MROCZNY TRIUMF

SAVE OFFLINE

Robin LaFevers



Jego nadobna zabójczyni KSIĘGA II



MROCZNY TRIUMF TŁUMACZYŁA Dominika Bogucka

fabryka słów Lublin 2014



Moim osobistym patronom: Nancy Warner za pozbieranie mnie i poskładanie, dzięki czemu mogłam znów ruszyć do boju, Erin Murphy, która czasami widziała tę opowieść lepiej niż ja, Kate O’Sullivan za jej niezachwiane wsparcie i entuzjazm oraz Mary Hershey za stworzenie azylu, gdzie mogłyśmy rozmawiać o sprawach trudnych i strasznych

Dramatis Personae LADY SYBELLA, służebnica Śmierci ISMAE RIENNE, służebnica Śmierci ANNITH, nowicjuszka w zakonie Świętego Mortaina KSIENI KLASZTORU ŚWIĘTEGO MORTAINA ALAIN D’ALBRET, bretoński arystokrata posiadający rozległe ziemie we Francji PIERRE D’ALBRET, jego syn JULIAN D’ALBRET, jego syn CHARLOTTE D’ALBRET, jego dziesięcioletnia córka LOUISE D’ALBRET, jego siedmioletnia córka BERTRAND DE LUR, kapitan straży d’Albreta JAMETTE DE LUR, jego córka TEPHANIE, dama do towarzystwa lady Sybelli PANI FRANÇOISE DINAN, dawna guwernantka księżnej JEAN RIEUX, marszałek bretoński, były opiekun księżnej TILDE, służąca ODETTE, jej młodsza siostra BARON JULLIERS, bretoński szlachcic BARON VIENNE, bretoński szlachcic BARON IVES MATHURIN, bretoński szlachcic BENABIC DE WAROCH, Bestia z Waroch, rycerz YANNIC, strażnik więzienny GUION, bretoński chłop BETTE, jego żona JACQUES, ich syn ANTON, ich syn

Węglarze

ERWAN, przywódca GRAELON, węglarz LAZARE, węglarz WINNOG, młody węglarz MALINA, węglarka

Dwór i szlachta Bretanii

ANNA, księżna Bretanii, hrabina Nantes, Montfort i Richmont ISABEAU, jej siostra KSIĄŻĘ FRANCISZEK II (zmarły ojciec Anny) GAVRIEL DUVAL, bretoński szlachcic JEAN DE CHALON, książę orański MICHAULT THABOR, dowódca straży miejskiej w Rennes KAPITAN DUNOIS, kapitan bretońskiej armii PHILLIPE MONTAUBAN, kanclerz Bretanii BISKUP RENNES KAROL VIII, król Francji ANNA DE BEAUJEU, regentka Francji MAKSYMILIAN I HABSBURG, arcyksiążę Austrii, cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, jeden z pretendentów do ręki Anny SIR DE BROSSE, zbrojny SIR LORRIL, zbrojny SIR LANNION, zbrojny SIR GAULTIER, zbrojny PRZEORYSZA KLASZTORU ŚWIĘTEJ MER SAMSON, syn kowala CLAUDE, syn drwala

Rozdział pierwszy NANTES, BRETANIA, ROK 1489 Nie przybyłam do zakonu Świętego Mortaina całkiem niewinna. Miałam już wtedy za sobą trzy trupy i dwóch kochanków. Mimo to mogłam się tam nauczyć wielu rzeczy: od siostry Serafiny stosowania trucizn, od siostry Thominy posługiwania się ostrzem, a od siostry Arnette ‒ niczym map konstelacji gwiazd ‒ umiejscowienia najwrażliwszych punktów na ciele mężczyzny, w które można wbić ostrze z najlepszym skutkiem. Gdyby jeszcze nauczyły mnie tak dobrze jak zabijania umiejętności patrzenia na śmierć niewinnych, byłabym znacznie lepiej przygotowana na ten koszmar, w którym się znalazłam. Zatrzymałam się a stóp krętych schodów, by upewnić się, że nikt mnie nie obserwuje. Szorująca podłogę posługaczka, oparty o drzwi, drzemiący paź ‒ każde z nich mogło być szpiegiem. Nawet jeśli nie podstawiono ich specjalnie, by mnie śledzili, zawsze znajdzie się chętny wypaplać wszystko w nadziei na zaskarbienie sobie przychylności pytającego. Ostrożność wzięła górę. Postanowiłam pójść południową klatką, wrócić przez dolną sień i dostać się do północnej wieży od tamtej strony. Przeszłam celowo po części podłogi, którą służąca właśnie umyła, i z zadowoleniem usłyszałam, jak przeklina mnie pod nosem. Świetnie. W ten sposób upewniłam się, że w razie gdyby ktoś ją przepytywał, dobrze mnie zapamięta. W dolnej sieni kręciło się kilku służących. Ci, których nie odesłano, pochłonięci byli swoimi obowiązkami lub ukryli się w jakichś dziurach niczym sprytne szczury. Północne skrzydło pałacu okazało się wyludnione. Przyspieszyłam kroku, kierując się ku baszcie, ale zajęta zerkaniem przez ramię, omal nie wpadłam na siedzącą na schodach drobną postać. Zdławiłam przekleństwo i spiorunowałam wzrokiem przycupnięte na stopniu dziecko. Dziewczynkę. ‒ Co ty tu robisz? ‒ warknęłam. I tak miałam nerwy napięte jak postronki, a ta nowa komplikacja nie pomagała. ‒ Gdzie twoja matka? Dziewczynka podniosła na mnie oczy podobne zroszonym fiołkom. Strach ścisnął mi serce. Czy nikt jej nie ostrzegł, jak niebezpieczne dla tak ładnego dziecka

jest samotne wałęsanie się po tym dworze? Miałam ochotę potrząsnąć nią ‒ potrząsnąć jej matką ‒ i nawrzeszczeć, że nie jest tu bezpieczna. Nie na tych schodach, nie w tym zamku. Powstrzymałam się jednak. Odetchnęłam głęboko. ‒ Mama nie żyje ‒ pisnęła dziewczynka drżącym głosikiem. Zerknęłam w górę schodów, gdzie czekało na mnie zadanie, ale nie potrafiłam pozostawić tu tego dziecka. ‒ Jak się nazywasz? ‒ Odette ‒ odpowiedziała niepewna, czy ma się mnie bać, czy też nie. ‒ Posłuchaj, Odette, to nie miejsce na zabawę. Kto się tobą zajmuje? ‒ Siostra. Ale kiedy pracuje, mam się schować i siedzieć cichutko jak myszka. Siostra przynajmniej nie była idiotką. ‒ Ale to nie najlepsza kryjówka, prawda? Skoro tak łatwo cię znalazłam? Dziewczynka uśmiechnęła się nieśmiało, a mnie aż zaparło dech w piersiach, bo tak bardzo przypominała mi młodszą siostrę, Louise. Prawie bez namysłu wzięłam ją za rękę i zaprowadziłam z powrotem do sieni. Szybciej, szybciej, poganiałam się w duchu, pędząc naprzód niczym ogar. ‒ Widzisz te drzwi? ‒ zapytałam. Dziewczynka niepewnie skinęła głową. ‒ Za nimi są schody. Zejdź nimi na dół, do kaplicy. To najlepsza kryjówka ze wszystkich. ‒ D’Albret i jego ludzie nigdy tam nie chodzili, więc dziewczynka będzie bezpieczna. ‒ Jak się nazywa twoja siostra? ‒ Tilde. ‒ W porządku. Powiem twojej siostrze, gdzie jesteś. Znajdzie cię, jak skończy pracę. ‒ Dziękuję ‒ rzuciła Odette i pobiegła ku wskazanym drzwiom. Żałowałam, że nie mogę jej odprowadzić, ale i tak już ryzykowałam, że nie zdążę wykonać zadania. Zawróciłam i pognałam na górę, przeskakując po dwa schodki. Masywne drewniane drzwi na szczycie zaopatrzono w nową zasuwę. Niewyrobiona, poruszała się ciężko, więc otwierając ją, musiałam bardzo uważać, żeby nie zgrzytnęła i nie zaalarmowała nikogo. Wyszłam na chłodne zimowe słońce, a ostry wiatr natychmiast zaczął wyrywać mi kosmyki włosów spod przytrzymującej je siatki. Podjęte środki ostrożności kosztowały mnie sporo cennego czasu, modliłam się więc, bym nie przyszła tu tylko po to, by zobaczyć moich ukochanych martwych.

Wybiegłam na zwieńczone blankami mury i spojrzałam w dół. Niewielki oddział konnych czekał cierpliwie, podczas gdy druga, jeszcze mniejsza grupka konferowała z tym osłem marszałkiem Rieux. Natychmiast rozpoznałam księżną, drobną postać siedzącą na szarym stępaku. Wydawała się taka krucha, zbyt krucha, by nieść na szczupłych barkach ciężar losu księstwa. Niesamowite, że tak długo udało jej się powstrzymywać francuską inwazję, a że dokonała tego w obliczu zdrady połowy doradców, wydawało się nieomal cudem. Za nią po prawej stała Ismae, moja siostra w wierze i krwi, jeśli wierzyć mniszkom. Serce zabiło mi szybciej, ale nie wiem, czy z radości, że się nie spóźniłam, czy ze strachu przed tym, co miało się wydarzyć. Wpatrzona w Ismae, zebrałam całą niepewność, cały ten lęk i cisnęłam w nią nimi jak kulą z katapulty. Nawet nie spojrzała w moją stronę. Z głębi trzewi zamku, ze wschodniej strony, dobiegł mnie hurgot unoszonej bramy. Tym razem, gdy wysyłałam ostrzeżenie, wyrzuciłam w górę ramiona, jakbym chciała spłoszyć stado kaczek. Miałam nadzieję, modliłam się, by nasza więź jeszcze istniała i pozwoliła jej mnie wyczuć. Niestety, Ismae nadal patrzyła tylko na księżną. O mało co nie krzyknęłam ze złości. Uciekajcie! ‒ wołałam w duchu. To pułapka! I w chwili gdy bałam się już, że będę musiała rzucić się z muru, by zwrócić jej uwagę, Ismae podniosła wzrok. Uciekajcie! ‒ błagałam bezgłośnie i jeszcze raz zamachałam rękami. Udało się. Spojrzała ku wschodniej bramie, a potem krzyknęła coś do towarzyszących im żołnierzy. Prawie zachwiałam się z ulgi. W oddzialiku zapanowało poruszenie, konni zaczęli coś do siebie wykrzykiwać. Ismae wskazała tym razem na zachód. Dobrze. Dostrzegła drugie ramię zasadzki. Pozostało mi już tylko mieć nadzieję, że moje ostrzeżenie nie przyszło za późno. Gdy marszałek Rieux i jego zbrojni zorientowali się w sytuacji, zawrócili konie i pogalopowali z powrotem do miasta. Księżna i jej eskorta przegrupowali się, ale nie opuścili jeszcze pola. Uciekajcie! Krzyk kołatał mi w piersiach, ale nie odważyłam się go uwolnić z obawy, że nawet na tej oddalonej baszcie ktoś z zamku mógłby mnie usłyszeć. Wychyliłam się, napierając dłońmi na blanki tak mocno, że kamień obtarł mi skórę. Pierwszą linię oddziału d’Albreta, dowodzoną przez mojego brata przyrodniego Pierre’a, mogłam już dostrzec z baszty. I naraz, w momencie gdy byłam przekonana, że przybyłam za późno, oddzialik księżnej rozdzielił się na dwie części i śmiesznie mała garstka konnych ruszyła na spotkanie nadciągającemu

wojsku. Tuzin naprzeciw dwóm setkom. Ogarnął mnie histeryczny śmiech, ale dźwięk został porwany przez wiatr, nim ktokolwiek go usłyszał. Księżna wraz z dwoma ludźmi rzuciła się do ucieczki, ale Ismae zawahała się. Zagryzłam wargi, by nie krzyknąć. Nie myślała chyba, że może pomóc jadącym na stracenie żołnierzom? Ich bitwa jest z góry przegrana, a nawet nasze umiejętności nie pomogą tym dwunastu, gnającym szaleńczo w paszczę śmierci. ‒ Uciekaj! ‒ Tym razem głos wyrwał mi się z gardła, ale podobnie jak wcześniej śmiech, został natychmiast uniesiony lodowatym podmuchem tam, gdzie nikt nie mógł go dosłyszeć. Ani ta, którą miał ostrzec, ani ci, którzy mogliby ukarać mnie za zdradę. Może jednak jakiś strzęp dotarł do Ismae, bo w końcu zawróciła konia i pogalopowała za księżną. Żelazna obręcz ściskająca mi pierś rozluźniła się odrobinę, bo choć ciężko oglądać śmierć dzielnych straceńców, widok ginącej siostry byłby nie do zniesienia. Ginącej lub, co gorsza, branej w niewolę. Gdyby ją schwytano, wolałabym zabić ją sama, niż wydać na pastwę d’albreta. Nie okazałby jej krzty litości, po tym jak zrujnowała jego plany w Guerande i nieomal wypatroszyła niczym rybę. Miał dużo czasu, by wyostrzyć swoją chęć zemsty jak brzytwę. Choć dalsze stanie na murach było głupotą z mojej strony, choć powinnam odejść, póki miałam szansę zniknąć niezauważona, nie potrafiłam oderwać wzroku od pola bitwy. Wojsko d’Albreta zatopiło oddział księżnej ciemną falą. Rozległ się grzmot szczęku zbroi, grotów, tarcz i mieczy. Zajadłość obrony ludzi księżnej była niesamowita. Walczyli, jakby wstąpił w nich sam duch świętego Camulosa, tnąc zastępy wrogów jak żeńcy ścinający zboże. Jakimś cudem udało im się zatrzymać szeregi d’Albreta na tyle długo, by księżna z eskortą dotarła bezpiecznie do linii drzew. Wojsko traciło przewagę, gdy żołnierze musieli schylać się pod konarami i uważać na korzenie. Od wschodu dobiegł mnie dźwięk trąbki. Spojrzałam w tę stronę w obawie, że d’Albret wpadł na pomysł, by do zasadzki włączyć trzeci oddział. Ale nie, na tle błękitu nieba odcinał się wyraźnie czarno-biały proporzec garnizonu z Rennes, a do

zgiełku bitwy wkrótce dołączył tuzin kolejnych żołnierzy. Odetchnęłam z ulgą, gdy księżna zniknęła wreszcie za horyzontem. Mimo posiłków obrońcy księżnej ponieśli druzgoczącą klęskę. Nie mieli najmniejszych szans przy tak przeważającej liczbie przeciwnika. Ręce aż mnie świerzbiły, żeby dobyć broni, ale miałam tylko noże, a te nie zdałyby się na nic z tej odległości. Prędzej kusza, ale tej z kolei nie miałabym gdzie ukryć. Musiałam więc bezradnie patrzeć na rzeź. D’Albret zaplanował zasadzkę jako krótki wypad, błyskawiczny atak i zdobycie łupu. W chwili gdy zdał sobie sprawę, że stracił przewagę zaskoczenia, a jego ofiara umknęła, dał swoim ludziom sygnał do odwrotu. Zdecydował, że lepiej ograniczyć straty, niż marnować więcej żołnierzy w tym bezsensownym gambicie. Potyczka powoli zamierała. Został tylko jeden obrońca. Potężny jak tur mężczyzna, który nie miał tyle rozumu, by umrzeć tak szybko jak towarzysze. Stracił już hełm, a z jego powgniatanego w wielu miejscach pancerza sterczały trzy strzały. W miejscach rozdarć kolczugi czerniła się krew, ale nie przestawał walczyć, z nieludzką wręcz siłą wciąż nacierając na zastępy wroga. „Już dobrze” ‒ chciałam mu powiedzieć. „Twoja księżna jest bezpieczna. Możesz odejść w pokoju. Po śmierci też będziesz bezpieczny”. Cios w głowę spowodował, że odwrócił ku mnie twarz, a nasz wzrok się skrzyżował. Zastanawiałam się, jakiego koloru są jego oczy i jak szybko zmętnieją, gdy posiądzie go Śmierć. Jeden z żołnierzy d’Albreta ciął konia rycerza. Jeździec ryknął, gdy obaj z wierzchowcem runęli na ziemię, a potem zniknął pod hurmą wroga, który rzucił się na leżącego niczym chmara mrówek na ochłap mięsa. Śmiertelny okrzyk rycerza uniósł się do góry i dotarł na basztę, gdzie oplótł me serce, wzywając, bym poszła za nim. Zalała mnie gwałtowna fala tęsknoty, pozazdrościłam temu rycerzowi niebytu, w jaki się osuwał. Był wolny, tak samo jak te padlinożerne ptaki, które zaczynały już krążyć nad polem. Z taką łatwością przylatywały i odlatywały, unosząc się wysoko ponad zasięgiem niebezpieczeństwa. Przez chwilę miałam wątpliwości, czy będę w stanie wrócić do swojej klatki, klatki zbudowanej z kłamstw, podejrzeń i lęków. Klatki tak pełnej mroku i cieni, że nie różniła się niczym od śmierci.

Wychyliłam się jeszcze bardziej, wciskając pomiędzy flanki. Wiatr mocniej zatargał moim płaszczem, jakby chciał porwać mnie i unieść, jak gdybym mogła wzlecieć na podobieństwo tych ptaków czy duszy rycerza. „Puść się!” ‒ wołał. „Zabiorę cię daleko, daleko stąd”. Miałam ochotę zaśmiać się szaleńczo. „Poniosę cię” ‒ świszczał kusząco. Czy czułabym ból? ‒ zastanawiałam się, spoglądając w dół, na ostre skały. Czy czułabym upadek? Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie swobodne spadanie, pęd w dół, w dół, ku śmierci. Czy to byłoby w ogóle możliwe? W zakonie Mortaina siostry tak zazdrośnie strzegły swej wiedzy o naszych śmiercionośnych talentach i umiejętnościach, jak żebrak strzeże wybłaganej monety. Nie do końca rozumiałam moc, którą obdarzył mnie Śmierć. Poza tym Śmierć odrzucił mnie już dwukrotnie. A jeśli uczyniłby to po raz trzeci i resztę życia spędziłabym połamana, bezradna, zdana na łaskę innych? Myśl ta wstrząsnęła mną dogłębnie. Odsunęłam się od skraju murów. ‒ Sybella? Serce podskoczyło mi do gardła. Sięgnęłam w fałdy spódnicy po krzyż, który nie był zwykłym krucyfiksem, lecz sprytnie ukrytym nożem, wykutym dla mnie przez zakon. Odwróciłam się, przybierając maskę podekscytowanej dziewczyny ‒ szeroko otwarte oczy, kąciki ust uniesione w bezczelnym uśmieszku. W drzwiach prowadzących na mury stał Julian. ‒ Go ty tu robisz? ‒ zapytał. Zmrużyłam oczy, udając, że cieszę się na jego widok, a potem odwróciłam się znów ku blankom, by ochłonąć. Zepchnęłam prawdziwe uczucia w głąb siebie, bo choć Julian był najmilszy z nich, na pewno nie był głupcem. W dodatku czytał we mnie jak w otwartej księdze. ‒ Oglądam bitwę ‒ odparłam, udając podniecenie. W duchu ciesząc się, że nie przyszedł wcześniej, nim ostrzegłam Ismae. Podszedł, stając tak blisko, że dotykaliśmy się łokciami. ‒ I jak widowisko? ‒ zdumiał się, spoglądając na mnie z kpiącym podziwem. Przewróciłam oczyma, krzywiąc się pogardliwie. ‒ Nic ciekawego. Ptaszek wymknął się z sieci. Julian oderwał ode mnie wzrok i po raz pierwszy popatrzył na pole. ‒ Księżna uciekła?

‒ Niestety. Julian obrzucił mnie uważnym spojrzeniem, ale utrzymałam pogardliwą minę niczym tarczę. ‒ No to nie będzie zadowolony ‒ skwitował. ‒ Zaiste. I pewnie to my za to zapłacimy. ‒ Przyjrzałam mu się, jakbym dopiero zauważyła, że nie jest ubrany do walki. ‒ Czemu nie jesteś na dole, z resztą? ‒ Dostałem rozkaz, by zostać tutaj. Serce ścisnął mi strach. Czyżby więc d’Albret kazał mnie obserwować? Julian podał mi ramię. ‒ Chodźmy, powinniśmy być na dole, zanim wróci. Uśmiechnęłam się do niego i przyjęłam ramię, przy okazji nieomal ocierając się o nie biustem. To jedna z rzeczy, dzięki którym posiadałam nad nim władzę. Obdarzałam go względami na tyle często, by nie musiał sam po nie sięgać. Przy drzwiach do baszty Julian popatrzył przez ramię na pole niedawnej bitwy, a potem spojrzał na mnie nieodgadnionym wzrokiem. ‒ Nie powiem nikomu, że tu byłaś ‒ rzekł. Wzruszyłam ramionami, jakby było mi to obojętne, ale ogarnął mnie strach, że będę musiała zapłacić za tę uprzejmość. Zaczęłam żałować, że nie skoczyłam, kiedy miałam okazję.

Rozdział drugi Idąc obok Juliana, starałam się nie przewidywać rozwoju wypadków. Trzymałam głowę wysoko, rzucając wzgardliwe spojrzenia. Nie musiałam udawać. Prawie wszystkich mieszkańców zamku darzyłam szczerą nienawiścią, od dworaków d’Albreta po bezwolnych bretońskich arystokratów, którzy nie sprzeciwili się, gdy d’Albret zagarnął dla siebie zamek ich władczyni. Większość z nich była tchórzami, pochlebczymi pachołkami. Julian zatrzymał się przed wejściem do głównej sieni i przepuścił grupkę spóźnialskich dworzan, minimalizując ryzyko, że ktoś zauważy, kiedy naprawdę się pojawiliśmy. Choć cieszyłam się, że chce dochować sekretu, jednocześnie nie przestawałam się zastanawiać, w jaki sposób przyjdzie mi za to zapłacić. W holu kręcili się służący, wnosząc dzbany z winem, dorzucając do ognia, usiłując odgadnąć każde życzenie, nim zostaną obsztorcowani bądź ukarani za opieszałość. Wszędzie stały małe grupki szepczących między sobą ludzi. Widać było, że dotarła do nich wieść o nieudanej zasadzce, wiedzieli już, że nie będzie tryumfalnego powrotu. Jedynym, który nie miał na tyle oleju w głowie, by okryć się płaszczem ostrożności, był ten idiota marszałek Rieux. Przechadzał się przed kominkiem, pomstując do madame Dinan na d’Albreta, który według niego splamił jego honor, wysyłając go z pokojową flagą, żeby zwabić księżną w zbrojną zasadzkę. Kto jak kto, ale on nie powinien wypowiadać się o honorze, skoro sam ‒ długoletni opiekun i nauczyciel księżnej ‒ zdradził ją, przyłączając się do d’Albreta, pewny, że razem zastraszą młodą władczynię i nagną do swej woli. Ale ona ich zaskoczyła. Na dziedzińcu rozbrzmiał ogłuszający klekot końskich kopyt i zgiełk wzniecony przez powracających zbrojnych. Szczękała broń, skrzypiała skóra, podzwaniały kolczugi i pancerze. Zwykle towarzyszyły im radosne okrzyki i gromkie śmiechy. Ale nie tym razem. Dzisiaj żołnierze byli cisi. Wrota otworzyły się z hukiem, a zaraz po tym rozległy się szybkie, ciężkie kroki, którym akompaniowało podzwanianie ostróg. W pomieszczeniu zapadła cisza.

Nawet Rieux zamilkł w oczekiwaniu na burzę. Słudzy ulot nil i się jak kamfora, a co tchórzliwsi dworzanie wynieśli się chyłkiem, naprędce znajdując jakieś wymówki. Wszyscy pragnęli w lej chwili być daleko stąd. Sama tylko ogromnym wysiłkiem woli stałam jak przyklejona do podłogi, opierając się chęci pognania na górę i skrycia się w komnatach. Niestety, po tym, co się wydarzyło, musiałam zostać, aby udowodnić d’Albretowi, że nie mam nic do ukrycia. Chcąc zaprzeczyć uczuciom, pochyliłam się ku Julianowi i szepnęłam mu do ucha: ‒ Myślisz, że Rieux i Dinan są kochankami? Mimo że Julian uśmiechnął się z rozbawieniem, jednocześnie ścisnął mnie za rękę, dodając otuchy. Rozdrażniona zmarszczyłam brwi i wyrwałam mu się. Zbyt dobrze mnie znał. Niebezpiecznie dobrze. I wreszcie niczym wulkan, wściekły i wrzący, do sali wpadł d’Albret, wnosząc ze sobą smród błota, krwi i potu. Zbielała od furii twarz sprawiała, że jego broda wydawała się wręcz nienaturalnie czarna. Tuż za nim podążał Bertrand de Lur, kapitan straży i prawa ręka d’Albreta, a dalej kilkunastu szlachciców i żołnierzy. Dwaj z tej świty, baronowie Julliers i Vienne, byli wasalami księżnej, ale tak bardzo pragnęli udowodnić lojalność nowemu panu, że wyruszyli na bitwę, by wziąć udział w zasadzce na swą władczynię, choć dobrze wiedzieli, jakie plany miał wobec nich d’Albret za służbę u niej. Mając to na uwadze, uradowałam się na widok piętna, którym oznakował ich Mortain ‒ na brwiach jednego i drugiego ciemniała smuga zwiastująca rychłą śmierć. To oraz ucieczka księżnej sprawiało, że dzień nie był wcale taki zły. ‒ Dlaczego się uśmiechasz? ‒ zapytał Julian. Oderwałam wzrok od dwóch mężczyzn. ‒ Przypuszczam, że to będzie zabawne ‒ mruknęłam, a w następnej sekundzie niczym chlast bicza rozległ się głos d’Albreta: ‒ Wysłać ludzi na wszystkie wieże! Niech sprawdzą, czy nie ma tam kogoś, kogo nie powinno tam być. Jeśli księżna została ostrzeżona, najpewniej zrobiono to z północnej baszty. Cofnęłam się, przyciskając plecami do ściany. Żałowałam, że mniszki nie nauczyły nas zaklęcia niewidzialności.

‒ I dawać mi tu Pierre’a! ‒ huczał dalej d’Albret. ‒ Powinien wcześniej zaatakować od zachodniej bramy. Przegraliśmy przez jego lenistwo! ‒ Wyrzucił ręce do przodu, a giermek przypadł do niego i zaczął zdejmować prawą rękawicę. Nim zdążył uporać się z lewą, d’Albret odwrócił się już, by wykrzyczeć kolejne rozkazy. Przestraszony chłopak odskoczył, niepewny, co robić. Bał się podejść, ale bał się też nie zrobić tego, co do niego należało. ‒ Odkomenderować oddział do pościgu za księżną! Chcę znać każdy jej ruch. Jeśli nadarzy się okazja, porwać ją i przywieźć. Tego, kto ją tu sprowadzi, sowicie wynagrodzę. De Lur zaczął wydawać rozkazy swoim ludziom, a do d’Albreta zbliżył się drugi giermek, gotów podać swojemu panu kielich z winem, nim ten o to poprosi. D’Albret wyciągnął rękę, nawet nie patrząc. Wszyscy na sali obserwowali w milczeniu, jak zaspokaja pragnienie. Pani Dinan wysunęła się naprzód, jakby chciała go uspokoić, ale się rozmyśliła. Po opróżnieniu kielicha hrabia wpatrywał się weń przez moment, a potem cisnął naczynie w palenisko. Pomieszczenie rozbrzmiało echem roztrzaskującego się kryształu. Powoli odwrócił się od kominka. Posługiwał się ciężką ciszą z taką zręcznością i przebiegłością jak mieczem. Pozwolił jej narastać i rozprzestrzeniać się, aż napięcie sięgnęło zenitu. ‒ Jakim cudem żołnierze z Rennes przybyli dokładnie w tej chwili? ‒ Jego głos, zwodniczo cichy, był jeszcze bardziej przerażający niż wrzask. ‒ Jak to możliwe? Czyżby pomiędzy nami krył się zdrajca? Odpowiedziało mu milczenie. Nikt nie zaryzykowałby odpowiedzi na to pytanie. Wszyscy wiedzieli, że w zamku aż się roi od zdrajców, nietrudno jest sprzeniewierzyć się młodej dziewczynie. Natomiast czy któryś z tych odstępców odważyłby się działać przeciw d’Albretowi, to już inna sprawa. Marszałek Rieux zacisnął pięści i wystąpił ku d’Albretowi. Dinan usiłowała go powstrzymać, ale był szybszy. Mój Boże, pomyślałam, jest albo najdzielniejszym, albo najgłupszym człowiekiem, jakiego znam. ‒ Jak możesz mówić o zdradzie, skoro nikt nie znał twych planów? ‒ zapytał Rieux.

D’Albret obrzucił leniwym spojrzeniem zaciśnięte pięści mówiącego. ‒ Postanowiłem o tym wszystkim w ostatniej chwili. ‒ Nawet jeśli. Powinienem był o tym wiedzieć. Dałem słowo, zagwarantowałem księżnej bezpieczeństwo podczas spotkania. Do licha. Czy ten głupiec nie widzi, że drażniąc d’Albreta, prosi się o śmierć? D’Albret skupił całą swą uwagę na marszałku. Poczułam, że stojący obok Julian się napina. ‒ Właśnie dlatego nie zostałeś o niczym poinformowany. Dałeś słowo, więc marudziłbyś jak stara baba. Rieux nie odpowiedział. Nie wiedziałam, czy zaniemówił na słowa d’Albreta, czy też wreszcie poszedł po rozum do głowy i uznał, że bezpieczniej trzymać język za zębami. ‒ Poza tym ‒ ton d’Albreta nabrał kpiących nut ‒ sam zobacz, jak świetnie ci poszło przekonanie jej. Byłbym złym dowódcą, mając tylko jeden plan. ‒ A potem w ułamku sekundy jego mina z pogardliwej zmieniła się w groźną. ‒ Bo nie dowiedziałeś się o moim wybiegu i nie ostrzegłeś jej, by wyjść z tego z honorem? Rieux cofnął się. Cokolwiek ujrzał w oczach d’Albreta, postanowił odpuścić. ‒ Nie ‒ odparł krótko. D’Albret jeszcze chwilę nie spuszczał z niego wzroku, a w końcu potoczył spojrzeniem po zebranych. ‒ Jak to się stało, że garnizon z Rennes przybył jej na ratunek? Dlaczego akurat wtedy? Dzisiaj. O tej porze. ‒ Oczy zaświeciły mu się niebezpiecznie. ‒ Nie ma innego wyjaśnienia. Mamy wśród nas zdrajcę. Tyle dobrze, że przybycie oddziału z Rennes odwróciło jego uwagę od północnej baszty. Przynajmniej chwilowo. ‒ Księżna i Dunois przynieśli nowiny o Francuzach ‒ rzekł Rieux, nagle zmieniając temat. D’Albret przekrzywił głowę, czekając na ciąg dalszy. ‒ Mówili, że Francuzi przekroczyli granicę Bretanii i zajęli trzy miasta, między innymi Ancenis. Ancenis znajdowało się na ziemiach należących do marszałka. D’Albret wydął

usta, przyglądając mu się badawczo. ‒ Dunois niewątpliwie chciał przyciągnąć twoją uwagę ‒ skwitował i odwrócił się do Bertranda de Lur. ‒ Wyślij zwiadowców, by potwierdzić te doniesienia. De Lur skinął głową, ale zanim zdążył wydać ludziom odpowiednie rozkazy, hrabia dodał kolejne instrukcje: ‒ Jak już to załatwisz, przepytaj ludzi. Sprawdź, czy któryś był w ostatnim tygodniu w Rennes. Jeśli tak, przyślij wszystkich do mnie na przesłuchanie. Zbrojni znieruchomieli, kilku nawet pobladło. Wiadomo było, jak straszne metody stosuje d’Albret przy przesłuchaniach. De Lur ukłonił się i odszedł, by poinstruować ludzi. Wychodząc, zerknął na mnie i puścił oko. Udałam, że niczego nie widzę i patrzę na przyrodniego brata, Pierre’a, który właśnie mijał de Lura w wejściu. Pierre niósł hełm pod pachą, szedł z zadartą głową i paskudną miną. Przecinająca lewą brew biała blizna wyglądała jak piętno. ‒ Co się stało? ‒ zawołał, rozwiązując rękawice. ‒ Jakim cudem uciekła? D’Albret gwałtownie obrócił twarz w jego stronę. ‒ Ruszyłeś za późno! Oskarżenie zatrzymało Pierre’a w miejscu, a fala sprzecznych uczuć, które mieniły się na jego obliczu, mogłaby wyglądać zabawnie, gdyby nie powaga sytuacji. ‒ Zostaliśmy zatrzymani przez mieszczan. Zablokowali wrota, byśmy nie mogli do was dołączyć. ‒ Trzeba ich było zabić. ‒ Tak uczyniłem ‒ rzekł Pierre, wykrzywiając lekko pełne wargi. ‒ Trzeba było zrobić to szybciej ‒ mruknął d’Albret, a ja o mało co nie roześmiałam się gorzko. Coś takiego, według niego mój brat za wolno zabija! Wreszcie jednak hrabia szorstko kiwnął głową, w jego przypadku ten gest był najbliższy pochwale. Nieprzyjemny moment zakłóciło pojawienie się żołnierzy prowadzących grupkę ludzi, sądząc z wyglądu, służących. D’Albret popatrzył na skulone postaci, stukając palcem o usta.

‒ Byli na basztach? De Lur kopnął jednego z mężczyzn, który według niego za mało się płaszczył. ‒ Nie, ale nie robili tego, co do nich należało, a nikt nie wie, gdzie byli podczas bitwy. D’Albret przekrzywił głowę jak zaciekawiony sęp. Powoli podszedł do grupy służących księżnej. ‒ A więc tacy z was lojalni słudzy? ‒ zapytał głosem miękkim niczym najlepszy aksamit. Nie usłyszawszy odpowiedzi, uśmiechnął się tak, że aż ciarki przebiegły mi po plecach. ‒ Możecie mi powiedzieć, bardzo cenię sobie lojalność. Najstarszy ze sług spróbował stanąć prosto, ale mimo to widać było, że jest pobity i ledwie się trzyma na nogach. ‒ Tak, panie ‒ powiedział z godnością. ‒ Służyliśmy naszej księżnej od urodzenia i nie zamierzamy przestać służyć jej teraz. ‒ Nawet Francuzi nie zdołali przekupić was swoim złotem? Zamknęłam oczy, modląc się, by głupiec ugryzł się w język w imię własnego dobra, ale stary sługa był na to zbyt dumny. ‒ Nie nas, panie. D’Albret podszedł jeszcze bliżej. Jego zwalista postać górowała nad starcem, a wzrok przesuwał się po grupce. ‒ Który z was dowiedział się o naszej małej niespodziance i doniósł księżnej? ‒ Nie wiedzieliśmy ‒ odpowiedział starzec, a ja zaczęłam mieć nadzieję. Ale głupiec nadal jechał wierzchem na swej wierności. ‒ Ale gdybyśmy wiedzieli, na pewno byśmy ją ostrzegli. Zirytowany d’Albret zwrócił się do Pierre’a: ‒ Jak mogliśmy przeoczyć tych tu? ‒ Nawet najlepsze pułapki nie wychwycą wszystkich szczurów za pierwszym razem ‒ wzruszył ramionami mój brat. D’Albret bez ostrzeżenia zamachnął się pancerną rękawicą i uderzył sługę w twarz. Głowa starca odskoczyła, rozległ się trzask pękających kręgów. Julian ścisnął mnie za rękę, bardzo mocno, ostrzegając, bym nawet nie drgnęła. I mimo że miałam

ochotę rzucić się na d’Albreta, stałam nieruchomo. Musiałam trwać na swoim posterunku tak samo nieugięcie jak ten rycerz z niedawnej potyczki. Jako służebnica Śmierci miałam obowiązek być na miejscu i czekać na odpowiednią okazję do ataku. Szczególnie teraz, gdy bezczelni zdrajcy zasłużyli sobie na znamię, na którego pojawienie się czekałam już sześć długich miesięcy. Poza tym starzec już nie żył i mój gniew nie mógł mu pomóc. Zmówiłam modlitwę za jego odchodzącą duszę. Przynajmniej tyle mogłam zrobić, choć to niewiele. Rieux postąpił do przodu. Na jego obliczu malowało się oburzenie, jednak nim zdążył coś powiedzieć, d’Albret ryknął: ‒ Oszczędziłem was! ‒ Jego głos przetoczył się przez pomieszczenie niczym grzmot, a reszta sprowadzonych służących wreszcie zmądrzała na tyle, by się skulić ze strachu. ‒ I tak mi się odpłacacie?! ‒ Zadźwięczał metal, błysnęło ostrze. Żołądek ścisnął mi się w kulę i podskoczył do gardła, ale zanim zdążyłam krzyknąć, hrabia opuścił klingę. Na podłogę trysnęła krew. Drugi cios dokończył dzieła. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że zrobiłam krok naprzód, dopóki Julian nie złapał mnie za kibić i nie przytrzymał. ‒ Uważaj ‒ syknął. Zamknęłam oczy, skupiając się na uspokojeniu szalejących wnętrzności. Julian szturchnął mnie nagle. Odemknęłam powieki, jednocześnie przybierając obojętną minę. D’Albret właśnie na nas patrzył. Wykrzywiłam usta, jakby rozbawił mnie ten rzeźniczy pokaz, i mruknęłam: ‒ Głupcy. Dobrze, że dawno już nie miałam serca, inaczej teraz by mi pękło. ‒ Julianie! ‒ zawołał d’Albret. Poczułam, jak Julian drgnął i odsunął się ode mnie. ‒ Tak, ojcze? ‒ Dopilnuj, by tu posprzątano. A ty, córko... ‒ Puste, czarne oczy hrabiego spoczęły na mnie. Zmusiłam się, by w nie spojrzeć, nie zrzucając przy tym maski rozbawienia. ‒ Sprawdź, co z panią Dinan. Chyba zemdlała. Porzucając bezpieczne miejsce pod kamienną ścianą, jeszcze bardziej

pożałowałam, że pozwoliłam, by Julian znalazł mnie na baszcie. Jeśli ojciec dowie się, co zrobiłam, zabije mnie bez mrugnięcia okiem, tak jak tych biedaków. Choć może nie tak szybko.

Rozdział trzeci Szłam za sługą niosącym omdlałą panią Dinan do jej komnat, a moje ruchy i myśli były tak ciężkie, jakbym tonęła w bagnie. Panowanie nad sobą wymagało każdego okruchu wewnętrznej dyscypliny. W komnacie kazałam położyć panią Dinan na łóżku i odesłałam służącego. Potem stanęłam, patrząc na leżącą starszą kobietę. Nie byłyśmy przyjaciółkami. Zwierzałyśmy się sobie, ale to co innego. Pojawiała się w naszym życiu tylko od czasu do czasu, gdy mogła chwilowo porzucić swoje obowiązki guwernantki księżnej ‒ tej samej księżnej, którą tak podle zdradziła. D’Albret polegał na jej umiejętnościach wychowania dziewcząt. Zajmowała się nami głównie na odległość, za pomocą listów i posłańców, chyba że dochodziło do jakiegoś kryzysu ‒ wtedy robiła wszystko, żeby przyjechać i osobiście wyprostować sprawy. Nieprzytomna wyglądała starzej. Utrata świadomości pozbawiła ją maski sztucznej wesołości, którą nosiła na co dzień. Rozsznurowałam jej gorset i zdjęłam ciężki, masywny czepiec z głowy. Nie żeby to pomogło ją ocucić, ale wiedząc, jak bardzo uwłacza jej próżności fakt, że ma całkiem białe włosy, potraktowałam to jak karę. Małą, ale tylko na taką mogłam sobie pozwolić. Potem klepnęłam ją w policzek ‒ niewykluczone, że nieco mocniej, niż było trzeba. Ocknęła się, rzężąc, zamrugała skołowana i zaczęła się podnosić. Popchnęłam ją z powrotem na poduszki. ‒ Spokojnie, pani. Oczy zrobiły jej się jak spodki, kiedy mnie zobaczyła. Omiotła wzrokiem pokój, sprawdzając, czy poza nami jest tu ktoś jeszcze. Znów na mnie popatrzyła, ale zaraz nerwowo uciekła spojrzeniem w bok. ‒ Co się stało? ‒ zapytała. Miała niski głos z lekką chrypką. Zastanawiałam się, czy to jedna z tych rzeczy, które pociągają w niej d’Albreta. Niektórzy twierdzili, że ich związek zaczął się, gdy była młoda, dwa lata młodsza niż ja tego roku.

‒ Zemdlałaś. Chudymi palcami skubnęła gorset. ‒ Nagle zrobiło się tam tak gorąco. Rozzłościłam się, że tak łatwo przyszło jej to kłamstwo. Pochyliłam się ku niej i głosem słodkim, jakbyśmy plotkowały o modzie, rzuciłam: ‒ Nie, nie zrobiło się gorąco. Zemdlałaś na widok rzezi niewinnych. Nie pamiętasz? Przymknęła oczy, a z jej twarzy odpłynęła reszta koloru. Bardzo dobrze. Przypomniała sobie. ‒ Zostali po prostu ukarani za nielojalność. ‒ Nielojalność? A co z twoją nielojalnością? Poza tym znałaś tych ludzi! ‒ syknęłam. ‒ Obsługiwali cię całymi latami! Gwałtownie otworzyła oczy. ‒ I co miałam zrobić? Przecież nie mogłabym go powstrzymać. ‒ Nawet nie spróbowałaś! Przez chwilę wpatrywałyśmy się w siebie gniewnym wzrokiem. ‒ Ty też nie. Jej słowa były jak cios pięścią. W obawie, że mogłabym ją uderzyć, podeszłam do toaletki i zaczęłam przekładać pojemniczki z pudrem, słoiczki kremów i szklane buteleczki. ‒ Tyle że ja nie jestem jego ulubienicą, głosem, którego wysłuchuje. Ta rola została zarezerwowana dla ciebie, pełnisz ją, odkąd pamiętam. Wreszcie znalazłam kawałek płótna. Zamoczyłam go w wodzie z miski i wróciłam do łóżka. Prawie rzuciłam jej gałgankiem w twarz. Drgnęła, piorunując mnie wzrokiem. ‒ Twoja delikatność jest iście zabójcza. Usiadłam i udałam, że pochłania mnie układanie fałdów spódnicy. Bałam się, że dostrzeże, jak blisko jest prawdy. Nasze tajemnice zawisły ciężko w powietrzu, nie tylko te, którymi się dzieliłyśmy, ale również te, które przed sobą skrywałyśmy. Ani ona, ani Rieux nie zostali naznaczeni, a brak Mortainowego piętna na ich czołach dręczył mnie nieomal tak samo jak jego brak na czole d’Albreta.

Wreszcie opanowałam się i mogłam normalnie mówić. ‒ A księżna? Opiekowałaś się nią, gdy była jeszcze w powijakach. Jak mogłaś pozwolić, żeby d’Albret zastawił na nią taką pułapkę? Nie chciała przyjąć do wiadomości prawdy. Zbyła mój zarzut lekceważącym potrząśnięciem głowy. ‒ Chciał tylko dostać to, co mu obiecano. To uparte zaprzeczanie faktom sprawiło, że znów straciłam panowanie nad sobą. ‒ Zamierzał ją porwać, zgwałcić i ogłosić, że ich związek został skonsumowany, a potem szybko się z nią ożenić. Nie po raz pierwszy zastanawiałam się, czy d’Albret jest tak samo surowy dla Dinan jak dla reszty, czy może są między nimi jakieś ciepłe uczucia. Uniosła szpiczastą bródkę. ‒ Zdradziła go! Okłamała! Została mu obiecana przez ojca. D’Albret zrobił tylko to, co zrobiłby każdy mężczyzna w tej sytuacji! ‒ Zawsze się zastanawiałam, co sobie wmawiasz, żeby móc spać spokojnie. Obawiając się, że powiem coś, co mogłoby naruszyć nasz kruchy rozejm, podniosłam się i skierowałam ku wyjściu. ‒ To prawda! ‒ zwykle opanowana i elegancka Dinan wrzasnęła na mnie jak przekupka. Choć doprowadzenie jej do takiego stanu sprawiło mi niemałą satysfakcję, nic nie mogło osłodzić goryczy tego dnia. *** Niełatwo było sprawdzić, czy d’Albret został już naznaczony. Ismae twierdziła, że umieszczanie piętna w miejscach niewidocznych na pierwszy rzut oka miało uczyć nas pokory. Ja uważałam, że nasz bóg ma po prostu pokręcone poczucie humoru, i groziłam, że jak przed Nim stanę, na pewno Mu to wytknę. Pomyślałam, że po dzisiejszej spektakularnej zdradzie d’Albret na pewno nosi znamię Mortaina. To właśnie było powodem, dla którego pozwoliłam się odesłać na dwór. Ksieni obiecała mi, że d’Albret otrzyma piętno i będę mogła go osobiście zabić. Na szczęście okazało się, że jego kąpiel przygotowuje nie kto inny, jak Tilde, siostra Odette. A to oznaczało, że mam kartę przetargową. Znalazłam służącą w

kuchni, kiedy akurat napełniała cebry gorącą wodą. Przeraziła się, kiedy wyjaśniłam jej, co zamierzam zrobić. ‒ Ale jeśli hrabia zobaczy cię, pani... ‒ zaczęła protestować. ‒ Nie zobaczy, jeśli nie zaczniesz spoglądać na moją kryjówkę ‒ zapewniłam ją. ‒ Jeśli nie będziesz na tyle głupia, by tam zezować, nic się nie stanie ani mnie, ani tobie. Zagryzła wargę, która już była poraniona od wiecznego przygryzania. ‒ I w zamian odeślesz stąd Odette, pani? Jak najszybciej? ‒ Tak. Zrobię to zaraz z rana, jak tylko przybędzie dostawa do kuchni. Ukryję ją w pierwszym wozie, który stąd odjedzie. Zrobiłabym to i tak, nawet gdyby Tilde nie wyświadczała mi przysługi. Dziewczynka tak bardzo przypominała mi młodszą siostrę, która gdyby nie moje rozpaczliwe machinacje, także znalazłaby się w tym gnieździe żmij. To była największa awantura pomiędzy mną a ojcem, odkąd pół roku temu zakon zmusił mnie do powrotu do domu. Zeszłej jesieni, gdy przygotowywał się do podróży do Guerande, aby przedstawić swą sprawę zgromadzeniu baronów, planował zabrać wszystkie swoje dzieci. Chciał mieć nas pod ręką, by w razie czego wykorzystać do własnych celów i potrzeb. Długo i uparcie przekonywałam, że Louise jest za mała i za słaba z powodu choroby na taką podróż. I że Charlotte jest już prawie kobietą, a przebywanie wśród tylu żołnierzy narazi ją na niebezpieczeństwo. Nie słuchał. Rozkazał ich niańce spuścić im głośne lanie ‒ żeby mnie ukarać ‒ a potem polecił pakować ich rzeczy. Ale ja zrobiłabym wszystko, żeby uchronić siostry od zgubnego wpływu d’Albreta. Włącznie z otruciem. Nie do końca. Ponieważ nie byłam, w przeciwieństwie do Ismae, odporna na trucizny, pilnie słuchałam siostry Serafiny na zajęciach z mikstur. Użyłam tylko tyle, by i siostry, i ich niańka pochorowały się wystarczająco, by nie mogły jechać. Winę za ich samopoczucie zrzuciłam na zapiekankę z węgorza. Mała Odette była tu narażona na takie samo niebezpieczeństwo jak moje siostry, z tym że nie chroniło jej szlachetne urodzenie. Dlatego choć nie wspomniałam o tym Tilde, postanowiłam pomóc jej tak czy owak. ‒ No dobrze ‒ ustąpiła w końcu Tilde i obrzuciła wzrokiem moją pożyczoną sukienkę i czepek służącej. ‒ Ubrana jesteś odpowiednio, pani.

Uśmiechnęłam się do niej pokrzepiająco, choć najchętniej ukręciłabym jej głowę, żeby tylko przestała gadać i wzięła się do roboty. Tyle że nie bardzo by to pomogło. Tilde wręczyła mi dzban. Pełen gorącej wody był tak ciężki, że omal nie upuściłam go, nim uchwyciłam wygodnie uszy. Jedna za drugą ruszyłyśmy kuchennymi schodami na górę, do komnat d’Albreta. Po drodze nie natknęłyśmy się na nikogo. Odkąd d’Albret zajął zamek, wszyscy służący, którzy akurat nie mieli nic do roboty, kryli się po dziurach. Stali się prawie niewidzialni, jak magiczna służba z bajek. Już w komnacie postawiłam dzban przy kadzi i zaczęłam rozglądać się za odpowiednią kryjówką. Dwie ściany wyłożono rzeźbioną boazerią, ale na pozostałych wisiały ciężkie czerwono-złote tapiserie. Upatrzyłam sobie miejsce za gobelinem. Pod ścianą stał wielki, zdobiony kufer, za którym mogłam ukryć wystające poza kraniec tkaniny stopy. ‒ Tylko pamiętaj, nie patrz w tę stronę. Tilde popatrzyła na mnie, na nowo wystraszona. ‒ A co się stanie, panienko? Nie mówiłaś, po co to robisz, tylko że chcesz... ‒ Chodziło mi tylko o to, że bez względu na to, jak bardzo byłabyś zdenerwowana lub cokolwiek hrabia by robił, nie patrz tu. To mogłoby oznaczać śmierć dla nas obu. Tilde przeraziła się jeszcze bardziej. Zaczęłam się bać, że się całkiem rozsypie. ‒ Pamiętaj, że robisz to dla dobra swojej siostry ‒ przypomniałam. Pomogło. Wzięła się w garść, energicznie kiwnęła głową i zaczęła wlewać wodę do balii. Wślizgnęłam się za tapiserię, modląc się, by nie stała się moim śmiertelnym całunem. Gobeliny wisiały tak, że między nimi a zimną kamienną ścianą zostawało trochę wolnej przestrzeni. Wystarczyło się odrobinę przechylić, by bez dotykania tkanin widzieć przez szparę, co dzieje się w komnacie. Stałam tak nie dłużej niż kilka minut, gdy na korytarzu rozległy się hałasy. Tilde zamarła na moment, ale opanowała się szybko i wróciła do napełniania balii. Wreszcie drzwi otworzyły się z hukiem, a do pomieszczenia wszedł hrabia d’Albret ze świtą. Towarzyszyli mu także moi dwaj przyrodni bracia, Pierre i Julian. Choć mieli tych samych rodziców, w ogóle nie byli podobni. Pierre wdał się w ojca,

był postawny i szorstki w obejściu, Julian zaś odziedziczył po matce wytworny wygląd i maniery. D’Albret rozpiął klamrę pasa z przytroczoną pochwą na miecz, a Bertrand de Lur podszedł natychmiast, by go zabrać. ‒ Wyślijcie do Rennes jeszcze jeden oddział żołnierzy. Jeszcze dzisiaj. Niech wmieszają się w tłum ‒ rzekł hrabia do dowódcy. ‒ Jeśli chcemy wziąć odwet za dzisiejszą zdradę, musimy mieć w mieście swoje uszy i oczy. Serce zabiło mi szybciej. ‒ Jak sobie życzysz, panie ‒ odparł de Lur, odkładając miecz na skrzynię. D’Albret poruszył masywnymi barkami, a Pierre przyskoczył, by pochwycić jego płaszcz, nim spadnie na ziemię. Mają informować nas o nastrojach w mieście, poczynaniach garnizonu, zapasach i drogach zaopatrzenia. Chcę wiedzieć, w jakim stopniu miasto przygotowane jest na oblężenie i jak długo mogłoby się trzymać. Niech się dowiedzą, kto służy księżnej, kto Francuzom, a czyja lojalność jest wciąż jeszcze na sprzedaż. ‒ Tak się stanie, panie ‒ potwierdził de Lur. Pierre pochylił się ku ojcu z błyszczącymi oczyma. ‒ A co z twoją wiadomością dla księżnej, panie? Kiedy ją prześlemy? Z szybkością atakującego węża hrabia obrócił się i uderzył syna w usta. ‒ Czy udzieliłem ci pozwolenia na mówienie o tym, szczeniaku? ‒ Nie, panie. Urażony, ale i spokorniały Pierre otarł krew z rozbitej wargi. Prawie zrobiło mi się go żal, ale przypomniałam sobie zaraz, jak bardzo stara się być taki jak ojciec, i współczucie ustąpiło miejsca pogardzie. W komnacie zapadło milczenie. Zerknęłam przez szparę w gobelinach. D’Albret właśnie przyglądał się bacznie Tilde, która udawała, że jest całkowicie pochłonięta wlewaniem wody do balii. ‒ A teraz zostawcie mnie ‒ rozkazał hrabia i świta, rzucając znaczące spojrzenia w stronę służącej, opuściła komnatę. Widziałam, jak biały lniany czepek drży ‒ dziewczyna trzęsła się ze strachu. D’Albret podszedł do niej. Teraz widziałam go w całej okazałości. Hrabia ujął Tilde za brodę i uniósł jej głowę.

‒ Chyba jesteś na tyle mądra, żeby nie opowiadać o tym, co tu mówiono? Tilde patrzyła w bok, unikając jego wzroku. ‒ Przepraszam, panie, ale musisz mówić głośniej. Tyle razy dostałam od ojca po uszach, że źle słyszę. Sprytna! Poczułam, jak mój podziw dla niej rośnie, ale obawiałam się jednocześnie, że ten wybieg nie wystarczy, by wyszła z tego cało. D’Albret przyglądał się przez chwilę bacznie. ‒ Niech będzie ‒ rzekł w końcu, a Tilde przekrzywiła głowę, jakby nadstawiała ucho, by go lepiej słyszeć. Hrabia studiował ją jeszcze przez kilka sekund, aż w końcu puścił jej brodę. Rozprostował ramiona, dając znak, żeby zdjęła mu koszulę. Kiedy dziewczyna zbliżyła się, by przełożyć mu ją przez głowę, jego wzrok przesunął się po jej szczupłym ciele, a w oczach zapłonęło pożądanie. Ohydny wieprz, pomyślałam. Jeszcze ją posiądzie, zanim zabije. Od razu zaczęłam kombinować, jak wywieźć Tilde z zamku, w razie gdybym jeszcze przez jakiś czas nie mogła zabić d’Albreta. Tilde skończyła go rozbierać z koszuli i odstąpiła w tył. Tors hrabiego przypominał baryłę wina obciągniętą bladą, rybią skórą, jednak zamiast łuskami porośniętą gąszczem czarnych włosów. Ignorując obrzydzenie, zmusiłam się do patrzenia na jego ciało w poszukiwaniu piętna. Przecież Mortain

go naznaczyć.

MUSIAŁ

Jednak mimo że wytężałam wzrok, nie dostrzegłam wśród włosów na jego piersi żadnego śladu, cienia czy smugi, która świadczyłaby o tym, że Mortain dał mi błogosławieństwo zgładzenia tego potwora. Chwyciłam skraj tapiserii i zgniotłam w dłoniach ciężki jedwab. Na pewno nie mogłabym zaatakować go bezpośrednio. Może Mortain chciał, bym zasztyletowała go od tyłu albo wbiła cienką szpilę pod potylicę? D’Albret rozwiązał rzemyki nogawic, zdjął je i wszedł do balii. Wyciągałam szyję jak mogłam, żeby zobaczyć jego plecy, ale pod tym kątem z mojej kryjówki nic nie było widać. Tilde zabierała się do wyjścia, gdy hrabia złapał ją za rękę. Dziewczyna zesztywniała ze strachu. Powoli, nie spuszczając oczu z jej twarzy, przyciągnął ją bliżej i włożył jej rękę do wody, a mięśnie jego twarzy rozluźniły się w oczekiwaniu na przyjemność. Proszę, Mortainie, nie! ‒ błagałam w duchu boga. ‒ Nie pozwól na to. Inaczej zabiję go, bez względu na brak piętna.

W mojej głowie, niczym stado spłoszonych gołębi, zaczęły krążyć wspomnienia słów zakonnic: zabicie bez błogosławieństwa Mortaina oznacza skazanie swojej nieśmiertelnej duszy na potępienie. Zostanie ona wyrwana, a potem błąkać się będzie całą wieczność. Mimo to nie mogłabym stać i patrzeć, jak hrabia gwałci Tilde. Nadal niepewna, co zrobię, sięgnęłam po moje sztylety. Zamarłam na dźwięk głośnego stukania do drzwi. ‒ Kto tam? ‒ burknął d’Albret. ‒ Pani Dinan, panie. D’Albret puścił rękę służącej. Sama nie wiedziałam, czy westchnienie ulgi, które usłyszałam, wydałam ja, czy Tilde. Hrabia skinął na nią, by otworzyła drzwi, co też uczyniła w wielkim pośpiechu. Dinan obrzuciła młodą, ładną służącą poirytowanym spojrzeniem. ‒ Wyjdź ‒ warknęła. ‒ Pomogę hrabiemu. Nie czekając na reakcję d’Albreta, dziewczyna wymknęła się bezgłośnie z komnaty, jeszcze raz udowadniając, że ma głowę na karku. Kiedy wyszła, d’Albret podniósł się i wreszcie mogłam dokładnie zobaczyć jego plecy. Strumyki wody spływały po porośniętej włosami skórze jak górskie potoki, ale nadal nigdzie nie było piętna. Nawet najmniejszej plamki, cienia, który mogłabym zań uznać. Rozczarowanie zalało mnie tak gwałtowną falą, że aż poczułam mdłości. Nie miały jednak źródła w żołądku, lecz w sercu. Prawdziwa rozpacz. Przyszło mi do głowy, że skoro ten człowiek nie został naznaczony przez Mortaina, to jak Mortain może w ogóle istnieć. Płynąc tym nurtem, moje myśli dotarły do bardziej zadowalającego wniosku. Skoro Mortain nie istnieje, nie istnieje też groźba utraty Jego łask. Zastanowiłam się jednak, na ile jestem pewna, że Mortain naprawdę nie istnieje. Czy na tyle, by ryzykować duszę? W podjęciu ostatecznej decyzji przeszkodził mi hałas gwałtownie otwieranych drzwi. D’Albret odwrócił głowę zaskoczony. ‒ Kto tam?! W głosie marszałka Rieux pobrzmiewała skrywana odraza. ‒ Wybacz, panie, niedogodność, ale właśnie wrócili zwiadowcy z Ancenis.

‒ I to nie mogło zaczekać do rana? Byłam pewna, że za tak bezczelne przeszkadzanie hrabia zatłucze intruza na miejscu, ale nic takiego nie nastąpiło. Albo Rieux urodził się pod szczęśliwą gwiazdą, albo d’Albret miał wobec niego jeszcze jakieś plany i nie chciał zabijać już teraz. ‒ Niestety. Okazuje się, że kapitan Dunois mówił prawdę. Francuzi zajęli Ancenis. Musimy wysłać tam oddziały, żeby odbić miasto i pokazać naszą siłę. ‒ Musimy? ‒ Ton d’Albreta ściął mi krew w żyłach. ‒ Oczywiście! Pani Dinan zasępiła się, spuściła głowę i zaczęła nerwowo wygładzać spódnicę, choć nie widziałam, żeby była wymięta. D’Albret przekrzywił głowę. ‒ Dobrze ‒ rzekł, dając znak Dinan, żeby pomogła mu założyć strój domowy. ‒ Podaj mi swój miecz ‒ zwrócił się do Rieux, a mnie serce podeszło do gardła. Wiedziałam, że tym razem głupiec przebrał miarę. Rozdrażnił hrabiego o jeden raz za dużo. Rieux zawahał się. D’Albret przyłożył palec do ust, jakby ich uciszał. Nie mogłam na to patrzeć. Co prawda nie zależało mi na marszałku, ale przynajmniej starał się walczyć o marne resztki honoru. Odwróciłam wzrok, nie chcąc widzieć przez szczelinę, co dzieje się w komnacie. Pamiętam krew... Miałam ochotę zatkać uszy jak dziecko, ale nie chciałam wypuścić z rąk sztyletów. Usłyszałam dzwonienie dobywanego miecza, mlaśnięcie, gdy hrabia mokrą dłonią ujmował rękojeść. Potem zapadła cisza. W chwilę później dobiegł mnie świst ostrza i dźwięk przecinanej tkaniny, a płat ciężkiego jedwabiu ‒ dolna część jednej z zasłon ‒ opadł na posadzkę. Nie drgnęłam, kuląc się w swoim kącie i modląc, by kawałek tapiserii, który pozostał, zdołał mnie ukryć. Serce mało nie wyskoczyło mi z piersi. Było tak blisko. ‒ Co się stało, panie? ‒ Wydawało mi się, że coś słyszę. Poza tym nie znoszę tych gobelinów. Chcę, żeby zostały zdjęte, zanim wrócę do komnaty. A teraz chodźmy wysłuchać, co mają

do powiedzenia ci zwiadowcy. Nagle, tak niespodziewanie, że aż zaparło mi dech w piersiach, cała trójka wyszła z pomieszczenia, a ja zostałam skulona za resztką materii, wpatrując się w balię stygnącej wody. Zamknęłam oczy i zaczęłam się trząść, gdy dotarło do mnie, jak blisko byłam śmierci. Przynajmniej byłaby to szybka śmierć. *** Jeszcze roztrzęsiona, zeszłam po kuchennych schodach do kwater dla służby. W pomieszczeniu unosił się zapach potu i wielu ciał, ale sama ilość śpiących tam ludzi sprawiała, że nie było zimno. Kluczyłam pomiędzy leżącymi, szukając Tilde, ale kobiece postaci były tak okutane kocami, chustami i wszystkim, co możliwe, że zadanie okazało się niewykonalne. Postanowiłam więc skupić się na Odette. Dostrzegłam kilkoro dzieci, ale byli to sami chłopcy, wykorzystywani na posyłki. To oznaczało, że Odette była gdzie indziej. Pomyślałam, że może nadal siedzi w kaplicy, i modląc się, by nie dotrzeć tam za późno, wymknęłam się z pomieszczenia dla służby. Przebiegłam opustoszałymi korytarzami i gdy weszłam do kaplicy, wiedziałam już, że nie jestem sama. Nieopodal biły dwa serca. To jednak nie wszystko. W kaplicy unosił się lodowaty całun. Poczułam na skórze jakby muśnięcia niespokojnych skrzydeł. Duchy. Przywabione ciepłem życia, niczym pszczoły słodyczą nektaru, unosiły się wygłodniałe nad kryjówką sióstr. Podbiegłam tam i przegnałam je machnięciem ręki. Odette spała w ramionach Tilde, która powoli podniosła na mnie wzrok. Na mój widok jej napięta, biała twarz rozluźniła się w wyrazie ulgi. ‒ Bałam się, że nie przyjdziesz, pani ‒ szepnęła. Zabolało, że nie uwierzyła w moją obietnicę. ‒ Przecież mówiłam, że będę\ obruszyłam się. ‒ Szukałam was najpierw w kwaterach dla służby. Daj, potrzymam małą, a ty się ubierz. ‒ Po co? ‒ zdumiała się Tilde. Podałam jej zawiniątko z męskimi ubraniami, które wcześniej ukradłam. Należały do zabitych kilka godzin temu sług, ale o tym nie zamierzałam jej mówić. ‒ Nie przeżyłabyś do rana ‒ powiedziałam, starając się zachować w miarę neutralny ton. ‒ Słyszałaś przecież, jak hrabia mówił o swoich planach. Teraz obie musicie stąd zniknąć. Zadrżały jej wargi i zaczęłam się obawiać, że zaraz się rozpłacze.

‒ Pospiesz się! ‒ syknęłam. ‒ I przestań, bo z pewnością jeszcze nie raz mnie przeklniesz tej nocy. Zdjęła z siebie sukienkę i założyła ubrania, które jej dałam. Potem obudziłyśmy Odette i pomogłyśmy jej ubrać się w nieznany jej strój. Wszystko było za duże. Kiedy dobyłam noża, obie siostry cofnęły się przestraszone. ‒ Głupie! ‒ warknęłam. ‒ Myślicie, że narażałam się tak tylko po to, żeby was zabić? Stój prosto, Odette. Przerażona dziewczynka nie drgnęła nawet, kiedy obcinałam nogawki jej spodni. Po chwili zyskałam pewność, że nie będzie się o nie potykała. ‒ A teraz nie ruszaj się ‒ nakazałam i nim któraś z nich zdążyła zaprotestować, zebrałam jej włosy i odcięłam gęsty pukiel. ‒ Moje włosy! ‒ pisnęła dziewczynka, rozpaczliwie macając się po głowie. ‒ Nie bądź głupia ‒ zbeształam ją. ‒ Włosy odrosną, a teraz byłyby tylko zawadą. Musisz wyglądać jak chłopiec. Którego z chłopców lubisz najbardziej? Mała zmarszczyła nos. ‒ Żadnego! Grzeczna dziewczynka, pomyślałam. ‒ No to którego najbardziej nie lubisz? ‒ Patou ‒ odparła bez wahania. ‒ Świetnie. Udawaj, że jesteś nim. Rób wszystkie głupie rzeczy, jakie robi Patou, staraj się chodzić jak on, pluj jak on. Dzisiaj zachowuj się tak jak Patou. Popatrzyła na mnie z rezerwą. Pochyliłam się ku niej. ‒ To taka zabawa. Musisz zrobić to tak, żeby cały pałac dał się nabrać. W ten sposób udowodnisz, że dziewczyny są lepsze od chłopców. Dasz radę? Zerknęła na siostrę, która skinęła głową, a potem znów na mnie. Ulżyło mi, że już nie jest tak przerażona. ‒ Tak ‒ szepnęła tak cicho i cienko, że nikt w życiu nie wziąłby jej za chłopca. ‒ Pilnuj, żeby się nie odzywała ‒ poinstruowałam Tilde. ‒ Głos ją zdradzi. ‒ Pokazałam jej nóż. ‒ Twoje też muszę obciąć. Przysunęła się bez wahania, żeby ułatwić mi pracę. ‒ Nie wiem, jak ci się odwdzięczę, pani.

‒ Niech tylko uda ci się uciec ‒ rzekłam, obcinając jej włosy. ‒ To mi wystarczy. Godzinę później siedziały w wozie wyładowanym skórami do garbowania. Z początku Odette protestowała: ‒ Ale du dzuchnie! ‒ krzywiła się, zatykając nos. ‒ Mówiłam, że możecie mnie przekląć, nim nastanie ranek ‒ przypomniałam Tilde z krzywym uśmieszkiem. ‒ Niestety, to jedyny woźnica, który opuszcza zamek tak wcześnie i zawiezie was do miasta, nie zadając kłopotliwych pytań. ‒ W porządku ‒ powiedziała Tilde głosem stłumionym przez szal, którym obwiązała sobie twarz dla ochrony przed zapachem. Patrzyłyśmy przez chwilę na siebie, a wdzięczność, którą widziałam w jej oczach, uspokoiła mnie nieco, że jeszcze został we mnie jakiś okruch dobra. Chwyciłam ją za rękę i uścisnęłam. ‒ Trzymaj się. A w mieście udaj się zaraz do zakonu Świętej Brygantii. Powiedz im, że... że ksieni Świętego Mortaina prosi o udzielenie wam schronienia. Oczy Tilde rozszerzyły się ze zdumienia, ale nim zdążyła coś powiedzieć, wtrącił się woźnica: ‒ Będziecie tak gadać całą noc? Bo mam robotę... ‒ Ciii, dostałeś zapłatę. Woźnica splunął. ‒ Nic to nie będzie warte, jak stąd nie wyjadę. To racja. Odprowadzając wóz wzrokiem, czułam przemożną chęć przyłączenia się do nich. Pragnęłam jak oni przejechać obok stajni, pod wieżą strażniczą, a potem wjechać do miasta i zniknąć pośród tłumu. Zrobiłam krok naprzód, potem drugi i zatrzymałam się. Gdybym uciekła z nimi, d’Albret wysłałby za nami cały oddział. Beze mnie Tilde i Odette miały dużo większe szanse na ucieczkę. Poza tym zostałam tu odesłana, żeby wykonać konkretne zadanie, i tak jak ten dzielny rycerz księżnej zamierzałam tu pozostać, póki się nie wywiążę z obowiązku. *** Nie zdążyłam zasnąć, gdy usłyszałam skrobanie do drzwi mojej komnaty. Na początku cichuteńkie, nie głośniejsze niż szelest liści na wietrze czy szuranie gałęzi o mur. Znieruchomiałam w łóżku nasłuchując. Skrobanie powtórzyło się, tym razem wyraźniejsze. Serce zaczęło mi walić młotem, uniosłam głowę z poduszki. Skrob, skrob, przerwa. Skrob, skrob, skrob. To Julian. Ten sygnał wymyśliliśmy, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, całe wieki temu. 'Tym razem jednak nie chodziło mu o dziecinne igraszki. Wcisnęłam się w poduszki i naciągnęłam przykrycie na uszy. Ledwie to zrobiłam, usłyszałam zgrzyt

klamki. Zamarłam, starając się równo oddychać. Modliłam się. żeby odszedł. Odetchnęłam z ulgą, kiedy jego kroki ucichły w oddali. Mimo to skrobanie towarzyszyło mi podczas zasypiania, zamieniając moje sny w koszmary.

Rozdział czwarty Rano obudził mnie hałas otwieranych drzwi i głosy moich dwóch dworek. Jamette de Lur weszła pierwsza, ledwie co zatrzymując się, by przytrzymać drzwi niosącej tacę Tephanie Blaine. ‒ Słyszałaś? ‒ zaszczebiotała Jamette. Jamette była próżną, głupią dziewuchą, którą cieszyło, że popadłam w niełaskę d’Albreta. ‒ Dzień dobry ‒ wycedziłam lodowato, by przypomnieć, gdzie jest jej miejsce. Zmitygowała się i zarumieniona ukłoniła mi się niechętnie. ‒ Dzień dobry, pani. ‒ Co to za wieści, których wykłapania nie możesz się doczekać? Przez chwilę milczała rozdarta między chęcią zaprzeczenia, że kłapie, a palącą potrzebą dania ujścia afektacji. Zwyciężyło to drugie. ‒ Wczoraj odkryto gniazdo zdrajców i buntowników! Gdyby nie szybka reakcja, ci ludzie mogliby nas pozabijać we śnie! Ach, więc taką historię przedstawił d’Albret. Na odkładanej na stolik tacy zadzwoniły naczynia. ‒ Poza tym w nocy zniknęła jedna ze służebnych. Odkryłam się i wyszłam z łóżka. ‒ Ależ w zamku się działo, jak spałam! A ta służąca to pewnie wymknęła się na schadzkę? Tephanie popatrzyła na mnie, szczerze przestraszona. ‒ Przeszukali zamek wzdłuż i wszerz, ale ślad po niej zaginął. Jamette odrzuciła włosy i podała mi strój poranny. ‒ Niektórzy mówią, że miała konszachty ze zdrajcami. Débile! Mogłam się tego spodziewać! Tak się skoncentrowałam na wywiezieniu ich z zamku, że nawet nie pomyślałam o okolicznościach. ‒ A ja słyszałam, że została zabita, bo widziała coś, czego nie powinna była widzieć ‒ rzekła Tephanie, wręczając mi pucharek podgrzanego wina.

Przyjrzałam jej się bacznie, ale nie wyglądało na to, że coś insynuuje. ‒ A gdzie to słyszałaś? ‒ Służba plotkowała, jak brałam dla ciebie śniadanie, pani. ‒ Wzruszyła ramionami. Udałam, że pochłania mnie picie wina, i wykorzystałam tę chwilę, żeby pozbierać myśli. ‒ A może to duchy ją zabrały! ‒ szepnęła Jamette podekscytowana. Zdusiłam westchnienie. Chyba powinnam w ogóle przestać sypiać, jeśli chciałam być na bieżąco z tym, co działo się w zamku. ‒ Jakie duchy? ‒ Te, które straszą w starej wieży. Przecież wiadomo, że jest nawiedzona. Niejeden słyszał, jak pojękują, stukają i wydają przerażające dźwięki. Tephanie przeżegnała się, a potem podała mi koszulę. ‒ Czysta bielizna, pani. Odstawiłam puchar i zrzuciłam szatę. Tephanie aż się zarumieniła, pomagając mi się ubrać. ‒ Znów schudłaś, pani ‒ mruknęła. ‒ Musisz więcej jeść. Nie odpowiadało mi, że jest tak bystrą obserwatorką, ale z drugiej strony zrobiło mi się miło, że zauważyła. ‒ Te ciemne kolory sukien, które upierasz się nosić, pani, też nie są zbyt twarzowe ‒ stwierdziła Jamette, rozpościerając suknię z czarnego brokatu. ‒ Wyglądasz w nich strasznie blado. Zawsze wiedziałam, że ta dziewczyna zazdrości mi jasnej karnacji. ‒ Obawiam się, że czas spędzony w zakonie Świętej Brygantii pozbawił mnie rozmiłowania w zbytkownych materiach ‒ wykręciłam się. Rzeczywiście, od powrotu na dwór nosiłam ciemne stroje. Nie dlatego, że nagle zrobiłam się świętoszkowata, ale z szacunku dla tych wszystkich ludzi, których d’Albret pozbawił życia. Tephanie podała mi srebrny łańcuch, do którego przytroczony był mój specjalny krucyfiks, a potem pomogła mi go zapiąć w talii. Oprócz krzyża nosiłam na nim dziewięć szklanych koralików różańcowych, po jednym dla każdego ze starych bogów. Wszystkie wypełnione były trucizną. ‒ Jeśli się pospieszymy ‒ powiedziała ‒ zdążymy na poranną mszę.

‒ CHCESZ towarzyszyć mi we mszy? ‒ Spojrzałam na nią uważnie. ‒ To dobry dzień na pójście do kaplicy. ‒ Wzruszyła ramionami. ‒ Tephanie, myszko moja, a jakie grzechy miałby ci wybaczyć Bóg? ‒ Jej przewinienia mogły być co najwyżej dziecinne, pragnienie słodyczy czy nowej szaty. Mimo to zarumieniła się, a mnie zrobiło się przykro, że jej dokuczyłam. ‒ Idź, weź udział we mszy. ‒ Jak to? Sama? ‒ Nie wydawała się zachwycona tą myślą. ‒ Ja nie zamierzam prosić o wybaczenie. ‒ Ojciec w niebiosach wie, że ty potrzebujesz go najbardziej ‒ wymamrotała Jamette na tyle cicho, że mogłam puścić tę uwagę mimo uszu. Postanowiłam to jednak dodać do długiej listy jej wykroczeń. ‒ Ale zaraz ‒ zreflektowałam się. ‒ Masz rację. Ci wszyscy buntownicy i duchy, lepiej nie kręcić się samej po zamku. ‒ Nie wyłapały ironii w moim głosie, ale prawdą jest, że na zamku nie było bezpiecznie. Tyle że nie duchów i zdrajców należało się obawiać, lecz tych, którzy twierdzili, że nas przed nimi chronią. Podbiegłam do kufra i wyjęłam dwa małe sztylety. ‒ Skąd to masz, pani? ‒ zdumiała się Tephanie. ‒ Od braci, głuptasku, a myślałaś, że co? Proszę, ten dla ciebie. Przytrocz go sobie do paska. A ty masz ten. ‒ Podałam drugi Jamette. ‒ A teraz idź już, Tephanie, bo spóźnisz się na mszę. ‒ Ale... ‒ Jak skończysz, przyjdź do salonu słonecznego. ‒ Zdając sobie sprawę, że nie pójdzie, póki jej nie każę, dodałam: ‒ Możesz odejść. Po chwili wahania złożyła mi wreszcie ukłon i ściskając w dłoni sztylecik, wyszła, ja zaś usiadłam, żeby Jamette mogła mnie uczesać. Dużo lepiej robiłam to sama, ale Jamette drażniło, że musi mi usługiwać, a mnie jej złość sprawiała przyjemność. W ograniczonym jednak stopniu, bo Jamette była celowo niedelikatna i czasami bałam się, że powyrywa mi wszystkie włosy. Podczas czesania zatęskniłam za Annith i Ismae, ich delikatnymi dłońmi i płynnymi gestami. Nie wspominając o bystrych umysłach. Serce ściskało mi się z żalu i goryczy. Zerkając z niechęcią w zwierciadło, dostrzegłam na palcu Jamette nowy pierścień, wysadzany perłami i rubinem. Domyśliłam się, że to zapłata za donoszenie

ojcu o tym, co robię i mówię. Poczułam do niej jeszcze większą nienawiść, a świadomość, że ojciec dostaje od niej szczegółowe raporty, sprawiła, że przez chwilę z trudem oddychałam. *** Kiedy już byłam ubrana i zjadłam śniadanie, nie pozostało mi nic poza dołączeniem do innych dam zebranych w salonie. Nie chciałam ryzykować szpiegowania, zdając sobie sprawę, że po wczorajszym dniu ojciec na pewno przez jakiś czas będzie jeszcze ostrożniejszy niż zazwyczaj. Musiałam zadowolić się dokonaniami poprzedniego dnia, a przecież dokonałam niemało. Ocaliłam księżną, a potem Tilde i Odette. Bywało, że całymi tygodniami nie udawało mi się osiągnąć tak wiele. Westchnęłam zrezygnowana i wzięłam koszyk z robótką. Przynajmniej mogłam zająć czymś ręce podczas planowania, jak zgładzić dwóch naznaczonych baronów. Uśmiechając się pod nosem, otworzyłam drzwi i omal nie wpadłam na brata. ‒ Julian! ‒ krzyknęłam zaskoczona, a cała radość natychmiast ze mnie uleciała. ‒ Co tu robisz tak wcześnie? ‒ Chciałem ci życzyć dobrego dnia, moja piękna siostrzyczko. ‒ Zerknął na Jamette, która robiła do niego maślane oczy. ‒ Chciałbym zamienić z tobą słówko na osobności. Bardzo rozczarowana Jamette ukłoniła nam się i nim zdołałam wymyślić powód, dla którego jest mi w tej chwili absolutnie niezbędna, wyszła. ‒ Coś się stało? ‒ udałam zatroskanie. Julian zachował kamienną twarz. ‒ Gdzie byłaś w nocy? Serce zaczęło mi się tłuc jak szalone. ‒ Tutaj, w komnacie. A ty? Zignorował moje pytanie. ‒ Pukałem. Czemu się nie odezwałaś? ‒ Wypiłam zioła na sen, bolała mnie głowa. Twarz Juliana złagodniała. Czule odsunął mi kosmyk włosów z czoła. ‒ Zaradziłbym coś na twój ból głowy, gdybym wiedział. Mając w pamięci wszystko to, co o mnie wiedział, uśmiechnęłam się i pieszczotliwie postukałam go palcem w pierś. ‒ W takim razie następnym razem musisz pukać głośniej. Uśmiechnął się, wiedziałam więc, że mi uwierzył. Kiedy uniósł moją dłoń i ucałował ją tkliwie, po raz setny zastanawiałam się, jakim cudem dałam się przekonać

zakonowi do powrotu tutaj.

Rozdział piąty Pod koniec tygodnia nieustającego deszczu, zamknięci w zamku z d’Albretem i jego podejrzliwością, wszyscy byli u kresu wytrzymałości. Ja miałam jeszcze bardziej stargane nerwy, bo nie mogłam doczekać się zabicia dwóch baronów, a w tych okolicznościach było to niewykonalne. Miałam aż nadto czasu, żeby wszystko dobrze przemyśleć. Siostra Arnette twierdziła, że uzbrojenie mnie było jej największym wyzwaniem, bo mało która służebnica Śmierci musiała kiedykolwiek aż tak długo brać udział w grze pozorów. Zaopatrzyła mnie w kilkanaście sztyletów, głównie długich, cienkich, bo takie łatwiej było schować. Cztery już straciłam, zostawiając je przy ofiarach. Dostałam też grubą złotą bransoletę skrywającą garotę, ale już o kuszy czy dyskach do rzucania mogłam zapomnieć. Trudno byłoby coś takiego ukryć, a tym bardziej wyjaśnić, dlaczego posiadam taką broń. Baronowie byli poplecznikami ojca, dlatego musiałam obmyślić jakiś subtelny sposób pozbycia się ich. Jeśli zaczęłabym zostawiać za sobą trupy, d’Albret przetrząsnąłby z pewnością cały zamek w poszukiwaniu winnego. Zasztyletowanie mogłoby zostać ewentualnie zrzucone na jakąś kłótnię wojaków bądź napad, ale uduszenie za pomocą garoty już nie. Jednak nawet dwie śmierci od ostrza sztyletu trudno byłoby uznać za wypadek i zapewne wzbudziłyby podejrzenia d’Albreta. Choć nie przepadałam za truciznami, to one nadają się najlepiej, gdy trzeba kogoś zgładzić po cichu. Poza tym nie tak dawno przez Nantes przeszła zaraza, więc złe samopoczucie, a potem śmierć łatwo byłoby wytłumaczyć chorobą. Niestety, podanie im trucizny nastręczało większe problemy. Nie mogłam zaprawić nią jedzenia, bo spożywali posiłki razem z innymi, a mimo iż tutejszy dwór budził we mnie głęboką niechęć, nie chciałam wytruć wszystkich co do nogi. W każdym razie jeszcze nie teraz. Mogłabym postawić w ich komnatach świece nasączone nocnymi szeptami, ale istniało zbyt duże prawdopodobieństwo, że zapali je jakiś biedny służący, nawdycha się śmiercionośnych oparów i umrze. Nie chciałam już więcej oglądać, jak umierają niewinni. Możliwe, że dałabym radę udawać chęć uwiedzenia i przynieść na schadzkę

zatrute wino, ale nie dwukrotnie. Poza tym takie możliwości ograniczała obecność Jamette, która uczepiła się mnie jak rzep. Od spotkania na murach Julian też obserwował mnie baczniej niż zwykle. Zostawały sidła świętej Arduinny. Wystarczyło upewnić się dokładnie, że przedmiotu osobistego użytku, który zostanie zatruty, będzie dotykała tylko ofiara. Ostatecznie to Julian właśnie przyniósł rozwiązanie tej kwestii. A raczej uwaga, z jaką dbał o swoje dłonie. Posiadał więcej par rękawiczek niż ja sukien. To poddało mi pomysł. Któregoś wieczora udało mi się wreszcie wyślizgnąć niepostrzeżenie z wielkiej sali, zakraść do komnat baronów i zaprawić trucizną ich rękawice do polowań. Byłam ostrożna, ale i tak mało brakło, by sprawa się wydała, bo w drodze powrotnej natknęłam się na Jamette. ‒ Gdzie byłaś, pani? ‒ Za potrzebą ‒ odrzekłam krótko. ‒ Czy mam następnym razem poprosić cię o towarzyszenie mi? Zmarszczyła nos i ruszyła za mną. Słoiczek z trucizną ciążył mi w kieszeni, najchętniej od razu zaniosłabym go do komnaty. Niestety, niefortunne spotkanie Jamette oznaczało, że muszę wrócić do wielkiej sali z dowodem zbrodni w fałdach sukni. *** Dwa dni później wreszcie przestało padać i wszyscy jak jeden mąż szukali sobie zajęć na zewnątrz, bo zamek zaczął przypominać więzienie. Julian, Pierre i kilku baronów, między innymi Julliers i Vienne, zorganizowali polowanie. Bez trudu wprosiłam się na nie ze swoimi dworkami. Oczywiście nie musiałam tam być, by trucizna zadziałała, ale wolałam sprawdzić, czy wszystko idzie po mojej myśli. Poza tym bałam się, że oszaleję, jeśli nie opuszczę zamku choćby na kilka godzin. Myśliwi jechali przodem wraz z pachołkami i psami, które powarkiwały, szczekały i wyły podniecone zbliżającym się polowaniem. Starałam się trzymać blisko swoich ofiar, ale równocześnie uważałam, by nikt nie dostrzegł, że poświęcam im choć okruch uwagi. Pierre miał nadzieję na jelenia, ale tropicielom nie udało się odnaleźć śladów tej zwierzyny. To miało swoje dobre strony, bo ziemia po deszczach była miękka, a koń w pościgu za jeleniem mógł łatwo się potknąć. Myśliwi postanowili więc zapolować na drobnicę. Dlatego zabraliśmy ze sobą sokoły. Moja sokolica siedziała mi na przedramieniu. Na głowie miała skórzany kaptur przystrojony czerwonymi i niebieskimi piórkami, dzięki któremu była spokojniejsza pomimo zgiełku i ruchu. Dostałam ptaka od Juliana na dwunaste urodziny. Gdy

wyjechałam do zakonu, zajmował się nim całe trzy lata, zupełnie jakby był przekonany, że powrócę. Po moim przyjeździe okazało się, że sokolica tak do niego przywykła, iż z początku nie chciała przylatywać do mnie. Tuż za murami ptak zaczął być niespokojny. Kręcił łebkiem i podzwaniał przyczepionymi do łapek dzwoneczkami. Docieraliśmy do miejsca, gdzie rozegrała się bitwa i polegli ludzie księżnej, zastanawiałam się więc, czy ptak wyczuwa ślady śmierci. Zadrżałam na wspomnienie okrzyku ginącego rycerza. ‒ Wszystko w porządku? Julian podjechał do mnie na swoim wierzchowcu. Spojrzałam na niego, ukrywając zdenerwowanie pod maską irytacji. ‒ Poza tym, że połowa naszego oddziału to głupcy? Owszem, poza tym wszystko w porządku. ‒ Cieszę się, że nam towarzyszysz. ‒ Uśmiechnął się. ‒ Inaczej umarłbym z nudów. Chyba musiałbym strzelić do któregoś z baronów, żeby się rozerwać. Pewnie byliby ci wdzięczni, wiedząc, od jakiego losu uchroniła ich twoja obecność. Jego słowa poruszyły we mnie niespokojną strunę. Bada mnie? Czyżby podejrzewał, że to ja stoję za serią śmiertelnych wypadków, jakie przydarzyły się kilku osobom w ciągu ostatnich miesięcy? Wykrzywiłam usta w okrutnym uśmieszku. ‒ Ależ nie powstrzymuj się z mojego powodu. Sama byłabym wdzięczna za odrobinę rozrywki. ‒ Na razie wystarczy patrzenie, jak Pierre pod nosem Vienne’a uwodzi mu żonę. ‒ Julian zaśmiał się wesoło. Szczerość tego śmiechu częściowo rozproszyła moje obawy. Popatrzyłam na drugiego brata. Rzeczywiście, flirtował bezwstydnie z kobietą w cynobrowych aksamitach. Zastanawiałam się, co ona w nim widzi. Pierre miał posturę ojca ‒ beczkowaty tors napakowany mięśniami ‒ proste, długie czarne włosy i pełne usta, jak u dziewczyny. Nie przepadaliśmy za sobą. Kiedy miał dwanaście lat, uparł się udowodnić, że jest już prawdziwym mężczyzną, i zrobił to, wymuszając na mnie pocałunek. Miałam wtedy dziewięć lat i nigdy wcześniej się nie całowałam. Byłam tak zaskoczona i tak urażona zadanym gwałtem, że odpłaciłam mu się w jedyny sposób, jaki znałam ‒ oko za oko. Ale nie znaczy to, że się z nim całowałam. Zdybałam go, kiedy czyścił zbroję ojca, podeszłam rozkołysanym krokiem, tak jak służąca Marie, kiedy przechodziła obok jednego ze strażników, po czym złapałam go

za gładkie policzki i głośno cmoknęłam w usta. Bliznę, którą miał na brwi, zafundowałam mu za pomocą ojcowskiej pochwy na miecz, gdy Pierre chciał mnie znów pocałować. Ale choć nie żywię ciepłych uczuć wobec Pierre’a, tym razem poczułam do niego wdzięczność. Te podchody do żony Vienne’a oznaczały, że w razie czego to na nich spadną podejrzenia. Uśmiechnęłam się do Juliana przebiegle. ‒ Ciekawe, ile czasu zajmie baronowi zorientowanie się, że Pierre przyprawia mu rogi. ‒ Och, pewnie niezbyt długo. W końcu cała zabawa polega na tym, żeby utrzeć nosa mężowi. Wykorzystałam fakt, że rozmawiamy o baronie, i spojrzałam na swoje ofiary. Czułam bicie ich serc. Na czole Julliersa zaczęły tworzyć się kropelki potu, ale u Vienne’a nie widziałam żadnego śladu działania trucizny. Uznałam, że ponieważ jest cięższy, trzeba czasu, by jego skóra wchłonęła większą dawkę. Rozmowę z Julianem zakończył dźwięk rogu. Zaczęło się polowanie. Zdjęłam kaptur sokołowi, który strzepnął od razu skrzydłami i zaczął rozglądać się bystro wokoło. Podrzuciłam ptaka i z zawiścią obserwowałam, jak wolny wznosi się w powietrze i krąży nad nami, wypatrując ofiary. Jednak musiałam skupić się na swoich ofiarach. Obaj baronowie poszarzeli na twarzach, a lewe ramię Julliersa zwisło bezwładnie. Jeśli doświadczał już drętwienia kończyn, nie zostało mu wiele czasu. Łowczy znów zadął w róg. Puszczono psy, które rzuciły się w zarośla. Rozległy się gwałtowne uderzenia skrzydeł i hałas spłoszonego ptactwa, a potem, jak głazy wyrzucone z katapulty, z nieba zaczęły spadać sokoły, pikując ku ziemi w kierunku ofiar. Każdy lot kończył się głuchym uderzeniem. Jeszcze tylko jeden ptak młócił powietrze skrzydłami. Moja sokolica upatrzyła sobie na ofiarę królika, który uciekał przed śmiercią dłużej niż kuropatwy. Biedak dokończył żywota pod cichymi drzewami, a odgłos, jaki wydał, był bardzo podobny do tego, który wydaje umierający człowiek. Sokolica poderwała się, a ja wyciągnęłam rękę, z drżeniem serca czekając, do kogo powróci. Gdy usiadła na moim ramieniu, wzięłam to za dobry omen. Zerknęłam ku dwóm baronom, zastanawiając się, dlaczego Mortain naznaczył ich, a nie d’Albreta, którego grzechy w porównaniu z ich przewinieniami i zdradą

były dużo cięższe. Pewnie zaczęłabym kwestionować istnienie boga, gdyby nie to, że jeśli nie Mortain był moim ojcem, to był nim d’Albret, a czegoś takiego nie mogłabym znieść. *** Zarumienieni, podekscytowani porannym polowaniem, zawróciliśmy, kierując się do zamku. Po drodze Julliers oddał swego sokoła pachołkowi, a Vienne wisiał w siodle jak pijaczyna. Byłam zadowolona, że trucizna działa, ale jednocześnie czułam odrobinę żalu, że nie miałam możliwości użyć sztyletów. Zadawały śmierć szybko i czysto, a nie miałam ochoty patrzeć na przedłużające się umieranie rozpieszczonych baronków. Wszyscy byli zadowoleni z łowów poza Jamette, której jastrząb złapał jedynie nornika. ‒ Dobrze, że nie musimy jeść tylko tego, co upolujemy ‒ rzuciłam złośliwie. Roześmiałam się w głos, kiedy piorunowała mnie wzrokiem. Niedaleko zamku poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Nie Julian ani Jamette, bo dziewczyna była zajęta wciąganiem mojego brata w rozmowę, ani też Pierre, który korzystając z wyraźnie kiepskiego samopoczucia Vienne’a, prawie że gził się z jego żoną na oczach wszystkich. Zerknęłam przez ramię, ale nikogo nie dostrzegłam. Zaczęłam wiercić się w siodle. Czyżby Francuzi podeszli tak blisko, że posłali zwiadowców pod zamek? A może został tu ktoś z garnizonu w Rennes, żeby mieć oko na poczynania d’Albreta? Może to nikt z żywych, lecz wyczuwam duszę któregoś z poległych w bitwie wojaków? Jeszcze raz spojrzałam przez ramię i tym razem pomiędzy drzewami mignęła mi wrona przelatująca na pobliskie drzewo. Jedno skrzydło miała wykrzywione, jakby nierówno zrosło się po złamaniu. Merde. Gwałtownie wyprostowałam się w siodle, rozpoznając w ptaku swoją wronę. Kiedy przybyłam do zakonu, siostra Widona trzymała rannego, przerażonego ptaka w klatce. Zakonnica wykorzystała go, by wydobyć mój umysł z otchłani, w którą popadłam. Gdyby nie ta wrona, nadal bym tam tkwiła. Za pomocą ptaka zakon wysyłał mi wiadomości. Ostatnia przyszła tak dawno,

iż zaczęłam już tracić nadzieję, że siostry jeszcze się do mnie odezwą. A tu proszę. Mało serce nie wyrwało mi się z piersi i nie pofrunęło w górę niczym moja sokolica. Zapłonęła we mnie nadzieja, że może siostra Vereda miała wizję tego, czego tak wyczekiwałam ‒ śmierci d’Albreta. ‒ Jesteś jakaś niespokojna ‒ z marzeń wyrwał mnie głos Juliana. ‒ Skądże ‒ zbyłam go. Wrona przybyła w fatalnym momencie. Zazdrosna o uwagę Juliana Jamette natychmiast włączyła się do rozmowy. ‒ Patrz, ta wrona, czemu za tobą leci, pani? ‒ zauważyła. ‒ Zdaje ci się. Pewnie leci za nami, bo wyczuwa nornika, którego upolowałaś. ‒ Ależ nie ‒ nie ustępowała Jamette, a ja miałam ochotę uderzyć ją w tę głupią gębę. ‒ Ona leci za tobą. Spójrz! Wrona podleciała kilka drzew bliżej. ‒ Fe! Czy to paskudne ptaszysko nie rozumie, że jest niegodne uwagi mojej siostry? ‒ Julian błyskawicznie poderwał ramię, na którym siedział sokół. ‒ Zaraz załatwimy to ordynarne stworzenie. ‒ Nie! ‒ zaprotestowałam. Zbyt ostro. Julian uniósł brew zdziwiony. ‒ I co ja niby miałabym zrobić z wroną? ‒ Uśmiechnęłam się chłodno. ‒ Może zapiec w cieście razem z nornikiem Jamette? Poza tym ‒ dodałam znudzonym tonem ‒ jest ranna. Albo chora. Zdrowa wrona na pewno nie kręciłaby się tak blisko sokołów. Patrz, widzisz, jak trzyma skrzydło? Daj jej spokój. Albo ‒ uśmiechnęłam się wyzywająco ‒ dobra, złap ją. A ja tymczasem prześcignę cię do zamku! Rzuciwszy wyzwanie, spięłam konia i runęłam naprzód. Sekundę później reszta ruszyła galopem. Dałam Julianowi wygrać. *** Po dotarciu do zamku oddałam sokolicę pachołkowi i zsiadłam z konia. Ukradkiem rozglądałam się wokół, bojąc się, że wrona wyląduje mi na ramieniu na oczach wszystkich. Gorączkowo zastanawiałam się, co zrobić, by odebrać wiadomość z zakonu bez świadków. Jamette została przy stajniach, usiłując przedłużyć chwilę flirtu z Julianem, a Tephanie zniknęła gdzieś z pola widzenia. Wyglądało na to, że mogę liczyć na kilka

chwil samotności w komnacie. Miałam nadzieję, że zdążę zwabić ptaka na parapet i przejąć wiadomość. Nie zwlekając, ruszyłam do zamku i dalej schodami na górę. Nikt za mną nie szedł. Miałam prawdziwe szczęście, bo jak się okazało, komnata była pusta. Odczekałam na wszelki wypadek kilka sekund, po czym otworzyłam okno. Stałam tak przez chwilę z nadzieją, że wrona przyleci, aż w końcu prychnęłam zniecierpliwiona i już miałam zamknąć, gdy usłyszałam szum skrzydeł. Niestety, szczęście mnie opuściło, bo jednocześnie dobiegł mnie odgłos kroków Jamette i Tephanie. Zatrzasnęłam okiennicę i zasunęłam szczelnie ciężkie kotary. ‒ Co robisz, pani? ‒ spytała Jamette, wchodząc. ‒ Strasznie tu ciemno. ‒ Głowa mnie boli. ‒ Skrzywiłam się, masując skronie. Tephanie podbiegła do mnie zatroskana. ‒ Może przyniosę ci ziółka, pani? Albo wody lawendowej? Mogłabym wysłać je po jedno lub drugie, ale pójdzie tylko jedna. A nawet jeśli nie, to Jamette z pewnością zostałaby na korytarzu z uchem przyklejonym do drzwi. ‒ Dopiero co nic ci, pani, nie było ‒ zauważyła Jamette bezczelnie. ‒ A ty skąd możesz wiedzieć? ‒ prychnęłam zjadliwie. ‒ Czyżbyś tak bardzo zwracała na mnie uwagę? Zarumieniła się zawstydzona, że kiepsko wykonywała swoje obowiązki. Ja zaś wpadłam na pewien pomysł. ‒ Idę się przejść. ‒ Ale jak to? Przecież boli cię głowa?! ‒ zdumiała się Jamette. ‒ Właśnie dlatego. Świeże powietrze dobrze mi zrobi. Poza tym pewnie głowa boli od twojego skrzekliwego głosu i duszącego zapachu perfum. Zacisnęła usta urażona, a ja poczułam ukłucie wyrzutów sumienia, bo jej perfumy były ładne. Zaraz jednak przypomniałam sobie, że donosi o każdym moim kroku, i uczucie to wyparowało. Zrobiło się wietrznie. Luty okazał się kapryśnym miesiącem. Po dziedzińcu tańczyły liście i gałązki, i tak samo w moim sercu tańczyła nadzieja. Może d’Albret został naznaczony w sposób, którego nie mogłam dostrzec, a który widziała siostra Vereda w swoich wieszczych wizjach? Myśl o tym, że wreszcie będę mogła wykonać zadanie, napełniła mnie mroczną radością. Śmierć hrabiego oznaczała ocalenie księżnej i całego księstwa od jego chciwej ambicji i brutalnych metod jej

zaspakajania. Może mogłabym wtedy umieścić młodsze siostry w zakonie, gdzie kontynuowałyby edukację. Nie żeby nauczyły się zabijać. Na większości lekcji zdobywałyśmy wykształcenie takie jak inne szlachcianki. Poza tym w klasztorze siostry byłyby bezpieczne, nawet Julian i Pierre nie mogliby im nic zrobić. Choć nie sądziłam, żeby Julian chciał je jakoś skrzywdzić. W każdym razie nie specjalnie. Ogrody były wyludnione. Nikt nie był na tyle niemądry, by spacerować w taką pogodę. Odetchnęłam głęboko, ciesząc się samotnością. Bez przerwy ktoś mi towarzyszył ‒ a to dworki, a to bracia, a to różni dworzanie. Bardzo tęskniłam za samotnością. I za wolnością. Popatrzyłam w niebo, usiłując przywołać to ożywcze uczucie, którego doznałam, patrząc na podrywającego się do lotu sokoła. Niestety, nie udało mi się. Na ziemię sprowadziło mnie krakanie. Monsieur Wrona przysiadł na pobliskiej gałęzi i przekrzywił łepek, jakby się zastanawiał, czemu tak długo nie przychodziłam. ‒ Dobrze ci mówić, mądralo ‒ ofuknęłam go, ale wiedział, że tylko się droczę, i przysunął się bliżej. Liścik został przywiązany do łapki ptaka i pokryty czarnym woskiem, więc trzeba było naprawdę dobrze się przyjrzeć, żeby go zobaczyć. Wrona zakrakała, widząc, że wyciągam sztylet. ‒ Inaczej nie dam rady go od ciebie zabrać, głuptasku. Czubkiem ostrożnie skruszyłam wosk i wreszcie mogłam odwiązać liścik od łapki ptaka. Kiedy włożyłam wiadomość do pochwy przytroczonej do nadgarstka, wrona popatrzyła na mnie wyczekująco. ‒ Nie mam nic dla ciebie, przykro mi. A teraz leć. Szybko, nim oboje stracimy głowy. ‒ Machnęłam rękami, ale odleciał tylko krzak dalej. ‒ Sio! ‒ syknęłam i wreszcie, żegnając mnie pełnym wyrzutu kraknięciem, ptak pofrunął w górę, znikając za zamkiem. ‒ Rozmawiasz z wronami, pani? Omal nie podskoczyłam na dźwięk niskiego głosu Bertranda de Lura. W ostatniej chwili przemieniłam wzdrygnięcie w pełen gracji obrót. ‒ Jeszcze wezmą cię za czarownicę... ‒ A czy już mnie za nią nie biorą? ‒ Przekrzywiłam zalotnie głowę i uśmiechnęłam się. Skłonił się, przyznając mi rację. ‒ Nawet jeśli, przebywanie tutaj bez towarzystwa nie jest bezpieczne, pani. ‒

Choć mówił głębokim, pełnym kurtuazji tonem, coś w sposobie, w jaki mówił „pani”, sprawiało, że brzmiało to jak obelga. Ale może tylko w moich uszach, bo na widok żądzy w jego oczach poczułam się tak, jakby oblepiało mnie coś obrzydliwego. Zastanawiałam się, od jak dawna ma na mnie oko. ‒ Gdzie twoje dworki? ‒ zapytał ostro. Choć nie dbałam o to, co stanie się z Jamette, nie chciałam też narazić jej na groźbę czającą się w jego oczach. ‒ Odprawiłam je. Boli mnie głowa i chciałam zaczerpnąć świeżego powietrza. Rozejrzał się bacznie, przeczesując wzrokiem każdy zakątek opustoszałego ogrodu. ‒ Twoja uroda, pani, godna jest uwagi słowika, nie zaś wrony. ‒ Podszedł bliżej, a ja po raz pierwszy poczułam niepokój. Czyżby uważał mnie za tak wadliwy towar, by myśleć, iż ojciec puściłby mu płazem zamach na moją cześć? ‒ Samotna kobieta to łakomy kąsek dla tych wszystkich żołnierzy, którymi obsadzony jest zamek. Któryś mógłby wykorzystać brak świadków. ‒ Postąpił ku mnie kolejny krok. Jedynym sposobem na wyjście z tej sytuacji było zbliżenie się do niego. Kiedy staliśmy tuż przy sobie, popatrzyłam mu prosto w oczy. ‒ Naprawdę myślisz, panie, że któryś z nich narażałby się na gniew mojego ojca? Nie sądzę, żeby mieli ochotę oglądać własne trzewia zwisające z murów zamkowych. Po chwili milczenia de Lur skinął głową i odsunął się. ‒ Masz rację, pani, pozwól, że odprowadzę cię do ojca. Na plecach poczułam zimny pot. ‒ Pan ojciec życzy sobie mnie widzieć? ‒ zapytałam wbrew sobie, bo okazywałam tym słabość. Wiedziałam jednak, że niemądrze jest wchodzić do jaskini d’Albreta bez przygotowania. ‒ Owszem, ale nie zwierzył mi się z celu tego spotkania. Wiedziałam, że de Lur kłamie. Poznałam to po jego oczach i tryumfującej minie. Na myśl o ukrytym w pochewce rozkazie z zakonu uśmiechnęłam się do siebie w duchu. De Lur podał mi ramię i zaczęliśmy iść w stronę pałacu. Droga do komnat d’Albreta wydawała się trwać wieki. Wyobraziłam sobie, że tak właśnie czuje się skazaniec idący na szubienicę. Jak długo de Lur obserwował

mnie, zanim ujawnił swoją obecność? Czyjego zdaniem odganiałam wronę, czy może ją karmiłam? A może widział, jak zabierałam liścik? I o co chodzi d’Albretowi? Dowiedział się o czymś, co łączyło mnie z ucieczką księżnej? Ale przecież byłam taka ostrożna! Doszłam do wniosku, że powinnam zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby przekonać hrabiego, że jestem całkowicie oddana jego sprawie, gdyż to jedyny sposób, by osłabić czujność d’Albreta i wziąć go z zaskoczenia, kiedy przyjdzie pora na atak. Aby oderwać się od kołowrotka trosk, zajęłam myśli planowaniem różnych sposobów zabicia tego potwora. Najchętniej wydusiłabym z niego życie, powoli zaciskając garotę na tłustej szyi. Albo rozpłatała białe brzuszysko, jakbym oprawiała rybę. Te sposoby niosły jednak ze sobą spore ryzyko, gdyż wymagały bezpośredniego kontaktu, a d’Albret był silny, dużo ode mnie silniejszy. Najlepszym wyjściem wydawała się trucizna lub kusza. Wreszcie, zbyt szybko, jak dla mnie, dotarliśmy do komnat d’Albreta i kapitan de Lur zaanonsował moje przybycie. Trzymając głowę wysoko i modląc się, by serce nie wyskoczyło mi z piersi, przekroczyłam próg.

Rozdział szósty Obecność d’Albreta była tak przemożna, że zdołała skazić nawet przepych pałacu księcia Franciszka. Przy hrabim wszystko, od fresków na ścianach po rzeźbione głowy jeleni na gzymsach, nabierało posępnego, groźnego charakteru. Skłoniłam się głęboko. ‒ Witaj, panie ojcze, czym mogę ci służyć? ‒ Podniosłam wzrok i popatrzyłam w jego chłodne oczy z lekką drwiną. Wiedziałam, że zbytnia uniżoność i uległość wzbudziłyby w nim podejrzenie. ‒ Och, więc moja córka marnotrawna była łaskawa wreszcie zaszczycić mnie swoją obecnością. Gdzie była? ‒ nie spuszczając ze mnie wzroku, d’Albret zwrócił się do de Lura. ‒ W ogrodzie. Rozmawiała z wroną. D’Albret uniósł gęstą czarną brew. ‒ W zakonie Brygantii nauczono mnie szacunku dla natury i dzikich zwierząt ‒ powiedziałam, wzruszając ramionami, jakbym była odrobinę zakłopotana. Aby wyjaśnić moją długą nieobecność w domu, uknułyśmy z ksienią kłamstwo, jakobym udała się do zakonu Brygantii dla poratowania zdrowia i odebrania nauk. ‒ Przez te zakonnice jesteś teraz słaba ‒ prychnął d’Albret pogardliwie. ‒ Ty ‒ zwrócił się do jednego ze strażników ‒ spróbuj znaleźć tę wronę i złap ją. Każę podać jej ją na talerzu na kolację. Poczułam muśnięcie niepokoju, ale silniejsza od tego była nadzieja, że głupi ptak był już daleko stąd. Na wszelki wypadek obiecałam sobie, że jeśli zmusiliby mnie do zjedzenia wrony, zwróciłabym ją, i to na najlepsze buty hrabiego. Myśl o tym dodała mi na tyle odwagi, że zdołałam spojrzeć na niego z rozbawieniem, szczerym, bo wywołanym wyobrażoną sytuacją. Strażnik skłonił się i wyszedł. ‒ Przeszukaj ją ‒ rzucił d’Albret do de Lura. Kapitan zerknął na hrabiego niepewnie, ale widząc stanowcze skinienie, uśmiechnął się obleśnie i podszedł do mnie. Nie przestając się uśmiechać, położył mi

dłonie na ramionach i powoli opuścił je w dół, przy okazji bezwstydnie mnie obmacując. Nie dałam mu satysfakcji i nie drgnęłam nawet, wyobrażając sobie, że de Lur próbuje powstrzymać mnie przed zabiciem hrabiego i że jego również jestem zmuszona zgładzić. Gdy natrafił dłonią na pochwę sztyletu na lewym przegubie, zamarł zaskoczony. ‒ A to co? ‒ To mój sztylet, panie. Chyba nie oczekujesz, że członek rodu d’Albretów będzie chodził nieuzbrojony? ‒ Kiedy zaczął podciągać mi rękaw, dodałam: ‒ Ostrożnie. Jest bardzo ostry. Zawahał się, a ja wykorzystałam ten moment i zanim zdecydował, co robić dalej, sama wyjęłam sztylet, przy okazji sprytnie ukrywając w dłoni liścik z zakonu. De Lur popatrzył na obnażone ostrze i wsadził dwa palce w pochewkę, zaczynając w niej grzebać. Spojrzałam na d’Albreta, okazując poirytowanie. ‒ Chyba znajduje w tym zbyt wielką przyjemność, nieprawdaż? ‒ Kazałem ci ją przeszukać, nie obmacywać ‒ zwrócił mu uwagę d’Albret. ‒ Co ty na to, gdybym to ja był na twoim miejscu, a twoja córka na jej? Pod wpływem tej niezawoalowanej groźby ruchy de Lura stały się znacznie bardziej powściągliwe. Mimo to gdy dotarł do pośladków, nie potrafił oprzeć się pokusie i uszczypnął mnie lekko. W tym momencie uświadomiłam sobie z niezwykłą wyrazistością, że nadal trzymam w dłoni sztylet, i potrzebowałam wiele wysiłku, by nie wsadzić kapitanowi ostrza w brzuch. Udałam za to, że chcę schować nóż, i zrobiłam to tak nieostrożnie, że zadrapałam mu policzek szpicem. Zaklął i odepchnął mnie, łapiąc się za twarz. ‒ Mówiłam przecież, że jest ostry. De Lur był wściekły. Ze złości aż drgały mu nozdrza. Odwrócił się do d’Albreta. ‒ Nie ma nic poza małym sztyletem i jeszcze mniejszym sercem. Uśmiechnęłam się, jakby mnie pochwalił. Hrabia gestem ręki kazał mu się odsunąć, po czym zwrócił się do mnie: ‒ Spieszę, by przekazać ci dobrą nowinę. Na pewno ucieszy cię wieść, że nareszcie na coś się przydasz, córko. Serce stanęło mi z przerażenia. Dobrze znałam hrabiego i wiedziałam, że

według niego kobiety nadają się tylko do dwóch celów ‒ aby rodzić mu synów i aby zaspokajać jego żądze. Wobec córek niechętnie dopuszczał trzecie przeznaczenie: były towarem, za który poprzez małżeństwa zdobywał większą władzę i bogactwa. To liścik z zakonu dodał mi na tyle siły, bym mogła unieść brodę i uśmiechnąć się słodko. ‒ To dla mnie zaszczyt, ojcze, nie pragnę niczego innego prócz tego, by ci służyć. ‒ Nie odkryłem jeszcze, kto nas zdradził i ostrzegł księżną. Chcę przyjrzeć się bliżej baronom z Nantes. Możliwe, że jeden z nich tylko udaje lojalność wobec mnie, a tak naprawdę przekazuje księżnej moje plany. Mając na uwadze moje podejrzenia, wejdziesz w intymny związek z baronem Mathurinem. Zachowałam kamienną twarz, choć pomysł ten był zaskakująco nikczemny, nawet jak na d’Albreta. Kupczenie ciałem córki ze względów politycznych? ‒ To ten gruby, z podwójnym podbródkiem? Nie sądzę, żebym musiała wchodzić z nim w intymny związek, żeby odkryć jego sekrety. Hrabia pochylił się ku mnie z groźną miną. ‒ Odmawiasz? ‒ Oczywiście, że nie ‒ zaprzeczyłam z drżącym sercem, wiedząc dobrze, co spotyka tych, którzy mu odmawiają. ‒ Tylko nie kłam, że chodzi o twoją cnotę, bo oboje wiemy, że to bzdura. Jego słowa zabolały jak policzek i otworzyły drzwi do długiego szeregu bolesnych wspomnień. Wspomnień tak strasznych, że aż pociemniało mi w oczach, zanim ogromnym wysiłkiem woli wyzwoliłam umysł z tamtej otchłani. ‒ Nie, nie ‒ powtórzyłam. ‒ Chodzi mi tylko o to, że istnieje wiele sposobów, żeby dowiedzieć się tego, czego pragniesz, ojcze. Zadowolony z mojej odpowiedzi, hrabia odchylił się na oparcie fotela. ‒ Podczas kolacji usiądziesz obok niego. Wydawanie dalszych instrukcji przerwało mu przybycie sługi prowadzącego zmęczonego, brudnego posłańca. D’Albret odesłał mnie i de Lura machnięciem dłoni. ‒ Zostawcie nas ‒ rozkazał i kapitan wyprowadził mnie na korytarz. Czułam, jak narastają we mnie rozpacz i frustracja, ale zdławiłam te uczucia. Nawet jeśli d’Albret dał wszem wobec do zrozumienia, iż jestem tak skalana, że

niegodna jego ochrony, nie powinnam panikować. Dotknęłam pochwy na przegubie, czerpiąc pocieszenie ze świadomości, co znajduje się w środku, a potem pobiegłam do komnaty. *** Na mój widok Tephanie i Jamette wyraźnie ulżyło. Narobiły przy tym zamieszania co niemiara. Poczułam złość, irracjonalnie obwiniając je o wszystko, co mnie tego dnia spotkało. ‒ Przygotujcie mi kąpiel, raz-raz ‒ rozkazałam. Zostawiwszy je z wyznaczonym zadaniem, schowałam się w wychodku i wyciągnęłam wreszcie liścik. Rozwinęłam go ostrożnie, trzymając nad otworem toalety, żeby w razie czego tam właśnie wpadły resztki czarnego wosku, które mogłyby zostać znalezione i posłużyć jako dowód przeciwko mnie. Liczyłam, że w wiadomości znajdę instrukcje, na które tak bardzo czekałam. Liścik był oczywiście zaszyfrowany. Powstrzymując niecierpliwość, dokonywałam dokładnych obliczeń, ale nie miałam gdzie zapisywać wyników, więc odczytywanie zdań trwało bardzo długo. ‒ Pani, kąpiel gotowa. Czy źle się czujesz? ‒ Nic mi nie jest ‒ odwarknęłam zatroskanej Tephanie. ‒ Ale źle się czuję, nie mogąc liczyć na odrobinę prywatności. ‒ Wybacz, pani. ‒ Dziewczyna potulnie zostawiła mnie w spokoju, a ja mogłam wrócić do czytania.

Droga Córko! Jesteśmy przekonane, że hrabia d’Albret uwięził barona de Warocha. Jeśli księżna ma mieć choć najmniejszą szansę zebrania armii przeciw d’Albretowi lub Francuzom, Bestia z Waroch jest jej niezbędny. Twoje zadanie polega na ustaleniu, czy baron jeszcze żyje, a jeśli tak, zorganizowaniu jego ucieczki i dopilnowaniu, by jak najszybciej dotarł do Rennes. Ksieni Etienne de Froissard

Niedowierzanie ogarnęło mnie falą gorąca, która szybko zmieniła się w lodowaty dreszcz i znów gorące poty. Odwróciłam liścik w nadziei, że coś przeoczyłam, a potem jeszcze raz sprawdziłam, czy dobrze wszystko rozszyfrowałam. Nie znalazłam niczego nowego. Nie był to rozkaz zgładzenia d’Albreta.

Gniew ścisnął mi pierś tak mocno, że na chwilę straciłam oddech. Obiecała mi, że będę narzędziem boskiej zemsty! Że zapłata za przewiny przyjdzie z rąk jego własnej córki. Tylko ta obietnica powstrzymała mnie przed roześmianiem się ksieni w twarz na wieść, że mam wrócić do rodziny. W imię tej obietnicy przez ostatnie tygodnie pobytu w klasztorze zdwoiłam wysiłki, żeby nauczyć się jak najwięcej o zabijaniu. Ale co najważniejsze, jej obietnica nadała sens wszystkiemu, przez co przeszłam i co wycierpiałam, bez tego boskiego celu, na którym oparłam swe życie, byłam zaledwie bezbronną ofiarą. Gniew przetoczył się we mnie jeszcze jedną falą, tak mroczną i przytłaczającą, że o mało co nie udusiłam się pod jej ciężarem. Pomyślałam, że opuszczę zakon. Ksieni nie mogłaby mnie zmusić do pozostania. Ukryta w twierdzy na małej, skalistej wysepce, nawet nie wiedziałaby, że odeszłam. Niestety, d’Albret by wiedział. A nie było miejsca, gdzie by mnie nie znalazł, jego macki sięgały wszędzie, w całej Bretanii, a nawet Francji. Może mogłabym szukać schronienia w Rennes, ale nawet tam nie byłabym bezpieczna, gdyby postanowił zaatakować miasto. Dlatego musiałam porzucić wszelkie plany buntu i siedzieć na miejscu niczym bezmózgi królik. Moja przyszłość cynowała się w ponurych barwach. Oszukana przez klasztor, miałam być dziwką d’Albreta, nasyłaną przez niego na wrogów, których chciał złapać w sidła. Nie! Zacisnęłam pięści, zmięłam liścik i wrzuciłam go do wiadra z nieczystościami. Nie. Po wyjściu zignorowałam zatroskane spojrzenia moich dworek i nieomal zerwałam z siebie ubrania, nie czekając na ich pomoc. Całą godzinę moczyłam się i szorowałam, chcąc pozbyć się uczucia, że jestem narzędziem, wykorzystywanym przez d’Albreta i ksienię w ich brudnych rozgrywkach. *** Nie wiem, jak udało mi się przetrwać kolację. Bez przerwy zastanawiałam się, ilu dworzan wie o roli, jaką przypisał mi hrabia. Prześladowały mnie też myśli o tym, do kogo przydzieli mnie następnym razem. Do tego głupca Rieux? A może do cichego, spokojnego Rogiera Blaine'a? Natychmiast po wejściu do sali jadalnej poczułam na sobie wzrok d’Albreta ‒

zimny i martwy, jak kawał pieczeni na jego talerzu. Podchodząc do podwyższenia, szczebiotałam idiotycznie z Tephanie. Potem, z uśmiechem tak kruchym jak szkło, ukłoniłam się. Pochłonięty własnymi mrocznymi rozważaniami, odesłał mnie gestem, wskazując miejsce przy baronie Mathurinie. Po drodze zastanawiałam się, czy to w ogóle możliwe, by odebrać życie komuś tak potężnemu, nieomal nieludzko silnemu i sprytnemu jak d’Albret? Czy można zrobić coś takiego przy braku woli samego boga Śmierci? Jak miałabym się do niego zbliżyć? Jak sprawić, by stał się nieostrożny? Szczególnie gdy w tym przypadku nie mogłam ‒ nie chciałam ‒ wykorzystać uwodzenia, mojej najskuteczniejszej broni. Baron rozpromienił się, gdy zajęłam miejsce obok niego. ‒ Fortuna jest dziś dla mnie łaskawa, pani. Czemu zawdzięczam zaszczyt spożywania kolacji w twoim towarzystwie? Miałam ochotę potrząsnąć nim i ostrzec, że to nie żaden zaszczyt, lecz śmiertelnie groźna straż, ale tylko uśmiechnęłam się czarująco. ‒ Ależ, baronie, to ja mam szczęście. Po tym wyznaniu opróżniłam kielich do połowy. Miałam nadzieję, że skupiony na moim biuście nie zauważy, iż muszę się upić, by znieść jego towarzystwo. ‒ Wypoczęłaś już, pani, po dzisiejszym polowaniu? ‒ zagaił. O mało co nie zakrztusiłam się winem. ‒ Wypoczęłam? ‒ Wiele kosztowało mnie odrzucenie kpiny z głosu. ‒ Polowanie nawet w najmniejszym stopniu nie jest męczące. ‒ Dla baronów Vienne’a i Julliersa najwyraźniej owszem. ‒ Wzruszył ramionami. ‒ Wymówili się od dzisiejszej kolacji i poszli do swych komnat. ‒ Cóż, widać jestem twardsza od nich. ‒ Też nie mogę narzekać. Łowy wzburzyły mi krew w żyłach ‒ dodał znacząco. I dobrze. Oznaczało to, że nie musiałam się nawet jakoś szczególnie starać, żeby usidlić tego gąsiora. Moją uwagę przyciągnął wybuch perlistego śmiechu. Spojrzałam przez stół. Śmiała się Jamette, siedząca obok Juliana. Czując na sobie mój wzroki, brat popatrzył na mnie i z drwiącym uśmieszkiem uniósł puchar. Zastanawiałam się, czy wie, co ojciec kazał mi zrobić. Na pewno coś podejrzewał, znał mnie na tyle, by wiedzieć, że

nie gustuję w bufonach w typie Mathurina. Jamette, zauważywszy, że Julian przestał zwracać na nią uwagę, podążyła za jego spojrzeniem. Zmarszczyła brwi, a ja nagle dostrzegłam, że ma nową broszę, złotą rozetę z rubinem pośrodku. Zaczęłam się zastanawiać, który mój sekret wyjawiła, by na nią zasłużyć.

Rozdział siódmy Postanowiłam kontynuować moje rendez-vous z Mathurinem. A nawet z zaangażowaniem grać swoją rolę ‒ do pewnego momentu. Później, dowiedziawszy się wszystkiego, czego chciałam się dowiedzieć, zakończyć uwodzenie. Gdyby protestował albo chciał zmusić mnie do czegoś, tym lepiej. Mogłabym go zabić w samoobronie. A miałam straszliwą chęć zabić COKOLWIEK. Przed wejściem do komnaty zatrzymałam się, by obciągnąć dekolt i poluzować fryzurę. Nadmiernie ochoczy baron pospieszył do środka. Serce łomotało mu z podniecenia tak gwałtownie, że ledwie słyszałam własne myśli. ‒ Nikt nas nie widział? ‒ zapytał, gdy przekroczyłam próg. ‒ Nie ‒ uspokoiłam go i przysunęłam się, odgarniając rozpuszczone włosy. Wyciągnął rękę i wziął w palce kosmyk. ‒ Jak hebanowy jedwab ‒ mruknął, bawiąc się moimi włosami. Jego pożądanie było mi na rękę, bo dobrze wiedziałam, jak je wykorzystać. Musnęłam go dłonią po gorsie, a kiedy rozchylił usta, dysząc z podniecenia, objęłam go i zaczęłam pieścić po karku. ‒ Założę się, że mówisz tak wszystkim kobietom. Zamrugał zaskoczony, jakby nikt wcześniej nie zarzucił mu, że jest kobieciarzem. Przytuliłam się do niego, pieszcząc lekko blady, obwisły policzek. ‒ Nie wiesz przypadkiem, dlaczego mój ojciec był dzisiaj przy kolacji w tak złym nastroju? ‒ zapytałam. ‒ Gdy widziałam się z nim po południu, miał dobry humor. Mimo że byliśmy sami, baron rozejrzał się ukradkiem, zanim odpowiedział. Okazało się, że nie jest aż tak głupi, jak sądziłam. ‒ Otrzymał wieści, że księżna została dzisiaj intronizowana w Rennes. Choć to było dobre posunięcie, obawiałam się, że nie uchroni księżnej przed zakusami d’Albreta. Szansę dawał silny mąż z armią zdolną wywalczyć prawa do jej ręki. Przez moment zastanawiałam się, czy goniec, który przyniósł nowinę, jeszcze żyje. Ojciec nie wierzył w oszczędzanie posłańców.

‒ Uważasz, że ojciec powinien rządzić Bretanią? Bo mnie ogrom władzy, jaką posiada, przeraża już teraz. Nie wyobrażam sobie, by rządził całym księstwem. Wypowiedziawszy te słowa, poczułam, jak pożądanie barona maleje, zmieniłam więc temat, by go rozproszyć: ‒ Mamy niewiele czasu, niedługo dworki zaczną mnie szukać. Pobudziło go to do działania. Rozsznurował kaftan, a potem poluźnił lnianą koszulę. Serce podskoczyło mi z radości, gdy na jego nagim torsie ujrzałam smugę cienia. Był naznaczony! To upraszczało sprawę. Po raz pierwszy tego dnia na mych ustach zagościł szczery uśmiech. Przysunęłam się do niego, popychając na ścianę, by po śmierci jego ciało mnie nie przygniotło. Dobyłam ukrytego w rękawie sztyletu, ale nim zdążyłam się nim posłużyć, baron jęknął głucho, a jego twarz wykrzywił grymas zaskoczenia i bólu. ‒ Co ci jest? ‒ wymruczałam miękko, chcąc podtrzymać nastrój. Nie odpowiedział. Chwycił się za pierś, jakby coś bolało go w klatce, a na jego ustach zaczerwieniła się krew. Mortainie drogi! Czyżby miał umrzeć od jakiegoś ataku? Chwilę później, niczym odcięty wisielec, baron padł jak kłoda. Przewrócił się na mnie, omal nie zbijając mnie z nóg. Z jego ciała uniosło się coś wielkiego, ciemnego i trzepotliwego. Z całego zabijania tej chwili nie lubiłam najbardziej ‒ doświadczania wymuszonej bliskości z obcą duszą opuszczającą ciało zmarłego. Przypominało mi to mój pierwszy pocałunek ‒ niechciany, zaskakujący i gwałtowny. Przygotowałam się i pozwoliłam przepłynąć przeze mnie szeregowi obrazów ‒ ujrzałam masywne ramię d’Albreta otaczające barki barona w geście mającym na celu wzbudzenie w nim złudnego poczucia bezpieczeństwa; poczułam dumę mężczyzny, którego wybrałam, przedkładając ponad innych baronów; odebrałam kolejne wrażenie, skrywane najgłębiej ‒ wyrzuty sumienia z powodu zdrady księżnej, pogrzebane pod udawanym przekonaniem, że d’Albret będzie dla niej dobrym mężem. Nagle bezwładne ciało barona zostało odrzucone na bok, a ja stanęłam oko w oko z ciemną postacią, trzymającą w ręku obnażony, zakrwawiony miecz. ‒ Julian! ‒ wyszeptałam osłupiała, spoglądając na posępną twarz i zaciśnięte mocno usta. ‒ Zapomniałaś już, siostrzyczko? Jesteś moja ‒ powiedział, podchodząc.

Słowa te zmroziły mi krew w żyłach. Skrzyżowałam ramiona i złapałam się za łokcie, żeby ukryć drżenie rąk. ‒ Tylko moja ‒ powtórzył cicho, tonem wyznającego miłość kochanka. ‒ Nikt nie dotknie cię obślinionymi ustami czy tłustymi łapskami. ‒ Spojrzał na leżącego barona i trącił go nogą. ‒ A już na pewno nie ta kreatura. W tym momencie zrozumiałam spojrzenie, jakie posłał mi podczas kolacji. Była to zapowiedź brutalnej reakcji. Wzięłam się w garść i szybko wskoczyłam w przypisaną mi rolę. Zaiste ostatnio tak szybko zamieniam strach w odwagę jak biegły alchemik ołów w złoto. A to pierwsze jest znacznie trudniejsze. Uśmiech, którym go obdarzyłam, aż kapał od irytacji. Dla lepszego efektu odrzuciłam gwałtownie włosy. ‒ Myślałeś, że co się tu dzieje? Naprawdę uważasz, że znasz mnie tak dobrze, jak twierdzisz? Ślepa furia Juliana przygasła. ‒ To co tu robiliście? A więc nie wiedział. Przekrzywiłam głowę. ‒ Nasz ojciec nakazał mi użyć kobiecych wdzięków, aby dowiedzieć się, czy Mathurin planuje zdradzić go dla Francuzów. Julian aż zgrzytnął zębami. ‒ I zamierzałaś się temu poddać? W odpowiedzi podniosłam rękę, pokazując mu sztylet. Popatrzył mi w oczy uważnie, jakby chciał z ich głębin wydobyć prawdę. ‒ Naprawdę? Roześmiałam się. Nie potrafiłam się powstrzymać. ‒ Myślisz, że chciałam się gzić z tym galaretowatym, tłustym wieprzem? Julianie, miej choć odrobinę wiary. Jeśli nie we mnie, to przynajmniej w mój gust. Upuścił miecz, przestąpił trupa i chwycił mnie za ramiona. Serce podeszło mi do gardła, kiedy przyparł mnie do ściany i się pochylił. ‒ Przysięgasz? Serce biło mi za mocno, a bałam się, że Julian wyczuje mój strach. Wykorzystałam ten lęk, by wzniecić w sobie żar gniewu. Odepchnęłam go mocno. ‒ Zachowujesz się jak głupiec. Przysięgam na Boga i Jego dziewięciu świętych. A teraz puść mnie. To boli!

Jego nastrój zmienił się błyskawicznie. Porwał moją wolną rękę i uniósł do ust. ‒ Nie powinienem był w ciebie wątpić. Czułam na skórze jego gorący oddech, a zaraz potem odwrócił moją rękę i pocałował nadgarstek. ‒ Nie, nie powinieneś. ‒ Wyrwałam rękę. Poczułam ulgę, kiedy ją puścił. Nie chcąc, by znów mnie dotykał, zaczęłam poprawiać włosy. ‒ Jak mam to wyjaśnić ojcu? Julian popatrzył na martwego barona. ‒ Powiemy, że podejrzenia ojca się potwierdziły. Baron był winny, a ty złapałaś go na gorącym uczynku. Nie miałaś wyboru, musiałaś go zabić, nim przesłałby księżnej kolejną wiadomość. ‒ Kolejną? Twarz Juliana była nieodgadniona. ‒ Oczywiście. Bo dowiedziałaś się, że to właśnie on ostrzegł księżną, niwecząc plany ojca. Poczułam niechętny podziw wobec zręczności, z jaką Julian obrócił wypadek na naszą korzyść. Moją korzyść, bo po raz kolejny udało mu się znaleźć sposób na uratowanie mnie przed gniewem ojca. Niestety, to oznaczało, że robi się coraz bardziej niebezpiecznie, bo musiałam założyć, że Julian podejrzewa właśnie mnie o ostrzeżenie księżnej. ‒ Zajmę się ciałem ‒ powiedział. Uniosłam brwi i prychnęłam. ‒ Ja myślę. Przynajmniej tyle jesteś mi winny za ten brak wiary. Złapał mnie znowu za rękę. ‒ Pocałuj mnie ‒ poprosił. ‒ Na dowód, że nie jesteś na mnie zła. Przez moment rozważałam odmowę, ale za bardzo bałam się jednak odrzucić kogoś, kto znal tyle moich tajemnic. Gdy jego wargi spoczęły na moich, serce tłukło się ze strachu tak, że aż huczało mi w uszach. Oddzieliłam świadomość od ciała. Tylko tak byłam w stanie znieść dotyk Juliana. NIE JEST MOIM BRATEM. NIE JEST MOIM BRATEM, powtarzałam sobie. To kolejna przyczyna, dla której tak czepiałam się wiary w Mortaina. Jeśli naprawdę jest moim ojcem, nie mamy z Julianem ani kropli wspólnej krwi. Wreszcie Julian kazał mi wyjść z komnaty, a sam został, żeby pozbyć się ciała. Poruszałam się sztywno, jak marionetka, a czułam całkiem pusta, wyzuta ze wszystkiego, niczym podana na kolację ryba.

W komnacie zastałam tylko służącą, która dokładała do kominka na noc. Ujrzawszy mnie, uciekła czym prędzej, bojąc się, że jednym spojrzeniem zamienię ją w ropuchę albo wybatożę za oddychanie tym samym co ja powietrzem. W pałacu hrabiego służba bywała karana za mniejsze przewinienia. Podeszłam do kominka najbliżej jak się dało, chłonąc ciepło bijące od żółtych płomieni. Ręce mi się trzęsły, cała byłam rozedrgana, a każdy kawałek ciała krzyczał, żeby uciekać. Przypomniałam sobie duszę opuszczającą ciało Mathurina i zapragnęłam takiego uwolnienia tak bardzo, że aż zabolało. Powróciło uczucie, którego doznałam, stojąc na murach, obietnica wolności, jaką dawał wiatr, kusząc, że uniesie mnie daleko, daleko stąd. Czy tak właśnie czuje się dusza oddzielona od ziemskiej powłoki? Dobiegły mnie szurające kroki. Zbliżała się Tephanie, powłócząc niezgrabnie swoimi wielkimi stopami. Ukłoniła mi się chybcikiem i podbiegła. Wyglądała na oszołomioną, ale zadowoloną. Pewnie uważała, że to wielki zaszczyt, a ja robiłam to przecież ze strachu. Nie zamierzałam jednak wyprowadzać jej z błędu. Tej nocy, gdy Julian zaskrobał do drzwi, Tephanie poszła sprawdzić, kto to. Otumaniona miksturą, nie słyszałam, co powiedziała, ale pewnie sama jej obecność wystarczyła, by Julian odszedł. ‒ Twój brat chciał wiedzieć, jak się czujesz, pani ‒ powiedziała, wsuwając się pod przykrycie. ‒ Mówił, że podczas kolacji bolała cię głowa i przyszedł sprawdzić, czy ból ustąpił. ‒ Tak, skarżyłam mu się ‒ przytaknęłam sennie i przesunęłam się, by zrobić jej miejsce tam, gdzie było cieplej. Zasłużyła choć na tyle za to, że tej nocy odganiała ode mnie potwory.

Rozdział ósmy Pierwsza moja myśl po przebudzeniu dotyczyła rycerza, którego ksieni kazała mi uwolnić. Rozpaczliwy okrzyk, który wydał, gdy został pokonany, prześladował mnie w snach. Nawet w zakonie doszły nas słuchy o potężnym Bestii z Waroch, o tym, jak jego umiejętności przekonywania ludzi do sprawy ‒ zarówno szlachciców, jak i chłopów ‒ pozwoliły księżnej wygrać już trzy bitwy. Wsłuchując się w ciche pochrapywanie Tephanie, zastanawiałam się, dlaczego poległy rycerz atak pobudza! moją wyobraźnię. Czy dlatego, że tak zaciekle walczył wobec przygniatającej liczby wroga? A może dlatego, że nasze spojrzenia skrzyżowały się, gdy umierał? Bo umarł. Na własne oczy widziałam, jak... Ale nie, przecież w tym właśnie momencie pojawił się Julian. Nie widziałam trupa rycerza A mówi się, że człowiek pogrążony w bitewnym szale jest zdolny przeżyć mimo poważnych ran. Kładąc się spać, poprzysięgłam sobie, że zignoruję zadanie wyznaczone mi przez ksienię, ale rankiem, odkąd otworzyłam oczy, mogłam myśleć tylko o rycerzu, o tym, jak czeźnie lub, co gorsza, gnije w lochach d’Albreta. Dotknęłam lodowatą stopą Tephanie i dziewczyna zaczęła się w końcu poruszać ‒ jak wielki ślimak. Zamrugała, a potem przypomniała sobie, gdzie jest i z kim. ‒ Pani! Proszę o wybaczenie. Zaspałam. ‒ Wiesz, że chrapiesz? ‒ zapytałam rozbawiona, bo natychmiast zarumieniła się z zażenowania. ‒ Przepraszam ‒ spuściła oczy ‒ mogłaś mnie obudzić albo zepchnąć z łóżka. ‒ Nie powiedziałam, że mi to przeszkadzało, tylko że w ogóle chrapiesz. Nie wiedząc, co powiedzieć, wyskoczyła z łóżka, ukłoniła się i pobiegła po okrycie dla mnie. Kiedy wróciła, w drzwiach stanęła Jamette. Aż kipiała od nowin. ‒ Baronowie Vienne i Julliers zostali znalezieni w łóżkach martwi! ‒ Zamarła, widząc nas w koszulach nocnych. Zamrugała, otworzyła usta, a potem zamknęła, jakby nie potrafiła nagle

znaleźć słów. Postanowiwszy zabawić się kosztem nielubianej dworki, dotknęłam Tephanie palcem pod brodę i delikatnie odwróciłam jej twarz ku sobie. ‒ Dziękuję, Tephanie ‒ powiedziałam. ‒ Za wszystko. Na widok jej pąsowiejących policzków ledwie udało mi się powstrzymać śmiech, który zepsułby cały efekt. Biedna Jamette stała, nie mogąc zdecydować, czy jest bardziej wstrząśnięta, czy zazdrosna. ‒ Co to za baronowie, których komnaty odwiedzałaś nocą? ‒ zapytałam leniwie. ‒ Ja nie! ‒ obruszyła się. ‒ Tylko służący, który powiedział, że umarli nocą od zarazy. ‒ Możesz przynieść wody? Chciałabym się umyć. ‒ Ziewnęłam. ‒ Myślisz, pani, że mogłyśmy się zarazić? Tą zarazą? ‒ zaniepokoiła się Tephanie. Spojrzenie, jakie rzuciła jej Jamette, tak ociekało jadem, że uznałam za cud, iż Tephanie nie padła trupem na miejscu. Natomiast na pewno wprawiło ją w zakłopotanie, bo nie wiedząc, co robić, dziewczyna pobiegła się ubrać za parawan. Wzburzona Jamette zrobiła się nieostrożna i wszędzie chlapała wodą. ‒ Uważaj, co robisz ‒ zbeształam ją. ‒ Inaczej każę ci to wycierać tym twoim ostrym ozorem. Nasze spojrzenia skrzyżowały się. Widziałam, że aż pęka od chęci obrzucenia mnie stekiem obelg i oskarżeń. Nie odważyła się, ale musiała jakoś dać upust uczuciom, więc wymamrotała pod nosem: ‒ Teraz przynajmniej wiadomo, dlaczego odrzuca starania tych kilku, którzy się nią interesowali. Musnęłam ją palcem po ramieniu. ‒ Nie mów, że jesteś zazdrosna, moja mała. ‒ Odkrycie nowego sposobu dręczenia Jamette dawało mi widoki na godziny niezłej zabawy. Odsunęła się gwałtownie. ‒ Oczywiście, że nie! ‒ Odwróciła się i podeszła do skrzyni. ‒ Jaką suknię chcesz dzisiaj założyć? ‒ Ciemnoszarą satynową, a do tego czarna suknia spodnia. Pomogła mi się ubrać, ale poruszała się przy tym sztywno i starała się mnie nie dotykać. Za to gorset zasznurowała tak, że mało mi nie połamała żeber.

Wyrwałam się i chwyciłam ją za rękę. ‒ Uważaj! Twoim obowiązkiem jest dotrzymywanie mi towarzystwa, a nie robienie krzywdy. Spiorunowała mnie wzrokiem. Czułam, jak gotuje się z wściekłości. Akurat ten moment wybrała Tephanie, by wrócić, już ubrana, poprawiając tylko pas z przytroczonym sztylecikiem, który jej dałam. ‒ Dosyć tego ‒ powiedziałam. ‒ Zaplanowałam dla nas na dzisiaj coś ciekawszego. ‒ D’Albret postanowił zabrać większość garnizonu i wyruszyć do Ancenis, by odbić ziemie Rieux z rąk Francuzów. A to oznaczało, że miałyśmy idealny dzień, by pomyszkować po zamku. ‒ Mówiłyście o odgłosach, które wydają duchy. Gdzie to było? Chciałabym je usłyszeć. Wiedziałam, że duchy akurat nie robią hałasu, natomiast więźniowie owszem. *** Okazało się, że plotki mówią o duchach w starej wieży, tej samej, z której obserwowałam bitwę pod murami. Było to idealne miejsce do przetrzymywania więźniów, wieża znajdowała się daleko od mieszkalnej części zamku i prawie nikt nie miał powodu, by się tam zapuszczać. Żadna z dworek nie miała ochoty na spotkanie z duchami, postanowiły więc zaczekać na mnie w pobliskiej kaplicy i pomodlić się za dusze zmarłych baronów. Bardzo mi to odpowiadało, wolałam myszkować w wieży bez potrzeby przejmowania się ich śledzącymi mnie wiecznie oczyma.

Wieża stała już od dwóch stuleci. Kamień, z którego została zbudowana, był nierówny ze starości, a dach wymagał naprawy. Popchnęłam drewniane drzwi, ale nie poruszyły się. Serce mi przyspieszyło, bo ostatnim razem były niezamknięte. Nikt jednak nie pilnował wejścia, więc zajrzałam przez wąską szczelinę do wewnątrz. Rzeczywiście, wieża była nawiedzona. Z okienka wysączyła się strużka zimna, dowodząca obecności ducha. Tyle że duchy nie szczękały. Zerknęłam przez ramię na dziedziniec. W pobliżu kręciło się paru służących i zbrojnych, więc nie odważyłam się majstrować przy zamku. Ignorując zimną obecność ducha, starałam się wyczuć bijące serce, ale moje zmysły nie były na tyle silne, by sięgnąć poprzez cztery metry kamienia. Wspięłam się na drewniane rusztowanie i stanąwszy na palcach, zajrzałam

przez położony wyżej otwór strzelniczy. Smuga światła była zbyt słaba, by rozjaśnić wnętrze. Nie dostrzegłam nikogo. Ani strażnika, ani więźnia, żadnego znaku życia. Naraz jednak wyłowiłam echo dźwięku, jakby dochodziło z samych trzewi ziemi. A potem jęk. Albo szept. A może wiatr... Ponieważ jednak to było wszystko, co miałam, uznałam odgłos za jęk. I mimo że było to tak niewiele, dodało mi otuchy. Postanowiłam znaleźć sposób, by otworzyć zamek, włamać się bądź ukraść klucz, ale już pod osłoną ciemności. Zadanie wydawało się niemożliwe do wykonania, ale ponieważ i tak musiałam zostać w zamku, czekając na rozkazy, a nie miałam na razie nic do zrobienia, postanowiłam się tym zająć, żeby nie oszaleć. Znowu. Poza tym potrzebowałam udowodnić sobie, że potrafię zrobić coś poza zabijaniem i udawaniem ladacznicy. *** Po powrocie do kaplicy okazało się, że czeka na mnie tylko Tephanie. Klęczała przed krucyfiksem, pod którym znajdowało się dziewięć nisz, a w każdej wizerunek jednego ze świętych: świętego Mortaina, Dei Matrony z córkami, Amourną i Arduinną, świętych Mer i Brygantii świętego Camulosa, świętego Cissoniusa i mojego ulubionego, świętego Saloniusa, patrona błędów. Przemknęło mi przez głowę, że powinnam złożyć ofiarę Mortainowi. Ciekawa byłam, czy podejrzewa, jak słaba jest moja wiara. Stanowiła jedynie cienką, niewielką tarczę przeciw przerażającej możliwości, że może On wcale nie istnieje. Zastanowiłam się, o co mogłabym Go poprosić. Zbawienie. Zdecydowałam pomodlić się o zbawienie. Drogi Mortainie, proszę, zbaw mnie od tych mrocznych koszmarów, z których nie mogę się wyzwolić. Prychnęłam pogardliwie, zaskakując biedną Tephanie. Modliłam się o to już od pół roku i nic to nie dawało. Prawda była taka, że Mortain mnie opuścił. Albo to, albo w ogóle nie istniał. Tyle że oznaczałoby to, iż d’Albret jest moim ojcem. Z dwojga złego wolałam uznać, że Mortain mnie opuścił.

Rozdział dziewiąty Ponieważ większość mężczyzn pojechała do Ancenis, reszta dworu, złożona głównie z kobiet, postanowiła zjeść kolację w salonie zimowym, który był mniejszy, przytulniejszy, a co najważniejsze, cieplejszy. Madame Dinan z lubością wzięła na siebie rolę gospodyni i usiadła u szczytu stołu, witając stołowników. Mnie, przybyłą w ostatniej chwili, uraczyła karcącym spojrzeniem, ale nie zamierzałam się tym przejmować. Jedynym, na co zwróciłam uwagę, był wielki pęk kluczy wiszący u jej paska. Kluczy d’Albreta. Z wysiłkiem oderwałam wzrok, bojąc się, że zauważy, na co patrzę, a podczas posiłku plotkowałam z udawanym zaangażowaniem z pozostałymi paniami. Moje myśli krążyły przez cały czas wokół tego pęku kluczy. Posiadanie ich znacznie ułatwiłoby mi przeszukanie wieży przed powrotem d’Albreta. *** Po kolacji postanowiłam odczekać jakiś czas, żeby wszyscy mieszkańcy zamku poszli spać. Tymczasem otworzyłam szkatułkę mieszczącą kilka przedmiotów przywiezionych z klasztoru. Siostra Serafina zaopatrzyła mnie w szereg różnorodnych trucizn, które świetnie ukryła. W jednej z buteleczek znajdował się płyn do złudzenia przypominający belladonnę, używaną przez kobiety do pogłębiania spojrzenia, z tym że moja działała dużo silniej. W złotym puzderku puder, arszenik, a sidła świętej Arduinny udawały maść na oparzenia. Miałam także siatkę na włosy wyszywaną perłami zawierającymi truciznę zwaną zemstą. Wyjęłam ze szkatułki zwitek pergaminu, w który zapakowany był proszek nocnych szeptów. Zawartość całej paczuszki mogła zabić dorosłego mężczyznę, połowa ‒ drobniejszą kobietę. Szczypta starczyła, by pogrążyć madame Dinan w głębokim śnie. Odłożyłam odrobinę proszku do mniejszego zwitka, który wsunęłam do pochwy na przegubie, a potem wydobyłam buty. Zrobiono je dla mnie w zakonie. Wykonane z najmiększej skóry, umożliwiały bezszelestne poruszanie się. Wymknęłam się z komnaty i skierowałam kroki ku apartamentom Dinan. Kiedyś, gdy miałam dziesięć lat, d’Albret wpadł w taką wściekłość, że jego ogar nie złowił dwunastaka, że strzelił do psa z łuku. Zwierzę, zaskomlawszy z

bólu, doczołgało się do swego pana ze strzałą w zadzie. D’Albret ulitował się w końcu i dobił psinę, skracając jej męki. Z niesmakiem zdałam sobie sprawę, że jestem jak ten ogar. Mimo że zakon zranił mnie głęboko, nadal posłusznie wykonuję wolę sióstr. Zreflektowałam się szybko, przypominając sobie, że robię to nie dla zakonu, lecz dla rycerza. Wierność i determinacja w obliczu tak ogromnej przewagi liczebnej wroga była najszlachetniejszą rzeczą, jaką dane mi było widzieć. Jeśli rycerz przeżył, zasłużył na lepszy los niż ten, który czekał go w ciemnicy d’Albreta. Po dotarciu pod komnatę Dinan przystawiłam ucho do drzwi. Na szczęście usłyszałam tylko jedno bijące za nimi serce. Naoliwione zawiasy nie skrzypnęły, gdy pchnęłam skrzydło. W środku przemknęłam się do łóżka i rozsunęłam ostrożnie ciężkie zasłony. Madame Dinan poruszyła się tylko lekko, wyjęłam więc paczuszkę z trucizną, rozwinęłam i dmuchnęłam jej szczyptę proszku w twarz. Odsunęłam się błyskawicznie, żeby nie wciągnąć chmurki do płuc, i zasunęłam zasłony. Następne chwile ciągnęły się w nieskończoność. Musiałam bowiem stać cicho, czekając, aż specyfik zadziała. Wreszcie jej oddech pogłębił się, a gdy zaczęła pochrapywać, wiedziałam, że się udało. Podeszłam do okna i rozsunęłam story, by wpuścić do komnaty trochę księżycowej poświaty. Z ulgą zauważyłam, że klucze leżą na widoku, na rzeźbionym stołku. Szybciej uwinęłabym się, biorąc cały pęk, ale nie wiedziałam, ile czasu będę potrzebowała na dostanie się do wieży. Uznałam więc, że lepiej będzie odpiąć upragniony klucz, w razie gdyby Dinan obudziła się, zanim zdołałabym wrócić. Przytrzymując klucze tak, żeby nie dzwoniły, przeglądałam je. Większość była lśniąca, nowa, jak zamek, tylko jeden ciemny, żelazny, wyglądał na dużo starszy. Był też dużo większy, a plamy rdzy w świetle księżyca przypominały krew. Pewna, że to ten, odpięłam klucz, a resztę odłożyłam na miejsce. Potem zaciągnęłam z powrotem zasłony i wymknęłam się z komnaty. Cichusieńko, prawie że nie oddychając, przemknęłam korytarzem i zeszłam schodami na dół. Ulżyło mi, dopiero gdy dotarłam do drzwi prowadzących na dziedziniec, ale zmusiłam się do odczekania chwili, by sprawdzić, czy na zewnątrz nie pilnuje ich żaden strażnik. Dopiero wtedy wyszłam. Cisza zalegająca nad zamkiem była ciężka jak wino w kielichu. Białe kamienie, z których zbudowano twierdzę, sprawiały, że w srebrnym blasku księżyca wyglądała upiornie. Pobiegłam naprzód, przeklinając w duchu tę biel, przez którą moja ciemna postać stawała się aż nadto widoczna. Krew łomotała mi w uszach, a każdy nerw

miałam napięty do granic możliwości. Potrzeba zachowania ostrożności szczypała mnie w język, jakbym wypiła miksturę z wrzącego srebra. Uspokoiłam się po chwili, że przecież nie ma się czego bać. Prawie wszyscy żołnierze opuścili zamek wraz z d’Albretem, a służba była tak zastraszona, że nie istniała potrzeba wystawiania straży. Po dotarciu do drzwi wieży poczułam dziwne lekkie łaskotanie, jakbym spłoszyła niewidzialne nietoperze, tyle że to, co łaskotało, było za duże i zbyt zimne na żywe stworzenia. Chłód wciskał się we mnie i sprawił, że zaczęły mi się trząść ręce. Dopiero za trzecim razem trafiłam kluczem do dziurki. Zawiasy stareńkich drzwi, które powinny aż skrzeczeć, poruszyły się cicho, niczym skrzydła ćmy. Wśliznęłam się do środka i zamknęłam za sobą. Jedyne światło dawała wpadająca przez otwór strzelniczy poświata księżyca. W srebrzystym poblasku poruszały się i unosiły cienie. Te, które nie tańczyły wokół mnie, pływały w powietrzu poniżej. Z tego wynikało, że musiałam iść w dół. Duchy bowiem skupiają się wokół żywych, lgnąc do ich ciepła. Schody tworzyły ciasną spiralę. Były strome, więc zaczęłam iść, trzymając się ściany. Nie chciałam potknąć się i spaść. Kamienne ściany były chropawe i pokryte wilgocią pobliskiej rzeki, a krańce stopni pokruszone i wyszczerbione lekko ze starości. Na samym dole znajdowały się następne drzwi. Merde! ‒ zaklęłam w duchu, żałując, że nie wzięłam jednak wszystkich kluczy. Na całe szczęście okazało się, że mój klucz pasuje również i do tego zamka. Wmawiając sobie, że szczękam zębami z zimna, nie ze strachu, otworzyłam drzwi. W pierwszej chwili uderzyła mnie fala zapachu, mieszanina wilgoci, stęchlizny, starej krwi i odchodów. Przygotowałam się na najgorsze, ale pomieszczenie okazało się tylko korytarzykiem. Ujrzałam kolejne drzwi, tym razem zaopatrzone w grube sztaby i niewielkie zakratowane okienko w górnej części. Z otworu sączyło się chybotliwe światełko. Cicho niczym duchy, które mi towarzyszyły, przecięłam niewielką przestrzeń. Tuż przy drzwiach przycisnęłam się plecami do ściany, chcąc pozostać niewidoczna, jeśli ktoś spojrzy przez otwór. Odczekałam kilka chwil, ale nikt nie nadszedł. Powoli, z bijącym sercem zbliżyłam się do kraty i zajrzałam do środka. Pomieszczenie oświetlała pojedyncza pochodnia, rzucająca rozedrgane cienie na kamienną ścianę. Pod nią poruszał się jakiś kształt, wydający niezrozumiałe pomruki. Przypominał gnoma lub skrzata z bajki. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to

skulony człowiek. Z początku myślałam, że tańczy i zaśmiewa się chrapliwie, jednak szybko zrozumiałam, że porusza się tak, bo jest chromy, a odgłosy nie są śmiechem, lecz mlaskaniem i chrupaniem suchego kawałka chleba. Zniesmaczona oderwałam od niego wzrok i rozejrzałam się po reszcie pomieszczenia. Znajdowały się tam dzban z piwem, nocnik, drewniana ława oraz kolejne drzwi. Odsunęłam twarz od okienka i oparłam się znów o ścianę. Trudno mi było uwierzyć, że więźnia strzeże tylko czworo drzwi, w tym dwoje otwieranych tym samym kluczem, i stary kuternoga. Przemknęła mi myśl, że może zakładnik nie żyje, ale szybko zbeształam się w duchu za głupotę. Gdyby nie żył, nie pilnowałby go żaden strażnik, nawet taka poczwara. Bo co za sens pilnować trupa? No chyba że nikt nie miałby się dowiedzieć o jego śmierci. Wstrzymując oddech, skoncentrowałam się, by przeszukać pomieszczenie za pomocą zmysłów. Usłyszałam uderzenia serca powykręcanego człowieczka, silne i równe. Zza drugich drzwi natomiast dobiegło mniej rytmiczne, słabsze bicie drugiego. To oznaczało, że rycerz żyje. Przynajmniej na razie. Zupełnie jakby wyczuł moją obecność, jęknął. Gnom pokuśtykał do drzwi i pochrząkał coś przez kraty. Więzień jęknął głośniej, a zaraz potem usłyszałam dzwonienie łańcuchów. A więc był skuty. I to właśnie łańcuch był źródłem dźwięków, o które podejrzewano duchy. Obserwowałam strażnika jeszcze przez jakiś czas, starając się poznać rytm jego czynności ‒ kiedy śpi, jak głęboko, czy opuszcza swoją celę. Niestety, nie wychodził. Sikał do nocnika, a pod jedną ze ścian miał zapasy ‒ beczkę piwa. Od czasu do czasu podchodził do wewnętrznych drzwi i chrząkał coś do więźnia, ale trudno było nawet powiedzieć, czy to słowa pocieszenia, czy obelgi. Po pewnym czasie bardzo ostrożnie i powoli odstąpiłam od drzwi. Nie chciałam zepsuć teraz niczego pośpiechem, na przykład zaalarmować kogoś, kopiąc kamyk czy szurając stopą. Wspinając się po schodach, uznałam, że wykonałam tej nocy kawał roboty. Dowiedziałam się, że rycerz żyje, gdzie przebywa i jak jest strzeżony. Nie wiedziałam tylko, jak go stamtąd wydostać, i to w taki sposób, byśmy przy okazji oboje nie zginęli.

Rozdział dziesiąty Po powrocie do komnaty, zamiast iść spać, wzięłam ze stolika dwie białe świece i zabrałam je do kominka. Używając pogrzebacza, rozgrzałam jedną nad płomieniami, co nie było prostą sprawą, bo chciałam tylko zmiękczyć wosk, nie zaś roztopić go całkiem. Uznawszy, że jest już odpowiedni do moich celów, zabrałam świecę do stolika i tam odcisnęłam w niej klucz. Potem zrobiłam to samo z drugą świecą, nakładając ostatecznie na pierwszą. Po ostygnięciu wosku odcięłam nadmiar, by otrzymać jak najmniejszą formę. Okrawki wrzuciłam do ognia, a odcisk klucza schowałam do aksamitnej sakiewki na klejnoty. Skończywszy, ruszyłam odnieść klucz Dinan. Byłam spięta i droga do jej komnat wydawała mi się strasznie długa, ale za to w mojej głowie zaczął się krystalizować plan, na razie tak kruchy jak szkło. Jak do tej pory działałam zgodnie z życzeniami zakonu i Mortaina, a nie przyniosło to nic dobrego. Co gorsza, d’Albret nadal żył i siał zniszczenie w całym kraju. Już dawno powinnam była wypełnić zadanie, jakie przeznaczyli dla mnie Mortain i ksieni, nawet bez wyraźnego rozkazu. I właśnie postanowiłam to zrobić, zabić d’Albreta, nawet jeśli mój bóg go nie naznaczy. Najpierw jednak zdecydowałam podjąć się próby uwolnienia rycerza. A jeśli, jak podejrzewałam, okazałoby się, że jest zbyt ciężko ranny, by pokonać drogę do Rennes, zamierzałam okazać mu łaskę i skrócić jego cierpienia. Tego sama pragnęłabym na jego miejscu. Postanowiłam, że nawet nie będzie musiał mnie o to prosić. *** Rankiem przekonałam moje dworki, że musimy jechać do miasta. Nie mogłam jednak pomaszerować ot tak do kowala i kazać mu dorobić klucz. Wzbudziłoby to zbyt wiele podejrzeń. Powiedziałam więc towarzyszkom, że muszę iść do złotnika, bo popsuła mi się ulubiona klamra do paska. Jamette zaczęła się od razu dopytywać, co to za klamra, i dziwić się, że jak może być moją ulubioną, skoro wcześniej jej nie widziała. Na ratunek nieoczekiwanie przyszła mi Tephanie. ‒ Nie widziałaś, bo jej nie nosiła. Przecież jest zepsuta, ty głupia! Dziewczyna była podekscytowana wyprawą jak małe dziecko i natychmiast zaczęła opowiadać o małpie, którą widział w mieście jeden z żołnierzy.

Choć i mnie zjadała niecierpliwość, powściągałam ją, nie chcąc wzbudzać podejrzliwości Jamette i żołnierzy z eskorty. Zatrzymałam się więc przy straganie z tkaninami, dotykałam z lubością kuponu jasnoczerwonej satyny, a potem oglądałam ciężki zielony aksamit. Wyczuwając pieniądze, sprzedawca zaczął krążyć wokół nas jak mucha koło miodu. Czarowałam go i udawałam, że jestem naprawdę zainteresowana błękitnym adamaszkiem. Jamette przez cały ten czas obserwowała mnie uważnie, jakby starała się zapamiętać każdy mój gest, każde słowo, które wypowiedziałam. Już myślałam, że zaraz wyjmie z rękawa kawałek pergaminu i zacznie robić notatki. I na pewno by tak zrobiła, gdyby umiała pisać. Wreszcie dotarłyśmy na ulicę, przy której znajdowały się pracownie złotnicze. Okolica rozbrzmiewała cichym stukotem niewielkich młotków. Odgłos ten przypominał odległą burzę gradową. Pod pozorem szukania jakiejś błyskotki rozglądałam się za złotnikiem, który robiłby wrażenie na tyle dzielnego i godnego zaufania, by nie popędzić od razu do zamku z informacjami, aby wkupić się w łaski nowego pana. Kogoś takiego, a przynajmniej taką miałam nadzieję, znalazłam dopiero w trzecim sklepie. Na nasz widok złotnik oderwał się od pracy i wyszedł nam naprzeciw. Był to mężczyzna o poważnej twarzy i dużych, silnych rękach, pobliźnionych oparzeniami i poszarzałych od wrośniętego w skórę srebrnego pyłu. Kobieta, która zamiatała sklep, prawdopodobnie żona, podbiegła do niego i razem złożyli nam ukłony. Kiedy złotnik podniósł głowę, przyjrzał się bacznie eskortującym nas żołnierzom i najwyraźniej szybko rozpoznał barwy garnizonu d’Albreta, bo jego z początku miłe, uśmiechnięte oczy wypełniły się podejrzliwością i niechęcią. Dopiero pod wpływem kuksańca żony uśmiechnął się sztucznie. ‒ W czym mogę pomóc, pani? ‒ Chłodny, zdystansowany ton nie pasował do zapraszających słów. ‒ Mam pas, w którym zepsuła się klamra, złota klamra. Pracujesz w złocie? ‒ Tak ‒ odrzekł niechętnie, jakby zakładał, że przyznanie się do tego skłoni mnie do dłuższego pozostania w jego sklepie. Kobieta okazała się bardziej chętna do współpracy. ‒ Złoto jest zbyt kosztowne, byśmy wystawiali takie wyroby, ale zapewniam cię, pani, że mój mąż jest jednym z najlepszych rzemieślników w mieście. ‒ Poruszyło mnie, że wypowiedziała to z taką dumą. Złotnik wyglądał jednak na niezadowolonego, jakby chciał, byśmy poszli gdzie

indziej. Właśnie to przekonało mnie, że nadaje się do wykonania zadania, które zamierzałam mu zlecić. ‒ Mogę zobaczyć twoje wyroby? ‒ Oczywiście, pani, zaraz przyniosę tackę. Zatrzymałam go gestem. ‒ Chwileczkę. Chciałabym zobaczyć twój warsztat pracy. Nie zostawię moich precjozów w brudzie. Żona złotnika żachnęła się, ale otworzyła drzwi do warsztatu i skłoniła się. ‒ Zaraz wracam ‒ rzuciłam do swojej eskorty. Poszłam przodem i wybrałam stanowisko najbardziej oddalone od drzwi. Złotnik stanął przy mnie, a żona ukłoniła się i poszła po biżuterię. Wręczyłam rzemieślnikowi pas. Kiedy jego wprawne oczy i pewne ręce badały klamrę w poszukiwaniu pęknięć czy osłabionych ogniwek, ustawiłam się tak, by zasłonić widok pozostałym w sklepie dworkom i żołnierzom. Złotnik podniósł wreszcie głowę i popatrzył na mnie, marszcząc brwi. ‒ Ale nie ma tu żadnych... ‒ Ciii ‒ powstrzymałam go i przysunęłam się, jakby coś mi pokazywał. ‒ Nie dlatego tu przyszłam. Potrzebuję odlewu klucza. ‒ Wyjęłam torebeczkę z sakiewki i wręczyłam mu kostkę wosku. Zerkając na mnie spod oka, rozdzielił kawałki wosku, żeby zobaczyć odcisk. ‒ Ależ, pani, nie jestem kowalem... ‒ Myślisz, że nie umiem czytać? ‒ przerwałam ostro. ‒ Widziałam napis nad sklepem. Ten klucz to prezent. Dla kogoś wyjątkowego. ‒ Uśmiechnęłam się z rozmarzeniem, żeby pomyślał sobie dokładnie to, co chciałam. Udało się, bo skrzywił się z niesmakiem i już otwierał usta, żeby odmówić, ale widząc to, szybko wyciągnęłam drugą kieskę. ‒ Wynagrodzę cię sowicie. Za pracę... i za milczenie. W tej chwili weszła jego żona, niosąc tacę pełną pięknych klamer, diademów, misternie zdobionych pucharów i różańców. Na widok sakiewki oczy jej się zaświeciły. Wręczyłam jej woreczek, nim złotnik zdążył odmówić, wiedząc, że gdy raz poczuje pod palcami monety, jak każda dobra gospodyni, już ich nie wypuści z rąk. ‒ A, i jeszcze jedno ‒ powiedziałam, jakbym sobie o tym przypomniała teraz. Złotnik popatrzył na mnie poirytowany. Czułam, że najchętniej by się mnie pozbył. ‒ Przyjdę tu po... klamrę za trzy godziny ‒ dokończyłam.

‒ Ależ, pani ‒ zaprotestował ‒ to za mało czasu! ‒ Ale zdążysz, prawda? ‒ Popatrzyłam mu w oczy. ‒ Oczywiście, pani. Zdążę. *** Resztę czasu spędziłyśmy, chodząc po sklepach w Nantes. Jamette kupiła różową wstążkę i złoty sznur do włosów. Na widok sznura rozmarzyłam się, że ją nim duszę. Tephanie oglądała wszystko z miną wygłodniałego dziecka i koniec końców kupiłam jej grzebyk. Wmawiałam sobie, że to tylko dlatego, by wzbudzić zazdrość Jamette. Kiedy dzwony zaczęły wzywać wiernych na popołudniową modlitwę, nawet Jamette wyglądała na zmęczoną zakupami, a żołnierze wręcz zasypiali na stojąco z nudów. Zadecydowałam więc, że wracamy do złotnika po odbiór klamry. Oboje z żoną czekali już na nas. Tym razem kobieta spoglądała na mnie z rezerwą i potępieniem. Złotnik nie wdawał się w rozmowy, najwyraźniej chcąc się mnie jak najszybciej pozbyć. Jeszcze raz weszłam do jego warsztatu i zasłoniłam sobą stół do pracy. ‒ Naprawiłeś już moją klamrę? ‒ zapytałam głośno. ‒ Tak jak pani kazała. ‒ Wręczył mi jednocześnie i sakiewkę, i pas. Tkanina kieski była ciepła od rozgrzanego metalu. Przyjmując przedmioty, przytrzymałam jego dłoń. ‒ Jeśli powiesz o tym komukolwiek, moje życie, i twoje też, niewarte będzie funta kłaków. Popatrzył mi w oczy i szybko odwrócił wzrok. ‒ Wiem o tym, pani ‒ mruknął. ‒ To żaden klucz do sypialni. ‒ Spróbował wyrwać mi rękę, ale nie pozwoliłam mu. Nie wiem dlaczego, ale zapragnęłam przekonać tego prostego człowieka, że jestem przyzwoita. ‒ Nie wszyscy w zamku popierają hrabiego ‒ powiedziałam, odrzucając maskę, by zobaczył moją szczerość. Przyglądał mi się przez chwilę, a potem skinął głową na znak, że rozumie. ‒ Dziękuję. ‒ Uśmiechnęłam się otwarcie i uścisnęłam mu rękę. Zamrugał ze zdumienia. ‒ Nie będę już narażała twojej rodziny, obiecuję. Na jego twarzy odbiła się ulga. Wsunęłam sakiewkę do kaletki i wyszłam.

Rozdział jedenasty D’Albreta nie było jeszcze w zamku, gdy gotowałam się do snu. Miałam wrażenie, że dworki rozbierają mnie całą wieczność, a nerwowa paplanina Jamette nie skracała mi czasu. Kiedy wreszcie skończyły się koło mnie kręcić i wyszły, zabrałam się do wykonania planu. Przejrzałam szkatułkę w poszukiwaniu trucizny, która działałaby szybko i bezboleśnie. Niestety, te, które sprowadzały łagodną śmierć, potrzebowały czasu, zaś te o natychmiastowym działaniu sprawiały zbyt wiele bólu. Żadna nie nadawała się do zadania litościwej śmierci. Wobec tego wyjęłam ze schowka ulubiony sztylet i osełkę. Usiadłam przy kominku i zaczęłam ostrzyć klingę. Nie wiedziałam, czy więzień będzie mógł dosiąść konia, jechać na nim ani czy w ogóle jest przytomny. Jeśli byłby umierający, i tak nie przydałby się księżnej. Chyba że postanowiłaby wykorzystać jego martwe ciało, by skłonić lojalistów do chwycenia za broń. Dochodziła też kwestia piętna. Nie mogłam liczyć, że rycerz będzie naznaczony. Tyle że było mi to obojętne. Zwykle myśl o zabiciu bez błogosławieństwa Morlaina przerażała mnie, ale teraz nie zależało mi już na Jego łasce. Szczególnie że jak do tej pory łaska ta okazywała się okrucieństwem. Zawsze najbardziej bałam się, że gdy moją ręką nie będzie kierował Mortain, że gdy zacznę zabijać sama, stanę się taka jak d’Albret. Jednakże ostatnio zastanawiałam się, czy różnica pomiędzy córką Śmierci a córką sadystycznego mordercy jest istotnie taka wielka. Nie uważałam, żeby miało to większe znaczenie, więc doszłam do wniosku, że w tym wypadku lepiej będzie zrobić tak, jak sama uznam za słuszne. Ostrzeżenia zakonnic, że zabijając na własną rękę, skażę swoją duszę na wieczne potępienie, też nie robiły już na mnie takiego wrażenia. Głupie mniszki nie wzięły pod uwagę, że moje życie i tak było piekłem, więc zamiana jednego na drugie nie wydawała się katastrofą. Jakiś czas później ubrałam się i zebrałam przygotowane przedmioty. Oprócz

nocnych szeptów wzięłam naostrzony sztylet i dwa inne, a także bransoletę z garotą i nóż ukryty w krucyfiksie. Postanowiłam, że jeśli rycerz umrze tej nocy, wprost z wieży udam się do komnat d’Albreta i znajdę sobie kryjówkę. Wiedziałam, że podczas jego nieobecności będzie to dużo łatwiejsze. Później zamierzałam zaczekać, aż hrabia zaśnie ‒ w końcu kiedyś musiał spać ‒ i wtedy zaatakować. Nie miałam złudzeń, że przeżyję tę próbę, ale umrę ze świadomością, że przynajmniej próbowałam. To dowiedzie, że mrok, który jest w nim, nie dotyczy mnie. Nie była to ucieczka, o jakiej marzyłam, ale zawsze jakaś. Pod drzwiami zatrzymałam się, wyczuwając bijące po drugiej stronie serce. Od razu przyszło mi do głowy, że to ten wstrętny szpieg Jamette. Oczywiście możliwe też, że ojciec postawił przed moimi komnatami strażnika. Przygotowałam sobie kilka kłamstw i wymówek, a potem otworzyłam drzwi. Okazało się, że pod progiem, okutana szczelnie płaszczem, śpi Tephanie. Zmarszczyłam brwi, niezadowolona z obecności głupiej dziewuchy, ale choć byłam zaskoczona, pomyślałam, że jej przynajmniej łatwiej będzie wyjaśnić, gdzie byłam, jeśli w ogóle obudzi się, wejdzie do komnaty i zobaczy, że nie ma mnie w łóżku. Ostrożnie zamknęłam za sobą drzwi i przekroczyłam śpiącą. Szybko przebiegłam korytarzami i nie natrafiając na żadnych strażników czy służących, wyszłam na dziedziniec. Księżyc był prawie w pełni. Jego blask oświetlał zamek jaśniej niż tysiące świec. Serce zabiło mi mocniej, gdy nad głową przeleciał mi jakiś cień, który szybko zniknął w koronie drzewa. Odetchnęłam, uświadamiając sobie, że to tylko sowa. Prawdopodobnie polowała. Odczekałam chwilę, chcąc się upewnić, że moja obecność na dziedzińcu nie przyciągnęła niczyjej uwagi, a potem przemknęłam się do wieży. Wypełniało mnie nienaturalne uczucie spokoju. W głębi duszy byłam przekonana o słuszności podjętych przeze mnie działań. Dziwne to było wrażenie, niezwyczajne dla mnie, ale i przyjemne. Tym razem nie miałam kłopotu z włożeniem klucza do zamka. Dał się łatwo przekręcić, za co podziękowałam w myślach zdolnemu złotnikowi. Po wejściu natychmiast opadły mnie duchy mieszkające w wieży. Ich zimna obecność przeniknęła mnie chłodem aż do kości. Trzymając się ściany, zeszłam na dół i otworzyłam po cichu drzwi. Od razu przemknęłam na bok, schodząc z pola widzenia kulawego strażnika. Słyszałam, jak się porusza, szurając, i bełkoce coś pod nosem.

Odczekawszy, aż odejdzie od drzwi, popatrzyłam w wizjer. Liczyłam, że uda mi się sięgnąć do beczki z piwem i wsypać tam miksturę nasenną, ale okazało się, że kufa stoi za daleko. Zdecydowałam, że zawołam go i użyję nocnych szeptów. Naciągnęłam na głowę kaptur, żeby strażnik nie mógł mnie rozpoznać po przebudzeniu. Zastanawiałam się, czy robię mu przysługę, nie zabijając na miejscu. Kiedy bowiem d’Albret odkryje, że więzień jest martwy, na kuternogę spadnie jego gniew, a kara będzie okrutna. Oczywiście, jeśli okazałoby się, że rycerz żyje i jest zdolny podjąć próbę ucieczki, moja wizyta tym razem skończyłaby się dla strażnika bólem głowy. W chwili gdy wyciągałam zwitek z nocnymi szeptami, usłyszałam za plecami szmer kroków. Odwróciłam się, ale korytarzyk był pusty. Schowałam z powrotem truciznę, dobyłam sztyletu i odwróciłam się, postępując ku schodom. Ciemna postać zatrzymała się zaskoczona. ‒ Sybella? Merde! To nie żaden pierwszy lepszy strażnik czy żołnierz, tylko Julian. Podszedł do mnie i chwycił za przegub. ‒ Co ty tu robisz? ‒ Był wściekły, ale w jego oczach ujrzałam też lęk. ‒ Wróciłeś! ‒ Nuta radości w moim głosie była tak wyraźna, że sama w nią uwierzyłam. Uśmiechnęłam się kokieteryjnie. ‒ Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? ‒ Szukałem wszędzie, aż przyszło mi do głowy jedno miejsce, w którym nie powinno cię być. ‒ Potrząsnął mną lekko. ‒ Nie wyobrażasz sobie nawet, na jakie niebezpieczeństwo się narażasz! ‒ Nie mogłam spać przez to klekotanie i szczękanie duchów. Wiesz, że ta wieża jest nawiedzona? ‒ Słyszałaś te dźwięki ze swojej komnaty? ‒ zapytał niedowierzająco. ‒ Oczywiście, że nie. ‒ Zatrzepotałam rzęsami. ‒ Poszłam do kaplicy, żeby pomodlić się o wasz bezpieczny powrót. Wtedy usłyszałam te hałasy. Napięcie widoczne na jego obliczu zelżało. ‒ Doceniam twoje modły, ale modląc się w nieodpowiednim miejscu, możesz zrobić sobie krzywdę. ‒ Skąd miałam wiedzieć, że moje prośby zostaną spełnione tak szybko? ‒

Uśmiechnęłam się, jakbym naprawdę była wdzięczna opatrzności, potem spoważniałam. ‒ Duchy, Julianie. Czujesz je? ‒ Postarałam się zadrżeć przekonująco, co nie było trudne na takim zimnie, w obecności tylu śmierci i przy moim ogromnym strachu. Dołożyłam do roli odrobinę podekscytowania. ‒ To duchy wszystkich tych więźniów, którzy tu umarli, nie wyspowiadawszy się uprzednio. ‒ W tym momencie rozległ się cichy brzęk łańcuchów. Złapałam Juliana za ramię. ‒ O! Słyszałeś? Takie duchy potrafią wślizgnąć się do komnaty i wyssać ze śpiącego duszę! ‒ Przeżegnałam się dla lepszego efektu. Julian przyglądał mi się przez chwilę badawczo, nim podjął decyzję. ‒ Dobrze, pokażę ci te twoje duchy. ‒ Puścił moją rękę i zapukał do drzwi. Z drugiej strony rozległo się szuranie. ‒ A w ogóle to jak się tu dostałaś? Zamrugałam, jakbym nie zrozumiała pytania. ‒ Jak to? Otworzyłam drzwi i zeszłam. ‒ To niemożliwe ‒ syknął, ale gdy w zakratowanym okienku pojawiła się twarz, podniósł głowę, by strażnik mógł go rozpoznać. Potem rozległo się zgrzytanie zasuwy. Uderzyło mnie, jak szybko strażnik rozpoznał Juliana i otworzył mu. Zastanawiałam się, jak głęboko mój brat tkwi w bagnie intryg d'Albreta. Do tej pory zakładałam, że działa na jego rzecz tylko na tyle, by nie zwracać na siebie uwagi, ale okazało się, że powinnam zrewidować swoje założenia. Po otwarciu drzwi mały, powykręcany człowieczek złożył nam coś na kształt ukłonu. ‒ Ależ to nie żaden duch! ‒ stwierdziłam na jego widok. ‒ Tylko jakiś kaleka. Albo gnom. Poirytowany Julian złapał mnie za rękę i pociągnął w głąb celi. Zatkałam nos. ‒ Za to odór jest zaiste nieziemski. ‒ Patrz! ‒ Julian popchnął mnie ku drzwiom z zakratowanym wizjerem. ‒ To twój duch. ‒ Zdjął ze ściany pochodnię i oświetlił nią wnętrze ciemnicy. ‒ Słodki Jezu! ‒ szepnęłam. Więzień jęknął, próbując osłonić się od blasku. Jego twarz była całkiem zniekształcona, spuchnięta, pokryta sińcami i zakrzepłą krwią. Ciało okrywały jakieś strzępy gałganów, a z dwóch poważnych ran na ramieniu sączył się ciemny płyn. Z trudnością przyszło mi uwierzyć, że to ten sam

waleczny rycerz, który jeszcze dwa tygodnie wcześniej tak zaciekle bronił księżnej. Jak widać, d’Albret zniszczył kolejną piękną, szlachetną rzecz. ‒ Kto to? ‒ Nietrudno mi było nasączyć głos obrzydzeniem, bo więźnia potraktowano jak najgorszego kryminalistę, przekraczając wszelkie granice przyzwoitości. Nawet stare psy miały u nas lepiej. ‒ Jeniec z pola bitwy. Chodź już. Jeśli ktoś się dowie, że tu byłaś, nawet ja nie ocalę cię przed gniewem ojca. ‒ Z tymi słowy Julian odłożył na miejsce pochodnię i wyprowadził mnie na zewnątrz. W korytarzyku z ulgą wciągnęłam do płuc haust nieco świeższego powietrza. ‒ Czy ojciec trzyma go dla okupu? ‒ zapytałam. ‒ Nie. ‒ To dlaczego go nie zabił? ‒ Ci dwaj chyba mieli jakiś zatarg i ojciec planuje specjalną zemstę. Przypuszczam, że chce go wykorzystać do przesłania wiadomości księżnej. ‒ Ale jak to? Przecież ten człowiek w tym stanie nie byłby zdolny przenieść wiadomości na drugą stronę swojej celi, a co dopiero do miasta? ‒ paplałam naiwnie. ‒ Źle mnie zrozumiałaś. Nie będzie dostarczał wiadomości. Sam nią będzie. Zostanie powieszony, rozwłóczony, poćwiartowany, a jego ciało odesłane księżnej będzie wiadomością, że nawet jej najsilniejszy, najwierniejszy poplecznik nie oprze się potędze d’Albreta. Choć okrucieństwo tego planu przyprawiło mnie o mdłości, uśmiechnęłam się i żartobliwie szturchnęłam Juliana pod żebra. ‒ No, no, widzę, że ojciec ufa ci bez reszty. Jesteś u niego w wielkich łaskach, nieprawdaż? Kiedy dotarliśmy na górę, Julian, ignorując moje pytanie, odwrócił się ku mnie z poważną miną. ‒ Jak się tutaj dostałaś, Sybello? ‒ powiedział to tonem, którego używał tylko wtedy, gdy wisiało nad nami naprawdę wielkie niebezpieczeństwo. ‒ Drzwi były otwarte ‒ powtórzyłam. ‒ A nie miały być? Jeśli tak, to lepiej sprawdź, kto miał tego dopilnować, bo widocznie nie wywiązał się z obowiązku. Nadal nie wyglądał na całkowicie przekonanego. Zbliżyłam się i ignorując narastającą odrazę, zarzuciłam mu ręce na szyję, a potem wspięłam się na palce 1

nachyliłam tak, że dotknęłam wargami jego ucha. ‒ Mówię prawdę, ale jeśli chcesz, możesz mnie przeszukać. To może być całkiem miłe ‒ powiedziałam, bojąc się, że usłyszy ogłuszające bicie mojego serca. Chcąc go zdekoncentrować, zrobiłam jedyną rzecz, o której wiedziałam, że zadziała. Pocałowałam go. Oczy rozszerzyły mu się z zaskoczenia, ale opanował się szybko i objął mnie, przyciągając do siebie, aż staliśmy mocno wtuleni. Odsunął się tylko raz, na tyle, by wyszeptać moje imię. Nie jest moim bratem, nie jest moim bratem, powtarzałam sobie w duchu. Kiedy pochylił się, by znów mnie pocałować, wyrwałam się i uderzyłam go pięścią w tors. ‒ Następnym razem nie zostawiaj mnie na tak długo ‒ naburmuszyłam się. W głębi duszy czekałam z lękiem na jego reakcję. Jeśli uważałby, że gram, podjąłby grę, jeśli uznałby, że to odmowa, rzuciłby się na mnie. Kiedy zamrugał zdziwiony, wiedziałam, że groźny moment minął. ‒ Jak sprawa z Mathurinem? ‒ zapytałam, chcąc jeszcze bardziej odwrócić jego uwagę od kwestii drzwi do wieży. ‒ Ojciec zadowolił się twoim wyjaśnieniem? ‒ Tak, był nawet bardzo zadowolony, że zadziałałaś tak szybko, broniąc jego interesów ‒ odparł Julian z lekkim uśmieszkiem, dobrze wiedząc, że ta wiadomość mnie nie ucieszy. ‒ Nie tylko jego. Wrócił już? ‒ Nie. Pojechałem przodem. Spieszyłem się do ciebie. ‒ Wychwyciłam w jego głosie oskarżycielską nutę, a oczy pociemniały mu tak, że stanowiły dwa jeziorka czerni na tej wyspie światła. Zastanawiałam się, na ile jest wobec mnie szczery, a na ile jego zachowanie wynika z intryg d’Albreta. Nie chciałam wierzyć, że jest oddany sprawie hrabiego. Do tej pory był jedynym członkiem rodu, który nienawidził go równie mocno co ja. Jednakże Julian zmienił się podczas mojego pobytu w klasztorze i martwiło mnie, że nie znam go już tak dobrze jak kiedyś. Poza tym już raz mnie zdradził, więc równie dobrze mógł zrobić to ponownie.

Rozdział dwunasty Droga powrotna minęła nam w skrępowanym milczeniu. Zerknęłam ukradkowo na Juliana, ale jego twarz skrywały cienie. Zastanawiałam się, jak przyjął moje wyjaśnienia, czy podejrzewał prawdziwy powód nocnej wyprawy do lochu? Rozstrzygnięcie drugiego pytania nasuwało się samo ‒ nie mógł wiedzieć, bo przecież sama nie byłam pewna celu mojej wizyty. Co do więźnia, ujrzawszy, w jakim jest stanie, wątpiłam, by w ogóle przeżył, a co dopiero dotarł do Rennes, gdzie czekała na niego księżna. Po dotarciu do skrzydła mieszkalnego Julian skinął głową do wartownika pilnującego głównego wejścia. Wcześniej nie było tam strażnika. Gdy wchodziliśmy na górę, wspomnienie pocałunku, którym pragnęłam odwrócić jego uwagę, wisiało ciężko w powietrzu pomiędzy nami. Obawiałam się, że może potraktować go jak zaproszenie i nie wiedziałam, co może się stać, gdy dojdziemy do mojej komnaty. Kiedy stanęliśmy przed drzwiami, wiedziałam, że Julian czeka, bym je otworzyła. Jednak odwróciłam się do niego, żeby go pożegnać. ‒ Cieszę się, że wróciłeś cały i zdrowy ‒ wymruczałam. Pochylił się i pogładził mnie po włosach. ‒ Wiesz, jak bardzo nie znoszę być z dala od ciebie. Wróciłem najprędzej jak się dało. Zaniepokojona, że zbliży się jeszcze bardziej, zaczęłam bawić się zdobieniami na gorsie jego kaftana. Nie zadziałało. Nie zwracając uwagi na moją dłoń, ujął w palce kosmyk mych włosów i ucałował. Zrozpaczona, gorączkowo myślałam nad sposobem zwrócenia jego pożądania przeciw niemu, ale niestety, zmęczenie, zimno i natłok wrażeń wyzuły mnie z pomysłów. Kiedy moja rozpacz sięgnęła szczytu, drzwi otworzyły się, a ja nieomal wpadłam do komnaty. Julian odsunął się, zaskoczony i wściekły. Odwróciłam się szybko, zasłaniając Juliana, żeby dać mu czas na opanowanie się. W progu stała Tephanie. Kochana, niezdarna, wierna Tephanie. Zerknęła na Juliana, ale przeniosła szybko wzrok na mnie. ‒ Prosiłaś mnie, pani, bym zaczekała ‒ powiedziała spokojnie. ‒ Tak, oczywiście. Dziękuję ci, Tephanie. ‒ Nawet się nie zająknęłam, a zdanie wypowiedziałam z nutką drwiny, jakiej spodziewałby się po mnie Julian. Spojrzałam na niego przepraszająco, jakbym prosiła o wybaczenie dworce

nadgorliwości. Wściekłość opadła, a jej miejsce zajęła lekko kpiąca mina. ‒ Późno już ‒ zauważył. ‒ Jestem pewien, że twoja towarzyszka chciałaby się jeszcze zdrzemnąć przed świtem. Możesz odejść ‒ dodał, zwracając się do dziewczyny. Ukryłam rękę za plecami, odszukałam po omacku dłoń Tephanie i ścisnęłam ją, zatrzymując na miejscu. ‒ To żadna niedogodność, zaszczytem dla mnie jest służyć mojej pani na każdy sposób, jakiego zapragnie. Przekrzywiłam głowę na bok. ‒ Widzisz, panie bracie? To zaszczyt dla niej służyć mi w każdy sposób, jakiego zapragnę. ‒ No cóż, wobec takiego oddania nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć wam dobrej nocy ‒ ustąpił, uznając porażkę. Po jego odejściu zatoczyłam się do komnaty i niemal padłam półżywa. Nogi miałam miękkie, czułam mdłości i cała się trzęsłam. ‒ Pani? ‒ zatroskała się Tephanie. ‒ Źle się czujesz? ‒ Nie, nie ‒ zaprzeczyłam, ale niepewna, czy dam radę panować nad wyrazem twarzy, nie podniosłam głowy. Mimo to dworka podbiegła, a ja naprędce starałam się wziąć w garść i przygotować na lawinę pytań. Ku mojemu zaskoczeniu Tephanie o nic nie zapytała. Ukryła tylko moją lodowatą dłoń w swoich i zaczęła ją rozgrzewać. Ten gest, a raczej prostota i serdeczność, z jaką go uczyniła, sprawił, że zachciało mi się płakać. Choć może było to wynikiem zmęczenia i strachu? Już nie po raz pierwszy Julian wtrącił się, psując mi plany i osłabiając tak ciężko wypracowaną determinację. Co gorsza, zaczęłam podejrzewać, że jest dużo bardziej uwikłany w sieć intryg d’Albreta, niż przypuszczałam. Ciekawa byłam, jak silne jest jego poświęcenie dla sprawy. Czy bardziej pragnął mnie chronić, czy też przysłużyć się ojcu. A ten rycerz! Chcąc nie chcąc wyobraziłam sobie pasmo cierpień, na które chcieli go skazać. Miał być powieszony, rozwłóczony i poćwiartowany! To najgorsza tortura na świecie. Najpierw zostanie powieszony, ale tak, że zdążą odciąć sznur, nim na zawsze odejdzie w słodkie zapomnienie. Potem, wszelkimi sposobami utrzymując w przytomności, rozpłatają mu brzuch i wyszarpną wnętrzności. Na koniec jeszcze żywego przywiążą za członki postronkami do koni i popędzą je w różnych

kierunkach, rozrywając go na części. Bojąc się, że nie opanuję mdłości, wyrzuciłam z głowy ohydny obraz. Zadrżałam, a opiekuńcza Tephanie pobiegła po koszulę nocną i pled. Pomogła mi się przebrać, okryła, wręczyła puchar z podgrzanym winem, wykonała wszystkie czynności, by zagrzać pościel. Kiedy skończyła, przyszła do mnie i ukłoniła się, unikając mego spojrzenia. ‒ Czy to wszystko, pani? Patrząc na nią, zastanawiałam się, dlaczego okazuje mi tyle troski, podczas gdy cała reszta dworu wręcz upaja się faktem, że jestem w niełasce u ojca. W dodatku nie tylko była lojalna, ale i zdeterminowana, skoro z takim uporem broniła swej posługi w obliczu wyraźnego niezadowolenia Juliana. ‒ Zostań ‒ miał to być rozkaz, ale strach nadał mu błagalne nuty. Zamrugała zdziwiona, ale skinęła głową ze zrozumieniem. Nie czekając, aż się rozbierze, wpełzłam pod koce. Nawet ciepło rozgrzanych cegieł nie mogło wygnać lodu z moich zziębniętych członków. Natychmiast pomyślałam o więźniu. Czy czuje chłód w swojej celi, czy też stracił przytomność i nic go nie obchodzi? Materac ugiął się pod ciężarem Tephanie. Odczekałam, aż się ułoży, a potem przysunęłam się, niczym duch wygłodniała jej ciepła. Kiedy wreszcie przestałam się trząść i zaczęłam odpływać w sen, poczułam delikatny pocałunek na włosach. Choć może już śniłam? W każdym razie wydał mi się niczym obietnica zbawienia.

Rozdział trzynasty D’Albret wrócił wraz z oddziałami podczas południowego posiłku. Nie oczyścili się po podróży i wprost z koni, spoceni, brudni i śmierdzący, weszli do komnaty jadalnej. Jednak nie to odebrało mi apetyt, lecz widok rozradowanego hrabiego. W takim nastroju bywał tylko wtedy, gdy knuł coś wyjątkowo paskudnego. Siadając do stołu, podchwyciłam ostrzegawcze spojrzenie Juliana. Wpadka z poprzedniej nocy rujnowała moje plany. Nie mogłam teraz uwolnić Bestii ani ustrzec go przed straszliwym losem, jaki gotował mu ojciec. Podejrzewałam, że straże w wieży zostaną wzmocnione, co oznaczało większe trudności, a do tego w razie ucieczki więźnia Julian wiedziałby, kto mu pomagał. Z drugiej strony pewnie i tak nie przeżyłabym próby uwolnienia Bestii, więc ta druga kwestia traciła znaczenie. W zamyśleniu obracałam na palcu pierścień z obsydianem. W klejnocie kryła się jedna dawka śmiertelnej trucizny, przeznaczona dla mnie. Z upiornym wyczuciem czasu d’Albret właśnie tę chwilę wybrał, by zaszczycić mnie spojrzeniem. Jego oczy błyszczały drapieżnie. ‒ Co porabiałaś, jak nas nie było, córko? O mało co nie zerknęłam na brata. Zaniepokoiłam się, czy Julian nie powiedział ojcu o mojej wycieczce do wieży, ale doszłam do wniosku, że w takim wypadku hrabia nie tryskałby taką życzliwością. Postanowiłam być potulna i obserwować wszystko, póki nie dowiem się, o co chodzi. ‒ Spędzałam czas w towarzystwie innych dam. Poszłam też do miasta, żeby zobaczyć, czy dzieje się tam coś ciekawego. ‒ D’Albret upił wina, przez cały czas nie spuszczając ze mnie oka. Celowo przedłużał chwilę milczenia, oczekując, że zrobię się nerwowa. ‒ Zaniosłam też pas do naprawy ‒ dodałam, na wypadek gdyby sprawdzał, czy wersje moja i Jamette się potwierdzą. ‒ Tak? ‒ Zakołysał pucharem. ‒ I jak oceniasz miasto? Mieszkańcy dobrze cię traktowali? Odpowiednio do twojej pozycji? ‒ wypytywał z nieodgadnioną miną. Nie miałam pojęcia, czy wiedzie mnie w jakąś pułapkę, czy pyta tylko z

ciekawości. ‒ Byli wobec nas powściągliwi, ale prawdę mówiąc, przywykłam do lepszej jakości wyrobów. Hrabia kiwnął głową, jakby tego się spodziewał. ‒ A jak nastroje w mieście? Mieszkańcy są źle nastawieni, gdy moi żołnierze przejeżdżają przez miasto, ale ludzie są zawsze niechętni zbrojnym. Lepiej ocenić ich lojalność po zachowaniu w stosunku do ciebie. Przypomniałam sobie, z jaką niechęcią złotnik zgodził się na naszą ponowną wizytę. A także jakimi spojrzeniami obrzucali nas ciastkarz i inni sprzedawcy ‒ ukradkowymi, podejrzliwymi, nieżyczliwymi. ‒ Wydawali się nastawieni dość przychylnie. Jamette odwróciła się ku mnie ze zdziwioną miną. Wtedy ujrzałam, że ma nową błyskotkę ‒ diadem w formie złotego łańcuszka i wisiorka z różową perłą. ‒ Ale przecież złotnik nie chciał wykonać naprawy na poczekaniu, nieprawdaż? Miałam ochotę zrobić jej krzywdę, zastanawiałam się tylko, czy najpierw wyrwać jej długi jęzor, czy wydłubać wścibskie oczka. Nie przypuszczałam jednak, aby stała na tyle blisko, by rzeczywiście słyszeć naszą wymianę zdań w warsztacie. ‒ Ależ mylisz się. Nie był po prostu pewien, czy uda mu się zdążyć, nim wrócimy. ‒ Ach ‒ skwitowała zmieszana. ‒ Był niezwykle uprzejmy ‒ rzekłam do ojca, chcąc się upewnić, że złotnik nie wpadnie w tarapaty. ‒ Choć zachowywał się nieco prowincjonalnie. Natomiast żona była bardzo usłużna. ‒ Szkoda ‒ rzucił ojciec. ‒ Jak to? To chyba dobrze? ‒ zdziwił się Rieux. Hrabia uśmiechnął się upiornie. ‒ Pragnąłem uczynić z niego przykład, jak traktujemy tych, którzy nie okazują nam szacunku. Przeszył mnie zimny dreszcz. Gorączkowo myślałam, jak odwrócić uwagę ojca od złotnika. Pomoc przyszła z nieoczekiwanej strony. Pierre, wyraźnie wstawiony, uniósł puchar.

‒ Lepiej wkroczyć do Rennes i uczynić przykład z księżnej! Obok Pierre’a siedziała żona barona Vienne’a, zapomniana, pozostawiona sama sobie. Wyglądała tak, jakby ostatnio postarzała się o dziesięć lat. Byłam ciekawa, czy to śmierć męża tak na nią wpłynęła, czy może romans z moim bratem. Julian spojrzał na niego krzywo. ‒ Tyle że są świetnie przygotowani i mogą wytrzymać długie oblężenie. A my sterczelibyśmy pod murami jak głupcy. ‒ Nie z naszymi siłami ‒ zaprotestował Pierre bełkotliwie. Julian znaczącym gestem odprawił stojącego u boku Pierre’a służącego z dzbanem wina. ‒ Na nic nam siły, jeśli nie przedostaniemy się przez mury. D’Albret zmrużył chytrze oczy i zaczął bawić się pucharem. ‒ A gdybyśmy mieli pomoc wewnątrz? ‒ powiedział, a mnie serce zamarło. Czyżby księżna nie pozbyła się wszystkich zdrajców spośród doradców? Z tego, co wiedziałam, miała przy sobie wiernych ludzi, zdrajcy siedzieli właśnie przy stole. ‒ Pomoc? ‒ zapytał Rieux skonsternowany. D’Albret przeciągnął chwilę milczenia, opróżniając puchar i czekając, aż sługa znów go napełni. ‒ Zadbałem, by mieć swoich ludzi wśród najemników, których Dunois skaptował do wzmocnienia sił księżnej. Kazałem im zadbać, by trafili na stanowiska w najsłabszych miejscach miasta, przy bramach, mostach, kanałach, wszędzie, gdzie istnieje możliwość wdarcia się przez mury. W ten sposób zrobimy wyłom w obronie i wykorzystamy go w dogodnej chwili. Gdy nadejdzie czas, otworzą przed nami bramy miasta, a gdy będziemy już w środku, bez trudu pokonamy jej gwardzistów i obsadzimy szańce naszymi ludźmi. Azyl księżnej stanie się jej więzieniem. ‒ Hrabia wyszczerzył zęby w drapieżnym grymasie. Było jasne, że niepohamowane ambicje d’Albreta nie ustąpią przed niczym mniejszym niż śmierć. Na myśl o natarciu i zdobyciu Rennes zrobiło mi się niedobrze. Pierre uniósł puchar. ‒ Może wobec tego czas, by przesłać księżnej naszą wiadomość? Hrabia zesztywniał na moment. Bałam się, że ciśnie pucharem w Pierre a, ale

po chwili uśmiechnął się. ‒ Tak, jutro. Jutro wyślemy naszą wiadomość. Wyglądało na to, że rannemu rycerzowi właśnie skończył się czas.

Rozdział czternasty Zostawiłam Juliana rozpartego w fotelu przy kominku. Z odrzuconą głową i półotwartymi ustami wyglądał, jakby nie żył. Zaiste przemknęła mi myśl o zabiciu go, ale szybko ją odsunęłam. Nie mogłabym tego uczynić, nawet po tym, co mi zrobił. Nie mogłabym, bo mimo wszystko zbyt wiele przeszliśmy razem i wspieraliśmy się nawzajem, gdy nie mieliśmy żadnych sojuszników. Poza tym był jedynym, który mnie kochał i przeżył. Ból głowy po przyjęciu sporej dawki mikstury nasennej był odpowiednią karą za przyjście do mojej komnaty bez zaproszenia. Myśl o tym, że już nigdy nie zaskrobie nocą do drzwi mojej sypialni, przydawała moim stopom lekkości. Wyślizgnęłam się na korytarz, zabierając ze sobą wszystkie sztylety, trucizny, noże i garoty. Obładowana bronią, czułam się jak obwoźny handlarz. Dobrze, że nie brzęczałam przy każdym kroku. Nie pozostało mi wiele możliwości, nie mogłam sobie pozwolić na błąd. Zbliżała się chwila ziszczenia mych najgorętszych pragnień ‒ zabicia d’Albreta, a przynajmniej podjęcia próby zgładzenia potwora. Jeśli miałam przy tym zginąć, a było to wielce prawdopodobne, tym ważniejsze, by rycerz uciekł do miasta i przekazał księżnej ostrzeżenie. Tylko ja mogłam powstrzymać hrabiego, a i moje szanse były niewielkie, bo cały plan opierał się na śmiertelnie rannym rycerzu i moich ograniczonych możliwościach. Nieomal wszyscy służący i zbrojni z zamku spali, kiedy pokonywałam drogę na dziedziniec. Niełatwo było to osiągnąć, zużyłam większość pereł z siatki i koralików z różańca. Wszystko wrzuciłam do kotła wiszącego nad ogniem. Tak rozcieńczona dawka mogła uśpić tylu ludzi jedynie na parę godzin. Po przebudzeniu będą się czuli, jakby dostali obuchem w głowę, ale przynajmniej będą żywi. Najchętniej wytrułabym ich co do jednego, za ich wierność wobec hrabiego, bo nie mieli w sobie nawet jednej niewinnej kosteczki. Jednak uśmiercenie tylu ludzi zanadto przypominało sposób działania d’Albreta. Pocieszyłam się myślą, że i tak znajdą się w nielichych tarapatach, gdy efekty mojej nocnej aktywności wyjdą na

jaw. Na razie jedynie strażnicy przy wschodniej bramie stanowili problem, bo posiłek jadali dopiero po służbie. Zajęcie się nimi zostawiłam na później, gdy już będę musiała przeprowadzić więźnia do czekającego pod zamkiem wozu. Woźnica policzył sobie słono za przysługę, bo bał się stracić swoje źródło utrzymania. Musiałam mu dać sporo naprawdę pięknej biżuterii, aby dał się przekonać do opróżnienia wózka i zabrania tajemniczego ładunku spod wschodniej bramy. Oczywiście nie zapłaciłam precjozami należącymi do mnie, tylko do Jamette. Nie było trudno zakraść się do jej komnaty i zabrać garść błyskotek, które dostała za szpiegowanie mnie. Zbliżając się do wieży, czułam, jak stopniowo opada ze mnie brzemię tajemnic, ostrożnych działań, udawania, przekonujących kłamstw. Wreszcie poczułam się tak lekko, jakbym zaraz miała ulecieć. Dotarłszy do celu, szybko przekręciłam klucz w zamku. Krew burzyła mi się w żyłach z podniecenia, tak że nie zwracałam uwagi na zimną obecność duchów. Na dole naciągnęłam kaptur, żeby osłonić twarz; zaśmiałam się sama do siebie, bo przecież wiedziałam, że po tej nocy to, czy ktoś mnie rozpozna, całkiem straci znaczenie. Mimo to z przyzwyczajenia zostawiłam kaptur na głowie. Długo rozważałam, co zrobić ze strażnikiem. Jakoś nie mogłam pogodzić się z myślą, że mam go zabić, bo każde zabójstwo bez błogosławieństwa Mortaina upodabniało mnie do d’Albreta. Jednak nie mogłam także narażać na niepowodzenie mojego planu, ponieważ jeśli okazałoby się, że rycerz jest zbyt słaby na podróż do Rennes, nie będę miała wyjścia i będę musiała skrócić mu męki, zapewne bowiem wycierpiał się już bardzo. Poza tym jeśli nie powiodłoby mi się i d’Albret przeżyłby tę noc, strażnik i tak modliłby się o śmierć w obliczu kary, na jaką skazałby go hrabia. Patrząc na to z tej strony, zabicie go było wyświadczeniem mu przysługi. Kiedy zerknęłam przez wizjer, uznałam, że jakieś bóstwo czuwa nad tym przedsięwzięciem, bo gnom leżał na podłodze, pochrapując. To oznaczało, że nawet jeśli się przebudzi, gdy wejdę, z łatwością dam sobie z nim radę. Weszłam do pomieszczenia. Z celi więziennej nie dochodził żaden dźwięk, a kuternoga nawet nie drgnął. Ucieszona przekradłam się bliżej. Trzymałam w ręku nóż i byłam gotowa, by w razie czego poderżnąć mu gardło. Jednak zanim zdążyłam uderzyć, poczwara zerwała się i rzuciła na mnie, zamierzając się pustym kuflem. Syknęłam, w ostatniej chwili uchylając się przed ciosem. Strażnik zahuczał gotowy

do obrony, a moje plany wzięcia go z zaskoczenia spełzły na niczym. ‒ Poddaj się albo cię zabiję ‒ zagroziłam cicho. ‒ Nie powstrzymasz mnie. Zaatakowałam, ale wymknął się błyskawicznie i zasłonił sobą drzwi do celi więźnia. Nie mogłam uwierzyć, że taki kaleka może poruszać się tak szybko. Nie spuszczając oczu z jego wykrzywionej twarzy, szybko zrewidowałam plany. ‒ Nie zabiję cię. Tylko uśpię. Uwolnię więźnia. Będziesz mógł później powiedzieć, że cię obezwładniono i pozbawiono przytomności, dlatego nie mogłeś nic zrobić. Na dowód pokażesz wielkiego guza na głowie. Na słowo „uwolnię” strażnik przekrzywił na bok głowę, jakby się zastanawiał, a potem odsunął się od drzwi i uczynił ręką zapraszający gest. Zmarszczyłam brwi, zaniepokojona, co też może oznaczać taka zmiana w jego zachowaniu. Człowieczek ponowił gest, tym razem dodając do lego kiwnięcie głową i uśmiech. W każdym razie ja wzięłam grymas na zniekształconej twarzy za uśmiech. ‒ Chcesz, żebym go uwolniła? ‒ upewniłam się. Energicznie potaknął skinieniem, a potem odsunął się od drzwi. Nie miałam zielonego pojęcia, jaki ma w tym cel, ale nie mogłam tak stać, nic nie robiąc. D’Albret wybierał się do Dinan, może nawet już u niej był, a to dawało mi szansę, żeby go zaskoczyć. ‒ Dobrze, chodź ze mną. ‒ Wskazałam mu celę. Nie zamierzałam ryzykować, że zamknie mnie razem z więźniem. Jeszcze pokiwał radośnie głową, ale odskoczył do tyłu jak pająk. Zerkając na niego, otworzyłam swoim kluczem drzwi do celi więziennej. Aż zamrugałam, kiedy ostry odór uderzył mnie w nozdrza. Starając się go ignorować, podbiegłam do leżącego w kącie rycerza. Był ogromny! Nadzieja, że zdołam zawlec go gdziekolwiek, a co dopiero po schodach, zgasła we mnie jak zdmuchnięta świeca. Mężczyzna nawet nie drgnął, kiedy weszłam. Strażnik co prawda też nie, ale wolałam mieć się na baczności. Trąciłam skazańca nogą, ale nie zareagował. Słysząc szmer za plecami, obróciłam się gotowa do obrony, ale strażnik stał tam, gdzie wcześniej. ‒ Nie żyje? ‒ zapytałam, wskazując na więźnia.

Gnom przyłożył złożone dłonie do policzka, jakby spał. ‒ Może chodzić? Kulas zawahał się, a potem podniósł rękę i pokręcił nią. Czyli trochę. Ogarnęło mnie rozczarowanie. Nie było mowy, bym dała radę wyciągnąć rycerza z wieży. To oznaczało, że nie ma kto zanieść wiadomości dla księżnej. Kucnęłam, żeby sprawdzić, jak ciężko ranny jest więzień. Na lewym policzku widniało głębokie cięcie. Wydawało się jednak dawniejsze. Skóra twarzy pod resztkami zaschłej krwi była żółto-zielonkawa. Przeraziłam się, że ciało rycerza zaczyna gnić, ale szybko zrozumiałam, że to gojące się siniaki. Widać było jeszcze trzy duże rany, jedną na lewej nodze i dwie na lewym ramieniu. Odetchnęłam głęboko, zbierając się na odwagę, i potrząsnęłam go delikatnie za zdrową rękę. ‒ Hej, obudź się, musimy uciekać. Poruszył się i jęknął, ale nic poza tym. Mamrocząc pod nosem przekleństwa, spróbowałam raz jeszcze, tym razem mocniej. ‒ Wstawaj, byku. Nie dam rady cię stąd wynieść. Jego masywna głowa poruszyła się na podłodze, a potem uniosła lekko. Rycerz spojrzał na mnie, mrużąc oczy. Nie wiedziałam, czy ciosy sprawiły, że gorzej widział, i czy w ogóle widział. ‒ Chodź tu i pomóż mi ‒ zawołałam do strażnika. Przykuśtykał i złapał więźnia pod drugie ramię. Postękując, pokwękując i przeklinając, zdołaliśmy rycerza posadzić. Ogarnęła mnie rozpacz, przenikająca chłodem głębiej niż same duchy. Rany mężczyzny wyglądały na zaognione, a jego samego trawiła gorączka. Pomyślałam, że nawet jeśli uda mi się jakimś cudem wywlec go z lochu, to bardzo prawdopodobne, że umrze od upływu krwi podczas transportu do Rennes. Postanowiłam jednak spróbować bez względu na to, jak nikłe szanse miałam. Skinęłam na gnoma i jednocześnie wstaliśmy, usiłując postawić rycerza na nogi. Okazało się, że równie dobrze mogliśmy próbować przenieść samą wieżę. Omal nie popłakałam się z bezsilności. Gdybym wierzyła bardziej w swoje możliwości i była pewna, że uda mi się tej nocy zabić d’Albreta, skróciłabym rycerzowi cierpienia. Miałam jednak wątpliwości co do tego, czy jestem w stanie wygrać z podstępnym, silnym hrabią, a ktoś musiał ostrzec księżną. Poza tym co to za okrutny bóg odbiera dzielnemu mężowi łaskę śmierci w bitwie, zostawiając go, by zgnił w lochu, o ile nie gorzej. Przymknąwszy powieki, od razu ujrzałam

wspomnienie potężnego rycerza walczącego na pięknym wierzchowcu i nieustającego w bitwie, szaleńczo machającego bronią nawet wtedy, gdy zwierzę zostało zabite, a szanse na zwycięstwo całkiem stopniały. Obraz ten podsunął mi pewien pomysł. Musiałam obudzić w nim jakoś ten szał bitewny. To samo zapamiętanie, upór, z którym walczył, powinno mu pomóc się stąd wydostać. Kiwnęłam głową do strażnika, a potem zwróciłam się do więźnia. ‒ Wstawaj! ‒ syknęłam. ‒ Księżna jest w niebezpieczeństwie! ‒ Gwałtownie podniósł głowę. ‒ Jeśli nie oprzytomniejesz natychmiast, lada moment będzie po niej. Wstawaj! ‒ Pociągnęłam go za ramię, ale tylko stęknął. ‒ Będziesz tu leżał zwinięty w kłębek, mażąc się jak dzieciak, gdy twoja pani umiera? Strażnik zbladł i spojrzał na mnie ze zgrozą, energicznie kręcąc głową. W rycerzu zaczęła się budzić bestia. Krew napłynęła mu do twarzy, otworzył oczy, w których zapłonęło życie. ‒ Nigdy nie zostałbyś wybrany do obrony księżnej, gdyby wiedziano, jaki jesteś słaby ‒ szepnęłam mu do ucha. I nagle, niczym wielka oceaniczna fala, wojak podniósł się z podłogi. Zachwiał się, odzyskał równowagę, a potem z rykiem rzucił się na mnie. Odskoczyłam, a on, pozbawiony podparcia, omal się znów nie przewrócił. To mały strażnik pomógł mu utrzymać się na nogach. Zamroczony, rozwścieczony niczym byk, rycerz kręcił głową niepewny, kogo ma zaatakować w pierwszej kolejności. ‒ Chodź ‒ powiedziałam szybko, żeby ruszył się, nim całkiem oprzytomnieje ‒ księżna jest tam. Zdążysz jeszcze, jeśli się pospieszysz. ‒ To była akurat najczystsza prawda. Słowa zadziałały na niego jak kłująca w plecy lanca. Zrobił krok naprzód, a jego twarz pobielała i wykrzywiła się z bólu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że ze względu na ranną nogę muszę mu jednak pomóc. Żywiąc nadzieję, że nie zabije mnie na miejscu, podeszłam i wsunęłam mu się pod ramię. Jego ciężar o mało nie wgniótł mnie w ziemię. Z trudem wyprostowałam kolana i plecy i znów razem ze strażnikiem pomogliśmy mu stanąć prosto. Jednak rycerz ponownie zawisł bezwładnie pomiędzy nami, jakby uszło z niego powietrze. Przygnieciona jego ciężarem, przerażona, że zostaniemy tu jak szczury w pułapce, zawołałam:

‒ Pozwolisz zginąć swojej księżnej, bo zachciało ci się spać, leniu! Rusz się! Wydawszy stłumiony jęk, rycerz ożył i jednym wielkim, powłóczystym krokiem dotarł do drzwi. A my razem z nim. Sięgnęłam po pochodnię, mając nadzieję, że w tym chaosie i szarpaninie nie podpalę ani rannego, ani siebie. Światło jednak było nam niezbędne, byśmy mogli wdrapać się na tonące w czerni schody, kierując rycerzem tak, by nie spadł. Po pierwszym stopniu okazało się, że w ogóle nie da się nim kierować. Gnom wydał poirytowane chrząknięcie i gestem nakazał mi iść przodem. W ten sposób mogłam oświetlać im drogę. Sam strażnik ustawił się tak, żeby więzień mógł wykorzystać go na podobieństwo żywego kostura. Prawą, zdrową nogę rycerz mógł stawiać na stopniu i opierać na niej cały ciężar ciała. Lewe ramię zwisało bezwładnie i nie mógł sobie nim pomóc, ale przytrzymując się ściany, mógł powoli wspinać się na górę. Zerkałam przez ramię na jego pobladłą, wykrzywioną grymasem bólu twarz i modliłam się, żeby nie zemdlał w trakcie tej wędrówki. ‒ Pospiesz się ‒ ponagliłam go. ‒ Otaczają ją. Bezsilność i cierpienie, że nie może dotrzeć do swojej pani, widać było w nim tak wyraźnie, że aż mi się serce krajało. Wzięłam się jednak w garść. Rozczulanie się nie pomogłoby ani jemu, ani mnie. Rycerz przystanął, spocony, dysząc niczym miech kowalski. Zostały nam jeszcze tylko cztery stopnie. ‒ Wiesz już, jak ich zabijesz? ‒ zaczęłam mówić cicho. ‒ Tych, którzy chcą zamordować księżną? ‒ Pokonał kolejny stopień. ‒ Zrobisz to gołymi rękami? W ten sposób mógłbyś patrzyć, jak oczy wychodzą im na wierzch, gdy odcinasz dopływ powietrza. Wciśnięty pod ramię olbrzyma strażnik łypnął na mnie ze zgrozą, ale nie zwracałam na niego uwagi, bo zrobiliśmy następny krok i już czułam powiew zimnego powietrza na karku. ‒ A może rozszarpiesz ich na strzępy? Wreszcie rycerz podźwignął się na ostatni stopień, a ja powstrzymałam idących gestem w obawie, że ranny wytoczy się z wieży wprost na przechodzącego wartownika. Jednakże więzień oparł się ciężko o ścianę. Wyjrzałam na dziedziniec, ale nikogo nie było. ‒ Musimy iść do wschodniej bramy. Stoi tam tylko dwóch wartowników, a gdy się ich pozbędę, będziemy mogli przejść przez most niezauważeni. Przy moście czeka wóz, ma zawieźć go prosto do księżnej.

Oczy poczwarkowatego strażnika rozszerzyły się ze zdumienia, ale nieforemna twarz wykrzywiła się w uśmiechu. W każdym razie w ekspresyjnym grymasie. ‒ Pomożesz mu? ‒ zapytałam, z trudem przełykając to, że zmuszona jestem zaufać w tak ważnej kwestii dziwacznemu argusowi. ‒ Zabierzesz go do Rennes? Człowieczek potaknął tak energicznie, że mało co głowa mu nie odpadła. Po wyjściu z wieży wędrówka okazała się łatwiejsza. Nie musieliśmy już wdrapywać się po schodach, a wokół stały mury, o które rycerz mógł się opierać. Posuwaliśmy się bardzo powoli, ale do przodu. Skóra na ramionach świerzbiła mnie z niecierpliwości, ale w żaden sposób nie mogłam przyspieszyć spraw. I tak uważałam za cud, że udało nam się dotrzeć tak daleko. Zerknęłam przez ramię na zamek. W jednym z okien świeciło się światło. Oznaczało to, że d’Albret nadal przebywa w komnacie Dinan. Zastanawiałam się, kto też pilnuje tej nocy drzwi, bo zawsze stawiał pod jej komnatą dwóch wartowników. Miałam nadzieję, że jednym z ludzi okaże się kapitan de Lur, co dałoby mi świetny powód, by zabić tego wieprza. W końcu pod osłoną cieni wzdłuż murów zbliżyliśmy się do bramy. Strażnicy wydawali się całkiem pochłonięci cichą rozmową. ‒ Masz. ‒ Podałam kulawemu strażnikowi kawałek żółto-czarnej tkaniny. ‒ Będziesz tego potrzebował, by wydostać się poza mury zewnętrzne. W wozie jest parę potrzebnych rzeczy, w tym trochę biżuterii, za którą w razie czego można coś kupić. Połóż tę flagę zarazy na wózku w widocznym miejscu, a nikt nie będzie was zatrzymywał ani przeszukiwał, rozumiesz? Kiedy potaknął skinieniem, gestem nakazałam mu zaczekać na mój znak, a potem zaczęłam skradać się w kierunku wartowników. Żołnierze zajęci byli narzekaniem, że spóźnia się ich zmiana, i zastanawiali się, czy w takim razie powinni zostać, czy też iść po dowódcę. Przyklejona do muru, przesunęłam się tak, by znaleźć się za plecami jednego z nich. Musiałam go zabić, żeby nie wszczął alarmu, bo nie umiałam ocenić, jak długo będzie działała mikstura nasenna i jak głęboko pogrążeni we śnie są żołnierze z garnizonu. Powtarzałam sobie, że to niezbędne, bo nie zdołałabym przemycić rycerza obok wartowni. Przekonywałam siebie, że skoro są to ludzie d’Albreta, to przecież mają wiele na sumieniu.

Najsłabszym ogniwem w moim planie było to, że nawet jeśli uda mi się po cichu zabić jednego wartownika, drugi to zauważy. Nie wiedziałam, czy uda mi się zabić drugiego, zanim narobi zamieszania. Nie pozostawało mi nic innego, jak spróbować, a o resztę martwić się później. Zdjęłam sznur, którym byłam opasana, i owinęłam sobie jego końce wokół dłoni, tak żeby mi się nie wyślizgnął. Powoli zakradłam się do mężczyzny, który wyczuwając moją obecność za plecami, wykonał ruch, jakby miał się obrócić. Wtedy błyskawicznie zarzuciłam mu postronek na szyję i z całej siły zacisnęłam. Mężczyzną szarpnęło, rzucił na ziemię broń i chwycił sznur, chcąc oderwać go od gardła. Zacisnęłam mocniej, zapierając się kolanem o jego plecy i jednocześnie unikając ciosu łokciem. Łoskot broni rzuconej na ziemię przyciągnął uwagę drugiego wartownika. Ujrzawszy, co się dzieje, dobył miecza, przyskakując ku mnie. Zaklęłam. W ostatniej chwili zasłoniłam się duszonym wartownikiem. Nagle jednak rozległo się głuche uderzenie, a atakujący mnie żołnierz zamarł, po czym runął jak kłoda na ziemię. Rozejrzałam się, szukając mojego wybawcy. Pod murem stał gnom, trzymając w ręku procę. Jego grymas odebrałam jako wyraz satysfakcji. W tej chwili poczułam, jak wartownik, którego dusiłam, wreszcie zawisł bezwładnie. Zebrałam się w sobie, żeby dać odpór ulatującej z niego duszy, i zdjęłam sznur z jego szyi. Mały strażnik kiwnął do mnie głową, jakby mówił: „Nie ma za co”. A nawet mu nie zdążyłam podziękować. A potem ponaglił mnie gestem, zupełnie jakby to on dowodził akcją uwolnienia więźnia. Stłumiłam irytację i już razem podbiegliśmy do opartego o mur rycerza. Olbrzym miał przymknięte powieki, a jego twarz była biała jak prześcieradło. Nie wiedziałam, czy wysiłek dotarcia tutaj nie wyzuł go zupełnie z sił, czy wola walki jeszcze krążyła w jego żyłach. Modliłam się do Mortaina, by ten zaciekły upór nie opuścił Bestii całkowicie, bo nie wyobrażałam sobie, jak inaczej dowleczemy go do wozu. Mimo jego stanu musiałam jednak wykorzystać tę chwilę, gdy był przytomny, i przekazać mu wiadomość dla księżnej. ‒ Posłuchaj mnie i zapamiętaj, to bardzo, bardzo ważne. Jak dotrzesz do Rennes, musisz koniecznie porozmawiać z księżną. D’Albret ma swoich ludzi w mieście. W odpowiedniej chwili mają otworzyć dla niego bramy miasta. Zapamiętasz? Musisz jej o tym powiedzieć!

Nie wiedziałam nawet, czy poruszył głową na potwierdzenie, czy po prostu opadła mu ze zmęczenia. Zdenerwowana zwróciłam się do strażnika: ‒ Słyszałeś wszystko? Odetchnęłam, kiedy skinął potwierdzająco. Nic więcej nie mogłam zrobić. Założyłam sobie ciężkie jak pień ramię na barki i zaczęliśmy iść powoli ku bramie. Na moście rycerz zdjął ze mnie brzemię i wsparł się na barierce. Nie protestowałam, skorzystałam z okazji i pobiegłam przodem upewnić się, że wóz czeka w umówionym miejscu, i zapłacić woźnicy resztę kwoty. Serce zamarło mi w piersi, bo w pierwszej chwili nie zobaczyłam wozu. Dopiero rozejrzawszy się baczniej, dostrzegłam go, stał ukryty w cieniu zewnętrznego muru. Do wozu uczepione były dwa liche, zabiedzone muły, ale brakowało woźnicy. Prawdopodobnie uznał, że lepszy wróbel w garści. Odwróciłam się, żeby sprawdzić, jak radzą sobie mężczyźni na moście. Okazało się, że przystanęli. Zupełnie jakbyśmy mieli czas na podziwianie widoków. Spojrzałam w okno komnaty Dinan. Było ciemne. Zaczęłam niecierpliwić się jeszcze bardziej. Musiałam dostać się tam, póki d’Albret leży w ramionach kochanki i niczego się nie spodziewa. Zła, że strażnik i rycerz zwlekają, zamachałam do nich ponaglająco. ‒ Szybciej! Bo lada moment ktoś nas może zauważyć! Zaraz przyjdzie zmiana warty! Strażnik spojrzał na mnie ze smutną miną i pokręcił głową na znak, że ranny nie da rady iść dalej. Podbiegłam kawałek, poirytowana, że gnom nie może przemówić do więźnia i pobudzić go do działania. Miałam już dość straszenia rycerza. Choć nie sądziłam, że to możliwe, znienawidziłam siebie jeszcze bardziej za to, że musiałam go tak dręczyć. ‒ Obudź się, leniu! Jak śmiesz drzemać tu sobie, podczas gdy twoja księżna umiera? ‒ Rycerzowi zadrgały powieki, ale nic poza tym. Zrozpaczona sięgnęłam po broń ostateczną. ‒ Prawie ją mają! Żołnierze d’Albreta zaraz ją dopadną. A wiesz, co mówią o d’Albrecie, jak traktuje kobiety? ‒ Strażnik, wyraźnie zatroskany, machnął, wskazując moją twarz. W pierwszej chwili nie zrozumiałam, dlaczego w jego oczach czai się ciepło, gdy na mnie patrzy. Kiedy machnął znowu, dotknęłam policzków. Były mokre od łez. Zła na siebie, otarłam oczy. ‒ Ale pewnie nie chce ci

się nawet ruszyć, pewnie nie obchodzi cię, że będzie obmacywał ją włochatymi łapskami, że pohańbi jej ciało... Rycerz ryknął tak, że jeden z wystraszonych mułów aż parsknął, a potem odepchnął się od barierki i rzucił naprzód. Strażnik usiłował pokierować chaotycznym atakiem tak, by ranny zatoczył się w kierunku wozu, ale olbrzym parł ku mnie. Zaskoczona zdążyłam tylko spojrzeć mu w jasne błękitne oczy i ten widok był ostatnim, zanim poczułam potężny cios w szczękę i straciłam przytomność.

Rozdział piętnasty Kiedy zaczęła mi wracać świadomość, myślałam, że śpię. Czułam się bezpiecznie, opatulona, kołysana jak dziecko. Jak dziecko w łodzi unoszącej się na falach. Niezwykle wyboistych fałach, pomyślałam, kiedy podskoczyłam i opadłam, obijając się boleśnie. Spróbowałam otworzyć oczy, ale miałam wrażenie, że ktoś zeszył mi powieki. Gdy wreszcie udało mi się je rozewrzeć, ujrzałam nad sobą ciemne niebo usiane blednącymi gwiazdami. Przez chwilę nie mogłam zrozumieć, gdzie jestem. Usiłowałam sobie przypomnieć, co się wydarzyło, przedzierając się przez wspomnienia niczym bankier przez kupki monet. Rycerz. Prowadziliśmy go do wozu i...? Złe przeczucia pomogły mi zebrać siły. Kiedy dźwignęłam się, żeby usiąść, poczułam, jakby w moim żołądku wiło się stado węgorzy. Zdążyłam przechylić się przez rant i zwymiotowałam. Dopiero po chwili, gdy nieznośne pulsowanie w skroniach zelżało, zaczęłam sobie uświadamiać, gdzie jestem. Poczułam odór nieczystości, który o mało co nie wywołał u mnie kolejnej fali mdłości, a potem dostrzegłam żółto-czarną chorągiewkę powiewającą na wietrze. Gorączkowo rozejrzałam się wokół. Rycerz leżał obok mnie, nieprzytomny, bezwładnie podskakujący na jadącym po wertepach wozie. Nigdzie żadnych domów czy murów miejskich. Jak okiem sięgnąć widziałam jedynie gospodarstwa i chałupy. Z przerażeniem zrozumiałam, gdzie się znajduję. I przypomniałam sobie, jak wielka pięść rycerza zbliżała się ku mojej twarzy. Domyśliłam się, że to pokurczony strażnik wsadził mnie na wóz i zabrał z zamku. Ogarnęła mnie rozpacz. Jeszcze raz rozejrzałam się nerwowo, usiłując rozeznać się w sytuacji. Jak długo mogłam być nieprzytomna? Jak daleko od Nantes mogliśmy odjechać? Miałam nadzieję, że może jeszcze nie jest za późno, żeby wrócić. Niestety, jakkolwiek bym wytężała wzrok, nie byłam w stanie dostrzec ani śladu miasta. A to oznaczało, że wszystkie moje plany, z takim wysiłkiem powzięte postanowienie, obróciły się w pył. Leżący obok mnie olbrzym z taką siłą zakręcił kołem fortuny, że wyrwał mi je z rąk. Winowajca ledwie się poruszył, kiedy na jego głowę spadła lawina moich przekleństw, ale strażnik, który powoził, odwrócił się i najwyraźniej pod wrażeniem, dotknął czapki. Ten zabawny salut rozdrażnił mnie jeszcze bardziej. Ignorując fale mdłości, kucnęłam i już miałam się wyprostować, gdy koło najechało na jakiś wybój i

omal nie wypadłam z wozu. Chwyciłam się ławki i niezdarnie, na czworakach wdrapałam się na miejsce obok gnoma. Odczekałam chwilę, żeby przeszły mi zawroty głowy, a potem zaczęłam wymyślać naszemu woźnicy. ‒ Coś ty narobił?! Nie miałam z wami jechać! Wszytko zepsułeś! Człowieczek wzruszył ramionami i wskazał za siebie. Obejrzałam się na wielki tobół podskakujący na tyle wozu. Jak on śmiał?! ‒ złościłam się. Co za głupi pomysł przyszedł mu do tej rozgorączkowanej głowy? Jak mógł mnie porwać?! Miałam ochotę skoczyć na tył wozu i złoić bandycie tę jego grubą skórę. Zamiast tego jednak cały gniew i frustrację wyładowałam, zaciskając pięści tak mocno, że wbiłam paznokcie w dłonie. Miałam nadzieję, że ból mnie otrzeźwi. Nie mogłam uwierzyć, że moja zemsta, upragnione zabicie d’Albreta, plany, które snułam tak długo, że to wszystko zostało mi sprzątnięte dosłownie sprzed nosa. Mało brakowało, a zaczęłabym tłuc głową i wyć do Boga i Jego dziewięciu świętych. A potem nagle, jak parująca z kotła woda, moja złość uleciała, pozostawiając pustkę. Jedyna szansa, na którą czekałam miesiącami ‒ nie, całymi latami! ‒ została nieodwracalnie stracona. Wiedziałam, że już nigdy nie uda mi się stworzyć takich okoliczności, które pozwoliłyby mi dokonać zemsty na d’Albrecie. NIGDY. Słowo to tłukło mi się w głowie niczym kamyk w cebrze. Jednak to, co się stało, oznaczało również, że nie mogłam wrócić ‒ że nie można mnie było odesłać ‒ bo nawet ksieni o lodowatym sercu będzie musiała uznać, iż nie ma możliwości, bym zaskarbiła sobie ponownie zaufanie d’Albreta. Czyli że... Uciekłam! Usiłowałam sobie przypomnieć, czy w ciągu tych siedemnastu łat mojego życia słyszałam, by ktokolwiek wymknął się d’Albretowi. Któraś z żon, dzieci, wrogów? Jedynie księżnej udało się tego dokonać, i to dwukrotnie, raz w Guerande, a drugi dwa tygodnie wcześniej. Podczas gdy nie ulegało wątpliwości, że bogowie interweniowali w sprawie księżnej, trudno mi było uwierzyć, że zatroszczyli się o mnie. Wcześniej nigdy tego nie robili. Ucieczka. Słowo to brzmiało tak soczyście i kusząco jak pierwszy wiosenny

owoc. Opierałam się jednak tej rozkoszy, bo wiadomo, że nadzieja jest tylko żartem bogów. Dałam sobie chwilę, żeby wziąć się w garść, a potem zwróciłam się do siedzącego obok strażnika. Udając, że nie wściekałam się, nie parskałam i nie awanturowałam ostatnią milę, zapytałam spokojnie: ‒ Jak tam nasz ładunek? Na jego pokrzywionej twarzy odmalowała się ulga. Potaknął entuzjastycznie głową. Spojrzałam na tył powątpiewająco, nieprzekonana, czy stan rycerza pozwala na tak wielki optymizm, ale nie odezwałam się. Biorąc pod uwagę, że nie miałam innych możliwości, dowiezienie rycerza do Rennes wydawało się najsensowniejszym działaniem. Najlepiej żywego. To przypomniało mi o czymś. Wszystkie moje troski i obawy stracą znaczenie, jeśli d’Albret nas złapie. Byłam pewna, że już wysłał za nami pościg. Na szczęście wszyscy jego żołnierze będą otępiali jeszcze przez jakiś czas, a nie sądziłam, by sam wsiadł na konia. Gdzieś w oddali rozległo się pianie koguta. Zaspani chłopi niedługo zaczną wychodzić z chat i ruszą na pola. Wtedy nas zobaczą. A nie mogliśmy ryzykować. ‒ Musimy się ukryć ‒ powiedziałam. Skinął powoli, jakby już o tym myślał. ‒ Bo będą nas ścigali ‒ ostrzegłam. ‒ Dlatego nasza kryjówka musi być gdzieś z dala od drogi. Dystans, który my pokonywaliśmy niemal całą noc, ludzie ojca mogli przebyć dużo, dużo szybciej. Strażnik kiwnął znowu, wskazał znajdującą się nieopodal kępę drzew i skierował wóz w tę stronę. Przyglądałam mu się w zamyśleniu, rozważając, czy mogę mu zaufać. Po raz setny zastanawiałam się, co za dziwaczna więź łączy strażnika i więźnia. Czyżby Bestia z Waroch potrafił zdobyć przychylność nawet tych, którzy go pilnowali? Nie miałam wątpliwości, że do strzeżenia tak cennego więźnia d’Albret wyznaczył najbardziej lojalnych ludzi. A przecież strażnik nie zrobił nic, by zapobiec uwolnieniu rycerza. Miałam nadzieję, że człowieczek zdaje sobie sprawę, że pomagając nam, odciął sobie drogę powrotną na zamek, i choćby z tego względu nas nie zdradzi.

Świtało, gdy ujrzeliśmy w oddali stare kamienne domostwo. Oddalone od drogi, w zasadzie od czegokolwiek, osłonięte było dodatkowo kawałkiem lasu. Kuternoga zatrzymał wóz pomiędzy drzewami, żeby rozeznać się w sytuacji. Budynek wyglądał na opuszczony. Po podwórku nie chodził drób, nie było słychać meczenia kóz, a z komina nie unosił się dym. Wyglądało to nieprawdopodobnie, jakby opustoszały dom czekał właśnie na nas. Nadal nie do końca przekonana co do motywów kulawego strażnika, wskazałam brodą zabudowania. ‒ Idź, sprawdź, czy ktoś jest w środku. Kulas kiwnął głową i zszedł z wozu. Ochota, z jaką to zrobił, przekonała mnie prawie, że to nie pułapka. Tak czy owak, ktoś musiał sprawdzić otoczenie. Jak na razie człowieczek dowiódł swojej szczerości, więc mógł wziąć to zadanie na siebie. Podczas gdy sprawdzał podwórko, zajechałam wozem na tył budynku. Siedząc na koźle, jeszcze raz zaczęłam się zastanawiać nad własnym położeniem. Może powinnam jednak wrócić do Nantes i wykonać zadanie? Należałam do tych ludzi, którzy mając raz wyznaczony cel, niełatwo rezygnują. W razie czego mogłabym powiedzieć, że zostałam porwana przez Bestię. Problem w tym, że rycerz był na to za słaby, a poza tym wydawałam się jedynym kandydatem do oskarżenia o odurzenie żołnierzy. Obawiałam się, że aż nazbyt wyraźnie widać mój udział w tym przedsięwzięciu. A może, pisnął cienki głosik w mojej głowie, może Mortain wysłuchał moich modłów. Czy to wszystko mogło mieć aż tak proste wyjaśnienie? Niemożliwe. W życiu nic nie jest proste. *** Budynek wyglądał na domek myśliwski ostatniego księcia, azyl, do którego można było zabrać grupę przyjaciół czy kochankę. Dla naszych celów nadawał się idealnie ‒ solidny, ukryty przed wzrokiem przypadkowych przechodniów. A co ważniejsze, nie słyszałam, by d’Albret czy któryś z jego ludzi kiedykolwiek wspominał o tym miejscu, istniało więc spore prawdopodobieństwo, że o nim nie wiedzą. Strażnik wrócił, akurat gdy niebo zaczęły zasnuwać ciemne chmury zwiastujące deszcz. Niestety, bezbronny, słaby rycerz nadal był olbrzymem. ‒ Nie damy rady go przenieść. Strażnik potrząsnął rannym, ale temu nawet nie drgnęła powieka. Przestraszona, że rycerz nie żyje, spojrzałam na jego pierś. Na szczęście unosiła się i opadała. Człowieczek zaczął potrząsać nim mocniej, ale powstrzymałam go.

Zerknęłam w niebo. Właśnie zaczynały spadać pierwsze krople. Pomyślałam, że obmycie chorego byłoby ogromnym wyzwaniem wymagającym dużej ilości wody. ‒ Niech deszcz obmyje go z pierwszego brudu ‒ zadecydowałam. ‒ Nie jest zimno. Akurat spłucze więzienny odór, zanim zabierzemy go do środka. Strażnik skrzywił się chmurnie, jakbym obraziła lub skrzywdziła jego pana. Nie przejmując się nim, wzięłam z wozu dwa zawiniątka i poszłam do domu. Nie obchodziło mnie, czy idzie za mną czy nie. Korzystając z tego, że strażnik został przy rycerzu, zaczęłam przeszukiwać wnętrze, chcąc się naocznie przekonać, że nikt się tu nie ukrywa. Tylne drzwi prowadziły do wielkiej kuchni, w której królował kominek. Na dole znajdowała się jeszcze duża sala, a na górze trzy mniejsze pomieszczenia. Skromne umeblowanie stanowiło kilka podstawowych sprzętów. W kominkach leżał zimny popiół. Przeniesienie rycerza na górę nie wchodziło w grę, postanowiłam więc, że położymy go na ławie w kuchni. Wyjrzałam na zewnątrz. Strażnik nie opuścił swojego posterunku, jakby to, że ocieka wodą, miało ulżyć rannemu. Przywołałam go. ‒ Musimy przygotować tę ławę, ale sama jej nie przesunę. ‒ Wskazałam mebel i wręczyłam kalece gałgan, żeby się wytarł. Stękając z wysiłku, przesunęliśmy ławę. Nakryta starymi pledami, które znalazłam na górze, stanowiła przyzwoite leżysko. Ruch rozgrzał mnie trochę. ‒ Chodźmy, sprawdzimy, czy da się go tu przywlec. ‒ Westchnęłam, przewidując, że zadanie będzie równie trudne co powożenie naoliwionym wołem. Okazało się, że deszcz nie tylko zmył warstwę brudu z chorego, ale także go obudził. Rycerz zamrugał i popatrzył na nas. Mój widok wyraźnie wprawił go w konfuzję, a ja poczułam, jak na nowo ogarnia mnie fala wściekłości na wspomnienie, że ograbił mnie z wyczekanej zemsty, jedynej rzeczy, o której myśl pozwoliła mi przetrwać te ostatnie pół roku. Pochyliłam się ku rannemu. ‒ Pomogłam ci z rozkazu księżnej, a ty jak mi się odpłaciłeś? Zrujnowałeś mój misternie przygotowany plan! ‒ Oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia. ‒ Od tej pory, dopóki nie znajdziemy się w Rennes, będziesz robił dokładnie to, co ci powiem, i nic ponadto. Rozumiesz? Inaczej zostawię cię tu i zgnijesz na deszczu. ‒ Co popsułem? ‒ wychrypiał. Jego głos brzmiał jak chrzęszczenie kamyków spadających ze stoku. ‒ Plany, które snułam przez ostatnie pół roku. Dlaczego? Dlaczego to uczyniłeś?

‒ Ale co? Dotknęłam obolałej szczęki. ‒ Dlaczego zabrałeś mnie ze sobą? Potrząsnął głową, jakby chciał odzyskać jasność myśli. ‒ Ostatnie, co pamiętam, to namolny, pełen jadu głos sączący mi do ucha wstrętne kłamstwa. ‒ To byłam ja. ‒ Ty? ‒ Wyglądał na całkiem zaskoczonego, jakby nie potrafił powiązać głosu ze wspomnień z moją osobą. ‒ Tak, pacanie. Jak inaczej miałabym cię przetransportować po schodach i na wóz? ‒ Starałaś się obudzić we mnie szał bitewny? Czy ty masz pusto w głowie? ‒ Tak się złożyło, że nikt nie miał lepszego pomysłu, jak wydobyć cię z lochu. Wykorzystałam to narzędzie, które miałam pod ręką. ‒ No to masz szczęście, że w ogóle czujesz jeszcze tę szczękę. ‒ Przyjrzał mi się w zamyśleniu, jakby wygrzebywał coś z pamięci. ‒ Poza tym robiłaś wrażenie wystraszonej ‒ mruknął. ‒ I kto tu ma pusto w głowie! ‒ oburzyłam się. ‒ Otrzymałam zadanie i musiałam je wykonać. Nie było mowy o lęku. ‒ Kłamałam, oczywiście. Bałam się wtedy strasznie, ale byłam zła, że to zauważył.

Rozdział szesnasty Blady jak duch, zdyszany rycerz usiadł na ławie, a potem położył się przy pomocy strażnika. Zmęczony zamknął oczy. Widać było, że ten wysiłek sporo go kosztował. Porzuciłam wszelkie nadzieje powrotu do Nantes, bo najwyraźniej chory i tak wymagał każdej odrobiny mojej niewielkiej wiedzy medycznej ‒ i sporo boskiej pomocy ‒ żeby dotrzeć do Rennes żywym. Jego śmierć po drodze oznaczałaby, że całe moje poświęcenie i wysiłek poszły na marne. Wskazałam strażnikowi wiadro. ‒ Przynieś wody. Musimy go umyć. I przynieś te dwa pakunki, które zostały jeszcze w wozie. Człowieczek natychmiast złapał za wiadro i wyszedł na deszcz. Wyciągnęłam hubkę i krzesiwo i zaczęłam rozpalać ogień w kominku. Uznałam, że chmury i deszcze zamaskują dym i będzie on niewidoczny z drogi, na wszelki wypadek jednak ograniczyłam się do małego ogniska, niezbędnego, by opatrzyć rany rycerza. Po powrocie strażnik odłożył pakunki i wlał trochę wody do starego kociołka. Podałam mu czysty gałganek. ‒ Obmyj go dokładniej, a ja później opatrzę rany. Jeśli trzeba, rozetnij ubranie. I znów strażnik natychmiast wykonał moje polecenie. Ulżyło mi trochę. Przez kilka następnych chwil pracowaliśmy w milczeniu. Strażnik mył rannego, ranny zbierał siły, by zadać mi pytania ‒ prawie widziałam, jak kłębią się w jego głowie ‒ a ja mieszałam sproszkowaną korę wiązu i gorczycę z wrzątkiem. Modliłam się przy tym, by rany nie okazały się zbyt poważne, jak na moje ograniczone możliwości. Skończywszy, podniosłam się powoli i z duszą na ramieniu poszłam sprawdzić, jak sprawy się mają. Stopy rannego wystawały poza ławę. Jego twarz, nadal poszarzała pod tęczą sińców, była zabawnie brzydka ‒ dziobata, z policzkiem przeciętym długą blizną. Garby wskazywały, że jego nos był złamany, i to niejeden raz, brakowało mu też kawałka ucha. I żaden z tych defektów nie miał zniknąć, nawet gdy rany i siniaki się zagoją. Był umięśniony jak odyniec. Pod skórą odznaczały się węzły mięśni i ścięgien. Gdyby rzeźbiarz chciał zakląć w kamieniu czystą siłę, wykułby właśnie posąg Bestii.

Niemal całe ciało rycerza pokrywała sieć blizn, od najświeższych, jeszcze sinych, po stare, bieluteńkie, niemal srebrne. Wbrew samej sobie byłam zafascynowana ‒ może nawet pod wrażeniem ‒ ile ten człowiek otrzymał ran. I przeżył. Bezwiednie, jakby moja dłoń zyskała własną wolę, dotknęłam delikatnie poznaczonej bliznami skóry. ‒ Jak to możliwe, że jeszcze żyjesz? ‒ zastanawiałam się. ‒ Jestem prawie nieśmiertelny. ‒ Głęboki głos wypełnił pomieszczenie aż pod powałę. Zaskoczona popatrzyłam na niego. Nie zdawałam sobie sprawy, że mówię głośno. Oczy rycerza, przepełnione cierpieniem, błyszczały inteligencją. Kolorem przypominały jasne, niesamowite wilcze ślepia. ‒ Ach, dobrze wiedzieć. W takim razie nie muszę się za bardzo przejmować, jak będę cię opatrywała. ‒ Ty? ‒ zdumiał się i zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. Nie było w tym spojrzeniu lubieżności, jedynie chłodne szacowanie. Udałam, że rozglądam się po kuchni. ‒ A widzisz tu kogoś innego? Może masz na myśli swojego strażnika? Chyba gdyby mógł, to już dawno by to zrobił. Wyciągnęłam rękę do gnoma, który przysłuchiwał się naszej wymianie zdań, mrugając nerwowo, i niecierpliwie poruszyłam palcami. Kiedy podał mi gałganek, wbrew zapowiedziom zaczęłam ostrożnie wycierać twarz rannego, oczyszczając ją z warstwy brudu. Choć w żaden sposób nie pomogło to jego aparycji, z ulgą stwierdziłam, że nie ma żadnych poważnych ran. Skupiłam się na długim cięciu biegnącym wzdłuż przedramienia. Ostrze, którym je zadano, nie sięgnęło kości ani nie naruszyło ważniejszych naczyń czy ścięgien, ale rana wymagała porządnego oczyszczenia, które mogło być bardzo nieprzyjemne i dla Bestii, i dla mnie. Dwie okrągłe rany po strzałach były zaognione. Palcami owiniętymi czystym płótnem sprawdziłam, czy nie tkwią w nich resztki drewna lub metalu. Rycerz syknął, ale nic poza tym. ‒ Żadnych drzazg, więc łatwo sobie z tym poradzimy. Wygląda na to, że strzały ominęły najważniejsze miejsca. Kiwnął głową, ale milczał. Na torsie widać było opuchlizny i sińce. Zaczęłam je badać, ale w pewnej chwili jęknął i złapał mnie za rękę. Zaskoczyła mnie delikatność jego wielkich,

mocarnych dłoni. ‒ Nie musisz mnie szturchać po żebrach, sam mogłem ci powiedzieć, że są połamane. ‒ Dobrze, zostały w takim razie nogi. I jedna z ran właśnie na nodze martwi mnie najbardziej. Strażnikowi albo się nie chciało, albo kierował się skromnością, ale nie zdjął rycerzowi spodni. Sięgnęłam po mały nożyk i rozcięłam zniszczoną, zakrwawioną skórę. Kiedy jednak chciałam odrzucić kawałki, ranny złapał mnie nagle za rękę. Popatrzyłam na niego zaskoczona. Na widok rumieńców zakłopotania nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Bestia z Waroch zawstydzony. ‒ Daj spokój, nie ma tam nic, czego nie widziałabym już wcześniej. Zdumiony uniósł brwi, ale pozwolił odsłonić udo. Strażnik aż jęknął wstrząśnięty, ja głośno nabrałam powietrza. ‒ Aż tak źle? ‒ zapytał rycerz. Całe udo było czerwone, spuchnięte i gorące. Z rany sączyła się ropa, a na skórze ponad raną i poniżej utworzyły się czerwone pręgi. Ranny skrzywił się na ten widok, a ja po raz kolejny zastanawiałam się, czy to wszystko, co wycierpiał, nie odebrało mu zdrowych zmysłów. ‒ Rzeczywiście, paskudnie to wygląda ‒ powiedziałam. ‒ Ale na twoje szczęście nie jestem chirurgiem, więc nie mogę ci obciąć nogi, choć chętnie bym to zrobiła. ‒ I tak bym ci nie pozwolił. ‒ Nie jestem pewna, czy w tym stanie dałbyś radę ‒ odparłam i powstrzymałam go gestem, żeby zakończyć te przekomarzanki. ‒ Co prawda nie obetnę ci nogi, ale to, co będę musiała zrobić, jest równie nieprzyjemne. Rycerz przyjrzał mi się uważnie. ‒ Kim jesteś i skąd wiesz tyle o ranach bitewnych? Nie spotkałem dotąd szlachcianki, która opatrywałaby rany ze zręcznością medyka. Potrzebowałam czasu, żeby pomyśleć, dlatego wstałam i podeszłam do ognia. Nabierając wrzątku i przygotowując napar, zastanawiałam się, co mu powiedzieć. Że jestem córką d’Albreta i że zabierając mnie, ściągnął sobie na głowę pogoń, która będzie ścigać go po wsze czasy? Myśl, że miałabym odkryć przed nim swoją

prawdziwą tożsamość, napawała mnie niechęcią. Poczułam, że najchętniej pozostawiłabym ją za sobą, zakopała jak trupa i nigdy o niej nie wspominała. Poza tym dowiedziawszy się, kim jestem, pewnie nie uwierzyłby, że zależy mi na jego bezpieczeństwie. Ale coś musiałam mu powiedzieć. Wróciłam wspomnieniami do chwili, gdy stojąc na murach, ujrzałam go po raz pierwszy, w drużynie księżnej. ‒ Jestem przyjaciółką Ismae. ‒ Ismae! ‒ Poderwał się, jakby chciał usiąść, ale z grymasem bólu opadł z powrotem. ‒ Skąd ją znasz? Choć wpatrywałam się pilnie w przygotowywany opatrunek, czułam na sobie taksujący wzrok rycerza. ‒ Byłyśmy w jednym zakonie. Gdy jego milczenie przedłużało się bez końca, pomyślałam, że porzuci ten temat. ‒ Skoro jesteś zabójczynią, dlaczego jesteś tutaj i przygotowujesz dla mnie opatrunki? ‒ wypytywał dalej. Uśmiechnęłam się gorzko i podeszłam do ławy. ‒ Sama zadaję sobie to pytanie, uwierz mi. Mam rozkaz dostarczyć cię bezpiecznie do Rennes, żebyś mógł nadal służyć księżnej. ‒ Popatrzyłam mu w oczy. ‒ Akurat w tej kwestii nie kłamałam, kiedy cię dręczyłam. Spoglądaliśmy na siebie przez długą chwilę, aż wreszcie rycerz skinął, nie wiedziałam, czy na znak zrozumienia, czy też wybaczenia. ‒ No dobrze. ‒ Uśmiechnął się tak czarującym i oszałamiającym uśmiechem, że aż miałam ochotę odpowiedzieć mu tym samym. Zamiast tego położyłam mu na ranę gorący okład. Tak gwałtownie wciągnął powietrze, że bałam się, iż połknął język. Poczerwieniał z bólu i wysiłku, żeby powstrzymać łzy. ‒ Mówiłaś, że nie chcesz mnie zabić ‒ jęknął. ‒ Wybacz. To jedyny sposób, żeby wyciągnąć z rany złe humory. Inaczej umrzesz od zatrutej krwi. ‒ Ostrzeż mnie następnym razem, proszę. ‒ Dobrze. Teraz przyłożę taki sam na ramię.

Jęknął, ale reakcja nie była już tak silna jak poprzednio. Ucieszyłam się, bo to oznaczało, że rana nie jest aż tak wrażliwa i szybciej się zagoi. Zerknęłam, żeby sprawdzić, jak się czuje. ‒ Z takimi ranami już dawno powinieneś być martwy. Błysnął zębami. ‒ Dar od świętego Camulosa. Szybko zdrowiejemy. Zostawiając gorący okład, żeby wyciągnął złe humory z rany, wskazałam na cięcie na przedramieniu. ‒ To trzeba oczyścić ‒ ostrzegłam. ‒ Bardzo dokładnie. ‒ Rób, co musisz, bylebym znów mógł używać tej ręki ‒ skrzywił się. Następny etap nie należał do najprzyjemniejszych. Położyłam mokry kawałek płótna, by zmiękczyć strup, a tymczasem wymieniłam okłady na nowe. ‒ Chciałbyś trochę wina albo okowity, żeby zmniejszyć ból? Energicznie potrząsnął głową. Kiedy strup odmókł, zdjęłam płótno i zaczęłam mozolnie oczyszczać ranę z ziemi, brudu i różnych okruchów. ‒ Nie powiedziałaś w końcu, skąd wiesz tyle o leczeniu ran ‒ przypomniał. ‒ Jeszcze nie zemdlałeś z bólu? ‒ Zirytowałam się tym wypytywaniem. ‒ Ból jest dla mnie ważny. Dzięki niemu wiem, że żyję. Chcąc nie chcąc musiałam docenić jego hart ducha. Zbeształam się jednak w myślach za budzące się we mnie przyjazne uczucia, bo nie było sensu przywiązywać się do kogoś, kto i tak miał najprawdopodobniej umrzeć z powodu odniesionych ran. ‒ Naprawdę jesteś tak szalony, jak wieść gminna niesie ‒ skwitowałam. ‒ Ach, więc słyszałaś o mnie? Wywróciłam oczyma. ‒ Słyszałam o szaleńcu, który sięga po szał bitewny, jak inni sięgają po miecz, i pędzi na pole, gdzie ścina setki wrogów. Rycerz poprawił się na ławie z zadowoloną miną. ‒ A więc jednak o mnie słyszałaś ‒ stwierdził z satysfakcją. ‒ Au. ‒ Wybacz, ale piasek i błoto dostały się bardzo głęboko. ‒ Przez chwilę pracowałam w błogiej ciszy, dumając, jak taki brzydal może mieć tak uroczy uśmiech. Zirytowana, że poświęcam myśli takim tematom, wstałam i poszłam po nóż. Okazało się, że rana podeszła ropą i trzeba było ją osuszyć. ‒ Ale nadal nie powiedziałaś mi, skąd wiesz tak wiele o leczeniu ran.

‒ Za dużo mówisz. Milcz i skup się na zdrowieniu, dobrze? ‒ Wróciłam z odpowiednim narzędziem. ‒ Przed nami jeszcze długa droga, a twój stan bardzo nas spowalnia. Jeśli szybko nie wydobrzejesz, z pewnością zostaniemy schwytani. Bestia z Waroch nabzdyczył się. Czułam na plecach uważny wzrok strażnika i rozważałam, jak dużo układanki poskładał na podstawie mojej wizyty w wieży z Julianem. ‒ A może coś ukrywasz? Tylko prawdę o tym, kim jestem. ‒ Nie, wolę po prostu pracować w ciszy. Ale jeśli już musisz koniecznie wiedzieć, uczyłam się podstaw leczenia w zakonie. ‒ To nie są żadne podstawy! ‒ zaprotestował niedowierzająco. Przyłożyłam ostrze do ropiejącej, częściowo pokrytej strupem rany. Otworzyła się z łatwością, niczym kwiat. ‒ Moi bracia także są rycerzami. Często opatrywałam ich rany. ‒ Siostra opatrywała rany braciom? ‒ wycedził przez zaciśnięte z bólu zęby. ‒ Byliśmy sobie bliscy. ‒ Poza tym ojciec nie miał na dworze medyka, a bracia byli zbyt zakłopotani, by szukać pomocy w leczeniu ran, które zadawał im rodzic podczas bicia. ‒ Wobec tego, że odpowiedziałam już na twoje pytanie... ‒ Wcale nie odpowiedziałaś na moje pytanie ‒ prychnął. ‒ ...ty musisz odpowiedzieć na moje. ‒ Popatrzył na mnie zaciekawiony. ‒ Kim jest ten gnom i jak to się stało, że strażnik d’Albreta jest bardziej wierny tobie niż swemu panu? Bo nie tylko pozwolił na ucieczkę, ale pomógł mi wydostać cię z zamku. Nagle cały dobry humor Bestii ulotnił się niczym kamfora. ‒ Może nie chciał zostać, bo czekała go kara z rąk hrabiego? ‒ Może ‒ przystałam rozczarowana, wiedząc, że to nie prawda, a jedynie jej część. ‒ Co wiesz o d’Albrecie? ‒ zapytał rycerz. ‒ Więcej, niżbym chciała ‒ mruknęłam, kładąc na ramię nowy gorący okład. ‒ W takim razie wiesz wystarczająco, by się go bać. Nawet ktoś z twoimi umiejętnościami nie jest przy nim bezpieczny.

Opanowałam śmiech, który cisnął mi się na usta na to ostrzeżenie. ‒ Nie martw się. Wiem wszystko o d’Albrecie. W zamku plotki rozchodzą się szybciej niż coroczna zaraza. Jedna ze starszych dam uwielbiała straszyć nas opowieścią o pierwszej żonie d’Albreta. Słyszałeś? ‒ zapytałam, patrząc na niego niewinnie. Pokręcił przecząco głową. ‒ Ach, wszyscy znają tę historię. Stała się przypowieścią, przytaczaną przez znudzonych mężów i zmęczone matrony, chcących zmobilizować do uległości swe żony lub podopiecznych. „Słyszałaś tę historię ‒ pierwszej żonie d’Albreta, Jeannie?”, rzucali wtedy. „Chciała uciec od obowiązków małżeńskich i opuściła dwór, szukając schronienia w domu rodzinnym, pod skrzydłami brata. Głupiec, dał się wciągnąć w niesnaski małżeńskie. Miał miękkie serce i zgodził się stanąć w jej obronie, gdy twierdziła, że mąż traktuje ją brutalnie. „Ale nasz hrabia”, mawiali z dumą w głosie, „nie pozwolił, by odebrano mu prawa, a już na pewno by pozbawiał go ich jakiś tam baron z Morbihan. Skrzyknął ludzi ‒ pognali na dwór barona. Wpadli przez wrota i zabili zaskoczonych strażników. Hrabia wpadł na koniu do jadalni i zabił siedzącego przy stole barona, a potem to samo uczynił z błagającą o litość żoną”. ‒ W miarę opowiadania coraz wyraźniej docierało do mnie przesłanie tej historii. Zdałam sobie sprawę, że poddałam się głupim mrzonkom. Nie było ucieczki przed d’Albretem. Wszystko, co uczyniłam, jedynie opóźniało nieuniknione. ‒ Ażeby mieć pewność, że wszyscy zrozumieją przekaz, pozbawił też życia żonę barona, jego dwóch synków i niemowlę, które baronowa trzymała na ręku. ‒ Serce krajało mi się na myśl o tym osesku. ‒ Po usłyszeniu takiej historii żony zwykle ulegały mężom. ‒ Spojrzałam na rycerza. Jego rysy stwardniały podczas mojej opowieści. ‒ Tak więc wiem, do czego zdolny jest d’Albret. ‒ Zdjęłam okład. Opuchlizna zaczęła się zmniejszać. Sięgnęłam po butelkę z gorzałką. ‒ Będzie trochę szczypało ‒ okłamałam go, wiedząc dobrze, że będzie piekło jak wypalane ogniem. Nie miałam już siły rozmawiać z rycerzem. Z doświadczenia wiedziałam, że nadzieja to tylko igraszka bogów, a widok tego człowieka budził we mnie to

nieznośne uczucie. ‒ Moja siostra była jego szóstą żoną... ‒ zaczął ranny, ale właśnie przechyliłam butelkę. Rycerz aż usiadł i ryknął z bólu, a potem w końcu zemdlał.

Rozdział siedemnasty Wstrząśnięta spoglądałam na nieprzytomnego olbrzyma. Nie mogłam uwierzyć, że jego siostra była żoną d’Albreta. Cóż za poplątaną sieć pletli wokół nas bogowie? Przyglądałam się posiniaczonemu obliczu, szukając w nim podobieństwa do Alyse, szóstej żony hrabiego. Wspominała o bracie, ale trudno mi było wyobrazić sobie, że narodzili się z jednego łona. Wiedząc, że wyznanie Bestii będzie mnie dręczyć niczym pchły w parną letnią noc, kazałam strażnikowi wziąć drugą wartę. Mimo że domek był dobrze ukryty, nie chciałam w żaden sposób ryzykować. Bez słowa zwinął się przy zamierającym ogniu i zasnął z łatwością, której szczerze mu pozazdrościłam. Dopiero gdy nikt nie mógł mnie widzieć, pozwoliłam wrócić wspomnieniom do Alyse. Miała jasnorude włosy, w odcieniu lisiego futra, i piegowatą twarz. Bracia twierdzili, że to ślady po ospie, ja uważałam tylko, że są nieładne. Zawsze przynosiła do domu kwiaty, i to nie tylko te z ogrodu, ale także te zbierane na polach. Służący szeptali po kątach, że ma nie po kolei w głowie, bo znosiła nawet kwitnące gałązki drzew owocowych. Nie tylko zresztą ukwiecała dom, wniosła doń także radość i śmiech. Zupełnie jakby słońce wreszcie przedarło się przez chmury w naszym domostwie. Przynajmniej na chwilę. Moi bracia zrobili z niej cel swych drwin. Ciągle ją dręczyli, nawet Julian, najwyraźniej zazdrosny, że spędzam z nią tyle czasu. Mimo to do samego końca była dla nas miła. A Bestia jest jej bratem. Cóż, bogowie najwyraźniej dworowali sobie ze mnie. Po chwili jednak przyszło mi do głowy, że może chodzi o coś innego. Może dawali mi szanse wyrównania szali sprawiedliwości. Gdyby bowiem udało mi się doprowadzić ucieczkę do końca i dostarczyć rycerza bezpiecznie do Rennes, spłaciłabym choć część długu, jaki miałam wobec tego rodu. Chcąc oderwać nieprzyjemne myśli od prawdy, którą właśnie poznałam, wstałam z ławy i zaczęłam zbierać z podłogi brudne gałganki i strzępy ubrania chorego. Pomyślałam, że trzeba je będzie zakopać, albo może gnom je gdzieś spali.

Może jeśli zrobiłby to odpowiednio daleko stąd, odwiódłby d’Albreta od przeszukania tej okolicy? Posprzątawszy, wyjęłam z zawiniątka ostrzałkę i wyszłam na zewnątrz. Deszcz ustał, więc szum nie przeszkadzał w nasłuchiwaniu tętentu nadjeżdżających koni. Wyciągnęłam jeden ze swoich noży i przesunęłam kamieniem wzdłuż ostrza. Cichy szelest był niezwykle kojący dla moich zszarganych nerwów. Jednak niczym padlinożerca krążący nad ścierwem, tak moje myśli krążyły wokół tej jednej rzeczy, której nie chciałam wspominać. Zaprawdę tym razem bogowie przeszli samych siebie, bo niewielu było ludzi na świecie, wobec których miałabym dług większy niż wobec Alyse. I niewielu było takich, których moja rodzina potraktowała gorzej niż ją. Zastanawiałam się, czy to możliwe, że otrzymałam szansę, by zadośćuczynić wyrządzonemu złu? Nie miało to tak naprawdę znaczenia w praktyce, bo fakt, że Bestia był bratem Alyse, nie ułatwiał dowiezienia go całego i zdrowego do Rennes, ani też wymknięcia się pościgowi d’Albreta. Jednakże pragnęłam uczynić to tym bardziej, bo teraz stawką było nie tylko dobro księstwa, ale także szansa na moje niewielkie odkupienie. *** Skończywszy obowiązki, które trzymały mnie na zewnątrz, wróciłam pod dach. Czekało mnie przygotowanie nowych okładów, a więc podsycenie ognia i pocięcie bandaży. Czynności te ani odrobinę nie złagodziły nieśmiałości, jaką odczuwałam teraz wobec Bestii. Dręczył mnie niepokój, że rycerz może wrócić do tematu siostry po przebudzeniu. Bałam się, że jeśli poruszy tę kwestię, nie będę mogła powstrzymać się od zadania masy kłębiących się we mnie pytań. Rycerz leżał na swym posłaniu, wpatrując się w sufit. ‒ Ach, więc żyjesz ‒ powiedziałam. ‒ To więcej, niż się spodziewałam. ‒ Mówiłem ci, że trudno mnie zabić. ‒ Owszem, ostrzegałeś. ‒ Krzątając się po kuchni, czułam na sobie jego spojrzenie. Rozważałam, czy przypomina sobie, że przed omdleniem mówił o siostrze, i jak mogłabym zareagować na tę wieść, gdybym była jedną z wielu zabójczyń z zakonu. Jego koneksje rodzinne chybaby mnie nie obeszły. ‒ To dlatego nie zginąłeś wtedy na polu bitwy? To jakiś dar od świętego Camulosa? Czy po prostu dlatego, że d’Albret miał wobec ciebie inne plany?

‒ Camulos nie chroni nas przed śmiercią. Ci, którzy ściągnęli mnie z konia, też nie wiedzieli, kim jestem. Jednakże gdy d’Albret mnie rozpoznał, nie chciał, by taka okazja się zmarnowała. ‒ Na chwilę zawiesił głos. ‒ Wiesz może, co chcieli ze mną zrobić? Mimowolnie spojrzałam mu w oczy. ‒ Tak. Skinął poważnie głową. ‒ Więc zdajesz sobie sprawę, ile ci zawdzięczam. Zakłopotana widoczną w jego oczach wdzięcznością, odwróciłam się z powrotem do kominka. ‒ Nie zasłużyłam sobie na twoją wdzięczność. Gdyby nie udało mi się wytargać cię po tych schodach, zabiłabym cię, oszczędzając d’Albretowi zachodu. ‒ Wtedy miałbym wobec ciebie jeszcze większy dług, bo nie każdy potrafi ujrzeć miłosierdzie w szybkiej śmierci. ‒ Przypatrzył mi się z zastanowieniem. ‒ Jak byś to zrobiła? ‒ Jak bym cię zabiła? ‒ upewniłam się, zaskoczona pytaniem. ‒ Tak. Masz jakiś ulubiony sposób? Nie było sensu się krygować, i tak wiedział, kim jestem. ‒ Lubię garotę. Cenię sobie bliskość, na jaką pozwala. Dzięki temu mogę szeptać w ucho umierającemu przypomnienie o grzechach, za które oddaje życie. Ale dla ciebie planowałam coś innego. Na tę szczególną okazję naostrzyłam swój ulubiony sztylet. ‒ Czemu nie garota? ‒ Uniósł brwi. Wskazałam znacząco na jego masywną szyję. ‒ Nie mam takiej długiej ‒ mruknęłam. ‒ Poza tym to miała być litościwa śmierć. Sztylet jest szybszy i zadaje mniej cierpienia. ‒ Jeśli myślałam, że moje wyznanie go zgorszy i rycerz zacznie traktować mnie z rezerwą, srogo się omyliłam. Olbrzym zaśmiał się głośno. Zła za ten objaw przychylności ‒ na którą nie zasługiwałam ‒ położyłam mu na ranę świeży okład. Jego śmiech szybko przerodził się w pojękiwania. Skończywszy, obudziłam gnoma. Bałam się, że pod wpływem zmęczenia

pękną we mnie bariery i zacznę wytrząsać z Bestii odpowiedzi na te wszystkie pytania, które miałam na końcu języka. W takim wypadku szybko skojarzyłby, co łączy mnie z d’Albretem. Strażnik zerwał się natychmiast, sprawdził, jak się ma jego więzień ‒ teraz raczej podopieczny ‒ i w końcu usiadł przy drzwiach. Ja położyłam się przy ogniu, modląc się, by nie śnić o Alyse. By w ogóle nie śnić. Przebudziłam się gwałtownie, zaskoczona, że w ogóle spałam. Na zewnątrz było ciemno, co oznaczało, że przespałam prawie cały dzień. Usiadłam, zaniepokojona panującą w kuchni ciszą. Wtedy usłyszałam ciche podzwanianie i parskanie konia. Strach poderwał mnie na równe nogi. Gnom czaił się przy drzwiach, zerkając na podwórko. Wyciągnął ku mnie rękę z wyprostowanymi trzema palcami. W drugiej ściskał procę i kamień wielkości przepiórczego jaja. Z ławy dobiegł szelest. Podbiegłam do rycerza, żeby go uciszyć. Otworzył oczy, ale ujrzawszy, że trzymam palec przy ustach, skinął głową i przywołał mnie bliżej. ‒ Daj mi broń ‒ wyszemrał. ‒ Jesteś zbyt ciężko ranny, żeby walczyć. Z oczyma błyszczącymi determinacją złapał mnie za ramię.. ‒ Nie wrócę tam żywy ‒ syknął. Przez chwilę spoglądaliśmy na siebie ze zrozumieniem. Kiwnęłam głową i wręczyłam mu wyjęty z pochwy przy kostce nóż. Kiedy go brał, na moment ścisnął moją rękę. ‒ Ilu? ‒ Trzech. Konnych. Zabłysły mu oczy i rozpromienił się. ‒ Konnych, hm? Podbiegłam do drzwi. Intruzi wjeżdżali właśnie na dziedziniec, więc dało się słyszeć ich głosy. ‒ Nadal uważam, że powinniśmy jechać prosto do Nantes. Dojechalibyśmy tuż po zmroku. ‒ Z pustymi rękoma? Nie zamierzam być tym, który przekaże d’Albretowi, że uciekinierzy się wyślizgnęli i że nie mamy nawet najmniejszego śladu. Strażnik zerknął na mnie przebiegle. ‒ Do diaska, nie wiemy nawet, kogo ścigamy. Dziewczynę? Więźnia? Jak

daleko mogli uciec? ‒ A ja mówię, żeby jechać dalej i nie zawracać ‒ mruknął ten, który do tej pory przysłuchiwał się towarzyszom. ‒ Kto wie na kim się skrupi jego gniew... Kiedy zsiadali z koni, sięgnęłam myślami do reguły zakonnej. Osobiście uważałam, że nie przystaje wcale do realnego świata. Mogłam zabić w obronie własnej, ale czy zagrożenie, jakie reprezentowali ci ludzie, kwalifikowało się do obrony własnej? Choć postanowiłam wcześniej nie przejmować się naukami zakonu ani Mortainem, niełatwo było zapomnieć o ich zasadach. Z drugiej strony byli to przecież ludzie d’Albreta, więc żadne tam niewinne duszyczki. A jeślibym ich nie zabiła, Bestia mógłby nie dotrzeć do Rennes. To oznaczało, że ich śmierć jest konieczna, bym mogła wypełnić zadanie zlecone przez sam zakon. Jeśli Mortainowi to się nie spodoba, może się rozprawić z samą ksienią. ‒ Zajmijcie się końmi ‒ nakazał jeden z przybyszów, zsiadając z wierzchowca. ‒ Ja pójdę rozpalić ogień. ‒ Tylko nie wypij całego wina! W ciemności zabłysły obnażone w uśmiechu zęby. Pozostali jeźdźcy skierowali się ku stajni. Wymieniliśmy ze strażnikiem spojrzenia. Nasza obecność zostanie zauważona natychmiast, jak wejdą do środka. W stajni umieściliśmy muły i wóz. Prawie natychmiast rozległ się okrzyk. ‒ Tu ktoś jest! ‒ dobiegło wołanie ze stajni. Przywódca skinął głową. ‒ Powiemy, że potrzebujemy się tu zatrzymać na noc. ‒ Jego dłoń powędrowała ku rękojeści miecza. ‒ I postaramy się, żeby się nie sprzeciwiali. Pokazałam gnomowi garotę, dając znać, że zajmę się kapitanem. Kiwnął głową, po czym wskazał na stajnie na znak, że weźmie na siebie pierwszego, który stamtąd wyjdzie. Trzeci miał należeć do tego, kto da radę pierwszy go dopaść. Nóż byłby szybszy, ale w ciemności nie mogłam być pewna swojego celu, a nie chciałam, żeby krzyk zaalarmował kogoś jeszcze. Chwyciłam pewnie końce garoty. ‒ Witajcie! ‒ zawołał kapitan, zbliżając się. ‒ Hej, wy tam! Potrzebujemy noclegu! Nie usłyszawszy odpowiedzi, zdjął dłoń z rękojeści miecza. Obserwowałam, jak podchodzi, i ogarniał mnie coraz większy spokój. Gdy znalazł się w zasięgu, przyskoczyłam ku niemu, zarzucając garotę. Zaparłam się kolanem o jego krzyż i modliłam o siłę. Zrobiłam to tak szybko, że nawet nie jęknął, zaskoczony. Jednakże

był silnym mężczyzną i zaczął się miotać, usiłując dostać się do broni. Naparłam na niego całym ciężarem, więżąc sięgającą po miecz rękę pomiędzy jego ciałem a kamienną ścianą. Pierwszy człowiek, który wynurzył się ze stajni, aż przystanął na widok mnie i swego dowódcy splecionych w śmiertelnym uścisku. Nim jednak zdążył sięgnąć po broń, rozległ się cichy świst lecącego kamienia i ciało żołnierza padło na ziemię. Trzeci jednak musiał coś usłyszeć, bo wyślizgnął się ze stajni z gotową do strzału kuszą. Zasłoniłam się kapitanem i przygotowałam na impet bełtu. Wcześniej jednak usłyszałam drugi świst, a moment później z gardła żołnierza sterczała rękojeść mojego noża. Odwróciłam głowę. Z okna wychylał się rycerz. Blady jak płótno, wisiał nieomal na parapecie, mimo to błysnął łobuzerskim uśmiechem. ‒ Biorę kasztanowatego wałacha ‒ oświadczył i osunął się na ziemię. Merde, pomyślałam. Żeby mu się tylko rany nie otworzyły. *** W domu strażnik rzucił się natychmiast do leżącego. Kazałam mu go zostawić, a sama zdjęłam koce z ławy i nakryłam nieprzytomnego olbrzyma. Był nienaturalnie blady, ale poza tym wyglądał, jakby głęboko spał. Sama nie wiedziałam, czy mam większą ochotę go kopnąć, czy mu podziękować. Jeśli ciągle będzie się tak nadwyrężał, nie miałam szans na utrzymanie go przy życiu. Popatrzyłam na gnoma, który przyglądał nam się w zadumaniu. ‒ Idź, przynieś jakieś ubrania od tamtych. I broń. Zabierz wszystko, co mają. Niedługo nam się przyda. Człowieczek rozpromienił się i pobiegł na zewnątrz. ‒ I sprawdź juki! ‒ zawołałam za nim. ‒ Może mają jakieś zapasy. ‒ Przygotowałam prowiant tylko dla dwóch osób na trzy dni. W tej sytuacji potrzebowaliśmy dużo więcej, bo i podróż do Rennes potrwa dłużej. Ismae powiedziałaby, że błogosławiony Mortain włożył nam właśnie w ręce rozwiązanie problemów, ja uważałam, że stałam się po prostu mistrzynią wyszarpywania od opatrzności szans na przeżycie. Zabrałam się do podsycania ognia, żeby przygotować kolejną porcję okładów. Opatrywanie ran ‒ bolesne dla Bestii ‒ mnie także nie sprawiało przyjemności. Ręce miałam czerwone od błota do okładów i oparzeń. Z pewnością nie wyglądały już jak dłonie szlachcianki. Strażnik powrócił, niosąc ubrania. Przejrzałam je, wybierając największe.

Okazało się, że najpotężniejszym z żołnierzy był ten, którego pokonał rycerz, więc akurat jego zaplamiona krwią kamizela nie nadawała się do użycia, ale resztę stroju odłożyłam, postanawiając wziąć inną kamizelę. Pozostałe ubrania mogłam zużyć na opatrunki. ‒ Zabierzemy ich konie ‒ powiedziałam do gnoma. ‒ Zaprzęgniemy je do wózka zamiast mułów i pojedziemy szybciej. ‒ Nie dam się wozić jak sterta brukwi na targ ‒ zadudnił rycerz głębokim basem. ‒ Pojadę wierzchem. ‒ O, obudziłeś się. ‒ Odwróciłam się do niego powoli. ‒ A owszem. Mało brakowało, żebym od razu zarzuciła go pytaniami o Alyse. Powstrzymałam się jednak. ‒ A jak zamierzasz utrzymać się w siodle, skoro mdlejesz, nawet wyglądając z okna? Do Rennes jest prawie sto staj. ‒ Wcale nie zemdlałem. A na wozie czuję się jak worek kamieni kopany po wyboistej drodze. W ten sposób do Rennes dojadę jako sakiewka pyłu kostnego. Przywiążecie mnie do konia, a wtedy nawet jak stracę przytomność, nie spadnę. W tym momencie właśnie ujrzałam jego podobieństwo do siostry ‒ w pełnym uporu zaciskaniu szczęki. ‒ Przez kilka dni nie będziesz w stanie nawet porządnie usiąść, a co dopiero jechać wierzchem. ‒ Już mi lepiej ‒ upierał się, tym razem przypominając mi moją siostrę, Louise, kiedy miała gorączkę płucną i nie chciała przegapić atrakcji bożonarodzeniowych. ‒ Widzisz? ‒ Poruszył zranionym ramieniem znacznie swobodniej niż wcześniej. Uklękłam przy nim ‒ żeby zbadać ranę, jak sobie wmawiałam. Tak naprawdę jednak, przykładając dłoń do jego czoła, patrzyłam mu w oczy, szukając w nich echa Alyse. Nie miała tak gęstych i ciemnych rzęs, ale kolor oczu podobny, bardzo jasny błękit. ‒ Nadal masz gorączkę ‒ stwierdziłam. ‒ Ale już nie płonę. ‒ To prawda. ‒ Zabrałam się do oglądania rany na ramieniu. Rumień i

opuchlizna zmniejszyły się o połowę. ‒ Ale masz inne rany. Twoje żebra... ‒ Obwiążesz je tak mocno, że nie będą się ruszały. Mogę trzymać wodze w jednej ręce. Spojrzałam w jego zimnoniebieskie oczy, które wcale nie były zimne. ‒ A co z raną od kopii na udzie? ‒ Odsunęłam koc, żeby na nią zerknąć. Nadal była żywoczerwona, opuchnięta i gorąca. ‒ Będzie bolała jak diabli ‒ przyznał. ‒ Ale ból pozwoli mi nie stracić przytomności. Ten człowiek naprawdę był szalony, szał bitewny wrzał w nim nawet poza polem walki. ‒ Przy zatruciu krwi trzeba leżeć i odpoczywać, żeby ciało miało siłę walczyć ze złymi humorami. ‒ Daj mi jeszcze jeden okład z gorącego błota ‒ odparł, jakby to miało przydać jego planowi rozsądku. ‒ Taki mam zamiar ‒ prychnęłam zirytowana, że człowiek, dla którego uwolnienia tyle zaryzykowałam, teraz wydaje mi rozkazy, jakbym była dziewką do posług. Uniósł się, trzymając za żebra. ‒ Wiesz, że mam rację. Na wozie będziemy się poruszać w ślimaczym tempie i stanowić świetny cel. Nie tylko dla tych, którzy nas ścigają, ale też dla rozbójników i innych szumowin. Oczywiście miał rację. Rzuciłam okiem na drzwi, za którymi leżało trzech ludzi, i aż zimny dreszcz przebiegł mi po plecach na myśl, jak blisko schwytania nas był d’Albret. ‒ No dobrze ‒ ustąpiłam. D’Albret zarzucił sieci i jeśli nie będziemy w ruchu, z pewnością nas znajdzie. *** Następną godzinę poświęciliśmy na planowanie. Zdecydowaliśmy się pozostać w domku jeszcze jedną noc i wyruszyć o świcie. Podsyciłam ogień i ponownie zagrzałam wodę potrzebną do przygotowania gorących okładów. Gdy woda z ziołami i błotem prawie parzyła, nałożyłam mieszankę do lnianych opatrunków, spiesząc się, by nie ostygła. Kiedy skończyłam, nadszedł strażnik, niosąc ze sobą broń zabraną martwym

żołnierzom. Położył wszystko przy Bestii, a sam zajął miejsce przy dogasającym palenisku, żeby przygotować coś do jedzenia. Rycerz syknął, gdy położyłam mu okład na ramieniu. ‒ Nie ruszaj się ‒ nakazałam. ‒ Nie ruszam się ‒ wycedził, zaciskając zęby, i znów syknął, gdy wymieniłam okład na nodze. ‒ Nie musisz czerpać z tego takiej satysfakcji ‒ warknął. ‒ Chyba jesteś obłąkany, jeśli uważasz, że bawi mnie pobyt w opuszczonej chacie w towarzystwie ogra i gnoma ‒ prychnęłam rozeźlona. Odwróciłam się do niego plecami i zaczęłam składać bandaże, które zrobiłam z zapasowych koszul żołnierzy. Sama byłam zaskoczona, ale naprawdę mi się to podobało. Nie musiałam uważać tu na każdy krok, żeby nie nadepnąć jakiejś złośliwej żmii, i żadne koszmary nie nękały mnie w nocy. Odwróciłam się do niego, zakładając uprzednio maskę, żeby przypadkiem żadna z tych myśli nie znalazła odbicia na moim obliczu. ‒ Możesz usiąść? Muszę ci obandażować żebra. ‒ Jeśli nie mógłby się podnieść, lepiej dowiedzieć się o tym teraz i zmienić od razu plany. Stęknął z wysiłku, a mięśnie na brzuchu zafalowały mu niczym wzburzone morze, ale dźwignął się do pionu. Przez chwilę siedział z przymkniętymi oczyma. ‒ Zamierzasz znowu zemdleć? ‒ Obiegłam go i stanęłam za plecami, żeby w razie czego nie upadł na podłogę. Choć prawdopodobnie w takim wypadku runęłabym razem z nim. ‒ Nie ‒ burknął. Odczekałam chwilę, upewniając się, że nie oszukuje sam siebie, a potem zaczęłam obwiązywać jego tors lnianymi pasami. Nawet po dwóch tygodniach spędzonych w lochu był masywny jak pień. ‒ Jak na kobietę o tak ostrym języku, masz zaskakująco subtelne dłonie ‒ zauważył. ‒ Rany musiały odebrać ci czucie, bo można powiedzieć o mnie wiele, ale na pewno nie to, że jestem delikatna. Zmilczał, obserwując mnie uważnie, jakby chciał wejrzeć przez skórę i kości do mej duszy. Pod tym badawczym wzrokiem zrobiłam się nerwowa, a moje ruchy niezgrabne. ‒ Tu ‒ wskazałam. ‒ Przytrzymaj. ‒ Sięgnęłam po kolejny pas tkaniny.

‒ Bracia często łamali sobie żebra? ‒ zapytał. ‒ Raz czy dwa ‒ mruknęłam, opasując go drugim bandażem. ‒ Byli niezgrabiaszami i często spadali z koni. ‒ Unikałam jego spojrzenia. Moi bracia nie byli ofermami. Pierre miał złamane żebra, gdy jako dwunastolatek został zrzucony kopią z konia podczas turnieju. Ojciec kopał go dotąd, aż Pierre podniósł się i znów wsiadł na konia. Od kopniaków ucierpiał dużo bardziej niż od upadku. A Julian... Julian miał połamane żebra, bo bronił mnie przed gniewem ojca. ‒ Co się stało? ‒ zapytał rycerz łagodnie. ‒ Nic. ‒ Zacisnęłam bandaże tak mocno, że aż jęknął. ‒ Zastanawiam się tylko, jak wsadzimy cię na konia, jeśli z niego spadniesz. Rycerz milczał, aż w końcu gnom dał znać, że kolacja jest gotowa. Umocowałam końcówkę ostatniego bandaża i wręczyłam Bestii miskę czegoś w rodzaju kleiku z pływającymi w środku podejrzanymi kawałkami czegoś nierozpoznawalnego. ‒ No więc twój mały przyjaciel nie umie opatrywać ran ‒ zaczęłam wyliczać, biorąc do ręki swoją miskę. ‒ Nie umie też umyć porządnie twojej twarzy. Kucharzyć też nie. Więc kim w takim razie jest dla ciebie? Rycerz zignorował moje pytanie, wsuwając posiłek, aż mu się uszy trzęsły. Taki apetyt uznałam za dobry znak. Chyba że pochłaniał maź tak szybko w obawie, że ostudzona stanie się niejadalna. Mnie z pewnością dręczyła taka myśl. Gdy skończył, odstawił miskę i zwrócił się do mnie: ‒ Yannic był kiedyś moim giermkiem. Kiedy siostra przenosiła się do męża, wysłałem go z nią, żeby informował mnie, jak się tam czuje. Gapiłam się na niego przez chwilę oszołomiona, a potem przyjrzałam się jeszcze raz Yannicowi. Byłam pewna, że nigdy wcześniej nie widziałam go w zamku, choć z drugiej strony to nic niezwykłego. Ojciec miał setki sług i wasali, z którymi nigdy się nie zetknęłam. ‒ W takim razie umiał mówić? ‒ zapytałam, obawiając się jednak, że znam odpowiedź. ‒ Tak ‒ potwierdził rycerz ponuro. ‒ I pisać też. Spojrzałam na prawą rękę Yannica. Trzy środkowe palce dłoni zostały ucięte w połowie, tak że nie mógłby utrzymać pióra. Niezdolna spojrzeć któremuś z nich w oczy, udałam, że zajmuje mnie bez reszty wyławianie czegoś z zupy.

Zastanawiałam się, czy d’Albret pamiętał o tym powiązaniu więźnia i sługi swojej szóstej żony i czy wykorzystał to, by wetrzeć jeszcze soli w rany. A może Yannic był po prostu jedynym niemową pod ręką i nadawał się świetnie na strażnika więźnia. Z d’Albretem nigdy nie było wiadomo. ‒ Czy to znaczy, że Yannic nie będzie miał nic przeciwko, jeśli poprosimy go, by załadował trupy na wóz i podłożył ogień? Lepiej, gdybyśmy usunęli ślady naszego postoju tutaj. Mężczyźni wymienili ponure spojrzenia. ‒ Nie, nie miałby nic przeciwko ‒ odpowiedział rycerz w imieniu sługi. ‒ To świetnie. Szkoda byłoby nie wykorzystać sposobności odciągnięcia od nas pościgu. Dym i tak duży ogień powinny zwrócić ich uwagę, a resztki spalonych trupów może skłonią ich do zastanowienia się nad liczebnością naszej grupy. Gdyby Yannicowi udało się odciągnąć wóz ze dwie staje stąd, ogień wskaże im zły kierunek. Bestia uśmiechnął się szeroko. ‒ Gdybyś kiedy zmęczyła się służbą Mortainowi, święty Camulos z radością przyjąłby cię w szeregi swoich wyznawców. Wywróciłam oczyma na samą myśl o czymś takim, ale jednocześnie jego słowa sprawiły mi przyjemność.

Rozdział osiemnasty Usiłowaliśmy wyjechać jak najwcześniej, ale z chromym gnomem, rannym olbrzymem i ‒ sama nawet nie wiedziałam, jaką rolę przypisać sobie, woźnicę rydwanu? ‒ wychodziła nam raczej farsa mimów. Wreszcie udało nam się przygotować konie, zapakować sakwy i co najtrudniejsze, załadować Bestię na siodło. Byłam wykończona, nim opuściliśmy podwórko, ale kiedy dom zniknął za nami, odetchnęłam z ulgą. Wbrew temu, co twierdził, rycerz nie nadawał się za bardzo do podróży. Żałowałam, że nie zostaliśmy w domku jeszcze dzień, dwa, żeby trochę doszedł do siebie, ale bałam się siedzieć w miejscu. Mimo że kryjówka była oddalona i niewidoczna z drogi, nie wątpiłam, że ludzie d’Albreta szybko ją znajdą. Miałam tylko nadzieję, że sądząc, iż chcieliśmy jak najszybciej oddalić się od zamku, jego okolicę zaczną przeszukiwać dopiero później. I racja stała po ich stronie. Bliskość zamku napawała mnie złym przeczuciem. Wiatr rozwiał deszczowe chmury, odsłaniając czyste, błękitne niebo. Stanowiło ono wspaniałe tło dla smugi dymu z dopalającego się wozu i jego zawartości. Błagam, Mortainie, spraw, żeby dało nam to trochę czasu. Na wypadek gdyby mój plan się nie powiódł, mieliśmy sporo broni zabranej ludziom d’Albreta. Z pomocą Yannica udało się tak przystosować pochwę na plecach Bestii, by rycerz z łatwością mógł sięgnąć po miecz. Ja także miałam miecz, tyle że był przytroczony do siodła, podobnie jak kusza. Rycerz zabrał też topór do rąbania drewna, który spoczywał obok domku myśliwskiego, przy stercie opału. Przywiązał go sobie po lewej stronie, przy rannym ramieniu. Nie miałam pojęcia, jak miałby go używać. Jechaliśmy w milczeniu. Rycerz oszczędzał energię, a ja miałam zbyt wiele do przemyślenia, żeby tracić czas na czcze pogawędki. JEŚLI wszystko się uda, mogliśmy dotrzeć do Rennes w cztery dni. JEŚLI Bestia nie dostanie gorączki, JEŚLI

zdoła utrzymać się w siodle i JEŚLI nie dopadną nas ludzie d’Albreta. Całą moją uwagę pochłonęło przypominanie sobie, co wiem o okolicy, i planowanie najlepszej drogi do Rennes. Domek myśliwski otaczały lasy, co było nam bardzo na rękę, ale kiedyś musiały się skończyć, a wtedy znajdziemy się na polach, drodze albo co gorsza, w miasteczku. Zastanawiałam się, ilu łudzi może wysłać za nami d’Albret i gdzie będą nas szukać. Poza tym jak długo Bestia wytrzyma w siodle? Już zaczął się kiwać i chybotać, wyglądał, jakby drzemał. A może w ogóle zemdlał? Spięłam konia i podjechałam do niego. Zaskoczył mnie, natychmiast podrywając głowę. Całkiem trzeźwo patrzył na kępę drzew przed nami. ‒ Słyszałaś? ‒ Co? ‒ nadstawiłam ucha. Jechaliśmy dalej, ale zwolniliśmy. ‒ To. ‒ Wskazał głową w bok. ‒ Podniesione głosy. Patrzyłam na niego niedowierzająco. Miałam dobry słuch, tak dobry jak inni, a nic nie słyszałam. ‒ Może dzwoni ci w uszach od ran? Potrząsnął stanowczo głową i popędził konia. ‒ Czekaj! ‒ Spróbowałam chwycić wodze jego wierzchowca, ale bezskutecznie. ‒ Mamy unikać kłopotów. A to oznacza, że mamy oddalać się od hałasów, nie jechać w ich kierunku. Odwrócił się i z całą mocą wbił we mnie swoje przenikliwe spojrzenie. ‒ A co, jeśli to więcej ludzi d’Albreta? Mamy kazać niewinnym płacić za naszą wolność? ‒ Oczywiście, że nie! ‒ warknęłam. ‒ Ale nie przywykłam jeszcze do myśli, że twój bóg zezwala ci zabijać podług własnej woli. Bestia zmrużył oczy, świdrując mnie wzrokiem, jakby chciał przeniknąć nim moją skórę i kości. ‒ Mój bóg pozwała mi ratować niewinnych, a twój nie? Wstyd mi było przyznać, że mój bóg nie pozwala na takie czyny. ‒ W obliczu Śmierci nie ma niewinnych ‒ rzekłam i wysforowałam się naprzód. Jechaliśmy, aż gąszcz się rozstąpił, pozwalając nam zobaczyć źródło hałasu. Okazał się nim młyn. Po niedawnych opadach koło obracało się dziarsko. Całość

wyglądała spokojnie i sielsko. ‒ Widzisz? To nic. Możemy jechać dalej i nikt się nie dowie. Rycerz przytaknął i w tej chwili z młyna wyszedł mężczyzna. Zaczął biec w naszą stronę, ale w połowie drogi przystanął i zawołał: ‒ Młyn dziś nieczynny. Zepsuł się, naprawiamy. ‒ Coś tu jest nie tak ‒ szepnął rycerz. ‒ Ten mężczyzna jest blady i pot rosi mu czoło. ‒ Mam cię zawieźć do Rennes w jednym kawałku, a nie pomagać każdemu chłopu, na jakiego trafimy po drodze. Może miał po prostu ciężki poranek. Poza tym jeśli zsiądziesz, nie wiem, czy uda nam się wsadzić cię z powrotem na konia. ‒ A jednak coś było nie tak. Serce wieśniaka biło jak oszalałe. ‒ Po pierwsze to młynarz, nie chłop. A po drugie ‒ Bestia posłał mi uśmiech zaraźliwy jak mór ‒ mogę zabijać bez zsiadania z konia. Skierowałam wierzchowca ku młynarzowi spokojnym stępem. ‒ Nie potrzebujemy twych usług ‒ zawołałam. ‒ Przejeżdżaliśmy w pobliżu, chcemy nabrać wody. Młynarz zamachał odmownie. ‒ To złe miejsce. Brzeg jest stromy. Tam dalej można wygodnie zjechać aż do rzeki. Podjechałam kolejny krok i jeszcze jeden. Wreszcie usłyszałam bicie czterech innych serc. W tym jednego mniejszego, ale uderzającego tak szybko jak serce młynarza. ‒ Jesteśmy bardzo spragnieni ‒ powiedziałam, zeskakując z siodła. ‒ A ten szum wody jest torturą dla naszych wyschniętych gardeł ‒ mówiłam spokojnie, odwiązując przytroczony do siodła bukłak. Zasłaniając siodło ciałem, naładowałam kuszę i schowałam dodatkowy bełt w fałdach szaty. Rzuciłam Bestii znaczące spojrzenie i ukrywszy kuszę w materii spódnicy, odwróciłam się do młynarza. Podbiegł do mnie, tupiąc z nerwów. ‒ Nie, nie, nie możecie... Chwyciłam się za brzuch, jakby mnie bolał, i zatoczyłam na niego. ‒ Kogo trzymają? Twoją żonę? Córkę? Oczy rozszerzyły mu się z przerażenia, przeżegnał się i przytaknął.

‒ Wszystko będzie dobrze ‒ uspokoiłam go, mając nadzieję, że moje zapewnienia nie okażą się kłamstwem. Dostrzegłam błysk stali w uchylonych wrotach stodoły. I kolejny pomiędzy drzewami za podwórkiem. ‒ Stodoła! ‒ rzuciłam do Bestii, a sama wycelowałam w drzewa i wypuściłam bełt. Z zarośli dobiegł mnie jęk. Nim trafiony człowiek padł, załadowałam drugi pocisk. Z młyna z krzykiem wybiegła dziewczyna, a zaraz za nią żołnierz. W biegu wymierzył we mnie ze swojej kuszy, ale ja wycelowałam wcześniej, więc zastrzeliłam go, nim wypuścił swój bełt. Żołnierz upadł, nieomal pociągając krzyczącą dziewczynę za sobą. Człowiek, który krył się w krzakach, nie żył, a od strony stodoły też nie dochodziło bicie serca, więc rycerz musiał mieć tak celne oko jak ja. Na wszelki wypadek, podbiegając do dziewczyny i leżącego żołnierza, wyjęłam nóż. Bestia podjechał do młynarza. ‒ Pochwalony ‒ powitał go. ‒ Nie zrobimy ci krzywdy. Chcieliśmy tylko pomóc w kłopotach. Ulga młynarza była wyraźna, ale też podszyta ostrożnością. Mężczyzna zaczął mówić pospiesznie, zaklinając się, że jest niewinny, i opowiadając, jak to ci bandyci pojawili się na jego progu, zaczęli go bić i przepytywać. ‒ Właśnie poszli do młyna i zaczęli przecinać worki z ziarnem, kiedy usłyszeliśmy wasze konie. Dobre miejsce na kryjówkę, pomyślałam i zostawiając wzburzonego młynarza Bestii, zwróciłam się do dziewczyny. Miała rozdartą bluzkę i oddychała tak szybko, jakby przebiegła ogromny dystans. Jej serce tłukło się w piersi niczym mały, przerażony ptak. ‒ Zrobili ci coś? ‒ zapytałam cicho. Spojrzała na mnie jeszcze oszalała ze zgrozy, ale pokręciła przecząco głową. Ale ja wiedziałam lepiej, że to kłamstwo, nawet jeśli ona tego tak nie widziała. Ci mężczyźni na całe miesiące, a może i lata, pozbawili ją poczucia bezpieczeństwa. Nie mogąc się powstrzymać, uścisnęłam jej ramię. ‒ To nie twoja wina ‒ szepnęłam żarliwie. ‒ Ani ty, ani ojciec nie zasłużyliście sobie na to, po prostu znaleźliście się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Nie ukarał was Bóg ani żaden z Jego świętych. Napadły was oprychy, byliście przypadkowymi ofiarami. Coś się zmieniło w jej przerażonych oczach, widziałam, że chwyta się moich słów niczym tonący brzytwy. Skinęłam jej głową i odwróciłam się, by wydobyć bełty z ciał.

Nie zatrzymaliśmy się na dłużej. Razem z Yannikiem i młynarzem załadowaliśmy trupy na konie łotrów i zabraliśmy ze sobą. ‒ Musimy podążać bardziej na wschód, jeśli mamy ominąć ludzi d’Albreta ‒ powiedziałam do Bestii, kiedy oddaliliśmy się od młyna. Rycerz przytaknął i uśmiechnął się do mnie szeroko. ‒ Nigdy nie spotkałem kobiety, która lubiłaby swoją pracę tak, jak ja lubię swoją. ‒ Pracę? ‒ Zabijanie. ‒ Co sugerujesz? Na jego twarzy odbiło się zaskoczenie moim ostrym tonem. ‒ Że jesteś świetna w tym, co robisz. To był tylko komplement. No tak, zmitygowałam się w duchu. Dla niego coś takiego byłoby komplementem. ‒ A ile kobiet zabójców spotkałeś na swej drodze? ‒ Poza tobą? Tylko Ismae. Ona jednak wydawała się podchodzić do swych zadań z większą sumiennością niż radością. Ty zaś ożywiasz się, czując ostrze w dłoni. Zażenowana jego oceną, milczałam. Zastanawiałam się, czy naprawdę lubię zabijanie. Czy akt pozbawiania kogoś życia daje mi radość? A może chodzi raczej o poczucie wyższego celu, które mi zapewniał? Czy po prostu cieszy mnie, że choć w jednej dziedzinie jestem dobra? A jeśli naprawdę lubię zabijać, to czy różnię się od d’Albreta? Jedynie Mortain, Jego błogosławieństwo, przewodnictwo, tylko to dzieli mnie i d’Albreta. A ja właśnie to odrzuciłam. Jednakże Bestia też przecież zabija ‒ niezwykle skutecznie i sprawnie ‒ a nie widać w nim tego mroku, który kala mnie i d’Albreta. Nie widziałam nikogo, kto zabijałby tak ochoczo, z takim zapałem, jednocześnie pozostając wolnym od tego ciężaru na sercu. ‒ Jak to się stało, że zacząłeś służyć swemu bogu? ‒ przerwałam długotrwałe milczenie.

Rycerz jakby sponurzał. Gdy myślałam już, że nie odpowie, przemówił: ‒ Mówi się, że gdy mężczyzna posiądzie przemocą kobietę, ogarnięty jeszcze szałem bitewnym, dziecię, które się z tego narodzi, należy do Camulosa. Ja byłem takim dzieckiem. Moja matka została napadnięta przez żołnierza, gdy jej mąż walczył przeciw Francuzom. ‒ A mimo to kochała cię i wychowała jak inne swoje dzieci? ‒ zapytałam z podziwem dla tak wielkiego miłosierdzia tej kobiety. ‒ Na bogów, nie! ‒ zaśmiał się rycerz. ‒ Dwa razy próbowała mnie utopić i raz udusić, jeszcze nim skończyłem rok. ‒ Zamilkł na moment. ‒ To Alyse mnie ocaliła, za każdym razem przydreptując we właściwym momencie. ‒ Pamiętasz to? ‒ Nie, matka rzucała mi to w twarz przy każdej okazji. Bała się, jak wyjaśni moją obecność ojcu, ale ten w końcu nie wrócił. Zginął od kopii na polach Gaskonii. Miałem wtedy dwa lata, a mała Alyse mnie uwielbiała. Prawie cały czas była przy mnie. Myślę, że bała się, co może się stać, gdyby mnie opuściła. ‒ Przerwał na moment. ‒ Zawdzięczam jej życie, a tak bardzo ją zawiodłem. Odważyłam się wreszcie zadać pytanie, które dręczyło mnie, odkąd dowiedziałam się, że Alyse była jego siostrą. ‒ Dlaczego twoja matka zgodziła się na to małżeństwo? Dlaczego w ogóle d’Albret chciał pojąć twoją siostrę za żonę? ‒ D’Albret naciskał, bo część jej dóbr posagowych przylegała do jego posiadłości. W ten sposób ją powiększył. Poza tym Alyse była młoda, zdrowa, mogła mu rodzić synów. W każdym razie tak powiedziała mu moja matka. I tym samym wydała na nią wyrok śmierci, kiedy okazało się, że Alyse nie spełniła tej obietnicy. Jaka matka robi takie rzeczy? ‒ Ja nie chciałem tego małżeństwa ‒ ciągnął cicho. ‒ Nie ufałem mu, tym bardziej że miał już wcześniej aż pięć żon. Ale matka była zaślepiona jego bogactwem i tytułami, a Alyse bardzo chciała uszczęśliwić matkę. ‒ Cisza, która nastała po tych słowach, wypełniona była głębokim żalem. Nie mogłam się przemóc, żeby ją przerwać. Pozostawiając Bestię smutnym wspomnieniom, skupiłam się na trasie naszej podróży. Starałam się ocenić, jak daleko na wschód

musimy jechać, by ominąć ludzi d’Albreta. Zastanawiałam się też, kiedy powinniśmy wypuścić konie z zabitymi żołnierzami. Obawiałam się, że jeszcze nie odjechaliśmy wystarczająco daleko od młyna, a nie chciałam, żeby trupy zostały znalezione w jego okolicy ze względu na młynarza i jego córkę. Mimo że między drzewami mieliśmy ograniczoną widoczność, odgłosy wskazywały, że zbliżamy się do dużego strumienia, który sądząc po głośnym szumie, po ostatnich deszczach urósł do rozmiarów rzeki. Huk wody rozbijającej się o kamienie zrobił się w końcu nieomal ogłuszający, musiałam więc krzyczeć, żeby rycerz mnie usłyszał. ‒ Trzeba znaleźć jakiś bród, żeby przedostać się na drugą stronę! Kiwnął głową i skierował konia w stronę źródła dźwięków. Brnęliśmy przez gąszcz, dopóki ten się nie przerzedził i w końcu udało nam się przebić na brzeg. Na którym żołnierze w barwach d’Albreta poili właśnie konie.

Rozdział dziewiętnasty Żołnierzy było dwunastu. Dwóch klęczało nad wodą, napełniając bukłaki, trzeci poił konie, a czwarty sikał pod drzewem. Przed atakiem ze strony tak licznej drużyny ocaliło nas tylko to, że połowa z nich pozsiadała z koni i odpoczywała. To i błyskawiczny refleks Bestii. Nim dotarło do mnie, co ta sytuacja oznacza, rycerz dobył miecza i rzucił się na grupę żołnierzy, zanim ci zdążyli pomyśleć o obronie. Dopadł trzech konnych i dopiero wtedy na brzegu wybuchło zamieszanie. Żołnierze zaczęli w pośpiechu dobywać broni. Gdy rycerz rzucił się w wir walki, moje ciało zareagowało bez udziału myśli. Puściłam wodze i wyjęłam noże z pochew na przegubach. Pierwsze ostrze utkwiło w gardle konnego, który znajdował się najbliżej. Drugie trafiło innego w oko. Spłoszony koń skoczył naprzód, zrzucając nieżywego już jeźdźca. Czasami, tak jak w owej chwili, moja celność mnie samej zapierała dech w piersiach. Wtedy wyraźnie czułam, że to Mortain kieruje moją ręką. Gdy sięgnęłam po kuszę, rycerz wydał okrzyk bojowy, który ściął mi krew w żyłach. Miecz zatoczył w powietrzu krąg, ściął głowę jednemu z żołnierzy, a w trakcie zamachu niemal rozpołowił drugiego. Nim Bestia zdołał opuścić broń, trzeci przeciwnik, zamierzający się właśnie mieczem, krzyknął z bólu, gdy pocisk z procy trafił go w usta, wybijając zęby. Rycerz dokończył dzieła sługi. Załadowałam kuszę, naciągnęłam i zastrzeliłam jednego z ludzi pojących konie. Dwaj pozostali sięgnęli po swoje kusze, ale nie dość szybko. Mój bełt przeszył jednego, który runął na towarzysza, zbijając go z nóg. Dzięki temu miałam czas, żeby dobyć nóż i rzucić. Ostrze pofrunęło daleko, aż wbiło się w oczodół wstającego żołnierza. Mężczyzna padł do strumienia. Znów zaczęłam ładować kuszę, ale jeden z walczących oderwał się od grupy skupionej przy Bestii i runął w moją stronę. Rzuciwszy kuszę, dobyłam miecza i przygotowałam się do obrony. ‒ Pani Sybel... ‒ zdążył wykrzyknąć. Korzystając z chwili wahania, przebiłam się przez jego gardę. Dopiero gdy zginął, zdałam sobie sprawę, że pewnie mieli rozkaz pojmania mnie żywcem. To dawało mi niewielką przewagę, bo ja nie miałam oporów, żeby ich zabijać. Wprost przeciwnie, pałałam żądzą, by pozbawić ich życia. Jeden z pozostałych przy życiu ludzi, załadowawszy kuszę, wycelował ją we

mnie. Nie miałam już noży, a rycerz był za daleko, żeby mi pomóc. Mimo to krzyknął, odwracając uwagę napastnika. Chwilę później z otwartymi ze zdumienia ustami patrzyłam, jak ciska w jego kierunku swój miecz. Z zapartym tchem obserwowałam, jak ostrze wiruje w powietrzu i wreszcie uderza żołnierza rękojeścią w twarz. Choć cios ten nie powalił, a jedynie ogłuszył mężczyznę, dał Bestii wystarczająco czasu na sięgnięcie po topór, zamach i zgruchotanie czaszki oszołomionego wroga. Z dwoma ostatnimi rozprawił się Yannic za pomocą procy. Brzeg zaroił się od ulatujących dusz, drżących, jakby mroził je zimny poryw wiatru. Niektóre od razu pofrunęły do góry, ochoczo oddalając się od miejsca jatki, inne chwiały się przy ziemi niczym porzucone dzieci, zagubione, niepewne, co się właśnie wydarzyło. Wbrew woli obudziło się we mnie współczucie dla nich. Chcąc odegnać niechciane emocje, odwróciłam się gwałtownie, napadając na Bestię. ‒ Co to, na Dziewięciu Świętych, miało znaczyć?! Rzucanie mieczem? To jakaś sztuczka Camulosa? Uśmiechnął się, a ja w tym momencie ujrzałam, jak niesamowicie i dziko wygląda. Z płonącymi jasnymi oczyma i wyszczerzonymi zębami nie przypominał człowieka. ‒ Przecież go ogłuszył, prawda? ‒ To przypadek ‒ wytknęłam. Był to najgłupszy, najbardziej bufoński wyczyn, jaki dane mi było ujrzeć. Ale mimo wszystko zrobił na mnie wrażenie. *** Niedługo później w zadumie spoglądałam na sześciu zabitych przez siebie ludzi. Czyżbym naprawdę lubo wała się w zabijaniu? Na pewno kochałam to, gdy moje ciało i broń stawały się jednością, upajałam się świadomością, że wiem, gdzie uderzyć, by cios był jak najskuteczniejszy, i bez wątpienia byłam w tym dobra. Podobnie jak Bestia, który mnie zresztą przewyższał. A jednak czerpał dumę z tego, co robił, niczym lew rycząc w twarz wroga i mierząc się z nim w pełnym świetle dnia, podczas gdy ja na podobieństwo pantery podkradałam się, kryjąc w cieniach, i cicha, i zabójcza. Ale oboje byliśmy wielkimi kotami, czyż nie? I przecież nawet jasne rzeczy rzucają cień. ‒ Myślisz, że czekali na towarzyszy, którzy zostali we młynie? Czy to zupełnie inny oddział? ‒ Raczej inny oddział. Widzisz? ‒ Rycerz wskazał na ślady kopyt odciśnięte

na wilgotnym brzegu. ‒ Ci tutaj wracali. Serce mi zamarło. ‒ To znaczy, że zachodnie trakty są obstawione. Musimy kierować się na wschód i dopiero stamtąd do Rennes. Ryzykowaliśmy, że natkniemy się na Francuzów, ale ci przynajmniej zabiliby nas od razu, a nie wieźli do d’Albreta. Prawdę mówiąc, wolałam mierzyć się z Francuzami. Gdy wreszcie zatrzymaliśmy się na popas, rycerz był szary ze zmęczenia i zdołał wydusić z siebie tylko pojedyncze stęknięcia. Krzątając się przy ustawianiu obozu, zastanawiałam się, co w tej chwili jest groźniejsze, ludzie d’Albreta czy gorączka trawiąca ciało Bestii. Wreszcie zdecydowałam rozpalić mały ogień i zagrzać wodę na okłady, jednak nim zdążyłam wszystko przygotować, ranny już spał. Ledwie drgnął, gdy nakładałam gorące opatrunki na rany. Spojrzałam przy tym na jego nieruchomą, brzydką twarz i zaczęłam się modlić, bym nie dowiozła do księżnej jedynie jego bezwładnego ciała. Jakimś cudem, lub też dzięki niezwykle upartemu organizmowi, rano rycerz czuł się lepiej. Mimo to wędrowaliśmy powoli, poruszając się z dala od dróg. Gdy zatrzymaliśmy się po południu, chciałam od razu rozbić obóz na noc, żeby dać Bestii odpocząć, tym bardziej że rana na nodze otworzyła się i mocno krwawiła. Rycerz jednak zbył moje obawy machnięciem ręki. ‒ To dobrze. W ten sposób wyleje się ze mnie cały jad. ‒ Uparł się jechać dalej, żeby jak najbardziej oddalić się od pogoni. Niedługo później dotarliśmy w pobliże głównego traktu prowadzącego do Rennes. Drżałam na myśl o przecięciu drogi, ale nie mieliśmy innego wyjścia. Mimo że byłam pewna, iż d’Albret obstawił drogę, pocieszałam się, że nawet on nie ma tylu ludzi, by ustawić posterunki gęsto na całej jej długości. Naszą nadzieją było znalezienie niestrzeżonego odcinka. Ukryci między drzewami, obserwowaliśmy przejeżdżających łudzi. Minął nas chłop niosący na ramieniu kij z zawieszonymi kurami, a potem handlarz podzwaniający garnkami. Żaden z nich nie ociągał się, nie zwlekał szczególnie ani nie przystawał, więc uznałam, że raczej nie są szpiegami. Jakiś czas później drogą

przejechał posłaniec na spienionym koniu. Mogliśmy się tylko domyślać, jakie wieści niesie i do kogo są skierowane. Nikt nie jechał za nim, ani też go nie nagabywał, stwierdziliśmy więc, że uda nam się bezpiecznie przejść. Spięliśmy konie, żeby przebyć drogę, zanim znów ktoś się na niej pojawi. Rycerz podchwycił moje spojrzenie i po raz pierwszy tego dnia uśmiechnął się, po czym powiódł nas w gąszcz po wschodniej stronie gościńca. Tam skręciliśmy na północ. Spojrzałam przez ramię, żeby sprawdzić, jak się miewa, i odkryłam, że bacznie mi się przygląda. ‒ Co? ‒ burknęłam zaniepokojona przenikliwością jego wzroku. Spoglądał na mnie, jakby umiał przejrzeć moje kłamstwa. Działało mi to na nerwy. ‒ Jeden z tamtych żołnierzy rozpoznał cię ‒ powiedział wreszcie. Merde! ‒ zaklęłam w duchu. Jakim cudem usłyszał to całym tym zamieszaniu? ‒ To chyba naturalne ‒ rzekłam pogardliwie, jakby miał siano w głowie. ‒ Przecież mieszkałam na dworze jakiś czas. Jak inaczej miałabym szansę, żeby cię uwolnić? Może mi się zdawało, ale rozjaśnił się trochę. Mimo to ciągle jeszcze marszczył brwi, jakby usiłował rozwikłać jakąś zagadkę. ‒ Jak zakonowi udało się umieścić cię na dworze d’Albreta? Nie znam bardziej podejrzliwego, nieufnego człowieka. ‒ Ksieni posiada wiele politycznych koneksji wśród szlacheckich rodów bretońskich ‒ oświadczyłam wyniośle, licząc, że to zniechęci go do dalszego zadawania pytań. Nie wyglądało na to, bo rycerz znów otworzył usta. Jednak ‒ chwała Mortainowi! ‒ nie powiedział nic, tylko przekrzywił głowę, nasłuchując z niepokojem wypisanym na twarzy. ‒ Co znowu? Rycerz podniósł rękę, dając znak, żebyśmy się zatrzymali. Gdy konie stanęły, usłyszałam odgłosy, nie walki jednak, ale podniesione głosy mężczyzn i jakieś krzyki. ‒ O nie! ‒ syknęłam do Bestii. ‒ Tym razem nie będziemy się bawić w bohaterów. Ledwie się trzymasz w siodle! Ignorując moje protesty, pokierował koniem, który ruszył ścieżką pomiędzy drzewami w kierunku, skąd dochodziły hałasy. Podążyłam za nim w nadziei, że uda

mi się go powstrzymać. Yannic został z tyłu razem z jucznymi końmi. Przed chatą stało pięć koni. Na siodłach siedziało dwóch jeźdźców, trzymając przed sobą białe, puchate pakunki, w których dopiero po chwili rozpoznałam owce. Dwóch innych goniło po podwórku gęś, która oburzona gęgała i umykała im za każdym razem, gdy już mieli ją pochwycić. Całość stanowiłaby zabawną scenkę, gdyby nie piąty mężczyzna, grożący włócznią parze chłopów. ‒ Francuzi ‒ splunął rycerz. ‒ Raczej chyba nie mają zamiaru zabić tych chłopów. ‒ O nie. Zabiorą tylko ich zapasy i nakarmią nimi swoich towarzyszy. ‒ Rycerz rozpromienił się. ‒ Albo i nie, bo im w tym przeszkodzimy. Spojrzałam na niego niedowierzająco. ‒ Mowy nie ma! Nie możemy wdawać się w bójkę ze wszystkimi żołnierzami, na których natkniemy się po drodze! ‒ Przecież nie zostawimy tych biedaków na pastwę naszego wroga. Poza tym ‒ uśmiechnął się obłąkańczo ‒ jeśli zabijemy ich teraz, nie będę tego musiał robić później. ‒ Nie możemy ryzykować, że coś ci się stanie podczas ratowania żywca! ‒ syknęłam wściekle. Przez moment mierzyliśmy się wzrokiem, aż wreszcie zniecierpliwiony wierzchowiec Bestii podniósł nogę i opuścił ją na suchą gałązkę. Rozległ się trzask i krzyki nagle ustały. ‒ Kto tam? ‒ zawołał ktoś. Spiorunowałam Bestię wzrokiem. ‒ Zrobiłeś to celowo! Skrzywił się, udając święte oburzenie. ‒ To nie ja! To koń! No ale teraz, skoro i tak wiedzą, że tu jesteśmy, nie mamy już wyboru. ‒ Odpiął kuszę od siodła i naszykował trzy bełty. Zrezygnowana, postanowiłam załatwić to tak szybko, jak to możliwe. ‒ Muszę podejść bliżej ‒ powiedziałam. ‒ Jak dotrę na miejsce, zahukam jak sowa. ‒ Nie podoba mi się to ‒ naburmuszył się rycerz. ‒ To niebezpieczne. Wywróciłam oczyma i zsiadłam z konia. ‒ Nie jesteś moją niańką. I pamiętaj, to ja ciebie ratuję. ‒ Przywiązałam konia

do drzewa, a potem zaczęłam przemykać się w stronę chaty. Przywódca rozkazał jednemu z łapaczy gęsi sprawdzić, co to za hałas. Kobieta płakała, załamując ręce, ale ja nie zwracałam uwagi na zamieszanie. Wybrałam sobie miejsce przy drzewie częściowo osłoniętym krzewami i zaczaiłam się tam. Wyjęłam noże, wycelowałam w żołnierza stojącego najbliżej chłopa, tego, który stanowił przypuszczalnie największe zagrożenie. Zahukałam i cisnęłam ostrze. Z takiej odległości najlepiej obrać za cel szyję lub oko. Trafiłam idealnie w gardło. Żona chłopa, ulepiona wyraźnie z twardszej gliny niż młynarzówna, nawet nie krzyknęła. Odskoczyła tylko, gdy z rany trysnęła krew. Z resztą uporał się mój drugi nóż i trzy bełty Bestii. Gdy wrogowie leżeli pokotem, opuściliśmy nasze kryjówki. Chłop i jego żona wyszli nam naprzeciw, wdzięczni za ocalenie. ‒ Chwała Matronie! Przysłała was, żebyście ocalili nas od śmierci! ‒ Nie groziła wam śmierć ‒ zauważyłam. ‒ Jak to nie?! ‒ obruszyła się kobieta. ‒ Mogliśmy umrzeć z głodu. Śmierć to śmierć, pani. Chłop nerwowo spoglądał na drogę. ‒ Myślicie, panie, że przyjdzie ich więcej? ‒ Nie od razu ‒ odparł rycerz. ‒ Ale lepiej już pojedziemy, nasze konie mogą przyciągać za dużo uwagi. ‒ O nie, nie zgadzam się! ‒ zaprotestowałam, zajeżdżając mu drogę. Widząc, że zamierza się sprzeczać, nachyliłam się i powiedziałam cicho: ‒ Skoro nie zamierzasz oszczędzać się dla własnego dobra, pomyśl chociaż, co zrobią księżna i ksieni, jeśli przywiozę im twojego trupa. Przez twarz przemknął mu dziwaczny grymas bólu. Ucieszyłam się, że może wreszcie pojął powagę sytuacji, jeśli nie własnej, to przynajmniej mojej. ‒ Poza tym będę potrzebowała pomocy, żeby zdjąć cię z konia i ułożyć gdzieś, gdzie będę mogła opatrzyć twoje rany. ‒ Jesteście ranni, panie? ‒ zaczęła labiedzić chłopka. ‒ To stara, ale paskudna rana. Możemy gdzieś go tu położyć? Żona skinęła głową, a ja, zostawiając rycerza w rękach Yannica i chłopa, poszłam za nią do domu. W progu aż przystanęłam zaskoczona. Domostwo z

zewnątrz wyglądało na biedne i zapuszczone, ale nie w środku. Kobieta trafnie odgadła moje zdumienie. ‒ To specjalnie. Mieszkamy tak blisko granicy, pani, a ostatnio toczy się tyle wojen, że nauczyliśmy się ukrywać, co się da, przed grasantami. Jeśli w ogóle zdarza się nam coś mieć. Kobieta otworzyła składzik, z którego wypadło dwóch chłopców. Rozejrzeli się wokół, łypiąc spode łba. ‒ Następnym razem pozwól nam zostać i walczyć ‒ uniósł się oburzeniem jeden, prawie że mężczyzna. Był w tym kłopotliwym wieku, kiedy każda część ciała rośnie w swoim tempie. Miał za długie kończyny, wielki nos i niezgrabne stopy. ‒ Bacz na słowa, mamy gości ‒ skarciła go matka. ‒ Pokłońcie się pani. Mimo że miałam na sobie nie bogatą suknię i klejnoty, lecz zgrzebne podróżne ubrania, w dodatku niezmieniane od trzech dni, chłopcy spojrzeli na mnie z zachwytem, który mile połechtał moją próżność. Kobieta cmoknęła. ‒ No, dalej, pomóżcie ojcu pozbyć się ciał. Na wspomnienie o ciałach przecknęli się i żwawo wybiegli na podwórko. ‒ Mąż jest stary i nie da rady walczyć ze zbrojnymi, pani, ale te gorące głowy zaraz narobiłyby jakichś głupot. ‒ Kobieta machnęła lekceważąco ręką, ale aż promieniała dumą ze swoich synów. Dom składał się ze sporej kuchni i izby. W kuchni stał duży stół i dwie ławy. Szukając wzrokiem miejsca, gdzie dałoby się ułożyć Bestię, notowałam w głowie możliwe drogi ucieczki, na wypadek gdybyśmy musieli natychmiast opuścić chatę. Obawiałam się bowiem, że Francuzi mogą przysłać kogoś w poszukiwaniu kamratów, a skoro oni znaleźli to miejsce, mogli znaleźć je też ludzie d’Albreta. Poza drzwiami znajdowały się tu trzy okna zaopatrzone w drewniane okiennice. I raczej brakowało miejsca, gdzie pomieściłby się wygodnie rycerz. Z wyjątkiem pustej przestrzeni przed paleniskiem. Wskazałam ją brodą. ‒ Położymy go tutaj. Będzie mu ciepło, a ja będę mogła przygotować opatrunki na nogę. ‒ Bardzo z nim źle? ‒ zatroskała się kobieta. Spojrzałam w jej bystre brązowe oczy. ‒ Dość kiepsko. Gdybym umiała, odcięłabym tę nogę. Na szczęście dla niego,

nie posiadam takich umiejętności. Modlitwa czy dwie w jego intencji nie zaszkodziłyby na pewno. Kobieta skinęła poważnie głową. ‒ Wszyscy będziemy się za niego modlić ‒ powiedziała z taką mocą, że nie mogłabym wątpić w jej słowa.

Rozdział dwudziesty Rodzina była tak wdzięczna za ocalenie i tak zachwycona, że ich wybawcą okazał się nie kto inny, jak sam Bestia z Waroch, że gdy wrota do ich serc się otworzyły, nie dało się powstrzymać powodzi dobrodziejstw, którymi chcieli nas obdarzyć w podzięce. Uparli się, żeby zarżnąć gęś, aby godnie podjąć bohatera. Potrzebowaliśmy porządnego wypoczynku i konkretnego posiłku, przyjęliśmy więc ich propozycję z radością. Pośród narzekań i postękiwań rycerz został wprowadzony do domu i położony przed paleniskiem, gdzie mogłam go opatrzyć. Drażniło go bardzo, że wyleguje się, podczas gdy reszta mężczyzn zajmuje się zabitymi Francuzami. ‒ Daj spokój ‒ mitygowałam go. ‒ Każdy może pozbyć się trupów, ale tylko ty potrafisz pomóc księżnej, a wiesz, co stanie się ze mną, jeśli nie dowiozę cię w jednym kawałku. Na szczęście był tak zmęczony, że gdy tylko zległ i wymieniłam okład na jego nodze, zasnął jak kamień. Sińce już prawie całkiem zbladły, a opuchlizna na twarzy zniknęła. Mimo to nadal był wielki i brzydki jak ogr. ‒ Piękny to on nie jest ‒ skomentowała stojąca za moimi plecami gospodyni. ‒ Ma wiele innych zalet ‒ burknęłam oschle. ‒ Tylko nie odgryź mi głowy, pani. Nie powiedziałam przecież, że nie jest wart tyle złota, ile sam waży. I nie wątpię, że świetnie włada mieczem. ‒ Nutka przekąsu w jej głosie wyraźnie wskazywała na ukrytą aluzję, a także sugestię, że pomiędzy mną a rycerzem jest coś na rzeczy. W ostrej ripoście przeszkodził mi straszny hałas, jakiego narobili synowie gospodarzy, wpadając do kuchni z naręczami broni zabranej Francuzom. ‒ Tatko mówi, że my też możemy wzbogacić się na śmierdzących Francuzach ‒ paplał młodszy, z podniecenia omal nie odcinając głowy bratu wielkim jak on sam mieczem. ‒ Wzbogacić się, proszę bardzo, ale zamordować brata nie. Zanieście to gdzieś. Bracia wspięli się po drabinie na stryszek, a ja ruszyłam za gospodynią, żeby pomóc jej w przygotowaniu posiłku. Odpędziła mnie od garów.

‒ Zabiłaś dwóch bandytów, pani, uratowałaś nas. Co to za wdzięczność, jeśli pozwolę ci gotować? Proszę. ‒ Wręczyła mi wiaderko z wodą, a potem z parującego kociołka dolała do niej wrzątku. ‒ Umyj się, pani. Na pewno poczujesz się lepiej po drodze. Choć powinnam się obrazić za jej obcesowość, poczułam tylko ogromną wdzięczność, że dała mi możliwość umycia się. Zabrałam wodę na górę, żeby jak najlepiej wykorzystać tę szansę. Posiłek zasługiwał na miano prawdziwej uczty. Nie dość, że gęś została przyrządzona idealnie, miała chrupiącą skórkę i soczyste mięso, na stole pojawiły się także gęsty, sycący gulasz z baraniny, pory, kapusta, ciemny chleb, świeży ser, młode czerwone wino i cydr gruszkowy. Na deser gospodyni uraczyła nas pieczonymi jabłkami i śmietanką. Atmosfera też przypominała radosne ucztowanie. Gospodarze, Guion i Bette, radowali się szczerze w obliczu zażegnanego nieszczęścia. Nawet Yannic uśmiechał się pod nosem i kiwał z zadowoleniem głową, choć może akurat w jego przypadku powodem do uciechy był nareszcie pełny brzuch. Synowie wieśniaków byli wyraźnie rozdarci pomiędzy dumą, że jedzą przy stole z czczonym bohaterem, a usiłowaniami zaimponowania mu. Albo chociaż pognębienia brata. ‒ A Anton to kwiczał, jak przyjechali żołnierze ‒ wypalił Jacques. Czerwony jak burak brat kuksnął go łokciem pod żebra. ‒ Nieprawda! Miałem po prostu chrypkę. ‒ Od kwiczenia. ‒ Przynajmniej nie chciałem ich zaatakować szynką. Poza tym ‒ Anton zaprezentował złupiony sztylet ‒ następnym razem będę uzbrojony i tym Francuzom nie ujdzie płazem. ‒ Nie jestem pewna, czy skończenie jako trup w oborze, pośród krowiego łajna, to takie bohaterstwo ‒ zauważyłam. Ku mojemu zdumieniu wszyscy się zaśmiali. ‒ To prawda ‒ poparł mnie Guion i osuszył kubek. Fotem spoważniał. ‒ Co z Francuzami, panie? ‒ zwrócił się do rycerza. ‒ Znów mamy z nimi wojnę? ‒ Nie jest najlepiej ‒ odparł baron Waroch. ‒ Polowa rady opuściła księżną. Marszałek Rieux przyłączył się do d’Albreta i przejęli razem Nantes. Francuzi szukali jakiegokolwiek powodu, by zająć nasze księstwo, i wreszcie przekroczyli

granice. ‒ Odwrócił się do mnie. ‒ Zajęli jakiś inne miasta poza Ancenis? ‒ Nie słyszałam. Ale d’Albret nie zarzucił planów zmuszenia księżnej do małżeństwa. Ledwie co wymknęła się z pułapki, jaką na nią zastawił ‒ powiedziałam do gospodarzy. ‒ Udało się to w dużej mierze dzięki sir Warochowi. Stąd właśnie jego rany. Wieśniacy unieśli kubki, a zakłopotany rycerz spuścił głowę. ‒ A więc taki mamy wybór? ‒ westchnął zatroskany gospodarz. ‒ Albo będą nami rządzić Francuzi, albo d’Albret? ‒ To już wolę Francuzów ‒ wzdrygnęła się Bette i napiła dla kurażu. Nie sądziłam, że ponure historie o d’Albrecie zawędrowały aż tak daleko. ‒ Dowiemy się więcej po dotarciu do Rennes ‒ rzekłam. ‒ Księżna przebywa tam razem z resztą doradców i na pewno mają już jakiś plan. ‒ A ja, jak tylko będę mógł normalnie jeździć, zacznę skrzykiwać dobrych ludzi z Bretanii, by walczyli po jej stronie ‒ dodał rycerz. Anton rozpromienił się na myśl o walecznych czynach i dumnie uniósł swój sztylet. ‒ Pójdę walczyć za księżną! ‒ oświadczył uroczyście. Udało mi się powstrzymać westchnienie. Bestia nawet nie musiał prosić, żeby wieśniacy obiecywali iść za nim. ‒ Może do tego dojść, chłopcze. A wtedy księżna będzie wdzięczna za twoje wsparcie. Twoje również ‒ zwrócił się do młodszego brata. Chłopcy spojrzeli wyczekująco na matkę, której mina świadczyła o rozdarciu pomiędzy dumą, że synowie tak ochoczo chcą wziąć udział w walkach, a żalem, że są już na tyle dorośli, by to zrobić. Gospodarz, zerknąwszy na żonę, przyszedł jej z pomocą. ‒ Dość już tego smętnego gadania. Taki pan z pewnością może opowiedzieć nam wiele ciekawych historii ‒ rzekł do Bestii. Reszta wieczoru upłynęła nam na opowieściach. Rycerz dzielił się przeżyciami z niejednej kampanii i potyczki, a chłopcom aż oczy błyszczały na myśl o chwale, jaką można zyskać na polach bitew. Łatwo było się domyślić, że wyobrażają sobie siebie na jego miejscu.

Po zebraniu naczyń pozostało tylko posprzątać przed nocnym spoczynkiem. Najedzony Yannic zasnął z głową na stole, nie obudził go nawet szczęk naczyń i krzątanina. Położyliśmy go wobec tego na ławie. Zaskakujące, ale żałowałam, że ten wieczór dobiega już końca. Jadałam w dalece bardziej luksusowych warunkach, w dużo bardziej błyskotliwym towarzystwie, a jednak ciepło i radość tej wieczerzy upoiły mnie mocniej niż jakiekolwiek wino. Jeszcze dwa lata temu współczułabym tym ludziom tak prostego życia. Teraz im zazdrościłam. ‒ Ja to zrobię, pani. ‒ Bette gestem odgoniła mnie od paleniska. ‒ Ty idź, opatrz swojego mężczyznę. Już miałam zaprotestować, że rycerz nie jest moim mężczyzną, ale zrezygnowałam. Podziękowałam tylko i poszłam przygotować okłady. Tymczasem Jacques i Anton pomogli Bestii przenieść się na jego miejsce przy ogniu. Gdy skończyłam, wszyscy już legli spać. Usłyszałam jeszcze, jak jeden z chłopców kpinkuje sennie z brata, a potem cichy łomot i „auć!”, gdy oberwał czymś w odpowiedzi. ‒ Zrób tak jeszcze raz ‒ odezwał się rycerz. ‒ Co? ‒ zdziwiłam się. ‒ Uśmiechnij się. Pierwszy raz widziałem, jak się uśmiechasz. ‒ Bzdura. Często się uśmiecham. ‒ Zakłopotana zajęłam się odwijaniem bandaża z rany na nodze. ‒ Jak długo przebywałaś na dworze d’Albreta? Serce zabiło mi mocniej. Czyżby odkrył, kim naprawdę jestem? ‒ A dlaczego pytasz? ‒ zwlekałam z odpowiedzią. Uciekł spojrzeniem w bok i zaczął skubać opatrunek na ramieniu. ‒ Zastanawiałem się, czy byłaś tam może, jak Alyse jeszcze żyła. Tymi słowami rozbroił mnie kompletnie i przebił samo serce. Położyłam okład i zapatrzyłam się nań, jakby to była najbardziej fascynująca rzecz na świecie. ‒ Znałaś inne żony d’Albreta ‒ ciągnął. ‒ Może Alyse także? Postanowiłam trzymać się jak najbliżej prawdy ‒ tego uczono nas w zakonie jako najlepszej metody kłamstwa. ‒ Owszem ‒ odpowiedziałam w końcu, licząc, że zdołałam ukryć niechęć. ‒

Znałam ją, ale nie za dobrze. ‒ Opowiedz mi o niej. ‒ Wpatrywał się we mnie z takim natężeniem, jakby chciał wyskubać odpowiedzi z mojej skóry. Odwróciłam wzrok, błądziłam nim po pomieszczeniu, spoglądałam w ogień, wszędzie, byle nie patrzeć na jego zniszczoną twarz. Co miałam mu powiedzieć? Że Alyse schudła z ciągłego napięcia i strachu? Że ta spokojna, pogodna kobieta zamieniła się w kłębek nerwów, wzdrygała się, gdy ktoś jej dotknął, i podskakiwała na każdy hałas? Że Pierre i Julian wykorzystywali to okrutnie, zaskakując ją głośnymi dźwiękami i skradając się za nią ciemnymi korytarzami? Że przestała prawie jeść na kilka miesięcy przed śmiercią? A może o tych kilku chwilach szczęścia, które udało jej się skraść? O tym, jak poszłyśmy zbierać borówki, a słodycz jagód wybuchała nam w ustach i kapała sokiem po brodach, jak śmiałyśmy się z tego. Albo jak małe rybki skubały nam palce, gdy zanurzyłyśmy stopy w strumieniu? ‒ Była miła i pobożna ‒ rzekłam w końcu. ‒ Zawsze pamiętała, by złożyć hołd Bogu i Jego dziewięciu świętym. Najbardziej lubiła dzwonki, a wiosną kwitły one na całej łące za murem. I kichała, jak jadła miód. Rycerz uśmiechnął się tęsknie, łamiąc mi serce. ‒ Tak, pamiętam to ‒ przytaknął cicho. A jakżeby nie? Gorączkowo szukałam czegoś, czym mogłabym go pocieszyć. ‒ Była silna duchem i dużo się śmiała. ‒ Przynajmniej na początku. Zresztą to właśnie mnie do niej przekonało i zaprzyjaźniłam się z nią, mimo że poprzysięgłam sobie już nigdy nie zbliżyć się do żadnej z żon d’Albreta. Zapadło milczenie, które puchło karmione naszymi odrębnymi wspomnieniami. ‒ Wróciłem po nią. ‒ Słucham? ‒ Myślałam, że się przesłyszałam. ‒ Wróciłem po nią ‒ powtórzył tak obojętnie, jakby była to najbardziej naturalna rzecz na świecie. A nie była. Nikt nigdy nie stanął w obronie żadnej z bestialsko traktowanych żon d’Albreta, ani też żadnego niewinnego człowieka, wasala czy sługi, których hrabia zniszczył. Nikt nie stanął w ich obronie, nikt nie domagał się sprawiedliwości czy zadośćuczynienia wyrządzonych im krzywd.

Cały mój świat w jednej chwili stanął do góry nogami. Oniemiałam, słysząc taką nowinę, i potrzebowałam chwili, żeby wróciła mi zdolność mowy. W głowie tłoczyło mi się mnóstwo pytań, ale niestety, żadnego z nich nie zadałaby przeciętna córa Mortaina. ‒ Co się stało? ‒ zapytałam wreszcie najbardziej obojętnym tonem, jaki udało mi się z siebie wykrzesać, i udając, że całkiem pochłania mnie przygotowanie nowych bandaży. ‒ Gdy nie odpowiedziała na trzy listy z rzędu, wiedziałem, że coś jest nie tak. Uzyskałem zgodę na wyjazd i wyruszyłem jej szukać. Nie wpuszczono mnie do Tonquedec, a gdy chciałem zostać, tuzin zbrojnych przybyło, by mnie do tego zniechęcić. Postanowili mnie nieco upiększyć. ‒ Dotknął policzka, który przecinała długa blizna. ‒ Ale puścili cię żywcem? Rycerz prychnął pogardliwie. ‒ Nie puścili mnie. Sam sobie wywalczyłem życie. ‒ W starciu z dwunastoma ludźmi d’Albreta? Wzruszył ramionami i zaraz się skrzywił, bo jedna z ran dała o sobie boleśnie znać. ‒ Nie trzeba wiele czasu, by ogarnął mnie szał bojowy. ‒ Błysnął uśmiechem, w dwóch trzecich zabójczym, w jednej wesołym. ‒ Zabiłem ośmiu, czterech zostawiłem, by doczołgali się do d’Albreta i wyjaśnili zajście. ‒ Spochmurniał, a na widok żalu i rozpaczy, jakie pojawiły się w jego oczach, zaparło mi dech w piersiach. ‒ Jak tylko obronimy Bretanię przed Francuzami, zamierzam złożyć d’Albretowi kolejną wizytę i rozliczyć go z przeszłości. Ulżyło mi, że nie powiedziałam mu, iż Alyse umarła, próbując mi pomóc.

Rozdział dwudziesty pierwszy Wyruszyliśmy rankiem. Jacques i Anton, pełni zapału, byli gotowi wskoczyć na grzbiety francuskich koni, chwycić w dłonie świeżo zdobytą broń i jechać z nami, ale podziękowaliśmy im za propozycję. Czekała nas jeszcze droga do Rennes, daleka i prawdopodobnie obstawiona ludźmi d’Albreta. I tak potrzebowaliśmy szczęścia samych bogów, żeby się tam dostać. A to oznaczało za duże niebezpieczeństwo dla dwóch młodzieńców. ‒ Lepiej spotkajmy się w Rennes za dwa tygodnie ‒ powiedział rycerz. Chłopcy musieli się więc zadowolić chwilowo realizacją planów usnutych podczas śniadania. Razem z ojcem osiodłali konie Francuzów i przywiązali do nich trupy. Jednemu przyczepili do ramienia kaftan herbowy, który Yannic zabrał zabitemu żołnierzowi d’Albreta. ‒ Może dzięki temu Francuzi zajmą się ludźmi d’Albreta, a wy będziecie mieć trochę spokoju ‒ powiedział gospodarz. Dobrze by było, ale znając życie, nie wierzyłam, że bogowie wyświadczą nam taką przysługę. Potem Guion wraz z synami poprowadzili swoją makabryczną karawanę w jedną stronę, my zaś skierowaliśmy się w przeciwną. Nasza trasa przypominała skomplikowany haft, zmuszeni byliśmy bowiem lawirować pomiędzy zwiadowcami d’Albreta, ludźmi Chateaubriantów, powiązanych z Dinan, a tym samym z d’Albretem, nie wspominając o rozsianych oddziałach Francuzów. Nie mieliśmy jednak wyboru, musieliśmy przemieszczać się cały czas i jak najszybciej oddalić się od tej miłej rodziny, która użyczyła nam schronienia, żeby nie narażać niewinnych na zemstę hrabiego. No, może już nie tak niewinnych po potyczce z Francuzami. Czułam się, jakby pętla obławy zamykała się wokół nas. Aż swędziało mnie

siodło i musiałam wykorzystać całą cierpliwość, jakiej nauczyłam się, mieszkając na dworze d’Albreta, żeby nie kręcić się i nie spłoszyć konia. Zerknęłam na rycerza. Zbladł i nie trzymał się w siodle tak prosto jak wcześniej. Nieważne, jak byłby silny, w końcu był tylko człowiekiem. A w każdym razie z grubsza człowiekiem. I tak cud, że wytrzymał tak długo, i miałam nadzieję, że te siły nie opuszczą go, dopóki nie dotrzemy do Rennes. Guion powiedział nam o niewielkim klasztorze Świętego Cissoniusa, w którym zakonnicy mogli udzielić nam noclegu. Miałam nadzieję, że d’Albret nie wpadł na pomysł, by obstawić takie miejsca. Liczyłam też, że w zakonie będę mogła uzupełnić kurczące się drastycznie zapasy ziół. A choć gorączka Bestii nie wzrastała, to i się nie obniżała. Przynajmniej rozumnie przestał trwonić energię. W każdym razie chwilowo, bo kto wie co zrobi, gdy natkniemy się na jakieś zbłąkane jagnię czy zagubione dziecko. WRÓCIŁEM PO NIĄ. Wspomnienie tych słów nie przestawało odbijać się echem w mojej głowie. Nieprawdopodobne, żeby trzy słowa miały taką moc poruszenia świata z posad. A jednak dla mnie tak właśnie było. Zupełnie jakbym obudziła się w nowym świecie, jakbym zasnęła zimą, a rankiem panowała wiosna. Świat bez nadziei różni się ogromnie od tego, w którym żyje nadzieja. Marzyłam, bym mogła cofnąć się do młodości i przekazać Alyse te słowa, maleńką iskrę światła, a potem patrzeć, jak zaczyna inaczej postrzegać otaczający ją mrok. A może dawanie takiego płomyka nadziei byłoby okrucieństwem, bo wyglądałaby ocalenia, które nigdy nie nadeszło? Im dalej od Nantes, tym większe ogarniały mnie wątpliwości. Choć smak wolności był tak słodki, jak sobie to wyobrażałam, nachodziły mnie coraz bardziej uporczywe myśli o konsekwencjach. Tak długo żyłam w przekonaniu, że moim przeznaczeniem jest zgładzenie d’Albreta... Choć czułam ulgę, że jestem z dala od niego, z drugiej strony zaniedbywałam swoje obowiązki. Ale przecież, powtarzałam sobie, nie miałam wyboru. Powrót po tym, jak uśpiłam cały garnizon i uwolniłam Bestię, nie przyniósłby nic prócz mojej powolnej i bolesnej śmierci. Troską napawały mnie również myśli o klasztorze i roli, jaką w nim pełniłam. Było to jedyne miejsce, w którym czułam się bezpieczna, z dala od macek d’Albreta. Na opuszczonej wysepce zamieszkałej przez zabójczynie. Jednak postąpiłam wbrew

ich naukom, sprzeciwiłam się zasadom, przeciwstawiłam woli Mortaina swoją własną. Co będzie, jeśli mnie wygnają? Tuż przed południem ścieżka, którą jechaliśmy, doprowadziła nas na łąkę. Na przeciwnym krańcu biegł gościniec, a za nim ciemniał las. Trudniej poruszać się między drzewami, ale bezpieczniej, bo mało prawdopodobne, że d’Albret obstawił ludźmi całe połaci puszcz aż do Rennes. Przy odrobinie szczęścia mieliśmy szansę przedostać się niepostrzeżenie na drugą stronę. Gdy zbliżaliśmy się do traktu, dobiegły nas głosy nadciągających ludzi. Przystanęłam, nasłuchując tętentu kopyt. Jeźdźców było więcej niż kilku i przemieszczali się bardzo szybko. A więc nie kupcy ani zwykli podróżnicy. To była najgorsza chwila dla nas. Spojrzałam przez ramię. Przebyliśmy już połowę łąki, a do lasu został jeszcze kawał drogi. ‒ Musimy przejechać przez gościniec, szybko! ‒ popędziłam towarzyszy. Poczucie zagrożenia wyrwało Bestię z drzemki. Spiął konia i runął naprzód ku drodze i nisko zwieszającym się gałęziom po drugiej jej stronie. Yannic pocwałował za nim, podskakując jak kukła, a ja pędziłam na końcu, depcząc im po piętach i poganiając. Mieliśmy szczęście, bo w tym miejscu droga zakręcała ostro i choć dochodził nas coraz głośniejszy szczęk uprzęży i broni, oddziału nie było jeszcze widać. To oznaczało, że oni również nas nie widzą. Wpadliśmy na drogę pełnym galopem i przekroczyliśmy ją w kilku susach. Osłony drzew dopadli pierwsi Bestia i Yannic, ale ja nie zdążyłam zjechać z gościńca, gdy z tyłu rozległy się okrzyki. Zauważyli nas. ‒ Szybciej! ‒ krzyknęłam, ale gąszcz i wystające korzenie znacznie nas spowalniały. Rycerz zrównał się ze mną. ‒ Wracaj na drogę i jedź naprzód, a my z Yannikiem ich zatrzymamy. ‒ Chyba oszalałeś! ‒ krzyknęłam, uchylając się pod nisko wiszącą gałęzią. ‒ Nie zostawię rannego i kaleki na pastwę oddziałowi żołnierzy! ‒ To chyba ty oszalałaś. Widziałaś, ilu ich jest? ‒ Dwudziestu, może więcej. Tam! ‒ Wypadliśmy na małą polankę, na której stały w kręgu wysokie, poszarpane głazy, niektóre tak wielkie, że mogliśmy się za nimi ukryć. W każdym razie do czasu, aż będziemy gotowi do walki. Rycerz zacisnął szczęki i wskazał słudze jeden z kamieni. W pierwszej chwili myślałam, że jego grymas wynika z bólu, ale szybko zdałam sobie sprawę, że to wściekłość.

‒ Jedź! ‒ nakazał mi z naciskiem, głosem nieznoszącym sprzeciwu. ‒ Zatrzymam ich tu. ‒ Chyba gorączka wypaliła ci mózg, jeśli myślisz, że cię tu zostawię! ‒ zaprotestowałam niedowierzająco. Pochylił się, żeby mnie złapać, ale przeszkodził mu w tym ból. ‒ To nie będzie walka. ‒ Wiem. ‒ Skierowałam konia ku jednemu z głazów. Nie przepadam za mieczem, ale w tym wypadku broń o większym zasięgu miała więcej zalet. Planowałam, że po tym jak zabiję kilku, rzucając noże... ‒ Nie! ‒ Rycerz znów chciał pochwycić wodze mojego wierzchowca, ale nie udało mu się, a przy tym ‒ mało co nie spadł z siodła. ‒ Nie będę tu stał i patrzył, jak cię szlachtują. Jego oczy płonęły, nie wściekłością, jak w pierwszej chwili pomyślałam, ale obawą. Obawą o mnie. Jego troska wzburzyła mi krew w żyłach, bo nie zasłużyłam sobie na taką dbałość, a szczególnie z jego strony. Nie zamierzałam opuścić brata Alyse, tak jak opuściłam ją. ‒ A ja nie zamierzam po raz drugi stać bezczynnie ‒ patrzeć, jak znów giniesz. W tej chwili pojawili się ludzie d’Albreta. Zrezygnowany rycerz dobył miecza prawą ręką, a lewą chwycił topór. ‒ Nie pozwolę im wziąć cię żywcem. Ze wszystkich rzeczy, które powiedział, to zapewnienie pocieszyło mnie najbardziej. ‒ Ja także ‒ obiecałam, czując gulę w gardle. A potem rycerz uśmiechnął się szaleńczo, w chwili gdy spośród drzew wypadli zbrojni, przy wtórze podzwaniania broni i trzasku łamanych gałązek. Pierwszy do boju ruszył Yannic, po mistrzowsku wystrzeliwując z procy kamień, który trafił jadącego na przedzie żołnierza prosto w skroń. Uniosłam kuszę i mój bełt utkwił przywódcy pomiędzy oczami. Nie zdążył spaść z konia, gdy rzuciłam kuszę i sięgnęłam po noże. Rycerz stanął plecami do jednego z głazów i wymachując orężem, walczył z czterema jeźdźcami, którzy go okrążyli. Trzy ostrza utkwiły w celach, ale wiedziałam, że wrogów jest zbyt wielu. Sięgnęłam po miecz, ale nim go dobyłam, zaatakował mnie jeden z konnych. Zamachnął się, ale zdołałam się uchylić. Zanim zaatakował po raz drugi, rozległ się

świst, stłumiony odgłos uderzenia i mężczyzna zachwiał się w siodle. Zerknęłam na Yannica, żeby mu podziękować, ale kątem oka ujrzałam, że w plecach żołnierza tkwi strzała. Gnom nie miał łuku... Nie miałam czasu rozglądać się za strzelcem, musiałam wyszarpnąć swój miecz z pochwy. Jeszcze sześciu ludzi przypierało Bestię do głazu. Miecz rycerza błyskał w słońcu raz po raz, ale lewa ręka ledwie dźwigała topór. Popędziłam konia, unosząc miecz do ataku. Nieudolne to było pchnięcie, ale spełniło zadanie. Tyle że koń mojego przeciwnika szarpnął się i uniósł trupa wraz z tkwiącym w nim ostrzem. Błyskawicznie sięgnęłam po dwa ostatnie sztylety. Zerknęłam na Bestię, zastanawiając się, czy nie powinnam zachować ich dla nas. Nim zdążyłam zadecydować, spomiędzy drzew wyprysnął deszcz strzał. Zamarłam. Gotując się na ostre ukąszenia grotów, widziałam, jak pięciu ludzi d’Albreta zawraca konie, by stawić czoła nowemu wrogowi. Las wypluł kolejną chmurę strzał, a polanka nagle zaroiła się od istot, jakby pnie i poszycie zaczęły rodzić stwory wprost z legend. Albo z samego piekła. Ciemnoskóre, zniekształcone, jedna z nich miała skórzaną nakładkę na nosie, inna ramię z drewna, a kolejnej brakowało połowy twarzy, jakby rozpuściła się kiedyś i zniknęła. Mimo tych ubytków wybili resztę ludzi d’Albreta z brutalną skutecznością, najpierw ściągając ich z koni, a potem podrzynając gardła lub skręcając karki. Od początku niespodziewanego ataku serce zabiło mi może tuzin razy, a przy dwunastym uderzeniu wszyscy żołnierze już nie żyli. My zaś byliśmy otoczeni.

Rozdział dwudziesty drugi Rycerz uniósł ociekający krwią miecz, ale grzeczny rozkaz beznosego człowieka powstrzymał jego rękę. Zadarł głowę, spoglądając na otaczające nas drzewa. Uczyniwszy to samo, ujrzałam ukrytych w koronach łuczników, mierzących do nas. Spoglądaliśmy po sobie nieufnie. Beznosy wystąpił naprzód. Kiedy wyszedł z cienia, okazało się, że nie ma ciemnej skóry, lecz jest po prostu tak brudny. Nie, nie był to jednak brud. Człowiek był usmarowany pyłem. Albo popiołem. Gdy podszedł bliżej, zauważyłam, że nosi naszyjnik rzemienny z żołędziem. Wtedy zrozumiałam, że ludzie ci byli tajemniczymi węglarzami, wypalaczami węgla, którzy żyli w ostępach leśnych. Mawiano, że są wyznawcami Czarnej Matki. Tak cicho, jakby ledwie wietrzyk poruszał liśćmi, reszta węglarzy wyłoniła się z kryjówek. Było ich dwudziestu, wliczając łuczników. Zerknęłam na Bestię. Tym razem nie mieliśmy szans wywalczyć sobie wolności. Rycerz z wysiłkiem wyprostował się w siodle. ‒ Nie chcemy was skrzywdzić ‒ rzekł. ‒ Prawem świętego Cissoniusa i z łaski Dei Matrony pragniemy jedynie przenocować w lesie. ‒ Odważny gambit i sprytny przy okazji, bo choć Czarna Matka nie została zaakceptowana przez Kościół, dziewięciu świętych było jej rodzeństwem i przywołanie ich imion nie szkodziło. Jeden z węglarzy, o brodzie i nosie szpiczastych jak czubki noży, splunął na trawę. ‒ Czemu nie przenocujecie w gospodzie, jak większość wędrowców z miast? ‒ Są tacy, co łakną naszej śmierci, jak zresztą widzieliście. ‒ Podczas gdy rycerz mówił, inny węglarz, młody, tyczkowaty, same łokcie i kolana, przemknął się do przywódcy i coś mu szepnął na ucho. Przywódca kiwnął głową i spojrzał na nas baczniej. ‒ Kim jesteście? ‒ Jestem Benabic z Waroch. Szeptacz skinął z satysfakcją, a wśród węglarzy uniosły się szepty: „Bestia z Waroch, Bestia z Waroch”. Czyny pana z Waroch przyniosły mu sławę nawet pośród banitów.

‒ A kogóż to Bestia z Waroch unika? ‒ Francuzów. I tych, którzy ich popierają. W każdym razie dopóki nie będę mógł stanąć z nimi do uczciwej walki. Wstrzymałam oddech. Węglarze nienawidzili Francuzów tak mocno jak reszta Bretończyków, liczyłam więc, że wspólny wróg nas zjednoczy. Jeden ze starszych mężczyzn, ten z drewnianą ręką, szturchnął stopą jednego z trupów. ‒ To nie Francuzi. ‒ Nie, to ludzie, którzy zdradzili księżną i chcą nas powstrzymać. ‒ Rycerz wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu. ‒ Ale i dla was znajdzie się wiele miejsca na polach bitew z Francuzami. Byłbym zaszczycony, mając u boku tak świetnych wojaków. Milczenie, które nastało, kazało mi podejrzewać, że węglarze nie otrzymywali podobnych zaproszeń. ‒ A co z tego będziemy mieli? ‒ zaczął ten o ostrych rysach, ale przywódca uciszył go gestem ręki. ‒ Przyjemność z zabijania Francuzów ‒ odparł rycerz z uśmiechem i błyskiem w oku, jakby nic lepszego nie było na świecie. Przywódca podrapał się po osłonie na nos, co świadczyło, że do utraty tej części twarzy doszło niedawno. ‒ Możecie zostać na noc w lesie, ale pod naszym okiem. Chodźcie za nami. ‒ Na jego znak otoczyło nas kilku ludzi. Zagłębialiśmy się w las w upiornej ciszy. Strażnicy milczeli, a odgłosy kopyt tłumiła gruba warstwa rozkładających się liści. Tyczkowaty młodzieniec nie spuszczał ze mnie oczu, a gdy przyłapałam go na gapieniu się, zaczerwienił się po koniuszki włosów. W głębi lasu wiekowe drzewa miały grube pnie, gęste korony były powykręcane jak starcy. Nawet w dzień gęste listowie przepuszczało niewiele światła. Wreszcie dotarliśmy na dużą polanę otoczoną kilkunastoma kopcami ziemnymi wielkości chat. Z otworów w kopcach unosił się dym, a każdego pagórka doglądali ludzie. Pomiędzy kopcami stały rozrzucone szałasy z gałęzi i skór zwierząt. Wokół ognisk kręciły się buro odziane kobiety, a w pobliżu hasały umorusane dzieci. Kiedy wkroczyliśmy na polanę, wszyscy mieszkańcy zaciekawieni podnieśli głowy znad swoich zajęć. Najmłodszy berbeć wdrapał się na matkę i wsadził palec do buzi. Przywódca, Erwan, mruknął i wskazał miejsce oddalone od kopców. ‒ Tam możecie rozłożyć obóz.

Węglarze obserwowali, jak ja i Yannic zsiadamy z siodeł, przywiązujemy konie i podchodzimy do Bestii, aby mu pomóc. Rycerz oddychał szybko i płytko. ‒ Zostałeś znowu ranny? ‒ zapytałam cicho. ‒ Nie ‒ mruknął i jęknął z bólu. Nim zdjęliśmy go z konia, wszyscy wiedzieli już, w jakim jest stanie. Zdołaliśmy podprowadzić go kilka kroków, nim przystanął. ‒ Tu jest dobre miejsce na obóz ‒ stęknął, łapiąc się drzewa, by nie runąć na ziemię. ‒ Ten to nie wyżyje do rana ‒ mruknął drewnianoręki, a ja spiorunowałam go wzrokiem. Tyczkowaty podchwycił moje spojrzenie. ‒ Och, nie przejmuj się Graelonem, panienko. Taki już jest. ‒ Zerknął łobuzersko na starca i pochylił się ku mnie. ‒ Był taki, nawet zanim ogień zabrał mu ramię. ‒ Tyczkowaty młodzieniec był czarujący. ‒ Jestem Winnog, panienko. Do usług. ‒ Jakby ich chciała ‒ powiedział ktoś. Ignorując docinki, uśmiechnęłam się promiennie do Winnoga. ‒ Dziękuję. ‒ Kiedy odwróciłam się do Bestii, miałam ochotę klasnąć i rozpędzić obserwujące nas towarzystwo jak kury, ale z pewnością uznaliby, że to niegrzeczna odpłata za gościnę, choćby była marna. Wyczułam ruch za plecami i usłyszałam bicie pojedynczego serca. Nadał nieufna wobec naszych gospodarzy, okręciłam się błyskawicznie, sięgając po nóż ukryty w krucyfiksie. Kobieta, która do mnie podchodziła, przystanęła i spuściła poddańczo głowę. Miała na sobie ciemną sukienkę, jak pozostałe węglarki, a włosy ciasno otoczone czymś w rodzaju czepca. W ręku niosła niewielki woreczek. ‒ To na rany ‒ rzekła, podając mi sakiewkę. ‒ Pomoże. ‒ Co to? ‒ zapytałam, zaglądając do środka. ‒ Starta kora dębu na ropę i popiół ze skóry węża na szybkie gojenie. ‒ Jak masz na imię? Na moment podniosła oczy. ‒ Malina. ‒ Dziękuję ci bardzo. ‒ Naprawdę byłam jej wdzięczna, bo już nie miałam

pomysłu, jak leczyć rany Bestii, żeby nie rozjadziły się jeszcze bardziej przed dotarciem do Rennes. ‒ Potrzebujesz pomocy? ‒ zapytała. Choć wiedziałam, że rycerz nie będzie zadowolony, że ktoś widzi jego słabość, nieroztropnością było odrzucić ofertę pomocy, a zarazem możliwość nawiązania kontaktu. ‒ Tak, bardzo ci dziękuję. Macie gorącą wodę? Malina skinęła przytakująco i poszła po wodę. Podczas jej nieobecności powąchałam specyfiki, a potem spróbowałam jednego i drugiego, żeby się upewnić, czy aby nie zaszkodzą. ‒ Nie żartowałem, proponując im przystąpienie do walki u mego boku ‒ zadudnił rycerz do mnie. ‒ Widziałaś, jak się biją? Z jakim zacięciem! A jaką mają zaskakującą taktykę! ‒ Był podniecony, jak chłopczyk, który dostał swój pierwszy miecz. ‒ Mogliby być niezwykle wartościowymi sprzymierzeńcami. ‒ Uhm, jeśli tylko nie pozabijaliby nas ciosami w plecy ‒ mruknęłam. ‒ Z tego, co o nich wiem, są bardzo zamkniętą grupą i niegodną zaufania. Rycerz zadumał się na moment. ‒ Tak, są skryci, ale to nie znaczy, że niegodni zaufania. Rozmowę przerwało nam przybycie Maliny. We dwie zaczęłyśmy opatrywać rany rycerza, który udawał, że śpi. Tylko zaciskanie szczęk świadczyło o tym, że udaje. Gdy skończyłyśmy, węglarze właśnie zabierali się do kolacji, na którą ku mojemu zaskoczeniu zostaliśmy zaproszeni. Wyglądało na to, że jesteśmy traktowani bardziej jak goście, a nie więźniowie. Chcąc wnieść własny wkład, zabrałam ze sobą dwa kurczaki i ser, które Bette dała nam na drogę. Węglarzom aż się oczy zaświeciły na widok smakołyków, a kiedy siedliśmy przy ognisku, zrozumiałam dlaczego. Posiłek składał się z papki, prawdopodobnie żołędziowej. Posmakowawszy jej, przypomniałam sobie swoje początki w zakonie. Awanturowałam się, że jedzenie klasztorne smakuje jak pomyje, a wtedy siostra Thomina zagroziła, że mi je wepchnie siłą do gardła. Poczułam w przełyku rosnącą gulę, która nie miała nic wspólnego z papką, za to wiele z głęboką tęsknotą za domem, bo choć zbuntowałam się przeciw zakonowi, był on najbezpieczniejszym miejscem, w którym dane mi było mieszkać. Za Ismae i Annith tęskniłam bardziej, niż sądziłam, że to możliwe. Yannic wsuwał papkę w szybkim, stałym tempie, a siedzący obok mnie rycerz pochłaniał ją z wyraźnym apetytem.

‒ Smakuje ci to? ‒ zdziwiłam się szeptem. ‒ Nie, ale nie chcę ich urazić. ‒ A ponieważ słowa swoje poparł znaczącym spojrzeniem na moją prawie nietkniętą porcję, zabrałam się do jedzenia, póki było ciepłe. Po kolacji węglarze pozostali przy ognisku. Kilku rozmawiało niegłośno, ale większość po prostu gapiła się na nas. Jeden z chłopców wyjął niewielki drewniany flet i zaczął wygrywać na nim jakąś niesamowitą melodię. Erwan oparł się o głaz, skrzyżował ramiona i patrzył na nas w świetle płomieni. ‒ Opowiedzcie o wojnie z Francuzami ‒ poprosił. Rycerz pociągnął łyk napitku, który nam podano, prawdopodobnie księżycówki ze sfermentowanego soku jakiegoś drzewa. ‒ Nasza młoda księżna jest oblegana i tu, i poza granicami. Po śmierci ojca, księcia, Francuzi chcieli wyznaczyć jej swego regenta. Ona zaś roześmiała im się w ich długonose twarze. ‒ Rycerz napił się znowu. ‒ Ale oni nie zrezygnowali. Wiedzą, że księżna jest młoda i niedoświadczona, a co ważniejsze, niezamężna. Widzą nasz kraj jako łup, który można zagarnąć, i tylko czyhają, by to zrobić. Erwan wydawał się nieporuszony. ‒ A co my mielibyśmy z tego mieć? ‒ Wolność od rządów Francji ‒ powiedział rycerz, ale widać było, że węglarzom to nie wystarczy. ‒ Będziecie mogli żyć jak dotąd ‒ wtrąciłam się, przyciągając spojrzenia. ‒ My, Bretończycy, szanujemy wasze prawo do mieszkania i czerpania z lasów. Francuzi tego nie zrobią. Zagarną te lasy na własność, a potem każą wam płacić za to, co teraz macie darmo. Erwan przyglądał mi się dłuższą chwilę, ale potem roześmiał się chrapliwie i pochylił, opierając łokcie na kolanach. ‒ Wolność, mówicie. Wolność skrywania się w lasach, napiętnowani przez wszystkich? Wolność sprzedawania naszych wyrobów tym, którzy udają, że nie istniejemy, a węgiel pod ich progi przynoszą baśniowe korrigany? Rycerz nie unikał jego wzroku. ‒ Francuzi nie uznają waszych praw do tradycji, waszych praw do wycinki i zwierzyny. We Francji płaci się za pozwolenia dużo pieniędzy, nikt nie nabywa ich z urodzenia. A choć wasze życie nie jest łatwe, zawsze myślałem, że takie wybraliście, że pójście na wygnanie z waszą boginią było waszym wyborem. Niektórzy zaczęli kręcić się niecierpliwie, a Erwan odwrócił wzrok od rycerza i

zapatrzył się w płomienie. ‒ Wybór. Śmieszne słowo. Ojcowie naszych ojców wybrali za nas, czyż nie? Jak długo mamy żyć ich wyborem? ‒ Popatrzył na grupkę dzieci śpiących razem pod kocami. ‒ Jak długo one będą musiały z tym żyć? ‒ dokończył ciszej. ‒ A co chcielibyście zmienić? ‒ zapytałam. Zdawał się zaskoczony tym pytaniem i nim odpowiedział, wtrąciła się Malina. ‒ Żeby ludzie nie szeptali za naszymi plecami, gdy przechodzimy, żeby nie odżegnywali uroków, żeby nie wypędzali nas z wiosek i targów, gdy chcemy kupić grzebienie dla córek albo nowe koła do wozów. ‒ Popatrzyła na mnie, dumnie unosząc głowę. ‒ Szacunek ‒ powiedziałam. ‒ Pragniecie być szanowanymi ludźmi, nie wyrzutkami. ‒ Właśnie. ‒ Kiwnęła głową. ‒ Może więc, jeśli ludzie zobaczą, że walczycie za sprawę księżnej, za kraj, zobaczą was w innym świetle ‒ zasugerował rycerz. ‒ Raczej nie ‒ stwierdził kwaśno Graelon. ‒ A my pójdziemy na śmierć za nic. ‒ Cóż, każde działanie obarczone jest ryzykiem ‒ zauważył rycerz. ‒ Można umrzeć też i poza polem bitwy. ‒ Wskazał na zebranych wokół ogniska, na ich brakujące kończyny, blizny na twarzach, rany odniesione przy wypalaniu węgla. ‒ Opowiedzcie mi o Czarnej Matce ‒ poprosiłam, żeby dać czas słowom Bestii zapaść w świadomość i zadziałać. ‒ Niewiele o Niej wiem. ‒ To dlatego, że Kościół Jej nie akceptuje ‒ fuknął Erwan. Opowieść zaczęła Malina. ‒ Mówi się, że gdy Dea Matrona i reszta Dziewięciu nie są w stanie odpowiedzieć na twoje modlitwy, czas zwrócić się do Czarnej Matki, Ona to bowiem umiłowała sobie upadłych, rannych, skrzywdzonych i napiętnowanych. Włada Ona miejscami, gdzie życie rodzi się z ciemności i rozkładu. Tam, gdzie w spalonym lesie wyrasta pierwszy świeży pęd, gdzie w stercie zimnego popiołu żarzy się jedyny węgielek, gdzie w gnoju rodzą się małe stworzenia. To dlatego Kościół nie przyjął Jej do grona świętych. Bo kapłani uznali, że jest zagrożeniem dla Chrystusa i Jego obietnicy wskrzeszenia. ‒ Malina dotknęła pieszczotliwie wiszącego na rzemieniu

żołędzia. ‒ Należy do Niej najciemniejsza pora nocy, tuż przed świtem. Chwila, gdy wszystko jest stracone, a ty mimo to śmiesz mieć nadzieję. To potęga Czarnej Matki. To Ona dała nam dar węgla. Kiedyś, gdy byliśmy zwykłymi mieszkańcami lasów i nieostrożnie obchodziliśmy się z ogniem, zapalił się cały las. Płonął wiele, wiele dni, zabijając każde drzewo na swej drodze, każdy krzak, krzewinkę, każde źdźbło trawy, aż pozostał tylko popiół i pył. W każdym razie tak myśleliśmy. Jednak w tych popiołach kryły się tylko częściowo spalone kawałki drewna, które nadał mogły się palić. W ten sposób otrzymaliśmy Jej dar, to Ona dała nam nowy sposób na życie. ‒ Malina oderwała wzrok od płomieni i spojrzała na mnie. ‒ To naturalne więc, że nadal czcimy Tę, która pomogła nam w potrzebie i dała nadzieję, gdy wszystko było stracone. Ciszę, która zapadła po opowieści Maliny, przerywało tylko trzaskanie ognia. Nie wiem dlaczego, ale poruszyła mnie wizja tej nadziei, tego życia, które rodzi się z ciemności i rozkładu. Nigdy wcześniej nie myślałam o tym w ten sposób. A może właśnie teraz daje wam kolejną szansę? ‒ podsunęłam. Malina zamrugała zaskoczona. Porzuciliście już nadzieję na zdobycie szacunku i miejsca we wspólnocie i nagle proszę, zjawiamy się tu, dając wam szansę uzyskania tego, czego pragniecie. Rycerz pochylił się. ‒ Nie możemy zrobić nic w sprawie Kościoła, ale na ludzi można mieć wpływ. Ludzie często akceptują to, czego Kościół im zakazuje. Pytam się was, czy dołączycie do nas? Spojrzenia rycerza i przywódcy węglarzy skrzyżowały się ponad ogniem, Bestii wyzywające, lecz zapraszające, Erwana powątpiewające i pełne pytań. Nim któryś z nich się odezwał, pałeczkę przejęła Malina. ‒ Musimy naradzić się z Bratem Dębem. Wokoło rozległy się potakujące pomruki, a potem spośród węglarzy powstał starzec i podszedł do ognia. Powykręcanymi, guzłowatymi palcami rozwiązał sakiewkę wiszącą u pasa i wyjął z niej niekształtną brązową gulę. W pierwszej chwili myślałam, że to jakiś grzyb, ale gdy przysunął rzecz do ognia, rozpoznałam dębowy galas. Starzec umieścił go ostrożnie na jednym z kamieni otaczających ognisko i odpiął od pasa niewielki toporek. Zamknął oczy i trzymał przez chwilę ostrze toporka nad ogniem, jednocześnie mrucząc coś w niezrozumiałym języku. Reszta węglarzy przyłączyła się do niego. Gdy mamrotanie się urwało, starzec ujął toporek i z

zaskakującą siłą rozciął nim dębowy galas. Jako że siedziałam blisko, ujrzałam, jak wewnątrz rozciętej narośli porusza się biała larwa. Po chwili robaczek rozwinął skrzydła ‒ nie była to więc larwa ‒ i uleciał w powietrze. Starzec potoczył wzrokiem po wyczekujących węglarzach. ‒ Czarna Matka mówi, żebyśmy szli na wojnę. A więc sprawa została ustalona. Rankiem wyruszyliśmy w towarzystwie grupy węglarzy. Tak się szczęśliwie złożyło, że mieli zawieźć dostawę węgla do kowala w Rennes. Przebrałam się za jedną z ich kobiet, a rycerz usadowił się na tyle wózka, udając wielkiego głupka. Yannic nie potrzebował przebrania. Nawet d’Albret, człowiek z gruntu nieufny i podejrzliwy, nie wpadłby na to, by szukać nas wśród węglarzy.

Rozdział dwudziesty trzeci Mimo wcześniejszego zaklinania się, że jadąc na wozie, pogruchoce sobie wszystkie kości, rycerz przespał całą drogę do Rennes na jednym z trzech wozów węglarzy. Dwukrotnie mijaliśmy posterunki ludzi d’Albreta i za każdym razem ledwie zaszczycili naszą karawanę spojrzeniem, a co dopiero mówić o sprawdzaniu, czy nie ma nas pomiędzy wędrowcami. A najlepsze, że nim dojechaliśmy w pobliże murów miejskich, rycerz czuł się dużo lepiej, choć nie wiedziałam na pewno, czy pomógł mu dłuższy wypoczynek, czy też specyfiki od Maliny. Gdy podjeżdżaliśmy do bramy, dzwony katedralne zwoływały wiernych na popołudniową mszę. Mimo że nie znałam z widzenia wszystkich ludzi służących d’Albretowi, wpatrywałam się pilnie w twarze strażników i ludzi zgromadzonych przy wjeździe. Nie zważałam na niedbałe postawy wieśniaków i stanowczy krok wartowników, starałam się przejrzeć ich prawdziwe oblicza, nie sugerując się strojem, bo jeśli mnie udało się ich zmylić, oni również mogli zmylić mnie. Trudno mi było uwierzyć, że dokonaliśmy niemożliwego. Nie tylko uciekliśmy d’Albretowi z zamku, uniknęliśmy także schwytania podczas ucieczki, a to już ciężko mi było ogarnąć umysłem. Rycerz kategorycznie odmówił wjechania do miasta na wozie z węglem, zatrzymaliśmy się więc, żeby wsadzić go na konia. W głowie aż mi szumiało z niecierpliwości, jakby kotłował się w niej rój komarów, a swędzenie pomiędzy łopatkami było wprost nieznośne. Wreszcie przy pomocy czterech mężczyzn, wśród stękania i pomruków, rycerz został posadzony w siodle. Już niedługo, powtarzałam sobie. Już niedługo przestanę być za niego odpowiedzialna, przejmie go ktoś bardziej do tego odpowiedni. Jednak myśl ta nie napawała mnie już taką radością jak kiedyś. Starałam się nie wiercić za bardzo, gdy nasza grupka gotowała się do przejazdu przez bramę. Byliśmy pokryci pyłem węglowym, podobnie jak węglarze i wszystko, co wieźli. To sprawiało, że wyglądaliśmy autentycznie. Jednak postawa i gabaryty Bestii były trudne do ukrycia.

‒ Zgarb się trochę ‒ syknęłam. Spojrzał na mnie zdziwiony, ale zrobił, co mu kazałam. Opuścił ramiona i skulił się tak, że niedbale wisiał w siodle. ‒ Po co? ‒ Ciężko cię ukryć, a im dłużej utrzymamy w tajemnicy twoje przybycie do miasta, tym lepiej. Dobrze by było, gdyby d’Albret możliwie jak najpóźniej dowiedział się o naszym przyjeździe do Rennes. W bramie Erwan powiedział strażnikom, jaki przewozi ładunek, i zostaliśmy przepuszczeni. Jeden z wartowników zatrzymał na dłużej wzrok na Bestii, ale prawda była taka, że po zranieniu w bitwie, pobycie w wieży i ciężkiej podróży łatwo było rycerzowi udawać wiejskiego głupka. Odetchnęłam głębiej, gdy byliśmy dobrze za bramą. Dopiero gdy od d’Albreta dzieliło mnie kilkadziesiąt staj, grube mury i cały miejski garnizon, poczułam, jak napięte miałam do tej pory mięśnie. Radosna atmosfera w mieście pasowała do mojego nastroju. Rennes upajało się swym znaczeniem jako azyl księżnej, tak jak ja upajałam się dreszczykiem podniecenia na myśl o wypełnieniu zadania. Jednak mieszkańcy nie byli beztroscy. Zdawali się ostrożni, każdego nowo przybyłego taksowali uważnie wzrokiem. Trzymaliśmy się z węglarzami tak długo, jak się dało. Minęliśmy razem śmierdzące garbarnie nad rzeką i skręciliśmy w ulicę prowadzącą do dzielnicy kowali. Tutejsi rzemieślnicy zużywali taką ilość węgla, że dzięki nim węglarze zarabiali na całą zimę. Wreszcie pożegnaliśmy naszych towarzyszy. Rycerz obiecał im na odchodnym, że po rozmowie z księżną i jej doradcami na temat wykorzystania oddziału węglarzy w walkach z Francuzami prześle im stosowną wiadomość. Podczas drogi do elegantszej części miasta zdjęłam z głowy chustę od węglarzy, przeczesałam palcami włosy, zrzuciłam z ramion szal i najczystszym rąbkiem wytarłam twarz z pyłu. Po tym wyglądałam już nie jak wyrzutek, węglarka, a jedynie urodziwa, choć brudna służąca. Do pałacu dotarliśmy o zmierzchu. Strażnicy pozapalali już pochodnie. Tu było inaczej niż w Guerande, gdzie ludzie wchodzili i wychodzili, kiedy chcieli. Tu każdy, kto przychodził, musiał opowiedzieć się wartownikom. ‒ To coś nowego ‒ stwierdził rycerz. ‒ Dobrze, że ktoś zadbał o bezpieczeństwo księżnej ‒ skwitowałam. Dodatkowa bariera zabezpieczająca władczynię, wymóg przedstawienia siebie i

sprawy, z jaką się przychodziło, mogła skłonić ludzi d’Albreta do przemyślenia zamiarów. ‒ Jednakże nie sądzę, żeby wpuszczono nas do księżnej. Spójrz, jak wyglądamy. Musielibyśmy opowiedzieć im wszystko ze szczegółami, a wolałabym uniknąć informowania tych ludzi o naszym przyjeździe. Rycerz zatrzymał się, żeby otrzeć z twarzy pył węglowy. ‒ Nie ufasz im? ‒ Nie ufam nikomu. Ciekawe, czy Ismae nadal przebywa przy księżnej. Może jej udałoby mi się przekazać wiadomość. ‒ Nie sądzę, żeby strażnicy wpuścili cię do Ismae, nawet jeśli tu jest. Skrzywiłam się, wiedząc, że ma rację. Rycerz sięgnął w fałdy ubrania i wyjął skądś sakiewkę, a następnie wydobył z niej jakiś drobiazg. ‒ Masz. ‒ Wręczył mi małą broszkę, srebrny liść dębu, symbol świętego Camulosa. ‒ To Ismae powinna rozpoznać, a jeśli nie ona, to kapitan Dunois na pewno. Jego ludzie także. Potraktują z szacunkiem każdego, kto nosi ten znak. Ściskając listek w ręku, zsiadłam z konia i rzuciłam wodze Yannicowi. Zostawiwszy ich przed pałacem, podeszłam do wejścia i stanęłam, czekając, aż strażnik przepyta mieszczanina chcącego zobaczyć się z kanclerzem w sprawie za wysokich podatków. Po usłyszeniu, że kanclerz ma teraz ważniejsze sprawy na głowie, na przykład zorganizowanie obrony miasta na wypadek ataku Francuzów, mieszczanin poszedł w swoją stronę, a ja stanęłam przed obliczem wartownika. Mężczyzna skrzywił się na widok mojego ubogiego stroju i brudu, jakim byłam pokryta. Mimo to przekrzywiłam głowę i uśmiechnęłam się do niego czarująco. Zamrugał i złagodniał. ‒ Czego chcesz? Jeśli szukasz pracy w kuchni, musisz iść na tyły, do wejścia dla służby. Za drzwiami dojrzałam grupkę posłańców. ‒ Chcę przekazać wiadomość jednej z dworek księżnej. ‒ A jaką to sprawę mogłabyś mieć do szlachetnej damy dworu? ‒ zapytał z kpiną drugi wartownik. Uznałam, że odrobina tajemniczości może mi pomóc. ‒ Ismae nie jest jakąś tam damą dworu ‒ rzekłam. ‒ Przekaż jej to i powiedz,

żeby przyszła tu jak najszybciej. Nie wiem, czy sprawiło to imię Ismae, czy też widok srebrnego drobiazgu od Bestii, ale strażnik posłuchał mnie. Wręczył broszkę jednemu z posłańców i przekazał mu instrukcje. Gdy chłopak pobiegł, odsunęłam się na bok i stanęłam pod murem, starając się sprawiać wrażenie osoby ważnej, lecz niegroźnej, co okazało się niezwykle skomplikowaną kombinacją. Po jakimś czasie strażnik uznał, że nie zamierzam wedrzeć się siłą do pałacu, i przestał wpatrywać się we mnie podejrzliwie. Oparłszy głowę o mur, dałam się ponieść uczuciu radości. Rycerz żył i dotarliśmy do najbezpieczniejszego miejsca w księstwie. Ksieni, przebywająca na małej wysepce na drugim końcu kraju, nie miała szansy dowiedzieć się o moim pobycie w Rennes, dopóki nie dostanie wiadomości. Na razie nie mogła mnie więc przydzielić do kolejnego zadania. A to dawało mi czas na zastanowienie się, co chciałabym robić dalej. Nagle świat zaczął mi się jawić jako ogrom wolności i możliwości. I nikt, NIKT tu, w Rennes, nie wiedział, kim jestem, dzięki czemu moja tajemnica była bezpieczna. Słysząc toczącą się nieopodal rozmowę, odepchnęłam radosne myśli i skupiłam się na głosach. ‒ Nie, nie możesz go zabić, to kuzyn księżnej ‒ cierpko protestował mężczyzna. ‒ Tym bardziej nie jest godzien zaufania ‒ stwierdziła kobieta. Rozpoznałam głos Ismae, a ulga, która mnie ogarnęła, była tak ogromna, że nieomal przytłaczająca. ‒ Jeśli coś się stanie księżnej ‒ mówiła dalej ‒ to on odziedziczy mitrę. Poza tym przez ostatni rok przebywał na dworze regenta Francji. Nie mamy pewności, wobec kogo jest lojalny. ‒ Był przetrzymywany jako więzień! ‒ Zdenerwowanie mężczyzny było prawie namacalne. ‒ Czemu w ogóle nie zostałeś z radą? ‒ rozzłościła się Ismae. ‒ Wiadomość była dla mnie, nie dla ciebie! Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Cała Ismae! ‒ Bo z wiadomością przyszedł znak Camulosa, któremu służę ja, a nie ty! Z przedsionka wyszedł szlachcic i skierował kroki prosto do strażnika. ‒ Skąd to masz? ‒ zapytał. Był wysoki, ciemnowłosy i miał muskulaturę oraz

zgrabne ruchy żołnierza. Wartownik wskazał na mnie. Mężczyzna odwrócił się i przeszył mnie tak zimnym spojrzeniem, że aż mi ciarki przeszły po plecach. ‒ Ktoś ty?! ‒ warknął niskim głosem, ruszając ku mnie. Nim zdążyłam się odezwać, został odepchnięty przez Ismae. ‒ Wiadomość była DLA MNIE, Duval! Och, Sybella! ‒ Rzuciła się ku mnie i chwilę później byłam już w jej uściskach. Przytuliłam się do niej zaskoczona, że nagle naszła mnie ochota, by wypłakać się na jej ramieniu. Żyła! Była tutaj! Jakiś czas mogłam jedynie rozkoszować się jej dotykiem. Wreszcie odsunęła się i przyjrzała mi się uważnie. ‒ To naprawdę ty? Uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że uśmiech ten wyszedł mi dość krzywo. ‒ We własnej osobie. ‒ Skąd to masz, pani? ‒ wtrącił się niecierpliwie szlachcic, ściskając w palcach srebrny listek. Ismae powiedziała do niego „Duval”, czyli że był bękartem, przyrodnim bratem księżnej. ‒ Dla ciebie też coś mam, panie ‒ zwróciłam się do niego. ‒ Tam ‒ wskazałam swoich towarzyszy, którzy czekali w pobliżu. Duval rozpromienił się na ich widok tak samo, jak Ismae na mój, ale złapałam go za rękę, zanim ruszył w ich stronę. ‒ Jest ciężko ranny ‒ ostrzegłam. ‒ Jeśli ściągniesz go z konia, będziesz potrzebował łudzi i noszy, żeby go nieść. I zrób to wszystko po cichu. Przynoszę wieści, a żadna z nich nie jest dobra. Duval zachmurzył się i skinął na strażników. Kazał im wezwać pomoc, zrobić to dyskretnie i dopiero potem pospieszył do przyjaciela. ‒ Udało ci się! ‒ szepnęła Ismae rozradowana. ‒ Uwolniłaś go! Wiedziałam, że ci się uda. ‒ Wiedziałaś o moim zadaniu? ‒ zdziwiłam się. ‒ To był mój pomysł! ‒ Złapała mnie za ręce. ‒ Nie wiedziałam, jak inaczej mogłabym cię stamtąd wydostać. Od tamtej pory, kiedy ujrzałam cię w Guerande, ciągle bałam się o twoje bezpieczeństwo i zdrowe zmysły. I wreszcie tu jesteś, a z twych oczu zniknął ten błysk szaleństwa, który wtedy widziałam. Sama nie wiedziałam, czy ucałować ją z wdzięczności, czy uderzyć za te

wszystkie kłopoty, których przysporzył mi jej pomysł. Tak czy owak, miała rację. Rzeczywiście, nie czułam się już tak, jakbym balansowała na granicy szaleństwa. Ismae objęła mnie i razem zaczęłyśmy iść w stronę pozostałych. ‒ Nigdy nie wybaczę matce przełożonej, że wysłała cię z powrotem do d’Albreta. Równie dobrze mogła cię posłać do samego piekła. Przebiegła mnie fala paniki, która szybko ustała. Ismae nie wiedziała, kim naprawdę jestem, bo w klasztorze byłyśmy wszystkie siostrami. Od dalszej rozmowy ocalił mnie grzmiący okrzyk Bestii. ‒ Na zęby świętego! Ty żyjesz? Jakim cudem? ‒ Takim samym, jakim ty siedzisz na tym koniu, byku. Musiałyśmy z Ismae uskoczyć przed biegnącymi ku przyjaciołom mężczyznami z noszami. Ismae wskazała im Bestię. ‒ Chodźmy. ‒ Pociągnęłam ją w stronę koni. ‒ Muszę im powiedzieć, jak mają go leczyć. Mimo głośnych protestów rycerza, że nic mu nie jest, powiedziałam Duvalowi, że jego przyjaciela trawi gorączka i nie może za nic obciążać chorej nogi. Duval naradził się z ludźmi. ‒ Zabierzemy go do zakonu Świętej Brygantii. Jeśli ktoś umie go wyleczyć, to właśnie zakonnice. ‒ Rzuciwszy mi spojrzenie, które wyraźnie mówiło, że wkrótce zgłosi się do mnie po odpowiedzi, pokierował swoimi ludźmi, żeby jak najlepiej pomóc przyjacielowi. Niełatwo było jednak zdjąć Bestię z konia i nie obyło się bez obijania i urażania świeżych ran. Rycerz zaciskał zęby i wyraźnie pobladły, mamrotał pod nosem coś o rzucaniu nim niczym workiem cebuli. Kiedy jeden z ludzi puścił przypadkiem konia, spłoszone zwierzę odskoczyło, więżąc ranną nogę Bestii pomiędzy swoim brzuchem i pomocnikiem. Rycerz zemdlał. ‒ To już weszło mu w krew ‒ westchnęłam. ‒ Choć chyba tym razem tak będzie lepiej. Zawołałam Yannica i kazałam mu pokierować ludźmi tak, by zdjęli rycerza, nie zabijając go przy okazji. Duval wyglądał na rozdartego pomiędzy troską o przyjaciela a poczuciem obowiązku wobec siostry. Zlitowawszy się nad nim, zapewniłam, że Yannic poradzi sobie świetnie z dopilnowaniem, by rycerzowi nic się nie stało. Duval z ulgą poinstruował swoich ludzi, co mają dokładnie powiedzieć zakonnicom, kazał powtórzyć, że wkrótce się u nich zjawi, i odwrócił się do mnie.

‒ Idziemy. Musimy wiedzieć dokładnie, co się wydarzyło. ‒ Oczywiście, panie. ‒ Sama nie mogłam się doczekać przekazania wieści. Czułam się, jakbym niosła w sobie rozżarzony węgielek, który powoli zmieniał się w popiół. Miałam ochotę jak najszybciej pozbyć się tego brzemienia. Ismae wzięła mnie pod rękę i ruszyłyśmy za Duvalem w stronę drzwi pałacowych. ‒ Gdzie idziemy? ‒ zapytałam ją szeptem. ‒ Do komnat księżnej, tam obraduje cała rada. ‒ O tej porze? ‒ O każdej, niestety ‒ westchnęła ciężko. ‒ Można ufać tym doradcom? ‒ zapytałam, wspominając chwiejną lojalność byłych wychowawców księżnej, Rieux i Dinan. ‒ Tak, to bardzo mała grupka ‒ skrzywiła się. Idąc za Duvalem przez labirynt pałacowych korytarzy i sal, starałam się przywyknąć do kakofonii bijących tu serc. Brzmiało to tak, jakby setka doboszy zaczęła jednocześnie grać na bębnach. Przyglądałam się też obliczom mijanych sług, dworaków, nawet posłańców, chcąc odgadnąć, jakimi są ludźmi. Duval podprowadził nas do drzwi pilnowanych przez dwóch wartowników, którzy rozstąpili się na jego widok i wpuścili nas do środka. Księżna stała pochylona nad dużym stołem, w towarzystwie trzech mężczyzn. Wszyscy studiowali rozłożoną na blacie wielką mapę. Jeden z mężczyzn odziany był w brudny strój podróżny. Widać było, że dopiero co przybył z drogi. Drugi, w biskupich szatach, stał przy księżnej niczym wielka fioletowa ropucha. Trzeci, szczupły, poważny, marszczył w zadumie czoło. Z ulgą stwierdziłam, że nie poznaję żadnego z nich, a to oznaczało, że i oni nie znają mnie. Pierwszy raz miałam okazję widzieć księżną z bliska. Była młoda, niska, miała piękną cerę i wysokie, szlachetne czoło. Mimo że miała tylko trzynaście lat, było w niej coś władczego, co wymuszało posłuch. Słysząc nasze wejście, wszyscy podnieśli głowy, spoglądając na nas pytająco. Uśmiech zmienił rysy twarzy Duvala. ‒ Bestia jest tutaj, w Rennes. Księżna klasnęła w dłonie, rozpromieniona ze szczęścia.

‒ Dzięki Bogu! ‒ Chyba powinniśmy raczej podziękować Mortainowi ‒ oświadczył Duval sucho. ‒ Bo to Jego ręka go tu przywiodła. ‒ Wskazał na mnie i oczy obecnych zwróciły się na moją osobę. ‒ W takim razie ty i twój święty zasłużyliście na moje podziękowania i ogromną wdzięczność ‒ rzekła księżna. Złożyłam jej głęboki ukłon. ‒ Cała przyjemność po mojej stronie, Wasza Wysokość. Jednakże przywiozłam ci nie tylko twego szlachetnego rycerza, ale także wieści o d’Albrecie i jego planach. ‒ Chcesz powiedzieć, że nie wystarcza mu, że odebrał mi miasto i panoszy się w nim niczym stara kwoka? ‒ Nie, Wasza Wysokość. Cały czas knuje i realizuje plany, które mogą wydać pożądane przezeń owoce. Tłusty biskup machnął niecierpliwie ręką. ‒ Na Boga, opowiedz nam o tych planach! ‒ Hrabia d’Albret, marszałek Rieux i pani Dinan rządzą miastem i choć wielu pozostało ci wiernych, Wasza Wysokość, hrabia robi wszystko, by ich do tego zniechęcić. ‒ Zaraz, zaraz, zacznij od początku. Jak udało im się przejąć miasto z rąk dworzan, którzy pozostali w zamku? Od odpowiedzi powstrzymał mnie szelest za plecami, dźwięk, który przypominał ślizganie się węża w trawie. W tym samym momencie uświadomiłam sobie, dlaczego od wejścia do komnaty czułam niepokój. Widziałam tylko siedem osób, a wyczuwałam osiem bijących serc. Powoli, jakby we śnie, odwróciłam się i ujrzałam stojącą za mną matkę przełożoną klasztoru Świętego Mortaina. Przycupnęła w kącie, niczym wielki pająk, dlatego nie zobaczyłam jej od razu po wejściu. Jej oczy spoczęły na mnie niczym sopel lodu, a mnie zamarło serce. Nie udało mi się jednak umknąć przeszłości; czekała tu na mnie przez cały czas.

Rozdział dwudziesty czwarty Witaj, córko. ‒ Choć słowa przyjazne, ton, którym je wymawiała, był chłodny, a pocałunek zimny i obojętny, jak dotknięcie samego Śmierci. ‒ Świetnie ‒

się spisałaś. Jesteśmy pod wrażeniem, że udało ci się tak wspaniale wykonać zadanie. Skłoniłam się, lecz patrzyłam na nią nieufnie. Ismae i Annith zawsze dogadywały się z ksienią, istniała pomiędzy nimi nić szczerej sympatii. Właściwie to Annith była ulubienicą przełożonej, a Ismae uważała przeoryszę za swą wybawicielkę, całkiem jakby ksieni własną ręką wyciągnęła ją z ponurego życia wieśniaczki. Między mną a matką przełożoną sprawy miały się zupełnie inaczej. Wzajemna niechęć i nieufność pozwalały nam współpracować jedynie dlatego, że potrzebowałyśmy się nawzajem ‒ ja ze względu na azyl, jaki dawał mi klasztor, ona zaś widziała we mnie wspaniałą broń, której mogła użyć wedle woli Mortaina. Ufałam jej tyle, co żmii. Gestem nakazała mi się podnieść, po czym zwróciła się do pozostałych: ‒ Chciałabym przypomnieć, że Sybella przebyła długą drogę, pełną niewygód i niebezpieczeństw. Z pewnością chciałaby doprowadzić się do porządku, zanim zacznie opowiadać. Słowa przeoryszy uświadomiły mi wyraziście, jak brudna i obszarpana jestem. Musiałam wyglądać jak jakiś robak, który wyskoczył spod kamienia. Księżna zmitygowała się natychmiast, przepraszając za niegościnność i proponując, bym odświeżyła się i odpoczęła, zanim wrócę przed oblicze rady. Ja sama byłam tak pochłonięta pragnieniem wyrzucenia z siebie nowin, że nie myślałam o tym, jak wyglądam, dopóki ksieni o tym nie wspomniała. Stara krowa. Pewnie zrobiła to celowo, żeby wytrącić mnie z równowagi. Mój niepokój wzrósł, gdy przeorysza nalegała, by osobiście odprowadzić mnie do wyznaczonej komnaty. Ismae rzuciła mi nerwowe spojrzenie, gdy składałam pożegnalny ukłon księżnej, a potem chcąc nie chcąc wyszłam za matką przełożoną. Po drodze nie odzywała się do mnie. Wydała tylko odpowiednie rozkazy służbie, by przygotowano mi kąpiel i komnatę. Trzymała głowę wysoko i szła sztywno, jakby zjeżdżała do piekła. Sama nie wiedziałam, czyjej milczenie wynikało z obawy, że ktoś mógłby nas podsłuchać, czy też chciała mnie tym jeszcze bardziej

zdenerwować. Kiedy weszłyśmy do komnaty, w kominku strzelały wesoło iskry, a przy ogniu stała duża balia. Dwie służące nalewały do niej ostatnie szafliki gorącej wody. Ksieni odprawiła je niecierpliwym gestem, a gdy zostałyśmy same, zwróciła ku mnie swą piękną, naznaczoną gniewem twarz. ‒ Co ty tu robisz, Sybello? ‒ syknęła. ‒ Miałaś go tylko uwolnić, nie eskortować aż tutaj. Odrzuciłam głowę, po trosze, by dodać sobie animuszu, po trosze, by ją rozdrażnić. ‒ A jak niby miał tu dotrzeć, skoro nieomal wyniosłam go z lochu na własnych plecach? Tylko dzięki temu, że dzień za dniem leczyłam mu rany, był w stanie siedzieć w siodle, a i tak trzeba go było doń przywiązywać. Nozdrza ksieni poruszały się wściekle, bo choć bardzo chciała, nie mogła sprzeciwić się mojej logicznej argumentacji. Zła, schowała dłonie w rękawy i zaczęła krążyć po komnacie. ‒ Ale teraz nie mamy w Nantes swojego człowieka. ‒ To nieistotne, matko przełożona, bo żaden ze zdrajców nie został naznaczony. Ani marszałek Rieux, ani madame Dinan, ani też d’Albret. ‒ Obserwowałam, czy przypomni sobie, co mi obiecała i że jej obietnica, że będę mogła zabić d’Albreta, została złamana. Nie dostrzegłam w niej niczego, czego oczekiwałam. ‒ I tak twoja obecność tam wiele dla nas znaczyła. Ktoś musi przekazywać informacje księżnej. Nagle ogarnęła mnie furia. Byłam wściekła, że z zimną krwią, kusząc fałszywą obietnicą, wysłała mnie do tego piekła na ziemi, miejsca, gdzie tyle czasu myśl o śmierci była mi milsza niż życie, do którego byłam tam zmuszona. Do którego ONA zmusiła mnie za pomocą kłamstw i przyrzeczeń, którym jak dobrze wiedziała, nie mogłam się oprzeć. Podeszłam do niej, zaciskając pięści, by jej nie uderzyć. ‒ Wiele znaczyła? Wiele znaczyła? Dla kogo? I za jaką cenę? Obiecałaś mi, że będę mogła go zabić, wmówiłaś, że Mortain go naznaczył i czeka na mnie. Na mnie! Nie jakąś inną służebnicę, ale na mnie! Że chce, abym tam wróciła i go zabiła! Okłamałaś mnie! Przechyliła okrytą kornetem głowę i popatrzyła na mnie uważnie.

‒ Coś tak ulotnego jak brak pozwolenia Mortaina nie powstrzymałoby Sybelli, którą znam. Może ostatecznie twoja więź z d’Albretem jest silniejsza niż ta łącząca cię z Mortainem. Koniec końców znacznie dłużej znałaś hrabiego i mu służyłaś. Jej słowa zaparły mi dech w piersiach. Byłam tak oszołomiona poczuciem krzywdy, które we mnie obudziły, że nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Stałam i gapiłam się na nią, poruszając ustami jak wyjęta z wody ryba. Obrzuciła mnie pogardliwym spojrzeniem. ‒ Doprowadź się do porządku i przyjdź do komnaty księżnej ‒ rzuciła, zakręciła spódnicami i wyszła. Stałam tak przez chwilę, a słowa ksieni dźwięczały mi w głowie, powoli zagnieżdżając się w moim umyśle niczym larwy w padle. Czułam się mała i zbrukana, niegodna przebywać w tym pałacu, w tym mieście. Zaczęłam drapać się po ręce i przestałam, to oskarżenia ksieni wżarły mi się w skórę tak, że aż paliła. A potem, dzięki Bogu i Jego świętym, przyszedł gniew, fala słodkiej furii, która wypaliła ból na popiół. Zrobiłam, co mi kazano, dotrzymałam obietnicy, którą złożyłam. Wiele ryzykowałam, powróciłam do krainy moich najgorszych koszmarów, bo uwierzyłam ksieni ‒ uwierzyłam, że pomimo osobistej animozji służba Mortainowi zapewni mi jej prawdomówność, pozwoli jej ujrzeć we mnie choć przydatne narzędzie, jeśli nic poza tym. Ale najwyraźniej byłam naiwna i pozwoliłam zrobić z siebie najpodlejszy rodzaj pionka. Co gorsza, nie zdołałam osiągnąć jedynego celu, na którym mi zależało ‒ zabić d’Albreta. Krew zawrzała mi w żyłach, aż się zatrzęsłam z wściekłości. Rozejrzałam się po komnacie, rozpaczliwie poszukując jakiegoś przedmiotu, który mogłabym rozbić, rzucić, ZNISZCZYĆ, tak samo jak ksieni zniszczyła mnie. Niestety, nie było tam nic przydatnego. Ani lustra, ani kryształów, tylko świece, które rzucone mogłyby wywołać pożar, a choć wściekłość mnie zaślepiała, to nie aż tak, bym chciała spalić cały zamek. Po chwili doszłam do wniosku, że to już coś. W końcu przyskoczyłam do łoża, pochwyciłam grube kotary, zmięłam je w dłoniach, wsadziłam do ust i zaczęłam krzyczeć. Ulga, jaką poczułam, gdy gniew mnie opuszczał, była tak ogromna, że krzyczałam i krzyczałam, aż wreszcie wypuściłam z rąk wymęczoną tkaninę i odwróciłam się trochę już spokojniejsza. Postanowiłam opuścić to miejsce, zaprzestać służby Mortainowi. Ostrzegłam

już księżną o planach d’Albreta, a po przekazaniu reszty, wyjaśnieniu, w jaki sposób wdarł się w szeregi obrońców miasta, spełnię swój obowiązek do końca. A Mortain? Parsknęłam jak jedna ze świń Guiona. Jak do tej pory służba Jemu nie przyniosła mi niczego dobrego. Pokrzepiona podjętą decyzją, rozwiązałam tasiemki sukni i z ulgą uwolniłam się od zgrzebnej szaty. Weszłam do wody i z zachwytem zauważyłam, że pachnie lawendą i rozmarynem. Księżna przynajmniej nie była skąpa w swej gościnności. Z rozkoszą zanurzyłam się w balii. Ciężkie zasłony w oknach chroniły komnatę przed ostrymi wiatrami zimowymi, a pomieszczenie oświetlały jedynie ogień z kominka i para świec z pszczelego wosku. Siedząc w kąpieli, wyobraziłam sobie, że cały gniew odpływa ze mnie, przenikając do ciepłej, aromatycznej wody. Wiedziałam bowiem, że ze wzburzonym umysłem nie będę w stanie jasno myśleć i snuć sensownych planów. Pochyliłam się do przodu i zanurzyłam głowę, żeby umyć włosy. Kto wie jakie robactwo się tam zalęgło podczas tej kilkudniowej podróży? Kiedy wyciągnęłam głowę z wody i ocierałam oczy, dobiegło mnie ciche pukanie do drzwi. ‒ Sybella? ‒ Wejdź ‒ powiedziałam, rozpoznawszy głos Ismae. Moja siostra wpadła do komnaty z naręczem ubrań. ‒ Przyniosłam ci czysty strój ‒ powiedziała, omijając wzrokiem moje nagie ciało. Rozbawiła mnie ta jej skromność. Rozparłam się w balii, żeby wytrącić ją z równowagi śmiałą prezentacją biustu. Ale Ismae zbyt dobrze mnie znała. Przewróciła oczyma. ‒ Może umyć ci włosy? ‒ zapytała. Ze zdumieniem stwierdziłam, że bardzo tego pragnę, że tęsknię za jej delikatnym, siostrzanym dotykiem. A ponieważ chciałam tego tak bardzo, tylko wzruszyłam ramionami. ‒ Jak chcesz. Raczej nie dała się oszukać, bo szybko wzięła ze stołu dzban i stanęła za mną. Milczałyśmy, gdy ciepła woda spływała mi strumieniami z włosów na plecy. ‒ Tak się o ciebie martwiłam ‒ szepnęła Ismae. ‒ Annith codziennie sprawdzała ptaszarnię, czekając na jakieś wieści o tobie, ale żaden ptak od ciebie nie dotarł. Podsłuchiwała pod wszystkimi drzwiami, kiedy tylko się dało, ale tak też nie dowiedziałyśmy się, gdzie jesteś ani jakie otrzymałaś zadanie. Po kilku miesiącach

zaczęłam obawiać się najgorszego. ‒ No to teraz już wiesz. Zostałam odesłana do d’Albreta. Poczułam, jak Ismae się wzdryga. ‒ Nie rozumiem, jak ksieni mogła cię o to prosić. Albo kogokolwiek innego. Przez mgnienie miałam ochotę wyznać Ismae prawdę, że odesłano mnie do własnej rodziny, jednak za bardzo się tego bałam, nawet przed nią. ‒ Muszę napisać do Annith. Nareszcie będzie mogła odetchnąć z ulgą, że nic ci nie jest. Biedaczka, sprawdzała każdą wiadomość przychodzącą do klasztoru, szukając jakichkolwiek wieści o tobie. Ale lepiej, jak odpoczniesz, sama do niej napiszesz. ‒ Dobrze ‒ zgodziłam się bez przekonania, bo prawdę mówiąc, byłam zazdrosna o Annith, o to, że przebywała bezpiecznie ukryta za murami zakonu. Nigdy bardziej nie zazdrościłam jej tego wyjątkowego miejsca, jakie zajmowała w zgromadzeniu, niż teraz. ‒ Miała już jakieś zadanie czy nadal czeka po próżnicy? Ismae podała mi lniany ręcznik. ‒ Jakbyś zgadła. Przez cały ten czas nie wystawiła nosa z klasztoru. Dostałam od niej wiadomość zaraz po tym, jak wyruszyłaś do Nantes. ‒ Ismae pochyliła się ku mnie. ‒ Sybello, oni chcą zrobić z niej wieszczkę! Siostra Vereda jest chora i chcą, by Annith zajęła jej miejsce. Czy dlatego właśnie nie było rozkazu zgładzenia d’Albreta? Nie tylko ja nie widziałam piętna, ale także siostra Vereda? ‒ Przynajmniej będzie bezpieczna ‒ rzekłam, wspominając, ile razy marzyłam, żeby wrócić za te grube klasztorne mury. ‒ Bezpieczna? ‒ zareagowała Ismae ostro. ‒ Czy może uwięziona? Mam ci przypomnieć, że sama ledwie zniosłaś zamknięcie w tych murach przez trzy lata, a pomyśl, że musiałabyś tam tkwić całe życie! Skrzywiłam się na wspomnienie tamtych chwil. Teraz dziwiłam się, jak mogłam na początku, po przybyciu do klasztoru, z takim zacięciem planować ucieczkę stamtąd. Przypomniałam sobie Nantes, d’Albreta zabijającego sługi, przerażenie w oczach Tilde i nocne skrobanie do mych drzwi. ‒ Byłam głupia ‒ przyznałam cicho.

Ismae złagodniała i zaczęła pomagać mi się ubrać. ‒ Przez to zadanie na dworze d’Albreta z pewnością przeżyłaś więcej koszmarów niż my, Sybello. Ale chyba nie rozumiesz, jak to jest, gdy zostajesz sama, tylko czekasz, a potem zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie dostaniesz szansy, by się sprawdzić, by działać na rzecz wspólnoty. Dla Annith to szczególnie trudne, bo szkoliła się do tej roli przez całe swoje życie. ‒ Nie przetrwałaby poza murami nawet dwóch tygodni ‒ rzekłam sucho. ‒ Nie będzie miała szansy, żeby się o tym przekonać, prawda? ‒ zauważyła Ismae, spoglądając na mnie z rozczarowaniem. Nie miałam serca się z nią sprzeczać, zmieniłam więc temat: ‒ Co jest między tobą a Duvalem? Ismae odwróciła się szybko i udała, że zajmuje ją nalewanie wina do pucharków. ‒ A czemu myślisz, że cokolwiek jest? ‒ Widziałam, jak na siebie patrzycie. Poza tym posłuchałaś, gdy mówił, że nie możesz zabić tego człowieka, o którym rozmawialiście. Kochasz go? Ismae o mało co nie upuściła podawanego mi pucharu. ‒ Ależ, Sybello! ‒ Ach, więc jesteś zakochana ‒ stwierdziłam. Wzięłam naczynie i napiłam się, próbując zdecydować, co o tym sądzę. ‒ Czemu tak mówisz? ‒ Po pierwsze dlatego, że się rumienisz. Zaczęła bawić się nóżką kielicha. ‒ Może to dlatego, że jestem zakłopotana tego rodzaju pytaniami? ‒ Och, nie bądź taką świętoszką. Poza tym kto cię uczył, jak się całować? Duval powinien mi podziękować. Niezdolna się powstrzymać, rzuciła we mnie wilgotnym ręcznikiem. ‒ To skomplikowane. Dziwne, ale przyszedł mi do głowy rycerz z Waroch. Zakręciłam winem w pucharze. ‒ Jak zawsze ‒ powiedziałam i opróżniłam naczynie. ‒ Poprosił mnie o rękę.

Zaskoczyło mnie to bardzo, ale też wzbudziło sympatię do Duvala. ‒ A nie jesteś przypadkiem żoną hodowcy świń? ‒ Nie. Małżeństwo nie zostało skonsumowane i matka przełożona unieważniła je już w drugim roku mojego pobytu w klasztorze. ‒ Co mu odpowiedziałaś? ‒ Że to przemyślę. Chociaż go kocham i zawsze będę kochała, trudno byłoby znów dać komuś taką władzę nade mną. ‒ Co na to matka przełożona? Ismae zmarszczyła nos i napełniła ponownie kielichy. ‒ To jeden z powodów, dla których straciłam jej łaski. ‒ Ty? Ale ty i Annith byłyście zawsze jej ulubienicami! ‒ Nieprawda ‒ potrząsnęła głową Ismae. ‒ To nie ja byłam jej ulubienicą, tylko ślepa, pełna uwielbienia akolitka. W tym momencie zrozumiałam, jak bardzo zmieniła się Ismae. Rozmowę przerwało nam pukanie do drzwi. Ismae otworzyła i przez chwilę szeptała z kimś. Potem zamknęła i odwróciła się do mnie. ‒ Spotkanie rady zostało przeniesione na jutro. Stan siostry księżnej pogorszył się i Jej Wysokość życzy sobie, bym przygotowała dla niej miksturę nasenną. ‒ Jesteś mistrzynią trucizn, nie płatną uzdrowicielką. ‒ Uniosłam brwi. ‒ Tak czy owak, to taniec ze Śmiercią. ‒ Uśmiechnęła się smutno.

Rozdział dwudziesty piąty Miałam na sobie pożyczony od Ismae habit, więc strażnik przy drzwiach zasalutował mi z szacunkiem i nie zatrzymywał, gdy wychodziłam. Orzeźwiona zimnym nocnym powietrzem, skierowałam kroki na most. Oświetlające go pochodnie odbijały się w przepływającej poniżej rzece. Droga, którą szłam, prowadziła do klasztoru, gdzie przebywał rycerz. Chciałam się upewnić, że moje wysiłki, by przywieźć go tu żywym, nie zostaną zniweczone przez nieodpowiednie leczenie. Główne wejście okazało się zamknięte. Rozejrzałam się wokół i dostrzegłam leżącą pod murem kupkę gałganów. Dopiero po chwili rozpoznałam w niej śpiącego Yannica. Wierny sługa został najwyraźniej wyproszony za mury, jako zbyt zdrowy. W klasztorze mogli przebywać mężczyźni, ale pod warunkiem, że byli ranni lub chorzy. Przez moment rozważałam, czy nie zadzwonić do bramy, ale szybko zrezygnowałam. Co, jeśli zakonnice nie chciałyby mnie wpuścić? A jeśli, co gorsza, zapytałyby, czego chcę? Ogarnęły mnie wątpliwości. Bestia z pewnością mnie nie potrzebuje. W końcu jest teraz pod opieką najlepszych uzdrowicielek w kraju. Sama nie wiedziałam, po co przyszłam do klasztoru. Rycerz był bezpieczny, niedługo dojdzie do siebie i wróci w służbę księżnej. Rola, którą odgrywałam w jego życiu, dobiegła końca. Ocaliłam go przed d’Albretem, choć w przypadku Alyse mi się to nie udało. Uczyniłam zadość. Dlaczego więc czułam, że powinnam przy nim zostać? Skąd ta niechęć do rozstania? W przypadku kogoś innego nazwałabym to miłością, ale ja byłam zbyt mądra, by znów oddać komuś serce. Szczególnie że dla mnie pokochanie kogoś znaczyło tyle, co wydanie na niego wyroku śmierci. Poczułam zbliżający się atak paniki. Tym razem nie walczyłam, otworzyłam się nań, zaprosiłam. Pojawiło się wspomnienie krzyków. Krwi. To wszystko, co do mnie dotarło, nim pamięć rozmyła się w morzu bólu. Zła, zaczęłam iść wzdłuż muru, szukając miejsca, gdzie byłby niższy, łub bocznej bramki, którą mogłabym otworzyć wytrychem. Wreszcie dostrzegłam przewieszoną przez mur gałąź. Była zbyt cienka, by utrzymać mężczyznę, i pewnie dlatego zakonnice jej nie obcięły, ale wyglądało na to, że pode mną nie powinna się

załamać. Przerzuciłam płaszcz przez ramię i obejrzałam pień w poszukiwaniu miejsca, o które mogłabym oprzeć stopę. Drugi konar znajdował się poza zasięgiem moich rąk i aby się do niego dostać, musiałam wdrapać się po pniu. Przypuszczałam, że podczas wspinaczki habit ulegnie zniszczeniu, ale nie przejmowałam się za bardzo, bo przecież należał do zakonu. Złapałam gałąź i poczułam tryumfalny dreszczyk. Kiedy się podciągnęłam, konar zatrzeszczał niebezpiecznie i się wygiął, ale nie złamał. Leżąc płasko, by rozłożyć równomiernie obciążenie, zaczęłam posuwać się piędź po piędzi, mając nadzieję, że gałąź się nie złamie, a ja nie spadnę i nie skręcę sobie karku. Liczyłam, że Mortain nie pozwoliłby dotrzeć mi tak daleko tylko po to, by zesłać na mnie tak niegodną śmierć. Wreszcie, przeczołgawszy się ponad mur, opuściłam nogi i uwolniłam gałąź, która odskoczyła w drugą stronę. Rozejrzałam się wokół. Budynki klasztorne były podobne do naszych. Dłuższy, niższy służył zapewne jako dormitorium, a większy był refektarzem. Do tego oczywiście kaplica. Zastanawiałam się, gdzie znajduje się miejsce dla chorych. W pewnym oddaleniu stała jeszcze budowla. Z jednego z okien biło przytłumione światło. Postanowiłam właśnie tam zacząć moje poszukiwania. Może świeca lub kaganek paliły się, by zakonnice mogły doglądać śpiących chorych? Zeskoczyłam do ogrodu pełnego roślin zielnych. Moje buty rozgniatały liście i łodygi, uwalniając silne zapachy ziół, z których zakonnice Świętej Brygantii robiły swe słynne napoje i mikstury lecznicze. Starając się dokonać jak najmniejszych zniszczeń, dotarłam do ścieżki wyłożonej dużymi, płaskimi kamieniami i skierowałam się w stronę, jak liczyłam, infirmerii. Nieopodal wejścia przylgnęłam plecami do muru, zamknęłam oczy i skupiłam się, by wyczuć ilość bijących w środku serc. Natychmiast rozróżniłam silny, żywy puls i prawie się uśmiechnęłam, że tak szybko rozpoznałam serce Bestii. Oprócz tego słyszałam też serca bijące słabo, cicho ‒ niewątpliwie należały one do innych chorych. Kolejny ‒ rytmiczny, dość głośny ‒ prawdopodobnie do zakonnicy, która się nimi opiekowała. Miałam nadzieję, że uda mi się wślizgnąć niepostrzeżenie, sprawdzić, co z Bestią, a potem równie niepostrzeżenie odejść. Niestety, mój plan popsuła stara zakonnica, która siedziała przy drzwiach, rozgniatając coś w moździerzu. Mimo że poruszałam się bezgłośnie, a cień pod ścianą skrywał moją obecność, zakonnica podniosła nagle głowę. Nie było sensu się ukrywać, wyszłam więc z mroku, przygotowując się na wyjaśnienia.

Na widok mojego habitu oczy zakonnicy rozszerzyły się ze strachu, a palce trzymające tłuczek pobielały. ‒ Kto? ‒ szepnęła. ‒ Po kogo przyszłaś? Nie wiem, co zirytowało mnie bardziej, jej lęk czy przekonanie, iż przybyłam zabić któregoś z jej podopiecznych. ‒ Po nikogo. Przyszłam tylko sprawdzić, jak się ma len, którego zwą Bestią. Przywiozłam go tu z Nantes i chcę zobaczyć, czy moje wysiłki nie spełzły na niczym, zaprzepaszczone przez was. ‒ Jest u nas pod najlepszą opieką ‒ oburzyła się zakonnica, zapominając o strachu. Jej oblicze złagodniało. ‒ Masz na imię Alyse? Powtarza je we śnie. ‒ Nie, to jego siostra. Nie żyje od trzech lat. ‒ Byłam zaskoczona, jakiego rozczarowania doznałam na wieść, że nie powtarza mojego imienia. ‒ Ach ‒ szepnęła zakonnica współczująco, jakby wiedziała, co czuję. ‒ W takim razie musisz być Sybellą. To imię powtarza, gdy nie śpi. Serce zabiło mi mocniej. Skrzywiłam się, żeby nie dostrzegła mojej radości. ‒ Ale teraz śpi ‒ ciągnęła. ‒ Musiałyśmy podać mu tynkturę z opium i kozłka, żeby go uspokoić. Upierał się, że chce natychmiast iść do pałacu, bo księżna go potrzebuje. Jego ciało przeczyło jednak słowom, bo ledwie mógł utrzymać otwarte oczy, a co dopiero siedzieć czy stać. ‒ Nie obudzę go ‒ zapewniłam ją. ‒ Chcę tylko na własne oczy zobaczyć, że wszystko z nim w porządku. Zakonnica skinęła głową przyzwalająco, ale zatrzymała mnie, gdy chciałam wejść do sali. ‒ Przy okazji, ktokolwiek leczył jego rany, świetnie się spisał. Ten rycerz zawdzięcza mu nie tylko życie, ale nogę. Jej słowa sprawiły mi większą przyjemność, niż się spodziewałam. Świadomość, że moje ręce mogą nie tylko zabijać, ale też leczyć, ucieszyła mnie tak bardzo, że musiałam przywołać każdą odrobinę samokontroli, żeby to ukryć. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę łóżka Bestii. Chorzy zajmowali jedną trzecią miejsc. W większości byli to starcy i osoby bardzo słabe. Bezruch, który panował, był upiorny. Nikt nie jęczał, nie krzyczał, nie wzywał pomocy. Pomyślałam, że może zakonnica uśpiła wszystkich. Nietrudno było znaleźć Bestię. Ogromna postać rycerza wyróżniała się, mimo iż została okryta białymi prześcieradłami. I tak rycerz był dwa razy większy od wszystkich pozostałych cierpiących. Z zadowoleniem stwierdziłam, że łóżka po obu jego stronach są puste, co

zapewniało mu odrobinę prywatności. Rycerz wyglądał jak wykuty w białym marmurze. Naturalne kolory odbierało mu słabe światło i zmęczenie. Jego twarz wydawała się nawet brzydsza niż zazwyczaj. Rysy zniekształcały chybotliwe cienie kaganków i blask słabych płomieni odbijający się od surowych płaszczyzn. Jedyne piękno na jego twarzy stanowiły gęste, nastroszone rzęsy, rzucające teraz długie cienie na policzki. Spoglądałam w zadumaniu na tego człowieka, który wyrwał mnie z koszmaru, wywożąc z dala od karzącej okrutnie ręki d’Albreta. Nie zostawił mnie mimo tych wszystkich straszliwych oskarżeń, które rzucałam mu w twarz, by pobudzić w nim życie. Co widział, patrząc na mnie? Wiedźmę? Piekielnicę? Rozpieszczoną szlachciankę bawiącą się w wojowniczkę? Zerknęłam na dyżurującą zakonnicę. Przygasiła lampkę i położyła się na pryczy, chcąc odpocząć, póki któryś z podopiecznych jej nie wezwie. Upewniwszy się, że nikt nie patrzy, usiadłam na podłodze i oparłam się o ramę łóżka. W infirmerii panował taki spokój, taka cisza, że słyszałam oddech Bestii, szmer powietrza wdychanego i wydychanego z płuc, szum krwi pulsującej w żyłach, silne, równe uderzenia serca. Powoli strach przed pościgiem d’Albreta zaczął mnie opuszczać. Rycerz poruszył się we śnie, a jedna dłoń wysunęła mu się spod okrycia i zawisła nad podłogą. Przypatrywałam się przez chwilę grubym, silnym palcom zniekształconym przez blizny i odciski. Nie mogąc się powstrzymać, przysunęłam się do tej dłoni, wyobrażając sobie, jakie to byłoby uczucie, gdyby spoczęła na moim ramieniu. ‒ Wiedziałem, że za mną zatęsknisz. Tylko opanowanie, które trenowałam przez całe życie, uchroniło mnie przed wydaniem okrzyku zaskoczenia. Cichy dźwięk, który wymknął mi się z ust, pokryłam prychnięciem. ‒ Wcale nie tęskniłam. Po prostu chciałam sprawdzić, czy nie zmarnowano ogromnego wysiłku, jaki włożyłam w utrzymanie cię przy życiu. ‒ Upoili mnie ‒ oświadczył rycerz z lekkim oburzeniem. ‒ Bo jesteś na tyle głupi, że nie chciałeś leżeć i pozwolić ciału się uleczyć. ‒ Ty nie musiałaś mnie usypiać ziołami ‒ zauważył. ‒ Bo musiałam cię przewieźć z jednego krańca księstwa na drugi. Uwierz, że tu

też bym cię uśpiła. ‒ Hmf. ‒ Przez chwilę milczeliśmy oboje. ‒ Co u księżnej? ‒ odezwał się. ‒ Na pewno przyjdzie cię odwiedzić. Podobnie jak Duval i reszta tej małej rady. Poruszył się nerwowo i zaczął skubać okrycia. ‒ Nie chcę ich przyjmować w takim stanie. Wyglądam jak niemowlę w powijakach. ‒ Dla nich jesteś bohaterem i z pewnością chcą podziękować ci za ofiarność. Znów parsknął niezadowolony. ‒ Na pewno nie jesteś bykiem w przebraniu? ‒ zapytałam niewinnie. W odpowiedzi fuknął po raz kolejny. ‒ Dziwne, że nie wysłali cię na ratunek innemu rycerzowi, kiedy spałem. ‒ Jeszcze nie. ‒ Jeśli nie będą ostrożni, zaraz cały szereg mężczyzn zamknie się w lochach, żebyś mogła ich uwalniać. ‒ W takim wypadku niechybnie tam pomrą, bo nie zamierzam jeszcze raz przechodzić przez coś takiego. ‒ A gdzie Yannic? ‒ Obozuje pod murami zakonu. Nie wpuszczają tu mężczyzn, poza chorymi. ‒ Czekałam na kolejne pytanie, ale usłyszałam tylko ciche chrapanie. Zasnął. Uśmiechnęłam się lekko, bo skoro miał siłę, by się ze mną droczyć, miał też siły, by przeżyć. Obiecując sobie, że to tylko na chwilę, rozsiadłam się wygodniej na podłodze. *** Obudziłam się jakiś czas później z pozbawionej snów drzemki i z zaskoczeniem zauważyłam, że w lampkach wypalił się prawie cały olej. Na szczęście jeszcze nie świtało. Poczułam ciężar rycerzowej ręki na ramieniu. Wydostałam się spod niej ostrożnie, by go nie obudzić. Nie chciałam, by wiedział, gdzie i jak spędziłam noc. Zatrzymałam się na chwilę przed klasztorem, a potem odwróciłam ku bramom miejskim. Pomyślałam, że mogłabym odejść. Po prostu pokonać ulicę prowadzącą do bramy, przejść most i opuścić to miejsce na zawsze. Zostawić za sobą ksienię. Zostawić za sobą groźbę zetknięcia się z d’Albretem. Niestety, po prostu nie miałam dokąd iść. Nie miałam domu, krewnych, którzy

mogliby udzielić mi schronienia, a klasztor z pewnością by mnie nie przyjął. Mogłabym nająć się do pracy w tawernie, jeśli ktoś zechciałby mnie zatrudnić. W takich czasach ludzie nie ufają obcym. Mogłabym nawet odszukać Erwana i związać swój los z węglarzami. Albo wrócić do Bette i poślubić jednego z jej przychylnych mi synów. Łatwo przyszłoby mi rządzić czy to jednym, czy drugim. Tyle że oni obiecali iść na wojnę z Bestią z Waroch. Beznadziejność sytuacji uderzyła mnie jak obuchem. Chciało mi śmiać. Byłam piękna, wykształcona, posiadałam ogładę i śmiercionośne umiejętności, ale wszystko to razem było mniej warte od wiadra pomyj. Otuliłam się szczelniej płaszczem i ruszyłam przez wietrzny most. Zbliżywszy się do wartowni, poprawiłam broń, upewniając się, że dobrze widać przytroczony do pasa sztylet i wystającą spod rękawa pochwę na nóż. Lepiej, żeby myśleli, iż wykonywałam zadanie dla Mortaina, niż podejrzewali mnie o to, że spędziłam noc zwinięta w kłębek w nogach łóżka Bestii, niczym wierny pies. Strażnik obrzucił spojrzeniem mój habit i broń, skinął głową i przepuścił mnie. Zakony starych świętych cieszyły się w Rennes szacunkiem. Dotarłam do komnaty i z ulgą stwierdziłam, że nikogo w niej nie ma. Zbyt zmęczona, by zdjąć szaty, poluzowałam tylko wiązania, rzuciłam się na łóżko i zaciągnęłam zasłony, żeby odciąć się od porannego światła. Modliłam się, by nikt nie potrzebował mnie przez kilka kolejnych godzin, bo bez porządnego wypoczynku będę bezużyteczna.

Rozdział dwudziesty szósty Niedługo później obudziło mnie stukanie do drzwi. Mała służąca przyniosła mi wodę do mycia oraz wieści, że mam się stawić na zebraniu rady. Wezwanie na spotkanie z księżną i jej doradcami wyciągnęło mnie z łóżka skuteczniej niż cokolwiek innego, bo nie mogłam się doczekać przekazania wieści, a tym samym pozbycia się obciążającego brzemienia. Jakiś czas później znów ktoś zapukał. Kiedy otworzyłam, w progu stali Ismae i Duval. Nie byłam pewna, czy cieszyć się, czy martwić, że przyszli, ale ciepłe powitanie przyjaciółki i przyjazne spojrzenie kapitana uspokoiły mnie nieco. Duval złożył mi formalny ukłon. ‒ Chcielibyśmy wiedzieć o wszystkim, co wydarzyło się w Nantes. Będziemy wdzięczni za szczegółowe sprawozdanie, jeśli czujesz się na siłach, pani. ‒ Oczywiście, panie. ‒ Wyszłam z nimi na korytarz, a Ismae mrugnęła do mnie pokrzepiająco za plecami książęcego brata. Duval zaprowadził nas do bardziej oficjalnego pomieszczenia niż ostatnio. Strażnicy ukłonili mu się i wpuścili nas do środka. Mimo że umyłam się i przebrałam w czysty strój, nadal czułam się w pewnym sensie zbrukana, jakby hańba pochodzenia z rodu d’Albreta kalała mnie po wsze czasy. Na dużym stole tym razem zamiast map stały piękne dzbany z winem i srebrne puchary. Mój wzrok natychmiast przyciągnęła postać siedząca w kącie, nieopodal szczytu stołu. Okazało się, że Duval sprowadził, a raczej kazał przynieść na noszach, Bestię. Rycerz siedział w dużym fotelu z nogami wspartymi na podnóżku. I był bardzo niezadowolony ze swojej pozycji. ‒ Nie powinienem siedzieć w obecności księżnej ‒ marudził. Odziana w błękitny habit zakonnica od Brygantii cierpliwie tłumaczyła mu, że inni członkowie rady przecież siedzą. ‒ Ale ja jestem rycerzem, nie doradcą. ‒ Cóż, teraz jesteś ‒ powiedziała księżna, zamykając temat. ‒ Wyznaczam cię, panie Benabicu Waroch, na członka rady, abyś mógł służyć mi swą mądrością, pomagając wygrać wojnę. Czy się zgadzasz?

Wyraz zaskoczenia na jego obliczu był komiczny. ‒ To zaszczyt dla mnie, Wasza Wysokość. ‒ Szarpnął się, by wstać i złożyć ukłon, ale zakonnica powstrzymała go stanowczo. ‒ Mam nadzieję, że czujesz się teraz bardziej komfortowo ‒ zwróciła się księżna do mnie. ‒ Tak, Wasza Wysokość. Dziękuję za troskę. ‒ Przynajmniej tyle mogę zaoferować komuś, kto tak dobrze mi służy. ‒ Dała znak Duvalowi, który odsunął dla mnie krzesło, a potem wręczył puchar z winem. Przyjęłam go z wdzięcznością, że będę miała coś w rękach, i rozejrzałam się niepewnie po obecnych, których imion nie znałam. Duval jakby czytał mi w myślach. ‒ Pani, może na początek dokonamy prezentacji. ‒ Uśmiechnął się czarująco. ‒ Ksieni i pan Waroch są ci znani. To kanclerz Montauban, który walczył u boku mego ojca w wielu bitwach. Jean de Chalon, kuzyn księżnej, który przetrzymywany przez francuskiego regenta, niedawno odzyskał wolność. Kapitan Dunois, którego zapewne widziałaś, gdy uwoził księżną z dala od niebezpieczeństwa, i biskup Rennes, który własnoręcznie nałożył Jej Wysokości mitrę na skroń. Reszta, jak mniemam, jest ci znana. A teraz chcielibyśmy usłyszeć, pani, o planach d’Albreta. Wzięłam głęboki oddech. ‒ D’Albret nie porzucił planów poślubienia księżnej, zamierza zrobić to przemocą, jeśli będzie to konieczne. ‒ Jego pułapka w Nantes była tego jasnym dowodem ‒ prychnął Dunois. ‒ Chyba nie jest na tyle głupi, by liczyć, że damy mu kolejną szansę, aby nas oszukał? Zirytował mnie jego lekceważący ton, ale w tej chwili wtrąciła się Ismae. ‒ To właśnie Sybella ostrzegła nas przed pułapką ‒ zauważyła. Kątem oka dostrzegłam, jak siedząca pod ścianą ksieni lekko unosi brwi. Dunois ukłonił mi się. ‒ Widać winni ci jesteśmy wielkie podziękowania, pani, bo ocaliłaś nas od niechybnej katastrofy. Teraz jednak księżna nie jest już narażona na zakusy hrabiego. Pokręciłam głową. ‒ Niestety, nadal jest. To jeszcze nie koniec. D’Albret chce wyruszyć na

Rennes. Ciszę, która zapadła po moim oświadczeniu, przerwał kapitan. ‒ Nie jest aż tak głupi ‒ skrzywił się z niedowierzaniem. ‒ To niemożliwe ‒ poparł go kanclerz Montauban. ‒ Miasto opasują grube mury, które powstrzymają każdy atak. ‒ O ile nie nadejdzie on od wewnątrz ‒ wytknęłam. Znów zaniemówili zaskoczeni. Jednak po tej informacji poświęcili mi całą swą uwagę. ‒ Hrabia jest nie tylko bezwzględny, ale również podstępny. Już wysłał małe grupki swych ludzi, by przeniknęli do szeregów obrońców miasta. Gdy będzie gotów i wyruszy na Rennes, da im znak, by w odpowiedniej chwili otworzyli bramy, umożliwiając oddziałom wkroczenie do miasta. ‒ Ale wiedząc to, możemy go powstrzymać ‒ argumentował Dunois. ‒ W Rennes stacjonuje osiem tysięcy ludzi, to więcej, niż ma do dyspozycji d’Albret. ‒ Jesteś, panie, pewien? Znasz każdego swojego człowieka osobiście? Ilu spośród tych tysięcy mogło ukryć się pośród innych, ilu może być sabotażystami d’Albreta? Kapitan zacisnął zęby i zmilczał, więc ciągnęłam: ‒ Myślę, że nie pojmujesz, panie, prawdziwej natury jego bezwzględności. On nie zna, co to litość. Wojna, którą rozpęta, ma na celu pozbawienie ludzi odwagi. Nie będzie brał jeńców, żądał okupu, nie będzie zmiłowania. ‒ Ależ to wbrew zasadom wojennym i kodeksom honorowym, pani. To poważne oskarżenie ‒ rzekł kanclerz. ‒ Rozumiem, że masz dobry powód, by je rzucać. Poczułam, jak rozczarowanie pali mi wnętrzności. Czemu liczyłam, że mi uwierzą? ‒ Ma ‒ odezwała się księżna i wszystkie oczy spoczęły na niej. ‒ Nie zapominajcie, że hrabia próbował mnie pojmać mimo gwarancji bezpiecznego pobytu w Nantes, które dał mi Rieux. Tak nie zachowuje się ktoś, kto dotrzymuje zobowiązań. Co więcej, w Guerande usiłował wziąć mnie gwałtem i udałoby mu się to, gdyby Ismae go nie powstrzymała. Poza Ismae, Duvalem i Bestią reszta w komnacie zdawała się wstrząśnięta nowiną. ‒ Jesteś pewna, że właściwie odebrałaś jego intencje, Wasza Wysokość? ‒

zapytał biskup, a ja nagle poczułam, że mam ochotę uderzyć go w tę miękką, białą szczękę. ‒ Jestem pewna ‒ odparła krótko. Podczas gdy obecni przyswajali dopiero co usłyszaną wiadomość, postanowiłam podejść do tematu z innej strony. ‒ Może opowiem wam, jak przejęto Nantes? ‒ zaproponowałam słodko. ‒ Ależ oczywiście, pani ‒ rzekł kapitan. ‒ Chętnie poznam szczegóły. ‒ Dobrze więc. ‒ Pokrzepiłam się łykiem wina. ‒ Z marszałkiem Rieux jadącym na przedzie pochodu zostali powitani w mieście z otwartymi ramionami. W pierwszej chwili wszyscy myśleli, że to księżna wraca, ale choć byli rozczarowani, że nie ma jej wśród przybyłych, nie pojęli oszustwa, jakiego padli ofiarą. Po wkroczeniu do zamku ludzie d’Albreta zaryglowali wszystkie wyjścia, a potem hrabia postawił mieszkańcom ultimatum. Trzymając ich na sztychu. Każdy w zamku, kto wyrzekł się księżnej, mógł zachować życie. ‒ Zapatrzyłam się w buzujący na kominku ogień. ‒ Tej nocy zginęli panowie Roscoff i Vitre. Mathurin, Julliers, Vienne i Blaine sprzeniewierzyli się księżnej i przysięgli wierność d’Albretowi i Rieux. ‒ Spojrzałam w zbolałe oczy księżnej. ‒ Wierniejsi byli twoi służący, Wasza Wysokość. Połowa z nich straciła życie owej nocy. Kiedy do zamku przybyła delegacja mieszczan, żeby dowiedzieć się, co się dzieje, na miasto nasłano oddziały żołnierzy, którzy zaczęli gwałcić żony i córki mieszkańców. D’A1bret terrorem chciał zagwarantować sobie ich współpracę. Wkrótce zaczął rządzić żelazną ręką i w całym mieście zapanował strach. Księżna pobladła, a gdy podniosła rękę, by pomasować skronie, zauważyłam, że jej dłoń drżała. ‒ Moi biedni poddani ‒ szepnęła. ‒ Te wszystkie śmierci obciążają moje sumienie. ‒ Nie ‒ warknął Duval. ‒ Obciążają sumienie d’Albreta, nie twoje. Jean de Chalon przemówił po raz pierwszy: ‒ Taka bezwzględność mogłaby być wielkim atutem w naszych rękach. Biorąc pod uwagę obawy Francuzów, że sprzymierzymy się z hrabią, może właśnie takie

przymierze pozwoli nam zachować niepodległość księstwa. Księżna skuliła się w sobie. Wyglądała na jeszcze mniejszą i młodszą. ‒ To niesprawiedliwe z mojej strony oczekiwać, że moi poddani będą cierpieć, żebym ja nie cierpiała. Nie mogę pozwolić, aby w imię uniknięcia niechcianego małżeństwa po moim kraju rozlewała się fala krzywd i śmierci. ‒ Nie! ‒ krzyknęliśmy równocześnie z Bestią i Duvalem. Zamilkliśmy na moment skrępowani. Zakłopotana spuściłam wzrok na dłonie. ‒ Nie poślubisz tego okrutnika! ‒ podjął Duval. ‒ Przemawia przez ciebie miłujący brat, a nie obiektywny doradca ‒ zauważył biskup. ‒ Może to małżeństwo jest właśnie naszym najlepszym wyjściem. Miałam ochotę potrząsnąć tymi ludźmi, aż im zęby zadzwonią. Nie mogłam zrozumieć, jak mogą być tak ślepi. Ogarnął mnie gniew, wściekłość, że mogą w ogóle brać to pod uwagę, ba, że tak ochoczo chcą oddać to dziewczę mężczyźnie pokroju d’Albreta. Jak zwykle, stojący u władzy mężczyźni nie chcieli wierzyć w zło podobnych im ludzi. Nagle poczułam, że duszę się pod ciężarem przygniatających mnie tajemnic. Jeśli istniał dobry powód, by przerwać trwające latami milczenie, to na pewno była nim szansa ocalenia niewinnej istoty przed staniem się kolejną ofiarą potwora. Ocalenia całego księstwa przed władcą takim jak d’Albret. Tak desperacko pragnęłam, by zebrani ujrzeli prawdziwe zło tego człowieka, że zrobiłam coś nie do pomyślenia. Wyznałam sekrety, których strzegłam od lat. ‒ Czy któryś z was zastanawiał się, co stało się z poprzednimi żonami hrabiego? ‒ Gardło miałam zaciśnięte, jakby moje ciało nie chciało wyrzucić słów trzymanych do tej pory w zamknięciu. Poza tym to, co zamierzałam wyjawić, oznaczało pytania, na które nie chciałam odpowiadać w obecności Bestii. Nie mogłam jednak utrzymywać sekretu kosztem siedzącej obok młodej kobiety. ‒ D’Albret jest nie tylko okrutnym wojownikiem i niemiłosiernym zwycięzcą. Jest prawdziwym potworem. ‒ Po kolejne słowa musiałam sięgnąć głęboko, bo zostały dawno pogrzebane, by nie wypływały na powierzchnię codziennych myśli. Niektóre z tych wspomnień ukryłam nawet przed samą sobą. ‒ Zamordował wszystkie swoje

żony. Sześć żon! Na pewno nie skazalibyście na podobny los swojej księżnej? W ciszy, która potem nastała, przeżywałam własny wstrząs. Uderzyła mnie fala gorąca, potem zimna i znów waru. Irracjonalnie bałam się, że d’Albret mógł usłyszeć, dowiedzieć się jakoś, co właśnie powiedziałam. Potrzebowałam całego rozsądku, aby przypomnieć sobie, że znajduje się bardzo daleko ode mnie. Ponura mina Duvala wskazywała, że mi uwierzył. Inni jednak nie byli do tego skłonni. Ich oblicza wyrażały niedowierzanie. ‒ Możliwe, że jego zachowanie zostało mylnie zinterpretowane i stąd wzięły się plotki rozsiewane przez pokonanych przez niego przeciwników ‒ rzekł kanclerz Montauban. ‒ Jestem świetnie wyszkoloną zabójczynią ‒ oświadczyłam lodowato ‒ a nie zwykłą pomywaczką, która umiera ze strachu na wspomnienie wojny. ‒ Zastana wiałam się, czy nie poprosić o potwierdzenie Bestii, bo rycerz mógłby zaświadczyć, że mówię prawdę, i przekonać resztę, ale nie mogłam wyjawiać tajemnic, które nie należały do mnie. Zerknęłam na niego. Siedział blady, ze wzrokiem wbitym w zaciśnięte pięści. ‒ Wierzę, że jest tak, jak mówi ‒ rzekł w końcu. ‒ Hrabia z pewnością zrobi krzywdę księżnej, jeśli nie od razu, to niedługo po ślubie. Dunois wstał od stołu i zaczął krążyć po sali. ‒ Trudno mi uwierzyć w takie oskarżenia wobec człowieka, który osłaniał mnie i walczył tak dzielnie u mego boku. Zawsze był honorowy. Chalon potaknął mu gestem. ‒ To, o co go oskarżasz, stoi w sprzeczności ze wszystkimi zasadami kodeksu honorowego i rycerskości, jakie wyznajemy. ‒ Jakie wy wyznajecie, nie d’Albret ‒ wytknęłam. ‒ Poza tym czy naprawdę jesteście tak pewni jego honorowego zachowania podczas bitew? Nie zastanawialiście się nigdy, dlaczego przybył tak późno pod Saint-Aubin-du-Cormier? Bo zapewniam panów, że to nie był przypadek. ‒ Wiedziałem! ‒ mruknął Duval pod nosem. Księżna położyła mu dłoń na ramieniu, starając się go uspokoić. A może okazywała mu w ten sposób wsparcie? Trudno mi było orzec. Jednak to biskupa obraziłam najbardziej, oskarżając d’Albreta.

‒ Jeśli to prawda, dlaczego nie słyszeliśmy o tym już wcześniej? Dlaczego mielibyśmy ci wierzyć? Masz jakiś dowód? W imię Boga, dziewczyno, brat tego człowieka jest kardynałem! Zerknęłam przelotnie na ksienię. ‒ Wystarczająco długo przebywałam w tym domu, by poznać aż nazbyt dobrze naturę jego gospodarza. ‒ Dlaczego więc nie wyznałaś tego wcześniej? ‒ nie ustępował biskup. Ogarnęła mnie fala bezsilności i zniechęcenia, ale nim zebrałam się do odpowiedzi, w pokoju rozbrzmiał chłodny głos przeoryszy: ‒ Panowie, zapewniam was, że lady Sybella mówi prawdę. Byłam jednocześnie zaskoczona i uradowana tą nieoczekiwaną pomocą z jej strony. Jednak ulga nie zdążyła się we mnie zagnieździć na dobre, gdy ksieni odezwała się ponownie: ‒ Sybella jest córką d’Albreta i wie, co mówi.

Rozdział dwudziesty siódmy Osłupiałam. Zaskoczenie zaparło mi dech w piersiach. Nie przeżyłabym większego wstrząsu, gdyby ksieni w tym momencie obdarła mnie ze skóry. Tak właśnie się czułam, obnażona do kości. Tylko dzięki oszołomieniu nie skoczyłam na równe nogi i nie wybiegłam z komnaty, gdy oczy wszystkich obecnych spoczęły na mnie. Czyżbym nagłe ujrzała we wzroku Dunois iskrę ostrożności? Drgnienie odrazy na obliczu kanclerza Montaubana? Biskup nie skrywał oburzenia, zupełnie jakby ktoś z czystej złośliwości zburzył naraz porządek jego mozolnie budowanego świata. Ciekawa była także reakcja Chalona. Zachował kamienną twarz, ale nie ulegało wątpliwości, że jego zainteresowanie wzrosło. Jednak to wzrok Bestii był dla mnie jak spodziewany cios. , powtarzałam sobie w myślach. Nie patrząc, nie ujrzałabym tej odrazy i nienawiści, która niechybnie unosiła się teraz z niego jak para z wrzącego kotła. I Ismae. Co sobie teraz myśli? Ją bowiem znałam najdłużej, a nigdy nawet nie zająknęłam się na temat mojego pochodzenia. Wpatrywałam się w przestrzeń ponad stołem, stukając obcasem, jakbym była znudzona. Milczenie przerwała Ismae: ‒ Wybacz, matko przełożona, ale czy Sybella nie jest córką Mortaina, a nie d’Albreta? O mało co nie skoczyłam ku niej i nie objęłam jej. ‒ Oczywiście, córko. Została poczęta przez Mortaina i dlatego wstąpiła do zakonu. Jednakże wychował ją d’Albret, to w jego domu spędziła pierwsze czternaście lat. I z całą pewnością hrabia uważa ją za swoją córkę. Duval poruszył się, rzucając ksieni nieodgadnione spojrzenie. Wtedy zorientowałam się, że jej nie ufa. ‒ Myślę, że istotniejszą kwestią jest, za czyją córkę uważa się sama Sybella. Pani? Spojrzałam mu w szare, ciepłe oczy. Zrozumiałam, że daje mi możliwość odpowiedzi na oskarżenia, i pojęłam, dlaczego Ismae darzy go uczuciem. ‒ Chwila, gdy dowiedziałam się, że to Mortain mnie począł, a nie d’Albret, była najszczęśliwszą w mym życiu. Bo choć Mortain jest mrocznym istnieniem,

wobec hrabiego jawi się niczym płomień świętego ognia. Przeto tak, uważam się za córkę Mortaina. Rycerz poruszył się w fotelu, a każdy cal mego ciała aż krzyczał, bym pokonała tchórzostwo i spojrzała na niego. Mimo to nie poddałam się w obawie, że to, co ujrzę, złamie nawet moje zahartowane, uwiędłe serce. ‒ A więc wszystko jasne ‒ zakończyła temat księżna. ‒ I wydaje mi się, że jeśli to, co lady Sybella mówi, jest choćby tylko prawdopodobne, nie stracimy nic, wyłączając możliwość poślubienia hrabiego z naszych planów. Choć spodziewamy się ataku z północy, na wszelki wypadek przygotowujemy się też do obrony od południa. Kapitan Dunois potarł brodę, po czym powoli skinął głową. ‒ To rozsądne ‒ zgodził się. ‒ Nie zaszkodzi ‒ przystał kanclerz. Jednak biskup nie był przekonany. ‒ Obawiam się, że w ten sposób roztrwonimy środki i energię, zamiast poświęcić je sprawom, które są bardziej istotne. ‒ Nawet jeśli ‒ podjęła księżna ‒ zrobimy tak, jakby każde słowo lady Sybelli było faktem. ‒ Odwróciła się do mnie. ‒ Powiedz mi, pani, masz może jakieś sugestie, które powinniśmy wziąć pod rozwagę? ‒ Zawarliśmy umowę zaręczynową z cesarzem Świętego Rzymu ‒ dodał Duval. ‒ Może powinniśmy to ujawnić, jeśli takie posunięcie ostudziłoby zapał d Albreta? Z drugiej strony taka wieść mogłaby skłonić Francuzów do ataku pełną siłą. Potrząsnęłam głową. ‒ Obawiam się, że taka informacja tylko przyspieszyłaby ruchy d’Albreta. Prędzej zechce zapobiec temu małżeństwu, niż się wycofać. Ale zgadzam się, że księżna będzie bezpieczna tylko po zamążpójściu. Musicie znaleźć sposób, by jak najszybciej urzeczywistnić to małżeństwo. ‒ To byłoby trudne ‒ uśmiechnął się Duval cierpko ‒ bo cesarz walczy teraz na Węgrzech. Bez wojska, bez silnego męża księżna nie miała szans. ‒ Demoiselle? ‒ Odwróciłam się, słysząc łagodny głos księżnej. ‒ Wyglądasz na zmęczoną. Udaj się na spoczynek, a jutro będziemy kontynuować. Jesteśmy ci bardzo wdzięczni za wierną służbę i wszystko, co dla nas uczyniłaś.

Wstałam i złożyłam jej głęboki ukłon. ‒ To zaszczyt, Wasza Wysokość. ‒ Ku swemu zaskoczeniu naprawdę poczułam dumę. Cieszyłam się, że dałam jej coś oprócz zadawania śmierci w imię jej sprawy. Nawet jeśli to coś wpatrywało się we mnie rozgniewanym do czerwoności wzrokiem. *** Po zakończeniu spotkania z zaciśniętymi pięściami podążyłam na korytarz za ksienią. Nie wiem, kogo bardziej zaskoczyłam, łapiąc przeoryszę za ramię, ją czy też siebie samą. Zatrzymała się natychmiast i popatrzyła na moją dłoń spoczywającą na jej rękawie. Mimo że serce waliło mi jak młotem z powodu takiej śmiałości, nie zabrałam ręki od razu. Dopiero gdy się odsunęłam, ksieni podniosła na mnie chłodne niebieskie oczy i zmarszczyła pytająco czoło. ‒ Dlaczego? ‒ zapytałam. ‒ Dlaczego im powiedziałaś? ‒ Żeby ci uwierzyli ‒ odparła, lekko marszcząc brwi. Przyjrzałam jej się uważnie. Czyżby to było takie proste? Czy naprawdę zrobiła to tylko dlatego, by uprawdopodobnić moje słowa? ‒ Tak, ujawnienie mego pochodzenia rzeczywiście rozwiało ich wątpliwości, ale przecież mogłaś za mnie poręczyć, nie zdradzając, kim jestem. ‒ Nie zdradzając, że należę do rodu znanego z okrucieństwa i deprawacji. Nie wspominając, że sama zdradziłam tę rodzinę, co każdy mógł dostrzec, oceniając moje uczynki. Zbyła mnie niecierpliwym ruchem dłoni. ‒ Nieważne, czy wiedzą, czy nie. W zasadzie to nawet lepiej, wiedzą bowiem, jak potężne narzędzia posiada zakon i jak wielki ma zasięg. ‒ Skinąwszy uprzejmie, odwróciła się i odpłynęła, pozostawiając mnie stojącą w korytarzu, samotną owieczkę poświęconą w imię podniesienia znaczenia zakonu. Bez namysłu skierowałam się ku wyjściu z zamku. Nie miałam ochoty wracać do komnaty i czekać na Ismae, które przyjdzie do mnie zraniona, oszołomiona. Chłodne nocne powietrze nie ostudziło gotującej się we mnie furii. Całe ciało swędziało mnie od gniewu, jakby miał lada moment wybuchnąć mi pod skórą. Zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy ‒ zaczęłam iść. Byle dalej od zamku, od przeoryszy, od Bestii, któremu zdradzono mój sekret. Nawet przy moim talencie do niszczenia wszystkiego byłam zaskoczona, jak szybko zrujnowałam rodzącą się dopiero przyjaźń. Teraz wiedział. Wiedział, że jestem córką człowieka, który zamordował jego ukochaną siostrę. Wiedział, że każde moje słowo było kłamstwem. Pewnie teraz

wspominał każde pytanie, jakie mi zadał, i przywoływał wszystkie kłamstwa, którymi go karmiłam. Wiedział, że zostałam ulepiona z tej samej złej, pozbawionej skrupułów materii. Wolałabym piętno ladacznicy, wywołańca czy trędowatej niż to. Załkałam, trąc oczy. Czułam się, jakbym straciła jedyną rzecz, na jakiej kiedykolwiek mi zależało. Na początku nie chciałam nikomu ‒ a szczególnie tak okropnie traktowanemu więźniowi ‒ wyznać, że jestem córką d’Albreta. A potem, gdy dowiedziałam się, co łączy Bestię z moją rodziną, nie przyznałabym się do tego za nic w świecie. Jakie inne miałam wyjście? Musiałam go okłamywać. Pierwszy raz, gdy zapytał, kim jestem, dopiero co wyjechaliśmy z Nantes. Znaliśmy się krótko i nie ufaliśmy sobie. Nie udałoby mi się go ocalić, gdybym mu wtedy wyznała prawdę. Dopiero u Guiona, gdy zapytał mnie o siostrę, nadarzyła się okazja. Jednak choć byłam na tyle silna, by zabić z zimną krwią, grać w niebezpieczne gierki z Julianem czy sprzeciwić się ksieni, nie potrafiłam zdobyć się na ten krok, który mógłby uśmiercić to tajemnicze, delikatne coś, co pojawiło się pomiędzy nami w tamtej chwili. I ta właśnie słabość kosztowała mnie dopiero co zadzierzgniętą więź z Bestią. Nie. Nigdy nie mogłoby zaistnieć nic pomiędzy nami. Otrzymałam jedynie szansę wyrównania odrobinę szali sprawiedliwości, nic ponadto. Choć to przyjemne, że ktoś postrzegał mnie w dobrym świetle, nie byłam warta jego względów. A teraz już wiedział, że osoba, którą we mnie widział, nie istniała. Jak gdyby jakaś mała cząstka mojej duszy pragnęła ochłonięcia, nogi poniosły mnie ciemnymi ulicami w kierunku rzeki. Minęłam piękne kamienne domy, rynek, wkraczając w dzielnicę, gdzie uliczki były wąskie, a domy wspierały się o siebie niczym pijani żołnierze. Panował tu ruch, dopiero teraz, pod osłoną nocy, różne męty przystępowały do prowadzenia swoich interesów. Grupki żebraków dzieliły dzienny zarobek, pijani żołnierze kręcili się, starając się nie wpaść w oczy nocnej warcie, złodzieje czaili się w cieniach, czyhając na ofiary zbyt słabe lub pijane, by zauważyć zniknięcie kiesy. Tutejsze karczmy miały wielu klientów, a hałas z budynków wylewał się na uliczki. Panowała tu chaotyczna, gorączkowa atmosfera, pasująca do mojego nastroju. Podniosłam głowę i rozejrzałam się zaczepnie w poszukiwaniu czyhającego niebezpieczeństwa, które zechciałoby się ze mną zmierzyć. Zwolniłam nawet kroku, udając niepewną, zlęknioną. Nie udało mi się jednak nikogo przyciągnąć. Może ci, którzy szukali ofiar, wyczuwali, że zaczepiając mnie, sami padliby ofiarą.

Rozdrażniona kontynuowałam marsz ku rzece, gdzie kryły się najgorsze szumowiny miasta. Kiedy stanęłam na moście i spojrzałam w czarną wodę, prawda, przed którą uciekałam tyle dni, wypłynęła na wierzch niczym zgniły pień z dna jeziora. Nie zależało mi tylko na szacunku i dobrej opinii rycerza, ale na jego uczuciu. Ten zwiędły, wysuszony kamyk, który nosiłam w miejscu serca, zdołał się w nim zakochać. Upokorzenie zabolało, jakbym dostała cios pięścią w brzuch. Złapałam się kamiennej barierki mostu i zapatrzyłam w dół. Zastanawiałam się, jak tam jest głęboko. Umiałam co prawda pływać, ale szata i płaszcz szybko pociągnęłyby mnie na dno. ‒ Panienko... Odwróciłam się zła, że ktoś mnie zaczepia. Dryfował ku mnie jakiś pijany żołdak. Z radością powitałam jego obecność, był moją szansą na ukojenie. Miał surowe rysy, a sądząc po stroju ‒ ani skórzana kamizela, ani płaszcz, ani spinka nie wskazywały na regularne wojsko ‒ był najemnikiem. Był wyraźnie podpity, ale nie zataczał się jak bela. ‒ Czyżby panienka się zgubiła? ‒ zapytał. ‒ To nie jest odpowiednia okolica na spacery dla młodej damy. ‒ Myślisz, że coś mi grozi? ‒ Oczywiście, tu jest bardzo niebezpiecznie. Kręci się tu wielu zbirów, którzy mogą wykorzystać bezbronność panienki. ‒ Ale ty nie? Wyszczerzył się w wilczym uśmiechu. ‒ Mnie chodzi tylko o przyjemność. ‒ Zaiste? Z początku nie byłam pewna, czy chcę z nim walczyć, czy się gzić, ale gdy położył wielką, ciężką dłoń na moim ramieniu i przyciągnął do siebie, kiedy poczułam jego kwaśny, przepojony winem oddech, zdałam sobie sprawę, że nie czuję pożądania, a jedynie żądzę krwi. Miałam ochotę zatopić w jego masywnej szyi całą swoją wściekłość, poczucie zdrady i patrzeć, jak krew wytryskuje z jego gardła, wrząca niczym mój gniew. Mogłabym nawet udawać, że składam z niego ofiarę Mortainowi. Albo Czarnej Matce. Lub innemu bogu, który mnie wysłucha i wyrwie z tego koszmaru, w którym się znalazłam.

Żołdak pochylił się ku mnie jak do pocałunku i wydał okrzyk zaskoczenia, gdy jego usta zetknęły się z czubkiem sztyletu. Znieruchomiał i wbił we mnie otrzeźwiałe spojrzenie. Widziałam, jak pulsuje mu na szyi tętnica, czułam płynącą krew. Powoli opuściłam sztych na jego gardło. Kusiło mnie, tak bardzo mnie kusiło... Ale żołnierz nie uczynił nic złego, nie nosił też piętna. Nie najechał naszego kraju, nie służył d’Albretowi. Nie nastawał nawet na moją cnotę, bo nie było już na co nastawać. Wiele granic pragnęłam w życiu przekroczyć, lecz ta nie była jedną z nich. W chwili gdy czubek noża dotknął jego skóry, rozległ się krzyk. Pomyślałam, że ktoś, widząc mnie, wykrzykuje ostrzeżenie, ale zaraz dobiegł mnie odgłos zadawanych razów. Serce przyspieszyło mi na myśl o prawdziwej bójce i poprzestałam jedynie na draśnięciu policzka żołnierza. Z zadrapania spłynęła duża, ciężka kropla krwi, która spadła w pył pod naszymi stopami. ‒ Zmiataj stąd ‒ rozkazałam mu. W jego oczach zapłonęła złość i przez moment zdawało mi się, że sięgnie po miecz. ‒ Uważaj, panienko, z kim sobie pogrywasz ‒ powiedział w końcu. ‒ Nie każdy jest tak łagodny jak ja. Nie odpowiedziałam. Kiedy odwrócił się i odszedł, ruszyłam szybko w stronę, skąd dobiegł krzyk. Musiałam zejść na brzeg. Zbliżając się do przęsła, skąd dochodziły odgłosy szamotaniny, pewniej zacisnęłam rękę na sztylecie. Zaczęłam iść ostrożniej. Pod mostem, przy kamiennym przęśle, dwóch żołnierzy walczyło z mężczyzną i kobietą. Mężczyzna miał rozciętą, spuchniętą wargę, a z jego długiego, rozbitego nosa kapała krew. Kobieta stała przyparta do przęsła przez jednego z żołdaków, który właśnie rozwiązywał rzemienie spodni. W jednej chwili rozpoznałam ofiary ‒ węglarzy, co tylko wzmogło moją wściekłość. Podkradłam się bliżej i stwierdziłam, że coś w napastnikach wydaje mi się znajome. Gdy ten trzymający mężczyznę odwrócił się, by spojrzeć na towarzysza, rozpoznałam go. Był to Berthelot, Mnich, zwany tak, bo nigdy nie tknął kobiety. Co oznaczało, że drugim oprychem jest Gallmau, Wilk. Ten zaś wziął swe przezwisko stąd, że nigdy żadnej nie przepuścił. Obaj należeli do ludzi d’Albreta.

Poczułam, że natknięcie się na nich nie mogło być przypadkiem. Zabicie dwóch zbirów d’Albreta stanowiłoby balsam na moje serce. Gallmau szamotał się z kobietą, nie spiesząc się zbytnio, postanowiłam więc zająć się najpierw Berthelotem. Kryjąc się w cieniu, obeszłam filar, dopóki nie znalazłam się za plecami żołnierza. Poderżnięcie mu gardła, gdy trzymał ofiarę, nie było idealnym ruchem, ale uznałam, że węglarz może w ostateczności spłukać krew w rzece. Szybciej niż wąż skoczyłam naprzód, chwyciłam napastnika za włosy, szarpnęłam i przeciągnęłam sztyletem po jego gardle, przecinając krtań i arterię. Berthelot padł na ziemię, a węglarz zatoczył się i w ostatniej chwili wyrwał z jego ramion, żeby nie przewrócić się razem z napastnikiem. Czułam, że spogląda na mnie i rozpoznaje, ale byłam zajęta wpatrywaniem się w czoło Berthelota, na którym widniał znak Mortaina. Uśmiechnęłam się i odwróciłam do Gallmau, który pochłonięty żądzą, nie zauważył, że nadchodzi jego śmierć. Gdy się zbliżyłam, kobieta spojrzała na mnie ponad jego ramieniem, a jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia. Przyłożyłam palec do ust, a potem wbiłam sztylet w podstawę czaszki żołnierza. Sztylet nie był najlepszym narzędziem do tego typu ataku, węższe ostrze łatwiej byłoby wbić pomiędzy kości, ale udało mi się i nawet nie zabrudziłam krwią sukienki kobiety. Trzeba przyznać, że węglarka nawet nie krzyknęła. Po prostu zepchnęła z siebie napastnika, który martwy padł jej w ramiona. Spojrzałam w dół i z radością ujrzałam i na tym zabitym znamię. Oznaczało to, że nie utraciłam łask Mortaina, że nadal objawia mi On swą wolę. Wytarłam sztylet w płaszcz Gallmau, schowałam ostrze i podniosłam się. ‒ Wszystko w porządku? Szczupły, ciemnowłosy węglarz nazywał się Lazare i był jednym z najbardziej wojowniczych w grupie. Wątpiłam, by złagodniał po tym incydencie. ‒ To ja powinienem zabić te świnie. ‒ Splunął. ‒ Zabijesz następnych ‒ pocieszyłam go i odwróciłam się do kobiety, żeby sprawdzić, czy nic jej nie jest. Upewniwszy się, że jest tylko roztrzęsiona, popatrzyłam na Lazare’a. ‒ Zmyj tę krew w rzece, zanim ktoś cię tak zobaczy. Gdybyś natknął się na straż miejską i pytaliby, co ci się stało, powiedz, że się upiłeś i wpadłeś do wody. Węglarz spoglądał na mnie dłuższą chwilę. W jego oczach mieszały się różne uczucia. Gniew, że padł ofiarą pobicia, złość, że został ocalony przez zwykłą kobietę, frustracja, że to nie on uratował towarzyszkę i swój honor. Ale widniała w nich

również wdzięczność, nawet jeśli niechętna. Skinął mi szorstko głową i oddalił się ku wodzie. ‒ Co się wydarzyło? ‒ zapytałam węglarkę. ‒ Wracaliśmy z ostatniej dostawy, bo Erwan chciał wyjechać o świcie, i wtedy napadło na nas tych dwóch. Zabrali pieniądze i chcieli... chcieli... A kiedy Lazare chciał ich powstrzymać, pobili go. Dziękuję, pani. Dziękuję za to, że pojawiłaś się w odpowiedniej chwili. Czarna Matka cię nam zesłała. ‒ Albo Mortain, bo to Jemu służę. To On przysłał mnie tu po tych dwóch. Podniecenie walką zaczęło ze mnie ulatywać, pozostawiając zmęczenie. Byłam śmiertelnie znużona. Mimo to uklękłam przy ciałach i przeszukałam je. Każdy znaleziony grosz oddałam kobiecie. ‒ Idź. Zabierz Lazare’a i wracajcie do swoich. Odczekałam, aż się oddalą, i ruszyłam w stronę zamku. Czułam się pusta, wypalona, ogień gniewu, który we mnie płonął, zgasł.

Rozdział dwudziesty ósmy Pod drzwiami do komnaty wyczułam, że ktoś jest w środku. Ogarnęła mnie panika. Czyżby to rycerz chciał się ze mną skonfrontować? Tak wściekła, że było mi już wszystko jedno, dobyłam noża i otworzyłam. W fotelu przy kominku, naprzeciw dogasającego ognia, siedziała skulona Ismae. Sama nie wiem, czy poczułam ulgę, czy rozczarowanie. Kiedy zamknęłam drzwi, przecknęła się, mrugając powiekami. ‒ Sybella! ‒ Zerwała się i podbiegła dwa kroki. ‒ Gdzieś była? Nie mogłam wyznać, że wypłakiwałam złamane serce, bo wiele wysiłku kosztowało mnie przekonanie jej, że nie mam serca w ogóle. Uniosłam brew. ‒ Chcesz mi dać burę, że nie powiedziałam ci o tym wcześniej? ‒ Ależ skąd! Nie dziwię się, że ksieni kazała ci na ten temat milczeć. ‒ Rozbroiły mnie miłość i współczucie widoczne w oczach przyjaciółki. ‒ To nie dlatego. ‒ Prawda kipiała we mnie niczym złe moce w ranie. ‒ Nie zabroniła mi wam mówić. Po prostu... Nie potrafiłam się do tego zmusić. A już w ogóle nie po tym, jak poznałaś d’Albreta w Guerande. Ismae podeszła bliżej i wzięła mnie za ręce. Uścisnęła je, żeby wyrazić wsparcie albo irytację, nie wiem. Może to i to. ‒ Wszystkie mamy jakieś tajemnice. I blizny. Annith powiedziała mi to pierwszego ranka w zakonie. Ja też nie opowiedziałam wam wszystkiego o swojej przeszłości. ‒ Naprawdę? Ismae pokiwała głową. Przyjrzałam jej się bacznie, rozważając, czy nie mówi tak tylko, żeby mnie pocieszyć. ‒ Mówiłaś przecież, że wyszłaś za mąż i że ojciec cię bił. Skrzywiła się lekko. ‒ Tak, ale to nie wszystko. Nie opowiadałam wam, jak matka poszła do znachorki po miksturę na spędzenie płodu ani o tym, jak trucizna ta wypaliła mi na ciele dużą, wstrętną bliznę. Nie mówiłam o siostrze, która się mnie bała, ani o tym, jak chłopcy ze wsi wyśmiewali się ze mnie i wyzywali. Podobnie jak ty, byłam szczęśliwa, że stamtąd uciekłam, i nie chciałam wspomnieniami kalać tego nowego

życia w zakonie. I w ten sposób, ot tak, udzieliła mi rozgrzeszenia, a zbrodni, którą popełniłam przeciw naszej przyjaźni, nie uznała za zbrodnię. Nie potrafiłam znaleźć słów odpowiednich, aby wyrazić, ile to dla mnie znaczyło. Uśmiechnęłam się tylko. ‒ Jak cię przezywali? Ismae zmarszczyła nos i puściła moje ręce. ‒ Nie chcę tego powtarzać. ‒ Powiedz mi w takim razie ‒ zmieniłam temat ‒ czemu tu na mnie czekałaś? ‒ Bałam się o ciebie. ‒ Bałaś się? A czego? Wzruszyła ramionami zakłopotana. ‒ Że ksieni znów cię gdzieś posłała. Albo że uciekłaś. Kiedy tu siedziałam, możliwości pojawiały się jedna za drugą. Poczułam, jak mięknie mi serce. ‒ Siedziałaś tu całą noc? ‒ Skoro już przyszłam, wydawało się bez sensu wychodzić, zanim wrócisz. ‒ Odwróciła się, wzięła pogrzebacz i poruszyła żar w kominku. ‒ Gdzie byłaś? ‒ Musiałam się stąd wyrwać, dalej od ksieni i jej intryg. ‒ Jesteś wykończona. Chodź, połóż się, musisz się przespać. Znając cię, nie spałaś pewnie więcej jak sześć godzin w ciągu tych sześciu dni. Uśmiechnęłam się, bo widać dobrze mnie znała. ‒ Nawet jeśli, i tak nie zasnę. Nie tu, nie po tym wszystkim... ‒ Zaśniesz, zaśniesz. To kolejny powód, dlaczego tu jestem. Przyniosłam ci miksturę nasenną. Zapiekły mnie oczy. Merde. Zaczynałam zmieniać się w beksę! Aby więc nie zauważyła mojego wzruszenia, odwróciłam się, żeby mogła rozwiązać mi tasiemki szaty. ‒ A co z księżną? Nie musisz być przy niej? ‒ Chwilowo nie. Napięcie opuściło mnie trochę. Pozwoliłam Ismae pomóc mi się rozebrać, jak małemu dziecku, położyć do łóżka i przykryć. Potem wypiłam miksturę, którą mi

podała. Nasze oczy spotkały się, gdy oddawałam jej puchar. Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak jej podziękować. Ale Ismae, jak to ona, uśmiechnęła po prostu. ‒ Nie ma za co ‒ powiedziała. Obserwowałam, jak krząta się po komnacie, układając moje rzeczy. Gdy zaczynamy misję zleconą przez zakon, nie wolno nam o niej rozmawiać. Ale Ismae nie była już tak związana z zakonem, a ja umierałam z ciekawości, żeby dowiedzieć się, co przeżyła i czy ma podobne wnioski i wątpliwości jak ja. Zaczęłam nerwowo skubać prześcieradło. ‒ Powiedz ‒ udałam swobodny ton ‒ wiesz może, czy działanie łez Mortaina może osłabnąć? Przestała prostować szatę, którą trzymała. ‒ Nie wiem. U mnie tak się nie stało. ‒ Nadal widzisz piętna? ‒ Widziałam je już w dzieciństwie, nie wiedziałam tylko, czym są. ‒ To czemu dali ci łzy? ‒ Wyostrzyły mi one inne zmysły. Nagle mogłam, wiem, że brzmi to jak szaleństwo, wyczuwać iskry życia ludzi. Jestem bardziej świadoma ich żywych, oddychających ciał, nawet jeśli ich nie widzę. ‒ Ja natomiast miałam to już jako dziecko ‒ wyznałam. I nie raz ten dar ocalił mi życie. Naraz zdałam sobie sprawę, że umiejętność Ismae, widzenie piętna, nie zdałaby się na nic w moim przypadku. Nie potrzebowałam wiedzieć, kto ma umrzeć, musiałam natomiast umieć unikać żywych, a to umożliwiało mi wyczuwanie ich pulsu. ‒ Pewnie ta ślepa starucha prawie wyłupiła ci oczy tą swoją szpiczastą zatyczką. ‒ A tobie nie? ‒ Nie. Wzięłam ją od niej i zrobiłam to sama. Ismae aż jęknęła ze zdumienia. Przez moment znów była tą dawną Ismae, która darzyła bezkrytycznym uwielbieniem wszystko, co wiązało się z zakonem, i postępowała ściśle według każdej z zasad. A potem roześmiała się. ‒ Och, Sybello! Żałuję, że nie byłam wtedy pająkiem siedzącym tam na ścianie i nie mogłam tego zobaczyć. ‒ Była oburzona. ‒ A czemu pytałaś, czy łzy tracą moc? ‒ zapytała delikatnie. Wzięłam głęboki

oddech. ‒ Bo jest dwóch ludzi winnych zdrady, popełnili ją na moich oczach, a mimo to nie zostali naznaczeni. ‒ Spojrzałam jej w oczy. ‒ Jeśli Mortain okaże litość d’Albretowi i marszałkowi, trudno mi będzie nadal Mu służyć. ‒ Nie zamierzałam jej tego wyznawać, słowa same wydostały się z mych ust. Przez chwilę wpatrywała się we mnie bez słowa, a potem uklękła przy łóżku. ‒ Sybello ‒ zaczęła, a jej oczy zapłonęły niezwykłym światłem ‒ spotkałam Mortaina twarzą w twarz i wiem, że ksieni, może nawet cały zakon, myli się co do Niego w wielu aspektach. Gapiłam się na nią oniemiała, a serce zaczęło walić mi młotem. ‒ Widziałaś Go? Naprawdę? To On istnieje? ‒ Widziałam i jest lepszy oraz litościwszy, niż możesz to sobie wyobrazić. Ofiarował nam takie dary! ‒ Popatrzyła na swoje dłonie. ‒ Nie tylko jestem odporna na trucizny, ale też mogę dotykiem wyciągać jad z innych. ‒ Naprawdę? Nawet się nie zawahała. ‒ Tak. Odwróciłam się do ściany, udając, że zamierzam spać. Nie chciałam, by ujrzała głód w moich oczach. ‒ Opowiedz ‒ szepnęłam ‒ opowiedz mi o naszym ojcu. ‒ Z chęcią. ‒ Zamilkła na moment, jakby zbierała myśli. ‒ Jest w Nim tyle dobroci. I miłosierdzia. Nie ma natomiast tego, co wmawiano nam w zakonie, potępienia i rygoru. W Jego obecności czułam się pełna, kompletna w sposób, jakiego nigdy nie doznałam. ‒ W jej głosie brzmiała taka pewność, że zalała mnie fala zazdrości. ‒ Nie jesteśmy Jego służebnicami, spłodzonymi, by wypełniać Jego wolę. On nas kocha. Myśl ta była mi tak obca, że aż parsknęłam z niedowierzaniem. ‒ Ale tak właśnie jest! Uwięziony w królestwie Śmierci, raduje się, że zrodzone z Jego lędźwi dzieci mogą korzystać z życia. ‒ Jeśli tak, czemu każe nam przemykać się w mroku i kryć pod płaszczem Jego cienia? Nie odpowiedziała od razu. Zerknęłam przez ramię. Siedziała zadumana,

zapatrzona w okno, jakby szukała tam odpowiedzi na moje pytanie. ‒ Uważam, że to nie Jego wola, lecz zakonu. Słowa te były niczym grad uderzający mnie w plecy. Usiadłam gwałtownie. ‒ Co chcesz przez to powiedzieć? ‒ To znaczy ‒ dobierała słowa, jakby każde było kamieniem, po którym musi przejść przez strumień ‒ że moim zdaniem klasztor źle interpretuje samego Mortaina i Jego wolę. Nie wiem tylko, czy przez ignorancję, czy też celowo. Waga tej wypowiedzi sprawiła, że aż mi serce stanęło. ‒ To znaczy? ‒ Odgarnęłam włosy z oczu, by wszystkimi dostępnymi zmysłami pojąć tę rewelację, którą się ze mną podzieliła. ‒ Po pierwsze On wcale nie chce, żebyśmy dokonywały czynów wiedzione osądami czy mściwością. Dla niego sprowadzanie śmierci jest aktem litości, łaski, bo bez niej ludzie musieliby zmagać się wiecznie ze słabymi, wyniszczonymi ciałami, bólem i cierpieniem. To dlatego ofiarował nam mizerykordie. ‒ Co? ‒ Nie masz takiej? ‒ zdumiała się Ismae. ‒ W życiu nie słyszałam o czymś takim. Spomiędzy fałdów szaty Ismae wyciągnęła sztylet, bardzo stary, z rękojeścią z kości inkrustowanej srebrem. ‒ To narzędzie litości ‒ rzekła miękko. ‒ Jedno draśnięcie sprawia, że dusza opuszcza ciało, szybko, pewnie i bezboleśnie. Nie rozumiem, dlaczego matka przełożona nie dała ci takiego. ‒ Może wiedziała, że na dworze d’Albreta nikt nie zasługuje na litość. ‒ Z całą pewnością wiedziała, że ja na pewno nie byłabym zainteresowana okazywaniem jej w jakikolwiek sposób. Ismae odłożyła ten temat. ‒ Ale Sybello, z tego, co wiem, On nie kocha nas ze względu na to, co czynimy w Jego imieniu, kocha nas dlatego, że jesteśmy Jego córkami. I miłość ta nie zależy od tego, co zrobimy, a czego nie, jak będziemy Mu służyć i czy w ogóle będziemy. ‒ Tak ci powiedział? ‒ Nie słowami, nie tak, jak my rozmawiamy. Po prostu to poczułam. Czułam Jego łaskę i miłość, omywały mnie jak rzeka, zabierały z oczu całun ignorancji.

‒ To tak jak łzy Mortaina pozwalają nam lepiej widzieć. ‒ Dokładnie tak. Tylko setki razy lepiej. Złapałam ją za rękę. ‒ Więc postępowałyśmy źle? Zabijając, pozbawiając życia tych, których naznaczył? ‒ Nie do końca. Powiedziałabym, że tego od nas nie wymaga. Ci, którzy mają spotkać Śmierć, noszą Jego znak bez względu na to, czy mają zginąć z naszych rąk, czy w inny sposób. ‒ Skąd wiesz? ‒ Dotychczas zabijałam przeświadczona, że wykonuję Jego wolę. Czyżbym przez cały ten czas folgowała własnym mrocznym żądzom? ‒ Po tym jak zostaliśmy zaatakowani w Nantes, wróciłam na pole bitwy, żeby poszukać ocalałych. ‒ Na pewno ich nie było. D’Albret nie zostawia nikogo przy życiu. ‒ Masz rację, ale każdy umierający żołnierz był w ten czy inny sposób naznaczony. Poza tym jako dziecko też widywałam piętna na ludziach, którzy umierali, a żaden z nich nie zginął z ręki innego człowieka. Myślę, że piętno pojawia się, gdy nadchodzi czyjś kres, w tym także w przypadkach, gdy to my zadajemy śmierć. I wydaje mi się, że zakon myli się co do natury tych znaków. One są zaledwie

tego, co ma się wydarzyć, nie zaś SYGNAŁEM do działania.

ODBICIEM

‒ Czy ksieni o tym wie? ‒ Nie mam pojęcia. Trudno powiedzieć. Aczkolwiek rozzłościła się, gdy jej to zasugerowałam. A teraz śpij już. Zaraz zacznie świtać. ‒ Podeszła do łóżka, pochyliła się i ucałowała mnie w czoło. ‒ Wszystko, co powiedziałam ci o Mortainie, to prawda. Nie miej co do tego wątpliwości. ‒ Z tymi słowy wyszła, a ja zostałam sama ze światem wywróconym do góry nogami.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Mimo mikstury od Ismae spałam niespokojnie i płytko. Mój umysł pracował, usiłując przyswoić nowiny, poukładać na nowo obraz świata i odnaleźć w nim moją rolę. Nie byłam pewna, czy tak do końca jej wierzę. Ismae zawsze chciała widzieć Mortaina i zakon w jak najlepszym świetle. Tak czy owak, dała mi do myślenia. Obudziłam się z pustką w głowie. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że ktoś puka. Wygrzebałam się z pościeli i półprzytomna poszłam otworzyć. Za drzwiami stał sługa w barwach księżnej. Trzeba przyznać, że tylko raz zmierzył mnie wzrokiem, potem już patrzył mi tylko w oczy. ‒ Jej Wysokość oczekuje twej obecności w salonie słonecznym, pani, w czasie dogodnym dla ciebie. ‒ Oczywiście. Przekaż, że zaraz do niej dołączę. Młodzieniec skłonił się dziarsko, a ja zatrzymałam go tylko jeszcze, żeby poprosić o przysłanie służki. Wezwanie otrzeźwiło mnie ostatecznie. Zaczęłam się od razu zastanawiać, czego księżna chce ode mnie. Czy zamierza wygnać mnie z dworu ze względu na moje pochodzenie, czy też przeciwnie, wykorzystać to i dogłębnie przepytać. A jeśli tak, co miałabym jej powiedzieć. To właśnie ona ma największe prawo dowiedzieć się, co knują zdrajcy i jaki jest człowiek, za którego niektórzy chcieliby ją wydać. Jednak bez względu na powód wezwania w salonie słonecznym będą jej towarzyszyły prawdopodobnie tylko damy dworu, a to oznaczało, że nie zobaczę się z rycerzem. Ismae wybaczyła mi łatwo, owszem, ale moja rodzina w żaden sposób nie skrzywdziła nikogo jej bliskiego. Natomiast krzywda, jakiej doznał Bestia, to było coś więcej niż zatajenie czegoś przed przyjaciółką. Nim przybyła służąca, umyłam się w resztce wody z dzbana. Zimna woda orzeźwiła mnie, rozjaśniając myśli. Założyłam drugą z sukien pożyczonych od Ismae ‒ prostą, z czarnego jedwabiu. Upięłam siatkę i umocowałam w pasie masywny złoty łańcuch z uczepionym krucyfiksem. Byłam gotowa. W każdym razie na tyle, na ile mogłam. Służka odprowadziła mnie do salonu słonecznego, który znajdował się dwa piętra ponad moją komnatą. Na miejscu wyszeptała odźwiernemu moje imię i

zostałam zaanonsowana. ‒ Niech wejdzie! ‒ usłyszałam głos księżnej i przekroczyłam próg, mrużąc oczy przed blaskiem słonecznym, który wlewał się do środka przez niezasłonięte okna. Księżna siedziała przy ławie w otoczeniu trzech dworek. Dziewczęta rzuciły mi ukradkowe spojrzenia znad robótek, a ja natychmiast zaczęłam się zastanawiać, czy wieści o moim pochodzeniu dotarły już do ich delikatnych uszu. A może rada postanowiła zachować to w tajemnicy? Na wymoszczonej poduszkami ławie polegiwała młoda dziewczyna, może dziesięcioletnia, krucha i blada. ‒ Lady Sybella! ‒ Księżna przywołała mnie gestem dłoni. Ruszyłam w jej stronę zadowolona, że nie użyła mojego rodowego nazwiska. Składając jej głęboki ukłon, pocieszałam się, że prawdopodobnie nie wezwała mnie w żadnej niemiłej sprawie. Nie narażałaby na coś takiego młodszej siostry. ‒ Chodź, usiądź z nami. ‒ Wskazała mi stołek obok siebie i w tej chwili zdałam sobie sprawę, że to wezwanie i zaproszenie są jawną deklaracją akceptacji. Byłam poruszona serdecznością, jaką mi w ten sposób okazała. ‒ Oczywiście, Wasza Wysokość. Ignorując spojrzenia dworek, usiadłam przy księżnej, tuż koło ławy. ‒ Chciałam zaprosić cię do wspólnego haftowania ‒ uśmiechnęła się księżna ‒ ale pewnie nie zapakowałaś robótki, wyjeżdżając z Nantes? Skwitowałam uśmiechem ten żart. ‒ Rzeczywiście, Wasza Wysokość, nie zabrałam jej. Jedna z dworek pochyliła się ku mnie, unosząc brwi. ‒ Jak znajdujesz Nantes, pani? Księżna odwróciła się ku niej i wskazała oczyma dziewczynkę na ławie, lekko kręcąc przy tym głową. Dziewczyna skinęła. ‒ Jest wspaniałe, jak zwykle. Spuścizna godna rodu Montfortów ‒ odparłam, a księżna odprężyła się nieco. ‒ Nie poznałaś jeszcze mojej siostry, pani. Isabeau, moja droga, to lady Sybella, nasz wielki sprzymierzeniec. Jej słowa przyprawiły mnie o rumieniec, mnie, której nigdy się to nie zdarzało. Odwróciłam się do Isabeau. Dziewczynka miała nieomal przeźroczystą skórę, a w szczuplutkiej, bladej twarzyczce wyróżniały się wielkie oczy. Usłyszałam jej serce,

słabe, powolne uderzenia, jakby lada moment miało stanąć. Przypominała mi moją młodszą siostrę, Louise, która tak samo zmagała się ze słabym zdrowiem. Znów poczułam ulgę, że obie moje siostry są bezpieczne w jednej z posiadłości głęboko na prowincji, z dala od polityki i intryg. Niezadowolona, że widok księżniczki poruszył tyle bolesnych wspomnień, zamierzałam mieć do niej chłodny stosunek, jednak nie potrafiłam wygnać z serca ciepłych uczuć wobec tej małej, słabej istotki. Jej robótka spoczywała zapomniana na kolanach, a ona sama skubała gorset, jakby trudno jej było oddychać. Poprosiłam jedną z dworek o kawałek czerwonej nici i zaczęłam wiązać ją na palcach. Moje machinacje natychmiast przykuły uwagę Isabeau. ‒ Co robisz, pani? ‒ zapytała, wyciągając szyję, żeby lepiej widzieć. ‒ Robię kocią kołyskę, niciany przekładaniec. ‒ Kilka ruchów i nić została przepleciona pomiędzy moimi palcami na kształt mostu. Księżniczka rozpromieniła się, a jej usta w zachwycie ułożyły się w kształt litery O. ‒ A teraz spróbuj, pani, uchwycić tu dwoma palcami, tu, gdzie nić się krzyżuje ‒ zaprosiłam ją do zabawy. Zerknęła na księżną, a gdy ta skinęła głową, wyciągnęła szczupłe dłonie, niepewnie umieszczając palce we wskazanym miejscu. ‒ Gotowa? ‒ zapytałam. Zerknęła na mnie, na plecionkę i kiwnęła potakująco głową. ‒ A teraz mocno uchwyć, pociągnij do góry i przełóż powoli pod pojedynczymi nićmi. Zagryzając wargi, księżniczka wypełniła instrukcje. Na początku nie szło jej najlepiej, ale po chwili przejęła kołyskę z moich rąk. Jej twarzyczka rozjaśniła się w tryumfalnym uśmiechu. ‒ Wspaniale ‒ pochwaliła księżna pod nosem. Uśmiechnęłam się do księżniczki, która odpowiedziała tym samym. Nie łapała się już za gorset, oddychała głębiej, a jej serce biło mocniej. Podobnie było z Louise. Choroba wzbudzała w niej niepokój, a to pogarszało jej samopoczucie. Nagle z siłą młota kowalskiego uderzyło mnie, że prawdopodobnie już nigdy nie zobaczę Louise ani Charlotte. Nie po tym, jak zdradziłam d’Albreta. ‒ Wszystko w porządku, pani? ‒ zapytała księżna, marszcząc w zatroskaniu czoło.

‒ Tak, Wasza Wysokość. Próbuję sobie przypomnieć jeszcze inny układ sznurków. ‒ Wepchnęłam myśli o siostrach z powrotem do małego, ciasnego pudełka ukrytego głęboko w sercu. Oplotłam je łańcuchami i zamknęłam kłódkę. Przez następną godzinę uczyłam księżniczkę Isabeau zabawy z nitką, a księżna rozmawiała po cichu z damami dworu. Ukradkiem przyglądałam im się i oceniałam. Jak długo księżna je zna? Czy są lojalne? Żadnej z nich nie znałam z Guerande, co znaczyło, że pochodzą ze szlachetnych rodów z Rennes. Miałam nadzieję, że okażą się wierniejsze niż poprzedni towarzysze i dworzanie. One także mi się przyglądały, rzucając spod rzęs spojrzenia, szybkie, kąśliwe jak owady. Trudno powiedzieć, czy kierowało nimi tylko zaciekawienie, czy też wiedziały coś o mnie i spoglądały z potępieniem. Wreszcie nadszedł czas na posiłek, więc damy odłożyły robótki. Isabeau pozwolono uczestniczyć w kolacji, bo księżna zezwoliła na występ minstreli i chciała sprawić siostrze trochę radości. Wychodząc z salonu słonecznego, księżna kazała jednej z dam towarzyszyć Isabeau, sama zaś podeszła do mnie. Musiałam zwolnić kroku, bo szła powoli, a nie chciałam, by truchtała za mną. Gdy dworki oddaliły się nieco, księżna pochyliła ku mnie głowę. ‒ Chcę, abyś wiedziała, pani, że doceniam twoje poświęcenie. Wystąpienie przeciw rodzinie, bez względu na to, jak bardzo usprawiedliwione, nigdy nie jest łatwe. Wiedz też, że nie wątpię w ani jedno twe słowo. Wraz z bratem podejrzewaliśmy, że coś takiego może mieć miejsce. Przykro mi, że ty musiałaś zdobywać tę wiedzę z pierwszej ręki. ‒ Uścisnęła delikatnie moje ramię, a potem odwróciła się do minstreli i zaczęła komplementować ich umiejętności. Nie słyszałam już, co mówiła, bo pochłonięta byłam otaczaniem pietyzmem tej bryłki zaufania, którym mnie obdarzyła. *** Choć wielka sala w zamku Rennes była mniejsza niż ta w Nantes, nie ustępowała tej drugiej przepychem. Bogato rzeźbiona boazeria na ścianach, przepiękne gobeliny, a wszystko skąpane w blasku dziesiątek świec. W powietrzu mieszały się wonie róży, cybetu, goździka i ambry, a wokół mnie biło wiele serc. Każdy mój zmysł był bombardowany tym nadmiarem bodźców. Co gorsza, wszyscy obecni promienieli doskonałymi nastrojami, a ich radość budziła we mnie niepokój. Takie okazywanie szczęścia jest niebezpieczne, bo bogowie lubią w takich chwilach dawać lekcje pokory.

Od wejścia od razu rozejrzałam się za Bestią, ale brzydala nie było wśród gości. Odetchnęłam z ulgą na myśl, że nie będę musiała cały wieczór ignorować jego gniewnych spojrzeń. Tym bardziej że byłam przekonana, iż jego furia w końcu przysmażyłaby mi skórę. W sali przebywała natomiast reszta rady. Ksieni i biskup pochylali się ku sobie, szepcząc. Jakby czując mój wzrok, przeorysza podniosła głowę i skinęła mi sztywno na powitanie. Odpowiedziałam głębokim ukłonem, ale nie podeszłam do niej. Pełen powagi kapitan Dunois pochłonięty był rozmową z kanclerzem. Marszczył krzaczaste brwi, co sprawiało, że bardziej niż zwykle przypominał niedźwiedzia. Ciekawa jego reakcji, teraz gdy wiedział już, kim jestem, postąpiłam w jego kierunku. Zauważywszy mnie, skinął głową z roztargnieniem. Chyba że to, co brałam za roztargnienie, było chłodnym powitaniem, jak w przypadku ksieni, mającym zniechęcić mnie do podejścia. Nie znałam go na tyle dobrze, by rozstrzygnąć tę kwestię. Choć kanclerza nie znałam lepiej, trudno było wziąć za coś innego odrazę w jego spojrzeniu. Nie starał się jej ukryć. Odwróciwszy się, ujrzałam czającą się przy drzwiach pokurczoną postać, w której bez trudu rozpoznałam Yannica. Rycerz wysłał go niewątpliwie, by sługa mnie szpiegował. Rozzłoszczona powiodłam wzrokiem po sali, poszukując kogoś, do kogo mogłabym się zbliżyć, udowadniając, że nie płaczę po Bestii. I że nie jestem pariasem, którym zapewne chciałby mnie widzieć. Zauważyłam stojącego nieopodal kuzyna księżnej, Jeana de Chalona. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnął się do mnie. Zaskoczył mnie tym, bo podczas ostatniego spotkania wydawał się bardzo zdystansowany i sztywny wobec mnie. Jednak ponieważ był przystojnym, utytułowanym mężczyzną, nadawał się na bohatera historyjki, którą Yannic zaniesie zapewne swemu panu. Uśmiechnęłam się do Chalona, zaprawiając uśmiech sporą dawką tajemniczości, bo nie wydawał się on mężczyzną, którego można by zainteresować byle trzepotem rzęs. Podszedł i się skłonił. ‒ Wydajesz się osamotniona, pani. ‒ Ależ skąd, panie. Po prostu jestem wymagająca co do towarzystwa. ‒ W takim razie mamy wiele wspólnego. ‒ Zabrał kielich z tacy przechodzącego pachołka i podał mi naczynie. Biorąc je, musnęłam palcami jego dłoń. Natychmiast poczułam, jak jego puls przyspieszył. Miałam nadzieję, że Yannic patrzy, bo wkładałam w to przedstawienie zbyt dużo wysiłku, by poszedł na marne.

Chalon spojrzał na mnie pożądliwie. Był przystojnym mężczyzną, wysoki, umięśniony, posiadał arogancką pewność siebie właściwą książętom. Jednakże patrząc na niego, flirtując, nic nie czułam. To okrutne, że wykorzystywałam go w ten sposób, bo nie pragnęłam jego uczucia, jedynie zainteresowania, i to tylko na chwilę, żeby zrobić wrażenie na Yannicu. Jeszcze przez moment prowadziłam płochą rozmowę, po czym zerknęłam w stronę drzwi, żeby się upewnić, że Yannic nas obserwuje, ale koślawego sługi nie było. Ulżyło mi, że mogę zakończyć ten flirt, bo Chalon był zbyt gładki, banalny i zbyt ładniutki, by wzbudzić moje poważne zainteresowanie. Jedynym przyjemnym akcentem wieczoru było przyglądanie się Isabeau, cieszącej się po prostu muzyką. Rozpromieniona, klaskała i śmiała się radośnie. Po chwili jednak zaczęły powracać do mnie myśli o moich siostrach i w sercu poczułam tęsknotę. Nie widziałam ich już prawie cały rok. To wtedy lęk o ich bezpieczeństwo zmusił mnie do wyrzucenia ich z mego serca i myśli. Widok Isabeau boleśnie przypominał mi o tym, co poświęciłam, co utraciłam. Naraz w tej pełnej ludzi komnacie poczułam się, jakby otaczała mnie fosa samotności. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Ismae, jedynej prawdziwej przyjaciółki w tym przeklętym miejscu, jednak ona, oddaliwszy się od księżnej, wykorzystywała chwilę swobody, by pobyć z Duvalem. A choć nie żałowałam jej szczęścia, jednocześnie wypełniała mnie zazdrość, bo wiedziałam, że moja szansa na miłość przepadła bezpowrotnie.

Rozdział trzydziesty Nazajutrz rano znów zostałam wezwana na posiedzenie rady. Poczułam niepokój, bo jedyną sprawą, jaką mogli mieć do mnie doradcy, było dalsze wypytywanie o czasy spędzone na dworze d’Albreta. Do tego nadal bałam się zobaczyć rycerza. Wolałabym wszystko inne od patrzenia w jego wypełnione oskarżeniem oczy. Wolałabym nawet znosić upokorzenia ze strony ksieni, brać udział w jednej z obleśnych gierek Juliana, a nawet poddać się karze d’Albreta. Ale choć można mnie oskarżyć o wiele, to nie o tchórzostwo. Wyprostowałam się, uniosłam głowę i z szaleńczo bijącym sercem weszłam do komnaty. Skok z barbakanu w Nantes wymagałby mniejszej odwagi. Na obliczu rycerza malował się spokój, na ustach miał kurtuazyjny uśmiech, za to oczy płonęły błękitnym ogniem, a spojrzenie, jakim mnie obrzucił, miało siłę ciosu. Uśmiechnęłam się do niego zdawkowo i odwróciłam do reszty. Obecni byli ci sami doradcy, nawet siedzieli na tych samych krzesłach co ostatnio, z wyjątkiem przeoryszy, która przestała się czaić po kątach i zajęła miejsce przy stole. ‒ Lady Sybello, witamy ‒ rzekła księżna ciepło, czym dodała mi odrobinę odwagi. ‒ Obawiam się, że mam złe wieści ‒ rzekł Duval bez wstępów. ‒ Francuzi maszerują naprzód. Zajęli Guingamp i Moncontour. Księżna zacisnęła dłonie na podłokietnikach, aż jej knykcie pobielały. ‒ Ile ofiar? ‒ Z tego, co wiem, wrogowie nie natrafili na zorganizowany opór. Mieszczanie z obawy o swoje miasta poddali je bez walki, a małe zarzewia zbrojnego buntu zostały szybko wygaszone. Księżna zapatrzyła się w przestrzeń. ‒ Są tak blisko! ‒ szepnęła. ‒ A co z oddziałami z Anglii? Nadciągają? ‒ To kolejne złe wieści ‒ podjął Duval ponuro. ‒ Sztormy szalejące u

wybrzeża Morlaix uniemożliwiły przybicie statkom. Sześć tysięcy ludzi jest nadal na pokładach. ‒ Ile zajmie im dotarcie tutaj, kiedy już dobiją do brzegu? ‒ Przynajmniej tydzień, Wasza Wysokość. ‒ Czy mamy jakieś informacje, że Francuzi zaatakują wcześniej? ‒ Nic konkretnego ‒ wzruszył ramionami Duval. ‒ Ich oddziały stacjonują tuż przy granicy po naszej stronie, a z obozów wysyłane są tylko oddziały zwiadowcze. Robią co najwyżej niewielkie wypady w głąb kraju. Poza Ancenis i drobnymi potyczkami w rabowanych wsiach nie było doniesień o walkach zbrojnych. Kapitan Dunois postukał palcem w brodę. ‒ Zastanawiam się, na co czekają? ‒ Podejrzewam, że czekają, aż złamiemy ustalenia traktatu z Verger ‒ odparł Duval. ‒ Choć polityka między nami i francuską regencją jest pełna animozji, do tej pory obie strony honorowały ustalenia traktatu. Przynajmniej oficjalnie ‒ dodał z zawadiackim uśmiechem. ‒ Czy wiedzą o naszych negocjacjach z Habsburgami? ‒ zapytała zatroskana księżna. ‒ Podejrzewają coś ‒ powiedział Duval po chwili zastanowienia. ‒ Ale czy wiedzą? Nie, nie sądzę. Gdyby mieli pewność, że w grę wchodzą zaręczyny, bez wątpienia wykorzystaliby ten argument, by usprawiedliwić inwazję, i już by zaatakowali. ‒ To prawda ‒ zgodził się kapitan Dunois. ‒ I pewnie nie ma co liczyć, że jeśli d’Albret zdecyduje się pomaszerować na Rennes, natknie się na Francuzów i powybijają się wzajemnie. ‒ To by dopiero było szczęśliwe zrządzenie losu ‒ uśmiechnął się smętnie Duval. Spojrzał na własne ręce, a potem podniósł wzrok na siostrę. ‒ Mawia się, że złe wieści przychodzą trójkami, Wasza Wysokość. ‒ Z miną, jakby z radością popełniał teraz morderstwo, zadał ostatni cios: ‒ Otrzymaliśmy list od d’Albreta. Oczy zebranych zwróciły się na mnie. Zignorowałam przykrość, jaką mi tym sprawili, i skoncentrowałam się na Duvalu oraz księżnej, jakbyśmy byli w tej komnacie tylko we trójkę.

‒ Wie, że Bestia jest w Rennes? ‒ Nic w liście na to nie wskazuje. To pismo skierowane do księżnej, by Jej Wysokość jeszcze raz rozważyła uhonorowanie obietnicy małżeństwa, bo jeśli tego nie uczyni, hrabia będzie zmuszony zrobić coś, czego księżna pożałuje. ‒ Zdecyduje się na oblężenie miasta ‒ szepnęłam. ‒ Nie pisze tego wprost, ale podejrzewamy, że o to właśnie chodzi ‒ przytaknął Duval. Księżna, która pobladła, słysząc wieść, zdołała się szybko pozbierać. ‒ A co z Maksymilianem? Wie, w jak trudnym znajdujemy się położeniu? ‒ Tak. Zobowiązał się wysłać dwa oddziały posiłkowe. ‒ Głos Duvala był suchy jak pustynia. ‒ Dwa oddziały posiłkowe?! ‒ oburzył się kapitan Dunois. ‒ To śmieszne! Tylko dwa i w dodatku nawet nie zawodowych żołnierzy? ‒ Niestety. Sugeruje też ślub per procura, żeby sfinalizować pertraktacje. Jean de Chalon zaczął wiercić się nerwowo. Mówiono o jego seniorze i mógł czuć się rozdarty między lojalnością wobec dwóch stron. ‒ Na pewno robi wszystko, co w jego mocy. Sam jest uwikłany teraz w konflikt zbrojny z Węgrami. Duval zbył tę uwagę milczeniem, a księżna, choć widać było, że ma ochotę odpowiedzieć kuzynowi, zacisnęła tylko usta z dezaprobatą. ‒ Czy matrimonio per procurajest ważne w oczach Kościoła? ‒ zapytała biskupa. ‒ Tak, jeśli ceremonia zostanie odpowiednio dopełniona. ‒ Tyle że nawet jeśli to zrobimy, nie przybędzie nam od tego wojsk ‒ zauważył Dunois. ‒ A najemnicy? Czy tak trudno zebrać armię najemników? ‒ Nie, Wasza Wysokość ‒ odparł Duval miękko, jakby chciał złagodzić kolejne słowa. ‒ Problem w tym, że nie mamy im z czego zapłacić. Księżna przez chwilę wpatrywała się w niego pustym wzrokiem. ‒ Nie mamy pieniędzy? ‒ szepnęła i spojrzała na kanclerza. ‒ Obawiam się, że skarbiec książęcy został poważnie nadwątlony w ciągu dwóch ostatnich lat przez wojnę z Francją. W zasadzie jest pusty.

Księżna wstała i zaczęła krążyć przed kominkiem. Musiała wiedzieć, że nie ma zbyt wielu możliwości. ‒ A co z klejnotami rodowymi? Srebrami? Regaliami... ‒ Tylko nie regalia, Wasza Wysokość! ‒ przerwał biskup ze zgrozą. ‒ Czy te przedmioty wystarczą, by im zapłacić? ‒ zignorowała go władczyni. ‒ Wasza Wysokość! Niektóre z tych klejnotów były w twojej rodzinie od pokoleń! ‒ uniósł się Chalon, a ja nagle pomyślałam, że pewnie ma oko na to, co mógłby odziedziczyć, gdyby coś się stało księżnej. ‒ Klejnoty można zastąpić innymi, kuzynie. A niepodległości raz utraconej nie odzyskamy już nigdy. W pomieszczeniu zapadła cisza, każdy bowiem czuł powagę słów, które właśnie padły. Milczenie przerwał rycerz: ‒ Są tacy, którzy będą walczyć po naszej stronie i bez wynagrodzenia. ‒ Kto? ‒ zapytali równocześnie kapitan Dunois i kanclerz Montauban. ‒ Węglarze. ‒ To nie czas na żarty! ‒ obruszył się kanclerz. ‒ To nie żarty. ‒ Rycerz spojrzał na niego poważnie. ‒ Co więcej, już zgodzili się stanąć u boku księżnej. ‒ Ależ to wyrzutki, zbiry zbierające wyskrobki z lasów, by przeżyć. Czy oni wiedzą w ogóle, jak trzymać miecz? ‒ nie ustępował kanclerz. ‒ Nie stosują konwencjonalnych taktyk, są mistrzami zasadzki i zaskoczenia. Kanclerz już otworzył usta do dalszej sprzeczki, ale przerwał mu Duval. ‒ Nie stać nas na luksus odrzucania jakiejkolwiek pomocy ‒ rzekł. ‒ Omówimy tę sprawę z baronem później. Krępujące milczenie, które zapadło potem, przerwała ksieni. ‒ A co z ludźmi d’Albreta? ‒ Tylko lata praktyki sprawiły, że nie drgnęłam na dźwięk jej głosu, bo choć kierowała pytanie do kapitana Dunois, jego ostrze było wymierzone we mnie. ‒ Znaleźliście spiskowców? Kapitan pokręcił przecząco głową. ‒ Nie, w mieście jest zbyt wielu zbrojnych i są rozsiani po różnych dzielnicach. Nie znam wszystkich. Kazałem dowódcom poszczególnych garnizonów mieć oko na

wszystkich, ale jest tu ponad osiem tysięcy ludzi i kilkanaście miejsc, które mogliby wykorzystać do wprowadzenia wroga z zewnątrz. To potrwa. Znów poczułam na sobie ciężkie spojrzenie Bestii. Nie wiem, czy skłoniło mnie do tego właśnie ono, czy też zawoalowane szpile przeoryszy, czy pragnienie wymazania z siebie piętna d’Albreta, ale bez zastanowienia zaproponowałam: ‒ Ja to zrobię. Spojrzeli na mnie wszyscy, ale jeden wzrok był ostrzejszy niż sztylety. ‒ Ty? ‒ uniosła brwi przeorysza. ‒ A kto zrobi to lepiej ode mnie? Księżna pochyliła się ponad stołem, spoglądając na mnie poważnie. ‒ Nie musisz tego robić, pani. I tak narażałaś się do tej pory na ogromne niebezpieczeństwo. ‒ Moja siostra ma rację ‒ poparł ją Duval. ‒ Poza tym gdyby cię rozpoznali, pani, mogłoby się to obrócić przeciw nam. ‒ Owszem, ale nie muszą mnie przy tym widzieć. Z łatwością ukryję swą tożsamość pod przebraniem. W komnacie zagrzmiał głos Bestii: ‒ Nie sądzę, by to było rozsądne. Poderwałam gwałtownie głowę, żeby na niego popatrzeć. Jego oświadczenie było dla mnie niczym kopniak. Wiedziałam, że jest na mnie wściekły, ale nie sądziłam, że nieufność wobec mnie sięga aż tak głęboko. ‒ Nie widzę innego rozwiązania, jeśli chcemy przejąć kontrolę nad sytuacją. ‒ Zawsze jest jakiś wybór ‒ stwierdził bardziej do mnie niż do reszty. ‒ Uważam, że to zły pomysł. ‒ Uważasz, że nie jestem do tego zdolna, panie? Zacisnął dłonie na poręczach tak mocno, że aż dziw, że nie zgniótł drewna na drzazgi. ‒ Aż nazbyt dobrze wiem, do czego jesteś zdolna, pani. Nie wiem tylko, czy takie ryzyko będzie opłacalne. ‒ A jakie to niby ryzyko, panie? ‒ zapytałam głosem ociekającym fałszywą słodyczą. Spiorunował mnie tylko wzrokiem. Nienawiść, którą mi okazywał, odczułam tak boleśnie, jak przypuszczałam.

‒ Jeśli mi nie ufasz... ‒ Oczywiście, że ci ufa, pani! Gdyby nie ty, nadal gniłby w lochu albo gorzej. ‒ Dobrze, że ktoś o tym pamięta ‒ mruknęłam. Odetchnęłam głęboko, a gdy znów przemówiłam, mój głos był już spokojny. ‒ Jeśli to kwestia braku zaufania lub zbyt dużego ryzyka, kapitan może wysłać ze mną ludzi. Co więcej, inaczej wszystko nie miałoby sensu, bo potrzebujemy kogoś, kto będzie śledził dalsze poczynania zdrajców, a kobieta nie mogłaby tego robić. Przez dłuższą chwilę mierzyliśmy się z rycerzem wzrokiem. Kapitan w zamyśleniu szarpał brodę. ‒ Nie widzę, jak mogłoby to nam zaszkodzić ‒ rzekł wreszcie. ‒ I choć niechętnie na to przystaję, bo nie chcę cię, pani, narażać, niepokoi mnie myśl, że w mieście czają się szpiedzy, tylko czekając na znak hrabiego. Moglibyśmy zacząć od oddziałów zaciężnych i wolnych strzelców, bo do nich najłatwiej niepostrzeżenie dołączyć. ‒ Zgadzam się, kapitanie. W takim razie postanowione. W jaki sposób to zrobimy? Resztę czasu poświęciliśmy na opracowywanie planu. Ani na chwilę nie przestawałam czuć na sobie wzroku ksieni. Jej niechęć zaskoczyła mnie, bo przecież postąpiłam według jej życzenia, udowadniając przydatność zakonu w tych czasach. Ale może tylko ona miała się okazać pomocna? Gdy planowanie dobiegło końca, rycerz był całkiem blady, nie wiedziałam tylko, czy to z powodu ran, czy też gniewu, który go trawił. Gdy wstaliśmy od stołu, przeorysza postąpiła ku mnie z zaciśniętymi ustami. Na szczęście, zanim zdążyła coś powiedzieć, uprzedziła ją księżna. ‒ Lady Sybello? ‒ zawołała mnie. ‒ Tak, Wasza Wysokość? ‒ Czy zgodzisz się dotrzymać mi dzisiaj towarzystwa, pani? Chcę z tobą omówić kilka spraw. Serce podskoczyło mi z radości na myśl o chwili wytchnienia, którą mnie właśnie obdarowała. ‒ Ależ oczywiście, Wasza Wysokość. ‒ Nie zaszczyciwszy ksieni spojrzeniem, wyszłam za księżną z komnaty.

Rozdział trzydziesty pierwszy ‒

Wydaje mi się, że twoja matka przełożona nie była zadowolona z pomocy,

którą zaoferowałaś nam na spotkaniu? ‒ Tak, wyglądała na bardzo niezadowoloną. Wybacz mi, Wasza Wysokość, jeśli dopuściłam się afrontu. Pragnęłam jedynie pomóc. W końcu to moja rodzina uprzykrza ci życie. Księżna zaskoczyła mnie, serdecznie chwytając za rękę. ‒ Nie! ‒ zaprzeczyła żarliwie. ‒ Nie chowam do ciebie urazy za działania hrabiego, nie jesteś za nie odpowiedzialna. Jeślibym tak uważała, to czyż sama nie byłabym winna czynów, które popełnił w moim imieniu? Patrzyłam na nią w milczeniu, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. ‒ Powiedz ‒ wyszeptała, splatając dłonie. ‒ Opowiedz mi o tych, którzy zginęli w Nantes. Opowiedz mi o tym, bym mogła uhonorować ich śmierć, ofiarę, którą ponieśli. W tym momencie mój rosnący wobec niej podziw zamienił się w szacunek. Ta młodziutka dziewczyna przyjęła na siebie nie tylko przywileje, które daje władza, ale również bolesny ciężar odpowiedzialności. ‒ Na pierwszy ogień poszli szlachetnie urodzeni. Twój seneszal Jean Blanchet próbował zorganizować obronę zamku, ale został zdradzony przez sir Ives’a Mathurina. W tej potyczce poległ wraz z kilkunastoma innymi, których imion nie znam, poległ również sir Robert Drouet. Mieszczanie byli zdezorientowani, bo ufali marszałkowi Rieux, który mówił, że działa w twoim imieniu. Omyłkę zrozumieli, dopiero gdy sprzeciwili mu się członkowie szlachetnych rodów, ale wtedy było już za późno, bo bramy do miasta zostały otwarte i hrabia wraz z oddziałami weszli za mury. D’Albret natychmiast zastraszył mieszkańców, aby zdusić w zarodku wszelkie zarzewie buntu i pragnienie oporu. Z powodzeniem. Najwierniejsza okazała się służba, ci, którzy pracowali dla ciebie, odkąd się urodziłaś. Allixis Baron, twój szafarz, Guillaume Moulner, złotnik, Jehane le Troisne, aptekarz, Pierre, odźwierny,

Thomas, lokaj, praczki, kilku łuczników ze straży zamkowej, stolnik, kucharz, dwóch cześników, połowa straży przybocznej... Wszyscy zginęli z twoim imieniem na ustach i honorem w sercach. Oczy księżnej wypełniły się łzami, a ja znów przypomniałam sobie, że ma przecież ledwie trzynaście lat. Była młodsza niż ja, kiedy przybyłam do zakonu. Nie, ja nigdy nie byłam tak młoda. Powiedziałam jedyną rzecz, jaka moim zdaniem mogła przynieść jej pocieszenie, choć tak naprawdę nie była żadnym pocieszeniem. ‒ Część zdrajców, Julliers, Vienne i Mathurin, nie żyje, Wasza Wysokość. Zapłacili za swoje zbrodnie śmiercią. Podniosła błyszczące oczy. ‒ Bardzo dobrze ‒ rzekła. ‒ Przyjęłabym z zadowoleniem, gdyby Mortain zobligował cię do zabicia wszystkich zdrajców. Myślała, że wszystkich trzech pozbawiłam życia z rozkazu Mortaina, a ja nie wyprowadzałam jej z błędu. Nie zamierzałam mówić, że ten ostatni zginął z powodu wszetecznej zazdrości mojego brata. *** Przeorysza zasugerowała, abym udała się na przeszpiegi w przebraniu dziewki ulicznej, ale kapitan Dunois, mrukowaty, lecz rycerski, nie chciał o tym słyszeć. Zaproponował, abym przebrała się za praczkę, argumentując logicznie, że obecność kobiety tej profesji w pobliżu żołnierzy jest równie usprawiedliwiona. Poza tym wiele praczek świadczy też dodatkowe usługi, więc w razie potrzeby mogę udawać i dziwkę. Protest kapitana przeorysza zaliczyła jako kolejny punkt przeciw mnie, ale to nie moja wina. Nachyliłam się do lustra, pogrubiając i niwecząc regularny kształt brwi za pomocą kawałka węgla. Domalowałam też cienie pod oczami i pogłębiłam rysy, nadając twarzy wyraz znużenia. Musnęłam zęby ciemnym woskiem. Nie mogłam się doczekać, by stać się na chwilę kimś innym, nawet biedną praczką. Kimś, kto nie zostawia za sobą śladu cierpienia, zdrady i zawodu. Oczywiście cieszyłam się też z możliwości podjęcia próby udaremnienia planów hrabiego. We włosy wtarłam popiół z paleniska, rozjaśniając je i sprawiając, że wyglądały na szorstkie. Największe wyzwanie stanowiły dłonie, bo mimo że kilka dni miały styczność z wywarami, i tak nie przypominały dłoni praczki. Wpadłam na pomysł, żeby moczyć je długo w wodzie z mydłem, i po tym zabiegu rzeczywiście były chropowate i czerwone, jak ręce pracującej dziewczyny. Miały też odpowiedni

zapach. Byłam bardzo zadowolona z efektu. ‒ Nikt cię nie rozpozna ‒ stwierdziła stanowczo Ismae, która obserwowała moje zabiegi, siedząc na łóżku. ‒ O to chodzi. ‒ Wiem, ale nikt nie pomyślałby, że można zrobić takie przebranie. ‒ Zeszła z łóżka i podała mi lniany czepek. Był wyraźnie znoszony, podniszczony, ale za czysty, więc ubrudziłam go trochę popiołem. Ismae pomogła mi go upiąć na włosach. Potem odstąpiła, by lepiej ocenić całość. ‒ Obiecaj mi, że będziesz ostrożna ‒ powiedziała zaniepokojona. ‒ Jestem jak chodząca zbrojownia. ‒ Miałam aż pięć ostrzy pod sukienką. Dwa przytroczone u pasa, po jednym na każdym udzie i jedno na plecach. Bez sztyletu na przegubie czułam się naga, ale żołnierze chętnie łapali kobiety za ręce, a nie mogłam ryzykować, że odkryją kawałek zimnej stali pod rękawem. ‒ Jestem gotowa. Podeszła do mnie z rękoma złożonymi jak do modlitwy. ‒ Tylko błagam cię, uważaj na siebie ‒ poprosiła. Ujęta troską przyjaciółki, bo była jedną z nielicznych osób, którym naprawdę na mnie zależało, objęłam ją. ‒ Będę, obiecuję. Ale pamiętaj, że to tylko ludzie d’Albreta, a nie on sam, więc nie stanowią dla mnie wielkiego wyzwania. Nieco uspokojona, uśmiechnęła się. ‒ No dobrze. Chodźmy więc do kapitana. Kapitan w towarzystwie ksieni i Duvala czekał na mnie w korytarzu. Byłam rozdarta pomiędzy chęcią pochwalenia się przeoryszy, jak dobrze potrafię wykonać zadanie, a obawą, by nie odsłonić za bardzo siebie i umiejętności, by nie chciała wykorzystać ich w swoich intrygach. ‒ Słodki Jezu ‒ mruknął kapitan. ‒ W życiu bym cię nie poznał, pani. Dunois chciał osobiście iść ze mną na poszukiwania szpiegów, ale ponieważ zwracałby na siebie za dużo uwagi, wyznaczył mi eskortę złożoną z dowódcy garnizonu miejskiego, Michaulta Thabora, i kilku zaufanych podkomendnych. Nie ufałam żołnierzom tak bardzo jak on, ale w tych okolicznościach nie miałam zbyt wielkiego wyboru. Kiedy mieliśmy wyruszyć, serce zaczęło mi bić szybciej i poczułam dreszcz podniecenia. Ten frywolny nastrój sprawił, że postanowiłam utrzeć nosa ksieni. ‒ Nie pobłogosławisz naszej wyprawy w imię Mortaina, matko przełożona? ‒ Choć chciałam jej tylko zrobić na złość, poczułam, że naprawdę pragnę Jego

błogosławieństwa, bo ostatnio nie było pomiędzy nami zgody. Nozdrza ksieni zafalowały z irytacji, ale spuściła wzrok i umieściła dłoń na mojej głowie. ‒ Niech Mortain cię prowadzi i otacza cienistym ramieniem ‒ wyrecytowała i szybko zabrała rękę. Mimo wszystko poczułam się spokojniejsza, jakby Mortain ją usłyszał, nawet jeśli jej słowa nie były szczere. Opuściliśmy zamek wyjściem dla służby, ale ponieważ pora była już późna, nikt nas nie widział. Na zewnątrz czekał lichawy osioł, dźwigający na grzbiecie kosze wypełnione praniem. Dowódca zwrócił się do mnie przyciszonym głosem: ‒ Ustaliliśmy, które miejsca są najbardziej narażone na działanie szpiegów. To bramy miasta, szyje, mosty, rezerwuar i wrota rzeczne. ‒ Świetnie. A patrole? ‒ Podwoiliśmy liczbę strażników na posterunkach na murach i wzmocniliśmy straże pod nimi. ‒ Gdzie powinniśmy zacząć? ‒ Przy wschodniej bramie, a potem pójdziemy do następnych. ‒ Dobrze, prowadź więc. Thabor ruszył energicznie naprzód, zaś jego ludzie rozproszyli się i zostali w tyle. Nikt nie powinien pomyśleć, że jesteśmy razem, bowiem kapitan garnizonu w towarzystwie praczki zapewne wzbudziłby zainteresowanie. Pewnie miałam czuć się bezpiecznie z eskortą, ale świadomość, że mam kogoś za plecami, napawała mnie niepokojem, który z trudem ignorowałam. Ulice były ciche i wyludnione. Mądrzy i porządni mieszkańcy pozamykali drzwi, okiennice i dawno już spali w swych łóżkach. Gdy szliśmy szpalerami przytulonych do siebie koślawych domów, stukot kopyt osła odbijał się echem od murów. Wydawało mi się, że zachowujemy się strasznie głośno, ale pomyślałam, że ci, którzy nas usłyszą, pewnie naciągną tylko głębiej koce lub sprawdzą, czy drzwi ich domostw są dobrze zawarte. W miarę oddalania się od zamku budowle stawały się mniejsze i bardziej zaniedbane. Pośród domów widziałam nędzne sklepiki i tawerny, a dokoła panował hałas. Wreszcie dotarliśmy do ulicy biegnącej wzdłuż murów miejskich. O tej porze mogli tu przebywać tylko żołnierze. Minąwszy wieżyczki wartownicze, znaleźliśmy

się wreszcie przy bramie. Thabor pospieszył przed siebie, jakby zmierzał w jakimś konkretnym celu, ale wiedziałam, że ukryje się gdzieś nieopodal i zaczeka na mnie. Prowadząc osła, podeszłam do wrót. Dobiegł mnie pomruk głosów wartowników, którzy umilali sobie czas opowieściami. Zdjęłam z osła kosz, oparłam go o biodro i poszłam ku drzwiom. Wartownik obserwował mnie leniwie. ‒ Czego tu szukasz? ‒ zapytał. ‒ Pierre’a de Foix. ‒ Tak nazywał się żołnierz, który zapadł na krwawą biegunkę i leżał w infirmerii, miałam więc pewność, że nie będzie go na posterunku. ‒ Nie ma go, idź stąd. Ze złością, której nawet nie musiałam udawać, klepnęłam pranie w koszu. ‒ O nie! Winien mi cztery sou za to pranie. Nie haruję za darmochę! ‒ Podeszłam, mrużąc podejrzliwie oczy. ‒ A może o to chodzi?! Może Pierre przegrał forsę w kości? Skąd mam wiedzieć, że go nie ukrywasz? O ja nieboga, pewnie przepuścił cały żołd i nie zapłaci uczciwej niewieście! ‒ Uczciwej! ‒ parsknął żołnierz. Zaczęłam jazgotać jak przekupka. ‒ Mówił, że dzisiaj ma tu wartę nocną, czemu miałby kłamać? Chciał mnie oszukać! Doniosę na niego kapitanowi! Wartownik przerwał mi, łapiąc za ramię i pociągając do siebie. ‒ Nie nazywaj mnie kłamcą, dziwko, bo oberwiesz. Masz, patrz! ‒ Pchnął mnie w kierunku wartowni i przytrzymał. ‒ Zobacz sama, czy jest tu ten, którego szukasz. A potem zmiataj stąd. Z nadzieją, że ludzie Thabora nie zrobią niczego głupiego, zajrzałam do środka. W wartowni siedziało pięciu ludzi, ale żadnego z nich nie znałam. Szósty odwrócił się od małego piecyka i złapał za krocze w obscenicznym geście. ‒ Mam tu coś dla ciebie do roboty, chcesz? Na krótką chwilę zamarłam. Mężczyzna miał jasnobrązowe włosy, ale charakterystyczną rudą brodę. Nazywał się Reynaud i był człowiekiem d’Albreta. Odwróciłam się błyskawicznie, żeby mnie nie rozpoznał. ‒ Nie robię w drobnicy, biorę tylko duże roboty ‒ krzyknęłam przez ramię i korzystając z salwy gromkiego śmiechu, wymknęłam się na zewnątrz. Ulżyło mi, gdy ciemność skryła moją twarz. ‒ Pewnie się gdzieś ukrywa ‒ warknęłam do wartownika na pożegnanie i odskoczyłam, kiedy sięgnął po broń. Kątem oka dojrzałam dwie postaci cofające się w cień zaułka.

Wróciłam do osła i pomstując pod nosem tak, żeby wartownik mnie słyszał, umocowałam kosz na grzbiecie zwierzęcia. Thabor podszedł do mnie, dopiero gdy skręciłam w następną ulicę. ‒ Co tam się stało? ‒ zapytał. ‒ Dlaczego ten żołnierz cię złapał? ‒ Wydawało mu się, że nazwałam go kłamcą. Co zresztą zrobiłam. Ale dostałam się do środka, więc było warto. ‒ Postępuj ostrożniej. Jestem osobiście odpowiedzialny za twoje bezpieczeństwo. ‒ To Reynaud ‒ przeszłam od razu do rzeczy. ‒ Nie wiem, czy tu używa tego nazwiska, ale to on jest człowiekiem d’Albreta. Ma jasnobrązowe włosy i rudą brodę. Thabor przekazał informację jednemu ze swoich ludzi, kazał mu zostać i pilnować szpiega, a potem ruszyliśmy w drogę. Byłam podekscytowana tym pierwszym zwycięstwem i nagle noc wydała mi się piękniejsza. Straż wieży rzecznej liczyła sobie tylko czterech ludzi. Jeden z nich zaproponował, że odkupi porzucone pranie Pierre’a, ale w żadnym nie rozpoznałam żołnierza hrabiego. Chodziliśmy od posterunku do posterunku. Niektóre obstawiono tuzinem wartowników, inne czterema, jednak nie znalazłam kolejnego sabotażysty. Opadło mnie przygnębienie, bo wiedziałam, że skoro jest jeden człowiek, musi być ich więcej. Musiałam ich odnaleźć, żebyśmy nie siedzieli tu jak owieczki, czekając, aż d’Albret zacznie rzeź. Zdążyliśmy obejść tylko wschodnie wieże, a już niebo zaczęło jaśnieć. Moje przebranie, choć dobre, nie zwiodłoby uważnego obserwatora za dnia. Niechętnie zgodziłam się, by Thabor zarządził powrót. ‒ Wyglądasz na zawiedzioną, a niepotrzebnie się martwisz ‒ pocieszał mnie. ‒ Znaleźliśmy jednego, znajdziemy i innych. ‒ Tak, ale wolałabym, żeby to się stało raczej wcześniej niż później. W tym momencie z pobliskiej tawerny wytoczył się jakiś pijak. Wystraszony osioł zaryczał, a żołnierze sięgnęli po broń. Ale pijaczyna beknął tylko i chwiejnie tuszył do domu. Zatrzymałam się, uderzona pewną myślą. ‒ Wejdę do środka ‒ oświadczyłam. ‒ Skoro ci, których szukamy, nie mają

dziś służby, pewnie przesiadują w tawernie. ‒ Moje rozkazy nie obejmowały poszukiwań w takich miejscach ‒ sprzeciwił się z surową miną. ‒ Twoje rozkazy są takie, że masz mi towarzyszyć podczas zadania. Nie pytam cię o zgodę, kapitanie, tylko informuję. ‒ Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem i nagle przypomniałam sobie, z jaką łatwością rycerz przystał na wysłanie mnie w tę niebezpieczną misję. Obudziła się we mnie rozpacz. Pokryłam ją zniecierpliwieniem. ‒ To co? Skinął przyzwalająco. ‒ Dobrze, ale ktoś z tobą pójdzie. Miałam ochotę dalej się wykłócać, ale kończył nam się czas. ‒ Niech będzie. Ty. ‒ Wskazałam żołnierza, który nazywał się Venois. ‒ Chodź, będziesz moim nocnym kompanem. ‒ Zerknął na dowódcę i otrzymawszy przyzwolenie, podszedł do mnie. Rozwiązałam mu kaftan pod szyją i nie zważając na protesty, zmierzwiłam włosy i przekrzywiłam pas z mieczem. ‒ Całą noc włóczyłeś się ze mną po tawernach i opiłeś się jak Świnia. Musisz odpowiednio wyglądać. Jeszcze raz zerknął na kapitana, a na widok jego wyraźnie zdegustowanej miny naszła mnie ochota, żeby go spoliczkować. Ten gbur nawet nie zdawał sobie sprawy, ilu mężczyzn błagałoby mnie o to, co jemu podałam na tacy. Złapałam go za ramię i pociągnęłam w stronę knajpy. Karczma o tej porze świeciła raczej pustkami. Pozostało tylko kilku klientów. Trzech półleżało na blacie jednego ze stołów, z trudem dopijając resztki trunków. W kącie jakiś mężczyzna obmacywał drzemiącą mu na kolanach dziewkę służebną, a kilku innych grało w kości przy blasku dogasającego paleniska. Uwiesiłam się na Venois i popchnęłam w kierunku ławy. Żołnierz trzymał się sztywno i mogłam mieć tylko nadzieję, że obecni są już tak pijani, że tego nie zauważą, a jeśli, zrzucą to na karb wojskowej postawy, nie trzeźwości. Wśród grających rozległy się chrapliwe okrzyki, a ja kuksnęłam swojego towarzysza. ‒ Przygarb się trochę ‒ poleciłam mu kątem ust. ‒ I powłócz nogami. A potem zawołaj, że chcesz wina. Zrobił posłusznie, co mu kazałam, przyciągając uwagę zniecierpliwionej posługaczki. Ostrożnie pokierowałam Venois tak, bym mogła lepiej przyjrzeć się grającym. Żaden z siedzących przy stołach klientów nie wydał mi się znajomy. Nie

rozpoznawałam wszystkich ludzi d’Albreta po twarzy, ale wszyscy oni byli podobni ‒ agresywni, wojowniczy i brutalni. Żaden z tych mężczyzn nie wyglądał na takiego. Grający w kości byli moją ostatnią nadzieją. Odczekałam, aż dostaniemy swoje wino, i zaczęłam je pić. Było kwaśne i wodniste, o mało co go nie wyplułam. Zmusiłam się do przełknięcia i oparłam o Venois. ‒ Grywasz w kości? ‒ zapytałam. Żołnierz wzruszył ramionami. ‒ Czasami, ale staram się nie grać. Odczekałam moment, ale nie podjął tematu. Właśnie otwierałam usta, żeby kazać mu się przyłączyć do grupki przed kominkiem, gdy znów rozbrzmiały okrzyki. Tym razem jednak towarzyszył im szczęk stali. Rozgorzała kłótnia i nareszcie mogłam przyjrzeć się lepiej gestykulującym gwałtownie mężczyznom. Szybko rozpoznałam Huona le Grandea, był tak wielki jak sam d’Albret i prawie tak samo paskudny. Wywijał ostrzem w stronę dwóch innych. Jeden, o rzadkiej bródce, wielkim nosie i tylko trzech palcach u lewej dłoni, nazywał się Ypres. Obok niego stał Gilot, niski, przysadzisty, groźny jak ranny borsuk. Omal nie zaśmiałam się z głupoty tych ludzi, którzy zamiast przyczaić się cicho, wszczynali burdy. Przytuliłam się do Venois, udając, że skubię mu ucho. ‒ Trzech z tych grających w kości to nasi poszukiwani. Informacja ożywiła mojego towarzysza, bo zaczął przykładać się do swej roli z większym entuzjazmem, nawet jeśli nie talentem. Wskazałam mu sabotażystów. Ale prawie świtało, a karczmarz, wielki mężczyzna o pięściach jak młoty, wyrzucił graczy, nim zdążyli zrujnować mu lokal. Resztę klientów też wykopał, tak na dodatek. Katastrofa była blisko, bo wybiegając z karczmy, wpadłam prawie na szpiegów, ale przebranie zdało egzamin, a im wzrok się mącił od trunków. Venois przytrzymał mnie mocno, drugą rękę kładąc na broni, więc hałaśliwa banda straciła zainteresowanie. Z lekkim sercem opisałam ich Thaborowi, a potem obserwowałam, jak trzech jego ludzi wyłania się z zaułków, po czym znika w ciemnościach uliczki,

którą ruszyły zbiry d’Albreta.

Rozdział trzydziesty drugi Rozpierała mnie duma, że znalazłam sposób, by powiązania z d’Albretem obrócić na naszą korzyść. Cieszyłam się z sukcesu i radowałam myślą, że tylko ja w całym mieście mogłam zidentyfikować szpiegów. Nikt inny. Trudno mi było uwierzyć, że Dunois i Thabor będą porządnie obserwować tych ludzi, ale nie mogłam przecież śledzić ich sama, pozostawało mi więc pokładać wiarę w tych dwóch. Obecność Ismae w mojej komnacie przyjęłam z zaskoczeniem, ale również zadowoleniem. Znacznie mniej ucieszyłam się natomiast na widok ksieni. Już od progu dostrzegłam dumny profil jej sylwetki podświetlonej blaskiem ognia. Gdy zamknęłam za sobą drzwi, odwróciła głowę, jak sokół, który ujrzał swą ofiarę. ‒ I co? ‒ zapytała ostro. Postanowiłam, że nie pozwolę jej obedrzeć się z sukcesu. ‒ Tobie również dobrego dnia, matko przełożona. Zafalowała nozdrzami, ale zignorowała mój przytyk. ‒ Jak wam poszło? ‒ Bardzo dobrze. Znaleźliśmy czterech szpiegów. Kapitan Thabor dał każdemu cień, więc będą obserwowani i każdy ich ruch zostanie zanotowany. Ksieni skinęła głową, ale nie wyrzekła ani słowa pochwały, której tak łaknęłam. Sam fakt, że tak pożądam jej uznania, bardzo mnie rozgniewał. ‒ W takim razie prześpij się, żebyś miała jasny umysł na spotkaniu rady. Niepewna własnego głosu, skłoniłam się tylko dwornie. Wyczuwając w tym geście ironię, ksieni prychnęła i wyszła z komnaty, zamykając za sobą drzwi. ‒ Musisz ją tak drażnić? ‒ zapytała Ismae z mieszaniną rozbawienia i zgorszenia. ‒ Ja? Przecież to ona mnie dręczy. Słyszałaś, żeby mnie pochwaliła albo podziękowała? Ismae sposępniała i pokręciła przecząco głową.

‒ To prawda, zawsze skąpiła ci dobrego słowa. Ciekawe dlaczego. ‒ Może dlatego, że jest głupią krową ‒ zasugerowałam, mocując się z czepkiem. Ismae uśmiechnęła się łobuzersko. ‒ Pewnie masz rację. Czekaj, pomogę ci. ‒ Podeszła i odpięła mi z włosów brudny lniany czepek, a potem rozsznurowała tasiemki sukni. Z ulgą zdjęłam gryzącą samodziałową szatę. ‒ A tak naprawdę? Nie wiesz, dlaczego ksieni mnie tak nie znosi? ‒ zabrzmiało to bezradnie i żałośnie, dlatego zaśmiałam się kpiąco. ‒ Zawsze mnie tak traktowała, a ja nie mam pojęcia czemu. ‒ W zakonie ścierałyśmy się, owszem, ale myślałam, że jestem po prostu krnąbrną wychowanką i nie ma do mnie cierpliwości. Jednakże tutaj, w Rennes, kiedy zrobiłam tyle, by zadośćuczynić jej woli, a mimo to nie otrzymałam słowa pochwały, doszłam do wniosku, że musi chodzić o coś innego. ‒ Nie wiem. Annith próbowała się dowiedzieć, jakie są powody niechęci przeoryszy wobec ciebie, ale nic nie wskórała. Cokolwiek to jest, nie zostało zapisane na żadnym strzępku pergaminu, który miała w ręku Annith. ‒ Może jest w tej przeklętej księdze, którą ciągle ze sobą nosi. ‒ Nie sądzę, żeby było zapisane gdziekolwiek, to przecież tylko niechęć, prawdopodobnie spowodowana jej osobistymi uprzedzeniami. ‒ Miałaś jakieś wieści od Annith? Coś o niej albo o siostrze Veredzie? ‒ Dziwny to był moment na chorobę klasztornej wieszczki i przejęcie jej obowiązków przez niechętną, niedoświadczoną jasnowidzkę, która miała przeprowadzić zakon przez te trudne czasy. ‒ Tak! Dzisiaj rano przyszedł od niej list. ‒ Ismae przysunęła się i ściszyła głos. ‒ Ona planuje ucieczkę z zakonu! ‒ Ucieczkę? ‒ powtórzyłam niepewna, czy się nie przesłyszałam. Annith, którą znałam, nigdy nie pomyślałaby o czymś tak buntowniczym. Ale co ważniejsze, bałam się o nią. Sama poza murami zakonu nie była bezpieczna. ‒ Tak, ucieczkę ‒ potwierdziła Ismae. ‒ Powiedziała, że woli uciec, niż gdyby miała zostać zamknięta w klasztorze na resztę życia. ‒ Przecież będą ją ścigać. Nie pozwolą jej odejść po tym, ile włożyli w jej naukę. Poza tym kto miałby zająć jej miejsce? Następną w kolejności nowicjuszką jest Aveline i ma tylko jedenaście lat. Ismae przekrzywiła głowę. W tym momencie bardzo przypominała Annith.

‒ Myślę, że z łatwością wywinie się pogoni. Ma za sobą te wszystkie umiejętności, które nabyła w klasztorze, a większość zakonnic od wielu lat nie opuszczała wyspy. ‒ To prawda. Ale gdzie miałaby iść? I gdyby odeszła, kto przekazywałby nam wolę Mortaina? Ismae otworzyła usta i zamknęła je. ‒ O tym nie pomyślałam ‒ przyznała. ‒ Może dołączy do nas tu, w Rennes, i będzie służyła księżnej? ‒ Tu? I natychmiast wpadnie w ramiona ksieni? ‒ Chciałabym, żeby matka przełożona wróciła już do klasztoru ‒ skrzywiła się Ismae. ‒ Mam dość życia pod jej krytycznym okiem. ‒ Mnie mówić nie musisz, wiem, jaka potrafi być dokuczliwa. Ismae uśmiechnęła się smutno. ‒ No tak. A teraz chodź, pomogę ci zmyć ten popiół z włosów, inaczej zabrudzisz całą pościel. *** Moje wyprawy zabrały jeszcze dwie kolejne noce, podczas których udało mi się wyłuskać razem aż siedemnastu sabotażystów. Każdy z nich dostał obstawę złożoną z zaufanych ludzi kapitana Thabora. Mieli ich obserwować i pilnować. Moje nocne eskapady miały dodatkowe korzyści: trzymały mnie z dala od Bestii oraz intryg ksieni, i to także w ciągu dnia, bo musiałam się wysypiać, aby dobrze spełniać zadanie, tak istotne dla miasta i bezpieczeństwa księżnej. Wiązało się to też z postrzeganiem mnie jako bohaterki, a mnie bardzo podobała się rola, która dotychczas nie była moim udziałem. Trzeciego dnia zuchwałe zachowanie wobec ksieni poskutkowało nakazem stawienia się przed jej obliczem. Wezwanie nadeszło zdecydowanie zbyt wcześnie. Z trudem zwlokłam się z łóżka i ledwie widząc na oczy, zaczęłam się pospiesznie ubierać. Umyta, ubrana, pewna, że każdy włos mam na właściwym miejscu, podążyłam do jej komnat. Przed wejściem przystanęłam, wzięłam głęboki oddech i wygładziłam szatę. W duchu napominałam się, że nie jestem już nowicjuszką karconą za byle przewinienie. Bo właśnie sobie uświadomiłam, że wtedy były one wyrazem niewinnego buntu. Zostałam wyrwana z domu, a choć było to miejsce straszne i okrutne, tylko je znałam przez pierwsze czternaście lat mego życia. Umieszczono mnie na samotnej, skalistej wysepce, gdzie zostałam przewieziona nocą w łódce przez tajemniczego

przewoźnika, o którym mawiano, że zajmuje się przeprawą do samego Podziemia. Byłam prawie oszalała z przerażenia. Poczułam straszny gniew, że w tamtej chwili, wystraszona, znękana, zamiast współczucia i ciepła spotkałam się z suchym osądem ksieni. Po raz pierwszy doznałam tego uczucia. Zapukałam do drzwi. ‒ Wejść ‒ usłyszałam głos przeoryszy. Zadarłam głowę, wykrzywiłam usta w kpiącym uśmieszku i weszłam. Ksieni odbierała właśnie list przyniesiony przez kruka. Nie popatrzyła na mnie ani nie uczyniła innego gestu wskazującego, że dostrzegła moją obecność. Tę taktykę pamiętałam z zakonu, miała na celu zbicie rozmówcy z tropu. Jednakże jej drobne przykrości były niczym wobec ogromu cierpień, których doznałam w ciągu ostatnich kilku miesięcy, wobec czego moja udawana drwina przerodziła się w szczere rozbawienie. Zamiast stać w zniecierpliwieniu czy denerwować się, podeszłam do okna wychodzącego na dziedziniec. Nie widziałam, co dzieje się na zewnątrz, chciałam tylko, aby wiedziała, że jej gierki nie zrobiły na mnie wrażenia. Zerknęłam przez ramię i zdążyłam zauważyć, że poirytowana marszczy brwi. Potem wróciła do czytania wiadomości. Upewniwszy się, że osiągnęłam cel, wróciłam do spoglądania za okno. Wkrótce usłyszałam szelest papieru. ‒ Sybello ‒ odezwała się ksieni. Odwróciłam się powoli, stając na tle jasnego okna, czym zmusiłam ją do mrużenia oczu. ‒ Tak, matko przełożona? ‒ Podejdź tu. Nie chcę wykręcać sobie szyi, żeby z tobą porozmawiać. ‒ Oczywiście. Przeszłam na drugi koniec komnaty, gdzie przeorysza usadzała kruka na pustej żerdzi nad biurkiem. ‒ Dobrze, że twoje myśli zwróciły się ku kwestii zapewnienia księżnej bezpieczeństwa. To świadczy, że nauki przyniosły oczekiwany efekt. I znów nie ja tego dokonałam. Nigdy niczego nie osiągałam. Znów wszystkie zasługi zostały przypisane naukom zakonnym i jej samej. ‒ I dlatego też wezwałam cię do siebie. Masz nowe zadanie. Serce podskoczyło

mi do gardła. ‒ Nie wiedziałam, że już zakończyłam to. Odwróciła się od kruka i popatrzyła mi prosto w oczy. ‒ Musisz wrócić do Nantes, na dwór d’Albreta. Przez chwilę byłam pewna, że się przesłyszałam. A potem, oszołomiona, powiedziałam pierwsze, co przyszło mi do głowy: ‒ Chyba sobie żartujesz. Jej twarz ściągnęła się w gniewie. ‒ To nie żarty. Musimy poznać szczegóły planu hrabiego, a ty jesteś najodpowiedniejszą osobą do tej misji. ‒ Chyba zdajesz sobie sprawę, że moja rola wiernej córki skończyła się wraz ze zniknięciem więźnia? ‒ Nie dostałaś polecenia, aby postąpić w ten sposób. ‒ Nie było w mojej mocy, by tego uniknąć ‒ przypomniałam, ledwie trzymając nerwy na wodzy. ‒ Tak czy inaczej, d’Albret nie przyjmie mnie znów na dwór. A już na pewno nie jako kogoś, komu można zaufać na tyle, bym mogła zdobyć jakiekolwiek informacje. Prawdopodobnie zabije mnie na miejscu. ‒ Choć nie byłaby to szybka i czysta śmierć, w to nie wątpiłam. ‒ Oczywiście nie możesz wrócić jako ty, ale dowiodłaś, że jesteś mistrzynią przebrania. Zostaniesz służką, dzięki czemu będziesz mogła kręcić się po całym zamku i podsłuchiwać pod drzwiami. Miałam ochotę potrząsnąć nią, a potem wymierzyć jej w tę spokojną twarz siarczysty policzek. ‒ Nie słyszałaś, co przed chwilą powiedziałam? D’Albret ma oko na każdego mieszkańca zamku, a oni siebie wzajemnie też szpiegują. Już zabił połowę służby, i to tylko dlatego, że podejrzewał ich o lojalność wobec księżnej. W życiu nie wpuści do domu obcej służącej. Ksieni wciągnęła głośno powietrze falującymi nozdrzami. Jej gniew pozwolił mi sądzić, że dotarło do niej to, co rzekłam. Gwałtownym ruchem ukryła dłonie w rękawach i podeszła do okna. Nie poruszyłam się, cały wysiłek koncentrując na ukryciu, że sama kipię z wściekłości. ‒ Dobrze. Wobec tego wrócisz tam tylko po to, by zabić d’Albreta. Słodki

Mortainie. Czy ona myślała, że dam się nabrać po raz drugi? ‒ Choć niczego innego nie pragnę, matko przełożona, czyż nie zaprzecza to zasadom, które mi wpoiłaś? Hrabia nie został naznaczony. Chyba że... ‒ Nagle przyszło mi coś do głowy. ‒ Annith ujrzała to w wizji? Ksieni zacisnęła usta, aż jej wargi pobielały, i wyrwała dłonie z rękawów. Myślałam, że zaraz mnie uderzy. ‒ Co wiesz o Annith? Pisałyście do siebie, gdy byłaś w Nantes? Wiesz, że to zakazane! Byłam tak zaskoczona jej wybuchem, że nawet nie pomyślałam o niczym innym, jak prawdzie. ‒ Nie, matko przełożona! Nie miałam z nią kontaktu, także listownego, od czasu opuszczenia zakonu! Powoli i z wyraźnym trudem ksieni opanowała się i odwróciła z powrotem do okna. ‒ Jak to możliwe, że d’Albret nie został naznaczony? Po tym wszystkim, co zrobił? ‒ rzuciła, jakby imię Annith nigdy nie padło. ‒ Może po prostu przeoczyłaś piętno? Albo nie szukałaś dość dokładnie? Może twoje lęki osłabiły cię i sprawiły, że stałaś się przesadnie ostrożna? Gniew prawie ze mnie kipiał. Z trudnością powściągnęłam nerwy, nie chcąc przy niej stracić panowania nad sobą. ‒ Nie został naznaczony, uwierz. Nie raz to sprawdzałam. Ostatnim razem widziałam go nagiego na dwa dni przed opuszczeniem Nantes. ‒ No to piętno mogło pojawić się od tamtej pory ‒ upierała się. Wtedy uzmysłowiłam sobie, że nie przyjmie odmowy. Robiła wszystko, co w jej mocy, by wtłoczyć mnie na powrót w pudełko, które dla mnie przyszykowała. Nadszedł moment, kiedy musiałam wybrać pomiędzy tym ciasnym zakonnym pudełkiem a odstąpieniem od wszystkiego, co do tej pory znałam. Spróbowałam raz jeszcze. ‒ Jeśli zrobię to, o co prosisz, może nawet uda mi się dostać do pałacu, może nawet zabić d’Albreta, ale na pewno nie wyjdę z tego żywa. Jest tam wielu, którzy tego dopilnują. Już wypowiadając te słowa, wiedziałam, że ona dobrze o tym wie. I wtedy dotarło do mnie z całą siłą, że byłam dla niej tylko narzędziem, i to tak zepsutym, że

nie żal było je stracić. ‒ Wszystkie musimy ponosić ofiary w służbie Mortaina. A ty nosisz w sobie pragnienie śmierci, odkąd przybyłaś do zakonu. Może w ten sposób Mortain odpowiada na twe modlitwy. Jej słowa wbijały się w moje serce niczym ostre czarne ciernie. Poczułam, jak ogarnia mnie znajomy mrok i rozpacz. Czy kiedykolwiek tak ochoczo poświęcała nowicjuszkę w imię sprawy Mortaina? Nie, w imię własnej sprawy, bo chodziło tylko o przyniesienie chwały zakonowi, jej. Jednocześnie przyszło mi do głowy, że ujawnienie moich sekretów dało mi wolność, ograniczając jej władzę nade mną. ‒ Może w takim razie nie jestem odpowiednią osobą, by służyć Mortainowi, bo nie wrócę do Nantes, matko przełożona. Poderwała głowę, jakbym ją uderzyła. Dziwne, że choć miała o mnie tak złe zdanie, nie przewidziała, co może nastąpić. Jej puls przyspieszył, znów odwróciła się do okna. Ja zaś poczułam lekkość w sercu i zaczęłam się zastanawiać, dokąd pójdę i co będę robiła, wolna od d’Albreta i zakonu. Odetchnęła głęboko i odwróciła się twarzą do mnie. Nie rozumiałam, skąd w jej oczach taki tryumf. Dopóki nie przemówiła. ‒ Jak chcesz. W takim razie wyślę tam Ismae. Słodki Jezu! Tylko nie ją! Pragnienie zemsty d’Albreta na Ismae nadal płonie żywym ogniem. Nie mógł pogodzić się z tym, że udaremniła jego napaść na księżną w korytarzu w Guerande. I nie miał pojęcia, jaką odegrałam w tym rolę, inaczej już dawno bym nie żyła. ‒ Nie możesz wysłać tam Ismae ‒ mówiłam swobodnie, spokojnie, jakbym wskazywała raczej błąd w jej planie, a nie stawała w obronie życia przyjaciółki. ‒ Po pierwsze d’Albret ją zna. Jej twarz wryła mu się w pamięć po zrujnowaniu planu, który uknuł w Guerande. I jest człowiekiem, który posiada nieludzką zdolność przejrzenia każdego przebrania. Ksieni nie dała się zwieść mojemu pozornemu spokojowi. Dobrze wiedziała, że wpędziła mnie w pułapkę. ‒ Potrafimy stworzyć różne przebrania. Możemy obciąć jej włosy, zafarbować, postarzyć ją w ciągu paru zaledwie godzin. ‒ D’Albret nie dopuści do siebie nikogo, kto uraziłby jego wzrok

odpychającym wyglądem. ‒ Nawet jeśli nie rozpoznałby jej i nie zabił na miejscu, skrzywdziłby ją dla przyjemności. ‒ Poza tym i tak by ją poznał. I nie zapominaj, że wielu dworzan widywało ją z Duvalem. Jeśli nie sam hrabia, to ktokolwiek inny przejrzałby jej przebranie i ochoczo doniósł d’Albretowi o swych spostrzeżeniach. Ksieni splotła dłonie i podparła brodę kciukami. ‒ Ach, no cóż, szkoda, bo wydawało mi się to świetnym rozwiązaniem. ‒ Jej ton zmroził mnie, bo nie oczekiwałam tak szybkiej kapitulacji. Jednak to kolejne słowa ścięły mi krew w żyłach. ‒ Wobec tego poślę tam Annith. Czas na jej pierwszą misję. D’Albret nigdy jej nie spotkał, nikt spoza zakonu jej nie zna, a do tego jest najsprawniejszą nowicjuszką, jaka kiedykolwiek przybyła do klasztoru. Równie dobrze mogłaby posłać owcę do wilczej jamy, bo choć umiejętności Annith były naprawdę niezwykłe, niewinność nie pozwoliłaby jej przejrzeć sztuczek dworskich i z pewnością zostałaby zwiedzona. Czyżby ksieni była tak bezwzględna, by posłać Ismae lub Annith na pewną śmierć? Na pewno jej słowa były podstępem. Na pewno. Ale czy miałam aż taką pewność, by zaryzykować życie przyjaciółek? Ogarnął mnie chłodny spokój. Spojrzałam w obojętne oczy ksieni. ‒ To nie będzie konieczne, matko przełożona, wrócę tam. Ulżyło jej trochę. ‒ Wspaniale. Cieszę się, że nareszcie poważnie traktujesz swoje obowiązki. ‒ Kiedy mam wyruszyć? ‒ Za dzień lub dwa. Dokładniej ustalę to po dzisiejszym spotkaniu rady.

Rozdział trzydziesty trzeci Wstrząśnięta, odrętwiała, dowlokłam się do komnaty, marząc o chwili samotności. Koniec końców okazało się, że wszystkie drogi prowadzą do d’Albreta. Bez względu na to, czy podążałam nimi w gniewie, czy uciekałam ze strachu, zawsze zakręcały, wracając do niego. Jak mogłam myśleć, że się od niego uwolnię? Już gdy odkryłam, że jadę do Rennes z rycerzem, wiedziałam, że to tylko opóźnienie nieuniknionego. Ale tu, na miejscu, głupia, pozwoliłam sobie na iskierkę nadziei, choć w głębi duszy czułam, że to tylko bogowie dworują sobie ze mnie. W ciągu kilku dni zapomniałam lekcji, które życie dawało mi przez tyle lat. Najwyraźniej moim przeznaczeniem była śmierć z rąk d’Albreta. Pytanie tylko, czyjego przeznaczeniem jest śmierć z moich? Bo tylko to mi pozostało ‒ uderzyć szybko, niezawodnie, skutecznie, upewnić się całkowicie, że umrze przede mną. A może nie? Co by się stało, gdybym po prostu odeszła? Duval z pewnością ochroniłby Ismae. Z zadumy wyrwało mnie stukanie do drzwi. Bojąc się, że Ismae mogła dowiedzieć się o mojej rozmowie z ksienią, pobiegłam otworzyć. Zamarłam na widok rycerza unoszącego rękę, żeby jeszcze raz zapukać. Naraz zabrakło mi słów, stałam tak i gapiłam się na niego z otwartymi ustami. Bladość i sińce zniknęły już z jego twarzy i miał przycięte włosy. Wspierał się na lasce, ale poza tym wyglądał, jakby już całkiem wrócił do siebie. Opuścił ramię. ‒ A więc tutaj jesteś. Myślałem, że się przede mną ukrywasz. Mimo że to właśnie robiłam od jakiegoś czasu, skrzywiłam się drwiąco. ‒ A niby czemu miałabym to robić? Zmarszczył groźnie brwi, a spojrzenie, jakim mnie obrzucił, prawie przypaliło mi włosy na głowie. ‒ Co noc wysyłałem Yannica, żeby cię do mnie ściągnął. Chciałem porozmawiać. Czemu go unikałaś?

Ach, więc to dlatego pokurcz mnie śledził. Wzruszyłam ramionami. ‒ Myślałam, że boisz się, iż nie wypełnię dobrze swojego zadania rozpoznania ludzi d’Albreta, i dlatego go za mną wysyłasz. Wyraźnie dałeś to do zrozumienia na spotkaniu rady. Rozwarł szczęki z wyraźnym wysiłkiem. ‒ Bałem się o ciebie, to było bardzo niebezpieczne. ‒ Och! Więc nie jesteś zły o to, że okazałam się córką d’Albreta? ‒ Nie wiem, co we mnie wstąpiło, by sypać sól na ranę, którą sama sobie zadałam, ale nie mogłam się powstrzymać. ‒ Przecież mówiłaś, że jesteś córką Mortaina? ‒ Tak, ale tylko z urodzenia, bo wychował mnie hrabia, o czym przypomniała mi ksieni na tym samym spotkaniu. Potrząsnął wielką głową. ‒ Nie ufam tej kobiecie ani trochę. I ty też nie powinnaś. To, że miał rację, wcale nie sprawiło, że bardziej go polubiłam. Jego rysy złagodniały, a w oczach zgasła iskra gniewu. ‒ Słuchaj, Sybello, musimy porozmawiać. Ta łagodność zaparła mi dech w piersiach, bo nawet w snach nie marzyłam, że kiedykolwiek spojrzy na mnie z taką czułością. Ale, merde, nie mogłam pozwolić sobie na sympatię czy współczucie. Nie teraz, bo te uczucia skruszyłyby całą moją determinację szybciej, niż mogłabym ją wzmocnić. ‒ A o czym tu mówić? Jestem córką człowieka, który zabił twoją siostrę, a co gorsza, przez cały czas cię okłamywałam w tej sprawie. ‒ Przestań ‒ warknął. ‒ To nie takie proste. Jego punkt widzenia napełnił mnie radością, którą musiałam brutalnie zdławić. ‒ Wiem tylko, że zamierzałam zostać w zamku i tej nocy, której cię uwolniłam, miałam zabić d’Albreta. Ty temu zapobiegłeś, popsułeś mi plany, uwiozłeś z miasta, nim wykonałam zadanie, zrujnowałeś przykrywkę. A teraz muszę tam wrócić. ‒ Wypowiedzenie tego ostatniego spowodowało skurcz gardła, więc musiałam chwilę odczekać, nim mogłam kontynuować. ‒ Wtedy byłoby mi o wiele

łatwiej, wtedy, zanim... ‒ utknęłam, niepewna, co chciałam rzec. Żar gniewu znów znalazł odbicie na jego twarzy. Rycerz wyminął mnie, stanowczo wchodząc do mej komnaty. ‒ Jak to wrócić? Co przez to rozumiesz? Z czyjego rozkazu? ‒ Zakonu. Podobnie jak ty przysięgłam służyć mojemu bogu, a tego właśnie ode mnie oczekuje. ‒ Mówiąc to, nie miałam wątpliwości, że to przeorysza oczekuje ode mnie konfrontacji z d’Albretem. Nie wiedziałam natomiast, czy Mortain się z nią zgadza. Może to właśnie było karą za odwrócenie się od Niego i zakonu. Naszą gwałtowną rozmowę przerwało przybycie posłańca. Chłopak stanął w progu, przez chwilę wodząc oczyma pomiędzy mną a Bestią, wyraźnie niepewny, jak ma się zachować. ‒ Masz jakąś wiadomość dla któregoś z nas? ‒ ponagliłam go. Odchrząknął nerwowo. ‒ Tak, pani. I ty, i pan Waroch jesteście proszeni o udział w spotkaniu rady, które odbywa się w komnatach księżnej. Mam was zaprowadzić. ‒ Oczywiście ‒ powiedziałam, bardzo zadowolona z tego, że nam przeszkodził. Nie chciałam kontynuować tej rozmowy. ‒ Prowadź. ‒ Wyszłam za nim, zmuszając rycerza do wycofania się z komnaty, zanim dostanie drzwiami w nos. Podążyłam za giermkiem, słysząc za plecami stukot rycerzowej laski. *** Na spotkanie przybyliśmy jako ostatni. Na nasz widok ksieni zmarszczyła brwi z dezaprobatą, tyle że nie wiem, czy jej grymas odnosił się do mnie, czy też do faktu, że byliśmy razem. Duval wskazał nam miejsca i podjął przemowę. ‒ ...wzięliśmy sobie rady lady Sybelli do serca i przyspieszyliśmy zwieńczenie umowy ślubnej z Maksymilianem. Ceremonia odbędzie się dzisiaj po południu. Liczymy, że to małżeństwo zapewni księżnej bezpieczeństwo, szczególnie że otrzymałem raport z Nantes. Według niego d’Albret przygotowuje swe wojska do wymarszu na Rennes. Możliwe nawet, że już wyruszyli, bo z ostatnią wiadomością goniec wyjechał stamtąd wiele godzin temu. Mimo że się tego spodziewałam, poczułam skurcz lęku. Byłam pewna, że wywącha mnie tak samo jak wtedy, gdy miałam osiem łat i ukryłam jedno ze

szczeniąt, które urodziła jego ulubiona suka. Z tym że nie będę tu na niego czekała. Ruszę mu na spotkanie. Może to jedyne miejsce, gdzie nikt nie będzie mnie szukał ‒ tuż pod jego nosem. Jako kolejny przemówił kapitan Dunois. ‒ Dzięki lady Sybelli usunęliśmy zagrożenie ze strony, jak mniemamy, wszystkich szpiegów, więc gdy d’Albret przybędzie, nie otrzyma żadnej pomocy z miasta. Zastanawiałam się, jak może być aż tak pewny. Zidentyfikowaliśmy siedemnastu ludzi, ale co, jeśli jest ich więcej? Co, jeśli przeoczyłam jednego bądź kilku? ‒ Co z oddziałami z Hiszpanii? ‒ zapytała księżna. Miała dzisiaj bladą, ściągniętą ze zmęczenia twarz i głębokie cienie pod oczami. ‒ Zdążą dotrzeć do Rennes przed d’Albretem? ‒ Przybyli dzisiejszego ranka, Wasza Wysokość ‒ odpowiedział kapitan Dunois. ‒ Mój zastępca pomaga im się rozlokować. To dobra wieść, ale wszyscy zdawali sobie sprawę, że tysiąc Hiszpanów to nic wobec potęgi armii d’Albreta. ‒ A oddziały wolnych strzelców? ‒ Zostali zakontraktowani i są w drodze, Wasza Wysokość ‒ rzekł kanclerz. ‒ Powinni być na miejscu w ciągu dwóch tygodni. Za późno. Księżna zwróciła się do kapitana Dunois: ‒ Czy sztormy uspokoiły się na tyle, by Anglicy dobili do brzegu? Te sześciotysięczne oddziały były jedyną nadzieją na przełamanie oblężenia d’Albreta. Dunois i Duval wymienili ponure spojrzenia. ‒ Właśnie otrzymaliśmy wieści, Wasza Wysokość ‒ odparł kapitan. ‒ Francuzi zajęli Morlaix. Wszyscy aż jęknęli. ‒ Ale Anglicy! ‒ No właśnie. Będą musieli walczyć, żeby się do nas przedrzeć...

‒ Albo zostaną wybici do nogi już na brzegu ‒ zakończył Dunois. Nastąpiła chwila milczenia, podczas której rozmyślaliśmy o tej ostatniej katastrofalnej nowinie. Sytuacja wyglądała tak, jakby wokół naszego biednego księstwa zaciskała się powoli pętla. Duval przełknął przekleństwo, wstał i zaczął nerwowo chodzić. Rycerz, który słuchając wieści, wyglądał jak kocioł wrzątku, wreszcie przerwał milczenie: ‒ Jutro wyruszę i pojadę jak najszybciej do Morlaix, zabierając ze sobą węglarzy. ‒ Popatrzył kolejno na wszystkich zebranych, jakby sprawdzał, czy ktoś mu się sprzeciwi. Kanclerz zmarszczył czoło. ‒ Nie możesz zaatakować tysiąca żołnierzy francuskich z garstką wypalaczy węgla ‒ rzekł, a ja pomyślałam, że wcale nie zna Bestii z Waroch. ‒ Nie, ale mogę przeprowadzić dywersję, która umożliwi Anglikom lądowanie. ‒ To jest możliwe ‒ zgodził się Duval, a w jego głosie po raz pierwszy tego dnia dało się słyszeć cień nadziei. ‒ Po drodze ruszę do boju wieśniaków, aby zbrojnie sprzeciwiali się tym, którzy rabują ich domostwa. Może niektórzy z nich dołączą do mnie w Morlaix. ‒ Nadal uważam, że nie możemy ufać węglarzom ‒ obstawał przy swoim kanclerz Montauban. ‒ Są zbyt nieprzewidywalni i niezdyscyplinowani. Obawiam się, że uciekną, w chwili gdy najbardziej będziemy ich potrzebowali. Oczy rycerza przypominały pokryte lodem jeziora, gdy spojrzał na kanclerza. ‒ Dali mi słowo, kanclerzu. A ja im wierzę. ‒ Ale nie są zaznajomieni z rzemiosłem wojennym ‒ zauważył Chalon. ‒ A nie mamy czasu, żeby ich wyszkolić. ‒ W tym tkwi cały urok węglarzy. ‒ Rycerz pochylił się nad stołem. ‒ Nie walczą za pomocą znanych taktyk. Stosują zasadzkę, zaskoczenie, podstęp. Chaos i atak z ukrycia to ich najskuteczniejsza broń. ‒ Ale to niehonorowa walka! ‒ zaprotestował Chalon. ‒ W porażce też nie ma nic z honoru ‒ zauważył Duval. ‒ Zastanawiam się, czy ostatni ruch d’Albreta jest w jakiś sposób powiązany w czasie z atakiem

Francuzów. Czy wiedział, że posiłki z Anglii zostaną opóźnione, i dlatego wyruszył akurat teraz? ‒ Niedługo się tego wszystkiego dowiemy. ‒ Głos ksieni wdarł się w zapadłą po ostatniej wypowiedzi ciszę. ‒ Sybella wraca na swój posterunek na dworze d’Albreta, więc będziemy mieć więcej informacji na temat jego planów, mam nadzieję, że zanim wprowadzi je w czyn. Księżna spojrzała na mnie strapiona, a Ismae pobladła jak prześcieradło. ‒ Ale to dla niej śmiertelnie groźne! Hrabia wie, a przynajmniej podejrzewa, że to ona pomogła Bestii w ucieczce. ‒ To nie kwestia jej bezpieczeństwa, Wasza Wysokość, lecz tego, jak najlepiej służyć tobie, a poprzez ciebie Mortainowi. ‒ Twoja wierność i gorliwość zostanie należycie zapamiętana, matko przełożona. ‒ Cierpka nuta w tonie Duvala przekonała mnie, że on również nie ufa ksieni. Nastąpiła chwila milczenia, które przerwała dopiero księżna: ‒ Obawiam się, że muszę poprzeć barona Waroch. Nie mamy wielu możliwości. Uważam, że węglarzom należy się szansa. Nie tylko ja więc będę jechała jutro na spotkanie śmierci, rycerz pojedzie również po swoją.

Rozdział trzydziesty czwarty Po zakończeniu rady wstałam od stołu i ruszyłam ku drzwiom. Czułam na sobie błagalny wzrok Ismae, pragnącej, żebym na nią spojrzała, ale nie odwróciłam się. Nie potrafiłam. Rycerz też wypalał oczyma dziury w mych plecach, ale jego również zignorowałam. W tej chwili potrzebowałam najbardziej ciszy i samotności w komnacie. Kiedy do niej dotarłam, zaryglowałam się w środku, poprzysięgając sobie, że nikomu nie otworzę. Musiałam pomyśleć. Ostatnie wieści sprawiły, że odejście zaczęło jawić mi się bardziej prawdopodobnym. Ksieni nie dowiedziałaby się o tym przez dobre kilka dni, może nawet tygodni. A do tej pory d’Albret zwycięży lub zostanie pokonany, a losy wojny i naszego księstwa ustalone. Duval na pewno ochroni Ismae przed wysłaniem jej w moje miejsce, gdy ksieni dowie się, że tam nie dotarłam. A będzie już za późno, żeby Annith się na coś przydała. To dobry plan. Solidny. Już myślenie o tym sprawiło, że odetchnęłam nieco głębiej. Zaczęłam się pakować. Zamierzałam zabrać tylko te rzeczy, których brak utwierdziłby ksienię w przekonaniu, że ruszyłam na misję, tylko to, co mogliby mieć przy sobie ludzie ciągnący za wojskiem. Szata praczki i oczywiście broń. Wszystkie noże, ale żadnej broni ukrytej w biżuterii i innych ładnych przedmiotach ‒ czegoś takiego służba nie miewała. Poza tym w razie potrzeby mogłam udusić człowieka pasem. Pakując się, dumałam nad tym, jak bardzo pragnienie zabicia d’Albreta ukształtowało mnie i kierowało mym życiem, nadając mu sens. Ale to wszystko działo się przedtem... Tylko przed czym? Kiedy w moim sercu przestało płonąć pragnienie śmierci, jeśli byłaby ona warunkiem pozbawienia życia d’Albreta? Może wtedy, gdy uciekłam? Gdy oddaliłam się od niego i jego zgubnego wpływu, tej rozpaczy, w której taplałam się, mieszkając na dworze? A może ten krótki czas poza jego zasięgiem uświadomił mi, że są rzeczy, dla których warto żyć?

Że są na tym świecie, w tym księstwie dobrzy ludzie. Tacy, którzy zrobią wszystko, by powstrzymać d’Albreta. Mieszkając w jego domu, łatwo było o tym zapomnieć. Podobnie jak o radości galopowania na szybkim rumaku, gdy wiatr i słońce smagają ci skórę. Były też rzadkie, ale tym cenniejsze momenty śmiechu. Ekscytacja na widok piętna Mortaina, które oznaczało zbliżające się polowanie na ofiarę. Oczy kogoś, kto widział cię naprawdę, nie twarz i włosy, ale istotę twej duszy. Świadomość, że rycerz jest nierozerwalną częścią tej nowo odkrytej woli życia, była niepokojąca. Nie chodziło konkretnie o jego osobę, ale o to, że przypomniał mi, co życie ma do zaoferowania. Spędzając czas z kimś, kto żyje pełną piersią, szybko zaczyna się pragnąć tego samego dla siebie. Dotknęłam pierścienia na prawej dłoni, ostatecznego wyjścia, na wypadek gdyby sytuacja stała się nie do zniesienia. Nagle nie mogłam nabrać tchu, a świat zawirował. Bez względu na to, jak bardzo starałam się zmienić siebie, bez względu na wszystkie nasze wysiłki, na tych wszystkich szpiegów, których udało nam się ujawnić i usunąć, nadal lękałam się, że d’Albret wygra. Że przejmie miasto, rzuci je na kolana. Wraz ze wszystkimi jego mieszkańcami. Och, z pewnością stawią opór. Wszyscy, doradcy księżnej, jej straż, wojska, zrobią co w ich mocy, żeby ją ochronić. I zginą, walcząc, bo d’Albretowe umiejętności niesienia śmierci były niedościgłe. Obraz, który odsłonił się w moim umyśle, był klarowny i wyraźny. Dostanie się do samej księżnej, w drodze tnąc swym ostrym mieczem straż przyboczną, jakby byli zrobieni z sera. Możliwe, że u jego boku będą moi bracia, jeszcze raz pragnący zaskarbić sobie łaski ojca. Ismae i Duval będą bronić księżnej za cenę własnego życia i tyle dokładnie za to zapłacą. A gdy już d’Albret się z nimi rozliczy, sięgnie po Annę. Może nie skrzywdzi jej od razu. Prawdopodobnie weźmie Isabeau na zakładniczkę, wiedząc dobrze, co księżna kocha najbardziej na tym świecie. Popatrzyłam na niewielkie zawiniątko na łóżku. A co, jeśli mogę go przed tym wszystkim powstrzymać, a tego nie zrobię? Ile moja wolność będzie warta w przeliczeniu na krew? Czy to, dla czego pragnę żyć, nie przepadnie? W tym momencie zdałam sobie sprawę, że muszę wypełnić rozkaz. Nie dla

ksieni, nie dla zakonu, ani nawet Mortaina. Musiałam to uczynić dla tych, których pokochałam. Było już późno, kiedy opuściłam komnatę i ruszyłam na poszukiwania Ismae, ale w zamku nadal panował rozgardiasz. Trwały przygotowania do wyprawy Bestii i spodziewanego oblężenia. Nie zastałam Ismae w jej komnacie, skierowałam więc swe kroki do apartamentu Duvala. Poza pokojami ksieni i księżnej było to jedyne miejsce, w którym mogłam ją znaleźć. Okazało się, że chyba mam szczęście, bo wewnątrz wyczułam dwa bijące serca. Zapukałam delikatnie. Drzwi otworzył Duval, zaskoczony trochę, że ujrzał mnie w progu. ‒ Pani? Uśmiechnęłam się krzywo. ‒ Szukam Ismae. W komnacie było ciemnawo, ale wydawało mi się, że zarumienił się odrobinę. Można by pomyśleć, że mają z Ismae po trzynaście lat i oboje przeżywają swoją pierwszą, szczenięcą miłość. ‒ Jest tutaj. ‒ Otworzył szerzej drzwi i skłonił się. ‒ Zostawię was same. ‒ Nie. ‒ Przytrzymałam go za ramię. ‒ Musisz usłyszeć, co mam do powiedzenia. ‒ Oczywiście. ‒ Poprowadził mnie w głąb komnaty, gdzie Ismae, przycupnięta przy kominku, sączyła wino. Na mój widok odstawiła puchar i skoczyła na równe nogi. ‒ Sybello! Gdzie byłaś? Żaden sługa, którego wysłaliśmy, nie mógł cię znaleźć! Poczułam wyrzuty sumienia, przypominając sobie, że kilkakrotnie ktoś dobijał się do mych drzwi. ‒ Pakowałam się. ‒ Wracasz? ‒ szepnęła. Niezdolna wydusić z siebie słowa, skinęłam tylko potakująco. ‒ To nie w porządku ‒ rzekła żarliwie, podchodząc bliżej. ‒ Teraz kolej na kogoś innego. Ja pójdę. Duval spojrzał na nią ze zgrozą. ‒ Nikt nigdzie nie pójdzie. Nie potrzebujemy informacji za cenę waszego życia. ‒ Nie przyszłam tu użalać się nad swym losem. Przyszłam, bo chcę, żebyście mi coś obiecali. ‒ Zsunęłam pierścień z palca i podałam go Duvalowi. ‒ Przekaż ten

klejnot swej siostrze. Niech go zawsze nosi. Jeśli padnie ostatnia linia obrony, ten pierścień zapewni jej ucieczkę. ‒ Nie mogę tego zrobić ‒ zaprotestował Duval, wpatrując się z lękiem w klejnot. Chwyciłam go za rękę i wepchnęłam w nią pierścień, a potem zacisnęłam jego palce. ‒ Musisz. Zaufaj mi. Lepsza śmierć niż dostanie się w ręce d’Albreta. Zbyt długo planował, jak ją złamać i upokorzyć, jak sprawić tyle cierpienia, ile ona według niego sprawiła jemu. Cokolwiek się stanie, nie pozwól, by ją tknął. Jej umieranie będzie długie i bolesne. Z lekkim obrzydzeniem zabrał pierścień. ‒ Obiecujesz? ‒ upewniłam się. Popatrzył mi prosto w oczy. Cokolwiek w nich ujrzał, przekonało go to. ‒ Obiecuję. ‒ Dziękuję. ‒ Odetchnęłam z ulgą. ‒ Nie, to ja dziękuję tobie. I szczerze współczuję ci tych okropności, które przeżyłaś, i tych, na które będziesz narażona. Wiem, że moja siostra najmocniej z nas przeżywa ofiarę, którą zgodziłaś się ponieść. Poczułam, jak łzy napływają mi do oczu, ale zamrugałam, żeby je powstrzymać, i przeszłam do rzeczy. ‒ Ismae, przyszłam pożyczyć od ciebie rondelle. ‒ Mówiłam poważnie, chcę iść za ciebie. ‒ Wiem. ‒ Ujęłam ją za ręce. ‒ Dlatego jesteś tak bliska memu sercu. Ale masz obowiązki tutaj. Liczę, że w razie wdarcia się d’Albreta do miasta ty i Duval będziecie bronić księżnej. Zarzuciła mi ręce na szyję i przytuliła mocno. Potem odsunęła się. ‒ Dobrze, pomówmy o broni. Po naradzie Ismae dała mi swoje rondelle i połowę zapasów trucizn. Zostało mi już tylko doczekać do świtu. Gdy opuściłam komnaty Duvala, poczułam nieprzemożne pragnienie odszukania Bestii. Obiecałam sobie, że jeśli spotkam go rankiem, wszystko mu wyznam. Po tej spowiedzi będę mogła z czystym sercem iść na śmierć. ***

Jeszcze przed wschodem słońca skierowałam się ku stajniom. Miałam świadomość, że ze wszystkich rzeczy, które przerażały mnie w życiu, powiedzenia tej prostej prawdy rycerzowi bałam się najbardziej. Był przy stajniach, pilnując przygotowań do wyprawy. Zamiast podpierać się grubym kosturem, który przynosił mu ulgę, wywijał nim, dyrygując sługami. W pobliżu kręcił się Yannic i mrowie węglarzy. Serce biło mi tak mocno, że aż dziw, iż wszyscy nie odwrócili się sprawdzić, co czyni taki hałas, ale chyba byli zbyt pochłonięci pracą, żeby zauważyć moje nadejście. Chciałam zawołać Bestię, ale gdy otworzyłam usta, nie dobył się z nich żaden dźwięk. Jednakże chyba musiałam coś pisnąć, bo rycerz odwrócił się, a jego oczy rozszerzyły się na mój widok. Pokuśtykał szybko ku mnie. ‒ Miałem nadzieję, że przyjdziesz, ale liczyłem się już z tym, że sam będę musiał cię poszukać. Ujęło mnie, że zamierzał się pożegnać. ‒ Muszę ci coś powiedzieć, ale na osobności. Rycerz uniósł brwi, ale poszedł za mną bliżej stajni. Byłam na skraju wytrzymałości nerwowej. Spojrzałam na dłonie, które zacisnęłam tak mocno, że aż mi knykcie pobielały. Rozluźniłam palce. ‒ Muszę ci coś wyjaśnić. Już nie raz chciałam ci to powiedzieć, ale nigdy nie było okazji. Nawet nie drgnął, ale jego oczy stały się nieprzeniknione. ‒ Najpierw bałam się ci to powiedzieć, bo potrzebowałam twojego zaufania, żeby dowieźć cię tu, do Rennes. Liczyłam, że nie będzie tu nikogo, kto znałby moją prawdziwą tożsamość. Nie jestem dumna z tego, kim jestem. Jednak nie... ‒ Sybello? ‒ przerwał mi w pół słowa. ‒ Tak? ‒ Proszę, zrozum, jeśli byłby jakiś inny sposób, wykorzystałbym go. ‒ Nie rozumiem? Spojrzał na mnie czule i zbliżył się, jakby chciał mnie pocałować. A potem jego ręka mignęła, a mnie ogarnęła ciemność.

Rozdział trzydziesty piąty Następne, co sobie uświadomiłam, to że wszystkie diabły z piekła walą w moją szczękę, tuż pod brodą. Mimo to nie przejęłam się tym tak bardzo, jak mogłabym, ponieważ czułam się bezpiecznie. Znajdowałam się chyba w jakiejś jaskini. Ciepłej kamiennej jaskini, która otaczała mnie zewsząd, dając oparcie plecom, osłaniając mnie. Usłyszałam ciche parsknięcie. Koń? A potem męskie głosy. ‒ Nie mówiliście, że przywieziecie ze sobą kobitkę. ‒ To nie byle kobitka, głupku. Dowódca nie ruszyłby nawet ręką dla ladacznicy. ‒ No to co to za ona? ‒ Niech mnie licho, nie wiem. ‒ Dość. ‒ Tym razem znajomy głos. Odchrząknięcie. ‒ Za pozwoleniem, panie, co z nią? ‒ zapytał ktoś z szacunkiem. Po chwili skała za moimi plecami zahuczała: ‒ Zemdlała. Rozwarłam powieki i natychmiast zacisnęłam je, porażona jasnością słońca, która wwierciła mi się w mózg i spowodowała falę mdłości. Powoli mój umysł zaczął działać i wkrótce zrozumiałam, że nie znajduję się w żadnej jaskini, tylko jestem wtłoczona pomiędzy dwa grube, twarde ramiona. Skała za plecami nie była kamienną ścianą, lecz opancerzonym torsem. Poruszaliśmy się równym krokiem. Usiłowałam usiąść prosto, ale ramiona, niczym dyby, unieruchomiły mnie zupełnie. ‒ Spokojnie ‒ odezwał się znajomy głos. ‒ Nie rzucaj się, bo spłoszysz konia. Bestia. Podlec! Znów to zrobił! Świat wirował wokół mnie, gdy próbowałam mimo to usiąść i odsunąć się jak najdalej od niego, co jest prawie niewykonalne, gdy siedzi się w jednym siodle. Wściekła łupnęłam go łokciem w udo i z zadowoleniem usłyszałam jęk bólu. ‒ Jeśli jeszcze raz mi to zrobisz, zabiję cię. Nie żartuję. I choć mówiłam to całkiem poważnie, moje słowa nie zabrzmiały tak groźnie,

jak powinny. Pozostali jeźdźcy oddalili się, zapewniając nam trochę prywatności, choć nie wątpiłam, że nadstawiają uszu, by podchwycić każde słowo. W piersiach Bestii rozległo się znowu dudnienie, ale trudno mi było ocenić, czy to słowa, czy śmiech, a zanadto bolała mnie głowa, żeby odwrócić się i sprawdzić. Poza tym mimo że złość i irytacja miotały się we mnie jak wyciągnięte z wody ryby, upajałam się siłą otaczających mnie ramion, spokojna, że oddzielają mnie od reszty świata, a co ważniejsze, od d’Albreta. Merde! ‒ Gdzie jesteśmy? ‒ W drodze do Morlaix. Fala niepokoju przyniosła ze sobą kolejny atak mdłości, ale zignorowawszy je, zaczęłam wykręcać się, żeby zejść z konia. Ramiona Bestii zacisnęły się, zgniatając mnie boleśnie. ‒ Zwariowałaś? ‒ zbeształ mnie. ‒ Nie kręć się, bo spadniesz. ‒ Muszę być gdzie indziej. Zmilczał, ale jeszcze bardziej wzmocnił uścisk, tak że ledwie oddychałam. Tak łatwo byłoby poddać się sile tych ramion. A ponieważ tak bardzo tego pragnęłam, zaśmiałam się drwiąco. ‒ Ani ojciec, ani ksieni nie zapłacą za mnie okupu, jeśli taki jest twój cel. Gdy się odezwał, w jego tonie brzmiała dziwna nuta: ‒ Myślisz, że tego chcę? Okupu? ‒ A jest inny powód, dla którego miałbyś mnie porwać? Okup bądź zemsta to jedyne motywy, jakie mógłbyś mieć. ‒ Nie porwałem cię! Uratowałem! ‒ Wydawał się urażony moim brakiem uznania dla jego wysiłków. ‒ Nie prosiłam o ratunek! Wyciągnął urękawiczoną dłoń i niezwykle delikatnie ujął moją twarz i odwrócił ku sobie. ‒ Sybello! ‒ Moje imię brzmiało w jego ustach jak najpiękniejsza muzyka. ‒ Nie pozwolę ci wrócić do d’Albreta. Tkliwość w jego oczach rozbroiła mnie zupełnie. To głupota, wmawiałam

sobie. To nic nie znaczy. Ten człowiek ratuje każdego, na kogo się natknie po drodze. Ale głupie serce nie chciało słuchać. Tak jak przyszedł po swoją siostrę, tak przyszedł po mnie. Ze strachu, że ujrzy w moich oczach tęsknotę, odwróciłam twarz i gorączkowo zaczęłam szukać gniewu, który płonął we mnie jeszcze przed chwilą. Niestety, zostały po nim tylko echa wspomnień. ‒ Muszę wracać ‒ powiedziałam, chcąc przekonać raczej siebie niż jego. ‒ Jeśli tego nie uczynię, ksieni wyśle w zamian Ismae albo co gorsza, Annith, która nigdy nie była poza zakonem. Żadna z nich nie ma szans z d’Albretem. ‒ Byłam gotowa zaakceptować swój los, tym razem z dobrych pobudek. Kierowała mną miłość, nie żądza zemsty. I raz jeszcze ten... człowiek... ta... góra... zniweczył z trudem wykrzesaną determinację jednym ruchem pięści. I choć żaden z powodów, które pobudziły mnie do działania, nie zmienił się, obawiałam się, że nie jestem w stanie na nowo rozpalić tego żaru. ‒ Ksieni nie jest głupia. Może bezwzględna i bez skrupułów, ale nie głupia. Nie wyśle swoich cennych służebnic na śmierć. Posłużyła się nimi tylko po to, by cię zastraszyć. ‒ Nie zaryzykuję życia moich przyjaciół, żeby się o tym przekonać ‒ rzekłam spokojnie. ‒ Poza tym co, jeśli taki jest mój los? Co, jeśli moim przeznaczeniem jest zabicie d’Albreta, a ja go nie wypełnię? Przez chwilę milczał, a jego wesołość stopniała jak ostatnie śniegi. ‒ Czy możemy poznać swoje przeznaczenie? Wierzyłem, że moim jest ocalenie Alyse, ale zawiodłem, więc z pewnością nie to nim było. Możliwe, że losu nie da się poznać aż do chwili, gdy leżymy zimni w ziemi, a nasze życie dobiegło kresu. Choć bałam się, że ma rację, nie chciałam ustąpić. ‒ A jeśli misja w Morlaix się nie powiedzie? ‒ Musimy dopilnować, by tak się nie stało. ‒ Głupi to dowódca, który nadzieje na zwycięstwo kładzie na jedną szalę. ‒ Sybello, nie zdołasz go powstrzymać. Nie sama. Jego słowa zabrzmiały tak kusząco, że miałam ochotę zatkać uszy, by mnie nimi nie uwiódł. ‒ Ale ja muszę ‒ szepnęłam. ‒ Cóż, w tej chwili nie masz wyboru. Zostałaś porwana przez silniejszego od

siebie i nie dasz rady uciec. Lepiej się z tym pogódź. Poza tym zabrałem twoje rzeczy, więc przeorysza będzie myślała, że wyruszyłaś do Nantes, tak jak ci kazała. Chcąc nie chcąc musiałam podziwiać jego przezorność i nawet jakaś cząstka mnie miała nadzieję, że to się uda. Że będę wreszcie wolna nie tylko od d’Albreta, ale też od ksieni. Pewnie tak samo jak ja teraz czuła się Amourna, której po raz pierwszy pozwolono opuścić piekło. Rycerz położył mi swą wielką rękę na głowie i przytulił do piersi. ‒ Śpij teraz. Bo inaczej znów będę cię musiał ogłuszyć. Wbrew sobie zrobiłam, co mi kazał. Wmawiając sobie tylko, że i tak tego chciałam. *** Kiedy znów otworzyłam oczy, słońce stało nisko. Zatrzymaliśmy się na nocny popas. Zamrugałam rozespana. Zauważyłam zmierzającego ku nam niezgrabnie Winnoga. Rycerz wypuścił mnie z ramion, przygotowując do opuszczenia mnie z siodła. Gdy młody węglarz się zbliżył, koń zatańczył nerwowo i zaczął parskać. Uspokoił się, dopiero gdy jego pan poruszył kolanami i mruknął komendę. Koń znieruchomiał na tyle, by rycerz mógł mnie zsunąć, oddając w ręce węglarza. ‒ Co z tym koniem? ‒ zapytałam, stojąc już bezpiecznie na ziemi. ‒ To nie jest zwykły koń, to bestia z głębin piekieł ‒ wymamrotał Winnog. Rycerz błysnął jednym z tych swoich szaleńczych uśmiechów, po czym skierował rumaka na skraj obozu, gdzie wiązano wierzchowce. ‒ Chcesz spocząć, pani? ‒ zapytał Winnog, uświadamiając mi, że nadal ściskam go za ramię. Puściłam go natychmiast. ‒ Nie, nie, dziękuję. Muszę rozprostować nogi. Skłonił głowę. ‒ W takim razie, jeśli pozwolisz, pójdę pomóc z końmi. Przez chwilę obserwowałam oddział. Część ludzi zsiadała z koni, inni wiązali już swoje wierzchowce. Kilkunastu żołnierzy księżnej, dosiadających pięknych rumaków, usiłowało znaleźć dla siebie jak najlepsze miejsca, próbując wyminąć tyluż węglarzy, którzy jechali na kucach i lichych szkapach. Ani jedni, ani drudzy nie zamierzali najwyraźniej ustąpić miejsca i po chwili wybuchł chaos rżenia i ludzkich przekleństw. Jeśli to miała być współpraca, na którą rycerz stawiał, był głupcem, uniemożliwiając mi wykonanie planu awaryjnego. Dobrze, żebyśmy w ogóle dotarli

do Morlaix, a co dopiero odciągnęli zastępy Francuzów od brzegu. Nagle przyszło mi do głowy, że Rennes znajduje się o dzień jazdy konno stąd, a d’Albret nie dotrze tam wcześniej niż nazajutrz wieczorem. Gdybym ruszyła od razu, zdążyłabym przed nim i niepostrzeżenie wkradła się w szeregi jego zwolenników. Rozejrzałam się wokół. Yannic usiłował uwiązać piekielnego rumaka Bestii. Sam rycerz, zaopatrzony w mapy, pochylał się nad nimi wraz z dowódcami, żeby omówić strategię. Węglarze łypali podejrzliwie na żołnierzy, których pochłaniało okazywanie węglarzom wyraźnej pogardy. Nikt na mnie nie patrzył. Postanowienie, którego obawiałam się nie odzyskać, narodziło się we mnie na nowo. Zaczęłam przekradać się w stronę koni. Zbliżywszy się, usłyszałam szelest w krzewach i spomiędzy zarośli wynurzyło się kilka postaci. Zamarłam, podobnie jak żołnierze, którzy jednak ocknęli się szybko i sięgnęli po broń. Uspokoił ich Erwan, rozpoznawszy węglarki, które przyszły przygotować strawę. Wykorzystałam zamieszanie, które zrobiły nowo przybyłe, upatrzyłam sobie gniadego wałacha stojące go najdalej od obozu i przemknęłam się do niego, chowając za masywnym korpusem zwierzęcia. Przywitałam się, dotykając jego miękkich chrap, by poznał mój zapach. Rozglądnęłam się za siodłem i uprzężą. Na upartego mogłam się obyć bez siodła, ale potrzebowałam uzdy, by pokierować koniem do Rennes. ‒ Zaraz wracam ‒ szepnęłam do gniadosza, ale nim się odwróciłam, na moje ramię opadła ciężka, silna dłoń. ‒ Czy mam cię spętać, jak Yannic zrobił to z moim koniem? Niech go licho. Czemu ten piekielny olbrzym nie zajmie się swoimi sprawami, pozwalając mnie zająć się moimi? Prychnęłam poirytowana, ale równocześnie poczułam ulgę. Zła, że mi ulżyło, wyrwałam się Bestii. ‒ Nie. Nie musisz mnie pętać. Wystarczy, że puścisz mnie, bym mogła wypełnić swoje zadanie. Na jego zwykle szczerym obliczu odbiły się upór i bezwzględność. Po raz pierwszy jego agresja przejawiła się wobec mojej osoby. Zmusiłam się do uśmiechu, by nie dostrzegł, jak mnie przeraził. ‒ Rozmawialiśmy już o tym. Nigdzie się nie wybierasz. Camulos uważa, że twoje umiejętności przydadzą się na tej wyprawie.

‒ Musimy mieć plan zapasowy, jeśli ten naprędce sklecony zamysł nie zaowocuje. A choć nienawidzę ksieni i nie ufam jej, muszę przyznać, że ma rację, twierdząc, iż im więcej mamy możliwości uderzenia w d’Albreta, tym większe nasze szanse na sukces. Znów pochwycił mnie za ramię. ‒ Nie pozwolę ci się narażać na tak wielkie niebezpieczeństwo. ‒ Na mgnienie oka jego gniew ustąpił czystej rozpaczy, która szybko zniknęła. Uchwyt zelżał, a rycerz pochylił się ku mnie. Znieruchomiałam. ‒ Jeśli mnie znów uderzysz, zabiję cię ‒ szepnęłam. ‒ Nie to mam na myśli. ‒ Ujął moją twarz, a ja poczułam się maleńka i krucha... Nie, nie krucha, hołubiona. Jakbym była drogocennym skarbem. Kiedy się zbliżał, nie poruszyłam się, wstrzymałam oddech. Obserwowałam, jak jego usta są coraz bliżej, dostrzegając maleńką zmarszczkę w lewym kąciku, tak drobniutką, że była widoczna tylko z tej małej odległości. A potem jego usta spoczęły na moich. Ciepłe, zaskakująco miękkie. Obmyło mnie uczucie niemające nic wspólnego z gniewem czy ulgą. Było to czyste pragnienie. Pragnęłam go, jego siły, jego czci, jego diabelnie lekkiego serca. Pragnęłam spijać to wszystko niczym miód z kielicha, pragnęłam, by mnie to wszystko wypełniło. Niezdolna się oprzeć, zamknęłam oczy, przylgnęłam do niego i pozwoliłam wyobrazić sobie, że możliwe jest, by coś między nami było. Ale nie, nic nie mogło się stać, dopóki dzieliły nas sekrety. Powoli, emanując żalem, oderwałam się od niego. Otworzył oczy, przepełnione ciepłem. ‒ Jak możesz nie być na mnie zły? ‒ szepnęłam. ‒ Oszukiwałam cię, nie raz. Prawie każde słowo, jakie padło z mych ust, było kłamstwem. ‒ Rozpaczliwie chciałam postawić między nami jakiś mur, ponieważ obawiałam się, że rzucę się zaraz na niego jak jakieś rozmizdrzone dziewczę. Westchnął ciężko, a potem cofnął się i oparł o pobliskie drzewo, przenosząc ciężar ciała na zdrową nogę. ‒ Z początku byłem. Byłem wściekły za to, że mnie oszukałaś, za te kłamstwa. I przez d’Albreta. Wydawało mi się, że bogowie ze mnie drwią. Chcąc podsycić ten gniew, przypomniałem sobie każde twoje słowo, każdy twój czyn. I choć słowa kłamały, czyny nigdy. Obserwowałem cię w trudnych warunkach. Eskortowałaś na pół żywego człowieka przez pustkowia, jednocześnie ukrywając się

przed pościgiem i wrogami, nie zważając na niewygody i niebezpieczeństwo. Bardziej przejmowałaś się młynarzówną i ciężką sytuacją węglarzy niż sobą. I zabijałaś ludzi d’Albreta z uśmiechem na ustach i radością w sercu. Gapiłam się na niego, niezdolna wydukać słowa. Opisywał Sybellę, w której prawie nie poznawałam siebie. Przejechał dłonią po włosach. ‒ Gdy już przestałem być na ciebie zły, poczułem urazę, że nie zaufałaś mi na tyle, by powiedzieć prawdę o sobie. Ale ponieważ zareagowałem dokładnie tak, jak przewidywałaś, pewnie nie byłem godzien twego zaufania. ‒ Spoważniał. ‒ Posłuchaj, Sybello, byłem przy tobie, gdy musiałaś dokonywać niezwykle trudnych wyborów, nie tych fałszywych, które podsuwa ci pamięć, za każdym razem podejmowałaś dobrą decyzję. Obierałaś drogę, dzięki której mogłaś pomóc jak największej liczbie ludzi i skrzywdzić jak najmniej. Dlatego właśnie nie chowam do ciebie urazy. Mimo woli uniosłam dłoń i dotknęłam jego policzka, chcąc się upewnić, że jest prawdziwym człowiekiem, a nie jakimś wytworem mojego znękanego umysłu. Poczułam pod palcami ciepło jego skóry i chropowatość zarostu. ‒ Jak to możliwe, że masz tak ogromne serce? ‒ zapytałam. W jego oczach przemknęła iskra bólu, zaprawiona może odrobiną goryczy. Zniknęła jednak szybko. ‒ Od odejścia Alyse nie miałem go z kim dzielić. Dobiegł nas krzyk, szczęk stali i pisk kobiety. Rycerz odepchnął się od pnia i pobiegł w stronę obozu tak szybko, jak pozwalała mu na to ranna noga. Zakasałam spódnicę i popędziłam za nim. Przy jednym z ognisk wybuchła burda. Dwie węglarki stały nieopodal wystraszone. Jedną z nich była Malina, drugiej nie znałam. Erwan, Lazare i Graelon ustawili się tak, by je zasłonić przed dwoma żołnierzami. Jeden z nich, ogolony na łyso, o zimnych oczach, trzymał broń. ‒ Na zęby Boga ‒ mamrotał rycerz, kuśtykając ku nim. ‒ Co tu się wyprawia? Żołnierz z obnażonym ostrzem nie spuszczał z oka węglarzy. ‒ Ci węglarze obrazili nas, dobywając noży. Ja tylko ponaglam ich, by użyli swej broni. ‒ Przygarbił się jak rozeźlony kogut. ‒ My was obraziliśmy?! To wy napastujecie nasze żony i siostry. Próbowaliście

je zaciągnąć w krzaki, żeby ulżyć swej żądzy! Drugi z żołnierzy, sir de Brosse, wzruszył ramionami. ‒ Myśleliśmy, że to markietanki. Nie chcieliśmy im zrobić nic złego. Rycerz trzepnął go mocno w masywną potylicę. ‒ Trzymaj swój sztylet, idioto. Tu nie ma żadnych markietanek. De Brosse łypnął w moją stronę, a rycerz postąpił ku niemu. ‒ To lady Sybella. Służy Mortainowi, więc jeśli nie chcesz oglądać swoich flaków, lepiej okazuj jej, a także innym kobietom w tym obozie uniżony szacunek. De Brosse uśmiechnął się potulnie, a potem ukłonił przepraszająco, najpierw mnie, a potem węglarkom. ‒ Gaultier! ‒ warknął rycerz na drugiego żołnierza. ‒ Schowaj ten miecz i sprawdź, jak idzie rozstawianie namiotów. Mężczyzna nie przestawał spozierać na węglarzy, dopóki dowódca nie chwycił go za kołnierz i nie potrząsnął. ‒ Proszę o wybaczenie w imieniu mojego człowieka. Gaultier to raptus, a sir de Brosse ma ogromną słabość do kobiet. Coś takiego się już nie powtórzy. Nie, jeśli chcą służyć pode mną. Gdy rycerz odciągnął swych ludzi, zapadła krępująca cisza. ‒ No dalej ‒ krzyknął Erwan do gapiów. ‒ Do roboty! Oddaliłam się i usiadłam pod drzewem. Chciałam pomyśleć. Nadal nie byłam zdecydowana, co robić, zostać czy wracać do Rennes, do d’Albreta. Cały czas prześladowało mnie uczucie, że nie zasłużyłam sobie na taką łaskę. Jednakże byłam tylko człowiekiem i nie potrafiłam odrzucić takiego daru. Poza tym jeśli naprawdę zgładzenie d’Albreta było moim przeznaczeniem, czy nie dokonałabym tego już dawno, tyle czasu przebywając na jego dworze? Dlaczego teraz miałoby być inaczej? Dawno już przestałam wierzyć w skuteczność modlitw, ale naraz poczułam, jakbym choć raz została wysłuchana. Jakby sam Mortain chwycił mnie, wyciągnął z koszmaru i umieścił tu, gdzie najbardziej pragnęłam, u boku Bestii. Postanowiłam przyjąć dar ofiarowany mi przez bogów. W oddali zawył wilk. Niech przyjdzie, pomyślałam. Rycerz pewnie po prostu zawyje w odpowiedzi i zwierz albo ucieknie z podwiniętym ogonem, albo też przyłączy się do niego. Jak my wszyscy.



Rozdział trzydziesty szósty Ruszyliśmy, nim wzeszło słońce, ale droga widoczna była już w półmroku przedświtu. Mimo to aż do wschodu szliśmy stępa. Dopiero gdy rozjaśniło się całkowicie, rycerz dał znak do galopu. Przez cały czas dowódca jeździł wzdłuż kolumny, witając się z każdym i wymieniając żarty. Gdy był blisko, ludzie prostowali plecy i wypinali pierś. Tak jak chleb karmi ciało, tak obecność Bestii karmiła ich serca odwagą. Stanowiło to ogromną różnicę w porównaniu z tym, jak dowodzili d’Albret i moi bracia. Posługiwali się okrucieństwem i zastraszaniem niczym biczem, by pędzić ludzi i naginać ich do własnej woli. Rycerz zaś pociągał za sobą żołnierzy, nie tylko dając im przykład, ale też budząc w nich pragnienie, by stać się takimi, jakimi on ich widział. Tak samo ja pragnęłam być tą osobą, którą widział we mnie. Ogarniało mnie przerażenie na myśl, co rodzi się pomiędzy nami. I jak mocno tego pożądam. Moje uczucia wobec niego obudziły się jeszcze przed dotarciem do Rennes, gdy opowiedział mi, że wrócił po swoją siostrę. Ale przekonanie, że nigdy nie mógłby ich odwzajemnić, utworzyło fosę poczucia bezpieczeństwa wokół mego serca. Powstrzymywała ona strach, bo dawała pewność, że to niemożliwe. Jednakże teraz, gdy patrzyłam w jego oczy, widziałam w nich przekonanie, że to może stać się rzeczywistością. Z całą pewnością działo się tak dlatego, że tak naprawdę mnie nie znał. Istniały sprawy doniosłej wagi, o których mu nie powiedziałam. A choć rycerz był silny, a jego serce wielkie, wątpiłam, by tej siły i miejsca w sercu starczyło na kochanie i mnie, i moich sekretów. Rozważałam, czy powinnam te tajemnice pogrzebać na zawsze, głęboko, tak aby nigdy nie wypłynęły, czy też rzucić mu w twarz. Lepiej, by znienawidził mnie teraz niż później, gdy przywyknę już do jego miłości. Ale czyż bogowie nie raz nie udowodnili mi, jak daremne jest ukrywanie mojej przeszłości? Pozostawała mi więc tylko jedna możliwość, ta, która sprawiała, że żałowałam, iż nie postąpiłam według woli ksieni i nie pojechałam do obozu

d’Albreta. ‒ Cóż to za ponura mina, moja pani? Zaskoczona podniosłam głowę. Rycerz jechał obok mnie. Jak ktoś tak ogromny mógł poruszać się tak cicho? Otworzyłam usta, by zadać mu to właśnie pytanie, ale ku mojemu zdziwieniu wypowiedziałam inne: ‒ Wiesz, że zabiłam ponad trzydziestu ludzi? Uniósł brwi, ale nie wiedziałam, czy był to wyraz zaskoczenia niespodziewanym wyznaniem, czy też liczbą moich ofiar. ‒ Z tego tylko szesnastu nosiło piętno Mortaina. Nie odezwał się, więc dodałam niecierpliwie: ‒ Nie zabijam tylko z woli Mortaina, ale dlatego, że to lubię. ‒ Widziałem to ‒ rzekł. ‒ Ja również czerpię radość ze swoich czynów. ‒ Rozejrzał się. ‒ Czy jest tu ktoś, kogo miałabyś ochotę zabić? Niepewna, czy mówi poważnie, czy też kpi, ledwie się powstrzymałam od dania mu kuksańca. Oczywiście na mężu, o którym mówiono, że zabił setki ludzi w bitwach, moje nędzne parędziesiąt nie robiło wrażenia. Spróbowałam wobec tego celować w dziedzinę, w której miał mniej doświadczenia. ‒ Jestem grzeszna, rozpustna i spałam z wieloma mężczyznami. Całymi tuzinami. ‒ Tak naprawdę było ich pięciu. Rycerz nie spojrzał na mnie, powiódł wzrokiem po kolumnie konnych i wozów jadących za nami. ‒ Masz o sobie niskie mniemanie, pani, bo nie potrafię wyobrazić sobie mężczyzny, który byłby godzien daru, który jak twierdzisz, oddałaś. Jego słowa dotknęły czegoś bardzo tkliwego, czegoś, czego nie chciałam przyjąć do wiadomości, jak zwykle więc w takich momentach zareagowałam drwiną. ‒ A co ty możesz wiedzieć o tych sprawach? Jestem pewnie jedną z nielicznych niewiast, które nie uciekły z krzykiem na widok twojej paskudnej gęby. Spojrzał na mnie oczyma iskrzącymi się rozbawieniem. ‒ To prawda, moja pani. A potem ruszył wzdłuż kolumny, sprawdzając, czy nikt nie zostaje w tyle, ja zaś nabrałam przekonania, że łatwiej byłoby zatrzymać lawinę niż tego człowieka. *** Po południu dotarliśmy do niewielkiego zalesionego obszaru, wyludnionej okolicy, którą obrali na obóz zwiadowcy węglarzy. Żołnierzom nie spodobało się

miejsce i narzekali, że jest ciemne, drzewa rosną za gęsto i zbyt wiele krzewów pod nimi. Korzenie potężnych drzew wystawały spod poszycia niczym grube żyły samej ziemi. Mimo to czułam się bezpiecznie, jakby otaczała mnie silna obecność Dei Matrony. Nie, nie Dei Matrony, ale Czarnej Matki. Choć nie byłam jej wyznawczynią, silnie odbierałam jej ducha w miękkiej, grubej warstwie opadłych liści pod nogami i wilgotnym zapachu butwiejących powalonych pni. Może to właśnie budziło niepokój żołnierzy. Nasz oddział rozrósł się z czasem. Zupełnie jakby rycerz był jakimś szalonym zaklinaczem, którego fujarka wzywała młodych ludzi, by stanęli do walki u jego boku. Do żołnierzy i grupy węglarzy, z którymi wyruszyliśmy z Rennes, przyłączyło się jeszcze kilkunastu wypalaczy węgla, dwóch kowali, grupka drwali i zagrodników oraz trzech krzepkich wieśniaków, a między nimi Jacques, starszy syn Guiona i Bette. Wkrótce polanka zaroiła się od blisko pięćdziesięciu ludzi rozbijających obóz na noc. Skóra zaczęła mnie świerzbić, jakby soki drzew zaczęły przepływać w moich żyłach po długiej, lodowatej zimie. Chcąc się czymś zająć, zaoferowałam pomoc Malinie, ale ta odgoniła mnie od ogniska. ‒ Jesteś damą. I zabójczynią. Nie pasujesz do kotła z zupą. Rozejrzałam się po obozowisku. Część węglarzy stawiała prymitywne namioty, inni przynosili wodę z pobliskiego strumienia, aby napoić konie. Żołnierze ruszyli zapolować na kolację i nawet wieśniaków wysłano do lasu po chrust. Nie zamierzałam siedzieć z założonymi rękoma, podczas gdy inni pracowali, chwyciłam więc płócienne nosidło na chrust i ruszyłam pomiędzy drzewa. Wędrówka przez las uspokoiła mnie. W kniei panowały cisza i bezruch, a ja poczułam zadowolenie, coś całkiem mi do tej pory nieznanego. Podobało mi się takie życie ‒ w dzień męcząca jazda, a wieczorem obowiązki, pozostawiające bardzo mało czasu na puste zabawy i chore gierki. Mogłabym tak jeździć u boku rycerza po kraju i zbierać dla księżnej armię. Uśmiechnęłam się na myśl o tym, bo były to fantazje, na które nie pozwoliłabym sobie, gdybym nie była sama, tu, gdzie nikt mnie nie widział. Ale czy na pewno byłam sama? Dobiegły mnie głosy i dziwny chrzęst gałęzi. Ruszyłam w stronę hałasu, ostrożnie stawiając stopy, by nie zdradził mnie szmer liści czy trzask łamanych gałązek. Kiedy dotarłam na skraj polanki, okazało się, że to chłopcy z obozu zrobili sobie przerwę w zbieraniu chrustu i urządzili walkę na kije. Byli silni, ale ich ruchy niezgrabne i niezborne. Nie bez kozery węglarze zwali ich żółtodziobami. W pierwszej chwili uśmiechnęłam się na widok ich młodzieńczych wygłupów, ale naraz

poczułam na plecach lodowaty dreszcz. To, co robiliśmy, nie było zabawą. Nagle zwątpiłam w nasze szanse, nie tylko zwycięstwa, ale nawet przeżycia. Wyszłam spomiędzy krzewów. ‒ Głupcy! ‒ zrugałam ich. ‒ Nie wybijacie słomy w materacu! Chłopcy zastygli, zarumienieni ze wstydu. ‒ A co ty możesz o tym wiedzieć ‒ obruszył się młody drwal. ‒ Pani ‒ dodał po namyśle. ‒ Więcej niż ty, jak widzę. Nie macie się okładać, jakbyście młócili zboże. W walce jest rytm, cięcie, parowanie, atak, kontratak. Każdy, kto o tym nie wie, zostanie błyskawicznie wypatroszony jak kurczak. Drwal był wyraźnie obrażony. Uraziłam jego męską dumę i utarłam nosa, wytykając niskie urodzenie, bo jako wieśniacy nie mieli nawet okazji zobaczyć prawdziwej walki na miecze, a co dopiero uczyć się wojennego rzemiosła. ‒ Nie ma czasu na naukę władania mieczem. Za trzy dni będziemy w Morlaix, a sztuka szermierki to lata ćwiczeń. Do tego nie mamy wolnych mieczy, więc tracicie czas. ‒ To co mamy robić? Zbierać opał? ‒ Jeden z kowali kopnął z niesmakiem konar. ‒ Nie, powinniście się nauczyć kilku sposobów szybkiego, skutecznego zabijania, żebyście godnie mogli służyć księżnej w tej misji. Na twarzach chłopców odbiła się nadzieja i zarazem podejrzliwość. ‒ A kto miałby nas tego nauczyć? Kto ma na to czas? Pani. ‒ Ja. ‒ Uśmiechnęłam się, wyciągając swoje noże z pochew na przegubach. Zainteresowanie chłopców wzrosło, jedynie kowal pozostał sceptyczny. A czego może nas nauczyć niewiasta? ‒ zwrócił się do pozostałych, zasiewając w nich ziarno zwątpienia. Dwóch nawet prychnęło. Miałam ochotę chwycić ich za łby i grzmotnąć o siebie niczym puste dzbany. ‒ To nie jakaś tam niewiasta, głupku ‒ odezwał się Jacques. ‒ Nie słyszałeś, co mówił dowódca? Jest służebnicą Mortaina. ‒ Ściszył głos: ‒ Skrytobójczynią. ‒ Naprawdę? ‒ zamrugał ze zdumienia kowal. W odpowiedzi rzuciłam nożem. Jęknął tylko, a potem zagapił się na rękaw własnego płaszcza, przybity do pobliskiego pnia. ‒ Naprawdę ‒ zapewniłam go.

Bez dalszych dyskusji zwróciłam się do Jacquesa: ‒ Ty będziesz ćwiczył ze mną, a reszta niech dobierze się parami, mniej więcej wzrostem. ‒ Jacques powiódł po pozostałych dumnym wzrokiem, podszedł do mnie, szeleszcząc nogami po liściach, i stanął z bezwładnie zwieszonymi ramionami. Dobyłam pozostałe noże, rozdzielając je pomiędzy chłopców. ‒ Przewagą skrytobójcy jest przebiegłość i zwinność. I szybkość. Musicie zadawać ciosy błyskawicznie i pewnie, zanim ktoś się zorientuje, że w ogóle podeszliście. A to oznacza, że oprócz tego, co wam teraz pokażę, musicie nauczyć się poruszać jak najciszej. Na razie przypominacie stado wołów gnające przez puszczę. Jeśli wam to pomoże, wyobraźcie sobie, że jesteście wężami, ale nauczcie się poruszać bezszelestnie. ‒ Ale to niehonorowe ‒ zaprotestował jeden z drwali. Szybciej niż mgnienie oka przyskoczyłam do niego, zerwałam mu pas i zadzierzgnęłam wokół szyi. ‒ A co honorowego jest w utracie życia? Szczególnie teraz, gdy księżna potrzebuje każdego człowieka, by bronić księstwa. Chłopak przełknął nerwowo ślinę i przytaknął. Odstąpiłam od niego i oddałam mu pasek. ‒ Poza tym, skoro tak twierdzisz, to oznacza, że ci, którzy służą Mortainowi, nie mają honoru, a nie chcielibyście zapewne im tego zarzucić? Chłopcy żarliwie pokręcili przecząco głowami. ‒ Dobrze. A więc najszybszą i najcichszą metodą zabicia człowieka jest poderżnięcie mu gardła. ‒ Przejechałam palcem po swojej szyi. ‒ Nie tylko pozbawia go życia, ale zapobiega również podniesieniu krzyku i zaalarmowaniu innych. ‒ Wskoczyłam w rolę bakałarza z łatwością, przekazując im wiedzę zdobytą w zakonie. ‒ Przyłóżcie palce do swoich szyi, o tu. Czujecie wgłębienie u nasady? Miejsce, w którym należy ciąć, znajduje się trzy palce powyżej. ‒ Obserwowałam, jak macają sobie gardła. ‒ O właśnie. A teraz pokażę wam, jak zaatakować od tyłu. ‒ Na mnie? ‒ zapytał Jacques łamiącym się głosem. ‒ Tak ‒ odparłam, skrywając uśmiech. ‒ Ale użyję trzonka noża, nie ostrza. Długo uczyłam ich podstawowych umiejętności. Jak poderżnąć gardło, jak zaatakować od tyłu, gdzie wbić nóż, aby zabić jednym ciosem, jak się ustawić podczas duszenia garotą, by miotająca się ofiara nie poluzowała pętli. I to jednak

trwało za krótko. Musieliśmy zebrać chrust i podsycić ogień, jeśli mieliśmy zjeść kolację. Chłopcy nadal byli niezdarni, ale przynajmniej posiadali teraz kilka umiejętności, które mogli wykorzystać. Późnym wieczorem, gdy usiedliśmy w końcu przy ogniskach, czułam, że zapracowałam na swój posiłek. Po zjedzeniu wstałam od dogasającego ognia i poszłam poszukać swojego miejsca do spania. Ktoś, z pewnością Yannic, ułożył moją derkę w zagłębieniu pomiędzy dwoma grubymi korzeniami, tworzącymi coś na kształt kołyski. Ledwie widząc ze zmęczenia, podniosłam koc, ze zdumieniem znajdując pod nim bukiecik różowych kwiatków. Wyglądało na to, że moje grzechy ‒ w każdym razie te, o których wiedział rycerz ‒ zostały mi wybaczone.

Rozdział trzydziesty siódmy Dużo później, gdy wszyscy już pokładli się spać, od jednego z żarzących się ognisk wstała wielka postać i skierowała się ku mnie. ‒ Wyglądasz jak dziecko w kołysce ‒ powiedział rycerz. Popatrzyłam na korzenie. Spodobało mi się to porównanie. ‒ Dea Matrona nade mną czuwa. ‒ Byłam pewna, że czuję, jak korzenie pulsują, czerpiąc pożywienie i wodę z ziemi. Wspierając się o pień, by oszczędzić ranną nogę, rycerz usiadł obok mnie. ‒ Skończyłaś już wyznawać mi swoje najmroczniejsze grzechy? Byłam szczęśliwa, że poprzednie przyjął z tak lekkim sercem, a teraz jeszcze bogowie wyraźnie dawali mi szansę podzielenia się z nim resztą skrywanych tajemnic. Wdzięczna byłam za porę, bo płaszcz nocy skrywał wszystko w mroku, wyciszając nawet samo życie. ‒ Niestety nie. ‒ Zaczerpnęłam powietrza. ‒ Nie ostrzegłam cię na czas, że uderzasz w konkury do kobiety, która jest winna śmierci twojej siostry. Mijał czas, chwila za chwilą, a on milczał. Starałam się wzrokiem przebić ciemność, żeby zobaczyć jego twarz, żeby poszukać w niej znaku, czy moje wyznanie przyćmiło mu umysł, czy może odjęło mu mowę z odrazy. ‒ Słyszałeś, co powiedziałam? ‒ Tak. ‒ Słowo to wyrzekł powoli, jakby wydostawał je z głębokiej studni. ‒ Ale wiem też, jak chętnie malujesz siebie w najciemniejszych barwach. Ile miałaś wtedy lat? ‒ Czternaście ‒ szepnęłam. ‒ Czy to ty, własną ręką, zadałaś śmiertelny cios? ‒ Nie. Rycerz pokiwał głową w zadumie. ‒ A możesz mi powiedzieć, jak czternastoletnia dziewczyna mogłaby powstrzymać kogoś takiego jak d’Albret? ‒ Mogłam komuś o tym powiedzieć ‒ wydukałam zbolała.

‒ Komu? ‒ zapytał rycerz zapalczywie. ‒ Komu mogłaś o tym powiedzieć? Kto miał na tyle siły i władzy, by powstrzymać hrabiego? Żołnierze, którzy przysięgli mu służyć? Wasale, dworzanie, którzy złożyli podobne przysięgi? Nikt nie miał mocy, by powstrzymać tak niebezpiecznego, potężnego pana jak d’Albret, a co dopiero ledwie dziecko. ‒ Ale... ‒ To wszystko, co uczyniłaś i czego nie zrobiłaś, było kwestią przetrwania. Wyznanie komuś tego ujawniłoby, ile wiesz o tym, co dzieje się na dworze d’Albreta, i wystawiłoby cię na jeszcze większe zagrożenie. ‒ Ale to nie wszystko. Byłam wobec niej niemiła i śmiałam się, gdy moi bracia jej dokuczali albo dworowali sobie z niej w okrutny sposób. Śmiałam się wtedy tak samo głośno jak oni. Rycerz zacisnął szczęki, dając wyraz temu, że wreszcie udało mi się pokazać całą rozciągłość mego bestialstwa. ‒ A co by było, gdybyś tego nie robiła? ‒ Alyse miałaby prawdziwą przyjaciółkę, kogoś szczerze bliskiego, a nie osobę, która umykała przed najlżejszym zagrożeniem. Pochylił się, zbliżając swoją twarz do mojej. ‒ Gdybyś nie śmiała się razem z nimi, również stałabyś się ich celem. ‒ Powstrzymał mój protest gestem dłoni. ‒ Nie zapominaj, że widywałem cię śpiącą i wiem, ile demonów cię prześladuje. Jestem pewien, że bardzo niewiele z nich narodziło się w tobie samej. Powtórzę raz jeszcze, wszystko, co uczyniłaś i czego nie zrobiłaś, było kwestią przetrwania. Wpatrywaliśmy się w siebie dłuższą chwilę, a potem naraz wybuchłam. ‒ Czemu jesteś tak nierozsądny, czemu nie widzisz, że nie zasługuję na takie wybaczenie? Zaśmiał się chrapliwie, ponuro. ‒ Bóg, któremu służę, jest niemal tak mroczny jak twój. Nie mnie oceniać innych. Wpatrując się w jego oczy, dostrzegłam echa okropności, jakich dopuszczał się w szale bitewnym. Wtedy zrozumiałam, że naprawdę zna ten mrok, z którym się zmagam.

Siedzieliśmy tak w głębokiej nocy, nasze twarze były niczym wzory z cieni i jaśniejszych płaszczyzn, wydobywanych słabą poświatą żaru, która prawie do nas nie docierała. ‒ Opowiedz mi, jak umarła moja siostra ‒ powiedział, przełamując ciszę. Choć miał prawo poznać prawdę, serce zaczęło mi trzepotać, jakby ktoś wielką łapą ścisnął mi pierś. Ale, na Mortaina, przynajmniej tyle byłam mu winna. Zamknęłam oczy, by przywołać tamte chwile w pamięci, ale tych wspomnień strzegły masywne, zaryglowane drzwi, a gdy próbowałam je otworzyć, czaszkę zaczynał mi rozsadzać ból, a serce tłukło się tak gwałtownie, że bałam się, żeby nie poraniło się o żebra. Pamiętam krzyki. I krew. A potem wszystko tonęło w czerni, ciemnej paszczy, która próbowała mnie pochłonąć. ‒ Nie mogę. Mięśnie jego twarzy drgnęły i poczułam nieomal namacalne rozczarowanie, jakiego doznał. ‒ Nie, nie ‒ zaczęłam pospiesznie wyjaśniać. ‒ Nie dlatego, że nie chcę lub cię zwodzę. Naprawdę nie pamiętam. Nie całkiem. Przypominam sobie tylko kawałki, obrazy, a gdy staram się mocno sięgnąć do tych wspomnień, pojawia się czerń. ‒ A co pamiętasz? ‒ Krzyki. Krew. Ktoś mnie uderza w twarz. I wtedy uświadamiam sobie, że to mój własny krzyk. ‒ Wielka łapa chwyciła mnie za pierś i ścisnęła, pozbawiając tchu. Przed oczyma zawirowały czarne płaty. ‒ To wszystko. Przypatrywał mi się przez chwilę, a ja oddałabym wiele, by zobaczyć wyraźnie jego twarz, by odkryć, co myśli. W mroku poczułam, jak jego mocna dłoń ujmuje moją rękę, i zachciało mi się płakać pod ciężarem ogromu zrozumienia, jakie niósł ze sobą ten gest. *** Droga do Morlaix przebiegała niebezpiecznie blisko mego domu rodzinnego. Znajdował się kilka staj na północ i sama świadomość tak niewielkiego dystansu przenikała mnie dreszczem niepokoju. Rycerz nic nie powiedział, ale zauważyłam, że raz czy dwa jego wzrok powędrował w tamtą stronę, i nie mogłam przestać się zastanawiać, co czuje. Na szczęście zaczęło padać, deszczyk szybko zamienił się w

ulewę, więc musieliśmy zająć myśli czym innym. Nie mogliśmy pozwolić sobie na zwłokę, więc jechaliśmy dalej. A choć nikt nie narzekał, tylko węglarzom deszcz szczerze nie przeszkadzał. Jeszcze przed południem ścieżki stały się tak grząskie, że wlekliśmy się noga za nogą. Ale najważniejsze, że posuwaliśmy się naprzód. Musieliśmy. Do tej pory d’Albret mógł już rozbić obóz pod Rennes i dać znać swoim ludziom, by wpuścili jego wojska za mury. Błagam, Mortainie, modliłam się, spraw, żeby wszyscy szpiedzy zostali wykryci. A jeśli nie, wspomóż Duvala i Dunois, by zawczasu dostrzegli ich machinacje. Gdy drugi koń zapadł się w błoto i godzinę zajęło nam wyciąganie wozu na twardy grunt, rycerz zdecydował, że musimy przeczekać ulewę, i wysłał naprzód zwiad, by znalazł dla nas odpowiednie schronienie. Zwiadowcy wrócili dość szybko. ‒ Nieopodal na północ stąd znajduje się jaskinia ‒ doniósł Lazare. ‒ Jest na tyle duża, by pomieścić i ludzi, i konie. Koń de Brosse’a zatańczył nerwowo. ‒ To stara jaskinia, panie. I ma dziwne malunki na ścianach. Nie wiem, czy Dziewięciu nie rozgniewa się za wejście. Zaśmiałam się, głównie dlatego, żeby nikt nie usłyszał, jak szczękam zębami z zimna. ‒ Pośród nas są wyznawcy Śmierci, Wojny i Czarnej Matki. Kogo mielibyśmy się obawiać? De Brosse z zakłopotaniem spuścił głowę, a Bestia dał znać, żeby jechać do jaskini. Pomyślałam, że nie obraziłabym się, gdyby jama była wrotami samych piekieł, bo moglibyśmy się trochę ogrzać.

Rozdział trzydziesty ósmy Nie weszła jeszcze połowa oddziału, a już węglarze zapalali pochodnie i zabierali się do stawiania ognisk. Grota rzeczywiście okazała się olbrzymia. Pomieściłaby i dwa razy więcej ludzi. Jaskinia wypełniła się parskaniem wierzchowców, stukotem kopyt, podzwanianiem uprzęży oraz głosami, głównie ulgi, zsiadających z koni ludzi. Zostawiwszy mojego rumaka pod opieką Yannica, ruszyłam na obchód jaskini, chcąc przywrócić krążenie w zdrętwiałych członkach. A także poznać miejsce, w którym przenocujemy. Węglarze określali je mianem łona Czarnej Matki. Może i tak było, ale i innych bogów czczono w jaskini, i to całkiem niedawno. Pod najdalszą ścianą znajdował się bardzo stary ołtarz. Światło pochodni prawie tam nie docierało, ale udało mi się dostrzec zarys małego szkieletu, jakiejś złożonej bardzo dawno ofiary. Na ścianach w migotliwym świetle ogni widać było rysunki włóczni, rogu myśliwskiego i strzały. Dopiero jednak widząc podobiznę kobiety dosiadającej potężnego odyńca, zrozumiałam, że natknęliśmy się na kryjówkę Arduinny, miejsce, w którym wraz ze swymi myśliwymi odpoczywała po łowach. Uspokojona wróciłam do wejścia, gdzie stała grupka ludzi, niepewnych, czy wejść głębiej i zaznać wygody, czy też uciekać stąd czym prędzej. Okazało się, że największy niepokój trapi chłopskich synów. Węglarze czuli się tu jak u siebie, a żołnierze byli nazbyt zdyscyplinowani, by okazywać lęk, choć wyczuwałam ich nastroje tak dobrze jak zapach potu. Jednakże młodziki zbiły się w gromadkę, rozglądając się wokół wielkimi oczyma. Drżeli po równi z zimna i ze strachu. ‒ To jaskinia Arduinny ‒ ogłosiłam. ‒ To miejsce nie należy do Mortaina, Camulosa, ani nawet Czarnej Matki ‒ uciszyłam zawczasu spojrzeniem Graelona, który wyraźnie miał zamiar mnie poprawić ‒ tylko bogini miłości. Nie ma się czego obawiać. ‒ To ostatnie było kłamstwem, bo miłość przerażała mnie znacznie bardziej niż śmierć czy bitwa, jednak ci chłopcy nie musieli o tym wiedzieć. Osiągnęłam swój cel, nawet lepiej, niż sądziłam, bo jeden z nich, Samson, zachichotał, zezując na Gislę, dziewczynę, która pomagała Malinie rozłożyć ruszt na kociołek. Tylko tego nam było trzeba. Bogini pożądania napełniającej swym duchem tych wszystkich mężczyzn i zaledwie parę kobiet, które towarzyszyły oddziałowi w drodze.

‒ Chodźcie ‒ zawołałam młodzików. ‒ Bierzcie broń, pójdziemy na tyły, tam jest więcej miejsca. Samson, Jacques i reszta spojrzeli na mnie z niedowierzaniem. ‒ Tutaj? ‒ A co, uważacie, że umiecie już tyle, że nie musicie więcej ćwiczyć? ‒ Ale tu jest ciasno. ‒ Ależ skąd. Chodźcie za mną. Chyba że się boicie. Samson, Bruno, weźcie pochodnie. Oczywiście żaden z nich nie przyznałby się do strachu, a już na pewno nie przede mną, więc wkrótce mieliśmy pochodnie i powiodłam potulną grupkę na tyły groty. Sama stanęłam w najdalszym końcu, bo choć miejsce należało do Arduinny, wyraźnie czułam na karku zimny oddech Mortaina. Nie wiem, czemu jego obecność była tu tak silna, ale nie chciałam, by chłopcy mieli go za plecami. Po wstępnym marudzeniu i pokwękiwaniach moi uczniowie zajęli wreszcie pozycje. ‒ Do roboty ‒ popędziłam ich i zesztywniałe z zimna ramiona młodzików zaczęły się poruszać, wykonując gesty, których nauczyłam ich wcześniej. Wkrótce zapomnieli o zimnie i strachu, całą uwagę kierując na prześcignięcie przeciwnika. Tak się koncentrowałam na nich, by w razie czego nie dopuścić, by się pozabijali, że nie zdawałam sobie sprawy, iż mieliśmy widownię. Kilkunastu żołnierzy stało kręgiem, obserwując chłopców przymrużonymi oczyma. ‒ Stawiam na tego od kowala, tego z długimi włosami ‒ rzucił de Brosse. ‒ Przyjmuję zakład. Moim zdaniem wygra chłopak z toporem. Rozległy się szelesty rozsznurowywanych sakiewek i dzwonienie monet. Takie beztroskie podejście wojaków oburzyło mnie ‒ to nie była żadna zabawa. Od tych ćwiczeń zależało życie chłopców. Poza tym te żółtodzioby nie powinny się rozpraszać, myśląc o tym, że obserwują ich prawdziwi żołnierze. Zmieniłam jednak zdanie, widząc, że te żółtodzioby wzięły sobie do serca obecność poważnej widowni. Na przykład Samson nareszcie zaczął przykładać się do tego, co robił, wyraźnie skupiając się na pojedynku. Podobnie Jacques, przestawszy się w końcu przejmować, że zrani przeciwnika, uchwycił go tak, że mógł zarzucić mu na szyję rzemień.

Rozległy się wiwaty i Jacques aż pokraśniał. A potem Claude podkradł się do niego i przeciągnął rękojeścią noża po szyi. Znów zadźwięczały monety. Nie mogłam się zdecydować, czy cieszyć się, czy też złościć, że opinia żołnierzy liczy się dla moich uczniów bardziej niż moja. ‒ Jeszcze raz ‒ rozkazałam. ‒ I tym razem, Claude, staraj się nie rechotać, jak podrzynasz gardło wrogowi. Kolacja upłynęła w radosnej atmosferze. Część żołnierzy cieszyła się znacznie cięższymi mieszkami, a chłopcy pęcznieli z dumy. Nawet węglarze zdawali się spokojniejsi niż zazwyczaj. Gdy zaczęliśmy się układać do snu, wybrałam sobie miejsce z tyłu jaskini, chcąc odgrodzić resztę oddziału od chłodnego oddechu śmierci, który mnie prześladował. Wkrótce odnalazł mnie tam rycerz. ‒ Jutro dotrzemy do Morlaix ‒ powiedział, siadając ostrożnie. Usiłowałam zignorować ciepło bijące od jego ciała, udawać, że nie siedzi na tyle blisko, bym mogła go dotknąć, i że wcale nie świerzbią mnie palce, by to zrobić. ‒ Wiem. Rycerz ujął mnie za rękę. Dłoń miał wielką, silną i chropowatą od pokrywających ją blizn i odcisków. ‒ Dobrze, że przyuczasz tych młodzików. ‒ Wiem. Moja odpowiedź wywołała w nim uśmiech, ale to prawda, wiedziałam, że dobrze robię, ćwicząc ich. Potrząsnął głową. ‒ Obawiam się, że straciłem rękę do ludzi. To skrytobójczym udało się ich zjednoczyć, nie mnie. ‒ Nie kpij sobie ze mnie. Nie mam pojęcia o jednoczeniu kogokolwiek. Splótł palce naszych rąk, podniósł je do ust i ucałował moją dłoń. ‒ Nigdy bym sobie z ciebie nie zażartował. Powiedziałem, jak jest. Nasze splecione dłonie, ich ciepło, niezłomna obietnica uścisku obudziły we mnie niezrównane poczucie bezpieczeństwa. W pokorze ducha przyjęłam ten uścisk, bo ofiarował mi go po wszystkim, co mu opowiedziałam. I najbardziej na świecie pragnęłam, by zawsze trzymał moją dłoń w swojej i już nigdy nie puszczał.

Rozdział trzydziesty dziewiąty Około południa czwartego dnia podróży ujrzeliśmy przed sobą Morlaix. Nie podjechaliśmy bliżej. Trzymaliśmy się przeciwległego brzegu rzeki, skąd mogliśmy widzieć umocnienia otoczonego murem miasta. Rycerz pokierował oddziałem na północ. Im dalej podążaliśmy, tym bardziej zmieniał się krajobraz. Las i pola uprawne zastąpiły tereny porośnięte wysoką trawą, a w powietrzu dawało się wyczuć słoną wilgoć. Z oddali dobiegał łoskot fal rozbijających się o skaliste wybrzeże. Gdy dotarliśmy do dużej kępy drzew, skąd roztaczał się dobry widok na wschód, rycerz nakazał rozbić obóz, a sam wraz z dwoma żołnierzami, dwoma węglarzami i ze mną wyruszył na zwiad. Podążyliśmy leśną ścieżką w stronę morza. Wkrótce naszym oczom ukazało się skaliste wybrzeże, na którym znajdował się bardzo stary klasztor, a nieopodal jeszcze starsze pionowe głazy. ‒ Święta Mer? ‒ zapytałam rycerza. Przytaknął. ‒ Przeorysza jest informatorką Duvala. Jej zakon jest w stałym kontakcie z angielskimi statkami i obserwuje ruchy Francuzów. Poczułam... Nie lęk, ale respekt. Święta Mer była bóstwem wód, wiedźmą o kościach z dryfującego drewna i włosach z morskiej trawy. Dzika, nieokiełznana, jednocześnie radosna i zabójczo groźna, piękna i przerażająca. O niezaspokojonym apetycie na mężczyzn, których często porywała z łodzi, wciągała w głębiny i wyrzucała, gdy z nimi skończyła. Mając dziewięć lat, jeszcze zanim dowiedziałam się o swym pochodzeniu, obrałam ją sobie na opiekunkę. Większość dziewcząt w tym wieku czciła Amournę, ale mnie nieprzydatna była jej łagodna miłość i kłamstwa obliczone, by dziewczęta czekały na nią z nadzieją i uległością. Wolałam Arduinnę, bo była boginią, która posługiwała się bronią, co świetnie do mnie przemawiało, ale koniec końców i ona mnie zawiodła. Jako strażniczka dziewictwa tyle zawodziła, ile zwyciężała. Dlatego właśnie zwróciłam się ku świętej Mer. Pociągała mnie jej dzika natura. Pragnęłam tańczyć ze sztormami jak ona. Pragnęłam wybierać jak ona mężczyzn, których do siebie dopuszczę, i jak ona pozbywać się ich, gdy zaczerpnę od nich przyjemności. Nie żebym wierzyła w jakąś przyjemność ze związku pomiędzy mężczyzną i kobietą, ale pisali o tym poeci i jeśli istniała, chciałam mieć w niej swój udział.

Najbardziej jednak pragnęłam, by bano się mnie jak świętej Mer, by mężczyźni traktowali mnie z szacunkiem, rewerencją i bali się tego, co mogę im uczynić, jeśli mnie zlekceważą. Pod klasztorem zatrzymaliśmy się i zsiedliśmy z koni. Wrota otworzyły się natychmiast i pojawiła się w nich stara, pomarszczona kobieta. W ręku dzierżyła święty trójząb Mer, a na szyi miała zawieszone kilkanaście sznurków muszelek. Jedno i drugie było oznaką przeoryszy zakonu. Rycerz złożył jej głęboki ukłon, podobnie jak dwaj jego towarzysze, sir Lannion i sir Lorril. Ja również skłoniłam się z szacunkiem, a węglarze po chwili wahania i wymianie spojrzeń uklękli. ‒ Witajcie, wejdźcie do środka. ‒ Uczyniła gest trójzębem i zza wrót wyszły dwie służebnice Mer, Jej córki, które poczęła z tonącymi mężczyznami. Byłam podekscytowana i ciekawa, bo nigdy wcześniej nie spotkałam potomka innego boga. Synowie Camulosa nie liczyli się, bo nie byli z Jego nasienia. On tylko przyjmował te dzieci, które poczęto w Jego imię. Skóra dziewcząt była niemal przeźroczysta, jakby spędzały więcej czasu pod wodą niż w promieniach słońca. Miały długie włosy, jedna jasne, druga ciemne. Pomiędzy palcami nagich stóp dostrzegłam niewielkie błony pławne, szczególny znak córek Mer. Jedna z nich podeszła, by przejąć mojego konia, i uśmiechnęła się, ukazując lekko szpiczaste zęby. Podziękowałam jej skinieniem, po czym ruszyłam za ksienią do opactwa. Komnata, w której przyjmowała odwiedzających, była skromna, w przeciwieństwie do tej, jaką dysponowała przeorysza Świętego Mortaina. Zostaliśmy poczęstowani jedynie zimną wodą. ‒ Przynoszę podziękowania od księżnej za pomoc, jakiej jej udzieliła matka przełożona ‒ rzekł rycerz oficjalnie, a ja spojrzałam na niego baczniej, zaintrygowana tym nieznanym wcieleniem Bestii. Przeorysza skinęła głową, a jej naszyjniki zagrzechotały. ‒ Jestem zobowiązana uczynić wszystko, co w mojej mocy, aby bronić wolności naszej krainy. ‒ Czy są jakieś nowe wieści? Czy Anglicy nadal stoją na kotwicach? ‒ Tak, ale kończą im się zapasy. Niektórzy mieszkańcy wybrzeża zawozili im łódkami jedzenie i wodę, ale Francuzi dowiedzieli się o tym i postawili łuczników, którzy strzelają do każdej wypływającej łódki. ‒ Jak wygląda sytuacja w samym Morlaix?

‒ W mieście stacjonuje pięć setek żołnierzy wroga, a kolejne dwie setki obozują u ujścia rzeki. Największym problemem będą działa, które tam umieścili. Nie wiem, czy mają taki zasięg, żeby zniszczyć statki, ale dowódcy nie chcą ryzykować, więc nie podpływają bliżej. Rycerz wymienił spojrzenia z węglarzami, którzy z uśmiechem skinęli głowami. ‒ Działa nie będą już stanowić problemu ‒ zwrócił się rycerz do przeoryszy. ‒ Zajmiemy się tym, otworzymy drogę statkom. Bardziej martwi mnie kwestia zatrzymania Francuzów w mieście na tyle długo, by umożliwić Anglikom zejście na ląd, które nie skończyłoby się natychmiastową masakrą. Przeorysza podeszła do stołu umieszczonego przy oknie i przywołała nas gestem. ‒ To mapa miasta ‒ wskazała. ‒ Z moich informacji wynika, że żołnierze są skoszarowani w tym miejscu. Przez resztę popołudnia omawialiśmy plany strategii, która dawała jakieś widoki na zwycięstwo. Przez cały ten czas czułam, że każda najmniejsza zwłoka pożera nasze szanse na sukces, tak jak fale morza pożerały wybrzeże. W trakcie naszej podróży d’Albret zapewne zdążył już dotrzeć do Rennes. Liczyłam tylko, że odkryliśmy wszystkich szpiegów i miasto oprze się oblężeniu.

Rozdział czterdziesty Przed wieczorem dołączyliśmy do reszty drużyny. Pracowali ciężko podczas naszej wizyty u przeoryszy, więc zastaliśmy gotowy obóz. Panowało w nim duże ożywienie, czyszczono i nacierano tłuszczem siodła oraz uprzęże, ostrzono i przeglądano broń. W powietrzu wyczuwało się niecierpliwość, napięcie, ale całkiem inne niż to, z którym zmagaliśmy się na początku wyprawy. Trudno powiedzieć, czy był to chwilowy rozejm, czy zjednoczenie w obliczu jednego wroga. Oddałam wodze Yannicowi i nagle zaczęłam dostrzegać piętna. Jedno na czole zbrojnego, którego imienia nawet nie znałam, kolejne nosił Winnog, który właśnie pomachał mi, przechodząc obok. Przeszył mnie dreszcz niepokoju i gorączkowo zaczęłam przeczesywać wzrokiem obóz w poszukiwaniu młodzików. Zebrani na skraju polany, ćwiczyli zawzięcie. Znamiona nosili Henri i Claude. Jacques również. Miało je ponad tuzin ludzi w obozie. Nagle zrozumiałam. Ismae miała rację. Ci żołnierze nie mogli być zdrajcami. Nie widziałam też żadnego sensu w tym, żeby Mortain miał naznaczać ich wszystkich naraz, jeśli to ja miałabym ich zgładzić. Znaczyło to, że umrą. Dzisiaj, a bardziej prawdopodobne, że jutro, podczas wypadu na Morlaix. Mimo że nie jadłam cały dzień, szarpnęły mną mdłości. Bestia. Przerażona tym, co mogę odkryć, a jednocześnie targana rozpaczliwym pragnieniem, by wiedzieć, zaczęłam szukać rycerza. Zdążył już zwołać dowódców poszczególnych drużyn i przekazywał im właśnie wieści. Omijając wzrokiem wszystkich innych, skupiłam się tylko na tej brzydkiej twarzy, która stała mi się tak droga. Choć nie wyładniała ani odrobinę i pokrywał ją szczeciniasty zarost, nie doszukałam się na niej znaku. Powściągnęłam okrzyk radości i szybko spoważniałam, bo z drugiej strony ujrzałam piętna u de Brossea i Lorrila. Wiedziałam, że zginą w bitwie, że nie powrócą, a wiedza ta była ogromnym brzemieniem. Podeszłam do grupki mężczyzn pochylonych nad niewielką mapą, rozłożoną na stoliku skleconym naprędce przez Yannica. Zerknęłam na sługę i ulżyło mi, gdy nie znalazłam znamienia Mortaina. ‒ Zaatakujemy w trzech miejscach ‒ mówił rycerz. ‒ Dwie grupy pójdą na północ, aby zlikwidować działa po obu stronach zatoki. Erwanie, przynajmniej

połowę tych grup muszą stanowić twoi ludzie. Druga drużyna zajmie się likwidacją wielkiego łańcucha, który Francuzi rozpięli w wąskim gardle zatoki. Jeśli uda się nam go przejąć, mniejsze statki z Anglikami będą mogły wpłynąć głębiej i zacumować przy nabrzeżu w mieście. Ostatni, największy oddział uderzy tutaj. Lazare i Graelon obmyślili plan unieruchomienia francuskich wojsk. Poważne oblicze Lazare’a rozjaśniło się w jednym z rzadkich uśmiechów. ‒ Zadusimy ich dymem. To był śmiały, straceńczy plan, ale właśnie dlatego mógł się powieść. Pod osłoną nocy węglarze mieli zabarykadować Francuzów w koszarach, a potem podłożyć ogień pod oknami, aby zadymić pomieszczenia. Do ucieczki zostałoby tylko jedno, wąskie, umieszczone ponad sześć metrów nad ziemią i wychodzące na zewnątrz murów miejskich. Nie zginie ich zbyt wielu, najwyżej połamią sobie kości, ale był to najszybszy sposób oczyszczenia miasta i umożliwienia Anglikom lądowania. ‒ Niech ludzie się prześpią ‒ rzekł na zakończenie rycerz. ‒ Ruszymy o północy, żeby dotrzeć na wyznaczone miejsca dobrze przed świtem i uderzyć znienacka. Dowódcy rozeszli się, aby przekazać rozkazy swoim drużynom, a ja podeszłam do Bestii. ‒ Jak ty to robisz? ‒ zapytałam, obserwując odchodzących mężczyzn. ‒ Wysyłasz ludzi na śmierć... Rycerz popatrzył na mnie zaskoczony. ‒ Wiesz, którzy zginą? Skinęłam głową, nie patrząc na niego. ‒ De Brosse i Lorril są naznaczeni. Piętna ma też kilkunastu innych, włącznie z Winnogiem i Jakiem. ‒ Przecież nie są zdrajcami? ‒ Nie. Nie są. Właśnie dlatego pytam, jak ty to robisz? W milczeniu patrzył za ludźmi, których posyłał na śmierć. ‒ Przysiągłem służyć księżnej, oddać za nią życie. Nie proszę o nic, czego sam nie byłbym gotów uczynić. Wierzę, że to godna sprawa, że warto za nią walczyć. ‒ I to wszystko? ‒ Popatrzyłam na Jacques’a, który rozradowany rozprawiał z Samsonem i Brunem o walecznych czynach, jakich miał nadzieję dokonać podczas ataku. Rycerz odezwał się dopiero po dłuższej chwili:

‒ To jedna z najtrudniejszych rzeczy, a koszty... Tych nie poznamy od razu. Może dopiero dużo, dużo później. Jakiś czas patrzyliśmy na obóz pogrążeni we własnych myślach. ‒ A jaka jest moja rola podczas ataku? ‒ zwróciłam się do niego wreszcie. Na widok niezrozumienia w jego oczach z oburzeniem skrzyżowałam ramiona i zmarszczyłam brwi. ‒ Chyba nie sądzisz, że będę tu siedziała cicho i czekała z innymi kobietami? ‒ Jednak jego mina wyraźnie mówiła, że właśnie dokładnie na to liczył. A żeby się nie zorientował, jak wzruszyła mnie jego troska, zakpiłam: ‒ Nie chcesz chyba powiedzieć służebnicy Śmierci, że to zbyt niebezpieczne? Westchnął i podrapał się po głowie. ‒ No chyba nie, choć bardzo bym chciał. ‒ Spojrzał na mnie przenikliwie. ‒ Widziałabyś piętno na sobie, gdybyś je nosiła? ‒ Nie wiem ‒ przyznałam, sama zaciekawiona. ‒ Ale jednego możesz być pewien. Nie umrę, dopóki d’Albret nie zostanie pokonany. *** Pierwsze opuściły obóz dwie drużyny wyznaczone do zlikwidowania zagrożenia ze strony dział, bo te punkty nad zatoką znajdowały się najdalej. Jedną grupę dowodził sir Lannion, drugą sir Lorril. Oddziały składały się z takiej samej liczby żołnierzy, co i węglarzy, bo plan obejmował nie tylko unieszkodliwienie artylerzystów, ale również samych armat. Zastanawialiśmy się nad sposobem wykorzystania dział przeciw Francuzom, ale zrezygnowaliśmy z tego pomysłu ze względu na straty, jakie mogłyby wyrządzić ludziom w mieście. Długo nie mogłam oderwać wzroku od wesołego, niezgrabnego Winnoga i cienia, który znaczył jego czoło. Mimo że nie powinnam, odszukałam Lazarea, który był z nim w grupie, mającej zająć się jednym z dział. Węglarz popatrzył na mnie podejrzliwie. ‒ Co? ‒ Miej baczenie na Winnoga. ‒ Winnoga? Jeśli podejrzewasz go o zdradę lub tchórzostwo, chyba cię Bóg opuścił. ‒ Nie pomyślałabym o czymś podobnym ‒ zaprzeczyłam ostro. ‒ Proszę cię o to, bo jest naznaczony śmiercią. Oczy Lazarea rozszerzyły się ze strachu i podziwu.

‒ Widzisz coś takiego? ‒ To jedna z mocy ofiarowanych mi przez boga. Węglarz zrobił strasznego zeza, usiłując zobaczyć swoje czoło. Musiałam zagryźć zęby, żeby się nie roześmiać. ‒ Ty nie masz piętna ‒ uspokoiłam go. ‒ Nie wiem, czy możemy przechytrzyć Śmierć, ale warto spróbować. Bacz na niego i bądź przy nim w razie czego. Na tyle, na ile będziesz w stanie. Lazare uśmiechnął się z przejęciem. ‒ Jeśli ktokolwiek potrafi oszukać Śmierć, to tylko Czarna Matka. Będę pilnował Winnoga. I dziękuję. ‒ Popatrzył na mnie z wdzięcznością, a potem dołączył do swojej grupy, ustawiając się w pobliżu Winnoga. Nie mogłam uratować wszystkich, ale postanowiłam spróbować ocalić choćby tych niewinnych, nieświadomych, na co tak naprawdę się pisali. Następna w kolejności wyruszała moja drużyna. Mieliśmy iść na zachód, do przewężenia koryta rzeki, przejąć kontrolę nad łańcuchem i opuścić go, żeby statki mogły wpłynąć do miasta. Naszym dowódcą był sir de Brosse, a choć nie przepadałam za nim, trudno mi było nic nie powiedzieć, widząc jego piętno. Wreszcie nie wytrzymałam. Podeszłam do niego tuż przed wymarszem. Przywitał mnie krzywawym uśmieszkiem. ‒ Tak, pani? ‒ Chciałam cię tylko ostrzec, żebyś na siebie uważał. Przyłożył dłoń do serca. ‒ Czyżby twoje uczucia wobec mnie ocieplały? Przewróciłam oczyma. ‒ Nie. Po prostu nie rób niczego głupiego i nie daj się zabić. Uniósł brwi zdziwiony. ‒ Postaram się, pani. Kiwnęłam głową i wróciłam na swoje miejsce, żeby sprawdzić jeszcze raz broń ‒ noże, rondelle pożyczone od Ismae i przytroczoną do siodła kuszę. Zanim dołączyłam do oddziału, podszedł do mnie Bestia. ‒ Na pewno nie chcesz poczekać na nas w obozie? ‒ Na pewno. Poza tym muszę się trzymać blisko Jacquesa i reszty. Nie chcę przekazywać ich matkom złych wieści. Pokiwał głową ze zrozumieniem, a mnie serce podeszło do gardła, bo choć nie

został napiętnowany, martwiłam się o niego śmiertelnie; niebezpieczeństwo mogło dopaść go w chwili, gdy mnie przy nim nie będzie. Jego oczy już zaczęły pałać nieziemskim ogniem, przypominając dwa błękitne płomienie. Położył mi dłonie na ramionach. ‒ Spotkamy się po wszystkim, bo to, co jest między nami, nawet nie zaczęło się jeszcze na dobre. ‒ Twój bóg ci to mówi? ‒ Nie, twój. ‒ Uśmiechnął się i pocałował mnie w usta. Poczułam war, pożądanie i słodycz, której nie umiałam nazwać, a w następnej chwili rycerza już nie było. Jechał na przedzie oddziału ruszającego do miasta. *** Księżyc w kwadrze zapewniał wystarczająco dużo światła, byśmy widzieli drogę, ale i skrywał nas dość dobrze nawet po wyjściu spod osłony drzew. Przekraczając gościniec, byliśmy najbardziej widoczni, ale ze względu na wrogie wojska okoliczni mieszkańcy noce spędzali w chałupach, porządnie zawierając drzwi i okiennice. Choć była nas zaledwie ósemka, i tak zdawało się, że to za dużo. Ja walczyłam zazwyczaj sama, kilka razy z Yannikiem i Bestią. Zatęskniłam za wspaniałą celnością i niesamowitym wyczuciem czasu, jakie miał mały sługa. Noc pozbawiła otoczenie barw, malując wszystko srebrem i czernią. Wysokie drzewa rzucały ciemniejsze cienie, a ich korony przysłaniały niebo. Nowicjusze dobrze wtopili się w zespół. Byłam dumna, że robili nie więcej hałasu niż de Brosse i jego ludzie. Wyróżniali się jedynie aurą nerwowości i podekscytowania. Po jakimś czasie zatrzymaliśmy się na pagórku ponad zatoką, w kępie drzew, która musiała wyglądać z oddali jak korona. Uwiązaliśmy konie, a ja zaproponowałam, by to Claude ich pilnował. Młodzik przyjął zadanie niechętnie, ale ja cieszyłam się, że choć o jednego nie będę musiała się martwić. Gęsta trawa tłumiła nasze kroki, kiedy skryci w cieniu drzew podkradliśmy się na skraj pagórka. Pod nami znajdowała się niewielka kamienna budka osłaniająca mechanizm łańcuchem. W dole, niczym zwierciadło, srebrzyła się prawie nieruchoma tafla zatoki, przecięta grubym czarnym pasmem łańcucha. Na drugim brzegu linia drzew schodziła do samej wody. De Brosse dał znak i dwóch ludzi ruszyło zboczem pagórka, aby sprawdzić, ilu Francuzów pilnuje posterunku i jak są rozmieszczeni. Za naszymi plecami zarżał jeden z koni, ale Claude uciszył go szybko. Choć czekaliśmy zaledwie parę chwil, zdawało się, jakbyśmy tkwili tak

wieczność. Zwiadowcy przynieśli informacje, że w dole widzieli dwóch żołnierzy i dwóch łuczników, ale w strażnicy może ich być więcej. Zerknęłam na naznaczonych Jacques’a i de Brossea, zastanawiając się, co pomyślałby Mortain, wiedząc, że zamierzam sprzeciwić się Jego woli. Ominąwszy ścieżkę, zaczęliśmy schodzić od południowej strony, percią wydeptaną przez zwierzęta w gęstych paprociach. Bruno i Samson zostali w tyle, jako że ich silne ramiona miały nam się przydać do opuszczenia łańcucha. Ja i Jacques mieliśmy pozbyć się po cichu jak największej liczby wartowników, zanim podniesie się alarm. Dopiero wtedy mieli wkroczyć de Brosse i reszta i pokonać pozostałych już w otwartej walce. Na szczęście żołnierze pełnili wartę już długo i byli zmęczeni. Może nawet zbyt pewni siebie i nieostrożni, bo porozsiadali się pod drzewami i zabawiali rozmową. Ogłuchłam na ich głosy. Słuchanie rozmów o winie, kobietach i kościach nie ułatwiało zabicia wroga. Pochyliłam się ku Jacques owi. ‒ Zajmiesz się tym po lewej, a ja dwoma z prawej. Nerwowo kiwnął głową i zaczął się podkradać do swego przeciwnika. Załadowałam kuszę, a potem dobyłam sztyletu. Cicho jak cień zbliżyłam się do jednego z żołnierzy. Był całkiem zasłuchany w historyjkę, którą opowiadał jego towarzysz. Podchodziłam coraz bliżej i bliżej, a kiedy odrzucił głowę, by się zaśmiać, przyskoczyłam miękko i przejechałam ostrzem po odsłoniętym gardle. Dusza wyrwała się z Francuza niemal tak szybko, jak z jego szyi trysnęła krew. Zbryzgany juchą kompan siedział jak porażony, patrząc na umierającego. Nim się otrząsnął, wystrzeliłam. Runął do tyłu z pociskiem utkwionym między oczyma. Za mną rozległ się stłumiony odgłos. Odwróciłam się. Jacques i jeden z łuczników poruszali się spleceni w tańcu śmierci. Rzuciłam się naprzód, mając przed oczami wspomnienia twarzy Bette i Guiona. Ręce łucznika zaciskały się na szyi Jacques’a, któremu z przerażenia aż oczy wychodziły z orbit. Dopadłam Francuza i wbiłam mu ostrze w plecy, a potem szarpnęłam je w górę, żeby przyspieszyć śmierć. Jego ramiona opadły, a on sam osunął się na ziemię. Wtedy, niczym mgła nad bagnem, z ciała uniosła się dusza. Nie zwracając na nią uwagi, popatrzyłam na chłopaka, który dysząc ciężko, rozcierał szyję. Nasze oczy spotkały się na moment,

po czym młodzik padł na kolana i zaczął wymiotować. Chcąc dać mu trochę czasu na ochłonięcie, uklękłam nad trupem, wyciągnęłam ostrze i wytarłam je w kaftan żołnierza. Jacques był z pewnością zawstydzony, ale przynajmniej żywy. Od strony kamiennej chatki dobiegł nas wrzask, a potem szczęk stali. To de Brosse z ludźmi zaatakowali strażników. ‒ Chodź ‒ rzuciłam do Jacquesa. ‒ Musimy... Przerwał mi okrzyk wściekłości drugiego łucznika, który właśnie wynurzył się spomiędzy drzew. Mężczyzna przystanął na moment, chwycił w rękę łuk, założył strzałę i wymierzył w chłopaka. Na szczęście nie zauważył mnie, pochylonej nad martwym towarzyszem. Zanim napiął cięciwę, skoczyłam na równe nogi i rzuciłam się na niego całym ciężarem. Był tak zaskoczony, że zdołałam wytrącić mu łuk z ręki i zbić z nóg. Runęliśmy na ziemię, ale podniosłam błyskawicznie rękę i pode rżnęłam mu gardło, a potem równie szybko stoczyłam się z niego, by nie ochlapał mnie krwią. Z szaleńczo bijącym sercem zerwałam się i odwróciłam w stronę, skąd mógł nadejść kolejny atak, ale minęła jedna chwila, potem druga i nie pojawił się żaden inny napastnik. Popatrzyłam wreszcie na Jacquesa, który nadal klęczał, z wyrazem oszołomienia i zgrozy na twarzy gapiąc się na powalonego łucznika. Piętno zniknęło z jego czoła. ‒ Idź ‒ wychrypiałam, sama nie ochłonąwszy jeszcze ze strachu. ‒ Zaczekaj z Claudeem przy koniach. Zaraz do was przyjdziemy. Skinął bez słowa i dźwignął się na nogi. Kiedy zniknął w paprociach, pobiegłam w stronę szałasu, gdzie nadal rozlegał się szczęk stali i głuche uderzenia topora. Gdy dotarłam na miejsce i wpadłam do szałasu, na podłodze leżało czterech martwych Francuzów, a Samson i Bruno mocowali się z łańcuchem. Nie wystarczyło bowiem go opuścić, musieliśmy zdjąć zaczep z kołowrotu, by zapora nie została podniesiona, zanim Anglicy przepłyną to miejsce w drodze do miasta. Oparłam się o kamienną ścianę przy wejściu, ciężko dysząc, ale nie spuszczałam oka z okolicy, w razie gdyby nadciągnęło więcej francuskich żołnierzy. Klin, którym umocowano ogniwo do mechanizmu, ustąpił wreszcie, a łańcuch, niczym ogromny wąż, zsunął się z koła. Wielkie ogniwa uderzały kolejno z łoskotem o kamienną posadzkę, a potem hurkot zaczął cichnąć, gdy całe żelastwo spadało po skałach, żeby zatonąć w wodach zatoki. Przez moment staliśmy bez ruchu, oszołomieni ciszą. ‒ Zrobione ‒ ogłosił de Brosse. ‒ Wracajmy. Pojedziemy do miasta, bo może przyda się im nasza pomoc. Sprawdził, czy na zewnątrz jest bezpiecznie, a potem dał znak, że możemy wyjść. Nie zrobił jednak nawet dwóch kroków, gdy rozległ się

świst, a on sam i żołnierz stojący za nim grzmotnęli o ziemię z bełtami sterczącymi z szyj. ‒ Padnij! ‒ krzyknęłam do pozostałych i sama rozpłaszczyłam się na posadzce. Podczołgałam się do wyjścia, ale także nikogo nie zobaczyłam. ‒ Samson, rzuć mi swój płaszcz ‒ rozkazałam, a kiedy mi go podał, zwinęłam materię i wyrzuciłam na zewnątrz. Zanim tobołek dotknął ziemi, świsnął kolejny bełt. ‒ Są na drugim brzegu rzeki ‒ powiedziałam. ‒ Siedzimy tu jak w pułapce. Musieliśmy znaleźć sposób, żeby przemknąć się przez otwartą przestrzeń pomiędzy chatą a ścieżką w zaroślach. Tam gęste paprocie dawały nam jaką taką osłonę. ‒ Dacie radę dosięgnąć strzałami aż do przeciwległego brzegu? ‒ zapytałam żołnierzy. Jeden z nich wzruszył ramionami. ‒ Dać damy, ale nie wiem, jak celnie. ‒ To nic, chcę tylko na chwilę odwrócić ich uwagę i rozproszyć kuszników. Bruno, Samson! ‒ Chłopcy podnieśli głowy. Czekali na moje słowa z poważnymi minami. Wszelką radość i wyczekiwanie przygody wymazała z nich śmierć towarzyszy boju. ‒ Przeczołgacie się nisko aż do leżących ciał Francuzów. ‒ To, co miałam do powiedzenia, nie było przyjemne, mimo że martwi żołnierze byli naszymi wrogami. ‒ Użyjecie ich jako tarcz i przywleczecie tutaj. Potem wszyscy ukryjemy się za nimi i tak dotrzemy do ścieżki. Wykorzystanie martwych w ten sposób napawało mnie niechęcią, ale musieliśmy coś zrobić, a jednocześnie nie chciałam bezcześcić ciał naszych towarzyszy. Bruno pobladł i uczynił gest odpędzający zło. Wyciągnęłam rękę, złapałam go za mocarne ramię i potrząsnęłam nim. ‒ Mnie też się to nie podoba, ale dzięki temu mamy szansę wyjść z tego żywcem. Zrobisz to czy mam wysłać kogoś w zamian? Gdy wreszcie przytaknął, puściłam go. ‒ Jak będziesz chciał, później zmówimy za nich dodatkowe modlitwy. ‒ Dałam znać żołnierzom, by zajęli pozycje. Kiedy naciągnęli cięciwy i wycelowali w odległy brzeg, gestem nakazałam młodzikom zacząć pełznąć. Ludzie de Brossea rozpoczęli ostrzał. Wstrzymałam oddech, obserwując, jak chłopcy piędź po piędzi pokonują drogę

ku martwym Francuzom. Każdy ruch narażał ich na zranienie. Powtarzałam sobie w duchu, że nie są przecież napiętnowani, ale i tak nie było mi łatwo. Kiedy wrócili ze swym makabrycznym brzemieniem, pod osłoną z trupów naszych wrogów ruszyliśmy przez otwartą przestrzeń. Tylko ja jedna nie niosłam zwłok, bo żołnierze, nie chcąc pozostawiać poległych towarzyszy na pastwę Francuzów, zabrali ich ciała. Zabitych Francuzów zostawiliśmy na szczycie pagórka, gdzie czekali Claude i Jacques. Nie miało znaczenia, że nas zauważono, bo łańcucha nie dało się podnieść. W każdym razie nie w najbliższym czasie, bo wymagało to podniesienia go z dna i naprawienia kołowrotu. Jednakże żołnierze z drugiego brzegu mogli wrócić do miasta, żeby zanieść wieści dowódcom, a to oznaczało, że mogą podnieść alarm, zanim Bestia ze swą grupą wykonają zadanie. Element zaskoczenia był jedną z naszych nielicznych szans osiągnięcia przewagi. Wskoczyliśmy czym prędzej na konie. Chłopcom kazałam zabrać ciała poległych towarzyszy i odesłałam ich do obozu, sama zaś z dwoma żołnierzami ruszyłam w stronę miasta. Jeśli wojacy uważali za dziwne przyjmować rozkazy od kobiety, zachowali uwagi dla siebie. Gnaliśmy galopem, chcąc prześcignąć wieści o zerwaniu blokady na zatoce.

Rozdział czterdziesty pierwszy Bramy pogrążonego we śnie miasta były nadal zamknięte. Nie było śladu po nadjeżdżających strażnikach ani żadnych okrzyków czy ostrzeżeń. Ściągnęłam mocno wodze, zatrzymując konia, nim wjechaliśmy w pole widzenia wartowników. ‒ Zostańcie tu i w razie czego przechwyćcie tych, co strzelali do nas z drugiego brzegu ‒ powiedziałam żołnierzom. ‒ Jeśli mieliśmy szczęście, wasze ślepe strzały mogły kilku przynajmniej poranić. ‒ Licząc, że posłuchają moich rozkazów, zostawiłam im konia i zaczęłam przekradać się w kierunku murów. Nad miastem zalegała cisza. Zaczęłam się martwić, że coś poszło nie tak, że nasze plany spełzły na niczym, że drużynę Bestii pochwycono, nim dotarła do koszar. W końcu jednak rozluźniłam się, ujrzawszy bijącą w niebo smużkę. Stała się wyraźniejsza, gdy z dołu podświetliła ją pomarańczowa łuna. Ogień został podłożony. Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie, jak kłęby gryzącego dymu pełzną ku śpiącym Francuzom, wypełniając ich usta i nosy. Jak żołnierze budzą się, kaszląc i krztusząc się, i jak wreszcie podnosi się krzyk: „Pali się!”. W koszarach z pewnością wybuchnie zamieszanie, oszalali ze strachu ludzie rzucą się do wyjść i okien. Jednak tylko jedno okaże się otwarte. Inne będą miały zaryglowane okiennice lub pozostaną niedostępne z powodu ognia. Francuzi rzucą się więc jeden przez drugiego i zaczną wyskakiwać, spadając z wysoka na twardą ziemię poza murami miasta. Dotarłam do przylegającego do murów domu należącego do zakonu Świętej Mer. Ksieni obiecała, że zostawi jedno okno otwarte, abyśmy mogli dostać się do miasta. Wspięłam się na nie. Po drugiej stronie nie było nikogo, więc przebiegłam opustoszałymi korytarzami i wyszłam na ulicę. Początkowy zgiełk już opadł, tylko gdzieniegdzie rozlegały się odgłosy walk. Zabrałam jednemu z nieżywych żołnierzy garść bełtów i już znacznie lepiej uzbrojona ruszyłam dalej. Im bliżej koszar, tym głośniejsze stawały się hałasy. Przyciskając się do muru, posuwałam się naprzód. Po kilku krokach dotarłam do źródła zamieszania, a gdy moje

oczy przywykły do mroku ulicy, ujrzałam grupkę węglarzy kryjących się za wywróconym wozem przed trzema francuskimi kusznikami. Na szczęście miałam pięć bełtów. Jednak aby dokonać, co zamierzałam, musiałam być szybka, a co ważniejsze, niewidoczna. Oderwałam się od muru i przyklęknęłam za studnią. Włożyłam pomiędzy zęby dwa bełty i założyłam trzeci. Wymierzyłam i zwolniłam cięciwę. Jeden z żołnierzy krzyknął zaskoczony, a dwaj jego kompani rozejrzeli się, ale skupieni na węglarzach, nie dostrzegli, skąd ich atakowano. Szybko założyłam kolejny bełt i wypuściłam. Drugi z wrogów runął na ziemię, ale nim zdążyłam załadować trzeci pocisk, ostatni kusznik zwrócił się ku mnie i wycelował. Pocisk zadźwięczał o metalową rączkę pompy. Wykorzystując chwilę, kiedy kusznik ładował broń, zwolniłam cięciwę. Bełt trafił w skroń. Odczekałam chwilę, upewniając się, że nie ma więcej strzelców, a potem dałam znak węglarzom, że droga wolna, i ruszyłam dalej. Najżywsze odgłosy walki dochodziły z nabrzeża. Francuzi musieli się domyślić, jaki jest cel niespodziewanego nocnego ataku, bo zebrali się w dokach. Zostały mi jeszcze tylko dwa bełty, ale miałam też przy sobie noże. Przy końcu ulicy minęłam trzy ciała, a potem już całą drogę na keję znaczyły trupy francuskich żołnierzy. Wychodząc z uliczki, zatrzymałam się w pół kroku. Bestia walczył sam, tnąc i siekąc kilkunastu Francuzów. Jego odwaga ‒ albo głupota ‒ zapierała dech w piersiach. Nie baczył na własne życie, kosząc szeregi wroga. I chyba to dawało mu przewagę, bo nikt nie potrafił ocenić, jakiego ryzyka gotów się podjąć za cenę własnego życia. Potrząsnąwszy głową w niechętnym uznaniu, zabiłam z kuszy dwóch z jego przeciwników. Rycerz nawet nie zgubił rytmu. Z pochwy przy kostce wyrwałam sztylet do rzucania i cisnęłam nim. Zawirował, lecąc, i utkwił w szyi żołnierza, który zachwiał się, odsłaniając, dzięki czemu rycerz mógł dokończyć dzieła. W następnej chwili kątem oka zauważyłam jakiś ruch na rzece. Anglicy! Nadpływały pierwsze łodzie. Przewoźnik nie zdążył nawet zawiązać cumy, a żołnierze już wylewali się wartką rzeką na ląd. Koniec końców przez dwa tygodnie rósł gniew uwięzionych na statkach wojaków. Na widok posiłków francuscy żołnierze, którzy nie wyskoczyli wcześniej za mury, świadomi przewagi liczebnej wroga poddali się. Sześć tysięcy Anglików miało teraz wolną drogę do Rennes, gdzie razem z wojskami stacjonującymi w mieście mogli wziąć w kleszcze wojska d’Albreta. To

zapewniało księżnej przyzwoite szanse na zwycięstwo. A my kupiliśmy trochę czasu dla siebie. *** Bestia odszukał mnie na tyłach obozowiska, gdzie opatrywałam rannych. Wynurzył się z mroku brudny, zakrwawiony i szeroko uśmiechnięty. Sama również nie mogłam powstrzymać uśmiechu, bo choć Mortain go nie naznaczył, i tak w głowie krążyły mi koszmarne wizje jego śmierci. Wyszłam mu naprzeciw, by nasze powitanie nie przeszkadzało rannym. ‒ Udało ci się ‒ zdołałam powiedzieć, nim silne ramiona poderwały mnie z ziemi i zakręciły wokół. ‒ Nam się udało ‒ poprawił mnie. ‒ Mnie, tobie, węglarzom, wszystkim nam. ‒ Puść mnie ‒ wydyszałam, tłumiąc śmiech. Odstawił mnie na ziemię, ale nie wypuścił z uścisku. Pochylił się za to i pocałował w usta. To był pożądliwy pocałunek, radosny, tryumfalny, ale tryumf szybko zmienił się w coś innego, coś cudownego, delikatnego. Ręce Bestii zsunęły się na moją talię, obejmując ją i przytrzymując, jakby były dwiema podporami, które nie miały zniknąć, choćby nie wiem co się działo. Potem jedną dłonią ujął moją twarz, a mnie, kiedy poczułam tę chropawą, pokrytą odciskami skórę, zachciało się płakać. Całowałam się już wcześniej, ale nigdy nie czułam nic podobnego. Tak jakbym połknęła kawałek słońca, a jego ciepło i światło rozlało się w mej duszy, wypędzając mrok z każdego jej zakamarka. Poddałam się temu pocałunkowi, poddałam się sile, odwadze i dobroci tego mężczyzny. *** Niedługo potem do obozu wróciła reszta naszego oddziału. Nerwowo przeszukiwałam wzrokiem grupę, wypatrując niezgrabnej sylwetki Winnoga. Gdy napotkałam wzrok Lazarea, ten pokręcił głową. Na jego obliczu malowało się przemożne poczucie winy. I to ja nałożyłam na niego ciężar odpowiedzialności za śmierć towarzysza. A kimże byliśmy, by zmieniać wyroki Śmierci? Nawet ja, Jego służebnica, zdołałam ocalić tylko jednego z trzech naznaczonych. Mimo zwycięstwa tej nocy opłakiwaliśmy poległych. Oprócz Winnoga i de Brossea straciliśmy sir Lorrila, sześciu innych żołnierzy i siedmiu węglarzy. De Brosse i Lorril powrócą do swych włości, aby spocząć w rodowych kryptach. Sześciu zmarłych żołnierzy czekało na pochówek, leżąc z godnie przykrytymi twarzami pod osłoną drzew. Najmocniej jednak poruszyła nas śmierć Winnoga, wiecznie uśmiechniętego,

wolnego duchem, tyczkowatego młodzieńca. Ale węglarze nie grzebali swoich zmarłych. Zwyczajowo oddawali ciała towarzyszy Czarnej Matce. Wybrali więc polanę z dała od drzew i w pobliżu jednego ze stojących głazów zaczęli wznosić stos pogrzebowy. Robili to z takim samym pietyzmem, z jakim budowali kopce do wypalania węgla. Jakby w jakimś milczącym porozumieniu, jeden żołnierz po drugim wstawali od ognisk i przyłączali się do węglarzy, by uczcić śmierć ich bliskich. Erwan przyłożył żagiew do stosu, a płomień przeskoczył na suche gałęzie i konary. W jednej chwili cały stos zajął się ogniem, a żółtopomarańczowe płomienie ogarnęły ciała poległych. Nie wiem, jakich sztuczek użyli węglarze, czy była to kwestia wielkości stosu, ale wkrótce zaczął od niego bić taki żar, że musieliśmy się odsunąć, żeby nie ulec oparzeniom. Dym utworzył równą, prostą kolumnę, która zaniosła dusze węglarzy prosto w ramiona Czarnej Matki. Wróciliśmy do obozu, dopiero gdy ze stosu pozostał tylko popiół i resztka żaru. Ale tym razem ludzie nie rozbili się na grupki, ale trzymali się razem, prowadząc rozmowy przyciszonymi głosami. Śmierć zjednoczyła tych, których nie potrafiło połączyć życie. Pomyślałam, że Winnog ucieszyłby się na ten widok. Nawet najbardziej arogancki z ludzi Bestii, sir Gaultier, słuchał z uwagą Erwana. Stało się to, co rycerz obiecał węglarzom. A może to obietnica Czarnej Matki stała się rzeczywistością ‒ w popiołach śmierci narodziło się przebaczenie i akceptacja. Skoro im się udało, pomyślałam, że może i mnie się uda. *** Rycerz stał w oddaleniu, wpatrzony w migotliwy żar stosu. Nie przebrał się, nadal był brudny i zakrwawiony. Miał czerwone, podpuchnięte oczy. Wzdrygnęłam się zła, jak mogłam mówić, że posyła ludzi na śmierć, bo nasza rozmowa wyraźnie położyła się brzemieniem na jego duszy. Podniósł głowę, słysząc moje kroki. ‒ Co teraz? ‒ zapytałam swobodnie, jakbyśmy niedawno wcale się nie całowali. ‒ Do Guingamp ‒ odrzekł. ‒ Francuzi zdobyli miasto i postawili w nim swój garnizon. Myślę, że na fali dzisiejszego zwycięstwa uda nam się je odbić. Ale zostaniemy tu dzień lub dwa. Musimy odpocząć i pochować poległych. Poza tym damy czas ludziom, żeby zanieśli wieści o naszej wygranej do Guingamp. ‒ Czy wybierzesz się jutro ze mną w jedno miejsce? ‒ Splotłam dłonie, by nie zauważył, jak drżą. Długo czekałam, żeby obudzić w sobie nadzieję, że ostatni mój sekret zostanie zaakceptowany przez niego bezwarunkowo. ‒ Muszę wyjawić ci jeszcze jedną rzecz. Ale chcę, żebyś zobaczył to na własne oczy.

Rozdział czterdziesty drugi Choć z niecierpliwością wyczekiwałam wyjawienia Bestii ostatniego sekretu, nie mogłam się też doczekać spotkania z siostrami. Minął prawie rok, odkąd je widziałam, i tęskniłam za nimi tak mocno jak matka za swymi dziećmi, bo były jedynymi promykami jasności w naszym rodzie. Około południa zatrzymaliśmy się w przydrożnej karczmie, aby dać wypocząć koniom i się posilić. Było to spokojne miejsce w sennej osadzie, lecz mimo iż byłam pewna, że nikt mnie nie rozpozna, wybrałam dla nas ustronną ławę w głębi sali. Byliśmy w połowie posiłku, gdy do karczmy weszli nowi klienci, sądząc po wyglądzie, chłopi. Nie zwracałam na nich uwagi, dopóki nie zaczęli rozmawiać o wydarzeniach, które miały miejsce w tej okolicy. ‒ ...jakieś pięć dni temu. Mały oddział ludzi pana d’Albreta, dokładnie tą drogą... Poczułam, jakby mi ziemia uciekła spod stóp. Otrząsnęłam się, wstałam i podeszłam do rozmawiających. ‒ Powtórz to, co rzekłeś ‒ zażądałam. Mężczyźni popatrzyli na mnie jak na szaloną. ‒ Jakieś pięć dziesiątek ludzi pana przegalopowało tędy kilka dni temu. Jechali do zamku w Tonquedec. Rzuciłam się do drzwi, po drodze porywając płaszcz. Nie, nie, huczało mi w głowie. Tylko nie Charlotte. Nie Louise. Bestia wypadł za mną z karczmy. ‒ Co się stało? Nawet na niego nie spojrzałam, zarzucając okrycie na ramiona. ‒ D’albret z żołnierzami przejeżdżał tędy pięć dni temu. ‒ Ciekawe, co go tu przygnało ‒ zasępił się rycerz. ‒ Chyba nie powinien w takiej chwili odsyłać ludzi spod Rennes? ‒ Mówiłam ci, że głupi to dowódca, który pokłada nadzieje na zwycięstwo w jednym planie. ‒ Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam mu w oczy. ‒ Tonquedec to miejsce, w którym dorastałam. Są tam teraz tylko moje dwie młodsze siostry. ‒ Nie rozumiem. Czyżby hrabia bał się, że księżna je porwie i zechce go nimi zaszachować?

Roześmiałam się, i nawet w mych uszach dźwięk ten zabrzmiał zgrzytliwie. ‒ Nie. Porwał je, by zaszantażować mnie. *** Starałam się nie tracić nadziei przez całą drogę do Tonquedec, a przed oczyma stawały mi obrazy okrucieństw, jakich d’Albret mógł się dopuścić wobec mych sióstr. Ich granice wyznaczała moja wyobraźnia, znałam hrabiego aż nazbyt dobrze, by wiedzieć, że jego okrucieństwo nie zna granic. Pędziłam galopem, nie przejmując się, że reszta może nie nadążyć. Wkrótce Yannic i towarzyszący nam żołnierze zostali w tyle, jedynie Bestia dotrzymywał mi kroku. Tylko jego obecność powstrzymywała mnie przed rozpadnięciem się na milion kawałeczków. Przemknęła mi przez głowę myśl o tym, jak musi się czuć, zbliżając do miejsca, gdzie zmarła jego siostra, ale wspomnienie to zalało mnie kolejną falą rozpaczy, odsunęłam je więc na bok. Mimo wysiłków w głębi duszy wiedziałam, że tylko się łudzę. Gdy dotarliśmy do granicy naszych dóbr, przed nami roztoczył się widok na pusty gościniec wiodący do zamku. Na murach nie widziałam wartowników, wokół żadnych drużyn myśliwskich ani oddziałów wojsk. Żadnego znaku, że d’Albret nadal przebywa w zamku. Wartownik przy bramie powitał mnie ze zdumieniem, ale wpuścił nas do zamku. Zaalarmowany tętentem koni seneszal wyszedł czym prędzej na dziedziniec. Jego twarz rozpromieniła się na mój widok. ‒ Lady Sybella! ‒ powitał mnie, chwytając uzdę mojego konia. Nie czekając na giermka, zeskoczyłam z siodła. ‒ Gdzie moje siostry? Muszę się z nimi zobaczyć! ‒ Ależ, pani, nie ma ich tu ‒ powiedział stropiony seneszal. ‒ Wyjechały do Nantes.

Rozdział czterdziesty trzeci Nie było ich. Prawda ta uderzyła mnie z taką siłą, że aż się zgięłam wpół. Zaczęły mi się trząść ręce, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Nie było ich. Czułam się tak, jakby jakiś potwór rozdarł mi klatkę piersiową i wyszarpnął z niej serce, pozostawiając pustkę. ‒ Panienko? ‒ Głos seneszala docierał do mnie jak z oddali. Rozedrgany strumień srebrzystego bólu kotłował się we mnie, hucząc w uszach, jakby próbował się wydostać. Musiałam je odzyskać. Nie zastanawiając się dłużej, odwróciłam się do konia, ale zatrzymała mnie wielka ręka, która stanowczo spoczęła na moim ramieniu. Odwróciłam się, sięgając po sztylet. ‒ Puszczaj! Rycerz, ignorując ostrze, przyciągnął mnie do siebie i przytrzymywał jak złapaną w sieć rybę, aż przycisnął do opancerzonego torsu. ‒ Wyjechały dawno temu ‒ powiedział uspokajająco. ‒ Nie złapiemy ich na gościńcu. Schowałam nóż i zwróciłam się do seneszala: ‒ Kiedy pan ojciec wyjechał z moimi siostrami? ‒ Trzy dni temu, ale nie było tu hrabiego, tylko młody pan Julian. Kolejny grom z jasnego nieba spadł na mnie tak, że aż się zatoczyłam. ‒ Julian? ‒ Tak, panienko. Jechał z oddziałem osiemdziesięciu ludzi. Informacją tą zasiał we mnie zimne, mroczne ziarno paniki. Ojciec mógłby wy wieźć moje siostry z wielu różnych powodów, ale Julian? On miałby tylko jeden ‒ użyłby ich jako przynęty, by zwabić mnie w pułapkę. Lepiej niż ktokolwiek inny wiedział, jak kocham Charlotte i Louise. A może zabrał je po prostu z rozkazu ojca? Jakby w odpowiedzi na moje

rozterki, odezwał się seneszal: ‒ Młody pan zostawił coś dla panienki, na wypadek gdyby się pojawiła. ‒ Co? Gdzie to jest? Seneszal wezwał giermka, każąc mu przynieść kasetkę z wiadomością. Czekałam niecierpliwie, nerwowo krążąc po dziedzińcu. W końcu zawołałam koniuszego, żeby przygotował świeże konie, ale tu wtrącił się rycerz. ‒ Nie wyjedziemy natychmiast. Musisz odpocząć, pozbierać myśli. Nie możesz miotać się po okolicy jak krzywa strzała. Mimo iż w głębi duszy zdawałam sobie sprawę, że ma rację, rzuciłam się na niego. ‒ Jak miałabym odpoczywać, wiedząc, że moje siostry znajdują się w niebezpieczeństwie? Jak? Współczucie w jego oczach odebrałam jako kolejny cios, bo przecież kto jak kto, ale on bardzo dobrze znał uczucie tej bezsilności. Przeżywał to samo, gdy Alyse poślubiła d’Albreta. A teraz przeżyje to ponownie. Przycisnęłam pięści do oczu. Miałam ochotę załkać, wyrzucić z siebie ten ogrom bólu. Ale nie potrafiłam. Jak mogłabym mu powiedzieć teraz. Ten ostatni sekret leżący pomiędzy nami chciałam mu złożyć u stóp niczym dar. Ale nie udało się. Teraz mogłam mu tylko dostarczyć jeszcze więcej powodów do rozpaczy. Nie przejmując się tym, że starałam się od niego odsunąć, rycerz przygarnął mnie znowu. ‒ Nic im nie grozi teraz, po drodze. Podróżują z bardzo silną obstawą. Z tego, co zrozumiałem, nie są narażone na żadne bezpośrednie zagrożenie, skoro mają zostać użyte, żeby ściągnąć cię do ojca. Już prawie zajechaliśmy konie w drodze tutaj, a ty sama ledwie trzymasz się na nogach. Poza tym musimy obmyślić jakiś plan. Od dalszej sprzeczki ocaliło mnie przybycie giermka. Seneszal odebrał od chłopca niewielką szkatułkę i podał mi ją z ukłonem. Kasetka była zrobiona z hebanu, pięknie rzeźbiona i inkrustowana kością słoniową. Wzięłam głęboki oddech i uniosłam wieczko. W środku, na czerwonej aksamitnej wyściółce, leżał mały warkocz. Składał się ze złotobrązowego pukla należącego do Louise i ciemnego ‒ Charlotte. Zostały splecione z trzecim pasmem, lśniących kruczoczarnych włosów Juliana.

Zatrzasnęłam wieczko i przycisnęłam do siebie szkatułkę, jakbym chciała ją ukryć, ale obraz wyrył się w mojej pamięci. Zawartość jasno odnosiła się do dwóch takich pukli, które Julian nosił w rękojeści miecza na znak oddania wobec mnie. Zrobiło mi się niedobrze. ‒ Dobrze się panienka czuje? ‒ zatroskał się seneszal. ‒ Mamy za sobą ciężką jazdę i pani jest wycieńczona ‒ odpowiedział za mnie rycerz. ‒ Nic poza tym jej nie jest. Potrzebujemy wina. I służącej dla pani. Chciałam zaprotestować, że nie potrzebuję rozpieszczania, ale ledwie oddychałam, nie wspominając o mówieniu. Silne dłonie usadziły mnie na niskim murku, a rycerz pochylił się nade mną. ‒ Mamy widownię ‒ szepnął. To ostrzeżenie podziałało na mnie jak kubeł zimnej wody. Oczywiście miał rację. Nie wiedziałam nawet, ilu mieszkańców zamku jest ślepo wiernych hrabiemu, iłu służy mu ze strachu. Wyprostowałam się i popatrzyłam na seneszala. Czy to, co widziałam w jego oczach, było tylko troską o mnie? A może też chytrością? A reszta? Rozejrzałam się wokół. Po dziedzińcu kręciło się kilkunastu zbrojnych, ale byli całkiem spokojni. Jeśli nawet dostali jakieś rozkazy dotyczące mojej osoby, nie polegały one na natychmiastowym pochwyceniu mnie i uwięzieniu. Omijając wzrokiem twarz Bestii, wzięłam się w garść i wstałam. ‒ Prezent od brata wywarł na mnie ogromne wrażenie ‒ rzekłam do seneszala. ‒ Poza tym jestem znużona. Chciałabym udać się do swoich komnat. Zaraz powinni przyjechać tu nasi zbrojni. Dopilnuj, by zajęto się ich końmi i nimi samymi. ‒ Oczywiście, pani ‒ ukłonił się stary sługa. Z budynku zaś wyszła służąca z tacą. Rozpoznałam w niej Heloizę. Powitała mnie radośnie, wręczając puchar. Napiłam się i odetchnęłam z ulgą, jakby wino mi pomogło. ‒ Zajmijcie się godnie naszym gościem, baronem de Waroch. Oboje potrzebujemy wypoczynku. A ja na pewno wody, by zmyć z siebie odrazę, jaką poczułam, zobaczywszy nikczemny prezent od Juliana. Czułam się skalana, a nie chciałam w tym stanie ruszać na ratunek siostrom. *** Choć mogłam mieć wątpliwości co do wierności służących, swoje zadania wykonywali bez zarzutu, a zamek zastałam w doskonałym stanie. Moje komnaty wyglądały, jakbym dopiero co z nich wyszła.

‒ Przygotujcie dla barona apartament gościnny w południowym skrzydle ‒ rozkazałam Heloizie. Były to nasze najlepsze komnaty i umieszczenie w nich Bestii przydawało mu znaczenia. Poza tym znajdowały się niedaleko moich. Kiedy się rozgościłam, służące skończyły właśnie przygotowywać kąpiel przy kominku i przyszły pomóc mi się rozebrać. ‒ Jak znalazłaś mego brata, Heloizo? Był w dobrym nastroju? Wiem, że ojciec miał ostatnio dużo spraw. ‒ Tak, pani. Panicz Julian bardzo cieszył się z przyjazdu i możliwości zobaczenia sióstr. Na widok tego radosnego powitania przypomniałam sobie, jak panienka i panicz lubili zawsze ze sobą przebywać. Powiedziała to całkiem niewinnie, ale mnie aż coś ścisnęło w dołku. ‒ A jak zdrowie Louise? Krótkie opóźnienie w odpowiedzi sprawiło, że serce podskoczyło mi do gardła. ‒ Nie wróciły jej jeszcze siły, to pewne, ale z nastaniem wiosny z pewnością przyjdzie do zdrowia. Spojrzałam na nią, wypatrując na jej twarzy prawdziwych odpowiedzi. ‒ Była wystarczająco silna, by ruszyć w podróż? W oczach służącej czaiła się wyraźna wątpliwość. ‒ Taką znajdywał ją panicz Julian. Dałam im na drogę dodatkowe koce, opatuliłam futrami i przypomniałam, żeby przy każdej okazji grzali jej cegły. Panienka Charlotte obiecała tego dopilnować. Nie wątpiłam, że to zrobi, jednak ta dzielna dziesięciolatka sama była przecież jeszcze dzieckiem. *** Po kąpieli odprawiłam służące, twierdząc, że potrzebuję drzemki, jednak zamiast się położyć, zaczęłam chodzić w tę i we w tę przed kominkiem, starając się obmyślić najlepszy plan wyzwolenia sióstr. Zastanawiałam się, czy mogę liczyć na jakąś pomoc z wewnątrz. Jeśli Julian działał na rozkaz ojca, mogłabym go przekonać do ustępstw, jednak te pukle w szkatułce wskazywały raczej, że zrobił to na własną rękę. Druga kwestia była nie mniej istotna. Jeśli udałoby mi się uwolnić dziewczynki i nie zginąć samej lub z nimi w trakcie oswabadzania ich, gdzie miałabym je zabrać? Gdzie mogłyby być bezpieczne? W zakonie. Odpowiedź dotarła do mnie jakby szept przyniesiony przez wiatr. Ale czy na pewno? A co z ksienią? Charlotte i Louise tak się ode mnie różniły...

Jednakże przypomniałam sobie wszystkie młodsze dziewczęta przebywające w klasztorze i zyskałam pewność, że będą tam miały dobrą opiekę. Nawet ja czułam się tam bezpiecznie przez jakiś czas na początku. Były to ledwie zaczątki planu, ale jednak już coś. Spojrzałam w okno i ucieszyłam się na widok zachodzącego słońca. Im szybciej zapadnie zmrok, tym szybciej będę mogła wyruszyć. Cienie w komnacie wydłużyły się, przywodząc wspomnienia. Mroczne wspomnienia. Nie chcąc pozostawać z nimi sam na sam, postanowiłam iść do rycerza. Uznałam, że nadszedł czas, by wyjawić mu ostatni sekret. Liczyłam, że dzięki nowinom wyruszy w drogę równie ochoczo co ja. Zastukałam do drzwi i nie czekając na odpowiedź, weszłam. Bestia pospiesznie zarzucił na siebie kaftan, wyraźnie zgorszony moją wizytą. ‒ Sybello! Nie możesz tu przychodzić! A co, jeśli służba... ‒ Nie zapominaj, że to służący d’Albreta. Przywykli do wszelkich nieprzyzwoitości i nikczemności. Większe zdziwienie wzbudziłoby w nich, gdybym do ciebie nie przyszła. Zamrugał zakłopotany, strząsając z rzęs resztki wody. ‒ Czy teraz, gdy nikt nas nie słyszy ‒ odezwał się po chwili ‒ powiesz mi, jakie znaczenie mają te pukle w kasetce? Sama myśl o tym była dla mnie jak cios w brzuch. ‒ To wiadomość. Od mojego brata Juliana. ‒ Chciałam wyznać mu tyle rzeczy, ale nie mogłam wydusić ich ze ściśniętego gardła. ‒ Ma pukiel moich włosów w głowicy miecza ‒ udało mi się tylko wydukać. To oznacza... ‒ zamilkłam, nie umiejąc wypowiedzieć na głos swych obaw. Ale Bestia nie był głupcem. Gdy ujrzałam, jak jego wielkie dłonie zaciskają się w pięści, pojęłam, że domyślił się znaczenia, o które pytał. Pomyślałam, że teraz jest najlepszy moment, by wyznać mu najważniejsze. ‒ Musisz wiedzieć coś jeszcze. Louise jest córką twojej siostry, Alyse.

Rozdział czterdziesty czwarty Rycerz wpatrywał się we mnie oniemiały, z kamienną twarzą. Dopiero po chwili do głowy uderzyła mu krew. ‒ Co powiedziałaś? ‒ zapytał szeptem, wpatrując się we mnie jak wygłodniały nędzarz w kość. ‒ Louise jest córką twojej siostry. Nie odrywał ode mnie wzroku, a przez jego oblicze przetoczyła się niczym sztorm fala różnych emocji. Nadzieja, gdy uświadomił sobie, że istnieje na tym świecie maleńka cząstka Alyse, a potem przerażenie, nie ból, że i ona została mu odebrana. Przez innego diabła, poczętego z lędźwi d’Albreta. ‒ Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej? ‒ Musiałam być pewna, że będziesz w stanie zaakceptować to, że nosi w sobie również część d’Albreta. Kiedy okazało się, że nie winisz mnie o to samo, uzna łam, że mogę ci już powiedzieć. Przemknęło mi nawet przez myśl, że mogłabym zapewnić im jakoś bezpieczeństwo. Choćby samej Louise. Umieścić ją w twoim majątku? Ale po raz kolejny się spóźniłam. ‒ Jeszcze raz udowodniłam sobie, że moja miłość jest jak wyrok śmierci. ‒ Myślisz, że chce je z miejsca pozbawić życia? ‒ Są inne sposoby zadawania krzywd. Pobladły poderwał głowę. ‒ Takie, jakie zadano tobie ‒ nie pytał, po prostu dał wyraz swemu zrozumieniu. Jego oblicze zrobiło się ponure jak burzowe niebo, a oczy zamigotały dzikim blaskiem. W głębi piersi narodził się zaczątek ryku, ale został zduszony. Uczucia znalazły ujście inaczej. Rycerz uniósł wielką pięść i grzmotnął nią w okiennicę, aż w oknie zadzwoniło szkło. Wstrzymałam oddech, nie wiedząc, która część jego natury przejęła kontrolę. Gdy jednak popatrzył na mnie, z jego oczu zniknęło nieziemskie światło, choć twarz nadał sprawiała wrażenie wykutej w szarym kamieniu. ‒ Zabiję ich. Zabiję ich wszystkich.

‒ Myślę, że dziewczynkom nie grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo. Jeszcze. Bestia uniósł brwi i mruknął niedowierzająco. Chciałam pozbierać myśli, wiedząc, że muszę podzielić się z nim sekretem, którego nie zamierzałam wyjawiać. ‒ Julian... Julian mnie kocha. Na swój wynaturzony sposób. Myślę, że dziewczynki są tylko sposobem, by zwrócić na siebie moją uwagę. Poza tym to, co jest między nami, po części jest także moją winą. Podeszłam do okna i spojrzałam na dziedziniec. Zapadał zmrok i służba gotowała się do nocy. ‒ To głównie wina mojego brata Pierrea. Jak zresztą zazwyczaj. Miałam ledwie jedenaście lat, kiedy zaczął nocą skrobać do mych drzwi. Pragnął udowodnić, że jest dorosłym mężczyzną. Na początku myślałam, że to duchy, ale gdy zrozumiałam, jaka jest prawda, myśl ‒ obmacujących, brutalnych paluchach i pożądliwych ustach Pierrea przeraziła mnie znacznie bardziej niż duchy. Tej pierwszej nocy ukryłam się z głową pod kocem, gorączkowo szukając sposobu, jak trzymać go z dala ode mnie. A potem zrobiłam to, co musiałam, żeby chronić siebie. Zakręciłam potężnie kołem fortuny i postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Kolejnej nocy, gdy zaskrobał w drzwi, jeszcze głośniej i natarczywiej niż wcześniej, odezwał się Julian. „Czego chcesz?” ‒ zapytał. Oczywiście prawie że popsuliśmy cały efekt, nie mogąc powstrzymać się od chichotów, ale udało nam się stłumić śmiech poduszkami. Musisz wiedzieć, że Julian był wtedy nie tylko moim bratem, ale i najserdeczniejszym druhem. Najwcześniejsze moje wspomnienie to obraz spódnicy z lnianego lub wełnianego samodziału, którą widziałam, biegając boso po posadzce kuchennej. Ale drugie dotyczy Juliana. Ma może cztery łata, bierze mnie za rękę ‒ wprowadza na łono rodziny. Pamiętam jego śmiejące się oczy i radosną twarz. Całymi godzinami bawiliśmy się w sekretne zabawy, których nikt poza nami nie rozumiał, zresztą i tak nikogo to nie obchodziło. To Julian, narażając siebie samego, chronił mnie zawsze przed okrucieństwem tego dworu i tak było, odkąd nauczyłam się chodzić. Przed tym wszystkim był moim pierwszym przyjacielem, jakiego miałam. Razem byliśmy silniejsi, a ja myślałam, że zawsze już tak będzie. Gdybym mogła wrócić do tamtej chwili, odwrócić bieg czasu... Gdybym mogła zmienić ten jeden moment, dokonać innego wyboru, ustawić życie na innej ścieżce. Gdyby bogowie naprawdę istnieli, z pewnością daliby mi jakiś znak, ostrzeżenie, że moje działania

zmienią moje życie na sposób, którego nigdy bym nie chciała. To była właśnie tamta chwila, kiedy poprosiłam, by Julian został w mej komnacie. Nie wiedziałam bowiem, nie przyszło mi do głowy, że ciało Juliana też dojrzewa, ani nie spodziewałam się, że mogę działać na niego w ten sposób. Julian zawsze zajmował wiele miejsca w moim sercu i nie wyobrażałam sobie, że tego rodzaju bliskość sprawi jakąś różnicę. Bestia wpatrywał się w okno, więc łatwiej było mi mówić. ‒ Ale natychmiast wszystko się zmieniło we mnie. To było straszne. Czułam się tak, jakby mą duszę zaczął toczyć rozkład. Ale uszczęśliwiłam Juliana i dałam mu siłę do podejmowania tych wszystkich wyzwań, jakie nakładał na niego i na Pierrea d’Albret. I nie zdawałam sobie nawet sprawy, jak bardzo jestem mu wdzięczna za to, że tyle razy mnie ocalił. I choć nie dałam mu przyzwolenia, to się nie sprzeciwiłam. Julian nie był gwałtowny, grubiański, jego pieszczoty obudziły we mnie doznania, których istnienia nie podejrzewałam. Nie wyobrażałam sobie też, że mogę mieć taką władzę nad mężczyznami, ja, która od urodzenia byłam skazana na ich łaskę i niełaskę. Nie przewidziałam jednak, że nasz związek zmieni się w coś, co wymaże całe dobro, które było pomiędzy nami. Zerknęłam na Bestię, pogrążonego w rozpaczy? A może była to groza? Trudno było orzec, co myśli i co czuje. Popatrzył w dół, na swoje wielkie ręce. ‒ Jak ty musisz nas wszystkich nienawidzić. Nie zrozumiałam, co mówi, w co ze mną pogrywa. ‒ Ale to moja wina ‒ szepnęłam. ‒ Moja słabość, moja... Poderwał głowę. ‒ Twoja potrzeba, żeby być kochaną? Żeby czuć się bezpiecznie? I za to twój brat zażądał takiej zapłaty? To nie cena, którą ktokolwiek powinien płacić za coś takiego. Powtórzę więc, to cud, że nie znienawidziłaś nas wszystkich do cna. Oszołomiona łatwością, z jaką mnie rozgrzeszał, podeszłam i wzięłam go za rękę. ‒ Nie mogłabym cię nienawidzić, różnisz się od nich jak dzień od nocy. Coś w moich słowach uderzyło go tak mocno, jak jego wypowiedź wcześniej poruszyła mnie. Widziałam, że chce mnie pocałować. Jednak nie zrobił tego. Ja także nie potrafiłam tego uczynić. Nie teraz, gdy usta wciąż piekły mnie od grzesznych, nikczemnych wyznań. Moment przeminął, przeradzając się w przedłużającą się kłopotliwą ciszę, coś, czego nigdy wcześniej pomiędzy nami nie było. Skrępowana odwróciłam się i zaczęłam poprawiać zasłony u jego łoża.

‒ Wyruszymy o świcie? ‒ Tak. Myślisz, że zabrał je do d’Albreta? Do obozu pod Rennes? A może do Nantes, żeby poczekały tam, aż wróci z bitwy? ‒ Raczej do Nantes, bo nawet w obecnej sytuacji d’Albret nie zniósłby uciążliwości dziewczynek na wyprawie wojennej. ‒ Dobrze. W takim razie o świcie pojedziemy do Nantes. Zostawiwszy Bestię wpatrzonego w okno, zaczęłam krążyć po komnacie, układając w głowie listę rzeczy potrzebnych na drogę. Nie było tego wiele. Prowiant i świeże konie. To uda nam się zebrać, nie budząc nawet służby. Zdążylibyśmy wyjechać, nim wstaną rankiem. ‒ Czy Alyse została pochowana tutaj? ‒ zapytał rycerz, nie odwracając się od okna. Zamarłam na moment. ‒ Tak ‒ odpowiedziałam w końcu. Popatrzył na mnie posępnym wzrokiem. ‒ Chciałbym ją odwiedzić. Wolałabym iść gdziekolwiek indziej, bo sama myśl o tamtym miejscu wzbudziła we mnie nieokreślony, lecz głęboki lęk. Nie mogłam jednak odmówić mu pożegnania się z siostrą w miejscu jej ostatniego spoczynku. ‒ Zaczekaj ‒ rzekłam. ‒ Muszę zabrać klucz. *** Wyszliśmy w chłodny wiosenny wieczór, oboje cisi, pogrążeni we własnych myślach. Przecięliśmy dziedziniec i ruszyliśmy za bramę, w kierunku zewnętrznych zabudowań. Niebo zasnuwały ciężkie, ciemne chmury. Zaczęłam się modlić, by rozpadało się raczej dzisiaj niż jutro, bo ulewa osłabiłaby nasze tempo. Wraz ze zbliżaniem się do zamkowego cmentarza czułam narastający we mnie wewnętrzny opór. Każdy napięty mięsień krzyczał, żebym unikała tego miejsca. Kolana drżały mi z wysiłku, z jakim zmuszałam się, by iść dalej, choć jedyne, co chciałam zrobić, to odwrócić się i uciec. Podniosłam sztabkę w starej bramie i otworzyłam kratę. Rzadko poruszane zawiasy zazgrzytały głośno. Serce biło mi młotem i dyszałam ciężko, jakbym przebiegła kawał drogi. Rycerz popatrzył na mnie pytająco. ‒ To tutaj ‒ wskazałam znajdujące się w głębi duże mauzoleum. Było ponure, napawało strachem, nie miało kojarzyć się ze spokojem, lecz z

piekielnymi demonami i potępieniem. D’albret uważał, że na to właśnie zasługują jego żony, z których każda zawiodła go w jakiś sposób. Wykute w szarym marmurze podobizny diabłów i groteskowych demonów jaśniały wręcz na tle czarnego portyku, który tworzył rząd rzeźbionych gargulców. ‒ Wygląda to jak wrota do samych piekieł ‒ zauważył rycerz. ‒ Dokładnie tak miało wyglądać. ‒ Wkładając klucz do zamka, czułam, jak wokół głowy zaciska mi się żelazna obręcz, a ochota, by uciekać, stała się nieprzemożna. Zdławiłam wypełniającą mnie grozę i przekręciłam klucz. Zacisnąwszy zęby, otworzyłam zasuwę i pchnęłam drzwi. Ustąpiły z łatwością. I naraz poczułam duchy, zimne, ruszyły ku mnie, otaczały mnie, szepcąc coś niezrozumiale. Ale ja pojmowałam sercem ich skargi. Było tam widmo pierwszej żony hrabiego, Jeanne, która szukała schronienia przed mężem u brata, czym ściągnęła śmierć na siebie i krewnych. Była też Françoise, matka Juliana, Pierrea i Gabriela, która zginęła na przejażdżce z mężem, spadając z konia i łamiąc sobie kark. Mało kto jednak wierzył w tę wersję. Jedyną przewiną mojej matki, Iselle, było urodzenie dwóch córek, jednej po drugiej. Pierwsze dziecko miało szczęście, urodziło się martwe. Kolejna żona, Jehane, ośmieliła się wziąć sobie kochanka, i następna, Blanche, której brzuch urósł, jakby nosiła dziecko, ale nie była brzemienna, tylko jej łono wypełniał guz. Gdy okazało się, że nie może mieć dzieci, d’Albret pozbył się jej. I wreszcie Alyse. Jeden z duchów ominął mnie, podpływając do Bestii. ‒ Co to? ‒ zadrżał rycerz. ‒ To Alyse, duch twojej siostry. Tu leży. ‒ Wskazałam sarkofag z białego marmuru. ‒ To jej grób. Bestia wyciągnął do mnie rękę. Mimo ogromu, siły i odwagi, jakie go cechowały, sprawiał teraz wrażenie przejmująco bezbronnego. Podałam mu dłoń, nie mogłam postąpić inaczej. Wiedziałam, że powinnam odwrócić wzrok, dać mu chwilę prywatności, ale nie potrafiłam się na to zdobyć. Ta słodka dziewczyna, którą znałam tak krótko, była kluczem do serca bestii, która wzięła w posiadanie me serce. Poza tym odwrócenie wzroku byłoby tchórzostwem, bowiem powinnam być świadkiem krzywd, które wyrządził mój ród.

W pobliżu sarkofagu puścił mnie, skłonił głowę i przymknął oczy, twarz skurczyła mu się z bólu, a dłonie zacisnęły w pięści. Czułam, jak gniew kipi w jego żyłach. Opadł na kolana, a ja, niezdolna się powstrzymać, podeszłam do niego, choć z łękiem, że po tym, co moja rodzina mu uczyniła, odrzuci mnie. Ale nie, ujął moją dłoń i przyciągnął do siebie, a potem wtulił twarz w me łono. Trwaliśmy tak długą chwilę. Nie wiem, jak długą, ale wystarczyło, by jego serce uspokoiło się i zaczęło bić powolnym, równym rytmem, niczym żałobny bęben. Kiedy się odsunął, widać było, że odzyskał nieco równowagi, mimo to szalejąca w moich żyłach panika nie osłabła ani trochę. W końcu podniósł się i otrzepał z pyłu. I nagle jego wzrok padł na maleńki sarkofag znajdujący się po prawej stronie miejsca spoczynku Alyse. Zwrócił się do mnie zbolały: ‒ Czy Alyse miała drugie dziecko? Powoli, walcząc z oporem każdego mięśnia w ciele, odwróciłam głowę, by spojrzeć na mały grobowiec. Serce zabiło mi tak szybko, że bałam się, iż lada moment wyskoczy mi z piersi. Zawarte w głębi umysłu wspomnienia wypłynęły na wierzch, niczym rzeka przebijająca się przez uszkodzoną tamę. Huczało mi w uszach, kiedy odczytywałam imię wyryte w kamiennej płycie. ‒ Nie ‒ powiedziałam nieswoim głosem. ‒ To moje dziecko.

Rozdział czterdziesty piąty Pamiętam krzyki... Jakby ktoś otworzył usta i wylało się z nich cierpienie wszystkich potępionych. Wtedy ojciec uderzył mnie w twarz, naprawdę mocno, dźwięk umilkł i zrozumiałam, że to ja krzyczałam. I krew. Pamiętam krew. Jakby łoże było szeroką smugą szkarłatu. Tylko tyle zapamiętałam z tego dnia, ale teraz wspomnienia wracały rwącą falą rozpaczy i bólu złamanego serca. Moje dziecię. Owoc mojego łona. Tak niewiele wspomnień mam o niej, a i te zostały zamknięte za tymi drzwiami. ‒ Przestała płakać, gdy tylko położyli ją w moich ramionach. Pamiętam jej maleńkie rączki i jeszcze mniejsze paluszki, gdy chwyciła mnie za palec zaskakująco mocno. Różowiutkie usteczka w ciup, gotowe ssać pierś, gotowe napełniać maleńkie ciałko ciepłem matczynego mleka. Dane nam było jedynie kilka wspólnych chwil. Mojej dziecinie i mnie. ‒ Za sprawą samego Antychrysta chyba d’Albret usłyszał jej płacz i wszedł do mojej komnaty. Popatrzyłam na jego ponurą twarz, na czarną brodę i wiedziałam, że jeśli pozwoli mi zatrzymać dziecinę, zrobię wszystko, co mi rozkaże. Ale gdy otworzyłam usta, by go o tym zapewnić, by poddać mu się całkowicie i bezwarunkowo, zrobił kilka kroków i oderwał mi dziecię od piersi. Była tak maleńka, że jej główka mieściła się w jednej jego dłoni. Przerażona patrzyłam, jak nieuważnie ją trzyma, ale milczałam, by nie poczuł niechęci do mojej córeczki. Zaniósł ją do okna, by dokładniej przyjrzeć się jej delikatnym rysom. Wstrzymałam oddech w nadziei, że urzekną go doskonałe różane usteczka, maleńki nosek, ciemne niebieskie oczy, urzekną, jak urzekły mnie. Przestał jej się przyglądać i popatrzył na mnie. „Miałem nadzieję, że to szczenię Juliana”. I wtedy zrozumiałam, co zamierzał zrobić. Z trudem podniosłam się z łóżka. „Powstrzymajcie go!” ‒ krzyczałam. Ale oczywiście żaden ze sług nie ośmielił się mu przeciwstawić.

Spojrzałam w zastygłą, nieruchomą twarz Bestii. ‒ Tylko Alyse. Tylko ona spróbowała uratować moją dziecinę. Rzuciła się na niego, starając się odebrać mu dziecię, ale jednym ciosem powalił ją na ziemię i uderzyła głową w nogę ciężkiego drewnianego krzesła. Minęły dni, zanim dowiedziałam się, że zginęła od tego uderzenia. A potem d’Albret grubymi paluchami złapał delikatny kark mojej dzieciny i skręcił go. Skończywszy, rzucił dziecko na podłogę i wyszedł z komnaty. Wtedy rozpoczęły się krzyki. I krew. Później dowiedziałam się, że to była moja krew, z połogu. ‒ Niewiele pamiętam z tego, co działo się później. Ktoś popchnął mnie z powrotem na łóżko, poczułam spływającą po gardle słodko-gorzką nalewkę, a potem mrok. Błogosławiony mrok. Sama czerń, bez kropki czerwieni. Później dowiedziałam się, że ojciec opuścił dwór dwa dni potem. I to najprawdopodobniej uratowało mi życie, bo stara niania bałaby się robić cokolwiek wbrew woli d’Albreta. Ten zostawił mnie pod opieką madame Dinan, która nie przejmowała się, czy wstaję z łóżka ani czy cokolwiek jem. Tylko niani zależało. Biegała koło mnie, namawiała, narzekała, piekliła się, robiła wszystko, by przywrócić mnie do świata żywych. Myślałam, że oszaleję. I może tak się też stało. ‒ Może to właśnie szaleństwo kierowało mną, gdy pewnej nocy wymknęłam się do stajni, zdjęłam z haka sznur i zawiązałam pętlę na szyi? Może szaleństwo kazało mi skoczyć ze strychu na siano w nadziei, że zakończę życie? Ja uważam, że to była odwaga. Uważałam tak i wtedy, i tak oceniam to teraz. Znalazłam w sobie odwagę, by uwolnić ten świat od jednego z wynaturzonych d’Albretów, bo byłam córką swego ojca, tak samo nikczemną istotą jak i on, i tak samo jak i on zasłużyłam na śmierć. Skoro nie mogłam zabić jego, postanowiłam przynajmniej nie kalać tego świata moim istnieniem. Ale stryszek był zbyt nisko, bym złamała kark, i wisząc tak, zastanawiałam się, ile przyjdzie mi czekać na śmierć. Nie doczekałam się jej, bo znalazła mnie niania i odcięła. Zrobiła to, mimo że kazałam jej odejść. Nie

chciałam, żeby mnie powstrzymywała, nie mogła tego zrobić. Wiedziałam, gdzie leży sznur, i wiedziałam też, że do kolejnej próby będę musiała znaleźć wyższe miejsce. Byłam przekonana, że to zrobię i nic mnie od tego nie odwiedzie. Tak było, póki do mnie nie przemówiła. „On nie jest twoim ojcem”, rzekła, a ja zamarłam, bo po raz pierwszy od wielu dni poczułam, jak spada ze mnie cząstka ciężaru, który mnie przytłaczał. Opowiedziała mi o moim narodzeniu, o tym, jak byłam ostatnią szansą mojej matki na urodzenie syna. Jej pierwsze dziecko, dziewczynka, urodziło się martwe. Ale matka przechytrzyła d’Albreta, bo wydając mnie na świat, uciekła ze swym kochankiem, Śmiercią. Chciałam ponoć za nimi podążyć, bo wyszłam z łona niebieska, zimna, z pępowiną okręconą dwukrotnie wokół szyi. Ale Śmierć mnie odrzucił. Dlatego stara niania rozcierała mnie, wdmuchiwała powietrze, starając się rozniecić we mnie iskrę życia. I udało się jej. ‒ Czy to ona zabrała cię do klasztoru Mortaina? ‒ zapytał rycerz, a ja uświadomiłam sobie, że otacza mnie ramionami, a ja opieram się plecami o jego pierś. ‒ Tak. Wtedy właśnie odesłano mnie do zakonu. Na początku zachowywałam się jak szalona i nie dziwię się, że siostry się na mnie irytowały. Jednak po jakimś czasie uspokoiłam się, uwierzyłam, że znalazłam dla siebie azyl, że znalazłam w swoim życiu cel i że moje mroczne umiejętności da się wykorzystać w dobrej sprawie. I tak na początku było. Zgładziłam kilku zdrajców, którzy wydali nas Francuzom. Ale później... ‒ urwałam, sama nie mogąc uwierzyć w to, co stało się potem ‒ ksieni odesłała mnie na dwór d’Albreta. Powiedziała, że jego pomoc, lub jej brak, może zaważyć na losach wojny i że muszę być blisko, by informować zakon o jego ruchach. Bestia milczał, tylko przygarnął mnie do siebie mocniej, jakby chciał czuwać nad moim bezpieczeństwem nawet w tej podróży przez czas. ‒ Kłóciłam się z nią, sprzeciwiałam, błagałam, prosiłam, ale jej dusza i serce były niewzruszone. A potem zarzuciła na mnie przynętę, o której wiedziała, że nie będę w stanie jej się oprzeć. Powiedziała, że Mortain na pewno naznaczy d’Albreta,

więc będę mogła mieć swoją zemstę. Twierdziła nawet, że siostra Vereda to Ujrzała. Wtedy pojechałam, ale okazało się, że było to jej kolejne kłamstwo. ‒ Kto był ojcem tego dziecka? ‒ Josse, syn kowala. Alyse próbowała pomóc nam uciec. Pomagała w zaplanowaniu wszystkiego i przygotowaniach, a nawet wymyśliła historię, żeby wyjaśnić moją przedłużającą się nieobecność. Ale d’Albret i tak się o wszystkim dowiedział. Nie kochałam Jossea, ale był moją przepustką do wolności. To Julian wydał nas ojcu. Stratowali Jossea jak psa na drodze, a potem dobili włócznią. Mnie przywieźli z powrotem w więzach, bo tak się opierałam. Czułam, jak w członkach Bestii krąży gniew, ale nic nie powiedział. Skupiłam się na duchach, które zbliżyły się do nas, gdy snułam swoją opowieść. Była tam Alyse, która dała mi Louise i śmiech, i Françoise, która dała mi Juliana, pierwszego przyjaciela i prawdziwego brata, dopóki nie stał się moim wrogiem. Moja matka, która obdarzyła mnie życiem, i Jeanne, której historia, teraz zdałam sobie z tego sprawę, nie była żadną przypowiastką, lecz prawdziwą historią o odwadze, o dzielnej kobiecie, która wolała stawić czoła śmierci, niż poddać się koszmarowi, który miał stać się jej życiem. Ze wszystkich potworności, jakich dopuścił się d’Albret, a było ich bez liku, najgorsze było to, że zdradził zaufanie niewinnych, których poprzysiągł chronić. I ci właśnie najbardziej zasługiwali na pomstę. Wszelkie wątpliwości, jakie miałam dotyczące tego, czy Bestia znajdzie w sobie na tyle siły, by znieść okropieństwa mojej przeszłości, rozwiały się. Nie miałam już przed nim żadnych sekretów, a on trzymał mnie w ramionach, jakby nigdy nie zamierzał mnie z nich wypuścić. *** Coś mnie obudziło. W pierwszej chwili myślałam, że to poświata księżyca padająca na łóżko, ale w następnej usłyszałam słaby dźwięk, jakby chrobotanie gałęzi na zimowym wichrze. Choć nie dało się w tym szmerze rozróżnić mojego imienia, wiedziałam, że coś mnie woła, przyzywa do siebie. Bałam się, że to duchy nieżyjących żon d’Albreta wzywają mnie, by się ze mną rozliczyć. Jednak dźwięk zabrzmiał znowu, a ja nabrałam pewności, że muszę za nim podążyć. Cicho

uniosłam przykrycia, spuściłam nogi na posadzkę i wstałam z łoża. Odgłos dotarł do mnie po raz trzeci i jakbym miała sznurek uwiązany do serca, pociągnął mnie ku sobie. Wsunęłam stopy w buty, zarzuciłam płaszcz i wyślizgnęłam się z komnaty. Był środek nocy, wszystko wokół spało. Po raz pierwszy, odkąd pamiętam, nie czułam strachu we własnym domu. Nie wiem, czy działo się tak dlatego, że nieopodal spał rycerz, czy też była to zasługa tego głosu z innego świata, który mnie wzywał. Może po prostu nie miałam już nic do stracenia. Korytarze zamku i wielka sala były wymarłe. Przy wejściu stali wartownicy, ale jako istocie mroku łatwo było mi przemknąć, kryjąc się w cieniach. Noc okazała się mroźna. O takiej ludzie mawiali: „przymrozek Mortaina”, niespodziewany atak zimna, który zagrażał wschodzącym zasiewom. I znów usłyszałam wezwanie. Otuliłam się szczelniej płaszczem i przyspieszyłam kroku. Nie zdziwiłam się, że nogi niosą mnie na cmentarz. Malejący sierp księżyca zalewał cmentarz srebrzystą poświatą, ale ja skierowałam się w najdalszy zakątek, pogrążony w najgłębszym cieniu. Kiedy podchodziłam, z mroku wynurzyła się wysoka, ciemna postać. Odziana była w czerń i pachniała świeżo zaoraną wiosenną ziemią. Z ukłuciem radości w sercu poznałam mego prawdziwego ojca. Wszelkie wątpliwości, jakie miałam co do Jego istnienia, każdy lęk, że kala mnie krew d’Albreta, rozwiały się niczym dym na wietrze. Jak jagnię bezbłędnie odnajdujące w stadzie swą matkę, tak ja wiedziałam bez cienia wątpliwości, że jestem Jego córką. Padłam na kolana, kiedy zalała mnie fala radości i pokory, i skłoniłam przed nim głowę. Jednak gdy podniosłam oczy, spiętrzyły się we mnie lata cierpień i grozy i wybuchłam gniewem. ‒ Teraz? Teraz do mnie przychodzisz? Gdzie byłeś, kiedy jako dziecko, przerażone, opuszczone, tak bardzo Cię potrzebowałam? Gdzie byłeś, gdy d’Albret cal po calu zabierał mi moją niewinność? ‒ I naraz, tak nagle, jak się pojawił, gniew zniknął. ‒ Dlaczego mnie opuściłeś, dlaczego nie zabrałeś razem z matką? ‒ Ostatnie pytanie było już tylko szeptem. ‒ Twoja matka pragnęła, byś żyła. ‒ Jego głos przypominał powiew

północnego wichru, niosącego ze sobą śnieg i mróz. ‒ Modliła się nie tylko o własne ocalenie przed mężem, ale też o to, by i innym kobietom los ten został oszczędzony. Te modły mnie do niej sprowadziły, dlatego byłem przy niej, gdy wydawała cię na świat, i pilnowałem, byś została przy życiu, a potem zabrałem twoją matkę, tak jak obiecałem. ‒ Więc nie odrzuciłeś mnie? Jego głos wypełnił moją głowę jak szelest opadłych liści. ‒ Nigdy. ‒ Ale ja zgrzeszyłam przeciwko Tobie, postępowałam podług własnej woli, nie Twojej. Czyż nie zasługuję na karę? ‒ Nie, bowiem jesteś moją córką i nie ukarałbym cię nawet za zrywanie kwiatów z mego ogrodu, tak jak nie ukarałbym cię za oddychanie. Poza tym ci, których zabiłaś, zasługiwali na śmierć. Inaczej nóż by się omsknął, wybuchła kłótnia czy puchar z trucizną pozostał nietknięty. ‒ Czyli piętno nie oznacza, że mamy wykonać Twoją wolę? Uświadomiłam sobie, że nie słyszę żadnego głosu, że przemawia do mnie w umyśle, jakby rozwijał przede mną gobelin, wypełniając zrozumieniem. Gdy zbliżał się kres życia, dusza człowieka dojrzewała i gotowała się do zbioru. Niektórzy potrafili dojrzeć tę gotowość. Powoli oddzielała się od ciała, jak owoc, który wkrótce miał spaść z gałęzi. Ale nawet takie same owoce na tej samej gałęzi spadały w różnym czasie, a niekiedy, sprzeciwiając się wszelkim przewidywaniom, trzymały się jej przez całą zimę. Tak jak ogrodnik w sadzie, Mortain nie miał nad wszystkim kontroli. Nad wiatrem, deszczem czy słońcem. I tak jak te żywioły kształtowały owoc na drzewie, tak wiele czynników kształtowało życie ludzkie, w tym jego koniec. A potem Mortain położył na mojej głowie chłodną dłoń i wypełniła mnie Jego łaska i objawienie, wypalając szczątki złej d’Albretowej ciemności zalegające w mej duszy, na końcu pozostawiając tylko ten mrok, który był elementem piękna. Mrok tajemnicy, pytań, nieskończonego nocnego nieba i podziemnych grot. Wtedy pojęłam, że to, co mówił rycerz, było prawdą. Że robiłam wszystko, by przeżyć, a niegodziwość, o którą się obwiniałam, była tylko przebraniem, które pozwoliło mi przetrwać w otoczeniu rodziny. Nie była nierozerwalną częścią mnie, tak jak nie był nią płaszcz czy klejnoty, które nosiłam. I tak jak miłość ma dwa oblicza, tak samo

miał je Śmierć. Ismae została stworzona, by służyć Mu jako litosna ręka, jednak mnie ukuł na inną modłę. Każda śmierć, której byłam świadkiem, groza, jaką przeżyłam, ukształtowały mnie w to, czym się stałam ‒ Jego ramieniem sprawiedliwości. Gdybym nie doświadczyła tego wszystkiego, nie narodziłoby się we mnie pragnienie ochrony niewinnych, które płonęło tak jasnym płomieniem. Otoczona cieniami, chroniona tarczą łaski ojca, pokłoniłam Mu się i zapłakałam. Łkałam nad wszystkim, co utraciłam, lecz także nad tym, co odnalazłam, bo łzy żalu i szczęścia mieszały się w jedno. Obmyło mnie światło Jego wielkiej miłości, która wyrwała ostatnie zadry i uwolniła mnie od śladów d’Albretowego zła, pozostawiając czystą, pełną, jakbym się na nowo narodziła. *** Bestia odnalazł mnie tuż przed świtem. Nie pytając o nic, pomógł mi wstać. Nieopodal widniały ciemne kręgi, pozostałość po obecności Mortaina. Ale nie jedyna, bo zostałam przez Niego całkowicie przemieniona. Zniknął lęk. Wątpliwości, wstyd rozwiały się jak opadłe liście na wietrze, pozostawiając jedynie silne, zdrowe gałęzie. Wiedziałam już, dlaczego d’Albret nie nosił piętna, wiedziałam, dlaczego jeszcze nie umarł. Co więcej, zyskałam coś, czego nie miałam nigdy wcześniej, wiarę. Wiarę w siebie, wiarę w Mortaina. Ale co najważniejsze, wiarę w miłość. Nienawiści nie zwalczało się nienawiścią, zło nie mogło być pokonane złem. Jedynie miłość miała moc zwyciężenia obu. Pokrzepiona krążącą w żyłach miłością, zaczęłam przygotowywać się do uwolnienia swoich sióstr.

Rozdział czterdziesty szósty Jechaliśmy do Nantes, zatrzymując się na popas dopiero po zmroku, gdy nie widzieliśmy już drogi, a ruszaliśmy po krótkim wypoczynku, jak tylko pozwalało na to światło przedświtu. Zabraliśmy ze sobą tylko Yannica, Lazare a i dwóch zbrojnych. Śmiertelnie zmęczeni jazdą, nie mieliśmy siły nawet rozmawiać. Padaliśmy na posłania, zasypiając natychmiast kamiennym snem. Nieopodal Rennes Bestia wysłał zbrojnych z wieścią dla Duvala i księżnej, my zaś skręciliśmy na południe. Zastanawiałam się, czy od zawsze było moim przeznaczeniem wystąpić przeciw d’Albretowi z Bestią u boku, nie wątpiłam bowiem, że tylko połączone siły naszych bogów mogły pokonać hrabiego. A może nawet ‒ zerknęłam na cichego Lazarea, którego kuc z trudem dotrzymywał kroku naszym rumakom ‒ dwóch bogów i samej Czarnej Matki. Nim dotarliśmy na miejsce, mieliśmy już gotowy plan działania. Pokusa, by galopem wjechać do miasta i dalej przez bramy zamkowe, była nieprzemożna, ale nie mieliśmy szans na pokonanie d’Albreta zmęczeni tak szaleńczą jazdą. W zasadzie nie były one większe nawet po wypoczynku. Z nadzieją, że nadal jest pusty, zatrzymaliśmy się przy domku myśliwskim, tym samym, w którym rozpoczęła się nasza przygoda. ‒ Mamy szczęście ‒ powiedział Lazare, powróciwszy ze zwiadu. ‒ Wygląda na to, że po waszym wyjeździe nie było tu nikogo. Z ulgą skierowaliśmy konie w stronę budynku. Zmęczone zwierzęta same spieszyły naprzód, wabione zapachem siana i perspektywą wypoczynku. *** Mimo zmęczenia nie mogłam zasnąć. Przewracałam się z boku na bok, a prycza skrzypiała niemiłosiernie. W głowie kotłowały mi się myśli o moich siostrach i dniu jutrzejszym. Zastanawiałam się, gdzie są przetrzymywane i kto ich pilnuje. Miałam nadzieję, że są raczej zamknięte w którejś z licznych komnat, a nie w ciemnicy, bo Louise nie przeżyłaby długo w zimnym, wilgotnym miejscu. Ale

liczyłam, że choć d’Albretowi nie zależy na niej samej, to przynajmniej będzie chciał utrzymać ją przy życiu, żeby wykorzystać w swoich gierkach. Pragnienie, by wyruszyć natychmiast, było tak silne, że obawiałam się, iż będę musiała przywiązać się do łóżka. Czekanie w samotności na poranek, i to teraz, gdy wreszcie mogłam działać, było męką. Nie jesteś sama, podszepnęło mi serce. Obok w izbie spał mój ukochany wielkolud. Naraz poczułam, że pragnę pogrążyć się w tej miłości bez reszty, nałożyć ją jak zbroję, użyć jako tarczy przed wątpliwościami, które czaiły się w cieniu. Nie namyślając się, odrzuciłam koce, wstałam i wyszłam na korytarz. Przed drzwiami ogarnęła mnie niepewność. Czy nie pomyśli, że jestem rozpustna, zdeprawowana? Jakżeby mógł, skoro poznawszy moje najmroczniejsze sekrety, nie odsunął się. Trudno było nie podziwiać ogromu tego daru. Zastukałam i otworzyłam sobie. Izba była pogrążona w mroku, ale promienie księżycowej poświaty padały na pryczę. Zbudzony rycerz odruchowo sięgnął po broń. Zatrzymał się w pół ruchu, kiedy mnie poznał. ‒ Sybello? Zamknęłam za sobą drzwi. ‒ Nie spałam z dziesiątkami mężczyzn, tylko z pięcioma. Z trzema dlatego, że musiałam, z jednym, ponieważ myślałam, że może mnie uratować, a z ostatnim, gdyż nie było innego sposobu, by zbliżyć się do niego, a musiałam go zabić. Milczał, obserwując, jak rozwiązuję tasiemki koszuli. ‒ Nigdy nie robiłam tego z mężczyzną z miłości. ‒ Spojrzałam mu prosto w oczy. ‒ Chciałabym zrobić to choć raz, zanim umrę. ‒ Kochasz mnie? ‒ Tak, gamoniu, kocham cię. ‒ Słodki Camulosie! ‒ westchnął. ‒ Nareszcie! ‒ Nie rozumiem? ‒ Pokochałem cię, w chwili gdy po raz pierwszy obłożyłaś mnie tym ohydnym błockiem i kazałaś zdrowieć. ‒ Już wtedy? ‒ Tak, zajęło mi trochę, żeby sobie to uświadomić.

‒ A kiedy to się stało? ‒ Wstyd mi było zadawać tak nieromantyczne pytanie, ale pożerała mnie ciekawość. Zamyślił się na moment. ‒ Kiedy przeorysza oznajmiła, że jesteś córką d’Albreta. ‒ I wtedy właśnie poczułeś, że mnie kochasz? ‒ zapytałam oszołomiona. Podniósł ręce, jakby się poddawał. ‒ Nie, nie poczułem. To uczucie tkwiło we mnie już wcześniej. Silne, ale ignorowane, ze względu na kłopoty, jakie mogło sprawić. To dlatego ogarnął mnie taki gniew, pomyślałem, że bogowie stroją sobie ze mnie żarty. ‒ Niedowierzająco potrząsnął głową. ‒ Czy to znaczy, że przyjmiesz mnie do swego łoża? Zabrzmiało to bardziej bezradnie niż kusząco. Usiadł z bardzo poważną miną. ‒ Sybello, po tym wszystkim, co uczynili ci mężczyźni... Nie musisz tego robić, nie musisz kupować tym mojej miłości. Już ją masz. ‒ Wiem ‒ szepnęłam. ‒ Ale chciałabym iść na śmierć, choć raz zaznawszy prawdziwego uczucia. Wstał i podszedł do mnie. Zawsze zapominałam, ile jest ode mnie większy. Pewnie dlatego, że zwykle nie spoglądałam na niego z bojaźnią. Sięgnął ręką, by odgarnąć mi włosy z twarzy, jakby chciał widzieć ją ‒ mnie ‒ dokładniej. Ten prosty gest sprawił, że poczułam się bardziej obnażona, niż stojąc przed nim w samej bieliźnie. ‒ Pragnę, byśmy zrobili to z dobrych powodów. Nie dlatego, że uważasz, że musisz, albo boisz się, że umrzesz, ale dlatego, że zapragnie tego twoje serce i ciało. Patrzyłam w jego oczy, oczy tylko po części ludzkie, tak jak ja tylko po części czułam się człowiekiem. Jeśli istniał na świecie mężczyzna, który potrafił zrozumieć, a co więcej, zaakceptować moją mroczną naturę, to tylko on. ‒ A komu najlepiej zawierzyć jedno i drugie, jak nie potężnej Bestii z Waroch? Przyciągnął mnie do siebie, wpatrując się w moje usta. Otoczył mnie żar bijący z jego ciała, poczułam bicie jego serca. Pochylił głowę, aż nasze wargi nieomal się zetknęły. Widząc jego wahanie, wspięłam się na palce i przycisnęłam swoje usta do jego. Pocałunek był słodki, żywiołowy, pełen pożądania. Mojego pożądania. Jego

pożądania. Pożądania zrodzonego z dwóch istot. Był również właściwy. I było to zbawienne uczucie. Nie budził we mnie wstydu, nic w mojej głowie nie krzyczało NIE, nie musiałam zamykać oczu i przenosić się w inne miejsce. Jego ręka powędrowała w dół, a palce musnęły moją szyję. Rozkoszowałam się dotykiem tej chropawej, pokrytej odciskami dłoni, zdumiewając się tym, że choć potrafi tak skutecznie zabijać, jest również tak delikatna. Drugą ręką otoczył mnie w talii, a potem przesunął ją w górę, zatrzymując się tuż przed wypukłością piersi. Oparł się czołem o moje. ‒ Jesteś tego pewna? ‒ zapytał, oddychając ciężko. Zaskoczyła mnie nuta niedowierzania w jego głosie. ‒ Nigdy nie byłam niczego bardziej pewna ‒ odpowiedziałam. Nasze usta zwarły się znowu, a długo wstrzymywany żar wybuchł z całą siłą. Mimo to nadal nie czułam, żeby groził mi jakiś mrok, obudziło się za to pożądanie, prawdziwe, z początku niepewne, niczym nowo narodzony źrebak. Moje ruchy stały się dziwnie niezdarne, niepewne, jakbym nie miała zawsze wyćwiczonego, pewnego ciała. Jednak nie przejmowałam się tym, bo wszystko, co było wcześniej, zmieniło się w wyblakłe wspomnienie. W tej chwili liczyliśmy się tylko my. Jego ręce na moim ciele, zmieszane oddechy, serca tak bliskie sobie, że pulsujące jednym rytmem. Naraz gwałtownym ruchem, od którego aż zakręciło mi się w głowie, poderwał mnie na ręce i zaśmiał się niespodziewanie. ‒ Co robisz? ‒ Zawsze chciałem porwać niewiastę i zniewolić ją. ‒ Chyba powinieneś się zastanowić, kto tu kogo zniewala ‒ mruknęłam zaskoczona, jak wspaniale czułam się w jego ramionach, otoczona nimi, niesiona. Położył mnie ostrożnie na sienniku, pożerając wzrokiem. I nawet jeśli był to sposób, by wejrzeć w moją duszę, w tym momencie ja wejrzałam w jego duszę, niepewną, pełną wątpliwości, i wiedziałam, że tego pragnę. Że pragnę jego. Wzięłam go za rękę i pociągnęłam na pryczę. ‒ Jeśli nie wiesz, jak kogoś zniewolić, z radością cię nauczę. Zaśmiał się, a ja pocałowałam go, pozwalając, by ten śmiech wypełnił wszystkie ciemne zakamarki mej duszy. A potem śmiech zamarł na moment, a ja przypomniałam sobie opowieść węglarzy i byłam pewna, że w tej chwili nie błogosławi nam Amourna, czy nawet

Arduinna, lecz sama Czarna Matka ofiarowuje nam dar nowego początku. *** Obudziłam się rankiem otoczona ramionami Bestii. Poczułam się przez moment jak wtedy w lesie, pomiędzy wystającymi korzeniami, które przytwierdzały do ziemi wielkie drzewa. Wiedziałam, że powinnam go obudzić, bo czekało nas ważne zadanie, ale tak pragnęłam przedłużyć tę chwilę, zachować magię, która wydarzyła się pomiędzy nami. Nie była to magia, jaką opisywali poeci, ale coś innego, coś znacznie silniejszego. Spojrzałam na jego oblicze. Nie wyładniało od momentu, gdy po raz pierwszy go ujrzałam, ale stało mi się bardzo bliskie. Nagle otworzył oczy i złowił moje spojrzenie. ‒ Co? ‒ zapytał sennie. Jego poranny głos brzmiał jak ścieranie się dwóch kamieni. ‒ Pomyślałam, że skoro pocałowałam cię trzy razy, to może zamieniłeś się w przystojnego księcia. Na widok wesołego uśmiechu serce zatańczyło mi ze szczęścia. ‒ Niestety, płonne nadzieje, obudziłaś się u boku ropuchy. ‒ Ależ nic to, okazało się bowiem, że lubię ropuchy. ‒ Pochyliłam się i pocałowałam go w nos. Chyba nigdy nie zrobiłam nic tak głupiutkiego, ale nie przejmowałam się tym. ‒ Nawet takie, które przesypiają cały dzień. ‒ Pocałowałam go jeszcze raz i z wielką niechęcią opuściłam łóżko. Nie przeszkadzało mi nawet, że patrzy, jak się ubieram. Gdy weszłam do kuchni, Lazare podniósł oczy i obrzucił mnie bystrym spojrzeniem, tak że poczułam się jak naga. ‒ O, ktoś tu, widzę, wesoły jak skowronek ‒ skomentował. ‒ O, ktoś tu, widzę, chce posmakować zimnej stali, nim zje coś innego ‒ odpaliłam. Uśmiechnął się szerzej, bo nawet nie sięgnęłam po nóż, czym utwierdziłam go w jego przekonaniu. ‒ Nie miałeś iść po wóz czy coś? ‒ Czeka przed drzwiami. Niektórzy nie lenili się cały ranek. Spojrzałam za okno. Na podwórku stał wóz z węglem, obok którego gawędziło trzech węglarzy. Czyli mieliśmy już przepustkę, która miała umożliwić nam dostanie się do miasta.

‒ W takim razie ruszajmy w drogę. *** Ponownie wykorzystaliśmy sposób, dzięki któremu przedostaliśmy się do Rennes. Ukryłam włosy pod czepkiem i ubrudziłam twarz oraz dłonie pyłem węglowym. To przebranie czyniło mnie niemal niewidzialną, bo wartownicy nie zwracali wiele uwagi na zwykłych chłopów, a wyrzutków węglarzy traktowali jak powietrze. Niestety, postura Bestii czyniła go rozpoznawalnym. Tym razem więc położył się na wózku, a my przykryliśmy go konopną materią, na którą narzuciliśmy warstwę węgla. Lazare tak ułożył grudy, żeby rycerz mógł oddychać. Strażnicy nawet nie zaszczycili nas spojrzeniem, kiedy mijaliśmy bramę miejską. Za murami Lazare skierował wóz do znajomego kowala, który, jak nas zapewnił, z chęcią nam pomoże. Nawet jeśli nie był bliskim przyjacielem węglarzy, to z pewnością nie pałał sympatią do d’Albreta. Po tym pierwszym etapie planu miałam umyć się i iść do zakonu Świętej Brygantii, który znajdował się naprzeciw zamku.

Rozdział czterdziesty siódmy Zaprowadzono mnie natychmiast do komnaty przeoryszy. Potężna kobieta, wzrostem prawie dorównująca mężczyznom, siedziała przy biurku. Miała wysokie, znamionujące inteligencję czoło i oczy o opadających powiekach. Nowicjuszkę służącą mi za przewodniczkę odprawiła gestem, a kiedy ta zamknęła za sobą drzwi, odchyliła się na oparcie i otaksowała mnie wzrokiem. ‒ Czegóż jedna z cór Mortaina chce od służebnic Brygantii? ‒ Nie jestem tu w oficjalnej sprawie, matko przełożona, przyszłam prosić o pomoc w ocaleniu dwóch dziewcząt. Są przetrzymywane przez hrabiego d’Albreta i boję się o ich bezpieczeństwo. ‒ I powinnaś. ‒ Muszę dostać się do zamku, żeby je uwolnić, a habit brygantijski pozwoliłby mi wejść bez kontroli. ‒ Chcesz tam iść sama? ‒ Nie, ktoś będzie mi towarzyszył. ‒ Będziesz potrzebowała więcej niż jednego towarzysza. Uśmiechnęłam się do siebie na tę myśl. ‒ Nie, matko przełożona, wystarczą ci dwaj mężczyźni, którzy mi pomogą. ‒ A kimże oni są? ‒ Uniosła brew. ‒ Jeden z nich to baron de Waroch. ‒ Ten sam, który nie tak dawno tak dzielnie stawał w obronie księżnej? ‒ Ten sam, matko przełożona. ‒ Wobec tego dostaniesz ode mnie pomoc, i to większą, niż prosisz. Istnieje bowiem tajne przejście, które łączy klasztor z zamkiem. Zbudował je ostatni książę po tym, gdy wraz z rodziną ledwie uszedł Francuzom, którzy po jednej z wielu potyczek przedostali się do miasta. Książę rozkazał budowniczym stworzyć sekretną drogę ucieczki, by jego córki nigdy nie znalazły się tak blisko groźby pochwycenia. Możesz wykorzystać tunel do uwolnienia dziewcząt. Wyglądało na to, że bogowie sprzyjali naszej misji. Ledwie się powstrzymałam,

by nie przeskoczyć biurka i nie uściskać przeoryszy. ‒ To rozwiąże wszystkie nasze problemy. Dziękuję ci, matko przełożona. ‒ Czyli to tylko misja ratunkowa? ‒ zapytała ksieni, uważnie mi się przyglądając. ‒ To główny cel naszego zadania ‒ rzekłam, patrząc jej w oczy. ‒ Dobrze. Aczkolwiek gdyby objawiły się inne okazje, mam nadzieję, iż je wykorzystacie. Musicie być bardzo ostrożni. D’albret wrócił wraz z wojskiem trzy dni temu. Jechali z Rennes bez ustanku, żeby dotrzeć tu jak najprędzej. Cokolwiek chciał tam osiągnąć, jego plany nie powiodły się, więc i on, i jego ludzie są w bardzo złych nastrojach. Ucieszyłam się, słysząc te wieści, oznaczały bowiem, że szpiedzy nie pomogli mu dostać się do miasta. ‒ To dlatego w mieście panują takie pustki. Mieszkańcy siedzą głównie w domach, nie pootwierali straganów i warsztatów, bo nie chcą wchodzić w drogę rozeźlonym żołdakom. Pomyślałam o złotniku, który dorabiał dla mnie klucz. ‒ To mądre postępowanie. Przeorysza wstała, podeszła do okna i wyjrzała na fosę. ‒ Musisz wiedzieć coś jeszcze. Pojawiły się informacje, z wiarygodnych źródeł, że wojska francuskich regentów rozłożyły się obozem ledwie pięć mil w górę rzeki. Tak blisko! ‒ Może chcieli wykorzystać nieobecność hrabiego i przejąć miasto, podczas gdy on sam wyprawił się na Rennes? ‒ Nie wiem, ale wiem, że ostatnie dwa tygodnie posłańcy jeździli między Francuzami a d’Albretem jak szaleni. Cokolwiek planują, możliwe, że robią to wspólnie. ‒ Odwróciła się do mnie. ‒ Nie mówię tego, by cię zniechęcić, ale byś miała oczy i uszy otwarte. Jeśli udałoby ci się dowiedzieć czegoś w trakcie uwalniania tych dziewcząt, księżna z pewnością byłaby ci wdzięczna. A teraz idź już, przyprowadź towarzyszy. Kiedy wrócicie, sama poprowadzę was do przejścia. *** Tunel był długi i ciemny, a lampka olejna, którą dała nam przeorysza, oświetlała

drogę tylko na tyle, byśmy się o coś nie potknęli i nie przewrócili. Kamienne ściany były mokre od wody z pobliskiej rzeki oraz fosy. Ciemność pochłaniała słabe światło płomyka. Czułam się, jakbym szła długą, mroczną gardzielą jakiegoś olbrzymiego, mitycznego węża. Kiedy płomień oświetlił znajdujące się przed nami schody, przyspieszyliśmy kroku i bez zwłoki wspięliśmy się po stopniach. Według tego, co mówiła przeorysza, klatka prowadziła do komnat, które zajmowały księżna i jej siostra, Isabeau, bowiem ich ojciec obawiał się, że w razie ataku apartamenty królewskie będą pierwszym celem wroga. Cicho podniosłam sztabkę i ostrożnie pociągnęłam drzwi. Za nimi znajdowała się drewniana ścianka, która jak się okazało, była tyłem wielkiego zagłówka. Drzwiczki zostały osadzone w ścianie sypialni, za szczytem łoża, którego story stanowiły dodatkową zasłonę. Były niewielkie, ledwie mogła nimi przejść osoba zwykłej postury. Bestia musiał się skurczyć, a i tak przepchnął się z trudem. Yannic został u wyjścia tunelu. Miał czekać na nas uzbrojony w procę i długi sztylet, bo nie odważylibyśmy się naszej jedynej drogi ucieczki zostawić niestrzeżonej. Za komnatą sypialną znajdował się niewielki gabinet, a choć nie słyszałam głosów bijących serc, zatrzymałam się, jakby przede mną znajdowała się jakaś niewidzialna bariera. Przypomniałam sobie wszystko, czego doświadczyłam w tych murach, choć serce podpowiadało mi, że teraz jest inaczej. Ja byłam inna. Zmuszono mnie, abym skrywała prawdziwe ja nawet przed samą sobą ‒ bo czy ogary nie bałyby się wilka czającego się w ich stadzie? Ale nawet wilcze szczenię musi dostać szansę, żeby dorosnąć. Ta myśl pozwoliła mi przekroczyć próg komnaty. Bestia w milczeniu postępował za mną. W drzwiach znów przystanęłam i wyjrzałam na korytarz. Był pusty. ‒ Musisz tu zaczekać ‒ powiedziałam. ‒ Przynajmniej póki nie sprawdzę, gdzie są i ile ludzi ich strzeże. W oczach Bestii płonęła frustracja, bo nie zwykł stać bezczynnie, gdy inni narażali się na niebezpieczeństwo. Wiedział jednak, że teraz naszą najlepszą bronią jest skryte działanie, nie brutalna siła. Szłam z pochyloną głową w nadziei, że przypadkowy przechodzień nie rozpozna mnie w zakonnym welonie. Im bardziej oddalałam się od komnaty, tym większy ciężar czułam na sobie. Jednak nie był to nacisk, który zazwyczaj nie pozwalał mi złapać tchu, lecz siła, która pchała mnie na podobieństwo łódki pchanej przez ogromną falę, by rozbić ją o brzeg. Nie minęłam dwojga drzwi, gdy dobiegły mnie głosy, wyraźne, wysokie,

dziecięce głosiki. Rozbrzmiewały w trzeciej z kolei komnacie. Nie stali tu strażnicy, więc wzięłam głęboki oddech, napomniałam się, że jestem córą Mortaina, i otworzyłam. Głosy zamilkły. ‒ Wejdź. Odetchnęłam, rozpoznawszy Tephanie. Bałam się, że dziewczynek pilnuje madame Dinan, lub nawet sam Julian. Jednakże chyba nikt się nie spodziewał, że wejdę ot tak do paszczy lwa. Weszłam, nie podnosząc wzroku. Ręce trzymałam schowane w rękawach, na wypadek gdybym szybko potrzebowała użyć noży. ‒ Szczęść Boże ‒ powiedziałam niższym niż zazwyczaj głosem. ‒ Jestem siostra Widona z zakonu Świętej Brygantii i zostałam tu przysłana, aby zbadać dziecko o imieniu Louise. Podobno cierpi na gorączkę płucną. Tephanie podeszła tak blisko, że widziałam czubki prostych brązowych butów wystające spod jej sukni. ‒ Nie, to nie gorączka płucna, ale cały czas kaszle i ma chyba słabe płuca. Będziemy wdzięczne za pomoc uzdrowicielki. ‒ Oczywiście ‒ rzekłam, zamknęłam drzwi i powoli podniosłam głowę. Pierwsza poznała mnie Louise. Zeskoczyła z ławy, gdzie bawiła się lalką, i rzuciła się ku mnie. Przygarnęłam ją mocno, rozkoszując się dotykiem jej szczupłych ramion wokół mojej szyi. Wychudła i zmizerniała, a jej policzki różowił niezdrowy rumieniec. Tephanie patrzyła na scenę z mieszaniną zdumienia i zgorszenia, dopóki nie przyjrzała się dokładniej mojemu obliczu. Otworzyła usta i zakryła je dłonią. ‒ Pani! Przyłożyłam palec do warg, licząc, że nie zdradzi mnie i dziewczynek. Wpatrzona we mnie Charlotte podniosła się powoli z ławy. ‒ Wiedziałam, że przyjdziesz ‒ powiedziała, a ja po raz drugi rozłożyłam ramiona. Podeszła do mnie sztywno i nie rzuciła mi się na szyję jak Louise. Zawsze zachowywała się z większym dystansem. Dlatego sama przysunęłam się i objęłam ją. Dopiero wtedy przywarła do mnie z ulgą. Tephanie zerknęła nerwowo na drzwi. ‒ Pani, naraziłaś się na ogromne niebezpieczeństwo, przychodząc tutaj. Mówią o tobie... Mówią straszne rzeczy. ‒ Niektóre z nich może nawet są prawdą. ‒ Uśmiechnęłam się. ‒ Ale na razie jestem tu, by zabrać dziewczynki. Tephanie przeżegnała się.

‒ A więc moje modły zostały wysłuchane. ‒ Musisz iść z nami, Tephanie, inaczej zostaniesz surowo ukarana po odkryciu nieobecności dziewczynek. ‒ Pójdę za tobą wszędzie, pani ‒ rzekła żarliwie, patrząc mi w oczy. ‒ Dobrze. W takim razie idź za nami tam, gdzie będziesz bezpieczna. ‒ Odsunęłam się od dziewczynek, ale Louise zachwiała się. Puściłam Charlotte i wzięłam chorą siostrę na ręce. ‒ Weź ich płaszcze i buty. I jakieś okrycie dla siebie. Tylko szybko, nie mamy wiele czasu. Kiwnęła głową i pobiegła po ubrania, a ja zwróciłam się do dziewczynek: ‒ Musicie być bardzo, bardzo cicho. Jeśli ktoś nas zobaczy, postara się nas powstrzymać, a wtedy być może już nigdy się nie zobaczymy. Rozumiecie? Skinęły poważnie główkami. Tephanie wróciła z naręczem ubrań. ‒ Mam je ubrać teraz, pani? ‒ Nie, zrobimy to później, gdy będziemy bezpieczne. Uniesiesz to wszystko? ‒ Tak, ale, pani, czy ty dasz radę nieść Louise całą drogę? ‒ Nie będę musiała. Już miałyśmy wychodzić, gdy usłyszałam otwieranie drzwi. Odwróciłam się gwałtownie. W progu stała Jamette. ‒ Wróciłaś? Miałam nadzieję, że to się nie stanie. ‒ Za chwilę nas tu nie będzie. Zabieram dziewczynki i już nigdy mnie nie ujrzysz. Przez jej piękną, pustą twarz przemknęło niezdecydowanie, a ja poczułam, że cała nienawiść, jaką ją darzyłam, znika. ‒ Możesz iść z nami. Nie musisz tu zostawać. ‒ Nie ‒ wycedziła. ‒ Nie zdradzę mego ojca. Ani twojego. Naraz poczułam, że się o nią boję. Że cały gniew d’Albreta spadnie na jej pustą głowę. ‒ Nie bądź głupia, oni nie wykażą się takim przywiązaniem. Skręcą ci kark, zaraz jak wszystko wypaplasz. Chodź z nami. Tam czeka nowe życie, bez kłamstw i nikczemności. Zbliżyła się ku mnie z grymasem goryczy i rękami zaciśniętymi na materii

sukni. ‒ Nie pragnę nowego życia. Zawsze chciałam tego, które należało do ciebie. Podziwu, który wzniecałaś, uwagi, którą cię obdarzano, twoich bogactw, to wszystko mogłoby być moje, gdybyś nie wróciła. ‒ Skoro więc tego pragniesz, wystarczy, że nas przepuścisz. ‒ To nie takie proste. ‒ Pokręciła głową. ‒ Dobrze o tym wiesz. Na moją głowę spadłaby straszliwa kara, gdybym cię nie powstrzymała. Miała rację. Kiedy się odwróciła, wyciągnęłam rękę, by ją powstrzymać, ale ciężar Louise sprawił, że byłam zbyt wolna. Jamette wykręciła mi się i umknęła w korytarz. ‒ Musimy biec ‒ powiedziałam. ‒ Szybko. Nadal nikogo nie było w pobliżu, ale byłam pewna, że korytarz wkrótce zaroi się od ludzi. Chwyciłam mocno Louise, złapałam Charlotte za rękę i pociągnęłam w stronę komnaty, w której czekał Bestia. Jeśli zbrojni zdążyliby, nim dotrzemy do przejścia, rycerz był naszą ostatnią nadzieją.

Rozdział czterdziesty ósmy Kiedy wpadliśmy do komnaty, popatrzył na nas, a dzikość jego oblicza zaskoczyła nawet mnie. Jego wzrok nieomylnie powędrował ku Louise. Charlotte skuliła się, chowając za moją spódnicą, ale Louise przyglądała mu się z zaciekawieniem. ‒ Kim jesteś? ‒ zapytała czystym, dziecinnym głosikiem. Bestia spojrzał na mnie z męką w oczach. ‒ Nie bój się go, Louise. ‒ Nie boję się ‒ zaprzeczyła, odrobinę urażona. ‒ To dobrze, bo ten człowiek był bliski twojej matce, a teraz, cokolwiek by się działo, zabierze cię w bezpieczne miejsce. Ciebie też, Charlotte. Musimy się pospieszyć ‒ zwróciłam się do Bestii. ‒ Wiedzą o mnie. Jamette zobaczyła nas i pobiegła po pomoc. Kiwnął głową. Zaskoczyło go, gdy wepchnęłam mu w ramiona Louise. ‒ Musimy odwrócić ich uwagę, żeby nie odkryli drogi, którą tu przybyliśmy. Muszę zostać. ‒ Widząc grozę na jego twarzy, pospieszyłam z wyjaśnieniami: ‒ Muszę ich stąd odciągnąć, bo jeśli znajdą tunel, natychmiast cię dopadną. ‒ Nie zostawię cię tu! Jego oczy, och, jego oczy! Ta furia, ten gniew, ich moc zaparła mi dech w piersiach. Dwie rzeczy go określały ‒ honor i wierność. A teraz musiał z jednej zrezygnować. Wyczuwając wzburzenie Bestii, Louise poruszyła się nerwowo w jego ramionach, przyciągając uwagę. Wykorzystując moment, przekazałam mu rękę Charlotte, szybko ucałowałam obie dziewczynki i popchnęłam w stronę komnaty sypialnej. ‒ Musisz je ocalić, zaprowadzić w bezpieczne miejsce. Reszta może poczekać. ‒ Wrócę tu ‒ powiedział, a potem pocałował mnie żarliwie, jakby chciał, bym poczuła moc jego przysięgi. Nie pozwoliłam sobie na patrzenie, jak odchodzą. Zdarłam z siebie błękitny

habit, żeby gniew d’Albreta nie zwrócił się przeciwko brygantiankom. Ukryłam go w skrzyni, a potem wyjrzałam na korytarz. Słyszałam zbliżające się kroki, ale nikt nie pojawił się w pobliżu, dlatego zamknęłam drzwi i zaczęłam biec w przeciwnym kierunku. Kroki zbliżały się ku mnie, ale byłam już niedaleko klatki, a jeśli udałoby mi się dostać na parter, mogłabym wymknąć się niepostrzeżenie i wmieszać w tłumek służących na dziedzińcu. Wpadłam na schody, ale moja nadzieja legła w gruzach, gdy usłyszałam, że ktoś nadbiega z dołu. Okazało się, że nie straż, ani nawet kapitan de Lur, lecz Julian. ‒ Sybello! ‒ W jego głosie prócz nadziei pobrzmiewała ostrożność. ‒ Wróciłaś! ‒ Przybyłam po siostry. ‒ Sybello. ‒ Wyciągnął rękę, żeby złapać mnie za ramiona. Wykręciłam się. ‒ Nie. Nie. ‒ I gdy zaczęłam już mówić mu „nie”, nie mogłam przestać. Jakby przez całe lata nazbierał się we mnie cały huragan „nie”. ‒ Nie, nie, nie. Zbity z tropu, zmarszczył brwi i próbował chwycić mnie raz jeszcze. ‒ Nie dotykaj mnie! ‒ Wyrwałam się, dysząc ciężko. ‒ Co się stało? ‒ dopytywał się zaniepokojony. ‒ Ty. My. Miłość, która jak myślisz, jest pomiędzy nami. Potrząsnął lekko głową, jakby coś przeszkadzało mu słyszeć. ‒ Nie myślisz tak. Nie chciałaś tego powiedzieć. Słysząc zakłopotanie w jego głosie, przypomniałam sobie Juliana małego chłopca i aż mnie serce zabolało. ‒ Chciałam. ‒ Dlaczego uciekłaś? ‒ Mimo że starał się to ukryć, wyraźnie słychać było cierpienie w jego głosie. Jak miałam odpowiedzieć? Wyjawić prawdę o pracy dla zakonu, zadaniach, jakie miałam wypełnić na dworze? A może otworzyć przed nim serce i wyznać, co tak naprawdę skłoniło mnie do wstąpienia do zakonu? ‒ Umierałam tutaj, Julianie. Nie mogłam znieść tego życia ani chwili dłużej. ‒ Ale mieliśmy plany. Starałem się bardzo zaskarbić sobie zaufanie ojca, żeby

dał mi posiadłość. A potem zamieszkalibyśmy tam razem. Marzyliśmy o tym od dziecka. ‒ Ty o tym marzyłeś, Julianie, nie ja. ‒ Mimo że mówiłam łagodnie, drgnął, jakbym go uderzyła. ‒ Ale rozmawialiśmy o tym, razem robiliśmy plany... ‒ Byliśmy wtedy dziećmi, Julianie. Nie wiedzieliśmy, że rodzeństwo nie może się pobrać i mieć dzieci. To, do czego między nami doszło, było złe... ‒ A co nas obchodzi, co myślą inni? Nie rozumieją więzi, która nas łączy. Tych koszmarów, któreśmy razem przeżyli. Przetrwałem to wszystko tylko dzięki tobie, Sybello. Zamknęłam oczy. ‒ A ja dzięki tobie, Julianie, ale to nie dawało ci prawa żądać ode mnie tego, czego chciałeś. Zrobiłam to tylko dlatego, że bałam się ciebie stracić, bałam się, że nie chroniłbyś mnie już więcej, że przestałbyś być moim przyjacielem. Patrzył na mnie w milczeniu, jakby po raz pierwszy widział mnie naprawdę. ‒ Zawsze byłem twoim przyjacielem, nigdy nie przestałbym cię chronić. ‒ Zdradziłeś mnie, Julianie! Wydałeś mnie i tego chłopca od kowala, skazałeś go na śmierć! Wzrok mu zdziczał, a oddech stał się nierówny. ‒ Ocaliłem cię przed życiem kowalowej dziewki, ocaliłem od rodzenia jego bachorów, od życia w trudzie i mozole. Ocaliłem od wiecznego oglądania się przez ramię, bo wiesz, że ojciec nie przestałby cię szukać. ‒ Jeśli jest tak, jak mówisz, jak mogłeś wykorzystać nasze siostry przeciwko mnie? ‒ Ojciec wysłał mnie po nie. ‒ A warkocz? Co to było, Julianie, jak nie groźba? ‒ Tak o mnie myślisz? Uważasz, że mógłbym zrobić coś takiego? ‒ Tak ‒ wyszeptałam. ‒ Uważam, że ubrałbyś to w dobre wymówki i ładne kłamstewka, żeby ukryć prawdziwe intencje przed samym sobą. ‒ Chciałem, żebyś wiedziała, że będą przy mnie bezpieczne, że będę je chronił tak jak ciebie przez te wszystkie lata. I tak mi dziękujesz. Nawet teraz nie wiedziałam, czy mówi prawdę, czy sam siebie oszukuje.

W ciszy, która zapadła, dobiegł mnie tupot szybko zbliżających się ludzi. Podeszłam do Juliana. ‒ Gdy nadejdą, powiesz im, że mnie zatrzymałeś. Wyjmij miecz, żeby wyglądało bardziej przekonywająco. Julian potrząsnął głową i odsunął się. Sama wyszarpnęłam mu miecz z pochwy i wepchnęłam w dłoń rękojeść. ‒ Zrób to. ‒ W momencie kiedy się cofnęłam, by wyglądało, że trzyma mnie na sztychu miecza, na schodach pojawili się de Lur, Jamette i kilku zbrojnych. ‒ Tutaj jest! ‒ krzyknęła Jamette. ‒ A gdzie reszta? ‒ Jaka reszta? ‒ zapytał Julian, spoglądając to na mnie, to na Jamette. ‒ Zatrzymałem tylko Sybellę. ‒ Tephanie i dziewczynki. Sybella powiedziała, że idą razem. ‒ Była tylko ona. Gdzie ostatnio je widziałaś? ‒ W mniejszym salonie słonecznym. De Lur uczynił ruch głową i połowa strażników pobiegła do wskazanej komnaty. Potem kapitan zwrócił się do Juliana: ‒ Zatrzymałeś ją czy chciałeś jej pomóc? Z tobą nigdy nie wiadomo. Julian zmroził go spojrzeniem. ‒ Czyżby, kapitanie? A może ojciec zaufał mi bardziej niż wszystkim i to drugie dno tej gry, która miała na celu schwytanie Sybelli? Przyjrzałam mu się bacznie, ale nawet ja nie zdołałam ocenić, czy to prawda, czy podstęp. Zignorowawszy go, de Lur zwrócił się do mnie: ‒ Twój pan ojciec wiedział dobrze, jakiej przynęty użyć, by cię tu zwabić. I proszę, oto jesteś. Niestety, wybrałaś najmniej odpowiedni moment na swój powrót, gdyż hrabia d’Albret ma teraz ważne sprawy gdzie indziej. Uniosłam brew, udając niedowierzanie, licząc, że rozdrażnię go i powie mi, jakież to sprawy załatwia hrabia. ‒ Ważniejsze niż zemsta na swojej marnotrawnej córce? ‒ Ważniejsze, owszem. Myślałam gorączkowo, jakim sposobem wybrnąć z tej kabały. ‒ Zaprowadź mnie do marszałka Rieux. ‒ Przynajmniej ten miał resztki poczucia przyzwoitości i honoru. W każdym razie jakiś czas temu.

‒ Drogiego marszałka nie ma już wśród nas ‒ uśmiechnął się de Lur. ‒ Nie miał wystarczająco silnych nerwów. Trudno było powiedzieć, czy miał na myśli rozstanie polityczne, czy śmierć marszałka. ‒ Tymczasem skorzystasz z naszej gościnności. Mamy dla ciebie specjalny apartament. W lochach. ‒ Zawołał swoich ludzi. ‒ Zabierzcie ją. Dwaj mężczyźni ruszyli, by pochwycić mnie za ramiona. Chcąc zachować noże, cofnęłam się, nim mnie dotknęli. ‒ Nie trzeba mnie wlec jak worek zboża. De Lur uśmiechnął się, muskając palcem jasną bliznę. ‒ Wprost przeciwnie, pani. Nie spodobało mi się to, co ujrzałam w jego oczach. Zerknęłam na Juliana, ale on stał pogrążony we własnych myślach, smutnych, sądząc z jego miny. Strażnicy pochwycili mnie raz jeszcze i tym razem zauważyli pochwę na moim przegubie. De Lur rozkazał im odebrać mi noże, a potem przeszukał dokładnie. Znów musiałam znosić jego dotyk, czuć gorący oddech na karku, słuchać, jak zaczyna ciężko dyszeć. Milczałam, obserwując go. Nie byłam pewna, czy dałabym mu radę w walce, ale co najmniej zraniłabym go poważnie. W najgorszym wypadku on lub jego ludzie zabiliby mnie w samoobronie. Nie byłam jednak pewna, czy jestem gotowa pójść w objęcia śmierci. Nie, póki miałam jeszcze szansę dopaść d’Albreta. Kiedy prowadzili mnie do lochu ‒ tego samego, w którym przetrzymywany był rycerz ‒ serce zaczęło mi łomotać i słyszałam szum krwi w uszach, bowiem ziszczał się właśnie mój najgorszy koszmar ‒ jeszcze raz byłam bezbronna i wydana na łaskę d’Albreta.

Rozdział czterdziesty dziewiąty Było ciemno, a noc dłużyła się niemiłosiernie. Panika i groza czaiły się tużtuż, ale starałam się nie dopuszczać ich do siebie, wiedząc, że jeśli im ulegnę, tylko mnie to osłabi. Terror był jedną z broni d’Albreta. Posługiwał się nią na równi z pięścią czy mieczem, a władał z zabójczą umiejętnością, łamiąc wolę, miażdżąc ducha. Duchy z wieży otaczały mnie, wabione ciepłem. Chcąc odwrócić uwagę od obecnej sytuacji, zmusiłam kołowrót myśli do zatrzymania, ciekawa, czy zjawy opowiedzą mi swe historie. Nie dotarło jednak do mnie nic prócz echa niepokoju, żadnego wołania pomsty, nienawistnego wyklinania, żadnych skarg nu okrucieństwo, którego padły ofiarami. Widma tkwiły tu od dawna, jeszcze zanim pojawił się d’Albret, może więc posiadacze tych dusz zmarli śmiercią naturalną? Ale napłynęła do mnie, łagodnie, jak przywiana słabą bryzą, świadomość, dlaczego widzę nie tylko dusze uchodzące z ciała w chwili śmierci, ale także niespokojne duchy dawno już zmarłych. Skoro bowiem Śmierć przeznaczył mi rolę wykonawcy sprawiedliwości, musiałam być w stanie wysłuchać ich opowieści. Zwróciłam swe myśli ku żywym i mierze ich zła. Jamette była tylko ofiarą, zbyt przerażoną, by widzieć dalej, niż pozwalały jej kraty własnej klatki. A madame Dinan? Kiedyś była niewinna, ale już nie jest. Dokonała wyboru, o jeden raz za dużo przymknęła oczy na niegodziwości, jakich dopuszczał się d’Albret, tym samym przekraczając granicę między niewinnością i winą. A Julian? Nie był dzieckiem Mortaina, nie posiadał siły, którą dawała jego krew, a mimo to nie stał się taki, jak chciał jego ojciec, walczył dzielnie ze złem, które go kalało. W przeciwieństwie do Pierre’a, który z radością przyjął swe dziedzictwo. D’Albret i Pierre byli wobec mnie okrutni, sprawiali mi ból, Julian zaś otaczał mnie dobrem, miłością. Przeżyliśmy tyle koszmarów, nasze życie na każdym kroku

niosło nam tyle zła, że przy tym wszystkim uczucie, które się w nim wobec mnie narodziło, można było uznać nieomal za coś dobrego. Nieomal. I na swój sposób Julian chronił mnie ‒ przed Pierre’em. Wiedziałam, że tylko miłością zdołam pokonać te potwory, ale nie byłam pewna, jak tę miłość okazać. Stanę przed nimi, mając za tarczę miłość Mortaina, miłość Bestii, miłość mych sióstr, ale nie wiedziałam, jak tę miłość przekuć w oręż. Musiałam zdać się na wiarę w boga, którego krew płynęła w moich żyłach, i na swą naturę. A choć nie była ona zła, wynaturzona, jak u d’Albreta, była mroczna. I silna. I może dawała mi maleńką szansę na zwycięstwo. Musiałam wierzyć, ale trwanie w wierze jest trudne, znacznie trudniejsze niż poddanie się rozpaczy. *** Obudził mnie zgrzyt klucza w zamku. Powstrzymałam się, żeby nie skoczyć na równe nogi i nie podbiec do krat. Podniosłam się powoli. Drzwi się otworzyły, a dwaj żołnierze wywlekli mnie do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie czekał de Lur. ‒ Czas stanąć przed obliczem ojca. Zaprowadzono mnie do komnaty, w której czekały na mnie madame Dinan i Jamette. Dwie kobiety napełniały balię wodą. Dinan nawet na mnie nie spojrzała, ostentacyjnie patrząc w okno. ‒ Ściągnijcie z niej szmaty ‒ rzuciła. Służące podeszły do mnie ostrożnie, ale nie zamierzałam utrudniać im zadania, bo nic z tego nie było ich winą. Przez cały czas patrzyłam na Jamette w nadziei, że wyprowadzę ją tym z równowagi, ponieważ to przez jej obłudę znalazłam się w tej sytuacji. ‒ Wystarczyło, żebyś poszła w drugą stronę ‒ po wiedziałam cicho ‒ a zniknęłabym z twojego życia na zawsze. Może nawet Julian zacząłby mnie w końcu nienawidzić i mogłabyś mieć go dla siebie. Ale teraz? Teraz będę w jego oczach męczennicą, a nie wygrasz raczej ze wspomnieniem o mnie. Jej oczy rozszerzyły się i zerknęła, sprawdzając, czy Dinan nas słyszała, ale kobieta nadal patrzyła w okno. Postarzała się, odkąd widziałam ją po raz ostatni. Skóra jej obwisła, a w oczach miejsce nerwowości zajęło udręczenie. Jakby wyczuwając moje spojrzenie, odwróciła się, choć omijała mnie wzrokiem. ‒ Spalić te gałgany ‒ rozkazała służącym. ‒ I wsadzić ją do balii. ‒ Nie ma takiej potrzeby, sama wejdę ‒ powiedziałam. Weszłam do wody i

wzięłam mydło. Kiedy służące wyszły, Dinan zwróciła się do mnie: ‒ Ty głupia dziewucho! Wszystko popsułaś! ‒ Nie wiem, o czym mówisz. ‒ Skoro d’Albret nie mógł zdobyć Rennes, będzie musiał się uciec do innych opcji. ‒ Takich, które wypłoszyły marszałka? Zignorowała moje pytanie. ‒ Teraz gdy poślubiła Maksymiliana, nie zostało mu nic poza... ‒ urwała i spojrzała na Jamette. ‒ Idź, przynieś jej szatę. Dworka ukłoniła się i wyszła. Mając w pamięci słowa przeoryszy Świętej Brygantii, gapiłam się na Dinan, trzymając w ręku zapomniane mydło. ‒ Czy to dlatego hrabia porozumiewa się z francuskimi regentami? Przestała nerwowo miąć chusteczkę i wtedy zauważyłam, że ma paznokcie obgryzione do żywego. ‒ Co o tym wiesz? Wzruszyłam ramionami. ‒ Słyszałam plotki. ‒ Zdajesz sobie sprawę, że istnieją inne sposoby przejęcia władzy w Bretanii, jeśli księżna nie dotrzyma obietnicy. Odwróciłam głowę, żeby nie zauważyła, jak mocno mnie jej słowa poruszyły. Spisek d’Albreta z Francuzami oznaczał katastrofę dla księżnej. Nie rozumiałam, dlaczego Dinan mi o tym wszystkim mówi. Może dlatego, że wie, co mnie czeka, że zabiorę tę wiedzę do grobu? A może tli się w niej ostatnia iskra przyzwoitości i odrazą napawa ją wybór, którego dokonał d’Albret? Nie było już jednak czasu na dalsze pytania, bo wróciła Jamette z szatą dla mnie. Wybrała tę z karminowego aksamitu, ze złotym wykończeniem. Na widok tej czerwieni zaczęłam się zastanawiać, czy to dlatego, żeby nie było widać na niej krwi.

Rozdział pięćdziesiąty De Lur nie ukrywał, jaką przyjemność sprawiło mu spętanie mi rąk za plecami i obcesowe wypchnięcie na korytarz. Wchodząc do komnaty, trzymałam głowę wysoko. W pomieszczeniu zebrali się wasale i dworzanie d’Albreta. Nie było jednak pośród nich szlachty z Nantes, która dopiero niedawno wzięła stronę hrabiego. Czyżby odeszli? A może zostali zgładzeni na podstawie podejrzeń o nielojalność? Może część z nich miała na tyle przyzwoitości, by odejść wraz z marszałkiem? Nie znałam odpowiedzi na żadne z tych pytań, ale jedno było pewne, ci, którzy znajdowali się w komnacie, byli jego poplecznikami już od wielu lat. Byli tacy, którzy w milczeniu patrzyli, jak morduje kolejno swoje żony, i tacy, którzy ochoczo wykonywali jego rozkazy, gwałcąc kobiety i rabując domy, by złamać mieszkańców zajętego miasta, a także ci, którzy tropili i wybijali ludzi wiernych księżnej, mordując ich z taką obojętnością, jakby ci byli nieledwie szczurami. Cokolwiek d’Albret planował wobec mnie, nie mogłam spodziewać się pomocy ze strony tej widowni. De Lur popchnął mnie do przodu, a ja przez mocno związane ręce miałam trudność w utrzymaniu równowagi. D’Albret siedział rozparty w swoim krześle na podwyższeniu, a z jego oblicza, spod cienkiej maski uprzejmości, wyzierała furia. Jednak niedawno odnaleziona wiara i cel płonęły we mnie jasnym płomieniem, nie zostawiając miejsca na strach. A może po prostu była to obojętność wobec losu, który mnie czekał. Wiedziałam bowiem, że Śmierć nie odrzucił mnie nigdy, a wprost przeciwnie, czekano na mnie w domu, gdy nadejdzie mój czas. Poza tym nawet gdybym trzęsła się ze strachu, przenigdy nie dałabym d’Albretowi tego, czego pragnął ‒ córki klęczącej u jego stóp. Popatrzyłam na niego chłodno, jakby to jego przyprowadzono do mnie w celu rozliczenia z przewin. Wyprostował się, taksując mnie wzrokiem.

‒ Za wiele uczynków będziesz musiała odpowiedzieć. Zdradziłaś moje plany księżnej, dwukrotnie. Uciekłaś z więźniem i porwałaś moje własne dzieci spod mego dachu. Jestem z pewnością jedynym ojcem, którego córka dopuściła się tylekroć przeniewierstwa. ‒ Wstał i podszedł do mnie. ‒ Co zrobiłaś z moim więźniem? Miałem wobec niego plany. Gziłaś się z nim, tak jak z tym chłopakiem kowala? Zrobiło mi się niedobrze, słysząc, jak mówi takie rzeczy o tym, co było pomiędzy mną i Bestią. ‒ Więzień nic dla mnie nie znaczył. Był tylko zadaniem. ‒ Zadaniem? ‒ Obszedł mnie powoli. ‒ A więc naprawdę jesteś dziewką do najęcia? Naraz zapragnęłam, by się dowiedział. Musiał poznać prawdę o tym, komu służę i co uczyniłam, by udaremnić jego plany. ‒ Nie domyśliłeś się? Nie jestem z twojej krwi. Moja matka zległa ze Śmiercią, wolała to niż życie z tobą. Zostałam poczęta z samego Mortaina. W zapadłej po tym wyznaniu martwej ciszy rozległ się chlast jego dłoni na moim policzku. Głowa odskoczyła mi na bok, a w ustach poczułam smak krwi. ‒ Wobec tego zwrócenie cię Śmierci nie będzie dla ciebie karą. Znajdę więc inny sposób, by odpłacić ci za krzywdy, które mi wyrządziłaś. Wiedziałam, że powinnam przestać, trzymać język za zębami, odpuścić. Jednak zbyt długo byłam milczącym świadkiem tego, co działo się na dworze. Nie chciałam dłużej milczeć. ‒ Nie tylko jestem córką Śmierci, ale także Jego służebnicą. Wszystkie śmiertelne wypadki, które przytrafiły się twoim zausznikom i dowódcom, nie były wypadkami, ja to zrobiłam, wykonując rozkazy Śmierci i poprzez Niego księżnej. D’albret uśmiechnął się, czym mnie zaskoczył. ‒ Możesz sobie tłumaczyć swoje zabójcze instynkty jakimś starym bożkiem ‒ powiedział, nachylając mi się do ucha. ‒ Ale prawda jest taka, że jesteś jak ja ‒ rzekł z nutą dumy. ‒ Oszukujesz się tylko. Szkoda, że dwoje tak podobnych ludzi jak ty i ja nie mogło dojść do porozumienia. Choć wypowiedział na głos najgorszy lęk, który prześladował mnie przez całe życie, zbyłam to uśmiechem. D’Albret mógł sobie prowadzić gierki ze Śmiercią. Mógł być sobie nawet w tym dobry, ale ja byłam prawdziwą córką Śmierci. ‒ Nie ‒ rzekłam pewnie. ‒ Nie jestem taka jak ty. Nigdy taka nie byłam. Ty

wyobrażasz sobie, że władasz Śmiercią, że naginasz Go do swej woli, ja zaś jestem Jego wolą. Nigdy nie zabiłam nikogo niewinnego, nikogo, kto nie zasługiwał na odebranie życia. Ja zabijałam tylko takich jak ty, którzy są plagą tej ziemi. ‒ Plagą, mówisz? Zobaczymy. ‒ Sięgnął po pasmo moich włosów i roztarł je w palcach. ‒ Podoba mi się myśl złączenia mej krwi z potomkiem Śmierci. Wtedy nic nie oprze się mojej woli. Na samą myśl, że d’Albret mógłby mnie dotknąć, poczułam mdłości, a wizja wynaturzenia, które mogłoby powstać w wyniku tego, napełniła mnie niewypowiedzianą zgrozą. Próbowałam rozluźnić więzy, ale te ani drgnęły. Przeklęłam się w duchu za rzucenie mu mojego pochodzenia w twarz, bo powinnam była pamiętać, jak sprytnie potrafi dostrzec to, co dla przeciwnika najcenniejsze, i użyć tego jako broni. D’albret porzucił zabawę moimi włosami i powiódł ręką po mej twarzy, jakby ją pieścił. Nie mogłam nic na to poradzić, wzdrygnęłam się, czując ten dotyk, widząc wyraz jego oczu. ‒ Skoro nie jesteś moją córką, mógłbym uczynić cię swą siódmą żoną, hmmm? Zerknęłam na madame Dinan, ale jej oblicze kryło się pod maską. D’Albret mrugnął do mnie i poklepał mnie po policzku. ‒ Ona nie będzie miała nic przeciwko temu. Wie, że potrzebuję synów, którzy przejmą moje włości. ‒ Unieruchomił mi twarz i wycisnął na ustach brutalny pocałunek. Żółć podeszła mi do gardła, gdy zacisnął zęby na mojej opuchniętej wardze, a gdy zlizał językiem krew z rany, zadrżałam. Każdy nerw w mym ciele protestował przeciw nikczemności, obrzydliwości tego, co robił. Nie mając innej możliwości sprzeciwienia się temu, ugryzłam go. Cofnął się gwałtownie, a oczy pociemniały mu z wściekłości. Podniósł rękę, by znów mnie uderzyć... ‒ Nie! ‒ w komnacie zadźwięczał głos Juliana. D’Albret zwrócił na niego zimne spojrzenie. ‒ Zrobię, co zechcę. ‒ Nie, panie ‒ powtórzył Julian. Hrabia przekrzywił głowę i przyjrzał się uważnie synowi.

‒ Nie możesz znieść, gdy ktoś inny jej dotyka, tak? ‒ Nie, panie. ‒ Chcesz ją mieć dla siebie? Gdybyś spłodził mi potomków z krwi samego Śmierci, wiele mógłbym ci wybaczyć. Wstrzymałam oddech, zastanawiając się, czy Julian przyjmie dar. ‒ Nie ‒ powtórzył, patrząc nie na d’Albreta, lecz na mnie. Nasze spojrzenia skrzyżowały się i zrozumiałam, że dokonał wyboru. Postanowił być mi bratem, nie kochankiem. Napełniło mnie to cichą radością. Zawsze byliśmy silniejsi, gdy razem stawialiśmy czoła naszym prześladowcom. Jednak w następnej chwili cała radość uleciała, bo zobaczyłam, ile będzie go kosztował ten wybór. Na jego czole zaczęło pojawiać się piętno. ‒ Nie, Julianie! ‒ Szarpnęłam się w jego stronę, ale de Lur przytrzymał mnie w miejscu. Julian opuścił miejsce przy krześle d’Albreta i podszedł, stając przede mną. ‒ Pamiętasz, jak byłaś mała i bałaś się ciemności? Pamiętasz, co ci wtedy obiecałem? ‒ Tak ‒ wyszeptałam przez zaciśnięte z żalu gardło. Obiecał, że gdy dorośnie, zabije wszystkie potwory. ‒ Naprawdę tego chciałem. Żałuję tylko, że nie uczyniłem tego wcześniej. ‒ Umrzesz, jeśli to zrobisz. Jego usta wygięły się w grymasie smutku, na którego widok pękło mi serce. ‒ Obawiam się, że część mnie, ta najlepsza część, już dawno umarła. ‒ Pocałował mnie w czoło, po bratersku, a potem cofnął się i odwrócił ku d’Albretowi. ‒ Naprawdę chcesz za nią umrzeć, chłopcze? W odpowiedzi Julian dobył miecza. Był wspaniałym szermierzem, brakowało mu jednak bezwzględności, okrucieństwa przyrodzonego hrabiemu. Nie mogłam uwierzyć, że muszę stać i bezradnie patrzyć, jak ginie człowiek, który kochał mnie najdłużej i który zdecydował się poświęcić życie w imię tej miłości. Zrodziło się we mnie podejrzenie, że d’Albret tego właśnie chciał od samego początku, bo z

pewnością wiedział, że śmierć Juliana w mojej obronie, na moich oczach będzie dla mnie najgorszą karą, jaką mógł mi wymierzyć. Rozległ się szczęk stali, gdy hrabia dobył swój miecz i de Lur odciągnął mnie, włączając w krąg, który wokół przeciwników utworzyli dworzanie. Zaległa martwa cisza. I naraz Julian zrobił wypad, zadając szereg błyskawicznych pchnięć, które zostały sparowane i po których nastąpił kontratak zmuszający Juliana do cofnięcia się w obawie przed nadzianiem na sztych. Kiedy zaczęli wokół siebie krążyć, napięłam mięśnie, by dostać palcami do węzła. Bezskutecznie. Potoczyłam wzrokiem po obojętnych, wrogich twarzach w tłumie. Bestia się pojawi, powiedziałam sobie w duchu. Wiedziałam jednak, że przybędzie zbyt późno. W tłumie podniósł się pomruk aprobaty. Popatrzyłam znów na walczących. D’Albret zadał dwa pchnięcia, każde minęło głowę Juliana o włos. Wtedy zaczęłam podejrzewać, że hrabia wcale nie chce zabić Juliana, tylko się z nim bawi. W każdym razie nie zamierzał zabić go z miejsca. Zaskoczony Julian odsłonił się, dając przeciwnikowi szansę wymierzenia ciosu w żebra. Zagryzłam wargi, bojąc się, że mój krzyk jeszcze bardziej rozproszy brata. Julian zgiął się wpół, dysząc ciężko, a na jego kaftanie wykwitła plama. Wśród zgromadzonych zapanowało ożywienie na widok pierwszej krwi. Nagle poczułam, że ktoś dotyka mnie z tyłu. W pierwszej chwili byłam przekonana, że któryś z mężczyzn skorzystał z zamieszania i sam postanowił działać, ale szybko zdałam sobie sprawę, że dotykają mnie ręce kobiety. Chwilę później poczułam, że coś zimnego, twardego wsuwa mi się w dłonie. Nóż. Zerknęłam przez ramię. Przez ciżbę przemykała się Jamette. Choć nie żywiła wobec mnie ciepłych uczuć, kochała Juliana. Tyle że nie bardzo wiedziałam, co miałabym zrobić z tym mizernym nożykiem. Skrócić mu męki? A może miała nadzieję, że zwrócę ostrze przeciwko sobie, kończąc tym samym walkę? Nie spuszczając wałczących z oka, zaczęłam manewrować nożem tak, by znalazł się pomiędzy moimi dłońmi, a potem nakierowałam ostrze na sznur. I zaczęłam go piłować. D’Albret już otwarcie igrał z Julianem. Szybki wypad tu, ukłucie tam, niespodziewane zadrapanie w ramię. Sfrustrowany Julian zrobił zmyłkę i zaatakował

od góry, nieomal wrażając sztych w tors przeciwnika, który jednak w ostatnim momencie uskoczył. Nastroje widzów zmieniły się, ich rozczarowanie było wręcz namacalne, bo nie przepadali za Julianem. Nigdy nie był jednym z nich jak Pierre. Julian zaczynał odczuwać zmęczenie, jego ruchy stały się powolniejsze. Gorączkowo przerzynałam więzy, nie przejmując się ranami z przypadkowych skaleczeń. Wykorzystując swą przewagę, d’Albret zadał potężne uderzenie. Julian uniknął zamaszystego cięcia, pochylając głowę, i natychmiast skorzystał z zaskoczenia przeciwnika, zadając mu cios w żebra. Rozległ się chrzęst, przynajmniej jedno żebro d’Albreta pękło. Choć rozpierała mnie radość, nie okazałam jej, by nie zwracać na siebie uwagi. Julian w końcu dał spokój wszelkim zasadom honorowej walki i natarł na d’Albreta, mierząc ostrzem skośnie w jego policzek. Hrabia cofnął się i zatoczył, gdy krąg się rozstąpił, ale uniknął zranienia. Wątpiłam, by zgromadzeni ludzie puścili Juliana wolno, nawet gdyby jakimś cudem wygrał ten pojedynek. A mnie nadal nie udało się przeciąć sznura. Julian krwawił z wielu lekkich ran. Nawet jeśli kiedyś zaciągnął wobec mnie jakiś dług, spłacił go już z nawiązką. Podczas kolejnej wymiany ciosów musiałam odwrócić wzrok, bo Julian był już tak zmęczony, iż bałam się, że kolejny sztych zakończy jego żywot. Przeciągnęłam mocniej po linie, licząc, że tym razem uda mi się ją rozciąć, ale się nie poddała. Szczęk stali ustał. Uniosłam wzrok. Julian dyszał ciężko, słyszałam szybkie, mocne uderzenia jego serca, które desperacko tłoczyło krew w słaniające się ciało, by dać mu siłę do walki. Moje własne serce krwawiło z rozpaczy. D’albret zaatakował serią szybkich, mocnych sztychów, a Julianowi udało się sparować wszystkie, aż ostatni mało co nie pozbawił go głowy. Cudem szarpnął się w tył, a czubek ostrza jedynie wyrysował mu głęboką pręgę na prawym policzku. Chciałam rzucić się ku nim, zasłonić sobą brata i zakończyć tę farsę d’Albreta. Mimowolnie wysunęłam się naprzód, co uświadomiłam sobie, dopiero gdy de Lur pociągnął mnie do tyłu. Spojrzałam na niego, modląc się, bym żyła wystarczająco długo, żeby zabić go, gdy już odbiorę życie d’Albretowi.

Jeśli odbiorę mu życie. Tempo walki osłabło wyraźnie. Julian zataczał się, ramię, w którym dzierżył miecz, opadło, a sztych wlókł się po posadzce. D’albret jednak nie wykorzystał sytuacji. Zatrzymał się i rzekł: ‒ W imię Boga zakończę to teraz. ‒ A potem uniósł miecz nad głowę, lecz zamiast opuścić go na Juliana, okręcił się, biorąc mnie na ceł. Jakąś cząstką poczułam ulgę, radość, że uśmierci mnie zamiast Juliana, że nie będę musiała patrzyć na śmierć ukochanego brata. Ale Julian, mój bystry Julian przejrzał zamiary ojca. Rzucił się naprzód, zasłaniając mnie własnym ciałem, a sztych przeznaczony dla mnie przebił mu pierś. Jego oczy pociemniały z bólu. Krzyknęłam i padłam przy nim na kolana, a więzy nareszcie puściły. Widząc, jak Julian pada, tłum cofnął się, nie z szacunku jednak, ale z obawy o własną skórę, bo nikt nie mógł przewidzieć, jak zareaguje hrabia. W śmiertelnej ciszy pochyliłam się nad bratem. Impet skoku i upadku wyszarpnął rękojeść z dłoni d’Albreta, pozostawiając miecz sterczący w trzewiach Juliana. Pierś Juliana zalana była czerwienią, zaś jego oblicze pobielało bardziej niż oblicze samego Śmierci. Jego dusza miotała się rozpaczliwie, próbując wyrwać się ze śmiertelnej powłoki, uwolnić od bólu, który trawił ciało. Julian poruszył ustami, ale z jego gardła nie wydostał się żaden dźwięk. ‒ Najukochańszy bracie, myliłeś się. Ta najlepsza cząstka ciebie nadal żyje. ‒ Pochyliłam się i ucałowałam go w czoło. Tym gestem jednocześnie żegnałam się z nim i wybaczałam wszystko. W tej samej chwili jego dusza uwolniła się, jak gdyby potrzebowała do tego tylko mego pozwolenia. I była wolna. W końcu wolna od tego złego, mrocznego świata, w którym tkwiła tak długo. Twarde podeszwy butów zastukały o marmurową posadzkę i d’Albret stanął nad nami. Trącił ciało Juliana nogą. ‒ Do listy twoich zbrodni dodamy też śmierć mego syna. Patrząc na udręczone, poranione ciało Juliana, doznałam objawienia. Aby pokonać d’Albreta, musiałam jedynie kochać mocniej, niż on nienawidził. I tak było. Moje serce wypełniała miłość, miłość, którą skrywałam w obawie, że d’Albret użyje jej przeciwko innym, aby mnie skrzywdzić. Ale teraz wszyscy,

których kochałam, byli daleko poza jego zasięgiem. Zostałam tylko ja. Miecz Juliana znajdował się tuż-tuż. TERAZ, pomyślałam, TERAZ. Uskrzydlona bezmiarem miłości, sięgnęłam i pochwyciłam śliską od krwi brata rękojeść, a potem odwróciłam ostrze w górę, kierując je w brzuch d’Albreta. Hrabia jednak w sam czas odgadł moje zamiary. Kopnął ostrze, wytrącając mi miecz z ręki, a potem pochylił się, łapiąc mnie za gardło. Uśmiechnęłam się. Wiedziałam, że nie zabije mnie w ten sposób, bo urodziłam się z pępowiną wokół szyi i nie umarłam. I nadal miałam nóż od Jamette, ten sam, który dałam jej kiedyś do obrony. Nie przestając się uśmiechać, zbliżyłam się do d’Albreta, jakbym wręcz chciała, by oplótł dłońmi me gardło. Zacisnęłam palce na rękojeści sztylecika i wzmocniona siedemnastoma latami rozpaczy na widok cierpienia bliskich, wyszarpnęłam spod siebie ostrze, zatopiłam je w jego trzewiach i pociągnęłam w górę. Oczy d’Albreta rozszerzyły się ze zdumienia, a uścisk na mojej szyi zelżał. Spojrzał na mnie niedowierzająco, jakby nie mieściło mu się w głowie, że mogłam zrobić coś takiego. Targnęłam ostrze jeszcze raz w górę, a potem przekręciłam, starając się wyrządzić nim jak najwięcej szkód, uszkodzić jak najbardziej każdy organ, tak jak on niszczył każde życie, które wpadło mu w ręce. Czułam, jak dłoń spływa mi krwią, ale nie odrywałam wzroku od jego mglących się oczu. Chciało mi się aż zawyć tryumfalnie, ale wyrwałam mu tylko nóż z trzewi. Osunął się na podłogę. Jednak nawet wtedy, gdy leżał, a jasny marmur czerwienił się od jego krwi i wypływających wnętrzności, Śmierć nie zamierzał go zabierać. Na jego czole nie pojawiło się nawet piętno. Wiedziałam, że nigdy się nie pojawi. Była to jedna z wielu rzeczy, jakich dowiedziałam się od mego prawdziwego ojca podczas naszego spotkania ‒ d’Albret nie miał wstępu do królestwa Śmierci. Taką przysięgę Mortain złożył wszystkim ofiarom hrabiego. Obiecał im, że d’Albret nie zostanie przyjęty w zaświaty, jego ciało skazane zostanie na gnicie, a gdy sczeźnie do reszty, dusza błąkać się będzie po kres czasów. Madame Dinan przypadła do leżącego i zaczęła gorączkowo wpychać mu

wątpia na miejsce, nurzając szczupłe, jasne dłonie we krwi. Kiedy zaczęła krzyczeć, by wezwano medyków, wyobraziłam sobie, jak do końca swego życia opiekuje się d’Albretem, pielęgnując jego nieziemską ranę. Spojrzawszy raz jeszcze na białą i nieruchomą, niczym wykutą w alabastrze twarz Juliana, zrozumiałam, że to miłość była kluczem do jego zwycięstwa. Jego miłość do mnie, miłość Bestii do Alyse, moja do moich sióstr, nawet Jamette do Juliana ‒ to ona przywiodła nas wszystkich do tej chwili. Jedna splątała się z drugą, jak ogniwa, tworząc łańcuch. Do chwili, w której d’Albret był praktycznie martwy, a ja nareszcie wolna. Dinan wykrzywiła się na mnie sponad ciała hrabiego. ‒ Brać ją! Prawie wolna, bo byłam otoczona dziesiątkami brutalnych mężczyzn, w których oczach czaiła się żądza zemsty. Na co liczyłam? Że śmierć hrabiego wyzwoli ich od mrocznych instynktów, że z radością przyjmą tę wolność? Na pewno nie, byli przy nim, gdyż swój do swego ciągnie, a teraz trawiło ich pragnienie krwawego odwetu. Poza tym z tego, co się tu stało, musieli rozliczyć się z Pierreem. Ujęłam mocniej sztylet. D’albret już nikogo nie skrzywdzi. Moje przeznaczenie się dopełniło. Nie zamierzałam jednak poddać się temu, co czaiło się w oczach otaczających mnie ludzi. Powoli uniosłam sztylet i przystawiłam go sobie do gardła. Jeden z ludzi, widząc, co planuję, skoczył naprzód i stanął nade mną, wielki, z twarzą osłoniętą hełmem. Chciałam mu się wywinąć, ale był tak samo szybki jak wysoki. Gdy jego dłoń zamknęła się wokół mojego przegubu, w momencie gdy moja i jego skóra zetknęły Się, WIEDZIAŁAM. Poderwałam głowę i popatrzyłam w tę parę niebieskich oczu, które płonęły nieziemskim światłem. Bestia.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Widok ukochanego napełnił me serce taką radością, że bałam się, iż lada moment pęknie. Odziany w barwy hrabiego, wręczył mi pospiesznie owinięty skórą pakunek. Zasłonił mnie sobą przed wzrokiem innych, a jego przebranie kupiło nam trochę czasu. Szybko wyjęłam sztylety, nie miałam jednak czasu, by przytroczyć pochwę, wbiłam więc ostrza w mięsisty materiał spódnicy. ‒ Dawaj ją tu! ‒ zawołał de Lur. Upewniwszy się, że jestem uzbrojona, Bestia błysnął do mnie uśmiechem. ‒ Rozetnij mi tunikę. Nie chcę skalać mego boga, walcząc w barwach d’Albreta. Nie dziwiłam się jego prośbie. Szybko rozcięłam materię tabardu, uważając, by nie zranić przy tym Bestii. Rycerz strząsnął kaftan, wyszarpując jednocześnie miecz z pochwy. Przez chwilę obserwujący nas ludzie mogli myśleć, że mnie nim usiecze. ‒ Gotowa? ‒ zapytał. ‒ Czekałam tylko na ciebie. Posłał mi jeszcze jeden uśmiech, nim odwrócił się do otaczających nas dworzan. Wybuchło zamieszanie. De Lur zrobił ku nam krok, jednocześnie coś świsnęło, oczy kapitana uciekły w tył głowy, coś zagrzechotało o posadzkę, a zaraz potem de Lur osunął się na podłogę. Yannic. Bestia wydał z siebie ścinający krew w żyłach okrzyk i ogarnięty szałem bitewnym uniósł miecz, a potem wszedł pomiędzy mnie a żołnierzy. Kopnęłam najbliżej stojącego przeciwnika w brzuch, pod mostkiem, złapałam ostrza w obie ręce i uświadomiłam sobie, że cała nienawiść skupiona w tej komnacie jest niczym w porównaniu z miłością, która mnie wypełniała. I odkrywszy to, poczułam, jak buzuje mi w żyłach, rozchodzi się po ciele, wyganiając zeń zmęczenie i smutek, jakby krążyła we mnie nie krew, lecz czyste, błogosławione światło. Ale nie było w tym nic boskiego, to ja sama, kompletna, bez lęku przed tym, kim byłam, pełna ochoty, by dokonać dzieła, do którego zostałam stworzona. Ludzie d’Albreta przegrupowali się i runęli na Bestię. Starli się, a szczęk stali stał się ogłuszający.

Widząc nacierającego żołnierza, chwyciłam mocniej sztylety. Z łatwością, jakbym ćwiczyła z Annith, uchyliłam się przed jego mieczem, przyskoczyłam i poderżnęłam mu gardło. Jeszcze nie uderzył o posadzkę, gdy stawałam już przeciw kolejnemu. Ten, zaobserwowawszy moją wcześniejszą sztuczkę, osłaniał się mieczem nisko, by zablokować atak, który doprowadził do śmierci towarzysza. Podrzuciłam więc nóż, chwyciłam go za szpic i rzuciłam. Trafiłam w oko i kolejny wojak osunął się nieżywy. Zbliżyło się dwóch kolejnych, a czas dla mnie zwolnił, jak kropla miodu zawieszona na czubku noża. Markowałam ataki, parowałam, a wszystko bez udziału świadomości. Czułam, jakby moje ciało przejęło coś zimnego, mrocznego, niezawodnego, jakby cień. Czułam się inaczej. Byłam kompletna, niezłomna, a wypełniała mnie nieziemska łaska, która pulsowała we mnie niewypowiedzianą radością. Kątem oka dostrzegłam, że szał bitewny całkiem już pochłonął Bestię. Rycerz wdzierał się w szeregi wroga jak ostry lemiesz w wilgotną glebę. Oboje byliśmy dziećmi bogów, zahartowani w ogniu koszmarów przeszłości, pobłogosławieni niewyobrażalnymi darami. Nie wiem, jak długo walczyliśmy, ale w pewnej chwili powoli, jakby ktoś wydobywał mnie z głębokiej studni, zaczęłam być świadoma tego, co dzieje się wokół nas. Kiedy tylko przestałam walczyć, poczułam się pusta, jak zdjęta z dłoni rękawiczka. Ponad połowa ludzi hrabiego leżała martwa, ale reszta ani myślała się wycofać. Posłali nawet po posiłki. W wirze potyczek straciłam noże, wyciągnęłam więc miecz z trzewi jakiegoś leżącego żołnierza, a potem odwróciłam się do dyszącego Bestii. Z na wpół tylko zdziczałym wzrokiem otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym momencie zamek zadrżał w posadach, a ziemia zatrzęsła się wyraźnie. Brzmiało to tak, jakby tuzin dział jednocześnie wyrzucił z siebie pociski. Bestia chwycił mnie i pociągnął ku wyjściu. ‒ Co to było? ‒ zapytałam. ‒ Lazare i węglarze. ‒ Tutaj? ‒ Pomyślał, że możemy potrzebować dywersji. Poza tym nie chcieliśmy zostawiać broni księżnej w rękach wrogów, żeby użyli jej przeciwko niej. Nastąpiła kolejna eksplozja. ‒ Co z dziewczynkami?

‒ Są w zakonie Brygantii. Przeorysza przysięgła, że nie wyda ich nikomu prócz mnie lub ciebie albo na wyraźny rozkaz księżnej. Pozostali przy życiu żołnierze otrząsnęli się, przegrupowali, a potem zauważyli, że zmierzamy ku drzwiom. Rzuciliśmy się biegiem. Przy głównym wejściu kuliła się grupka służących, bojaźliwie wyglądając na zewnątrz i szepcząc pomiędzy sobą, ale nie zatrzymali nas. Na dziedzińcu zmrużyłam oczy przed blaskiem słonecznym. Oddział żołnierzy próbował zlokalizować źródło ataku, nie podejrzewając, że niszczono ich artylerię. Bestia wykorzystał zamieszanie i pociągnął mnie ku bramie. Nie chcąc zwracać na siebie uwagi, szliśmy, jednak on był niezwykle duży, a ja odziana w purpurę, więc nie minęło wiele czasu, jak żołnierze ruszyli w pościg. Byli ludźmi d’Albreta, boleśnie świadomymi, jaka kara czeka ich, jeśli nie uda im się nas powstrzymać. Porzucając próby rozwiązania zagadki wybuchów, pobiegli zablokować nam przejście. Bestia nawet nie zwolnił kroku. Skręciliśmy tylko na schody wiodące na blanki. Nie wiedziałam, co planuje, ale podążyłam za nim ślepo. Za naszymi plecami rozległ się krzyk. Spojrzałam przez ramię. Na dole przywołani strzelcy ustawiali się pośrodku dziedzińca w formację bojową. Na szczęście schody osłonięte były kamiennym sklepieniem, a ich szerokość pozwalała na przejście tylko dwóch ludzi jednocześnie, co opóźniało pościg. Jednakże kiedy dotarliśmy na mur, zorientowałam się, że nie ma stąd drogi ucieczki. Rzuciłam Bestii pytające spojrzenie, ale on, nic nie mówiąc, biegł nadal w stronę najdalej wysuniętej wieży, stojącej bezpośrednio nad rzeką. Z dołu dobiegło nas więcej okrzyków, sprawdziłam więc, co się dzieje. Ustawieni w szeregu strzelcy ładowali kusze. Bestia zatrzymał się w końcu i odwrócił do mnie. ‒ Musimy skoczyć. Popatrzyłam na wezbraną, mętną toń. ‒ Zginiemy. ‒ Czy widzisz, żebym został napiętnowany? Z ulgą zobaczyłam, że ma czyste czoło. ‒ Nie ‒ odrzekłam zaskoczona.

‒ W takim razie uda nam się, zaufaj mi. ‒ Wyciągnął do mnie rękę i w tej chwili ponad murem przeleciał łagodnym łukiem bełt. Odgłosy pościgu zbliżały się, biegnący żołnierze byli już na schodach. Nie mieliśmy wiele czasu, nim dotrą na blanki. A wtedy ich strzały będą celniejsze. Podałam rękę Bestii, a jego twarz opromienił szeroki uśmiech, czyniąc ją nieomal piękną. Uniósł mą dłoń i ucałował. ‒ Tylko mnie nie puszczaj ‒ polecił. ‒ I odepchnij się jak najmocniej od muru. Kiwnęłam głową, cofnęliśmy się kilka kroków i w chwili gdy pierwsi żołnierze pojawili się na blankach, nabraliśmy tchu do płuc. Jeden z nadbiegających na przedzie strzelców uniósł kuszę. Wzięliśmy rozbieg i skoczyliśmy. Oderwaliśmy się od muru i pofrunęliśmy w powietrzu. Nie puściliśmy się, ale wolnymi ramionami młóciliśmy powietrze, usiłując znaleźć się w wodzie jak najdalej od płycizny. Bestia uśmiechał się dziko, jakby zamierzał utrzymać nas przy życiu siłą samej tylko woli. A potem zderzyłam się z powierzchnią wody. Od impetu aż zadzwoniły mi zęby i całe powietrze uszło z płuc. Woda zamknęła się nad moją głową.

Rozdział pięćdziesiąty drugi Lodowaty nurt wciągnął mnie w mętną głębię. Było ciemno, straciłam orientację, nie wiedziałam, gdzie znajduje się powierzchnia. Przypomniałam sobie wszystkie opowieści o świętej Mer, jakie kiedykolwiek słyszałam, o tym, jak wciąga marynarzy w toń tak głęboką, że nie mogą już odnaleźć drogi powrotnej. Tyle że znajdowałam się w rzece, nie w morzu. Usiłowałam poruszać nogami, żeby wydostać się na powierzchnię, ale mięsista materia nasiąkła wodą i, ciężka jak ołów, ciągnęła mnie w dół na kształt kotwicy. Mimo to miotałam się desperacko, by wypłynąć. Woda była ciemna, mętna, a przed oczyma wirowały mi setki bąbelków powietrza, jak płatki śniegu podczas zimowej zawiei. Czułam, że nadal tonę. Zrzuciłam buty i zaczęłam szarpać tasiemki spódnicy, ale namoknięte nie dały się rozwiązać. Nie poddawałam się, ale niezdarnymi manewrami tylko zaplątałam je bardziej. W piersi zaczęło mnie palić, walczyłam, by nie zachłysnąć się wodą, nie wiedziałam, jak długo jeszcze wytrzymam. Przed oczyma zaczęły mi wirować ciemne plamy. Pocieszałam się tylko, że przynajmniej uniknę losu, jaki zgotował dla mnie d’Albret. A także odwetu z rąk jego ludzi. I że zginę spokojna o Louise i Charlotte, a także innych, których d’Albret nigdy już nie skrzywdzi. Pod stopami wyczułam miękkie, mulaste dno. Z całych sił powstrzymywałam się przed zaczerpnięciem oddechu, wiedząc, że wciągnę do płuc wodę. Kiedy już mało brakowało, bym się poddała i pozwoliła płucom zaczerpnąć wody, poczułam, jak chwyta mnie lodowata dłoń. W pierwszej chwili serce podskoczyło mi z radości, gdyż byłam przekonana, że to Bestia, zaraz jednak uznałam, że ręka jest za zimna, jak na ludzką. Zastanawiałam się, czy to ojciec przybył, by zabrać mnie do domu? Było mi wszystko jedno. Kopałam i miotałam się, pozwalając, by dłoń ciągnęła mnie na powierzchnię, z nadzieją, że zdążymy, nim moje płuca się poddadzą. Jednak było mi coraz zimniej, ramiona nie chciały się poruszać, chwyt zaczął się rozluźniać. Przez moment jeszcze machałam niezbornie ramionami, ale już zaczęłam z powrotem opadać na dno, aż naraz znowu ręka, tym razem cieplejsza, pochwyciła mnie mocno i z całej siły pociągnęła. Resztką sił szarpnęłam się do góry. Płynęłam z coraz większym trudem i w chwili gdy miałam już pewność, że nie

dam rady, z głośnym rozbryzgiem przebiłam się na powierzchnię. Gwałtownie dyszałam, bijąc wokół wodę, ale rozejrzałam się gorączkowo. Tuż obok to samo robił Bestia, tylko że szeroki uśmiech utrudniał mu wciąganie powietrza do płuc. Kiedy uspokoiliśmy się, a nasze oddechy się wyrównały, za pomocą sztyletu rozciął sznurówki mojej sukni. Ciężki aksamit opadł powoli na dno. Zaczęliśmy płynąć, a kiedy dostaliśmy się w główny nurt, prąd poniósł nas, z każdą chwilą oddalając od zamku. Jeszcze raz pomyślałam o tych wszystkich, których kochałam, a których utraciłam, i poczułam niezachwianą pewność, że znaleźli nareszcie spokój. A ja miałam przed sobą całe życie i po raz pierwszy nie jawiło się ono jako mroczne i nasycone lękiem, lecz pełne miłości i obietnicy. Oraz Bestii. Nie mogłam się powstrzymać. Uśmiechnęłam się, w końcu mogąc docenić łagodny śmiech bogów.

Od autorki Choć akcja „Posępnej litości” rozgrywała się w scenerii historycznopolitycznej, to opowieść o Sybelli jest bardziej osobista i tylko po części odnosi się do wydarzeń w tym czasie. Z tego względu tym razem pozwoliłam sobie na swobodniejsze skorzystanie z licentia poetica. Podobnie jak w poprzedniej części, tak i w tej wieloma bohaterami są autentyczne postaci, a i realia historyczne zaczerpnęłam wprost z dziejów. Księżna zaiste zbiegła wraz z radą do Rennes, a Francja wkroczyła do Bretanii i zajęła kilka miast. Jedną ze swobodniej potraktowanych przeze mnie spraw jest zawężenie historycznych ram czasowych. Choć wiele z opisanych wydarzeń miało miejsce w 1489 roku, po nich nastąpiła przerwa, trwająca około półtora roku, podczas której nie wydarzyło się nic politycznie istotnego. Francuzi zajęli miasta, które odbili później Bretończycy. Ze spotkań ambasadorów z tego okresu zachowały się protokoły i suche sprawozdania. Anna podróżowała po kraju, składając wizyty we włościach różnych ludzi, a wojska francuskie stacjonowały nieopodal granic bretońskich, czekając na okazję, która pozwoliłaby im wkroczyć. Taka okazja nadarzyła się w roku 1490, kiedy Anna poślubiła Maksymiliana Habsburga per procura, łamiąc tym samym postanowienia traktatu z Verger. Dla wygody umieściłam więc w jednym roku wydarzenia, które miały miejsce pomiędzy 1490 a 1491 rokiem. Na największą swobodę pozwoliłam sobie wobec hrabiego Alaina d’Albreta, jednego z bardziej nieustępliwych kandydatów do ręki Anny. Rzeczywiście miał ponad pięćdziesiąt lat, był zwalisty, grubo ciosany i prostacki. Madame Dinan była jego przyrodnią siostrą i jako guwernantka księżnej naciskała, by Anna zgodziła się na to małżeństwo. Te fakty zostały zaczerpnięte z kronik tamtych czasów. Prawdą jest także, że Anna uważała go za tak odpychającego, iż wydała dekret stwierdzający, że nigdy go nie poślubi, i unieważniający wszystkie dokumenty dotyczące tej kwestii, które podpisała jako dziecko. Właśnie ta odraza kobiety tak oddanej krajowi rozpaliła moją wyobraźnię.

To i dwie opowieści, na które natknęłam się podczas poszukiwań informacji o Bretanii, w której to folklorze zakorzenione są różne wersje legendy o Sinobrodym. Jedna opowiada o Konomorze Przeklętym, zaś druga o Gillesie de Rais. Kiedy Sybella po raz pierwszy pojawiła się w „Posępnej litości”, załamana, w rozsypce, wiedziałam, że musiała przeżyć jakąś okropną traumę. Połączenie tych wszystkich elementów znalazło się w „Mrocznym triumfie”. Po wydarzeniach, które nastąpiły w roku 1491, hrabia d’Albret zniknął z kart historii. Zapisano jedynie datę jego śmierci w 1528 roku. Musiałby mieć wtedy ponad osiemdziesiąt lat, co jak na owe czasy, było wiekiem niespotykanym. Jan d’Albret, jego najstarszy syn, został królem Nawarry, zaś jedna z córek, Charlotte, poślubiła Cesarego Borgię. Z reguły starałam się trzymać słownictwa używanego w czasach, w których ma miejsce akcja książki, ale nie zawsze było to możliwe. Słowo „sabotażysta” nie weszło do użycia w języku angielskim wcześniej niż w początkach dwudziestego wieku, ale źródłosłów „sabotować” był używany już w piętnastym wieku. Ponieważ „sabotażysta” ma nieco inny wydźwięk niż bliższy historycznie „konspirator”, pozwoliłam sobie na to niewielkie nagięcie reguł, usprawiedliwiając je francuską etymologią słowa. Takie to właśnie problemy nie dają spać pisarzom fantastyki historycznej.

Robin LaFevers

W wieku 8 lat otrzymała od swojego ojca Opowieści z Narnii. Po przeczytaniu wszystkich części już wiedziała, że będzie kiedyś żyć z pisania książek. Wiele lat później odważyła się spróbować i zrealizować swoje marzenie. Jest niepoprawną romantyczką. Fascynuje ją to, że wiele elementów fantastyki ma swoje źródło w historii. Dlatego właśnie historyczne fantasy lubi najbardziej. Przewrotnie można powiedzieć, że pisanie książek to jedynie pretekst, żeby mogła zagrzebywać się w materiałach historycznych. Sama jednak o sobie mówi: Piszę, żeby uciszyć głosy w mojej głowie.

Strona autorki: www.robinlafevers.com