Richelle Mead - The Ruby Circle (tłum.nieof.).pdf

SAVE OFFLINE

-1-

Richelle Mead The Ruby Circle

Tłumaczenie nieoficjalne

-2-

Tłumaczyli: Anate2, Megaeraa, Lexi96, klaudia2812, Aeszma, cherie.bonheur Korekta: bones33

-3-

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 1 Adrian ŻYCIE W MAŁŻEŃSTWIE NIE BYŁO TYM, CZEGO SIĘ SPODZIEWAŁEM. Nie zrozumcie mnie źle: nie miałem żadnych zastrzeżeń do kobiety, z którą się ożeniłem. Właściwie to kochałem ją bardziej, niż byłem w stanie sobie wyobrazić, że to możliwe kogoś kochać. Ale rzeczywistość, w której żyliśmy? Cóż, powiedzmy, że także nigdy nie wyobrażałem sobie czegoś podobnego. We wszystkich naszych poprzednich fantazjach marzyliśmy o egzotycznych miejscach i – najważniejsze – o wolności. Bycie stłoczonym w małym apartamencie nigdy nie było częścią naszych planów ucieczki, nie mówiąc już o romantycznych wypadach. Ale nigdy też nie byłem osobą, która uciekała przed wyzwaniami. - Co to jest? – spytała zaskoczona Sydney. - Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy – powiedziałem. Ona właśnie skończyła brać prysznic i ubierać się, a teraz stała w drzwiach łazienki, patrząc na zmiany, które wprowadziłem w naszym salonie. To nie było łatwe, by zrobić to wszystko w tak krótkim czasie. Sydney była sprawną osobą i to dotyczyło również pryszniców. A ja? Mógłbyś przeprowadzić pełną rozbiórkę i przebudowę w czasie, który potrzebowałem na wzięcie prysznica. Przez Sydney ledwo miałem czas na udekorowanie tego miejsca świecami i kwiatami. Ale udało mi się. Uśmiech wkradł się jej na twarz. - Minął tylko miesiąc. - Hej, nie mów „tylko” – ostrzegłem. – To nadal coś wielkiego. I musisz wiedzieć, że planuję świętować co miesiąc, aż do końca naszego życia. -4-

Richelle Mead - The Ruby Circle

Jej uśmiech poszerzył się, gdy przesunęła palcami po wazonie pełnym kwiatów. To wywołało ukłucie w moim sercu. Nie potrafiłem sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widziałem tak prawdziwy uśmiech na jej twarzy. - Zdobyłeś nawet piwonie – powiedziała. – Jak ci się to udało? - Hej, mam swoje sposoby – stwierdziłem wyniośle. Choć to chyba lepiej, że nie wie co to za sposoby, ostrzegł głos w mojej głowie. Sydney przechadzała się dookoła i oceniała resztę mojego dzieła, które obejmowało również butelkę czerwonego wina i pudełko czekoladowych trufli, umiejętnie ułożonych na kuchennym stole. - Nie jest trochę za wcześnie? – dokuczała. - Zależy kogo spytasz – powiedziałem, kiwając głową w stronę ciemnego okna. – Technicznie dla ciebie jest wieczór. Jej uśmiech trochę przygasł. - Szczerze mówiąc to prawie już nie rozpoznaję, która jest godzina. Ten styl życia ma na nią negatywny wpływ, ostrzegł mój wewnętrzny głos. Tylko spójrz na nią. Nawet w migotliwym świetle świec mogłem dostrzec oznaki stresu, który odczuwała Sydney. Ciemne cienie pod jej oczami. Wiecznie zmęczony wygląd… spowodowany bardziej rozpaczą niż zmęczeniem. Była jedynym człowiekiem na królewskim Dworze morojów, który nie był tam specjalnie, by karmić wampiry. Była także jedynym człowiekiem w cywilizowanym świecie morojów, który ożenił się z jednym z nas. Przez to wywołała gniew swoich pobratymców i odcinała się od przyjaciół i rodziny (a przynajmniej od tych, którzy nadal z nią rozmawiali) z zewnętrznego świata. A dzięki pogardzie i wścibskich spojrzeniach, które zbierała na Dworze, Sydney izolowała się także od ludzi stąd, zawężając swój cały świat do naszego apartamentu. -5-

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Poczekaj, jest coś jeszcze – powiedziałem szybko, chcąc odwrócić jej uwagę. Z głośników znajdujących się w salonie, po naciśnięciu przycisku, popłynęła muzyka klasyczna. Wyciągnąłem do niej rękę. – Nie udało nam się zatańczyć na naszym ślubie. To ponownie wywołało jej uśmiech. Chwyciła moją dłoń i pozwoliła przyciągnąć się bliżej. Okręcałem ją wokół pokoju, uważając by nie zahaczyć żadnej świecy, przez co spojrzała na mnie z rozbawieniem. - Co robisz? To walc. Ma trzy takty. Słyszysz to? Raz-dwa-trzy, raz-dwatrzy. - Serio? To jest walc? Huh. Po prostu wybrałem coś, co brzmiało wymyślnie. Ponieważ nie mamy naprawdę piosenki ani niczego. – Zastanawiałem się przez chwilę. – Zgaduję, że oblaliśmy jako para w tej kwestii. - Jeśli to jest nasza największa porażka, to myślę, że dobrze sobie radzimy – zadrwiła. Mijały długie chwile, gdy tańczyłem z nią w pokoju, potem nagle powiedziałem: - „Ona oślepia mnie nauką”1 - Co? – spytała Sydney. - To może być nasza piosenka2. Roześmiała się, a ja zdałem sobie sprawę, że nie słyszałem tego dźwięku przez bardzo długi czas. To w jakiś sposób sprawiło, że moje serce równocześnie zakłuło i podskoczyło. - Cóż – powiedziała. – Podejrzewam, że to lepsze niż „Skażona miłość”.

1

She blinded me with the science https://www.youtube.com/watch?v=nMWGXt979yg dla zainteresowanych to ta piosenka. Muszę przyznać, że idealnie pasuje, haha :D |M 2

-6-

Richelle Mead - The Ruby Circle

Zaśmialiśmy się oboje, a ona oparła policzek na mojej klatce piersiowej. Pocałowałem czubek jej złotej głowy, czując zmieszany zapach jej mydła i skóry. - To wydaje się niewłaściwe – powiedziała cicho. – Mam na myśli bycie szczęśliwą, gdy Jill jest… Na to imię moje serce się załamało i ciężka ciemność zagroziła zstąpieniem na mnie i rozbiciem tej krótkiej chwili radości, którą stworzyłem. Musiałem siłą odepchnąć ciemność, zmuszając do wycofania się znad niebezpiecznej przepaści, którą znałem w tych dniach za dobrze. - Znajdziemy ją – wyszeptałem, zacieśniając uścisk. – Gdziekolwiek jest, znajdziemy ją. Jeśli nadal żyje, powiedział złośliwie mój wewnętrzny głos. Warto chyba wspomnieć, że głos, który przemawiał w mojej głowie nie stanowił części jakichś ćwiczeń umysłowych. Właściwie był to bardzo wyraźny głos, należący do mojej zmarłej ciotki Tatiany, poprzedniej królowej morojów. Nie była przy mnie w formie ducha. Jej głos to złudzenie, zrodzone ze wzrastającego szaleństwa przejmującego nade mną kontrolę, które zawdzięczałem rzadkiej odmianie magii, jaką posiadałem. Miałem szybką receptę, by ją uciszyć, ale to odcięłoby mnie również od mojej magii, a nasz świat był teraz zbyt nieprzewidywalny, bym mógł to zrobić. Więc fantom cioci Tatiany i ja staliśmy się współlokatorami w moim umyśle. Czasami przerażała mnie obecność tego urojenia. Sprawiała, że zastanawiałem się jak dużo czasu minie, zanim kompletnie się zatracę. Innym razem przyłapywałem się na tym, że przyjmowałem to bez mrugnięcia okiem… to, że byłem bliski uznania jej obecności za normalną, przerażało mnie nawet bardziej. Jak na razie udało mi się zignorować ciocię Tatianę, gdy pocałowałem Sydney ponownie.

-7-

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Znajdziemy Jill – powiedziałem bardziej stanowczo. – A w międzyczasie musimy żyć naszym życiem. - Przypuszczam, że tak – powiedziała Sydney z westchnieniem. Mogłem zauważyć, że starała się przywołać z powrotem tą wcześniejszą radość. – Jeśli to ma być zastąpienie naszego tańca na weselu, to czuję się nieodpowiednio ubrana. Może powinnam pójść znaleźć swoją suknię. - Nie ma mowy – powiedziałem. – Nie żeby tamta suknia nie była wspaniała. Ale lubię cię tak ubraną. Właściwie to nie miałbym nic przeciwko, gdybyś nie była w ogóle ubrana… Przestaliśmy tańczyć walca (albo jakikolwiek to był taniec, którego próbowaliśmy) i zbliżyłem swoje usta do jej w zupełnie innym rodzaju pocałunku niż ten, który dałem jej przed chwilą. Ciepło wypełniło mnie, gdy poczułem miękkość jej ust i byłem zaskoczony, wyczuwając odwzajemnioną namiętność z jej strony. W świetle ostatnich wydarzeń Sydney nie czuła się dobrze, szczególnie fizycznie, a ja, szczerze mówiąc, nie mogłem jej winić. Szanowałem jej życzenia i zachowywałem dystans… nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo brakowało mi tego ognia w niej, aż do teraz. Znaleźliśmy się na kanapie, ręce owinęliśmy ciasno wokół siebie i wciąż całowaliśmy się z pasją. Zatrzymałem się, by na nią spojrzeć, podziwiać sposób, w jaki światło świecy błyszczało w jej blond włosach i brązowych oczach. Mógłbym zatonąć w takim pięknie i w miłości, którą czułem promieniującą od niej. To była wspaniała, bardzo potrzebna romantyczna chwila… przynajmniej do czasu, aż otworzyły się drzwi. - Mamo? – zawołałem, zrywając się z Sydney, jakbym był nastolatkiem z liceum, a nie żonatym, dwudziestodwuletnim mężczyzną. - Och, cześć kochanie – powiedziała moja matka, przechodząc do salonu. – Dlaczego światła są zgaszone? Wygląda tu teraz jak w mauzoleum. Prąd został wyłączony? – Przekręciła włącznik światła, przez co ja i Sydney się skrzywiliśmy. -8-

Richelle Mead - The Ruby Circle

– Już wrócił. Ale naprawdę nie powinieneś świecić tak wielu świec. To niebezpieczne. – Usłużnie zgasiła świece. - Dzięki – rzekła stanowczo Sydney. – Miło jest wiedzieć, że traktujesz bezpieczeństwo poważnie. Jej twarz przypomniała mi moment, gdy moja matka „pomocnie” wyciągnęła plik kartek, które „zaśmiecały” książkę, nad którą Sydney spędziła godziny, robiąc notatki. - Mamo, sądziłem, że nie będzie cię przez kilka godzin – powiedziałem z naciskiem. - Miało mnie nie być, ale w salonie karmicieli zrobiło się zbyt niezręcznie. Można by pomyśleć, że wszyscy będą zajęci podczas posiedzenia rady, ale nie. Tak wiele spojrzeń. Nie mogłam się zrelaksować. Więc pozwolono mi zabrać jednego ze sobą. – Rozejrzała się dokoła. – Gdzie poszedł? Ach, tutaj. – Cofnęła się do korytarza i wróciła z oszołomionym człowiekiem, niewiele starszym ode mnie. – Usiądź tam na krześle, a ja będę zaraz za tobą. Zerwałem się na równe nogi. - Przyprowadziłaś tu karmiciela? Mamo, wiesz jak Sydney się z tym czuje. Sydney nie skomentowała tego, ale zbladła na widok karmiciela siedzącego po drugiej stronie pokoju. Jego oczy… oszołomione i szczęśliwe z powodu endorfin, które otrzymał pozwalając wampirom karmić się na nim… patrzyły tępo dokoła. Matka westchnęła z irytacją. - Oczekujesz, że co powinnam była zrobić, skarbie? Nie było mowy o tym, żebym mogła się pożywiać, gdy Maureen Tarus i Gladys Dashkov siedziały tam i plotkowały tuż obok mnie. - Oczekiwałem, że masz choć trochę szacunku dla mojej żony! – zawołałem. Odkąd Sydney i ja się pobraliśmy i znaleźliśmy schronienie we Dworze, większość -9-

Richelle Mead - The Ruby Circle

ludzi – włączając mojego własnego ojca – odwróciła się do nas plecami. Moja matka stała przy nas, a nawet posunęła się tak daleko, że zamieszkała z nami… co nie przychodziło bez problemów. - Jestem pewna, że może po prostu poczekać w waszej sypialni – powiedziała moja matka, pochylając się, by zdmuchnąć więcej świec. Zauważając trufle na stole, zatrzymała się, by wsunąć jeden do ust. - Sydney nie musi się chować we własnym domu – kłóciłem się. - Cóż – powiedziała matka – ja też nie muszę. To także mój dom. - Nie mam nic przeciwko – powiedziała Sydney, wstając. – Poczekam. Byłem tak sfrustrowany, że chciałem rwać sobie włosy z głowy. Namiętność już nie była problemem. Wszelkie ślady wcześniejszego szczęścia, które widziałem w Sydney, zniknęły. Znów zamykała się w sobie, wracała do tego beznadziejnego uczucia bycia człowiekiem, który utknął w świecie wampirów. A później, niemal niemożliwie, rzeczy przybrały jeszcze gorszy obrót. Moja matka zauważyła wazon z piwoniami. - Są piękne – powiedziała. – Melinda musiała być bardzo wdzięczna za to leczenie. Sydney zamarła w pół kroku. - Jakie leczenie? - Nieważne – powiedziałem pospiesznie, mając nadzieję, że moja matka załapie aluzję. W swoim czasie Daniella Iwaszkow była wyjątkowo bystrą kobietą. Dzisiaj jednak wydawała się zupełnie nieświadoma niczego. - Melinda Rowe, kwiaciarka z Dworu – wyjaśniła. – Adrian i ja poszliśmy do niej ostatnim razem, gdy byliśmy na karmieniu. Miała straszny nawrót trądziku, a Adrian był tak miły i przyspieszył gojenie. W zamian obiecała pomóc mu trochę w zdobyciu piwonii z magazynu.

- 10 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Sydney odwróciła się do mnie, milcząc w furii. Potrzebowałem natychmiast uspokoić tę sytuację, więc złapałem ją za ramię i pociągnąłem ją do naszej sypialni. - Pospiesz się – powiedziałem do matki zanim zamknąłem drzwi. Sydney natychmiast zaatakowała. - Adrian, jak mogłeś? Obiecałeś! Obiecałeś, że nie będzie więcej magii ducha, chyba że miałaby pomóc w znalezieniu Jill! - To nic takiego – nalegałem. – Wymagało niewielkiej ilości mocy. - To się sumuje! – zapłakała Sydney. – Wiesz, że tak. Każda najmniejsza część. Nie możesz marnować mocy na coś takiego… na czyjś trądzik! Chociaż rozumiałem, dlaczego była zdenerwowana, nie mogłem nic zrobić, jedynie czuć, że jest mi przykro. - Zrobiłem to dla nas. Na naszą rocznicę. Myślałem, że ci się spodoba. - Spodobałoby mi się, gdyby mój mąż pozostał przy zdrowych zmysłach – odwarknęła. - Cóż, na to już dawno za późno – powiedziałem. Ona nie zdaje sobie sprawy nawet z połowy tego wszystkiego, zauważyła ciotka Tatiana. Sydney skrzyżowała ramiona i usiadła na łóżku. - Widzisz? Proszę bardzo. Zmieniasz wszystko w żarty. To jest poważne, Adrian. - Ja też jestem poważny. Wiem, z czym mogę sobie poradzić. Spojrzała mi prosto w oczy. - Wiesz? Nadal uważam, że lepiej byłoby zatrzymać ducha całkowicie. Zacznij znów brać tabletki. Tak będzie bezpieczniej. - A co ze znalezieniem Jill? – przypomniałem jej. – Co, jeśli będziemy potrzebować magii ducha do tego? - 11 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Sydney odwróciła wzrok. - Cóż, to nie było użyteczne jak do tej pory. Niczyja magia nie była. Tą ostatnią uwagą krytykowała siebie tak samo, jak mnie. Nasza przyjaciółka Jill Mastrano Dragomir została porwana miesiąc temu, a jak do tej pory nasze wysiłki w znalezieniu jej spełzły na niczym. Nie dałem rady dotrzeć do Jill w snach wywołanych duchem, ani Sydney – doświadczona posiadaczka ludzkiej magii – nie potrafiła jej zlokalizować, mając do dyspozycji zaklęcia. Najlepszym, co mogła nam powiedzieć magia Sydney było to, że Jill nadal żyła, ale to wszystko. Ogólne przekonanie było takie, że gdziekolwiek się znajdowała, została nafaszerowana narkotykami… które skutecznie chroniły ją zarówno od ludzkiej, jak i morojskiej magii. To nie powstrzymało nas obojga przed poczuciem bezużyteczności. Zależało nam na Jill – a moja więź z nią była szczególnie intensywna, odkąd użyłem kiedyś magii ducha, by sprowadzić ją z powrotem znad krawędzi śmierci. Brak wiedzy o tym, co się z nią teraz działo, rzuciła cień na Sydney i na mnie… i na każdy okruch szczęścia, który zbieraliśmy podczas tego narzuconego aresztu domowego. - To nie ma znaczenia – powiedziałem. – Gdy ją znajdziemy, będę potrzebował mojej magii. Nie wiadomo, co będę musiał zrobić. - Na przykład wyleczyć jej trądzik? – spytała Sydney. Wzdrygnąłem się. - Powiedziałem ci, że to nie było nic poważnego! Pozwól mnie martwić się o siebie i o to, jak dużo ducha mogę używać. To nie jest twoja praca. Odwróciła się z niedowierzaniem. - Oczywiście, że jest! Jestem twoją żoną, Adrian! Jeśli ja nie będę się o ciebie martwić, to kto będzie? Musisz trzymać ducha w ryzach. - Poradzę sobie – odparłem przez zaciśnięte zęby. - Czy twoja ciotka nadal do ciebie mówi? – zażądała odpowiedzi. - 12 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Odwróciłem wzrok, odmawiając napotkania jej oczu. W mojej głowie ciotka Tatiana westchnęła. Nigdy nie powinieneś był mówić jej o mnie. Podczas gdy ja milczałem, Sydney odezwała się: - Mówi, prawda? Adrian, to nie jest zdrowe! Musisz o tym wiedzieć! Odwróciłem się do niej w gniewie. - Poradzę sobie. Okej? Potrafię sobie z tym poradzić, poradzić sobie z nią! – krzyknąłem. – Więc przestań mówić mi, co mam robić! Nie wiesz wszystkiego… nieważne jak bardzo pragniesz, by wszyscy sądzili, że wiesz! Sydney poczuła się dotknięta i zrobiła krok do tyłu. Ból w jej oczach sprawiał, że zabolało mnie to nawet bardziej niż jej wcześniejsze słowa. Poczułem się okropnie. Jak ten dzień mógł pójść tak źle? Miał być doskonały. Nagle odczułem potrzebę, by się stąd wydostać. Nie mogłem znieść tych czterech ścian ani chwili dłużej. Nie mogłem znieść kontroli mojej matki. Nie mogłem znieść tego uczucia, jakbym zawsze zawodził Sydney… i Jill. Sydney i ja przybyliśmy na Dwór, by znaleźć schronienie przed naszymi wrogami, ukryliśmy się tutaj, żeby być razem. Ostatnio wydawało się, że to rozwiązanie zagrażało rozdzieleniem nas. - Muszę stąd wyjść – powiedziałem. Sydney otworzyła szerzej oczy. - Dokąd? Przeczesałem dłonią włosy. - Gdziekolwiek. Gdziekolwiek, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Gdziekolwiek, byle nie tutaj. Odwróciłem się, zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek i wybiegłem przez salon, mijając miejsce, w którym matka pożywiała się na karmicielu. Posłała mi

- 13 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

pytające spojrzenie, ale zignorowałem je i nie zatrzymałem się dopóki nie byłem po drugiej stronie drzwi, przechodząc przez lobby w budynku mieszkalnym dla gości. Dopiero gdy wyszedłem na zewnątrz, gdy ciepłe letnie powietrze uderzyło w moją skórę, zatrzymałem się, by ocenić swoje zachowanie… i wziąć do ust gumę, która była moim obecnym sposobem na unikanie palenia, gdy byłem zestresowany. Spojrzałem do tyłu na budynek, czując się winny i tchórzliwy, uciekając od naszej kłótni. Nie czuj się źle, powiedziała ciocia Tatiana. Małżeństwo jest trudne. Dlatego nigdy nie wyszłam za mąż. Jest trudne, zgodziłem się. Ale to nie jest wymówka, by uciekać. Muszę wrócić. Muszę przeprosić. Muszę to naprawić. Nigdy nie naprawisz wszystkich spraw, dopóki jesteś tu zamknięty, a Jill jest nadal zaginiona, ostrzegła ciocia Tatiana. Właśnie wtedy przeszło obok mnie dwóch Strażników, a ja usłyszałem kawałek ich rozmowy, gdy wspominali o dodatkowych patrolach podczas posiedzenia rady. Pamiętałem, że moja matka wspomniała o tym spotkaniu wcześniej i teraz uderzyła we mnie myśl. Odwracając się od budynku, zacząłem pospiesznie kierować się w stronę tego, co służyło nam za pałac królewski tu we Dworze, mając nadzieję, że dotrę na spotkanie na czas. Wiem, co zrobić, powiedziałem cioci Tatianie. Wiem, jak nas stąd wydostać i naprawić wszystko między mną i Sydney. Potrzebujemy misji, celu. I zamierzam zdobyć dla nas jeden. Muszę porozmawiać z Lissą. Jeśli mogę sprawić, że zrozumie, mogę naprawić wszystko. Fantom nie dał żadnej odpowiedzi, gdy szedłem. Dookoła mnie północ oblekała świat w ciemność… czas snu dla ludzi, najlepszy czas dla tych z nas, którzy byli na wampirzym harmonogramie. Dwór morojów był ustawiony jak uniwersytet: czterdzieści lub więcej wiekowych budynków z cegieł, rozmieszczonych zostało wokół pięknie zaprojektowanych dziedzińców i podwórzy. Był środek - 14 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

lata, było ciepło i wilgotno, a na zewnątrz przebywało niewielu ludzi. Większość z nich własne sprawy pochłonęły tak bardzo, że nie zauważali mnie albo nie uświadamiali sobie kim byłem. Ci, którzy zdali sobie z tego sprawę, wbijali we mnie takie same, ciekawskie spojrzenia.. Są po prostu zazdrośni, oświadczyła ciocia Tatiana. Nie sądzę, by to było to, odpowiedziałem. Nawet wiedząc, że to tylko złudzenie, ciężko czasami jej nie odpowiadać. Oczywiście, że to jest to. Nazwisko Iwaszkow zawsze wywoływało podziw i zazdrość. Oni wszyscy są podwładnymi i wiedzą to. Za moich czasów to nigdy nie byłoby tolerowane. To ta wasza młodociana królowa pozwala na utratę panowania nad pewnymi sprawami. Nawet z tymi natrętnymi spojrzeniami wokół, czerpałem przyjemność z mojego spaceru. To naprawdę było niezdrowe, siedzieć tak w zamkniętym pomieszczeniu… nigdy nie sądziłem, że to przyznam. Pomimo że powietrze było gęste i wilgotne, odczuwałem je jako lekkie i orzeźwiające. Złapałem się na tym, że chciałem, by Sydney także mogła tu być. Chwilę później zdecydowałem, że to nie w porządku. Ona potrzebowałaby przebywać na zewnątrz później, gdy słońce wstanie – to dobry czas dla ludzi. Życie według naszego harmonogramu było prawdopodobnie tak ciężkie dla niej jak izolacja. Zanotowałem w pamięci, by zasugerować później jej spacer. Słońce nie zabija nas tak, jak zabija Strzygi – złe, nieumarłe wampiry – ale nie jest też komfortowe dla morojów. Większość śpi lub zostaje w środku w ciągu dnia, a dla Sydney oznaczało to mniejsze prawdopodobieństwo na spotkanie kogokolwiek, jeśli dobrze zaplanujemy nasze wyjście. Dopingowałem się w myślach, gdy wsunąłem do ust kolejną gumę i dotarłem do królewskiego pałacu. Z zewnątrz wyglądał jak każdy inny budynek, ale w środku został urządzony z całą wspaniałością i bogactwem, jakich można było oczekiwać od królewskich starożytnych cywilizacji. Moroje wybierali swoich - 15 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

monarchów spośród dwunastu królewskich rodzin i ogromne portrety tych znakomitych postaci pokrywały korytarze, oświetlone przez błyszczące żyrandole. Tłumy ludzi spacerowały po nich, a gdy dotarłem do pokoju rady, zauważyłem, że przybyłem na koniec spotkania. Ludzie wychodzili, gdy wszedłem, a wielu z nich zatrzymało się, by gapić się na mnie. Słyszałem szepty o „obrzydlistwie” i „ludzkiej żonie”. Zignorowałem je i skupiłem się na swoim prawdziwym celu, w pobliżu przodu sali. Tam, niedaleko podium rady, stała Wasylisa Dragomir – „młodociana królowa”, o której mówiła moja ciotka. Lissa, jak ją nazywałem, otoczona była ubranymi na ciemno dampirskimi Strażnikami: pół ludzkimi, pół morojskimi wojownikami, których rasa pochodziła z dawnych czasów, w których moroje i ludzie zawierali małżeństwa bez skandalu. Dampiry nie mogły mieć dzieci między sobą, ale genetyczne dziwactwo sprawiało, że ich rasa była kontynuowana przez rozmnażanie się z morojami. Stojący zaraz za Strażnikami Lissy moroj, wykrzykiwał do niej pytania, na które odpowiadała w swój zwykły, spokojny sposób. Przywołałem trochę magii ducha, by zobaczyć jej aurę, która teraz zaświeciła się w mojej wizji. Błyszczała na złoto, co wskazywało na to, że była użytkownikiem ducha jak ja, ale inne kolory zostały przyćmione i drżące, co świadczyło o jej podenerwowaniu. Wypuściłem magię, gdy przebiegłem przez tłum i wyciągnąłem dłoń w jej kierunku, krzycząc, by usłyszała mnie ponad hałasem. - Wasza Wysokość! Wasza Wysokość! Jakoś zdołała usłyszeć mój głos przebijający się ponad inne i dała mi znak, bym podszedł, gdy skończyła odpowiadać na pytania tamtego moroja. Jej Strażnicy rozstąpili się, aby mnie przepuścić. To przyciągnęło uwagę wszystkich… zwłaszcza gdy widzowie zobaczyli komu pozwoliła wejść do swojej przestrzeni osobistej. Mogłem zobaczyć, że umierali z ciekawości o czym będziemy rozmawiać,

- 16 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

ale Strażnicy powstrzymywali ich przed zbliżaniem się, a w pomieszczeniu i tak panował hałas. - Cóż za niespodzianka. Nie mogłeś pojawić się na spotkaniu? – spytała mnie niskim głosem, nadal utrzymując na twarzy ten przeznaczony dla publiczności uśmiech. – To przyciągnęłoby mniej uwagi. Wzruszyłem ramionami. - Wszystko, co robię w ostatnich dniach przyciąga uwagę. Przestałem się przejmować. Iskra uzasadnionego rozbawienia błysnęła w jej oczach, więc poczułem się lepiej przynajmniej w tej kwestii. - Co mogę dla ciebie zrobić, Adrianie? - Raczej co ja mogę zrobić dla ciebie – powiedziałem, nadal podekscytowany pomysłem, który uderzył mnie wcześniej. – Musisz pozwolić mi i Sydney wyjechać na poszukiwanie Jill. Jej oczy rozszerzyły się, a uśmiech opadł. - Pozwolić wam wyjechać? Błagaliście, bym pozwoliła wam zostać tu miesiąc temu! - Wiem, wiem. I jestem wdzięczny. Ale twoi ludzie jeszcze nie znaleźli Jill. Potrzebujesz pomocy specjalnych osób ze specjalnymi zdolnościami. - Jeśli dobrze pamiętam – powiedziała – ty i Sydney już próbowaliście użyć tych specjalnych zdolności… i nie udało się. - I właśnie dlatego musisz pozwolić nam się stąd wydostać! – zawołałem. – Wrócić do Palm Springs i… - Adrian – przerwała Lissa. – Czy ty siebie słyszysz? Przybyliście tu, ponieważ Alchemicy starali się was złapać. A teraz chcecie udać się tam z powrotem, prosto w ich szpony?

- 17 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Cóż, nie, jeśli przedstawiasz to w taki sposób. Pomyślałem, że wymkniemy się, a oni nie będą o tym wiedzieć i… - Nie – przerwała ponownie. – Absolutnie nie. Mam wystarczająco dużo powodów do zmartwień bez waszej dwójki złapanej przez Alchemików. Chciałeś, żebym cię chroniła i to zamierzam zrobić. Więc nawet nie myśl o wymknięciu się – obserwuję bramy. Obydwoje zostajecie tutaj, gdzie jesteście bezpieczni. Bezpieczni, ale zaczynaliśmy przez to tracić nasz związek, pomyślałem, przypominając ponury wyraz oczu Sydney. Kochanie, wyszeptała do mnie ciocia Tatiana, zacząłeś tracić go o wiele szybciej. - Mam dobrych ludzi, którzy szukają Jill – kontynuowała Lissa, gdy jej nie odpowiedziałem. – Rose i Dymitr jej szukają. - Dlaczego jeszcze jej nie znaleźli? A jeśli ktoś chciał cię usunąć, dlaczego oni nie… Nie mogłem dokończyć, ale smutek w jadeitowo-zielonych oczach Lissy powiedział mi, że wiedziała. Przez prawo, które starała się zmienić, utrzymanie się Lissy na tronie wymagało, by miała jednego żyjącego krewnego. Ktokolwiek, kto chciał usunąć Lissę z jej stanowiska mógł po prostu zabić Jill i pokazać dowód. Fakt, że to się jeszcze nie stało był błogosławieństwem, ale także pogłębieniem tajemnicy wokół sprawy. Po co ktoś miałby porwać Jill? - Idź do domu, Adrian – powiedziała delikatnie Lissa. – Porozmawiamy później – na osobności – jeśli będziesz chciał. Może będziemy mieć wtedy więcej opcji. - Może – zgodziłem się. Ale tak naprawdę w to nie wierzyłem. Zostawiłem Lissę z jej wielbicielami i wymknąłem się z powrotem przez tłum gapiów, podczas gdy ciemny i zbyt znajomy nastrój zaczął mnie ogarniać. Pójście do Lissy było impulsem, jednym z tych, które dawały mi chwilową

- 18 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

nadzieję. Gdy Sydney i ja szukaliśmy schronienia, nie mieliśmy pojęcia co stanie się Jill. To była prawda, że Lissa wysłała dobrych ludzi na jej poszukiwanie… a nawet niechętną pomoc ze starej organizacji Sydney, Alchemików. Ale wciąż nie potrafiłem otrząsnąć się z poczucia winy, że gdybyśmy byli tam z Sydney, zamiast się ukrywać, znaleźlibyśmy Jill. Działo się tam coś, czego jeszcze nie rozumieliśmy. Z drugiej strony, jej porywacze mogli mieć… - Proszę, proszę, proszę. Spójrzcie, kto zdecydował się pokazać swoją tchórzliwą twarz. Zatrzymałem się i zamrugałem, ledwie świadomy tego, gdzie byłem. Moje myśli pędziły tak wściekle, że przeszedłem połowę drogi do domu nie zauważając tego, a teraz stałem na kamiennej ścieżce, która przechodziła między dwoma budynkami. Spokojny, daleki od drogi szlak był idealny na zasadzkę. Wesley Drozdow, członek królewskiej rodziny, który został ostatnio moim nemezis, stał tam, blokując mi drogę z kilkoma kumplami obok. - Jest ich więcej, niż zwykle – powiedziałem uprzejmie. – Znajdź kilku więcej, a może wreszcie będziesz miał uczciwą walkę… Pierwszy cios nadszedł z tyłu, trafił w dolną część pleców, wybijając ze mnie powietrze i powodując moje potknięcie. Wesley wyrósł naprzeciwko mnie i posłał prawy sierpowy, nim zdążyłem zareagować. Uświadomiłem sobie mgliście, przez ból, że komentarz, który wcześniej powiedziałem do niego był naprawdę celny: Wesley podróżował z grupą, ponieważ to jedyny sposób, by mógł pokonać moją magię ducha. Gdy czyjaś stopa uderzyła moje kolano, posyłając mnie na ziemię, zdałem sobie sprawę, że właściwie byłem idiotą, pokazując się tak publicznie. Wesley czekał na szansę, by się odpłacić za swoje wcześniejsze krzywdy, a teraz ją dostał.

- 19 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Co się stało? – spytał Wesley, kopiąc mnie mocno w żołądek, gdy leżałem na ziemi, próbując z trudem wstać. – Nie ma tu twojej żony-karmicielki, by cię uratować? - Tak – skarcił mnie ktoś inny. – Gdzie twoja ludzka dziwka? Nie mogłem odpowiedzieć przez ból. Pojawiło się więcej kopnięć od większej ilości osób, za którymi nie nadążałem. Ich twarze przepływały przede mną i byłem w szoku, że rozpoznałem kilka z nich. Nie byli tylko zwykłymi naśladowcami Wesleya. Niektórych z nich znałem, imprezowałem z nimi w przeszłości… byli to ludzie, których kiedyś uznawałem za przyjaciół. Uderzenie w głowę spowodowało, że przed oczami zaczęły tańczyć mi gwiazdy, na chwilę zacierając twarze nade mną. Ich odzywki zmieszały się w nieczytelną kakofonię, razem z uderzeniem następującym po uderzeniu. Kuliłem się w agonii, starając się oddychać. Nagle, przez hałas, usłyszałem czysty głos, żądający wyjaśnień. - Co się tu do cholery dzieje? Mrugając, starałem się przywrócić ostrość spojrzenia, ale ledwie widziałem silne ręce odpychające Wesley'a i rzucające nim o ścianę pobliskiego budynku. Zajęło to sekundę, zanim trzech lizusów naśladujących go zdało sobie sprawę, że coś poszło nie tak. Cofnęli się jak przestraszone owce, którymi byli i nagle pojawiła się znajoma twarz, gdy Eddie Castile stanął nade mną. - Ktoś jeszcze kręci się w pobliżu? – wychrypiałem. – Nadal jest was więcej. Oni byli niczym, w porównaniu do Eddiego i o tym wiedzieli. Nie widziałem, jak wszyscy uciekali, ale to sobie wyobraziłem i to było wspaniałe. Zapadła cisza i chwilę później ktoś pomagał mi wstać. Obejrzałem się i zobaczyłem kolejną znajomą twarz, Neila Raymonda, wsuwającego swoje ramię pod moje.

- 20 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Możesz chodzić? – spytał Neil, a jego głos miał śladowe ilości brytyjskiego akcentu. Skrzywiłem się i umieściłem ciężar na jednej stopie, ale przytaknąłem. - Tak. Po prostu pójdźmy do domu i sprawdźmy później, czy nie mam nic złamanego. Dzięki, tak przy okazji – dodałem, gdy Eddie wsparł mnie z drugiej strony i zaczęliśmy iść. - Dobrze wiedzieć, że moroj w niebezpieczeństwie może liczyć na takich dzielnych rycerzy podążających za nim. Eddie pokręcił głową. - To był totalny przypadek, tak właściwie. Po prostu byliśmy w drodze do twojego mieszkania z pewnymi wiadomościami. Dreszcz przeszedł po moim ciele i zatrzymałem swoje kroki. - Jakimi wiadomościami? – zażądałem. Uśmiech wzrósł na twarzy Eddiego. - Spokojnie – to dobre wiadomości. Tak myślę. Tylko niespodziewane. Ty i Sydney macie gościa przy bramie. Ludzkiego gościa. Gdybym nie był tak bardzo obolały, moja szczęka by opadła. To były nieoczekiwane wiadomości. Przez poślubienie mnie i szukanie schronienia wśród morojów, Sydney musiała odciąć się od większości swoich ludzkich znajomych. Pokazanie się tu jednego z nich było dziwne. To nie mógł być Alchemik. Alchemik zostałby już odprawiony. - Kto to jest? – spytałem. Uśmiech Eddiego przeszedł bardziej w szczerzenie się. - Jackie Terwiliger.

- 21 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 2 Sydney - OCH, ADRIAN. To była jedyna rzecz, którą mogłam powiedzieć, gdy za pomocą wilgotnych ubrań próbowałam zmyć krew i brud z twarzy Adriana, odsuwając na bok niesforne kosmyki jego kasztanowych włosów. Posłał mi swój zuchwały uśmiech i nadal zdołał wyglądać przy tym dziarsko, mimo swojego ubłoconego stanu. - Hej, nie brzmij na taką zdołowaną, Sage. Nie byłem taki beznadziejny w walce. Spojrzał na Neila i powiedział teatralnym szeptem: - Prawda? Powiedz jej, że nie byłem taki beznadziejny w walce. Powiedz jej, że naprawdę dawałem radę. Neil zdobył się na blady uśmiech, ale matka Adriana przemówiła, zanim ten mógł coś odpowiedzieć. - Adrian, kochanie, to nie czas na żarty. Moja wampirza teściowa i ja nie zgadzałyśmy się w wielu sprawach, ale w tym temacie byłyśmy całkowicie zgodne. Czarne chmury z naszej poprzedniej walki nadal nas otaczały i nie mogłam nic na to poradzić, że czułam się trochę winna, iż nie starałam się bardziej, by go zatrzymać. Powinnam przynajmniej powiedzieć mu, żeby wziął ze sobą strażnika, skoro to nie jego pierwsze starcie z tymi awanturnikami. Zwykle strażnicy towarzyszyli morojom tylko, gdy przebywali w świecie, gdzie prawdziwym zagrożeniem były Strzygi. Jednak tutaj, gdzie reszta ludzi z gatunku Adriana uważała nasze małżeństwo za wybryk natury, zagrożenie można było znaleźć bliżej domu. Musieliśmy zmierzyć się z wieloma - 22 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

groźbami i oszczerstwami, ale jeszcze nigdy nie były to otwarte przejawy przemocy. To łut szczęścia – aczkolwiek trochę dziwnego – że to Eddie i Neil go znaleźli. Eddie zniknął, spiesząc do przednich wrót, aby przyprowadzić do nas pannę Terwiliger. Byłam tak zmartwiona stanem Adriana, że ledwie znalazłam chwilę, żeby zastanowić się, co – do cholery – mogło sprowadzić moją byłą nauczycielkę historii i mentorkę magii do królewskiej fortecy sekretnej rasy wampirów. Nawet jeśli część mnie martwiła się, że jej wizyta nie mogła stanowić nic dobrego, nie dałam rady powstrzymać się przed byciem podekscytowaną perspektywą zobaczenia się z nią. Minęły miesiące odkąd widziałyśmy się osobiście. Kochałam Adriana i nie przeszkadzała mi Daniella, ale umierałam, żeby porozmawiać z kimś innym. - Nie mam nic złamane – nalegał Adrian. – Prawdopodobnie nie będę mieć nawet blizny. A szkoda. Myślałem, że dobrze wyglądająca blizna w tym miejscu – pokazał na bok swojej twarzy – mogłaby naprawdę podkreślić moje, już i tak idealne, kości policzkowe, a równocześnie dodać ostrości męskim liniom mojej twarzy. Nie, żebym potrzebował podkreślenia moich męskich linii… - Adrian, wystarczy – powiedziałam. – Jestem wdzięczna, że nic ci nie jest. To mogło skończyć się o wiele gorzej. Ale nadal powinieneś zobaczyć się z lekarzem, aby być pewnym. Wyglądał, jakby chciał dodać jakiś kąśliwy komentarz, ale rozsądnie powiedział tylko: - Tak, kochanie. Przybrał anielską minę, która tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie zrobi tego, o co go prosiłam. Potrząsnęłam głową, uśmiechając się wbrew sobie i pocałowałam go w policzek. Adrian. Mój mąż. Gdyby rok temu ktoś powiedział mi, że będę żoną, powiedziałabym, że żartuje. A gdyby ktoś oznajmił mi, że zostanę żoną wampira, odparłabym, że ma urojenia. Patrząc teraz na Adriana, zalała mnie - 23 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

fala miłości, pomimo wcześniejszego napięcia między nami. Nie mogłam sobie wyobrazić życia bez niego. To było niemożliwe. Czy mogłam sobie wyobrazić życie z nim, nie będąc zamkniętą w mieszkaniu z jego matką, podczas gdy moi i jego ludzie knuli przeciwko nam? Zdecydowanie. Istniało dla nas wiele scenariuszy, które podobałyby mi się o wiele bardziej, ale to była nasza obecna droga do czasu, aż nie wydarzy się coś wyjątkowego. Poza murami Dworu moi ludzie pragnęli mnie uwięzić. Wewnątrz niego to jego ludzie chcieli go zaatakować. W tym mieszkaniu przynajmniej byliśmy bezpieczni i – co ważniejsze – razem. Pukanie do drzwi uratowało Adriana przed dalszymi kazaniami. Daniella otworzyła, a w wejściu stał Eddie. Zobaczenie go prawie zawsze wywoływało uśmiech na mojej twarzy. W Palm Springs udawaliśmy bliźniaki, dzieląc podobne ciemnoblond włosy i brązowe oczy. Ale z biegiem czasu stał się dla mnie jak prawdziwy brat. Znałam zaledwie kilka osób, które były tak odważne i lojalne. Czułam dumę, mogąc nazywać go moim przyjacielem, chociaż bolało mnie widzenie go cierpiącego z powodu zniknięcia Jill. Ostatnio zawsze wyglądał na przejętego i czasami martwiłam się, czy o siebie dba. Prawie wcale się nie golił i miałam przeczucie, że jedynym powodem, dla którego w ogóle kłopotał się jedzeniem, były ciągłe treningi oraz pozostawanie w formie, aby móc odnaleźć porywaczy Jill. Jednak, kiedy ujrzałam kolejną osobę wchodzącą do mieszkania, musiałam wstrzymać się z martwieniem o Eddiego. Pospiesznie przeszłam przez pokój i z zaskoczenia porwałam ją w objęcia. Panna Terwiliger – nie mogłam się zmusić do nazywania ją Jackie, nawet jeśli nie byłam już jej uczennicą – zmieniła moje życie na wiele sposobów. To ona przejęła rolę, którą kiedyś wykonywał mój ojciec: uczyła mnie sekretów starożytnej sztuki. Jednak w przeciwieństwie do niego, nigdy nie sprawiała, że czułam się gorsza. Zachęcała mnie i wspierała, powodując, iż postrzegałam siebie jako bardziej wartościową i zdolną, nawet jeśli nie zawsze

- 24 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

byłam idealna. Ona i ja kontaktowałyśmy się przez telefon, od kiedy zjawiłam się na Dworze, ale do teraz nie sądziłam, że tak bardzo za nią tęskniłam. - Mój Boże – powiedziała, chichocząc i starając się oddać uścisk. – Nie oczekiwałam takiego powitania. – Jej wysiłki wydawały się trochę dziwne, zważywszy na fakt, że w jednej dłoni trzymała teczkę, a w drugiej coś, co wyglądało na małe zwierzę. - Czy w końcu pozwolisz mi to wziąć? – nalegał Eddie, zabierając jej teczkę. Podniosła to, pozwalając nam na właściwy uścisk. Otaczał ją mdławy zapach ziół paczuli, przypominając mi o bardziej beztroskich czasach, gdy razem zbliżałyśmy się do siebie, aby popracować nad zaklęciami. Poczułam łzy zbierające mi się w oczach, więc szybko się odsunęłam, żeby się ich pozbyć. - Cieszę się, że tu jesteś – powiedziałam, próbując wrócić do swojej biznesowej wersji. – Jestem zaskoczona, ale się cieszę. To nie mogła być dla ciebie łatwa podróż. - To, co chcę powiedzieć jest czymś, co może być przekazane wyłącznie osobiście. – Przeniosła okulary na nos i przesunęła wzrokiem po reszcie obecnej w pokoju. – Neil, miło cię znowu widzieć. I Adrian, cieszę się, że Sydney w końcu zrobiła z ciebie uczciwego mężczyznę. Adrian uśmiechnął się, słysząc to i przedstawił Daniellę. Była uprzejma, ale wydawała się trochę wycofana. Moroje tacy jak ona, którzy żyją głównie na Dworze w odosobnieniu, nie mają wielu ludzkich znajomych. Cały pomysł ludzi władających magią był równie dziwny dla morojów, jak i dla Alchemików, ale musiałam przyznać Danielli, że starała się przyswoić to wszystko. Mogła nie mieć wyczucia czasu i nie rozumieć naszych niedoszłych romantycznych momentów, ale nie mogłam zaprzeczać, że jej życie w ostatnim roku także całkowicie przewróciło się do góry nogami.

- 25 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Wchodźcie, wchodźcie – powiedziałam, przepuszczając pannę Terwiliger. Tak rzadko miewaliśmy gości, że prawie zapomniałam o zwykłej gościnności. – Usiądź, a ja przyniosę ci coś do picia. A może coś do jedzenia? Potrząsnęła głową, wchodząc za mną do kuchni. Inni podążyli za nami, z wyjątkiem Eddiego, który niezręcznie trzymał transporter. - Ze mną wszystko w porządku – rzekła. – Poza tym możemy nie mieć na to czasu. Mam nadzieję, że nie jestem za późno. Jej słowa sprawiły, że podniosły mi się włosy na karku, ale zanim dałam radę odpowiedzieć, Eddie oczyścił gardło i podniósł transporter, w którym zobaczyłam kota. - Um, czy chcesz, żebym zrobiła z nią coś szczególnego? - Nim – poprawiła panna Terwiliger. – I Pan Bojangles może poczekać, ale my musimy rozmawiać. Poza tym, jeśli mam rację, będziemy go potrzebować. Adrian posłał mi pytające spojrzenie, ale potrząsnęłam jedynie głową w odpowiedzi. Wszyscy zgromadziliśmy się wokół kuchennego stołu. Usiadłam, a Adrian stanął za mną, kładąc ręce na moich ramionach. Kątem oka dostrzegłam, jak rubiny i białe złoto jego ślubnej obrączki zaświeciły. Panna Terwiliger zajęła miejsce naprzeciwko mnie i wyjęła ozdobne drewniane pudełko ze swojej teczki. Było ono pokryte kwiecistymi wzorami, które wyglądały na malowane własnoręcznie. Postawiła je na stole i popchnęła w moją stronę. - Co to? – spytałam.

- 26 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Miałam nadzieję, że ty mi powiesz – odparła. – To przyszło kilka tygodni temu, leżało na moim ganku. Na początku myślałam, że to jakiś rodzaj prezentu od Malachiego – nawet jeśli to nie jest w jego stylu. - Racja – zgodził się Adrian. – Granaty, kamizelki kuloodporne… to byłoby bardziej w jego stylu. Malachi Wolfe był wątpliwie stabilnym instruktorem samoobrony, u którego Adrian i ja braliśmy lekcje oraz człowiekiem, który niewytłumaczalnie zdobył serce panny Terwiliger. Uśmiechnęła się przelotnie na komentarz Adriana, ale ani na chwilę nie oderwała wzroku od pudełka, kontynuując: - Szybko zorientowałam się, że pudełko jest magicznie zapieczętowane. Próbowałam różnego rodzaju zaklęć otwierających, popularnych i rzadkich, ale bez skutku. Ktokolwiek to zaczarował jest niezwykle potężny. Spędziłam kilka ostatnich tygodni, wykańczając moje moce, aż w końcu wzięłam to do Inez. Na pewno ją pamiętasz? - Trudno ją zapomnieć – powiedziałam, wspominając tą sędziwą, dziwaczną starą wiedźmę z Kalifornii, która udekorowała każdy centymetr swojego domu różami. - Dokładnie. Powiedziała mi, że ma pewne potężne zaklęcie, które prawdopodobnie byłoby w stanie to otworzyć, ale nie udało mi się, ponieważ może to zostać wykonane tylko przez konkretną osobę. – Panna Terwiliger wyglądała na zmartwioną. – Nie wykryłam tego. Oczywiście, tą osobą nie byłam ja. Inez spekulowała, że dla kogokolwiek jest to pudełko, będzie miał małe problemy z otworzeniem go, dzięki czemu doszłam do tego, że to ty jesteś tym odbiorcą. Gapiłam się na pudełko.

- 27 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Ale dlaczego daliby to tobie, a nie mnie? Panna Terwiliger rozejrzała się wokoło suchym spojrzeniem. - To nie jest do końca łatwe miejsce do dostarczenia. Szkoda, że nie odkryłam tego wcześniej. Miejmy nadzieję, że to, co jest w środku, nie jest wrażliwe na czas. Spojrzałam na pudełko w innym świetle, czując, że wypełnia mnie pragnienie i niepokój. - Co powinnam zrobić? - Otwórz to – odparła po prostu pani Terwiliger. – Jednakże, reszcie radzę trochę się odsunąć. Daniella szybko wykonała polecenie, ale Adrian i dampiry uparcie pozostali na swoich miejscach. - Róbcie, co mówi – powiedziałam. - A co jeśli to bomba? – spytał Eddie. - Mogę w większości zminimalizować szkody dla Sydney, ale nie mogę zagwarantować tego reszcie – odparła panna Terwiliger. - W większości? – odezwał się Adrian. – Może to sposób Alchemików, żeby się do ciebie dobrać. - Może, ale oni nie są fanami ludzkiej magii. Nie wyobrażam sobie, by się do tego posunęli. – Westchnęłam. – Proszę. Po prostu się odsuń. Nic mi nie będzie. Nie wiedziałam tego na pewno, ale wystarczyło trochę przymilania się i w końcu odpuścili. Panna Terwiliger wyciągnęła mały woreczek i wysypała żółty, błyszczący proszek na stół. Wymamrotała jakąś grecką inkantację, a ja poczułam - 28 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

magię – ludzką magię – płonącą w otaczającym nas powietrzu. Minęło sporo czasu, odkąd wyczuwałam ją w kimś innym, więc zaskoczył mnie ten przypływ energii, którą mi dała. Gdy zaklęcie ochronne było już na swoim miejscu, nagląco pokiwała na mnie. - No, dalej Sydney. Jeśli nie dasz rady tego otworzyć, spróbuj użyć podstawowego zaklęcia otwierającego. Położyłam swoje palce na wieku i wzięłam głęboki oddech. Nic się nie stało, gdy próbowałam je podnieść, co nie było niczym zaskakującym. Nawet jeśli panna Terwiliger miała rację i pudełko było przeznaczone dla mnie, to nie znaczyło, że to będzie tak do końca proste. Kiedy przywołałam słowa zaklęcia, oczywiste pytanie pojawiło się na krawędzi moich myśli: co, jeśli to naprawdę jest dla mnie? Jeśli tak, to od kogo? A co ważniejsze, dlaczego? Wypowiedziałam zaklęcie i chociaż pudełko się nie zmieniło, usłyszeliśmy cichy dźwięk otwarcia. Ponownie spróbowałam unieść wieczko i tym razem poszło łatwo. Nawet lepiej, w środku nie było żadnej bomby. Po chwili wahania pozostali zgromadzili się wokół, aby zobaczyć, co jest w środku. Spoglądając w dół, ujrzałam kilka kartek z pojedynczym włosem na górze. Ostrożnie go podniosłam, unosząc do światła. Był blond. - Prawdopodobnie twój – powiedziała panna Terwiliger. – Do zamknięcia dla konkretnej osoby potrzebujesz czegoś, co jest częścią odbiorcy. Włos. Paznokieć. Skórę. Zmarszczyłam nos na te słowa. Odwracając pierwszą kartkę, próbowałam nie myśleć o tym, jak ktoś mógł wejść w posiadanie jednego z moich włosów. Kartka okazała się być ulotką Muzeum Robotów w Pittsburgu. To mogłoby być komiczne, gdyby nie chłodne słowa napisane na jednym z obrazków ze szczególnych wystaw: Raptorbot 2000: CHODŹ SIĘ POBAWIĆ, SYDNEY. Oddech ugrzązł

- 29 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

mi w gardle i szybko podniosłam wzrok. Wszyscy wyglądali na tak oszołomionych jak ja. Nie potrafiłam rozpoznać pisma. - Co jest na innych kartkach? – spytał Neil. To także było złożone i błyszczące, tak jak magazyny. Na pierwszy rzut oka wyglądało na jakiegoś rodzaju reklamy podróży. Otworzyłam to i znalazłam zdjęcie hotelu Bed-and Breakfast w Palo Alto. - Co to ma wspólnego z muzeum robotów w Pittsburgu? Panna Terwiliger zesztywniała. - To nie na tę stronę powinnaś patrzeć. Odrzuciłam kartkę i zagapiłam się na to co lub – ważniejsze – kogo widziałam. Jill. Prawie zapomniałam o tych reklamach. Dawno temu – przynajmniej ja tak to odczuwałam – Jill przez krótki okres czasu była modelką dla jednej projektantki w Palm Springs. Nie powinnam jej na to pozwolić, wiedząc, jak mogło to nadwyrężyć jej ochronę. Zdjęcie, na które teraz patrzyłam zostało zrobione w sekrecie, wbrew mojej woli. Jill nosiła parę dużych, pozłacanych okularów i szalik o pawich kolorach, owinięty wokół jej bujnych kręconych włosów. Patrzyła na kępkę palm i gdyby ktoś jej nie znał, byłoby mu trudno zorientować się, że to ona. W zasadzie to większości ludzi sprawiłoby kłopot dostrzeżenie, że to morojka. - Co to, do diabła, jest? – zażądał Eddie. Wyglądał, jakby zaraz miał wyrwać mi stronę z rąk. Tylko kilka rzeczy było w stanie zaburzyć jego spokojną naturę. Bezpieczeństwo Jill stanowiło jedną z nich. - 30 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. - Nie mam pojęcia. Adrian sięgnął obok mnie i wziął pierwszą stronę. - Pewnie to nie oznacza, że Jill jest przetrzymywana w Muzeum Robotów? W Pittsburgu? - Musimy jechać – stwierdził zawzięcie Eddie. Obrócił się, jakby chciał od razu ruszyć do drzwi i wyjść. - Ja muszę jechać – powiedziałam, wskazując na ulotkę, którą trzymał Adrian. – To pudełko było dla mnie. Ta wiadomość jest nawet zaadresowana do mnie. - Nie pojedziesz sama – zaprzeczył Eddie. - Nigdzie nie jedziesz – rzekł Adrian, odkładając kartkę z powrotem. – Przed moim małym, uch, nieporozumieniem z Wesley'em rozmawiałem z Jej Wysokością, która jasno określiła, że ty i ja nie możemy opuścić Dworu. Ogarnęły mnie cierpienie i wyrzuty sumienia, gdy spojrzałam na profil Jill. Była zaginiona prawie od miesiąca. Desperacko czekaliśmy na jakiś trop, a teraz go dostaliśmy. Ale panna Terwiliger spekulowała: czy było za późno? Co się działo, gdy to pudełko leżało nietknięte? - Muszę – powiedziałam. – Nie ma mowy, żebym to zignorowała. Adrian, wiesz o tym. Nasze spojrzenia się spotkały. Tak wiele uczuć przepłynęło między nami, gdy w końcu skinął głową. - Wiem. - 31 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Chyba nie myślisz, że Lissa naprawdę zmusiłaby mnie siłą do zostania tutaj, prawda? Westchnął. - Nie wiem, ale ona dokładnie wskazała, że po wszystkich problemach, które na nią sprowadziliśmy zostając tu, gorsze będzie, jeśli wyjdziesz i dasz się złapać Alchemikom. Możemy spróbować się stąd wymknąć… ale nie byłbym zaskoczony, gdyby sprawdzali auta przy wyjeździe. - Tak myślałam, że coś takiego może się zdarzyć – odezwała się panna Terwiliger. Pokonała swój szok i przeszła w tryb "zajmijmy-się-tym", który uważałam za ogromnie pocieszający. – Dlatego też przyszłam przygotowana. Mam sposób na przemycenie cię na zewnątrz, jeśli chcesz, Sydney. Jej spojrzenie przeniosło się na Adriana. – Obawiam się, że tylko Sydney. - Nie ma mowy – odparł natychmiast. – Jeśli ona idzie, ja też idę. - Nie – powiedziałam wolno. – Ona ma rację. Uniósł brwi. - Spójrz, wiele ryzykujesz, więcej niż ja, wydostając się stąd. Nie pozwolę ci tam iść i narażać się, podczas gdy ja zostanę tutaj, bezpieczny, dlatego nawet nie… - To nie o to chodzi – przerwałam mu. Chwilę później poprawiłam się. – Znaczy, jasne, chcę żebyś był bezpieczny, ale posłuchaj, co mam do powiedzenia. Jeśli tam pójdę, ryzykuję bardziej, ponieważ Alchemicy mnie szukają. Poza tym w tej chwili mnie nie tropią, ponieważ myślą, że jestem bezpieczna z tobą, w zamknięciu. I tak długo, jak będą tak myśleć, nie zaczną mnie szukać. Nikt nie widuje mnie tutaj, na Dworze, ale ciebie czasami tak, podczas twoich wizyt u

- 32 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

karmicieli. Gdybyśmy oboje nagle zniknęli, wieść o tym mogłaby dojść do Alchemików. Ale jeśli ludzie nadal będą widywać ciebie… Adrian się skrzywił. - Wtedy pomyślą, że nadal tu jesteś, tylko ukrywasz się przed wrednymi wampirami. - Zostaniesz częścią mojej przykrywki – powiedziałam, kładąc moją dłoń na jego. – Wiem, że ci się to nie podoba, ale to naprawdę by pomogło. Pozwoliłoby mi swobodniej poruszać się po świecie i spróbować ustalić, jak to – wskazałam głową na ulotkę z robotami – jest powiązane z Jill. Odpowiedź zajęła mu kilka chwil. Domyślałam się, że wiedział o prawdziwości moich argumentów, ale nadal tego nie lubił. - Po prostu martwi mnie myśl, że jesteś tam sama, kiedy ja siedzę tutaj. - Nie będzie sama – wtrącił się Eddie. – Nie mam żadnych zadań i nikt mnie nie ściga. Mogę swobodnie wejść i wyjść z Dworu. - Ja także – powiedział Neil. - Jeden z was musi zostać z Adrianem – zaoponowałam. – W razie gdyby zdarzyła się powtórka z dzisiejszego dnia. Neil, mógłbyś? A ty Eddie, pójdziesz ze mną, żeby to sprawdzić? Sprawiłam, że zabrzmiało to jak żądanie, a nawet przysługa, ale wiedziałam, że nie było takiej rzeczy na Ziemi, którą Eddie wolałby teraz robić, niż szukać Jill. - Zróbmy tak – zaczął Adrian, gdy dampiry się zgodziły. – Zostanę tutaj i będę cię krył, ale gdy tylko znajdę sposób, żeby do ciebie dołączyć, nie ryzykując naszej przykrywki, zrobię to. - 33 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Spotkałam jego spojrzenie, pragnąc powiedzieć mu tyle rzeczy. Że było mi przykro z powodu naszej poprzedniej kłótni, że wcale nie próbowałam go kontrolować. Tak bardzo go kochałam i pragnęłam, aby był bezpieczny. Chciałam, żeby to wiedział. Wszystko, co teraz mogłam zrobić przy tylu świadkach, to tylko skinąć głową na zgodę. Panna Terwiliger potraktowała nas wszystkich suchym żartem. - Czy wszyscy już wiedzą, jakie dzielne role podejmują? – spytała. Rzuciła mi uśmiech. - Nie wydajesz się przejmować tym, jak planuję cię stąd wydostać, Sydney. Wzruszyłam ramionami. - Wierzę w ciebie, psze pani. Jeśli mówisz, że znasz sposób, to w to wierzę. Co on zawiera? Po tym co mi powiedziała, w pokoju zapanowała cisza. Wszyscy gapiliśmy się na nią oniemiali, dopóki Adrian w końcu się nie odezwał. - Wow – rzekł. – Nie mogę powiedzieć, że się tego spodziewałem. - Wydaje mi się, że nikt się tego nie spodziewał – przyznał Eddie. Panna Terwiliger skupiła się na mnie. - Piszesz się na to, Sydney? Przełknęłam ślinę. - Wydaje mi się, że muszę. I nie powinniśmy marnować więcej czasu. - Po pierwsze – powiedział Adrian. – Czy mogę przez chwilę porozmawiać z moją żoną, póki panuje wesołość? - 34 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Oczywiście – zgodziła się panna Terwiliger, machając ręką. Adrian wyprowadził mnie i zawołał do reszty. - Pogadajcie sobie sami. – Poprowadził mnie do naszej sypialni, nie mówiąc nic więcej do czasu, aż drzwi się za nami zamknęły. – Sydney, zdajesz sobie sprawę, że to jest szaleństwo, prawda? I nie mówię tego w dobrym sensie. Uśmiechnęłam się i przyciągnęłam go do siebie. - Wiem. Ale oboje przecież wiemy, że nie ma mowy, żebyśmy nie podążyli za tropem, który może zaprowadzić nas do Jill. Jego twarz pociemniała. - Chciałbym zrobić coś więcej niż tylko cię kryć – powiedział. – Ale jeśli tego trzeba… - Westchnął. – Co szalenie też brzmi, to ty odchodząca po tym jak bardzo staraliśmy się tutaj dostać i być razem. - Taak, ale… – Zawahałam się, nienawidząc się za słowa, które miałam zamiar powiedzieć. – Nie powiesz mi, że to jest dokładnie to, co sobie wyobrażaliśmy. - Co masz na myśli? – spytał, ale mogłam stwierdzić, że już wiedział. - Adrian, nie ma wątpliwości, że cię kocham i chcę wieść z tobą życie. Ale to konkretne życie… ukrywanie się przed naszymi ludźmi… twoja matka wisząca nad nami… No nie wiem. Może trochę przestrzeni będzie dla nas dobre. Jego zielone oczy się rozszerzyły. - Chcesz ode mnie uciec? - Nie, oczywiście, że nie! Ale chciałabym przemyśleć wszystko, aby dowiedzieć się, jak możemy zdobyć życie, którego pragnęliśmy. – Westchnęłam. – I oczywiście, poza tym… - 35 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Musimy dowiedzieć się, gdzie możemy znaleźć Jill – dokończył. Skinęłam głową, po czym oparłam mu ją na piersi, słuchając równego rytmu jego serca. Wcześniejsze emocje wzrosły we mnie, gdy pomyślałam o ostatnim roku i o tym, przez co przeszliśmy. Musieliśmy utrzymywać nasz związek w sekrecie, a gdy zostaliśmy odkryci, Alchemicy uwięzili mnie i próbowali zrobić pranie mózgu, aby mnie nawrócić. Każda chwila, którą przeżywałam teraz z Adrianem była cennym darem, ale rozkoszując się tym i odwracając się od Jill… Cóż, to samolubne. - Odnalezienie jej jest teraz ważniejsze od nas – powiedziałam. - Wiem o tym – rzekł, składając pocałunek na moim czole. – A jednym z powodów, dla którego cię kocham jest to, że nie masz wątpliwości, iż musisz to uczynić. I że pozwoliłabyś mi na to, gdyby nasze role były odwrócone. - To jest to, co robię – stwierdziłam po prostu. - Przysięgam, jak tylko będę mógł bezpiecznie się stąd wydostać, to do ciebie dołączę. Nie zostaniesz sama. Położyłam rękę na sercu. - Nigdy nie jestem. Zawsze czuję cię tutaj. Opuścił usta na moje w długim, doskonałym pocałunku, jednym z rodzaju tych, które wysyłają ciepło do moich palców u stóp i sprawiają, że jestem bardziej świadoma znajdującego się za nami łóżka. Odsunęłam się, zanim moglibyśmy przypadkowo dać się rozproszyć. - Wrócę zanim się obejrzysz – powiedziałam, jeszcze raz go przytulając. – I jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, będzie ze mną Jill.

- 36 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem – sprzeciwił się – w każdej chwili możemy dostać telefon z wiadomością, że ktokolwiek porwał Jill, wypuścił ją po tym, jak prawo zostało zmienione, a ona jest już w drodze do domu. Uśmiechnęłam się, chociaż nie było w tym prawdziwej radości. - To byłoby miłe. Jeszcze raz się pocałowaliśmy i wróciliśmy do reszty. Uświadomiłam sobie, że nawet jeśli Adrian i ja byliśmy teraz w dobrych relacjach, nie do końca rozwiązaliśmy naszą poprzednią sprzeczkę. Nadal pozostawało wiele spraw, z którymi musieliśmy się uporać – najważniejsza z nich to jego ciągłe „flirtowanie” z duchem. Straciłam swoją szansę, a teraz mogłam jedynie mieć nadzieję, że wszystko będzie z nim w porządku. W międzyczasie, panna Terwiliger zajęła się zmienianiem naszej kuchni w pracownię zaklęć. Butelki i torebki ze składnikami były porozstawiane po całym stole, a ona pracowicie gotowała wodę na kuchence. Wsypała coś do środka, a wkrótce po tym para przybrała zapach anyżu. - Dobrze, dobrze – mamrotała, ledwie podnosząc wzrok. – Wróciłaś. Mogłabyś odmierzyć dla mnie dwie łyżeczki proszku z buraka ćwikłowego? Opadłam obok niej i miałam pewnego rodzaju deja vu. To takie lekkie, chwilowe uczucie, jakbym wróciła do naszych wspólnych starych czasów. Nie, żeby były one całkowicie bezstresowe. Nauka magii od niej była trudna, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Zawsze odczuwałam dodatkową presję przez moje zmagania z Adrianem i innymi. Jednak, to była miła znajomość, zwłaszcza odkąd tęskniłam za tą całą magiczną pracą. Nadal ją praktykowałam, ale rzadko rzucałam tego typu uroki na Dworze. Zaklęcie, które miała na myśli pozwalało nam obu uciec i dawało na to kilka godzin.

- 37 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Adrian i pozostali próbowali się czymś zająć najlepiej jak potrafili. Eddie poszedł spakować torbę podróżną, skoro żadne z nas nie wiedziało, czego dokładnie możemy oczekiwać w Pittsburgu. Jill. Miałam cichą nadzieję. Proszę, po prostu pozwól nam dostać się do Muzeum Robotów i znaleźć Jill, sprzedającą tam bilety. Jakoś wątpiłam, że to będzie takie łatwe. Około czwartej nad ranem, panna Terwiliger i ja skończyłyśmy naszą pracę. Właściwie był środek dnia, według wampirzego rozkładu, do którego byłam przyzwyczajona, ale ona wykazywała już pewne oznaki zmęczenia. Wiem, że umierała z pragnienia kawy, ale kofeina zaburzała efektywność działania magii, a musiała po drodze rzucić kilka małych zaklęć. Ostatni etap zależał jednak ode mnie, a gdy zbliżał się koniec, zaczęłam zastanawiać się, co ja właściwie robiłam. - Może łatwiej byłoby po prostu przeszmuglować mnie w bagażniku – powiedziałam, trzymając w ręku kubek z naparem, który przygotowałyśmy. - Jest duża szansa, że będą przeszukiwać samochody opuszczające Dwór – odparł Adrian. – Zwłaszcza jej. Lissa jasno się wyraziła, że nie chce, abyśmy stąd odchodzili. Zaczęłam iść z napojem do miejsca, w którym panna Terwiliger ustawiała lustro. Zalała mnie nowa fala wątpliwości. - Myślisz, że pozwoli mi tu wrócić, gdy teraz wyjadę? Nikt na to nie odpowiedział, dopóki panna Terwiliger nie rzekła pragmatycznie. - Zawsze możemy wrócić tą samą drogą, którą cię stąd wyprowadzamy. Skrzywiłam się i spojrzałam w dół na szklankę w moich rękach, zastanawiając się teraz, jak będę się z tym potem czuła. W salonie panna Terwiliger pomocnie - 38 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

przeniosła duże lustro z sypialni Danielli. Potem przyciągnęła do niego transporter dla zwierząt i otworzyła drzwiczki. Biały kot w pręgowane łaty – Pan Bojangles – wyszedł z niego i spokojnie usiadł przed lustrem. Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że się podziwiał. - Znasz słowa? – spytała panna Terwiliger. Skinęłam głową i uklękłam przy kocie. Zapamiętałam to zaklęcie podczas naszych dzisiejszych ćwiczeń. - Powinnam coś wiedzieć, zanim to zrobię? - Tylko pamiętaj, żeby patrzeć na kota, kiedy będziesz rzucać zaklęcie – powiedziała. Po raz ostatni spojrzałam na resztę. - Do zobaczenia za chwilę, zgaduję. - Powodzenia – odezwał się Neil. Adrian utrzymał mój wzrok przez dłuższą chwilę, nie mówiąc nic na głos, ale jakimś sposobem przekazując mi milion wiadomości. Poczułam gulę w gardle, gdy wcześniejszy sentymentalizm powrócił. Tak mocno walczyliśmy, aby się tutaj znaleźć, a oto ja odchodziłam. Nie odchodzisz, powiedziałam sobie. Idziesz ratować Jill. To, o czym rozmawiałam wcześniej z Adrianem było prawdą. Kochaliśmy się, ale nie mogliśmy być tak samolubni, co do naszej miłości, żeby tak po prostu odwrócić się plecami do kogoś, na kim nam zależało. Posłałam mu mały uśmiech, a potem wypiłam napój. Miał słaby pieprzowy posmak, nie do końca nieprzyjemny, ale także nie było to coś, co pije się z radością. Gdy opróżniłam kubek, odstawiłam go i skupiłam się na lustrze – a szczególnie - 39 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

na odbiciu kota. Pan Bojangles nadal siedział z zadowoleniem, więc założyłam, że panna Terwiliger przywiozła akurat tego kota z powodu jego dobrej natury. Przywołałam do siebie magię, odcinając się od reszty świata i skupiając się wyłącznie na zaklęciu w ręce. Wypowiedziałam łacińskie słowa, cały czas patrząc na kota. Poza wykonywaniem psychicznej pracy, zaklęcie wymagało dużej ilości silnej woli. Gdy skończyłam mówić, poczułam się wykończona, a magia przepłynęła przeze mnie i zabrała się do pracy. Mój wzrok pozostał na kocie, ale moja wizja powoli się zmieniła. Właściwie, moje widzenie całkiem się zmieniło. Koci pomarańczowy kolor stał się szary, podczas gdy wzór futerka bardziej się wyostrzył. Dostrzegałam więcej niuansów i detali w prążkowym wzorze niż przedtem. Wcześniej wszystko wyglądało o wiele jaśniej, tak jakby światło zostało włączone. Mrugnęłam kilka razy, próbując przywyknąć do tego i zauważyłam, że znajdowałam się coraz bliżej ziemi. Coś spadło na moją twarz, przysłaniając mi wzrok i musiałam to z siebie strząsnąć. To była moja koszulka. Spoglądając z powrotem w lustro, znalazłam tam dwa odbicia kotów. Jedno z nich było moje. - Cóż, niech będę przeklęty. Nie od razu rozpoznałam głos Adriana. Nadal pozostawałam wystarczająco ludzka, żeby zrozumieć język, ale moje nowe uszy całkowicie inaczej przetwarzały dźwięk. Słyszałam więcej, a normalne dźwięki wydawały się głośniejsze. Miałam mało czasu, aby to przemyśleć, gdy nagle dwie ręce podniosły mnie i wsadziły do transportera. Drzwiczki się zamknęły. - Nie chcemy ich pomylić – stwierdziła panna Terwiliger. - Gdzie zamierzasz umieścić drugiego? – spytała Daniella.

- 40 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Czy ci się to podoba, czy nie – odparła panna Terwiliger. – Nie mogę go ze sobą zabrać. Strażnicy widzieli mnie wchodzącą z jednym kotem i zobaczą mnie wychodzącą również z jednym. - Co? – Głos mojej teściowej wydawał się bardziej piskliwy w moich uszach. – Ta kreatura zostaje tutaj? – Nie do pomyślenia. Jej synowa zmieniająca się w zwierzę? Nie ma problemu. Opiekowanie się kotem? Katastrofa. - Podrzucę wam jakieś małe pudełko i trochę kociego jedzenia. – powiedział pomocnie Neil. Nagle po drugiej stronie metalowych krat mojego transportera pojawiła się twarz Adriana, bacznie mi się przyglądająca. - Co tam, kociaku? Dobrze ci tam? Nieprzyzwyczajona, próbowałam odpowiedzieć, ale jedyne co mi wyszło to urwane miauknięcie. Świat nagle zawirował wokół mnie, gdy transporter znalazł się w powietrzu, zmuszając mnie do gramolenia się, by utrzymać równowagę obiema łapami i zmysłami, które były mi obce. - Nie ma czasu na pogaduszki – przerwała panna Terwiliger. – Musimy ruszać. Adrian musiał podążać za nią, ponieważ jego twarz ponownie pojawiła się za drzwiczkami. - Bądź ostrożna, Sage. Kocham cię. Panna Terwiliger i Eddie pożegnali się i ruszyli do drzwi. Przeszliśmy przez budynek, a następnie wyszliśmy na zewnątrz. Wiedziałam, że ciągle jest noc, ponieważ wcześniej zerknęłam na zegarek, lecz świat, który byłam w stanie - 41 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

zobaczyć przez kraty w transporterze wyglądał całkiem inaczej od tego, do którego przywykłam. Mój wyczulony wzrok sprawiał, że rozproszone wszędzie latarnie bardziej niż zwykle rozświetlały mrok. Nawet jeśli nie widziałam całej palety kolorów, mogłam widzieć lepiej niż za pomocą moich ludzkich oczu. Mieliśmy przynajmniej godzinę, w czasie której działało zaklęcie, ale moi towarzysze nadali całkiem niezłe tempo, żwawo przechodząc przez teren Dworu na parking dla odwiedzających. Tam, panna Terwiliger odzyskała wypożyczony samochód, którym tu przyjechała i postawiła mój transporter na tylnym siedzeniu. To dało mi słaby widok na otoczenie, ale nadal mogłam wszystko słyszeć. W głównym wejściu strażnicy przesłuchali moją mentorkę w sprawie jej wizyty na Dworze, chcąc się dowiedzieć, dlaczego Eddie jedzie z nią. - Muszę wyjechać – odparł w sposób, który był ostry, ale nie defensywny. – Mam pewne sprawy osobiste, którymi muszę się zająć, a ona zaoferowała mi podwózkę. - Wiem, że drogi poza waszym Dworem nie zawsze są przyjazne w nocy – dodała panna Terwiliger. – Dlatego nie mam nic przeciwko towarzystwu. - Zaczekaj, słońce wzejdzie za mniej niż godzinę – rzekł strażnik. - Nie mam czasu – odparła. – Muszę zdążyć na samolot. Tak jak przewidywał Adrian, strażnicy gruntownie przeszukali samochód i słyszałam, jak jeden z nich szepcze do drugiego. - Upewnij się, że nie ma żadnych pasażerów na gapę. Mój niepokój wzrósł i odkryłam dziwną potrzebę machania ogonem w przód i w tył.

- 42 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Twarz dampira pojawiła się przede mną. Mlasnął językiem, mówiąc: - Hej, kotku. Nie zareagowałam, bojąc się, że mogę coś sknocić. Strażnicy w końcu nas przepuścili, po czym ruszyliśmy w drogę, wolni od pałacu, który przez ostatni miesiąc był dla mnie zarówno sanktuarium, jak i więzieniem. Panna Terwiliger wiozła nas pół godziny, aby zwiększyć dystans pomiędzy nami a Dworem. Następnie zjechała na jedną z bocznych wiejskich dróg. Kiedy zaparkowaliśmy, otworzyła transporter, dzięki czemu mogłam wyjść na tylnie siedzenie, a na koniec postawiła obok mnie stos ubrań. Ledwie byłam w stanie zobaczyć, jak niebo za nią jaśnieje. - Proszę bardzo – powiedziała, wracając na przednie siedzenie. – Prawdopodobnie powinnam uprzedzić cię wcześniej… o wiele łatwiej jest rzucić zaklęcie niż je zneutralizować.

- 43 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 3 Adrian

PO ODJEŹDZIE SYDNEY MINUTY WYDAWAŁY SIĘ GODZINAMI. Kroczyłem po naszym małym apartamencie z supłem w piersi, wyobrażając sobie najgorsze. W każdej sekundzie, mogę dać słowo, bałem się, że plan się nie powiedzie i strażnicy przyłapią Sydney na próbie ucieczki z Dworu. - Kochanie, musisz to robić? – zapytała w końcu moja matka. – Denerwujesz zwierzęta. Zatrzymałem się i zerknąłem w miejsce, z którego Pan Bojangles uważnie wpatrywał się w Skoczka – małego, zaczarowanego smoka, którego Sydney wezwała wcześniej tego roku. Skoczek stał się swego rodzaju zwierzątkiem i był właśnie obserwowany przez kota, który najwyraźniej nie odwzajemniał jego podekscytowania. - Nie sądzę, żeby chodziło o mnie, mamo. Oni po prostu... Przerwał mi dzwonek mojej komórki, więc zanurkowałem po nią, przerażając oboje, kota i smoka. Wiadomość od Eddiego na wyświetlaczu telefonu była jasna i zwięzła: Poza Dworem. Wszystko dobrze. Odpisałem: Czy nadal jestem poślubiony kotu? Tak, przyszła odpowiedź, następnie chwilę potem: Ale pani T. przysięga, że to tylko tymczasowe. Trochę mojego niepokoju zmalało, ale nie cały. Napisałem: Daj mi znać, kiedy wróci. Dwadzieścia minut później nadeszła nowa wiadomość. Ta była od samej Sydney: Z powrotem w formie człowieka. Wszystko wydaje się być normalne. - 44 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Wszystko? – zapytałem. Cóż, wszystko poza dziwnym pragnieniem gonienia za laserowymi punktami. – odpowiedziała. Jeśli to jest najgorszy efekt, zniosę to. Informuj mnie. Kocham cię. – odpisałem. Ja meow ciebie też. – odesłała. Zostało to szybko poprawione na: Mam na myśli, kocham cię. Uśmiechnąłem się i odłożyłem komórkę, ale odkryłem, że nadal jestem daleki od poczucia, że wszystko na świecie jest prawidłowe. Nie mogłem pozbyć się wrażenia, że sprawy między mną a Sydney nie są całkowicie rozstrzygnięte i nie powodowały tego fizyczne groźby, z którymi teraz się mierzyła. Wydostała się z Dworu... ale potencjalnie nadal stawiała czoło tym samym zagrożeniom, które przywiodły nas do szukania tu schronienia. Tylko, jeśli wiedzą, że ona jest na zewnątrz, przypomniał mi głos cioci Tatiany w rzadkim momencie uzasadnionej pomocniczości. Tak długo, jak nikt jej nie szuka – i dopóki nie została odkryta – jest bezpieczna. Więc nie wątp w to. Racja, zgodziłem się. A nikt nie ma najmniejszego powodu, żeby sądzić, że jej tu nie ma. Ona nigdy nie opuszcza naszego apartamentu, a my nie mamy zbyt dużo gości. *** Później, tego dnia, oczywiście mieliśmy gościa. Na szczęście, nie był to pułk strażników domagających się wiedzy, gdzie jest Sydney. Zamiast tego, znalazłem Sonię Karp-Tanner stojącą za drzwiami i uśmiechającą się, kiedy mnie zobaczyła. Jakąkolwiek ulgę poczułem widząc ją,

- 45 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

została ona stłumiona przez zaniepokojenie cioci Tatiany. Pod żadnym pozorem nie opuszczaj swojej straży, wysyczała. Sonia jest naszym przyjacielem, odpowiedziałem spokojnie. Ciocia Tatiana się nie zgodziła. To się nie liczy. Nikt nie może wiedzieć, że Sydney odeszła, nie ważne jak przyjacielski myślisz, że jest. Nie ważne, jak dobre ma intencje, wystarczy jeden mały poślizg... Im mniej ludzi zna sekret, tym lepiej. Z bólem uświadomiłem sobie, że miała rację. Po chwili, radosna ekspresja Sonii zmieniła się na zdziwioną, kiedy ja prowadziłem mentalną konwersację z fantomem. - Wszystko w porządku, Adrianie? – zapytała Sonia. - W porządku, w porządku – powiedziałem, wpuszczając ją do środka. – To tylko zmęczenie. Miałem nieprzyjemny poranek. – Poczyniłem ręką niejasny gest na moją twarz, która nadal nosiła znaki bójki z Wesley'em i jego ekipą. Tak jak miałem nadzieję, to skutecznie odwróciło uwagę Soni. Troska rozświetliła jej rysy. - Co się stało? - Och, to co zwykle. Po prostu kilku idiotów zazdrosnych o to, że wziąłem ślub z najgorętszym człowiekiem. - Gdzie ona jest? – spytała Sonia, rozglądając się po pustym apartamencie. – I twoja matka? - Mama położyła się spać – odrzekłem. – A Sydney... Poszła na spacer. Ostry wzrok Sonii skupił się z powrotem na mnie.

- 46 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Wyszła po tym, jak zostaliście zaatakowani tego ranka? - Cóż, na zewnątrz jest jasno, więc jest mniej zagrożeń. I... Neil jest z nią. – Prawie powiedziałem Eddie, ale nie byłem pewien, czy Sonia słyszała o tym, że opuścił Dwór. Znając moje szczęście, Neil mógł wpaść niezapowiedziany i zrujnować całą historię. - Potrzebowała trochę powietrza – dodałem, widząc sceptyczne spojrzenie Sonii. – Bycie zamkniętą w środku jest dla niej naprawdę ciężkie. To właściwie nie było kłamstwem. Sonia utrzymała moje spojrzenie o kilka chwil dłużej, zanim ostatecznie zdecydowała się odpuścić temat. Prawdopodobnie mogła wyczytać z mojej aury i mowy ciała, że nie byłem całkowicie szczery, lecz mało prawdopodobne, żeby odgadła prawdę – to, że Sydney została przemieniona w kota i przeszmuglowana z Dworu w wyszukanej próbie znalezienia Jill. - Cóż, to ciebie przyszłam zobaczyć – powiedziała w końcu Sonia. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. Lub raczej o kimś. Usiadłem przy naszym kuchennym stole i skinąłem, żeby zrobiła to samo. Porozmawiać o kimś? Mogłem to robić tak długo, jak nie była to Sydney. - Kogo masz na myśli? – zapytałem. Sonia splotła swoje palce razem i wzięła głęboki wdech. - Ninę Sinclair. Skrzywiłem się. Może to nie było teraz tak problematyczne jak Sydney, ale Nina nie była dobrze witanym tematem. To użytkowniczka ducha, jak ja, i staliśmy się naprawdę dobrymi przyjaciółmi, kiedy Sydney została uwięziona. Na nieszczęście Nina chciała, żebyśmy byli jeszcze lepszymi przyjaciółmi i wyczytywała z naszej - 47 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

relacji więcej niż w niej było. Źle przyjęła moje odrzucenie, a zareagowała jeszcze gorzej, kiedy się dowiedziała, że poślubiłem człowieka. W rzadkich momentach, kiedy mijałem ją od czasu powrotu na Dwór, niezmiennie przypominałem sobie stare powiedzenie "gdyby spojrzenie mogło zabijać". - Co u Niny? – spytałem ostrożnie. – Nadal u ciebie pracuje? Sonia została liderką projektu usiłującego użyć ducha do zapobiegania zmianom ludzi w Strzygi. Nina początkowo była w tym niezwykle pomocna, kiedy przywróciła swoją siostrę Olivię, która żyła jako strzyga. Wówczas gdy kilkoro z nas pracowało razem, udało nam się przenieść magię ducha do krwi Neila, skutecznie tworząc szczepionkę go chroniącą, nawet przed przymusową przemianą. Jednak zwycięstwo Sonii było krótkotrwałe, ponieważ nie była w stanie skopiować tego efektu na nikogo innego. Jednak nadal niestrudzenie nad tym pracowała. - Technicznie tak, ale minie jeszcze trochę, zanim będzie w stanie zaoferować cokolwiek pożytecznego. – Ekspresja Sonii pociemniała. - Nina była trochę... wyłączona ostatnio. Nie mogłem powstrzymać małego śmiechu. - Jesteśmy użytkownikami ducha. Zawsze jesteśmy trochę wyłączeni. Sonia nie odpowiedziała na mój uśmiech. - Nie tak. Jeśli mógłbyś ją zobaczyć... cóż, zrozumiałbyś. Wysłałam ją wczoraj do domu, ponieważ nie było z niej żadnego pożytku. Wyglądała też, jakby nie spała w tygodniu. Jedynym użytkownikiem ducha, którego widziałam w tak złym stanie była... Cóż, kiedy rozmawiałam z Avery Lazar. To sprawiło, że się skurczyłem. Avery, inna użytkowniczka ducha, siedziała

- 48 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

aktualnie w przystosowanym mentalnie morojskim więzieniu. - Avery używała śmiesznych ilości ducha – przypomniałem jej. – Mam na myśli bezsensownych. I w regularnych odstępach. Przywrócenie z powrotem Jill wymagało ode mnie opłaty, chwilowo opróżniło mnie z ducha, ale to była jednorazowa rzecz. Avery próbowała liczby wysokoenergetycznych razy, stale doprowadzając się do aktualnego stanu, w którym jej umysł nie mógł znieść niczego więcej. - Nina musiałaby używać naprawdę sporej ilości poważnej magii, żeby tak skończyć. - To nie jest właściwie to, o co się martwię – powiedziała ponuro Sonia. Westchnąłem, myśląc o Avery. - Czy ona próbuje nabywać moce związane z pocałunkiem cienia? - Nie, to nie to... Ale coś zabiera większość jej mocy i jest czynione w stałych odstępach. Kiedykolwiek próbuję uzyskać od niej odpowiedź, wymyka mi się albo zaczyna pleść głupstwa. – Sonia westchnęła. – Martwię się o nią, Adrianie. Potrzebuje pomocy, ale nie chce ze mną rozmawiać. Kiedy cisza narastała, nagle załapałem, do czego zmierza Sonia. - Co? Myślisz, że porozmawia ze mną? Sonia wzruszyła ramionami. - Nie wiem, kogo innego poprosić. - Cóż, nie mnie! – zawołałem. – Była wściekła, kiedy ją odrzuciłem. Jeśli ona coś robi i potrzebuje pomocy, to ja nie jestem osobą, którą do siebie dopuści. Musisz poprosić kogoś innego. - 49 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nie ma nikogo innego! Jej siostra nadal jest zaginiona. I czy wiesz, że Nina rzuciła pracę w biurze? Cóż... Właściwie sądzę, że ją wylali, ale jest ciężko uzyskać od niej jasną odpowiedź. Jedyne co wiem, to że ty i ja jesteśmy jedynymi z otoczenia, którzy dbają o to, co ona ze sobą robi, więc musimy się ruszyć i jej pomóc. - Ona ze mną nie porozmawia – powtórzyłem po raz kolejny. Sonia przeczesała dłonią swoje ciemnoczerwone włosy. - Może cię zaskoczyć. Nawet jeśli rzeczy... zepsuły się... między wami, ona wyraźnie odczuwa, jakby była tu jeszcze jakaś więź. Błagam, Adrian. Błagam, tylko spróbuj. Jeśli cię odeśle, dobrze. Niech tak będzie. Nie poproszę cię ponownie. Zacząłem mówić nie, po raz kolejny, ale zatrzymało mnie dokładniejsze spojrzenie na Sonię. Naprawdę była tym wstrząśnięta. To tkwiło w jej głosie i oczach... Nawet w kolorach jej aury. Wiedziałem, że Sonia to nie tego typu osoba, która przesadza. Wiedziałem także, że nie prosiłaby mnie o to, jeśli nie byłaby naprawdę zmartwiona, zwłaszcza odkąd poradziła mi, żebym trzymał się z dala od Niny w celu chronienia jej uczuć. Zerknąłem na czas. Zaczynało się robić późno, jak na nasze standardy. Większość morojów zacznie kłaść się do łóżek. - Będzie dobrze, jeśli zaczekam z zobaczeniem się z nią do jutra? Sonia zastanowiła się i lekko skinęła głową. - Jestem pewna, że będzie dobrze. Oczywiście, jestem też przekonana, że ona prawdopodobnie wcale nie pójdzie wkrótce spać. Ale myślę, że będzie najlepiej, jeśli zaczekasz z wyjściem do powrotu Sydney, żeby Neil mógł ci towarzyszyć.

- 50 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Przez chwilę, prawie powiedziałem, że Eddie jest z Sydney, nie Neil, ale wtedy przypomniałem sobie historię-przykrywkę. Musiałem zostać w kontakcie z Neilem, aby upewnić się, że potwierdzi to, co powiedziałem. Jeśli nie byłbym ostrożny, sprawy mogłyby bardzo szybko się skomplikować. To było to, czego nienawidziłem w kłamstwie: rzadko pozostawało proste. - Brzmi dobrze. – Wstałem, kiedy Sonia uczyniła to samo. – Powiem ci, jak poszło. - Dziękuję. Wiem, że to nie jest... – zgubiła słowa, kiedy Pan Bojangles, wydzierając się, wpadł do pokoju ze Skoczkiem na ogonie. Sonia odwróciła się do mnie, zaskoczona. – Kiedy dostałeś kota? - Cóż... Faktycznie to dzisiaj. Jackie Terwiliger, dawna nauczycielka Sydney, zostawiła go, kiedy wpadła z wizytą. To była dla Sonii oczywista nowość. - Była tu? Na Dworze? Jak długo? - Niedługo – powiedziałem, nagle życząc sobie, żebym wcale o tym nie wspominał. – Po prostu sprawdzała, co u Sydney. - To duży wysiłek tylko na sprawdzanie, co u kogoś. Telefoniczna rozmowa byłaby łatwiejsza. Miałem nadzieję, że wyglądam niewinnie. - Tak, ale wtedy nie mogłaby dać nam kota. Spóźniony prezent ślubny. - Adrian – powiedziała Sonia, używając głosu, który musiała stosować do karania niezliczonej ilości studentów, kiedy była nauczycielką biologii w liceum. – Czego mi nie mówisz?

- 51 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Niczego, niczego – powtarzałem, odprowadzając ją do drzwi. – Wyluzuj, wszystko będzie z nami dobrze. Jedyną rzeczą, o jaką powinnaś się martwić, to jak szybko Nina mnie odeśle. - Adrian... - Wszystko jest w porządku – stwierdziłem radośnie. Otworzyłem dla niej drzwi. - Dzięki za odwiedziny. Powiedz Michaiłowi cześć ode mnie. Było jasne z jej wyrazu twarzy, że całkowicie poległem w przekonywaniu jej o swojej niewinności, ale przynajmniej wyglądała, jakby nie chciała mnie zmuszać do wyjawienia, o co tak naprawdę chodzi – na razie. Pożegnaliśmy się i odetchnąłem z ulgi, kiedy wyszła, mając nadzieję, że nikt więcej nie przyjdzie i nie będzie mnie zmuszał do wymyślania kolejnych wymówek o tym, dlaczego nie ma Sydney. Poszedłem spać niedługo potem i zostałem obudzony w południe przez kolejną wiadomość od Sydney. Zrelacjonowała, że ona, Eddie i Jackie są w Pittsburgu, ale nie mogą naprawdę przeprowadzić śledztwa w muzeum, zanim nie zapadnie noc. Zapewniła mnie, że wszystko jest w porządku, a ja zrobiłem to samo, decydując, że prawdopodobnie będzie najlepiej, jeśli nie dowie się, że zgodziłem się porozmawiać z potencjalnie szaloną dziewczyną, która jest także we mnie zakochana lub gardzi wszystkim we mnie. Sydney miała wystarczająco zmartwień. Kiedy Dwór Morojski zaczął budzić się później tego dnia, zdecydowałem, żeby sprowadzić Neila z powrotem, aby odprowadził mnie do Niny. Było wystarczająco wcześnie, żeby na zewnątrz nie znajdowało się dużo ludzi, lecz doszedłem do wniosku, że lepiej być bezpiecznym, niż zmartwionym. Neil, kierowany obowiązkiem, - 52 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

cieszył się, mogąc pomóc mi bez względu na wszystko. Wiedziałem jednak, że miał ukryty interes w pójściu ze mną na spotkanie z Niną. Miesiące temu on i jej siostra, Olivia, zaczęli romantyczny związek. Żadne z nas nie było całkowicie pewne, jak daleko on zaszedł, ale zostało to nagle zakończone, kiedy Olivia zerwała prawie całkowicie kontakt z Niną i Neilem. Wątpiłem, żeby Nina miała jakieś nowe szczegóły o tym, gdzie podziewa się jej siostra, ale strażnik prawdopodobnie miał nadzieję na jakieś skrawki informacji. Późne, letnie słońce było nadal dobrze widoczne na horyzoncie, nawet około szóstej, kiedy dotarliśmy pod drzwi Niny. Mieszkała w sekcji niewielkich apartamentów, wynajmowanych przez innych pracowników na Dworze (albo byłych pracowników, jak się okazało), z dala od zdecydowanej większości szykownych zabudowań arystokracji, jak to w którym mieszka mój ojciec. Wziąłem głęboki oddech i zapatrzyłem się na drzwi, zbierając swoją odwagę. - Nie stanie się to łatwiejsze, jeśli będziesz to odkładał – powiedział mi Neil, nie pomagając. - Wiem. Zdecydowałem się i dwa razy zapukałem w drzwi, mając ukrytą nadzieję, że Nina śpi albo nie ma jej w domu. Wtedy mógłbym szczerze powiedzieć Sonii, że próbowałem i odpuścić to sobie. Na nieszczęście, Nina otworzyła drzwi prawie natychmiast, jakby na to właśnie czekała. - Cześć, Adrian – rzekła ostrożnie. Jej szare oczy powędrowały za mnie. – Neil. Skinęła na powitanie, ale ja stałem chwilowo ogłuszony. Nina nie pochodziła - 53 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

z rodziny bogaczy ani nie miała arystokratycznego pochodzenia, ale to nigdy nie oddziaływało na jej piękno i zawsze prezentowała nieskalane zachowanie. Przynajmniej tak to prezentowało się wcześniej. Niny, którą znałem, nie było nigdzie widać. Jej ciemne, kręcone włosy wyglądały jakby nie były ostatnio szczotkowane. Prawdę mówiąc, nie miałem pewności, czy były także myte. Zmiętoszona niebieska, pledowa spódnica gryzła się z pomarańczową koszulką, na której nosiła szary, zapinany sweter. Jedną jej stopę okrywała biała stopka. Natomiast druga skarpeta, ozdobiona czerwonymi i białymi paskami, sięgała jej do kolana. Jednak to niej dziwaczny wybór garderoby był najbardziej alarmujący, to raczej wygląd jej twarzy, który powiedział mi, że Sonia nie przesadzała. Ciemne kręgi wisiały pod jej oczami, przez co one same stawały się błyszczące i prawie zbyt czujne, pobłyskujące gorączkowo. Było to spojrzenie, które widziałem już wcześniej u użytkowników ducha doprowadzonych do krawędzi. To spojrzenie, które widziałem na twarzy Avery Lazar. Przełknąłem. - Cześć Nina. Czy możemy wejść? Jej oczy się zwęziły. - Po co? Żebyś mógł mi ponownie powiedzieć, jak bardzo niedopasowani jesteśmy? Żebyś mógł mi powiedzieć, jak my nigdy, przenigdy nie dojdziemy do skutku – zważając na to, że nie jestem człowiekiem i że ty najwyraźniej jedynie łączysz się z ludźmi, którzy są także obiadem? Moje opanowanie zaczęło się kruszyć, ale przypomniałem sobie, że nie było z nią dobrze.

- 54 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Przepraszam za to, co powiedziałem ostatnim razem – mówię serio. Spotkałem Sydney na długo przed tym, nim spotkałem ciebie. Ale to nie to, o czym chcę porozmawiać. Proszę, możemy wejść? Nina patrzyła na mnie bez słowa przez długi czas. Użyłem tej sposobności do wezwania ducha i rzucenia okiem na jej aurę. Tak jak aura Lissy wczoraj, aura Niny była wypełniona bladym złotem użytkownika ducha. Jednak, w przeciwieństwie do Lissy, złoto Niny było słabe, w większości rozmyte. Nie świeciło jak płomień. Reszta kolorów również była krucha, co rusz migotały, pojawiając się i znikając. - Okej – powiedziała w końcu. Odsunęła się na bok, pozwalając nam wejść. To, co znalazłem w środku, dekoncentrowało prawie tak samo jak jej wygląd. Byłem w tym miejscu już wcześniej, kiedy ona i ja dużo imprezowaliśmy. Mały apartament sprawiał teraz wrażenie bardziej pracowni z sypialnią i salonem, połączonych w jedno. Pomimo małych rozmiarów, Nina zawsze zadawała sobie dużo trudu, aby utrzymać swój dom czysty i ładnie udekorowany. Tak jak staranie się o fizyczny wygląd, tak i utrzymywanie porządku, wydawało się być przeszłością. Zaskorupiałe, brudne naczynia piętrzyły się wysoko w kuchennym zlewie, gdzie parę much brzęczało leniwie. Pranie, książki i puszki po napojach energetycznych zostały wszędzie porozrzucane – na stole, na podłodze, nawet na łóżku. Najdziwniejszy ze wszystkiego był stos magazynów, które razem ze stertą postrzępionego papieru obok leżały na podłodze. - Jak ty śpisz? – zapytałem, niezdolny pojąć tego samemu. - Nie śpię – powiedziała, zakładając ręce za siebie. - Nie śpię. Nie mam czasu. Nie mogę ryzykować.

- 55 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Musisz czasem spać – rzekł Neil pragmatycznie. Potrząsnęła głową gorączkowo. - Nie mogę! Muszę ciągle próbować znaleźć Olivię. Znaczy się, znalazłam ją. W pewnym sensie. Zależy jak na to spojrzeć. Ale nie mogę się do niej dostać, widzisz? To jest problem. Dlatego muszę próbować. Dlatego nie mogę spać. Rozumiecie? Wcale nie rozumiałem, ale Neil złapał oddech na wspomnienie imienia Olivii. - Znalazłaś ją? Wiesz, gdzie ona jest? - Nie – powiedziała Nina, brzmiąc na trochę zirytowaną. – Właśnie wam to powiedziałam. Bez ostrzeżenia opadła na podłogę obok sterty magazynów. Zebrała na ślepo magazyny i zaczęła je drzeć, strona po stronie, w drobne, małe kawałki, budując z nich stos strzępek. - Co robisz? – zapytałem. - Myślę – odpowiedziała. - Nie, mam na myśli z magazynami. - To pomaga mi myśleć – wyjaśniła. Neil i ja wymieniliśmy spojrzenia. - Nina – powiedziałem ostrożnie. – Sądzę, że powinnaś iść do lekarza. Neil i ja pójdziemy z tobą, jeśli chcesz. - Nie mogę – zaprotestowała, nadal metodycznie rozdzierając magazyn. –

- 56 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Nie, dopóki nie znajdę Olivii. Opadłem obok niej, życząc sobie lepszego pomysłu na rozmowę z kimś, kto jest wyraźnie niestabilny. Można by pomyśleć, że powinienem być ekspertem. - Jak próbowałaś jej szukać? Przez telefon? - Przez sen – odpowiedziała Nina. – Skutecznie. Kilka razy. Ale wtedy ona mnie blokowała. Odwracała sen przeciwko mnie. Próbowałam z tym walczyć, ale nie mogłam. Mogłem wyczytać z ekspresji Neila, że miał nadzieję, iż ma to dla mnie sens, ale byłem tak zmieszany, jak nigdy. Szczególnie odporni ludzie mogli sprawiać trudności dla użytkownika ducha z nawiązaniem połączenia we śnie, ale reszta nie miała sensu. - Olivia nie jest użytkowniczką ducha – stwierdziłem. – Nie może zrobić niczego we śnie bez twojego przyzwolenia. Masz największą kontrolę. - Ona potrafi, ona potrafi, ona potrafi. – Nina zaczęła rozdzierać magazyn z nową energią. – Za każdym razem, kiedy próbuję z nią porozmawiać, ona podrzuca mi jakieś przeszkody! Rzeczy, o jakich nigdy bym nie pomyślała. Jej koszmary, moje. Czyjeś. Walczę z nimi. Robię to. Naprawdę to robię. Ale to zabiera zbyt dużo ducha. – Nagle zatrzymała rozdzieranie i smutno zapatrzyła się w przestrzeń. – To jest wyczerpujące. I kiedy mi się udaje, ona się wymyka. Budzi się i nie mogę z nią porozmawiać. Nie mogę zapytać, dlaczego mnie opuściła. Wiecie? – Oczy Niny wędrowały ode mnie do Neila. – Wiecie, dlaczego odeszła? - Nie – powiedziałem łagodnie. – Wszystko, co wiem, to że potrzebujesz trochę porządnego odpoczynku. – Zacząłem kłaść dłoń na jej ramieniu, ale się wyszarpnęła; złość błyszczała jej w oczach.

- 57 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nie męcz mnie – powiedziała niskim głosem. – Nie przychodź tu i nie zachowuj się tak, jakbyś był moim przyjacielem. - Jestem twoim przyjacielem, Nina. Nie ważne, co się stało... lub nie stało... między nami, jestem twoim przyjacielem. Chcę ci pomóc. Jej złość błyskawicznie zmieniła się w desperację. - Nikt nie może mi pomóc. Nikt nie może... Czekaj. – Nieoczekiwanie chwyciła moją rękę, jej palce zacisnęły się z zadziwiającą i nieprzyjemną siłą. – Może ty możesz mi pomóc. Jesteś najlepszy w śnie ducha. Pójdź ze mną, kiedy następnym razem będę odwiedzać Olivię. Wtedy zobaczysz... Zobaczysz, jak ona kontroluje sen! Jeśli połączymy nasze moce, może będziemy wystarczająco silni, żeby ją zatrzymać! Wtedy będziemy mogli z nią porozmawiać! Potrząsnąłem głową. - Nina, nie ma żadnego sposobu, żeby ona mogła... Jej palce silniej zacisnęły się na mojej ręce. - Ona potrafi, Adrian. Chodź ze mną, a się przekonasz. Przezornie zastanowiłem się przed odpowiedzią. Nina miała rację, że byłem najlepszy w śnie ducha (przynajmniej z tych, których znaliśmy) i nigdy nie widziałem żadnego znaku świadczącego, że nie-użytkownik ducha przejął kontrolę nad snem. Nina wyraźnie wierzyła, że to był powód i to uniemożliwiało jej nawiązanie kontaktu z Olivią. Nie ośmieliłem się tego powiedzieć, ale zastanawiałem się, czy Nina nie zużywa ostatnio zbyt wiele ducha, skoro jej kontrola jest zachwiana. To by wyjaśniało, dlaczego miała takie trudności z nawiązaniem połączenia we śnie. I w swoim niestabilnym stanie wpadła na pomysł, że to Olivia się wtrącała. Tak, ale na co ona zużywa tak dużo ducha? Zapytała ciocia Tatiana.

- 58 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

To było dobre pytanie. Patrząc na Ninę i jej stan zamętu, czułem się zagubiony. Nawet jeśli każdego dnia próbowałaby nawiązać z Olivią duchowe połączenie we śnie, nie było żadnego sposobu, żeby samo to doprowadziło ją do takiego stanu. Do czego jeszcze używała magii? Lub czy pogorszenie się jej stanu przyspieszyło coś więcej niż magia? Czy to było połączenie tego oraz jej osobistego stresu, wywołanego zniknięciem Olivii i moim odrzuceniem? - Adrian? – zapytał Neil. – Czy nie ma żadnego sposobu, żebyś mógł rozważyć pomoc? Nie znając moich myśli, wierzył że moje wahanie było spowodowane odmową oferty wsparcia. Prawda była taka, że nie wiedziałem, jak to zrobić. I szczerze, Nina potrzebowała znacznie więcej niż pomoc ze snem ducha. Potrzebowała pomocy w uporządkowaniu swojego życia. - Okej – powiedziałem w końcu. – Pomogę ci połączyć się z nią we śnie, ale tylko wtedy, jeśli się trochę prześpisz. Nina natychmiastowo zaczęła potrząsać głową. - Nie mogę. Jestem zbyt podekscytowana. Muszę szukać. Muszę... - Trochę się przespać – rozkazałem. – Sprowadzę tutaj Sonię, a ona cię uspokoi. Musisz to zrobić. I trochę się przespać. - Później. Teraz muszę poszukać Olivii. Jest na ludzkim trybie. Niedługo będzie kładła się do łóżka, więc nie mogę spać. Najpierw jej poszukamy i... - Nie. Nie ma mowy – Sprawiłem, że mój głos był tak pewny i szorstki, jak mogłem. – Jeśli czekała tak długo, to nadal będzie czekać. Najpierw się prześpij. Na Boga, Nina! Spójrz na siebie. Jesteś... - Co? Co? – zażądała, wcześniej gorączkowo się odwracając. – Zaniedbana?

- 59 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Brzydka? Nie wystarczająco dobra dla ciebie? - Wyczerpana. – Westchnąłem. – Teraz, proszę, pozwól mi zadzwonić po Sonię. Dzisiaj się prześpisz, a Olivii poszukamy jutro. Jeśli odpoczniesz, będziesz bardziej zdolna, żeby... uch, zwalczyć jej kontrolę. – Nadal tego nie kupowałem, lecz Nina wręcz przeciwnie. Nareszcie ustąpiła. - Okej – zgodziła się. – Możesz zadzwonić po Sonię. Tak zrobiłem, a Sonii ulżyło, kiedy usłyszała, że poczyniłem postępy – małe, ale jednak. Obiecała przynieść coś, co pomoże dziewczynie usnąć, a ja obiecałem zostać w pobliżu, zanim to zrobi. Kiedy się rozłączyłem, Nina wróciła do rozrywania i zaczęła nucić coś, co brzmiało jak "Słodka Caroline". - To bardzo miło z twojej strony, że jej pomagasz – wymamrotał Neil, stając obok mnie w poprzek pokoju. – Sen dobrze jej zrobi. I z moich własnych, samolubnych powodów... Cóż, przyznaję, że także jestem ci wdzięczny za to, że będziesz kontaktował się z Olivią. Nie, żeby to był twój główny powód do zrobienia tego. - Hej, to jest wystarczająco dobry powód. One wszystkie są. Próbowałem utrzymać swój głos pozytywny, nie pozwalając ujawnić, jak byłem zaniepokojony stanem Niny. Ponieważ, jeśli miałbym być szczery, nie robiłem tego tylko dla Neila, Sonii lub Niny. Obserwowanie Niny, kiedy siedziała tam, nucąc, tak wyraźnie poza świadomością... Cóż, prawda była taka, że nie trudno sobie wyobrazić mnie samego w takim stanie pewnego dnia. Jeśli by do tego doszło, miałbym rozpaczliwą nadzieję, że mnie także ktoś by pomógł.

- 60 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 4 Sydney NIKOMU NIE POLECAM PRZEOBRAŻANIA SIĘ W KOTA. Samo bycie kotem nie było najgorsze, ale wracanie do swojej postaci? Coś okropnego. Czułam się, jakby mnie przedzierano na pół. Moje kości i skóra rozciągały się i skręcały w sposób, który nie był dla nich naturalny w żadnym wypadku. Gdy było po wszystkim, czułam się pobita i posiniaczona jak wtedy, gdy jako dziecko spadłam ze schodów. Czułam wzrastające nudności i przez chwilę panikowałam, że zwymiotuję. Wymuszanie wymiotów było jedną z tortur, jaką stosowali na mnie Alchemicy, kiedy mnie więziono i na samo wspomnienie o tym robiło mi się niedobrze. Na szczęście, dolegliwości minęły i poczułam się jak dawna ja. - Za jakieś 20 mil3 jest świetne miejsce, gdzie dostaniemy kawę – powiedziała panna Terwiliger, gdy już doprowadziłam się do porządku i usiadłam, zapinając pas. – Zatrzymamy się tam, by zatankować przed jazdą do Pittsburga. Kiwnęłam tylko głową, bo kończyłam pisać wiadomość do Adriana. Wyprostowałam mocno nogi, które nadal wpasowywały się w moje normalne ciało. Obok mnie na siedzeniu leżało pudełeczko, które przyniosła nauczycielka. Podniosłam je, aby bliżej mu się przyjrzeć. Bez magicznej osłony nie było w nim nic nadzwyczajnego. Od zniknięcia Jill pojawiło się mnóstwo spekulacji na temat porywaczy. Zawsze kończyło się na tym, że obwinialiśmy któregoś z morojów, który nie popierał rządów Lissy. Jednak widzieliśmy tu wyraźne dowody użycia ludzkiej magii, co wywróciło nasze pomysły i spekulacje do góry nogami. Oprócz mnie, nie było innych magicznych ludzi, którzy współpracowaliby z morojami. Mogę mieć tylko nadzieję, że to 3

32 km

- 61 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

muzeum udzieli nam kilku odpowiedzi, jakkolwiek dziwnie to wyglądało. Z ulotki leżącej w pudełku biły w oczy słowa: CHODŹ SIĘ ZABAWIĆ, SYDNEY. Gdy już mieliśmy kawę, reszta podróży szła bez problemów. Spowalniały nas tylko roboty drogowe wzdłuż autostrady. Gdyby nie to, że wszyscy czuliśmy się spięci i nerwowi, byłaby to całkiem przyjemna przejażdżka. Martwiłam się, czy Adrian nie zrobi czegoś lekkomyślnego na Dworze. I stale niepokoiłam się o Jill. Eddie również był cały w nerwach, a nowy trop tylko jeszcze bardziej wzmógł jego wzburzenie. Przez całą drogę wypowiedział może dwa słowa. Ogólnie mieliśmy dobry czas, gdy dotarliśmy późnym popołudniem pod pittsburskie Muzeum Robotów. Ręcznie malowany znak zaświadczał, że było ono światowej sławy, ale nikt z nas o nim wcześniej nie słyszał, a sądząc po pustym parkingu mało kto je znał. - W weekendy jest większy tłok – wyjaśnił sytuację kustosz w okienku przy wejściu. Kupiliśmy trzy bilety i weszliśmy do środka. - Za-pra-sza-my, za-pra-sza-my – zagrzmiał głos robota, ustawionego tuż przy wejściu. Nie poruszał się, a w kilku miejscach był połatany srebrną taśmą klejąca. W ramionach trzymał długą, prostokątną tablicę powitalną. Większość wystawy mieściła się w dużej galerii, gdzie była zbieranina robotów, używanych zarówno w przemyśle rozrywkowym, jak i w biznesie. Na wyświetlaczach pojawiały się zdjęcia, a na innych filmiki, pokazujące pracę robota jako kontrolera sprawdzającego postępy w produkcji. Przenośnik taśmowy bez przerwy podawał do sprawdzania ceramiczne kubki, a robot każdy skanował i wyświetlał zielone lub czerwone światełko, w zależności od wady lub zalety produktu.

- 62 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

W pokoju obok, wzdłuż całej ściany, przedstawiono historię robotyki. Zaczynała się od mitologii, gdzie pokazywano prawdopodobne maszyny, którymi miał posługiwać się grecki bóg – Hefajstos, co według mnie było miłym akcentem. Kolejne lata, głównie skupione były wokół XX i XXI wieku, a cała historia kończyła się słowem: PRZYSZŁOŚĆ??? Zatrzymałam się przy tych znakach zapytania, które idealnie odzwierciedlały moje rozterki. Co mi przyniesie los? Czy kiedykolwiek będę mogła pójść na studia? Podróżować, jak sobie marzyłam? Czy jednak moje życie będzie ograniczone do mieszkania w apartamencie otoczonym przez wampiry? Czy to była najlepsza opcja, jaka mnie czekała? - Sydney? Głos panny Terwiliger wyciągnął mnie z moich rozmyślań i wróciłam do nich, do głównej galerii. Stała razem z Eddiem przed ogromną szklaną wystawą z czymś, przypominającym metalowego dinozaura w środku, dwukrotnie ode mnie większego. Poznałam go z ulotki, gdzie było zapisane moje nazwisko. Ręka nauczycielki spoczywała na szybie. - Czujesz to? – zapytała. Położyłam dłoń obok jej dłoni i czekałam. Po kilku sekundach, wyczułam jakąś brzęczącą energię. Eddie naśladował nas, ale zaraz potrząsnął głową. - Ja tam nic nie poczułem. - Jest jakiś urok na tej ekspozycji – wyjaśniła panna Terwiliger, odsuwając się. - Możesz powiedzieć coś więcej? – spytałam. Ona była wrażliwsza na tego typu rzeczy niż ja. Oczywiście, wymagało to odpowiednio długiej praktyki. - Nie, musimy to otworzyć. Był tam tylko mały metalowy zamek, który z pewnością da się otworzyć zaklęciem. Z tego, co wiedziałam, nie był on w żaden sposób elektronicznie - 63 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

zabezpieczony – ani ten, ani inny – i jakoś mnie to nie zaskoczyło. Coś mi mówiło, że to miejsce, jak na ironię, nie miało pieniędzy na nowinki techniczne. Nie było ich stać nawet na klimatyzację, przez co w środku było gorąco i duszno, a zapobiegać temu starano się poprzez otwieranie okien. - O, proszę – powiedział kustosz, podchodząc do nas. Prawdopodobnie znudził się siedzeniem przy biurku. - Widzę, że Raptorbot was zafascynował. Spojrzałam na metalowe zębiska i czerwone ślepia. - To więcej niż fascynacja – odpowiedziałam szczerze. - Jesteście fanami filmu, racja? – zapytał z zaciekawieniem. - Filmu? Jakiego filmu? – spytałam. - „Awantura jaszczura4”– wyjaśnił kustosz. - Otóż to – przytaknął Eddie, lecz zabrzmiało to niechętnie. Razem z nauczycielką posłałyśmy mu zdziwione spojrzenie. Zarumienił się i zawstydził? - No co, to było… tego, no… Dobra, to świetny film, oglądałem go z Micah i Treyem. Kustosz pokiwał głową. - Jest to historia naukowca, którego żona umiera na nieuleczalną chorobę. Tuż przed jej śmiercią naukowiec buduje tego dino-robota i udaje mu się przenieść do niego duszę żony. Wszystko się komplikuje, gdy wpada ona w szał nieokiełznanej chęci zabijania.

4

Nie mogłam się powstrzymać :D No to żeś wymyśliła ;p Gdy przeczytałam opis tego filmu i połączyłam z tym Twoim tytułem, to musiałam przerwać pracę na dobre 15 min. ;D Hahah. [w org. Raptorbot Rampage]

- 64 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- No, nie tego się spodziewał? – powiedziałam. – Znaczy, dlaczego zbudował akurat dinozaura dla niej? Dlaczego nie coś bardziej ludzkiego, lub choćby bardziej przyjaznego? - Bo wtedy nie byłoby filmu – odpowiedział mi Eddie. - Ale by była chociaż wiarygodna fabuła – stwierdziłam. Lekko drwiący uśmieszek pojawił się na twarzy przyjaciela i choć temat rozmowy był zgoła absurdalny, zdałam sobie sprawę, że to coś nowego niż dotychczasowy, stale ponury nastrój Eddiego, od czasu porwania Jill. - Raczej nie można zasiąść do filmu o tytule „Awantura jaszczura” i oczekiwać wiarygodnej fabuły – rzekł. Pracownik muzeum wyglądał na obrażonego. - Co sugerujesz? To świetny film, a kiedy wyjdzie kontynuacja, ludzie ustawią się w kolejce, żeby móc obejrzeć naszą wystawę! - Kontynuacja? – spytaliśmy z Eddiem piskliwie. Pani Terwiliger odchrząknęła. - Przepraszam, że przerywam, ale jak długo jest dzisiaj otwarte? - Do siedemnastej – powiedział kustosz, patrząc na nas z mordem w oczach za nie okazanie Raptorbotowi należytego szacunku. - Dziękuję – odparła. – Myślę, że zobaczyliśmy, co chcieliśmy. To była wspaniała wizyta. Chodźmy już Sydney, Eddie. Zdziwiło mnie jej zachowanie, ale nic się nie odezwałam dopóki nie dotarliśmy do samochodu. - O co chodzi? - Musimy wrócić tu wieczorem po zamknięciu i dostać się do środka wystawy. – powiedziała to tak zwyczajne, jakby właśnie wcale nie sugerowała włamania.

- 65 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

– Pomyślałam, że nie ma sensu się tam kręcić. Łatwo można byłoby nas później skojarzyć. - I tak mu utkwimy w pamięci – wymamrotałam. – Jako jedyne osoby odwiedzające i wśród których był ktoś, kto oglądał i polubił „Awanturę jaszczura”. - Ej… – ostrzegał Eddie. – Nie oceniaj, zanim nie obejrzysz. Poszliśmy do centrum Pittsburga i zarezerwowaliśmy hotel, ponieważ raczej pobędziemy tu dłużej niż jeden dzień. W pobliżu było kilka restauracji i w końcu znaleźliśmy miłe miejsce, gdzie zjedliśmy obiad i mogliśmy chociaż trochę poudawać, że wiedziemy całkiem normalne, sielankowe życie, pomimo całej nerwówki Eddiego. Po obiedzie strażnik zaproponował, byśmy udali się na spacer, a ja przez moment strasznie tego zapragnęłam. Zabytkowa część miasta mogła okazać się niezwykle kusząca do eksplorowania, a wieczór ku temu sprzyjał. Było ciepło i rześko. Lecz po chwili pomyślałam o Alchemikach, o tym że mogliby mnie znaleźć i znów uwięzić, racząc torturami i praniem mózgu. Poczułam ucisk w piersi i pokręciłam głową. - Lepiej zaczekajmy w pokoju na możliwość udania się do muzeum. - Oni nie wiedzą, że tu jesteś – powiedział miękko, obserwując mnie troskliwie. – Nikomu z nich nie pozwolę się do ciebie zbliżyć. Znów pokręciłam przecząco głową. - Lepiej być ostrożnym. Kiedy już całkiem się ściemniło, pojechaliśmy z powrotem pod muzeum, parkując jednak kilka przecznic dalej, a pozostałą drogę pokonując pieszo. Kraty były zamknięte na wszystkich oknach i drzwiach, a znak ostrzegał, że te są zabezpieczone alarmem. - Nie ma śladu, że okna też są podpięte pod alarm – powiedział Eddie po wnikliwej inspekcji. – Same zobaczcie, że kilka z okien jest wciąż otwartych. - 66 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Mimo że nastała już noc, dalej było parno i gorąco. - W środku nie ma kamer i z tego, co widzę w ogóle nikogo nie ma – dodała panna Terwiliger. - Pewnie cały budżet utopili w Raptorbocie i chyba nie przyniosło im to splendoru i klienteli – powiedziałam. Tym razem Eddie nie zareagował na moją zaczepkę. Zamiast tego uważnie badał kratę zabezpieczającą otwarte okno. Miał stalowy wyraz twarzy. - Możliwe, że jeśli wystarczająco mocno uderzę, uda mi się to złamać. - Nie potrzebujemy do tego siły – odparła nauczycielka. – Myślę, że mam na to odpowiednie zaklęcie. - Myślę, że twojej magii też nie potrzebujemy – stwierdziłam, robiąc krok do przodu. Z głębi torebki wyciągnęłam małą fiolkę. Jednak nie marnowałam czasu na Dworze. Dzięki naszemu amoralnemu przyjacielowi – Abe’mu, byłam w stanie dostać wiele komponentów, których używali Alchemicy do tworzenia złożonych mieszanin chemicznych. Spędziłam długi czas, będąc uziemiona w apartamencie, na tworzeniu różnych, przydanych mieszanek – w tym tą, którą trzymałam w ręce, i która potrafiła z łatwością rozpuszczać metal. Krata przypominała małą bramę, zamykaną z dwóch stron. Raczej trudno by było Eddiemu ją złamać, ale kilka kropel specyfiku załatwi sprawę. Gdy już się to stało, chłopak za pomocą scyzoryka otworzył okno. Wzdrygnęłam się, widząc to wszystko. - Źle mi z tym – przyznałam. – Nie dość, że mają tu ciężko to jeszcze my się tam włamujemy.

- 67 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Na pewno mają ubezpieczenie – powiedziała moja profesor. – Poza tym, jeśli to nam pomoże odnaleźć Jill, myślę że Królowa wyśle im anonimową darowiznę. Eddie pomógł nam dostać się do środka, a potem zręcznie za nami wskoczył. Wewnątrz galeria była pusta i cicha, czyli nie różniła się zbytnio od tego, co zastaliśmy tu w godzinach otwarcia. Przygaszone światło pod znakiem ewakuacyjnym, jak i to z lamp ulicznych, wpadające oknami, w zupełności nam wystarczało, lecz i tak nasze oczy musiały się najpierw przyzwyczaić. Udaliśmy się od razu do Raptorbota i tym razem panna Terwiliger otworzyła szklane drzwi zaklęciem. Zastanawiałam się, czy znowu będzie tu jakiś urok przypisany do mnie. Usłyszeliśmy ciche kliknięcie, a drzwi się otworzyły. W środku dino-robot był ustawiony na ogromnej podstawie, posiadającej drzwiczki i wewnętrzne pomieszczenie. - Nie są zamknięte – powiedziałam, sięgając po klamkę mniejszych drzwiczek. - Sydney, czekaj! – zaczęła krzyczeć nauczycielka, lecz było za późno. Zdążyłam je otworzyć. Zamarłam, a przez myśl przebiegła mi wizja eksplodującego budynku, lecz po kilku pełnych napięcia sekundach nic się nie wydarzyło. Odetchnęłam z ulgą. - Przepraszam, nie pomyślałam. Pokiwała głową, lecz wyglądała nieswojo. - Ciągle wyczuwam wibracje magiczne. - Może to coś, co jest w środku? – zasugerowałam. Nie potrafiłam nic dostrzec w ciemnym, małym pomieszczeniu, więc w końcu z wahaniem włożyłam dłoń do środka, myśląc tylko o czających się tam skorpionach lub innych okropnościach. Zamiast tego, koniuszkami palców dotknęłam jakiejś dużej koperty, którą od razu wyciągnęłam. W poprzek było wypisane moje imię. - 68 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Ten sam charakter pisma – zauważył Eddie. Zgodziłam się z nim. - Szkoda tylko, że nie potrafimy tego kogoś wyśledzić… Słyszycie to? Z twarzy Eddiego wyczytałam, że też się przysłuchuje. Pannie Terwiliger zauważenie tego zajęło sekundę dłużej. - Coś... jakby bzyczenie? – Spojrzała na metalowy pysk Raptorbota – I chyba dochodzi stamtąd. Brzęczenie narastało, było coraz głośniejsze. Eddie wyrwał się do przodu, zasłaniając nas sobą. - Cofnijcie się! – krzyczał, a usta wielkiego dino-robota otworzyły się i wyleciało z niego kilkadziesiąt tuzinów świecących obiektów. Z niesamowita siłą uderzyły prosto w nas, a ja wylądowałam niezgrabnie na tyłku. Próbowałam bronić się rękoma, by zablokować rozjarzony rój, lecz kilka już zdążyło podrapać mnie w twarz, na co wrzasnęłam, bo odczucie było jak przy milionie ukąszeń naraz. - Co to jest? – udało mi się zawołać. - Fotiany! 5 – zawołała profesorka, również próbując zakryć twarz. - Foto-co? – zawołał Eddie. - Pochodzą z tego samego świata co Skoczek, lecz są zdecydowanie mniej przyjazne. Oderwała dłonie od oczu, by spojrzeć na potworki. - Coś jak zmutowane świetliki – dodała. Eddie, który był znany z szybkich improwizacji, chwycił tabliczkę powitalną i trzymając ją jak kij do baseballu, ustawił się naprzeciw chmary fotianów. Jak gdyby przewidując jego zamiary, rój podzielił się na pół, co skutkowało tym, że 5

Org: Fotianas – szukałam kombinowałam, ale to jest tak samo jak ze smokiem Callistana

- 69 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Eddie trafiał w próżnię. Dopadł tylko kilka najwolniejszych fotianów, które natychmiast rozpadły się w migoczące iskierki. Było to pokrzepiające, ale zostało ich jeszcze bardzo dużo, a wszystko się pogorszyło, kiedy chmara rozproszyła się na trzy części i wszystkie ruszyły na każdego z osobna. Właśnie pozbierałam się z podłogi, kiedy zaatakował mnie rój ustawiony w kształt strzały. Rzuciłam się biegiem i uskoczyłam za stół z taśmociągiem. - Jak mamy się ich pozbyć?! – krzyczałam do nauczycielki. – Ogniem? Po przeciwnej stronie widziałam Eddiego, który atakował raz po raz, lecz przez ich zwinność i szybkość nie szło mu to zupełnie. - Nie chcę spalić całego budynku – odkrzyknęła moja mentorka, próbując obronić się przed zbliżającym się stadem. Dorwały się do jej ręki, zostawiając krwawe nacięcia na przedramieniu. Jak tylko udało jej się uciec na dużą odległość od atakujących, uniosła dłonie do góry i wyrecytowała łacińskie zaklęcie, którego nie znałam. Sto maleńkich, błyszczących kryształów pojawiło się przed nią w powietrzu. Dzięki kolejnej łacińskiej komendzie posłała, wprost na nacierające fotiany, kryształki, które – gdy tylko ich dotknęły – sprawiały, że zmutowane świetliki zmieniały się w chmurę iskierek. Rój wciąż atakował, próbując wygonić mnie z kryjówki. Starałam się je odganiać rękoma, co skończyło się tylko kolejnymi zadrapaniami. Zaczęłam analizować zaklęcie panny Terwiliger. Słowa były podobne do znanego mi już zaklęcia ognistej kuli. Uświadomiłam sobie, że to magia lodu. Małe lodowe kryształki, wyrzucone z dużą siłą były jak miniaturowe maczety. Wyskoczyłam zza mojej ochrony, usiłując zachować jak najwięcej miejsca między mną a atakującą chmarą. Słyszałam, jak nauczycielka ponawia atak. Miałam nadzieję, że dobrze wszystko zrozumiałam. Postanowiłam spróbować zaklęcia. Naśladowałam ruchy i gesty, kiedy moc przepłynęła przeze mnie, a lodowe kryształy wystrzeliły przede mną. Nie poszło mi tak dobrze jak pannie Terwiliger. - 70 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Pomimo podobieństwa do rzucanej przeze mnie kuli ognia, odczucia miałam zupełnie inne i potrzebowałam praktyki w magii lodu. Za pierwszym razem strąciłam tylko kilka z fotianów, lecz kolejne ataki wychodziły mi coraz lepiej. Gdy tylko przestawałam mamrotać zaklęcie, owady nie traciły okazji do sprawiania mi bólu. Coraz bardziej mnie to denerwowało, miałam ochotę wszystkie zmieść. Wznowiłam atak, stopniowo wykańczając jednego po drugim. Straciłam poczucie czasu, zatracona w bitwie i dopiero po chwili zauważyłam, że drugi lodowy promień dołączył do mojego i roznosi w pył zmniejszającą się chmarę. W kąciku oka dostrzegłam pannę Terwiliger, unoszącą dłonie raz po raz. Po chwili doszedł do nas Eddie, ciągle dzierżąc w dłoni tabliczkę powitalną. W minutę rozprawiliśmy się z pozostałością wściekłego roju fotianów. Bez bzyczenia pokój stał się zdumiewająco cichy. Staliśmy nieruchomo, ciężko oddychając. Rozglądaliśmy się nerwowo po zaciemnionym pomieszczeniu, wypatrując najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Eddie i panna Terwiliger mieli okropnie poranione i pozacinane twarze, a ja – sądząc po dotkliwym pieczeniu – musiałam wyglądać tak samo źle. Jednakże żyliśmy, a niebezpieczeństwo póki co było zażegnane. - Gdzie jest koperta? – odezwał się Eddie jako pierwszy. Podbiegłam do miejsca, gdzie ją upuściłam. Leżała u stóp Raptorbota, który tylko obserwował całe zajście ze swojego postumentu. Lodowe pociski zaczynały topnieć, przez co jeden z rogów koperty był mokry, mimo to wyglądała na nieuszkodzoną. Wróciłam do przyjaciół i zwróciłam się do nauczycielki, podając kopertę: - Wyczuwa pani coś? – spytałam. - Jeżeli coś tu jest, to jest bardzo dobrze ukryte. – W jej dłoni pojawił się ognisty płomień. – W razie czego, jestem przygotowana.

- 71 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Koperta była ciężka i nieporęczna. Znajdowała się w niej… cegła. Nie miałam pojęcia, co to może oznaczać. Wykonana została z jakiegoś piaskowca. Spojrzałam po moich towarzyszach, ale wydawali się być równie zaskoczeni jak ja. Sięgnęłam ponownie do koperty i wyciągnęłam mapę Missouri Ozarks. - Nie tego się spodziewałam – skomentowałam, równocześnie szukając jeszcze jakichś poszlak lub wskazówek. Na twarzy Eddiego wezbrał gniew z czymś jeszcze, co czułam i ja – kompletne rozczarowanie. Nie wiedziałam, co mieliśmy tu znaleźć, ale jakaś maleńka cząstka mnie miała nadzieję na cud, że Jill po prostu będzie tu na nas czekać. Zamiast tego wycieczka przyniosła nam zranienia i więcej tajemniczych wskazówek. Potrząsnęłam kopertą – była pusta. - Co to, do cholery, wszystko znaczy? – powiedziała profesorka, biorąc ode mnie mapę. - Ktoś z nami pogrywa – warknął Eddie. Otarł dłonią spocone czoło, przez co tylko rozmazał sobie krew na twarzy. – A może to wcale nie chodzi o Jill, tylko ten ktoś chce, byśmy myśleli, że ją ma. Ponownie zaczęłam przetrząsać pustą kopertę i moje serce zamarło. Zrozumiałam, że nie była tak do końca pusta. - Chyba się mylisz – Ostatni raz sięgnęłam do koperty. Nawet w słabym świetle nie mogło być mowy o pomyłce. Pukiel długich, kręconych, jasnobrązowych włosów. Nie musiałam pytać, do kogo należą. - Kimkolwiek są, mają Jill.

- 72 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 5 Adrian

MUSIAŁEM BARDZO SIĘ KONTROLOWAĆ, by nie zasypywać Sydney sms-ami i telefonami. Nie zdawałem sobie sprawy, jak mocno uderzyła mnie jej nieobecność. I to nie była tylko tęsknota. Przyzwyczaiłem się do budzenia przy niej każdego poranka, do obserwowania jej codziennie przy gotowaniu i innych normalnych czynnościach. Teraz, nie tylko musiałem radzić sobie bez jej towarzystwa, ale też nie wariować i nie zadręczać się pytaniami, czy już nie jest w szponach Alchemików. - Nie powinienem pozwolić jej pojechać samej – powiedziałem mojej mamie następnego dnia. Ona spojrzała na mnie znad swojej robótki ręcznej. Szydełkowanie to hobby, za które zabierała się dla zabicia czasu. Było to tylko nieco mniej zdumiewające niż wszystko inne, co się aktualnie dzieje w naszym życiu. - Za bardzo się martwisz, kochanie. Jeśli jest jedna rzecz, którą mogę powiedzieć o mojej ludzkiej synowej to, że jest ona szokująco zaradna. Zwolniłem kroku. - Naprawdę tak myślisz? Wymuszony uśmiech pojawił się na ustach mojej matki. - Jesteś zaskoczony tym, że mam coś miłego do powiedzenia na jej temat? - Trochę tak – przyznałem. Moja matka nigdy otwarcie nie zaprotestowała przeciwko mojemu związkowi z Sydney. Tak serio, to i tak by nic nie dało. Po prostu pokazałbym się w sądzie z panną młodą w welonie i nikt nie byłby w stanie rozdzielić tych, których stan

- 73 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Nevada połączył razem. Moja mama nie przywitała Sydney z otwartymi ramionami, ale mimo wszystko zawsze stała za nami murem, podczas gdy inni – wliczając mojego ojca – odwrócili się do nas plecami. Zawsze przypuszczałem, że mama nie pochwalała tego wszystkiego, po prostu robiła dobrą minę do złej gry. - Skłamałabym mówiąc, że kiedykolwiek w swoim życiu życzyłam ci małżeństwa z człowiekiem – powiedziała po chwili rozmyślania. - Jednakże twoje życie nie jest usłane różami, nigdy takie nie było. I nigdy takie nie będzie. Zdawałam sobie z tego sprawę, odkąd byłeś dzieckiem. Ale również wiedziałam, że nie ważne z kim skończysz, będzie to ktoś wyjątkowy, ktoś zdolny do stawiania czoła tym wyzwaniom razem z tobą. Ta dziewczyna? Sydney? Ona jest właśnie kimś takim. W końcu to do mnie dotarło. I wolałabym, żebyś miał wartościową partnerkę, która jest człowiekiem, niż Moroja, z którym nie możesz się podzielić swoim ciężarem. Moja szczęka prawie uderzyła o podłogę. - Mamo, myślę że to jest najbardziej sentymentalna rzecz, jaką kiedykolwiek od ciebie usłyszałem. - Oj, cicho już – powiedziała. – I przestań się martwić. Ona jest doświadczona i utalentowana. I nie jest sama. Ma strażnika i tą dziwną, ludzką kobietę po swojej stronie. Wysiliłem się na słaby uśmiech, ale nie potrafiłem zmusić się do przytaknięcia. Sydney, nie ważne jak bardzo jest doświadczona i utalentowana, nie była w stanie wymykać się Alchemikom wcześniej. W zasadzie, w momencie porwania był z nią Eddie. Oczywiście zabójczy i dziki jak zawsze... Ale to nie wystarczało. Pukanie do drzwi uratowało mnie przed dalszymi przemyśleniami, ale dało mi szereg nowych problemów. Obiecałem Ninie, że pójdziemy poszukać Olivii później, ale to było kilka godzin temu. Sonia zapewniała mnie, że środek na sen, który podała Ninie pomoże na dłużej, ale z tego co wiedziałem, mogła już się obudzić. Pomyślałem, że znajdę ją teraz pod moimi drzwiami, wpatrującą - 74 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

się we mnie szalonym wzrokiem i żądającą, by natychmiast ruszyć w świat snów. Ale kiedy otworzyłem drzwi, zamiast niej stała tam Rose. Nie byłem pewny, czy powinienem czuć ulgę, czy mieć się na baczności. Ostatnie, co o niej słyszałem to, że była daleko od Dworu. - Hej – powiedziałem. – Co tam? Była wyraźnie po służbie, ubrana w zwykłe jeansy i t-shirt, w odróżnieniu do jej czarno-białego stroju ochroniarza, który zakładała na formalne okazje. Zarzuciła swoje kasztanowe włosy na jedno ramię i szeroko się uśmiechnęła. - Słyszałam, że jesteście tu zamknięci, więc pomyślałam, że przyjdę was zaskoczyć ziomale. – Próbowałem nawet nie drgnąć na to "ziomale". - Myślałam, że ty i Dymitr jesteście daleko i szukacie Jill – powiedziałem, mając nadzieję na odwrócenie uwagi. Jej entuzjazm trochę zbladł. - Byliśmy... ale nie mieliśmy dużo szczęścia. Więc Lissa wysłała nas z powrotem i kazała przyjrzeć się kilku członkom rodziny królewskiej, którzy zawsze byli przeciwko niej, w razie gdyby to oni uprowadzili Jill. – To była sensacja. - Myślisz, że jest w tym jakaś prawda? - Prawdopodobnie nie – stwierdziła Rose. – I Lissa też wie, że to ślepa uliczka. Ale ona chce sprawdzić każdą poszlakę. – Zrobiłem krok wstecz. - Cóż, nie chciałbym cię zatrzymywać... – Jej szeroki uśmiech powrócił. - Nie zatrzymujesz. Spędziliśmy już nad tym kilka godzin i na razie nie możemy posunąć się do przodu, dopóki nasz kolejny cel nie wróci. Więc teraz robimy coś bardziej produktywnego. Bierz Sydney i ci pokażę. - Umm, ona śpi w tej chwili – skłamałem. - Śpi? Jest środek dnia.

- 75 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Naszego dnia – poprawiłem. – Ona jest ciągle na ludzkim harmonogramie. - Naprawdę? Ostatnio jak byłam tutaj, zdawało mi się, że przystosowała się całkiem fajnie. - Tęskni za słońcem – wyjaśniłem. - Ona w ogóle wychodzi na zewnątrz? - Cóż, nie... ale właśnie w tym rzecz. To ludzkie sprawy – Sądząc po coraz bardziej zaskoczonej minie Rose, naprawdę nie najlepiej szło mi kreowanie naszej przykrywki, więc zdecydowałem się trochę odkuć. – Wiesz co, dlaczego nie pokażesz mi tego, co tam masz, a ja zostawię notkę dla Sydney. Doszedłem do wniosku, że jest to lepsze niż czekanie aż Rose zaproponuje, by poczekać aż Sydney się obudzi. - Jasne – powiedziała Rose. – Możemy ją gdzieś wyciągnąć kiedy indziej. Wskazałem jej drogę. - Idę za tobą. - Nie musisz zostawić notatki? – zapytała znacząco. - Uch, no tak. Zaczekaj Zrobiłem krok z powrotem do środka, zostawiając Rose na korytarzu. Po odczekaniu około minuty, ponownie otworzyłem drzwi i dołączyłem do niej. - Zrobione. Rose zabrała mnie do sektora przeznaczonego dla ochroniarzy. Było to blisko ich centralnej siedziby i mieszkań kilku z nich. Co ważniejsze, to też miejsce gdzie trenowali, a ona właśnie mnie do nich prowadziła. Gdy tam dotarliśmy, nie znaleźliśmy jednak dampirów, lecz grupę walecznych morojów. -A niech mnie! – powiedziałem. To miał być komplement. Lata temu, podczas gdy ludzie i moroje zawierali jeszcze małżeństwa, ci drudzy wiele robili w celu swojej samoobrony, m.in. - 76 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

używali elementarnej magii jako broni, sami walcząc ze strzygami. Po jakimś czasie dampiry przejęły obronne obowiązki, a używanie magii do czegoś innego niż sztuczki stało się tematem tabu wśród morojów. Pośród tylu innych zmian ostatnio zasugerowanych w morojskiej polityce, często w dyskusjach powracano do tego tematu. Teraz widziałem, że jednak to realizowali. Znajdowało się tu około dwóch tuzinów morojów, w tej chwili podzielonych na cztery grupy – każda z nich ubrana w inny kolor. Robili ćwiczenia, które wyglądały jak prosto ze szkoły Malachi Wolfe'a – obronne manewry oraz walka wręcz. Kilku z ochroniarzy im doradzało, a jednego od razu rozpoznałem, dzięki jego wzrostowi i brązowemu skórzanemu prochowcowi, mimo że stał do mnie plecami. Dymitr Bielikow podszedł do nas, podając mi swoją dłoń w geście przywitania. - Adrian – powiedział ciepło. – Nie mamy jeszcze duchowej kadry. Chciałbyś poprowadzić jedną? Znaleźć paru rekrutów? Pierwszą osobą przychodzącą mi na myśl była Nina, która właśnie potencjalnie traciła rozum przez używanie ducha. Myśl o wprowadzeniu jej do walki była żenująca. W końcu przywódcza rola dla ciebie – spostrzegła ciocia Tatiana. Pokręciłem głową. - Dzięki, ale nie. Aktualnie mam za dużo na głowie. - Gdzie jest Sydney? – zapytał. – Myślałem, że chciałaby to zobaczyć. - Teraz śpi – powiedziała Rose pomocnie. Widząc zdziwienie Dymitra, wyjaśniłem: - Ona jest na ludzkim harmonogramie. Ale masz rację – chciałaby to zobaczyć. Następnym razem. - Następnym razem – zgodził się Dymitr. - Spójrz, zaraz będą zaczynać. - 77 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Zaczynać co? – spytałem. Ochroniarz, którego nie znałem, właśnie skończył robić manekiny do ćwiczeń na końcu terenu treningowego. Zawołał do siebie grupy, a ja zafascynowany oglądałem, jak każda z nich demonstruje, jak śmiertelne mogą być żywioły. Użytkownicy wody wysyłali na swoje manekiny wodne podmuchy o dużej mocy, przewracając je w jednej chwili. Użytkownicy ziemi sprawiali, że stawała się ona niestabilna, oraz przywoływali skały i piach do obrony. Władający powietrzem wywołali fale wiatru, które mogły przewrócić żywego przeciwnika na ziemię. Niektórzy z nich byli nawet zdolni do podnoszenia różnych obiektów i broni za pomocą powietrza. I oczywiście, użytkownicy ognia – cóż, ich zdolności destruktywne stawały się całkiem jasne, skoro jeden z manekinów całkowicie stanął w płomieniach. - Poproszę tylko o demonstrację – powiedział ochroniarz ze znużeniem. – Nie potrzebujemy wyczerpywać naszego zapasu manekinów. - Przepraszam – zawołał wesoły głos, który rozpoznałem. Christian Ozera stał tam pośród innych użytkowników ognia, uspokoiwszy płomienie jednym spojrzeniem. Po oddzielnej prezentacji mocy żywiołów, wojownicy pokazali jak mogliby użyć ich razem. Użytkownicy powietrza pomogli zamrozić wodę wezwaną przez użytkowników wody. Władający żywiołem ziemi uwięzili manekiny, pozwalając panującym nad ogniem przystąpić do ataku. Skutkowało to ponownym zniszczeniem manekinów, bo Christian znowu stał się zbyt gorliwy ze swoimi płomieniami. - Przepraszam – powtarzał, wcale nie brzmiąc przepraszająco. Wreszcie zakończyli swoją demonstrację walką wręcz, którą widziałem na początku. Moroje nie byli tak silni fizycznie jak dampiry, ale oczywistym było, że ta grupa wiele wkłada w swoje treningi. Nie chciałbym stanąć naprzeciw nich w walce. Zademonstrowali ruchy, z których opanowania każdy ochroniarz byłby dumny. Pokazali nawet, jak walczyć z pomocą żywiołów. Ogólnie rzecz biorąc,

- 78 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

to był oszałamiający pokaz. - Więc? – zapytał Christian po wszystkim. Szedł bokiem areny, gdy pokaz się skończył. – Myślisz, że ich pokonamy? Podeszła do nas mała blondynka, ubrana na niebiesko, a ja byłem naprawdę zadowolony – chociaż nie zdziwiony, że Mia Rinaldi stała się liderką wśród użytkowników wody. - To było doskonałe – zgodziła się. – Nie ma mowy, żeby mogli teraz nie zatwierdzić programu. - O czym ty mówisz? – spytałem. - To była tylko rozgrzewka – wyjaśnił Christian. To nie czcze gadanie, mamy zamiar pokazać to morojskiej radzie z nadzieją, że zatwierdzą program, który wprowadzimy do szkół, żeby rekrutować i trenować więcej ludzi do tego projektu. Niebieskie oczy Mii zabłyszczały. - Chcemy także dostać zgodę na rozpoczęcie jakichś prywatnych działań i polowań na strzygi. - Cóż, miałabyś mój głos – powiedziałem szczerze. – Wydajesz się, jakbyś miała wygryźć ochroniarzy z ich fachu. - Nie dajmy się ponieść – droczyła się Rose. – Ale masz rację, oni zrobili mega postępy. Teraz musimy tylko sprawić, żeby Rada się zgodziła. Lissa jest już w komisji. - Oczywiście, że jest – powiedziałem. – Ponieważ jest młoda i progresywna. Ale inni... mogą być bardziej oporni na zmiany. Mimo tak imponującego pokazu jak ten. Rose przytaknęła, dokładnie rozumiejąc, że mając nawet najlepsze intencje, moroje wolą trzymać się tradycji.

- 79 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Zdaje mi się, że Sydney mogłaby podrzucić kilka logicznych argumentów, których moglibyśmy użyć, by poprzeć naszą sprawę. – Zaśmiałem się na to. - Jestem pewny, że pomoże. - Tak poza tym, to gdzie jest Sydney? – zapytał Christian. - Śpi – odpowiedzieliśmy z Rose jednogłośnie. Rzut oka na zegarek powiedział mi, że wkrótce nadejdzie czas na spacer z Niną. - Powinienem wracać – rzekłem. – Dzięki, że mogłem to zobaczyć. - Z przyjemnością – powiedziała Rose, kierując mnie w stronę głównej części Dworu. – Dowiedz się, kiedy będzie dobry dzień dla Sydney, to ustalimy spotkanie w czasie bardziej przyjaznym dla człowieka. Zacisnąłem zęby. Nienawidzę kłamstw. - Porozmawiam z nią i dam ci znać. Rose odprowadziła mnie i jestem pewny, że zastanawiała się, dlaczego nie pozwalam jej wejść do środka. Tłumaczyłem, że Sydney by się obudziła i Rose w większości wydawała się to akceptować. Kiedy w końcu odeszła, położyłem się do łóżka, ale te wszystkie kłamstwa i kombinowanie sprawiało, że byłem nerwowy i spięty – nie ułatwiało to zasypiania. W sumie dla mnie był środek wampirzego dnia, ale Nina powiedziała, że Olivia żyła na ludzkim harmonogramie, więc teraz śpi. Kiedy minęło trzydzieści minut podrzucania i obracania się w łóżku, otrzymałem sms-a od Niny, że nie może dotrzeć do mnie we śnie. Mam problemy z zasypianiem – odpisałem. Mam mnóstwo leków uspokajających od Sonii, jeśli potrzebujesz – padła żartobliwa odpowiedź. – Chętnie się podzielę. Uśmiechnąłem się, tęskniąc za momentem łatwej przyjaźni, który miałem z

- 80 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Niną. Nie, dziękuję. Daj mi tylko trochę więcej czasu. W końcu udało mi się zrelaksować i dryfować we śnie na własną rękę. Minęło trochę czasu, odkąd jakiś użytkownik ducha wciągnął mnie do snu. Zazwyczaj jestem twórcą marzenia, wywołuję obrazy i zapraszam innych do przyłączenia się do mnie mocą ducha. Otoczenie zmaterializowało się wokół mnie, utrwaliło ładny, biały dom. Oprócz tego stał też płot ogradzający pastwisko, na którym bezczynnie wypasały się konie w fioletowym i pomarańczowym świetle słońca. Ptaki śpiewały wieczorne pieśni, a ciepły powiew wiatru łaskotał moją skórę. - Dom mojego ojca, w stanie Wisconsin – powiedział głos za mną. Obróciłem się i stwierdziłem, że Nina zbliża się do mnie przez długi trawnik od frontu. Wyglądała milion razy lepiej niż ostatnim razem, kiedy ją widziałem – jej kręcone włosy były związane w luźny kok i nosiła lawendową sukienkę na ramiączkach. Miałem nadzieję, że odzwierciedlało to poprawę w realnym świecie i nie stanowiło prostej iluzji we śnie. - To miłe – rzekłem szczerze. – To jakby miejsce, gdzie dzieci marzą o dorastaniu. – Uśmiechnęła się na to. - Możemy przyjeżdżać tu tylko w lecie. Mieliśmy trochę przyjaciół, którzy pochodzili z rodzin królewskich i dołączyli do nas ze swoimi strażnikami. W przeciwnym wypadku, byłoby tutaj zbyt niebezpiecznie. To odludzie... ale nigdy nic nie wiadomo. Nie mogła zakończyć tej myśli. Nina i Olivia były przyrodnimi siostrami, miały tego samego morojskiego ojca. Ponieważ nie był on królewskiego pochodzenia, nie otrzymał ochrony strażnika, więc Olivia sama go chroniła – i podczas ataku została przemieniona w strzygę. Magia ducha Niny sprowadziła ją z powrotem. Stanowiło to rzadkie wyróżnienie, Olivia została ocalona wraz z kilkoma innymi

- 81 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

– Dymitrem i Sonią konkretnie. - Możemy wciągnąć tutaj Olivię? – zapytałem, nie chcąc zatrzymywać się na szpetnych tematach z przeszłości Niny. Jednak zasępiła się na moje pytanie. - To nie jest dość proste… Zobaczysz. To znaczy, może będzie inaczej z tobą. Mam nadzieję. Wciąż nie do końca rozumiałem, w czym problem, ale postanowiłem poczekać i zobaczyć, co się stanie. Naprawdę, jeśli Olivia spała, to powinna to być bułka z masłem. Nina może użyć mocy ducha, by sprowadzić ją do tego domu, tak jak sprowadziła mnie. Wiedziałem, że wciąż próbowała, bo wyczuwałem magię ducha zbierającą się wokół niej, gdy chciała połączyć się z siostrą. Jak dotąd, było dobrze. Kilka chwil później półprzezroczysta postać zaczęła się materializować obok nas. Poznałem Olivię, jej ciemne włosy i miedzianą skórę. Kłębiący się płaszcz wirował wokół niej, przysłaniając bardziej umięśnioną sylwetkę niż jej siostry. Olivia wytrzeszczyła oczy, zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje. - Nie, Nina. Proszę. Nie znowu. Normalnie to byłby punkt, w którym dziewczyna całkowicie by się utrwaliła i stała z nami. Zamiast tego, krajobraz zaczął blaknąć w oddali, stawał się coraz mniej realny. Spojrzałem z powrotem na Ninę. - Co robisz? Westchnęła. - Nic nie robię. Właśnie to starałam się ci przekazać. Piękny, zielony krajobraz zniknął, zastąpiony przez czarno-popielaty teren usłany kamieniami. Poszarpane zbocze wzrosło gwałtownie przed nami, górując wśród szarych burzowych chmur. Od czasu do czasu błyskawice tańczyły między chmurami. Nie było śladu po Olivii. - Co to? – zawołałem. – Zostaliśmy przeniesieni do dystopijnego filmu? Mina Niny była ponura. - 82 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Jesteśmy na Hawajach. Rozejrzałem się. - Nie lubię się wymądrzać, ale kiedy myślę o Hawajach, to widzę palmy i bikini. Nina spojrzała w dół na swoje stopy, a chwilę później jej sandały zmieniły się w trampki. Zaczęła wędrować w górę zbocza. - To wulkan, który odwiedzałyśmy na wakacjach, kiedy byłyśmy dziećmi. - To nie wygląda tak źle – powiedziałem ostrożnie, podążając za nią. – Dlaczego to zmieniłaś? Gospodarstwo było miłe. - Nie zmieniłam – rzekła, wyraźnie sfrustrowana. – Olivia to zrobiła. - Olivia nie jest użytkownikiem ducha – zaprotestowałem. – Ona może co najwyżej zmienić swój strój, ale nie może zrobić czegoś tak wielkiego. - W jakiś sposób przejęła kontrolę nad moim snem. Robi to za każdym razem. Chodzi mi o to, że mogę zrobić małe rzeczy, jak to. – Zatrzymała się i skinęła na swoje buty. – Ale nie mogę wysłać nas z powrotem lub przenieść Olivii na zewnątrz. - Gdzie ona jest? - Ukrywa się gdzieś. Nina rozejrzała się wokół, po czym wskazała ciemny otwór z boku wulkanu. - Prawdopodobnie tam. To nie jest część wulkanu, który widziałyśmy. Musiała to stworzyć. Huczało mi w głowie, kiedy zbliżałem się razem z nią do jaskini. To, co mówiła, było niemożliwe. Olivia nie może mieć mocy we śnie, chyba że Nina ją jej oddała. - Jak? – zapytałem. – Jak ona to robi? Myślisz, że ma to coś wspólnego z tym, że była strzygą i została przywrócona? Ma związek z duchem? – Nina pokręciła

- 83 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

głową. - Nie sądzę. Nie czuję, żeby używała ducha. To jest prawie tak, jakby ona kontrolowała… swoją siłą woli. Próbowałem się rozejrzeć, gdy zatrzymaliśmy się przed wejściem do jaskini. - Co teraz? - Teraz – powiedziała Nina. – Ona ukrywa się przed nami prawdopodobnie w środku. Jeśli jest tak, jak w innych miejscach, do których przeniosła mnie w snach, to najprawdopodobniej nie możemy tam wejść i.. Ryk dochodzący od wewnątrz jaskini przerwał jej słowa. Instynktownie zrobiłem kilka kroków w tył. - Co to do diabła jest? Nina wyglądała na bardziej zmęczoną niż przestraszoną. - Nie wiem. Coś strasznego. Coś, co ma nas przestraszyć. Jej słowa zobrazowały się jako ogromny człekopodobny kształt, zrobiony z czarnych skał pochodzących z jaskini. Jego oczy płonęły na czerwono. To było o głowę wyższe ode mnie i dwa razy szersze. Zatrzymało się przed nami, uderzyło w swoją klatkę piersiową i zaryczało. - Czy widziałaś to wcześniej? – zawołałem. - Nie coś takiego – powiedziała Nina. – Ostatnim razem wysłała rój nietoperzy. Wcześniej to były jakieś wilkołacze stworzenia. - Ty stworzyłaś ten sen – nalegałem, cofając się przed zbliżającym się lawowym potworem (z braku lepszego określenia). – Pozbądź się tego. - Nie mogę, znaczy, nie bezpośrednio mocą. Musimy to zrobić w staromodny sposób. Ponownie poczułem przypływ magii ducha w jej zasięgu i maczuga pojawiła się w jej dłoniach. Bez żadnego ostrzeżenia rzuciła się do przodu i zamachnęła

- 84 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

bronią w potwora. Poczułem więcej energii migoczącej w jej wnętrzu. W rzeczywistości to była magia ducha, chłostająca stwora mocniej niż sama maczuga. Ten ryknął z bólu i pęknięcia pojawiły się w miejscach, gdzie uderzyła pałką. - Powiedziałeś, ze mi pomożesz! – krzyczała wyraźnie zirytowana. Powiedziałem tak, ale na pewno nie spodziewałem się, że to będzie w taki sposób. Zanim dołączyłem do bitwy, wezwałem swoją magię i starałem się zmienić to w coś bardziej przyjaznego. Ale gdy próbowałem, napotkałem mocny opór i wtedy zrozumiałem, co Nina miała na myśli. To nie był do końca duch, ale bardzo dużo woli lub intencji, tak jak powiedziała. Niezdolny do zmiany snu, naśladowałem ją i użyłem małego wybuchu ducha do stworzenia swojej własnej maczugi. W rzeczywistości nie byłem groźny i gdy odwróciłem się w stronę lawowego potwora – z którym Nina zrobiła znaczne postępy – przypomniałem sobie, że to tylko sen, a stwór nie jest prawdziwą istotą. Kiedy moja maczuga uderzyła w kamienistego stwora, prawie upadłem pod wpływem wstrząsu. Gruchnęło moimi kośćmi i zębami… i wydaje mi się, że to nie robiło różnicy temu monstrum. Nina przystanęła, by na mnie spojrzeć. - Musisz się wypełnić duchem, kiedy w to uderzasz – wyjaśniła sfrustrowana. – To sposób na walkę. Ona z pewnością wiedziała, o czym mówi. Wypełniona magią, była jak duchowa pochodnia. Zaskoczyła mnie nieco ilość mocy, którą władała. To nie było tak silne, jak przy przywracaniu strzygi lub martwych, ale wystarczająco dużo. Dziewczyna utrzymywała ją przez dłuższy okres czasu. Niechętnie przywołałem trochę swojej energii – niepewny ilości, której używała – i wypełniłem się nią, kiedy zamachnąłem się maczugą na stwora. Tym razem pękła mu powierzchnia. - Więcej, więcej! – krzyczała Nina. - Nie ma potrzeby – powiedziałem. – To i tak działa, bez tak dużej ilości magii. Zajmie tylko trochę więcej czasu.

- 85 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- My nie mamy czasu. Nie rozumiałem, co ona ma na myśli, dopóki wspólnymi siłami nie pokonaliśmy lawowego potwora, który rozsypał się w proch przed nami. Nina pobiegła do jaskini, stwór odszedł, wydawało się, że odzyskała kontrolę nad snem. Tło wokół nas się zmieniło i nagle biegliśmy do białej rezydencji w Wisconsin. Ledwo dostrzegłem Olivię w mrocznym kącie salonu, jej ciało zasłonił ten sam falujący płaszcz, co wcześniej. - Olivio – krzyknęła Nina. – Pokaż mi, gdzie jesteś. - Większa moc wzrosła przed nią, aż pokój zaczął migotać. Czułem trochę z tego, co robiła i byłem zdumiony. Próbowała sprawić, żeby sen odzwierciedlał otoczenie Olivii – coś, czego jeszcze nie znałem było możliwe. Ale Olivia znikała sprzed naszych oczu. - Przepraszam, Nina. Proszę, proszę, przestań próbować mnie znaleźć. Tak będzie lepiej. - Olivio! Było za późno. Olivia wyblakła, a pokój przestał migotać. Ustabilizowało się. Pozostał mały wiejski salon i żadnych wskazówek na obecność Olive. Klęska. Nina osunęła się na wiklinowe krzesło z łzami w oczach. - Obudziła się. Dzieje się tak za każdym razem. Rzuca jakieś przeszkody przeciwko mnie, aby mnie zająć i odciąga od pokazania, gdzie jest. Kiedy walczę, udaje jej się samodzielnie obudzić i uciec ze snu. – Nina popatrzyła na mnie z wyrzutem. – Gdybyśmy pokonali go szybciej, nie miałaby czasu, aby się obudzić! Powinieneś używać więcej ducha do rozwalenia tego potwora! Nina, choć oczywiście zdenerwowana, wyglądała stabilnie tu, w świecie marzeń. Wspominając inny dzień, wiedziałem, że rzeczywistość wygląda inaczej. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – powiedziałem powoli. – Myślę, że używanie całego ducha spowoduje, umm... szkodliwy wpływ na ciebie w

- 86 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

późniejszym czasie. - Jeśli chcesz mi pomóc, naprawdę pomóc – musielibyśmy zrobić to tylko raz. Jeśli ją osaczymy, możemy stworzyć sen, który ukaże jej miejsce pobytu. - Ano właśnie – powiedziałem, siadając obok niej. – Gdzie nauczyłaś się to robić? Tworzyć sen ukazujący, gdzie ona jest? – To byłoby niewiarygodnie przydatne, kiedy próbowałbym znaleźć Sydney. Nina wzruszyła ramionami. - Ty możesz stworzyć osobę wyglądającą tak, jak w rzeczywistości, prawda? Eksperymentowałam i kierowałam duchem przez nią w taki sposób, że po prostu stworzyłam sen odzwierciedlający miejsce, w którym była. - Nie jestem pewny, czy „po prostu” jest słowem, którego tu bym użył – zauważyłem. – To wymaga zaangażowania dużej ilości ducha. Zastanawiam się... Czy ona zaczęła kontrolować sen później? Czy ty przy okazji nieumyślnie dałaś jej kontrolę? To było jasne, Nina nie pomyślała o tym. - Ja… Ja nie wiem. Może dałam… ale jak inaczej mam się dowiedzieć, gdzie ona jest? - Spróbuj z nią porozmawiać – zasugerowałem. Uderzyła pięścią w wiklinowy podłokietnik. - Próbowałam! Ona nie chce mnie widzieć. To jest jedyny sposób. Coś jest nie tak i my musimy dowiedzieć się co. Musimy spróbować ponownie! Następnym razem… - Zaraz, zaraz! Nie może być następnego razu – ostrzegłem. – Wykończysz się. Robiłaś to każdego dnia, jak długo? Jej wzrok sięgał daleko. - Nie mam pojęcia. Miesiąc. Skrzywiłem się. Nic dziwnego, że była wykończona.

- 87 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nigdy więcej ducha. Spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. - Muszę. Nie rozumiesz tego? Czy ty wiesz, jak to jest nie wiedzieć, co się stało z kimś, na kim ci bardzo zależy? Jill, pomyślałem z bólem. Nina musiała zobaczyć coś w mojej minie, ponieważ nagle się ożywiła. - Pomóż mi. Pomóż mi Adrian, razem będziemy mieli wystarczająco dużo ducha, aby ją przezwyciężyć. Przestanę to robić codziennie. Dowiem się, co się z nią stało, proszę. Przypomniałem sobie obawy Sonii o Ninę. Pomyślałem o Sydney ostrzegającej mnie, abym uważał z używaniem ducha. Byłbym w kłopotach, jeśli dowiedziałaby się o tym wyskoku. Powoli potrząsnąłem głową. - Nie mogę, nie powinienem tego robić. - Jeśli będziemy pracować razem, to nie będzie wymagało tak dużo energii – błagała Nina. – Proszę, pomóż mi. Pomogę ci w zamian. Jest coś, czego potrzebujesz? Pomóż mi znaleźć Olivię, zrobię wszystko. Zacząłem potrząsać głową i odmawiać, ale się zawahałem. - Nie – powiedziałem bardziej do siebie niż do niej. Zerwała się na równe nogi. - Jest coś, prawda? Powiedz mi! Wahałem się, wiedząc, że tak naprawdę nie powinno to iść tą ścieżką. Ale oferta jej pomocy sprawiła, że myślałem o jednej rzeczy, której chciałem najbardziej: powrotu do Sydney. - Muszę wymknąć się z Dworu tak, żeby nikt nie wiedział. A potem muszę sprawić, żeby ludzie myśleli, że wciąż jestem tutaj z moją mamą. - Gotowe – powiedziała Nina. – Mogę to zrobić. Łatwe.

- 88 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nina… - Spójrz – powiedziała. – Mogę pomóc ci w tej chwili, w tej minucie, wydostać się z Dworu. Wystarczy prosta kompulsja. Następnie spotkasz mnie we śnie, aby znaleźć Olivię, gdziekolwiek będziesz. - To miłe z twojej strony – powiedziałem ze znużeniem. – Ale nie będzie łatwo przekonać ludzi, że wciąż tutaj mieszkam. Złośliwy uśmiech pojawił się na jej ustach. - Mogę zrobić i to. Jeśli twoja mama pozwoli mi z nią zostać. Mogę zmusić każdego, kto przyjdzie, aby patrząc na mnie, widział ciebie. Sprawię, że pracownicy będą myśleć, że to ty wychodzisz i przychodzisz. Nikt nic nie będzie podejrzewać. Proszę, Adrian. – Ścisnęła moją dłoń. – Pomóżmy sobie nawzajem. Wziąłem swoją dłoń, nie chcąc przyznać, jak kuszące to było. Oferowała mi szansę na dołączenie do Sydney – coś, czego chciałem wystarczająco mocno, aby rozważyć ignorowanie wszystkich ostrzeżeń odnośnie używania ducha. Ale jak mogłem narażać nas na więcej magii? Szczególnie jej. To było samolubne. - To zbyt niebezpieczne – powiedziałem jej. - Nie obchodzi mnie to – odrzekła z uporem. – Będę próbować, czy mi pomożesz czy nie. Olivia jest dla mnie wszystkim. I Sydney jest wszystkim dla mnie, pomyślałem. Desperacko starałem się znaleźć inne wyjście, ale jednocześnie czułem się zobowiązany pomóc Ninie. Powiedziała, że nie podda się dla Olivii, prawda? Cóż... Jeśli pomogę jej odnaleźć siostrę, sprawię, że przestanie używać ducha. A o to chodziło, prawda? Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem jej prosto w oczy. - Jeśli spróbujemy jeszcze raz… to ja zaatakuję z większą mocą ducha. - Ale my razem… - Oboje będziemy – powiedziałem. – Ale zrobimy to tylko raz, nie każdego dnia. Jeśli zrobię to raz, nie wpłynie to na mnie tak źle. Dołączysz, ale nieznacznie. - 89 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

To wszystko. Nie możesz wciąż siebie krzywdzić. Ponownie wyciągnęła rękę w moją stronę, cofnęła ją, ale jej mina złagodniała. - Dbasz o mnie, prawda? Wiem o tym. Nawet jeśli jesteś żonaty… - Nina – powiedziałem stanowczo. – To nie tak. Zależy mi na tobie, ale kocham Sydney. I jeśli mamy zrobić to ponownie, to zrobimy to po mojemu. Jej oczy rozmarzyły się na kilka chwil dłużej, a następnie niechętnie skinęła głową. - Po twojemu – powtórzyła. – I ja naprawdę tobie pomogę. - Liczę na to – przyznałem. – Mam nadzieję, że uda się to z tak małą ilością ducha, jak to możliwe. Skinęła głową i się obróciła. - Okej, ale jesteś pewien, że nie musisz martwić się o swoje zdrowie psychiczne w tym wszystkim? Zawahałem się. Wiedziałem, że jeśli Sydney byłaby tutaj, powiedziałaby że głupotą jest takie nadużywanie ducha. Ale nie było mowy, bym zostawił Ninę samą w tym szaleństwie, zwłaszcza jeśli naprawdę działo się coś nie tak z Olivią. I z pewnością musiałem wykorzystać szansę, aby pomóc zarówno Sydney, jak i Jill. Miałem tylko nadzieję, że to, co powiedziałem Ninie wcześniej – że jednorazowe używanie mnie nie zrani – okaże się prawdą. Uśmiechnąłem się krzywo. - Hej! Nie wykazuję jeszcze żadnych oznak szaleństwa – odpowiedziałem jej. – Jestem pewny, że będzie dobrze. Ja też – szepnęła ciotka Tatiana. – Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze.

- 90 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 6 Sydney

NIE MIELIŚMY POJĘCIA, CO OZNACZAJĄ TE PIASKOWE CEGŁY... Nie było żadnego uroku, który mogłybyśmy w nich wyczuć, żadnego znaku dotyczącego ich roli w tej tajemnicy. Jedyna rzecz, którą wiedziałyśmy to na pewno to, że musieliśmy dostać się do Ozarks albo przynajmniej Missouri. Pani Terwilliger uregulowała z firmą motoryzacyjną sprawę opłaty za przedłużenie wypożyczenia auta i zasugerowała, że pojedziemy do St. Louis, a potem ustalimy plan ataku. Od razu coś mi ścisnęło żołądek - Nie tam – powiedziałam szybko. – W St. Louis jest obiekt Alchemików i mogłabym znów wpaść w ich ręce. Nie zadałam sobie tyle trudu po to, by uwięzili mnie kolejny raz. Brwi Eddiego podniosły się w zamyśleniu. - Może to jest częścią planu? Co jeżeli ta gra jest częścią planu Alchemików, by cię zwabić, i nie ma niczego wspólnego z Jill? To była otrzeźwiająca myśl, jeszcze bardziej alarmująca, kiedy pani Terwilliger zasugerowała: - A co jeżeli to ma jednak coś wspólnego z Jill? Ten kosmyk włosów wygląda, jakby należał do niej. Co jeśli Alchemicy wzięli ją jako zakładniczkę, aby uzyskać sposób, by złapać cię w pułapkę? Przez chwilę ośmieliłam się uwierzyć w ten pomysł. Jill została porwana, kiedy Adrian i ja zarządziliśmy ucieczkę i ukryliśmy się na Dworze. Alchemicy byli jednymi spośród nielicznych, którzy znali miejsce pobytu Jill, więc mogli bez problemu kogoś po nią wysłać.

- 91 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Zastanowiłam się nad taką możliwością, analizując to na wszelkie sposoby według logiki Alchemików. W końcu potrząsnęłam głową. - Nie wydaje mi się – powiedziałam. – Mogliby mieć środki, ale nie motywację. Alchemicy są winni wielu rzeczy, ale nie chcą zwracać przeciwko sobie morojów – co zdarzyłoby się wraz ze śmiercią królewskiej księżniczki, jedynej, której życie ma wpływ na tron. Nie widzę też Alchemików uciekających się do ludzkiej magii, nawet jeśli próbowaliby w ten sposób się do mnie dostać. To jest sprzeczne z ich nauką. Nawet gdyby to nie była jakaś złożona pułapka Alchemików, nadal nie chciałam ryzykować pójścia na ich teren i spotkania z nimi podczas lunchu w St. Louis. Mając to na uwadze, mogliśmy wyznaczyć nowy cel. Minął cały dzień jazdy, ale w końcu ogłosiliśmy postój na nadchodzącą noc w Jefferson City, w stanie Missouri, położonym na trasie do St. Louis. Tak więc skierowaliśmy się w kierunku Ozarsk, ale nieznacznie zboczyliśmy z kursu, mając nadzieję, że nikt na nas nie czeka. Oczywiście, nadal dokładnie nie wiedzieliśmy, dokąd jedziemy. Ozarks to bardzo rozległa kraina, a – jak dotąd – nasza cegła nie dała żadnych wskazówek. Sprawdziwszy hotel, cała nasza trójka, zmęczona po spędzeniu całego dnia w samochodzie, wyszła coś zjeść. Zbliżała się północ, ale opuściliśmy obiad, żeby zyskać czas na podróż. Bardziej niż cokolwiek innego męczyły mnie przymusowe posiłki. Po drugiej stronie stołu pani Terwilliger zdusiła ziewnięcie i nawet Eddie, wbrew jego wiecznej czujności, wyglądał jakby tylko czekał, aż będzie mógł się położyć. Położyliśmy cegłę na stole, czekając aż nasze jedzenie będzie gotowe. Gapiliśmy się na nią, jak gdybyśmy mogli sprawić, że dzięki samej sile woli da nam odpowiedzi. W końcu oderwałam od tego wzrok i zerknęłam na swój telefon, spodziewając się, że zobaczę wiadomość od Adriana – w odpowiedzi na moją, w której opisałam - 92 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

naszą obecną sytuację. Nie odzywał się, co było dziwne, zważywszy że wczorajszego dnia stale przekazywał najświeższe nowiny. Wiedziałam, że to nierozsądne, by oczekiwać, iż on będzie siedział cały dzień w oczekiwaniu na rozmowę ze mną. Po niepokojących rzeczach, które wydarzyły się między nami w ubiegłym miesiącu, przyłapałam siebie na dziwnych atakach paranoi, myśląc, że może przez moje odejście Adrian polubił wolność. Właśnie wtedy przybyła kelnerka z naszym jedzeniem i schowałam telefon do torebki. Gdy położyła talerze na stół, wstrzymała oddech na widok cegły piaskowca. - Ukradliście to z Ha Ha Tonka? Gapiliśmy się na nią, jak gdyby mówiła innym językiem. - Mam na myśli, że to fajnie, jeśli to zrobiliście – dodała pospiesznie, zniechęcona naszym milczeniem. – To słodkie miejsce. Wielu ludzi się tam wybiera. Nie mam nic przeciwko wzięciu pamiątki dla siebie. Pani Terwilliger pierwsza doszła do siebie. - Czy możesz powtórzyć tę nazwę? Ha Ha Wonka? - Ha Ha Tonka – poprawiła dziewczyna. Spojrzała po naszych zdziwionych minach. - Naprawdę tam nie byliście? Ta cegła wygląda, jakby pochodziła z ruin. Powinniście to sprawdzić, jeżeli idziecie do Ozarks. Kiedy odeszła, natychmiast sprawdziłam Ha Ha Tonka w moim telefonie. - Niemożliwe – powiedziałam. – W Missouri jest zamek! - Czy myślisz, że Jill jest tam trzymana? – spytał Eddie, a oczy mu płonęły. Mogłabym przysiąc, że on już wyobrażał sobie siebie ratującego ją z wysokiej wieży, prawdopodobnie walcząc ze smokiem.

- 93 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nieprawdopodobne. Ona miała rację w tej części o ruinach. Pokazałam im obraz z Ha Ha Tonka, który był imponującą strukturą, mimo że kiedyś miewał lepsze dni. Nie posiadał dachu, a niektórych ścian w ogóle nie było, sprawiając wrażenie otwartego i łatwo dostępnego. Budynek był technicznie rezydencją, nie zamkiem. Cały obszar został zamieniony w Państwowy Park, pełen szlaków i innych naturalnych atrakcji. Jeżeli Jill się tam znajdowała, to nie było pewne, gdzie mogliby ją przetrzymywać... ale przynajmniej mieliśmy teraz cel, ponieważ kelnerka miała rację co do jednej rzeczy: nasza cegła wyglądała dokładnie jak te z ruin. Nowa wiedza ożywiła nas i prawie zapomnieliśmy o jedzeniu, gdy zaczęliśmy robić plany. Według strony internetowej Parku, był on otwarty od siódmej rano. Zdecydowaliśmy dostać się tam tak wcześnie, abyśmy mogli wejść i wstępnie się rozejrzeć. Jeśli tak się zdarzy, że spotka nas tam coś podobnego jak w Muzeum Robotów, to musimy mieć czas na wymknięcie się stamtąd. Biorąc pod uwagę, w jak dziwnej gierce bierzemy udział, nie mieliśmy pojęcia czego oczekiwać lub czy tam już ktoś na nas nie czeka. Następnego ranka obudziliśmy się bardzo pobudzeni i gotowi, by dostać się na drogę, nawet po jedynie pięciu godzinach snu. Musieliśmy zobaczyć, jaki sekret skrywa Ha Ha Tonka. Park był oddalony tylko o godzinę jazdy, ale zatrzymaliśmy się na stacji, żeby zatankować samochód przed wjazdem na autostradę. Kiedy Eddie zajął się tankowaniem, ja weszłam do budynku, by upewnić się, że pani Terwilliger i ja będziemy mieć wystarczający zapas kawy na drogę. Gdy przeszłam przez drzwi, znieruchomiałam, widząc w środku kogoś znajomego. Mój tata. Stał przy ladzie i wyjmował pieniądze z portfela. Był odwrócony do mnie tyłem, więc nie widział mnie po drugiej stronie szklanych drzwi.

- 94 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Wróciła do mnie wczorajsza rozmowa i nagle zastanowiłam się, czy naprawdę mógł istnieć jakiś plan Alchemików, by mnie schwytać. Przez chwilę stałam sparaliżowana lękiem tak, że nie mogłam zareagować. Pomimo niezręczności mojej sytuacji na Dworze, nie istniało żadne ale w twierdzeniu, że tam było milion razy lepiej niż w ośrodku reedukacji. Przekonywałam, że dałam radę i zostawiłam to straszne doświadczenie za sobą, ale gdy stałam tam, gapiąc się na tatę, nagle ciężko było mi złapać oddech. Z tego co wiedziałam, pięćdziesięciu Alchemików mogło skoczyć z wszystkich kierunków, ciągnąc mnie z powrotem do małego ciemnego pokoju i skazując na całe życie fizycznych i psychicznych tortur. Rusz się Sydney, ruszaj się! Jakaś część mojego mózgu krzyknęła na mnie. Ale nie mogłam. Wszystko, o czym myślałam krążyło wokół tego, jak Alchemicy gnębili mnie wcześniej, i że nie było teraz przy mnie Eddiego. Jaką miałam szansę, stojąc tutaj sama? Rusz się, powiedziałam znów do siebie. Przestań panikować! To zachęciło mnie do działania. Zaczęłam znów oddychać i powoli się wycofywać, starając się nie zwrócić na siebie uwagi. Kiedy już straciłam go z oczu, obróciłam się wokoło i przygotowałam do szybkiego biegu z powrotem do samochodu. Zamiast tego, wpadłam na moją siostrę Zoe. Wchodziła właśnie do stacji i moja panika wróciła, gdy na nią patrzyłam. Gdy zobaczyłam jej twarz w kompletnym szoku, coś zrozumiałam: byłam ostatnią osobą, którą spodziewała się tu zobaczyć. To nie był jakiś rodzaj złożonej pułapki. Przynajmniej nie, dopóki w nią nie weszłam. - Zoe – pisnęłam. – Co tutaj robisz? Oczy wyszły jej z orbit, podczas gdy usiłowała się opanować. - Jesteśmy w drodze do placówki w St. Louis. Zaczynam tam staż.

- 95 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Ostatnie, co wiedziałam to, że była w Salt Lake City z naszym tatą, a ja nie mogłam pomóc, ale przypomniałam sobie mapę drogi. To nie była bezpośrednia trasa pomiędzy tymi dwoma miejscami. - Dlaczego nie pojechaliście I-70? – spytałam podejrzliwie. - Była budowa i... – potrząsnęła głową, prawie gniewnie. – Co tutaj robisz? Miałaś być ukryta daleko z morojami! Powiększając moje zdziwienie, chwyciła mnie za rękaw i zaczęła kierować z dala od stacji. - Musisz się stąd wydostać! Zdziwiłam się jeszcze bardziej. - Czy ty... pomagasz mi? Zanim zdążyła odpowiedzieć, usłyszałam głos Eddiego. - Sydney? - To było wszystko, co powiedział, ale kiedy razem z Zoe odwróciłyśmy się, zobaczyłam gotowość bojową i chęć ruszenia mi z pomocą. Pozostał na swoim miejscu, ale spojrzał tak, jak gdyby mógł natychmiast skoczyć w górę i rzucić Zoe na przeciwny budynek, jeżeli spróbowałaby mnie zranić. Miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Nie ważne, co zdarzyło się między nami, obojętnie, jak bardzo mnie zdradziła, ona nadal była moją siostrą. Nadal ją kochałam. - Czy to prawda? – szepnęła. – Czy oni naprawdę torturowali cię na reedukacji? Kiwnęłam głową i rzuciłam zaniepokojone spojrzenie na stację paliwową. - Na więcej sposobów, niż możesz sobie wyobrazić. Zbladła, ale wzięła stanowczy oddech. - Więc uciekaj stąd. Spiesz się, zanim on wyjdzie. Wy oboje. Oszołomiło mnie to, jak bardzo zmieniło się jej zachowanie, ale Eddiemu nie trzeba było powtarzać dwa razy. - 96 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Złapał mnie za rękę i prawie zaciągnął do samochodu. - Idziemy, teraz – zarządził. Przechwyciłam jedno ostatnie, przelotne spojrzenie Zoe, zanim Eddie wepchnął mnie do auta, gdzie pani Terwiliger siedziała, czekając na nas. Tysiąc emocji przemknęło przez twarz Zoe, gdy się oddalaliśmy, ale mogłam zinterpretować tylko kilka. Smutek. Tęsknota. Ponieważ szybko wróciliśmy na drogę, przyłapałam się na tym, że się trzęsę. Eddie prowadził i z niepokojem sprawdzał wsteczne lusterko. - Żadnych oznak ścigania – powiedział. – Ona mogła nie być w stanie zorientować się, w którym kierunku pojechaliśmy, aby mu powiedzieć. Powoli potrząsnęłam głową. - Nie... Ona mu nie powie. Pomogła nam. - Sydney – powiedział Eddie surowo, ale próbując przybrać uprzejmy ton. – To ona cię wydała za pierwszym razem! To człowiek, który zaczął ten cały koszmar reedukacji. - Wiem, ale... Myślałam ponownie o wyrazie twarzy Zoe, wyglądającej tak poważnie, i jak się zdenerwowała na myśl o tym, że mnie torturowano. Myślałam też o dniu, gdy Adrian i ja przybyliśmy do Dworu, kiedy zostaliśmy zaciągnięci przed oblicze królowej i spotkaliśmy grupę Alchemików, czekających tam, by spróbować mnie odzyskać. Mój ojciec i Ian – inny Alchemik, którego znaliśmy, powiedzieli wiele o okropnościach, których się dopuściłam i o tym, że musiałam zostać zabrana od morojów. Zoe stała w ciszy, a ja byłam zbyt przytłoczona, by zastanawiać, co ona może czuć. Założyłam, że była zbyt oburzona moim małżeństwem, by mówić – nie wspominając faktu, że ojciec tak naprawdę nie pozwolił nikomu innemu dojść do słowa. - 97 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Teraz nagle zrozumiałam, że mogło być coś, co pominęłam: żal. - Naprawdę myślę, że ona próbowała pomóc – nalegałam, czując jak szalenie brzmiały te słowa, zwłaszcza dla Eddiego. On był tam w noc, kiedy zostałam porwana; w noc, kiedy moja siostra mnie zdradziła. – Coś się zmieniło. Nie zaprzeczał, ale nadal tkwił na krawędzi. - Zastanawiam się, czy powinniśmy zmienić nasze plany, na wypadek gdyby oni w poszukiwaniu nas zaczęli przeczesywać obszar. - Nie – powiedziałam stanowczo, czując się bardziej pewna swoich podejrzeń. – Ona nas nie wyda. Jeśli poza nią nic cię nie zmartwiło, jedziemy prosto do Ha Ha Tonka. Nadal się nie pozbierałam i – gdy kontynuowaliśmy jazdę – byłam w szoku po nowym odkryciu, że Zoe ma wątpliwości – jeśli nie dotyczące Alchemików, to na pewno tego, co mi zrobili. Kiedy wyszłam z mojego początkowego szoku, przyłapałam się na tym, że czuję emocję, o której nie myślałam od dawna: nadzieję. Chmury przerzedziły się, gdy dotarliśmy do Państwowego Parku Ha Ha Tonka, a poranne temperatury już obiecywały skwarny dzień. Zatrzymaliśmy się na parkingu dla odwiedzających, skupiając się przy mapie Parku. Chociaż były to obszerne ziemie i ścieżki, postanowiliśmy od razu ruszyć do ruin, skąd bezpośrednio pochodził nasz trop. Nikt tu nie przebywał tak wcześnie, oprócz pracowników w centrum dla gości. Pani Terwiliger i ja chodziłyśmy dookoła kamiennych ruin, szukając znaków magii i czasami rzucając czary wykrywania. Eddie pozostał blisko nas, prowadząc własne poszukiwania, ale głównie polegając na nas błądzących po omacku. Część mnie, ta kochająca sztukę i architekturę zachwycała się wielkością zamku dookoła nas. Żałowałam, że Adrian nie może być tu ze mną. Nie mieliśmy

- 98 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

prawdziwego miesiąca miodowego po naszym ślubie, ale często mówiliśmy o wszystkich potencjalnych miejscach, do których chcielibyśmy pojechać, jeżeli tylko bylibyśmy wolni. Włochy nadal znajdowały się wysoko na mojej liście, tak jak Grecja. Ale uczciwie mówiąc, chętnie zadowoliłabym się Missouri, gdybyśmy tylko mogli być tu razem – wolni od pościgu. Po kilku godzinach poszukiwania, byliśmy zziajani i spoceni, lecz nie osiągnęliśmy żadnych rezultatów. Eddie, nadal przekonany co do zamiarów Zoe, niepokoił o nas i chciał wracać na trasę. Gdy zbliżył się czas lunchu, coś błysnęło mi w kąciku oka. Obróciłam się i spojrzałam w górę na jedną ze zniszczonych zamkowych wież. Zobaczyłam coś małego i błyszczącego na złoto w popołudniowym słońcu. Dotknęłam ręki Eddiego i wskazałam. - Co to za złota rzecz? Położył rękę nad linią wzroku i zmrużył oczy. - Jaka złota rzecz? - Tam, na wieży. Tuż poniżej tego otwartego okna. Eddie spojrzał ponownie i wtedy opuścił rękę. - Nie widzę niczego. Kiwnęłam ponad nim na panią Terwiliger i próbowałam jej pokazać. - Czy widzisz to? Pod tym oknem na najwyższej wieży? - To wygląda na złoto – powiedziała natychmiast. Eddie nie dowierzał i nadal spoglądał w miejsce, gdzie wskazywałyśmy. - O czym wy mówicie? Niczego tam nie ma. Mogłam zrozumieć jego niewiarę, przecież dampiry widziały lepiej niż ludzie. Pani Terwiliger analizowała go przez chwilę, po czym przeniosła swój wzrok znów na wieżę.

- 99 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Prawdopodobnie to coś może dostrzec tylko ktoś, kto ma związek z magią. To może być coś, czego potrzebujemy. - A teraz, jak się tam dostaniemy? – myślałam na głos. Sama wieża była niewiele większa niż wysoka kamienna ściana i nie byłam przekonana, czy to stabilne oparcie do wspinaczki. To było również w części zamku za ogrodzeniem, ostrzegającym odwiedzających, aby pozostać na zewnątrz. Przy obecności kilku turystów, plus okazjonalnego strażnika, wiedziałam, że nie istniał sposób, abyśmy mogli potajemnie przeskoczyć przez płot. Eddie zaskoczył nas obie hardcorową sugestią. - Mógłbym tam wejść. Możecie rzucić zaklęcie niewidzialności? - Tak... – zaczęłam. – Ale to nie zadziała dobrze, jeżeli nie widzisz czego szukasz. Chciałabym móc wejść na to... ale myślę, że to trochę poza moimi zdolnościami. - Możemy oboje być niewidzialni? – spytał. – Staniesz na dole i będziesz mnie widzieć. Powiesz mi, gdzie mam się kierować. Pani Terwiliger rzuciła zaklęcie na Eddiego, a wtedy zrobiłam to samo ze sobą. Nie był to zbyt silny czar niewidoczności i ktoś, kto nas szukał, byłby w stanie nas dostrzec. Nie chcieliśmy rzucać silniejszego, na wypadek gdybyśmy później musiały się bronić. Przypuszczałyśmy też, że żaden turysta nie spodziewa się kogoś wspinającego się w tym momencie na ruiny. Niewidoczni, Eddie i ja, łatwo skoczyliśmy przez ogrodzenie i zbliżyliśmy się do wieży. Będąc w górze i mając lepszy widok, miałam przeczucie co do tego przedmiotu. - Wygląda na cegłę – powiedziałam do niego. Poszedł za moim spojrzeniem, nadal niezdolny zauważyć to co ja. - Wierzę ci na słowo.

- 100 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Powierzchnia wieży była szorstka i nieregularna. Nie byłabym w stanie na nią wejść, ale Eddie robił to zwinnie. Wszystkie mięśnie mu pracowały, gdy szukał miejsc zaczepienia, by dać odpoczynek stopom i rękom, powoli poruszając się do góry. Gdy dotarł do górnego okna, stanął na krawędzi otworu. Przynajmniej miał miejsce, by odetchnąć. Docierając na szczyt, położył rękę na cegłę na chybił trafił. - Teraz gdzie? - Trzy cegły w lewo i dwie w górę – krzyknęłam. Policzył i ruszył rękę, kładąc ją na tym, co widziałam jako złotą cegłę. - Czy to jest to? To jest luźne. Mogę to wyciągnąć. - To jest to. Napięłam się, podczas gdy on wyciągał cegłę ze ściany. Nie wyczułam żadnych oczywistych pułapek z tej odległości, ale domyślałam się, że cała konstrukcja runie po usunięciu cegły. Wyjmował ją powolutku, aż miał ją w ręku. Zarówno Eddie, jak i ja zamarliśmy, czekając na śmiertelny rój fotianów albo jakąś inną katastrofę. Kiedy nic się nie zdarzyło, rzucił cegłę na ziemię obok mnie i zaczął schodzić na dół. Kiedy zszedł bezpiecznie, szybko wybiegliśmy z zamkniętego obszaru, by zanieść cegłę pani Terwiliger. Wszyscy troje stłoczyłyśmy się dookoła tego, mając nadzieję na odkrycie – ale nic. Rzuciliśmy więcej zaklęć i nawet spróbowaliśmy dopasować to z oryginalną cegłą, którą przywieźliśmy z Pittsburga. Nadal nic. Zastanawialiśmy się, czy może są tu ukryte inne złote cegły. Po kolejnych poszukiwaniach okazało się, że teren jest pusty. Spoceni i głodni tym zadaniem, zdecydowaliśmy się zrobić przerwę i kupić jakiś lunch. Poszliśmy do niemieckiej restauracji i zaskoczyło nas, jak bardzo zatłoczona była – podobnie inne lokale w tym Parku.

- 101 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Jest zjazd wędkarzy w mieście – powiedział nasz kelner. – Mam nadzieję, że macie hotel, jeśli planujecie zostać tu na dłużej. Właściwie nie mieliśmy planów. W sumie, dyskutowaliśmy o pozostaniu na noc, by ponownie przeszukać Park jutro. - Być może uda nam się znaleźć inny w pobliskim mieście – dumałam. Kelner ożywił się. - Mój wujek prowadzi obozowisko, które ma wakaty właśnie teraz. On nawet wynajmuje namioty i wszystko. To taniej niż hotel. Koszt nie był problemem, ale po krótkiej dyskusji, zdecydowaliśmy się skusić na tę ofertę i pojechać do obozowiska, głównie z powodu jego bliskości do Parku. Udało nam się wynająć co trzeba i wybrać się po raz kolejny do Ha Ha Tonka, zanim zamknęli go na noc. Znowu nie znaleźliśmy tam żadnych wskazówek, ani nowej cegły. Próbowaliśmy przekonać siebie, że nowy dzień przyniesie świeżą perspektywę, ale żadne z nas nie wypowiedziało na głos palącego pytania, wiszącego między nami: co zrobimy jeśli nie będziemy w stanie odkryć sekretu złotej cegły? Zatęskniłam za możliwością dyskusji z Adrianem, ale nadal nie miałam żadnego z nim kontaktu od mojego ostatniego uaktualnienia. Sumiennie wysłałam mu sprawozdanie o tym, co działo się u nas. Przygotowując się do spania, niechętnie przyznałam, jak bardzo jego milczenie mnie niepokoi. Wyczerpana przez długi dzień, wkrótce zasnęłam w wynajętym namiocie... ...I obudziłam się kilka godzin później przez spanikowanego Eddiego. - Sydney! Jackie! Wstawajcie! Otworzyłam oczy i natychmiast usiadłam prosto. - Co? Co jest?

- 102 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Stał w rozpiętym przejściu namiotu, wskazując na zewnątrz. Pani Terwiliger i ja przyczołgałyśmy się do niego i spojrzałyśmy, gdzie wskazywał. Tam, w świetle księżyca, błyszczała kałuża, wyglądająca na stopione złoto, sączące się z ziemi i zbliżające do nas. Gdzie tylko dotknęła ziemi, pozostawiała za sobą spaloną trawę i ziemię. - Co to jest? – zawołałam. - Cegła – powiedział Eddie. – Byłem na warcie i zauważyłem, że zaczęła płonąć. Podniosłem to i prawie spaliła mi się ręka. Rzuciłem to na zewnątrz i się stopiło. Pani Terwiliger wypowiedziała szybkie zaklęcie, gdy plama prawie dotarła do naszego namiotu. Niewidoczna fala mocy wystrzeliła i uderzyła w złotą plamę, cofając ją o kilka stóp. Wtedy to zaczęło tworzyć sobie do nas drogę powrotną. - Cudownie – zamruczałam. Powtórzyła zaklęcie, ale to było jasne,

że to tylko tymczasowe

rozwiązanie. - Czy możemy złapać to coś w pułapkę? – spytałam. – Jest dużo kamieni wokoło. Moglibyśmy zrobić jakiś rodzaj zagrody? - Spala również kamienie na swojej ścieżce – powiedział Eddie ponuro. Pani Terwiliger zrezygnowała z zaklęć siły i rzuciła czar zamrażania, podobny do tego, którego użyła w Muzeum Robotów. Skierowała podmuch mrozu w kierunku stopionej kałuży, która zatrzymała się w miejscu. Połowa płynu zaczęła zastygać, chociaż druga część nadal – płynna i mobilna – próbowała ruszać się dalej, pociągając zamarzniętą połowę za sobą. - Sydney, stań z drugiej strony! – poleciła pani Terwiliger. Pospieszyłam, by wykonać zadanie. Omijając namiot, stanęłam po drugiej stronie kałuży, która znów ożyła, chwilowo wygrywając z zaklęciem. - 103 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Ruszyła w stronę namiotu. Pani Terwiliger trzymała ręce w górze, by rzucić kolejne zaklęcie. - Zróbmy to na trzy – zarządziła. – Jeden... dwa... trzy! Równocześnie wypuściłyśmy zamrażające zaklęcie, atakując stopione złoto z przeciwnych stron. Masa wiła się i skręcała w uścisku magii, ale powoli zaczęła zamarzać. Nigdy nie podtrzymywałam zaklęcia przez długi czas, ale pani Terwiliger nie pozwalała odejść magii. Poszłam za jej przykładem do momentu, gdy złoto zupełnie zastygło do nieregularnie ukształtowanej kałuży. Pozwoliłyśmy odejść mocy i podeszłyśmy do niej ostrożnie. Złoto pozostało w stałym stanie. - To było niesamowite – powiedziałam. – Nie całkiem tak okropne, jak ostatni atak. Nadal miałam kilka cięć od małych magicznych świetlików, które zaatakowały nas w Pittsburgu. - Tylko dlatego, że nie dostało się do nas – ostrzegła pani Terwiliger. – Nie chcę nawet myśleć, co by się stało, gdybyśmy wszyscy siedzieli w tym namiocie, kiedy to się skropliło. Zadrżałam, wiedząc, że miała rację. - Ale co to znaczy? Przez chwilę nikt nie odpowiadał. Dopiero Eddie nas zaskoczył, kiedy odezwał się kilka sekund później. - Widziałem to już kiedyś. - Złotą cegłę, która zamieniła się w śmiertelną, szalejącą kałużę stopionego metalu? – spytałam. Posłał mi blady uśmiech. - Nie. Popatrz na ten kształt. Nie wydaje ci się znajomy?

- 104 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Pochyliłam głowę, by przyjrzeć się złotej formie przed nami. Nie zauważyłam żadnego wzoru. To było bezkształtne, trochę owalne, a teraz wyglądało jakby stwardniało w ten sposób zupełnie przypadkiem. Intensywne spojrzenie Eddiego powiedziało, że on sądził inaczej. Po kilku chwilach w skupieniu wyglądał, jakby doznał oświecenia. Wyciągnął telefon i zaczął czegoś szukać. Z kiepskim zasięgiem w Parku zajęło mu dłuższą chwilę znalezienie tego, czego potrzebował, ale kiedy mu się udało, uśmiechnął się triumfalnie. - Jest, spójrzcie. Pani Terwiliger i ja wpatrzyłyśmy się w ekran i zobaczyłyśmy mapę pokazującą większy obszar Palm Springs. Natychmiast zrozumiałam, do czego zmierzał. - To jest Morze Salton – odetchnęłam. – Dobra robota, Eddie. Morze Salton było słonym jeziorem na obrzeżach Palm Springs, a kałuża metalu przed nami miała dokładnie ten sam kształt jak ten zbiornik wody. Pani Terwiliger potrząsnęła głową i parsknęła w konsternacji. - Cudownie. Opuściłam Palm Springs, by ostrzec cię o magicznej pułapce i teraz, po tym całym wysiłku, po prostu muszę zabrać cię z powrotem. - Ale dlaczego? – spytał Eddie. – Czy Jill była tam cały czas? Kto stoi za tym wszystkim i pociąga za sznurki... - Cofnij się! – krzyknęła pani Terwiliger, trzymając ręce w ochronnym geście. Nawet Eddie nie poruszał się tak błyskawicznie, jak prędkość jej reakcji. Złota kałuża zaczęła drżeć, jakby nagle została przepełniona energią, która musiała dać ujście. Spróbowałam rzucić ochronne zaklęcie. Pomimo iż słowa uformowały się na moich wargach, wiedziałam, że nie będzie to wystarczająco szybko. Plama - 105 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

eksplodowała, zmieniając się w sto małych, złotych ostrzy, które leciały na nas... i zatrzymały się. Uderzyły w niewidoczną barierę i spadły na ziemię – nieszkodliwe. Wpatrzyłam się w miejsce, gdzie leżały, a moje serce przyśpieszyło, gdy myślałam o strasznych szkodach, które by spowodowały, gdyby pani Terwiliger nie była wystarczająco szybka. Więc zaskoczyła mnie, mówiąc: - Świetny refleks, Sydney. Sama nie zrobiłabym tego na czas. Oderwałam spojrzenie od ostrzy. - Nie zrobiłaś tego? Zmarszczyła brwi. - Nie. Myślałam, że ty to zrobiłaś. - Ja to zrobiłem – odezwał się głos za nami. Odwróciłam się i wstrzymałam oddech. Niewiarygodne. Adrian pojawił się miedzy drzewami. Zapominając o tragedii, która prawie miała miejsce, wpadłam w jego ramiona, pozwalając by mnie podniósł. - Co ty tutaj robisz? – spytałam. – Mniejsza o to. Pocałowałam go mocno, tak stęskniona, że nawet nie obchodzili mnie moi towarzysze, stojący obok. Będąc z dala od niego przez te ostatnie kilka dni, ból w moim sercu niespodziewanie się zwiększył. Myślę, że oboje byliśmy zaskoczeni, kiedy to on był tym, który w końcu przerwał pocałunek. - Powiedziałem ci, że znajdę sposób, by dostać się tutaj – odpowiedział, uśmiechając się. Jego spojrzenie padło na ostrza i uśmiech znikł mu z twarzy. – Jak widać w sama porę Z jego ręką nadal mnie obejmującą, obróciłam się do ostrzy, które lśniły niepokojąco w trawie. A jedno ze wspomnień wypłynęło nagle ze mnie.

- 106 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Widziałam to już kiedyś – powiedziałam, brzmiąc podobnie jak wcześniej Eddie. Pani Terwiliger trzęsła się. - To jest paskudne zaklęcie. Nie jest łatwo je rzucić. - Wiem – powiedziałam miękko. – Rzuciłam je raz. Każdy zwrócił się do mnie w zdziwieniu. - Kiedy? – spytała. – Gdzie? - W twoim domu... twoim starym domu, zanim go spaliłam – poprawiłam. Tysiąc wspomnień ścisnęło się we mnie i świat trochę się zakołysał, gdy nagle połączyłam wszystko w całość. Myślałam, że nie znam nikogo zdolnego do używania tego rodzaju ludzkiej magii – przynajmniej nikogo, kto chciałby po mnie przyjść. Byłam w błędzie. Napotkałam oczekujące spojrzenia moich przyjaciół. - To jest czar, którym zabiłam Alicję – wyjaśniłam.

- 107 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 7 Adrian

ALICJA DEGRAW ŻYŁA. To było dla mnie szokujące, więc mogłem sobie tylko wyobrażać, jak musi czuć się Sydney. Myślała, że zabiła Alicię. Ta kobieta była uczennicą siostry Jackie, Weroniki, ale zeszła na złą drogę. To nie mała rzecz, wiedząc, że sama Weronika nie była wzorem do naśladowania. Miała obsesję na punkcie okradania z młodości i mocy innych czarownic, skutecznie pozostawiając je w śpiączce na resztę ich życia. Alicja zwróciła się przeciwko swojej mentorce, zabierając jej moc, a następnie przyszła po Jackie. Sydney i ja zostaliśmy zaangażowani w ostateczną rozgrywkę w domu Jackie pod koniec ubiegłego roku – ostateczną rozgrywkę, która spowodowała, że wcześniej wspominany dom spalił się do cna. Nie wiedzieliśmy na pewno, czy sprawiła to Alicja, ale teraz dostaliśmy odpowiedź. - Jestem trochę rozdarta – przyznała Sydney, mieszając kawę, której jeszcze nie wypiła. Opuściliśmy obozowisko, żeby porozmawiać w całodobowej restauracji, a jej nietknięta kawa była oznaką jej zmartwienia. Miałem pewność, że przez ten czas, kiedy byliśmy razem, nigdy nie widziałem jak odmawia sobie kofeiny. - Części mnie ulżyło, że właściwie nikogo nie zabiłam. Z drugiej strony… Cóż, to komplikuje niektóre sprawy. - Jesteś pewna? – rzuciła Jackie przez stół. – Te są takie same? Sydney podniosła złote ostrze, jedyne uratowane z campingu. Reszta była zniszczona.

- 108 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Pewna. Takiego czegoś się nie zapomina. Tej nocy, której z nią walczyłam, przekształciłam kilka wiecznych kul w ostrza takie jak te. - Pamiętam je – wymamrotała Jackie, prawie ze smutkiem. – Były prezentem na zakończenie roku od mojego pierwszego ucznia. Myślę, że oczekiwał podniesienia stopnia. Sydney wydawała się nie słuchać. Miała nawiedzone spojrzenie. - Wysłałam ostrza w kierunku Alicji. To było instynktowne. Upadała w dół twoich schodów do piwnicy, a ja nie mogłam zatrzymać się, żeby sprawdzić co się stało – nie z tym całym ogniem. Położyłem dłoń na jej dłoni. - Zrobiłaś to, co musiałaś zrobić. To było słuszne. Ona była złą osobą. - Tak sądzę – powiedziała Sydney z westchnieniem. – I przypuszczam, że to daje odpowiedzi na nasze pytania. Próbujemy się dowiedzieć, kto mógłby się na mnie mścić i używać ludzkiej magii. Ona jest idealnym kandydatem. - Teraz, gdy wiemy, kto za tym stoi, chodźmy po nią i odzyskajmy Jill – warknął Eddie. Życie na walizkach sprawiło, że golił się rzadziej i był na dobrej drodze do zapuszczenia brody. – Zostawiła wskazówkę: jest w Palm Springs. Trzeba ją powstrzymać raz na zawsze. - Zgadzam się – powiedziała Sydney, wychodząc z wcześniejszego złego samopoczucia. – Musimy to skończyć i odzyskać Jill. Żadne z nas nie pójdzie w najbliższym czasie spać, więc równie dobrze możemy ruszyć w drogę teraz i udać się do Palm Springs. - Nie ty – sprzeciwiła się Jackie. – W tej chwili nie chcę cię nigdzie w pobliżu Palm Springs. - Co?! – wykrzyknęła Sydney. Jej zaciętość pasowała do tej Eddiego. – Ale to jest następny element! Alicja niemal nam to powiedziała. - I dlatego nie będziemy się do tego spieszyć, przynajmniej nie od razu. - 109 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Ale Jill... – zaczął Eddie. Jackie pokręciła głową. - Nie wiemy jeszcze, jaki jest stopień zaangażowania w to Jill. Wiemy, że jest przynętą Alicji na Sydney i chce ją sprowadzić do Palm Springs, gdzie bardzo prawdopodobnie starannie założyła pułapki. Alicja podąża też najpierw swoim starym wzorcem. To "śmieciożercze polowanie" nie stanowiło dla niej tylko rozrywki. To był sposób na osłabienie Sydney magicznie. Jeśli teraz pognałabyś do Palm Springs, po magii, którą władałaś przez ostatnie kilka dni, możesz równie dobrze poddać się czemukolwiek, co ona dla ciebie przygotuje. Wtedy cię stracimy i nigdy nie dowiemy się, co się stało z Jill. Czułem się skonfliktowany i uścisnąłem dłoń Sydney. Mogłem zrozumieć, dlaczego Jackie chciała trzymać ją z dala od niebezpieczeństwa. Też tego chciałem. Ale czułem też coraz większą presję, jak wszyscy. Każdy dzień to coraz większe ryzyko dla Jill. Jak nie podjąć działania, kiedy mieliśmy przewagę? - Ale – kontynuowała Jackie, jakby czytała w moim umyśle. – Nie mówię, że moim zamiarem jest po prostu porzucenie Jill. Chcę przeprowadzić poszukiwania w Palm Spring – w szczególności w obszarze Morza Słonego – ale planuję to zrobić z odpowiednim przygotowaniem. Eddie i ja byliśmy zmieszani, ale Sydney – jak zwykle – załapała najszybciej. - Stella – powiedziała, odnosząc się do sabatu czarownic, do którego przystąpiła. Jackie skinęła. - One i inni. Alicja nie jest tylko waszym problemem, ona stanowi problem dla całej magicznej społeczności. A więc cała społeczność się nią zajmie. Zbiorę ich razem i zaczniemy poszukiwania, wykorzystując magiczne i konwencjonalne środki. Ty w międzyczasie pozostaniesz bezpieczna – gdzieś daleko stąd.

- 110 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- A ja zostanę z tobą – powiedziałem, czując się trochę lepiej wiedząc, że Jill nie była opuszczona. To było ciężkie, prawie jakbym musiał wybierać między Sydney a Jill, ale brzmiało to tak, jakby Jackie nie zamierzała siedzieć bezczynnie. - Pójdę z tobą – powiedział Eddie do Jackie. Potem zwrócił się do mnie i Sydney. – To jest… – Na jego twarzy był widoczny konflikt, jaki ja czułem w środku. - Idź – rzekłem. – Z nami będzie okej. Nikt jeszcze nie wie, że odeszliśmy. Znikniemy gdzieś i będzie w porządku. Eddie zawahał się ponownie. Nienawidził tego, że jego lojalność była rozdarta, ale w końcu skinął głową. - Tak długo jak uważacie, że to będzie w porządku. Jak uciekłeś bez niczyjej wiedzy? - Powiem ci innym razem – wykręciłem się. Mogłem wyczytać z ekspresji Sydney, że ona także interesowała się tą historią. Spojrzała jednak na Jackie. - Ale chcę, żebyś do mnie jak najszybciej zadzwoniła i inne czarownice mają być ostrożne. Tak długo, jak myślisz, że to jest bezpieczne, chcę być częścią poszukiwań Jill. - Jeśli nie znajdziemy jej pierwsi i nie pokonamy Alicji – upierał się Eddie. Sydney posłała mu mały uśmiech, który sugerował, że nie sądzi, iż to będzie takie proste. - Bardzo chętnie. Nasza czwórka dopracowała jeszcze kilka szczegółów, zanim ostatecznie się rozstała. Mogłem powiedzieć, że Eddiemu nadal przeszkadzało zostawienie nas, toteż dał nam wiele porad, w jaki sposób powinniśmy się nie wychylać i nie przyciągać uwagi. Chciał także wysłać z nami Neila, żeby nas strzegł, ale Sydney odrzuciła ten pomysł, mówiąc, że będzie nam łatwiej wymknąć się teraz. Wszyscy - 111 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

się zgodziliśmy, że Neil może być przydatny w Palm Springs, kiedy zbliżymy się do Alicji, więc Eddie obiecał, że to załatwi. - Nie martw się – zapewniłem Eddiego, klepiąc go po plecach, po tych kilku jego pełnych dobrych chęci radach ostrożności. – Nie mam zamiaru robić niczego, co sprawi, że Alchemicy albo moroje dowiedzą się, że opuściliśmy Dwór. Idź robić swoje, my zrobimy swoje. Wtedy dasz nam znać, kiedy bezpiecznie będziemy mogli do ciebie dołączyć. Jackie i Eddie zgodzili się, że nie chcą wiedzieć, gdzie udajemy się z Sydney. Im mniej wiedzieli, tym mniej mogli przypadkowo ujawnić innym. Oboje dali nam porady, w jakie miejsca możemy się udać, jednak w końcu musiałem wysłać ich w drogę i powiedzieć, że damy sobie radę. To pozostawiło mnie i Sydney w naszym wypożyczonym aucie, nagle w obliczu nieskończonych możliwości. - To trochę przytłaczające – wyznała mi, gdy siedzieliśmy na parkingu przed restauracją. – To tak, jakbyśmy nagle mogli żyć każdym z naszych planów ewakuacyjnych. - Cóż, nie każdym – zauważyłem. – Jesteśmy w środku Stanów Zjednoczonych i potrzebujemy bezpiecznego noclegu jakieś pięć godzin stąd, żebym mógł… umm… spotkać się z Niną we śnie. Sydney wytrzeszczyła oczy. - Co? Westchnąłem i uruchomiłem silnik. - Pozwól mi wyjaśnić. Wiedziałem, że to wszystko będzie musiało wyjść… ale nie oczekiwałem, że stanie się to tak szybko. Skierowaliśmy się autostradą na północ, a ja poinformowałem Sydney, co wydarzyło się w czasie, kiedy byliśmy rozdzieleni.

- 112 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Nina odwaliła dobrą robotę w osłanianiu mnie. Wydostała mnie z Dworu w swoim własnym samochodzie, używając kompulsji na strażnikach bramy tak, że pamiętali, iż mnie widzieli. Po tym, zostawiła mnie na małym regionalnym lotnisku, obiecując iść do naszych gościnnych pokoi i zostać z moją mamą. W te dwadzieścia cztery godziny, jakie zajęło mi łapanie lotów i dostanie się do Sydney w Ozarks, dowiedziałem się zarówno od Niny, jak i od mamy – nikt nie przyszedł mnie szukać. Nina poszła do lobby i w czasie rozmowy kompulsją przekonała recepcjonistkę, że widziała jak wychodziłem na karmienie i wróciłem. - A teraz ja muszę dotrzymać swojej części umowy – wyjaśniłem Sydney, kiedy streściłem jej całą historię. - Angażując się w używanie ducha, który ją eksploatuje? – zawołała Sydney. – Adrian, powiedz mi, że się wycofujesz! Ona nie rozumie – warknęła ciocia Tatiana. – Zrobiłeś to dla niej! Poczułem, że mój gniew rośnie w odpowiedzi. - To był jedyny sposób, w jaki mogłem wydostać się z Dworu! - Nie musiałeś wydostawać się z Dworu – argumentowała Sydney. – Byliśmy w porządku. Po prostu musieliśmy bezpiecznie się zatrzymać i osłaniać. - W porządku? Uratowałem cię od pokrojenia przez te ostrza! Sydney skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała z uporem przez okno od strony pasażera. - Nie wiedzieliśmy, jak duże będą szkody, więc razem z panią Terwiliger mogłyśmy użyć zaklęcia w ostatniej chwili. Ale to… Ten duch podąża za Niną! Wiemy, jakie uszkodzenia może spowodować! Powiedziałeś, że jest w złym stanie. - Moja pomoc jej zapobiegnie posunięciu się temu dalej – odparłem. – Jeden raz mnie nie zrani. Sydney odwróciła się do mnie z niedowierzaniem. - 113 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Nie. Nie jeden raz! Nie kiedykolwiek! Nie możesz tego zrobić! Nie mogę ci na to pozwolić! Od kiedy to ona cię kontroluje? – zażądała Ciocia Tatiana, wściekając się. – Wzięliście ślub zaledwie miesiąc temu, a ona już dyktuje ci, jak masz żyć! Nie możesz się na to zgodzić. Powiedz jej. Powiedz jej, że nie może cię kontrolować! Złościłem się tak, jak fantom w mojej głowie. Otworzyłem już usta, żeby rzucić coś szorstkiego do Sydney, ale wtedy ujrzałem jej twarz w blasku świateł mijającego nas auta. Troska i miłość, widoczne na jej twarzy, przebiły mi serce. Właśnie tak pozbyłem się gniewu. Ona cię oszukuje – nalegała ciocia Tatiana. Nie – odpowiedziałem – Ona po prostu się o mnie troszczy. Chce pomóc. Zwróciłem się do Sydney: - Okej. Masz rację. To nie jest dobry pomysł. Nie będę angażował się we śnie. Tylko znajdę… jakiś sposób… żeby wyjaśnić to Ninie. Czułem się winny, cofając dane słowo, ale miałem ważniejsze przyrzeczenia, wiążące mnie z Sydney. Kiedy zobaczyłem ulgę, jaką przyniosły jej te słowa, wiedziałem, że podjąłem dobrą decyzję. Ninie się to nie spodoba – syknęła ciocia Tatiana. Nie jestem żonaty z Niną – odparłem. Sydney przeniosła dłoń na moją. - Dziękuję, Adrianie. Wiem, że to nie jest łatwe. Wiem, że po prostu chcesz pomóc. - Tak – przyznałem, wciąż rozdarty przez decyzję. Instynkt, żeby pomóc Ninie był taki silny. – Ale jest tego cena. Mój zdrowy rozsądek nie jest tego wart. – Uścisnąłem w odpowiedzi dłoń Sydney. – Nasz związek nie jest tego wart.

- 114 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Powiedziałam ci, Ninie się to nie spodoba – ostrzegła ponownie ciotka. – Możesz poklepać się po plecach, chroniąc swoje zdrowie psychiczne, ale jej już dawno odeszło. Ona nie pozwoli ci tak po prostu się wycofać. Zajmę się Niną. Na razie, najważniejsze jest spędzenie trochę czasu sam na sam z Sydney i spokój dla odmiany. To była prawda. Sydney i ja nie mieliśmy nic tak bliskiego wolności przez długi czas i nawet jeśli utknęliśmy w środku Stanów Zjednoczonych, a nie na jakiejś tropikalnej wyspie, wybór wydawał się nieograniczony. Po prześledzeniu kilku map internetowych, w końcu udało nam się znaleźć drogę do Council Bluffs w Iowa. Niekoniecznie brzmiało to ekscytująco, ale to zawsze jakiś cel. Najważniejsze, że znajdowało się daleko od Alchemików w St. Louis i jeszcze dalej od Palm Springs, gdzie Alicja miała nadzieję spotkać Sydney. Debatowaliśmy nad sprawdzeniem dużej sieci hoteli i ostatecznie zdecydowaliśmy się na małą wiejską karczmę na obrzeżach miasta. Zatrzymaliśmy się tam późnym rankiem i zostaliśmy powitani przez znak głoszący: Witamy w Black Squirrel Lodge. - O nie – jęknęła Sydney. – Proszę, niech to nie będzie podobne do tego miejsca w Los Angeles. Nie wiem, czy poradzę sobie z pokojem pełnym wiewiórczego wystroju. Uśmiechnąłem się, wracając myślami do czasów, gdy Sydney i ja prowadziliśmy śledztwo na łóżku, które zawierało króliki w niespotykanej ilości jako tandetną dekorację. - Hej, daj spokój. Po tym wszystkim, co przeszliśmy, to byłoby najmniejsze z naszych zmartwień. Ale gdy tylko weszliśmy do środka, zostaliśmy mile zaskoczeni tym, że wszystko było faktycznie gustownie urządzone w neutralnych kolorach i w nowoczesnym wystroju. Brak kołdry w wiewiórki i wiklinowych wiewiórczych rzeźb w zasięgu wzroku. Właścicielka zajazdu, choć zaskoczona widokiem gości o tak wczesnej porze dnia, powitała nas z radością i zaprowadziła do pokoju. - 115 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Co jest z nazwą zajazdu? – zapytałem, kiedy zapłaciłem za pokój. Właścicielka, uprzejma kobieta w średnim wieku, rozpromieniła się. - Och, to jest na cześć Cashew. - Cashew? – spytała Sydney. Właścicielka pokiwała głową. - Nasz rezydent – czarna wiewiórka. Nazwałabym go naszą maskotką, ale… Cóż, jest znacznie więcej niż tym. Spojrzałem w głąb holu. - Ma tutaj jakąś klatkę czy coś? - Och, nie – powiedziała. – To byłoby okrutne. Ponadto nielegalne. On jest… – Wzruszyła ramionami i wskazała niejasno ręką. – Cóż, jest gdzieś tutaj. - Co to znaczy "gdzieś"? – zapytała Sydney niespokojnie. – To jak... "na zewnątrz"? - Och, nie – powiedziała właścicielka – Biedactwo nie wie, jak się tam dostać. Sydney wytrzeszczyła oczy. - Czekaj. Jeśli nie ma go na zewnątrz, to znaczy… - Wpuszczę was do pokoju – zaszczebiotała właścicielka promiennie. – Mam tutaj klucz. Pokój, do którego nas zabrała, posiadał przyjemną część wypoczynkową i dostęp do prywatnego ganku, a także duże, pluszowe łóżko. Po dniu niewygodnej podróży, nie mogłem się doczekać, aby zasnąć i zaznać trochę prawdziwego wypoczynku. Jednak wiedziałem, że zanim rzucę się na materac, muszę skontaktować się z Niną i powiedzieć jej, że umowa jest zerwana. Gdy Sydney powiedziała, że chce wziąć prysznic, ujrzałem doskonałą okazję. To był czas, gdy Nina spała,

- 116 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

czekając aż skontaktuję się z nią przez ducha. Nie musiałem zasypiać, to był po prostu stan medytacji. Usiadłem na łóżku, uspokajając się i zamykając oczy, wzywając tylko tyle ducha, aby dostać się przez świat snów do Niny. Mój stan spoczynku został jednak przerwany, gdy usłyszałem krzyk z łazienki. Otworzyłem oczy i zerwałem się przez pokój, rzucając do drzwi. - Adrian, uważaj! – zawołała Sydney. Mała, futrzana czarna forma wyskoczyła z licznika, lądując wprost na mojej piersi. Instynktownie ją odrzuciłem. To coś wylądowało na podłodze i popędziło przez pokój. Sydney, owinięta w ręcznik, wyszła i stanęła obok mnie. - Myślę, że schowała się pod łóżkiem – stwierdziła. - To coś niech lepiej nie wskakuje na mnie ponownie – mruknąłem, podchodząc ostrożnie do krawędzi łóżka. Miałeś do czynienia z czymś gorszym, niż to – powiedziała pogardliwie Tatiana. – Przestań być głupi. Sydney podążyła za mną. Kiedy uniosłem róg ramy łóżka, machnęła ręką, co rozpoznałem jako gest rzucania czarów. Moment później poczułem poruszenie bryzy i uderzenie pod łóżkiem. Po chwili wiewiórka – Cashew, domniemałem – wyskoczyła i zaczęła jak szalona ganiać po pokoju. Sydney, odważnie przezwyciężając swój wcześniejszy szok, rzuciła się do drzwi, prowadzących na ganek i otworzyła je. Po kilku obrotach po pokoju, wiewiórka zauważyła je i wybiegła. Sydney zatrzasnęła za nią drzwi i przez kilka sekund, oboje po prostu staliśmy. - Dlaczego – zapytała w końcu – nic nigdy nie może być dla nas proste? - Spójrz na siebie – dokuczałem, podchodząc do niej. – Nieustraszona pogromczyni obłąkanej wiewiórki Cashew. - Nie byłam tak nieustraszona na początku – przyznała. – Nie, kiedy wyskoczyła na mnie, gdy zamierzałam wziąć prysznic. - 117 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Przyciągnąłem ją do siebie, nagle bardzo świadomy tego, jak niewiele miała na sobie i jak wspaniale wyglądała – nawet po bliskim spotkaniu z wiewiórką. - Hej, jesteś odważniejsza ode mnie. I popatrz, zrobiłaś to wszystko nawet nie tracąc ręcznika. Rozbawienie rozjaśniło twarz Sydney, kiedy pozwoliła mi przyciągnąć siebie bliżej. Poklepała górę ręcznika, owiniętego wokół jej piersi. - Wszystko zależy od tego, jak go założysz – powiedziała praktycznie. – Zrób to we właściwy sposób, a nic go nie ściągnie. - Wyzwanie przyjęte – mruknąłem, opuszczając swoje usta na jej. Wtopiła się we mnie – miękkie i żywe ciało, wyśmienicie pachnące Sydney. Przycisnąłem ją do ściany, przybliżając nas do siebie jeszcze bardziej, a ona owinęła nogi wokół moich bioder. Przesunąłem ręką po gładkiej, doskonałej skórze na jej udzie i uderzyło mnie, że byliśmy naprawdę sami po raz pierwszy od długiego czasu. Moja mama nie siedziała za drzwiami. Nie mieliśmy całego otaczającego nas Dworu, czekającego na nasze wyjście, ani zespołu Alchemików, polującego na nas za jego murami. Zatraciliśmy się w sobie. Wykonaliśmy nasz plan ucieczki. Nikt nie wiedział, gdzie jesteśmy. Gdybyśmy chcieli moc, by po prostu zniknąć, była tuż przed nami. Myślę, że wiedza, iż naprawdę byliśmy wolni po raz pierwszy, wywołała dodatkową intensywność pomiędzy nami. Było ciepło w Sydney, kiedy pocałowała mnie w odpowiedzi i wplotła palce w moje włosy, co przypomniało mi nasze pierwsze dni razem. Podniosłem ją z łatwością w ramionach i zaniosłem do łóżka, dziwiąc się, jak najsilniejsza kobieta, jaką znałem, wydawała się być taka lekka w moich ramionach. Byłem też zaskoczony, jak trudno zdjąć jej ręcznik.

- 118 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Sydney zaśmiała się cicho, wodząc palcami po moim policzku. Słońce zaglądające przez rolety w oknie sprawiało, że wyglądała jak zrobiona ze złota. - Hmm... – powiedziała. – Poddajesz się ze swoim wyzwaniem? W końcu odkręciłem zagięcie i usunąłem ręcznik, odrzucając go tak daleko od łóżka, jak tylko mogłem. - Nie ma mowy – powiedziałem, jak zawsze podziwiając jej ciało. – Potrzeba o wiele więcej niż to, żeby utrzymać mnie z dala. Musisz postarać się bardziej następnym razem. Pomogła ściągnąć mi koszulkę przez głowę. - Dlaczego miałabym to robić? Pocałowaliśmy się ponownie i kiedy zaplątaliśmy w sobie, wszystkie obawy, które mnie prześladowały, zniknęły. Nina, Alchemicy, Alicja… nawet ciocia Tatiana.6 W tamtym momencie, nie było nikogo na świecie, tylko ja i Sydney, a jedyną rzeczą, jaka się liczyła, była nasza miłość i to, jak czułem się w jej ramionach. To radość, która wykraczała poza zwykłą przyjemność fizyczną, choć skłamałbym, gdybym powiedział, że nie było jej mnóstwo. Potem, spoceni i wyczerpani, zwinęliśmy się przy sobie w znacznie spokojniejszy sposób. Ona spoczywała z głową na mojej piersi, a ja z zadowoleniem pocałowałem ją w czoło. Zdecydowałem wtedy, że najlepszą rzeczą, jaka mogłaby się wydarzyć, byłoby to, żeby Jackie zadzwoniła z wiadomością, że Alicja została pokonana, Jill była wolna, a ja i Sydney mogliśmy żyć długo i szczęśliwie w Council Bluffs. Zapadłem w sen, przyjemnie śniąc o tej fantazji. Jednak to było krótkotrwałe. Szybko zostałem wciągnięty w zupełnie inny rodzaj snu. Wróciło do mnie ostrzeżenie cioci Tatiany o tym, jak Nina nie pozwoli mi tak po prostu zrezygnować z naszej umowy.

6

No przecież nie chcielibyśmy, żeby kochana Ciocia Tatiana nam przeszkadzała…

- 119 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Gdzie byłeś? – zawołała Nina. Farma w Wisconsin zmaterializowała się przed nami. – Ty miałeś mnie znaleźć. Rozglądałem się dookoła, próbując zebrać się po niespodziewanej zmianie miejsca. - Ja, uch, przepraszam. Byłem rozproszony w realnym świecie i zasnąłem. - No cóż, nie ma problemu – powiedziała energicznie. – Po prostu pokieruję snem. Pamiętaj, tym razem musisz użyć więcej ducha. Moje oczy rozszerzyły się. - Nie, Nina, poczekaj… Ale ona nie słuchała. Była zbyt owładnięta obsesją znalezienia Olivii. Poczułem, jak wzywa ducha i przyłącza do nas inną osobę. Chwilę później Olivia zaczęła materializować się w pokoju przed nami, tak cienista i niepozorna jak wcześniej. I tak wtedy, panika chwyciła Olivię. Zaczęła wyrywać sen z dala od Niny. Tym razem wiedząc, czego się spodziewać, byłem bardziej świadomy, co się dzieje. Od ostatniej próby, szukałem o śnie ducha tak dużo, jak mogłem, choć tak naprawdę nie znalazłem tego zbyt wiele. Nawet rozmawiałem z Sonią i zdecydowaliśmy, że to spowoduje pojawienie się Olivii. Jeśli jej motywacja byłaby wystarczająco duża, mogła przezwyciężyć użytkownika ducha, który kontrolował sen, w którym się znajdowała. I najwyraźniej, to działo się teraz. Jesteś silniejszy w śnie ducha niż Nina. – przypomniała mi Ciocia Tatiana. – Najsilniejszy ze wszystkich. Wiem – powiedziałem jej. I kiedy zobaczyłem rozmywające się otoczenie, podjąłem impulsywną decyzję, sprzeciwiającą się temu, co powiedziałem Sydney, że zrobię. - Wypuść sen – powiedziałem do Niny.

- 120 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozumiejąc moją intencję, zrobiła to. Byłem gotowy, kierując duchem, zanurzając się w nim, by stać się nowym mistrzem snu. Farma, która się rozkruszała, zaczęła się na powrót materializować. Również Olivia stawała się wyrazistsza. - Nie! – krzyknęła. Nina pośpieszyła do niej. - Olivia! Tęskniłam za tobą tak bardzo! Twarz Olivii była przepełniona strachem. Odwróciła się szybko, owijając ciaśniej płaszczem. - Nie...nie. Proszę, zostawcie mnie samą. I właśnie wtedy poczułem, jak sen wyślizguje się z dala ode mnie. Pomimo że go trzymałem, Olivia nadal go wyrywała. W drewnianych ścianach pojawiły się szczeliny. Meble rozkruszyły się na pył. Okna, wypełnione światłem słonecznym, stały się ciemne. Wezwałem moc ducha, przyciągając do siebie więcej magii, żeby odpowiedzieć na uzurpację Olivii. Duch przepłynął przez moje ciało, ale ona już zmieniła oblicze snu. Dom zniknął, zastąpiony czymś, co bardzo przypominało parking hotelowy. Migające latarnie rzucały na nas słabe światło, uzupełniane przez intensywny czerwony blask neonowego znaku, zawieszonego nad oknem lobby. Możliwe, że normalnie otaczałaby nas zatłoczona ulica, ale we śnie ruch uliczny nie istniał. Panowała niesamowita cisza, zanim się odezwałem. - Przepraszam, była zbyt szybka – powiedziałem do Niny. – Gdzie jesteśmy? Przysunęła się do mnie o krok bliżej, jej twarz przepełniał strach. - To jest miejsce, gdzie zostaliśmy zaatakowani razem z tatą. Kiedy Olivia się przemieniła. Tam były strzygi... Zanim mogła dokończyć, dwie groźne twarze wyłoniły się zza zaciemnionego kształtu zaparkowanego Buicka. Widmo świeciło się, nadając ich bladej, białej skórze jeszcze bardziej okropny wygląd. Nie mogłem ujrzeć ich czerwonych oczu, ale zło wewnątrz nich, mimo ich niewyraźnego stanu, było łatwe do - 121 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

dostrzeżenia. Warknęli, rozkoszując się kłami podobnymi do moich, z wyjątkiem tego, że ich jedyną intencją było zabicie nas. Uścisnąłem dłoń Niny i powoli się wycofałem. - Nie mogą zabić nas we śnie – powiedziałem, a moje usta nagle stały się suche. – Nie naprawdę. - Nie, ale się obudzimy – powiedziała. – I Olivia znowu przepadnie. - Nie, jeśli unicestwimy ich pierwsi. Uderzyła we mnie panika, nawet jeśli wiedziałem, że strzygi są tylko częścią snu. Byłem zbyt strzeżony przed nimi przez całe swoje życie, żeby czuć coś więcej poza strachem. Ale to, co powiedziałem, to prawda: nie można umrzeć w śnie ducha. Można się po prostu obudzić. Ale przedtem, czuje się głęboki, dręczący ból. Oni nie są prawdziwi, powiedziałem sobie. To jest sen i nadal mam trochę kontroli. Olivia wniosła do snu duże rzeczy – jak scenerię, ale te mniejsze były nadal w moim zasięgu. Tutaj mogłem władać ogniem równie zręcznie jak Christian lub Sydney. Kula ognia pojawiła się w mojej dłoni, podsycana przez magię ducha. Poczułem też moc napływającą do Niny i szybko ją skarciłem. - Nie. Pozwól to załatwić mnie. – Jeśli byłem złapany w tym śnie, równie dobrze mogłem powziąć sobie za cel trzymanie jej z dala od pochłonięcia przez ducha. – Tylko asystuj. Nie używaj zbyt wiele. Cisnąłem kulą ognia w jedną strzygę, ale powędrowała daleko, omijając ją o jakieś dwie stopy. Okej, może nie mogłem władać ogniem tak sprawnie jak Christian czy Sydney. To zawsze wyglądało tak łatwo, kiedy robiła to Syd i zdałem sobie sprawę, że myślałem w tych terminach, imitując jej rzucanie. Ale poleganie na moich własnych fizycznych zdolnościach nie było dobrą drogą. Musiałem bardziej przewidywać. Wezwałem inną kulę ognia i tym razem użyłem ducha,

- 122 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

żeby specyficznie skierować ją na strzygę. Mój cel okazał się dobry, ale strzyga – nawet we śnie – poruszała się szybko. Wymknęła się impetowi ognistego pocisku i skończyła z osmaloną ręką. Jednak to wystarczyło, by mnie zainspirować. Ponownie wezwałem ducha, tworząc następne dwie kule, jedną próbując trzymać na celu, a kolejną utrzymując drugą strzygę na dystans. Przewidziałem, że potwór ruszy się, więc tym razem mogłem się do tego przygotować, wysyłając kulę ognia prosto w jego pierś. Pochłonęły go płomienie, a ja użyłem ducha, żeby stworzyć srebrne ostrze. Ruszając do miejsca, gdzie wił się na ziemi, wezwałem ducha, żeby osłaniał mnie od ognia, kiedy zatopiłem ostrze w to, co miałem nadzieję, było jego sercem. Albo zrobiłem to dobrze, albo też ogień wykonał swoją robotę, bo kreatura nagle przestała się ruszać i się rozpłynęła. Druga strzyga próbowała dostać się do Niny, kiedy skończyłem. Ta rzuciła kulą na własną rękę i powtarzając moje własne doświadczenie uczenia się celować, nie trafiła za pierwszym razem. Wystarczyło jednak, żeby odwrócić uwagę strzygi, zanim mogłem zaatakować. - Wstrzymaj się – przypomniałem Ninie. Celnie uderzyłem strzygę inną kulą ognia, a potem dokończyłem robotę srebrnym ostrzem. Kiedy to zrobiłem, poczułem jak mój triumf znika, ponieważ nagle następna czwórka strzyg wyskoczyła do przodu. - Żaden problem – powiedziałem jej. – Ich też się pozbędziemy. Ujrzenie kolejnej czwórki było zniechęcające, ale moja metoda wydawała się działać. W końcu we śnie stałem się takim gnojkiem, jak żaden strażnik. - Nie ma czasu! – wykrzyknęła Nina. Duch wzrastał w niej – dużo ducha. Zwróciłem się do niej, zaalarmowany. - Co ty wyprawiasz? To za dużo! Zignorowała mnie i to niemożliwe, ale wezwała jeszcze więcej mocy. Przypomniałem sobie balon, gotowy wybuchnąć. - 123 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Musimy ich załatwić i to teraz! - Zatrzymaj to! – krzyknąłem. Potrząsnąłem ją za ramię, mając nadzieję, że straci przez to koncentrację. Odepchnęła mnie, kontynuując budowanie ducha niemożliwych, wstrząsających rozmiarów. - Nie pozwolę Olivii ponownie uciec – zawzięła się Nina. Ogień wystrzelił z opuszków jej palców. To nie była niewielka kula, jaką ja uformowałem. Nina tworzyła ogromne pokłady ognia. Zasadniczą ilość ognia. Płomienie rozświetliły noc, spowijając trzy strzygi. Nie było potrzeby używać na nich ostrza. Myślę, że zostali zabici niemal natychmiast. Potrząsnąłem nią ponownie. - Odpuść! Pozwól magii odejść! To, co robiła, żeby stworzyć te absurdalne ilości ognia, nie było małą zmianą rzeczy w śnie. Nie tylko musiała przebić się przez kontrolę Olivii, ale również przełamać kopalnię złóż ducha. Duch, który domagał się wysadzenia wszystkich tych strzyg za jednym zamachem był oszałamiający. To było przynamniej dwa razy tyle, co dzierżyła ostatnim razem, kiedy byliśmy razem we śnie. Zniknął ogień (podobnie jak spalone strzygi) i Nina opadła na kolana. Opuściła ręce po bokach głowy i zaczęła krzyczeć. I krzyczeć. Ciemny parking wokół nas przekształcił się w Getty Villa, kiedy wróciła moja kontrola snu – dzięki jej staraniom. Ukląkłem obok niej i delikatnie oparłem ręce na jej ramionach. Jej oczy patrzyły tępo przed siebie, zagubione, a ona ciągle krzyczała. - Nina, Nina… w porządku, w porządku. Ale nie wiedziałem, czy tak było. Nie krzyczała z powodu strzyg. Działo się coś jeszcze, straszliwe następstwa użycia tej całej mocy. Tydzień po tygodniu, tyle zużycia, teraz doprowadziło do tego… To było zbyt dużo. Definitywny - 124 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

koniec. Nie miałem pojęcia, jak wiele szkód zostało wyrządzone, ale stało się coś złego. Musiałem nas obudzić i dowiedzieć się, jak z nią jest w realnym życiu. Z tą myślą, pozwoliłem snu się rozpaść. - Nina… Cienki głos zwrócił moją uwagę. Nie uświadomiłem sobie, że Olivia wróciła z nami do Getty Villa. Kiedy Nina wysadziła strzygi, wydarła kontrolę Olivii, zwracając ją mnie. Teraz Olivia została z niczym – bez kontroli, bez możliwości, by uciec. Znikała, tak jak Nina i ja, kiedy wysyłałem nas do realnego świata. Zanim jednak wszystko zblakło, zobaczyłem kilka rzeczy bardzo wyraźnie. Jedną z nich był strach, kiedy patrzyła na Ninę. Bez względu na to, co zaszło między nimi, Olivia kochała swoją siostrę i nie próbowała celowo jej skrzywdzić tymi przeszkodami. Inną rzeczą, jaką zauważyłem to, że płaszcz Olivii zniknął. Bez żadnej kontroli we śnie, dziewczyna pojawiła się tak, jak wyglądała teraz w realnym świecie. Ubrania, które nosiła były stare i wytarte, jakby mocno już przechodzone. Na jej szyi znajdował się mały, drewniany wisiorek z zielonymi krawędziami. Nigdy nie widziałem go wcześniej i nie wiedziałem, co oznaczał. Ale moim ostatnim spojrzeniem przed przebudzeniem, zobaczyłem coś jeszcze w niej, co natychmiast rozpoznałem. Sen całkowicie się rozbił, a ja ocknąłem się czujny i siedzący na łóżku w zajeździe. Kiedy mrugnąłem i próbowałem się skupić, Sydney chwyciła moją rękę i starała się mnie uspokoić. - Adrian! – zawołała i wiedziałem, że to nie pierwszy raz, kiedy wypowiedziała moje imię. – Co jest nie tak? - Olivia jest w ciąży – wysapałem.

- 125 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Rozdział 8 Sydney

- OLIVIA? – POWTÓRZYŁAM GŁUPIO. Byłam trochę oszołomiona przez to, że zostałam obudzona z głębokiego snu okrzykami Adriana. – O czym ty mówisz? Potrząsnął głową z widocznym na twarzy żalem. - Przepraszam, Sydney. Nie chciałem. Nina znalazła mnie w śnie wywołanym duchem i zostałem wciągnięty w poszukiwania Olivii. I tym razem dostaliśmy się do niej. Była w ciąży. Byłam tak zaskoczona, gdy usłyszałam o tym, że jednak miał sen wywołany duchem, że nie mogłam przetworzyć od razu reszty słów, które mówił. Ale żal na jego twarzy wyglądał na tak szczery, że uwierzyłam, iż było to wbrew jego woli. - Ona nie może być w ciąży – powiedziałam w końcu. – To znaczy… Zgaduję, że może. Ale sądziłam, że była związana z Neilem. Jeśli jest w ciąży, to… Adrian przełknął ślinę i wydawało mi się, że powoli dochodzi do siebie. - Wiem, wiem. Jeśli jest w ciąży, to musiał być ktoś oprócz Neila. Dramatyczna opera mydlana z udziałem Olivii nie była tak straszna – zwłaszcza w porównaniu z tym, co działo się z Jill –

ale to nadal było

niespodziewane. Olivia i Neil wydawali się być ze sobą blisko. - Jesteś absolutnie przekonany, że ona jest w ciąży? Przytaknął, drżąc.

- 126 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Udało nam się. Nina i ja przedarliśmy się przez obrony Olive i ujrzeliśmy ją tak, jak wygląda na jawie. Nie ma wątpliwości – jest w ciąży. Myślę, że to dlatego próbowała ukrywać się we śnie. – Przerwał swoje rozważania. – Zgaduję, że dlatego też ukrywa się w realnym życiu. - Przypuszczam, że potrafię zrozumieć jej chęć ukrycia się przez Neilem… – zaczęłam, a moje myśli wirowały. Ponieważ była dampirem, mogła zajść w ciążę tylko z morojem. Cóż, mógłby to być także człowiek, ale większość ludzi w mainstreamowym świecie morojów nie brało przykładu z Adriana i mnie. – Ale czemu przed Niną także? Zwłaszcza, że one były tak blisko? Chyba że… Och. – Moje serce zamarło. – Może… Może cokolwiek się stało, nie odbyło się za obopólną zgodą? Adrianowi zajęło chwilę załapanie tego, a wtedy jego rysy pociemniały z gniewu. - Jeśli jakiś moroj zmusił ją, to dlaczego nie powiedziała Ninie? I nikomu innemu? Splotłam swoje palce z jego. - Ponieważ, niestety, nie wszystkie dziewczyny myślą w ten sposób. Spójrz na moją siostrę, Carly, gdy Keith ją zgwałcił. Uważała, że to była jej wina. Przeraziła się myślą, że ktokolwiek mógłby dowiedzieć się i ją osądzić. - Nina by jej nie osądzała – powiedział stanowczo Adrian. – Olivia powinna to wiedzieć. Nina może być szalona, ale… Spojrzałam na niego ponownie, gdy ujrzałam strach, który nagle wypełnił jego twarz. - Co się stało? - Nina.

- 127 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Wyciągnął rękę i złapał swoją komórkę. Wykręcił numer i przyłożył telefon do ucha. Ledwo mogłam usłyszeć dźwięk sygnału i ostatecznie zgłaszającą się pocztę głosową. - Nina, to ja. Zadzwoń do mnie. Natychmiast. Kiedy się rozłączył, odwrócił się do mnie z westchnieniem. - To, co zrobiliśmy… cokolwiek zrobiliśmy, by przedrzeć się do Olivii, nie wpłynęło dobrze na Ninę. Odebrała mi kontrolę i wzięła większość ducha na siebie. Nie jestem do końca pewny, co się jej stało… Otrzymałem tylko przeczucie, zanim sen się rozwiał, że coś poszło bardzo źle. Jakby została ranna. Spojrzał na swój telefon, jak gdyby patrzenie na niego wystarczająco długo mogło sprawić, że zadzwoni. - Ona może spać – ostrzegłam. Nie powiedziałabym tego głośno – i miałam nadzieję, że Nina nie została zraniona – ale części mnie ulżyło, że Adrian nie wykorzystał całego ducha, jak planował. – Prawdopodobnie wszystko będzie z nią w porządku, gdy się obudzi. I będziesz jej miał wiele do powiedzenia. Adrian westchnął. - Nie jestem pewien, czy powiem. To znaczy, podejrzewam, że mógłbym jej powiedzieć o tej części z ciążą. Ale o reszcie? Nadal nie wiem, gdzie ona jest. Była dziwnie ubrana… Wstał i znalazł długopis, a później także jakąś hotelową papeterię. Po krótkim szkicowaniu, pokazał mi rysunek koła wypełnionego abstrakcyjnymi wzorami. - Coś ci to przypomina? Spoglądałam na to, marszcząc brwi. - Nie. Powinno?

- 128 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Olivia miała to w naszyjniku. Sądziłem, że to może coś oznaczać. – Usiadł obok mnie i stłumił ziewnięcie. – Mam nadzieję, że Nina i ja nie przeszliśmy przez to wszystko, żeby nie znaleźć żadnego sposobu na to, jak pomóc Olivii. Gorzej, jeśli nie dostaniemy odpowiedzi, obawiam się, że Nina nie zrezygnuje z poszukiwań. Rzucił kolejne niespokojne spojrzenie na telefon, ale nadal nie było odpowiedzi od Niny. Objęłam go ramieniem i przyciągnęłam bliżej. - Po prostu bądźmy dobrej myśli. Ten symbol może coś dla niej znaczyć. Bądźmy cierpliwi, zanim nie odezwie się do ciebie. Starałam się, by utrzymać lekki ton głosu i ukryć strach, który tkwił we mnie. Nie bałam się o Ninę. Martwiłam się, że Adrian może pomóc jej ponownie, stawiając potrzeby jej i Olivii wyżej niż własne, nie zważając na niebezpieczeństwo. Moje serce ścisnęło się na tę myśl i sprzeczne emocje zmieszały się w mojej piersi. Podziwiałam Adriana za chęć udzielenia im pomocy. Ale także kochałam go i egoistycznie chciałam go chronić. Starał się zadzwonić do Niny ponownie, ale wreszcie posłuchał moich słów, gdy powiedziałam, że powinniśmy spróbować trochę odpocząć, dopóki możemy. Nienawidziłam widzieć go tak zatroskanego i zmartwionego, ale w ostateczności udało mu się odłożyć swoje zmartwienia na bok i zrelaksować. Zasnęliśmy owinięci swoimi ramionami. Kilka godzin później zostaliśmy gwałtownie obudzeni przez dzwoniący telefon. Adrian złapał swój, niemal wypadając z łóżka i wpatrywał się w ekran z przerażeniem. - Cholera. Bateria padła. Zapomniałem ją naładować. - To mój telefon – powiedziałam, przeszukując w oszołomieniu torebkę.

- 129 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Panika wstrząsająca moim ciałem pomogła mi się rozbudzić, gdy przygotowywałam się na wieści od pani Terwiliger. Ale odbierając telefon, byłam zaskoczona imieniem Sonii na wyświetlaczu. - Halo? - Cześć, Sydney. – Usłyszałam jej znajomy głos. – Mam nadzieję, że masz się dobrze. - Tak – powiedziałam ostrożnie, zdziwiona dlaczego do mnie zadzwoniła. Byłyśmy zaprzyjaźnione, ale zwykle kontaktowała się z Adrianem. – A co u ciebie? - U mnie wszystko w porządku. Ale nie mogę powiedzieć tego samego o Ninie Sinclair – odpowiedziała, sprawiając że moje serce się zatrzymało. – Starałam się dodzwonić do Adriana, ale włączała się poczta głosowa. - Jego telefon padł – wyjaśniłam. – Co się stało Ninie? Na to Adrian poderwał głowę. - Myślałam, że wy dwoje już wiecie, biorąc pod uwagę to, że została znaleziona w waszych pokojach w kwaterach gościnnych. - Wyszliśmy – powiedziałam niepewnie. – Co masz na myśli, mówiąc „znaleziona”? To jest rodzaj terminologii, której używasz, gdy ktoś umarł. - Ona żyje – powiedziała Sonia, odgadując moje myśli. – Została zabrana do centrum medycznego, ale jest praktycznie w śpiączce. Tylko raz się ocknęła i bełkotała wtedy coś niezrozumiale, zanim znów utraciła przytomność. Lekarze nie byli w stanie jej obudzić. Może chcielibyście przyjść i ją zobaczyć. - Um, muszę porozmawiać z Adrianem i zobaczyć, kiedy będziemy mogli… - Zachowaj ten wykręt dla siebie, Sydney. – W głosie Sonii słyszałam zarówno zmęczenie, jak i rozdrażnienie. – Wiemy, że was tu nie ma. - Cóż, no tak, jak powiedziałam wyszliśmy…

- 130 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Wiemy, że nie ma was na Dworze – przerwała mi. – Po ataku Niny została sprowadzona ekipa poszukiwawcza Dworu, a wtedy Daniela Iwaszkow w końcu się ugięła i przyznała, że obydwoje zniknęliście. Nie powiedziała nam, gdzie jesteście i myślę, że próbuje nas zmylić, opowiadając nam jakieś dziwne historie o tobie zmieniającej się w kota. Naprawdę nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na to, co mówiła. - Kilka osób chciałoby z tobą porozmawiać – kontynuowała Sonia. – Z wami obojgiem. Przypuszczam, że nie macie środków niezbędnych do stworzenia wideo rozmowy? Moje oczy spojrzały na torbę od laptopa Adriana, którego ze sobą zabrał. - Mamy… Szczerze mówiąc, bałam się trochę tego, co może wyniknąć z tej rozmowy, ale widziałam, że Adrian musiał powstrzymywać się przed wyrwaniem mi telefonu i zadania pytań o Ninę. Grupowe połączenie może być najlepszym rozwiązaniem, zwłaszcza odkąd nasza przykrywka została spalona. To także duże ryzyko, że zostaniemy wytropieni przez takie połączenie, ale nie byłam tak zdenerwowana na myśl o znajdujących nas morojach, nie tak jak o Alchemikach. Gdy rozłączyłam się z Sonią, Adrian zgodził się ze mną. Umierał z ciekawości, by dowiedzieć się więcej o Ninie i zdecydowaliśmy, że to będzie warte ryzyka. Obydwoje nadal byliśmy nadzy, więc w pierwszej kolejności musieliśmy narzucić na siebie jakieś ciuchy, żeby nie było aż tak oczywiste, co robiliśmy. Adrian spojrzał na mnie tęsknie, gdy szukałam koszulki. - Jeśli zadbamy o to, żeby tylko nasze głowy były w kadrze, sądzę że nikt nie zauważy. Odpowiedziałam mu ostrzegawczym spojrzeniem i po dramatycznym westchnieniu, niechętnie założył także swoje własne ciuchy.

- 131 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Zostaliśmy w łóżku, otwierając laptopa. Gdy już mieliśmy wszystko ustawione i podłączone, pochyliliśmy się nad nim i zobaczyliśmy zmartwioną twarz Sonii, patrzącą na nas. Zanim Adrian zdążył spytać ją o Ninę, Sonia przesunęła się i inna twarz wypełniła ekran. - Adrian, naprawdę? – wykrzyknęła Lissa z wypisanym na twarzy oburzeniem. – Jak mogliście mi to zrobić? Błagaliście mnie o ochronę! Ryzykowałam gniewem moich własnych ludzi i Alchemików dając je wam, a tak mi odpłacacie? Wyglądała na naprawdę sfrustrowaną i niespokojną. Zastanawiałam się, jak wiele kłopotów mogliśmy spowodować. Czasami zapominałam, w jak niepewnej pozycji była Lissa, cały czas działając na wiele sposobów, pracując ciężko, żeby dokonać niemożliwego i zadowolić wszystkich. Adrian i ja zrobiliśmy to, co musieliśmy dla nas samych – ale nie rozważaliśmy, jaki będzie tego rezultat dla innych. - To było dla Jill – powiedział zdecydowanie Adrian. – Musieliśmy po nią wyruszyć. Lissa pokręciła głową ze złością. - I powiedziałam wam, że chociaż bardzo to doceniam, nie potrzebujemy was na zewnątrz do poszukiwania Jill. Mamy już ludzi, którzy się tym zajmują. - Nie, nie… to nie tak – zaprotestował Adrian. – To nie była tylko impulsywna wycieczka. Sydney miała prawdziwy trop. Zielone oczy Lissy skupiły się na mnie z wyczekiwaniem. Rozpoczęłam opowieść o tym, co do tej pory wiedzieliśmy – o tym, że Alicja stoi za zniknięciem Jill i jak moje kontakty w Palm Springs obecnie poszukiwały jej śladu. Podczas gdy mówiłam, wyraz niedowierzania na twarzy Lissy rósł coraz bardziej. - Dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? Powinniście powiedzieć mi o tym natychmiast!

- 132 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Wtedy nie znaliśmy jeszcze wszystkich faktów – rzekł Adrian. Pomimo jego zewnętrznej pewności siebie, domyślałam się, że on również krytykował nasze działania. – Nadal nie znamy. Ale Jackie Terwiliger jest dobra. Znajdzie coś. – Zawahał się. – Kto wie, że zniknęliśmy? - Alchemicy nie wiedzą, jeśli o to się martwisz – powiedziała Lissa. – Do tej pory tylko garstka ludzi na Dworze wie, ale lepiej módlcie się, żeby tak zostało. Alchemicy bardzo wyraźnie powiedzieli mi, że Sydney nie zostanie nam zwrócona, jeśli ją złapią. Wzdrygnęłam się na te słowa. - Wystarczy, Liss. – Rose nagle przepchnęła się, pojawiając się w kadrze i wkręcając na miejsce obok przyjaciółki, jakby Lissa nie była władczynią morojów. – Załapali to. Spieprzyli. - Nie spieprzyliśmy – upierał się Adrian. – Szukanie Jill jest najważniejszą rzeczą, jaką możemy w tej chwili zrobić. Gniew Lissy nieco zelżał. - Jest. I ja także chcę ją znaleźć. Ale dlaczego nie przyszliście do mnie zaraz, gdy dostaliście pudełko? Adrian wzruszył ramionami. - Dopiero teraz dowiedzieliśmy się o powiązaniu Jill i Alicji, po przejściu tych wszystkich przeszkód. Wtedy to nie wydawało się jeszcze pewne i – szczerze – nie sądziliśmy, że pozwolisz nam wyjechać. Czuliśmy, że najważniejsze to wydostać Sydney z Dworu, żeby mogła podążyć za tropem. Ja dołączyłem do niej dopiero po namyśle. Zaskakująco, Lissa skinęła głową i przyznała nam rację. - Macie rację. Prawdopodobnie chciałabym więcej dowodów, jeśli wszystkim, co mieliście, było tylko pudełko ze zdjęciem Jill. I nikt, kogo wysłałabym, nie odkryłby tego, co ty, Sydney. - 133 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

To nie były właściwie przeprosiny, ale Adrian jednak to za nie uznał. - Dziękujemy – powiedział. - Ale nadal powinniście mi później powiedzieć – ostrzegła. - Albo mnie – wtrąciła Rose. - Teraz, gdy skończyłaś mnie łajać – powiedział Adrian. – Mógłby mi ktoś powiedzieć coś więcej o Ninie? - Oni mogą cię wprowadzić – powiedziała Lissa, wskazując na ludzi, którzy stali obok. – Ja muszę iść upewnić się, że wasza sekretna ucieczka z Dworu pozostanie sekretem. Chyba że planujecie wrócić i pozwolić Eddiemu oraz waszej ludzkiej przyjaciółce się tym zająć? Nie jest za późno na powrót do poprzedniego porządku rzeczy. Adrian i ja wymieniliśmy krótkie spojrzenia, zanim odwróciliśmy się z powrotem do Lissy. Obydwoje pokręciliśmy głowami. - Tak myślałam – powiedziała Lissa z małym, smutnym uśmiechem. – Pozwólcie mi sprawdzić, co mogę zrobić, by zachować to w tajemnicy. W tym czasie, proszę, nie róbcie niczego, przez co możecie zostać złapani. Odeszła od ekranu i chwilę później Sonia przeniosła się na miejsce obok Rose. - Nie ma wiele więcej do powiedzenia, oprócz tego, co już powiedziałam. Może moglibyście mi pomóc, opowiadając o tym, co się stało. - To było od używania ducha – powiedział Adrian, rzucając mi przepraszające spojrzenie. – Dołączyłem do niej we śnie i pomogłem zburzyć bariery, które postawiła Olivia. - Tyle podejrzewałam – stwierdziła ponuro Sonia. - Wiesz, kiedy Nina się obudzi? – zażądał Adrian. – Będzie z nią wszystko w porządku?

- 134 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- To zależy od tego, jak zdefiniujemy „w porządku” – odpowiedziała Sonia. – Lekarz myśli, że jej problemy z wybudzeniem się są spowodowane wyczerpaniem. Możliwe, że dojdzie do siebie po dłuższym odpoczynku. Ale w jakim stanie będzie… - Jeśli jest tak wyczerpana, to by wyjaśniało dlaczego mówi bez sensu – powiedział szybko Adrian. Wiedziałam, że on bardzo, bardzo chciał w to wierzyć. – Do diabła, powinnaś zobaczyć mnie po całonocnej imprezie. W porównaniu z tym ona pewnie brzmi zupełnie jasno i zrozumiale. Sonia nie zaśmiała się z dowcipu. - To możliwe… ale nie sądzę, że to jest tak proste. Widziałam jej aurę. Pokazuje jej rzeczywisty stan i nie wygląda to dobrze. Dodatkowo spędziłam trochę czasu z Avery Lazar, Adrian. Widziałam, co duch jej zrobił – i to było bardzo podobne uczucie. - Więc co chcesz powiedzieć? – spytałam, zaskoczona swoim ściśniętym gardłem. Nawet nie znałam Niny, ale było coś mrożącego krew w żyłach w słuchaniu tej ponurej prognozy – może dlatego, że obawiałam się, iż pewnego dnia będziemy tak rozmawiać o Adrianie. Sonia nagle wyglądała na zmęczoną, jakby to ona była osobą, która zużyła tak dużo mocy i energii i potrzebowała snu. - Chcę powiedzieć, że gdy Nina się ocknie, może nie być tą samą Niną, którą znamy. Co się stało? Myślałam, że zamierzałeś powstrzymać ją przed używaniem nadmiernej ilości ducha? - Próbowałem. Naprawdę. – Adrian oparł się o mnie, a ja położyłam rękę na jego plecach. – To ja prowadziłem sen. Wykonałem większość pracy, gdy Olivia przejęła kontrolę, ale Nina stała się niecierpliwa i przejęła sen. Przebiła się przez wszystko, zanim zdążyłem ją powstrzymać.

- 135 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

Sonia przytaknęła ze zrozumieniem. - Udało wam się ostatecznie porozmawiać z Olivią? - Niezupełnie – powiedział ostrożnie. Utrzymywałam moją twarz jak zawsze neutralną, aby nie dać poznać po sobie, że nie mówił całej prawdy. Podniósł kawałek papieru, który przy mnie narysował. - Mówi ci to coś? - Nie, przykro mi. – Sonia spojrzała w dół i skrzywiła się. – Dostałam wiadomość od lekarza, który monitoruje Ninę. Mają do mnie więcej pytań. Będziemy w kontakcie, jeśli dowiem się czegoś więcej. Adrian słabo potaknął, a ja złapałam jego dłoń. Wiedziałam, że czuł się okropnie, jakby był osobiście odpowiedzialny za stan Niny. Gdy Sonia również odeszła od laptopa, zostawiła Rose wyglądającą na przerażoną wiadomościami. - Cóż, cieszę się, że mamy trop w sprawie Jill – powiedziała. – Ale wy naprawdę powinniście być bardziej ostrożni z… - Czym było to, co pokazywałeś Sonii? Dymitr nagle dołączył do Rose na ekranie. Spojrzała na niego z rozbawieniem. - Spokojnie, towarzyszu. Też dostaniesz swoją szansę na zrobienie im wykładu. - Rany – powiedział Adrian. – Ilu jeszcze ludzi czai się poza ekranem? - Co to było? – powtórzył Dymitr, a jego twarz spoglądała na nas twardo. Nawet przez ekran komputera był onieśmielający. Adrian ponownie podniósł kawałek papieru. - To? – Pochylił się bliżej niecierpliwie. – Wiesz, co to jest?

- 136 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Tak, to… – Dymitr urwał w pół słowa i spojrzał na Rose, a później z powrotem na rysunek. – To jest pewien rodzaj znacznika noszonego przez kobiety w, uch, dampirskich komunach. Rose nie miała problemu ze stwierdzeniem tego, co on delikatnie sugerował. - Obozach dziwek krwi? – Jej oczy rozszerzyły się i nagle odwróciła się, tak samo wściekła jak Lissa wcześniej. – Adrianie Iwaszkow! Powinieneś się wstydzić, chodząc do miejsc takich jak to, zwłaszcza teraz, gdy się ożeniłeś… Adrian zadrwił. - Obydwoje, uspokójcie się. Nigdy nie postawiłem stopy w takim miejscu i nigdy naprawdę nie chciałem. – Spojrzał ponownie na Dymitra. – Co masz na myśli, mówiąc, że to znacznik? Mogłam zauważyć po twarzy strażnika, że to nie był temat, o którym lubił mówić i szczerze, nie winiłam go za to. Społeczność morojów nie zawsze traktowała dobrze dampirskie kobiety. One mogły mieć dzieci tylko z morojskimi ojcami. Ojcami, którzy często uważali te kobiety za coś niewiele lepszego od zabawek. Standardowa praktyka dla tych kobiet, które miały dzieci, oznaczała oddanie ich potomstwa do jednej ze szkół, takich jak szkoła Św. Vladimira, podczas gdy matka wracała do bycia Strażniczką. Jednak wiele z nich nie lubiło tego. Chciały wychowywać własne dzieci. Niektóre mogłyby odejść i wtopić się w ludzką społeczność, ale to było zniechęcające. Nawet jeśli dampiry wyglądały tak samo jak ludzie, zazwyczaj wykazywały niezwykłe zdolności fizyczne, które przyciągały zbyt wiele uwagi. Nie mając innych opcji, kobiety te często zbierały się i tworzyły „komuny”, niektóre bardziej cywilizowane niż inne. Jedne znalazły doskonałe, zwyczajne sposoby na przetrwanie… Inne wchodziły na bardziej desperackie ścieżki, o czym wspomniał Dymitr. - Członkowie tych komun noszą znaczniki, które wskazują na ich role – wyjaśnił. – Niektórzy są mieszkańcami, inni gośćmi. Niektórzy to kobiety, które są dostępne dla zainteresowanych mężczyzn, sprzedające swoje ciała. - 137 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Obrzydliwe – powiedziała Rose. Spojrzałam na rysunek Adriana i okropnie straszna myśl o Olive przyszła mi do głowy. Czyżby ona stała się taką desperatką? - Wiesz, jaki to jest rodzaj znacznika? – spytałam. Dymitr pokręcił głową. - Nie bez koloru. Te znaczniki określają, która to jest komuna. Zazwyczaj są kolory, które oznaczają status osoby. - Ten był zielony – powiedział Adrian. - Zielony oznacza gościa – rzekł Dymitr. Zarówno Adrian, jak i ja odetchnęliśmy z ulgą. – Kogoś mieszkającego tam tymczasowo. Może odwiedzającego krewnego. Może szukającego schronienia. - Więc nie kogoś, kto się sprzedaje? – zrozumiałam. Nie mogłabym znieść myśli, że biedna Olivia robiła coś takiego. - Nie – powiedział Dymitr, wyglądając na zaskoczonego. Rose wyglądała tak samo. - O co w tym wszystkim chodzi? – spytała. Adrian nie odpowiedział od razu. Zamiast tego, podniósł znów papier, żeby mogli go ponownie zobaczyć. - Wiesz, do której komuny to należy? W jakim jest miejscu? Dymitr studiował rysunek przez chwilę, zanim pokręcił głową. - Nie… ale mógłbym się dowiedzieć. Dlaczego? Adrian zawahał się ponownie. - Czy Lissa nadal gdzieś tam jest? Albo ktokolwiek inny się czai? - Nie – powiedziała Rose. – Tylko my. Dlaczego? Adrian spojrzał na mnie i tak po prostu wiedziałam, o czym myślał.

- 138 -

Richelle Mead - The Ruby Circle

- Powinniśmy się ukrywać – przypomniałam mu. – Trzymać się z dala od kłopotów. - Olivia może mieć duże kłopoty. I jeśli nie chce rozmawiać we śnie, może pójście do niej osobiście jest jedyną opcją, jaką mamy – przekonywał Adrian. – Mam na myśli to i… No daj spokój. Jeśli nie możemy pomóc Jackie, możemy równie dobrze pomóc komuś innemu… Po raz kolejny byłam rozdarta. Moja logika mówiła, żeby pozostać tutaj i być bezpiecznym. Ale moje serce – zwłaszcza gdy obawiało się, że Olivia mogła zostać zgwałcona jak Carly – chciało pójść i pomóc. - Nie wiadomo, czy będziemy mogli tam wejść – powiedziałam. – Z tego, co słyszałam, niektóre z tych dampirskich komun są jak Dziki Zachód. Adrian uśmiechnął się na to. - Dobrze, że mamy własnego kowboja 7. - Um, halo – odezwała się Rose z ekranu, a jej twarz wypełniała irytacja przez bycie wykluczoną z rozmowy. – Chcecie nas wtajemniczyć w to, o czym rozmawiacie? Adrian podniósł wzrok, spoglądając pomiędzy nią i Dymitrem. - Czy wasza dwójka chciałaby wybrać się z nami na wycieczkę?

7

Hahah, Adrian