. W mojej głowie

panował

chaos,

wiedziałem,

że

nie

jestem

dobrym

materiałem na chłopaka. Wolałem być tylko kolegą do łóżka.

Szczerze? Nawet nie kolegą. Nie chciałem zażyłości i  nigdy nie zechcę. Monica

puściła

do

mnie

oko,

jakby

uważała

mnie

za

kota,

a siebie za mysz, którą miałem złapać. Winiłem za to tylko siebie. Najgorsze, co mogła zrobić tak pokręcona osoba jak ja, to spotykać się z  inną pokręconą osobą. Dziesięć na dziesięć, że wyniknie z tego katastrofa. Monica wyjęła komórkę i  zaczęła pisać, jednocześnie o  czymś bełkocząc. Obmawiała innych, jacy byli brzydcy, biedni czy głupi. Była

seksowna,

a  mimo

to

była

najpaskudniejszą

osobą,

jaką

znałem. Jednak

nie

mogłem

jej

oceniać.

Kiedy

wykorzystywałem

ją

naćpany, byłem jeszcze większym fiutem. Okazywało się, że na haju

nie

i  robiłem

ma

się

żadnego

gówniane

rzeczy,

współczucia za

które

dla

innych.

w  pewnej

Mówiłem

chwili

karma

z pewnością miała do mnie wrócić. – Plotka głosi, że w  sobotę organizujesz imprezkę – powiedział Greyson, gdy podszedł do stolika z  Hankiem i  Erikiem. Dzięki Bogu. Siedzenie z samą Monicą było koszmarem. – To znaczy? – zapytałem. Pomachał komórką, pokazując wiadomość od Moniki. No jasne. Byłem pewien, że ten sam SMS poszedł do tysiąca innych osób, i  bez względu na wszystko, zamierzały do mnie przyjść. Zatem najwyraźniej musiałem coś urządzić. Wszystkiego najlepszego, Lance. Obróciłem

się

plecami

do

dziewczyny

i  wytrzeszczyłem

oczy,

szepcząc do Greysona: – Stary, zwariowała. Zaśmiał się i przeczesał ciemne włosy palcami. – Nie chciałbym stwierdzać: „a  nie mówiłem”, ale… – urwał i  zachichotał. Od początku powtarzał, że sypianie z  Monicą było kiepskim pomysłem, ale nie słuchałem. Sytuacja szybko obróciła się na moją niekorzyść.

Monica postukała mnie palcem po plecach. – Hej, idę do łazienki. Pilnuj moich rzeczy. Wzruszyłem ramionami, nie chcąc się do niej odzywać. Rozmowa z nią była niemal tak samo wyczerpująca, jak odrabianie zadania domowego. Wolałem zakuwać algebrę, niż z  nią gadać, a  byłem noga z matmy. Kiedy

wyszła

ze

stołówki,

weszła

Shay,

a  mnie

skurczył

się

żołądek. Od roku działo się tak, ilekroć dziewczyna pojawiała się w  tym samym pomieszczeniu, w  którym przebywałem. Nie do końca wiedziałem, co to oznaczało, czy w  ogóle coś znaczyło, ale, cholera, zawsze tak było. Powtarzałem sobie, że to prawdopodobnie gazy. Nienawidziłem Shay Gable. Jeśli czegokolwiek byłem w życiu pewien, to właśnie tego. Znałem

ją

pracowała

od

lat.

u  nas

Była

jako

ode

mnie

gospodyni.

młodsza,

Czasami

ale

jej

przychodziła

babcia razem

z Shay, gdy rodzice nie byli w stanie się nią zajmować. Od

początku

się

nie

dogadywaliśmy.

Niektórzy

natychmiast

potrafią się zaprzyjaźnić, a  my od razu się znienawidziliśmy. Nie cierpiałem małego

tej

była

dziewczyny

i  jej

grzeczna.

pogodnej

Zawsze

osobowości.

dostawała

Shay

dobre

od

oceny,

i gdziekolwiek się udała, zdobywała przyjaciół. Nie brała prochów, imprezowała na trzeźwo. Pewnie codziennie się modliła i całowała babcię przed snem. Panienka perfekcyjna. Albo raczej sztuczna. Nie kupowałem tej jej grzeczności. Nikt

nie

mógł

być

aż

tak

dobry.

Nie

było

osoby,

która

nie

miałaby demonów. Obracaliśmy się w  tych samych kręgach, mieliśmy tych samych przyjaciół, I  pasowała

ale mi

od ta

początku nienawiść

byliśmy do

kimś

niej.

Była

więcej

niż

dziwnie

wrogami.

przyjemna.

Nienawidzenie Shay było najbardziej stałą rzeczą w  moim życiu.

Było jak narkotyczny haj, którego zawsze łaknąłem, i  z  każdym mijającym rokiem, coraz mocniej odurzało mnie jej odrzucenie. Było coś intensywnego w  tej naszej relacji, a  im byłem starszy, tym bardziej tego pożądałem. Shay wyrosła tak, że wiele dziewczyn jej tego zazdrościło. Ciało rozwinęło

się

wszystkich

podobnie

szybko

właściwych

jak

miejscach,

umysł. oczy

Miała

krągłości

błyszczące

we

w  każdej

sytuacji i głęboki dołeczek, na widok którego człowiek pragnął, by nie

przestawała

się

uśmiechać.

Czasami

przyglądałem

się

jej

i  nienawidziłem siebie za to, że podobał mi się ten widok. Tego roku

Shay

zderzaki,

wróciła

do

krąglejszy

szkoły

tyłek.

bardziej

Gdybym

dojrzała. nie

pałał

Miała do

większe

niej

taką

nienawiścią, zastanawiałbym się nad zaciągnięciem jej do łóżka. Nie

tylko

była

piękna,

ale

również

mądra.

Była

najlepszą

uczennicą w trzeciej klasie. Umysł i  uroda – choć nigdy bym tego nie przyznał. Według Shay całkowicie nią pogardzałem, jednak czasami

przyglądałem

słuchałem,

jak

się

śmiała

się

jej, z 

gdy

nie

patrzyła.

koleżankami.

Niekiedy

Widziałem,

że

obserwuje ludzi, jakby byli sztuką, a  ona próbuje dowiedzieć się, jak zostali ukształtowani. Zapisywała różne rzeczy, jakby jej życie zależało od słów na kartkach. Znałem tylko jedną osobę, która zapisywała tyle samo myśli co Shay. Musiała zapełnić setki zeszytów. Monica zatrzymała Shay – zapewne zapraszała ją na imprezę. Dlaczego miałaby to robić? Wszyscy wiedzieli, jak bardzo się nie cierpieliśmy. No, ale to była Monica. Tak bardzo zadzierała nosa, że nie dostrzegała problemów innych osób. A może zaprosiła ją, by mnie wkurzyć. Przecież to jedna z jej ulubionych rozrywek. Shay

stała

pierwsza

ze

była

z  Hankiem,

swoimi również

moim

przyjaciółkami moją

dobrym

Raine

koleżanką,

kumplem.

bo

Potrafiła

i  Tracey. umawiała rozbawić

Ta się przy

każdej okazji. Jeśli potrzebowało się powodu do śmiechu, należało udać się do niej. Często żartowała, że dostała imię po mieście,

w  którym się urodziła, ponieważ jej rodzice byli zbyt leniwi, by samodzielnie wymyślić coś mądrzejszego. –

Dzięki

Bogu,

że

nie

urodziłam

się

w  Accident

w  stanie

Maryland – cieszyła się. – Musiałabym chodzić na terapię. Była

też

Tracey,

sportowym

królowa

szkoły.

zacięciem,

Jeśli

szukało

dziewczyna

się

kogoś

wykazywała

ze je

ponadprzeciętne. Ostatnio wydawało się, że jej blask wychodził Reggiemu bokiem. Reggie był tu nowy, przeniósł się z  Kentucky i 

latała

za

nim

większość

dziewczyn,

zachwyconych

jego

południowym akcentem. Szczerze? Dla mnie wyglądał jak zwykły dupek, który co jakiś czas przeciągał wyrazy. Byłem mistrzem w rozpoznawaniu dupków. Trafił swój na swego. Tracey była zbyt niewinna dla takiego chłopaka. Choć irytowała tą swoją pogodą ducha, generalnie wydawała się w  porządku. Nikomu nie robiła krzywdy i  właśnie dlatego nie potrzebowała uwagi

takiego

frajera

jak

Reggie.

Pożre

ją

żywcem,

po

czym

wypluje i uda, że jej nie zna. Tak właśnie robili niegrzeczni chłopcy – karmiliśmy się dobrymi dziewczynami i rzucaliśmy je, gdy się już nasyciliśmy. Reggie potrzebował Moniki. Dobraliby się jak w korcu maku. Dziewczyny rozmawiały, a  ja wiedziałem, że Monica zapewne nawijała o imprezie, której nie chciałem urządzać. Shay spojrzała na mnie z wahaniem i niesmakiem. Witajcie, brązowe oczęta. Jeśli ta dziewczyna nienawidziła czegoś bardziej niż mnie, to były to moje imprezy, i dlatego nigdy na żadną nie przyszła. Kiedy na

mnie

spojrzała,

odwróciłem

wzrok.

Nie

wchodziliśmy

sobie

w  drogę, a  jeśli tak się działo, wymienialiśmy tylko kilka słów. Przeważnie

były

chamskie.

Tak

właśnie

wyglądała

interakcja. Nie cierpieliśmy się. Poza tym jednym razem, dziewięć miesięcy temu.

nasza

Kiedy jej babcia Maria pojawiła się na pogrzebie Lance’a razem z  Shay.

Przyszły

do

nas

na

stypę

i  dziewczyna

zastała

mnie

podczas jednej z niezbyt męskich chwil. Nie chciałem, by widziała mnie w  takim stanie: załamanego, rozczochranego, prawdziwego. Nie

chciałem

również,

by

Lance

umarł,

ale

było

jak

było.

Pragnienia, marzenia, nadzieje – to wszystko fikcja. –

Na

pewno

chcesz

tej

imprezy?

–

zapytał

cicho

Greyson,

odrywając mnie od myśli o  Shay. Chłopaki przy stoliku mówili o  koszykówce i  dziewczynach, choć Greyson nie wydawał się tym zainteresowany. – Skoro to urodziny Lance’a. Nikt inny nie miał pojęcia o  urodzinach wujka, za co byłem wdzięczny. Greyson wiedział tylko dlatego, że śledził ważne dla mnie wydarzenia. Był właśnie takim przyjacielem. Miał pamięć jak

nikt

inny,

i  dobrze

z  niej

korzystał.

Monica

wiedziała,

bo

zbierała informacje, aby używać ich jak sztylety, i  dźgać swoje ofiary. Stanowiła całkowite przeciwieństwo Greysona. Wzruszyłem ramionami. – Chyba wolę być z  ludźmi niż sam. – Chciał się spierać, ale pokręciłem

głową.

–

W 

porządku.

I 

tak

przyda

mi

się

towarzystwo. W dodatku nie sądzę, żeby Monica odpuściła. – Mógłbym zapewnić lokum – zaproponował, ale odmówiłem. Poza tym, gdy ja urządzałem imprezę to jedno, a  kiedy robił to Greyson, sprawa miała się zupełnie inaczej. Moi rodzice zirytują się

na

myśl

Greysona

o  domówce,

dowiedział

się,

ale że

szybko on

ją

to

przeżyją.

urządza,

Gdyby

chłopak

ojciec

dostałby

surową karę. Jeśli cokolwiek wiedziałem o  panu Eaście, to że był agresywny i niesprawiedliwy, kiedy wyżywał się na żonie i synu. Miał

szczęście,

że

nigdy

nie

widziałem,

by

podniósł

rękę

na

mojego przyjaciela. Szybko bym mu ją wyrwał. Kilka

chichoczących

dziewczyn

podeszło

do

stolika

i  nam

pomachało. To nie tajemnica, że wszystkie laski w  szkole leciały na

Greysona,

a  kilka

na

mnie.

Zabawne,

bo

byliśmy

zupełnie

różni. Kumpel był bardzo dobrym uczniem, a  ja – diabłem, ale okazywało się, że kobiety mogły kochać aniołów za dnia i  nadal grzeszyć nocami. – Plotka głosi, że w  sobotę jest u  ciebie impreza, Landonie – powiedziała jedna z  dziewczyn, kręcąc włosy na palcu. – Możemy przyjść? – Znam was? – zapytałem. – Jeszcze nie, ale możesz mnie poznać na imprezie – powiedziała jedna z  nich sugestywnym tonem. Wypchnęła policzek językiem i  nim poruszała. Rety. Zdziwiłem się, że nie sięgnęła wprost do moich spodni, by wyjąć mi fiuta i zacząć go głaskać. Oczywiście laski były od nas młodsze – zapewne z drugiej klasy. Nikt nie był bardziej napalony niż takie dziewczyny. Wydawało się,

że

pewnego

dnia

przestały

niewinnie

bawić

się

lalkami

i przeszły do urządzania Barbie i Kenowi orgii. Rozumiałem, o co martwili się ojcowie licealistek. Córki dziczały. Gdyby któraś była moją, trzymałbym ją w piwnicy, póki nie skończyłaby trzydziestki. Zbyłem jej prowokujący gest. – Możecie przyjść, jeśli zdobędziecie adres. Ich oczy zalśniły podekscytowaniem, gdy zachichotały i  odeszły, najwyraźniej Gdyby

w  poszukiwaniu

mnie

zapytały,

miejsca,

zapewne

w  którym

bym

im

mieszkałem.

powiedział.

Tego

popołudnia czułem się litościwy. – Zatem ta impreza naprawdę się odbędzie? – zapytał Greyson. Wgryzłem się w  kanapkę z  suchym kurczakiem i  próbowałem wyrzucić Lance’a z głowy i z serca. Impreza się przyda. Rozproszę się trochę. – Tak. – Stuprocentowo pewny pokiwałem głową. – Odbędzie się. Zerknąłem rozmawiała

przez

pomieszczenie

z  jakimś

fanem

zespołu

i 

zobaczyłem,

czy

kimś

że

takim.

Shay Zawsze

robiła takie rzeczy – rozmawiała z  ludźmi ze wszystkich klas społecznych.

Osobami,

uwielbiały ją kochać.

które

nie

tylko

ją

kochały,

ale

także

Shay

należała

do

elity

szkoły,

ale

nie

była

złośliwa

czy  zdzirowata jak Monica i  ja. Ludzie nas lubili, ponieważ ich przerażaliśmy. Shay lubili, bo… cóż, dziewczyna była jak księżna Diana tego liceum. I 

właśnie

dlatego

nieokiełznanego

jej

szczęścia,

nienawidziłem. pewności

Nie

siebie

znosiłem

i 

jej

radości.

Jej

zadowolenie z życia cholernie mnie irytowało. Wyglądała

jak

księżniczka,

wyprostowana,

z 

jaśniejącymi

czekoladowymi oczami i  pełnymi ustami, które nieustannie się uśmiechały. Miała gładką cerę w  ciepłym odcieniu, a  włosy jak najczarniejsze

fale.

Ciało

zaokrąglało

się

we

wszystkich

właściwych miejscach, a  ja mimowolnie zastanawiałem się, jak wyglądała bez ubrania. Mówiąc wprost, Shay była piękna. Wielu kolesi nazywało ją seksowną, ale ja się nie zgadzałem. Brzmiało to tanio,

idiotycznie,

niektóre

laski

ponieważ

w  szkole.

nie Była

pałała

jedynie

promieniem

seksapilem

słońca.

jak

Iskierką

rozświetlającą niebo. Pieprzoną gwiazdą. I  choć brzmi to banalnie, pożądał jej każdy chłopak, a  każda dziewczyna chciała być taka jak ona. Przyjaźniła się ze wszystkimi – z każdą napotkaną osobą. A jeśli się z  kimś umawiała, nie zrywała z  nim w  złości. Shay nie tylko wyglądała jak przeklęta księżniczka, ale też się tak zachowywała. Opanowana, pogodna, poukładana. Pewna siebie. Zawsze witała się z każdym, kto do niej podchodził. Nigdy nie wykluczała nikogo z  jakiejkolwiek aktywności. Jeśli urządzała imprezę, zapraszała kujonów, tych z zespołu i futbolistów. Nie wierzyła w separację ze względu na przynależność do danej klasy społecznej, co czyniło ją anomalią w szkole i w życiu. Jakby urodziła się lata świetlne przed resztą z nas i wiedziała, że status społeczny

w  szkole

niepasującym

średniej

kawałkiem

zupełnie

układanki.

nic

nie

znaczy.

Uniwersalną

Była osobą.

Znajdowała sobie miejsce w świecie każdego i sprawiała wrażenie,

że było to łatwe. Kujony mówiły o niej w taki sam sposób jak goci – z uwielbieniem i podziwem. Dla każdego była wspaniała. Każdego, prócz mnie. Ale nie przeszkadzało mi to. Prawdę mówiąc, pomysł, by Shay była dla mnie dobra, sprawiał, że lunch podchodził mi do gardła. Każdego dnia wolałem jej nienawistne spojrzenie niż łagodne oczy łani.

 

ROZDZIAŁ 2        

Landon  

    Raz w  tygodniu po lunchu musiałem spotykać się z  pedagogiem. Miała to być dla mnie wolna godzina, jednak musiałem siedzieć z panią Levi, jakbym był nienormalny. Żałowałem, gabinetu,

że

ponieważ

spojrzeniem. i 

nie

palenie.

przypaliłem

łatwiej

Często

byłoby

żałowałem

Przeważnie

zioła,

były

mi

zanim

się

decyzji,

to

moje

wszedłem

uporać aby

do

z  litościwym

odstawić

ulubione

picie

sposoby

na

zagłuszenie myśli. Pani Levi użalała się nade mną, co było dziwne. Miałem dobre życie,

bogatych

rodziców

i 

byłem

jednym

z 

najbardziej

popularnych dzieciaków w  szkole. Dobrze się uczyłem i  zawsze dostawałem to, czego chciałem, a  wątpiłem, by sama potrafiła to osiągnąć. Podsumowując,

miałem

całkiem

dobre

życie.

Jasne,

towarzyszyły mi wzloty i upadki, ale przecież każdy je miał. Jeśli już, to mi było żal jej. Jako szkolna pedagog zarabiała marnie, bo pewnie nie udało jej się

zostać

prawdziwym

wyobrażałem

sobie,

że

terapeutą.

znajdowała

Mąż

się

ją

wśród

zostawił, ludzi

tylko,

więc gdy

siedziała naprzeciwko uczniów. Byliśmy jej życiem towarzyskim – nastoletnie gnojki, które nie chciały mieć z nią do czynienia. Jeśli to nie było żałosne, to nie wiedziałem, co mogło być.

Nie chciałem tu siedzieć, ale wiedziałem, że rodzice urządziliby mi piekło, gdyby się dowiedzieli, że nie przyszedłem na spotkanie. Cóż, przynajmniej matka. Ojciec miałby to gdzieś. Wczoraj wieczorem mama nagrała mi się na poczcie, mówiąc, że chciałaby być ze mną w tym tygodniu, ponieważ wie, że z powodu urodzin Lance’a  jest mi ciężko, ale nie zdołała zmienić planów podróży. Chyba

nawet

odwołać

to

wyjazdu

rozumiałem. z 

Nie

można

koleżankami

na

było

tak

Maui.

po

Tak

prostu

się

nie

postępowało. W  dodatku to jedyne chwile, gdy Rebecca mogła mieć

wolne

z  pracy,

z  noworodkiem,

Karen

a  Kim,

do

cóż,

tej

pory

nie

mogła

potrzebowała

tego

podróżować wyjazdu

po

rozwodzie. – Przykro mi, Land. Chciałabym być przy tobie. Zostawiłam ci kartę kredytową, żebyś zamówił jedzenie. Możesz też zadzwonić po

kucharza.

ranka

Numer

i  wieczorami.

masz

na

Wysypiaj

lodówce. się.

Będę

Musisz

dzwonić

każdego

odpoczywać.

I  nie

zapomnij o  lekach. Bardzo cię kocham, skarbie. Porozmawiamy niebawem. Kocham cię. Okej. Pa. Zawsze dwukrotnie powtarzała, że mnie kocha. Tata,

zamiast

się

nagrywać,

wysłał

mi

wiadomość.

Jego

przesłanie było o wiele bardziej wspierające. Tata: MĘŻCZYŹNI

W  NASZEJ RODZINIE NIE SĄ SŁABI.

TRZEBA BYĆ TWARDYM. DASZ

GŁOWA

DO GÓRY.

RADĘ. TATA.

Gdyby istniała naklejka na zderzak z  napisem: Dla najlepszego ojca na świecie, z  pewnością nie znalazłaby się na BMW Ralpha Harrisona. Wiedziałem, że jeśli nie zjawię się u pani Levi, kobieta poinformuje

rodziców,

a 

mama

spróbuje

umówić

mnie

z  poprzednim terapeutą, żebym chodził do niego po lekcjach. Nie wiedziałem jak inni uczniowie, ale po długim dniu spędzonym w 

szkole

nie

śmierdzącego

miałem

najmniejszej

gabinetu

i 

ochoty

rozmawiać

iść o 

do

jakiegoś uczuciach

z  sześćdziesięciolatkiem,

który

zapewne

podczas

przerwy

na

lunch posuwał recepcjonistkę. Moim ulubionym rodzajem terapii była gra w Mortal Kombat do północy,

popijanie

przy

tym

Mountain

Dew

i  wpychanie

sobie

pizzy do ust – przywileje życia w domu bez rodziców. Przynajmniej gabinet pani Levi pachniał różami, a na jej biurku stała miska z M&M’sami. – Landonie – powiedziała z  uśmiechem pani Levi – jak tam sprawy w tym tygodniu? Zawsze się uśmiechała, co było dziwne. Jak na kogoś mierzącego się z  problemami nastolatków oraz własnymi nie powinna być szczęśliwa. Może takiego miała bzika. Może uciekała od tragedii. Zapewne

dla

zabawy

oglądała

produkcje

dokumentalne

o mordercach i filmy na kanale Lifetime. – Tak jak i w zeszłym – odparłem, siadając naprzeciwko. Na

jej

biurku

bratanicy

znajdowało

i  bratanka.

się

pełno

Przyrzekam,

że

papierów na

pewno

oraz  zdjęcia miała

więcej

fotografii tych dzieciaków niż ich rodzice w całym domu. W  poprzednim

semestrze

rozeszła

się

plotka,

że

pani

Levi

poroniła. Ludzie twierdzili, że dlatego się rozwiodła i nie miało to nic wspólnego z  romansem jej męża. W  związku z  tym z  tym jej gabinet

stał

się

świątynią

dla

dzieci

jej

brata.

Niektórzy

twierdzili, że miała obsesję na punkcie tych maluchów, ponieważ nie mogła mieć własnych. Plotkarze sprawili, że wyszła na dziwną samotniczkę. Sam nigdy nie spotkałem się z  takimi słowami. Moja matka poroniła w  zeszłe wakacje i  to ją zniszczyło. Spędziła dużo czasu w domu i nie podróżowała. Z jednej strony było to miłe, że miałem przy sobie kogoś przez dłuższy czas. Z  drugiej jednak czułem się podle, co wieczór słuchając jej szlochu. Czy kiedykolwiek musiałeś słuchać, jak twojej mamie rozpada się świat?

Sprawa ta zraniła mnie w  sposób, w  jaki nie sądziłem, by był możliwy. Tata był zbyt zajęty konferencją w Kalifornii, by wrócić do domu i  zaopiekować się własną żoną, więc w  za dużym domu byliśmy tylko ja i  mama. Nie miałem jednak pojęcia, jak jej pomóc. Nie byłem dobry w pocieszaniu. Jak pomóc osobie, która straciła część siebie?

Jak

powiedzieć,

że

wszystko

będzie

dobrze,

skoro

oczywiście nie będzie? Nie umiałem naprawiać pogruchotanych ludzi. Gdybym mógł, wiele lat temu uzdrowiłbym samego siebie. Zamiast więc z  nią porozmawiać każdego

i  nakarmić

wieczoru

ją

jakimiś

siedziałem

przed

ogólnikowymi

jej

sypialnią,

bzdurami,

aż

jej

płacz

zmieniał się w chrapanie. Czasami

zajmowało

to

kilka

godzin,

innymi

razy

widywałem

wschód słońca. Kiedy jej się poprawiło, wsiadła w samolot i ponownie zniknęła. Tęskniłem za nią, ilekroć wyjeżdżała. Nie była najlepszą matką, gdy ruszała w  świat, choć gdy wracała, w  pełni się angażowała. Zachowywała się, jakby została stworzona do tej roli. W  dodatku, nawet

jeśli

nie

siedziała

w  domu,

inaczej.

Mógł

dzwoniła

każdego

ranka

i wieczora. Z 

tatą

było

pomieszczeniu

i  nawet

mnie

przebywać

nie

w 

zauważać.

tym

Jeśli

samym

już

mnie

dostrzegał, zaczynał od wytykania wad. Mimo to jego obecność nadal była lepsza niż jej brak. Nie zdarzała się zbyt często. Czy to źle, że życzyłem sobie więcej tragedii, by zatrzymać przy sobie

rodziców?

Może,

ale

w  tak

dużym

domu

czułem

się

samotnie. Moim jedynym towarzyszem był pies Serdelek, który przyglądał mi się, jak grałem na konsoli. – A jak się czujesz? Wszystko w porządku? – zapytała pani Levi. – Zawsze dobrze. – Chciałbym, by przeszła do sedna, głównego powodu, dla którego siedziałem w jej gabinecie. Jakieś mroczne myśli, Landonie?

Nie, pani Levi. Nie dziś, ale tak na wszelki wypadek niech pani zapyta też jutro. – No tak, ale nadchodzące dni… – zaczęła i  po tonie jej głosu poznałem,

do

czego

się

odnosiła.

Pani

Levi

mówiła

o zeszłorocznym wypadku Lance’a i widziałem, że czuła się z tym niezręcznie. Niektórzy nie byli dobrzy w  rozmowie o  trudnych rzeczach,

pani

Levi

do

nich

należała.

Zdecydowanie

pomyliła

profesje. – Wszystko w  porządku – powiedziałem, siadając prosto. – To znaczy, pamiętam, że rok temu o  tej porze nie było super, ale teraz

jest

okej.

Tak

właśnie

powinien

działać

czas,

prawda?

I minęło go trochę, odkąd wszystko się posypało. – Zdrowienie nie ma ram czasowych. Zajmuje tyle, ile musi. Cóż,

jeśli

to

nie

był

najbardziej

kiepski

tekst

z 

serialu

komediowego, jaki w życiu słyszałem, to nie wiem, co nim było. Pani Levi pochyliła się i ściszyła głos. –

Ale

tak

naprawdę,

Landonie,

jak

się

czujesz

w  związku

z Lance’em? Myślałeś o nim ostatnio? Zawsze o  nim myślałem, był jak niezgaszony papieros. Czułem jego iskrę i  za każdym razem, gdy zamykałem oczy, widziałem jego tragiczny płomień. Według mnie było to zarówno darem, jak i  przekleństwem.

Niekiedy

byłem

wdzięczny,

że

żył

w  moich

wspomnieniach, innym razem naprawdę nienawidziłem tego, że zajmował moje myśli. Pokazywał się nieproszony w  najgorszych chwilach. Na przykład w  trakcie obmacywania z  dziewczyną, do której

próbowałem

dobrać

się

od

tygodnia,

a  tam

łup!

Wujek

pojawiał się przed moimi oczami, bo laska pachniała cytrynami, a Lance uwielbiał cytrynowe cukierki. Połączenie

wydaje

się

głupie,

ponieważ

dziewczyna

nie

ssała

landrynek. Pachniała tylko cytrusami, ale właśnie tak działa mój umysł – tworzy wiele głupich skojarzeń. – Nie. Rzadko już o nim myślę – skłamałem. Pani Levi uśmiechnęła się krzywo.

– Dlaczego wydaje mi się, że ściemniasz? Ponieważ tak właśnie jest, pani Levi. Możemy iść dalej? –

Niektórzy

mają

gorzej.

Nie

mam

prawa

narzekać.

–

Wzruszyłem ramionami i  postukałem w  podłokietnik. Zerknąłem na zegar na ścianie, nie mogąc się doczekać, aż minie ta godzina. Nie miałem ochoty rozprawiać o uczuciach. Chciałem iść do domu, położyć się i przemyśleć każdy aspekt mojego życia. Zmarszczyła brwi. – Nie można porównywać cierpienia. A  powinno się. Powinien istnieć ranking oparty na skargach popartych cierpieniem lub czasie, przez który trwał ból. Gdzieś na świecie w tej chwili istnieli ludzie, którzy nie mieli pożywienia czy miłości. Do diabła, gdzieś tam zapewne jakaś osoba straciła całą rodzinę. Tusz na aktach zgonu pewnie wciąż był mokry. Kto więc miał większe prawo, by się skarżyć? Pani Levi przyglądała się mojej twarzy, jakby próbowała mnie rozgryźć, zrozumieć, co działo się w mojej głowie, ale traciła czas. Mogła gapić się na mnie dzień i  noc, ale wciąż nie dopuszczałem ludzi

do

mojego

umysłu,

bo

nie

wyszliby

z  niego

tacy

jak

wcześniej. – Landonie, wiesz, że to, co zrobił Lance, nie miało z  tobą nic wspólnego, prawda? Cierpiał na depresję, a  z  nią bardzo trudno sobie poradzić. Był załamany. Chciałbym,

by

przestała

mówić

o  wujku,

jakby

go

znała.

Wiedziała jedynie to, o  czym przeczytała w  akcie zgonu. Nie był załamany. bohaterem. nieustannie

Był To

moim mama

pracował.

przyjacielem. i  Lance Lance

Moją

mnie

był

rodziną.

wychowali,

młodszym

Moim

kiedy

bratem

tata

mamy,

a rodzeństwo było ze sobą zżyte. Kiedy wprowadził się do naszego domu, wydawało się, że w  końcu staliśmy się prawdziwą rodziną. Nauczył

mnie

jeździć

na

rowerze.

Pokazał

kamienie. Wpoił mi wartości, nauczył się śmiać.

mi,

jak

omijać

Pani Levi nie miała pojęcia, o  czym mówiła, a  mimo to nie zamykała ust. – Jego zachowanie nie miało z tobą nic wspólnego. Wiesz o tym, tak? – No tak. To również kłamstwo, ale nie chciałem, by tak było. Chciałem, by wypadek Lance’a  naprawdę nie miał ze mną nic wspólnego, lecz czasami ciężko było oddzielić czyjś ból i  zmagania od swoich własnych. Chyba tak właśnie było z  kochaniem kogoś – ścieżki serc się przeplatały. Oznaczało to taką bliskość, że nie można było określić granicy między własnym bólem a tym drugiej osoby. Wiedziałem, że Lance miał depresję, i wydawało mi się, że tylko ja potrafiłem to zauważyć. Wszyscy inni byli zbyt zajęci, dlatego obwiniałem siebie. Powinienem był coś zrobić. Powinienem był komuś powiedzieć. Być przy nim. W  głowie

mi

się

kręciło,

łzy

napłynęły

do

oczu.

Mężczyźni

w naszej rodzinie nie są słabi. Głowa do góry. Nigdy nie rozmawiał ze mną o  swoim smutku, ale i  tak go zauważyłem. Może dlatego, że byłem do niego bardzo podobny. Skrywał go dobrze, a fałszywe zadowolenie stanowiło zbroję, która trzymała

wszystkich

z  daleka.

Jeśli

nikt

nie

wiedział

o  jego

zmartwieniach, nikt nie mógł mu współczuć, a  ostatnią rzeczą, której pragnął Lance, była litość. W najbliższą sobotę skończyłby czterdzieści pięć lat. Nie powinienem o tym myśleć. Nie powinienem wpuszczać go do swojej głowy, ale, do licha, zakorzenił się w  moim skrzywionym umyśle. Przestań, powtarzałem sobie, kręcąc głową, gdy myśli stawały się zbyt głośne, a emocje zaczynały być widoczne. Głowa do góry. – Wciąż tu jesteś, Landonie? – zapytała pani Levi, wyrywając mnie z zamyślenia. Przesunąłem się na krześle i  odchrząknąłem. Troskliwe osoby sprawiały, że czułem się nieswojo.

– Mogę już iść? Proszę się nie martwić, przekażę rodzicom, że świetnie się pani spisuje, lecząc moją duszę. – Land… Przerwał

jej

dzwonek.

Wolność.

Poderwałem

się

z  miejsca,

zarzuciłem plecak na ramię i skierowałem się do drzwi. –

Poczekaj,

Landonie

–

zawołała

za

mną.

Zerknąłem

przez

ramię. Znów się uśmiechała, a  im częściej to robiła, tym bardziej byłem

pewny,

że

to

z  powodu

przeprowadzania

niepokojących

rozmów. – Może przez kolejne miesiące powinieneś mieć jakieś zajęcie. Popracuj, zajmij czymś myśli, a dasz sobie radę, co? Nie musiała mi mówić, bym się czymś zajmował – i  tak miałem taki plan. Potrzebowałem czegoś mocnego, na czym mógłbym się skupić,

aby

przetrwać

te

przeklęte

tygodnie,

czegoś,

co

wypełniłoby mój umysł i  sprawiło, że zapomniałbym o  całym tym bałaganie. Potrzebowałem rozproszenia. – Do zobaczenia w przyszły poniedziałek – pożegnała się, ale nie odpowiedziałem.

Wykańczała

mnie

sama

myśl

o 

spotkaniu

z terapeutką. Choć nie była to jej wina. Wszystko mnie wykańczało. *** Światło pali i chciałbym, by przestało. Każdego

ranka,

gdy

leżę

w  łóżku,

walczę,

by

się

z  niego

wydostać. Jestem zmęczony od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. Nie mam jednak czasu na zmęczenie. Tak wiele osób liczy na to, że wstanę, że się uśmiechnę, że będę człowiekiem, za jakiego mnie mają, ale to wykańczające. Uśmiech boli, ponieważ wiem, że nie jest prawdziwy. Wiem, że każdy, który ofiaruję, skrywa grymas jak maska. Czy to normalne? Czy wszyscy się tak czują? Jakby na ich sercu spoczywał kamień? Ciężki głaz? Jestem taki ociężały.

Ale i tak wstanę. Będę się uśmiechać i  będę tym, kim muszę, ponieważ właśnie tego się ode mnie oczekuje. Mam być promienny, nawet gdy światło pali w oczy. L.

 

ROZDZIAŁ 3        

Shay  

    Ojciec był królem na zamku, a ja jego ulubioną księżniczką. Jasne, byłam jedynaczką, przez co tytuł ulubienicy należał mi się

z  racji

urodzenia,

ale

mama

zawsze

starała

się

mi

o  tym

przypominać. – Tata mocno cię kocha, nawet jeśli czasami nie wie, jak to okazać. Prawda. Tata nie był dobrym człowiekiem, ale przeważnie był dobrym ojcem, choć nie okazywał miłości wprost. Przejawiał ją raczej

w  zachowaniu

i  krytyce.

Kiedy

byłam

młodsza,

mama

studiowała pielęgniarstwo i  prosiła go, by pomógł jej w  nauce. Odparł

oschle,

że

nie

może,

bo

sama

musi

zdobyć

wiedzę,

ponieważ jego nie będzie przy niej na egzaminie. Sądziłam, że był okrutny bez powodu. Mama się nie zgadzała. –

Ma

rację.

Nie

będzie

go

na

sprawdzianie,

więc

sama

powinnam się uczyć. Zdała bez jego pomocy, a kiedy mu o tym powiedziała, w ramach gratulacji, w salonie czekał na nią brylantowy naszyjnik. –

Wiedziałem,

że

poradzisz

sobie

beze

mnie

–

powiedział.

–

Jesteś bystra i mnie nie potrzebujesz. Kochali

się.

Z  zewnątrz

zapewne

wyglądało

tak,

że

mama

darzyła go większym uczuciem, ale wiedziałam lepiej. Ojciec miał skomplikowaną osobowość. Nie pamiętałam, czy mówił, że mnie

kocha,

ale

okazywał

miłość

spojrzeniem,

krótkim

skinieniem

głowy i  lekkim uśmiechem. Kiedy był zadowolony, kiwał głową dwa razy, a gdy był zły, spojrzeniem jasnoniebieskich oczu potrafił wypalić dziurę w ścianie. Kiedy był smutny, znikał. Miłość rodziców wiązała się z  latami wyzwań. Za młodu tata lubił kłopoty, sprzedawał prochy w  starej dzielnicy. Wiedziałam, że dziwnie tak mówić, ale był w  tym świetny. Był wyśmienitym sprzedawcą. Mama twierdziła, że potrafił sprzedać komuś kupę i  przekonać,

że

to

szampon.

Przez

jakiś

czas

żyliśmy

całkiem

dostatnio. Wszystko posypało się, gdy sam zaczął ćpać. Najgorsze, co może zrobić diler, to korzystać z  własnego towaru. Zaczął brać i pić, przy czym stał się zimniejszy niż zwykle. Odległy. Trudny. Okrutny. Wielokrotnie przychodził do domu naćpany i  pijany, bełkocząc. Czasem w ogóle nie wracał. Punktem

zwrotnym

stał

się

moment,

kiedy

zastrzelono

jego

kumpla, a jego złapano. Odsiedział kilka lat. Wyszedł jakiś czas temu, przestał ćpać i handlować. Minął rok, odkąd nie było go w domu. Rok, dwa miesiące i dwadzieścia jeden dni. Ale kto by tam liczył? Mama nie znosiła mówić o poprzednich wyczynach taty. Omijała temat, jakby nigdy nie miał miejsca. Babcia, na którą mówiłam Mima,

nie

odcinała

się

od

przeszłości

ojca.

Kiedy

siedział

za

handel narkotykami, wprowadziła się do nas. Potrzebowaliśmy pomocy,

a  Mima

podjęła

się

opłacania

rachunków.

Naprawdę

byłam jej za to wdzięczna. Ojciec był zimny, ale babcia stanowiła jego przeciwieństwo. Była ciepła, otwarta, pomocna. Mima miała złote serce i bardzo dbała o bliskich. Kiedy Spało

byłyśmy mi

przyszłości.

się

we

trzy,

wtedy

Ojciec

panował

łatwiej,

przebywał

spokój,

nie za

zabawa,

obawiałam

kratami,

nie

się

beztroska. nieznanej

mógł

narobić

kłopotów. Kiedy siedział w celi, nie mógł zginąć podczas nieudanej transakcji. Nie było tajemnicą, że babcia i  tata nie zgadzali się w  wielu kwestiach. Kiedy go zwolniono, wrócił do domu, zakładając, że będzie

rządził,

ale

Mima

miała

inny

pomysł.

Nieustannie

się

kłócili. Mama starała się jak mogła o  spokój. Przeważnie jej się udawało. Unikała taty, a on jej. Prócz chwil, gdy świętowaliśmy ważne wydarzenia. Jeśli byliśmy w  czymś dobrzy, to w  obchodzeniu uroczystości, a urodziny mamy były jedną z nich. Kończyła dziś trzydzieści dwa lata

i 

mogłam

osiemnaście.

przysiąc,

Czasami

że

pytano,

nie czy

wyglądała to

moja

na

siostra,

więcej co

niż

bardzo

uwielbiała. Byłam pewna, że za jakiś czas będę wdzięczna za te geny. Zawsze świętowała z  nami kuzynka Eleanor oraz jej rodzice, Paige i  Kevin. Wujek był starszym bratem taty, ale wyglądał na pięć

lat

młodszego,

bo

nie

prowadził

tak

pełnego

przygód

i niebezpieczeństw życia. Na jego twarzy zmarszczki nie powstały od nerwów i zmartwień, a od śmiechu. Mima postawiła na stole tort i  zaczęła śpiewać „Sto lat”, więc wszyscy

dołączyli.

Mama

uśmiechnęła

się

szeroko,

gdy

głośno

fałszowaliśmy. Usiadła koło taty, a on lekko ścisnął jej kolano. Czasami widziałam, że patrzył na nią z  zachwytem. Kiedy go o to pytałam, kręcił głową i mówił: – Nie zasługuję na nią. Nigdy nie zasługiwałem i  nigdy nie będę. Twoja matka to święta, zbyt dobra dla mnie i zbyt dobra dla tego świata. Mogłam się z  tym zgodzić. Nie wyobrażałam sobie nawet, co przez niego przeszła. Mama nigdy mi o  tym nie mówiła. Byłam pewna, że gdybym poznała te sekrety, znienawidziłabym go, więc pewnie

dlatego

trzymała

je

w  tajemnicy.

Nie

chciała

niszczyć

wizerunku mężczyzny, który mnie wychował, ale wiedziałam, że kochanie

takiego

faceta

nie

było

łatwe.

Potrzebowała

do

tego

silnego

serca,

a  byłam

pewna,

że

mama

właśnie

takie

miała.

Nigdy tego nie kwestionowałam, nie sądziłam, by robił to też tata. Była na wskroś lojalną kobietą. Kochała całą sobą, nawet jeśli niszczyło to jej duszę. Mima zaczęła kroić tort, Paige się uśmiechała. – Musisz dać mi przepis, Mario. Jest zabójczy. –  O  nie,

kochana.

Przepis

zabiorę

do

grobu.

Mam

zostać

pochowana z moją książką kucharską – rzuciła żartem Mima. Nie miałam jednak wątpliwości, że zabierze książkę do grobu. Mama zapewne byłaby na tyle szalona, by ją wykopać tylko po to, by jeszcze raz zjeść enchiladę Mimy. Nie winiłabym jej za to. Jedzenie przygotowane przez babcię było jak okruch nieba, więc stanęłabym

za

matką

z 

łopatą

w 

dłoni,

aby

poszukać

tajemniczego składnika enchilady domowej roboty. Tata

wstał

od

Odchrząknął.

Nie

stołu, lubił

gdy

każdy

przemawiać.

dostał

Był

kawałek

skrytym

tortu.

człowiekiem.

Mama zawsze mówiła, że zamyśli się na śmierć, po czym i tak nic nie powie. Każdego roku wygłaszał jednak toast na jej cześć – oprócz lat, gdy siedział w pace. –

Chciałbym

wznieść

lampkę

szampana

–

oświadczył

–

i  kieliszek oranżady winogronowej, dla nieletnich. Camilo, jesteś światłem tej rodziny, tego świata, i  mamy szczęście, że możemy cieszyć się tobą kolejny rok. Dziękuję, że na dobre i złe wspierasz tę

rodzinę.

I  mnie

również.

Jesteś

moim

światem,

oddechem,

sercem, a  dziś przypada twoje święto. Za kolejną podróż wokół słońca i wiele następnych. Wszyscy

wiwatowali,

śmiali

się

i  pili.

Te

chwile

były

moimi

ulubionymi, wspomnienia tworzone w radości i szczęściu. – Oj, i  oczywiście prezent – powiedział tata, wyszedł z  salonu, ale zaraz wrócił z niewielkim pudełkiem. Mama usiadła prosto. – Kurt, nie musiałeś mi nic dawać.

– Oczywiście, że musiałem. Otwórz. Mama przesunęła się na krześle, gdy wszyscy na nią patrzyli. Jeśli

czegoś

nienawidziła,

to

skupiania

na

sobie

uwagi.

Rozpakowała prezent i sapnęła. – O rety, Kurt. To za dużo. – Nie dla ciebie. Trzymała

parę

brylantowych

kolczyków,

które

błyszczały

i połyskiwały. Mima uniosła brwi. – Wyglądają na kosztowne – mruknęła. Tata wzruszył ramionami. – Nic nie jest za drogie dla mojej żony. – Poza chwilami, gdy na pół etatu jesteś woźnym, a  na drugie pół pracujesz na poczcie – odparła. – A  może zajmiesz się własnymi finansami, Mario? Pozwól mi zająć się moimi – syknął tata. I  znów w  naszym domu pojawiło się napięcie. Przysięgam, że rosło z każdą kłótnią tych dwojga. –

Dziękuję,

kochanie

–

powiedziała

mama,

wstając,

i  go

uścisnęła. – Choć naprawdę wyglądają na drogie. – Nie przejmuj się. Oszczędzałem od jakiegoś czasu. Zasługujesz na ładne rzeczy – odparł. Mama

wyglądała,

jakby

chciała

coś

powiedzieć,

ale

milczała.

Przeważnie nie ujawniała myśli. – Dobrze, to zjedzmy tort, wypijmy więcej szampana i świętujmy dalej. Odsunięto na bok temat brylantowych kolczyków, za co byłam wdzięczna. Zapewne pomogło, że mieliśmy gości, inaczej babcia i tata kłóciliby się jeszcze mocniej. Eleanor

siedziała

przy

stole

z  książką,

przebiegając

po

niej

wzrokiem. – Cieszę się, że nie jesteś introwertykiem, Ellie – zażartowała Mima, podając jej kawałek tortu.

Eleanor zamknęła książkę i poczerwieniała. – Przepraszam. Chciałam dokończyć rozdział przed jedzeniem. – Mam wrażenie, że zawsze próbujesz dokończyć jakiś rozdział – powiedziałam, szturchając kuzynkę. – Mówi dziewczyna, która zawsze stara się dokończyć scenariusz – odparła. Touché. Jedyną naszą wspólną cechą, prócz podobnego DNA, była miłość do

słów

i  historii,

co

wystarczało,

by

uczynić

nas

również

przyjaciółkami. Bliskość

Eleanor

przypominała

codzienną

dostawę

świeżych

kwiatów. Dziewczyna była bystra, miła i ożywiająco sarkastyczna. Przysięgam, nikt nie umiał mnie tak rozśmieszyć. Cisi zawsze mieli najlepsze uwagi. – A  mówiąc o  scenariuszach – powiedziała Eleanor, obracając się ku mnie i wkładając kęs tortu do ust. – Kiedy przeczytam coś, nad czym pracujesz? Eleanor

przeczytała

do

tej

pory

wszystkie

moje

scenariusze,

a  było ich wiele, i  bez wątpienia stała się moją największą fanką. Była

również

największym

krytykiem

i  dzieliła

się

swoimi

uwagami, aby poprawić każdą z historii. Kiedy dałam Eleanor pierwszy tekst, kazałam jej obiecać, że nikomu o tym nie powie, na co odparła: – Okej, Shay. Dopilnuję, by nie wspominać panu Darcy’emu ani Elizabeth Bennet, o  czym piszesz. Choć nie mogę obiecać, że nie powiem

Harry’emu

zażartowała, przyjaciół,

co

Potterowi,

odnosząc było

się

złe.

do

Tak

Ronowi

tego,

wiele

że

osób

czy

prócz traciło

Hermionie mnie na

nie

tym,

–

miała że

nie

przyjaźniło się z Eleanor Gable. Dwukrotnie z 

milion

razy.

uśmiechem. – Tracey?

odezwał

się

Mama

mój

telefon,

popatrzyła

na

a  zaraz mnie

piknął ze

jeszcze

znaczącym

–

Jasne

–

w  pisaniu, Tracey.

odparłam.

nie

otrzymując

Dorastałyśmy

Prowadziła

Jedyna

grupę

osoba,

która

odpowiedzi,

razem

i 

to

moja

dziewczyna

cheerleaderek,

nie

była

została

ustawała

przyjaciółka gadatliwa.

przewodniczącą

samorządu uczniowskiego i  emanowała duchem szkoły. Również miałam go w sobie, ale Tracey była wysoko ponad mną. Dosłownie żyła szkołą. Nic

dziwnego,

że

stała

się

najpopularniejszą

dziewczyną

w  liceum. Mądra, piękna i  zabawna, choć zniechęcała chłopców swoim podejściem do życia. Tracey: O  RETY! REGGIE

IDZIE NA SOBOTNIĄ IMPREZĘ U  LANDA.

MY

TEŻ MUSIMY!

Tracey: ZANIM

ODMÓWISZ,

BO

WIEM,

ŻE

O  TYM

MYŚLISZ,

MUSIMY,

MUSIMY TAM IŚĆ!

Tracey: BĘDZIESZ Tracey: DWA

SŁOWA: BĘDZIE TAM

Tracey: DOBRA, Tracey:

MOJĄ SKRZYDŁOWĄ.

REGGIE.

TRZY, ALE ROZUMIESZ, NIE?

PROOOSZĘ,

SHAY!

POTRZEBUJĘ

CIĘ.

REGGIE

TO

TEN,

A IMPREZA U LANDA POMOŻE MU TO POJĄĆ.

Tracey: ZGÓDŹ Tracey:

SIĘ.

DOPILNUJĘ,

BYŚ

NIE

SPOTKAŁA

SIĘ

Z 

LANDONEM,

NIE

BĘDZIECIE SIĘ NAWET WIDZIEĆ.

Tracey: KUPIĘ CI

TEŻ KUCYKA CZY COŚ.

Roześmiałam

się,

czytając

PROSZĘ!

dramatyczne

wiadomości.

Przyjaciółka była po uszy zakochana w  nowym uczniu, Reggiem. To typowy chłopak, dla jakiego Tracey traciła głowę: przesadnie męski, zarozumiały, niedorzecznie przystojny i  świadomy swojej atrakcyjności.

Nie

wiedziałam

o  nim

za

wiele

poza

tym,

co

powiedziała mi Tracey, i co widziałam w szkole, ale byłam pewna, że Reggie miał to, co nazywałam TDBD – tendencjami do bycia dupkiem.

Nie

potwierdzić,

że

zebrałam był

WPD

dostatecznie –

w 

pełni

dużo

informacji,

dupkiem,

ale

by

powoli

gromadziłam dane, mając nadzieję uchronić przyjaciółkę przed złamanym sercem. Jeśli byłam w  czymś profesjonalistką, to w  odczytywaniu osób z  otoczenia. Nauczyłam się tego, gdy obserwowałam ludzi, aby rozwijać

postacie

w 

moich

scenariuszach.

Wystarczyło,

że

rzuciłam na kogoś okiem i  wiedziałam, czy to bohater, zły koleś, czy

pomocna

dłoń,

jednak

niektórzy

byli

nieco

trudniejsi

do

rozszyfrowania przy pierwszym poznaniu. Potrzebowałam spędzić nieco

więcej

czasu

z  Reggiem,

aby

poprawnie

wyczuć

jego

intencje. Tracey: CZY Ja: CHCĘ

TO MILCZENIE OZNACZA ZGODĘ?

JASNEGO KUCYKA O IMIENIU

Tracey: WŁAŚNIE

DLATEGO TAK

CIĘ

MARCY.

UWIELBIAM.

Pójście do Landona na imprezę miało być dziwne. Mocno się nienawidziliśmy, co oznaczało, że nie chciałam się u  niego bawić, choć

przez

ostatni

rok

regularnie

wyprawiał

przyjęcia.

Odkąd

zmarł jego wujek, wydawało się, że balował co weekend. Zazwyczaj nie chodziłam na jego imprezy, ale skoro Tracey była tak

zdesperowana,

wiedziałam,

że

muszę

spełnić

przyjacielski

obowiązek Miałam nadzieję, że impreza będzie na tyle duża, że nawet nie natknę się na Landona. Obracaliśmy

się

w 

tych

samych

kręgach

towarzyskich,

uwielbiałam mniej więcej wszystkich, a  jednak z  Landonem nie umiałam się dogadać. Nienawidził mnie już, gdy byliśmy dziećmi. Kiedyś nazwał mnie tchórzliwą trusią, bo nie chciałam zapalić zioła na imprezie. Wołał tak na mnie później, na co ja nazywałam go szatanem – z wiadomych względów. Tylko raz coś nas połączyło – a było to wtedy, gdy Mima zabrała mnie

na

pogrzeb

Lance’a.

Stypa

odbywała

się

w  ich

domu

i  niechcący natknęłam się na chłopaka, gdy szukałam łazienki. Siedział

na

łóżku

zaczerpnąć tchu.

w 

swoim

pokoju,

szlochając,

nie

mogąc

Nie

wiedziałam,

można

nas

było

co

zrobić,

nazwać

bo

się

nie

znajomymi.

przyjaźniliśmy.

Jeśli

już,

Ledwie

grałam

czarny

charakter w  jego historii, a  on – w  mojej, ale w  tamtej chwili wydawał się tak bardzo samotny i załamany. Może i nie bardzo go lubiłam,

ale

wiedziałam,

jak

bardzo

kochał

wujka.

To

nie

tajemnica, że mężczyzna był dla niego jak ojciec. Jego prawdziwy tata to ktoś, kto tylko wpłacał pieniądze na jego konto. Obserwując,

jak

płakał,

nie

miałam

pojęcia,

co

robić,

więc

zrobiłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. Podeszłam i usiadłam obok.

Rozluźniłam

niekontrolowanie.

mu

krawat

Całkowicie

i 

się

przytuliłam,

załamał,

gdy

szlochał

widziałam,

jak

się

rozpadł. Następnego dnia w  szkole podeszłam do niego, gdy wyjmował książki z  szai, ponieważ chciałam mieć pewność, że dobrze się czuł. Skrzywił się i  trzasnął drzwiczkami. Opuścił nieco głowę i nie chcąc patrzeć mi w oczy, odezwał się cicho: –

Nie

będziemy

rozmawiać.

Nigdy

tego

robić,

wcześniej

Trusiu. nie

Nie

zamierzam

przejmowałaś

z  tobą

się

moimi

uczuciami, więc nie żałuj mnie teraz tylko dlatego, że Lance nie żyje. Nie chcę twojej litości. Idź pocieszać kogoś, kto przejmie się twoimi słowami, bo ja mam je gdzieś. Nie

rozmawialiśmy

wyobraziła

sobie

jego

już

później.

chwilę

Czułam

słabości.

Ale

się, okej.

jakbym Jeśli

nie

tylko miał

zamiaru o tym wspominać, ja również nie planowałam tego robić. Wróciłam do naszej nienawiści i  byłam wdzięczna za znajomą atmosferę, choć czasem o  nim myślałam. O  tym, jak smutny był ten popularny dzieciak, a mimo to nikt tego nie zauważał. Może był to tymczasowy smutek, który minął. Może w tej chwili Landon już czuł się dobrze. Tak czy inaczej, dobrze wyjaśnił, że nie była to moja sprawa. Musiałam wymyślić plan na jego imprezę – kilka uszczypliwych uwag, wiele obrotów, gdyby się zbliżał, i  całe mnóstwo sposobów na uniknięcie spotkania.

–

Hej,

Eleanor.

–

Szturchnęłam

ramieniem

kuzynkę,

która

zjadła już tort i wróciła do czytania książki. – Chcesz iść w sobotę ze mną i Tracey na imprezę? – To klub książki? – zapytała, unosząc brwi. – Klub? –

No

wiesz,

gdy

zbiera

się

kilka

osób,

siadają

w  okręgu,

całkowicie ignorując się nawzajem, aby pochłaniać lekturę, którą wcześniej wybiorą. Będzie miała miejsce w  bibliotece? Rozdadzą zakładki? Zaśmiałam się. – Nie. – Oj, to raczej podziękuję. – Wróciła do czytania. Przysięgam, że pewnego dnia zaciągnę ją na licealną imprezę i  będzie się dobrze bawić, jak reszta nastolatków. I  kto wie? Może się zakocha. Może chociaż kogoś polubi. Mama zawsze mawiała, że pierwszym krokiem do miłości jest przyjaźń. Wtedy zakochanie nie wydaje się takie straszne. Eleanor nigdy nikogo nie lubiła. Kuzynka nie leciała na chłopaków, chyba że byli postaciami z  książek, ale naprawdę miałam nadzieję, że pewnego dnia się to zmieni. Z drugiej strony mógł przeze mnie przemawiać mój

wewnętrzny

bajarz.

Uwielbiałam

szczęśliwe

zakończenia

w scenariuszach i tego samego pragnęłam dla bliskich. Miałam

przeczucie,

że

Eleanor

byłaby

całkowicie

zadowolona

z życia, gdyby zamknąć ją w lochu z milionem książek. Och,

a 

gdyby

umarła

otoczona

milionem

szczęśliwych

zakończeń, jak również kilkoma zaskakującymi? Podczas

gdy

Eleanor

pogrążała

się

w  lekturze,

ja

myślałam

o tym, że wybierałam się na imprezę do Landona. Miałam przejść przez próg domu chłopaka, którego nie mogłam znieść i  który mnie nie cierpiał. I nie byłam na to gotowa.

 

ROZDZIAŁ 4        

Shay  

    Przez większość sobotniego poranka próbowałam uspokoić Tracey. Jeśli

przyjaciółka

analizowaniu.

była

Mama

w  czymś

starała

się

dobra,

mnie

to

w  nadmiernym

przekonać,

bym

została

i  zjadła z  rodziną chińszczyznę, ale wiedziałam, że Tracey by mnie zabiła, gdybym porzuciła ją w ostatniej chwili. A ja zabiłabym, żeby zjeść sajgonki, zamiast iść do Landona. – Boziu, jestem taka zdenerwowana – rzuciła przyjaciółka, gdy stałyśmy na ganku domu chłopaka. Stałam przed drzwiami Landona. Kurde. Przez chwilę myślałam o  wycofaniu się. Rozważałam, czy nie obrócić się na pięcie i  nie poczekać na następną imprezę w  domu kogoś innego. Nie potrafiłam pozbyć się dziwacznego przeczucia, jakie miałam, odkąd postanowiłam uczestniczyć w  tej imprezie. Wiedziałam, że przesadzałam, ale fakt, że kiedy po raz ostatni byłam w tym domu, tuliłam Landona, mieszał mi w głowie. Krótka, intymna chwila zmieniła się w  tak żywą nienawiść, że mogłabym

przysiąc,

iż

miało

to

miejsce

zaledwie

wczoraj.

Widziałam, że w  jego intensywnie niebieskich oczach znajdowało się morze smutku, czułam, jak przy mnie drżał, i  odczuwałam jego ból, tak czysty i  surowy. Stanowił całkowite przeciwieństwo tego,

jak

prezentował

się

w 

szkole.

Zawsze

wydawał

się

niewzruszony światem, jakby się na nim znajdował, ale nie był

jego częścią. Był zarozumiały, opanowany i  zachowywał się, jakby nikt

i  nic

nie

było

w  stanie

na

niego

wpłynąć.

W  dzień,

gdy

siedziałam na jego łóżku, obejmując go, dostrzegłam jego duszę, łagodne, zbolałe serce, które krwawiło, jak u innych. Może nawet trochę bardziej. Spojrzałam

na

pełną

nadziei

przyjaciółkę.

Tracey

nie

przestawała mówić o  imprezie czy Reggiem, odkąd dowiedziała się, że nastąpi wydarzenie, w  którym oboje mogli uczestniczyć. Była

przekonana,

że

najlepiej

flirtuje

się

jej

na

domówkach.

Mówiła, że starała się robić to w  szkole, ale była tam zbyt duża presja. Wolała słabsze oświetlenie, głośniejszą muzykę i tequilę. Głównie tequilę. –

Naprawdę

nie

mogę

się

uspokoić

–

powtórzyła,

wyrywając

mnie z zamyślenia. – Dlaczego? Jesteś świetna, a  Reggie musiałby być szalony, by tego nie widzieć – powiedziałam, gdy nałożyła szminkę, po czym mi ją podała, bym zrobiła to samo. – Tak? Myślisz, że przesadziłam ze strojem? Chciałam się ubrać wyzywająco, ale nie wyjść na puszczalską. Pokazać, że mam cycki, ale nie okazywać, że każdy może ich dotknąć. – Mogłabyś iść nago, a to nadal nie dawałoby chłopakom prawa, by

cię

dotykać

–

wyjaśniłam.

–

W  dodatku

ciuchy

nie

czynią

z  ciebie puszczalskiej, tylko błędne oceny społeczeństwa. – Kiedy te słowa opuściły moje usta, mogłabym przysiąc, że pewnego dnia stanę się dokładnie taka, jak matka i  babka. Będę głosić hasła o  wartości

kobiet,

wiedząc,

co

robię

i  na

co

nie

zasługuję

od

mężczyzn. Prychnęła i przewróciła oczami. – W  porządku, matko Tereso, ale chciałam tylko zapytać, jak wyglądają moje cycki? Zaśmiałam się. – Na miejscu Reggiego rzuciłabym na nie kilka razy okiem.

Tracey

założyła

włosy

za

uszy,

nim

gwałtownym

ruchem

pociągnęła je do przodu, gdzie były wcześniej. Często się nimi bawiła, gdy była zdenerwowana. –

Okej,

okej,

to

trzecioklasista.

Nie

jest

najprzystojniejszym

chłopakiem z ostatniej klasy. Jest tylko jakieś cztery miesiące ode mnie starszy, więc to nic takiego, prawda? Nie ma sensu tak się wczuwać

w  sytuację,

ale

przecież

jeśli

się

nie

wczuję,

Reggie

pomyśli, że mi się nie podoba i, cóż, to zupełnie sprzeczne z  tym, co chcę mu zaprezentować, i, i… – Tracey – przerwałam. – Tak? – Oddychaj. Wypuściła powietrze. – Okej. – Bądź sobą, a  jeśli to nie wystarczy, olej go. Na świecie jest wystarczająco dużo innych. Parsknęła. – Łatwo ci mówić. Faceci ciągle się na ciebie rzucają, Shay. Nie każdy urodził się bez wad. Nie odpowiedziałam na tę uwagę, ponieważ Tracey zawsze tak mówiła i  nieustannie czułam się przez to dziwnie. Nie chciałam być znana tylko z  wyglądu, ale wypowiadanie tego było sztuczne i  denerwujące. Wiedziałam, że byłam atrakcyjna, ale z  jakiegoś powodu

wstydziłam

poświęcałam

się

znacznej

do

uwagi

tego

przyznać,

wyglądowi.

nawet

Była

to

jeśli we

nie mnie

najmniej interesująca kwestia. Wolałam, żeby chłopcy lecieli na moją kreatywność, poczucie humoru

czy

Czarodziejki,

głęboką a  nie

wiedzę

dlatego,

na że

temat

oryginalnego

wydawało

im

się,

że

serialu jestem

seksowna. Odziedziczyłam

geny

po

matce.

Mima

nazywała

to

„darem

Martinezów”. Przysięgam, babcia wyglądała, jakby bliżej jej było do

czterdziestki

niż

do

właściwej

sześćdziesiątki.

Miałyśmy

szczęście

posiadać

młodą

skórę.

Tata

zawsze

żartował,

że

wszystko odziedziczyłam po mamie, a nic po nim. „Zapewne masz po mnie uszy i zdecydowanie palec serdeczny lewej ręki”, mawiał. Miałam po mamie intensywnie czekoladowe oczy i  pełne usta. Kręcone, kruczoczarne włosy i  tak samo jak ona kształtne ciało, które

podobało

przeszkodę,

się

jeśli

chłopcom.

chodziło

Jednak

te

o  kolegów.

same

Jeżeli

cechy

stanowiły

pierwsze

o  czym

wspominali, to moje ciało, wiedziałam, że znajomość nie stanie się bliższa. Mima zawsze powtarzała mi, że jestem czymś więcej niż moje ciało i tylko ci, którzy to zauważą, mogą mnie mieć. Mówiła to też zapewne mojej mamie, gdy ta była nastolatką. Weszłam

z  Tracey

na

imprezę

i  wypuściłam

powietrze,

nie

wiedząc nawet, że je wstrzymywałam. Zrobiłam to – przekroczyłam próg krypty szatana i  przeżyłam, by

o  tym

opowiedzieć.

I  zadziwiająco,

nie

stanęłam

w  ogniu.

Anioły jak ja nie powinny tańczyć w tym samym kręgu, co diabeł. Ulżyło

mi,

gdy

się

rozejrzałam

i 

zobaczyłam,

że

każda

z  obecnych tu osób była mi bliska. Ułatwiało to sprawę. Mogłam być sobą i czuć się dobrze, znając otaczających mnie ludzi. –

Patrz,

tam

jest!

–

rzuciła

scenicznym

szeptem

Tracey,

szturchając mnie w  rękę. Ruchem głowy wskazała w  kierunku kominka,

gdzie

Reggie

stał

z  kilkoma

chłopakami

ze

szkolnej

drużyny futbolowej. Trzymał piwo i  rozmawiał wesoło, zapewne używając

południowego

akcentu,

przez

który

połowa

szkolnej

populacji traciła rozum. – Chodźmy się przywitać – zaproponowałam, a Tracey się spięła. – Och, na miłość boską, no weź. Przecież cię nie pogryzie, a  jeśli to zrobi, będzie ci się podobało – zażartowałam, ciągnąc ją do przodu. Kiedy

podeszłyśmy

do

grupy,

uśmiechnęli się do nas cwaniacko.

rozmowa

umilkła,

a  chłopcy

– Proszę, proszę, czyż nie zjawiły się kłopoty? – wytknął Eric, mierząc mnie wzrokiem. – I to podwójne – dodał, gwiżdżąc cicho. Uśmiechnęłam się szeroko i szturchnęłam go w bok. –

Hej.

Miałam

nadzieję,

że

cię

tu

spotkam

i  będę

miała

możliwość poprzewracać oczami – droczyłam się. Spotykałam się z  nim trochę, a  mówiąc to, mam na myśli, że pocałowaliśmy się ze trzy razy, nim powiedział mi, że podobałoby mu się bardziej, gdybym miała penisa. Okej. Nie ujawnił się przed nikim

więcej,

a  jego

tajemnica

była

przy

mnie

bezpieczna.

Najlepsze, co wyniknęło z naszego pięciomiesięcznego związku, to mocna przyjaźń. Tak, spotykaliśmy się przez pięć miesięcy i  pocałowaliśmy się zaledwie trzy razy. Powinnam wcześniej zauważyć, że coś tu było nie tak, ale kiedy ma się pierwszego chłopaka, nie analizuje się przesadnie takiej sytuacji. – Masz szczęście – skomentował Eric, zarzucając mi rękę na ramiona. – Dziś mam wybitnie wkurzający nastrój. Tracey

stała

nieruchomo,

wyglądała

na

zdenerwowaną

i  nie

pasowała do otoczenia. Tonęła w  wątpliwościach, a  ja jako jej przyjaciółka, zamierzałam doholować ją do brzegu. – Hej, Reggie, jesteś dobry w piwnego ponga? – zagadnęłam. – Najlepszy – powiedział dumnie, a moja przyjaciółka o mało nie zemdlała od tego jednego słowa. Nie był moim celem, musiałam tylko właściwie go pokierować. – Trace też jest mistrzynią. Nigdy nie przegrała. Reggie odwrócił się do niej, unosząc brwi. Jezu, nawet to było u niego cwaniackie. – Serio? – Cóż, eee, tak, chyba. Nigdy nie przegrałam? – rzuciła, ale zabrzmiało to jak pytanie. Mój biedny, zdenerwowany motylek. Gdyby tylko rozłożyła odrobinę skrzydła, przypomniałaby sobie, jak się lata.

– To prawda. Powinniście stworzyć drużyny i  rozegrać turniej. Byłoby fajnie – podsunęłam. Reggie wzruszył ramionami. – Tak, pewnie. Weźmy se coś do picia i  rozegrajmy partyjkę. Masz na imię Tracey, nie? Zaczerwieniła się mocno. – Tak, Tracey z  „e”. Nie żeby to miało znaczenie, bo jest nieme, ale mama pomyślała… – Nawijasz – kaszlnęłam w rękę, szturchając ją lekko. Zarumieniła się jeszcze bardziej i przestała wygadywać bzdury. – Tak, Tracey. Chodźmy po coś do picia. – Zanim jednak odeszła, nachyliła się do mnie i  szepnęła: – Nie dostaniesz dziś żadnego kucyka.

A  ponieważ

ujeżdżać

jego.

–

jest

tu

Eric,

Uśmiechnęła

równie

się,

dobrze

puściła

możesz

do

mnie

iść oko,

najwyraźniej czując się dumna. Och, Tracey. Gdyby tylko wiedziała, że kucyk Erica nie gustował w chromosomach XX. Reggie był bardziej skłonny dać jej pojeździć na swoim. Odeszli, a  ja słyszałam, jak przyjaciółka gadała o  wszystkim, gdy chłopak rzucał okiem na jej zderzaki. – Wiesz, że zmarnuje jej czas? Jest dupkiem – wyznał Eric. – To znaczy, mówił nam jedynie o tym, ile cipek sprowadził do domu. Westchnęłam. – Tak, mam przeczucie, ale wiesz, jak to mówią: serce nie sługa. – A serce Tracey ustawiło się już na popełnienie kolejnego błędu. –

Tak

się

przenosi

opryszczka

–

powiedział,

na

co

zachichotałam. A 

jeśli

byliśmy

przy

sercach,

moje

zgubiło

rytm

wraz

z pojawieniem się w pomieszczeniu Landona. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie był przystojny. Przez ostatnie młodego

lata

wyrósł

mężczyznę

Żałowałam,

że

nie

z  irytującego i 

chłopaka

obserwowałam

trwał

nieco

ten

dłużej

w 

na

wkurzającego

proces

z 

oddali.

niezręcznej

fazie

nastolatka z  aparatem na zębach, ale nie miałam tyle szczęścia. W  tej chwili miał perfekcyjny uśmiech w  połączeniu z  idealnymi niebieskimi

oczami,

i  wyrzeźbionym

zmierzwionymi

ciałem.

Mogłabym

brązowymi

przysiąc,

że

włosami

w  jedną

noc

z chuderlaka stał się Hulkiem. Miał spore mięśnie i ilekroć na nie patrzyłam, wydawały się ze mnie drwić. Popatrzył mi w  oczy i  posłał najbardziej intensywne spojrzenie, jakby mówił: „Naprawdę masz czelność się tu pokazywać?”. Tak, Landonie, jestem tu, a  ty nie przegonisz mnie stąd tymi głupimi spojrzeniami. Musiał podjąć wyzwanie, bo zbliżył się z  czerwonym kubkiem w dłoni i niezmiennym uśmieszkiem na twarzy. Nie znosiłam, jak się do mnie uśmiechał. Zawsze zdawało się to złowieszcze. Nie

podobało

pociągał.

mi

się

Pragnęłam

z  daleka,

też

go.

to,

że

Czasami

zastanawiając,

czy

ten

uśmiech

częściowo

przyglądałam

uniosłyby

się

się

mnie

Landonowi

kąciki

jego

ust.

Przeważnie żył z  nieprzemijającym grymasem. Gdyby należał do Troskliwych Misiów, z pewnością byłby Gderkiem. Landon zbliżył się, jak osoba zbyt fajna, by chodzić do szkoły, i  wcisnął się pomiędzy Erica i  mnie. Nie cierpiałam, gdy stał tak blisko. Włoski na rękach zawsze stawały mi wtedy dęba. – Eric, Trusia, dobrze widzieć jedno z was – powiedział i upił łyk z  kubka. Spojrzał mi w  oczy. – Dziwię się, że masz czelność tu przychodzić. Skrzyżowałam ręce na piersi, próbując ignorować dreszcz, który mnie przebiegł. – Wierz mi, to ostatnie miejsce, w jakim chcę się znajdować, ale muszę być dobrą przyjaciółką. –

Nie

musisz

wymyślać

kłamstw,

by

przychodzić

do

mojego

domu, Trusiu. – Nie potrzebuję kłamać, Szatanie – warknęłam. Nie znosiłam, gdy

nazywał

mnie

Trusią.

Wolałabym,

gdyby

w  twarz

nazwał

mnie

tchórzem,

bo

zawoalowane

porównywanie

do

spłoszonego

zająca wydawało się mnie obrażać, jakbym nie zasługiwała na rozmowę oko w  oko, tylko była jakąś przestraszoną laską, której nie mógł znieść. Trusia. Ech, palant. Nakręcał się moją irytacją, przez co w jego towarzystwie zawsze panowałam

nad

emocjami.

Nie

chciałam,

by

czerpał

rozkosz

z mojego bólu. Jasne, może i moje serce gubiło przy nim rytm, ale nie musiał o tym wiedzieć. – Pójdziecie się w  końcu pieprzyć i  dacie spokój z  tą złością? – zażartował Eric, przewracając oczami. – Obrzydliwe. – Udawałam, że się krztusiłam. – Wolałbym umrzeć – wyznał Landon. – W  dodatku nie jestem zainteresowany resztkami po tobie. – Po mnie nie ma żadnych resztek. – Eric puścił do mnie oko, na co się uśmiechnęłam. Zawsze sprawiał, że czułam się doceniana, nawet jeśli tacy jak Landon sprawiali wręcz przeciwne wrażenie. – Idę po piwo. Znajdź mnie później, Landonie, jeśli będziesz chciał pograć na konsoli. Shay, ciebie też bym zaprosił, ale… – Nienawidzi cię tak, jak ja – wtrącił Landon, choć byłam na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że nie to miało wyjść z  ust

Erica,

który

zapewne

wiedział,

że

nie

chciałam

przez

dłuższy czas znajdować się w tej samej przestrzeni, co gospodarz. Wskazał na nas. – Tylko jeden szybki numerek. Włożyć i  wyjąć. Mówię wam, w taki sposób najlepiej pozbędziecie się tej nienawiści. –

Nigdy

–

odparliśmy

jednocześnie

i  był

to

pierwszy

raz

od

dłuższego czasu, gdy w czymś się zgadzaliśmy. Kiedy odszedł, staliśmy przez chwilę, obrzucając się gniewnymi spojrzeniami, aż zrobiło się zbyt niezręcznie. Odchrząknęłam. – Jeśli wybaczysz, odejdę, by być gdziekolwiek, byle nie tutaj.

–

Ja

również

kierunkach.

–

powiedział

i 

rozeszliśmy

się

w 

różnych

 

ROZDZIAŁ 5        

Landon  

    Nie powinienem był urządzać imprezy. Nie minęło wiele czasu, nim tego pożałowałem, gdy mój dom zaroił się od ludzi, a  ja nie rozpoznawałem osób przestępujących próg. Przyszło wielu przypadkowych gości, ponieważ usłyszeli, że będzie wóda i  prochy, a  jeśli im się poszczęści, dotkną jakiegoś cycka czy fiuta. W  dodatku połowa tych osób zapewne nigdy nie postawiła stopy w takiej posiadłości. Wydawało myślał

mi

się,

o  Lansie,

że

zaproszenie

jednak

czas

ludzi

sprawi,

postanowił

że

dowieść,

nie że

będę

byłem

w  błędzie. Nawet w  towarzystwie pochłaniały mnie wspomnienia najlepszego człowieka, jaki znalazł się w moim życiu. Czterdzieści pięć lat. Tyle by dziś skończył. – Jesteś pewien, że nie chcesz zgłosić na policję własnej imprezy, by wyrzucili stąd wszystkich i żebyśmy mogli pograć na konsoli? – zapytał

Greyson,

gdy

opieraliśmy

się

o  kominek

w  salonie,

podczas gdy dziesiątki osób przepychały się przez pomieszczenie, tworząc bałagan, który zupełnie mnie nie obchodził. –

Nie,

w  porządku

uśmiechnął

się,

ale

–

oznajmiłem,

było

to

pocierając

sztuczne,

bo

zbyt

kark. wiele

Kumpel o  tym

rozmyślał. Szturchnąłem go. – Wyluzuj, co? Napij się i odpuść. – Tak, dobra. Wiem tylko, że dziś…

Przerwałem

mu,

bo

miałem

świadomość,

co

powie,

a  nie

chciałem poruszać tego tematu. – W  porządku, złapię cię później. – Poklepałem przyjaciela po plecach i odszedłem, głównie dlatego, że nie chciałem radzić sobie z  powtarzającym się co kilka sekund pytaniem, czy na pewno dobrze się czuję. Było spoko, zajebiście. Później

tego

wieczoru,

jak

każdego,

gdy

imprezowałem,

skończyłem w  swoim pokoju. Znalazłem się w  nim z  Greysonem, Erikiem i  Hankiem. Nikt więcej nie mógł tu wejść, a  jeśli ktoś postawił

tu

stopę,

wyrzucałem

ich

i  nakładałem

na

ich

dusze

strach przed szatanem, aby nigdy nie wracali. Kiedy tak robiłem, Greyson

nazywał

mnie

Scrooge’em

i  się

nie

mylił.

Nie

byłem

grzeczny, wyganiając ich z  mojej sypialni, ale nie potrzebowałem, by jakaś pijana parka gziła się w mojej włoskiej pościeli. W  dodatku była to kryjówka Serdelka, a  nie chciałem, by jakiś naćpany czy pijany typ zaczepiał mi psa. Eric

i  Hank

palili

trawkę,

rozmawiając

o  jakichś

głupotach,

które trzymały moje myśli z dala od mrocznych miejsc. –

Kupicie

nowe

SimCity?

–

zapytał

Greyson,

trzymając

ręce

w kieszeniach. – Pewnie, że tak. Wygląda zajebiście – odparł Hank, następnie zaciągnął Ericowi.

się

dymem,

Hank

nim

cieszył

się

omijając grą

Greysona,

bardziej,

podał

niż

jointa

powinien.

–

Powiedziałem starym, że po premierze zajmuję na miesiąc pokój telewizyjny. Zamierzam ją przejść. Hank miał głęboki głos, był męski. Nie było wielu większych ode mnie, ale koleś pokonywał mnie w  szerokości ramion i  obwodzie bicepsów.

W 

jakikolwiek

dodatku

chłopak

miał w 

na

naszym

twarzy

większy

wieku.

Eric

zarost nazywał

niż go

Małpoludem przez włosy, które kręciły się na jego piersi, choć Hank za bardzo się tym nie przejmował. Wyzywaliśmy się czasem, na tym właśnie polegała prawdziwa przyjaźń.

Jednak, pomimo męskości i  małpiego wyglądu Hanka, ilekroć chłopak się ekscytował, jego głos stawał się cienki i  brzmiał jak Britney Spears. To samo działo się, gdy się śmiał, a  często się ekscytował

i 

rechotał,

co

było

cholernie

zabawne.

Nawet

w  kiepskie dni wystarczyło, że zbliżyłem się do Hanka i  humor poprawiał mi się od słuchania jego śmiechu. Logiczne, że kochali się z  Raine. Dziewczyna uwielbiała kawały, a  Hank ubóstwiał się śmiać. Złączył ręce. –

Stary!

Będzie

zajebiście.

–

Rozwodził

się

nad

grą,

jakby

SimCity oznaczało kolejne nadejście Jezusa. Eric wzruszył ramionami. – Według mnie to słabe. To

wystarczyło,

aby

obrazić

biednego

Hanka,

więc

kumple

zaczęli się kłócić na temat tego, dlaczego ten drugi był kretynem, który nie miał pojęcia, co to dobra, porządnie zaprojektowana gra. Co

jakiś

czas

Greyson

dorzucał

swoje

uwagi,

ale

przeważnie

rozmyślał, zapewne o statystykach meczów koszykówki. – Okej, okej, co więc uważasz za dobrą grę? – dociekał Hank. Eric odparł natychmiast: – Super Mario Sunshine. Hank jęknął, pochylając się z przerażeniem. –

O  ja

pierdolę,

to

najbardziej

pedalskie

gówno,

o  jakim

słyszałem. Nie wierzę, że paliłem z tobą zioło. Eric nieznacznie się wzdrygnął. Znałem ich na tyle, by wiedzieć, kiedy czuli się nieswojo. Eric zawsze się spinał na słowa „pedał” czy „ciota”, ale zbywał to śmiechem i zmieniał temat. Dziwiłem się, że nikt inny nie zauważył, ale chyba nie była to ich sprawa. Kiedy będzie gotowy, mieliśmy o  tym porozmawiać. Do tego czasu musieliśmy się niezręcznie śmiać i  zmieniać temat. Czasami robiłem to za niego, aby zmniejszyć jego dyskomfort. Nigdy wprost mi nie podziękował, ale nie musiał. Tak właśnie postępowali

przyjaciele

–

chronili

się,

gdy

sprawy

przybierały

kiepski obrót. – Hej, mogę? – zapytał głos za moimi plecami. Uniosłem wpatrywał

głowę się

i 

zobaczyłem

w  trzymanego

czarusia

przez

z 

Hanka

południa,

jointa.

który

Wszedł

do

pokoju jak do siebie, wziął trawkę i zaciągnął się głęboko. Kiedy skończył, podał skręta Ericowi, krzywiąc się nieco. – Kurna, tęsknię za ziołem z  Kentucky. Przysięgam, że w  tym waszym

jest

siano.

Nie

kopie

tak

samo.

Po

tym

ode

mnie

bylibyście zjarani przez kilka dni. Marycha tak nie działa, Reggie. Gadał bzdury. Nikt nie mógł upalić się na kilka dni. Wciął

się

w  rozmowę

i  zmienił

ją

w  swoją

własną.

Był

to

niekończący się monolog o  tym, jak zarąbiście było w  Kentucky. Jakie

tam

było

jedzenie,

palenie,

sporty.

Nigdy

nie

widziałem

kogoś, komu stawał od gadania o stanie. Żałowałem, że mi się nie podnosił

na

myśl

o  muzyce

bluegrass,

bourbonie

i  kurczaku

z KFC. A  gdyby Kentucky było fiutem, Reggie byłby pierwszy w  kolejce do obciągania. – A  co tu jest z  lasencjami? – zapytał, przeskakując między nami wzrokiem. – To znaczy? – zainteresował się Hank. – Kurna, szukam jakichś napalonych na jedną noc. Wiecie, które mogłyby się na to pisać? Spojrzałem w podłogę, by mocno przewrócić oczami. Chłopak był typowym

dupkiem.

prawdziwy,

nie?

Ledwie

Nie

mógł

go być

tolerowałem. aż

tak

Nie

mógł

być

przewidywalny.

Nie

wierzyłem, że leciały na niego wszystkie dziewczyny ze szkoły. Hank wzruszył ramionami. – Nie wiem. Laski są tu spoko. Jestem z  Raine już cztery lata, więc chyba nie mam pojęcia, kogo przelecieć – wtrącił Hank. Gość

był

ołtarzem

i 

konsekwentny. będą

tańczyć

Zapewne razem

skończą po

z 

Raine

sześćdziesięciu

przed latach

małżeństwa. Mówił dalej, a  ja pragnąłem, by Reggie wyszedł. Ilekroć palił jointa, wygadywał jakieś bzdury, więc miałem ochotę wyrwać mu go z ręki i kazać spadać. Sam już nie paliłem, ale towar pochodził od KJ-a, mojego byłego dilera. Wiedziałem, że był dobry. Reggie nie miał pojęcia, o czym gadał. Podszedł, aby pogłaskać Serdelka, który na niego warknął. Dobry piesek. – Jeśli chcesz wiedzieć o najlepszych laskach, Landon ci opowie. Miał ich więcej niż Clinton – wtrącił Eric. Jęknąłem, nie chcąc dołączać do rozmowy Reggiego. –

Tak?

Może

pomożesz

mi

zaliczyć,

ziom?

–

zapytał

Reggie,

szturchając mnie w ramię. Zaliczyć. Chłopak z Kentucky, mający na sobie za dużą koszulkę Biggie Smalls, wypowiedział to słowo i przypieczętował swój los – nie mogłem gościa zdzierżyć. Wzruszyłem ramionami. –

Kilka

minut

temu

widziałem

na

dole,

że

radziłeś

sobie

z dziewczynami na imprezie. Wątpię, byś potrzebował pomocy. – Chodzi ci o tę Stacey? Nie mój typ. – Tracey – poprawiłem, choć nie wiedziałem dlaczego. Dla niego nie

miało

to

znaczenia,

ale

mnie

wkurzyło,

że

miał

czelność

wypowiedzieć niewłaściwe imię. Zapewne był dupkiem, który robił takie

rzeczy

celowo,

żeby

się

popisać

i  wyjść

na

większego

cwaniaka. Wkurzało mnie też to, że znajdował się w  moim pokoju i  palił moje zioło. – Tracey, Stacey, jeden pieron. Wszystkie są takie same, nie? – rzucił,

szturchając

mnie

łokciem,

jakbyśmy

kumplami. Pewnie, zaliczający głupku. – A co z tą zdzirą Monicą? – zapytał.

byli

najlepszymi

– Nie jest zdzirą – warknąłem. Co jest? Teraz stawałem w  jej obronie? Ten wieczór musiał dobiec końca. – Landon i  Monica mają… historię. Trzymałbym się od niej z daleka – wyjaśnił Hank. –

Możesz

robić,

co

chcesz.

Monica

jest

wolna

–

mruknąłem.

Wątpiłem, by zainteresowała się kimś takim jak Reggie. Był dla niej za młody i za prostolinijny. Monica wolała facetów z dziećmi, a przynajmniej na tyle zniszczonych, by do niej pasowali. Reggie nie łapał się na żadne z powyższych. Zatarł ręce jak głupek. – No dalej, ziom. Daj jakieś wskazówki. – Naprawdę nie mam żadnych – odpowiedziałem. – Land jest skromny. Jeśli szukasz gościa, który jest w  stanie zdobyć

każdą

dziewczynę,

to

właśnie

on

–

powiedział

Eric

i brzmiało to cwaniacko, nawet jeśli nie pochodziło z moich ust. – Oprócz Shay – wytknął Reggie, przez co uniosłem brwi. Chwila, co? – Słucham? –  Stacey-Tracey mówiła, jak się nienawidzicie. Co jest dziwne, bo Shay jest cholernie gorąca. Szkoda, że jej nie dopadniesz. Cholernie gorąca. Oczywiście, że tak powiedział, bo mówili tak tylko ci, którzy mieli mózgi wielkości orzeszka, ale poza tym, co u diabła? Kim on był, żeby wyznaczać mi, kogo mogłem mieć, a kogo nie? – Jeśli chciałbym Shay, tobym ją miał – rzuciłem nonszalancko. Ujawniała się moja dominująca strona – dupka. –

Serio?

Taki

z  ciebie

debeściak?

–

zapytał

Reggie,

unosząc

brwi. Za

każdym

razem,

gdy

wtrącał

takie

słowa,

chciało

mi

się

rzygać. – Tak, serio, zaliczaczu. Gdybym ją chciał, tobym ją miał. Wiesz, o  co chodzi, kutafonie? – odpowiedziałem, używając najgłupszego słowa, jakie przyszło mi do głowy, ale nie dał się sprowokować.

Kretyn. Greyson

parsknął

śmiechem,

ale

nie

dołączył

do

rozmowy.

Potrafił unikać tego rodzaju dram. Miał na głowie wystarczająco problemów w  domu, więc rozumiałem, że nie chciał się mieszać w nic, co nie dotyczyło koszykówki. – Zabawne, ziomalu, bo Stacey-Tracey mówiła, jakby Shay nigdy nie miała dać ci szansy – naciskał Reggie. Przysięgam, naprawdę chciał wyprowadzić mnie z równowagi. – Mógłbym ją mieć bez żadnych wątpliwości. Gdybym chciał, mógłbym

sprawić,

by

się

we

mnie

zakochała

–

oświadczyłem

i brzmiało to podlej, niżbym tego chciał, ale zachowywałem się jak dupek,

bo

nie

mogłem

znieść

tego

chłopaka,

który

rzucał

mi

wyzwanie. – Eee, chłopaki… – wtrącił się Eric, ale nie chciałem, by nam przeszkadzano.

Ten

gość

naprawdę

sądził,

że

mógł

zjawić

się

w  moim mieście, w  moim domu, w  mojej sypialni, siedzieć na włoskiej pościeli i mówić mi, do czego nie byłem zdolny. – Okej, to zakład – powiedział Reggie, stając prosto. – Założę się, że nie uda ci się rozkochać w sobie Shay. –

Ej,

chłopaki

–

powiedział

Greyson,

odchrząknąwszy.

Jego

również zignorowaliśmy. – Pewnie, że mi się uda – powiedziałem, wyciągając do niego rękę. – Zakład. – Cholera, teraz to odleciałem, wygadując takie głupoty, jak czaruś z południa. Uścisnęliśmy sobie dłonie. –

Naprawdę,

chłopcy,

w  kimś

zakocham,

zakładu

–

jeśli

może

powiedziała

chcecie

zakładać

powinniście

Shay,

przez

co

się

włączyć

o  to,

mnie

oderwałem

czy do

się

tego

wzrok

od

Reggiego i spojrzałem na drzwi. Stała na progu, krzyżując ręce na piersi, jak zwykle wyglądała na pewną siebie. Wysunęła biodro w lewo, a na jej twarzy zagościł pełen irytacji uśmieszek. – Rety, małe ostrzeżenie by nie przeszkadzało – warknąłem na kumpli.

Eric uniósł ręce. – Jak chcecie, ja spadam. – To nic takiego – rzuciłem do Shay, wzruszając ramionami. – Tylko głupie gadanie. – Och, błagam, nie uciekaj tak szybko, bo zostałeś przyłapany, Szatanie. Jeśli uważasz, że mógłbyś mnie w  sobie rozkochać, to wreszcie to zrób. Jednak musisz wiedzieć, że teraz ja też chcę się bawić. – Bawić? To znaczy? – zapytał Reggie. –

Dokładnie

to,

co

słyszycie.

Mogę

się

założyć,

że

Landon

zakocha się we mnie pierwszy. Wszyscy

parsknęli

śmiechem,

ponieważ

wiedzieli,

jak

niedorzeczny był pomysł, bym w  kimkolwiek się zakochał. Nie kochałem. Ledwie kogoś lubiłem. Idea,

bym

zakochał

się

w  dziewczynie,

która

najbardziej

na

świecie mnie wkurzała, była bardziej niż absurdalna. –

Posłuchaj,

to

była

tylko

głupia

gadka

wśród

chłopaków.

Odpuść, Trusiu. – Co się stało, Szatanie? – zapytała, podchodząc, by stanąć ze mną

nos

w  nos.

–

Boisz

się,

że

możesz

rozwinąć

uczucia

w stosunku do kogoś, kogo nienawidzisz? Jedno na pewno można było o  niej powiedzieć – potrafiła się spierać.

Mogłem

się

założyć,

że

umiała

również

celnie

wyprowadzić cios. – Nigdy, ale nie zamierzam tracić na ciebie czasu i energii. – No i kto tu jest teraz tchórzliwą trusią? – Zmarszczyła nos jak zając, na co chłopaki parsknęli cichym śmiechem. Zdrajcy. – Naprawdę chcesz igrać z ogniem, Shay? –

Chciałabym

zobaczyć,

jak

próbujesz

mnie

spalić

–

odparła

z  niegasnącym uśmiechem. Skłamałbym, gdybym powiedział, że jej dominująca strona nie była odrobinę seksowna. Moje jeansy stały

się

nieco

ciaśniejsze,

gdy

stała

blisko,

a  ja

nawet

nie

starałem się ukryć faktu, że do tego doprowadziła. Sprawienie, by mi stanął, nie było wyzwaniem, ale stanowiło je rozmiękczenie mojego serca. Hank zatarł ręce. – Teraz to zakład, który mogę przyklepać. Wrogowie w bitwie na miłość, a zwycięzca… – Będzie miał prawo do chwalenia się tym do końca życia. – Patrzyła na mnie czekoladowymi oczami, nie cofając się, i, niech mnie szlag, też nie zamierzałem się wykręcać. – A co, jeśli nikt się nie zakocha? – zapytał Hank. – W  takim razie wraz z  zakończeniem roku szkolnego zakład uzna się za nieważny. Mamy cztery i  pół miesiąca, aby wygrać – wyjaśniła Shay. Przysunąłem się. – Jesteś pewna, że chcesz się na to pisać, Trusiu? – zapytałem, unosząc brwi. – Ponieważ kiedy się we mnie zakochasz, każdy inny, z którym się spotkasz, będzie wielkim rozczarowaniem. – A kiedy ty się zakochasz, nie zdołasz wyrzucić mnie z głowy – powiedziała, zbliżając się. Znajdowaliśmy się tak blisko, że jej piersi niemal napierały na mój tors. Miałem metr osiemdziesiąt osiem, więc nad nią górowałem, a  mimo to wciąż trzymała głowę wysoko. Gdybym jej tak bardzo nie nienawidził, uznałbym ją za uroczą, skoro wierzyła w  swoje słowa i  była pewna, że przegram. Nie wiedziała jednak, że w moim życiu nie było miejsca na miłość. Mój umysł

nie

życzył

sobie

takich

rzeczy.

Zatem

miałem

wygrać?

Z łatwością. Bez wysiłku. Bez bólu. – Proszę. – Uśmiechnąłem się, opuszczając do niej głowę. Moje usta znajdowały się kilka centymetrów od jej. – Będę się cieszyć każdą sekundą posiadania twojego ciała i serca. – Jak chcesz. – Stanęła na palcach i  zbliżyła usta. Poczułem na skórze ciepło jej oddechu. – Sprawię, że się we mnie zakochasz, nawet nie próbując moich warg.

– Sprawię, że się we mnie zakochasz, wciąż po chamsku cię traktując. – Wyzywam cię, Szatanie. – Wyciągnęła rękę. – Zakład, Trusiu. Zakład, zakład, zakład. Uścisnąłem jej dłoń dość mocno, na co odpowiedziała z  taką samą siłą. Zapewne to pierwszy raz, gdy jej dotykałem, odkąd rok temu weszła do mojego pokoju i mnie przytuliła. Przez chwilę myślałem, czy nie przytrzymać jej nieco dłużej. Moje dłonie zawsze były lodowate, a jej ciepłe jak słońce. –

Cholera.

–

Reggie

gwizdnął

cicho,

nim

zwrócił

się

do

chłopaków. – Jesteście pewni, że oni już się nie pieprzą? – Szczerze, ciężko powiedzieć – skomentował Eric, ale oboje ich zignorowaliśmy. zrobić,

by

dzięki

którym

Już

Shay

się

zastanawiałem we

mnie

mógłbym

ją

się

nad

zakochała. wkurzyć,

tym,

co

mogłem

Wymyślałem

doprowadzić

sprawy,

do

szału,

sprawić, bym był nie do odparcia. To zadanie, na które czekałem, wyzwanie,

dzięki

któremu

w  nadchodzących

tygodniach

zajmę

zakochała,

miało

myśli. Sprawienie,

by

Shay

Gable

się

we

mnie

stanowić idealne rozproszenie. *** Ludzie na dole dalej pili i zachowywali się głośniej, niż powinni, więc

dziwiłem

się,

że

sąsiedzi

nie

zadzwonili

jeszcze

po

gliny.

Potłuczono kilka rzeczy i  nie mogłem się doczekać, by powiedzieć rodzicom

o  zniszczeniach.

Była

to

moja

ulubiona

rozrywka

–

wymyślenie, co ich wkurzy i zaczną się na mnie wydzierać. Czy to była

kosztowna

porcelana?

Poplamione

dywany?

Wazony?

Kto

mógł wiedzieć? Byłem

świadom,

pokręconą

że

potrzebę

to

dziecinne

denerwowania

i  niedorzeczne, starych.

ale

miałem

Najbardziej

ojca.

Kiedy się wkurzał, przynajmniej coś do mnie mówił. Poprawka, wydzierał się.

Czasami

moje

wygłupy

wystarczały,

by

ściągnąć

mamę

do

miasta. Martwiła się o mnie i moje samopoczucie. Tata twierdził, że szukałem tylko uwagi. Oboje mieli rację. –

Pograjmy

w  kręconą

siódemkę

–

krzyknął

ktoś

w  salonie.

Kilka osób jęknęło, inni przyklasnęli. Uważałem grę za dziecinną, ale wydawała się ostatnio modna na imprezach. Stanowiła połączenie kręcenia butelką i  spędzenia siedmiu

minut

butelką.

Na

w  raju.

kogo

Grupka

wskazała

siadała

szyjka,

w  okręgu,

ten

trafiał

ktoś

do

kręcił

najbliższej

garderoby na siedem minut. Za każdym razem, gdy wybrano parę, rozlegał się niesławny śpiew: „Dotknij cycka, possij fiuta, possij cycka, dotknij fiuta”. Szalone, jak dojrzali byli licealiści. Zarąbista była świadomość, że pewnego dnia zostaniemy światowymi liderami. Choć patrząc na obraz

obecnych

polityków,

można

było

przypuszczać,

że

wciąż

brali udział w ssaniu fiutów i dotykaniu cycków. Nigdy

nie

brałem

udziału

w  grze,

ale

kiedy

zobaczyłem,

że

Reggie zapytał Shay, czy zagra, a  dziewczyna pokręciła głową, wykorzystałem szansę, by na mnie spojrzała. – Dlaczego nie grasz, Trusiu? Za bardzo się boisz? – zapytałem. Ilekroć

na

mnie

patrzyła,

wydawała

się

nieco

zszokowana,

że

miałem czelność się do niej odezwać. Wypięła pierś. – Wierz mi, wcale się nie boję. Po prostu nie chcę – spierała się, wzruszając ramionami. –

Tchórzliwa

trusia

–

szepnąłem,

by

tylko

ona

słyszała,

i  wiedziałem, że ją wkurzę. Zawsze się denerwowała, gdy ją tak nazywałem. –

Nie

palcami

widzę, po

byś

włosach,

siedział

w  kręgu

zdejmując

luźnego koka. Brzmiało jak wyzwanie.

gumkę

–

odparła,

przeciągając

z  nadgarstka

i  wiążąc

Usiadłem i wskazałem krąg. Przewróciła oczami. – Jak chcesz, Landon. Nie muszę ci niczego udowadniać. Patrzyłem

jej

w  oczy,

rozchyliłem

usta

i  wypowiedziałem

bezdźwięcznie: – Tchórzliwa trusia. Chciała się oprzeć. Chciała mnie spławić i odejść, ale nie na tym polegała nasza relacja. Kiedy jedno naciskało, drugie robiło to mocniej. Usiadła i  posłała mi złowieszczy uśmieszek, gdy dołączyła do gry. Kilka osób trafiło do garderoby na siedem minut, a kiedy wyszli, wyglądali na zmieszanych, chichocząc jak nastolatki. Kiedy nadeszła moja kolej, sięgnąłem po butelkę, nie martwiąc się, czy obróci się tak, jakbym tego chciał. W wieku czternastu lat nauczyłem się, jak perfekcyjnie nią kręcić, bo chciałem pocałować wybraną dziewczynę. Tym

razem

jednak

wiedziałem,

że

nie

będzie

zbyt

wiele

całowania. Zanosiło się na wrzaski. Butelka nie przestawała się kręcić. Shay nie odrywała od niej wzroku.

W  chwili,

gdy

zaczęła

zwalniać,

obserwowałem,

jak

dziewczyna otworzyła usta i mruknęła: – Nie, nie, nie. Butelka zatrzymała się szyjką bezpośrednio przed nią. Ludzie w  kółku zaczęli gwizdać z  powodu pomysłu, że zacięci wrogowie mieli trafić razem do garderoby na siedem minut. Byli tu

dla

przedstawienia

i  wiedziałem,

że

kiedy

wejdziemy

do

środka, drzwi zostaną otoczone szepczącymi i  przyciskającymi do nich uszy podglądaczami, próbującymi dowiedzieć się, co się tam dzieje. Wstałem i zaprosiłem Shay gestem. – Proszę – powiedziałem. – Trusie przodem.

Skrzywiła się, uniosła brwi, i  ruszyła pospiesznie do garderoby. Znaleźliśmy się w niej nos w nos. – Okej, przyjaciele, znacie zasady – powiedział Eric, chwytając za klamkę. – Siedem minut w  raju lub, jak w  tym przypadku, w piekle. Bawcie się dobrze! – Trzasnął drzwiami, a Shay jęknęła. – Nie wierzę, że jestem zamknięta tu z  tobą na siedem minut. Potrafię wymyślić milion rzeczy, które mogłabym robić, zamiast tu siedzieć – narzekała, dąsając się. – Na przykład jakich? – Och, no nie wiem… Mogłabym patrzeć, jak schnie farba. – Ale skoro tu jesteś, powinniśmy mądrze spędzić ten czas – zażartowałem, opuszczając ręce, by rozpiąć jeansy, wiedząc, że ją to

zaniepokoi.

Chciałem

zobaczyć

irytację

na

jej

twarzy.

Uwielbiałem ją wkurzać do granic możliwości. – Rety, wyrzuć ten pomysł z  głowy, Landonie, i  przestań bawić się paskiem, bo nie ma mowy, bym cię dotknęła. – Myślałem o  czymś wcześniej – powiedziałem cichym, niskim głosem. – O czym? – Aby cię pocałować. Prychnęła sarkastycznie: – Na pewno nie. – Masz rację. – Wiedziałam. Jednak pogrzebie

była

to

prawda.

Lance’a.

Przez

Stało wiele

się

to

raz

tygodni

–

tylko

sobie

raz

nie

–

po

radziłem,

używałem alkoholu, by uporać się z burzą w głowie, i byłem lekko niestabilny. Gdyby nie pilnowali mnie przyjaciele, zapewne bym się

zapił.

Pamiętam,

że

któregoś

dnia

wszedłem

do

szkoły

i  zobaczyłem Shay stojącą z  koleżankami przy szafce. Śmiała się, odchylając

głowę

w  tak

oderwać od niej wzroku.

autentyczny

sposób,

że

nie

mogłem

Ciągle

myślałem

o  tym,

jak

mnie

tuliła

i  była

ze

mną

w  najgorszej chwili mojego życia. Była przy mnie – mój wróg – kojąc

ból.

Kiedy

pomyślałem usta

patrzyłem

o  podziękowaniu

i  wyrazić

wdzięczność.

na jej Nie

nią –

na

tamtym

mógłbym

korytarzu,

podejść,

przywykłem

do

otworzyć

osób,

które

wyświadczały mi przysługę, nie licząc na coś w  zamian, a  Shay zrobiła coś dla mnie, niczego nie oczekując. Pamiętałem,

że

popatrzyłem

jej

w  oczy,

po

czym

opuściłem

wzrok do smukłego nosa, policzków i tych soczystych warg. Zastanowiłem się, jakby smakowały, gdybym użył moich, by jej podziękować. Może jak cukierki, które ciągle ssała. Czy ociekałaby anielskim grzechem, jak przypuszczałem. Przez ułamek sekundy myślałem…

ale

trzasnęła

drzwiczkami

i 

odeszła,

a 

ja

się

otrząsnąłem. Mimo to myśl pozostała w mojej głowie. Oboje milczeliśmy przez moment, nim znów odchrząknąłem. Nie lubiłem ciszy. Nie pasowaliśmy do siebie. – Tylko jeden pocałunek, Trusiu. Zatrzymam go w tajemnicy. – Zatrzymujesz sekrety tak samo jak dziewczyny. Oczywiście… poza Monicą. – Monica nie jest moja. – Co nie zmienia faktu, że ona uważa cię za swojego. Uśmiechnąłem się lekko. – Zazdrosna? – O to, że musi mieć do czynienia z kimś takim? Nigdy w życiu. – Jak chcesz, Trusiu. – Chciałabym, byś przestał mnie tak nazywać – warknęła. – Nie znoszę tego. –

Chcesz

nowe

przezwisko,

pączuszku?

Mogę

ci

je

nadać,

pączuszku. Zadrżała z  obrzydzenia. Dobrze. Nic mnie bardziej nie bawiło niż wkurzanie jej. – To też nie.

– Popracuję nad tym. – Albo mógłbyś używać mojego imienia. – Nie, Shay jest za brzydkie, by wyszło z moich ust. – Nienawidzę cię. – Ja ciebie bardziej. – Tak, ale ja ciebie najbardziej. Uśmiechnąłem się. –

Naprawdę

uważasz,

że

zdołasz

sprawić,

by

zakochał

się

w tobie ktoś taki jak ja? – Tak. Właściwie jestem pewna. Ludzi łatwo jest odczytać. To tyczy się również ciebie. – Nie zdołasz mnie rozszyfrować, Shay. – Mogę czytać z ciebie, jak z otwartej księgi. – Okej. – Wyjąłem komórkę z  kieszeni i  włączyłem latarkę. – Czytaj. Uniosła brwi. – Na pewno? Mam do tego dar, a tobie może nie spodobać się to, co powiem. – Nigdy nie podoba mi się to, co mówisz, więc tym razem nie będzie inaczej. Dawaj. Wyprostowała

się

i 

wyciągnęła

ręce,

jakby

chciała

mnie

podnieść. – Okej. Jesteś sztuczny, Landonie. I tyle? To ta wielka tajemnica? – Co, u licha, masz na myśli? –

Dokładnie

Nieprawdziwy.

to,

co

Stanowisz

powiedziałam. imitację.

Nie

Jesteś ma

w 

sztuczny. tobie

nic

prawdziwego. Jesteś chodzącym kłamstwem. Parsknąłem śmiechem. Naprawdę zarechotałem, co nie zdarzało mi się za często. Był to głęboki, mocny śmiech. – O czym ty, do diabła, mówisz? – zapytałem. – Wszystko jest we mnie

prawdziwe.

Jestem

spotkasz w tym mieście.

najbardziej

prawdziwą

osobą,

jaką

–

Nie

–

sztuczną.

nie

zgodziła

Jesteś

się,

bardziej

kręcąc

głową.

nienaturalny

–

Raczej

niż

nowe

najbardziej cycki

Carly

Patrick, które zrobiła sobie na osiemnastkę. –

Co?!

–

sapnąłem,

oszołomiony

jej

słowami.

–

Nie

jestem

sztuczny, Shay. – To nic takiego, Landonie. – Wzruszyła ramionami i  zaczęła skubać paznokcie. – Ludzie uwielbiają twoją sztuczność. –

Nie

jestem

zawrzała.

–

sztuczny

W  dodatku

–

powtórzyłem,

widziałem

bo

krew

we

mnie

z  bliska

cycki

Carly,

są

sztywne, od razu widać, że nieprawdziwe. Nie ma mowy, bym był bardziej sztuczny niż te silikonowe arbuzy. Wiele można o  mnie powiedzieć, ale nie to, że jestem sztuczny. – Okej, a możesz odpowiedzieć na moje pytanie? – Tak. – Ile osób wie o twoim smutku? – Co to w ogóle za pytanie? – warknąłem. – Bardzo proste – odparła. Wydawała się spokojna, opanowana, przez co nią gardziłem. Zdawało się, że jej życie było poukładane. Chciałbym

tego

samego,

więc

gdy

to

widziałem,

mocno

mnie

irytowało. – Jak długo jesteś smutny, Landonie? Spojrzałem na zegarek. –

Jakieś

trzy

minuty,

ponieważ

ugrzęzłem

w  tej

garderobie

z tobą, co jest piekłem. – A czy to nie ty chciałeś się tu ze mną znaleźć? – Pomyłka. Kiepska ocena. Zapomniałem, jak jesteś wkurzająca. Uśmiechnęła

się.

Cholera,

wyszczerzyła

zęby,

zadowolona

z mojej irytacji. – Odpowiesz na temat swojego smutku? – A possiesz mi fiuta? – odparłem. – Zawsze to robisz? – zapytała, przechylając głowę w  lewo, gdy przyglądała

się

mojej

twarzy.

Poprzednio

też

to

robiła,

gdy

próbowała

mnie

odczytać.

Patrzyła

na

moje

ruchy,

na

to,

jak

zaciskałem usta, wszystko. Nie pozwól czytać ze swoich stron, Landonie. Nie zdoła poradzić sobie nawet z prologiem. Otoczyłem się murem, nie zamierzałem pozwolić go zburzyć. – Co? – zapytałem. – Używasz sarkazmu, by ukryć swój ból. –

Nie

ma

tu

żadnego

bólu.

Spójrz

na

to

życie.

Mam

kasę,

niesamowite imprezy, dziewczyny dosłownie się na mnie rzucają. Dlaczego miałbym cierpieć? –

Może

dlatego,

że

kasa,

dziewczyny

i  imprezy

nie

dają

szczęścia. Widzę smutek w twoich oczach. Skrzywiłem się i szepnąłem ostro: – Gówno o mnie wiesz, Shay. – To dlaczego potrafię tak szybko wyprowadzić cię z równowagi? Jeśli to nie byłaby prawda, gdybyś nie był smutny, to czy moje słowa aż tak by ci przeszkadzały? – Nie przeszkadzają – odparłem spokojnie. Było wprost przeciwnie. Naciskała na mnie, sprawiała, że czułem się nieswojo z  tym, że potrafiła dostrzec we mnie to, czego nie widzieli inni. Rozpalił się we mnie gniew, musiałem go zdusić, nim zbyt się rozpleni. –

Może

lepiej,

żebyśmy

milczeli

przez

resztę

czasu

–

powiedziałem. – Drugi raz w życiu muszę się z tobą zgodzić. Usiadła

na

podłodze

się

o  jakieś

i  oparłem

garderoby, stare

więc

płaszcze.

też

zająłem

Dlaczego

siedem

miejsce minut

ciągnęło się jak siedemdziesiąt? Czas w ogóle biegł? To naprawdę było piekło. Zapadła cisza, która niosła ze sobą ciężkie myśli. Shay w  jakiś sposób

potrafiła

przeszkadzać,

w  nich

czytać,

odchrząknąłem

aby wyłączyć własny umysł.

więc

kiedy

i  spróbowałem

cisza

zaczęła

niewinnej

mi

gadki,

– Trusia i Szatan weszli do szafy… Znasz? Zaśmiała się. Było to ciche, ale nigdy nie słyszałem, by śmiała się z czegoś, co powiedziałem,

więc

stanowiło

to

nowość,

tak

samo

jak

to,

że

odrobinę ucieszył mnie ten dźwięk. – Landonie? – szepnęła. – Tak. – Zamknij się już, co? Dobra, okej. – Jeszcze minuta, napalone nienawidzące się ptaszęta – zawołał Eric. Wstaliśmy, zbliżyłem się do niej. – Rozumiem, że nie chcesz się całować, to intymne i osobiste, ale jeśli chcesz, masz ostatnią szansę, by dotknąć mojego fiuta, gdy nikt nie patrzy. Nie będę cię powstrzymywał. – Nie, dzięki. Mam alergię na orzeszki – powiedziała z  taką łatwością i tak głośno, że ludzie po drugiej stronie drzwi parsknęli śmiechem. Shay

ponownie

dokopała.

wyszczerzyła

Posłała

mi

zęby,

piękny,

odczuwając

wkurzający

dumę,

uśmiech,

że

mi

który

uwielbiałem nienawidzić. Shay: 1, Landon: 0. Ale się nie przejąłem. Gra dopiero się rozpoczynała. Być może dziewczyna

zdobyła

punkt,

ale

nie

zamierzałem

dopuścić

do

powtórki. Graliśmy na moim boisku, a  Shay nie wiedziała, na co się porwała. Kiedy

czas

się

skończył,

otworzyliśmy

drzwi

i 

wyszliśmy

z  garderoby. Na czele oczekującego na nas tłumu stała Monica, miała szaleństwo w  oczach. Nie chciałem jednak mieć z  nią do czynienia. Zawsze tak reagowała, gdy widziała, że rozmawiałem z  inną dziewczyną, nawet jeśli sama pieprzyła się z  milionem facetów.

Wyprostowałem

się

i 

otworzyłem

usta,

ale

nie

miało

to

znaczenia, bo dostałem w twarz. Dłoń Moniki wylądowała na moim policzku, aż zapiekło. Boże, minęły

dwa

miesiące,

odkąd

ostatnio

dała

mi

w  twarz,

więc

musiał to być nowy rekord. –

Serio,

Landonie?

Kręcona

siódemka

z 

inną?

Z 

moją

przyjaciółką?! – krzyczała, a do jej oczu napłynęły łzy, gdy inni się przyglądali. reakcji

Dwóch

Moniki

rzeczy

byłem

i  wścibskich

w  życiu

ludzi,

pewny,

którzy

przesadnych

podsłuchiwali

jej

histerię. Uznałem

za

zabawne

to,

że

Monica

nazywała

Shay

swoją

przyjaciółką, skoro często obgadywała ją za plecami. Domyślałem się, że nienawidziła jej jeszcze bardziej niż ja. Wyglądało nawet na to, że była zazdrosna o  nienawiść, jaką czułem do Shay, co tylko pogłębiało jej wstręt do dziewczyny. Czasami wkurzałem się na to, co

wygadywała

o  Shay

i  do

jakiego

poziomu

się

zniżała,

aby

opowiadać o dziewczynie, której nienawidziłem. Skonfrontowałem się kiedyś z  nią na ten temat, nadmiernie przejmując się laską, która nie powinna mnie obchodzić. Jak ktoś mógł wstawiać się za wrogiem

na

osobności,

by

przy

ludziach

traktować

go

podle?

Takim właśnie byłem dupkiem. Otworzyłem usta, ale nie padły żadne słowa, bo ponownie mi przywaliła. Rozległo się więcej szeptów. Okej, sytuacja robiła się nieco niedorzeczna. Monica

była

coraz

pewniejsza

siebie,

wspierana

wiwatami

publiki. Trochę zanadto, w  swoim obecnym stanie. Kiedy uniosła rękę, by ponownie mnie uderzyć, chwyciłem jej nadgarstek, aby ją powstrzymać. Jeden policzek – okej, dobra. Szczerze mówiąc, zapewne dopadła mnie karma. Dwa policzki były do zniesienia. Podejrzewałem, że mogłem związku.

mieć

więcej

klasy

w  naszym

minionym,

toksycznym

Ale trzeci? Przesadzasz, Monico. Przechyliłem

głowę

na

bok,

uśmiechnąłem

się

lekko

i popatrzyłem na nią jak głodny szczeniak. – Przepraszam, okej? – Nie wiedziałem, za co się kajałem, ale wydawało się, że laski lubiły tego słuchać. – Jak chcesz, Landonie. Jesteś palantem. Widziałem jednak jej uśmiech, jakby bawiła ją ta interakcja. Przynajmniej ktoś miał radochę. Mnie nadal piekła twarz. I wciąż żyłem. – Nie martw się, Monico. Nic się nie stało. Wierz mi… – Shay popatrzyła na mnie, z pogardą zmierzyła wzrokiem z góry na dół. – Nic się między nami nigdy nie wydarzy. Odwróciła

się

i  odeszła,

a  z  jakiegoś

powodu

poczułem

chęć

udania się za nią, by jej powiedzieć, dlaczego się myliła i  jak bardzo zamierzałem zatruć jej duszę, więc musiała ją ode mnie uwolnić. Ale nie ruszyłem się z miejsca. Rozejrzałem się po zebranych wokół Moniki i mnie. – Znajdźcie sobie zajęcie albo spadajcie – syknąłem, piorunując ludzi wzrokiem. Odeszli pospiesznie i  wrócili do imprezowania, pozostawiając mnie sam na sam z Monicą. – Brzydzę się tobą – mruknęła, stojąc w  butach na szpilkach, które zapewne dobijały jej nogi. – Nawet zerem nie jesteś, wiesz o tym? Jesteś bardziej niż bezwartościowy. Wzdrygnąłem się. – A ty jesteś pijana. – To impreza, wszyscy są pijani… Oczywiście poza tobą i  małą Panienką Perfekcyjną – drwiła, mając na myśli Shay. Oto urocza dziewczyna, za jaką zawsze ją miałem. – Założę się, że pieprzy się z 

tym

swoim

nudnym

dupkiem

do

z programu Mister Rogers’ Neighborhood.

piosenki

przewodniej

Ledwie jej słuchałem. Przeważnie puszczałem jej komentarze mimo uszu, bo ją znałem. Wiedziałem, jakim bałaganem było jej życie.

Widziałem

pomięte

strony,

zagięte

rogi.

Niektóre

kartki

wyrwano z jej książki, ukrywając najmroczniejsze fragmenty, a ja byłem

jedynym,

który

potrafił

je

odczytać.

Jeśli

potrzebowała

worka treningowego, przyjmowałem ciosy, ale to nie oznaczało, że czasami nie zostałem obity, posiniaczony i obolały. – Prawdopodobnie powinnaś pójść do domu – zasugerowałem. –

I  tak

zamierzałam

powiedziała, wskoczyć

do

wracać.

przerzucając basenu,

aby

Twoja

włosy uczcić

za

impreza

ramię.

wujka,

–

jest

do

Nie

Landonie

–

kitu

–

zapomnij mruknęła,

oddalając się. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego mówiła takie bzdury, by mnie wkurzyć? Zranić? Aby się przekonać, że nie tylko ona cierpiała? Stałem myśli

nieruchomo,

o  nim

zalewały

wspominając mnie

Lance’a,

z  mocą

a  w  mojej

wodospadu.

Nie

głowie

mogłem

oddychać, gdy inni przepychali się obok mnie, bawiąc się i  pijąc, nie zauważając pochłaniającej mnie paniki, nie zauważając bólu w mojej duszy, a miałem wrażenie, że mi ją podpalono. Chciałem utonąć. Bardzo. W wódce. Whisky. Tequili. We łzach. Spojrzałem w  lewo i  zastałem wpatrzone we mnie oczy. Kiedy wszyscy gapili się, jakby mnie nie widzieli, te oczy przyglądały mi się, jakbym był ciekawym przypadkiem, myszą w klatce, na której można

eksperymentować.

Piękne,

smutne

oczy

przeszywające

wzrokiem moją duszę. Shay była jedyną, która wysiliła się, by na mnie

spojrzeć,

i  robiła

to

samo,

co

wcześniej

w  garderobie.

Odczytywała mnie, zagłębiając się w moją psychikę, i nieproszona eksplorowała strony mojej historii. Przestań, Shay. Zmusiłem się do ruchu, ominąłem ją, szturchając w ramię.

– Jeśli nie masz zamiaru mi obciągnąć, przestań się na mnie gapić, słoneczko – rzuciłem. – Nie nazywaj mnie tak – odparła. Więc przestań tak błyszczeć. Nie wiedziałem, o  której godzinie wszyscy zmyli się z  mojego domu, ale założyłem, że gdzieś po pierwszej Greyson dał im znać, by

wyszli.

korytarze

Kiedy oraz

dom

bałagan,

opustoszał poszedłem

i  pozostały na

basen.

jedynie

puste

Znajdował

się

w  domu, otoczony szkłem, aby można było obserwować naturę, a jednocześnie pływać nawet podczas chłodnych zim w Illinois. „Po co mieć basen, jeśli nie można korzystać z  niego przez cały rok?”, powiedziała wiele lat temu mama, projektując dom. Woda

błyszczała

w  poświacie

księżyca.

Pełnia…

Urodziny

Lance’a  przypadałyby w  tym roku właśnie podczas jej trwania. Częściowo miałem ochotę zawyć, a  jednocześnie chciało mi się płakać. Zamiast tego podszedłem do krawędzi basenu i  wskoczyłem do niego w  pełni ubrany. Zamoczyłem się cały i  opadłem na dno. Nigdy nie korzystałem z  trampoliny, bo mieszało mi to w  głowie. Popłynąłem w  dół i  zostałem pod powierzchnią tak długo, jak mogłem. Od śmierci Lance’a  wskakiwałem do wody każdej nocy. Byłem dobry w  pozostawaniu pod powierzchnią. Właśnie na tym spędziłem ostatnie miesiące mojego życia – na wstrzymywaniu oddechu.

 

ROZDZIAŁ 6        

Landon  

    Czy zdarza się Wam, że leżąc w  łóżku, nie macie w  ogóle ochoty, by wstać? Rano byłem zmęczony. Nie tylko fizycznie, ziewał również mój umysł. Nie

powinienem

zakładać.

urządzać

Powinienem

imprezy.

posłuchać

Nie

Greysona

powinienem i  spędzić

się

wieczór,

grając na konsoli i jedząc pizzę. Nie mogłem spać. Kiedy tylko zamykałem na chwilę oczy, zaraz je otwierałem, bo w moim umyśle pojawiała się przeszłość. Wstało

słońce,

wiadomości

od

a 

ekran

ludzi,

mojego

którzy

telefonu

uważali

się

za

stał moich

się

pełny

przyjaciół.

Pisali, że to była zajebista impreza. Greyson, Eric i  Hank byli jedynymi,

których

uważałem

za

bliskich,

znaliśmy

się

mniej

więcej całe życie. Wszyscy inni to tylko cienie mijane dzień po dniu. Biały szum. Nie odpisałem na żadną wiadomość, bo nie kierowali ich do mnie.

Kierowali

bogatego

je

chłopaka,

do

osoby,

który

którą

regularnie

zagwarantował

im

udawałem. wódę

i 

Do

zioło.

Bogatego dzieciaka, który zapewniał im popularność i  podnosił ich status społeczny. Gdyby chcieli rozmawiać z  prawdziwym mną, nie byliby pod wrażeniem, że potrzebowałem całej swojej siły, aby każdego ranka wygramolić się z  łóżka. Przez chwilę zastanawiałem się, czy to

było tak trudne dla każdego – codzienne wstawanie, wykopywanie się z  pościeli. Bywały dni, że chciałem zapaść się w  niej głębiej i  nie wychodzić z  pokoju przez kilka tygodni. Nie mogłem spać, ale

chciałem

siedzieć

na

łóżku

pozostawiony

sam

na

sam

z mrocznym umysłem. To właśnie chciałem robić w ten niedzielny poranek: być sam, zostać w  łóżku. Mimo to, kiedy zobaczyłem wiadomości od rodziców, wiedziałem, że muszę wziąć się w  garść przed przyjściem Marii. Mama: SĄSIEDZI CZUJESZ?

DZWONILI I  PISALI W  SPRAWIE IMPREZY.

ZADZWOŃ,

GDY TO PRZECZYTASZ.

DOBRZE

SIĘ

KOCHAM CIĘ.

Wiadomość od taty była nieco inna. Tata: ZACZNIJ

SIĘ, KURWA, NORMALNIE ZACHOWYWAĆ.

Też cię kocham, tatku. Spojrzałem na zegar, była minuta po dziesiątej. Usiadłem

i  zadzwoniłem

do

mamy.

Odebrała

po

pierwszym

sygnale. Zawsze tak było. – Cześć, Landonie. – Cześć, mamo. –

Jak

się

czujesz?

Jak

sytuacja?

Sąsiedzi

wydawali

się

zaniepokojeni – mówiła z troską. – Ze mną dobrze. Sprawy wymknęły się lekko spod kontroli, to wszystko. Przepraszam. – To nic, przynajmniej póki u ciebie w porządku. – Kilka wazonów się rozbiło – powiedziałem. – Och, skarbie, to tylko… rzeczy. Można je zastąpić. Bardziej martwię

się

o  ciebie.

–

Przerwał

jej

ktoś

w  tle,

więc

mu

odpowiedziała. Kiedy wróciła do naszej rozmowy, zapytała, czy chcę, by przyjechała do domu. Odmówiłem. Była

zajęta

spełnianiem

marzeń.

Nie

chciałem,

by

musiała

wracać do moich koszmarów. – Okej, to zadzwoń do mnie, kochanie, zanim pójdziesz spać albo kiedy będziesz mnie potrzebował. Jestem. Kocham cię. Pamiętaj,

jestem na odległość telefonu. Kocham cię. – Ja ciebie też – powiedziałem, nim się rozłączyłem. Poszedłem do połączonej z moim pokojem łazienki i wskoczyłem pod

prysznic.

Kiedy

woda

opływała

moją

skórę,

nie

myślałem

o  niczym. Tego ranka nie miałem energii na myślenie. Byłem solidnie wymęczony, nawet nie wiedziałem, że tak można. Nie miałem pojęcia, że umysł może być tak wyczerpany, że w ogóle nie chce

produkować

myśli.

Kości

bolały

ze

zmęczenia,

powieki

opadały, gdy woda spływała po moim ciele. Umyłem się, ubrałem i  poszedłem na dół, by zrobić co w  mojej mocy w  sprawie porządku. Pozbierałem puszki po piwie i  butelki po

alkoholu,

odkurzyłem

spakowałem dywany,

je

do

następnie

worków. zająłem

Zmyłem się

podłogi,

obrzydliwymi

toaletami. Licealiści byli bezwzględni, jeśli chodziło o  niszczenie cudzych rzeczy. To

była

moja

najmniej

ulubiona

część

imprez

–

sprzątanie.

Nawet jeśli wiedziałem, że przyjdzie Maria i  pozostawi dom bez skazy, nie zasługiwała na taką pracę. W przeciwieństwie do tego, co czułem do Shay, uwielbiałem jej babcię. Ciężko było nie kochać Marii. Była zadziorna, silna, śmiała. Byłem pewny, że Shay miała jej ducha. Nie wiedziałem jednak, dlaczego kobieta tak dobrze na mnie wpływała. Może miało to coś wspólnego z  troskliwą stroną jej osobowości, łagodnością i  opieką, jaką mnie otaczała, nawet jeśli na to nie zasługiwałem. A  może z  faktem, że nie znałem żadnej swojej babci, więc zastanawiałem się, jakby to było jakąś mieć. Najprawdopodobniej

jednak

miało

to

związek

z 

tym,

że

nieustannie zjawiała się z jedzeniem, a to pomagało. Niedziela

była

moim

ulubionym

dniem

tygodnia,

ponieważ

oznaczała, że Maria przyjdzie posprzątać w  naszym domu. Była naszą

gospodynią

w moim życiu.

od

siedmiu

lat,

i  jedną

z  najlepszych

osób

Kiedy mnie

przybyła

w  niedzielne

promiennie.

Zawsze

się

popołudnie, uśmiechała

uśmiechnęła i  nuciła

pod

się

do

nosem,

przekraczając próg. – Wyglądasz jak kupa, Landonie – oświadczyła, niosąc talerz. – Musisz się wyspać. – Pracuję nad tym. – Kłamczuch. Spojrzałem na naczynie. Proszę, niech to będzie lasagne, proszę, niech to będzie… – Zrobiłam ci lasagne na obiad – powiedziała. Tak! To

było

potrawy

moje były

ulubione

danie

najważniejszym

–

poza

enchiladami

wydarzeniem

każdego

Marii.

Jej

tygodnia.

Wydawało się, że w  każde wkładała część serca, duszy i  jakiś dodatkowy akcent. – Spałeś w weekend? – zapytała. – Tak, całkiem dobrze. – Jeszcze więcej kłamstw. Masz pod oczami większe worki niż ja, a ja mam jakieś czterysta lat. – No błagam, nie wygląda pani na więcej niż trzydzieści. Uśmiechnęła się. – Zawsze cię lubiłam, wiesz o  tym, prawda? – Podała mi talerz i poleciła, by włożyć go do lodówki. – Co wczoraj porabiałeś? – Spędziłem wieczór z  Greysonem. Nic wielkiego. Graliśmy na konsoli i takie tam. Na spokojnie. – Żadnej imprezy? Uśmiechnąłem się. Nie mogłem jej ponownie okłamać i  o  tym wiedziała. – A jak tam twoje stopnie, Landonie Scotcie? Przysięgam, Maria była jedyną osobą, której uchodziło używanie mojego drugiego imienia. Właściwie nawet mi się podobało, gdy je wymawiała. Sprawiało to, że nasza relacja była bardziej osobista, głębsza niż interakcje pracodawcy z pracownikiem.

– Dobre. – Wybrałeś już kierunek jesiennych kursów przygotowawczych na studia? – zapytała. Znała

odpowiedź,

a 

mimo

to

dopytywała.

Zgodnie

z  wymaganiami ojca, dostałem się na prawo na uniwersytecie w  Chicago, bo miałem iść w  jego ślady. Zgodziłem się, bo co, u licha, miałbym innego robić? Nie wiedziałem, kim chciałem być, więc było łatwiej, gdy tata mówił mi, za co się wziąć. Nie

potrafiłem

pojęcia,

kim

pragnąłem

już

tak

jednak

naprawdę

niczego

myśleć

o  studiach.

chciałem

konkretnego,

co

być,

było

gdy

Nie

miałem

dorosnę.

trudne.

Nie

Nie

miałem

w  sobie pasji. Jak niby miałem zdecydować, co robić w  życiu? Każdego ranka ledwie udawało mi się wyjść z łóżka. Posłuchałem więc ojca i poszedłem w jego ślady. Jasne, jego życie wydawało się nudne i  ograniczone, ale przynajmniej odnosił sukcesy. Podczas studiów musiał zrobić coś dobrego. – Możesz mieć wątpliwości – powiedziała łagodnie Maria, jakby potrafiła czytać mi w  myślach. – Nie musisz od razu wszystkiego wiedzieć.

Musisz

wybrać

tylko

tematy,

w  których

będziesz

się

doskonalił. Jesteś bystrym, utalentowanym, młodym człowiekiem, Landonie. Jeśli się przyłożysz, możesz robić wszystko i  nie musi być to praca prawnika, tylko dlatego, że ojciec ci kazał. –

Nie

sądzi

pani,

że

byłbym

dobrym

prawnikiem?

–

zażartowałem. – Będziesz dobry we wszystkim. Chcę, byś był również pełen pasji. Milczałem, bo nie chciałem jej zasmucać, mówiąc, że zupełnie mi jej brakowało. Poszedłem do kuchni włożyć jedzenie do lodówki. Zanim Maria rzuciła się w wir sprzątania, zerknęła na mnie. – Jak tam dziś twoje serce? – zapytała. Dociekała, ilekroć do nas przychodziła. – Wciąż bije.

– Dobrze. Gdyby

ktokolwiek

inny

zadał

takie

pytanie,

pokazałbym

mu

środkowy palec, ale skoro to była bliska mi osoba, stwierdziłem, że zasługiwała

na

jakąś

odpowiedź.

Nie

mogłem

być

niegrzeczny

w  stosunku do tej kobiety, nawet gdybym się starał, zapewne dlatego, że dałaby mi w tyłek i oblała święconą wodą, jeśli źle bym się do niej odezwał. –

A  pani?

palcach

–

jednej

zapytałem, ręki

bo

mi

mógłbym

zależało,

policzyć

co

było

ludzi,

o 

dziwne.

Na

których

się

troszczyłem, a  Maria była stałym punktem na tej liście. Czasami nawet zmieniała na niej pozycję. Uśmiechnęła się. – Wciąż bije. Wyszła, a dużo później zapukała do drzwi mojego pokoju. Kiedy je otworzyła, z końca jej miotły zwisał biustonosz. – Spokojny wieczór z Greysonem, co? – Patrzyła złowrogo. Roześmiałem się. – Chyba można powiedzieć, że po północy zrobiło się dziwnie. Pokręciła głową i  mruknęła coś pod nosem – zapewne modlitwę za moją duszę – nim poszła dokończyć pracę. Kilka godzin później włożyłem obiad do piekarnika, a  Maria nakryła

dla

dwóch

osób.

Nasze

niedziele

stały

się

rytuałem.

Zanim zaczynaliśmy jeść, zawsze brała mnie za rękę i  zmawiała modlitwę. Miałem

otwarte

oczy,

ale

się

tym

nie

przejmowała.

Zawsze

mówiła, że nie trzeba ich zamykać, by otrzymać łaskę Pana. Pytała mnie o  szkołę, przypominała, bym nie był fiutem dla innych i  dawała rady, jak być dobrym człowiekiem. Nigdy jej tego nie powiedziałem, ale niedzielne obiady z  nią bardzo wiele dla mnie znaczyły. Potrzebowałem jej, a  ona zawsze była obok. Jeśli można było liczyć na czyjąś obecność, to właśnie Marii. Kobieta o  Shay.

czasami

Przez

opowiadała

ostatnie

pięć

o  swojej

lat

to

rodzinie,

ignorowałem.

a  zwłaszcza Nie

chciałem

wiedzieć nic o  dziewczynie, której nienawidziłem. Nie chciałem słuchać

o 

pragnąłem

jej

szczęściu,

dowiedzieć

się

ale

ponieważ

teraz

jak

trwał

najwięcej.

nasz

zakład,

Wiedziałem,

że

zdołam wykorzystać te informacje, by się we mnie zakochała. – Shay przygotowuje się do szkolnej sztuki, więc tylko to dzieje się w domu. Jest niesamowita. Ma dar pisania i występowania. – Maria promieniała, opowiadając o wnuczce. – Sztukę ma we krwi. To jej chleb powszedni i jedyna dobra rzecz, jaką odziedziczyła po ojcu. Talent. – Aktorstwo, co? – zapytałem i wziąłem kęs lasagne. Taka dobra. – Tak. Jest wspaniała. Ma prawdziwy dar. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o Shay, ale wiedziałem, że Maria

zacznie

Wiedziałem,

coś

że

podejrzewać,

wszystko,

jeśli

zadam

się

dowiem,

czego

zbyt

wiele

pomoże

pytań.

mi

przy

naszym zakładzie. Im więcej będę o  niej wiedział, tym łatwiej dostanę się do jej łóżka. Aktorka. Pisarka. I ślicznotka. Nie miało znaczenia, że mój umysł to zarejestrował. Pozbierałem i  schowałem

wskazówki, je

do

tylnej

które

dała

kieszeni.

mi

Byłem

Maria

o  wnuczce,

pewien,

że

mi

się

przydadzą. *** Dziś byłem szczęśliwy. Pomyślałem, że to zapiszę, ponieważ wydaje się, że wiele moich dni ciemnieje. Są coraz trudniejsze. Czuję, że mój umysł znów zapada się w  mrok. Nadal biorę leki i pracuję nad tym, by utrzymać głowę nad powierzchnią, ale czuję, że się zanurzam. Spędzam więcej czasu z  rodziną, ponieważ jej członkowie dają mi spokój.

Staram się. Usilnie próbuję nie utonąć. Nie wiem, co przyniesie jutro, ale dziś byłem szczęśliwy. Dziś jestem szczęśliwy. I to warte odnotowania. L.

 

ROZDZIAŁ 7        

Shay  

    Od

imprezy

minęły

dwa

dni,

a  ja

nie

przestawałam

myśleć

o  Landonie i  tych jego smętnych oczach. Kiedy stał nieruchomy pośrodku salonu, wiedziałam, że miał atak paniki. Ja również je miewałam, gdy tata wychodził sprzedawać prochy lub nie wracał na noc. Stałam sparaliżowana i  coraz trudniej było mi oddychać. Wyobrażałam nieprzytomny

sobie w  rowie.

najgorsze Bierze

scenariusze. udział

Ojciec

w  strzelaninie.

leży Zabija

innych. Zabity. Czułam, jakby zbliżały się do mnie ściany i  nie miałam drogi ucieczki. Wiedziałam,

co

powodowało

mój

niepokój,

i 

mimowolnie

zastanawiałam się, co wywołało taki stan u  Landona. Uderzyło mnie, jak mógł stać w  pokoju otoczony dziesiątkami ludzi, którzy twierdzili, że byli jego przyjaciółmi, a  żaden z  nich nie zauważył jego bólu. Poza mną. Widziałam go i  martwił mnie, nawet jeśli nie powinnam się przejmować. Troszczyłam się tak bardzo, że skontaktowałam się z  Greysonem, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Byłam pewna, że mnie spławi, skoro nigdy wcześniej nie pytałam o  Landona, ale widząc smutek, który wyciekał z  jego serca, i  znając taki ból, nie mogłam się od niego odwrócić. Nie mogłam pogodzić się z  tym głupim zakładem, jeśli chłopak był w rozsypce.

Początkowo

byłam

nawet

podekscytowana

ideą

zakładu.

Wydawało mi się, że to zabawne wyzwanie, ponieważ podkreślało nasze

talenty.

Dar

Landona

to

piękny

wygląd.

Przez

lata

obserwowałam, jak laski się rozpływały, kiedy tylko puścił do nich oko. Grał rolę typowego niegrzecznego chłopca, a licealistki pchały mu się na kolana – i do łóżka. Mój

talent

opanował

był

czymś

czarowanie

zupełnie

przeciwnym.

wyglądem,

ja

byłam

Podczas

gdy

mistrzem

on

emocji.

Pisałam historie, więc kilka godzin dziennie poświęcałam na to, by nauczyć się odczytywać ludzi. Każdy, kogo spotkałam, stawał się

postacią.

Studiowałam

ich.

Zapisywałam

ich

cechy

w  zeszytach. Uczyłam się, dlaczego byli tacy, a  nie inni, co ich pociągało, inspirowało, kusiło. Zadawałam pytania. Angażowałam się w  interakcje z  nimi, ponieważ mnie fascynowali. Z  natury byłam społeczna. Taki miałam dar – dostrzegałam każdą stronę ludzkiej

osobowości.

prawdziwi

Wcześnie

złoczyńcy,

tylko

nauczyłam

bohaterowie,

się,

że

którzy

nie

tak

istnieją

długo

byli

pokonywani, że utracili swoje dobro. Wyzwanie, by Landon się we mnie zakochał, początkowo było fajne.

Sprawienie,

by

pokochał

mnie

mój

największy

wróg,

wydawało się dobrym sposobem na kpienie z  Landona do końca życia.

W 

dodatku

za

jakiś

czas

mogłam

stworzyć

postać

inspirowaną nim i jego złożonymi cechami charakteru. Tak

sądziłam

do

czasu,

gdy

porozmawiałam

z  Greysonem

o prawdziwych zmaganiach Landona. – Ostatnio nie miewa się za dobrze i  nie sądzę, by sypiał – powiedział.

–

Jeśli

uważnie

się

przyjrzysz,

dostrzeżesz

jego

smutek, ale większość osób nie patrzy. Jest moim przyjacielem i  ja widzę w  nim wszystko. Nie jest sobą od śmierci Lance’a, a w sobotę byłyby urodziny jego wujka, więc wiem, że wywołało to pewne problemy. Wiem, że się nie znosicie, Shay, ale Landon to dobry chłopak. Jest tylko zagubiony, podejrzewam, że w  pewien sposób jak my wszyscy.

Słowa Greysona sprawiły, że przestałam się cieszyć z  zakładu. Bawienie się w  coś takiego z  tak załamaną osobą wydawało się niemal okrutne. Mając to na uwadze, w  poniedziałek podeszłam w  szkole do szai Landona. Tego ranka go wypatrywałam, nie wiedząc, z kim będę miała do czynienia. Czy będzie smutny, a może jak zawsze – chłodny i wycofany? – Cześć, Landon. Odwrócił

się

nieco

zaskoczony

moim

widokiem.

Musiałam

przyznać, że sama też byłam trochę zdziwiona. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że podejdę właśnie do niego i się przywitam. – Co tam? – zapytał, wyjmując książki z szai i wkładając je do plecaka. – Chciałam powiedzieć… że możemy zerwać ten zakład. Z  tym wszystkim,

co

się

dzieje…

–

urwałam.

Jego

życie

było

wystarczająco pokręcone, nie potrzebował skupiać się na jakimś głupim

zakładzie.

Musiał

się

uporać

z 

poważniejszymi

problemami. – A  co się dzieje? – zapytał głębokim, spokojnym głosem, od którego stanęły mi włoski na ciele, nawet jeśli była ósma rano. – Greyson powiedział mi o urodzinach Lance’a i… – Co? Obawiasz się, że przegrasz? – przerwał mi, ale widziałam, jak się wzdrygnął, gdy wspomniałam o jego wujku. – Nie. Pomyślałam tylko, że masz poważniejsze rzeczy na głowie. – Nic nie mam – oznajmił, zamykając szaę. Zarzucił plecak na ramię.

–

Nie

zrezygnować,

próbuj

droga

mi

wolna,

niczego ale

niech

narzucać. mnie

Jeśli

szlag,

jeśli

chcesz to

ja

miałbym się wycofać. Nie jestem tchórzem. –

Landonie,

wciąż

przeżywasz

śmierć

wujka.

Nie

jesteś

w dobrym stanie. – Nie musisz mi mówić o tym, o czym już wiem – odparł głosem ochrypłym

jakby

od

papierosów.

Wiedziałam,

że

nie

czasami mówił tak, że można by pomyśleć, że to robił.

palił,

ale

– Ale naprawdę masz problemy. W  dodatku za kilka tygodni będzie rocznica jego śmierci… Zacisnął usta i złapał mocno za szelkę plecaka. – Greyson za dużo gada – syknął. – Cieszę się, że mi powiedział. Landon odsunął się o krok. – Słuchaj, Trusiu, nie chcę i  nie potrzebuję twojej litości. Nie jestem

jakimś

biedakiem,

okej?

Nie

potrzebuję,

by

Panienka

Perfekcyjna zajmowała się naprawianiem mojego życia. – Nie próbuję tego, Landonie, i nie jestem idealna… – Jak chcesz. Jeśli wycofujesz się z  zakładu, spoko. I  tak nie spodziewałem

się,

że

będziesz

się

bawić.

Wiedziałem,

że

nie

będziesz miała odwagi, ale nie przychodź tu i  nie zachowuj się, jakbyś

wyświadczała

mi

tym

się.

Nie

przysługę.

Jestem

stuprocentowo

pewien, że wygrałbym. Przyglądałam obserwowałam

mu jego

gesty.

tylko

Jak

słuchałam

przebierał

jego

słów,

palcami.

Jak

ale jego

krzywy uśmieszek przeszedł w grymas. Słowa Greysona wróciły do mojej głowy, gdy przyglądałam się Landonowi. Jeśli uważnie się przyjrzysz, dostrzeżesz jego smutek. Jego oczy. Jego piękne, smutne oczy. Gościło

w 

nich

cierpienie

oraz

historia,

którą

bał

się

opowiedzieć. Zatrzymywał coś dla siebie. Ból? Może prawdę? Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej. Pragnęłam zobaczyć to, co

ukrywał

przed

światem.

Dowiedzieć

się

czegoś

o  chłopaku,

którego nienawidziłam, i  poznać odpowiedź na pytanie, dlaczego sam nienawidził się jeszcze bardziej. Byłam całkowicie pewna, że Landon

nienawidził

siebie

najbardziej

na

świecie,

a  myśl

sprawiła, że zrobiło mi się go żal. Nie litowałam się nad nim, po prostu mu współczułam.

ta

Musiał być najbardziej złożoną postacią, na jaką trafiłam jako scenarzystka, zaintrygował

i 

skłamałabym,

mnie

pomysł

gdybym

sprawdzenia,

oznajmiła, jak

że

rozwinie

nie

się

ta

historia. – Dobra. Zakład dalej aktualny – powiedziałam, stając prosto. Rozluźnił się nieco, jakby zadowolony. Jakby z  jakiegoś powodu potrzebował tej gry. Chwilę później znów się spiął i wzruszył ramionami. –

Dobrze.

Do

zobaczenia,

gdy

powiesz,

że

mnie

kochasz

–

powiedział i odszedł. – Nie, dopóki nie powiesz mi tego pierwszy. – W twoich snach, złotko. – Raczej koszmarach – krzyknęłam. – I nie nazywaj mnie tak! Odchodząc,

pokazał

mi

palec,

kończąc

tym

naszą

rozmowę.

Zostałam przy jego szafce, pojmując, że zapewne będę musiała znieść

więcej,

niż

się

spodziewałam,

żeby

rozkochać

w  sobie

Landona. Nie wiedziałam, czy miał świadomość, czym była miłość ani co oznaczało kochanie mnie. To wyzwanie było błędem. Oboje o tym wiedzieliśmy. Mimo

to,

z  jakichś

nieznanych

mi

powodów

pragnęłam

go

bardziej niż powinnam. Ilekroć byłam przy nim, czułam ciepło, które nie pojawiało się przy nikim innym. Chciałam wiedzieć, czym było. Chciałam wiedzieć, czy on również to poczuł. Pragnęłam poznać jego historię. Jego brzydką, trudną książkę. Chciałam czytać jego słowa, nawet jeśli zdawały się krwawić na kartach w najboleśniejszy sposób. *** – Przepraszam, ale muszę to dobrze zrozumieć – powiedziała Tracey,

stając

po

południu

obok

mojej

szai.

z Landonem, że zdołasz go w sobie rozkochać? Wzięłam podręcznik do angielskiego. – Tak. – Landona Harrisona?

–

Założyłaś

się

– Aha. –  Landona Harrisona, który w  gimnazjum przykleił ci gumę do włosów? – To była przeżuta mamba. – Mówisz, jakby to miało poprawić sytuację. – Tak, masz rację, nie poprawia, ale teraz jest inaczej. Teraz mam cztery miesiące, aby się we mnie zakochał, nim sprawi, że zapragnę się z nim przespać. Tracey

machała

rękami,

całkowicie

zdezorientowana

moim

komentarzem. – Przepraszam, coś tu jest nie tak. Przecież się nienawidzicie. Ta wasza nienawiść to jedyna stała rzecz w  moim życiu. Dziwne, że zechciałaś zrobić coś takiego. – Wiem, ale nie mogłam się wycofać. Zastałam go, gdy planował z  Reggiem zakład o  mnie. Wyglądali jak dwie nadymające piersi małpy. – Tylko nie mój słodki, boski Reggie! – załkała. Przewróciłam oczami. – Istnieje spora szansa, że on nie jest tak słodki, jak ci się wydaje, Trace. – To nic, lubię też kwaśne cukierki. A jeśli przy nich jesteśmy… – Wyciągnęła do mnie rękę, więc wyjęłam słodycze z  kieszeni. Podobnie jak Mima, nie ruszałam się z domu bez cukierków. Tracey uśmiechnęła się, zadowolona, i  wsadziła przekąskę do ust. –

Cieszę

gdyby

się,

że

próbowali

ich

cię

nakryłaś.

ograć?

Wyobrażasz

Doszłoby

do

sobie,

sytuacji

co jak

by

było,

z  filmu

Zakochana złośnica. – Tak samo pomyślałam, ale teraz mam przewagę, ponieważ wiem, co się dzieje. W  tej chwili Landon będzie musiał poradzić sobie

z  zakładem

ze

mną.

Przegra

z  kretesem.

–

Tracey

przyglądała mi się przez chwilę, mrużąc oczy. – Co? – zapytałam. Zmrużyła je jeszcze bardziej. – No co?

– Kochana, nie wiem, jak to powiedzieć, by nie wyjść na jego zwolenniczkę, ale… – urwała, a ja uniosłam brwi. – Po prostu to wyduś. – Masz wrażliwe serce. Parsknęłam śmiechem. – Co? Co to w ogóle znaczy? – Och, skarbie. – Zmarszczyła brwi, kręcąc głową. – Piszesz romantyczne scenariusze. Jesteś dobra dla każdej żywej duszy. Nakarmiłaś kiedyś butelką zabiedzonego kociaka, nim odwiozłaś go do weterynarza i… nie wiem, segregujesz śmieci. To znaczy, zadajesz

się

nawet

z  Hellicą,

kiedy

nikt

inny

tego

nie

robi

–

wytknęła. – Masz na myśli Monicę – poprawiłam. –  Powiedziałam to, co powiedziałam. Jest definicją zła, a  jej chłopak, który niby nim nie jest, to twój wróg. Naprawdę chcesz skończyć

w  łóżku

z  chłopakiem

Helliki?

Wiesz,

że

potrafi

być

prawdziwą psychopatką dla wszystkich, którzy z nią zadrą. Nawet jeśli nigdy nie byli oficjalnie z Landonem w związku, ona traktuje go jak swojego chłopaka. Istnieje niepisana zasada, że Landon Harrison jest niedostępny. – Nie wiem, co to ma wspólnego z naszym zakładem. – Martwię się jedynie, że jesteś ukierunkowana na miłość. Jeśli Landon

Harrison

okaże

jakąś

słabość

lub…

no

nie

wiem,

uśmiechnie się, ty zareagujesz na to i  bum! Jego penis wyląduje w  twojej

waginie,

kiedy

będziesz

na

tyle

zdezorientowana,

by

myśleć, że to miłość. – To kłamstwo. Dam radę. – Taką miałam nadzieję. Modliłam się o to. W przeciwnym wypadku miałam przerąbane. – Okej, jest jeszcze jeden problem. – A jaki? – Uważam, że prześpisz się z Landonem Harrisonem. – Co? Nie, wcale nie! I nie musisz za każdym razem wypowiadać jego nazwiska.

– Ależ właściwie muszę, ponieważ Landon Harrison jest twoim największym normalnego,

wrogiem! gdy

tak

Zachowujesz

naprawdę

się,

jakby

wchodzicie

do

to

było

coś

Koloseum,

by

walczyć. Nie możesz przegrać, Shay, rozumiesz? Jeśli będziesz uprawiać z nim seks, stracisz dziewictwo z przeklętym Landonem Harrisonem! To byłby powód do bardzo kosztownej terapii. Zaśmiałam się, zamknęłam szaę i ruszyłam, by odejść. – To nie jest aż tak poważne, Tracey. – A  właśnie, że jest. To zapewne najważniejsza wygrana, na jaką

będziesz

mieć

w  życiu

szansę.

Jeśli

rozkochasz

w  sobie

Landona Harrisona, wygrasz wszystko. Sprawisz, że twój wróg pokłoni ci się do stóp. Jeśli to nie jest legendarne, to ja już nie wiem, co takie będzie. Musisz się skoncentrować. Przez najbliższe miesiące

on

będzie

się

starał

cię

wkurzyć.

Będzie

używał

seksapilu, by wciągnąć cię w swoją grę. – Landon nie jest seksowny – rzuciłam. – Posłuchaj, Shay. Wiem, że nienawidzisz faceta, ale kłamstwem sobie nie pomożesz. Myślę, że cała Ameryka zgodzi się z  tym, że Landon jest seksowny. Prawda. Miał krzywy uśmieszek z  idealnym łukiem kupidyna i  głęboki dołeczek w lewym policzku. Jego oczy miały intensywną niebieską barwę przypominającą jezioro w  letni dzień. No i  miał ciało boga. W  dodatku śmierdział

zawsze

dobrze

perfumami

pachniał

innych

–

to

dziewczyn.

znaczy,

Nie

kiedy

wąchałam

nie

go

za

często, ale czasami, gdy mnie mijał, jego woń była tak cudowna, że miałam

ochotę

go

objąć

tylko

po

to,

by

się

nim

zaciągać

–

oczywiście, gdybym go tak bardzo nie nienawidziła. Był też jego głos. Pełny, wyrafinowany. Landon mówił jak aktor z  Hollywood, jak Cary Grant, gładko wypowiadając słowa. Nawet jeśli wydawał się całkowicie niezainteresowany rozmową, słowa spływały z jego ust jak jedwab. Wiedziałam, dlaczego dziewczyny uważały go za pociągającego.

Nic z tego nie miało jednak znaczenia. – Jaki jest twój plan? – zapytała Tracey. Nie byłam pewna, jak odpowiedzieć. Nie miałam żadnego planu. Prawda była taka, że zamierzałam trzymać się z  daleka od tego chłopaka

przez

najbliższe

zdeterminowana,

aby

się

kilka

we

miesięcy.

mnie

Nie

zakochał.

byłam

Chciałam

mocno jedynie

udowodnić, że ja nie zakocham się w  nim. Jeśli zremisujemy, dla mnie będzie to zwycięstwem. – Nie mam planu. Tracey zmarszczyła brwi. – Rozczarowujesz mnie. Skręciłyśmy

za

róg,

gdzie

Landon

stał

przy

swojej

szafce,

rozmawiając z  jakąś dziewczyną, zapewne z  drugiej klasy, która prawie go obłapiała. Obrócił głowę i popatrzył mi w oczy. Uśmiechnął się. Kurde. Czy wspominałam już o jego uśmieszku? Byłam

pewna,

że

od

patrzenia

na

niego

można

było

zajść

w ciążę. – O  rety. – Tracey zadrżała, wzięła mnie pod rękę i  pociągnęła, byśmy przeszły pospiesznie obok chłopaka i  jego nowej laski. – Przegrasz ten zakład. – Dzięki za wiarę – prychnęłam. – Przepraszam, ale użyje tego uśmieszku, by wygrać, i  osiągnie sukces. – To znaczy? Skąd wiesz, że mu się powiedzie? – Shay, właśnie uprawiał z tobą seks, używając jedynie oczu. Poczułam, że się czerwienię i przycisnęłam książki do piersi. – Co? Nie. Zamknij się, Tracey. – Mówię tylko, że wyglądało to tak, jakby pieprzył cię oczami. Powinnaś

sprawdzić

majtki,

żeby

mieć

pewność,

że

wszystko

w porządku. Mogłabym przysiąc, że moja przyjaciółka czasami przesadzała. – To obrzydliwe.

–

O  nie,

Właśnie

nie

w 

ten

ma

nic

obrzydliwego

sposób

Reggie

w  pieprzeniu

postąpił

ze

wzrokiem.

mną

na

lekcji

angielskiego. – Uprawialiście seks wzrokiem na angielskim? – Cóż, było to raczej jednostronne, ale wierz mi, wkrótce dołączy, jeśli tylko na mnie spojrzy. Zaśmiałam się z jej niedorzeczności. –

A 

jak

ci

z 

nim

idzie?

–

Musiałam

zmienić

temat,

a wiedziałam, że uda mi się to, jeśli zapytam o Reggiego. –

Gra

niedostępnego.

Jednak

zbliżam

się

do

celu.

Nadał

mi

przezwisko – powiedziała, gdy zatrzymałyśmy się przy szafce po jej podręcznik. – Tak? Jakie? Wyprostowała się i uśmiechnęła szeroko. – Stacey. Zamrugałam. Przewróciła oczami i lekko mnie popchnęła. – Okej, nazwał mnie niewłaściwym imieniem. Tandetne, wiem, ale nie wszyscy mogą mieć śmiertelnego wroga, który pieprzy ich wzrokiem na korytarzu. – Nie pieprzyliśmy się wzrokiem! – Założę się, że on wciąż na ciebie patrzy – wyzwała. – Założę się, że nie. Odwróciłyśmy

się

i,

rzeczywiście,

Landon

na

mnie

patrzył,

a  dziewczyna wytrzeszczała oczy z  ekscytacji, gdy się w  niego wpatrywała. O rety, może jednak byłam kiepska w zakładach. Ponownie spoglądaliśmy sobie w oczy, a mnie przeszedł dreszcz. Dlaczego nadal się gapił? Dlaczego serce fikało koziołki, gdy na mnie spoglądał? Rozchylił

nieznacznie

usta

i  powolnym

ruchem

przeciągnął

językiem po dolnej wardze. Następnie dodał uśmieszek. Pojawił się dołeczek. Otworzono wrota piekieł i zaniemówiłam.

–

O  Boziu

–

szepnęła

Tracey,

przez

co

zerwałam

z  nim

połączenie wzrokowe. – Chyba właśnie przeżyłam spełnienie. – Zaczerwieniła się, co zapewne pasowało do mojego rumieńca, choć jej skóra była znacznie bledsza niż moja, przez co jej zawstydzenie było o wiele widoczniejsze. Byłam wdzięczna za moją ciemną cerę, bo nieco łatwiej było mi ukryć zdenerwowanie. A w tej chwili Landon odrobinę mnie niepokoił. Nie

miałam

dlaczego

pojęcia,

poprosiłam

w  co

się

diabła

wpakowałam.

do

tańca,

ale

Nie nie

wiedziałam, zamierzałam

pozwolić jemu czy jego dołeczkowi na mnie wpływać. Planowałam zachować dystans, unikać go za wszelką cenę. Nie mogłam się w nim zakochać, jeśli nie znajdę się w jego pobliżu. *** Każdego dnia po szkole chodziłam do parku Hadley. To piękne miejsce

z  wielkim

Przychodziłam

placem

tu

od

zabaw

dziecka.

i  wspaniałymi

Milion

razy

ścieżkami.

zjeżdżałam

ze

zjeżdżalni, gdy przyprowadzali mnie tu rodzice czy Mima. Kiedy tata nie był w  najlepszym stanie, Mima wyciągała mnie z  domu i  godzinami budowała tu ze mną zamki z  piasku. Prowadziła mnie później ścieżką do największych wierzb, jakie widziałam. Nazywała

je

drzewami

kochanków.

Były

ze

sobą

splecione

w jedno. Jako

nastolatka

włóczyłam

się

tymi

ścieżkami

i  siadałam

w  pobliżu wierzb. W  Illinois wciąż panowała zima, więc przyroda spała. Liście nie wróciły na gałęzie, kwiaty nie kwitły, ale kora na wierzbach była mocna. Wyryto tam dziesiątki inicjałów. Legenda głosiła, że kiedy para wytnie tu swoje inicjały, ich miłość będzie trwać po wsze czasy. Wiele

lat

wcześniej

Mima

wycięła

inicjały

swoje

i  dziadka.

Mama i tata również to zrobili. Uważałam, że to najromantyczniejsza rzecz na świecie – drzewo zapełnione kochankami. Pewnego dnia chciałam dodać tu swoje imię i mojej przyszłej miłości.

Tracey miała rację. Miałam wrażliwe serce. Uwielbiałam ideę płomiennego

uczucia.

Pomysł,

by

znaleźć

kogoś,

kto

chciałby

spędzić ze mną życie. Pragnęłam tego rodzaju połączenia z  drugą osobą. Na miłość boską, napisałam kilkadziesiąt historii o miłości. W  pełni wierzyłam w  to uczucie, nawet jeśli samodzielnie go nie doświadczyłam. Pewnego dnia moje inicjały znajdą się na korze, ale nie z osobą taką jak Landon. Nie

miałam

wątpliwości,

że

wygram

nasz

zakład,

ponieważ

wiedziałam, że chłopak nie był kimś, kogo ludzie kochali. Być może pożądali, ale czy pałali do niego miłością? Nigdy. Nie był do tego stworzony. Nie potrafił otworzyć się na tyle, aby zaprosić kogoś

do

swojej

duszy,

by

ten

ktoś

mógł

go

pokochać.

Miał

zamknięte serce, nie pozwalał innym słuchać jego bicia. Według mnie Landon Harrison nigdy nie będzie bohaterem. Zawsze był złoczyńcą w historiach innych, wliczając w to moją. Wiedziałam, że nie wytnę jego inicjałów obok moich, ponieważ ktoś taki jak ja nie mógł kochać takiego potwora jak Landon. W bajkach piękna zakochiwała się w bestii. W rzeczywistości bestia niszczyła piękną. A  nie zamierzałam do tego dopuścić. Nie chciałam się zakochać i zostać porzuconą z okruchami pogruchotanej duszy. Być

może

miałam

wrażliwe na niego.

wrażliwe

serce,

ale

nie

chciałam,

by

było

 

ROZDZIAŁ 8        

Landon  

    Najbardziej podobało mi się w  Shay to, jak łatwo można było wywołać

u  niej

rumieniec.

To

dobra

dziewczyna,

miała

to

wypisane na twarzy. Rozkochanie jej w  sobie powinno być łatwe. Widywałem takie jak ona. Spędzałem z  nimi noce. Takie laski najpierw

zakochiwały

się

sercem,

pozostawiając

umysł

daleko

w  tyle. Kochanie przychodziło jej zapewne z  taką łatwością jak oddychanie. Jej

policzki

zawsze

przybierały

lekki

odcień

różu,

ilekroć

wykonałem nieprzyzwoity gest w  jej kierunku, i  wiedziałem, że doprowadzało ją to do szału. Właśnie dlatego to robiłem. Zdumiewało mnie, że wystarczyło ją wkurzyć, aby nie myśleć o nadchodzących dniach. Nigdy

w  życiu

nie

pomyślałbym,

że

dzięki

Shay

moja

głowa

będzie wolna od strasznych myśli. Mimo to mogłem liczyć na to, że pani Levi przypomni mi, ile nadchodzące tygodnie przysporzą mi bólu. Ponownie siedziałem w  gabinecie, wpatrując się w  zdjęcia jej bratanicy i bratanka. Kobieta uśmiechała się jak zazwyczaj, z  dłońmi złączonymi na kolanach. – Jak minął ci weekend, Landonie? – Dobrze. Jak zwykle.

– Słyszałam na korytarzu kilka słów o  imprezie, którą urz… – zaczęła,

ale

urwała,

jakby

nie

chciała

być

wścibska,

chociaż

właśnie taka była. – Tak, małe spotkanie – skłamałem po raz pierwszy podczas naszej sesji. – Chcesz o tym porozmawiać? Tak, pani Levi. Porozmawiajmy o  nieletnich, którzy pili i  ćpali u mnie w sobotę. – Nie, to nic wielkiego. Zmrużyła oczy, ale porzuciła temat i  wzięła się za przekładanie jakichś dokumentów. Wydawała się dziś zmęczona, ale kto nie był?

Może

też

nie

mogła

w  nocy

spać?

Worki

pod

jej

oczami

pasowały do moich. – Zatem za parę tygodni przypadają twoje urodziny, co? Skrzywiłem się lekko na wspomnienie o  nich. Usilnie starałem się zapomnieć. Kiedy

milczałem,

mówiła,

bo

nigdy

nie

była

dobra

w wyłapywaniu wskazówek. – Co oznacza, że minął rok, odkąd twój wujek… – Zmarł w  moje urodziny? Tak, pani Levi, jestem tego świadom –

warknąłem.

Natychmiast

poczułem

się

źle

z  tego

powodu,

ponieważ to nie była jej wina. Kobieta przecież wykonywała tylko swoją pracę. Do bani, że jej rola niekiedy sprawiała ból. Poruszała zagadnienia, które chciałem pogrzebać głęboko w  swoim umyśle. Wyburczałem przeprosiny, na co pokręciła głową. –

Nie

musisz

przepraszać.

Zapewne

czułabym

się

tak

samo,

gdyby jakaś stara baba dręczyła mnie trudnymi tematami. Pani

Levi

nie

była

stara.

Miała

jedynie

osobowość

starszej

kobiety. Mogłem się założyć, że w  sobotnie wieczory robiła swetry na drutach, popijając przed kominkiem cydr. Rozsiadłem się, a mój umysł znów był aktywny. Myślał. Rety, nienawidziłem, gdy to się działo.

Wróciłem do tamtego dnia. Ilekroć mrugałem, pod powiekami miałem

Lance’a.

Widziałem

jego

obraz,

gdy

leżał

w  basenie

twarzą do dołu, woda lekko falowała wokół niego, gdy się nie ruszał. – Lance. – Pamiętałem, że go zawołałem. – Lance! Za każdym razem, gdy pojawiało się to wspomnienie, gardło ściskało mi się nieco bardziej. – Co zaplanowałeś na swoje urodziny? – zapytała pani Levi, wyrywając mnie z  zanurzenia się w  tych wspomnieniach, choć jej pytanie nie poprawiło mi nastroju. – Mama będzie w  domu. Nie jestem pewien, co będziemy robić, ale przyleci. Tata zapewne znajdzie powód, by pracować, czy coś. – Tęsknisz za nimi? – Za kim? – Za rodzicami. Wzruszyłem ramionami. – Jest jak jest. – Tak, ale czy za nimi tęsknisz? – Nie za ojcem. – Widywałem go dwa razy w  tygodniu i  nic nie czułem. Gdybym go nie widział, czułbym się tak samo. – Ale za matką? Tęsknisz? Każdego przeklętego dnia. Żałosne. Byłem dorosłym facetem, który tęsknił za mamusią. Wzruszyłem ramionami. – To nic takiego. Potarła nos. – Myślisz, że wie, że za nią tęsknisz? Co za bezsensowne pytanie. – To nieistotne. Nie wróci przez to do domu. – Może wróci – podsunęła. Milczałem. Szkoda było marnować oddech. –

Proszę

się

o  mnie

nie

martwić.

–

Mama

wróci

na

moje

urodziny. Tylko to się liczyło. Przyleci, kiedy będę potrzebował jej

najbardziej. – Nic nie mogę na to poradzić, Landonie. Zależy mi na tobie, co oznacza, że się martwię – wyznała pani Levi. Sprawiła tym, że zrobiło mi się nieswojo. Kiedy ktoś się o  mnie troszczył, czułem presję, by go nie zawieść. Zawsze jednak potrafiłem doprowadzić do rozczarowania. Przesunąłem

się

na

krześle,

a  kobieta

musiała

wyczuć

mój

dyskomfort, ponieważ ciągnęła dalej rozmowę. – Do tego czasu może nie powinieneś urządzać więcej imprez, co? – Okej. Nie

miałem

na

nie

żadnej

ochoty.

Zawsze

sądziłem,

że

towarzystwo innych pomoże wyciszyć mój smutek. Prawda była jednak

taka,

że

go

wzmagało.

Stanie

w 

zatłoczonym

pomieszczeniu, w  którym nikt mnie nie widział, było najbardziej samotnym przeżyciem, jakiego doświadczyłem. Tej

nocy,

gdy

cierpiałem,

a  Shay

popatrzyła

mi

w  oczy,

przeraziłem się, że mnie dostrzegła, a  mimo to odczułem też… ukojenie?

Było

to

dziwne,

nie

miałem

pojęcia,

jak

to

zaakceptować. Kiedy ktoś dostrzegał twój ból i nie odwracał wzroku, było to jak dar,

bo

pozwalał

ci

być

tym,

kim

naprawdę

jesteś,

bez

wyśmiewania i osądzania. Chciałbym jedynie, by dar ten dał mi ktoś inny niż Shay Gable. Pani

Levi

potarła

szyję,

nim

poprawiła

jedno

z  oprawionych

zdjęć na biurku. –

A  jak

radzisz

sobie

ze

znalezieniem

zainteresowało? – Tak, trochę. Shay. Shay, Shay i Shay. – Dobrze, dobrze. A co to takiego? Milczałem.

zajęcia?

Czy

coś

cię

Uniosła brwi. – Mam nadzieję, że to legalne. – Tak. Westchnęła lekko. –

Dobrze.

Naprawdę

potrzebował

czegoś

dobrze,

innego,

Landonie.

pomyślałam,

Jednak że

ten

gdybyś program

pozalekcyjny mógłby przypaść ci do gustu. – Podała mi ulotkę, więc oficjalnie zostałem naznaczony jako jednostka uszkodzona. Pozalekcyjna grupa była do tego kluczem. – To spotkania dla nastolatków, którzy mierzą się z  trudnymi sytuacjami.

Spotykają

się

dwa

razy

w  tygodniu

i  po

prostu

spędzają razem czas, rozmawiając o swoich problemach. Oddałem jej broszurę. – Nie, nie szukam terapii, a już na pewno nie grupowej. Przesunęła ją z powrotem ku mnie. – Słyszę, co mówisz, ale czasami najlepsze, co możemy zrobić w życiu, to wyjść ze swojej strefy komfortu. Nie

kłóciłem

się,

wziąłem

ulotkę,

wepchnąłem

ją

do

plecaka

i znów się oparłem. Rozmowa ciągnęła się jak reszta dnia. Za każdym razem, gdy wpadałem na Shay, posyłałem jej jakiś głupi uśmiech, na co lekko się

rumieniła.

Następne

dni

były

podobne,

ale

w 

środę

odpowiedziała uśmiechem. Nie zaczerwieniła się, nie odeszła ode mnie pospiesznie. Kiedy usiadłem podczas lunchu przed innymi, Shay podeszła i położyła tacę dokładnie przede mną. Nie spojrzała na mnie. Nie odezwała się. Po prostu usiadła i  otworzyła kartonik mleka czekoladowego. Pewnego razu podsłuchałem, jak opowiadała jakiejś dziewczynie, że nie lubiła zwykłego mleka, bo wydawało jej się to bliskie ssaniu wymion,

ale

czekoladowe

akceptowalny dla ludzi smak.

było

inne,

bo

miało

bardziej

Nie

miałem

rozumiałem.

pojęcia,

co

Wcześniej

miała

na

słyszałem,

myśli, jak

ale

często

jej

wypowiadała

nie

wiele

dziwactw, więc uwaga o mleku nie odbiegała od normy. Następnego

dnia

zrobiła

to

samo

–

usiadła

dokładnie

naprzeciwko mnie. Zrobiła to też nazajutrz i kolejnego dnia. Jej dziwność kiepsko na mnie działała, nie mogłem znieść ciszy. – Co robisz? – Jem lunch. – Wrzuciła winogrono do ust i  rozerwała kanapkę na pół. – Używaj wskazówek, Sherlocku. – Uśmiechnęła się. Niemal sam wyszczerzyłem zęby na to jej pyskowanie. – Widzę, ale dlaczego codziennie siadasz przede mną? Wiesz, jak irytujące jest codzienne siedzenie naprzeciw twojej twarzy? – Co się stało, Landonie? – Uniosła brwi. – Czy moja bliskość sprawia, że czujesz się niekomfortowo? –

Potrzeba

czegoś

więcej

niż

odrobina

bliskości,

by

mnie

odstraszyć, laleczko. – Nie nazywaj mnie tak. – Więc nie miej takiej porcelanowej twarzy. Zjadła lunch w  całkowitej ciszy, patrząc mi prosto w  oczy, bez rumienienia się czy odwracania wzroku. Okej, Gable. Widzę, dokąd zmierzasz. Próbowała dowieść, że mogła przebywać w  moim towarzystwie, siedzieć ze mną twarzą w  twarz i  się nie denerwować. Prężyła pierś i biła się po niej pięściami. Jestem Shay, ryczę. Mimo

to

głębszego

było w  jej

w  tym historii,

coś

więcej,

którą

czego

nie

zatrzymywała

widziałem,

tylko

Niemożność poznania jej doprowadzała mnie do szału. – Cholera – mruknąłem. – Co się stało? – Co jest z tobą? – Ze mną? – Tak. Dlaczego nie mogę cię rozszyfrować, Trusiu?

dla

coś

siebie.

– Nie wiem – powiedziała, wzruszając szybko ramionami, nim wróciła

do

jedzenia.

–

Jestem

zapewne

ponad

twoimi

umiejętnościami czytania ludzi. Uśmiechnąłem się. Do

diabła.

Shay

Gable

sprawiła,

że

się

uśmiechnąłem

–

prawdziwie – i byłem pewien, że to zauważyła. Nieczęsto okazywałem wesołość. Przeważnie, kiedy szczerzyłem zęby, była to tylko gra, ponieważ właśnie tego oczekiwali ode mnie inni. Wesołości, śmiechu, szczęścia. Moje prawdziwe uśmiechy były nieliczne, mimo to Shay udało się jeden ze mnie wydobyć. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie poczułem się dobrze. –

Jak

chcesz,

ale

czytanie

jest

przereklamowane

–

oświadczyłem. To było kłamstwo. Czytałem, gdy nie potrafiłem zapanować nad umysłem, co oznaczało, że miałem w głowie pełną bibliotekę. – Założę się, że myślisz nawet, że tlen jest przereklamowany, bazując na tym, że chyba brak go twoim komórkom mózgowym. – Uśmiechnęła się, i niech mnie szlag, była piękna. Tego

popołudnia

pokazała

pazurki.

Nigdy

bym

jej

tego

nie

powiedział, ale ta jej zadziorność była seksowna. Sięgnąłem przez stolik i  porwałem resztę winogron z  tacy, nim wstałem i odszedłem. – Hej! Zamierzałam je zjeść! – zawołała z irytacją. – Zapytaj, ile mnie to obchodzi – odparłem. – Nienawidzę cię! – krzyknęła. – Ja ciebie bardziej. – Ja ciebie najbardziej! Nie wiedziałem, że nienawiść mogła być taka podniecająca. Nie

byłem

w  sobie

pewien,

rozkochać.

czy Nie

naprawdę umiałem

miałem

określić,

jakiś czy

plan,

by

wiedziała

ją coś

o miłości, ale czułem, że to, co było między nami – bez względu na nazwę – było zabawne.

Cholera, kiedy po raz ostatni coś mnie ubawiło? Wcześniej czułem się, jakbym brodził w  ruchomych piaskach – maszerując powoli, mozolnie, bez nadziei – ale teraz, z  Shay? Dobrze się bawiłem i  było to odświeżające. Fajnie było ją drażnić, dostawać

się

Wkurzać

się

do

jej

głowy.

nawzajem.

Uwielbialiśmy

Podobała

nam

obdarzaliśmy się każdego dnia w szkole.

na się

siebie

naciskać.

nienawiść,

jaką

 

ROZDZIAŁ 9        

Shay  

    Pewnego dnia Landon wypchał mi szaę kartkami z  napisem: „Kochasz mnie już?”. Pozbierałam je, rozpracowałam kombinację w  zamku jego szai i  wepchnęłam je wszystkie z  pogrubionym słowem: „Nie”. Następnie

skupił

się

na

moim

plecaku,

wziął

moją

pracę

dodatkową z historii i napisał na niej „Penis”, więc nie mogłam jej oddać. W zamian oblizałam palce i wsadziłam je w brownie, które miał na tacy. Ku mojemu zaskoczeniu, nie wkurzył się zniszczeniem ciasta. – Dzięki, Trusiu – powiedział i  wziął kawałek. – Uwielbiam wilgotne desery. Wgryzł się w ciasto, jakby nie znajdowała się na nim moja ślina. Wypowiedział słowo „wilgotne” tak, że zrobiło mi się niedobrze. Jednocześnie

ścisnęłam

nogi

pod

stolikiem

i  byłam

pewna,

że

zobaczył mój rumieniec. Przyglądałam się, jak zjadł całe brownie, a  następnie, patrząc mi w oczy, oblizał każdy palec. W zwolnionym tempie. Boże. Zrób tak jeszcze raz. Podciągnął dolny brzeg koszulki z  długim rękawem, odsłaniając wyrzeźbione

ciało.

Otarł

kąciki

ust

materiałem,

chusteczką, gdy liczyłam mięśnie na jego torsie.

jakby

był

Jeden, drugi, jeszcze kilka… Landon zawsze nosił opięte koszulki z  długimi rękawami, aby podkreślić

umięśnione

ramiona.

A 

jeśli

poruszał

rękami

w  odpowiedni sposób, można było przysiąc, że machał bicepsami do dziewczyn. Uśmiechnął się diabelsko. – Jeśli nadal będziesz się tak gapić, będę musiał oskarżyć cię o molestowanie. Zacisnęłam uda jeszcze mocniej, odwracając od niego wzrok. To nie było fair. Chłopcy w  jego wieku nie powinni tak wyglądać. Landon dał jasno do zrozumienia, że nie wstydził się absolutnie niczego, jeśli chodziło o  swoje ciało. Żaden inny nastolatek nie miał prawa być tak wysportowany i umięśniony, jak on, no chyba że Chad Michael Murray. Przeklinałam

niebiosa

za

podarowanie

Landonowi

ciała

Murraya. Siedziałam niespokojna

tak

długo,

jak

i  musiałam

zdołałam,

wstać.

zanim

Odchodząc,

stałam

czułam

się

jego

zbyt pełen

satysfakcji uśmiech. To,

co

miało

być

zakładem

o  miłość,

szybko

zmieniło

się

w  rzeczywistość, w  której pogrążaliśmy się w  swojej nienawiści. A  przynajmniej

ja

tak

czułam.

Nie

mogłam

mówić

za

niego,

ponieważ nie obchodziło mnie, co myślał. Pogardzałam nim. Nie cierpiałam go całą swoją istotą. Mimo to moje serce gwałtownie przyspieszało, ilekroć robił mi kawały.

Albo

kiedy

o  nim

myślałam

i  odczuwałam

pożądanie.

Żołądek ściskał mi się za każdym razem, gdy go widziałam. To zapewne gazy. Kiedy wzrastała nasza nienawiść, wydawało się, że powiększała się również ta taty i  Mimy. Codziennie po przyjściu ze szkoły słyszałam Ostatnio

ich nie

sprzeczki. chciała

Babcia

odpuścić

zawsze

tych

naciskała

brylantowych

na

tatę.

kolczyków.

Mama

zaproponowała

nawet,

że

je

sprzeda,

ale

Mima

była

nieugięta. – Nie chodzi o  pieniądze, Camilo, ale o  to, skąd je wziął. Jego marna wypłata nie pozwoliłaby na coś takiego. Otwórz oczy – karciła Mima. – A może zajmiesz się swoimi sprawami, Mario? – warczał tata. – Moja córka to moja sprawa – odparła. Wiedziałam, miłością

że

mama

swojego

życia

stała

między

a  kobietą,

młotem

która

ją

a  kowadłem

wychowała.

–

Jedno

można było o  niej powiedzieć – potrafiła utrzymywać spokój. Nie lubiła konfliktów, robiła więc, co mogła, aby chodzić wokół innych na paluszkach i  nie ranić ich uczuć. Zależało jej tylko na tym, by jej bliscy byli szczęśliwi. A  Mima? Stanowiła jej całkowite przeciwieństwo. Jeśli mama była myszą, babcia była lwem i  nie wstydziła się ryczeć. Stawała do walki bez wyrzutów sumienia. Nie bała się mówić tego, co myślała

i  podejrzewałam,

że

był

to

wynik

walki

z  dziadkiem,

który nieustannie ją uciszał. Kiedy zmarł, Mima obiecała sobie nigdy więcej nie gryźć się w język przy mężczyźnie i trzymała się tego

postanowienia.

Niestety

oznaczało

to,

że

nie

oszczędzała

swojego zięcia. Nie bała mu się postawić, nawet jeśli jej słowa go raniły. Ciężko mi było słuchać kłótni, ponieważ bardzo ich kochałam. Chciałam jedynie, by z czasem wypracowali jakiś kompromis. Właśnie dlatego usilnie starałam się być grzeczna. W  domu już i  tak spraw,

panowało

wielkie

dodawać

księżniczką.

Nie

napięcie,

więc

nerwów

mamie.

piłam

alkoholu.

nie

Stałam Nie

chciałam się

zaogniać

idealną

ćpałam.

Nigdy

małą nie

wagarowałam. Miałam same piątki, a  jeśli pojawiało się jakieś zadanie dodatkowe, zawsze korzystałam z  możliwości uzyskania kolejnych

punktów.

Byłam

prymuską,

bezproblemowym

dzieckiem, a  wszystko dlatego, że mój dom mógł nie przetrwać kolejnych zmagań.

Rodzice nigdy nie musieli się martwić o to, co robiła ich córka – ponieważ zawsze postępowałam właściwie. Ilekroć

w  domu

rozpętała

się

kłótnia,

uciekałam

do

swojego

pokoju i  zamykałam za sobą drzwi. Byłam pewna, że wkrótce wszyscy się uspokoją, ale do tego czasu pogrążałam się w  świecie własnej fantazji. Pod

wieloma

kreatywność

względami

miałam

byłam

właśnie

po

córeczką

nim.

Kiedy

tatusia. nie

Całą

pakował

się

w  kłopoty, był świetnym bajarzem i  ilekroć czułam się zagubiona w  jakiejś

historii,

wiedziałam,

że

mogę

udać

się

do

niego

po

pomoc. Rozumiał o 

jakim

strukturę ja

opowieści

mogłam

zaangażowałam

się

jedynie

również

i  działanie

postaci

marzyć.

to

I 

w  aktorstwo.

Nie

w  sposób,

dzięki

niemu

pragnęłam

tego

jakoś bardzo, ale tata przekonał mnie, że jeśli poznam wszystkie aspekty historii, będę w stanie lepiej zrozumieć postacie ze swoich scenariuszy. –

Trzeba

spojrzeć

na

sprawy

z  wielu

stron.

Właśnie

tak

postępują mistrzowie – mawiał. Wszystko, czego pragnęłam, to być scenarzystą jak mój ojciec – oczywiście bez jego wad. Przez

długi

czas

uważał,

że

narkotyki

otwierały

jego

umysł,

przez co mógł widzieć więcej, wyraźniej, stwarzać lepsze historie. W  pewien

sposób

miał

nawet

rację.

Raz

wpadły

mi

w  ręce

scenariusze, które pisał naćpany. Stworzył wtedy swoje najlepsze dzieła. Słowa niemal tańczyły na kartkach, zarysy opowieści były pełne pasji i pałały magią. Pojawiały

się

też

niezbyt

trafne

historie.

Z  niczym

się

nie

łączyły, nigdzie nie prowadziły. Wyglądały raczej jak bazgroły na ścianie. Przerażały. Kiedy czytałam ten bałagan, martwiłam się i obawiałam o jego zdrowie psychiczne. Opowieści, których nie tworzył na haju, wydawały się bardziej… wymuszone, jakby zbyt usilnie próbował znaleźć właściwe słowa.

Ukończenie projektu na trzeźwo zajmowało mu kilka miesięcy i  był

wtedy

nazywał

dla

je

siebie

śmieciami,

zbyt nawet

surowy. jeśli

Przeklinał

według

swoje

słowa,

były

dobre.

mnie

Podczas tych mrocznych chwil wpadał w depresję, co sprawiało, że wracał na ścieżkę złych nawyków. I tak w kółko. Na

haju

szaleniec.

nie Nie

tylko spał,

nie

był

ledwie

sobą,

jadł,

ale

również

warczał

na

pracował

tych,

którzy

jak mu

przerywali. Jasne, tworzył wspaniałe historie, ale nie czyniło to z niego wspaniałego człowieka. Mama wspierała go bez względu na to, co robił, nawet jeśli się z nim nie zgadzała. Mima mówiła, że za bardzo mu pomagała i że nie

tak

powinien

wyglądać

związek,

ale

mama

nigdy

jej

nie

słuchała. Pochodzę z pełnego uzależnień domu. Ojciec

był

uzależniony

od

narkotyków

–

używania

i sprzedawania – a mama od niego. Dziwiłam się, że jeszcze mnie to nie pochłonęło. Kiedy

tata

wyszedł

z  więzienia,

porzucił

pisanie.

Uznał,

że

sprowadzało go to na złą drogę – ta jego kreatywność. Mimo to walczył, aby znaleźć dla siebie coś, co zajęłoby jego umysł i serce. Mama

twierdziła,

że

potrzebował

hobby.

Mima

mówiła,

że

lepszej pracy. Tata uważał się za wolnego strzelca. Nigdy nie pracował na pełen etat, bo był zdania, że nie poradziłby sobie z powtarzalnymi zadaniami.

Obecnie

przeskakiwał

pomiędzy

trzema

pracami

w tygodniu. Zajmowało to jego umysł, ale nie karmiło jego duszy. Pragnęłam, by odnalazł szczęście, aby stał się najlepszą wersją siebie. – Puk, puk – powiedział głos za zamkniętymi drzwiami. – Wejdź. Tata przekręcił gałkę i  stanął na progu z  rękami w  kieszeniach jeansów.

– Wszystko dobrze? – Tak. Właśnie przygotowuję się na nadchodzące przesłuchanie – powiedziałam, nie wspominając o tym, że żołądek wciąż miałam ściśnięty po ich kłótni. – Ach tak, niedługo wystawiacie w  szkole sztukę, prawda? – zapytał, wchodząc i siadając na moim łóżku. – Tak. Romeo i Julia. Pokiwał powoli głową. – „Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo”[1]? Klasyka. W rzeczy samej. – Gotowa na przesłuchanie? Chcesz, żebym posłuchał twojego monologu?

–

zapytał,

zachowując

się,

jakby

przed

chwilą

w salonie nie trwała wojna. Nie

byłam

podobna

Amerykanin: wyglądający

do

niebieskie bardziej

taty,

oczy,

jak

który

blond

wyglądał

włosy,

grymas.

Miał

jak

krzywy jasną

przeciętny uśmieszek,

cerę,

krótko

przycięte włosy. Zmarszczki wokół jego oczu opowiadały historię, chodził

wiecznie

i  narkotykami

przygarbiony.

miał

nieco

Po

incydentach

zapadniętą

twarz.

z 

alkoholem

Wyglądał

o  wiele

starzej, niż wskazywał jego wiek, ale był tu, żył, i  nawet miał się dobrze. Jeśli nie było to cudem, to nie miałam pojęcia, co mogło nim być. – Dogadasz się kiedykolwiek z Mimą? – palnęłam. Uniósł

brwi,

zaskoczony

moim

pytaniem.

Nie

powinien

się

dziwić po tych wszystkich kłótniach. – Jesteśmy za bardzo do siebie podobni. Właśnie dlatego tak się wydzieramy, ale nie mogę jej winić. W  przeszłości wielokrotnie was zawiodłem. Maria ma prawo się martwić, ale nie zamierzam ponownie dać ciała. Nie tym razem. Teraz jest inaczej, okej? Chciałam mu wierzyć, ale zaufanie topniało za każdym razem, gdy

mnie

zawodził.

Trudno

mnie okłamał. – Obiecujesz? – zapytałam.

było

ufać

komuś,

kto

wielokrotnie

– Obiecuję. – Wstał i  zbliżył się do mnie. Założył mi włosy za uszy. – Przepraszam za te kłótnie, Shay. Naprawdę mi przykro. Nie wiń babci za to, co o  mnie myśli. Chce jedynie was chronić. Taka jej rola, ale musisz zrozumieć, że teraz moim zadaniem jest ochrona

was.

Jestem

i  wychodzę

na

prostą,

żeby

być

lepszym

ojcem i mężem. Pracuję nad sobą, żebym mógł zająć się rodziną. Miałam w sercu małe miejsce na słowa ojca. Nie pozwalałam, by się rozrastało, ponieważ obawiałam się rozczarowania. Martwiłam się, że zawiedzie mnie człowiek, który powinien mnie wspierać, a nie ranić. W  tym Modliłam

niewielkim się.

miejscu

Oczekiwałam,

mu że

wierzyłam.

miejsce

się

Miałam

nie

nadzieję.

zmniejszy

i  że

może pewnego dnia w  jakiś sposób stanie się większe i  będzie w nim więcej przestrzeni na miłość taty. –

A  teraz

dawaj

–

powiedział,

opierając

się

o  biurko.

–

Posłuchajmy twojego monologu. Ojciec

wierzył

we

mnie

i  moją

twórczość.

Wiedziałam,

że

to

prawda i jego pochwały były szczere. Przez resztę nocy ćwiczyłam z  nim wybrany fragment tekstu. Podpowiadał, krytykował przerwy, tempo oraz mimikę. Prowadził mnie. talent,

Rozśmieszał. w 

duszę.

Sprawił, Na

że

koniec

uwierzyłam wyraził

w  siebie,

aprobatę

skinieniem głowy. A mały fragment serca napęczniał.       [1] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

w  mój

podwójnym

 

ROZDZIAŁ 10        

Landon  

    Jeśli istniała jakaś osoba na świecie, do której nie chciałem być podobny,

gdy

dorosnę,

to

był

nią

mój

ojciec.

Cierpiał

na

znieczulicę, co zapewne pomagało mu na sali sądowej. Kierowały nim w  życiu dwie rzeczy, na których mi zupełnie nie zależało: pieniądze i chęć osiągnięcia sukcesu. Był

adwokatem

w  swojej

robocie.

w  sprawach Liczba

karnych,

niemal

kryminalistów,

których

zbyt

dobrym

dzięki

niemu

uniewinniono, była odrażająca. Mimo to tata nigdy nie nazywał ich

przestępcami.

Nazywał

ich

ludźmi,

których

niesłusznie

oskarżono. Czasami wydawało mi się, że był tak zblazowany, że naprawdę wierzył w  swoje kłamstwa, a  może powtarzał je sobie, by móc w  nocy zasnąć. Nie wiedziałem, jak taka kobieta jak moja matka mogła zakochać się w takim facecie. –

Spóźniłeś

się

–

warknął,

gdy

wszedłem

do

jego

kancelarii

w środę po południu. Zjawiłem się dziesięć minut później, a on już mi to wytykał. – Tylko niecały kwadrans – mruknąłem. – Były korki. – Dziesięć minut to wciąż spóźnienie. Zostaniesz dwadzieścia, by to odpracować – syknął. Żałowałem, że nie byłem bardziej podobny do mamy, niestety stałem

się

młodszą

wersją

ojca.

Od

brązowych

włosów,

po

krystalicznie niebieskie oczy, nie było mowy, by zaprzeczyć jego ojcostwu. Podobieństwo było niesłychane, prócz tego, że tata nosił warte wiele tysięcy garnitury, a ja jakiś tani krawat, do którego zakupu mnie zmusił i  kazał zapłacić z  pensji ze stażu. Nabyłbym taki na gumce, gdybym tylko znalazł. Ojciec padłby na zawał. Po tym, jak skarcił mnie za spóźnienie, nie widziałem go przez resztę popołudnia. Poszedł do gabinetu i  został tam chyba na nocną zmianę. Działo się tak za każdym razem, gdy pojawiałem się w  kancelarii. Ojciec był duchem, nigdy nie widziałem nawet jego cienia. Chociaż wcale mi to nie przeszkadzało. I tak wolałem mamę. Często do mnie pisała, gdy byłem na stażu, pytając, jak miewał się tata. Cholera wie. Ojciec nigdy przed nikim się nie otwierał. Stawiał wokół siebie mocne mury – wyższe niż moje – wznoszenie ich było częścią jego talentu. Praca w  kancelarii to mój najmniej lubiany sposób na zajęcie myśli. Czas płynął tu wolno, czułem się zdenerwowany za każdym razem, gdy sekretarka ojca wchodziła do jego gabinetu i zamykała za sobą drzwi. Miała na imię April i nie była tak piękna, jak mama. Nie mówiłem matce o  wyczynach ojca, ponieważ nie miałem prawdziwych

dowodów

na

to,

że

tata

i 

April

robili

coś

nieprzyzwoitego. Były to tylko moje domysły, wątpliwości, jeśli chodziło o charakter ojca – wydawał mi się typem, który zdradzał żonę z sekretarką. Mimo to nie miałem dowodów, by powiedzieć o tym mamie. Dokończyłem bezsensowne zadania i  wyszedłem z  kancelarii, nie żegnając się z  ojcem. Wątpiłem, by zauważył moje zniknięcie i  się nim przejął, jednak dopilnował, by jego asystent został ze mną dodatkowe dwadzieścia minut. Kiedy

wróciłem

do

domu,

mama

napisała

do

mnie,

aby

sprawdzić, czy wszystko dobrze. Wiedziała, że go nie znosiłem

i  powtarzała, że nie musiałem go odbywać, jeśli nie chciałem, ale znając ojca, gdybym przestał przychodzić, wyżyłby się na niej. Mama i  tak miała z  nim niewesoło, więc nie potrzebowała, bym dodawał jej zmartwień. Mama: CO Ja: NIE.

U OJCA?

ZABRAŁ CIĘ

NA OBIAD?

NIGDY TEGO NIE ROBI.

Mama: APRIL

DZIŚ PRACOWAŁA?

Ja: TAK. Mama: POMAGAŁA

WIELE TACIE?

WYDAWALI

SIĘ BYĆ BLISKO?

Wiedziałem do czego zmierzała i  bardzo mi się to nie podobało. Nie cierpiałem, że ta cała April sprawiała, że mama w  siebie wątpiła. Jej niepewność wybrzmiewała głośno w wiadomościach. Ja: NIE

JEST

TOBĄ.

Upłynęła chwila, nim odpowiedziała. Mama: KOCHAM, Ja: JA CIEBIE

KOCHAM

TEŻ, MAMO.

CIĘ, LAND.

DOBRANOC. ***

– Co jest między wami? – syknęła Monica, podchodząc do mojej szai w  czwartkowy ranek. Miała dzikie, wkurzone spojrzenie, ale przecież to była Monica, zawsze tak wyglądała. – Musisz sprecyzować, o kogo ci chodzi. – O Panienkę Perfekcyjną i ciebie. O co chodzi z tym zakładem? O, o Shay. Oczywiście. Wzruszyłem ramionami. – To dla beki. – Nikt się nie śmieje – mruknęła. – Nie rozumiem w  ogóle, dlaczego chcesz spędzać jakikolwiek czas na myśleniu o tej suce. Uśmiechnąłem się. – Serio? Bo na ostatniej imprezie wydawało mi się, że jest jedną z  twoich najbliższych przyjaciółek, przez co wielokrotnie dałaś mi w twarz. – Nieważne, byłam pijana. Daj spokój z tym, co się między wami dzieje, okej?

Uniosłem brwi. –

Przepraszam,

ominąłem

rozdział

w  tej

pokręconej

książce,

w którym możesz mi mówić, co mogę, a czego nie. Również uniosła brwi. – Jesteś mi winien przysługę. Obiecałeś, że będziesz przy mnie. Dokładnie

wiedziałem,

jakie

słowo

dałem

ponad

rok

temu.

Przyrzekłem się o nią troszczyć, o ile będę w stanie, i przeważnie wywiązywałem się z umowy. Jeśli wpadała w dół, byłem przy niej, by jej pomóc, ale nie oznaczało to, że musiałem poświęcać życie na spełnianie

jej

zachcianek.

Wkrótce

i 

tak

oboje

będziemy

studiować. Musiała nauczyć się sama o siebie troszczyć. Poza tym złożyłem tę obietnicę, kiedy byłem mocno naćpany. Takie przyrzeczenia powinny być nieważne. – Słuchaj, obiecałem się o  ciebie troszczyć, tak? I  to robiłem. Przynosiłem

ci

wytrzeźwieć,

jedzenie,

gdy

się

gdy

go

upijałaś.

potrzebowałaś.

Ale

wyjaśnijmy

Pomagałem sobie

coś:

ci

nie

możesz mnie kontrolować, Monico. Będę robił, co zechcę, z  kim zechcę i kiedy zechcę. Zacisnęła usta i zmierzyła mnie wzrokiem. – Naprawdę zamierzasz poświęcić się temu głupiemu zakładowi z Shay Gable? Poważnie? Przecież jej nienawidzimy. Błąd. Ja jej nienawidziłem. Monica nienawidziła sposobu, w jaki ja

nienawidziłem

Shay,

ponieważ

poświęcałem

przez

to

uwagę

innej dziewczynie. – To nie jest twoja sprawa, co robię. Przesunęła torebkę na ramieniu i przewróciła oczami. – Jak chcesz, Landonie. Przecież ona i  tak nie chciałaby się zakochać w  kimś takim jak ty. Taka osoba nigdy nie zakocha się w śmieciu. No i proszę, wyzwiska. Nareszcie. Szturchnęła mnie mocno w tors. Co, u diabła? Była pijana?

Naćpana? Przecież był ranek. Jakim cudem była w takim stanie o dziesiątej? Odetchnąłem zmagać

się

i  odsunąłem

z 

jej

się

od

wybrykami.

niej.

Było

Dopiero

za

wcześnie,

otrząsnąłem

się

by ze

zmęczenia po nocy, podczas której spałem tylko z godzinę. – Okej, Monico. Chyba już skończyliśmy. Ruszyłem, by odejść, ale krzyknęła za mną: – Właśnie tak, odejdź! Uciekaj od prawdy. Mam nadzieję, że wiesz, że przegrasz ten swój głupi zakład, bo nikt nie mógłby kochać kogoś takiego jak ty. Masz blizny na dowód tego, jak jesteś niekochany. Zacisnąłem dłonie w  pięści na te słowa, nienawidziłem w  niej tego, że miała moc wywołania ognia w mojej klatce piersiowej. Nie odpowiedziałem jej. Nie obejrzałem się za siebie, choć nie musiała patrzeć

mi

w  oczy,

by

wiedzieć,

że

sparzyły

mnie

jej

słowa.

Wiedziała, jak mnie trafić, gdzie uderzyć, by zadać największy ból. Nie

poszedłem

na

następną

lekcję.

Udałem

się

na

pokryte

śniegiem boisko – bez kurtki – stanąłem pod trybunami, aby uciec od wszystkiego i wszystkich. Czułem ucisk w  piersi, a  każdy oddech zdawał się zimny jak powietrze w Illinois, ostre i przenikliwe. Wiedziałem, co się działo. Przez ostatni rok przeszedłem wiele ataków

paniki.

Wiedziałem,

że

nie

ucieknę.

Kiedy

moje

ciało

postanawiało się zamknąć, mogłem mu jedynie na to pozwolić. Czasami paniczny strach przechodził szybko, niekiedy jednak miałem

wrażenie,

że

trwał

kilka

dni.

Podwinąłem

rękawy

i  odsłoniłem blizny przeszłego smutku, ślady tego, że mój umysł wymykał się spod kontroli. Pierwszy raz, gdy Monica zobaczyła je, powiedziała, że przesadnie dramatyzuję. – Nie rozciąłeś we właściwą stronę, by się zabić. Pociąłeś się tylko dla uwagi – warknęła. Wiedziałem jednak, że się myliła. Nie chciałem, by ktokolwiek oglądał moje blizny. Wstydziłem się ich.

Właśnie dlatego codziennie nosiłem ubrania z  długim rękawem. Nie

byłem

dumny

z  tego,

co

zrobiłem,

i  z  pewnością

nie

pragnąłem uwagi. Nie chciałem się zabić. Zrobiłem to, by poczuć coś

więcej

niż

pustkę.

Byłem

zdesperowany,

by

doświadczyć

czegokolwiek, ponieważ przeważnie wydawało mi się, że tonąłem. Nie ciąłem się już dłuższą chwilę. Usilnie próbowałem znaleźć inne sposoby na to, by coś poczuć. Trzęsły mi się dłonie, gdy zaciskałem je na metalowych prętach, opuściłem

głowę,

próbując

nie

zwymiotować.

Ręce

paliły

od

zimnego metalu, ale byłem za to wdzięczny. Cieszyłem się, bo czułem cokolwiek, nawet jeśli był to ból. Odczuwanie go oznaczało, że wciąż żyłem. A to już było coś. *** Wydaje mi się, że urodziłem się z dziurą w sercu. Nie bije, jak powinno, i  nie wiem, czy to czyni go niewartym miłości. Jaka osoba chciałaby kochać wadliwe serce? Jaka poświęciłaby czas, aby słuchać bicia czegoś tak zepsutego? Mam

jednak

nadzieję,

że

złamane

serca

również

można

pokochać. Uważam, że te pogruchotane najbardziej zasługują na miłość. L. *** Po moim załamaniu nerwowym wróciłem do szkoły i  poszedłem prosto

do

gabinetu

pani

Levi.

Nie

mieliśmy

umówionego

spotkania, ale byłem wdzięczny za to, że nikt nie siedział przed jej biurkiem. Nie miałem pojęcia, gdzie się udać i, szczerze mówiąc, częściowo chciałem

wziąć

się

w  garść

i  samemu

uporać

się

ze

swoimi

uczuciami, jednak nie miałem na tyle siły. Nie wiedziałem, jak poradzić sobie z myślami.

– Landonie. – Pani Levi uniosła głowę znad biurka i jak zawsze się uśmiechnęła, ale widać w  tym było troskę. Z  dobrego powodu. Wątpiłem, o 

by

uczniowie

najnowszych

przychodzili

licealnych

trendach

do

jej

w 

gabinetu

modzie

czy

pogadać równie

bezsensownych tematach. – Wszystko w porządku? Wsadziłem ręce do kieszeni. – Tak. Tylko tyle zdołałem wydusić. Uniosła w  stanie

brwi, ocenić

a  ja

spojrzałem

stopień

na

mojego

nią

zawstydzony,

zniszczenia

tylko

za

że

była

pomocą

wzroku. – Nie powinieneś być na lekcji? – zapytała. – Zapewne – odparłem. W  pomieszczeniu

zapadła

cisza,

spoglądałem

na

wiszące

na

ścianie fotografie jej rodziny. Ludzie na zdjęciach wyglądali na szczęśliwych, zżytych. Zastanawiałem się, czy wiedziała, jakie miała szczęście. Cholera. Mój umysł znów zajmował się emocjonalnym gównem. – Chcesz tu przez chwilę posiedzieć? – zapytała. – Nie chcę rozmawiać – palnąłem. –

Nie

musimy

tego

robić.

–

Wskazała

krzesło

naprzeciwko

siebie. – Ale usiądź, proszę. Zająłem miejsce, a pani Levi w jakiś sposób usłyszała bezgłośne „dziękuję”, które pojawiło się w mojej głowie. Byłem wdzięczny, że miałem kogoś, kto siedział ze mną w  ciszy. Czasami przebywanie w  milczeniu z  kimś, pomagało sercu bardziej niż opowiadanie o bólu.

 

ROZDZIAŁ 11        

Landon  

    Następnego popołudnia przyszli do mnie Hank, Greyson i  Eric. Wiedzieli, kiedy nie czułem się dobrze, choć nigdy o  to nie pytali. Byłem

za

to

wdzięczny.

Nie

miałem

ochoty

rozmawiać.

Siedzieliśmy nad basenem, nawijając o nieistotnych tematach. Na prośbę Hanka pojawił się u  mnie KJ. Mój dom był miejscem weekendowych

zbiórek,

ponieważ

przeważnie

nie

było

w  nim

rodziców. KJ był starszym kolesiem, po czterdziestce, mniej więcej w  wieku

Lance’a.

Od

jakiegoś

czasu

sprzedawał

zioło

moim

kumplom i ogólnie wydawał się spoko kolesiem. Siedzący na leżaku Eric palił jointa, gapiąc się w niebo. –

Grałeś

kiedyś

w  chmurki?

–

zapytał.

Obłoki

były

duże,

wyglądały na sztuczne, jak na początku Simpsonów, nieco zbyt idealnie rozłożone – jakby jakiś malarz wziął gigantyczny pędzel i namalował je na płótnie nieba. – W chmurki? – zapytałem. Założył ręce za głowę i nią pokiwał. – Tak. Widzisz jakąś chmurę i mówisz, co ci przypomina. KJ uśmiechnął się, licząc kasę, którą dał mu Hank. – Moja młodsza córka wciąż świruje przez tę zabawę. W  zeszłe wakacje

leżeliśmy

w 

trawie

przez

godziny,

wymyślając,

co

widzimy. Żółwie, psy, Michaela Jordana. Cholera… – Roześmiał się, kręcąc głową. – To cudowne chwile. Moja starsza córka już z tego wyrosła, ale też to robiliśmy. Było super.

KJ zawsze to robił, ilekroć wpadał do nas – opowiadał o  swoich dzieciach.

Zastanawiałem

się,

czy

moi

rodzice

postępowali

tak

samo, gdy rozmawiali z innymi. Tata zapewne opowiadał o mnie same przerażające rzeczy. Mama te słodkie. Zabawne, że można było być zupełnie inną postacią w książkach różnych ludzi. – Fajnie i  w  ogóle, ale mogę zapytać, co robi pan w  moim domu z  tymi nastolatkami? – zapytał ktoś, aż poderwałem się z  pozycji leżącej. – Mama. Hej. – Wstałem. – Co robisz w  mieście? Myślałem, że jeszcze przez kilka dni będziesz w Kalifornii. – Przyleciałam wcześniej. – Założyła włosy za uszy i  spojrzała na

KJ-a,

który

wyglądał,

jak

przyłapany

na

rozrabianiu

szczeniak. – Nie wiem, kim pan jest, i  nie mam pojęcia, dlaczego przesiaduje pan z  tymi chłopcami, ale zapewne powinien pan już iść. Mężczyzna zniknął bez słowa. Hank uśmiechnął się głupkowato. – Dzień dobry, pani H. Pięknie pani wygląda w tym trenczu. Eric wstał z leżaka. – Nowa fryzura? Do twarzy pani. Greyson wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Schudła pani? Wygląda na to, że tak. Mama lekko się uśmiechnęła. – Do widzenia, chłopcy. – Wszyscy skierowali się do wyjścia, ale mama ich zatrzymała. – Najpierw zostawcie towar. – Ale, pani H! To na moją alergię – zażartował Hank. Wyciągnęła do niego rękę, na co jęknął, oddając jej zioło. – Dobranoc, chłopcy. – Branoc, pani H – mruknęli jednocześnie, wychodząc. Mama podeszła do mnie i popatrzyła ponuro, unosząc brwi. – Poważnie, Landonie? Marihuana?

Zawsze tak mówiła zamiast trawka czy zioło. Nie wiedziałem dlaczego, ale wtedy brzmiało to gorzej, niż było w rzeczywistości. Marihuana – miękki narkotyk. – Nie paliłem – mruknąłem. Posłała

mi

powątpiewające

spojrzenie,

przez

co

kiepsko

się

poczułem. Nie paliłem, ale mi nie uwierzyła. Prawdę mówiąc, dawałem jej wcześniej powody, by mi nie ufała. Znalazła wystarczająco dużo zioła

w  moim

pokoju,

by

myśleć,

że

miałem

gdzieś

własną

plantację. Przetwarzałem jednak w  głowie jej obecność w  domu. Kurde… stęskniłem się za nią. Miałem ochotę ją uściskać, ale również nakrzyczeć,

że

bywała

tu

zbyt

rzadko.

Chciałem

wytknąć,

że

ostatnio nie była dobrym rodzicem. I wyznać, że niezbyt fajnie się czułem i potrzebowałem jej bardziej niż kiedykolwiek. Ale przede wszystkim bardzo chciałem się przytulić. – Przepraszam, mamo – mruknąłem. – Tak. – Pokiwała głową. – Ja też. Chodź tu. – Otworzyła ręce, więc

wpadłem

w  jej

objęcia

jak

przeklęte

dziecko.

Pachniała

różami, brakowało mi tego zapachu. Górowałem nad jej niewielką sylwetką,

gdy

mnie

tuliła.

Nawet

jeśli

byłem

od

niej

wyższy,

czułem się, jakby to ona mnie obejmowała. Niemal zapomniałem, jaka była w tym dobra. – Tęskniłam za tobą – szepnęła, ściskając mnie mocniej. Kiedy puściła, podrapałem się po karku. – Co tu robisz? – Chciałam sprawdzić, co z  tobą. Rozmawiałam z  panią Levi, która się o ciebie martwi. Och,

logiczne.

Mama

wróciła

do

domu,

bo

osoba

z  zewnątrz

podważyła jej rodzicielskie umiejętności. Zapewne wstydziła się, że

szkolna

zdawało

się,

pedagog że

zarzuciła

dobrze

sobie

jej

zaniedbanie.

radziła.

Żyłem,

Mamie

wciąż

chyba

odrabiałem

zadania domowe – tylko po to, by rozproszyć czymś umysł – nie spaliłem domu. O co więcej mógł prosić rodzic? – Zamówmy jakiś obiad – powiedziała mama, biorąc mnie pod rękę. – Ojciec do ciebie dzwonił? Mówił, że dziś zadzwoni. – Nie, nie odzywał się. Mama zmarszczyła brwi, ale nie powinno jej to dziwić. Ojciec nie był

dobry

w  sprawdzaniu,

co

u  mnie.

Ale

to

nic.

I  tak

nie

chciałem, by to robił. – Będę musiała zapytać go o  to, gdy będę z  nim rozmawiać – powiedziała. – Odpuść. To nic takiego. Na jej twarzy pozostał grymas, ale nie odezwała się więcej, tylko poprowadziła mnie do kuchni. Poszedłem za nią jak spragniony psiak, a Serdelek – prawdziwy spragniony pies – poszedł zaraz za mną. – Okej, to na co masz ochotę? Na pizzę? Taco? Tapas? – pytała, wyjmując komórkę z torebki. – Cokolwiek. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. – Zatem pizza. Spędziliśmy

wieczór

razem.

Oglądaliśmy

kretyńskie

filmy

i powtórki Przyjaciół, rozmawialiśmy o klientach mamy. Mówiłem o  szkole i  o  lekcjach. Nie wspomniałem o  Shay, bo gdybym to zrobił, chyba uznałaby, że oszalałem, ale dziewczyna co jakiś czas pojawiała się w  moich myślach. Nie było to nic skomplikowanego, tylko proste rzeczy. Nie rozmawiałem z  mamą o  Lansie, zapewne oboje nie byliśmy w  stanie poruszyć tego tematu. Ilekroć mama o  nim mówiła, łzy napływały

jej

do

oczu

i  zaczynała

szlochać.

Był

jej

jedynym

rodzeństwem, utrata go złamała jej serce. Raz o tym wspomniała, zapewne

przez

stres

związany

z  poronieniem,

co

pogruchotało

i moje zimne serce. Nie wyobrażałem sobie takiego bólu.

Sytuacja była niewiarygodnie kiepska, ale nie można winić za nią mamy. Powtarzałem jej to wielokrotnie, ale mi nie wierzyła. Właśnie wypłakać

dlatego się

wystarczająco

trzymałem

jej

w 

ciężki,

ramię. więc

wszystko Kamień

nie

dla na

siebie,

jej

potrzebowała,

zamiast

sercu

bym

był

dodawał

już mu

masy. Położyliśmy się spać około północy. Powiedziała, że mnie kocha i jej uwierzyłem. Nigdy w życiu nie wątpiłem w matczyną miłość. Ilekroć ją okazywała, pochłaniałem ją całą niczym głodne dziecko, odżywiając moją chorą duszę. Mama została w mieście kolejne dwa dni, nim poleciała do pracy na Florydę. Podczas tych dwóch dni nie spuszczała mnie z  oka. Sprawiła,

że

nie

poszedłem

w  piątek

do

szkoły,

byśmy

mogli

spędzić razem cały dzień. Byliśmy na zakupach i  pojechaliśmy nawet do Chicago, aby odkupić lampę, która stłukła się podczas imprezy.

Wydawało

mi

się,

że

mama

będąc

w  mieście,

zechce

spotkać się z tatą na lunch czy coś, ale nie poruszyła tego tematu. Nie pamiętałem, kiedy po raz ostatni rodzice przebywali w  tym samym czasie w jakimś pomieszczeniu, ale wydawało się, że im to nie przeszkadzało. Niektóre romanse nie potrzebowały ciągłego zasilania. Ich związek działał na swój własny sposób. Mama próbowała też coś ugotować. Zrobiła

naleśniki,

które

smakowały

proszkiem

do

pieczenia,

przypaliła lasagne i upiekła wybitnie paskudne ciasto kokosowe – moje ulubione trzy dania, całkowicie nieudane. Maria byłaby przerażona. Cholera, sam się bałem, ale mama się starała – poniosła sromotną porażkę, ale chociaż próbowała. Nocami

pozostawała

w 

pokoju

na

końcu

korytarza,

dwa

pomieszczenia ode mnie. Wiedziałem, że jej serce znajdowało się pod tym samym dachem, co moje, i  biło w  tym samym rytmie. Miałem świadomość, że nie byłem sam i po raz pierwszy od jakiegoś czasu mogłem spać.

Czułem się jak na haju, gdy była w domu – choć trawka nie była w stanie zapewnić takiego odlotu. Wyjeżdżała

w 

sobotę

i  przygotowałem

jej

rano,

śniadanie.

więc Chyba

wstałem nie

wcześniej

zniósłbym

więcej

przypalonego jedzenia, więc pomyślałem, że będzie to miły gest, gdy sam coś stworzę. Przez ostatni rok Maria nauczyła mnie kilku kulinarnych sztuczek. Ilekroć gotowałem i  przerzucałem naleśniki, nie niszcząc ich, czułem

się,

jakby

była

przy

mnie,

klepiąc

mnie

po

plecach

i gratulując dobrej roboty. Kiedy przygotowywałem naleśniki, mama wstawiła walizki do kuchni. Miała jedną więcej, niż gdy przyjechała. Zdziwiłem się, skoro miała tu być za mniej niż dwa tygodnie na moje urodziny, ale już jako dziecko nauczyłem się nie kwestionować ilości rzeczy zabieranych wypadów

przez

podróżującą

weekendowych

kobietę.

mama

Na

wzięła

jeden

pięć

z  rodzinnych

kostiumów

do

pływania. Pięć kostiumów na trzy dni. I jakoś udało jej się wszystkie włożyć. I nosić dwukrotnie. – Dlaczego pachnie tu prawdziwym jedzeniem? – zapytała. – Mmm… – Podeszła do blatu, wzięła kawałek banana, którego wcześniej pokroiłem, i  włożyła go do ust razem z  posiekanymi orzechami włoskimi. – Od kiedy gotujesz? Odkąd zostawiłaś mnie samego w  domu, żebym zaczął sobie radzić. Nie chciałem się jednak odnosić do niej po chamsku, bo zaraz miała

wyjechać.

sumienia,

Nie

nawet

próbowałem

jeśli,

prawdę

wywołać

w  niej

mówiąc,

wyrzutów

czasami

była

beznadziejnym rodzicem. Miałem pewność, że czasami byłem też beznadziejnym synem, ale nigdy nie dała mi tego odczuć. Zawierało

się

to

w 

człowieczeństwie

–

okazjonalne

beznadziejnym. Było zapisane w naszym kodzie DNA.

bycie

– Nauczyłem się kilku sztuczek – mruknąłem. Opuściłem fakt, że Maria pokazała mi to i owo, bo nie chciałem, by mama poczuła się, jakby inna kobieta była dla mnie lepszą matką niż ona sama. Była wrażliwa na punkcie takich spraw. – Pachnie wyśmienicie i nie jest przypalone. –

To

chyba

mój

szczęśliwy

dzień.

Wiele

rzeczy

udało

mi

się

sfajczyć. – Musisz mieć to po mnie – zażartowała. Podeszła i  pocałowała mnie w policzek. Chciałem zawieźć ją na lotnisko, ale powiedziała, że trudno jej się

będzie

pożegnać,

jeśli

z  nią

pojadę.

Rozumiałem.

Chyba.

Byłem na tyle rozemocjonowany, że chciałem błagać, by została na dłużej, a nie planowałem być przesadnie dramatycznym dupkiem, proszącym niebawem

mamusię, wrócić

na

by

go

moje

niańczyła.

urodziny.

Poza

Nie

tym

będzie

i  tak

miała

strasznie,

gdy

wyjedzie na kilka dni, bo zaraz do mnie przyleci. – Mogę cię przytulić? – zapytała, a ja się zgodziłem. Obejmowała mnie mocno, następnie odsunęła się, by popatrzeć na

mnie

ze

łzami

w  oczach.

Zaraz

ponownie

mnie

uściskała.

Nienawidziłem, gdy płakała. Zawsze czułem się wtedy bezradny. –

No

weź,

mamo,

przestań

z  tymi

emocjami.

Niedługo

się

zobaczymy. W dodatku przypalę przez ciebie naleśniki. – Tak, przepraszam. Tylko… – Odwróciła wzrok i  jej uśmiech nieco zadrżał. – Tylko co? Pokręciła głową, uśmiechając się ze smutkiem. –

Nic.

Pójdę

spiąć

włosy

i  umyć

twarz.

Zaraz

przyjdę

na

i 

jej

śniadanie. Położyła torebkę na walizce. Kiedy

przerzucałem

zawartość

rozsypała

i  poszedłem

pozbierać

naleśnik, się

na

tampony,

torebka

podłodze. których

spadła

Odłożyłem nie

chciałem

cała

łopatkę oglądać.

Pomysł, że mama ich używała, był mocno niepokojący. Rodzice nie powinni mieć okresów czy innych takich. Ohyda. Pozbierałem resztę: szminki, drobne monety, bilety na samoloty. Przejrzałem ich trasy i żołądek zwinął mi się w supeł. Leciała do Paryża? Dlaczego o tym nie wspomniała? Myślałem, że uda się z powrotem do Kalifornii. Ale spostrzegłem datę powrotną. Za pięć tygodni. Dwa po moich urodzinach. Co, do chuja?! Miała tu ze mną być. Powinna wrócić do domu w  najgorszych chwilach mojego życia, by być ze mną. Miała mnie trzymać, gdy będę

tonął.

Zamiast

makaroniki

tego

z  jakimiś

zamierzała

celebrytami

siedzieć

i  stroić

we ich

Francji, na

jeść

premierę

jakiegoś wydarzenia. Teraz wszystko stało się jasne. Niedawna wzruszająca chwila nie

miała

miejsca

dlatego,

że

mama

była

smutna

z  powodu

wyjazdu, ale dlatego, że mnie porzucała. Bardzo

kochałem

matkę,

ale

w 

tym

momencie

jej

nienawidziłem. Okłamała

mnie.

Cóż,

zataiła

prawdę,

co

było

według

mnie

o wiele gorsze niż kłamstwo. Wsadziłem

wszystkie

i  próbowałem

rzeczy

zapanować

nad

z 

powrotem

emocjami.

Coś

do

jej

jednak

torebki we

mnie

pękało. Miałem ochotę krzyczeć, kląć i  powiedzieć, jak okropną była matką, wybierając pracę, a nie mnie, ale tego nie zrobiłem. Wróciłem

do

smażenia

naleśników

i 

czekałem,

ponieważ

wiedziałem, że powinna mi powiedzieć. Nie wyszłaby z  domu, nie mówiąc o swoich planach podróży za granicę na kilka tygodni. Nie miałaby czelności, by zrobić coś tak egoistycznego. Siedzieliśmy przy stole w  jadalni, obserwowałem, jak wkładała jedzenie do ust. Rozwodziła się nad tym, jak wspaniałym byłem

kucharzem i że powinienem iść do szkoły o tym kierunku. Mówiła o 

swojej

pracy

–

opuszczając

temat

podróży.

Opowiadała

o  celebrytach, o  najnowszych trendach w  modzie tego lata, ani razu nie wspominając o Paryżu. Pozbierała rzeczy, aby udać się na lotnisko, a  gniew we mnie zmienił się w rozpacz, smutek i samotność. – Chodź mnie uściskać – poleciła. Znów spełniłem polecenie. Chciałbym być silniejszy. Chciałbym mieć jaja, aby postawić się matce i  powiedzieć, jak jej zachowanie złamało moje już i  tak pogruchotane serce, ale nic nie zrobiłem. Nic nie powiedziałem, bo była moją matką i ją kochałem. Miłość to choroba. Nie rozumiałem, dlaczego ludzie jej pragnęli. Zawsze pozostawiała mnie pustym. Puściłem mamę i  poszliśmy w  kierunku taksówki, którą sobie zamówiła. Kiedy

wsiadała,

stałem

na

ganku

z 

rękami

głęboko

w kieszeniach. –

Hej,

mamo!

–

zawołałem.

Spojrzała

na

mnie,

czekając.

–

Zastanawiałem się, kiedy powiesz mi o Paryżu. Zanim wylądujesz czy później? Wytrzeszczyła oczy i rozchyliła usta. – Skąd… – Bilety wypadły ci z torebki. Zadrżała i pokręciła głową. –

Land,

przyrzekam,

miałam

ci

powiedzieć.

Po

prostu…

wiedziałam, że się zdenerwujesz, skoro zbliżają się twoje urodziny. Dostaliśmy wspaniałą propozycję pracy ze świetnymi klientami podczas

europejskiej

trasy

promującej

ich

najnowszy

uwierzyłbyś… Moje serce pokryło się lodem. – W porządku – wydusiłem. – To nic takiego. – Kochanie… – mruknęła, zbliżając się o krok. – Lepiej już jedź, bo spóźnisz się na samolot.

film.

Nie

Albo mogłabyś zostać, by mnie pocieszyć. Zostań. Proszę, mamo… Pomóż mi… Odsunęła się. Nie zamierzała mi pomagać. Byłem kretynem, żywiąc nadzieję, że to zrobi. Złapała rączkę walizki. – Przepraszam, Landonie. Naprawdę. Tak wiele nie wiesz, tak wiele

nie

rozumiesz

i…

chciałabym

ci

to

wszystko

wyjaśnić.

Poważnie, nie mogę przegapić teraz tej okazji. Wyjaśnię więcej, gdy będę miała szansę, ale… – Nie kłopocz się – syknąłem, odwróciłem się i  ruszyłem do domu. – Bezpiecznych lotów. Nie pospieszyła za mną. Dom znów był pusty, poszedłem do swojego pokoju i  położyłem się na łóżku. Zacisnąłem dłonie w  pięści i  uderzyłem się nimi w czoło. – Kurwa! – zawołałem i obudziłem śpiącego w kącie Serdelka. – Kurwa! – Uderzyłem mocniej, próbując pohamować łzy, przestać się użalać nad tym, że byłem sam. Serdelek wstał, przeciągnął się i  poczłapał do mnie, po czym wdrapał się na moje łóżko. Wcisnął się pod moje ręce, trącając mnie

nosem.

Za

każdym

razem,

gdy

go

odsuwałem,

wracał.

Wielokrotnie. –

Odejdź,

Serdelku!

–

krzyknąłem,

wkurzony

przez

tego

głupiego psa. Jednak on się nie przejął. Machał tym swoim durnym krótkim ogonem i  znów wcisnął mi się pod ręce. W  końcu się poddałem i  pozwoliłem

mu

być

przy

mnie.

Gdy

obejmowałem

mojego

corgiego, nie chciałem płakać. Zostaliśmy tak przez chwilę. Znów

było

cicho.

Ściany

oddawały

a sen tej nocy nie nadszedł. ***

wczorajsze

wspomnienia,

Następnego dnia wstałem z  łóżka, gdy rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

Spojrzałem

na

zegar,

świadomy,

że

przyszła

Maria,

by

posprzątać. Kiedy otworzyłem drzwi, posłała mi promienny uśmiech, który szybko zbladł, gdy mi się przyjrzała. Skrzywiła się. Musiałem wyglądać tak źle, jak się czułem. – Jak dziś twoje serce, Landonie? – zapytała. Cholera. Łzy napłynęły mi do oczu na jej słowa, więc opuściłem powieki, aby nie popłynęły po policzkach. Musiałem być facetem. Musiałem wziąć się w garść. Jednak pytanie Marii mocno mnie uderzyło po ciężkiej nocy. Nie odpowiedziałem, ponieważ gdyby słowa opuściły moje usta, głos by mi się załamał i straciłbym panowanie nad sobą. Maria

milczała.

Podeszła

tylko

i  mnie

objęła.

Tuliła

mnie

mocno, na co jej pozwoliłem. Szczerze mówiąc, bez niej bym upadł. Położyła głowę na moim torsie i mnie nie puszczała. Objąłem ją, odwzajemniając uścisk. – Wciąż tu jest, Landonie – przyrzekła. – Twoje serce. Nadal słyszę, że bije. Wszystko z tobą w porządku. Wszystko dobrze. To zraniło mnie jeszcze bardziej. Zaczęła się za mnie modlić, ale nie rozumiałem dlaczego. Żadna modlitwa,

którą

wypowiadała,

najwyraźniej

nie

została

wysłuchana. Może automatyczna sekretarka Boga była pełna i nie przyjmowała

więcej

wiadomości.

Może

był

zajęty,

spełniając

prośby innych, gdy modliła się Maria. A może w ogóle Go nie było. Może Maria wypowiadała jedynie życzenia, nadzieje, marzenia. Modliła się również za Lance’a. Najwyraźniej to również nie zdało egzaminu. Mimo to się modliła, a ja wciąż jej pozwalałem. I  nawet jeśli nie wiedziałem, jak to możliwe, moje brzydkie, pogruchotane serce nadal biło.

 

ROZDZIAŁ 12        

Shay  

    Dni mijały bez interakcji z  Landonem. Przez kilka nie było go w  szkole, w 

a  kiedy

stosunku

do

wrócił,

mnie,

wydawał

ale

do

się

wycofany

wszystkich

–

nie

innych.

tylko

Snuł

się

korytarzami jak upadły anioł. Mroczny, posępny, zraniony, rozbity tak, że nawet nie wiedziałam, że to możliwe. Odpoczywał przez ostatnie

dni?

Rety,

wykańczało

samo

patrzenie

na

niego.

Chciałam się za niego wyspać. Postawiłam krok w  jego stronę, ale się zawahałam. Chciałam zapytać,

co

się

stało,

ale

wiedziałam,

że

nie

miałam

do

tego

prawa. Nie sprawdzaliśmy, co u  siebie nawzajem. Nie dbaliśmy o swoje emocje. Po prostu graliśmy w grę. Ni mniej, ni więcej. Ciekawość wzrosła we mnie, gdy opisywałam w  notatniku jego niezbyt dobry stan. Za każdym razem, gdy myślałam o  swoich postaciach,

punktowałam

informacje

o  nich.

Przy

Landonie

zapełniałam już trzeci zeszyt. Czułam mnie

się

uwagę.

prymitywnych

głupio,

czekając,

Przywykłam uwag

aż

do

chłopak jego

i  dziecinnych

ponownie

złośliwych

wygłupów,

zwróci

komentarzy,

a  teraz

wszystkiego brakowało, aż ściskał mi się żołądek. Czy olał całą sprawę? Skończył ze mną? Stracił zainteresowanie naszym zakładem? Ja nadal chciałam grać. Przyglądać mu się, badać.

na

mi

tego

A  kiedy traciłam już wszelką nadzieję, głęboki głos szepnął za moimi plecami, gdy wyjmowałam książki z szai: – Twój tyłek wygląda w tych jeansach na ogromny. Serce obiło mi się o żebra i przeszedł mnie dreszcz, choć miałam nadzieję, że Landon tego nie zauważył. Uśmiechnęłam

się,

kręcąc

głową,

wiedząc,

że

tylko

on

mógł

powiedzieć coś takiego. –

Tak?

Cóż,

odparłam,

a  przez

próbując

te

swoje

udawać

uszy

spokój,

wyglądasz

nawet

jeśli

jak

Dumbo

moje

–

hormony

szalały. Oczywiście moja uwaga na temat jego uszu była kłamstwem. Wszystko w jego ciele było proporcjonalne i jeśli miał jakieś wady, jeszcze ich nie odkryłam. Obróciłam się do niego twarzą, przyciskając plecy do szafek, a  on nade mną górował. Stanowiło to przypomnienie, jaki był wysoki, głowę,

bo by

gdy

znajdował

spojrzeć

mu

się w 

tak

oczy.

blisko, Jak

musiałam

zawsze

zadzierać

wyglądał

na

zmęczonego. I nieco smutnego – też jak zwykle. – Mam również trąbę Dumbo, mogę rozpiąć spodnie, jeśli chcesz zobaczyć – zażartował, kładąc lewą dłoń na szafce. Starałam się zignorować

przyspieszające

tętno,

co

było

odpowiedzią

na

jego

flirt. – Brzmi jak słoniowacizna. Powinieneś iść do lekarza. Uśmiechnął się. Nie

spodobało

uśmiechnąć.

mi

Było

się mu

to, z 

ponieważ tym

do

mnie

twarzy.

również

Powinien

okazywać wesołość. Położył prawą rękę na kolejnej szafce, więżąc mnie. – To kiedy się umówimy? – Po co? – Na randkę. Roześmiałam się.

chciało

się

częściej

– Nie chodzisz na randki, Landonie, i zdecydowanie nie chodzisz na randki ze mną. – Słuchaj, jeśli chcesz to pominąć i  od razu wskoczyć do łóżka, nie mam żadnych… – podsunął. Przewróciłam oczami i  pochyliłam się, by przemknąć pod jego ręką. Poszłam na następną lekcję, a on pospieszył za mną. – Okej, żadnego łóżka, ale mówię poważnie. Kiedy się spotkamy? Jak mam niby zakończyć ten zakład, jeśli nie widujemy się poza szkołą? – Co za szkoda, nie? Wygląda na to, że go przegrasz. – Będziesz grała trudną do zdobycia? – Nie. – Pokręciłam głową. – W  ogóle nie gram. Taka jestem. Nie mam czasu, Landonie, i  nie chcę zmieniać życia dla kogoś, kim gardzę. –

Ale

jak

zamierzasz

wygrać

zakład,

jeśli

nie

będziemy

się

spotykać? Jak chcesz mnie w sobie rozkochać, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać? – Mam gdzieś, czy się zakochasz. Jeśli o  mnie chodzi, twoja przegrana będzie moim dostatecznym zwycięstwem. – Zatem porzucasz grę, unikając mnie? – Tak. Mniej więcej. Ponownie się uśmiechnął i tym razem było to trochę złowieszcze. – Przykro mi psuć ci nastrój, ale zakład tak łatwo nie dobiegnie końca. – Nie? A jak planujesz uporać się z tym zadaniem? – Jeszcze nie wiem, ale nie martw się, uwielbiam wyzwania. Coś wymyślę. – Zrób to, Landonie. Będę czekać. – Chciałam odejść, ale zawołał za mną: – Trusiu? – Tak? – Ta uwaga o tyłku… – Obrzucił wzrokiem moje ciało z góry na dół i z powrotem. – To nie była zniewaga.

Moje serce przyspieszyło i fiknęło koziołka. Zwymiotowało. – Szatanie? – Tak? – Uwaga o Dumbo – założyłam włosy za uszy – to była zniewaga. Odwróciłam się, a on znów się uśmiechnął. To był już trzeci jego uśmiech podczas pięciu minut. Trzy zapierające dech w piersi, piękne uśmiechy. *** –

Zgaduj,

kto

umówił

się

na

weekend

z  Reggiem?

–

Tracey

promieniała, podskakując w  drodze do mojej szai. Wskazała na siebie kciukami. – Ta dziewczyna. Zmarszczyłam

brwi,

rozczarowana.

Po

kilku

tygodniach

obserwowania Reggiego wiedziałam, że nie był najlepszą osobą na świecie.

W  duchu

liczyłam,

że

zauroczenie

Tracey

wkrótce

zniknie. – Tak? – zapytałam, niepewna, czy naciskać na wyjaśnienie. – Co to? – Co? – Ten twój ton. – Uniosła brwi. – Nie cieszysz się? – Cieszę. Tylko Reggie jest… dupkiem, Tracey. – Co? – Prychnęła. – Nie, nie jest. Dlaczego tak mówisz? – Cóż, widziałam, jak dręczył innych. W  jaki sposób do nich mówił

i  jak

oceniał.

To

znaczy,

przez

długi

czas

nawet

nie

pamiętał twojego imienia. Chcę, żebyś była ostrożna, to wszystko. Nie chcę, by stała ci się krzywda. Spięła się i wyczułam zmianę jej nastroju. – Co jest, Shay? Dlaczego nie możesz cieszyć się ze mną? Wiesz, że takie rzeczy nieczęsto mi się zdarzają. – Uważam, że stać cię na więcej. –

Cóż,

historia

zachowujesz

po

pokazuje tych

inaczej.

wszystkich

Nie

chwilach,

wspierałam, zwłaszcza w tej nowej sytuacji. – Jakiej sytuacji?

wierzę, w 

że

tak

się

których

cię

– Z  Landonem. A  jeśli chcesz mówić o  dupkach, nie sądzisz, że powinnaś zacząć od niego? Ty się w nim zakochujesz. Prychnęłam. – Wcale nie. – A  właśnie, że tak. Wiem to po sposobie, w  jaki patrzysz na niego na korytarzu. Nigdy nie miałaś pokerowej twarzy. – Okej, ale to nie ma nic wspólnego z  Reggiem. Nie sądzę, że znasz go wystarczająco, by chcieć pójść z nim na randkę. – A  co ty wiesz o  Landonie poza tym, że nienawidzi cię już od podstawówki? – odparła, broniąc się. Podniosłam ręce. – Okej, okej. Przepraszam. Nie chcę, by stała ci się krzywda, to wszystko. Jestem za bardzo troskliwa. – No to nie bądź. Wiem, co robię, i  jestem szczęśliwa, więc nie niszcz mi tego – skarciła mnie, zanim się odwróciła i odeszła. Tego

samego

dnia

po

południu

widziałam,

jak

Reggie

obściskiwał się z jakąś drugoklasistką. Tracey

była

z  wyższej

ligi

niż

ten

palant,

wiedziała, co tylko pogarszało całą tę sytuację.

ale

o  tym

nie

 

ROZDZIAŁ 13        

Landon  

    – Jak ci idzie rozkochiwanie w sobie Shay? – zapytała Raine, leżąc w 

moim

basenie

dziewczyną

Hanka

na już

materacu od

kilku

o 

kształcie

lat,

ananasa.

czasami

spędzała

Była czas

w  naszym męskim gronie, bo przysięgała, że najlepiej opalała się w  moim domu. Twierdziła, że w  tym basenie słońce pada pod idealnym

kątem,

nawet

jeśli

promienie

do

niego

nie

docierały

przez szyby. Nieważne. Nie

miałem

nic

przeciwko

temu,

by

Raine

uczestniczyła

w męskich spotkaniach, bo i tak była naszym kumplem. Mieliśmy nawet nazwę: Fantastyczna Czwórka (plus Raine). Wydawała się jakby

sklejona

z  Hankiem

i  gdyby

chodziło

o  kogoś

innego,

twierdziłbym, że to obrzydliwe, ale w  ich przypadku zdawało się, że to przeznaczenie. Nie widziałem, by ktoś był sobie bardziej pisany. Ich związek to coś, na czym opierały się komedie romantyczne. – Nie muszę sprawiać, by się we mnie zakochała. Musi się ze mną

jedynie

zakochana

–

przespać,

a  będzie

powiedziałem,

myślała,

siadając,

by

że

jest

wrócić

do

we

mnie

czytania

komiksu, który przyniósł Eric. Zbierał je ostatnio, bo tata dał mu kilka na urodziny, i  od tego czasu je uwielbiał. Wydawało mi się, że było tak, ponieważ dzięki nim wytworzyła się między nimi więź. Nie winiłem go za to, że chciał takiej relacji z tatą.

Z  tego samego powodu jeździłem do Chicago, aby babrać się w  papierach w  kancelarii mojego. To żałosna próba znalezienia się

bliżej

faceta,

który

był

zawodowcem

w 

utrzymywaniu

dystansu. Przez te swoje wizyty próbowałem go zmniejszyć. – Przykro mi, Landonie, ale musisz – zgodził się Eric. – Shay nie jest kimś, kto prześpi się z  tobą bez uczuć. Powinna mieć na drugie Emocja. – Nie wiem, jak sprawić, by ktokolwiek się we mnie zakochał. – Uważałem się za niezdolnego do kochania. – Przestań otaczać się murem, Bestio – rzuciła do mnie Raine. – A  Piękna otworzy się na ciebie. Jednak najpierw sam się na nią otwórz. Miałem otworzyć się na Shay? Kiepsko. Ledwie otworzyłem się na Serdelka, a  on nie mógł złamać mi serca lub zdradzić moich tajemnic, nawet gdyby chciał. Psy były lojalne nawet palantom, którzy nie zasługiwali na ich wierność. – Nie, to nie w  moim stylu – powiedziałem i  spojrzałem na Erica. – Jak sprawiłeś, że się w tobie zakochała? – Wierz mi… – Parsknął śmiechem, przeglądając komiks. – Nie chcesz, by kochała cię tak, jak mnie. W  ogóle

nie

chciałem,

by

mnie

kochała,

ale

jeśli

tylko

tak

mogłem wygrać zakład… – Daj jakieś wskazówki, żeby wkraść się w jej łaski. – O  nie. – Eric wyrzucił ręce w  górę. – Nie ma mowy. Nie wmieszasz mnie w ten bałagan. Jestem Szwajcarią. Spojrzałem na Greysona, który pokręcił głową. – Uwielbiam szwajcarskie Alpy. Przykro mi, stary. Cholera. Uniosłem brwi, patrząc na Hanka, i się zaśmiałem. –

Mówiłem

ci,

że

mój

ulubiony

ser

to

ten

szwajcarski?

zażartował. – Co się stało z zasadą „kumple przed zdzirami”? – warknąłem.

–

–

Hej,

Pokazuje wszyscy

uważaj! się

–

twój

możemy

zawołała

Raine,

wewnętrzny

się

zgodzić,

chlapiąc

szowinista.

że

Shay

mnie

Poza

nie

jest

wodą.

tym

żadną

–

chyba zdzirą.

Jednak… – Zmarszczyła nos. – Zawsze kręciło ją pisanie. Tworzy scenariusze i  takie tam. Na pewno widziałeś jeden z  jej miliona notatników. –

Raine!

dziewczynę.

No –

weź!

–

Hank

Jesteśmy

westchnął,

Szwajcarią!

chlapiąc

Nie

na

swoją

angażujemy

się

w dramaty innych ludzi. – Nie powiedziałam, że jestem Szwajcarią. Jestem bardziej jak Ameryka, która zawsze wtyka nos w  sprawy innych. W  dodatku uważam, że to nawet romantyczne – zachwycała się. Przysięgam, mało nie zemdlała, ale nie miałem pojęcia dlaczego. – Co w tym romantycznego? – dociekałem. –

Przecież

to

oczywiste,

że

ostatecznie

oboje

się

w  sobie

zakochacie. Dlatego, jak w każdym dobrym filmie romantycznym, potrzebujecie wróżki chrzestnej, która popchnie was ku sobie. Hank jęknął i  klepnął się w  czoło, wiedząc, że jego dziewczyna jak zwykle przesadzała. – Nie jesteś żadną wróżką chrzestną – powiedział. – A ty nie lubisz szwajcarskiego sera – odparła. Hank pokazał jej środkowy palec. Odpowiedziała tym samym. – Kocham cię, pączuszku. – Puścił do niej oko. – Też cię kocham, cukiereczku – odpowiedziała. Nie miałem wątpliwości, że w  towarzystwie tej dwójki można było dostać cukrzycy. Zawsze przesadzali w  swojej miłości. Byli w niej zgryźliwi, chamscy, banalni i zabawni. Jeśli kiedykolwiek się zakocham, chciałem mieć właśnie taką relację. Bez żadnych tęcz i  motylków, ale prawdziwy związek jak ten ich. – Co jeszcze, Raine? – zapytałem.

– Ostatnio miała obsesję na punkcie przesłuchania do sztuki Szekspira – powiedziała. Szekspir, co? Interesujące. Znałem jego dzieła, choć nie byłem zawodowcem. Lance miał kolekcję jego dramatów, a przez ostatnie miesiące, ilekroć nie mogłem spać, szedłem do szopy i  z  nudy grzebałem w  jego książkach. Jeśli komuś trzeba było środków nasennych, Szekspir działał cuda. –

Chcesz

kubeł

na

tę

słowną

sraczkę,

Raine,

czy

skończysz

z byciem wścibską? – zapytał Hank. –

Skończyłam.

–

Zasalutowała,

następnie

położyła

się

na

materacu. Dała mi jednak wystarczająco dużo informacji. To już drugie wspomnienie o Szekspirze – po raz pierwszy mówiła o nim Maria –

więc

musiało

to

być

ważne.

Postanowiłem

wykorzystać

tę

wiedzę. W  czwartek KJ pojawił się z  ziołem dla chłopaków. Stwierdził, że lepiej nie siedzieć u  mnie za długo, bo po tym, jak ostatnim razem

przyłapała

go

tu

moja

mama,

nie

chciał

mieć

żadnych

kłopotów. Podczas

transakcji

myślałem

o  Shay,

zastanawiając

się,

jak

mógłbym się do niej zbliżyć. Któregoś dnia Reggie kpił sobie ze mnie,

że

nie

zdołałem

jej

jeszcze

w  sobie

rozkochać

i  że

on

z łatwością już by ją bzykał i kochałaby go, gdyby tylko chciał. Miałem ochotę przywalić mu w ryj i powiedzieć, że nie byłby dla niej

dobry,

powietrza

ale na

milczałem.

tak

Nie

nieistotną

czułem

osobę.

potrzeby

Mogłem

się

marnowania założyć,

że

w Kentucky tęskniono za swoim ulubionym klaunem. Mimo

to

miał

rację.

Nie

wymyśliłem

jeszcze

sposobu

na

zbliżenie się do Shay. Nie mieliśmy prawdziwych interakcji poza chamskimi

komentarzami

wymienianymi

na

szkolnych

korytarzach. Musieliśmy znaleźć się w  tym samym miejscu przez dłużej niż pięć minut, aby dokończyć ten zakład. Ale jak to zrobić?

– Dobra, chyba jesteśmy rozliczeni. Do zobaczenia niebawem, młody. – Czekaj, mogę cię o coś zapytać? – Wal. – Sprzedałeś coś Monice? Wydaje się ostatnio trochę nie w sosie i  wiem, że wcześniej od ciebie kupowała. To znaczy, zdaję sobie sprawę,

że

zawsze

jest

nie

w  humorze,

ale

teraz

wydaje

się

wyjątkowo upalona, bardziej niż trawa. Dawałeś jej coś? KJ westchnął i gwizdnął cicho. – Przykro mi, Landonie. To tajemnica lekarska. Nie podam ci tych informacji. Prychnąłem. – Nie jesteś lekarzem. – Ale sprawiam, że ludzie lepiej się czują. – Uśmiechnął się. – Przykro mi, stary. Gdyby chciała, żebyś wiedział, na pewno by ci powiedziała. To dorosła kobieta. Potrafi o siebie zadbać. Nie była dorosła i nie mogła o siebie zadbać. Widziałem, jak nie jadła i  nie chodziła do szkoły, gdy musiałem wozić jej jedzenie i  odrabiać za nią zadania domowe, by mogła zdać do następnej klasy. Przez dłuższy czas pełniłem funkcję jej kotwicy, ale teraz była zdana na siebie. Ledwie skończyła osiemnaście lat, a  już znajdowała się na drodze do destrukcji, po której KJ pomagał jej stąpać. – Słuchaj, mówię tylko, że ma w życiu wystarczająco wiele syfu. W  swoim

chaosie

nie

potrzebuje

tego,

co

jej

zapewniasz

wyjaśniłem tak spokojnie, jak tylko zdołałem. – Jak mówiłem, to dorosła kobieta. Poradzi sobie. – Przestań jej sprzedawać, KJ – warknąłem. Diler roześmiał się i pokręcił głową. – Nie jesteś jej rodzicem czy opiekunem. – Nawet cię to nie obchodzi, co? Masz gdzieś, że ją zabijasz? – Nie wpycham jej tabletek do gardła, Landonie. Sama to robi. Wstałem, zaciskając dłonie w pięści.

–

– Wyjdź z mojego domu. – Monica miała rację. – Roześmiał się, unosząc ręce w  geście poddania.

–

Nie

jesteś

zabawny,

gdy

jesteś

trzeźwy.

Słuchaj,

przestanę jej dostarczać, dobra? Nie chcę nikogo zabić. Spokojnie. Życie nie jest aż tak poważne. Przyrzekł, że wycofa się z  dostaw, ale nie znałem go na tyle, by wiedzieć,

czy

mu

postąpi właściwie.

wierzyć.

Mogłem

jedynie

żywić

nadzieję,

że

 

ROZDZIAŁ 14        

Shay  

    Monica Smith nie była moją przyjaciółką. Znałam

różnicę

wiedziałam wrogą

pomiędzy

jednak,

koleżanką.

kim

sojusznikiem

dziewczyna

Przeciwnikiem

była

a 

dla

wrogiem.

mnie.

uśmiechającym

się,

Być

Nie może

jakbyśmy

były zżyte? Znajomą, która gdzieś po drodze mnie zdradziła? Wcześniej się przyjaźniłyśmy i  nie wątpiłam w  naszą relację. Jako

dzieci

spędzałyśmy

czas

z  Tracey

i  Raine.

Wszędzie

chodziłyśmy razem, miałyśmy te same zainteresowania. Nie było weekendu, by dziewczyny u  mnie nie nocowały, wliczając w  to Monicę. Zmiana

w 

przyjaźni

nastąpiła,

gdy

w 

gimnazjum

razem

z Monicą zgłosiłyśmy się na przesłuchanie do Kopciuszka. Monica chciała zagrać główną rolę, ale to ja ją dostałam, a  ona została obsadzona jako jedna ze złych sióstr, przez co wydawała się nieco na

mnie

obrażona.

Zrezygnowała

z  udziału

w  przedstawieniu

i nigdy nie starała się o inne role. Twierdziła, że teatr był dla frajerów, którzy nie byli na tyle dobrzy, by wieść własne życie i musieli grać kogoś innego. Stwierdziła również, że nie może być dłużej widywana w  mojej dzielnicy. – Tutaj mieszkają biedni ludzie, a tata powiedział, że nie jest tu dla mnie bezpiecznie – wyznała. Wiedziałam, że to było kłamstwo.

Bywałam w  jej posiadłości wystarczająco wiele razy, by wiedzieć, że ojciec ledwie zauważał jej istnienie. Przez lata przyjaźń pomiędzy mną, Tracey i  Raine pozostała nietknięta, a Monica stała się jak Cruella De Mon. Zdawało się, że w ciągu jednej nocy zmieniła się cała jej osobowość. Monica stanowiła doskonały przykład dziewczyny, która miała dobry status społeczny, piękno i bogactwo. Była bardzo popularna i  gardziła

wszystkimi,

którzy

nie

byli

równie

rozchwytywani,

bogaci czy oszałamiający. Dlatego nienawidziła praktycznie każdego. W  liceum była jak królowa i  nie obawiała się wyzywać ludzi od wieśniaków. Zarezerwowałam nienawiść tylko dla Landona, ale czasami

bardzo

przeszkadzało

mi

oglądanie,

jak

Monica

traktowała inne osoby. Jeśli Landon był sztuczny, byłam pewna, że nauczył się tego od najbardziej sztucznej dziewczyny ze wszystkich uczennic. – Hej, Shay. – Monica odwróciła się do mnie w  ławce. Siedziała przede mną na historii, ale nie nawiązywała kontaktu. Normalnie była zbyt zajęta pisaniem wiadomości na telefonie, by wchodzić w interakcje ze światem. Zawsze zastanawiałam się, z kim pisała, bo wydawało się, że wszyscy w  szkole ją nudzili. Oczywiście poza Landonem. – Hej. Otaksowała

mnie

wzrokiem

od

czubka

głowy

po

koniuszki

palców u stóp. Nie znosiłam tego, w  jaki sposób patrzyła na ludzi. Początkowo robiła to tak, jakby opowiadała dowcip, a  ich marny żywot był puentą,

następnie

nawiązywała

chichotała

kontakt

cicho

wzrokowy,

pod

tym

nosem, razem

nim

ponownie

z  niegodziwym

uśmieszkiem. – O co chodzi z tobą i Landonem? – zapytała, krzyżując ręce na piersi.

Żuła

gumę

w  najbardziej

przesadny

sposób.

Wargi

jak

zawsze miała pomalowane na czerwono i uśmiechała się do mnie, ale nie wyglądało to na szczerą wesołość. Raczej na groźbę. – To znaczy? – Wydaje się, że od tej gry w kręconą siódemkę, między wami… Nie

wiem.

Wygląda

na

to,

że

coś

się

między

wami

dzieje.

Widziałam was kilka dni temu przy twojej szafce. Wydawało się, że jesteście… blisko. – Nic się nie dzieje. – Spojrzałam na zegar, pragnąc, by zaczęła się

już

lekcja.

O  wiele

bardziej

wolałam

słuchać

o  upadku

Cesarstwa Rzymskiego, niż rozmawiać z Monicą o Landonie. Dziewczyna nie mrugała, patrząc na mnie. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek poruszała powiekami. Zawsze czujnie patrzyła, skupiając się na ofierze, jakby była gotowa do ataku. Założyła włosy za uszy. – Wydawało mi się, że według ciebie w  garderobie nic się nie stało. – Bo tak było. Jak mówiłam, nic się nie dzieje między Landonem a mną. – Nie musisz kłamać, Shay. – Roześmiała się i przerzuciła włosy za ramię. – Dałam sobie z nim spokój i rzadko o nim myślę. Brzmiało to jak wielka ściema. Wyjęła szminkę i zaczęła się malować. – Chciałam się tylko upewnić, czy wszystko u ciebie w porządku, bo wiem, że w przeszłości miałaś problemy przez ojca. Uniosłam brwi. – Co to miało znaczyć? – No wiesz… – Ściszyła głos i  się przysunęła. – Bo go zamknęli za narkotyki. Poczułam

ucisk

w  brzuchu

i  zastanowiłam

się,

skąd

o  tym

wiedziała. Chociaż to była Monica. Wszystko do niej trafiało. Odchrząknęłam. – A co to ma wspólnego z całą sytuacją?

– Bo przecież to Landon. Słuchaj, nie powinnam tego mówić – jakby wcześniej kiedykolwiek ją to powstrzymało – ale nie jest tajemnicą, że on wiele imprezuje. Przez ostatnie miesiące nabawił się problemu z  prochami. Właśnie dlatego z  nim zerwałam. Nie mogłam znieść jego upadku. Uniosłam

brwi,

gdy

żołądek

zacisnął

się

w  supeł

w  moim

brzuchu. Bywały sprawy, z  którymi sobie radziłam, jednak nie należały do nich narkotyki. –

Tak?

Nie

wykazywał

żadnych

objawów…

–

urwałam

i  zamknęłam usta. Nie widziałam powodu do kontynuowania tej rozmowy,

bo

ostatecznie

to

nie

miało

znaczenia.

Nie

chciałam

wysłuchiwać półprawd Moniki. Wiedziałam, kim była – mściwym stworzeniem z przeszłości. Ufanie jej było jak wierzenie politykom – zawsze kończyło się sporym skandalem. Kiedy coś nie szło po jej myśli, odgrywała sceny. Nie chciałam, by wciągnęła mnie do świata jej i Landona. – Jak mówiłam, Monico… między nami nic nie ma. – A  nawet gdyby było, dowiedziałabyś się ostatnia. –

Okej,

dobrze.

Chciałam

ci

tylko

dać

znać.

My

dziewczyny

powinnyśmy się wspierać. Tak, Monico. Dziewczyńska siła i tak dalej… Zadzwonił

dzwonek,

ratując

mnie

od

tej

rozmowy

z  piekła

rodem. Monica uśmiechnęła się promiennie i z odrobiną nikczemności. – Ale najwyraźniej wszystko jasne, skoro nic się między wami nie dzieje. – Odwróciła się, a nim odezwał się nauczyciel, zerknęła przez ramię i szepnęła: – W dodatku ma małego fiuta. Okej, ale raczej nie musiałam o tym wiedzieć.

 

ROZDZIAŁ 15        

Landon  

    – Jesteś naćpany? – palnęła Shay, gdy usiadła naprzeciwko mnie w stołówce. Uśmiechnąłem się. – Codziennie zadaję sobie to pytanie. –

Pytam

mówić

poważnie,

o  powadze

Landon.

sytuacji,

Jesteś

zdradziły

naćpany? ją

jej

–

oczy.

Nie

musiała

Była

spięta,

nieruchoma jak głaz, gdy się we mnie wpatrywała. – O czym ty, do diabła, mówisz? – zapytałem. – Powiedz, bo jeśli tak, nie chcę tego oglądać. Nie chcę grać, jeśli cały

czas

będziesz

pijany

lub

naćpany.

Nie

chcę

mieć

nic

wspólnego z tymi rzeczami, okej? Głos załamał się jej z rozpaczy. Nie miałem pojęcia, skąd wzięły się u  niej tak silne emocje, skoro jeszcze niedawno żartowaliśmy z moich słoniowych uszu. Widząc jakiej

jej

powagę,

ostatnio

podręczenia

tej

nieco

się

wyprostowałem.

wyczekiwałem, dziewczyny.

była

Wnioskując

Jedyną

możliwość jednak

po

rzeczą,

lekkiego jej

reakcji,

wiedziałem, że nie był to dobry moment na sarkastyczne uwagi. – Nie – odparłem oschle. – Nie kłam, Land. Proszę. – Ostatnie słowo wyszło z  jej ust z bólem. Co jest, Trusiu? Przebłysk twojej niedoskonałości?

– Przyrzekam, Shay. Miałem z  tym styczność, ale przestałem jakiś czas temu, po tym, jak Lance… – Zamknąłem na chwilę oczy i  odetchnąłem.

Kiedy

uniosłem

powieki,

spojrzałem

jej

prosto

w  oczy. – Odczytujesz ludzi, prawda? Właśnie tym się zajmujesz. Spójrz mi w  twarz i  powiedz, czy jestem chłopakiem, który cię okłamuje. Powiesz, co widzisz. Zwęziła spojrzenie, a  ja nie odwracałem wzroku. Spijała mnie, gdy pochłaniałem ją w  całości i  siedzieliśmy tak przez dłuższą chwilę, nim zaczęliśmy mrugać i spojrzeliśmy gdzie indziej. – Przepraszam – mruknęła, wstając. – Skąd ci się to wzięło? – Monica powiedziała wcześniej coś… Oczywiście. Powinienem był wiedzieć. – Samo to już powinno cię ostrzec. Przestąpiła z nogi na nogę. – Wciąż coś między wami jest? – Nigdy tak naprawdę nie było. – Jej to powiedz – prychnęła, przeczesując włosy palcami. – Wierz mi, mówiłem. Słuchaj, nie ćpam i nie zamierzam do tego wracać. Póki trwa zakład, przyrzekam, że niczego nie wezmę, dobrze? Przysięgam. Wiem, że obietnica wroga nic nie znaczy, ale taka jest prawda. –

Znaczy

–

szepnęła

nieśmiało.

Odwróciła

się

i  mruknęła

przeprosiny, które nie były konieczne. Rozumiałem, że to Monica jej tego nagadała. Dziewczyna miała talent do zatruwania myśli zaledwie kilkoma słowami. – Zatem chyba gra nadal trwa – powiedziałem, rzucając w  nią marchewką. Złapała ją, ugryzła, wzruszyła ramionami i zaczęła odchodzić. – Złap mnie, jeśli potrafisz. Nie martw się, Shay Gable, złapię. ***

Przez kilka następnych dni myślałem nad wskazówkami, które dały mi Maria i  Raine w  sprawie naszej relacji. Zapamiętałem wszystko, co mówiły o  Shay. Była jedna szczególnie przydatna rzecz, której dziewczyna się nie spodziewała, że ją wykorzystam, by się do niej zbliżyć – co oczywiście oznaczało, że musiałem jej użyć. W  środę po południu wytoczyłem to działo, a  reakcja Shay była bezcenna. –

Jaja

sobie

robisz?

–

sapnęła,

gdy

wszedłem

do

sali

na

przesłuchanie do Romea i  Julii. Nie rozmawiałem z  dziewczyną od kilku dni, bo oboje byliśmy zajęci. Cały ten Szekspir bełkotał. Przeważnie nie wiedziałem nawet, o  co

mu

chodziło.

wdzięczny,

że

na

Dzięki

Bogu

świecie

za

ściągi

istniało

tyle

internetowe. kujonów,

że

Byłem zdołali

wytłumaczyć znaczenie słów tego dziada. Prawdziwa zabawa zaczęła się, gdy natknąłem się w  sieci na jego

najbardziej

dowcipu,

panie!

znane tyle

zniewagi.

u  ciebie

Na

przykład:

w  głowie

„wywarzonego

mózgu,

co

u  mnie

w łokciu[2]”. Będę musiał wykorzystać to na Reggiem, gdy będę miał okazję. Choć zapewne odpowie: „Co jest, koleś? Rety, brak mi KFC”. Shay opadła szczęka i pokręciła z niedowierzaniem głową. – Co tu robisz? Podszedłem

pod

scenę

i  usiadłem

w  rzędzie

za

nią,

dwa

siedzenia w bok. – Miałem trochę wolnego czasu, więc pomyślałem, że wezmę udział w przesłuchaniu. – Na pewno. Przecież ty nie grasz. – Całe moje życie to gra, żabciu. – Nie nazywaj mnie tak. –

Nie

chcesz

być

laleczką,

nie

chcesz

być

wymyślam dla ciebie nowe przezwiska. – Żabcia też mi się nie podoba, więc próbuj dalej.

Trusią,

zatem

Uśmiechnąłem się, co jej się nie spodobało. Uwielbiałem, gdy się wkurzała.

Ostatnio

mi

się

stawiała,

odbijając

piłeczkę

jak

zawodowa tenisistka, ale kiedy pojawiłem się w świecie jej teatru? Tego się nie spodziewała. – Ale teraz serio, co tu robisz? – Serio, przyszedłem na przesłuchanie. Skrzywiła się i bawiła kartką trzymaną w dłoni. – To część twojej gry. Próbujesz się do mnie zbliżyć. – Nie powinnaś być tak próżna. Moje przesłuchanie do tej sztuki nie ma nic wspólnego z  przebywaniem w  twoim towarzystwie. Chcę

ci

powiedzieć,

że

jestem

wielkim

fanem

Szekspira.

Gość

wiedział co i jak. Prychnęła i przewróciła oczami. – No błagam. Nie wymieniłbyś pięciu jego dzieł, nawet gdyby zależało od tego twoje życie. – Otello, Hamlet, Romeo i Julia, Sen nocy letniej, Makbet. Nie sypiając, można się dużo dowiedzieć o Szekspirze. – Czytałeś ściągi internetowe czy co? Tak, księżniczko. Księżniczka.

Powinienem

wypróbować

to

przezwisko.

Z pewnością by jej się nie spodobało. Jasne, używałem ściąg z  sieci, ale nie tylko dlatego wiedziałem coś

o  Szekspirze,

choć

nie

czułem

potrzeby,

by

zdradzić

jej

szczegóły. Pochyliłem się i położyłem ręce na jej ramionach. –

Bez

obrazy,

Shay,

ale

zachowujesz

się

jak

złośnica,

którą

trzeba poskromić. Strąciła moje ręce. – Nie wiem, skąd o tym wszystkim wiesz, ale to wkurzające, tak jak i ty. –

Cóż

mogę

rzec?

Jestem

bystrym

a zobaczysz, co będę wiedział jutro. Przygryzła wargę i zmrużyła oczy.

facetem.

Poczekaj,

– Poważnie, Landonie, co tu robisz? – Mówiłem, przyszedłem na przesłuchanie do sztuki. Czytałem Romea i Julię i wydaje mi się, że mam w sobie to, czego trzeba do głównej roli męskiej. Prychnęła i przewróciła oczami. – Chyba śnisz. – Chodzi o to, Brawurko, że moje sny zawsze się spełniają. – Brawurko też nie. Nie jestem jedną z atomówek. – No tak. –

Nieważne.

przychodząc

Wiem,

tutaj,

ale

że

to

nie

próbujesz ma

mnie

znaczenia.

zdenerwować,

Będziesz

musiał

wystąpić w  sztuce, by się do mnie zbliżyć, a  wątpię, by tak się stało. Zapewne nie jesteś w stanie zagrać foliowej reklamówki. – Dlaczego, u licha, miałbym grać siatkę? Co to w ogóle znaczy? No i kto ma takie wielkie reklamówki, by zmieścić do nich aktora? Przewróciła oczami, ściskając w palcach tekst. –

Możesz

sobie

iść?

Próbuję

wcielić

się

w 

rolę

przed

przesłuchaniem, a ty sprawiasz, że z niej wychodzę. – Tak, tak, aktor metodyczny. Wcielasz się w  rolę. Dobrze. Ja też to zrobię. Nie zwracaj na mnie uwagi. Posiedzę tu sobie za tobą, ćwicząc swoje kwestie. Gdy zajmowałem miejsce za nią, widziałem, jaka była spięta. Wpływałem na nią. Nie wiedziałem, czy w  dobry, czy zły sposób, ale

fizycznie

reagowała

na

moją

obecność.

Niemal

czułem

żar

bijący z jej ciała. Pan Thymes, kierownik sekcji teatralnej, po kolei wołał ludzi na scenę.

Szczerze

mówiąc,

chyba

nigdy

nie

byłem

w  teatrze,

a  wszyscy patrzyli teraz na mnie, jakbym był jakimś dziwnym kosmitą. Nie mogłem ich winić. Landon Harrison w teatrze? Piekło musiało zamarznąć. –

Shay,

teraz

ty!

–

zawołał

pan

Thymes,

więc

dziewczyna

poderwała się z  miejsca. Zanim weszła na scenę, zamknęła oczy

i  mruknęła coś pod nosem, ściskając łańcuszek, który miała na szyi. Maria miała taki sam. Zastanawiałem się, czy wiara w Boga przychodziła Shay z łatwością. Dla mnie wiara była jak wojna. Chciałem wierzyć, ale Bóg dał mi wiele powodów, by tego nie robić. Dotarła

na

scenę,

a  w  sali

zapanowała

cisza.

Kiedy

zaczęła

monolog, stała się kimś nowym. Wcieliła się w  rolę, na wskroś była

Julią.

Poruszała

z  miękkością.

Nie

się

miałem

jak

ktoś

pojęcia,

co

zupełnie

inny.

dokładnie

Mówiła

mówiła,

ale

wierzyłem jej. Była

piękna,

a  każda

inna,

która

chciała

tę

rolę,

mogła

się

spakować i  wyjść, ponieważ Shay miała wygrać, a  ja stałem się zdeterminowany, aby zostać jej scenicznym kochankiem. Wszyscy ją oklaskiwali, na co z  pewnością zasłużyła. Zapewne klaskałem najgłośniej, a  kiedy wróciła na widownię i  usiadła, pochyliłem się i szepnąłem jej do ucha: – Jesteś stworzona do bycia Julią. Zadrżała od ciepła mojego oddechu i westchnęła. – Ale ty nie jestem moim Romeem. Nigdy nim nie będziesz. – Landon! – zawołał pan Thymes. – Teraz ty. Wstałem i spojrzałem na Shay. – Nie pożyczysz połamania nóg? – zapytałem. – Śmiało – pokiwała głową – złam obie naraz. Jaki chłód, Trusiu. Podoba mi się.       [2] William Szekspir, Troilus i Kresyda, tłum. Leon Ulrich.

 

ROZDZIAŁ 16        

Shay  

    Cóż, nie spodziewałam się tego. Landon wszedł na scenę i wymiatał. Zaangażował się w monolog bardziej

niż

inni

chłopcy,

którzy

chcieli

dostać

główną

rolę.

Sprawiał wrażenie, że przyszło mu to z łatwością. Wyglądał, jakby naprawdę grał całe życie. Nawet pan Thymes wstał z fotela, by go oklaskiwać. –

Brawo,

panie

Harrison,

brawo!

–

krzyczał.

–

Chyba

znaleźliśmy naszego Romea! Na miłość wszystkiego, to nie było fair. Landon nie mógł być wyśmienitym

aktorem,

nawet

się

nie

starając.

Mogłam

się

założyć, że tekst do przesłuchania wybrał wczoraj wieczorem. To niesprawiedliwe.

Nie

można

być

atrakcyjnym,

bogatym,

popularnym i  utalentowanym jednocześnie. Zastanawiałam się, któremu demonowi zaprzedał duszę, aby stać się osobą, którą teraz był. Kiedy Landon wrócił na miejsce, ponownie się do mnie pochylił. – To mówiłaś, że nie jestem twoim Romeem? – drwił. – Możesz mnie ugryźć, frajerze. – Oczywiście. – Przysunął się bliżej, wargi musnęły moje ucho. – Tylko powiedz gdzie. – Wiem, że uważasz, że uda ci się spędzić ze mną trochę czasu po

szkole,

ale

przecież

nawet

nie

skończyć z jakąś inną dziewczyną.

dostałam

roli

Julii.

Możesz

– No weź, piegusko – szepnął, kręcąc głową. – Jesteś stworzona do roli Julii. Nie ma nikogo lepszego. Nieco

spodobała

zauważała

mi

nawet,

że

się

„pieguska”.

miałam

piegi.

Większość

Trzeba

było

ludzi

nie

mocno

się

wpatrzeć, by je dostrzec. Nie powiedziałam mu jednak, że ta ksywka mi się spodobała. Nie chciałam dawać mu satysfakcji. Zmrużyłam oczy. – Prawda czy gra? – zapytałam. – Co? –

Czy

to

prawda,

czy

tylko

część

gry,

aby

mnie

w  sobie

rozkochać, przez bycie słodkim i banalnym? –

A  jak

myślisz?

–

zapytał.

Patrzył

mi

w  oczy,

a  w  jego

spojrzeniu zdawała się malować szczerość. Chociaż równie dobrze mógł

próbować

dostać

się

do

mojej

głowy

i  namieszać

mi

w myślach. Jeśli miał taki zamiar, to działało. Rety, ale to było skuteczne. Co jakiś czas rzucał chamskie uwagi, ale kiedy przemycał czułe słówka, moje serce zaczynało się topić jak masło. Przez chwilę niemal to poczułam, niemal uległam jego tandetnej grzeczności. Ale wiadomo przecież, co może powstać z topiącego się jak masło serca. Zatkane tętnice. To właśnie robił mi Landon – zatykał mi przeklęte tętnice. *** Pan Thymes poczekał tydzień, aby ogłosić obsadę. Każdy dzień zdawał się tykającą bombą, kiedy byłam pewna, że nie dostanę roli.

Ku

mojemu

zdziwieniu,

udało

się.

Nie

czułam,

żebym

zaprezentowała się jakoś wyjątkowo dobrze, Landon miał rację, że będę jego Julią, a  nawet jeśli w  duchu mnie to dobijało, chłopak idealnie nadawał się na Romea.

– Tato! Tato! – krzyczałam, wpadając do domu, rzucając plecak na podłogę. Po przeszukaniu całego domu, pospieszyłam na dół do jego pracowni, gdzie siedział przed komputerem, pisząc szaleńczo. – Tato… – umilkłam i uniosłam brwi. – Znów piszesz? Odwrócił

się

i  spojrzał

na

mnie

z  głupkowatym

uśmiechem,

przeczesując włosy palcami. – Tak. – Myślałam, że się poddałeś, odkąd… No wiesz. Nie mogłeś pisać bez jointa w  palcach czy szklanki whisky na biurku. –

Wiem,

ale

poczułem

wenę,

a 

kiedy

twórca

się

czymś

zainspiruje, musi tworzyć. Wiesz o tym lepiej niż każdy inny. Prawda. Artysta bez sztuki jest bardzo samotny. – Nie chcę zajmować ci czasu, ale dostałam się! – pisnęłam, niezdolna powstrzymać ekscytacji. – Dostałam rolę Julii! – Oczywiście – powiedział bez radości, ponieważ nie okazywał takich

emocji.

–

Nie

było

szans,

by

cię

odrzucili.

Pracowałaś

ciężko, co się opłaciło. – Bez ciebie bym sobie nie poradziła. Dziękuję za dopracowanie ze mną tego monologu. Pokiwał dwukrotnie głową. Był ze mnie dumny. Nie powiedział tego, ale to wiedziałam. Wciąż się cieszyłam, gdy objęłam go, by podziękować, a kiedy go dotknęłam, nieznacznie odwrócił głowę, ale było za późno. Wyczułam whisky w jego oddechu. Serce

natychmiast

mi

się

ścisnęło

i  odsunęłam

się

o  kilka

kroków. Uśmiechnęłam się szeroko i  próbowałam zapanować nad łzami. – Wracaj do pracy, chciałam ci tylko przekazać dobre wieści. – Nie mogę się doczekać, by ponownie zobaczyć cię na scenie. Będziesz wspaniała. Whisky, whisky, whisky.

Czy

wyobraziłam

sobie

jej

woń?

Miałam

urojenia?

Czy

tata

wrócił do starych zwyczajów? – Dzięki. Okej, to dobranoc. Do zobaczenia rano. Poszłam światło.

do

swojego

Położyłam

pokoju,

się

do

zamknęłam

łóżka,

drzwi

zakryłam

i  zgasiłam

głowę

kołdrą

i uwolniłam łzy. Tata

wrócił

do

starych

zwyczajów…

Wyczułam

to,

a  przynajmniej tak mi się zdawało. Wkrótce zauważą to mama i Mima. Niedługo znów będą kłótnie, wrzaski i nienawiść. I łzy, dramat, ból. Tak wiele cierpienia. Byłam zmęczona powtarzającą się co kilka miesięcy historią. Byłam zmęczona zmęczeniem. Nie znosiłam tego, że uwierzyłam, że tata się zmieni, ale wydawało się, że po wyjściu z więzienia stał się

inną

osobą.

Może

ludzie

się

nie

zmieniali.

Może

była

to

prawda, która istniała tylko w bajkach. Leżałam

i  opłakiwałam

ojca,

który

wciąż

żył.

Mężczyznę,

którym mógł stać się pewnego dnia. Marzenia o tym, kim mógłby być.

Utratę

zaufania.

Może

kiedyś

mama

też

zacznie

go

opłakiwać. *** W  ciągu wyczułam w  domu

następnych nic

nie

od

dni

taty.

wybuchały

przekonywałam

Mama

i  Mima

kłótnie,

więc

samą

siebie,

o  niczym

nie

nie

chciałam

że

nie

mówiły,

wywoływać

dramatu z powodu nieistniejącej sprawy. Może

się

pomyliłam.

Przecież

nie

widziałam,

by

pił.

Nie

widziałam, by toksyna dostawała się do jego ciała. Na jego biurku nie stała butelka, nie bełkotał. Odpowiadał spójnie, gdy z  nim rozmawiałam. To były dobre oznaki. Zamiast więc skupiać się na tym, nad czym nie miałam kontroli, postawiłam na coś, na co miałam wpływ: na Romea i  Julię oraz Landona Harrisona.

Z  każdym

dniem

prób

talent

chłopaka

stawał

się

bardziej

dostrzegalny. Przekonałam się, że wszystko przychodziło mu bez wysiłku, i  jak bardzo oddany był roli. Początkowo wydawało mi się, że zrezygnuje w  chwili, w  której zda sobie sprawę, ile trudu potrzeba, aby powstało przedstawienie, ale Landon nie uciekł od wyzwania – poświęcił mu się. Kiedy

nie

był

na

scenariusz

sztuki,

zapamiętał

swoje

fragmentów.

scenie, którą

siedział miał

kwestie.

Mimo

to

na

już

widowni

opanowaną.

W 

drugim

je

czytał,

wciąż

i  przeglądał W 

nauczył jakby

tydzień

się

był

całych

w  stanie

odblokować coś z miejsca, w którym znajdował się jego talent. Częściowo nienawidziłam tego, z  jaką łatwością wszystko mu przychodziło. Jednocześnie kręciły mnie jego umiejętności. Byłam dziewczyną, która doceniała surowy talent. Fascynowały mnie

takie

umiejętności,

jakie

widziałam

też

u  taty.

Ja

tego

w sobie nie miałam. Musiałam walczyć, by się tego nauczyć. Nikt nie wiedział, ile czasu poświęciłam, aby mój monolog był idealny. Jak poprzesuwałam meble w swoim pokoju, by odtworzyć scenę, abym mogła ćwiczyć dialogi. Ile godzin spędziłam przed lustrem, szlifując mimikę. Nikt nie wiedział, ile nocy przepłakałam, bo czułam, jakbym się rozpadała,

gdy

dawałam

z 

siebie

wszystko,

a 

to

było

niewystarczające. Ćwiczyliśmy przez dwie godziny po lekcjach każdego szkolnego dnia, przy czym Landon zawsze siadał blisko mnie. Kiedy go przy mnie

nie

było,

czułam,

że

na

mnie

patrzył.

Jeśli

nie

czytał

scenariusza, spoglądał na mnie, co było jego drugim ulubionym hobby. Wiedział, że mnie wkurzał, ale czasami udawało mi się złapać,

gdy

patrzył

z  łagodnością

zapominał, że trwał nasz zakład. Dobrze.

w  oczach,

jakby

niemal

Dopóki

będziemy

zmuszeni

ze

sobą

przebywać,

ja

również

mogłam go wygrać. Musiałam które

sobie

pojawiały

Musiałam

jedynie

się

sobie

przypominać,

wraz

powtarzać,

że

z  Landonem, że

motyle

nie

trzepotanie

w  brzuchu,

były

w  piersi

prawdziwe. to

jedynie

zgaga. A to, co czułam, to tylko rozszalałe hormony. W  głębi

duszy

wiedziałam,

że

nie

mogłabym

zakochać

się

w Landonie. Nie był typem faceta, który mógłby zdobyć dziewczynę. A już zwłaszcza mnie. I moje wrażliwe serce. *** – Potrzebna mi amunicja, Raine – powiedziałam przyjaciółce, podchodząc z  Tracey,

po

lekcjach

nawijającej

do

jej

zapewne

szai,

przy

o  Reggiem,

której bo

jako

rozmawiała jedyna

na

świecie nie dopuszczała do siebie faktu, że chłopak był dupkiem. Obserwowałam go na korytarzach, jak traktował ludzi, których miał za gorszych od siebie. Dręczył Billy’ego Petersa za ubrania. Popychał Jovaha Thomasa na WF-ie, nazywając go spasionym teletubisiem. Powiedział też Wren Miller, że zaburzenia odżywiania są w porządku, jeśli ma je ktoś z ciałem jak ona. Przekazałam

to

wszystko

Tracey,

ale

dziewczyna

nie

chciała

uwierzyć. – Tylko tak żartuje, Shay. Nie rozumiesz jego poczucia humoru – odparła. Tak, nie uważałam dręczycieli za zabawnych. Nie

rozwijałam

tematu,

ponieważ

z  każdym

dniem

coraz

bardziej go broniła. Nie chciałam niszczyć przyjaźni przez kogoś tak beznadziejnego jak Reggie. Modliłam się w  duchu, by Tracey przejrzała na oczy, nim ten kretyn złamie jej serce. Kiedy podeszłam do dziewczyn, Tracey natychmiast stwierdziła, że musi iść. Powinnam pogadać z  nią na osobności, upewnić się,

że nie była na mnie zła, ale najpierw… –

Amunicji?

Dlaczego?

Idziesz

na

polowanie?

–

zażartowała

Raine, zarzucając plecak na ramię. – Jestem pewna, że Hank pożyczy ci trochę swoich ciuchów maskujących, żebyś stopiła się z lasem. –

Ale

poważnie.

Musisz

dać

mi

coś

na

Landona.

Potrzebuję

informacji, które zdołam wykorzystać przeciwko niemu. Raine wytrzeszczyła zielone oczy i pokręciła głową. – O  nie. Hank nie pozwolił mi się więcej wtrącać w  sprawy innych, odkąd pomogłam babci zamówić wibrator z  telewizyjnej reklamy, ponieważ twierdziła, że dziadek nie jest już ogierem. Uniosłam brwi. – Ale jesteś mi to winna. – A za co? – Och, no nie wiem, za podpowiedzenie Landonowi, że biorę udział

w  przesłuchaniu,

by

sam

na

nie

poszedł

i  dostał

rolę

w sztuce. Rozjaśniły się jej oczy. –

O 

rety!

Dostał

się?!

Jestem

z 

niego

taka

dumna!

–

wykrzyknęła. – To znaczy, wiem, że go nienawidzisz, ale to nie tajemnica, że Landon jest dla mnie jak młodszy brat. – Jest od ciebie starszy, Raine. – Tak – położyła sobie rękę na sercu z  błyskiem w  oku – ale przez swoje dziecinne zachowanie wydaje się taki młody. – Cóż, ponieważ mu pomogłaś, teraz musisz pomóc mi. Skrzywiła się. – Nie mogę, Shay. Hank by mnie zabił, gdybym ponownie się w  to wmieszała. Po tym, gdy pomogłam Landonowi nie odzywał się do mnie przez dobre pięć minut, a  nie wiem, czy ponownie poradzę sobie z czymś takim. – Dobra. – Zmarszczyłam brwi i  skrzyżowałam ręce na piersi. – To chyba w porządku. – Nie rób tego – powiedziała, machając na mnie palcem.

– Czego? – Nie dąsaj się. Wiesz, że nie znoszę, gdy przyjaciele są smutni. –

Cóż,

ale

spierałam

widzę,

się.

–

że

Skoro

Landona jemu

lubisz

bardziej

pomagasz,

niż

a  mnie

mnie

nie

–

chcesz.

Wydawało mi się, że żyjemy według zasady laski ponad fiutami, ale najwyraźniej… –

Ech

–

jęknęła,

Wykręciłaś

mi

któregokolwiek

uderzając

rękę,

ale

to

z  chłopaków.

się nie

Są

ręką może

gorsi

w  czoło. trafić

od

do

nas

–

Dooobra.

Hanka

i  mówią

czy

sobie

o wszystkim. – Masz moje słowo. – Okej. Landon uwielbia swojego psa Serdelka. Kocha go. Aby mu się przypodobać, powinnaś ich zabrać na wybieg. – Co? Nie. Nie chcę wiedzieć, co kocha. Chcę wiedzieć, czego nienawidzi! – Dlaczego? – Żebym mogła go wkurzać, tak jak on irytuje mnie. – Chwila, nie chcesz go w sobie rozkochać, by wygrać zakład? – Chcę. – I zamierzasz to osiągnąć poprzez torturowanie go? – Aha. Raine uniosła brwi i pokręciła głową. – Nie sądzę, byś wiedziała, jak działa miłość. Może miała rację. Może nie miałam pojęcia, ale wiedziałam, że Landon najechał mój świat, moją przestrzeń i  czuł się w  niej za swobodnie. Teatr miał być moją bezpieczną przystanią, a  Landon zostawiał

tam

ślady

za

pomocą

tego

swojego

pociągającego

uśmiechu, więc pieprzyć miłość. Chciałam go wkurzyć w  ten sam sposób, w  jaki on irytował mnie. – Proszę, Raine. Westchnęła i jęknęła. – Dobra. Boi się gadów.

– Gadów? –

Tak,

wszystkich

rodzajów.

Węży,

jaszczurek,

żółwi.

Och

i  robaków! Nienawidzi ich. Kiedyś widziałam, jak wbiegł w  dom, uciekając przed muchą. Łup! Prosto w  ścianę. Nie mówiąc już o pająkach. Uśmiechnęłam się. Idealnie. – Dzięki – powiedziałam, klepiąc ją po plecach. – Przysłużyłaś się. –

Ale

od

przyszłość,

tej

pory

jeśli

zmieniam

twoja

babcia

się

w  Szwajcarię.

poprosi

o 

O,

pomoc

i  tak

w 

na

zakupie

wibratora z  telezakupów, nie rób tego. To sprawia, że rodzinne obiady stają się niezręczne. Zapamiętam. – A  co się wydarzyło między tobą a  Tracey? Pokłóciłyście się? – dociekała. – Nic mi o  tym nie wiadomo, ale przypuszczam, że jest zła, bo wspomniałam, że Reggie nie jest dobrym chłopakiem. – Cieszę się, że ktoś to zrobił. Jest palantem. Zauważyłaś, że ilekroć jest z  Tracey, za jej plecami obcina wzrokiem inne laski? Gnojek. – Tak, ale Tracey jest w nim zakochana. Raine prychnęła. – Raczej zaślepiona. Co za pokręcona sytuacja. Gdyby Hank potraktował mnie, jak Reggie traktuje Tracey, obcięłabym mu jaja i zrobiła z nich francuską zupę cebulową. Roześmiałam się. – Dlaczego akurat ją? –

Bo

jaja

śmierdzą

jak

cebula,

a  Hank

w  siedemdziesięciu

procentach jest Francuzem. Jeśli wykastruję swojego chłopaka, uszanuję przynajmniej jego dziedzictwo kulturowe. Zaśmiałam ramiona.

się

z  tego

szaleństwa

i  zarzuciłam

jej

rękę

na

– Jesteś dobrą przyjaciółką. Uśmiechnęła się. – Co nie? Ten szczęściarz na mnie nie zasługuje. Nikt nie zasługiwał na Raine. – Skoro niezbyt lubicie się z  Tracey, co powiesz na oldskulowe nocowanie u  mnie? Zrobimy sobie maseczki, poplotkujemy, a  ja pobawię się w  doktora Phila i  skupię na dramatycznym stanie waszej relacji. Zmrużyłam oczy. – Myślałam, że już nie będziesz mieszać się w sprawy innych? – Cóż mogę rzec? – Wzruszyła ramionami i  posłała mi anielski uśmiech. – Trudno pozbyć się starych nawyków.

 

ROZDZIAŁ 17        

Landon  

    – Umówmy się w sobotę na randkę. Musiałem Shay

przetrzeć

mówiła

próbowała

do

zmęczone

mnie

unikać

po

mnie

oczy,

próbie

w  szkole

aby

mieć

w  teatrze. i  podczas

pewność,

Wydawało naszych

że

to

się,

że

ćwiczeń.

Prawdę mówiąc, poświęcała mi czas tylko, gdy byłem Romeem, a  ona Julią. Z  pewnością była trudną do otworzenia książką. Nie oznaczało to jednak, że zaprzestanę starań. Wychodziłem

właśnie

ze

szkoły,

gdy

do

mnie

podbiegła.

Uniosłem brwi na jej słowa. – Randkę? – zapytałem. – Tak, spotkajmy się. Ty i ja. Zróbmy to. –

Myślałem,

że

nie

chodzę

na

randki,

szczególnie

z  tobą

–

warknąłem. Przewróciła oczami, wyraźnie było widać dołeczek w jej prawym policzku. – Pamiętasz wszystko, co się do ciebie powie? – To dar lub przekleństwo – mruknąłem. – Spotkamy się w sobotę? – Poruszyła brwiami. Zmrużyłem oczy i posłałem jej surowe spojrzenie. – Naprawdę chcesz wyjść? – Tak. – Ze mną? – Tak.

– Dlaczego? Roześmiała się. – Abyś się we mnie zakochał, oczywiście. Coś

kombinowała,

Wyglądała

jak

ponieważ

pięciolatka,

miała

głupkowaty

uśmieszek.

która

próbowała

utrzymać

w tajemnicy, że nie umyła wieczorem zębów czy coś w tym stylu. – Coś kręcisz, Gable – powiedziałem. Wytrzeszczyła oczy, zgrywając niewiniątko. – Nic takiego. Popatrzyłem na nią, przeciągając palcem po nosie. – A co będziemy robić? –

To

niespodzianka.

Nie

martw

się,

przyjadę

po

ciebie.

O  pierwszej po południu. Bądź gotowy. – Odeszła, ale zaraz się odwróciła, trzymając szelki plecaka. – O, Szatanie? – Tak? – Świetnie dziś sobie poradziłeś na próbie. Przykro przyznać, ale nikt

nie

zrobiłby

tego

lepiej.

Jesteś

świetny.

Dobranoc.

–

Odwróciła się, podeszła do auta, a  w  mojej piersi stało się coś dziwnego. Serce się ścisnęło? Przyspieszyło? Nie byłem pewien. Nie przywykłem, by robiło coś ponad swój zwykły bieg. Pojawiła się jednak Shay Gable i  namieszała w  jego rytmie, a  wszystko przez jeden komplement. Mówiła z sarkazmem? A może szczerze? Mieszała mi w głowie? Otwórz przede mną swoją książkę, Shay. Patrzyłem na nią – na jej słodki tyłek – gdy szła, a  moje serce wciąż próbowało zrozumieć, co się właśnie stało. Zgubiło rytm z powodu wroga? Co to, do diabła, było? *** Co to, do diabła, jest?! Siedziałem w  samochodzie Shay, gdy podjechaliśmy na miejsce naszego spotkania. Powinienem był wiedzieć, że będzie to jakieś

badziewie, gdy zaprosiła mnie na tę randkę. Nie sądziłem jednak, że coś takiego. Gady

i  Ludzie

–

było

sprytną

nazwą

budynku,

w  którym

człowiek mógł pobawić się z  istotą, z  którą nie powinien mieć kontaktu.

Przez

szybę

zobaczyłem

faceta

trzymającego

na

ramieniu węża. Jak jakiś pieprzony psychopata. – Co to, do cholery, ma znaczyć? – warknąłem. Skóra mrowiła mnie na samą myśl o wejściu do środka. – To jak minizoo tylko z gadami. Pomyślałam, że będzie fajnie – stwierdziła rzeczowo i  mogłem przysiąc, że widziała kapiący mi z czoła strach. – Wróbelek wyćwierkał mi, że lubisz gady. – Wróbelek… – urwałem i jęknąłem. – Zabiję ją. –

No

weź.

Była

mi

to

winna

za

to,

że

wygadała

ci

o  przesłuchaniu. To sprawiedliwe, że również dowiedziałam się czegoś o tobie. –

To

się

ciesz.

Wiesz,

że

nienawidzę

gadów.

Zajebiście.

–

Zaklaskałem powoli. – Nie ma mowy, bym tam wszedł. – Co się stało, Szatanie? – zagruchała i  zacisnęła usta. – Boisz się? –

Nie.

Nie

jestem

po

prostu

kretynem,

który

czerpie

przyjemność z  zabawy z  istotami, z  którymi nie należy się bawić. To nie jest przeklęty czarny pudel, ale boa dusiciel, zwierzę, które jeśli zechce, zmiażdży człowieka na śmierć. Uśmiechnęła się. – Brzmi ekscytująco. Chodźmy. Otworzyła

drzwi

samochodu

i  wysiadła,

ale

ja

zostałem

na

miejscu. Nie było mowy, że odepnę pas i wyjdę na zewnątrz. Shay śmiała się, gdy mnie zobaczyła. – Mówisz mi, że łobuz z  Raine w  Illinois naprawdę śmiertelnie boi się małego pajączka? –

To

są

tarantule!

tarantulach, Shay!

Nie

ma

nic

małego

w 

pieprzonych

Zachichotała. – Pocisz się. – Wcale nie – odparłem, wiedząc, że skłamałem. Pociły mi się kolana, palce u  stóp, a  jaja znajdowały się w  kałuży stworzonej przez moje nerwy. –

Boisz

się.

Chyba

jestem

nieco

zaskoczona.

W 

tym

przedziwnym splocie wydarzeń okazuje się, że to nie ja jestem bojaźliwą trusią w tej naszej relacji, ale ty. – Nie jestem tchórzem – warknąłem. Pochyliła się i zmarszczyła nos jak królik. Stanęły włoski na moich rękach. Doprowadzała mnie do szału, a mimo to wciąż mnie podniecała. Okej, Trusiu. Gra rozpoczęta. Odpiąłem pas, wysiadłem i trzasnąłem drzwiami. – z 

Naprawdę

tego

pretensjami,

chcesz?

kiedy

Dobra,

będziesz

ale

nie

przychodź

potrzebowała

zastrzyku

przeciwtężcowego w  tyłek, bo stwierdziłaś, że chcesz pogłaskać cholernego pasiastego pajęczaka. Uśmiechnęła się i  poszła przede mną do budynku. Wydawało się, że kołysała biodrami nieco mocniej niż normalnie, by mnie zahipnotyzować. Działało – aż weszliśmy do środka i  poczułem natychmiastową chęć odwrócenia się i  ucieczki. Wiedziałem jednak, że nie mogę się tak zachować przed Shay. Przecież tego właśnie chciała. – Gumę? – zaoferowała, podając mi mambę. Sięgnąłem po nią, ale dodała: – Nie przyklej mi jej znowu do włosów. –

Pamiętam

wyświadczyłem rozerwałem

twoją ci

fryzurę

przysługę.

opakowanie

pogryzłem i połknąłem. Opadła jej szczęka. – Co to było?!

z  tamtych –

Porwałem

i  włożyłem

czasów. gumę

zawartość

Wierz z  jej

do

ust,

mi, ręki, nim

– Co? – Ten zwierzęcy sposób, jakim to przeżułeś. Nie wkłada się tego w całości. Smakuje się. Zachowałeś się jak bestia. – Przepraszam, Piękna. Proszę, pokaż mi, jak poprawnie jeść mambę. Wyjęła kolejną z  torebki i  powoli ją rozpakowała, ujawniając żółtą zawartość. – Bananowa jest najlepsza, więc lubię ją ssać – wyjaśniła. – I  skubię zębami po trochu, by mi się natychmiast nie skończyła. Nie można się spieszyć. Trzeba powoli. – Jesteś szalona. Po prostu wkładasz do ust i jesz. – Nie, trzeba poświęcić na to czas. Najlepsze rzeczy wymagają powolności, dokładnie jak mamba. – Po prostu połknij, Trusiu. Jestem pewien, że masz w  tym doświadczenie – zażartowałem. Przewróciła oczami i  szturchnęła mnie w  ramię. Spodobało mi się. Lubiłem, gdy mnie dotykała, nawet jeśli następowały po tym słowa takie jak: – Świnia. – Jestem pewien, że lubisz boczek. Uśmiechnęła się, dołeczek się pogłębił, gdy skubała gumę jak myszka. – Chodź. Poznajmy nowych przyjaciół – powiedziała, podchodząc do

biurka.

Zanim

wpuszczono

nas

do

zwierząt,

musieliśmy

podpisać zgody. Pierwsza oznaka niepokoju. Zostaliśmy

wprowadzeni

do

sali

ze

zwierzętami

i  poinformowani, by samodzielnie nie sięgać po gady ze względu na ich temperament. Druga oznaka. Powiedziano

nam,

by

zdjąć

lgną do pewnych przedmiotów. Trzecia.

biżuterię,

bo

niektóre

stworzenia

– To okropny pomysł. – Skrzywiłem się. Dalej skubała bananową mambę. – Przesadzasz. Będzie świetnie. Porwałem gumy z  jej dłoni, ścisnąłem w  kulkę i  wrzuciłem do ust. Bez wahania sięgnęła do torebki, rozpakowała kolejną drażetkę i znów zaczęła skubać. Wydawało się, że była jak Willy Wonka, a jej torebka to fabryka czekolady z nieograniczonymi zapasami. Naszym

przewodnikiem

został

Oscar,

zdawał

się

nieco

zbyt

podekscytowany możliwością założenia mi węża na szyję. – Nie martw się – powiedział, klepiąc mnie po plecach, gdy prowadził nas do terrariów. – Nie gryzą, a  jeśli tak się stanie, umrzesz szybciej, niż cokolwiek poczujesz. Chciał zażartować, ale się nie zaśmiałem. Byłem zbyt spięty. Oscar wziął gada, a  ja się odsunąłem. Shay śmiała się z  mojej powściągliwości,

ale

sama

nie

zbliżyła

się

do

stworzenia.

Wydawała się równie zdenerwowana, jak ja. Dobrze. Takie same szanse. Udawała pewną siebie, aż w  końcu znalazła się w  sali z  tymi

bestiami.

Teraz

patrzyła

oczami

szeroko

otwartymi

z zaniepokojenia, gdy powoli przeżuwała gumę. – Kobiety przodem – powiedziałem, wskazując na Charliego, pończosznika. Odetchnęła

głęboko,

wzięła

kolejną

mambę,

wsadziła

do

ust

razy

się

i szybko połknęła. Brawo, laska. Milczała,

podchodząc

wzdrygnęła,

gdy

do

Oscar

węża.

Widziałem,

przysunął

ku

niej

że

parę

stworzenie,

ale

pozwoliła położyć sobie gada na dłoniach. Drżała i  wierciła się, chyba przez dziwne odczucie. Nie potrafiłem go sobie nawet wyobrazić. Wciąż zerkałem na drzwi.

Shay

trzymała

kilka

różnych

węży

aż

nadeszła

moja

kolej

i dziewczyna znów zaczęła chichotać. Zmarszczyła nos jak królik. – Dobra – jęknąłem. – Daj mi tego węża. Ostatnim,

jakiego

nam

pokazano,

była

Greta

–

gigantyczny

pyton. Oscar kazał mi wystawić ręce. – Drżenie nie pomoże – ostrzegł. – Słuchaj, to najlepsze, co ze mnie wyciśniesz, więc po prostu podaj mi tego gada, okej? – warknąłem na chłopaka i  miałem z tego powodu wyrzuty sumienia. Nerwy dawały o sobie znać. Pot ciekł po czole, obraz rozmazywał mi się przed oczami. Mimo to nie zamierzałem panikować – nie przed Shay. Sprawiłbym jej zbyt wiele radości. Oscar

położył

mi

gada

na

rękach,

sekundę

później

wszystko

spowiła czerń. *** –

Landon…

Hej,

Landon.

Pobudka

–

powiedział

ktoś,

więc

poruszyłem głową. Otworzyłem lewe oko i  zobaczyłem nad sobą twarz

Shay.

–

O,

dzięki

Bogu.

Myślałam,

że

cię

zabiłam

–

wyjaśniła.

–

wykrzyknęła. Podniosłem się na rękach do pozycji siedzącej. – Co się stało? –

Masakra.

Planowałam

Zemdlałeś

już

twój

na

dobre

pogrzeb,

ale

pięć

minut

ponieważ

–

jesteś

Szatanem,

powstałeś z popiołów. Jęknąłem

i  podniosłem

się

na

nogi.

Kręciło

mi

się

lekko

w głowie. Potknąłem się, ale Shay złapała mnie za rękę, aby mnie podtrzymać. – Spokojnie – powiedziała cicho, niemal brzmiąc na zatroskaną. –

Zapewne

powinien

obejrzeć

cię

lekarz.

Zaczynając

od

twojej

twarzy. –

Nic

mi

w spokoju.

nie

jest.

Ale

może

powinniśmy

zostawić

gady

– O… – Pokiwała powoli głową i  uniosła brwi. – Nie możemy tam wrócić, ponieważ upadając, rzuciłeś Gretę na inne terrarium i… nie jesteśmy tam mile widziani. – O  rety. Szkoda. Naprawdę miałem nadzieję, że tam wrócę i wydam kasę na to badziewie. – To chyba nie jest twój najlepszy dzień. Wpatrywałem się w  jej usta, gdy do mnie mówiła. Im dłużej patrzyłem, tym bardziej byłem skoncentrowany. W  głowie wciąż miałem mgłę, ale wiedziałem, że jeszcze kilka sekund patrzenia na Shay i się przerzedzi. –

Prawdopodobnie

powinnam

cię

zawieźć

do

domu,

żebyś

przyłożył lód do czoła – powiedziała. Powiodłem po nim palcami i znalazłem guza. Super. Miałem na czole nos Pinokia. Nie kłóciłem się z  pomysłem pojechania do domu. Im szybciej odsunę się od tych zwierząt, tym lepiej. Jechaliśmy w ciszy, co jakiś czas Shay chichotała. – Co jest? –

Nic,

nic…

–

Jeszcze

więcej

chichotu.

–

Tylko…

kiedy

zemdlałeś, padłeś jak ścięte drzewo. Sztywny jak kloc, twarzą w dół. Wyglądało jak na filmach. Uwaga, leeeci… – zawołała. – Cóż, cieszę się, że mogłem zapewnić ci rozrywkę. – Naprawdę to zrobiłeś. – Pokiwała głową. – Twój tyłek w  tych jeansach, gdy padałeś… – Znów zaczęła chichotać. Chciałem ją powstrzymać

od

mówienia

o  moim

tyłku,

ale

jej

śmiech

był

irytująco uroczy i  nie chciałem go przerywać. Nie wiedziałem, że mógł mi się spodobać ten znienawidzony dźwięk. –

Dzięki

za

okropną

pierwszą

randkę

–

powiedziałem,

gdy

zaparkowała pod moim domem. Uśmiechnęła się promiennie. – Do usług! Okropnej nocy. –

Tak,

tak,

tobie

też.

–

Wysiadłem

i  trzasnąłem

drzwiami.

Ruszyłem do drzwi, ale odwróciłem się, gdy mnie zawołała. – Tak?

– Ta uwaga o  twoim tyłku? – Uśmiechnęła się szeroko, pogłębił się dołeczek na jej policzku. – To nie była zniewaga. Niemal wyszczerzyłem zęby, ale zamiast tego skinąłem tylko głową i  poszedłem do domu, kręcąc zadem na prawo i  lewo. Tak, kręciłem

pupcią

przed

Shay

Gable

po

tym,

jak

zemdlałem,

trzymając węża. Nawet nie byłem zły. *** – O nie, nie, nie – wykrzyknęła Raine, kręcąc głową, gdy stałem tego wieczoru na jej ganku. – Nie dam się znów w  to wciągnąć – powiedziała, krzyżując ręce na piersi. Wiedziała, że przyszedłem po więcej informacji o  Shay, a  po jej postawie wnioskowałem, że nie zamierzała mi ich dać. – Zemdlałem, trzymając węża, Raine! – spierałem się, pocierając guza na głowie. – Tak, słyszałam. – Uśmiechnęła się, po czym zaczęła chichotać. – Uwaga, leeeci… Oczywiście Shay opowiedziała jej już o  tym, co się stało. Nie powinno mnie to dziwić. Nawet jeśli przyjaźniłem się z  Raine, dziewczyny były zżyte. Babski kodeks i takie tam. – No weź, Raine. Musisz mi coś dać. – Przykro mi, ale nie mogę. Hank powiedział, że nie będzie oglądał ze mną komedii romantycznych, jeśli ponownie się między was wtrącę, a  moim ulubionym zajęciem jest obserwowanie, jak się krzywi, gdy oglądamy filmy dla kobiet. Westchnąłem. – Nie wygram tego zakładu, jeśli nie dasz mi czegoś przeciwko Panience Perfekcyjnej – powiedziałem. – Perfekcyjnej? – Uniosła brwi. – Myślisz, że Shay jest idealna? – Oczywiście. Jej życie jest zbyt perfekcyjne. Nie ma żadnych wad.

Ja?

Mam

ich

zbyt

wiele

i  ona

rozczytuje mnie i to niesprawiedliwe.

je

widzi.

W  jakiś

sposób

–

Właśnie

tym

jest

Shay,

mistrzynią

w  odczytywaniu

ludzi.

Może więc musisz zrobić to samo… i też ją odczytać. – Wierz mi, próbowałem. Jej kartki są czyste. – Oj, Landonie… – Pokręciła głową. – Nikt nie ma czystych stron. Wszyscy mają je splamione atramentem. Wiem, że Shay również. Uśmiechnąłem się wilczo. – Tak? A z czym? Otworzyła

usta,

ale

się

powstrzymała

i  wskazała

na

mnie

palcem. –

Nie,

nie.

Jestem

Szwajcarią.

Jestem

fondue,

szwajcarskim

serem. Będziesz musiał sam rozwikłać ten problem, bez mojej pomocy. – Jak mam to zrobić? – Patrz na nią, Landonie, ale tak naprawdę. Postaraj się odkryć jej język miłości. – Jej co? –

Rety…

Chwila.

–

Poszła

do

domu

i  wróciła

na

ganek

z książką. Podała mi ją. Spojrzałem

na

tytuł:

Sztuka

okazywania

miłości

Gary’ego

Chapmana. – Co to, do diabła, jest? – zapytałem. – Klucz do tego, by Shay się w  tobie zakochała. Książka, dzięki której zrozumiesz, w  jaki sposób ludzie się zakochują. Kilka lat temu uratowała mój związek z  Hankiem. Widzisz, miałam go za seksistę i  takie tam, gdy za każdym razem próbował za mnie płacić,

a  przecież

jestem

niezależną

kobietą

i  sama

mogę

pokrywać swoje rachunki. Pokłóciliśmy się o  to, co było urocze. Tamtego wieczoru miał flanelową koszulę, której nie znosiłam, tę z… – Możemy przewinąć do sedna? – przerwałem, wiedząc, że Raine potrafiła zmienić opowiadanie w książkę, gdy zaczynała mówić.

– Och, tak. O  co mi chodziło? A, wiem, języki. Jest ich pięć: prezenty, uczynki, czas, słowa i  dotyk. Każda osoba ma swój kod. Mój to czas, na przykład komedie romantyczne z Hankiem, a jego to uczynki, przez co zawsze zmienia mi olej w  aucie, nosi książki do

szkoły

i  takie

tam.

Lub

stawia

mi

kolację.

Właśnie

tak

postrzega miłość. Musisz więc jedynie przewertować tę książkę i odczytać Shay. Musisz pokopać, by odkryć jej historię. I kto wie? Może ostatecznie zrozumiesz, że macie ze sobą więcej wspólnego, niż ci się wydaje. Może masz ten sam język miłości. Trudno było w to uwierzyć, ale nieważne. Wiedziałem, że Raine nie da mi więcej wskazówek poza tą kiepską książką – nie, skoro naoglądała się tylu komedii romantycznych – więc nie miałem powodu zostawać dłużej. Podziękowałem za niewielką wiedzę, którą się ze mną podzieliła. Zmarszczyła brwi. – Landonie, może dobrym początkiem byłoby pokazanie jej tego, co

skrywasz

przed

światem.

Może

pomoże

ci

to

uporać

się

z własnymi cieniami. – Tak, w porządku. – Żadnych pieprzonych szans. – Przeczytaj książkę. Przyrzekam, że ci pomoże. – Posłała mi surowe spojrzenie. – Ale ja się między was nie wtrącam. Jestem śmierdzącym szwajcarskim serem. Radźcie sobie sami. – Przyjąłem do wiadomości, Raine. Nie zapytam cię już o  nią. Przyrzekam. – Super. Dobranoc. – Branoc. Szedłem podjazdem, gdy krzyknęła: – Landonie! Landonie! Jeszcze jedno! – Co? Przygryzła dolną wargę i jęknęła, klepiąc się w czoło. – Shay uwielbia piwonie! – Penisy? – powtórzyłem. Okej, z  takimi informacjami mogłem coś zrobić.

Jęknęła jeszcze głośniej. – Nie, chory kretynie. Mówiłam, że piwonie. To jej ulubione kwiaty, ale nie słyszałeś tego ode mnie! Jak, u  licha, piwonie i  książka o  językach miłości miała mi pomóc rozkochać w  sobie Shay? Nie miałem pojęcia, ale, jak ten kretyn, zaraz po przyjściu do domu wziąłem się za lekturę.

 

ROZDZIAŁ 18        

Shay  

    Żałowałam,

że

nie

mogłam

dłużej

cieszyć

się

torturowaniem

Landona, ale kiedy dotarłam do domu, trafiłam na wojnę. Kłótnie trwały do następnego tygodnia i byłam nimi wyczerpana. Po

pełnym

krzyków

poranku

miałam

problemy

na

próbie

teatralnej. Wrzaski wróciły i  wydawało się, że bez względu na okoliczności, w  oczach babci tata nie potrafił postąpić właściwie. Nie bez powodu. Najwyraźniej

nie

wyobraziłam

sobie

smrodu

whisky

w  jego

oddechu. Byłam wyczerpana całym tym gniewem w domu, co wpływało na mój

sen.

Naprawdę

nie

pamiętałam,

kiedy

po

raz

ostatni

porządnie się wyspałam. Przeważnie, ilekroć przykładałam głowę do

poduszki,

zastanawiałam

się,

czy

z  tatą

wszystko

było

w porządku. Brak snu doprowadził do potykania się w  dialogach podczas próby i  pozostawania w  tyle. Świadoma, jak bardzo zamglony był mój umysł, miałam trudności, by nad tym zapanować. Pod koniec próby

czułam

wyrzuty

sumienia

za

tyle

pomyłek.

Musiałam

nadrobić wszystko w domu. – Dobrze się dziś spisałaś – powiedział Landon, gdy pakowałam rzeczy, by wyjść ze szkoły. Mylił się jednak. Nie miałam wyczucia czasu, zacinałam się, zapominałam tekstu, a  mimo to mówił, że

dobrze się spisałam. Mimowolnie pomyślałam, że się nabijał. Nie byłam jednak w nastroju do przepychanek słownych. Byłam w nastroju, by się rozpłakać. – Nie musisz ze mnie drwić, Landonie. Wiem, że nawaliłam. Uniósł brwi i przechylił głowę, ale nic nie powiedział. Zatrzymał się i po prostu na mnie patrzył, oszołomiony. – No co? – zapytałam. – Nic. – Pokręcił głową. – Zastanawiam się tylko, czy zawsze byłaś wobec siebie tak krytyczna, czy to coś nowego? – Nie jest mi łatwo. – Z czym? – Z  tym. – Wskazałam na teatr. – Mnie nie przychodzi to tak łatwo jak tobie. Większość osób nie potrafi wziąć dowolnej książki i  zapamiętać tekstu, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie. – Landon przyswoił dialogi szybciej niż wszyscy inni. Jasne, nie byłam przekonana, by wiedział, co dokładnie mówił, ale słowa wypływały

z  jego

ust

w  magiczny

sposób,

który

sprawiał,

że

wierzyło się, że to naprawdę Romeo. –

Ale

ty

sprawiasz

wrażenie,

że

to

łatwe

–

wtrącił

cicho.

–

Wchodzisz na scenę, a  ona cała jest twoja. Domagasz się uwagi. Emanujesz pewnością siebie. Oglądanie cię na scenie to jest jak przyglądanie

się

tworzeniu

sztuki

na

żywo.

To

uzależniające,

pochłaniające, a  ty robisz to tak, jakby nie wymagało wysiłku. – Przeczesał włosy palcami, a  następnie wsadził ręce do kieszeni jeansów. Jego bicepsy ładnie się prezentowały, gdy kołysał się na piętach. – Nie ma znaczenia, czy przychodzi ci to z  łatwością, czy też nie. Ważne, jak wygląda, a wygląda idealnie. Chciałam rzucić coś złośliwego. Napyskować na niego, ale byłam zbyt emocjonalnie wypruta, by to zrobić. W  dodatku od tych słów moje

serce

zgubiło

rytm,

więc

bezczelność. – Co cię dziś ugryzło? – zapytał. – Nic.

nie

mogłam

zdobyć

się

na

– Gówno prawda. Jesteś nieswoja. Dlaczego? – Gdybym była nieswoja, choć nie jestem, byłbyś ostatnią osobą, z którą chciałabym rozmawiać o swoich problemach. – Dlaczego? – Ponieważ wiem, że tak naprawdę ci na mnie nie zależy. Mam świadomość, że wszystko, co się między nami dzieje, jest częścią tej głupiej gry. Zwiesił głowę i  przygarbił się, patrząc na mnie tymi swoimi niebieskimi

oczami

z  czarnymi

źrenicami,

jakby

zanurzonymi

w łagodnym morzu. – Masz gówniany dzień i tak, zapewne nie powinnaś ufać temu, co wychodzi z  moich ust. Jestem znany z  bezduszności i  zimna, miewam kiepskie dni, ostatnio tygodnie i  miesiące. Wiem, jak to jest podle się czuć, więc nigdy nie wykorzystałbym twoich trosk przeciwko tobie, Shay. Nie w tej grze, nie w tym życiu. Chciałam mu za to podziękować, ale nie miałam czasu. Odwrócił się na pięcie i mruknął: – Mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Branoc. –

Dobranoc

–

odparłam

cicho

i  nie

byłam

pewna,

czy

mnie

słyszał. W drodze do domu próbowałam odsunąć od siebie myśl, że kilka kolejnych tygodni spędzę w  towarzystwie Landona. Choć ostatnio wolałam jego niż własną rodzinę. Kiedy dotarłam do celu, stało się jasne, że nie był to dobry wieczór. Stanęłam na ganku i usłyszałam Mimę grzmiącą ze złością. Gdy była

zła,

docierała

przechodziła do

punktu

z  angielskiego krytycznego,

na

hiszpański,

mówiła

wyłącznie

a  kiedy w  tym

drugim języku. Uchyliłam

drzwi

i  stanęłam,

nasłuchując,

nim

weszłam

do

środka. Wiedziałam, że przestaną mówić, gdy zorientują się, że wróciłam, a nie lubiłam o niczym nie wiedzieć.

– Nie możesz wymyślać dla niego wymówek, Camilo! Wyczułam to w  jego oddechu, gdy dziś wrócił. Poszedł się kąpać, bo wie, że poczułam. Jak możesz siedzieć z  założonymi rękami, gdy twój mąż znów się stacza i ponownie kłamie? –

Mamo,

Myślisz,

nie

że

potrzeba

nie

widzę,

mi

tego

jaki

jest

teraz.

Wiem,

załamany

że

i  że

to

się

bałagan. rozpada?

Sądzisz, że nie widzę, że zgubił drogę? – Oczywiście, że o wszystkim wiesz, Camilo, ale chyba nie masz świadomości,

że

musisz

go

zbierać.

Nieustannie

ściąga

swoje

demony do tego domu. – A to, że ciągle na niego warczysz nie pomaga. Tylko rozpalasz ten dramat. – To nie moja wina, że on kłamie. I chciałabym, żebyś przestała wymyślać dla niego wymówki. Czego uczysz córkę? Kłóciły się, Mima chciała, by mama zostawiła tatę, i  w  pełni rozumiałam,

skąd

się

to

u  babci

brało.

Ile

można

było

dawać

komuś szans? Ile razy mama miała być zmuszana, by się dla niego poświęcać? Oglądanie tego przedstawienia uznałam za krępujące i  powoli stawałam

się

rozczarowana

mamą.

Zawsze

uważałam

ją

za

najsilniejszą znaną mi kobietę i  wiedziałam, że nią była, poza tymi chwilami, kiedy chodziło o miłość do taty. Byłyśmy o wiele szczęśliwsze, gdy siedział w więzieniu. Wyszłam, nie chcąc zostawać w środku. Jeśli

tata

był

w  domu,

nie

chciałam

się

do

niego

zbliżać.

Okłamał mnie. Nie tak dawno temu patrzył mi prosto w  oczy i  obiecywał,

że

nie

wpakuje

się

więcej

w  żadne

kłopoty.

Ale

właśnie tak postępowali kłamcy. Nienawidziłam tego, że ciągle nas zawodził. I że mama nieustannie go broniła. Nie znosiłam pętli, w której tkwiliśmy. Wyjęłam telefon i wysłałam krótką wiadomość do Eleanor. Ja: MOGĘ

DZIŚ U CIEBIE SPAĆ?

Eleanor: JAK

ZAWSZE.

Poszłam

do

kuzynki,

której

dom

zawsze

był

bezpieczną

przystanią, ilekroć ojciec sobie nie radził. Kiedy przychodziłam na noc, ciotka i  wujek dostawali wyraźny znak, że z  ojcem nie było dobrze. Ciocia Paige otworzyła drzwi i kiedy na mnie spojrzała, od razu wiedziała. – Przykro mi, Shay. – Wyglądała na zmęczoną, ale nie dała mi szansy, bym się jej przyjrzała, bo mnie przytuliła. Ciocia ściskała najlepiej na świecie za każdym razem, gdy tu przychodziłam. Nie

wiedziała

nawet,

co

się

działo,

poza

tym,

że

niezapowiedziane nocowanie w jej domu oznaczało wojnę w moim. Uśmiechnęłam się powoli. – W porządku. – Wcale nie – stwierdził stanowczo wujek Kevin, wchodząc do salonu. – Nie jest dobrze. Ulżyło mi, słysząc to. Gdyby

tylko

uświadomiła

sobie

to

moja

rodzina.

Kłótnie

doprowadzały mnie do szaleństwa. Byłam zmęczona słuchaniem nieustannych sprzeczek Mimy i  taty. Czasami wydawało się, że wydzierali się na siebie o  błahostki. Jeśli w  zlewie leżała łyżka, spór nie ustawał na temat tego, kto ją tam zostawił, aż pełniąca funkcję rozjemcy mama brała winę na siebie, co nakręcało kolejną spiralę wrogości babci z  powodu tego, że jej córka jak zawsze łagodziła przewinienia męża, a nie grała zespołowo. –

Twoja

miłość

powstrzymuje

go

przed

robieniem

tego,

co

właściwe – mówiła Mima. – Po co ma się starać, skoro zawsze wybaczasz mu jego winy? Często sądziłam, że babcia miała rację. Co rusz modliłam się, by się myliła. W  domu kuzynki zawsze byłam spokojna. Nie sądziłam, by jej rodzice kiedykolwiek się kłócili, a  jeśli to nawet robili, chodziło zapewne o jakiś serial telewizyjny czy coś. Nie widziałam, by inni tak dobrze do siebie pasowali, jak ta para. Rodzina Eleanor była

chyba idealna. To ci uśmiechnięci ludzie z  kupionej ramki na zdjęcie, nim włoży się do niej prawdziwą fotografię. Obraz perfekcji. Moja rodzina pochodziła z odcinka reality show The Real World. Można

było

zobaczyć,

co

się

stanie,

gdy

ludzie

przestaną

być

wobec siebie grzeczni, a staną się prawdziwi. Poszłam

do

pokoju

Eleanor,

która

już

nadmuchała

materac.

Leżała na nim z  książką w  dłoni. Kłóciłabym się o  to, że wolała spać na ziemi zamiast na łóżku, ale ilekroć u  niej zostawałam, oddawała mi wygodny mebel. – I  tak kiepsko się czujesz. Nie chcesz, by na dodatek bolały cię plecy – mówiła. Pokój Eleanor wypełniony był regałami od podłogi aż po sufit. Na

półkach

każdej

znajdowały

innej

osoby

się

dziesiątki

założyłabym,

książek

że

i  w  przypadku

większość

nie

została

przeczytana, jednak znając kuzynkę, zapewne przynajmniej raz przeczytała je wszystkie. Opadłam

na

łóżko,

na

którym

przygotowała

mi

piżamę.

Westchnęłam przesadnie. Kuzynka

uniosła

wzrok

znad

czytanej

książki,

następnie

ją

zamknęła. Wiedziałam, Eleanor

że

dla

zamknięcie

wielu

to

książki,

nie

było

aby

nic

wielkiego,

porozmawiać

z 

ale

dla

drugim

człowiekiem, to poważna sprawa. Moja nieśmiała, introwertyczna kuzynka

zamykała

książkę

tylko

dla

tych,

których

najbardziej

kochała. – O  co się kłócą? – zapytała, siadając po turecku twarzą do mnie. – Nie mam pojęcia. Usłyszałam wrzaski, więc wyszłam. –

Wydaje

się,

że

ostatnio

ma

to

miejsce

coraz

częściej

wytknęła, a ja nie odpowiedziałam, bo nie było potrzeby. Tak, ostatnio się to nasiliło. Tak, nienawidzę tego w każdej sekundzie, każdego dnia.

–

–

Myślisz,

że

twój

tata…

–

urwała,

ponieważ

wiedziała,

że

czasami słowa raniły nawet wtedy, gdy nie zostały wypowiedziane z  taką intencją. Nie dokończyła myśli, ale miałam świadomość, o co chciała zapytać. Czy mój tata znów dilował. Modliłam się, by tak nie było. Choć to bardzo prawdopodobne. – Nie wiem – odparłam zgodnie z prawdą. Ostatnim razem, gdy z nim o tym rozmawiałam, zarzekał się, że tego

nie

robi,

ale

trudno

było

uwierzyć

komuś,

kto

już

nas

okłamał. Tata ściemniał na temat wszystkiego, by ukryć swoje błędy. Zazwyczaj to działało, aż padał pijany, naćpany lub mama odkrywała sieć jego kłamstw. Raz poszła za nim do domu, w którym sprzedawał prochy. Siedziałam wtedy w jej aucie. Miałam dziesięć lat. Co za życie. – Mam nadzieję, że nie – powiedziała Eleanor. Posłałam jej smutny, sztywny uśmiech, ponieważ przez jej słowa łzy

napłynęły

mi

do

oczu.

Byłam

bardzo

zmęczona

płaczem

z powodu mężczyzny, który powinien być moim bohaterem. – Chciałabym tylko, by moja rodzina była bardziej podobna do twojej. – Potarłam nos, by się nie rozpłakać. – Jesteście idealni. Eleanor spojrzała w podłogę i stała się bardziej ponura. – Nie jesteśmy idealni. Również walczymy. Mocno. – Tak, rozumiem. To ludzkie, jednak wy walczycie razem, jako jedność. – Byli w  jednej drużynie, chcieli tego samego od życia: szczęścia. Moja rodzina była podzielona na różne sekcje. Jasne, wszyscy

chcieli

być

szczęśliwi,

ale

liczyliśmy,

że

szczęście

nadejdzie z różnych stron. – Możemy porozmawiać o czymś innym – zaproponowała, czując ciężką atmosferę w pokoju. – Tak – wydusiłam. Chciałam pogadać o czymś innym.

O  czymkolwiek, byle nie o  rodzinnych ranach, które pogłębiały się z każdym mijającym dniem. Eleanor poderwała się z  miejsca i  podeszła do biurka. Wzięła stos papierów i wróciła, by usiąść przy mnie na łóżku. Rzuciła mi to wszystko na kolana. – Co to? – zapytałam. – Scenariusz, który mi przysłałaś. Uniosłam brwi. – Ellie, wysłałam ci to chyba o  dziesiątej wczoraj wieczorem. – Pisałam, gdy nie mogłam spać. Kiedy coś stworzyłam, posyłałam swoje dzieła Eleanor. Wczoraj w  końcu ukończyłam scenariusz, nad którym pracowałam od trzech lat, i przekazałam go kuzynce, by usłyszeć jej boleśnie szczerą opinię. –

Tak,

wiem.

A  tak

przy

okazji,

to

przez

ciebie

zaspałam.

Przeczytałam to trzykrotnie, Shay. Czytałam w  kółko, by dać ci jakieś

wskazówki,

co

ulepszyć,

którą

postać

rozwinąć,

jak

rozbudować akcję, ale napotkałam spory problem. Z trudem przełknęłam ślinę. – Jaki? – To jest idealne. Moje serce zaczęło bić w  tempie, za którym nie byłam w  stanie nadążyć. – Nie pocieszaj mnie tylko dlatego, że miałam zły dzień, Eleanor. –

Nie

robię

tego.

Shay,

to

arcydzieło.

Teraz

w  jakiś

sposób

musisz podzielić się tym ze światem. Serce zgubiło rytm, gdy uświadomiłam sobie, że jedyna osoba, której

chciałam

to

pokazać,

była

niedostępna.

Nie

mogłam

podzielić się krwią, potem i  łzami z  tatą, gdy ten nie miał się za dobrze. Kiedy postępował właściwie, zasługiwał, bym dzieliła się z  nim moimi pasjami. Kiedy kłamał, nie. – Jak miałabym to udostępnić? – zapytałam.

–

Chodź,

otworzyła

zobacz

–

powiedziała,

przeglądarkę

i  znalazłam

konkursy,

i  na

spiesząc

zaczęła które

do

biurka.

przewijać.

możesz

–

Usiadła,

Poszukałam

przesłać

scenariusz,

a  ocenią go fachowcy. Możesz też wysłać go na uczelnie, żeby starać się o granty czy stypendia. Wiem, że zastanawiałaś się nad studiowaniem w  szkole filmowej czy też o  kierunku takim jak kreatywne

pisanie,

choć

realistycznie

rzecz

biorąc,

to

dla

przeciętnego człowieka kiepskie pomysły, ale ty nie jesteś przecież przeciętna, Shay. Jesteś niezwykła. – Mówisz tak tylko, bo jestem twoją ulubioną kuzynką. – Jesteś moją jedyną kuzynką – wytknęła, szturchając mnie w  ramię. – Ale serio, nie chcę ryzykować finansów. Może złóż wniosek o  stypendium i  zobacz, czy się uda. Złagodziłoby to stres związany z wydawaniem pieniędzy, by studiować sztukę. Zmarszczyłam nos. – Może tak zrobię. Eleanor zawsze popychała mnie do przodu, abym realizowała marzenia, stała się najlepsza. Poprosiłam, żeby wysłała e-mailem linki do stron z  podaniami i  obiecałam na nie spojrzeć, gdy będę miała więcej czasu. Nie miałam pewności, jaka będzie moja przyszłość, ale fajnie było mieć po swojej stronie kogoś, kto we mnie wierzył. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, aż powieki zaczęły nam ciążyć. Kiedy położyłam się w  ciemnym pokoju, Eleanor do mnie zawołała. – Wiem, że nie rozmawiamy o  chłopakach, bo, cóż, nieważne… Ale o co chodzi z tobą i Landonem? – zapytała, przez co poczułam ucisk w  żołądku. Eleanor nigdy nie angażowała się w  licealne dramaty,

zawodowo

trzymała

się

z  daleka.

Prócz

mnie,

nie

przejmowała się nikim, kogo spotykała na szkolnych korytarzach. Fakt, że zauważyła, że coś działo się między Landonem a mną był zaskakujący. Czy byliśmy aż tak oczywiści w tańczonym przez nas tangu?

– To znaczy? – Słyszałam o  waszym zakładzie. To szkolne plotki. Jasne, nie mówiono ich do mnie, ale i tak podsłuchałam. – O. – Tylko tyle zdołałam wydusić. – Dobrze się czujesz? Zakochujesz się w nim? – Nie, wcale. – Tylko co jakiś czas moje serce gubi rytm, ale to nic, nad czym nie miałabym kontroli. –

Ale

mogłabyś

–

zaproponowała.

–

Masz

kochające

serce.

Mogłabyś pokochać potwora, gdyby dało się go kochać. Prychnęłam. – Tracey stwierdziła, że mam wrażliwe serce. – Tak, to prawda. Ale nie w  zły sposób. Chodzi o  to, że wydaje mi się, że odczuwasz więcej niż większość ludzi. Twoja miłość jest mocniejsza, głębsza i  po prostu się martwię, że jeśli Landon cię zrani… – Nie zrani – wcięłam się. – Nie pozwolę na to. – Ale co, jeśli jednak to zrobi? Co jeśli się w nim zakochasz, a on złamie ci serce? – Nie wiem – wyznałam. Nie miałam pojęcia, co zrobię, jeśli Landon

pogruchocze

mi

duszę.

Z  każdym

mijającym

dniem

martwiłam się nieco bardziej z powodu tej możliwości. – Po prostu bądź ostrożna. – Eleanor ziewnęła, nim obróciła się na

bok

i  objęła

poduszkę.

–

Nie

chcę

skopać

tyłka

temu

popularnemu chłopakowi, ale zrobię to, jeśli będę musiała. Co

mogłoby

się

stać,

gdyby

Landon

jednak

mnie

w  sobie

rozkochał? Co mogłoby się stać, gdyby złamał mi serce? Bawiłam

się

tymi

myślami

przez

chwilę,

nim

doszłam

do

ostatecznego wniosku. Rozchyliłam

nieznacznie

usta

i 

poczułam

drżenie,

gdy

ujawniłam najnowszą prawdę. – Jeśli złamie mi serce, mam nadzieję, że pęknięcia na jego powierzchni opowiedzą dobrą historię. Zasypiając, Eleanor mruknęła cicho:

– Jeśli złamie ci serce, ja złamię mu kręgosłup. Eleanor Gable, moja wybawicielka, moja bohaterka. Nie spałam, myśląc o  Landonie i  tym, jak łatwo przychodził mi do głowy. Myślałam również o  tacie, zastanawiając się, czy znów się staczał. Poświęcałam się rozważaniom o  dwóch mężczyznach, którzy nie powinni powstrzymywać mojego snu. Koło północy piknął mój telefon, więc otworzyłam wiadomość od nieznanego numeru. Nieznany: POWINNIŚMY

POĆWICZYĆ POCAŁUNEK.

Zdezorientowana, wielokrotnie czytałam te słowa. Kiedy miałam odłożyć komórkę, ponownie się odezwała. Nieznany: CZY

TO NIE JEST WAŻNE?

ROMEO

CAŁUJĄCY

JULIĘ.

Oczywiście, że to Landon. Ja: SKĄD

MASZ MÓJ NUMER?

Landon: MAM

SPOSOBY, BY POZYSKAĆ UPRAGNIONE INFORMACJE.

Raine. Oczywiście. Landon: TO

CO POWIESZ?

O  POCAŁUNKU? POMIJASZ

GO NA PRÓBACH,

WIĘC JEŚLI CHCESZ POĆWICZYĆ NA OSOBNOŚCI, MI TO NIE PRZESZKADZA.

Ja: NIE

TRZEBA.

Landon:

MOŻESZ

Z JĘZYKIEM,

MI

POKAZAĆ,

JAK

DOBRA

W 

TYM

JESTEŚ.

WARGAMI, BIODRAMI, WARGAMI…

Ja: DWUKROTNIE Landon: DWA

WYMIENIŁEŚ WARGI.

ZESTAWY WARG,

TRUSIU.

Jezu Chryste… Żołądek

fiknął

mi

koziołka,

gdy

się

obróciłam

i  wielokrotnie

przeczytałam jego słowa. Poczułam mrowienie między udami, ale robiłam, co mogłam, by je ignorować. Ja: JESTEŚ

WULGARNY.

Landon: A TY Ja: NIE

TAK PERFEKCYJNIE PORZĄDNA.

POWINIENEŚ SPAĆ?

Landon: A TY? Touché.

Landon: MOGĘ

PO

CIEBIE

TERAZ PRZYJŚĆ,

JEŚLI CHCESZ.

MOŻEMY

POĆWICZYĆ U MNIE.

Ja: TO

CHYBA NIE JEST DOBRY POMYSŁ.

Landon:

NIERAZ

NAJWYRAŹNIEJ

PRÓBUJĄC

MOŻEMY

CIĘ

POMYSŁY

ŻADNE Z NAS NIE MOŻE ZASNĄĆ.

Ja: NAJWYRAŹNIEJ Landon: NIE

NAJLEPSZE

TO

CO

TE

NAJGORSZE.

MASZ DO STRACENIA?

ZDROWE ZMYSŁY.

MUSIMY NAWET ĆWICZYĆ. WKURZYĆ.

MOŻEMY

I  TAK

TROCHĘ ŻARTOWAŁEM,

PO PROSTU POGADAĆ.

ALBO

I  NIE.

POSIEDZIEĆ W TYM SAMYM POMIESZCZENIU I MILCZEĆ.

Spojrzałam na śpiącą kuzynkę i z trudem przełknęłam ślinę. Co zrobiłaby

Eleanor?

Cóż,

na

początek

kazałaby

mi

wrócić

do

spania. Stwierdziłaby, że zmęczony umysł nie podejmuje dobrych decyzji. Mówiłaby o tym, jak Landon jest zły i paskudny. Powiedziałaby, że jestem dla niego za dobra i  żebym mu się nie poddawała. Eleanor

nie

Żebym była

się

w  tej

postawiła chwili

i  odmówiła.

dostępna.

Jednak

Smacznie

mądra

spała,

nie

przejmując się światem. Nie mogła mi niczego powiedzieć, więc posłuchałam serca zamiast głowy. Mojego głupiego, wrażliwego serca. Napisałam mu adres i wstrzymałam oddech.

 

ROZDZIAŁ 19        

Landon  

    Dwukrotnie przeczytałem książkę o języku miłości. Zaznaczyłem niektóre rzeczy. Od tej pory starałem się patrzeć na Shay w  sposób, w  jaki nie robiłem

tego

wcześniej

i,

ku

mojemu

zaskoczeniu,

zacząłem

dostrzegać jej cechy, które przypominały mi trochę moje własne. Będę musiał podziękować Raine za numer do Shay, nawet jeśli dziewczyna

napisała,

że

nie

chciała

mi

wysyłać

tych

siedmiu

cyferek. Nie mogła się jednak powstrzymać przed odgrywaniem roli wróżki chrzestnej w bajce o Pięknej i Bestii. Shay była nieśmiała, kiedy odbierałem ją spod domu, którego adres mi podała. Nie widziałem jej wcześniej tak cichej, jak gdy wsiadła

do

mojego

auta.

Przejechaliśmy

dziesięć

minut

w  milczeniu. Zazwyczaj po kilku sekundach mnie obrażała, teraz jednak nie padło ani jedno słowo. Chciałem zapytać, czy dobrze się czuje, ale wnioskując po tym, że

po

północy

siedziała

w  samochodzie

z  chłopakiem,

którego

ledwie mogła znieść, najwyraźniej tak nie było. Zastanawiałem się, jak wyglądała burza w  jej głowie. Czy jej grzmoty były tak głośne jak moje. Czy błyskawice wielokrotnie uderzały w jej duszę. Czy tonęła we własnych myślach. Podjechałem pod dom, zaparkowałem i chciałem otworzyć drzwi. – Nie – szepnęła. – Co?

– Nie chcę wysiadać. Nie chcę wchodzić do twojego domu. Byłem zdezorientowany. Nie za bardzo wiedziałem, jak działały umysły dziewczyn, ale miałem pojęcie, że w  ich głowach panował chaos, więc zawsze wynikało z tego zamieszanie. Wzruszyła ramionami. – Nie chciałam być dziś sama ze swoimi myślami, to wszystko. – O. – Uniosłem brwi. – Ale możesz nie być z nimi sama w moim domu. – Nie, nie mogę. – Dlaczego? – Ponieważ myślałam o tym pocałunku z tobą. Uśmiechnąłem się lekko. – Tak? – Nie rozpędzaj się, głupku. Chodzi mi o  to, że w  którejś chwili będziemy musieli się pocałować na scenie, i  często o  tym myślę. Oczywiście w ramach sztuki. Jeśli wejdę do twojego domu, zacznę rozważać

pocałunek

o  pocałowaniu

mnie,

z 

tobą,

a  nie

bo mogę

będę się

wiedzieć, nad

tym

że

myślisz

zastanawiać

w  twoim domu, bo jest w  nim twoja sypialnia, a  w  niej twoje łóżko, i  nie chcę być kolejną dziewczyną, całującą się z  tobą na twoim łóżku, nawet jeśli ma to służyć wyłącznie dobru naszego przedstawienia. Cóż, to było długie. Zwiesiła głowę. – Możesz odwieźć mnie z  powrotem, jeśli chcesz. Wiem, że nie na to się pisałeś. – W porządku – mruknąłem. – Ja też nie chcę być dziś sam. –

Co

my

robimy,

Landonie?

Ten

zakład,

to

głupie

wyzwanie

między nami, ta nasza małostkowość, co to jest? Dlaczego w ogóle tracimy energię na taką głupotę? Wyzwanie zainicjowane przez Reggiego, który zapewne nawet o  nim nie pomyślał od wieczoru, gdy poruszył po pijanemu ten temat… Co to jest? – Westchnęła, błagając o odpowiedź.

– Nie wiem – odparłem. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, co o tym sądzić. Miałem jednak przeświadczenie, że myśli o Shay nie były tak ciężkie. – To dziwne, nie? – Tak, dziwne. – Chodzi o  to… – Oparłem się, zacisnąłem palce na kierownicy i zamknąłem oczy. – Kiedy myślę o tobie i o głupim zakładzie, nie mam czasu, żeby zastanawiać się nad sobą i  moim gównianym życiem. – Ja też – wyznała. Kiedy uniosłem powieki, patrzyła na mnie. Intensywnie brązowe oczy z  łatwością wypalały dziury w  mojej duszy. Uwielbiałem to spojrzenie, bo bez słów opowiadało pełne historie. Kochałem również obserwować je na scenie, bo pokazywały jej najprawdziwsze

emocje,

ale

tej

nocy

przekazywały

coś

bardzo

bolesnego. – Jesteś dziś smutna – szepnąłem. – Tak – odpowiedziała. Założyłem jej kosmyk włosów za ucho. Nie byłem pewien, czy w  ogóle mogłem jej dotykać, jednak mi na to pozwoliła. Oparłem się o zagłówek i popatrzyłem jej w oczy. – Mogę cię o coś zapytać? – Nie będę cię powstrzymywał – odparłem. – Dlaczego mnie nienawidzisz? Dlaczego nie znosiłeś mnie przez te wszystkie lata? – To łatwe, bo zawsze wydawałaś się taka szczęśliwa i  ci tego zazdrościłem. Nie cierpiałem cię za to, że ludzie cię uwielbiali i  twoje życie wydawało się idealne. Moje, odkąd pamiętam, było ciężkie, a  ty paradowałaś pełna słońca i  tęczy. Zabiłbym, żeby to mieć. Prychnęła cicho. – I tyle? Właśnie dlatego mnie nienawidziłeś? –

Mniej

życie.

więcej.

Miałaś

wszystko,

czego

pragnąłem.

Stabilne

Roześmiała się. – Gdybyś tylko wiedział, dlaczego to takie zabawne. – Możesz mi powiedzieć. Lubię się śmiać. – Od kiedy? – Od teraz. Przygryzła dolną wargę i wzruszyła ramionami. –

Nikt

nie

utrzymują

ma

pewne

idealnego rzeczy

życia.

Niektórzy

w  tajemnicy.

po

Mówiłeś

prostu

lepiej

o  tęczach,

ale

wiesz, że nie mogą powstać bez deszczu, prawda? Moje życie nie jest łatwe, tak naprawdę jest od tego dalekie. Jestem po prostu dobra w noszeniu maski. Uśmiechnąłem się. – A mówiłaś, że nie jesteś dobrą aktorką. Oszukałaś mnie. – Cóż, chyba… Nie wiem. Czasami chciałabym się przed kimś otworzyć, żeby mój umysł nie musiał sam trwać w  tym chaosie. Żeby ktoś powiedział: „To do bani i  bardzo mi przykro. Chodź, przytulę

cię”.

Wiesz,

o  co

mi

chodzi?

Nie

chcę,

by

ktokolwiek

próbował mnie naprawiać czy coś. Jestem na tyle silna, że sama się poskładam. Chciałabym tylko, żeby co jakiś czas ktoś mnie wspierał. Ale wszystko dobrze. Naprawdę. Ogólnie rzecz biorąc, moje życie jest dobre. – Nie musisz tego robić – obiecałem. – Czego? – Mówić, że wszystko u ciebie dobrze, gdy wcale tak nie jest. Opuściła głowę i nią pokręciła. – Ludzie mnie nie lubią, gdy jestem smutna. – Skąd wiesz? Nie dałaś im się zbliżyć na tyle, by zobaczyli twoje łzy. Rozchyliła usta, ale nie popłynęły z  nich żadne słowa. Po raz pierwszy

w  życiu

ją

dostrzegłem.

Zobaczyłem

dziewczynę

za

maską, która tak wiele odczuwała i  ukrywała to przed światem, ponieważ wydawało jej się, że to zbyt wielki ciężar do zrzucenia

na innych. Zobaczyłem jej rysy, które były tak piękne, że moje zamarznięte na kość serce niemal znów zabiło. Nie wiedziałem, że smutek może być tak zniewalająco piękny. –

Zdradź

szepnąłem.

mi

swoje

Słowa

tajemnice,

wyszły

a  ja

z  moich

opowiem

ust

ci

o  moich

i  przeszyły

jej

–

uszy.

Zamknęła na chwilę oczy, a  kiedy ponownie je otworzyła, były pełne emocji, ale nie śmiała uwolnić łez. Takie otwarcie się na kogoś wciąż było przesadą. – Tata jest kłamcą. Był nim, odkąd pamiętam, a  dziś babcia znów mu to wytknęła. Po próbie poszłam do domu i  usłyszałam kłótnię,

więc

uciekłam

do

kuzynki.

Właśnie

od

niej

mnie

odebrałeś. – Do bani. Naprawdę mi przykro. – Miałem nadzieję, że mi uwierzyła. – Mama będzie pozwalała, by te kłamstwa trwały. Za bardzo go kocha.

Mógłby

powiedzieć,

że

słońce

jest

fioletowe,

a  ona

nie

poprosiłaby go nawet o dowód. Tak ślepo mu wierzy. – Może tym razem będzie inaczej? – Może, a  może nie. – Spojrzała na lewarek manualnej skrzyni biegów i w zwolnionym tempie powiodła po nim palcem z góry na dół. Zatoczyła małe okręgi na metalu. – Czułeś się kiedyś tak, jakbyś biegał w kółko? Masz za sobą przeszłość, z której próbujesz się uwolnić, by być lepszym, ale zdarza się coś, co popycha cię do tyłu? Z  każdym krokiem stawianym do przodu, cofasz się o  dwa? Wydaje

się,

że

bez

względu

na

to,

jak

bardzo

walczę

o  swoją

przyszłość, pochłania mnie przeszłość. – Zbyt dobrze znam to uczucie. –

Chciałabym,

żeby

rodzice

zachowywali

się

inaczej,

chociaż

przez jeden dzień. Aby przestali się kręcić. Chciałabym, by tata na dobre porzucił kłamstwa. Żeby mama go zostawiła, jeśli się nie zmieni. Chciałabym, by znała swoją wartość. Chciałabym mieć się czego trzymać. Pragnę zmiany. I nie chcę mieszkać w domu, który mnie

dusi

i  wywołuje

zmęczenie.

–

Nie

dała

mi

czasu

na

odpowiedź. Odsunęła włosy z  twarzy, podniosła się i  usiadła ze skrzyżowanymi nogami na fotelu w  moim aucie. – Zdradź swoją tajemnicę – poleciła, choć nawet nie próbowałem zatrzymać jej dla siebie.

Chciałem,

pragnąłem u 

mnie

jej

by

Shay

o  nich

taki

poznała

opowiedzieć.

pociąg

do

wszystkie Dlaczego?

dziewczyny,

moje

Skąd

której

sekrety, wziął

tak

się

długo

nienawidziłem? – Znasz takie kiepskie dni jak dziś, prawda? – zapytałem. – Tak. – W moim przypadku jest tak codziennie. Nigdy wcześniej nikomu o tym nie mówiłem. Nie wyznałem, jak ciężkie miałem serce, jak trudno było mi codziennie oddychać, ale Shay otworzyła się przede mną w  środku nocy, więc pomyślałem, dlaczego,

u  licha,

miałbym

nie

zrobić

tego

samego?

Tej

nocy

byliśmy kwita. Oboje przecież czuliśmy smutek. Cierpiałem

na

bezsenność,

częściowo

z  powodu

zbyt

dużej

samotności, ale głównie dlatego, że wszystko w  sobie dusiłem. Nigdy bym nie pomyślał, że otworzę się właśnie przed Shay, ale to właśnie robiłem – obnażyłem się przed nią, błagając, by mnie nie oceniała. Nie

zrobiła

tego.

dezaprobującym

Widziałem,

spojrzeniu,

ale

gdy

ktoś

w  oczach

osądzał

Shay

w 

jego

dostrzegałem

jedynie szczerość. Nie miałem pojęcia, że aż tak pragnąłem tej jej szczerości, dopóki mi jej tak chętnie nie ofiarowała. – Dlaczego czujesz się przygnębiony? – zapytała. – Nie wiem – wyznałem, a  słowa te odbiły się echem w  mojej głowie.

Brzmiałem

wydawało

mi

się,

jak że

wujek,

część

jego

niżbym cienia

tego

chciał.

zamieszkała

Często

w  moim

wnętrzu. Może smutek przenosił się w genach? Tak

czy

inaczej,

czułem

się,

jakbym

codziennie

walczył

z depresją. Dlaczego to słowo wydawało się tak ciężkie? Dlaczego czułem się przez to tak, jakbym poniósł porażkę?

Walczyłem, by nie pochłonął mnie mój własny umysł, i  było to wyczerpujące

zadanie.

Szkoda,

że

w  szkole

nie

uczyli

nas

o  depresji. Chciałbym, by dali nam wskazówki i  podpowiedzieli, jak nie zapaść się w  mrok. Zamiast tego uczyliśmy się równań matematycznych. Nie mogłem się doczekać, aż mi się przydadzą. –

Masz

depresję?

–

Zadała

to

pytanie

tak,

jakby

nie

było

wycelowaną w moją twarz bronią. – Nie – skłamałem. Zawsze ściemniałem na ten temat. Ludzie patrzyli

na

ciebie

inaczej,

gdy

wiedzieli

o  twojej

depresji,

zwłaszcza kiedy prowadziłeś określone życie, i  wydawało się, że nie masz powodów do smutku. Wiedziałem o  tym, ponieważ gdy dowiedziałem się o  depresji Lance’a, patrzyłem na niego inaczej. Nie

było

to

intencjonalne,

ale

kiedy

załamuje

się

ktoś

bliski,

widzisz jego skazy, ilekroć znajdujesz się w  jego towarzystwie, żałując, że nie masz narzędzi, by go naprawić. – Zawsze tak kłamiesz? –

Nie

–

odparłem

zgodnie

z  prawdą.

–

Nigdy

nie

musiałem

kłamać na ten temat, bo nikt nigdy nie pytał. – Będziesz mieć dość mojego towarzystwa. Jestem prostolinijna. Nie słodzę. – No i  dobrze. Nie chcę dostać cukrzycy. W  dodatku ja również nie owijam w bawełnę. Nie mam na to energii. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, kręcąc głową, jakby mnie zapamiętywała. Otworzyła usta. – Powinnam wracać do domu kuzynki, nim ktoś się spostrzeże, że mnie nie ma. – Tak, oczywiście. Chciałem,

żeby

została

nieco

dłużej.

Nie

musieliśmy

nawet

rozmawiać. Mogliśmy siedzieć w  ciszy, i  to było wystarczające. Jednak Shay nie należała do mnie. Wciąż

była

ponura,

martwiła

się

o  tatę

i  miała

prawo

do

smutku. Lance również miał problem z  alkoholem i  stało się to

ostateczną przyczyną jego śmierci, więc wiedziałem, jak poważna mogła być sytuacja. Nie

chciałem

nawet

próbować

jej

rozweselić.

Pozwoliłem

jej

uporać się z emocjami. Kiedy jadąc mijaliśmy park, Shay nagle zawołała: – Możemy się tu na chwilkę zatrzymać? Uniosłem brwi. – Dlaczego? – Chcę coś zobaczyć. Zaparkowałem i  oboje wysiedliśmy. Teraz była moja kolej, by zaufać jej pomysłowi. Przeszliśmy między drzewami, i  wydawało się, że Shay była na misji, by coś znaleźć. Kiedy dotarliśmy na polanę z  dwoma wierzbami, podeszła do nich i  powiodła palcami po korze. Drzewa były splecione, jakby miały

być

jednym.

Im

bliżej

podchodziłem,

tym

więcej

żłobień

zauważałem w korze. – Nazywane są drzewami kochanków – powiedziała Shay, nadal szukając. – Wieść niesie, że jeśli para przyjdzie tu i  wytnie swoje inicjały na pniu, ich miłość przetrwa wiecznie. Moja rodzina robi to od dekad. – To kiepskie – mruknąłem, choć uważałem, że również fajne. – Podoba mi się – odparła. – Cóż, podobało. Zatrzymała się przed inicjałami: CAM&KJG. Zanim o nie zapytałem, Shay sięgnęła do kieszeni, wyjęła klucze i zaczęła zdrapywać litery. –

Hej,

hej,

hej,

powoli

–

zawołałem,

chwytając

ją

w  talii

i  odciągając do tyłu, ale nawet jeśli była drobna, miała sporo siły. Wyrwała mi się i wróciła do drapania kory. Ponownie ją chwyciłem, tym razem mocniej, i obróciłem plecami do drzewa. –

Co

ty

szczęścia.

wyprawiasz,

Trusiu?

Nie

możesz

niszczyć

czyjegoś

– Muszę. Legenda głosi, że wyryte inicjały oznaczają, że miłość będzie trwała wiecznie, a  nie, że kochankowie będą szczęśliwi, a  moi rodzice tacy nie są. Ugrzęźli w  tej pokręconej pętli, więc muszę ją przerwać. Pękło

mi

serce.

zamierzałem

jej

Drżała,

puścić.

próbując

Nie

wrócić

mogłem.

do

pnia.

Rozpadała

się

Ale

nie

w  moich

objęciach, łzy płynęły jej po policzkach, gdy zatracała się we mnie. – To drzewo nie jest darem, jest przekleństwem, a  mama nigdy nie zdoła zostawić taty, jeśli nadal będzie związana tym czarem. Podobnie

jak

babcia

była

przywiązana

nim

do

dziadka.

I  jak

związani byli nim pradziadkowie. To drzewo jest przeklęte. Muszę pozbyć się z niego tych imion – łkała. – Shay – szepnąłem łamiącym się głosem, przyglądając się jej załamaniu. – Posłuchaj mnie, Shay. Zdrapanie liter z  jakiegoś pnia nie zmieni tego, kim są twoi rodzice. – Ale może jednak. Może to drzewo jest częścią jakiejś klątwy czy czegoś, może… może… może… – Upuściła klucze i  zaczęła szlochać w  moich ramionach. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nie potrafiłem sprawić, by poczuła się lepiej, więc stałem i trzymałem ją, gdy płakała. Tak długo jej nienawidziłem, bo myślałem o niej jako o Panience Perfekcyjnej. Nie znosiłem jej szczęścia. Nie cierpiałem jej, bo miałem blizny, a ona nie, a teraz czułem się jak kretyn, że w ogóle tak myślałem. Okazało się, że każdy miał blizny. Każda dusza krwawiła nocą. Niektórzy po prostu byli lepsi w ukrywaniu tego. Ciągnęła

za

przyciskając

moją

się

do

koszulkę białego

z  długimi

materiału,

rękawami

a  ja

tuliłem

i  płakała, ją,

jakbym

nigdy nie planował jej puścić. Kiedy ją obejmowałem, moje serce nieco stopniało z  powodu jej bólu. W  końcu odsunęła się nieco zażenowana.

Grzbietem

dłoni

otarła

nos,

pociągając

nim

gwałtownie, gdy się ode mnie odwróciła. –

Przepraszam

–

mruknęła,

ocierając

zasmarkana i w całkowitej rozsypce.

też

oczy.

–

Jestem

Miała czerwone, podpuchnięte oczy, z których płynęły łzy, i racja – wyglądała jak wrak. Załamana, prawdziwa i… –

Piękna

Naprawdę

–

wyznałem

nie

sądziłem,

i  prawdziwie. chciałem

ją

Jej

ból

chronić

szczerze. że

Shay

miał

–

mogła

w  sobie

przed

Wyglądasz wyglądać

tego

światem.

rodzaju

Znów

pięknie. tak

–

cudnie

piękno,

że

zapragnąłem

ją

przytulić, ukoić, dać znać, że dzięki emocjom była rzeczywista. –

Powinniśmy

jechać.

–

Ponownie

pociągnęła

nosem.

Miała

zaczerwienione policzki i zmęczone oczy. – Tak. Pochyliłem się, by podnieść jej klucze, ale zanim je podałem, podszedłem do drzewa i  zdrapałem resztę inicjałów jej rodziców. Jeśli drzewo było naprawdę przeklęte, chciałem, by czar opuścił jej bliskich.

Chciałem

złamać

zaklęcie

znużonej

miłości,

które

wpływało na jej rodzinę. Chciałem ją uwolnić, aby mogła później zdobyć prawdziwą miłość. Odetchnęła ciężko i  wzięła ode mnie klucze. Dotknęła palcami mojej dłoni i  rozpaliła się część mojej duszy, o  której istnieniu nawet nie wiedziałem. Co to? Czym było to uczucie i w jaki sposób je odblokowała? – Dziękuję, Landonie – szepnęła. – Zawsze do usług – odparłem. Dokładnie to miałem na myśli – zawsze. Wróciliśmy obróciłem

do

się,

by

domu

jej

kuzynki,

powiedzieć

jej

a  kiedy

„dobranoc”,

zaparkowałem,

i  właśnie

wtedy

odnalazłem jej usta. Przycisnęła je do moich. Objęła moją twarz i  przyciągnęła mnie do siebie. Smakowała słonymi

łzami

mieszanka Początkowo

i  brzoskwiniowym

stała nie

się

moim

błyszczykiem.

nowym

odpowiedziałem

Co

ulubionym na

jej

dziwne,

ta

smakiem. pieszczotę.

Znieruchomiałem, bo wydawało mi się, że jeśli się ruszę, zniszczę tę chwilę i nie zdołam jej przywrócić.

– Landonie – szepnęła z  zamkniętymi oczami, opierając czoło o  moje. Podobało mi się to, w  jaki sposób wypowiedziała moje imię. Nie nazwała mnie Szatanem czy dupkiem, ale Landonem. Podobało mi się, gdy te sylaby wyszły z jej ust. Poczułem się przez nią zauważony. Nie wiedziałem, kiedy po raz ostatni ktoś tak wyraźnie mnie dostrzegł. – Tak? – szepnąłem, a mój oddech owiał jej pełne, jędrne usta. – Też mnie pocałuj – poprosiła, więc spełniłem polecenie. Przycisnąłem wargi do jej ust. Początkowo całowałem delikatnie, starając się ignorować fakt, że moje jeansy robiły się ciasne, gdy członek zareagował na to, że całowałem

dziewczynę

–

nie

jakąś

tam

laskę,

ale

właśnie

tę.

Całowałem Shay Gable i  za każdym razem, gdy stykały się nasze wargi, kradła część mojej osoby. Pocałowałem ją mocniej, głębiej, dołączając język. Chciałem to robić tak mocno, by jej jęki były wszystkim, co karmiłoby mnie do końca

mojego

istnienia.

Chciałem

splątać

z  nią

język,

wodzić

dłońmi po jej ciele, czuć jego każdy centymetr. Pragnąłem jej. Pragnąłem tak bardzo, że to aż bolało. Ale przerwała pieszczotę. Odsunęła się zarumieniona. Przeczesała włosy palcami i posłała mi słaby uśmiech. – Proszę – szepnęła, powoli pocierając kciukiem dolną wargę, nim nerwowo ją przygryzła. Rety, Trusiu. Zrób to jeszcze raz. – Masz swój pocałunek, Romeo – powiedziała, otworzyła drzwi i wysiadła. – Dziękuję, Julio – powiedziałem bez tchu. Przynajmniej tak mi się

zdawało.

Miałem

zamglony

umysł,

nie

wiedziałem,

co

się

działo. Poprawiłem spodnie w kroku i pochyliłem się w jej stronę. – Myślisz, że powinniśmy dalej ćwiczyć? Do sztuki? Chciałbym, by mój występ był najlepszy z możliwych.

Zaśmiała się, przez co stanął mi jeszcze bardziej. Zapamiętać: nie nosić jeansów przy Shay. Od teraz tylko dresy. – Dobranoc, Landonie. – Zamknęła drzwi. Landonie. Proszę, powiedz to jeszcze raz. Zaczęła

się

oddalać,

a  ja

wciąż

siedziałem

pochylony

w  jej

stronę, jak szczeniak spragniony uwagi swojego pana. Pospiesznie opuściłem szybę w drzwiach pasażera i zawołałem za Shay: – „Dobranoc, luby! jeszcze raz dobranoc! Smutek rozstania tak bardzo jest miły”[3]! – krzyknąłem. Popatrzyła na mnie, otwierając usta i chwytając się za serce. – „Że by dobranoc wciąż usta mówiły”[4]. Cytowaliśmy dramat. Zacząłem wers, Shay go kończyła. Co, do diabła? Co… Kto… Cholera. Czy ja…? Nie

poznawałem

samego

siebie,

ale

oto

siedziałem

w  aucie

o  drugiej w  nocy, cytując Szekspira z  dziewczyną, której kiedyś nienawidziłem. Czas przeszły. Prawdę mówiąc, nie pamiętałem, kiedy po raz ostatni czułem nienawiść do tej dziewczyny. Może gdy siedziała ze mną w  pokoju w  zeszłym roku, a  może nigdy. Wiedziałem

jedynie,

że

wargi

mnie

mrowiły

po

tym,

gdy

przyciskałem je do jej ust i podobał mi się jej smak. Czekałem, opadłem

na

aby

się

upewnić,

siedzenie.

że

Położyłem

wróci dłonie

do na

domu, piersi,

następnie odczuwając

mocne bicie serca. To jej sprawka. To ona włączyła mi serce. Jej pocałunek tchnął je do życia. Siedziałem jak naćpany głupek, szczerząc się od ucha do ucha, bo zacytowałem Szekspira, a ona dokończyła wers. Może było to częścią gry. Może dostała się do mojej głowy, abym coś poczuł. Może wszystko to ściema, ale w  tej chwili miałem to gdzieś, bo wydawało się dobre i prawdziwe.

Wal się, Shay Gable. Pieprzę cię za to, że przez ciebie znów coś czuję.       [3]  William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski. [4]  William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

 

ROZDZIAŁ 20        

Shay  

    – Dzień dobry. – Ciocia Paige uśmiechnęła się, gdy weszłam do kuchni, by zaparzyć dzbanek kawy. Ku mojemu zdziwieniu, już to zrobiła. U  nas w  domu to ja wstawałam jako pierwsza. Zawsze miałam

gotowy

kubek

dla

mamy,

gdy

dołączała

do

mnie,

ale

wydawało się, że ciocia była takim samym rannym ptaszkiem jak ja. – Dzień dobry. – Wzięłam kubek i nalałam do niego kawy. – Chcesz śmietanki? – Nie, piję czarną jak tata. Zadrżała na tę myśl. – To ja wolę odrobinę kawy w śmietance – zażartowała. Ciocia uchem,

była

piękna.

ubranie

Malowała,

w  plamach

więc

z  farb

zawsze

miała

i  uśmiech,

pędzel

który

za

potrafił

rozjaśnić cały pokój. Zawsze zakładała też bandanę na głowę, a  kiedy się na nią patrzyło, sprawiała wrażenie, że jest dziełem sztuki. Eleanor

była

bardzo

podobna

do

matki,

co

mnie

niepokoiło.

Podejrzewałam, że w  ten sam sposób, co ja do swojej. Wydawało się, że tata i wujek nie mieli wystarczająco silnych genów, aby ich cechy

uwidoczniły

się

w 

ich

dzieciach.

Zdawało

się,

że

w  przekazywaniu cech wyglądu udział w  naszej rodzinie miały wyłącznie kobiety.

Ciocia zawiązała ciaśniej bandanę wokół głowy i  spojrzała na mnie. – Jak tam nocna przejażdżka? – Wytrzeszczyłam oczy, na co słodko się uśmiechnęła. – Nie martw się. Nie powiem o tym twoim rodzicom, ale chcę mieć pewność, że nie wpakujesz się w  żadne kłopoty, Shay. Kocham cię, i  bardzo mi na tobie zależy, więc się martwię, że stanie ci się jakaś krzywda. Wszystko w porządku? Pokiwałam głową. – Tak. Uśmiechnęła się krzywo. –

Przypominasz

mi

mnie,

kiedy

byłam

młoda

i 

miałam

buntowniczego ducha. Chcesz radę od starej baby? – zapytała. – Pewnie. – Upewnij się, że on jest tego wart. – Skąd wiesz, że chodzi o chłopaka? – zapytałam. Parsknęła. – Przy nocnych ucieczkach zawsze chodzi o  chłopca. Podążaj za sercem, ale weź ze sobą w  tę drogę również rozum. – Podeszła i  pocałowała mnie w  czoło. – Obudzę Eleanor. Jestem pewna, że znów zaśpi. – Okej. Dziękuję, ciociu. – Jej słowa odcisnęły się w mojej głowie i sercu. Odeszła, ale zanim skręciła za róg, popatrzyła na mnie. – Och, i Shay? – Tak? – Wiem, że to spora prośba, ale… może kiedyś udałoby ci się zabrać

na

taką

mnie?

Wiem,

zasmakowała

nocną

że

to

życia.

przejażdżkę

Eleanor,

introwertyczka,

Nie

chcę,

by

ale

zatraciła

zrobiłabyś chcę, się

by

to

dla

również

w  książkach

i  zapomniała o  świecie. – Do oczu napłynęły jej łzy, przez co się zdenerwowałam. – Wszystko dobrze? – zapytałam cicho. Parsknęła cichym śmiechem, który wydawał się nieco zbolały.

– Tak. Nawet jeśli na to nie wygląda, świat w  końcu sprawi, że się ułoży. Obiecaj mi tylko, że będziesz się troszczyć o Eleanor. – Przyrzekam. Łza popłynęła po jej policzku, więc ją otarła i skinęła głową. – Dziękuję. Nie naciskałam dłużej na tę rozmowę, ponieważ wyraźnie było widać,

że

nie

chciała

zagłębiać

się

w  temat.

Wiedziałam,

że

mogłam dotrzymać obietnicę daną ciotce. Mogłam troszczyć się o Eleanor w ten sam sposób, w jaki ona troszczyła się o mnie. Na zawsze. *** Kiedy szai,

rankiem

dotarłam

sapnęłam,

piwoniami

i 

przyczepiono

gdy

do

zobaczyłam

dziesiątkami karteczkę

szkoły

i  otworzyłam jej

bananowych

wnętrze mamb.

samoprzylepną,

więc

drzwiczki

wypełnione Do

ją

metalu

zerwałam

i przeczytałam.   Masz tu kwiatki i  słodycze, by poprawić Ci humor po paskudnej nocy.

Zamierzałem

podarować

ci

penisy,

ale

zamiast

tego

postawiłem na piwonie. Szatan PS: Wiesz, jak ciężko jest dostać piwonie o tej porze roku? To niemal niemożliwe. Niemal.   Spojrzałam na korytarz w  miejsce, gdzie znajdowała się jego szaa.

Stał

przy

niej,

oczywiście

z  jakąś

dziewczyną,

która

próbowała go uwieść. Nie zwracał na nią jednak uwagi, ponieważ wpatrywał się we mnie. Wyjęłam kwiaty i  zaciągnęłam się ich zapachem. Były idealne. Bardzo. Włożyłam je z  powrotem do szai, wzięłam gumy i  zaczęłam je skubać, zerkając na Landona.

Wciąż na mnie patrzył. Uśmiechnęłam się. Prawie odpowiedział tym samym. Uniósł się prawy kącik jego ust i dla mnie było to zwycięstwo. Nadeszła pora lunchu, więc usiadłam naprzeciwko niego. –

Skąd

wytrzasnąłeś

bananowe

mamby?

–

zapytałam

rozkapryszonym,

mrocznym,

zaciekawiona. Wzruszył ramionami. – Kupiłem paczkę w sklepie, to nic wielkiego. Dla mnie sprawa była poważna. – To naprawdę słodkie. –

Jak

chcesz.

–

Był

dziś

zwyczajowym Landonem, ale przecież uniósł się prawy kącik jego ust. – Kochasz mnie już? – zapytał. – Nie. Wcale. A ty mnie? Opuścił spojrzenie do moich ust. – Nie ma mowy. –

Wciąż

mnie

nienawidzisz?

–

szepnęłam,

patrząc

na

jego

wargi… których kosztowałam… którymi próbował moich. – Tak. – Dobrze, bo ja cię też nienawidzę. – Dobrze – powtórzył. – I dobrze – dodałam. Zadrżałam, jedząc posiłek w  milczeniu, gdy dołączyli do nas przyjaciele i rozpoczęli rozmowy. Spoko. Po

lunchu

potrzebę

się

rozeszliśmy

włamania

karteczkę

z 

się

do

i  z  jakiegoś

szai

podziękowaniem

za

powodu

Landona, gumy

aby i 

poczułam

zostawić

piwonie.

mu

Kiedy

otworzyłam drzwiczki, zobaczyłam siatki wypełnione mambami – wszystkimi

smakami

prócz

bananowych.

Kupił

opakowania i wygrzebał z nich moje ulubione smaki. Kto mógł się tego spodziewać?

wielkie

Kto mógł przypuszczać, że serce zabije mi mocniej przez samego diabła? *** Po naszym pocałunku wszystko się zmieniło – przynajmniej dla mnie. Wydawało się, że mur, który wznosiliśmy od lat, w  końcu, cegła po cegle został zburzony. Po tej wspólnie spędzonej nocy, gdy odsłoniłam przed nim blizny, a  on pokazał mi swoje, przepadłam. Słodycze i kwiaty przeważyły szalę. Chciałam być blisko niego, ponieważ lubiłam, gdy przyspieszało moje serce. Lubiłam, jak się krzywił i  jeszcze bardziej, jak się uśmiechał. Wypisywałam do niego cytaty ze sztuki i co noc całowaliśmy się, nic prócz zetknięcia się naszych ust. Czasami próbował błądzić rękami, ale zawsze go od siebie odsuwałam. Raz pozwoliłam mu złapać się za pośladek. Spodobało mi się… o  wiele za bardzo, przez co wróciłam do pilnowania, aby jego dłonie pozostawały na mojej talii. Nie naciskał na więcej, niż mu dawałam. Wydawało się, że taki dotyk

mu

wystarczał.

Ja

jednak

pragnęłam

czegoś

więcej.

W duchu rozważałam, jakby to było go całować, dotykać, pozwolić zabrać się do łóżka. Jednak podświadomie myślałam o  zakładzie, nie

wspominając

o  tym,

co

Eleanor

nieustannie

mi

o  nim

przypominała. – Nie daj mu się ograć – mówiła. – Właśnie tak cię zdobędzie, tą swoją

słodyczą.

A  przynajmniej

Kwiaty

i  gumy?

właśnie

tak

jest

Stała

zagrywka

w  czytanych

chłopaków.

przeze

mnie

książkach. Istniała szansa, że mogła mieć rację i może nieco przedwcześnie odpuściłam czujność, ale nic nie mogłam na to poradzić. Moje serce go pragnęło, nawet jeśli umysł podpowiadał, by tego nie robić.

Usilnie

starałam

się

słuchać

rady

cioci

Paige,

ale

serca

bywały uparte. Biły szybciej przy pewnych osobach, nawet pozwolenia mózgu.

bez

Wciąż się kłóciliśmy i  obrażaliśmy, choć wydawało się to teraz beztroskie, pełne flirtu i radości. Czasami Landon się do mnie uśmiechał, przez co ja szczerzyłam zęby cały dzień. Zapisałam

w  notatniku

wszystko,

co

go

dotyczyło.

Zanim

rozpoczęliśmy zakład, miałam już zanotowanych kilka myśli na temat Landona. Zaczęłam po pogrzebie jego wujka. Nie mogłam wyrzucić go z głowy i co jakiś czas zapisywałam spostrzeżenia. Na początku słowa nie były zbyt przyjemne, bo pisałam z nienawiścią i  irytacją. Wyrzucałam w  ten sposób mój gniew na niego. Nawet po

rozpoczęciu

ostatnio

to

zakładu

się

zapiski

zmieniło.

pełne

Historia

były

wściekłości.

chłopaka,

którego

Jednak

wcześniej

nienawidziłam, zmieniała się w coś nowego za każdym razem, gdy pokazywał mi, co ukrywał przed światem. Był najbardziej złożoną postacią, jaką miałam zaszczyt studiować, i  jeśli nadal będziemy podążać tą drogą, pierwsza się zakocham. W dodatku stał się dla mnie ucieczką przed dramatem w domu. W  mojej

rodzinie

narastało

napięcie,

coraz

częściej

wybuchały

awantury między mamą a Mimą. Nie kłóciły się, gdy tata siedział w  więzieniu.

Ilekroć

go

nie

było,

kochały

się

bezgranicznie.

Nienawidziłam tego pęknięcia w  ich więzi, która była tak silna, gdy taty tu nie było. Kiedy potrzebowałam odpocząć, szłam do Landona i  niemal się w nim zatracałam. W nas – cokolwiek między nami było. Chłopak witał

mnie

z  otwartymi

ramionami.

Bez

względu

na

porę

i pośpiech, zawsze mówił, żebym przyszła. Byłam za to wdzięczna, za tę chęć, by się na mnie otworzyć. Powiedziałam,

że

przychodzę,

byśmy

mogli

ćwiczyć.

Chyba

jednak wiedział, że było w  tym coś więcej. Podejrzewałam, że nauczył

się

mnie

odczytywać

w  ten

sam

sposób,

w  który

ja

czytałam jego. Nie pytał o szczegóły. Jeśli ktokolwiek wiedział, jak ważna była ucieczka od życia, to właśnie Landon. Ta sobota niczym się nie wyróżniała. Był, gdy go potrzebowałam.

– Naprawdę powinniśmy poćwiczyć. – Zachichotałam pomiędzy krótkimi pocałunkami. W  końcu zgodziłam się, by wejść do jego domu, aby popracować nad kilkoma scenami, ale nie zamierzałam zbliżać się do jego sypialni czy jakiejś garderoby. Szafy Landona miały historię, panowała w nich gorąca ciężka atmosfera. – Przecież ćwiczymy – mruknął przy moich wargach, wkładając ręce pod moje pośladki i sadzając mnie sobie na kolanach. Objęłam

go

i  pokręciłam

głową,

lekko

zasysając

jego

dolną

wargę. – Chodziło mi o to, że powinniśmy ćwiczyć tekst. –

To

też

jest

ważne

–

mruknął

i  wsunął

mi

język

do

ust.

Jęknęłam, czując twardość w  jego spodniach od dresu. Na pewno nie powinnam siedzieć na jego kolanach, ponieważ im bardziej twardy

się

stawał,

tym

większa

rosła

we

mnie

ochota,

by

się

o niego ocierać. Zeszłam więc na lewą stronę kanapy, czując lekkie zażenowanie. To nie był pierwszy raz, gdy poczułam członek Landona, odkąd zaczęły się nasze regularne obściskiwania, ale wciąż się przez to rumieniłam. Podciągnęłam kołnierzyk koszulki na usta, próbując ukryć swoje zdenerwowanie. –

Często

to

robisz,

wiesz?

Przygryzasz

kołnierzyk,

gdy

się

stresujesz – powiedział, przeciągając palcami po włosach. – A  ty często robisz to. – Wskazałam na niego ruchem głowy. – Przeczesujesz włosy, gdy jesteś podniecony. –

Cóż,

podniecasz

i  ponownie biodrami, drżeć,

a 

posadził

mnie. sobie

przyciskając serce

się

–

Uśmiechnął

na do

kolanach. moich

przyspieszyło.

się,

Poruszył

jeansów.

Rety,

złapał

Uda

ocierał

się

mnie

nieznacznie zaczęły o 

mi

mnie…

przynajmniej tak mi się zdawało. Nigdy tego nie robiłam, skoro z Erikiem ledwo dotarliśmy do pierwszej bazy. –

Tak

łatwo

cię

podniecić

–

naciskałam,

choć

kręciło

mi

się

w  głowie. Zastanawiałam się, czy tak właśnie czuła się osoba na haju – oszołomiona, zdezorientowana, rozanielona.

Z  moich ust wymknął się jęk, gdy Landon uniósł lekko biodra i  je tam zatrzymał. Zamknęłam oczy z  rozkoszy, kiedy znów się o mnie ocierał. Oparłam czoło o jego, nie unosząc powiek. – Tak… – szepnęłam, przez co poruszył się bardziej. Położyłam palce na jego łopatkach i  nieco je nawet wbiłam, gdy przysunął usta do mojej szyi i  zaczął ją ssać. – Tak… – powtórzyłam, bo coraz bardziej podobało mi się to, co robił. Jęknął głęboko, ochryple przy mojej skórze. – Daj mi posmakować – błagał, chrząkając przy mojej szyi. Miałam zamglony umysł, ledwie mogłam oddychać i, rety, jakie to było dobre. – Ja… nigdy… – Nigdy nikt mnie tam nie kosztował, a  nawet jeśli tego chciałam, słyszałam w  podświadomości głos Eleanor. To część

gry,

to

część

gry…

–

Nie

–

powiedziałam

pospiesznie

i zsunęłam się z jego kolan. – Nie, nie, nie. Wstałam, potrząsnęłam rękami, poruszyłam nogami. Landon usiadł prosto i uniósł brwi, choć z pewnością nie była to jedyna uniesiona część jego ciała. Jego członek chciał wyrwać się ze spodni. Chłopcy nie powinni nosić dresów w  towarzystwie dziewczyn. Niemal niemożliwe było jasno myśleć. – O co chodzi? – zapytał. Zaczęłam chodzić tam i z powrotem. – To tylko część zakładu. Zatraciłam się, ale to przecież tylko zakład. Zaśmiał się, kręcąc głową. – Shay, to nie zakład. W tej chwili to my. – A czym my dokładnie jesteśmy? – Nie wiem, to po prostu my. Słuchaj, przesadnie to analizujesz. – Nie. To znaczy tak, ale nie wiem, jak tego nie robić. Gdyby nie zakład, mogłabym swobodnie decydować, ale dobiliśmy targu, czy mi się to podoba, czy nie. Po prostu nie mogę skończyć w  twoim łóżku, okej? Nie mogę.

– Okej. Powiedział to zupełnie bez wysiłku, przez co znów straciłam orientację. – Czekaj, co? –

Powiedziałem,

kontynuować

że

okej.

macanek.

Nie

musimy

Posłuchaj,

iść

wiem,

że

do

łóżka,

mamy

czy

zakład

i rozumiem twoje zaniepokojenie, ale jeśli miałbym być naprawdę szczery, lubię twoje towarzystwo. Czy chcę się z tobą bzykać? Tak, oczywiście,

ale

jestem

również

gotowy

poczekać,

aż

będziesz

gotowa, zwłaszcza, że jesteś dziewicą. – Co? – Stanęłam prosto. – Kto tak twierdzi? Parsknął śmiechem i wskazał na mnie. – Twoja twarz. Nie byłem pewny, ale zastanawiałem się, bazując na tym, że spinałaś się, gdy moje dłonie zaczynały wędrować. Poczułam się zażenowana i przyłapana na gorącym uczynku jak dziecko.

Potrafił

stwierdzić,

że

jestem

dziewicą,

więc

prawdopodobnie robiłam coś źle. Ale co? Jak? – Przestań – polecił. – Ale co? – Przesadnie to analizować i przygryzać kołnierzyk. Puściłam

koszulkę,

choć

nawet

nie

wiedziałam,

że

miałam

materiał w ustach. – Czuję się głupio, to wszystko. – Dlaczego? – Ponieważ wyraźnie widać, że nie mam doświadczenia, a  ty je masz. – Trusiu. – Wstał i  zbliżył się do mnie. Położył palce pod moim podbródkiem i  uniósł mi głowę, abym popatrzyła mu w  oczy. – Całowanie ciebie to jak całowanie nieba. Jesteś daleka od braku doświadczenia. To, że jesteś dziewicą, nie zmienia faktu, że jesteś najlepszą laską, jaką całowałem. Mógłbym cię całować cały dzień i nie miałbym dosyć. Ale to, że jesteś dziewicą? To nic takiego, ale

nie zamierzam ci tego odbierać, dopóki nie będziesz gotowa mi tego oddać. Okej? Pokiwałam nieśmiało głową. – Okej. – Poza tym tak na przyszłość – przysunął usta do mojego ucha, a  jego ciepły oddech sprawił, że stanęły wszystkie małe włoski na moim ciele – istnieje milion sposobów, bym cię przeleciał i  byś pozostała dziewicą. Zaczerwieniłam się. – Będę o tym pamiętać. Odchrząknął w końcu. – Okej, pobiegnę na chwilę do łazienki zająć się tym problemem w kroku, a potem będziemy mogli pogadać i, kurwa – zamilkł, gdy wsunęłam

dłoń

i  zaczęłam

do

powoli

jego

spodni.

ruszać

ręką.

Objęłam Serce

jego

twardy

waliło

mi

jak

członek młotem,

częściowo martwiłam się, że Landon to usłyszy, ale kiedy na niego spojrzałam, miał zamknięte oczy i  uśmiech na twarzy. Wyraźnie było widać, że nie myślał o dzikim łomocie mojego serca, ponieważ zajmowało go własne doświadczenie. Nie byłam do końca pewna, co robić. Wszystko, co wiedziałam o  i 

ręcznych z 

robótkach,

„Cosmopolitana”.

pochodziło

Kurde,

stamtąd

od też

Raine,

Tracey

pochodziły

moje

wszystkie informacje o seksie. Kiedy

pocierałam

podobać,

co

i 

zauważyłam,

z  góry

mnie

że

na

cieszyło.

zmiękły

mu

dół,

Landonowi

Wróciliśmy nogi.

Usiadł,

zdawało

na a 

się

kanapę, ja

to

gdy

uklękłam

i poruszałam powoli ręką. – Mocniej – powiedział i  jęknął z  rozkoszy. – Możesz zacisnąć nieco palce, Shay. Przyrzekam, nie złamiesz go. Spełniłam polecenie i jego uśmiech się poszerzył. Wyjęłam

na

chwilę

i ponownie go złapałam.

rękę

z 

jego

spodni,

oblizałam

palce

Poradnik ręcznych robótek z  „Cosmo”: Musi być mokro, by się spocił. – Tak… tak… główkę, pogłaszcz główkę… – westchnął, wyraźnie się ciesząc. Dziwne zboczenie, ale okej. Uniosłam

brwi

i  choć

tego

nie

rozumiałam,

spełniłam

i  to

polecenie. Wolną ręką zaczęłam go głaskać po głowie, wsuwając palce w jego włosy, nie przerywając pracy w jego kroku. Landon natychmiast parsknął śmiechem, przez co odsunęłam się, nieco zdezorientowana. – Nie moją głowę, Shay, ale główkę mojego fiuta. Żołądź. Oj. Cóż, to było żenujące. Przerażona

wyjęłam

dłoń

z  jego

spodni

i  zakryłam

twarz.

Następnie uświadomiłam sobie, że tą samą ręką głaskałam jego penisa, a on teraz zapewne patrzył na mnie i… O rety, powinnam teraz umrzeć. Z  przerażenia zrobiło mi się niedobrze i  pomyślałam o  rzuceniu się do drzwi i  zmianie szkoły w  poniedziałek, żeby już nigdy nie oglądać Landona, i jego głupiego penisa. Koniec z zakładem, Landon. Jadę do Europy. Adiós mi enemigo! – W porządku. – Śmiał się. – Wcale nie – kaszlnęłam przez niedawno dotykające penisa palce,

które

wciąż

zakrywały,

jak

się

domyślałam,

czerwoną

twarz. – Nie, wierz mi, jest okej. Takie rzeczy się zdarzają, gdy się uczysz. – Wątpię, by tobie kiedykolwiek się to przytrafiło. – Wierz mi, było tak. Rozłożyłam palce przed twarzą i  zmrużyłam oczy, gdy na niego zerknęłam. – Opowiedz. Westchnął, przeczesał włosy palcami, które mu zmierzwiłam.

–

Okej.

Pierwszy

raz,

gdy

robiłem

dziewczynie

minetę,

zachowywałem się jak szaleniec, lizałem, siorbałem, chapałem, a  kiedy zapytałem, czy jej się podoba, odparła: „Eee, to tylne wejście, nie przednie”. – O rety… – Opuściłam ręce, gdy opadła mi szczęka. – Wylizałeś dziewczynie odbyt?! – Nie musisz mówić z  takim rozbawieniem – rzucił, ale nie potrafiłam nad sobą zapanować. Chichotałam, na co zmarszczył nos. – Przestań się śmiać – polecił, ale nie mogłam. Piski

wciąż

wydostawały

się

z 

moich

ust,

w 

końcu

się

pochyliłam, wyjąc na myśl o  młodym, naiwnym Landonie, który lizał jakiejś dziewczynie odbyt. –

Przestań

niewielki

–

polecił

uśmiech.

Nie

ponownie,

ale

przestałabym

na

jego

rechotać,

twarzy nawet

gościł

gdybym

chciała. Wszystko to było zbyt idealnie złe. Im

bardziej

się

cieszyłam,

tym

bardziej

rósł

jego

uśmiech.

Chłopak skoczył ku mnie i mnie złapał. – Dobra, jeśli tak bardzo chcesz się śmiać, pozwól, że pomogę. – Zaczął

mnie

Obracałam

łaskotać,

się

na

przez

boki,

co

parskałam

próbując

mu

się

jeszcze wyrwać,

mocniej. ale

nie

przestawał. – Poddaj się! – Okej, okej, poddaję się! – Powiedz, że Landon jest najlepszy, a Shay się myli, śmiejąc się z niego. – Landon jest najlepszy, a  Shay się myli, śmiejąc się z  niego – powtórzyłam. – Okej. – Przestał mnie łaskotać, ale natychmiast zatęskniłam za jego palcami na mojej skórze. Oddychaliśmy ciężko, zmęczeni od tych zapasów. Przytrzymał mnie i  opuścił głowę, więc jego usta znalazły się centymetry od moich. Położyłam dłonie na jego piersi i  poczułam, jak biło mu serce – szybko, dziko, nieokiełznanie – jak moje. – Pocałuj mnie – szepnęłam.

Spełnił prośbę. – Znowu. Pocałował wielokrotnie. Przywarł do mojego ciała, znów przyciskając do mnie pachwinę. W  powietrzu,

które

przed

chwilą

przepełnione

było

śmiechem,

teraz unosiło się pożądanie. Wróciła twardość w  jego spodniach, za co byłam wdzięczna. Jeśli raz ci się nie udało, próbuj po raz kolejny. – Kanapa – szepnęłam. Poruszył

się,

więc

nie

miałam

potrzeby

nic

dodawać.

Kiedy

usiadł, wróciłam na klęczki. Patrzył mi w oczy. –

Nie

musisz

tego

robić,

Shay

–

powiedział,

choć

o  tym

zadowolić,

a  tym

wiedziałam. Jednak

chciałam

to

zrobić.

Pragnęłam

go

razem miałam zapewnić rozkosz właściwej główce. Zaczęłam powoli, a  to, że urósł w  mojej dłoni jeszcze bardziej mnie podnieciło. Przyspieszyłam, kciukiem zataczając kółka na żołędzi. – Tak, tak, rety, tak… – jęczał. – Rety, Shay… tak, o cholera… Za każdym razem, gdy jęczał z  rozkoszy, stawałam się coraz bardziej

podniecona.

W 

rytm

ruchu

ręki

zaczęłam

kołysać

biodrami. W górę, w dół, w górę, w dół… – Skarbie… – Spodobało mi się to brzmienie. Nigdy wcześniej się tak do mnie nie zwrócił. – Shay, zaraz… – Jeszcze bardziej przypadł mi do gustu sposób, w  jaki wyjęczał moje imię, jakbym dotykiem

kontrolowała

jego

umysł

i  serce.

–

Zaraz,

Shay…

Zaraz… Odsuń się – ostrzegł, ale tego nie zrobiłam. Wciąż

go

pocierałam,

mocniej

zaciskając

palce,

kołysząc

biodrami. – Kurrrwa… – jęknął, spiął się i  wylał na moją dłoń. Wciąż nią ruszałam, podniecona i dumna. Czułam się tak dobrze jak on.

Wyjęłam patrzył.

dłoń

Smak

z  jego był

spodni

słony

i  powoli

i  obrzydliwy,

oblizałam ale

palce,

gdy

próbowałam

być

nonszalancka. Zaśmiał się. – Nie musisz tego robić – obiecał. – Możesz iść się umyć. Wierz mi, zrobiłaś wystarczająco wiele. Rety… – mruknął, opadając na kanapę. – To było wszystko. Jesteś wszystkim. Poszłam do łazienki, by się umyć, ale zanim to zrobiłam, stałam przed lustrem, wylizując palce. Stwierdziłam, że ten smak jednak mi odpowiadał. Podobał mi się. Kiedy skończyłam, poszłam do salonu, gdzie zastałam Landona w innych spodniach od dresu. Uśmiechał się do mnie. – Prawda czy wyzwanie? – zapytał, gdy zajęłam miejsce obok niego na kanapie. – Prawda. – To za prawdę zdejmij spodnie. Roześmiałam się i rzuciłam w niego poduszką. Wzruszył ramionami i uniósł ręce w geście poddania. – Musiałem spróbować. No tak. Obróciłam się i skrzyżowałam ręce na piersi. – Mogę zmienić zasady naszego zakładu? Uniósł brwi. – Co masz na myśli? –  Musimy to urzeczywistnić. Tylko prawda, żadnych kłamstw. Koniec z  dowcipami. Nie próbujmy się nawzajem oczarować czy wkurzyć,

aby

wygrać.

Musisz

być

prawdziwym

sobą,

a 

ja

postaram się być najlepszą wersją siebie. Jeśli któreś się zakocha, cóż, takie było założenie. Właśnie tak wyłonimy zwycięzcę, będąc prawdziwymi. Skrzywił się i potarł podbródek. – Tylko prawda?

– Tylko. Westchnął, opuścił głowę na chwilę, po czym ją uniósł i  spojrzał mi w oczy. – To chyba niesprawiedliwe. – Dlaczego tak mówisz? – Ponieważ moja prawda nie jest warta kochania. Och, Landonie… Przez same te słowa ścisnęło mi się serce. – Myślę, że w tej kwestii decyzja należy do mnie, nie do ciebie – powiedziałam. pokazać

mi

Początkowo

swój

mrok,

się

czy

zawahał.

otworzyć

Nie

się

jak

był

pewien,

nigdy

czy

wcześniej.

Jednak wyciągałam do niego gałązkę oliwną, po raz pierwszy od dawien dawna dawałam szansę, by był prawdziwy. – No dalej, Landonie – szepnęłam z  niewielkim uśmiechem. – Co się może stać? Zmarszczył brwi, ale zaraz się uśmiechnął. Był to tak niewielki gest, że niemal go przeoczyłam, ale na szczęście przyglądałam mu się ze wszystkich stron. – Nie jestem dobry w  rozmowie o  uczuciach. Jestem zamknięty – wyznał. –

Okej.

–

i  długopis.

Podeszłam –

Jeśli

nie

do

plecaka,

możesz

wyjęłam

o  nich

zapasowy

mówić,

zapisz

je

zeszyt tutaj

i pozwól przeczytać twoje myśli. – Zawsze masz przy sobie czysty zeszyt? Roześmiałam się. – A  nie mają ich wszyscy? – Wzięłam długopis i  na pierwszej stronie zapisałam pytanie, na które miał odpowiedzieć. – Proszę. Po prostu podaj odpowiedź, gdy poczujesz na to chęć i  zostaw w  mojej szafce. Też możesz mnie o  coś zapytać i  to dosłownie o  wszystko. Nie musimy nawet rozmawiać o  tym, co będziemy tu pisać. Możemy po prostu czytać stąd swoją prawdę. To co, umowa? – Wyciągnęłam do niego rękę, by przypieczętować układ. Uścisnął moją dłoń.

– Zgoda. Kiedy

się

dotknęliśmy,

w  moim

wnętrzu

pojawiła

się

iskra,

i zapewne trzymałam jego dłoń odrobinę zbyt długo… lub on zbyt długo trzymał moją. Tak czy inaczej, nie puściliśmy się za szybko. Podobał mi się sposób, w jaki stykała się nasza skóra. Kiedy mnie to przerosło, puściłam jego rękę. – Zapewne powinnam już wracać do domu. Zrobiło się późno. – Zostaw i rzuć. Czuję się wykorzystany, Trusiu. – Może pewnego dnia też pozwolę się wykorzystać – odparłam i  częściowo byłam w  szoku, że takie słowa opuściły moje usta. – Odprowadzisz mnie do auta? – Oczywiście. Wyszliśmy, dżentelmen,

otworzył o 

bycie

przede którym

mną nigdy

drzwi bym

samochodu

go

nie

jak

posądziła.

Podziękowałam mu. – Czekaj, ostatnie pytanie – powiedziałam. – Jakie? Wbiłam język w policzek i poruszałam nosem. – Czy przy jej tyłku były jakieś resztki, których nie wytarła, a jeśli tak, to czy je połknąłeś? Pokręcił ze śmiechem głową. – Nienawidzę cię. – Ja ciebie bardziej. –

Cóż,

ja

ciebie

najbardziej

–

obiecał,

nim

się

przysunął

i pocałował mnie w czoło. Odczułam to jako coś bardziej intymnego niż wszystko inne. Całusy w czoło stały się moją ulubioną pieszczotą. – Szerokiej drogi, Trusiu – powiedział, nim się odsunął. Kiedy jechałam do domu, motyle trzepotały w  moim brzuchu. A  za każdym razem, kiedy myślałam o  mojej dłoni wokół jego twardego członka, za każdym razem, gdy przypominałam sobie jego twarz, gdy doprowadzałam go na szczyt, całe moje ciało znów zalewał żar.

*** Kiedy dotarłam do celu, czułam się, jakbym mogła latać. Moje serce znacznie urosło po sytuacji z  Landonem, jednak zostałam sprowadzona

na

ziemię,

gdy

uderzyła

we

mnie

rzeczywistość

domowego życia. Panowała cisza, będąca jak szemrząca rzeka. Nie pamiętałam, kiedy w  tym budynku po raz ostatni zaznałam takiego spokoju, jednak nie było w tym nic kojącego. Wydawało się to przerażające. – Co się dzieje? – zapytałam, wchodząc do salonu. Mima stała z  płaszczem w  ręce, obok niej znajdowały się trzy walizki. Przy nich leżało kilka pudeł. Siedząca wstała.

przy

stole

Podeszła

w  jadalni

do

mnie

i 

mama

uniosła

natychmiast

wzrok,

zaraz

zauważyłam

jej

podpuchnięte oczy. – Shay… myśleliśmy, że wrócisz trochę później, ale… – Co się dzieje? – powtórzyłam, przerywając jej. Mima posłała mi najsmutniejszy uśmiech na świecie. Samo to wystarczyło, aby złamać mi serce. –

Postanowiliśmy,

że

lepiej

będzie,

jeśli

się

przeprowadzę.

Zatrzymam się w małym mieszkaniu. Co? Nie. – Nie możesz się wyprowadzić. To twój dom. My jesteśmy twoim domem

–

wydusiłam,

zaczynając

drżeć.

Mima

nie

mogła

nas

zostawić. Była siłą tej rodziny. Była naszą kotwicą, a bez niej… Zatoniemy. –

Mimo,

nie.

Odłóż

rzeczy.

To

niemądre

–

spierałam

się,

podchodząc do jej walizek. – To twój dom. Nie możesz się wynieść. – Shay… – wtrąciła mama, ale na nią warknęłam. – To przez tatę? – Czułam, jakby moja klatka piersiowa stanęła w  ogniu. – To przez niego? Jeśli tak, to on powinien się wynieść. Też to czułam, mamo. Wyczułam alkohol w  jego oddechu. Założę się, że ty również, prawda? I nigdy nie wyjaśnił, jakim cudem stać go było na te kolczyki. Skłamał, mamo. To on nas okłamał, nie

Mima. To on powinien odejść, nie ona – powiedziałam, a  głos drżał mi z  gniewu. Jak to się mogło dziać? Dlaczego wyrzucono stąd babcię, gdy to ojciec był kłamcą? To nie było w porządku. – Shay, zrozum proszę – powiedziała mama ze łzami w oczach. – To nie była łatwa decyzja. – To nie jest żadna decyzja, bo ona się nie wyprowadza. Powiedz jej, Mimo – błagałam, przenosząc spojrzenie na babcię. Również miała mokre oczy, co jeszcze bardziej złamało mi serce. Mima była silna. Nie płakała. Nie łamała się. Stanowiła naszą siłę. Przestąpiła z nogi na nogę i wyprostowała plecy. – Shannon Sofio, tak będzie lepiej. Użyła obu moich pełnych imion, co znaczyło, że już postanowiła. Naprawdę zamierzała to zrobić. Wyjść i odejść przez mojego ojca pijaka i jego kłamstwa. Jak to mogło być właściwe? Jak mogło być sprawiedliwe? – Była przy nas, gdy on nie mógł, mamo. Jak możesz to robić? Mama

się

rozpłakała

i  wyszła

z  pokoju,

bo

nie

mogła

tego

znieść. Ale jeśli ją to przerastało, dlaczego na to pozwalała? –

Zamieszkam

z  tobą,

Mimo

–

obiecałam.

Nie

powinna

być

sama. Nie powinna samotnie stąd wychodzić. – Nie. Zostaniesz tutaj. Tak jest dobrze. Musisz być w domu. – Bez ciebie to nie jest mój dom. Ty jesteś moim domem – szepnęłam,

gdy

łzy

zaczęły

płynąć

po

moich

policzkach.

Podbiegłam do niej i  mocno objęłam. – Proszę, Mimo. Proszę, nie zostawiaj

mnie

tu

z  nim.

Nie

wytrzymam

dłużej.

Nie

mogę

patrzeć, jak znów ściągnie ją w dół i złamie. Przytuliła mnie mocno. Bardzo mocno. – Sé valiente, mi amor – szepnęła. Bądź dzielna, moja kochana. – Sé fuerte. – Bądź silna. – Sé amable. – Bądź dobra. – Y quédate. – I zostań. – Bądź tu z mamą. Ona cię potrzebuje, Shay. Bardziej niż ci się zdaje. Nie utrudniaj jej tego.

– Nie rozumiem. Dlaczego taka jest? Dlaczego jest przez niego słaba? Nienawidzę go. Bardzo, ale jej bardziej za to, że go kocha. Nienawidzę ich obojga, bo mi cię odbierają. – Nie, nie, nie – skarciła, chwytając mnie za ramiona. – Nie waż się mówić tak źle o matce. Przeszła więcej, niż zdołasz zrozumieć. Nie masz pojęcia, co zrobiła, by cię chronić, by z tobą być. – Najlepsze, co mogłaby dla mnie zrobić, to zostawić tatę. – Oj, skarbie… – Ściszyła głos i  pokręciła głową. – Przykro mi, że ta sytuacja jest dla ciebie tak trudna. Dla mnie również. Mam ciężkie serce. Nie

mogłam

ciaśniejszy

oddychać,

supeł,

gdy

a  żołądek

zaczęła

zwijał

docierać

do

mi

mnie

się

w  coraz

rzeczywistość.

Babcia się wyprowadzała. Zostawiała mnie. Znów ją uściskałam. – Mimo… – Łkałam w  jej bluzkę. Babcia jednak nie płakała. Ona się nigdy nie załamywała, po prostu podtrzymywała innych. – Proszę, pozwól mi z  tobą zostać. Proszę. Nie poradzę sobie bez ciebie. – Nie zostaniesz beze mnie, Shay. Nie będę daleko. Twoja mama jednak

nie

prawda.

poradzi

Bądź

dla

sobie niej

bez

ciebie

dobra.

Dla

tutaj. jej

To

serca

najprawdziwsza i  duszy,

bo

jest

załamana. Jesteś jedynym światełkiem, które teraz ma. Zostań, proszę. Płakałam w  jej objęciach przez chwilę, nim poprosiła, żebym pomogła

zapakować

jej

rzeczy

do

samochodu.

Ponownie

mnie

przytuliła i pocałowała w czoło. Kto mógł wiedzieć, że takie pieszczoty mogły zarówno leczyć i ranić? Zostałam na chodniku, aż zniknęła za rogiem. Taty nie było nawet w  domu. Pił pewnie w  jakimś barze lub sprzedawał prochy ludziom, z  którymi nie powinien się zadawać, nie

przejmując

się

tym,

co

robił

swojej

rodzinie.

Każda

zła

decyzja, jaką podjął, niszczyła nas, a mimo to trwał przy tym, nie myśląc o nas, nie zważając na nikogo, prócz siebie.

Wróciłam do domu załamana i  wściekła. Musiałam przemówić matce do rozsądku. Musiałam obudzić ją z tego koszmarnego snu, w  którym żyła od tak dawna. Kiedy wróciłam do środka, gotowa się

na

nią

wydrzeć,

zatrzymałam

się

przy

schodach.

Była

w łazience i szlochała niekontrolowanie. Dyszała zmęczona. Kiedy przekręciłam gałkę i  otworzyłam drzwi, zastałam ją siedzącą na skraju wanny, gdy zakrywała twarz dłońmi. Wciąż

byłam

zamierzałam i  wyjaśnić,

że

jej jej

zła, o 

zraniona,

tym

decyzje

zdezorientowana.

opowiedzieć. wpływały

na

Wyartykułować wszystko

Wciąż myśli

i  wszystkich

wokół, nie tylko na nią, ale w tej chwili nie mogłam tego zrobić. I tak już była w dołku, więc nie mogłam dobijać jej bardziej. Sé valiente, sé fuerte, sé amable, y quédate. Weszłam

do

mamę. I zostałam.

łazienki,

usiadłam

na

skraju

wanny

i  objęłam

 

ROZDZIAŁ 21        

Shay  

    Tej

nocy

nocnej

nie

mogłam

wyświetlał

zasnąć.

czerwone

Zegarek cyfry,

stojący

drwiąc

na

ze

mojej

mnie

szafce

i  mojego

wyczerpania. Tata nie wrócił do domu. Mama płakała w  swojej sypialni,

a  Mimy

nie

było.

Zdawało

się,

że

dom

stracił

swoje

światło, przez co nie potrafiłam zasnąć. Ponownie spojrzałam na zegar. Dziewięć minut po północy. Wmawiałam W  dodatku

sobie,

dlaczego

że

to

za

miałabym

późno, to

by

w  ogóle

do

niego

robić?

dzwonić.

Jeślibym

go

obudziła, byłoby mi z  tego powodu głupio, bo wiedziałam, że sam miał problemy z  zasypianiem. Jednak jeśli nie spał… chciałabym usłyszeć jego głos w słuchawce. Wybrałam jego numer. Kiedy telefon dzwonił, serce podeszło mi do gardła i próbowałam, jak mogłam, się uspokoić. –

Dobrze

się

czujesz?

–

zapytał,

odbierając.

Jego

głos

był

normalny, bez oznak zaspania. Serce,

które

wciąż

miałam

w 

gardle,

przyspieszyło.

Podciągnęłam kołnierzyk koszulki i przygryzłam materiał. – Dlaczego od razu o to pytasz? – Ponieważ jest po północy, a  większość telefonów o  tej porze zwiastuje

kłopoty

lub

seks.

Jeśli

chodzi

ci

o  to

oczywiście… Mogłam wyobrazić sobie uśmieszek na jego twarzy.

drugie,

to

– Nie chodzi o seks. – Cholera. Więc wracając do mojego pierwszego pytania, dobrze się czujesz? – Zdefiniuj „dobrze”. – Parsknęłam śmiechem, zaciskając zęby na

koszulce.

–

Dziś

wyprowadziła

się

moja

babcia.

Albo,

cóż,

matka wyrzuciła ją po zbyt wielu kłótniach z powodu ojca. – Co? – zapytał zdenerwowany. – Gdzie jest? Wszystko z  nią dobrze? Gdzie się zatrzyma? Niemal zapomniałam, że Mima stanowiła też dość sporą część życia Landona. Troska w jego głosie sprawiła, że zapragnęłam, by był ze mną, żebyśmy mogli martwić się o babcię razem. – Wszystko u niej dobrze? – powtórzył. – Wynajęła mieszkanie. Trudno stwierdzić, czy dobrze się czuje. Jest gruboskórna, zachowuje się, jakby nic nie mogło jej zranić, nawet jeśli wiem, że jest inaczej. Nigdy nie okazuje słabości, a jej smutku chyba nawet ja bym nie zauważyła. Od początku była opoką

tej

rodziny.

Nie

wiem,

na

kim

polega,

kiedy

cierpi,

ponieważ wszyscy cały czas polegaliśmy na niej. Martwię się, że ma to wszystko na głowie, ale nie przyzna się do bólu. Nie okazuje emocji. – Ludzie, którzy najmniej okazują uczucia, są najczęściej tymi, którzy najbardziej cierpią – stwierdził. Serce mi się ścisnęło. – Wiesz to z własnego doświadczenia? – Mniej więcej. – Ton jego głosu dał jasno do zrozumienia, że Landon nie chciał zagłębiać się w  temat. – Maria wiele dla mnie znaczy.

Nawet

jeśli

jest

tylko

naszą

gosposią,

była

przy

mnie

w najtrudniejszych chwilach. – Gosposią? – zapytałam, zdezorientowana. – Tak. Przychodzi w każdą niedzielę. Robi to od lat. – Landonie, babcia nie pracuje w  ten sposób od bardzo dawna. Cztery lata temu otworzyła studio jogi… – Moje serce zgubiło

rytm na myśl o  Mimie i  o  tym, co mówiła, że robi w  niedzielę. – Powiedziała, że spotyka się wtedy z przyjacielem. Landon

umilkł.

Wyobrażałam

sobie,

że

marszczył

brwi,

gdy

próbował to pojąć. – Nie jest już gospodynią? – Nie, i to od dawna. Znów milczał. – Nie rozumiem… – wyznał. – Nie rozumiem, jak może być tak dobrą osobą. – Tak, ja też nie. – Właśnie dlatego nie możesz spać? Bo martwisz się o Marię? – Tak. – Przekręciłam się w łóżku. – A ty, dlaczego nie śpisz? – Tak już mam. – Musisz spać, Landonie. – Wiem, ale sama świadomość niczego nie zmieni. Prawda. –

Jeśli

to

pomoże,

mogę

zostać

przy

telefonie,

dopóki

nie

zaśniesz. – Nie wiem, czy tak się stanie, ale warto spróbować. Trusiu? – Tak? – Przestań żuć koszulkę. Wypuściłam materiał z ust i znów zmieniłam pozycję. – O czym możemy rozmawiać? – O czym tylko chcesz… O wszystkim. Tak

właśnie

zrobiliśmy.

Rozmawialiśmy

o  jakichś

głupotach.

O tym, co lubimy. O sporcie. Nie miałam w  tym ostatnim temacie za wiele do powiedzenia, ale Landon opowiadał o swoich ulubionych drużynach. Nawet jeśli był z  Illinois, lubił drużynę futbolową z  Wisconsin – Green Bay Packers.

Choć

powinien

być

oddany

barwom

pomarańczowej

i niebieskiej, wielbił zieloną i żółtą. Nazwałam go zdrajcą, nawet jeśli nic nie wiedziałam o  futbolu. Odparł tak po prostu, że jestem piękna.

Ze słodyczy uwielbiał Reese’s  Cups, z  napojów Mountain Dew. Gdyby mógł pojechać do dowolnego stanu, odwiedziłby Kalifornię. Bał się węży, kochał psy. Jego ulubiony film to Kevin sam w domu. – Uwielbiam scenę, gdy puszcza film i  mówi: „Wesołych świąt, sprośna mówiłem

świnio”. tak

Przysięgam,

do

wszystkich.

że

gdy

Wciąż

miałem

uważam,

dziesięć

że

to

lat,

cholernie

zabawne – wyjaśnił, chichocząc. Uwielbiałam jego radość. Opowiedziałam mu też o  sobie. O  tym, że postawiłam sobie za cel, by któryś z  moich scenariuszy wykorzystano w  filmie czy serialu. O  tym, że marzyłam o  zdobyciu najbardziej prestiżowych amerykańskich

nagród

filmowych

–

Emmy,

Grammy,

Oscara

i  Tony’ego. Jasne, wydawało się to mało prawdopodobne, ale jeśli Audrey Hepburn mogła to zrobić, więc może i mi się uda? Nawet jeśli nie miałam takiego talentu. Przyznałam, romantyczne zakochałam

że to

się

to

moje

moja

ulubiona

najukochańsze

w  pisaniu

historii

aktorka.

filmy,

Jej

właśnie

miłosnych.

komedie przez

nie

Zdradziłam

mu

również nazwiska moich ulubionych pisarzy. Mówiłam o  tak wielu rzeczach, że zapewne każdy inny uznałby to za nudy, ale Landon słuchał i  zadawał więcej pytań o  moje marzenia, chęci, nadzieje. – Możesz mieć to wszystko, Trusiu. Będziesz to wszystko miała – obiecał. – Jesteś za bardzo uparta, by tego nie mieć. To

nie

było

kłamstwo.

Nawet

jeśli

miało

mi

się

nie

udać,

zamierzałam mocno walczyć, aby zbliżyć się do realizacji moich marzeń na tyle, na ile to możliwe. – A co z tobą? – zapytałam. – Czego ty pragniesz? – Nienawidzę tego pytania – mruknął. – Zawsze czuję się nim przytłoczony. – Ale dlaczego?

–  Przez presję – wymamrotał, po czym odchrząknął. – Wszyscy wiedzą, co chcieliby robić w  życiu. Hank i  Raine wymyślili, że otworzą kawiarnię. Eric chce się zająć inżynierią. Grey przejmie rodzinną

wytwórnię

bezdomnym

whisky.

błagającym

Reggiemu

ludzi

o  kasę,

pisane

jest

zbierającym

zostanie na

bilet

powrotny do Kentucky. Wszyscy coś planują, a  ja łażę w  kółko, zagubiony niczym John Travolta w Pulp Fiction. – Nigdy nie widziałam tego filmu. – Ach, a pomyśleć, że zaczynałem cię lubić. Parsknęłam. – Właściwie ja ciebie też. – Tak? – Tak. Jak grzyba między palcami. Roześmiał się głośno, a  mnie od tego dźwięku brzuch wypełnił się trzepotem motylich skrzydeł. Spodobało mi się. Lubiłam go rozśmieszać. –

Nie

musisz

mieć

już

wszystkich

odpowiedzi,

Landonie.

Do

szkoły chodzi wiele niezdecydowanych osób. Niektórzy robią sobie rok przerwy, aby dojść do tego, czym chcą się w  życiu zajmować. Niektórzy nie kontynuują nauki. Żadna z tych decyzji nie jest zła. Żadna nie jest lepsza od innej. – Chyba tak. Chciałbym tylko, by tata to rozumiał. –

Zaczynam

myśleć,

że

rodzicom

nie

jest

przeznaczone

rozumienie dzieci. – A nam nie jest przeznaczone rozumienie ich – dodał. Nie słyszałam prawdziwszego stwierdzenia. Zastanawiałam się, czy

rodzice

pamiętali

w 

ogóle,

jak

to

jest

być

młodym,

zdezorientowanym i nie wiedzieć, czego chce się od życia. Chociaż mama wyglądała w ten sposób co wieczór. Może dorośli to dzieci ze starymi, zmęczonymi sercami, które z każdym uderzeniem nieco się kruszą. Mój

telefon

Wypisywały

dał

znać

z  Raine

o  nadejściu

cały

wieczór

wiadomości

o  imprezie

od

Tracey.

u  Reggiego

–

w której zupełnie nie miałam ochoty uczestniczyć. Tracey:

MIAŁAŚ

RACJĘ

W 

REGGIEGO.

SPRAWIE

TO

DUPEK

I SKOŃCZYŁAM Z NIM RAZ NA ZAWSZE.

Czytając

to,

poczułam

zastanawiałam

się,

co

ogromną

wywołało

ulgę.

u 

niej

Przez to

chwilę

objawienie.

Uświadomiłam sobie jednak, że to nie miało znaczenia. Byłam szczęśliwa, skoro przestała się nim interesować. –

Wydaje

się,

że

Tracey

dała

sobie

spokój

z  Reggiem.

–

Ziewnęłam do telefonu. – Dobrze. To złamas. A  to coś znaczy, gdy mówi o  tym taki dupek jak ja. –

Nie

Jesteś

jesteś jak

dupkiem,

pluszowy

Landonie. miś

–

Ponownie

ukrywający

się

ziewnęłam. w 

–

przebraniu

niedźwiedzia grizzly. Prychnął. – Ziewasz – zauważył. – Idź spać. Potarłam oczy, próbując się rozbudzić. – Wciąż tu jestem. Nie trzeba. – Rozłącz się – powiedział. – Nie, póki nie zaśniesz. – Zaśniesz przede mną. – Ale zostanę na linii, póki sam nie pójdziesz spać. – Okej. Ponownie ziewnęłam, opadały mi powieki. – Obiecujesz? – Obiecuję. Nie wiedziałam, czy był chłopcem, który nie dotrzymywał słowa, ale miałam nadzieję, że było inaczej. Zasypiając, powiedziałam cicho: – Mógłbyś być aktorem, Land. Wiesz o  tym, prawda? Jesteś w tym dobry. Mógłbyś być najwspanialszym aktorem na świecie. –

Gadasz

przez

sen

i  masz

urojenia.

Dobranoc, Trusiu. Nienawidzę cię.

–

Ziewnął.

Idealnie.

–

Nie wiedziałam, czy zdołam polubić tę ksywkę, która wzięła się z odrazy. – Ja ciebie nienawidzę bardziej, Szatanie. – Tak, ale ja ciebie najbardziej.

 

ROZDZIAŁ 22        

Landon  

    Shay zasnęła przede mną, ale trzymałem się danej jej obietnicy i  nie

wyłączyłem

telefonu,

aż

sam

nie

zasnąłem

–

naprawdę

zapadłem w  sen. Nie byłem pewien, czy to przez jej równomierny oddech,

czy

przez

obawę,

że

w  jakiś

sposób

dowie

się,

że

się

rozłączyłem, ale pozostałem na linii, śpiąc. Obudziłem się, gdy było jasno. Byłem rześki, a nie czułem się tak od bardzo dawna. Kiedy po południu rozbrzmiał dzwonek, pospieszyłem na dół, by otworzyć, wiedząc, że mogła to być tylko jedna osoba. Otworzyłem drzwi i zastałem na progu uśmiechniętą jak zawsze Marię. – Dzień dobry, Landonie. – Uśmiechała się od ucha do ucha, wchodząc z talerzem w dłoniach. Pieczeń – a przynajmniej tak to pachniało. Wręczyła mi naczynie i  zmierzyła wzrokiem z  góry na dół. – Wyglądasz na wypoczętego, to dobrze. Spałeś. – Tak, spałem. – Dzięki twojej wnuczce i  jej magii. – Dom nie jest

dziś

w  ruinie,

więc

jeśli

pani

chce,

możemy

pooglądać

telewizję, czy coś. – Nie dostaję pensji za oglądanie telewizji, Landonie Scotcie. Nie byłem pewien, czy w ogóle dostawała jakieś wynagrodzenie. – Nikomu nie powiem. – Uśmiechnąłem się, szturchając kobietę w  bok. – W  dodatku zrobiłem pani ulubione ciastka, owsiane z rodzynkami i orzechami pekan. Uniosła brwi.

– Upiekłeś je dla mnie? – Tak. To co pani powie? Dzień wolny? Odwróciła wzrok, więc domyśliłem się, że chodziło o  emocje. Maria była zbyt dumna, by je okazać i  o  tym wiedziałem. Nie zamierzałem

naciskać,

żeby

się

przede

mną

otworzyła.

Zamierzałem dać jej spokojny dzień, zapewnić nieco radości w  tej paskudnej sytuacji życiowej. – Nie powiesz rodzicom? – zapytała cicho z troską. –

Nie.

Zostaniemy

w  salonie,

pooglądamy

telewizję.

Mam

Przyjaciół na DVD. – Nigdy nie widziałam tego serialu – przyznała. Co było nie tak z rodziną Shay i brakiem dobrej rozrywki? – Cóż, dziś jest pani szczęśliwy dzień. Chodźmy. Siedzieliśmy w  salonie i  oglądaliśmy odcinek za odcinkiem. Co jakiś

czas

Maria

się

śmiała,

ale

przeważnie

kręciła

głową

i mamrotała z irytacją: – Dios mío! Nie

zmusiła

mnie

nawet,

byśmy

zjedli

obiad

przy

stole

w  jadalni. Posililiśmy się pieczenią z  ziemniakami, po czym zbyt dużą

ilością

ciastek

z 

lodami,

nie

przerywając

maratonu

Przyjaciół. –

Jesteś

podobny

do

tego

Joeya

–

wytknęła,

ruchem

głowy

wskazując na ekran. – Głupkowaty przystojniak. Parsknąłem śmiechem i uniosłem brwi, lekko przytakując. – Jak się pani miewa? – zacytowałem postać. Oczywiście

Maria

nie

wyłapała

odniesienia,

wzruszyła

tylko

ramionami. – Dobrze, ale ten serial jest okropny. Roześmiałem się jeszcze bardziej. Nigdy nie miałem babci, ale wydawało mi się, że tak właśnie było ją mieć. To zbiór przypadkowych chwil dodanych do ważnych spraw i wspomnień. Właśnie tym była dla mnie Maria przez kilka ostatnich

lat.

Istniała

w  tych

nielicznych

momentach,

które

stawały się dla mnie bardzo ważne. Nie miałem w  życiu wielu istotnych

aspektów,

jednak

Maria

zdecydowanie

była

jednym

z nich. Znajdowała się przynajmniej w pierwszej piątce. Jej wnuczka wspinała się na mojej liście. Kiedy nadszedł wieczór, Maria pozbierała swoje rzeczy i  udała się do drzwi. – Dziękuję za dziś, Landonie. Wiem, że nie miałeś pojęcia, ale potrzebowałam spokoju. Potrzebowałam wolnego dnia. – Cieszę się, że mogłem pomóc. – Przeczesałem włosy palcami, nim włożyłem ręce do kieszeni. – Pani Mario? – Tak? – Jak ma się dziś pani serce? Uśmiechnęła się lekko, do oczu napłynęły jej łzy i  ku mojego zdziwieniu niewielka kropla popłynęła po jej policzku. – Wciąż bije. Objąłem ją bez pytania o  pozwolenie, ponieważ Maria nie była osobą, która potrzebowała ostrzeżenia o uścisku. Po prostu na niego odpowiedziała. *** W poniedziałek okazało się, że Monica i Reggie stali się parą, co było

dziwne,

romans

ponieważ

z  Tracey

byłem

jakieś

pewien,

czterdzieści

że

osiem

chłopak

zakończył

godzin

wcześniej.

Pośród nastolatków tak wiele może zmienić się przez weekend. Hormony

działały

pospiesznie,

więc

trudno

było

nadążyć,

w  którym tygodniu kto kochał kogo. Monica przygruchała sobie niedoszłego

Eminema

i  przy

każdej

nadarzającej

się

okazji

uśmiechała się do mnie z  wyższością, jakby pytała, czy jestem zazdrosny. Niespecjalnie, Mon. Za

każdym

razem,

kiedy

ją

widziałem,

wyglądała

gorzej.

Chciałem ją zapytać, czy wszystko w  porządku, czy je i  próbuje spać, ale z  czasem zrozumiałem, że nie byłem osobą, jakiej by się

po

mnie

spodziewała.

Dlatego

prawdopodobnie

lepiej

było

zachować dystans. Mimo to wciąż martwiłem się, gdy widziałem ją z  Reggiem. Okazało

się,

że

dupek

nie

był

wart

czasu

żadnej

dziewczyny,

wliczając w  to Monicę. Wysłałem jej wiadomość, mówiąc, że miał problemy i  był aroganckim fiutem, ale odpisała, żebym pilnował własnych spraw. Przestałem więc zwracać uwagę na tę dziwną parę, obróciłem się i podszedłem do Erica, który stał przy swojej szafce. – Słyszałeś? Monica i  Reggie są razem – wspomniałem, klepiąc go po plecach. – Tak, lecieli na siebie na imprezie w  weekend – powiedział cicho. Nie obrócił się do mnie twarzą i wydawał się jakiś przybity. Jeśli ktokolwiek był rannym ptaszkiem, to właśnie on. O  siódmej wyśpiewywał

piosenki

z  Dźwięków

muzyki,

jakby

to

nie

była

najbardziej wkurzająca rzecz na świecie. – Co się z  tobą dzieje? Nie wydajesz się rozbudzony. Za bardzo zabalowałeś? – zapytałem. W  końcu się obrócił, ujawniając podbite oko. Uniosłem brwi, na mojej twarzy musiał malować się znak zapytania. Przez weekend chłopcy (plus Raine) wypisywali do mnie o  imprezie u  Reggiego, prosząc, bym przyszedł, ale zignorowałem wszystkich, ponieważ jeśli

miałem

wybierać

pomiędzy

czasem

spędzanym

z  Shay,

a  pójściem na przyjęcie czarusia z  południa, zawsze wybrałbym dziewczynę. Do diabła, ostatnio wybierając pomiędzy Shay a  kimkolwiek, postawiłbym właśnie na nią. – Co ci się, u licha, stało? – rzuciłem, taksując go wzrokiem. Skrzywił się i pokręcił głową. – To nic. Nic się nie stało – mruknął. – Stary, masz siną połowę twarzy. To nie wygląda jak nic. – Odpuść, co, Land?! – warknął. Tak, opanowany Eric właśnie na mnie nakrzyczał.

Nie tylko podniósł głos, ale zrobił to na mnie. Właśnie wtedy obok nas przeszedł Reggie, obejmując Monicę, a kiedy popatrzył na Erica, pokręcił głową z obrzydzeniem. – Pieprzona ciota – mruknął. Spiąłem się i wydąłem pierś. – Coś ty powiedział? – rzuciłem, przez co Reggie spojrzał na mnie. – Nie ty, Landonie. Uspokój się – stwierdził. – On ci to zrobił? – zapytałem szeptem Erica, który się skrzywił, potwierdzając

moje

domysły.

Krew

we

mnie

zawrzała.

Istniało

tylko kilka spraw, które się dla mnie liczyły, i kilka osób, za które oddałbym życie. I właśnie doszło do tego, że Reggie śmiał podnieść rękę na jednego z tych ludzi, a to nie było w porządku. Zacisnąłem zęby, podchodząc do Reggiego. – Coś ty powiedział? – zapytałem ostro raz jeszcze. – Powiedziałem „ciota” – powtórzył, wskazując na Erica. – Ten dupek miał czelność pojawić się w  moim domu, upić się, po czym zastałem go w swojej sypialni jak całował jakiegoś typa. To chore. Świat nie potrzebuje takich popaprańców jak… Miałem dość gadania tego homofobicznego kretyna. Uciszyłem go pięścią. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent ciosu knykciami

w  jego

zostawiłem

żuchwę

samolubnie

dla

było

za

siebie.

Erica, Od

ale

jeden

początku

procent

czekałem

na

palcami

po

okazję, by mu przyłożyć. Poleciał

do

tyłu

jak

niezręczny

goryl.

Powiódł

wardze, wycierając krew. –

Ty

gnoju!

–

warknął,

nim

ruszył

na

mnie,

ale

miałem

przygotowaną pięść, by ponownie walnąć go w twarz. Rzucił mnie jednak na szai, następnie padliśmy na podłogę, tarzając się jak małpy.

Dostałem

od

niego

kilka

razy,

ale

gdy

go

obróciłem,

zacząłem walić pięściami w jego twarz. Miał być tak samo siny jak mój przyjaciel, jeśli nie bardziej.

Stworzył się wokół nas tłum, potrzeba było kilku nauczycieli, aby nas rozdzielić. – Reggie! Landon! Gabinet dyrektora. Natychmiast! – zawołał pan Thymes. Odciągnięto nas od siebie, nauczyciel spojrzał na mnie, jakby był rozczarowany, że użyłem pięści. Ale, do diabła, byłem pewny, że w swoich czasach Romeo też ich używał. Otarłem oko, które piekło. Reggie mi przyłożył, krew kapała na policzek.

Uniosłem

głowę

i  dostrzegłem

wpatrzoną

we

mnie

ulubioną parę brązowych oczu. Shay wyglądała na przerażoną, przyciskając

książki

przestraszyła

się

do

bójki,

piersi.

czy

Nie

mnie.

byłem

Wiedziałem,

pewien, że

czy

potrafiłem

zatracić się we wściekłości, i  na co było mnie stać. Nie chciałem, by zobaczyła tę stronę mojej osoby. Nie chciałem, by oceniała mnie po mroku. Ale

spojrzałem

na

jej

usta.

Lekko

je

rozwarła

i  zapytała

bezgłośnie: – Dobrze się czujesz? Martwiła się o mnie. Nawet jeśli byłem załamany i posiniaczony, nawet jeśli wyglądałem jak nieujarzmiona bestia, Piękna wciąż mnie dostrzegała i troszczyła się o moje samopoczucie. Skinąłem krótko głową. Tak, Trusiu. Nic mi nie jest. *** Dyrektor mikołaj ostatni

Keefe

i  jego

był

starszym

brzuchem.

gościłem

w  jego

śmierci

Lance’a  nie

w  ten

sposób.

Minęło

trochę

gabinecie

czułem

Mimo

mężczyzną

to

przez

potrzeby

dyrektor

z  brodą

czasu, walkę

jak

odkąd na

był

po

pięści.

rozładowywania

nie

święty

zdziwiony

raz Po

agresji moim

pojawieniem się. Zdawało się, że nawet się tego spodziewał. – Przez moment sądziłem, że mamy ten etap za sobą, panie Harrison – mruknął cicho.

Tak, ja również, dyrektorze. Reggie

siedział

przynajmniej

obok

miałem

mnie,

jego

okazję

twarz

zmieniała

przyglądać

się

już

temu

kolory,

zjawisku.

Wyglądało na to, że był zakłopotany. I dobrze. Nie zasługiwał na jakikolwiek komfort. Nawet

jeśli

najwyraźniej

przegrał

bitkę,

wciąż

pyskował.

Dyrektor Keefe wstał, by pójść po jakieś dokumenty, zostawiając nas samych. Reggie otarł nos i wymamrotał: – Zachowujesz się jak kutas tylko dlatego, że posuwam twoją sukę. Zacisnąłem dłonie w pięści, ale nie zareagowałem. Nie chciałem dawać mu satysfakcji i  ponownie pokazywać, że mnie wkurzył. W dodatku Shay chciałaby, bym był od niego lepszy. Sam również chciałem

się

odpowiedzialność.

lepiej

zachować.

Dlatego

nie

Pragnąłem

zamierzałem

pokazać

karmić

się

jego

drwinami – a przynajmniej póki nie będzie dalej gadał. – Tak, posuwam twoją byłą laskę i  nie mogę się doczekać, aż przelecę też tę nową. Te jej usta, ta słodka dziura w  twarzy, w którą świetnie byłoby wepchnąć fiuta. Założę się, że ta grzeczna dziewczynka powiedziałaby „proszę”, po czym „dziękuję” za mój ładunek – drwił, i cóż, przypieczętował tym swój koniec. Znów

się

siłowaliśmy,

to

znaczy

przyszpiliłem

go

do

podłogi

i waliłem pięściami w twarz. – Landon! Co się z tobą dzieje?! – zawołał dyrektor, wchodząc do gabinetu. Pospiesznie ściągnął mnie z  Reggiego, który gramolił się, by wstać. – Widzi pan? Znów mnie zaatakował – skłamał Reggie, jak mała zdzira. – Nic mu nie zrobiłem. Wyraźnie widać, że nie potrafi zapanować nad gniewem, a  jest zły, że spotykam się z  jego byłą dziewczyną. To nie ja zacząłem tę bójkę. To nie ja. Mam zbyt wiele szacunku dla pana i uczniów, by zrobić coś takiego.

Przysięgam, jeśli Reggie będzie podlizywał się jeszcze bardziej, zacznie całować go po gołej dupie. Dyrektor jednak to kupił. Może dlatego, że przywykł, że to ja wszczynałem

bójki.

Może

nie

znał

takich

jak

Reggie,

ale

z  pewnością znał takich jak ja. Wiedział, że sprawiałem kłopoty. Nie miał jednak pojęcia, że Kentucky był ode mnie gorszy. – Ręce przy sobie, chłopcy – polecił surowo, ale patrzył ponuro tylko na mnie. – Przyniosę ci kolejny worek z  lodem, Reggie. Landonie? – Tak? – Nie ruszaj się. Przyjąłem. Przyjechali rodzice chłopaka i głosami z południowym akcentem wygłaszali obawy o ich „misiaczka”, który wdał się w bójkę. – To zupełnie do niego niepodobne! – mówiła matka, wyraźnie nieświadoma, kim był jej synalek. – Mój Reggie nigdy w  życiu nikogo

nie

uderzył.

To

dobry

chłopiec.

Musiał

zostać

sprowokowany – wyjaśniała, zerkając na mnie. Milczałem, nawet nie patrzyłem na nią złowieszczo. Wkrótce odkryje, kogo wychowała. Nikt nie zdoła ukrywać swojego mroku w nieskończoność, nie uda się to też czarusiowi z południa. – W  weekend urządził w  domu imprezę – mruknąłem do jego rodziców, gdy wychodzili z gabinetu. – Sprawdźcie barki. Reggie wytrzeszczył oczy, zdziwiony, że go wydałem. Tak, cios poniżej pasa, który był zupełnie nieuzasadniony, ale co mogłem rzec? Czułem się dziś wyjątkowo małostkowy, bo śmiał uderzyć mojego przyjaciela. Trzymano mnie w  gabinecie dyrektora, aż przyjechał po mnie tata. Mama wciąż żyła swoimi marzeniami w Europie. Codziennie zostawiała

wiadomości

głosowe,

ale

nie

oddzwaniałem.

Stwierdziłem, że domyśli się, za co to milczenie. Napisałem jej jednak, że żyję. Nie chciałem, by za bardzo się martwiła, nawet jeśli okropnie mnie wkurzyła.

Tata był na mnie wściekły. Wiedziałem, że zirytowała go sama konieczność powrotu z Chicago w ciągu dnia, bo musiał uporać się z  moimi dramatami, a  kiedy wszedł, zobaczyłem tę irytację na całej jego twarzy. Ojciec nigdy nie mówił za wiele słowami, za to wszystko minami. Dyrektor Keefe wyjaśnił, że niezbyt jasny był początek bójki, mówiąc, że zakończyła ją dopiero interwencja nauczycieli. –

Normalnie

nałożylibyśmy

krótkie

zawieszenie,

ale

skoro

Landon gra główną rolę w  szkolnym przedstawieniu, a  niedługo premiera… – urwał i  przerzucił jakieś dokumenty. Nasza szkoła znana

była

z  dwóch

rzeczy:

koszykówki

i  wystawiania

sztuk.

Pomysł, że teatr straciłby swojego drogiego Romea na kilka dni, był nie do zniesienia dla serca dyrektora. – Uważamy również, że zajęcia pozaszkolne będą dla niego dobre. Nawet jeśli zdarzyła mu się

wpadka,

mamy

nadzieję,

że

była

jednorazowa.

Chłopcom

polecono, by się do siebie nie zbliżali. Dla mnie żaden problem. Tata

spojrzał

na

mnie

zdziwiony,

słysząc

o 

moim

przedstawieniu. Nigdy nie wykazywałem zainteresowania sztuką i,

cóż,

nigdy

o 

tym

nie

rozmawialiśmy.

Zmarszczył

brwi

i przeprosił za moje całkowicie bezmyślne zachowanie. Wyszliśmy z gabinetu, tata mamrotał coś pod nosem. Zarzuciłem plecak na ramiona i wzruszyłem nimi lekko. – Przepraszam, że cię tu wezwano. To nie było aż tak poważne. – Uderzyłeś kolegę w twarz, Landonie. To poważna sprawa. – Tak, ale… Ucisnął nasadę nosa i pokręcił głową. – Nie mogę się teraz tym zajmować. Nie wytrzymam twoich wygłupów. I o co chodzi z tym przedstawieniem? – To tylko… – Odetchnąłem głęboko i zacisnąłem palce na szelce plecaka. – Naprawdę mi się podoba ten teatr, tato. Myślałem, by jesienią pójść do szkoły aktorskiej. Prychnął i pokręcił głową.

– Tak, dobrze, Landonie. –  Mówię poważnie, tato. Naprawdę mnie to interesuje, a  UOC ma dobry wydział teatralny i… – Zabraniam – przerwał mi. – Co? – Powiedziałem, że zabraniam. Nie będę płacił za jakiś durny kierunek,

żebyś

mógł

trwonić

swój

czas

i  moje

pieniądze.

Zabraniam. Pójdziesz na prawo, jak już ustaliliśmy. – Niczego nie ustaliliśmy. Ty ustaliłeś. Tato, ja… Nie słuchał. Nigdy nie słuchał. Moje słowa były bezcelowe. Przynajmniej mama była gotowa, by mnie zawsze wysłuchać. Ojciec spojrzał na zegarek. – Nie mam na to czasu. Muszę wracać do Chicago i  spróbować nadgonić robotę, co oznacza, że zapewne będę musiał jechać tam również w  sobotę. I  prawdopodobnie będę zajęty też w  przyszły weekend. –

Przyszły?

–

Stanąłem,

zaniepokojony.

–

Ale

mam

wtedy

urodziny. Myślałem, że będziesz w domu, skoro mama nie wróci. – Tak, też tak myślałem, aż nie zacząłeś wymachiwać pięściami jak jakiś dzikus. Mówisz poważnie o  tym głupim teatrze, a  nie potrafisz

zachowywać

się

na

tyle

dojrzale,

by

przestać

rozwiązywać problemy przemocą. Jeśli chcesz kogoś grać, zagraj kogoś w  swoim wieku. Nie jesteś już dzieckiem. Przestań się tak zachowywać. Porozmawiamy o tym później. Nie porozmawiamy. Sprawa zostanie zamieciona pod dywan jak wszystkie

wcześniejsze

sprzeczki.

Tata

ponownie

zatraci

się

w  pracy, a  ja we własnym umyśle i  po swojemu uporamy się z problemami. Tęskniłem za mamą. Ojciec

odszedł,

rozczarowania

pozostawiając

z  powodu

tego,

że

mnie nie

jak

głupka,

zamierzał

być

pełnego w  domu

na  moje urodziny. Potrzebowałem go. Potrzebowałem bardziej niż kiedykolwiek, a on nie zamierzał przy mnie być.

Super. Skierowałem się do wyjścia. Miałem chaos w  głowie z  powodu tych i 

urodzin,

rozmawiać

więc o 

nie

zamierzałem

martwych

siedzieć

kolesiach,

kiedy

na

historii

nieustannie

prześladował mnie mój własny umysł. –

Dokąd

Obróciłem

idziesz? się

i 

–

zapytał

zobaczyłem

ktoś, Shay

gdy

popchnąłem

stojącą

z 

taką

drzwi. samą

zaniepokojoną miną jak wtedy, gdy odciągał mnie pan Thymes. – Nie wiem. Gdziekolwiek, byle nie tu. – Wyszedłem. Nie chciało mi

się

gadać.

Nie

miałem

ochoty

przebywać

w  towarzystwie

innych, zwłaszcza Shay. Nie chciałem, by widziała mnie w  dołku. I tak już wystarczająco się naoglądała. – Okej – odparła, również przechodząc przez drzwi. Zdziwiłem się. – Co robisz? – Idę z tobą. Powiedziała to tak stanowczo, jakby miało to jakiś sens. Jeśli ja wychodziłem, ona szła ze mną. Oczywiście. – Nie, nie idziesz. Nie jesteś wagarowiczką. – Cóż, to się dziś zmieni. Chodź, możemy iść do mnie. Nikogo nie ma, a pomogę ci umyć twarz. – Słuchaj, Shay, nie chcę przesadzać… – Więc tego nie rób. – Co? – Nie przesadzaj. Pozwól mi na to, Landonie. Jestem pewna, że wrócisz do siebie i będziesz siedział w samotności i się smucił, ale to możesz robić później, bo w  tej chwili nie powinieneś być sam. Chodź. Kierowała się do mojego samochodu, nie dając mi wyboru. Poza tym chciałem za nią podążyć. Podeszliśmy do mojego auta, wręczyłem jej nawet kluczyki. Nie byłem w  stanie skupić się na prowadzeniu, więc lepiej, by ona to zrobiła.

Myślałem tak, dopóki nie usiadła za kierownicą i  nie zaczęła jechać, szarpiąc autem. – Rety, Trusiu, poradzę sobie bez zawału. – Powinieneś mieć pojazd z  automatyczną skrzynią biegów, jak normalni ludzie, a nie z manualną. Usiadłem prosto, z przerażeniem wytrzeszczając oczy. – Nie wiesz, jak poruszać drążkiem?! – palnąłem. – Nie. – Wzruszyła ramionami. – Wydawało mi się, że to nie może być bardzo różne od automatu. Szarpnięcie. Przystanięcie. Szarpnięcie. O rety, zginiemy! – Zatrzymaj się! – Ale… – Shannon Sofio! Natychmiast się zatrzymaj! – wrzasnąłem, aż spojrzała

na

mnie

szeroko

otwartymi

oczami

i  szybko

się

zatrzymała. –

Okej,

okej,

jeju.

Brzmisz

w  tej

chwili

jak

moja

babcia.

Wysiadam. – I dobrze. Zamieniliśmy się miejscami, po czym starałem się, jak mogłem dowieźć nas bezpiecznie do jej domu. – Skąd znasz moje drugie imię? – zapytała miękko, patrząc na mnie. Potarłem kciukiem nos, próbując nie brzmieć jak kujon. – Kiedy byłaś mała, Maria przyprowadzała cię do nas i  raz tak do ciebie krzyknęła. Zapamiętałem. Wraz ze wszystkimi innymi szczegółami o  niej, od pierwszego dnia, gdy tylko ją zobaczyłem. Czułem, że się we mnie wpatrywała, żałowałem, że nie mogłem czytać w  jej myślach. Chciałbym wiedzieć, jak działał jej umysł. Chciałbym móc ją odczytywać tak dobrze, jak ona odczytywała mnie. Kiedy

weszliśmy

do

jej

domu,

poprowadziła

swojego pokoju i posadziła na łóżku.

mnie

prosto

do

– Przyniosę ciepły ręcznik. Zaraz wrócę – powiedziała. Rozejrzałem

się

po

ścianach

pełnych

kartek

ze

scenariuszy

oraz  plakatów aktorów i  aktorek. Miała regały pełne zeszytów i mogłem się założyć, że zapisała każdy do ostatniej strony. Słowa myśli,

przychodziły by

zapełnić

jej

z  łatwością.

nimi

choćby

Sam

jeden

nie

miałem

zeszyt,

a  co

na

tyle

dopiero

kilkadziesiąt. Shay

wróciła

z  ręcznikiem

i  umieściła

mi

go

na

twarzy.

Skrzywiłem się nieco, ale ucieszyło mnie ciepło. –

Wcześniej

o  wiele

częściej

się

biłeś

–

szepnęła,

delikatnie

ocierając mi policzek. – Kiedy byłeś młodszy. – Tak. – Ludzie mieli cię pewnie za bestię czy coś, ale walczyłeś tylko z 

tymi,

którzy

dręczyli

innych…

przynajmniej

z 

tego,

co

zauważyłam. – Zwracałaś uwagę na moje bitki? –

Zawsze

zwracałam

na

ciebie

uwagę

–

wyznała,

a  to

moje

zamarznięte serce nieco odtajało. Często miało to miejsce przy tej dziewczynie. – Eric powiedział mi, co dziś dla niego zrobiłeś. To było bardzo odważne. – To było głupie. Mogłem stracić rolę w szkolnej sztuce. Mogłem mieć problem z ukończeniem szkoły. – Tak, to było głupie, ale głupie rzeczy mogą być też odważne. Eric tak naprawdę nie rozmawia o swojej seksualności. – Właśnie dlatego zerwaliście? Pokiwała głową. – Wiedziałam od dłuższego czasu. A ty? Wzruszyłem ramionami. – Zakładałem to, ale nie poruszałem z  nim tego tematu. To nie moja sprawa i  nie zmienia faktu, że to jedna z  najważniejszych osób w moim życiu. Może kochać, kogo tylko chce, a to nie zmieni naszej relacji.

– Wow. – Odetchnęła powoli i  usiadła na piętach. Wpatrywała się we mnie, a moje serce zaczęło topnieć. – Grosik za twoje myśli – poprosiłem. Mama zawsze to mówiła, gdy byłem mały. – Ja tylko… Ty po prostu… – Westchnęła. – Nie jesteś osobą, której obraz przez lata budowałam w głowie. – Coraz częściej myślę to samo o tobie. – Jeśli miałbyś wybrać jedno opisujące mnie słowo, jakie by było? – zapytała, a była to najprostsza na świecie kwestia. – Dobra. Uniosła brwi. – Dobra? I tyle? – Tak. Dobra. Ponieważ taka właśnie jesteś na wielu poziomach, nawet dla ludzi, którzy na to nie zasługują, na przykład dla mnie. Poświęcasz czas, by wejrzeć w  nich głębiej, dostrzec sprawy ze wszystkich

stron.

Jesteś

też

cierpliwa.

To

byłoby

moje

drugie

słowo. Nie naciskasz na ludzi, by byli takimi, jakimi ty chcesz ich widzieć. Dajesz im żyć po swojemu. –

Wow…

–

Złapała

się

za

serce.

–

To

najmilsza

rzecz,

jaką

powiedział do mnie wróg – zażartowała. Parsknąłem śmiechem. Nie jestem twoim wrogiem, Trusiu. Nigdy. – A co powiesz o mnie? Jakie będzie moje słowo? – zapytałem. – Dobry – odparła. – Nie papuguj. – Okej, ale to prawda. Wyprostowałem się. – Różnie mnie wcześniej nazywano, ale na pewno nie dobrym. – Spojrzałem

na

wypełniony

notatnikami

regał.

–

Wszystkie

są

zapisane? – Tak. To portfolio postaci tworzone na wzór tych, których znam. Pomaga przy tworzeniu historii. Uniosłem brwi.

– Jest coś o mnie? Zarumieniła się. – Może kilka. – Mogę przeczytać? Zaśmiała się. – Zdecydowanie nie. Mogę cię o coś zapytać? – Wal. – Dlaczego się nienawidziliśmy? Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Może dlatego, że byliśmy za głupi, by stawić czoła prawdzie? – A  jaka jest prawda? – Przysunęła się, poruszając wargami przy moich. Oddychaliśmy tym samym powietrzem. Musnąłem jej usta. – Prawda jest taka… Przerwała złapałem mnie

ją

mi

mocnym

pod

i  pogłębiła

pocałunkiem.

pośladkami, pocałunek.

by

Dodała

przyciągnąć

Przysięgam,

do

język, siebie.

mógłbym

tak

a 

ja

Objęła spędzić

całą wieczność i nigdy by mi się nie znudziło. Moje ulubione chwile to te, gdy czułem jej wargi na swoich. Jej pocałunki

smakowały

jak

cytrynowe

landrynki,

które

zawsze

lizała, lub jak kwaśne żelki czy skittlesy. Boże, sposób,

uwielbiałem w  jaki

te

jej

przeciągnęła

słodkie

pocałunki.

końcówką

języka

Podobał po

mojej

mi

się

dolnej

wardze, jak rozchyliła usta, abym mógł głębiej jej posmakować. Podobało mi się, w  jaki sposób położyła dłonie na mojej piersi, a moje ręce przesunęły się niżej na jej lędźwie. Podobały mi się jej ciche jęki przy moich wargach i  jak wyginała się ku mnie. Jak pieprzyłem się z jej językiem, a ona z moim równie mocno. Odsunąłem się i na nią spojrzałem. Pragnąłem więcej. Chciałem ją posmakować, zbadać. Chciałem karmić się jej ciałem i duszą. – Mogę? – zapytałem zdenerwowany jak jakiś niedoświadczony ciołek, ale miałem to gdzieś. Jeśli miałem wyjść na głupka, niech

będzie to dla niej. – Tak. – Pokiwała głową, zeszła z  moich kolan i  położyła się na łóżku. Spodobało patrzyła

mi

się

szerzej

Podobało

mi

rozbieranie

otwartymi

się,

że

jej,

oczami,

chciała

mi

gdy nie

oddać

obserwowałem, mogąc

się

kontrolę,

jak

doczekać.

ale

cholera,

uwielbiałem to, że próbowała mną dyrygować. Podobało mi się, gdy drżała pod wpływem mojego dotyku, ale jej spojrzenie mówiło, bym nie przestawał. Podobało mi się, że moje dłonie trzęsły się przy jej skórze, ale serce podpowiadało, żebym pieścił dalej… Bym czuł. I uwielbiałem, gdy rozchyliłem jej nogi i zanurzyłem między nie głowę, a ona jęknęła z rozkoszy. A kiedy chciałem się podnieść, by pocałować

ją

w 

usta,

odmówiła

i 

przycisnęła

moją

głowę

z  powrotem, bym dokończył mój ulubiony posiłek. Uniosła biodra, gdy pieprzyłem językiem jej łechtaczkę. Polecała, żebym pieścił ją mocniej i  głębiej. Smakowała mi. Wilgoć zdawała się nagrodą za dobrze wykonaną robotę. Uzależniłem pieprzyć

ją

się,

gdy

mocniej

jęczała

i  głębiej

coraz

głośniej,

palcami,

więc

poruszając

zacząłem przy

tym

językiem przy jej łechtaczce, smakując ją, gdy wsunęła mi palce we włosy. – O  rety… Land… czekaj… tak… wolniej… o  rety… – łkała głośno. Uwielbiałem to jej błaganie. – Więcej, więcej, więcej… Podobało mi się to. Uwielbiałem to. Kochałem… Kochałem… – Co się tu dzieje? – zapytał ktoś, wyrywając nas z  transu. Uniosłem głowę i zobaczyłem wpatrzoną we mnie kobietę. – Mama, cześć – zawołała Shay, chwytając koc i się nim owijając. – O  rety, ja… ty… my… – jąkała się, gdy wstałem pospiesznie, oszołomiony

tym,

że

stała

przed

nami

matka

Shay…

w  jej

pokoju…

sekundy

po

tym,

gdy

moja

głowa

znajdowała

się

pomiędzy udami jej córki. Nic w tej sytuacji nie wyglądało dobrze. – Co tu robisz? – zapytała zdenerwowana dziewczyna, mocno ściskając koc przy talii. Cholera, matka Shay zastała mnie, gdy robiłem minetę jej córce. Zapragnąłem umrzeć powolną, bolesną śmiercią, a  buraczana czerwień twarzy Shay podpowiedziała mi, że czuła się podobnie. Matka uniosła brwi. – Wracam z  pracy na lunch. A  ty co tu robisz? Powinnaś być w szkole! – Przepraszam, pani Gable. To moja wina, bo ja… – próbowałem wyjaśnić, ale wskazała na drzwi frontowe. – Wyjdź. Spełniłem skrupulatnie

polecenie. wyjaśnić,

Miałem

jakieś

dlaczego

moja

inne

wyjście?

głowa

Miałem

znajdowała

się

pomiędzy udami jej córki w środku dnia lekcyjnego? Pojechałem do domu, a kiedy się w nim zjawiłem, napisałem do Shay. Ja: WSZYSTKO

DOBRZE?

Nie dostałem odpowiedzi. Napisałem jeszcze kilkanaście razy tego

wieczoru,

ale

nie

odpisała.

Następnego

podeszła do mnie i się uśmiechnęła. – Uziemiona? – zapytałem. – Tak – odparła. – Bez telefonu? – Tak, i bez dostępu do internetu. Logiczne. – Bez żalu? – zapytałem, marszcząc brwi. Uśmiechnęła się szeroko i zarumieniła. – Bez żalu. ***

dnia

w  szkole

Eric napisał do mnie po południu, że przykro mu z powodu tego, co

zaszło

z  Reggiem.

Twierdził,

że

też

się

wstydzi,

co

było

naprawdę smutne. Przecież nie miał czego. Eric: WIESZ, TYLKO MOGĘ,

NIE JESTEM GEJEM CZY COŚ.

WSZYSTKO

Ja: COKOLWIEK

TO

ZNACZY,

PRÓBUJĘ,

JAK

POUKŁADAĆ.

POWIESZ, BĘDZIE DOBRE.

Eric: DZIĘKI, LAND. Ja: DLA CIEBIE

KAŻDEMU SKOPIĘ TYŁEK,

E. POWIEDZ

SŁOWO,

A  SIĘ

STANIE.

Brakowało dziewczyna

mi

popołudniowych

mogła

chodzić

schadzek

jedynie

do

z  Shay,

szkoły.

Na

ponieważ

miejscu

jej

rodziców zakazałbym jej jakiegokolwiek kontaktu z  ludźmi przez najbliższe trzydzieści lat. Miałem na tyle szczęścia, że mogłem widywać ją pomiędzy lekcjami i na próbach. We

wtorek

pospieszyłem, mojemu osobą,

rozległo by

otworzyć

rozczarowaniu

z  jaką

się

z  głupią

na

pragnąłem

pukanie

progu

się

do

drzwi

nadzieją,

stała

spotkać,

że

Monica.

ale,

domu,

jak

to

więc

Shay.

Była

Ku

ostatnią

kiepski

nawyk,

dziewczyna pojawiała się w najgorszych momentach. – Czego chcesz? – zapytałem, otwierając drzwi. – Naćpać się z tobą – mruknęła już upalona. – Nie mam na to czasu – oświadczyłem stanowczo, próbując zamknąć drzwi. Włożyła stopę, blokując je. – Serio, jestem zajęty. – Z tą suką? – syknęła. Zacisnąłem na chwilę usta. – Nie nazywaj jej tak. – O, rozumiem. Teraz chronisz ją zamiast mnie? Przewróciłem w  odpowiednim

oczami stanie

i  zamknąłem do

drzwi.

jakiejkolwiek

Monica

rozmowy.

z KJ-em, który miał jej więcej nie sprzedawać?

Co

nie się

była stało

– Widziała je?! – krzyknęła z  ganku. – Zbliżyliście się na tyle, byś pokazał jej te swoje paskudne, pieprzone blizny?! Widziała, co sobie zrobiłeś?! Jej słowa wibrowały na mojej skórze, gdy ponownie otworzyłem. Chwyciłem

ją

za

rękę,

wciągnąłem

do

domu

i  trzasnąłem

drzwiami. – Co jest, kurwa?! – warknąłem, a moje serce biło coraz szybciej. – Puszczaj – pisnęła, wyrywając rękę z mojego uchwytu. – Co w  ciebie wstąpiło? Dlaczego tu przychodzisz i  wydzierasz się jak wariatka? – Nie wydzierałabym się jak wariatka, gdybyś nie doprowadził mnie do takiego stanu! – zawołała, drżąc. Trzęsła się mocno, stało się jasne, że była naćpana. Uniosłem brwi. – Co wzięłaś? – zapytałem. – Nic – wybełkotała. Niech to szlag, Monico. Nienawidziłem tej dziewczyny. Jej uzależnienia i  tego, że w  jej pełnych smutku oczach widziałem siebie. – Powiedz, Mon – poleciłem. – Powiedziałam. Nic. No co? Myślisz, że jesteś jedynym, który może to rzucić? – Dostałaś coś od KJ-a? – Kiedy ostatnio się z  nim widziałem, prosiłem,

by

niczego

jej

nie

sprzedawał.

Błagałem

faceta,

by

zostawił ją w  spokoju, mówiłem, że za każdym razem zanurzała się

nieco

głębiej.

Przyrzekł,

że

przestanie

ją

zaopatrywać,

ale

obietnice dilera narkotykowego są jak słowo świętego mikołaja – fikcją. Złość na dziewczynę za to, że wtargnęła znów do mojego życia, gdy

próbowałem

troskę

i  szczere

wyzdrowieć, zmartwienie.

w boku. Skrzyżowałem ręce na piersi.

przekształciła Martwiłem

się

się

w  prawdziwą

o  ten

mój

cierń

– Kiedy jadłaś po raz ostatni? – Zamknij się. – Odpowiedz. Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Westchnąłem i wskazałem na jadalnię. – Siadaj. – O, to teraz chcesz, żebym została? Pieprz się, Landonie. Mogę zajrzeć do telefonu i  znaleźć pełno facetów, którzy będą chcieli, bym

została,

którzy

będą

pragnęli,

bym

ich

dotknęła,

przed

którymi będę mogła rozłożyć nogi… –

Siadaj,

do

cholery,

Monico!

–

warknąłem.

Kończyła

mi

się

cierpliwość, a za każdym razem, gdy opowiadała, co robili jej inni, wkurzała

mnie.

wiedziałem,

że

Nie ci

dlatego,

że

mężczyźni

jej

pożądałem,

chcieli

ją

ale

tylko

ponieważ przelecieć.

Wykorzystywali ją, znęcali się nad nią, po czym ją odrzucali. Jak w końcu zrobi to Reggie. Uśmiechnęła się cwaniacko, dygnęła i zajęła miejsce przy stole. Poszedłem do kuchni i zrobiłem kanapkę z masłem orzechowym i  dżemem, nalałem mleka do szklanki i  postawiłem to wszystko przed nią. Usiadłem naprzeciwko, tak daleko, jak było to możliwe. – Jedz – poleciłem. Przewróciła oczami i  pokazała mi środkowy palec. Następnie wzięła kanapkę i ugryzła. Z każdym jej kęsem wzdychałem w duchu z ulgą. Spędziliśmy

całkiem

sporo

wieczorów

na

jedzeniu

kanapek

z dżemem, piciu, paleniu zioła, jednak nie brakowało mi tego. Nie brak mi było też uczucia pustki i rozpaczy. Nawet kiedy jedliśmy razem kanapki, przy Monice czułem się samotny. Może przez tę jej samotność tonąłem w  swojej jeszcze bardziej. – To przeze mnie? – zapytała.

– Co przez ciebie? – Bójka z Reggiem? Biłeś się z nim przeze mnie? Pytanie

było

znaczące,

a  desperacja

w  jej

oczach

wyraźna.

Chciała, żebym bił się przez nią. Pragnęła być powodem tego, że mężczyźni tracili rozum. Nigdy nie spotkałem dziewczyny, która tak

bardzo

pragnęła

być

pożądana.

Smutny

widok.

Nie

odpowiedziałem z  dwóch powodów. Po pierwsze, gdybym wyznał prawdę i  zaprzeczył, zraniłbym jej już i  tak pogruchotane serce, a po drugie wiedziałem, że moje milczenie będzie wystarczające. Do oczu napłynęły jej łzy, ale zaraz znów spojrzała złowrogo. Co jakiś czas widziałem w  niej przebłyski cierpienia. Widać je było w  jej oczach, ale nigdy nie okazywała ich wystarczająco długo, by mogli zauważyć je inni. – To pokazałeś? – dociekała. – Co? – Czy pokazałeś jej swoje blizny? – Nie będziemy o tym rozmawiać. Parsknęła śmiechem, kręcąc głową. – Ona nigdy cię nie zaakceptuje. Tych twoich blizn. Nigdy nie pokocha

cię

za

to,

kim

naprawdę

jesteś,

Landonie.

Nigdy

nie

pokocha… – Przestań – szepnąłem, waląc dłonią w stół. Monica uderzyła dwiema. – Nie, nie, nie, nie! – Monica! – Landon! – Musisz… –

Dlaczego

ona?!

–

krzyknęła,

z  frustracją

wyrzucając

ręce

w górę. – Co? – Dlaczego… – głos jej się załamał. – Ona? – Do oczu napłynęły łzy, jej ciało zaczęło drżeć, i  wiedziałem, że to nie od narkotyków, które

były

w  jej

ciele.

Kontrolę

nad

nią

przejmowały

emocje,

sprowadzały ją do punktu, w  którym nie miały innego ujścia niż przez

jej

kanaliki

łzowe.

–

Dlaczego

nie

ja?

Dlaczego

nie

zakochałeś się we mnie? – Nie rób tego, Monico. Wiesz, że nigdy by do tego nie doszło. Nasza relacja jest toksyczna. – Tak jak Romea i Julii. Nie widzisz? Chciałam być twoją Julią. To

ja

powinnam

być

twoją

Julią,

nie

ona.

Ona

na

ciebie

nie

zasługuje. Kłamstwa. To

ja

nie

zasługiwałem

na

Shay.

Nie

zasługiwałem

na

nią,

a mimo to nie potrafiłem przestać jej pragnąć. Nie

odpowiedziałem

Rozmowa

była

Monice,

bezcelowa.

bo

była

Chciałem

naćpana

i  roztrzęsiona.

jedynie,

by

dokończyła

kanapkę i  poszła do domu. Byłem zmęczony jej jazdami przez ostatnie lata. Miałem przez nie chorobę lokomocyjną. – Zatem to tak, co? Nie będziesz się do mnie odzywał? – syknęła. –

Zamierzasz

mnie

ignorować?

Cóż,

pieprzę

cię,

Harrison.

–

Wzięła talerz i rzuciła nim przez pokój, by rozbił się na ścianie. No i proszę, wkurzona Monica. Szokujące. –

Okej

–

mruknąłem,

wstając.

–

Czas

już

na

ciebie.

–

Podszedłem, aby podnieść ją z krzesła, ale się zamachnęła. – Nie potrzebuję twojej pomocy – syknęła, wstając i  potykając się. – Niczyjej pomocy mi nie trzeba. Skierowała się do drzwi, więc za nią poszedłem, trzymając się na dystans. Kiedy wyszła na ganek, odwróciła się, by na mnie spojrzeć. –

Wyjaśnijmy

coś

sobie,

Landonie.

Nie

byłam

dla

ciebie

toksyczna. Nie byłam twoją trucizną. Urodziłeś się chory jak twój zjebany wujek i  każdy, kto się do ciebie zbliżył, zostawał tym zakażony. Pierdol się z  tą swoją oceną, skoro to ty mnie taką stworzyłeś! – Załkała. Milczałem. Postradała zmysły. Szturchnęła mnie w tors.

–

W 

końcu

pękniesz.

Pokażesz

swoje

prawdziwe

oblicze.

Będziesz szaleć i mam nadzieję, że twoja głupia Julia będzie tego świadkiem. Wszystkich twoich upadków, tych, przez które mnie przewlokłeś, dupku. Twój czas już niemal się skończył. Tik-tak, kretynie. Ponownie mnie popchnęła, na co pozwoliłem. Cierpiała, była zła i  zagubiona, a  ja potrafiłem to zrozumieć. Jeśli miałem zostać jej workiem treningowym, niech bije. –

Walcz

–

zażądała,

uderzając

mnie,

popychając,

żebrząc.

Chciała, żebym pękł, abym wrócił z nią do mroku, towarzyszył jej cieniom, ale już nie mogłem tego dłużej robić. Nie mogłem tańczyć dawnego

tańca,

nie

mogłem

być

tym,

kim

chciała,

żebym

był.

Zmieniłem się, ponieważ Shay wierzyła w mój rozwój. We mnie. I zaczynałem robić to samo. – Walcz, Landonie! – Nie – odparłem stanowczo i z opanowaniem. Uderzyła mnie jeszcze kilkakrotnie, ale się nie odsunąłem. I nie walczyłem. Nie dałem się jej. – Dobra! – warknęła w  końcu i  ruszyła schodami w  dół. – Baw się dobrze w  tym swoim głupim przedstawieniu z  tą swoją głupią Julią i  głupią udawaną bajeczką. Ale, uwaga, spoiler, Romeo! – krzyknęła,

przesadnie

wymachując

rękami.

–

Na

końcu

oboje

zdechniecie! Odmaszerowała do siebie, wciąż ciskając przekleństwami. Czekałem na ganku, by bezpiecznie weszła do środka. Wieczorem, gdy na podjazd wjechała mama Moniki, poszedłem z  nią

porozmawiać.

Pani

Cole

niezbyt

mnie

lubiła

i,

szczerze

mówiąc, też za nią nie przepadałem. Była okropną babą, której regularnie się przyglądałem. Każda drakońska dieta, na której była Monica, pochodziła z  zalecenia matki. Pani Cole z  łatwością przychodziło

ocenianie

ciał

innych

osób,

skoro

własny

zawdzięczała meksykańskiej klinice chirurgii plastycznej.

wygląd

–

Pani

Cole.

Mogę

z  panią

przez

chwilę

porozmawiać?

–

zapytałem. Spojrzała na mnie, zaniepokojona tym, że w  ogóle się do niej odezwałem. Taksowała mnie uważnie wzrokiem, aż przesunęła go w górę. – O co chodzi, chłopcze? Znała moje imię. Po prostu wolała go nie używać. –

Chciałem

powiedzieć,

że

być

może

pani

córka

potrzebuje

pomocy. Wpadła w  kłopoty i  walczy. Chciałem dać pani znać, by zobaczyć czy… – A  to nie ty piłeś alkohol i  paliłeś trawkę z  moją Monicą? – warknęła, trzymając przy sobie torebkę. – Cóż, tak, ale… –

Nie

musisz

nic

dodawać.

Mojej

córce

nic

nie

jest,

póki

trzymasz od niej z  dala swoją toksyczną osobę. Znam cię, synu Harrisona.

Słyszałam

o  twojej

mrocznej

duszy.

Trzymaj

się

z daleka od mojej córki, słyszysz? Nie jesteś dla niej dobry. Słyszała w ogóle, co mówiła? – Niech mnie pani nienawidzi, ile pani chce, ale Monica jest chora i potrzebuje rodziców… – Ma rodziców. Nie waż się mówić mi, jak mam wychowywać córkę. Nic jej nie jest. A  teraz zjeżdżaj z  mojego podjazdu, zanim zadzwonię po gliny. Jeśli jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu Moniki, wierz mi, wyciągnę konsekwencje. Nie chciała mnie słuchać. Nie potrafiła porzucić dumy na tyle, by

uświadomić

dopuścić

do

sobie,

siebie

że

miała

możliwości,

że

wielki mogła

problem. ponieść

Nie

umiała

porażkę

jako

matka. Odszedłem z jej podwórka i napisałem do KJ-a, by już więcej nie sprzedawał tej najbardziej niestabilnej nastolatce na świecie. Wróciłem

do

domu.

Wielki

zegar

w  salonie

chodził

głośno.

Monica miała w jednym rację: tykanie w moim umyśle było coraz

głośniejsze wraz z  upływem dni do moich urodzin. Robiłem, co mogłem, by uniknąć eksplozji. Tej

nocy

nie

mogłem

spać,

więc

w  końcu

zebrałem

się

na

odwagę, aby otworzyć notatnik, który dała mi Shay, by wyjawić moje prawdy. Przeczytałem pytanie na górze i  zdenerwowałem się lekko na myśl o  wpisaniu odpowiedzi. Dziewczyna miała piękny charakter pisma. Litery wyginały się ku sobie, atrament tańczył na liniach w zeszycie. Co sprawia, że jesteś smutny? Nie zastanawiałem się nad odpowiedzią. Nie kręciłem, próbując zabrzmieć Napisałem

w  odpowiedni prawdę.

sposób,

Każde

aby

słowo

nie

wyjść

zawierało

a następnego dnia włożyłem zeszyt do jej szai.

na część

frajera. mnie,

 

ROZDZIAŁ 23        

Shay  

    Następnego dnia znalazłam zeszyt w swojej szafce w szkole. Szybko

go

wyjęłam

i  otworzyłam

tam,

gdzie

Landon

zapisał

swoje myśli. Czytałam jego słowa w  kółko, spijając rzeczy, dzięki którym Landon był sobą, a  za każdym razem, gdy omiatałam je wzrokiem, czułam, że coraz bardziej mi się podobał.   Trusiu, co mnie smuci? To trudne pytanie, na które nawet nie wiem, jak odpowiedzieć. Zatem mogę sporo nawijać, ale jak chcesz. Przecież właśnie o to prosiłaś, nie? O moje pomieszane, przypadkowe myśli. Zasmucają Smuci

mnie

mnie to,

że

Bullsi nie

i  gówniany

widziałem

sezon,

takiej

który

gwiazdy

teraz jak

mieli.

Michael

Jordan na boisku, zostały mi tylko stare nagrania. Nie wierzyłem w magię w sporcie, póki nie zobaczyłem klipów z jego udziałem. Serdelek zasmuca mnie, kiedy gryzie mojego nike’a. Przeżuwa tylko

lewego,

pogryźć

te

prawego

buty.

Mały

nie drań.

tyka.

Mógłby

Gdybym

nie

przynajmniej kochał

tego

równo

psa

tak

bardzo, nienawidziłbym kundla. Ale podejrzewam, że nie na takie odpowiedzi liczyłaś. Wydajesz się dziewczyną, która pragnie głębszych przemyśleń. Zatem oto one. Zasmuca mnie samotność i  przez chwilę wydawało mi się, że do niej przywykłem. Byłem sam od tak dawna, że wydawało mi się, że

najsmutniejsza część tego po prostu zniknie, ale została. Co noc siedzę na łóżku i  pozwalam pochłaniać się samotności. Walczę ze snem i  przemyśleniami. Odbiera mi to całą energię i  nienawidzę tego. Czasami mam nadzieję, że uda mi się wyrwać. Czasami mam nadzieję, że zdołam zasnąć i być szczęśliwym. Ten

cały

smutek

mnie

wykańcza.

Jestem

zmęczony.

Ciągle.

Pomimo młodego wieku czułaś się kiedyś staro? Właśnie tak jestem zmęczony. Jestem wykończony, jakbym miał dziewięćdziesiąt lat i wszystko bolało mnie aż po kości. Brzmię jak jakieś emo, a  od zniszczenia tego zeszytu i  rzucenia nim w diabły dzielą mnie sekundy, więc przestanę pisać i zamknę go w cholerę. Szatan   Poszłam na następną lekcję, trzymając notatnik przy piersi, ale zamiast słuchać nauczycielki, w  kółko czytałam słowa Landona, chłonąc go z nich. Następnie schowałam zeszyt do jego szai, aby mógł odpowiedzieć na kolejne pytania, które mu zadałam. Od tej pory wymienialiśmy się notatnikiem. Czytanie jego odpowiedzi było

jak

specjalna

brama

do

jego

serca,

a  wnioskując

po

jego

słowach, wiedziałam, jak wiele znaczyło dla niego to, że mógł się tym ze mną podzielić. Miałam nadzieję, że pisanie pomoże mu w  taki sam sposób, w  jaki pomagało mnie. Niekiedy przelanie emocji na papier ułatwia poradzenie sobie z  nimi. To tak, jakby zapisane

myśli

stanowiły

świetny

sposób

na

ucieczkę

przed

pochłonięciem umysłu. *** Którą porę roku lubisz najbardziej?   Trusiu, lubię jesień. Jest coś magicznego w  przyglądaniu się zmianie barwy

liści,

po

czym

ich

upadkowi

na

ziemię.

Wydaje

się,

że

drzewa umierają po to, by odrodzić się za kilka miesięcy. Ludzie wydają

się

jesienią

nieco

szczęśliwsi.

Nie

doszedłem

jeszcze

dlaczego, ale może powodem jest świadomość, że zaraz będą miały miejsce

najlepsze

święta.

Halloween,

Dziękczynienie,

Boże

Narodzenie… Święta trójca szczęścia. To głupie, że lubię święta? Mama nigdy nie podróżuje podczas tych trzech, więc fajnie mieć ją w  domu. Traktuje je poważnie, zwłaszcza

Boże

i  oczekiwała,

że

Narodzenie. zjem

każde

Jakby znane

była

panią

ludzkości

Mikołajową

ciastko.

Jedyny

problem w  tym, że nie potrafi piec. Uważa, że soda i  proszek do pieczenia to to samo, co wpędza ją w  kłopoty. Mimo to jem jej niezbyt dobre ciastka, bo jest dumna z tego cholerstwa. Siadamy przy stole, oglądamy kiepskie filmy na Hallmarku, co jest

tandetne,

ale

pomiędzy

tym

zeszytem

a  mną,

właściwie

to

lubię, gdy zasypiamy na kanapie w blasku lampek choinkowych. Mamy nie będzie tego roku na moich urodzinach. Wciąż jestem z  tego powodu trochę smutny. I  pisząc „trochę”, mam na myśli „bardzo”. Przez długi czas wydawało mi się, że była jedyną osobą, która mnie

nie

zawiodła,

gdy

najbardziej

jej

potrzebowałem.

Jednak

chyba właśnie tacy są ludzie – w końcu zawodzą. Mam jednak nadzieję, że będzie w  domu podczas następnych świąt. A ja wciąż będę jadł jej beznadziejne ciastka. Szatan   *** Jaka jest twoja wizja idealnego dnia lub randki?   Trusiu, seks. Ostry, gwałtowny seks. Takiej odpowiedzi chciałaś? Jeśli

nie

kolejnym

chodziło

Ci

pomysłem

na

o  łamanie idealny

zagłówka

dzień

byłaby

łóżka,

to

chyba

kanapa,

pizza

i  maraton Przyjaciół. Jeśli ktoś lubi te same seriale, zdaje mi się, że jest twoją bratnią duszą. Szatan PS: Jeśli chcesz, by ziściła się pierwsza wizja mojego idealnego dnia, to wiesz, gdzie mieszkam. Mój zagłówek jest dość solidny, ale przy odrobinie determinacji możemy spełnić to marzenie.   *** Pusta strona. Dowolność wyrażania myśli. Trusiu, jest trzecia w nocy, nie mogę spać. Ulewny deszcz wali w  szyby, od piorunów boli mnie już głowa. Nienawidzę burz. Nienawidzę dźwięku, który zdaje się chcieć mnie utopić.

Oczywiście

może

przez

to,

że

jutro

są

moje

urodziny.

Nienawidzę urodzin. Nie wszystkich, tylko swoich. Ponieważ Lance umarł tego samego dnia, wydaje mi się, że data jest przeklęta. Nawet rozumiem, dlaczego mama uciekła do Paryża. Musi jej być ciężko.

Jak

nienawidzić

świętować za

to,

że

życie jej

bez tu

opłakiwania

jutro

nie

śmierci?

będzie,

ale

Chcę

jej

częściowo

rozumiem. Nie wiem, w  jaki sposób mógłbym świętować, wiedząc, że tego samego dnia mój wuj popełnił samobójstwo. Lubię

udawać,

że

zachowałbym

się

inaczej.

Chcę

myśleć,

że

powiedziałbym mojemu synowi czy córce, że przez ich obecność świat jest lepszym miejscem. Chciałbym ich zachęcać, by podążali za

głosem

serca

i  o  nic

się

nie

obwiniali.

Chcę

wierzyć,

że

kochałbym ich najmocniej, ponieważ wiedziałbym, jak nienawidzą samych siebie. Ale co ja tam mogę wiedzieć? Trudno postawić się na czyimś miejscu. Może rodzice zachowują się najlepiej, jak potrafią? Może też starają się przeżyć każdy dzień i się nie załamać? Chcę nienawidzić wujka za to, że odebrał sobie życie w  moje urodziny. Chociaż nie wiem, czy miał świadomość, co to za dzień. Kiedy to zrobił, w jego umyśle panował wielki chaos.

Cel na jutro – przetrwać. Ni mniej, ni więcej. A  później poczekam kolejne trzysta sześćdziesiąt pięć dni, aby zrobić dokładnie to samo. Chciałbym urodzić się pod koniec lutego w  roku przestępnym. Musiałbym przechodzić przez to bagno jedynie co cztery lata. Tak

czy

inaczej,

punktem

kulminacyjnym

nocy

było

to,

że

myślałem o Tobie. To się liczy, nie? Szatan   *** Zeszytu tyczyły się zasady. Mieliśmy nie rozmawiać o  tym, co zapisał

Landon

prawdach,

ja

w 

środku.

Nie

dotrzymywałam

powinien

słowa

mówić

najlepiej,

jak

o 

swoich

potrafiłam.

Mimo to w piątek, kiedy przeczytałam jego ostatni wpis, poszłam do niego. Stał w stołówce, miał nakładać jedzenie na tacę. Bez

słów

objęłam

go

i  uścisnęłam

najmocniej

na

świecie.

Z  pewnością wszyscy się nam przyglądali. Wszyscy gapili się na to, jak Shay Gable objęła swojego zażartego wroga. Jak Landon Harrison również mnie uściskał. Przytulił. Rety, on mnie tulił, przez co zacieśniłam uchwyt. Nie można było stwierdzić, gdzie kończyło się bicie jego serca, a  zaczynało mojego.

Staliśmy

się

jednością,

jak

te

dwie

splątane

ze

sobą

wierzby w parku. W  swoje

urodziny

pachniał

palonym

dębem,

ubrany

był

jak

mrok. Moja ulubiona wersja – najbardziej prawdziwa. – Wszystkiego najlepszego – szepnęłam, opierając głowę o  jego pierś. Nie byłam pewna, czy mnie usłyszał. Słowa były ciche. Przytulił mnie mocniej, pocałował w  czubek głowy i  położył na nim podbródek. – Dziękuję, Trusiu – powiedział miękko, choć głos mu się łamał.

– Zawsze, Szatanie – odparłam. Tak, mówiłam poważnie. Zawsze.

 

ROZDZIAŁ 24        

Landon  

    Minęło trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Ziemia przebyła drogę wokół słońca. Księżyc wschodził codziennie. Ludzie śmiali się, płakali, świętowali różne okazje. A Lance to wszystko stracił. Przegapił wschody i zachody słońca, burze i piękne dni. Nie gościł na moich urodzinach. Miałem osiemnaście lat. Byłem młody i głupi, ale czułem się cholernie stary. Nie pamiętałem, kiedy spałem dłużej niż pół godziny – poza chwilami,

gdy

Shay

mnie

do

tego

zmusiła.

Ostatni

tydzień

przepełniony był walką, ponieważ dziewczyna nie miała telefonu i nie mogła zadzwonić do mnie w nocy. Głowa

bolała

mnie

z  niewyspania

i  bez

względu

na

to,

co

robiłem, miałem ogromne worki pod oczami. Uścisk

w 

przypuszczać.

stołówce Stałem

był tam,

bardziej gdy

umysł

potrzebny,

niż

mogła

wrzeszczał,

a  ciało

nie

mogło się ruszyć. Następnie przyszła Shay i  mnie objęła. Może wiedziała.

Może

stała

się

zawodowcem

w  odczytywaniu

mnie,

ilekroć miałem się załamać, wiedziała, by być przy mnie? Po szóstej lekcji znalazłem w  szafce zeszyt z  pytaniem od niej: Co sprawia, że jesteś szczęśliwy? Zostawiłem pustą stronę.

*** Po

szkole

Fantastyczna

namówić

mnie

urodziny,

ale

na

Czwórka

spędzenie

skłamałem,

czasu

mówiąc,

(plus

Raine)

u  Hanka,

że

mam

by

plany

próbowała uczcić

moje

z  tatą.

Nie

chciałem dziś towarzystwa. Mój umysł był zbyt niespokojny, nie chciałem zamulać kumpli. Usilnie próbowałem nie myśleć o  nieobecności rodziców. Mama zadzwoniła z samego rana, co oznaczało noc w Paryżu. Następnie dzwoniła wielokrotnie później. –

Kocham

Przykro

mi,

najlepszego.

cię,

kocham

skarbie. Zadzwoń

–

powtarzała

Obiecuję, do

niedługo

mnie,

proszę.

za

każdym

wyjaśnię. Napisz.

razem.

–

Wszystkiego

Błagam.

Okej,

kocham cię, Landonie. Niedługo wrócę do domu. Kocham cię. – Nie odbierałem, nie chciałem słuchać jej wymówek, dlaczego nie przyjechała, ale napisałem do niej, bo, cholera, byłem żałosny i nie chciałem, by martwiła się o mnie tego dnia. Ja: WSZYSTKO

W PORZĄDKU.

MAM

NADZIEJĘ, ŻE TEŻ SIĘ TRZYMASZ.

Przypuszczałem, że się przez to rozpłakała. Mama zawsze łatwo się wzruszała. Tata nie zadzwonił. Nie życzył mi nawet szczęścia, bo trudno było być w  taki dzień szczęśliwym, ale zwykłe sto lat znaczyłoby dla mnie bardzo wiele. Wróciłem do domu, przytuliłem Serdelka i pograłem na konsoli, jak długo zdołałem. Słyszałem, że ktoś rzucał czymś w moje okno, ale miałem zasunięte zasłony. Wiedziałem, że Monica domaga się uwagi,

jednak

nie

miałem

energii,

by

jej

jakąś

poświęcić.

Już

pomamrotałem

pod

nigdy niczego ode mnie nie dostanie. Kiedy nosem

koło i 

szóstej

poszedłem

pewność,

że

to

w  okno,

ale,

rozbrzmiał otworzyć

Monica,

ku

skoro

mojemu

dzwonek, drzwi.

nie

Miałem

stuprocentową

zareagowałem

zdziwieniu,

na

progu

na

rzucanie

stała

Shay

z wielkim pudłem w rękach. – Cześć. – Uśmiechnęła się szeroko, co bardzo mi się spodobało.

Zakochiwałem się w  niej, nasz zakład miał się zakończyć moją porażką. –

Co

tu

robisz?

–

zapytałem,

unosząc

brwi.

–

Nie

masz

szlabanu? – Mam, ale się wymknęłam. – Trusiu… – Westchnąłem, gdy skurczył mi się żołądek. Nie była dziewczyną, która by się wymykała. Nie łamała zasad, nie wagarowała, nie kłamała. A teraz wszystko to robiła. Dlaczego czułem, że nieco za bardzo wpływałem na nią swoim złem? – Zaprosisz mnie? – zapytała, wciąż się uśmiechając. – A  może mam stać tu jak kołek z tym pudełkiem w dłoniach? Odsunąłem się na bok. Weszła i skierowała się do kuchni. – Co jest w pudełku? – zapytałem. –

Niespodzianka

i  wkładając

całe

na

później

opakowanie

– do

odparła, środka.

otwierając –

Nie

lodówkę

podglądaj.

–

Odwróciła się, a  ja coraz bardziej się w  niej zakochiwałem… – Pomyślałam,

że

moglibyśmy

spędzić

dziś

razem

czas,

zamówić

pizzę i obejrzeć Przyjaciół. Idealny dzień z perfekcyjną dziewczyną. Zakochuję się w tobie… – Jasne. Czułem

ucisk

w  brzuchu

ze

zdenerwowania

i  nie

byłbym

zdziwiony, gdyby Shay usłyszała dziki galop mojego serca. Usiedliśmy na kanapie w salonie. Byłem cholernie wdzięczny za to, że doceniła klejnot, jakim był ten serial bardziej niż jej babcia. Za

każdym

razem,

zapamiętywałem koszulki,

gdy

jej

Ross

gdy

śmiała

uśmiech. i  Rachel

się

Ilekroć

z 

tekstów

przygryzała

pojawiali

się

razem

Joeya,

kołnierzyk na

ekranie,

zapamiętywałem jej piękne oczy. –

Zawsze

przyglądasz

się

ludziom,

zażartowała, zdejmując pepperoni z pizzy.

gdy

nie

patrzą?

–

– Tylko tobie. Zawsze tobie. Obróciła Odłożyła

się

do

pizzę,

Powiodła

mnie,

wytarła

palcem

po

pozornie ręce

moich

zaskoczona

serwetką wargach,

moimi

i  zbliżyła

słowami.

się

przyglądając

do

się,

mnie. jak

je

rozchyliłem. Oparła czoło o moje i zamknęła oczy. Zastanawiała się nad czymś. – Grosik za twoje myśli – szepnąłem. – Dwa za twój czas, trzy za serce… – Odetchnąłem głęboko. – Cztery, byś była moja. – Co my robimy, Landonie? – zapytała cichym, drżącym głosem. – Nie wiem. – To wciąż gra? –

Nie

wiem…

–

wyznałem

zgodnie

z  prawdą.

Nie

miałem

pojęcia, czy robiliśmy to przez zakład, czy relacja stała się dla nas prawdziwa. Nie wiedziałem, czy ona również zaczynała coś czuć. Czy również się zakochiwała… – Trochę mnie to przeraża – wyznała. – To, cokolwiek dzieje się w moim sercu, gdy przy mnie jesteś. –

Mnie

również,

ale

jednego

jestem

pewien

–

powiedziałem,

chwytając ją za podbródek i  unosząc jej głowę, by popatrzeć jej w oczy. – Czego? –

Będę

uwielbiał

cię

kochać

tak,

jak

uwielbiałem

cię

nienawidzić. Pocałowała mnie i  ostatnia uśpiona część mojej duszy w  końcu się obudziła, gdy poczułem usta dziewczyny na swoich. Smakowała niebem, gdy karmiłem ją swoimi grzechami. – Możemy przejść do twojego pokoju? – zapytała, a  ja nieco się spiąłem. –

Nic

dobrego

nie

wychodzi,

gdy

przebywamy

w 

sypialniach, Trusiu, a jeśli cię tam zabiorę, będę chciał… – Połamać zagłówek? – Uśmiechnęła się. Zachichotałem. – No właśnie. I…

swoich

Ponownie przerwała mi pocałunkiem, po czym szepnęła przy moich wargach: – Możemy przejść do twojego pokoju? – powtórzyła i  cmoknęła mnie po tym lekko. Stanął mi, więc ją objąłem. – Jesteś pewna? – zapytałem. – Tak – obiecała. Podniosłem ją i  udałem się schodami do sypialni. Kiedy do niej dotarliśmy,

wygoniłem

z  niej

Serdelka

i  zamknąłem

drzwi.

Plusem życia, jakie wiodłem, miało być to, że nikt nie będzie nam w nocy przeszkadzał. Położyłem ją na łóżku i  stanąłem przed nią. Spojrzała na mnie oczami łani, ze zdziwieniem taksując wzrokiem moje ciało. – Zdenerwowana? – zapytałem. – Tak – odparła. – Wciąż tego chcesz? Złapała za brzeg koszulki, zdjęła ją przez głowę i rzuciła na bok. – Tak. Dlaczego znów miałem przy niej jeansy? Wzwiedziony członek zaraz miał je rozerwać. Shay zaczęła ściągać mi koszulkę, ale spiąłem się i powiedziałem: –

Czekaj,

Trusiu…

–

zawahałem

się.

Zamknąłem

oczy.

Odetchnąłem gwałtownie, więc znieruchomiała. – Co się stało? –

Ja,

eee…

w  pięści.

–

Odwróciłem

Słyszałem

się

w  myślach

od

niej

słowa

i  zacisnąłem

Moniki,

gdy

na

dłonie mnie

krzyczała. „Widziała twoje blizny?!”. – Tylko… – Hej, w  porządku. Możesz ze mną rozmawiać – powiedziała kojąco. Skinąłem krótko głową, wiedząc, że naprawdę tak uważała, ale wiedziałem też, że jej słowa nie naprawią sytuacji. Nie chodziło o coś, co można było powiedzieć, ale o coś, co należało pokazać.

Stojąc do niej plecami, uniosłem brzeg koszulki i  zdjąłem ją przez głowę. Odsłoniłem ślady na obu rękach. Cięcia przeszłej paniki. Rany zadane przez pokręcony umysł i zbolałe serce. Shay sapnęła głośno. – O  rety, Landonie. Co ci się stało?! – zapytała, zbliżając się do mnie,

przyglądając

się

mojej

skórze.

Każda

blizna

świadczyła

o tym, że się zatraciłem. Każda mówiła o bólu i walce. Rany się zabliźniły, ale i  tak były czerwieńsze niż reszta skóry. Biegły w różnych kierunkach. Na boki, do góry, w dół, a wszystkie mogła zobaczyć. Zamknąłem oczy, wiedząc, że zapewne ją przerażałem. Każdego dnia,

podczas

mycia,

dotykałem

tych

wypukłości,

a  w  moim

umyśle pojawiały się wspomnienia. Zapewne niegodnego

miała

mnie

czegokolwiek

za

zniszczonego,

i  kogokolwiek.

niewartego

Dlaczego

miłości,

ktoś

miałby

pokochać kogoś o tak udręczonym umyśle jak mój? Kto zechciałby kogoś z tak brzydkimi śladami bólu na skórze? –

Mój,

eee…

–

Odetchnąłem,

wciąż

niezdolny

wypowiedzieć

prawdę. – Słuchaj, rozumiem, jeśli nie chcesz iść ze mną do łóżka, gdy już zobaczyłaś, jak bardzo popieprzona jest moja głowa, ale pomyślałem, że powinienem ci to pokazać, nim sama zdejmiesz mi koszulkę i się wystraszysz, bo… Przeszedł

mnie

przedramionach.

dreszcz,

gdy

Przygarbiłem

przesunęła się,

palcami

kiedy

po

śledziła

moich blizny

opuszkami. Zwiesiłem głowę i zamknąłem oczy. Nigdy nie czułem się tak słaby, tak odsłonięty, tak… prawdziwy. – Jesteś smutny? – szepnęła. – Tak. – Jak bardzo? – Bardzo. – Jak często? Z trudem przełknąłem ślinę.

– Cały czas. – Ciężko było wyznać prawdę. – Wujek też był smutny.

Zatrzymywał

cierpienie

dla

siebie.

Czasami

je

jednak

widywałem. Widziałem je i  nic z  nim nie zrobiłem. Nie żebym mógł coś zrobić, ale powinienem się mocniej starać. Gdybym coś zrobił, może on nie… – Zaczerpnąłem tchu i zwiesiłem głowę. – Po jego śmierci znalazłem jego dzienniki. Zawierały wiele mrocznych myśli. Był samotny, ale najstraszniejsze przy czytaniu było to, że bardzo podobne rzeczy są w mojej głowie i to mnie przeraża. Boję się, ponieważ tak wiele z wujka widzę w swoim wnętrzu. – Nie jesteś nim, Landonie – szepnęła, a  ja powoli pokiwałem głową. –

Tak,

ale

jeśli

ze

mną

jest

gorzej?

Co,

jeśli

jestem

tak

pokręcony, że nie zdołam wziąć się w  garść? Co, jeśli skończę jak on? – Nie skończysz. – Skąd wiesz? – Ponieważ do tego nie dopuszczę. Zamknąłem

oczy.

Próbowałem

stłumić

emocje.

Chciałem

zrozumieć, dlaczego jeszcze nie uciekła od tego bałaganu, który stanowiłem. – Czy mogę cię zapytać o  coś, o  co już cię pytałam? – szepnęła z opanowaniem. – Tak. – Masz depresję? Łzy spłynęły po moich policzkach, nawet nie starałem się ich wytrzeć.

Pokiwałem

powoli

głową,

czując,

że

w  mojej

klatce

piersiowej znajdowała się bomba, która w  każdej chwili mogła wybuchnąć. – Tak. – Okej. – Westchnęła i się przysunęła. – Okej. Tylko tyle powiedziała. Nie uciekła. Nie powiedziała, że depresja była zła. Nie zawstydziła się. Właśnie tego potrzebowałem.

Kogoś, kto zostanie. Opuściła usta do moich blizn i  zaczęła je całować. Popieściła każdą, nim przeniosła się na moje policzki i scałowała łzy. – Jesteś czymś więcej niż historią tych blizn, Landonie. Jesteś kimś więcej niż wujek. Niż depresja. Jesteś dobry. – Pocałowała mnie w  pierś. – Silny. – Cmoknęła w  szyję. – Inteligentny. – W dłonie. – Utalentowany. – W kciuki. – Piękny. – W kąciki oczu. – I cały świat cię potrzebuje. Wiem, że to tylko słowa i możesz mi nie wierzyć, ale zamierzam ci je powtarzać każdego dnia jako przypomnienie, którego potrzebujesz. Mówiła o  mnie te rzeczy i  całowała każdy fragment skóry. Na każdą bliznę przypadało po pięć komplementów, które nazwała moimi prawdami. Za każde bolesne wspomnienie obiecała lepszą przyszłość. Całowała moje blizny i nazywała je pięknymi. – Landonie? – powiedziała cicho, przyciskając się do mnie. – Tak? – Mogę cię dziś mieć? Tak… tak, po tysiąckroć tak. – Tak, ale prawdziwym pytaniem pozostaje: czy ja mogę mieć ciebie? – Całą – przyrzekła. – Cała jestem twoja. – Pokiwała głową z  pewnością siebie, na co łzy znów napłynęły mi do oczu. Nie uwolniłem ich jednak, ponieważ mój umysł zajęty był teraz przez najlepszy prezent urodzinowy, jaki miałem kiedykolwiek dostać: nią. Wyłączyłem lampę, wciąż czując się nieswojo, że widziała moje blizny. Jedyne światło zapewniała wpadająca przez okno poświata księżyca. Rozebrałem Shay, która zaraz ściągnęła mi spodnie. Wolność, jaką

odczuł

wpatrywała

penis, się

była

w  niego

wręcz ze

niewiarygodna.

zdumieniem,

jakby

Dziewczyna wciąż

była

niepewna, co z  nim zrobić. Dotknęła materiału moich bokserek, a ja zadrżałem i zamknąłem oczy.

– Dla ciebie – mruknąłem. – Zawsze dla ciebie. Zdjęła mi bieliznę i zaczęła klękać, ale ją powstrzymałem. – Nie – poleciłem, obracając ją i kładąc na łóżku. – Ty pierwsza. Uklęknąłem, ulubionego

rozłożyłem

zajęcia

–

jej

nogi

sprawiania,

i 

powróciłem

by

kolana

do

mojego

Shay

drżały

z rozkoszy. Zaciskała palce na pościeli, gdy ją lizałem, jęczała, gdy ssałem, krzyczała

z  błogości,

wypychała

biodra

gdy

w 

ją

zadowalałem.

kierunku

mojej

Za

każdym

twarzy,

więc

razem

mocniej

pracowałem nad jej łechtaczką. Nie ustawałem, aż eksplodowała na moim języku w sposób, w który nawet nie wiedziała, że można osiągnąć spełnienie. Chciałem smakować ją całą. Chciałem się w  niej zanurzyć i  nie wychodzić na powierzchnię, aby zaczerpnąć tchu. –

Landon!

–

krzyknęła

w  poduszkę,

drżąc,

gdy

łapczywie

ją

lizałem, a  mój członek mocno pulsował między nogami. – O  rety, Landon, to było… to było… – urwała i się uśmiechnęła. – Dobre? – zapytałem. – Cholernie dobre. – Oddychała ciężko, gdy przyciągnęła mnie do

swoich

ust.

Unosiłem

się

nad

nią,

omiatając

wzrokiem

jej

sylwetkę i bardzo podobał mi się ten widok. Oparła czoło o moje. – Teraz pragnę cię całego, we mnie. Zawahałem

się

przez

chwilę,

wiedząc,

że

była

to

dla

niej

poważna sprawa. – Na pewno? – Tak, ale… – Znieruchomiała i spojrzała na mnie intensywnie. W  brązowych

oczach

dostrzegłem

lekki

strach.

Wyraźnie

było

widać jej wrażliwość, gdy leżała naga w moim łóżku. Wiedziałem, że mogła się bać – pozwalając, bym oglądał ją w  takim stanie. Miałem

przeczucie,

osobowości.

że

niewiele

osób

widziało

tę

stronę

jej

– Możesz coś dla mnie zrobić? – szepnęła, kładąc dłonie na moim nagim torsie. – Tak, wszystko. Przyciągnęła mnie do siebie, jej miękkie słowa trafiły wprost do mojego umysłu. – Postępuj powoli, dobrze? Nie wiedziałem, czy chodziło o jej ciało, czy serce. Poświęciłem więc czas obu aspektom. Staliśmy się jednością, nawet nasze serca biły w ten sam sposób. Kiedy w  nią wszedłem, pisnęła i  próbowałem działać delikatnie, niespiesznie, wypracować tempo, które służyłoby nam obojgu. Uwielbiałem to. To odczucie. Jej jęki. Kochałem… ją. Nie mogłem tego jednak powiedzieć. Wiedziałem, że nie można było

tego

mówić

dziewczynie

podczas

pierwszego

seksu.

Sto

pierwsza zasada, jak nie być dupkiem. Ale ją kochałem. Wiedziałem o tym. Jak mógłbym nie kochać? Może zawsze tak było, nawet kiedy jej nienawidziłem. Kochanie Shay

było

tak

proste

jak

powiew

wiatru,

który

przeze

mnie

przefrunął i pozostawił bez tchu. Kochałem się z nią, a ona nawet o tym nie wiedziała. Nie znała moich

uczuć

fragmenty

do

niej,

w  moim

nie

miała

wnętrzu.

pojęcia,

Nie

że

wiedziała,

obudziła że

uśpione

samym

swoim

istnieniem czyniła mnie lepszym. Sprawiłem

więc,

by

to

poczuła.

Z  każdym

ruchem

bioder,

pocałunkiem, jękiem karmiłem ją swoją miłością. Wypełniałem ją z  nadzieją, że to czuła, że odbierała moje uczucie. Wnioskując po tym, jak otworzyła oczy i  na mnie spojrzała, położyła dłoń na moim policzku i szepnęła moje imię, odczuwała to. Chyba czuła miłość. Kiedy skończyliśmy, opadliśmy na siebie, całkowicie odsłonięci, czyści, prawdziwi. Bardzo prawdziwi.

– To było… – westchnęła. – Wspaniałe – dokończyłem. Przez

chwilę

milczeliśmy.

Leżeliśmy

w  łóżku,

a  jedynymi

dźwiękami były nasze ciężkie oddechy i dzikie bicie serc. – Powinniśmy się ubrać – powiedziała w  końcu, drżąc lekko. – Robi

mi

się

zimno,

a  w  dodatku

mamy

maraton

serialu

do

dokończenia. Zgodziłem się, nawet jeśli chciałem zostać, leżąc obok niej już na zawsze. Wróciliśmy do salonu, obejrzeliśmy kilka odcinków Przyjaciół, nim

włączyliśmy

Kevina

samego

w 

domu

i 

Pulp

Fiction,

a  następnie Śniadanie u  Tiffany’ego i  Sabrinę. Dwa filmy dla mnie, dwa dla niej. Śmialiśmy się, choć nie sądziłem, by było to możliwe w  moje urodziny,

ale

rozśmieszyć

z 

Shay

nawet,

niewykonalne.

W 

się

gdy

jakiś

udało.

Dziewczyna

wydawało sposób

w 

mi

się,

moim

zdołała że

mnie

będzie

rozszalałym

to

sercu

zaprowadziła spokój, jaki tylko ona mogła zapewnić. Sprawiała, że mroczne dni stawały się słoneczne. Było po północy, wiedziałem, że będzie musiała iść do domu. Miałem

świadomość,

że

rano

czekają

ją

niezłe

problemy

z  rodzicami, ale zamierzałem być samolubny. Chciałem poprosić ją o coś, czego zapewne nie miałem prawa się domagać. – Shay? – Tak? – Zostaniesz dziś ze mną na noc? – wydusiłem z głębi duszy. Nie zamierzałem jej błagać, by została. Nie chciałem paść na kolana i  prosić, by trwała u  mojego boku. Wiedziałem jedynie, że ilekroć była

przy

mnie,

czułem

się

odrobinę

lepiej.

Czułem

się

mniej

samotny. Nie

mrugnęła

okiem

na

moją

prośbę.

Nie

pokręciła

Wstała, wyciągnęła do mnie ręce i postawiła na nogi. – Chodźmy do łóżka.

głową.

Nie padło więcej słów, ale kiedy dotarliśmy do mojej sypialni, przyciągnąłem ją do siebie i  pocałowałem. Przyciskając do niej wargi, wyszeptałem kłamstwo: – Nienawidzę cię. Uśmiechnęła się przy mnie. – Ja ciebie też. – Okej, a teraz pocałuj mnie i ściągnij ubranie. Spełniła polecenie, więc szybko poszedłem w jej ślady. Ruszyłem się, by wyłączyć światło, ale położyła dłoń na mojej i pokręciła głową. –

Nie,

Landonie…

Proszę.

–

Stanęła

na

palcach,

pocałowała

mnie w usta, po czym szepnęła: – Chcę cię widzieć. Całego. Kochaj się ze mną przy świetle. Nasze ciała znów kołysały się we wspólnym rytmie, ponownie się nie spieszyłem. Spełniłem wcześniejszą prośbę, by działać powoli. Nigdy

nie

uprawiałem

seksu

w 

taki

sposób.

Nigdy

nie

towarzyszyły temu emocje, uczucia, prawdy. Shay

poznała

części

mnie,

które

od

tak

dawna

ukrywałem,

a jednak… Została. Kiedy zasnąłem z  nią w  ramionach, wiedziałem, że na nią nie zasługuję. A mimo to… została. *** Nie było jej, gdy się obudziłem, co było logiczne. Spałem do południa. Była to najlepiej przespana noc od lat. Zszedłem do salonu, gdzie zastałem porządek. Pudełka po pizzy i przekąskach znajdowały się w śmieciach. Na lodówce wisiała karteczka: Otwórz mnie. Spełniłem nakaz i  na środkowej półce zobaczyłem pudełko od Shay. Wyjąłem je, otworzyłem i  znalazłem w  środku trzynaście idealnie polukrowanych babeczek, każda z  wypisanymi na górze słowami: NIENAWIDZĘ CIĘ. Obok był liścik, który w kółko czytałem.

Wszystkiego najlepszego, kreaturo. Trusia PS: Nie martw się, wciąż Cię nienawidzę, ale każdy solenizant zasługuje na babeczkę.   Wziąłem deser i ugryzłem kęs. Kurde. Smakowało wyśmienicie. Cholera, Trusiu. Ja ciebie też nienawidzę.

 

ROZDZIAŁ 25        

Shay  

    Rodzice siedzieli przede mną na kanapie w  salonie. Wpatrywali się we mnie, jakby nie wiedzieli, kim jestem, ale szczerze mówiąc, spoglądałam

na

nich

w  ten

sam

sposób.

Tęskniłam

za

Mimą.

Brakowało mi w domu jej śmiechu, jej ciepła i mądrości. – Masz szlaban – powiedziała mama, w  jej oczach skrzyły się emocje. – Powiedz coś, czego nie wiem – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi. –

Nie

odzywaj

się

w  ten

sposób

do

matki

–

warknął

tata,

wskazując na mnie. – Pyskujesz, a to nie jest w porządku. Od tej pory koniec z  tym. Nie będziesz się więcej wymykać, Shannon Sofio.

Nie

będziesz

będziesz

sprowadzać

się tu

tak

bezczelnie

chłopców

do

nas

odzywać.

i  z  pewnością

nie

Nie

będziesz

zostawać u nich do rana. Rozumiesz? Słyszysz, co mówię? Milczałam, a ta cisza wydawała się go wkurzać. Wstał i do mnie podszedł. – Pytałem, czy mnie słyszałaś? Zacisnęłam na chwilę usta. – Głośno i wyraźnie. –

Dlaczego

to

robisz,

Shay?

Nigdy

wcześniej

nie

byłaś

taka

nieposłuszna. Zawsze byłaś grzeczna – mówiła mama. – Powiedz nam dlaczego. Twoje złe zachowanie nie ma sensu. Nie rozumiemy, dlaczego dodatkowo utrudniasz nam życie – dodał

tata, aż zamrowiła mnie skóra. Prychnęłam. – Żartujecie, prawda? To ja utrudniam życie wam? – Nie takim tonem, Shannon Sofio – syknął, zaciskając dłonie w pięści. – Cóż, nie podoba mi się, że jesteś kłamcą. – Słuchajcie – zaczęła mama, ale jej przerwałam. Usiadłam prosto. –

Porozmawiamy

o  tym,

że

znów

handlujesz

prochami?

–

warknęłam do ojca. – A  może będziemy udawać, że to się nie dzieje? – Shay! – krzyknęła mama. – Co? Nie rozumiem, dlaczego mamy pomijać ten temat. Czy nie przez to Mima się wyprowadziła? A może wyrzuciliście ją za to, że mówiła

prawdę?

Jeśli

macie

zamiar

wytykać

komuś

złe

zachowanie, może zaczniemy od zachowania taty? To popchnęło go na krawędź. Zacisnął dłonie w pięści i poderwał się z miejsca. – Jesteś bardzo bezczelna, dziewczynko – warknął z  gniewem w 

oczach.

Zbliżył

się

do

mnie

o 

krok,

a 

mama

wstała

i zablokowała mu drogę. Położyła dłonie na jego ramionach. – Przestań, Kurt – poleciła. Skrzywił się i patrzył mi przez chwilę w oczy, zanim się odsunął. – Idź do swojego pokoju – nakazał. – I  nawet, kurwa, nie myśl, by z niego wychodzić, dopóki na to nie pozwolimy. Nienawidziłam go. Nienawidziłam tego, że odsunął ode mnie Mimę.

Nienawidziłam

Nienawidziłam,

że

mamy

budynek,

za w 

to,

że

którym

na

to

pozwoliła.

mieszkaliśmy,

nie

wydawał się już naszym domem. Przypominał bardziej więzienną celę, z której chciałam się uwolnić. Zrobiłam, jak powiedzieli. Poszłam do siebie, położyłam się na łóżku, wcale nie żałując tego, że byłam z  Landonem. Cieszyłam

się, że byłam z nim, kiedy najbardziej mnie potrzebował. *** W  poniedziałek

moją

pierwszą

myślą

był

Landon,

a  drugą

Monica, która szperała w mojej szafce. – Co robisz? – warknęłam. Odsunęła się i trzasnęła drzwiczkami. – Ups, pomyliłam się – syknęła, posyłając mi sztywny uśmiech. – Dlaczego wydaje mi się, że to kłamstwo? Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach? –

Spokojnie,

interesującego.

Shay. –

Przecież

Wyjęła

i 

szminkę

tak

nie

masz

i  zaczęła

się

tam

nic

malować.

–

Widziałam, że spotkałaś się z Landonem w jego urodziny. Uroczo. Co robiliście? Graliście w szachy? W planszówki? – To nie jest twoja sprawa. Pochyliła głowę, przyglądając mi się. – Pokazał ci swoje blizny? – Jak mówiłam, to nie jest twoja sprawa. – Ooo – zagruchała, stukając się wypielęgnowanym paznokciem w  usta. – Pokazał i  jak załamany

Landon

przypuszczam,

potrzebował

laski

do

spałaś łóżka

z  nim.

Biedny,

z  okazji

swoich

urodzin, a łatwa Shay była na miejscu, by mu to zagwarantować. – Jaki masz ze mną problem, Monico? Co ja ci w ogóle zrobiłam? – To proste, wzięłaś coś, co było moje, a chcę to odzyskać. – Landon nie jest twój. Prychnęła. – Był bardziej mój, niż będzie kiedykolwiek twój. Rozumiem, Shay. Chcesz wierzyć, że Landon nie jest tym samym kretynem, którym był rok temu, że ma teraz nowe życie, ale zmierzmy się z  faktami. Jest potworem, jak jego wujek, i  nie zdziwiłabym się, gdyby też skończył dwa metry pod ziemią. – Jesteś obrzydliwa – powiedziałam jej. –

Tak.

–

Przerzuciła

włosy

za

ramię.

–

Chyba

tak,

ale

przynajmniej nie udaję, że nie jestem taka jak Landon. Wszystko

to gra, Trusiu, a wkrótce wasza rozgrywka dobiegnie końca. Baw się, ile możesz. On niedługo do mnie wróci. Zawsze wraca. Nie spodobało mi się to, że nazwała mnie Trusią, jakby miała prawo używać przezwiska, które wymyślił dla mnie Landon. Że czuła, jakby mogła wtrącać się w coś, co wyraźnie było tylko moje i jego. Że użyła słów, jak jadu, by mnie zranić. Nienawidziłam jej. Nawet jeśli miałam różne opinie na temat Landona, wiedziałam, że nigdy prawdziwie go nie nienawidziłam, nie z  całego serca. Miałam świadomość, że była w  tym jakaś autentyczna iskra, ale za nienawiścią nie stała prawda. Może była to tylko silniejsza niechęć. Ale w sprawie Moniki? Boże,

nienawidziłam

bardziej

niż

jej.

kogokolwiek

Nienawidziłam wcześniej.

prawdziwie,

Dziewczyna

była

głęboko, czystym

złem. Krzywdziła innych wyłącznie dla zabawy. Dręczyła ich tylko dlatego,

że

mogła.

Nienawidziłam

jej

Niszczyła

życia,

zadowolenia

z 

ponieważ siebie

jej

oraz

się

nudziło.

pewności,

że

wszystko ujdzie jej płazem, przez to kim była, jaki miała status społeczny i  ile pieniędzy. Głęboko mnie niepokoiło, że była tak pewna swoich niszczycielskich zdolności, że mogła gnębić ludzi. Ale

nie

zamierzałam

odpuścić

grożenia

mi

czy

prób

przestraszenia mnie. Przez

długi

ponieważ

czas

schodziłam

wiedziałam,

jaka

była.

jej

z  drogi,

Znałam

nie

brzydotę

naciskałam, mieszkającą

pod wymalowanymi paznokciami i  sztucznymi rzęsami. Znałam bestię mieszkającą w jej duszy, miałam pojęcie, jak atakowała. Teraz nie bałam się uwolnić tej istoty, ponieważ okazało się, że również miałam w  sobie potwora, a  przynajmniej jeśli chodziło o to, na czym najbardziej mi zależało, a Landon wpisywał się w tę kategorię. – Nie jesteś trochę za stara, by gnębić innych? Landon cię już nie chce, Monico, i  wiem, że ty go również nie pragniesz. Nie

wiem nawet, czy kiedykolwiek pragnęłaś. Dlaczego po prostu nie zostawisz go w  spokoju? Daj nam żyć. I  tak w  przyszłym roku pójdziesz na studia. Dlaczego nie możesz dać innym luzu? Nie zaczepiamy cię, więc dlaczego ty czepiasz się nas? –

Ponieważ

dobrotliwej

cię

nie

osobowości,

lubię,

Gable,

przez

długi

okej?

czas

Nie

lubię

Landon

twojej

również

jej

nienawidził. Poza tym, to, że go nie pragnę, nie oznacza, że jakiś kundel dostanie po mnie resztki. Dam ci ostrzeżenie: trzymaj się z dala od Landona, inaczej pożałujesz. –

Nie

boję

marionetką

się

ciebie.

w  twoim

Nic

nie

świecie,

możesz

żebyś

mi

mogła

zrobić. mną

Nie

jestem

manipulować,

Monico. Jeśli będę chciała rozmawiać z  Landonem, zrobię to. Nie ma nic, czym mogłabyś mnie zranić. – Och, Trusiu – syknęła, zbliżając się. – Nie masz zielonego pojęcia,

jak

bardzo

mogę

ci

dopiec.

Nie

przeginaj.

Za

jednym

zamachem zniszczę ci całe życie. – Dlaczego taka jesteś, Monico? –

Ponieważ

mogę

–

oświadczyła.

Uniosła

brwi.

–

Może

też

powinnyśmy się założyć? Co ty na to? Założę się, że zrujnuję ci życie przed premierą tego waszego głupiego przedstawienia. – Chciałabym zobaczyć, jak próbujesz. –

Gra

rozpoczęta,

Shay.

Nie

spodziewaj

się

tylko,

że

będę

postępować jak Landon i okażę ci współczucie, bo on częściej myśli fiutem

niż

głową.

Twoje

życie

oficjalnie

znalazło

się

w  moich

rękach. I rozpoczęło się odliczanie. Przygotuj się na poparzenie. Odeszła,

a 

ja

zbliżyłam

się

do

szai,

otworzyłam

ją

i przejrzałam to, co mogła znaleźć Monica… Ale nie wydawało się, by cokolwiek zaginęło. Wszystko było na swoim miejscu, przez co stałam oszołomiona i zdezorientowana. Mało nie wyskoczyłam ze skóry, gdy ktoś położył dłoń na moich plecach. – Cześć – powiedział Landon i  uniósł ręce w  geście poddania. – Jesteś lekko zdenerwowana.

– Przepraszam. To tylko zmęczenie. – Miałaś duże problemy w domu przez ten nasz weekend? –

Och,

nawet

nie

masz

pojęcia,

ale

było

warto.

Niczego

nie

żałuję. Uśmiechnął się i, o  rety, kochałam, gdy to robił. Spojrzał na korytarz i uniósł brwi. – O czym rozmawiałaś z Monicą? –

O  niczym

–

odparłam

i  zamknęłam

szaę

na

zamek.

–

O  niczym ważnym. – Spojrzał na mnie z  troską, ale zbyłam go. – Odprowadzisz mnie na lekcję? – Oczywiście. Kiedy szliśmy, rozśmieszał mnie i tak po prostu Monica stała się niczym więcej niż tylko przelotną myślą w mojej głowie.

 

ROZDZIAŁ 26        

Landon  

    – Co to jest? – zapytałem Monicę, która stała na moim ganku z zeszytami w ręce. – Wszystko, co musisz wiedzieć o  swojej ślicznej księżniczce. Albo raczej wszystko to, co ona wie o tobie. Podała

mi

notatniki,

więc

je

przejrzałem,

przeskakując

wzrokiem po słowach ewidentnie zapisanych przez Shay. Słowach mówiących o  mnie i  to w  bardzo negatywny sposób. Pisała, że byłem zamknięty, złośliwy, potworny. Że odpychałem od siebie

ludzi,

że

wszystko

zatrzymywałem

dla

siebie.

Nazwała

mnie sztucznym, twierdziła, że żyłem kłamstwami. I że mnie nienawidziła. Często to powtarzała. Nienawidzę Landona Harrisona. Podkreślone,

wyróżnione

zakreślaczem,

powtórzone

kilkadziesiąt razy. Wszystko

jednak

oznaczone

datami

sprzed

zakładu.

Pisała

o  mnie, zanim się przed nią otworzyłem, więc nie stanowiło to problemu.

Z  punktu

widzenia

Shay

to

wszystko

było

wtedy

prawdą. Byłem potworem. Byłem sztuczny, złośliwy, żyłem kłamstwem. Jednak wszystko to zmieniło się, gdy się założyliśmy. Zanim otworzyła mi oczy, roztopiła serce. Wszystko, co zapisała w  tych

zeszytach się zmieniło, ponieważ po raz pierwszy w  życiu dzięki tej dziewczynie mogłem być prawdziwy. – Gdzie reszta? – zapytałem. – Co? Przerzuciłem do końca i  pokazałem miejsce, z  którego wyrwano kartki. – Gdzie reszta stron? Przestąpiła z nogi na nogę. – A  ma to jakieś znaczenie? Nie widziałeś bzdur, jakie o  tobie wypisywała? Uważa, że jesteś okropny. –

Uważała

tak

–

poprawiłem.

–

Myślała,

że

byłem

okropny

i miała rację. Skłamała gdzieś? Monica otworzyła usta, ale nie wyszły z nich żadne słowa. Odchrząknąłem i wzruszyłem ramionami. – Musimy z tym skończyć. Cokolwiek to jest, musi dobiec końca. Nie wrócimy do tego, co robiliśmy wcześniej, okej? Proszę, zostaw Shay w spokoju. Ona sprawia, że moje życie jest lepsze. – Naprawdę to zrobisz, co? – zapytała. – Naprawdę wybierzesz Shay? – Wybiorę ją, jeśli ona wybierze mnie. W  tej chwili zobaczyłem coś, czego nie widziałem w  Monice od lat.

Nie

była

zła

czy

nikczemna.

Była

smutna,

może

nawet

smutniejsza niż ja. – To kto wybierze mnie? – szepnęła. Nie wiedziałem, jak jej na to odpowiedzieć. Nie miałem pojęcia, jak poprawić jej nastrój. Prawda była taka, że

każdy

musiał

znaleźć

własną

drogę

do

szczęścia.

To

była

niezależna podróż, którą sam nadal próbowałem podjąć. – Chyba sama musisz zacząć wybierać siebie. Objęła się rękami, łzy popłynęły po jej policzkach. –

Tylko

pamiętaj,

że

kiedy

upadnę,

będzie

to

twoja

wina,

ponieważ nie chciałeś mnie złapać. Zniszczysz ją – przyrzekła. – Tak jak zniszczyłeś mnie.

– Nie zniszczyłem cię, Monico. Życie to zrobiło, nie ja. Chcesz radę? – zaoferowałem. – Radę od Landona Harrisona? Powinna być zabawna. Skrzyżowałem ręce na piersi i skinąłem lekko głową. – Porozmawiaj z  kimś o  tym, co ci się przytrafiło. Z  kimś, kto zdoła ci pomóc. Terapeutą, doradcą, do diabła, nawet z panią Levi. Pomogła mi bardziej, niż się domyśla. Nie trzymaj całego tego gówna zamkniętego w  głowie. Porozmawiaj o  problemach. Znajdź kogoś zaufanego i  otwórz się przed nim. Ja już nie mogę być tą osobą. Nie jesteśmy dla siebie dobrzy, ale zasługujesz na pomoc. Zasługujesz na coś więcej niż beznadziejne życie. Otworzyła usta, ale znów milczała. Otarła oczy, odwróciła się na pięcie i odeszła. Kiedy zniknęła, po raz pierwszy poczułem, że udało nam się zakończyć

ten

zamierzałem

ostatni

wracać

rozdział. do

Było

dla

toksycznego

niej

życia,

jasne,

które

że

nie

wcześniej

mieliśmy. Kiedy oznacza

przestajesz to

wpuszczać

również,

Uzależnienie najgorszym

to

że

nie

truciznę

możesz

tylko

odsunąć

alkohol

uzależnieniem

do

są

czy

ludzie,

swojego

się

od

organizmu,

pewnych

narkotyki. których

ludzi.

Niekiedy do

siebie

dopuszczasz. Nauczyłem się wybiórczo wpuszczać ich do swojego świata. Okazało się, że wcale nie trzeba dużego kręgu osób, by dobrze żyć. Wystarczą te właściwe. *** Dni szybko mijały, i  nim się spostrzegłem, od zakończenia roku szkolnego

dzieliło

nas

kilka

tygodni,

co

oznaczało,

że

niemal

nadszedł czas premiery Romea i  Julii. Na siedem dni przed tym zorganizowaliśmy wieczór, kiedy mieliśmy wystąpić dla rodziców, którzy

służyli

nam

jako

testowa

publika,

zanim

oficjalnie

zaprezentujemy się przed innymi. Nie trudziłem się nawet, by poinformować moich o  tym wydarzeniu. Wciąż bolało mnie to, że

olali

moje

urodziny,

a  wiedząc,

jak

się

ostatnio

zachowywali,

wątpiłem, by przyszli. Nie

musiałem

podekscytowani.

dodawać,

Sam

chyba

że też

wszyscy

się

uczniowie

cieszyłem.

Od

tak

byli dawna

występowaliśmy jedynie przed panem Thymesem, że nie było to już

fajne.

Poszedłem

do

teatru,

żeby

przygotować

się

przed

występem, wszyscy inni rozmawiali za kulisami. Podbiegła do mnie Shay, na jej twarzy gościł szeroki uśmiech. – Cześć! Jak się czujesz? – Jak zwykle zdenerwowany – odparłem. Jej uśmiech się poszerzył. – Dobrze. Moi rodzice siedzą z  przodu, tata chciałby poznać Romea przed przedstawieniem, jeśli się zgodzisz. – Skrzywiła się trochę. – Wie, że byłeś w  mojej sypialni, ale nie bój się. Nie jest niczym więcej jak kłamcą, nie dbam już za bardzo o jego zdanie. – Tak, na pewno. Podeszliśmy

do

widowni,

a  kiedy

dotarliśmy

do

rodziców

dziewczyny, serce mocno mi się ścisnęło. – Mamo, tato to Landon – przedstawiła mnie Shay. Zrobiło mi się niedobrze. Chciałem zarzygać cały przeklęty teatr. Wpatrywałem

się

w  stojące

przede

mną

osoby,

nie

mogąc

odwrócić wzroku nawet, gdybym chciał. Cóż, mogłem nie patrzeć na Camilę, ale nie na ojca Shay. Kurta. KJ w skrócie, jak przypuszczałem. Dostrzegłem w jego oczach panikę, pot, który pojawił się na jego czole. Mogłem się założyć, że miał też spocone dłonie i  milion myśli w głowie, które kłębiły się w ten sam sposób, w jaki plątały się w mojej. Przecież to nie mogła być prawda. Co, do chuja? Mężczyzna odchrząknął.

–

Landon,

prawda?

–

Wyciągnął

do

mnie

rękę:

spoconą,

paskudną, winną. – Kurt, ojciec Shay. Nie pierdol, dupku. Uścisnąłem mocno jego dłoń i potrząsnąłem. –

Mam

Odsunął

nadzieję, się

że

świetnie

i  skrzyżował

odegracie

ręce

na

dziś

piersi.

swoje

–

role.

Słyszałem,

– że

pracowaliście naprawdę ciężko. Nie

odezwałem

się,

ponieważ

myśli

wirowały

mi

w  głowie.

Przypomniałem sobie każdą rozmowę z  tym facetem, wróciło do mnie każde jego słowo, przy czym silnie wyróżniał się jeden fakt. Niemal za każdym razem, gdy spotykał się ze mną i  moimi przyjaciółmi, opowiadał o córkach. Liczba mnoga, więcej niż jedno dziecko. A  z  tego, co było mi wiadomo, Shay była jedynaczką, więc teraz potwierdziło się to, że jej ojciec, mężczyzna, którego stawiała za wzór, był kłamliwym, prowadzącym podwójne życie śmieciem. Zemdliło

mnie.

Chciałem

wykrzyczeć

to,

o  czym

wiedziałem.

Chciałem wyrazić, jak popieprzona była rozwijająca się przede mną sytuacja. Wydrapać mu oczy za niszczenie dobra, za które wiele osób mogłoby zabić, za rozwalanie rodziny. Zabiłbym, by mieć taką rodzinę. Shay uśmiechnęła się i wysunęła do przodu. – Pewnie powinniśmy wracać za kulisy i  przygotować się do przedstawienia – zasugerowała, kiwając do mnie głową. Wciąż

wpatrywałem

się

w 

KJ-a,

który

uśmiechał

się

promiennie, jakby nie został właśnie przyłapany na największym kłamstwie stulecia. –

Landonie?

–

zapytała

cicho

Shay,

lekko

szturchając

mnie

w ramię, wyrywając tym samym z zamyślenia. Pokręciłem głową. – Tak? –

Powinniśmy

przechylając

się

głowę

przygotować? z  troską

–

powiedziała,

w  oczach.

Troską…

jakby

pytała,

Shay

zawsze

martwiła

się

o 

wszystkich

wokół,

zawsze

dbając,

zawsze

ofiarowując… Jakim cudem najmilsza, najwspanialsza osoba na świecie mogła być owocem lędźwi takiego potwora? Podrapałem się po karku i odsunąłem o krok. – Tak, jasne. Okej. Wymamrotałem pożegnanie i  poszedłem w  kierunku garderoby. Shay pobiegła za mną i chwyciła mnie mocno za rękę. – Hej, dobrze się czujesz? – zapytała jak zwykle szczerze. – Tak, przepraszam, lekko się denerwuję. – Przez to, że spotkałeś się właśnie z  moim tatą? Wiem, że potrafi onieśmielić, ale… Pokręciłem głową. – Nie, to nie to. Denerwuję się przed występem. Uśmiechnęła się. – O  rety, oczywiście. Jestem głupia. Przecież to twój pierwszy występ

przed

publicznością.

Rozumiem

to

zdenerwowanie,

ale

musisz wejść w  rolę, okej? Wykorzystaj tę energię w  pierwszej scenie. Pozwól sobie dzięki niej zagrać, jak najlepiej potrafisz. – Pocałowała mnie w policzek, nim ścisnęła moją dłoń. – Dasz radę, Landonie.

Będziesz

wspaniały.

Muszę

się

przygotować,

ale

połamania nóg. – Ty też dasz radę. Idź… – Uśmiechnąłem się lekko i pokiwałem głową. – Ty też złam dwie. – Puściłem do niej oko, na co się zarumieniła. Odeszła, zabierając ze sobą swoje światło, pozostawiając mnie w mroku z informacjami, z którymi nie wiedziałem, co zrobić. Nie miałem zielonego pojęcia, jak przetworzyć to, co zobaczyłem, to, co wiedziałem. KJ, dupek, który dostarczał nastolatkom narkotyki, był ojcem Shay. I  miał drugą córkę, co oznaczało, że dziewczyna miała siostrę, o istnieniu której nawet nie wiedziała.

Nawet jeśli Shay nie zdawała sobie z  tego sprawy, ziścił się jej najgorszy koszmar, a  ja byłem jedynym, który posiadał o  tym wiedzę. *** Przedstawienie szło jak zawsze. Wyrecytowałem swoje dialogi, trafiłem

w  odpowiedni

pocałunek

z  Shay,

i  klaskali

pod

czas,

a  kiedy

przywarłem

koniec

sztuki,

do

jej

nadszedł

ust.

wręczyli

moment

Rodzice

nawet

na

wiwatowali

dzieciom

kwiaty.

Mogłem jednak myśleć tylko o  tym, by jak najszybciej się stąd ulotnić. Musiałem opuścić podziękowania i  udać się do domu, by móc pozbierać myśli. Kiedy

Shay

zatrzymała

moje

pospieszne

wyjście,

chwytając

mnie w korytarzu za rękę, wiedziałem, że nie zdołam uciec. –

Hej,

byłeś

dziś

wspaniały.

–

Uśmiechnęła

się.

–

Przyszła

Mima, jedziemy na lody. Możesz jechać z nami, jeśli chcesz. Podrapałem się po karku i odsunąłem o krok. –

Nie,

chyba

pójdę

do

domu.

Chcę

odświeżyć

niektóre

sceny

przed oficjalną premierą. – Żartujesz? – Zaśmiała się. – Nie możesz być jeszcze lepszy. Przecież twój występ był idealny. Wzruszyłem ramionami. – Wiesz, co mówią o artystach… – Że jesteśmy najgorszymi krytykami – dokończył KJ, stając za córką. Miałem ochotę przyłożyć mu prosto w twarz. – Tak. Cóż, miło było państwa poznać. – Poza tobą, gnoju. – Spotkamy

się

pospiesznie,

w  poniedziałek

nim

zdołała

w  szkole,

odpowiedzieć.

Shay.

Nie

–

Odszedłem

oglądałem

się

za

siebie, aż znalazłem się w  pobliżu samochodu. Widziałem, jak Shay wyszła z rodziną z budynku, wszyscy szeroko się uśmiechali. Dziewczyna dużo mówiła, ojciec jej słuchał, jakby nie był wiodącą podwójne życie szumowiną.

Myślałem, że mój tata był kiepskim rodzicem, ale przy KJ-u, Ralph Harrison był pieprzonym świętym. – Landonie – zawołał ktoś, na co się spiąłem. Odwróciłem się i  zobaczyłem mamę z  bukietem w  rękach. Nie byłem pewny, czy ten dzień mógł być jeszcze bardziej dezorientujący, ale właśnie tak się stało. –

Co

tu

robisz?

Nie

powinnaś

być

w  Rzymie

czy

coś?

–

warknąłem, wciąż zraniony tym, że porzuciła mnie w urodziny. – Przyleciałam wcześniej, a pani Levi powiedziała mi o występie dla rodziców. Przedstawienie… Ty… – Do oczu napłynęły jej łzy, ręce zaczęły się trząść. Wyglądała na załamaną. Smutną. I nawet jeśli starałem się jej ostatnio nienawidzić, wciąż chciałem podejść, objąć ją i upewnić się, że wszystko było z nią w porządku. Cholera. Zastanawiałem

się,

kiedy

mi

przejdzie.

Kiedy

przestanę

być

synalkiem mamusi i będę na tyle silny, by jej nienawidzić. Nigdy. Nie zdołam nienawidzić matki. – Byłeś wspaniały – powiedziała. – Byłeś zadziwiający na scenie, Land.

Twojego

występu

nie

da

się

opisać.

Nie

wiedziałam,

że

masz taki talent, ale to logiczne, bo zawsze jesteś dobry w tym, co robisz. Jestem z ciebie dumna. Milczałem,

bo

w  głowie

mi

się

kręciło.

Wciąż

chciałem

ją

uściskać i  jednocześnie jej nienawidzić, ale w  tej samej chwili cieszyłem się, że była ze mnie dumna. – Nie przyleciałaś na moje urodziny – palnąłem z  nadzieją, że gorycz w moim głosie dotrze do jej serca. – Tak… wiem. – Potrzebowałem… – Zamknąłem oczy i  odetchnąłem głęboko. – Potrzebowałem cię, a ciebie nie było. Nigdy wcześniej nie przyznałem, że potrzebowałem czegoś czy kogoś, ponieważ określałoby mnie to jako słabego. Mimo to słaby i załamany pragnąłem, by ktoś mnie przytulił.

– Potrzebowałem cię, mamo, a  ty i  tak wsiadłaś do samolotu. Nie wiedziałaś? Nie wiedziałaś, że cię potrzebowałem? –

Wiedziałam

–

przyznała.

Zwiesiła

głowę

i  zapatrzyła

się

w asfalt na parkingu. – I  tyle? To wszystko, co możesz mi dać? Bo, naprawdę, będę potrzebował o wiele więcej. –

Landonie…

ja

i  twój

ojciec…

On…

My…

–

Z  trudem

przełknęła ślinę i spojrzała na mnie. – On odchodzi. Chwila… co? Zdenerwowana, przestąpiła z nogi na nogę. – Od dłuższego czasu nie jest między nami dobrze. Kłóciliśmy się sporo po śmierci Lance’a, twój ojciec za twoje zmagania wini mnie, bo pozwoliłam bratu mieszkać z  nami przez te wszystkie lata. – To bzdura. – Czasami zastanawiam się, czy nie ma racji. Niekiedy myślę o  błędach, jakie popełniłam, wychowując cię przy bracie, wiedząc o jego stanie psychicznym. – Lance był dobrym człowiekiem, mamo. Nauczył mnie wielu cennych rzeczy. Życie było lepsze, gdy z  nami był. Gdy oboje przy mnie byliście. Westchnęła ciężko. – Dobrze to słyszeć, Landonie. Nawet nie masz pojęcia. Jednak twój ojciec już mnie nie kocha, nie chce ciągnąć tego małżeństwa. Stwierdził, że nie czuje, byśmy do siebie pasowali, więc postanowił odejść. Jest tak od jakiegoś czasu. Walczę, próbuję stanąć na nogi. Kiedy go poślubiłam, wydawało mi się, że to na zawsze. Kiedy dał mi intercyzę przedmałżeńską, podpisałam ją bez zastanowienia. Jednak…

wszystko

mi

odbiera,

Landonie.

Nic

mi

nie

zostawi.

Właśnie dlatego byłam na Hawajach, spotkałam się z  adwokatem od

rozwodów

znajomości,

poleconym

aby

załatwić

przez mi

Kim. pracę

Dziewczyny stylistki.

użyły

Z  tego

wzięłam się ponownie do roboty. Potrzebowałam pieniędzy.

swoich powodu

– Wszystko zabiera? – Tak. Każdego centa. Dlatego byłam ciekawa, czy kręci coś z  April.

To

straciłabym

przez

naszą

intercyzę.

wszystkiego.

Jeśliby

Miałabym

mnie

zdradzał,

pieniądze,

nie

które

przeznaczyłabym na twoje studia. Uniosłem brwi. – Na moje studia? – Tak. Wiem, że jesienią nie chcesz iść do szkoły prawniczej, ale twój ojciec jest zdeterminowany, by cię tam posłać z  własnych egoistycznych powodów. Nie chcę tego dla ciebie. Tak długo żyłam w  cieniu twojego ojca, że nie wyobrażam sobie, byś podzielił ten los. Chciałabym ci zapewnić pieniądze, byś mógł pójść na wybrany przez oferta,

siebie

kierunek.

skorzystałam

Właśnie

z  niej.

dlatego,

kiedy

Wiedziałam,

że

pojawiła nie

się

mogę

ta

sobie

pozwolić na utratę tak dużej sumy, która mogłaby ci pomóc. Myślała o  mnie. Po tych wszystkich tygodniach, gdy byłem na nią zły, okazało się, że przez cały ten czas o  mnie myślała. Nie porzuciła

mnie

–

walczyła

dla

mnie.

Nie

udawała

się

na

luksusowe wyjazdy dookoła świata, ale pracowała, by zapewnić mi przyszłość. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Prawnik mówił, że lepiej, bym wszystko poukładała, nim cię wtajemniczę. Nie chciał, żeby twoje zaangażowanie popchnęło ojca do większego okrucieństwa, niż planuje. Chciałam powiedzieć ci wcześniej,

Land.

Nie

podobało

mi

się

ukrywanie

tego.

Nie

cierpiałam milczeć przez cały ten czas, ale… – Drżała na chłodzie, więc zdjąłem kurtkę i ją nią otuliłem. Nie

wiedziałem,

co

powiedzieć,

więc

wyznałem

przyszło mi na myśl: – Przykro mi, że tata jest fiutem. Jednocześnie roześmiała się i zaczęła płakać. – W porządku.

jedyne,

co

Bez dalszego namysłu objąłem ją i jak zawsze wtopiłem się w jej ramiona. – Przykro mi – powtórzyłem, bo cierpiała. Łkała w  moje ramię, więc objąłem ją mocniej. Odsunęła się nieco, parsknęła nerwowym śmiechem, ocierając oczy. – Nie chciałam płakać, przyrzekam. – Zawsze płaczesz. – Nie zawsze – prychnęła. – Kupiłam ci kwiaty – powiedziała, podając mi zmiażdżony od uścisku bukiet. – Wcześniej wyglądały lepiej, przyrzekam. Nie wiem, czy powinno dawać się mężczyznom kwiaty, ale jestem twoją mamą, więc kupiłam bukiet. Uśmiechnąłem się. – Dzięki. –

Chcesz

jechać

do

domu

i  obejrzeć

jakieś

kiepskie

filmy,

i napchać się jedzeniem? – zapytała. – Oczywiście. Na

chwilę

zapomniałem

o  KJ-u.

Wiedziałem,

że

prędzej

czy

później będę musiał zmierzyć się z  tematem, ale na razie mama była w domu, i nie chciałem zmarnować z nią ani minuty. – Mogę coś ugotować – zaproponowała. – Nie obraź się, mamo, ale proszę, do końca życia trzymaj się z daleka od kuchni. Uśmiechnęła się. – Okej. Wróciliśmy do domu, zamówiliśmy jedzenie, zajęliśmy miejsca w  salonie. Nie włączyliśmy nawet telewizora, ale rozmawialiśmy przez wiele godzin. – Zatem aktorstwo – powiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha – podoba ci się? – Tak. Wyjawiłem tacie, że jesienią chciałbym pójść do szkoły aktorskiej, ale zgasił ten pomysł.

– Ojciec nie może kontrolować twoich decyzji. Właśnie dlatego tak ciężko pracowałam, aby dać ci wolność. – Nie chcę, żebyś aż tak się przejmowała. To zbyt wiele, byś robiła to dla mnie. –

Landonie.

ramionach.

–

–

Pokręciła

Wszystko

co

głową

i  położyła

robię,

jest

dla

dłonie

ciebie.

na

moich

Jeśli

chcesz

studiować aktorstwo, zrób to. Żadnych „jeśli”, „ale”, „albo”. Skinąłem krótko głową. – Nawet nie wiem, czy jestem wystarczająco dobry… –

Jesteś

–

przerwała

mi

–

zawsze

jesteś

do

wszystkiego

wystarczająco dobry. – Włożyła frytkę do ust. – Ale zmieniając temat, jest coś między tobą a panną Julią, czy to była tylko gra? Zaśmiałem się. – To aż tak oczywiste? – Tylko w  oczach matki. To, jak na nią patrzysz… Jaka jest wasza historia? Och, gdyby tylko wiedziała. – To skomplikowane. Między nami jest naprawdę w  porządku. Jest

dla

mnie

dobra,

mamo,

ale

ostatnio

dowiedziałem

się

o  czymś, co może nieodwracalnie zmienić jej życie. Nie jestem pewien, co zrobić z  tą informacją. Wiem, że ją to zrani, ale mam świadomość, że trzymanie tego w tajemnicy jest złe. –

Kluczem

dobrego

związku

jest

komunikacja,

Landonie.

Z  twoim ojcem nigdy mi nie szło. Nie rozmawialiśmy, nie tak naprawdę.

Może

o  powierzchownych

rzeczach,

ale

o  niczym

naprawdę istotnym. Może gdybyśmy to robili, nasz związek byłby silniejszy. A  może wcześniej by się skończył. Wiem tylko, że nie można budować czegoś stabilnego bez rozmów na trudne tematy. Zależy ci na tej dziewczynie? – Kocham ją – wyznałem z pewnością siebie. – Miłość – westchnęła mama, chwytając się za serce. – Mój synek jest zakochany. – Nie płacz przez to – zażartowałem.

–

Postaram

szczery.

się.

Właśnie

Jeśli tego

ją

ja

kochasz,

bym

bądź

chciała.

z  nią

Tego

stuprocentowo

pragną

wszystkie

dziewczyny. Szczerości. Miała

rację.

Musiałem

jedynie

zdobyć

się

na

odwagę,

aby

powiedzieć Shay o czymś, co złamie jej serce. – Dzięki, mamo. – Proszę. Kocham cię, kocham – powiedziała. –

Dlaczego

zawsze

to

robisz?

–

dociekałem.

–

Dlaczego

to

powtarzasz? Uśmiechnęła się. – Jeden raz dla twojego serca, drugi, by zostawić ślad. Pokiwałem głową. – Kocham cię po dwakroć. – Do oczu napłynęły jej łzy, a  ja się zaśmiałem. – Przestań tyle płakać. – Przepraszam. To było naprawdę słodkie, i  nie masz pojęcia, jak bardzo pragnęłam to usłyszeć. – Postaram się mówić ci to częściej. – Dzięki, Land. –

Jak

się

trzymasz?

Ze

wszystkim,

co

dzieje

się

z  tatą?

–

Obróciłem się na miejscu i  sięgnąłem po tekst Marii. – Jak twoje serce? Mama znów zaczęła płakać, kręcąc głową. – Złamane. Było takie już od jakiegoś czasu… to, co stało się z Lance’em, poronienie, a teraz rozwód, wydaje mi się, że nie dam rady

stanąć

na

nogach,

że

nie

przestanę

tonąć

–

wyznała,

zakrywając twarz rękami. – Przepraszam. To dla ciebie za dużo. Nie musisz dźwigać mojego ciężaru. Nic mi nie jest. Wszystko dobrze. – Możesz ze mną rozmawiać, mamo – podsunąłem. – Wiem, skarbie. – Otarła oczy i  wstała. Podeszła i  pocałowała mnie

w 

czoło.

–

Muszę

tylko

odpocząć,

to

Porozmawiamy rano. Dobranoc. Poszła do swojej sypialni i zamknęła za sobą drzwi.

wszystko.

Posprzątałem pokoju,

bałagan,

przeszedłem

który

obok

narobiliśmy,

drzwi

mamy,

za

i  idąc

do

którymi

swojego płakała.

Brzmiała, jakby kompletnie się załamała. Zamiast

usiąść

pod

jej

sypialnią,

jak

niegdyś,

przekręciłem

gałkę. Wszedłem do jej pokoju, położyłem się za nią na łóżku i otoczyłem ramionami. – W  porządku, Landonie. Okej – pisnęła, ale uciszyłem ją. Nie musiała wszystko

przy

mnie

było

udawać.

dobrze,

gdy

Nie

musiała

wyraźnie

kłamać

znajdowała

i  mówić,

się

że

w  środku

największej życiowej burzy. Jej

załamanie

najsilniejsza

nie

osoba

oznaczało,

również

że

mogła

nie się

była

silna.

rozpaść.

Czasami

Potrzeba

prawdziwej siły, by stać się tak wrażliwym. – To nic, mamo. Nie martw się. Złapię cię, jeśli upadniesz. Przepłakała resztę nocy, a ja jej nie puściłem.

było

 

ROZDZIAŁ 27        

Landon  

    Po weekendzie mama skorzystała z  kolejnej oferty pracy. Wciąż powtarzała,

że

jej

przykro,

ponieważ

ponownie

musiała

mnie

zostawić, ale wiedziałem, że wyjeżdżała dla nas, dla naszej lepszej przyszłości.

W 

dodatku

obiecałem

dzwonić

co

wieczór,

by

porozmawiać. Wydawało się, że nieco ją tym uspokoiłem. Wciąż

nie

wyznałem

Shay,

co

wiedziałem

o  KJ-u,

ponieważ

zajmowałem się mamą, choć byłem przekonany, że powiem jej tego popołudnia po szkole. Nie mogłem ukrywać przed nią czegoś tak ważnego. Nawet jeśli zamierzałem złamać jej serce, wiedziałem, że miała prawo o tym wiedzieć. – Landon, hej. – W  poniedziałkowy poranek, gdy wychodziłem do szkoły, KJ odsunął się od ściany na moim ganku. Wiedziałem, że w  którejś chwili się u  mnie pojawi. Jakżeby inaczej? Nie mógł zignorować spotkania ze mną tamtego wieczoru. Nie odpowiedziałem. Nie byłem mu winien powitania. Otarł twarz dłońmi, nim włożył je do kieszeni. Nie był podobny do

córki.

wyglądała

Cóż, ta

przynajmniej

druga?

Być

do

może

Shay. to

Kto

jego

mógł

wierna

wiedzieć,

kopia.

jak

Chociaż

byłoby to dla niej do kitu. Jej ociec wyglądał na dupka. – Słuchaj… – zaczął, ale mu przerwałem. – Masz dwie córki – powiedziałem. – Shay o tym wie? Wyprostował

się,

niemal

nie

Przerażające, jaki był spokojny.

było

widać

u 

niego

emocji.

– Są na świecie rzeczy, których nie zrozumiesz, bo jesteś za młody. – Brzmi to jak ściema kłamcy. – Myślisz, że tego chciałem? Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że będziesz grał w  tej samej sztuce, co moja córka. Nigdy nie pomyślałbym… – Że zostaniesz przyłapany. – Nie możesz nic powiedzieć – ostrzegł. – Słucham? – Nie możesz. Landonie, jeśli moja rodzina się dowie, to nas zniszczy. Dlaczego chciałbyś skrzywdzić Shay w taki sposób? –

Odejdź

–

warknąłem

cichym,

opanowanym

głosem.

–

Nie

mamy sobie nic więcej do powiedzenia. Potarł kark i pokręcił głową. – Daj mi tydzień, by im powiedzieć. Daj mi czas, żeby dostarczyć wieści. Milczałem, ponieważ nie zasługiwał na moje słowa. W  dodatku wiedziałem, że kłamał, ponieważ to właśnie robił najlepiej. Odwrócił się, by odejść, ale zatrzymał się i na mnie spojrzał. – Kochasz moją córkę? Powiedział

to

tak,

jakby

bolało

go,

że

musiał

pytać.

Nie

odpowiedziałem. Znów, nic dla niego nie miałem. Westchnął. – Jeśli ci na niej zależy, nie będziesz chciał się w to mieszać. To dobra dziewczyna. Najlepsza. – Mam nadzieję, że twoja druga córka nie usłyszy, że tak mówisz – warknąłem. Nadal nie okazywał zbyt wiele emocji. Wyraz jego twarzy się wyostrzył. – Widzę cię, Landonie. Widzę ciebie i twoje popaprane życie. Nie chcę, żebyś angażował w nie moją córkę. – Zabawne, że to ty o tym mówisz.

– 

Nie,

rozumiem.

spieprzyłem

Jestem

bardziej,

niż

potworem.

chcę

Nie

przyznać.

jestem

Właśnie

dobry, dlatego

twierdzę, że powinieneś trzymać się od niej z  daleka. Ma już w życiu potwora, nie potrzebuje dwóch. – Tak, no cóż, szkoda że nie masz prawa mówić mi, co mogę robić. –

Myślisz,

że

jesteś

ode

mnie

lepszy?

Od

moich

demonów?

Obserwowałem cię, widziałem rozbicie w twoich oczach. Nigdy nie przestaniesz walczyć z  mrokiem w  swojej duszy. Nie chcę, żebyś wciągał w  to moją córkę. Była dobra, zanim zaczęła się z  tobą zadawać. Dobrze się zachowywała i była posłuszna. – Nie jest cholernym psem. –

Tak,

ale

pyskowała.

przed

Nie

tobą

była

wagarowała,

dobrze

nie

wychowana.

kłamała,

nie

Nigdy

nie

wymykała

się

z domu. Ty jej to zrobiłeś. Przez ciebie stała się kimś, kim nie jest. Stałem

spięty,

z  rękami

skrzyżowanymi

na

piersi.

W  moim

umyśle myśli wirowały dziko od jego słów. Usilnie próbowałem się nie ruszyć, ponieważ gdybym to zrobił, przywaliłbym mu. – Dzięki za tę pogadankę. – Nie żartuję, Landonie. Trzymaj się z daleka od mojej córki. – Okej. – Pokiwałem głową i włożyłem ręce do kieszeni jeansów. – Ale przypomnij mi, o której twojej córce mówimy? – Naprawdę nie chcesz mnie wkurzyć, młody. Jestem na tym świecie nieco dłużej niż ty. Dłużej byłem potworem. Wiem, jak krzywdzić ludzi. Jak sprawić, by cierpieli. Nie przeginaj. Wierz mi, pożałujesz. Zacisnął

usta

i  zamilkł.

Odszedł

do

auta,

wsiadł

i  odjechał.

Poszedłem więc do szkoły wyznać prawdę jego córce. Poczekałem,

aż

skończy

się

próba

w  teatrze,

aby

powiedzieć

Shay o  ojcu. Nie chciałem robić tego podczas dnia, ponieważ nie byłem pewien, jak zareaguje i  nie chciałem zrzucać tego na nią przed próbą. Kiedy czas płynął, powiększał się skurcz mojego żołądka.

– Premiera będzie boska – powiedziała, pakując swoje rzeczy na widowni.

–

Z  każdym

wieczorem

jesteś

lepszy,

co

jest

trochę

irytujące – zażartowała. –

Jesteś

wspaniała

–

powiedziałem

ponuro,

mając

wyrzuty

sumienia przez to, co zamierzałem jej powiedzieć. – Wiesz o tym? Wiesz, że jesteś wspaniała? Zaczerwieniła się lekko. – Nie rób tego. – Czego? – Nie ułatwiaj mi zakochania się w  tobie. Chcesz coś zjeść? – zapytała. – Wciąż masz szlaban? – Tak, ale to nieważne. Powiem, że próba się przeciągnęła. Planowała

okłamać

rodziców.

Przez

ten

fakt

miałem

ciarki.

Może KJ się nie mylił? Może nie byłem odpowiedni dla jego córki. Może w  tym samym czasie, gdy ona miała na mnie dobry wpływ, ja miałem na nią zły? – Nie rób tego, Trusiu – mruknąłem. – Czego? – Nie stawaj się kłamcą. Uniosła brwi. – Dobrze się czujesz? Wszyscy pozbierali już swoje rzeczy i poszli do domu, zostaliśmy we dwoje w pustym teatrze. Włożyłem ręce do kieszeni. – Jest coś ważnego, co muszę ci powiedzieć i denerwuję się przez to. Wyprostowała się. – Co takiego? – Zbliżyła się do mnie z  troską w  oczach. – Jak twoje serce? Prychnąłem. – Mówisz jak twoja babcia. – Landonie – powiedziała stanowczo, kładąc rękę na moim torsie – jak twoje serce?

Przeszył mnie dreszcz. – Wciąż bije. – Dobrze – mruknęła, powoli kiwając głową. – To dobrze. Przestąpiłem z nogi na nogę. –

Słuchaj,

nie

wiem,

jak

to

powiedzieć,

więc

będzie

prosto

z  mostu, ponieważ nie mogę dłużej trzymać tego w  tajemnicy, bo wybuchnę… – Kocham cię – powiedziała, przerywając mi. Uleciała każda myśl, jaką miałem w  tej chwili w  głowie. Każde negatywne

odczucie

po

prostu

wyparowało.

Przez

moment

wpatrywałem się w  jej usta, bo wydawało mi się, że to sobie wyobraziłem. Myślałem, że miałem urojenia, bo przez ostatnie dni straciłem

rozum.

Musiała

zauważyć

moje

zdezorientowane

spojrzenie, bo przysunęła się i wzięła moje dłonie w swoje. – Przepraszam – szepnęła. – Chciałam to powiedzieć pierwsza. Nie przejmuję się przegranym zakładem, bo cię kocham – umilkła i zmrużyła oczy. – Właśnie to zamierzałeś powiedzieć, prawda? Że mnie kochasz? Skrzywiłem się, na co Shay lekko się wzdrygnęła. Zarumieniła się i zwiesiła głowę. – Oj… Cholera. Zobaczyłem emocje wypływające z jej oczu. – Nie, to nie to, ale… – W  porządku, Landonie, ponieważ cię kocham – powtórzyła. – Kocham cię, kocham cię, kocham. I  wiem, że to oznacza moją przegraną w  zakładzie. Wiem, że przez to wygrywasz i  nawet mi na tym nie zależy, ponieważ cię kocham, a przez samo to czuję się jak

zwycięzca.

mogłam

dłużej

Chciałam milczeć.

ci

jedynie

Nie

o  tym

musisz

powiedzieć,

nawet

bo

odpowiadać

nie tym

samym. Mam to gdzieś. Ponieważ nie uważam, by mówiło się innym, że się ich kocha po to, by również to usłyszeć. Wydaje mi się, że należy to powiedzieć, bo to ożywia twoją duszę. Miłość jest

tak

potężna,

że

wypowiedzenia

przepływa

tych

słów.

przez

Zatem

ciebie,

tak

–

aż

zmusza

zaśmiała

się

do

nerwowo

i wzruszyła ramionami – to niezręczne, ale kocham cię, Landonie Harrisonie. w  szepcie

Kocham

cię

w  świetle

i  w  krzyku.

Kocham

i  w  mroku.

twoje

dobre,

Kocham

ale

i  złe

cię dni

i  kocham… całego ciebie. Każdy fragment… – Zaczęła bawić się koszulką i przygryzać jej kołnierzyk. – I każdą bliznę. Zbliżyłem się i  oparłem czoło o  jej. Zamknąłem oczy i  z  trudem przełknąłem ślinę, zaciągając się jej zapachem. – Dlaczego miałabyś kochać kogoś takiego jak ja? – zapytałem. – Ponieważ nie można cię nie kochać. Uniosłem

powieki

odpowiedzieć pierwszy.

tym

I  jak

i 

spojrzałem

samym,

się

chciałem

czułem.

Jak

jej

w 

wyznać,

przegrałem

oczy. że

Chciałem

kochałem

nasz

zakład

ją już

w swoje urodziny, ale teraz nie była ku temu właściwa chwila. Najpierw

musiałem

wyznać

jej

najokrutniejszą

prawdę,

jaką

miała usłyszeć. – Shay… jest coś, co powinnaś wiedzieć o ojcu. Odsunęła się nieco i spojrzała na mnie brązowymi oczami. – Co takiego? Czy… – Wyprostowała się. – Powiedział ci coś? Obraził cię? – Skłamał. Cały czas okłamywał ciebie i twoją mamę w sprawie tak wielu rzeczy. – O czym mówisz? – wydusiła głosem drżącym z dezorientacji. – Shay, on, eee… – Dlaczego słowa zmroziły mi gardło? Może dlatego,

że

widziałem

jej

zdenerwowanie.

Może

dlatego,

że

wiedziałem, jak bardzo kochała ojca, nawet jeśli chciała, by tak nie było. Może przez to, że moje informacje złamią jej serce. – Jest dilerem. Sprzedaje prochy dzieciakom z naszej szkoły. Jej mina nieco się zmieniła, ale brak zaskoczenia trochę mnie zszokował. –

Wiem.

Właśnie

dlatego

Mima

miała

go

dość.

Sprzedawał

w  przeszłości, ale sądziłyśmy, że przestał… Myślałyśmy, że wziął

się w  garść. Że znalazł normalną pracę i  się starał. Ale… nas okłamał. Właśnie tak postępuje. Kłamie. A  mimo to mama wciąż staje po jego stronie. Uniosłem brwi. – Wiedząc? – Tak. Wszyscy wiemy. – Nie, chodziło mi o  to… – Z  trudem przełknąłem ślinę. – Czy wie o jego drugiej córce? Parsknęła śmiechem. Cholera, zaśmiała się naprawdę głośno. – Czekaj, co? – zapytała pomiędzy falami chichotu. Popatrzyła na mnie, a jej wesołość zaczęła znikać, a w spojrzeniu pojawiła się powaga. – Że co? Najwyraźniej

nie

miała

pojęcia

o 

jego

najmroczniejszych

sekretach. – Shay, on ma drugą córkę. – To niedorzeczne. O  ojcu można powiedzieć wiele złego, ale nie…

że

nie

ma…

–

urwała.

–

Jestem

jego

jedyną…

–

Wyprostowała się nieco. – Po co to, Landonie? Co to za żart? – Żaden żart. Kiedyś to mi sprzedawał, Shay. Zawsze mówił przy tym o swojej rodzinie. O dwóch córkach… – Nie – warknęła. – Nie. Jestem jego jedynym dzieckiem. – Shay… – Przestań, Landonie. To już nie jest śmieszne – skarciła, a  do oczu napłynęły jej łzy. – Nie staram się być zabawny, Shay. Ma drugą córkę. – Przestań – rzuciła i zamknęła oczy. – Natychmiast. Nie wiem, dlaczego to robisz. – Ponieważ zasługujesz na to, by ktoś powiedział ci prawdę. Żadnych kłamstw, tylko prawda, pamiętasz? Otworzyła usta, ale nie padły z  nich żadne słowa. Odsunęła się ode mnie i spojrzała jak na kogoś zupełnie obcego. Nieznajomego. Komu nie mogła ufać.

Postąpiłem słusznie. Byłem z nią szczery i wyznałem prawdę. – Nie mogę tego teraz robić – powiedziała i odeszła. – Shay! Czekaj! – zawołałem za nią, ale nie odwróciła się. Nie spojrzała

za

siebie.

Puściła

się

biegiem

i  ani

obejrzała. Nie zdołałem jej powiedzieć, że też ją kocham.

razu

się

nie

 

ROZDZIAŁ 28        

Shay  

    Serce

nie

przestawało

bić

nieregularnie,

odkąd

zostawiłam

Landona samego w  teatrze. Jego słowa nieustannie powracały do mojej głowy, niczym koszmar, z którego nie mogłam się obudzić. Druga córka. Inna osoba. Człowiek z częścią mojego DNA. Jak to możliwe? Jak zdołał ukryć coś tak poważnego? Kiedy weszłam do domu, rodzice siedzieli na kanapie, jakby byli zupełnie normalną parą. Jakby w  naszym domu nie roiło się od kłamstw.

Śmiali

się,

oglądając

razem

jakiś

serial,

przytuleni,

jakby ich serca biły w tym samym rytmie. Zrobiło mi się niedobrze. Stanęłam

przed

telewizorem,

blokując

widok

na

ekran,

przerywając śmiechy. Mama jako pierwsza usiadła prosto. – Shay? Co robisz? – To prawda? – warknęłam, krzyżując ręce na piersi, wpatrując się ostro w ojca. – Co jest prawdą? – dociekała mama. Tata się spiął i  również usiadł prosto. Złączył ręce i  westchnął ciężko. O rety. To prawda. Żołądek skurczył mi się mocniej, aż cofnęłam się o krok.

– Jesteś potworem. – Shay, być może powinniśmy porozmawiać w  innym pokoju – zasugerował tata, ale zabrzmiało to jak groźba. – Więc ona nie wie? – Nie wiem? O  czym? – Mama wstała z  kanapy, przeskakiwała wzrokiem między nami. – Co się dzieje? – Shannon Sofio – ostrzegł tata cichym, gładkim głosem, ale go zignorowałam. Nie bałam się go. Nie działał na mnie tak mocno, jak na mamę. – Ma drugą córkę – rzuciłam, a słowa paliły w usta. Mama prychnęła i pokręciła głową. – Co? – Ma inne dziecko. –

Nie,

nie

ma

–

spierała

się,

wciąż

kręcąc

głową.

–

To

niedorzeczne. Powiedz jej, Kurt. Powiedz jej, jakie to niedorzeczne – naciskała. Nie zrobił tego. Milczał, a mamie krew odpłynęła z twarzy. – O  Boże – mruknęła. Oczy zaczęły jej się szklić i  zakryła usta ręką. – O Boże… Tata przestąpił z nogi na nogę i zwiesił głowę. Było jasne, że nie mógł się z tego wykręcić, ale nie zdziwiłabym się, gdyby próbował. – To było wiele lat temu, Camilo. Kiedy ćpałem. Popełniłem błąd,

przespałem

się

z  inną

kobietą.

Kilka

miesięcy

później

pojawiła się z  dzieciakiem, twierdząc, że jest moje. Oczywiście jej nie uwierzyłem. Zrobiliśmy test DNA i… – Spojrzał na mamę ze łzami w oczach, a ja miałam ochotę go za to uderzyć. Trochę za późno na te fałszywe emocje, tatusiu. – Spieprzyłem, Cam, ale ona nic dla mnie nie znaczy. Muszę jedynie płacić na tego dzieciaka, to wszystko. To nic osobistego. – To samo powiedziałeś im o  mnie? – warknęłam. – Że to nic osobistego? A może jeszcze nie odkryli, jakim jesteś człowiekiem? – Bacz na słowa, dziewczynko.

– Nie muszę cię słuchać – odparłam. – Nie jesteś moim ojcem. Jesteś

dla

obracając

mnie

się

do

niczym. niej.

Chodźmy,

Stała

mamo

nieruchomo,

–

powiedziałam,

a  łzy

płynęły

Wciąż

wiele

jej

po

twarzy. Zszokowana wpatrywała się w męża. –

Nie

mogę

odejść,

Shay.

Jeszcze

nie.

nie

jest

wyjaśnione. Nadal są rzeczy do przepracowania. – To znaczy? Wszystko zostało już powiedziane. Okłamał cię. Znowu. Zdradził cię. Znowu. Za twoimi plecami ma drugą córkę, a  przyznał się do tego dopiero, kiedy nie miał wyjścia, bo został przyłapany. – Skąd w ogóle o tym wiesz? – zapytała. – Landon mi powiedział. Odkrył to i wyznał mi prawdę. –

I  mu

uwierzyłaś?

–

dociekała.

Zakręciło

mi

się

od

tego

w głowie. – Co?! Mamo, tata właśnie się przyznał! Powiedział ci przed chwilą, co się stało, a  teraz powątpiewasz w  słowa Landona?! Żartujesz sobie?! – Proszę – błagał tata – zostań i pozwól mi wyjaśnić. –

Nie

ma

czego

wyjaśniać.

Spakuję

się.

Powinnaś

zrobić

to

samo, mamo. Pospieszyłam do siebie, spakowałam walizkę. Nie wiedziałam, co mi się przyda, a  co powinnam zostawić. Po prostu wrzuciłam tyle rzeczy, ile pomieściła walizka, i  miałam nadzieję, że Mima kiedy indziej pomoże mi odzyskać resztę. Wróciłam

do

nieruchomo, Wyglądał

salonu

a  tata

żałośnie

emocjonalnego

i  zobaczyłam,

klęczał jak

podejścia,

przed

że

nią,

manipulant by

jej

się

– Chodź, mamo. Idziemy.

nadal

błagając, i 

by

kłamca.

wydawało,

odchodzić od takiego toksycznego padalca. Uniosłam brwi, patrząc na nią.

mama

że

nie

stała

została. Próbował powinna

Spojrzała na mnie, następnie na tatę, wciąż niepewna, co zrobić. Wiedziałam, że historia rodziców była bardziej skomplikowana niż ta, którą znałam. Codziennie w  sercu mamy gościł ból. Chciałam winić ją za słabość. Chciałam wytknąć, że nie stawiała na siebie, ale

cierpiała.

Przez

tak

wiele

lat

obrywała,

że

pewnie

nie

wiedziała, jak bez tego żyć. W  pewnym sensie cierpienie było dla niej normą. Przywykła do niego. Gdyby tylko wiedziała, że poza tym więzieniem czeka na nią świat. Gdyby tylko wiedziała, że może odejść i żyć. – Mamo – powtórzyłam – spójrz na mnie. – Obróciła głowę, więc się do niej uśmiechnęłam. Wszystkiego, co wiedziałam o  miłości, nauczyłam

się

od

bezwarunkowo. A 

teraz

niej.

Była

miała

Była

pierwszą,

pierwszą,

złamane

z  którą

serce.

która

się

dała

śmiałam

Wyglądała

mi

ją

i  żyłam.

na

smutną

i  przestraszoną, z  pewnością czuła się osamotniona, więc moją rolą było przypomnienie jej, że nie była sama. Podeszłam, wzięłam ją za ręce i  zatrzymałam się przed ojcem, blokując jej widok na niego. Cierpiała niepewna.

jak

Landon.

Wiedziałam,

że

Była

zagubiona,

muszę

wyznać

jej

zdezorientowana, te

same

prawdy,

które powiedziałam chłopakowi. – Mamo… jesteś kimś więcej niż historią, którą napisał ten mężczyzna. Kimś więcej niż on. Jesteś bystra, zabawna, silna. – Łzy

napłynęły

mi

do

oczu

i  zaczęły

drżeć

dłonie.

–

I  lojalna,

piękna, zapierasz dech w piersi. I to nie jest koniec twojej historii, a  jej początek. Jednak właśnie teraz musisz zacząć. Wyjdziemy razem przez te drzwi. Dasz radę. Nie będziesz sama. Jestem przy tobie. – Nie słuchaj jej, Camilo. Nie zna cię tak, jak ja – warknął tata i  wstał. Zniknęły jego krokodyle łzy, wróciło zimne spojrzenie. – Jestem twoim domem. Twoją prawdą. Nie możesz mnie zostawić. Wciąż

drżały

jej

dłonie,

ale

nie

puściłam.

Nie

zamierzałam

wychodzić bez niej. Nie chciałam jej porzucić w  środku tej wojny.

Po prostu zacieśniłam uchwyt. –

Możesz

go

zostawić,

mamo.

Możesz

odwrócić

się

na

pięcie

i  wyjść. Zasługujesz na więcej. Proszę, chodź ze mną. Będę… – Głos mi się załamał, łzy popłynęły po policzkach. – Będę twoją wierzbą. Właśnie wtedy zaczęła się kruszyć, ale nadal jej nie puściłam. – Możemy jechać do domu? – zapytałam. – To jest jej dom – spierał się tata, ale wiedziałam, że tego nie zrozumie. Prawdą było, że ojciec przez całe życie nie miał domu. Bo nie chodziło o  budynek, a  o  uczucie ciepła. Kurt Gable całą swoją egzystencję wiódł w chłodzie. Zignorowałam go. – Mamo? –

Tak?

–

szepnęła

w  końcu

ledwie

słyszalnym

głosem.

–

Chodźmy do domu. – Chcesz coś spakować? – zapytałam. – Nie. – Pokręciła głową i  ścisnęła moją dłoń. – Mam wszystko, czego mi trzeba. Wyszłyśmy, a tata krzyknął za nami: – Popełniasz ogromny błąd! Wrócisz do mnie, Camilo! Zawsze wracasz! Masz tylko mnie! Potrzebujesz mnie! Ostre, przepełnione kłamstwami słowa. Był okrutny, wredny, ale mama szła dalej. Trzymała się, choć usilnie próbował zniszczyć jej ducha. Szła, a każdy krok sprawiał, że była silniejsza. Każdy krok zbliżał ją do lepszego jutra. Niewielki kąt w  sercu przeznaczony dla ojca właśnie przestał istnieć. *** Kiedy

przyjechałyśmy

do

mieszkania

babci,

ta

otworzyła

w  koszuli nocnej i  uniosła brwi. Spojrzała na moją walizkę i  na swoją córkę. – W  porządku. – Uśmiechnęła się ze smutkiem i  objęła mamę, która w  końcu zaczęła płakać. Mima tuliła córkę. Jej krew, jej

miłość. Szepnęła jej cicho do ucha: – Już dobrze. Zostałyśmy na noc w  pokoju gościnnym babci. Wykąpałam się i  pierwsza

poszłam

uśmiechnęła

się

do

do

łóżka.

Kiedy

mnie.

Jej

mama

wróciła

uśmiech

był

do

pokoju,

smutny,

ale

przynajmniej zdołała unieść kąciki ust. Mokre

po

prysznicu

włosy

owinęła

ręcznikiem.

Podeszła

do

mnie, usiadła na skraju materaca. –

Musisz

mnie

mieć

za

głupią

i  słabą.

–

Uśmiechnęła

się

sztywno. – Nigdy. – Wiesz, już próbowałam odejść. Miliony razy. Mimo to w  jakiś sposób zawsze znajdował sposób, by ściągnąć mnie z  powrotem. Zaniżał moją samoocenę tak bardzo, że czułam się nic niewarta. Wiem, że głupio wierzyć w słowa kogoś takiego jak twój ojciec, ale byłam młoda, gdy go poznałam. Byłam zdezorientowana, a  on trwał przy mnie w  najtrudniejszym okresie mojego życia. Byłam mu

sporo

winna,

co

lubił

wykorzystywać…

Uwielbiał

mi

przypominać, że bez niego nie byłoby ciebie. – To, że zawdzięczam mu część DNA, nie oznacza, że może ci to wypominać, mamo. – Nie, ale nie rozumiesz, Shay… – Z trudem przełknęła ślinę. – Miałam

siedemnaście

lat,

gdy

cię

urodziłam.

Jako

nastolatka

sprawiałam problemy. Uciekłam z  domu, wplątałam się w  świat narkotyków.

Właśnie

w  ten

sposób

go

poznałam.

Właśnie

tak

zaczęła się nasza miłość. – Nie miałam pojęcia. Pokiwała głową. –

Kiedy

mogłam

dowiedziałam

mieć

dziecka.

się

o  ciąży,

Regularnie

byłam ćpałam,

wyniszczona. ledwie

Nie

jadłam,

postradałam zmysły, nie sądziłam, bym mogła… – Łzy spłynęły po jej policzkach, gdy zacisnęła palce na krawędzi materaca. – Nie sądziłam, że to rzucę. Byłam nastolatką, na miłość boską. Nie wiedziałam,

co

robię,

ale

był

przy

mnie

twój

tata.

Pomógł

mi

przejść przez odwyk. Trzymał mnie za rękę podczas najgorszych chwil w życiu, dzięki czemu mam ciebie. W pewien sposób zawsze będę mu za to wdzięczna, co nieustannie mi wypominał. – Dręczył cię. – Nie, nigdy – zaprzeczyła. –

Mamo.

–

Pokręciłam

głową.

–

Dręczył

cię.

Krzywdził

psychicznie. Przez dekady karmił cię kłamstwami i  to nie jest twoja

wina.

Też

bym

wierzyła

w  to,

co

ty,

gdyby

codziennie

wciskał mi tę ściemę. Nie jesteś słaba, bo trwałaś przy nim tak długo. Jesteś przez to silna. Wiem teraz, że jestem tu dzięki tobie. Ponieważ to ty mnie wychowałaś, nie on. Byłaś mi ojcem i matką, gdy on mi nie towarzyszył. Jesteś moją bohaterką. Będzie dobrze. Uśmiechnęła się i szturchnęła mnie w ramię. – Jakim cudem stałaś się taka mądra? – To sprawka dwóch kobiet, które mnie wychowały. Mima zajrzała do pokoju i uniosła brwi. – Zgłodniałyście, płaczki? Mam trochę jedzenia. – Umieramy z głodu – odparłyśmy w tym samym czasie. Wstałyśmy, poszłyśmy do jadalni. Kiedy usiadłyśmy przy stole, odezwał się mój telefon. Landon: JAK TWOJE

SERCE?

Uśmiechnęłam się na jego słowa. Ja: WCIĄŻ

BIJE.

 

ROZDZIAŁ 29        

Landon  

    Przez ostatnie czterdzieści osiem godzin pozostawałem z  Shay w  kontakcie,

dzwoniłem

do

niej,

pisałem

i  pilnowałem,

by

pamiętała, jak się oddycha. Nie było jej w szkole przez te dwa dni i,

szczerze

mówiąc,

nie

winiłem

jej

za

to.

Jej

życie

zostało

wywrócone do góry nogami. Logiczne, że musiały się z  matką przegrupować. Ja: JAK

DZIŚ

TWOJE

Shay: WCIĄŻ

SERCE?

BIJE.

Dobrze. W  środowe popołudnie zdziwiłem się, gdy rozbrzmiał dzwonek do drzwi, a  po ich otwarciu zobaczyłem mamę Shay. Była ubrana w 

długi

brązowy

trencz,

na

twarzy

miała

okulary

przeciwsłoneczne, a włosy ściągnięte w luźny kok. – Dzień dobry, pani Gable. Wzdrygnęła się lekko na to nazwisko, jakby było skażone. Zdjęła okulary, następnie objęła się mocno rękami. – Mów mi, proszę, Camila. – Okej. Jak mogę pomóc? Sine worki pod oczami podpowiedziały mi, że przepłakała kilka ostatnich

nocy.

Nie

mogłem

jej

za

to

winić.

W  jednej

chwili

zmieniło się całe jej życie, a  wszystko przez jednego człowieka i jego egoistyczne decyzje.

– Chciałam ci podziękować. Za to, co zrobiłeś, wyjawiając Shay prawdę o Kurcie. Możesz sobie wyobrazić, że ostatnie dni były dla nas piekłem, ale wyprowadziłyśmy się z  Shay, i  właśnie staram się o  rozwód… – umilkła i  nieco się przesunęła, następnie otarła nos. Widziałem w  niej tak dużo z  jej córki. Te same brązowe oczy, ciemne włosy, tak samo zaciśnięte usta. Miałem ochotę ją objąć i  ukoić, ale nie wydawało się to właściwe. W  pewien sposób to mnie należało winić za krzywdę, jakiej doznała. To ja przyłożyłem rękę

do

jej

obecnego

cierpienia.

Jeśli

potrzebowała

ukojenia,

wątpiłem, bym mógł jej je dać, co sprowadziło mnie do pierwotnej myśli: co tu robiła? Przestąpiła z  nogi na nogę w  tenisówkach i  pogłaskała się po przedramionach. Uniosłem brwi. – Dlaczego mi się wydaje, że jest coś jeszcze? – Tak, mam coś do dodania. Nie mam jednak na to właściwych słów. – Śmiało, a dalej jakoś pójdzie. Odetchnęła głęboko. – Musisz trzymać się z daleka od mojej córki. No dobra… Tego się nie spodziewałem. – Słucham? – Przykro mi, Landonie, naprawdę, ale widzę to w  tobie. Widzę zniszczenie

w  twoich

oczach,

sercu

i  nie

chcę,

by

moja

córka

przechodziła przez tak ciężkie rzeczy. Nie po tym wszystkim. Nie po tym, co już ma za sobą. Jej serce potrzebuje wytchnienia. Zacisnąłem zęby, gdy zrobiło mi się niedobrze. – Nie jestem dobry dla jej serca? – Jak to możliwe? Postąpiłem słusznie. Nie zatrzymałem w  tajemnicy syfu, którego narobił jej mąż. Byłem szczery na temat tej sytuacji. Postąpiłem właściwie.

A  mimo to w  oczach Camili nie byłem wystarczająco dobry dla Shay. – Nie o  to chodzi, mój drogi – wyznała. Nazywanie tak kogoś, prosząc jednocześnie, aby trzymał się z dala od jej córki, brzmiało jak obelga. – Wiem, że masz problemy. Przeszedłeś przez wiele złych rzeczy nie z  własnej winy, a  Shay nie potrzebuje w  życiu takiej energii. – Tak samo jak nie potrzebowała tego, by przez lata nie wierzyła pani w zapewnienia jej i Marii w sprawie popieprzonego męża? – warknąłem. Nie chciałem zabrzmieć tak chamsko, i na pewno nie chciałem przeklinać, ale zabolało mnie w piersi. W głowie miałem chaos.

Postąpiłem

słusznie.

Wyznałem,

co

robił

jej

mąż.

Nie

skłamałem. A mimo to w jakiś sposób to ja miałem kłopoty. – Rozumiem, dlaczego jesteś zdenerwowany. Zależy ci na mojej córce. Podobnie jak i mnie. Ale jeśli naprawdę się o nią troszczysz, dasz jej odejść, Landonie. Za kilka miesięcy idziesz na studia, prawda? A Shay musi się skupić na swojej przyszłości. – Ja mogę być jej przyszłością. – Nie. – Pokręciła głową. – Musisz być jej przeszłością. Zasługuje na nowy start. Świeży początek. Proszę – nalegała. – Błagam cię, zostaw ją w  spokoju. W  przyszłości podziękujesz sobie za zdjęcie ciężaru z jej serca. – Powinna pani już iść – powiedziałem, czując ucisk w  piersi wywołany jej słowami. Stałem prosto, gdy kobieta zmarszczyła brwi i włożyła okulary. – Z  pewnością myślisz, że jestem zła, i  może masz rację. Może mój umysł jest w tej chwili tak pokręcony, że nie potrafię odróżnić dobra od zła. Ale powiedz mi, chciałbyś, by twoja córka spotykała się z takim chłopakiem? – Pani mnie nie zna. – Nie, ale znam takich jak ty… zniszczonych. Proszę, Landonie. Błagam.

Nie

niszcz

zniszczył mnie.

mojej

córki

w  sposób,

w  jaki

mój

mąż

Odeszła, zostawiając mnie z myślami, co nigdy nie było dobre. Zastanawiałem

się,

ile

razy

trzeba

było

usłyszeć,

że

jest

się

uszkodzonym, żeby w to uwierzyć. Najpierw Monica, potem KJ, teraz Camila. Po rozmowie z mamą Shay nie mogłem spać. Następnego ranka wstałem, czując się jak zombie zastanawiający się całą noc nad światem. Każda wada wielokrotnie powracała do mojego umysłu. Nawet jeśli

ojciec

Shay

był

podłą

kreaturą,

stwierdził,

że

nie

byłem

wystarczająco dobry dla jego córki, a  jej mama to powtórzyła. Boli,

kiedy

oboje

rodziców

twierdzi,

że

nie

jesteś

odpowiednią

osobą dla ich dziecka. Może mieli rację. Może nie byłem dobry dla ich córki. Zanim zaczęliśmy się spotykać, Shay była grzeczna. Po podjęciu zakładu uwolniła dzikość z  duszy. Nie byłem pewien, czy to przeze mnie. Może przez to, że przez dłuższy czas żyła niczym ptak w  klatce, więc

rozwinęła

skrzydła,

gdy

mogła

wzlecieć.

Miałem

jednak

przeczucie, że to ja się do tego przyczyniłem. Nie potrafiłem powstrzymać umysłu, który podpowiadał, że ktoś tak

porąbany

jak

ja

nie

był

dobry

dla

Shay.

Zacząłem

tonąć

w zwątpieniu w samego siebie. – Jesteś gówno wart – słyszałem we własnej głowie. – Ktoś taki jak ona nigdy nie mógłby kochać kogoś tak zniszczonego, jak ty – drwił głos. – Powiedziała, że cię kocha tylko po to, by zakończyć zakład, i 

a  nie

depresji

wątpliwości, Panika

dlatego,

nie

było

zaczął

w  piersi

że

jej

logiki.

coraz

na

tobie

Kiedy

szybciej

sprawiła,

że

zależy.

umysł

okręcać

trudno

–

zaczął mnie

było

W  niepokoju

mi

tkać

sieć

kłamstwami.

się

skupić

na

otoczeniu. Już w  szkole poszedłem do gabinetu pani Levi, by się do mnie uśmiechnęła, pogadała o  mojej wartości oraz o  tym, że nie

byłem

uczniem.

całkowitą

porażką,

ale

miała

spotkanie

z  innym

Kiedy odchodziłem od jej drzwi, zawołała mnie Shay, ale zamiast się do niej odwrócić, przyspieszyłem. Nie byłem w  odpowiednim stanie ducha, by z nią czy z kimkolwiek innym rozmawiać. Poszedłem na boisko, wprost na trybuny. Chwyciłem się poręczy, zwiesiłem głowę, zamknąłem oczy i spróbowałem uciszyć głosy. Czasami to działało. Tym razem było inaczej. *** Nie

wróciłem

teatralnej.

na

Kiedy

lekcje,

pokazałem

wszedłem,

się

Shay

dopiero

na

przywitała

próbie

mnie

ze

zmartwieniem w oczach. – Hej, gdzie byłeś? – zapytała. – Dałem sobie spokój z zajęciami, to wszystko. – Dlaczego? Co się dzieje? – Nie potrzebuję powodu, by wagarować. Po prostu to robię. Uniosła brwi. – Landonie? – Tak? – Co jest nie tak? Ja. Ja jestem nie taki jak trzeba. – Nic. Wszystko w porządku. Zacznijmy próbę, okej? Nie chce mi się gadać. – Ruszyłem z miejsca, czując się podle za warknięcie na nią,

ale

przez

ostatnie

osiem

godzin

nieustannie

rozważałem

każdy powód, przez który nie byłem dla niej wystarczająco dobry. Lista była długa, szczegółowa, cholernie celna. Co dałaby mi Shay, gdybyśmy byli razem? Szczęście, radość, wiele śmiechu, poczucie kochającej rodziny, bezpieczeństwo,

nadzieję,

miłość,

swój

umysł,

ciało,

duszę,

światło. A co ja mógłbym jej dać, gdybyśmy byli razem? Blizny,

ataki

paniki,

ciężar,

zmiany

nastrojów,

ból,

depresję,

mrok. Z  pewnością

nie

wydawało

się

to

sprawiedliwe.

Dawała

mi

świat, a ja jej go odbierałem. Wszyscy mieli rację – była całkowicie

poza moją ligą. –

Land,

poczekaj.

–

Złapała

mnie

za

przedramię,

a 

ja

zamknąłem oczy. Dawała mi również ciepło, dotyk. – Porozmawiaj ze mną. – Odpuść, co? Zostaw mnie w spokoju, Shay. Puściła

moją

rękę,

a 

mnie

przeszył

dreszcz.

Od

razu

zatęskniłem za jej palcami. Wpatrywała

się

we

mnie,

próbując

odczytać,

rozłożyć

na

kawałki. Przestań, Shay… Przestań czytać moje strony. Atrament wciąż jest mokry, a słowa nie są przyjemne. – Walczysz – stwierdziła. – Nie odsuwaj się ode mnie. Proszę, Landonie. Otwórz się przede mną. Zniosę to, cokolwiek to jest. Jestem przy tobie. Mogę ci pomóc. Była tą idealną osobą, w  której się zakochałem. Stała pełna troski i  ciepła. Jej brązowe oczy przepełniała miłość. Nie musiała mi nawet mówić o  swoim uczuciu. Dostrzegałem to w  sposobie, w  jaki na mnie patrzyła. A  robiła to, jakbym był cenny. Jakby widziała

we

mnie

coś,

czego

sam

jeszcze

nie

odkryłem.

Uwielbiałem jej spojrzenie. Nienawidziłem, że nie będę w  stanie sprostać jej oczekiwaniom. – Zostaw to – ostrzegłem po raz ostatni. – Skończmy z  tym, dobra? Nienawidziłem siebie za ten chłód w stosunku do niej. I tego, że mój umysł był aż tak pokręcony. Po prostu nienawidziłem… siebie. Cholera. Nienawidziłem samego siebie. Odgrywaliśmy odebrała

sobie

swoje życie,

role,

po

raz

a  kiedy pierwszy

nadszedł podczas

czas, prób

by

Julia

zapłakała

prawdziwymi łzami. Skapnęły na mnie podczas ostatnich linijek jej tekstu, bo emocje wylały się z niej, gdy mówiła. Uniosłem

powieki,

zaczerwienione oczy.

by

na

nią

patrzeć,

zobaczyć

jej

To ja jej to zrobiłem. Złamałem jej serce, a nawet nie zaczęliśmy się spotykać. Jakich szkód mogłem narobić z czasem? – Brawo, brawo! – Pan Thymes oklaskiwał występ Shay. Złapał się za serce, patrzył z  zachwytem. – I  właśnie dlatego Shay gra Julię,

ludzie.

Dziewczyno,

to

co

zrobiłaś

na

scenie

swoją

prawdziwością zapiera dech w  piersi. Czego było potrzeba, żebyś to w sobie odblokowała? Posłała mi ostrożny uśmiech i wzruszyła ramionami. – Bólu? Pan Thymes nadal klaskał z zachwytem. –

Bólu.

Tak,

czułem

go.

Dobrze,

dobrze.

Zagraj

tak

samo

w weekend. Zatrzymaj w sobie ten ból. Landonie? – Tak, proszę pana? – Podczas sceny śmierci nie otwieraj oczu. Romeo nie może gapić się na Julię, gdy ta się zabija. – Zapamiętam. – Poza tym powinniście być z siebie dumni. Nigdy wcześniej nie widziałem takiej chemii, jaka jest między wami. Mogę odpocząć, wiedząc,

że

dzięki

wam

spektakl

będzie

wielkim

sukcesem.

Dobranoc. Spakowałem

swoje

rzeczy

i  wyszedłem

pospiesznie

z  teatru

z nadzieją, że uniknę Shay, ale niestety była szybsza. –

Poczekaj,

Landonie.

–

Dogoniła

mnie

przy

aucie.

Kiedy

otwierałem drzwi, położyła na nich rękę i  zamknęła je, po czym zablokowała mi do nich dostęp. Skrzywiłem się. – Przesuń się, Shay. – Nie. Nie, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje. Dlaczego tak dziwnie się zachowujesz? Co się dziś stało? – Wolę tego nie robić. Przesuń się. – Nie. Cierpisz, a ja to widzę. Daj znać, czy mogę pomóc. – Nie możesz. Nie chcę twojej pomocy. Do jej oczu napłynęły łzy i położyła dłoń na sercu.

– Co takiego zrobiłam? Co zrobiła? Obwiniała się, nawet jeśli nie ona to spowodowała… Poza zakochaniem się w takim chłopaku jak ja. Wpatrywałem się w nią, gdy mój chłód łamał jej serce. Być może od początku potrafiła mnie odczytać, ale przez ostatnie miesiące nauczyłem się w  jej przypadku tego samego. Raniłem ją, ciąłem jej serce i pozostawiałem, by krwawiło. Musiałem

to

zakończyć,

nim

jeszcze

bardziej

się

w  sobie

zakochamy. – Słuchaj, nie chciałem ci mówić przez ten bałagan, jaki panuje w  twoim

życiu,

ale

skoro

tak

dramatyzujesz,

to

ci

powiem.

Wygrałem. – Wygrałeś? Co wygrałeś? – Zakład. – Posłałem jej kolejny wredny uśmiech, przy czym moje serce nieco umarło. – Nie mów, że naprawdę sądziłaś, że się w  tobie zakocham. No weź, Trusiu. To nigdy nie była prawda. To była gra, ni mniej, ni więcej. Odsunęła się o krok, ale wpadła na mój samochód. – O czym ty mówisz? – To, co było między nami, nie było prawdziwe. Nigdy. Nudziłem się, zakład stanowił okazję do zabawy. Ale już koniec i  nie chcę mieć z  tobą nic do czynienia. Po premierze sztuki nie będę się musiał więcej z tobą spotykać. – Nie – szepnęła, kręcąc głową. – Nie. Sprawy między nami były prawdziwe. To realne. Nie wiem, co ci się stało, Landonie. Nie wiem, dlaczego tak do mnie mówisz, ale znam cię. Znam twoje serce,

wiem,

jak

bije.

Znam

twoje

prawdy.

Pamiętasz?

Tylko

prawda, żadnych kłamstw. Moje serce z każdą sekundą coraz bardziej się roztrzaskiwało. – To wszystko były kłamstwa. Nic nie było prawdziwe. –

Przecież…

Odsłoniłeś się.

–

Zamknęła

oczy.

–

Pokazałeś

mi

swoje

blizny.

– Podstawowy numer, jeśli chce się rozkochać w  sobie jakąś laskę.

Wystarczy

ściemnić

jakąś

łzawą

historyjkę.

Działa

za

każdym razem. Miała

przeszklone

oczy,

otworzyła

usta,

ale

nie

padły

żadne

słowa. Poprawiła szelkę plecaka na ramieniu i odeszła. Później tego wieczoru dostałem od niej wiadomość. Shay: NIE

WIEM, O  CO DZIŚ CHODZIŁO.

NIE

WIEM, DLACZEGO SIĘ ODE

MNIE ODSUWASZ ANI DLACZEGO MNIE ODPYCHASZ, ALE CHCIAŁAM DAĆ ZNAĆ,

ŻE

O 

MYŚLĘ

WARTOŚCIOWY,

KOCHANY.

LANDONIE. NAWET CIĘ

TOBIE.

POTRZEBUJE.

CHCĘ, NIE

BYŚ

WIEDZIAŁ,

PRZESTANĘ

JEŚLI SIĘ ODSUNIESZ, BĘDĘ

BĘDĘ,

CI CI

ŻE

JESTEŚ

TEGO

CI

DOBRY,

POWTARZAĆ,

MÓWIĆ, ŻE TEN ŚWIAT

KIEDY ZECHCESZ POROZMAWIAĆ.

Kurwa, Trusiu. Dziwiło mnie to, jak ktoś tak dobry mógł w  ogóle istnieć, i  do tego mnie pragnąć. Nie odpisałem. Nawet jeśli bardzo chciałem powiedzieć jej, że ją kocham, mając nadzieję, że usłyszę od niej to samo. *** Nie przestała pisać do mnie każdego ranka i  wieczoru. Kiedy byliśmy w  szkole czy na próbie, podchodziła, by się upewnić, że wszystko było w porządku. Pytała, jak tam moje serce, nawet jeśli nie chciałem jej odpowiadać. Była zdeterminowana, abym nie czuł się samotny i, niech ją szlag, to działało. Jednak nie mogłem jej mieć, a  ona nie mogła mieć mnie – przynajmniej nie w  sposób, w  jaki tego pragnęła. Zasługiwała na pełną miłość, moja była rozbita. Wiedziałem, że muszę zrobić coś niewyobrażalnego. Przekroczyć granicę, zza której nie będzie powrotu. Wysłałem więc wiadomość do ludzi. Ja:

DZIŚ

WIECZOREM

PRZYNIEŚCIE

PO

PREMIERZE

PROCENTY, ZABAWIMY SIĘ.

IMPREZA

U 

MNIE

W 

DOMU.

Zaskoczyło mnie to, że za każdym razem od razu żałowałem organizowania domówki. Premiera

była

cudowna.

Pan

Thymes

wyglądał

na

wielce

zachwyconego. Shay płakała. Ja miałem zamknięte oczy. Publika dała nam owacje na stojąco. Byłoby super, gdybym mógł świętować ten sukces z  dziewczyną. Gdybym

mógł

zabrać

kocham.

Gdybym

ją

mógł

do się

domu

i  pokazać

z  nią

śmiać,

jej

gdy

ciału,

jak

ją

oglądalibyśmy

Przyjaciół. Gdybym mógł kochać ją codziennie do końca życia. Tak, byłoby super. Ale to niemożliwe. Ludzie tłoczyli się w  moim domu, pili, plotkowali, rozmawiali o rzeczach, które miałem w dupie. Zauważyłem Shay w  chwili, gdy wchodziła z  Raine i  Tracey. Zaskoczyło

mnie,

jak

szybko

potrafiłem

wyłowić

ją

w  tłumie.

Czułem się, jakby przyciągała mnie jej energia, jej światło. Ona. Rozmawiała z  ludźmi, obdarowywała ich uśmiechami i  swoją otwartą

osobowością.

Lśniła

w  grupkach,

mogła

rozmawiać

z każdym o wszystkim. To była właśnie jedna z tych rzeczy, które nauczyłem się w niej kochać. Urok. Dowcip. Wszystko. Była światłem świata, a ja zamierzałem ją zgasić. Spojrzała

na

mnie,

Zdezorientowana

a  jej

uśmiech

przechyliła

zmienił

głowę.

się

w  grymas.

Rozchyliła

usta

i wypowiedziała bezgłośnie: – Hej, Szatanie. Posłałem jej przypadkowy, krzywy uśmieszek. Trudno było się nie uśmiechać, gdy się na nią patrzyło. Witaj, brązowooka. Oderwałem

od

niej

wzrok

i  przeniosłem

go

na

coś

znacznie

mniej przyjemnego dla oka: resztę świata. – Kręcona siódemka, kręcona siódemka! – wołało kilka osób. Wyglądali jak drugoklasiści. Może rok od nich starsi. Tak czy inaczej, chciałem zagrać.

Usiadłem w okręgu, a kiedy miałem zakręcić butelką, rozległ się głos: – Co robisz? – zapytała Shay, aż obróciłem do niej głowę. – Gram – odparłem cierpko. Uniosła brwi, a następnie też usiadła, dołączając do gry. Dlaczego była taka silna? Dlaczego wciąż znosiła moje bzdurne zachowanie? Obok niej znajdowały się chichoczące dziewczyny, popijając tani alkohol

z 

plastikowych

kubków.

Stanowiły

całkowite

przeciwieństwo Shay. Przeciwieństwo tego, czego pragnąłem. Byłem pierwszy w kolejce. Wziąłem butelkę i  zakręciłem, następnie obserwowałem, jak się kręciła. Shay również na nią spojrzała, a  ja przeniosłem na nią wzrok. – O rety! – zachichotała jakaś laska, gdy wskazała ją szyjka. Jej koleżanki dołączyły do wesołości, a  Shay zamknęła oczy. Lekko westchnęła. Wstałem i ruchem głowy wskazałem dziewczynę. – Dobra. Miejmy to za sobą. Wstała,

wciąż

chichocząc

i  rumieniąc

się,

jak

nowicjuszka

w grze w kręconą siódemkę. Weszliśmy do garderoby, zamknęły się za nami drzwi. – O  rety, nie wierzę, że będę mogła całować się z  Landonem Harrisonem!

Tym

Landonem

Harrisonem

–

sapnęła

bardziej

podekscytowana, niż powinna. Mówiła o  mnie, jakbym był jakimś starożytnym

artefaktem

–

często

oglądanym,

nigdy

niedotykanym. – Z której jesteś klasy? – Z  drugiej. Ale za kilka miesięcy będę w  trzeciej – dodała, jakbym

przez

to

miał

się

nią

bardziej

zainteresować.

Nie

podziałało. Nie dbałem o  to, kim była, nie obchodziło mnie to, skąd się wzięła. Musiałem się jedynie upewnić, że podąży zgodnie z moim planem.

– Zatem… – Nawijała włosy na palec i, cholera, żałowałem, że nie była Shay. – Używasz języka, czy… – Nie zamierzam cię całować – przerwałem. – Nie? – Nie chodzi o  ciebie. Jesteś piękna, ale moje serce tak jakby należy do kogoś innego. – To po co grasz w tę grę? –

To

skomplikowane.

wyjdziemy

z  garderoby,

Potrzebna musisz

mi

jednak

zachowywać

się

pomoc. tak,

Kiedy

jakby

do

czegoś doszło. I  naprawdę się do tego przyłóż. Oboje osiągniemy korzyści. Będziesz mogła powiedzieć koleżankom, że się ze mną całowałaś. – A ty co będziesz z tego mieć? – zapytała. – To nie jest twoja sprawa, ale wierz mi, dostanę to, czego będę chciał. Uniosła brwi. – Nie wiesz nawet, jak mam na imię, prawda? – Nie wiem. – Dlaczego mam pomagać komuś, kogo nie obchodzi nawet, jak się nazywam? – Nie powiedziałem, że mnie to nie obchodzi. Stwierdziłem tylko, że nie znam twojego imienia. Możesz mi je zdradzić. – Jessie. – Okej, Jessie, miło mi cię poznać. Wyglądasz na bystrą. Mamy umowę czy nie? Tak jakby kończy nam się czas. Przygryzła dolną wargę. – Okej, mamy. Ale! Będę mogła powiedzieć, że całowaliśmy się z języczkiem. – Jak chcesz. Zanim wyszliśmy z garderoby, Jessie uszczypnęła się w policzki, aby

wyglądać

oklaskiwane gardła.

na

zarumienioną.

przemówienie,

jak

wiele

Na

zewnątrz

języka

wygłosiła

wsadziłem

jej

do

Shay stała przed garderobą, z jej twarzy odpłynęła cała krew. – Poważnie, Landonie? – zapytała oszołomiona. Wsadziłem ręce do kieszeni i wzruszyłem ramionami. – Jak mówiłem, to był tylko zakład. Ni mniej, ni więcej. Zobaczyłem to – moment, gdy mnie sobie odpuściła. Oczy, które jeszcze chwilę temu wypełnione były emocjami, teraz stały się lodowato zimne. Wyprostowała się, odciągnęła ramiona w tył. – Okej. Chciałeś, żeby przestało mi na tobie zależeć? Gratulacje, Landonie. Wygrałeś. Nienawidziłem siebie bardziej niż kiedykolwiek. Zwłaszcza że zamierzałem jeszcze bardziej ją od siebie odepchnąć. – Wiem, że wygrałem, słoneczko. Właśnie taki był cel zakładu. – Nie nazywaj mnie tak – syknęła. Więc przestań być tak promienna. –

Słuchaj,

skończyliśmy?

Dostałem

już

od

ciebie

to,

czego

chciałem, więc naprawdę zamierzam… Uderzenie. Jej dłoń znalazła się na moim policzku, a  głos załamał się, gdy powiedziała: – Wal się, Landon. – W  jej oczach natychmiast odmalowało się poczucie winy. Zabrała rękę, wciąż lekko zszokowana, że w  ogóle miała

odwagę

mnie

uderzyć.

Zwiesiła

głowę,

ściszyła

głos:

–

Przepraszam – szepnęła i odsunęła się o kilka kroków. Odwróciła

się

i  pospieszyła

korytarzem,

pozostawiając

mnie

pośrodku tłumu. Jeśli chciałem, by jakaś kobieta przestała na mnie lecieć, wystarczyło upokorzyć ją przy ludziach. Od takiego dna nie można było się już odbić. – Żyjcie dalej i się odwalcie – mruknąłem. – Co to, u  licha, było, Landonie? – zapytała Raine, podchodząc do mnie oszołomiona. – Dlaczego zrobiłeś Shay coś takiego? –

Nie

jestem

w  nastroju

do

rozmowy,

Raine

–

mruknąłem,

odwracając się od niej. Chwyciła mnie jednak za rękę i  do siebie przyciągnęła.

– Nie, Landonie. Nie rozumiem… To, co było między wami… było

prawdziwe.

Najprawdziwsze,

co

widziałam,

prócz

mojego

związku z  Hankiem, więc nie rozumiem, dlaczego ją od siebie odsuwasz. – Porzuć temat, Raine. – Nie zrobię tego. Oboje jesteście moimi przyjaciółmi i nie… – Raine, czy choć raz w  życiu mogłabyś się odczepić i  pilnować własnych

spraw?

–

warknąłem.

Odsunęła

się

o  kilka

kroków,

zaskoczona moimi słowami. Pokręciła głową. – To nie jesteś ty, Landonie. Nie wiem, co się dzieje, ale to nie jesteś prawdziwy ty. Ale na razie idę do Shay. – Raine? – Tak? – Dopilnuj jej, co? – poprosiłem łamiącym się głosem. Zmarszczyła brwi. – Dopilnuję, a potem wrócę, by dopilnować ciebie, Land. Ona nie jest

jedyną

bliską

mi

osobą

w  tej

sytuacji.

Nawet

jeśli

jesteś

dupkiem, wciąż uwielbiam ten twój głupi tyłek. Poszła za Shay, a  ja się cieszyłem, że dziewczyna nie będzie sama. Na moim ramieniu wylądowała ręka, więc obróciłem się i zobaczyłem Greysona. Unosił brwi. – Dobrze się czujesz? – Niespecjalnie. – Chcesz pozbyć się tych wszystkich ludzi z domu? – Tak. Skinął krótko głową i poszedł się z tym uporać. Nie minęło dużo czasu, nim wszyscy wyszli. Greyson był dobry w  wyrzucaniu ludzi. Musiałem mu później za to podziękować. Kiedy wszedłem do sypialni, zobaczyłem siedzące i gapiące się na mnie cztery osoby. Fantastyczna Czwórka (plus Raine).

– Co tu robicie? – zapytałem. –

Kiedy

powiedziałeś,

by

wszystkich

stąd

wyrzucić,

wiedzieliśmy, że nie miałeś na myśli tych fajnych – stwierdził Hank. Podrapałem się po karku. – Słuchajcie, tak jakby chciałbym zostać sam. – Wiemy. – Eric pokiwał głową i poklepał miejsce na łóżku obok siebie.

–

Właśnie

przyjaciółmi,

dlatego

Landonie,

nie

wyjdziemy.

i  widzimy,

jaki

Jesteśmy

masz

chaos

twoimi

w  głowie.

Zatem jeśli chcesz być dziś sam, nie pozwolimy ci na to. Westchnąłem. – Nie zasługuję na was. – Wiem. – Raine podeszła i szturchnęła mnie w ramię. – A teraz się zamknij i  pozwól, że skopię ci tyłek w  Mario Kart. – Wzięła pada i mi go wręczyła. Wyjąłem go z jej rąk. – Hej, Raine, jak ona się miewa? Dziewczyna posmutniała. – Załamana, zdezorientowana, zbolała. A ty? Załamany. Zdezorientowany. Zbolały. Wzruszyłem ramionami. – Nic mi nie jest. Uśmiechnęła się ze smutkiem. – Kłamiesz. *** Po imprezie Shay przestała ze mną rozmawiać. Jedyne słowa, jakie dla mnie miała, to te Julii do Romea. Poza tym panowała cisza. Nie mogłem jej za to winić. Sam też nie chciałbym ze sobą rozmawiać. Byłem Jednak

gnojkiem,

który

było

lepsze,

to

skrzywdził niż

ją

z  powodu

gdybyśmy

mieli

niepewności. być

razem.

A przynajmniej tak nieustannie sobie wmawiałem. Nadszedł miałem

koniec

pojęcia,

miesiącach,

ale

roku,

co

otrzymałem

zrobić

ze

wiedziałem,

swoim

że

nie

togę

i  biret.

życiem

Wciąż

nie

w  nadchodzących

chciałem

studiować

prawa.

Tata wciąż był w  tym temacie nieugięty, a  mama suszyła mu głowę, by pozwolił mi podejmować własne decyzje. – Musisz przestać go niańczyć, Carol. Nie jest już dzieckiem i potrzebuje prawdziwego zawodu – mówił tata. –

To

prawdziwy

zawód,

nawet

jeśli

ty

tak

nie

uważasz

–

odpowiadała mama. Podobne rozmowy ciągnęły się w wakacje tygodniami. Nie

przejmowałem

się

nimi.

Nie

myślałem

o  studiach.

Nie

wiedziałem, na jaki kierunek pójść, na jakie zajęcia się zapisać, ponieważ jedyne, czym zajęty był mój umysł, to Shay. Tęskniłem za nią. Bardzo

za

nią

tęskniłem

i  nienawidziłem

siebie

za

każdym

razem, gdy pomyślałem o  tym, co jej zrobiłem i  jak ją od siebie odsunąłem. Stwierdziłem, że jedyną metodą na wyrzucenie jej z głowy będzie powrót do starych nawyków alkoholowych. Zaczęło się od jednego łyka na jakiejś przypadkowej imprezie. Kilku

chłopaków

wznosiło

Kiedy

posmakowałem

toast,

alkoholu,

więc

złapałem

poczułem

się,

za

kieliszek.

jakbym

zawiódł.

Może Monica miała rację. Może ludzie nie zmieniali się jednak na lepsze, więc zawsze będę tą popieprzoną osobą, pełną blizn na zewnątrz i wewnątrz. Alkohol palił w  gardle, czego nienawidziłem coraz bardziej, ale piłem, bo chciałem utopić wspomnienia o  Shay. Niestety tak się nie stało. Myśli o niej tylko się nasiliły. Wpadłem na nią przy dwóch różnych okazjach. Jedną z  nich była

impreza

u  Hanka.

Dość

spokojne

spotkanie,

na

którym

wypiłem o  jednego drinka za dużo. Kiedy weszła Shay, byłem narąbany i  zrobiłem z  siebie debila przed jej kuzynką Eleanor.

Nagadałem jakichś głupot, bo byłem pijany i  smutny, po czym poszedłem do domu i intensywnie myślałem nad całą sytuacją. Drugi

raz,

gdy

i  przyglądałem

ją

się

spotkałem, jej

wypiłem

z  oddali,

gdy

tylko

śmiała

jednego się

drinka

z  Erikiem.

Wyglądała na szczęśliwą i zadowoloną beze mnie. Poszedłem do domu i załamałem się w swoim pokoju. Umysł drwił ze mnie. Widzisz? Ona cię nie potrzebuje. Lepiej jej bez ciebie. Daj sobie spokój. Jesteś beznadziejny. Kto

mógł

wiedzieć,

że

najcięższą

wojnę

przyjdzie

mi

stoczyć

z własnym umysłem? I przegrywałem. Z dnia na dzień rzeczywistość wymykała mi się z rąk. A  kiedy nie sądziłem już, że moja sytuacja może być jeszcze gorsza, dostałem wiadomości od przyjaciół, przez które zachciało mi się rzygać. Hank: SŁYSZAŁEŚ Eric: STARY, Ja: CO

O MONICE?

TO STRASZNE!

SIĘ STAŁO?

Greyson: PRZEDAWKOWAŁA

WCZORAJ,

GDY

BYŁA

Z 

REGGIEM.

JEST

W SZPITALU.

Głowa mało mi nie wybuchła, gdy czytałem, co zrobiła. Wrócił do mnie Lance. To jak przedawkował, jak umarł, jak nie mogłem

go

ocalić.

Pomyślałem

o 

mojej

ostatniej

rozmowie

z Monicą, gdy pytała, kto ją wybierze. Pytała, kto ją wesprze, a ja prosto z mostu stwierdziłem, że nie będę to ja. Kurwa, Monico, dlaczego? Nie wiedziałem, co zrobić. Nie mogłem oddychać. Jednak w jakiś sposób

udało

mi

się

wstać

i  wziąć

kluczyki.

Pojechałem

do

szpitala, by z nią posiedzieć, bo byłem niemal pewny, że nie będzie miała nikogo, kto ją wesprze.

 

ROZDZIAŁ 30        

Shay  

    Raine

powiedziała,

co

stało

się

z 

Monicą,

więc

od

razu

pomyślałam też o Landonie. Wiedziałam, że nie powinnam myśleć o nim po tym, co mi zrobił po premierze. Nie powinnam przejmować się jego samopoczuciem, ale działo się to mimowolnie. Jeśli chodzi o miłość, nie można było jej

zakręcić

jak

wody

z 

kranu.

Nadal

wypływała

w niekontrolowany sposób, nawet jeśli bardzo chciałam, by spadło jej ciśnienie. Kochałam Landona, nawet jeśli nie powinnam. Kochałam jego światło

i 

mrok.

Kochałam

krzywy

uśmieszek

i 

grymasy.

zasługiwał.

Nawet

Kochałam jego wzloty i upadki. Kochałam

go,

nawet

jeśli

na

to

nie

jeśli

zmiażdżył mojego ducha. Moja dusza, serce i miłość wciąż należały do niego. Wiedziałam, że musiał cierpieć przez przedawkowanie Moniki. Nie mogłam ignorować faktu, że coś ich wcześniej łączyło. Jego umysł zabierał go najprawdopodobniej do mrocznych miejsc jego duszy, a nawet jeśli byłam na niego bardzo zła, nie mógł pozostać sam. Nie w tej chwili. Pojechałam w  poczekalni. dłonie.

Miał

prosto

do

Siedział

szpitala ze

i  zastałam

zwieszoną

zaczerwienione

knykcie

głową, i 

go

jako

jedynego

trzymał

złączone

wyglądał

na

bardzo

rozbitego. Garbił się, podciągnął rękawy, odsłaniając blizny, które wcześniej tak usilnie chował przed światem. Och, Landonie. Gdzie jest dziś twój umysł? Podeszłam do niego i położyłam dłoń na jego ramieniu. Uniósł

wzrok,

niebieskie

oczy

miał

zaczerwienione

i  pełne

zmieszania. – Co tu robisz? – szepnął, pociągając nosem, przechylając głowę. – Jestem – odparłam. Wzięłam krzesło i  usiadłam naprzeciw niego. Rozplątałam mu dłonie, wzięłam je w swoje. Trzymałam je, czując, jak drżą. – Jestem tu. Otworzył usta, ale nie padły żadne słowa. Uścisnęłam go mocniej i widziałam, jak drgnął kącik jego ust. – Shay… – zaczął. – W porządku. Nie musimy rozmawiać. Chcę tu tylko z tobą być. Skrzywił

się

i  odchrząknął,

a  kilka

łez

popłynęło

po

jego

policzku. – Skrzywdziłem cię. – To nic. Jestem silniejsza, niż wyglądam. – Dlaczego chciałabyś tu ze mną być? Dlaczego po tym, co ci zrobiłem? – Ponieważ nikt nie zasługuje, aby być samotnym w  trudnych chwilach. Nawet ty. Wymruczał podziękowanie, zabrał rękę i  otarł oczy. Podał mi jednak ponownie dłoń, więc znów ją uścisnęłam. – Jak ona się ma? – zapytałam. – Wypłukali jej żołądek. Jeszcze nie odzyskała przytomności. Nic

mi

rodzice

nie

powiedzą,

jeszcze

nie

ponieważ

dojechali.

nie

Jakie

należę to

do

jej

rodziny.

popieprzone!

Ich

Jej

córka

przedawkowała, a oni nie spieszą się do szpitala. – To okropne. Nie jest zżyta z rodzicami? – Tak zżyta, jak można być z takimi ludźmi. Zależy im tylko na pieniądzach

i  statusie

społecznym.

Jej

ojciec

jest

politykiem.

Przedawkowanie fatalnie wpłynie na jej rodzinę, ponieważ on chce kandydować do senatu, i nie będzie to wizerunkowy sukces. – A mama? – Matka zapewne ma kolejny zabieg na twarz. Niezła z  niej aparatka. – Westchnął ciężko. – Shay. Serio, co tu robisz? – Mówiłam ci. Nie możesz być sam. Wiem, że z jakiegoś powodu uważasz, że zasługujesz na samotność, ale tak nie jest, Landonie. Bez względu na okoliczności. Spojrzał na mnie z wielkim smutkiem. – Tęsknię za tobą – szepnął. – Tęsknię za tobą tak cholernie bardzo, że to codziennie boli. Serce mi się ścisnęło. – To był tylko zakład, Landonie? –

Przestań,

Trusiu…

–

mruknął.

–

Chyba

oboje

znamy

odpowiedź. Ręce

mi

się

trzęsły,

a  może

drżały

od

jego

dłoni.

Kto

mógł

wiedzieć? Tak czy inaczej, nie puściłam ich. –

Dlaczego

mnie

odepchnąłeś?

–

zapytałam.

–

Dlaczego

to

zrobiłeś? – Ponieważ musiałem trzymać innych na dystans – wyznał. – Cierpią, gdy się do mnie zbliżają. Na przykład Monica. – To, co się z nią stało, to nie jest twoja wina. – Oczywiście, że moja. To wszystko jest moja wina. – Jak to? –

Prosiła,

żebym

przy

niej

został,

a 

ja

odmówiłem.

Powiedziałem, że jej nie wybiorę. A  później przedawkowała, bo mnie przy niej nie było. –

Nie

–

powiedziała

stanowczo.

–

Przedawkowała,

ponieważ

podjęła decyzję i sięgnęła po narkotyki. To nie jest twoja wina. Nic z tego. Wzdrygnął się nieco, zwiesił głowę i zapatrzył się w podłogę. – Nie całowałem się z tamtą dziewczyną.

Słowa wyszły z  jego ust tak ciche, że nie byłam pewna, czy je w  ogóle

wypowiedział.

Przez

chwilę

myślałam,

że

coś

mi

się

pomieszało, i tylko pragnęłam to usłyszeć. Ale uniósł głowę, popatrzył mi w oczy i uśmiechnął się. – Dlaczego skłamałeś? – Ponieważ zasługujesz na coś więcej niż ja. Zrobiłem to, żebyś przestała mnie kochać. –

Cóż.

–

Zaśmiałam

się

cicho,

próbując

zapanować

nad

emocjami. – Nie podziałało. Przysunął krzesło i  oparł czoło o  moje, następnie zamknął oczy. Znajdowaliśmy się tak blisko siebie, że gdybym przesunęła usta o  centymetr, musnęłabym jego wargi. Jego oddech owiewał mi policzki, serce obijało mi się dziko o żebra. – Trusiu – mruknął. – Szatanie – odparłam. – Powiedz, że mnie nie kochasz. – Nie mogę. – Tak, możesz. Powiedz, że mnie nie kochasz. Proszę – nalegał. Dotknął moich ust, aż przeszył mnie dreszcz. – Nie. – W takim razie skłam – błagał. – Nienawidzę cię – szepnęłam przy jego ustach, a  on połknął te słowa, jakby były sensem jego istnienia. –

Też

cię

nienawidzę

–

skłamał

w  odpowiedzi,

przez

co

łza

popłynęła po moim policzku. – Ale ja nienawidzę cię najbardziej – wyznałam. – Kocham cię – powiedział i  pocałował mnie lekko w  usta. Było to

tak

delikatne,

jakby

niemal

mi

się

przywidziało.

Jak

coś,

o czym pisałam w swoich historiach. Jak marzenie, które w końcu się spełniło. – Też cię kocham. – Ale ja kocham cię najbardziej – wyznał i  to poczułam. Jego uczucie

przepłynęło

przeze

mnie.

Przez

serce,

duszę,

ciało.

Wiedziałam, jak trudno było mu to powiedzieć. Wiedziałam, że Landon był smutny. Bardzo smutny i  załamany. A  pomimo to mnie kochał. Zapewne go to przerażało. – Co tu robisz? – syknął ktoś do Landona. Chłopak wstał i odchrząknął. –

Państwo

Cole,

dzień

dobry.

–

Otarł

czoło,

nie

nawiązując

z nimi kontaktu wzrokowego. – Usłyszałem, co stało się z państwa córką, i chciałem sprawdzić, jak się miewa. Rodzice Moniki. Tak, logiczne. Nie była do nich podobna, ale to nic dziwnego. Byłam

pewna,

że

wcześniej

istniały

podobieństwa

między

nią

a matką, zanim ta przeszła wiele operacji plastycznych. – To nie jest twoja sprawa – warknęła pani Cole. – Zapewne przez ciebie jest w  takim stanie! Zawsze wciągałeś ją w  kłopoty, a  teraz osiągnęła dno. Nasza biedna Monica jest tu przez ciebie i twój zły wpływ na nią. – To pewnie ty dałeś jej te narkotyki, które przedawkowała. To twoja

wina

–

syknął

pan

Cole.

W  jego

słowach

pobrzmiewała

nienawiść, przez co jeszcze bardziej nim gardziłam. – Co?! Wcale nie! – zaczęłam, ale Landon wyciągnął dłoń, by mnie uciszyć. To nie było jednak dobre. Był atakowany za sprawy, do

których

nie

przyłożył

ręki.

Nie

był

złoczyńcą

tej

historii,

a  bohaterem. Mimo wszystko, wszyscy biegli za nim z  widłami, krzycząc: „Zabić bestię!”. Ich nienawiść wynikała z  błędnego myślenia i  ukierunkowana była

w  niewłaściwą

stronę.

To

siebie

powinni

wyzywać

od

nieudolnych rodziców. – Musisz stąd wyjść – polecił Landonowi pan Cole. – I  trzymaj się z daleka od naszej córki. Jeśli jeszcze raz cię przy niej zobaczę, policja pogoni cię tak daleko, że w życiu nie zdołasz wrócić do tego miasta. A teraz wyjdź. –

Co

się

z  wami

potraktowali

dzieje?

Landona.

Nie

–

załkałam,

czując

wiedziałam,

jak

złość

za

to,

jak

zareagowałabym,

gdyby para dorosłych wydzierała mi się nad głową na temat tego, jak okropną byłam osobą. Chciałam się wściekać. Bronić go po każdym wstrętnym komentarzu. Ale mi nie pozwolił. Nie dopuścił mnie do walki. – W  porządku, Shay. To nic. Idę – szepnął, nim odwrócił się do rodziców Moniki. – Bardzo mi przykro z  powodu tego, przez co państwo

przechodzą.

Mam

nadzieję,

że

państwa

córka

z  tego

wyjdzie. Ponownie za wszystko przepraszam. Głos mu się załamał, po czym chłopak udał się do wyjścia. Ruszyłam

za

nim,

ale

pani

Cole

złapała

mnie

za

rękę

i zatrzymała. – Daj mu odejść, dziewczyno. Nie widzisz, jakie wróży kłopoty? Nie widzisz, jakich zniszczeń dokonał? Wyrwałam rękę z jej uścisku. – Nie widzi pani, jakich zniszczeń pani narobiła? – Spojrzałam na dorosłych, którzy zachowywali się jak dzieci. – Mylicie się co do niego. Nie jest potworem, nie jest zniszczony. Jest dobry. Jest miły i  delikatny. Mimo to wierzycie w  te wymyślone historie na jego temat tak mocno, że nawet nie chcecie otworzyć oczu na prawdę. Pobiegłam za Landonem, a kiedy go dostrzegłam, zawołałam go. Odwrócił się powoli, ręce trzymał w kieszeniach jeansów. – Co robisz? – zapytał. – Idę z tobą. – Nie, Shay. Nie możesz. Nie słyszałaś ich? Nie jestem dla ciebie dobry. Dla nikogo nie jestem dobry. – Przestań. Nie wpuszczaj tych bzdur do swojej głowy, Landonie. Bardzo

się

mylą.

Nie

dopuść,

by

te

myśli

wirowały

umyśle. Pozwól, że z tobą pójdę. Że zostanę przy tobie. Skrzywił się i potarł kark. – Nie mogę, Shay. Ale dasz radę coś dla mnie zrobić? – Co takiego?

w  twoim

– Zostań i  daj znać, czy Monica z  tego wyjdzie, okej? Wiem, że jej rodzice nie spędzą tu zbyt wiele czasu, i  pojadą gdzie indziej. Jednak chciałbym, żebyś dała mi znać. – Ale co z tobą? – O mnie się nie martw, Trusiu. – Uśmiechnął się odrobinę. – Ze mną jak zawsze dobrze. Kłamca. – Landonie… – Proszę, Shay. Proszę. Sposób,

w  jaki

błagały

mnie

o  pomoc

jego

usta,

był

niczym

w porównaniu do tego, jak robiły to jego oczy. – Nie będzie chciała mnie widzieć – ostrzegłam. – Wierz mi, widywałem ją już w  dołku. Będzie potrzebowała towarzystwa kogokolwiek. Nie musisz jednak tego robić, jeśli nie chcesz. – Zrobię to dla ciebie. Zrobię dla ciebie wszystko. Uśmiechnął się i pomyślałam, że było to szczere. Poruszyłam się i bez pozwolenia go objęłam. Trzymałam mocniej niż

kiedykolwiek,

pragnąc,

by

mnie

poczuł.

Żeby

odczuł

moją

bliskość. Aby czuł się chciany. – Kocham cię – szepnęłam przy jego szyi, kiedy również mocno mnie

przytulił.

jakbyśmy

byli

Uwielbiałam dwoma

to,

kawałkami

jak

do

siebie

układanki,

pasowaliśmy,

które

w  końcu

znalazły swoje miejsce. – Kocham cię – odparł cicho i powoli. Puścił odszedł,

mnie

i  podziękował

chciałam

powinnam

tego

ruszyć

robić.

za

Dałam

za

dopilnowanie

nim, mu

ale

słowo,

Moniki.

wiedziałam, więc

nie

Kiedy że

mogłam

nie go

zawieść. Wracając

do

poczekalni,

przypomniałam

sobie

sprzed paru tygodni. Sé valiente, sé fuerte, sé amable, y quédate. Bądź dzielna, bądź silna, bądź dobra i zostań.

słowa

Mimy

Zrobiłam więc dokładnie tak, jak powiedziała. *** Rodzice Moniki wyszli ze szpitala w  chwili, gdy dowiedzieli się, że

córce

się

poprawi.

Wrócili

do

swoich

żyć,

pozostawiając

dziewczynę samą w łóżku. Kiedy pielęgniarki nie patrzyły, wślizgnęłam się do jej sali, lekko zapukawszy do drzwi. – Proszę – wymamrotała. Kiedy Monica

obeszłam

zasłonkę,

mocno

skurczył

wyglądała

okropnie.

Załamana

jak

mi

nigdy.

się

żołądek.

Była

blada,

miała ciemne worki pod oczami i  sprawiała wrażenie, jakby z  jej ciała odpłynęła cała energia. Podniosła

się

nieco,

założyła

włosy

za

uszy

i 

spojrzała

zawstydzona. – Co tu robisz? – zapytała, unikając kontaktu wzrokowego. – Przyszłam z Landonem, aby sprawdzić, co z tobą. Twoi rodzice wygonili go stąd, ale poprosił, żebym sprawdziła, czy wszystko u ciebie w porządku. Prychnęła, co zmieniło się w kaszel. – Dlaczego miałby to zrobić? Wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego. –

Chyba

obie

wiemy,

że

to

nie

jest

prawda,

Monico.

To,

że

Landon cię nie kocha, nie oznacza, że nie troszczy się o ciebie. Parsknęła i przewróciła oczami. – Musisz się cieszyć, co? Widząc mnie w takim stanie. Zmarszczyłam brwi. Naprawdę tak uważała. Sądziła, że jej ból stanowi moje zwycięstwo? – Nigdy – odparłam. – Cieszę się, że nic ci się nie stało. Odwróciła głowę ode mnie i otarła płynące z oczu łzy. – Nienawidzę cię. Wiesz o tym, prawda? – Tak, wiem. – Ale wiesz dlaczego? – Nie…

Spojrzała na mnie przez łzy. – Ponieważ sprawiasz, że jest lepszy. Widzę, jak na ciebie patrzy. W  jego

oczach

jest

światło,

jakiego

mi

nie

udało

się

w  nim

rozpalić. Naprawiasz go. Zawracasz do świata, choć od tak dawna się izolował, więc cię za to nienawidzę. Nie znoszę, że robisz to, czego ja nigdy bym nie zdołała. – Monico… – I też cię za to uwielbiam – przerwała mi. – Uwielbiam za to, że dajesz mu to światło. Jego życie od tak dawna było mroczne. Moje również.

Razem

przeżyliśmy

kilka

gównianych

dni.

Ale

ty

sprawiasz, że jest mu łatwiej. Przynajmniej jedno z  nas na to zasługuje. – Oboje na to zasługujecie. – Spojrzałam na ulotki leżące na jej stoliku. Wzięłam jedną. – Odwyk? – zapytałam. Przewróciła oczami i wzruszyła ramionami. –

Zgaduję,

hipisowskie

że

to

kolejny

pogadanki

krok

o  tym,

że

po

przedawkowaniu.

moje

życie

ma

Jakieś

znaczenie,

i program iluś tam kroków, by pomóc mi to rzucić. – To dobre, Monico. To naprawdę dobre. – Przestąpiłam z  nogi na

nogę.

–

Jeśli

chcesz,

żeby

ktoś

cię

odwiedzał,

gdy

tam

będziesz… –

Nie

nakręcaj

się,

Gable

–

warknęła.

–

Nie

jesteśmy

przyjaciółkami. Zaśmiałam się lekko. Okej. – Dobrze, dam ci odpocząć. Chciałam tylko wpaść i  dać ci znać, że myślimy o tobie z Landonem. – Dobra, okej. Obróciła głowę do okna, a ja ruszyłam do drzwi, ale powiedziała: – Dobrze się czuje? – Szczerze? Nie wiem. Wydaje się, że znów się zamyka. Pokiwała głową, ale wciąż na mnie nie spojrzała. – Pod doniczką na podwórku znajduje się klucz do mojego domu. Tą przy tylnych drzwiach. Znajdź go, idź do mojego pokoju i  weź

papiery z biurka. Daj mu je. Chyba mogą pomóc. – Okej, tak zrobię. – Dziękuję – mruknęła. Spojrzała na mnie ze szczerością, jakiej jeszcze u niej nie widziałam. – Naprawdę, Shay. Dziękuję. Przytaknęłam. –

A  jeśli

któregoś

dnia

będziesz

chciała

wpaść

do

kliniki

odwykowej, nie każę ci spadać. – Brzmi jak umowa. – Shay? Wciąż cię nienawidzę. – Nie martw się, Monico. – Uśmiechnęłam się. – Ja ciebie też. *** Po wyjściu ze szpitala udałam się prosto do domu Moniki, aby wziąć papiery z  jej sypialni. Kiedy zobaczyłam kartki wyrwane z mojego notatnika, przeszył mnie gniew, gdy zrozumiałam, co mi ukradła, ale przecież w  tej chwili próbowała postąpić właściwie. W dodatku i tak bardziej martwiłam się o Landona. Zanim do niego poszłam, udałam się do Mimy i  wzięłam kilka dodatkowych zeszytów, by mu je dać. Nie wiedziałam, ile moje słowa będą dla niego znaczyć, ale miałam świadomość, że musi bardziej wypełnić głowę miłością niż nienawiścią. Mocno zdenerwowana, zapukałam do jego drzwi. Odetchnęłam dopiero, gdy stanął przede mną. – Cześć. – Uśmiechnęłam się. – Mogę wejść? Odsunął się na bok, robiąc miejsce. – Monica ma się dobrze. Zostanie w  szpitalu przez dwie doby, potem przeniosą ją do kliniki odwykowej. – Na odwyk? – zapytał, unosząc brwi. – Dobrze. Bardzo dobrze. –

Prosiła,

bym

ci

to

dała

–

powiedziałam,

wręczając

mu

wyrwane z notatnika kartki. – I pomyślałam, że to też powinieneś dostać. – Podałam mu jeszcze trzy zeszyty. – Co to? –

Największe

portfolio

na

temat

jednej

postaci,

jakie

stworzyłam. Mam przeczucie, że przeczytałeś już pierwszą część,

ale według mnie, nie ma nic gorszego niż niedokończona historia, więc powinieneś doczytać do samego końca. Potarł palcem pod nosem. – Zostaniesz ze mną, gdy będę to czytał? Chodzi o  to, że mój umysł wyprawia teraz szalone rzeczy, i nie chcę być dziś sam. – Nigdzie się nie wybieram, Landonie. Jestem. Zawsze. Usiedliśmy

na

kanapie.

Podciągnęłam

kolana

do

piersi

i  przygryzałam kołnierzyk koszulki, kiedy czytał wypisane o  nim słowa. Kilka akapitów sprawiło, że śmiał się w  głos, inne niemal doprowadziły go do łez. Każde słowo wypełnione było miłością. Pragnieniem. Pożądaniem. Szacunkiem. – Uważasz, że charakteryzują mnie te wszystkie dobre cechy? – zapytał drżącym głosem, gdy położył zeszyty na ławie. – Nie. Myślę, że jest w tobie znacznie więcej. – Przysunęłam się i  objęłam go. Położył dłonie na moich plecach. – Przykro mi, że jesteś smutny, Landonie. – Za smutny. Dla ciebie to zbyt wiele. –

Nigdy.

Kocham

Kocham

twoje

cię

światło

szczęśliwego,

i  twój

mrok.

kocham

Kocham

cię

cię.

smutnego.

Każdy

wers,

każdą stronę, każdą wersję, każdy szkic. Musnął moje usta i zamknął oczy. – Potrzebowałem cię dziś i przyszłaś. Nie zdołam ci podziękować za

to,

że

jesteś

Rozświetlasz

tu

przy

mnie,

najciemniejszą

noc.

dla

mnie.

Kocham

I  że

cię

–

jesteś

sobą.

wyszeptał.

–

Kocham cię. Kocham cię. Byliśmy głupio

się

wkurzały,

dwoma

dzieciakami,

założyły. rzucały

Które

które

popychały

chamskie

uwagi

kilka się

miesięcy

nawzajem.

i  mocno

sobie

wcześniej Które

się

dogryzały.

A później, w oparach nienawiści, niechcący się w sobie zakochały. – Mogę cię dziś mieć, Shay? Mogę zabrać cię do mojego pokoju i  skosztować każdego centymetra ciebie? – zapytał cicho, powoli skubiąc moje wargi. – Mogę być dziś twój?

– Tak. Każdy centymetr mnie jest twój. Zaniósł mnie do swojego pokoju, następnie powoli rozebrał. Tej nocy kochaliśmy się dwukrotnie. Za pierwszym razem był delikatny, wstrzemięźliwy, powoli wielbił moje ciało. Za drugim poprosiłam, aby pokazał mi swoje blizny, więc to zrobił. To był pokręcony akt. Landon całował głębiej, wchodził we mnie mocniej, jego miłość była głośniejsza. Kołysał biodrami, przyszpilając mnie do komody, łóżka, swojego serca. Kochał się ze mną jak dzika bestia, która w nim żyła. Jęczał i stękał, pokazując ból, cierpienie, blizny. A ten chłopiec o złamanym sercu był mój. Zniszczony. Załamany. Zaniedbany. Mój. *** W niedzielny poranek odprowadził mnie do drzwi i objął. – Dziękuję, że zostałaś. – Zawsze zostanę. Uśmiechnął się krzywo. – Jesteś całym dobrem tego świata, wiesz o tym? – Ty również. Patrzył na mnie, a  ja zaczęłam go odczytywać. Było coś, czego nie mówił, coś, co zatrzymywał dla siebie, i  nie cierpiałam, że nie potrafiłam odgadnąć, co to takiego. Nie umiałam dotrzeć do tej jego części. Jakby odgrodził się murem, żebym nie była w  stanie przeczytać jego obecnego rozdziału. – Co się dzieje? – zapytałam. – Ale co? – W twojej głowie? Prychnął i postukał się w skroń. – Niewiele – zażartował. – Poważnie, Landonie. O co chodzi?

– Nie martw się, Trusiu. Nic mi nie jest. Pogadamy później, dobrze? – Objął mnie i pocałował w czoło. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Nie mogłam pozbyć się supła z żołądka. Dlaczego powiedział, że mnie kocha w sposób, który zdawał się pożegnaniem?

 

ROZDZIAŁ 31        

Landon  

    Shay wyszła rankiem i  byłem wdzięczny, że po południu przyszła Maria. Wiedziałem, że nie powinienem być sam. Nawet jeśli dziewczyna została

ze

mną

na

noc,

na

moim

sercu

znajdował

się

ciężar,

którego nie byłem w  stanie się pozbyć. Bałem się zostać sam ze swoimi

myślami.

Bałem

się

zostać

sam

na

sam

ze

swoim

umysłem. – Jesteś dziś cichy, co oznacza, że zapewne za wiele rozmyślasz – stwierdziła Maria, gdy jedliśmy obiad. – Po prostu mam dużo na głowie – wyznałem, kręcąc łyżką w purée ziemniaczanym. – A mógłbyś się tym podzielić? Chciałem

z  nią

o  tym

porozmawiać.

Chciałem

się

otworzyć

i  pokazać jej mój pokręcony umysł, ale to tak nie działało. Nawet gdybym

o  tym

pomieszane,

mówił,

pełne

myśli

wychodzące

frustracji.

Nie

z  mojej

miałyby

dla

głowy

byłyby

Marii

sensu,

Z  każdym

dniem

ponieważ ledwie miały go dla mnie. Wiedziałem

jedynie,

że

byłem

zmęczony.

nosiłem na sercu większy ciężar, który mnie przygniatał. Złączyła dłonie i przysunęła się. – Zwolnij, Landonie. Twój umysł pędzi za szybko, więc musisz go zwolnić. Pomału. Nie spiesz się, by rozważyć uczucia.

Chciałbym, żeby było to takie proste. Chciałbym, by depresja była jak samochód, i  żebym mógł wcisnąć hamulec, by zwolnić, ilekroć potrzebowałem odpocząć. Chciałbym móc wyłączyć silnik i  przez chwilę się nie ruszać. Depresja sprawiała jednak, że było wręcz przeciwnie. Ilekroć mój umysł ruszał z miejsca, wciskał gaz do dechy, i pędził z pełną prędkością na ceglany mur. W każdej chwili mogłem się rozbić. W każdym momencie mogłem się całkowicie rozpaść. Posłałem Marii kiepski uśmiech. – W porządku. Nic mi nie jest. Zmrużyła oczy i wzięła mnie za rękę. – Nic nie jest w porządku, ale to nie szkodzi. Nie zatracaj się za bardzo, bo nie zdołasz wrócić. Znam to uczucie. Od dawna żyję z depresją. Wiem, w jaki sposób może pochłonąć cię własny umysł. Uniosłem brwi. Nie było mowy, by Maria miała depresję. Była najszczęśliwszą

osobą,

jaką

znałem.

Była

jak

jej

wnuczka

–

definicją radości. – Niemożliwe… – zacząłem. Uśmiechnęła Shay.

Niech

się,

a  jej

mnie

mina

szlag,

przypominała

bardzo

mi

brakowało

wyraz mi

twarzy

uśmiechu

dziewczyny. I jej śmiechu. I jej oczu. I tego, że ssała cukierki. – Całe życie pracowałam, by pogodzić się z  moją depresją. To długa

bitwa,

by

znaleźć

odpowiednie

leki,

i 

porozmawiać

z  właściwymi ludźmi. Wciąż raz w  tygodniu chodzę do terapeuty. Panuje pogląd, że ci cierpiący na depresję nie zasługują na pewne rzeczy na świecie, ale, Landonie Scotcie, to kłamstwo. Zasługujesz na więcej. Więcej niż kłamstwa, którymi karmi cię twój umysł. Więcej niż podpowiadają ci twoje wątpliwości. Więcej niż mówią obawy, że nigdy nie będziesz mieć normalnego życia. Zasługujesz na więcej. Zwiesiłem głowę i bawiłem się palcami. – Boję się – wyznałem. – A czego najbardziej?

– Samotności. Niemożności otworzenia się przed innymi przez ten chaos, który panuje w mojej głowie. – A  co z  moją wnuczką? Przed nią się otworzyłeś. Wiem o  tym. Nigdy nie widziałam cię szczęśliwszego, niż kiedy byliście blisko. Pokiwałem głową. – Shay jest wspaniała. Jest najlepszym, co mnie spotkało. Ale nie

zasługuję

na

nią.

Naprawdę

chciałbym

być

dla

niej

kimś

lepszym, ale nie mogę. Jestem tylko sobą. – I to wystarczy – szepnęła Maria, ściskając moją dłoń. – Nie to powiedziała mi pani córka. Maria uniosła brwi. – Camila ci coś powiedziała? – Tak. Przyszła do mnie i poprosiła, żebym trzymał się z daleka od Shay, bo jestem zbyt zniszczony. Powiedziała, że nie jestem dla niej wystarczająco dobry. Że nie jestem godny miłości jej córki. – Nie… – Zdziwiona pokręciła głową i usiadła na krześle. – Nie, nie, nie. Wzruszyłem ramionami. – W porządku. Nie myliła się. – Nie, Landonie, myliła. Kocham moją córkę, ale nie miała racji, gdy ci to mówiła. Camila przechodzi w  tej chwili przez własne zmagania. Jej życie wywróciło się do góry nogami, jestem pewna, że w jej głowie panuje chaos podobny do twojego. Jednak pomyliła cele, gdy cię zaatakowała. Zamiast rozmawiać z  tobą, powinna przeprowadzić rozmowę z  własnym sercem. Powinna zastanowić się nad sobą i  przeszukać własną duszę, ale tego nie zrobiła. Zranieni krzywdzą innych. Nawet niecelowo, ale to się zdarza. Na tym polega problem z podejmowaniem decyzji podczas chwilowego smutku czy trudności. Czasami atakuje się ludzi, którzy na to nie zasługują.

Nie

zasługiwałeś

na

to,

Landonie.

Każda

kobieta

byłaby szczęśliwa, będąc kochaną przez takie serce, jak twoje, wliczając w to moją wnuczkę. Nie widzisz, jakim jesteś darem dla świata, dla otaczających cię ludzi. Ale chcemy cię w naszym życiu.

Potrzebujemy cię. Proszę, przestań biegać. Postaw stopy na ziemi i  pogódź i 

się

zapanuj

ze

nad

swoimi nimi.

demonami.

Nie

jesteś

Przestań

z  nimi

walczyć

zniszczony,

jesteś

złożony.

A  najpiękniejsze rzeczy na świecie przydarzają się najbardziej złożonym sercom. Nie

odpowiedziałem,

ponieważ

nie

miałem

pojęcia,

co

powiedzieć. Byłem smutny. Nie sądziłem, bym mógł z tego wyjść. – Wyświadczysz mi przysługę, synu? – zapytała. – Tak. – Obiecaj mi jedną rzecz. Obiecaj, że kiedy będziesz źle się czuł, nie będziesz miał co z  siebie dać… twój umysł będzie pochłaniał cię w  całości… skontaktujesz się z  kimś. To nie muszę być ja, ale ktoś,

komu

Landonie.

ufasz

całym

Wyjdź,

sercem.

ponieważ

Nie

świat

toń cię

we

własnej

potrzebuje.

głowie, My

cię

potrzebujemy. Ja cię potrzebuję. Nie waż się więc myśleć, że nie jesteś

ważny.

Nie

waż

się

pozwolić,

aby

utopiły

cię

te

myśli.

Obiecaj mi. Pociągnąłem nosem, otarłem go dłonią i skinąłem głową. – Obiecuję. – Jeszcze raz, proszę – błagała, wpatrując się we mnie. – Przyrzekam. Kiedy

skończyliśmy

jeść

obiad,

posprzątaliśmy.

Poszedłem

do

swojego pokoju i wziąłem list, który napisałem, zanim przyszła. – Może wyświadczyć mi pani przysługę? – zapytałem. – Mogłaby pani przekazać to Shay? – Oczywiście, kochanie. Dla ciebie zrobię wszystko. – Dziękuję. Pozbierała swoje rzeczy, a  kiedy miała wyjść, odprowadziłem ją do drzwi. – Dziękuję za dziś.

–

Dziękuję

za

każdy

dzień,

Landonie

–

odparła.

Przestąpiła

z  nogi na nogę, po czym wyciągnęła do mnie ręce. – Myślisz, że moglibyśmy się pomodlić, nim pójdę? – zapytała. Skrzywiłem

się,

ale

pokiwałem

głową.

Wziąłem

ją

za

ręce

i  poczułem jej ciepło. To samo, które płynęło z  ducha Shay. Kiedy Maria

zaczęła

się

modlić,

również

to

zrobiłem.

Nie

miałem

pojęcia, czy modliłem się prawidłowo ani czy miało to jakiekolwiek znaczenie. Tym razem postąpiłem inaczej niż za każdym razem, gdy się za mnie modliła. Tym razem zamknąłem oczy. *** Po

wyjściu

Marii

poszedłem

nad

basen

i  wspiąłem

się

na

trampolinę. Usiadłem na jej krawędzi i  złapałem się jej obiema rękami. Spojrzałem w  dół na błyszczącą wodę, która nieznacznie falowała. Ostatnie

tygodnie

były

trudne.

Trudniejsze,

niż

zakładałem.

Zastanawiałem się, jak czuł się Lance, zanim odebrał sobie życie. Jak daleko zabrnął jego umysł, nim postanowił go wyłączyć. Siedząc na trampolinie czułem mocny strach. Nie wchodziłem na nią od śmierci Lance’a. Na tej właśnie desce wujek rozmyślał po raz ostatni. To tu po raz ostatni nabierał powietrza. Aż sobie odpuścił. Nie chciałem być jak on. Nie chciałem odpuszczać. Ale

byłem

cholernie

smutny,

i  zdawało

się,

że

serce

chciało

siedziałem,

myśląc

wyrwać się z mojej piersi. Mimo to nie chciałem odpuścić. Łzy

popłynęły

o  Lansie,

mi

o  sobie,

pomyślałem

o 

po

policzkach,

gdy

o  podobieństwach

słowach

z 

zeszytów

tak

naszych Shay.

żyć.

Następnie

Nazywała

mnie

wyjątkowym, twierdziła, że nie muszę iść w ślady bliskich. Później złożyłem.

pomyślałem

o  słowach

Marii

i  obietnicy,

którą

jej

–

Nie

jestem

nim

–

powiedziałem

do

siebie.

–

Nie

jestem

Lance’em. Nie jestem nim. Nie jestem… Nie jestem… Zamrugałem i kilka razy odetchnąłem głęboko. Otworzyłem oczy i wyjąłem telefon z kieszeni. Szybko wybrałem numer, i kiedy usłyszałem sygnał, odetchnąłem. – Cześć, mamo. –  Cześć, Landonie. Dobrze się czujesz? – zapytała pospiesznie. Musiało

być

coś

nie

tak

w  moim

głosie,

ponieważ

niemal

natychmiast zapytała o moje samopoczucie. – Je, eee… – Odchrząknąłem i  podrapałem się po karku. – Nie, niezbyt dobrze się czuję. Potrzebuję cię. Zdenerwowała się, słyszałem, jak zaczęła się krzątać. – Okej, okej. Jadę, skarbie. Jadę. Jesteś w domu? – Tak. – Zostań tam, kochanie. Właśnie kupuję bilet na samolot. Już jestem w drodze. – Dzięki, mamo. – Zawsze, synku. Zawsze, zawsze, zawsze. Kocham cię, kocham – powiedziała. – Kocham cię po dwakroć – odparłem. Mama zadzwoniła do Greysona, aby posiedział ze mną, póki nie dotrze

do

domu.

Greyson

zadzwonił

do

Erica,

Eric

do

Hanka,

Hank do Raine. Zszedłem

z  trampoliny

i  we

czworo

mnie

objęli,

i  mocno

uściskali. Płakałem w ich ramionach jak przeklęte dziecko, ale nie drwili ze mnie, nie śmiali się z mojej słabości. Po prostu trzymali mocniej. Zrozumiałem, że ludzie, którzy nie byli moimi krewnymi, wciąż mogli być moimi braćmi i  siostrami. Może nie przez więzy krwi, ale

serca.

opuszczali,

Mówiło nawet

to jeśli

wiele moja

uderzała także w ich dusze.

o  przyjaciołach, burza

była

na

którzy tyle

mnie

rozległa,

nie że

– Przepraszam, że jestem aż tak popieprzony. – Pociągnąłem nosem, czując się zażenowany tym załamaniem. –

Hej,

stary.

ramionami.

–

Eric

Powiedział

poklepał słowa,

mnie

które

po

plecach

usłyszał

ode

i  wzruszył mnie

kilka

tygodni wcześniej. – Cokolwiek powiesz, będzie dla nas dobre. Nie zasługiwałem na nich. Nie zasługiwałem na ich miłość. Mimo to z chęcią mi ją ofiarowali.

 

ROZDZIAŁ 32        

Shay  

    – Landon prosił, żebym dała ci ten list – powiedziała Mima po powrocie

od

niego.

Cieszyłam

się,

że

babcia

odwiedzała

go

w  każdą niedzielę. Miałam przeczucie, że tego popołudnia bardzo jej potrzebował. Podała mi poskładaną kartkę. – Żebyśmy miały jasność, przeczytałam list, bo jestem wścibską babcią, i  martwię się o  wasze serca. Znaczysz dla mnie wszystko, skarbie, tak samo jak Landon. To dobry chłopiec. Nieco poobijany przez życie, ale wart miłości. – Jest naprawdę załamany, prawda, Mimo? – Och, kochanie… wszyscy jesteśmy nieco pogruchotani. Jeśli uważasz, że ktokolwiek na tym świecie nie ma rys, blizn i  jakiejś historii,

nie

patrzysz

na

niego

wystarczająco

uważnie.

Nie

zostaliśmy powołani do życia, by być idealnymi. Jesteśmy tutaj, by być

ludźmi.

Aby

żyć,

czuć,

kochać,

płakać,

cierpieć,

istnieć.

A  z  tym wiąże się kilka upadków. Nie musisz być idealna, by kochać i  być kochaną. Musisz być jedynie na tyle odważna, by pokazać światu swoje blizny i nazwać je pięknymi. – Kocham go. – Tak, i kiedy przeczytasz ten list, stanie się jasne, że on też cię kocha.

Chcę

cię

ostrzec.

Niektóre

z  tych

słów

są

mocne,

błagam, przeczytaj je. Koniec wart jest trudnego środka.

ale

Zostawiła

mnie

z  listem.

Podeszłam

do

kanapy,

usiadłam

i skrzyżowałam nogi. Zaczęłam czytać. Trusiu. Przeczytanie tego słowa wystarczyło, bym poczuła mocny ucisk w  piersi

ze

zdenerwowania.

Musiałam

jednak

kontynuować,

nawet jeśli obawiałam się tego, co będzie dalej. Tego, co mi powie, jakie prawdy ujawni. Nienawidzę się i taka właśnie jest moja prawda. Każdego jestem.

dnia,

gdy

Dlaczego

się

walczę,

budzę, gdy

zastanawiam

wszystko

osnute

się,

dlaczego

tu

jest

beznadzieją.

Zastanawiam się, po co, i  to mnie przeraża. Walczę, aby wstać z  łóżka,

aby

egzystować

i  wyglądać

przy

tym

normalnie.

Na

początku naszego zakładu stwierdziłaś, że jestem sztuczny, i  była to najprawdziwsza rzecz, jaką mi powiedziano. Jestem sztuczny. Sztucznie popularny. Sztucznie uwielbiam imprezy. Sztucznie zadowolony z życia. Sztucznie dopasowany do społeczeństwa. Jestem

sztuczny

każdą

komórką

duszy,

poza

małym

jej

fragmentem, który przeznaczony jest wyłącznie dla Ciebie. Kocham samego siebie, gdy jestem z  Tobą. Każdego dnia budzę się, myślę o  Tobie, i  wiem, dlaczego tu jestem. Wiem, dlaczego walczę Wiem,

każdego o  co

dnia,

chodzi,

choć

i  to

wszystko

mnie

wydaje

przeraża.

się

Przeraża

beznadziejne. mnie

to,

że

kocham samego siebie, gdy jestem z  Tobą, ponieważ co się stanie, gdy Ciebie nie będzie? Czy będę walczył, by wstać z  łóżka? Czy będę walczył, by wyglądać dla innych normalnie? Czy bez Ciebie będzie ze mną dobrze? To mnie zabija, Shay. Rozpadam się, kruszę pod najmniejszym naciskiem. Pękam zbyt łatwo, a  w  moim wnętrzu panuje gniew, którego

nie

skrzywdziłem.

umiem

kontrolować.

Dobija

mnie

to,

że

Cię

Nienawidzę siebie za to. Jesteś

najbardziej

ponieważ

nie

realna,

sądzę,

bym

był

więc

musiałem

tym,

czego

Cię

odepchnąć,

potrzebujesz.

Na

co

zasługujesz. Nie całowałem się z  tamtą dziewczyną, mam nadzieję, że mi wierzysz.

Wiedziałem,

że

muszę

sprawić,

by

wyglądało

to

tak,

żebyś nie chciała mieć już ze mną więcej do czynienia. Mimo to przyszłaś

do

szpitala

z 

otwartymi

ramionami.

Wciąż

mnie

kochasz. Doszedłem więc do wniosku, że muszę wyznać Ci swoje najtrudniejsze prawdy. Kiedy

byłem

młodszy,

chciałem

się

zabić.

Nie

wiem,

czy

pamiętasz, ale okres dojrzewania był dla mnie okropny. W  szóstej klasie bardzo mi dokuczano, przez co płakałem co noc. Mama się o  mnie martwiła, zrezygnowała z  pracy, by ze mną być. Mocno mnie

dręczono

i 

nie

potrafiłem

poradzić

sobie

z 

myślami

i emocjami. Wszystko wydawało mi się intensywne, dzikie, miałem ataki paniki. Właśnie wtedy zacząłem się ciąć. Wtedy też wyznałem mamie, że nie chcę żyć. Moje życie nie stało się łatwiejsze, to ja stałem się silniejszy. Przynajmniej Ćwiczenia

fizycznie.

stały

się

Emocjonalnie

moją

terapią,

wciąż

rodzice

jestem

wrakiem.

załatwili

mi

silne

antydepresanty. Przez chwilę działały. Nie tak, jakbym chciał, ale na szczęście nie mam już ochoty się zabić. Stwierdziłem, że alkohol i narkotyki nieco przytępiają mój umysł. Próbowałem zepchnąć złe myśli na samo dno, aż zapomniałem, że tam

są.

Jakiś

czas

działało,

aż

przestało.

Kiedy

Lance

przedawkował i  umarł, wiedziałem, że nie mogę dotrzeć do tego punktu. Nawet jeśli kochałem wujka, nie chciałem skończyć jak on. Nie chciałem pójść w jego ślady. Rzuciłem więc otumanianie się i wtedy pojawiłaś się Ty. Zmieniłaś mnie. Wprowadziłaś światło do  świata, który według mnie już zawsze miał być mroczny. Sprawiłaś, że zapragnąłem

marzyć i śnić o przyszłości, o której nie sądziłem, by była możliwa. Nie chcę umierać, Shay. Po raz pierwszy chcę żyć. Chcę samodzielnie znaleźć sposób, by poczuć się żywy. Będąc sam, chcę czuć się tak, jak kiedy jestem przy

Tobie.

własnego

Chcę

serca.

siedzieć

Nie

chcę

w  ciszy

i  nie

walczyć,

by

bać

się

wstać

dźwięku

z  łóżka.

bicia

Chcę

się

pogodzić ze sobą samym. Dopiero wtedy chcę być z Tobą. Pragnę być z Tobą, Shay, ale nie tak jak teraz. Najpierw

muszę

wyprostować

myśli,

naprawić

samego

siebie,

abyśmy mogli być razem. Zatem list ten ma na celu dać Ci znać, że pracuję nad sobą, bym już nigdy nie był sztuczny. Nie

będę

sztucznie

popularny,

zadowolony,

dopasowany,

zabawny. Będę prawdziwy. Zacznę od siebie, by potem być prawdziwym dla Ciebie. Kiedy skończę pisać, zamierzam zadzwonić do mamy, żeby prosić o  pomoc. Chcę ją dostać. Chcę wyzdrowieć. I  pragnę tego bardziej niż kiedykolwiek, a wszystko to dzięki Tobie. Przebudziłaś mojego ducha z  tak wielu koszmarów, i  jestem Ci za to ogromnie wdzięczny. Kocham Cię. Landon PS: Kocham Cię. Raz, byś usłyszała, drugi, by pozostawić ślad.   Siedziałam na kanapie, gdy przepływały przeze mnie emocje. Najbardziej skorzystać

wyróżniał z  pomocy.

się

jeden

Wzruszyłam

fakt się.

przyznać, że potrzebuje się wsparcia. Wyjęłam komórkę i napisałam do niego. Ja: JAK

DZIŚ

TWOJE

SERCE?

–

Landon

Potrzeba

zamierzał

było

siły,

by

Odpowiedział

dopiero

po

kilku

piknął wieczorem, odczułam ulgę. Landon: WCIĄŻ

BIJE.

godzinach,

ale

kiedy

telefon

 

ROZDZIAŁ 33        

Landon  

    Shay: SPOTKAJMY

SIĘ PRZY WIERZBACH.

Czytałem w  kółko tę wiadomość. Mama była w  domu od kilku dni, załatwiała dla mnie sprawy. Zamierzałem na rok porzucić edukację, żeby zająć się własnym zdrowiem psychicznym. Tata oszalał jak to usłyszał, ale mama stanęła po mojej stronie i  mnie wspierała. –

Hej,

wyjdę

na

chwilę

z  kimś

się

zobaczyć

–

powiedziałem

mamie, która siedziała przy stole w  jadalni, grzebiąc w  jakichś dokumentach. Od powrotu była bardzo opiekuńcza, nie pozwalała mi wychodzić na zbyt długo. Chciała nawet zaciągnąć materac do mojego pokoju, bym nie był sam, kiedy śpię. – Dokąd? Z kim się spotkasz? – Do parku, z Shay. Uniosła brwi i się uśmiechnęła. – Shay? To ta dziewczyna? Pokiwałem głową. Przygryzła dolną wargę i zmrużyła oczy. –

Dasz

radę

jechać

sam?

Mogę

pojechać

z  tobą

i  poczekać

w samochodzie. – Mamo, przyrzekam, poradzę sobie. – Rozumiałem, dlaczego się martwiła.

Ostatnie

wyobrazić,

co

czuł

dni rodzic

były

trudne.

tak

smutnego

Nie

potrafiłem

dziecka.

Pewnie

sobie miał

wielkie wyrzuty sumienia. Prawda była jednak taka, że sama

obecność

mamy

zagłuszała

najgłośniejsze

smutki.

Miałem

szczęście, że przy mnie trwała. Chociaż zapewne nadal myślała same złe rzeczy o  moim stanie emocjonalnym. Jednak

żeby

nieco

ją

uspokoić,

wzruszyłem

ramionami

i powiedziałem: – Ale jeśli chcesz mnie podrzucić, też będzie dobrze. Odetchnęła lekko. – Okej, tak. Mogę cię podrzucić. Oczywiście. Wzięła kluczyki i wyszliśmy z domu. Ja: JADĘ. Kiedy po raz pierwszy przyszedłem pod wierzby z  Shay, była zima.

W 

tej

chwili

rozkwitły

kwiaty,

drzewa

pokryły

się

jasnozielonymi liśćmi, słońce opromieniało świat wokół. Wszystko wyglądało na tak żywe. Poszedłem

ścieżką

w 

kierunku

splecionych

drzew

i uśmiechnąłem się na widok stojącej obok nich Shay. – Cześć, Trusiu. – Uśmiechnąłem się. – Cześć, Szatanie. Chwilę później się obejmowaliśmy. Zaciągałem się jej wonią, nie chcąc puścić. Wtuliła się w  moją szyję, jej oddech łaskotał mnie lekko w skórę. Byłem pewien, że w  jej towarzystwie ciągle będę się uśmiechał. Miała moc rozbudzania we mnie radości. Usiedliśmy przed wierzbami, wpatrując się w  historie miłosne innych, zastanawiając się, co zrobić z  własną. Prawda była taka, że

wciąż

mieliśmy

tak

wiele

do

odkrycia.

Musieliśmy

się

dowiedzieć, kim byliśmy osobno, a kim jako para. – Do tej pory przeczytałam twój list z  milion razy – wyznała. – Wciąż za każdym razem płaczę. Prychnąłem. – Zabawne, bo ja przeczytałem z  milion razy twoje notatki. – Usiadłem

prosto.

–

Nie

płakałem,

bo

jestem

męski

–

zażartowałem, nawet jeśli szlochałem nad nimi jak dziecko. – Mima mówiła, że wróciła twoja mama – powiedziała. –

Tak.

Siedzi

teraz

w  samochodzie

i  czeka

na

mnie.

Nie

spuszcza mnie z oka. – Wydaje się dobrą matką. – Najlepszą. Spojrzałem na wierzby, na tańczące na wietrze liście. Złączyłem ręce. – Kilka lat temu pojechałem na jedną z  tych głupich wycieczek na

farmę.

Zapewne

byłem

naćpany,

mój

umysł

nie

był

najstabilniejszy na świecie, ale pamiętam, że zobaczyłem królicę z młodymi. Były malutkie, czyste, piękne. Coś we mnie poruszyły. Czymś przypomniały ciebie. Następnego dnia w  szkole nazwałem cię Trusią, a  tobie się to nie spodobało, ale ja to uwielbiałem, ponieważ ilekroć używałem tej ksywki, częściowo nazywałem cię czystą i piękną. Zaczerwieniła się nieco, przechyliła głowę ku mnie. – Wiesz, dlaczego ja nazwałam cię Szatanem? – Nie. Dlaczego? – Ponieważ myślałam, że jesteś przeklętym diabłem. Parsknąłem głośnym śmiechem. – Okej. – Jaki jest plan? Co się z tobą stanie? Tej części rozmowy obawiałem się najbardziej. – Mama zamierza zapewnić mi lepsze leczenie. Zmienimy leki, by zobaczyć, które okażą się najskuteczniejsze. – To dobrze, Landonie. Świetnie. – Tak. Znalazła fajną terapeutkę, do której zacznę chodzić. To znaczy, nie jest panią Levi, ale da radę. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Jestem dumna, że szukasz pomocy. Z  tego, że jesteś na nią otwarty. Wiele osób obawia się o nią prosić.

– Tak, to trudne, ale się staram. – Skrzywiłem się, zwiesiłem głowę, bawiłem się palcami. – Jest tylko jeden problem. – Jaki? – Wszystko, co zaplanowała mama, mieści się w  Kalifornii. – Lekko

opadła

jej

szczęka,

a  ja

się

skrzywiłem,

widząc

jej

rozczarowanie. Obróciłem się bardziej do niej i wziąłem ją za ręce. –

Ma

tam

przyjaciół,

u  których

możemy

się

zatrzymać,

ale

możemy też zostać tutaj. Możemy poszukać lekarzy na miejscu. Mogę spróbować się leczyć i być blisko ciebie, Shay. Powiedz, bym został, a zostanę. Otworzyła usta i pokręciła głową. – Chcę to powiedzieć. Chciałabym być samolubna i prosić, żebyś został, żebyśmy mogli być razem, ale nie mogę tego zrobić. Prawda jest taka, że jeśli zostaniesz, będę cię kochać. Jeśli wyjedziesz, będę kochać cię jeszcze bardziej, ponieważ zrobisz coś dla siebie. Twoje w 

leczenie

Kalifornii

ma

ogromne

znajdziesz

znaczenie,

najlepszych

Landonie.

lekarzy,

tam

Jeśli

właśnie

powinieneś się udać. No i spędzisz więcej czasu z mamą. Opuściłem

głowę,

Potrzebowałem

ponieważ

matki.

wiedziałem,

Teraz

może

że

nawet

miała

rację.

bardziej

niż

kiedykolwiek wcześniej. I aby być tym, kim chciałem być dla Shay, musiałem wszystko poukładać sobie w  głowie. Musiałem nauczyć się żyć. Shay uniosła moje ręce do ust i pocałowała je. – To dobre, nawet jeśli wydaje się smutne. – Nie wiedziałem, że dobre rzeczy mogą być smutne. – Tak… – Uśmiechnęła się krzywo. – Ale zawsze wiedziałam, że smutne rzeczy mogą być dobre. Jesteś na to żywym dowodem. Złóżmy

sobie

obietnicę.

Kiedy

się

odnajdziesz,

wrócisz

tutaj

–

powiedziała, kładąc rękę na sercu. – Wrócisz do mnie. Ale proszę, nie spiesz się. Jestem tu, przyrzekam. Chcę, byś mnie odnalazł, ale nie ryzykując, że się zagubisz. Nie spiesz się i  wyzdrowiej. Odnajdź siebie, zagub się, po czym znów się odnajdź. Zanurz się

w  swoją

duszę,

Landonie.

Wejdź

głęboko.

Śmiej

się,

płacz,

odkrywaj. Drąż, ale nie waż się spieszyć. Nie pomijaj kroków ku zdrowiu,

ku

mnie.

Jestem

tu

dziś,

będę

jutro.

Ale,

błagam

Landonie… – szepnęła, kładąc dłoń na moim policzku. Oparła czoło

o  moje,

więc

musnąłem

jej

usta,

gdy

wypowiedziała

najważniejsze słowa dla mojej duszy. – Działaj powoli.

 

ROZDZIAŁ 34        

Shay  

    Greyson stwierdził, że wyprawi Landonowi pożegnalną imprezę, która nie miała być jednak duża. Tylko bliski krąg przyjaciół, Fantastyczna

Czwórka

(plus

Raine)

i  ja

oraz

Mima

i  mama

Landona. Wystarczyło jednak miłości, by zapełnić stadion. Było wesoło, słychać było śmiech. Mima przygotowała jedzenie i zmówiła modlitwę nad posiłkiem. Podczas obiadu wstała Raine, by wygłosić mowę. – Okej, okej, będzie krótka i słodka, ponieważ wymalowałam się, a  nie

lubię

płakać,

mając

tusz

na

rzęsach.

Chciałam

jednak

wznieść toast za Landona Scotta Harrisona, jednego z najbardziej złożonych, intrygujących chłopaków, jakich znam. Wiem, że nie jesteśmy rodziną, ale uważam cię za młodszego brata. – Jestem od ciebie starszy, Raine – powiedział Landon. –

Tak,

ale

Spojrzała

zawsze

na

Mimę

zachowujesz i  mamę

się

jak

Landona,

gówniarz

–

odparła.

i  przeprosiła

za

to

określenie. – Ale tak czy siak, chciałam powiedzieć, że jestem z  ciebie dumna. Wszyscy jesteśmy. A  teraz, nie jestem kimś, kto mieszałby się w czyjeś życie… – Kłamczucha – powiedział Hank, kaszląc, przez co wszyscy się zaśmiali. Raine przewróciła oczami. –

W  każdym

Kalifornii.

Po

razie,

chciałam

pierwsze,

nie

dać

rób

ci

kilka

operacji

rad

na

drogę

plastycznych,

do

masz

mocną żuchwę. Po drugie, jeśli wpadniesz na George’a  Clooneya, daj mu mój numer. Chętnie powitamy go z  Hankiem w  naszym związku. Po trzecie, nie siedź na plaży. Widziałam cię już na słońcu. Spalisz się. Po czwarte… – Odchrząknęła i  do jej oczu napłynęły łzy, i  nieco spoważniała. – Zadzwoń do siostry i  braci, ilekroć

będziesz

nas

potrzebował.

W 

dzień

czy

w 

nocy.

Odbierzemy. Cóż, może nie Eric, bo śpi jak niedźwiedź. Po piąte, nie strać uroku dupka. To właśnie sprawia, że jesteś sobą. Po szóste i  najważniejsze, nie zapominaj, że cię kochamy. Wiem, że życie może być szalone i wszystkich nas zajmie jakimiś głupotami, ale wiedz, że bez względu na to wszystko, nasza miłość pozostanie niezmienna. My również. Nawet jeśli będziemy oddaleni o  wiele kilometrów. – Otarła kilka łez i  uniosła szklankę. – Za Landa. Kochamy cię, jesteśmy z  ciebie dumni, zrobisz wiele wspaniałego dla świata. Wszyscy dołączyliśmy, ja również otarłam oczy. Kiedy domu,

goście byśmy

się

rozeszli,

mogli

się

udaliśmy

się

pożegnać.

z  Landonem

Całe

do

popołudnie

jego

byłam

niespokojna, wiedząc, że zbliżała się ta chwila. Zanim weszłam jednak

do

środka,

wzięłam

ze

swojego

samochodu

prezent,

a następnie dołączyłam do chłopaka w salonie. Usiedliśmy

na

kanapie,

patrzyliśmy

na

siebie

przez

chwilę,

niepewni co powiedzieć, od czego zacząć. – Nie chcę tu siedzieć i  płakać cały wieczór – zażartowałam, szturchając

go

w  rękę.

–

Sprawmy,

by

ta

chwila

była

wesoła,

dobrze? – Okej. – Proszę. – Wręczyłam mu prezent, na co uniósł brwi. – Nie musiałaś mi nic dawać. – Tak, musiałam. Otwórz. Rozerwał papier, znalazł pod nim kilka zeszytów. –

W 

każdym

znajduje

się

dwadzieścia

różnych

Stwierdziłam, że pomogą ci uporać się z trudnymi myślami.

pytań.

–

Idealnie

–

powiedział

i  uśmiechnął

się

szczerze.

–

Jesteś

idealna. Pocałował mnie, co bardzo mi się spodobało. Kochałam go. – Wiesz, czego teraz chcę? – zapytał. – Czego? – Obejrzeć kilka odcinków Przyjaciół z tobą w ramionach. Uśmiechnęłam się. – Idealnie. Kiedy

leżeliśmy

przytuleni,

Landon

wyjął

z  kieszeni

dwie

mamby i podał mi jedną. Bananową – oczywiście. Obejrzeliśmy serial, jeszcze bardziej się w  sobie zakochaliśmy, a kiedy nadszedł czas mojego wyjścia, zostałam nieco dłużej. W końcu Landon odprowadził mnie do auta i otworzył mi drzwi. – Nie chcę się żegnać – powiedziałam. – Nigdy nie chcę ci tego mówić. –

Więc

powiedz

„Dobranoc,

luby!

„dobranoc”.

jeszcze

raz

–

Uśmiechnął

dobranoc!

Smutek

się

lekko.

rozstania

–

tak

bardzo jest miły”[5]. Uśmiechnęłam się szerzej, motyle w  moim brzuchu poderwały się gwałtownie do lotu. – „Że by dobranoc wciąż usta mówiły”[6] – dokończyłam tekst z Romea i Julii. Przysunął się i mnie pocałował. – Bez żalu? – zapytał szeptem przy moich ustach. – Bez – odparłam. Jechałam do domu, a  łzy płynęły mi po policzkach, ale nie było w  nich smutku, za to przepełniała je nadzieja dla Landona. Miał wyzdrowieć. I miał do mnie wrócić. ***

Landon

wyjechał

do

Kalifornii

kilka

dni

temu.

Spakowali

z  mamą rzeczy i  udali się ku przyszłemu uzdrowieniu. Kiedy go nie było, pracowałam nad sobą. Między mną a  mamą była zadra, której musiałyśmy się pozbyć. Musiałyśmy się zbliżyć, aby uporać się z sytuacją, jaką wywołał w naszym życiu ojciec. Obie chciałyśmy naprawić naszą relację, ponieważ nasza miłość była silniejsza niż te zmagania. Landon wymusił na mnie obietnicę, że będę żyła pełnią życia. Spełniłam

więc

polecenie.

Codziennie

pisałam

nowe

historie.

Z  pomocą Eleanor złożyłam podania o  stypendia. Każdego dnia odnajdywałam powód do uśmiechu. Ostatnie miesiące nauczyły mnie, że choć życie nie było proste, w każdej sytuacji można odnaleźć piękno. Co jakiś czas otrzymywałam wiadomości od Landona, w których pytał o moje serce, więc odpowiadałam, a on robił to samo. Starałam

się

nie

obawiać

tego,

że

go

ze

mną

nie

było.

Próbowałam nie zastanawiać się nad chwilą, kiedy – jeśli w ogóle – do mnie wróci. Częściowo wiedziałam, że nasza opowieść nie dobiegła końca. Miałam przeczucie, że znajdowaliśmy się dopiero na samym początku historii o Shay i Landonie. Mogłam

zrobić

więc

skorzystać

z  własnej

Musiałam

działać

tylko rady

powoli,

jedno.

danej chłonąć

Zostałam

chłopakowi życie

i 

zmuszona, pod

nie

by

wierzbami.

spieszyć

się

z  rozwojem osobistym. Mimo to zdawało się, że myśli o  byciu z nim nie opuszczały mojej głowy. Chociaż nie wydrapaliśmy naszych inicjałów w  korze wierzb, wiedziałam, że jego imię było na stałe wyryte w moim sercu, które za każdym razem, gdy biło, robiło to dla niego.       [5]  William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski. [6]  William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

 

 

 

 

 

         

SPIS TREŚCI           Okładka Karta tytułowa Dedykacja   CZĘŚĆ I ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19

ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34   Reklama 1 Reklama 2 Karta redakcyjna

  Tytuł oryginału: Landon & Shay Part One   Copyright © 2019 by Brittainy C. Cherry. Published by the arrangement with Bookcase Literary Agency, USA and Book/lab Literary Agency, Poland.   Copyright for the Polish edition © 2020 by Wydawnictwo FILIA   Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.   Wydanie I, Poznań 2020   Projekt okładki: © by Hang Le Redakcja, korekta, skład i łamanie: Editio   Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: „DARKHART” Dariusz Nowacki [email protected]     eISBN: 978-83-8195-317-7    

  Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań wydawnictwofilia.pl kontakt@wydawnictwofilia.pl