Tinley Catherine - Magiczny walc.pdf

SAVE OFFLINE

Catherine Tinley

Magiczny walc Tłumaczenie: Krzysztof Dworak

PROLOG Londyn, rok 1814 Hrabia Shalford, oparty o złoconą kolumnę, przyglądał się z chłodnym uśmiechem gościom na przyjęciu u lady Jersey. Elegancka sala balowa była wypełniona po brzegi, a gościom przyświecało jedynie to, aby dobrze się bawić. – Adamie? Tu jesteś! Pożerasz wzrokiem damy? Hrabia popatrzył niechętnie na młodszego brata. – To raczej twoja działka, Harry. Ja wychodzę. – Tak wcześnie? Noc dopiero się zaczęła. Obiecałeś też taniec pannie Ross! – Przeproszę ją. Nagła niedyspozycja. – Nie jesteś wcale niedysponowany. Tylko skwaszony, jak zawsze. Dalej, Adamie! Tyle tu pięknych ptaszków, tyle flirtów cię czeka! Inaczej zanudzisz się na śmierć we własnym towarzystwie. – Tutaj już umieram z nudów. Żadna z dam nie jest w stanie niczym mnie zaciekawić. Tańczę z nimi i w następnej chwili już je zapominam. Jak mam którąś z nich wybrać? – A musisz wybierać? Ciesz się chwilą. Tata zmarł już wiele miesięcy temu, a ty się zachowujesz, jakbyś… – Jakbym go wciąż opłakiwał? Bez obaw. Pogodziłem się z tym. Za to odpowiedzialność za majątek spadła teraz na moje barki. – To nie musi być ciężkie brzemię. Przecież wciąż możesz cieszyć się życiem. – Cieszę się, Harry. Poczekaj, aż znajdę się wśród przyjaciół, z którymi naprawdę chcę przebywać. – Ależ i oni są wśród gości! – Może to po prostu nie mój wieczór. Za to ty baw się do-

brze, Harry. Flirtuj z damami, ile tylko zdołasz. – To nie wypada, Adamie. Brat tylko machnął ręką. Odszedł, zamienił kilka słów z panną Ross, która wydała się szczerze zawiedziona, a potem pożegnał się z lady Jersey. Gdy tylko Adam opuścił salę, Harry rzekł do siebie pod nosem: – Chciałbym poprawić ci humor, Adamie, ale jeśli nie pomaga taniec z pięknymi dziewczętami, to co pozostaje?

ROZDZIAŁ PIERWSZY Dom Buxtedów w Half-Moon Street był elegancką, miejską rezydencją, doskonale umiejscowioną pomiędzy Curzon Street i Green Park. Pod bramą posesji zatrzymał się powóz i z okna wyjrzał pułkownik sir Edward Wyncroft. Powietrze przesycone było aromatem wiosny, który mieszał się z zapachami Londynu, dymem z kominów i końskim łajnem. Pułkownik był szczupłym i energicznym dżentelmenem o inteligentnych niebieskich oczach i kręconych włosach, które gdzieniegdzie znaczyła siwizna. Dziarskim krokiem podszedł do drzwi. Oddał laskę i kapelusz służącemu i rzekł do kamerdynera, którego imię zapamiętał: – Rozumiem, że twój pan mnie oczekuje, Biddle? – Owszem, sir Edwardzie. Miło mi pana widzieć ponownie. Proszę tędy. Sir Edward podążył za nim do pokoju śniadaniowego, gdzie Frederick Buxted kończył właśnie posiłek. Gdy kamerdyner oznajmił przybycie gościa, Buxted uścisnął dłoń sir Edwarda i zaprosił do wspólnego stołu. – Dziękuję, Freddy, ale już jadłem. Nie mogę się przyzwyczaić do tych późnych posiłków. – Tak? W Wenecji wstaje się wcześniej? – W Wiedniu, drogi chłopcze – sprostował sir Edward. – Każdego ranka muszę być gotów na wszystko. To nawyk z armii. Buxted popatrzył na niego podejrzliwie. – Nigdy nie zrozumiałem, dlaczego zostałeś w wojsku po śmierci Marii. Damy twierdziły, że nie chciałeś wracać do domu, w którym jej brakowało. – Moja Maria była piękna. Ale wcale nie o nią tutaj chodzi-

ło. Ja po prostu jestem żołnierzem z krwi i kości. A poza tym nie znajdowałem powodu, żeby wracać. – A twoja córka? – Nic nie rozumiesz, Freddy. Do śmierci jej matki mała Charlotte przebywała razem z nami. Była radosna i pełna życia. Miałem kazać jej spędzać dzieciństwo wśród tłumu służących? Nie, lepiej było jej przy mnie. – Przy tobie? – wykrztusił Freddy, prawie zachłystując się kawą. – Podróżując z jednej wojny na drugą, po obcych miastach, wśród Bóg jeden wie jakich niebezpieczeństw? – Nigdy jej nic nie groziło. Zawsze pozostawała bezpieczna w obozie armii. No, prawie zawsze. – Pułkownik ściągnął brwi. – Moja Lottie ma serce wojownika. Żadnych tam migren czy kaprysów. – Owszem, ale twoja córka spędziła w kraju niewiele czasu. – Przyznaję – odparł sir Edward melancholijnie. – Po śmierci Marii ulokowałem Charlottę z pokojówką i guwernantką w Madrycie, potem we Florencji, a obecnie w Wiedniu. Posłałem ją tam do świetnej szkoły, którą właśnie ukończyła. Jednak masz oczywiście rację, powinna poznać Londyn i obracać się przez pewien czas wśród angielskich dam. A jak tam się miewa twoja rodzina? Co u pani Buxted, jak twoje córeczki? – Wszystkie mają się świetnie. Louisa i dziewczynki leżą jeszcze w łóżkach po wczorajszym balu. Dzięki temu mam okazję w spokoju zjeść śniadanie. – Och, ja też nie lubię zbyt wczesnym rankiem wysłuchiwać paplaniny. Mam do ciebie prośbę. – Oczywiście Edwardzie. – Buxted popatrzył niespokojnie w stronę drzwi. – O ile tylko będzie to w mojej mocy. – Chodzi o Korsykanina. – Napoleona? – O niego właśnie. Widzisz, ma zostać zesłany na Elbę. – Wieść dotarła już do Londynu, nie wiedzieliśmy tylko, gdzie trafi. Bogu dzięki, wojna się skończyła. – Castlereagh nie jest zachwycony, za to car musi być

w siódmym niebie. Trzymam z Campbellem, który na pewno wszystkiego dopilnuje. – Owszem. – Freddy przybrał minę znawcy. – Nie wolno nam dopuścić, żeby ten knypek miał się za obalonego cesarza. Rzecz jednak w tym, że nadszedł już czas, aby Charlotte wróciła do Anglii. Tymczasem ja jadę do Paryża, a Francuzi nie są dla niej odpowiednim towarzystwem. – Co to, to nie! – zgodził się Buxted, ogarnięty nagłą trwogą. – Ale czy nie ma nikogo… – Nikomu w Londynie nie ufam tak jak tobie. Jesteś krewnym Marii i sam masz dwie córki. To idealny dom dla mojej Charlotte. – Rozumiem, jednakowoż… – Bez obaw! Nie nastręczy ci żadnych kłopotów. Jest cicha i spokojna, chociaż rozumu jej nie brakuje. Nie zdziwiłbym się nawet, gdybyś ją polubił. – Na jak długo chciałbyś ją u nas ulokować? – Kilka miesięcy. Trudno dokładniej przewidzieć. Będzie to zarazem moja ostatnia misja. Gdy tylko wyprawimy Napoleona bezpiecznie w rejs, pozostanie mi tylko uporządkować sprawy w jednostce i będę mógł wrócić do domu na dobre. – Jednak… – Nie martw się, Freddy, pokryję wszystkie wydatki. Zorganizuję też dla niej kieszonkowe, ale muszę cię prosić o znalezienie w stajni miejsca dla klaczy Charlotte. O ile się zgodzisz. Pan Buxted przygarbił ramiona. Nie miał siły dłużej oponować. – A zatem ustalone! – podjął pułkownik. – Poproszę Charlotte, żeby listownie poinformowała twoją żonę o dacie przyjazdu. Sir Edward był w pełni zadowolony z tego, jak potoczyły się sprawy. Bez zbędnego przedłużania grzecznościowej pogawędki postanowił się pożegnać, dając Buxtedowi sposobność, by poinformował swoją żonę Louisę o nieodległej wizy-

cie. Gospodarz zapadł się w fotelu, przytłoczony czekającym go zadaniem. – W tym celu – mruknął pod nosem – potrzebuję wsparcia. Biddle – zawołał. – Biddle! Natychmiast mi przynieś porter! Po trzech tygodniach panna Charlotte Wyncroft przybyła do rezydencji Buxtedów. Towarzyszył jej stajenny Joseph, prowadząc piękną gniadą klacz, pokojówka panna Priddy, oraz niezwykła wprost liczba kufrów i skrzyń, które piętrzyły się na stopniu powozu. – Nareszcie jesteśmy na miejscu, Priddy. – Nie ma co się nadmiernie ekscytować, Panno Charlotte. – Jesteśmy w Londynie! Sama wiesz, jak długo czekałam, by odwiedzić Anglię, a już w szczególności Londyn. Trudno uważać się za Angielkę, gdy Anglia pozostaje ledwie mglistym wspomnieniem. A oto moje kuzynki. Jakie atrakcyjne dziewczęta! Gospodyni stała u szczytu schodów z dwiema córkami. Obie były jasnowłose, urocze i eleganckie. Gdy uchyliły się drzwiczki powozu, Charlotte doszły urywki ich rozmowy. – Mamusiu, ile bagaży! – zauważyła młodsza panna Buxted. Z listów pani Buxted Charlotte wiedziała, że ma na imię Faith. Była bardzo ładna, miała niebieskie oczy i falujące włosy. Panna Henrietta Buxted była dwa lata starsza od Faith i olśniewała urodą. Jej włosy były koloru złota, a oczy błękitne. Henrietta parsknęła. – Mam nadzieję, że nie sprawi nam kłopotu, mamusiu. – Dobroczynność zaczyna się w progach własnego domu – zadeklamowała pani Buxted. Była po czterdziestce, a w jej oczach i po kształcie ust można było odczytać surowość charakteru. Na jej twarzy malowała się jeszcze dawna uroda. Stojąc sztywnio wyprostowana, w bordowej sukience z krepy, pani Buxted dodała szorstko:

– Wciąż jeszcze nie rozumiem, dlaczego wasz ojciec w ogóle się na to zgodził. I to wtedy, kiedy mam dwie córki na wydaniu. Wprost nie do wiary! Pan Buxted, który stał cicho za plecami żony i córek, sprawiał wrażenie zaniepokojonego. Charlotte spojrzała oszołomiona na Priddy. Pokojówka też wyglądała na wstrząśniętą. Charlotte nie mogła zrozumieć, dlaczego pani Buxted i jej córkom wydaje się, że ich nie słyszy. Przybrała uprzejmy wyraz twarzy, uśmiechnęła się ciepło i postawiła pierwsze kroki na kamiennych stopniach. – Pani Buxted, niezmiernie się cieszę, że tu jestem. Jestem zarazem ogromnie wdzięczna za gościnę. A to muszą być moje kuzynki. – Moje córki, Henrietta i Faith. Dziewczęta dygnęły z gracją. – Jest mi przemiło was poznać! Dzień dobry, panie Buxted. – Proszę, mów mi wuju. Cieszę się, że twój ojciec zgodził się, abyś nas odwiedziła. – Poruszony serdecznością Charlotte pan Buxted obdarzył ją buziakiem w policzek. – Ależ panie Buxted, łatwo mogę sobie wyobrazić, jak bardzo mój ojciec nalegał. Zazwyczaj udaje mu się osiągnąć zamierzony cel. To dlatego jest takim świetnym pułkownikiem. Pan Buxted roześmiał się. – Muszę przyznać – zawyrokował – że w niczym nie przypominasz mojej drogiej kuzynki, Marii. – To prawda – przyznała. – Ona słynęła z urody, a ja podobno mam ją raczej po ojcu. Henrietta westchnęła z emfazą. – Jak żyć bez matki? To musi być dla ciebie bardzo smutne. – Ani trochę – odparła radośnie Charlotte. – Prawie jej nie pamiętam. Zmarła, gdy miałam zaledwie sześć lat. – Ale przecież musiało ci brakować przewodnictwa, którego potrzeba każdej młodej damie – zaoponowała pani Buxted bez emocji. – Wychowanie bez matki musiało pozbawić cię mądrości, którą tylko matka może przekazać.

– O, to możliwe – zgodziła się Charlotte. – Czasami wydaję się sobie całkiem niemądra! – W takim razie – zaproponowała Henrietta – może uda nam się rozruszać twój umysł w trakcie tej wizyty? – Szczerze wątpię – odparła Charlotte ze smutkiem. – Zawsze byłam słabą uczennicą. Na szczęście ukończyłam szkołę w zeszłym miesiącu. Naprawdę się starałam, żeby się zachowywać rozważnie i posłusznie, ale to bywa takie trudne! Mrugnęła do Faith, która uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Puszczając mimo uszu jęk wstrząśniętej Henrietty, pani Buxted uniosła podbródek. – Zobaczymy – rzekła tylko, zaciskając usta. – Cieszę się – dodała Henrietta, zwracając się do matki – że nasza kuzynka ma ciemne włosy. – A jakie to ma znaczenie? – zdziwiła się Faith. – Będzie opisana jako drobna dziewczyna o zgrabnej figurze, olśniewających niebieskich oczach z ciemnymi rzęsami – to dziedzictwo Buxtedów – i niemodnych ciemnych włosach. Jest raczej ładna, aniżeli piękna. – Henrietta pouczyła siostrę zniecierpliwionym tonem. – A to oznacza, że to ja będę nadal najpiękniejsza w rodzinie. – Jest elegancka – uznała pani Buxted, lustrując niebieską pelisę narzuconą na dobrze skrojoną muślinową sukienkę. Charlotte słuchała z szeroko otwartymi oczami uwag na swój temat. Podobne zachowanie w Wiedniu byłoby uznane za rażąco nietaktowne. – Tak, tak – dodał pan Buxted. – Na pewno wszystkie świetnie wypadniecie. Moje drogie, zostawię was same, byście lepiej się zapoznały. Spotkamy się przy obiedzie. – Pani Walker, nasza ochmistrzyni, zaprowadzi cię do pokoju. – Pani Buxted wskazała pulchną kobietę w średnim wieku. – Na pewno zechcesz odpocząć po podróży. – Wcale nie, dzisiaj mam za sobą zaledwie kilka godzin drogi. Woleliśmy zatrzymać się na noc w Godalming, zamiast przyjechać do was wieczorem. Ale oczywiście chętnie się od-

świeżę – odparła uprzejmie Charlotte. – Pomoże mi pokojówka, panna Priddy. Panna Priddy, która oczekiwała w uprzejmym oddaleniu, ściskając w dłoniach niewielką szkatułkę z biżuterią Charlotte, dygnęła i dołączyła do swojej pani. Ochmistrzyni poprowadziła je po szerokich schodach na górę. Priddy była chudą kobietą o nieokreślonym wieku. Pracowała dla rodziny Wyncroftów jeszcze przed narodzeniem Charlotte, z początku jako pokojówka jej matki. Pokój Charlotte był jasny i nieskazitelnie czysty, wyposażony w wygodne łóżko i niewielki kominek. Charlotte podziękowała ochmistrzyni oraz służącym, którzy ruszyli po kolejne pakunki. Charlotte przez chwilę stała w drzwiach, a następnie podeszła do okna. Miała wrażenie, że w dole widzi cały Londyn. – Och, Priddy, jest tak, jak myślałam! To będzie bardzo interesujące. – Tylko spokojnie, panno Charlotte. – Przyznaję, że polubiłam wuja Buxteda. A panna Faith też wydaje się sympatyczna. Nie jestem pewna co do ciotki Buxted i panny Henrietty. Są okropnie bezpośrednie. Ale może to taki londyński zwyczaj? Słyszałaś, co mówiły? Nie chciały, żebym przyjeżdżała. Priddy rzuciła jej ponure spojrzenie i nie odezwała się ani słowem. Charlotte przeciągnęła się. Była szczęśliwa, że nareszcie wydostała się rozdygotanego powozu. Podróż z Wiednia zajęła im ponad tydzień. Joseph, który wielokrotnie już przemierzał Europę, wybrał najbezpieczniejszą trasę i najlepsze zajazdy po drodze. Chociaż oficjalnie nastał pokój, we Francji wciąż dochodziło do zamieszek i starć. Charlotte popatrzyła z zastanowieniem na służącą, która właśnie opróżniła jeden z kufrów i rozprostowywała plisy jedwabnej sukni. – W Wiedniu poznałam wiele panien z dobrego towarzystwa, podobnie było w Brukseli. Nigdzie jednak nie natknę-

łam się na damy równie oschłe jak panna i pani Buxted. – To Londyn, panienko. Samo serce angielskiego towarzystwa i na pewno spotka tu panienkę wiele niespodzianek. Kiedy panie tego domu lepiej panienkę poznają, na pewno panienka zyska ich sympatię. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. – Charlotte odetchnęła z ulgą. – Bardzo długo czekałam na tę chwilę. Wreszcie jestem w ojczyźnie. Na pewno wszystko będzie dobrze.

ROZDZIAŁ DRUGI Charlotte popędziła Andaluzję do cwału. Powiew powietrza chłodził jej policzki, a popołudniowe słońce migotało na powierzchni stawu. Na końcu łąki ściągnęła klacz i pozwoliła Josephowi się ze sobą zrównać. – Muszę pani przyznać, panno Charlotte, doskonale pani sobie z nią radzi – rzekł stajenny. – Podobało ci się, prawda? – Charlotte poklepała klacz po szyi. – Szkoda, że nie mamy pozwolenia na pełny galop. Chyba pora już wracać, Josephie. Tego popołudnia będziemy mieli gości. Kiedy przecinali park, kierując się w stronę Half-Moon Street, Charlotte rozmyślała o swoim pierwszym tygodniu w Londynie. Sezon był już w pełni, ale pani Buxted nie pochwalała tak zwanych libacji. Proszone obiady, spotkania i bale mogła tolerować jedynie w celu znalezienia odpowiednich kandydatów na mężów dla swoich córek. Podczas swoich pierwszych dwóch sezonów Henrietta musiała ograniczyć wizyty do mniejszych spotkań i okazjonalnych odwiedzin w klubie Almack’s. W tym roku miało się to zmienić. Henrietta była niezwykle piękna, ale wciąż niezamężna, dlatego pani Buxted zamierzała zezwolić jej na bywanie na balach, rautach i większych przyjęciach. W cichości ducha Charlotte zastanawiała się, co sprawiło, że Henrietta nie znalazła jeszcze męża, choć olśniewała urodą. – Mama chce dla nas jak najlepiej – wyznała Faith. – Dlatego też pragnie, abyśmy unikały czczej rozrywki i pustych przyjemności. Ale mnie się podoba strojenie w piórka i chodzenie na przyjęcia. – I bardzo dobrze! – uspokoiła ją Charlotte. – Cudownie jest

się wystroić na bal. To podniecające, kiedy planujesz kreację i szykujesz się do wyjścia. Jak dotąd Charlotte nie miała okazji wyjść wieczorem do miasta. Pani Buxted, strażniczka przyzwoitości, wyjaśniła jej, że najpierw musi zostać przedstawiona na dworze. Z tego względu była wyłączona z dużych przyjęć, choć mogła zjawiać się na małych, nieformalnych spotkaniach. Charlotte przyjęła te zasadę z wielkim rozczarowaniem. Miała nadzieję zebrać w Londynie wiele ciekawych doświadczeń. Już pierwszego wieczoru w Buxted House wyjaśniono jej, że Charlotte będzie musiała dostosować się do potrzeb rodziny gospodarzy. – Panno Charlotte – perorowała pani Buxted. – Jestem osobą bezpośrednią i szczycę się swoją szczerością. Jesteśmy w Londynie poważani. Z urodzenia ty też należysz do Buxtedów, chociaż krew naszej rodziny rozrzedziło niższe pochodzenie twojego ojca. Teraz jesteś pod moją opieką i będziesz wykonywała moje polecenia. Oczekuję idealnego zachowania. Przez wiele lat przygotowywałam moje dziewczęta, aby godnie wkroczyły do londyńskich sfer i nie pozwolę, by ktokolwiek zaprzepaścił ich sukces. Zrozumiano? – Tak, ciociu – odparła Charlotte pogodnie, w głębi serca jednak zaczynała ogarniać ją rozpacz. Jej pobyt w Londynie mógł okazać się bardziej surowy od lat spędzonych w armii. Nadzieje na zawiązanie przyjaźni z kuzynkami też okazały się płonne. Faith była słodka, ale nierozgarnięta, a na usposobienie Henrietty składały się przede wszystkim duma i próżność. Możliwe, że ich matka miała dobre intencje, ale domem rządziła żelazną ręką. Charlotte nie nawykła do dyscypliny równie pozbawionej subtelności, starała się jednak nie zapominać, że jest gościem w domu ciotki. Kiedy ojciec przekonał ją do przyjazdu do Londynu, nie spodziewała się takiego przyjęcia. Teraz pragnęła tylko, żeby ojciec jak najszybciej po nią przyjechał. Rozmarzyła się na myśl o ojcu. Wiele razy byli już rozdzielani, ale nigdy na trzy długie miesiące. Czuła się, jakby stała

nad przepaścią. Czasem nawet płakała w samotności. Tymczasem jednak, patrząc obiektywnie, radziła sobie całkiem nieźle. Zgodziła się na to, by zawsze poza domem towarzyszyła jej służąca, za wyjątkiem porannej przejażdżki, na którą jeździła z Josephem. Zasady obowiązujące w towarzystwie nie były tu całkiem odmienne od tych, z którymi miała okazję się zaznajomić. Najtrudniejsze i najbardziej zaskakujące okazało się dla niej to, że oczekiwano, aby skrzętnie unikała okazywania wiedzy i nie wypowiadała opinii w żadnej istotnej kwestii. – Dama – wyłuszczyła jej ciotka Buxted – nigdy nie będzie bardziej inteligentna od dżentelmena. Nasze słabe kobiece mózgi nie radzą sobie ze złożonością spraw tego świata, a nie ma nic bardziej pretensjonalnego niż udawanie mądrzejszej, niż jest się w istocie. Nie ma nic gorszego niż łatka sawantki. Akurat tego Charlotte nie mogła zrozumieć. Była przyzwyczajona do towarzystwa polityków i wojskowych, a także kobiet zainteresowanych polityką, podobnie jak ona. Jednak by spełnić oczekiwania ciotki, gotowa była udawać głupią i niemą. Weszła do domu i skierowała się do pokoju, żeby się przebrać. Po drodze jednak zasłyszała głos pani Buxted z salonu. – No i gdzie jest ta przebrzydła dziewucha? Charlotte pospieszyła do środka z bijącym sercem. Pani Buxted oraz jej córki oczekiwały w pozach pełnych splendoru: matka na fotelu niby na tronie, a córki po bokach na szezlongach. Cały salon dekorowany był w stylu francuskim, z delikatnymi złoconymi meblami. Faith trzymała w dłoni robótkę ręczną, a Henrietta czytała psałterz. Trzy pary oczu zwróciły się na Charlotte. – A, tutaj jesteś! I do tego wciąż w stroju jeździeckim. Idź się przebrać w coś odpowiedniego. Migiem, dziewczyno. Oni wkrótce tu będą! – Oczywiście, ciociu. Przepraszam, że jestem tak późno. Priddy pomogła jej ubrać się w śliczną sukienkę z jasnobłę-

kitnego muślinu z modną falbaną i satynową wstążką. Charlotte zastanawiała się, dlaczego ciotka była tego dnia tak rozdrażniona. – Nie mam zielonego pojęcia – parsknęła Priddy. – Za to część służby wydaje się żywo zainteresowana dżentelmenem, który nas dzisiaj odwiedzi. – Ma przybyć dwóch braci, Harry i Adam Fantonowie. Niewiele o nich słyszałam. Priddy zajęła się układaniem jej włosów. – Nie należy dawać wiary plotkom, ale chodzą słuchy, że pani Buxted upatrzyła ich sobie dla swoich córek. Starszy, Adam, przychodzi w odwiedziny do panny Henrietty. Nosi tytuł hrabiego Shalford, a jego posiadłość przylega do majątku Buxtedów. Podobno szuka bogatej żony. – Jestem pewna, że ciotka cieszy się z tak dobrej partii dla Henrietty. – Włosy panienki już muszą tak zostać. – Priddy cofnęła się o krok, żeby podziwiać swoje dzieło. – Dlaczego pojechała panienka na przejażdżkę tuż przed przybyciem gości? Ma panienka zaróżowione policzki! – Nie bądź taka drobiazgowa, Priddy. – Charlotte uśmiechnęła się i zbiegła na dół. Było już jednak za późno. Gdy zbliżyła się do drzwi salonu, doszły ją męskie głosy. Stanęła w progu, aby objąć wzrokiem całą scenę. Nie miała pojęcia, jak uroczo i pociągająco wygląda z rumianymi policzkami i oczami błyszczącymi od wysiłku. Damy w salonie wciąż siedziały w sztywnych pozach, dołączyło zaś do nich dwóch przystojnych mężczyzn: jeden ubrany w doskonale dopasowaną czarną marynarkę z cienkiej wełny, drugi był w mundurze. Na jej widok natychmiast wstali, a pani Buxted dokonała prezentacji. – Panno Wyncroft, pozwoli pani, że jej przedstawię hrabiego Shalford oraz jego brata, kapitana Harry’ego Fantona. Poznajcie panowie pannę Charlotte Wyncroft. Jej matką była Maria Buxted, kuzynka mojego męża. Panna Wyncroft prze-

bywała dotąd za granicą ze swoim ojcem, pułkownikiem sir Edwardem Wyncroftem. Obaj dżentelmeni byli wysocy i dobrze zbudowani. Mieli ciemne włosy i przystojne, intrygujące twarze. Hrabia dobiegał trzydziestki. Miał przenikliwe szare oczy i przypatrywał się Charlotte chłodno. Kapitan, dla odmiany, cały rozpływał się w uśmiechach. Był podobny do brata, ale miał niebieskie oczy i sprawiał wrażenie trochę niższego. Kapitan odezwał się jako pierwszy: – Jak długo zamierza pani zostać w Londynie, panno Wyncroft? – Nie jestem jeszcze pewna. Mój ojciec przebywa obecnie w Paryżu. Do rozmowy włączył się jego brat, który zajął już miejsce obok Henrietty: – Z lordem Castlereagh? Kapitan wybuchnął śmiechem. – Zawsze jestem zdumiony, że mój brat wszystkich zna, panno Wyncroft. Tego roku objął swój mandat i rozsmakował się w polityce. – Mnie też polityka interesuje, chociaż mam słabe pojęcie o tym, co się dzieje za murami Westminsteru. Pobierałam wykształcenie na kontynencie; ostatnio mieszkaliśmy w Austrii. Dlatego brakuje mi wiedzy o polityce wewnętrznej. Zwróciła się do hrabiego, który jej słuchał z uwagą.- Spędzałam czas z tatą oraz lordem Castlereagh do dnia wyjazdu do Londynu. – Kuzynka nie mieszkała w Anglii nazbyt długo – wtrąciła Henrietta. – Doprawdy, obcokrajowiec z niej. – Muszą panowie wybaczyć jej nieokrzesanie – podjęła pani Buxted. – Była na hippicznej ekskursji. Nie poznała jeszcze wagi punktualności i szacunku dla proszonych gości. Charlotte na moment straciła mowę. Na ratunek ruszył jej kapitan. – A zatem jest panienka panią swojego serca! Dobrze wiem, jak cudownie jest korzystać ze świeżego powietrza

w tak pogodny dzień. Charlotte uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. – Lubię konne przejażdżki. Wuj Buxted był tak miły, że przyjął do stajni moją klacz. – Przyprowadziła panienka własnego konia? Aż z Austrii? – Owszem, chociaż nabyliśmy ją w Hiszpanii. Ma na imię Andaluzja. – Chętnie bym ją poznał. Jeździmy z bratem konno prawie codziennie. Może moglibyśmy któregoś razu towarzyszyć panience? – Oczywiście. O ile panowie nadążą. – To chyba było wyzwanie – mruknął hrabia. – Mam słabość do zakładów, panno Wyncroft. Przyjadę po panią jutro, jeśli to pani odpowiada. – Z przyjemnością jutro do pana dołączę, kapitanie Fanton. Kapitan Fanton ukłonił się w podziękowaniu. Jego brat założył tylko nogę na nogę i zachował milczenie. – Faith też lubi konną jazdę, prawda, Faith? – wtrąciła pani Buxted dosyć głośno, tak by oczy wszystkich zwróciły się na córkę. Faith akurat ugryzła porządny kęs ciasta i niemal się zadławiła, słysząc pytanie matki. Po kilku łykach herbaty zdołała odpowiedzieć, że owszem, lubi jeździć konno. Charlotte powstrzymała się przed wyrażeniem uprzejmego zdziwienia. Zdążyła się już zorientować, że pojęcie o konnej jeździe, jakie miały panny Buxted, ograniczało się do spokojnego stępa. Wierzchowce Buxtedów były tak stateczne i łagodne, że ojciec Charlotte natychmiast by je odrzucił. Zarówno Henrietta, jak i Faith były przy koniach nerwowe. Ich postawa w siodle pozbawiona była energii, co dla żywiołowej Charlotte było irytujące. Henrietta zajmowała hrabiego cichą rozmową, a pani Buxted rozprawiała z kapitanem i Faith o wspólnych znajomych. Korzystając z nadarzającej się okazji, Charlotte przyjrzała się obu mężczyznom.

Lord hrabia Shalford był wysoki, ponury i wycofany. Zachowywał się z chłodną obojętnością graniczącą ze znudzeniem. Uprzejmie przysłuchiwał się jednak słowom Henrietty. Charlotte powściągnęła uśmiech. Hrabia najwyraźniej preferował spokojne, jasnowłose damy. Kapitan zdawał się znacznie bardziej przystępny. Otwartością i pogodnym spojrzeniem przypominał jej młodych oficerów, których spotykała często w towarzystwie ojca. – Przybyliśmy tu dzisiaj w konkretnym zamiarze – zwrócił się do pani Buxted lord Shalford. – Adamie, czy naprawdę musisz być taki formalny? – roześmiał się jego brat. – Na to wygląda – uciął hrabia. – Jak pani wie, pani Buxted, od śmierci ojca zajmowałem się organizowaniem pochówku, porządkowaniem dokumentów i pilnowaniem, by majątek ojca był dobrze zarządzany. Jako pierworodny syn miałem już do czynienia z intendentem ojca, ale muszę się jeszcze wiele nauczyć. – Jestem przekonana, że pana majątek jest w dobrych rękach. – Pani Buxted uśmiechnęła się, ale jej oczy nie zdradzały wesołości. – To już czas pokaże – odparł hrabia. – Wracając jednak do powodu naszej wizyty… – Właśnie, Adamie, wykrztuś to wreszcie! Kapitan popatrzył łobuzersko na Charlotte, która odpowiedziała mu tym samym. Jednak hrabia dostrzegł ich wymianę spojrzeń i przez chwilę Charlotte poczuła się nieswojo, bo spojrzał na nią karcąco. Uniosła brwi. Naszło ja wspomnienie starego lorda Carmby, aroganckiego dyplomaty, którego poznała w Wiedniu. Jego zjadliwe riposty odsunęły od niego wszystkich znajomych. Raz nazwał Charlotte „bezczelnym, zadufanym bachorem”, kiedy śmiało podjęła dyskusję z jego politycznymi poglądami. Poczuła narastający gniew. – Odkąd zdjęliśmy żałobę – mówił dalej hrabia – dla całej rodziny i wszystkich w Chadcombe najważniejszy stał się po-

wrót do zwyczajnego życia. Ojciec długo chorował, matka zmarła trzy lata przed nim. Postanowiłem zaprosić do Chadcombe grupę przyjaciół. Moja cioteczna babka, lady Langley, uprzejmie zgodziła się pełnić funkcję gospodyni. Byłbym szczęśliwy, gdyby pani oraz jej rodzina przyjęła zaproszenie, wraz z waszym uroczym gościem. – Odwiedzimy Chadcombe? – spytała Henrietta. Pani Buxted posłała córce surowe spojrzenie. – Oczywiście będziemy zachwyceni, mogąc odwiedzić panów w Chadcombe. Od wieków nie byłyśmy w hrabstwie Surrey. Ostatnio widziałyśmy Monkton Park minionego lata. Nasze majątki ze sobą sąsiadują. Jesteśmy wdzięczne za zaproszenie. Henrietta pospieszyła z wyjaśnieniem, zwracając się do Charlotte: – Cioteczna babka zostawiła nam w spadku Monkton Park. Majątek ten sąsiaduje z posiadłością Chadcombe od wschodu. – Po śmierci ciotki dokonaliśmy inspekcji i odwiedzaliśmy go kilkakrotnie. – Pani Buxted spojrzała na lorda Shalford. – Nie mogliśmy odwiedzić hrabiego, waszego ojca, z powodu jego choroby. Monkton Park to uroczy zakątek, ale wolimy nasz dom niedaleko Melton Mowbray. Monkton Park przypadnie tej z naszych córek, która wyjdzie za mąż pierwsza. Henrietta uśmiechnęła się lekko. – Nie ma wątpliwości, że to Henrietta otrzyma spadek, bo jest starsza, a przy tym taka piękna! Ciotka zaznaczyła, że to ją miała na myśli przy podziale spadku. I tak też się stanie, gdy tylko Henrietta wyjdzie za mąż – mówiła dalej pani Buxted.- Pomówię jeszcze z małżonkiem, choć jestem niemal przekonana, że nie mamy żadnych zobowiązań w lipcu. Henrietta zachowała milczenie, ale Charlotte dostrzegła błysk w jej oku. A więc tego pragniesz, pomyślała. – Wybornie – podsumował hrabia, po czym zwrócił się do Henrietty, która natychmiast przybrała niewinną minę: – A pani, panno Buxted? Czy panienka też będzie zachwycona,

mogąc odwiedzić mój dom? – Tak, lordzie Shalford – odparła cichym i łagodnym głosem. Hrabia pokiwał głową z aprobatą. Charlotte powstrzymała uśmiech. Gdyby hrabia widział Henriettę wcześniej, kiedy wrzeszczała na Faith tylko dlatego, że wstążka była niewłaściwej długości, pomyślała. Tego ranka Charlotte chętnie wyszła na przejażdżkę, żeby przeczekać jej napad złości. Wiedziała już, że Henrietta, jako starsza i urodziwsza, była faworyzowana przez panią Buxted. Od pokornej Faith oczekiwano, że poświęci każdą przyjemność dla starszej siostry. Charlotte zasugerowała jej delikatnie, że powinna bardziej bronić swojego zdania i Faith przyznała wtedy, że zbyt łatwo się poddaje. Niedługo później goście wyszli. Kapitan ukłonił się Charlotte i wyraził nadzieję na ponowne spotkanie, a hrabia Shalford skinął głową. Pani Buxted przyglądała im się uważnie, mrużąc oczy. Kiedy już kobiety zostały same, pani Buxted odezwała się triumfalnie: – Moja droga Henrietto, to doprawdy wspaniała wiadomość! Zaproszenie było skierowane szczególnie do ciebie. Jeśli dobrze wykorzystasz tę sposobność, na wasz wspólny dom hrabia wybierze Chadcombe. – O tak, mamo! Pomyśl tylko, Chadcombe! Majątek Fantonów! A ja będę jego panią! – Tylko spokojnie, moja droga. Nie myśl, że już go zdobyłaś. Najpierw musisz mieć jego słowo. Chociaż jestem przekonana, że każdy mężczyzna w Anglii byłby szczęśliwy, gdyby mógł cię wziąć za żonę. Masz urodę, rodowód i maniery damy. Oraz majątek! – dodała w duchu Charlotte. Zaraz zganiła się za małostkowość. Monkton Park był najwyraźniej częścią niezależnej umowy, nie dało się jednak ukryć, że majątek ten czynił z Henrietty bardzo atrakcyjną partię. Charlotte zauważyła, że Fantonowie nie sprawiali wrażenia

mężczyzn, którzy szukają bogatych żon. Zachowywali się z dużą pewnością siebie, znamionującą ludzi zamożnych. Nie wiedziała jeszcze, jaki ona dostanie posag, choć do niedawna nie trapiło jej to zbytnio. Odkąd jednak przybyła do Londynu i zobaczyła, jak wielką wagę Buxtedowie przywiązują do ślubów, posagów i pieniędzy, zdała sobie sprawę, że nie wie nawet, jak zamożny jest jej ojciec. Ciotka miała na ten temat znacznie bogatszą wiedzę. – Pytałam męża o twój posag, Charlotte – rzuciła po kolacji zeszłego wieczoru. – Mówił, że w jego przekonaniu przypadnie ci raczej skromna fortunka z uwagi na długi po dziadku. Mąż uważa, że sir Edward odłożył przez lata trochę pieniędzy z oficerskiej pensji, ale wątpi, by było tego dużo. Bezceremonialność ciotki dotknęła Charlotte. Ojciec nigdy nie rozmawiał z nią o pieniądzach i nie miała pojęcia, jakimi środkami dysponuje. Rodzinny dom w Shawfield, którego nie widziała od dwunastego roku życie, był od lat wynajmowany. Herr Lenz z Austrii, wspólnik ojca w interesach, bez wątpienia działał w ich imieniu bardzo energicznie, ale Charlotte nie wiedziała, jak dobrze prosperowała ich spółka. Do tej pory nawet o tym nie myślała. Ojciec zapewnił Charlotte kieszonkowe za pośrednictwem umowy bankowej na nazwisko wuja Buxteda i zaproponował, że pokryje koszty utrzymania jej konia w stajni, lecz wuj uprzejmie odmówił. Powiedział też, że nie przyjmie ani pensa na utrzymanie Charlotte, chociaż chętnie posłuży jej za bankiera. Charlotte nie była pewna, czy wynikało to z czystej życzliwości. Być może uważał, że ojca nie stać na taki wydatek? Wyprostowała się i zacisnęła usta. – Och, mamo, widziałaś, jak na mnie patrzył? – Podniecony głos Henrietty przywrócił ją do rzeczywistości. – Patrzył tylko na mnie! Kuzynka była zarumieniona. Charlotte przygotowała się na to, że temat spotkania będzie tego dnia wałkowany bez końca.

Zachwyt Henrietty szybko ją znużył. Wymówiła się ćwiczeniem muzyki i zeszła cicho do porannego salonu, gdzie znajdował się fortepian. Zdziwiła się na widok obu gości, którzy wciąż jeszcze rozprawiali przy drzwiach. Najwyraźniej ich powóz się spóźniał. Bracia jej nie dostrzegli, a ją doszły strzępki ich rozmowy. – Przyjezdna jest uroczą dziewczyną. – Może i tak, ale sprawia wrażenie aroganckiej. Chyba to po prostu następna dama z muchami w nosie. – Doprawdy, Adamie, przynajmniej okazuje charakter. Nie pojmuję, dlaczego wolałbyś… Charlotte zdziwiło, że hrabia wytknął jej arogancję. Och, mam nadzieję, że ożeni się z Henriettą, pomyślała. Dopiero w następnej chwili dotarło do niej, jak absurdalnie się zachowuje i roześmiała się, podchodząc do fortepianu.

ROZDZIAŁ TRZECI Zgodnie z zapowiedzią kapitan Fanton zjawił się następnego ranka w Buxted House na pięknie ułożonym, siwym wierzchowcu. Niespodziewanie towarzyszył mu też hrabia na czarnym ogierze. Charlotte była rozczarowana, że musi ponownie znosić towarzystwo aroganckiego dziedzica. – Stój, Velox! – zawołał na jej widok i ściągnął cugle. Charlotte akurat wyszła przed dom na poranną przejażdżkę. Miała na sobie szykowny strój jeździecki z granatowego aksamitu, szamerowany modnymi epoletami i srebrnymi guzikami. Wspaniałego stroju dopełniało wysokie czako. – Wygląda pani olśniewająco, panno Wyncroft! – powitał ją kapitan. – Ma też pani piękną klacz. Czy kuzynki do nas dołączą? – Nie dziś! – zawołała z uśmiechem. – Choć wyraziły ochotę wspólnej przejażdżki innego poranka. Przykro mi, że muszę panów rozczarować. Wybrały się na zakupy. – To ulubione kobiece zajęcie. Hrabia wydawał się uosobieniem uprzejmości. Charlotte pamiętała jednak, jaką miał o niej opinię zeszłego wieczora. Nie przeoczyła złośliwej aluzji. – Nie moje – odparła lekko. Joseph, który też dosiadł już konia, ruszył za nimi. – Jak to? – zdziwił się hrabia. – Wcale nie lubi panienka zakupów? Mnie się zdawało, że kiedy młode kobiety nie flirtują ani nie plotkują, rozmawiają o wstążkach, kapeluszach i najnowszych fasonach. Charlotte powstrzymała się od ciętej riposty i zamiast tego zapytała grzecznie: – A czy nie spogląda pan z przyjemnością na pięknie ubra-

ną kobietę? – Oczywiście! Piękna dama jest jak misterna ozdoba. – A czy możemy być czymś więcej? Hrabia wyraźnie poczuł się zmieszany. Rozbawiona, posłała mu promienny uśmiech. – Lubię się ładnie ubierać, lordzie Shalford. Pan przecież także. – Omiotła spojrzeniem jego obcisłe skórzane spodnie, skrojoną na miarę marynarkę i wypolerowane wysokie buty. – Kobiety, które chcą się dobrze prezentować, nie mogą się zdawać na krawca i pokojówkę. Musimy rozważać i projektować, wybierać najlepsze materiały, udawać się do polecanych modystek i nieustannie dobierać dodatki. To niemała sztuka! Hrabia namyślił się. – A zatem zakupy są nie tylko rozrywką, ale też koniecznością? – Wiele kobiet lubi się tym zajmować, ale na pewno nie jest to ulubione zajęcie każdej z nas. Ja na przykład dużo bardziej lubię spędzać czas na konnych przejażdżkach. Hrabia nie wydawał się całkiem przekonany, ale nie ciągnął tematu. Tymczasem kapitan Fanton był zdumiony rozmownością brata. – Jest pani bez wątpienia wyjątkowa, panno Wyncroft. Proszę mi powiedzieć, czy to dlatego, że dorastała pani w wojskowych kręgach? – Tak myślę. Przez całe życie obracałam się wśród rodzin oficerów i dyplomatów. Urodziłam się w Portugalii i mieszkałam w wielu miejscach. – A mówi panienka po portugalsku? – Owszem. Muszę niestety przyznać, że znam francuski, niemiecki, włoski, hiszpański oraz portugalski. Na swoje usprawiedliwienie mogę tylko powiedzieć, że nigdy się tych języków nie uczyłam. Po prostu same mi wpadły do głowy. – To całkowicie zrozumiałe – uspokoił ją kapitan. – Proszę się nie obawiać, nazywanie pani sawantką byłoby wielkim błędem. Sawantki są przecież z reguły bardzo zaniedbane!

Charlotte roześmiała się szczerze. – Pragnę panom podziękować za zaproszenie mnie do Chadcombe. Nie mogę się doczekać wyjazdu! To w Surrey, prawda? – Tak – włączył się hrabia. – W pół drogi z Godalming do Guildford. To miejsce jest siedzibą Fantonów już od czterystu lat. – Godalming? Nocowałam tam w drodze do Londynu. Miasteczko wydało mi się urocze. Akurat budują tam nowy ratusz, który z wyglądu przypomina pieprzniczkę! – Zgadza się. Zastąpi budynek starego targu, który pełnił tę funkcję od średniowiecza. – A czy pana dom jest średniowieczny? – Panno Wyncroft, chyba znowu prowokuje pani sprzeczkę. Pyta mnie pani o wiek naszego domu? A może o to, czy brak w nim nowoczesnych udogodnień? – A czy to nie to samo? – Oczywiście, że nie, i sama pani o tym wie. Dawne średniowieczne domostwo służy obecnie za stajnię. Obecny dom zbudował mój ojciec i niemal przy tym zbankrutował. Dom jest wyposażony nawet w zamknięty kominek i nowoczesne toalety wodne. – Wprost umieram z ciekawości.! Zamknięty kominek? Zawsze marzyłam, żeby taki zobaczyć. Kapitan przysłuchiwał się ich wymianie zdań z rozbawieniem. – Panno Wyncroft, nie wiedziałem, że jest pani koneserką urządzeń domowych – wtrącił z komiczną powagą. – Nie mogę sobie darować, że nie zaprosiłem panienki na wizytę u londyńskiego zduna. – O, nie! Znacznie bardziej cieszy mnie Green Park. Proszę mi powiedzieć, kapitanie, czy dużo czasu spędza pan w Chadcombe? – Bywam tam, gdy tylko mogę. Od dwóch lat podróżuję z moim pułkiem i odpowiedzialność za majątek spadła na barki Adama.

Hrabia pokiwał głową. – Ojciec ciężko pracował, żeby odzyskać fortunę i stabilność finansową. W chorobie nie mógł jednak poświęcać posiadłości tyle uwagi, co wcześniej. Postawiłem sobie za punkt honoru, aby przywrócić jej dawną świetność. – A ja chciałbym, żebyś czasem odetchnął i cieszył się życiem, Adamie! – Niczego mi nie brakuje, Harry. – Zgoda, ale mógłbyś obudzić w sobie więcej radości. Charlotte niespodziewanie poczuła sympatię i współczucie dla lorda Shalford. Jego poczucie obowiązku trafiało jej do przekonania. Nadal jednak miała go za okropnie dumnego i aroganckiego. – Proszę mi powiedzieć, panno Wyncroft – zwrócił się do niej kapitan – czy miała pani sposobności poznać w armii mojego przyjaciela, kapitana Jacka Harrisa? – Pastora Jacka? – Ten przydomek przykleił się do niego na dobre. Nudnawe z niego chłopisko, ale ma złote serce. – Na Półwyspie Iberyjskim zazwyczaj bywał w towarzystwie kapitana Burnetta. – W szkole tworzyliśmy we trzech zgraną paczkę. A zna pani majora Cooke’a? – Widywałam go wielokrotnie. Jest dobrym przyjacielem mojego ojca. Rozmawiali swobodnie z kapitanem Fantonem w drodze do Green Park, podczas gdy lord Shalford obserwował ich w milczeniu. Kapitan bardzo chciał ustalić z Charlotte, jakich mają wspólnych znajomych i podzielić się wrażeniami z miejsc, które oboje znali. Charlotte ze śmiechem kluczyła między jego pytaniami, bawiąc się dobrze w jego towarzystwie. – Pamiętam, jak pewnego razu w okolicy Ciudad Rodrigo moi ludzie przebrali świnię w mundur galowy. Wielu z nich nie ma już niestety wśród nas. – Kapitan zamilkł na dłużej. – Byliście może pod Badajoz? – zapytała po chwili łagodnie,

wspominając wypadki po zakończeniu oblężenia. – Tak. Nie skończyło się to dla nas dobrze. – Cień przemknął po jego twarzy. – Nie pora, by do tego wracać. Dzisiaj świeci słońce, a my wybieramy się na przejażdżkę. – Właśnie tutaj lubię przejść w cwał – podsunęła. – Aż do końca łąki. Wszyscy troje ruszyli co koń wyskoczy. W lekkim galopie kapitan wysunął się do przodu. W połowie łąki jednak ściągnął wodze i pozwolił się dogonić Charlotte oraz hrabiemu. Joseph jechał za nimi. Obaj bracia byli świetnymi jeźdźcami i Charlotte dobrze się przy nich galopowało. Zrównała się z kapitanem, podczas gdy hrabia trzymał się za nimi. Jakimś cudem to właśnie Charlotte dojechała na skraj łąki pierwsza. – Pozwolił mi pan wygrać! – oskarżyła kapitana. – Ja? Niemożliwe! – roześmiał się kapitan. – Lubię wygrywać, ale tylko gdy gra jest uczciwa. – Zwróciła się do hrabiego, patrząc na niego zadziornie: – Nie uważa pan, że to okropne, gdy ktoś pozwala wygrywać? – To zależy – odparł się poważnie. – Na przykład przed chwilą ja pozwoliłem wygrać wam obojgu. – Adamie, ty łotrze! – zawołał kapitan. – Po prostu nie umiesz przyznać, że za mną nie nadążasz. – Chciałabym mieć brata albo siostrę, żeby się tak z nimi przekomarzać – westchnęła. – Macie może jeszcze jakieś rodzeństwo? – Mamy jeszcze siostrę Olivię – odparł lord Shalford. – Ma siedemnaście lat i jeszcze nie debiutowała. Przebywa w Chadcombe, gdzie ma swobodę i spokój. Między innymi z jej przyczyny zaprosiłem panią, aby nas odwiedziła. Myślę, że ucieszy się z towarzystwa młodej kobiety. – Tata mówił to samo o mnie, kiedy rozmawialiśmy o wizycie w Londynie. Nie mam sióstr, chociaż moja szkolna przyjaciółka Juliana jest dla mnie prawie jak siostra. – Olivia też ma przyjaciółki, ale sądzę, że chętnie pozna kogoś nowego. Młodszego od ciotecznej babki, która co prawda

jest wspaniałą kobietą, jednak… – hrabia się zawahał. – Nie jest najlepszą towarzyszką dla siedemnastolatki – podsunął kapitan. Charlotte wspomniała jeszcze jeden powód, dla którego hrabia zaprosił do siebie rodzinę Buxtedów. Miała to być próba dla Henrietty jako kandydatki na żonę. Bogate wiano oraz Monkton Park pomogłyby przywrócić majątek do dawnej świetności. Henrietta była w odpowiednim wieku, pochodziła z dobrej rodziny i mogła wnieść wiele do rodzinnego majątku. Charlotte musiała przyznać, że to był rozsądny wybór i przyjęła to z pewnym rozżaleniem, co ją trochę zaskoczyło. Kiedy Charlotte wróciła z przejażdżki, widok oczekującej ją Henrietty podziałał na nią jak kubeł zimnej wody. Kuzynka patrzyła na nią ponuro. – Chciałabym zamienić z tobą słowo, za pozwoleniem – rzekła i odwróciła się na pięcie, zmierzając do salonu. Charlotte podążyła za nią po szerokich schodach. Czuła się jak mały urwis, który właśnie coś przeskrobał. Uniosła dumnie brodę. W pokoju czekała już na nie ciotka Buxted wraz z Faith. Faith wyglądała na zażenowaną. Posłała Charlotte niepewny uśmiech. Pani Buxted cerowała właśnie halkę. Na przyjście Charlotte uniosła tylko wzrok, po czym bez słowa wróciła do pracy. – Dzień dobry – odezwała się Charlotte do całej trójki. – Czy miałyście udane zakupy? – Charlotte! – Głos Henrietty zabrzmiał ostro. Stała przy drzwiach i tupała stopą. – Dowiedziałam się od służby, że jeździłaś w towarzystwie lorda Shalforda i kapitana Fantona! – Owszem. To żadna tajemnica. Byłaś przy tym, jak kapitan nas zapraszał. Chociaż przyznaję, nie spodziewałam się, że będzie tam też lord Shalford. Henrietta wydęła usta. Charlotte ściągnęła z głowy czako. Nad kominkiem wisiało

lustro w posrebrzanej ramie, więc podeszła do niego i poprawiła włosy. Popatrzyła krytycznie na swoje odbicie. Niestety musiała w tym celu wspiąć się na palce, co mogło nieco zepsuć wrażenie, że jest spokojna i pewna siebie. – Bardzo dobrze się bawiłam – podjęła. – To dwaj inteligentni, uprzejmi dżentelmeni. Następnym razem powinnyście wybrać się z nami. – Wyjechałaś na przejażdżkę, do tego aż z dwoma dżentelmenami! – Nieładne czerwone plamy pojawiły się na policzkach Henrietty, a jej oddech przyspieszył. – Nie wiem, jakie są obyczaje w Hiszpanii, Francji czy innym pogańskim kraju. W naszym cywilizowanym Londynie takie zachowanie nie jest cenione. Charlotta uniosła brwi, ale odpowiedziała spokojnie: – Droga Henrietto, dziękuję ci za troskę, ale towarzyszył mi służący, więc reputacji raczej nie straciłam. – Byłaś ze służącym? – Henrietta otworzyła szeroko usta, ale zaraz je zamknęła. – Nie wiedziałam. Niech ci będzie. Być może tym razem udało ci się zachować szacunek i reputację. Ale rozumiesz chyba, że tylko próbuję ci pomóc. Charlotte podeszła do stołu i odłożyła kapelusz. Ręka drżała jej lekko. – Obaj dżentelmeni byli rozczarowani, że dzisiaj nie było cię z nami. – Naprawdę? A co dokładnie mówił… mówili? – zainteresowała się Henrietta, nagle onieśmielona. – Hrabia mówił o swojej siostrze Olivii. Miał nadzieję, że znajdzie dla niej towarzystwo kobiety w podobnym wieku. Pani Buxted, która przemilczała wybuch starszej córki, teraz podniosła wzrok. – Moja droga – odezwała się beznamiętnie. – Musisz się zaprzyjaźnić z jego siostrą. Powinnaś też wziąć udział w dzisiejszej przejażdżce. Konkurencji ze strony kuzynki na szczęście nie musisz się obawiać. Charlotta oniemiała. Wiedziała oczywiście, że Henrietta jest najładniejszą kobietą w tym domu. Jej złote włosy i ciem-

noniebieskie oczy przykuwały uwagę wszędzie, gdzie się tylko zjawiła. W tym momencie jednak jej urodę psuł rozdrażniony wyraz twarzy. – Następnym razem na pewno pojadę – postanowiła Henrietta i poprawiła włosy. Spojrzała na modny strój Charlotte. – Będę potrzebowała nowego stroju jeździeckiego od Miltona, mamo. Myślisz, że zdążą jeszcze w tym tygodniu? – Jeśli ja tego zażądam, to na pewno. Pójdziemy tam jutro. – Mamo – z wahaniem wtrąciła się Faith. – Obiecałaś, że ja też dostanę nowy strój, bo ten stary już jest na mnie trochę za mały. Czy mogłabym go wybrać razem z Henriettą? – O, nie! – ucięła Henrietta szorstko. – Nie chcę, żeby cokolwiek odwracało ode mnie uwagę. Mój strój ma być niezrównany! Nie słuchaj jej, mamo. Wystarczy już chyba, że nie byłam na dzisiejszej przejażdżce. – Zabiorę cię następnym razem, Faith – zadecydowała pani Buxted. – Dobrze, mamo – zgodziła się Faith, choć głos drżał jej trochę. Charlotte popatrzyła na nią ze współczuciem. – Umówiłaś się już na następną wycieczkę? -zapytała Henrietta ostro. – Tak, w przyszły wtorek. Powiedziałam też, że mam nadzieję, że do nas dołączysz. – Chociaż tyle zrobiłaś jak należy. – Henrietta spoglądała w lusterko, przechylając głowę to w lewo, to w prawo. – W piątek zobaczymy się z nimi na balu u lady Cowper. Ale ty, oczywiście, nie możesz pójść, Charlotte. Jaka szkoda, że nie masz jeszcze za sobą prezentacji na dworze. Ominą cię wszystkie najciekawsze imprezy. Żadnych rautów, balów ani wizyt w Almack’s. – Nic nie szkodzi. – Charlotte uśmiechnęła się z trudem. – Mam mnóstwo rozrywek. Może na przykład napiszę następny list do ojca? – Powinnaś. Należy się wywiązywać z obowiązków. – Napiszę, chociaż nie z uwagi na zobowiązania. Ojciec jest

moim dobrym przyjacielem. – Przyjaźnisz się z własnym ojcem? To dziwaczne. – Henrietta zmarszczyła nosek. – Wiesz, Charlotte, chyba powinnaś się przebrać. Woniejesz koniem. – Dziękuję ci, Henrietto. – Charlotte wolała już nie wspominać, że to właśnie Henrietta nie pozwoliła jej się przebrać po przejażdżce. – Zawsze staram się być pomocna – odparła Henrietta i machnęła ręką. – Mama mówi, że warto wytykać ludziom wady, by mogli się ich wyzbyć. Pani Buxted pokiwała głową z aprobatą. – Dobrze się wyuczyłaś, Henrietto. Nie wystarczy przecież, że same jesteśmy szlachetne. Należy w tym pomagać także innym. Weź sobie Henriettę za wzór, Charlotte. Jest doskonałym przykładem dobrze wychowanej damy. – Nie omieszkam uważnie jej obserwować, ciociu Buxted. Charlotte wyszła z pokoju, zaciskając pięści. Henrietta i ciotka Buxted niesłychanie ją denerwowały.

ROZDZIAŁ CZWARTY Kolacja w piątek, w dniu balu u lady Cowper, stała się okazją do próby sił. Ciotka Buxted zaprosiła na nią braci Fantonów, jak również swojego syna chrzestnego, pana Foxleya, i to pomimo protestów Henrietty. – Wiem, że jest twoim chrześniakiem, mamo, a jego matka była twoją szkolną przyjaciółką, ale jest nudny, niezdarny i nie umie podtrzymać interesującej rozmowy. A poza tym to tylko młodszy syn, bez fortuny – denerwowała się. – Kapitan Fanton też jest młodszym synem, a jego jakoś lubisz. – Zazwyczaj nieśmiała Faith żywo zaoponowała. – Tak, ale jego brata bardziej – odparła Henrietta. – Kapitan byłby dla ciebie dobry, możesz go sobie wziąć. Poza tym pochodzi z rodu Fantonów, a pan Foxley nie jest nikim ważnym. – Tak, kochanie – wtrąciła pani Buxted. – Jest jednak dobrze wychowanym dżentelmenem, a skoro gościmy Charlotte, potrzebujemy kogoś do pary. Henrietta posłała Charlotte naburmuszone spojrzenie. – Być może Charlotte chciałaby zjeść w swoim pokoju? Przecież i tak się nie wybiera na bal. W ciszy, która zapadła, Charlotte odezwała się cicho: – Bardzo chętnie w piątkowy wieczór zjem obiad sama. Nie chcę sprawiać kłopotu. Pani Buxted przewróciła stronę w żurnalu. – Mamo – zaprotestowała Faith, wyraźnie wstrząśnięta. – Nie możesz posłać Charlotte do pokoju. Przecież jest naszym gościem! – I wcale nie zamierzam tego zrobić, Faith. Znam swoje powinności wobec gościa. – Popatrzyła z namysłem na starszą córkę. – Henrietto, gdy będziesz panią na Chadcombe, bę-

dziesz musiała zabawiać niechcianych gości. W każdych okolicznościach masz zachowywać się z godnością i pełnić obowiązki pani domu w imieniu męża i dla własnego interesu. – W imieniu męża! – Henrietta wstrzymała oddech. Rozważyła słowa matki. – Będzie tak, jak sobie życzysz, mamo. Jako mężatkę i hrabinę czekają mnie liczne wyzwania. Charlotte może przyjść na kolację. Charlotte z najwyższym trudem zachowała milczenie. Codziennie musiała znosić podobne uszczypliwości. Wiedziała, że Henrietta liczy na jej ripostę, bo wtedy ciotka Buxted bez wahania rzuciłaby się na nią w obronie córki. Za plecami Henrietty Faith schowała twarz w dłonie i kręciła głową. Charlotte przypomniała sobie, że zapomniała czegoś z pokoju, przeprosiła i wyszła. Coraz trudniej przychodziło jej powstrzymywanie się od dyskusji. Buxtedowie wystosowali do Fantonów oficjalne zaproszenie na kolację, odebrali potwierdzenie przybycia i przedyskutowali menu. Miało się składać z żółwia oraz zupy z białych warzyw, kuropatwy w porach, turbota, potrawki cielęcej oraz puddingu, owoców i lodów. Pani Buxted godzinami konsultowała szczegóły z kucharzem, a intendentka przeprowadziła gruntowne porządki w jadalni. Kamerdyner zadbał o to, by srebra były wypolerowane, a lokaje zostali dokładnie przeszkoleni. Charlotte, której brak towarzystwa dawał się już we znaki, z przyjemnością przygotowała się na wieczór. Nie mogła iść na bal, ale przynajmniej miała okazję zadbać o fryzurę i włożyć jedną ze swoich wieczorowych sukni. Ubrała się w chabrową sukienkę z gazy na białej jedwabnej halce, którą zamówiła w Wiedniu. Priddy ułożyła jej misterny kok, pozostawiając kosmyki lśniących brązowych włosów, które pięknie opadały przy twarzy. – Dzisiaj przyćmi panienka swoje kuzynki, panno Charlotte – zapewniła ją Priddy. – Jestem przekonana! – Nic podobnego. One są aniołkami, jeśli wierzyć rzeszom ich wielbicieli. Tak w każdym razie twierdzi Henrietta.

– Pani też jest aniołem. – Jednak skazanym na obracanie się w niższych kręgach. – Charlotte od dawna przyjmowała ze spokojem, że jest ładna, ale inne dziewczęta bywają ładniejsze. Nie zamierzała pozwolić, aby jadowite uwagi Henrietty zburzyły ten spokój. Pan Foxley zjawił się jako pierwszy. Okazał się eleganckim młodym dżentelmenem z miłą, szczerą aparycją i nieśmiałym uśmiechem. Charlotte z miejsca go polubiła. Faith wyglądała pięknie w lawendowej sukience z krepy przystrojonej perłami. Witając Foxleya zarumieniła się i zająknęła kilka razy. Henrietta i pani Buxted przyjęły go uprzejmie, choć zdawkowo. Pochłaniało je oczekiwanie na pozostałych gości. Pan Buxted tymczasem zaprzątnięty był kosztowaniem win, które miał podać Biddle. Jedzenie i napoje stanowiły istotną treść jego życia. Mógłby godzinami opowiadać o zaletach porto i doborze sosów. Pan Foxley siedział z Charlotte i Faith, z którymi prowadził przyjemną rozmowę. Bardzo się zainteresował życiem Charlotte za granicą, sprawami wojny i dyplomatycznymi wysiłkami koalicji. Umiał zadbać o dobre samopoczucie Faith subtelnymi uwagami i pytaniami. Charlotte odkryła, że ma do czynienia z zapalonym studentem. Wyznał, że nic nie cieszy go tak bardzo jak dobra lektura. Charlotte od razu mu przyklasnęła. – Moim zdaniem nie ma nic piękniejszego niż pasjonująca lektura w uroczej okolicy. W Wiedniu często kryłam się w ogrodzie pośród krzewów róż, ale ojciec i tak zawsze wiedział, gdzie mnie szukać. A gdzie pan czyta najchętniej? – Rodzice posiadają dom w Kent, a przy nim niewielki park. Jest tam też zamknięty ogród, gdzie zawsze trafiają promienie słońca, nawet wiosną. I właśnie tam najchętniej udaję się z dobrą książką. – To brzmi bardzo przyjemnie – dodała Faith. – Ja też uwielbiam przebywać w pięknym otoczeniu. Uśmiechnął się do niej ciepło. – Jestem wielbicielem piękna.

Faith odpowiedziała nieśmiałym uśmiechem i opuściła wzrok. Jej policzki się zaróżowiły. W tym momencie do salonu wszedł Biddle i oznajmił przybycie hrabiego i kapitana. Obaj wyglądali niezwykle imponująco. Ubrali się w eleganckie bryczesy, śnieżnobiałe kamizelki i surduty z cienkiej czarnej bawełny. Hrabia skinął głową do Charlotte. Miał na szyi fular w misterne wzory, zawiązany na sposób zwany wodospadem. Charlotte musiała przyznać, że ma świetne wyczucie stylu. Co prawda jego krawiec miał ułatwione zadanie, gdyż hrabia był obdarzony piękną posturą i nie musiał korzystać z gorsetów ani watowanych ramion. Charlotte była pewna, że przybycie na bal obu braci wywoła wielkie poruszenie. Popatrzyła na Henriettę, której wzrok spoczywał na lordzie Shalford z jawnym pożądaniem. Odwróciła się z niesmakiem. Dżentelmeni ukłonili się gospodarzom, a potem przywitali z panem Foxleyem i młodymi damami. Charlotte dygnęła jak należy i odpowiedziała cichym pozdrowieniem. Henrietta wyglądała olśniewająco w falbaniastej sukni z białego jedwabiu. Z miejsca zagadnęła hrabiego, wypytując go o bal. Hrabia odpowiadał jej spokojnie i od razu poprosił o pierwszy taniec, na co Henrietta zachichotała i wyraziła zgodę. Pani Buxted sprawiała wrażenie uosobienia wytworności, gdy zaprosiła zebranych na „małą nieformalną kolacyjkę”. Poklepała kapitana po ramieniu i zaproponowała, że skoro są wśród przyjaciół, mogą czuć się swobodnie jak w domu. Miejsca przy stole zostały wybrane z wielką pieczołowitością. Henriettę usadzono pomiędzy lordem Shalfordem i panem Foxleyem, a naprzeciwko usiadł kapitan, mając po bokach Faith i Charlotte. – To bardzo ważne, żebyście miały okazję porozmawiać z nimi podczas kolacji – wyjaśniła wcześniej córkom pani Buxted. – Faith, skupiłam się na Henrietcie i hrabim, ale zauważyłam, że nie starasz się dostatecznie zwrócić uwagi kapitana. Będę niezadowolona, jeśli zobaczę, że siedzisz cicho. – Tak, mamo – odparła Faith, mnąc chustkę w dłoni.

Pamiętając o instrukcjach udzielonych jej przez matkę, Faith prowadziła ostrożną konwersację z kapitanem, który siedział na lewo od Charlotte. Pan Buxted po jej prawej stronie poświęcał całą uwagę turbotowi i kuropatwom. – Wyborne – zachwycał się i z lubością pochłaniał potrawy. Charlotte dyskretnie obserwowała współbiesiadników. Kapitan sprawiał wrażenie odprężonego, ale nie bardzo udawało mu się nawiązać z Faith dobry kontakt. Odpowiadała na jego pytania uprzejmie, lecz bez zaangażowania. Pan Foxley też cierpiał na brak towarzystwa do rozmowy. Miał wątpliwą przyjemność siedzieć przy stole pomiędzy Henriettą i panem Buxtedem. Ani on, ani ona nie byli zainteresowani jego towarzystwem. Foxley bawił się widelcem, a chociaż starał się to ukrywać, jego wzrok wciąż wracał do Faith i kapitana. Pani Buxted uśmiechała się do córek zachęcająco, zadowolona z wysiłków, jakie podejmowały, by zainteresować braci Fantonów. Charlotte bezwstydnie przysłuchiwała się obu rozmowom, jednak nie padło w nich kompletnie nic interesującego ani znaczącego. Znała już takie spotkania towarzyskie i wiedziała, że to nic niezwykłego, a nawet pewien obyczaj. A jednak nawet przy tak zaniżonych standardach brak błyskotliwości obu panien Buxted był wstrząsający. Charlotte zaczynała podejrzewać, że dziewczęta są w Anglii rozmyślnie wychowywane tak, by nie umiały wyrazić żadnej opinii. Kapitan wydawał się całkiem zadowolony z miałkiej konwersacji, którą zapewniała mu Faith. Omawiali sposoby na umilenie sobie długiej podróży. Po drugiej stronie stołu Henrietta rozwodziła się na temat odpowiedniego prowadzenia się młodych dam i wdzięczności dla matki, która ja tak świetnie wychowała. Oczy hrabiego zachodziły już mgłą, co Charlotte zauważyła z niejakim rozbawieniem. Uśmiechała się, patrząc na tę scenkę, gdy nagle hrabia podniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. Chociaż przyłapał ją na gorącym uczynku, nie zamie-

rzała niczego ukrywać, tylko mrugnęła do niego psotnie. Zdziwiła się, kiedy bez namysłu odpowiedział jej uśmiechem. Henrietta dostrzegła tę wymianę spojrzeń i postanowiła zareagować. – Angielskie wychowanie – podjęła swój temat głośno, ściągając na siebie wzrok wszystkich zebranych – jest znacznie cenniejsze niż dzieciństwo spędzone pośród nieokrzesanych żołnierzy i dzikich obcokrajowców. Zgodzi się pan ze mną, lordzie Shalford?

ROZDZIAŁ PIĄTY Po niegrzecznej uwadze Henrietty wokół stołu zapadła cisza. Hrabia popatrzył na Henriettę zażenowany. Wyglądało na to, że usiłuje zrozumieć, skąd tyle wrogości pomiędzy kuzynkami. Charlotte poznała już Henriettę jako młodą damę z muchami w nosie, ale i tak nie spodziewała się takiego wybuchu. Wymiana spojrzeń pomiędzy nią i hrabią nic sama w sobie nie znaczyła, a w żadnym razie nie zagrażała planom Henrietty. Charlotte ścisnęła mocniej sztućce, spuściła zwolna wzrok i uważnie odkroiła kawałek turbota, po czym włożyła kęs do ust. Żuła powoli, nie czując smaku. Wtedy usłyszała odpowiedź hrabiego. – Moim zdaniem kwestia wymyka się jednoznacznej ocenie – odparł uprzejmie. – Nie mam wątpliwości, że zarówno za granicą, jak i w Anglii nie brakuje ludzi pozbawionych elementarnej ogłady, jednak są i tacy, których manierom niczego nie można zarzucić. Henrietta spojrzała na niego skonfundowana. O, brawo! – pomyślała Charlotte. Ona kompletnie nie wie, co o tym myśleć. Hrabia urósł nieco w jej oczach. Podniosła wzrok, starając się przekazać mu swoją wdzięczność. Popatrzył na nią z sympatią. Kapitan Fanton odwrócił się od Faith i zwrócił do Charlotte: – Muszę pani wyznać, panno Wyncroft, że świetnie się bawiłem podczas naszej przejażdżki. Charlotte uśmiechnęła się serdecznie.

– Ja także. Czy wybierzemy się ponownie w czwartek? – Jak najbardziej. Już się nie mogę doczekać! Po drugiej stronie stołu hrabia ponownie nawiązał rozmowę z Henriettą i napięcie powoli opadło. Po kolacji, na szczęście dla Charlotte, zabrakło czasu na to, by damy udały się razem do bawialni. Powozy już czekały. Gdy wstano od stołu, służba uprzątała zastawę, a pokojówki pomogły domowniczkom pozakładać buty, rękawiczki i płaszcze. Lord Shalford zapragnął zamienić jeszcze słowo z Charlotte. – Mam nadzieję, że nie dała się pani we znaki wcześniejsza rozmowa? – zapytał z troską. – Dziękuję, że pospieszył mi pan na ratunek. Zazwyczaj niełatwo mnie wytrącić z równowagi. Czasami jednak lubię psocić. – Nie zgadzam się. Przyznaję, że byłem zaskoczony reakcją pani kuzynki. – Była zdenerwowana – wyjaśniła. Nie chciała, żeby hrabia myślał źle o Henrietcie. – Być może sądziła, że stroimy sobie z niej żarty. – Jesteś zbyt łaskawa, panno Charlotte. – Moja kuzynka jest młoda i nie ma doświadczenia. Być może jest nieco zbyt wrażliwa. – A teraz mówi pani jak stara matrona. Przecież nie ma pani więcej niż dziewiętnaście lat. – Niedługo obchodzę dwudzieste pierwsze urodziny. – W takim razie jesteście z panną Buxted rówieśniczkami. Ona podobno kończy dwadzieścia jeden lat pierwszego sierpnia. – Jestem od niej tylko trochę starsza. To dlatego mój ojciec uważał, że mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. Niestety… – A zatem nie jesteście z panną Buxted przyjaciółkami? – Bardzo się od siebie różnimy. – Tak – przyznał. Z jakiegoś powodu jednak ta myśl zepsuła mu humor.

– Henrietta ma wiele cech godnych podziwu. Wiem, że też bywam niezwykle irytująca. -Roześmiała się. – Moje doświadczenia i wychowanie były bardzo odmienne od życia, jakie wiodła Henrietta. Nic dziwnego, że się nie zawsze zgadzamy. Skinął głową. – Niewiasty łatwiej popadają w skrajne uczucia. Debiutantkom trzeba wybaczać… – Muchy w nosie? -podsunęła, wspominając, jak ją ocenił po pierwszym spotkaniu. Wyglądał na zmieszanego, ale nie zaprzeczył. – A co pani myśli o dzisiejszym balu? – zapytał, aby zmienić temat. – Nie żałuje pani, że ją ominie? – Z początku zdawało mi się, że nie będę żałowała. Ale teraz, gdy patrzę na was wszystkich, muszę przyznać, że chciałabym jechać z wami. Mam nadzieję, że nie uzna pan tego za fanaberię, ale lubię od czasu do czasu zatańczyć. – Bardzo chętnie popatrzyłbym, jak pani tańczy. Czy naprawdę nie ma sposobu, żeby pani do nas dołączyła? – Tylko ciotka może mnie wprowadzić do towarzystwa. A ona zapewnia mnie, że wyjście na bal byłoby niestosowne, skoro jeszcze nie zostałam zaprezentowana na dworze. A zjawiłam się zbyt późno, żeby trafić na doroczną prezentację debiutantek. – Rozumiem. – Lordzie Shalford! – wdarł się w ich rozmowę nieznoszący sprzeciwu głos Henrietty. – Powozy są gotowe i musimy jechać. Nie chcę stracić ani jednego tańca. Wprost uwielbiam tańczyć! Hrabia ukłonił się Charlotte, pożegnał z niewesołym uśmiechem i zajął miejsce u boku Henrietty. – Charlotte – odezwała się Henrietta słodko. – Korzystaj z ciszy tego wieczoru. Na pewno będzie ci przyjemnie, kiedy znajdziesz nareszcie czas dla siebie. – To wielka szkoda, że nie może panienka jechać z nami – rzekł kapitan ze szczerym żalem. – Czy nie będzie się panienka czuła samotna?

Pani Buxted zgromiła ją wzrokiem. – Mam nadzieję, że czeka was wspaniały wieczór – pospieszyła z zapewnieniem Charlotte. – Ja sama chętnie skorzystam z ciszy i spokoju. Przeszli do holu, gdzie lokaje wręczyli mężczyznom kapelusze, płaszcze i laski. Charlotte stała w oddaleniu i nie mogła się doczekać, kiedy już wszyscy sobie pójdą. Nareszcie podeszli do drzwi i hrabia odwrócił się do niej z wahaniem. – Bardzo proszę, lordzie Shalford – odezwała się Henrietta władczo. – Pojedzie pan naszym powozem, bo muszę panu opowiedzieć więcej o mojej wizycie w Oksfordzie. W następnej chwili już ich nie było. Charlotte wyobrażała sobie, jak cała kompania jedzie do domu lady Cowper. Henrietta napawa się swoim triumfem, ciotka Buxted jest zaaferowana, a pan Buxted już myśli o spotkaniu z przyjaciółmi w pokoju karcianym i zastanawia się, co podadzą na kolację. Dobroduszna Faith jest skrępowana tym, że brakuje Charlotte, ale kapitan Fanton na pewno znajdzie sposób, żeby poprawić jej humor. Podobnie jak subtelny pan Foxley. Co do hrabiego, jego uwagę zaprzątać będzie piękna i uparta Henrietta. Charlotte poszła do biblioteki, a potem do salonu. Nie mogła sobie znaleźć miejsca. Nigdy by się nie spodziewała, że będzie markotna z powodu tego, że ominął ją bal. Nie czuła się jeszcze śpiąca i nie mogła się skupić na lekturze. Zabrała się za pisanie listu do ojca, ale po chwili poirytowana odłożyła pióro. Po dwóch godzinach wróciła do sypialni. Priddy asystowała jej w przygotowaniach do snu. Przy okazji wyraziła swoją opinię na temat balów, prezentacji na dworze i obyczajów londyńskiego towarzystwa. – Stare kobiety nie pamiętają już, co znaczy młodość. Proszę mi wierzyć, ona zrobiła to tylko po to, żeby panienka trzymała się z dala od młodych dżentelmenów.

– Och, Priddy, nie mów tak! Obawiam się, że możesz mieć rację, więc będę jeszcze bardziej zła. Ale przecież obie możemy się mylić. Kiedy Henrietta wybuchła po powrocie z mojej przejażdżki, ciotka wcale jej nie poparła. – Ta stara lisica nie urodziła się przecież wczoraj. Ma plany wobec córek i nie cierpi, kiedy ktoś jej wchodzi w paradę. – Ale ja jej nie przeszkadzam! Nie szukam sobie męża i nie jestem równie piękna, jak kuzynki. – Panienka jest równie piękna. – Och, Priddy, wiem, że zaślepia cię sympatia do mnie, ale i tak ci bardzo dziękuję. – Wcale nie. Poza tym każda dziewczyna marzy o dobrym mężu, własnym domu i dzieciach. – Nawet ty? – zainteresowała się Charlotte. – Przyznaję, że w młodości był w moim życiu pewien mężczyzna. – Jej spojrzenie złagodniało. – Mieliśmy się pobrać, ale zabrała go gorączka. Nie było nam pisane. – Tak mi przykro, Priddy. – Charlotte ją objęła. Priddy już od dawna była dla niej bardziej jak matka niż służąca. – Dobrze już, dobrze – odparła Priddy stłumionym głosem. – To było dawno temu. Ale kiedy nadarzy się okazja, trzeba ją chwytać. Nikt z nas nie wie, ile czasu mu jest dane żyć. Kiedy Charlotte położyła się do łóżka, długo nie mogła zasnąć. Rozmyślała nad słowami Priddy i słuchała dźwięków miasta. Terkotały powozy, czasem odzywało się szczekanie psa, a w oddali pijacki śpiew. Lepiej niż większość ludzi zdawała sobie sprawę, jak łatwo może zgasnąć ognik życia. Umierali oficerowie, prości żołnierze i ich żony, wszyscy najczęściej z powodu chorób, a nie w ogniu walki. Zastanawiała się, czy kapitan Fanton poznał ból straty, jaki towarzyszy wojnie. Jej myśli popłynęły ku hrabiemu. Tego wieczoru okazał jej wiele życzliwości. Na wspomnienie łagodnego spojrzenia jego szarych oczu zrobiło jej się ciepło na sercu. Wydało jej się to zastanawiające, skoro hrabia nie miał dobrego zdania o młodych damach.

Teraz patrzyła już jednak na hrabiego trochę inaczej. Tam, gdzie wcześniej widziała jedynie arogancję i uprzedzenia, dostrzegała ciepło i współczucie. Jeszcze dziwniejsze były emocje, które w niej budził. Czuła do niego sympatię, ale zabarwioną czymś jeszcze, czego wciąż nie umiała nazwać. Wyobraziła sobie panny Buxted i braci Fantonów w tańcu, podczas rozmowy, śmiejących się na głos i poczuła się bardzo osamotniona.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kiedy przyszedł Adam, lady Sophia Annesley odpoczywała w salonie. Jako że hrabia był tu regularnym gościem i cała służba dobrze go znała, wprowadzono go bez ceregieli. Niefortunnie jednak gdy przybył, lady Sophia leżała wyciągnięta na kanapie i cicho pochrapywała. Adam dyskretnie odkaszlnął. Poderwała się natychmiast, a ciepły koc, którym nakryła stopy, znalazł się na podłodze. Hrabia pochylił się i podniósł koc, pomógł lady Sophii wygodnie usiąść i pocałował ją w policzek. – Dzień dobry, matko chrzestna. – Na litość boską, Adamie, dlaczego przyjeżdżasz bez zapowiedzi? Należy pozwolić damie przygotować się na takie najście! Lady Sophia była damą w średnim wieku, o krągłej figurze i miłej aparycji. Miała bystry umysł i znała wszystkich w londyńskiej socjecie, kompletując najnowsze informacje dzięki rozległej sieci przyjaciół. Była znana i popularna, chociaż niektórzy woleli się z nią za bardzo nie spoufalać, gdyż nie przebierała w słowach i bywała zgryźliwa wobec tych, których miała za błaznów, głąbów i imbecyli. Teraz zbierała myśli i przyglądała się ukradkiem hrabiemu. Wyglądał na starannie wyszykowanego, jego buty lśniły, fular był perfekcyjnie ułożony, a spojrzenie jasne i rozbawione. Pomimo to lady Sophia wiedziała, że wraz z większością elity Londynu bawił się na balu u lady Cowper. – Dlaczego jesteś taki głośny i nieznośnie trzeźwy o tej nieludzkiej porze? Dopiero co wstałam z łóżka. – Przecież to już prawie druga po południu, ciociu! – Za to czuję się tak, jakby był środek nocy. Jestem przeko-

nana, że coś było nie tak z krewetkami, chociaż nigdy w życiu nie powiem tego Emily Cowper. – Wyglądasz świeżo pomimo okazałej ilości pączu, jaką wczoraj serwowano. – Dziękuję, Adamie, ale naprawdę nie powinieneś przychodzić niezapowiedziany. – Ciociu, przecież sama mnie wezwałaś. Kiedy tylko otrzymałem wiadomość, wyskoczyłem z łóżka jak oparzony. Przybyłem tak szybko, jak mogłem. – Głupolu! Nie mam dziś czasu na błazenady. – Poklepała go czule po dłoni i dodała z naciskiem: – Wydarzyło się coś wielce zastanawiającego. – Mów, nie trzymaj mnie dłużej w niepewności! – Minionego wieczoru podczas balu nazwisko Fantonów obijało się wszystkim o uszy w całkiem niemiły sposób. – Doprawdy? A czy wolno mi zapytać, o co dokładnie szło? – Właśnie w tym rzecz. Dokładnie to nie wiem. Za to jestem dobrze zaznajomiona z tym rodzajem plotek. – Ach, tak. – Rozparł się wygodnie. – A czy te plotki wiązały się jakoś z faktem, że przybyłem na bal w towarzystwie Buxtedów? – Rozumiesz chyba, że to mi się nie może podobać. Jesteśmy Fantonami. Nie powinniśmy być bohaterami skandalicznych pomówień. – A czegóż to nasi przyjaciele dopatrzyli się niestosownego we wczorajszej kompanii? Buxtedowie są szanowaną rodziną, a ich majątek w Surrey dorównuje naszemu. – Owszem, ale powszechnie wiadomo, że nigdy nie byłeś z nimi na dobrej stopie. A to przyciąga uwagę. Pani Buxted pyszniła się najwyraźniej waszą wizytą i wspólną kolacją, organizowaniem wspólnych przejażdżek. Pojawiły się nawet pogłoski, że cała rodzina została zaproszona do Chadcombe. – A gdyby nawet? – Adamie, musisz zdawać sobie sprawę, że to zbyt konkretne zaproszenie. Wygląda to tak, jakbyś planował oświadczyć się jednej z dziewcząt. Ostatniego roku zamknąłeś usta

wszystkim niedowiarkom, którzy twierdzili, że nie podołasz prowadzeniu majątku. Wiem lepiej od innych, jak bardzo sprawy wymknęły się spod kontroli, odkąd wasza matka zmarła, a ojciec zniedołężniał. Wiem też, jak ciężko pracowałeś, aby uporządkować sprawy majątkowe. Świetnie się spisałeś, mój chłopcze. Nie musisz jednak od razu zakładać rodziny. Lepiej zaczekać, aż zjawi się właściwa dziewczyna. Hrabia nie dał nic po sobie poznać. Lady Annesley wzięła go za rękę. – Powiedz mi, Adamie, czy myślisz o małżeństwie? – Jeszcze nie zdecydowałem. – Uśmiechnął się smutno. – Wydawało mi się to rozsądne, ale niestety trudno mi się zdecydować. Debiutantek mam już powyżej uszu. Tylko bez przerwy chichoczą, mizdrzą się i za dużo mówią. Albo nie mają opinii, albo są bezczelne. To mój obowiązek, abym się dobrze ożenił. Potrzebna mi pani domu. A Olivia potrzebuje towarzystwa kobiety. Ostatnio za często się kłócimy. Nie mogę zrozumieć kobiecego umysłu. – A o co się kłócicie? – Irytują ją restrykcje wynikające z pozycji społeczne. Chciałaby też zadebiutować w nadchodzącym sezonie, skoro już nie jesteśmy w żałobie, a mnie brzydzi myśl, że miałbym ją prowadzać na tuziny balów i przyjęć. A co do pokątnych plotek… – Skrzywił się. – W tym sezonie bardzo się namęczyłem, żeby zająć właściwe miejsce na matrymonialnym targowisku, ale wszystkie te szarady są dla mnie nie do zniesienia. – Adamie, zbyt długo już robiłeś tylko to, co ci się podobało. I tylko mi tu nie strój żadnych min! Jestem twoją matką chrzestną i ciotką, zamierzam powiedzieć wprost, co myślę. – Zamieniam się w słuch, ciociu. – Dobry z ciebie chłopak, Adamie. Ciężko pracujesz w majątku, a zainteresowanie polityką dobrze o tobie świadczy. Zbyt jednak przywykłeś do tego, że jesteś traktowany z szacunkiem i wszystko ci się należy. Możesz być, gdzie chcesz i kiedy chcesz. Masz pełną niezależność. Pamiętaj, że Olivia jej nie ma.

– Olivia jest pod dobrą opieką. Moja cioteczna babka… – Clara Langley jest za stara, żeby zajmować się młodą damą. Nie ma pojęcia o potrzebach młodej kobiety, takiej jak Olivia. – Dlatego właśnie muszę się ożenić! Moja żona zaopiekuje się Olivią i pomoże jej się przygotować do sezonu. – To żaden powód do małżeństwa. Pozwól mnie się nią zająć. – Ciociu Sophio, przecież już po tygodniu by ci to zbrzydło. Tak samo jak ja, jesteś przyzwyczajona do niezależności. – Dobrze mnie znasz. Wiesz jednak, że jestem gotowa to zrobić. Jeśli nie znajdziesz damy, którą naprawdę będziesz chciał poślubić, którą pokochasz, zajmę się Olivią w najbliższym sezonie. Załatwione. Pocałował ją w dłoń. – Jesteś najlepszą ciotką na świecie. Jestem ci wdzięczny, chociaż wiem, że będziesz żałowała swojej decyzji. Jak ścierpisz cotygodniowe wizyty towarzyskie? Lady Annesley nie znalazła słów. – A widzisz! – wytknął jej. – Ty paskudo! Lepiej powiedz mi, co u Harry’ego? Jego imię też się było wymawiane jednym tchem z imionami panien Buxted. Hrabia namyślał się przez chwilę. – Trudno powiedzieć, ponieważ Harry nie jest już wobec mnie tak otwarty jak kiedyś. Lubi towarzystwo kobiet, umie prawić komplementy i flirtować lepiej ode mnie. Ale czy myśli o małżeństwie? Wojna go zmieniła. Pod fasadą swobody jest wciąż pełen niepokoju. – Czas mu pomoże zapomnieć o wszystkim, co widział. Panuje już pokój i nie musimy się obawiać, że Francuzi nas pokonają. Nareszcie może się spokojnie zajmować swoimi obowiązkami. Nie zgadzasz się ze mną? – Martwię się o Harry’ego. Może niepotrzebnie się zadręczam? Być może mam ostatnio zbyt wiele czasu na myślenie. Do tego to całe niefortunne zamieszanie. Nie podoba mi się,

że zwrócono uwagę na nas i panny Buxted. I nie chodzi tu tylko o mnie. Nie chciałbym sprawiać przykrości żadnej damie i wolałbym mieć swobodę, zamiast przejmować się reakcją socjety. – Powiedz, czy zaprosiłeś je do Chadcombe? Samą matkę z córkami? – Owszem, zaprosiłem, ale też wraz z ojcem i z kuzynką, która u nich mieszka. – A kto weźmie na siebie rolę gospodyni? Clara? – Tak. Przystała na to. Wiem, że prowadzenie domu to dla niej niekiedy duże wyzwanie, ale zapewnia mnie, że chętnie się tym zajmie. – Dobrze. Czy mogę coś zaproponować? – Oczywiście. Jesteś przecież moją ulubioną ciotką. – Jestem twoją jedyną ciotką. Pani Buxted, jak się zdążyłam zorientować, jest kobietą próżną i małostkową, a do tego żywi wielkie ambicje względem swoich córek. Jej panieńskie nazwisko to Louisa Long, a Longowie nie byli zbyt poważani. W każdym razie uważa, że osiągnęła już swój cel, gdy tylko zaprosiłeś do Chadcombe wyłącznie jej rodzinę. A takie zaproszenie to pożywka dla plotek. – Dziękuję ci, o matko chrzestna! Bezzwłocznie roześlę zaproszenia do tuzina panien na wydaniu, wraz z rodzinami, ma się rozumieć, żeby nie wzbudzać podejrzeń. – Och, stroisz sobie ze mnie żarty. Ale bądź łaskaw zaprosić do Chadcombe jeszcze inne młode damy, a z którąś pokaż się też w teatrze. W ten sposób, nawet jeśli zechcesz uderzać w konkury, nie będziesz wywoływać plotek. Słuchaj uważnie. Wiele się zmieniło. W dzisiejszych czasach nie trzeba się żenić z obowiązku. Lepiej się ożeń z miłości. – Z miłości? – wybuchnął śmiechem. – Nie mam ochoty płodzić poematów. Potrzebuję jedynie rozsądnej panny, która nie będzie mi sprawiała kłopotów. Potrzebujemy inwestycji, dlatego muszę myśleć o korzystnej partii. Rodzina Buxtedów posiada Monkton Park, który byłby świetnym dodatkiem do Chadcombe, a pani Buxted w nietaktowny sposób przekazała

mi, że jest przeznaczony na wiano jednej z córek. Z drugiej strony jednak panna Etherington otrzyma pokaźny posag w gotówce, który mógłby zasilić naszą kiesę. Jest jeszcze jedna dziewczyna, ale nie znam jej sytuacji finansowej. – Nie zapominaj, że kobieta, którą poślubisz, będzie przy tobie do końca życia. Musisz o tym pomyśleć, kiedy będziesz się rozglądał za wybranką. – Mój kłopot polega na tym, że jeszcze nie spotkałem takiej damy, która nie znudziłaby mnie na śmierć ani nie rozdrażniła. Niedługo późnej hrabia wyszedł, pozostawiając ciotkę w zadumie. Lady Sophia znowu położyła się na sofie, aby pomyśleć. Wiedziała, że Adam bywał już w związkach z kobietami, ale nigdy się nie zdarzyło, żeby dla którejś stracił głowę. Zawsze podobał się kobietom. Starszym odpowiadała jego powaga, młodsze ceniły go za przystojną twarz i elegancką postawę. Szukał towarzystwa przyjaciół, a żadna kobieta się w ich poczet nie zaliczała. Adam, podobnie jak wielu mężczyzn, traktował kobiety jako dekorację lub utrapienie. Zachowanie niektórych młodych dam w niczym tu nie pomagało. Reguły matrymonialnego rynku zachęcały kobiety do tego, aby flirtowały z mężczyznami i odgrywały niemądre trzpiotki. Lady Sophia westchnęła. Pomyślała, że gdyby Adam ożenił się teraz z jedną z pogardzanych przez niego kokietek, małżeństwo okazałoby się katastrofą. W tym przypadku poczucie obowiązku działało na jego niekorzyść. Hrabia Fanton wychowany był w szacunku do ziemi i gdy zabrakło ojca, odpowiedzialność za nią i za ludzi pracujących w majątku spadła w całości na jego barki. Stał się z miejsca bardziej ostrożny, zaczął myśleć trzeźwo, zachowywał się dojrzalej, niżby wskazywał jego wiek. Jak dotąd nie zainteresował się też bardziej żadną młodą kobietą. Ciotka podejrzewała, że właśnie z tego powodu towarzystwo wzięło go na języki, gdy pokazał się z Buxtedami.

Lady Annesley znała Buxtedów, ale niezbyt dobrze. Zeszłego wieczoru pani Buxted zaaranżowała formalne spotkanie, co pozwoliło lady Sophii dowiedzieć się o niej więcej i pomówić na bardziej zażyłej stopie. Adam nie zaprzeczył, że interesuje się starszą panną Buxted, więc Sophia musiała jak najszybciej się z nią spotkać. Nie była przekonana, czy ta dziewczyna sprawdziłaby się w roli hrabiny. Cel jej wizyty w domu Buxtedów byłby nazbyt oczywisty i przyciągałby niepożądaną uwagę, podobnie jak pojawianie się bratanka w ich towarzystwie. Lady Sophia zastanawiała się, jakim innym sposobem dopiąć swego. Tak zatopioną w myślach ogarnął sen. Charlotte wróciła do domu po codziennej porannej przechadzce. Zastanawiała się, czy damy jeszcze śpią. – Dziękuję, Saro – pożegnała się z pokojówką, z którą była na spacerze. Sara powiedziała, że panny Buxted wróciły późną nocą, a nocny stróż rozgłosił, że damy puszyły się swoim sukcesem. Charlotte nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, czy też martwić. Chciała oczywiście, żeby ciotka i kuzynki dobrze się bawiły i miała nadzieję, że Henrietta będzie tego dnia bardziej towarzyska, ale w głębi serca żywiła też pragnienie, żeby wieczór okazał się nudny, nieciekawy i żeby nikt z kuzynką nie tańczył. Nie spodobały jej się takie myśli, aby więc zaprzątnąć czymś głowę, przeszła do pokoju śniadaniowego, gdzie trzy domowniczki spożywały już pierwszy posiłek. – O, Charlotte, jesteś wreszcie – powitała ją pani Buxted. – Gdzieś ty znowu była? – Spacerowałam, ciociu Buxted. Przypominasz sobie zapewne, że każdego ranka, o ile tylko jest to możliwe, wybieram się na przejażdżkę albo na przechadzkę. Dzisiaj wyszłam później niż zwykle, bo musiałam zaczekać na Sarę, która załatwiała sprawunki dla kucharza. Ciotka Buxted słuchała jej tylko jednym uchem.

– Tak, tak. Nigdy nie wychodź sama. Mieszkasz pod naszym dachem i wszystko, co robisz, może wpłynąć na naszą reputację. Siadaj, dziewczyno, i podaj mi plaster pieczeni. – Dobrze, ciociu. Jak wam się udał wieczór? – To był prawdziwy triumf! Dziewczęta były w samym centrum uwagi. Przez cały wieczór prawie nie usiadły, przetańczyły prawie każdy taniec. A lord Shalford i jego brat nie opuszczali ich nawet na krok. – Och, mamo! Czy widziałaś, jak na mnie patrzyła Millicent Etherington, kiedy tańczyłam z hrabią? Na pewno umiera z zazdrości, że przyszedł na bal z nami, a nie z nią. A zatańczył z nią tylko dlatego, że nie wypadało tańczyć każdego tańca ze mną! – Zatańczył też z Beatrice Ross. – Tak, Faith, to tylko potwierdza moje słowa. Tańczył z czterema młodymi damami, ale to do nas przyszedł na obiad. – A czy ty tańczyłaś, Faith? – zapytała Charlotte. – Tak, z panem Foxleyem, z kapitanem i z hrabią. – Faith uśmiechnęła się nieśmiało. – Miałam wspaniały wieczór. Ale dzisiaj czuję się trochę zmęczona. – Powinnaś dobrze ten wieczór zapamiętać, Faith – poradziła jej siostra. – Bo coś takiego może się więcej nie powtórzyć. Przygotuj się na takie wieczory, gdy będziesz tylko siedzieć i patrzeć. Mnie oczywiście rzadko brakuje partnerów. – Byłam bardzo zajęta dbaniem o wasze interesy, dziewczęta – oznajmiła nagle pani Buxted. – Zeszłego wieczoru poznałam lady Annesley. Oświadczenie to nie wywarło spodziewanego efektu. Trzy młode dziewczęta patrzyły na nią bez zrozumienia. – Kim jest lady Annesley, mamo? – zapytała Henrietta. – Gdybyś przestudiowała należycie książkę Debretta, wiedziałabyś to bardzo dobrze. Henrietta jęknęła cicho, ale Faith jeszcze bardziej się zaciekawiła. Pani Buxted wyczekała, aż napięcie sięgnie zenitu, po czym

wyjaśniła: – To ciotka Shalforda, siostra jego ojca. Mówią, że jest mu bardzo bliska. – Tak? – Henrietta nie zrozumiała. – A dlaczego ma to nas interesować? – Dzisiaj jesteś wyjątkowo głupia, Henrietto. Ona ma na niego wpływ! – Pani Buxted zatopiła zęby w wołowinie. – Za moich czasów to rodziny decydowały o małżeństwie. W dniu ślubu prawie nie znałam pana Buxteda, ale zgodziłam się na to, jak na posłuszną córkę przystało. Henrietta parsknęła. – Mamo, nie potrzebujemy pomocy jakiejś starej głupiej ciotki. Jeśli się we mnie zakochał, ożeni się ze mną. Charlotte odstawiła ostrożnie filiżankę, bo zdecydowanie zbyt mocno ściskała delikatną porcelanę. Nie rozumiała, dlaczego słowa Henrietty tak bardzo jej dokuczyły. Myśl o miłości hrabiego do Henrietty nie powinna jej poruszać, ale być może teraz, gdy już zobaczyła go w innym świetle, nie cieszyła się, że hrabia spędzi z Henriettą całe życie. – Być może – odparła kwaśno pani Buxted. – Ale dopóki nie zwróci się z tym do twojego ojca, nie możemy być całkiem pewne. Dzisiaj odwiedzimy lady Annesley. – O nie, mamo – jęknęła Henrietta. – Naprawdę musimy? Pomimo błagań Henrietty pani Buxted pozostała niewzruszona. Dwie godziny później Charlotte znajdowała się już w holu u lady Annesley. Czuła się niezręcznie. Pani Buxted, nie dbając o to, że może to być niegrzeczne wobec lady Annesley, nalegała na wizytę u niej w domu w towarzystwie wszystkich trzech dziewcząt. Kamerdyner lady Annesley otaksował je wzrokiem i wziął kartę wizytową z rąk pani Buxted za sam rożek. – Powiedz, proszę, drogiej lady Annesley, że pani Buxted przyszła z wizytą – trajkotała pani Buxted. – Mieliśmy przyjemność gościć jej czarujących bratanków w naszych skromnych progach.

Kamerdyner wprowadził ich do pustej bawialni i wyszedł. Młode damy czekały w sztywnych postawach, słuchając ostatnich instrukcji pani Buxted. – Co do ciebie, Faith, nie powinnaś dużo mówić. Dzisiaj jest dzień Henrietty. – A co mam zrobić, jeśli odezwie się do mnie bezpośrednio albo zada mi pytanie? – Masz odpowiedzieć, ale krótko. Głupia dziewucha! Nie nadwerężaj mojej cierpliwości. – Lady Sophia Annesley – zaanonsował kamerdyner. Lady Annesley wkroczyła do pokoju z gracją. Jeśli nawet słyszała rozmowę matki z córką, nie dała tego po sobie poznać. Charlotte poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Miała wrażenie, że jest tu całkiem nie na miejscu. – Pani Buxted, cóż za niespodziewana radość – rzekła gospodyni. – Oczywiście, że panią pamiętam. Poznałyśmy się minionego wieczoru, prawda? To był bardzo przyjemny wieczór, tylko te krewetki… Czy mogę wam zaproponować ratafię? A może herbatę? – Dała znak kamerdynerowi, który oddalił się spiesznie. – Czy mam przyjemność poznać pani córki? Pani Buxted, rozpływając się w uśmiechach, przedstawiła dziewczęta. Lady Annesley przyjrzała się im krytycznie. – Wychowała pani bardzo ładne młode damy, pani Buxted. Są też uzdolnionymi tancerkami, widziałam je, gdy tańczyły kadryla z bratankami. Pani Buxted wyglądała na zadowoloną. Henrietta zatrzepotała rzęsami, przechyliła główkę na bok i szepnęła: – Dziękuję, lady Annesley. Litości! – pomyślała Charlotte. – Ona flirtuje ze wszystkimi! Zauważyła też, że Henrietta pozostała ślepa na cierpki uśmiech milady. – A kim jest ta młoda dama? – Lady Annesley zwróciła uwagę na Charlotte.

– Panna Charlotte Wyncroft, jej matka była kuzynką męża. Lady Annesley uśmiechnęła się serdecznie. – Zatem jesteś córką sir Edwarda! Nie wiedziałam, że zawitałaś do Anglii. Czy twój ojciec przyjechał z tobą? Co słychać u tego starego drania? Wciąż łamie kobietom serca w Wiedniu? – Teraz łamie serca w Paryżu, o ile mi wiadomo. Lady Annesley wybuchła śmiechem. – Nie wątpię. A zatem jesteś córeczką, którą Maria urodziła w Portugalii. Wyrosłaś na wspaniałą damę. I jaka elegancka suknia! Na pewno nie spod igły londyńskiej modystki. – Przyjrzała się stylowej sukni spacerowej z muślinu i koronki ze spencerem do kompletu. – To prawda, uszyła ją madame Diebolt. Wszystkie damy zabijają się o jej kreacje. – Jest bez wątpienia genialna. Co za ścieg, jaki krój! A pani, panno Wyncroft, pięknie ją nosi. Jak długo zamierza pani zostać w Londynie? – Sir Edward ma nadzieję wrócić do swojej ukochanej córki w przeciągu kilku tygodni – wtrąciła się pani Buxted. – Wszystkim nam będzie jej brakowało. Henrietta nie zamierzała pozostawać w cieniu matki. – Zanim to jednak nastąpi, wszystkie odwiedzimy Chadcombe – dodała. – Naprawdę? Chadcombe to wspaniałe miejsce. Uwielbiam tam wyjeżdżać, kiedy Londyn już mi brzydnie. – Lady Annesley znowu zwróciła się do Charlotte: – Opowiedz mi jeszcze o sir Edwardzie. Czy myśli o zasłużonym odpoczynku? – Tak, odkąd mamy pokój. Jednak praca w dyplomacji wymaga poświęceń. Nie wolno nam szczędzić wysiłków, by pokój trwał jak najdłużej. Lady Annesley pokiwała głową. – Przydałby nam się lepszy sposób wyjaśniania nieporozumień niż pole bitwy. Gdyby tylko kobiety miały należny posłuch u naszych generałów i polityków, na pewno łatwiej byłoby o porozumienie.

– Zgoda – przyznała Charlotte. – Lecz kiedy trwa wojna, wszyscy żołnierze robią to, do czego ich zmusza sytuacja. – Nie uważam, że kobiety powinny rozmawiać o wojnie – wtrąciła pani Buxted. – Ani o dyplomacji czy podobnych sprawach. Rola kobiet ogranicza się do wspierania mężów. – Jednak wspieranie ich nie odbiera nam prawa do opinii. Choć nie wszyscy są podobnego zdania – zgodziła się lady Annesley dyplomatycznie. – Gdy lord Annesley jeszcze żył, prowadziliśmy liczne rozmowy o polityce i wojnie, a on cenił moje zdanie. Lubił też, gdy się nie zgadzaliśmy. Lady Sophia uśmiechnęła się. Oczy pani Buxted zrobiły się z trwogi wielkie jak spodki. W tym momencie drzwi się otworzyły i do salonu wszedł kamerdyner, niosąc herbatę, ciastka i słodycze. Gdy tylko wyszedł, pani Buxted przypomniała sobie, co ją sprowadziło do lady Annesley. Zajęła uwagę gospodyni rozmową o wspólnych znajomych, póki nie nadszedł koniec wizyty. Kiedy wychodziły, lady Annesley podziękowała paniom Buxted za wizytę i życzyła im miłego pobytu w Chadcombe. Następnie zwróciła się do Charlotte: – Panno Wyncroft, nasze dzisiejsze spotkanie sprawiło mi wielką radość. Proszę przekazać ojcu moje serdeczne uszanowanie wraz z zaproszeniem, by mnie odwiedził po powrocie. Będę oczekiwała was obojga. Kilka minut później, już w powozie, przemówiła Henrietta: – Mamo, spełniłyśmy obowiązek i odwiedziłyśmy lady Annesley. Czy możemy teraz pójść na lody? Obiecałaś. – Wyszło nieźle – odrzekła Pani Buxted, zatopiona w swoich myślach. – Trochę za bardzo skupiła się na Charlotte, ale to ekscentryczka, więc jej dziwaczne pomysły mogły się lady Annesley spodobać. – Charlotte nie powinna się tyle odzywać. Chciała odciągnąć ode mnie zainteresowanie! – Nic podobnego, Henrietto – odparła Charlotte. – Po prostu milady zna mojego ojca, więc to całkowicie naturalne, że chciała o nim ze mną porozmawiać.

– Tak? Mojego ojca też pewnie zna, ale o nim nie mówiła! Przynajmniej mamie udało się odciągnąć od ciebie uwagę, kiedy podano herbatkę. W każdym razie jest stara, gruba i nudna. Cieszę się, że nie będziemy musiały jej znowu odwiedzać. – Mnie się wydała czarująca – zauważyła Charlotte. – Z przyjemnością znowu się z nią zobaczę. – Tak, tak, dziewczęta. Już po wszystkim. Zdaje mi się, że możemy to uznać za sukces. Na pewno poleci nas lordowi Shalford, a to bardzo wspomoże twoje wysiłki, Henrietto – podsumowała pani Buxted. – Powiedzcie stangretowi, żeby nas zabrał do Gunthera. Pani Buxted nie byłaby tak pewna swojego triumfu, gdyby przeczytała list, który wystosowała lady Annesley do panny Langley kilka dni później. Starsza pani w niepewności oczekiwała przybycia do Chadcombe gości, a chociaż zgodziła się na prośbę ukochanego Adama bez wahania, czytała słowa nakreślone przez lady Sophię z rosnącym niepokojem: „Jakkolwiek starsza z córek ma piękną twarz, za jej fasadą nie kryje się nic oprócz próżności i samozadowolenia. Młodsza jest tymczasem płochliwa i bez polotu. Jak klejnot w tym towarzystwie błyszczy panna Wyncroft. Jest urocza, rozsądna i życzliwa, a przy tym jej ojciec to mój stary przyjaciel, sir Edward. Czy pamiętasz może moją przyjaciółkę Marię, która zmarła za granicą? Ta czarująca młoda dama jest właśnie jej córką. Mieszka u Buxtedów, czekając na powrót ojca. Miej się na baczności przy pani Buxted. Jest piekielnie ambitna i pozbawiona skrupułów, a to niebezpieczne połączenie. Przy tym wszystkie trzy młode damy mają ładne oczy, a to nadzwyczaj niepomyślna okoliczność”. Panna Clara Langley odłożyła list nieco roztrzęsiona. Nie rozumiała zainteresowania Sophii oczami młodych dam, ale odniosła wrażenie, że wkrótce znajdzie się w samym centrum

intryg. Tego samego ranka otrzymała list od Adama, w którym informował ją, że zaproszonych będzie więcej, niż z początku zakładał. Miała się zająć wszystkimi przygotowaniami, a Adam wyrażał nadzieję, że nie sprawi jej tym zbyt dużo kłopotu. Dziewięcioro nieznajomych wkrótce miało zagościć w Chadcombe, tymczasem panna Langley nigdy w życiu nie podejmowała tak licznego towarzystwa. Czekało ją sprowadzanie na posiłki miejscowych ziemian, gdyż wśród zaproszonych znacznie przeważały damy. Gorączkowo przewertowała w głowie listę gości. Oprócz pięciorga Buxtedów, w tym czterech kobiet, miała przybyć pani Etherington i jej dwoje dzieci, młody dżentelmen i młoda dama. Był też pan Foxley. Panna Langley dziękowała Bogu, że trafił się dodatkowy mężczyzna. W sumie miało zatem być trzech mężczyzn i sześć kobiet. Zamierzała zaprosić pewnego szlachcica z synem oraz wielebnego Sneddona, aby stworzyć równowagę. Powątpiewała, czy Adam zdawał sobie sprawę z czekającego ją nakładu pracy. Cóż, mężczyźni rzadko to rozumieją.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Zgodnie z obietnicą lord Shalford i kapitan Fanton zjawili się u Buxtedów w kolejny wtorek, aby zabrać młode damy na przejażdżkę. Prowadzili swoje wierzchowce spokojnie, a przez cały czas Henrietta flirtowała bezwstydnie z kapitanem, najwyraźniej po to, aby wzbudzić zazdrość hrabiego. Henrietta ubrała się w nowy i niezwykle modny strój jeździecki z wojskowymi epoletami i czako. Strój otrzymała dopiero tego ranka i własne odbicie w lustrze wprawiło ją w taki zachwyt, że stała się lekkomyślna. Adam pozostał nieczuły na jej gierki. Utwierdził się tylko w przekonaniu, że Henrietta jest próżna i zainteresowana wyłącznie sobą, co często obserwował u ładnych młodych dam. Nie była ani lepsza, ani gorsza od innych. Postanowił jednak skorzystać z okazji, by lepiej się zapoznać z panną Wyncroft, gdyż miał niejasne przeczucie, że ona akurat może być inna. Charlotte przyglądała się z zażenowaniem sztuczkom, do jakich uciekała się kuzynka. Zaglądała mu głęboko w oczy, śmiała się w głos z jego żartów. Każdy uznałby bez wahania, że jest w kapitanie zadurzona na zabój. Adama kompletnie ignorowała. Hrabia jechał tymczasem przy Charlotte i kompletnie nie zwracał uwagi na Henriettę. Dopytywał się Charlotte, jakie książki lubi czytać i okazało się, że mają taki sam gust. Zaintrygowana jego nagłym zaciekawieniem Charlotte cieszyła się rozmową, do chwili, kiedy hrabia wyznał, że podziwia ludzi, którzy lubią spędzać wolny czas na lekturze. Charlotte poczuła się niezręcznie, bo przecież to Henrietta powinna słuchać jego komplementów.

Zamilkła. Nabrała przeświadczenia, że hrabia rozmawia z nią tylko dlatego, że Henrietta jest nieosiągalna. A może był dotknięty jej zachowaniem? Przypomniała sobie o jego arogancji. To, że podczas kolacji był dla niej miły, nie musiało oznaczać, że się zmienił. On i Henrietta doskonale do siebie pasowali i Charlotte wolałaby nie uczestniczyć w grze, którą prowadziła jej kuzynka. – Zamilkła pani – zauważył hrabia z uśmiechem. – Czy rozmowa panią nudzi? – No i cóż z tego? Czy nie wolno czasami pomilczeć? Często bywam krytykowana za małomówność – dodała, aby złagodzić nieco wydźwięk odpowiedzi. Przed nimi Henrietta roześmiała się przenikliwie na jakąś dowcipną uwagę kapitana. Charlotte zamknęła na chwilę oczy. – Owszem – usłyszała głos hrabiego. Popatrzyła na niego, niepewna, co chciał przez to powiedzieć. Wyglądał na rozbawionego, lecz nie rozumiała dlaczego. Umówiono się na spotkanie także w następny wtorek, a hrabia obiecał też odwiedzić wkrótce Buxtedów. Charlotte przyjęła tę zapowiedź z radością. Była jednak niepewna jego intencji. Uznała w końcu, że nie powinna tak dużo o nim myśleć. Spędzili godzinę na przyjemnej pogawędce, podczas której arogancja hrabiego ustąpiła miejsca serdeczności. Charlotte poznała w swoim życiu wielu atrakcyjnych mężczyzn i nie mogła zrozumieć, co szczególnego widzi akurat w tym. Niczym się przecież nie wyróżniał. Gdy opuścili Half-Moon Street, Adam wrócił myślami do przejażdżki. Choć piękna Henrietta skupiła swoje zabiegi na Harrym, on sam doskonale się bawił rozmową z panną Wyncroft. Miała znacznie przyjemniejszy charakter od panny Buxted. Był pod wrażeniem jej inteligencji. Nie mógł też nie zauważyć, jak atrakcyjnie wyglądała w siodle. Zaśmiał się pod nosem, wspominając dowcipne uszczypli-

wości, które mu serwowała z łobuzerskim uśmiechem. Zaraz odsunął jednak od siebie te myśli. Wolał unikać emocjonalnych rozterek. Dwa dni później pani Buxted przyniosła najnowsze pogłoski. Była na zakupach i wracając, zajrzała pospiesznie salonu, gdzie młode damy zajmowały się swoimi sprawami. Charlotte pisała list, Faith haftowała poszewkę na poduszkę, a Henrietta przeglądała „La Belle Assemblée” i komentowała prezentowane w nim wykroje. Gdy do pokoju weszła matka, Henrietta zerwała się na równe nogi. – Och, mamo, popatrz tylko na tę przepiękną sukienkę. Tak bardzo chciałabym taką mieć. Będę potrzebowała więcej sukienek do Chadcombe, bo hrabia Shalford widział już wszystkie oprócz tej jedwabnej niebieskiej, a ona już wyszła z mody. – Cicho, dziecko, stało się coś strasznego! Istotnie, pani Buxted wyglądała na zatrwożoną. Miała pobladłe policzki, oddychała ciężko i sprawiała wrażenie osoby bardzo zdenerwowanej. Młode damy natychmiast wzięły ją pod ręce i zaprowadziły na kanapę, gdzie mogła się położyć i ochłonąć. Charlotte podała ciotce poduszkę, a Faith poszukała soli trzeźwiących. Henrietta wzięła matkę za rękę i głaskała czule. Kiedy już sole zadziałały, pani Buxted postanowiła się podnieść. – Doszły mnie straszne wieści, które dotyczą ciebie, moja droga Henrietto. Henrietta jęknęła. – Co się stało, mamo? – Miałam nieszczęście natknąć się na tę paskudną panią Etherington. A ona skorzystała z okazji, żeby poinformować mnie, że wraz z synem i Millicent także wybiera się do Chadcombe! – Millicent Etherington? W Chadcombe? Tylko nie to! – wrzasnęła Henrietta. – Będzie usiłowała go przekabacić! Bę-

dzie z nim flirtowała. Te jej wstrętne rude włosy, nudne brązowe oczy i posag trzech tysięcy funtów! Henrietta wybuchła głośnym płaczem. Charlotte była zdumiona. Jaki to znowu kryzys? – zastanawiała się. Etheringtonowie byli rodziną bardzo szanowaną i Charlotte wydawało się, że należeli do przyjaciół Buxtedów. Millicent i Henrietta regularnie się odwiedzały i często chodziły razem na zakupy. – Henrietto – próbowała załagodzić sytuację – lord Shalford nie wspominał, że będziemy jedynymi gośćmi. – Właśnie że tak! – odparła Henrietta, szlochając. – Tak powiedział. Życzył sobie tego! Oddychała coraz szybciej, popadając się w coraz większą histerię. Pani Buxted, która już doszła do siebie, upomniała Charlotte: – Nie mów do niej, kiedy jest zdenerwowana. Wezwijcie moją pokojówkę, ona będzie wiedziała, co robić. Faith! Sole trzeźwiące. Ale to już! Pani Buxted spróbowała podać sole trzeźwiące, ale Henrietta leżała już na szykownym dywanie, bijąc nogami w podłogę. Zawodziła coraz głośniej. Charlotte nigdy nie widziała takiego pokazu histerii. Jej serce też przyspieszyło, choć raczej z zawstydzenia niż ze współczucia. Henrietta zachowywała się jak rozwydrzone dziecko. Pokojówka pani Buxted, panna Flint, wkroczyła do salonu i natychmiast przejęła dowodzenie. Faith miała trzymać Henrietcie stopy, a Flint podpaliła piórko pod jej nosem. Pani Buxted lamentowała na kanapie. Drzwi się otworzyły i tym razem wszedł młody służący. Wstrząśnięty widokiem spazmów panienki natychmiast odwrócił się twarzą do ściany. Zwrócił się do wiszącego tam portretu pradziadka Henrietty. – Lord Shalford czeka na dole, madame. Czy mam go wprowadzić?

– Oczywiście, że nie! – wrzasnęła pani Buxted. – Powiedz mu, żeby poszedł do biblioteki pana Buxteda. Służący skinął głową i uciekł. – Charlotte, pójdź na dół i przekaż mu, że jesteśmy niedysponowane. Źle się czujemy. Dołączę do was, jak tylko będę mogła. I zostaw drzwi biblioteki otwarte! – Dobrze, ciociu. Charlotte była zadowolona, że nie musi uczestniczyć w dalszym przedstawieniu. Zbiegła lekko po schodach. Niestety zawodzenie Henrietty było wyraźnie słyszane w całym domu. Charlotte minęła w holu podenerwowaną panią Walker, która pośpiesznie niosła na górę butelkę z laudanum. – Och, moja droga panienka! – jęknęła, przechodząc obok Charlotte. – Już bardzo dawno nie miała ataku. Była wrażliwym dzieckiem i wówczas często dostawała spazmów. Za każdym razem pan Buxted tak się denerwował, że musiał wychodzić z domu. Charlotte ogarnęło współczucie wobec pana Buxteda. Wyprostowała się, poprawiła sukienkę i weszła do biblioteki. Zgodnie z instrukcją drzwi zostawiła otwarte, nie towarzyszyła jej bowiem przyzwoitka. Hrabia odwrócił się od półki z książkami, aby ją przywitać. – Ach! Dzień dobry, panno Wyncroft. – Dzień dobry, lordzie Shalford. Czy dobrze się pan miewa? Oboje ignorowali dźwięki dobiegające z góry. – Całkiem w porządku, dziękuję. – A pana brat? Popatrzył na nią z żartobliwie. – Miewał się nieźle, kiedy widziałem go ostatnio. Było to około godzinę temu. Usiedli. Charlotte zajęła kanapę obitą czerwoną satyną, hrabia skórzany fotel. Oboje milczeli. Charlotte patrzyła na niego bezradnie. – Piękną mamy pogodę w tym tygodniu, panno Wyncroft, nieprawdaż?

Głuche uderzenia dobiegające z góry stały się jeszcze głośniejsze. – O, tak. Zrobiło się całkiem przyjemnie. Jest niezwykle ciepło. – Po surowej zimie zasłużyliśmy na łagodniejszą aurę, nie uważa pani? – Owszem, lordzie Shalford. Weszła Sarah, przyniosła herbatę i poczęstunek. Charlotte odprawiła ją i uprzejmie podała hrabiemu filiżankę. Podziękował i już po chwili oboje popijali herbatę w milczeniu. Głośne wrzaski dobiegały teraz zza otwartych drzwi, a także od strony sufitu. Charlotte podniosła trochę głos. – Ciepła pogoda na pewno sprzyja obfitym żniwom, również w Chadcombe. – Panno Wyncroft, czy zna się pani na uprawie roli? – Ani trochę. Oj, łobuz z pana! – Odstawiła filiżankę i wybuchła śmiechem. Nareszcie swoboda wzięła górę nad niezręcznością. Hrabia śmiał się razem z nią, a tymczasem odgłosy z piętra zaczęły przycichać. – Proszę mi powiedzieć, co takiego wyprawia się na górze? Charlotte nie chciała źle mówić o kuzynce, choć hrabia na pewno podejrzewał, że źródłem piekielnych zawodzeń jest Henrietta. Zawahała się. – Musi mi pani powiedzieć – naciskał. – W przeciwnym razie sam się dowiem. Uratowało ją przybycie pani Buxted. Gospodyni hałaśliwie i energicznie wpadła do biblioteki. – Ojej, droga Charlotte, dlaczego nie powiedziałaś mi, że mamy gościa? Musisz naprawdę popracować nad manierami. Proszę wybaczyć, że kazałam panu czekać, lordzie Shalford. Niestety moje córki są obecnie zajęte. – Doprawdy? Czy pani córki wyszły z domu, pani Buxted? – Ależ nie, tylko są niedysponowane. – Namyślała się przez chwilę. – Widzi pan, nasza droga pokojówka ma wielki ból

zęba i jęczy jak dusza potępiona. Mógł pan słyszeć jej zawodzenie, kiedy zaszczycił pan nasze progi. Ale teraz pani Walker dała jej laudanum i biedaczka wreszcie zaśnie. – Rozumiem. Szczerze współczuję wszystkim, których dręczy ból zęba. – Zamilkł na chwilę. – Czy pani córki też bolą zęby? Od strony czerwonej kanapy dobiegł dźwięk, który nieco przypominał stłumione parsknięcie. – Nie – odparła pani Buxted. – To przecież nie jest zaraźliwe, tak przynajmniej utrzymują lekarze. Hrabia uprzejmie milczał. – Widzi pan, moje córki są bardzo wrażliwe i nie mogą znieść widoku cierpiącej Sary. Tak bardzo się przejęły, że nie nadawałyby się dziś do towarzystwa. – Sara? Ach, rozumiem. To pokojówka Sara cierpi na ból zęba? Pani Buxted potwierdziła. Hrabia posłał przewrotny uśmiech Charlotte, która przyłożyła dłoń do czoła i pokręciła głową. Dlaczego ciotce przyszła do głowy akurat Sara? – Na pewno życzyłaby pani sobie, żebym jej dłużej nie kłopotał. Już sobie idę. – Och, nie! Choć jednak najlepiej będzie, jeśli odwiedzi pan dziewczęta przy innej okazji. Wszyscy wstali. – Panno Wyncroft, mam nadzieję, że pani ból zęba nie dopadnie. Ani nie będzie pani współczuła innym tak żywiołowo jak inne młode damy. A to łajdak, pomyślała Charlotte z podziwem. – Och, Charlotte była wychowana w armii, lordzie Shalford. Na pewno ma serce z kamienia po tym wszystkim, co widziała. – Przeciwnie, ciociu, mam miękkie serce i czuję ból, gdy ktoś przy mnie cierpi naprawdę. Pani Buxted nie zaszczyciła tego komentarzem. – Naturalnie przekażę Henrietcie, obu dziewczętom, że

przybył pan do nas w odwiedziny i był rozczarowany, nie mogąc ich ujrzeć. – Och, proszę tego nie robić. Wcale nie jestem rozczarowany. Ukłonił się obu damom i wyszedł. Pani Buxted zaczekała taktownie, aż drzwi się zamknęły za gościem, po czym padła wyczerpana na najbliższy fotel. – Panie, dodaj mi sił! – westchnęła. – Dlaczegóż musiał przyjść w odwiedziny akurat w tym momencie? Musisz jednak wiedzieć, Charlotte, że o Etheringtonach mówiłam samą prawdę. Oni też zostali zaproszeni do Chadcombe. Przez kilka minut Charlotte zapewniała ją, że jeszcze nic straconego, skoro lord Shalford nie jest zaręczony z panną Etherington. Później taktownie zasugerowała, że byłoby może lepiej dla Henrietty, gdyby nie dawała się ponieść fantazji i była mniej wymagająca wobec hrabiego Fantona. O tym jednak ciotka nie chciała nawet słyszeć. – Nie i jeszcze raz nie! – odpowiedziała. – Henrietta zawsze była wrażliwym dzieckiem i teraz to się nie zmieni. Wcale też sobie tego nie życzę. Może chcesz dobrze, ale nie wychowano cię na prawdziwą damę. Dżentelmeni rozumieją, że jesteśmy emocjonalnymi istotami i należy o nas dbać. Może dzięki temu obudzi się w nim instynkt opiekuńczy. Charlotte pozostała sceptyczna, ale wolała nie podejmować dyskusji. Miała dużo do przemyślenia. Zaskoczyła ją łatwość, z jaką nawiązała nić porozumienia z lordem. Nie widziała już w nim arogancji. Podobało jej się jego poczucie humoru. Zastanawiała się, czy ktoś taki zasługuje na to, by przez całe życie znosić grymasy Henrietty. Naszła ją wręcz myśl, że nie powinien się z nią żenić. Jednak było w tej myśli coś niepokojącego, więc odsunęła ją od siebie. Adam w drodze do klubu przeżywał podobne rozterki. Nie był pewny, która z panien Buxted miała atak furii, oby nie Henrietta. Cenił ciszę i źle znosił napady histerii, podobnie

jak nadmierny dramatyzm. Skłaniał się zwolna do tego, by przyznać rację ciotce Sophii. Kto wie, być może charakter żony istotnie jest nie mniej ważny od posagu? Pomyślał o Charlotte i zaśmiał się cicho, wspominając jej zażenowanie w bibliotece. Zrobiło mu się ciepło na sercu na myśl o wesołości, która ogarnęła ich oboje. Otrząsnął się z zalewającej go fali ckliwości. Nie! Śmiech to zdrowie, ale żaden powód, żeby powtarzać błędy dziadka. On ożenił się z miłości, ze szlachcianką bez grosza przy duszy, a potem przez całe życie trwonił majątek i niemal doprowadził folwark do ruiny. Tymczasem ojciec poślubił bogatą pannę i z czasem nauczył się ją kochać. Znał swoje powinności. Hrabia rozprostował ramiona i podniósł dumnie brodę, spoglądał jednak ponuro. Nasza fortuna nie jest bezpieczna, myślał dalej. Muszę sprostać moim obowiązkom, niezależnie od osobistych upodobań. Pozostał mu jeden promyk nadziei. A jeśli panna Wyncroft okaże się bogata? Skrzywił się bezwiednie. Przecież to nic złego, życzyć sobie, by panna na wydaniu miała dobry posag, próbował się uspokoić. Musiał jednak przyznać, że lubi ją, i to bardziej niż którąkolwiek z młodych dam. Był zaskoczony tym, jak silne w nim budziła emocje. Rozsądek nakazywał mu pomyśleć o majątku na wypadek, gdyby mógł się o nią ubiegać. Zarazem jednak coś go w tym raziło. Nie podobało mu się, że miałby wybrać pannę Wyncroft ze względu na jej posag. Za dużo o tym myślisz, wyrzucał sobie. Po prostu zrób, co do ciebie należy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Drogę do Chadcombe postanowili pokonać jednego dnia, z dwoma popasami dla odpoczynku. Charlotte podróż dłużyła się jednak niemiłosiernie i nabrała podejrzeń, że trwa tydzień, tylko słońce zapomniało zajść za horyzont. Było tak może dlatego, że siedziała z Faith na kanapie tyłem do kierunku jazdy, podczas gdy wygodniejsze siedzenia naprzeciwko zajęły pani Buxted z Henriettą. Nie mogło to być jedyne wytłumaczenie. Charlotte brała już udział w dłuższych podróżach, gorszymi drogami i mniej wygodnymi powozami. Nie chodziło też o pejzaż, gdyż droga w Portsmouth i leśne trakty Surrey pozwalały cieszyć oko pięknymi widokami w pełnym rozkwicie lata, niestety teraz chłodne dni nie spełniły obietnicy złożonej przez ciepłą wiosnę. Charlotte słyszała wiele o srogiej zimie, gdy Tamiza zamarzła i na lodzie wyprawiono zimowy jarmark, rozdawano druki i sprzedawano wołowinę z rusztu. Kiedy śniegi stopniały i nadeszła wiosna, wszyscy rozprawiali o nadchodzącym gorącym lecie. Kwiecień rzeczywiście zapowiadał ciepłe dni. Za to maj, czerwiec, a teraz lipiec były szare i ponure, a deszczowe dni przeważały nad słonecznymi. Charlotte, przyzwyczajona do upałów Austrii, Włoch i Hiszpanii, była wdzięczna za łagodniejszy angielski klimat. Lubiła deszcz, który pozwalał roślinom bujnie rozkwitać, lubiła zapach żyznej ziemi i kwitnących krzewów. Musiała w końcu niechętnie przyznać, że trudy tej podróży wynikają wyłącznie z towarzystwa. Pierwszy raz podróżowała z zadufaną damą w średnim wieku i dwiema kłótliwymi dziewczętami. Odkąd wyjechały z Moon Street, z ich ust pły-

nął nieprzerwany potok hałaśliwego pustosłowia. Nawet Faith, którą Charlotte serdecznie polubiła, tym razem ukazywała mniej atrakcyjną stronę swej natury. Narzekała na przymus jazdy tyłem i nie puszczała mimo uszu żadnych uszczypliwości ze strony siostry. Faith zaczęła stawać w swojej obronie, co bardzo się Charlotte podobało, jednak w długiej podróży takie zachowanie wystawiało jej cierpliwość na próbę. Bardzo jej brakowało towarzystwa ojca. Zazwyczaj w podróży towarzyszył jej on oraz Priddy, a teraz nie było przy niej nawet pokojówki. W ostatnim liście ojciec wspominał, że pozostały mu jeszcze ostatnie zobowiązania, ale wróci niebawem. Charlotte nie mogła się już doczekać, bo towarzystwo Buxtedów i ograniczenie swobody dawały jej się we znaki. Londyn nie okazał się miejscem radosnych przygód, na jakie liczyła. Znienacka przypomniała sobie hrabiego i jej serce na moment zamarło. Gdyby nie on, Londyn byłby dla niej prawie nie do zniesienia. Cieszyła się z jego towarzystwa. Chociaż z początku wydawał jej się wyniosły, teraz poznała go jako troskliwego, inteligentnego mężczyznę, obdarzonego subtelnym poczuciem humoru. Nie chciała przywiązywać zbyt dużej wagi do swoich odczuć. Po wielu dniach z Buxtedami nie widziała nic dziwnego w tym, że ciepło powitała pierwszą przyjazną duszę w kręgu londyńskich znajomych. Podejrzewała, że gdyby był z nią ojciec, nie pragnęłaby tak towarzystwa hrabiego. Priddy też została w Londynie z Josephem, gdyż Buxtedowie postanowili zabrać do Chadcombe tylko troje służących, stajennego, pokojowego pana Buxteda i pokojówkę pani Buxted. Pokojówka ta miała również pomagać w toalecie pannie Henrietcie. – Kiedyś zrozumiesz – wyjaśniła Charlotcie pani Buxted – że potrzeby mojej starszej córki są najważniejsze. Nasza wizyta ma na celu doprowadzenie do zaręczyn z hrabią. Charlotte rozumiała to już od dłuższego czasu. Pani Buxted

i Henrietta prawie o niczym innym nie rozmawiały. Ostatnimi tygodniami hrabia był bardzo zajęty i odwiedził Buxted House zaledwie cztery razy. Każdego wtorku wszyscy razem wybierali się na przejażdżkę i Henrietta zadbała o to, żeby ani razu jej przy tym nie zabrakło. Hrabiemu udawało się mimo to porozmawiać z Charlotte przy każdej okazji. Doszły ich też słuchy, że hrabia wybrał się do teatru w towarzystwie Etheringtonów. W dniu, gdy gruchnęła ta wiadomość, Charlotte nie przekraczała progu swojego pokoju, póki furia i zawodzenie Henrietty nie ucichły na dobre. Druga połowa czerwca minęła pod znakiem nieustannych zakupów, pakowania i wizyt u licznych modystek. W efekcie wszystkie miały garderobę pełną nowych sukienek, płaszczy i kapeluszy. Charlotte też dała się porwać fali powszechnego podniecenia. Nie oparła się i zamówiła dwie nowe sukienki. Jedną bladozieloną, z długimi rękawami, koronkowym rąbkiem i drobnymi perełkami oraz olśniewającą ciemnoniebieską suknię wieczorową z satyny. Miała nadzieję, że znajdzie się w Chadcombe okazja, by ją włożyć. Ta ekstrawagancja sporo ją kosztowała i do czasu przyjazdu ojca była już zmuszona bardzo ostrożnie dysponować pieniędzmi. Pan Buxted miał do nich dołączyć dwa dni później, po załatwieniu interesów w Londynie. Charlotte podejrzewała, że przede wszystkim w jego interesie leżało to, aby uniknąć wspólnej podróży z żoną i córkami. Zdążyła mu już pozazdrościć dalekowzroczności. Od jakiegoś czasu po prawej stronie drogi ciągnął się kamienny mur. Ku radości Charlotte powóz przystanął przed bramą. Najwyraźniej dojechali już do Chadcombe. Zauważyła, że odźwierny zaraz dosiadł konia i ruszył przodem, aby uprzedzić o ich przybyciu. Dojazd do posiadłości wiódł przez las. Przy drodze wciąż kwitły dzwoneczki. Pierwszy raz, odkąd wyjechali z Londynu, rozstąpiły się chmury i ciepłe promienie słońca przeniknęły przez liście.

Wkrótce drzewa rozstąpiły się nieco i nagle pani Buxted pospołu z Henriettą wydały jęk zachwytu. Faith podskoczyła i wyjrzała przez okno. – Faith, natychmiast wracaj na miejsce! – Czy to jest dom? Wygląda jak pałac! – Tak, Faith, ale oni cię zaraz zobaczą. Siadaj! W końcu powóz dojechał na miejsce. Charlotte wysiadła ostatnia. Zrobiła to bez pośpiechu, by nacieszyć się widokiem. Chadcombe wzniesiono go z portlandzkiego wapienia, ozdobiono sztukaterią i wykuszami nad portykiem. W symetrycznych skrzydłach widniały wysokie, eleganckie okna, które zapewniały doskonałe oświetlenie pokojom. Ogrody, jak zauważyła Charlotte, zostały pieczołowicie ukształtowane. Rosły tu drzewa i kwiaty w naturalny sposób łączące się z lasem, który rozciągał się za nimi. W oddali, po lewej stronie, tafla jeziora migotała jak brylant obracany w słońcu. Pluskały też melodyjnie ogrodowe fontanny. Podczas gdy ona rozglądała się po okolicy, drzwi rezydencji rozwarły się szeroko przed jej ciotką i kuzynkami, więc Charlotte pospieszyła, żeby do nich dołączyć. Udało jej się wejść do środka tuż za nimi. Wnętrze holu imponowało nie mniej od fasady – otwarte, przestrzenne, z marmurową posadzką w szachownicę i niezwykle szerokimi schodami. Strop ozdobiono sztukaterią. Powitał ich uroczyście hrabia we własnej osobie. Charlotte ukłoniła się wraz z kuzynkami, podczas gdy pani Buxted górnolotnie wyrażała dozgonną wdzięczność za zaproszenie. Kapitan, którego Charlotte z początku nie zauważyła, zapewnił ją, że zaproszenie płynęło ze szczerego serca i są tutaj mile widziane. Następnie hrabia przedstawił im swoją siostrę, lady Olivię, oraz cioteczną babkę, pannę Langley. Olivia uśmiechnęła się nieśmiało. Ona także odziedziczyła urodę rodu Fantonów i okazała się niezwykle piękna. Podobnie jak hrabia miała ciemne włosy i szare oczy. Ubrała się skromnie, w muślinową suknię ze stójką, długimi rękawami

i fioletoworóżową satynową wstążką. Charlotte uśmiechnęła się do niej, żeby jej dodać otuchy. Panna Langley była starszą damą ze śnieżnobiałymi włosami pod koronkowym czepkiem. Miała żylastą budowę, była pomarszczona i pełna życia, a powitała ich gorąco. – Bardzo się cieszę, że mogę was nareszcie poznać! Adam i Harry mówili, że jesteście dobrymi przyjaciółmi. Na pewno miło spędzicie czas w Chadcombe. Wybrałam dla was pokoje blisko siebie, żebyście mogły czuć się jak najbardziej komfortowo. Podróż była na pewno straszna. Obecnie nie lubię już podróżować, choć kiedy byłam młodsza… Henrietta przełożyła torebkę z ręki do ręki i poprawiła rękawiczkę. – No i proszę, jak się rozpaplałam! – zareagowała na ten gest lady Clara. – Na pewno macie już mnie serdecznie dosyć. Nasza ochmistrzyni zaprowadzi was do pokoi. Zapraszam, dołączcie do mnie później na herbatkę w pokoju śniadaniowym. Tak się w każdym razie ten pokój nazywa, chociaż nie mam pojęcia dlaczego. Owszem, korzystamy z niego rankiem, ale przecież także po południu. Etheringtonowie też już przyjechali, może pół godziny przed wami, a po południu spodziewamy się pana Foxleya. Ochmistrzyni okazała się przyjemnie wyglądającą kobietą w wykrochmalonym białym fartuchu na szarej sukience. Uśmiechnęła się do nich uprzejmie i zaprowadziła na górę. Kiedy Charlotte weszła na górę, nie mogła sobie odmówić zerknięcia za plecy. Kapitan prowadził pannę Langley i Olivię przez drzwi po prawej stronie, podczas gdy hrabia patrzył za nimi w górę, spoglądając to na Henriettę, to na Charlotte. Twarz miał pozbawioną wyrazu i Charlotte poczuła się niepewnie. Uniosła pytająco brwi, a on na ten widok odwrócił się na pięcie i odszedł. Charlotte nie wiedziała, co o tym myśleć. Nie miała już do czynienia z rozbawionym dżentelmenem, z którym żartowała w bibliotece. Teraz był znacznie poważniejszy. Rozumiała, że

ich przyjazd wiązał się głównie z jego zainteresowaniem Henriettą. Hrabia chciał ją przecież poznać i dowiedzieć się, czy będą stanowili dobraną parę. Millicent Etherington dopełniała ten obraz. Pani Buxted była przekonana, że i ona jest kandydatką na żonę hrabiego i ostrzegła Henriettę, by miała się na baczności. Te matrymonialne podchody brzydziły Charlotte. Wszyscy toczyli tę samą grę, a ona była zmuszona w tym wszystkim brać udział. Adam patrzył, jak goście wchodzą na górę. Dręczyły go liczne obawy co do ich wizyty. Z początku pomysł zaproszenia wszystkich trzech dam, wydawał się rozsądny. Nie spodziewał się, że najdą go wątpliwości. Roześmiał się cicho na myśl o własnej dumie. Honor nie mógł spłacić rachunków za remont wschodniego skrzydła, opłacić służby ani unowocześnić gospodarstw rolnych. Kolejny już raz zadumał się nad majątkiem Charlotte. Zwykłe dochodzenie nic nie dało, gdyż jej ojciec mieszkał za granicą, a tam informatorzy hrabiego nie sięgali. Adam ściągnął brwi. Chociaż ten pomysł od początku nie przypadł mu do gustu, nie pozostało mu już nic innego, jak tylko szczerze porozmawiać z panem Buxtedem. Z pozostałymi dwiema kandydatkami rzecz była jasna. Znał ich posag i spodziewał się, że w obu przypadkach rodzice przyklasnęliby takiemu związkowi. Pani Etherington, podobnie jak pani Buxted, dała mu to wyraźnie do zrozumienia. Choć w nieco bardziej subtelny sposób. Podejrzewał też, że wszystkie trzy młode damy posiadły umiejętności potrzebne do prowadzenia takiej rezydencji jak Chadcombe. Jednak równie ważne mogą się okazać dobre relacje przyszłej hrabiny z jego siostrą oraz cioteczną babką. Wolałby uniknąć dodatkowych tarć w gospodarstwie domowym. Nagle uświadomił sobie, że ponownie sporządza listę wad i zalet, i ponownie ogarnęło go zakłopotanie. Niezręcznie mu było podchodzić do szukania żony jak do kupna nowego

wierzchowca. Gdy Henrietta i Charlotte wspinały się po schodach, trudno mu było jednak ich nie porównywać. Jasnowłosa Henrietta przypominała anioła, ale była nad wyraz emocjonalna. Charlotte, o ciemniejszej karnacji, okazała się znacznie rozumniejsza, choć niekiedy ujawniała niepokojącą siłę charakteru. Na towarzyszkę wolnych chwil była jednak bezkonkurencyjna. Miała wiele cech, które, choć niełatwe do sprecyzowania, świadczyły o głębokich zaletach jej natury. Nie chciał jednak podejmować decyzji pochopnie. Stworzył sobie doskonałą sposobność, aby lepiej poznać każdą z młodych dam. Odwrócił się na pięcie i zawołał pokojowego.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Faith i Charlotte razem zeszły po schodach na kolację. Był to już trzeci dzień ich pobytu w Chadcombe i zdążyły dobrze poznać zakamarki tej pięknej rezydencji. Mieszkały w słonecznych i wygodnych pokojach na piętrze. Sypialnia Charlotte miała okna od frontu, wychodzące na piękny ogród i rozciągający się za nim las. W Chadcombe nie brakowało służby, która doglądała wszystkich potrzeb gości. Kucharka i ochmistrzynie dyrygowały organizowaniem posiłków, sprzątaniem rezydencji, słaniem, przygotowywaniem gorącej wody do toalety gości i rozpalaniem kominków w chłodniejsze wieczory. Kamerdyner o imieniu Merrion zarządzał męską częścią służby, opiekował się piwniczką hrabiego, podawał najwyśmienitsze wina, a dla dam ratafię. Pracował dla rodziny od czterdziestu lat, zaczynał na posadzie drugiego pokojowego i znał dom na wylot. Panna Langley zajmowała się wszystkimi domowymi sprawami. Opowiadała Charlotte, że każdego dnia przeprowadzała rozmowy z ochmistrzynią i kamerdynerem. Charlotte podejrzewała, że obowiązki gospodyni były już dla niej nużące. Przybyli już wszyscy goście i do kolacji mieli tego dnia zasiąść całą czternastką. Charlotte ubrała się w elegancką niebieską suknię z krepy. Ona i Faith pomagały sobie przy toalecie i fryzurach. Faith wyznała przy okazji, że cieszy się z udziału w pierwszym przyjęciu dla dorosłych i Charlotte poczuła się nagle bardzo stara. Większość gości zebrała się w głównym salonie. Pani Etherington, szczupła blada wdowa cierpiąca na liczne dolegliwości, spoczywała na kanapie i zdawała relację z uciążliwych objawów kapitanowi Fantonowi, który bardzo przekonująco

udawał, że uważnie jej słucha. Henrietta była nastawiona buntowniczo. Wyglądała przez środkowe okno i narzekała na coś do ucha pani Buxted. Charlotte bezwiednie rozejrzała się za hrabią i zrozumiała, dlaczego Henrietta jest zła. Hrabia świetnie się bawił rozmową z Millicent Etherington przy fortepianie. Stali blisko siebie i Millicent położyła mu nawet przelotnie dłoń na przedramieniu, żeby z przejęciem podkreślić wagę swoich słów. Millicent była energiczną i żywiołową młodą damą. Miała niezwykłe kasztanowe włosy, kremową skórę i orzechowe oczy, czym przyciągała spojrzenia wielu dżentelmenów. Pan Buxted, który dołączył do nich tego popołudnia, siedział obok pana Foxleya i panny Langley. Foxley, który raz po raz spoglądał na drzwi, podniósł się pierwszy, by przywitać Faith i Charlotte. Faith odpowiedziała mu na ten gest ciepłym uśmiechem, od którego Foxley się zarumienił. Charlotte poczuła się jeszcze starsza niż dotąd. Lady Olivia wyglądała ślicznie w bladożółtej muślinowej sukience. Siedziała przy kominku. Wyglądała na zrelaksowaną, w przeciwieństwie do wielebnego Sneddona, który stał samotnie nieopodal i sprawiał wrażenie, że chętnie przyłączyłby się do jednej z rozmów, ale nie wie jak. Charlotte przyjęła kieliszek wina od Merriona, który przechadzał się dyskretnie wśród gości. Na poły przysłuchując się rozmowie Faith i pana Foxleya, obserwowała z zainteresowaniem i rozbawieniem kształtowanie się relacji pomiędzy Henriettą, Millicent i hrabią. Dziewczęta były jak otwarta księga, podczas gdy intencje lorda znacznie trudniej było odczytać. Od przyjazdu zabawiał obie damy, faworyzując to jedną, to drugą. Było to jak rzucenie rękawicy obu niedawnym przyjaciółkom, które korzystały z każdej sztuczki, aby tylko przyciągnąć jego uwagę. Wobec Charlotte zachowywał uprzejmy dystans, utrzymując rozmowę na neutralnym gruncie, choć wielokrotnie, niby przypadkiem, był w pobliżu. Dwukrotnie byli partnerami przy kartach, a minionego wieczoru doskonale się bawili, dając

baty Faith i panu Foxleyowi. Zachowywał się przy niej jednak dużo poważniej niż w towarzystwie Henrietty i Millicent. To pewnie dlatego, skonstatowała, że nie jestem dość kokieteryjna. Pani Buxted bardzo zależało na sukcesie córki i bez końca radziła jej, jak najlepiej flirtować, przytaczając opowieści ze swojego debiutanckiego sezonu. Gdyby Charlotte miała zgadywać, uznałaby, że serce hrabiego nie należy ani do Henrietty, ani do Millicent. Wybór małżonki w kręgach arystokracji częściej dyktował majątek, a nie uczucia, nawet teraz, w bardziej już postępowych czasach. Charlotte nie rozumiała, dlaczego ta myśl tak ją ubodła. Przeszedł ją dreszcz. – Czy pani marznie, panno Wyncroft? Może posłać służącego po szal dla pani? Pogoda tego wieczoru nie jest dla nas łaskawa. Zaaferowany wielebny Sneddon znalazł się przy niej i wziął ją pod ramię. – Nie jest mi zimno, dziękuję. – A może przyniosę pani kieliszek. Ach, widzę, że już pani ma. – Owszem. – Może zechce pani usiąść? Proszę spojrzeć, tu jest wolna sofa. Może usiądziemy i porozmawiamy przez chwilę? Od razu poczuje się pani spokojniejsza. Charlotte nie miała serca mu dłużej odmawiać. Usiadła, a pastor zajął miejsce obok niej. Wielebny Sneddon był starcem w młodym ciele. Miał wilgotne usta, był wieczne przejęty i brakowało mu bystrości. Na jej nieszczęście właśnie na nią zwrócił szczególną uwagę. – Pragnę panią zapytać, panno Wyncroft, co pani myśli o przyrodzie w Surrey? – Hrabstwo Surrey jest wyjątkowo piękne w typowo angielski sposób, prawda? Wielebny Sneddon energicznie pokiwał głową. – „Wzgórza przepasane są radością, łąki przybrane trzepo-

tem ptactwa”. Ma pani rację, panno Wyncroft, trafność obserwacji daje wspaniałe świadectwo pani spostrzegawczości. – Dziękuję – odparła Charlotte niepewnie. Pastor, podobnie jak pani Buxted, chętne cytował fragmenty Biblii i cieszył się, gdy akurat miał na podorędziu odpowiedni werset. Podczas gdy wielebny perorował, uwagę Charlotte stopniowo coraz bardziej pochłaniała rozmowa pomiędzy kapitanem i hrabią, którzy przystanęli niedaleko. – Szlag, Adamie, skąd wziąłeś tego nudziarza? – To tymczasowy administrator miejscowej parafii, na szczęście trafił tu tylko na kilka miesięcy. Prawda, że elokwentny? – Musimy ratować pannę Wyncroft! – Nie ma potrzeby jej ratować, Harry. Poza tym to bardzo interesujące przedstawienie. Charlotte podniosła wzrok i na widok jego rozbawienia rzuciła hrabiemu wyzywające spojrzenie. Uniósł kieliszek i uśmiechnął się do niej przekornie. Bracia Fantonowie zrobili na Charlotte duże wrażenie. Obaj byli bardzo wysocy i przystojni. Kapitan powiedział coś, co rozbawiło jego brata. Charlotte nie mogła odwrócić wzroku od śmiejącego się hrabiego. Podobał się jej, gdy był taki odprężony. Po chwili namysłu musiała przyznać, że hrabia podobał się jej tak czy inaczej. Tutaj, u niego w domu, znaczenie częściej miała do czynienia z cieplejszą stroną jego osobowości, tą bardziej życzliwą. Okazywał wiele ciepła ciotecznej babce i siostrze, która wyraźnie brała go sobie za wzór, choć miewali różne zdania. Lady Olivia była szczęśliwa, że w Chadcombe przebywa tak wielu gości. Hrabia zdecydowanie przedkładał ponad wszystko majątek i rodzinę. Traktował obowiązki poważnie i odbywał codzienne spotkania z zarządcą. Charlotte odniosła wrażenie, że jej ojciec pochwalałby takie zachowanie. Uznałby go za człowieka na właściwym miejscu.

Hrabia nie był żołnierzem i nie potrzebował protekcji ani awansów, ale Charlotte dostrzegła w nim inteligencję, zdolności przywódcze i witalność, które cenił jej ojciec. Zastanowiła się, jak mogłoby wyglądać ich spotkanie. Byłby to niecodzienny obraz, ale zarazem sprawiło jej przyjemność wyobrażanie sobie ich razem. Przeprosiła wielebnego i przyłączyła się do Olivii. Od razu poczuła się swobodniej. Był już prawie czas kolacji. Charlotte omiotła wzrokiem salon i nigdzie nie dostrzegła brata Millicent, pana Huberta Etheringtona.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Charlotte zobaczyła Huberta w drzwiach. Zatrzymał się na chwilę, zanim wkroczył do pokoju. Stawiał drobne, ostrożne kroczki, ponieważ obcasy jego wieczorowych butów były bardzo wysokie. Pantofle zostały wykonane z lśniącej czarnej skóry i przyozdobione dużymi srebrnymi klamrami. Na chudych nogach miał białe jedwabne pończochy z wyhaftowanymi na kostkach złotymi ptakami. Charlotte wiedziała już o tych pończochach wszystko. Hubert zamówił u szwaczki orły, ale ona nie widziała orła na oczy, więc wyszyła mu zamiast tego parę wron. Gdy już ochłonął z frustracji, pojął, że złote wrony są niezwykle szlachetnymi ptakami. Dodatki do odzieży miał tak jaskrawo żółte, że od samego patrzenia bolały oczy, a surdut był w biało-złote romby przeszywane granatowymi pasami. Hubert wyznał Charlotte, że fular wiąże przynajmniej sześć razy, zanim jest zadowolony z efektu. Kołnierz koszuli postawił tak wysoko, że nie mógł obracać głowy, więc gdy chciał spojrzeć w bok, obracał całe ciało. Na koszulę nałożył dwurzędową kamizelkę z wyłogami, ozdobioną czerwonymi, żółtymi, złotymi i białymi esami-floresami. Charlotte rozejrzała się po salonie, bawiąc się reakcją zebranych. Pan Buxted, który nie poznał jeszcze pana Etheringtona, uniósł do ust kieliszek z musującym szampanem i prawie się zakrztusił. Panna Olivia przyłożyła dłoń do czoła, a panna Langley wpatrywała się w zjawisko z szeroko otwartymi ustami. Lord Shalford pokręcił głową. Instynktownie poszukał wzrokiem Charlotte. Oboje rozśmieszył niedorzeczny strój Huberta. Hubert ostrożnie podreptał do środkowego okna, pod którym stała Henrietta z matką. Skłonił się również bardzo

ostrożnie, za to z wielką gracją. – Drogie panie, wyglądacie tego wieczoru nad wyraz pięknie – odezwał się. – Jesteście niby uosobienie Demeter i Persefony. Pani Buxted nie wiedziała zbyt dobrze, jak przyjąć jego słowa, za to Henrietta nie miała wątpliwości. Dostrzegła uwielbienie w oczach Huberta, a że nadal nie ochłonęła po skandalicznym flircie Millicent z hrabią, posłała Hubertowi zachęcający uśmiech. – Dziękuję, panie Etheringtonie. Muszę przyznać, że pana kamizelka robi oszałamiające wrażenie. – Pani Buxted przyjrzała się kamizelce podejrzliwie. – Sądzę, że takie kolory są obecnie w modzie pośród młodych mężczyzn. Moda zmieniła się bez wątpienia, odkąd byłam młodą dziewczyną. – Och, pani Buxted, przecież pani jest wciąż młodą damą. Gdybym nie wiedział, że ma pani dorosłą córkę, nigdy bym w to nie uwierzył. Pani Buxted najwyraźniej spodobał się ten komplement, podobnie jak panu Buxtedowi, który głośno zarechotał. Zanim jednak Hubert zdążył odwrócić się usztywnionym torsem w jego stronę, Buxted wdał się w rozmowę z panną Langley. Hrabia i Harry podeszli do Charlotte i Olivii, aby podzielić się uwagami na temat stroju Huberta. – Dziękuję Bogu, że nigdy nie dbałem o modę – rzekł Harry z przesadną emfazą. – Ach! A jednak zdaje mi się, że sobie przypominam pewien kapelusz, który był w twoim mniemaniu nadzwyczaj modny – stwierdził jego brat. – Jeśli masz na myśli tego wykwintnego bobra, którego nosiłem jako piętnastolatek, to wcale nie wyglądałem w nim źle – obruszył się Harry. – A poza tym szubrawiec z ciebie, Adamie. Wiesz przecież, że ja bym się przenigdy nie zniżył do tego, żeby zawstydzić cię przy damach. – Mrugnął do Charlotte i Olivii.- Nawet nie pomyślałem, żeby wspomnieć o incydencie z tratwą – dodał z uśmiechem. Hrabia uniósł dłonie.

– Cofam wszystko, co powiedziałem. Kapelusz był wspaniały i stylowy, a poza tym bardzo ci pasował. Żaden incydent z tratwą też nie miał miejsca. – Oczywiście, że nie. Wcale mnie nie wyzwałeś na wyścig tratwami własnej roboty, a twoja wcale nie zatonęła kilka metrów od startu. – Nie! – Charlotte położyła dłoń na ustach i popatrzyła ze współczuciem na hrabiego. – Czy czuł się pan bardzo upokorzony? – Byłem śmiertelnie zawstydzony – odparł hrabia. – Och, biedaczysko! – roześmiała się Charlotte. Zauważyła, że Harry i Olivia patrzyli na nią i hrabiego jak porażeni. – Co się stało? – zapytała niepewnie. Harry trącił siostrę łokciem. – Nie, nic takiego – uspokoił ją. – Ach, patrzcie! Już nakryto do stołu. Istotnie, Merrion zaprosił właśnie na kolację. Charlotte poszła do pokoju stołowego razem ze wszystkimi. Przez chwilę zastanawiała się, dlaczego Harry i Olivia dziwnie się zachowywali, ale szybko o tym zapomniała. Charlotte siedziała przy fortepianie i była skupiona na muzyce. Uwielbiała grać i śpiewać. Znalazła pokrewną duszę w Olivii, która pokazała jej kilka nowych utworów, a zeszłego wieczoru wykonały nawet dla gości udany duet. Obecnie ćwiczyła piękną arię Haendla, której Charlotte wcześniej nie znała. Akompaniament zdążyła już opanować, ale pracowała nad wykonaniem wokalnym. Słowa brzmiały „Lascia ch’io pianga”, czyli pozwólcie mi płakać. Jak na ironię śpiewała lament, a nie przypominała sobie radośniejszych chwil życia. Skończyła śpiewać i podniosła wzrok. W drzwiach stał hrabia. – Coś pięknego! – rzekł cicho, odwrócił się i odszedł. Trudno jej było pojąć efekt, jaki na nią wywierał. Za każ-

dym razem, kiedy był blisko, jej serce zaczynało bić trochę szybciej. Mimowolnie łowiła uchem jego słowa, słyszała je nawet teraz, gdy nie przebywał w pobliżu. Dlaczego tak na niego reagowała? Czy po prostu została wplątana w grę, którą toczyły między sobą Henrietta i Millicent? Wiedziała, że musi być wobec siebie szczera. Jałowe flirty i rywalizacja na matrymonialnym polu bitwy zupełnie do niej nie przystawały. Jeśli miałaby wyjść za mąż, musiałaby nawiązać szczerą bliskość z ukochanym mężczyzną, a nie sprawdzać jego majątek albo pozycję społeczną. Oczywiście zdawała sobie też sprawę, że małżeństwo z kimś spoza jej sfery raczej nie wchodził w rachubę. Przeszło jej przez myśl, że jest równie próżna i nieciekawa, jak reszta towarzystwa. Była zdezorientowana i nie rozumiała własnych uczuć. Z ciężkim westchnieniem wróciła do muzyki. Adam szedł do stajni i usiłował otrząsnąć się z emocji, które ogarnęły go na widok śpiewającej Charlotte. Miło było mu na nią patrzeć, gdy skupiła się na muzyce i nie wiedziała, że jest obserwowana. Ogarnęło go niezrozumiałe, silne pragnienie, by ją pocałować. Nie mógł jednak ulegać takim emocjom. Odbył poufną rozmowę z Buxtedem. Tak jak się obawiał, Charlotte nie była dziedziczką fortuny. Pan Buxted wyjaśnił mu, że choć Charlotte pochodzi ze wspaniałego rodu, boryka się z konsekwencjami rozrzutności swojego dziadka. Zaś ojciec Charlotte był wojskowym, co nie stwarzało mu zbyt wielu okazji do pomnażania majątku. Adam musiał się więc liczyć z tym, że posag Charlotte będzie co najwyżej zadowalający. Niechętnie wysłuchał tych rewelacji. Tak silne uczucie rozczarowania zaskoczyło go. Najwyraźniej, chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy, liczył na to, że Charlotte okaże się właściwą partią. Po rozmowie z Buxtedem śnił nawet o niej. W tym śnie spacerowali razem i trzymali się za ręce.

Kiedy usłyszał, jak Charlotte grała na fortepianie, nie umiał się oprzeć i otworzył cicho drzwi, żeby choć przez chwilę na nią popatrzeć. Jakimś sposobem udało się jej przedrzeć przez jego gardę i niewiele brakowało, by całkiem go zauroczyła. Skoro już wiedział, że nie może jej poślubić, trwanie przy tych niemądrych uczuciach było niepotrzebną nikomu komplikacją. Uznał, że musi przezwyciężyć tę słabość. Mógł być przyjacielem Charlotte, nikim więcej. – Osiodłaj mi konia! – warknął do stajennego. – Tak jest, milordzie. – Chłopiec nie tracił ani chwili. Zastanawiało go tylko, co też mogło tak bardzo wyprowadzić z równowagi jego pracodawcę. Zazwyczaj był przecież bardzo opanowany. Gościli już w Chadcombe przez całe dwa tygodnie. Był to dla Charlotte radosny czas. Każdy z gości miał już własny rytm dnia. Chociaż większość wstawała późno, niektóre ranne ptaszki – pośród nich i Charlotte – spotykały się nierzadko przy śniadaniu. Hrabia regularnie jadał razem z nimi, po czym szedł porozmawiać z zarządcą. Panowie Foxley i Buxted nawiązali niespodziewaną przyjaźń, wspomaganą wspólną pasją do wędkowania. Niemal każdego ranka wybierali się razem nad potok i łowili pstrągi. Zazwyczaj wracali z pustymi rękami, ale od czasu do czasu przynosili jedną czy dwie ryby i triumfalnie nieśli do kucharki, uradowani jak dzieci. Przedpołudnia Charlotte spędzała na rozmowach z panną Langley oraz przy fortepianie. Potem zjawiała się Faith, z którą Charlotte spacerowała po ogrodzie i, co zaskakujące, hrabia często im towarzyszył. Dziewczęta zbadały cały ogród wokół domu i odkryły niejedno cudowne miejsce. Była tam skryta grota, aleja z fontannami oraz ogród różany. Nawet kuchenne grządki sprawiły Charlotte wiele radości. Bardzo jej się spodobał ich estetyczny układ i smakowity aromat ziół. Spacerowali we trójkę, rozmawiając o książkach, rodzinie, ogrodnictwie i innych sprawach.

Charlotte najbardziej lubiła właśnie tę porę dnia. Ona i hrabia stali się najlepszymi przyjaciółmi i Charlotte nie mogła się nacieszyć jego towarzystwem. Udało jej się uciszyć najbardziej burzliwe uczucia, jakie wobec niego żywiła. Po części dzięki temu, że zachowywał się wobec niej uprzejmie, ale bez zbytniej poufałości. Niekiedy hrabia sprawiał wrażenie zmęczonego i rozkojarzonego, jakby coś go dręczyło, lecz i tak zawsze czuła się dobrze w jego towarzystwie. Faith także rozkwitła w Chadcombe i brała żywy udział w ich rozmowach, choć nie rozumiała niektórych subtelniejszych aluzji. Któregoś razu dojrzeli na skraju lasu budynek przypominający grecką świątynię i hrabia obiecał, że zaprowadzi tam obie damy. Po dwóch deszczowych dniach nastało pogodne przedpołudnie, więc nareszcie mogli się przespacerować. Charlotte włożyła półbuty z koźlej skóry i ładny słomkowy czepek z niebieską satynową wstążką. Na wypadek ochłodzenia zabrała też płaszcz. Kiedy zeszła do holu, Faith i hrabia już na nią czekali, wraz z Foxleyem, który akurat wrócił z wyprawy na ryby. – Och, Charlotte, jaki uroczy czepek! – zawołała entuzjastycznie Faith. Charlotte uśmiechnęła się z wdzięcznością. Faith była znacznie serdeczniejszą osobą od siostry. Pan Foxley uprzejmie przytaknął, a hrabia, który rzadko prawił damom komplementy, dodał: – Bardzo w nim pani do twarzy. Charlotte zarumieniła się lekko i poczuła się zażenowana swoją reakcją. Kluczyli przez rzadki las w drodze do świątyni, która, jak wyjaśnił hrabia, powstała za życia jego dziadka, który chciał cieszyć się widokiem na rezydencję. Przystanął, żeby dać gościom pojęcie, o czym mówi. Wszyscy się odwrócili i wstrzymali oddech. Z tego miejsca widok był rzeczywiście zachwycający. Korony dębów i wiązów, niby zielony dywan, opadały łagodnym zboczem, po czym wznosiły się znowu, przechodząc w artystycznie rozpla-

nowany ogród, który tworzył doskonałą oprawę dla rezydencji. Charlotte nie była uzdolniona artystycznie, ale nigdy wcześniej tak bardzo tego nie żałowała. Pragnęłaby namalować Chadcombe tak, jak widziała go w tej chwili, aby na zawsze pozostał w jej pamięci. – Dobry Boże! – szepnął Foxley. – Jest przepiękny – westchnęła Faith. Oboje odeszli pod prawą ścianę świątyni, żeby popatrzeć pod innym kątem. Hrabia został. – Panno Wyncroft? – zapytał ostrożnie. – Jest nieskazitelny – odparła po prostu. – Chyba nigdy nie widziałam domu piękniej skomponowanego z otoczeniem. – Dziękuję. – Pański dziadek stworzył coś pięknego – dodała cicho. – Owszem. Zostawił nam niestety w spadku również długi i hipoteki, które mój ojciec spłacał przez całe życie. On już nie miał pieniędzy, żeby wznosić wspaniałe budowle, ale to piękno w równym stopniu należy do niego, bo zapłacił za nie ciężką pracą. – Do pana również należy. – Teraz moja kolej – odparł. – Każdy z nich na swój sposób dokonał czegoś wielkiego. Nadszedł czas, abym dodał coś od siebie. Mam nadzieję, że pani to zrozumie. Podał jej ramię i poprowadził przez świątynię na drugą stronę, gdzie kamienne schody wiodły do nierównej ścieżki, która znikała w lesie. Pan Foxley i Faith dołączyli do nich. Biorąc przykład z hrabiego, Foxley niezręcznie zaproponował ramię Faith. Z rumieńcem położyła dłoń w rękawiczce w zgięciu jego łokcia. – Ścieżka dochodzi do głównego podjazdu, a stamtąd już prosta droga do domu – wyjaśnił hrabia. Foxley i Faith szli przodem, blisko siebie, a Charlotte trochę za nimi. Ścieżka wiła się przez dzikie ostępy. Ciągłe zakręty spra-

wiały, że Foxley i Faith często znikali z oczu Charlotte i hrabiemu. Charlotte odnosiła wtedy wrażenie, że na całym bożym świecie jest tylko ona i Adam. Po prawej stronie las był mroczny i tajemniczy, zaś po lewej rozjaśniały go prześwity pomiędzy drzewami, przez które było widać rezydencję. Kiedy doszli do młodszej części lasu, hrabia zatrzymał się, żeby zwrócić na coś uwagę Charlotte. – Mój ojciec zasadził te dęby, kiedy byłem małym chłopcem. W tym roku niektóre zaczęły już zawiązywać żołędzie! – Wskazał małe pączki na niższych gałęziach. – Zasadził je, chociaż wiedział, że nigdy nie usiądzie w ich cieniu. – Tak. Kiedy zachorował…Nie powinien był odejść tak szybko. – Tęskni pan za nim – zauważyła łagodnie. – Każdego dnia. – Popatrzył jej głęboko w oczy. – Jak to się dzieje, że tak dobrze mnie pani rozumie? Stali obok siebie w milczeniu, otuleni ciszą lasu. Jej dłoń wciąż leżała na jego przedramieniu. Czuła przez materiał ciepło jego skóry. Tętno przyspieszyło jej tak bardzo, że bała się o swe biedne serce. – Ten czepek jest bardzo twarzowy.- Delikatnie musnął jej twarz. Uniósł dwoma palcami jej brodę, nachylił się i pocałował. Serce Charlotte biło bardzo mocno, wydawało jej się, że cały świat porusza się w jego rytmie. Chwila pocałunku trwała bez końca. Była to najsłodsza i najpiękniejsza chwila w jej życiu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Hrabia cofnął się, zmieszany. – Charlotte… Panno Wyncroft, bardzo panią przepraszam! Jest pani moim gościem, nie powinienem był… A pani ojciec jest daleko i nie ma pani nikogo, kto by panią chronił. Jestem łajdakiem. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, poza tym, że jest pani… Powinienem zamilknąć. Proszę powiedzieć, wybaczy mi pani? Charlotte była całkiem zbita z tropu. – Och, oczywiście! – wymamrotała. Jej twarz była jaskrawoczerwona. Zastanawiała się, co też on musi sobie o niej myśleć. Czy rozumie, że ona też bardzo go lubi? A może uważa, że podobnie jak Henrietta i Millicent, chce mieć go za męża? Albo myśli, że jest zuchwała, i dlatego ją pocałował? Poprawiła czepek, który zdecydowanie był nie na swoim miejscu i ruszyła, patrząc na ścieżkę pod stopami. Wkrótce dopędzili Faith i Foxleya. Pan Foxley, nie zwracając uwagi na wyczuwalne napięcie, zapytał radośnie: – Powiedz mi, Shalford, ilu macie dzierżawców? Hrabia rzeczowo odpowiedział na pytanie i nawiązała się między nimi rozmowa o pracownikach, trzodzie i najlepszych uprawach. Foxley miał dobre pojęcie o rolnictwie, więc rozmowa o plonach i rasach bydła trwała jeszcze w najlepsze, gdy wrócili do domu. Faith i Charlotte zostały nieco w tyle, dając dżentelmenom dość swobody do rozmowy. Charlotte była wdzięczna, że Faith nie stara się jej zagadywać, tylko w ciszy podąża za mężczyznami z marzycielskim uśmiechem na twarzy. Była też zdumiona, że hrabiemu udało się tak szybko odzy-

skać spokój. Zupełnie jakby pocałunek w ogóle nie miał miejsca. Wiedziała, że mężczyźni często traktują podobne sytuacje lekko. Ona była głęboko poruszona. Był to dopiero trzeci pocałunek w jej życiu. W zeszłym roku przeżyła przelotny flirt z młodym oficerem, a dwa lata wcześniej całował ją bardzo przystojny włoski hrabia, który wyznał jej dozgonną miłość. Charlotte była pod wielkim wrażeniem jego żarliwego uczucia, ale sama pozostała niewzruszona. Żaden z tamtych pocałunków tak bardzo nią nie wstrząsnął. A teraz, gdy hrabia mówił o swoim ojcu i o Chadcombe, poczuła, że łączy ich więź i mają podobne doświadczenia. Odsunęła jednak od siebie tę myśl. Z jakiegoś powodu poczuła się nieswojo. Wszystko wskazywało na to, że hrabia pozostał nieczuły na jej wdzięki i pocałunek też nie wywarł na nim wielkiego wrażenia. Na pewno zaś czuł się winny, ponieważ była jego gościem. Pamiętała jego wzburzenie i słowa, które wypowiedział. To dowód, że ich pocałunek nic dla niego nie znaczył. Zrobiło jej się nieprzyjemnie. U szczytu schodów dżentelmeni zatrzymali się przed drzwiami i najpierw wpuścili do domu damy. Charlotte czuła na sobie wzrok hrabiego. Patrząc w przestrzeń przed sobą, minęła go i poszła wprost do swojego pokoju. Tam przez dobre dziesięć minut chodziła podenerwowana od ściany do ściany i dopiero potem zdjęła czepek, płaszcz i zabłocone buty. Rąbek sukienki też był ubłocony. Niechętnie myślała o wzywaniu garderobianego albo pokojówki Buxtedów. Wyczyściła sukienkę najlepiej, jak umiała i poprawiła fryzurę. Nareszcie była gotowa spojrzeć ludziom w oczy. Jej puls już zwolnił, choć za każdym razem, gdy wspominała pocałunek, poczucie zawstydzenia wracało. Na szczęście jej odbicie w lustrze nie zdradzało, że była rozstrojona. – Bądź spokojna – powiedziała do siebie cicho. – Wszystko

jest w porządku. Z własnym zapewnieniem dźwięczącym jeszcze w uszach wybrała się na dół. Gdy zbliżała się do salonu, usłyszała szmer głosów. Nie wiedziała, jak zareaguje, gdy okaże się, jest tam hrabia. Znieruchomiała z dłonią na klamce. Opuściła ją cała odwaga. Minęła drzwi i odeszła, aby zamiast tego odwiedzić pannę Langley. Nie zauważyła, że hrabia obserwował ją z podestu schodów. Adam patrzył na Charlotte. Widział wyraźnie, że jest zdenerwowana. Jeszcze raz poczuł do siebie żal o to, że haniebnie wykorzystał sytuację. On, który szczycił się silną wolą, zdrowym rozsądkiem i niezmąconą oceną sytuacji, pocałował młodą i niewinną damę, którą gościł u siebie w domu. Łatwo mógł sobie wyobrazić zimny, rozzłoszczony wzrok ojca, gdyby ten dowiedział się o jego uczynku. A jakby zachował się on sam, gdyby ktoś postąpił w ten sposób z Olivią? Nie umiał wytłumaczyć swojego zachowania. Nie należał do dżentelmenów, którzy traktowali kobiety bez szacunku. Chociaż za każdym razem, gdy przypomniał sobie spojrzenie, jakie posłała mu spod tego przeklętego czepka, emocje tamtej chwili odżywały na nowo. Jej obraz od wielu dni nawiedzał jego myśli. Niewiele sypiał i czasami czytał aż do wyczerpania, aby nie przewracać się godzinami w łóżku. Był jednak zdecydowany, aby wytrwać w tej walce. Prywatny salon panny Langley był niewielkim, wygodnie urządzonym pokojem z kominkiem i sekretarzykiem, który odziedziczyła po lady Shalford. Charlotte odwiedzała ją każdego dnia po jej codziennym spotkaniu ze służbą domową, aby dowiedzieć się, jak sobie radzi z nawałem obowiązków. Charlotte uważała, by się z nią za bardzo nie spoufalić, ale ze współczuciem wysłuchiwała zwierzeń starszej damy. Tego dnia panna Langley przechadzała się po saloniku

z długim kawałkiem papieru w dłoni, mrucząc pod nosem. – Droga panno Wyncroft, jakże się cieszę, że panią widzę! Proszę spojrzeć, co to za ambaras! Kartka, najwyraźniej zawierająca jakąś listę, była zmięta. Głos damy drżał. Charlotte wzięła pannę Langley za rękę i przemówiła uspokajająco: – Panno Langley, pozwoli pani, że jej pomogę? Proszę usiąść i niech mi pani wszystko opowie. – Jejku! Otóż nowy piekarnik nie działa jak trzeba. Kucharka mówi, że nie da się go naprawić, próbował to zrobić trzeci lokaj oraz stajenny Philip, no i żadnemu się nie udało. A kucharka narzeka, że nie wie, jak ma teraz gotować dla tylu ludzi. Stróż nocny donosi, że pani Cotter w stróżówce jest chora, tak samo jak jej dziecko, i powinnam je odwiedzić. A pani Gordon uważa, że młode damy są zbyt wymagające i potrzebuje dwóch dodatkowych pokojówek, a skąd ja jej teraz wytrzasnę więcej służących? Panna Langley wydmuchała nos w chustkę, a Charlotte zrobiło się jej żal. Pogłaskała dłoń starszej pani. W głowie obracała tymczasem możliwe rozwiązania problemów dnia. Cieszyła się przy tym, że ma okazję odwrócić myśli od własnych kłopotów. Kiedy panna Langley była gotowa znowu rozmawiać, Charlotte powiedziała ostrożnie: – Proszę mi powiedzieć, kto instalował ten piekarnik. – Nie pamiętam nazwiska. – Panna Langley zastanowiła się przez chwilę, mrużąc oczy w skupieniu. – Tak! To był pan Price z Farnham. Jest kupcem żelaznym, ale sprzedaje też piekarniki. – Może ktoś mógłby go wezwać, żeby naprawił piekarnik? – Ależ oczywiście! Poproszę jednego ze stajennych. A co będzie, jeśli jest zajęty? Albo nie będzie mógł przyjść lub naprawić od ręki? Co wtedy? – Może jest jeszcze jakiś piec? Albo inny sposób przygotowania posiłku?

– Górny piec jest wciąż podłączony, mamy też chlebowy w trzeciej kuchni – zadumała się na chwilę. – Możemy też skorzystać z blachy w kominku na tyłach, jeśli zajdzie potrzeba. A co z pasztetem i pieczonym mięsem? – Może kucharka zmienił trochę jadłospis i zrezygnuje z dań, które wymagają przygotowania w piecu? Przynajmniej do czasu, aż pan Price naprawi piekarnik. – Oczywiście! Natychmiast po nią zadzwonię. – Panna Langley z wigorem pociągnęła za sznur od dzwonka. Kucharka pojawiła się szybko. Miała udręczony wyraz twarzy. Panna Langley naświetliła jej nowy plan i kucharka z ulgą przystąpiła niezwłocznie do jego realizacji. Odbyły z panią Langley naradę i szybko uzgodniły zmiany w menu. Kucharka posłała jeszcze przed wyjściem Charlotte uśmiech wdzięczności, choć ta ani słowem się nie odezwała. – A teraz – rzekła Charlotte, kiedy drzwi się zamknęły – proszę mi powiedzieć o służących i tych wszystkich niedorzecznych wymaganiach, które mam ja i pozostałe młode damy. – Och nie, panno Wyncroft! Jakże mogła pani pomyśleć, że to akurat pani? Przecież pani jest taka pomocna i życzliwa! – Panna Langley skręciła w dłoniach chustkę. – Za to Etheringtonowie zabrali ze sobą tylko jedną pokojówkę, a chociaż droga panna Faith ma taką łagodną naturę… – Prawda, że jest cudowna? – Tak. Ani trochę nie przypomina… ale to i tak niewiele zmienia. Potrzebujemy dwóch dodatkowych pokojówek, a ja nie mam pojęcia, skąd je wziąć. Wszystkie dziewczęta z wioski już pracują w naszej kuchni, a żadna nie nadawałaby się dla dam na pięterku. – A może skorzystać z usług pośrednika? W Wiedniu mój ojciec i jego wspólnik zawsze znajdowali w ten sposób potrzebnych pracowników. – Ma pani na myśli agencję? Zazwyczaj zatrudnialiśmy rodzinę naszych służących albo kogoś z wioski, jeśli zaszła potrzeba. Być może Adam rzeczywiście zgodziłby się na agen-

cję. – Może zarządca lorda Shalforda będzie mógł pomóc. – Grove? Kapitalny pomysł! Zaraz się do niego zwrócę. Dziękuję, moja droga. Może znajdę go w biurze? Ale nie, miał rozmawiać z dekarzem. W takim razie… Panna Langley wyszła, ciągnąc za sobą rozwiane szale i urywki zdań. Charlotte uznała jednak, że i tak jest mniej roztrzęsiona niż przed jej wizytą. Po lunchu damy, a z nimi pan Foxley, kapitan Fanton i Hubert, zebrali się w salonie. Charlotte była szczęśliwa, że hrabia wyjechał w pośpiechu, mrucząc pod nosem coś o interesach. Potrzebowała czasu, żeby uporządkować myśli. Czy on się mną bawi? – zastanawiała się. Stopniowo poczucie krzywdy zaczynało ustępować złości. Nie miała wielkiego posagu. Nie była odpowiednią partią. A skoro pomimo tego ją pocałował, nie mógł traktować jej poważnie. Być może, zastanawiała się, jej pierwsze negatywne wrażenie było uprawnione? Cały czas jednak trudno jej było źle o nim myśleć. Nie wiedziała już, czy hrabia jest honorowym, czy podłym człowiekiem, ani co zamierzał uczynić w sprawie Millicent i Henrietty. Rzuciła okiem na kuzynkę. Henrietta znowu flirtowała z Hubertem. On prawił jej komplementy i nie ustawał w swoich wysiłkach. Oboje lamentowali nad tym, że od ich przybycia do Chadcombe nie było okazji do tańca. – Charlotte dla nas zagra – obwieściła nagle Henrietta. – A my zatańczymy, panie Etherington. Albo może kapitan Fanton zechciałby ze mną zatańczyć? Charlotte była zdruzgotana. Jak miała skupić się na muzyce, gdy była tak roztrzęsiona? Nim jednak zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Henrietta umilkła i ściągnęła brwi, porwana nagłą myślą. – Olivio, przyszedł mi właśnie do głowy przecudny pomysł! – zawołała. Przysiadła się do Olivii, która w milczeniu haftowała. Olivia

była zdziwiona, że panna Buxted zwraca się bezpośrednio do niej, gdyż ostatnimi dniami Henrietta prawie nie zauważała pozostałych kobiet w towarzystwie. – Nasz pobyt w Chadcombe kończy się już za tydzień – ciągnęła Henrietta. – Czyż nie należałoby wyprawić balu, nim się wszyscy rozstaniemy? – Och, byłoby wspaniale! – odparła Olivia z entuzjazmem, ale zaraz się zmitygowała. – Chociaż Adamowi może się to wcale nie spodobać. – Bzdury, przekonamy go. Czy nie chciałabyś pójść na bal? – Oczywiście! – Uzgodniliśmy, że wybierzemy się jutro na przejażdżkę powozami, jeśli nie będzie padało. Wtedy go zapytamy, a tymczasem przygotujemy argumenty. Harry, który właśnie wychodził, uśmiechnął się psotnie do Charlotte. Najwyraźniej bawiły go machinacje Henrietty. Charlotte westchnęła. Adam był zajęty rozmową ze swoim zarządcą, Grove’em, kiedy znalazł go kapitan. Tego ranka jedna z chat w majątku ucierpiała w wyniku niewielkiego pożaru i Grove organizował tymczasowy pobyt jej mieszkańców u rodziny. – Posłuchaj, Adamie, wkrótce damy przypuszczą na ciebie atak – rzekł Harry od progu, ubawiony. – Doprawdy? Co takiego planują? – Panna Buxted wbiła sobie do głowy, że powinieneś wyprawić bal, zanim wszyscy się rozjedziemy. Przeciągnęła na swoją stronę Olivię i obie zamierzają odpowiednio cię podejść. – Bal? Od lat nie było u nas balu. Pamiętasz, jak byliśmy dziećmi i chowaliśmy się na podeście, żeby oglądać przyjeżdżających gości? – Tak, a kiedy kładliśmy się spać, mama przychodziła powiedzieć nam dobranoc w satynie i klejnotach! No to co ty o tym myślisz? Adam pokręcił powoli głową.

– Nie jestem pewny. Służba miałaby pełne ręce roboty, nie mówiąc o cioci Clarze. I tak jestem pod wrażeniem, jak sobie radzi z gośćmi. Grove odkaszlnął cicho. – Czy wolno mi coś zasugerować, milordzie? – Tak, Grove? – Panna Langley wspominała, że musi zatrudnić dwie dodatkowe służące. Jeśli zamiast tego zatrudnimy cztery, a do tego dwóch służących, poradzimy sobie z całą dodatkową pracą. Wspaniale byłoby znowu ujrzeć salę balową w pełnej krasie. Harry był tego samego zdania. – Racja. A do tego Olivia byłaby zachwycona. Hrabia się namyślał. – Przydałoby się, żeby sprawdziła swoje możliwości w Chadcombe, zanim zadebiutuje za rok w Londynie. Jednak cioteczna babka już dźwiga zbyt duży ciężar jako gospodyni. Grove pozwolił sobie wejść mu w słowo. – Wiem, milordzie, że panna Langley ma już wsparcie ze strony jednej z dam. – Jednej z dam? – zainteresował się Harry. – Czyje? – O ile mi dobrze wiadomo, doradza jej panna Wyncroft. Służba ma o niej jak najlepsze zdanie. To wspaniała kobieta. – Panna Wyncroft. – Hrabia zmarszczył czoło. – Bal tutaj, z dala od Londynu, prywatny… Nie będzie żadnych przeciwwskazań, żeby wzięli w nim udział wszyscy goście. Nadarzyła się doskonała sposobność, aby zrobić coś dla Charlotte. Adam dobrze pamiętał, jak musiała rezygnować ze wszystkich londyńskich imprez. Uśmiechnął się szeroko. – Doskonale. Wyprawimy ten bal. To będzie mój pierwszy bal w Chadcombe. – Kapitalnie! – zawtórował mu Harry. – Tobie zostawiam wszystkie przygotowania. – Harry! – zawołał go jeszcze brat, gdy kapitan odwrócił się, by odejść.

– Tak? – Nic o tym nikomu nie wspominaj. Doskonale się będę bawił, gdy Olivia i panna Buxted rozpoczną swoją kampanię, aby mnie przekonać. Następny dzień zaświtał jasny i słoneczny. Błękitne niebo wyglądało spomiędzy białych puszystych chmur. Panna Buxted była niezwykle pobudzona i ściągała na siebie uwagę wszystkich. Odrzuciła co najmniej pięć sukni, zanim wreszcie przystała na półformalną sukienkę z perkalu w żonkilowobiałe pasy z bufiastymi rękawami. Flint usłużyła już pani Buxted, która zeszła na dół i zostawiła trzy młode damy, aby same skończyły się szykować w pokoju Henrietty. Pokojówka gospodarzy przyniosła gorącą wodę i żelazka do karbowania włosów. Żelazka musiały zostać podgrzane w kuchennym piecu, gdyż piekarnik był akurat w naprawie. – Panienko – powiedziała Flint do Henrietty – proszę pozwolić mi zająć się jej lokami. – Mają być idealne, Flint – przestrzegła ją Henrietta. – Nie chcę, żeby wiatr rozwiał mi fryzurę. – Zamierza panienka wybrać otwarty powóz? – zapytała Flint. – Podobno będzie też zamknięty. – Będą trzy powozy – sprostowała władczo Henrietta. – Jeszcze nie zdecydowałam, który wybiorę. W zamkniętym powozie będę osłonięta przed słońcem i wiatrem, ale będę musiała znosić nudne towarzystwo. O ile wiem, dżentelmeni będą nam towarzyszyć konno. – A kabriolet? – Gdybym była pewna, że fryzura się utrzyma, rozmowa z dżentelmenami przebiegałaby znacznie naturalniej. Pewnie wybiorę kariolkę, bo to ciekawsze od ciężkiego lando. Kariolką będzie powoził kapitan Fanton. Charlotte zrozumiała, że Henrietta planowała na nowo obudzić zainteresowanie hrabiego. Przeszły ją ciarki na myśl, że będzie musiała przez cały dzień oglądać ich razem.

– Najpewniej będzie słonecznie – orzekła Flint. – Przyda się panience parasol. Zapewni też ochronę przed wiatrem. – Wspaniały pomysł! Faith, biorę twój parasol, bo najlepiej pasuje do mojej sukienki. Faith popatrzyła na nią naburmuszona, ale nie zaprotestowała. – Dokąd się wybieramy? Jaki jest cel podróży? – Och, nie wiem jeszcze. Jakieś stare ruiny albo coś takiego. Przestań, Flint! Wystarczy! Faith pomogła Charlotte zapiąć guziki na rękawach ładnej sukienki z jasnozielonego muślinu z falbankami. Obie były już gotowe i nie potrzebowały pomocy pokojówki. Charlotte zapomniała czepka i musiała wrócić po niego do pokoju, więc znalazła się na dole jako ostatnia. Przed domem panował rozgardiasz, gdyż na podjazd zajechały już trzy powozy i woźnice usiłowali ustawić je w porządku. Lokaj w pełnej liberii pomagał pannie Langley wsiąść do jednego z nich, gdzie pani Etherington zajęła już swoje miejsce. Millicent siedziała w kariolce, obracając w dłoni różowy parasol. Była wyraźnie zadowolona z siebie i dumna jak paw z miejsca, które chciała zająć Henrietta. Tę bitwę Millicent wygrała dzięki temu, że mniej czasu spędziła przed lustrem. Lady Olivia, hrabia oraz pan Foxley dosiedli już wierzchowców. Charlotte zauważyła, że hrabia wybrał tego samego ogiera, którego miał podczas ich przejażdżki w Londynie. Poczuła ukłucie żalu, że nie może tego dnia dosiadać Andaluzji. W przejażdżce nie brał udziału pan Buxted, który wolał spędzić dzień na spokojnej lekturze, drzemkach i domowych posiłkach. Hubert Etherington – w fioletowych pantalonach, łososiowej kamizelce i koszuli z wysokim nakrochmalonym kołnierzu – wraz z wielebnym Sneddonem przyłączyli się do dam w powozie, gdyż obaj nie czuli się w siodle swobodnie. Pastor spoglądał z nadzieją na Charlotte, zajmując siedzenie w lando, ona jednak rozważnie zignorowała jego błagalny wzrok i ostatnie miejsce w powozie zajęła pani Buxted. Henrietta wsiadała właśnie do lando, mamrocząc coś pod

nosem. Hubert i Faith zajmowali już ławkę przodem do kierunku jazdy, lecz zamiast usiąść między nimi, Henrietta stała wyprostowana, patrząc znacząco na Huberta. Hubert zerwał się jak wystrzelony z procy. – Moja droga panno Buxted! Proszę, niech pani zajmie to miejsce. Ja chętnie usiądę naprzeciwko. Usiadł tyłem do kierunku jazdy i wyjaśnił, że woli siedzieć właśnie tam, gdyż dzięki temu będzie miał sposobność spoglądania w jej anielską twarz. Henrietta starała się otworzyć parasol w niewielkiej przestrzeni powozu. Po chwili przemówiła szorstko do siostry: – Faith! Przesuńże się wreszcie w kąt, żebym mogła otworzyć parasol! Spoglądając na siostrę wrogo, Faith odsunęła się najdalej, jak mogła. W chwili, kiedy Henrietcie udało się w końcu otworzyć parasol, po raz pierwszy tego dnia słońce wyszło zza chmur. Charlotte rozejrzała się po powozach i podeszła do kuzynek. Pozostałe pojazdy były już pełne i jedynym wolnym miejscem okazało się to pomiędzy Faith i Henriettą. Henrietta była innego zdania. – Charlotte, musisz usiąść w innym powozie. Sama widzisz, że tutaj miejsca już nie ma. – Pozostałe powozy są pełne, Henrietto. – Pognieciesz mi sukienkę. A parasol musi pozostać otwarty, bo słońce zepsuje mi cerę. – Henrietta wysunęła przekornie podbródek. Charlotte była w rozterce. Gdyby nalegała, Henrietta mogła zrobić scenę. Nie było jednak innych wolnych miejsc. Pomyślała, że wciąż może jeszcze zostać w domu z panem Buxtedem. – Panno Wyncroft? – Hrabia zbliżył się na swoim rumaku. – Czy mogę coś zasugerować? Charlotte popatrzyła na niego z bijącym sercem. Od wczorajszego incydentu w lesie udało jej się unikać rozmowy z nim. Przeszedł ją niemiły dreszcz, gdy owładnęła nią mie-

szanina gniewu, urazy i przerażenia. – Jeśli ma pani ze sobą strój jeździecki, może pani także jechać konno. Olivia ma drugiego konia, który zapewne przypadnie pani do gustu. Na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu. – Oczywiście, że nie! – przyznała Olivia, która przysłuchiwała się rozmowie. – Będę pani nawet wdzięczna, panno Wyncroft, bo klacz od kilku dni nie zaznała ruchu. Charlotte chętnie się zgodziła. – Potrzebuję dziesięć minut, żeby się przebrać. Szybko wrócę! Dotrzymała słowa. Wróciła przed upływem dziesięciu minut, ubrana w niebieski, aksamitny żakiet, a stajenny prowadził już dla niej oporządzonego konia. – Jaka ty jesteś piękna! – odezwała się do klaczy Charlotte i pogłaskała ją po miękkich chrapach. Stajenny pomógł jej wsiąść i kawalkada ruszyła w drogę. Serce Charlotte nadal biło zbyt szybko. Jechała wierzchem obok pana Foxleya, Olivii i hrabiego, którego nie mogła zatem unikać bez zwracania na siebie uwagi. Miała nadzieję, że przetrwa nieuniknioną rozmowę. Nadal nie wiedziała, jak rozumieć to, co się między nimi zdarzyło. Jego czułość i delikatność przeczyły temu, że po prostu korzystał z okazji. A jednak oboje wiedzieli, że nie mógł jej poślubić. Minionej nocy wylała niemało łez. Teraz zależało jej tylko na tym, żeby nie ujawnić, jak wiele dla niej znaczył. Postanowiła jechać u boku Olivii.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Charlotte powoli zaczynała się odprężać. Jazda na klaczy lady Olivii przez polne i leśne dróżki sprawiała jej dużą przyjemność. Damy jechały obok siebie, rozmawiając i komentując widoki, a tam, gdzie droga była dość szeroka, pan Foxley prowadził swojego konia obok lando i konwersował z Etheringtonem, Henriettą i Faith. Miał dobrą postawę i świetnie się prezentował na wysokim wałachu, którego użyczył mu gospodarz. Hrabia prowadził kawalkadę, ale przemieszczali się niezbyt szybko. W pewnym momencie hrabia przystanął i zaczekał na Olivię, Foxleya i Charlotte. – Myślę, że w tym miejscu możemy wybrać okrężną drogę przez pola. Spotkamy się z powozami w Waverley. – Świetny pomysł, Adamie – zgodziła się Olivia. Pan Foxley zdecydował się zostać z powozami. Gdy przedstawili swój plan pozostałym, pani Etherington była zachwycona decyzją Foxleya. – Wspaniale, że zostanie pan z nami – powiedziała. – Nie pozwoli pan zrobić nam krzywdy, gdybyśmy spotkali bandytów. Hrabia był zaniepokojony. – Możemy wszyscy zostać – zaproponował. – Och, nie – zaprotestowała słabo. – Mamy przecież do ochrony wielebnego Sneddona i mojego drogiego Huberta! Wielebny sprawiał wrażenie wstrząśniętego tą myślą, za to Hubert ogłosił dramatycznie: – Nie lękaj się, panie! Będę bronił tych dam do ostatniej kropli krwi! Henrietta była pod wrażeniem. Wspólnie pojechali jeszcze do Elstead i tam hrabia, Char-

lotte i Olivia zawrócili na pola. Fantonowie doskonale znali tereny wokół Waverley, ponieważ był to ich ulubiony kierunek konnych wypraw. Następna godzina była dla Charlotte jak cudowny sen. Przemierzali pastwiska i miedze, galopowali też przez dwie szerokie łąki. Z początku Olivia jechała obok Charlotte, aby w razie potrzeby służyć jej pomocą, dopóki hrabia nie oznajmił: – Nie musisz się obawiać o pannę Wyncroft – zapewnił ją. – Trzyma się w siodle bardzo dobrze. – To prawda – odparła jego siostra. Charlotte się zarumieniła, ale komplement ją ucieszył. Nie mogła dojść ze swoimi uczuciami do ładu. Wreszcie dotarli do rzeki Wey. Olivia przekroczyła ją w bród pierwsza, po niej do rzeki wjechali hrabia z Charlotte. Na środku zatrzymali się na chwilę, żeby konie mogły się napić. Letnie słońce migotało na przejrzystej wodzie. Charlotte czuła przyjemne promienie na plecach. – Podoba się pani przejażdżka? – Och, tak! – odrzekła z uczuciem. – Jest cudownie! – Cieszę się. Pani szczęście przynosi mi radość. Wygląda pani przepięknie z zarumienionymi policzkami i radosnym spojrzeniem. Zaczerwieniła się jeszcze mocniej. – Dziękuję – odrzekła. Patrzyli na siebie dłuższą chwilę w milczeniu. Pod jego spojrzeniem Charlotte poczuła niezwykłe ciepło na sercu. Nie wiedziała, jak długo trwała ta chwila. Zmieszanie, ból i gniew stopniały w słońcu, rozpuściły w płynącej rzece i ulotniły pod siłą jego spojrzenia. – Oto jesteśmy! – zawołała Olivia, wskazując kamienne ruiny w oddali. Popędziła konia do galopu, a hrabia i Charlotte ruszyli za nią. Charlotte czuła się tak, jakby była pod wpływem zaklęcia. Zastanawiała się, skąd ta nagła słabość, dlaczego tak łatwo

poddaje się woli hrabiego. Nie mogła się zdecydować, co by zrobiła, gdyby znowu spróbował ją pocałować. Wśród zieleni lata ruiny wyglądały tak, jakby i one wyrosły z naturalnego krajobrazu, niczym srebrzyste kamienne żywopłoty. Dwie długie ściany budynku stały jeszcze, podobnie jak jedna poprzeczna. Charlotte wyraźnie rozróżniała kształt okien i łatwo mogła sobie wyobrazić, jak wyglądał budynek w całości. Wszędzie wokoło wyrastały garby pokryte trawą i bluszczem. Całość skąpana była w słońcu i bujnej zieleni, spokojna i piękna. Olivia zniknęła pośród załomów ruin, a Charlotte i hrabia ponownie przystanęli razem. – W tym budynku mieszkali mnisi – wyjaśnił. – Tym czasem drugi był pomyślany dla gości i ludzi spoza kleru. Ponoć przebywał tu niegdyś sam król Jan. – Jak bardzo są stare? – zainteresowała się Charlotte. Odwiedzała historyczne miejsca w całej Europie, ale tutaj nareszcie była u siebie, w Anglii. – Chyba nie wiadomo tego na pewno. Zabudowania wzniesiono go po najeździe Wilhelma Zdobywcy, prawdopodobnie w dwunastym wieku. Zburzono edyktem Henryka Ósmego. Charlotte upajała się atmosferą tego miejsca. – Tak tutaj dziś spokojnie. Trudno sobie wyobrazić cierpienie i chaos tamtych czasów. Skinął głową, ich spojrzenia się spotkały. Na jego ustach zwolna pojawił się uśmiech. Charlotte nie powstrzymała się i odpowiedziała uśmiechem. Nie mogła pojąć, jakim sposobem akurat ten mężczyzna wywiera na nią tak silny wpływ. Podjechał krok bliżej. Krew w żyłach Charlotte pulsowała jak szalona. Chłonęła jego widok – przystojną twarz, przejmujący wzrok, kształt ust. Wstrzymała oddech. – Ach! – Ciszę przeszył przeraźliwy wrzask. Odwrócili się i zobaczyli wszystkich towarzyszy wyprawy zmierzających w ich stronę przez wysoką trawę. Dwaj stangreci uginali się pod ciężarem olbrzymiego kosza piknikowego.

Krzyk, który usłyszeli wcześniej, wydała z siebie Henrietta. Charlotte zarumieniła się na myśl, co mogło się wydarzyć, i to na oczach wszystkich! Popędziła ku przybywającym. Henrietta wyglądała na wystraszoną, a pani Buxted poklepywała ją krzepiąco po dłoni. Najwyraźniej nikt nie zauważył, że od pocałunku dzieliła Charlotte i hrabiego zaledwie ulotna chwila. – Mówię wam, to był szczur! Taki wielki! Przebiegł mi po stopie. Kapitan uśmiechnął się do brata cierpko, podczas gdy Millicent spoglądała na Henriettę sceptycznie. Faith popatrzyła na Charlotte i hrabiego i bezgłośnie ułożyła usta w słowo „mysz”. – Moja ty biedna! – przemawiała do córki kojąco pani Buxted. – Prawdziwy szczur! Pan Etherington przestępował z nogi na nogę i powtarzał uspokajająco: „Ojej, ojej!”, ale po chwili odkrył kroplę błota na swym wyglansowanym buciku i sam pisnął z przerażenia. Sapiąc, wydostał z kieszeni wielką chustkę i począł z furią wycierać plamę. – Czy ty też go widziałaś, mamusiu? – Widziałam – zapewniła Henriettę matka. – Wstrętne, okropne stworzenie. Moje biedactwo! Powinnaś usiąść. Tylko gdzie? – Tutaj rozłożymy piknik – zarządził lord Shalford z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Stangreci postawili kosze na ziemi i rozpoczęli je wypakowywać. Szybko znalazły się koce i Henrietta, zadowolona z tego, że jest w centrum uwagi, usiadła ostrożnie. Zapomniała szybko o spotkaniu ze szczurem, zakręciła parasolką i uśmiechnęła się słodko do wszystkich wokoło. Już po chwili wszyscy zajadali smakowity lunch składający się z mięsiwa, serów, pieczywa i owoców. Korzystając z okazji, Henrietta wypomniała hrabiemu z wyrzutem, że porzucił ich na drodze, co przyjął z humorem. Wykazał się wobec Henrietty wyjątkową cierpliwością, zauważy-

ła Charlotte. A może, jak zaczynała podejrzewać, hrabia prowadził grę z nimi wszystkimi? Millicent była zachwycona przejażdżką i zapamiętale flirtowała z kapitanem. Przysiadła na krawędzi jednego z koców i dzieliła się z nim gronem winogron. Kapitan poddawał się jej zabiegom z zadowoleniem. Henrietta przyglądała się im przez chwilę i wzruszyła ramionami. Ignorując Huberta, zapytała hrabiego, czy byłby skłonny oprowadzić ją po ruinach. Hrabia przystał na to skwapliwie i podał jej dłoń. Wstając, zachwiała się przez chwilę, a on instynktownie objął ją ramieniem, by nie upadła. Charlotte zacisnęła zęby. Henrietta pochyliła się i oparła na nim przelotnie, póki hrabia nie cofnął się o krok i nie podał jej ramienia. Hubert był naburmuszony, pani Buxted zadowolona i dumna, a Millicent wydęła usta. Na widok Henrietty w objęciach hrabiego, Charlotte poczuła ból. Przecież zaledwie kilka chwil wcześniej flirtował z nią! Kiedy go poznała, nie sprawiał wrażenia rozpustnika ani łajdaka, który bawi się uczuciami innych. Teraz na własne oczy oglądała dowód na to, że nie miał żadnych zahamowań. Postanowiła pod żadnym pozorem nie dać po sobie poznać, jak bardzo jest wytrącona z równowagi. – Czy są jeszcze truskawki? – zapytała, nie kierując pytania do nikogo konkretnego. Wielebny Sneddon szybko znalazł dla niej kilka truskawek, a potem przez pięć minut prawił o tym, że sam nie może ich jeść, gdyż dostaje po nich pokrzywki. Charlotte z trudem zniosła jego tyradę. Pani Etherington, jak zawsze zainteresowana wszelkimi chorobami, wciągnęła pastora w dyskusję o pokarmach, przez które nabawiła się niestrawności. Znaleźli nić porozumienia we wspólnej nieufności do pomidorów i zgadzali się co do tego, że najlepszym remedium na gastryczne dolegliwości jest wątróbka. Charlotte ze wszystkich sił starała się nie uronić ani jedne-

go słowa z ich dyskusji, byle tylko nie myśleć o samotnej wyprawie Adama i Henrietty. Wrócili po dziesięciu minutach. Henrietta była w świetnym humorze. – Nigdy w życiu się tak nie rozczarowałam – szczebiotała. – To tylko kilka starych ścian. Za to rzeka jest śliczna. Gdyby nie wyjątkowe towarzystwo – błysnęła uśmiechem do hrabiego – byłabym po prostu znudzona. Czyżby Adam całował przed chwilą jej kuzynkę? – zastanawiała się Charlotte. Słyszała, że mężczyźni korzystają z każdej okazji, by skraść damom pocałunek. Poczuła się dotknięta, ogarnęło ją przemożne pragnienie, by go spoliczkować, a potem wyrwać kuzynce garść włosów, żeby przestała się tak ślicznie uśmiechać. – Czy lubi pani spacerować, panno Buxted? – zapytała uprzejmie Olivia. – Zazwyczaj nie – przyznała Henrietta. – Ale w taki cudny dzień i w takim towarzystwie to przyjemność. – Ja też z radością będę pani towarzyszył na spacerze, jeśli tylko sobie pani zażyczy – wtrącił Hubert. Henrietta popatrzyła na niego protekcjonalnie, napawając się poczuciem władzy. Charlotte skupiła uwagę na oddychaniu. Z wysiłkiem rozprostowała zaciśnięte pięści. – Oczywiście, że się z panem przespaceruję, panie Etheringtonie. Jednak nie dziś. – To może jutro? – podsunął z nadzieją Hubert. – O ile mi dobrze wiadomo, lord Shalford zabrał na przechadzkę do lasu niektóre młode damy już wczoraj. Henrietta przeszyła hrabiego złym wzrokiem. Tylko nie to! – pomyślała Charlotte. Miała nadzieję, że kuzynka nie dowie się o tym spacerze i liczyła, że nie urządzi sceny. Nie zniosłaby teraz takiego przedstawienia. – Doprawdy? – Henrietta uniosła brew. – A dlaczego ja nie zostałam zaproszona na tę przechadzkę? – To było całkiem spontaniczne wyjście – spróbował załago-

dzić sytuację pan Foxley. – Poszliśmy obejrzeć świątynię na skraju lasu, a potem przeszliśmy przez młodniak z powrotem do domu. Henrietta parsknęła. – Jutro chętnie też się tam wybiorę, jeśli ktoś mi będzie towarzyszył. Hubert z miejsca ponowił swoją propozycję. Przyłączyła się do niego lady Olivia. – Ja też pójdę – dodała Millicent, ku wyraźnemu niezadowoleniu Henrietty. Hrabia akurat odwrócił się i przez chwilę rozmawiał cicho z jednym ze służących, ominęła go więc sposobność, aby przyłączyć się do wyprawy. Henrietta popatrzyła na niego wilkiem. – Hubercie! – rzekła pani Etherington. – W lesie należy zachować ostrożność. Mam nadzieję, że jutro nie będzie wilgotno. W dzieciństwie chorował na oskrzela – zwróciła się tytułem wyjaśnienia do panny Langley. Podczas litanii kochającej matki Huberta, w trakcie której wyliczyła wszystkie przypadłości jego dzieciństwa, Charlotte zauważyła, że Faith się zarumieniła. Wyglądała na rozgorączkowaną. Pan Foxley też to zauważył i skorzystał z okazji, żeby porozmawiać z nią po cichu. Popatrzyła na niego z wdzięcznością i odpowiadała zniżonym głosem. Pan Foxley się podniósł i pomógł jej wstać. Charlotte też się podniosła i podeszła do nich. – Faith – szepnęła. – Co się stało? – To nic takiego – odpowiedziała Faith. – Po prostu rozbolała mnie głowa. – Obawiam się, że panna Faith zażyła zbyt dużo słońca – podsunął Foxley. Charlotte rozejrzała się szybko. Słońce stało wysoko i niewiele było cienia. – Może powinna usiąść w powozie? – zasugerował pan Foxley. – Oczywiście – zgodziła się Charlotte. – Czy będzie pan tak

miły i przyniesie Faith lemoniadę? Charlotte zaprowadziła Faith do powozu. Wewnątrz panowała duchota i było gorąco, ale przynajmniej Faith mogła odpocząć od słońca. Gdy już Faith usiadła w powozie, skryła głowę w dłoniach i zaczęła powoli kołysać się w przód i w tył. Charlotte przemawiała do niej uspokajająco. Między poduszkami znalazła wachlarz i z jego pomocą starała się przynieść jej choć trochę ulgi. Wkrótce zjawił się Foxley z dużym dzbankiem lemoniady oraz kubkiem. Charlotte podziękowała i przytrzymała kubek, gdy nalewał napój. – Proszę, Faith – powiedziała. – Wypij. – Słabo mi – odparła Faith. – To przez ten upał. Pij małymi łykami, żeby nie podrażnić żołądka. Przyszedł też hrabia i przystanął obok Foxleya w drzwiach powozu. – Co się stało? – zapytał cicho. – Boli ją głowa – odparła Charlotte. – Powinna się znaleźć pod dachem. – Możemy ją zabrać do gospody – zaproponował hrabia. – Nie, nie – zaprotestowała Faith. – Chcę wrócić do Chadcombe. – Ale to długa podróż – oponował Foxley. – Jest pani pewna? – Proszę – szepnęła. – Proszę mnie zabrać z powrotem. – Oczywiście, kochanie – odparł z czułością. Charlotte wstała. – Panie Foxley, czy mógłby mnie pan na chwilę zastąpić? Hrabia pomógł jej wysiąść, a pan Foxley usiadł obok Faith. Rozumiejąc się bez słów, hrabia i Charlotte odsunęli się kilka metrów od powozu, aby dać im kilka chwil prywatności. – Czy pani Buxted wie? – zapytał hrabia i skinął głową w stronę powozu. – Wątpię – odrzekła Charlotte. – Faith i pan Foxley dobrze

skrywali swoje uczucia. Ciotka nie zwraca zbytnio na nią uwagi. – Poproszę stangreta, żeby przyniósł wodę z rzeki, żebyśmy mogli zmoczyć chustę dla panny Faith. Może to jej przyniesie ulgę. – Dziękuję – odparła Charlotte z wdzięcznością. – Rozjedziemy się w różne strony czy też wszyscy wrócą do domu? – Do domu? – powtórzył cicho. – Lordzie Shalford? – Charlotte była zaniepokojona. – Czy podoba się pani w Chadcombe? – Bardzo. To niezwykłe miejsce. – Cieszę się – odparł i uśmiechnął się do niej. – Adamie? Czy coś się stało? – Harry podszedł do powozów, a za nim lady Olivia i Henrietta. – Panna Faith nie najlepiej się poczuła. Chciałaby wrócić do Chadcombe. – Nonsens! – odparła Henrietta ostro. – Faith nigdy się źle nie czuje. Mamusia wam wyjaśni, że to ja zazwyczaj choruję. Jestem delikatnego zdrowia. Nie możemy jeszcze wrócić do domu! Dopiero co zaczął się piknik. Charlotte poczuła się w obowiązku zaprotestować. – Faith naprawdę jest w złej formie. Doznała udaru słonecznego, którego objawy już wcześniej widziałam. – Chce po prostu ściągnąć na siebie całą uwagę! Lady Olivia popatrzyła na Henriettę wstrząśnięta. Jej bracia, którzy zdążyli już poznać charakter panny Buxted, byli jedynie zdegustowani. Charlotte nie zamierzała pozwolić, aby Henrietta jeszcze bardziej sobie zaszkodziła. Zaapelowała do hrabiego. – Zimna woda z rzeki naprawdę by pomogła. Hrabia ukłonił się ironicznie na tak rozkazujący ton. – Tak jest, proszę pani! Zawołał stangreta i przekazał mu polecenie. Reszta towarzystwa przyłączyła się do nich przy powozie, jeden przez drugiego wyrażając głośno współczucie dla cierpiącej Faith.

Pani Buxted, która uwielbiała dramatyzm, zawołała: – Muszę iść do mojego dziecka! Wielebny Sneddon natychmiast zaproponował, że odda jej swoje miejsce i wróci do Chadcombe w lando. Tymczasem pani Langley poprosiła służącego, żeby podarł jeden z białych piknikowych obrusów. Nikt nie zwracał uwagi na Henriettę. Charlotte zbyt późno dostrzegła ostrzegawcze objawy. – Lordzie Shalford! – rzuciła Henrietta ostrym tonem. Wszyscy zajmowali już miejsca w powozach, a hrabia rozmawiał o czymś ze służącym. Charlotte przemówiła do niej łagodnie, aby ją uspokoić. – Henrietto, jak widzisz, lord Shalford jest zajęty. Być może za chwilę… – Nie! Żadne za chwilę! Nie robi nic ważnego! Rozmawia ze służącym. Jak on śmie mnie ignorować? Podszedł do nich Adam. Udał, że nie dosłyszał ostatniego zdania Henrietty. – Co takiego chciała mi pani powiedzieć? – zapytał ze znużonym wyrazem twarzy. Henrietta uśmiechnęła się w swój najbardziej ujmujący sposób. – Lordzie Shalford, w przyszłym tygodniu wyjeżdżamy. Spędziliśmy w Chadcombe wspaniałe chwile. Rozmawiałyśmy wczoraj z lady Olivią… Czy nie wydaje się panu, że cudownie byłoby wyprawić w Chadcombe bal? – Doskonały pomysł – odparł sucho. – Pomogę pani wsiąść do powozu, panno Buxted. Adam z ulgą zostawił Henriettę pod opieką nudnego pastora i próżnego fircyka. Odszedł spokojnym krokiem. Ten dzień przerodził się dla niego w istny koszmar. Hrabia został nawet pozbawiony okazji, żeby podroczyć się z siostrą w sprawie balu, gdyż Henrietta naburmuszyła się w najgorszym możliwym momencie. Pokręcił głową, żeby odpędzić czarne myśli. Tego dnia róż-

nica charakterów Charlotte i Henrietty była wyjątkowo wyraźna. Zarazem bardzo naturalnie i całkiem na miejscu zabrzmiało, gdy Charlotte nazwała Chadcombe domem. Był już pewien, że pokochałaby to miejsce i zrozumiała, jak bardzo jest wyjątkowe. Obecnie z trudem znosił przy sobie obecność Henrietty nawet podczas spaceru. Prowadził z nią uprzejmą rozmowę i przymykał oko na przejrzyście kokieteryjne aluzje, ale przez cały czas miał ochotę wrócić do Charlotte. Stangret podsadził go na konia i cała kawalkada ruszyła. Foxley jechał przy powozie, patrząc, jak panna Langley przykłada jego ukochanej chłodne kompresy do głowy, gdyż pani Buxted była zbyt zdenerwowana, aby pomóc córce. Niepokoił go stan Faith. Podróż do domu dłużyła się Adamowi i Charlotte. Dla Faith zdawała się nie mieć końca. Jak wyznała później, czuła się tak, jakby ktoś bił w jej głowę jak w bęben. Dzięki lemoniadzie udało się jej uniknąć mdłości, a chłodne kompresy przyniosły jej ulgę. Jednak cierpiąca, Faith była zarazem szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Pamiętała, że Foxley nazwał ją swoją ukochaną, i to przy Charlotte! Kiedy później Charlotte siedziała przy jej łóżku, zapewniła ją, że i ona to słyszała. Faith uśmiechnęła się na to słabo, a Charlotte zebrało się na płacz, chociaż sama nie wiedziała dlaczego.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Pułkownik sir Edward Wyncroft był zmęczony. Miał już dość wojny, Francji i ciągłych podróży. Teraz, gdy emerytura była blisko, zrozumiał, jak bardzo brakowało mu domu. Nie mógł się już doczekać powrotu. Doprowadził swoich żołnierzy na wybrzeże Francji, gdzie większość z nich zaokrętowała się na statki do Anglii. Po otrzymaniu żołdu tylko nieliczni zostali we Francji albo wyruszyli w podróż do innych zakątków Europy. Sir Edward dołączył do Brytyjczyków eskortujących zdetronizowanego cesarza na okręt, który miał go zabrać na Elbie. W mijanych miastach reakcje na przybycie Napoleona stopniowo się zmieniały. Z początku, gdy towarzyszyła mu jeszcze jego gwardia, wznoszono okrzyki: „Vive l’Empereur!”. Gdy zaczęli go eskortować rojalistyczni żołnierze sprzymierzonych, Francuzi wołali: „Vive le Roi!”. W dalszej podróży zbiegowiska stawały się coraz bardziej gniewne i wkrótce niedawny cesarz wyglądał jak rozdygotany szaleniec. Myślał tylko o tym, jak się ukryć, aby uniknąć samosądu. Gdy Napoleon został zaokrętowany na fregatę „Undauted” w St Tropez, sir Edward podjął wyczerpującą podróż do swojej bazy w Wiedniu. Tam dokończył interesy i spakował manatki, zorganizował przewiezienie dobytku do Londynu i nareszcie był w drodze do domu. Nie mógł się doczekać, kiedy znowu ujrzy Charlotte. Brakowało mu jej żywych spostrzeżeń. Jej listy obfitowały w ciekawe opisy, ale przez to tylko jeszcze bardziej za nią tęsknił. Odniósł wrażenie, że jest w Londynie szczęśliwa. Wyrażała się o Buxtedach z szacunkiem, ale sir Edward za dobrze ją znał, by nie wyczytać między wierszami, jak się rzeczy maja. Wiele miejsca w tych listach zajmowały opowieści o dwóch

młodych mężczyznach, których poznała. Sir Edward rozmawiał już nawet z dawnym dowódcą kapitana Fantona, który wyrażał się o nim w samych superlatywach. Sir Edward czuł się już stary. Otrząsnął się jednak z tych rozmyślań i rozejrzał wokół. Coś było nie tak, chociaż droga przed nimi wydawała się spokojna. Zbliżał się zmierzch, więc wraz z towarzyszami podróży szukał miejsca na nocleg. Przemierzał Francję u boku kapitana Fodena oraz dwóch dragonów – Mercera i Hewitsona. Wszyscy zmierzali do Calais, skąd mieli przeprawić się do Anglii. Jak dotąd podróż przebiegała spokojnie. Bandyci zazwyczaj unikali umundurowanych i uzbrojonych kawalerzystów. Uwagę sir Edwarda przyciągnął młodniak na lewo przed nimi. Czy ktoś się w nim krył? Pułkownik miał wrażenie, że dostrzegł jakiś ruch. W chwili, która była najdogodniejsza do ataku, przyszykował się na najgorsze, nic jednak nie nastąpiło. Tylko kiedy minęli ten punkt, jakaś ciemna postać wymknęła się spomiędzy drzew. Sir Edward zachował to jednak dla siebie. Kimkolwiek był ten człowiek, sam uznał, że lepiej z nimi nie zadzierać. Inny podróżny mógłby nie mieć tyle szczęścia. Dwadzieścia minut później dotarli do na wpół wyludnionej wioski. Były tam dwa zajazdy; większy nosił szyld z nazwą „Charlotte de Valois”. – Spróbujmy najpierw tu – zaproponował sir Edward, biorąc to za dobry znak. Lekko zeskoczyli z siodeł, nawykli do podróżowania wierzchem. Mercer i Hewitson zostali przy koniach, podczas kiedy sir Edward i kapitan Foden weszli do środka. Po kilku minutach oznajmili towarzyszom dobre wieści. – Mamy pokój. Pewnie zapchlony, ale przynajmniej jest dach nad głową. – Sir Edward wziął wodze z rąk Mercera. – Obiecali nawet zarżnąć dla nas prosiaka i dwie kury. Myśl o gorącym posiłku podniosła wszystkich na duchu. Zanim weszli z sakwami do oberży, dopilnowali, by ich konie zostały nakarmione i wyszczotkowane.

Ciemna sala gospody robiła przytulne wrażenie. Na wielkim kominku płonął ogień, choć noc była ciepła. Kilku chłopów piło piwo przy barze. Wybrali stół w kącie, dzięki czemu mieli na oku całą salę. Nie zapomnieli, że zaledwie kilka tygodni temu byli jeszcze z Francją w stanie wojny. Oberżysta przyniósł im po kuflu spienionego piwa i postawił bez słowa na blacie. Nie zwracając na niego uwagi, siedzieli w ciszy i cieszyli oczy buzującym ogniem. Obdarty starzec przyglądał im się uważnie. – Anglais? – zapytał. Kiedy potwierdzili, zalał ich wściekłą tyradą. Puścili to mimo uszu i opędzili się od niego, ale zapłacili za jego piwo. Nie przestał złorzeczyć pod nosem, choć kufel przyjął. Oberżysta nabrał do nich zaufania. Nie bez znaczenia był przy tym fakt, że mieli przy sobie pieniądze. Już z uśmiechem podał im ciepłą kolację, która składała się z wieprzowiny, drobiu, ziemniaków, fasolki szparagowej i zielonego groszku. Pytał, dokąd jadą i nie był zaskoczony, gdy usłyszał o Calais. – Musicie wyjechać z Corbeny zachodnim traktem – poradził. – Główny gościniec za wioską jest nieprzejezdny. Podziękowali mu za wskazówki i przenieśli się do pokoju. Okazał się wielkim strychem z niskim stropem i dwoma malutkimi oknami. Czekały na nich całkiem czyste sienniki, na których każdy ułożył się z westchnieniem ulgi. Dzięki nabranej wprawie wszyscy czterej spali już głęboko, nim upłynęło dziesięć minut. Charlotte liczyła na to, że zje śniadanie w spokoju, lecz na jej nieszczęście zarówno Millicent, jak i Henrietta tego dnia zdecydowały się wcześnie wstać. Nie było za to śladu hrabiego. Henrietta nalała sobie gorącej czekolady i nałożyła słodkie bułeczki, zastanawiając się na głos, gdzie też się wszyscy podziali. – Faith wciąż nie całkiem wydobrzała – odparła Charlotte. –

Chociaż na pewno ma się znacznie lepiej niż wczoraj. Jestem przekonana, że do wieczora niechętnie będzie opuszczała pokój. Pan Etherington też na pewno wcześnie dzisiaj wstanie. Wczoraj wiele razy wspominał o tym, jak bardzo nie może się doczekać dzisiejszego spaceru po ogrodach. Henrietta zmarszczyła czoło. – Całkiem o tym zapomniałam. Ale to dobra okazja, żeby zobaczyć, jak duży jest majątek hrabiego. Millicent spojrzała na nią groźnie. – Miałam na myśli to, że chętnie poznam ten piękny las i ogród. – Las jest naprawdę piękny – zgodziła się Charlotte. Starała się nie wracać myślą do pocałunku. Nie udało się. Wspomnienie było wciąż bardzo żywe i raz po raz do niej wracało. Zastanawiała się, czy wczorajszego dnia hrabia również zamierzał ją pocałować. Zaczynała już wierzyć, że źle zinterpretowała tę sytuację. Mimo to trudno byłoby jej znowu wybrać się z nim do lasu, ale jak dotąd nie znalazła żadnej wymówki, która pozwoliłaby tego uniknąć. – Skoro planujemy bal, może powinnyśmy się wybrać na zakupy do Farnham albo Godalming? – zapytała Henrietta. – Przydałyby mi się jakieś ozdóbki, a lady Olivia chyba nie ma ani jednej sukni balowej! Możecie to sobie wyobrazić? – Miejscowy krawiec przyjedzie dzisiaj do Olivii – wyjaśniła Millicent. – Na pewno bez trudu uszyje dla niej w tym tygodniu suknię. – Ale ja i tak chcę jechać na zakupy! Władczy ton Henrietty wyrwał Charlotte z zamyślenia. – W takim razie – odpowiedziała uspokajająco – może pojedziemy do Godalming innego dnia. – Dzień dobry! – rzekł Hubert, stając w progu. – Ach! Mam dzisiaj szczęście. Oto przede mną trzy piękne damy! Wykonał ekstrawagancki ukłon, niezwykle imponujący, zważywszy na wykrochmalony wysoki kołnierz, obcisłą satynową kamizelkę haftowaną w pawie, a do tego wojskową marynarkę ze złotymi epoletami i szamerunkiem oraz wściekle

różowymi dodatkami. Charlotte zastanawiała się, jak zareagowałby hrabia na dzisiejszy olśniewający ubiór Huberta. Kilka dni temu oboje doskonale się bawili na jego widok. Za Hubertem przybył wielebny Sneddon w czarnym garniturze. Miał na twarzy grymas niezadowolenia, gdyż Hubert stanął w przejściu, zagradzając mu drogę. Na oczach Charlotte pastor uniósł się na palcach, żeby zajrzeć do jadalni i popatrzeć na damy, po czym uśmiechnął się blado. Charlotte zakasłała, ukrywając usta w chustce. Żałowała, że nie ma tu hrabiego, by mógł oglądać to przedstawienie. Hubert zdał sobie w końcu sprawę, że nie jest jedynym obiektem zainteresowania dam. Odwrócił się sztywno do pastora. – Och, wielebny Sneddonie! Proszę, bardzo proszę wejść! Obrażony pastor przepchnął się obok niego w drzwiach, ocierając się o rękaw marynarki Huberta. Ten mężnie zacisnął zęby i powstrzymał się od komentarza, ale w zamian poddał mankiet drobiazgowej inspekcji. Na szczęście obeszło się bez zniszczeń, więc spokojnie zajął miejsce przy stole. Wielebny Sneddon, uważnie unikając wzrokiem strasznego widoku kamizelki Huberta, zwrócił się do dam: – Jakiż mieliśmy wczoraj ekscytujący dzień. Bukoliczna idylla, a po niej pospieszny powrót do domu, by opatrzyć niedomagających. Opieka nad potrzebującymi to nasz codzienny obowiązek. Jak się dzisiaj miewa droga panna Faith? Charlotte odpowiedziała spokojnie: – Wraca już do zdrowia, choć dzisiejszy dzień postanowiła poświęcić na odpoczynek. – To mądra decyzja. Jej matka na pewno opiekuje się nią z wielką dbałością. – O, tak. – Charlotte dobrze wiedziała, że pani Buxted jeszcze się nawet nie obudziła. – Panno Buxted! – odezwał się Hubert. – Jestem przekonany, że pogoda się dzisiaj utrzyma, więc spacer po lesie na pewno się uda. Postanowiłem przez całe pięć minut stać na

zewnątrz, aby lepiej poznać dzisiejszą aurę. Dzień mamy pochmurny i chłodny, do tego jednak już przywykliśmy. Po wczorajszym upale ani śladu! Na pewno ucieszy panią ta wiadomość. Henrietta nie wydawała się szczególnie ucieszona. – Słońce mi nie przeszkadzało, bo miałam parasol. Nie mam piegów – dodała z dumą. – O, żaden pieg nie śmiałby skalać pani urody – zapewnił ją Hubert. – Założę mój nowy czepek – ogłosiła Millicent. – Specjalnie go przyniosłam, żeby wam pokazać. Podniosła niezwykle piękne nakrycie głowy, a wszyscy posłusznie wyrazili zachwyt. – Mam nadzieję, że hrabia do nas dołączy – dodała. – Bardzo bym chciała, żeby go zobaczył. Henrietta popatrzyła zawistnie na Millicent. – Na dzisiejszy spacer włożę moją nową polową marynarkę, którą zaprojektowałem na dokładnie taką okoliczność. Mój krawiec jest wielbicielem mego geniuszu – oznajmił Hubert. Charlotte z trudem powstrzymała się od śmiechu. – Przepraszam, muszę się zobaczyć z panną Langley – rzuciła i niemal wybiegła. – Czy wolno wiedzieć, co tak panią bawi, panno Wyncroft? Szerokimi schodami schodził hrabia, ubrany elegancko w skórzane spodnie oraz niebieską kurtkę ze śnieżnobiałym fularem. Deklasował gustem kościelną niedbałość pastora i krzykliwą ekstrawagancję Huberta. Gdyby mężczyźni byli końmi, pomyślała Charlotte, Hubert stałby się koniem paradnym, wielebny Sneddon byłby wiejskim koniem pociągowym, hrabia zaś, oczywiście… – Panno Wyncroft? Charlotte z trudem wróciła na jawę. Lord Shalford czekał cierpliwie, a na jego ustach igrał wyzywający uśmieszek. Jej serce zabiło mocniej. – Proszę mi wybaczyć, ale nie mogłam tam pozostać ani chwili dłużej.

– Czy mogę zgadnąć, kto jest w środku? – Bardzo proszę. Na pewno zgadnie pan trafnie. – Domyślam się, że chodzi o jednego z naszych drogich dżentelmenów. Mam dylemat pomiędzy panem Etheringtonem i wielebnym Sneddonem. – Ma pan rację, ale zarazem się pan myli. – Zagadka! Cudownie. – Rozwiązanie zajęło mu tylko chwilę. – A zatem są tam obaj. – Owszem. Oraz Henrietta i Millicent. – Dobry Boże! Dziękuję za ostrzeżenie, mało brakowało, a byłbym wszedł do środka! Zamiast tego pójdę zjeść śniadanie w towarzystwie koni. Mam nadzieję, że zobaczymy się później w lesie. Charlotte się zarumieniła. Hrabia skłonił się z galanterią, a w następnej chwili impulsywnie wyciągnął rękę i pocałował jej dłoń. Gdy tylko hrabia wyszedł przed dom, na chwilę znieruchomiał. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wciąż nie udaje mu się zachować wobec Charlotte uprzejmego dystansu. Wiedział, że tak właśnie należało, a jednak kiedy był w jej towarzystwie, całkiem tracił nad sobą panowanie. Gdy tylko się roześmiała, zrobiło mu się ciepło na sercu. Ostatniej nocy prawie nie spał. Nie wiedział, co powinien zrobić i nie było nikogo, do kogo mógłby się zwrócić po radę. Charlotte odetchnęła powoli i ruszyła w przeciwną stronę, do pokojów panny Langley. Wczorajsze wydarzenia, spojrzenie, jakim obdarzył ją hrabia, długo nie dawały jej zasnąć. Nie mogła zaprzeczyć, że miała dla niego dużo ciepłych uczuć. Odnosiła wrażenie, że powoli staje się on jej obsesją. Gdyby się dowiedziała, że i on wciąż o niej myśli, nie uwierzyłaby. Chociaż bowiem rozmawiał z nią jak z kimś bliskim, nie przeszkadzało mu to flirtować z Henriettą i Millicent. Zarazem jednak było oczywiste, że bardzo często obie dziewczęta go denerwowały.

Sytuacja była dla Charlotte bardzo zagmatwana. Nie wiedziała nawet, czym się tak bardzo przejmuje. Od początku przecież rozumiała, że nie są sobie przeznaczeni. Wolałaby uniknąć takiej czułostkowości. Dobrze wiedziała, że łatwo może zostać zraniona. Na szczęście wydarzenia minionego dnia pozwoliły jej odegnać myśli o pocałunku. Chociaż musiała przyznać, że wstyd ogarnął ją dopiero później, podczas gdy sam pocałunek wcale nie wydał jej się żenujący. Powinna się otrząsnąć, miała pracę do wykonania. Chociaż nie podobało się jej, jak bezwstydnie Henrietta namawiała hrabiego na urządzenie balu, samo przyjęcie wydawało się ekscytujące. W Londynie nie miała okazji bywać w towarzystwie, a tutaj nawet taka purytanka jak pani Buxted nie mogła znaleźć żadnego powodu, aby zakazać jej uczestniczenia balu. Pannę Langley zastała w jej ulubionym fotelu. Starsza pani wydawała się spokojna, ale zapytana o samopoczucie odparła, że nie spała zbyt dobrze. – Dzięki Bogu piekarnik już działa, a Grove zatrudnia dodatkową służbę. Za to nie mam pojęcia, jak się zabrać za organizowanie balu! Nigdy wcześniej tego nie robiłam. – Mój tata uwielbia bale i bankiety. Gdy tylko był na przepustce, nasz dom w Wiedniu wprost tętnił życiem. Pewnego razu przyjmowaliśmy w ogrodzie stu pięćdziesięciu gości! – Stu pięćdziesięciu? Dobry Boże! – Panna Langley była szczerze przerażona. – Ale tata nie lubi zajmować się gospodarstwem domowym. O ile mi wiadomo, jest świetnym żołnierzem i uzdolnionym dowódcą. W domu spodziewa się jednak, że wszystko wydarzy się samo, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. – Chciałabym mieć na balu takiego czarodzieja. – Albo dobrą wróżkę? – Ach, jak w Kopciuszku! – Tata nie rozumie, jak wielkiego nakładu pracy wymagają przyjęcia.

– Tak, mężczyźni często patrzą na świat inaczej. Kto zatem organizował wasze wiedeńskie przyjęcia? – Ja. Raz nawet wyprawiłam wielki bal. – Charlotte uśmiechnęła się łobuzersko. – Nawet mi się to podobało. Ustalałam rozmieszczenie gości, jadłospis, wybierałam repertuar muzyczny i byłam z siebie bardzo dumna. Panna Langley pokręciła głową. – Ja marzę tylko o tym, żeby zasiąść razem z matronami i patrzeć, jak młodzi tańczą. – Gościna w Chadcombe to dla mnie zaszczyt i byłabym szczęśliwa, mogąc pani pomóc, choć nie chciałabym się z niczym narzucać. – Och, panno Wyncroft! Z radością przyjmuję pani propozycję i gorąco dziękuję za wsparcie. Od godziny siedzę tu i boję się ruszyć, bo nie wiem nawet, od czego zacząć. – Proszę się nie przejmować, służba i tak wykona większość pracy. To może sporządzimy listę? Panna Langley z wdzięcznością wyraziła zgodę. Wkrótce przedyskutowały z Charlotte zaproszenia, personel, jadłospis, repertuar muzyczny oraz plan gruntownego wysprzątania sali balowej. Wezwały panią Gordon, Merriona oraz Grove’a i pospołu uzgodnili kolejność prac. Panna Langley ustaliła listę gości, a Charlotte pomogła jej wypisać zaproszenia. Starsza pani odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że nic więcej nie musi już robić. – Panno Wyncroft, czy to dla pani naprawdę żaden kłopot? – dopytywała się. Charlotte odpowiedziała tylko ze śmiechem, że dla niej to sama przyjemność. W tym momencie weszła Olivia i zawołała Charlotte. – O, tu jesteś! Cioteczna babciu, po prostu muszę porwać Charlotte. Idziemy na spacer do lasu i desperacko potrzebuję jej towarzystwa. Charlotte roześmiała się. – Na pewno nie jest aż tak źle. – Jest znacznie gorzej! – Olivia pokręciła głową. – Pan Ethe-

rington obawia się, że ubłoci buciki. Trzyma jednak fason ze względu na pannę Buxted. To wszystko może się skończyć jedną wielką katastrofą, jeśli zabraknie twojego spokoju. Zawsze potrafisz łagodzić drażliwe sytuacje. Charlotte zaśmiała się cicho. – Naprawdę nie wiem, o czym mówisz. Nie minęło pół godziny i Charlotte zeszła do holu. Oczekując na pozostałych, nie mogła się powstrzymać przed marzeniami o następnym pocałunku hrabiego. Obawiała się jednak, że on nie będzie miał na to ochoty. Na spacer wybierało się tylu gości, że mogło być trudno o stosowną okazję. Przestań, upomniała się. Nie myśl tyle o nim. – Gotowa? – usłyszała głos hrabiego. Serce Charlotte zabiło szybciej. Poczuła, że się rumieni. Spojrzał na nią badawczo. – Czy coś mnie ominęło? – Ależ nie, nic takiego – zająknęła się. – Pragnąłbym, żebyś… Nagle drzwi pokoju śniadaniowego uderzyły z trzaskiem o framugę. Oboje odwrócili się przestraszeni. Z pokoju wyszła wyraźnie wzburzona Millicent, ściskając w rękach swój czepek – rozpłaszczony i podarty. – Ktoś popsuł mój czepek! – wybuchła głośnym płaczem. – Mój piękny czepek! – Ojej! – pożałowała jej Charlotte. – To straszne. – Zapomniałam go zabrać, jak wstałam od śniadania, a teraz jest w strzępach! Dołączył do nich Hubert, Olivia i Henrietta. – Spokojnie, Millie – odezwał się łagodnie Hubert. – Przecież to tylko czepek. – Tylko czepek? Dbasz o ubrania, chyba mnie rozumiesz! Kto mógł zrobić coś takiego? Jak do tego doszło? – Millicent była wstrząśnięta. Charlotte podeszła do niej. – Biedactwo – powiedziała i wzięła ją za rękę. Hrabia pokiwał głową z aprobatą.

Henrietta uniosła podbródek. – Charlotte, co ty robiłaś przed chwilą w pokoju śniadaniowym? – Słucham? – Nagle wszystkie oczy zwróciły się na nią. – Wróciłam po torebkę. Masz ci los, znowu jej zapomniałam. Potrzebuję jej na spacer. – Widziałaś tam czepek Millicent? – Nie, nie przypominam sobie. Henrietta popatrzyła na nią, mrużąc oczy. Nikt się nie odezwał. Charlotte zarumieniła się znowu, ale tym razem ze złości. Czy oni wszyscy myśleli, że rozmyślnie zniszczyła czepek Millicent? Była zdumiona. Popatrzyła na hrabiego, ale jego wzrok był poważny. Zacisnął usta. – Przyszedłem, żeby was wszystkich powiadomić – rzekł – że pilne sprawy każą mi niestety zrezygnować ze wspólnego spaceru. Skinął głową, odwrócił się na pięcie i odmaszerował sztywnym krokiem. Charlotte struchlała. Była przekonana, że hrabia obwiniał ją o zniszczenie czepka Millicent. Była zła. Zdawało jej się, że hrabia ją rozumie, ale to tylko pozory. Jego serdeczność była tylko tłem dla pustego flirtu. – I tak pójdziemy – powiedziała buntowniczo Henrietta i odrzuciła zamaszyście włosy do tyłu. – Oczywiście – przyłączył się Hubert. – Millicent, może wrócisz do mamy? – Straciłam ochotę na przechadzkę. – Millicent odmaszerowała, aby podzielić się troskami z matką. Koniec końców wyruszyli tylko we czworo: Charlotte, Olivia, Hubert i Henrietta. Charlotte zastanawiała się, czy chociaż jedno z nich naprawdę ma ochotę na ten spacer. Ona sama wolałaby zamknąć się na jakiś czas u siebie w pokoju. Była wściekła na reakcję hrabiego, czuła się dotknięta. Kontrast pomiędzy chłodem, z jakim ją pożegnał, a serdecznością sprzed kilku

chwil zupełnie wytrącił ją z równowagi. Zacisnęła pięści i udawała całkiem spokojną. Hubert i Henrietta doskonale się bawili podczas pierwszej części wędrówki. Głośno komentowali uroki świątyni. Hubert porównał Henriettę do greckiej bogini, co sprawiło jej przyjemność. Charlotte szła kilka kroków przed nimi z Olivią. Rozmawiały o nadchodzącym balu. Dzień był chłodny, lecz suchy i ziemia dawała dobre oparcie stopom. Szli równym, spokojnym krokiem, wyglądając już z utęsknieniem chwili powrotu do domu. Niespodziewanie za jednym z zakrętów czekała ich wstrząsająca niespodzianka. Z przeciwnej strony nadciągało trzech obszarpanych mężczyzn. Oni też na ich widok stanęli jak wryci. Ten pośrodku, wysoki, chudy i brudny, niósł na ramieniu muszkiet. Pozostali dwaj byli niżsi, ale równie zaniedbani. Jeden miał rękę owiniętą zabrudzonym bandażem. – Proszę, proszę! – zawołał wysoki. – Piękne damy! Co za gratka!

ROZDZIAŁ CZTERNASTY We francuskiej gospodzie noc minęła bez przygód i nastał jasny, pogodny poranek. Po sutym śniadaniu sir Edward z towarzyszami zapłacili oberżyście i usłyszeli od niego życzenia bezpiecznej podróży. W wiosce Corbeny główny trakt był zatarasowany stertą gruzu. Duży budynek osunął się wskutek ostrzału artyleryjskiego. Niechętnie jechaliby przez pola w nieznanej okolicy, skręcili więc w lewo i poszli za radą karczmarza. Po jakimś czasie minęli chylącą się chatkę po lewej stronie drogi. Przed nią znajomy obdarty starzec schodził właśnie z konnego wozu. – Czy to nie nasz przyjaciel z wczorajszego wieczoru? – zapytał Hewitson. – Na to wygląda – przyznał kapitan Fodden. Podniósł rękę w ironicznym pozdrowieniu. Zasuszony staruszek wyciągnął w ich stronę wskazujący palec i wybuchnął histerycznym śmiechem. – Postradał rozum – podsumował Mercer. – W tych czasach to nic niezwykłego – odparł Foden. Sir Edward uciszył ich gestem. Znowu obudziło się w nim poczucie zagrożenia. Dalsza droga zanurzała się w gęstwinę wysokich drzew, szczególnie po prawej las był ciemny i ponury. – Tam – powiedział. – Po prawej. Ktoś się kryje pośród drzew. Pamiętając ciemną postać z poprzedniego dnia, zastanowił się, czy i ten napastnik wycofa się na widok żołnierzy. Na wszelki wypadek poprawił się w siodle, dotknął przelotnie rękojeści szabli i dobył pistoletu. Zwolnił do stępa, a pozostali poszli za jego przykładem.

Wierzchowiec Mercera cicho zarżał, odpowiedziało mu rżenie spomiędzy drzew. Konie! Następnie dał się słyszeć brzęk, tym razem z lewej strony. Sir Edward podniósł rękę i wszyscy stanęli. Ukryty koń zarżał ponownie. – Zasadzka – oznajmił spokojnie. – Zawracamy! Wszyscy czterej błyskawicznie nawrócili wyćwiczonym manewrem. Samotny bandyta nie sprawiłby im kłopotu, ale w zaroślach kryło się przynajmniej trzech jeźdźców, a sir Edward nie zamierzał podejmować niepotrzebnego ryzyka. Znacznie rozsądniej było się przegrupować w miejscu, które dawało im strategiczną przewagę. Z lasu dobiegły ich okrzyki rozczarowania, a zaraz po nich francuski rozkaz do ataku. Sir Edward zaciął konia do galopu. Charlotte stanęła jak wryta i złapała Olivię za rękę. Ta jęknęła tylko cicho, ale nie odezwała się ani słowem. Henrietta i Hubert wychynęli właśnie zza zakrętu i do nich dołączyli. Jeden z obdartusów przykucnął i wyciągnął nóż zza cholewy. Kiedy się wyprostował, miał przed sobą już trzy damy i wstrząśniętego dżentelmena w żółtej marynarce. – Dobry Boże! – wyrwało się Hubertowi. Stanął jak wryty. Henrietta wyjątkowo nie krzyczała, lecz przestraszona wtuliła się w bok Huberta, a on objął ją opiekuńczo ramieniem. – Mamy też dwa gołąbki! – zachichotał mężczyzna z prawej. – Będzie sporo fantów, Corny. Pewnie mają na sobie wór świecidełek! – Taka gratka nam się nie zdarzyła od Newhawen – odparł Corny. – Racja! – Drogie panienki – odezwał się do nich wysoki. – Cieszycie oko w ten piękny dzień, ale serdecznie wam podziękujemy, gdy oddacie pieniądze i kosztowności. Potem rozstaniemy się w przyjaźni. – A jeśli odmówimy? – zapytała Charlotte, gdy już odzyska-

ła głos. – Ach, w takim razie po prostu weźmiemy sobie wszystko sami! – Jego oczy rozbłysły, gdy omiótł ją pożądliwym wzrokiem. Uniosła głowę i wyprostowała plecy, oburzona tym, że tak śmiało sobie poczyna. – Szanowni panowie – rzekł Hubert – to jest prywatna posesja i nie powinno panów tutaj być. – Prywatna posesja, tak? – zadrwił Corny. – Słyszałeś, Davis? Davis, czyli wysoki drab, otwarcie parsknął śmiechem. – Być może, drogie panie, ale na pewno nie odmówią państwo weteranom kilku królików albo jelenia, prawda? – Kłusownicy! – rzekł Hubert z pogardą. – Tak, ale właśnie natrafiliśmy na grubszego zwierza. – Kilka ślicznych perliczek. – Dla każdego po jednej! – Oraz wróbelka w kogucim przebraniu. Wszyscy trzej zarechotali głośno. – Nie mamy pieniędzy, wyszliśmy na spacer. I nie oddam wam mojej biżuterii! – rzuciła Henrietta butnie. – Nie tylko twoje klejnoty nas interesują, ślicznotko – odparł Corny groźnie i zrobił krok w jej stronę. Henrietta wrzasnęła przeraźliwie. Sir Edward w pełnym galopie odwrócił się, żeby spojrzeć na napastników, którzy wypadli już na drogę i ruszyli w pogoń. – Pięciu konno, sześciu albo siedmiu pieszych! – zawołał do towarzyszy. Odsadzili prześladowców o kilkaset metrów, ale ich konie były zmęczone i pogoń zaczynała nadrabiać dystans. – Do lasu! – zakomenderował. Tam mieli większą szansę zgubić napastników. W lesie światło się zmieniło. Otoczyła ich zieleń, promienie prześwitywały przez korony drzew. W innych okolicznościach

sir Edward chętnie by przystanął i podziwiał piękno lasu, teraz myślał tylko o ucieczce. Poczuł dobrze znany, cierpki zapach strachu. Dobiegał go tętent kopyt, brzęk dzwoneczków przy ogłowiu, bicie serca. Naraz światło się zmieniło. Wydostali się na skraj lasu. Przed nimi rozciągały się pola i tereny wiejskie. Sir Edward dojrzał ruiny starych zabudowań po lewej i skierował tam konia. Mercer dotarł na miejsce pierwszy, Foden i Hewitson zaraz po nich. We czwórkę stanęli bok w bok, by stawić czoła napastnikom. Było ich czterech jeźdźców przeciwko pięciu. Piesi zostali daleko w tyle. Zza osłony pękniętej ściany sir Edward oddał strzał z pistoletu i jeden z jeźdźców spadł na ziemię. Przeładował i wystrzelił ponownie, lecz chybił. Nie było czasu na trzeci strzał. Pułkownik dobył szabli. Jego towarzysze również szybko zareagowali. Padły strzały. Jeszcze jeden z napastników został trafiony, choć utrzymał się w siodle. Krew spływała mu po ramieniu. Sir Edward wykrzykiwał rozkazy. – Mercer, ze mną na lewo! Foden i Hewitson, bierzcie prawą. Dobrze wyszkolone konie bezbłędnie reagowały na komendy. Czterej żołnierze ruszyli w doskonałym szyku, atakując napastników. Cięli nisko i po chwili zawrócili, żeby ponowić atak. Jednak to bandyci mieli przewagę. Sir Edward wiedział, że muszą ich pokonać, nim nadciągną piesi. Tymczasem Francuzi mogli jedynie grać na czas. Każdy atak sir Edwarda trafiał w pustkę, francuscy jeźdźcy wykonywali manewry wymijające. Kończyły się możliwości obrony. Konie były zmęczone i nie przetrwałyby następnego pościgu, pistolety opróżnione i brakowało czasu na przeładowanie. Oni nie mogli liczyć na odsiecz. Tymczasem piesi napastnicy byli już przy nich, gotowi ciąć i rąbać. Sir Edward szybko pojął, że piesi walczyli już z kawalerią.

Umieli odskoczyć we właściwym momencie i unikać końskich kopyt. Pułkownik się nie poddawał, podobnie jak Foden, Mercer i Hewitson. Trzymali się blisko i ze ścianą za plecami nie dawali napastnikom przestrzeni do manewru. Sir Edward otrzymał cios w lewe ramię – na szczęście płazem. Ręka omdlała, udało mu się jednak utrzymać wodze. Jeden z piechurów został stratowany przez konia Mercera, a Foden poważnie zranił innego. Oni też otrzymywali ciosy. Na koszuli Mercera powoli rozlewała się czerwona plama, a kapitan Foden chybił ciosu i został ściągnięty z konia. Noga Fodena zaplątała się w strzemię, więc nie mógł poprawić pozycji i wysoki przeciwnik zadał mu śmiertelny cios prosto w serce. Jego koń, przerażony zwisającym z siodła ciałem, zaczął wierzgać i uderzył kopytem Hewitsona w głowę. Ten osunął się na ziemię, gdzie czekali na niego zabójcy. Sir Edward wiedział, że wszystko stracone. Od śmierci dzieliło go już tylko kilka chwil. Obracał się, ciął i dźgał, ale wiedział już, że umrze. Tak miała wyglądać jego śmierć. Wojna się skończyła, dożył emerytury, a miał zginąć z rąk renegatów na cichym francuskim polu. Sir Edward zwrócił swoje myśli ku Charlotte, ukochanej córce. Pożegnał się z nią. Hrabia wjechał kłusem z powrotem na dziedziniec stajni. Długa przejażdżka sprawiła mu dużą przyjemność. Potrzebował czasu, by się zastanowić. Z oddali widział Huberta, Olivię, pannę Wyncroft i pannę Buxted, kiedy wchodzili do świątyni, ale nie pożałował swojej decyzji, aby wycofać się ze spaceru. Chwila samotności dobrze mu zrobiła. Niestety nie znalazł rozwiązania ani nie miał wyraźnego planu na przyszłość. Henrietta Buxted oraz Millicent Etherington należały do typowych przedstawicielek młodych dam z towarzystwa. Były próżne, samolubne i bezrefleksyjne. Właśnie z tego powodu odwlekał debiut Olivii, obawiał się bo-

wiem, że choć teraz jest rozumna i czuła, mogła pod wpływem towarzystwa stać się egoistyczna i obojętna. Incydent z czepkiem utrwalił jego pogląd na ich temat. Adam podejrzewał, że to Henrietta zniszczyła nakrycie głowy przyjaciółki, a sposób, w jaki próbowała obwinić Charlotte, budził w nim wstręt. Przy tym ani Henrietta, ani Millicent nie żywiła wobec niego żadnych uczuć. Nie oczekiwał tego od nich. Podejrzewał, że każda byłaby dla niego odpowiednią partią, chociaż tylko wysiłkiem woli zmuszał się, by spędzać z nimi więcej niż godzinę. Może jednak nawet to nie było w małżeństwie koniecznością. Wystarczyło zapewnić ciągłość rodu, by małżonkowie wiedli osobne życie, zachowując należytą dyskrecję. Damy z towarzystwa znały reguły tej gry. Nie wątpił, że nie brakowało mężczyzn, którzy z radością związaliby się z Henriettą i Millicent. Dlaczego więc się wahał? Jego myśli znowu pobiegły ku Charlotte. Skrzywił się. Powinien przestać o niej myśleć i oprzeć wybór na logicznych przesłankach. Była to kwestia odpowiedzialności. Wiedział już, że młodsze pokolenie roiło sobie małżeństwa z miłości, a nie dla korzyści, on jednak nie miał takich ambicji. Jego rodzice prawie się przed ślubem nie znali, a ich związek okazał się szczęśliwy. To jednak był czysty przypadek. Adam znał obowiązki głowy rodziny. Powinien ożenić się z rozsądku, wbrew romantycznym zapędom swojej matki chrzestnej. Najoczywistszym wyborem była Henrietta Buxted. Monkton Park stanowiłby doskonały dodatek do jego majątku, a dziewczyna pochodziła z dobrej rodziny i była pięknością. Z drugiej strony wysokie wiano Millicent Etherington pozwoliłoby mu przyspieszyć modernizację posiadłości. Raz po raz wracał do tych samych argumentów. Niestety nadal nie umiał dokonać wyboru. Gardził słabością, która odwodziła go od obowiązków. Pociąg do panny Wyncroft jeszcze bardziej utrudniał sprawę. Ona mogła mu dać tylko siebie, dysponowała skromnym po-

sagiem, jeśli wierzyć słowom pana Buxteda. A pomimo to jego uczucia do niej z dnia na dzień przybierały na sile, zaburzały racjonalną perspektywę i kazały mu działać wbrew oczywistym interesom rodu. Przemożny impuls już dwukrotnie okazał się silniejszy od postanowienia. Była dobra i piękna. Widział, jak dbała o innych, spokojnie i kompetentnie rozwiązywała problemy, rozumiała uczucia i chętnie pomagała. Podziwiał jej inteligencję, poczucie humoru oraz przenikliwość. Jednak poczucie odpowiedzialności nie pozwalało mu się z nią ożenić. Nie wiedział, co robić. Martin, przełożony stajennych, podbiegł do niego pędem. Pełen złych przeczuć, hrabia wyprostował się w siodle. – Co się stało, Martinie? – W lesie są uzbrojeni kłusownicy, milordzie. Chłopiec Cotterów ich widział i przybiegł aż tutaj, żeby powiedzieć. – Dobry Boże! Właśnie poszli tam goście! – Zawrócił konia i zawołał: – Za mną! Zabierz śrutówkę! Kolejne kilka minut dłużyło mu się w nieskończoność. Rozważania sprzed chwili straciły na znaczeniu. Charlotte była w niebezpieczeństwie. Olivia też! Nagle wszystko stało się jasne. Nie mógł już dłużej negować swoich uczuć. Kochał Charlotte. Dotąd zachowywał się jak arogancki ślepiec. Kochał jej czułość, błyskotliwość i inteligencję, jej twarz i figurę. Nie mógł jej teraz stracić. Wyrzucał sobie, że nie poszedł na przechadzkę razem z nimi. Kobiety miały przy sobie tylko Huberta, a on mógł im tylko zaszkodzić. Popędził konia do szybszego galopu. Zjechał z drogi i wpadł na leśną ścieżkę. Pomiędzy drzewami dostrzegł przebłyski kolorów. Tam byli! Ruszył w tę stronę, ale zaraz ściągnął wodze. Ujrzał dziwaczną scenę. Naprzeciwko siebie stały dwie grupki ludzi, jedni brudni i w łachmanach, drudzy w jaskrawych muślinach i aksamitach. Serce biło mu jak szalone. Starał się pojąć sens tego, co widzi. Wszyscy stali nieruchomo, jak na rycinie.

Tylko jeden z kłusowników rzucił mu przelotne spojrzenie, pozostali nadal patrzyli na Huberta i damy. Henrietta ściskała mocno ramię Huberta. Olivia i Charlotte nie poruszyły się. Na ziemi leżał muszkiet, odrzucony na bok, oraz noże. Co to miało znaczyć? Czy kłusownicy zostali rozbrojeni? Charlotte mówiła spokojnie, nie odwracając wzroku od napastników. – Na pewno nic więcej nie chowacie? Może w butach? Wysoki trącił łokciem kamrata, który zaklął siarczyście. – Dobrze już, dobrze! – odezwał się do Charlotte. – Jeszcze nie spotkałem takiej zadziornej dziewki! Pochylił się i wyciągnął z cholewy kozik, który odrzucił tam, gdzie pozostałe. – Coś jeszcze? – ton Charlotte był spokojny. Nie sprawiała wrażenia przestraszonej. – Daję słowo, milady – odparł wysoki. – A dlaczego miałabym wierzyć? Jesteście hańbą dla swojego regimentu. – Ależ panienko – odpowiedział niski. – My tylko próbujemy przeżyć. Jak już dołożyliśmy Bonapartemu, nie ma dla nas roboty. Zrobił krok do przodu. – Stój! – rozkazała Charlotte ostro i rozbójnik zamarł. Adam nie rozumiał, co się tutaj wyprawiało. Dlaczego kłusownicy wykonują rozkazy Charlotte? Na razie nie zamierzał jej jednak przeszkadzać. Ostrożnie ruszył stępa i minął intruzów. – A teraz wszyscy trzy kroki wstecz – zakomenderowała znowu Charlotte. Klnąc pod nosem, kłusownicy wykonali rozkaz. Wtedy Adam dostrzegł powód ich uległości. Charlotte trzymała mały, ale groźnie wyglądający srebrny pistolet. – Dziękuję. Mówiłam, że jeśli posłuchacie, wszystko dobrze się dla was skończy. – Ależ panienko! Nie mieliśmy wcale złych zamiarów! Po

prostu stroiliśmy sobie żarty! Charlotte pozostała niewzruszona. – Nie mam ochoty słuchać waszych farmazonów. Hubercie, czy możesz zebrać broń? Hubert, choć dygotał, wykonał polecenie. Zebrał wszystko, mrucząc pod nosem coś o plamach nie do doprania. Adam zsiadł z konia. – Milordzie – powitała go Charlotte spokojnym głosem. – Co zamierzasz począć z tymi szubrawcami? Hrabia przekazał wodze Olivii. Położył jej uspokajająco dłoń na ramieniu i podszedł do Huberta. Sprawdził, że muszkiet nie był naładowany, wziął zamiast niego bagnet. Z bronią w rękach od razu poczuł się bezpieczniej. – Na początek czeka ich wycieczka do moich stajni, gdzie zamieszkają do czasu, aż postanowimy o ich dalszym losie. – Następnie zwrócił się wprost do bandytów: – Odwrócić się. A teraz naprzód, powoli. Wracamy na drogę. Podporządkowali się jego poleceniom, a Adam ruszył za nimi z Charlotte u boku. Rzucił jej zdziwione spojrzenie, ale ona pozostała spokojna. Serce biło mu jak szalone. Zrozumiał, że Charlotte jest kobietą jedną na milion, a jego serce przepełniła miłość. Chciał ją wziąć w ramiona i wyznać jej uczucie w tej właśnie chwili, ale wiedział, że nie może sobie na to pozwolić. Jeszcze nie teraz. Jaki dziwaczny pochód, pomyślała Charlotte. Trzej obszarpani kryminaliści, klnący i pomrukujący, za nimi hrabia z nożem i dama z pistoletem. Następnie Henrietta i Hubert, który z trudem niósł osmolony muszkiet i brudne noże. Na szczęście Henrietta nadal milczała. Na samym końcu szła Olivia, prowadząc czarnego ogiera. Naraz zachciało jej się śmiać. W spojrzeniu hrabiego dopatrzyła się podobnego nastroju. Pokręcił głową z podziwem i Charlotte uśmiechnęła się szerzej. Teraz, gdy niebezpie-

czeństwo minęło, była w świetnym humorze. Gdy wyszli na drogę, usłyszeli odgłosy nadciągającej odsieczy. Od strony stajni przybywali konno dwaj stajenni ze strzelbami i linami, a za nimi powoził wózkiem dawny zwierzchnik stajni, stary Harold. Harold wygłosił gniewne przemówienie, które napastników nie onieśmieliło, za to wprawiło w pełne zachwytu osłupienie. Pozwolili spętać sobie mocno ręce i nie mogli wyjść z podziwu, jak ktoś tak stary i słaby mógł kląć tak barwnie, siarczyście i z taką werwą. – Nigdy czegoś takiego nie słyszałem! – powiedział jeden z nich. – Nawet nasz stary sierżant na bani do pięt mu nie dorasta! Bezpiecznie usadowieni z tyłu wozu, kłusownicy umilkli. Henrietta i Olivia zasiadły z przodu obok Harolda, który doradził im, żeby nie dotykały sukniami podłogi. – Mogę się dosiąść? – zapytał Hubert, patrząc błagalnie. – Możesz – odparł Harold. – O ile tylko dopilnujesz naszej trzódki z tyłu. Charlotte patrzyła nieco zawstydzona na poczynania Huberta, gdy ten przedostał się na tył wozu. Wyciągnął teatralnym gestem chustkę, zamiótł nią fragment podłogi, po czym zbadał uważnie efekt swoich poczynań i rozłożył chustkę na siedzeniu. Dopiero potem ostrożnie usadowił się na ławce. Bandyci też obserwowali przedstawienie z otwartymi ustami, po czym zgodnie uznali, że to lepsza rozrywka od parku w Vauxhall. Henrietta i Olivia, teraz bezpieczne, zaczęły rozmawiać o swoich przeżyciach, jednak bez histerii, co bardzo podniosło Charlotte na duchu. Wózek szarpnął z miejsca, asekurowany przez dwóch uzbrojonych stajennych. Hrabia i Charlotte szli za nim pieszo, prowadząc jego konia. Charlotte odłożyła broń. – Panno Wyncroft, jest pani absolutnie wyjątkową kobietą. Popatrzył na nią z takim uwielbieniem, że się zawstydziła.

– To tata nalegał, żebym zawsze nosiła przy sobie pistolet. Wykształciłam sobie taki nawyk. Chociaż też całkiem nieźle strzelam. – Naprawdę? Jakoś wcale mnie to nie dziwi. – Odebrałam też lekcje obrony przed atakiem wręcz. Jeden z kolegów taty trenował na Dalekim Wschodzie. Pokazał mi ciekawe techniki, które pozwalają nawet słabej kobiecie uniknąć ataku wyższego i cięższego mężczyzny. – Doskonale poradziła sobie pani z groźną sytuacją. – Nie zdawał pan sobie sprawy, że jestem kobietą zaradną? – Przyznaję, przeszło mi to przez myśl. Nie bała się pani? – Byłam przerażona! – A jak udało się pani zachować pozorny spokój? – Spokój umysłu, jak mawia tata, zachowanie zdolności myślenia i opanowanie strachu to umiejętność każdego żołnierza. – Czy uważa się pani za żołnierza? – Każdy jest żołnierzem, kiedy musi. A poza tym tylko ja miałam w dłoni broń palną. Dawało mi to pewną przewagę. – Czy mogę się przyjrzeć pani pistoletowi? Charlotte wyłowiła broń z torebki i podała mu. Zważył go w dłoni i dokładnie obejrzał. – Jest nabity! – zdziwił się. – Oczywiście. Jak inaczej mógłby wystrzelić? – Naprawdę byłaby pani zdolna kogoś zastrzelić? – Myślę, że tak. Mogłabym zabić tylko jednego z nich, więc musiałam trzymać ich w niepewności, na którego padnie, dopóki wszyscy nie złożyli broni. Widziałam, że muszkiet nie jest gotowy do strzału, mieli tylko noże. – Czego od was chcieli? Biżuterii? – Tak. Mogli nas też… skrzywdzić. A w każdym razie grozili nam tym. Zacisnął zęby. – Nie miałam żadnych klejnotów, jedynie ten bursztynowy krzyż, który należał do matki. Nie chciałabym go stracić. – Olivia też nie założyła nic wartościowego. A panna Bu-

xted i pan Etherington? – Henrietta miała srebrny naszyjnik, a pan Etherington sygnet. Jego tabakiera też wygląda na cenną. Ale o ile się nie mylę, bał się przede wszystkim o surdut. Hrabia uniósł brew. – Och, czyżbym zdradziła jego sekret? – Ani trochę. Jestem przekonany, że wszyscy go już znają. Naraz wydarzyło się coś niespodziewanego. Charlotte dopadło nagłe, niespodziewane, długo już odwlekane przerażenie. Nogi odmówiły posłuszeństwa i zaczęła dygotać. Zachwiała się. – Charlotte! Źle się czujesz! Proszę, pozwól sobie pomóc. Adam wziął ją za rękę i otoczył ramieniem. Zaprowadził ją do pniaka, a ona usiadła z westchnieniem ulgi. – Przepraszam, nie przeczuwałam, że mnie to dopadnie. Zazwyczaj nie jestem taka słaba. Przykucnął obok niej. – To naturalna reakcja na niedawne wydarzenia. Sam czuję się podobnie. Bałem się, co tam zastanę, ale teraz mi ulżyło. Popatrzyła na niego ciekawie. – Skąd wiedziałeś? A może przez przypadek znalazłeś się w lesie? Wyjaśnił. Po chwili wrócili do rozmowy. Hrabia zamierzał wysłać kłusowników pod strażą do Godalming, gdzie zajęłyby się nimi odpowiednie władze. Żadne z nich wolało nie zwracać uwagi na to, że jej dłoń wciąż spoczywała w jego ciepłej i silnej dłoni, a on nadal ją czule obejmował. – To dawni żołnierze. Nie chciałam pytać, z którego regimentu, gdyż ich postępowanie przyniosłoby tylko hańbę towarzyszom broni. – Słyszałem, wspominali o tym. Wielu jest takich w Anglii ostatnimi czasy. Szukają pracy. – Powinni dostać odprawę. – Spodziewam się, że często odprawa nie starcza na długo. Tawerny i domy gry w portach i miasteczkach pękają

w szwach, odkąd żołnierze zaczęli wracać do domu. – Czuję się już lepiej – wyznała Charlotte. – Możemy ruszać? – Nadal jesteś bardzo blada. Wezmę cię na siodło przed sobą. Na nic się zdały jej protesty, nie całkiem szczere. Posadził ją na koniu i wskoczył na siodło za nią. Charlotte siedziała niezbyt wygodnie przy łęku siodła, z twarzą zwróconą w lewo. Adam obejmował ją lewą ręką w talii, a choć nie robił nic niestosownego, bliskość jego ciała wytrącała ją z równowagi. Przytulona, po raz pierwszy poczuła, jak bardzo jest potężny. Była przeciętnej budowy, ale przy nim czuła się drobna i słaba. Prowadził konia stępa. Biedne zwierzę nie protestowało wobec dodatkowego ciężaru, lecz spokojnie kroczyło drogą. Charlotte mogłaby tak jechać nieskończenie długo. Podróż musiała jednak dobiec końca. Ucieszyła się, że nikt na nich nie czeka. Zsunęła się z siodła i pozwoliła hrabiemu odjechać do stajni. Podziękowała mu, unikając jego wzroku, i weszła po schodach do domu. Znalazła się w oku cyklonu. Hol był pełen krzątających się służących, drzwi do salonu prawie się nie zamykały. Usłyszała głośne zawodzenie ze środka i skierowała się tam, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę, co ją tam czeka. Pokój był pełen ludzi. Jak się można było spodziewać, Henrietta znajdowała się w centrum uwagi. Leżała na kanapie, jęczała i wyła, matka trzymała ją za rękę, a Flint podawała sole trzeźwiące. Zebrani wokoło goście wyrażali współczucie i zatrwożenie. Ignorując to przedstawienie, Charlotte przeszła przez pokój i usiadła obok Olivii, która popijała w kącie herbatę. Była blada i ręce jej drżały. Charlotte opowiedziała jej zniżonym głosem, że i ona zasłabła. Olivia przyznała się do kiepskiego samopoczucia, ale dodatkowo zdenerwował ją stan Henrietty. – Wiemy już, że Henrietta miewa od czasu do czasu takie

napady. W ten sposób odreagowuje rozmaite przeżycia. Wszyscy przeżyliśmy dzisiaj wstrząs – uspokoiła ją Charlotte. – Dopiero teraz, kiedy spoglądam wstecz, dociera do mnie, jak bardzo byłam przerażona i jak strasznie ci trzej mężczyźni wyglądali. Jesteś bardzo odważna, Charlotte. – Ja też się bałam. Chyba wszystkie byłyśmy odważne, bo udało nam się zachować spokój. Byłaś moim adiutantem, stałaś przy mnie. Nawet Henrietta nie od razu zaczęła panikować. Olivii spodobało się takie przedstawienie sytuacji. – Same się uratowałyśmy z opresji, prawda? Chociaż ucieszyłam się na widok Adama. – Ja też! Nie byłam pewna, jak długo będę w stanie utrzymać całą trójkę w ryzach. Panna Langley przyniosła Charlotte herbatę i wyraziła współczucie. – To musiało być straszne! – powiedziała. – Biedna panna Buxted jest przerażona. Zapytam, czy mogę jeszcze coś dla niej zrobić. Właśnie do salonu wszedł hrabia. Rozejrzał się po pokoju. Najpierw jego uwagę przyciągnęło zamieszanie wokół Henrietty, ale dalej szukał czegoś wzrokiem. Odnalazł Charlotte i Olivię w kącie. Rozmawiały cicho, po chwili Charlotte odstawiła filiżankę i wzięła Olivię za rękę. Spojrzenie hrabiego złagodniało. Widząc to, Harry uśmiechnął się ze zrozumieniem i pomachał do brata. – Adamie, co to za historia? Wybrałeś się polować na kłusowników beze mnie? I wpakowałeś się w tę kabałę bez pistoletu? – Wiedziałem, że mi się za to od ciebie dostanie. – A gdzie są teraz te łotry? Mam nadzieję, że stajenni związali ich w jeden zgrabny pęczek? – Właśnie są w drodze do Godalming. Posłałem też przodem Martina, żeby powiadomił władze.

Zawodzenia Henrietty ucichły, gdyż rozmowa wydała się jej zajmująca. – Jaka szkoda! – wtrącił Hubert. – A już miałem im przemówić do rozsądku odnośnie ich broni. Widzieliście, jaka była brudna? A ten ślad na moim rękawie? To rdza! Mój surdut już nigdy nie będzie taki sam! – Mój drogi, bohaterski syneczku! – odezwała się z uczuciem pani Etherington i ostentacyjnie uniosła chustkę, żeby otrzeć kącik oka. – Jestem przekonana, że odważnie stanąłeś w obronie dam. – Zrobiłem, co mogłem, mamusiu, ale naprawdę nie powinni pozwalać takim łotrom spacerować po lesie. Henrietta podniosła głowę z poduszki sofy i dodała drżącym głosem: – Gdyby nie pan Etherington, sama nie wiem, jak byśmy sobie poradzili. Przytrzymał mnie, żebym nie zemdlała i wziął broń od tych szubrawców. Henrietta znowu uderzyła w głośny lament. Millicent, która stała nieco z tyłu, pokręciła głową i wydęła usta. Panna Langley, pani Buxted i Flint na nowo zajęły się Henriettą. Masowały jej stopy i dłonie, przykładały chłodne kompresy na czoło. Dołączyła też do nich pani Etherington. W dalszym kącie pokoju Charlotte ledwo powstrzymała rozgniewaną lady Olivię przed oskarżeniem Henrietty o konfabulację. – Przecież to ty nas ocaliłaś, Charlotte, a nie on! Pan Etherington tylko tam stał i rzucał głupie komentarze o ubraniach. – Proszę, zachowaj spokój. Henrietta jest zdenerwowana, a Etherington naprawdę ją wspierał. Poza tym rzeczywiście zabrał broń bandytów. Charlotte mówiła to, co wypadało, chociaż w głębi serca zgadzała się z Olivią. – Zrobił to, bo go poprosiłaś. A przez cały czas narzekał. To żaden bohater, Charlotte, to ty jesteś bohaterką. I zawsze

będę o tym pamiętała. Znienacka zjawił się przy nich wielebny Sneddon. – Droga panno Wyncroft, lady Olivio. Przeżyłem wielki szok. Kto by pomyślał, że coś takiego może się wydarzyć tutaj, w Chadcombe! I ja też mogłem tam z wami być, tylko że nie najlepiej się dzisiaj czułem. – To szczęśliwa okoliczność. – Owszem, panno Wyncroft. Chociaż kolka męczyła mnie przez całą noc. Do świtu nie zmrużyłem oka, a dopiero potem zapadłem w lekką drzemkę. – Czy już pan wyzdrowiał, pastorze? – Cóż, zwykle tego typu przypadłości trwają nawet dwa dni. Jednak zawsze podchodziłem do choroby ze stoickim spokojem. To chyba moja największa zaleta. Adam i Harry przysłuchiwali się nieopodal tej wymianie zdań. – Trzeba się pozbyć tego durnia! – syknął wściekle Adam do brata. – Rozwodzi się o swoim trawieniu, zamiast pytać, jak się czują Olivia i panna Wyncroft! – Racja – zgodził się Harry. – Obie wyraźnie pobladły. – Były niezwykle odważne. Panna Wyncroft sama rozbroiła trzech bandytów. – Co takiego? Nie miałem pojęcia! Harry był pod wielkim wrażeniem, gdy Adam wszystko mu opowiedział. Panna Wyncroft jeszcze bardziej zyskała w jego oczach. – Nieustraszona i piękna, a przy tym serdeczna. Wspaniała młoda dama. – Jest niezwykła – odpowiedział hrabia, patrząc na Charlotte.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Dzień balu wstał chłodny i pochmurny. Nocą padało, a zapach świeżo skoszonej trawy płynął przez szeroko otwarte okno do pokoju Charlotte. Kosiarze pracowali przez całe trzy dni, skończyli minionego wieczoru. Charlotte poleciła, by obudzono ją wcześnie, gdyż dzień zapowiadał się dla niej bardzo pracowicie. Nalegała też, żeby nie budzić panny Langley wcześniej niż zwykle, bo chciała, żeby starsza pani miała jak najmniej do zrobienia. Panna Langley przystała na to z wdzięcznością. Jedna z nowych służących pomogła Charlotte włożyć sukienkę dzienną z muślinu i ułożyć włosy w prosty kok. Flint powiesiła suknię wieczorową w jej pokoju i już samo spoglądanie na nią wywoływało u Charlotte dreszcz emocji. Cieszyła się, że ten dzień nareszcie nadszedł. Jej podniecenie zakłócał smutek, bo już wkrótce mieli opuścić Chadcombe. Powrót do Buxted House wydawał się jej powrotem do więzienia. Cieszyła się tylko, że wkrótce spotka ojca. Od dziesięciu dni nie dotarł do niej od niego żaden list, ale w każdym momencie spodziewała się wiadomości o jego rychłym przyjeździe. Na stoliku leżała lista zadań na ten ranek. Rzuciła na nią okiem i skierowała się prosto do kuchni. Już w korytarzu powitała ją radosna kakofonia gwaru, brzęku naczyń, siekania i skwierczących patelni. Otworzyła drzwi. Kuchnię przepełniała para, zapachy gotowania i tłum krzątających się kuchcików. Kucharka, choć na pierwszy rzut oka udręczona, świetnie nad wszystkim panowała. Widok działających piekarników był jak miód na serce Charlotte. Przygotowania szły zgodnie

z harmonogramem. Szykowano wystawny obiad, gdyż mieli się na nim zjawić również goście z sąsiednich majątków. Większość zaproszonych planowała jednak przybyć dopiero po posiłku i wrócić do siebie po nocy. Charlotte opuściła kuchnię uspokojona. Następnym punktem programu był pokój Merriona. Kamerdyner od tygodnia polerował srebra. Zaczął z chwilą ogłoszenia balu i teraz zostało mu już tylko kilka sztuk. Później miał przygotować poncz. Była to operacja wymagająca wielkiego wyczucia i doświadczenia. W holu natknęła się na Grove’a, który poprosił ją, aby wraz z nim dokonała inspekcji sali balowej. Sala wyglądała wspaniale. Duże pomieszczenie zdobiły złocone putta w kartuszach wokół luster i malowideł ściennych, na których widniały sceny z mitologii. Pod ścianami stały już rzędy ozdobnych krzeseł, stolików, a także sofy, wszystko z bogatymi zdobieniami. Ustawiono je w taki sposób, żeby dawały dobry widok na tańczące pary. Podłogę z włoskiego marmuru otaczał marmurowy wzór w jodełkę. Dwa wielkie kandelabry, importowane z Francji jeszcze przed wojną, opuszczono do czyszczenia. Wciąż spoczywały na miękkich tkaninach na podłodze, a dwie służące wkładały w każdy świecznik dziesiątki długich świec. Kandelabry były wykonane ze złoconego brązu i ustrojone niezliczonymi kryształami, mającymi odbijać i pomnażać refleksy płomieni. Charlotte nie mogła się doczekać tego widoku. Nowe świece trafiły też do karniszy i żyrandoli rozmieszczonych wokół całej sali. Do oprawy balu zamówiono trzysta woskowych świec za wstrząsająco wysoką kwotę piętnastu funtów. Nowe służące, najęte w Londynie, polerowały lustra, myły ściany i stoły. Podłogi zostawiono na popołudnie. Na lewej ścianie sali znajdowały się trzy pary podwójnych drzwi, które prowadziły na taras i miały zostać otwarte w przypadku, gdyby wewnątrz zrobiło się zbyt duszno. Po prawej stronie był pokój karciany.

Drzwi obok podwyższenia dla orkiestry wiodły do jadalni. Tam czekała na nich pani Gordon. – Dzień dobry, pani Wyncroft, panie Grove – przywitała ich. – Potrzebuję pani rady, jak rozstawić stoły do kolacji. Możemy ustawić je w poprzek jadalni albo wzdłuż, w dwóch długich rzędach. Przez chwilę rozważały korzyści obu rozwiązań i w końcu uznały, że przy tej liczbie gości długie stoły sprawdzą się najlepiej. Charlotte ucieszyła się, że przygotowania idą sprawnie, zostawiła panią Gordon w towarzystwie Grove’a i wyszła do ogrodów. Spotkała się z Fradgelym, głównym ogrodnikiem, który przekazał jej koszyk i parę nożyc ogrodowych. Grove zamówił wielką liczbę kwiatów od handlarza w Farnham. Wazony już czekały. Zadanie Charlotte polegało na ścięciu kwiatów z ogrodów Chadcombe, żeby przystroić podium w sali balowej. Uspokojona sprawnie toczącymi się przygotowaniami, Charlotte znalazła ukojenie pośród kolorów i zapachów przepełniających ogrody. Spacerowała pomiędzy rabata i klombami, powoli wypełniając koszyk goździkami, pelargoniami, kwiatami malwy i różnymi odmianami róż. Dzień był wciąż chłodny, ale nie padało. Zatopiona we własnych myślach, nucąc do siebie, Charlotte nie zauważyła, że zbliża się do niej hrabia. – Och, lordzie Shalford! – zawołała zaskoczona. Ukłoniła się, ale nie udało jej się powstrzymać szerokiego uśmiechu. Hrabiemu się zdawało, że słońce wyszło zza chmur. Miał na sobie ulubione skórzane spodnie i płaszcz z najprzedniejszej wełny, który podkreślał szerokie ramiona. Charlotte pierwszy raz tak bacznie przyjrzała się temu, jak był zbudowany. Poczuła się zaniepokojona swoim zainteresowaniem. Od incydentu z kłusownikami i wspólnego powrotu do domu Charlotte patrzyła na niego inaczej. Na jego widok serce podskakiwało jej w piersi, wyobrażała sobie, że i on czuje

do niej coś wyjątkowego. Nie mogła jednak zapomnieć, że brak posagu odbierał jej przepustkę do wymarzonego życia. Ostatnio spędzała w jego towarzystwie więcej czasu, bo bardzo lubiła spacerować co rano. Teraz już za każdym razem hrabia nalegał, żeby pozwoliła sobie towarzyszyć. Dla Charlotte była to ulubiona pora dnia i wolała sobie nie przypominać, że za dwa dni będzie musiała stąd wyjechać. – Czy dobrze się pani dzisiaj czuje, panno Wyncroft? – Niespodziewanie wziął ją za rękę, schylił się i pocałował w dłoń. – Bardzo dobrze, milordzie – odparła, dbając o to, by jej głos nie zadrżał. – Jak pan widzi, ścinam kwiaty. Prawda, że piękne? Nie wypuszczając jej dłoni, popatrzył jej głęboko w oczy. – Piękne. Charlotte poczuła, że się rumieni. Była już pewna, że hrabia z nią flirtuje. Pamiętała jednak, by zachować ostrożność. Nie znała wysokości swojego posagu, ale nie była spadkobierczynią fortuny. Zabrała dłoń. – Pora, żebym odwiedziła kuzynki. Na pewno już wstały i szykują się na bal. Nie próbował jej zatrzymać. Był w doskonałym humorze. Spodziewał się, że wkrótce przyjedzie jej ojciec. Wtedy będzie mógł się jej oświadczyć. Nie martwił się już o jej posag. Miał jasno wytyczony cel, kochał Charlotte i zamierzał się z nią ożenić. Adam był przekonany, że ojciec by go zrozumiał. Charlotte nie miała pojęcia o jego planach. Wiedziała, że jest w niebezpieczeństwie, groziło jej, że zakocha się w Adamie. Gdyby potem ożenił się z Millicent albo z Henriettą, serce by jej pękło. Zostały im już tylko dwa dni w Chadcombe. Postanowiła świetnie się bawić podczas balu. Wykorzysta ten czas jak najlepiej, a potem wyjedzie z tatą jak najdalej stąd. Przyspieszyła kroku, żeby znaleźć schronienie w domu.

Charlotte była zachwycona swoim odbiciem w lustrze. Tak jak się spodziewała, suknia balowa była wyjątkowa. Tworzyła oszałamiające połączenie białej gazy na halce z satyny w kolorze paryskiego błękitu. Miała szerokie rękawy i krótki tren. Pokochała tę sukienkę od chwili, kiedy przymierzyła ją po raz pierwszy. Od tamtej pory nie mogła się doczekać, kiedy znowu będzie miała okazję ją włożyć. Przygryzła wargę z niecierpliwości. Musiała przyznać, że rzadko kiedy prezentowała się lepiej. Jej oczy błyszczały z przejęcia, policzki były zaróżowione, a ciemne włosy Flint ułożyła w ładne loczki, które okalały jej delikatną twarz. Zamierzała cieszyć się każdą chwilą, tańczyć i nie myśleć o żadnych zmartwieniach. Te szerokie schody powstały bez wątpienia z myślą o sukniach balowych, pomyślała, schodząc ostrożnie w dół. Wyobraziła sobie ogromne krynoliny i ucieszyła się, że obecna moda stawiała bardziej na elegancję niż okazałość. Hrabia i panna Langley zajęli już swoje miejsca w holu, gotowi powitać pierwszych gości. Jakiś szósty zmysł kazał hrabiemu odwrócić się w chwili, kiedy Charlotte była w połowie schodów. Na jej widok uśmiechnął się ciepło. Patrzył na nią z podziwem i jej serce zabiło żywiej. Podobnie jak pozostali dżentelmeni ubrał się w bryczesy i prostą czarną marynarkę, jaką zalecał największy autorytet świata mody, pan Brummell. – Panno Wyncroft. – Jego głos był odrobinę zachrypnięty. – Wygląda pani oszałamiająco. Panna Langley też się odwróciła. – Panno Wyncroft, jaka piękna suknia! Wyglądasz uroczo, moja droga. – Pani też wygląda wspaniale, panno Langley. Podziwiam pani fryzurę! Dlaczego nigdy nie zauważyłem, jak piękny ma uśmiech? – zastanawiał się Adam. Odkąd zrozumiał, skąd brał się jego niepokój, tęsknił już za

chwilą, kiedy będzie mógł znowu przebywać w jej towarzystwie. Tego wieczoru wyglądała olśniewająco. Chciałby być jej partnerem na tym balu. Jego myśli pobiegły ku przyszłości, gdy już zostanie jego żoną i w tym właśnie miejscu będą przyjmowali razem gości. Panna Langley tłumaczyła Charlotte, że to Olivia nalegała na tę fryzurę, bo ona zamierzała jak zwykle założyć po prostu czepek. Teraz, gdy już miała ułożone włosy, pogodziła się już nawet z ozdobami z piór. Charlotte zapewniła ją, że nie wyglądają zbyt ekstrawagancko. Hrabia podniósł coś ze stolika. – To prezent dla pani, ode mnie i panny Langley. Każda dama otrzyma podobny. Wzięła z jego rąk piękny, delikatny wachlarz. – Dziękuję, milordzie. Zachowam go na pamiątkę. Na dole do wachlarza była przytwierdzona wstążka. Charlotte zawiesiła go sobie na nadgarstku i nareszcie była naprawdę gotowa iść na bal. Cztery godziny później Charlotte odeszła od stołu, by wrócić na salę balową. Bal okazał się wielkim sukcesem. Przybyli wszyscy zaproszeni, a otwarte pokoje były tłumnie wypełnione gośćmi. Już teraz mówiono, że ta lipcowa noc jest największym wydarzeniem tegorocznego sezonu. Muzyka, jedzenie i tańce były wspaniałe. Charlotte śledziła poczynania służby z obawy, że lada moment wydarzy się jakaś katastrofa, ale martwiła się niepotrzebnie. Wszystko przebiegało gładko. Była zdziwiona, jak bardzo jest pożądaną partnerką do tańca. Cieszyła się, że przynajmniej wielebny Sneddon nie tańczył i nie pochwalał tańca. – Nasz Pan – oznajmił – patrzy łaskawie na prawomyślność, a nie na zażywanie uciech. Był tak dumny ze swojej błyskotliwości, że dzielił się tą my-

ślą z każdym napotkanym gościem, choć bez widocznych efektów. Charlotte tańczyła z Harrym, panem Foxleyem i dwoma miejscowymi młodymi dżentelmenami, którzy z nią jawnie flirtowali. Miała też okazję tańczyć kotyliona z hrabią, co sprawiło jej największą radość. Hrabia był dobrym tancerzem, poruszał się z niewymuszoną gracją. Henrietta, Faith i Millicent też były rozchwytywane, a Olivia szczęśliwa, że ma okazję zatańczyć po raz pierwszy na balu. Faith uważała, by nie spędzić zbyt dużo czasu z panem Foxleyem, jednak Charlotte podejrzewała, że są w sobie po uszy zakochani. Zastanawiała się, kiedy nieśmiały pan Foxley zbierze się na odwagę, by pomówić z rodzicami Faith. Henrietta zainteresowała bardzo wielu dżentelmenów, a biedny Hubert mógł tylko kręcić się przy niej i narzekać na wiejskich pachołków, którzy nie mieli pojęcia o modzie. Istotnie, wielu młodych dżentelmenów było pod wrażeniem stroju Huberta. Nie ograniczał się do surowej elegancji pana Brummella, jak głośno oznajmił, jego paleta była znacznie bogatsza. Na ten wieczór wybrał płaszcz z rubinowego brokatu ze złotym szamerunkiem, który przypominał Charlotte szlafrok. Pod spodem miał imponującą musztardową kamizelkę, spod której sterczał wysoki, wykrochmalony kołnierz koszuli. Wyróżniał się pośród nudnego, czarno-granatowo-szarego tłumu pozostałych dżentelmenów. Ta okoliczność oraz wrażenie dystansu sprawiły, że wielu młodych gości patrzyło na niego z podziwem. Damy chciały z nim flirtować, a dżentelmeni zapamiętać szczegóły jego stroju. Okazał się awangardą socjety. Nowi wielbiciele Henrietty byli pod jej wielkim wrażeniem. Szkoda, że obwiesiła się taką ilością biżuterii, gdyż wyglądała przez to dość wulgarnie. Brylanty kapały jej z uszu, wisiały na szyi i migotały na nadgarstku. Millicent także dobrze się bawiła. I ją otaczał wianuszek wielbicieli, wszyscy chcieli poznać jej imię i zdanie na liczne

tematy, oraz proponowali, że przyniosą coś do picia. Starsi goście zajmowali pokój karciany albo siedzieli po prawej stronie sali balowej, patrząc na tańce młodych. Olbrzymi fioletowy turban pani Buxted dominował w grupie matron, z których większość spędziła ten wieczór na wspominaniu dni młodości. Olivia dosiadła się do Charlotte. – Cioteczna babka Clara poleciła muzykom zagrać walca. To takie ekscytujące! Żałuję, że nie nauczyłam się go tańczyć, ale przynajmniej go zobaczę. – Olivio… – Podszedł do nich hrabia. – Dobrze się bawisz? – O, tak. Jesteś wspaniałym bratem. Szybko wstała, żeby znaleźć dla siebie dogodny punkt obserwacyjny na czas walca. Hrabia był zaskoczony, ale i zadowolony z takiego obrotu sprawy. Ukłonił się przed Charlotte. – Czy uczyni mi pani ten zaszczyt i zatańczy ze mną walca? – Z największą przyjemnością, milordzie. Przez salę przeszedł pomruk podniecenia, gdy pary zajęły parkiet. Zbyt późno Charlotte zauważyła, że Henrietta patrzy na nią wilkiem. Prawdopodobnie spodziewała się, że to z nią hrabia zatańczy walca. – Milordzie, wygląda na to, że Henrietta pragnęłaby zatańczyć z panem. A ja czuję się niedysponowana… – O, nie! Tym razem nie poświęcisz się dla niej. I nie jesteś niedysponowana, bo nigdy nie wyglądałaś piękniej niż w tej chwili. Niech sobie wybierze partnera spośród licznych wielbicieli. Charlotte była wstrząśnięta, ale skrycie zadowolona z jego odpowiedzi. Rozległa się muzyka. Wirując po parkiecie, Charlotte miała wrażenie, że to wszystko jej się śni. Wszyscy wokół wydało je się rozmyte. W złotym świetle setek świec mogła się skupić tylko na jego twarzy. A jego oczy patrzyły prosto na nią, czuła jego ramię wokół swojej talii. Uniosła ich muzyka, płynęli wokół sali

z pełną emocji gracją. Zbyt szybko walc dobiegł końca. Cofnęli się o krok od siebie, zgodnie z obyczajem, i złożyli ukłon. – Podobało się pani? – zapytał hrabia, gdy szli w stronę dużego stołu przy drzwiach, gdzie dwaj służący w liberii serwowali poncz. – Och, tak! Minęło wiele czasu, odkąd ostatnio tańczyłam walca. – Świetnie sobie pani radzi z jego figurami. – W Wiedniu nie można inaczej. Mieliśmy w szkole wiele godzin lekcji z nauczycielem tańca. Umiem nawet tańczyć męskie kroki, bo ćwiczyłyśmy z moją przyjaciółką Julianą. Podał jej kielich ponczu. – Tak? Jakoś nie jestem zdziwiony. Jesteś doskonałą tancerką, pani. A gdzie jest teraz twoja przyjaciółka? – Wciąż w Wiedniu, ale w tym roku przyjedzie do Anglii. Nie mogę się doczekać spotkania. Popijała słodki poncz, który rozkosznie schłodził jej gardło. Rozejrzała się. Wiele par oczu śledziło poczynania hrabiego. Wielu gości rozmawiało za parawanami wachlarzy, inni po prostu przyglądali się im ciekawie. Pani Buxted świdrowała ich wzrokiem. – Ojej! – jęknęła. – Co się stało? Czy coś cię martwi? – hrabia był szczerze zaniepokojony. – Wszyscy na nas patrzą. To straszne! – Charlotte się zarumieniła. Hrabia już wcześniej zauważył, że są obiektem powszechnego zainteresowania, ale nie chciał jej martwić. – Nie robimy nic niewłaściwego. Chodź ze mną. Zrobiła, o co poprosił. Hrabia zaprowadził ją do swojej ciotecznej babki. – Panno Wyncroft, myślę, że tutaj będzie pani wygodnie. Ulokował ją na krześle obok panny Langley, co przypomniało wszystkim plotkarzom, że należy do bliskich przyjaciół rodziny i trudno się dziwić temu, że zachowują się wobec

siebie swobodnie. Zadowolony ze sprytnego rozwiązania, Adam ukłonił się i odszedł. Charlotte była zdezorientowana. Nie rozumiała, dlaczego zaczął się zachowywać z taką rezerwą. Porzucił ją pośród matron, a pożegnał ją ukłonem znacznie bardziej niedbałym niż zazwyczaj. Poczuła ukłucie niepokoju. Radość z walca zaczęła gasnąć. Czyżby za bardzo zaczęła polegać na nim i jego przyjaźni? Nagle pojęła, jak szybko może to wszystko stracić. Już pojutrze czekał ją wyjazd z Chadcombe, kto wie, czy jeszcze kiedykolwiek tu zawita. Bezradnie patrzyła, jak Adam przecina salę i podchodzi do Henrietty, żeby poprosić ją o następny taniec. Henrietta obdarzyła hrabiego promiennym uśmiechem, wzięła go za rękę i wstała. Charlotte przeprosiła pannę Langley i wyszła przez otwarte drzwi na taras. Gdy rozległa się muzyka, Charlotte odwróciła się, żeby popatrzeć na hrabiego i Henriettę. Poświęcał jej kuzynce całą uwagę, najwyraźniej z nią flirtował. Charlotte ogarnął ból, oczy zaszły łzami. Odwróciła się w stronę ogrodów, z dala od czułej sceny na parkiecie, ale obraz hrabiego i Henrietty jej nie opuszczał. Noc była pogodna. Wiatr, który wieczorem omiótł taras z kurzu, teraz ucichł. Charlotte otarła ze złością niechciane łzy. Jej oczy przywykły już do ciemności i zaczęła odróżniać kształty w ogrodzie. Dostrzegła przejście pod krzakami róż i szczyt fontanny Erosa, gdzie zbiegały się wszystkie alejki. Wiedziona impulsem opuściła taras i weszła w srebrzystą ciemność ogrodów różanych. Znała już tutaj każdy zakręt i bez trudu odnalazła drewnianą ławeczkę, na której spędziła wiele szczęśliwych godzin podczas lektury i rozmyślania. Usiadła na chwilę, pozwalając, by łzy popłynęły bez przeszkód. Były to łzy złości, bólu i straty. Fontanna szemrała, szeleściły unoszone wietrzykiem liście. To ostatni dzień w Chadcombe, które tak pokochała. Wstała. Wiedziała, że spędziła w ogrodzie za dużo czasu

i powinna wracać. Szła niespiesznie znajomymi alejkami i dotarła już na skraj różanych ogrodów, kiedy nagle zderzyła się z hrabią, który właśnie zmierzał w przeciwnym kierunku. – Panno Wyncroft! – Złapał ją za ramię, żeby się nie przewróciła. – Tutaj pani jest. Czy coś się stało? Charlotte była zdecydowana, żeby nie dać mu nic po sobie poznać. – Odpoczywałam od zaduchu sali balowej. Już wracam. – Ciekawe, pani, że nie wziąłem cię za złodzieja. Co prawda ktoś już dzisiaj wyciął w moim ogrodzie najpiękniejsze kwiaty. Zadrżała. Ciepło jego głosu ją zniewalało. Nie miała już w sobie nawet cienia gniewu i bólu, przy hrabim czuła się słaba i pozbawiona woli. Jak z oddali usłyszała własne słowa i zastanawiała się, czy brzmiały spokojnie. – A czy schwytałeś tego śmiałego złodzieja, panie? – Właśnie w tej chwili. I żądam zadośćuczynienia! Nachylił się do niej, powoli, aby dać jej czas do namysłu. Odpowiedziała na dotyk jego warg z żarliwością, która zaskoczyła ich oboje. Skoro nic więcej już nie dostanie, chciała w pełni wykorzystać tę chwilę. Przyciągnął ją i pocałował głębiej. Była jak we śnie, istniał tylko on, jego pocałunek i ciepłe ciało. – Było tam gorąco, a ja już się natańczyłem, Foxley. Muszę przyznać… Dobry Boże! Głos kapitana doszedł do uszu hrabiego, który momentalnie się od niej odsunął. Charlotte była bardzo zmieszana. Podniosła wzrok i ujrzała kapitana i pana Foxleya. – Drogi braciszku – odezwał się kapitan, odzyskując rezon. – Czy mam ci życzyć szczęścia? Charlotte wpadła w panikę. Wspomniała ciekawskie spojrzenia na sali balowej i ogarnęło ją przerażenie. Hrabia mógł zostać wciągnięty wbrew woli w małżeństwo z damą bez fortuny, z nią!

Szybko sprostowała nieporozumienie. – Och, nie! Proszę tak nie mówić! To nic takiego, chcę przez to powiedzieć, że nic to nie znaczy… Rzuciła przerażone spojrzenie na hrabiego. Wyglądał ponuro, twarz miał nieruchomą. Czy mogła spodziewać się czegoś innego? Lada moment mógł na całe życie wpaść w pułapkę z powodu błahego flirtu. Charlotte nie mogła mu wyrządzić takiej krzywdy. Za bardzo go kochała. – Proszę, nie wspominajcie o tym nikomu. Nic się nie wydarzyło. – Och, oczywiście – odpowiedział Foxley. – Muszę iść! Hrabia jej nie zatrzymał. Adam nigdy w życiu nie widział Charlotte w stanie takiego wzburzenia. Z większym spokojem zmusiła do posłuszeństwa trzech uzbrojonych kłusowników. Najwyraźniej myśl o tym, żeby za niego wyjść, była dla niej wstrętna. Dlatego nie protestował, kiedy postanowiła odejść. – Dziękuję, Harry – rzekł ze stoickim spokojem. – Tym razem naprawdę przeszedłeś samego siebie. Kapitan wyglądał na szczerze zawstydzonego. – Przepraszam, Adamie. Ale skąd miałem wiedzieć, że podczas własnego balu będziesz się kręcił po ogrodzie i całował dziewczęta? – Nie jakieś tam dziewczęta, lecz pannę Wyncroft. – Zgoda, pannę Wyncroft. Choć przyznaję, byłbym wstrząśnięty, gdybym cię tu zastał całującego kogoś innego, bo od dwóch tygodni macie się ku sobie. – Byłbym wdzięczny, gdybyś zachował swoją opinię – i ten incydent – dla siebie. – Oczywiście! Ani słowem się o tym nie zająknę. – Ani ja – obiecał Foxley. – To dobrze. Hrabia odwrócił się i odszedł. – Nigdy nie widziałem twojego brata tak wzburzonego.

– Ani ja, Foxley. Ani ja.

ROZDZIAŁ SZESNASTY W dzień po balu w Chadcombe życie toczyło się sennie. Oczywiście nie pośród służby, która od świtu była zajęta uprzątaniem i zmywaniem. Goście spali do późna, większość z nich położyła się spać tuż przed świtem. Charlotte obudził szum deszczu i ciche tykanie zegara na kominku. Zdziwiła się, że już południe. Opadła jeszcze na chwilę na poduszki, by dojść do siebie. Wiedziała już, że go kocha. Żaden mężczyzna nie zajmował jej myśli tak, jak on. Niezwykle ją pociągał. Wystarczyło, że przypomniała sobie jego twarz i zmarszczki wokół oczu, kiedy się uśmiechał, a puls jej przyspieszał. Pamiętała jego wady. Nie zapomniała jego arogancji i bezlitosnego flirtowania na przemian z nią, z Henriettą i z Millicent. W głębi serca czuła jednak, że Adam jest dobrym człowiekiem. Wiedziała, że to miłość, ponieważ najbardziej pragnęła jego szczęścia. Gdyby Millicent albo Henrietta zostały przyłapane w kompromitującej sytuacji z hrabią, tak jak ona minionej nocy, z pewnością narobiłyby wokół siebie szum i zapewniły sobie ze strony hrabiego obietnicę małżeństwa. Charlotte została wychowana w poczuciu, że honor jest ważniejszy od korzyści i nie umiałaby wykorzystać takiej okazji. Zrobiła, co mogła, by Harry i pan Foxley odnieśli wrażenie, że nie wydarzyło się nic niezwykłego. Nikt przecież nie powinien być zmuszony do małżeństwa z powodu pocałunku! Cóż, dla hrabiego ich flirt należał już do przeszłości i odejdzie w niepamięć wraz z jej wyjazdem z Chadcombe. Przypomniała sobie jego żartobliwy ton, kiedy oskarżył ją

o kradzież i domagał się zadośćuczynienia. Dla niego była to tylko zabawa, tak jak niegdyś dla niej flirt z włoskim hrabią i młodym oficerem w Wiedniu. Ona też lubiła flirtować, podobało jej się zdobywanie zainteresowania, chociaż nie czuła żalu w sercu, kiedy obie przygody się skończyły. Tym razem było inaczej. Pokochała, a więc musiała ponieść konsekwencje. Nie zamierzała oskarżać hrabiego o wykorzystanie jej słabości, tak czynili rozpustnicy. Hrabia nie był rozpustnikiem i nie mógł przewidzieć, że niewinny flirt wywoła katastrofalne skutki. Kochała go za to, kim był, a nie z powodu tego, co zrobił. Obowiązek wobec rodu nakazywał hrabiemu ożenić się z kobietą, której posag pomnoży jego majątek. W ten sposób aranżowano małżeństwa w wyższych sferach. Charlotte nie miała nic do zaoferowania, a Adam naraziłby się na powszechną krytykę, gdyby się z nią ożenił. – Adam – powiedziała jego imię na głos, by je usłyszeć. Dziwnie zabrzmiało w ciszy sypialni. Ogarnął ją smutek. Po chwili się otrząsnęła, zadzwoniła po służącą i poprosiła o lunch do pokoju. Tego dnia wolała nie pokazywać się we wspólnej jadalni. Po jedzeniu ubrała się w elegancką krepową zieloną sukienkę, którą kupiła w Londynie, i zeszła na dół. Służąca, jedna z nowych, miała zacząć pakować jej bagaże. Faith miała własne zmartwienia i jako jedyna wybrała się z Charlotte na spacer w deszczu. Pan Foxley poszedł na ryby z panem Buxtedem. – Tata na to nalegał – wyjaśniła z ponurą miną. – Wędkarze lubią deszcz. Ubrane w długie płaszcze i mocne buty z koźlęcej skóry damy zdecydowały, że przejdą się raczej po ogrodzie, zamiast iść do lasu. Po przygodzie z kłusownikami Faith nadal niechętnie myślała o przechadzce bez opieki dżentelmena. Poza tym pan Foxley kazał jej obiecać, że nigdzie dalej się bez niego nie wybierze. – Pójdziemy przez ogród różany? – zaproponowała, gdy lo-

kaj otworzył przed nimi drzwi. Charlotte zarumieniła się na wspomnienie minionej nocy. – Może dzisiaj przejdziemy się wzdłuż strumienia? Dawno tamtędy nie spacerowałyśmy – odparła. – Dzień dobry, lordzie Shalford! – zawołała Faith. Hrabia nadjechał właśnie na swoim wysokim rumaku. Mżyło i wodny pył osiadł na jego kurtce oraz ciemnych włosach. Charlotte nie była pewna, czy słyszał ich rozmowę. – Jak się panie dzisiaj miewają? Hrabia pytał grzecznie, choć bez serdeczności. Przyglądał się uważnie twarzy Charlotte. Obie damy podniosły kaptury, żeby zakryć włosy i potwierdziły, że owszem, miewają się dobrze. Zapadło milczenie. Charlotte nie znajdowała właściwych słów. Podobnie hrabia, który zdawał się zakłopotany. – Dziękujemy za wspaniały bal – powiedziała Faith. – Był niezwykle udany. – Cieszę się, że dobrze się pani bawiła, panno Faith. Wybaczcie, proszę, ale czeka mnie dużo pracy. Faith i Charlotte patrzyły, jak odjeżdża. – No proszę! – mruknęła Faith. – Ciekawa jestem, co dzisiaj tak lorda gna? Zazwyczaj nie jest taki oschły. Nawet nie zaproponował, że do nas dołączy. – Mówił, że ma pracę. Być może z powodu balu zaniedbał swoje interesy. – Możliwe. Cieszę się, że przynajmniej takimi sprawami damy nie muszą się zajmować. Charlotte skinęła głową i ruszyły z Faith do ogrodu. Wybrały uroczą ścieżkę nad brzegiem strumienia. Zieleń w deszczu była bardziej soczysta i Charlotte nie mogła wyjść z podziwu nad urodą angielskiej przyrody. Zobaczyły czaplę i wydrę, obok przefrunął zimorodek. Deszcz ustał, więc spacer zdecydowanie się przeciągnął. Charlotte bardzo chciała dobrze zapamiętać Chadcombe. W najbliższych latach zamierzała dokładnie odtwarzać to miejsce w pamięci – jego wygląd, zapachy i dźwięki, a także

to, jak się tutaj czuła. Tyle tylko mogła stąd zabrać. Chciałaby tak chodzić całymi godzinami, ale Faith ujrzała w oddali, że jej ojciec i pan Foxley wracają do domu. W tej sytuacji i one zawróciły. Kiedy dotarły pod główne wejście, zastały przed domem nieznajomy powóz. Główny stajenny zmierzał właśnie do stangreta, żeby poprowadzić go na miejsce postoju, ale pasażerowie najwyraźniej zdążyli wejść już do środka. Charlotte nie rozpoznała insygniów na drzwiach, ale obok woźnicy stał młody mężczyzna w mundurze. – Czy to przyjaciele kapitana Fantona? – zapytała Faith. – Możliwe. – Charlotte liczyła, że przyjechał jej ukochany ojciec. Zabrałby ją daleko stąd. W holu pospiesznie zdjęła płaszcz. Służący przyniósł jej domowe pantofle. – Mamy gości? – zapytała go. Przybycie Merriona zwolniło go jednak z odpowiedzi. – Panno Wyncroft – powiedział. – Jest pani potrzebna w bibliotece. Serce podskoczyło jej w piersi. To musi być tata! – pomyślała. Zostawiła Faith i pobiegła do biblioteki. Nie zauważyła, jak Merrion odprowadził ją wzrokiem. Biblioteka z wygodnymi skórzanymi fotelami, sofami obitymi aksamitem i setkami książek należała do jej ulubionych pokoi. Spędziła w niej wiele godzin w deszczowe dni, rozczytując się w powieściach gotyckich i baśniach. Moralizujące pozycje okazały się rozczarowujące. Otwierane drzwi zaskrzypiały cicho. W bibliotece zaskoczyła ją ilość ludzi. Był tam pan Buxted z żoną, naprzeciwko drzwi. Przy oknie dreptała niespokojnie panna Langley, a hrabia zajmował środek pokoju. Sprawiał wrażenie pobladłego. Naprzeciwko hrabiego, plecami do Charlotte stał mężczyzna w galowym mundurze. – Och, Charlotte! – zawołała drżącym głosem panna Langley.

Mężczyzna w mundurze odwrócił się do niej twarzą. Nie był to jednak jej tata. – Major Cooke! – Charlotte była zaskoczona na widok dobrego przyjaciela ojca. – Moja droga Charlotte.- Wziął ją za obie ręce. Zamilkł. Ściągnął brwi. Ogarnęło ją straszne przeczucie. Wolała nie wiedzieć, co ma jej do przekazania. Ledwie była świadoma tego, że poprowadził ją przez pokój i usadził na krawędzi zielonej sofy. – Musisz być silna, kochanie. Mam złą wiadomość. Najgorszą. Patrzyła mu w oczy. Jego twarz wydawała się jej nierealna, oddalała się i przybliżała. Jego głos też zdawał się dobiegać z oddali. Podchwyciła tylko kilka słów. – Zmarł… we Francji… zasadzka… pełniąc obowiązki. Usłyszała drugi głos, jej własny, chociaż tak samo odległy. – Nieeee! Potem zapadła ciemność. Ostry zapach amoniaku wypełnił jej nozdrza. Oszołomiona, próbowała się poruszyć. Leżała na sofie, a panna Langley podsuwała jej pod nos sole trzeźwiące. Słabo odepchnęła jej rękę. W tle słyszała głos pana Buxteda i majora Cooke’a. – Znaleźli w lesie dwa płytkie groby. Pozostałą dwójkę bez wątpienia uda się znaleźć w ciągu najbliższych dni. – Wstrząsające. Czy wiadomo, kto ich zaatakował? – Nie. Bandyci albo może rebelianci. – Tata! – jęknęła Charlotte i przeszedł ją dreszcz. Ktoś trzymał ją za rękę, czuła ciepło dotyku. Obróciła głowę. Hrabia. Popatrzył jej głęboko w oczy, na twarzy miał wypisaną smutną prawdę. Zacisnęła rękę. Ogarnęła ją desperacja. – Nie! – rzuciła w nadziei, że ktoś podchwyci jej sprzeciw i przyzna jej rację. – Przykro mi, Charlotte. – Mówił głosem niskim, głębokim

i szczerym. – Proszę. To nie może być prawda. – Biedne, kochane dziewczę. – Panna Langley była wzburzona. Odłożyła sole trzeźwiące i wzięła Charlotte za drugą rękę. Charlotte nie mogła tego znieść. Podniosła wzrok na sufit. W pięknych pastelowych kolorach odmalowano na nim odpoczywającą Wenus. Bogini była naga, jeśli nie liczyć strategicznie rozmieszczonego cienkiego materiału. Leżała w leniwej pozie na złotym szezlongu, a na jej ustach igrał lekki uśmiech. Spróbowała się podnieść, ale zaraz tego pożałowała. Pokój wirował w zawrotnym tempie, nogi miała jak z waty. Ktoś lekko zapukał do drzwi i weszła pokojówka, najwyraźniej wezwana przez panią Buxted. – Przynieś herbatę – poleciła ciotka. – Panna Wyncroft przeżyła wstrząs. – Tak, proszę pani. – Pokojówka przelotnie spojrzała w stronę Charlotte i wyszła. Charlotte mogła sobie wyobrazić spekulacje służby. – Zajmę pana miejsce, lordzie Shalford. Droga Charlotte mnie potrzebuje. Ciotka Buxted usiadła przy niej, a hrabia wstał. – Droga, droga Charlotte! – Po twarzy panny Langley płynęły łzy. Charlotte nie mogła znieść jej bólu. – Proszę, panno Langley, rozchoruje się pani. Jej głos zabrzmiał słabo. Panna Langley jeszcze bardziej się rozpłakała. Charlotte trzymała jej rękę, po części przyjmując, po części dając pocieszenie. Po drugiej stronie pani Buxted niezręcznie poklepywała ją po ramieniu. Wydawała się nie wiedzieć czemu rozgoryczona. Charlotte nie umiała spojrzeć hrabiemu w oczy. Ze wszystkich obecnych tu osób to on mógł jej dać najwięcej wsparcia, a właśnie od niego nie mogła go oczekiwać.

Służąca wróciła z imbrykiem. Pani Buxted nalała gorący napar. Kiedy Charlotte podniosła filiżankę, ręka jej się trzęsła, filiżanka dzwoniła o spodek. – Herbata? – parsknął pan Buxted. – Shalfordzie, tutaj trzeba whisky! Hrabia zgodził się z nim i szybko opuścił bibliotekę. Gdy zamknęły się za nim drzwi, Charlotte znowu zakręciło się w głowie. Zamknęła oczy. Zupełnie zapomniała o herbacie w ręce i wylała ją na sukienkę. Podskoczyła, mocno oparzona. Pani Buxted i panna Langley zakrzątnęły się przy niej, unosząc materiał, by nie dopuścić do trwałych obrażeń. Ból w prawej nodze szybko minął. Ostre fizyczne doznanie przyniosło jej nawet pewną ulgę. Hrabia powrócił z karafką whisky i szklaneczką. – Co się stało? – zapytał szorstko. Nadal był blady. Panna Langley, po kilku nieudanych próbach, wyjaśniła w końcu, co zaszło. Charlotte znowu usiadła. – Czy mam wezwać lekarza? – zapytał hrabia, patrząc jej prosto w oczy. – Nie, proszę! – odparła. Na samą myśl o badaniu zrobiło jej się słabo. – A może podać coś uspokajającego? – Nie, nie chcę laudanum. Wszystko będzie dobrze. Przez chwilę patrzył na nią uważnie, potem skinął głową. Bez słowa nalał jej porządną porcję whisky i podał. Ich palce na moment się zetknęły. Wypiła i zakrztusiła się, kiedy ognisty płyn spłynął jej do gardła. Major Cooke odchrząknął. – Charlotte, wiem, że to dla ciebie trudne, ale czy pamiętasz, kto miał zostać twoim opiekunem na wypadek… Pokręciła głową. – Nie, tata nigdy nie wspominał. Może pan Buxted? – Tak, oczywiście! Chyba to ja, chociaż nie pamiętam dokładnie – odrzekł wuj Buxted. – Z radością pomogę, moje biedactwo. Bardzo mi przykro, naprawdę. Pan Buxted mówił dalej, jakby wcale jej tutaj nie było,

o tym, jak straszny jest los sierot i że chętnie wykona swój obowiązek, gdyby zapisy wskazały, że jest prawnym opiekunem dziecka. Rozmowa o testamencie i mówienie o niej jako o sierocie były dla Charlotte nie do zniesienia. Poprosiła, żeby pozwolono jej wyjść z pokoju. Nikt jej nie powstrzymywał, chociaż pani Buxted powołała się na rolę najstarszej krewnej i weszła wraz z nią na szerokie schody. Pokojówka, która pakowała ostatnie rzeczy Charlotte, poderwała się zaskoczona. Pani Buxted przepędziła ją z sypialni, poprowadziła Charlotte do łóżka i zaczęła się rozwodzić nad tym, jak wielkim było dla niej wstrząsem dowiedzieć się o śmierci sir Edwarda, opisywała swoje uczucia i zaskoczenie, że Charlotte – po początkowym omdleniu – przyjmuje tę sytuację z takim stoickim spokojem. – Gdybym to ja dostała taką tragiczną wiadomość – tak potworną wiadomość! – bez końca płakałabym i lamentowała, i nie byłabym w stanie nic robić. To całkiem nienaturalne, że jesteś tak cicha i wycofana, gdy dowiedziałaś się, że twój własny ojciec nie żyje! – Pani Buxted przeszła się przed lustrem i poprawiła fryzurę. – Moje kochane córki też nie mogłyby się pohamować, bo są wrażliwe i kobiece. Sama myśl sprawia mi ból! A kiedy sobie przypomnę, że tańczyłaś z lordem Shalford, jakbyś była mu równa… Pani Buxted coraz bardziej się angażowała w emocjonalny monolog. Żywym krokiem przemierzała sypialnię. Charlotte poczuła ból w dłoniach, tam gdzie paznokcie wbijały jej się w skórę. – Nie jestem wcale mściwa! – perorowała dalej ciotka. – Jestem pełna chrześcijańskiego współczucia. Ale dobrze pamiętam o doli, która czeka grzeszników. Zło czyha na grzesznych, a sprawiedliwym odpłaci się dobrem. O tak, wszystko się zmieniło. Nic już nie będzie takie samo. Charlotte nie chciała wiedzieć nic więcej o zakamarkach umysłu swojej ciotki. Przekręciła się na drugi bok i próbowała udawać, że to wszystko był tylko zły sen.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Charlotte przyglądała się swojej twarzy w lustrze i zastanawiała się, dlaczego nie płacze. Ból, który odczuwała, promieniował, utrudniał oddychanie, nie pozwalał myśleć ani działać. Minęły dwa dni od jej powrotu do Londynu, trzy, odkąd major Cooke przyniósł straszną wiadomość. Ciotka Buxted zostawiła w końcu Charlotte w spokoju, gdy przez dłuższy czas nie doczekała się odpowiedzi na swoje kazania. Od tamtej pory Charlotte nie wychodziła ze swojego pokoju, podnosiła tylko jedzenie z tacy przed drzwiami, bez celu przechadzała się po sypialni i leżała zmęczona na łóżku, nie zaznając odpoczynku. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Nie mogła spać, chociaż raz na jakiś czas zapadała w płytką drzemkę. Nadejście świtu było dla niej jak koniec wyroku, chociaż nie rozumiała, jakim cudem ptaki się budzą i służba pracuje, podczas gdy jej świat legł w gruzach. Jakoś przetrwała pożegnania i wyrazy współczucia ze strony Fantonów, ich gości i starszej służby. Zachowywała pełną rezerwy powagę. Na pograniczu świadomości wyczuwała ze strony niektórych szczerą troskę i żal, ale te uczucia do niej nie docierały. Hrabiego unikała, bo obawiała się, że on jeden może zburzyć ten mur i sprawić, by niechciane emocje wzięły górę. Nie mogła podtrzymywać pozorów. Mięśnie twarzy nie poddawały się jej woli. Straciła poczucie humoru, nawet grzecznościowe uśmiechy były ponad jej siły. Czuła się pusta, jakby była meblem. Wszyscy wokoło mieli swoje sprawy, a jej pozostała nicość. Stała się cieniem samej siebie. Tak jak przypuszczała, długa podróż powrotna do Londynu

okazała się koszmarna. Była uwięziona w podskakującym powozie z ciotką Buxted, Faith i Henriettą. Przez cały czas starała się nie zwracać uwagi na tok ich rozmowy, a na zadawane bezpośrednio pytania odpowiadała półsłówkami. Wreszcie zajechali na Half Moon Street. Przy pierwszej nadarzającej się okazji Charlotte zaszyła się w swoim pokoju, gdzie czekała na nią ukochana Priddy. Służąca objęła Charlotte po matczynemu. I ona opłakiwała sir Edwarda, do którego była przywiązana i żywiła duży szacunek. Jej szczery żal przyniósł Charlotte niespodziewane ukojenie. Wszyscy pozostali – hrabia, panna Langley czy Olivia – żałowali tylko Charlotte, bo nie mieli okazji poznać sir Edwarda. Poprzedniego dnia Charlotte miała urodziny. Od tej pory będą jej się kojarzyć już tylko z bólem i poczuciem straty. Sam dzień urodzin niczym się dla niej nie wyróżniał, chociaż ucieszyły ją drobne upominki od rodziny – łakocie od Henrietty czy własnoręczny haft od Faith. Ciotka Buxted podarowała jej czarne rękawiczki i belę czarnej krepy. – Musisz sobie z niej uszyć sukienkę – poradziła. – Nie wolno ci się pokazywać, dopóki nie sprawisz sobie odpowiednio eleganckich żałobnych ubrań! – Mamo – wtrąciła się Henrietta – skoro ojciec Charlotte nie żyje, to czy my wszystkie też musimy nosić żałobę? Proszę, tylko nie to! Nie lubię czarnego i nie daruję sobie, jeśli ominą mnie wszystkie bale z powodu człowieka, którego prawie nie znałam. – Oczywiście, że nie, Henrietto. Sir Edward był mężem kuzynki twojego ojca, a to bardzo dalekie powinowactwo. – Cudownie! Pani Buxted nie czuła się w obowiązku skomentować zachowania córki. – Charlotte, ma do ciebie przyjść prawnik twojego ojca, niejaki pan Ritter. Wuj pośle po ciebie, kiedy będziesz potrzebna. – Dobrze, ciotko Buxted.

Pan Ritter, drobny mężczyzna w okularach, uśmiechając się wyrozumiale, przekazał Charlotte więcej złych wieści. Siedząc w bibliotece wuja, w obecności pana i pani Buxted, dowiedziała się, że właśnie wuj został wyznaczony na jej opiekuna do czasu, aż skończy dwadzieścia pięć lat albo wyjdzie za mąż. Była jedyną spadkobierczynią swojego ojca, ale stan jego finansów nie był zadowalający. Dom w Shawfield był obłożony hipoteką, której koszt pokrywał czynsz egzekwowany od najemców. Pan Buxted oraz pan Ritter jako powiernicy mieli wspólnie zarządzać majątkiem, aby nie doszło do zajęcia nieruchomości. W ciągu piętnastu lat dług miał zostać uregulowany. Od tego momentu Charlotte będzie mogła swobodnie dysponować pieniędzmi z wynajmu. Do tego czasu musiała polegać na odsetkach od niewielkiej sumy zdeponowanej w banku oraz na rencie z armii i pieniądzach odłożonych przez ojca w Wiedniu. W nadchodzących tygodniach pan Ritter zamierzał nawiązać kontakt ze wspólnikiem sir Edwarda. Po wyjściu prawnika pani Buxted chciała jeszcze z Charlotte, jak to nazwała, miło pogawędzić. – Widzisz, Charlotte, to oznacza, że nastąpią zmiany. Nie byłoby właściwe, abyś prosiła wuja o utrzymanie osobistej służby oraz konia. – Bardzo cię proszę, Louiso – zaprotestował nieśmiało pan Buxted. – Jeśli tylko ma ochotę jeździć konno, to przecież nie pozbawimy jej tej przyjemności. Ciotka Buxted popatrzyła na niego poirytowana. – Może jeździć na naszej klaczy. To ja prowadzę finanse tego domu. Gdybyś się choć trochę nimi interesował, wiedziałbyś, że utrzymywanie dodatkowego konia wcale nam się nie opłaca. – To zrozumiałe, jednak… – Bardzo was proszę – wtrąciła się Charlotte – nie chcę być przyczyną waszej kłótni. Chętnie będę korzystała z waszej klaczy.

– Wiedziałam, że okażesz się rozsądna, Charlotte. Widzisz, mężu? Wszystko ustalone. Pan Buxted wzruszył bezradnie ramionami. Tego dnia Charlotte miała przed sobą ostatnią przejażdżkę na Andaluzji. Pan Buxted znalazł chętnego kupca jeszcze tego samego dnia. Wśród pasjonatów koni rozeszła się już wieść o wspaniałej hiszpańskiej klaczy. Wuj unikał wzroku Charlotte, podając zaskakująco wysoką cenę, jaką mu zaproponowano, co kazało jej przypuszczać, że dołożył część kwoty, aby ją wspomóc. Charlotte wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze i zastanawiała się, dlaczego nadal nie może płakać. Był już wtorek, a o śmierci taty dowiedziała się w sobotę. Ojciec zmarł kilka dni wcześniej, gdy chodziła na spacery, śmiała się, tańczyła i całowała z hrabią. Priddy, która była świetną krawcową, pracowała jeszcze nad czarną suknią, więc Charlotte ubierała się w swoje najprostsze ubrania. Strój jeździecki był zbyt ekstrawagancki dla kobiety w żałobie, ale Charlotte kryła go pod ciemnym płaszczem. Wolała narazić się na krytykę pani Buxted, niż siedzieć przez cały czas zamknięta w domu. Zresztą przez większość czasu życie w Buxted House nie było dla niej wcale aż tak straszne. Jedynie na tle otwartych przestrzeni Chadcombe dom wujostwa sprawiał przygnębiające wrażenie. Charlotte była przyzwyczajona do swobody i wolałaby spędzać mniej czasu z ciotką Buxted i Henriettą, jednak tutaj nie miała jak ich unikać. Westchnęła, spoglądając ponownie na swoje odbicie. Widziała szczupłą, młodą kobietę, bladą i przygnębioną, z wielkimi niebieskimi oczami. Zeszła cicho po schodach, by uniknąć rozmów z rodziną. Na dole napotkała Biddle’a, który dał lokajowi sygnał, że sam otworzy przed nią drzwi. Charlotte podziękowała mu za ten niezwykły wyraz szacunku. Przed domem czekał już Joseph z Andaluzją i drugim koniem. Serce się jej ścisnęło na widok klaczy, która niecierpli-

wie przestępowała z nogi na nogę i też nie mogła się doczekać przejażdżki. Joseph pomógł jej wskoczyć na siodło. – Dziękuję, Josephie – powiedziała, układając kolano w zaczepie siodła i sprawdzając, czy spódnica jest bezpiecznie przypasana do buta. Pamiętała, że Joseph też będzie musiał wkrótce odejść. – Cała przyjemność po mojej stronie – odparł Joseph głucho. Charlotte nie miała odwagi na niego spojrzeć. Wsiadł na spokojną klacz Buxtedów, która wkrótce miała być jedynym wierzchowcem Charlotte. Wybierali się razem do Green Park. Było wcześniej niż zwykle, gdyż Charlotte wstała przed świtem. Jedynymi ludźmi w parku byli robotnicy dekorujący fortecę, która na czas parady zwycięstwa miała się stać Świątynią Zgody. Zwiedzali różne alejki parku przez pół godziny, aż Charlotte powiedziała: – Josephie, chciałabym jeszcze po raz ostatni pogalopować. Myślisz, że mogę? Rozejrzał się. Chciał jej to odradzić, ale kiedy popatrzył w jej smutne oczy, zmienił zdanie. – Chyba nie ma tu nikogo, kto mógłby o tym plotkować w towarzystwie. Ledwie skończył mówić, a już Charlotte wyrwała do przodu. – Hej, tam! – Zawołał Harry do Josepha, podjeżdżając do niego kłusem wraz z Adamem. – Czy to panna Wyncroft? Stajenny się zawahał. – Nie musisz się obawiać o jej reputację – zapewnił go Harry. – Ani nam się śni komukolwiek mówić o jej galopie w londyńskim parku. Po tym zapewnieniu Joseph odważył się potwierdzić, że to istotnie panna Wyncroft. – Dopiero co przyjechaliśmy na Half-Moon Street, żeby za-

pytać, czy zechce się z nami przejechać, ale wyruszyła zbyt wcześnie – wyjaśnił Harry. – Tak jest. – Joseph był zbyt lojalny, żeby powiedzieć coś więcej. Hrabia milczał. Wpatrywał się w odległą postać. – Wraca – oznajmił pełen napięcia. Charlotte istotnie wracała. Pędziła pełnym galopem, który nawet dla mężczyzny na tradycyjnym siodle był nie lada wyzwaniem. Galop w damskim siodle uważano za skrajnie ryzykowny. Wszyscy trzej odetchnęli z ulgą, kiedy przeszła w kłus. – Dzień dobry, panno Wyncroft. – Kapitanie Fanton – skinęła głową. – Lordzie Shalford. – Dlaczego tak ryzykujesz? Mogłaś zginąć! Wszyscy popatrzyli na hrabiego zaskoczeni. Był blady i ponury. Zaciskał mocno zęby, a jego koń dreptał w miejscu i gryzł zbyt mocno ściągnięte wędzidło. – Ale nie zginęłam – odparła Charlotte cicho i spokojnie. – Miałaś szczęście, pani – odparł hrabia surowo. – A dlaczego to pana w ogóle interesuje, milordzie? – zapytała. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął. – Ma pani rację. Nie powinno – przyznał po krótkim milczeniu. Zawróciła w stronę domu, a oni podążyli za nią. Joseph czuł się w tym towarzystwie bardzo niezręcznie, więc został nieco w tyle. Chwilę później to samo zrobił hrabia. Joseph nie był przygotowany, aby prowadzić uprzejmą konwersację z członkiem Izby Lordów, dlatego milczał. Przed nimi kapitan Fanton zagaił z Charlotte konwencjonalną rozmowę o pogodzie. Charlotte odpowiadała mu w podobnym duchu. Ich sztywna wymiana zdań nie pomogła rozładować napięcia. Wkrótce zamilkli i niemal bez słowa dotarli do HalfMoon Street. Zatrzymali się pod Buxted House. Charlotte zsiadła, zanim Joseph zdążył doskoczyć, by jej pomóc. Podeszła do klaczy, pocałowała ją w aksamitne chra-

py i dała jej smakołyk. Andaluzja chrupała zadowolona. Charlotte na chwilę przytuliła się policzkiem do miękkiej szyi konia i odwróciła się. – Muszę iść. Do widzenia! – rzuciła, nie patrząc na nikogo. Upuściła wodze w ręce Josepha, odwróciła się i pobiegła po schodach do domu. Odźwierny, który wyglądał przez okno, nie spodziewał się takiego pośpiechu i Charlotte musiała przez chwilę czekać przed drzwiami. Gdy je tylko otworzył, weszła do środka, nie oglądając się za siebie. – Dzisiaj pani żegna się z klaczą – rzekł Joseph, żeby wytłumaczyć jej zachowanie. – Nowy właściciel ma po nią posłać. – Tak, wiemy – odrzekł kapitan, spoglądając na brata. – Byliśmy w Brook’s, kiedy pan Buxted oznajmił, że chce ją sprzedać. To piękna sztuka. – Rzeczywiście. Jedna na milion. Joseph nadal patrzył na drzwi. Hrabia rzucił bratu ostre spojrzenie. – Musimy iść, Harry. Przyjedziemy w odwiedziny później, o odpowiedniej porze. Kapitan Fanton skinął głową i obaj odjechali. Z ciężkim sercem Joseph po raz ostatni odprowadził Andaluzję do stajni Buxtedów. – Charlotte! Charlotte podniosła wzrok i zobaczyła ciotkę schodzącą po schodach. – Tak, ciociu? – Zamierzam zmienić zasłony w zielonej sypialni, dlatego najwygodniej będzie, jeśli przeniesiesz się do innego pokoju. Oczywiście tymczasowo. – Oczywiście. Gdzie zamieszkam? – W jednym z pokoi na ostatnim piętrze. Posłałam już tam twoje rzeczy. – Rozumiem. Żeby tak się uwinąć, ciotka musiała się tym zająć zaraz po

wyjściu Charlotte z domu. Świadoma tego, że obserwują ją służący, Charlotte nie dała po sobie poznać emocji. Ciotka zniknęła w korytarzu, wyraźnie zadowolona z siebie. Charlotte wspięła się na najwyższe piętro. Tylko jedne drzwi były otwarte na oścież. Za nimi znajdował się prosty pokój z dwoma małymi łóżkami, w których bez wątpienia sypiały służące. Charlotte cofnęła się i zapukała do następnych. Kiedy nikt nie odpowiedział, zajrzała do środka i znalazła swoje kufry. Pokój był ciasny i ciemny, z małym łóżkiem. Większość miejsca zajmowały już jej bagaże. Oprócz tego znajdowała się tu tylko stara toaletka z umywalką, nocnik i malutka szafa. W rogu toaletki stała świeca – łojowa, a nie woskowa. Nie było kominka. W pokoju brakowało jakichkolwiek ozdób, a pościel była niemal wytarta. Jedynym źródłem światła był lufcik nad łóżkiem. Charlotte usiadła na łóżku. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Znajdowała się w pomieszczeniu dla służby. Nie martwił jej brak wygód, bo nie w takich miejscach już nocowała w wojskowych podróżach z ojcem. Intencje ciotki Buxted były jednak jasne. Nie zasługiwała na wygodny pokój, ogień ani drogie woskowe świece. Tak miało teraz wyglądać jej życie. Priddy pracowała bez wytchnienia, dopóki nie skończyła sukienki dla Charlotte. Była prostego kroju i z półdługimi rękawami. Priddy nie przebierała w słowach, komentując nowy pokój Charlotte i okrutne zachowanie ciotki. Charlotte musiała ją prosić, żeby przestała, bo przez to jeszcze bardziej podupadała na duchu. Przynajmniej żałoba przynosiła jej odrobinę komfortu. Zależało jej na uhonorowaniu pamięci ojca, a przy tym jako dama w żałobie nie musiała podejmować gości. Nie dostrzegała, w przeciwieństwie do Priddy, jak pięknie czerń i prosto-

ta sukni akcentowały gładką cerę Charlotte i jej duże oczy. Pani Buxted zamówiła drugą czarną suknię od własnej krawcowej z kwoty, którą pan Buxted miał otrzymać za Andaluzję. Te dwie suknie stanowiły całą garderobę Charlotte na nadchodzące sześć miesięcy. Oczekiwano też od Charlotte pojawiania się w salonie w dniach, gdy rodzina była w domu i przyjmowała dla gości. Ciotka Buxted wyraziła się jasno – Charlotte ma być obecna, by wszyscy wiedzieli, jak ciepłą i życzliwą osobą jest jej ciotka. Miasto było wyjątkowo pełne życia jak na koniec lipca. Wiele rodzin z wyższych sfer wróciło do domu na Święto Pokoju. Pan Foxley, Hubert Etherington i wielebny Sneddon przyszli jednego popołudnia – chociaż pastor niemal zrobił w tył zwrot na widok Huberta, który zjawił się przed nim. Hubert miał na sobie strój, który dobrał specjalnie na nadchodzące święto. Wielebny wziął się jednak w garść, wypiął pierś i ukłonił damom. Wygłosił przed Charlotte kwiecistą mowę z wyrazami najgłębszego współczucia, której starała się uważnie wysłuchać, ale z trudem wytrwała do końca. Pastor postarał się tak bardzo, że nawet zaznaczył cenne ustępy z Pisma Świętego, które uznał za szczególnie pomocne i nalegał, by je przestudiowała. Charlotte nie miała najmniejszej ochoty czytać pomocnych ustępów i bardzo starała się go od tego pomysłu odwieść, ale pastor nawet nie chciał o tym słyszeć. – Nie – odparł z uporem. – Nalegam. Tak wielu mężczyzn zginęło w tych wojnach i za każdym razem staram się nieść ich rodzinom pocieszenie. A właśnie, czy mogę pomówić z panem Buxtedem? Ukłonił się i wyszedł, a Charlotte gubiła się w domysłach, jakie to sprawy wielebny Sneddon chciał poruszyć z panem Buxtedem. W każdym razie ucieszyła się, że sobie poszedł. Otworzyła jego Biblię i udawała, że czyta, zniechęcając pozo-

stałych do rozmowy. Pani Buxted plotkowała z przyjaciółką, niejaką panią Spenborough, której Charlotte wcześniej nie znała. Hubert i Henrietta bawili przy kominku, a pan Foxley spokojnie gawędził z Faith. Charlotte zastanawiała się, jak Faith sobie radzi, nie widując Foxleya codziennie. W drzwiach zjawił się Biddle, prowadząc kolejnych gości. Tym razem przyszedł hrabia i kapitan. Pani Buxted powitała ich wylewnie i nalegała, żeby przysiedli się do niej i pani Spenborough, ponieważ właśnie opowiadała swojej drogiej przyjaciółce o urokach Chadcombe. Adam i Harry nawiązali przyjazną rozmowę z damami z rodziny, jak również z Hubertem i panem Foxleyem. Trzy wspólne tygodnie w Chadcombe sprawiły, że czuli się przy sobie całkiem swobodnie. Charlotte wstała, by się ukłonić na powitanie, ale potem wróciła do lektury. Dobrze pamiętała, że w parku zachowała się wobec hrabiego nieuprzejmie, ale nie wiedziała, jak go przeprosić. A poza tym uważała, że ją sprowokował. Tylko jednym uchem słuchała toczącej się obok rozmowy. Doszły ją zachwyty pani Buxted nad pięknem Chadcombe i rozległością posiadłości. – Jest tam pod lasem prześlicznej urody świątynia, do której moje córeczki często spacerowały. Ja też chętnie bym poszła, gdyby nie moje chore prawe kolano. A trzeba wiedzieć, droga pani Spenborough, że ja nigdy nie narzekam. Tego Charlotte nie wiedziała. Chociaż słyszała jej narzekania na wiele rozmaitych tematów, pani Buxted nigdy się nie żaliła na ból w prawym kolanie. Ani też w lewym. Rozmowa o lesie przypomniała jej za to dzień, w którym hrabia pocałował ją po raz pierwszy. Poczuła, że się rumieni. Zerknęła na hrabiego. Okazało się, że on też patrzy prosto na nią. Zawstydzona, natychmiast spuściła wzrok. – Henrietta jest świetną artystką – trajkotała pani Buxted. – Oczywiście, nie miała w Chadcombe czasu, by poświecić się swej pasji, bo gospodarz wspaniale zadbał o nasze rozrywki.

Ale pamiętam, że wykonała przepiękny szkic domu. Henrietto, gdzie twój szkicownik? Henrietta znacznie bardziej realistycznie oceniała swoje artystyczne dokonania i niechętnie się chwaliła pracami. – Nie wiem, mamo. Nie widziałam go od powrotu. – Jest na twojej toaletce – podpowiedziała jej Faith. – Widziałam go tam, kiedy szukałam swojej niebieskiej wstążki. Henrietta wbiła w Faith zły wzrok. Pani Buxted nic sobie nie robiła ze sprzeciwu córki. – Faith, zadzwoń, niech Sarah przyniesie szkicownik. Nie, moment. Mam lepszy pomysł. Charlotte! Charlotte podniosła się niepewnie z krzesła. – Będziesz tak miła i przyniesiesz szkicownik Henrietty? Jest na jej toaletce. Charlotte zamarła. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Ciotka Buxted prosiła ją, żeby wykonała pracę służącej! – Charlotte! – powtórzyła ciotka tonem nieznoszącym sprzeciwu. Charlotte z płonącą twarzą odłożyła Biblię wielebnego Sneddona i wyszła z pokoju. Czuła się skrajnie upokorzona. Adam był wstrząśnięty tą sceną. Pani Buxted wymierzyła cios precyzyjnie. Nie mogła wyraźniej dać Charlotte do zrozumienia, że wraz ze śmiercią ojca została sprowadzona do roli ubogiej krewnej. Odbyło się to na oczach świadków, przez co zajście stało się publicznym upokorzeniem. Popatrzył na panią Buxted z naciskiem, ale ona udała pogodnie obojętną. Henrietta świetnie się bawiła, a Faith była wstrząśnięta. Hubert nie przejął się zbytnio słowami pani Buxted, bo zależało mu przede wszystkim na uwadze Henrietty. Pan Foxley i Harry popatrzyli po sobie ponuro. Było jasne, że mieli podobne zdanie na temat okrucieństwa pani Buxted. Po kilku chwilach Charlotte wróciła ze szkicownikiem. Po chwili hrabia przypomniał sobie o sprawie, którą musiał się niezwłocznie zająć. Obaj z Harrym zbierali się do wyjścia.

Adam po prostu nie mógł dłużej pozostawać z panią Buxted pod jednym dachem. Nie miał sposobu, aby wstawić się za Charlotte. Charlotte była im wdzięczna, że w wywołanym przez nich zamieszaniu może przekazać szkicownik Henrietcie niezauważona. Zaraz potem wyszła z salonu. Hrabia błyskawicznie znalazł się przy drzwiach, otworzył je i razem z Charlotte wyszedł do holu. Chwycił ją za ramię. – Panno Wyncroft! Podniosła wzrok. – Co za wstrętna kobieta! Jak pani to wytrzymuje? Wziął ją z rękę i nie puszczał. Jego oczy płonęły gniewem. Charlotte zrobiło się ciepło na sercu. Spojrzała mu z uczuciem w oczy. – Po prostu muszę! Proszę, niech mnie pan puści. – Głos jej się załamał, w oczach stanęły łzy. Hrabia niechętnie posłuchał. Już drugi raz tego dnia uciekła od niego, szukając ukojenia w samotności. Hrabia słyszał jej płacz, gdy Charlotte biegła po schodach. Stał jak sparaliżowany. Nie wiedział, co zrobić, aby jej pomóc. Czekał na brata, który wymieniał ostatnie uprzejmości z Buxtedami i przystał na wspólny spacer z młodymi damami w następnym dniu. Korytarzem nadeszła służąca. Adam natychmiast ją rozpoznał. – Panno Priddy? – Tak, proszę pana? – Twoja pani cię potrzebuje. – Wskazał schody. Priddy ściągnęła brwi zmartwiona, ale podziękowała mu i pospieszyła do Charlotte. Hrabia patrzył za nią, a potem spochmurniał jeszcze bardziej, gdy służąca minęła rodzinne piętro i wspięła się wyżej, na piętro dla służby. Wyjrzał na schody i wyraźnie zobaczył,

że zmierza na samą górę. Nie mógł zrozumieć, czego tam w takiej chwili szuka. Harry wyszedł nareszcie z salonu i obaj opuścili dom Buxtedów. – Ta kobieta zachowuje się skandalicznie. Jak ona śmie tak się odnosić do panny Wyncroft? – pieklił się kapitan. – Jest niewychowana i nietaktowna, Harry. Charlotte tkwi w pułapce. Buxted jest jej opiekunem, a jednak to jego żona sprawuje władzę w domu. Harry pokręcił głową. – Czy naprawdę nic nie możemy zrobić? – Coś zrobić musimy, Harry. Po prostu musimy.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Priddy zastała Charlotte na podłodze, wstrząsaną płaczem. Łzy płynęły strumieniem. Charlotte wiedziała, że może ją usłyszeć służba, ale nie mogła przestać. Nigdy nie czuła się bardziej samotna. Nie wiedziała już nawet, czy płacze po tacie, z tęsknoty za Adamem, ukochaną klaczą czy też z powodu własnej niedoli. Czuła, że wszystko stracone – rodzina, szansa na szczęśliwą miłość, odrobina niezależności, którą bardzo ceniła, status społeczny. Nie widziała innej przyszłości poza życiem w ubóstwie, rolą służebnej i ciągłym upokorzeniem. Priddy się nie wahała ani chwili. Usiadła obok swojej pani na podłodze i zaczęła gładzić jej włosy. Po jakimś czasie Charlotte usiadła i przytuliła się do Priddy, jak wtedy, gdy miała sześć lat i umarła jej matka. Potrzeba było dużo czasu, by emocje opadły. W końcu Charlotte przestała odczuwać ból, jego miejsce zajęła pustka. Priddy pomogła jej wstać i usiąść na łóżku. Pomogła jej też wyjąć z włosów szpilki, ściągnąć pantofle, zdjąć suknię i rozwiązać gorset. Następnie zasłoniła świetlik lnianym ręcznikiem. Charlotte otoczyła kojąca ciemność. Leżała na pościeli w samej halce, z zamkniętymi oczami. Priddy przyniosła ze swojego pokoju krzesełko i ustawiła je w rogu. Zamierzała zostać przy pani i strzec jej spokojnego snu. Charlotte przespała całe popołudnie i noc, obudziła się następnego ranka zdezorientowana. Nie wiedziała, gdzie jest ani dlaczego spała w halce na pościeli, chociaż przykryta ciepłym kocem.

W następnej chwili wróciły wspomnienia, cała litania strat. A to nie było wszystko. Ciotka Buxted ją upokorzyła. Łzy znowu napłynęły jej do oczu. Zalała ją fala wspomnień, obrazów, dźwięków i uczuć. Pociągając nosem, sięgnęła po chusteczkę. Nagle zamarła. Doszedł ją z pokoju jakiś dźwięk. W następnej chwili ktoś zdjął zasłonę ze świetlika. Światło wczesnego poranka zalało pokój i padło na Priddy, która krzątała się przy toaletce. – Priddy! – głos Charlotte był zachrypnięty. Miała wyschnięte i podrażnione gardło. – Czy byłaś tu ze mną całą noc? – Cicho, dziecko. A gdzie miałabym być? – Och, Priddy, nie wiem, jak ja sobie poradzę bez ciebie! – Moje biedactwo. – Priddy usiadła przy łóżku i podała Charlotte czystą chusteczkę. – Poradzisz sobie, ponieważ musisz. – Ale jaka przyszłość mnie czeka? Komu jestem potrzebna? – Panienko, nikt nie zna przyszłości. Twoje nieszczęście dotknęło wielu ludzi. – Masz rację, Priddy, jak zawsze. Przykro mi, że myślę tylko o sobie, podczas gdy ty i Joseph tracicie posady i nie wiadomo, gdzie się będziecie tułać. – Jesteśmy służącymi, panno Charlotte. Kiedy nie jesteśmy potrzebni, musimy szukać innego zatrudnienia. – Ala ja was potrzebuję! To niesprawiedliwe. – Wiem, kochanie. Wiem. – Jeszcze raz was przepraszam. Muszę przestać płakać. I przestanę. Tata oczekiwałby, żebym wszystko znosiła dzielnie. A ja się czuję jak zagubione dziecko, a nie jak dwudziestoletnia dama. – Wydmuchała nos. – Nie, mam już dwadzieścia jeden lat, Priddy. – Przetrwasz, panno Charlotte. Jesteś córką pułkownika sir Edwarda Wyncrofta. To się nie zmieniło, mimo że jego już nie ma wśród nas. Charlotte uścisnęła ją. – I znowu masz rację, Priddy. Przetrwam i zwyciężę, choć

jeszcze nie wiem, jakim cudem. Priddy nalała jej szklankę lemoniady. Charlotte piła powoli. – Będę tęsknić za tobą i Josephem. Kiedy opuszczacie ten dom? Myślisz, że uda wam się znaleźć zajęcie? – Pan Buxted życzliwie zaproponował nam pensję za następne dwa tygodnie, co pozwoli nam znaleźć posady. Dwa tygodnie, powtórzyła Charlotte w duchu. Była przekonana, że ona nigdy się nie przyzwyczai, ale wolała to przemilczeć. Poleciła służącej, żeby przespała się kilka godzin, a sama znowu ukryła się pod kocem. Leżała tak przez pewien czas. Po długim płaczu czuła się już lepiej. Dopiero teraz nieco lepiej pojmowała swoją sytuację. Jak dotąd jej życie podporządkowane było temu, żeby dawać ojcu powody do dumy. Chciała, by tak zostało. Czarna sukienka była już wymięta, ale Priddy udało się ją odświeżyć. Charlotte miała przynajmniej czystą halkę i udało się jej wziąć kąpiel. W tym celu kufry trzeba było na pewien czas wynieść na korytarz. Priddy była przekonana, że kąpiel podniesie Charlotte na duchu. Miała rację. – Proszę, panno Charlotte. Włosy ma panienka suche i ładnie ułożone, a sukienka wygląda nie najgorzej. Dzisiaj wypiorę ją i wyprasuję jak należy. Jest panienka gotowa, by iść na dół. Charlotte wcale nie czuła się gotowa. Od wczorajszego incydentu widziała się tylko z Priddy i serce jej biło jak szalone na samą myśl o zejściu do salonu. – Ach, oto i nasza eteryczna piękność! – powitał ją od progu wielebny Sneddon. Poza nim w salonie była tylko pani Buxted. – Dzień dobry, Charlotte – powitała ją ciotka ze słodkim uśmiechem. Charlotte poczuła się niepewnie. – Dzień dobry – odparła i skierowała się w stronę krzesła przy oknie.

– Panno Wyncroft, dużo wygodniej będzie pani ze mną na sofie – zaproponował pastor. Charlotte byłaby nieuprzejma, gdyby odmówiła. Niechętnie usiadła na końcu sofy. Pastor i pani Buxted co chwila wymieniali porozumiewawcze spojrzenia. Charlotte patrzyła na tę grę ze zdumieniem. – Ojej! – Pani Buxted wstała. – Muszę zobaczyć, dlaczego nie przyniesiono nam jeszcze napojów. Zamiast pociągnąć za sznur, wyszła z salonu. Ledwie zamknęły się za nią drzwi, wielebny wstał. – Pewnie się panienka zastanawia, dlaczego jej droga opiekunka zostawiła ją samą z mężczyzną. Proszę się nie obawiać, nie ma panienka powodu do strachu. Jest panienka w towarzystwie prawdziwego dżentelmena. Poprawił binokle i prosty fular na szyi, przygładził włosy. – Często myślałem nad tym, że określenie dżentelmen jest nadużywane. Powinno mieć zastosowanie wyłącznie wobec tych, którzy są szlachetni, tymczasem wielu rości sobie do niego prawo jedynie z racji urodzenia. Zgadza się pani ze mną? – Nie jestem pewna, czy zgodziłoby się z panem społeczeństwo, wielebny. Znałam wielu służących, żołnierzy i kupców, którzy byli szlachetni i dobrzy, ale jeśli nie mieli odpowiedniego pochodzenia i majątku, ich czyny zostały zapomniane. A to dlatego, że słowa dżentelmen utarło się używać w określonym znaczeniu. Wielebny westchnął ciężko. – Obawiam się, że ma pani rację, panno Wyncroft. Pani wnikliwość wydłuża tylko długą listę pani zalet. Panno Wyncroft, zostało nam zaledwie kilka chwil, nim wróci pani Buxted. Przejdę więc od razu do rzeczy. Będę wdzięczna, pomyślała Charlotte. Nie mogła dojść, jaką sprawę miał do niej pastor. – Wczoraj zostawiłem panience moją własną kopię Pisma Świętego. Charlotte się zaniepokoiła. Rozejrzała się po stolikach, czy

przypadkiem gdzieś jej nie dostrzeże. – Następnie zamieniłem kilka słów z panem Buxtedem. To najbardziej życzliwy, przenikliwy i bezinteresowny człowiek, jakiego znam. Charlotte zmrużyła oczy. Nie poznała w tym opisie wuja. – Te dwie sprawy nie pozostają bez związku. Jestem w pełni świadomy strasznego losu, jaki panience zgotował los. Charlotte usiadła prosto, szykując się na przyjęcie wyrazów współczucia. Miała do czynienia z duchownym, spodziewała się więc, że będzie mówił o jej zmarłym ojcu. – …w trudnej sytuacji – mówił dalej wielebny Sneddon. – Panienki wuj podzielił się ze mną szczegółami i najbardziej bolesny jest brak dobrego posagu. Charlotte nastawiła ucha. Nie pojmowała, jak wuj Buxted mógł podzielić się jej prywatnymi sprawami z niemal obcym człowiekiem. – Na pewno zastanawia się pani, czemu powierzył mi takie wiadomości. – Przyznaję, pastorze, jestem tym zaskoczona. – Musisz wybaczyć wujowi, bo na sercu leży mu tylko twoje dobro. Kiedy oświadczyłem mu swoje zamiary, zrozumiał, że i mnie chodzi o pani dobro. Ponieważ i pani chcę coś oświadczyć. A nawet oświadczyć siebie! Roześmiał się ze swojego żartu. – Obawiam się, że jest pan dla mnie zbyt inteligentny, wielebny Sneddonie, ponieważ nie rozumiem, o czym pan mówi. – Panno Wyncroft. Charlotte. – Niezręcznie przyklęknął przed nią na jedno kolano. – Niech mi będzie wolno potrzymać panią za rękę. Nie? Proszę się nie kłopotać, dziewicza nieśmiałość tylko pobudza moją żarliwość! Żarliwość? – powtórzyła Charlotte w duchu, coraz bardziej przerażona. – Proszę, chcę panience wyznać moje szczere uwielbienie. – Wielebny Sneddonie, proszę… – Muszę, panno Wyncroft. Nie śmiałem żywić nadziei, że uzna mnie panienka za godnego siebie, lecz w tych okolicz-

nościach… – Proszę, niech wielebny umilknie. – Żywię wobec pani najwyższy szacunek i proszę, by uczyniła mi pani ten zaszczyt i została moją żoną. Charlotte była tak wstrząśnięta, że nie odpowiedziała natychmiast. Tymczasem pastor skorzystał z okazji, aby złożyć mokry pocałunek na jej dłoni. Zabrała ją natychmiast. – Wielebny Sneddonie, dziękuję za zaszczyt, ale niestety muszę odmówić. – Odmówić? Ale dlaczego? – Zaskoczony pastor aż przykucnął na piętach. – Nie życzę sobie wyjść za pana za mąż. – To doskonałe rozwiązanie. Inaczej, jaka przyszłość panią czeka? – Nie chcę, by ktokolwiek składał mi propozycję małżeństwa powodowany litością. – Przecież wyznałem, jak bardzo panią wielbię. Byłbym dumny, mogąc nazywać ją swoją żoną. Charlotte się wzdrygnęła. – Nie mogę nawet o tym myśleć. Pastor wstał. – Rozumiem, jeszcze za wcześnie. Dopiero co zmarł pani ojciec. – Na pewno jest dla mnie zbyt wcześnie, abym podejmowała decyzję o tak dużym znaczeniu dla mojego przyszłego życia. – W takim razie pozostanę z nadzieją. – Proszę tego nie robić. Nie chciałabym, żeby odniósł pan wrażenie, że to jedynie kwestia czasu. – Mimo to poruszyłem ten temat zbyt wcześnie. Teraz to dostrzegam. Dobiegło ich ciche drapanie w drzwi. Zaraz potem ciotka Buxted wetknęła głowę za próg. – Czy ja aby nie przeszkadzam? – zapytała żartobliwie. Charlotte zamknęła oczy, przerażona. Zastanawiała się, czy może być jeszcze gorzej.

Ciotka Buxted wkroczyła do salonu rozpromieniona. – Czy mogę wam życzyć szczęścia? – Droga panna Wyncroft jest zbyt zdenerwowana, a jej rana zbyt świeża, aby mogła myśleć jasno – odparł wielebny Sneddon takim tonem, jakby mówił o zachowaniu niesfornego dziecka. – Rozumiem – odparła ciotka surowym tonem. – Ale przypuszczałam, że tak właśnie będzie. Te młode dziewczyny nie znają swojego miejsca, wielebny Sneddonie. – Trzeba pamiętać o jej żałobie. – To właśnie po stracie ojca powinna przyjść do rozumu. Już wcześniej nie miała większych szans na dobre zamążpójście, a co dopiero teraz. Charlotte odchrząknęła. Zarówno pastor, jak i ciotka zauważyli jej obecność z pewnym zaskoczeniem, jakby naprawdę zapomnieli, że jest w pokoju. – Tak, Charlotte? – Gdzie są moje kuzynki? – Przygotowują się do spaceru z lordem Shelfordem i kapitanem Fantonem. Powinniście do nich oboje dołączyć. Zalecam panu spędzanie jak najwięcej czasu z Charlotte. Na pewno z czasem dojrzy sens waszego małżeństwa. – Nie mam dzisiaj ochoty na spacer, ciotko Buxted. – Jest w życiu wiele rzeczy, których nie chcemy robić, ale są one naszą powinnością. Nalegam, żebyś poszła. Jej zimne spojrzenie przeszyło Charlotte. Wiedząc, że nie powinna otwarcie robić sobie z ciotki wroga, Charlotte postanowiła ustąpić. – Dobrze, ciotko Buxted. Przepraszam na chwilę, muszę się przygotować. – Niestety tym razem nie mogę się do was przyłączyć – rzekł wielebny Sneddon chłodnym tonem. Najwyraźniej wciąż nie ochłonął po tym, jak Charlotte odrzuciła jego oświadczyny. Charlotte pobiegła do siebie. Zdała sobie sprawę, że ostatnio bardzo dużo biega. Tym razem był to jednak strategiczny

odwrót i miała pewność, że ojciec by ją za to pochwalił. Szybko naciągnęła buty z koźlęcej skóry, narzuciła ciemną pelisę i była gotowa do wyjścia. Obeszła drzwi do salonu szerokim łukiem i zaczekała na kuzynki w holu. Pierwsza zjawiła się Faith. – Charlotte – zająknęła się niepewnie. – Wczoraj, kiedy mama, nie spodziewałam się… Przykro mi. Charlotte ją uściskała. – Jesteś cudowna, Faith. Nic więcej nie musisz mówić. Rozumiem, że nie chcesz okazać się nielojalna wobec rodziny. Faith uśmiechnęła się do niej. W tym momencie służący otworzył drzwi przed braćmi Fanton. Charlotte przywitała się, ale unikała patrzenia na Adama. Czuła na sobie jego spojrzenie. Obaj odwrócili się, gdy Henrietta zjawiła się na schodach. Zeszła powolnym, wystudiowanym krokiem. Z olśniewającym uśmiechem podała hrabiemu dłoń do ucałowani. – Jestem taka szczęśliwa, że możemy się dziś razem wybrać na spacer! Słyszałam niezwykłe pogłoski o gali wyprawianej przez księcia regenta. – To prawda – zgodził się uprzejmie Adam. – Podobno nie szczędzi się żadnych środków. – Chcieliśmy zaproponować spacer do Green Park, aby obejrzeć postęp prac nad fortecą. Słyszałyście, że nazywa swój projekt Świątynią Zgody? – zaśmiał się kapitan. – Następnie możemy się udać do Chinese Bridge w Hyde Parku, gdzie wznoszą pagodę. – Jakie to ekscytujące! Proszę mi podać ramię, lordzie Shalford, o ile nie ma pan nic przeciwko. Hrabia popatrzył na Charlotte i podał Henrietcie ramię. Charlotte poczuła ulgę, gdyż nie całkiem jeszcze się otrząsnęła po oświadczynach wielebnego Sneddona. Podobnie jak ciotka Buxted, wielebny Sneddon najwyraźniej postrzegał ją jako istotę godną litości. Zaledwie w zeszłym tygodniu była pewną siebie panną Wyncroft, która po-

jechała w odwiedziny do Chadcombe jako równa swoim kuzynkom i brała udział we wszystkich wydarzeniach towarzyskich. A kim była teraz? Nie całkiem służącą, ale już na pewno nie członkiem rodziny. Miała zamęt w głowie. Szli wolnym krokiem do Green Park, gdzie duży zespół robotników pracował nad przekształceniem fortecy w Świątynię Zgody. Stolarze, malarze i prości robotnicy wznosili imponującą konstrukcję. Na ich oczach wyładowano pień strzelistej jodły. Gadatliwy robotnik wyjaśnił im, że będzie to główny maszt flagowy górnego poziomu świątyni. Poinformował ich też, że sir William Congreve zamontował fantastyczne mechaniczne urządzenie, dzięki któremu cały górny poziom miał się obracać. Henrietta była tym wszystkim szczególnie podekscytowana. Trajkotała przez całą drogę z Hyde Parku. Zastanawiała się, jak można obracać całym budynkiem i wyobrażała sobie, jak bardzo wszyscy będą zaskoczeni na ten widok. Hrabia nie brał udziału w jej rozważaniach. Sprawiał wrażenie zajętego własnymi myślami. Kiedy dotarli do wąskiej ścieżki, przystanął i schylił się, żeby poprawić but. Henrietta nie czekała, przyjmując, że ją dogoni. Faith szła pod ramię z kapitanem, a Charlotte spacerowała razem z nimi. Henrietta przyspieszyła kroku i wsunęła dłoń pod drugie ramię Harry’ego. Dla Charlotte nie było już przy nich miejsca i mogła tylko iść za nimi. Jak służąca, pomyślała z ironią. Przez chwilę szli w takim szyku, a potem hrabia dogonił Charlotte. By nie zwrócić uwagi Henrietty na swój powrót, cicho zapytał ją, jak się miewa. – Całkiem dobrze, dziękuję. Proszę mi wierzyć, że zazwyczaj się nie mazgaję. Bardzo przepraszam za moje wczorajsze zachowanie, być może wydało się panu zbyt teatralne. – Ani trochę. Została pani okrutnie sprowokowana. Przyznaję, że ja też byłem wzburzony. – Tata tak mnie wychował, że trudno mi przystać na sytu-

acje, na które inni nie zwracają uwagi. – Nikt nie powinien doświadczać takiego okrucieństwa. Dobrze rozumiem, jak to jest, gdy się traci ukochanego ojca. Popatrzyła na niego z wdzięcznością. – Tata nie umarł w łóżku. Zazwyczaj można liczyć na rytuał, okazję, by się pożegnać. A ja… – Tak. Kiedy zmarł mój ojciec, mogłem przynajmniej wziąć udział w pogrzebie. – Nie wiem nawet, co dokładnie mu się przytrafiło i gdzie jest pochowany. – To musi być dla pani bardzo trudne. Adam popatrzył przed siebie. Harry i panny Buxted wysforowali się spory kawałek do przodu. Nie było w tym nic dziwnego, skoro on specjalnie zwalniał kroku, by powiększyć dzielący ich dystans. Charlotte też to zauważyła. – Och, musimy się pospieszyć! Zostaliśmy w tyle. – Miałem nadzieję, że tak się stanie, gdyż chciałem porozmawiać sam na sam. Popatrzyła na niego z zainteresowaniem. – Tak? To właściwa chwila, pomyślał. Proś ją o rękę!

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Adam otworzył usta, wziął wdech i… zaraz ponownie je zamknął. Nie znajdował odpowiednich słów. Jak powinien wyrazić uczucia, by jej nie wystraszyć? Obyczaje nakazywały poprosić najpierw o zgodę jej ojca, ale teraz, gdy sir Edward nie żył, musiał zwrócić się do niej bezpośrednio. Nie mógł znieść myśli, że Charlotte pozostanie w tym domu choćby chwilę dłużej, niż jest to bezwzględnie konieczne. Owszem, niedawno przeżyła wielką stratę i była w głębokiej żałobie. Widział smutek na jej twarzy i to, że wycofała się z wszelkich relacji. Nie był to najdogodniejszy moment na mówienie o miłości, na którą mogła nie być gotowa. W tej sytuacji postanowił odwołać się do praktycznego wymiaru swojej oferty. Charlotte patrzyła na niego wyczekująco. Zastanawiała się, jakie fatum skazało ją dzisiaj na towarzystwo mężczyzn, którzy nie umieli się wysłowić. – Proszę, niech pani tak na mnie nie patrzy, panno Wyncroft. Trudno mi zebrać myśli pod pani spojrzeniem. – Jak mam na pana nie patrzeć? – zapytała zdumiona. – W taki sposób, jakby była pani zakłopotana, zdumiona… – Lordzie Shalford, czy chce mi pan coś powiedzieć? – Tak. – Wyprostował się. – Gdy spacerowaliśmy po różanym ogrodzie w Chadcombe, pocałowałem panią. Sprawiło mi to dużą przyjemność i mam nadzieję, że pani również. Charlotte się zarumieniła i opuściła głowę. Nie mogła zrozumieć, dlaczego hrabia teraz wraca do tamtej chwili. Gdy przypomniała sobie, z jakim zapałem pocałowała go tamtej nocy, zawstydziła się. – Obecnie wszystko się zmieniło. Śmierć pani ojca postawiła mnie w trudnej sytuacji.

Co to ma z tym wszystkim wspólnego? – przeszło jej przez myśl. Nagle ją olśniło. Najpierw pani Buxted, potem wielebny Sneddon, a teraz hrabia. Była uboga, nie miała możnych protektorów i znalazła się pod opieką samolubnej ciotki, więc Adam jej współczuł. Jak przypuszczała, nie mógł się z nią ożenić. A co gorsza, pocałowała go jak kobieta lekkich obyczajów! Spodziewała się, co powie. Korzystając z jej swobody, chciał z litości zaproponować, by została jego kochanką. W ten sposób mógłby ją też chronić. Jednak Charlotte Wyncroft, córka pułkownika sir Edwarda Wyncrofta, nie zamierzała być na niczyim utrzymaniu. Była damą. – Byłem głęboko poruszony pani trudną sytuacją i zastanawiałem się, jak mógłbym pomóc. Na pewno wie pani, jak duży do niej żywię szacunek. Dlatego też chciałem cię zapytać, Charlotte, czy zgodziłabyś się zostać… – Proszę nie kończyć! – zawołała. – Słucham? – Proszę nic więcej nie mówić. Ani słowa! Nie chcę nawet słyszeć tego, co mi pan ma do powiedzenia. – Przecież… – Pragnę dołączyć do pozostałych. Przyspieszyła kroku. Hrabia, zatopiony we własnych myślach, zareagował zbyt późno i skoczył, żeby ją dopędzić. Był skonsternowany. Nie rozumiał, gdzie popełnił błąd. Nie spodziewał się, że jego oświadczyny zostaną odrzucone tak gwałtownie. Był wstrząśnięty i nie mógł zebrać myśli. Kiedy już postanowił, że poprosi ją o rękę, zastanawiał się nad każdym szczegółem. Planował, jak może znaleźć się z nią sam na sam i jakich użyć słów, ale nie przewidział, że zostanie bez wyjaśnienia odrzucony. Rozumiał, że Charlotte przeżywa trudny okres, dlatego nie chciał przytłaczać jej mową o miłości. Znał jej wrażliwość i spodziewał się, że mógłby ją spłoszyć. W ogrodzie różanym też od niego uciekła, kiedy natknęli się na Harry’ego, a on wspomniał o małżeństwie.

Wspomnienie pocałunku wydało mu się właściwe. Nawet i ono jednak zawiodło. Najwyraźniej wciąż jeszcze nie rozwikłał zagadki kobiecego umysłu. Oświadczał się pierwszy raz w życiu i od razu poniósł porażkę. Adam zrównał się z Charlotte. – Panno Wyncroft! Nie spojrzała na niego, ale wiedział, że go usłyszała. – Bardzo przepraszam, że panią uraziłem. Chciałem tylko pomóc. Nie leżało w moich zamiarach przysporzyć pani jeszcze więcej zmartwień. Więcej już o tym nie wspomnę. – Dziękuję – odparła głucho. Minęli zakręt ścieżki i zaraz za nim spotkali kapitana z siostrami Buxted. Dalej rozciągał się widok na chiński most. Cała trójka najwyraźniej nawet nie zauważyła, że hrabia i Charlotte byli przez kilka minut poza zasięgiem ich wzroku. – Jesteśmy na miejscu. – Kapitan wskazał most. Razem z pagodą, wysoką na całe cztery piętra, tworzył imponujący widok. – Ojejku! – zawołała Henrietta. – Tylko patrzcie na te wszystkie latarnie! – To latarnie gazowe – objaśnił kapitan. – Będzie tu jasno jak w Vauxhall. – Nic mi to nie mówi. Mama zakazała nam chodzić do Vauxhall, bo ludzie są tam strasznie wulgarni. – Czuję się dotknięty, panno Buxted. – Och! – Henrietta zachichotała. – Na pewno pan rozumie, kapitanie, że nie uważam pana za osobę wulgarną. – Niezmiernie miło mi to słyszeć. – Wracamy? – zasugerował hrabia surowym tonem. Henrietta wydęła wargi. – Musimy? – Obawiam się, że tak. – Namyślał się przez chwilę. – Pragnę was przy okazji poinformować, że na pewien czas wyjeżdżam z Londynu w interesach. – Ale wkrótce moje urodziny! – narzekała Henrietta. – No i obchody zakończenia wojny. Z pewnością do tego czasu pan

już do nas wróci? – Trudno powiedzieć. Kapitan wyglądał na zaskoczonego, ale nic na to nie powiedział. Całe towarzystwo odwróciło się od chińskiego mostu i ekstrawaganckiej pagody, aby wrócić na Half-Moon Street. Spacer w drugą stronę trwał bardzo długo i, szczególnie dla Charlotte i hrabiego, okazał się bardzo uciążliwy. Następnego ranka, znowu o nieprzyzwoicie wczesnej porze, hrabia odwiedził dom matki chrzestnej. Musiał czekać przez pół godziny w salonie, gdyż jak go poinformowano, lady Sophia jeszcze nie wstała. Wreszcie się zjawiła, markotna, lecz zaintrygowana. Narzekając na zimne lato, okryła ramiona długim szalem, którego koniec wlókł się za nią i prawie został przytrzaśnięty drzwiami. – Dzień dobry, matko chrzestna. – Ada pocałował ją i schylił się po końcówkę szala. – Adamie, na litość boską, nie tak głośno! Nie ma jeszcze nawet południa. Dlaczego musisz mnie tak wcześnie odwiedzać? Co to wszystko znaczy? Czy stało się coś strasznego? Chodzi o pannę Langley? Olivię? Harry’ego? – Wszyscy mają się dobrze, o ile mi wiadomo. – W takim razie z czym do mnie przychodzisz? – Przyjrzała mu się uważnie. – Ach, chodzi o ciebie. Co cię trapi? – Świadomość, że jestem głupcem, matko chrzestna. Wziąłem sobie do serca twoją radę w kwestii zalotów. – Ach, tak? Czyżby któraś z młodych dam poruszyła twoje serce? – Czy poruszyła? – zaśmiał się hrabia. – Raczej rozszarpała! – Adamie, bardzo cię proszę, nie dramatyzuj. To ci nie przystoi. Najpierw mi zdradź, która z dam cię zainteresowała. Bo chyba nie panna Buxted. – Boże, nie! Panna Wyncroft. – Córka sir Edwarda? – Lady Sophia aż klasnęła z radości

w dłonie. – Masz doskonały gust. – Prawda, że jest wspaniała? Nie pojmuję, jak mogłem tego nie zauważyć już pierwszego dnia, gdy nas sobie przedstawiono. – Ja się od razu na niej poznałam. – Była tutaj? – Owszem, przed odwiedzinami w Chadcombe. Stara Buxted chciała mi się najwyraźniej przypodobać. – Ta kobieta! – Jaka pogarda przez ciebie przemawia! Co takiego zrobiła, by sobie na nią zasłużyć? – Dwa dni temu poprosiła pannę Wyncroft, by wykonała zadanie służącej, na oczach Harry’ego, mnie, pana Foxleya i pewnej kobiety nazwiskiem Spenborough. – Poznałam tę Spenborough. Równie wulgarna co Louisa Buxted. Ale dlaczego zrobiła coś tak strasznego? – Ponieważ po śmierci ojca panna Wyncroft nie jest już tak dobrze sytuowana jak wcześniej. – To niefortunne. A jednak, przy jej uroku, inteligencji, oraz urodzie na pewno będzie budziła spore zainteresowanie. – Prawda, że jest piękna? Z początku nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo. – Podoba mi się to, Adamie. Teraz widzisz ją taką, jaka jest naprawdę. Niektórzy uznaliby ją raczej za ładną niż piękną. Podtrzymam znajomość z panną Wyncroft, nawet jeśli przez to będę musiała tolerować panią Buxted i jej równie prostackie córki. – Młodsza panna Buxted, Faith, ma czułe serce. Jest może bezbarwna i zastraszona przez matkę, ale to dobra dziewczyna. Lady Sophia machnęła tylko ręką. – Ona mnie nie interesuje. Bardzo mi przykro, że mój drogi przyjaciel Edward nie żyje. To był dla mnie wielki wstrząs. – Wczoraj odwiedziłem dowództwo jego regimentu. Niewiele wiadomo na temat okoliczności jego śmierci. – Wstrząsające. Bardzo pragnęłam odnowić naszą znajo-

mość, gdy już odejdzie ze służby. Przed laty należał do moich wielbicieli. – Twoich wielbicieli trudno zliczyć, matko chrzestna. Przyszedłem ci jednak powiedzieć, że na pewien czas wyjeżdżam z miasta. Może wrócę na obchody święta pokoju. – Spochmurniał. – Byłoby dobrze, gdybyś znalazła czas, by odwiedzić Char… pannę Wyncroft. Obawiam się, że przechodzi trudne chwile. – Możesz mi zaufać. Zrobię, co w mojej mocy. – Być może powiedziałem coś, co ją dotknęło albo uraziło. Jeśli ona mnie nie chce, muszę zrobić dla niej wszystko, co można, innymi sposobami. – Nie chce Shalforda z Chadcombe? Nie chce najbardziej upragnionego kawalera na rynku? Nie patrz tak na mnie, wiesz, że żartuję. Ale skąd masz pewność, że ciebie nie chce? – Tak powiedziała. Byłbym zaszczycony, gdyby została moją żoną, ale ona ma inne plany. – Przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń. – Nie tracę jednak ducha. Gdybym tylko wiedział, gdzie popełniłem błąd. – Co masz na myśli, Adamie? Co między wami zaszło? Adam nie chciał jednak powiedzieć nic więcej. Wkrótce potem pożegnał się z nią. Lady Sophia słyszała, jak zwrócił się do stangreta, dokąd ma go wieźć. Dover? – pomyślała z niedowierzaniem. Nie, na pewno się przesłyszałam.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Pierwszy wrócił mu słuch. Kapanie było tylko trochę wolniejsze od bicia jego serca, które też słyszał. A może odczuwał? Poczuł też powietrze w płucach i zrozumiał, że żyje. Nie wiedział tylko, dlaczego jest tym zaskoczony. Bolała go głowa. Każdemu uderzeniu serca odpowiadał pulsujący ból. Spróbował skorzystać z pozostałych zmysłów. Zapach ziemi i wilgoci. Metaliczny posmak krwi w ustach. Leżał na twardej powierzchni, prawa ręka przykrywała brzuch. Delikatnie rozprostował palce. Druga ręka, wykręcona i przygnieciona jego ciałem, bolała. Poruszył się ostrożnie, aby ją uwolnić i chociaż mu doskwierała, nie okazała się złamana. Odetchnął raz i drugi. Wyczuł wolną przestrzeń i dotknął chłodnej, wilgotnej ziemi. Otworzył oczy, ale nic się nie zmieniło. W nieprzeniknionej ciemności nie było ani księżyca, ani gwiazd. Być może oślepł. Przesunął dłonią przed oczami, na tyle blisko, że poczuł zapach krwi, ziemi i potu – ale nic nie zobaczył. Obrócił głowę i od razu tego pożałował. Zalała go fala bólu. Dotknął potylicy, która była lepka i zmasakrowana. I w tym momencie sobie wszystko przypomniał. Walczył o życie na łące pod Corbeny. Wiedział, że za chwilę umrze. Mercer u jego prawego boku wciąż dzielnie się bronił. – La guerre est fini! – zawołał. – Wojna się skończyła! Ich napastnicy nie byli bandytami, lecz francuskimi żołnierzami. Sir Edward zwrócił na to uwagę podczas walki, rozpoznał oręż. i techniki bojowe. Wciąż istniały gdzieniegdzie ogniska zorganizowanego oporu, a wieść o nastaniu pokoju nie wszędzie jeszcze dotarła. Wyglądało na to, że ci tutaj o nim nie wiedzieli. – La guerre est fini! – zakrzyknął znowu.

Próbował patrzeć im w oczy, choć nie przestał parować i zadawać ciosów, by przetrwać choć sekundę dłużej. – Halte! Arrêtez! Francuscy żołnierze, dobrze wyszkoleni, natychmiast zaczęli się wycofywać. Tym, który przemówił, był ich dowódca, niski, śniady mężczyzna ranny tylko w ramię. Francuzi odsunęli się od sir Edwarda i Mercera, wszyscy opuścili broń, oddychając ciężko. – Czy mówisz prawdę? – zapytał dowódca. – Mówię prawdę. Jestem człowiekiem honoru – odparł sir Edward, patrząc mu spokojnie w oczy. – On kłamie, kapitanie Didot! – warknął jeden z podwładnych. – To nasz wróg! – Nie jesteśmy już nieprzyjaciółmi. Wojna dobiegła końca. – Wojna się skończyła – przyłączył się do niego Mercer. Didot zmrużył oczy. – Postanowiłem, że weźmiemy tych mężczyzn do niewoli, dopóki nie poznamy prawdy. Czy poddacie się z własnej woli? – zapytał uprzejmie sir Edwarda. – Zgoda. – Sir Edward zsiadł z konia i podał broń kapitanowi. Mercer poszedł za jego przykładem. Didot przejął ich szable, pistolet sir Edwarda i karabinek kawaleryjski Mercera. Ich polegli towarzysze zostali już pozbawieni broni, pieniędzy, a ze stóp martwego Fodena ściągnięto nawet buty. Sir Edward odwrócił wzrok. – Przyprowadźcie wózek z chaty – rozkazał Didot podkomendnym. – Wy pogrzebiecie zwłoki nieprzyjaciół w lesie. Naszych, którzy polegli za Francję, pochowajcie w opactwie. Sir Edwarda i Mercera poprowadzono przez las z powrotem na drogę. W kilka chwili zjawił się wózek, którym powoził obszarpany starzec. Na widok dwóch pozostałych przy życiu Anglików splunął z obrzydzeniem. – Mais les Anglais vivent toujours! Pourquoi? Pourquoi? – dopytywał się natarczywie. – Nie mów do mnie takim tonem, starcze – odparł Didot. –

Ci dwaj żołnierze twierdzą, że wojna się skończyła. Czy to prawda? – Non! La guerre n’est pas fini! – Dziękujemy ci za pożywienie, które nam zapewniłeś, podczas gdy oczekiwaliśmy na dalsze rozkazy ze sztabu. – Zwrócił się do więźniów: – Proszę wspiąć się na wóz. Sir Edward wsiadł i pomógł Mercerowi, który uciskał na ranny brzuch. Wspólnie rozpięli jego koszulę. Rana była duża, ale okazała się powierzchowna. – Wybaczcie, lecz nie możemy ryzykować, że poznacie, gdzie się znajduje nasz obóz – przemówił Didot. Sir Edward poczuł cios w potylicę i stracił przytomność. Teraz, gdy odzyskał świadomość, czuł suchość w ustach i nic nie widział. Ostrożnie poruszył obolałą głową w obie strony. Po lewej dojrzał słabe światełko. Najwyraźniej znajdował się w piwnicy albo jaskini. Znieruchomiał, nasłuchując. Po lewej ktoś cicho oddychał. – Mercer, czy to ty? – szepnął. Odpowiedział mu niski jęk. Powoli i ostrożnie Mercer podniósł się do pozycji siedzącej. – Nie śpisz, pułkowniku? – Nie śpię. Jak myślisz, gdzie jesteśmy? – W jakiejś jaskini. Ja też dostałem w głowę, nie mam pojęcia, gdzie nas wywieźli. Ich kapitan prosił, żebym przekazał panu jego przeprosiny. Sir Edward zaśmiał się niewesoło. – Przynajmniej pozostaliśmy przy życiu. Czy poznałeś może, jakie mają wobec nas zamiary? – Didot zostawił nas pod strażą swych ludzi i wybrał się do dowództwa. Przyznał, że nie miał od nich wiadomości od wielu tygodni, odkąd Reims padło. Podejrzewa jednak, że mówimy prawdę. – Świetnie. Miejmy nadzieję, że wróci jak najprędzej, bo dość już mam tej wojny. Chociaż się skończyła, nadal chce zakosztować naszej krwi.

Charlotte czuła się jak w sennym koszmarze. Jej tata nie żył, przeżywała jednak coś gorszego, niż tylko zwyczajną żałobę. Jej świat i możliwości nagle się skurczyły, czuła się jak w pułapce. Wspomnienia szczęśliwego Wiednia, ojca, przejażdżek na Andaluzji i pobytu w Chadcombe były dla niej torturą. Brakowało jej też utraconego szacunku ze strony hrabiego. Próbowała zrozumieć, skąd tak radykalna zmiana w stosunku do niej. Owszem, zdawała sobie sprawę z surowych zasad, jakie w wyższych sferach ograniczały relacje z kobietami. Istniało wyraźne rozróżnienie pomiędzy wysoko urodzonymi siostrami, córkami i żonami z elity a kobietami z niższych warstw. Ostatnie wydarzenia sytuowały Charlotte w szarej strefie pogranicza, pomiędzy tymi grupami. Chociaż była dobrze urodzona, obniżenie statusu, które tak podkreślała pani Buxted, wywołało nieprzyjemne konsekwencje – poczynając od propozycji małżeństwa ze strony wielebnego Sneddona, która jednak nie godziła w jej godność. Nie mogła liczyć na nic lepszego niż oświadczyny duchownego, prawnika albo kupca, którzy chcieliby pojąć za żonę córkę szlachcica. Jeżeli nie zechce wyjść za mąż, najbliższe lata musiałaby spędzić z Buxtedami jako niechętnie tolerowana uboga krewna. Przetrwałaby ten okres, wyczekując momentu spłaty hipoteki na nieruchomości Wyncroftów, a następnie wynajęłaby własny dom na wsi, korzystając ze wpływów z czynszu. Być może udałoby jej się nawet zatrudnić Priddy, która byłaby już starą kobietą. Zastanawiała się, czy może nie powinna była przyjąć propozycji pastora, ale na samą myśl przeszedł ją zimny dreszcz. Następna oferta, którą w swoim przekonaniu tego dnia otrzymała, nie powinna jej również dziwić. Otwarta zmysłowość ostatniego pocałunku z hrabią pozwalała mu na takie słowa. Skąd mógł wiedzieć, że nigdy wcześniej się tak nie zachowywała? Jej poprzednie pocałunki były niewinne, podob-

nie jak pierwszy pocałunek z hrabią. Dopiero drugi, w różanym ogrodzie, pozwolił mu przypuszczać, że mogłaby przyjąć jego sugestię. Teraz Charlotte cieszyła się, że hrabia się zajął swoimi sprawami. Na samą myśl o ponownym spotkaniu kuliła się z przerażenia. Kto wie, a nuż wbrew swoim obietnicom powtórzyłby poniżającą ofertę? Pomimo tego tęskniła za nim, za tym Adamem, który z nią spacerował, tańczył i rozmawiał na każdy możliwy temat. Uznawała go wtedy za swojego przyjaciela, teraz wydawał się jej na zawsze utracony. W Buxted House Charlotte coraz bardziej się dusiła. Na każdym kroku spotykała Henriettę i ciotkę. Musiała spędzać z nimi długie godziny, spełniać ich zachcianki, przełykać zniewagi i pomijać milczeniem nietaktowne uwagi. Za przykładem ciotki Henrietta również często prosiła Charlotte o pomoc. Stawała się wobec niej coraz bardziej opryskliwa i otwarcie ją krytykowała, wytykając błędy w zachowaniu i doborze garderoby. Charlotte każdego dnia pisywała odpowiedzi na zaproszenia wystosowywane do panien Buxted, cerowała poszewki i liczyła świece wraz z przełożoną służby. Polecenia otrzymywała zawsze w uprzejmych słowach, lecz nie wątpiła w prawdziwe intencje pani Buxted. Była zbyt uboga, by zasłużyć na status pełnoprawnego członka rodziny, ale zbyt dobrze urodzona, by można ją było sprowadzić do roli służebnej. Pozostawało ją zatem zatrudnić jako pomocnicę pani Buxted, aby tak zrekompensowała koszty swojego utrzymania. Charlotte szczerze tej roli nienawidziła. Jedynie przy fortepianie czuła się wolna i mogła udawać, że jej życie nie uległo zmianie. Na szczęście nikomu jak dotąd nie przyszło do głowy, aby jej tego zakazać. Nadal nie spała nocami zbyt dobrze. Pokój okazał się chłodny, a przy tym dręczyły ją koszmarne sny. Najgorzej znosiła te, w których jej ojciec jeszcze żył, gdyż za każdym razem musiała na nowo budzić się do strasznej rzeczywisto-

ści. Zazwyczaj wstawała rano i przed śniadaniem grała na fortepianie. W muzyce mogła się zatracić. A gdy przychodziły łzy, poddawała się im, gdyż później czuła się trochę lepiej. Tęskniła za spacerami po Chadcombe i przejażdżkami na Andaluzji. Zawsze lubiła przebywać na dworze, ale dopiero kiedy odebrano jej wolność, nauczyła się ją naprawdę cenić. Obecnie oczekiwano od niej, że będzie zawsze pod ręką, na wypadek gdyby panie czegoś od niej chciały, więc od ostatniej wizyty w parku niemal nie wyściubiła nosa za próg domu. Nie spotkała też hrabiego. Tego dnia czekała ją chwila wytchnienia. Faith, która jako jedyna rozumiała nieszczęście Charlotte, poprosiła panią Buxted, by kuzynka towarzyszyła jej podczas spaceru z panem Foxleyem, po porannym nabożeństwie. Henrietta nie była zainteresowana wspólną przechadzką. – Spacerować z Foxleyem? – parsknęła. – Ani mi się śni. W tej sytuacji pani Buxted poprosiła uprzejmie Charlotte, by wzięła na siebie obowiązki przyzwoitki, a Charlotte bardzo chętnie na to przystała. Akurat schodzili po schodach, gdy dostrzegli kapitana Fantona, który szedł Half-Moon Street w stronę Buxted House. Powitał ich serdecznie. – Właśnie się do was wybierałem, żeby zapytać, czy nie mielibyście ochoty na wspólny spacer. – W takim razie może zechciałby pan do nas dołączyć? – Będę zachwycony – odparł i podał ramię Charlotte. Dzień był chłodny, ale pogodny. Poza jednym wyjątkowo gorącym dniem sprzed kilku tygodni lato nie należało do ciepłych. – Czy pana brat nadal podróżuje w interesach? – zapytała kapitana Fantona. – Tak. Mam nadzieję, że uda mu się powrócić na jutrzejszy festyn. Przy bramie parku odczytali duże obwieszczenie, że obchody w tym miejscu nie będą otwarte dla postronnych, a zainte-

resowani udziałem w świętowaniu powinni udać się do Hyde Parku. Zapowiedziano też, że następnego dnia o godzinie ósmej odbędzie się rekonstrukcja bitwy pod Trafalgarem na jeziorze Serpentine. Kapitan był zafascynowany. – Zapowiada się wspaniale! Foxley, przyjdziesz na festiwal? – Owszem. Ciekawi mnie, jak zamierzają przedstawić bitwę. Według Charlotte Foxley i kapitan rozprawiali o nadchodzących obchodach jak dwaj podekscytowani uczniacy. Skorzystała jednak z tej sposobności, by zamienić słowo z Faith. – Miło jest znowu zobaczyć pana Foxleya – zagaiła. – Przyznaję, że stęskniłam się za nim, chociaż spodziewam się, że nie tak bardzo jak ty. Faith się zarumieniła. – Cieszę się, że mogę znowu przebywać w jego towarzystwie – przyznała ostrożnie. – Wybacz, nie chcę być wścibska, ale czy rozmawiał już z wujem? Faith westchnęła. – Nie. Obawialiśmy się sprzeciwu ze strony mamy. Pomimo tego, że jest jej synem chrzestnym. Wiem, że liczyła na lepszą partię. A mnie ani tytuły, ani majątek nie interesują. – Dlaczego jednak nie zapytał? – Widzisz, gdyby tata odrzucił jego propozycję, nie moglibyśmy się już widywać. W ten sposób zaś możemy nadal udawać, że pewnego dnia będziemy razem. – Faith, może nie jestem najlepszą doradczynią, ale wiem, jak szybko można utracić szczęście. Zrób wszystko, by je osiągnąć. Faith popatrzyła na nią poważnie. – Naprawdę tak uważasz? – Tak. Być może twoi rodzice zgodzą się na to małżeństwo. – Oby! Dotarli nad Queen’s Basin i pan Foxley zajął zwyczajowe miejsce u boku Faith. Wziął ją za rękę i przemówił z powagą:

– Faith, rozmawiałem o naszej sytuacji z kapitanem Fantonem. Wiem, że panna Wyncroft nie będzie mi miała za złe, jeśli powiem wprost. Kapitan zaleca, żebym pomówił z twoim ojcem. Faith popatrzyła na kapitana, który skinął głową. – Myślę, że pan Buxted ma szacunek do was obojga, a każdy widzi, jaką bylibyście dobraną parą. – Odbyłam właśnie podobną rozmowę z Charlotte – wyznała Faith. – Być może rzeczywiście powinieneś z nim porozmawiać? Co jednak będzie, jeśli zabroni nam się widywać? – Pani Buxted jest moją matką chrzestną, więc nie spodziewam się takiego zakazu. Nie daliśmy żadnego powodu. Można mi zarzucić jedynie to, że dowiedziałaś się o moich uczuciach, zanim porozmawiałem z twoim ojcem. Faith i Foxley poszli dalej w stronę fortecy, trzymając głowy blisko siebie, dyskutując, planując i spiskując. Charlotte i Harry przyglądali im się przez chwilę, a potem popatrzyli na siebie porozumiewawczo. – Są bardzo podekscytowani – zauważyła Charlotte. – Mam tylko nadzieję, że dobrze im doradziliśmy. – Oczywiście – uspokoił ją kapitan. – Życie jest zbyt krótkie, żeby je tracić na takie rozterki. Kapitan podał jej ramię i podążyli za dwojgiem zakochanych. – Od śmierci ojca zrozumiałam, jaka byłam wcześniej szczęśliwa, chociaż nie umiałam tego wtedy docenić. – Rozumiem, co ma pani na myśli, panno Wyncroft. Widziałem wiele śmierci. Wielu młodych odeszło zbyt wcześnie. Charlotte zawsze pragnęła mieć brata i podczas wizyty w Chadcombe wpadła w nieszczęsny nawyk myślenia o Fantonach jak o swojej rodzinie, być może z powodu miłości do hrabiego. Nie mogłaby sobie wymarzyć lepszego brata niż Harry i lepszej siostry od Olivii. Nie chciała się jednak oszukiwać. Wiedziała, że jej posag nie mógł zadowolić hrabiego. – Tak przynajmniej twierdzi moja ciotka. Charlotte przypomniała sobie swoje spotkanie z lady So-

phią. – Lady Annesley? – Ach, poznałaś już drogą ciocię Sophię. – Tak, znała moich rodziców. Przyszła do nas w odwiedziny wczoraj, to bardzo miła osoba. Poprzedniego dnia Charlotte z radością powitała lady Annesley. Szczerze lubiła matkę chrzestną hrabiego. Lady Sophia spojrzała surowo na panią Buxted, kiedy ta odezwała się ostrzej do Charlotte. Ciotka Buxted przez resztę wizyty traktowała Charlotte z nieco większym szacunkiem. – Radzi mi, żebym nie spieszył się z małżeństwem, tylko czekał, aż znajdę odpowiednią kobietę – odparł kapitan. – Wiem, że to samo mówi mojemu bratu. Charlotte się zarumieniła. – Adam jest dobrym człowiekiem, chociaż czasami zbyt poważnym. Jednak to na Adamie spoczywa ciężar, który obarcza każdego pierworodnego syna, podczas gdy ja mam swobodę, by cieszyć się życiem. Przepraszam, jeśli niekiedy wydaję się zbyt nonszalancki. – Nic podobnego. Poczucie humoru doskonale panu służy, podobnie jak powaga służy pana bratu. – On mi nie chce powiedzieć, co się stało, ale wiem, że między wami doszło do nieporozumienia. – Popatrzył Charlotte prosto w oczy. – Jeśli tylko mógłbym w czymś pomóc, panno Wyncroft, jestem do pani dyspozycji. Mój brat jest dobrym człowiekiem. Charlotte nie wiedziała, jak zareagować. Kapitan najwyraźniej nie miał pojęcia o niehonorowym zachowaniu brata. Nie chciała rozwiewać jego złudzeń. – Dziękuję, kapitanie, ale nie potrzebuję pomocy. Spróbujemy dogonić Faith i pana Foxleya? Nie za dobrze mi wychodzi pełnienie funkcji przyzwoitki. – Pani jest jej przyzwoitką? Pani? – kapitan się roześmiał. – Pani sama jest jeszcze dzieckiem! Charlotte odpowiedziała ciętą ripostą i wkrótce zaczęli się zabawnie przekomarzać. Charlotte pierwszy raz od tygodni

spędziła tak beztroskie chwile.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Adam przystanął, żeby otrzeć czoło. Już drugi raz przemierzał drogę w nieznośnym skwarze. Wierzył jednak, że dokonuje postępów. Dochodzenie rozpoczął w Reims i upewnił się już, że pułkownik z towarzyszami nie dotarł do Lyonu. Gdzieś pomiędzy tymi miastami znajdowało się rozwiązanie zagadki. Źródło informacji o śmierci czterech angielskich kawalerzystów pozostawało nieznane, podobnie jak miejsce domniemanego pochówku. Nikt tak naprawdę nie dbał o okoliczności śmierci mało znanych angielskich oficerów. Wyjątkiem był hrabia. Robił do dla dobra Charlotte. Musiał znaleźć grób sir Edwarda albo jego osobiste przedmioty. Cokolwiek, co pomogłoby jej pogodzić się ze stratą ojca. Tym razem przyjął strategię zatrzymywania się w każdej wiosce na szlaku. Wciąż pozostawało zagadką, czy żołnierze zostali zaatakowani wkrótce po opuszczeniu Reims, czy też najpierw zdążyli zatrzymać się na noc. Zajechał do kolejnej wsi, a raczej małego przysiółka. Tutaj też grupka podróżnych mogła szukać schronienia na noc, a przynajmniej ciepłego posiłku i świeżej wody dla koni. Były tu dwie gospody. Adam przyjrzał się nazwie tej po prawej stronie drogi i serce zabiło mu szybciej. Charlotte de Valoise. Może sir Edward zauważył tę nazwę? Zsiadł z konia i poprowadził go do wodopoju. Tam przywiązał go do palika i nie rozbudzając w sobie zbytnich nadziei, wszedł do gospody. Wewnątrz panował przyjemny chłód. Przy stołach siedziało kilku klientów i kilku przy długim kontuarze. Wszyscy od razu na niego popatrzyli. Adam zamówił piwo, które karczmarz podał mu bez słowa. Dla hrabiego był to po prostu kolejny mrukliwy Francuz.

Przez takich jak on jego zadanie było dużo trudniejsze, ale nie zamierzał się poddawać. – Szukam czterech angielskich żołnierzy, którzy przed dwoma tygodniami przejeżdżali tędy konno. Pamiętasz ich może? – zapytał. – Kilku Anglików zostało tu na noc. Wyjechali następnego ranka. – A dokąd zmierzali? Karczmarz pomyślał chwilę, potem wzruszył ramionami. – Chyba do Calais. Mieli jechać przez Corbeny. Przepraszam. Zostawił Adama, by obsłużyć francuskiego żołnierza. Po chwili powrócił. – Ten żołnierz może mieć interesujące pana informacje. Adam podziękował i podszedł do stolika przy drzwiach, gdzie Francuz posilał się gorącą potrawką. – Pardon, monsieur. – Szuka pan informacji – padło stwierdzenie. Francuz nawet nie odsunął miski. – Tak. Czterech Anglików konno. Żołnierz podniósł na niego wzrok. – Wyncroft, Mercer, Foden i Hewitson? – Tak! Pan wie, co ich spotkało? Francuz uśmiechnął się niewesoło. – Pyta pan właściwego człowieka. Jestem kapitan Didot. Henrietta zachowywała się w swoim mniemaniu z wielką klasą. Wszystkim, którzy chcieli jej słuchać, opowiadała, że doskonale się bawi w swoje urodziny. Otrzymała przyzwoitą ilość prezentów, w tym dwa bukieciki kwiatów od wielbicieli oraz tomik poezji od Huberta. Hrabia nic jej nie przysłał, gdyż jeszcze nie wrócił do Londynu. Powiedziała Faith i Charlotte, że spodziewa się od niego szczególnie wspaniałego upominku jako rekompensaty za spóźnienie. Tego dnia wszyscy byli w jej opinii wyjątkowo mili i nawet Festyn Pokoju wydawał się jej zaplanowany spe-

cjalnie dla niej. – Charlotte, chcę pożyczyć od ciebie tę mufkę z gronostajów, bo noc może być zimna. Charlotte się zawahała. – Tylko nie mów, że sama chcesz jej używać, przecież kompletnie nie pasuje na czas żałoby. Charlotte zacisnęła zęby. – Postaram się ją znaleźć. – Nie musisz się o to kłopotać, posłałam już po nią Flint. Henrietta mówiła prawdę, bo kiedy Charlotte wróciła do swojego pokoju, Flint właśnie z niego wychodziła z mufką w dłoni. Zazwyczaj nieprzenikniona służąca popatrzyła na Charlotte przepraszająco. Charlotte milczała, ale gdy została sama, wyładowała frustrację na poduszce. Henrietta zniszczyła jej już szal i dwie pary rękawiczek, które od niej pożyczyła. Zmusiła się jednak do zachowania spokoju. Wiedziała, że musi wszystko znosić. Miała nadzieję, że festyn zajmie jej rozpieszczoną kuzynkę, która tego dnia była jeszcze bardziej absorbująca niż zazwyczaj. Tymczasem ciotka Buxted spełniała każdą jej zachciankę. Charlotte włożyła płaszcz i dołączyła do ciotki Buxted, Henrietty i Faith na dole. Pan Buxted planował bawić się z przyjaciółmi, bo, jak zaznaczył, damy były gotowe kręcić się po straganach godzinami i zapomnieć o porządnej kolacji. Damy udały się powozem do Hyde Parku, aby obejrzeć rekonstrukcję bitwy. Następnie przespacerowały się do Green Park, gdzie miało się odbyć odsłonięcie Świątyni Zgody. Zgodnie z zapowiedzią górny poziom świątyni obracał się, a spektaklu dopełniało osiem mechanicznych fontann. Obrazy na ścianach, choć niewyraźne po zachodzie słońca, ukazywały alegoryczne sceny triumfu Anglii. Wieczór zakończył długo wyczekiwany obchód po całym festynie, a zwieńczył pokaz sztucznych ogni. Przy rozmaitych atrakcjach damy napotykały przyjaciół i znajomych, w tym pana Foxleya i kapitana, którzy razem przyglądali się rekon-

strukcji. Wróciły do domu zmęczone, lecz zadowolone. Charlotte jednak nie znajdowała radości w świętowaniu. Przez cały dzień nic nie jadła i nie mogła się doczekać, kiedy będzie mogła położyć się spać. – Jakie to wszystko ciekawe! Miałam najwspanialsze urodziny w życiu! – wołała Henrietta. – Tak, kochanie – przyznała pani Buxted. – Ale teraz jest już późno, więc uspokój się, bo nie będziesz mogła zasnąć. – Och, mamo, przecież wiesz, że nic mnie nie powstrzyma przed snem. – To prawda. Czy ktoś ma ochotę na gorące mleko? – Nie, dziękuję, mamo. – W takim razie pójdę już do siebie. Czy pan Buxted jest w domu? Lokaj w holu skinął głową. – Tak, madame. Pan udał się do sypialni. Gdy pani Buxted i Henrietta wchodziły po schodach, Charlotte skorzystała z okazji, żeby porozmawiać przez chwilę z Faith. – Widziałam, jak konwersujesz z panem Foxleyem. Czy zdecydował się zapytać wuja o zgodę? Faith pokiwała żałośnie głową. – Chyba nie odrzucił jego propozycji? – Nie, ale też nie wyraził zgody. Tata powiedział, że musi się zastanowić. – Rozumiem. Może się jednak zgodzi? Oczy Faith zaszły łzami. – Nie wierzę. Zbyt dobrze znam tatę. Jest wspaniałym człowiekiem, ale kiedy mama się uprze, nie potrafi jej się sprzeciwić. Charlotte ją przytuliła. – Nie trać nadziei. Wszystko może się jeszcze ułożyć. Dwadzieścia minut później Charlotte siedziała już na swoim łóżku i opowiadała o wszystkim Priddy. – Pan Foxley jest wspaniałym młodym mężczyzną, ale oj-

ciec panny Faith zrobi to, co według niego będzie dla niej najlepsze – oznajmiła pokojówka. – Moim zdaniem to idealny mąż dla niej. – Panno Charlotte, nie powinna się panienka wtrącać w cudze sprawy. – Masz rację. Po prostu… Urwała, bo dało się słyszeć głośne pukanie do drzwi. Priddy je otworzyła i Charlotte usłyszała głos służącego. – Panna Wyncroft jest proszona do salonu. – Dlaczego? Co się stało? – Trudno mi powiedzieć. Pani poleciła mi tylko, żebym poprosił pannę Wyncroft. Charlotte wstała. – Być może Henrietta się z jakiegoś powodu zdenerwowała. Priddy podała Charlotte lekką podomkę. – Czy mam zejść na dół z panienką? – zapytała. – Nie, lepiej połóż się spać. Jeśli Henrietta ma napad, to może potrwać kilka godzin. Dziwne, bo przecież pół godziny temu tryskała humorem. Charlotte zeszła boso po schodach, narzucając po drodze podomkę. Z małego salonu dobiegała rozmowa. Ciotka powiedziała coś podniesionym tonem, potem odezwał się mężczyzna. Czyżby pan Buxted też jeszcze nie spał? W holu czekał na nią Biddle. – Co się stało, Biddle? – zapytała. Biddle wydawał się niesłychanie poruszony. – Panno Wyncroft, mamy niespodziewanych gości. – Zebrał się w sobie i otworzył przed nią drzwi.- Hrabia Shalford, oraz… pułkownik sir Edward Wyncroft! Charlotte czuła się jak we śnie. Hrabia wyglądał na zmęczonego, ale się uśmiechał, a za nim… – Tata? – szepnęła Charlotte. – Moja malutka Lottie! Moja kochana dziewczyna. Jakże ja się cieszę, że cię widzę. Czy to może być prawda? – Charlotte przecierała oczy. Jak to możliwe?

Chciała do niego podbiec, ale stopy odmówiły jej posłuszeństwa. W następnej chwili zalała ją ciemność. Hrabia podbiegł w jej stronę i złapał ją, gdy upadała. Odzyskała przytomność w jego ramionach. Niósł ją na najbliższą kanapę. – Tata? – szepnęła, gdy kładł ją delikatnie na poduszki. – Wydawało mi się, że widziałam tatę. – Jestem tu, kochanie. Sir Edward stał obok hrabiego. Obaj wyglądali na zaniepokojonych. Charlotte podniosła się i chwyciła ojca za szyję. – Tato! Tato! Uściskali się, a hrabia ukradkiem otarł rękawem powiekę. Po pewnym czasie Charlotte odzyskała mowę. – Nie rozumiem. Jak to możliwe? Mówiono mi… Major Cooke mi powiedział… – Nie obwiniajmy majora. Bez wątpienia otarłem się o śmierć. Moi dwaj towarzysze polegli, a ja i Mercer tylko szczęśliwym zrządzeniem losu uszliśmy z życiem. Ojciec Charlotte był blady i zmęczony, postarzał się. Jedną rękę miał zawieszoną na temblaku, ale jednak żył. Charlotte nie rozumiała jeszcze, dlaczego hrabia przyjechał razem z ojcem. Popatrzyła na sir Edwarda zmieszana. – Jak do tego doszło? – zapytała. – Ach! – westchnął ojciec. – Podobno znasz już lorda Shalford. Jest moim wybawicielem. – Otóż nie – zaprzeczył hrabia. – Kapitan Didot był już w drodze, by was uwolnić, gdy go spotkałem. To z powodu jątrzącej się rany przebywał dłużej w Reims. – Tak, ale odprowadziłby mnie tylko do Reims i straciłbym Bóg wie ile czasu, żeby zdobyć czystą garderobę i fundusze na powrót do domu. Hrabia pomógł też Mercerowi, umieścił go w szpitalu polowym i zostawił niezbędne środki. Powrót do domu zajął nam tylko dwa dni. – Proszę, sir Edwardzie. W pana opowiadaniu wyjdę na au-

tokratę, który nadużywa tytułu. – „Jestem hrabią Shalford!” – przedrzeźniał go sir Edward. – „I życzę sobie przebyć Kanał Angielski dziś, nie jutro!”. Arogancki hrabia… Charlotte przypomniała sobie pierwsze wrażenie, jakie zrobił na niej Adam. – Rozgryzł mnie pan – przyznał lord Shalford. – Ale musi pan przyznać, że odniosło to zamierzony skutek. – Owszem, inaczej by nas tu nie było. – Och, tato, musisz odpocząć. Być może ciotka Buxted… Pani Buxted, która siedziała obok i zupełnie wbrew swojej naturze milczała, nagle jakby się przebudziła z letargu. – Oczywiście, sir Edwardzie, musisz zostać z nami. Biddle zaraz zawoła panią Walker. Gdy wezwała Biddle’a, ten od razu przeszedł do rzeczy. – Pani Walker przygotowuje właśnie pokój dla sir Edwarda. Przypuszczam – tu skłonił się przed hrabią – że lord Shalford wolałby zanocować we własnej rezydencji? – Owszem. Opuszczę państwa – oznajmił hrabia. Sir Edward uścisnął serdecznie jego dłoń. – Dziękuję, drogi chłopcze – rzekł tonem, którym zwracał się wyłącznie do najlepszych oficerów. – Czy mogę liczyć na spotkanie jutro? – Oczywiście – odparł hrabia. Ukłonił się przed damami i uśmiechnął do Charlotte. Odpowiedziała mu promiennym uśmiechem. Wracając do domu wynajętym powozem, hrabia przeczuwał, że pomimo zmęczenia tej nocy nie zmruży oka. Reakcja Charlotte była dokładnie taka, o jakiej marzył. Zakażona rana, która opóźniła powrót Didota do swojego oddziału, jak na ironię została zadana ręką sir Edwarda. Niedawni przeciwnicy rozstali się w duchu wzajemnego szacunku. Później hrabia musiał zająć się zorganizowaniem powrotu sir Edwarda i Mercera. Obaj byli ranni, skorzystał więc z wózka powożonego przez tego samego starca, który okazał

się źródłem całego nieszczęścia. To on dostarczał zaopatrzenie dla oddziału Didota i przekazywał kapitanowi fałszywe informacje. Powodowało nim pragnienie zemsty za śmierć syna ugodzonego angielskim bagnetem. Adam zawiózł rannych żołnierzy do Reims, gdzie po raz pierwszy od opuszczenia miasta mogli zjeść ciepły posiłek i przespać się w wygodnych łóżkach. Następnie zorganizował środki, by przetransportować Mercera do Paryża, gdzie miał na niego czekać brat. Wreszcie wynajął dyliżans do Calais. Przez cały czas myśl o Charlotte dodawała mu sił. Jednak bezsenność miała go prześladować nie z powodu szczęścia ukochanej, lecz widoku Charlotte w samej koszuli nocnej i podomce, z włosami w nieładzie. Nie spodziewał się, aby przed świtem udało mu się wymazać jej obraz z pamięci.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Zaraz po przebudzeniu Charlotte ogarnęła radość. Do niedawna nie mogła pogodzić się ze stratą ojca, teraz cieszyła się, że go odzyskała. Włożyła ulubioną sukienkę poranną z cytrynowego muślinu i podzieliła się szczęściem z Priddy, która układała jej włosy. – Cieszę się, że nie poszłam wczoraj spać wcześniej, panno Charlotte. Nie mogłabym liczyć na lepszą wiadomość. – To po prostu cudowne! Nie mogę się doczekać spotkania z tatą. Chcę, żeby mi wszystko opowiedział. – Wciąż jeszcze śpi, ale wśród służby aż huczy od plotek. Charlotte zachichotała. – Wcale mnie to nie dziwi. – A myślała może panienka, jak to zmienia całą sytuację? Panienka zamieszka teraz z ojcem. – Wiem, Priddy. Tata pewnie otrzyma posadę w armii albo w ministerstwie spraw zagranicznych. Mam nadzieję, że ty i Joseph też z nami zamieszkacie. – Sir Edward na pewno nas o tym poinformuje. Nie chcemy przecież być dla państwa ciężarem. – Nareszcie wszystko się ułoży. Prawie wszystko, dodała w myślach. Sir Edward spał do wczesnego popołudnia. Charlotte poprosiła, by przygotowano dla niego kąpiel, na co pani Buxted zgodziła się bardzo chętnie. Była zafascynowana losami sir Edwarda i wciąż mówiła o tym, jak wspaniałą reputację zyska w towarzystwie, goszcząc prawdziwego bohatera wojennego. Pani Buxted napisała już dwa listy do najbliższych przyjaciół, w których z wielką emfazą opisywała heroiczne czyny i wielkie szczęście jej niezwykłego krewnego. Na jej nie-

szczęście cały Londyn żył tego dnia wiadomością o pożarze w chińskiej pagodzie. Tłum klaskał i wiwatował na widok płomieni, uważając wszystko za element inscenizacji. Sir Edward wziął kąpiel i skorzystał z pomocy służącego pana Buxteda, który go ogolił, ostrzygł i zadbał o garderobę. Pułkownikowi trudno byłoby ubrać się samodzielnie z uwagi na obrażenia ręki i głowy, choć obie rany dobrze się goiły. Rzeczy Charlotte przeniesiono cichaczem do jej starej sypialni, a Priddy z dużą przyjemnością rozpakowała jej kufry. Pułkownik zszedł do salonu późnym popołudniem. Charlotte skoczyła mu w ramiona, a potem trzymała za rękę, gdy pani Buxted przedstawiała mu swoje córki, panią Spenborough i pana Foxleya. Pan Foxley i Faith nadal byli przygnębieni i Charlotte zrozumiała, że pan Buxted nie dał jeszcze Foxleyowi odpowiedzi. Sir Edward z uśmiechem przyjmował wszystkie pytania zebranych i opowiedział całą swoją historię, pomijając jednak najbardziej przygnębiające chwile. Słuchacze byli zafascynowani. Pani Spenborough nie mogła się doczekać, by rozpowiedzieć o tym wszystkim znajomym i dopytywała się o wszystkie szczegóły. Pytała nawet, czy sir Edward był w niewoli torturowany. – Nic z tych rzeczy. Nikomu nie polecam mieszkania w jaskini, ale byliśmy dobrze traktowani. Nie dostawaliśmy zbyt dużo strawy i było niekiedy zimno, ale to i tak lepsze niż siedzenie w pełnym słońcu francuskiego lata. Niedługo później w odwiedziny przybył hrabia i kapitan Fanton wraz z lady Annesley, która bardzo się ucieszyła, że jej stary przyjaciel jest w dobrej formie po tak strasznej przygodzie. Hrabia znalazł się także w ogniu pytań pani Spenborough, ale mówił niechętnie i powtarzał tylko, że spotkał kapitana Didota szczęśliwym trafem. – Ale przecież szukał mnie pan długo. Wiem to zarówno od

Didota, jak i oficerów w Reims. – Sir Edwards popatrzył z uwagą na hrabiego. – Jednego tylko nie mogę zrozumieć. – Tak? – Co sprawiło, że szukał pan człowieka, którego nigdy nie widział pan na oczy? W salonie zapadła pełna napięcia cisza. Wszyscy popatrzyli na Charlotte, która się zaczerwieniła. Nie wiedziała, co powiedzieć. – Rodzina Buxtedów, wraz z pana córką, byli moimi gośćmi w Chadcombe przez kilka tygodni – odezwał się spokojnie hrabia. – To właśnie do mojego domu przyjechał major Cooke ze złą wiadomością dla panny Wyncroft. Przynajmniej tyle mogłem zrobić, choć nie spodziewałem się odnaleźć pana żywego. Sir Edward popatrzył na niego sceptycznie. Lady Annesley uśmiechnęła się ukradkiem. Wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie. Charlotte nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Pan Buxted znalazł Charlotte i sir Edwarda w pokoju porannym. Skryli się tam przed gośćmi, którzy napływali nieprzerwanie, odkąd wieść o jego ocaleniu obiegła Londyn. Pani Buxted i Henrietta były szczęśliwe, że są w centrum uwagi i wiąże się je z historią sir Edwarda, zaś Faith za każdym razem chętnie wysłuchiwała całej opowieści. Sir Edward miał jednak już dosyć mówienia o sobie i skorzystał ze sposobności, aby zapytać gospodarza o pana Foxleya. Buxted opowiedział o jego rodzinie i relacji z panią Buxted. – Tak się składa, Edwardzie, że chciałbym cię prosić o radę w sprawie Foxleya. Widzisz, on marzy o ożenku z Faith. – Poważnie? Wydaje się sympatycznym chłopakiem. Jaki ma majątek? – Niewielki. Jest drugim synem. Ma dość, by wiedli wygodne życie. – A co ty o tym myślisz, Charlotte?

– Zgadzam się, że to dobry człowiek, tato. Żywią wobec siebie szczere uczucie. – Świetnie. W takim razie chyba nie będzie z tym problemu. Możesz się zgodzić na ślub. Pan Buxted nie wyglądał na przekonanego. – W czym problem, Freddy? Buxted się zawahał. – Louisa może mieć inne zdanie… – Louisa? Przecież wspominałeś, że jest jej synem chrzestnym. A poza tym, nie jej o tym decydować, prawda? Buxted popatrzył na sir Edwarda z goryczą mężczyzny, który spędził dwadzieścia trzy lata w związku małżeńskim. Czy mógł go zrozumieć wdowiec? – Czego pragniesz dla Faith? – zapytał sir Edward. – Chcę, żeby była szczęśliwa – odparł Buxted. Gdy tylko wypowiedział te słowa, Charlotte dostrzegła zmianę na jego twarzy. Zacisnął usta, wstał. – Natychmiast porozmawiam z Louisą, a także z Faith. Muszę się spieszyć, nim znowu stracę odwagę. W ciągu pięciu minut, które zajęło przybycie do jego gabinetu żony i córki, stanowcze postanowienie pana Buxteda zaczynało chwiać się w posadach. Być może Louisa naprawdę wie lepiej? – myślał. – Przecież matka młodej damy powinna mieć coś do powiedzenia w kwestii jej małżeństwa. Nawyki nabyte przez dwadzieścia trzy lata małżeństwa i lęk wobec nieugiętej żony sprawiły, że przemierzał nerwowo pokój wzdłuż i wszerz. Louisa i Faith zjawiły się równocześnie. Pan Buxted zebrał się w sobie i poprosił, by usiadły. Spoczęły na kanapie, poprawiły suknie i czekały. Buxted usiadł na skórzanym fotelu przy kominku. Fotel był imponujący, a potężne oparcie dawało mu poczucie bezpieczeństwa. – O co chodzi, Fredericku? – zapytała pani Buxted. Wyglą-

dała na rozdrażnioną. Najwyraźniej nie była w najbardziej przyjaznym nastroju. – Chyba zdajesz sobie sprawę, że właśnie omawiałam z kucharką dania na jutrzejszy obiad. Przychodzi do nas lord Shalford i zamierzam przygotować kilka potraw, które szczególnie mu przypadły do smaku, a także kilka dań dla poprawy zdrowia biednego sir Edwarda. – Mam nadzieję, że będzie też placek z dziczyzną – wtrącił pan Buxted. – Jednak nie zebraliśmy się tutaj po to, aby rozprawiać o placku z dziczyzną ani o kremie z szalotkami, porem i śmietaną, który doskonale by do tego placka pasował. – Nie planowałam placka z dziczyzną, ale mogę o nim wspomnieć kucharce. Zapadło milczenie. Obie kobiety spoglądały na niego wyczekująco. Buxted wstał i zrobił rundę wokół gabinetu. – Pan Foxley zaproponował ślub z naszą Faith. – No cóż – odparła Louisa – mam nadzieję, że mu odmówiłeś. To mój syn chrzestny i jest może z dobrej rodziny, ale chyba stać nas na więcej. – Powiedziałem mu, że muszę się zastanowić. – Tu nie ma się nad czym zastanawiać! Nie jest dość dobry. Chyba wiesz, jak zobowiązuje nas tradycja rodu. Wszak Buxtedowie przybyli na wyspę z Wilhelmem Zdobywcą! Tutaj pani Buxted się przeliczyła. Buxteda niezliczoną ilość razy irytowało to, jak bardzo pani Buxted obrosła w piórka z racji nabytego nazwiska. W jednej chwili odzyskał odwagę. – Chyba o czymś zapomniałaś, Louiso. Spojrzała na niego ze ściągniętymi brwiami. – Nie pochodzisz z Buxtedów. O ile mnie pamięć nie myli, twoje panieńskie nazwisko brzmi Long. A zatem nie wiesz, co to znaczy być Buxtedem. Nie patrząc jej w oczy, ciągnął swój śmiały wywód. – Pomimo tego, co tu się działo przez ostatnie dwadzieścia lat, to ja jestem panem domu. Miło jest wyjść za mąż dla pieniędzy i pozycji, ale Faith ma okazje poślubić rozsądnego młodzieńca, który lubi łowić ryby! Nie to mam na myśli, że jest rozsądny, ponieważ lubi łowić ryby, ale to, że jest roz-

sądny i na dokładkę lubi łowić ryby. Pokrótce, jest człowiekiem doskonałym. Jeśli tylko Faith go chce, nie widzę przeszkód, bo to dobry człowiek, a nie płaczliwy dureń. – Mam nadzieję, że chociaż nasza córka zachowała resztki rozsądku. – Och, mamo, proszę, nie każ mi odrzucać pana Foxleya, bo ja naprawdę chcę wyjść za niego za mąż. Pan Buxted skinął głową z aprobatą. – Jeśli chcesz unieszczęśliwić Faith, Louiso, i każesz jej odrzucić Foxleya, powiem tylko jedno: nic z tego. Pani Buxted nie była przyzwyczajona do tak niezłomnego stanowiska męża. – Skoro naprawdę nalegasz, poddaję się – powiedziała. – Ale powinieneś wysłuchać mojego zdania. – Znam twoje zdanie na ten temat, ale decyzja należy do głowy rodziny, czyli do mnie. Faith, moja droga, życzę ci szczęścia. Pocałował córkę w policzek i wzruszył się, kiedy zarzuciła mu ręce na szyję. – Dziękuję, tato! Och, dziękuję! – Tak, tak. Dobre z ciebie dziecko. Zostawię cię teraz z matką, bo na pewno chcecie porozmawiać o sukniach ślubnych i tym podobnych rzeczach. – Weźmiecie ślub w kościele świętego Jerzego na Hanover Square, a potem wyprawimy tu śniadanie w stylu weneckim. – Pani Buxted już wyobrażała sobie, jak najlepiej wykorzystać nadarzającą się okazję. – Znam pewną modystkę. Jest droga, ale… – Możesz zapłacić, ile tylko zażąda, moja droga. Wypada uczcić ślub naszej córki. Udobruchana pani Buxted od razu zaczęła planować wesele. Jeszcze nieco rozczarowana, ale była już na dobrej drodze, by przekonać samą siebie, że od początku właśnie tego chciała. Najbardziej bolała ją pewność siebie i zdecydowanie, które okazał jej mąż. – Będę w klubie – oznajmił pan Buxted. – Wrócę na obiad.

Lady Sophia Annesley miała plan. Odkąd spędziła chwilę z Adamem i Charlotte w jednym pokoju, zrozumiała, że żywią wobec siebie silne uczucie, ale podzieliło ich nieporozumienie. Poprzedniego dnia Charlotte bez przerwy przyglądała się hrabiemu i odwracała wzrok, kiedy ją na tym przyłapał. Adam jak zawsze był duszą towarzystwa, ale Sophia znała go dostatecznie dobrze, by wiedzieć, że jest głęboko nieszczęśliwy. Posłała do Buxted House liścik, zapraszając sir Edwarda i Charlotte na obiad. Adama wezwała pół godziny wcześniej. Przybył szybko i zabawiał ją przez dwadzieścia minut, po czym oznajmił, że musi wyjść. – Och, jeszcze na to nie pora. – A to dlaczego? – Ponieważ ma mnie odwiedzić sir Edward i chciałabym, żebyś porozmawiał z jego córką. Chcę się nacieszyć jego towarzystwem. Hrabia zmrużył powieki. – Matko chrzestna, co ty knujesz? Otworzyła szeroko oczy, zdziwiona. – Nie wiem, o czym mówisz. Po prostu chcę porozmawiać z sir Edwardem. Lady Sophia była zdecydowana. Adam liczył na każdą okazję, by porozmawiać z Charlotte na osobności, wolał się więc dłużej nie sprzeciwiać. Nie miał wątpliwości, że Charlotte jest mu wdzięczna za pomoc w bezpiecznym powrocie jej ojca do domu. Przez ostatnie dwa dni sama mu to wielokrotnie powtarzała, ostatnio podczas kolacji minionego wieczoru. Jednak kiedy próbował z nią dłużej rozmawiać, nie dała mu okazji. Uznał więc, że nie zmieniła zdania odnośnie jego propozycji. Serce zabiło mu szybciej, kiedy kamerdyner oznajmił przybycie Wyncroftów. Powitał ich jednak z elegancką rezerwą. Nie minęło nawet dziesięć minut, gdy lady Sophia zasko-

czyła wszystkich, odzywając się do hrabiego: – Adamie, zaprowadź proszę sir Edwarda do biblioteki i pokaż mu portret mojej matki. Na pewno chętnie ją sobie przypomni. Matka nie pochwalała mojej znajomości z sir Edwardem – wyjaśniła Charlotte. – Czy nie powinniśmy obejrzeć go razem? – zapytał Adam, skonsternowany. – Nie, nie. A poza tym, chcę porozmawiać z panną Wyncroft. Sir Edward nie należał do mężczyzn, którzy kwestionują kaprysy dam, więc od razu wstał z miejsca. Adam zrobił to z ociąganiem, spoglądając podejrzliwie na matkę chrzestną. Popatrzyła mu w oczy z miną niewiniątka i odprowadziła wzrokiem, gdy wyprowadził sir Edwarda z salonu. – Pogawędzimy sobie miło, panno Wyncroft. Cieszy się pani z powrotu ojca? – Czuję się jak w bajce. Nie mogłam uwierzyć, kiedy go zobaczyłam. Nawet teraz muszę sobie powtarzać, że tata naprawdę żyje. – A mimo to nosisz w sobie jakiś smutek. Nie, nie zaprzeczaj, proszę, nie mam wątpliwości. Chodzi o Adama, prawda? Charlotte popatrzyła na nią bezradnie. – On też nic mi nie mówi, ale wiem, że jest nieszczęśliwy. Pokłóciliście się? Bo o ile mnie intuicja nie myli, byliście dobrymi przyjaciółmi. – Byliśmy. Ale potem… Och, nie mogę powiedzieć. – Przeciwnie, moja droga. – Przysunęła się do Charlotte. – Od razu poczujesz się dużo lepiej. – Chodzi o to, co powiedział… Zaproponował mi, żebym została… – Została kim? Charlotte spuściła wzrok, zaczerwieniona. Lady Sophia otworzyła szeroko oczy. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że Adam zaproponował ci romans?

Charlotte pokiwała żałośnie głową. – Bzdura. – Tak powiedział. – Co dokładnie? – Dokładnie nie pamiętam. Mówił, że jest w trudnej sytuacji i nasz pocałunek sprawił mu przyjemność – dokończyła szeptem. Lady Sophia parsknęła. – Na miłość boską, ale wymyślił! A ty uznałaś, że chciał zrobić z ciebie kochankę. Ci młodzi mężczyźni! Są do niczego. – Chyba pani nie myśli, że chciał mi zaproponować małżeństwo? – Znam mojego chrześniaka i dobrze wiem, że w życiu nie obraziłby w taki sposób dobrze urodzonej młodej damy. – Ale to przecież niemożliwe. Dlaczego miałby mi się oświadczyć? Przecież nie mam posagu. – A jakie to ma znaczenie? – Musi się dobrze ożenić, dla dobra rodziny i Chadcombe! – Być może, odkąd cię poznał, inaczej pojmuje dobre małżeństwo. – Myśli pani… – Charlotte nagle zdała sobie sprawę z konsekwencji. – W takim razie obraziłam go w najgorszy możliwy sposób! Jak mogłam pomyśleć, że byłby do tego zdolny? Och, nie! Ukryła twarz w dłoniach i aż podskoczyła, kiedy do pokoju wrócili Adam i sir Edward. – Tato, musimy iść! – Ale dlaczego, Charlotte? Od wieków nie widziałem się z lady Sophią. Liczyłem na to, że porozmawiamy, ale skoro nie najlepiej się czujesz… – Nic podobnego, sir Edwardzie, po prostu musi pomówić z Adamem. Edwardzie, udamy się do saloniku. – Następnie zwróciła się do hrabiego: – Adamie, pokpiłeś sprawę, ale ciągle jeszcze możesz wszystko naprawić. Nie zawiedź mnie.

W salonie zapadła cisza. Charlotte, dręczona żalem i niepokojem, podeszła do kominka i zapatrzyła się w zegar stojący na gzymsie. Zastanawiała się, jak to możliwe, że stawiła czoło uzbrojonym kłusownikom, a nie umiała zachować spokoju w bezpiecznym salonie. Hrabia nie wiedział, dlaczego Charlotte się denerwuje. Dał sobie chwilę na zebranie myśli. Owszem, powinien znowu porozmawiać z Charlotte, jednak pierwszą okazję zmarnował. Co miałby powiedzieć tym razem? Zebrał się w sobie i postanowił działać. Poprzednio do klęski doprowadził go zbyt długi namysł. Tym razem zamierzał przemówić prosto z serca, z nadzieją, że ona czuje podobnie. – Charlotte, przepraszam, że zdenerwowałem cię tamtego dnia w parku. Ciebie przytłaczał żal, a ja zbyt pochopnie złożyłem ci propozycję. To nie był właściwy moment. Charlotte odwróciła się, żeby mu jak najszybciej przerwać, ale hrabia nie dał się zbić z tropu. – Od tamtej pory próbowałem naprawić nasze relacje i odzyskać twój szacunek. Te kilka tygodni w Chadcombe, do przyjazdu majora Cooke’a, były najszczęśliwsze w moim życiu. Patrząc na ciebie każdego dnia, widząc twoją życzliwość wobec innych, doceniłem twoją urodę, inteligencję i wyrozumiałość. Pragnąłem, by ta wizyta nigdy się nie skończyła. Chciałem być z tobą każdego dnia, do końca życia. Kocham cię, Charlotte. – Przecież nie mam posagu. Nie możesz chcieć tego naprawdę. – Nie dbam już o posag. Chadcombe i tak będzie się miał lepiej, gdy zostaniesz jego panią. Czy przyjmiesz moje oświadczyny? Tysiące myśli przebiegły jej przez głowę, ale wszystkie przyćmiło budzące się poczucie szczęścia. Ten wspaniały mężczyzna chciał ją pojąć za żonę! Ledwie mogła to pojąć po wszystkich cierpieniach, rozwianych marzeniach i łzach, które wylała. – Charlotte? – zaniepokoił się Adam. – Czy wyjdziesz za

mnie? – Tak. Tak, wyjdę za ciebie. Zanim dokończyła, porwał ją w ramiona. Pocałowali się z pasją. – Nie mogę w to uwierzyć. Naprawdę będziesz moją żoną? Pokiwała radośnie głową, podniosła jego dłoń i przycisnęła do swojego policzka. – Charlotte… – głos mu się załamał. – Muszę coś powiedzieć, milordzie. Hrabia obsypywał jej twarz pocałunkami. – Milordzie? – mruknął i uniósł jedną brew. – Chyba powinnaś mi mówić po imieniu. – Adamie… – Powiedz to jeszcze raz. – Adamie. Znów ją pocałował i przycisnął mocno do piersi. – Weźmiemy ślub bardzo szybko. – Tak. Kiedy mówiłeś do mnie w parku… – Bardzo tego pożałowałem. Powinienem był poczekać albo znaleźć inny sposób. Kiedy mnie odrzuciłaś, byłem całkiem zagubiony. Nigdy czegoś takiego nie przeżywałem. Właśnie dlatego pojechałem do Francji. Chciałem uciec od tego cierpienia i dowiedzieć się więcej o śmierci twego ojca, żeby ci ulżyć w żałobie. – Będę ci za to zawsze wdzięczna. Ale kiedy rozmawialiśmy w parku, nie wierzyłam, że chodziło ci o małżeństwo. – Naprawdę myślałaś, że byłbym w stanie tak cię znieważyć? – Wiem, przepraszam. Nie mogę nawet wyrazić, jak bardzo mi przykro, że znając cię, mogłam coś takiego podejrzewać. – Spokojnie, ukochana. To już przeszłość. Odgłosy zza drzwi dały im znać, że lady Sophia i sir Edward wracają. Chociaż Charlotte chciała się odsunąć od Adama, hrabia przytrzymał ją i uśmiechnął się uspokajająco. Sir Edward i lady Sophia w jednej chwili pojęli, co się wydarzyło. Zobaczyli ich splecione dłonie, radosne uśmiechy

i blask w oczach. – Proszę, proszę – rzekła lady Sophia. – Pierwsza będę wam życzyła szczęścia. Ucałowała ich oboje. – Wszystkim będę mówić, że to moja sprawka. Sir Edward wyglądał na wstrząśniętego, chociaż lady Sophia bez wątpienia go na ten widok przygotowała. – Moja mała Lottie, naprawdę tego chcesz? – Tak, tato. Jest najlepszym mężczyzną pod słońcem, za wyjątkiem ciebie, oczywiście. – W takim razie cieszę się razem z tobą. – Pocałował ją w policzek. – Młody człowieku, w moich czasach obyczaj nakazywał, by dżentelmen pytał drugiego dżentelmena o pozwolenie, by poślubić jego córkę. – Masz rację, sir Edwardzie. Proszę o wybaczenie. Moja matka chrzestna była nadzwyczaj przekonująca. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, czy mógłbym jutro odwiedzić pana, aby ustalić szczegóły? – Owszem. – Czy o jedenastej będzie panu odpowiadało? – Do przyjęcia. Być może potem ty i Charlotte wybralibyście się do Green Park? Moja Lottie jest wspaniałą amazonką, wiedziałeś o tym, milordzie? – O, tak. Widziałem, jak galopowała w damskim siodle. – Na Andaluzji? To piękne zwierzę. Kupiłem ją w Hiszpanii. Charlotte ogarnął niepokój. – Tatku, muszę ci coś powiedzieć… Hrabia pokręcił głową. – Sir Edwardzie, cieszę się, że nasze rody się połączą. – Lady Sophia uśmiechnęła się do niego promiennie. – W ten sposób zostaniemy powinowatymi. – Sophio, wcale nie mam ochoty być twoim kuzynem. – Ucałował ją w dłoń, a ona zachichotała. Adam i Charlotte przyglądali się temu zdziwieni. – Chyba spodoba mi się na emeryturze – oznajmił sir Edward i puścił oko do przyszłego zięcia.

Jadąc wraz z ojcem powozem z powrotem do Buxted House, Charlotte była zaniepokojona. – Tato – odezwała się. – Nie mów nic Buxtedom, proszę, o moich zaręczynach. – Dlaczegóżby nie? To będzie wielki dzień dla socjety. Dla mnie jednak ważniejsze jest to, że wybrałaś dobrego człowieka. Rozmawiałem z nim przez chwilę, gdy żegnałaś się z lady Sophią. Zaproponował mi, bym zamieszkał w Chadcombe po waszym ślubie. – Byłoby cudownie! – Tak, ale nie chciałbym wam przeszkadzać. – Nie wiesz, jaki to olbrzymi majątek. – Oczy jej błyszczały. Roześmiał się. – Wynajmijmy więc jakiś miły dom na miesiąc lub dwa, a po waszym ślubie przeniesiemy się do Chadcombe! – Tato, myślę, że Faith właśnie zaręczyła się z panem Foxleyem, choć jeszcze tego nie ogłosili. Chyba byłoby lepiej, gdybyśmy zaczekali z naszymi rewelacjami. Do czasu, aż nie będę mieszkała pod jednym dachem z Henriettą! – dodała w duchu. Sir Edward się zgodził i Charlotte bardzo się ucieszyła, bo tego dnia Henrietta była w paskudnym nastroju. A i tak pani Buxted nie powiedziała jej jeszcze o zaręczynach Faith. Podczas kolacji minionego wieczoru nic nie ujawniono, chociaż po zmianie w zachowaniu Faith Charlotte odczytała, że ma dobre wieści. Wieczorem porozmawiały przez chwilę, uściskały się i Faith wyznała, że nikt nie może być szczęśliwszy od niej. Teraz Charlotte, po odzyskaniu ojca i zdobyciu miłości hrabiego, mogłaby się z nią już nie zgodzić. Wchodząc na górę, Charlotte słyszała narzekania Henrietty. Młoda panna Buxted była rozczarowana nową sukienką, a przy tym jej włosy nie zostały właściwie ułożone. – Jesteś, Charlotte! Czy mogę poprosić Priddy o pomoc z fryzurą? Flint mi je brzydko ułożyła.

Już to było dla Charlotte odmianą. W zeszłym tygodniu Henrietta nie prosiłaby nawet Charlotte o pozwolenie, tylko rozkazywała Priddy. – Wcale nie wyglądasz brzydko, Henrietto – powiedziała Charlotte. – Ale poproszę Priddy, żeby do ciebie przyszła. Ucieszyła się, że ma pretekst, aby wrócić do siebie. Priddy była zachwycona wiadomością o bliskim ślubie Charlotte i o tym, że wraz z Josephem przeprowadzą się do Chadcombe. – Panienko Charlotte, jestem bardzo poruszona. To wspaniała wiadomość! Zostanie panienka hrabiną, lady Shalford. Panna Buxted dostanie apopleksji, podobnie jak jej matka. O obydwu damach Priddy wypowiadała się w jadowitym tonie, gdyż jej ukochana pani bardzo przez nie cierpiała. – Czy mogę powiedzieć Josephowi? – Tak, ale poproś go, by pod żadnym pozorem nikomu na razie nie powtarzał. Aha, panna Buxted chciała, żebyś ułożyła jej włosy. – Oczywiście. Chciałabym być przy tym, gdy dowie się o ślubie panienki. Priddy wyszła, mrucząc pod nosem coś niepochlebnego o Henrietcie. Charlotte rozpierało szczęście. Hrabia ją kochał, miała wyjść za niego za mąż! I ojciec nadal żył! – Adam – powiedziała na głos. – Adam.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Następnego dnia w salonie pani Buxted nareszcie wyjawiła przed Henriettą i Charlotte zamiar wydania Faith za pana Foxleya. – Dziewczęta – rzekła po prostu – możecie życzyć Faith szczęścia. Mój mąż postanowił, że nasza córka poślubi pana Foxleya. Henriettę zamurowało. – Co takiego? Faith i Foxley? Wezmą ślub? Przecież on jest kompletnie nikim! A ja nawet nie jestem zaręczona! Przecież jestem starsza. To nie może być prawda! Zerwała się z miejsca i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. – Muszę porozmawiać z tatą! Faith była przerażona. – Henrietto, proszę, nie rób tego. Ja sama chcę wyjść za pana Foxleya za mąż. Tata mówił, że się zgadza. A poza tym – dodała buntowniczo – on wcale nie jest nikim! Charlotte wstała i uściskała Faith. Była szczęśliwa, że może jej otwarcie pogratulować. Pani Buxted pociągnęła nosem. – Przyznaję, że liczyłam na więcej. Ale jest moim synem chrzestnym i pochodzi z dobrej rodziny. Oczywiście, ma wiele szczęścia, że zbliży się do rodu Buxtedów. – Czy nikt mnie w ogóle nie słucha? – krzyknęła Henrietta. – Czy nie widzisz, jak bardzo pan Foxley jest nieodpowiedni dla Faith? A skoro młodsza córka wyjdzie za mąż pierwsza, to będzie wyglądało… – Jakbyś nie mogła znaleźć sobie męża? Tak, Henrietto. Hrabia jeszcze się nie oświadczył, więc musisz ustąpić pola siostrze, która znalazła odpowiednią partię. – Pani Buxted

uśmiechnęła się łagodnie do Faith. – Podaj mi, proszę, „Morning Post”, muszę wybrać właściwe słowa, by ogłosić zaręczyny. Faith podała gazetę matce, która zaczęła przerzucać kartki, szukając ogłoszeń. Henrietta tupnęła. – Mamo, nalegam, żebyś mnie wysłuchała. Pani Buxted dalej przewracała kartki. – Jeśli Faith pierwsza wyjdzie za mąż, dostanie Monkton Park. A przecież Monkton Park miał być mój! Faith pobladła. – Monkton Park? Całkiem o tym zapomniałam. Mamo, być może Henrietta mogłaby jeszcze… – Nic podobnego. W zapisie wyraźnie stoi, że majątek przypadnie tej, która pierwsza wyjdzie za mąż. Monkton Park będzie twój, Faith. – Tak być nie może! – Henrietta mówiła coraz głośniej. – Pan Foxley wcale nie chce się ożenić z Faith, tylko szuka posagu! Na widok bólu na twarzy Faith Charlotte uznała, że musi się wtrącić. – Nikt nie może wątpić w prawdziwość uczucia, które połączyło Faith i pana Foxleya. – Co? Co takiego? – Zawołała pani Buxted, nie zwracając uwagi na lamenty córki. Podniosła się zdenerwowana. – Co się stało, mamo? – Faith popatrzyła zalękniona na gazetę. Matka wskazała palcem jedno z ogłoszeń. Najwyraźniej nie mogła już wydobyć z siebie głosu. Wszystkie wstały, zaniepokojone. Faith wzięła gazetę z rąk matki i przeczytała na głos: – Ogłasza się zaręczyny pomiędzy Adamem Arthurem Charlesem Fantonem, czwartym hrabią Shalford… – Co takiego? – wrzasnęła przeraźliwie Henrietta. W tej sytuacji całkiem zapomniała o utraconym Monkton Park. – Niemożliwe! Czy to Millicent? Ta wstrętna, kłamliwa… O, nie! – pomyślała Charlotte. Hrabia dał ogłoszenie za

wcześnie! W tym właśnie momencie drzwi się otworzyły i do salonu wszedł pan Buxted w towarzystwie sir Edwarda i hrabiego. Faith tego nie zauważyła i czytała dalej: – …z panną Charlotte Wyncroft, jedyną córką pułkownika sir Edwarda Wyncrofta. – Nie! – Rozwścieczona Henrietta rzuciła się na Charlotte. Nie było jasne, czy chce ją złapać za gardło, czy rozorać jej paznokciami twarz. Charlotte odruchowo zrobiła mały krok w bok, ugięła kolana i trąciła Henriettę biodrem. Zarazem podniosła lewe ramię, żeby zasłonić twarz i szyję. Rozpędzona Henrietta wpadła prosto na łokieć Charlotte, odbiła się od niego i stoczyła na podłogę. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że nikt nie zauważył, co tak naprawdę zaszło. Zaskoczona Henrietta leżała bez ruchu na podłodze, z podwiniętą spódnicą i chudymi białymi nogami na wierzchu. Dopiero po chwili znowu ogarnęła ją furia. Kiedy zrozumiała, co się stało, zaczęła zawodzić. Obecne przy tym kobiety podskoczyły do niej, chociaż nie Charlotte, którą powstrzymał lodowaty wzrok Henrietty. Jej kuzynka była wściekła. – Mamo, widziałaś, jak Charlotte się na mnie rzuciła? To bestia. Bestia! Pani Buxted poprawiła spódnicę Henrietty i podała jej rękę. – Chodź, Henrietto. Wstawaj. Henrietta poszła za jej radą. Zakryła dłonią twarz, na której rzeczywiście pojawił się czerwony ślad uderzenia. – To ty ją zaatakowałaś, Henrietto. Charlotte tylko się broniła! – odparła zdenerwowana Faith. – O nie! Ona jest wszystkiemu winna. Ukradła mi hrabiego! Flirtowała z nim za moimi plecami. Zdradziła nas, mamo! – Henrietta umilkła, gdy zauważyła obecność mężczyzn. Na widok pobladłej twarzy Charlotte, hrabiego ogarnęła

złość. – Proszę pozwolić, panno Henrietto, że jej coś wyjaśnię. Nie należałem do panienki, więc nie można mnie było ukraść. Tylko w pustej, próżnej i samolubnej główce panienki mogła powstać podobna myśl. Panna Wyncroft, która wkrótce zostanie moją ukochaną żoną, jest warta stu takich kobiet jak pani. Przyglądałem się, jak ją pani znieważa, podobnie jak własną siostrę, która też w moim mniemaniu panienkę przewyższa. Żal mi każdego, kto pojmie panienkę za żonę, o ile nie nauczy się panienka samokontroli i zważania na innych. Henrietta była przekonana o swojej wartości, parsknęła więc tylko pogardliwie. – Pan nic dla mnie nie znaczy. I tak nie chciałam wyjść za pana za mąż. Po prostu nie podoba mi się, że Charlotte nadużyła zaufania mojej drogiej mamy. Z pana jest rozpustnik bez honoru, a Charlotte jest nie lepsza od zwyczajnej… Tu padło określenie, od którego damy po prostu oniemiały. – Dość, Henrietto! – odezwał się surowo pan Buxted. – Natychmiast przeproś Charlotte i lorda Shalforda! – Nie przeproszę. – W takim razie czeka cię areszt we własnym pokoju. Pani Buxted? – O, tak, panie Buxted! Henrietto, jestem tobą rozczarowana. Natychmiast do pokoju! – Pójdę, ale tylko dlatego, że sama tak chcę. Wyszła z wysoko podniesioną głową. – Lordzie Shalford, Charlotte, Edwardzie, gorąco was przepraszam za zachowanie mojej córki – rzekł pan Buxted. – Wiedziałem, że jest rozpuszczona i nierozumna, ale nie miałem pojęcia, że do tego stopnia. – Popatrzył surowo na żonę. – Od tej chwili będę się jej bacznie przyglądał. Zdecydowanie za bardzo jej dogadzaliśmy. To się zmieni. – Jestem wstrząśnięta jej postępowaniem – zgodziła się pani Buxted. – Proszę jednak o odrobinę wyrozumiałości, milordzie, ponieważ dopiero co dowiedziała się, że Faith poślu-

bi pan Foxleya. – To dopiero dobra wiadomość! – ucieszył się hrabia i skinął głową Faith. Zaraz potem podszedł do Charlotte i wziął ją za rękę. – Charlotte, jak się miewasz? – Dobrze. Naprawdę całkiem dobrze. – To wszystko moja wina – podjął pan Buxted, rozgoryczony. – Zawiodłem jako ojciec, jestem tego w pełni świadom. Nikt nie zaprzeczył. Zapadła niezręczna cisza. – Zapomniałem – zmienił temat sir Edward – że wczoraj postanowiliśmy zamieścić ogłoszenie w „Morning Post”. Nawet nie poinformowałem o tym Charlotte. Ale to prawda, Charlotte wychodzi za mąż. Wszyscy troje złożyli im życzenia – dwoje ze szczerym entuzjazmem, pani Buxted z rezygnacją. – Przynajmniej – dodała ciotka Charlotte – nasze rody zostaną połączone. Kiedy odbędzie się ślub? – Wkrótce – odparł hrabia i uśmiechnął się do Charlotte. – Nie ustaliliśmy jeszcze szczegółów. – Faith i pan Foxley też wezmą ślub niedługo – zauważyła ciotka Buxted, dostrzegając okazję. – A może zorganizujemy podwójne wesele? – To niemożliwe – odparł hrabia pospiesznie. – Tradycja Fantonów. Nic więcej nie wyjaśnił, ale wystarczył stanowczy ton głosu. – W takim razie może przyszła hrabina zgodzi się być druhną na ślubie Faith? Chciałybyście, dziewczęta? – Mamo, może Henrietta chciałaby być moją druhną? – Henrietta mnie nie interesuje. Mam teraz ważniejsze sprawy. Czy Lord Shalford nie będzie miał nic przeciwko? – Wszystko omówimy z moją narzeczoną i jej ojcem – odparł spokojnie hrabia. – Tak, tak – zgodził się sir Edward. – Ale jedno mogę przyrzec. Na ślub Lottie nie będę szczędził kosztów. – Ale tato, czy cię na to stać? – zaniepokoiła się Charlotte.

– Czy mnie stać? Jestem bogaty. Przez wiele lat z Herr Lentzem dokonaliśmy wielu świetnych inwestycji. – Jak to? – Charlotte była wstrząśnięta. – Przecież pan Ritter… – Ritter? On nie ma pojęcia o moich interesach. Ritter zajmuje się tylko starą hipoteką na Shaffield House. – Bogaty? Nie mogę w to uwierzyć! Zakryła oczy, a jej ramiona zaczęły drgać. Hrabia ściągnął brwi. – Nie martw się, ukochana. Wiem, że masz za sobą trudne chwile, ale teraz to już przeszłość. – Wcale się nie martwię. Tylko to zabawne, że niedawno przejmowałam się tym, czy będę mogła sobie pozwolić na garderobę w czerni. – Co takiego? Czy ten stary prawnik mówił ci, że nie masz pieniędzy? Chyba mnie pomylił z twoim dziadkiem. – Czy to znaczy, że mam posag? – Oczywiście. Właśnie o tym chcę rozmawiać dzisiaj z hrabią – o ile będzie w stanie puścić na chwilę twoją rękę. Adam, niespeszony, nie puścił dłoni Charlotte. – Przynajmniej dzięki temu pan wie, że poślubiłbym ją nawet bez posagu. Charlotte coś sobie przypomniała. – O, nie! Andaluzja! – Sir Edward uniósł brew. – Musiałam ją sprzedać. Myślałam, że mnie nie stać na jej utrzymanie. – Nie obawiaj się, ukochana. – Adam pokręcił głową. – To ja ją kupiłem, dla ciebie. To będzie prezent ślubny. – Naprawdę? – Charlotte wzięła go za drugą rękę. – Jest bezpieczna? Myślałam, że straciłam ją na zawsze! – Powiedziałem Buxtedowi, że przebiję każdego, kto będzie jej chciał. Jak mógłbym pozwolić, by kupił ją ktoś inny, skoro jest dla ciebie ważna? Tym razem Charlotte nie umiała powstrzymać łez. Dwa dni później Charlotte jadła lekki lunch z tatą, ciotką, wujem i Faith, gdy pani Walker poprosiła o rozmowę z praco-

dawczynią. Ochmistrzyni była wyraźnie zdenerwowana. – Proszę mówić, pani Walker. Co się stało? Pani Walker odchrząknęła nerwowo. – Chodzi o panienkę Henriettę. Nie ma jej w pokoju. – Nie ma jej? Myślałam, że jeszcze śpi, bo kiedy chce, potrafi przespać i pół dnia. Myśli pani, że poszła na zakupy? Wczoraj wybrała się szukać prezentu ślubnego dla siostry, ale wróciła z pustymi rękami. Nic jej się nie podobało, a chciała kupić Faith coś wyjątkowego, żeby ją przeprosić. Pomyślałam, że to dobry znak. – Być może, ale wszystkie służące są w domu, więc nie wiem, z kim mogła pójść. – Na pewno martwi się pani niepotrzebnie. Może poszła z jakąś przyjaciółką? – Rozmawiałam też z Biddle’em i podobno tego ranka nie przychodzili żadni goście. Mówił też… – Tak? – Chociaż odźwierny się zarzeka, że zamknął przed snem drzwi na klucz, rankiem były otwarte. Charlotte poczuła ścisk w żołądku. Co znowu zrobiła jej uparta kuzynka? Tylko Charlotte nie była wczoraj przekonana skruchą okazywaną przez Henriettę. Przyjęła jej przeprosiny i cieszyła się na widok pojednania sióstr Buxted, ale dostrzegła w oczach Henrietty znajomy wyraz wyrachowania. Wiedziała, że Henrietta coś rozważa, chociaż nie spodziewała się ucieczki z domu. W godzinę później sytuacja nieco się wyjaśniła. Okazało się, że poprzedniego dnia Henrietta wcale nie była na zakupach, lecz spotkała się z tajemniczym mężczyzną w zacisznym zakątku parku. Jane, pokojówka, która jej towarzyszyła, uznała to za niezwykle romantyczne i dotrzymała tajemnicy, dopóki nie przesłuchali jej pani Walker, Biddle i pan Buxted. Wtedy wybuchła płaczem i wszystko wyznała. Jane nie wiedziała, kim był ten mężczyzna, ale okazywał Henrietcie wiele czułości i uczucia. Na widok siniaka na po-

liczku zawołał, że ochroni ją przed krzywdzicielami. Jane nie słyszała więcej z ich rozmowy, ale przyznała, że zgodziła się nad ranem otworzyć Henrietcie drzwi. – Wdała się w romans z jakimś szaleńcem albo uwodzicielem. Och, moja biedna Henrietta! Głupia, głupia dziewucha! – Pani Buxted tak się zdenerwowała, że Faith i pani Walker poszły ją uspokajać. Charlotte chciała zaś zapytać wuja, czy może mu jakoś pomóc. – Myślisz, wuju, że uda nam się ją odnaleźć? – zagaiła, gdy znalazła go w gabinecie. – Nie wiem, ale muszę spróbować. Tylko nawet nie wiem, od czego zacząć. – Być może pan Foxley i lord Shalford coś doradzą? – Charlotte, prawdziwy z ciebie skarb. Biddle, chciałbym napisać do Foxleya i lorda Shalford. Dopilnuj, by dostarczono wiadomości. – Dobrze, proszę pana. Była już prawie czwarta, gdy hrabia z Josephem wyruszyli w pogoń za Henriettą. Wcześniej hrabia i pan Foxley przez wiele godzin rozpytywali po najróżniejszych gospodach, aż wreszcie natrafili na jej ślad w Barnet. Dowiedzieli się, że młoda dama z siniakiem na policzku pojechała z pewnym mężczyzną północnym gościńcem. Dama była podenerwowana i popędzała dżentelmena. – Pojechali do Gretny, żeby wziąć ślub bez naszej zgody? – skrzywił się pan Buxted. Z minuty na minutę zgryzota dodawała mu lat. Charlotte bardzo mu współczuła. – Możesz zaufać lordowi Shalford, wuju. Na pewno ich znajdzie. – Nic nie mogę zrobić. Jestem całkowicie nieprzydatny. – Nawet tak nie myśl. Po prostu Henrietta jest strasznie uparta. Ale to bywa zaletą. Pan Buxted poklepał ją po ręce. – Nie w tym przypadku – zauważył ze smutkiem. – Ale dzię-

kuję, że chcesz mnie pocieszyć. Przez całe popołudnie domownicy czekali na wiadomość, następny dzień także minął bez wieści. Rodzina nie udała się do kościoła, by uniknąć pytań o jej nieobecność. Szczęśliwie nie odwiedzali ich goście, pomijając pana Foxleya, który przychodził, żeby odwrócić uwagę pana Buxteda od zmartwień. Charlotte i Faith starały się pocieszyć biedną panią Buxted, która wahała się pomiędzy troską o Henriettę i wściekłością na mężczyznę, który ją porwał. W poniedziałkowe popołudnie domownicy usłyszeli turkot powozu, który zajechał pod frontowe drzwi. Wszystkie damy rzuciły się do okna i zobaczyły, że ze środka wysiadła Henrietta oraz nieznana nikomu służąca. Joseph i ponury lord Shalford towarzyszyli powozowi konno. Kobiety zbiegły po schodach i posłały służących, by wezwali pana Buxteda i sir Edwarda z biblioteki. Henrietta wkroczyła frontowymi drzwiami. – Bogu dzięki, że żyjesz – zawołała pani Buxted. – Ale jak mogłaś zrobić coś podobnego? Gdzie byłaś? I z kim? – To bez znaczenia, ale teraz na pewno muszę wyjść za mąż. A Monkton Park będzie mój! – Tak też myślałem. – Tak rozgniewanego pana Buxteda jego rodzina jeszcze nie widziała. – Przez ostatnie dwa dni miałem dość czasu, żeby rozmyślać o mojej porażce w roli ojca i powodach, które skłoniły cię do ucieczki. Przyznaję, nie jestem najbardziej inteligentnym człowiekiem w Anglii, ale przyszło mi do głowy, że twoim celem mógł być właśnie Monkton Park i ślub przed twoją siostrą. – Jestem starsza, tak być powinno. – Dlatego zdobyłem pozwolenie na małżeństwo jeszcze w tym tygodniu. – Wiedziałam. Właśnie tak to sobie zaplanowałam. Co mnie obchodzi reputacja, skoro będę mieszkała w Monkton Park jako zamężna dama? – triumfowała Henrietta. – Henrietto, czy ty w ogóle nie masz wstydu? – Pani Buxted była wstrząśnięta.

– Pozwolenie na małżeństwo dla Faith i Foxleya! – dokończył pan Buxted. – Dla Faith! Faith? Ale ja, ja muszę wyjść za mąż. Spędziłam całą noc z mężczyzną! – I spędzisz z nim resztę życia, ktokolwiek to jest. Nic mnie to nie obchodzi. Ale Faith weźmie ślub pierwsza. Pan Foxley zapewnił mnie, że nie ma nic przeciwko kameralnej ceremonii. Mówił nawet, że Faith by taką wolała. – Na pewno nie ma nic przeciwko – parsknęła Henrietta. – Bo jemu chodzi tylko o Monkton Park! Tego już Faith nie mogła zdzierżyć. Podeszła bez słowa do Henrietty i wymierzyła jej policzek. – Masz przestać mówić o nim takie rzeczy! Słyszysz? Przestań! Henrietta była tak zaskoczona, że nawet zapomniała krzyczeć. Pani Buxted skorzystała z okazji, wzięła swoją pierworodną córkę za rękę i zaprowadziła na górę. Kiedy mijały pana Buxteda, ten rzekł: – Nie pozwól jej wyjść jutro z domu, chyba że w towarzystwie kogoś z rodziny. Gdy tylko Faith będzie po ślubie, niech robi, co chce. Henrietta milczała. Gdy była już u szczytu schodów, ojciec zawołał ją ponownie. – Henrietto? Przystanęła. – Kim on jest? – To jedyny człowiek na świecie, który się o mnie troszczy. Hubert.

EPILOG Dzień ślubu hrabiego Shalford i panny Charlotte Wyncroft był radosny, i to nie tylko dla samej pary młodej. Rodzina Adama była szczęśliwa, że nową hrabiną została Charlotte, a sir Edward miał już dowody zalet hrabiego. Pan i pani Buxted też byli szczęśliwi. Wuj darzył Charlotte szczerą sympatią, a ciotka wiedziała, jak bardzo zyska na statusie dzięki tej koligacji. Kuzynki Charlotte też były zadowolone. Faith dlatego, że miała Charlotte i hrabiego za swoich przyjaciół, a Henrietta – ponieważ zaproszenie na ślub było pierwszą oznaką jej towarzyskiej rehabilitacji. Otrzymała je pomimo oporów ze strony hrabiego i samego pana Buxteda, który wciąż nie pojmował, jak mógł wychować taką córkę. Sami nowożeńcy nie mieli wątpliwości, że są najszczęśliwszymi ludźmi w Anglii. Panna młoda miała na sobie elegancką srebrno-niebieską suknię z koronkowymi rękawami, haftowaną w drobne srebrne pąki róż. Ślub odbył się bez pompy, w obecności najbliższej rodziny. Później zaproszono kilku wybranych gości na weselne śniadanie w Chadcombe, podczas którego składano nowożeńcom życzenia i spekulowano na temat pozostałych członków rodziny. Wiele uwagi poświęcono Henrietcie i Hubertowi Etheringtonom, którzy niedawno pobrali się w Londynie. Plotki głosiły, że widziano ich razem jeszcze przed ślubem w gospodzie w Stamford. Pani Etherington włożyła suknię z purpurowego jedwabiu i turban z trzema pawimi piórami. Pan młody uznał to za ostatni krzyk mody, choć kolor nie pasował do jej cery, a styl nie był odpowiedni dla młodej zamężnej damy.

Hubert Etherington miał na sobie czerwoną aksamitną marynarkę z różową kamizelką i bordowymi dodatkami, czym bez wątpienia przyciągał uwagę, choć niekoniecznie przychylną. Państwo Etheringtonowie spędzili cały dzień na krytykowaniu siebie nawzajem, by następnie połączyć siły i poddawać miażdżącej krytyce wszystkich wokoło. Pan Buxted siedział z sir Edwardem w cichej części pokoju i starał się nie patrzeć na ekstrawaganckiego zięcia. Wolał spoglądać na panią i pana Foxleyów, którzy siedzieli pod środkowym oknem salonu. Ubrani skromnie, ale stylowo, pan Foxley w obcisłej marynarce, pani Foxley w ślicznej różowej sukience. Oboje zamieszkali niedawno w Monkton Park i spodziewano się ich częstych wizyt w Chadcombe. Pan Buxted widział, jak panna młoda podeszła do nich i objęła ciepło panią Foxley. Niedługo dołączył do niej hrabia – on i Charlotte nigdy nie rozstawali się na długo. Pan Buxted i sir Edward popijali wyborne czerwone wino podane przez Merriona i z satysfakcją rozprawiali o niedawno zawartych małżeństwach. – Coraz bardziej przekonuję się do mojego nowego zięcia, drogi Freddy – rzekł sir Edward. – I do twojego również. Młody Foxley to rozsądny facet. Żaden z nich nie wspomniał o Etheringtonie, który akurat odpędzał natrętną osę, która chyba wzięła go za wyrośnięty kwiat malwy. – Wiesz, moja Faith chyba wybrała lepiej niż Charlotte. – A to dlaczego? – Bo widzisz, w przeciwieństwie do twojego, mój zięć lubi łowić ryby! Adam szepnął coś Charlotte do ucha i w następnej chwili młodzi państwo wymknęli się do ogrodu różanego, by nacieszyć się swoim towarzystwem. Przechadzali się pośród późno kwitnących krzewów, trzymając się za ręce. – Adamie, nie umiem wyrazić, jaka jestem szczęśliwa. Kiedy sobie przypominam, jak się czułam, gdy zabrakło ojca i straciłam nadzieję, że będziemy razem…

– Ja jednak nigdy nie zapomnę, jak twoja ciotka cię upokorzyła i znieważyła – odparł ponuro hrabia. – Tamtego dnia prosiłem Priddy, żeby do ciebie zajrzała. – A więc to byłeś ty? Dziękuję. Wtedy przeżywałam chyba najgorsze chwile, płakałam samotnie w pokoju na poddaszu. – Otóż właśnie, dlaczego poszłaś tamtego dnia na poddasze? Chciałaś zajść do pokoju Priddy? – Nie, poszłam do siebie. Ciotka ulokowała mnie w pokoju dla służby. – Charlotte wzdrygnęła się na samo wspomnienie. Hrabię ogarnął nieopisany gniew. – Co takiego? Jak ona śmiała! – Zatrzymał się w pół kroku i wziął ją w ramiona. – Ta wstrętna kobieta! – dodał z pogardliwą wrogością. – Spokojnie – szepnęła, wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie w usta. – Charlotte! – mruknął i odpowiedział na pocałunek z całą mocą. Po kilku chwilach oderwali się od siebie dla zaczerpnięcia tchu. – Zamierzałem porozmawiać z twoim ojcem zaraz po jego powrocie i prosić go o zgodę, żebym mógł ci się oświadczyć. Gdy zniknął, nie wiedziałem, co robić. Byłem świadkiem tego, jak traktuje cię ciotka, ale nie mogłem nic na to poradzić. A potem odrzuciłaś moje oświadczyny. – Nie przypominaj mi, proszę. Nie wiedziałam, że chcesz mi się oświadczyć. – Przypomnijmy sobie więc szczęśliwsze momenty – zaproponował. – Pamiętam tę noc, kiedy cię pocałowałem, w tym miejscu, podczas balu. Już wtedy byłem zdecydowany, że się z tobą ożenię. – Nie miałam pojęcia, jakie są twoje intencje, Adamie. Dopiero co tańczyliśmy walca i to była wspaniała chwila. A potem minęła i uznałam, że już nigdy więcej nie zatańczymy. Byłam bardzo nieszczęśliwa. – Ja też, kiedy widziałem, jak uciekasz ode mnie tamtego wieczoru.

– A ja chciałam tylko oszczędzić ci przymusu małżeństwa. – To żaden przymus, ukochana – rzekł, biorąc ją za rękę i przytrzymując drugą jak do walca. – Jestem szczęśliwy, że mogę być twoim mężem. Podejrzewam nawet, że jestem najszczęśliwszym mężczyzną pod słońcem! Ruszyli do tańca, choć nie było słychać muzyki. – A ja jestem szczęśliwa, że jestem twoją żoną. – Kocham cię, Charlotte. – A ja kocham ciebie, Adamie. – I będziemy tańczyli walca, kiedy tylko zapragniemy. – O, tak – szepnęła, gdy ich usta się spotkały.

Tytuł oryginału:Waltzing with the Earl Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Ltd, 2017 Redaktor serii: Grażyna Ordęga Opracowanie redakcyjne: Grażyna Ordęga © 2017 by Catherine Tinley © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2019 Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Harlequin i Harlequin Romans Historyczny są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji. HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25 www.harpercollins.pl ISBN 9788327645241 Konwersja do formatu MOBI: Legimi S.A.

Spis treści Strona tytułowa Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Epilog Strona redakcyjna