Matthews Jason - Kandydat Kremla

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału THE KREMLIN’S CANDIDATE Wydawca Urszula Ruzik-Kulińska Redaktor prowadzący Beata Kołodziejska Redakcja Joanna Popiołek Korekta Magdalena Wagner Text copyright © 2018 by Jason Matthews Copyright © for the Polish translation by Jan Kraśko, 2019 Wydawnictwo Świat Książki 02-103 Warszawa, ul. Hankiewicza 2 Warszawa 2019 Księgarnia internetowa: swiatksiazki.pl Skład i łamanie Joanna Duchnowska Dystrybucja: Dressler Dublin Sp. z o.o. 05-850 Ożarów Mazowiecki ul. Poznańska 91 e-mail: [email protected] tel. + 48 22 733 2519 www.dressler.com.pl ISBN 978-83-813-9502-1 Skład wersji elektronicznej [email protected]

Spis treści Strona tytułowa Karta redakcyjna PROLOG Metropol 1 Mamy kreta 2 Chleb w piecu 3 Jesteś mój 4 Wykradamy tajemnice 5 Witaj w klubie 6 Zabić żula 7 Gwiazda Polarna 8 Podkuć pchłę 9 Smak młodego miodu 10 Niebo kontra piekło 11 Bujanie i kiwanie 12 W uznaniu za zasługi dla ojczyzny 13 Naturalni wrogowie 14 Wygodna amoralność 15 Druga zimna wojna 16 Rosomaki 17 Faza pierwsza 18 Faza druga 19 Szach-mat

20 Wielka Konfluencja 21 Coś tu śmierdzi 22 Kolosalny zawód 23 Chrząkanie i stękanie 24 Mięta 25 Femme fatale 26 Jak drzwi wychodka na wietrze 27 Dzień Sądu Ostatecznego 28 Tybetański gong 29 Zdradziecka czakra 30 Pustka 31 Liga Narodów 32 Siekacz 33 Eksfiltracja 34 House of Cards 35 Tupet czy bezczelność? 36 Huzarskie prezerwatywy 37 Rejs po Morzu Czarnym 38 Prezydencka piła 39 Sala przesłuchań numer 3 Podziękowania

Zsu Zsa – dla Ciebie za naciskanie wszystkich guziczków

Zazdrosne i nietolerancyjne oko Kremla dostrzega ostatecznie tylko wrogów i wasali, dlatego jeśli któryś z sąsiadów Rosji nie chce zostać jednym, musi pogodzić się z tym, że stanie się tym drugim. Bez względu na to, jak wielki jest i potężny, kraj ten zawsze czuje się zagrożony. Nawet jeśli jest słaby, przechwala się i zastrasza, aby tę słabość ukryć. W tym sensie polityka i przekonania Putina są w dużej mierze zgodne z historią Rosji i spuścizną rosyjskich carów. George Kennan

PROLOG Metropol

Wrzesień 2005 Chociaż hotel tonął w aksamitno-złotym przepychu, z zasłon i wykładzin bił fetor Moskwy, woń spalin, gotowanej kapusty i wymęczonej cipki. Dwudziestoczteroletnia Dominika Jegorowa, porucznik SWR, Służby Wnieszniej Razwiedki, Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, stała w bieliźnie (czarnych koronkach z wiedeńskiego Wolforda), patrząc na leżącą na łóżku nagą Amerykankę. Kobieta, wysoka i koścista, spała na plecach z otwartymi ustami, głośno chrapiąc i drapieżnie obnażając sterczący siekacz. Nazywała się Audrey i lubiła gryźć. Dominika spojrzała w przydymione lustro w pozłacanej ramie – na jej ramieniu widniał wyraźny fioletowy znak, nieregularny ślad po wystającym zębie Audrey. Dziewiętnastowieczne łoże, ściągnięte do hotelu z pałacu w Pawłowsku, miało strzelisty baldachim zwieńczony falbanami z zalatującego stęchlizną atłasu i wyblakłymi jedwabnymi sznurami. Na zmiętej pościeli pod ciałem Amerykanki widniała duża, mokra plama. Kobieta nie tylko lubiła gryźć, ale i gardłowo chrząkać, wydawać odgłosy bardziej charakterystyczne dla dzików z terenów łowieckich w smoleńskich lasach. Gryźć, chrząkać, a także krzyczeć: w szkole jaskółek nazywano takie „wrzaskunami”.

* Tak, w łóżku była głośna, co jednak nie robiło żadnego wrażenia na „jaskółce”, kurtyzanie wyszkolonej w Szkole Państwowej IV, tajnej akademii szpiegowskiej w głębi sosnowego lasu pod Kazaniem na brzegu Wołgi, gdzie uczono sztuki sekswywiadu, prowokowania, szantażowania i kompromitowania – wszystko po to, aby podatny cel, wpadłszy w polowuju zapadniu, wyrafinowaną sekspułapkę, został tajnym informatorem SWR. Dominika jeszcze raz zerknęła na sinawy ślad na ramieniu. A to suka, pomyślała. Jakże nienawidziła tej pracy, jak nisko upadła. Przed dwoma laty miała u stóp cały świat. Chciała zostać primabaleriną, marzyła o występach w zespole baletowym Teatru Bolszoj, ale kochanek rywalki złamał jej podczas próby stopę, co gwałtownie zakończyło jej prawie dwudziestoletnią karierę taneczną i pozostawiło trwałą pamiątkę, bo od tego czasu leciutko utykała. Rok później przystała na plugawą umowę z wujem i tak rozpoczął się jej koszmarny upadek. Wraz ze schorowaną owdowiałą matką mieszkała wtedy w kwaterunkowym mieszkaniu i żeby jej pomóc, za namową wujaszka Wani, Iwana Dmitriewicza Jegorowa, wówczas pierwszego zastępcy dyrektora generalnego SWR, zgodziła się przespać z odrażającym oligarchą, którego Putin chciał wyeliminować. Żeby zamknąć jej usta, po zabójstwie oligarchy wspaniałomyślny wujaszek posłał ją do Instytutu Andropowa, Akademii Wywiadu Zagranicznego SWR, tak zwanego Lasu, gdzie ku swojemu zdumieniu odkryła, że ma wrodzony talent do szpiegowania i otwiera się przed nią nowa przyszłość, ponieważ mogła – liczyła na to, że tak będzie – służyć rodinie jako oficer wywiadu. Wychowała się w domu pełnym książek i muzyki i jej największym atutem było to, że mówiła płynnie po francusku i nieźle po angielsku. Była zdolna, miała wyobraźnię, dobre pomysły, wielkie oczekiwania i bardzo

chciała uczestniczyć w zagranicznych operacjach SWR. Ach, jakaż była prostodusznaja, jakaż naiwna! Służba, Kreml i Nowaja Rossija, Nowa Rosja Putina wciąż były królestwem mężczyzn, siłowikow, sługusów tłoczących się wokół nowego cara Rosji, błękitnookiego Władimira Władimirowicza. Te gnidy rozkradały dziedzictwo Rosji, owijając ją całunem korupcji tak szczelnie, że było się albo miliarderem, który z własnej kieszeni finansuje działalność Gazpromu, największego w świecie przedsiębiorstwa wydobycia gazu ziemnego, albo zwykłym moskwianinem, którego stać na mięso nie częściej niż trzy razy na tydzień. Siłowiki byli spadkobiercami Szarych Kardynałów, sklerotycznych członków sowieckiego Politbiura, którzy przez siedemdziesiąt lat głodzili Rosjan swoją indolencją z taką samą zawziętością, jak ich następcy od dwudziestu lat głodzili współczesnych Rosjan chciwością. Ukończywszy akademię z najwyższymi ocenami, Dominika Jegorowa przez jakiś czas pławiła się w blasku znamienitego osiągnięcia, jakim było to, że jako jedna z nielicznych kobiet w SWR uzyskała status opierupołnomoczennoj, oficera operacyjnego. Jednak słodki smak sukcesu szybko rozpłynął się w jej ustach, gdy wujaszek Wania wysłał ją do Szkoły Państwowej IV, do Instytutu Kona w Kazaniu nad Wołgą, znanego jako Szkoła Jaskółek, gdzie nieubłaganie, nieustępliwie i w ciągłym upokorzeniu kształcono dziewczęta na prostytutki Putina. Tam umarła część jej duszy – inne jaskółki umierały dosłownie, bo samobójstwa wśród tych nieszczęsnych kobiet nie należały do rzadkości. Tę częściową martwotę zastąpiło bieszenstwo, pełna wściekłości awersja do systemu i kipiąca nienawiść do podchalimow, lizusów otaczających małomównego władcę Rosji. Mimo to zaparła się, postanowiła odnieść sukces. Ukończywszy szkołę, wróciła do Moskwy i po starannych przygotowaniach udało jej się samodzielnie namierzyć cel: łagodnego francuskiego dyplomatę, wdowca z dorosłą córką, która pracowała w Ministerstwie Obrony, w departamencie nadzorującym francuski program nuklearny. Wiedziała, że

dyplomata powoli się w niej zakochuje i prędzej czy później chętnie poprosi córkę, żeby zdradziła tatusiowi wszystkie tajemnice atomowe, jakie tylko interesowały Dominikę. Uwiodła go bez najmniejszego trudu i z niejaką przyjemnością, bo był porządnym, samotnym człowiekiem. Różnica polegała na tym, że wszystko to działo się naprawdę, że uczestniczyła w prawdziwej operacji. SWR szykowała się na złote żniwa. Ale plan wypalił aż za dobrze. Skutek? W przypływie zazdrości jej brzuchaci szefowie celowo i złośliwie zepsuli koronkowo opracowane podejście i wystraszyli Francuza, który zameldował ambasadzie o swoim flircie. Odesłano go do domu, sprawa upadła i Jegorowej, niebieskookiej absolwentce Akademii Wywiadu Zagranicznego SWR, pokazano, gdzie jej miejsce. Wspierający siostrzenicę zatroskany wujaszek Wania oznajmił, że ma dla niej coś specjalnego i bardzo poważnego, prawdziwą operację, przedmiot pożądania tym większego, że łączył się z tym pobyt za granicą, „we wspaniałej Finlandii”, jak zaznaczył. To już coś, pomyślała, prawdziwa operacja. Tak, ale najpierw jedno małe zadanko, dodał z uśmiechem wujek, drobnostka, najwyżej trzy godzinny pracy: uwiedziesz pewną Amerykankę w Metropolu. Zrobisz to dla służby, spakujesz się i pojedziesz do Helsinek. Ostatni raz, pomyślała. * Porucznik Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych Audrey Rowland przebywała w Moskwie od dwóch tygodni wraz z grupą kilkunastu studentów i studentek starszych lat National War College, waszyngtońskiej szkoły generałów. Zorganizowano im miłą wycieczkę na koszt amerykańskich podatników, której celem było śledzenie rozwoju rosyjskich „bilateralnych stosunków geopolitycznych”, cokolwiek to znaczyło. Zgodnie ze standardową procedurą obowiązującą wszystkich oficjalnych gości odwiedzających Rosję, półtora miesiąca wcześniej, gdy ich wnioski wizowe trafiły na biurka

szperaczy z SWR, ci zaczęli dokładnie ich prześwietlać, grzebiąc w ogólnie dostępnych bazach danych i wypytując o nich swoich tajnych informatorów w Pentagonie. Życiorysy, ocena potencjalnej przydatności – szperacze byli jak cierpliwe wilki, które czyhając na zboczu wzgórza, bacznie obserwują pędzącą po śniegu trojkę z nadzieją, że któryś z jadących nią pijanych kułakow wypadnie z sań, utknie w zaspie i dostarczy im świeżego mięsa na posiłek. Ich uwagę przykuł wyjątkowy profil niejakiej Audrey Rowland. Jego pogłębiona analiza wykazała, że zrobiwszy doktorat z zaawansowanej fizyki cząstek w Caltechu, Kalifornijskim Instytucie Technicznym, Rowland wstąpiła do marynarki wojennej i bez najmniejszego trudu ukończyła szkołę oficerską. Pokładano w niej wielkie nadzieje i już teraz uważano za pewną kandydatkę na wysokie stanowisko wojskowe. Zaraz po szkole została skierowana do pracy w wydziale elektromagnetycznym NRL, Laboratorium Badawczego Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W skradzionym tajnym biuletynie NRL rosyjscy szperacze wyczytali, że już podczas pierwszych trzech miesięcy Rowland zaimponowała starszym naukowcom monografią na temat dyfuzji ciepła w eksperymentalnym dziale elektromagnetycznym MJ64. Wiadomość ta wywołała spore zainteresowanie w rosyjskich kręgach wywiadowczych, ponieważ konstrukcja i technologia produkcji tego działa była najbardziej łakomym kąskiem dla rosyjskiej floty. Elektrycznie napędzany bezprochowy pocisk o prędkości dwóch tysięcy dwustu metrów na sekundę i bezbłędnej celności powyżej stu pięćdziesięciu kilometrów bardzo niepokoił rosyjskich admirałów. Admirałowie amerykańscy zilustrowali jego możliwości w następujący sposób: pocisk wystrzelony z działa elektromagnetycznego w Nowym Jorku po niecałych trzydziestu siedmiu sekundach bez pudła trafi w cel w Filadelfii. Ponieważ Rowland stanowiła potencjalnie atrakcyjny cel,

podjęto dodatkowy wysiłek, aby sporządzić coś, co w światku szpiegowskim nazywano biografią zwyczajowo-personalną. Najwięcej informacji dostarczył szperaczom rosyjski nielegał Irvine z wydziału administracyjnego Caltechu, który miał dostęp do zastrzeżonych baz danych instytutu oraz zasobów cyfrowych tamtejszej policji. Udając, że sprawdza wiarygodność przyszłego pracownika, Irvine przepytał także sąsiadów i właścicieli wynajmowanych przez Rowland mieszkań, a nawet jej koleżankę z akademika. Rezultaty były bardzo ciekawe: okazało się, że porucznik Rowland jest osobą nieprzystępną, prowadzi samotniczy tryb życia, ma skłonność do margarit, a po dwóch urywa jej się film i że jej nieśmiałość to jedynie maska skrywająca rozbuchane ambicje. Krążyło wiele niepochlebnych opowieści o jej obsesyjnym zachowaniu na zajęciach i w laboratorium. A potem do szperaczy uśmiechnęło się szczęście: Rowland miała agresywnego ojca, pilota marynarki wojennej, i w ich relacjach dopatrywano się podtekstów seksualnych. Jeśli dodać do tego całkowity brak mężczyzn podczas studiów i niejasny incydent, którego nigdzie oficjalnie nie zarejestrowano – Rowland oskarżyła kogoś o gwałt na randce – nasuwało się pytanie: czy mamy do czynienia z westalską dziewicą, genialnym fizykiem obojnakiem czy też kobietą, która lubi spędzać wakacje na Lesbos? Jeżeli to ostatnie, jej wizyta w Moskwie mogła być okazją do odrobiny les-szpiegostwa. Szperacze nie omieszkali odnotować, że gdyby wiedziano o jej skłonnościach, nie przyjęto by jej ani do szkoły oficerskiej, ani do National War College, i to bez względu na ostatnią liberalizację stosunków panujących w amerykańskiej marynarce wojennej. Porucznik Rowland miała zostać w Moskwie tydzień i mieszkać w Metropolu wraz z dwunastoma kolegami i koleżankami oraz profesorem, opiekunem grupy. Wiadomość powędrowała w górę drabiny: do wydziału Ameryki SWR, do FSB, Fiedieralnoj Służby Bezopasnosti Rossijskoj Fiedieracji, Federalnej Służby Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, i do GRU, Gławnogo Razwiedywatielnogo Uprawlenija, Głównego

Zarządu Wywiadowczego przy Sztabie Generalnym Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Doszło do zwykłej w takich przypadkach kłótni o pierwszeństwo w przejęciu celu akcji, sporu, który szybko zażegnał Kreml, odgórnie obwieszczając, że każda agencja będzie miała swoją rolę: FSB zajmie się nadzorem nad studentami i ich opiekunem, SWR zorganizuje sekspułapkę, a GRU wykorzysta przechwycony cel. W kulminacyjnym momencie werbunku do akcji wkroczy kremlowski specjalista, znany jako „doktor Anton”. Doktor Anton – to zawsze wróżyło duże kłopoty. * Obstawiający Metropol agenci FSB z zainteresowaniem odnotowali, że porucznik Rowland lubi wypić więcej niż jedną wódkę po kolacji, którą jadała w eleganckim barze Szalapina. Po posiłku żegnała się z kolegami, a później ukradkiem wracała i piła samotnie długo po tym, jak jej towarzysze udali się na nocny spoczynek. Zadanie poznania, oczarowania i w końcu uwiedzenia kanciastej tyczki noszącej szczelnie zapięte swetry, grube rajstopy i praktyczne buty na płaskim obcasie, a więc strój mocno kontrastujący z powszechnymi w Metropolu ciasno opiętymi pośladkami, prześwitującymi topami i srebrzystymi czółenkami od Jimmy’ego Choo, powierzono Siergiejowi, przystojnemu absolwentowi Szkoły Państwowej IV, woronowi, czyli krukowi, męskiemu odpowiednikowi jaskółki. Gdy po dwóch wieczorach namiętnych pochlebstw stało się oczywiste, że porucznik Rowland wolałaby się raczej utopić w pobliskim jeziorze, niż pójść do łóżka z mężczyzną, szperacze wprowadzili do planu szybką zmianę. Czas uciekał – szefowie SWR i GRU coraz bardziej się gorączkowali, bo cel mógł prześlizgnąć się im między palcami. Dlatego dieło-formular porucznik Rowland, teczkę osobową, natychmiast przerzucono do kwatery głównej SWR w Jasieniewie na południowy zachód od Moskwy, gdzie trafiła

do boksu Dominiki, na jej sfatygowane metalowe biurko. Przyniósł ją sam szef wydziału, przysadzisty arogancki grubas o pokrytej brodawkami twarzy, który kazał jej przeczytać akta, iść do domu, włożyć coś rozpuszczalnego w wodzie, o dziewiątej wieczorem stawić się w Metropolu i zaciągnąć Amerykankę do łóżka. Dominika, która łatwo wpadała w złość, kazała mu iść tam samemu, ponieważ jest oczywiste, że Rowland woli stare cipy (po rosyjsku zabrzmiało to dużo wulgarniej). Cztery minuty później zadzwonił do niej wujaszek Wania – jakby ich podsłuchiwał przez ukryty w boksie mikrofon – zapewniając, że to jej ostatnie zadanie, że potem wyśle ją do Helsinek na prawdziwą operację wywiadowczą i że już nigdy nie zostanie wykorzystana jako jaskółka. „Proszę, nie odmawiaj – dodał ostrzejszym głosem. – Twoja matka by się ze mną zgodziła”. Interpretacja: słuchaj rozkazów albo jeszcze przed nadejściem surowej moskiewskiej zimy matka, wraz z jej reumatoidalnym zapaleniem stawów i zwężeniem kanału kręgowego, wyląduje na bruku. Cztery godziny później, z tabletką przydziałowego nitrazepamu pod językiem – lekkiego środka uspokajającego, pochodnej beznodiazepiny – Dominika siedziała już obok mocno wstawionej Audrey Rowland. Pani porucznik miała zaczerwienione oczy i coraz częściej zerkała na jej antyczny osmański naszyjnik, zwłaszcza na wisiorki z kutego srebra, cicho grzechoczące w głęboko wyciętym dekolcie. – Tutejsza obsługa pozostawia wiele do życzenia – powiedziała, najwyraźniej zakładając, że Dominika mówi po angielsku. – Myślałam, że to pięciogwiazdkowy hotel. – Dno stojącej przed nią szklaneczki już dawno wyschło. Dominika nachyliła się ku niej i konspiracyjnym szeptem odrzekła: – Rosjan trzeba czasem trochę zachęcić. Znam tego barmana. Bywa upriamyj, uparty jak muł. Audrey się roześmiała, patrząc, jak jej nowa znajoma zamawia dwie zimne wódki, które podano jej natychmiast

i z wielkim szacunkiem. Nawet nie zerknąwszy na barmana, Rowland wypiła swoją jednym haustem i z trudem panując nad ciężkimi powiekami, otaksowała spojrzeniem Dominikę. Nie mogła wiedzieć, że zarówno barman, jak i troje siedzących w barze gości są agentami kontrwywiadu SWR, którzy osłaniają Dominikę, wypatrując szpicli przeciwnika. Ale nie, bar był czysty. Audrey przyszła sama. Dominika nie musiała się wysilać. Wystarczyła legenda – lekka przykrywka – o ciężko pracującej urzędniczce państwowej, która wpada tu na drinka tylko raz w miesiącu, bo na częstsze wizyty jej po prostu nie stać. Opowiedziała jej kilka kawałów o Rosjanach, delikatnie kierując rozmową i od czasu do czasu dotykając jej nadgarstka – stopniowe nawiązywanie kontaktu fizycznego, klasyczna zagrywka rodem z kart podręcznika jaskółek. Celowo nie wykazywała zainteresowania jej pracą ani karierą w marynarce wojennej. Nie było takiej potrzeby, bo egocentryczna Audrey wprost uwielbiała mówić o sobie – typowy narcyz, pomyślała Dominika, słuchając jej z szeroko otwartymi oczami, a jeśli tak, trzeba uderzyć w ego. I spytała, jak wygląda San Diego, miasto, gdzie Rowland się wychowała. Audrey odparła, że jest jedynym dzieckiem pilota marynarki wojennej i cichej, spokojnej matki (co zgadzało się z faktami znanymi już SWR), a potem długo opowiadała o tym, jak wyrosła na smukłą, gibką dziewczynę, surferkę i stałą bywalczynię kalifornijskich plaż, co, jak podejrzewała Dominika, było jedynie bajką. Nie, miała przed sobą typowego umnika, fizyka rozumowca. Po trzeciej wódce spoważniała i ruchem głowy wskazała barmana. – Rosjanie. Lepiej na nich uważaj. Są nie tylko uparci, to prawdziwe kanalie. Audrey musiała wyciągać z niej tę historię kawałek po kawałku. W końcu, udając, że nie chce wracać do przeszłości i co chwilę wycierając oczy chustką z wyhaftowaną literą „M”, logo hotelu, Dominika opowiedziała jej o zerwanych zaręczynach z narzeczonym, który zdradził ją z kasjerką z GUM-u, domu towarowego na Placu Czerwonym. Fikcja nad

fikcjami. – Ot, taka mała dziwka o ufarbowanych na fioletowo włosach – mówiła. – Przyjechała tu ze wsi, z zapadłej obłasti... Jak to się mówi? Z głębokiej prowincji. Byliśmy zaręczeni dwa lata i wszystko skończyło się w jeden wieczór. Wściekła na uganiającego się za spódniczkami narzeczonego, Audrey poklepała ją po ręku; „haczyk” był zawsze bardziej wiarygodny, jeśli wtrąciło się jakiś absurdalny szczegół w rodzaju farbowanych na fioletowo włosów (Nr 87: „Opowiadania Puszkina poruszają wyobraźnię” – ten slogan, jeden z wielu poznanych w szkole jaskółek, ilustrował to najlepiej). Audrey patrzyła na nią badawczo oczami pełnymi niecierpliwego wyczekiwania. Opowieść o zdradzie rozpaliła ją niewiele mniej niż mocno zarysowane kości policzkowe, wydatne usta i kasztanowe włosy szlochającej obok niej piękności. Zgodziwszy się, że wszyscy mężczyźni to świnie, ochrypłym głosem powiedziała, że chce pokazać jej swój pokój. Dominika przytknęła do jej ust smukły, elegancki palec i szepnęła, że zamiast tego mogłyby wślizgnąć się do wykwintnego Apartamentu Jekatierińskiego na trzecim piętrze hotelu: jej kuzynka jest tu pokojówką i ma uniwersalny klucz. Audrey zadrżała i chwyciła sweter. To smutne, lecz mimo dogłębnej znajomość elektromagnetyzmu nie zauważyła, że skorpion zadarł już żądło. Złoto, zieleń, okazały samowar z czerwonego tombaku na owalnym stoliku do herbaty Fabergé w kącie pokoju – apartament był naprawdę wspaniały. Spojrzały na meble, potem na siebie. Bez słowa. Dominika wiedziała, że pułapka zaraz się zatrzaśnie. Udawała, że ogląda freski na barokowym suficie, gdy maksymalnie już podniecona Audrey podeszła bliżej, położyła ręce na jej piersiach i zmiażdżyła usta pocałunkiem. Dominika oddała pocałunek, odsunęła się z uśmiechem, wyjęła butelkę z wiaderka na drewnianej ławie, nalała szampana do dwóch smukłych kieliszków (do kieliszka Audrey wrzuciła ukradkiem tabletkę nitrazepamu, żeby ją

nieco zrelaksować) i podsunęła jej srebrną paterę, na której stała śnieżna piramida pieczenja, posypanych cukrem pudrem herbatników. Pani porucznik nie dostrzegła niczego dziwnego w tym, że kuzynka pokojówka nie tylko dała Dominice klucz do apartamentu, ale i zafundowała im drogiego szampana oraz delikatne rosyjskie specjały. Obserwowanie, jak Dominika skubie ciasteczko równymi, białymi zębami, okazało się nie do wytrzymania – w rozgrzanym piecu Audrey już buzowało. Drżącymi palcami strzepnęła cukier z przodu jej sukienki i zaciągnęła ją do sypialni. Następne trzydzieści minut zostało dokładnie sfilmowane przez cztery kamery na podczerwień, zaopatrzone w mikrofony COS-D11 i ukryte w rogach pokoju, pod drewnianymi liśćmi akantu na biegnących pod sufitem listwach. Nagranie rejestrowało cyfrowo dwóch techników SWR pełniących służbę w pomieszczeniu gospodarczym w głębi korytarza. Nie odrywając oczu od ekranu i pocąc się jak myszy, pakowali zaszyfrowane pliki i natychmiast wysyłali je do gabinetów odpowiednich ministrów – kumpli prezydenta z KGB – na Kreml po drugiej stronie placu Czerwonego, ledwie pół kilometra dalej. Delektowanie się czymś takim na żywo było o niebo lepsze niż oglądanie roznegliżowanych brazylijskich dziewczyn w „National Geographic”. Wysoka i koścista Audrey – miała szczurzą twarz i jasnobrązowe włosy á la Prince Valiant, fryzurę widzianą ostatni raz w Męczeństwie Joanny d’Arc w 1928 roku – okazała się gordyjskim węzłem namiętności, poczucia winy, niezdarności, anorgazmii i tendencji do niekontrolowanego moczenia się w pościgu za nieuchwytnym spełnieniem. Dzięki Bogu, pomyślała Dominika, kaszka z mleczkiem. Bez trudu unikając czynnego udziału w miłosnych igraszkach, mogła objąć rolę masażystki, przeprowadzić tego myszowatego stracha na wróble przez wszystkie cztery fazy podniecenia – w szkole nazywali je Mgłą, Bryzą, Górą i Falą – i wywabić z niej to malenkoje suszczestwo, małe stworzonko. Sukces osiągnęła po trzydziestu gorączkowych minutach starań, pierwszy

wstrząsający orgazm, do którego ją doprowadziła, nieoczekiwanie włączając do akcji jej własną szczotkę do włosów z prążkowanym uchwytem. (Nr 89: „Pomódl się na tylnym ołtarzu katedry św. Bazylego”). Audrey zerwała się z łóżka jak wampirzyca z trumny, objęła ją za szyję, zatopiła zęby w jej ramieniu i zaliczając orgazm po orgazmie, z głośnym jękiem odleciała jak czarownica na miotle. Pofrunęła nad hotelem, nad murami Kremla i minąwszy okno sypialni prezydenta Putina, okrążyła iglicę hotelu Ukraina, by na wysokości dwustu metrów śmignąć nad Arbatem za zakrętem rzeki. No, pomyślała dumna z siebie Dominika, kiedy pani porucznik z cichym westchnieniem opadła na łóżko. Werbownicy z GRU powinni być zadowoleni. To już ostatni raz, dzięki Bogu, że zostawiam to za sobą. W Helsinkach będzie jak we śnie. Nie mogła wiedzieć, że jej nadzieje okażą się po części płonne. * Audrey powoli wychodziła z podkręconej nitrazepamem czteroorgazmowej śpiączki, czując, że ma zaskakująco jasne myśli i lepkie, wciąż rozdygotane uda. Zgodnie z procedurą, kiedy do akcji wkraczał werbownik, jaskółka powinna dyskretnie wymknąć się z pokoju, więc zignorowawszy to, że wchodzący mężczyzna uprzejmie skinął jej głową, Dominika zniknęła na korytarzu. Pani porucznik nie była tego świadoma, tak jak nie zdawała sobie sprawy, że perfidny występ nieznajomej dobiegł końca. Błękitnooka Wenus ze szczotką do włosów – nie znała nawet jej imienia – miała być dla niej coraz bledszym, choć cyfrowo unieśmiertelnionym wspomnieniem. Nie wiedziała także, iż kremlowskim werbownikiem jest słynny doktor Anton Gorelikow, pięćdziesięcioletni dyrektor tajemniczego Sekretariatu Putina, urzędu, który zatrudniając

tylko jednego pracownika – Gorelikowa właśnie – załatwiał najdelikatniejsze i najważniejsze sprawy strategiczne, takie jak choćby szantażowanie i pozyskiwanie młodych oficerów marynarki wojennej USA. Wujaszek Anton mógł się poszczycić wieloletnim doświadczeniem i licznymi sukcesami na tym polu. Ponieważ miał do omówienia wiele spraw, taktownie zaczekał, aż Audrey skończy się ubierać i nerwowo rozczesując włosy wciąż gorącą szczotką, wyjdzie z kapiącej złotem łazienki. Mówił znakomitą oksfordzką angielszczyzną i rzadko kiedy uciekał się do gróźb, woląc racjonalną dyskusję na temat korzyści wynikających ze współpracy z rosyjskim wywiadem, zamiast rozmowy o „nieprzyjemnościach”, jakie spotkałyby kogoś, kto tej współpracy by odmówił. Usiedli w salonie; Audrey była lekko zaniepokojona, choć nie miała zielonego pojęcia, czego nieznajomy może od niej chcieć. – Miło mi panią poznać, Audrey – zaczął wujaszek Anton. Pani porucznik poprawiła się w fotelu. – Skąd pan wie, jak mam na imię? – spytała sztywno i czupurnie. – Kim pan w ogóle jest? Gorelikow posłał jej uśmiech, którym przywiódł do zguby tysiące zaszantażowanych informatorów. W głosie Audrey usłyszał nutę niepokoju, zdradliwe wahanie. – Proszę mi mówić Anton. Znam pani nazwisko, ponieważ jest pani niezwykle kompetentną profesjonalistką. Czeka panią błyskotliwa kariera w badaniach nad bronią, perspektywa licznych awansów. Ma pani wpływowych mentorów i potężnych sponsorów, którzy zrobią wszystko, aby tę karierę przyspieszyć. – Skąd pan tyle o mnie wie? – spytała Audrey, wciąż nie rozumiejąc, o co chodzi. – Kogo pan reprezentuje? Wujaszek Anton puścił te pytania mimo uszu. – Jeśli zaś chodzi o dzisiejszą przygodę z tą młodą dziewczyną z baru, radziłbym nikomu o tym nie wspominać. Tak byłoby rozważniej i lepiej dla wszystkich zainteresowanych. „Nie pytaj, nie mów”: bardzo podziwiam mądrość reform amerykańskiej marynarki wojennej. Niestety,

rosyjskie wojsko to monolit zbyt konserwatywny jak na tak liberalną dalekowzroczność. – Co to ma wspólnego ze mną czy z kimkolwiek innym? – Wyjątkowy umysł pani porucznik zaczynał coś wreszcie kojarzyć. Po jej plecach spłynęła fala zimna. – Dręczy mnie niepokój – odparł wujaszek Anton. – To smutne, ale boję się, że gdyby pani safickie niedyskrecje wyszły na jaw, dawne uprzedzenia instytucjonalne w marynarce wojennej niemal na pewno by odżyły, narażając panią na wcześniejsze przejście na skromną emeryturę. A to byłoby zarówno niesprawiedliwe, jak i nieuczciwe. – Aby pokazać jej dokładnie, o jakie niedyskrecje chodzi, z doskonałym wyczuciem chwili pstryknął pilotem w stronę stojącego w kącie telewizora. Podniesione do góry trzęsące się nogi, między pośladkami coś, co przypominało ogon lemura – Audrey patrzyła na ekran, siedząc sztywno w fotelu. Miała kamienną twarz, co wujaszek Anton, stary wyjadacz, uznał za bardzo ciekawe. Była spokojna, beznamiętna i potulna. Przyjęła od niego papierosa i głęboko zaciągnęła się dymem. Doktor Gorelikow wyczuł, że pacjentka zastanawia się nad konsekwencjami swoich czynów. Dobry znak. Audrey rzeczywiście się zastanawiała. Wiedziała, co może się stać, ponieważ tego rodzaju sytuacji dotyczyły liczne odprawy i instruktaże bezpieczeństwa, jakie musieli zaliczyć przed wyjazdem do Rosji. Wtedy je zignorowała: te wszystkie przepisy nie odnosiły się do niej, ależ skąd! Przecież ona robiła karierę, nie miała czasu na takie bzdury. Ale teraz tak, rzeczywiście, musiała przyznać, że wpadła w tarapaty. Rosjanie uknują intrygę. Ta młoda dziewczyna pójdzie na policję i ze łzami w oczach powie, że zmuszono ją do nagrania bezwstydnej sekstaśmy, co naruszało co najmniej kilka rosyjskich praw moralności. Taki skandal zniszczyłby jej karierę, karierę, do której przygotowywała się od ukończenia liceum, najpierw w szkole oficerskiej, a potem w laboratorium badawczym. Wszystko po to, żeby prześcignąć swojego niewdzięcznego ojca,

przebić jego osiągnięcia w marynarce wojennej, zdobyć przywileje oraz prestiż, jakim cieszyli się najwyżsi oficerowie w tym hermetycznym światku zdominowanym przez napuszonych egocentryków. Miała do tego światka wkroczyć, nie było ważniejszego celu. Jej umysł, umysł naukowca, zaczynał coś wreszcie rozumieć. – Krótko mówiąc, próbuje mnie pan zaszantażować. – Nie potrafiła zapanować nad drżącym głosem. – Mnie, oficera amerykańskiej marynarki wojennej. Zatrwożony wujaszek Anton podniósł ręce. – Ależ skąd! – zaprotestował. – Moja droga Audrey, nie przyszło mi to nawet do głowy! Cóż za odrażająca myśl! – W takim razie zechce pan wyrażać się jaśniej. Gorelikow zauważył, że pani porucznik już teraz wydaje rozkazy jak prawdziwy admirał. – Chętnie – odparł. – Dość spekulacji i domysłów. Mam dla pani wyjątkową ofertę. Chciałbym zaproponować dyskretną roczną współpracę z życzliwie nastawioną Rosją, której celem byłoby osiągnięcie pokojowego globalnego parytetu między naszymi krajami, kooperację korzystną zarówno dla Amerykanów i Rosjan, jak i dla całego świata. Dwunastomiesięczny alians. Proszę się tylko zastanowić: przecież nawet badania nad bronią prowadzi się po to, żeby uniknąć wojny, prawda? Audrey ani drgnęła, ale widział, że uważnie go słucha, waży jego słowa. W pewnym sensie miał rację. Jej matka przez trzydzieści lat cierpiała katusze z rąk władczego męża. Była dobrą kobietą i jako dziecko miłości lat sześćdziesiątych tańczyła w Woodstock, wierząc w pokój i świat bez przemocy, sporów i nienawiści. Analityczny umysł Audrey zdawał sobie sprawę, że dla rzeczy takich jak działo magnetyczne nie było miejsca w elizejskim świecie jej matki, lecz wciąż pamiętała kojące słowa, które wypowiadała ona w chwilach spokoju przed burzą, jaka je czekała, gdy ojciec wracał do domu po służbie na morzu. – Ale pokoju na świecie nikt nie utrzyma samotnie, prawda?

– dodał wujaszek Anton, wyrywając ją z zamyślenia. Ten dyskretny układ miał przynieść jej także wiele innych, mniej abstrakcyjnych korzyści, takich jak honorarium za konsultacje, miesięczne „stypendium”, konto w zagranicznym banku, na które będą regularnie wpływać „znaczące” przelewy, oraz, co najważniejsze, opiekunskij, „seminaria” prowadzone przez rosyjskich ekspertów wojskowych z Instytutu Północnoamerykańskiego i kremlowskich urzędników, specjalistów od strategicznych doktryn morskich, projektowania nowych rodzajów broni, globalnych prognoz, politycznych priorytetów międzynarodowych i aktualnych trendów ekonomicznych. (Nieważne, że nie zdradzając niczego istotnego, służby wywiadowcze wszystkich krajów świata wykorzystywały te „seminaria” do wydobywania z agentów kolejnych, jeszcze ważniejszych informacji). Z takim zapleczem porucznik Rowland zostałaby wschodzącą gwiazdą badań wojskowych amerykańskiej marynarki wojennej, a po kilku awansach uzyskałaby dostęp do wszystkich programów badawczych i otrzymała ciepłą posadkę w Pentagonie. Po przejściu na emeryturę tego rodzaju przydziały często otwierały drzwi do kariery politycznej, do senatu, rządu, a nawet jeszcze ważniejszych instytucji. Audrey strąciła popiół na podłogę. Wiedziała, co się święci, ale właśnie o takich apanażach marzyła. Gorelikow analizował ją warstwa po warstwie, jakby obrabiał drewniany palik na tokarce. Pani porucznik była narcyzem społecznym obarczonym poczuciem niższości, zagorzałą karierowiczką z głęboką potrzebą bycia podziwianą, jednak podobnie jak jej ojciec nie miała zdolności wyczuwania stanów psychicznych innych ludzi. Tkwiła w systemie, który zrobił z niej seksualnego odmieńca. Jako wybitna doktorantka ze ściśle uporządkowanym umysłem zrobiła wielkie wrażenie na swoich przełożonych z Laboratorium Badawczego Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Nie była z natury lekkomyślna ani impulsywna, mimo to podrywała kobiety w moskiewskim barze hotelowym, wyraźnie ignorując żelazne

zasady bezpieczeństwa obowiązujące w krajach o wysokim stopniu ryzyka. Odariennost’ i sobstwiennost’ – miała wszystkie cechy geniuszki z rozbuchanym ego i skonfliktowaną orientacją seksualną, która ciążyła jej jak kula u nogi, profil psychologiczny idealnej kandydatki na informatorkę. Na podstawie tych obserwacji Gorelikow doszedł do wniosku, że jest mało prawdopodobne, aby odmówiła i wolała stawić czoło konsekwencjom. Coraz bardziej nakręcona i wzburzona Audrey wydmuchała smugę dymu pod sufit. – Anton, bardzo dziękuję za propozycję, ale wiesz co? Wal się – odparła beznamiętnie, nawet na niego nie patrząc. Doktor Gorelikow był zachwycony: właśnie takiej odpowiedzi oczekiwał.

PIECZENJE – ROSYJSKIE HERBATNIKI Ucieramy masło z cukrem, solą i wanilią. Dodajemy mąkę, proszek do pieczenia, posiekane migdały i wyrabiamy gładkie ciasto. Formujemy kulki, trochę mniejsze od orzecha włoskiego, układamy je na nienatłuszczonej blasze i pieczemy w średnio rozgrzanym piekarniku, uważając, żeby się za bardzo nie przypiekły. Gotowe obtaczamy w cukrze pudrze. Odstawiamy do przestygnięcia i ponownie obtaczamy w cukrze pudrze.

1 Mamy kreta

Współcześnie Pułkownik Dominika Jegorowa, szefowa Zarządu KR, kontrwywiadu SWR, siedziała na krześle w gabinecie Pawieła Bondarczuka, ateńskiego riezidienta, lekko kiwając nogą, co dla tych, którzy ją znali, było widoczną oznaką poirytowania i niecierpliwości. Jako szef riezidientury, Bondarczuk, też pułkownik SWR, odpowiadał za wszystkie rosyjskie operacje na terenie Grecji. Formalnie rzecz biorąc, przewyższał Jegorową kompetencjami, sęk w tym, że ona miała wpływowych przyjaciół na Kremlu i cieszyła się znakomitą reputacją zawodową. Szeptano o niej po kątach w Jasieniewie, głównie za pośrednictwem „porcelanowego telegrafu”, jak nazywano tamtejsze toalety: liczne werbunki, wymiany szpiegów, strzelaniny – na rozkaz Putina ta Junona pojechała nawet do Paryża i odstrzeliła pół głowy swojemu przełożonemu z ukrytego w szmince jednostrzałowego pistoletu elektrycznego! Toż to ziejący ogniem drakon, pomyślał Bondarczuk, znerwicowany strach na wróble o szerokim czole i zapadniętych policzkach. Kto śmiałby z kimś takim zadzierać? Nie żeby Jegorowa wyglądała jak smok, przeciwnie. Szczupła, o wąskiej talii i pięknie umięśnionych nogach – kiedyś tańczyła w balecie – miała wysoko upięte kasztanowe włosy, klasyczną grecką twarz z mocno zarysowanymi brwiami, kośćmi policzkowymi i prostą linią szczęki, długie, eleganckie palce

i równo obcięte niepomalowane paznokcie. Nie licząc cieniutkiego zegarka na wąskiej aksamitce, nie nosiła żadnej biżuterii. Choć tego wiosennego dnia włożyła luźną letnią sukienkę, w oczy rzucał się jej obfity biust (80D, przedmiot nieuniknionych komentarzy na korytarzach kwatery głównej). Jednak biust był niczym w porównaniu z oczami, którymi uważnie go obserwowała, gdy obmacywał ją wzrokiem. Ciemnobłękitne i nieruchome, zdawały się go prześwietlać i czytać w jego myślach – upiorne wrażenie. Nikt o tym nie wiedział, ale Dominika rzeczywiście umiała czytać w myślach, ponieważ była synestetką o umyśle obdarzonym zdolnością widzenia kolorowych aureoli wokół ludzi. Przypadłość tę wykryto u niej, kiedy miała pięć lat, i rodzice – ojciec, profesor historii, i matka, znakomita skrzypaczka – kazali jej przyrzec, że nigdy, przenigdy nie zdradzi nikomu swojego sekretu. Dominika przyrzeczenia dotrzymała. Dzięki synestezji potrafiła widzieć słowa i muzykę, z czego bardzo skorzystała w szkole baletowej, tańcząc wśród czerwono-niebieskich serpentyn. Synestezja jeszcze bardziej przydała się jej w szkole jaskółek, gdzie widząc przezroczystą chmurę wokół głowy i ramion tego czy innego mężczyzny, mogła oszacować jego namiętność, pożądanie czy miłość. A kiedy wstąpiwszy do SWR, została oficerem operacyjnym, okazało się, że jest to superbroń, dzięki której może ocenić czyjś nastrój, intencje i prawdomówność. Synestezja była błogosławieństwem i jednocześnie przekleństwem – musiała z tym żyć i żyła, przebierając w czerwieniach i fioletach stałości i szczerego uczucia, odcieniach żółci i zieleni złej woli i lenistwa oraz błękitach bezmyślności i przebiegłości. Tylko raz widziała czarne skrzydła czystego zła. Wokół ramion Bondarczuka pulsowała żółta aureola spanikowanego biurokratycznego tchórza. – Nie macie prawa inicjować żadnej operacji na moim terenie – powiedział, nerwowo splatając palce. – A wyjęcie północnego Koreańczyka jest podwójnie ryzykowne. Nie macie pojęcia, jak te gijeny mogą zareagować. Protesty dyplomatyczne,

cyberataki, przemoc fizyczna: oni są zdolni do wszystkiego. Dominika nie miała na to czasu. – Hiena, o której mówicie, to profesor Ri Sou-jong, akademik i zastępca dyrektora Ośrodka Badań Jądrowych w Jongbjon. Jak dobrze wiecie, ośrodek ten intensywnie pracuje nad projektem głowicy jądrowej, którą Korea Północna chce zaatakować Stany Zjednoczone. Musimy mieć tam swojego informatora. Zachęceni przez Chińczyków, w ciągu najbliższych pięciu lat Koreańczycy mogą wystrzelić rakietę nie tylko na Waszyngton, ale i na Moskwę. A może się z tym nie zgadzacie? Bondarczuk nie odpowiedział. – Przysłałam wam streszczenie operacyjne – ciągnęła Dominika. – Ri pracuje od roku w Wiedniu, w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej. Zawsze lojalny wobec Pjongjangu, zawsze wierny politycznie, ani razu nie zrobił błędnego kroku. I nagle pisze list. Chce rozmawiać z Moskwą. Wyrzuty sumienia? Akt rozpaczy? Chęć ucieczki? Zobaczymy. Tak czy inaczej, uspokójcie się. Nikt nie zamierza go wyjmować. Sam się do nas zgłosił. – Bez żadnej gwarancji na sukces, dla nierozpracowanego celu spaliliście doskonałą kryjówkę. – Poskarżcie się Moskwie – warknęła Dominika. – Osobiście dostarczę naczelnemu wasze pisemne démarche, nadmieniając, że woleliście nawiązać z nim kontakt otwarcie, na ulicy. – Noga podskakiwała jej jak igła rozpędzonej maszyny do szycia; Bondarczuk był królem debili z SWR. – Mamy dwa dni, żeby go zmiękczyć. Przyjechał tu potajemnie na weekend. Mieszka w Wuli, w domu na plaży. Z gosposią. Bondarczuk odchylił się w fotelu. – Ta tak zwana gosposia, dwudziestopięcioletnia rumuńska studentka, nie jest przypadkiem na waszej liście płac? Dominika wzruszyła ramionami. – To jedna z moich najlepszych informatorek. Ri Sou-jong przechodzi kryzys wieku średniego i zdążyła już dostarczyć mi wielu cennych spostrzeżeń na ten temat Bondarczuk parsknął śmiechem.

– Jestem pewien, że na inne tematy też. Wy, jaskółki, wszystkie jesteście takie same. Dominika wstała. – Tak uważacie? – spytała lodowatym głosem. – Na pewno byście każdą rozpoznali? A kobieta, z którą widujecie się w każdy czwartek po południu? Czy to jaskółka z centrali, czy tylko wasza grecka kochanka? Więc jak to z nią jest? A jeśli jeszcze raz nazwiecie mnie jaskółką, obiecuję, że kryzys wieku średniego dopadnie was dużo przed czasem. Bondarczuk znieruchomiał w fotelu z ramionami otoczonymi pulsującą żółtą aureolą. Dominika wyszła. * Kiedy dotarła do Wuli, na zalane słońcem południowe przedmieścia Aten, Ri robił właśnie zakupy na cotygodniowym targu ulicznym, żeby jego gosposia Ioana mogła przyrządzić na kolację greckie klopsiki w sosie cytrynowo-selerowym, dokładnie takie, jakie robiła kiedyś jej matka. Ponieważ nawet po roku wiedeńskich rozkoszy kulinarnych wygłodzone w Korei podniebienie Ri wciąż łaknęło mięsa, warzyw i gęstych sosów, od wymknięcia się z Wiednia i przyjazdu do Aten na długi weekend Rumunka przyrządzała mu sute, pożywne posiłki. – Panuje tu bardzo poprawna domowa atmosfera – powiedziała Ioana, gdy zdjąwszy ciemne okulary, Dominika weszła do wynajętego mieszkania na piętrze willi, małego apartamentu z bielonymi ścianami, marmurową podłogą i rozsuniętymi drzwiami na balkon, którymi wpadała do środka łagodna bryza. – To dziwny facet. Śpimy w osobnych pokojach, nie chce, żeby pomasować mu plecy, nie patrzy na mnie, kiedy jestem w majtkach. Idzie na zakupy, je, zmywa naczynia, a potem przez cały wieczór ogląda dzienniki telewizyjne po angielsku, dosłownie je chłonie.

Ioana Petrescu była jaskółką, weteranką. Wysoka i szeroka w ramionach – kiedyś grała w koszykówkę – mówiła płynnie po angielsku, francusku i rumuńsku, i całkiem nieźle znała rosyjski; ukończyła slawistykę na Uniwersytecie Bukareszteńskim. Nie lubiła ludzi – urzędasów, oficerów SWR i Rosjan w ogólności – ale uwielbiała Dominikę, towarzyszkę broni i byłą jaskółkę, która traktowała ją jak równą sobie. Z twarzą dackiej bogini mogła zbić majątek na Zachodzie jako modelka, lecz perwersyjna przewrotność kazała jej pracować właśnie dla niej; kiedyś wyznała jej na ucho, że uwielbia niuanse uwodzenia w dobrze zastawionych sekspułapkach. Miała w sobie coś z drapieżnika, czym jeszcze bardziej ujęła Dominikę. Była spostrzegawcza, wykształcona, wybuchowa, zuchwała i sceptyczna. Ceniąc jej rozważne opinie na temat potencjalnych celów, Dominika chroniła ją przed uganiającymi się za spódniczkami pułkownikami i generałami. Były przyjaciółkami i zamierzała wyciągnąć ją z jaskółczego bagna i przenieść do służby jako oficera operacyjnego. – Mówił, dlaczego wysłał list do naszej rezydentury? – spytała. – Czego on chce? Uciec na Zachód? – Nie, nie chcę nigdzie uciekać – odparł głos od drzwi. Ri Sou-jong. Nie słyszały, kiedy wszedł. Miał w ręku plastikową torbę, z której sterczała łodyga selera i piętka pora. Położył ją na kuchennym blacie i usiadł w fotelu naprzeciwko nich. Niski i drobny, był w prostej białej koszuli, spodniach i sandałach. Miał kruczoczarne włosy i okrągłą jak księżyc rumianą twarz z mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi i jasnym pieprzykiem na podbródku, jak przewodniczący Mao. – Czy mogę założyć, że twoja koleżanka przyleciała tu z Moskwy? – spytał Ioanę. – Nie będę pytał o nazwisko. – Przeniósł wzrok na Dominikę. – Witam. Dziękuję, że zechciała pani przyjechać. Mam coś dla was. – Wyszedł do drugiego pokoju i wrócił z wygniecioną żółtą kopertą zapiętą na sznurek z guzikiem. – Przepraszam, że jest w takim stanie – powiedział. – Musiałem wynieść ją z biura pod ubraniem. Mam nadzieję, że jej zawartość w pełni to zrekompensuje.

Dominika otworzyła kopertę i położyła na stoliku plik dokumentów. Były napisane po koreańsku i równie dobrze mogła mieć przed sobą kopię paleolitycznych rysunków ze ścian jaskini w Lascaux. Ri natychmiast dostrzegł jej bezradne spojrzenie i zaczerwienił się skruszony. – Przepraszam, to jest Hangul, nasze pismo, ale wiem, że oryginalne dokumenty są cenniejsze niż przetłumaczone czy przetranskrybowane. Mały perfekcjonista, pomyślała Dominika, zerkając na ciemnoniebieską aureolę wokół jego głowy. Błyskotliwy myśliciel, który umie przewidzieć reakcję rozmówcy. – Ma pan rację, profesorze – powiedziała – ale ktoś, kto handluje fałszywymi informacjami, mógłby zaoferować na sprzedaż dokumenty, których wartości nie sposób od razu zweryfikować. Nie było to zbyt grzeczne, lecz chciała sprawdzić, jak Ri zareaguje. Wciąż podejrzewała, że jest to wywiadowcza pułapka, której pomysł z niewyjaśnionych powodów zalągł się w dziecinnym umyśle Wybitnego Przywódcy, czy jak go tam teraz nazywali. Wraz z Ioaną podświadomie nadsłuchiwała chrzęstu kroków na wyżwirowanym podjeździe. Ri uśmiechnął się i klasnął w dłonie. – Słusznie, ma pani rację, to bardzo roztropna uwaga. – Poza tym wciąż nie wiemy, dlaczego poprosił pan o to spotkanie, co ma pan do zaoferowania i czego oczekuje pan w zamian. Koreańczyk lekko skłonił głowę. – Chętnie odpowiem na wszystkie pytania. Po pierwsze, nie oczekuję żadnej gratyfikacji. Nie potrzebuję pieniędzy. Nie chcę uciekać na Zachód. Gdybym zniknął nagle z Wiednia, członków mojej rodziny w Pjongjangu wrzucono by jednego po drugim do hutniczego pieca obrotowego. Po drugie, mam do zaoferowania informacje, ściśle strzeżone tajemnice naszego programu nuklearnego, a konkretnie plany niezawodnego zapalnika, który po zminiaturyzowaniu zostanie zamontowany na głowicy

międzykontynentalnego pocisku balistycznego. Jeśli chce pani napisać raport wstępny dla Moskwy, mogę streścić po angielsku wszystkie szczegóły techniczne. Czy to by panią zadowoliło? – Nawet bardzo – odparła Dominika. – Pozostaje pytanie numer trzy: Dlaczego pan to robi? I dlaczego chce pan przekazać te dokumenty akurat Moskwie? – Koreańczyk patrzył jej prosto w oczy. Miał spokojne ręce i nieruchomą aureolę. Nie, nie wyczuwała żadnego podstępu. – Wybrałem Moskwę, ponieważ w ostatniej dekadzie Waszyngton stracił światowe wpływy, stając się orłem bez szponów i dzioba. Na rozkaz administracji, która robi to dla celów politycznych, wysoce upolityczniona i odrealniona CIA przekazuje władzom informacje wywiadowcze. – Ri wykrzywił usta w uśmiechu. – Współpraca z dziurawą służbą wywiadowczą, wykorzystywaną przez doktrynerskich polityków, skraca średnią długość życia każdego informatora. Jestem gotów zaryzykować, lecz nie zamierzam popełniać samobójstwa. Wytarł dłonie w spodnie. – Pyta pani dlaczego. A jak długo można milczeć? Broń nuklearna w rękach przerośniętego dziecka, które zwie się Świętym Słońca i Księżyca, sprowadziłaby katastrofę na nasz kraj, na Azję i cały świat. Ryzykuję życie moje i mojej rodziny, żeby do tego nie dopuścić. Moi rodacy nie mają już nadziei. Może uda mi się ją wzniecić. – Podziwiam pańskie przekonania, profesorze – powiedziała Dominika. – Czy jest pan gotów kontynuować współpracę i dostarczać nam informacje z Wiednia, z Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej? Nie będę pana okłamywała: ryzyko się nie zmniejszy, ale wzięłabym osobistą odpowiedzialność za pańskie bezpieczeństwo. – Współpraca w Wiedniu będzie dużo trudniejsza – odparł Koreańczyk. – Stacjonuje tam zespół tajniaków, którzy uważnie obserwują członków naszej delegacji. Zakwaterowano nas w tym samym budynku, po dwóch w mieszkaniu, żebyśmy mogli wzajemnie na siebie donosić. Rzadko kiedy jesteśmy

sami. – Nie są to trudności nie do pokonania – zauważyła Dominika. – Mamy na tym polu spore doświadczenie. Jak przystało na świetnie wyszkoloną jaskółkę, Ioana wstała i z doskonałym wyczuciem chwili wyszła do kuchni. – Wy sobie porozmawiajcie, a ja zrobię kolację – rzuciła przez ramię. – Może otworzymy butelkę wina? Chyba trzeba to oblać. * Siedząc na sofie obok Dominiki, profesor Ri Sou-jong streszczał zawarte w dokumentach informacje, od czasu do czasu przerzucając kartki, żeby pokazać jej jakiś schemat. Mówił jak naukowiec, logicznymi, uporządkowanymi zdaniami. – O projektowaniu broni nuklearnej moglibyśmy rozmawiać tygodniami, ale gdybym miał ująć rzecz w kilku słowach, powiedziałbym, że ma pani przed sobą dowód na to, iż nasze służby wywiadowcze zdobyły technologię umożliwiającą Korei Północnej zbudowanie potężnego narzędzia, które po zminiaturyzowaniu zostanie umieszczone w głowicy międzykontynentalnego pocisku balistycznego. Trzy istotne uwagi, jeśli mogę. Po pierwsze, nasz wywiad, Służba Wywiadowcza Wydziału Sztabu Generalnego Armii Północnokoreańskiej, nie jest agenturą globalną. Ma bardzo ograniczony zasięg działania, jest beznadziejnie prymitywny i nieskuteczny, dlatego w żadnym wypadku nie mógł zdobyć tych informacji samodzielnie. Po drugie, opisana w tych dokumentach technologia zawiera niezwykle zaawansowane elementy, wykorzystywane jedynie przez Stany Zjednoczone do budowy działa elektromagnetycznego, eksperymentalnej broni zdolnej do wystrzeliwania pocisków z wielką prędkością i na duże odległości. Po trzecie, okiełznanie mocy zrekonfigurowanego działa elektromagnetycznego w bardzo krótkim czasie umożliwi zbudowanie tak zwanego detonatora

spustowego, który zestrzeliwując dwie półkule uranu dwieście trzydzieści pięć, utworzy masę nadkrytyczną i doprowadzi do eksplozji ładunku. Technologia ta ułatwi także jego zminiaturyzowanie, tak aby zmieścił się w głowicy. Dominika wiedziała, że to niezmiernie ważne. – Panie profesorze, kiedy ten zminiaturyzowany spust będzie gotowy do użycia? – Moim zdaniem za pół roku, chyba że zajdą jakieś komplikacje. – Czy Korea Północna dysponuje pociskiem balistycznym, którym mogłaby zaatakować Waszyngton czy Moskwę? – Tego rodzaju tajemnice znają tylko najwyżsi urzędnicy Wydziału Sił Rakietowych Sztabu Generalnego – odparł naukowiec. – Moim zdaniem jeszcze nie, ale za rok taki pocisk będzie gotowy. Zaznaczam, że są to jedynie moje domysły. – Jak wasz wywiad wszedł w posiadanie technologii budowy działa elektromagnetycznego? Ri powoli pokręcił głową. – Tego też nie wiem. Otrzymaliśmy tylko kopie dokumentów. Nie widzieliśmy ani oryginalnych dokumentów, ani planów. Nasze służby wywiadowcze nigdy nie zdradziłyby ich pochodzenia. Pewne są jedynie dwie rzeczy: skradzione dokumenty są autentyczne. Północnokoreański program badań nuklearnych uległ przyspieszeniu, oszczędzając nam wielu lat badań i testów. – A druga rzecz? – spytała Dominika. – Te dokumenty mogą pochodzić tylko z jednego źródła. Amerykanów czeka nie lada wyzwanie. Mają u siebie kreta.

GRECKIE KLOPSIKI CYTRYNOWE À LA IOANA Mieszamy mielone mięso wołowe z posiekaną cebulą, pietruszką, surowym jajkiem, zielem angielskim, solą i pieprzem. Z powstałej masy formujemy podłużne klopsiki, które obsmażamy na dużym

ogniu i odstawiamy do przestygnięcia. Często mieszając, na dużym ogniu smażymy pokrojony w cienkie słupki seler, rozgniecione ząbki czosnku, kurkumę, kminek, cynamon, rozgniecione nasiona kopru włoskiego i wędzoną paprykę. Kładziemy na patelnię klopsiki i zalewamy je bulionem z dodatkiem soku cytrynowego, soli i pieprzu. Doprowadzamy do wrzenia i na małym ogniu dusimy, aż seler zmięknie, a sos zgęstnieje. Wyłożone na talerz klopsiki posypujemy posiekaną pietruszką i podajemy z łyżką gęstego jogurtu.

2 Chleb w piecu

Gdy przed dwunastu laty kremlowski werbownik Anton Gorelikow zaproponował Audrey Rowland układ, zgodnie z którym w zamian za pieniądze i dyskretną pomoc w karierze zawodowej pani porucznik miałaby przekazywać rosyjskiemu wywiadowi wojskowemu tajne informacje na temat amerykańskich badań nad bronią morską, i gdy Audrey kazała mu się walić, doktor Gorelikow był zachwycony. Według podręcznika werbowników wywiadu nie była to wcale obelga. Młoda pani porucznik nie powiedziała „nie”, co więcej, nie oświadczyła z oburzeniem, że zamelduje o ich rozmowie agentom amerykańskiego kontrwywiadu, co definitywnie przekreśliłoby szanse na udany werbunek; najwyraźniej uznała, że gdyby jej półgodzinne igraszki z rosyjską jaskółką wyszły na jaw, miałoby to poważne konsekwencje dla jej dalszej kariery zawodowej. Dlatego Gorelikow przewidywał, że Audrey zechce zachować tę przygodę w tajemnicy. I coś jeszcze. Pani porucznik, młoda, ambitna kobieta, zdążyła już dowieść, że jest błyskotliwym naukowcem, a ponieważ brała udział w ważnym programie badawczym, gwarantowało to jej szybki awans w zdominowanej przez mężczyzn marynarce wojennej, czego najwyraźniej bardzo pragnęła. Dźwigała też bliżej nieokreślony „męski bagaż”, co nawet w tak młodym wieku mogło zaowocować jej specyficznymi zachowaniami seksualnymi. Ambicja przyprawiona ego i zakazanym smakiem miłości lesbijskiej. Bardzo obiecujący koktajl. Dał jej wieczór na zastanowienie – zawodowi szpiedzy nazywali to kolokwialnie

„pozostawianiem chleba w piecu”. Gdy nazajutrz Audrey wyniośle oświadczyła, że ograniczy swoje meldunki wyłącznie do projektu działa elektromagnetycznego, doktor Anton natychmiast się zgodził. Wiedział, że ryba połknęła haczyk. Właśnie od tego zaczynała większość zwerbowanych agentów: w zamian za zachowanie w tajemnicy swojego występku nakładała na zdradę moralny kaganiec, nalegając na zamknięty układ, zwykle jednotematyczny. Ludzie ci nie zdawali sobie sprawy – przynajmniej nie od razu – że wyrażenie zgody na przekazanie Moskwie jakichkolwiek poufnych informacji jest zdradą po stokroć większą niż ów występek, że ulegając, wpadają w pajęczą sieć, w której będą się miotali, dopóki Rosjanie nie zrezygnują z ich usług, dopóki agenci nie stracą dostępu do źródła informacji albo wyczerpawszy cały zapas szczęścia, nie zaczną być wzywani na niekończące się przesłuchania do siedziby kontrwywiadu. Wieloletnie doświadczenie mówiło Gorelikowowi, że prędzej czy później Audrey podzieli los wszystkich tajnych informatorów i albo przypadkowo spali ją prowadzący, niedouczony prymityw z GRU, albo, co bardziej prawdopodobne, działający w GRU agent CIA doniesie swoim, że Rosjanie mają kreta w amerykańskiej marynarce wojennej. Dlatego musiał jak najbardziej tę sprawę uszczelnić, jak najdłużej prowadzić ją osobiście i jak najszybciej wycisnąć z Audrey możliwie najwięcej informacji. Troska o jej przeżycie i użyteczność jako czynnej informatorki nie należała do jego biurokratycznych obowiązków, wolał jednak, żeby prowadzili ją ludzie z SWR, dużo sprawniejsi niż ci z GRU, a jeszcze lepiej anonimowy nielegał, niemożliwy do wytropienia uśpiony agent, który zajmowałby się nią i tylko nią. Wbrew wszelkim rachunkom aktuaryjnym i tabelom przeżycia Audrey Rowland – kryptonim Magnit – obecnie wyniosła admirał floty, utrzymywała współpracę już od dwunastu lat. Owszem, w ich kontaktach były przerwy, nieudane przejścia pod opiekę nowych prowadzących, ludzi, których nie chciała zaakceptować, dłuższa pauza po wybuchu

paniki wywołanej możliwością wpadki, niemniej od rozstrzygającej rozmowy w Metropolu jej nazwisko widniało na liście płac SWR. Tak jak przewidywał doktor Gorelikow, pani admirał szybko pogodziła się z tym, że została rosyjskim szpiegiem. Początkowo usprawiedliwiała swoją zdradę, wmawiając sobie, że dzielenie się tajemnicami z Rosją wyrówna technologiczne szanse obu mocarstw, wzmocni wzajemne zaufanie i zmniejszy prawdopodobieństwo wybuchu trzeciej wojny światowej, konfliktu, którego wbrew opinii ludzi chorych umysłowo nie przeżyłby dosłownie nikt. Cieszyły ją kwieciste listy z podziękowaniami i wyrazami podziwu od zdumionych rosyjskich naukowców wychwalających jej naukowy geniusz, cieszyły ją także coroczne spotkania z wujaszkiem Antonem, mężczyzną eleganckim, obytym i dobrze ubranym, który potrafił ze swadą rozprawiać zarówno o sztuce, muzyce i filozofii, jak i o wadach fazowanych systemów radarowych czy wydajności generatorów elektrycznych niszczyciela klasy Zumwalt. Stosunki między informatorką i prowadzącymi powoli dojrzewały. Ponieważ Audrey pracowała z niesłabnącym entuzjazmem, a jej wskaźniki niezawodności wciąż utrzymywały się na najwyższym poziomie – wszystkie służby wywiadowcze nieustannie oceniają swoich podopiecznych, chcąc wychwycić pierwsze oznaki kłopotów w postaci mniejszej niż zwykle ilości przekazywanych informacji – na rozkaz Putina Gorelikow zaczął prowadzić ją równolegle; opiekujący się nią w Stanach oficerowie GRU byli właściwie zwykłymi listonoszami, którzy odbierali meldunki ze skrzynek kontaktowych i przekazywali rozkazy. Tymczasem on spotykał się z nią osobiście w trakcie jej urlopu, przerwy, na jaką pozwalała sobie tylko raz w roku, odrywając się od pochłaniających ją całkowicie zajęć w laboratorium, pracy w programach specjalnych, zarządzania zasobami ludzkimi i obowiązków związanych z nadzorowaniem budżetu. Wszyscy wiedzieli, że swoje miesięczne samotne urlopy tyczkowata

admirał Rowland lubi spędzać w dziczy, na wędrówkach w Nepalu, bezkrwawym safari w Tanzanii, pod namiotem na Jamajce czy na kajakowych spływach Amazonką. Na widok wakacyjnych zdjęć przedstawiających kościstą Audrey w szortach, solidnych butach trekingowych, bojówkach czy w piankowym kombinezonie jej koledzy, przyzwyczajeni do tego, że zawsze widzą ją w mundurze, unosili brwi, mrucząc pod nosem, że wygląda jak Ichabod Crane z Legendy o Sennej Kotlinie. Aby uniknąć dodatkowych podróży i obciążających stempli w paszporcie, Gorelikow spotykał się z nią tam, gdzie spędzała egzotyczny urlop, najczęściej w luksusowej willi, którą wynajmował w najbliższym dużym mieście. Musiał nieustannie motywować ją do działania i pod wpływem jego filozoficznych stymulacji początkowe, jakże złudne argumenty, którymi usprawiedliwiała swoją zdradę, przeszły głęboką metamorfozę. W okresie nowej zimnej wojny, wykorzystującej intensywną dezinformację i cybernetykę, koncepcja „wyrównywania technologicznych szans” przestała do niej przemawiać. Dlatego Gorelikow coraz częściej podnosił temat dyskryminacji kobiet w marynarce wojennej, stopniowo wyciągając z niej mniej strzeżone sekrety z dzieciństwa, najwyraźniej zdominowanego przez władczego ojca, hulaszczego lotnika, który zastraszał swoją potulną żonę, a jej powtarzał, że wolałby mieć syna. Gdyby żył, mówiła Audrey, teraz to on musiałby jej salutować. Gorelikow zauważył, że z podobnym problemem borykają się Rosjanki, które – zmuszone przez społeczeństwo, zwyczaje i instytucje – pozwalają mężczyznom wysysać z siebie wszystkie siły emocjonalne. To przyprawione goryczą współczucie poruszyło ukrytą strunę i Audrey olśniło. Zdrada tajemnic wojskowych, potajemne spotkania, kremlowskie pieniądze – przecież robiła to wszystko dla siebie, po to, żeby wbrew systemowi i dominującym wszędzie mężczyznom osiągnąć sukces zawodowy. Rosnące saldo jej zarządzanych przez moskiewską centralę kont bankowych – po przeliczeniu kremlowskich euro, krugerrandów i nieoszlifowanych

diamentów spoczywało już na nich pięć milionów dolarów – było jeszcze mocniejszym potwierdzeniem tego, że postępuje słusznie. Gorelikow odkrył, że szpiegowanie, ów silnik napędzający jej emancypację, jest doskonałym czynnikiem kontroli. Kolejnym był jej apetyt seksualny. Mimo liberalizacji w amerykańskich siłach zbrojnych Anton ciągle podkreślał, że skłonność do kobiet może zniszczyć jej karierę, dlatego trzeba utrzymać to w tajemnicy. Ponieważ Audrey mieszkała w hermetycznie zamkniętym świecie i z trudem mogła usiedzieć na miejscu, cały czas była niespokojna, podenerwowana i rozdrażniona, dlatego coroczny urlop za granicą stanowił wspaniałą okazję, żeby zapolować na kuszącą kochankę. Bywało, że spotkanie z tą czy inną partnerką stawało się zbyt gwałtowne – podniecona Audrey uciekała się czasem do przemocy – i Gorelikow musiał kilka razy interweniować u miejscowych władz. Załatwił nawet fałszywy paszport, żeby jej nazwisko nie pojawiło się w policyjnych biuletynach. Tak, miał z tym problemy, lecz nie narzekał, ponieważ seks stanowił w jej przypadku najlepsze narzędzie kontroli. W Waszyngtonie, przy biurku w Instytucie Badań Marynarki Wojennej, z szerokimi paskami na rękawach i trzema gwiazdkami na kołnierzyku, musiała dobrze grać swoją rolę i z konieczności przechodziła na bezpieczny celibat. Mieszkała w dużym wiktoriańskim domu przy Admiral’s Row w Naval Yard w południowo-wschodniej części Waszyngtonu, a ponieważ przydzielono jej stewarda i kucharza, Anton poradził jej nawet, żeby zrezygnowała z usług swoich przyjaciół na baterię. Ostrzegł ją surowo, że gdyby ktoś ze służby znalazł te zabawki, na jej nienagannym wizerunku aseksualnej profesjonalistki pojawiłaby się paskudna skaza i zaczęto by plotkować, że trzygwiazdkowa pani admirał chodzi o północy na strych, gdzie z potarganymi włosami masuje się podłączonym do prądu wibratorem tak intensywnie, że w domu przygasają światła, a spłoszone myszy uciekają w panice do dziur. Podobne ostrzeżenie wystosował, gdy pewnego roku na wycieczce do północnej Tajlandii –

chciała zwiedzić tamtejsze świątynie – odkryła pikantną sałatkę z ogórków i oznajmiła, że po powrocie do Waszyngtonu każe swojemu kucharzowi codziennie taką przyrządzać. Podczas spotkania w eleganckim kurorcie Anantara w Chiang Mai kazał jej zostawić w spokoju zawartość pojemnika na warzywa w lodówce, ponieważ służba prędzej czy później zauważyłaby, że znikają z niego wszystkie ogórki. Audrey wyobraziła to sobie i wybuchnęła śmiechem. Po tylu latach współpracy wujaszek Anton mógł rozmawiać z nią swobodnie nawet na tak intymne tematy. Nie licząc zagranicznych odpraw z Gorelikowem, raz w miesiącu pani admirał spotykała się w Waszyngtonie z prowadzącymi z GRU, oficerami wywiadu wojskowego z rosyjskiej ambasady przy Wisconsin Avenue. Ci udający wojskowych attaché szpiedzy rzadko kiedy prowadzili ważnych informatorów, ograniczając się raczej do białego wywiadu i transferów technologicznych. Spotkania odbywały się w podmiejskich parkach i na zielonych trasach wycieczkowych w Waszyngtonie, Marylandzie i Wirginii. Trwały najwyżej pięć minut, co w zupełności wystarczyło, żeby Audrey zdążyła przekazać informacje i wysłać wiadomość do wujaszka Antona. Jej analityczny umysł chętnie wynajdował niestereotypowe miejsca, które mogła obserwować z oddali, aby się upewnić, czy prowadzący ją dureń z GRU nie przywlókł za sobą ogona z FBI. Wybór tych miejsc dokładnie omawiała z Antonem, swoim mistrzem i nauczycielem, i wkrótce doszła w tym do dużej wprawy. Płyty kompaktowe, pendrive’y, kamery cyfrowe, twarde dyski, a nawet, od czasu do czasu, dokumenty papierowe, skoroszyty i wydruki zawierające wszystkie aspekty badań nad bronią morską, tajemnice zwalczania łodzi podwodnych, budowy radarów, technologii stealth i szyfrowania systemów komunikacyjnych – przekazała swoim opiekunom tyle materiałów, że szybko straciła rachubę i po dwunastu latach chodzenia na smyczy nie potrafiłaby tego wszystkiego spisać. Ale miała to gdzieś. Trzy paski na rękawach munduru stanowiły wystarczający powód, żeby kontynuować

współpracę. Tak cenny informator był bez wątpienia klejnotem w koronie GRU, ale i nieustannym ciężarem dla niezbyt rozgarniętych urzędników z Akwarium, jak nazywano ich kwaterę główną. Na tajny rozkaz Putina Gorelikow od samego początku śledził szpiegowską karierę admirał Rowland, nadzorując przy okazji jakość rzemiosła wojskowych agentów. Kiedy Audrey dostała trzecią gwiazdkę, powoli, lecz stanowczo zaczął odbierać im jej sprawę z nadzieją, że uda mu się przekazać Magnita nielegałowi z Nowego Jorku, komuś anonimowemu, czystemu i niewidzialnemu. Gdyby do tego doszło, musieliby zmienić jej kryptonim i całkowicie utajnić akta. Gorelikow miał też na oku pułkownik Jegorową, szefową kontrwywiadu SWR, której ze względu na jej doświadczenie w kontrwywiadzie i operacjach miejskich mógłby powierzyć część zadań związanych z prowadzeniem Rowland za granicą. Dominika Jegorowa – prezydent Putin miał do niej słabość od wielu lat, od chwili gdy odwiedził ją o północy w Pałacu Konstantynowskim i od niechcenia miętosząc brzeg jej koronkowej koszuli, kazał jej polecieć do Paryża i zlikwidować przełożonego, psychopatę Ziuganowa, który zalazł mu za skórę. Nie zapomniał, jak na tę pieszczotę odpowiedziały jej sutki, wciąż widział, jak tężeją i sterczą pod koszulą niczym okrętowe nity, wciąż pamiętał, jak podniecona, wstydliwie zatrzepotała powiekami. Kiedyś będzie ją miał, to nieuchronne. Zamierzał ją awansować, ale jeszcze nie teraz. Poza tym sprawa Magnita mogła zaczekać: najważniejsze było to, że Rowland konsekwentnie przekazywała informacje. Gorelikow zapewnił prezydenta, że to dopiero początek, że kiedy w gruzach legnie amerykańska marynarka wojenna, w jej ślady pójdą całe Stany Zjednoczone. I dodał: Czto było, to proszło i trawoj porosło. Było, minęło i trawą porosło.

PIKANTNA SAŁATKA MAGNITA

Obrany ogórek pozbawiamy nasion i kroimy na jak najcieńsze plastry, najlepiej na mandolinie do warzyw. Plastry wkładamy do cedzaka, solimy i odsączamy, wyciskając nadmiar wody. W misce mieszamy ocet ryżowy, sok cytrynowy, cienko pokrojony czosnek, drobno pokrojone tajskie chili, nam pla (sos rybny), posiekaną kolendrę, odrobinę oleju sezamowego, cukier, drobno posiekaną szalotkę i cienko pokrojoną czerwoną cebulę (przedtem namaczamy ją w zimnej wodzie). Wrzucamy do sosu plasterki ogórka i posypujemy albo proszkiem z suszonych krewetek, albo drobno zmielonymi orzeszkami ziemnymi. Podajemy natychmiast po przygotowaniu.

3 Jesteś mój

Dominika odkręciła szminkę i napisała: Ty moj na nagiej piersi Nathaniela. Leżeli na łóżku w kryjówce CIA, zalanym słońcem białym, jednopokojowym domku przy końcu zakurzonej drogi na szczycie porośniętego kaktusami wzgórza w Vouliagmeni, piętnaście kilometrów na południe od Aten. Z domku roztaczał się zamglony widok na Eginę nad turkusową Zatoką Sarońską, której wody przecinały krzyżujące się ślady promów zmierzających do portu w Pireusie. Za oknem, wśród kwiatów pnącej się po ścianach glicynii, pomykały kolibry. Dominika przesunęła się trochę wyżej i pocałowała kochanka w usta. – Mam nadzieje, że to nie jeden z twoich pistoletów – wymruczał Nate. Przed dwoma laty Zarząd T (techniczny) dał jej dwa ukryte w szmince jednostrzałowe pistolety elektryczne i w Paryżu odstrzeliła z nich potylicę obłąkanemu karłowi Ziuganowowi, swojemu ówczesnemu szefowi, który zdążył przedtem poharatać jej bok sztyletem, próbując wcisnąć go między żebra i przebić serce. Przeczuwał, że jego podwładna pracuje dla CIA i kiedy eksplodujące pociski dum-dum rozniosły jego mózg po Sekwanie, Dominika znów była bezpieczna, przynajmniej do następnego kryzysu. *

Było to pięć lat po jej pierwszej zagranicznej turze w Helsinkach. Finlandia rzeczywiście była wspaniała. Małe domki jak z piernika, skwierczące steki z sarniny i ekstatyczne podniecenie prawdziwą operacją wywiadowczą: namierzyć agenta CIA Nathaniela Nasha z amerykańskiej ambasady, zapoznać się z nim, zaprzyjaźnić i w razie konieczności uwieść, wszystko po to, żeby zdradził jej nazwisko ważnego rosyjskiego generała, którego SWR w żaden sposób nie mogła złapać, choć wiedziała – po prostu wiedziała – że to prowadzony przez Nasha zdrajca. Zaczęły się wzajemne podchody: kolacje przy świecach w oblanych stearyną butelkach po winie, spacery po miejskich parkach, rozmowy w kawiarniach na omywanych morską bryzą portowych promenadach, zadarte przez wiatr dziewczęce sukienki. Ciągnięcie za język, wróżenie z fusów, werbalne pułapki i podstępy – oboje znali wszystkie sztuczki i próbując się wzajemnie pozyskać, tańczyli tak wokół siebie trzy miesiące. Dominika zauważyła, że jego karmazynowa aureola – namiętność, poświęcenie i stałość – nigdy nie faluje. Nate nie kłamał i widziała, że jego zainteresowanie z dnia na dzień rośnie. A potem zdarzyło się niemożliwe. Jego otwartość i uczciwość, to, że łagodnie, lecz celnie krytykował panujący w Rosji chaos, pełna kokieterii uwaga, jaką jej poświęcał – wszystko to razem sprawiło, że zaczęła kwestionować sens swojej pracy, zastanawiać się, co właściwie robi, dla kogo i dlaczego. Szalę przeważyło zniknięcie jej przyjaciółki z rosyjskiej ambasady – była pewna, że zamordowano ją za drobne naruszenie zasad bezpieczeństwa – i pewnego deszczowego wieczoru dała się Nate’owi zwerbować: została szpiegiem CIA i przydzielono jej kryptonim Diva. Czy mogła bardziej zaszkodzić współczesnemu carowi Rosji? Jak? Czym? Czym jeszcze mogła podsycić otwraszczenije, wstręt, jaki do nich wszystkich czuła? Szpiegując dla Amerykanów, nie zdradzała rodiny, tylko jej pomagała. Boże, agenci CIA okazali się zupełnie innymi ludźmi! Nie tylko instruowali ją i szkolili, ale i wspierali, podtrzymywali na

duchu. Byli jak rodzina, rzecz nie do pomyślenia w SWR. Wkroczyli w jej życie małą, trzyosobową grupą. Przyprószony siwizną Tom Forsyth, pełen ogłady szef wydziału Europy, żywa legenda Dyrektoriatu Operacyjnego i mentor Nate’a Nasha, który werbował premierów i arabskich książąt; udało mu się nawet przekabacić rozpieszczoną kochankę admirała Czerwonej Floty, którą zawiózł do paryskiego sierocińca, żeby zobaczyła gromadkę maluchów dokazujących na boisku (wiedział, że admirał nie chce się z nią ożenić ani mieć z nią dzieci). Każdy werbunek to znajomość ludzkich potrzeb, słabych punktów i motywacji. Głęboko ujęta jego zatroskaniem, kobieta już następnego dnia zaczęła wykradać dla Amerykanów tajemnice sowieckiej floty. Był też Marty Gable, jego wieloletni kolega, który w luźnej brązowej koszuli i traperach lubił się wylegiwać na sofie. Marty widział chyba wszystko. Prowadził agentów w Afryce, Ameryce Łacińskiej, Azji Południowo-Wschodniej i w Maghrebie. W Stambule zwerbował terrorystę z PKK, Partii Pracujących Kurdystanu, i uratował go, strzelając między oczy nasłanemu na niego zamachowcowi. Chronić informatora, to było dla niego najważniejsze. Dominika mówiła o nim bratok, duży braciszek. Gable wziął też pod swoje skrzydła młodego Nate’a i żeby nauczyć go zasad szpiegowskiej gry, regularnie dawał mu w kość. Ostatnim z jej nowych przyjaciół był Simon Benford, szef kontrwywiadu, gniewny przysadzisty mężczyzna w wiecznie przekrzywionym krawacie. Z niewiadomych powodów przez większość dnia włosy sterczały mu na bok niczym skrzydło. Podobnie jak Forsyth, on też był opoką Dyrektoriatu Operacyjnego. Tylko w ciągu ostatnich pięciu lat ten nieprzewidywalny geniusz przeprowadził aż trzy dochodzenia, żeby zdemaskować prowadzonego przez Rosjan kreta w CIA i amerykańskim rządzie. Nienawidził biurokratów, karierowiczów, idiotów, tępaków, większości agentów specjalnych z Federalnego Biura Śledczego, całej Agencji Wywiadowczej Departamentu Obrony i „homoerotycznego”, jak

mawiał, Departamentu Stanu. Ze względu na niezwykłą wrażliwość sprawy i ścisłe ograniczenia w protokole wewnętrznym, został starszym oficerem osobiście odpowiedzialnym za prowadzenie Divy. Pod jego czujnym okiem Dominika opróżniła helsińską rezydenturę ze wszystkich tajemnic, a po powrocie do Moskwy zaczęła przekazywać Amerykanom najważniejsze i najpilniejsze informacje, które w Jasieniewie oznaczano niebieskim paskiem, stając się wkrótce najcenniejszym nabytkiem agencji. Przez ponad siedem lat wykradała wszystko, co mogła, a jej opiekunowie utrzymywali ją przy życiu i zdrowych zmysłach, organizując przyprawiające o atak serca osobiste spotkania w moskiewskich zaułkach, ukradkowe têteà-tête w stolicach obcych państw i komunikując się z nią za pomocą nadajnika SRAC (dwukierunkowo szyfrowanego systemu łączności krótkiego zasięgu). Dzięki niej CIA poznała niemal wszystkie szczegóły tajnej działalności Kremla na świecie. Z czasem pojawiły się problemy z Nathanielem Nashem, agentem, który ją zwerbował. Dominika, oszołomiona nowymi znajomymi i podekscytowana szaleńczym wyzwaniem, jakie ją czekało, nie mogła mu się oprzeć. Jego opadające na czoło ciemne włosy, niezwykłe bystre oczy, karmazynowa aureola wokół ramion – to, do czego doszło między nimi w Helsinkach, było nieuniknione. Poddani niesłabnącej presji towarzyszącej werbunkowi, a potem szpiegowaniu, ona, tajna informatorka, i on, wówczas jej bezpośredni prowadzący, zakochali się w sobie. Łącząca ich namiętność była wybuchowa i trwała, a seks nieokiełznany, ukradkowy i ograniczony do rzadkich chwil, kiedy mogli zostać sami. Romans z podległą mu informatorką oznaczał dla Nate’a koniec kariery. A gdyby moskiewska centrala odkryła, że Dominika sypia z Amerykaninem, dla niej też miałoby to fatalne w skutkach konsekwencje. Ich związek nie mógł pozostać długo tajemnicą, przynajmniej dla CIA. Feromonowy instynkt Gable’a i fenomenalna zdolność

przewidywania Benforda szybko pozwoliły im zwietrzyć zakazany romans. Nate’a wezwano na dywanik, ale nie chcąc, żeby Diva straciła motywację i przestała dla nich pracować, Benford postanowił nie wyrzucać go od razu. Natomiast Dominika beztrosko pogodziła się z sytuacją, zaakceptowała ryzyko i zignorowawszy ostrzeżenia bratka, cieszyła się swoją miłością. Nate próbował kilka razy z nią zerwać, jednak namiętność zawsze brała górę. Ona nie chciała z niego zrezygnować, a on nie potrafił ugasić trawiącego go ognia. * Otarłszy się ciężkimi piersiami o jego twarz, Dominika wstała, weszła pod prowizoryczny prysznic w wyłożonym terakotą kącie malutkiej kuchni i puściła na siebie wodę, zalewając przy okazji sporą część marmurowej podłogi. Nate patrzył na jej gibkie ciało, przecinające boki białe blizny i na zgrabne łydki baletnicy, które to napinały się, to rozluźniały przy każdym jej obrocie. Wstał i dołączył do niej. Szczupły i dobrze umięśniony miał niesforne czarne włosy i czujne brązowe oczy. – Widziałeś, co napisałam? – spytała Dominika, namydlając jego pierś i sunąc palcami po bliznach, brązowej na brzuchu i zaognionych szramach na ramionach. Oboje byli jak pozszywane manekiny. Nate nie odpowiedział, tylko ujął w dłonie jej głowę i otoczywszy ją czerwoną aureolą, pocałował w usta. – Ty moj – szepnęła, obejmując go za szyję. – Putin o tym wie? Usiedli na malutkim balkonie. Słońce zachodziło już za wznoszącą się za domem górę. Rachityczny stolik miał nierówne nogi i trochę się kiwał. Wiklinowe fotele cicho skrzypiały. Dużymi łyżkami zjedli wiejską kolację z jednej ceramicznej miski, wyszczerbionej i ozdobionej namalowanymi na brzegu niebieskimi delfinami. Nate cały dzień dusił w oliwie fasolkę szparagową z cebulą, czosnkiem i pomidorami. Na

stojącym obok półmisku piętrzyły się stosy oliwek, fety i wiejskiego chleba z chrupiącą skórką. Pili zimną retsinę z butelki pływającej w blaszanej balii z resztkami topniejącego lodu z poprzedniego dnia. Rozmawiali, a wędrujące po zboczu wzgórza cienie coraz bardziej się wydłużały. – Chcę tylko powiedzieć, że ponieważ Putin awansuje cię wkrótce na szefową SWR, jeżdżenie po całym świecie i werbowanie Koreańczyków jest dla ciebie bardzo niebezpieczne – mówił Nate. – Koreańczyków czy kogokolwiek innego. Cały pierwszy dzień ich wspólnego pobytu omawiali werbunek profesora Ri Sou-jonga oraz inne informacje, które Dominika przywiozła z Moskwy. Zwłaszcza tę najbardziej ekscytującą. Otóż zdradziła Nate’owi, że Putin, który wciąż sprawował nad nią kuratelę, wspomniał, iż zamierza awansować ją na generała i mianować szefową SWR. Nate natychmiast sięgnął po Threshera, szyfrowany telefon satelitarny w ograniczonym zakresie dopuszczony do użycia w krajach NATO, i przekazał tę wiadomość do Langley. Na wieść, że jego najważniejsza informatorka może wkrótce zostać naczelną Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, zaszokowany Benford oblał kawą swój krawat, już i tak upstrzony plamami od majonezu i gęstej zupy z krabów. W jednej chwili Diva uzyskałaby dostęp do wszystkich tajemnic SWR. Automatycznie zostałaby członkinią Rady Bezpieczeństwa, weszłaby do grona siłowikow z najbliższego kręgu Putina, poznałaby nie tylko knowania i spiski notabli krążących po kremlowskich korytarzach, ale i plany oraz zamiary samego Władimira Władimirowicza, którego wielu zagranicznych specjalistów analizowało, lecz niewielu naprawdę znało. – To nie szkodzi, tylko pomaga – odparła, wygarniając chlebem sos pomidorowy z miski. – Po każdym udanym werbunku moje akcje idą w górę. Poza Bortnikowem z FSB, nikt z nich tego nie robi. Prezydent służył kiedyś w KGB i docenia

takie osiągnięcia. – Tak, ale w tym przypadku to podwójnie ryzykowne – zauważył Nate. – Jeśli po jakimś przecieku wyjdzie na jaw, że CIA wie, że Koreańczycy wykorzystują technologię amerykańskiego działa elektromagnetycznego, zostaniesz natychmiast zdemaskowana jako oczywiste źródło tej informacji. Moskwa ma w Waszyngtonie dużo uszu. Dominika dolała im wina. – Skoro twoi ludzie nie potrafią dochować tajemnicy, to może nie będę ci nic mówiła? – Tak, to świetne rozwiązanie – mruknął Nate. – W takim razie powiedz Benfordowi, żeby... prosmotriwał moi otczoty. Jak to jest po angielsku? – Żeby ograniczył dostęp do twoich raportów – odparł Nate. – Co znaczy, że w Waszyngtonie czytałoby je tylko około tysiąca osób z sił powietrznych, marynarki wojennej, Departamentu Energii, ODNI, DIA, NSC, FBI i połowa komisji na Kapitolu. Jeden przeciek i w ciągu tygodnia centrala umieści cię na krótkiej liście podejrzanych... – A wtedy spełni się twoje marzenie i ucieknę na Zachód – dokończyła z uśmiechem Dominika. Już na samym początku, przed siedmiu laty, poprzysięgła sobie, że nigdy nie zgodzi się na eksfiltrację. Szpiegowała, żeby uratować Rosję, i bez względu na wszystko nie chciała nawet myśleć o ucieczce. Nate zdawał sobie sprawę, że im wyżej Dominika zajdzie, tym bardziej zdradliwe będą jej raporty, a wówczas rzeczywiście wystarczyłby jeden przeciek z Waszyngtonu. Nie, ona musiała przywarować, a CIA jeszcze bardziej utajnić fakt, że to właśnie przyszła szefowa SWR jest źródłem tych wyjątkowych informacji. Ku wielkiej irytacji Benforda Nate już od roku nalegał na to, żeby ją eksfiltrować, zanim zostanie zdemaskowana. Dwa razy mało brakowało, a raz, po nieudanej operacji, przesłuchiwano ją nawet w Lefortowie. Jakimś cudem wyszła z tego cało i ostatecznie oczyszczono ją z zarzutów, ale w Moskwie roiło się od kontrwywiadowczych psów, zazdrosnych rywali i wrogów

politycznych, którzy z lubością zniszczyliby każdego konkurenta, zwłaszcza kogoś takiego jak smukła Jegorowa, wschodząca gwiazda wywiadu. Nate twierdził, że strata Divy byłaby zaniedbaniem obowiązku ochrony informatora, co miałoby zły wpływ na przyszłe werbunki. Poza tym nawet po udanej ucieczce na Zachód Dominika mogłaby dalej pracować dla CIA jako bezcenna obserwatorka i pożyteczna doradczyni operacyjna. Gable i Forsyth się z nim nie zgadzali, ale ponieważ kiedyś też musieli ewakuować spalonych agentów, częściowo go rozumieli. Natomiast Benford był wściekły, że Nate wsadza kij w mrowisko i rozprasza Divę swoim skamleniem. Simon należał do starej szkoły: prowadź kreta, zbieraj informacje aż do gorzkiego końca i, jeśli to możliwe, dopiero wtedy go ewakuuj. Jeśli kret wpadnie i zostanie wyeliminowany, trudno, takie są realia. Jego katechizm operacyjny spisano w czasach, kiedy chcąc uciec zza żelaznej kurtyny, agenci wspinali się na mur berliński albo czekali na ratunek w gumowej tratwie na Bałtyku. Teraz zastawiano na nich pułapki cybernetyczne, nasyłano niewykrywalne drony, demaskowano ich za pomocą oprogramowania do rozpoznawania twarzy. Cel szpiegostwa się nie zmienił – ruszaj, tajemnice czekają! – zmieniła się za to technologia. Nie pomagało również to, że Nate, choć obdarzony niezwykłym talentem do wykrywania „ogona” i prowadzenia operacji w strefach zakazanych, był najmłodszy z czwórki oficerów nadzorujących sprawę Divy i tym samym, wbrew tradycyjnej w CIA bezpośredniości, która miała się nijak do tego, że agencja ewoluowała z wojskowego OSS, Biura Służb Strategicznych, powinien siedzieć cicho i nie odzywać się niepytany. Wszyscy wiedzieli, że kocha się w Dominice i marzy, żeby zamieszkać z nią w domku z białym płotem. Rzecz w tym, że Diva była nabytkiem zbyt cennym, żeby z niej rezygnować. Gable udzielił mu rady, jak zwykle otwarcie i szczerze. – Posłuchaj, młody. Zwerbowałeś ją, bo miała dostęp do ważnych informacji. Teraz może mieć dostęp do tych

najważniejszych. To ty ją wyjąłeś i zaprzągłeś do kieratu. Dlatego od tej pory to ty będziesz ją prowadził. Wszystko zależy od ciebie. Znasz parę sztuczek, więc wykorzystaj je, żeby jak najdłużej żyła i pracowała. Zrób wszystko, co tylko możesz. I pamiętaj: ona jest informatorką, więc prowadź ją jak na zawodowca przystało. Jasne? A teraz podciągnij gacie i przestań się, kurwa, mazać. * Dominika wyniosła naczynia, wróciła na balkon i usiadła Nate’owi na kolanach. – Nie martw się – powiedziała. – Raporty, które będę ci wysyłała, trafią w Moskwie na biurka setek ludzi. Zginę w tłumie, poza tym to ja będę odpowiadała za badanie ewentualnych przecieków. Zostanę rosyjskim Benfordem! Nate potrzasnął głową jak pies. – Chcesz powiedzieć, że sypiam z drugim Benfordem? Złaź z moich kolan! Ten obraz będzie mnie prześladował miesiącami, może nawet latami! Dominika roześmiała się. – Raz na kwartał będę jeździła do Wiednia na odprawy z profesorem Ri. Ioana, moja jaskółka, też się tam przeprowadzi, żeby być bliżej niego i go uspokoić. Wynajmie mieszkanie, gdzie możemy się spotykać i na bieżąco omawiać sprawę. Ty będziesz mnie pouczał, a ja będę cię... Wyprawlat’. Jak to jest po angielsku? – Że co? Chcesz mnie naprostowywać? – Nate przyciągnął ją bliżej. – Nie zapominaj, że to ja jestem tu prowadzącym. – Ale w niektórych okolicznościach to ja przejmuję pałeczkę. – Dominika zdjęła mu podkoszulek przez głowę. – I tak, owszem, na pewno ją wyprostuję. – Zręcznym ruchem rozwiązała troczki jego szortów, zadarła spódnicę i kręcąc biodrami, umościła mu się na kolanach. – Już? – szepnęła. – Wyprostowana? – Wtuliła w piersi jego twarz i zaczęła

poruszać się z cichym jękiem. Wiklinowy fotel, lichy i wyschnięty, rozpadł się nagle i wylądowali na wciąż ciepłej marmurowej podłodze koślawego balkonu. Spoglądając ponad tesalskimi równinami, obserwujący ich z odległego Olimpu bogowie powiedzieliby pewnie, że to zły znak. Ze śmiechem przenieśli się na łóżko, on trzymając się za obolały łokieć. Dominika położyła mu głowę na ramieniu. Spędzili razem niewiele czasu, mimo to pełna czułości bliskość, jakiej nie doświadczyła podczas poprzednich spotkań, szybkich i niebezpiecznych, napawała ją szczęściem i błogim zadowoleniem – może przyczyniło się do tego miedziane egejskie słońce, słone powietrze, to, że mogła leżeć tuż obok niego, czuć zapach jego ciała, woń glicynii i obserwować hasające za oknem kolibry. Parsknął śmiechem, kiedy zrugawszy je po rosyjsku, zademonstrowała im poprawną technikę pobierania nektaru z kwiatowych słupków; w połowie demonstracji przestał się śmiać i zaczął gwałtownie poruszać biodrami. Nocny prom z Rodos włączył buczek, przesyłając im gratulacje. Zmierzch. Całkowity bezruch. Lampa naftowa przyciągnęła wielką ćmę ze srebrzystymi skrzydłami w okrągłe plamy, świecące jak sowie oczy. Owad zanurkował jak bombowiec i zaczął krążyć wokół płomienia, rzucając na ścianę cienie wielkości nietoperza. Dominika oparła się na łokciu i Nate kazał jej powtórzyć harmonogram przyszłego spotkania w Wiedniu, łącznie z adresami głównych i awaryjnych punktów kontaktowych, hasłami rozpoznawczymi, odzewami, sygnałami bezpieczeństwa oraz instrukcjami dla Ioany, która jako ich łączniczka miała odbierać przesyłki w przelocie. Wiedeńskie spotkanie było bardzo ważne, ponieważ chcieli się dowiedzieć jak najwięcej o północnokoreańskim programie badań nuklearnych i sprawdzić, czy uda im się zidentyfikować amerykańskie źródło przecieku technologicznego. – Wolałbym, żeby spotkał się z nim ktoś inny – nie rezygnował Nate. – Na pewno macie u siebie kogoś, kto mówi po koreańsku i zna się na projektowaniu broni.

– Rozmawiamy o tym od dwóch dni – odrzekła Dominika. – Po co miałabym to robić? To nielogiczne. Już ci mówiłam: tak będzie lepiej ze względów politycznych. Putin mnie awansuje... – Na pewno cię nie awansuje, jeśli przez tę swoją obsesję na punkcie zemsty, ten głupi dżihad, wylądujesz na Butyrkach z pętlą na szyi. Nie rozumiesz, że wszyscy cię teraz obserwują? Jesteś zbyt uparta, by zrozumieć, że sto razy większą krzywdę zrobisz im, zostając szefową SWR i nie wychodząc z cienia. Poczuł, że Dominika sztywnieje. Wstała, narzuciła na nagie ciało bawełnianą sukienkę i zaczęła się pakować. Błyszczące oczy, rozdęte nozdrza – dobrze znał te objawy. – Gdzie ty idziesz? – rzucił. – Wyjeżdżamy jutro rano. – Głupi dżihad?! – krzyknęła. – Obsesja? Tak o mnie myślisz? O tym, co robię? Żopa! Mam siedzieć i z założonymi rękami patrzeć, jak nas okradają? Prędzej umrę! Wielkie dzięki za priedannost’. – Co ty mówisz? Nikt nie jest ci tak oddany jak ja. Chcę, żebyś przeżyła! – Przeżyła, poddając się i uciekając? Poszoł won! Idę na autobus. – Gwałtownym ruchem wepchnęła stopy do butów na płaskim obcasie i zarzuciła torbę na ramię. Nate wstał. – Jest ciemno choć oko wykol. Spadniesz ze skarpy. Wezmę latarkę. – Iszczeznij! – krzyknęła – Zgiń, przepadnij! – Trzasnęła drzwiami i wydeptaną przez kozy żwirową ścieżką ruszyła w dół zbocza. Nate naciągnął spodnie, włożył japonki, chwycił latarkę i pobiegł za nią. Cicho zapłakała, gdy wziął ją za rękę i poświecił im pod nogi. Stanęli na ciemnym przystanku pod drzewem oliwnym – nawet na niego nie spojrzała. Zza zakrętu wyjechał w końcu spóźniony autobus 122. Gdy się zatrzymał i drzwi się otworzyły, Nate pomyślał, że zaraz zobaczy Gable’a za kierownicą i Benforda, który siedząc w tylnym rzędzie, będzie przyglądał mu się z dezaprobatą. – Zadzwoń z Wiednia – rzucił. Potem drzwi zamknęły się

z sykiem i autobus ruszył w kierunku Glifady, skąd Dominika chciała wrócić taksówką do ambasady. W ciągu ostatnich kilku lat bardzo się zmieniła, pomyślał. Jest porywcza, zupełnie niemożliwa. Nie do opanowania jako agentka i wkrótce wpadnie. Piękne spotkanie, nie ma co. Cudownie to załatwiłeś. Jak prawdziwy Romeo, cholera. Już słyszał Gable’a: „Moje gratulacje, młody. Właśnie spadłeś na dno i zacząłeś kopać”. * Langley. Siedzieli w zagraconej sali konferencyjnej Benforda, małym, dźwiękoszczelnym pomieszczeniu o wyłożonych szarą tkaniną ścianach, na których w niepokojąco chronologicznym porządku wisiały oprawione w ramkę zdjęcia poprzednich szefów kontrwywiadu CIA. A wisiały dosłownie wszędzie, jak upiorne portrety męczenników w chrześcijańskich katakumbach. Te w kolorze sepii, z lat sześćdziesiątych, przedstawiały zapomnianych absolwentów elitarnych uniwersytetów Ligi Bluszczowej w cienkich krawatach (kadencja prezydenta Kennedy’ego). Na tych wykonanych na kliszach Kodachrome uwieczniono dyrektorów z następnych dziesięcioleci: bezbarwnie uśmiechniętych szefów z hipsterskimi baczkami (epoka Cartera), mężczyzn z wyrazem skruszonego wyrachowania na twarzach (Nixon) i wyzwolicieli świata o tysiącletnim spojrzeniu (Reagan). Na końcu wisiały cyfrowe zdjęcia niespokojnie zadziwionych dyrektorów najmłodszego pokolenia (Clinton i Bush). W ostatnim rzędzie umieszczono podobiznę przedstawiciela epoki współczesnej, który przeszedł ostatnio na emeryturę, nieprawdopodobnie zarozumiałego gbura. Stojącą w sali amerykańską flagę złośliwie przesunięto, więc zza tkaniny wyglądało tylko jedno oko, co sprawiało, że w pamięci podwładnych dyrektor zachował się jako jeszcze bardziej odrażający, niż był w rzeczywistości. Na ścianach nie pozostał ani centymetr

kwadratowy miejsca dla przyszłych szefów, jednak pogłoski o tym, że zamówiono już sufitowy fresk, przedstawiający cherubinkowatego Benforda z gołym zadkiem, malutkim łukiem i strzałą, jak dotąd się nie potwierdziły. Podobnie jak w pozostałych pomieszczeniach, w których urzędował, w sali konferencyjnej walały się papiery, papierki, jednorazowe kubki po kawie i pudełka po pączkach. W kącie stały zwinięte mapy, a rozdarty na środku ekran do wyświetlania filmów i slajdów sklejono taśmą. W drugi kąt rzucono dwa roztrzaskane monitory wraz ze skorupami kubka ozdobionego insygniami marynarki wojennej, bez wątpienia pocisku, który zniszczył co najmniej jeden z nich. Benford, Gable, Forsyth i Nash siedzieli na końcu stołu. Daleko od nich usiadł Hearsey, szef techniczny, który właśnie wszedł do sali z dwoma notesami. Dobrze zbudowany, wysoki i krzepki, wyglądał jak ktoś, kto powinien na prerii naprawiać ogrodzenie albo kastrować młode byki, zamiast siedzieć cały rok w laboratorium, preparując kwaśną mgłę rozpraszaną w nocy z niewidzialnych dronów nad północnokoreańskimi dźwigami do przenoszenia rakiet nośnych czy konstruując zrobione z semteksu zegarki z pulsometrem, które można zdetonować w Dubaju, nie ruszając się ze Stanów. Z wykształcenia inżynier, Hearsey wiedział wszystko o elektromagnetycznym dziale morskim i tolerował dziwaczne zachowanie Benforda. Poza tym lubił go Gable, nic więc dziwnego, że wprowadzano go we wszystkie sprawy, w tym sprawę Divy. W agencji był znany po prostu jako Hearsey, tylko z nazwiska, i jedynie ci z najbliższego kręgu wiedzieli, że ma na imię Gayle, choć nikomu tego nie zdradzali. Hearsey rozejrzał się po zapuszczonej sali i kontemplując bałagan, przesunął palcem po blacie pokrytego okruszkami stołu. – Myślałem, że „Hindenburg” roztrzaskał się w Lakehurst – powiedział. Ponieważ szydercze uwagi uchodziły mu zwykle na sucho, Benford tylko mrugnął. I zaledwie jeden raz. Na drugim końcu stołu siedział, robiąc notatki, Lucius Westfall, nowy asystent Benforda, specjalista od broni

masowego rażenia przeniesiony z Dyrektoriatu Wywiadu do Dyrektoriatu Operacyjnego wraz z kilkunastoma innymi specjalistami w ramach polityki integrowania analityków DW z analitykami DO, co w większości przypadków przypominało swatanie córki pastora z klnącym jak szewc rybakiem. Westfall – blond włosy, pociągła twarz – nosił okulary, które zachodziły mgłą, ilekroć odzywał się publicznie lub rozmawiał z ładną kobietą. Nie dość, że pracował z Benfordem, to musiał jeszcze nieustannie rozszyfrowywać żargon, jakim posługiwali się pracownicy operacyjnego, żargon kompletnie niezrozumiały, zwłaszcza kiedy rozmawiali o stłuczkach, handlarzach, wisielcach, starych kurwach, kopciuchach, wrzutkach, norach, łowcach głów, skalpach, pralniach, królikach, sałacie, lewatywie, osobówkach 201, KO, rezerwach naturalnych, zrywaniu, zarywaniu, odrywaniu i milionie innych zagadek. Równie przerażające były nieustanne ataki Marty’ego Gable’a, który – Westfall nie miał co do tego żadnych wątpliwości – musiał być kiedyś seryjnym mordercą z Kansas. – Tylko dobrze notuj, Luscious – rzucił Gable z udawanym francuskim akcentem, przekręcając jego imię. Szczególny sposób, w jaki pouczał nowicjuszy, plasował się gdzieś między tym, w jaki sierżant od musztry instruuje rekrutów, i tym, w jaki dżokej pogania konia na hipodromie. Co paradoksalne, jego też przeniesiono na siłę z dzikiego wydziału Afryki i, co nieprawdopodobne, awansowano na zastępcę szefa. Kontrwywiad CIA był dość upiornym wydziałem obsadzonym błyskotliwymi, zdziwaczałymi introwertykami lubiącymi pracować przy opuszczonych żaluzjach, najlepiej po ciemku; postronni obserwatorzy z branży nazywali go Wyspą Zepsutych Zabawek. Benford potrzebował Gable’a nie tyle jako zastępcy, ile jako kogoś, kto potrafi rozwiązywać delikatne zagraniczne kryzysy, co Marty z fałszywą skromnością nazywał „tłuczeniem talerzy”. Diva też go uwielbiała, ponieważ potrafił ją uspokoić, kiedy wpadała w szał – a wpadała coraz częściej – ilekroć poruszali temat łączności, ryzyka i bezpieczeństwa. Benford rozpoczął naradę swoim znakiem rozpoznawczym,

z którego słynął w Waszyngtonie, Londynie, Ottawie, Canberze, Bonn, Paryżu, Rzymie i Tel Awiwie, a mianowicie rzucając na stół teczkę z aktami i zagajając: – Kurwa mać! Jeśli wierzyć Divie, jakiś pierdolony kutas sprzedaje tym chujom szczegóły budowy naszego działa elektromagnetycznego! Nash, który właśnie wrócił z Aten, zerknął na leżącą przed nim kartkę. – Dziś rano skontaktowała się z nami za pośrednictwem łączności krótkiego zasięgu SRAC. Pieczka: taki kryptonim SWR nadała temu północnemu Koreańczykowi, profesorowi Ri Soujongowi. Pieczka to po rosyjsku „piec”. – Piec? – mruknął Gable. – Słownik zająłby mniej miejsca nie zeżarłby wszystkich pączków. Nate przesunął pudełko na środek stołu. – Częstuj się, kupiłem dla wszystkich. Pomyślałem, że dobrze będzie coś przegryźć. Marty otworzył pudełko. – Wszystkie takie same? Nie ma z czekoladą? Ani z galaretką? Benford poprawił się na krześle. – Możemy skupić się na problemie? Wygląda na to, że ktoś sprzedaje technologię elektromagnetycznego działa morskiego specjalistom z północnokoreańskiego programu nuklearnego. Forsyth położył na stole kopię raportu Divy. – Jakim cudem? Agenci ich wywiadu nie umieją nawet zasznurować butów, potrafią tylko rozstrzeliwać spiskowców. Chcecie powiedzieć, że mają w Stanach informatora? Wykluczone. – Ktoś to jednak robi – zauważył Hearsey. – W przetłumaczonych z koreańskiego dokumentach, które przekazała nam Diva, pojawia się amerykańska terminologia: „ścieżka przewodzenia”, „zjonizowany gaz”, „kompaktowa moc pulsacyjna” i tak dalej. Sami by tego nie wymyślili. – To na pewno Pekin – prorokował Gable. – Daję głowę, że chiński wywiad skaptował jakiegoś laboranta, durnego

pacyfistę, któremu marzy się transpacyficzna harmonia. Albo pryszczatego dupka z Departamentu Obrony, który zbiera na nową corvettę. Albo zbrojmistrza z jakiejś fregaty, kochasia skośnookiej laleczki z Szanghaju, która dba o jego działo, utrzymując je w stałej mocy pulsacyjnej. Westfall poruszył się nerwowo, co zwróciło uwagę Benforda, który wskazał go palcem i spytał: – Westfall, masz jakiś pogląd na ten temat? Gable podsunął mu pudełko, co miało być zachętą do zabrania głosu. Westfall otworzył je i od razu zamknął, ponieważ było puste: Marty zjadł ostatnie dwa pączki. – Nie sądzę, żeby Pekin chciał, aby Pjongjang miał bombę – odparł. – Chińczycy myślą, że uda im się kontrolować północnych Koreańczyków racjonowaniem dostaw żywności i pomocy wojskowej. Podoba im się, że Zachód ciągle zgłasza się do nich z prośbą, żeby wpłynęli na ich zachowanie. Doskonale wiedzą, że kiedy tylko Pjongjang skonstruuje niezawodną, podkreślam, niezawodną głowicę jądrową i system przenoszenia, pitbull zerwie się ze smyczy i zaatakuje. Ich też. Sprawdziłem: czas lotu rakiety Rodong-1, która wystartuje z satelitarnej platformy startowej w Sohae i pokonawszy osiemset kilometrów, spadnie na plac Tiananmen, wynosi około pięciu minut, tak że członkowie Politbiura nie zdążą nawet dać sobie buzi na pożegnanie. Dlatego nie, Chiny nie chcą, żeby Korea Północna miała bombę. W sali zapadła cisza. Ten pacan nie był taki głupi. – No nie, jakbym słyszał Ulissesa P. Granta! – powiedział Gable. – Więc kto twoim zdaniem prowadzi tego kreta? Westfall spojrzał na Nate’a. – Tylko Diva może nam to powiedzieć. Ale jeśli się nie pośpieszy i Koreańczykom uda się wcisnąć do głowicy ten miniaturowy detonator, Igła Kosmiczna w Seattle stanie się atomową strefą zero.

EGEJSKA FASOLKA SZPARAGOWA NASHA Obcinamy końcówki strączków. Mieszamy utarty czosnek z pietruszką, kminkiem, miętą, pieprzem i solą. Dno rondla lub brytfanny wykładamy cienko pokrojoną cebulą, przykrywamy warstwą przetartych pomidorów i fasolki i podlewamy obficie oliwą z oliwek. Układamy drugą warstwę cebuli, pomidorów, fasolki i przypraw i znów podlewamy oliwą. Dusimy na małym ogniu, pod przykryciem, aż fasolka zmięknie. Doprawiamy do smaku i dodajemy sok z cytryny. Podajemy na ciepło lub w temperaturze pokojowej.

4 Wykradamy tajemnice

Alexander Larson był pierwszym od trzydziestu lat dyrektorem CIA z doświadczeniem operacyjnym. Objął to stanowisko z nominacji i awansu, wzorem dawnych dyrektorów z Biura Służb Strategicznych, którzy kierowali agencją w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych – zanim wyrugował ich korowód następców z wojska i obłudnych urzędasów z Kongresu i Dyrektoriatu Wywiadu – próbując swych sił w organizowaniu i kierowaniu tajnymi misjami, których, jako ludzie bez doświadczenia, do końca nie rozumieli. Jedni okazali się niewypałami, inni kompletnymi niewypałami i tylko kilku udało się przed odejściem jako tako zintegrować z wiecznie sceptycznymi i nieokiełznanymi pracownikami Langley. Nominacja Alexa Larsona przerwała ten łańcuch nieudaczników. Na początku lat siedemdziesiątych Larson szkolił się z Benfordem na Farmie i w rezultacie nieprawdopodobnej chemii osobistej, której działanie utrzymywało się już od trzydziestu lat, spokojny ekstrawertyk zaprzyjaźnił się z wybuchowym mizantropem. Było logiczne, że z tak różnymi osobowościami jeden, Larson, pójdzie w stronę tajnej służby za granicą i będzie werbował informatorów, a drugi, Benford, w stronę brudnego kontrwywiadu i będzie łapał szpiegów. Czas i geograficzna rozłąka nie osłabiły ich przyjaźni, która automatycznie się odnawiała, ilekroć na siebie wpadli. Ten pierwszy był teraz dyrektorem CIA. Wiedział, że jego rozczochrany przyjaciel ma wielki talent i jest zawzięty jak

pitbull, choć pitbull z nieprawidłowym zgryzem. Często się z nim konsultował. Poprzednia administracja wybrała Larsona na to stanowisko w uznaniu za jego prawość, biurokratyczną rzutkość i liczbę pozyskanych informatorów (których Benford na bieżąco prześwietlał). Miał sześćdziesiąt pięć lat i wyglądał jak przystało na szefa szefów: niski i trochę przy kości, nosił rudawe okulary w szylkretowej oprawie i miał wąsy, które Benford nazywał „niedoszłym wąsikiem Allena Dullesa”. To oraz rzednące siwe włosy i siwe brwi, tak krzaczaste, że jego podwładni mieli ochotę poczesać je grzebieniem, sprawiało, że wyglądał jak profesor uniwersytetu. Ponieważ był jednak rasowym agentem operacyjnym, wszyscy go szanowali. Nie lubił go natomiast Biały Dom ani wtórni postępowcy z Rady Bezpieczeństwa Narodowego, dwudziestokilkuletni absolwenci anglistyki, a obecnie doradcy prezydenta w sprawach polityki bliskowschodniej. Larson dyplomatycznie zaprzeczył oświadczeniu swojego poprzednika, które ten złożył podczas pożegnalnej tury zagranicznej. „Nie wykradamy tajemnic – zapewnił szefów sojuszniczych agencji. – Wszystko, co robimy, jest zgodne z naszym prawem. My jedynie zabiegamy, odrywamy, wykrywamy, ujawniamy, wydobywamy i wchodzimy w posiadanie”. Spytany o to na zamkniętej sesji Senackiej Komisji Wywiadu, Larson, bez uśmiechu i cienia ironii, odparł: „W sumie to prawda. Powiedzmy, że informator «wykrywa» rosyjskiego kreta w kwaterze głównej NATO. Agent CIA «wydobywa» z niego tę informację, informator ją «ujawnia» i tak CIA «wchodzi w jej posiadanie»”. Partyzanccy szpicle natychmiast donieśli na niego gdzie trzeba, ale Biały Dom go nie zwolnił. Nie mógł. Dlaczego? Dlatego, że Larson stworzył COPPERFIN. W ciągu czternastu lat pracy w wydziale operacyjnym zbudował w Rosji potężną siatkę szpiegowską, sieć wszechobecną, obejmującą cały kraj i zajmującą się zdobywaniem informacji na temat projektowania i testowania rosyjskich rakiet kosmicznych i samolotów. Osobiście

zwerbował dwóch pierwszych agentów, jednego w Indiach, drugiego w Brazylii, ludzi, którzy zwerbowali z kolei następnych, informatorów w fabrykach produkujących maszyny projektu Suchoja, Mikojana, Iljuszyna, Tupolewa i Jakowlewa, zakładach, które po fuzji w 2006 roku utworzyły spółkę pod nazwą OAK: Objedinionnaja Awiastroitelnaja Korporacija, Zjednoczona Korporacja Budowy Samolotów, z siedzibą w moskiewskiej dzielnicy Krasnosielski. Jego agenci regularnie opróżniali sejfy z najpilniej strzeżonych tajemnic, przekazując Amerykanom parametry i osiągi rosyjskich myśliwców czwartej i piątej generacji, takich jak Su-27, MiG-29 i najnowszy Suchoj PAK FA. Amerykańskie siły powietrzne były zachwycone. Próby usunięcia Larsona ze stanowiska i zastąpienia go kimś bardziej przychylnym tchórzliwej polityce międzynarodowej Białego Domu zostały szybko zastopowane przez głośne protesty Pentagonu po tym, jak COPPERFIN zdobył parametry techniczne APFAR-u, Aktiwnoj Fazirowannoj Antiennoj Rieszotki, nowego rosyjskiego radaru fazowanego, co było zdobyczą nad zdobyczami. Wkrótce potem COPPERFIN wszedł w posiadanie autentycznej Zwiezdy Kh-35U, przeciwokrętowego pocisku manewrującego o natowskim kryptonimie Kayak, lecz określanego jako harpunnik ze względu na podobieństwo do amerykańskich pocisków Harpoon. Przez litewską granicę przemycił go kurier z COPPERFIN-u, który przekupił strażników, żeby nie zauważyli charakterystycznego ogona sterczącego z pozbawionego klapy uaza patriota; ważąca pięćset dwadzieścia kilo Zwiezda miała prawie cztery metry długości i ledwo mieściła się w kompaktowym SUV-ie. Larson, odporny na cierpiących na dyspepsję antagonistów, po konsultacjach z Benfordem, rozpoczął swoją własną kampanię przeciwko reżimowi Putina, zdaniem wielu ofensywę mocno spóźnioną, która miała odpłacić Rosjanom ich własną monetą za siedem dekad dezinformacji, fałszerstw i knowań politycznych, czyli za chleb powszedni Kremla. Jako głośny

krytyk Federacji Rosyjskiej Władimira Putina, zeznawał na otwartych posiedzeniach komisji senackich, obnażając sposoby, w jakie Rosjanie próbowali wpłynąć na przebieg i rezultat kampanii wyborczych, z miernym zresztą skutkiem. Częściej dzielił się informacjami wywiadowczymi z sojuszniczymi służbami, zwłaszcza na Ukrainie i w krajach nadbałtyckich, co zaowocowało widowiskowym aresztowaniem kilku czerwonolicych rosyjskich agentów. Ich nazwiska dostarczyła Amerykanom Diva, więc wysłał jej podziękowania przez Benforda. (Nie znał jej, a nawet nie widział, pozostawiając sprawę swojemu kompetentnemu przyjacielowi i jego ludziom). Po wielu latach rozpracowywania Rosjan dobrze rozumiał grabieżczy punkt widzenia Putina i wiedział, że Kreml zgrzecznieje dopiero wtedy, kiedy koszty przestępczej działalności prezydenta przekroczą płynące z niej zyski. A potem w jego ręce wpadł prawdziwie wybuchowy raport: agent COPPERFIN-u przeszmuglował na Zachód dokumenty, pisemny dowód na potężne oszustwo w Zjednoczonej Korporacji Budowy Samolotów. Putin założył ją jako spółkę akcyjną łączącą podmioty państwowe i prywatne i wytwarzającą dochód, którego lwia część znikała w kieszeniach jego ulubionych lizusów. Wspierany przez Benforda, Larson wywarł presję na Biały Dom i Departament Stanu, żeby ten dokument upublicznić (powołując się na zagraniczne źródła, aby chronić informatorów COPPERFIN-u), potępić Rosję na forum ONZ, nałożyć sankcje na firmy sprzedające rosyjskie samoloty pasażerskie i zablokować możliwość powrotu Rosji do grupy krajów G7. Bojąc się zantagonizować sobie Krem, Biały Dom zwlekał, jednak w końcu uległ pod naciskiem pyszałkowatych kongresmenów wprowadzonych już w sytuację przez CIA. Alex Larson był dosłownie wszędzie i robił wszystko, żeby Waszyngton wreszcie się obudził. A teraz zaszył się w gabinecie z Benfordem. – Nareszcie – powiedział ten drugi. – Operacja, która porządnie przysra tym słowiańskim kutasom. Mamy obszerne

informacje techniczno-wojskowe, a negatywny rozgłos międzynarodowy zastraszy Putina, przynajmniej chwilowo. Żałuję tylko, że nie możemy dokładniej przewidzieć jego reakcji. Zapędzony do kąta szczur i tak dalej. Chwytasz tę metaforę? – O ile pamiętam, twoje metafory były kiedyś bardziej wyrafinowane – odparł Larson z poważną miną. – Może Diva pozna lepiej jego plany, jeśli zostanie szefową SWR. Zakładając, że prowadzicie ją tak genialnie, jak twierdzisz. Benford zachował kamienną twarz. – Zapewniam cię, że choć brakuje nam twojego charakterystycznego rokokowego stylu operacyjnego, Diva ma się dobrze i jest bezpieczna. Larson roześmiał się. – Jej głównym prowadzącym wciąż jest ten młodzik? Jak on się nazywa? – Nash. Nathaniel Nash. Nie, na razie będzie pomagał Australijczykom w Hongkongu, w operacji, o której mówiłem ci tydzień temu. Divę poprowadzi za rączkę Marty Gable. Larson miał dobrego nosa. – Jakieś kłopoty? Benford wzruszył ramionami. – Oficer werbujący i zwerbowana przez niego agentka nawiązali stosunki, które nieco wykraczają poza dopuszczalne parametry. – To znaczy? – Zakochali się w sobie i uprawiają seks, kiedy tylko nadarzy się okazja – odparł Benford. – Chciałem go wyrzucić, ale się powstrzymałem. Uważam, że wywarłoby to negatywny wpływ na jej produktywność. – Duży? – spytał Larson. – Ekstremalny: po prostu by się wycofała. Ale z Nashem w Hongkongu i Gable’em, który potrafi ją uspokoić, nie ma powodów do obaw. Ponieważ ich poglądy się pokrywały, sprawa – a tym samym przyszłość Nasha – została odłożona na półkę.

Larson otworzył leżącą na biurku teczkę z materiałami na odprawę z prezydentem i jego doradcami z Rady Bezpieczeństwa Narodowego na temat kontynuacji tajnej kampanii przeciwko Kremlowi. Przez chwilę czytał w milczeniu, w końcu podniósł wzrok. – Brakuje mi pracy w terenie. Benford zajrzał do swojej teczki. – Jesteś potrzebny tutaj, za tym biurkiem. Trzydzieści lat rozrabiałeś za granicą. Teraz musisz zmienić ten burdel w porządną organizację szpiegowską. – Streść mi swoje notatki – poprosił Alex. Benford mówił krótko i zwięźle. Chodziło o przekonanie strachliwego prezydenta i utrzymanie stałego poparcia Pentagonu. Zważywszy na bezczelne zagrywki Putina na arenie międzynarodowej, pokrzyżowanie mu planów było krytyczną sprawą, ponieważ zamieszanie i zdenerwowanie wśród zachodnich rządów jeszcze bardziej go ośmielało. Publiczne postawienie Kremla w kłopotliwym położeniu ukróciłoby aktywne działania Rosjan w rejonie nadbałtyckim, Europie i krajach takich jak Czarnogóra. Publikacja dokumentów opisujących malwersacje w Zjednoczonej Korporacji Budowy Samolotów byłaby silnym ciosem dla ich podupadającej gospodarki: odstraszyłaby inwestorów, zmniejszyła liczbę klientów kupujących rosyjskie produkty wojskowe, obcięła wydatki na zbrojenia i skomplikowała ryzykowne przedsięwzięcia, jakie Kreml inicjował w Afryce, Ameryce Łacińskiej i bogatej w zasoby naturalne Arktyce. Co więcej, pociągnięcie za ogon Putina za granicą odwróciłoby uwagę Rosjan i ochroniło cennych informatorów wewnętrznych z COPPERFIN-u. Perspektywa zdyskredytowania na arenie międzynarodowej doprowadziłaby Kreml do szału. Dlatego dyrektor CIA zamierzał przekonać prezydenta, że nie powinien tracić takiej okazji i milczeć. – Zobaczymy, jak to na niego podziała – powiedział Larson. – Dobrze, że poprą mnie chociaż ci z wierchuszki. – Spokojnie, gwarantuję, że to poruszy gniazdo szerszeni –

odrzekł Benford. Miał rację, nie zdawał sobie jednak sprawy, że zapoczątkuje to również ciąg wydarzeń, których nie mógł przewidzieć. * Na pierwsze amerykańskie exposé Rosjanie zareagowali krzykiem, że to prowokacja (paradoks: notoryczni spiskowcy zawsze twierdzą, że przegrana jest wynikiem spisku zewnętrznego). Jednak wstyd, jakiego się najedli na arenie międzynarodowej, i wrodzony paranoiczny strach, że ludzie będą postrzegali ich jako uwalanych gnojem chłopów, doprowadziły Władimira Putina do szału, częściowo podsycanego lękiem – właśnie tak obalano przywódców. Wezwał Gorelikowa do swojej najbardziej odizolowanej daczy w Sołowiewce nad Jeziorem Komsomolskim, sto trzydzieści kilometrów od Sankt Petersburga. Chciał porozmawiać z nim na osobności, z dala od wścibskich oczu siłowikow, bo ci, jak przystało na stado krwiożerczych wilków, natychmiast wyczuliby, że ogarnęła go panika. Ufał swojemu najbliższemu doradcy. – Przeciek! – krzyczał, krążąc po pokoju i kopiąc w wyszczerzony pysk tygrysa syberyjskiego, ilekroć mijał jego skórę. – Jak mogło do tego dojść? Skórzane sofy i fotele, kominek, w którym huczał ogień, wisząca nad kominkiem zabytkowa strzelba kurkowa kalibru 7,62 milimetra z 1936 roku, produkt Tulskiej Fabryki Broni – byli w największej izbie, pachnącym dymem rustykalnym salonie. Za panoramicznymi oknami, bardzo rzadkimi w typowych daczach, rozciągał się widok na pokryty śniegiem brzeg, przyprószone bielą sosny i czarne wody wciąż niezamarzniętego jeziora. Gorelikow nie chciał bardziej denerwować już i tak rozjuszonego prezydenta. – Jest bardzo prawdopodobne, że źródłem przecieku byli

współpracownicy z zagranicznych korporacji – odparł, powołując się na informacje prasowe. – I to oni nas szkalują. Putin spojrzał na niego jak siedmiodniowy jesiotr o mlecznych oczach. – Nie. Eto giemorroj, duży problem. To ktoś z OAK, ktoś, kto ma dostęp do ksiąg. Doktor Anton, który z wyboru nie uczestniczył w korupcyjnych bachanaliach Kremla, z pełnym rozbawienia zdziwieniem stwierdził, że perspektywa topniejących łupów bardzo ubodła nowego rosyjskiego cara. – W OAK pracuje trzydzieści tysięcy ludzi – zauważył. – Musielibyśmy wywrócić do góry nogami wszystkie zakłady. – Wziął oddech. – Niech pan zignoruje oskarżenia. Za tydzień wszyscy o nich zapomną. Putin zaklął. I rzeczywiście, o oskarżeniach zapomniano już następnego dnia rano, gdy do mieszczącego się w daczy centrum łączności dotarła przekazana przez centralę wiadomość od Magnita, że do ośrodka badań nad bronią morską w Dahlgren w Wirginii dotarł kompletny egzemplarz pocisku Zwiezda Kh-35U i że Amerykanie sprawdzają właśnie jego głowicę bojową oraz systemy napędu i naprowadzania. Putin znów zaklął. – Blad’! – Zerknął na Gorelikowa. – I co? O tym też za tydzień zapomną? Nie dość, że Waszyngton szkaluje nas na arenie międzynarodowej, to jeszcze ma informatora w OAK. Wszystko na to wskazuje. Doktor Anton starannie dobierał słowa. – Sprzedajemy te pociski Indiom, Brazylii i Wietnamowi. Amerykanie mogli zdobyć jego wersję eksportową, bez najnowocześniejszej telemetrii i układu naprowadzania na podczerwień. Pewnie kupili go od jakiegoś agenta działającego w krajach Trzeciego Świata. Prezydent posłał mu rybie spojrzenie. Znał Gorelikowa ze studiów prawniczych w Leningradzie, doceniał jego błyskotliwość i analityczny umysł. Wiedział też, że Anton nie

łaknie władzy, nie jest podatny na wpływy i nie da się go przekupić. Nie, kto jak kto, ale on na pewno nie chciał zrzucić go z tronu. Co ważniejsze, uwielbiał naniesienije uwieczia, potajemnie siać zamęt, i miał ku temu wyraźne skłonności. Tak jak szachista, który organizuje obronę, pozoruje ataki i zastawia pułapki, żeby dać mata przeciwnikowi, upajał się knuciem misternych intryg dla samej radości siania chaosu. Pod tym względem nie miał sobie równych: Bortnikow z FSB i Patruszew z Rady Bezpieczeństwa też byli wytrawnymi prowokatorami, ale nie umywali się do niego. – Dość tych zgadywanek – warknął Putin. – Chcę rozwiązania. Waszyngton i CIA robią z nas durniów. Krzykacze z moskiewskiej prasy i ulica rozniosą to po całym świecie, podburzą ludzi. Gorelikow wzruszył ramionami. – Zwłaszcza Riepina – rzucił, mówiąc o jednej z najaktywniejszych antyputinowskich dysydentek, którą niedawno odkryto na Zachodzie i która zdążyła już zgromadzić sporo pieniędzy na swoją kampanię. – Blad’! Nieważne. Nie potrzebuję diagnozy, tylko sriedstwa, lekarstwa. – Putin wyszedł, zostawiając Gorelikowa sam na sam ze śnieżnym krajobrazem i czarnymi jak atrament wodami jeziora. * Następnego wieczoru prezydent zapalił dwie grube świece w wykonanym techniką cloisonné osiemnastowiecznym lichtarzu – jego „komórki” wypełniono czerwoną, złocistą i turkusową emalią – na stole z desek stojącym przy jednym z panoramicznych okien. Reszta izby tonęła w mroku rozpraszanym jedynie przez blask płonącego w kominku ognia, który rzucał migotliwe cienie na ściany i podłogę. Na stole stały dwie miseczki gorącej kormy, gulaszu z jagnięciny, obok których leżały dwie piętki ciemnego chleba do maczania

w sosie. Obsługujący ich stewardzi zniknęli za drzwiami. Putin i Gorelikow pili herbatę z samowara syczącego na małym stoliku. Nie był to wieczór na wódkę. Po zmroku wzmógł się wiatr i w okna biły niewidzialne kryształki zmarzniętego śniegu. Huczący w kominku ogień, syk samowara, szalejąca na dworze zamieć – w izbie było jak w przedsionku piekła. Prezydent i jego doradca siedzieli naprzeciwko siebie, jedząc i zerkając jeden na drugiego, jakby czekali, aż dołączy do nich diabeł. – Amerykanie są bojaźliwi – mówił Gorelikow. – Unikają konfliktów zagranicznych, ignorują sojuszników i rozpieszczają przeciwników. Putin głośno siorbnął. – Mimo to próbują podważyć reputację Rosji i rzucają na mnie kalumnie. – Drżał mu głos. – O to mi właśnie chodzi. Inicjatorem tej kampanii nie jest strachliwy Biały Dom. Jest nim CIA. To są ich metody działania. – Ale dlaczego akurat teraz? – spytał prezydent. Gorelikow wytarł usta i nachylił się ku niemu. – Powodów mogą być setki i wszystkie dobrze znamy. My też stworzyliśmy legendę, żeby zakamuflować informacje, które przywiózł nam Snowden. Wysyłamy ochotników, by zdyskredytowali tego czy innego dysydenta. Skupiamy krytykę na innym celu, żeby zamaskować działalność wysoko postawionego agenta czy siatki wywiadowczej. Putin odłożył łyżkę. – O motywach Amerykanów moglibyśmy dyskutować cały dzień. Dyskutować i spekulować, ilu kretów oni mają u nas, a ilu my u nich. Ale to nie rozwiązuje problemu – podniósł głos. – Chodzi o moją reputację, mój prestiż i wizerunek publiczny. Co jest dużo ważniejsze niż to, że jakiś szpieg wykrada nasze tajemnice, dodał w myśli Gorelikow. Przybrał współczującą minę. – Dyrektorem CIA jest Alexander Larson. Żywa legenda wśród kadry operacyjnej, pierwszy od ponad trzydziestu lat dyrektor z doświadczeniem w terenie i agresywny polityk.

Według raportów z naszej rezydentury, działa aktywnie na całym świecie i jego agenci werbują naszych tuzinami. Na jednego, który zgłosi, że próbowano go skaptować, ilu jest takich, którzy będą milczeli? Nie wiadomo, ale musimy zakładać, że kilku ulegnie. Jegorowa z Zarządu KR też regularnie donosi o różnych wpadkach i zasadzkach, jakby Amerykanom doradzał kret w SWR. – Ale sukcesy też mamy – zauważył prezydent. – Naturalnie. Chciałem tylko podkreślić, że Larson jest dyrektorem aktywistą, który nie tylko zwiększył nasilenie wymierzonych przeciwko nam działań, ale i pozostaje głównym animatorem tajnej kampanii mającej na celu zmianę naszego systemu politycznego i zastąpienie go takim, jaki udało im się wprowadzić na Ukrainie czy w Gruzji. Musi mieć bardzo duże wpływy w Białym Domu i poparcie jastrzębi z Kongresu. – Gorelikow zniżył głos. – Dobrze pan wie, że zawsze rozmawiam z panem otwarcie... Putin kiwnął głową. – Jestem przekonany, że Larson i CIA próbują zdestabilizować sytuację w Rosji – ciągnął doktor Anton. – A dlaczego akurat teraz? Katalizatorem mogło być uciszenie dysydentów, Krym, sojusz z Iranem i dziesięć innych czynników. Ale zagrożenie jest jak najbardziej realne i jeśli nie zareagujemy, dojdzie do kryzysu. Prezydent dolał sobie herbaty. – Miałeś dzień, żeby to przemyśleć. Co proponujesz? – Rozważyłem wiele rozwiązań. Ale narzuca się tylko jedno. – Mów. Podmuch wiatru cisnął śniegiem w okno tak mocno, że zadygotało: szatan już pukał, żeby go wpuścić. – Trzeba zlikwidować dyrektora CIA – powiedział cicho Gorelikow. Na palenisku pękło przepalone polano. Buchnął snop iskier i kilka czerwonych węgielków potoczyło się po sosnowej podłodze. Szatan był już w środku. Putin patrzył bez słowa na mówiącego szeptem doradcę.

– Jego śmierć, która musi sprawiać wrażenie zupełnie przypadkowej, przerwie wymierzoną w nas kampanię, zaszokuje i zniechęci całą agencję. Agenci operacyjni będą zawiedzeni i bezradni, amerykańska administracja wpadnie w panikę i podwinie pod siebie ogon, a Kongres będzie krzyczał i chlipał aż do następnych wakacji. Putin nawet nie mrugnął. – Nasza ręka pozostanie oczywiście niewidzialna, chociaż świat będzie podejrzewał... Nie, świat będzie zdumiony niewzruszonym spokojem Władimira Putina i Nowej Rosji. – Gorelikow zastanawiał się, czy nie wyłożył tego zbyt gruboskórnie, ale doszedł do wniosku, że prezydent nie zna tego określenia. – Jak byś to przeprowadził? Dyrektor CIA ma dwudziestoczterogodzinną ochronę. Doktor Anton wypił łyk herbaty. – Zbadam wszystkie możliwości i coś wybiorę. Żadnych związków organicznych, to na pewno, żadnej toksykologii. Tylko niepodważalnie przypadkowa śmierć ugasi otwartą wrogość między naszymi służbami. Putin kiwnął głową. – Włóż w ten plan wszystkie siły – rzucił krótko. Prezydent Federacji Rosyjskiej zgodził się właśnie na zabójstwo dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej. – Potrzebujesz czegoś? Gorelikow popatrzył na płomienie świec. – Można by wprowadzić w to Jegorową. Co pan o tym sądzi? Jest opanowana, ma doświadczenie i nie cofnie się przed najbardziej ekstremalnymi środkami. Prezydent pokręcił głową. – Nie, tylko my dwaj. Nikt więcej. To kategoryczny warunek. „Kataklizm”. Tak nazwiemy ten projekt. – Dobrze. Oczywiście. Umilkli i Gorelikow wiedział już, że Putin – łowca tygrysów, doskonały jeździec, wytrawny pilot i mistrz judo – zdaje sobie sprawę z olbrzymiego ryzyka, jakie łączy się z próbą zamachu na dyrektora CIA.

– Z pańskim przyzwoleniem chciałbym poddać pod rozwagę pewne dodatkowe udoskonalenie. Na pomysł zabójstwa szefa CIA wpadłby w pięć minut każdy jednokomórkowiec z FSB czy naszego wojska. Tymczasem jest to jedynie początek większego planu, dalekosiężnej operacji o nieskończenie bardziej rewolucyjnych konsekwencjach. Putin zanurzył chleb w sosie. Czekał. Udoskonalenie. Właśnie dlatego lubił Gorelikowa. – Śledzę karierę Magnita od samego początku, od dnia werbunku – ciągnął doktor Anton. – Jak pan wie, dostała ostatnio awans na admirała i jest teraz kimś w rodzaju dyrektora naukowego programu badań amerykańskiej floty. Ma dostęp do wszystkich technologii, wyników i laboratoriów. Chociaż koledzy darzą ją uznaniem za błyskotliwość, jest kobietą niezgrabną, kanciastą i po prostu brzydką, kimś z bardzo ograniczonymi kontaktami i bez zaplecza politycznego. Dlatego wraz z jej odejściem na emeryturę zniknie także informator o kryptonimie Magnit. Od dwóch lat kieruję nią w taki sposób, aby zaczęła łączyć karierę naukową z obowiązkami, które umocniłyby jej wiarygodność polityczną. Jest ambitna i wykonuje moje polecenia z charakterystyczną dla siebie dokładnością. Ostatnio została członkinią komisji doradczej działu kadr marynarki wojennej, ciała o dość dużych wpływach. W tym roku rozważano jej kandydaturę na stanowisko adiutanta admirała Richardsa, szefa operacji morskich, ale wybrano kogoś innego, prawdopodobnie ze względu na jej godny pożałowania brak uroku osobistego. Boję się, że nigdy go nie nabędzie, tak jak my dwaj nie opanujemy tajników fizyki cząstek. Ale ostatnio odnotowałem pewne postępy. Została wybrana na sprawozdawczynię Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, ponieważ jasno i zwięźle umie tłumaczyć sprawy naukowe niedouczonym przełożonym. W ramach swoich obowiązków co tydzień towarzyszy przewodniczącemu Kolegium w odprawach w Białym Domu i przesyła nam teraz ciekawe informacje na temat bezpieczeństwa narodowego. O to mi właśnie chodziło,

ponieważ końcówką tej partii szachowej... Putin uciszył go gestem ręki. Kąciki jego ust uniosły się leciutko, co było u niego oznaką z trudem tłumionej wesołości. – A jej łochmatka, skłonność do kobiet? Pytanie nie zbiło Gorelikowa z tropu, ponieważ było nieuniknione i od początku się go spodziewał. – W jej przypadku jest to uzależnienie sporadyczne i w pełni kontrolowane – odparł. – Robi to tylko podczas corocznych wakacji za granicą, pod moim nadzorem. Czasem przestaje nad sobą panować, co przypisuję jej narcyzmowi społecznemu i stłumionemu popędowi seksualnemu, wynikowi zadawnionego konfliktu psychologicznego z agresywnym ojcem. – „Przestaje nad sobą panować”? – spytał prezydent. – Czyli? Lekko zażenowany Gorelikow poprawił się na krześle. – Gwałtowny seks, brutalne wykorzystywanie sekszabawek, gryzienie i bicie. – Sfilmowaliście te zachowania dla późniejszej kontroli? – Putin też był kiedyś szpiegiem. Doktor Anton pokręcił głową. – Szantażem nic byśmy nie wskórali. Pokonawszy krótką początkową fazę, kiedy to odmawiała współpracy, stała się wzorową informatorką. Czynnikiem motywującym jest w jej przypadku narcyzm i to właśnie narcyzm stymuluje ją do działania. Sfilmowaliśmy ją tylko raz, podczas polowoj zapadki w Metropolu prawie dwanaście lat temu. – I macie ten film? – spytał Putin. Gorelikow wzruszył ramionami. – Tak, gdzieś jest, ale nie mam pojęcia gdzie. Pewnie w archiwum. – Mój wierny doradco, czyżbyś próbował chronić swoją protegowaną Jegorową? Bo to przecież ona ją wtedy uwiodła. – Panie prezydencie, czy mówi pan o przyszłej szefowej Służby Wywiadu Zagranicznego, czy też zmienił pan zdanie co do jej awansu? Przyznaję, bardzo popieram pułkownik Jegorową. To osoba o niezwykle obiecującym potencjale.

Putin poruszył czułą strunę i trochę go zdenerwował. Widział wszystkie stare filmy z Jegorową w roli głównej. Rzeczywiście, miała olbrzymi potencjał, wtedy i teraz. A on wielką chrapkę. – Pełna zgoda – rzucił. – A teraz opowiedz mi o tym „dodatkowym udoskonaleniu”. Na dworze zawył wiatr. – Jest oczywiste, że po śmierci obecnego dyrektora CIA administracja będzie musiała wybrać kilku kandydatów na jego następcę, z których jeden zostanie przedstawiony do zatwierdzenia Kongresowi. Prezydent już wiedział, do czego to wszystko zmierza, ale milczał, żeby doktor Anton mógł do końca utkać sieć. – Poleciłem admirał Rowland, żeby podczas cotygodniowych odpraw w Gabinecie Owalnym postarała się rzucać prezydentowi w oczy, zwłaszcza wtedy, kiedy nie uczestniczy w nich przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów i Rowland go zastępuje. Kazałem jej wtrącać do swoich wywodów komentarze, które zademonstrowałyby, że identyfikuje się politycznie z prezydentem i popierając jego politykę obronną i wywiadowczą, przed albo po przejściu na emeryturę chętnie by z nim współpracowała. – Pochlebstwa? – spytał Putin. – Myślisz, że to zadziała? – Analitycy z wydziału Ameryki twierdzą, że prezydentem powoduje głównie ego oraz ideologia i że ostatnio, w piątym roku sprawowania władzy, staje się coraz bardziej wrażliwy na krytykę, w wyniku czego otacza się pochlebcami. Jeśli Magnit utwierdzi się w roli życzliwego mu sojusznika i jeśli CIA straci nagle dyrektora, przewiduję, że jej nazwisko trafi na listę kandydatów, których będzie musiał przynajmniej rozważyć. Koncepcja obsadzenia tego stanowiska przez rozgarniętą liberałkę, w dodatku admirała floty, która przejąwszy spuściznę po agresywnym Larsonie, przerwie tę niepokojącą kampanię, przypadnie mu do gustu. – Szkoda, że prezydentem nie jest już ten rasputnik, stary satyr, jego poprzednik – powiedział Putin. – Magnit mogłaby

wytargować to stanowisko w zamian za parę minut pracy na kolanach. Moim zdaniem twój plan jest bardzo niepewny, a prawdopodobieństwo, że Magnit zostałaby nową dyrektorką CIA, bardzo nikłe. Gorelikow podniósł rękę i zaczął wyliczać na palcach. – Zawsze, choć często bez żadnej gwarancji, staramy się wpływać na wynik ostateczny z nadzieją na sukces. Zerowe prawdopodobieństwo tego, że Magnit zostanie szefową CIA, jest stemplem probierczym doskonałego zagowora, misternego spisku bez rosyjskich odcisków palców. Nie mając ani wysoko postawionych popleczników, ani tajnych sponsorów, Rowland nie ma tym samym żadnych ukrytych zobowiązań. Jest genialną brzydulą, samotną partyzantką, doskonale obeznaną z wyzwaniami technologicznymi ery cybernetycznej, a tym samym idealną kandydatką. Jeśli zostanie wybrana, amerykańska CIA będzie należała do pana, Władimirze Władimirowiczu. Z kominka znów buchnął snop iskier i uradowany szatan wzbił się pod masywne krokwie daczy. * Tuż obok pokoju sytuacyjnego w zachodnim skrzydle Białego Domu mieści się dużo mniejsza sala odpraw z orzechowym stołem, trzema eleganckimi fotelami i fotelem prezydenta pod wiszącą na ścianie prezydencką pieczęcią. W przeciwieństwie do wyłożonego mahoniem przestronnego pokoju sytuacyjnego z fotelami dla dwudziestu osób, krzesłami dla doradców i licznymi monitorami telekonferencyjnymi, na ścianach tej niewielkiej sali wisiały jedynie dwa płaskie monitory, a nad nimi sześć zegarów cyfrowych: jeden pokazywał czas w stolicy USA, drugi, oznaczony napisem „Prezydent”, czas obowiązujący tam, gdzie akurat przebywał główny lokator Białego Domu, trzeci czas Greenwich, a pozostałe trzy godziny w trzech aktualnie najwrażliwszych strefach czasowych, tego dnia

w Bagdadzie, Londynie i Kabulu. Admirał Audrey Rowland, zastępująca przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, przedstawiła właśnie sprawozdanie prezydentowi, jego doradcy do spraw bezpieczeństwa i zastępcy doradcy Rady Bezpieczeństwa Narodowego, zwięzłe podsumowanie testów przeprowadzonych w Instytucie Badań Marynarki Wojennej nad systemami napędu kawitacyjnego dla niewielkich okrętów bojowych. Prace były w powijakach i ich wynik nie interesował naczelnego dowódcy amerykańskich sił zbrojnych, ponieważ władza kojarzyła mu się jedynie ze zdobywaniem mikrego poparcia wśród wiecznie lawirujących sojuszników i podpisywaniem traktatów z wrogimi państwami, które nie zamierzały ich respektować. Jednakże koncepcja mniejszych, lżej uzbrojonych, a tym samym względnie tanich okrętów przypadła mu do gustu jako dobry przykład „niekonfrontacyjnych platform morskich”. Nawet stąd, z Białego Domu, słychać było, jak pentagońscy admirałowie zgrzytają zębami. Skończywszy krótki wykład, admirał Rowland dodała, że w obecnej, jakże niestabilnej sytuacji światowej prezydencka wizja bardziej ograniczonej obecności wojskowej oraz bardziej wstrzemięźliwej polityki międzynarodowej, zarzucającej dziewiętnastowieczne praktyki zastraszania, budowania narodów i zmiany reżimów (nie mogła sobie przypomnieć pozostałych punktów, które podsunął jej doktor Anton), jest jej zdaniem krytyczna. Z nogami na stole, demonstrując podeszwy butów – dla obcokrajowców wielka obraza, ale tutaj, w sali odpraw, tylko przejaw gburowatego prostactwa – prezydent oznajmił, że jej poglądy bardzo go cieszą. Audrey szybko dodała, że patrząc na to z jej perspektywy, pewna doza wstrzemięźliwości przydałaby się również na polu gromadzenia informacji wywiadowczych, tajnych materiałów pozyskiwanych czy to przez Agencję Wywiadowczą Departamentu Obrony, czy wywiad marynarki wojennej, czy CIA.

– Niedawno zdobyliśmy rosyjski przeciwokrętowy pocisk manewrujący, nie wiem jakim sposobem – mówiła. – Właśnie oceniamy jego możliwości, żeby zbudować skuteczniejszy, na co Rosjanie odpowiedzą jeszcze skuteczniejszym. Ten proces będzie się ciągnął w nieskończoność i pochłonie olbrzymie koszty, tymczasem mamy w kraju dużo ważniejsze priorytety. – Doktor Anton kazał jej wtrącić przy okazji coś, co odwoła się do progresywizmu społecznego, którego prezydent był znanym orędownikiem. – Panie prezydencie – ciągnęła – za rok przechodzę na emeryturę. Jeśli mogłabym kiedykolwiek pomóc panu i pańskim współpracownikom – ruchem głowy wskazała gapowatego doradcę do spraw bezpieczeństwa i lubiącego wypić zastępcę doradcy Rady Bezpieczeństwa Narodowego – byłabym zaszczycona. – W końcu umilkła, nie chcąc przeciągać struny. Prezydent podziękował jej i wraz z zastępcą doradcy RBNu wyszedł z sali, ale jego młody doradca do spraw bezpieczeństwa został i długo patrzył na pakującą dokumenty admirał Rowland. W końcu spytał: – Naprawdę nie wie pani, jakim sposobem CIA weszła w posiadanie tego rosyjskiego pocisku? – Niski i łysiejący miał okrągłą twarz, po trosze złośliwą, po trosze fałszywą. Audrey zamknęła kewlarową teczkę i zabezpieczyła suwak klamrą. – Nie, i właśnie to spędza mi sen z oczu – odparła wyszukaną angielszczyzną, która, według Gorelikowa, miała umocnić jej nieskazitelny wizerunek. Że też doktor zawsze zwraca uwagę na takie drobiazgi, pomyślała. – Zdaję sobie sprawę, że jestem tylko naukowcem, co jednak nie znaczy, że nie mogłabym przyczynić się do ulepszenia procesu zbierania informacji. Młody Kaligula pokręcił głową. – Nie powiedzieli pani o COPPERFIN-ie? Pani, trójgwiazdkowemu admirałowi? No nie, niech pani nie żartuje! I w trzy minuty opowiedział Audrey o tajnej sieci szpiegowskiej CIA, zdradzając jej przy okazji garść

istotniejszych szczegółów. Audrey wiedziała, że musi natychmiast zatkać przeciek. – Proszę posłuchać, niech pan nie mówi nic więcej – powiedziała. – To są chyba zastrzeżone informacje. Już o tym zapomniałam. Kaligula zmrużył oczy, uświadamiając sobie, że się wygadał, i mając pewność, że pani admirał zachowa dyskrecję. I że on też nikomu o tym nie wspomni. Wzruszył ramionami, jakby nie chciał przyznać się do błędu, i zmienił temat. – Wygląda na to, że szuka pani pracy. – W marynarce pracuje mi się doskonale, ale brakuje mi nowych wyzwań. Fizykę już opanowałam i następną wielką przeszkodą jest cybernetyka. Dlatego uważam, że sprawdziłabym się w wywiadzie. – Porozmawiam z prezydentem – obiecał Kaligula, nadymając się jak balon. On, twórca królów Białego Domu. – To bardzo ciekawy pomysł. Audrey wygładziła kurtkę i wyciągnęła do niego rękę. – Cieszę się, że porozmawialiśmy. Dobrze jest poznać kogoś naprawdę wpływowego. Tamten skinął głową, jakby potwierdzał prawdziwość trzech praw Newtona. – Będę w kontakcie – obiecał.

KORMA – GULASZ JAGNIĘCY Rozcieramy w moździerzu ząbki czosnku, pieprz ziarnisty i kardamon. Posypujemy posiekaną cebulę przyprawami i podsmażamy, aż się zezłoci. Ciągle mieszając, dodajemy kminek, cynamon, kurkumę, posiekaną kolendrę i paprykę. Dodajemy imbir i roztarty czosnek i gotujemy, aż sos nabierze zapachu. Dodajemy obrane pomidory wraz z sokiem, dusimy chwilę na małym ogniu, po czym dodajemy kawałki jagnięciny

bez kości. Dolewamy wody i jogurtu, przykrywamy i dusimy, aż mięso zmięknie. Podajemy z ryżem basmati.

5 Witaj w klubie

Gdy w sali konferencyjnej w Langley Benford przeklinał waszyngtońskich kretów, siedem tysięcy osiemset kilometrów dalej, w innej sali konferencyjnej, na Kremlu, odbywało się lodowate popołudniowe spotkanie. W tej drugiej – mieściła się w gmachu Senatu, tuż obok gabinetu prezydenta Federacji Rosyjskiej – panował nieskazitelny porządek. Na podłodze leżał niebieski dywan, ściany wyłożono drewnem, na blacie zabytkowego orzechowego stołu, którego nie pozbyto się z czysto nostalgicznych powodów, widniała inkrustowana pięcioramienna gwiazda. Była to ostatecznie sala konferencyjna prezydenta, który lubił otaczać się dyskretnymi pamiątkami minionej świetności ZSRR. Hiszpańska bródka, elegancki granatowy garnitur od Brioniego, jasnoniebieska koszula od Turnbulla i Assera, kasztanowy krawat od E. Marinelli z Neapolu, wykonany z siedmiokrotnie złożonego kawałka jedwabiu, zaczesane do góry srebrzyste włosy – spotkanie zorganizował i prowadził jak zwykle elegancki Anton Gorelikow. Do jego obowiązków należało doradzanie prezydentowi w sprawach wewnętrznych, zagranicznych i bezpieczeństwa narodowego oraz manipulowanie wydarzeniami światowymi w taki sposób, aby skorzystała na tym Federacja. Był kimś w rodzaju Michaiła Susłowa, głównego ideologa Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W 1975 roku wraz z Putinem ukończył wydział prawa Państwowego Uniwersytetu w Leningradzie, po czym obaj wstąpili do KGB,

Putin do wywiadu zagranicznego, Gorelikow do biura analiz. W pijackich latach panowania Jelcyna Władimir zaczął robić karierę polityczną i gdy ta nabrała rozpędu, zaprosił do współpracy starego przyjaciela ze studiów. Dzięki pewności siebie, ogładzie towarzyskiej, przenikliwości i zdolności przewidywania – oraz temu, że starannie unikał bagna kremlowskich intryg – Anton został w końcu szefem Siekrietariata. Nie ożenił się, nikomu nie ufał, był agnostykiem w sprawach seksu i bystrym obserwatorem ludzkich reakcji. Zdobył zaufanie prezydenta (o ile Władimir Putin w ogóle komukolwiek ufał) głównie dlatego, że nigdy nie upadł tak nisko, żeby mu schlebiać, i od czasu do czasu przypominał prezydentowi, że Amerykanie na pewno mają na Kremlu swoich kretów, tak jak Rosjanie swoich w Waszyngtonie. Doktor Anton wiedział, że putinowska Rosja powoli usycha od środka i że nie umiera tylko dzięki źle zarządzanym zasobom naturalnym oraz geopolitycznym katastrofom, dzięki którym Putin wciąż utrzymywał się na arenie międzynarodowej. Ale tak jak szachowy mistrz, który czekając na okazję, do ostatka broni przegranej partii, lubował się w intrygach, machinacjach i tym, że dzierży władzę. Zakładał, że jego sojusznikami są Bortnikow z FSB, Patruszew z Rady Bezpieczeństwa i, przynajmniej miał taką nadzieję, Jegorowa, wschodząca gwiazda zauważona już przez Kreml. Po cichu kierował jej karierą w taki sposób, żeby awansowano ją na szefową SWR. Czekało go trudne zdanie, ale przedsiębiorczy Gorelikow uchodził za wołszebnika, czarodzieja, który potrafi zmienić wodę w wino. Poza tym nie gonił go czas. Był nie tylko Machiavellim Władimira Putina, ale i wielkim estetą. Kolekcjonował obrazy, stare brązy i mapy, no i lubił eleganckie ubrania. Fascynowało go niezrównane piękno Dominiki Jegorowej, pułkownika SWR, która siedziała naprzeciwko niego z rękami na cienkiej teczce z dokumentami. Miała niezwykłe niebieskie oczy, spoczywające bez ruchu cudowne dłonie i twarz, którą mogłaby zwodować tysiąc okrętów – gdyby powoli gnijąca Federacja tyle ich miała. Znał

jej przeszłość i przebieg służby, wiedział, gdzie Dominika mieszka i ile razy wysyłano ją za granicę (całkiem sporo, jak na jej stopień i wiek), czytał raporty na temat najbardziej spektakularnych epizodów w jej karierze, włączając te z okresu, kiedy służyła jako jaskółka. Nie wiedział tylko, że piękna pani pułkownik ocenia właśnie jego ciemnoniebieską aureolę, świetlistą otoczkę wyrafinowanego myśliciela. Nadeszła pora. Czuł, że spotkanie będzie nieprzyjemne; nie znosił chamstwa, tak powszechnego wśród durniów z najbliższego kręgu Putina, byłych kagebistów, gangsterów i kumpli z policji, w tym tych siedzących naprzeciwko Jegorowej. – Czy wszyscy już są? – spytał głosem gładkim jak dźwięk wiolonczeli. – Mogę was sobie przedstawić? Dokładnie naprzeciwko Jegorowej siedział trzydziestokilkuletni major Walerij Szłykow z GRU, Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Nosił szyty na miarę garnitur i niebieski krawat, miał blond włosy, szeroką rosyjską twarz, leniwe niebieskie oczy i duże usta. Wisząca nad nim żółta chmura ostrzegała, że jest to człowiek zarozumiały, zazdrosny i obłudny. Nie zauważał Dominiki ani nawet na nią nie patrzył, lekceważąco przewracając kartki leżącego przed nim skoroszytu. Ambitny, ustosunkowany i dobrze sytuowany, pomyślała pani pułkownik. Co tu robi? Wezwanie było dość niejasne, ale założyła, że chodzi o pozyskanego przez nią północnego Koreańczyka, profesora Ri. To sprawa SWR, więc skąd tu GRU? Rywalizacja między służbami, rodzajami sił zbrojnych i ministerstwami zawsze była gorączkowa, a czasem bezlitosna. Kiedy KGB podzielono na SWR i FSB, znaczyło to tylko tyle, że wodę z jednego koryta piły teraz dodatkowe dwie mordy. Ale nikt nie lubił kriestiannikow, tępych wieśniaków z GRU. Po prawej stronie Szłykowa siedział krępy, masywny mężczyzna w przyciasnym garniturze i wzorzystym krawacie zawiązanym luźno na grubej jak rynna szyi. Starszy od

Szłykowa, miał pięćdziesiąt kilka lat, pokryte bliznami olbrzymie ręce zapaśnika, siwe, rzadkie włosy, zniszczoną, sękatą twarz, krzywy nos i szerokie czoło pokryte błyszczącą warstwą zabliźnionej tkanki, jak po jakimś strasznym oparzeniu. Jego duże brązowe oczy patrzyły nieruchomo na ręce. Gorelikow przedstawił go jako starszogo praporszczika Josipa Błochina, starszego sierżanta ze Spiecgruppy V, grupy Vega, bardziej znanej jako Wympieł, jednostki Specnazu, która z ramienia GRU dokonywała zabójstw i przeprowadzała tajne operacje za granicą. Instynkty Gorelikowa wibrowały niczym kamerton. Sierżant Błochin w tanim cywilnym ubraniu, żołnierz niezwykle silny fizycznie, doświadczony, nieokiełznany i pozornie spokojny, wyglądał jak ktoś, kto jest gotów zaszlachtować każdego, kto wejdzie mu w drogę. Siedział bez ruchu i milczał. Jego spuszczone oczy zachowywały wyraz kontrolowanego wyczekiwania, jakby na dźwięk dzwonka miał wstać i wymordować wszystkich zgromadzonych w sali. Jego poparzone czoło było głęboko pożłobione w miejscach, gdzie skóra stopiła się i spłynęła jak wosk ze świecy. Prawie nie ukrywając ironii, Gorelikow wyjaśnił zebranym, że sierżant jest współpracownikiem majora, choć nie nazwał go „asystentem” – równie dobrze mógł powiedzieć, że piła łańcuchowa to tylko większe nożyczki. Błochin podniósł wzrok, spojrzał na Jegorową i doktor Anton zauważył, że jego protegowana przyjęła to drapieżne wyzwanie bez jednego mrugnięcia. Popatrzyła na niego nieruchomymi oczami, potem lekceważąco odwróciła głowę i spojrzała na Gorelikowa. Bardzo dobrze, pomyślał doktor Anton. Nie wiedział, że za plecami Błochina, jak u suszącego się na słońcu kormorana, Dominika zobaczyła czarne skrzydła czystego zła. Lekko zadrżała i Błochin to dostrzegł. Tylko jeden człowiek – psychopata Ziuganow, jej były szef – miał takie zamiast aureoli. Błochin powoli mrugnął. Pewnie zastanawiał się, jak smakowałaby jej wątroba upieczona na patyku nad ogniskiem. – Może pułkownik Jegorowa zechce streścić nam swoją nową

sprawę – powiedział Gorelikow. Spod rękawów jego marynarki wyjrzały kaboszonowe spinki do mankietów. – Czy obecni tu panowie mają stosowne uprawnienia? – spytała Dominika. Szłykow spojrzał na nią drwiąco. – Owszem, pani pułkownik, znamy wszystkie aspekty sprawy profesora Ri Sou-jonga. Ri to duży kłopot i trzeba go natychmiast zlikwidować. – Czy pan major zechciałby wyjaśnić, skąd GRU wie o sprawie prowadzonej przez SWR? – spytała Dominika. Gorelikow uśmiechnął się w duchu. Jegorowa była wyższa stopniem i nie zamierzała ustępować temu chwastunowi, głupiemu fanfaronowi. – Wiemy o tym, ponieważ wasza niby-sprawa zazębia się i krzyżuje ze sprawą dużo ważniejszą, a tę prowadzi GRU – odparł Szłykow. Dominika uśmiechnęła się. Gorelikow zainterweniował niczym sędzia rozdzielający bokserów. – Bezkonfliktowe prowadzenie operacji wywiadowczych jest zawsze najważniejsze. Chętnie wysłucham krótkiego streszczenia przedstawicieli obydwu służb. – Niestety Jegorowa nie ma odpowiednich uprawnień – powiedział Szłykow. Doktor Anton podniósł rękę. – Chwileczkę, majorze. Zgodnie z poleceniem prezydenta macie ze sobą współpracować. Proszę wprowadzić pułkownik Jegorową. Szłykow usłyszał groźną nutę w jego głosie i ustąpił. – GRU od prawie dwunastu lat prowadzi ważnego informatora o kryptonimie Magnit, amerykańskiego agenta z szerokim dostępem do technologii i strategii wojskowych. – Skrzyżował ręce na piersi. – Imponujące – powiedziała Dominika. – Ponieważ prowadzi go GRU, rozumiem, że zgłosił się do was dobrowolnie, na ochotnika?

Gorelikow z trudem zachował powagę. Jegorowa celowo wsadziła Szłykowowi szpilę. Durnie z GRU nie potrafiliby zwerbować tak ważnego informatora. Musiał przyjść do nich sam. Major poczerwieniał. – Nie wolno mi wchodzić w szczegóły. – Wciąż nie rozumiem – drążyła Dominika – dlaczego działalność mojego nowego informatora, profesora Ri, koliduje z działalnością Magnita? Czy mógłby pan to wyjaśnić? – Myślałem, że rzecz jest oczywista nawet dla oficera SWR. Magnit przekazał nam pewną technologię, którą GRU podzieliło się z Koreą Północną, żeby wspomóc ich program zbrojeń nuklearnych. – A więc podsumujmy – zaproponowała z uśmiechem Dominika. – Magnit przekazał GRU technologię elektromagnetycznego działa morskiego, GRU przekazało ją wywiadowi Korei Północnej, a wywiad Korei Północnej przekazał te materiały Ośrodkowi Badań Jądrowych w Jongbjon, żeby tamtejsi naukowcy mogli skonstruować miniaturowy detonator spustowy. Tak? Szłykow miał kamienną twarz. – Wciąż nie rozumiem – nie ustępowała Dominika – dlaczego miałoby wam zależeć na przyspieszeniu budowy północnokoreańskiego detonatora? Brawo, pomyślał doktor Anton. Jegorowa w pięć minut dotarła do sedna problemu. – To nie jest sprawa wywiadu – warknął Szłykow. – Chodzi o względy polityczne dalece wykraczająca poza wasze kompetencje. Gorelikow spojrzał na Dominikę, martwą twarzą dając jej znak, żeby na tym poprzestała. – A co sądzi o tym dyrektor SWR? – spytała Jegorowa. Cisza. Nic dziwnego, dyrektor był miernotą nad miernotami. – Czy to prezydent wydał rozkaz zlikwidowania profesora Ri? – ciągnęła. – Nie widzę tu żadnego konfliktu. Magnit przekazuje nam tylko technologię. Profesor Ri jest naszą

wtyczką w północnokoreańskim programie zbrojeń nuklearnych. Czy nie można prowadzić ich równocześnie i w sposób skoordynowany? Doktor Anton odnotował, że Jegorowa zachowuje zimną krew, podczas gdy Szłykow gotuje się ze złości. – Kiedy informator o mniejszej wartości zagraża informatorowi potencjalnie bezcennemu, trzeba ustalić priorytety – odparł major. – Nie ulega wątpliwości, że z profesora Ri należy zrezygnować. SWR musi się wycofać. – Kompatybilność tych spraw omówimy kiedy indziej – przerwał im Gorelikow. – Ale tak, major Szłykow ma rację. Magnit to niezmiernie ważny informator, teraz i w przyszłości. Co podsuwa nam kolejny temat, właściwy powód tego spotkania: jego bezpieczeństwo. Prezydent rozkazał, żeby SWR pomogła GRU stworzyć lepszy system prowadzenia... – Nasi ludzie bez trudu poradzą sobie sami – najeżył się major. – Czy chce pan osobiście przekazać swój sprzeciw prezydentowi? – spytał cicho doktor Anton, stosując starą jak świat kremlowską groźbę. Zdając sobie sprawę, że ich rozmowa jest prawdopodobnie nagrywana, Szłykow zamilkł i wbił wzrok w leżący przed nim skoroszyt. – Żadna inna służba nie ma instynktu ani doświadczenia SWR w operacjach zagranicznych – kontynuował Gorelikow, wyliczając na palcach argumenty. – W Stanach Zjednoczonych najbezpieczniej poprowadzi Magnita oficer SWR odpowiedzialny za amerykańskich nielegałów. Pułkownik Jegorowa pracowała już z nielegałami. Poza tym – dodał, jakby nie miało to większego znaczenia – prezydent życzy sobie, żeby pani pułkownik wzięła udział w realizacji nowego planu prowadzenia Magnita i utrzymywania z nim łączności. – Ja się na to nie zgodziłem – mruknął Szłykow. – Prezydent nie pytał pana o zgodę – zauważył niecierpliwie Gorelikow. – Prowadzimy Magnita od kilkunastu lat, stosując środki współmierne do jego pozycji. – Doktor Anton wykazał się

iście diabelskim sprytem, celowo zmieniając rodzaj zaimka osobowego. Cierpliwości, pomyślała Dominika. Prędzej czy później coś się komuś wymsknie. – Ale nasz wewnętrzny protokół operacyjny musi ulec zaostrzeniu – kontynuował Gorelikow. – Ponieważ przed Magnitem otwiera się perspektywa jeszcze szerszego dostępu do informacji, GRU nie może być dłużej jedyną prowadzącą go służbą. Dlatego od tej pory w Stanach zajmować się nim będzie nasz najwyższy nowojorski oficer do spraw nielegałów, agent o kryptonimie Susan, a pułkownik Jegorowa pojedzie do Ameryki, żeby przekazać jej odpowiedni sprzęt łącznościowy. Hm, przynajmniej wiemy już, że to kobieta. Nowy Jork. Moja pierwsza podróż do Ameryki. Siedzący przy stole nie mieli pojęcia, że co najmniej od dziesięciu lat raz w roku z Magnitem spotykał się sam Gorelikow, który mimo bzdurnych zastrzeżeń czepliwego Szłykowa uważał, że jest to jego sprawa. A ponieważ Magnit miał wkrótce zdobyć jeszcze szerszy dostęp do informacji, doktor Anton chciał wyeliminować z planu wieśniaków z GRU, żeby zapewnić admirał Rowland jak najskuteczniejszą ochronę na terenie Stanów Zjednoczonych. – SWR spróbuje przywłaszczyć sobie tę sprawę – powiedział ponuro Szłykow. – Sztab generalny nie będzie tolerował żadnych prób podkradania informacji wywiadowczych. – Chce pan powiedzieć, że nie będzie tolerował podkradania waszych zasług – zauważył oschle Gorelikow. – Proszę się nie martwić, sprawa pozostanie w kompetencji GRU. Pułkownik Jegorowa nie musi nawet znać nazwiska Magnita, ma tylko przekazać Susan sprzęt. I tu się mylisz, Anton, pomyślała Dominika. Muszę wiedzieć, gdzie nasz przyjaciel Magnit mieszka, żyje i oddycha. Ale wszystko w swoim czasie. – To pocieszająca wiadomość – powiedział Szłykow. – Żeby jednak zapewnić nam równe szanse, chcę, by w podróży do Nowego Jorku towarzyszył Jegorowej obecny tu Błochin.

Dominikę zmroziło. Wykluczone, i to z miliona powodów. Spotkam się tam z Nate’em i bratkom. – Obawiam się, że będę musiała zaprotestować. Agenci nie chodzą na tajne spotkania dwójkami, to zbyt niebezpieczne. Nie wątpię, że sierżant Błochin posiadł wiele cennych umiejętności, ale podejrzewam, że wykrywanie obecności przeciwnika do nich nie należy. Błochin zaskoczył ich swoim głębokim basem. – Zademonstruję pani swoje umiejętności, kiedy tylko pani zechce. Nawet groźnym warknięciem nie wzbudziłby w Dominice większego niepokoju niż swoim martwym spojrzeniem. On i Szłykow wstali, zebrali swoje rzeczy i wyszli. Miarowy stukot ich butów rozbrzmiewał w kapiącym od złota korytarzu, dopóki nie zniknęli za rogiem. * Gorelikow głęboko westchnął. – Rozmowa z tym priesmykajuszczijesia, oślizgłym gadem, zawsze mnie męczy. Jego dziadek był bohaterem wojny ojczyźnianej; Stalin kazał go rozstrzelać w czterdziestym dziewiątym, podczas wielkiej czystki. W latach siedemdziesiątych jego ojciec był marszałkiem, a młody Walerij wstąpił do GRU i świetnie sobie radzi. Jest ambitny, ma liczne przywileje i nie wie, co to etyka, więc proszę na niego uważać. – A Magnit? – spytała obojętnie Dominika. – To niezwykle produktywny informator o niewyobrażalnych możliwościach – odparł doktor Anton, nie chcąc ujawniać tożsamości szpiega przed wyjazdem Dominiki do Nowego Jorku. – Pokonał wszystkie szczeble tamtejszej biurokracji i lada dzień wkroczy do amerykańskiej polityki. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, przejmie go szefowa naszych nielegałów i wbrew życzeniom chamowatego Szłykowa poprowadzi go Kreml.

Na razie wystarczy. Dość pytań o kreta. Za miesiąc przekażesz jego nazwisko Benfordowi. – Czy przekroczyłabym swoje kompetencje, pytając, dlaczego, na miłość boską, pomagamy Korei Północnej w rozwoju ich programu nuklearnego? – Ponieważ chcę zdezorientować Chińczyków i podlizać się pączuszkowi z Pjongjangu. Bocznymi drzwiami do sali wszedł prezydent Władimir Putin. Granatowy garnitur, biała koszula, niebieskawozielony krawat i ruchliwe oczy bardzo pasowały do jego jak zwykle flegmatycznej miny i lekkiego uśmiechu, ni to szyderczego, ni lubieżnego. Obszedł stół charakterystycznie rozkołysanym marynarskim krokiem, który pewien służalczy kremlowski biograf nazwał wyćwiczonym w KGB „krokiem wojownika”, choć według Dominiki Putin chodził jak karłowata kaczka. Bez słowa usiadł naprzeciwko niej i położył ręce na stole. Jego niebieska aureola – inteligencja, przebiegłość i wyrachowanie – przypominała kokosznik, tradycyjne rosyjskie kobiece nakrycie głowy, na wpół tiarę, na wpół diadem. – Chciałbym, żeby poznała pani Susan – powiedział. Jasnowidzący przywódca, wszechwiedzący car. Dominika nie miała wątpliwości, że słyszał ich rozmowę ze Szłykowem. – Dobrze, panie prezydencie. – Ufam, że podejmie pani niezbędne środki ostrożności. – Oczywiście, panie prezydencie. – Proszę zabrać ze sobą Błochina jako wsparcie. Gorelikow poprawił się na krześle. – Panie prezydencie, nie jestem pewien, czy żołnierz Specnazu poradzi sobie podczas... – Zabierzcie go tak czy inaczej – przerwał mu Putin. – Major będzie miał satysfakcję, a potem zajmie się czymś innym. Doktor Anton umilkł. Prezydent spojrzał na Dominikę. – Po powrocie chciałbym omówić z panią kilka nowych inicjatyw SWR. Obiecujące rezultaty naszego aktiwnogo mieroprijatija, kampanii aktywnych środków w Stanach Zjednoczonych, sugerują, że powinniśmy rozwijać nasz

potencjał w tym rejonie. – Bardzo się cieszę – powiedziała Dominika. Wzrok Putina spoczął na guzikach jej szczelnie zapiętej, szytej na miarę bluzki. Jeśli Benford poprosi, żebym zrobiła to, co temu dupkowi chodzi teraz po głowie, to go zabiję, pomyślała. Przywykła do tego, że mężczyźni się na nią gapią, i lubiła pojedynkować się z nimi na spojrzenia. Ale z prezydentem było inaczej. Coś między nimi zaszło. Kiedyś, przed laty. Zadrżała na wspomnienie jego nocnej wizyty w jej sypialni w pałacu pod Petersburgiem. Był w granatowej jedwabnej piżamie i wszedł bez pukania. Usiadła na łóżku w koronkowej koszuli i już miała skromnie podciągnąć kołdrę, lecz przypomniawszy sobie, że ma go przecież uwieść, pozwoliła jej opaść. Okazując swoją gotowość, odważyła się nawet położyć mu rękę na kolanie, podczas gdy czubki jego palców błądziły między jej piersiami. Ale z niepokojem stwierdziła, że wszystkie te zabiegi, doskonale wyćwiczone w szkole jaskółek, nie przynoszą natychmiastowego efektu. Zaraz potem Putin po cichu wyszedł, jednak spotkanie to wisiało nad nią jak miecz i wiedziała, że prędzej czy później car zechce dopiąć swego. Oraz że mu na to pozwoli. Nie miała wyjścia. – Sczastliwogo puti – rzucił, szczęśliwej drogi. Wstał, skinął głową Gorelikowi i wyszedł bocznymi drzwiami, które otworzył jeden z wszechobecnych adiutantów. Gdy drzwi zamknęły się z cichutkim kliknięciem, doktor Anton znów westchnął. Kierowanie jednoosobowym sekretariatem Putina wystawiało go na ciężkie próby. – Zamówiłem lekki lunch – powiedział. – Zechce mi pani towarzyszyć? * Weszli do małej, luksusowo urządzonej jadalni w głębi korytarza i usiedli przy stoliku. Nadszedł kelner z wózkiem, na

którym stał półmisek ze srebrną pokrywką. – Seld’ pod szuboj, śledź pod pierzynką. – Gorelikow nałożył porcję Dominice. – Mam nadzieję, że będą pani smakowały. – Są pyszne – powiedziała, myśląc, że zwykły młody Rosjanin prawdopodobnie nigdy nie próbował takich specjałów. Doktor Anton zmarszczył brwi. – Za dużo majonezu. – Wytarł usta. – Mam pani sporo do powiedzenia. – Pańskie wskazówki będą bezcenne. – Po pierwsze, prezydent podziwia pani osiągnięcia. Z zainteresowaniem śledzi pani karierę. Niestety, pomyślała Dominika. Z zainteresowaniem i wzwodem. – Przewiduję, że w ciągu najbliższych trzech miesięcy dostanie pani awans na generała – ciągnął Gorelikow. – A potem, przynajmniej moim zdaniem, na stanowisko dyrektora SWR. Nieruchoma niebieska aureola nad jego głową mówiła, że doktor nie kłamie. – Prezydent lubi też majora Szłykowa – dodał. – Nie wiem, może podziwia jego nagłost’, bezczelność. – Czy naprawdę zamkniemy sprawę profesora Ri ze względu na Magnita? – spytała Dominika. Gorelikow wzruszył ramionami. – Tak, Ri to bardzo wartościowy agent, który może dostarczyć nam bezcennych informacji na temat programu nuklearnego Najjaśniejszego Słońca Narodu. Ale przewiduję, że prezydent zmęczy się wkrótce podżeganiem północnych Koreańczyków przeciwko Chińczykom i wycofa swoje poparcie. Ostateczną decyzję podejmiemy później. – Wciąż nie do końca rozumiem, dlaczego jedna sprawa musi przekreślać drugą. Przecież będą prowadzone niezależnie od siebie. Doktor Anton nie pierwszy raz stwierdził, że siedząca przed nim piękność ma niezwykłe wyczucie operacyjne. Zastanawiał się, czy nie zdradzić jej tożsamości Magnita, ale doszedł do

wniosku, że jeszcze nie pora. Jegorowa bardzo zaimponowała mu tym, że nie bała się drążyć tematu nawet tutaj, za murami wyniosłego Kremla. Czuł, że znakomicie nada się do tego, co planował. – Według Szłykowa to, że przekazujemy Pjongjangowi technologię elektromagnetycznego działa morskiego, jest jednoznacznym dowodem na istnienie amerykańskiego informatora. Jeśli Magnit będzie dalej awansował, przyćmi wszystkich pozostałych i musi być chroniony. – Jest aż tak dobry? – spytała Dominika. To ostatnie pytanie, nie naciskaj. – Może zostać najlepszym informatorem w historii walki z naszym Głównym Wrogiem. – Doktor Anton stłumił śmiech. – Proszę wybaczyć, ale tu, na Kremlu, to stare sowieckie określenie przeżywa właśnie swój renesans. Niech pani o tym pamięta. – Na pewno nie zapomnę. – Dobrze, a teraz trochę polityki. Chińczycy irytują Azję tymi przeklętymi sztucznymi wyspami na Morzu Południowochińskim. Ignorują Waszyngton, irytują prezydenta. Putin chce odwrócić ich uwagę, wbić klin między chińskie Politbiuro i Pjongjang i zburzyć ciepłe relacje, które łączą te kraje od lat pięćdziesiątych. – Proszę wybaczyć. Owszem, dostrzegam sens takich działań, ale działania kosztem tego, że Pjongjang zdobędzie broń atomową? Doktor Anton roześmiał się wesoło. – Tak, wiem, zadałem prezydentowi to samo pytanie! Oto mądry doradca, stwierdziła Dominika. A nie lizus. – Moim zdaniem to po prostu zbyt ryzykowne. Z doświadczenia z irańskim programem nuklearnym wiem, że prace badawczo-rozwojowe mogą ulec spowolnieniu, a potem nagle przyspieszyć. – Ryzyko jest nieodłącznym elementem naszej pracy – powiedział z uśmiechem Gorelikow. – Pani też codziennie ryzykuje, prawda?

Po plecach Dominiki przeszedł znajomy zimny dreszcz, stara jak świat dolegliwość, której doświadcza tajny agent nieustannie narażony na to, że w każdej chwili może wpaść. Co to znaczy? Niewinna uwaga? Zawoalowana wskazówka, że ją podejrzewają? Nate zawyłby z przerażenia i znów zażądałby, żeby natychmiast uciekła na Zachód. – Ryzykowała pani podczas irańskiej operacji, podczas bójki z pożałowania godnym Ziuganowem i niezwykle niebezpiecznej wymiany szpiegów w Estonii. Dominiko... Czy mogę zwracać się do pani po imieniu? I proszę mówić mi Anton. Tak więc ryzykuje pani odważnie i z determinacją, i właśnie dlatego wpadła pani w oko prezydentowi. Mnie również. Pajęcza pułapka? Czy początek rzadkiego na Kremlu sojuszu? – Bardzo doceniam pańskie wsparcie... Antonie. – Świetnie. Profesor Ri będzie tymczasem obserwował tych kapustożerców i ich program. W Wiedniu czeka panią niezwykle delikatne spotkanie. Oj, nie wiesz nawet, jak bardzo. – Mam tam wsparcie... – Tę Petrescu? Bardzo zdolna jaskółka. Chryste, ten elegant naprawdę dużo wie. Gorelikow podsunął jej półmisek. – Jeszcze sałatki? Prezydent chce zlecić pani kolejną subtelną misję. Choć nie podzielam jego zdania, jest przekonany, że szpieguje nas chiński wywiad. Ponieważ kieruje pani kontrwywiadem SWR, prezydent chce, żeby przejęła pani oficjalne kontakty z moskiewskim przedstawicielem chińskiego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Muszę natychmiast przekazać to Benfordowi, stwierdziła Dominika. I nie tylko to. Tak, szybka depesza SRAC do Langley, najpóźniej jutro wieczorem. Po kolacji z Ioaną, zaraz po powrocie z Wiednia. – Wygląda na to, że czeka mnie mnóstwo pracy. – Witaj wśród siłowikow – powiedział szeptem Gorelikow i dołożył jej sałatki.

SELD’ POD SZUBOJ – ŚLEDŹ PO PIERZYNKĄ Kroimy w kostkę pozbawione ości filety śledziowe. Oddzielnie ścieramy gotowaną marchewkę, ziemniaki, obrane jabłko i białko ugotowanych na twardo jajek (żółtka zachowujemy). Ścieramy ugotowane buraki, dobrze odsączamy i mieszamy z majonezem, aż uzyskają kremową konsystencję. Wykładamy składnikami głęboki, owalny półmisek, mocno ugniatając każdą warstwę. Robimy to w następującej kolejności: śledzie, ziemniaki, cienka warstwa majonezu, marchewka, jabłko, białko, znów cienka warstwa majonezu, śledzie, ziemniaki i marchewka. Mocno sprasowaną sałatkę pokrywamy buraczkami, wierzch i boki, jak lukrem. Ozdabiamy drobno startymi żółtkami i chłodzimy w lodówce. Podajemy z chrupiącym wiejskim chlebem.

6 Zabić żula

Rzędy oprawionych w ramę luster, żyrandole, ciągnące się pod ścianami tapicerowane ławy z mnóstwem kilimowych poduszek – w uzbeckiej restauracji przy ulicy Nieglinnej w moskiewskiej dzielnicy teatrów było jak w pałacu sułtana. Dominika pchnęła drzwi obite blachą ze szczotkowanej miedzi, weszła do środka i natychmiast otoczył ją aromat pieczonej jagnięciny z kardamonem, kolendrą i kozieradką. Minęła szefa kelnerów, przecisnęła się między bogato zastawionymi stołami w głównej sali i pokonawszy trzy stopnie, znalazła się na podwyższonym poziomie jadalnym. Pod baldachimem w fioletowo-białe pasy w głębi tej ustronnej części restauracji siedziała jej jaskółka, Ioana Petrescu. Leniwie sącząc białe wino, Ioana ani do niej nie pomachała, ani w żaden inny sposób nie dała po sobie poznać, że w ogóle ją dostrzegła. Co prawda, straciła już grecką opaleniznę, była jednak w eleganckich skórzanych spodniach i czerwonej jedwabnej bluzce z dekoltem w łódkę. Wokół jej głowy i ramion pulsowała znajoma szkarłatna aureola, oznaka namiętności, pożądania, serdeczności i uduchowienia. – Odruchowo pomyślałam, że powinnam kupić nową bieliznę na występy przed twoim profesorem, ale przypomniało mi się, że facet mnie olewa – zaczęła po francusku bez słowa powitania. – Więc zamiast bielizny kupiłam futrzaną kurtkę. W Wiedniu jest zimno. – Wot i woriszka, podstępna złodziejka! Znalazłaś dobry lokal? Trzeba mu zapewnić maksymalne bezpieczeństwo, to

bardzo ważne. Kiedy będzie przychodził do ciebie na kolację albo kiedy będziemy rozmawiali, musisz dobrze sprawdzić, że nie przywlókł za sobą ogona. Ci maniacy obserwują swoich na każdym kroku. Siedziba MAEA jest jak mała wioska: wszyscy się znają i wściubiają nos w sprawy innych. Ioana kiwnęła głową. – Wypatrzyłam domek na wyspie na drugim brzegu jeziora Kaiserwasser kilkaset metrów od Centrum Międzynarodowego, pięć minut spacerkiem od MAEA. W razie czego profesorek może obrócić w kwadrans. To są letnie domy do wynajęcia, teraz puste. Jezioro, Dunaj, mnóstwo zatoczek i przesmyków, gęsty las, cisza, spokój i wygoda. Szkoda, że facet nie lubi dobrej zabawy. Dominika roześmiała się. Ioana nie znosiła jaskółczego życia tak jak ona. Była bystra i sprawna, dlatego Dominika przydzieliła ją do wstępnych działań operacyjnych w Wiedniu. – A może nie lubi dobrej zabawy z tobą? Pomyślałaś o tym? Masz tyłek jak końskie siodło i dziwisz się, że na ciebie nie leci? Ioana wiele lat grała w siatkówkę, w pierwszej lidze, i tak naprawdę jej pupa była jak wyrzeźbiona z marmuru. – Dochodzę do wniosku, że z każdym rokiem coraz mniej cię lubię. – Dajmy spokój twojej zadnicy, twojemu tyłkowi. Zainstalowałaś tam magnetofon? – Tak – odparła Ioana – w kredensie. I dwa bezprzewodowe mikrofony przy stole i fotelach. Magnetofon ma funkcję uruchamiania głosem, więc nie trzeba go włączać i wyłączać. Technik poradziłby sobie lepiej, ale i tak nic nie widać. Dominika kiwnęła głową. Kolejna wiadomość dla Benforda, ale musiała zaczekać do następnego seansu łączności SRAC, bo całodzienny limit znaków wykorzystała już na tę, którą miała wysłać dzisiaj. – Kiedy wrócę z Nowego Jorku, pojedziemy do Wiednia. Zdążymy z nim pogadać. – Kup mi tam coś drogiego – poprosiła Ioana. – W Stanach? Przecież kupiłaś sobie norki.

– A skąd! Zegarek. Pokazuje fazy księżyca. – Mam ci kupić zegarek za dziesięć tysięcy dolarów tylko po to, żebyś wiedziała, kiedy przestać robić laskę profesorowi? – Jak na kogoś, kto faire une turlutte przed śniadaniem, to trochę zabawne. – Zegarek odpada. Kupię ci buty z okrągłymi obcasami. – Teraz to już w ogóle cię nie lubię – mruknęła Ioana. – Co jesz? – Dominika zerknęła na zegarek. Jeszcze dwie godziny. – Mają tu kurczaka w kremowym sosie grzybowym. To coś jak rumuńska ciulama de pui. Nawet dzicy Uzbecy wiedzą, że nasza kuchnia jest najlepsza. – Sława Bogu, dzięki Bogu za rumuńską kuchnię. – Dominika zamówiła dwie porcje, które szybko podano. Kawałki delikatnego kurczaka były polane gęstym sauce suprême z grzybami, żółtkiem i śmietaną, a potrawę serwowano z tłuczonymi ziemniakami po rosyjsku. Po pierwszym kęsie spojrzały na siebie i z aprobatą skinęły głowami. Jadły w milczeniu. Ioana cieszyła się, że pułkownik Jegorowa polega na niej i jest z niej zadowolona. Dowodem tego była ta późna kolacja. Dominika zaufała jej i pozwoliła samodzielnie wybrać odpowiednią kryjówkę w Wiedniu. Będą kolejne operacje, a może nawet szansa na przeniesienie do służby. Jegorowa tego dopilnuje. Na chodniku przed restauracją pocałowały się w obydwa policzki i Ioana, sycząc jak wąż skórzanymi spodniami, bez pożegnania odeszła Nieglinną. Dominika odprowadziła ją wzrokiem. Dużo bardziej wolałaby pójść z nią na kieliszek czegoś mocniejszego przed snem, ale niestety czekało ją coś, z czym przyjaciółka nie miała nic wspólnego i o czym nie mogła się dowiedzieć. Gdyby się dowiedziała, byłaby porażena, zdumiona. *

Z ciężką torbą ze sprzętem na ramieniu ruszyła w przeciwną stronę, czując, że pierś zalewa jej lodowata woda, jak na początku każdej operacji. Była to transformacja zarówno psychiczna, jak i cielesna, typowa dla każdego agenta działającego w mieście, częściowo wyuczona, częściowo instynktowna. Przyspieszyło tętno, szyja i ramiona pulsowały od adrenaliny. Wyostrzył jej się wzrok, skupiony teraz na centralnym planie otoczenia. Słuch przestawił się automatycznie na uliczne odgłosy, warkot samochodów, hurkot opon na mokrym bruku, szurgot nóg. Było późno, więc ruch powinien być mniejszy, choć nigdy nie ustawał całkowicie. Musiała dyskretnie zawrócić, ustalić swój status, sprawdzić, czy nikt za nią nie idzie. Najpierw na południe Nieglinną, potem stopniowo na zachód, przez pusty o tej porze Pierieułok Stolesznikowa pełen luksusowych sklepów – żaden tajniak nie zapuści się w to przypominające komin przewężenie, więc nasłuchuj szybkich kroków, pisku opon wyprzedzających cię samochodów. Nie, czysto. Teraz na północ, w Bolszoju Dmitrowku. Przejdź przez ulicę, zerknij i poszukaj samochodu parkującego na światłach pozycyjnych. Nie, tu też czysto. Moskiewski Teatr Muzyczny: ozdobione płaskorzeźbami podświetlone kolumny, kobieta z torbą na zakupy – mijam ją już drugi raz, ale nie, widać, że się spieszy, pewnie wraca do domu. Zignorować. Przetnij Pietrowskie Wrota, cienistą uliczkę z czynnymi tylko w weekend straganami – zerknij na drzewa, sprawdź, czy nie zobaczysz tam czyjejś sylwetki – i idź prosto do samochodu parkującego pod okopconym nawisem Teatru Rossija. Zasadzka? Nie. Ani ludzi, ani śladów gmerania przy klamce: wsiądź, wciągnij nosem powietrze, sprawdź, czy w środku nie pachnie obcym potem, zajrzyj do schowka na mapy – taśma przylepna, którą go zabezpieczyłaś, wciąż jest na miejscu – i szybko włącz się do ruchu. Nie zwracaj uwagi na klaksony, tylko wypatruj reakcji ewentualnego ogona, gwałtownie skręcających samochodów. Otwórz okna – nadsłuchuj, wczuj się w ulicę – i jedź Twerską na północ. Zmieniaj pasy, zerkaj

w lusterka, nie przesadzaj z gazem, uśpij ich czujność. Teraz w M10, bez migacza, stopniowo zwiększając prędkość. Ospały ruch, buchające dymem rury wydechowe ciężarówek z naczepami – ktoś za mną jedzie? Nie, czysto. Uważaj, zaraz będzie Sokol i skręt w Wołokołamskoje Szosse. Dużo mniejszy ruch, dodaj gazu i wypatruj reakcji. Czysto. Coraz bliżej celu, kanału imienia Moskwy, widać już wiadukt Swobody. Sięgnij do torby na fotelu pasażera i wymacaj przycisk pod skórą. Lekki wiadukt, na wiadukcie linia tramwaju numer sześć – zerknij w lusterka. Czysto. Teraz! Dwusekundowy impuls małej mocy obudził już półtorawatowe odbiorniki SRAC ukryte pod piętnastocentymetrową warstwą ziemi na zboczu trawiastej skarpy pod siecią trakcyjną. Żółte światełko na obudowie nadajnika zmieniło się na zielone i zamrugało – elektroniczny uścisk ręki, wiadomość odebrana, wiadomość dla Nathaniela. Nocne tajemnice, krety, pociski balistyczne i głowice jądrowe, a teraz ryk tunelu i znów zerknięcie w lusterka – spokojnie, nie panikuj i skręć w prawo. Kręty wjazd na obwodnicę E105 i gaz, na szóstej wciąż czysto. Pogrążone we śnie miasteczka, Strogino, Mjakinino i Drużba, pogrążona we śnie rodina, Matuszka Rossija, śpiący rodacy, którzy wierzą tylko w to, w co każe im wierzyć niebieskooki car, którzy jedzą tylko to, czym car ich karmi, i marzą tylko o tym, o czym wolno im marzyć. Zmęczenie i ręce zdrętwiałe od ciągłego zaciskania na kierownicy. Szukaj zjazdu, jest trochę dalej, na zachód od Rublewskoje Szosse. Teraz powoli, w lewo, w prawo i znów w lewo, po trójkącie utworzonym przez Rublewskoje Szosse, Jarcewską i Młodogwardyjską. Ktoś za mną jedzie? Nie. Skręć na wschód, przetnij Rublewskoje Szosse i odbij na wschód, w Kastaniewicką. Już widać twój dom, Kastaniewicka numer dziesięć: ciemne okna do połowy zarośnięte dzikim winem, przepalona żarówka nad wejściem, ciemne schody – będę musiała po omacku wkładać klucz do zamka. Oparła głowę na kierownicy. O tej porze, nad ranem, obie strony ulicy były zastawione samochodami. Klnąc pod nosem, musiała przejechać kilka przecznic, zanim znalazła wolne

miejsce parę kroków od całonocnej apteki Almi z neonem malującym na zielono pobliskie drzewa i cherlawy trawnik i okratowanymi drzwiami, które otwierał zdalnie sprzedawca. Po opustoszałym skwerku fruwały papiery. Zamknęła samochód i ciemnym chodnikiem ruszyła w stronę domu. Wokoło panowała martwa cisza. Przycisnęła do boku torbę ze sprzętem; antena i przycisk nadajnika były ukryte między warstwami skóry, a ledowe diody trybu gotowości i odbioru udawały zapięcia wewnętrznych kieszeni. W domu będzie musiała wetknąć cienką sondę do mieszczącego się w torbie gniazdka i pobrać depeszę od CIA, priorytety rozpoznawczo-wywiadowcze, harmonogramy spotkań i, sporadycznie, priorytety operacyjne. Zwerbowano ją przed pięciu laty i przez ten czas spotykała się ze swoimi prowadzącymi za granicą – rzadko i zależnie od tego, czy miała dobrą przykrywkę – żeby brać udział w werbunkach, operacjach „pod fałszywą flagą” czy przesłuchaniach. Były to przyprawiające o zawrót głowy wspaniałe wyprawy i okazja do spotkania z kolegami z CIA, w tym z Nate’em, którego wciąż chętnie by udusiła, ale za którym potwornie tęskniła. Co przysłali tym razem? Przed tygodniem wspominali o Stambule, więc spodziewała się nowych instrukcji. Idąc, myślała o Nacie. Boże, to, że go kocha, stało w sprzeczności ze wszystkimi możliwymi zasadami sztuki szpiegowania, ale ona nie chciała z nim zrywać, a on nie mógł. Powiedziała im, że robi to z przekonania, że nie szpieguje przeciwko, tylko dla Rosji, żeby oczyścić Kreml z gnoju i wysłać jego lokatorów tam, skąd przyszli, na brudne zadupie. Więc jeśli rzeczywiście jest niezastąpioną, wprost bezcenną agentką i chce kochać Nate’a, powinni się zamknąć i ustąpić. Prawilno? Prawilno. Marzyła, żeby znów go pocałować, w taksówce czy w windzie, żeby znów przygniótł ją mocno do hotelowych drzwi. Jego ręce na... Pod rosnącymi przed apteką drzewami dostrzegła jakiś ruch, podnoszące się z trawy sylwetki, jedną, drugą i trzecią, trzy wyłaniające się spod ziemi demony. Wciąż pod drzewami,

patrząc na nią, ruszyli wzdłuż chodnika. W pierwszej chwili pomyślała, że wpadła, że łowcy szpiegów z FSB dowiedzieli się jakoś, że pracuje dla CIA, i przechwycili depeszę, którą wysłała Amerykanom z Wołokołamskoje Szosse. Nie, to niemożliwe. Jakim cudem? Kret w Waszyngtonie? Przeciek z moskiewskiej rezydentury? Wadliwy szyfr? Nieważne, bo wszystkie dowody, jakich potrzebowali, żeby ją pogrążyć, spoczywały w torbie na jej ramieniu. Dałaby radę stawić opór i uciec? Ilu jeszcze wychynęłoby z mroku i ją otoczyło? Zaraz się dowie. Oprócz rąk i nóg jedyną bronią, jaką dysponowała, było kółko z kluczami w torbie. Nie spuszczając oka z trzech sylwetek na chodniku, wyjęła je i wsunęła trzy klucze między palce prawej ręki. Znała Systemę, sistiem rukopasznogo boja – co tydzień chodziła na treningi – system walki wręcz używany przez żołnierzy Specnazu, rosyjskich sił specjalnych. Systema była amalgamatem klasycznych sztuk walki, wykorzystującym impet przeciwnika do zadawania druzgoczących ciosów w sześć najważniejszych dźwigni ludzkiego ciała. Dominika zabijała wiele razy, z pełnym desperacji szczęściem, dobrze wyszkolonych zabójców. Ale wiedziała, że w walce wręcz wystarczy jedno potknięcie, jeden nieudany blok czy obezwładniający cios i jest po wszystkim. Tamci wyszli na światło i odetchnęła. Nie, to nie FSB, to tylko gopniki, uliczni żule, szczerbate łajzy o wiecznie zamulonych oczach i gębach zaczerwienionych od niezliczonych puszek napoju energetycznego. W nieodłącznych dresach Adidasa, skórzanych tapoczikach z ostrymi szpicami i gondonkach, płaskich czapkach, wystawali na rogach podmiejskich ulic, na przystankach autobusowych i w parkach, śpiąc tam, chlając, rzygając, sikając i napadając na przechodniów. Ich dewizą było słowo byczyt’, zachowywać się jak byk. Zaraz zechcą odebrać jej torbę i są gotowi zakatować ją na śmierć, byle dopiąć swego. Gdyby im się udało, gdyby znaleźli nadajnik SRAC, zdekonspirowaliby ją jak agenci FSB. Byli przeraźliwie chudzi i niedożywieni, lecz szybcy i odporni na ciosy, dlatego musiała trzymać ich na dystans.

Postanowiła, że zacznie od przywódcy, że go obezwładni i będzie krążyła w kółko, zasłaniając się jego ciałem przed atakami dwóch pozostałych. Kluczami poharata im oczy, a potem podetnie i przebije obcasem szyję lub skroń. Przynajmniej taki miała plan. – Dawaj torbę, suko! – warknął Numer Jeden, zachodząc ją z prawej. Byli nie do odróżnienia, stanowili całość, jedno zagrożenie. Ich żółtawe aureole zlewały się ze sobą, pasując kolorem do krzywych zębów. – Słyszałaś, kurwo? – Numer Dwa zaszedł ją z lewej. Kiedy Numer Jeden wyciągnął rękę, żeby ją chwycić, zrobiła pół kroku w prawo. Od napastnika bił kwaśny odór moczu, piwa, papierosów i chlewa. Przykryła jego rękę lewą dłonią, zgięła ją w nadgarstku, lekko pociągnęła w dół i bandzior zawył z bólu. Wtedy podciągnęła go, aż stanął na palcach, obróciła, zablokowała Dwójkę, po czym nie przerywając obrotu, plątaniną rąk i nóg zastopowała Trójkę. Wciąż z ręką na zgiętym nadgarstku, pchnęła Jedynkę na Dwójkę i zderzyli się czołami. Podbiegł do niej Numer Trzy z wysoko podniesioną ręką, więc odchyliła się, zasłoniła przed ciosem Jedynką, a gdy ześlizgnąwszy się po ogolonej głowie, ostrze noża obcięło mu ucho, puściła ryczącego z bólu żula, który upadł z szyją czarną od lejącej się strumieniem krwi. Natychmiast zrobiła wykrok i szybkim „korkociągiem” wpakowała wciśnięte między knykcie klucze w prawe oko Numeru Trzy, czując, jak na jej palce tryska płyn oczny. Wyszarpnęła klucze z oczodołu i przeorała nimi nos oraz lewe oko – na to być może będzie widział. Trójka wrzasnął: „Suka!” i runął na ziemię, zasłaniając twarz trzęsącymi się rękami. Po ledwie trzech sekundach walki dwóch zakrwawionych bandziorów wiło się na chodniku, ale Numer Dwa prawie siedział jej na karku i wiedziała, że jeśli ją powali, rozwścieczeni bólem rzucą się na nią we trzech i będą tłukli jej głową w beton, aż zobaczą mózg w świetle latarni. Dlatego niewiele myśląc, zsunęła z ramienia pasek, chwyciła torbę za skórzane rączki, wzięła płaski, łukowaty zamach i grzmotnęła

go torbą w lewą skroń. Ważący prawie dwa kilo obudowany stalą nadajnik i jego zaszyte w sztywne dno torby części uderzyły w kość z cichym metalicznym trzaskiem. Numer Dwa zachwiał się i gwałtownie usiadł z zezowatymi oczami. Popatrzyła na nich, ciężko oddychając: jeden leżał nieprzytomny na brzuchu, drugi skowyczał zwinięty w kłębek, trzeci wciąż siedział i patrzył przed siebie niewidzącymi oczami. Te trzy karaluchy omal wszystkiego nie zniszczyły, omal jej nie zdekonspirowały, nie wysłały na Butyrki, do celi z sosnowym kulochwytem na ścianie i rowkami wyżłobionymi w pokrytej brązowymi plamami cementowej podłodze, którymi spływały spłukiwane przez strażników płyny organiczne rozstrzeliwanych więźniów. Ot, i kolejny, jakże czarujący kawałek Rosji: pięć lat niewyobrażalnego ryzyka i ucieczek, pięć lat przekazywania bezcennych danych wywiadowczych – ich ilość mogłaby przeliczyć na metry – pięć lat niezliczonych spotkań w niezliczonych kryjówkach, a wszystko po to, żeby parę kroków od domu omal nie wpadła przez trzech zamroczonych durniów, chamskich prostaków równie leniwych, okrutnych i drapieżnych jak ci z wewnętrznego kręgu Putina zasiadający w ozdobionych drogimi kamieniami komnatach Kremla. Jedni i drudzy byli toczącym Rosję rakiem. Ryzykowała życie a ci trzej omal go jej nie odebrali. Mało brakowało i wylądowałaby w zalanej ściekami lodowatej celi, mało brakowało i z podwiązaną szczęką leżałaby w kartonowej trumnie, wszystko przez tych bydlaków, tych... Ogarnięta furią podeszła do ogłuszonego torbą śmiecia, rozstawiła szerzej nogi i usztywnioną ręką – zabójczym ciosem Specnazu – uderzyła go w szyję, miażdżąc krtań i kość gnykową. Żul zacharczał i ze wzrokiem wbitym w wierzchołki drzew upadł na plecy. Drgały mu nogi. – Ubludok, kanalia! – szepnęła. Trzy minuty później wciąż trzęsła się tak bardzo, że nie mogła otworzyć drzwi śliskim od krwi kluczem i musiała zrobić to obiema rękami. W mieszkaniu zapaliła tylko małą lampkę przy wejściu. Spódnicę miała zbryzganą czymś czarnym

i mokrym. Przegrała na laptop odebraną depeszę SRAC. Ekran komputera zamrugał, dwie sekundy świecił się na zielono – zdążyła przeczytać tylko słowo „Stambuł” – potem sczerniał i wyświetlił komunikat „Error 5788”. Czort! Głowa tego durnia była widocznie twardsza niż obudowa nadajnika. Teraz będzie musiała odbyć bardzo niebezpieczne spotkanie z kimś z moskiewskiej rezydentury – dlaczego nie z Nate’em? – i wymienić zniszczony sprzęt na nowy. Rzuciła ubranie na podłogę, zdjęła buty i przejrzała się w lustrze. Klucze zdarły skórę między knykciami i pulsowała jej ręka. Światło lampki rzucało cienie na krągłości jej ciała. Pięć lat, szmat czasu. Była teraz nieco pulchniejsza, nie wystawały jej żebra i miała pełniejsze piersi. Dzięki Bogu, że wciąż miała też płaski brzuch i nie rozlazły się jej biodra. Może to głupie, ale coraz częściej sięgała po francuski wosk do depilacji i powoli do tego przywykała. Z zadowoleniem stwierdziła, że ma szczupłe nogi i kostki. I nagle, jakby wyszła z własnego ciała – w lustrze stał ktoś inny. Zalała ją fala nieznośnego smutku. Stłumiła szloch przytłoczona swoją sytuacją, wieczorną bójką, całym tym szpiegowskim życiem. Spójrz na siebie. Co ty robisz? Kim jesteś? Śmieszną fanatyczką, która bez przyjaciół i ukochanego mężczyzny u boku wbrew wszystkiemu walczy samotnie po nocach, nie mając praktycznie żadnych szans na przeżycie. Jak długo pociągniesz? Skąd siłę woli i determinację czerpał generał Korcznoj, twój mentor, który przez czternaście lat szpiegował dla Amerykanów? Zjawa w lustrze zamrugała, żeby odpędzić łzy. Nie, to nie ona. Płakał ktoś inny.

CIULAMA DE PUI – KURCZAK W SOSIE GRZYBOWYM À LA IOANA Kroimy kurczaka na małe kawałki i gotujemy do miękkości

w osolonej wodzie z grubo pokrojoną marchewką i cebulą. Do roztopionego masła dodajemy mąkę, rosół z kury, żółtko i śmietanę i mieszamy do uzyskania kremowej konsystencji. Podsmażamy na maśle cienko pokrojone grzyby, zalewamy sosem i gotujemy, nie doprowadzając do wrzenia. Dodajemy kawałki kurczaka, posiekaną pietruszkę, przyprawiamy i dusimy na małym ogniu. Podajemy z ziemniakami purée po rosyjsku. (Tłuczone ziemniaki mieszamy ze śmietaną, śmietaną kremówką, żółtkami, koperkiem i masłem. Połowę ziemniaków przekładamy do posmarowanej tłuszczem brytfanny i przykrywamy warstwą skarmelizowanej cebulki oraz drugą połową ziemniaków. Polewamy śmietaną i pieczemy bez przykrycia).

7 Gwiazda Polarna

Dwóch adiutantów prowadziło ją jaskrawo oświetlonymi korytarzami. Miała kamienną twarz. Spotkanie z Gorelikowem, niezapowiedziane i prawdopodobnie rutynowe, ale jak zawsze nastawiła się na to, że w gabinecie będzie pełno tajniaków, którzy natychmiast ją aresztują. Wot, i szpiegowskie życie. Byli na drugim piętrze gmachu Senatu, gdzie kiedyś wygodnie mieszkali Lenin i Stalin i gdzie w 1932 roku Nadieżda Alliłujewa, druga żona Stalina, popełniła samobójstwo. Pewnie strzeliła do siebie z rewolweru, pomyślała Dominika. Zrozumiała, że wyszła za wysłannika Lucyfera, i postanowiła ze sobą skończyć. Adiutant zapukał do zwykłych drewnianych drzwi, chwilę odczekał i gestem ręki zaprosił ją do środka. Kremlowski gabinet Antona Gorelikowa, narożny pokój w północnym skrzydle gmachu zbudowanego na planie trójkąta, przestronne pomieszczenie z posadzką wyłożoną dywanami w kolorze czerwonego wina, pełnymi książek półkami i zwisającym z sufitu bogato zdobionym kryształowym żyrandolem. Biurko było zasłane dokumentami i różnokolorowymi teczkami. Ile on prowadzi operacji? – zastanawiała się Dominika. Gorelikow wstał. Tego dnia był w granatowym garniturze w rozmytą kratkę od Kitona, błękitnej koszuli Mastai Ferretti i czarnym krawacie z dzianiny od braci Gitman. Jest bardziej elegancki niż londyński bankier, pomyślała. Bije na łeb te spocone kupy łoju z kremlowskiej Rady Bezpieczeństwa. – Gotowa do podróży? – Powitał ją z wyciągniętymi rękami,

jak dziadek wnuczkę wracającą do domu po wiosennych feriach. Uścisnęła mu dłoń, usiadła w eleganckim skórzanym fotelu stojącym naprzeciwko biurka i skrzyżowała nogi, pamiętając, żeby nie kiwać stopą. Doktor Anton przeczytał już jej projekt operacyjny – dokument zawierający szczegóły jej przykrywki, tajnej podróży i protokoły spotkań z Susan – który poprzedniego wieczoru, zastrzeżonym szyfrowanym kanałem, przesłała mu z kwatery głównej SWR w Jasieniewie. – Świetny plan, pani pułkownik, znakomite rzemiosło, dobra robota – powiedział z uśmiechem, tonąc w pulsującej niebieskiej chmurze. Dziwne. Zazwyczaj tak nie wibrował. Musi mieć w zanadrzu jakieś draństwo. – Sierżant Błochin sam organizuje sobie podróż i skontaktuje się z panią na miejscu. W Nowym Jorku będzie dyskretnie panią ubezpieczał, ale nie podczas, powtarzam, nie podczas spotkania z Susan. Wyraźnie dałem to do zrozumienia i jemu, i majorowi Szłykowowi. Jeśli Błochin nie zastosuje się do poleceń, proszę przerwać wykonywanie zadania, żeby nie narażać Susan na niebezpieczeństwo. Dominika kiwnęła głową, zastanawiając się, jak u licha powstrzyma Błochina, gdyby rzeczywiście musiała zainterweniować. Żadna Systema nie poradziłaby sobie z jego zwierzęcą siłą. Pogrzebała w dokumentach i trochę o nim poczytała. Josip Błochin służył pięć lat w Afganistanie, gdzie w 1979 roku, w wieku dwudziestu kilku lat, dowodził jednostką Specnazu biorącą udział w operacji Sztorm 333, atakiem na pałac Hafizullaha Amina, w którym zginęło ponad dwustu prezydenckich ochroniarzy. Według nieoficjalnych raportów, na pałacowym balkonie powiesił ciało jego kochanki, znak dla mieszkańców Kabulu: teraz jesteśmy tu my, Sowieci. Potem, żeby ostatecznie rozstrzygnąć kwestię dziedziczenia, chwycił za nogi pięcioletniego syna prezydenta i roztrzaskał jego głowę

o mur. Mimo to nie był ani mającym zwidy weteranem, ani chorym psychicznie katem. Z zaskoczeniem przeczytała, że po wojnie ukończył szkołę podoficerską, ćwiczył za granicą z oddziałami zaprzyjaźnionych służb specjalnych, nauczył się wietnamskiego i napisał dobrze przyjęty artykuł na temat taktyki działania małych oddziałów bojowych, który opublikowano w tajnym biuletynie Centrum Technologii i Analiz Strategicznych Akademii Wojskowej imienia Frunzego. I miał czarne skrzydła czystego zła. Jaskiniowiec czy geniusz? Musiała na siebie uważać. On i Gorelikow, dwa końce spektrum. Spojrzała w okolone kotarami okno i ponad blankami Kremla powędrowała wzrokiem na plac Czerwony, gdzie widać było cebulowate kopuły katedry św. Bazylego i mauzoleum Lenina pod kremlowskim murem. Spoczywająca pod szkłem woskowa mumia Władimira Iljicza nie wpływała już na przebieg wydarzeń w Nowej Rosji Putina, ale Dominika zastanawiała się, czy Gorelikow staje czasem przy oknie, żeby skontaktować się telepatycznie z wodzem rewolucji i innymi wizjonerami z kremlowskiej nekropolii, Susłowem, Dzierżyńskim, Breżniewem, Andropowem i mistrzem destrukcji Stalinem. Przemawiali do niego z grobu? Uczyli go tajników oszustwa i zdrady? Doktor Anton wziął teczkę, obszedł biurko i usiadł obok niej. Przez następne dwie godziny omawiali szczegóły misji, które znała na pamięć i mogłaby wyrecytować we śnie. Nie, wiedziała, że tego dnia ma do czynienia z Gorelikowem, który próbuje ją pozyskać i przyciągnąć do siebie, który chce obdarzyć ją sympatią i wsparciem. Przypomniało jej się, co Benford powiedział kiedyś o kremlowskich sojuszach: sowieccy urzędnicy mawiali, że dzień, w którym ktoś zostaje ulubieńcem Stalina, jest początkiem jego końca. Doktor Anton spojrzał w zadumie na wiszący nad nimi żyrandol. Tak jak we wszystkich żyrandolach na Kremlu, w podstawce jego świecznika, z której zwisały kryształowe wisiory, był ukryty

malutki mikrofon cyfrowy – 24 bity, 48 kHz – dlatego mówiąc do Gorelikowa, mówiła jednocześnie do prezydenta. Z Paryża miała polecieć do Toronto, tam wsiąść do pociągu linii Maple Leaf i doliną rzeki Hudson dojechać do Nowego Jorku; na dworcach kolejowych amerykańska kontrola graniczna była mniej dokładna niż na lotniskach. Następna sprawa: system łączności. Jej głównym zadaniem było przekazanie Susan dwóch telefonów ECHO szyfrowanych 256-bitowym kluczem szyfrującym, które specjaliści z Zarządu T skonstruowali w taki sposób, żeby zsynchronizowane tylko jeden z drugim, nieustannie zmieniały częstotliwość, przeskakując ze stacji bazowej do stacji bazowej, co skutecznie uniemożliwiało ich namierzenie. Susan miała dać jeden z nich Magnitowi podczas spotkania twarzą w twarz i w ten sposób nawiązać z nim stały, bezpieczny kontakt. Magnit będzie się komunikował tylko z nią, niemożliwą do wytropienia anonimową Amerykanką, której nie znało FBI ani CIA. Nawet jeśli zajdzie potrzeba kolejnych spotkań, bezpieczeństwo zostanie w pełni zachowane. W Stanach Zjednoczonych Dominika nie będzie miała możliwości skontaktowania się z Kremlem oficjalnymi kanałami – nowojorski riezidient z rosyjskiego konsulatu przy Wschodniej Dziewięćdziesiątej Pierwszej Ulicy nic nie wiedział o jej wizycie. Będzie zdana tylko na siebie i właśnie to sprawiło, że niezadowolony Szłykow uparł się na obecność Błochina. Niedoczekanie twoje, pomyślała. Gorelikow podał jej kopertę z namiarami miejsca spotkania na Staten Island. – Na wyspie? – spytała. – Jak się tam dostanę? Doktor Anton przerzucił kilka kartek. – Chyba... promem z Manhattanu. Susan zna miasto. Jestem pewien, że to bezpieczny teren. Podał jej małe czarno-białe zdjęcie i zaskoczona zobaczyła atrakcyjną blondynkę w okularach. – Mieszka w USA od końca lat dziewięćdziesiątych i jest wybitną profesjonalistką, naszym najlepszym nielegałem. –

Gorelikow zajrzał do akt. – Ma doskonałą legendę i wpływowe stanowisko; jest wydawcą jednego z najlepszych liberalnych czasopism na Manhattanie, szeroko znaną i szanowaną postacią wśród przedstawicieli tego zawodu. Jej koledzy niczego nie podejrzewają. Nie mają pojęcia, że od tylu lat pracują z oficerem SWR. To doskonała przykrywka. W razie konieczności może pani zainicjować kontakt, dzwoniąc na jej czysty numer z anonimowej komórki, ale tylko w przypadku niebezpieczeństwa. I odwrotnie, jeśli będę chciał wysłać pani wiadomość za pośrednictwem Susan, ona zadzwoni do pani i nas umówi. Tu są numery, hasła wywoławcze i harmonogramy spotkań. Łatwe i proste. Dominika chciała wziąć zdjęcie – Benford sprzedałby swojego pierworodnego, żeby dopaść Susan – ale Gorelikow je zabrał. – Przyślę panu dokładne sprawozdanie z podróży – powiedziała. I w myśli dodała: zaraz po odprawie z Gable’em i Benfordem. Ponieważ nadajnik SRAC uległ uszkodzeniu – gopnik miał piekielnie twardą czaszkę – musiała zaczekać na spotkanie ze swoimi prowadzącymi i przekazać im szczegóły osobiście. – Mam do pani pełne zaufanie – odrzekł doktor Anton, zerkając na zegarek, cieniutki jak papier Audemars Piguet Millenary Quadriennium z widocznym mechanizmem, wahnikami, zapadkami i kółeczkami, które cichutko terkotały, drgały i obracały się niczym trybiki w jego głowie. * Nowy Jork, Nowy Jork. Było jak we śnie. Dominika – alias Sybille Clinard, Francuzka – przyleciała z Paryża do Toronto i pociągiem osobowym linii Maple Leaf przejechała malowniczą doliną rzeki Hudson, pełną duchów ze Sleepy Hollow i rozespanych Holendrów. Dużo czytała o tym mieście i była podekscytowana, że nareszcie je zobaczy. Funkcjonariusze

amerykańskiej straży granicznej, którzy wsiedli do pociągu, nawet na nią nie spojrzeli, zresztą i tak się nie bała. Ciągnąc za sobą walizkę na Penn Station, czuła się jak w domu, chociaż moskiewskie metro było bardziej zatłoczone, a dworce bez porównania ładniejsze – brudne podziemia tej stacji miały się nijak do wspaniałego dworca Kijowskiego ozdobionego mozaikami i żyrandolami. Wszędzie widziała sklepy i słyszała muzykę, a do mężczyzny w kapeluszu, który tańczył za napiwek, przyłączyła się jakaś kobieta. Ach, ci Amerykanie. Rosjanie byli bardziej powściągliwi, poważniejsi i wychodzili do miasta porządnie ubrani. Nowojorczycy robili wrażenie półnagich. Wtaszczyła walizkę na górę, pchnęła drzwi, wyszła na ulicę i oniemiała. Ryk miasta zalał ją jak fala. Ruch na Siódmej Alei był jak rzeka, która wystąpiła z brzegów, słońce przesłaniały drapacze chmur, wprost niemożliwe skupisko strzelających w niebo wież, wyniosłych i majestatycznych niczym ściany szklanych kanionów rozchodzących się we wszystkie strony świata. Przytłoczona ich liczbą, zadarła głowę jak dieriewienszczyna, prosta baba ze wsi, ale miała to gdzieś. Tak, Moskwa też była miastem, podobnie jak Paryż, Rzym, Londyn czy Ateny, ale nie takim jak to. To miasto, elektryzujące i tętniące życiem, nie miało sobie równych, to miasto było Gwiazdą Polarną ludzkości. Oszołomiona hałasem i dochodzącymi zewsząd wibracjami, czując się jak mysz w skrzypcach, mocno zacisnęła dłonie. Potrząsnęła głową. Znała nazwę i adres hotelu, znała na pamięć trasę, poza tym musiała znaleźć bezpieczny telefon, żeby zadzwonić do bratka, ale najpierw chciała się przejść i wszystko zobaczyć. To miasto stanowiło uosobienie Ameryki, jej energii, przemysłu, jej bezgranicznej wolności. Właśnie tego pragnęła dla Rosji. Właśnie dlatego szpiegowała dla CIA, właśnie to określało jej nutro, niemożliwe do wytłumaczenia pojęcie rosyjskiego jestestwa. Kiedy przeciskała się przez tłumy przechodniów na chodniku, przyszło jej do głowy kilka zupełnie niezwiązanych myśli, jakby wywołanych przez panujące na ulicach szaleństwo.

Boże, jak tu można sprawdzić swój status? Czy szaszłyki z tych samochodów są jadalne? Czy tu też są gopniki? Morze podskakujących głów, twarze wszystkich kolorów i przynależności etnicznych, taksujące oczy, rozedrgane ręce, kroczące nogi – jak tu stwierdzić, czy nikt za mną nie idzie? Przecież wszystko tonie w ławicy ludzkich kolorów, nierozróżnialnych i bezużytecznych. Jako szefowa kontrwywiadu SWR wiedziała, jak radzą tu sobie jej koledzy z nowojorskiej rezydentury i od pięciu lat raportowała o tym Benfordowi. Ale ujrzawszy to wszystko na własne oczy, uzmysłowiła sobie prawdę. To dlatego w najbardziej delikatnych sprawach centrala wykorzystywała nielegałów. Kto wypatrzyłby ogon w tej dżungli? Wybrany przez Gorelikowa Jane Hotel w West Village, mały i anonimowy, był jak z filmu. Irytująco gadatliwy goniec hotelowy uśmiechnął się do niej (Rosjanie uśmiechali się jedynie do znajomych i członków rodziny, bez powodu robi to tylko głupiec) i uparł się, żeby powiedzieć jej, że na przełomie wieków hotel był pensjonatem dla żeglarzy i w 1912 roku dochodzili tu do siebie rozbitkowie z „Titanica”. Podziękowała mu i już nie zaprzątała nim sobie głowy. W wysokim wiktoriańskim holu, wśród półfilarów ozdobionych mozaikami tak kolorowymi, że rozbolały ją oczy, rósł gąszcz rozłożystych palm w miedzianych donicach. W barze urządzonym w zwariowanym stylu artystycznej bohemy stały tysiące świec, welurowe sofy, pasiaste fotele i hipopotam z brązowej skóry, a na wysokim kominku pasła się wypchana owca w kolorze toffi, z krowim dzwonkiem na szyi. Byłoby zabawnie uwieść Nate’a w tej scenerii. Idąc do swojego pokoju mrocznym korytarzem wyłożonym boazerią, czuła wokół siebie obecność duchów z „Titanica”. Kiedy zmagała się z kluczem magnetycznym, z pokoju na końcu korytarza wyszła staruszka w wełnianym kostiumie i absurdalnym toczku. Siwe włosy miała upięte w kok, a na jej nosie tkwiły okulary ze szkłami w kształcie półksiężyca. Bezszelestnie ruszyła w jej stronę po przetartym chodniku,

prawą ręką przytrzymując się desek boazerii. Dominika rozpłaszczyła się na ścianie, żeby zrobić jej przejście, i na chwilę spotkały się wzrokiem: staruszka miała bursztynowe oczy. Oczy myśliwego, ślepia wilka, drapieżnego ptaka. Nad jej głową wisiała silna, niebieska aureola. Przebiegłość, wyrachowanie i podstęp. Na co się wiedźma gapiła? Nie pasowała do tego modnego hotelu. Dominika zmarszczyła brwi i nagle ją olśniło: obserwują mnie. Starucha jest psem aportującym, ma donieść, że już przyjechałam. Centrala prowadzi sprawę Magnita na wielu poziomach. Kobieta zniknęła za rogiem. Pokój był kiszkowaty jak przedział kolejowy i wyposażony w koję zamiast łóżka. Wyobraziła sobie, że zapierając się nogą o ścianę, kocha się tu z Nate’em. Położyła na łóżku walizkę i torbę, a do zapinanej na zatrzask torebki na ramię włożyła telefony ECHO, mały portfel z pieniędzmi i komórkę. Telefony: nie mogła ich zgubić. Nie miała wątpliwości, że starucha na korytarzu była dzwonkiem alarmowym. Namierzą jej komórkę i będą ją śledzili, może nawet założyli w niej podsłuch. Do drugiej kieszeni torebki wpięła gruby długopis ze szpiczastym metalowym czubkiem, taktyczny szpikulec bojowy, swoją jedyną broń. Wyszła na ulicę, chcąc zniknąć przed przybyciem Błochina, sprawdzić teren i zadzwonić do bratka. Co tam FBI, miała teraz na głowie doktora Antona i jego sztuczki, swoich rodaków, którzy najpewniej ją śledzili. Czy wlijanije, wpływy, Gorelikowa rozciągają się aż na nowojorskie ulice? Kim są ci, którzy będą za nią chodzili? Cóż, tak długo szpiegowała dla Nate’a i innych, że nie zamierzała dać się im ograć. Skręciła na wschód i włożyła duże, modne okulary przeciwsłoneczne, a ponieważ w ich szkła chłopcy z Zarządu T wbudowali malutkie lusterka, widziała, co się dzieje z tyłu. Na tego rodzaju zabawkach nie można było całkowicie polegać – wykrywanie ulicznego ogona jest dużo bardziej skomplikowane – ale od nadmiaru głowa nie boli. Chodziła trzy godziny, głównie spokojnymi bocznymi uliczkami, bo tam łatwiej było umknąć powtarzającym się

przechodniom, tym podejrzanym i tym zwyczajnym. Jeśli śledząc jej komórkę, ci z rezydentury sprawdzą, gdzie i kiedy chodziła, będą mogli zarzucić jej tylko to, że zaliczyła solidną trasę sprawdzeniową. Union Square wykorzystała jako pułapkę, wiedząc, że idący za nią tajniacy będą musieli szybko obstawić wszystkie wejścia do parku, co zdradzi ich obecność. Ale nie, nikogo nie zauważyła. Potem szła bez końca ruchliwą Piątą Aleją i z każdą przecznicą zbliżał się do niej Empire State Building, coraz większy, wyższy, coraz bardziej przyzywający i solidniejszy niż Wysotki, Siedem Sióstr Stalina, jak nazywano słynne moskiewskie wieżowce. Co słychać na szóstej? Wciąż czysto. Od czasu do czasu przechodziła na drugą stronę ulicy, żeby się upewnić, ale nikogo nie zauważyła. Zatrzymała taksówkę i dla zmyłki pojechała na południe, za Łuk Waszyngtona, gdzie wysiadła, by następnie przejść przez kampus Uniwersytetu Nowojorskiego i sprawdzić, czy nie zobaczy tam przechodniów, którzy rzucaliby się w oczy wśród młodych studentów. Znowu nic, czysto. Wpadła do restauracji The Smile przy Bond Street – spodobał jej się sufit ze starych desek i ceglane ściany – i sceptycznej barmance w brudnym fartuchu wyjaśniła z przesadnym francuskim akcentem, że jej komórka nie chce zalogować się do nowojorskiej sieci, więc czy mogłaby skorzystać z telefonu? Poza tym, dodała w duchu, muszę zadzwonić do swoich prowadzących z CIA i omówić z nimi sprawę kremlowskiego ataku na podstawy bytu politycznego Ameryki i fundamenty jej bezpieczeństwa, wszystko po to, żeby ochronić wasz zasrany styl życia. Komórkę zostawiła w kieszeni kurtki, kurtkę powiesiła z dala od baru. Bratok odebrał po pierwszym sygnale. Gdy powiedziała mu o komórce i staruszce z hotelu, stłumił śmiech, co podtrzymało ją na duchu. Mówił krótko i zdawkowo; procedury obowiązujące podczas spotkań osobistych omawiali sto razy. – O piątej bądź w muzeum i czekaj na zewnątrz. Chwytasz? Będę cię wypatrywał. – I przerwał połączenie. Tak naprawdę powiedział, żeby o trzeciej czekała na niego

w Monkey Bar przy Wschodniej Pięćdziesiątej Czwartej, popularnej wśród japiszonów restauracji, znanej z fresków przedstawiających słynnych celebrytów (stąd „muzeum”). Powiedział jej również, że w drodze na miejsce spotkania ktoś ją będzie ubezpieczał. Zastanawiała się, czy po drugiej stronie ulicy znów zobaczy starą ekipę i szczupłego Nate’a, czy znów usłyszy jego głos, usiądzie obok niego na tyle blisko, żeby go dotknąć, poczuć ciepło jego ciała, jego zapach... Przestań! * Gable żuł niezapalone cygaro, prowadząc sfatygowany samochód z dziurawymi plastikowymi siedzeniami i prawosławnym krzyżykiem zwisającym z lusterka na plastikowym łańcuszku. Śledzący Dominikę agenci kontrwywiadu dali mu znak, że teren jest czysty, więc zjechał do krawężnika, otworzył drzwi od strony pasażera i zgarnął ją sprzed restauracji. Gdy ruszyli, przytknął palce do ust i ruchem głowy wskazał komórkę w jej ręku. Dwa razy gwałtownie skręcił w prawo – przy okazji omal nie potrącił jakiegoś przechodnia – i z dużą prędkością przeciął ruchliwą ulicę, przemykając zygzakiem między taksówkami, furgonetkami i autobusami. Po kilku niedoszłych kolizjach Dominika ujęła wiszący na lusterku krzyżyk i teatralnie go ucałowała. Zachwycony Gable puścił do niej oko, przejechał skrzyżowanie na czerwonym świetle i stosując klasyczny manewr dezorientujący (MD), skręcił w Dziewiątą Aleję, w kierunku jej hotelu. Teraz jechał powoli, prawym pasem, nie zważając na trąbiących klaksonami i wygrażających mu taksówkarzy. Ogon? Brak. Byli czyści. Dziesięć ulic dalej zaparkował przy krawężniku przed obskurną restauracją z wykonanym udawaną mozaiką napisem „Kuchnia turecka” nad drzwiami. Gestem ręki kazał jej zostawić komórkę pod fotelem i wysiedli.

Miedziane tace, ceramiczne nazarliki, niebieskie talizmany ze złym okiem – w środku było mroczno i przytulnie. Gable zamówił sałatkę pasterską çoban, dwa kebaby i kiymali ispanak, smażoną mieloną wołowinę z ryżem i szpinakiem. – Będzie ci smakowało – zapewnił. – W Helsinkach stołowałem się z Nashem w tureckiej knajpie. – Helsinki... Skol’ko let, skol’ko zim. Wydaje się, że minęło milion lat. Gable wrzucił do ust kawałek chleba. – Fakt, przeszliśmy długą drogę, zwłaszcza ty. A teraz ad rem: co się dzieje? Dominika mówiła szybko. Opowiedziała mu o instrukcjach Gorelikowa i spotkaniu z Susan. Pokazała mu telefony, myśląc, że ich technicy zechcą je rozebrać i zbadać – były przeznaczone dla nielegała, więc nie założono w nich podsłuchu – ale bratok pokręcił głową. – Mogli je jakoś zabezpieczyć i poznaliby, że w nich grzebaliśmy, a tu, w Stanach, będziesz je miała w ręku tylko ty. Potem opisała mu miejsce spotkania na Staten Island. – Poradzisz sobie na promie? – spytał. – Tak, przeanalizowałam całą trasę, wiem, jak się tam dostać. – Jak ta baba wygląda? Dominika wzruszyła ramionami. – Widziałam ją tylko na małym czarno-białym zdjęciu. Blondynka w okularach. Przenikliwe niebieskie oczy, krótkie włosy. Gable potarł twarz. – Chryste, mamy w mieście szefową nielegałów i nie możemy jej zidentyfikować. Ciekawe, ilu jeszcze ich tu jest. – Nie wiadomo. Zarząd S, który prowadzi ich za granicą, i Zarząd N, który prowadzi ich z kraju, są szczelnie oddzielone od pozostałych służb, nawet od kontrwywiadu, czyli ode mnie. Podano jedzenie i Gable nałożył jej na talerz czubatą łyżkę. Spróbowała. Była to aromatyczna kombinacja smażonego szpinaku i przyprawionej curry wołowiny z niewielką ilością ryżu. Wyśmienite danie. I jadał je Nate! Pytanie padło, zanim

zdążyła się powstrzymać. – Bratok, a gdzie jest Nate? Co robi? Gable odłożył widelec. – Benford wysłał go na inną operację. Do Azji. Chłopak jest teraz bardziej zajęty niż kot zagrzebujący kupę na marmurowej podłodze. Wraca za parę tygodni. Znowu jesteś na niego wkurzona? – Po prostu zadawał pytania, nieważne, jak bardzo drażliwe. – W Rosji mówimy nałomat’ drow, wy mówicie nabałaganić. Tak wygląda nasz romans. Bardak nad bardakom. Gable poklepał ją po ręku. – Nie mam prawa ci tego mówić, ale powinnaś albo zerwać z nim raz na zawsze, albo zwiać na Zachód i skupić się na życiu we dwoje. A przedtem zwerbować kogoś na swoje miejsce. Miłość i szpiegowanie nie idą w parze i prędzej czy później jedno z was oberwie. – Dominika milczała; wiedziała, że Marty ją rozumie. – Tylko nie mów nikomu, że ci to powiedziałem – dodał z uśmiechem i wrócił do interesów. – Z tym ze Specnazu graj w otwarte karty. Niech widzi, że jesteś miła i spokojna. – Dominika kiwnęła głową. – Z tą babą spotkaj się sama, ale poza tym trzymaj go w zasięgu ręki. Napisze raport z podróży, więc niech myślą, że cały czas miał cię na oku. Po spotkaniu spikniemy się jeszcze raz. I spróbuj czegoś się o niej dowiedzieć, ale dyskretnie. – Pomachał do młodego mężczyzny siedzącego przy stoliku na drugim końcu sali i podszedł do nich Lucius Westfall. – Ten smutny sierściuch to Westfall. Może zobaczysz go na ulicy, bo w razie czego ma nam pomagać. Dominika uśmiechnęła się i uścisnęła mu rękę, zauważając, jak nerwowo drży jego niebieska aureola. Bardzo mu współczuła, bo znała Gable’a. – Miło mi pana poznać. Westfall bez słowa skinął głową, wyraźnie poruszony spotkaniem ze słynną Divą. Nie miał pojęcia, że jest taka piękna. Skłonił się niezdarnie, odwrócił i wyszedł. – Bratok, chyba się nad nim nie znęcasz? – powiedziała. – Jest

taki młody. Ty też kiedyś taki byłeś. – Ja urodziłem się stary – burknął Marty. – Opowiedz mi o tym sierżancie. – Nazywa się Błochin i jest jeszcze gorszy niż Ziuganow czy Matorin. Jest inteligentny, ale w oczach ma... Jak wy to mówicie? Rozżarzone... kamyki, takie jak w palenisku na szaszłyki. – Rozżarzone węgle? Więc lepiej nie siłuj się z nim na rękę. – Za dwa dni idziemy razem na imprezę w Hiltonie przy Szóstej Alei. Będzie przemawiała Daria Riepina, rosyjska dziennikarka, ta dysydentka. Zbiera pieniądze na Ruch Wolnej Rosji i głośno krytykuje wszystko, co robi Putin. Jest nieustraszona, ale tu, w Ameryce, może jej grozić niebezpieczeństwo. – Chcesz tam iść? – spytał Gable. – Czy to mądre? Ten wężojad ze Specnazu chce posłuchać jakiejś dysydentki? Po cholerę? – Wspólne wyjście umocni moją wiarygodność. To impreza publiczna, przyjdzie dużo ludzi. Będę się trzymała z tyłu i wyjdę wcześniej. Co do Błochina, myślę, że jest po prostu ciekawy, jak pies węszący pod latarnią. To będzie jego ostatni wieczór w Nowym Jorku. Następnego dnia wracamy oddzielnie do Moskwy. – Kiedy wrócisz, jak najszybciej wygrzeb nazwisko tego Magnita, dobra? – Prędzej czy później coś się komuś wypsnie... – Tak, ale musimy namierzyć go wcześniej, zanim wprowadzą cię w sprawę i oficjalnie powiedzą, jak się nazywa. Jak by to wyglądało, gdybyśmy aresztowali go w ten sam weekend? Poza tym ten kutas sprzedaje informacje hurtowo. Goni nas czas. – Jest pewien problem. – Opowiedziała mu o niesprawnym nadajniku SRAC, którym roztrzaskała czaszkę moskiewskiemu ulicznikowi. Marty pokręcił głowa. – No właśnie, zastanawialiśmy, dlaczego od tygodnia

milczysz. Powiedziałem im, że masz chłopaka i nie wstajesz z łóżka. – Wot, niekulturnyj – prychnęła. – Cholera, fatalny moment na utratę sprzętu. Wyślę depeszę do naszych i dadzą ci nowy. Chcesz, żeby zostawili go w skrytce, czy odbierzesz osobiście? – Jeśli masz tam kogoś, kto nie przywlecze za sobą ogona, szybciej byłoby osobiście, bo nie musiałabym łazić ze szpadlem po lesie. Na liście zostało pięć dobrych miejsc. – Na pewno? Wolałbym złamać jeden paznokieć, kopiąc szpadlem w ziemi, niż dziesięć, wyciągając cię z więziennego lochu. – Zazwyczaj nie przypominało się agentom, co może ich czekać, ale Gable i Dominika porozumiewali się na innej płaszczyźnie. – Bratok, to dlatego, że jesteś taki delikatny i wrażliwy. – Żebyś, kurwa, wiedziała. – Marty pomachał ręką do kelnera i poprosił o rachunek.

KIYMALI ISPINAK – WOŁOWINA ZE SZPINAKIEM PO TURECKU Drobno posiekaną cebulę podsmażamy na maśle z dodatkiem oliwy z oliwek. Dodajemy zmieloną wołowinę i smażymy, aż zbrązowieje. Dodajemy pokrojone w kostkę pomidory, pastę z czerwonej papryki, przecier pomidorowy i garść przepłukanego ryżu. Doprawiamy do smaku i mieszamy. Na wierzchu kładziemy warstwę pokrojonego szpinaku, przykrywamy i dusimy na średnim ogniu, aż szpinak „zwiędnie”, a ryż zmięknie. Podajemy z łyżką jogurtu i chrupiącym wiejskim chlebem.

8 Podkuć pchłę

Dominika siedziała na górnym pokładzie dudniącego zatłoczonego promu płynącego na Staten Island i z rozbawieniem obserwowała stojących przy relingu ludzi – niemal wszyscy wyglądali na turystów – którzy wskazując rozmywającą się w oddali panoramę Manhattanu, z ożywieniem rozmawiali i robili zdjęcia. W pewnej chwili szybko przeszli na prawą burtę, żeby zrobić zdjęcie Statui Wolności, a potem wrócili, żeby patrząc na zabytkowy szkuner ze skośnymi żaglami, który właśnie przecinał zatokę, pokrzyczeć do jego załogi jak stado gęsi. W szortach, podkoszulkach, stanikach, traperkach, trampkach, zwykłych butach i sandałach tworzyli dziwaczny tłum, który drażnił rosyjską wrażliwość Dominiki. Ona była w lekkiej bawełnianej sukience w kwiatki, modnych butach na niskich obcasach i ciemnych okularach z wbudowanymi lusterkami, a na ramieniu miała beżową torebkę. Mimo głośnych pasażerów uznała, że pływające po zatoce nowojorskie promy, wielkie i pomarańczowe jak urodzinowy tort, są prawdziwym cudem w porównaniu z buchającymi dymem wodolotami o rekinim pysku kursującymi po jeziorze Ładoga. Kiedy wchodziła po rampie na prom, dosłownie porwała ją fala podekscytowanych, śmiejących się ludzi, ale gdy minęli strażników z łagodnymi psami wytresowanymi do wykrywania ładunków wybuchowych, udało jej się znaleźć względnie zaciszne miejsce z dala od relingu, gdzie mogła cieszyć się słoną bryzą i pomyśleć o czekającym ją spotkaniu z Susan.

Poprzedniego wieczoru po powrocie do hotelu znalazła gumkę recepturkę na klamce, ostateczne potwierdzenie, że spotkanie na Staten Island jest aktualne; zastanawiała się, czy to ta starucha ją tam zostawiła. Jeszcze raz przeanalizowała w myśli trasę sprawdzeniową, którą chciała zaliczyć na wyspie: prom, pociąg, piechotą przez rozległy Moravian Cemetery na Todt Hill i wreszcie miejsce spotkania, bogato zdobione mauzoleum miliardera Corneliusa Vanderbilta, które zbudowano w 1886 roku w odosobnionym, gęsto zadrzewionym zakątku czterdziestopięciohektarowego cmentarza. W Moskwie przestudiowała zdjęcia satelitarne, zapamiętała wszystkie ścieżki i wiedziała, że dotrze tam bez problemu, bez ogona i o czasie. Bóg raczy wiedzieć, kogo powinna obawiać się bardziej podczas tej szalonej operacji, Rosjan, Susan czy FBI. Bratok miał rację: Moskwa działała szybko. Potwierdzenie spotkania z nielegałem nadeszło niecałe czterdzieści osiem godzin po jej przyjeździe do Nowego Jorku. Wyobrażała sobie te pośpieszne konsultacje między Gorelikowem i Putinem na Kremlu, ich ciche głosy skrótowo omawiające dostępne opcje, a potem stoickie skinienie głową niebieskookiego cara akceptujące obraną przez Gorelikowa taktykę. Natychmiast wyszła z hotelu i z telefonu w pobliskim barze zadzwoniła do Gable’a, żeby potwierdzić „jutrzejszy lunch”. Marty kazał jej zachować spokój, ponieważ wszystko, co Dominika powie czy zrobi, zostanie ujęte w raporcie i przekazane oceniającym ją zwierzchnikom. Po jej powrocie mieli się spotkać na Manhattanie. Smagły młody mężczyzna stojący naprzeciwko niej przy relingu – sportowa bluza, zaczesane do tyłu ciemne włosy – najwyraźniej mieszkał na wyspie. Zauważył ją, usiadł obok na plastikowym krześle i zaczął z nią flirtować, wskazując ciekawe miejsca, które akurat mijali, nowojorski port i most VerrazanoNarrows łączący Long Island z Brooklynem, który nie wiedzieć czemu nazywał „trapem makaroniarzy”. Ot, zuchwały czaruś. Nie rozumiała połowy z tego, co mówił, ale uśmiechała się i patrzyła tam, gdzie akurat wskazywał ręką. Kiedy

powiedziała, że jest Francuzką, puścił do niej oko i szepnął: – Wyśmienite wina. Dudnienie silników najpierw złagodniało, a potem, po komendzie „Cała wstecz”, gwałtownie przybrało na sile i prom przybił łagodnie do nabrzeża St. George. Do roboty, pomyślała, już pora. Zarzuciła torebkę na ramię, lekko skinęła głową podrywaczowi i idąc za strzałkami, bez trudu trafiła na sąsiadujący z terminalem peron. Zerknięcie w lewo, zerknięcie w prawo – żaden z idących z boku pasażerów nie guzdrał się ani podejrzanie nie zwlekał, młoda kobieta na chodniku tylko na nią spojrzała, kasjer nie sięgnął po telefon. Czysto. Wsiadła do pociągu. Kiedy zamknęły się drzwi, poirytowana zobaczyła, że podrywacz wskoczył do następnego wagonu i patrzy na nią przez okno w wewnętrznych drzwiach. Nie miała na to czasu: śledzący ją Romeo myślał, że poszczęści mu się z gorącą francuską turystką. Pociąg głośno turkotał, kołysał się i często zatrzymywał na podmiejskich stacjach. Przed jej oczami, po obu stronach torów, roztaczał się zupełnie inny świat. Na terenach komercyjnych na każdym rogu była stacja benzynowa, przed supermarketami piętrzyły się stosy pomidorów, do tego dziesiątki restauracji, których większość głosiła, że robi najlepszą pizzę w Nowym Jorku. Czy to w ogóle był Nowy Jork? Pociąg przetoczył się ze stukotem przez dzielnicę robotniczą, gdzie zobaczyła rzędy zadbanych piętrowych domków z pokrytymi dachówką dachami, przytulonymi do ścian szklarniami i mikroskopijnymi podwórkami – na niektórych były dziwaczne gumowe baseny tak małe, że z trudem mieściła się w nich jedna osoba. Na wszystkich dachach stały szare talerze anten satelitarnych wycelowane w tym samym kierunku. Domki miały się nijak do luksusowych dacz rosyjskich siłowikow, bo nie należały do bogaczy, ale robiły wrażenie wygodnych. Domki, parkujące na ulicach samochody, duże i prawie nowe – jeśli nie było to bogactwo, to na pewno dostatek na szeroką skalę, błagopołuczije, kromka chleba posmarowana masłem z obu stron. Niewielu Rosjan, nawet w Moskwie, żyło na takim

poziomie, mogło tak jeść. Jej rodacy walczyli o przetrwanie, rozpaczliwie próbowali polepszyć swoje życie, nie śmiejąc myśleć o wzniosłych rzeczach ani mówić prawdy. Nie mogli wybierać. Znała na pamięć dziwne nazwy stacji, przez które przejeżdżali: Grasmere, Old Town, Dongan Hills, Jefferson Avenue, Grant City. Ilekroć drzwi otwierały się i zamykały, do pociągu wsiadali i wysiadali z niego ludzie, ale nie zauważyła, żeby ktoś zachowywał się podejrzanie. Podrywacz wciąż obserwował ją z sąsiedniego wagonu. New Dorp, kolejna stacja, ta, na której musiała wysiąść. Zeszła na peron, wraz z grupą pasażerów stromymi schodami szybko dostała się na poziom ulicy i znalazła się na szerokim bulwarze, gdzie panował mały ruch. Na rogu po drugiej stronie zobaczyła włoską piekarnię, której właścicielem był ktoś o imieniu Dominick. Może kiedyś też będę miała piekarnię, pomyślała. Idiotko, przecież zupełnie się na tym nie znasz. Weszła do środka i odurzona silnym zapachem świeżego chleba zauważyła, że nie ma tam kolejki, nikt nie krzyczy na sprzedawcę, a sprzedawca nie obrzuca nikogo obelgami. Kupiła calzone, coś, co wyglądało jak duże rosyjskie czebureki, smażone w oleju pierożki z mięsem. Złocistobrązowe, miało zlepione na falbankę brzegi i podawano je z sosem pomidorowym. Usiadła przy jednym z kilku stolików przy oknie i sprawdziła teren. Paląc papierosa, uparty Romeo wałęsał się po drugiej stronie ulicy. Amerykański gopnik, choć mniej żulowaty niż ci moskiewscy. Boże, że też musiał przyplątać się akurat teraz. Farsz z kiełbasek, papryki i cebuli był przepyszny i wyciekał z ciasta, więc musiała często wycierać usta serwetką. Izobilije, pomyślała, cóż za obfitość. To była miejscowa piekarnia, jedna z setek w okolicy, a nie państwowy sklep. Poszła przed siebie New Dorp Lane. Czyste, szerokie chodniki, pracujący w urzędach ludzie – po obu stronach drzwi małego narożnego sklepu o nazwie Convenient Mart, cokolwiek to znaczyło, zobaczyła stertę skrzynek z butelkowaną wodą. Podrywacz wciąż za nią szedł i wiedziała, że musi go zgubić,

zanim wejdzie na cmentarz. Susan mogła ją obserwować i doszłoby do katastrofy, gdyby nie zdołała się go pozbyć. Już miała wejść do sklepu i spróbować, gdy usłyszała, jak do niej woła: – Hej, Mam’sell! Odwróciła się i wtedy, z odległości półtora metra, zrobił jej zdjęcie komórką, które natychmiast z podziwem obejrzał. Nie licząc oficjalnego zdjęcia z Akademii Wywiadu Zagranicznego, zdjęć paszportowych, które Gable zrobił jej w Helsinkach, oraz tych, które wykorzystywała w fałszywych dokumentach operacyjnych, nie istniała ani jedna „cywilna” fotografia przedstawiająca pułkownika SWR Dominikę Jegorową, a już na pewno nie fotografia zrobiona przez jakiegoś duraka przed sklepem przy New Dorp Lane na Staten Island, czterdzieści minut przed tajnym spotkaniem z główną przełożoną rosyjskich nielegałów. W trzy minuty mogło znaleźć się na jego Instagramie, Facebooku czy Twitterze. Natychmiast podjęła decyzję. – Skoro już pan za mną chodzi, może wskaże mi pan butelkę dobrego amerykańskiego wina w tym sklepie? – wymruczała zalotnie. Romeo podszedł bliżej, roztaczając swój oślizgły czar. – Wskaże czy z panią wypije? Jej ustami poruszył leciutki uśmiech. – To zależy, czy będzie mi smakowało. Weszli do sklepu, między półki z żywnością, gdzie zdumiona przystanęła na widok dziesięciu rodzajów płatków śniadaniowych w torebkach tak kolorowych, że rozbolały ją oczy. Romeo poprowadził ją dalej, przystanął przed chłodnią z rozsuwanymi szklanymi drzwiami i zaczął wskazywać stojące w niej wina, białe i czerwone. Mieli tam wszystko, cokolwiek by zechciała, Almande, Gallo, Carlo Rossi, Blue Nun i Lancers. Romeo powiedział, że wina marki Franzia w kartonie są niedoceniane, a jeśli nie podobają jej się te w chłodni, za ladą jest gin, wódka i żytnia whisky. Wybrała butelkę białego wina. Mężczyzna zapłacił, przeszli na drugą stronę ulicy i usiedli na

osłoniętym betonowym pomoście, po którym nad torami kolejki podmiejskiej biegły żebrowane rury z gorącą wodą. Pomost zatrząsł się, gdy przejechał pod nim pociąg. Błochin dźgnąłby natręta szpikulcem w oko i przebiłby mu mózg, ale ona pociągnęła łyk wina – miało słodki, metaliczny smak – oddała mu butelkę i wykorzystując moment obrotowy bioder, zadała mu silny cios pięścią w bok szyi. Siła uderzenia sparaliżowała nerwy w wyrostku sutkowym i nieprzytomny Romeo runął na twarz na ziemię. Jeśli w ogóle żył, ocknie się dopiero za kilka godzin, kiedy jej nie będzie już na wyspie. Wyjęła komórkę z tylnej kieszeni jego spodni i szpiczastym kawałkiem betonu, jak narzędziem z paleolitu, zrobiła z telefonu nierozpoznawalną plastikową miazgę. Zebrała ją, rzuciła na biegnące pod pomostem tory i pociągnąwszy ostatni łyk wina, cisnęła tam również butelkę, która roztrzaskała się na zaśmieconym torowisku. – Zwiezda, gwiazdor – mruknęła, patrząc na mężczyznę, świadoma, że łatwiej i bezpieczniej byłoby go zabić. Zastanawiała się, czy kiedyś skończy jak Błochin i stosując domyślne rozwiązanie Stalina, będzie zabijała, żeby bez względu na okoliczności usunąć z drogi przeszkodę. Skręciła w prawo, w Richmond Road, szybkim krokiem mijając domy z pomalowanymi płotami i starannie przystrzyżonymi krzewami. Na wielu gankach wisiały amerykańskie flagi. Spokojna uliczka, ani śladu ogona – jestem czysta, jestem oficerem rosyjskiego wywiadu, który grasując w Ameryce, idzie na spotkanie ze „śpiochem”. Niebo było czyste, świeciło słońce, wciąż utrzymywała się umiarkowana temperatura. Porośnięta bujnymi pnączami milinu, bogato zdobiona brama Moravian Cemetery stała otworem. Dominika bez wahania, jakby przychodziła tu co tydzień, skręciła w lewo i minąwszy spokojne jeziorko, w którego wodach kąpały się gałązki wierzb płaczących, poszła dalej biegnącą wśród nagrobków asfaltową alejką; niektóre sześciometrowe obeliski i zwieńczone ekstatycznymi aniołkami zigguraty były naprawdę ekstrawaganckie. Minęła rzędy

niewielkich grobowców wzniesionych na porośniętych trawą kurhanach, kamiennych krypt z wyrzeźbionymi na nadprożu nazwiskami rodowymi, jakże różniących się od dziwacznych nagrobków gangsterów, zamordowanych dziennikarzy czy zamęczonych dysydentów na moskiewskim Cmentarzu Nowodziewiczym, pomników z niepokojąco realistycznymi podobiznami zmarłych wyrytymi w marmurze. Putina też złożą do grobu w Moskwie? Czy spoczywające pod kremlowskim murem potwory przesuną się, żeby zrobić mu miejsce? Czy też wystawią mu na Wzgórzach Worobiowych dwudziestopiętrowy obelisk z porfiru, żeby mógł spoglądać stamtąd na rodinę, której tak zażarcie bronił? Kiedy pomyślała o Putinie, ciepłe słońce skryło się za chmurą i zadrżała z zimna. Cmentarz pogrążył się w stężałym bezruchu. Przestały śpiewać ptaki, ucichł dochodzący z oddali uliczny hałas, jakby duchy przeczuwały, co się zaraz stanie. Poruszyła się rosnąca wokół grobów trawa, a może to tylko lekki wiatr? Ale nie, przecież wiatru nie ma. Weź się w garść, zachowaj zimną krew, spotkaj się z tą suką i skomplikuj życie Putinowi. Znów skręciła w lewo, w kierunku gęsto zadrzewionej części cmentarza, gdzie prawie nie dochodziło słońce i gdzie pachniało zimnem. Przesunęła okulary na czubek głowy, lewą rękę wsunęła do torebki i wymacała trzonek stalowego szpikulca ukrytego w bocznej kieszonce. Spojrzała w lewo, potem w prawo i jej rosyjska wyobraźnia natychmiast podsunęła obraz stada wilków biegnących chyłkiem między drzewami i nie odstępujących jej na krok. Za rogiem alejki zobaczyła masywną bramę z kutego żelaza, wejście do części cmentarza należącej do rodziny Vanderbiltów. Na bramie wisiał ciężki łańcuch, ale dziesięć metrów dalej ogradzający teren murek był na tyle niski, że zadarłszy spódnicę, mogła przezeń przejść. Krętą ścieżką ruszyła w lewo i po chwili znalazła się na trawiastej polanie otoczonej niskim krawężnikiem. Na jej końcu stało mauzoleum z białego kamienia. Miało troje łukowatych drzwi, wysoką ścianę szczytową, dwie stożkowate kopuły na dachu i przypominało

romański kościół. Krypta ciągnęła się od wejścia w bogato zdobionej fasadzie w stronę ziemnego wzgórza za mauzoleum. Słońce wciąż kryło się za chmurami i na polanie panowała martwa cisza. Dominika stała nieruchomo, wytężając słuch i obserwując drzewa. Wykluczone, Gable nie mógłby zastawić tu zasadzki, Susan natychmiast by coś zauważyła. Jako stara weteranka doskonale wiedziała, jakie wybrać miejsce. Dominika zerknęła na zegarek: już czas. Pokonała pięć łukowatych stopni i pchnęła środkowe stalowe drzwi ze zdobionymi uchwytami. Wiedziała, że są zazwyczaj zamknięte i zabezpieczone łańcuchem, ale zamki mechaniczne nie stanowiły żadnego problemu, nigdy. Drzwi otworzyły się łatwo, prawie bezszelestnie, i uderzył ją cuchnący oddech zimnego kamienia, trupi zapach i powiew wieczności. W bocznych ścianach mrocznej komnaty mieściły się krypty z kamiennymi trumnami, a na jej środku stał potężny grobowiec z łukowatym wierzchołkiem i misternie zdobionymi bokami, sarkofag głowy rodziny. – Dobryj dien’, towariszcz – powiedział ktoś aksamitnym głosem. Zaskoczona Dominika omal nie drgnęła. Ściskając szpikulec w torebce, odwróciła się powoli i w kącie krypty zobaczyła tonącą w mroku sylwetkę. Było tak ciemno, że nie widziała jej aureoli; pomieszczenie rozświetlała jedynie smuga mlecznego światła wpadająca przez uchylone drzwi. – Jest pani bardzo punktualna, jak przystało na słynną pułkownik Jegorową. Moskiewski akcent, ale wyuczony, ze śladami rozciągniętych samogłosek typowych dla akcentu nadwołżańskiego. – Dzień dobry. Cieszę się, że mogę panią poznać. – Dominika wyciągnęła rękę, ale zaraz ją opuściła, bo kobieta nie podała jej swojej. – Ile mamy czasu? Rozumiem, że musimy wrócić wieczorem na Manhattan. – Chciała ją trochę rozruszać, żeby się rozgadała. Tylko ostrożnie! – Staten Island to bardzo dziwne miejsce... Mroczna sylwetka wzruszyła ramionami.

– Ciche, odosobnione i zaściankowe. Dobry punkt operacyjny. Aha, więc tu pracujesz. Ciekawe. – Dla mnie cały Nowy Jork byłby wyzwaniem. – Do rytmu miasta łatwo przywyknąć. Nic nie powie, jest zbyt inteligentna. Może zagadnąć ją o sprawy zawodowe, jak profesjonalistka profesjonalistkę? – Pewnie tak, ale podczas służby wiele razy musiałam stawiać czoło przeciwnikowi na ulicy. Oczywiście jako cywil ma pani większą swobodę działania niż dyplomata z rezydentury... Sylwetka lekko się poruszyła. – Chyba tak. Branża wydawnicza to dobra przykrywka, korzystam z niej od wielu lat. Redakcje czasopism są zdominowane przez sprytne, agresywne kobiety; nasi męscy odpowiednicy są bardziej bojaźliwi i mniej dynamiczni. Ale są i minusy, bo użeranie się z autorami to naprawdę ciężka próba. To na nic, wracajmy do interesów. – Mam te telefony, dla pani i Magnita. Zapewniają bezpieczną łączność głosową. Jeśli zechcecie nawiązać kontakt osobisty, musi pani skoordynować to z Zarządem S. Domyślam się, że między Nowym Jorkiem i Waszyngtonem jest wiele dyskretnych miejsc, gdzie będziecie mogli bezpiecznie się spotkać. – Wyjęła zapiętą na zatrzask torebkę z telefonami i przesunęła ją w stronę kobiety po zakurzonym sarkofagu komandora Vanderbilta, podświadomie bojąc się, że zaraz zaprotestuje, iż ktoś, w dodatku Rosjanka, zakłóca mu spokój. – Magnit ma mniejszą swobodę podróżowania – odrzekła Susan. – A w Waszyngtonie łatwiej prowadzić działania kontrwywiadowcze, nawet w samym mieście. I wszystko jasne, spotykacie się w Waszyngtonie. Benford się ucieszy. – Mogę zrobić dla pani coś jeszcze? Czy potrzebujecie czegoś, pani albo Magnit? – Strzelała w ciemno, bo czy istniało coś, czego w przeciwieństwie do SWR Magnit nie mógł zdobyć w Stanach? Złoto w sztabach? Krwawe diamenty? Polon? Dość pytań. Może by tak wyjść z nią na słońce? Zerknąć na jej

aureolę? – Niet, spasibo – odparła Susan z tłumioną irytacją w głosie. Dominika zerknęła na ślad pozostawiony na sarkofagu przez torebkę z telefonami i przyszło jej coś do głowy. – W takim razie chcę zgłosić oficjalne zapotrzebowanie. Przydzielono mi szyfrowany telefon komórkowy do kontaktów awaryjnych, w tym z panią. Wracam do Moskwy i nie chciałabym przechodzić z nim przez kontrolę graniczną. Dzień przed wyjazdem przekażę go pani, a pani bezpiecznie się go pozbędzie. Oczywiście mogłabym wrzucić go do rzeki, ale to bardzo ryzykowne, bo sprzęt wiele razy wyławiano. Musi pani stopić chip, rozbić obudowę i rozrzucić części na jak największym obszarze, żeby nie można ich było znaleźć i poskładać. Nie będzie to wymagało kontaktu osobistego: zostawię telefon w miejscu, które pani wybierze. – W tym mieście można pozbyć się telefonu na milion sposobów – odparła opryskliwie Susan. Pracowała samotnie od dwudziestu lat i opiekunowie z Zarządu N nigdy nie kwestionowali jej decyzji. W głosie Dominiki zabrzmiała groźna nuta, cichy zgrzyt, w którym każdy Rosjanin usłyszałby zapowiedź kłopotów. – Mieszka tu pani bardzo długo... Ile to już lat? Zna pani miasto na wylot i właśnie dlatego kategorycznie proszę panią o pomoc. W tym telefonie są numery pani kontaktów, więc jego zniszczenie jest niejako wymogiem operacyjnym. Susan poruszyła się nerwowo, najwyraźniej poirytowana, że ktoś próbuje jej rozkazywać. Ale było coś, czego każdy nielegał, zwłaszcza taki z długim stażem, bał się bardziej niż dekonspiracji i wpadki: odwołanie, wezwanie do Moskwy, koniec synekury, wygodnego, dostatniego życia, perspektywa, że znów wyląduje w gnuśnym rosyjskim bagnie, znów będzie musiał zmagać się z biurokracją i korupcją, że dostanie biurko w kwaterze głównej, obskurne mieszkanie i – być może – mały samochód oraz medal do noszenia podczas państwowych uroczystości. Koniec z zagranicznymi misjami, koniec z zagranicznymi podróżami. Koniec wszystkiego. A ta

niebieskooka szefowa kontrwywiadu SWR zrobiła właśnie aluzję do jej wieloletniego pobytu w Stanach i mogła wpakować ją w kłopoty z powodu głupiego przepisu. Dlatego z nadąsaną miną podała jej adres i opis skrzynki kontaktowej na Manhattanie. Świetnie, pomyślała Dominika, być może w ten sposób uda nam się zidentyfikować naszą słodką przyjaciółkę. Wiedziała jednak, że zanim spędzi dwa dni w ochronnym cieniu sierżanta Błochina, musi jak najszybciej skontaktować się z Gable’em. Dość tego maglowania. Mała panna Susan nie może nic podejrzewać. Rozmowa się zakończyła. Spotkanie dobiegło końca. Zgodnie z ustalonymi procedurami Dominika wyszła z mauzoleum jako pierwsza i wróciła na Manhattan. Już jej nie zobaczyła. Rosjanie nie mówią, że ktoś jest zawodowcem najwyższej próby, tylko, że potrafi podkowat’ błochu, podkuć pchłę. A Susan właśnie taka była: Dominika nie potrafiłaby wyłowić jej z tłumu, mimo że przez kwadrans stała ledwie półtora metra od niej. Nie poradziłaby sobie, nawet gdyby zależało od tego jej życie. Wiedziała, że tak prawdopodobnie będzie.

CALZONE DOMINICKA Podsmażamy do miękkości cienko pokrojoną żółtą i czerwoną paprykę, półkrążki cienko pokrojonej cebuli i dokładnie rozgnieciony czosnek. Doprawiamy do smaku, dodajemy suszone oregano, ostrą czerwoną paprykę oraz pokruszoną włoską kiełbasę i smażymy, aż kiełbasa zbrązowieje. Lekko chłodzimy, dodajemy mozzarellę, parmezan i posiekaną pietruszkę. Na oprószonej mąką stolnicy formujemy krążki ciasta na pizzę lub chleb; każdy powinien mieć około osiemnastu centymetrów średnicy. Na środku każdego krążka kładziemy niewielką ilość przygotowanej masy, składamy krążek na pół

i zwilżonymi w wodzie palcami sklejamy brzegi. Widelcem wyciskamy na brzegach „falbanki”, następnie robimy w pierożku dziurkę, żeby podczas pieczenia uchodziła z niego para. Pierożki smarujemy z wierzchu oliwą z oliwek, kładziemy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia i pieczemy w średnio rozgrzanym piekarniku, aż zbrązowieją. Po wyjęciu pozwalamy im nieco odpocząć. Podajemy letnie, z podgrzanym sosem marinara.

9 Smak młodego miodu

Ekscentryczny czar Staten Island rozmył się w oddali i Dominika siedziała teraz obok Gable’a na wyściełanej ławie w Employees Only, małym barze przy Hudson Steeet w Chelsea. Było późno i połowa miejsc już się zwolniła. Między kuflem Marty’ego i jej kieliszkiem stał nietknięty talerzyk sałatki z pomidorów w kubeczkach z parmezanu. Właśnie skończyła opowiadać Gable’owi o swojej wyprawie na wyspę, o mauzoleum Vanderbilta i upiornym spotkaniu z Susan. Marty pokręcił głową i upił łyk piwa. – I ani razu nie widziałaś jej twarzy? – Nie wiem nawet, jakiego koloru ma włosy – odparła. – Cały czas stała w cieniu. Jest dobra. Nie naciskałam. – Jezu. I myślisz, że tam spotyka się ze swoimi agentami, na Staten Island? – Powiedziała, że to dobry punkt operacyjny. Ale Staten Island jest bardzo duża, jak ją obstawić? Gable wzruszył ramionami. – Mogły ją zarejestrować kamery na przystani, oprogramowanie do rozpoznawania twarzy. – Może, gdybyśmy wiedzieli, jak wygląda. Ale nie wiemy. – Ano nie wiemy. Zresztą mogła tam dojechać którymś z mostów. – Podpowiedzieć ci rozwiązanie? Coś prosto z podręcznika KGB. Marty sięgnął po szklankę. – Długo to potrwa? Może zamówić następną kolejkę?

Dominika uśmiechnęła się i poklepała go po ramieniu. – Tierpienija, bratok. Cierpliwości, spodoba ci się. Posłuchaj: przed wyjazdem muszę pozbyć się komórki. Zostawię ją w skrzynce kontaktowej gdzieś na Manhattanie, a Susan ma ją wyjąć i zniszczyć. Wydałam jej takie polecenie, tak, i to stanowczo. – I ona na to poszła? – Użyłam surowego głosu pułkownika SWR. Zastraszeni Rosjanie szybko potulnieją. – Akurat. A ty? – Ja nie, ale ty mnie nie zastraszasz. – Bo za bardzo się boję. Dobra, podrzucasz telefon do skrzynki, a my urządzamy zasadzkę i ją zgarniamy? Ryzykowne, z mety staniesz się podejrzaną numer jeden. – Nie, zasadzka odpada, właśnie dlatego. Trzeba przekazać jej tę komórkę w miejscu, które sama wybierze i które zapewni jej całkowite bezpieczeństwo. Żadnych zasadzek i żadnych obserwatorów, nic z tych rzeczy. Marty zerknął na nią kątem oka. – Czekam na pointę. – Oprószymy telefon „metką”. – Czym? Mastką? – udał głupiego Gable. – Co to, do diabła, jest? Dominika roześmiała się. Znała to rzadko używane słowo ze szkoły jaskółek. – Wot i krutoj parien’, ale bystrzak! Dobrze wiesz, co powiedziałam. „Metką”, a nie mastką. Specjalnym proszkiem, którego KGB używała w Moskwie do śledzenia Amerykanów. Benford na pewno ma chemików, którzy potrafią go przygotować. – Moskwa i tak będzie się zastanawiała, jakim cudem straciła śpiocha. Dominika wzruszyła ramionami. – Jeśli namierzycie ją z „metką” na rękach i aresztujecie po kilku miesiącach, nikt mnie z tym nie skojarzy. Jasne, Kreml będzie wściekły, ale centrala dojdzie do wniosku, że po tylu

latach w USA Susan i tak przekroczyła średni czas działania nielegała. Wiem, jak rozumują Rosjanie. Będą szukali kozła ofiarnego, ale jeśli zrobimy to dobrze, Zarząd S nigdy się nie domyśli, dlaczego wpadła, ani nie zrozumie, ile w tym ironii, że po tylu latach wykorzystaliście „metkę” przeciwko nim. Susan wypełni rozkaz i zniszczy komórkę, nie pozostawiając żadnych śladów, ale ubrudzi sobie ręce czymś niewidzialnym. – Nieźle, pogadam z Benfordem. – Gable wyjął telefon, nacisnął przycisk szybkiego wybierania i dwie minuty później do baru wszedł Westfall, który ściskając jej rękę, z wrażenia głośno przełknął ślinę i wymamrotał coś pod nosem niczym zmieszany kelner. Kiedy Dominika wstała i wyściskała go na powitanie, zaczerwienił się jak burak. Marty streścił mu plan, kazał zadzwonić do Benforda z bezpiecznego telefonu i zapędzić go do roboty. Mieli dwa dni, żeby sprokurować własną „metkę”. Lucius skłonił się lekko na znak, że zrozumiał polecenie. Marty pokręcił głową. – Co jeszcze? Strzelisz obcasami jak Prusak? Dominika dźgnęła go łokciem w bok. – Daj mu spokój. Lucius, czy zrozumiałeś, o co chodzi? Westfall kiwnął głową. – Jeśli zrobimy to dobrze, Domi będzie czysta jak dziewicze desusy w Boże Narodzenie – powiedział Marty. – Jak co? – nie zrozumiała Dominika. – Nieważne – mruknął Gable. – To taka figura retoryczna. – Lucius, wiesz, co to znaczy? Westfall znów przełknął ślinę, pokręcił głową i wyszedł, obiecując, że zaraz zadzwoni do Benforda. Dominika współczuła mu jeszcze bardziej niż przedtem. – Dobra – ciągnął Marty. – A więc federalni przeczesują redakcje największych czasopism literackich na Manhattanie, sprawdzając, czyje biurko świeci w czarnym świetle... Dominika ostrzegawczo podniosła palec. – Z „metką” trzeba uważać. KGB miało kłopoty z ustaleniem odpowiedniej dawki i czasem przesadzało. Przez tydzień Susan

uściśnie wiele rąk, wyśle mnóstwo notatek służbowych i zje kilka służbowych lunchów. Za kilka miesięcy wszyscy nowojorscy redaktorzy będą świecili jak świąteczna choinka. Nie tylko oni, połowa waszych agentów literackich też. Marty dopił piwo. – Agentami nikt się nie będzie przejmował. * Josip Błochin szedł Hudson Street ze spuszczoną głową i wzrokiem wbitym w chodnik, nie zważając na przechodniów, słupy latarni czy pojemniki na śmieci ani na to, że w wielkich okularach przeciwsłonecznych okalających jego twarz wygląda idiotycznie, jak niewidomy zapaśnik bez białej laski, zwłaszcza o dziesiątej wieczorem. A że gapili się na niego przechodnie? Miał to gdzieś. Okulary, dzieło specjalistów z Zarządu T, wychwytywały resztkowe ślady izotopów i umożliwiały śledzenie celu na długich dystansach. Za plecami doktora Antona Błochin śledził Dominikę Jegorową na tajny rozkaz majora Szłykowa, który po wyprawie Dominiki na Staten Island polecił mu chodzić za „Miss Cycków SWR” aż do wyjazdu z Nowego Jorku. Major chciał się w ten sposób upewnić, czy SWR nie próbuje im wykraść Magnita i czy Jegorowa nie spotyka się przypadkiem z oficerami z miejscowej rezydentury, angażując ich w podejrzane manewry biurokratyczne celem przejęcia sprawy. Zastrzegł, że „Miss Cycków” nie może się dowiedzieć, że jest śledzona – nie chciał narażać się na gniew Gorelikowa – dlatego ogon musi być niewidoczny. – Podobno jest dobra – mówił – więc jeśli nie dasz rady, od razu sobie odpuść. Nie może cię zauważyć. Goryl ze Specnazu podłubał w zębach. – A jeśli zobaczę, że robi coś ciekawego? – spytał cicho. Szłykow zerknął na jego poorane bliznami czoło. – Na przykład co? – Na przykład, że spotyka się z kimś, kogo nie znam.

Major spojrzał mu w oczy. – To może być ktoś z naszej rezydentury. – Fakt. Ale może to również znaczyć, że Jegorowa gra na dwa fronty. Może nawet z rozkazu Gorelikowa. – Do czego ty zmierzasz? Błochin spojrzał na swoje ręce. – Jegorowa nie jest jeszcze dyrektorką SWR, a już stwarza problemy. Kiedy dostanie gwiazdkę, będzie nietykalna. Szłykow odwrócił się i przełożył jakieś papiery. – Jeden problem do rozwiązania już masz. – Ale drugi wciąż nabrzmiewa. Po co czekać? – Pod warunkiem, że będziesz stuprocentowo pewny. – Czemu byt’, tomu nie minowat’, co ma być, to będzie – mruknął Błochin. Mając przyzwolenie Szłykowa, zaczekał, aż Dominika pojedzie na Staten Island, wszedł do jej pokoju, otworzył szafkę, narzędziem przypominającym praskę kaletniczą wcisnął w skórzane obcasy trzech par jej butów malutkie krążki palladu 103, izotopu używanego w radioterapii, i powąchawszy każdy but, ustawił je dokładnie tak, jak przedtem stały. Ukryte w obcasach palladowe znaczniki pozostawiały świetliste, pomarańczowe ślady, doskonale widoczne – przez specjalne okulary wykrywające promieniowanie gamma – na asfalcie, betonie, marmurze, wykładzinie czy drewnie i słabiej wykrywalne wśród liści, w trawie i na piasku. Co więcej, izotop ten stosowano w procedurach inwigilacyjnych ze względu na jego bardzo krótki czas całkowitego rozpadu, dzięki czemu cel nie mógł przypadkowo odkryć, że jest inwigilowany. Tak więc pomarańczowe kropeczki umożliwiały śledzenie na odległość, ale tylko przez krótki czas, bo szybko znikały podczas złej pogody lub na chropowatej powierzchni. Silniejsze, bardziej agresywne izotopy wykluczono po testach na więźniach gułagu, które wykazały nieakceptowalny wzrost zachorowań na białaczkę i liczby amputacji stóp. Wypatrując na ziemi okruszków promieniotwórczego chleba, Błochin szedł za Jegorową od hotelu, lecz niska

temperatura i lekka mgła zamazywały wskazania znaczników. Gdy po raz trzeci zgubił ślad, szukał go na drugiej stronie ulicy, ale pół godziny później musiał zrezygnować. Miał jeszcze dwa dni i liczył na to, że coś się przez ten czas wydarzy. * Siedząca obok Gable’a Dominika gwałtownie zbladła i po jej plecach przeszedł lodowaty dreszcz: zobaczyła krępego Błochina na chodniku. Wiedziała, że za pięć sekund przejdzie tuż przed oknem dokładnie naprzeciwko ich ławy. W barze było dużo jaśniej niż na ulicy i wystarczyłoby, żeby zajrzał do środka. Zobaczyłby, że pułkownik Jegorowa siedzi z obcym mężczyzną w mieście, którego nie zna i w którym nigdy dotąd nie była, i pomyślałby: szpion! Szpieg. Ogarnięta paniką chwyciła Gable’a za rękę. Nie mogła dać nura pod stolik, bo blokowała ją ława. Ruchem głowy wskazała okno i szepnęła: – Błochin. Marty nie zwlekał ani chwili. Objął ją, błyskawicznie odwrócił i zasłoniwszy ją szerokimi plecami, przytknął usta do jej ust. – Na co czekasz? – warknął, więc posłusznie przeczesała palcami jego krótkie włosy. Ręce miał jak ze stali, usta suche i jędrne, pachniał mydłem i skórą. Otworzyła jedno oko i zerknęła na okno. Błochin zniknął. – Czysto? – szepnął Gable. – Na wszelki wypadek potrzymaj mnie tak jeszcze dziesięć sekund – odparła, tłumiąc śmiech z policzkiem przy jego policzku. Zabrał ręce i spojrzał na nią skruszony. Wiedziała, że w pocałunku nie było ani odrobiny seksu. Marty zareagował tak, jak zrobiłby to w bejruckim zaułku, sięgając po pistolet na widok upierdliwego durnia z kałaszem. Po prostu wykorzystał jedyną broń, jaką miał pod ręką. Nate powiedział jej kiedyś, że wstępując do agencji milion lat temu,

Marty miał żonę, prawdziwą piękność, pianistkę, której wróżono wielką karierę. Jednak życie w Trzecim Świecie – częste wyjazdy czy choćby konieczność nieustannego gotowania wody, w której roiło się od pierwotniaków –– żądało od niego więcej, niż mogła mu dać, i w końcu nie wytrzymała. Zostawiła go w dniu, kiedy posłuszeństwa odmówił klawisz Fis nad środkowym C i kiedy otworzywszy klapę fortepianu buduarowego, zobaczyła żmiję rogatą śpiącą na filcowych młoteczkach. Marty chciał to wszystko załatać, ale rok później żona zginęła w wypadku samochodowym na oblodzonej szosie niecałe siedem kilometrów od domu; dowiedział się o tym w Peru, gdzie właśnie umożliwił kinetyczne przejście w stan spoczynku miejscowemu dealerowi narkotyków, który nieopatrznie rzucił się na niego z nożem w ręku. Już się nie ożenił, ale Nate zdradził jej w tajemnicy, że żona miała na imię Moira. Marty wspomniał o niej tylko raz, właśnie jemu. „Tak kończy każdy agent”, powiedział Nate podczas jednego ze swoich kazań na temat jej ucieczki na Zachód. Gable miał poważną twarz. Mało brakowało i Błochin by ich zobaczył. – Będą kłopoty? Namierzył twoją komórkę? Dominika pokręciła głową. – Dzisiaj jej nie zabrałam. Przed naszym spotkaniem dokładnie sprawdziłam, czy nikt za mną nie idzie, ale tak, myślę, że mnie szukał. Wie, w którym hotelu się zatrzymałam, i mógł iść na oślep z nadzieją, że mnie wypatrzy. Ispugat’ pticu, wypłoszyć ptaka, tak to nazywamy. Stara technika. Gorelikow przysięgał, że Błochin nie będzie za mną łaził, ale mu nie wierzę. Zobaczymy, czy spyta mnie dziś, gdzie byłam. Na wołosok, o mały włos. Coś takiego, dać się przyłapać w tak dużym mieście... – Przekrzywiła głowę. – Nie tylko zabijasz tych złych, ale i dobrze całujesz, jak prawdziwy James Bond. Nie wiedziałam. Ale po dzisiejszym wieczorze nie mogę już mówić do ciebie bratok. Całować się ze starszym bratem? To wielce niestosowne. Od tej pory będę ci mówiła ledieniec. – Lepiej ze mną nie zaczynaj – warknął Gable. – Co to, do

diabła, znaczy? – Ledieniec? Lizaczek. Ty masz swoje dziewicze desusy, a ja lizaczka. – Roześmiała się, cmoknęła go w policzek i potargała mu włosy. Spuścił wzrok i pomyślała, że to urocze. Flejtuchowaty kelner, który widział, jak starszy mężczyzna obściskuje się w kącie z dużo młodszą kobietą, podszedł do nich z rachunkiem. Gable spiorunował go wzrokiem. – Na co się tak gapisz? – warknął. Dominika zaczerwieniła się, z trudem powstrzymując śmiech. – Na nic – odparł tamten. – Młody miód, to młody miód, prawo tego nie zabrania. * Benford siedział przy zawalonym papierami biurku w wydziale kontrwywiadu CIA. Stojący z boku, wypełniony po brzegi potrójny stojak na dokumenty przychodzące nie miał jednej nóżki i niebezpiecznie się chwiał. W drugim rogu biurka leżała sterta segregatorów, tekturowy mur, zza którego Benford łypał na siedzących przed nim gości. Niski i trochę już brzuchaty, tego ranka miał fryzurę, która wyglądała jak beret w siwe cętki. Powiódł dużymi, brązowymi oczami po obu meżczyznach i zatrzymał wzrok na oprawionym w ramkę zdjęciu Jamesa Jesusa Angletona, legendarnego łowcy kretów, którego fanatyczna wiara w to, że Sowieci mają w CIA szpiegów, sparaliżowała pracę agencji na dziesięć lat. Tak jak wiele innych przedmiotów w gabinecie, zdjęcie też wisiało krzywo. Codzienne prostowanie nie przynosiło żadnego skutku, bo każdego ranka wracało do pierwotnej pozycji, co Benford uważał za znak, że wciąż mieszka tu duch Jamesa Jesusa i co noc je przekrzywia. Ale nie miał nic przeciwko temu. Mężczyźni siedzący w dziurawych, chwiejących się płytkich fotelach cierpliwie czekali. Jednym z nich był Lucius Westfall, przedwcześnie rozwinięty analityk z Dyrektoriatu Wywiadu i jego nowy asystent. W drugim fotelu siedział niedbale

lakoniczny Hearsey, szef techniczny, którego Benford lubił i któremu ufał. – Pokażcie, co macie – rzucił. – Czas ucieka. Do jutra wieczorem musimy oznakować ten telefon. Hearsey sięgnął do zapinanej na zatrzask torby i wyjął sześć czarno-białych zdjęć, duży tablet oraz coś, co wyglądało jak zabytkowy rozpylacz do perfum z czarną gumową gruszką i szklanym pojemnikiem. – Na zdjęciach są przedmioty, na których testowaliśmy przyczepność proszku. Rezultaty są takie, jak przewidywaliśmy. Na materiałach włóknistych, a więc na ubraniu, pościeli czy wykładzinie, trzyma się lepiej i dłużej. Na innych powierzchniach, na plastiku, szkle czy metalu, dużo gorzej. – Diva ma przekazać nielegałowi telefon – zauważył Benford. – Nic innego. Hearsey kiwnął głową. – Wiemy, dlatego kupiliśmy etui. – Podsunął mu stosowne zdjęcie. – Rozciągliwy silikon, lepki jak diabli. Proszek przywiera do niego jak kurz do rolki do czyszczenia ubrań. – Wziął tablet, dwa razy stuknął palcem w róg ekranu i ukazało się zdjęcie komórki na szklanej tacy laboratoryjnej. – Zgasiliśmy światło i podświetliliśmy ją ultrafioletem. – Na następnym zdjęciu telefon świecił na zielono. Benford podniósł wzrok. – Dlaczego na zielono? – A dlaczego nie? – odparł Hearsey. – Sowieci używali luminolu i NPPD, nitrofenylo-pentadienalu. Dodawali do tego kwasu chlorowodorowego, żeby proszek świecił na czerwono. Nie chcieliśmy brać tych samych składników, więc wykorzystaliśmy tetrahydro-beta-karbolinę, związek, który powoduje, że podświetlony ultrafioletem pancerzyk skorpiona świeci na zielono. Wpadła na to nasza chemiczka Bunny Devore. Uwielbia skorpiony, wszystko o nich wie i trzyma je w domu jak oswojone zwierzątka. Benford posłał mu spojrzenie jak zakrzywiony pręt zbrojeniowy.

– Zaskakujesz mnie, Hearsey. Skąd ci przyszło do głowy, że interesuje mnie chemia czy ktoś, kto trzyma w domu stado jadowitych pajęczaków? Przyjmij do wiadomości, że interesuje mnie tylko jedno: to, czy ten proszek jest niewykrywalny. Zależy od tego życie naszej agentki. Hearsey podniósł rozpylacz. – Trzeba spryskać telefon z odległości około sześćdziesięciu centymetrów, żeby kropelki równo osiadły. Spokojnie, proszek jest niewidoczny, nie ma smaku ani zapachu. Rozpuściliśmy składniki w metanolu, więc tak naprawdę rozpylamy leciutką mgiełkę, a nie coś, czego używamy do zbierania odcisków palców. W zakresie od dziesięciu do czterystu nanometrów świeci w ultrafiolecie jak szalony i widać go w chromatografie gazowym. – Jasne, na pewno, ale jak długo się utrzymuje? – spytał Benford. – Nie wiemy, bo nie mieliśmy czasu, żeby to sprawdzić. Ale dobrze przywiera i ma dobrą propagację. Jeśli nielegał dotknie etui, a potem zapali światło w biurze, zacznie pisać na komputerze albo wypije kawę z kubka, na pewno go namierzymy. Benford kiwnął głową. – Westfall i ty będziecie musieli pofatygować się osobiście do Nowego Jorku, skontaktować się z Gable’em i wszystko mu wytłumaczyć. Chcę, żebyś rozpylił toto własnoręcznie, z dala od Divy, a potem dopilnował, żeby Diva, nie przenosząc na siebie proszku, zostawiła komórkę we wskazanej przez nielegała skrzynce. Hearsey wstał i zaczął zbierać się do wyjścia. – Jeszcze jedno – dodał Benford. – Odwaliłeś kawał dobrej roboty, i to w tak krótkim czasie. Bardzo ci dziękuję. Kiedyś udzieliłbym ci pisemnej pochwały albo wystosował notę pochwalną dla twojego zespołu, ale dzisiaj, w tej jakże bezbarwnej agencji, jestem zmuszony podarować ci talon do naszego Starbucksa, gdzie żująca gumę dziewczyna poda ci coś, co nazywa dużą café latte.

Ze ściany patrzył James Jesus Angleton, jak zwykle krzywo.

SAŁATKA Z POMIDORÓW W KUBECZKACH Z PARMEZANU Grubo starty parmezan mieszamy z mąką i przyprawiamy czerwoną papryką i czarnym pieprzem. Wykładamy masę na średnio rozgrzaną teflonową patelnię, formujemy cienki placek i smażymy, aż obie strony się zezłocą. Wciąż gorący placek owijamy wokół małego kieliszka czy filiżanki i czekamy, by zastygł, przybierając kształt kubeczka. Kubeczki napełniamy nadzieniem z pokrojonych w kostkę pomidorów i szalotki, które przyprawiamy cukrem, oregano, octem winnym z czerwonego wina i oliwą z oliwek.

10 Niebo kontra piekło

Przedostatni dzień w Nowym Jorku. Zaliczyła już spotkanie z Susan, Gorelikow się nie odzywał, a do szóstej, do imprezy charytatywnej Darii Riepiny, było mnóstwo czasu. Rano powitała Błochina z teatralną wylewnością i poszli razem na spacer po Manhattanie. Mieli dla siebie cały dzień. Po imprezie zamierzała wyślizgnąć się niepostrzeżenie, jeszcze raz spotkać z Gable’em, oznakować komórkę i zostawić ją w wybranej przez Susan skrzynce, na małym cmentarzu w bocznej uliczce dzielnicy mieszkalnej. Po szóstej nie musiała już towarzyszyć Błochinowi: rano wracali oddzielnie do Moskwy, ona przez Paryż, on przez Berlin. W szczelnie zapiętej na trzy guziki marynarce Błochin wyglądał jak prostak ze wsi. Sztywny i oficjalny, prawdziwe niewiniątko, udawał, że nie podziwia cudów miasta, gęstego ruchu, ludzi i wystaw sklepowych. Ale Dominika widziała, że ukradkiem zerka na wszystkie strony, i zastanawiała się, jak jego wyprany przez Specnaz mózg przetwarza wir bogactwa szalejący przed jego kamienną twarzą. Szedł pewnym krokiem, z rękami, które zwisały po bokach jak imadła, w każdej chwili gotowe do działania. Czoło błyszczało mu w słońcu. Mocno ogorzały mógłby uchodzić za rolnika albo robotnika, ale jego chłopska twarz skrywała Bóg wie jakie potworności. Nie odzywał się do niej, a ona nie zamierzała prowadzić z nim rozmowy o niczym. Zresztą o czym by rozmawiali? Spójrz tylko na te wieżowce. Ile to jest w rublach? Na czym powiesiłeś kochankę afgańskiego prezydenta?

Była o głowę wyższa od niego, ale on miał zbite, masywne ciało. Nie, nie masywne – twarde jak kamień. I ledwo widoczną małą łysinę z tyłu głowy, którą starał się zakrywać rzadkimi włosami. W tłumie przechodniów szli jedną z manhattańskich alej, gdy drogę zaszedł im chudy ulicznik, wołając: „Hej, skarbie!” i prosząc ją o dolara. Widziała to już kilka razy i wiedziała, że nic jej nie grozi, ale Błochin pewnie go nie zrozumiał – nie mówił po angielsku – bo szybkim, płynnym ruchem odepchnął go na bok i poszedł dalej jak przez pole dojrzałej pszenicy. Żebrak zatoczył się i zrobił krok w jego stronę, lecz w zwierzęcej sile, z jaką Błochin go popchnął, musiał wyczuć ostrzeżenie i zgodnie z prawem dżungli zszedł mu z drogi – nie, z tym kotem lepiej nie zadzierać. Obrzucił ich tylko z daleka wyzwiskami. – Opanuj się! – skarciła go Dominika. – Nie na ulicy! Jesteśmy tu na lewych papierach. W Moskwie możesz mordować kogo chcesz, ale nie kiedy jesteś ze mną. Spojrzał na nią tak, jakby zastanawiał się, czy ją ugryźć, potem zerknął ponad jej ramieniem, rzucił: Podożdi, otworzył drzwi i wszedł do księgarni. Poszła za nim. Księgarnia była olbrzymia, parter i dwa piętra zastawione półkami, stołami i dużymi fotelami, w których siedzieli czytający coś ludzie. Z piętra dochodził aromatyczny zapach kawy. Błochin stanął przed tablicą z planem księgarni, wgapił się w nią jak Wizygot w drogowskaz na drodze do Rzymu, po czym poszedł do działu beletrystyki, znalazł Zbrodnię i karę Dostojewskiego i zaczął przerzucać kartki. – Przecież nie znasz angielskiego – powiedziała. – Po co to wziąłeś? Spojrzał na nią pustymi oczami. – Nie lepiej przeczytać po rosyjsku? – dodała. – W oryginale? – Chcę nauczyć się angielskiego. I się nauczę. Sam. – „Nauczę się piec chleb”: powiedział to tym tonem. Jego czarne skrzydła rozłożyły się i złożyły. Kłamał. Może jednak znał angielski? – Ale dlaczego akurat Zbrodnia i kara? – Niesamowite.

Przysadzisty komandos, który trzyma książkę jak pistolet i chce ją przeczytać. – Opowiadano mi o tej pozycji – odparł. – To wspaniała powieść. Kto ci opowiadał? – pomyślała. Kumple ze Specnazu, którzy ostrząc bagnety na kwaterze, rozprawiają o Dostojewskim? – To rzecz o zabójstwie usprawiedliwionym wyższymi celami – dodał z zaskakującą klarownością. A więc coś w sam raz dla ciebie, pomyślała. Zostawiła go, wyszła na ulicę i przystanęła przed stoiskiem sklepu obuwniczego trzy domy dalej, na którym wystawiono sandały. Chciała przeprowadzić mały eksperyment: jak Błochin zareaguje, kiedy oderwawszy się od książki, zobaczy, że jej nie ma? Miał ją tu śledzić czy nie? – Podoba ci się ten fason? Aż drgnęła. Stał tuż za nią. Schował do kieszeni ciemne okulary, zabrał jej sandał i zaczął uważnie go oglądać, pocierając skórę grubymi jak ogórek palcami. Jakim cudem tak szybko znalazł ją pięćdziesiąt metrów od księgarni, wśród setek sklepów? Przed wieczornym spotkaniem z Gable’em będzie musiała dobrze sprawdzić swój status. Sierżant Błochin miał sekretne umiejętności, i to nie tylko w dziedzinie podrzynania gardeł. W plastikowej reklamówce niósł Zbrodnię i karę. Potem oświadczył, że jest głodny, i uparł się, żeby pójść do koreańskiej restauracji na żeberka z rusztu, którymi zajadał się jakoby na manewrach zaprzyjaźnionych oddziałów specjalnych w Korei Północnej. Poszli i na jej oczach pochłonął górę błyszczących żeberek, pagórek ciemnoczerwonego kimchi, sałatkę z ogórków i dymki oraz garść sałaty posmarowanej ostrą pastą ssamjang. Potem, dysząc czosnkiem jak syty wieloryb, wszedł do sklepu sportowego, żeby przez godzinę oglądać piły strunowe, toporki kempingowe, maczety i noże survivalowe. Jego oczy mówiły wszystko: w każdym z tych narzędzi widział broń, coś, czym można zabić. – Bardzo pomysłowe – mówił, lekko przesuwając palcami po

zębach piły strunowej. – Zarzucasz ją na gałąź, chwytasz za rączki i tnie drewno jak zwykła piła. Rzeczywiście, pomyślała Dominika. A gardło przetnie dużo szybciej niż sosnowy konar. – Nie pozwolą ci wnieść tego do samolotu – powiedziała. – Napisz depeszę do rezydentury i ci taką przyślą. Zamów dwie, jedną dla siebie, drugą dla Szłykowa. Jego drzewa też pewnie trzeba przyciąć. Błochin puścił tę uwagę mimo uszu i odłożył piłę. Dominika chciała, żeby poczuł do niej wrogość, bo udając, że coraz bardziej go nie lubi i jest coraz bardziej zniecierpliwiona, miałaby wtedy pretekst do tego, żeby wyjść wcześniej ze spotkania z Riepiną. – Na twoim miejscu nie robiłbym sobie z niego wroga – powiedział cicho, kiedy wyszli na ulicę. – Z majora? – spytała. – Dlaczego? – Bo stałabyś się wtedy moim wrogiem – odparł i górna część jego czarnych skrzydeł rozłożyła się lekko jak kaptur rozgniewanej kobry. * Wielka sala balowa w Hiltonie była olbrzymim pomieszczeniem oświetlonym przez żyrandole i potrójne złocone lampy w półokrągłych niszach wysoko na ścianach. Rząd za rzędem, niemal po brzegi wypełniały ją krzesła, na których siedział tłum tysiąca ludzi. Boczne balkony zarezerwowano dla prasy. Wszędzie stały trójnogi kamer telewizyjnych, a podwyższona scena, obramowana królewską purpurą i bocznymi kurtynami, tonęła w blasku reflektorów. Na jej środku stała samotna mównica z mikrofonem. Błochin chciał usiąść w pierwszym rzędzie, ale Dominika odmówiła, woląc miejsce w tylnej części sali, bliżej wyjścia. Błochin upierał się, że im bliżej, tym lepiej, ale ona nie ustąpiła i usiadła tam, gdzie chciała. – Miejsca w pierwszym rzędzie są w zasięgu kamer – syknęła.

– Chcesz, żeby pokazali cię w wieczornych wiadomościach? Błochin nie odpowiedział, ale usiadł obok niej. W sali było głośno i gwarno. Skupieni w grupach przeciwnicy Putina wymachiwali transparentami, na których widniały hasła takie jak WOLNOŚĆ DLA ROSJI, PUTIN MORDERCA czy ŁAPY PRECZ OD WOLNEJ UKRAINY; wiele z nich było napisanych cyrylicą. Błochin trącił ją łokciem i wskazał transparent z napisem POWIESIĆ PUTINA. Agent miał dziwnie senną, rozleniwioną twarz, ale gdyby go lepiej znała, wiedziałaby, że jest to oznaka narastającego gniewu. Ktoś wyszedł na scenę, krótko zachęcił zebranych do datków na rzecz Ruchu Wolnej Rosji, po czym zaczął rozwlekle przedstawiać Darię Riepinę. Przerwała mu grupka młodych studentów wymachujących małymi rosyjskimi flagami i skandujących: Riepina, poszła won! Błochin i Dominika wymienili spojrzenia. Wiedzieli, że prorosyjscy agitatorzy są ramieniem wielkiej ośmiornicy aktywnych środków Kremla, globalnej machiny, którą stworzono do siania niezgody, stwarzania rozłamów i wpływania na opinię publiczną. Jutro będzie to szerzący dezinformację artykuł w szanowanej gazecie, amerykańskiej czy innej, pojutrze sfałszowany dokument, który zbuntuje arabskie ulice przeciwko socjalistycznej Europie albo nastawi jeden kraj Unii przeciwko drugiemu, a za dwa dni sabotaż polityczny, który doprowadzi do przewrotu w Czarnogórze i zdestabilizuje sytuację na Bałkanach. Odkąd bolszewicy wykończyli białych emigrantów ukrywających się w Europie od lat dwudziestych, stosowanie aktywnych środków stało się chlebem powszednim kremlowskiej polityki zagranicznej. Po krótkiej utarczce między prorosyjskimi agitatorami i ich przeciwnikami, podczas której przewrócono kilka krzeseł, hotelowi ochroniarze wyprowadzili tych pierwszych z sali. Kiedy umilkły krzyki, przygaszono światła, mównicę oświetlił reflektor i wśród gromkiego aplauzu na scenę wyszła Daria Riepina. Wysoka i wychudzona miała krótkie brązowe włosy à la Twiggy i surową twarz pobrużdżoną ze zmęczenia prawie

dziesięcioletnią kampanią wymierzoną w skorumpowany reżim Putina i jego zbrodnie. Rozpoczęła swój dżihad jako mało znana dziennikarka, której władze próbowały nałożyć kaganiec, popychając ją, odpychając i karząc grzywnami. Świat zauważył ją, gdy wyruszyła na tournée po Europie i Wielkiej Brytanii, budząc świadomość ludzi płomiennymi przemówieniami. Punktem zwrotnym było jej słynne wystąpienie w Royal Albert Hall w Londynie, po którym narodził się Ruch Wolnej Rosji. Gdy dwa miesiące później przyjechała do Stanów Zjednoczonych, na jego rzecz zaczęły wpływać poważne pieniądze, a Riepina stała się twarzą dysydenckiej Rosji. Reporterzy często pytali ją nieśmiało, czy nie boi się o swoje życie. Ostatecznie szła w ślady wybitnych dziennikarzy, nielojalnych urzędników państwowych i luminarzy partii opozycyjnych, Niemcowa, Bieriezowskiego, Politkowskiej, Chlebnikowa, Litwinienki, Estemirowej i Lesina. Każdy z tych ludzi już nie żył. Zastrzeleni, otruci czy napojeni herbatą z polonem 210, wszyscy zostali zlikwidowani jako zagrożenie dla priorytetu Putina, którym było utrzymanie kremlowskiej kleptokracji. Riepina nieodmiennie odpowiadała, że jego czas dobiega końca, ponieważ to, czego najbardziej się boi – Rosjanie demonstrujący na placu Czerwonym – jest nieuchronne. Patrzył na nią cały świat, była niezwyciężona. Zaczęła przemawiać. Miała elektryzujący głos, jej pasję i energię widać było w rubinowej aureoli świecącej nad jej głową i ramionami. Biła z niej odwaga, miłość do Rosji i Rosjan, niegdyś niewolników, potem więźniów komunistycznego kraju bez okien, a obecnie, co nieprawdopodobne, znów niewolników błagających Zachód o zrozumienie, pomoc i wolność. Kiedy z mikrofonem w ręku niczym gwiazda rockowa stanęła na brzegu sceny, mówiąc o korupcji, grabieży, zabójstwach, wojnach, a także ponurych sojuszach, z którymi trzeba raz na zawsze skończyć, publiczność wstała z miejsc i zgotowała jej gorący aplauz. Dominika zachowała kamienną twarz, lecz była zdumiona, że rodowita Rosjanka potrafi tak

otwarcie głosić prawdę, dawać wyraz własnemu gniewowi Dominiki, który kazał jej nawiązać współpracę z CIA i rozpocząć śmiertelnie niebezpieczne życie szpiega. Ona pracowała w cieniu, w podziemiu, podczas gdy Riepina stała na wałach obronnych, na widoku. Serce zabiło jej szybciej. Przeżyła objawienie: nie była sama, wspierali ją rodacy. Błochin siedział nieruchomo. Z lekko uniesioną głową nie odrywał wzroku od Riepiny. * – Mam dość tych wywrotowych kłamstw – powiedziała z udawanym zniecierpliwieniem. Wstała. – Wracam do hotelu i idę spać. Rano mam samolot. Błochin ani drgnął, wciąż wpatrując się w wysoką bojowniczkę, która w świetle reflektora chodziła po scenie, krytykując siłowikow, tę drapieżną pijawkę, która przyssawszy się do brzucha żarłacza białego, zjada resztki padliny wypadającej z jego paszczy. – Tylko bez żadnych rozrób! – syknęła, lecz znów ją zignorował. W drzwiach przystanęła, jeszcze raz spojrzała na Riepinę i pomyślała, że bardzo chciałaby poznać tę charyzmatyczną kobietę. Może Benford to załatwi. Potem pchnęła drzwi, już spóźniona na spotkanie z Gable’em (zamierzała się z nim podroczyć, powiedzieć, że cały dzień nie dawało jej spokoju wspomnienie pocałunku, i popatrzeć, jak Marty się wije). Wychodząc, zerknęła na Błochina. Miał rozłożone skrzydła, jak szykujący się do walki drapieżny ptak. Po przemówieniu Riepinę otoczyli reporterzy i wielbiciele, a nawet ludzie proszący ją o autograf. Błochin stał spokojnie na skraju tłumu, uśmiechając się ciepło i klaszcząc wraz z resztą publiczności. Dopiero po godzinie Riepina i jej asystentka Magda, zaniedbana moskiewska aktywistka, mogły wrócić do opłaconego przez władze miasta pokoju na piątym piętrze

hotelu. Odprowadzało je dwóch nowojorskich policjantów weteranów, sierżanci Moran i Baumann – Baumann sześć lat służył w jednostce SWAT, zanim uszkodziwszy kolano podczas ataku, wrócił na swój dawny posterunek. Ochraniali Riepinę na ochotnika, ponieważ chcieli dorobić na nadgodzinach. Za chałturę w hotelu płacono podwójnie, poza tym nie wymagała przenoszenia ciężarów, sprowadzając się praktycznie do siedzenia na kanapie, oglądania telewizji, jedzenia chipsów i picia coli. Owszem, wyjścia na imprezy z publicznością dawały im w kość, ale wiedzieli, że w Nowym Jorku nikt z Riepiną nie zadrze. Obaj byli po cywilnemu, w tweedowych sportowych kurtkach i białych koszulach, każdy miał glocka w kaburze na prawym biodrze. Wprawnym okiem Błochin natychmiast wypatrzył charakterystyczne wybrzuszenie pod ich ubraniami, które noszący ukrytą broń nazywali „odciskiem”, ale którym umundurowani policjanci zwykle się nie przejmowali. Wsiadł z nimi do windy, w ostatniej chwili przeciskając się między skrzydłami zamykających się drzwi, uprzejmie pozdrawiając ich skinieniem głowy i przechodząc na tył kabiny. Magda gawędziła z Baumannem, ale Riepina musiała wyczuć coś znajomego w jego twarzy, ubraniu czy bijących od niego feromonach, bo uważnie mu się przyglądała. – Na kotoryj etaż wy chotitie? – spytała po rosyjsku. Błochin szybko zamrugał i z lekkim akcentem, brytyjską angielszczyzną odparł: – Przepraszam, ale nie mówię po polsku. Riepina uśmiechnęła się i przeszła na angielski. – Na które piętro? – Na czwarte poproszę – odrzekł, zdążywszy już zauważyć, że nie przestrzegając podstawowych zasad operacyjnych, sierżant Moran nacisnął guzik piątego, czym zdradził, gdzie zmierzają wysiąść. Riepina ani na chwilę nie spuszczała go z oka. Wzruszyła ramionami, gdy skinął im głową, wymruczał „Dobranoc” i wysiadł. Zanim zamknęły się drzwi, policjanci odprowadzili go wzrokiem.

– Ulubieniec klasy – mruknął Moran. Riepina i Magda nie zrozumiały żartu. Błochin ostrożnie wyjrzał z niszy na czwartym piętrze, zerknął na sufit i zobaczył kamery na obu końcach korytarza. Tu, w niszy, go nie widziały. Włożył lekką neoprenową kominiarkę i schodami ewakuacyjnymi wbiegł na piąte piętro. Riepina, Magda i policjanci byli w połowie korytarza, więc zaczekał, aż wejdą po pokoju. Potem odczekał jeszcze pięć minut, instynktownie napinając mięśnie ramion i rozluźniając nadgarstki. Podszedł do drzwi, wziął oczyszczający oddech i dyskretnie zapukał, jak pokojówka czy ktoś z obsługi. Zdjął kominiarkę i spuścił głowę. Gdyby założyć mu teraz czujniki, monitor wyświetliłby następujące parametry: puls – 50, ciśnienie – 110 na 70, wentylacja płuc – dwanaście oddechów na minutę. Mierzona w mikrosimensach reakcja galwaniczna skóry, czyli poziom stresu – zero. Tak jak przed każdą walką, był zupełnie spokojny. Miał jasny umysł, wyostrzył mu się wzrok, słuch i zmysł smaku. Delektował się lodowatą świadomością nieodległego działania i lepką żądzą mordu. Usłyszał przytłumione kroki. Judasz ściemniał, trzasnęła zasuwa i ktoś uchylił drzwi. Błochin runął na nie prawym ramieniem. Pękł łańcuch i gdy kant drzwi uderzył Baumanna w czoło, ten upadł i grzmotnął głową w ścianę. Próbował wstać, ale Błochin rzucił się na niego jak lampart na pawiana, kantem dłoni uderzył go w gardło i zmiażdżył mu butem tchawicę. Przetoczył duszącego się policjanta na bok, wyjął glocka z kabury, sprawdził piętnastonabojowy magazynek, trzasnął suwadłem zamka, wziął z fotela jaskrawą poduszkę i wszedł do saloniku, gdzie sierżant Moran leżał w skarpetkach na kanapie. – Kto to był? – spytał, nie odrywając wzroku od telewizora; właśnie oglądał mecz baseballowy. Zasłoniwszy poduszką lufę pistoletu, z odległości jednego metra Błochin strzelił do niego cztery razy, w skroń, policzek i szczękę, potem odwrócił się do siedzącej przy biurku Magdy i – też przez poduszkę, teraz już w strzępach – zabił ją

sześcioma strzałami w rozdziawione usta, czoło i szyję. Ciśnięta siłą uderzenia asystentka upadła wraz z krzesłem do tyłu w obłoku pierza i fruwających resztek materiału, z których część przywarła do jej zakrwawionego policzka. Czas? Odkąd Błochin zapukał do drzwi, minęło jedenaście sekund. Daria Riepina weszła do saloniku w kłębach pary z łazienki. Była na bosaka, w zbyt obszernym hotelowym szlafroku, i właśnie wycierała włosy ręcznikiem. Na widok Błochina, dziwnego typa z windy, stanęła jak wryta, lecz natychmiast górę wzięła jej wrodzona wojowniczość. Spytała go, co robi w jej pokoju, kazała mu iść precz, i w ogóle za kogo się, kurwa, uważa? – Tolko czornomu kotu nie wieziot – odparł cicho sierżant. Tylko czarnemu kotu się nie wiedzie. Matko boska, pomyślała, dopiero teraz zauważając bose stopy Magdy sterczące nad przewróconym krzesłem i zakrwawioną twarz policjanta na czarnej od krwi kanapie już wiedziała, że ma do czynienia z nasłanym przez Putina zabójcą. Wbiegła do sypialni i odwróciła się, żeby zamknąć drzwi i chwycić telefon, ale Błochin rzucił ją na łóżko i zadał jej cztery potężne ciosy nożem, tak zwany krzyż Specnazu: cios w prawy bok szyi, który zmiażdżył splot ramienny między obojczykiem i pierwszym żebrem, cios między siódme i ósme żebro, który przebił dolną część płata lewego płuca, cios w lewy bok szyi, a potem w prawe płuco – po każdym prawie nieprzytomna Riepina głucho stękała. Potem posadził ją, chwycił rozczapierzonymi palcami jak krab szczypcami i wsłuchując się w cichy trzask pękających kręgów szyjnych C2, C3 i C4, powoli przekręcił jej głowę, najpierw w jedną stronę, potem w drugą. Riepina upadła na łóżko, wpatrując się w niego niewidzącymi oczami. Czas? Siedemnaście sekund. Polecono mu zniszczyć cel z jak największy uniżenijem, poniżeniem. Moskwa chciała, żeby zwłoki Riepiny znaleziono rano, zwłoki, a raczej potwornie zmasakrowane ciało – miała to

być demonstracja rosyjskiego gniewu i ostrzeżenie dla tych, którzy śmieliby pójść w jej ślady. Zerwał z niej szlafrok – chude ciało było już pokryte licznymi ranami – ściągnął ją z łóżka za kostkę u nogi, nie bacząc na to, że jej głowa obija się bezwładnie o podłogę, zawlókł na środek salonu, wysoko skrzyżował ręce i kopniakiem rozrzucił nogi, odsłaniając genitalia. Pozostałych ciał nie tknął; miały być jedynie niemym świadectwem gniewu Kremla. Na brzuchu Riepiny korkociągiem z minibarku wyciął literę W (od Wympieł, nazwy jednostki Specnazu), żeby śledczy mieli się nad czym zastanawiać. Kobiet nie zgwałcił, ani jednej, ani drugiej. Wystarczyła sama makabryczność krwawej sceny. Na koniec zrobił komórką panoramiczne zdjęcie pokoju. Czas? Trzy minuty. Tolko czornomu kotu nie wieziot. Podszedł do drzwi, włożył kominiarkę i spojrzał na swoje dzieło. Brakuje tylko jednego, pomyślał. Obok Riepiny powinna leżeć pułkownik Dominika Jegorowa i tak jak ona gapić się w sufit. Śledził ją, kiedy wróciła ze spotkania z nielegałem, ale szybko zgubił; izotop okazał się za słaby. Szłykow twierdził, że jest dobra, i rzeczywiście była, lepsza niż ci, z którymi miał kiedykolwiek do czynienia, ale cóż, szpion eto szpion. Prędzej czy później popełni jakiś błąd, a wtedy on, Błochin, zmiażdży ją jak ślimaka w ogrodzie.

KOREAŃSKIE ŻEBERKA BŁOCHINA Płuczemy żeberka w zimnej wodzie. W oddzielnej misce mieszamy sos sojowy z brązowym cukrem, winem ryżowym, olejem sezamowym, czarnym pieprzem i pieprzem kajeńskim. Łączymy cebulę z czosnkiem, imbirem i gruszką, mieszamy do uzyskania gładkiego purée i przekładamy do mieszanki sojowej. Dodajemy prażone ziarna sezamu i rozcieńczamy odrobiną wody. Tak przygotowaną marynatą zalewamy żeberka i potrząsamy, żeby się nią dokładnie pokryły. Przez noc chłodzimy w lodówce i po doprowadzeniu do temperatury

pokojowej usuwamy marynatę. Pieczemy na grillu lub opiekamy na ogniu, aż się skarmelizują. Podajemy na liściach sałaty z pastą ssamjang, marynowaną papryką, kimchi, sałatką z ogórków i gotowanym na parze ryżem.

11 Bujanie i kiwanie

Dyrektor Alexander Larson miał georgiański szeregowiec przy P Street NW w Waszyngtonie, ale w weekend zawsze uciekał do pięciopokojowego ranczerskiego domu swojego nieżyjącego teścia, niewielkiej posiadłości pod Edgewater w stanie Maryland, leżącej na brzegu Pooles Gut, wąskiej rzeczki, która tuż przed Annapolis uchodziła do South River i jako jedna z setek podobnych rzeczek zasilała zlewisko zatoki Chesapeake. U stóp rozległego trawnika był pomost, a obok pomostu betonowa pochylnia. W dużym garażu za domem stały dwie małe łodzie na przyczepach, w tym siedmioipółmetrowa twarda łódź pneumatyczna RIB z centralną konsolą sterowniczą, zamontowanym na aluminiowej ramie rufowym radarem Decca i dwoma zewnętrznymi silnikami Mercury o mocy 115 koni mechanicznych każdy, bestiami, które potrafiły rozpędzić łódź do czterdziestu węzłów. Wykorzystywana przez dyrektorską ochronę, miała za konsolą wodoszczelny schowek, w którym leżały dwa karabinki szturmowe M4 kalibru 5,56 milimetra. Drugą łodzią, przedmiotem dumy i radości Larsona, była pięciometrowa Lyman Runabout z 1961 roku, motorówka z odrestaurowanym poszyciem zakładkowym, wdzięcznie wykrojonym dziobem kliprowym, mahoniowymi deflektorami i błyszczącymi okuciami. Charakterystyczna kanciasta owiewka i elegancki proporczyk na dziobie wskazywały, że jest to zabytkowy klasyk, choć nieco młodszy niż Johnson Seahorse, pochodzący z 1955 roku zewnętrzny silnik w kształcie

ciemnozielonej łezki, gruntownie wyremontowany, doskonale działający dwudziestopięciokonny motor, wprost idealny zarówno do ucieczek przed szkwałami nawiedzającymi gładkie wody zatoki – mógł wtedy rozwinąć prędkość dwudziestu pięciu węzłów – jak i połowów na troling z leniwą prędkością dziewięciu węzłów. W uchwytach na górnej krawędzi nadburcia tkwiły dwie wędki Shimano. W schowku pod ławą na rufie stały dwa pudełka z przynętą i błystkami. Alex Larson nie był fanatycznym wędkarzem, ale lubił samotne połowy, tak jak lubił przyrządzać skalnika prążkowanego à la Fiorentina, w którym rozsmakował się w Rzymie. Jego żona nie przepadała za wyprawami na środek zatoki, która potrafiła się nagle wzburzyć i zakołysać motorówką niczym pływającym kręglem – łódź miała zaokrąglone dno – zwłaszcza na bocznej fali i przy małej prędkości. Simon Benford nieopatrznie zgodził się kiedyś z nim popłynąć, ale ponieważ od ciągłego kołysania szybko pozieleniał na twarzy, a do tego odstręczało go zakładanie żywej przynęty, poprzysiągł sobie, że następnym razem zostanie na brzegu i pijąc whisky przyjaciela, spokojnie zaczeka, aż ten złowi coś na kolację. Pod różowiejącym na wschodzie bezchmurnym niebem, o szóstej rano chłodnego jesiennego dnia, dwaj agenci z obstawy Larsona wytoczyli z garażu obie łodzie i spuścili je na zielonkawą wodę. Wiedzieli, że za kwadrans dyrektor wyjdzie z domu z termosem z kawą, piersiówką burbona (którą próbował przed nimi ukrywać) i zrobioną przez gosposię kanapką z rozbefem w folii. Tego dnia ochraniali go Bennett i Scott, obaj z pięcioletnim stażem w agencji i ponaddziesięcioletnim w siłach specjalnych. Dokładnie obejrzeli dno obu łodzi, sprawdzając, czy na kilu nie ma min dywersyjnych, po czym zajrzeli do schowka na Lymanie i odpalili silnik, żeby go rozgrzać. Zanim Stary wyszedł z domu, włożyli magazynki do karabinków – każdy mieścił trzydzieści nabojów – trzasnęli zamkami, zabezpieczyli broń i schowali ją do schowka. Obaj mieli poza tym siedemnastostrzałowe glocki –

w skórzanych kaburach Frontier Gunleather CC1 – które ukryli pod połami swetrów i sztormiaków, dobrze wiedząc, że na wodach zatoki można szybko zmoknąć i zmarznąć. Nie byli doświadczonymi wodniakami, ale znali podstawy. Wsiedli do RIB-a, dla rozgrzewki zrobili szybkie kółko – prawie w miejscu – i popłynęli wzdłuż brzegu, żeby sprawdzić teren. Lyman płynął statecznie za nimi, prawie nie robiąc fali. Żaden nie zwrócił uwagi na mężczyznę, który siedząc w pickupie parkującym za drzewami po drugiej stronie Waterview Drive, obserwował motorówkę sunącą powoli w kierunku South River. RIB był bez porównania szybszy nawet wtedy, gdy zabytkowy Lyman płynął z pełną mocą silnika, dlatego Bennett i Scott przesuwali manetkę gazu i podskakując na falach, mknęli przed siebie, żeby zerknąć na ruch u wejścia do rozległej zatoki. Jeden z nich ani na chwilę nie spuszczał z oczu motorówki i od czas do czasu spoglądał na radar ustawiony na zakres dziesięciu mil morskich, żeby wypatrywać najcięższych jednostek, zbiornikowców i kontenerowców zmierzających do Baltimore. Potem pędzili z powrotem, w rozbryzgach piany fruwającej w porannym słońcu robili gwałtowny zwrot za rufą Lymana, zmniejszali prędkość i pyrkali za motorówką, czując zapach dymu z fajki szefa nawet z odległości sześćdziesięciu metrów. Manewr wyprzedzania i zawracania powtarzali częściej lub rzadziej, zależnie od okoliczności, zwłaszcza wtedy, kiedy wyglądało na to, że w pobliżu może przepłynąć nieznana łódź, ślizgacz, jacht czy halsująca żaglówka. Obowiązywała jedna zasada: kiedy dyrektor zaczynał łowić, RIB musiał trzymać się co najmniej sto metrów od niego. Chryste, przecież hałas i bulgotliwe dudnienie silników przepłoszyłyby bojaźliwe skalniki płynące wraz z Prądem Zatokowym, nie wspominając już o tych, które lubiły żerować na Thomas Point Shoal, mieliźnie u ujścia rzeki, czy na Bloody Point Bar pięć mil dalej, wokół półwyspu Kent Island na wschodnim wybrzeżu. Te dwa miejsca należały do jego ulubionych, ponieważ były stosunkowo blisko i roiło się tam od

ryb. Najpierw spróbował z dwunastoipółcentymetrową białą plastikową błystką w kształcie robaka ze spłaszczonym ogonem, dzięki któremu przynęta kusząco falowała, czemu drapieżne skalniki nie mogły się oprzeć. Potem podpłynął bliżej historycznej latarni morskiej na Thomas Point, stojącego na palach sześciokątnego domu z zielonymi okiennicami, sześcioma szczytami i reflektorem pod zadaszoną jak pagoda kopułą, która z oddali przypominała wisienkę na torcie. Ale tam też nic nie złowił. Skalniki schodziły czasem na głębinę i czatowały tam na drobnicę, którą wędkarze wykorzystywali jako przynętę – zupełnie jak niektórzy kongresmeni, pomyślał Alex. Zwinął żyłkę, położył wędkę na rufie, przeszedł na przód łodzi – co na chybotliwym Lymanie wymagało zręczności – i usiadł za sterem. Odpalił silnik elektrycznym starterem, pchnął manetkę gazu, pomachał do ochroniarzy w RIB-ie i ruszył w kierunku Kent Island, ale ci, śmiertelnie znudzeni i senni od nieustannego kołysania, zauważyli to dopiero wtedy, kiedy zatrąbił klaksonem, dwa razy krótko, raz długo. Zawstydzeni wpadką popłynęli za nim, obserwując okoliczne wody. Larson znajdował Bloody Point Bar, celując dziobem łodzi między falochron przystani na Kent Island i zapadnięty wał ochronny na plaży w Bloody Point. Mniej więcej milę od brzegu wyłączył silnik, stanął na rufie i bez trudu zachowując równowagę na rozkołysanej łodzi, kilka razu rzucił srebrzystą błystką. Bennett i Scott zatrzymali się sto pięćdziesiąt metrów dalej, od nawietrznej, żeby zamiast do brzegu, znosiło ich w stronę motorówki szefa. Zaokrąglony dziób, wysunięta do przodu kabina sternika, długa, otwarta rufa – wzdłuż brzegu płynęła oblepiona brudem łódź do połowu ostryg, typowa łódź z zatoki Chesapeake z łagodnym podobleniem. Siedzący w niej samotny rybak obsługiwał zaopatrzoną w ostre zęby dragę, która odrywała ostrygi od dna i dziesiątkami przesypywała je do kosza ze stalowej siatki. Bennett i Scott nie znali się na połowie ostryg i nie zauważyli, że zamiast opróżniać kosz, rybak krąży na pusto kilkaset metrów od Lymana. Larson też nie zwrócił na

niego uwagi, bo właśnie złapał ważącego osiem kilo siedemdziesięciopięciocentymetrowego skalnika i nie zamierzał na tym poprzestać. Żaden z nich nie zauważył również tego, co dostrzegłby każdy obdarzony żeglarską intuicją: zmieniała się pogoda. Podgrzane przez słońce wilgotne powietrze znad Zatoki Meksykańskiej wędrowało do atmosfery, gdzie zderzało się ze strumieniem zimnego, tworząc górną część kowadła komórki burzowej. W czole burzy zbierało się coraz więcej wody i zaczynał padać deszcz, a gwałtowna zmiana temperatury powodowała porywy wiatru o prędkości ponad stu dziesięciu kilometrów na godzinę, któremu towarzyszyły grzmoty i błyskawice. Ani Alex Larson, ani jego ochroniarze nie zdawali sobie sprawy, że czoło burzy przekształca się szybko w klasyczny szkwał. Pozostała część nieba była błękitna, a powierzchnię zatoki marszczyły drobne fale. Co absurdalne, łódź poławiacza ostryg kontynuowała swój bezowocny taniec coraz bliżej Lymana. I nagle się zaczęło. Czarne chmury poprzecinane skośnymi pasmami deszczu, które opadły tuż nad wodę, poprzedzał silny podmuch ciepłego wiatru, a za nimi, niczym fala uderzeniowa, pędziła bryzgająca pianą nawałnica. Pierwsza ściana siekącego poziomo deszczu przechyliła Lymana na burtę. Niebo rozdarł ogłuszający grzmot i w wodę tuż obok łodzi uderzył piorun, trzon błyskawicy otoczony zieloną plazmą. Motorówka zakołysała się gwałtownie i Larson omal nie upadł, gdy sięgał do schowka i narzucał sztormiak. Deszcz kłuł jego twarz jak tysiące igieł, pod sztormiak wdzierał się obłąkany wiatr, lecz w końcu udało mu się go zapiąć. Ogłuszony hukiem pioruna rzucił wędkę na pokład, przytrzymał się relingu i pomyślał, że łódź może się zaraz przewrócić do góry dnem. Wiatr na chwilę ustał, a potem powrócił ze zdwojoną siłą, zmieniając kierunek o dziewięćdziesiąt stopni i przechylając motorówkę tak mocno, że nabrała wannę szarej wody. Larson wiedział, że jeszcze dwa takie przechyły i jego bezcenny zabytek pójdzie na dno. Chciał podczołgać się powoli do steru, uruchomić silnik i ustawić łódź

pod wiatr, bo wtedy zadarłaby dziób i sama usunęła wodę z zęzy, ale nie dał rady. Ta cholera wciąż przewalała się z boku na bok, a piana chłostała mu twarz. W pewnym momencie zdumiony zobaczył, że ze spienionej toni wysuwa się gumowa rękawica, jedna, a potem druga, że chwytają za reling i gwałtownie ciągną w dół. Stracił równowagę i uderzywszy kolanami w górną krawędź nadburcia, wpadł do wody. Od soli zapiekły go oczy – okulary spadły i odpłynęły – ubranie przywarło do ciała, buty wypełniły się wodą i zdał sobie sprawę, że musi je czym prędzej zrzucić, buty i sztormiak. Zaraz nadpłyną ochroniarze, wyłowią go i zaholują Lymana do brzegu. W tym samym momencie poczuł, że gumowa rękawica chwyta go za kołnierz, odwraca do góry nogami i zaczyna wciągać w głębinę, gdzie było zimniej i gdzie skalniki obserwowały świecące przynęty opuszczone na żyłce przez wędkarzy w zalanych słońcem łodziach. Połykając morską wodę i wydając ostatnie tchnienie, Alex Larson nie myślał o Władimirze Putinie. * Podobnie jak ich szef, Bennett i Scott też dostrzegli szkwał zbyt późno i z odległości dwustu metrów patrzyli, jak Lyman ginie za szczelną kurtyną deszczu. Nieustannie grzmiało i biły pioruny. Scott pchnął manetkę gazu, żeby podpłynąć do motorówki, ustabilizować ją i pomóc Larsenowi. Na tępym dziobie niezatapialnego RIB-a rozbiła się wielka zielona fala, która omywając ster i dno łodzi, zwaliła ich z nóg. Pozbawiony sternika RIB przechylił się na burtę i jak szalony zatoczył krąg, a wtedy wiatr, który zmienił już kierunek, omal nie uniósł go w powietrze i nie odwrócił do góry dnem. Ponton pruł przed siebie, robiąc dzikie ósemki, a agenci mogli jedynie trzymać się bocznych pasów. W końcu Bennett zdołał dotrzeć do steru i zmniejszyć gaz. Spróbowali ustalić swoją pozycję, ale we wciąż siekącym deszczu i fruwającej pianie widoczność nie

przekraczała sześciu metrów. Nie widząc żadnego punktu orientacyjnego ani brzegu, zdezorientowani nie wiedzieli, gdzie jest łódź dyrektora. Spojrzeli na radar, zobaczyli kropeczkę, która mogła nią być, pomknęli tam i w siekącym deszczu zamiast łodzi znaleźli zerwaną boję sieciową podskakującą na falach. Wciąż nie mieli pojęcia, gdzie może być Lyman – równie dobrze mógł dryfować po oceanie, odciągając ich coraz dalej od brzegu. Po kolejnych dziesięciu minutach szkwał ustał i gdy w gumowy ponton zabębniły ostatnie grube krople deszczu, zza chmur wyszło słońce. Wtedy, pół mili dalej, we mgle wciąż zalegającej tuż nad wodą, dostrzegli biały kadłub motorówki. Popłynęli. Lyman kołysał się jak szalony, a po jego pokładzie hurgotała wędka i kołowrotek. Nie ma nic bardziej złowieszczego niż dryfująca pusta łódź, nieme świadectwo zabranej przez morze duszy. Podczas gdy spanikowany Bennett rozmawiał przez radio ze strażą przybrzeżną, a potem dzwonił do oficera dyżurnego w Langley, Scott z pełną prędkością przeczesywał zatokę po nawietrznej w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu dyrektora, który, o czym dobrze wiedzieli, nie miał na sobie kamizelki ratunkowej. Stracili Lymana z oczu na mniej więcej dziewiętnaście minut, a w promieniu mili nie było żadnej innej łodzi. Szkwał zapędził do portu nawet rybaka łowiącego ostrygi. Potem było to, co zwykle w takich okolicznościach: śmigłowce i łodzie straży przybrzeżnej przeszukiwały zatokę dwa dni, skupiając się na jej południowej części ze względu na czas incydentu i przeważające o tej porze pływy. Ciało Alexa Larsona znaleziono trzeciego dnia na piaszczystej łasze w pobliżu Race Hog Point na Pone Island, około pięćdziesiąt mil morskich od Kent Island. FBI i straż przeprowadziły wspólne śledztwo i doszły do wniosku, że dyrektor CIA zginął na skutek nieszczęśliwego wypadku. Kiedy Waszyngton wydał oficjalny komunikat, Władimir Putin, wbrew radom Gorelikowa, zadzwonił do Białego Domu, żeby przekazać Stanom Zjednoczonym wyrazy współczucia po stracie tak oddanego profesjonalisty, zaangażowanego

urzędnika państwowego i człowieka honoru. Słowiańska zjadliwość, z jaką to zrobił, nie uszła uwadze amerykańskiego prezydenta, który już rozważał, kim obsadzić wakujące stanowisko. Zgodnie z przewidywaniami Antona Gorelikowa, na krótkiej liście kandydatów znalazła się admirał Audrey Rowland. Podlizywanie się i łechtanie prezydenckiej próżności się opłaciło. Rowland była outsiderką, miała łeb na karku i bardziej wierzyła w skuteczność dyplomatycznych sojuszy z koalicyjnymi partnerami niż nieprzemyślanych konfliktów zbrojnych. Prezydent liczył na to, że Rowland zreformuje CIA pod względem różnorodności prowadzonych przez agencję działań oraz systemu awansów i, szczerze mówiąc, ograniczy liczbę brudnych sztuczek, które tak bardzo antagonizowały rządy obcych państw. Na polecenie odpowiednich komórek Dyrektoriatu Operacyjnego rosyjscy informatorzy oraz źródła antyterrorystyczne natychmiast sprawdziły, czy nie istnieje żaden spisek mający na celu zdyskredytowanie nowej dyrektorki. Ale nawet Diva o niczym takim nie słyszała i za pośrednictwem moskiewskiej rezydentury wysłała kondolencje do niepocieszonego Benforda. Ten zwierzył się Forsythowi, że podejrzewa, iż to Rosjanie zaaranżowali wypadek na zatoce, co znaczyłoby ni mniej, ni więcej, że na rozkaz Putina przeprowadzono zamach polityczny. Wezwał do siebie Hearseya i zaczął go wypytywać o drony krótkiego zasięgu, które można by uzbroić w głowicę wybuchową, głowicę z bronią biologiczną w aerozolu, a nawet pojedynczą rakietę kalibru siedemdziesiąt milimetrów – przeszmuglowany do Rosji operator mógłby namierzyć Putina podczas polowania lub wyprawy na ryby i pomścić Larsona. Hearsey wbił wzrok w podłogę i milczał, dopóki Forsyth nie kazał Benfordowi przestać bredzić i skupić się na bardziej palącym problemie, jakim było prześwietlenie trzech nominowanych przez Biały Dom kandydatów, triumwiratu waszyngtońskich postępowców, z których żaden nie pałał sympatią do CIA.

– Może jednak drony byłyby lepsze – mruknął na odchodnym Hearsey. Trzech pływaków z Grupy 3 jednostki Wympieł – stacjonującej w Moskwie komórki Specnazu, którą SWR wykorzystywała zazwyczaj do mokrej roboty za granicami kraju (pobicia, uprowadzenia i zamachy) – nie wróciło już do stolicy po wykonaniu bliżej niesprecyzowanego zadania. Zostali przeniesieni do oddziału piechoty morskiej w Bolszoj Łopatce na półwyspie Kola, bazie Floty Północnej tuż pod kręgiem polarnym, siedemdziesiąt kilometrów na wschód od króciutkiej granicy z Norwegią. Dostali przydziały oficerskie do kantyny i przepustkę do Murmańska raz w miesiącu. Byli na tyle mądrzy, żeby nikomu nie wspominać o wyprawie do zatoki Chesapeake, zwłaszcza że pewien kremlowski elegancik z hiszpańską bródką ostrzegł ich przed konsekwencjami ewentualnej niedyskrecji. Nie mieli ochoty zostać mieszkańcami Sołowieckogo i Karelo-Murmanskogo Uprawlenija, jednego z łagrów na Wyspach Sołowieckich, w okolicach Murmańska czy w Karelii, które zbudowano na rozkaz Stalina, a które były teraz ponurymi, nowoczesnymi więzieniami, choć wyposażonymi w oryginalną kanalizację z 1935 roku.

SKALNIK À LA FIORENTINA Smażymy filety skalnika na maśle i oleju, aż się zezłocą. Odstawiamy do przestygnięcia. Podsmażamy w rondlu całe obrane pomidory, anchois, posiekany czosnek, kolendrę i kapary z dodatkiem octu balsamicznego. Dodajemy cienko pokrojone ziemniaki i dusimy, aż zmiękną, a sos zgęstnieje. Rybę podajemy na kleksie sosu.

12 W uznaniu za zasługi dla ojczyzny

Śmierć dyrektora Alexa Larsona zdruzgotała wszystkich pracowników CIA, dlatego odrętwiały i milczący tłum, jaki zgromadził się na uroczystości przed marmurową ścianą pamięci, na której wyryto gwiazdy symbolizujące oficerów poległych podczas wypełniania obowiązków służbowych, był tak wielki, że setki żałobników musiały oglądać ceremonię na ekranach monitorów zainstalowanych w stołówce. Przekonany, że to Kreml stał za zamachem na dyrektora, Simon Benford uparcie kontynuował swoje śledztwo, szukając jakiegokolwiek dowodu świadczącego o tym, że Rosjanie maczali w tym palce. Tę wstrząsającą stratę spotęgowała dodatkowo kolejna katastrofa: seria nagłych i niewyjaśnionych aresztowań wśród informatorów siatki szpiegowskiej COPPERFIN. FSB zatrzymała kilku pracujących dla CIA konstruktorów z OAK, Zjednoczonej Korporacji Budowy Samolotów, i przesłuchiwała ich dwadzieścia cztery godziny na dobę, chcąc zidentyfikować kolejnych agentów. Jedynie dwóch wciąż przesyłało meldunki, lecz ich depesze były przesycone paniką i ledwo zrozumiałe. Kurierom COPPERFIN-u udało się ewakuować z Rosji garstkę informatorów – w jednym przypadku całą rodzinę – ale w odpowiedzi FSB zatrzymała na granicy i aresztowała kolejnych. Jak ostatnio policzono, co najmniej dwunastu nie odpowiadało na sygnały i nie dawało znaku życia. Nikt nie wiedział, co się z nimi dzieje. Benford zdawał sobie sprawę, że w kierowaniu dużą siecią szpiegowską nic gorszego przydarzyć się nie może: perspektywa nieuchronnej wpadki, ciągłe

przesłuchania, rozpaczliwe próby ucieczki, aresztowania i w końcu triumfalne wiadomości z Kremla. Zdawał sobie sprawę, że rozpad COPPERFIN-u to dzieło Magnita. Ale ponieważ FSB działała bardzo chaotycznie – zamiast zorganizować porządną obławę, rozmontowywała sieć zrywami – był przekonany, że kret nie ma bezpośredniego dostępu do organizacji, mało o niej wie i działa na oślep. W szpiegowskim żargonie takich jak on nazywano „ssakami”, bo „wysysali” informacje z podsłuchanych rozmów, przekazywanych szeptem plotek czy zerkając na odwrócone do góry nogami dokumenty w czyjejś przegródce na materiały przychodzące. Krótko mówiąc, Magnit liczył głównie na niespodziewaną gratkę, która nie mogła go obciążyć, a która dawała SWR asumpt do zdecydowanego działania. Dlatego nawet gdy się miało listę personelu dopuszczonego do tajemnic państwowych, nie sposób było go wypłoszyć. – Problem z polowaniem na kreta jest taki, że nie można tego publicznie ogłosić – mówił Benford do Gable’a i Forsytha. – A bez zatwierdzonego przez górę nakazu nie zawleczemy podejrzanych na przesłuchanie, nie zaczniemy przeglądać stu tysięcy cyfrowych akt personalnych ani nie założymy nikomu podsłuchu. Nie pogadamy też z federalnymi, bo od razu wsiądą do samochodu, pojadą do podejrzanego i przesłuchają go, pytając prosto z mostu, czy przypadkiem nie współpracował albo nie współpracuje z wywiadem obcego mocarstwa. Ci chłopcy oczekują szczerej odpowiedzi, bo przecież nie można okłamywać FBI. Skumulowanym efektem takich działań jest to, że zaalarmowany kret ucieka gdzie pieprz rośnie. Rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych daje mu stałą wizę pobytową, a FSB nędzne mieszkanko w wieżowcu w dzielnicy Babuszkinska, gdzie w sobotni wieczór nasz kret może podsłuchiwać przez ścianę pieprzących się sąsiadów. – Ale teraz mamy nowy problem – zauważył Forsyth. – Wygląda na to, że Magnit ma dostęp do coraz tajniejszych informacji. Dowiedział się o COPPERFIN-ie. I nie rzuca się w oczy.

– Kurwa mać! – zaklął Gable. – Kluczem musi być to przeklęte działo elektromagnetyczne. Domi twierdzi, że Ruscy prowadzą go od dziesięciu czy dwunastu lat. Trzeba pójść tym tropem. Wiemy, kto tak długo pracuje nad tym projektem? Benford obrócił się wraz z fotelem. – Sprawdzamy wszystkich, ale to może być ktoś, kto pracował nad tym kiedyś, a potem przestał. Diva zameldowała, że Magnit przechodzi do polityki. To poszerza pole. – Dobra, ale Domi wspomniała, że ten kremlowski fircyk chce, żeby Magnita prowadził tylko nowojorski nielegał, i zamierza odebrać tę sprawę dupkom z GRU – powiedział Gable. – Ruscy biją się o niego, więc niewykluczone, że w tym zamieszaniu Domi dotrze do utajnionej listy i pozna jego nazwisko. – Nie możemy tak długo czekać – zauważył Benford. – Nasze tajemnice wojskowe wyciekają jak przez sito. – Być może będziemy musieli – powiedział Forsyth. – Na Kremlu roi się od intryg. Nie to, co za srającego w pieluchy Breżniewa, którego podtrzymywano, żeby mógł podpisać traktat rozbrojeniowy. Diva mówi, że Gorelikow gra we własną grę. Jest wierny Putinowi, ale robi wszystko po swojemu i chce wycyckać GRU. Diva dojrzała do awansu. Zdobędzie to nazwisko. Benford z powątpiewaniem pokręcił głową. – Dziewczyna wkracza na niebezpieczne wody – odezwał się Gable. – Te wszystkie spiski, intrygi... Trzeba mieć ją na oku. Ostatnio jest wybuchowa, chimeryczna. I jak najszybciej chce dostać nowy SRAC. Benford jęknął. – Sęk w tym, że go nie ma. Nasi nieodgadnieni koledzy z wydziału chińskiego zażądali i otrzymali dwa ostatnie zestawy, które zdążyli już podłączyć i skoordynować z satelitami monitorującymi Azję. Nie chcą ich oddać, nawet jednego. Odmówili grzecznie, lecz stanowczo, co według mnie potwierdza teorię, że oficerowie operacyjni przejmują cechy kulturowe krajów, którymi się zajmują. Tak jak mówiłem, są

nieprzeniknieni. Spiżarnia zieje pustką, SRAC-ów po prostu nie ma. Ostatni raz doszło do tego za Cartera i Biały Dom zaproponował nam wtedy, żebyśmy skorzystali z radionadajników wysokiej częstotliwości albo z alfabetu Morse’a. Pełniący obowiązki dyrektora rozkazał, żeby prace nad nową generacją tego sprzętu wstrzymać do odwołania. Chce przerzucić fundusze na budowę satelitów do monitorowania globalnego ocieplenia. Na rozkaz Rady Bezpieczeństwa Narodowego. – Ja pierdolę, chyba żartujesz! – wykrzyknął Gable. – Mamy zostawić informatorów bez środków łączności? Benford zmierzwił ręką już i tak zbuntowane włosy. – Na każdej naradzie robię przedstawienie i wpadam w szał, ale ci durni biurokraci są niewzruszeni i całkowicie skupieni na tym, jak wzrost temperatury o jeden stopień Celsjusza wpłynął na ocieplenie klimatu od czasów Karola Wielkiego. Hearsey wychodzi ze skóry, żeby skompletować coś zastępczego, ale na razie nic dla Divy nie mamy. – Będziemy musieli zdać się na spotkania osobiste – stwierdził Benford, przybierając lodowaty wyraz twarzy. Wszyscy siedzący w gabinecie dobrze wiedzieli, że ilekroć moskiewska rezydentura – czy jakakolwiek inna, działająca w strefie zakazanej – próbuje zorganizować spotkanie osobiste, prawdopodobieństwo katastrofalnej wpadki (oraz straty agenta) wzrasta do dziewięćdziesięciu procent. Tajniacy przeciwnika musieli zagrać dobrze tylko jeden jedyny raz i agent tracił życie. Rosja, Kuba, Korea Północna, kraj nie miał znaczenia. – Za trzy dni Domi ma nawiązać kontakt osobisty – przypomniał im Gable. – Mają tam kogoś dobrego? Benford sięgnął po depeszę z Moskwy. – Niejakiego Ricky’ego Waltersa. Sprawdziłem go. Jest dobry na ulicy, ma żelazne nerwy i lubi kobiety, ale chodzi z zapiętym rozporkiem, przynajmniej w Moskwie. Gable mruknął coś pod nosem. – Domi jest w takim stanie, że brak sprzętu doprowadzi ją do

szału. Oby ten Walters się do niej nie kleił, bo oberwie w krocze i wróci do domu ze spuchniętymi jajami. Nowy Romeo jej niepotrzebny. Nash wkurza ją za dwóch. – Nie mów tylko, że Nash i ona to kolejny problem – odezwał się Forsyth. – Oni się, kurwa, kochają. – Marty podniósł ręce. – Wiem, wiem, ale jeśli go wyrzucisz, Domi może natychmiast zrezygnować, takie ma ostatnio nastawienie. Więc powiedz, co jest gorsze, to, że się pieprzą, czy to, że Diva zacznie nas olewać? – Spróbujemy ich rozdzielić – odparł Benford. – Australijczycy mają kłopoty w Hongkongu, szukają kogoś, kto mówi po rosyjsku. Wyślemy go tam i kto wie, może dłuższe rozstanie doprowadzi do atrofii jednego czy obydwu libido. Nikt się nie roześmiał. – Chryste – mruknął Forsyth. – Czy naprawdę nie ma ani jednej dobrej wiadomości? Co z tym nielegałem? – Załatwione – odrzekł Gable. – Hearsey spryskał i owinął telefon, a Domi zostawiła go na małym żydowskim cmentarzu przy Zachodniej Jedenastej w Village. Obłęd, trzydzieści porośniętych mchem grobów z tysiąc osiemset piątego roku na małym, trójkątnym placyku za obłażącym z tynku murem, w tym trzy tuż za nim. Zostawiła przesyłkę za środkowym. Jest mocno pochylony i musiała ją wcisnąć pod podstawę. Wokoło jest mnóstwo okien, więc poszła sama. Ta baba mogła ją obserwować. – Trochę odczekamy, żeby Diva była zupełnie czysta, a potem weźmiemy pięćdziesiąt latarek na ultrafiolet, pojedziemy do Nowego Jorku i poszukamy – podsumował Benford. * Po Nowym Jorku – a nawet po Staten Island – pełnym energii, dostatku i prawdziwej wolności, Dominika wróciła do Moskwy, która teraz wydała jej się szara, smutna i ospała. W biurze rzuciła się na czekające na nią dokumenty i przejrzała zaległe

sprawozdania z prowadzonych przez SWR operacji. Rezydentury raportowały o trzech nowych werbunkach, w Wenezueli, Indonezji i Hiszpanii. Wywiad łączności uzyskał dostęp do zaszyfrowanego wojskowego kanału komunikacyjnego w krajach bałtyckich. Rezydentura w Waszyngtonie donosiła, że działający pod biznesową przykrywką oficer SWR nawiązał dyskretną znajomość z kongresmenką z Kalifornii. Kobieta wydawała się podatna na perspektywę lukratywnego kontraktu konsultacyjnego w międzynarodowym programie rozwoju i multilateralnej pomocy zagranicznej. Waszyngtońska rezydentura ostrożnie przewidywała, że podstawą ewentualnego werbunku będą pieniądze – kongresmenka była kiedyś uwikłana w skandal finansowy z podrabianiem czeków – ponieważ kandydatka jest kobietą skorumpowaną i przekupną. Były to ważne wiadomości, ale Dominika nie mogła przekazać ich do Langley, ponieważ nie miała odpowiedniego sprzętu. W poprzedni weekend zakopała uszkodzony podczas bijatyki nadajnik w parku Woroncowskim dziesięć kilometrów na południowy wschód od moskiewskiej obwodnicy, na zalesionym terenie opuszczonego osiemnastowiecznego neorenesansowego dworu Katarzyny Woroncowej-Daszkowej. Stolica nieustannie się rozrastała, ale miną dziesięciolecia, zanim dotrą tam koparki deweloperów, a do tego czasu, kto wie, może zmienią jej nazwę na Putingrad i dystopijnymi przedmieściami dawnej Moskwy zawładną tłumy bezdomnych zombi. Miała nadzieję, że zanim do tego dojdzie, będzie leżała, sącząc rum, na zalanej słońcem werandzie w jakimś tropikalnym kraju, Nate będzie jej malował na różowo paznokcie u nóg, a mała dziewczynka u ich stóp będzie rozmawiała z lalkami po rosyjsku i angielsku. Czy moje dzieci też będą synestetami? Co powie Nate, kiedy po tylu latach zdradzę mu swój sekret? Będziemy razem szczęśliwi? Czy moje marzenia kiedykolwiek się spełnią? Tymczasem napisała szczegółowy raport ołówkiem, na obu stronach kartek ze specjalnego papieru, który w kontakcie

z wodą zmieniał się momentalnie w papkę. Potem zwinęła kartki w ciasny rulonik, odkręciła dno topornego rosyjskiego termosu marki Pukat i wsunęła rulonik w wąską szparę między szklaną komorą termiczną i plastikową obudową. W razie niebezpieczeństwa wystarczyło rzucić lub uderzyć termosem w coś twardego: szkło pękało i woda zalewała papier, który zmieniał się w coś, co przypominało owsiannuju kaszu, pospolitą owsiankę. Jeśli ktoś musiał użyć tego prehistorycznego narzędzia (pierwszy raz zobaczyła je u Nate’a, w Finlandii), świadczyło o tym, że prawdopodobnie zatrzymano go już na blokadzie drogowej, co jednak nie znaczyło, że nie ma szans, bo termos był bardzo skuteczny. Za dwa dni czekał ją kontakt osobisty i modliła się, żeby tamci przysłali kogoś rozgarniętego. Fantazjowała, że z cienia wyjdzie Nate, że obejmie ją, przytuli i do końca świata będzie całował w zasnutym mgłą lesie. Potem odebrała telefon od jak zwykle szarmanckiego Gorelikowa: witamy w domu, winszuję udanego spotkania z Susan, pan prezydent chciałby się z nami spotkać w swojej rezydencji w Nowo-Ogariowie pod Moskwą, rzut kamieniem od szosy Rublowsko-Uspienskiej. Przycupnięty między sosnami żółty pałacyk z klasyczną szpiczastą fasadą i czterema korynckimi kolumnami wydawał się mały w porównaniu z królewskimi apartamentami Kremla. Wprowadzono ich do błękitnego saloniku z brzoskwiniowymi atłasowymi kotarami. Usiedli przy antycznym stoliku i czekali, wsłuchując się w tykanie zegara stojącego na narożnej półce z książkami. Jak zwykle elegancki doktor Anton był w szytym na miarę ciemnym garniturze i koszuli w paski. Spod mankietów jego marynarki wyglądały niebiesko-zielone ceramiczne spinki. Jarząca się radośnie niebieska aureola nad jego głową przypominała diadem. Podano im herbatę w szklankach w eleganckich koszyczkach, podstakannikach, ozdobionych wizerunkiem dwugłowego orła nowej Federacji Rosyjskiej, co zabawne, niezwykle podobnego do carskiego orła Romanowów i samego cara. Plus ça change,

plus c’est la même chose, pomyślała Dominika. Im więcej się zmienia, tym więcej pozostaje bez zmian. Stojący pod ścianą młody adiutant w błękitnym mundurze zlewał się z tłem niczym kameleon w tropikalnym lesie, tak że widać było tylko jego unoszącą się w powietrzu twarz. Dominika pomyślała, że pływające w powietrzu głowy są czymś zupełnie normalnym w rezydencji prezydenta. Pozłacany zegar wybił jedenastą – dokładnie w tej samej chwili otworzyły się drzwi i wszedł Putin. Jak on to robi? – pomyślała. Z ręką na klamce czeka, aż zegar zacznie wybijać godzinę? A może zegar jest podłączony do jakiegoś niewidocznego źródła prądu i zaprogramowany tak, że zaczyna bić, kiedy tylko prezydent wchodzi do salonu? Władimir Putin był jak zwykle w granatowym garniturze, białej koszuli i niebieskawozielonym krawacie, swoim znaku rozpoznawczym. Jego niebieska aureola też pulsowała radosną energią. Dlaczego miałaby nie pulsować? Umocnił swoje panowanie na Krymie i zabezpieczył bazy morskie na Morzu Czarnym. Działania wojskowe we wschodniej Ukrainie zdezorientowały Kijów, sojusz z Damaszkiem i Teheranem zapewniał mu dywidendy polityczne, no i znów był jednym z najważniejszych graczy w wielkiej grze. Ropa naftowa. Amunicja. Uran (Rosatom był właścicielem dwudziestu procent wydobywanego w Ameryce uranu). Na tym nie koniec. Aktiwnoje mieroprijatije, aktywne środki: wywrotowa działalność polityczna, propaganda, manipulowanie mediami, fałszerstwa i zamachy – europejskie i amerykańskie kampanie Gorelikowa doprowadzały do pasji NATO, Unię Europejską i tych raczkujących durniów z krajów nadbałtyckich. Fanatyk Kadyrow uciszył Czeczenię, a prezydencki wskaźnik poparcia wśród obywateli oscylował wokół osiemdziesięciu pięciu procent. Gorelikow knuł świeży spisek, a Jegorowa, nowo odkryty talent, miała pewną rękę. Putin zastanawiał się, czy w łóżku też. Już dawno ją sprawdził: niezamężna, bez nikogo na stałe, absolwentka szkoły jaskółek i specjalistka od sekspułapek. Nie miał wątpliwości, że przyda mu się jako element dalszych

planów, zwłaszcza po dzisiejszym podarunku. Skinął im głową i usiadł. Adiutant położył przed nim atłasowe kwadratowe pudełko i rozłożył kartkę. – Ordien „Za zasługi pieried Otieczestwom” pierwogo stiepieni! – ryknął. – Przyznawany obywatelom Federacji Rosyjskiej za wybitne osiągnięcia w przemyśle, budownictwie, nauce, edukacji, ochronie zdrowia, kulturze, transporcie oraz innych dziedzinach działalności. W innych dziedzinach działalności, powtórzyła w myśli Dominika. Prezydent otworzył pudełko i wstał. Kiedy wstali i oni, Putin wręczył pudełko Gorelikowi. W pudełku, umoszczona na niebieskim atłasie, leżała mała, bordowa baretka z wszechobecnym złotym dwugłowym orłem. Order „Za zasługi dla ojczyzny” pierwszej klasy. Putin podszedł bliżej i przypiął ją do klapy marynarki Gorelikowa. Ten skłonił się lekko i uścisnął mu rękę. Adiutant dyskretnie zabrał pudełko, zamknął je cicho i wyszedł. Zgodnie z przepisami w sprawie nagród i odznaczeń za tajne misje, order miał być przechowywany na Kremlu – Gorelikow nie mógł powiesić go w gabinecie ani zabrać do domu. Mógł jedynie pieścić palcami baretkę i pławić się świadomością swoich dokonań. – Operacja „Riepina” była bezbłędnie zaplanowana – pochwalił go Putin. – Przeprowadzono ją dokładnie, a rezultaty są bardziej niż zadowalające. Doktor Anton znów lekko się skłonił. – Dziękuję, panie prezydencie. Dominice zakręciło się w głowie. „Operacja «Riepina»”? Co to znaczy? Pobito ją? Czy tylko wrobiono w jakiś sfabrykowany skandal? I nagle ją olśniło. Błochin. To dlatego poleciał do Nowego Jorku. Riepina stawała się za głośna, gromadziła za dużo pieniędzy, przyciągała zbyt wielką uwagę. Już jej nie ma. To, że dowiadywała się o tym dopiero teraz, było miażdżącym ciosem. Podróżowała cały dzień, przez cały dzień nie oglądała wiadomości ani nie czytała gazet. Zresztą władze Nowego Jorku mogły wydać komunikat z opóźnieniem.

A w tym, że o morderstwie nie wspomniano w dokumentach, które przejrzała po powrocie w SWR, nie było nic tajemniczego. Bo co by napisali? „Z przykrością informujemy o zgonie aktywistki Darii Riepiny, która zmarła dziś w Nowym Jorku z niewiadomych przyczyn, co jest kolejnym potwierdzeniem tego, że w amerykańskich miastach szerzy się przyrodzona tamtejszej kulturze nieokiełznana przemoc i bezprawie”? Wiadomość wkrótce się rozniesie, ale kontrolowany przez Putina internet i telewizja zniekształcą ją i wypaczą, a moskiewska milicja rozpędzi żałobników, zanim zdążą zorganizować poważną demonstrację. Tymczasem prezydent świętoszkowatym tonem wezwie do wszczęcia śledztwa, oczywiście takiego na niby. Dominika zachwiała się, ale nakazała sobie spokój i opanowanie. Zrobiło jej się słabo i uszczypnęła się w rękę, żeby otrzeźwieć. Nie musiała służalczo pochwalać tego rodzaju zabójstwa, nie mogła jednak okazać odrazy, ponieważ poczytano by to za zgubną w skutkach oznakę słabości. Gorelikow coś mówił, więc spróbowała się skupić. Zabili Riepinę. – Muszę podkreślić, że pułkownik Jegorowa zapewniła operacji „Magnit” wzorowe wsparcie. Gdyby nie jej przenikliwość, nie moglibyśmy dzisiaj sobie gratulować. Pani pułkownik zasługuje na najwyższą pochwałę. Burząc się wewnętrznie przeciwko mężczyźnie, który stał metr od niej z lekko drwiącym uśmiechem satysfakcji na ustach, Dominika widziała jedynie chodzącą po scenie Riepinę. – Dobrze znam dokonania i zasługi pułkownik Jegorowej – powiedział Putin. – Jej pracowitość nieustannie utwierdza mnie w przekonaniu, że mianując ją dyrektorem kontrwywiadu SWR, podjąłem słuszną decyzję. Jestem przekonany, że w przyszłości sprawdzi się także jako szefowa całej służby naszego wywiadu. – Powiedział jej ni mniej, ni więcej, że pewnego dnia zostanie dyrektorką SWR, i zerknął na nią, sprawdzając, jak zareaguje. Dominika pochyliła głowę. Ty sukinsynu, pomyślała. Ty

jesteś zadowolony, Gorelikow jest zadowolony, Benford też będzie zadowolony. – Dziękuję, panie prezydencie – powiedziała, z trudem opanowując gniew. – Postaram się nie zawieść pańskiego zaufania. – Słowna papka, dwa małe pieski leżące poddańczo u stóp samca alfa. Ale coś ci powiem, bandyto: nie wiesz, że zakradłam się do twojego domu, żeby uwolnić od ciebie ojczyznę. I co ty na to? Umiesz czytać w moich myślach? Jakby to usłyszał, Putin posłał jej uśmiech, mdły jak ciepłe piwo z kawałkiem lodu. – Przydzieliłem pani daczę na przylądku Idokopas, do pani wyłącznego użytku. Na wybrzeżu jest ciepło prawie do końca października. Ogarnięta wściekłością dała się zaskoczyć. To było coś. Podziękowała mu po raz drugi, gorączkowo myśląc. Gosdacza, gosudarstwiennaja dacza, państwowy dom nad jeziorem, rzeką czy w chłodnym lesie sosnowym, przydzielany urzędnikom w nagrodę za pracowitość, wydajność i wierność. Ale ten był czymś więcej niż trzypokojowym brzozowym domkiem z ogródkiem, jakie widywało się pod Niżnym Nowogrodem. To była jedna z luksusowych willi na terenie należącego do Putina siedemdziesięciohektarowego kompleksu na wybrzeżu Morza Czarnego. Powiadano, że jego tamtejsza rezydencja, włoski zamek wielki jak pałac Buckingham, kosztował miliard dolarów. To, że przydzielił jej dom właśnie tam, oznaczało patronat na wielką skalę. Dobrze wiedziała, że próbuje wciągnąć ją w lepką sieć. Wręczył Gorelikowowi medal w jej obecności z dwóch powodów: aby podkreślić, że doktor Anton jest wyższy rangą i że tylko mężczyźni nadają ważny order mężczyznom, co było typowo słowiańskim podkreśleniem jej niższego stanu. Wszyscy wiedzieli, że prezydent woli męskie towarzystwo – wśród siłowikow nie było ani jednej kobiety – ale ona, pułkownik Jegorowa, miała wszelkie szanse, żeby wkroczyć do jego wewnętrznego kręgu. Drugim powodem było to, że dał Gorelikowowi order za wyeliminowanie dysydentki. To tak

jakby kazał jej zajrzeć do pieca: zabijesz na mój rozkaz i cię nagrodzę. I jeszcze mały niuans: przydział willi w prezydenckim kompleksie nad Morzem Czarnym, domu połączonego z pałacem sekretną ogrodową ścieżką, oznaczał, że Putin wije gniazdko dla przyszłej kochanki. Od lewszoj żeny, konkubiny, oczekiwało się, żeby wykąpana i wypachniona, ze swoim wilgotnym i spuchniętym rubinowym owocem leżała na aksamitnych poduszkach, dzień i noc czekając, aż car dyskretnie zaskrobie do ogrodowych drzwi. Musiała być zawsze gotowa. Chryste, chciał z niej zrobić swoją konkubinę. Dominika stłumiła kipiący w trzewiach gniew, do którego dołączył żal po Riepinie. Żadne wille i żadne ordery na świecie nie naprawiłyby tego, co ten mały blond intrygant robił Rosji, nie bacząc na to, że jego rodacy nie mają za co kupić chleba, bo pensja jak zwykle się spóźnia. On i jego wewnętrzny krąg – czy to o mnie mowa? czy nagrodzona luksusową daczą, ja też jestem teraz siłowikom? – zagłodzili cały kraj. Co gorsza, nie widać końca tej korupcji, nie widać końca mojego życia jako szpiega. Zastanawiała się, czy generał Korcznoj, zaangażowany w tę śmiertelnie niebezpieczną grę i napędzany dziwną nocną adrenaliną, mimo to tkwiący w pułapce bez wyjścia, miał podobne odczucia. Boże, jak bardzo potrzebowała teraz Nate’a. Wszystko to przemknęło przez jej głowę w niecałą sekundę. Putin coś mówił i spróbowała się skupić. – Musimy tylko zaczekać, aż do Magnita uśmiechnie się szczęście. A tymczasem chcę, żeby odnowiła pani stosunki z tym chińskim generałem... Jak on się nazywa? – Sun – odparła Dominika. – Generał Sun. – Właśnie. Podobno ich kontrwywiad ma jakieś problem i proszą nas o pomoc. Nie ufam im. Niech pani sprawdzi, co generał chowa w zanadrzu i czego od nas chce. Nie przepadam za chińskimi niespodziankami. Mien’sze znajesz, krepsze spisz, im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. – Tak jest, panie prezydencie. – A teraz lunch.

Wyłożonym parkietem korytarzem o białych ścianach ozdobionych złotymi liśćmi wyszli na szeroki, słoneczny taras otoczony ciężką białą balustradą. Na środku, pod wydętym baldachimem, stał nakryty dla trzech osób stół, błyszczący od kryształowych kieliszków i eleganckich talerzy z niebiesko-złotą obwódką, na których spoczywały kokilki owinięte białymi jak śnieg lnianymi serwetami. Zapiekanka dla każdego – Dominika poczuła boski aromat krabów w sosie cesarskim. Wierzchy zapiekanek były złocistobrązowe, a na ich brzegach wciąż musował gorący sos. – Krab po cesarsku – wymruczał Gorelikow. – Cudownie. Jako studenci jedliśmy takie w Odessie. – Spróbuj i zobacz, czy ten nie jest lepszy – powiedział prezydent. Delikatne mięso rozpływało się w ustach. Zimna jak lód vernaccia doskonale się z nim komponowała, więc Dominika zgodziła się na dolewkę, choć cały czas miała przed oczami Darię Riepinę. Słońce przesłoniła chmura i pikantny sos nabrał smaku miedzi. Postanowiła dodać wiadomość o morderstwie do ukrytego w termosie raportu, który miała przekazać Amerykanom podczas jutrzejszego spotkania, ale nie, nie wspomni w nim o Błochinie. Josip Błochin należał do niej i poprzysięgła sobie, że pewnego dnia sama go zabije. * – A nie mówiłem? – powiedział Gorelikow, kiedy służbową limuzyną wracali do Moskwy. – Prezydent panią lubi. Dominika uśmiechnęła się. – To wielki zaszczyt, nie mogę w to uwierzyć. I gratuluję orderu. Doktor Anton skłonił się łaskawie. – Ale byłam trochę zaskoczona sprawą Riepiny – dodała. – Co się właściwie stało? Mógł mi pan powiedzieć, przecież szłam na

spotkanie z Susan. Gorelikow zbył jej słowa machnięciem ręki. – Riepina zaczynała nas kompromitować, całą federację, wszystkich Rosjan i samego prezydenta. Wysyłaliśmy do niej emisariuszy, którzy prosili ją dyskretnie, żeby ograniczyła swoją działalność i złagodziła ton wypowiedzi, ale nas zignorowała. – Więc wysłaliście Błochina, żeby ją wyeliminował? W Ameryce, w centrum Nowego Jorku? Co by się stało, gdyby coś poszło nie tak? To lekceważenie bezpieczeństwa operacyjnego, powinniście byli mnie uprzedzić. Doktor Anton poklepał ją po ręku. – Szłykow gwarantował, że sierżant nie zawiedzie, bo podobno nigdy nie zawodzi. Poza tym nie chciałem obarczać pani świadomością zbliżających się działań. Czyżby jej śmierć panią poruszyła? Ostrożnie, pomyślała, ale z odrobiną zadziorności. – Nie współczuję tym, którzy szkodzą mojej ojczyźnie. Ale coś panu powiem: gdybym wiedziała, że zamierzacie ją zlikwidować, spróbowałabym temu zapobiec. Umiemy osiągać cele i jesteśmy w tym dobrzy, czego najlepszym przykładem jest sam prezydent, ale usuwanie dysydentów rzuca cień na nasz kraj, a z dysydentów robi męczenników. Powinniśmy zrezygnować z dawnych sposobów. Gorelikow spojrzał na nią, a potem zapatrzył się w okno. – Tak się przypadkiem składa, że się z panią zgadzam – wyznał szeptem – ale prezydent wie, co robi, i ma stosowne doświadczenie. Powiedziałem mu dokładnie to samo, jednak w pełni świadom kosztów jest skłonny zapłacić każdą cenę. Cóż, kak auknietsia, tak i otkliknietsia, jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. * Następnego dnia Gorelikow ponownie wezwał ją na Kreml, oficjalnie na posiedzenie Rady Bezpieczeństwa, ale tak

naprawdę po to, żeby po raz pierwszy przedstawić ją najpotężniejszym ludziom w imperium jako przyszłą dyrektorkę SWR. Siłowiki mogli być potencjalnymi sojusznikami albo, jeśli mieli sprzeczne interesy, śmiertelnymi wrogami. Wszyscy najwyraźniej szanowali Gorelikowa i zastanawiali się, czy Dominika jest tylko nową kochanicą prezydenta, czy wschodzącą gwiazdą SWR, a może nawet kimś więcej. Każdy bez wyjątku spuścił oczy, żeby ocenić jej wydatny biust, tego dnia ukryty pod podkreślającą krągłości czarną wełnianą sukienką z dzianiny. Był tam między innymi Nikołaj Patruszew, były dyrektor FSB, a obecnie wpływowy sekretarz rady, łysiejący mężczyzna o lisiej twarzy, cienkich ustach i haczykowatym nosie Kozaka, nad którym falowała żółta aureola przebiegłości i nieufności. Łaskawie skinął jej głową i się odwrócił. Niebezpieczny typ. Był też Aleksander Bortnikow, dyrektor FSB z zaskakującą błękitną aureolą, silną i stabilną, sugerującą umiejętność wyciągania wniosków i poszanowanie dla poglądów przeciwnika. Drobny i niższy od niej, miał sześćdziesiąt pięć lat, wysokie czoło, zadziwiająco przenikliwe oczy, których kąciki mrużył w uśmiechu, duże znamię na lewym policzku i mięsisty nos. Wyczuła w nim drapieżnika. Wiedziała, że z wykształcenia jest inżynierem, lecz po kątach szeptano, że to właśnie on kierował londyńską operacją FSB wymierzoną w byłego oficera KGB Litwinienkę, któremu podano herbatę przyprawiona tak dużą ilością polonu 210, że można by nią przez miesiąc ogrzewać blok mieszkalny w Woroneżu. Wyczuła też, że Bortnikow jest mądry, podstępny, ostrożny i przebiegły – gdyby została szefową SWR i uzyskała dostęp do wszystkich tajemnic wywiadu zagranicznego, byłby jej odpowiednikiem w sprawach bezpieczeństwa wewnętrznego. Postanowiła nawiązać z nim dobre stosunki. Był tam również Igor Korobow, generał porucznik sił powietrznych i dyrektor GRU, w nienagannie skrojonym mundurze. Miał ogoloną głowę i błękitne jak stal oczy, a nad jego ramionami pulsowała zielona chmura niepokoju – nic

dziwnego, szefował przecież byłym kagebistom. Tuż za nim stał major Szłykow, który w zamian za tę czy inną przysługę od czasu do czasu masował mu pewnie tyłek. Korobow sztywno skinął jej głową, natomiast Szłykow ją zignorował. Ty sukinsynu, pomyślała. Próbowałeś wykiwać mnie w Nowym Jorku. Co gorsza, napuściłeś na mnie Błochina, który, gdyby tylko miał okazję, po wyeliminowaniu Riepiny chętnie załatwiłby mnie w jakimś ciemnym zaułku. Zmierzyła wzrokiem odległość dzielącą jej rękę od jego szyderczo uśmiechniętej gęby. Zanim zdążyła wbić mu w oko paznokieć, wyrósł między nimi Gorelikow, który kazał jej szeptem usiąść pod ścianą, tuż za nim. Putin poprosił o ciszę i rozpoczął naradę. Przez następne zupełnie nierzeczywiste dwie godziny omawiano operację „Obryw” (Kamienna lawina), obmyśloną, dopracowaną, zaplanowaną i przedstawioną przez Szłykowa, który gwarantował sukces i oszałamiające rezultaty. To tajne przedsięwzięcie – jego celem było dostarczenie rosyjskiej broni i materiałów wybuchowych kurdyjskim separatystom, którzy mieli ich użyć podczas zamachów terrorystycznych w Stambule z nadzieją, że zdestabilizuje to sytuację polityczną w Turcji – wykorzystywało aktywne środki na niespotykaną dotychczas skalę. Gorelikow i Bortnikow byli przeciwni planowi, wskazując, że operacja jest niezwykle ryzykowna pod względem militarnym i do złudzenia przypomina prymitywne i powszechnie wyśmiewane operacje z lat sześćdziesiątych, kiedy Rosja masowo dostarczała broń zagranicznym wywrotowcom. Bortnikow stwierdził, że tego rodzaju działania są lekkomyślnym chojractwem, ponieważ Turcja dysponuje czujnymi tajnymi służbami i czujną, agresywną policją. Generał porucznik Korobow się z nim nie zgodził, twierdząc, że turecka rewolta zdestabilizowałaby południową flankę NATO, co, jak wszyscy dobrze wiedzieli, było marzeniem prezydenta. I co teraz? Jak się to potoczy? Co weźmie górę? Dominika zauważyła, że Putin patrzy na nią z końca stołu. Co zrobi, jeśli którejś nocy Bladousty, jak nazywano go w KGB,

odwiedzi ją w tej luksusowej daczy i spróbuje zarzucić nogę na jej uda? I wtedy stało się. Gorelikow odwrócił głowę i szepnął: – Co pani o tym myśli? – Właśnie, pani pułkownik – rzucił prezydent. – Co myśli pani o operacji „Obryw”? Spojrzało na nią dwadzieścia par oczu. Matko Boska, pomyślała. Rozejrzała się wokół stołu i wbiła wzrok w siedzącego za swoim szefem Szłykowa. – Eto kak stricz’ porosienka – powiedziała. To tak, jakby ostrzyc prosiaka. – Dużo krzyku, mało wełny, daremny trud. Turcja i Stany Zjednoczone natychmiast się zorientują i pokrzyżują nam plany. – Zwłaszcza kiedy dam cynk Benfordowi. Ten i ów stłumił śmiech, a przebiegły Bortnikow z FSB spojrzał na nią innym wzrokiem. Doktor Anton był zachwycony. Przedstawiciele GRU mieli nadąsane miny. Putin skrzyżował ręce, z twarzą niewzruszoną jak Stonehenge. Dominika zdawała sobie sprawę, że siłowiki próbują wciągnąć ją w jej pierwszą kremlowską intrygę. Gorelikow zamierzał przejąć sprawę Magnita, ale żeby to zrobić, musiał najpierw odsunąć Szłykowa, i zaczął od zdyskredytowania planów akcji militarnej w Stambule. Przyjrzała się uważnie jego patrycjuszowskiej twarzy, zobaczyła pulsującą niebieską aureolę i już wiedziała. Po co ją tu przyprowadził? Po to, żeby w razie wpadki GRU jako szefowa Zarządu KR, kontrwywiadu SWR, mogła wiarygodnie skrytykować plany i poczynania Szłykowa. Wiedział, że stanie u jego boku, bo domyślał się, że swoją lekceważącą postawą gburowaty major zrobił z siebie jej wroga. A więc to tak tworzą się tu frakcje, odłamy i koterie. Bardzo szybko. Sojusze, rywale, interesowność, urazy osobiste, kopanie dołków i krwawe waśnie, a wszystko to w wyłożonych klejnotami korytarzach. Oto przyprawiająca o zawrót głowy mozaika kremlowskiej polityki. – Czy oni wiedzą o Magnicie i tym Koreańczyku? – spytała,

kiedy zostali sami. Za dziesięć dni miała spotkanie z profesorem Ri Sou-jongiem, zastępcą dyrektora Ośrodka Badań Jądrowych w Jongbjon; Ioana urządzała już domek w Wiedniu. Chcąc wyciągnąć z Gorelikowa nazwisko Magnita, przypomniała mu, że muszą w końcu ustalić priorytety, ale doktor Anton był ostrożny. – O Magnicie nie wie nikt oprócz GRU i tak na razie zostanie, zwłaszcza w obliczu ostatnich wydarzeń. Z czasem dowie się o nim kilku członków rady, ale na pewno nie wszyscy. – W obliczu jakich wydarzeń? – spytała. – Wczoraj wieczorem dostaliśmy raport od Susan. Amerykański prezydent rozważa, czy nie powołać Magnita w skład rządu. Na razie nie znamy szczegółów, ale już samo to nie ma precedensu: kandydat Kremla w Waszyngtonie. Niewykluczone, że Magnit otrzyma ważne stanowisko. Musimy cierpliwie zaczekać i zobaczyć, jakie będą plony. – Czy wprowadzi mnie pan kiedyś w jego sprawę, czy nie powinnam o to pytać? – Bezpośrednio, poufale i z odrobiną pikanterii, on tak lubi. – Oczywiście, kiedy tylko sytuacja się ustabilizuje – odparł połechtany tym, że Dominika pokłada w nim całkowite zaufanie. – Prezydent się ze mną zgadza. Magnit jest teraz sprawą polityczną, sprawą dyrektora SWR, którą zgodnie z jego rozkazem ma poprowadzić tylko jedna osoba: nasz nowojorski nielegał. Nie pani. Nie ja. Tylko Susan. I kropka. Doktor Anton dał jej właśnie nowy materiał, który będzie musiała przekazać Amerykanom podczas jutrzejszego spotkania z kimś z ich moskiewskiej rezydentury. Magnit. Kandydat Kremla. Naszkicowała w myśli plan dodatkowej wiadomości: wiedeńskie spotkanie z profesorem Ri, dacza nad Morzem Czarnym, zabójstwo Riepiny, spisek Szłykowa i terror w Stambule, prognozy Gorelikowa i dyrektorski stołek w SWR. Będzie musiała kupić większy termos. Za dużo tego, za dużo nerwów. Putin był jak syberyjska zamieć szalejąca na rozległym stepie, która z każdą chwilą zbliża się do małej chatki. Jej lodowate macki wślizgną się pod

okap, zerwą dach, rozłupią zamknięte drzwi, powalą ściany i porwą kulących się w niej ludzi. Bieriegis’, Benford. Strzeż się, nadciąga nawałnica.

PUTINOWSKI KRAB PO CESARSKU Mieszamy w misce pokrojoną w kostkę czerwoną paprykę, zmieloną pietruszkę, sok cytrynowy, surowe jajko, sproszkowaną gorczycę, paprykę, sól selerową, liść laurowy, czarny pieprz, płatki suszonej ostrej czerwonej papryki, sos Worcestershire, majonez i roztopione masło. Po uzyskaniu gładkiej konsystencji ostrożnie wkładamy do sosu mięso kraba, przekładamy masę do kokilek i pieczemy w średnio rozgrzanym piekarniku, aż zacznie bąbelkować. W oddzielnej misce przygotowujemy sos cesarski, mieszając majonez, chudą śmietankę, sok cytrynowy i sos Worcestershire. Polewamy nim kokilki, posypujemy papryką i nasączonymi masłem okruchami chleba, wstawiamy do piekarnika i pieczemy, aż zapiekanka się zezłoci. Podajemy z sałatą.

13 Naturalni wrogowie

Pomarszczony koc ze srebrzystego mylaru, ciasnota, zgięte kolana, tyłek wciśnięty w zapasowe koło – Ricky Walters nie znosił jeździć w bagażniku. Niemal natychmiast zaczynał się pocić, po części z nerwów, po części dlatego, że koc zatrzymywał ciepło ciała. Przed trzema laty rosyjski uciekinier zdradził przesłuchującym go agentom CIA, że funkcjonariusze FSB wynajęli kilka mieszkań naprzeciwko amerykańskiej ambasady i przez lornetki na podczerwień obserwują wyjeżdżające z garażu samochody dyplomatów, żeby sprawdzić, czy w bagażniku nic nie świeci. Jeśli świeciło, ukrywał się tam agent CIA (bo któżby inny? ci z Departamentu Stanu nie daliby się przyłapać na zabawie w policjantów i złodziei), który ani chybi jechał na tajne spotkanie z rosyjskim informatorem, żeby wykraść rodinie tajemnice państwowe (w Putistanie było ich tyle, co w sowieckiej epoce kamienia łupanego). A ponieważ koc zatrzymywał ciepło, oglądany w podczerwieni bagażnik wydawał się pusty. W południe został wywieziony z podziemnego garażu hondą młodszego pracownika konsularnego (kumpla z rezydentury), którą po miesięcznym przeszkoleniu w wykrywaniu ogona prowadziła Helen, jego dwudziestosiedmioletnia żona. Na tylnym siedzeniu wesoło trajkotały ich dwuletnie bliźniaczki, tymczasem Helen, czujnie zerkając w lusterka na zakrętach, jechała w kierunku Pasażu Smoleńskiego na Arbacie, ciągu luksusowych sklepów, gdzie na zakupy mogły sobie pozwolić jedynie szczupłe żony oligarchów i mniej szczupłe, grubonogie

żony ministrów oraz dyrektorów wielkich zjednoczeń przemysłowych, które szastały pieniędzmi, jakie ich mężowie podbierali z państwowej kasy. Ostatnie zerknięcie w lusterko w poszukiwaniu łady jadącej dwie ulice za nią – nic, czysto, ani jednego kleszcza – i Helen skręciła do podziemnego garażu, jednocześnie puszczając bliźniaczkom ich ulubioną piosenkę – uwielbiały tę, w której Raffi śpiewał o obracających się bez końca kołach autobusu, i zawsze mu wtórowały (im więcej hałasu, tym lepiej, bo ci z FSB mogli podrzucić do samochodu „pluskwę”), która była także sygnałem dla Ricky’ego, że ma się szykować do ewakuacji. Całkowicie osłonięta przez podziemną ścianę, skręciła za róg, na znak „Teraz!” wyłączyła muzykę – dzieci zawyły w proteście – otworzyła bagażnik i lekko zaciągnęła hamulec ręczny, żeby zwolnić bez tylnych świateł. Ricky odrzucił koc, przetoczył się przez brzeg bagażnika, zatrzasnął klapę, otworzył drzwi serwisowe i krótkimi schodami wyszedł na ulicę. Czas? Cztery sekundy. Helen płynnie pojechała dalej, żeby zaparkować i pochodzić po sklepach z dwumiejscowym wózkiem dla bliźniaczek. Idąc przed siebie ze spuszczoną głową – był w czapce z daszkiem w radzieckim stylu, brudnych spodniach, lekkiej pikowanej kurtce z dziurą na ramieniu i importowanych z Chin „kwasoodpornych butach roboczych” – wetknął silikonowe kliny między dziąsła i policzki i włożył na nos „zerówki”, co postarzyło go i sprawiło, że wydawał się bardziej masywny. Pozostawiwszy za sobą elegancki Arbat, znalazł się na Chamownikach i ruszył powoli Ostożenką, szeroką aleją handlową. W połowie ulicy zwolnił, przystanął przed jaskrawoczerwonym telefonem publicznym na chodniku i spojrzał na zegarek. Właśnie otwierało się standardowe czterominutowe okienko i w tej samej chwili zobaczył, że przy krawężniku zatrzymuje się mała zakurzona skoda z pudełkiem chusteczek higienicznych na desce rozdzielczej. Czysto. Podniósł i natychmiast powiesił słuchawkę telefonu. U niego też było czysto. Podbiegł do samochodu i usiadł na miejscu

pasażera, kuląc ramiona, żeby zamaskować swój profil. Ruszyli i dopiero teraz poczuł, że siedzi na plastikowej folii, która miała zabezpieczać przed „metką”, choć swoje rosyjskie ubranie trzymał w rezydenturze i było mało prawdopodobne, żeby Rosjanie je spryskali. Informatorka odebrała go swoim wozem – bardzo niebezpieczna procedura, ponieważ łatwy do zidentyfikowania oficer CIA siedział w jej samochodzie, którego numer rejestracyjny można by równie dobrze zastąpić nazwiskiem wypisanym na drzwiach. Zwykle preferowano procedurę odwrotną – agent CIA odbiera informatora – chociaż ta też nie była pozbawiona ryzyka, ponieważ w tym przypadku amerykański samochód dyplomatyczny wiózł informatora. „Wasz wybór – powiedział kiedyś Gable Nashowi i Dominice na ćwiczeniach. – Nieważne, kto prowadzi i kto kogo odbiera. Ważne jest to, żebyście, kurwa, byli kryci, oboje. Ot, i wszystko”. Walters zerknął na Divę. Szef powiedział mu wieczorem, że to „czyste złoto”, więc „lepiej nie zrób żadnego błędu, nawet najmniejszego, bo jeśli coś spieprzysz, będziesz polerował podłogę w centrali i sprawdzał, czy nasza wielka marmurowa pieczęć ładnie błyszczy. Ale bez ciśnienia, idź i trochę się rozruszaj”. Ricky nie wiedział, czego się spodziewać, myszowatej bibliotekarki czy grubej urzędniczki, ale na pewno nie był przygotowany na zobaczenie klasycznego helleńskiego profilu żywej Wenus, pełnych ust, błyszczących, kasztanowych włosów zebranych na czubku głowy, elektryzujących niebieskich oczu, którymi nieustannie zerkała w lusterka. Trzymając eleganckie dłonie na kierownicy, w pozycji za dziesięć druga, jak na profesjonalistkę przystało, jechała szybko i agresywnie, najpierw na wschód, na trzecią obwodnicę tonącą w chmurach błękitnego dymu z rur wydechowych, potem na południe, bo nagle skręciła w aleję Andropowa prowadzącą do trzystadziewięćdziesięciohektarowego parku Kołomienskoje nad rzeką Moskwą. Zaparkowała, szybko przeszli przez tłum turystów – nikt nie zwrócił na nich uwagi – minęli białawą

cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego, potem fantazyjny drewniany pałac cara Aleksieja z siedemnastego wieku, najeżony ostrymi wieżycami, cebulowatymi kopułami i dzwonnicami, i zadrzewionym stromym zboczem zeszli nad mały leśny strumień, którego brzegiem wiły się porośnięte mchem ścieżki. Nagle zrobiło się ciemno, chłodno i zupełnie cicho. Nad wodą wisiała lekka mgła i Walters rozejrzał się odruchowo, wypatrując trzech wiedźm mieszających coś w kipiącym kotle. Wiedział, że w tym przyprawiającym o gęsią skórkę wąskim jarze mogą zostać nieco dłużej niż przepisowe cztery minuty. Był dobrze osłonięty. – Trochę tu strasznie – powiedział po angielsku; nie znał rosyjskiego. – Pewnie można by tu znaleźć miejsce na kilka dobrych skrzynek kontaktowych. – To Wąwóz Głosów. – Diva rozejrzała się. – Moskwianie dobrze go znają. Są tu święte kamienie, święte źródła, a z mgły wyłaniają się podobno zjawy. Dziękuję, że pan przyszedł. Nie miał pan żadnych problemów? – Nieźle wygląda, pomyślała. Jest bystry, spokojny i dobrze radzi sobie na ulicy. Nie tak, jak bratok, ale całkiem, całkiem. Walters pokręcił głową i rozpiął plecak, przeglądając w myśli plan spotkania. – Pani pułkownik, dziękuję za wszystko, co pani zrobiła. Zdaję sobie sprawę, że jest to tylko niewielki ułamek pani działalności, ale już samo to wystarczy, żeby docenić pani wkład. Czaruś, tak jak Nathaniel. I ma taką samą fioletową aureolę. Namiętny czaruś. – Proszę mi mówić Dominika. Przyniósł pan sprzęt? Zrzedła mu mina. Szybko przedstawił jej sytuację z nadajnikiem SRAC, zaznaczając, że Simon Benford robi wszystko, żeby jak najszybciej go dostała. Tymczasem przysyła to. Podał jej gruby sportowy zegarek w plastikowej torebce zabezpieczającej przed „metką”. – Czy wy jesteście poważni? – Dominika ostrożnie włożyła rękę do torebki, wyjęła zegarek i dokładnie go obejrzała.

Walters pospieszył z wyjaśnieniami. – Bez SRAC-u jesteśmy zdani na kontakty osobiste albo na skrzynki kontaktowe. Zna pani miejsca wywoławczosygnałowe, wie pani, jak to wszystko działa, prawda? Kiwnęła głową. – Z tym jest inaczej. To sygnalizator, coś w rodzaju radiolatarni ostrzegającej przed niebezpieczeństwem. Współpracuje z systemem Compas-SARSAT, morskim lokalizatorem ratunkowym, siecią podobną do GPS. Sygnał jest zakodowany i skacze z miejsca na miejsce. Pobliskie odbiorniki rejestrują to jako szum tła. Nie da się go namierzyć żadną triangulacją. – Wszystko pięknie, ale po co mi on? Ricky nie wiedział, że Diva jest zagorzałą przeciwniczką ewentualnej eksfiltracji. – Wysyła sygnał ewakuacyjny – odparł, zerkając na ekran małego tabletu. – Jeśli go pani uaktywni, namierzymy panią w Moskwie i codziennie o dziewiątej wieczorem ktoś będzie czekał na panią w punkcie ewakuacyjnym w centrum miasta. Pamięta pani te dwa telefony na prawo od wejścia do stacji metra Filowska, niecały kilometr od pani mieszkania? Dominika skinęła głową. – Jeśli namierzymy panią w Petersburgu – ciągnął – skorzysta pani z Czerwonej Trasy Numer Dwa. Zna pani to miejsce. Jeśli natomiast wyśle pani sygnał z przylądka Idokopas, punktu ewakuacyjnego nad Morzem Czarnym, zaczeka pani na plaży na „podwózkę”. – Eksfiltracja? Znowu? I znowu łodzią podwodną? – W jej głosie zabrzmiała gniewna nuta. Kiedyś ewakuowała spalonego informatora, przerzucając go na łódź podwodną Navy SEALS w Zatoce Newskiej w pobliżu Sankt Petersburga. – Nie, nie. – Walters spocił się mimo panującego w wąwozie chłodu. Przesunął palcami po ekranie. – Załogowa łódź podwodna jest powolna, poza tym jej przygotowanie i wysłanie trochę trwa. Mamy coś nowego i szybkiego, coś, co jest zawsze w pełnej gotowości bojowej. Odbierze panią USV, bezzałogowa

łódź nawodna. – Pokazał jej kilka zdjęć czegoś w rodzaju przysadzistego piętnastometrowego ślizgacza z płaską nadbudówką i szarym kadłubem w kamuflujące czarno-białe esy-floresy. Dominika zmarszczyła brwi. – Chce pan powiedzieć, że nikt tym nie steruje? Że nie ma tam załogi? Ricky z trudem przełknął ślinę. Gable ostrzegał go, że Diva potrafi szybko wpaść w gniew i „wystawić rogi”. – Łódź jest sterowana komputerowo, satelitarnie. Praktycznie niewykrywalna, może czekać w nieskończoność i jest zawsze pod ręką. Dzięki temu eksfiltracja z pałacu Putina na wybrzeżu Morza Czarnego jest bardzo realną opcją. – Będę tam tylko cztery dni, w listopadzie, na przyjęciu, więc nie jest to dobre miejsce. Poza tym gospodin Benford dobrze wie, co myślę o ucieczce z kraju. Nie wspominał o tym? – Przepraszam, nie bardzo rozumiem... – Walters próbował się pozbierać. Prowadzenie agenta. To tak, jak przygrywać na flecie kołyszącej się w koszyku kobrze. Szybko wyjął z plecaka drugą torebkę. – Jeśli będzie pani musiała zaczekać na brzegu, wszystko jedno w dzień czy w nocy, proszę włożyć te okulary. Są na podczerwień. Łódź wyśle sygnał stroboskopowy i zobaczy go pani z odległości dwóch kilometrów. Proszę po prostu spokojnie stać: łódź namierzy zegarek, podpłynie do pani jak po sznurku i bezszelestnie dobije do brzegu. Na rufie są schodki. Wejdzie pani na pokład, otworzy luk i zejdzie na dół. Proszę uważać na głowę, w środku jest ciasno. Jest tam fotel, pasy bezpieczeństwa, słuchawki, klimatyzacja, jedzenie i picie. Zamknie pani luk, a łódź zrobi resztę. – Pokazał jej kolejne zdjęcia. – Niby gdzie to coś ma mnie zawieźć? – Łódź płynie z prędkością pięćdziesięciu węzłów, więc w ciągu dwudziestu czterech minut znajdzie się pani dwadzieścia mil od brzegu, gdzie wyłowi panią nasz okręt – odparł z dumą Ricky. – A kiedy już mnie powitacie, staniemy przy relingu

i będziemy patrzeć, jak za horyzontem na zawsze znika moja ojczyzna – dodała ze smutkiem Dominika. – Zdezerteruję, porzucę mój kraj. Wkurzony informator. Walters nie pamiętał, żeby przerabiali taką sytuację podczas ćwiczeń na Farmie. Poszukał odpowiednich słów. – To jest plan ewakuacyjny, pani puł... Dominiko. Gdyby musiała pani uciec w bezpieczne miejsce. Dominika pokręciła głową i kończąc temat, podała mu termos. Walters wytarł go, żeby zetrzeć odciski palców. – Między ściankami jest sześć kartek zapisanych bez odstępów z obydwu stron. Wystarczy stłuc... – Tak, znam tę sztuczkę – przerwał jej z uśmiechem Ricky. – Coś jeszcze? – Proszę przekazać gospodinu Benfordowi, że za dziesięć dni jadę do Wiednia na spotkanie z moim Koreańczykiem. Zadzwonię, żeby potwierdzić, gdzie się zatrzymałam, ale poprzednio mieszkałam w hotelu König von Ungarn przy Schulerstrasse, zaraz za katedrą św. Szczepana. Proszę mu powiedzieć, że według mnie profesor Ri zgodzi się na obecność dodatkowego rozmówcy. Robiliśmy to już przedtem, z panem Nashem, który znając język, udawał Rosjanina. W tym przypadku powinno być łatwiej, ponieważ na spotkaniach rozmawiamy po angielsku. Wasi ludzie mogliby bez żadnego ryzyka wypytać go o sprawy interesujące CIA. Walters kiwnął głową. – Jeśli rozmawiacie po angielsku, każdy analityk nuklearny... – Wolałabym, żeby to był pan Nathaniel Nash – przerwała mu Diva. – Pracujemy razem od lat, w pełnej zgodności operacyjnej. Ricky wpisał jej prośbę – a raczej żądanie – do tabletu. Nie mając pojęcia o ich zakazanym związku, nie wiedział też, że określenie „w pełnej zgodności operacyjnej” wzbudzi w Langley wiele wymownych spojrzeń. Ta kobieta była niesamowita. – Oczywiście, wszystko przekażę – powiedział. Divie pociemniała twarz.

– Proszę mu również powiedzieć – dodała cichym, poważnym głosem – że to prezydent Putin zatwierdził zabójstwo Darii Riepiny w Nowym Jorku. Potwierdzam tę wiadomość. – W Waszyngtonie wybuchnie panika, pisały o tym wszystkie gazety. Kto ją zabił? – Nieważne. Znam jego nazwisko i rozprawię się z nim osobiście. – Dobrze, przekażę – zapewnił ją Ricky. Ta amazonka nie żartuje, wystarczy spojrzeć na jej twarz. – Chyba powinienem panią oficjalnie przestrzec, żeby pani tego nie robiła. To niebezpieczne i ryzykowne, jest pani zbyt wartościową informatorką... – I słabą kobietą? Walters poddał się i podniósł ręce. Nagrywał całą rozmowę na tablecie, Talonie drugiej generacji, co było standardową procedurą w sprawach zastrzeżonych. Kiedy odsłuchają to w Langley, pomyślał, dadzą mi medal za to, że udało mi się nie oberwać od niej w twarz. – Nie, nie, nie o to chodzi – zaprotestował, rozpaczliwie szukając odpowiedniego słowa. – Chciałem tylko powiedzieć, że jest pani zbyt... cenna. – „Cenna”. Miał fart. Diva złagodniała. – Nie chciałam na pana warczeć – powiedziała przepraszająco i znów spoważniała. – Następny punkt: spisałam szczegóły tajnej operacji GRU w Turcji. Chcą dostarczyć broń i materiały wybuchowe kurdyjskim separatystom ze Stambułu. Mimo sprzeciwu służb wywiadowczych prezydent Putin zatwierdził tę operację wczoraj wieczorem. Jak wspomniałam, wszystkie szczegóły są w meldunku. – Bardzo dużo informacji. Wieczorem wyślę raport. – Walters schował termos do plecaka. – Jeszcze jedno. Czy wprowadzono pana w sprawę Magnita? – Dominika wiedziała, że Benford ma bzika na punkcie kompartmentalizacji, i nie chciała za dużo powiedzieć. Ricky kiwnął głową.

– Simon Benford wspomniał o tym przez telefon, przygotowując mnie do spotkania. Znam tylko ogólne fakty, tak jak większość z nas. – Wszystko napisałam w meldunku, ale kiedy będziecie rozmawiali, proszę podkreślić, że Magnit jest kandydatem na bliżej niesprecyzowane stanowisko w administracji rządowej. Kreml bardzo się tym ekscytuje. Ale wciąż nie znam jego nazwiska. – W Langley rozpęta się burza... – Jeszcze większa rozpęta się wtedy, kiedy Magnit, już na nowym stanowisku, zacznie czytać moje raporty i przekazywać je Moskwie. Młody Walters dopiero teraz zrozumiał, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi tej kobiecie w dzień i w nocy, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi wszystkim informatorom. Podziwiał ją za odwagę, jakiej w tych warunkach wymagało utrzymanie pełnej gotowości operacyjnej. Zerknął na tablet i sprawdził czas. – Piętnaście minut, powinienem już iść... – Nagle coś mu się przypomniało. – Jeszcze jedno: pan Benford prosi, żeby stwierdziła pani, oczywiście w miarę możliwości, kto stoi za śmiercią Alexa Larsona, naszego dyrektora. Ma obsesję na tym punkcie. Dominika spojrzała na czubki butów. – Proszę mu przekazać, że tylko prezydent mógł wydać taki rozkaz. Podejrzewam, że powierzyłby tę sprawę Antonowi Gorelikowowi. Ale dobrze, postaram się dowiedzieć. Ricky odchrząknął. – Za dziesięć dni będzie pani rozmawiała z Nashem – obiecał. Nie mogła uścisnąć mu ręki. Co prawda słyszała, że od przyprawiających o zawrót głowy czasów głasnosti, kiedy to powszechne stosowanie „metki” wywołało głośny i jakże żenujący skandal dyplomatyczny, FSB już jej nie używa, mimo to CIA na wszelki wypadek utrzymywała dawny protokół. „Wierzysz, że Putin przestanie spryskiwać nam tyłki tym świństwem?” – prychnął kiedyś Gable. Kiedy zobaczą się

Wiedniu, musi spytać Nate’a o wyniki zastosowania proszku na Susan. Nate. Jej Nate. Chociaż wściekła się na niego w Atenach, strasznie za nim tęskniła i wciąż bardzo go pragnęła. – Nie zabłądzi pan? – spytała z uśmiechem. – Proszę uważać na termos. I dziękuję za okulary i zegarek. Walters włożył plecak. – Pani też niech na siebie uważa. W razie czego zjawię się zawsze i wszędzie. Będę codziennie sprawdzał miejsca sygnałowe. Odwrócił się i we wzburzonych kłębach wiszącej tuż nad ziemią mgły zniknął za zakrętem strumienia. Niech któryś z duchów siedemnastowiecznych Tatarów mieszkających w Wąwozie Głosów bezpiecznie zaprowadzi cię do domu, pomyślała Dominika. * Benford szalał, więc Dotty, jego sekretarka – pracowała z nim od ośmiu lat – ostrzegała wszystkich dobijających się petentów, żeby nawet nie próbowali się do niego zbliżać. „Lepiej nie – mówiła szeptem. – Może po południu”. Najnowsza wiadomość od Dominiki, że prezydent chce powierzyć Magnitowi ważne stanowisko rządowe, powinna ułatwić zadanie namierzenia rosyjskiego agenta, ale Benford potrzebował konkretnego nazwiska. Podejrzewał i bał się najgorszego, mianowicie tego, że jest to wakat, który stworzyli sami Rosjanie, zabijając jego przyjaciela Alexa Larsona, szefa Centralnej Agencji Wywiadowczej. Wiedział, że szuka kogoś ważnego, kto w ciągu ostatnich dziesięciu lat poznał konstrukcję elektromagnetycznego działa morskiego na tyle dobrze, że jest w stanie przekazywać Rosjanom najdrobniejsze szczegóły jego budowy. Liczbę podejrzanych pracujących w wojsku – oficerów, marynarzy, naukowców i przedsiębiorców cywilnych – można by teoretycznie

zredukować, ponieważ prezydent nie wybrałby żadnego z nich. Ale może jest to ktoś, o kim po prostu nie pomyśleli? Z dziesiątków wysokich rangą biurokratów w sprawę budowy działa wprowadzono jedynie sekretarza Departamentu Energii, ale on wiele lat pracował nad innymi projektami w innych wydziałach. Natomiast według Dominiki, Magnit był aktywnym rosyjskim informatorem co najmniej od dekady. Wyraźna anomalia. Czy to możliwe, żeby Diva coś przekręciła? A może, co jeszcze bardziej złowieszcze, ten oślizgły sukinsyn Gorelikow sprzedawał różne wersje tej samej historii różnym ludziom – wtajemniczeni nazywali to „lewatywą z barem” – żeby sprawdzić, która wypłynie i kto jest zdrajcą. W nomenklaturze brytyjskiej MI6 odpowiednikiem „lewatywy z barem” był „test z niebieskim barwnikiem”, metaforyczna próba szczelności systemu kanalizacyjnego polegająca na tym, że wlewa się do rury barwnik, żeby sprawdzić, którędy ostatecznie wypłynie. Przed kilku laty, na konferencji sojuszniczych służb wywiadowczych w Londynie, Benford oświadczył, że angielska terminologia jest idiotyczna, wskazując, że rury – zwłaszcza zardzewiałe rury w Wielkiej Brytanii i Europie – często się zatykają albo pękają, dlatego bardziej przemawia do niego metafora z lewatywą. „Pewnie dlatego, że lubisz różowe pszczółki”, zripostował C, szef Szóstki, co Benford zrozumiał dopiero wtedy, kiedy ktoś mu wyjaśnił, że „różowa pszczółka” to po prostu „sodomita”. Dzięki ci, Boże, że łączą nas wyjątkowe stosunki, odetchnęli z ulgą zgromadzeni w sali Anglicy. Gable, Forsyth i on umówili się na lunch w stołówce dla pracowników szczebla kierowniczego, żeby poroztrząsać różne teorie. Stoły w kiszkowatej jak wagon restauracyjny, aczkolwiek eleganckiej stołówce na szóstym piętrze gmachu kwatery głównej w Langley, z której roztaczał się widok na wysadzane drzewami brzegi Potomacu, stały tak blisko siebie, że nowo przybyli musieli się między nimi przeciskać, skinieniem głowy pozdrawiając przyjaciół i omijając wzrokiem wrogów. Wszyscy widzieli, kto z kim je, dlatego wszyscy wiedzieli, kto z kim

trzyma i jakie tworzą się kliki, koterie czy szajki. Benford zamówił talerz makaronu z anchois, pietruszką, pangrattato i cytryną, Forsyth zupę z krabów, a Gable krewetki z rusztu. – To mnie niepokoi – mówił Benford, siorbiąc makaron. – Ruski kret może zostać członkiem naszego rządu. Gable nabił na szpikulec krewetkę. – Domi twierdzi, że ten skurwiel pracuje dla nich od dziesięciu lat. Tego właśnie nie rozumiem, bo znaczyłoby to, że interesowała ich też jego poprzednia praca. – Boję się, że to pułapka, że przed awansem na szefową SWR Putin chce ją poddać próbie – powiedział Forsyth. – Chryste, przecież my też sprawdzamy naszych dyrektorów, zanim pójdą wyżej. Do stołówki wszedł Eric Duchin, szef Biura Spraw Kongresu, znany karierowicz, intrygant i plotkarz, i wraz z towarzyszącą mu świtą lizusów – pracownicy pięter operacyjnych nazwali ich „duperkami” – zaczął przeciskać się między stołami, przystając, żeby wśród rubasznego śmiechu pozdrowić znajomych z tego czy innego wydziału. Zatrzymał się również przy stoliku Benforda. Miał kwadratową głowę debila, białe jak śnieg gęste włosy i pociągłą twarz. Na Farmie dostał przydomek Q-Tip. – Simon – rzucił. – Eric – odpowiedział Benford. Zapadła cisza. Gable bawił się szpikulcem. – Na piątek zwołuję naradę – oznajmił w końcu Duchin. – SSCI, Senacka Komisja Wywiadu, chce, żebyście zorganizowali spotkanie instruktażowe dla kandydatów na stanowisko dyrektora CIA. Krótkie sprawozdanie, nic więcej, żeby mogli podyskutować o bieżących operacjach, w tym o twoich rosyjskich błazeństwach. Oczywiście za zamkniętymi drzwiami. Benford odłożył widelec, ignorując słowo „błazeństwa”. – Czy mam rozumieć, że będzie to briefing dla kilku osób, z których tylko jedna zostanie mianowana dyrektorem agencji? Jak dotąd prowadziliśmy ograniczony instruktaż tylko dla kandydata ostatecznie wybranego i dla nikogo więcej. Duchin wzruszył ramionami.

– Nikt z nich nie zdradzi twoich bezcennych tajemnic. Przyślę ci ich dossier. Wszyscy mają dostęp do informacji niejawnych o najwyższej klauzuli tajności SI i Talent Keyhole, łącznie z dostępem do programów specjalnych. Poza tym dyrektor chce, żeby tak to przeprowadzić. Dla większej przejrzystości działań. – Po śmierci Alexa Larsona wybrano dyrektora pełniącego obowiązki, którego Duchin już teraz nazywał „dyrektorem”. – „Dla większej przejrzystości działań”? – najeżył się Benford. – W wywiadzie? Duchin, ty nie potrafisz wygenerować ani jednej rozumnej myśli. Jesteś moim naturalnym wrogiem. Idź stąd. Duchin wzruszył ramionami. – Pogadaj z dyrektorem. Zależy mu na szybkim i gładkim zakończeniu okresu przejściowego. Do zobaczenia w piątek. Zostali sami i siedzieli we trzech, myśląc o samotnej dziewczynie na Kremlu, o jej elektryzujących niebieskich oczach przemykających po obwisłych, nalanych twarzach mężczyzn, z których każdy bez wahania by ją zabił. W briefingu dla prezydenckich kandydatów musieliby co najmniej wspomnieć o prowadzonym przez CIA informatorze w SWR, a w najgorszym wypadku ujawnić nazwisko Divy. Czysta herezja. – Co to jest? – mruknął Gable. – Wszyscy kandydaci na dyrektora mają zostać poinstruowani i przesłuchani przez Senacką Komisję Wywiadu? To co, to prezydent nie wybiera już jednego i go nie mianuje? Co to, kurwa, jest, konkurs piękności? – Nie, sugestia dyrektora pełniącego obowiązki – odparł Forsyth. – Tym sposobem może przepchnąć kilku naraz, ale wszyscy zechcą przekreślić politykę Larsona, udobruchać Kongres i zająć się ochroną środowiska, zamiast kilotonową bombą uranową, którą północni Koreańczycy detonowali pod ziemią dwa miesiące temu. Benford otrząsnął się, odsunął talerz i spojrzał na Forsytha. – Co powiedziałeś? – Że to sugestia dyrektora pełniącego obowiązki.

– Nie, przedtem. – Że my też sprawdzamy naszych dyrektorów, zanim pójdą wyżej. – Właśnie. A Ruscy zabili Alexa i szukamy ich kreta. – Który ma dostać ważną fuchę w rządzie – dodał Gable. – A konkretnie zająć wakujące stanowisko dyrektora agencji. Wszystko jasne. Kreml wystawił własnego kandydata! – Benford grzmotnął pięścią w stół. Forsyth spojrzał na niego znad okularów. – Lepiej nie wszczynać alarmu bez całkowitej pewności. Nawet Putin nie wykręciłby takiego numeru. – Może i nie – powiedział Benford – ale Gorelikow? Jeśli to, co mówi o nim Diva, jest prawdą, stać go na wszystko. Gable przestał dłubać w zębach. – Twierdzicie, że jeden z trzech kandydatów na stanowisko dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej jest ruskim kretem? Daliby radę wyciąć taki numer? – Może tak, może nie – odparł Benford. – Ale nie możemy siedzieć z założonymi rękami i nic nie robić. – Musimy poinstruować wszystkich kandydatów! – jęknął Forsyth. – To zbyt ryzykowne – stwierdził Benford. – Spróbujmy wlać do rury trochę niebieskiego barwnika. Gable znów zaczął dłubać w zębach. – Jeśli mówicie o lewatywie z barem, mam w biurze gruszkę.

MAKARON BENFORDA Podsmażamy filety z sardeli na oliwie z oliwek z drobno pokrojonym porem, aż się rozpadną, a por zmięknie. Na oddzielnej patelni opiekamy okruszki chleba (pangrattato) z czosnkiem i pokruszonymi suszonymi papryczkami chili. Gotujemy makaron bucatini, odlewamy, przekładamy na patelnię z sardelami i podrzucamy. Posypujemy posiekaną natką

pietruszki i zrumienionymi okruszkami, następnie obficie skrapiamy sokiem z cytryny. Podajemy natychmiast po przygotowaniu.

14 Wygodna amoralność

Odręczny meldunek Divy był drobiazgowym sprawozdaniem z posiedzenia kremlowskiej Rady Bezpieczeństwa, na którym omawiano plan operacji „Obryw”, tajnej inicjatywy GRU przedstawionej przez majora Szłykowa, który twierdził, że Turcja jest w fazie przejściowej i pogrąża się w chaosie, ponieważ działalność partii politycznych skupiających fundamentalistów islamskich podkopuje laicko-wojskowe tradycje Atatürka. Od 1984 roku kraj ten zmagał się z długą serią zbrojnych zrywów ulicznych organizowanych przez socjalistyczną PKK, Partię Pracujących Kurdystanu, walczącą o prawa polityczne i prawo do samostanowienia. Pomoc wojskowa, jakiej Amerykanie udzielali kurdyjskim peszmergom w Iraku, naraziła na kłopoty turecki rząd (chociaż iraccy peszmergowie nie mieli żadnych związków politycznych z terrorystami z PKK). Skwaszona Ankara uznała, że amerykańskie wsparcie dla Iraku jest równoznaczne z amerykańskim wsparciem dla Kurdów z PKK, domagających się secesji i praw do znacznego obszaru suwerennej Turcji, gdzie, jak twierdzili, była kiedyś ojczyzna ich przodków. Dostrzegając tę pogłębiającą się schizmę w bilateralnych stosunkach amerykańsko-tureckich oraz okazję do tego, aby wbić klin między Waszyngton i Ankarę – Putin i jego służalcza koteria byli w tym doskonali – planiści z GRU opracowali plan działania. Według raportu Divy, dla oszczędności miejsca spisanego po rosyjsku maczkiem tak drobnym, że tłumacz musiał korzystać

z lupy, przedstawiony przez agresywnego Szłykowa plan zakładał, że Rosja dostarczy komórkom PKK ręczne granatniki przeciwpancerne RPG-18 „Mucha”, miny przeciwpiechotne MON-200 oraz nieco większe miny naciskowe PMN-4, których Kurdowie mieliby użyć do przeprowadzenia ataków terrorystycznych w Stambule. Ataki te doprowadziłyby do kryzysu rządowego, wzmogły napięcie w stosunkach z Waszyngtonem i zdestabilizowały sytuację w Turcji, tradycyjnym południowym bastionie NATO. Wsparcia operacyjnego udzielą morskie siły specjalne. Sprzęt zostanie załadowany na małe łodzie udające kutry rybackie, które podczas kilku nocnych wypadów dostarczą go członkom PKK czekającym na opustoszałych po sezonie piknikowym brzegach rzeki Riva, cztery mile morskie w głąb wybrzeża Turcji. Następnie terroryści przewiozą go ciężarówkami do Stambułu, ukryją w kilku magazynach, a potem rozdadzą swoim bojownikom. Mimo sprzeciwu ze strony cywilnych służb wywiadowczych prezydent Putin zatwierdził plan operacji. Był gotów podjąć to ryzykowne wyzwanie (GRU zapewniało, że ryzyko jest minimalne), żeby osłabić NATO, a zwłaszcza zdestabilizować sytuację w jedynym muzułmańskim kraju należącym do paktu. Potem już nikt nie śmiał protestować. Ostatnie zdanie raportu Diva poświęciła majorowi Szłykowowi: „Ten złoty chłopiec zamierza dostarczyć PKK tyle materiałów wybuchowych, że Stambuł stanie w ogniu po obu brzegach Bosforu, w Europie i Azji”. * Raport był bezpośrednim powodem narady zwołanej naprędce w kwaterze głównej CIA w Langley. Benford, Forsyth i Gable, którego Benford mianował ostatnio głównym prowadzącym Divy. Trzech weteranów różniących się krańcowo temperamentem i stylem pracy. Ale kiedy Nate Nash zwerbował w Helsinkach Divę, stworzyli zgrany zespół i pod ich

kierunkiem pułkownik Dominika Jegorowa z SWR stała się światowej klasy informatorką. Na naradę nie przyszedł jedynie Nash, czwarty członek zespołu: został szefem operacyjnym londyńskiej rezydentury, co było znaczącym awansem i nie lada gratką, choć w rzeczywistości wysłano go do Anglii, żeby się czymś zajął i przestał widywać Divę. Forsyth, prawdopodobnie najlepszy z nich oficer prowadzący, mawiał, że na ulicy Nate jest prawdziwym „czarodziejem” i nie ma sobie równych w pracy na terenie krajów strefy zakazanej. Szefował mu dwa razy i wiedział, że mimo romantycznych problemów z Divą Nash wciąż jest znakomitym oficerem. – Pamiętam twoje zauroczenie sprzed dwudziestu lat – przypomniał raz Gable’owi, kiedy omawiali sytuację z „czarodziejem”. – Wiedziałeś, że to wbrew przepisom, ale co tydzień biegałeś do tej dziewczyny, zdejmując spodnie po drodze. – To co innego – warknął Gable. – Byliśmy młodzi. Ona robiła dla mnie carbonarę, a ja jej pomagałem. Forsyth spojrzał na niego z kamienną twarzą. – Carbonarę? Z pancettą, boczkiem czy czymś innym? Marty poczerwieniał. – Bardzo śmieszne. Skoro to było aż takie przestępstwo, dlaczego nie kopnąłeś mnie w jaja? – Może wiedziałem, że nad tym panujesz, a może uważałem, że jesteś na tyle zdyscyplinowany, że zapewnisz jej bezpieczeństwo. Podobnie jest z Nashem. Dajmy mu trochę luzu. Nie twierdzę, że to aniołek, ale Domi też nie jest bez winy. Cholera, przecież oni się kochają, sam mówiłeś! Gable pokręcił głową, ale się z nim zgodził. Tego dnia w naradzie brał również udział Lucius Westfall, nowy asystent Benforda, którego z racji stanowiska wprowadzono w sprawę Divy i który trafił tym samym na krótką listę osób z dostępem do wszystkich zastrzeżonych informacji. Znając swoje miejsce w łańcuchu pokarmowym, Westfall siedział cicho w kącie. – Tak, środki, jakimi Rosjanie dysponują do siania chaosu,

budzą respekt. – Forsyth oderwał wzrok od raportu Divy i przesunął okulary na czubek głowy. – Banda kutasów – mruknął Gable. – Ale jeszcze zobaczymy. Pójdziemy z tym do Turków, pomożemy im i przez dziesięć lat będą lizać nam tyłek. – Zgoda, ale nie do TNIO, nie do wywiadu. Ich wywiad nam nie ufa. Pójdziemy na policję, do TNP. Są poważni i łatwo do nich dotrzeć. Benford spojrzał na Gable’a. – Mówiąc „pomożemy im”, co konkretnie masz na myśli? – Turcy muszą przechwycić ten ruski sprzęt, zwinąć czekających na bagnach bandziorów, porządnie ich wymaglować i zlikwidować pozostałe komórki – odparł Marty. Westfall odchrząknął i zaszurał krzesłem. Gable odwrócił głowę. Lubił młodego Luciusa, chociaż tak jak w przypadku swojego protegowanego Nasha, nigdy by się do tego nie przyznał. – Jeśli masz coś do powiedzenia, to mów. Nie trzymaj nas w niepewności, bo jeszcze trochę i zaczniemy zaciskać nogi. – Pomyślałem, że... – Lucius urwał. – Pomyślałem, że w Stambule mieszka ponad czternaście milionów ludzi. W tym cztery miliony Kurdów. Benford potarł twarz. – Godna podziwu znajomość faktów, która, jak mniemam, okaże się przydatna w dyskusji. Westfall głośno przełknął ślinę. – Chodzi o to, że przeprowadzając kilka nalotów i aresztując kilku Kurdów, nigdy nie będziemy mieli całkowitej pewności, czy zlikwidowaliśmy wszystkie komórki PKK. To duże miasto, ich populacja jest zbyt rozproszona. Według mnie trzeba to przeprowadzić trzema etapami. – Wal – rzucił Benford. Lubił liniowe myślenie i często narzekał, że jest to pojęcie zupełnie obce przedstawicielom amerykańskiej administracji rządowej. – Po pierwsze, trzeba przechwycić cały, podkreślam, absolutnie cały sprzęt – zaczął Lucius. – Nie można przeoczyć

ani jednej miny. Po drugie, trzeba jak najdokładniej rozpoznać strukturę ich organizacji w Stambule. I wreszcie po trzecie, trzeba zlikwidować źródło problemu, majora GRU Szłykowa. Forsyth, Gable i Benford poruszyli się na krzesłach. – Jakbym słyszał samego Einsteina – powiedział Marty. – Co dalej? Śmiało. – Mimo swojej gburowatości umiał skłonić młodych do mówienia, myślenia i walki o to, w co wierzyli. – Żeby to wszystko powstrzymać, trzeba oznakować tę broń jakimś radiosygnałem, zanim dotrze do Turcji. Tym sposobem będziemy mogli prześledzić jej drogę do magazynu, piwnicy czy szopy z garnkami na czyimś podwórku. Wtedy namierzymy ich wszystkich. – Zanim dotrze do Turcji? – powtórzył Gable. – To znaczy w Rosji? Pozostali milczeli. Wniosek był jednoznaczny. – Odpada – rzucił Benford. – Diva dostarczyła nam tak wyjątkowych informacji, że już samo to naraża ją na niebezpieczeństwo. Spieprzymy coś w Stambule i będzie po wszystkim. O tej operacji wie tylko dwudziestu członków rady, najbliżsi współpracownicy Putina. Akcja na terenie Rosji to dla niej czyste samobójstwo. – Niekoniecznie – powiedział Westfall. – Według jej raportu skrzynie z bronią mają zostać przetransportowane do Sewastopola, zeskładowane w magazynie, a potem, kiedy Szłykow da zielone światło, przewiezione do Turcji małymi łodziami rybackimi. To tajna operacja GRU. Będą chcieli przeprowadzić ją dyskretnie, z dala od oficjalnych rosyjskich instalacji wojskowych. Dlatego ukryją broń w zwykłym, cywilnym magazynie. A taki magazyn to łatwy cel. – Dobra, mądralo, a więc chcesz wziąć na siebie odpowiedzialność za najazd na Rosję i rozpętanie trzeciej wojny światowej? – spytał Gable. Lucius umilkł. Benford wstał i zaczął chodzić po pokoju, zerkając na niego kątem oka. – Przedostać się do kontrolowanego przez Rosjan

Sewastopola, włamać się niepostrzeżenie do magazynu i zainstalować radionadajniki na kilkunastu skrzyniach z bronią. Jak byś to zrobił? – Moglibyśmy wykorzystać Rosomaki – odparł Westfall. Gable i Forsyth podnieśli głowy. – Rosomaki? – powtórzył Marty. – To oni jeszcze działają? – Trzymamy ich w rezerwie – wyjaśnił Forsyth. – Nie chcieli czuć się wykluczeni. Zlecałem im robotę, dopóki mogłem. – Podobno są bardzo skuteczni – powiedział Lucius. – Akta są fascynujące. – Niedobitki z zimnej wojny. – Zamyślony Benford przekrzywił głowę. – Dajcie spokój – mruknął Gable. – To zwariowani antykomuniści, Polacy, nad którymi nie da się zapanować. Kto ich ogarnie? – Potrzebujemy kogoś ze znajomością rosyjskiego – odezwał się Lucius. – Pewnego siebie operatora, specjalisty od pracy na tamtym obszarze. Wszystkim przyszło do głowy to samo nazwisko. – Ciekawe, kogo masz na myśli? – spytał Benford. – Będziesz łaskaw wyjawić nam jego nazwisko? – Nathaniel Nash – odparł Westfall. Znów zapadła cisza. Lucius nie znał listy wykroczeń Nate’a. Forsyth westchnął. – Odłóżmy to na później. Co robimy ze Szłykowem? – Myślałem o tym. – Westfall przełknął ślinę. – Diva mówi, że Gorelikow chce go zatopić. A gdybyśmy tak dali mu dobry powód i wrobili Szłykowa w fiasko operacji w Stambule? – Mów dalej – zachęcił go Gable. Wszyscy trzej słuchali go teraz bardzo uważnie. – Oficerowie operacyjni używają chyba określenia „spalić kogoś” – kontynuował Lucius. – A gdyby tak Szłykow grał na dwa fronty i brał od CIA pieniądze, nie meldując o tym centrali? Rosjanie są podejrzliwi, uwierzą. – Trudna sprawa. – Forsyth już to analizował. – Sztuczka musiałaby być bardzo przekonująca. Rachunek bankowy,

sprzęt szpiegowski pod materacem, kody... – Niekoniecznie – wszedł mu w słowo Westfall. – Diva i Gorelikow mają dość materiału, żeby go pogrążyć. Oskarżanie i skazywanie niewinnych to w Rosji forma sztuki. – A ich główny śledczy dostałby pochwałę za złapanie szczura – zauważył Forsyth. – Niebieskooka szefowa Zarządu KR – dodał Gable. – Taki numer zapewniłby jej lepszą ochronę i dodał kolejny skalp do kolekcji. – Tak, ale to jednak ryzykowne. Szłykow jest podobno bardzo dobry i lubiany. – Benford rozejrzał się po pokoju. Wszystkim znów przyszło do głowy to samo nazwisko. – Zadzwonię do Londynu – zdecydował Forsyth. – Będzie tu za dwa dni. – Chcę z nim porozmawiać – zastrzegł Benford. – Osobiście. Kiedy przyjedzie, powinniśmy się ponownie naradzić. Jeśli mamy wysiudać tego zbira z GRU, Nash musi to rozegrać po mistrzowsku. – Przestał chodzić. – Przekaż mu, specjalnie ode mnie, że musi się bardzo postarać. – A ja wyślę sygnał reaktywacyjny do Rosomaków – powiedział Forsyth. – Ucieszą się. – Ucieszą się? – prychnął Gable. – A kto im powie, że Stalin nie żyje? Westfall przełknął ślinę. Dwa razy. * Nate złapał poranny samolot i już w południe wszedł do gabinetu Benforda. Depesza od Forsytha, szefa wydziału Europy, wzywająca go do kwatery głównej w Langley, wspominała jedynie o „konsultacjach”, co w żargonie telegraficznym mogło znaczyć, że czeka go kara za bliżej nieokreślone przewinienie lub że jako kozioł ofiarny zostanie oddelegowany do pracy w gmachu Hoovera w roli łącznika z FBI i grozi mu koszmar wygnania, czego każdy agent CIA

wolałby uniknąć, albo że Benford planuje nową spektakularną operację i chce mu powierzyć jej prowadzenie. Jak przystało na dobrego agenta, Nate przyjrzał się jego buldogowatej twarzy, szukając w niej jakiejś wskazówki, lecz oblicze legendarnego łowcy kretów było nieprzeniknione. Benford wskazał mu krzesło obok zaśmieconego biurka – które wyglądało jak Pompeje po wybuchu Wezuwiusza – otworzył teczkę z zastrzeżonymi dokumentami i pogrążył się w lekturze. Jako bystry obserwator, Nate przeczytał odwrócony do góry nogami nagłówek na tytułowej stronie: GCDIVA. O co tu chodzi? Chcą mu dać reprymendę za sprzeczkę z Dominiką? Za tę w Atenach? Chryste, kiedy to było! Wiedział, że jego akcje u Benforda, Gable’a i Forsytha zaczęły spadać już przed laty, od Helsinek, gdzie nawiązał z nią romans. Zdawał też sobie sprawę, że nie wysłano go do Londynu w trybie natychmiastowym tylko po to, żeby go okiełznać. Nie, jego kariera wisiała na włosku. Szybko cofnął się myślą do początku. To prawda, przerwy w europejskich kontaktach z Dominiką zawsze uspokajały sytuację, ale ci ludzie nie byli durniami. Benford wieszczył recydywę. Forsyth go rozumiał, choć nie ukrywał smutku. Ale najgorszy był Gable: doskonale ich znał, jego i Dominikę, i potrafił czytać w nich jak cwaniak, który odgaduje wagę klienta w wesołym miasteczku. Co gorsza, na kilometr wyczuwał, czy i kiedy ze sobą spali. Łzawy – i katastrofalny – finał w Atenach też nie ułatwiał sprawy. Ich romans był wynikiem tragicznej amatorszczyzny i bardzo go to gryzło. Bezpierspiektiwnaja situacija, beznadziejny układ. Dominika żarliwie go kochała i gdzieś miała przepisy. Często droczyła się z nim, mówiąc, że zachowuje się jak uparty ruski chłop, podczas gdy ona szybuje w przestworzach jak wyzwolona Amerykanka, dziecko miłości. Sprawa jej ewentualnej ucieczki i osiedlenia się na Zachodzie zawsze była iskrą, która doprowadzała do wybuchu kłótni. A teraz? Co do niej czujesz? – pomyślał, dziękując Bogu, że wśród wampirycznych zdolności Benforda nie ma –

prawdopodobnie – umiejętności czytania w myślach. Na szczęście, ponieważ wiedział, w tej chwili i zawsze, że kocha tę piękną Rosjankę z nachmurzoną twarzą, którą rozświetlał oszałamiający uśmiech, ilekroć widziała, że patrzy na nią, idąc po drugiej strony ulicy. Uwielbiał, jak szeptała jego imię, kiedy się kochali – „Niejt”, z tą przeciągniętą rosyjską samogłoską – uwielbiał, jak odchylała do tyłu głowę i trzepocząc rzęsami, cicho jęczała: Ja zakanczywaju (Rosjanie nigdy nie mówią w łóżku: „Dochodzę”). Bańka pękła, kiedy Benford oderwał wzrok od dokumentów. – Jesteś zmęczony, Nash? Dopadły cię skutki zmiany czasu? – Nie, nie, nic mi nie jest. Lot był spokojny – odparł, próbując wymazać z pamięci obraz Dominiki, jej rozrzuconych na poduszce włosów. – Mamy coś dla ciebie, coś bardzo ważnego. – Nie mów tylko, że mam wykupić roczny abonament w stołówce u Hoovera. – Chciał go udobruchać, zażartować, zasugerować, a nawet prosić, żeby nie wysyłali go do FBI i nie przydzielali do połączonych sił operacyjnych. Ale żartowanie z Benfordem było jak konne polowanie na lwa z włócznią: rzecz teoretycznie wykonalna, lecz obarczona niewielkimi szansami powodzenia. Benford przyglądał mu się dziesięć sekund. W końcu spytał: – Znasz się na fizyce? Oczywiście nie licząc mechaniki wydzielanych nocą płynów, bo nie mam najmniejszych wątpliwości, że w tej dziedzinie jesteś ekspertem. Nate wzruszył ramionami, żałując, że pozwolił sobie na żart. – Ponieważ światło rozchodzi się szybciej niż dźwięk, niektórzy robią wrażenie światlejszych, dopóki się nie odezwą – dodał Benford. – Postaraj się do nich nie należeć. Zacznij od tego, że nie odzywaj się niepytany, to dobry początek. – Postaram się – obiecał Nate. – Przygotowujemy ważną operację. Jest dość skomplikowana i ma trzy fazy. Choć to niepokojące, w każdej z nich będziesz odgrywał najważniejszą rolę. Nate otworzył usta, żeby o coś spytać, ale Benford podniósł

rękę i pokręcił głową z miną, która mówiła: „Lepiej tego nie psuj”. – Pozwolisz, że najpierw wyjaśnię, o co chodzi. – Odchylił się do tyłu, położył nogi na biurku – był bez butów – i na podłogę zeszła mała lawina dokumentów. – Diva donosi, że Kreml zamierza zdestabilizować sytuację w Turcji, dostarczając pociski przeciwpancerne i miny przeciwpiechotne separatystom z PKK. Faza pierwsza: skrzynie z bronią oznakujemy lokalizatorami w miejscu, skąd mają być przerzucone dalej, konkretnie w Sewastopolu. Zrobi to zespół kompetentnych rezerwistów, których, biorąc pod uwagę twoją znajomość rosyjskiego i doświadczenie w pracy w krajach strefy zakazanej, poprowadzisz ty. Ta faza operacji nie powinna trwać dłużej niż dwa dni. Czas przy celu: dwie godziny. – To rezerwiści z Pustynnej Burzy czy z Afganistanu? – Nie, raczej z okolic muru berlińskiego. – Słucham? – Nie zrozumiał Nate. – Muru berlińskiego? – Tak, muru – powtórzył Benford. – Pewnie przegapiłeś to wydarzenie, oglądając Taniec z gwiazdami. – Z jakimi gwiazdami? – Nate wciąż nic z tego nie rozumiał. – Nieważne. Rosomaki. Nie ma powodu, żebyś o nich słyszał. Wyróżnili się w Polsce podczas zimnej wojny. – Jak się wyróżnili? Wysadzili coś w powietrze? Benford zbył to machnięciem ręki. – Pozwól, że skończę. Faza druga: nawiążesz kontakt z turecką policją, która, znając lokalizację oznakowanych przez nas skrzyń z bronią, zorganizuje i przeprowadzi serię ataków na komórki terrorystyczne PKK. Czynności przygotowawcze obejmują między innymi założenie podsłuchu w rezydenturze SWR w Stambule oraz podsłuchu w telefonie majora Walerija Szłykowa, oficera GRU odpowiedzialnego za akcję przerzutu broni dla kurdyjskich terrorystów. Dlatego przyda nam się twój rosyjski. Faza trzecia: przy okazji musimy „spalić” towarzysza Szłykowa. Jeden z pomysłów zakłada, że zrobimy z niego agenta CIA i damy Rosjanom do zrozumienia, że w akcie sabotażu celowo zawalił własną operację. Uważamy, że pomysł ma swoje

plusy, ale jeszcze go nie dopracowaliśmy. Chcę, żebyś o tym pomyślał. Największą korzyścią byłoby to, że jako szefowa Zarządu KR Diva osobiście przeprowadziłaby śledztwo, ujawniła i oskarżyła Szłykowa, czym umocniłaby swoją pozycję i zdobyła uznanie za osiągnięcia zawodowe. – Miałbym spotkać się z nią w Stambule? – spytał nonszalancko Nate. – Moglibyśmy... – Jej głównym prowadzącym jest Marty Gable – przerwał mu Benford. – Możesz uczestniczyć w spotkaniach, ale chcę, żebyś był mądry i powściągliwy. Nate spuścił wzrok. – Powściągliwy – powtórzył z naciskiem Benford. – Chyba wyrażam się jasno, prawda? – Tak jest – odparł Nate. – Przecież wiesz, że nigdy nie naraziłbym jej na niebezpieczeństwo. Benfordowi złagodniała twarz. – Wiem, przede wszystkim dlatego, że jako młody oficer prowadzący to właśnie ty zwerbowałeś Divę po tym, jak ten głupi buc Gondorf wyrzucił cię z moskiewskiej placówki. To było znaczące osiągnięcie. Diva jest teraz gwiazdą, przyćmiła Pieńkowskiego i Poljakowa, największe sławy okresu zimnej wojny, a nawet generała Korcznoja, żeby wymienić kogoś z czasów bardziej nam współczesnych. Nate’owi płonęły policzki. Benford nigdy nikogo nie chwalił. – Dlatego tym bardziej powinniśmy chronić ją najdłużej, jak się tylko da. – A potem ewakuować, żeby mogła zamieszkać gdzieś, gdzie jest bezpiecznie – dodał Nate. – Być może, jeśli zechce kiedyś uciec. Ale nie chce, a dopóki nie zechce, będziemy ją prowadzili, aż przestanie z nami współpracować. – Benford sondował wzrokiem jego twarz. – Czyli aż ją złapią i zabiją – powiedział beznamiętnie Nate. – Nie dramatyzuj. – Benford zdjął nogi z biurka i nachylił się ku niemu. – Robimy, co w naszej mocy, żeby ją chronić. – Ale najważniejsze jest to, żeby jak najdłużej z nami współpracowała, ważniejsze niż jej życie. Tak?

– Tak, w razie konieczności, tak. Żeby bronić bezpieczeństwa kraju i republiki, wybacz ten frazes. Taką mamy pracę. – Jest nam oddana. Ryzykuje dla nas życie. – Nate wstał. – Pogadam z Martym i przyjdę do ciebie ze szczegółami. – Podszedł do drzwi i położył rękę na klamce. – Nash – zatrzymał go Benford. – Pracujemy we wrogim środowisku i wygodna amoralność jest dla nas środkiem do osiągnięcia moralnego celu. Pogódź się z tym albo przyjdź do mnie i powiedz, co chcesz robić w życiu.

SPAGHETTI CARBONARA À LA GABLE Smażymy pokrojony w kostkę wędzony boczek – najlepiej guanciale – aż stanie się chrupiący. Roztrzepujemy żółtka ze startym serem owczym pecorino romano, aż powstanie zbita kula. Gotujemy makaron minutę krócej niż na al dente, odsączamy i ubijamy trzepaczką na krem kulę serową z wodą z makaronu. Przekładamy makaron do sosu, podrzucamy i natychmiast podajemy.

15 Druga zimna wojna

Żądanie Divy, żeby Nash uczestniczył w spotkaniu ze zwerbowanym północnokoreańskim fizykiem nuklearnym, nie przypadło do gustu Benfordowi, który chciał, żeby załatwił to Gable. Ale Ricky Walters donosił z Moskwy, że Dominika nalegała, żeby to właśnie Nash stawił się na krótkie, bo ledwie dwugodzinne spotkanie w domku o parę kroków od wiedeńskiej siedziby MAEA, z dala od wścibskich oczu pilnujących profesora tajniaków. Benford w końcu ustąpił, zakładając, że dwie godziny to za mało, żeby znów pokłócić się o sprawę jej ucieczki na Zachód, a jeszcze mniej, żeby oddać się czemuś, co Gable nazywał „sapaniem i stękaniem”. Nate poleciał do Kopenhagi, tam przesiadł się na samolot Austrian Air i dwie godziny później wynajął pokój w Pension Domizil kilkaset metrów od hotelu Dominiki przy Schulerstrasse. Zostawił dla niej wiadomość z numerem pokoju i zasiadł do śniadania w oddzielonej kotarami sali jadalnej. Weszła, kiedy kończył, jak zwykle elegancka w czarnej spódnicy, skórzanej kurtce z wąskim futrzanym kołnierzem i czarnych skórzanych botkach. Minęły trzy tygodnie, odkąd widzieli się ostatni raz, i jak zwykle w takich przypadkach słodka nieobecność złagodziła smak goryczy po kolejnej kłótni o jej dalsze szpiegowanie i związane z tym ciągle wzrastające niebezpieczeństwo. Nie chciała nic jeść i cały czas zerkała na służbowy telefon, „szyfrowankę” z Zarządu KR, sprawdzając wiadomości od Ioany, która czekała już w domku na wypadek, gdyby zamiast punktualnie o dwunastej, profesor Ri przyszedł

wcześniej. Mieli spędzić z nim dwie godziny, całą przedłużoną przerwę na lunch, do jakiej przyzwyczajonych było pięć tysięcy rozpieszczonych eurobiurokratów z Wiedeńskiego Centrum Międzynarodowego w Donaustadt na północ od rzeki. Kompleks błyszczących gmachów w kształcie litery Y był stałą siedzibą setek instytucji, w którym, niczym w wielkim alfabetycznym kotle, tysiące międzynarodowych urzędasów miesiły tysiące dokumentów, bez wątpienia krytycznych dla przetrwania naszej planety: MAEA (energia atomowa), UNIDO (rozwój przemysłu), UNODC (narkotyki i przestępczość), UNOOSA (przestrzeń kosmiczna) i tak dalej. Dominika znów zerknęła na ekran telefonu, nachyliła się nad stolikiem, chwyciła Nate’a za rękaw swetra, przyciągnęła go i pocałowała. – Nasz informator przychodzi dopiero za dwie godziny, a tramwajem, ósemką, dojedziemy tam w siedem minut. – Usiadła. – Dlatego chciałabym żebyś mnie przedtem bryknął. U ciebie na górze. Zdążymy. Gniew, jakim kipiała po kłótni w Grecji, na szczęście minął. Nate odprężył się i odchylił na krześle. – Jeśli myślisz o tym, co ja, to raczej „bzyknął”. – Dlaczego? Moim zdaniem „bryknął” jest dużo celniejsze. Na górze Nate ledwo zdążył powiesić na klamce tabliczkę z napisem BITTE NICHT STÖREN i zamknąć drzwi. Rozpuszczone włosy na ramionach, niesforne kosmyki na spoconych policzkach – jej spódnica skrzypliwie popiskiwała, gdy, całkowicie ubrani, kochali się w fotelu z ustami przyklejonymi do ust. Na początku rundy numer dwa gorączkowo zrzucili z siebie ubranie i zdarli z łóżka ekstrawagancką puszystą narzutę, by następnie ponownie odkryć coś, co historycy nazwali kiedyś „pozycją misjonarską”, choć w ich przypadku pierwotne ograniczenia ewangeliczne nie znalazły żadnego zastosowania. Potem, z wciąż trzęsącymi się nogami i zarumienionymi twarzami, siedzieli naprzeciwko siebie w tramwaju, na próżno unikając swojego wzroku. Dominika poprawiła, co prawda,

włosy, lecz zwisający z boku kosmyk zdradzał niedawną rozpustę. Wysiedli, przeszli przez ogród hotelu Arcotel, porośniętym trzciną brzegiem okrążyli jezioro Kaiserwasser i skręcili w Laberlweg, wysadzaną drzewami ulicę biegnącą wzdłuż cypla wrzynającego się w Stary Dunaj, spokojną odnogę rzeki, która nieco dalej łączyła się z jej głównym nurtem. Stały tam ładne, dwupokojowe domki letnie z czerwonymi lub niebieskimi zdobionymi okiennicami i osłoniętymi gankami. Wszystkie miały schodzące do brzegu trawiaste podwórka, każde z pontonowym pomostem, przy którym latem cumowały pewnie kajaki czy żaglówki, teraz nagim i kołyszącym się lekko na leniwie płynącej wodzie. Była dokładnie dwunasta i profesor Ri miał wkrótce nadejść. Ustalili, że Nate będzie odgrywał rolę podwładnego i w stosownych chwilach zadawał pytania na tematy interesujące CIA. Ioana pójdzie na spacer, co było procedurą standardową i w tym przypadku bardzo dogodną, ponieważ Dominika nie będzie musiała jej wyjaśniać, kim jest towarzyszący jej mężczyzna, a przynajmniej nie od razu. Domi coraz częściej zastanawiała się, czy nie zwerbować jej do współpracy z CIA – Ioana oszalałaby na punkcie bratka – i chciała spytać Benforda, co sądzi o koncepcji „podagentki” i wspólniczki. Była pewna, że sprawa by wypaliła, zwłaszcza gdyby SWR awansowała Ioanę na oficera operacyjnego. Kiedy otworzyła drzwi, od razu wiedziała, że zawalił się cały świat. Mały salonik był kłębowiskiem roztrzaskanych mebli i powalonych półek na książki, w którym, na strzępach porozrzucanej wszędzie gąbki, leżał fotel pocięty nożem i przesiąknięty krwią. Podłoga w kuchni ginęła pod głęboką do kostek warstwą potłuczonych talerzy i szkła. Nate wskazał drzwi, dając jej znak, że powinni się natychmiast ewakuować, ale Dominika pokręciła głową, szepnęła: „Ioana” i ostrożnie ominąwszy walające się szczątki, zajrzała do dwóch malutkich pokojów. Na stojącym w jednym z nich łóżku leżało zmięte ubranie, a w kącie roztrzaskana lampa. Dominika zbladła jeszcze bardziej.

Profesora Ri znaleźli w łazience, w wannie zbryzganej pięcioma litrami krwi, której większość ściekła już rurami do Dunaju, gdzie karmiły się nią teraz karpie. Wrócili do saloniku. – To Szłykow – rzuciła Dominika z ponurą zawziętością. – Właśnie zamknął sprawę północnokoreańskiego informatora. Nate rozglądał się wokoło, nasłuchując kroków. – On to zrobił? – Nie, ten buldog ze Specnazu, Błochin. Ten, który zabił Riepinę w Nowym Jorku. – Gdzie jest ta Rumunka? Miała tu czekać. – Nie wiem. Dlatego się martwię. – Dominika pstryknęła palcami. – Magnetofon! Podeszła do ocalałego z rzezi kredensu i wyjęła magneton, który zainstalowała tam Ioana. Wetknęła wtyczkę do gniazdka, przewinęła drucik i nacisnęła guzik PLAY. Rozległ się cichy syk, nic więcej. – Jest aktywowany głosowo – szepnęła. – Przed przyjściem profesora musiała go włączyć i przestawić na tryb gotowości, ale... – Nagle syk ustał i zamarła, patrząc na obracające się szpulki. Dwa ukryte w saloniku mikrofony wychwyciły przytłumioną rozmowę. Chwilę później rozległ się wyraźny głos mówiącego po angielsku Błochina (a to sukinsyn!, pomyślała, cały czas udawał!), spokojny i aksamitny, a potem głos Ioany, gniewny i wzburzony, który prawie natychmiast zagłuszyły odgłosy walki. Ioana była silna i zwinna, więc trwały dość długo przy akompaniamencie jej urywanego oddechu, raz cichego, raz głośnego, bo to zbliżała się do mikrofonu, to oddalała. Towarzyszył temu nieustanny trzask pękających mebli. Nagle krzyknęła: Niet!, głucho stęknęła, ucichła i jęknęła, a Błochin, znów cichym, aksamitnym głosem, spytał, o której ma przyjść ten koreański dżentelmen i czy będzie z nim Jegorowa. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko: jej wulgarne wyzwiska, odgłos uderzenia w twarz, szybko stłumiony rozdzierający serce krzyk, apatyczny głos powtarzający, że spotkanie zostało przełożone na później, a Jegorowej nie ma nawet w Wiedniu,

znów krzyk. – Co on jej robił? Przywiązał ją do fotela? – ciche pukanie do frontowych drzwi, oddalające się kroki Błochina, chwila ciszy i ledwo słyszalny piskliwy krzyk z łazienki. Kiedy wyszedł z saloniku, Ioana przemówiła do ukrytego mikrofonu, drżącym szeptem, ciężko dysząc. „To Rosjanin. Sześćdziesiąt lat, metr siedemdziesiąt wzrostu, dziewięćdziesiąt kilo wagi, mięsista twarz, blizny na czole i grube ręce, bardzo silny. Rozcięłam mu szkłem policzek, ale to go nie powstrzymało. – Umilkła, rozpłakała się i pociągnęła nosem. – Chyba złamał mi nadgarstek. Związał mnie i wkłada mi rozbitą butelkę między nogi”. Zapłakana Dominika spojrzała z przerażeniem na Nate’a. Ioana wiedziała, że umrze, mimo to nagrywała dla niej wiadomość. „Pyta o ciebie, chce wiedzieć, o której przyjdziesz. Powiedziałam, że cię nie będzie, ale nie uwierzył. Ciebie też chce zabić. Modlę się, żebyś się spóźniła. Kiedy znów zacznie, będę darła się w niebogłosy, żebyś mnie usłyszała i uciekła. Nadgarstek jest zgięty, mocno odchylony... Zaczekaj. Krzyk w łazience, twojego naukowca już nie ma. Teraz moja kolej, on wraca. Zabij go. Ja tiebia lublu, uważaj na siebie, scumpo, skarbie mój”. Dominika ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się szlochem. Głos Błochina, znów w zasięgu mikrofonów, znów cichy i jedwabisty. Kiedy przyjdzie Jegorowa, może czeka, aż zmiękczysz profesorka tą śliczną pizdeczką? Potem przeraźliwy krzyk, głośny szloch i bełkotliwy głos powtarzający bez końca, że Jegorowa nie przyjdzie, znów przeciągły krzyk, dobiegający z trzewi wrzask, przerażające sapanie i bulgotanie kogoś, kto topi się we własnej krwi. Głuche stęknięcie Błochina, jakby zarzucił coś sobie na ramię, skrzypnięcie drzwi, kilka minut ciszy, znowu skrzypnięcie drzwi, pełne trzy minuty odgłosów niszczenia tego, co jeszcze ocalało, kroki, trzask drzwi, a potem już tylko cichy syk magnetofonu. Dominika wskazała przewrócony fotel z przesiąkniętym krwią siedzeniem. Tam umarła Ioana. Nate podszedł do

siatkowych drzwi wychodzących na podwórko i rzekę i lekko pchnął je palcem. Zaskrzypiały dokładnie tak samo jak te na nagraniu. Błochin wyniósł ciało na zewnątrz i jeśli nie zahaczyło o jakąś kłodę, płynęło teraz w kierunku Budapesztu. Dominika miała zaczerwienione oczy i obnażone zęby. Chciała wyjść, lecz ją zatrzymał. – Nie! – rzucił. – On tam może być, pójdę i sprawdzę. Na podwórku nie było nikogo, ale na ziemi zobaczył ślady krwi prowadzące na pontonowy pomost, z którego Błochin musiał wrzucić ciało na głęboką wodę. Stanął na końcu pomostu i wstrzymał oddech, na wpół się spodziewając, że zaraz zobaczy Ioanę patrzącą na niego z czarnoniebieskiej wody. Ale nie, nie zobaczył nic, ani w pobliżu, ani dalej. Stary Dunaj płynął leniwie, by kilkaset metrów dalej na południe dołączyć do głównego nurtu rzeki, dlatego było bardziej niż prawdopodobne, że ciało dotrze aż do podpór wiaduktu na A22 albo jakiegoś mostu w dole rzeki, chyba że Błochin czymś je obciążył. Jeśli tak, ku zaskoczeniu austriackich władz wypłynie na wiosnę odbarwione i spuchnięte, by jako N.N. spocząć w komunalnej części cmentarza Zentralfriedhof. Ciało Ioany, kolejnej jaskółki, która skończy w anonimowym grobie z dala od rodziny i kraju, któremu służyła. Nate usłyszał z tyłu kroki Dominiki. Zatrzymał ją, sprowadził z chybotliwego pomostu, a wtedy odwróciła się, spojrzała na czarną, zimową rzekę, przeraźliwie krzyknęła, zgięła się wpół i zwymiotowała na trawę. W domu spryskał jej twarz wodą, schował do kieszeni szpulę z nagraniem, przeszukał sypialnię i znalazł rumuński paszport jej przyjaciółki. Oboje zdawali sobie sprawę, że telefon na policję nie wchodzi w rachubę. Północni Koreańczycy na pewno zgłoszą zaginięcie swojego naukowca, ale minie Bóg wie ile czasu, zanim ktoś znajdzie jego ciało w domku letnim nad rzeką. Technicy kryminalistyczni z austriackiej policji mieli opinię bardzo starannych i dokładnych. Wychodząc, Nate wytarł klamkę u drzwi. Wanna, meble, naczynia, bagrowanie dna pod pomostem – przed rozpoczęciem sezonu właściciela domu czekało nieliche

sprzątanie. Wracali Laberlweg, tą samą drogą, Dominika z policzkami mokrymi od łez. Nate nieustannie wypatrywał Błochina, spodziewając się, że Rosjanin wynurzy się zaraz w fontannie spienionej wody niczym krokodyl nilowy polujący na młode gazeli. Ale nie, tak naprawdę dawał głowę, że morderca jest już w połowie drogi na lotnisko w Schwecht. Profesora zabił zgodnie z rozkazem, a Ioanę zaszlachtował w ramach premii, ale nie zaczekał na Dominikę, pewnie dlatego, że została oznaczona jako cel drugorzędny i okazjonalny: zabij ją, jeśli będziesz mógł, ale nie czekaj za długo, bo wpadniesz. Ponagliły go krzyki ofiary. To, że Koreańczyk przyszedł za wcześnie, a oni za późno, pewnie uratowało im życie. Nie miał żadnych wątpliwości, że nie sprostałby Błochinowi w walce wręcz. Zaszokowała go jego brutalność. Niezły musiał być z niego chłoptaś. Wszyscy oni byli zdrowo porąbani, ale ten bił pozostałych na głowę. A więc Dominika jest celem i grozi jej niebezpieczeństwo. Czy jej kremlowscy mecenasi dadzą radę ją ochronić? W pałacu pewnie tak, ale na ulicy? Lidera opozycji Niemcowa zastrzelono na ruchliwym Wielkim Moście Moskworeckim, w cieniu kremlowskiej wieży Wodowzwodnej. Jedno nie ulegało wątpliwości: jeśli CIA nie zlikwiduje Szłykowa i jego tańczącego niedźwiedzia Błochina, Dominika zginie. Trzęsła się jak liść osiki i musiał ją podtrzymywać. – Byliśmy u ciebie – szeptała drżącym głosem. – Kochaliśmy się, kiedy ją torturował. Grała na czas, oddała za mnie życie. – Stłumiła szloch. – Miała odwagę go opisać, wiedząc, że za chwilę umrze. Boże, niesczastnaja Ioana, moja biedna siostrzyczka. Powinniśmy byli się pośpieszyć... – Nic nie wiedzieliśmy, a nawet gdybyśmy zdążyli, my też wylądowalibyśmy w rzece. On by nikogo nie wypuścił. – Nie, zawiodłam ją... Nate przystanął na środku alejki i potrząsnął ją za ramiona. – Posłuchaj: to nie twoja wina. Mniej wyrzutów sumienia, więcej trzeźwego myślenia. Czy ten Szłykow spróbuje zlikwidować cię w Moskwie?

Wzruszyła ramionami i odsunęła się. – W Rosji wszystko jest możliwe. – W takim razie musimy go wrobić, to teraz najważniejsze. Dasz radę go wykończyć, jeśli skomplikujemy mu życie? – Jeżeli zawali i postawi prezydenta w trudnym położeniu, będzie po nim. Ale jak go wrobić? O czym ty mówisz? – Nie uwierzysz. Poszli dalej i Nate opowiedział jej, jak zamierzają „spalić” majora Szłykowa i jaki będzie miała w tym udział. Dominika przestała płakać i z płonącymi oczami pomyślała o Ioanie. * Ciągnący się leniwie proces wyboru nowego dyrektora CIA wyraźnie przyspieszył i Langley otrzymało polecenie przygotowania briefingu dla kandydatów, którzy mieli następnie wykorzystać zdobyte w ten sposób informacje podczas przesłuchań przed komisją senacką. Benforda bardzo to niepokoiło. Ale najbardziej martwiło go powszechnie znane nastawienie prezydenta do CIA jako takiej, to, że jej nie ufał, często wyrażając przekonanie, że ponieważ jest to instytucja anachroniczna, organicznie skłonna do nadużyć oraz czynów niezgodnych z prawem, już dawno powinno się ją rozwiązać, a przynajmniej całkowicie zreorganizować. Na szczęście, zapowiadał, nowy dyrektor rozpocznie cykl reform, które gruntownie zmienią jej oblicze. W tym celu Biały Dom wystawiał trzech kandydatów, z których prezydenccy urzędnicy mieli wybrać jednego, tego, który stanie następnie przed komisją. Nieprzychylnie nastawiona Senacka Komisja Wywiadu Stanów Zjednoczonych zaaprobowała ten plan i poleciła CIA poinstruować kandydatów w ramach przygotowań do przesłuchania. Zdradzanie kandydatom – wszystkim trzem! – źródeł informacji oraz metod działania, zanim jeden z nich zostanie ostatecznie zatwierdzony, było

czystą herezją, ale zarówno dyrektor pełniący obowiązki, jak i powszechnie znany lizus Duchin, szef Biura Spraw Kongresu, dopilnowali, żeby szefowie poszczególnych wydziałów zastosowali się do polecenia. Skwaszony Benford siedział na końcu wielkiego owalnego stołu konferencyjnego na szóstym piętrze kwatery głównej, słuchając, jak Forsyth, szef wydziału Europy, kończy omawiać działalność jednego z agentów, przedstawiciela Autonomii Palestyńskiej w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w Hadze, który dostarczył CIA wielu cennych informacji na temat irańskiego wsparcia dla Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Hezbollahu. Przed Forsythem występował gadatliwy Johnny Cross, szef wydziału Ameryki Łacińskiej, przystojniak z cieniutkim wąsikiem, który mógłby być idolem nastoletnich kinomanek, przedstawiając kandydatom sprawę pozyskanego w Caracas wiceministra do spraw wydobycia ropy naftowej; agent okazał się niewyczerpaną kopalnią wiedzy na temat dogorywającego wenezuelskiego przemysłu petrochemicznego oraz potajemnych łapówek, jakie przemysł ten płacił Chinom w zamian za utrzymanie przy władzy coraz bardziej kulejącego rządu. Po Crossie przyszła kolej na Brendę Neff, szefową wydziału Azji Wschodniej, biuściastą, nieprzebierającą w słowach blondynę; ta zapoznała zebranych ze swoim informatorem, filipińskim kapitanem, który dostarczał CIA wielu pożytecznych informacji oraz zdjęć fortyfikacji budowanych przez Pekin na atolach Morza Południowochińskiego. Benford cierpko odnotował, że jego koledzy mówili o informatorach ważnych, lecz nie najważniejszych, najwyżej o tych średniego szczebla. Żaden szef wydziału nie chciał zadrzeć kiecki i pokazać swoich najcenniejszych klejnotów, przynajmniej na razie. Duchin na pewno podejrzewał, że coś ukrywają, i nie ulegało wątpliwości, że kiedy dowie się o tym prezydent, a lizus Duchin na pewno mu o tym doniesie, Biały Dom poleci szefom wydziałów, żeby otworzyli przed kandydatami wszystkie księgi. Była to tylko kwestia czasu.

Kandydaci siedzieli na drugim końcu stołu, jeden znudzony, drugi skupiony, trzeci zadziwiony. Senator Celia Feigenbaum kipiała gniewem: jako wieloletnia członkini Senackiej Komisji Przydziałów Budżetowych była całkowicie przekonana, że dwulicowa CIA powinna zostać radykalnie zredukowana, jeśli w ogóle nie zlikwidowana, a funkcje poszczególnych dyrektoriatów scedowane na Departament Obrony, Agencję Bezpieczeństwa Narodowego i Federalne Biuro Śledcze. Po zatwierdzeniu na stanowisku dyrektora CIA zamierzała przeprowadzić gruntowne porządki, ale Benforda najbardziej zdumiał jej niesłychany pogląd, że uporczywe trwanie przy doktrynach agencji – wykradanie tajemnic oraz podporządkowywanie sobie celów ludzkich poprzez wykorzystywanie ich słabości – jest niemoralne. „Nie takimi jesteśmy ludźmi, nie tego symbolem jest Ameryka” – powtarzała często i nabożnie każdemu reporterowi, który podetknął jej mikrofon pod nos. Dawano jej największe szanse, ponieważ jej faryzejskie poglądy były lustrzanym odbiciem poglądów prezydenta. Przybyła na spotkanie z Robertem Farbissenem, swoim szefem sztabu, beztrosko domagając się, żeby on też został dopuszczony do briefingu, na co Duchin, szef Biura Spraw Kongresu, natychmiast wyraził zgodę, bo przecież Rob ma dostęp do informacji niejawnych o najwyższej klauzuli tajności. Benford zacisnął zęby – było to wprost skandaliczne ustępstwo. O Farbissenie wiedział wszystko: ten człowiek, od dziesięcioleci stały element waszyngtońskiego krajobrazu, skakał od jednego pracodawcy do drugiego, wszędzie siejąc spustoszenie napadami rewanżyzmu i wybuchami tendencyjnego niezadowolenia. Niski i przysadzisty, z krzywym uśmiechem i rzędem bielutkich licówek pod kalafiorowatym nosem, usiadł triumfalnie przy stole, aby wysłuchać pieczołowicie strzeżonych tajemnic ze skarbca znienawidzonej CIA. W pewnej chwili odwrócił głowę, zobaczył siedzącego obok Benforda, zrobił zdegustowaną minę, wstał i przesiadł się trzy krzesła dalej, jakby uciekał przed pacjentem zero w szpitalu zakaźnym.

Oto miara człowieka, pomyślał Benford. Odległość dzieląca krzesło od krzesła. Bardziej uważna była trójgwiazdkowa admirał floty Audrey Rowland. W szykownym granatowym mundurze siedziała z rękami złożonymi na ciemnoorzechowym blacie stołu, w którym odbijały się grube złociste paski na jej rękawach. Ukończywszy studia podyplomowe w Industrial College of Armed Forces w Fort McNair – była jedną z najlepszych studentek – przez dwadzieścia lat kariery zawodowej zajmowała coraz to wyższe stanowiska i była obecnie szefową Instytutu Badań Marynarki Wojennej w Wirginii nad Potomakiem, gdzie energicznie nadzorowała pracę prawie trzech tysięcy naukowców, zatrudnionych na stałe badaczy cywilnych oraz kontrahentów, zarządzając ponadmiliardowym budżetem. Szła w górę błyskawicznie, w dwa lata awansując z młodszego kontradmirała na starszego i trzy lata później otrzymując stopień wiceadmirała. Benford, który obserwował ją spod przymkniętych powiek, zauważył, że Rowland ma na piersi więcej odznaczeń niż sam „Bull” Halsey, uczestnik zmagań na Pacyfiku podczas drugiej wojny światowej, w tym Medal za Wzorową Służbę, Legię Zasługi, Medal za Chwalebną Służbę (trzy sztuki), Medal Pochwalny Marynarki Wojennej i Piechoty Morskiej (cztery sztuki) oraz Medal za Osiągnięcia w Marynarce Wojennej i Piechocie Morskiej. Żadnego z nich nie dostała na polu walki ani za służbę na morzu. Błyskotliwość, godność i wybitne zdolności administracyjne: czterdziestodziewięcioletnia wiceadmirał Rowland była ucieleśnieniem współczesnej kobiety oficera amerykańskiej marynarki wojennej dwudziestego pierwszego wieku. Nie miała męża, o czym, co nieuchronne, namiętnie plotkowali jej koledzy, niżsi stopniem oficerowie, którzy wciąż dowodzili grupami niszczycieli na zachód od japońskiej Yokosuki, ale powszechnie – i dyskretnie – uważano ją za dobrotliwą dziewicę, całkowicie oddaną służbie i związanej ze służbą misji. Kiedy Biały Dom ogłosił nabór kandydatów na stanowisko

dyrektora CIA, Szef Operacji Morskich oraz Sekretarz Marynarki Wojennej natychmiast ją zgłosili, a prezydent zatwierdził. Istniał precedens: CIA miała kiedyś dyrektora admirała, w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku, zbyt dawno, żeby ktoś pamiętał tak zwaną Masakrę w Halloween z 1977 roku, kiedy ten ponury intruz wyrzucił z pracy dwustu jego zdaniem zupełnie niepotrzebnych oficerów operacyjnych – do roku 1979 ich liczba wzrosła o ośmiuset kolejnych – za jednym zamachem niszcząc całe pokolenie doświadczonych weteranów ulicznych z perfekcyjną znajomością języków obcych. Niepowetowana strata, lecz strata sprzed trzydziestu lat, i marynarka wojenna byłaby dzisiaj mile połechtana, gdyby na stanowisku dyrektor CIA znów zasiadł ktoś od nich, zwłaszcza że agenci operacyjni nie okazywali zbytniego szacunku ani wywiadowi morskiemu, ani NCIS, Kryminalnemu Biuru Śledczemu Marynarki Wojennej USA. Benford przyglądał się pociągłej, męskiej twarzy admirał Rowland i jej przyprószonym siwizną włosom, które z tyłu upinała w koczek, a z przodu układała w wysoki wał, jak bohaterka westernu, co nawet jemu, człowiekowi zupełnie nieobeznanemu z modą, wydawało się trochę dziwne. Zauważyła, że się jej przygląda, i z ciepłym uśmiechem skinęła mu głową, demonstrując sterczący lewy siekacz. No dobra, pomyślał, ostatecznie fizycy nie muszą być najpiękniejsi, zwłaszcza ci najlepsi. Jako dyrektorka skupi się pewnie na nauce i technologii i przy odrobinie szczęścia co najmniej wesprze tajną służbę, która tak bardzo potrzebuje reanimacji. Na końcu owalnego stołu, wyraźnie zadziwiony dwiema trzecimi tego, co zostało dotąd powiedziane, siedział trzeci kandydat, ambasador Thomas „Tommy” Vano, który w latach osiemdziesiątych zaczynał jako aktor filmów klasy B (Kosmiczna furia, Szalony mózgowiec) i którego w 1985 roku uznano za najbardziej seksownego mężczyznę na świecie. Niestety jego gwiazda zaczęła z czasem blednąć, więc uciekł z Hollywoodu, żeby nie popaść w ostateczną degrengoladę.

Ponieważ wciąż otrzymywał skromne tantiemy filmowe, w latach dziewięćdziesiątych, na początku boomu w handlu nieruchomościami, wraz ze swoim przedsiębiorczym szwagrem zaczął skupować sklepy na Florydzie. Mając więcej szczęścia niż rozumu, zarobił miliony i założył firmę, konsorcjum inwestycyjne, które zajęło się handlem surowcami, w tym cennymi metalami rzadkimi. Idąc za przykładem wspólników, znów zarobił miliony, z których kilka przekazał na kampanię polityczną właściwego kandydata, za co ten w 2008 roku mianował go ambasadorem w Hiszpanii. W przyjemnym stanie lekkiego oszołomienia Vano przebywał tam cztery lata i to właśnie tam rozsmakował się w winach regionu Rioja i caparrones, prostym gulaszu z białej fasoli i wędzonej papryczki pimentón. Kiedy wrócił do kraju, Departament Stanu z niewyjaśnionych powodów mianował go ambasadorem nadzwyczajnym do spraw wywiadu, co znaczyło, że miał teraz skromne biuro w jednym z wewnętrznych korytarzy gmachu Trumana, dwie sekretarki i chodził na niezliczone spotkania. Stanowisko to wakowało od półtora roku, ponieważ żaden ze starszych dyplomatów nie chciał zamoczyć sobie butów w grząskim bagnisku szpiegowskiego świata. Ale ambasador Vano szybko stwierdził, że spotkania z przedstawicielami różnych agencji wywiadowczych są całkiem ciekawe i niezbyt wymagające, zwłaszcza że jako przedstawiciela Departamentu Stanu rzadko go na nie zapraszano. („On jest jak trędowaty na wiejskiej potańcówce”, mruknął kiedyś pewien dowcipniś z NSA). Uczestniczył w wielu briefingach wywiadowczych na placówce w Madrycie i czuł się na nich jak na pierwszym czytaniu scenariusza filmowego. Pewnego dnia, wtrąciwszy się do rozmowy o metalach strategicznych masowo kupowanych przez Moskwę i Pekin, obojętnie wspomniał, że jego konsorcjum doskonale zna światowe rynki towarowe, ministrów zagranicznych rządów, kupców komercyjnych oraz właścicieli kopalń i składowisk. Że zna dosłownie wszystkich. Od tego dnia miał stałe miejsce przy

stole i chociaż robił wrażenie bardziej przyjaznego niż przenikliwego, został zaakceptowany jako ekspert. Kiedy prezydent ogłosił nabór kandydatów na stanowisko dyrektora CIA, odchodzący sekretarz stanu (bezwolny urzędas, który wciąż uważał, że dżentelmen nie powinien czytać listów innego dżentelmena) zaproponował „szanownego pana ambasadora Thomasa Vano”, wychwalając jego głowę do interesów, doświadczenie dyplomatyczne oraz to, że jako ambasador nadzwyczajny do spraw wywiadu ma dobre kontakty z tym środowiskiem. Była to oczywiście typowo waszyngtońska nowomowa, czysty nonsens, niemniej Vano znalazł się w trójce ostatecznych kandydatów. Wysoki i szczupły, miał wypiętą pierś, kręcone czarne włosy, czyste, duże oczy i dołeczek à la Cary Grant w podbródku. Benford z zainteresowaniem zauważył, że jedyną odbiorczynią jego hollywoodzkich sekswibracji jest Brenda Neff, szefowa wydziału Azji Wschodniej, znany wolny duch, według zastępcy kierownika sekcji przestępczości zorganizowanej wydziału narkotyków – typowa nimfomanka. Senator Feigenbaum była za stara i zbyt złośliwa, żeby je odczuwać, natomiast admirał Rowland wydawała się zupełnie ich nieświadoma, ponieważ ani na milimetr nie poruszyła swoimi obsypanymi złotem rękawami. Boże, miej nas w opiece, pomyślał. Harpia z Kapitolu, która chce zniszczyć agencję, niezdarna sawantka z marynarki i były aktor, milioner, który na misji w Madrycie myślał, że ETA, separatystyczna organizacja terrorystyczna hiszpańskich Basków, to skrót od „Estimated Time of Arrival”, przewidywany czas przybycia. „Ze względu na ograniczony czas” Benford sprzeciwił się omawianiu spraw rosyjskich i postanowił zwlekać z tym najdłużej, jak tylko zdoła. Magnit wciąż był na wolności, Nash donosił, że GRU poluje na Divę – jeśli natychmiast czegoś nie zrobią, w Stambule rozpęta się piekło. Tak, Stambuł groził katastrofą. Rosomaki, pomyślał. W Sewastopolu. Chryste, oby byli tak

dobrzy, jak zapewniał Forsyth. Pierwsza zimna wojna skończyła się trzydzieści lat temu. Właśnie rozpoczęła się druga.

HISZPAŃSKI GULASZ CAPARRONES Pokrojoną kiełbasę chorizo, posiekaną cebulę i czosnek smażymy do miękkości na oliwie z oliwek. Nie przerywając smażenia, dodajemy pimentón (ostrą wędzoną paprykę) i płatki czerwonego chili. Dodajemy pokrojone świeże pomidory, krojone pomidory z puszki, koncentrat pomidorowy, trochę wody i bulionu warzywnego. Zagotowujemy i gotujemy pod przykryciem na małym ogniu. Dodajemy posiekaną pietruszkę i białą fasolę (cannellini lub navy) i gotujemy, aż potrawa nabierze konsystencji czegoś między gęstą zupą a gulaszem. Odstawiamy na godzinę (lub na noc), zagotowujemy i natychmiast podajemy z odrobiną oliwy z oliwek i położonym na wierzchu jajkiem w koszulce.

16 Rosomaki

W szczytowym nasileniu pierwszej zimnej wojny do tętniącej życiem rezydentury CIA w Rzymie na swoją pierwszą turę wpadł bez tchu Tom Forsyth, świeżo po przeszkoleniu na Farmie. Koledzy przywitali go różnie. Kilku z nich chętnie oprowadziło go po Wiecznym Mieście, pokazując najlepsze restauracyjki serwujące cucina povera, włoskie domowe z jedzenie, oraz sklepy, w których można było dostać butelkę Cesanese del Piglio z Lazio. Szef rezydentury wciągnął go na listę zaproszeń od kilku ambasad, gdzie na imprezach z okazji tego czy innego święta narodowego Forsyth mógł samodzielnie wypatrzyć jakiś cel. Zainstalował go w rezydenturze i żeby ułatwić mu życie, zapoznał go z listą gości. Starszy oficer Gale Stack, lat pięćdziesiąt pięć lat, miał niebawem przejść na emeryturę. Na początku kariery zawodowej próbował działać w administracji, co jednak nie wypaliło ze względu na rywalizujące ze sobą priorytety, w których skład wchodziły częste lunche z trzema martini, twórcza księgowość w służbowym funduszu reprezentacyjnym i pogawędki z barmankami. Miał pretensje, że nikt nie docenia go za wkład, jaki wnosi do służby, że wszyscy ciągle go tratują i pomijają. Przybycie młodego Forsytha – siedzieli w sąsiednich boksach – było dla niego okazją do pozbycia się kłopotliwego problemu, sprawy o kryptonimie Rosomak, jego zdaniem zupełnie beznadziejnej, a już na pewno niewartej pracy, jaką był skłonny w nią włożyć. Informator, młody polski emigrant Witold Zawadzki, zgłosił się do nich z ulicy, dobrowolnie,

i Stack czym prędzej się do niego dopchał. Myślał, że zrobi dobry interes: mnóstwo informacji, mało roboty, no i te lunche oraz kolacyjki, kolejna pozycja do zaksięgowania w wydatkach z funduszu reprezentacyjnego. Rosomak pochodził z arystokratycznej rodziny z Krakowa, z polskiej szlachty o korzeniach sięgających panowania króla Kazimierza Wielkiego. Wysłany do Rzymu jako mały chłopiec – zamieszkał u ciotki – miał teraz dwadzieścia pięć lat, włoskie obywatelstwo i nienawidził Rosjan niewiele mniej niż polskich zdrajców, którzy zaprzedali swoją ojczyznę. Szczupły, nerwowy, o zaczesanych do góry blond włosach, na pierwszym spotkaniu przyjrzał się uważnie białogrzywemu oficerowi CIA, który starannie wymanicurowanymi palcami nabijał na wykałaczkę oliwki w martini, by trzęsącą się ręką wkładać je do ust, demonstrując przy okazji rząd dużych, białych zębów. W pewnej chwili nachylił się ku niemu i oznajmił, że jest skłonny wrócić do Polski i że jego rodzina zna wielu podobnie myślących patriotów w tamtejszym rządzie, partii i wojsku. Stack beknął, poprosił o kolejne martini i kazał mu zamówić, co tylko zechce, dosłownie wszystko. Na drugi mocno zakrapiany lunch, w bajecznie drogiej restauracji specjalizującej się w potrawach z owoców morza, Rosomak przyniósł listę wpływowych polskich rodzin, które za ostrożną zachętą zgodziłyby się dostarczać informacji na temat przywódców Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, sowieckiej działalności wywiadowczej na terenie Polski oraz poziomów gotowości stacjonujących tam wojsk Układu Warszawskiego. Odłożywszy szczypce homara, Stack ujął kartkę dwoma tłustymi od masła palcami, schował ją do kieszeni i obiecał, że „prześwietli te nazwiska”. Tłumiąc gniew, wybuchowy Rosomak oświadczył, że chce rozmawiać z kimś innym. Ups! W głowie Gale’a rozdzwonił się dzwonek alarmowy. Ktoś miałby wtykać nos w jego sprawy, odkryć, że wydaje astronomiczne sumy na „służbowe” posiłki? Nie wspominając już o tym, że ten niedoszły bojownik na pewno by się na niego poskarżył. Krótko mówiąc, kiepski pomysł.

Nazajutrz poszedł do szefa i powiedział, że Rosomak to tylko rozgoryczony emigrant bez dostępu do ważnych informacji, dlatego zaleca, żeby rezydentura dała mu na pocieszenie tysiąc dolarów premii za chęć współpracy (pięćset zamierzał zatrzymać dla siebie) i przestała tracić czas. Znużony szef przyznał mu początkowo rację, lecz po chwili zmienił zdanie i kazał przekazać sprawę komuś innemu, bo może zadziała zmiana chemii. W głowie Stacka znów rozdzwonił się dzwonek. Doświadczony oficer natychmiast przejrzałby jego poczynania i zameldował komu trzeba. I nagle przypomniał mu się młody Forsyth z sąsiedniego boksu. Łatwa sprawa jak na początek, wystarczy delikatnie nacisnąć informatora i nim pokierować. Szef wzruszył ramionami i dał mu zielone światło. Tak narodziła się sieć Rosomaków. Po tęgiej popijawie z okazji zmiany oficera prowadzącego Tom i jego nowy agent Witold Zawadzki zaczęli się ostrożnie wyczuwać. Witold stwierdził, że jego raczkujący oficer prowadzący jest człowiekiem uczciwym, energicznym i pragnącym sukcesu, natomiast Tom, że młodego, niecierpliwego i zapalczywego Polaka trzeba natychmiast okiełznać, ponieważ samobójczymi misjami niczego nie osiągną. Seria wypadów do Polski – Rosomak robił je pod przykrywką przedstawiciela włoskiej firmy projektowej, który jeździ tam na zakupy – zaczęła się powoli, żeby SB, kontrolowana przez Rosjan Służba Bezpieczeństwa, przywykła do częstych wizyt młodego Polaka z włoskim paszportem. Po dwóch wyprawach Zawadzki zwerbował przyjaciela z dzieciństwa, obecnie kapitana Ludowego Wojska Polskiego, któremu nadano kryptonim Rosomak 2. W ciągu sześciu następnych miesięcy udało mu się pozyskać dwóch przyjaciół rodziny, Rosomaka 3 i Rosomaka 4, piękną byłą studentkę ASP, obecnie referentkę biurową w KC PZPR, oraz sierżanta milicji obywatelskiej. Rosomak 5, jego kuzyn, pracował w wydziale łączności Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie zajmował się przetwarzaniem depesz między Warszawą a Moskwą. Powoli popłynął strumień informacji. Rosomak 1 – główny

agent – zbierał je i przywoził do Rzymu, do Forsytha. Najpierw zaczęła to zauważać tamtejsza rezydentura, potem kwatera główna w Langley. Meldunki Rosomaka były najwyższej klasy i zawierały zdjęcia tajnych dokumentów Układu Warszawskiego i stacjonujących w Polsce oddziałów Armii Czerwonej, jakich nigdy dotąd nie widziano. Analitycy z kontrwywiadu patrzyli na nie sceptycznym okiem: zbyt dobre informacje zawsze budziły podejrzenia, ale te się potwierdzały i przychodziło ich coraz więcej. Forsyth musiał nieustannie powściągać zapędy Witolda, powtarzać mu, żeby zwolnił, zrównoważył wydajność z ryzykiem. Chcąc za wszelką cenę chronić tak cenny nabytek, przeszkolił go w technikach tajnego robienia zdjęć i komunikacji bezosobowej, sposobach zapisywania meldunków niewidzialnym atramentem i zaawansowanych technikach przekazywania danych, a Witold z kolei przeszkolił swoich podwładnych w Polsce. Miesiąc później przywiózł Forsythowi taśmę – autentyczną taśmę! – z nagraniem z zamkniętych obrad spanikowanych członków KC PZPR, którzy kłócili się o to, czy posłuchać rozkazu szefa KGB Czebrikowa i aresztować strajkujących górników z kopalni Wujek i gdańskich stoczniowców z Solidarności, czy rozkaz zignorować. Rosomak 3, Agnieszka Krawczyk, posągowa referentka biurowa i, jak się niestety okazało, uzależniona od adrenaliny ryzykantka, ukryła mikrofon i mały magnetofon pod fotelem pierwszego sekretarza (sprzęt skompletował i zmodyfikował Rosomak 5, niejaki Jerzy, geniusz elektroniczny). Przesyłając jego raporty dalej – oznaczano je teraz literą Z, jak „znakomite” – Forsyth coraz częściej wpadał w panikę. „Jeśli Rosomaki nie przestaną podejmować tego szalonego ryzyka – wrzeszczał na Witolda – wszystkich ich zgarną i zamkną!”. Poza tym wykorzystanie dwóch agentów do tej samej operacji pogwałcało zasadę ścisłej kompartmentalizacji. Ryzykowne było już samo to, że Rosomak 1 znał nazwiska wszystkich pozostałych informatorów. To musiało się skończyć. Podczas świątecznego obiadu w rzymskim mieszkaniu ciotki

Zawadzkiego, która podała zrazy zawijane, wołowe roladki z grzybami i cebulą w ciemnym jedwabistym sosie, Witold uśmiechnął się – jak daleko razem zaszli! – i oświadczył, że ponieważ Forsyth troszczy się o niego jak rodzona matka, odłoży na razie swój plan uprowadzenia rezydenta KGB w Warszawie, związania go, wywiezienia na Zachód i podłożenia go Tomowi pod choinkę. Toast wznieśli Chopinem, polską wódką. Forsyth spędził w Rzymie trzy lata i przez ten czas siatka Rosomaków dostarczyła CIA setek niezmiernie ważnych informacji, dzięki którym waszyngtońscy politycy byli w pełni świadomi niebezpieczeństw związanych z agonalnymi drgawkami sowieckiej dominacji w Europie Wschodniej. Kwatera główna w Langley jego awansowała, a Witoldowi dała Medal za Osiągnięcia w Wywiadzie. * Gdy w 1989 roku rozpadł się Związek Radziecki i odrodziła wolna Polska, Forsyth zaproponował, żeby utrzymać Rosomaki w czynnej służbie. Przewidywał, że jako przedstawiciele polskich firm będą mogły swobodnie podróżować, sprzedając obrabiarki, pompy czy programy komputerowe w krajach strefy zakazanej, w Korei Północnej, Iranie, Rosji i na Kubie, wszędzie tam, gdzie agentom CIA pracującym pod tradycyjnymi przykrywkami groziła pewna śmierć. Co więcej, Agnieszka Krawczyk ukończyła właśnie Wydział Konserwacji Zabytków w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych i została w pełni kwalifikowaną konserwatorką zabytków z terakoty, gipsu i ceramiki. W wyobraźni Forsytha wyjeżdżała już za granicę jako doskonała informatorka CIA. Dzięki względnej swobodzie podróżowania w tych krajach, mówił, zespół Rosomaków mógłby prowadzić dyskretne działania operacyjne. Przez te wszystkie lata nabyli doświadczenia, są dobrze przeszkoleni w inwigilacji ulicznej,

przekazywaniu meldunków i pozyskiwaniu nowych informatorów, umieją ocenić sytuację taktyczną i wejść ukradkiem tam, gdzie inni narobiliby hałasu. Wszyscy mówią płynnie po polsku i rosyjsku, znają też francuski, niemiecki i podstawowy angielski. Samowystarczalni i agresywni, ryzyko mają we krwi, są mu bezgranicznie oddani i patrzą na niego jak na boga. Wtedy zainterweniowało Langley. Doszło do przedłużającego się sporu w sprawie jego propozycji. Nowe kierownictwo CIA – złożone głównie z ambitnych byłych analityków i administratorów, którzy od dziesięcioleci źle znosili werwę i hegemonię Dyrektoriatu Operacyjnego i chcieli teraz zetrzeć go na proch – uznało pięcioro Słowian (lub kimkolwiek byli) za dinozaury, relikt zimnej wojny. Poza tym zbieranie informacji w dwudziestym pierwszym wieku coraz częściej zlecano dronom, satelitom i potężnym centrom nasłuchowym. Klasyczny HUMINT (rozpoznanie osobowe), czyli rozmowa agenta z tajnym informatorem, jedyny pewny sposób na rozpracowanie planów i zamiarów przeciwnika, zaczynał powoli zanikać jako zbyt niebezpieczny i czasochłonny. Bojąc się wpadek operacyjnych, zdecydowana większość biurokratów z CIA nie chciała mieć do czynienia z oficerami prowadzącymi, operatorami, wywiadowcami, kretami, kowbojami, łowcami skalpów, dzikimi mustangami, starymi kurwami, łowcami głów czy pięcioma pieprzonymi Rosomakami z Europy Wschodniej, którzy wpakują ich po szyję w gówno i postawią przed Senacką Komisją Wywiadu. * W 2001 roku, gdy wszystko wskazywało na to, że zwycięży ignorancja i apatia i Rosomaki wylądują na zielonej trawce, w Syrii doszło do kryzysu wywołanego przez pracujących tam agentów CIA. Troje analityków – dwie kobiety i mężczyzna – z NESA, wydziału Bliskiego Wschodu i Azji Południowej,

zignorowało radę rezydentury w Damaszku, żeby nie wychodzić poza teren ambasady przy alei Abu Dżafara al Mansura w centrum miasta. Przyjechali tam, żeby zebrać „informacje z pierwszej ręki” na temat toczącej się w Syrii wojny domowej, i myśleli, że wiedzą, co robią. Dwoje mówiło podstawowym arabskim. Wyjechali z ambasady we wtorek rano, chcąc odwiedzić miejscowe przedstawicielstwo Międzynarodowego Czerwonego Krzyża na placu Arwada, włoski szpital przy alei Omara al Mukhtara i suk Al Khoja. Trasa liczyła szesnaście kilometrów i mieli ją pokonać w trzy godziny. Ponieważ pod koniec dnia nie wrócili do ambasady, oficer bezpieczeństwa zadzwonił na policję, która kilka godzin później znalazła ciało jednej z kobiet na wschodnich przedmieściach Jobaru, na parterze Teacher’s Tower Building, dziesięciopiętrowego, do cna wypalonego budynku sterczącego pośród gruzu i zardzewiałych czołgów, ich wraków z otwartymi lukami i zerwanymi gąsienicami. Czterdziestosześcioletnią rozwiedzioną matkę dwojga dzieci przywiązano w bieliźnie do najeżonego zardzewiałymi sprężynami materaca ustawionego pod ścianą upstrzoną dziurami po kulach. Na jej szyi zaciśnięto plastikowy kabel. Policjanci wzruszyli ramionami, mówiąc, że diabli wiedzą, może to robota zbuntowanych żołnierzy z Narodowych Sił Obrony, sunnickich rebeliantów albo tych z Hezbollahu, tak czy inaczej trzeba się spodziewać, że za kilka dni ambasada otrzyma taśmę z nagraniem tortur i śmierci kobiety. Tej samej nocy do oficera operacyjnego zadzwonił jeden z dwojga ocalałych analityków. Okazało się, że kiedy ich taksówkę zablokowały dwa samochody, udało im się uciec boczną uliczką. Zatrzymali starszego mężczyznę w sfatygowanej półciężarówce i chcieli mu zapłacić za podwiezienie do ambasady, ale ogarnięty paniką Syryjczyk – Hezbollah wciąż blokował drogę, a ulicę dalej doszło do potężnej eksplozji – zamiast do ambasady, zawiózł ich do miasta As Saboura trzynaście kilometrów na zachód od Damaszku. On i jego żona byli przerażeni, że miejscowi

islamscy rebelianci znajdą Amerykanów i zamordują ich wszystkich; na ulicach roiło się nocą od uzbrojonych bandziorów w kefijach. Analitycy utknęli w pułapce, nie mogli się stamtąd ruszyć. Tak, mieli wodę i jedzenie – żona mężczyzny ugotowała tyle kurrat-barasya, aromatycznego gulaszu z jagnięciny, że wystarczy go na tydzień. Noc spędzili na sofie, nasłuchując głosów z podwórza. Czas uciekał, bo prędzej czy później któryś z sąsiadów coś zauważy i zacznie gadać albo dom zostanie przeszukany przez miejscowych bojowników. Żeby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, ktoś z syryjskiej policji potajemnie zawiadomił dowódcę irańskich Sił Ghods, Świętych Oddziałów, jednostki specjalnej Korpusu Strażników Rewolucji, że gdzieś w Damaszku ukrywa się dwoje agentów CIA. Teheran skontaktował się z syryjskimi służbami bezpieczeństwa, żądając, żeby wojsko i milicja natychmiast przeszukały miasto i zatrzymały perfidnych Amerykanów, którzy nie mając akredytacji, nie mieli też immunitetu dyplomatycznego. Mimo licznych protestów ze strony amerykańskiego ambasadora, Hezbollah zablokował wszystkie ulice wokół gmachu ambasady. Pracownicy rezydentury próbowali kilka razy przebić się do As Saboury, ale zawsze ciągnęli za sobą agresywny ogon. W końcu zrezygnowali. Sytuacja w Damaszku była najważniejszym tematem cowieczornej odprawy dla kadry kierowniczej w sali konferencyjnej na szóstym piętrze kwatery głównej. Rządzący Langley kalifowie, który siedzieli zazwyczaj w wygodnych fotelach, czekając na rozkazy z centrum, byli w ponurym nastroju: jedna analityczka już nie żyła, a śmierć dwojga pozostałych bynajmniej nie oznaczała końca kłopotów. Nikt nie miał żadnych pomysłów, nikt nie próbował sugerować jakiegoś rozwiązania i rozmowa szybko ustała. Nieznośną ciszę przerwał Tom Forsyth, nowy szef wydziału Europy, który oświadczył, że podlegająca mu grupa polskich agentów mogłaby przedostać się niepostrzeżenie do Damaszku, dotrzeć do ocalałych analityków i nie kontaktując się z oblężoną ambasadą, ewakuować ich z Syrii do Libanu. Twarze

siedzących przy stole natychmiast pojaśniały. Propozycja rozwiązywała problem dwupoziomowo: albo analitycy zostaną uratowani, albo operację szlag trafi, a wtedy całą winę będzie można zrzucić na Forsytha i jego Polaczków. Troje Rosomaków przyleciało do Damaszku z Algieru samolotem z rzadka funkcjonujących Syryjskich Linii Lotniczych, podając się za przedstawicieli Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, którzy szukają możliwości biznesowych w sferze renowacji obszarów miejskich, co, biorąc pod uwagę postępującą dewastację przedmieść Damaszku, było całkiem wiarygodną przykrywką. Dwóch pozostałych Rosomaków, w tym przyjaciel Forsytha Witold, przyjechało do Syrii dżipem z Libanu i zatrzymało się w Dżudajdat Jabus, miasteczku leżącym czterdzieści pięć kilometrów na zachód od Damaszku i ledwie trzy kilometry od libańskiego przejścia granicznego. Witold i jego kolega podróżowali białą toyotą land cruiser z logo Heritage for Peace na drzwiach, znanej w Syrii organizacji zajmującej się ochroną obiektów dziedzictwa kulturowego. Miejscowi nie zwracali na nich najmniejszej uwagi. Po krótkiej wizycie w syryjskim Ministerstwie Budownictwa działające w Damaszku Rosomaki szybko ustaliły, że nikt ich nie śledzi, i przystąpiły do działania. Kryjówkę wyczerpanych analityków znalazły, namierzając ich telefony komórkowe modułem CANINE, satelitarnym geolokalizatorem CIA zainstalowanym w niepozornym, szesnastocentymetrowym tablecie pracującym z dokładnością do pięciu metrów. O czwartej rano obudził ich Rosomak 4, były sierżant polskiej policji, który jakimś cudem wszedł do domu zupełnie bezszelestnie. Zapakowano ich do samochodu i drogą numer 1 wywieziono na północ, gdzie o świcie spotkali się z czekającym w toyocie Witoldem. Po przesiadce dano im brązowe koszule, dżinsy, miękkie kapelusze, pustynne buty i belgijskie paszporty, po czym ruszyli w kierunku przejścia granicznego, tak aby znaleźć się tam w południe, kiedy ruch był największy, a brzuchaci celnicy myśleli tylko o lunchu. Przeglądając fałszywy paszport przerażonego analityka, jeden z nich spytał

go o coś po francusku, w nieznanym dla niego języku, a ten w odpowiedzi zwymiotował resztki jagnięcego gulaszu na buty Syryjczyka. Witold ze skruchą wyjaśnił, że nieszczęśnik napił się wody ze strumienia za ostatnią wioską i od dwóch godzin bez przerwy choruje. Celnik pokręcił głową. Ach ci ajami, barbarzyńcy: wszyscy wiedzieli, że jeśli już trzeba napić się wody, to przed, a nie za miastem czy wioską. Machnął ręką i kazał im jechać dalej. Nazajutrz rano analitycy byli już na pokładzie samolotu Bejrut-Paryż. Trzech pozostałych członków ekipy wróciło tymczasem do Damaszku, odbyło kolejne spotkanie ze zmieszanym ministrem, odstawiło wypożyczonego SUV-a i następnego dnia odleciało do Abu Zabi. Bez śladu, bez wpadki, bez najmniejszego zamieszania – wszystko dzięki Rosomakom. Rezydentura w Damaszku z ulgą odetchnęła, grandowie z Langley dumnie wypięli pierś, a Forsyth ocalił swój zespół. * Rosomaki pozostawały w czynnej służbie jeszcze trzy lata, ale po tym, jak Toma Forsytha, ich sponsora i rzecznika, oddelegowano za granicę, a potem przeniesiono do kwatery głównej, zostały ostatecznie rozwiązane i nagrodzone pokaźną rentą. Podczas niezręcznej ceremonii w Langley wręczono im Medal za Wzorową Służbę, baretkę Nagrody za Zasługi oraz mosiężno-drewniany, bogato grawerowany zegar kominkowy z ramką pokazującą strefy czasowe świata i z emblematem CIA na cyferblacie. Kobieta, która odczytywała tekst oficjalnej pochwały – urodziła się w roku, w którym Witold uciekał przed psami strażników w Puszczy Kampinoskiej pod Warszawą – miała kłopoty z poprawnym wymówieniem polskich nazwisk, zastępca naczelnego zdołał jednak zapamiętać słowo „gratulacje”, które nieustannie powtarzał, ściskając im ręce. Dzięki akcji w Syrii Forsythowi udało się utrzymać Rosomaki w rezerwie, ale ponieważ zespół pracy miał niewiele, z czasem

się rozpadł, a jego członkowie przeszli na apatyczną emeryturę. Agnieszka, jedyna kobieta w siatce, wciąż niezamężna i zbuntowana, osiedliła się na południu Kalifornii i jako konserwatorka zabytków znalazła pracę w Muzeum Getty’ego. Witold, chroniczny kawaler, wciąż poważny i ambitny, wybrał Nowy Jork, gdzie jako wolny strzelec doradzał firmom w sprawach bezpieczeństwa. Dlatego niespodziewane wezwanie Forsytha, żeby spakowali torby i przyjechali do Nowego Jorku na spotkanie, był długo wyczekiwanym bodźcem, dzięki któremu mogli chociaż na chwilę odmienić swoją bezbarwną egzystencję. Umówili się w ekskluzywnym klubie Tiro A Segno (założonym w 1888 roku) przy Mullberry Street w Village, którego Witold – dzięki włoskiemu obywatelstwu – był członkiem. Klub był naprawdę wyjątkowy: to, że w ogóle mieści się w trzech sąsiadujących ze sobą nierzucających się w oczy kamienicach z czerwonobrązowego piaskowca, zdradzała jedynie mosiężna tabliczka i czerwony baldachim nad głównym wejściem. W foyer wisiały na ścianie dwie zabytkowe strzelby. Bar, wszystkie salony i pokoje do gry w karty urządzono w drewnie i skórze, a pokryty pomarańczowym filcem stół w sali bilardowej wyglądał wspaniale. Jadalnia tonęła w dyskretnym świetle mosiężnych kandelabrów, a na pokrytych białymi obrusami, kameralnie ustawionych stołach skrzyły się kryształowe kieliszki. Wszędzie unosił się delikatny aromat przygotowywanych w kuchni włoskich pyszności. Członkowie klubu znali się i pozdrawiali wzajemnie uprzejmym skinieniem głowy. Witold zarezerwował wąską salę ze stołem na trzydzieści osób i zamówił importowaną mozzarella di bufala z szynką parmeńską, grzesznie gęste krabowe risotto i świeże owoce na deser. Wszystkie Rosomaki przyszły wcześniej i powitał je kieliszkiem prosecco. Kiedy do sali wszedł Forsyth, otoczyli go z rozpromienionymi twarzami, ściskając mu rękę i całując w policzek. Koleżeński zjazd weteranów zimnej wojny – zbyt długo się nie widzieli. Potem wszedł Nash i spojrzeli na niego

badawczo. Czujny i wysportowany, mroczny i poważny, był w sportowej marynarce, prążkowanej koszuli i granatowym krawacie. Każdy z nich ostrożnie go oszacował. Aby określić status nowo przybyłego, Witold uważnie patrzył, jak zwraca się do niego Forsyth. Ryszard, były wojskowy w stopniu kapitana, obserwował, jak Nash nawiązuje kontakt wzrokowy z rozmówcą. Piotr, były sierżant policji, odnotował siłę uścisku jego dłoni. Agnieszka zmierzyła wzrokiem szerokość jego ramion. – Koniec leniuchowania – zaczął Forsyth. – Robota czeka. Piotr głośno sapnął. – Dałeś nam za długi urlop. – Dlatego nie byłem pewien, czy nie przytyliście i czy tłuszcz was nie spowolnił – odparł beznamiętnie Tom. – Najgrubszy jest Piotr – powiedział Jerzy, spec od elektroniki. – Je za dużo sernika. – Lepiej martw się o siebie, zwłaszcza o swoje włosy. – Jerzy miał małą łysinę na czubku głowy. – Widzisz, Thomas? – powiedział Ryszard. – Dyscyplina leży jak dawniej. Te miernoty zupełnie się nie zmieniły. – Dobra, wystarczy – przerwał im Witold, jak zwykle panując nad sytuacją. – Mów, Thomas. Co dla nas masz? – Był w ciemnoszarym dwurzędowym garniturze, jak prawdziwy arystokrata. – Rosja, Krym, Sewastopol – odparł Forsyth. – Cudownie! – zawołał Ryszard. – Będzie ciepło i słonecznie. – Jak długo? – Witold upił łyk wina, zerkając na Nasha znad brzegu kieliszka. – Dwa, trzy dni. Celem jest magazyn. Wszyscy znów spojrzeli na Nasha. – Ale może najpierw przedstaw nam tego młodego człowieka – zaproponowała Agnieszka. Wysoka, o ostrych rysach twarzy, miała szare oczy, biały loczek na czole i opadające na ramiona gęste, czarne włosy z przecinającym je bielutkim jak śnieg pasemkiem. Była w krótkiej, czarnej sukience z dzianiny, przywierającej do ciała jak mgła do Mount Rushmore.

– To jest Nathaniel Nash – powiedział Forsyth. – Pracowałem z nim sześć lat. Będzie koordynował operację. Polacy umilkli. – Koordynował czy kierował? – rzucił Piotr. – Kierował. Ma duże doświadczenie w pracy w krajach strefy zakazanej. – Można spytać, gdzie pracowałeś? – spytał cicho Witold. Forsyth wiedział, że łatwo nie będzie. Nate odezwał się dopiero teraz. – W Moskwie, Helsinkach, Rzymie i Atenach. Jest przystojny i pewny siebie, stwierdziła Agnieszka. Jak duże dziecko. – Wy goworitie po russki? – spytał Ryszard. – Nauczyłem się rosyjskiego w college’u i wciąż ćwiczę – odparł po rosyjsku Nate. Po jego akcencie i frazeologii Polacy natychmiast poznali, że mówi jak rodowity Rosjanin, prawdopodobnie lepiej od nich. – Nie znam agenta, który radziłby sobie lepiej na ulicy – powiedział Forsyth. Nate spojrzał na czubki butów. Jasne, pomyślał, i na ulicy wyląduję. Agnieszka przekrzywiła głowę, Piotr pociągnął łyk wina. – Wybacz, Thomas – powiedział – ale moim zdaniem pan... Nate jest za młody na taką pochwałę. Wszyscy znów popatrzyli na Nasha. Wiedzieli, że Piotr go sprawdza. Forsyth wstrzymał oddech. No powiedz coś, Nash, pomyślał. Nate spojrzał Polakowi prosto w oczy. – Gdybym się z tobą zgodził – odparł kolokwialną ruszczyzną – obaj nie mielibyśmy racji. Zapadła cisza, a potem Witold podał mu kieliszek. – Napijesz się wina? *

Po mozzarelli musieli zaczekać dwadzieścia pięć minut, aż risotto osiągnęło fazę mantecatura, w której do gotowego już ryżu dodaje się zimne masło, dlatego Witold zaproponował, żeby zeszli na dół, do podziemi. „Tiro A Segno” znaczy po włosku „strzelnica” i rzeczywiście, w podziemiach były trzy pięćdziesięciometrowe tory strzeleckie, każdy z wyłożoną skórą podpórką na linii ognia; miejsce to cieszyło się dużą popularnością wśród klubowiczów. Piotr spojrzał na Nate’a, wskazał karabinki bocznego zapłonu stojące na dwóch sąsiednich stanowiskach, włożył ochraniacz słuchu, wetknął do karabinka magazynek z czterema nabojami i trzasnął suwadłem. Nate poszedł w jego ślady, po czym oparł łokcie na podpórce i spojrzał przez lunetkę. Celem były małe papierowe tarcze z trzema koncentrycznymi okręgami, przymocowane klipsami do ruchomej linki, dzięki czemu można je było ustawiać w dowolnej odległości, a po serii strzałów przyciągnąć na linię ognia i dokładnie obejrzeć. Agnieszka stanęła za nim i szepnęła: Udaczi, powodzenia. Trzasnęły wystrzały, zatrzepotały tarcze – pociski kalibru pięć i sześć dziesiątych milimetra pozostawiły w nich wystrzępione dziury. Zarówno Nate, jak i Piotr uzyskali znakomite skupienie, ale tuż przed czwartym i ostatnim strzałem Witold i Forsyth zauważyli, że lufa karabinka Nate’a leciutko drgnęła. Strzelcy wyjęli puste magazynki, zabezpieczyli broń i przyciągnęli tarcze. Nate osiągnął świetny wynik: wszystkie pociski przeszły przez jedną dziurę w samym środku najmniejszego okręgu. Natomiast Piotr gniewnie krzyknął. Jedna z jego kul trafiła poza trzeci, ten największy – paskudny odskok. Nate przybrał poważną minę i uścisnął mu rękę. Piotr zerknął na Witolda i Forsytha, którzy stali z tyłu z dziwnym uśmieszkiem na twarzy. Polak przeniósł wzrok z powrotem na Nate’a – ten wciąż miał kamienną twarz, ale skrzyły mu się oczy. Piotr wreszcie zrozumiał: Nash strzelił na skos i wpakował kulę w jego tarczę; był to stary kawał strzelecki, który zrobił mu kiedyś Gable. Polak łypnął na niego spode łba. – Bierisz drużno, nie budiet gruzno – powiedział Nate.

Wspólną pracą ludzie się bogacą. Piotr poklepał go po ramieniu. – Chodź, postawię ci kielicha.

ZRAZY ZAWIJANE Rozbijamy cienko okrągłe kawałki steku wołowego. Na każdym układamy cienko pokrojoną cebulę, słupek ogórka kiszonego i podłużny kawałek bułki, po czym zwijamy mięso w ciasny rulonik i spinamy wykałaczką. Gotujemy suszone grzyby w rosole wołowym. Obtaczamy zrazy w mące i z dodatkową porcją cebuli podsmażamy na patelni do zrumienienia. Zalewamy je rosołem i dusimy, aż mięso stanie się delikatne, a sos zgęstnieje.

17 Faza pierwsza

Wąski, esowaty port w Bałakławie na południowym wybrzeżu Półwyspu Krymskiego jest za krótki, by nazywać go fiordem. Strzeżony przez skaliste zbocza z ruinami genueńskiej twierdzy z 1365 roku i spieczony słońcem jest dzisiaj z obu stron otoczony pustymi magazynami i dwiema sennymi restauracjami ze stolikami i parasolami. Na końcu jego zachodniej części zieje paszcza długiego na pięćset metrów, rozpadającego się betonowego tunelu, wejście do martwej już bazy sowieckiej wydrążonej w skale podczas zimnej wojny, gdzie przed atakiem nuklearnym miały się chronić okręty podwodne Floty Czarnomorskiej. Na wzgórzach po wschodniej stronie widać skupiska domów bardziej współczesnych, w tym pokryty czerwoną dachówką i ozdobiony kamiennymi balkonami budynek Dakkar Resort Hotel, z którego roztacza się widok na piękną jak klejnot zatokę. Nocą w nieruchomej wodzie odbijają się nieliczne światła i miliony krymskich gwiazd. Nate i Rosomaki wpłynęli tam o północy szesnastometrowym jachtem o granatowym kadłubie i pięknie polakierowanej części nawodnej. Wzbogacony o dwóch członków załogi – żeglarzy z grupy morskiej CIA – jacht wypłynął z bułgarskiej Warny i dwa dni później, pokonawszy trzysta mil na pełnym morzu, wpłynął do Zatoki Bałakławskiej wrzynającej się w spokojne krymskie wybrzeże, pełne skalistych wysepek i wzgórz porośniętych sosnowym lasem. Zacumował rufą do pomostu na wolnym miejscu w skromnym jachtklubie Golden

Symbol, zbyt późno, żeby zgłosić swoje przybycie w kapitanacie. Nazajutrz rano znudzeni ukraińscy celnicy sprawdzili polskie paszporty pasażerom, którzy spędzali urlop, żeglując po okolicznych wodach. Ale ci, zamiast zostać na pokładzie, wynajęli sześć pokojów w Dakkar Resort Hotel i przez pozostałą część dnia zwiedzali miasto i ruiny górującej nad portem twierdzy, by następnie dołączyć do grupowej wycieczki po podziemnej bazie, obecnie muzeum. Wieczorem uznali, że są czyści, że nie śledzi ich ani miejscowa policja, ani służba bezpieczeństwa. Problemem było to, że Nate – znany w FSB jako agent CIA – przebywał na terenie kontrolowanym przez Rosję, ale towarzystwo pozostałych zapewniało mu względną anonimowość. Kolację zjedli w zatłoczonej Café Argo, maczając chrupki chleb w cynobrowej gruzińskiej paście z buraków, wyciskając cytrynę na skwierczące szaszłyki z posypanej oregano jagnięciny i pijąc zimne jak lód lwowskie piwo. Byli czujni, lecz spokojni. Żelazne nerwy, jak na zawodowców przystało. Nate próbował opanować zniecierpliwienie, lekki niepokój, jaki odczuwał przed każdą akcją. Spostrzegł, że z końca stołu przygląda mu się Agnieszka, że próbuje ocenić jego nastrój. Nazajutrz mieli wyruszyć do Sewastopola i włamać się do magazynu; Diva przysłała z Moskwy adres. Rosomaki w dwa dni przećwiczyły sposób szybkiego znakowania skrzyń lokalizatorami i Nate przekonał się, jacy są dobrzy. Byli tak dobrzy, że postanowili poszerzyć oryginalny plan działania. Zżył się z nimi przez te dni, z zawsze poprawnymi Witoldem i Ryszardem, bystrym Jerzym i gburowatym Piotrem, polską wersją Gable’a. Agnieszka ciągle mu się przyglądała i go oceniała. Tu, w Bałakławie, robiła wrażenie spokojnej i pozbieranej; jedyną oznaką zdenerwowania było może to, że często okręcała kosmyk włosów wokół palca. Godzinę później wyszedł na balkon, żeby przed pójściem spać popatrzeć na mroczny port i gwiazdy nad wzgórzami po drugiej stronie zatoki. Dominika. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wkrótce ją zobaczy. Zastanawiał się, co powie jej w Stambule.

W pobliżu będzie się kręcił Gable, obserwował ich, węszył z wielką, owczą głową zwróconą pod wiatr. Chryste, jak bardzo chciał wziąć Domi w ramiona, objąć ją, przyciągnąć do siebie i mocno przytulić. Gdyby to zrobił, Marty rzuciłby go lwom na pożarcie. Ale wiedział, po prostu wiedział, że gdyby z kolei tego nie zrobił, Dominika wpadłaby w furię, nie pierwszy zresztą raz. Uważała, że może być szpiegiem i mimo to kochać swojego prowadzącego, którego tak bardzo pragnęła. Ponieważ jego zwierzchnicy krzywym okiem patrzyli na to, co oboje chcieliby robić najbardziej, znalazł się w patowej sytuacji, ale ona bynajmniej mu nie współczuła. Oświadczyła, że dopilnuje, żeby nie wyrzucili go z pracy. Kochają się i to załatwia sprawę. „Jeśli mnie kochasz, nic innego się nie liczy”, tak mu kiedyś powiedziała. Nie podobał mu się ten stan rzeczy, nie podobało mu się to, że Benford cały czas zerka mu przez ramię, nie podobała mu się przenikliwość Gable’a i ta przeklęta rosyjska niepoprawność Dominiki. Jutro mieli się włamać za dnia do magazynu i grzebać w materiałach wybuchowych, które mogą ich zabić... Rany, wyluzuj, co cię napadło? Usłyszał cichy trzask zapadki w drzwiach. Odwrócił się i zobaczył rozszerzającą się, a potem zwężającą smugę srebrzystego światła z korytarza: ktoś wszedł do pokoju. FSB? Czyżby przeoczył kogoś podczas dzisiejszej trasy sprawdzeniowej? Oddychaj. Weź się w garść. Wrócił po cichu do pokoju i wziął ciężką, szklaną popielniczkę ze stolika. Poczuł zapach perfum i żołądek podjechał mu do gardła. Nie, nie, odpada. W smudze światła przecinającej pokój stanęła Agnieszka. Była na bosaka, w obszernej koszuli nocnej. – Te zamki są beznadziejne – powiedziała. Przełknął ślinę. – Co ty tu robisz? Wszystko w porządku? – Już znał odpowiedź. – Przed akcją zawsze jestem trochę zdenerwowana. Ty nie? – Ale czym? – Hm, może źle to ujęłam. – Agnieszka przeczesała ręką włosy.

– Więc ujmij inaczej. – Nie zdenerwowana, tylko... pobudzona. – Pobudzona? – Napalona. – Podeszła bliżej. Dotknęła jego policzka. – To zły pomysł, Agnieszko. Jutro idziemy na akcję. – To nas uspokoi. – Przesunęła palcami po jego piersi. – Ja jestem spokojny – odparł. Odurzył go cytrusowy zapach jej perfum. Miała w sobie coś egzotycznego i pierwotnego. Poczuł przez koszulę ciepło jej dłoni i zakręciło mu się w głowie. Benford, Gable, Dominika i przepisy. Wyrzucony z pracy, wydalony ze służby i cytrusowo-piżmowy zapach tego piersiastego kamertonu, który stoi pół kroku od niego, owiewając go swoim oddechem. Instynktownie drgnęły mu ręce. Wiedział, że za trzy sekundy wsunie palce w te gęste włosy z białym loczkiem na czole i zmiażdży jej usta pocałunkiem. Widział, jak podnoszą się i opadają jej piersi. Zadrżała i wraz z nią zadrżał rąbek koszuli. Trzy, dwa, jeden... Kurwa. Przestań. Ręce pozostały na miejscu. Agnieszka opuściła swoje, cofnęła się i pokręciła głową. – Chodzi mi tylko o nasz zespół – powiedział. – O to, żeby wszystko wypaliło. – Więc mam sobie iść? – spytała. Wziął ją za rękę. Nie chciał, żeby wychodziła wściekła. To ostatnia rzecz, jakiej potrzebowali na wrogim terenie. – Jesteś niezwykle piękna i pociągająca. Ale nie sądzisz, że popełnilibyśmy błąd? – Przeciwnie – ucięła stanowczo. Odwróciła się i bezszelestnie zniknęła za drzwiami. Chryste, pomyślał, nie wyszło. Jest wściekła. Obudził się godzinę później w czarnym jak smoła pokoju, znów w cytrusowym zapachu perfum. Poczuł, że Agnieszka wślizguje się nago pod cienkie prześcieradło, przyciska się do niego piersiami i zarzuca nogę na jego biodra. Poczuł miękką wilgoć na udzie, poczuł dotyk jej rozpalonej skóry. – Zmieniłam zdanie – tchnęła mu w ucho. Na jego twarz opadł kosmyk białych włosów.

* Tętniący życiem Sewastopol kipiał pod krymskim słońcem. Osiem wrzynających się w ląd portowych zatok otaczały parki pamięci, kamieniste plaże publiczne i eleganckie domy o bielonych ścianach. Nieco dalej strzelały w niebo apartamentowce wciśnięte między zatłoczone przelotówki. W największej zatoce, Sewastopolskiej, mieścił się port rosyjskiej Floty Czarnomorskiej pełen potężnych betonowych pirsów, przy których jeden za drugim cumowało kilkanaście szarych okrętów wojennych. Do malutkiej Bałakławy było stąd dwanaście kilometrów, przez góry. W południe Nate i Rosomaki wsiedli do marszrutki numer dziewięć, na dworcu autobusowym oddalonym o pięć kilometrów od Sewastopola przesiedli się do autobusu numer czternaście i wysiedli na przystanku Plaża Omega w głębi Zatoki Krugłej. Trasę tę wyznaczyli fotoanalitycy z Langley, którzy krok po kroku „przeszli” ją na cyfrowych mapach satelitarnych. Autobusy były małe i zatłoczone, więc Nate musiał dzielić siedzenie z Agnieszką, która tego ranka wyglądała tak, jakby przejechała konno czterdzieści kilometrów, co nie do końca mijało się z prawdą. Podczas gdy pozostali kiwali się na wszystkie strony w skwarze i duchocie, ona przycisnęła udo do jego uda i spytała po rosyjsku: – Więc kiedy przedstawisz mnie rodzicom? Nate zamknął oczy. – Jezu, przestań się wygłupiać. – Dręczyły go wyrzuty sumienia dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, to, że przespał się z członkinią zespołu, którym dowodził i który miał do wykonania bardzo trudne zdanie, było skrajnie nieodpowiedzialne. Po drugie, przespał się z nią przed spotkaniem z Dominiką, a to było jeszcze gorsze. W nocy czuł się tak, jakby obserwował siebie z drugiego końca pokoju, nie mając żadnego wpływu na przebieg wydarzeń. Kurwa,

pomyślał, czyżbym uległ tylko po to, żeby przeciwstawić się swoim despotycznym przełożonym? A może po to, żeby stworzyć dystans między mną i Dominiką? Jasne, jasne, usprawiedliwiaj się do usranej śmierci. Agnieszka była aktywna i natarczywa, i musiała zasłaniać ręką usta, żeby nie obudzić całego hotelu. W pewnej chwili z wilgotnymi wargami ujęła w dłonie jego twarz i szepnęła po polsku: „Boże, jakiś ty śliczny”, czego oczywiście nie zrozumiał. A teraz była starszą od niego rozpustną kobietą, promieniującą nocnymi wspomnieniami i rozbawioną. – Mówiłam ci, że piekę dobre ciasta? Jakie lubisz najbardziej? – Nie słyszę cię i nie słucham – odparł. Ale w głębi ducha on też był rozbawiony i zaintrygowany. Ta kobieta od dwudziestego roku życia ryzykowała dosłownie wszystko, potajemnie walcząc o swój kraj. W umiejętności planowania operacyjnego ustępowała jedynie Witoldowi i nie ulegało wątpliwości, że ten bardzo ją ceni i szanuje. Zdarzyło się, że podczas szkolenia Benford łypnął na nią spode łba, na co ona łypnęła spode łba na niego, czym zaskarbiła sobie jego niechętną aprobatę. Wyraz głębokiej urazy pojawił się w jej oczach tylko raz, kiedy Piotr zażartował, że Agnieszka zostanie starą panną. Była inna, uparta i żarliwa. – O tak, dzisiaj czuję się wspaniale – ciągnęła swobodnym tonem. – Nie wiedziałam, że taki z ciebie... muzyk. – Zdjęła wilgotny kosmyk włosów z szyi i powachlowała się kawałkiem tektury. Nate pokręcił głową. – Skupmy się na tym, co nas czeka. Będziemy bezpieczni dopiero wieczorem, na jachcie, poza dwunastomilową strefą przybrzeżną. – Spokojnie, jestem skupiona i gotowa. Wszyscy jesteśmy gotowi. – Położyła mu rękę na ramieniu. – Uda nam się, zobaczysz. I rzeczywiście zobaczył. Wysiadłszy na Plaży Omega, rozdzielili się i spokojnym krokiem skręcili w sześciopasmowy bulwar, ulicę Majaczną, gdzie wmieszali się w tłum

zakupowiczów i zmierzających do domu mieszkańców. Troje z nich miało plecaki na ramionach, a troje pozostałych duże, zapinane na zatrzask, mocno zużyte torby, jakie widuje się na targowiskach. Utrzymywali między sobą taką samą odległość, jaką utrzymywaliby śledzący ich tajniacy, dzięki czemu mogli się wzajemnie ubezpieczać. W połowie bulwaru podzielili się na trzy pary: pierwsza przecięła pustą działkę, druga kilka gęsto zadrzewionych podwórek między blokami, trzecia przemknęła ukradkiem przez usłaną śmieciami zakurzoną uliczkę. Poza ewentualnymi tajniakami wypatrywali drużynnikow, siedzących przed domami emerytów, nieoficjalnych członków straży sąsiedzkiej. Wszystkie zmysły w stanie pogotowia, czujne oczy, wytężony słuch i węch – Nate przeszedł na najwyższy tryb wykrywania. Ale nie, niczego nie zauważył. Może mieszkańcy poszli na plażę? Status: czysto. Kontrola czasu. Do roboty. Wyszli z trzech stron naraz i spotkali się przed rzędem blaszanych magazynów na zarośniętej betonowej płycie. Prawie nie docierał tu hałas z ruchliwego bulwaru ulicę dalej. Ubezpieczające skrzydła Rosomaki dały znak rękami: nikogo. W oddali śpiewał ptaszek, w gęstym zielsku grał świerszcz. Nate przykucnął i wstrzymał oddech. Jest za spokojnie? To zasadzka? Czy ci z GRU zostawiliby bez straży tyle broni i materiałów wybuchowych? Wsłuchał się w ciszę i przeczesał wzrokiem cienie pod odległymi drzewami. Nie, czysto. Ukląkł przy nim Witold. – Co jest? – Mokra koszula kleiła mu się do pleców. – Co o tym sądzisz? – Tak, wiem. Na taką robotę nie idzie się za dnia, to nienormalne Ale musimy, bo ostatni autobus odjeżdża o dziewiątej. Plan trzyma się kupy. – Tam są rakiety i miny. Zostawiliby coś takiego bez straży? – Nie zapominaj, że to Rosjanie – odparł Witold. – GRU prowadzi nielegalną operację i zrobi wszystko, żeby utrzymać ją w tajemnicy, zwłaszcza przed miejscowymi Ukraińcami. – Alarmy? Jakieś pułapki? – Diva o nich nie wspominała, ale mogła po prostu nie znać takich szczegółów.

– Jerzy sprawdzi drzwi i poszuka czujników ruchu. Ten gość rozgryzie każdy system. Ryszard zajmie się przewodami pułapkami. Nate dał znak. Jerzy ukląkł przed porysowanymi blaszanymi bocznymi drzwiami i przesunął palcami po ich krawędzi, szukając występów i szczelin, które mogłyby wskazywać, że drzwi zostały zabezpieczone alarmem. Pokręcił głową. Nate zerknął na Piotra, który za pomocą esowatego wytrycha i klucza skrętnego w piętnaście sekund otworzył zmatowiały zamek i ostrożnie uchylił drzwi – tylko na dwa, dwa i pół centymetra – a wtedy Jerzy znów przesunął palcami po ich krawędzi. Wciąż nic. Piotr pchnął je, zajrzał do środka, odwrócił głowę i dał im znak, że teren jest czysty. Nate strzelił cicho palcami i do drzwi podeszła ostatnia para Rosomaków. Magazyn okazał się niewielki. Popękaną betonową podłogę pokrywała warstwa miałkiego, szarego pyłu. Ułożony z kratownic strop podtrzymywały zardzewiałe stalowe belki wpuszczone w posadzkę. Nate wskazał zakurzoną podłogę. – Uważajcie na ślady. Nie było okien, ale trochę mlecznego światła wpadało do środka z dwóch upstrzonych ptasimi odchodami świetlików w dachu. Na środku, pod ciemnozielonym brezentem, stało coś kanciastego. Skrzynie. – Nie dotykajcie brezentu – rzucił Ryszard. – Może być zaminowany. Nate kiwnął głową. Chciał obejść skrzynie, lecz Ryszard go zatrzymał. – Poświeć pod nogi. Nate pstryknął latarką Nebo Slyde o natężeniu dwustu pięćdziesięciu lumenów i na podłodze ukazała się podwójna linia – niewidoczny przewód i jego cień – biegnąca do najbliższej belki, do której metalową klamrą przymocowano czarne pudełko z miedzianym stożkiem. Stożek wyglądał jak mały megafon wycelowany czubkiem w przykryte brezentem skrzynie. – Mina przeciwpiechotna SM-70 – wyjaśnił Ryszard. –

Osiemdziesiąt stalowych sześcianików, skuteczny promień rażenia dwadzieścia pięć metrów. Wieszali takie na drutach granicznych. – Da się rozbroić? – spytał Nate. – Nie możemy jej tknąć, od razu by zauważyli. Musimy pracować w strefie rażenia. Nie spiesz się. Nie skupiaj się za bardzo na kablu, bo nie zauważysz ukrytego gdzieś zapalnika naciskowego. To pułapka w pułapce. Powoli zsunęli brezent. Kabel prowadzący do SM-70 znikał pod najbliższą skrzynią. – Tej nie podnoście – ostrzegł Ryszard. Naliczyli ich piętnaście. Wszystkie były z surowych sosnowych desek, miały zabezpieczone wysuwanymi stalowymi bolcami, podnoszone na zawiasach wieko i składane metalowe uchwyty z boków. Nie opatrzono ich żadnymi napisami, który wskazywałyby na zawartość. Wieka i spody wzmocniono drewnianymi płozami ułatwiającymi składowanie. Nate stwierdził, że osiem skrzyń ma mniej więcej półtora metra długości. Wyglądały jak dziecięce trumny i zawierały pewnie ręczne granatniki przeciwpancerne RPG-18 „Mucha” wraz z pociskami. Pozostałych siedem miało kształt sześcianu z wykonanymi ze sznura uchwytami. W tych musiały być miny. Pracowali w zupełnej ciszy, wydajnymi, skoordynowanymi ruchami. W normalnych okolicznościach, przy takiej robocie sześciu ludzi by sobie przeszkadzało, ale oni dzielili się zadaniami i dzięki temu pracowali dużo szybciej. Ponieważ świetnie wypadli na szkoleniu, ustalono, że nie tylko oznakują skrzynie lokalizatorami, ale i unieszkodliwią ich zawartość. Czarne plastikowe miny PMN-4, każda wielkości świątecznego tortu z owocami i niewiele mniej zabójcza, można było rozbroić, unosząc kaptur popychacza i obcinając iglice, tak żeby nie sięgały detonatorów odpalających półkilogramowy ładunek heksogenu, jednego z najsilniejszych materiałów wybuchowych. Natomiast pociski do granatników – spoczywające w drewnianych kołyskach po sześć w każdej skrzyni – stawały się bezużyteczne po zastosowaniu prostej

sztuczki z trzema kropelkami szybkoschnącego kleju superglue, który, wpuszczony przez otwór w korpusie, skutecznie unieruchamiał silnik wspomagający. Terroryści z PKK wymierzą, pociągną za spust i zaskoczeni zobaczą, jak pocisk wylatuje z rury z głośnym pierdnięciem, aby nie robiąc nikomu krzywdy, spaść na chodnik metr dalej. Agnieszka i Witold opróżnili tymczasem zawartość plecaków i ułożyli na podłodze duplikaty drewnianych płóz, którymi zamierzali zastąpić te oryginalne. W każdej wywiercono otwór, a do każdego otworu włożono dwa lokalizatory: lokalizator krótkiego zasięgu HAMMER przystosowany do pracy w gęstym środowisku miejskim oraz współpracujący z satelitą geolokalizator QUICKHATCH, dzięki któremu siedząc z laptopem na Manhattanie, można było śledzić wielbłąda wędrującego przez Saharę. Oryginalne płozy zostały ostrożnie zdjęte, po czym cichym elektrycznym śrubokrętem przykręcono do skrzyń ich „gorące” zamienniki. Agnieszka dokonywała cudów, zbierając porozrzucane drewno, licząc narzędzia i, na podstawie wcześniej zrobionych zdjęć, w każdej fazie operacji uważnie sprawdzając, czy skrzynie stoją dokładnie tak, jak przedtem. Potem wszystkie zdjęcia miały zostać skasowane. Popołudniowe słońce powoli bladło i Nate spojrzał na zegarek. Nie chciał pracować w świetle latarek. Witold zerknął na niego, uśmiechnął się i bezgłośnie powiedział: „Jeszcze pięć minut”. Nate obszedł magazyn. Niepokoiło go to, że wszystko idzie jak po maśle, ale nie, nic się tam nie poruszało, teren wciąż był czysty. Wrócił do środka. Przy drzwiach, poza zasięgiem słuchu pozostałych Rosomaków, czekała Agnieszka. – Prawie skończyliśmy – zameldowała. – Poszło jak z płatka. Kiwnął głową. – Jesteście dobrzy. Forsyth uważa, że najlepsi, ja też. Agnieszka poprawiła włosy. – Wyjeżdżamy dzisiaj czy jutro? – Jeśli wrócimy o rozsądnej godzinie, nie będzie powodu, żeby zwlekać. Czeka nas rejs w blasku księżyca. Spojrzała na niego szarymi oczami.

– Po prostu zastanawiam się, czy spędzimy w hotelu jeszcze jedną noc. – Nie, nie, nie. – Pokręcił głową. – Lepiej nie zaczynaj. – Na jachcie jest ciasno, nie ma prywatności... Wyobraził sobie, jak naga leży na wąskiej koi nad koją chrapiącego Piotra. – Mówiłaś, że czujesz się tak przed operacją. Teraz jest po, już skończyliśmy. Westchnęła. – Czasem przed, czasem po. A czasem w trakcie. Wziął ją za rękę. – Co ja mam z tobą zrobić? Ścisnęła mu dłoń. – Powiedzieć ci, czy sam się domyślisz? Rosomaki skończyły, zostawiając stertę skrzyń dokładnie w takim samym stanie, w jakim ją zastały, i okrywając ją brezentem dokładnie tak, jak była okryta na zdjęciach, które Agnieszka zrobiła przed rozpoczęciem akcji. Zatarli niewyraźne odciski butów i wzbili w powietrze tuman kurzu, który osiadając, równą warstwą pokrył wszystko dookoła. Na wszelki wypadek Nate jeszcze raz przejrzał zdjęcia – Agnieszka stała tuż obok niego, więc czuł niemal namacalne ciepło jej ciała – potem wyszli z magazynu i Jerzy zamknął i wytarł drzwi; Rosjanie zabezpieczyli skrzynie tak niechlujnie, że nic nie wskazywało na to, iż będą szukać odcisków palców. Zdawało się, że podróż rozchybotanym autobusem w krymskim mroku trwa dłużej. Nate nadsłuchiwał syren czy ryku ścigających ich motocykli i skupiał wzrok na odległych zakrętach, wypatrując leżących na jezdni kolczatek i blokujących drogę radiowozów. Ale nie, niczego takiego nie dostrzegł. Zanim jacht powoli odbił od pomostu, schowali się pod pokładem, żeby nie rzucać się nikomu w oczy. Port, zatoka, boja, wreszcie pełne morze. Zapadła już noc i choć zachodni horyzont wciąż lekko jaśniał, na wschodzie i południu panowała nieprzenikniona ciemność. Gdy załoga dała Nate’owi

znać, że przekroczyli dwunastomilową strefę wód Putina, Piotr otworzył butelkę śliwowicy i rozpili ją pod gwiazdami. Ryszard zaśpiewał Hej, sokoły, pieśń z wojny polsko-rosyjskiej, i wtórując mu, Agnieszka rytmicznie trącała Nate’a ramieniem. Jacht kołysał się na łagodnych falach. I po pierwszej fazie, pomyślał Nate. Przed nami druga i trzecia. Stambuł. Gable. Dominika.

GRUZIŃSKA PASTA Z BURAKÓW Wkładamy do miksera ugotowane buraki, wydrylowane śliwki, czosnek oraz orzechy włoskie i wraz z kwaśną śmietaną rozdrabniamy na grudkowatą pastę. Ozdabiamy grubo posiekanymi orzechami włoskimi i kolendrą. Podajemy z chrupkim chlebem.

18 Faza druga

Głównym łącznikiem Nate’a z TNP, turecką policją, był trzydziestoletni kapitan Hanefi. Niski, śniady i ciemnowłosy, miał przypominjące gąsienice krzaczaste brwi i gęste, czarne wąsy, które drgały, kiedy wpadał w gniew. Uczył się angielskiego i używał go przy każdej okazji. Jego poparzone w wybuchu błyszczące dłonie mogłyby zagrać w Upiorze w operze, więc odruchowo ukrywał je, trzymając ręce w kieszeniach. Pracowało im się dobrze, ale przedtem Hanefi musiał mu zaufać. Gable wyraźnie go ostrzegł: „Żadnych sztuczek, nie próbuj nikogo werbować nawet wtedy, kiedy zgłosi się na ochotnika. Turcy długo się rozgrzewają, ale kiedy się przekonają, że z nimi nie pogrywasz, do końca życia będą twoimi przyjaciółmi. Za to jeśli spróbujesz ich oszukać, nigdy ci tego nie wybaczą ani nie zapomną”. Nate spędził z Hanefim wiele godzin, odsłuchując taśmy z nagraniami rozmów Szłykowa z Moskwą i przywódcami komórek PKK, Partii Pracujących Kurdystanu. Wymiana zdań odbywała się po rosyjsku i łamaną angielszczyzną i dotyczyła zbliżającej się dostawy broni. Jak na oficera tak wysokiej rangi, major zupełnie nie dbał o bezpieczeństwo kontaktów. Każda nieostrożna rozmowa z tureckim separatystą umożliwiała identyfikację pięciu kolejnych, a pięciu kolejnych – dziesięciu następnych. Każdy namierzony magazyn broni otwierał drogę do dwóch, a potem do trzech innych, a wszystkie zlokalizowano na czarnych od brudu przedmieściach Stambułu, w Cebeci, Alibeyköy i Güzeltepe. Pokój w zbrązowiałym od rdzy bloku

mieszkalnym, gliniana lepianka przy błotnistej drodze, zapadająca się wiejska chata w pełnym śmieci parowie – miejsc było tyle, że aby wszystkie przeszukać, ściągnięto posiłki z Ankary. A potem przyjechały skrzynie i policyjny helikopter z odbiornikiem HYENA na pokładzie kierował zespoły inwigilacyjne – Nate nie widział nigdzie lepszych – do miejsc, gdzie składowano je przed rozdaniem broni terrorystom. Cierpliwi Turcy zasadzili się wokół każdego z nich, obserwując i namierzając podejrzanych. W końcu przeprowadzono skoordynowany atak i sfinalizowano plan. Lokalizatory Nate’a wywarły na Henefim duże wrażenie. To prawdziwe cacuszka, powtarzał. – Jak ty to zrobiłeś, Nate bej? I gdzie? – spytał pewnego wieczoru w sinej od dymu sali nasłuchowej. – Gdybyś mnie spytał, czy w Rosji, nie mógłbym odpowiedzieć. Hanefi zadarł głowę i zaniósł się śmiechem. – Aferin, sen Osmanli! – Brawo! Prawdziwy Osmanin z ciebie, sprawiedliwy ogier! Nate śledził przebieg ataków na ekranie odbiornika QUICKHATCH w konsulacie. Amerykanie nie udostępnili tej technologii Turkom – którzy nie wiedzieli, że w płozach każdej skrzyni są dwa lokalizatory – ale namiary kryjówek potwierdziły się w stu procentach. Zadzwonił do niego Benford i, co dla niego nietypowe, pochwalił go za akcję w Sewastopolu i współpracę z Turkami w Stambule, którą nazwał „zadowalającą”. Jednocześnie zapewnił, że ekipa techników niezbędnych do przeprowadzenia fazy trzeciej przybędzie następnego dnia. Plan wrobienia Szłykowa działał już od jakiegoś czasu, oczerniający spisek był tak skuteczny, że tłumiąc śmiech, Gable powiedział, iż major jest już na wylocie, tylko jeszcze o tym nie wie. – Powodzenia wieczorem – rzucił na zakończenie Benford i przerwał bezpieczne połączenie.

* Kiedy Nate skończył rozmowę, przypomniało mu się, że po powrocie do Warny Agnieszka też życzyła mu powodzenia. Nic o tym nie wiedział, ale odlatywała z Warny dzień później niż pozostałe Rosomaki. On też czekał na samolot do Stambułu i zatrzymał się na noc w Centralnym, podniszczonym czarnomorskim hotelu z foyer, korytarzami i pokojami zalatującymi zapachem oliwy do konserwacji wind. Agnieszka zarezerwowała ukradkiem sąsiedni pokój i zaskoczyła go, waląc pięścią w drzwi i wołając: „Servitor! Kelner!”. W głębi ducha bardzo się ucieszył. Czekał go ponury, samotny wieczór i oglądanie berlińskiego festiwalu muzyki pop w telewizji. Ale ona miała inne plany. Bóg wie, jaki pracował w niej siłownik, ale po trzydniowym poście na morzu najwyraźniej rozgrzał się do czerwoności. Kochali się wszędzie, tylko nie na łóżku: na podłodze, w fotelu, w wannie z prychającymi biczami wodnymi i stojąc na malutkim balkonie w upiornym świetle hotelowego neonu. Jej przyprawiające o zawrót głowy perfumy – zdradziła mu, że to Chanel Cristalle Eau Verte – mieszały się z zapachem ropy z ciągnącego się za cyplem portu. Raz szepnęła: „Czuję do ciebie miętę”, co w kolokwialnej polszczyźnie znaczyło, że darzy go uczuciem. Ale czuła nie tylko miętę. Kilka godzin później trzęsącymi się rękami nalał jej wody, ale ona, po sześciu doprowadzających do omdlenia orgazmach, spała już na plecach z otwartymi ustami, w wachlarzu rozrzuconych na poduszce włosów przeciętych białym pasemkiem leśnej czarownicy. Przykrył ją kocem i usiadł w fotelu na drugim końcu pokoju, patrząc, jak Agnieszka oddycha. Za pierwszym razem poszedł z nią do łóżka pod wpływem nocnego impulsu podsyconego przedoperacyjnym napięciem. A tego wieczoru było to świętowanie, ulga, że udało im się wydostać z Rosji w jednym kawałku, może nawet słodkogorzkie pożegnanie. Potarł twarz i głucho jęknął. Czyżby celowo

rzucał kłody pod nogi sobie i Dominice, żeby już nigdy więcej nie mieć z nią do czynienia? Żeby tego nie chcieć albo po prostu nie móc? Postanowił, że podczas spotkań w domu kryjówce będzie posłusznie odgrywał rolę agenta wspierającego. Że będzie się spóźniał, wcześniej wychodził i pilnował, żeby zawsze towarzyszył mu Gable. Pozwoli mu wyjaśnić Dominice, dlaczego jej kochanek zachowuje się jak płochliwy szczeniak, i niech to on stawi czoło nieuchronnemu wybuchowi gniewu. Był tylko jeden problem: bardzo ją kochał. Agnieszka musiała chyba czytać w jego myślach, bo wymamrotała coś przez sen i przewróciła się na bok. Boże, ona czuje do mnie miętę, pomyślał żałośnie. Nazajutrz czekali na swoje samoloty na lotnisku. Agnieszka, w białej bluzce, różowej spódnicy i sandałach, robiła wrażenie spokojnej i pozbieranej. – Nie jestem dla ciebie za stara? Zaalarmowany Nate podniósł wzrok. – Odpowiem ci, kiedy kręgarz wyprostuje mi kręgosłup. – Mówię poważnie. – Nie, nie jesteś za stara. Ale czy ty naprawdę nikogo nie masz? – Ty chyba masz. – Dlaczego tak myślisz? – O matko, ten przerażająco czuły radar! Spojrzała mu w oczy. – Zierkało duszy. Zwierciadło duszy. Chryste. – To skomplikowane – mruknął, nie chcąc rozmawiać o swojej pokręconej sytuacji osobistej. – Mieszkasz w Londynie, prawda? – A ty w Kalifornii. Uciekła wzrokiem w bok. – To nie tak daleko. Nie odpowiedział. – Może kiedyś cię odwiedzę. – Pocałowała go na do widzenia. – Uważasz, że to zły pomysł?

* W rezydenturze zadzwonił telefon linii zewnętrznej i w słuchawce rozległ się podekscytowany głos Hanefiego. – Nate bej, ty szybko przyjeżdżaj! Szybko! Na dole czeka radiowóz! – W tle słychać było odgłosy ostrej strzelaniny, w tym wystrzały z broni automatycznej. – Hanefi? – krzyknął Nate. – Gdzie ty jesteś? Co się dzieje? – Przeklęte, kurwa, piekło zasrane! – Turek nie umiał jeszcze przeklinać po angielsku. – Çabuk olmak, przyjeżdżaj! Jazda sfatygowanym radiowozem – na syrenie i z migoczącym niebieskim „kogutem” – prowadzonym przez dwudziestoletniego kaprala z odstającymi uszami, który walił pięściami w kierownicę, ilekroć jadące przed nimi samochody nie chciały ustąpić, była iście transcendentalnym przeżyciem. Przypomniało mu się powiedzenie Gable’a: „Przerażony jak grzesznik w oku cyklonu”. Rozrzucone na tylnym siedzeniu metalowe pudełka z amunicją szalały na zakrętach, przesuwając się raz w jedną, raz w drugą stronę. Przejechali przez most Galata, przecięli południową część Złotego Rogu, minęli ciemną katedrę św. Jerzego, śmignęli pod autostradą O-1 i znaleźli się w zapuszczonej dzielnicy Eyüp. Ocierając się felgami o kamienne krawężniki, z piskiem opon skręcili w krętą, stromą drogę wiodącą na szczyt wzgórza. Z jednej z serpentyn roztaczał się widok na niemal cały Stambuł, światła miasta przepołowione czarnym ostrzem Bosforu: koniec Europy i początek Azji. Gdzieś tam będzie Dominika, pomyślał. Za dwa dni się spotkamy. Gwałtownie zahamowali i stanęli. Przed nimi, za białogranatową policyjną kobrą, wozem pancernym o wielkich kołach, stał rząd radiowozów. Kapral wcisnął mu do rąk dwie skrzynki z amunicją, sam wziął dwie pozostałe, ruchem głowy wskazał mu kierunek i popędził na szczyt wzgórza. Droga była wąska, stroma i z obu stron zabudowana. W oknach odbijało się

migotliwe światło „kogutów”, narastał huk wystrzałów. Pod ścianą najbliższego domu przycupnęła grupka policjantów. Jedni w mundurach, inni w dżinsach i skórzanych kurtkach, ostrożnie wyglądali zza rogu. Hanefi dostrzegł Nate’a i wybiegł mu na spotkanie. – Przywieźliście amunicję! – Poklepał go po plecach. Ścianę domu naprzeciwko zryła nagle seria kul, posypał się tynk i buchnął kurz. Turek odciągnął go w bezpieczniejsze miejsce. – Hanefi, co tu się dzieje? – Czterech z PKK, w mieszkaniu na najwyższym piętrze. – Hanefi wziął magazynek i załadował MP5. Pozostali grzebali w skrzynce jak dzieci w misie z cukierkami. Nate spojrzał przed siebie. Jezdnia i chodnik były usłane łuskami, tysiącami mosiężnych łusek błyszczących w świetle wystrzałów. – Długo to trwa? – Kilka godzin. – Hanefi podał mu swoją broń. Nate pokręcił głową. Hanefi warknął coś po turecku do kolegi i ten zaproponował mu cięższy karabinek szturmowy. – Weź to. – Nate podniósł ręce i znów grzecznie odmówił. Ryknął megafon. Strzelanina osłabła, a potem zupełnie ustała. Hanefi pociągnął go za rękaw i wyjrzeli zza rogu. Mały blok mieszkalny naprzeciwko tonął w świetle reflektorów. W upstrzonej dziurami od kul ścianie mieszkania na najwyższym piętrze ziały wystrzępione oczodoły okien, betonowa barierka balkonu była połupana i popękana. Cud, że ktoś tam jeszcze żył. I tak jest w całym Stambule, pomyślał Nate. Hanefi trącił go łokciem i wskazał dach. Głowami w dół po dachówkach zsuwały się powoli dwa cienie, policyjni komandosi. Po dotarciu do krawędzi dachu zamierzali wychylić się za rynnę i wrzucić do mieszkania granaty odłamkowe, ale zanim zdążyli, na balkon wybiegła młoda kobieta w czerwonej parce z ręcznym granatnikiem przeciwpancernym na ramieniu. Hanefi krzyknął, próbował pociągnąć Nate’a za róg. Kobieta wymierzyła i wystrzeliła, lecz podmuch tylnego odrzutu odbił się od ściany i zrzucił ją z balkonu. Spadła z trzeciego piętra na

stertę gruzu, a tuż za nią, zatoczywszy w powietrzu łuk i nie robiąc nikomu krzywdy, spadł pocisk. Zdumiony Hanefi uniósł brwi. – Miała pecha – powiedział Nate. Huknęły granaty i z pustego okna wypłynęła cienka smużka szarego dymu. Kolejny wybuch, długa kanonada, cisza i przeraźliwy gwizd. – Po wszystkim – rzucił Hanefi. – Chodźmy. W małym mieszkaniu było jak w kostnicy. Od dymu zapiekły ich oczy. W każdym centymetrze kwadratowym tylnej ściany ziała dziura od kuli, ze wszystkich zwisały poskręcane tapety, z mebli zostały drzazgi, w kącie tlił się dywanik modlitewny. W powietrzu wciąż fruwały resztki wypełniacza z rozprutej sofy. Na podłodze leżało na plecach dwóch mężczyzn w podciągniętych do szyi zakrwawionych koszulach. W sypialni, między poszatkowaną kulami ścianą i rozszarpanym materacem, znaleźli ciało młodej kobiety z zaciśniętymi pięściami, na wpół otwartymi oczami i wykrzywionymi ustami. Miała czarne włosy i bandanę na głowie. Nate zbladł i Hanefi spojrzał na niego z zaciekawieniem. Ale nie, nie zamierzał żartować ze swojego amerykańskiego przyjaciela. Poklepał go po ramieniu. – Taką mamy pracę. – Pokazał mu cztery palce. – Dört. Złapaliśmy czterech martwych terrorystów. Tajną operację Szłykowa szlag trafił: zlikwidowano dwadzieścia cztery komórki PKK, w kostnicach brakowało miejsca. Przejęto rosyjską broń i kiedy policja wystawi ją na pokaz przed kamerami tureckiej telewizji, efekt będzie miażdżący. A teraz zabierzemy pana majora na małą przejażdżkę, pomyślał Nate. Potem wszystko będzie zależało od Dominiki. *

Mniej więcej w tym samych czasie, kiedy Szłykow przybył do Stambułu, aby nadzorować przerzut broni, agenci z miejscowej rezydentury CIA wysyłali serie krótkich przekazów elektronicznych do rosyjskiego konsulatu. Z kablami i ciepłymi akumulatorami w nosidłach z lycry pod koszulami, cały tydzień chodzili zatłoczoną Istiklal Caddesi przed bramą zwieńczoną dwugłowym orłem Federacji Rosyjskiej, zalewając konsulat trzysekundowymi, pięciowatowymi komunikatami. Niewidzialne sygnały odbijały się od bogato zdobionych marmurowych schodów, rykoszetowały w korytarzach i niczym przezroczysty dym wędrowały do zainstalowanych na strychu odbiorników – budynek dosłownie w nich tonął. Był to zaszyfrowany bełkot, ale bełkot wykrywalny i rosyjscy oficerowie rozpoznania elektronicznego, którzy nieustannie przeczesywali wszystkie możliwe częstotliwości, pracowicie go nagrywali, natychmiast meldując o tym moskiewskiej kwaterze głównej wywiadu elektromagnetycznego SIGINT. Tajemnicze przekazy regularnie się powtarzały. Tydzień później, gdy z nasłuchu rozmów telefonicznych CIA dowiedziała się, że Szłykow jedzie do Ankary na konsultacje z tamtejszym starszym rezydentem, transmisje w Stambule nagle ustały i zaczęto je odbierać w Ankarze. Agenci CIA dwa razy dziennie przejeżdżali przed rosyjską ambasadą przy Cinnah Caddesi, naciskając guzik i zalewając gmach zaszyfrowaną energią, która przeniknąwszy przez ogrodzenie, granitowe ściany i eleganckie barokowe salony, docierała aż do rozciągających się z tyłu, nieco zapuszczonych ogrodów. Nic takiego się dotąd nie zdarzało. Zdumieni oficerowie rozpoznania elektronicznego z tamtejszej placówki też meldowali o wszystkim kwaterze głównej SIGINT, a ta z kolei przesyłała meldunki do FSB. Ponieważ wyglądało na to, że do gry może wkroczyć kontrwywiad, ani Szłykow, ani nikt z SWR nie miał do nich dostępu, tak jak nikt z nich nie wiedział, że FSB założyło tajne akta ze szczegółami „niewyjaśnionej aktywności elektronicznej w Stambule”. Namierzone i zarejestrowane sygnały były bardzo trudne do rozszyfrowania i jednoznacznie

wskazywały, że ich odbiorcą jest ktoś z rosyjskiego korpusu dyplomatycznego w Turcji. Kreml zareagował zgodnie ze swoją genetyką – kulturową paranoją zapoczątkowaną przez carów, rozwiniętą przez bolszewików i doprowadzoną do perfekcji przez Putina – zakładając, że w jego szeregach zalągł się zdrajca. Kiedy tylko major Szłykow wrócił do Stambułu, transmisje w Ankarze ustały i podążyły jego śladem. A gdy wyjechał do Moskwy, na konsultacje w związku z klapą tajnej operacji przerzutu broni do Turcji, ustały, aby pojawić się ponownie, kiedy tylko koła jego samolotu dotknęły pasa startowego na lotnisku Atatürka. Rejestr przechwyconych sygnałów rósł z każdym dniem, z każdym dniem grubiały akta kontrwywiadowcze FSB. Ich analiza wkrótce wykazała, że są w pełni skoordynowane z ruchami Szłykowa. To z kolei wprawiło w zachwyt Gorelikowa, który pod maską wdzięku i wytworności ukrywał niewyczerpane zdolności do wyrafinowanego podstępu i spiskowania. Po tym, jak Dominika zameldowała mu spokojnie o zabójstwie swojego informatora, profesora Ri Sou-jonga, wezwał do siebie Szłykowa i z kamienną twarzą wysłuchał jego lekceważących wyjaśnień, że niemal na pewno była to robota północnych Koreańczyków, którzy wykryli i wyeliminowali zdrajcę tylko dlatego, że Jegorowa popełniła jakiś błąd. A jeśli chodzi o tę zaginioną jaskółkę, prawdopodobnie zabili i ją albo uciekła z jakimś instruktorem narciarstwa z Tyrolu. Gorelikow odsłuchał potem nagranie głosu Błochina z wiedeńskiego domku i, choć było to niestosowne, lekko się uśmiechnął. Kolejny dowód obciążający odszczepieńca z GRU i ani jednej myśli o Ioanie, odnotowała z goryczą Dominika. Gorelikow poinformował ją także o aktualnej sytuacji w Stambule. Operacja Szłykowa nie wypaliła, broń została przechwycona, Turcy są wściekli i Rosji grozi międzynarodowa kompromitacja. Major nie należy już do grona ulubieńców prezydenta. Wszczęto dyskretne śledztwo kontrwywiadowcze – w którym za granicą główną rolę miała odgrywać SWR –

i śledztwem tym miała pokierować właśnie ona, jak zwykle sumienna pułkownik Jegorowa. – Szkoda, że musi pani lecieć aż do Stambułu – mówił. – Spisaliśmy już wstępne ustalenia. Szłykow, jako odpowiedzialny za katastrofę „Obrywu”, musi ponieść konsekwencje, ale sprawa jest dużo poważniejsza: podejrzewamy go o szpiegostwo. Pozory mogą mylić, dlatego musi pani się w to zaangażować. I wtedy zadał pytanie, przed którym ostrzegał ją Benford. – Jak pani myśli, o co chodzi z tymi transmisjami w Stambule? Amerykanie zaczęli coś podejrzewać? Dlaczego wzięli na muszkę akurat Szłykowa? – To Turcja, więc powodów może być dużo – odparła rzeczowo. – Właśnie dlatego byłam przeciwna tej operacji. Jest oczywiste, że Turcy mają informatorów w szeregach PKK. Mogły wystąpić problemy z transportem broni. Nie jest też wykluczone, że amerykański wywiad elektroniczny przechwycił ich rozmowy. Gorelikow wytarł chustką okulary. – Albo mamy kreta na Kremlu – powiedział cicho. Dominika poczuła, że cierpnie jej skóra na głowie. – Taka możliwość zawsze istnieje, lecz jest mało prawdopodobna. Plan „Obrywu” zaaprobowali wszyscy członkowie rady. – Oprócz pani, Bortnikowa i mnie – zauważył. – Bardzo wątpię, żeby szef FSB pracował dla wroga. Ja kretem nie jestem... – Co znaczy, że jestem nim ja – zakończył z rozbawieniem Gorelikow. – Tak, pan, groźny kontrrewolucjonista z przestępczej szajki Trockiego. Zarząd KR będzie musiał mieć pana na oku. Zapadła cisza. Czy w ten upiorny sposób chce mi powiedzieć, że coś o mnie wie? Uważaj. On jest jak wąż, który wysuniętym językiem ciągle smakuje powietrze. Tej nocy spisała wszystkie szczegóły i zostawiła meldunek w skrzynce kontaktowej, żeby Ricky Walters przekazał go

Benfordowi. Tak, od tej chwili będzie musiała zachować dużą ostrożność. * Poza zasypywaniem konsulatu lawiną sygnałów elektronicznych agenci CIA z rezydentury w Stambule zaczęli również zostawiać znaki – kawałki taśmy na słupach latarni, wbite w pnie drzew pinezki, kredowe kreski na kamiennych murach – na trasie między tymczasowym mieszkaniem Szłykowa i rosyjskim konsulatem. Major ich nie zauważał, bo przecież ich nie szukał. Przeprowadzona etapami, bardzo dyskretna obserwacja szybko ujawniła, do których lokali lubi wpadać na samotny lunch i kolację. Podobała mu się między innymi Çiçek Pasajý, kryta uliczna restauracja z dziewiętnastowiecznym secesyjnym stropem z kratownic i przeszklonym dachem. Ilekroć tam jadł – zwykle zamawiał kadinbudu köfte, „kobiece uda”, pulchne paluszki jagnięcowołowe z mocno spieczoną skórką i soczyste w środku – jeden z sześciu agentów CIA siadał w pobliżu, zawsze twarzą do niego, zawsze ze złożoną gazetą, książką czy futerałem na okulary na stoliku. Ale nigdy nie próbowali nawiązać z nim kontaktu. Na jego adres napływał nieprzerwany strumień ulotek reklamowych, broszur i ogłoszeń, namawiających na wycieczki po Bosforze, wycieczki autobusowe do Bułgarii czy na kupno domu w Esentepe. Przesyłki zbierał i przynosił mu na górę bezzębny dozorca. Szłykow nawet na nie nie patrzył, tylko większość od razu wrzucał do kosza na śmieci, ale kilka włożył do szuflady biurka, aby szybko o nich zapomnieć. Wszystkie zostały lekko spryskane domowym środkiem na owady zawierającym fenoloftaleinę, zdradliwy składnik umożliwiający odczytywanie niewidzialnego pisma. Na przesyłkach nie ukryto żadnych wiadomości. Sztywne i błyszczące, były jedynie pokryte plamami zaschniętego aerozolu.

* Nathaniel Nash siedział w nierzucającym się w oczy fiacie scudo zaparkowanym w wąskiej bocznej uliczce. Towarzyszyło mu trzech techników z Langley. Zapadł już zmrok i przed kilkoma minutami z minaretu zabrzmiało ostatnie wezwanie na wieczorną modlitwę. W leżącym na zboczu wzgórza Beyođlu, dzielnicy pełnej brudnych bloków mieszkalnych i mieszczących się na parterze sklepików, było cicho i ciemno. Co jakiś czas przez miasto przetaczały się krótkie ulewy, a wówczas ulicami, schodami i rynsztokami płynęły potoki brązowej brei, której skład nie uległ zmianie od czasów Bizancjum. Pod wystającym parapetem pobliskiej kamienicy kot otrząsał łapę. Ich furgonetka stała kilkanaście metrów od kamienno-ceglanego domu z płócienną markizą nad podwójnymi przeszklonymi drzwiami. Czekali, aż dozorczyni, stara wiedźma, wyjdzie zza biurka w małym holu i zejdzie do mieszkania w suterenie, żeby przygotować kolację dla męża. Ale ona wystawiła tylko głowę za drzwi i dźgnęła markizę kijem od szczotki, żeby zlać z niej deszczówkę. Chcieli włamać się do mieszkania majora Walerija Szłykowa, Nate i trzech techników. W furgonetce mieszały się zapachy bijące z toreb, które trzymali na kolanach: gorzki zapach oleju do silników elektrycznych, cierpki zapach kitu do drewna i szybkoschnącej farby, lekka woń proszku grafitowego i słodycz talku. Technicy siedzieli w milczeniu, patrząc przed siebie, trzech starych weteranów z głębokiego Południa, którzy nie używali płynu po goleniu, żeby nie zostawiać swojego zapachu na klamkach i uchwytach szuflad, i którzy nie palili, bo bywało, że siedemdziesiąt dwie godziny bez przerwy musieli leżeć na brzuchu na jakimś strychu. Oficjalnie byli specjalistami od „dyskretnych wtargnięć”, ale życie przerastało papierową rzeczywistość: za pomocą łomów, wytrychów oraz innych dziwnych narzędzi włamywali się do ambasad, buduarów, pokojów szyfrowych i silosów

rakietowych na całym świecie. Nazywali siebie „kasiarzami” albo „hakerami od stalowych zasuw”. Klamry ich pasków, opatrzone emblematem Harleya-Davidsona i znakiem firmowym Jacka Danielsa, szorowały po listwach, fugach, spoinach i śliskich od śniegu dachówkach, przesuwały się pod kablami elektrycznymi i wokół kanałów instalacyjnych. Teraz już starsi, pięćdziesięcioi sześćdziesięciokilkuletni, podróżowali trochę mniej. Pokonanie kamer na podczerwień i zamków biometrycznych wymagało innych umiejętności i innych fachowców, obgryzających paznokcie dziwaków z laptopami. Złoty wiek „dyskretnych wtargnięć” przeminął. Żadna fisza ze środowiska wywiadowczego nie chciała zatwierdzić delikatnej operacji z włamaniem, która, jak dwa razy dwa, groziła końcem kariery zawodowej. Ale istniały wyjątki. W przypadku Szłykowa celem tego jam session nie było zainstalowanie mikrofonu czy kamery, otwarcie sejfu czy sfotografowanie tajnych materiałów miniaparatem. Nate i technicy chcieli „dyskretnie wtargnąć” do jego mieszkania, żeby tam coś zostawić.

KADINBUDU KÖFTE – „KOBIECE UDA” Dzielimy mieloną jagnięcinę i wołowinę na trzy równe części. Dwie trzecie smażymy z posiekaną cebulą, aż mięso zbrązowieje, a cebula zmięknie. Gotowe mięso mieszamy z pozostałą jedną trzecią mięsa surowego z dodatkiem jajka, natki pietruszki, soli i pieprzu. Wyrabiamy masę, aż składniki dobrze się wymieszają, i chłodzimy. Formujemy grube „paluszki”, obtaczamy je w mące, zanurzamy w rozmąconym jajku i smażymy na oleju do uzyskania chrupiącej skórki. Podajemy z sałatką z pomidorów i sosem czosnkowo-jogurtowym.

19 Szach-mat

Nate i trzej technicy stali w ciemnym korytarzu przed drzwiami mieszkania Szłykowa. Stara wiedźma opuściła wreszcie swoje stanowisko, a oni, każdy w strumieniu napięcia tego, który szedł krok przed nim, wspięli się po cichu na drugie piętro. Idący na końcu Nate zauważył, że chociaż schody są marmurowe i mocno wytarte, trzej weterani z nawyku trzymają się ich boków, żeby przypadkiem nie zaskrzypiały, i że stąpają na zewnętrznych krawędziach stóp, żeby iść jak najciszej. Serie zaszyfrowanych przekazów elektronicznych do konsulatów i ambasady, uliczne sygnały, inwigilację – wszystko to zaplanował sam. Na koniec beztrosko zaproponował, żeby złożyć wizytę w mieszkaniu majora Szłykowa w Beyođlu. Sęk w tym, że nigdy dotąd nie chodził na akcję z zespołem doświadczonych specjalistów od dyskretnych wtargnięć; denerwował się, bo powodzenie całego planu zależało od tego, czy im się uda. Dzięki Bogu, że ci kowboje byli niezrażeni i pewni siebie. Ich szef, Gaylord, pięćdziesięciopięcioletni chłopek roztropek z Alabamy, ukląkł przed drzwiami. Miał pokaźny brzuch, sękate ręce i kręcone siwe włosy. Jego kumple twierdzili, że potrafi otworzyć każdy zamek. Gaylord spojrzał na ten w drzwiach, odwrócił głowę i szepnął: – Mamy tu Ruska, jesteśmy w Turcji i trafia nam się zamek Yale. Nate nie był pewny, czy to dobrze, czy źle, ale doszedł do wniosku, że chyba jednak dobrze. Szczupłymi, zwinnymi

palcami u wielkich jak befsztyki dłoni Gaylord powoli włożył do zamka mosiężny klucz bumpingowy z odpowiednio wyprofilowanymi ząbkami, czubkami palców wyczuwając, w jakiej pozycji tkwią wewnętrzne bolce. Dopchnął go do końca, lekko nacisnął na bębenek, po czym gumowym uchwytem śrubokrętu mocno uderzył w główkę. Pod wpływem siły uderzenia bolce podskoczyły, bębenek się obrócił i... weszli do środka. Beż żadnych emocji, po prostu wyprostowali się i weszli do ciemnego korytarza. Mieszkanie miało neutralny zapach, jak dokładnie odkażony OIOM. Nie było ani zabałaganione, ani wysprzątane; major nie przywiózł ze sobą zbyt wielu rzeczy. Największe skarbnice męskich tajemnic – szuflady w stoliku nocnym – ziały pustkami. Ani książek, ani pornosów, ani dosłownie niczego. Drugie okienko do męskiego życia, lodówka: ani piwa, ani warzyw, ani przypraw, ani lodu. Zimna i pusta, zalatywała czymś kwaśnym. Najdziwniejsze było jednak to, że Nate nie mógł znaleźć miejsca, gdzie Szłykow lubiłby przesiadywać. Fotel i lampa do czytania? Brak. Wytarta sofa przed telewizorem? Brak. Płócienny leżak na małym, brudnym balkonie? Też brak. Czy ten facet aż do zmierzchu wisiał w szafie do góry nogami? Zerknął na zegarek. Mieli godzinę. Szłykow podpierał ścianę na przyjęciu, obserwował kumpli. Nie próbował nikogo werbować, o nie. Czuł się zbyt ważny, żeby robić to na imprezie towarzyskiej. Prowadził doniosłą, tajną operację, chciał awansować na pułkownika. W pobliżu niego stało trzech agentów z miejscowej rezydentury CIA, śmiejąc się, jedząc i pijąc – mieli dyskretnie zadzwonić do Nate’a, kiedy tylko major wyjdzie. Technicy krążyli po mieszkaniu jak zespół zgranych, dobrze wyćwiczonych tancerzy, dzieląc się pomieszczeniami i przeszukując je cylindrycznymi sektorami. Sektor wysoki, średni i niski – wypatrywali zdradliwych kabli „pluskiew” i ukrytych kamer, choć było mało prawdopodobne, żeby Szłykow posunął się aż do takich zabezpieczeń. Półmrok, zupełna cisza, żadnego dotykania i czujnie poruszające się oczy. Nate stał na środku saloniku i czekał.

Pięćdziesięciodwuletni Lee, chłopak z Missisipi, ich beniaminek, zajrzał do sypialni i w trzydzieści sekund znalazł sfatygowaną sztywną walizkę pod łóżkiem. Zważył ją w rękach i skinął głową. Otworzył torbę na ramieniu i bezszelestnie, nie grzebiąc w niej ręką, wyjął szczypce, które pamiętały chyba czasy wojny stuletniej i bitwę pod Azincourt w 1415 roku. Kiedy Nate przyklęknął obok niego, Lee delikatnie zdjął aluminiowe okucie z górnej krawędzi wieka, po czym za pomocą długiej, cienkiej szpatułki ostrożnie rozdzielił dwie warstwy zgrzewanego plastiku. Kiedy cicho strzelił palcami, żeby zwrócić jego uwagę, Nate sięgnął do swojej torby, wyjął kopertę z satynowanego papieru pergaminowego i między rozwarstwione plastikowe tafle powoli wsunął dwie kalki do sporządzania meldunków niewidzialnym pismem, artykuły specjalistyczne, niezbędne do pracy każdego szpiega i mocno obciążające. Wtedy Lee ścisnął tafle, skleił je kropelką kleju i na powrót zamocował okucie. Poprawił je, docisnął szczypcami i wskazał coś palcem. Nate nachylił się i zobaczył, że przedpotopowe szczypce celowo zostawiły malutkie ślady ząbków na aluminium. Lee wsunął walizkę pod łóżko. Piekącymi od potu oczami Nate znów spojrzał na zegarek i przeszedł do saloniku. Gaylord i Ginsburg – technik numer trzy, wesoły Falstaff z północnej części stanu Nowy Jork – rozłożyli już klejącą matę i wprawnymi rękami obmacywali właśnie fakturę dużej drewnianej szachownicy stojącej na jej brzegu. Gdzie ją znaleźli? Wszyscy Rosjanie kochają szachy, pomyślał. Czyżby Szłykow też? Jeśli tak, miał pecha. Czarny uchwyt, prowadnice, akumulator – Ginsburg wyjął z torby kolejne narzędzie tortur Świętej Inkwizycji. Pracowało cichutko jak termit i jego siedmioipółcentymetrowe wiertło błyskawicznie wgryzało się w łączący ścianki czop; Gaylord na bieżąco zbierał trociny niemal bezszelestnym ręcznym odkurzaczem, a potem oczyścił otwór. Skończywszy, technicy spojrzeli na Nate’a, który podszedł bliżej i wetknął do otworu pięciocentymetrowy bloczek papieru z klejącymi brzegami, pakiet szyfrów zwany OTP. Zawierał kilkanaście malutkich

kartek z wybranymi na chybił trafił ciągami cyfr, szyfrem strumieniowym z kluczem symetrycznym. Ponieważ szyfr ciągle się zmieniał, był praktycznie nie do złamania. Tego rodzaju pakietów używano od zawsze, podczas pierwszej wojny światowej, w lochach Bastylii i na rzymskich drogach Judei. Tymczasem Gaylord zabezpieczył plastikową zatyczką otwór z bloczkiem, po czym zebrał trociny, wsypał je do płytkiej miseczki, zmieszał z bezwonnym środkiem chemicznym, który wycisnął z tubki, i tak powstałą papką pokrył główkę zatyczki. Potem wygładził drewno na krawędzi szachownicy, sunąc po niej szpatułką jak cukiernik wyrównujący warstwę lukru na cieście. Dmuchnął, musnął drewno absurdalnie wrażliwymi czubkami palców i drobniutkim papierem ściernym wypolerował je na błysk. Nate poświecił latarką, a wtedy on przytknął do szachownicy okrągły wzornik, dobrał odpowiedni kolor, pomalował kawałek ścianki i otwór zniknął, jakby nigdy go tam nie było. – Na pewno to znajdą? – spytał szeptem Nate. Ginsburg otaksował go spojrzeniem. – Jeśli będą szukali, na sto procent. Odpalą fluoroskop i otwór zaświeci jak polip na kolonoskopii. Nate zerknął na niego i w zamyśleniu kiwnął głową. Zważywszy, że siwy Ginsburg miał tyle lat, ile miał, niewykluczone, że mówił z własnego doświadczenia. Może tak, może nie, ale było w tym trochę anatomicznej ironii: kiedy oficerowie rosyjskiego kontrwywiadu znajdą szachownicę i walizkę, zegną Szłykowa wpół – dosłownie i w przenośni – i dosięgnie go ramię kremlowskiej sprawiedliwości. * I rzeczywiście dosięgnęło. Po licznych strzelaninach i miesiącu bombardowania rosyjskich placówek dyplomatycznych zaszyfrowanymi komunikatami, które rozgrzały do czerwoności anteny wywiadu elektromagnetycznego SIGINT,

Kreml miał dość i wysłał pułkownik Jegorową do Turcji, aby na miejscu zapoznała się z sytuacją. Poleciała do Stambułu bez zapowiedzi, w towarzystwie dwóch agentów wypożyczonych z FSB przez Bortnikowa, który liczył na to, że Jegorowa zdyskredytuje Szłykowa i tym samym udowodni prezydentowi, że członkowie Rady Bezpieczeństwa, przeciwni pospiesznej operacji „Obryw” mieli rację. Dominika lądowała na lotnisku Atatürka w smagającym pas startowy szkwale znad morza Marmara. Kiedy w siekącym szyby deszczu samolot Aerofłotu kołował do rękawa, czuła lekkie pulsowanie krwi z boku szyi. Miała rozpocząć trzecią fazę konspiracii, spisku wymierzonego w niebezpiecznego przeciwnika i, jak przypuszczała, jego buldoga ze Specnazu, chociaż Błochina w Stambule nie widziano. Od kilku chwil przebywała na terytorium obcego państwa, a wiedziała, że Turcy są przebiegli i agresywni. Działała na wrogim terenie, kazano jej przeprowadzić pozorowane śledztwo kontrwywiadowcze, którego wynikiem musiało być aresztowanie Szłykowa za zdradę. Miała do odegrania delikatną rolę, ponieważ rezultaty zbyt oczywiste mogłyby wzbudzić podejrzenia. Musiała „odkryć” dowody w sposób wiarygodny i przekonujący. Psychodrama właśnie się zaczyna, pomyślała, gdy samolot gwałtownie się zatrzymał. Kiedy wchodziła do nowoczesnej sali przylotów, przestronnej hali o wysoko sklepionym kopulastym suficie i otoczył ją aromat palonej tureckiej kawy, uświadomiła sobie, że jest na tajemniczym Wschodzie, wśród drobnych, smagłych ludzi, którzy każdego yabancý, obcokrajowca, traktują nieufnie i z rezerwą. Minęła małą restaurację z jedzeniem na wynos, gdzie na podgrzewanej parą ladzie stały półmiski z przystawkami, pieczonymi papryczkami i czosnkiem, oprószone sumakiem köfte, i kabak graten, złociście zapieczona cukinia z mięsem. Za stanowiskiem odprawy celnej podbiegło do niej dwóch zdenerwowanych urzędników z rosyjskiego konsulatu. Skinęli jej głowami. Pułkownik SWR był ważnym gościem. Dominika podniosła wysoko głowę i bez słowa poszła

z nimi do czekającego samochodu. Poranny Stambuł okazał się plątaniną zablokowanych lub zakorkowanych ulic, którymi z trudem przebijały się pojazdy służb ratowniczych. Nocna operacja policyjna zaowocowała przechwyceniem broni, pocisków i min rosyjskiej produkcji. Niekończące się dzienniki telewizyjne donosiły o dziesiątkach zabitych terrorystów i tylu samo strzelaninach. Na specjalnym posiedzeniu zebrało się Wielkie Zgromadzenie Narodowe. Policja wystawiła na pokaz zdobyte miny i granatniki przeciwpancerne. Przebywający w rosyjskim konsulacie Walerij Szłykow klął jak szewc – podejrzewał perfidną zdradę. On szalał, a młodsi oficerowie rezydentury kulili się ze strachu. Nie mieli pojęcia, o co chodzi, bo major traktował ich z góry i ze względu na kompartmentalizację i bezpieczeństwo – a tak naprawdę po to, żeby wszystkie zasługi przypisać sobie – nie zawiadomił ich o tajnej akcji przerzutu broni. Gorelikow żałuje, że musiałam tu przylecieć, ale ja nie, pomyślała Dominika. Poza skompromitowaniem Szłykowa, wyprawa do Stambułu była dla niej okazją do pierwszego od Nowego Jorku spotkania z prowadzącymi z CIA. Przekazano jej adres yali, eleganckiej, dwupiętrowej, drewnianej rezydencji w Anadolu Kavagi, miejscowości wypoczynkowej na azjatyckim brzegu Bosforu, domu kryjówki, któremu CIA nadało kryptonim Amarant. Zbudowana w stylu tureckiego baroku willa została wynajęta przez biuro handlu nieruchomościami z Beverly Hills, oficjalnie dla Blanche Goldberg, ważnej hollywoodzkiej menedżerki, która dwa razy w roku spotykała się tam z Yves’em Berléandem, hipnotyzującym francuskim gwiazdorem (ich romans trwał z przerwami od trzech lat i nic nie zapowiadało jego końca; z francuskimi kochankami nigdy nic nie wiadomo). Blanche, choć mgliście świadoma, że czynsz za wynajem opłaca CIA – nie pytała w jakim celu – zdecydowała się jednak podtrzymać fikcyjny status swojego miłosnego gniazdka, wypełniając sypialnianą szafę kosztowną bielizną oraz przyborami toaletowymi, w tym butelką żelu intymnego Swiss Navy Lube, choć tę trzymała w eleganckiej apteczce w łazience.

Poczynania CIA mające na celu zdyskredytowanie Szłykowa Dominika znała z pendrive’a, który odebrała ze skrzynki kontaktowej w gęstych krzakach pod murem cerkwi Trójcy Świętej przy ulicy Kosygina na południowym krańcu Wzgórz Worobiowych, dokładnie naprzeciwko stadionu Łużniki na drugim brzegu rzeki Moskwy. Sam Benford załączył kluczową wskazówkę, czego powinna szukać w mieszkaniu majora: spryskanych sprejem broszur reklamowych, walizki z zarysowanym okuciem i szachownicy. Tak więc znała każdy szczegół operacji CIA i ku zaskoczeniu zdumionych i pełnych podziwu skrzydłowych z FSB mogła bezbłędnie pokierować śledztwem. Odnotowała, że podczas lunchu przy stoliku naprzeciwko Szłykowa często widywano podejrzanych obcokrajowców (dawali mu jakieś znaki?). Chłopcy z FSB poszli za nimi i okazało się, że to pracownicy amerykańskiego konsulatu, prawdopodobnie agenci CIA. Zauważyła także pinezkę w pniu drzewa rosnącego w pobliżu mieszkania Szłykowa, wbitą zbyt nisko, żeby wisiał tam kiedyś plakat. Zrobioną kredą poziomą kreskę na murze przed jego domem dwa dni później przecięła świeża kreska pionowa. No i ta nieprzerwana nawałnica transmisji elektronicznych. Tak, sytuacja pana majora wyglądała bardzo nieciekawie. * Szłykowowi nawet do głowy nie przyszło, żeby skojarzyć potężną wpadkę operacyjną, która zaowocowała policyjnymi strzelaninami w dwudziestu punktach miasta, z zaniedbaniem osobistym, błędem w komunikacji czy planowaniu. Rzadko kiedy obarczał się ciężarem introspekcji. A teraz przyjechała ta śmieszna Jegorowa, żeby przeprowadzić nieodrzeczne śledztwo w związku z jakimiś durnymi transmisjami, i wyglądało na to, że będzie świadkiem jego poniżenia. Polecono mu zostać w Stambule aż do zakończenia sekcji trupa operacji „Obryw”. Rozmowa z naburmuszonym majorem siedzącym przy stole

w bezpiecznym pokoju w rezydenturze zaczęła się całkiem nieźle. Spytany o tajemnicze transmisje, Walerij gniewnie odparł, że nie zna żadnych miejscowych Amerykanów i za absurdalną uznaje sugestię, że w pobliżu jego domu znaleziono tajne znaki. Obecni na przesłuchaniu oficerowie FSB wymienili sceptyczne spojrzenia. Dużo ciekawiej zrobiło się wtedy, kiedy major kategorycznie odmówił zgody na to, aby „osły” z FSB przeszukały jego mieszkanie. Żółta aureola nad jego głową, wyblakła od gniewu i pulsująca strachem, powiedziała Dominice więcej, niż trzeba. Lęk przed zaprzepaszczeniem kariery zawodowej przyćmiewało jego bolszoje samomnienije, wysokie mniemanie o sobie, oraz niepohamowana złość, że ktoś – w dodatku kobieta – śmie rzucać mu wyzwanie i go przepytywać. Powiesi się przez to rozbuchane ego, pomyślała. Pójdzie łatwiej, niż się spodziewałam. – To bardzo niezręczna sytuacja dla nas wszystkich – powiedziała spokojnie. – Jest mi niezmiernie przykro, że muszę przesłuchiwać kolegę z GRU. – To niech pani wraca do Moskwy i pozwoli mi pracować – odparował Szłykow. – Mam do wykonania ważne zadania operacyjne, zadania priorytetowe, o czym pani dobrze wie. – I jak przystało na przedstawiciela rosyjskiej złotej młodzieży, obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. – Tak, no cóż... Policyjne strzelaniny z terrorystami, pańskimi protegowanymi, zdają się sugerować, że operacja nie przebiegła pomyślnie. Przeciwnie, wszystko wskazuje na to, że zakończyła się klęską. Nie ulega wątpliwości, że jej skutki okażą się katastrofalne dla Federacji Rosyjskiej i mogą skompromitować prezydenta. Zapadła cisza. Wszyscy siedzący w pokoju wiedzieli, że wywołanie katastrofalnych skutków byłoby przestępstwem dużo lżejszym. – Zakończę tę operację! – syknął Szłykow, kipiąc gniewem. Postanowił znieważyć ją największą obelgą, jaka przyszła mu do głowy. – A ty skup się na tym, co umiesz najlepiej, na kręceniu filmów pornograficznych ze sobą w roli głównej!

– Radziłabym przybrać mniej napastliwą linię obrony – ostrzegła go Dominika. – Ta jest bardzo niefortunna. Agenci FSB usłyszeli w jej głosie coś, co spowodowało, że nerwowo poprawili się na krzesłach. Ale Szłykow zdawał się nie dostrzegać niebezpieczeństwa. – Istnieją pewne anomalie, które korespondują z trasami pańskich podróży i sposobem przemieszczania się po mieście – ciągnęła. – Wierzę, że to nic takiego, ale jestem tu po to, aby potwierdzić, że nie dają one podstaw do wszczęcia śledztwa kontrwywiadowczego. – Myślisz, że pracuję dla Amerykanów? – krzyknął major. – Jesteś śmieszna! Poszła na chuj! – Wstał i pochylił się nad nią groźnie. Dominika podniosła wzrok. – Radzę, żeby pan usiadł i zaczął współpracować. Szłykow zgiął się wpół i jego twarz znalazła się centymetry od jej twarzy. Skrzydłowi z FSB siedzieli już na brzegach krzeseł. – Głośno o tobie – warknął Szłykow. – Cud dziewczyna z wielkim biustem, cycata kurwa, specjalistka od obciągania... Ręka Dominiki wystrzeliła do góry, chwyciła go za wystającą dolną wargę i gwałtownie pociągnęła w dół. Major stęknął z bólu i upadł na kolana. Dominika przekręciła wargę i grzmotnęła jego głową w kant biurka. Zamroczony Szłykow usiadł na podłodze. Warga była już spuchnięta i fioletowa, prawe oko zamknięte. Dominika wstała. – Proszę uważać się za zatrzymanego. Nie wolno panu opuszczać budynku rezydentury. Może pan spać na pryczy oficera dyżurnego. Cały czas będzie panu towarzyszył oficer bezpieczeństwa. – Spojrzała na tych z FSB. – Proszę przynieść klucze towarzysza majora, do drzwi frontowych i do mieszkania. Chcę tam pojechać. Natychmiast. Psy z FSB odwaliły za nią całą robotę, nie musiała im nic podpowiadać. Ba! Pochwaliła ich nawet za pilność. Zabrali wszystkie papiery z biurka Szłykowa, znaleźli pod łóżkiem

walizkę i pokazali jej ślady na okuciu wskazujące, że ktoś przy niej grzebał. Zważyli w rękach dużą szachownicę z górnej półki w szafie i pokręcili głowami. Nie zamierzali jej zabierać. Dominika wzruszyła ramionami, otworzyła kilka szuflad i poszperała w szafie. – Dziwne – mruknęła. – Znaleźliście bierki? Pionki i figury? Agenci rozejrzeli się, pokręcili głowami i zaproponowali, żeby zabrać szachownicę do konsulatu i zbadać ją fluoroskopem do prześwietlania poczty przychodzącej. Dominika zrobiła sceptyczną minę. – No dobrze – zdecydowała. – Lepiej sprawdzić, niż potem żałować. – Biez truda nie wytaszczysz i rybku iz ruda – powiedział wyniośle jeden z nich. Bez pracy nie ma kołaczy. – Słusznie – zgodziła się z nim Dominika. – Może coś w niej znajdziemy. * Josip Błochin nie pokazywał się w Stambule podczas katastrofalnej klapy z tajną dostawą broni. W mieście doszło do wielu zbrojnych potyczek między tureckim SWAT-em i terrorystami, ale jedna, strzelanina z członkami komórki PKK, którzy zabarykadowali się w prywatnym domu w okolicy historycznej twierdzy Rumeli Hisari na europejskim brzegu Bosforu, była wyjątkowo długa i zażarta, co wskazywało, że niedoświadczonymi zazwyczaj bojownikami dowodził zawodowiec. Kiedy wystrzały zaczęły cichnąć, policjanci rozstawieni w otaczającym dom lesie zatrzymali krępego mężczyznę przedzierającego się przez chaszcze. Ponieważ nie miał przy sobie żadnych dokumentów, zatrzymali go i odwieźli na posterunek w Arnavutköy. Kiedy mężczyzna oświadczył, że jest rosyjskim dyplomatą, i zażądał kontaktu z przedstawicielem konsulatu – mówił po angielsku z silnym wschodnim akcentem – przesłuchujący go

porucznik zadzwonił do kapitana koordynującego przebieg działań (czyli do Hanefiego), a ten z kolei do swojego amerykańskiego przyjaciela Nathaniela Nasha, oferując mu możliwość rozmowy z Rosjaninem, który – jak podejrzewali Turcy – był zawodowym żołnierzem. Dawał mu godzinę rozmowy w cztery oczy, zanim na posterunek przyjedzie ktoś z konsulatu i go wyciągnie. Nate chętnie przyjął propozycję i natychmiast zatelefonował do Benforda z wiadomością, że zatrzymany w Stambule to na pewno Błochin, który – Dominika była tego pewna – zamordował dwie kobiety i dwóch policjantów w Nowym Jorku, a także jej północnokoreańskiego informatora i przyjaciółkę Ioanę w Wiedniu. – Śmiało, przyduś tego bydlaka – oparł Benford. – Spróbuj go zwerbować, u bolszewików i tak jesteś spalony. Żeby chronić Divę, powiedz mu, że mamy go na taśmach z Hiltona i wiemy, co zrobił. Ostrzeż skurwysyna, że jeśli jeszcze raz wystawi za granice choćby włosy na dupie, odeślemy go do Nowego Jorku na proces o zabójstwo tej dysydentki. Spal go tak, żeby od tej chwili był dla nich bezużyteczny. – To mało prawdopodobne, ale co, jeśli powie dobra, za ile? Jak bardzo chcesz go mieć? – spytał Nate. – Za trzy lata merytorycznej współpracy dostanie milion dolarów pod warunkiem, że będzie współpracował jako czynny agent GRU. Jeśli chce wyjść już teraz, dostanie dwieście pięćdziesiąt tysięcy po złożeniu dogłębnych, podkreślam dogłębnych zeznań w Stanach Zjednoczonych. Pieniądze w zamian za informacje, i tak dalej. Zobacz, czy na to pójdzie. Ale zanim coś obiecasz, wyciągnij z niego coś konkretnego, niech okaże dobrą wolę. – Dobra, pogadam z nim wieczorem i dam ci znać. Jutro mam spotkanie z Dominiką. Będę tam wcześniej i przygotuję wszystko dla Marty’ego. Kiedy przyjedzie? – Nie przyjedzie – odparł Benford. – Musiałem wysłać go do Sudanu; w chartumskiej rezydenturze znów coś nie wypaliło. – Marty nie przyjedzie... – powtórzył Nate, czując, że przewraca mu się w żołądku.

– Mam nadzieje, że dobrze słyszałeś, chyba że ogłuchłeś, bo krew spłynęła ci w niższe rejony ciała. – Ale Marty jest jej głównym prowadzącym... – A ty jego zastępcą – przerwał mu Benford. – Dobrze wiesz, jak to działa. Przesłuchasz ją, przejrzysz listę sposobów łączności i miejsc kontaktowych, upewnisz się, czy nic jej nie grozi, i tak dalej. Dostałeś depeszę z pytaniami? – Dziś rano. – No to do roboty, Nash. I postaraj się nie zniszczyć informatorki swoimi paskudnymi manierami. A może mam tam przyjechać i porozmawiać z nią osobiście? – Nie, dam sobie radę – odparł Nate. – Kiedy skończymy, wyślę ci depeszę podsumowującą. – W takim razie udanych łowów. – Benford odłożył słuchawkę. * Błochina osadzono w małej, szarej celi, w której nie było nic oprócz dwóch metalowych krzeseł. Hanefi czekał na Nate’a przed drzwiami i przez chwilę na zmianę oglądali więźnia przez judasza. – Bir eşek oglu – wymamrotał Turek, ośli syn. – Nate bej, on robi niebezpieczne wrażenie. Dikkatli ol, bądź ostrożny. Mam z tobą wejść? – Nate pokręcił głową. – Tabanca? Dać ci pistolet? – Nie. Chcę go przycisnąć, ale nie chcę, żeby stracił twarz. Ale jeśli usłyszysz mój wrzask, wejdź i zastrzel sukinsyna. – Ja uważam, że przyjechał do Stambułu, żeby organizować te komórki. Bez papierów dyplomaty wsadzilibyśmy go do więzienia na dwadzieścia lat, ale Ankara boi się kłopotów z Moskwą i wypuszczą go, jak tylko skończysz. Iyisanslar, Nate bej, powodzenia. Nate otworzył drzwi i wszedł do celi, którą oświetlała pojedyncza goła żarówka. Błochin stał w kącie, opierając się o ścianę, z grubymi jak konary rękami skrzyżowanymi na

piersi. Miał siniaka pod prawym okiem, pewnie podarunek od życzliwego policyjnego klawisza, który nie przepadał za Rosjanami. Nate usiadł, a drugie krzesło przesunął w jego stronę, lecz sierżant nie skorzystał z zaproszenia. Nate zdawał sobie sprawę, że jest mało prawdopodobne, żeby udało mu się coś z niego wyciągnąć, ale nie miał nic do stracenia. W rezydenturze próbował wygrzebać coś na jego temat, lecz informacji było tyle co nic. – Sierżant Josip Błochin... – zaczął. – Winszuję wczorajszej maskarady. Myślałem, że Specnaz jest dużo lepszy. Błochin patrzył na niego bez słowa. – Trudno sobie wyobrazić, żeby ktoś szedł w teren z tak niedopracowanym planem działania, ale cóż, GRU to GRU, czysta amatorszczyzna. Błochin ani drgnął. Dalej, pomyślał Nate, naciśnij kolejny guzik. – Nie ulega wątpliwości, że winę za tę nieudaną operację zrzucą na pana. Nie poprze pana nikt z Kremla ani z Rady Bezpieczeństwa, ani ze sztabu generalnego. Major Szłykow odtrąci pana jak jucznego osła, za jakiego pana ma. Niewykluczone też, że wyrzucą pana ze Specnazu. W jakim oddziale pan służy? W Alfie? W Wympiele? Błochin opuścił ręce, odepchnął się od ściany, nie odrywając od niego wzroku, stanął obok krzesła i powoli usiadł z rękami na udach. Nate napiął mięśnie przekonany, że Rosjanin zaraz się na niego rzuci. – Ty z CIA? – spytał Błochin głosem szorstkim jak chrzęst wysypującego się z wiadra żwiru. Nate puścił to pytanie mimo uszu. – Jeśli wyrzucą pana ze Specnazu, co pan będzie robił? Zostanie pan motorniczym tramwaju w Moskwie? Będzie pan sprawdzał bilety na stadionie Dynama? Ma pan rodzinę do wyżywienia? – No powiedz coś, gorylu. Byle co, cokolwiek. – Ty z Waszyngtonu? – Rosjanin przekrzywił głowę jak zdziwiony pies reagujący na gwizdnięcie właściciela. – Waszyngton jest niedaleko Nowego Jorku. Był pan tam

kiedyś? Na przykład w Hiltonie przy Szóstej Alei? Błochin zachował kamienną twarz, lecz rozszerzyły mu się źrenice. – Czego ty chcesz? – Usiadł wygodniej. Czy to zaproszenie? No to wal. – Obaj wiernie służymy naszym krajom, często narażając się na trudy i niewygody, rzecz w tym, że wasz system polityczny nie przewiduje za to żadnych nagród oprócz dumy z tego, że ludzie w ogóle mu służą. Ale kiedy wróci pan do ojczyzny, natychmiast odbiorą panu i dumę. Błochin wciąż milczał. – Nie jesteśmy wrogami – ciągnął obojętnie Nate. – Jesteśmy żołnierzami i choć nosimy inne mundury, obaj rozumiemy, czym jest wierność. Ameryka ceni lojalność i przyjaźń i zawsze odpłaca tym samym. Nasi żołnierze mają wysoką emeryturę i cieszą się wygodnym życiem. – Czego chcesz? – powtórzył Rosjanin. – Mam propozycję, dzięki której będzie pan mógł skorzystać z tego, na co pan zapracował. Coś, czego nie da panu ani Rosja, ani Specnaz, ani Szłykow. Błochin czekał. – Niech pan opowie nam o tym, co dzieje się w pana kraju, w wojsku i Specnazie. Niech pan zrobi to dla siebie. Zasługuje pan na nagrodę. Rosjanin pokręcił głową. – Splamiłbym mundur, złamałbym przysięgę... – Oni już i tak pana pohańbili. – Nie, to ty mnie hańbisz, ta propozycja to obraza. Nie spytał nawet ile, od razu zatrzasnął drzwi. – Musi pan wiedzieć, że nowojorska policja ma pana odciski palców i DNA znalezione w pokoju hotelowym Darii Riepiny. Porówna je z próbkami, które pobrali od pana Turcy. Interpol wyśle za panem list gończy, a Waszyngton zażąda ekstradycji i procesu. Błochin uśmiechnął się lekko. Wiedział, że Moskwa nigdy się na to nie zgodzi.

– Żeby uniknąć aresztowania, już nigdy nie będzie pan mógł wyjechać za granicę – ciągnął Nate. – Pańska kariera w tajnych służbach wojskowych już się skończyła. Ta nieudacza, fiasko w Stambule, będzie pana ostatnią operacją, wątpliwą spuścizną, której nigdy panu nie zapomną. – Chyba trochę przegiął, to było zbyt dramatyczne. Ale wiedział, że Szłykow jest już elegancko wrobiony i że Moskwa udzieli Błochinowi nagany, a nawet go zdegraduje. A to, że po zatrzymaniu Amerykanie próbowali go zwerbować, dodatkowo go poniży. Rosjanin wstał, wrócił do kąta i oparł się o ścianę. – Mam nadzieję, że nasze ścieżki znowu się przetną – powiedział po angielsku. * Wychodząc z posterunku, Nate wymazał go z pamięci. Nazajutrz spotykał się z Dominiką. Wziął głęboki oddech. „Przeklęte, kurwa, piekło zasrane!”, powiedziałby Hanefi. Będzie ciężko. Tak, mógł przeprowadzić przesłuchanie jak na profesjonalistę przystało, bez problemu. Najpierw informacje ogólne, potem informacje operacyjne i CI. Harmonogram przyszłych spotkań, sprawy bezpieczeństwa, lista miejsc i sygnałów. Zajmie to pięć godzin (ostatni prom na drugi brzeg Bosforu odpływał o szóstej wieczorem), co znaczyło, że będą musieli usiąść i od razu zabrać się do pracy. A to z kolei, że będzie musiał się skupić, nie zwracając uwagi na to, że Dominika położy mu na ramieniu szczupłą, chłodną rękę, roześmieje się czy pokaże mu język. Zignoruje to charakterystyczne spojrzenie, ukradkowe i z ukosa – znak, że go pragnie – któremu zawsze towarzyszy leciutkie uniesienie rąbka spódnicy, zachęta wyuczona w szkole jaskółek. Już słyszał Gable’a („Nie minie pięć minut i będą się ryćkali jak króliki”), a zawiedziony Forsyth tylko pokręci głową. A może wszystkich zaskoczy i przekona ją, żeby z nim wyjechała, uciekła na Zachód, rzuciła tę niebezpieczną robotę,

żeby zapomniawszy o strachu i ryzyku, rozpocząć z nim nowe życie? A jeśli powie, dobra, zróbmy to, teraz, natychmiast, jestem gotowa? Nie licząc tego, że byłby to koniec jego kariery zawodowej i pracy, która go definiowała, znaczyłoby to również, że CIA straciłaby swoją najlepszą rosyjską informatorkę z niemożliwym do zastąpienia dostępem do Kremla, w dodatku przez niego. No i jeszcze kilka innych mrocznych myśli: Czy mogliby żyć bez ciągłego napięcia i ekscytacji, bez spinającego nerwy ulicznego rozgardiaszu, adrenaliny, która krąży w żyłach, ilekroć wykradają tajemnice nieprzejednanemu przeciwnikowi? Jak wyglądałoby ich emeryckie życie? Podziwialiby ośnieżone szczyty Gór Skalistych z ganku drewnianej chaty? Jadaliby śniadania na białym balkonie z widokiem na Zatokę Biskajską? A może dorzucaliby do ognia na kominku w salonie przytulnego wiejskiego domu w Nowej Anglii? Małżeńskie marzenia czy duszący koszmar? Czy w ogóle wytrzymaliby na emeryturze? Gable zawsze powtarzał, że po odejściu ze służby szpiedzy usychają i umierają. Większość rosyjskich uciekinierów wariowała z dala od rodiny. Tęsknili za ojczyzną, za żyznym czarnoziemem i sosnowymi lasami. Czy mógłby jej to zrobić? Czy mógłby to zrobić samemu sobie? Chryste, może niepotrzebnie napędził sobie strachu, może Dominika też przejrzy na oczy. Tak, po prostu przejdą na wyższy poziom współpracy, czystej i profesjonalnej, na którym ona, bezcenna informatorka, i on, rozważny oficer prowadzący, będą spokojnie walczyli z Władimirem Putinem i drapieżną kleptokracją Kremla. A tak poza tym, co ten przeklęty Gable robił w Chartumie, i to akurat teraz?

CUKINIA FASZEROWANA PO TURECKU Małą cukinię kroimy wzdłuż na pół, usuwamy gniazda nasienne,

po czym obie połówki napełniamy serem feta w kostkach, posiekanymi koprem i natką pietruszki. Polewamy sosem beszamelowym i pieczemy w średnio rozgrzanym piekarniku, aż cukinia zmięknie i zezłoci się na wierzchu.

20 Wielka Konfluencja

Minęła północ. Z okna podchodzącego do lądowania samolotu Marty Gable zobaczył niebieskie szyby cebulowatego gmachu Corinthia Hotel nad brzegiem rzeki, grubą, świetlistą łezkę górującą nad brązowawym miastem z niską zabudową, którą urozmaicał tylko las oświetlonych minaretów. Kiedy samolot wszedł w jeszcze większy przechył, Marty dostrzegł w oddali al-Mogran, Wielką Konfluencję, miejsce, gdzie Nil Błękitny łączył się z mlecznoniebieskim Nilem Białym. Przed terminalem hamulce kanarkowej taksówki zapiszczały jak wkurzony pawian. Pewnie przez ten czerwony sudański pył na klockach, pomyślał. To gówno wciska się dosłownie wszędzie. Z lotniska do ambasady jechali godzinę – ambasada mieściła się w południowej części miasta, nad brzegiem Nilu Błękitnego – tonącą w spalinach hałaśliwą, czteropasmową Madani Street, zakorkowaną nawet o tej godzinie. Znajome zoo. Chartum. Wrócił do mrocznego Trzeciego Świata, na swoje ulubione tereny łowieckie, gdzie kiedyś, w chrzęszczących od piasku land roverach parkujących w cuchnących zaułkach, przesłuchiwał zwerbowanych generałów o zlanych potem twarzach, gdzie domami targały wysokie na dziewięćdziesiąt metrów trąby powietrzne w kształcie cukrowej waty na patyku, mając za nic wetknięte w szpary mokre ręczniki i wciskając pod drzwi strugi syczącego czerwonego piasku, gdzie trzeba było przywyknąć do tego, że jeśli samochód podskoczy nocą na jakimś wyboju, znaczy to tylko tyle, że właśnie przejechało się coś czworonożnego i pokrytego sierścią albo miejscowego

ochlapusa odsypiającego nocną balangę przy piwie tshwala. Trzeci Świat. Agenci CIA nie musieli nosić bagietek rosyjskim dyplomatom na placówce w Paryżu, ale wystarczyło poznać samotnego Ruska w nagim, wrogim Chartumie, kogoś, kto zostawił w Moskwie całą rodzinę, postawić mu szczawielnyj sup, zupę szczawiową, jaką kiedyś gotowała mu mama, puścić płytę na DVD, otworzyć flaszkę burbona i można było opowiadać mu bez końca o amerykańskich pensjach i ogromnych samochodach, cipkach z Las Vegas, a może nawet o wolności wyboru, aż kiedyś, podczas targającej okiennicami nocnej burzy piaskowej, gość mówił wreszcie, dobra, zgoda, i miało się na koncie kolejny werbunek. Kilka najlepszych skalpów Gable zdjął właśnie tutaj, w „Piaskownicy”. Gordon Gondorf, szef chartumskiej rezydentury, siedział przy biurku w gabinecie na najwyższym piętrze ambasady, dwuskrzydłowego, piętrowego gmachu z wytrzymującymi wybuch granatu szczelinowymi oknami i przykrytym stalowym dachem półokrągłym podjazdem. Niski i koszmarnie gruby, miał małe świńskie oczka; Gable mawiał, że gdyby wskazówki spisano na podeszwie, Gondorf nie wylałby wody z buta. Zwany przez znękanych podwładnych Małą Stopą, powracał średnio co dwa lata, niczym zimna febra. Kiedyś był szefem rezydentury w Moskwie, gdzie próbował spieprzyć Nashowi karierę, potem spieprzył robotę pracownikom wydziału Ameryki Łacińskiej, a jeszcze potem został szefem rezydentury w Paryżu, gdzie nie chciał wysłać ludzi w pościg za grasującym w mieście zdrajcą z CIA. Swoim konsekwentnym postępowaniem zarobił sobie na dożywotnią pogardę Benforda, który przydzielił mu w nagrodę obecne stanowisko, trzeciorzędną placówkę, gdzie przed skorzystaniem z toalety trzeba było sprawdzić, czy pod krawędzią chłodnej ceramicznej muszli nie leży przypadkiem zwinięty boomslang, jadowity wąż. W gabinecie dominowało olbrzymie drewniane biurko, które odzwierciedlało jego pogląd, że im jest większe, tym ważniejsza jest zasiadająca przy nim osoba. Teorię tę podważał częściowo fakt, że przykryty szkłem blat sięgał mu aż do piersi, przez co

miało się nieodparte wrażenie, że Gondorf jest małym, czerwonym jak burak chłopcem, który usiadł za biurkiem ojca w dniu rodzinnego święta. W kącie stał zakurzony karabinek szturmowy A4, jakby codziennie przed lunchem szef wychodził z ambasady powalczyć z miejscowymi terrorystami. Oczywiście była tam również ściana próżności ze zdjęciami przedstawiającymi Gondorfa witanego przez kongresmenów, zagranicznych dygnitarzy i wyfraczonych dyplomatów. Przebieg jego mizernej kariery zawodowej najlepiej ilustrowało to, które pokazywało go w przebraniu beduina z dżambią, ceremonialnym arabskim sztyletem za pasem. Stojący w tle wielbłąd łypał na niego spode łba, jakby ten niedorobiony koczownik był mu winien dużą kasę. Gable nie wiedział dokładnie, na czym polega aktualny dylemat Gondorfa. Benford nie zdradził mu szczegółów. Opowiadał o tym urywanymi zdaniami, które okraszał frazami takimi jak „nie z mojej winy”, „nikt by się nie spodziewał”, czy „wydarzenia, na które nikt nie miał wpływu”. Przed wieloma miesiącami Waszyngton postanowił dostarczyć naramienne wyrzutnie pocisków ziemia-powietrze rebeliantom z Darfuru w południowym Sudanie, żeby zrównoważyć potężną pomoc wojskową ze strony Rosji i Chin, na której korzystał zbrodniczy rząd w Chartumie. Niezmiernie ważne było to, żeby dostawę utrzymać w tajemnicy i nie doprowadzić do bilateralnych tarć. Za pięć dwunasta rozdygotana doradczyni do spraw bezpieczeństwa narodowego zmieniła zdanie i paletę z wyrzutniami, spoczywającymi w długich na trzy i sześć dziesiątych metra ciemnozielonych aluminiowych kufrach z metalowymi uchwytami, złożono w podziemiach ambasady. Przemycono je do Chartumu jako materiały budowlane, ale wywiezienie ich było zupełnie inną sprawą. Nie można było przetransportować ich na lotnisko i załadować na cotygodniowy samolot z zaopatrzeniem. Gdyby sudańscy celnicy sprawdzili paletę, doszłoby do niewytłumaczalnej wpadki dyplomatycznej. Podczas gorącego spotkania najważniejszych urzędników placówki ambasador oznajmił, że

nie ma ochoty przetrzymywać w nieskończoność dwunastu stingerów FIM-92 zaopatrzonych w pierścieniowatą głowicę odłamkowo-burzącą o dużej mocy. Claude Bianchi, attaché wojskowy (w skrócie Milatt), pułkownik piechoty morskiej, z szacunkiem zauważył, że możliwość wywiezienia rakiet pojawi się najwcześniej za tydzień, gdy lotniskowiec USS „Nimitz” wpłynie na Morze Czerwone, ponieważ dopiero wtedy będzie można przetransportować je na pokład śmigłowcem Seahawk wyposażonym w dodatkowe zbiorniki paliwa, bez których maszyna nie wykona lotu na dystansie siedmiuset dwudziestu kilometrów. Gondorf, chcąc zaskarbić sobie przychylność szefa misji i przyćmić Milatta, oświadczył skromnie, że dysponuje „aktywami”, które mogą pozbyć się stingerów w każdej chwili. I przecenił swoje siły. Wykazując się potwornym brakiem rozwagi, polecił trzem Sudańczykom z personelu wspierającego załadować kufry na ciężarówkę z niezadaszoną paką, wywieźć je z ambasady tylną bramą, przejechać przez posprzątane już pole słoneczników i wrzucić do odległej o sto metrów rzeki. Gable zesztywniał. – Kurwa. Do Nilu? – Każdy waży dwadzieścia trzy kilo – odparł żałośnie Gondorf. – Od razu poszły na dno. – Rzeka czy pieprzony lodowiec, wszystko jedno. Kazałeś je utopić sto metrów od ambasady? – Zrobiliśmy to nocą, nikt nic nie widział... – Gondorf, nie wiem, co ci odwaliło, ale daję głowę, że trudno to wymówić. – Jest jeszcze coś. – Gondorf podszedł do okna, poniósł żaluzje, podał Gable’owi lornetkę i wskazał rzekę. Marty ustawił ostrość i powiódł lornetką po brzegu porośniętym skąpą roślinnością. – Kurwa mać – zaklął. Mulisty brzeg był usłany stingerami, kuframi, z których jedne leżały na boku, a inne sterczały jak trumny na zalanym wodą cmentarzu. – Przecież na rzekach nie ma przypływów ani odpływów –

jęknął Gondorf. Egipscy faraonowie, koczujący pasterze Baggara ze wschodniego Sudanu i rolnicy z doliny Nilu od tysięcy lat wiedzieli, że Nil regularnie wylewa. Ale nie Gordon Gondorf. Między lipcem i październikiem rzeka wzbierała od wód ze śniegu topniejącego w etiopskich górach. W czerwcu opadała, pozostawiając grubą warstwę kemetu, ciemnego, żyznego mułu. Gondorf zatopił kufry przed wieloma miesiącami, podczas wylewu, i z okna swojego gabinetu widział teraz piętnastometrowy odcinek brzegu zawalony rakietami. Gable spojrzał na jego ściągniętą twarz, blisko osadzone świńskie oczka i usta zaciśnięte tak, jakby chciały powiedzieć: „To nie moja wina”. – Wszędzie są patrole – wychrypiał. – Łodzie na rzece, śmieciarze na brzegach... – Od kiedy tam leżą? – spytał Marty? – Dlaczego nie skrzykniesz tych swoich trepów i nie każesz ich zabrać? – Nie mogę. Nie mam z nimi kontaktu. – Jak to? Nie masz kontaktu z personelem wspomagającym? – Nie mogę ich znaleźć, nie odpowiadają. – Jezu Chryste... – Gable oddał mu lornetkę, wszedł do biura attaché wojskowego na końcu korytarza i przedstawił się pułkownikowi Bianchiemu, wysokiemu, smagłemu, prostemu jak struna mężczyźnie o zaczesanych do tyłu włosach błyszczących od brylantyny. Był w cywilnym ubraniu, lekkim, jasnym garniturze, niebieskiej koszuli i czarnym krawacie. W klapie marynarki miał odznakę korpusu piechoty morskiej. Marty usiadł i wyjaśnił, z czym przychodzi. Bianchi pokręcił głową. – Przez te wszystkie lata poznałem wielu ludzi z pana branży – powiedział z silnym akcentem znad Missisipi. – Ale ten tam jest bystry jak worek mokrych myszy. – Fakt, to dupek nad dupkami. Panie pułkowniku, te stingery leżą w wodzie od trzech do czterech miesięcy, a teraz pokrył je muł. Myśli pan, że wciąż są sprawne? – Kufry są wodoodporne, ale nie wodoszczelne – odparł

Bianchi. – Jeśli uszczelki wytrzymały, niektóre rakiety mogłyby odpalić. Na dwoje babka wróżyła. – Pokręcił głową. – Ale nie to mnie martwi. Jeżeli znajdzie je ich milicja, nie wygrzebiemy się z kłopotów. – Są dobrzy? – spytał Gable. – Jeżdżą po mieście z kałaszami, po czterech w dżipie, i szukają zaczepki. Są kiepsko wyszkoleni, ale cholernie złośliwi. – Ma pan tu kogoś, kto mógłby pomóc mi z tymi kuframi? Pułkownik znów pokręcił głową. – Zostało mi tylko dwóch ludzi. Mój zastępca wyjechał do Stanów na urlop, a ambasador nie pozwoli mi wysłać marines. Stanie się coś i będziemy zupełnie bezbronni. – Zerknął na Gable’a, badając jego reakcję. – Ale ma pan fart. Jest tu dwóch żołnierzy z Ósmego Oddziału SEALS. Współpracują z AFRICOMem, weryfikują plany ewakuacyjne ambasady. Może oni zechcą pomóc. – Podniósł słuchawkę i dwie minuty później ktoś zapukał do drzwi. Szczupli i milczący, mieli po dwadzieścia kilka lat. Przyszli w dżinsach i japonkach. Starszy bosman Gilbert „Gil” Lachs, jasnowłosy i piegowaty, był saperem, specem od materiałów wybuchowych, który mógł otworzyć puszkę brzoskwiń kilkoma gramami RDX-u, nie wylewając przy tym ani kropli syropu. Smagły jak Włoch mat Richard „Ricky” Ruvo miał oczy ulicznika ze Staten Island. Był snajperem i z odległości tysiąca pięciuset metrów potrafił wbić kulą gwóźdź w pień drzewa. Opadli ciężko na fotele, skrzyżowali ręce i wzrokiem sennych lampartów odpoczywających na gałęzi drzewa spojrzeli na Gable’a. – Potrzebuję wsparcia – zaczął Marty. – Moglibyśmy wziąć wóz z wyciągarką i wywlec te pieprzone kufry z błota. – Spojrzał na Bianchiego. – Mamy jakąś broń? – Niewiele. Kilka glocków, dziewiątek, i remingtona osiemset siedemdziesiąt na śrut albo kule. – Chętnie pomogę – rzucił Ruvo. – Stanę na czatach, a wy wyciągniecie kufry.

– Wal się – mruknął Lachs. – Jestem wyższy stopniem. To ty będziesz grzebał w mule. – Gil, przecież ty nie trafisz w dupę słonia z dwóch metrów – zaprotestował Ruvo. – Zawsze najpierw strzelam, a potem sprawdzam, w co trafiłem – powiedział Gable. Ruvo i Lachs skinęli głowami. Nadano i odebrano zakodowany przekaz: Marty był w porządku. – CIA wciąż werbuje płetwonurków? – Lachs wkrótce odchodził z wojska. – Tak, mamy cały wydział, który uczy żaby posługiwania się sztućcami. Ale musiałbyś się pospieszyć, bo zaczyna brakować miejsc. Ruvo, Lachs i Bianchi wybuchnęli śmiechem. Było ciemno jak w grobie, kiedy Gable wsiadł do ciężarówki F-350, ze zgaszonymi światłami przejechał na dwójce przez pole słoneczników i ustawił wóz przodem do rzeki, w luce między krzakami. Kilka kroków dalej stała rozpadająca się szopa rybacka z byle jak pozczepianych arkuszy zardzewiałej blachy. Lachs zajrzał do środka przez szparę i pokręcił głową. Nikogo. Ruvo załadował do remingtona pięć nabojów, trzasnął suwadłem, wdrapał się na dach, wykonał obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni i szepnął, że wszystko gra. Gable i Lachs schowali pistolety do kabur za plecami, po czym Marty, po kolana w mule, przeklinając w duchu Gondorfa, zaczął rozwijać linę, a Lachs, z pilotem w ręku, stanął przy wyciągarce. Z latarką taktyczną między zębami, Gable dobrnął do najbliższego kufra, zapiął hak na metalowym uchwycie i dał znak Lachsowi. Ciężarówka lekko się zakołysała, lecz prawie czteroipółtonowa wyciągarka pokonała siłę ssania i wydobyła kufer z mułu. Jeden z głowy, pozostało jeszcze jedenaście. Godzinę później na pace ciężarówki leżało już dziewięć, ale Lachs musiał wejść po pas w błoto, żeby pomóc Marty’emu je odgarnąć i podczepić hak do dziesiątego, wyjątkowo głęboko zagrzebanego. Z latarkami w ustach, stali po jego bokach, Lachs tyłem do czarnej rzeki. I wtedy... Ostrzegawczy krzyk Ruvo

rozległ się kilka sekund przed tym, jak w fontannie wody z rzeki wyskoczył ponadczterometrowy krokodyl nilowy z otwartą paszczą. Unieruchomiony przez muł Lachs mógł jedynie rzucić się na uwalany błotem kufer. Gable nigdy w życiu nie zareagował szybciej. Wyszarpnął z kabury pistolet i wpakował wszystkie siedemnaście kul w biały pysk gada, ale ten tylko potrząsnął łbem i zatrzasnął szczęki na pośladkach leżącego Lachsa. Może zdezorientowało go światło latarki Marty’ego, w każdym razie jakimś cudem nie wgryzł się w ciało, tylko zahaczywszy zębem o kaburę, ściągnął Lachsowi spodnie do kostek, po czym znów potrząsnął łbem, wypluł pistolet i ponownie rozwarł paszczę, szykując się do skuteczniejszego ataku. Na brzegu warknął remington i między oczami krokodyla wykwitła krwawa pięciocentymetrowa plama. Gad runął w muł, dwa razy smagnął ogonem i znieruchomiał – kula rozniosła w pył jego mózg wielkości orzecha włoskiego. Echo wystrzałów niosło się po rzece i okolicznych polach. W oddali rozszczekał się pies. Gable spojrzał na Lachsa, a ten pokazał mu uniesiony kciuk. Spojrzeli na wodę, na kolejne dwa szare cienie sunące w ich stronę. – Chuj z tym – mruknął Marty i szybko przeciągnął linę między uchwytami pierwszego, drugiego i ostatniego kufra. Zapiął hak i podniósł rękę. Wyciągarka stęknęła, wygięły się uchwyty, kufry trzeszczały i potrzaskiwały, lecz w końcu wszystkie trzy wypełzły z błota na brzeg. Pomagając sobie wzajemnie, Gable i Lachs wydostali się na suchy ląd wśród pomruków zawiedzionych krokodyli. Ubłocony do piersi Lachs był bez spodni. – Pierwszy raz widzę, żeby krokodyl ściągnął komuś gacie – powiedział Ruvo. – Dzięki, że załatwiłeś tego sukinsyna. Kula świsnęła mi tuż koło lewego ucha. – Ruvo strzelał w półmroku, z odległości dwudziestu metrów, ze broni zaopatrzonej w zwykłą muszkę i szczerbinkę. Strzał był rzeczywiście niezwykły. – Pochyliłeś się tak wyzywająco, że chciałem trochę odczekać

i zobaczyć, jakiego ma fiuta – powiedział. Lachs pokazał mu środkowy palec. Kiedy skończyli ładować kufry na pakę, z oddali dobiegł ich warkot nadjeżdżającego samochodu, a zaraz potem mrok rozcięło światło reflektora dżipa podskakującego na twardych, zaschniętych koleinach. Milicja. – Uwaga, panienki – rzucił Gable kącikiem ust. Zmienił magazynek w glocku. – Żaden z tych skurwieli nie ma prawa wrócić do domu. – Ruvo ukrył strzelbę za nogą. Dżip podjechał bliżej, silnik ucichł i zgasł. Każdy z siedzących w nim czterech mężczyzn miał na głowie inną czapkę, jeden naciąganą na uszy, drugi kepi, trzeci beret, czwarty jeszcze coś innego. Amerykanów zalewało światło jedynego działającego reflektora. Kierowca wstał i spytał: – Kayfa halak? – Był w mokrej od potu koszuli, porwanej i rozpiętej. Siedzący obok niego Sudańczyk też wstał, żeby przyjrzeć się białym znad brudnej, pękniętej przedniej szyby. Nie było widać broni. – Kayfa halak? – spytał ponownie kierowca i jego kumple zanieśli się rechotliwym śmiechem. Ten stojący obok niego wskazał gołe nogi Lachsa, powiedział coś i splunął na ziemię, co wywołało kolejną salwę śmiechu. – Chyba podoba mu się twój sprzęt – wymamrotał Ruvo. – Są nawaleni jak stodoła – szepnął Gable. – Cały dzień żują khat. Kierowca sięgnął w dół i nad deską rozdzielczą ukazała się lufa AK-47. – Broń! – Ruvo przystawił strzelbę do ramienia, pociągnął za spust i pocisk zmiótł kierowcę z dżipa w chmurze odłamków szkła. Marty zastrzelił tego obok półtorasekundową serią trzech pocisków, dwoma w pierś i jednym w głowę, tak zwanym mozambickim trypletem. Mężczyzna osunął się najpierw na siedzenie, a potem pod deskę rozdzielczą. Zanim wyrżnął głową w podłogę, lekko pochyleni Ruvo i Lachs ruszyli przed siebie w szyku bojowym stosowanym w walce na małe odległości.

Każdy wystrzelił trzy pociski, które w tej samej chwili powaliły i zrzuciły na ziemię dwóch Sudańczyków siedzących z tyłu. Powietrze rozdarł ostry trzask wystrzałów i po obu stronach rzeki rozszczekało się jeszcze więcej psów. Z czarnej wody dochodziły głuche stęknięcia krokodyli. Leżący na podłodze Sudańczyk znieruchomiał na boku. Cała akcja trwała dwanaście sekund. – W CIA wszyscy są tacy dobrzy? – spytał Lachs. Ostatni raz widział mozambicki tryplet w Panamie. – Tak, mamy treningi wrażliwości – odparł Gable. – I instruktorów z Teksasu. Komandosi zerknęli na niego z ukosa i Ruvo spojrzał na Lachsa. – Mógłbyś częściej chodzić na strzelnicę – doradził. – Tego ostatniego trafiłeś trochę za wysoko. – A słyszałeś, żeby się skarżył? – odparł Lachs. – Spieprzajmy stąd – rzucił Marty. – Sprawdźcie, czy mają dokumenty, takie papierowe książeczki. – Ukryję dżipa za szopą – powiedział Lachs. – Zaminować stacyjkę? Marty pokręcił głową. – Może znajdą go jakieś dzieciaki, niech sobie pojeżdżą. – A co z nimi? – Ruvo spojrzał na plątaninę nóg i rąk u swoich stóp. – Cicho – przerwał im Lachs. – Słyszycie? – Warkot licznych pojazdów jadących przez pola i gwar podekscytowanych głosów był cichy, lecz coraz głośniejszy. – Kurwa. – Gable wyjrzał zza rosnących na brzegu krzaków. – Znowu oni. Po mojemu trzy dżipy kilometr stąd. Jadą powoli. Ruvo przeładował strzelbę. – Czyli nie więcej, jak dwunastu świrniętych chłopaczków. Po dżipie na głowę i po robocie. – Nie, słyszeli wystrzały – odparł Marty. – Spodziewają się kłopotów. Za duże ryzyko, możemy stracić stingery. Lachs poklepał uwalany mułem kufer na pace. – No właśnie. Może rozwalimy dżipy tymi maleństwami?

– Myślisz, że odpalą? – spytał Ruvo. – Długo leżały w wodzie. Gable znów wyjrzał zza krzaków. – Zwalniają. Są coraz bliżej brzegu, nie wiedzą, czego szukać... Wskakujcie do ciężarówki i jedźcie do ambasady. Bianchi czeka przy bramie, otworzy magazyn. Złóżcie stingery w bezpiecznym miejscu, pod kluczem. – A ty, kurwa, co będziesz robił? – spytał Ruvo. – Rozbiję parę reflektorów, wczołgam się w zarośla i przyduszę ich do ziemi. Was nie zauważą, ani was ani ciężarówki. – Ich jest dwunastu – zauważył Lachs. – Ruvo pojedzie, a ja zostanę. Marty pokręcił głową. – Zawieźcie kufry do ambasady, jeden za kierownicą, drugi obok. I nie zatrzymujcie się po drodze, żeby nie wiem co. Komandosi byli profesjonalistami i nie zaprotestowali. Ruvo zatrzymał glocka, ale dał mu remingtona i garść nabojów. Lachs też oddał mu swój pistolet i dwa zapasowe magazynki. Gable wetknął glocki za pasek, a naboje schował do kieszeni. – Zaraz wracamy – zapewnił go Lachs. – Przywieziemy więcej broni i amunicji. A ty się nie wychylaj, siedź w tych pieprzonych zaroślach. Nie bądź bohaterem. – Dzięki za pomoc – powiedział Marty. – Dzięki wam świat będzie bezpieczniejszy co najmniej przez tydzień. Lachs wskazał swojego kolegę. – I tak doniosę ekologom, że ten dupek zabił przedstawiciela zagrożonego gatunku gadów rzecznych. – Gdyby ten dupek nie ściągnął z ciebie krokodyla, nie miałbyś dupy, dupku – odparował Ruvo. Warkot rozklekotanych dżipów stawał się coraz głośniejszy. Samochody podskakiwały na wyschniętych koleinach i noc przecinały roztańczone światła reflektorów. – Wycofajcie wóz za krzaki, ale nie ruszajcie, dopóki nie zacznę strzelać – powiedział Marty. – Weźcie kurs na tę żółtą lampę na winklu ambasady. I zamknijcie gdzieś te cholerne stingery.

Komandosi wskoczyli do szoferki i wycofali samochód. Ruvo pokazał Marty’emu uniesiony kciuk. Gable stanął za zardzewiałą szopą i wyjrzał zza rogu, żeby popatrzeć na zbliżające się światła. Dżipy jechały przedtem jeden za drugim, ale kiedy teren się poszerzył, ustawiły się w tyralierę, prostopadle do brzegu. Sudańczycy krzyczeli coś do siebie, nie zwracając na nic uwagi, ale wszyscy trzymali broń w rękach. Będzie ciężko, pomyślał. Samochody zwolniły i zatrzymały się osiem metrów od szopy. Osiem metrów, pewny strzał z pistoletu, sęk w tym, że kula z AK-47, nawet z zardzewiałego rzęcha, przebiłaby blaszane ścianki szopy jak gorący nóż kostkę masła. Doszedł do wniosku, że lepiej będzie otworzyć ogień z miejsca, gdzie stał, po czym dać nura w zarośla. On przywarowałby za krzakami, a tamci mieliby trochę zabawy, dziurawiąc szopę, co dałoby komandosom czas na dotarcie do tylnej bramy ambasady. Zobaczył, że Sudańczyk z dżipa na prawym końcu tyraliery wstaje i wskazuje ręką pole słoneczników: zauważył maskę ciężarówki wystającą z zarośli. Marty wiedział, że jeszcze sekunda i całą bandą ruszą w tamtą stronę, do czego nie mógł dopuścić. Wyszedł zza szopy, stanął w świetle sześciu reflektorów i otworzył ogień, przeładowując strzelbę tak szybko, że wystrzały zlały się w nieprzerwany grzmot. Trzy ładunki grubego śrutu wpakował w dżipa po prawej, roztrzaskując przednią szybę i zabijając dwóch stojących za nią Sudańczyków, którzy spadli z samochodu na ziemię. Dwóch stojących z tyłu – jeden musiał oberwać, bo wrzeszczał z bólu – wyskoczyło z wozu i ukryło się za maską. Zanim trupy tych pierwszych zdążyły wyrżnąć w ziemię, Gable przesunął lufę strzelby i trzy kolejne ładunki śrutu posłał w kierunku środkowego dżipa: kierowca zginął na miejscu, a trzech pozostałych milicjantów zdołało wpełznąć pod samochód. Dwa ostatnie ładunki przeznaczył dla tego, który stał najdalej, likwidując Sudańczyka siedzącego z tyłu. W sumie naliczył czterech zabitych i kilku rannych, co znaczyło, że zostało ich siedmiu, może ośmiu. Przycupnęli pod samochodami i krzyczeli

do siebie coś, co brzmiało jak: „Ahmed, wstań i zacznij wreszcie strzelać! Zwariowałeś? Sam wstań i strzelaj!”. Marty załadował do remingtona cztery ciemnozielone naboje, już ostatnie. Te były kulowe – miały okrągłe ołowiane pociski wielkości kulek do gry o średnicy dwunastu i siedmiu dziesiątych milimetra – i jeden po drugim, wpakował wszystkie w chłodnice dżipów. Wuuusz! Buchnęła para, popłynęły kaskady wody – dżipy już nigdzie nie pojadą, Lachs i Ruvo byli bezpieczni. Kątem oka dostrzegł ruch za tylną ścianą szopy; blacha lekko się wyginała, jakby ktoś wszedł do środka i sunął po niej plecami. Wycelował w wybrzuszenie, pociągnął za spust, tylna ściana runęła, a wraz z przednią wyleciał z szopy jeden z sudańskich milicjantów. Pusta strzelba, dwa glocki z piętnastoma nabojami w każdym, dwa zapasowe magazynki i około siedmiu bandziorów uzbrojonych w kałasze – marne szanse. Ruch w zaroślach na brzegu – gdzie są te cholerne krokodyle? bardzo by się teraz przydały – i tamci znów otworzyli ogień. Gable dał nura do szopy – tymczasowa kryjówka, ale na pewno nie schronienie – wczołgał się za stertę popękanych drewnianych skrzyń cuchnących rybą i przypadł do ziemi. Kiedy przez dziurę w ścianie do szopy zajrzał jakiś Sudańczyk, strzelił mu w głowę, ale dwóch innych stało już w drzwiach, prując do niego z biodra, więc zabił jednego bezpośrednim strzałem w twarz. W tym samym momencie coś grzmotnęło go w ramię – nie poczuł bólu, tylko zdrętwiała mu ręka – więc chwycił broń drugą i dwa razy strzelił tamtemu w pierś, mimo że tuż przedtem oberwał w udo i zabolało go jak sto sukinsynów, jakby ktoś przeszył je rozpalonym drutem do robótek. Cienką blachę przebijało coraz więcej kul, a wraz z każdą do szopy wpadała wąska smuga światła z reflektorów. Marty wcisnął się w kąt, obrócił pistolet rękojeścią do góry, przytrzymał go kolanami, zmienił magazynek – przeładowanie awaryjne – zwolnił suwadło i otworzył ogień do dwóch kolejnych Sudańczyków w drzwiach, ale tamci dwa razy trafili

go w pierś. Kule siekały teraz jak zacinający deszcz, a on był coraz bardziej odrętwiały, coraz bardziej brakowało mu powietrza i oddychając jak przez słomkę, zobaczył nagle Nasha w ateńskiej rezydenturze, Dominikę w letniej sukience, Moirę grającą na bosaka na fortepianie, i stwierdził, że żałuje tylko jednego, tego, że spieprzył swoje małżeństwo, że Moira umarła, zanim zdążył je naprawić. Wciąż pamiętał ich szczęśliwy miesiąc miodowy na Cudjoe Key, wciąż czuł słony zapach morza... Dwóch ocalałych Sudańczyków oparło się o zderzak syczącego dżipa i właśnie przypalało papierosy drżącymi rękami, gdy ich głowy nagle eksplodowały i z papierosami w ustach obaj upadli na ziemię jak kukiełki z przeciętymi sznurkami. Ruvi i Lachs wyszli z ciemności, popatrzyli na martwych milicjantów leżących wokół postrzelanych dżipów, a potem zajrzeli do szopy. Pod ścianą siedział Gable w czarnej od krwi koszuli. Miał zamknięte oczy. Przed nim piętrzył się stos pięciu ciał. Ruvo sprawdził mu puls. – Nie żyje. Cholera jasna. – Milczeli przez chwilę jak dwaj gladiatorzy opłakujący śmierć towarzysza. – Zabieramy go. – Żołnierze SEALS nigdy nie zostawiali swoich na polu walki. – Ale najpierw musimy coś zrobić – powstrzymał go Ruvo. * Rano, w obecności pułkownika Bianchiego siedzącego w fotelu przed biurkiem, Gondorf składał przez telefon meldunek Benfordowi, który, usłyszawszy, że Marty Gable nie żyje, wstrząśnięty najpierw zamilkł, potem przez pięć minut klął, w końcu zabronił mu odchodzić od telefonu. Poprzysiągł sobie w duchu, że wyrzuci go ze służby. Gondorf zbladł, kiedy pułkownik powiedział mu o strzelaninie z patrolem milicyjnym, ale ponieważ stingery spoczywały już bezpiecznie w magazynie

ambasady, przestał się nimi przejmować. Nie przejmował się również tym, że w chłodni leży ciało oficera CIA w plastikowym worku. Znów wrócił do swojego dawnego „ja” i zmienił się w dobrze znanego kolegom buńczucznego chwalipiętę z nadzieją, że uda mu się zrzucić z siebie winę. – Pana ludzie zabili dwunastu milicjantów z sudańskiego patrolu? Czyś pan zwariował? Kiedy znajdą ciała, nie obędzie się bez poważnych reperkusji! – Miał już przed oczami tłumy protestujących przed bramą ambasady, myślał o zamieszkach, wkurzonym ambasadorze i groźbie wydalenia ze służby dyplomatycznej. – Nie dwunastu, tylko czternastu – poprawił go pułkownik. – Sam Gable zabił ośmiu. Ale nikt się o niczym nie dowie. Dżipy stoją daleko stąd, za jakimś magazynem, z kluczykami w stacyjce. – Powariowaliście! Wszyscy! Kiedy ich znajdą, rozpęta się piekło! – Ci ludzie nie wrócą do domu na kolację. Proszę. – Pułkownik rzucił na biurko plik dowodów tożsamości. Były przesiąknięte krwią, jeden miał dziurę od kuli dokładnie na środku. Gondorf wykrzywił z odrazą usta i czubkiem ołówka otworzył ten leżący na wierzchu. – Jezus Maria, to jeden z tych, którym kazałem zatopić stingery! – Jest ich więcej? – spytał Bianchi. Gondorf otworzył ołówkiem pozostałe dokumenty i jeszcze bardziej zrzedła mu mina. – Ten też – wychrypiał. – I ten. Trzech. Tamtych nie znam. – Widzę, że ma pan tu bardzo sprawnie działającą siatkę. Werbował pan chartumskich milicjantów do personelu pomocniczego... – Tak, a wasi wystrzelali ich w nocy jak jacyś gangsterzy! – Twoi ludzie jechali tu po te stingery, durniu! – nie wytrzymał pułkownik. – Gable zginął, ratując twoją dupę, którą mam ochotę osobiście skopać!

Gondorf zignorował groźbę. – No właśnie, co ze stingerami? Chcę, żeby je stąd wywieziono. – Ty? Ty chcesz? – najeżył się Bianchi. – Śmigłowiec z „Nimitza” je zabierze, już się z nimi skontaktowałem. Marynarka wojenna się tym zajmie, ciałem Gable’a też. Gondorf spojrzał na niego, zastanawiając się, jak umocnić swoją pozycję. Biurokratyczny unik, dobrze zaplanowany odwrót – robił to nie pierwszy raz. Postanowił odwrócić od siebie uwagę, zwalając winę na Departament Obrony. Wycelował oskarżycielsko palcem w pułkownika i oświadczył: – Pana wydział odpowie za wielokrotne morderstwo. Złożę oficjalne zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa! – Na jakiej podstawie? – Bianchi wstał. Obaj komandosi z SEALS odlecieli w nocy do Little Creek. (Wszystkie samoloty odlatywały z Chartumu po północy, kiedy rozmiękłe od słońca asfaltowe pasy startowe twardniały w chłodniejszym powietrzu). – Doniesiesz na swoich i Pentagon ci nie pomoże, poza tym jest jeszcze ambasador wkurzony na twoje przerażająco sprawne działania. No i ten gość z Langley, który przed chwilą sklął cię przez telefon. Mam nieodparte wrażenie, że zrobi wszystko, żebyś poczuł się jak ochłap pożarty i wysrany przez stado wilków. – Pułkownik ruszył do drzwi. Ogarnięty paniką Gondorf spocił się jak mysz. – Zapomniałeś o jednym. Kiedy znajdą tych Sudańczyków, będzie taka rozpierducha, że się nie pozbierasz! Bianchi spojrzał przez okno na rzekę. – Komandosi już się tym zajęli – rzucił przez ramię. – Mówiłem: ci ludzie nie wrócą do domu na kolację. Za to krokodyle miały wczoraj ucztę.

ZUPA SZCZAWIOWA

Podsmażamy szczaw (tradycyjnie dziki, może być również mniszek lekarski, rzeżucha lub szpinak) z posiekaną cebulą. Kiedy zmięknie, dodajemy rosół drobiowy, doprowadzamy do wrzenia i gotujemy. Zdejmujemy z ognia i dla zrównoważenia smaku dodajemy cukier i sok z cytryny. Roztrzepujemy żółtka z rosołem i wlewamy do zupy, już jej nie zagotowując. Podajemy na gorąco albo na zimno, ze śmietaną.

21 Coś tu śmierdzi

Benford obudził Nasha w środku nocy i przekazał mu smutną wiadomość o Gable’u. Wstrząśnięty Nate ścisnął słuchawkę telefonu, przeszedł go zimny dreszcz. Marty. Niezniszczalny Gable. Strzelanina w Chartumie, bezsensowna śmierć. Zasrany Gondorf. Spytał Benforda o uroczystości żałobne, o pogrzeb i mszę. – Nieważne. Jedź jutro tam, gdzie trzeba, i rób swoje. – Jak ja jej to powiem? Był dla niej jak brat... – Nic jej nie powiesz, pod żadnym pozorem. Diva nie może się rozkleić, nie teraz. Ona musi się skupić na zadaniu, doprowadzić nas do Magnita i wpakować Szłykowa do pierdla, a my zwinąć tego nowojorskiego nielegała. – To dość długa lista, ale o czymś zapomniałeś: musimy pochować Marty’ego. – Mając to gdzieś, Nate pomyślał, że Benford zaraz wybuchnie, ale ku jego zaskoczeniu szef ściszył głos. – Lepiej od innych wiesz, co by ci teraz powiedział. Kazałby ci robić swoje, chronić informatorkę, wyciągnąć z niej, co się da, i umówić się z nią na następne spotkanie. Dodałby pewnie, że zawsze był i wciąż chce być z ciebie dumny. Nate z trudem przełknął ślinę. – Kiedy skończymy, wyślę ci depeszę. *

Dom kryjówka o kryptonimie Amarant stał za masywną drewnianą bramą, na górze najeżoną średniowiecznymi żelaznymi szpikulcami. Wyżwirowany podjazd lekko opadał ku wodzie. Bogato zdobioną willę – po turecku yali – dom o pokrytym czerwoną dachówką spadzistym dachu, zbudowano wśród sosen na brzegu Bosforu, więc kiedy cieśniną przepływały frachtowce z Morza Czarnego, dolną część jej fundamentów omywały łagodne fale. W środku było pełno rzeźbionych gzymsów, pięknie pomalowanych sufitów i ścian ozdobionych niekończącymi się geometrycznymi wzorami, złocistymi i turkusowymi, typowo islamskimi. W przestronnym salonie cicho szemrała marmurowa fontanna. Z salonu wchodziło się do pokojów dziennych z widokiem na Bosfor, które chłodziła bryza wpadająca przez panoramiczne okna galeriowe. W pokojach narożnych, urządzonych w osmańskim stylu, stały niskie sofy i wielkie miedziane tace na łukowato wygiętych drewnianych nogach. Na piętrze, dokąd prowadziły schody z rzeźbionego różowego marmuru, były cztery duże sypialnie z łóżkami, nad którymi rozpięto zielonkawoniebieskie baldachimy. Każda miała osobną łazienkę. Nate jechał tam okrężną drogą, przez most Mehmeta Zdobywcy do azjatyckiej części Stambułu, gdzie pokonał serię meandrujących zakrętów i pętli, głównie w okolicy Üsküdar, Ümraniye, Görele i Zerzavatçi. Raz zatrzymał się na mijance wśród dzikich wzgórz i wytężył słuch, sprawdzając, czy od ich zboczy nie odbija się echo, warkot samolotowego silnika czy dudniący pomruk śmigłowca; sztuczki tej nauczył go kiedyś Gable. Ale nie, wokoło panowała cisza. Był w biednej części miasta, pełnej wąskich, błotnistych uliczek, talerzy anten satelitarnych, stojących na pustakach zdezelowanych ciężarówek i gór porzuconych opon za zardzewiałymi metalowymi płotami zwieńczonymi drutem kolczastym. Azjatycki Stambuł miał się nijak do eleganckich enklaw strony europejskiej. Był czysty. Żadni tajniacy – nawet ci z tureckiej policji – nie mogliby się tak długo i skutecznie ukrywać, nie zdradzając

swojej obecności. Wynajął małego hyundaya w hotelu Mövenpick w Maslaku, więc nie bał się, że ktoś zamontował w wozie lokalizator. Wiedział, że Dominika zachowa taką samą ostrożność i przed wejściem na prom zaliczy skomplikowaną trasę sprawdzeniową. Zatrzymanie Szłykowa wywołało nie lada sensację i jej dłuższa nieobecność w rosyjskiej rezydenturze byłaby zbyt ryzykowna. Niewykluczone, że nie spędzą razem nawet pięciu godzin i nie wystarczy im czasu na pełny briefing. Ostatni etap trasy sprawdzeniowej – zapamiętał ją, analizując mapy, tak jak aktor zapamiętuje kwestie swojej roli – prowadził wzdłuż Macar Tabya Caddesi i pokonał go, nieustannie zerkając w lusterka, w których odbijała się połyskująca między drzewami woda. Wjechał na teren rezydencji, zamknął bramę i powoli ruszył w stronę willi. Dwupiętrowa, z ozdobnym dachem, pomalowana na różowo i wykończona białymi ornamentami, wyglądała absurdalnie w sosnowym lesie. Wszedł do środka i szybko się rozejrzał. Potrójne drzwi w salonie na parterze prowadziły na wietrzną werandę z widokiem na skrzący się w porannym słońcu Bosfor. Między domem i falochronem biegł wąski trawnik, a na falochronie stał rząd białych latarni z kutego żelaza. Jakiś pasza musiał tu się nieźle bawić, pomyślał. Czas? Dziewiąta. Dominika przyjedzie dopiero za trzy godziny. Usiadł na sofie, żeby przejrzeć notatki. Przećwiczył w myśli to, co zamierzał jej powiedzieć, lecz wątpił, czy mimo rozkazów Benforda uda mu się zataić wiadomość o śmierci Marty’ego. Czy wciąż będzie na niego wściekła? Miała teraz bezpośredni dostęp do Kremla, cieszyła się względami samego Władimira Władimirowicza. Najprawdopodobniej zostanie szefową SWR i będzie im dostarczała oszałamiające informacje. Swoimi ostatnimi raportami ocaliła Stambuł przed terrorystyczną apokalipsą. Siedział w półmroku. Drzwi były otwarte i na wietrze powiewały lekkie firanki. Kątem oka zarejestrował jakiś ruch na trawniku. Stała tam z małą torebką w ręku. Jakimś cudem otworzyła bramę (a może przeskoczyła przez mur?) i obeszła dom, dwie godziny przed czasem. Zastygł bez ruchu,

obserwując ją przez drzwi. Zwrócona twarzą do wody, rzuciła torebkę, rozpuściła włosy i spojrzała na przepływający cieśniną frachtowiec. Podniosła lewą nogę, potem prawą i zdjęła sandały. Jej granatowa letnia sukienka wydymała się na wietrze jak sukienka Katarzyny z Wichrowych wzgórz. Podszedł do drzwi i oparł się o framugę. – Bardzo panią przepraszam, ale ta posiadłość nie jest na sprzedaż. Wciąż patrzyła na wodę. – Jest pan właścicielem? – rzuciła przez ramię. – Jego przedstawicielem. – Zszedł na trawnik. – Jest pan pewien, że właściciel nie rozważa sprzedaży? – Odwróciła się i odgarnęła włosy z twarzy. Zrobiła krok w jego stronę. Dzieliło ich tylko kilka centymetrów. – Ile byłaby pani skłonna zaoferować? – Za taki widok? Każdą cenę. – Objęła go za szyję i ukryła twarz w zagłębieniu ramienia. On objął ją lekko w talii. Stali tak długą chwilę, w końcu cofnęła się i wytarła mokry policzek. – Kak ty? – szepnęła. – Priviet – odparł. – Tęskniłem. – I od razu przeszedł do rzeczy. – Dlaczego tak wcześnie przyjechałaś? Ile mamy czasu? Mam mnóstwo pytań. – Przypłynęłam innym promem. Potem wsiadłam do autobusu, a resztę drogi przeszłam piechotą. Był piękny ranek. – Kiedy musisz wrócić? – Powiedziałam im, że prowadzę rozpoznanie, nikt mnie o nic nie spyta. – Kiedy? – powtórzył, czując, że cierpnie mu skóra na głowie. – Jutro wieczorem. Pojutrze rano mam samolot do Moskwy. – Możesz im się urwać aż na dwie doby? Na pewno? – Bez problemu – odparła. – A gdzie bratok? – Marty rzadko opuszczał spotkania z Divą. – Musiał wyjechać – odparł bez zająknienia Nate. Mieli dla siebie całe dwa dni, dwa dni sam na sam. Spojrzał na jej mocno zarysowane kości policzkowe, prosty nos i gładkie czoło. Wokół niebieskich oczu, które przyglądały się jego twarzy

i kącikom ust, sprawdzając, czy wszystko między nimi gra, zauważył kilka nowych zmarszczek. Ale kiedy powiedział, że muszą wziąć się do roboty, bańka pękła. Dominika uśmiechnęła się, wzięła go za rękę i wciąż na bosaka, weszła z nim do domu. Kiedy spytała o Gable’a, jego aureola dziwnie zadrżała, lecz postanowiła to zignorować. * Siedziała po turecku na drewnianej podłodze, na dużej, rdzawoczerwonej poduszce z kilimu, a on na sofie zasłanej żółtymi notesami pełnymi notatek z ostatnich trzech godzin. Nagrywał też ich rozmowę Talonem. Robił tak zawsze, bo tablet zapisywał każde jej słowo i każdy meldunek, a z notesem w ręku wygodniej pisało mu się depesze podsumowujące do kwatery głównej. Na podłodze leżał rozpostarty plan Moskwy, na którym Dominika zaznaczyła lokalizację nowych skrzynek kontaktowych i nadajników SRAC, choć tych ostatnich wciąż nie miała. Przejrzeli także miejsca ewakuacyjne, które zaproponował Ricky Walters z moskiewskiej rezydentury. Dominika krzywiła się, jak zwykle powtarzając, że powinni się z nimi zapoznać „histeryczni” agenci gotowi uciec na Zachód w kryzysowej sytuacji. – Nie dramatyzuj. Musimy być przygotowani i wyciągnąć cię stamtąd, jeśli coś pójdzie nie tak. – Powiedział to bez przekonania, choć dawniej zawsze się o tę sprawę kłócili. Dominika to zauważyła. Trzygodzinny briefing zupełnie ich wykończył. Domi dodała mnóstwo szczegółów do krótkich raportów, które zostawiała w skrzynkach w Moskwie. O nowych nadajnikach SRAC wciąż nie było słychać. I wciąż nie było nowych wiadomości na temat Magnita. – Jeszcze jedna ważna rzecz – powiedziała. – Benford musi o tym wiedzieć. SWR nawiązała kontakt z chińskim wywiadem.

– Z MSS? – zdziwił się Nate. Rosja i Chiny? To może być coś dużego. – Tak, na rozkaz prezydenta. Ale coś jest nie tak. My nie ufamy im, oni nie ufają nam. – W takim razie po co nawiązywać kontakt? – Sondujemy obszary wspólnych zainteresowań. Ale moim zdaniem nasz zachwycony sobą prezydent liczy na coś więcej. Powiedz Benfordowi, że według mnie Putin zrobi wszystko, żeby pogorszyć stosunki między Chinami i Stanami Zjednoczonymi. To tylko moje domysły, ale nie zapomnij mu powtórzyć. Opinia i komentarze informatora były niezmiernie cenne. – To bardzo ważne, Domi. Możesz zdobyć więcej szczegółów? – Oczywiście. Na rozkaz Kremla, a właściwie Putina, rozmowy z Chińczykami poprowadzi Zarząd KR. Mam mu meldować o ich przebiegu, bezpośrednio jemu. Nie dostałam jeszcze konkretnych instrukcji operacyjnych, ale ci z MSS kręcą. Coś tu śmierdzi. Wyczuwam pismo. – Nosem – dodał. – Mówi się: „Wyczuwam pismo nosem”. Dominika wzruszyła ramionami. – No a czym? – Wyciągnęła szczupłe nogi i dotknęła rękami palców u stóp, żeby rozciągnąć zdrętwiałe mięśnie. – Kiedy dowiesz się czegoś więcej, daj nam znać. Ale nie przeginaj, bądź ostrożna. – Dziękuję za lekcję rzemiosła – powiedziała nonszalancko, tłumiąc uśmiech. – Po powrocie mam się spotkać z chińskim generałem. – Nate to zanotował, lecz wiedziała, że coś jest nie tak. Jego aureola słabła i bladła. – Coś cię niepokoi? Nate spuścił głowę i wbił wzrok w tablet. – Co mówisz? – rzucił. – Dziwnie się zachowujesz. – Zastanawiała się, czy kiedykolwiek powie mu o swojej synestezji. Postanowiła go czymś rozerwać. – Powinieneś się trochę porozciągać, tak jak my w balecie. To odpręża. Skromnie przytrzymawszy dół sukienki, zrobiła idealny szpagat, a potem pochyliła się, chwyciła za palce u nóg

i dotknęła podbródkiem podłogi. – Joga – powiedziała. – Pozycja upavistha konasana. W szkole jaskółek nazywałyśmy ją „różdżką”. A jak nazywacie ją w CIA? – I nie odrywając podbródka od podłogi, puściła do niego oko. Ma niesamowity instynkt, pomyślał. Spojrzał na jej nogi, na napięte mięśnie udowe i przywodzące. Stracił czucie w języku, zdrętwiała mu dolna część podbródka: nie, znajomy żar nie zgasł. Ale przed oczami ciągle miał twarz Gable’a i postanowił zachowywać się profesjonalnie nie tylko ze względu na nią, ale i na niego. Dominika usiadła, objęła ramionami kolana i znów puściła do niego oko. Zobaczyła fioletową aureolę pulsującą nad jego głową i z niepokojem pomyślała, że się zmienił, że zmęczył go jej upór albo że kłopoty dyscyplinarne w końcu wzięły górę i nadwątliły jego miłość. Tymczasem ona wciąż uważała, że mimo licznych zastrzeżeń Benford, Gable i Forsyth akceptują ich romans. Łączące ich uczucie dodawało jej sił, dlatego odejście od zasad obowiązujących informatora i prowadzącego było w tym przypadku usprawiedliwione. Boże, jak bardzo go pragnęła. Zapragnęła jeszcze bardziej, przechodząc rano przez otaczający willę mur. Przypomniała jej się zasada numer dziewięćdziesiąt dziewięć z podręcznika uwodzenia dla jaskółek: „Gwiżdżący samowar nigdy nie wykipi”. Ale godność nie pozwalała jej na niekulturnoje zachowanie. Miałaby stanąć przed nim, zsunąć cieniutkie ramiączka i zrzucić sukienkę? Nie, to zbyt ordynarne. Nie pchnie go na sofę i nie podsunie mu piersi pod nos. Nie zrobi tego, żeby nie wiem co. Patrzyli na siebie niepewnie w świetle południowego słońca. W cieśninie ryknęła basem syrena jakiegoś statku. Pierwsza runda dobiegła końca. * Nate zebrał notatki, schował je do torby i poszli do kuchni, żeby poszukać czegoś na lunch. Dozorczyni nieźle ją zaopatrzyła.

Nate pogrzebał w lodówce i po chwili rzucił na stół naręcze produktów. Dominika przysiadła na blacie i obserwowała go, machając nogami. Tymczasem on zgniótł czosnek, pokroił w krążki cebulę, przekroił kilka grzybów, pokroił w kostkę dwa pomidory i dwie piersi kurczaka na małe kawałki. Podsmażył to wszystko z oregano i szklanką białego kavaklýdere, dodał startego kaşara i łyżkę ezme, pikantnego tureckiego sosu ze znalezionego w lodówce słoika, a potem wstawił patelnię do piekarnika, żeby zezłocić ser. Dominika pociągnęła nosem. – Coś jak nasz kurczak à la Orloff – stwierdziła. – Ale w przeciwieństwie do południowców, nas czosnek tak bardzo nie fascynuje. – No jasne – powiedział Nate. – Pamiętam, jak pachniało latem w moskiewskim metrze: potem, wódą i papierosami. Można wąchać pół godziny, a czosnku i tak się nie poczuje. – Bardzo zabawne – prychnęła, wiedząc, że ma rację. – Obowiązuje jedna zasada – dodał. – Muszą go jeść wszyscy siedzący przy stole. – Stanął przed blatem, między jej nogami. Położył jej ręce na ramionach i cmoknął w usta. – Wieczorem zrobię ci chińszczyznę bez czosnku. Widziałem tu gdzieś paprykę. – Zajrzał do piekarnika. Kurczak jeszcze nie doszedł. Od lekkiego, braterskiego pocałunku mrowiły ją usta. Droczył się z nią, próbował ją nakręcić? Zerknęła na jego aureolę. Starał się zachowywać profesjonalnie i nie chciał zrobić pierwszego gestu? Sprawdzał ją? Przyłapała się na tym, że coraz szybciej macha nogami. Przestań, nie bądź niekulturnaja, pomyślała. Nate wziął ściereczkę, wyjął patelnię z piekarnika, postawił ją na podkładce, po czym przyniósł dwie miseczki, sztućce i serwetki. Spojrzała na niego po pierwszej miseczce i kiwnęła głową. – Bardzo dobre, nie czuć czosnku. – Niewiele myśląc, chwyciła patelnię za wciąż gorącą rączkę, żeby wziąć dokładkę. Z okrzykiem bólu natychmiast ją puściła i przycisnęła dłoń do piersi.

Nate obejrzał szkarłatne czubki poparzonych palców i przytknął je do koniuszka jej ucha. Spojrzała na niego zdumiona. – Koniuszki ucha są dobrze ukrwione, a krew wyciąga ciepło, działa jak dyfuzor. – Gdzie się tego nauczyłeś – spytała. – Kim ty właściwie jesteś? Nate tylko się uśmiechnął. – Już lepiej – szepnęła. – Ale wciąż boli. Dłoń też. Zaprowadził ją do zlewu i najpierw polał rękę zimną, a potem ciepłą wodą, żeby, jak wyjaśnił, polepszyć cyrkulację. Stali tuż obok siebie, twarz przy twarzy, stykając się biodrami. Zadrżała jej dolna warga, po policzku spłynęła pojedyncza łza. Spotkali się wzrokiem i delikatnie przykrył jej dłoń swoją. – Zawsze będę cię strzegł – powiedział szeptem. Objęła go za szyję drugą ręką, przyciągnęła jego głowę i wchłonęła ją fioletowa aureola. – Duszka, najdroższy, zawsze będę cię kochała. – Przysunęła usta do jego ust, lecz zatrzymała się dwa centymetry od jego twarzy. Czekała. Gdy przytknął do nich swoje, objęła go mocno i westchnęła. Lody przełamała poparzona dłoń. Resztki oporu i determinacji rozmyła fala namiętności. Dominika chwyciła go za rękę, jakby się bała, że jej ucieknie, i marmurowymi schodami zaprowadziła do sypialni z zielonkawoniebieskim baldachimem. Tam znieruchomiała z zamkniętymi oczami, gdy ją rozbierał, a potem pchnęła go na łóżko i zademonstrowała mu pozycję nr 47: „Okręty mijające się w nocy”. Długo czuł jej gorący oddech na udzie, w końcu zadrżała, szepnęła: Da i stoczyła się z niego z jękiem. Stracił rachubę, nie wiedział, ile razy wyjąkała Da, da, da tego złocistego popołudnia, ile razy widział jej niesforne włosy rozrzucone na poduszce, podnoszące się i opadające piersi, ręce, którymi kurczowo się obejmowała, żeby powstrzymać gwałtowne spazmy. Zapadli w drzemkę, lecz szybko się obudzili, w dodatku głodni, więc Dominika poszperała

w wielkiej szafie w kącie sypialni i wróciła w obcisłej koszuli nocnej (ukłony dla Blanche Goldberg) uszytej, jak się wydawało, z sieci rybackiej. Nate powiedział, że świetnie wygląda – przez drobne oczka widać było niemal wszystko – i zeszli po ciemku na dół, do salonu oświetlonego jedynie blaskiem włączających się automatycznie latarni na falochronie. Dzieląc widelec, zjedli na zimno potrawkę z kurczaka, a potem, wytarłszy kciukiem usta, pocałowała go i sięgnęła po jedyny kieliszek, z którego pili, aż opróżnili butelkę. Cały czas patrzyła na niego świetlistymi oczami. Nate odkrył w salonie szafkę ze starym adapterem i stertą winylowych płyt. Dominika powiedziała: „ta” – wybrała walce Schuberta – stanęła w blasku księżyca, upięła włosy i zdjęła koszulę. Naga i srebrzysta, niczym postać z minojskiej amfory, znieruchomiała z zamkniętymi oczami, wsłuchała się w muzykę i śledząc baraszkujące w powietrzu kolory, posłuszna ich ruchom zaczęła tańczyć, początkowo powoli, a potem energiczniej, na palcach, z napiętymi mięśniami łydek i rękami w klasycznej pozie allongé. Widział, jak rozszerza się jej klatka piersiowa, jak dokładnie na sercu krzyżują się srebrzyste blizny. Gdy odchyliła do tyłu głowę, napięły się ścięgna na jej szyi. Pochłonięta swoim błogostanem nie zauważyła, że jego aureola burzy się i chwieje. Patrząc na jej błyszczące nagie ciało, widząc, jak Dominika wiruje na środku salonu niczym baletnica na pozytywce, znów pomyślał o Martym, czując, że ponownie zawiódł jego zaufanie, tym razem jeszcze bardziej, bo Marty’ego już nie było. Postąpił jak ostatni debil, nie usprawiedliwiał go nawet rosnący status Divy na Kremlu. Wiedział, że będzie jej groziło coraz większe niebezpieczeństwo. Kiedy Langley dowie się o rosyjskiej inicjatywie z Chińczykami, analitycy nie opędzą się od roboty przez wiele miesięcy, a CIA będzie musiała zapewnić Dominice żelazną ochronę, ponieważ informacje o współpracy między SWR i MSS mogły pochodzić tylko od niej – wisiał nad nią miecz Damoklesa. Współpraca ta zalatywała znajomym zapaszkiem

kolejnej rosyjskiej intrygi, była jak pokój, w którym cuchnie truchłem rozkładającego się po łóżkiem oposa. Na dodatek ten kret w Langley. Gdyby w ręce Magnita trafiła lista najlepszych informatorów aktualnie pracujących w Moskwie, straciliby Divę, kiedy tylko jego raport dotarłby do Zarządu S. I jeszcze coś. Sowieccy urzędnicy mawiali, że początkiem twojego końca jest dzień, w którym stajesz się ulubieńcem Stalina. Putin był do niego podobny. Być może lepiej wypadał w telewizji i bardziej dbał o dobry wizerunek, lecz był tak samo podejrzliwy, miał równie twarde oczekiwania i nie ufał dosłownie nikomu, nawet swoim najwierniejszym towarzyszom. Podobnie jak Stalin, on też nie gardził przemocą i w razie wpadki na szyi Dominiki natychmiast zacisnęłaby się pętla. Jeśli zawiedzie niebieskookiego cara, jeśli się potknie albo zadrze z którymś z siłowikow, nie uratuje jej nawet najlepsze miejsce ewakuacyjne świata. Przestała tańczyć i ciężko dysząc, ze strumyczkami potu między piersiami, stanęła na środku salonu. Muzyka ucichła i dopiero teraz zobaczyła jego rozedrganą aureolę. Boi się o mnie, pomyślała. Dzięki Bogu. Nie, nie zamierzała marnować nocy ani poranka w tej pięknej willi, nie ze swoim Niejtem. Podeszła do niego nago, uklęknęła między jego nogami i oparła brodę o pierś. – Durak – szepnęła, patrząc mu w oczy, a on spojrzał na kopulasty sufit skrzący się turkusowymi inkrustacjami. Jego aureola zawirowała jak na wiejącym od morza wietrze. – Powinniśmy przejrzeć wszystko jeszcze raz – powiedział jak idiota. Nie miał żadnej gwarancji, że zobaczy się z nią za miesiąc, za dwa lata czy w ogóle. Natychmiast odczytała jego myśli. – Gołubczik – szepnęła. – Mamy dla siebie cały dzień. Wyjeżdżam dopiero wieczorem. – Chcę jeszcze raz przejrzeć trasy ewakuacyjne – powtórzył jak nauczyciel francuskiego. – Znam je na pamięć.

– Trzeba dokładnie sprawdzić miejsca eksfiltracji... – Nie dzisiaj – powiedziała stanowczo. – Czy ty kiedykolwiek myślisz o tym, jak to się skończy? Podniosła głowę. – Duszka, za daleko zaszłam. Prezydent przydzielił mnie do rozmów z Chińczykami, mam spotkanie z jego ludźmi. Wkrótce dowiem się, kim jest Magnit, po prostu to czuję. Otwierają się przede mną nieograniczone możliwości. – To, że jesteś tak blisko Putina, jest bezcenne. Ale śmiertelnie niebezpieczne. Będzie obserwował każdy twój ruch. – Co ci jest? – spytała. Poczuł się tak, jakby zsuwał się ze zbocza góry. – Marty Gable zawsze powtarzał, że najważniejsze jest twoje bezpieczeństwo... Roześmiała się. – Tak, tak, i to, żebym nie przestała dla was szpiegować. Gdyby tu teraz był, gwarantuję, że znowu by to powiedział. – Trąciła go zalotnie nosem. Zdrętwiała mu pierś, ale nie mógł się powstrzymać. – Marty nie żyje. Dwa dni temu zabili go w Chartumie. Dominika zmartwiała. Przez chwilę sondowała wzrokiem jego twarz, a potem jej oczy wypełniły się łzami, które spłynęły w ciszy po policzku. Wyprostowała się i odsunęła. – Kto go zabił? Rosjanie? Od kiedy o tym wiesz? Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć? Po kolejnej godzinie w sypialni? Czy kiedy skończę dla ciebie tańczyć? – W ogóle nie zamierzałem. Nie chciałem cię denerwować. Nie teraz. – Myślałeś, że się zasmucę i załamię? – Nie. Wiedziałem, że muszę ci powiedzieć. Tylko nie wiedziałem jak. Dominika wstała i świetlista w blasku księżyca weszła na schody. – Co ty robisz? – spytał. Odwróciła się. – Położę się i będę opłakiwała mojego bratka. Potem wrócę

do ambasady porannym promem, a wieczorem polecę do Moskwy. – Jej piersi unosiły się gwałtownie i opadały. – Jestem gotowa zaryzykować wszystko dla mojej ojczyzny, dla Forsytha, Benforda i dla niego. Dla moich rodziców, dla Korcznoja, Ioany i Udranki. A zwłaszcza dla nas. Żeby to ciągnąć, muszę wiedzieć tylko jedno. Że mnie kochasz. Wstał, żeby wziąć ją w ramiona, ale powstrzymała go gestem ręki. W salonie zapadła cisza, słychać było jedynie chrobot igły na wciąż obracającej się płycie. – Powiesz mi rano, kiedy będziemy się żegnać. – Kocham cię, przecież wiesz... Odwróciła się i poszła na górę niczym alabastrowa zjawa w smugach księżycowego światła. – Wiem – rzuciła przez ramię. – Ale chcę to usłyszeć ostatni raz. Za oknem zahuczał tubalnie róg mgłowy przepływającego cieśniną okrętu i jego basowy ryk wypełnił pokój aż po turkusowy sufit.

KAŞARLI TAVUK – POTRAWKA Z KURCZAKA Z SEREM Podsmażamy cebulę, czosnek, grzyby i pomidory na oliwie z oliwek z dodatkiem masła i białego wina. Dodajemy pokrojoną w kawałki pierś kurczaka i dusimy pod przykryciem do miękkości. Posypujemy potrawkę startym serem kaşar i dodajemy łyżkę pikantnego sosu ezme. Wstawiamy do piekarnika i pieczemy, aż ser stopi się i zezłoci. Podajemy z ryżem.

22 Kolosalny zawód

Nie pozwolili jej nawet przejść przez odprawę celną na lotnisku Szeremietiewo, bo w hali przylotów natychmiast podszedł do niej drobny mężczyzna w krzywo zapiętej marynarce. Tuż za nim wyrósł umundurowany policjant, który strzeliwszy obcasami, wbił wzrok w jej twarz. Przeszedł ją lodowaty dreszcz, lecz szybko ustąpił. Mężczyzna ukłonił się, powiedział, że jest z protokołu i zaprasza do samochodu, co po rozszyfrowaniu znaczyło „jedziemy na Kreml, prezydent czeka”. Wiedziała, że któregoś dnia, po równie serdecznym powitaniu, zaprowadzą ją do jakiegoś pokoju, gdzie kilku młodych blondynów – kilku Szłykowów – pchnie ją na krzesło, chwyci za szyję, przytrzyma za ręce i nogi i rozbierze, żeby nie mogła niczego połknąć. A potem trafi na Butyrki. Kiedyś, któregoś dnia. Blanki bramy Borowickiej, duszący różany zapach wypełniający wnętrze mercedesa i znajome dudnienie kremlowskiego bruku – ile jeszcze razy usłyszy ten charakterystyczny jęk opon, ten harmoniczny kamienny stukot, zapowiedź kolejnej symfonii Putina? Samochód okrążył dzwonnicę Iwana Wielkiego, minął Carskij Kołokoł, pęknięty dwustutonowy Car-dzwon, który ani razu nie zadzwonił – czyż to nie piękna metafora reżimu Putina? – przeciął plac Iwanowski strzeżony przez Car-puszkę, olbrzymią bombardę z brązu, która nie wystrzeliła na ani jednej wojnie, i wjechał w wąską bramę w gmachu Senatu. Na okrągłym dziedzińcu czekało na schodach trzech adiutantów w ciemnych

garniturach. Przed wiekami byliby ubrani w ciemnoróżowe liberie z mosiężnymi guzami i mieliby na głowach pudrowane peruki. Otoczeni bladożółtymi aureolami służalczości wszyscy trzej, co było dobitną oznaką jej statusu, poprowadzili ją przez kopulasty hol Carycy Katarzyny otoczony kapiącymi od złota korynckimi kolumnami, potem niekończącymi się korytarzami, w których skrzyło się światło stu kryształowych żyrandoli, i wreszcie korytarzem ostatnim, o wysoko sklepionym stropie pełnym aniołów, cherubinów i serafinów. (Ileż ciekawych rzeczy musiały widzieć od 1917 roku. Tu, na drugim piętrze, mieściły się kiedyś prywatne apartamenty Lenina i Stalina). Zatrzymali się przed nierzucającą się w oczy drewnianą niszą. Jeden z adiutantów zapukał cicho do drzwi – tylko raz – otworzył je i leciutko skinął jej głową. Gabinet Putina był wyłożony drewnem, a pod ścianą naprzeciwko drzwi stało zwyczajne wąskie biurko. Prezydent, w granatowym garniturze, białej koszuli i czerwonym krawacie, przeglądał jakieś papiery. Kiedy weszła, podniósł wzrok i bez słowa wskazał jej stojący przed biurkiem stolik. Dominika usiadła przy nim i położyła ręce na kolanach. W prostej sukience podróżnej, w której przyleciała z Turcji, wyglądała tu co najmniej niestosownie, lecz postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy. Co dziwne, nie było Gorelikowa i znów zaczęły mrowić ją plecy. Wciąż bez słowa, Putin usiadł naprzeciwko niej i położył ręce na stoliku. Jego niebieska aureola – inteligencja, przebiegłość i wyrachowanie – była silna i jasna. Mam odezwać się pierwsza? – pomyślała Dominika. Czy moje śledztwo w Stambule wzbudziło jakieś podejrzenia? Tak robił kiedyś Stalin: wzywał do siebie przerażonych podwładnych i gapił się na nich w milczeniu. Dobrze przynajmniej, że to nie trzecia nad ranem i nie siedzę w jego przegrzanej daczy. – Co się stało w Stambule? – spytał bez wstępu prezydent. Spotkałam się z moim prowadzącym z CIA, podyktowałam mu czternaście raportów wywiadowczych na temat prowadzonych przez SWR działań operacyjnych, ostrzegłam

Langley przed rosyjską operacją mającą na celu zdestabilizowanie sytuacji politycznej w Turcji, a tym samym wykastrowanie jednego z zachodnich sojuszników i umocnienie twojego pieprzonego reżimu. Poza tym kochałam się z agentem CIA i tańczyłam dla niego nago w wielkim salonie wspaniałej willi nad Bosforem. Tyle. – Major Szłykow jest strasznym egotystą – odparła bez mrugnięcia okiem. – Amerykanie próbowali nakłonić go do przestępstwa sposobami, których nie udało mi się jeszcze ustalić. Ale Zarząd KR wkrótce dowie się prawdy. – Wytrzymała jego spojrzenie. Putin machnął ręką. – Proszę to zostawić. Wczoraj wieczorem Szłykow popełnił samobójstwo w celi. Samobójstwo? – pomyślała. Mało prawdopodobne. Za bardzo kochał samego siebie. Śpij dobrze, skurwysynu. Chciałeś wysadzać w powietrze tureckie dzieci. Miała kamienną twarz, lecz czuła na sobie zimny wzrok prezydenta. – To bardzo niefortunne – powiedziała. – Jego wina nie budziła wątpliwości. – Nie, Putin nie zaryzykowałby głośnego publicznego procesu, bo musiałby otwarcie przyznać, że Rosja chciała pomóc kurdyjskim terrorystom. Szłykow był zgubiony od samego początku. Potajemnie rozstrzelany w więzieniu i przez nikogo nieopłakiwany – tak kończyli wszyscy zdrajcy od czasów Lenina. – Gratuluję pani jeszcze raz – odezwał się prezydent. – Pani zapał i gorliwość są bezprzykładne. Staje się pani prawdziwą łowczynią kretów. Z trudem zapanowała nad rękami. – Spasibo, panie prezydencie – powiedziała i umilkła, uważnie obserwując jego twarz i kolorową chmurę nad ramionami. Putin nie lubił gadatliwych lizusów. Cenił skuteczność działania, dyskrecję i lojalność. – Amerykanie znowu nam przeszkodzili – ciągnął. – Stambuł to klęska.

Dominika stłumiła śmiech. Oj, żebyś wiedział, skarbeńku. Żebyś wiedział. – Chcą nas izolować, zmarginalizować, wepchnąć nas za kulisy światowej polityki... A więc znowu spisek przywódców zachodnich mocarstw! Oto cały Putin, jego ulubiona sztuczka: podsycić nacjonalizm i odwrócić uwagę od braków żywności w miastach. Nieważne, że terrorystyczny spisek szlag trafił. Nieważne, że według przybliżonych szacunków jej kochany prezydent był wart sto miliardów dolarów, które podebrał z państwowej kasy. – Nadarza się wielka okazja, żeby wysadzić ich z siodła. Chcę, żeby włączyła się pani w nasze przedsięwzięcie. – Oczywiście, panie prezydencie. – Wspomni o Magnicie? – Będzie pani pracowała z Gorelikowem. – Chodzi o sprawę, którą prowadził Szłykow i GRU? Putin posłał jej kwaśny uśmiech i pokręcił głową. – Ta sprawa należy do mnie. – W jego ciemnoniebieskiej aureoli pulsowała niewypowiedziana myśl, jasna dla niej jak słońce: Tak jak ty. * Gorelikow czekał, jedząc lunch w gabinecie, trochę zaniepokojony, że Putin nie zaprosił go na prywatne spotkanie z Dominiką. Obok biurka stał wózek z jedzeniem. Jego rozedrgana aureola wskazywała, że jest zdenerwowany i boi się, że prezydent podejrzewa, iż działając w zmowie z Jegorową, doprowadził do klęski tureckiej operacji i obalenia Szłykowa. Pamiętając o żyrandolach rejestrujących każde wypowiedziane na Kremlu słowo, Dominika dyskretnie go uspokoiła. – Pochwalił mnie za Stambuł – szepnęła. Doktor Anton natychmiast się odprężył. Podsunął jej talerz złocistych krymskich klopsików marchewkowych, zanurzył jeden w sosie jogurtowym i podał go jej z uśmiechem.

– Słyszała pani o majorze Szłykowie? – Popełnił samobójstwo w więzieniu? Gorelikow nachylił się ku niej. – Jego wierny adiutant Błochin miał okazję odpokutować za to, że dał się złapać Turkom i że dobrali się do niego Amerykanie. W Specnazie to hańba nad hańbami. – To Błochin go zabił? – Nate opowiedział jej o przesłuchaniu na posterunku w Stambule. Bydlak musiał doznać straszliwego upokorzenia. – Tradycyjnie, kulą za ucho – odparł szeptem doktor Anton. – Stare sposoby czasem się przydają. W ostatniej chwili Szłykowowi puściły nerwy. Zatkali mu usta szmatą, żeby przestał krzyczeć, tak jak Jeżowowi w tysiąc dziewięćset czterdziestym i Berii w pięćdziesiątym trzecim. Od urokliwych czasów rewolucji nic się w sumie nie zmieniło. – Wierność przełożonym jest w GRU głęboko zakorzeniona. – Błochin to wariat. Ale myślę, że wraz ze śmiercią Szłykowa ta nieudana operacja pójdzie w zapomnienie. Bortnikow z FSB też się cieszy. Powiedział prezydentowi, że podziwia panią za mistrzowskie zakończenie sprawy. Nie dziękujcie mnie, pomyślała, podziękujcie Amerykanom. – Jeszcze jednego klopsika? – Podał go jej jak oswojonemu zwierzęciu w zoo. Piwniczne egzekucje i klopsiki marchewkowe z jogurtem. Oto dzisiejsza Rosja. Podniósł kartonową teczkę. – Już o tym rozmawialiśmy, ale chciałbym, żeby poświęciła pani kilka godzin na spotkanie z nowym przedstawicielem MSS w Moskwie, trzygwiazdkowym generałem Sun Jianguo z Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego. Generał odpowiada bezpośrednio przed ministrem, członkiem Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. Był na placówce w Londynie i mówi znakomitą angielszczyzną. Pekin dyskretnie zainicjował ten kontakt, twierdząc, że chcieliby polepszyć i rozszerzyć współpracę z Moskwą, a ich zdaniem najlepszym punktem wyjścia byłoby nawiązanie współpracy między naszymi wywiadami. Generał objął stanowisko w zeszłym

tygodniu. Nie licząc Gławnogo Protiwnika, Głównego Wroga, chińskie termity będą w przyszłości największym zagrożeniem dla naszej rodiny – ciągnął, zerkając na nią z ukosa. – Zna pani kontrwywiad i ma pani swoje sposoby, dlatego proszę sprawdzić, co ten ryżojad ma do powiedzenia, co ukrywa w zanadrzu. Prezydent chce wiedzieć, czy i jak moglibyśmy na tej współpracy skorzystać. Moje sposoby, pomyślała. Oczywiście mówisz o moich umiejętnościach operacyjnych. Prawda? – Uważa pan, że jest... podatny? – spytała. – Jeśli ma jakieś skłonności, z czasem dowiemy się jakie – odparł obojętnie Gorelikow. – Kobiety, mężczyźni, dzieci. Duchy, narkotyki, hazard. Ból czy jego zadawanie. Wkrótce się przekonamy. Dominika uśmiechnęła się znacząco, skrywając pogardę. Moja ojczyzna, kraina czarnoziemu i pachnących sosen, mój dom, który bohaterzy tacy jak ty zmienili w spelunę, izbę rozrachunkową gwałtu i przemocy. – Smoka trzeba obserwować bardzo ostrożnie, bo może nam się przydać w uszczuplaniu amerykańskich wpływów na drugim froncie. Doktor Anton chciał ją nakarmić jeszcze jednym klopsikiem, ale grzecznie podziękowała mu gestem ręki. – Chiny mogą być bardzo użyteczne. – Zaczął wyliczać na palcach. – Alternatywne rynki ropy naftowej, rynek zbytu dla naszego sprzętu wojskowego, operacje cybernetyczne wymierzone w amerykańską infrastrukturę, znacząca przeciwwaga dla amerykańskiej dominacji na Pacyfiku. Współpraca z Pekinem może przynieść nam wiele korzyści. Oczywiście najpierw będzie pani musiała ocenić skuteczność ewentualnych operacji wywiadowczych w Pekinie i w Hongkongu. – Każę sprawdzić tego generała. Może moi ludzie znajdą coś ciekawego. Gorelikow pokręcił głową. – Robimy to na własną rękę, pani i ja. Zobaczymy, gdzie nas

to zaprowadzi. Dominika zdała sobie sprawę, że staje się osobistym magikiem Putina, specjalistką od najtajniejszych operacji. Kolejny sukces – na przykład z Chińczykami – wyniesie ją na stanowisko szefowej SWR. Zaryzykowała i jeszcze raz spytała go o Magnita. – Prezydent wspomniał o tej delikatnej sprawie, którą prowadził Szłykow. Jaki jest jej status? Doktor Anton posłał jej uśmiech. – Wszystko w swoim czasie – odparł. Sęk w tym, pomyślała, że nie mogę dłużej czekać, bo kiedy wasz przeklęty kret przeczyta moje nazwisko na liście rosyjskich informatorów... * Umówiła się z generałem na lunch na Arbacie, w Białym Króliku, restauracji o międzynarodowej renomie na dachu piętnastopiętrowego wieżowca na placu Smoleńskim, w długiej sali jadalnej pod szklaną kopułą, skąd roztaczał się zapierający dech w piersi widok na rzekę Moskwę i zbudowany przez Stalina gotycki gmach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Restauracja była bajkową krainą czarów, z ekstrawaganckimi ilustracjami i obrazami zawieszonymi wszędzie i w każdy możliwy sposób, różnokolorowymi kanapami i rozświetlającymi bar neonami, a wszystko to pod chmurami wędrującymi po niebie w pierwszych dniach lata. Na tę okazję Dominika włożyła ciemny kostium w delikatne białe paski, zapiętą na ostatni guzik białą bluzkę, ciemne pończochy i czarne buty na płaskim obcasie. Żadnych dekoltów ani zachęcających do seksu szpilek. Nie tego dnia. Siedziała już przy narożnym stoliku na pięć osób w głębi sali, u podstawy opadającego łagodnym łukiem przezroczystego sufitu, gdy do stanowiska kierownika sali podszedł generał Sun Jianguo. Towarzyszył mu młody, wysoki mężczyzna, który

ogarnął wzrokiem salę, szepnął coś do ucha generałowi i wskazał Dominikę. Goryl. Sun zszedł po schodkach na dół i ruszył między stołami w jej stronę. Sam. Goryl został przy wejściu, nie spuszczając go z oczu. Niski i krępy, Sun Jianguo miał sześćdziesiąt kilka lat, płaską twarz i kruczoczarne włosy, bez wątpienia farbowane. Wilgotne oczy i uniesione do góry brwi sprawiały, że robił wrażenie nieustannie zdziwionego, jakby na próżno próbował zrozumieć, co się do niego mówi. Żółta aureola wokół głowy oznaczała, że jest człowiekiem chytrym, wyrachowanym i skłonnym do oszustwa. Stanął przy stoliku, lekko się skłonił i krótko uścisnął jej rękę. Był w perłowoszarym garniturze, wykrochmalonej białej koszuli i stonowanym krawacie w paski. – Bardzo mi miło panią poznać, pani pułkownik – powiedział silnie akcentowaną angielszczyzną. Usiadł naprzeciwko niej, wziął ze stołu czyściutką lnianą serwetkę i położył ją sobie na kolanach. W akademii zasugerowano by mu, żeby usiadł obok niej i nawiązał bliższy kontakt, znalazł się w jej prywatnej przestrzeni, ale tak zrobiliby agresywni Rosjanie z SWR. Introwertyczni i ostrożni chińscy urzędnicy państwowi, w pełnym trybie obronnym w rosyjskiej stolicy, zachowywali się inaczej. Wiedziała, że w przeciwieństwie do niego Nate od razu przysunąłby się bliżej, tak żeby dotknęli się kolanami, i położył rękę na oparciu jej krzesła. Ale czego innego można było się spodziewać po niekulturnych Amerykanach? Znów ten Nate. Nie mogła przestać o nim myśleć. – Jak podoba się panu Moskwa, panie generale? – spytała. – Mieszka pan w ambasadzie? – Wiedziała, że zgodnie z surowymi przepisami chińscy dyplomaci mieszkają w kompleksie wysokich bloków z prefabrykatów na otoczonej murem dwuhektarowej działce przy ulicy Drużby w pobliżu Uniwersytetu Moskiewskiego, tłocząc się tam kak seledka w boczkie, jak śledzie w beczce. – Na szczęście przydzielono mi wygodne mieszkanie przy

Mińskiej, w dzielnicy dyplomatycznej – odparł Sun Jianguo. – To bardzo blisko ambasady, więc jeśli pogoda dopisuje, chodzę tam piechotą. Mieszkam z asystentem i gosposią. Bardzo ciekawe, pomyślała. Pozwolili mu zamieszkać poza kompleksem. Niezwykłe. Dali mu trochę luzu, żeby mógł swobodnie działać? Ale znaczy to również, że jeśli poznamy jego słabostki, będziemy mogli się do niego dobrać. Witamy w Moskwie, generale! Kto wie, może któregoś wieczoru wpadnie do pana urodziwa sąsiadka jaskółka, żeby pożyczyć szklankę cukru. – Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mogli gościć pana w Jasieniewie – powiedziała. – Będzie mi bardzo miło – odparł. – Rozumiem, że pańskie służby są zainteresowane rozszerzeniem współpracy. – Tak, jak najbardziej. Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego, Zhonghuá Rénmín Gònghéguó Guójia Anquánbu, przepraszam, za tę długą nazwę, jest zainteresowane zgłębieniem waszej cieszącej się szerokim uznaniem wiedzy specjalistycznej w dziedzinie kontrwywiadu. Jest pani szefową tego wydziału i chciałbym się od pani uczyć. – Generał skłonił się lekko na krześle. Czyżby MSS miało jakiś problem z CIA? Wiedziała, że oficerowie rosyjskiego wywiadu z pekińskiej rezydentury ciągle polują na trudnych do zwerbowania chińskich informatorów, ale SWR nie prowadziła tam obecnie żadnej większej akcji. Może to jej koledzy z CIA stwarzali Chińczykom kłopoty? Świetnie, pomyślała, bardzo dobrze. Trzeba wykorzystać ten układ na trzech poziomach. Po pierwsze, poznać filozofię i techniki działania ich wywiadu. Po drugie, zdezinformować Pekin co do rosyjskich zamiarów względem Chin (doktor Anton nie będzie skakał z radości). I wreszcie po trzecie, zawiadomić o wszystkim Benforda i Nate’a. Generał Sun sprawiał wrażenie łagodnego i uprzejmego, lecz instynkt – podobnie jak w przypadku Gorelikowa – podszeptywał jej, że nie wolno go lekceważyć.

* Benford siedział przy stole z Tomem Forsythem, Nate’em Nashem i Luciusem Westfallem. Mały stół był dosłownie zasłany notesami, kartonowymi teczkami, skoroszytami i papierowymi kubkami po kawie. Puste krzesło na jego końcu przypominało im o Martym Gable’u i czuli jego obecność w pokoju. Żałowali, że go nie ma, bo sytuacja była beznadziejna. Polowanie na kreta. Na polecenie Benforda Westfall i Nash dyskretnie prześwietlili wszystkich trzech kandydatów na stanowisko nowego szefa CIA, a ponieważ zrobili to bez zgody dyrektora pełniącego obowiązki, złamali co najmniej kilkanaście przepisów wewnętrznych i – być może – kilka praw federalnych. To, że siedzieli razem u Benforda, sprawiało, że byli współwinni przestępstwa. – Prześwietlaliśmy ich według trzech kryteriów – mówił Westfall. – Dostęp do programu elektromagnetycznego działa morskiego naszej marynarki, możliwości kontaktów z Rosjanami w ciągu ostatnich pięciu lat oraz – ta kategoria jest bardzo subiektywna – skłonności, podatność na ewentualny werbunek i motywacja. Musicie sami zdecydować. – Dlaczego w ciągu ostatnich pięciu lat? – spytał Benford. – Według Divy, Magnit działa co najmniej od dwunastu. Westfall przełknął ślinę. – Założyliśmy, że pięć lat dostępu do wyników badań wystarczy, żeby go namierzyć. Poza tym Magnit mógł na parę lat pójść w odstawkę albo po prostu zaprzestać działalności. Benford kiwnął głową. – Jeśli nie obciąży to zbytnio waszego milenijnego intelektu, referując, pamiętajcie, że z taką samą intensywnością, z jaką szukamy obciążających dowodów, szukamy również czegoś, co uwolniłoby kandydatów od podejrzeń. Rosjanie nie mogą prowadzić wszystkich trzech naraz. Poza tym zostało nam niewiele czasu.

– Dobrze – powiedział Westfall. – Senator Celia Feigenbaum od dwudziestu lat zasiada w komisjach do spraw wywiadu i sił zbrojnych. Jako członkini Senackiej Komisji Przydziałów Budżetowych głosowała za przydziałem funduszów na działo elektromagnetyczne, dlatego miała i w każdej chwili ma prawo zażądać od marynarki wszelkich danych na ten temat. – A motywacja? – przerwał mu Forsyth. – Na miłość boską, przecież to amerykański senator. – Dyskusyjna sprawa – powiedział Nash. – Feigenbaum dużo podróżuje i utrzymuje kontakty z wieloma Rosjanami. Może wkrótce przechodzi na emeryturę i chce załatwić sobie rządową posadę? Albo zgromadzić trochę oszczędności na starość. – Rzecz w tym, że ich nie potrzebuje – zauważył Westfall. – Sprawdziliśmy stan finansów wszystkich kandydatów. Feigenbaum ma trzydzieści milionów dolarów, w banku i w nieruchomościach. – Nie lekceważ chęci gromadzenia tytułów i pragnienia władzy – przestrzegł go Benford. – To motor napędowy całego Kongresu, ostateczny afrodyzjak dla wielkiego stada narcyzów. – Wiemy, że nie znosi CIA – dodał Westfall. – Uważa, że nasza działalność jest „niemoralna”. – Może Kreml płaci jej za doprowadzenie agencji do upadku – spekulował Benford. – Chętnie by to zrobiła, ona i ten jej przydupas Farbissen. Forsyth tego nie kupił i kazał Westfallowi kontynuować. – Admirał Audrey Rowland. Prowadzi ten projekt od samego początku. Zarządza teraz wszystkimi laboratoriami badawczymi marynarki wojennej, gdzie roi się od rzeczy, za które Rosjanie daliby się pokroić. – Motywacja? – rzucił Nate. – Rowland jest najczystsza z nich wszystkich – odparł Westfall. – Trzy gwiazdki, medale, umysł naukowca: może być twarzą marynarki wojennej i wisieć na plakatach. Domatorka. Na morzu nie spędziła ani minuty. Po zakończeniu służby chce przejść na wojskową emeryturę.

– Hobby? Wady? Zwyczaje? Nałogi? Słabostki? – spytał Forsyth jak oficer prowadzący, który szuka punktu zaczepienia. Westfall westchnął. – Nie, nic oprócz głów chińskich lalek. – Oprócz czego? – nie zrozumiał Forsyth. – Rowland jest poważną kolekcjonerką. Piszą o niej nawet na kilku stronach internetowych. – To cudownie, ale co to za głowy? I skąd je bierze? Może z Rosji? – Nie. Chodzi o stare porcelanowe lalki z wiktoriańskiej Anglii i dziewiętnastowiecznych Niemiec. Mają upiorne oczy, usta kupidyna i czerwone policzki, jakby dostały gorączki. Ale Rowland nie zbiera całych lalek, tylko same głowy. Ma ich setki. Stoją na półce i się gapią. – W tym miejscu Marty Gable powiedziałby pewnie coś o tych nadmuchiwanych – wtrącił Benford. Zapadła cisza. – Lalki – mruknął Nate – pieprzone lalki. Trzeba spytać psychiatrów, co to znaczy. Może pani admirał ma sekretne życie? – Z tymi włosami? – spytał Benford. – Wygląda jak Martha Washington. – Twój komentarz jest trochę niepatriotyczny – zauważył Nate. Benford machnął ręką, jakby opędzał się od komarów. – Nieważne, czy jest czysta – powiedział Forsyth. – Nie doceniacie kultury wojskowej. W wojsku awans jest wszystkim, zwłaszcza dla kobiet. Ma ścisły umysł i zaprowadzenie w agencji pruskiej dyscypliny może ją pociągać. Praca na wpływowym stanowisku po zakończeniu służby jest dla wyższych oficerów bardzo ważna. Działa tu wiele czynników. – Wciąż uważam, że Rowland jest najczystsza z nich trojga. Trudno mi sobie wyobrazić, żeby spotykała się z Rosjanami i ukrywała pod podłogą krwawe diamenty. – A ten trzeci? – warknął Benford. – Ambasador. Zerowe doświadczenie, ale cztery lata siedział

na placówce w Madrycie i nałogowo czytał wszystkie tajne depesze. Teraz pracuje w grupie roboczej wywiadu, co daje mu umiarkowany dostęp do tego, na co polują Rosjanie. Od lat dużo jeździ za granicę, w tym na Białoruś, gdzie prowadzi interesy handlowe, a więc stawiamy tu czerwoną flagę. Kiedyś był aktorem i lubi pieniądze. Jest warty około stu milionów dolarów, dlatego możliwe, że tylko próżność popycha go do dyrektorskiego fotela. – Ale dostępu do działa nie ma, tak? – spytał Forsyth. – Możemy go wykreślić. Westfall podał mu jakąś kartkę. – Też tak myślałem, ale okazuje się, że ma, a raczej miał, bo jego firma przez pięć lat zaopatrywała marynarkę w ceramiczne dyfuzory z tlenku berylu, które odprowadzają ciepło z szyn magnetycznych. Tak więc Vano zna to działo na wylot. Na dyfuzorach zbił fortunę, przekazał kilka milionów na kampanię polityczną właściwego kandydata i został ambasadorem. Ma liberalne poglądy, ale umie o siebie zadbać. – I uważa, że da radę pokierować CIA – dodał Forsyth. – Chryste. Cóż, widać z tego, że każdy z nich może być Magnitem. Najmniej prawdopodobna jest admirał Rowland, ze względów ideologicznych i motywacyjnych. Zgoda? A jutro mamy kolejny briefing. Rosja. Tak chce pełniący obowiązki. – Nie zamierzam zdradzać tym kutasom naszych najtajniejszych spraw – oznajmił Benford. – To niezbyt mądre, Simon – powiedział Forsyth. – Pełniący zdejmie cię, kiedy tylko skończymy instruktaż. – Wykluczone, nie powiem im o Divie. Nie minie tydzień i będzie po niej. Znów zapadła cisza, w końcu Benford podniósł wzrok. – Chcę pogadać z Nashem. W cztery oczy. Możemy wrócić do tego za dwie godziny? Dziękuję. *

Sala konferencyjna szybko opustoszała. Benford patrzył na Nate’a pełną minutę, wreszcie powiedział: – Zechciej mi nie przerywać, dopóki nie skończę. – Powtarzał to zawsze i wszystkim, ale tym razem coś w jego głosie podszepnęło Nate’owi, że czeka go taniec na krawędzi wulkanicznego krateru. Benford pokazał mu tłumaczenie depeszy, którą Dominika przekazała Ricky’emu Waltersowi podczas niebezpiecznego spotkania w Moskwie. Napisała, że głęboko wstrząśnięta śmiercią Gable’a zawiesza kontakty osobiste, dopóki CIA nie dostarczy jej nowego nadajnika SRAC. Oczywiście poinformuje ich, kiedy będzie na Zachodzie, i tam mogą się spotkać – tam, ale już nie w Rosji. – Była do niego bardzo przywiązana, dlatego zabroniłem ci wspominać o jego śmierci. Zajrzałem do kilku kalendarzy, gregoriańskiego, juliańskiego i koptyjskiego, i stwierdziłem, że nawet do następnego przesilenia letniego nie zdążę wymienić wszystkich głupot, jakie udało ci się popełnić. – Benford miał obnażone zęby i minę z cyklu upadek Cesarstwa Rzymskiego, tę, z którą starożytni władcy delektowali się widokiem chrześcijan pożeranych przez lwy w Koloseum. Patrzył Nate’owi prosto w oczy, co rzadko mu się zdarzało i nie wróżyło nic dobrego. – Pozwalając ci nawiązać i kontynuować romans z cenną informatorką, pogwałciłem swoje osobiste tudzież zawodowe standardy i zawiodłem jako koordynator sekcji operacyjnej. Było źle. Nate dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nie tylko zawalił jako prowadzący, ale i przyprawił Benforda o kłopoty zawodowe. Ciekawe, jak to się skończy, pomyślał. Dwóch krzepkich osiłków w granatowych marynarkach, po wojskowemu ostrzyżonych tajniaków z Biura Bezpieczeństwa, wyprowadzi go z budynku i zerwie mu z klapy identyfikator? Pewnie tak, a kiedy zamkną się za nimi automatyczne drzwi, powita go słoneczny świat cywili, kraina bez szpiegów, tajemnic i bez Dominiki. – Dlatego musimy teraz przeanalizować skalę twoich wykroczeń – kontynuował Benford. – Nie licząc się z konsekwencjami, nie tylko pieprzyłeś się uparcie z naszą

najlepszą, najcenniejszą informatorką, ale i nie mogłeś albo nie chciałeś zataić przed nią druzgoczącej wiadomości o śmierci Marty’ego Gable’a, czego rezultatem jest to, co masz teraz w rękach: depesza, w której Diva zawiesza swoją działalność w chwili, kiedy rosyjski kret może objąć stanowisko dyrektora naszej agencji. Nate wstrzymał oddech. Nie śmiał wyskakiwać z żadnymi wyjaśnieniami. – Jednym z aksjomatów naszej profesji jest to, że pracujemy, opierając się na nabytym doświadczeniu. Nikt się z tym nie rodzi, każdy z nas musi się tego fachu nauczyć. W twojej zmąconej spermą karierze zawodowej roi się od wybitnych osiągnięć, ale teraz sprawiłeś nam kolosalny zawód. Dlatego zadaję sobie pytanie: Czy zdołasz się zrehabilitować? Możliwość rehabilitacji nie jest automatyczna, drugą szansę dostają tylko ci, którzy na to zasługują. Musieliśmy znosić wielu żałosnych nieudaczników, Gondorfa, Angevine’a, zadowolonych z siebie dyrektorów, którzy tylko czytali o operacjach, lecz nigdy ich nie prowadzili. – Benford zamyślił się z nachmurzonym czołem. Na ścianie za nim wisiało zdjęcie ośnieżonego muru z wypisanym kredą odwróconym znakiem „V”, miejsce sygnałowe w Moskwie z lat sześćdziesiątych. – Jesteś reformowalny, Nash? – spytał. – A konkretniej, czy warto dać ci możliwość rehabilitacji? – Patrzył na niego dwadzieścia sekund, testując go i poddając próbie jego nerwy. – Mów. Dobra, palancie, pomyślał Nate. To będzie najważniejsze zdanie reszty twojego życia. – Simon, Marty powiedział mi kiedyś, że agent CIA nigdy nie osiągnie wielkości, o ile co najmniej raz poważnie nie zawali. Nie będę się tłumaczył z moich błędów, bo znasz sytuację i wiesz, co łączy mnie z Divą. Jestem oddany jej i tej pracy. Wiesz też, co dotąd zrobiłem i na co jeszcze mnie stać, jeśli dostanę szansę. Pytasz, czy warto dać mi możliwość rehabilitacji. Cóż, to ty mi, kurwa, powiedz. Ale z całym szacunkiem, jeśli postawisz na mnie krzyżyk, będziesz jeszcze

większym dupkiem, niż powiadają. Chcę pracować i robić swoje, więc decyduj. Zostaję, czy mnie wyrzucasz? – Mówił szczerze, pytanie tylko, czy obraźliwy Benford przełknie tę niesubordynację. Wszystko będzie zależało pewnie od tego, co jadł na lunch. Nate czekał, aż spadnie topór. Benford potargał ręką już i tak zmierzwione włosy. – Masz jaja – mruknął. – Chryste, mówisz jak Al Gore. Dobra. Zjeżdżaj stąd i bierz się do roboty.

KLOPSIKI MARCHEWKOWE W SOSIE JOGURTOWYM Dokładnie odsączoną startą cukinię i marchewkę mieszamy z posiekaną szalotką, natką pietruszki, koprem i czosnkiem. Dodajemy mąkę i jajko, a kiedy utworzy się wilgotna pasta, doprawiamy do smaku. Formujemy z masy kulki i wciskamy do każdej oliwkę z solanki (kalamata, picholine albo niçoise). Kulkę rozpłaszczamy lekko na patelni i smażymy na oliwie z oliwek, aż się zezłoci. Podajemy na gorąco z sosem jogurtowym (mieszamy jogurt z roztartym czosnkiem, octem winnym z czerwonego wina i oliwą z oliwek).

23 Chrząkanie i stękanie

I właśnie tak Nathaniel Nash trafił do Orientu. Początkowo myślał, że ów przydział jest tylko formą ułaskawienia i wygnaniem, które ma odseparować go od Dominiki. Kiedy jednak wraz z Luciusem Westfallem poszedł na spotkanie z Elwoodem Holderem, szefem wydziału Chiny, i kiedy poinformowano ich, co się stało w Hongkongu, od razu wiedział, że to nie lada gratka, okazja tak niebywale lukratywna, że nawet Benford przyznał potem, iż potencjalne korzyści zdecydowanie przewyższały ryzyko prowadzenia działań operacyjnych na terenie Chin. Holder, stary marynarz, trzydziestopięcioletni weteran, daaih ban i czcigodny taipan, jeden z pierwszych agentów CIA w Chinach, mówił płynnie po mandaryńsku i umiał pisać zarówno uproszczonym, jak i tradycyjnym pismem chińskim, długopisem i pędzelkiem. Na ścianach jego gabinetu wisiały arkusze papieru ryżowego pokryte namalowanymi jego ręką zawiłymi logogramami. Luciusa zachwycił pewien wyjątkowo misterny zwój. – Sun Tzu, piąty wiek przed naszą erą – powiedział Holder, przesuwając palcami po papierze. – „We wszystkich sprawach wojskowych nikt nie jest cenniejszy niż szpieg, nikt nie powinien być hojniej wynagradzany ani pracować w większej tajemnicy”. – Wrócił do biurka, usiadł i odchylił się w fotelu. – Który z was to Nash? Nate skinął głową. Holder przeniósł wzrok na Westfalla.

– A ty jesteś nowym asystentem Benforda, tym z DW, tak? Powodzenia życzę i witamy w Dyrektoriacie Operacyjnym. Zauważ, że Sun Tzu nie powiedział, że „we wszystkich sprawach wojskowych nikt nie jest cenniejszy niż analityk”, ale przynajmniej pracujesz teraz z naszym Mrocznym Księciem. Lucius milczał; powoli przywykał do żargonu mięśniaków z tej części budynku. Holder, niski i krępy, miał rzadkie rudoblond włosy i wesołe niebieskie oczy – nosił ośmiokątne okulary w drucianej oprawce – które wszystko widziały i przestawały się skrzyć, ilekroć zaczynał mówić o „zdejmowaniu skalpów”, pozyskiwaniu informatorów z rozpoznania osobowego, czyli o czymś, co robił na całym świecie, od Cieśniny Tajwańskiej po Tyber. Zasłynął w 1985 roku, werbując trzydziestoletniego technika odpowiedzialnego za łączność telefoniczną w Sekretariacie Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin. W zamian za taśmy wideo ze wszystkimi trzydziestu jeden filmami z Elvisem Presleyem i podpisane zdjęcie AnnMargret technik wskazał skrzynkę przyłączową obsługującą Zhuan xian, zaszyfrowany system telefoniczny Dwunastego Stałego Komitetu Biura Politycznego KC. W skrzynce założono podsłuch, dzięki czemu tajne służby australijskie przez trzy lata zgromadziły niesamowitą ilość ściśle tajnych informacji. – Rezydentura w Hongkongu od tygodnia zasypuje nas zastrzeżonymi depeszami – powiedział Holder. – Dwanaście pilnych depesz w ciągu siedmiu dni. Ich szef to stary wyjadacz, zawodowiec najwyższej klasy. Nazywa się Barnabas Burns i zna Chiny jak własną kieszeń. Aha, tak przy okazji: nigdy, przenigdy nie mówcie mu „Barn”, bo wychodzi wtedy „Barn Burns”, czyli „płonie stodoła”, a on tego nie znosi. Przedstawiciel Australijskiej Tajnej Służby Wywiadowczej w Hongkongu zgłosił się do niego z pilną propozycją wspólnej operacji. Okazało się, że od pół roku ATSW przygląda się uważnie pewnemu wysoko postawionemu oficerowi ChALW, Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Facet nazywa się Tan Furen, ma stopień zhong jianga, odpowiednik naszego generała dywizji,

pochodzi z Kantonu i jest wielką fiszą w Zhongguó Rénmín Jiefangjun Huojiànjun, Siłach Rakietowych ChALW, SR ChALW, które od lat są najważniejszym celem naszych i nie tylko naszych służb wywiadowczych. SR ChALW zawiadują wszystkimi pociskami balistycznymi wystrzeliwanymi z ziemi i morza. Utrzymują je, remontują, i tak dalej. Holder otworzył teczkę w czarne paski. – Zachwyceni Australijczycy odkryli, że generał Tan lubi hazard i regularnie odwiedza kasyna w Makau: jest uzależnionym hazardzistą. Powszechnie wiadomo, że w Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej szerzy się korupcja. Płacisz pół miliona zielonych i zostajesz generałem, a kiedy już przypną ci gwiazdkę, zgarniasz trzy razy tyle z wziątek za kontrakty i zysków z lewych interesów. Wszyscy tam biorą w łapę jak jasna cholera. – Zatarł ręce, jakby poczuł zapach pysznej zupy w garnku na kuchence. – Generał Tan gra potajemnie za wojskową kasę, rzecz w tym, że przegrywa. Australijczycy go podliczyli: facet utopił w kasynach około miliona dolarów. Kiedy dowiedzą się o tym z ci Biura Politycznego, postawią go pod ścianą i rozstrzelają. – Skąd wiadomo, ile przegrał? – spytał Westfall. – ATSW to agencja mała, ale agresywna. Ma swoich ludzi we wszystkich kasynach. Do Makau przyjeżdża więcej hazardzistów niż do Las Vegas, są więc i tam. Twierdzą, że generał jest śmiertelnie przerażony i zdesperowany, i chcą, żebyście spróbowali go wyjąć. Damy mu pieniądze na pokrycie długów, gość zacznie współpracować z Australijczykami... – A oni podzielą się z nami urobkiem – dokończył Nate. – Milion dolarów to bardzo dużo pieniędzy. Jest tego warty? – Chętnie zapłacilibyśmy dwa razy tyle – odparł Holder. – Pozyskać kogoś z ich sił rakietowych to nie byle co. An ding zi, jak mówią Chińczycy, „wbić gwóźdź”. To są informacje wagi strategicznej. – Tan na to pójdzie? Holder kiwnął głową. – Współpraca albo kula w łeb, taki ma wybór. Ale jest pewien

problem. Australijczycy mówią, że to zatwardziały konserwatysta, wierny komuch. Nie da się wyjąć komuś z Zachodu, zwłaszcza ze Stanów. To skomplikowana sprawa, miàn zi, reputacja, utrata twarzy, wstyd i tak dalej. – Z tego, co mówisz, chyba nie bardzo może wybrzydzać – zauważył Westfall. – Na to by wyglądało, ale wielu z nich odrzuciło propozycję współpracy, woląc zachować twarz i iść do więzienia. Możecie mi wierzyć, sam straciłem kilku dobrych informatorów. Nalegałem, naciskałem i nic z tego nie wyszło. – Więc jak chcesz to rozegrać? – spytał Nate. Holder wskazał go palcem. – Nie ja, tylko ty. Benford zgłosił cię na ochotnika. A więc przydzielił mi tę fuchę jeszcze przed rozmową o odkupieniu grzechów, pomyślał z uśmiechem Nate. – Australijczycy przekazali nam jego dossier, a my dokładnie go prześwietliliśmy – ciągnął Holder. – W latach dziewięćdziesiątych generał był attaché wojskowym w Moskwie. Mówi trochę po rosyjsku i lubi Rosjan. W ChALW jest frakcja, która wciąż wierzy w bzdury o przyjaźni chińskorosyjskiej, i Tan najwyraźniej do niej należy. – Zaraz, zaraz, czy ja dobrze słyszę? – spytał Nate. – Będziemy działać pod obcą banderą? – Otóż to. Jako oficer SWR wyjmiesz Tana w Makau i zaoferujesz mu dyskretną sojuszniczą pomoc w zamian za dostęp do tajemnic SR ChALW. Australijczycy nie mają nikogo, kto mówiłby płynnie po rosyjsku i dałby radę to przeprowadzić. A Benford twierdzi, że mówisz jak moskwianin. Nate’owi przypomniało się, jak podczas przesłuchania irańskiego naukowca w Wiedniu odgrywał rolę rosyjskiego analityka nuklearnego z Zarządu X SWR. Pomysł Dominiki. Milion lat temu. – Tak, chyba nieźle – potwierdził. – Nie „chyba” ani „nieźle” – warknął Holder. – Masz, kurwa, mówić jak rodowity Rusek. Dă căo jing shé, wypłaszanie grzechotnika z trawy, tak to nazywa chiński wywiad. Tan

zwietrzy, że jesteś z CIA, i będzie po ptakach. Nie możesz się zdradzić. Wolelibyśmy tego uniknąć. – Postaram się. Australijczycy mnie kupili? – Szef podsunął im twoją kandydaturę i przeszedłeś – odparł z uśmiechem Holder. – Ukryjemy się pod ruską flagą, Tan zachowa twarz i będziemy mieli informatora w chińskich siłach rakietowych. Taki werbunek zdarza się raz na dziesięć lat. Pewnie uwielbia Lawrence’a Englisha i jego Wilderness of Mirrors, tak jak Benford, pomyślał Nate. – Jest tylko mały problem – wtrącił Westfall, urodzony praktyk analityk. – Jak go podejść w kontrolowanym przez Chińczyków Makau? – Australijczycy mają tam agenta, który urabia go już od dłuższego czasu. Ściągną go na rozmowę do cichej restauracji za miastem. Z operacyjnego punktu widzenia to nie takie trudne. Makau to same kasyna, Specjalny Region Administracyjny ChRL pod kontrolą kantońskiego wywiadu, który gra Pekinowi na nosie. Nie zrobią niczego, co odstraszyłoby turystów, bo turyści to dla nich okazja do lewego zarobku. – Więc powinno nam się udać, chyba że generał jest pod stałą obserwacją – powiedział Nate. – Dobra, załóżmy, że się zgodzi: co dalej? – Wyjmij go, a resztę zostaw nam – odparł enigmatycznie Holder, co znaczyło, że ma w Pekinie swoich ludzi i że Nate i Westfall nie muszą wiedzieć nic więcej. – W Hongkongu będzie cię ubezpieczał ktoś z ATSW. Westfall poruszył się niespokojnie na krześle. – Wiem, że jestem tu nowy, ale mam pytanie. To będzie przydział tymczasowy, a o ile wiem, w razie wpadki agenci z przydziałem tymczasowym nie mają ochrony dyplomatycznej, prawda? Mądrala. Nate lekko się skrzywił. – Nie ma układów doskonałych – odrzekł Holder. – Musimy spróbować. Nie możemy przepuścić takiej okazji, to za duża gratka.

Westfall szybko zamrugał. Holder wskazał oprawiony w ramkę zwój z chińskimi napisami. – Wiesz, co to znaczy? „Jeśli cię urażę, pomogę ci się spakować”. Konfucjusz. * Miasto Gelendżyk w Kraju Krasnodarskim, osiem tysięcy czterysta kilometrów na wschód od Langley, jest osłonięte od zachodu łańcuchem porośniętych lasem niskich gór, a od wschodu graniczy z błękitną Zatoką Gelendżycką, o tej porze roku spokojną i gładką jak tafla szkła. U stóp schodów prowadzących na pokład suchoja 100 Dominikę powitała jasnowłosa hostessa. Zerkając ukradkiem na prawie niedostrzegalnie utykającą, oszałamiająco piękną ciemnowłosą kobietę, natychmiast stwierdziła, że nowo przybyła jest ubrana po europejsku. Leciała „na przylądek” – nikt z miejscowych nie powiedziałby na głos „do pałacu Putina” – co znaczyło, że jest kimś ważnym. Szyty na miarę żakiet, buty i kosztowne okulary przeciwsłoneczne wskazywały jednak, że nie przyjechała tu z jakiegoś moskiewskiego ministerstwa ani nie jest jedną z tych nabotoksowanych „pań do towarzystwa”, które zwożono tu na partyjne weekendy, bo większość z nich gustowała w strojach z cekinami i piórami. Ludzi niedających się zakwalifikować do znajomej kategorii uważa się w Rosji za niebezpiecznych i daje im się święty spokój, dlatego hostessa milczała. Zaprowadziła poważną piękność do luksusowego śmigłowca AW139, zaczekała, aż kobieta usiądzie w miękkim fotelu i zapnie pas, zamknęła drzwi, przesunęła w dół dźwignię zabezpieczającą, stanąwszy na baczność, pomachała jej na do widzenia, a gdy zaczęły obracać się wirniki, przytrzymała ręką toczek i szybko uciekła. Śmigłowiec wystartował, przechylił się mocno, wyrównał i po dziesięciu minutach lotu wzdłuż skalistego wybrzeża znów

skręcił ostro nad lesistym półwyspem, kończącym się kamiennym urwiskiem opadającym stromo do morza. Za drzewami mignął okazały włoski pałac, z dwóch stron otoczony rozciągającymi się na wszystkie strony geometrycznymi ogrodami francuskimi. Pałac Putina. Gdy obniżyli lot, ukazały się biegnące przez las ścieżki prowadzące do kilkunastu dużo mniejszych domów, z których kilka przycupnęło na krawędzi klifu. Kiedy wylądowali, inna hostessa z podkładką do pisania w ręku, niska, ciemnowłosa i ponura, usiadła z nią na tylnej kanapie wózka elektrycznego, za plecami dwóch napakowanych ochroniarzy w ciemnych garniturach. Ponieważ jej nowy patron Władimir, czyli „Wowa” – było to pieszczotliwe zdrobnienie zarezerwowane dla matek, babek i kochanek – podarował jej luksusową daczę, posłuchała rady Gorelikowa i przyleciała tu na weekend, żeby obejrzeć swój nowy dom i oficjalnie przyjąć hojny dar. Prezydent uprzedził ją, że pod koniec jesieni, gdy na południowym wybrzeżu Morza Czarnego panuje wspaniała pogoda, odbywa się tu doroczna gala. „Czwartego listopada przyjaciele i koledzy przyjeżdżają na przylądek, żeby uczcić Dzień Jedności Narodowej”, powiedział. To tradycyjne święto, przywrócone w 2005 roku i upamiętniające zwycięstwo Rosjan nad polskimi najeźdźcami w 1612 roku – ot, dodatkowy dzień wolny od pracy, w którym składano kilka wieńców pod pomnikami bohaterów – podbijało ranking popularności władzy i było asumptem do dwudniowych bachanaliów w pałacu Putina. „Mam nadzieję, że pani przyjedzie, choćby ze względu na piękną okolicę”, dodał z uśmiechem doprowadzonym do perfekcji przez Kaligulę. – Niech pani jedzie i się rozejrzy – radził dyskretnie Gorelikow, zacierając ręce. – Podarował pani daczę, zazdrośnicy pękną z wrażenia. – Jego niebieska aureola szybko pulsowała. – Założą oczywistą oczywistość i będą się pani bali. Urabia mnie, pomyślała, szykuje na stanowisko dyrektorki SWR. Ciekawe, kiedy zostanie moim alfonsem. Okazało się, że dacza – jej dacza – jest dwupiętrową betonową willą w eleganckim skandynawskim stylu, pełną

elementów z nierdzewnej stali i białych skórzanych foteli. Na parterze mieścił się hol, salon z rozsuwanymi szklanymi drzwiami prowadzącymi na taras z widokiem na zbocze klifu i morze, oraz nowocześnie urządzona kuchnia, biała i błyszcząca od chromu. Najwyższe piętro prawie w całości zajmowała przestronna sypialnia z olbrzymim łożem, panoramicznym oknem oraz balkonem, a na piętrze pierwszym były dwie sypialnie dla gości i mała cedrowa bania, rosyjska łaźnia. Wychyliwszy się za balustradę, Dominika zobaczyła krętą kamienną ścieżkę, która tuląc się do skalnego klifu, biegła w dół do usłanej głazami plaży siedemdziesiąt metrów niżej. Willa stała na samej krawędzi urwiska, tak że taras dosłownie wisiał w powietrzu. Boże, jak tu pięknie, pomyślała. Rozsunęła drzwi, a gdy do pokoju wpadł zapach morza i sosen, zdjęła buty, pootwierała wszystkie szafki, poskakała na łóżku, a potem zdjęła kostium, wyszła na taras i w samej bieliźnie położyła się na szezlongu, żeby nacieszyć się ciepłym październikowym słońcem. W małej lodówce znalazła butelkę gruzińskiego szampana, nalała sobie kieliszek i znów usiadła na tarasie, patrząc na odległy horyzont i wsłuchując się w granie cykad na drzewach. W pobliżu nie dostrzegła żadnych innych domów ani zabudowań, nie słyszała żadnych ludzkich odgłosów. W Moskwie było już zimno i dachy domów pokrywał pierwszy szron. Tu wciąż panowało lato. Tak, to był prawdziwy luksus i przywilej, od zasnutej całunem spalin stolicy dzielił ją cały wszechświat. Gdy cieniutkie białe firanki zatańczyły w podmuchu morskiej bryzy, weszła do wyłożonej szarymi kafelkami kabiny prysznicowej, wciągnęła zapach różanego mydła, puściła gorącą wodę i odwróciła się przodem do drzwi, wyobrażając sobie, że stoi przed nią Nate, że ją namydla, ale zamiast Nate’a, zobaczyła Błochina, jego mokrą gębę i zakrwawione łapy. Potrząsnęła głową i choć zalewały ją strugi gorącej wody, nagle zadrżała z zimna i zamknęła oczy. Rozgoryczona uświadomiła sobie, że ta nowoczesna willa na skraju urwistego klifu to jedna wielka lipa, bajer, zakłamanie

i obłuda. Babcia z Sankt Petersburga opowiadała jej ukradkiem historie z Biblii, zwłaszcza te o czyhających na ludzi pokusach – ta dacza była jak srebrny pałac, którym szatan kusił św. Antoniego na pustyni. Dom za wierność, dyrektorski stołek w SWR za sumienie, wsparcie siłowikow za duszę – oto, jak wyglądał plan Putina. Stała w kabinie, drżąc i ociekając wodą. Willa poszarzała nagle i zbrzydła, słońce stało się zbyt jaskrawe i wścibskie, granie cykad brzmiało teraz jak natrętne brzęczenie. Przyjechała tu z ciekawości, żeby obejrzeć daczę, przyjąć podarunek i uciec od zwieńczonych blankami murów Kremla. Ale wiedziała już, że tu nie odpocznie, nie w tym betonowym pudle. Przetrwa jakoś tę noc, a jutro pierwszym samolotem wróci do Moskwy. W długim lekkim swetrze i butach na płaskich obcasach wyszła o zmierzchu na dwór, kamienną ścieżką ruszyła w stronę pałacu i już zza drzew zobaczyła, że we wszystkich oknach palą się światła: służba przygotowywała się do wielkiej gali z okazji Dnia Jedności. Idąc, w gasnącym świetle dnia dostrzegła też czerwonawy ognik papierosa w lesie, jeden, a zaraz potem drugi: na terenie posiadłości roiło się od strażników. Na skrzyżowaniu ścieżek siedział rosły mięśniak na elektrycznym wózku, który bez słowa czy choćby skinienia głową długo odprowadzał ją wzrokiem. Osobiści ochroniarze Putina należeli do SBP, Prezydenckiej Służby Ochrony, autonomicznej jednostki FSO, Fiedieralnoj Służby Ochrany, zreorganizowanej agencji podlegającej tylko prezydentowi i przeznaczonej wyłącznie do ochrony Federacji Rosyjskiej, czyli do wykonywania zadań zlecanych jej przez siłowikow. Krążyły plotki, że pozornie zblazowany prezydent boi się zamachu, że jada tylko sprawdzone przez testerów jedzenie z zapieczętowanych plastikowych pojemników i że jego najbardziej zaufani ochroniarze to nieokrzesani milionerzy-nuworysze, którym w nagrodę za wierną służbę podarował udziały w kontrolowanych przez państwo spółkach naftowych, przemysłowych i kolejowych. Prezydent, przywódca państwa dysponującego bronią nuklearną i rakietami

kosmicznymi, bał się zamachu politycznego dokładnie tak samo, jak carowie jedwabnego sznura, który mógł zacisnąć się nagle na ich szyjach – zastanawiała się, czy Putin dostrzega tę gorzką ironię. Bo zamachu bał się nawet Stalin. Często cytowano jego słynne słowa: „Pamiętacie cara? No właśnie, a ja jestem jak car”. Nienagannie utrzymany wewnętrzny dziedziniec pałacu był olbrzymi. Na środku bulgotała marmurowa fontanna, wzdłuż okien na piętrze ciągnęły się sznury rozwieszonych na słupach białych lampek. Skierowano ją do prywatnej sali jadalnej, gdzie czekała milcząca kelnerka ze spuszczonymi oczami. Menu miało kilkadziesiąt stron i zawierało potrawy ze składnikami, jakich nie widywało się w całej Rosji, nawet w pięciogwiazdkowych restauracjach w Moskwie czy Sankt Petersburgu. Wybrała carpaccio z tuńczyka, z grejpfrutem i koprem włoskim, takie jakie jadła kiedyś w Rzymie. Chciała sprawdzić, czy go nie zepsuli, lecz okazało się, że nie. Cieniutkie jak papier płatki tuńczyka, oprószone koprem, skropione oliwą z oliwek i octem balsamicznym, podano na dużym, dobrze schłodzonym talerzu. Carpaccio było przepyszne. Czuła się trochę głupio, siedząc samotnie w pustej sali, ale pałac i cały kompleks – w tym amfiteatr, klub spa, kino, dwa baseny, kryty i otwarty, biblioteka i wielki taras z grillem – zdawał się zupełnie opustoszały: była to cisza przed burzą, listopadowym najazdem tabunów gości. Czekał ją powrotny spacer do daczy pod czujnym okiem kryjących się w lesie strażników i łóżko. Jak zwykle wieczorem, pomyśli o swoim Niejtie i będzie żałowała, że jej ukochany nie leży na balkonowym szezlongu, pracując nad księżycową opalenizną. Wstała i właśnie szła przez hol w stronę wyjścia, gdy usłyszała, że ktoś woła ją silnie akcentowaną ruszczyzną. – Izwienitie, jest’ li u was... czasy? – W otwartych drzwiach stał dwudziestokilkuletni chłopak o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Nieogolony, w roboczej koszuli i dżinsach, szczupły, lecz dobrze umięśniony, miał lekko zaczerwienioną twarz, pełne, kobiece usta i silne ręce, którymi przytrzymywał

się futryny. Intuicja kazała jej odpowiedzieć po angielsku. – Na lewej ręce ma pan zegarek, narzędzie najczęściej używane do mierzenia upływającego czasu. Mężczyzna posłał jej tysiącwatowy uśmiech; musiała przyznać, że nawet czarujący. – Boże, mówi pani po angielsku! – wykrzyknął. – Mój rosyjski jest straszny. Chciałem spytać, czy miałaby pani czas wpaść do nas na drinka. – I kolejny uśmiech, jasny, nieco frywolny i cherubinkowaty. Zaintrygowana podeszła do niego i zerknęła za drzwi. Stołówka dla personelu. Przy stole pełnym talerzy i kieliszków siedziało dwóch innych mężczyzn i dwie kobiety. Wśród brudnych naczyń stały cztery butelki po winie i przepełniona popielniczka, bo wszyscy palili. Cała czwórka uśmiechnęła się do niej – okazało się, że są z Polski – a ten, który ją zaczepił, podał jej kieliszek wina. Przedstawiła się mgliście jako jedna z organizatorek zbliżających się uroczystości. Czarujący chłopak miał na imię Andrzej i był szefem ekipy z Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Przedstawił swoich kolegów i koleżanki, ludzi bardzo miłych, inteligentnych i ciekawych. Wszyscy mówili naraz, nowe pokolenie Polaków dobrze znających angielski (odkąd Sowieci wycofali się do Rosji, dzieci z krajów Europy Wschodniej nie musiały już uczyć się rosyjskiego). Wynajęci przez tak zwane Rosimuszczestwo, Federalną Agencję do spraw Zarządzania Majątkiem Państwowym, mieli odnowić pałacowe freski, sufitowe i ścienne, ponieważ rury zaczęły pękać albo przeciekać już podczas budowy głównego gmachu rezydencji. Dominika pomyślała, że jest to znakomita metafora na całą Federację: jeszcze nie ukończona, a już zepsuta. Pracowali w opustoszałym pałacu pod okiem patrzących wilkiem ochroniarzy i czepialskiego brygadzisty. Nie mogli nigdzie wychodzić i byli coraz bardziej rozdrażnieni. Nie bali się mówić głośno i otwarcie.

– Te freski są straszne. – Anka, blondynka, z trudem stłumiła śmiech. – Namalował je jakiś malarz z Sardynii – dodał z powagą Stefan. – Tylko Rosjanie uważają, że są ładne. Anka uciszyła go klepnięciem w ramię. Dominika uśmiechnęła się, żeby pokazać im, że komentarz Stefana jej nie uraził. – Rosyjscy hydraulicy łączyli rury, jak Sardyńczycy farby – powiedział Andrzej. – Prawie wszystkie popękały, woda zniszczyła mnóstwo paneli, a my mamy naprawić tynk i odtworzyć malowidła. Zaciekawiona Dominika upiła łyk wina. Siedząc przy stole z młodymi Polakami – przed ich krajem, kiedyś sowieckim satelitą, otwierała się nowa przyszłość i nieograniczone możliwości – pomyślała o swojej matce w malutkim państwowym mieszkaniu ze spurchlonymi od gorąca brudnymi tapetami i wiecznie letnimi kaloryferami, o zdjęciu swojego nieżyjącego już ojca stojącym na półce obok fotografii przedstawiającej mamę na wielkiej scenie Moskiewskiego Konserwatorium Muzycznego, którą zrobiono, gdy ze skrzypcami pod pachą kłaniała się publiczności, o drewnianym pudełku na parapecie za oknem, które zimą chłodziło jedzenie lepiej niż najlepsza lodówka, o malutkim stole i otwartej puszce sardynek w oleju z drobnymi brązowymi plamkami, o piętce czerstwego czarnego chleba posmarowanej smalcem, zamiast masłem. Oto prezydencka hojność, oto, co Putin dawał ludziom, podczas gdy freski na ścianach jego pałacu spływały wodą. – Długo tu jeszcze będziecie? – spytała. – W listopadzie jest wielkie święto, wszyscy się przygotowują. Polacy przewrócili oczami. – Wiemy, wiemy – odparł Stefan. – Ten zalatujący potem brygadzista ciągle nas pogania. Ale zniszczenia są za duże i pewnie będziemy musieli ściągnąć więcej ludzi z Warszawy. Rosjanom to wisi, za wszystko zapłacą. Podobno sam Putin tu mieszka. Dominika puściła do niego oko.

– Lepiej w to nie wnikać. Polacy wybuchnęli śmiechem i zrobiło się jeszcze weselej. Kieliszek wina później Andrzej spytał ją, czy chciałaby obejrzeć freski, które odrestaurowywali. Wspaniałymi krętymi schodami weszli na górę, gdzie ciągnął się labirynt długich korytarzy o wysoko sklepionych malowanych sufitach. Paliły się wszystkie światła, ale pałac zdawał się opuszczony. Gdzie przepadła ochrona? Pod jedną z zabezpieczonych plastikowymi płachtami ścian stało aluminiowe rusztowanie. Andrzej podszedł bliżej i skupiony przesunął długim palcem po tynku. – To tylko mechaniczna konserwacja, kwestia odnowienia zniszczonego pigmentu. Ma się nijak do prac nad freskami ołtarzowymi Giotta z tysiąc trzysta piątego roku. Absolutnie nijak. – Rozbłysły mu oczy. Odwrócił się, zobaczył, że Dominika na niego patrzy, i lekko się zaczerwienił. – Szkoda, że nie widziałaś, jak to wyglądało, jakie to było wyjątkowe. Odtwarzanie każdego pociągnięcia pędzlem, usuwanie kilkusetletniej warstwy brudu, chwila, kiedy widać wreszcie błękit, który Giotto stworzył własnymi rękami. Czysta magia. – Mówiąc, wstydliwie unikał jej wzroku. Złociste liście błyszczące w jaskrawym świetle, ciężkie żyrandole, niekończące się korytarze, kunsztownie zdobione ceramiczne misy w przeszklonych szafach, jedwabne kotary przewiązane atłasowymi sznurami – przechodzili z jednej wspaniałej sali do drugiej. W pewnej chwili Andrzej położył jej rękę na ramieniu, przekrzywił głowę i otworzył masywne podwójne drzwi. Weszli do olbrzymiej sypialni o pozłacanym suficie, komnaty misternie wyłożonej parkietem. Stało w niej łoże z wysokim baldachimem i brokatowymi draperiami i antyczne meble. Byli w sypialni Króla Słońce. – Naprawialiśmy te medaliony. – Andrzej zadarł głowę. – Prezydencki buduar. I co ty na to? – Wspaniały, prawda? – odparła wymijająco; pomieszczenie mogło być w jakiś sposób monitorowane. Andrzej nachylił się ku niej. – Moim zdaniem to obrzydliwe – powiedział szeptem. – Nikt

nie powinien tak mieszkać, nie w kraju, gdzie ludzie nie mogą związać końca z końcem. – Wyprostował się i spojrzał na nią z uśmiechem. – Ale co ja tam wiem. Jestem tylko zwykłym konserwatorem zabytków. Godzinę później jego szczupłe ciało błyszczało w smugach księżycowego światła wpadającego przez szczeliny w żaluzjach przeszklonych drzwi daczy. Dominika leżała na nim: miała spocone plecy, rozrzucone włosy i podgięte palce u stóp. – Jak na konserwatora zabytków całkiem sporo umiesz – wysapała. Wszystko stało się tak szybko, że straciła kontrolę. Nie: celowo nie chciała tego kontrolować. Andrzej odprowadził ją do daczy i przyjął zaproszenie na kieliszek szampana. Była zdenerwowana. Bogactwo pałacu przyprawiło ją o mdłości, te wszystkie złote liście utkwiły jej w gardle. Jej nowe życie wypełniał chaos. Osaczał ją toksyczny czar Gorelikowa, zachłanność Putina, nieustająca presja związana z tym, że jest szpiegiem, mizantropia Benforda, wypełniający serce smutek po Gable’u, mglista tęsknota za Nate’em i w końcu poczucie – niech to szlag! – że jest sama, zawsze sama, że ciągle nękają ją rozkazy i zadania, każde ważniejsze, pilniejsze i bardziej niebezpieczne od poprzedniego. Kreml wciąż był siedliskiem złodziejskich uzurpatorów, spasionych świń, które z każdym rokiem i każdym skradzionym rublem skazywały Rosję na ubóstwo większe niż syberyjska tundra. Spasione świnie i ten świński pałac. Powinni trafić do skotobojni, do rzeźni. Zakręciło jej się w głowie. Podeszła do Andrzeja, objęła go za szyję, musnęła ustami jego usta – ani przez chwilę nie pomyślała, że zachowuje się jak jaskółka, ani przez chwilę nie pomyślała, że całym sercem kocha Nate’a – i przestały ją obchodzić konwenanse: pragnęła jedynie namiętności, dotykania jego rozedrganych pośladków, jego smaku i zapachu, więc oplótłszy go nogami, całowała go, aż pękły wszystkie rury, aż stopiły się wszystkie freski i zadrżały jej nogi. Potem było jej przykro, że za mocno ugryzła go w dolną wargę. Andrzej nie wiedział, kim Dominika jest ani co się właściwie

stało, lecz pradawny instynkt przetrwania zakorzeniony w przedniej części jego mózgu podszepnął mu, że lepiej będzie nie zostawać u niej na noc. Dominika nie zaprotestowała, kiedy wyszedł na palcach z sypialni. Potrzebowała czegoś, co bratok nazwał kiedyś „zmianą pozycji na horyzontalną”. Bratok. Pomyślała o nim i znów uświadomiła sobie, jak bardzo jej go brakuje. Pomyślała także o pozbawionym twarzy waszyngtońskim krecie, który, jeśli Benford go nie złapie, przeczyta wkrótce jej nazwisko na liście tajnych rosyjskich agentów i w Moskwie na wszystkie strony rozjadą się czarne furgonetki FSB. Mężczyźni o psich twarzach będą dzwonić do drzwi, wyciągać podejrzanych na schody, wpychać ich do samochodów i wieźć ich do Lefortowa, gdzie nieszczęśnicy szybko przyznają się do winy. Zastanawiała się, czy nie pora zacząć sypiać w ubraniu, bo nie chciała, żeby wywlekli ją na ulicę w nocnej koszuli.

CARPACCIO Z TUŃCZYKA Chłodzimy w lodówce talerz o dwudziestopięciocentymetrowej średnicy. Kroimy tuńczyka na cieniutkie plasterki, rozbijamy je tłuczkiem pod plastikową folią, układamy na talerzu i wstawiamy do lodówki. Bulwę kopru włoskiego kroimy na jak najcieńsze plasterki, solimy i mieszamy z pokrojonym i pozbawionym błonki grejpfrutem. Ucieramy na drobno imbir i posypujemy nim plasterki tuńczyka. Na środku talerza układamy w kopczyk plastry kopru z grejpfrutem i posypujemy posiekaną szalotką oraz nacią kopru. Spryskujemy oliwą z oliwek, octem balsamicznym i przyprawiamy solą morską. Podajemy natychmiast po przygotowaniu.

24 Mięta

Podróż do Hongkongu łączyła się z koniecznością noclegu w Los Angeles. Przepisy wprowadzone wraz z nastaniem ery lotów komercyjnych wymagały, żeby wszyscy amerykańscy pracownicy państwowi latali liniami amerykańskimi i tym samym je wspierali – niestety na koszt podatnika. Nieuchronnie zaowocowało to nie tylko wyższymi cenami biletów, ale i niewygodnymi rozkładami lotów, fatalnymi trasami i połączeniami. Ale ponieważ zasada była żelazna, Nate miał wylądować w Los Angeles przed południem i spędzić cały dzień, obijając się po mieście. I wtedy przypomniała mu się Agnieszka Krawczyk i bielutkie jak śnieg pasemko jej włosów. Od misji w Sewastopolu wymieniali się czasem mejlami i odbyli dwie czy trzy niezręczne rozmowy telefoniczne. Agnieszka chciała przyjechać do niego do Waszyngtonu, ale spławił ją ze względu na spotkania operacyjne z Dominiką. Ostatnio kontaktowali się trochę częściej i snuli mgliste plany odwiedzin. A potem wyskoczyła nagle fucha w Hongkongu. Agnieszka osiedliła się w Palos Verdes w południowej części Los Angeles, na wpół wiejskich przedmieściach pełnych falujących wzgórz i skalistych klifów morskich porośniętych eukaliptusami, cynamonowcami i drzewami pieprzowymi, w okolicy zamieszkanej głównie przez artystów, podstarzałe dzieci kwiaty z lat sześćdziesiątych i tysiąc dzikich pawi indyjskich. Miała wygodny drewniany domek z dwiema sypialniami, kamiennymi kolumnami podtrzymującymi dach frontowego ganku i doniczkami w oknach. Ponieważ w Polsce

zdobyła odpowiednie kwalifikacje, muzeum Getty’ego w Brentwood zatrudniło ją w charakterze konserwatorki; specjalizowała się w restaurowaniu szesnastowiecznych włoskich paneli ołtarzowych. Kiedy Nate zadzwonił do niej z wiadomością, że będzie w Los Angeles, i zaprosił ją na lunch, powiedziała, żeby przestał się wygłupiać, następnie oświadczyła, że odbierze go z lotniska, nakarmi i przenocuje, a rano odwiezie z powrotem tam, gdzie go odebrała, żeby zdążył na następny samolot. Taki przedstawiła mu plan i nie chciała słyszeć o żadnych „ale”. Jak na profesjonalistkę przystało, nie spytała go, gdzie i po co leci. Nate’em miotały sprzeczne uczucia. Wiedział, że skuteczność udzielonego przez Benforda ułaskawienia zależy od tego, czy będzie grzeczny i czy uda mu się zwerbować generała Tan Furena w Makau. W końcu doszedł do wniosku, że przystanek w Los Angeles i spotkanie z Agnieszką nie naruszy warunków rozgrzeszenia, mimo to wciąż bał się, że Benford uzna to za recydywę. Podobną walkę toczył ze sobą w sprawie Dominiki. Benford zionął ogniem, a ona nie chciała nawet słyszeć o ucieczce na Zachód, zanim zdarzy się rzecz nie do pomyślenia i ją złapią – czy w tej sytuacji wszystko było między nimi skończone? Czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczą, nie mówiąc już o tym, że będą razem? Kochał ją, to się nie zmieniło, lecz musiał stawić czoło ewentualności, że Dominika kiedyś wpadnie – choćby przy skrzynce kontaktowej, podczas zostawiania czy odbierania wiadomości – że Rosjanie postawią ją przed sądem, skażą i stracą w lochach więzienia śledczego na Butyrkach. Zażenowanie po ostatnich gafach ustąpiło miejsca poczuciu samotności i potrzebie rozmowy z przyjacielem. Gable nie żył. Benford był nieprzystępny, a Forsyth miał swoje własne problemy jako szef wydziału. Więc może spotkanie w Los Angeles rozplącze jego zawikłane uczucia? Agnieszka była inteligentna, odważna, wyrozumiała, trzeźwo myśląca i choć dobijała pięćdziesiątki, niesamowicie seksowna. Znała tę pracę, znała życie. I sądząc po tym, jak zareagowała na jego telefon, wciąż go lubiła. Dlatego

nie mógł się już doczekać, kiedy ją zobaczy i spędzi z nią trochę czasu jak przyjaciel z przyjaciółką. * Leżała w kolorowym, ręcznie tkanym meksykańskim hamaku zawieszonym pod wystającym okapem domu, na małym podwórku tonącym w blasku księżyca. Skwierczące i cuchnące benzyną bambusowe pochodnie rzucały migotliwe cienie na wyłożone kamiennymi płytami patio, na paprocie, kaktusy i kwitnące w ogródku krzewy. Scena byłaby bardziej idylliczna, gdyby Agnieszka nie leżała nago, z palcami u nóg wczepionymi w sznury hamaka i szeroko rozsuniętymi udami, bujając się jak na huśtawce i z każdym bujnięciem w dół uderzając kością łonową w równie nagiego Nate’a, który stał pół metra od niej, napinając mięśnie, celując i rozpaczliwie obliczając trajektorię tudzież odchylenie toru przed kolejnym dokowaniem. Z głową zwisającą po drugiej stronie hamaka Agnieszka co chwilę jęczała po polsku „mocniej, mocniej!”, ale dobrze, że tego nie rozumiał, bo gdyby zastosował się do jej poleceń, straciłby równowagę i wpadł do ozdobnej sadzawki z rybami. Potem, już w krótkim kimonie z paskiem, pokazała mu drewniany panel, część florentyńskiego ołtarza z 1534 roku, nad którym mógł pracować uczeń samego Michała Anioła. Miała nieprzekraczalny termin i pozwolono jej zabrać zabytek do domu. – Tracisz przeze mnie czas – powiedział. Agnieszka uśmiechnęła się, pokręciła głową i położyła mu ręce na ramionach. – Michała Anioła widzę codziennie. Jesteś tu ze mną, w moim małym domku, i nic innego się nie liczy. Pamiętasz, co ci powiedziałam w Rumunii, to o mięcie? Coś do ciebie czuję. – Odgarnęła mu włosy z czoła i pocałowała go, najpierw delikatnie, potem bardziej namiętnie. Nagle przestała i spojrzała mu w oczy. – Czy w twoim życiu wciąż ktoś jest? Ta

kobieta? Tak, widzę, że tak. Ciągle nosisz ją w sercu. Już zapomniał, jak bardzo jest spostrzegawcza. Nie bez przyczyny miała we włosach białe pasemko leśnej czarownicy. – To bardzo trudny układ – odparł. – Pracowaliśmy razem i coś nie wypaliło. Naraziłem ją na niebezpieczeństwo i nie mogę sobie tego darować. – Mam nadzieję, że nic jej nie grozi – powiedziała cicho Agnieszka. – Tak, brakuje mi tego, tych emocji. Tęsknię za starymi znajomymi, tęsknię za Polską. – Umilkła. – Ale już cię o nią nie zapytam. Cieszę się, że przyjechałeś. Jesteś głodny? Chodź, zobaczysz, jak gotuję. Poszli do kuchni, gdzie szybko przyrządziła pieczonego w folii łososia i polską sałatkę z ogórków, tak zwaną mizerię, bo kiedyś była podstawowym produktem spożywczym chłopów. Usiedli w ogródku, w świetle pochodni, i kiedy jadł, przyglądała się jego twarzy. Za ogrodzeniem rozległ się przeraźliwy krzyk pawia, przyprawiający o dreszcz zew godowy, sopranowy trel, który brzmiał jak „pomocy, pomocy!”. – Ostatni raz słyszałem ten krzyk w lesie na północy Grecji, podczas spotkania z kimś bardzo wyjątkowym – powiedział. – Omal nie umarłem ze strachu. Agnieszka nachyliła się ku niemu z rękami pod brodą. – Chyba niełatwo cię wystraszyć. – Nie wiem. Wydaje mi się, że łatwiej niż kiedyś, kiedy byłem młodszy. Pewnie dlatego, że doświadczenie uczy ostrożności. – Mnie też się boisz? – spytała. – Nie, jesteś cudowna. – Z jej błyszczących oczu biło głębokie uczucie i wezbrała w nim fala czułości. – Byłoby miło, gdybyś przyjechał kiedyś na dłużej, na urlop – powiedziała. – Przemyciłabym cię do muzeum i pokazała panele medycejskie, są naprawdę przepiękne. – Wciąż patrzyła mu w oczy, czekała na jego reakcję. – Bardzo bym chciał – odrzekł. – Ale obiecaj, że zdejmiesz ten hamak. Chyba pękł mi grzebień biodrowy. – Grzebień? Na biodrze? Co to takiego? Nate wstał i pokazał jej siniaka.

– Widzisz? Hamak odpada, definitywnie. Bardzo cię proszę. – To przeze mnie? O mój Boże, jak mogę ulżyć ci w bólu? – spytała z teatralnym zatroskaniem. Pocałował ją, a ona przytuliła się do niego, musnęła ustami jego szyję i lekko zagryzła dolną wargę. Wziął ją za rękę, zaprowadził do sypialni, a gdy opadła na łóżko, stanął przed nią i powoli rozpiął pasek. Za ogrodzeniem wciąż krzyczał paw. „Pomocy, pomocy!”. – Chyba wiem, jak on się czuje – powiedziała, rozchylając poły kimona. * Na lotnisku Chek Lap Kok wsiadł do ekspresowego pociągu i jadąc, podziwiał przez okno szmaragdowe laguny i ciemnozielone wierzchołki wysp rozrzuconych na Morzu Południowochińskim. Na lśniącym dworcu głównym w Hongkongu było jak w wielkim, zdyscyplinowanym ulu. Na pasażerów czekał rząd wiśniowych taksówek z automatycznie otwieranymi tylnymi drzwiami – wystarczyło nacisnąć guzik – co uznał za równie chińskie jak powitanie obcokrajowca uprzejmym pokłonem. Taksówka przemknęła przez tętniącą życiem dzielnicę handlową, gdzie roiło się od przechodniów i kurierów pchających wózki ze stertami pudeł. Potem wjechali na stromą i krętą Garden Road i z piskiem opon zatrzymali się przed amerykańskim konsulatem, trzypiętrowym betonowym gmachem z kwadratowymi, przyciemnionymi oknami i amerykańską flagą zwisającą bezwładnie w wilgotnym powietrzu. Wsunął paszport w szparę pod okienkiem recepcjonistki, zatrudnionej przez służbę zagraniczną mieszkanki Hongkongu, a ta przepuściła go dalej, na pierwszy posterunek strażników z piechoty morskiej, gdzie paszport został ponownie obejrzany przez młodego, surowego i uzbrojonego żołnierza w letnim mundurze typu „C”, starannie wyprasowanej koszuli w kolorze

khaki i krawacie. W holu przejęła go młoda kobieta, która przeprowadziwszy go przez grube, stalowe drzwi, wsiadła z nim do windy. W windzie otaksowała go kątem oka, przedstawiła się jako „osobista sekretarka szefa”, po czym, już na trzecim piętrze, nacisnęła czerwony guzik. Kolejne drzwi, też grube i stalowe, otworzyły się z elektrycznym jękiem i weszli do wielkiego kontenera, którego ściany i podłogę wyłożono szaroniebieską wykładziną, dźwiękoszczelnego pomieszczenia, odpornego również na podsłuch elektroniczny. Ponieważ w środku było chłodno i sucho, pracujący przy kilkunastu biurkach ludzie siedzieli w lekkich swetrach. Barnabas Burns, szef rezydentury w Hongkongu, zajmował największy boks w rzędzie zaopatrzonych w rozsuwane drzwi klatek, ciasnych jak kajuty na statku i zupełnie nieporównywalnych z gabinetami szefów rezydentur w okazałych europejskich ambasadach – była to jedna z niedogodności wymuszonych koniecznością pracy na terenie kontrolowanym przez Chiny. Burns miał pięćdziesiąt lat, stalowoszare włosy, kwadratową szczękę i żylaste ręce widoczne spod podwiniętych rękawów koszuli. Krzepki i dobrze zbudowany, wyszedł zza biurka, mocno uścisnął Nate’owi dłoń, wskazał mu małą kanapę pod ścianą, rzucił butelkę wody z lodówki w kącie boksu, a potem usiadł obok niego i wyciągnął nogi. Na wpół Marlboro Man, na wpół James Bond, pomyślał Nate, upijając łyk wody. – Powinienem postawić ci piwo, ale nie ma jeszcze piątej – powiedział. – Jak lot? W porządku? Nie rzucało? Nate pokręcił głową. – Dostaniesz ładne mieszkanie przy Old Peak Road, zaraz za ogrodem botanicznym. Cały czas w dół, krótkim spacerkiem przez zoo, a mają tam nawet lamparta. Rano to betka, ale wieczorem będziesz miał pod górę i koszula przesiąknie ci potem. Przyzwyczaisz się, w Hongkongu wszyscy się pocą. – Jestem tu pierwszy raz. Z tego, co dotąd widziałem, wypatrywanie ogona na ulicy musi tu być cholernie trudne. Burns roześmiał się.

– Fakt. Elwood Holder z wydziału Chiny mówi, że swoje szlify zdobyłeś w Moskwie, ale Hongkong jest wyjątkowy. To wielowarstwowe środowisko miejskie, w którym roi się od ludzi i kamer. Trzeba je wyczuć. Przejdź się i sprawdź, sam zobaczysz. – Jasne, tak zrobię. Dobra, co z tym generałem? Ile mamy czasu? – Nie wiadomo, może dzień, może miesiąc – odparł Burns. – Tan przyjeżdża do Makau dość często, to nałogowy hazardzista, i kiedy przyjedzie, spróbujemy go podejść. Australijczycy rozstawili czujki i dadzą nam znać, kiedy znów zajrzy do kasyna. Jutro zabiorę cię na spotkanie z szefem ATSW i oficerem prowadzącym, z którym będziesz pracował. Australijczycy są poważni, utalentowani i można na nich polegać. W przeciwieństwie do Angoli, bo jak zaprosisz ich na kolację, to trzeba potem liczyć sztućce. Tym razem roześmiał się Nate. – Słuchaj, będę tu bezczynnie siedział i czekał na przyjazd generała, więc może mógłbym ci w czymś pomóc? Nie chcę wam przeszkadzać i wtykać nosa w to, co tu teraz robicie, ale chętnie pomogę. Nie wiem, mógłbym na przykład opracować kilka nowych tras sprawdzeniowych, pogadać z waszym młodym narybkiem, wytypować kilka nowych punktów kontaktowych. – Wielkie dzięki, chętnie skorzystam – odrzekł Burns. – Bardzo przydałyby się nam twoje moskiewskie doświadczenia, zwłaszcza opinia, w jaki sposób może nas śledzić chiński wywiad. Odwaliliśmy tu kawał dobrej roboty, ale warto by spojrzeć na to z punktu widzenia KGB. Hongkong podlega Kantonowi, a ci z Kantonu to banda ostrych kowbojów. Ignorują rozkazy kwatery głównej do tego stopnia, że jeśli tylko mogą, nie zawiadamiają ministerstwa w Pekinie i prowadzą operacje nawet w Stanach. Są nieprzewidywalni jak jasna cholera. – Holder mówił też, że chętnie biorą w łapę i ściągają haracze z kasyn w Makau.

– Zhēng xiān kong hòu, tak się to nazywa. Kto zostaje w tyle, ten przegrywa. Dziesięć lat temu rzecz nie do pomyślenia, a nasz generał jest tego ekstremalnym przykładem. – Przed akcją chciałbym przejrzeć jego akta – powiedział Nate. – Jakiś czas mieszkał w Moskwie i zna Rosjan. Muszę być bezbłędny. – Agenta, który utrzymuje stały kontakt z generałem, prowadzi George Boothby, ale wszyscy mówią mu „Bunty”. – Bunty Boothby? – Tak, świetny facet, chluba ATSW, prawdziwy twardziel z pękiem skalpów u pasa. Jesteście w tym samym wieku. Bunty prowadzi tego agenta, odkąd generał pojawił się na ich radarze. Wszystko ci powie. – Myślisz, że ma żal, że to CIA spróbuje wyjąć Tana? Ja bym chyba miał. Nie chcę, żeby pomyślał, że podkradamy mu informatora. – Nie, nie sądzę – odparł Burns. – Australijczycy sami na to nalegali. Zresztą jeśli nam się uda, cała zasługa przypadnie jemu. Zwerbowanie ważnego generała Chińskiej Armii LudowoWyzwoleńczej byłoby dla nich wyczynem równie niesamowitym jak dla nas, dlatego dzielimy się i działaniami operacyjnymi, i wynikami. – Kiedy już dopadniemy go samego, myślisz, że będziemy mieli kogoś na ogonie? Wiem, że ten gość go do nas przyprowadzi, ale czy musimy martwić się o wtyki MSS? Burns wzruszył ramionami. – To zależy. Zbyt wielu obcokrajowców może go spłoszyć. Ale o technikaliach pogadasz z Buntym. Jedno jest pewne: jeśli coś spieprzymy, będzie po generale. Każą mu uklęknąć na polu fasoli, strzelą w tył głowy i obciążą jego rodzinę kosztami kuli. * Kiedy Nate wyszedł z konsulatu w towarzystwie oficera administracyjnego, chińska recepcjonistka natychmiast to

odnotowała – wszyscy urzędnicy wiedzieli, że oficer „pracuje na górze”, co znaczyło, że młody, przystojny mężczyzna, który ich odwiedził, prawdopodobnie też jest z CIA – i zapamiętała nazwisko Nate’a, żeby wieczorem zamieścić je w cotygodniowym raporcie, który w każdy piątek wysyłała do miejscowej siedziby chińskiego wywiadu mieszczącej się w Ametystowym Bloku głównych koszarów ChALW; do 1997 roku cały ten kompleks należał do nadbrzeżnej bazy Brytyjskiej Marynarki Wojennej w Hongkongu. Nate i oficer administracyjny z rezydentury pojechali samochodem na Old Peak Road. Mieszkanie na siódmym piętrze apartamentowca miało dwa wyłożone parkietem pokoje i było wyposażone w podstawowe meble, w tym mały, płaski telewizor na półce. Z niewielkiego krytego balkonu z leżakiem roztaczał się wspaniały widok. Po prawej stronie ku tonącemu we mgle szczytowi góry piął się matowozielony las deszczowy. Po lewej wznosiła się gigantyczna, zwarta i nastroszona ściana wieżowców w centrum miasta, hoteli i banków srożących się w subtropikalnym upale. Na wodzie prześwitującej za gąszczem wieżowców zieleniały małe sylwetki piętrowych promów Star Ferries przecinających port, w którym roiło się od chińskich dżonek z rudoczerwonymi żaglami, obsługujących pobliskie wyspy promów dostawczych kai-to, i ciągniętych przez zwinne holowniki przysadzistych barek. Na półwyspie Koulun, gdzie zabudowania były niższe i skromniejsze, dominował stuosiemnastopiętrowy, niebieskoszary drapacz chmur ICC, Centrum Handlu Międzynarodowego. Nate podziękował oficerowi, szybko się rozpakował i ruszył w kierunku centralnej dzielnicy handlowej. Przeciął Statue Square, historyczny plac, minął symboliczny grobowiec, pomnik wojenny wzniesiony w 1923 roku, i ozdobiony kolumnami niski gmach dawnej Rady Legislacyjnej, wstydliwe pozostałości brytyjskich rządów kolonialnych, ginące wśród mandaryńskich wież ze stali i szkła. Idąc, włączył wewnętrzny tryb uliczny i spróbował się skupić. Czy jako „nowy” w konsulacie ściągnie na siebie czyjąś uwagę? Gucci, Rolex,

Bally – brnął zatłoczonymi chodnikami, mijając luksusowe sklepy i licząc obwisłe twarze miejskich urzędników. Wyjął z kieszeni składany plan miasta, sprawdził swoją pozycję i skręcił na zachód, w Lockhart Road, ulicę prowadzącą do dzielnicy Wan-Chai. W Wan-Chai, bardziej kantońskiej niż manhattańskiej, było dużo hałaśliwiej, bo roiło się tam od niezliczonych identycznych restauracji, tonących w chmurze słodkawego zapachu pięciu smaków, i brązowych jak karmel pieczonych kaczek wiszących w oknach wystawowych. W przerwach między rzędami kaczek umościły się wyłożone białymi kafelkami salony, do których wprost z ulicy można było wejść na masaż – kilka starszych kobiet w sandałach, najpewniej masażystek, pomachało do niego zachęcająco. Ponieważ coraz bardziej dawało mu się we znaki przeciążenie sensoryczne, poszukał spokojniejszej okolicy. Znów skręcił i już po chwili szedł dużo cichszymi, choć cuchnącymi uliczkami wzdłuż Connaught Road, szerokiej ulicy poprzecinanej kładkami dla pieszych, zapchanej taksówkami i rozkołysanymi ciężarówkami w kłębach błękitnych spalin. Skupiwszy się na butach i ubraniu, wypatrywał oznak podejrzanej aktywności, nagłego ruchu, ludzi to gwałtownie przyspieszających, to zwalniających i zostających w tyle. Nie zauważył niczego podejrzanego, dosłownie niczego. Gdybym za dwie godziny miał się spotkać z agentem, pomyślał, za diabła nie wiedziałbym, czy jestem czysty. Zjadł miseczkę pikantnej wieprzowiny z makaronem, wszedł do Delaney’s na rogu Jaffe i Luard, angielskiego pubu z wykafelkowaną w szachownicę podłogą, usiadł w kącie i niespiesznie smakując piwo, obserwował przez okno ulicę. Na ekranach pięciu zamontowanych pod sufitem telewizorów leciał hałaśliwy mecz rugby, dwóch brytyjskich turystów podrywało chichoczące Chinki w obcisłych szortach – nikt nie wszedł, żeby sprawdzić, co robi i czy się z kimś spotyka. Ani podejrzanego ruchu, ani dostrzegalnych oznak inwigilacji, ani charakterystycznego łaskotania, które podpowiedziałoby mu, że jest na czyimś celowniku. W Makau będzie chodził za mną

tabun tych z MSS, a ja nic nie zauważę, pomyślał. Jak ja sobie poradzę? Powinni byli ściągnąć tu kogoś nie tylko mówiącego po rosyjsku, ale i doskonale znającego teren. Mam nadzieję, że Bunty Boothby, twardziel z pękiem skalpów u pasa, wie, co robi. Złapał taksówkę, pojechał do Sheung Wan na drugim końcu miasta i wrócił piechotą do Mid-Levels, idąc Queen’s Road, Elgin Street i Upper Albert Road, spokojnymi ulicami noszącymi nazwiska nestorów dawnej kolonii brytyjskiej, które zakręcały, meandrowały i zawracały. Minąwszy przysadzisty budynek dawnego Klubu Korespondentów Zagranicznych z fasadą w biało-czerwone pasy, wszedł na ruchome schody pod gołym niebem, którymi wjechał na biegnącą osiemset metrów dalej Robinson Road. Na schodach też nie wykrył nic podejrzanego. Przystanął w jakiejś bramie, nasłuchując tupotu nóg, ale ponieważ znowu nic nie usłyszał, wrócił do ogrodu botanicznozoologicznego. Początkowo liczył mijane kamery, lecz szybko stracił rachubę. Na całej trasie nie dostrzegł niczego, dosłownie niczego, co mogłoby sugerować, że ktoś go aktywnie śledzi, mimo to wciąż miał wątpliwości co do swojego statusu. Na dodatek szedł teraz pod górę i wkrótce rozbolały go nogi, a przepocona koszula przykleiła mu się do pleców. Chryste, nigdy dotąd czegoś takiego nie widział. To miasto było bajkową sceną ustawioną w mglistej delcie Rzeki Perłowej, wielowarstwowym tworem pełnym pobożnych kolonialnych duchów i wytrwałych duchów pradawnego Kantonu, ginących teraz w długim cieniu pekińskiego politbiura, zgrai kamiennolicych mężczyzn w identycznych obszernych uniformach, którzy twierdzili, że Hongkong należy do nich, choć tak naprawdę nie mieli nad nim władzy.

ŁOSOŚ À LA AGNIESZKA Dokładnie osuszone płaty łososia posypujemy solą i pieprzem i układamy skórą do dołu na folii aluminiowej. Mieszamy masło

z koperkiem, czosnkiem, sokiem cytrynowym i białym winem, smarujemy nim wierzch filetów i zamykamy folię, robiąc z niej luźną paczuszkę. Pieczemy w średnio rozgrzanym piekarniku. Podajemy z mizerią, sałatką z pokrojonych w plasterki ogórków ze śmietaną, białym octem i cukrem, posypanych świeżym posiekanym koperkiem.

25 Femme fatale

Umówili się w barze o jakże trafnej nazwie The Bar w hotelu Peninsula w dzielnicy Tsim Sha Tsui, na zapoznawczego drinka, a potem zamierzali pójść na kolację do Felixa, supermodnej restauracji na dwudziestym siódmym piętrze hotelu, gdzie miała dołączyć do nich Marigold Dougherty, przyjaciółka Bunty’ego. Marigold była oficerem raportującym w rezydenturze ATSW, mieszkała w Hongkongu od pięciu lat i znała miasto jak własną kieszeń – w przeciwieństwie do Nate’a, który chciał jak najszybciej je poznać i miał nadzieję, że Australijczycy mu w tym pomogą. Polubił Boothby’ego już podczas ich pierwszego spotkania w australijskim konsulacie. Niski i przysadzisty, Bunty miał szeroką twarz, szare oczy, ramiona pływaka i wyblakłe od słońca, niesforne blond włosy zagorzałego surfera. Wstąpił do ATSW zaraz po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Melbourne, a ponieważ pasjonowało go ujeżdżanie monstrualnych fal, przez pierwsze trzy lata służby działał pod doskonałą przykrywką „surfiego”, wychowanego na plaży chłopaka, który w poszukiwaniu idealnej fali jest gotów pojechać na drugi koniec świata. Był jednym z pierwszych obcokrajowców, którzy zdołali dosiąść okrytego złą sławą Srebrzystego Smoka, grzmiącego ośmiometrowego potwora, czekoladowobrązową falę powstająca podczas pełni księżyca na wzbierającej wówczas rzece Quiatang: utrzymał się na niej przez rekordowe pięćdziesiąt dwie minuty, przemierzając w tym czasie siedemnaście kilometrów, a wszystko to na

krótkiej desce zaopatrzonej w dwie bliźniacze płetwy. Następnego dnia ten nierzucający się w oczy dwudziestotrzyletni chłopak w obszernych szortach i klapkach ponownie nawiązał kontakt z tajnym informatorem ATSW, pułkownikiem z 61398 bùdui, stacjonującej w Szanghaju podejrzanej jednostki wojskowej zajmującej się wojną cybernetyczną, co było piekielnie ryzykowne, zważywszy że długowłosy surfer nie miał w Chinach immunitetu dyplomatycznego. Lakoniczny, lekceważący i prostoduszny, był w każdym calu wyluzowanym Australijczykiem, lekko drwiącym obserwatorem „ciuli, skurwieli i palantów”, którzy wałęsając się po ziemi, od czasu do czasu rzucali cień na jego ukochaną agencję. Nate szybko stwierdził jednak, że pod maską nieskomplikowanego poczciwca kryje się bystrooki oficer operacyjny o nieprawdopodobnym wprost instynkcie do werbowania informatorów. Choć po dziesięciu latach służby, już jako doświadczony weteran, zmienił naszyjnik z muszelek na krawat i garnitur z zapinaną na dwa guziki marynarką, wciąż był młodym, szalonym chłopakiem. W hotelowym barze było mnóstwo ciemnego drewna, wypolerowanego mosiądzu i skrzącego się szkła. Usiedli w głębokich skórzanych fotelach w kącie i na sugestię Bunty’ego zamówili dwa rolls-royce’y, słynne tu koktajle. – Dwa dni temu chodziłem po mieście sześć godzin – powiedział Nate. – I do samego wieczora nie wiedziałem, czy ktoś siedzi mi na ogonie, czy nie. Bunty upił łyk koktajlu i spojrzał na niego znad kieliszka. – Witamy w Hongkongu – mruknął. – Twoje moskiewskie doświadczenie przyda się tu jak popielniczka na motocyklu. Za dużo miejscowych, za dużo ruchu. Nie sądzę, żeby chiński wywiad regularnie nas obserwował. Wszędzie mają kamery, stacjonarne czujki i skaptowanych informatorów, ale są cholernie cierpliwi i umieją czekać. Jeśli uznają, że kroi się coś dużego, natychmiast wyślą w teren ekipę i rypną cel. Nate podniósł rękę.

– Rypną? Bunty pociągnął z kieliszka. – Przepraszam, to nasz slang, nieznośna przypadłość. Mówię tak bez zastanowienia, więc jeśli powiem coś niezrozumiałego, daj mi znać. – A „rypnąć cel” znaczy... – Zwinąć, skrępować, obezwładnić fizycznie. – Dzięki. Więc skąd pewność, że ci z MSS nie rypną nas w Makau? – Musimy uważać, to oczywiste. Przystań wodolotowa i obydwa porty są pod stałą obserwacją, więc zaczniemy się rozglądać, kiedy tylko zejdziemy na ląd. – A potem? – Nasz człowiek przyprowadzi generała na plażę Hac Sa na południowym końcu wyspy. Jest tam mała, zaciszna portugalska restauracja U Fernanda, gdzie można spokojnie pogadać przy kolacji. Aha, tak przy okazji: koniecznie spróbuj kurczaka w miodzie. Usiądę na drugim końcu sali, na wszelki wypadek. Pojedziemy tylko we dwóch i będziemy zdani wyłącznie na siebie. – Jak myślisz, jak generał zareaguje? – spytał Nate. – Będzie dobrze. Mój kanarek, mój agent, urabia go i zmiękcza od miesięcy. Tan jest przerażony i zdesperowany i błaga go o kasę, żeby spłacić to, co ukradkiem podprowadził i przegrał. Kanarek powiedział mu, że zna pewnego rosyjskiego urzędnika, który mógłby wyciągnąć go z kłopotów. Tan wierzy, że Rosjanie tego nie rozgłoszą, i spodziewa się oczywistej propozycji. To klasyczny drongo, po naszemu „idiota”. Jeśli uda ci się przekonać go, że naprawdę jesteś Ruskiem... – Bunty urwał i wstał. Do sali weszła jakaś kobieta. Skinęła głową barmanowi, który natychmiast stanął na baczność, przystanęła na chwilę, żeby pozdrowić dwoje znajomych obcokrajowców, najwyraźniej turystów, siedzących kilka stolików dalej, potem podeszła do nich i z lekkim uśmiechem podała Bunty’emu rękę. Spojrzała na Nate’a, a kiedy Bunty ją przedstawił – nazywała się Grace Gao

i była zastępczynią głównego menedżera hotelu – powitała go skinieniem głowy, ze znawstwem hotelarza w trzy sekundy oceniając jego status finansowy, towarzyski i zawodowy. Ani razu przy tym nie mrugnęła. Instynkt oficera prowadzącego zadrżał u Nate’a jak pająk na gorącym kamieniu. Wysokie czoło, proste brwi, brązowe oczy w kształcie migdałów, upięty z tyłu głowy kok, kosmyki czarnych włosów opadające luźno po bokach owalnej twarzy, erotycznie zaróżowione policzki, męski podbródek – Grace Gao była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widział. Osobliwie prosty rzymski nos z leciutką wypukłością na grzbiecie podkreślał najbardziej niesamowity element jej twarzy: ściągnięte w ciup różowe usta w kształcie płatków róży. Tak, nie ulegało wątpliwości, że jest Chinką, ale Chinką, w której żyłach płynie też krew portugalskiego żeglarza albo holenderskiego kupca pachnącego kardamonem i goździkami. Biła z niej nieprzystępność, niecierpliwość i pogarda, choć nie dlatego, że była piękna. Nie zwracając uwagi na Nate’a, swobodnie gawędziła z Buntym. Niska i szczupła, w drogich czarnych czółenkach ze szpiczastymi noskami, miała na sobie czarną spódnicę, miękki czarny żakiet z szerokimi klapami i elastyczną czarną koszulkę na ramiączkach, pod którą kryła się figura, jaką dużo częściej widywało się na Manhattanie czy w Malibu. Zauważył jej drobne stopy i niebieskawe żyły na rękach, co wskazywało, że Grace Gao często ćwiczy i jest zdrowa jak rydz. Znów go zignorowawszy, ponownie uścisnęła Bunty’emu dłoń i wyszła z baru, demonstrując napinające się i rozluźniające mięśnie łydek tenisistki. Albo baletnicy, pomyślał z ukłuciem tęsknoty i wyrzutami sumienia. Znam kogoś, kto ma takie same nogi. Bunty usiadł i dopił koktajl. – Witaj w klubie, staruszku. – W jakim? – Nie zrozumiał Nate. – Wielbicieli Grace Gao. Połowa mieszkających tu obcokrajowców chciałaby zanurkować pod jej kołdrę, kilkunastu miliarderów z Singapuru i Szanghaju obiecywało jej

księżyc. Jak dotąd żadnemu z nich nie udało się wejść do jej ogrodu, nie mówiąc już o domu. Pracuje tu szesnaście godzin na dobę, a potem wraca do swojego małego mieszkanka w Grenville House przy Magazine Gap Road. To niedaleko od ciebie. – Skąd wiesz, gdzie mieszka? Bunty miał niewzruszoną twarz. – Sprawdziłem ją, z czystej ciekawości. – Z ciekawości? – Uprawia jogę, to jej hobby; sam widziałeś, jaką ma figurę. Jakąś starą odmianę, w Koulunie, i czasem udziela prywatnych lekcji hotelowym gościom. Musi być niezła. Nie wiem, co to znaczy, ale ma trzeci stopień wtajemniczenia. – Trzeci stopień wtajemniczenia i żadnego mężczyzny? – Staruszku, kiedy Grace Gao staje w drzwiach, nie znajdziesz tu faceta, który nie złapałby twardziela. – Czyli nie dostał wzwodu? Bunty zerknął na zegarek. – Jak na jankesa szybko się uczysz. Tylko nic nie mów Marigold. * Przeszli się hotelowym pasażem handlowym, wzdłuż rzędu okien wystawowych pełnych kaszmiru, skóry i złota, a potem prywatną windą, wyłożoną panelami z ciemnego drewna o fantastycznie pofałdowanych brzegach, pojechali do Felixa. Na dwudziestym siódmym piętrze światło w kabinie przygasło, ustępując miejsca pojawiającym się powoli plamkom, błękitnym, fioletowym i czerwonym – jakby znaleźli się nagle w atramentowej mezosferze. Otworzyły się drzwi i wyszli na wąski korytarz – też pełen kolorowych lampek – prowadzący do restauracji, wysokiej sali z masywnymi antracytowymi kolumnami, rozświetlonej przezroczystymi schodami wiodącymi do mieszczących się wyżej barów i olbrzymimi

panoramicznymi oknami z widokiem na Port Wiktorii, górujące nad wyspą świetliste zigguraty i obeliski i miliony świateł połyskujących w ciemnych wodach portu. Marigold Dougherty, też była surferka, siedziała już przy stoliku pod oknem i pomachała im ręką. Niska i drobna, w hipsterskich okularach w kwadratowych oprawkach, miała około trzydziestki, sięgające do ramion kędzierzawe blond włosy i gęste, jasne brwi. Zadziorna i pyskata śmiała się często i zaraźliwie, demonstrując równe, białe zęby. Mocno uścisnęła Nate’owi rękę i wskazała stojące przy stoliku krzesła. – Na czyjej twarzy chcesz się oprzeć? Wszystkie krzesła w restauracji miały nogi ze stalowych rurek i wszystkie obito białą tkaniną, a na każdym oparciu widniała wykonana sitodrukiem uśmiechnięta podobizna któregoś z pracowników restauracji, w tym twarz słynnego szefa kuchni. Nate roześmiał się. – A jest tu gdzieś buźka Grace Gao? – spytał Bunty. – To jego faworyta. Marigold westchnęła. – No nie. Nie mów tylko, że ty też. Nate wzruszył ramionami. – Właśnie poznałem ją w barze, ale Bunty pomylił zwierzęcą chuć z zainteresowaniem operacyjnym. Zastępca szefa takiego hotelu mógłby być pożyteczną wtyczką. Nikt nie próbował jej zwerbować? Australijczycy wymienili spojrzenia i usiedli. Kelner otworzył butelkę wina. – Tak, jakiś Angol z MI6, trzy czy cztery lata temu – odparł Bunty. – Nie pamiętam, jak się nazywał. – Nigel – podpowiedziała Marigold. – Nigel coś tam. – Ale nic z tego nie wyszło. Nasza Grace studiowała podobno w krainie suchych ręczników i nienawidzi Anglii. Nate pytająco uniósł brwi. – Suchych, bo Angole kąpią się tylko raz w tygodniu. – Studiowała w Anglii? Musi pochodzić z bogatego domu. – Nie wiadomo – odparła Marigold analityczka. – Brytyjczycy

przyjrzeli się jej tak jak my, ale niewiele znaleźli. Możliwe, że przyjechała tu z Foshan, co wyjaśniałoby jej urodę. – Co z kolei tłumaczyłoby, dlaczego jest taka nieprzystępna – dodał Bunty oficer prowadzący. – Chińczycy dziwnie traktują Euroazjatki. Nazywają je ham shui mui, „dziewczętami znad słonej wody”, bo zostały ponoć poczęte na cumujących w porcie statkach. – Znacie jej chińskie imię? – Chińczycy mający do czynienia z obcokrajowcami z Zachodu często przyjmowali imiona łatwiejsze do wymówienia. Marigold pokręciła głową. – Tak, jest jakieś takie... dziwne, ale nie mogę sobie przypomnieć. Jutro sprawdzę. – Dość, wystarczy – przerwał im Bunty. – Nie trać na nią czasu, nie masz szans. Dobra, musimy wprowadzić cię w sprawę. Tylko pamiętaj: gadamy nieoficjalnie, jasne? Nate kiwnął głową. – Jesteśmy partnerami. Wal. – Ci z Tępego Czubka rozpruli właśnie zimową sieć – zaczął Bunty. – Głównym punktem obrad był nasz chciwy generał. Ponieważ Nate nic z tego nie zrozumiał, Marigold znów pospieszyła z wyjaśnieniami. – Sieć to inaczej budżet kwartalny, sesja planistyczna w ATSW. Jak w tej piosence: „Jak bardzo splątane szyjemy sieci”. A Tępy Czubek to nasza kwatera główna w Canberze. – My nazywamy Langley Pałacem Zagadek – powiedział Nate. – Ale Tępy Czubek brzmi lepiej. – Budżet rośnie lub maleje zależnie od sukcesów operacyjnych – dodał Bunty. – A wraz z budżetem awansują albo lecą na pysk tamtejsze gryzipiórki, które przypisują sobie zasługę za wszystko to, co dzieje się w terenie. Nasza lista palantów nie ma końca: Kumkwat, Ben Gurion, Kapitan Brudny... – W Langley też znamy ten specyficzny gatunek – wyznał Nate. – Krótko mówiąc, presja na sukces w Makau jest wielka.

KJWWMS, szef sekcji, pod którą podpada Makau i Hongkong, chce zostać głównym szefem ATSW. Dostał sraczki: wysyłał dziesięć depesz dziennie, krytykując nasze plany, a odkąd przyjechałeś, próbuje podważyć twoją wiedzę, umiejętności i kompetencje. – I pochodzenie. – Marigold podparła dłonią brodę i zatrzepotała rzęsami. – Ale odpisaliśmy mu, że nie zdążyliśmy cię jeszcze poznać. – Dostrzegam w tym początek pięknej przyjaźni – podsumował Nate. – Czy kiedy zwerbujemy już generała, wasze służby podrzucą mnie do Canberry na ceremonię wręczenia medali? – Nie licz na to, staruszku – odparł Bunty. – KJWWMS cię nie wpuści i powie, że to jego zasługa. – Ciekawy człowiek, nie mogę się doczekać, kiedy go poznam. KJWWMS. Co to właściwie znaczy? – Maleńki skrót od „Kurwa, jestem wielki, wystarczy mnie spytać” – wyjaśniła Marigold. – Jesteście pewni, że nie pracował przedtem w Langley? – Chcieliśmy ci tylko uświadomić, ile ta operacja dla nas znaczy. – Dzięki. Widzę, że nie mamy wyboru: musimy poszukać wiklinowego kosza i zawieźć do Canberry głowę generała. Marigold teatralnie westchnęła. – Ten wasz amerykański slang jest kompletnie niezrozumiały. Jest zabawna, kompetentna i ma intuicję, skonstatował Nate. Cieszył się, że ma tę dwójkę po swojej stronie, poza tym wiedział, że Burns poprze go w Langley bez względu na wynik operacji. Nie wiedział tylko, czego można się spodziewać po spanikowanym generale, czy poradzi sobie językowo, czy niczym nie zdradzi, że działają pod obcą flagą, ani jak przeciąć gordyjski węzeł inwigilacji chińskiego wywiadu. Trudne operacje, które prowadził na ulicach Moskwy, wydawały się teraz proste i banalne. Przez salę szła Grace Gao, pozdrawiając gości, rozmawiając

przez chwilę z kierownikiem sali i sprawdzając już i tak nienagannie zastawione stoły. Jeśli ich zauważyła, nie dała tego po sobie poznać. Nate obserwował ją z drugiego końca restauracji, jej lekkie, doskonale wyważone ruchy, to, w jaki sposób trzymała coś w rękach, menu, kieliszek czy lnianą serwetkę. Kiedy stanęła bokiem, dostrzegł lekkie zaokrąglenie jej brzucha i pośladków, delikatny zarys podbródka i szczęki, prosty nos, napiętą jak skóra na bębnie czarną koszulkę, która unosiła się i opadała wraz z ruchami jej piersi. Nie wiedziała, że ktoś się jej przygląda, ale nawet gdyby wiedziała, pewnie miałaby to gdzieś. Marigold nachyliła się i podała mu spis potraw. – Nie do wyjęcia – szepnęła. – Kompletnie zamknięta od środka. – Chyba tak – zgodził się z nią Nate. Podniósł kieliszek. – Za zdrowie generała!

KOKTAJL ROLLS-ROYCE Do napełnionego lodem shakera wlewamy miarkę Benedyktyna, 15 mililitrów wermutu Manciano Secco, 15 mililitrów wermutu Manciano Rosso i 60 mililitrów ginu Tanqueray No. Ten. Mieszamy przez dziesięć sekund i wlewamy do dobrze schłodzonego kieliszka. Przed podaniem ozdabiamy skórką pomarańczy.

26 Jak drzwi wychodka na wietrze

Sygnał od agenta Boothby’ego nadszedł po dwóch dniach, wcześniej, niż oczekiwano. Zhong Jian Fang, czyli generał dywizji, Tan Furen z SR ChALW, Sił Rakietowych Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, wylądował po północy na międzynarodowym lotnisku w Makau turbośmigłowym Xian MA60, wojskowym samolotem krótkiego zasięgu, i został jak zawsze przewieziony do Conrad Macao przy Cotai Strip, jednego z trzech luksusowych hoteli stojących bokiem do wiecznie zakorkowanej Estrada do Istmo niczym podpórki na książki, rozświetlone migotliwymi neonami. Jak zwykle przydzielono mu apartament dla VIP-ów – był chińskim generałem i miał w kasynie status klienta grającego o najwyższe stawki – i po godzinnym tête-à-tête ze swoją ulubioną hostessą z Afryki Południowej, znaną jako „Napowietrzne Szczęki”, zjechał windą do kasyna, gdzie nad ranem przegrał kolejne pięćdziesiąt tysięcy dolarów w blackjacka i fāntān, dość zagmatwaną odmianę ruletki. Po przegranej jego zapał do gry jak zwykle osłabł, ponieważ przesłoniła go nagle wizja plutonu egzekucyjnego, dlatego bladym świtem generał wezwał do apartamentu agenta Boothby’ego i zaczął go błagać, żeby ten załatwił mu spotkanie z „rosyjskim przyjacielem”, w którym Tan widział swojego wybawcę. Byle szybko, nalegał płaczliwie, bo zauważył, że kierownictwo kasyna coraz niechętniej honoruje jego żetony, złowieszczy znak, że lada chwila może mu grozić skandal. Agent – miał kryptonim Cezar – natychmiast przesłał na

anonimową komórkę Boothby’ego następującą wiadomość: You yuán qiān li lái xiāng huí, chińskie przysłowie, które w wolnym tłumaczeniu znaczy: „Los łączy ludzi bez względu na dzielącą ich odległość”. Był to znak, że spotkanie w restauracji U Fernanda na plaży Hac Sa jest aktualne i że dojdzie do niego jeszcze tego samego dnia o siódmej wieczorem. Lawina depesz operacyjnych wysłanych do Canberry o szóstej rano czasu miejscowego (w stolicy Australii wybiła wtedy ósma) i do Langley (gdzie była osiemnasta poprzedniego dnia) rozgrzała do czerwoności wszystkie zaszyfrowane kable. KJWWMS, australijski szef wydziału Południowe Chiny, podyktował kilka głupich, namolnych telegramów, w których przestrzegał przed „zasadzką i prowokacją”, podczas gdy Elwood Holder, szef wydziału Chiny, przysłał z Langley króciutkie życzenia: „Powodzenia, udanych łowów”. Żeby nie być gorszym, Simon Benford, szef kontrwywiadu CIA, podążył w jego ślady, przysyłając depeszę składającą się tylko z dwóch słów: „Przestrasz mnie”. Gra się rozpoczęła. Bunty i Nate spotkali się o dziesiątej na przystani w Koulunie i weszli na pokład pękatego, ciemnoczerwonego wodolotu, aby odbyć godzinną przejażdżkę między przypominającymi głowy cukru wyspami Morza Południowochińskiego, których wierzchołki tonęły w lekkiej, wilgotnej mgle. Wmieszawszy się w grupę rozgadanych chińskich turystów, usiedli oddzielnie w wygodnych lotniczych fotelach z pokrowcami na zagłówkach i wsłuchując się w świergotanie wibrujących pierścieni wzmacniających w panelach nad nimi, patrzyli, jak wodolot mknie po idealnie gładkim morzu w fontannach białej piany za rufą. Nate był w letnim garniturze i koszuli, a w kieszeni miał kolorowy krawat w przyprawiające o zawrót głowy wzory, ulubioną męską ozdobę wszystkich rosyjskich urzędników, wytrwale podążających za najnowszą modą. Włosy zaczesał na czoło i posmarował perfumowaną pomadą, w którą zaopatrzyła go Marigold, włożył też okulary z lekko przydymionymi szkłami w rogowej oprawie. To lekkie przebranie powinno zmienić jego profil.

W Makau wysiedli w tej samej grupie turystów, przeszli kilka ulic, w końcu zatrzymali na chybił trafił wybraną taksówkę. Bunty, który mówił całkiem znośną chińszczyzną, szybko dogadał się z kierowcą, wynajął go na cały dzień i aby sprawdzić, czy nikt ich nie śledzi, pojechali na chaotyczną wycieczkę, przecinając wzdłuż i wszerz należącą do Makau wyspę Taipa; miała trzydzieści kilometrów kwadratowych powierzchni. Wpadli do ogrodu zoologicznego, żeby zobaczyć słynne pandy wielkie, krętą górską drogą wiodącą przez las deszczowy dotarli do skansenu, gdzie obejrzeli świątynię Mazu, a potem ruszyli na południowy zachód, w kierunku Coloane, portugalskiej wioski kolonialnej, gdzie przespacerowawszy się wzdłuż rzędu sklepów i pastelowych willi, trafili w końcu na Marques Square, urokliwy rynek z czarno-białym brukiem ułożonym w faliste wzory, świadectwo dawnej nadmorskiej świetności. Gdy weszli do chłodnej kaplicy św. Franciszka Ksawerego z kobaltową apsydą ozdobioną namalowanymi obłokami i mewami, Nate wyjrzał ostrożnie przez okno i cicho strzelił palcami, żeby zwrócić uwagę Bunty’ego. Pod otaczającą skwer kolumnadą snuł się niski Chińczyk w czarnych spodniach i białej koszuli, pierwszy potencjalny „kandydat”, jakiego zauważyli od początku wyprawy, na razie niepewny, dlatego postanowili go sprawdzić. Znów przeszli się krętymi uliczkami, zawrócili, zajrzeli do trzech sklepów, lecz mężczyzna już się nie pokazał. Czujka? Ze skrzydeł obserwowała ich większa ekipa tajniaków? Niepostrzeżenie zamknęli ich jak w butelce? Czy to możliwe, żeby tak dobrze się kamuflowali? Nic nie widzieć i nic nie wiedzieć: otwierało się przed nimi znajome piekło każdego agenta próbującego wykryć i zgubić ogon. Wsiedli do taksówki, mijając czarne wulkaniczne plaże i podkowiaste zatoki, pojechali na południowy kraniec wyspy i krętą, zrytą koleinami drogą dotarli do kaplicy Naszej Pani Bolesnej. – Kurwa, odpowiedniejszego miejsca chyba tu nie ma – wymamrotał Bunty, któremu koszula przylepiła się do pleców.

Ani pojazdów, ani kryjących się na drzewami ludzi – w przeciwieństwie do ogrodu zoologicznego z pandami, ta polana, też leżąca na szczycie góry, robiła wrażenie zupełnie opustoszałej. Zostawiwszy taksówkarza na parkingu, krętą, zarośniętą betonową ścieżką weszli do cuchnącej dżungli i trzy minuty później znaleźli się na kolejnej polanie, gdzie tuż obok siebie stało w półkolu pięć małych, rozpadających się domów w portugalskim stylu kolonialnym z kolumnami, portykami i wspaniałym widokiem na rozciągające się poniżej morze. Popękane kamienne schody, niszczejące ganki, zapadające się nadproża, łuszczące się framugi okien zapchane dzikimi pnączami, porośnięte zielonym mchem wnętrza, wilgoć i skwaśniała duchota – dom stojący na środku miał rozszczepioną balustradę na eleganckim niegdyś ganku, a spod kruszejącego betonu wystawał zardzewiały pręt. Po prawej stronie rozłupanych drzwi stała duża, bogato zdobiona kamienna urna, lecz jej bliźniaczą siostrę po lewej stronie już dawno przewrócono i roztrzaskano. Nate i Bunty zajrzeli do tej ocalałej i wymienili spojrzenia. – Skrzynka – szepnął Nate, a Bunty kiwnął głową. Mieli w Makau przynajmniej jedną dobrą martwą skrzynkę na przyszłe kontakty z generałem. W taksówce Bunty spytał kierowcę o pięć opuszczonych willi w dżungli. Wyraźnie wzburzony Chińczyk zaczął coś mówić i jadąc, oglądał się do tyłu, zwykle na ciasnych zakrętach, gwałtownie pocierając ręką o rękę i udając, że kicha. Bunty opadł na oparcie kanapy i wybuchnął śmiechem. – Co jest? – spytał Nate. – Opowiedział jakiś kawał? – Jezu Chryste – odparł Bunty. – W latach dwudziestych mieściła się tam kolonia trędowatych. Facet mówi, żebyśmy koniecznie umyli ręce przed kolacją. * – Dobryj wieczer – rzucił Nate w przydymionych okularach. –

Nazywam się Dołgorukow. – Czuł się jak Peter Lorre w filmie noir, brakowało mu jedynie papierosa między kciukiem i palcem wskazującym. Generał Tan siedział w prawie pustej sali U Fernanda, przy jednym z dwunastu stolików nakrytych czerwonymi obrusami, zastawionych terakotowymi talerzami i zaopatrzonymi w duże ucha dzbankami z wodą. Na wyłożonej czerwonymi płytami podłodze poskrzypywały ratanowe krzesła. Bunty usiadł przy stoliku na drugim końcu sali, za plecami generała, twarzą do Nate’a. Uzgodnili dwa proste sygnały: jeśli Bunty postuka palcem w zegarek, Nate powinien skończyć rozmowę w ciągu następnych piętnastu, dwudziestu minut, jeśli jednak Bunty złamie rękami wyimaginowaną pałeczkę, będzie to znaczyło, że grozi im jakieś niebezpieczeństwo. W tym przypadku Nate musiałby natychmiast wyprowadzić Chińczyka tylnymi drzwiami, przeciąć osłonięte pergolą kamienne patio i zaciągnąć go na plażę Hac Sa, gdzie agent Bunty’ego, Cezar, miał wepchnąć go do samochodu i czym prędzej odjechać. Po całym dniu jeżdżenia i chodzenia w trzydziestostopniowym upale, przy dziewięćdziesięcioprocentowej wilgotności powietrza, obaj byli zmęczeni i spoceni, lecz w miarę pewni, że nikt ich nie śledził. Zapłacili taksówkarzowi, usiedli na plaży i czekając na generała, jeszcze raz omówili wszystko to, co szczegółowo przeanalizowali kilka dni wcześniej w australijskim konsulacie. Udając czyhającego na okazję oficera SWR, Nate musiał zachować delikatną równowagę i z jednej strony okazać generałowi współczucie, dzięki czemu ten mógłby zachować twarz, a z drugiej, z typową dla Rosjan bezpardonową szorstkością dać mu do zrozumienia, że wybawienie go z kłopotów finansowych będzie słono kosztowało. Jego „przełożeni” zapłacą tylko wtedy i dopiero wtedy, kiedy otrzymawszy od niego tajne informacje na temat chińskich sił rakietowych, potwierdzą w Moskwie ich prawdziwość. Na polecenie Bunty’ego Cezar miał zasugerować Chińczykowi, że dobrze by było, gdyby ten przyniósł na

spotkanie jakiś podarunek, który nie tylko zademonstrowałby jego dobrą wolę i utorował drogę do zawarcia umowy, ale i wyeliminował niebezpieczne opóźnienia. Qiān li sòng é máo, powiedział, „Przynieś mu pióro łabędzia pływającego tysiąc mil stąd”, podarek niewielki, niemniej świadczący o szczerych zamiarach tego, kto go daje. Generał, który zdążył już przegrać milion sto tysięcy dolarów, doskonale go zrozumiał. Nate zapamiętał także krótką listę pytań ułożonych przez analityków z Departamentu Obrony, dotyczących chińskich sił rakietowych i rodzajów broni, których Pentagon obawiał się najbardziej: CJ-10, opatrzonego rekinimi płetwami pocisku długiego zasięgu typu cruise, hipersonicznego pocisku szybującego WU-14, pocisku balistycznego JL-2 klasy wodaziemia oraz wystrzeliwanego z ruchomych wyrzutni, wielkiego jak fabryczny komin, dwudziestometrowego międzykontynentalnego pocisku balistycznego DF-41. Między szefostwem CIA i ATSW doszło do zażartej wymiany zdań na temat tego, jak „zarzucić wędkę”, żeby generał połknął haczyk i został stałym informatorem obydwu agencji. KJWWMS upierał się, żeby na początek dać mu tylko pół miliona, bo inaczej mogą stracić nad nim kontrolę. Natomiast Holder, szef wydziału Chiny, twierdził, że trzeba mu wpłacić całą kwotę, żeby generał mógł jak najszybciej zatrzeć ślady swojego przestępstwa. „Jeśli Pekin odkryje, że Tan kradł – mówił – jego agenturalna kariera natychmiast dobiegnie końca i będzie to koniec bardzo kinetyczny. Jeśli zaś chodzi o kontrolę, pamiętajmy, że okradał państwo, nie zgłosił kontaktu z agentem rosyjskiego wywiadu, przyjął pieniądze, dostarczając nam w zamian tajne informacje. On już połknął haczyk i nie może się wycofać, o czym Nash brutalnie mu przypomni. Możemy śmiało dać mu pełną walizkę pieniędzy”. Ponieważ zegar tykał, KJWWMS niechętnie ustąpił, nie omieszkując przedtem zaznaczyć, że jeśli operacja zakończy się klapą, to nie z jego winy. Generał Tan Furen, niski i przysadzisty, miał cerę południowca z Kantonu, płaską, chropowatą twarz, szeroki nos,

cienkie usta i kruczoczarne włosy, krótko ostrzyżone z boków i spłaszczone na czubku głowy, co jeszcze bardziej podkreślało jej kwadratowy kształt. Był w źle skrojonym garniturze, białej koszuli i prostym czerwonym krawacie. Zacisnął ręce na brzegu stołu i przyglądał się Nate’owi, najwyraźniej źle znosząc sytuację, w której musiał podporządkować się komuś dużo młodszemu. – Od naszego wspólnego znajomego wiem, że spotkało pana nieszczęście, w dodatku nie do końca z pańskiej winy – zaczął Nate kwiecistą ruszczyzną; mówił cicho, żeby generał musiał uważnie słuchać. – To przykre, że cieszący się wielkim prestiżem dowódca pańskiej rangi wpadł w szpony bezwzględnych lichwiarzy. Zgodziłem się z panem spotkać, żeby zaoferować pomoc i wyrazić podziw dla pana wielkiego kraju. Generał kiwnął głową, sondując go wzrokiem. Tak, tak, ponaglił go w myśli Nate, to nie twoja wina, zrób wszystko, żeby zachować twarz. – Chce mi pan pomóc? – spytał Tan. W geście szacunku Nate nalał mu wody z dzbanka. – Z polecenia moich moskiewskich zwierzchników mam znaleźć rozwiązanie dla pańskich kłopotów. – Czy wie pan, o jaką kwotę chodzi? Nate cmoknął, jakby kwestia pieniędzy była czymś nudnym. – Jaką woli pan walutę? Chińskie juany, euro, dolary? Tan szybko zamrugał. Poszło zbyt łatwo. Myślał, że Rosjanin spróbuje yong ruo dian, wykorzystać jego słabostki. – Tak, mogą być dolary – odparł. Wiedział, że wymieniając je na juany, nie tylko spłaci dług, ale i trochę zarobi. – Przekażę pańską prośbę centrali – oświadczył wspaniałomyślnie Nate. – Spotkamy się ponownie za... powiedzmy za miesiąc. – A teraz do interesów. Pora założyć ci uzdę i wędzidło. Chińczyk poderwał głowę. – Za miesiąc? – powtórzył. – To niemożliwe! Chciałem powiedzieć... problematyczne. W tej sytuacji liczy się każda

minuta. Nadszedł kelner z dwoma kopiastymi talerzami ayam masak madu, indonezyjskiego kurczaka w miodzie, pachnącego curry, imbirem i cynamonem, oraz dwiema butelkami zimnego jak lód piwa Zhujiang. Nate zaczął jeść, zgarniając sos piętką wiejskiego chleba. Chińczyk obserwował go bez ruchu ze spoconą górną wargą. Zatroskany kelner spytał, czy nie smakuje mu jedzenie, na co generał warknął coś po chińsku, najpewniej każąc mu iść do wszystkich diabłów. Musiał wziąć głęboki oddech, żeby się opanować i nie ryknąć na „Rosjanina”. – Widzicie, towarzyszu, boję się, że wraz z upływem czasu mogą wyjść na jaw pewne... nieprawidłowości. Dano mi do zrozumienia, że możliwe jest szybsze rozwiązanie. – Wytarł usta. Nate odłożył widelec. – Szybsze? – powtórzył. – Tak, znalazłem się w dość niebezpiecznej sytuacji. – Rozumiem. Tak, jestem przekonany, że to rzeczywiście możliwe, o ile uda mi się przekonać centralę, że możliwe jest także zawarcie obopólnie korzystnej umowy. – Starał się mówić jak najwynioślej; Tan znał rosyjski w zakresie co najwyżej podstawowym. – Tak, jest możliwe, jest! – zapewnił go Chińczyk. Nadeszła chwila prawdy. – Służy pan obecnie w SR ChALW, Siłach Rakietowych Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, prawda? – Tak – odparł cicho generał. Już wiedział, co go czeka. – Moskwa jest bardzo zainteresowana waszą technologią rakietową. Rozlokowaniem baz, pracami badawczorozwojowymi, doktryną strategiczną... Mógłbym jeszcze długo wymieniać, lecz mam nadzieję, że byłby pan w stanie przekazywać nam dyskretnie tajne i wiarygodne informacje na interesujące nas tematy. – Bez trudu – odparł generał nieswoim głosem. – Spodziewałem się tej prośby i pozwoliłem sobie przywieźć próbkę. – Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął plastikową

kasetkę, położył ją na stole i przesunął w stronę Nate’a. – To magnetyczny nośnik danych z archiwum. Zawiera szerokie omówienie stanu operacyjnego naszych jednostek wojskowych, prac badawczo-rozwojowych nad systemami broni i składu dowództwa. Nate widział kiedyś takie kasetki – na naklejce na brzegu tej widniał napis „IBM 3590”. – Tak, to bardzo zapobiegliwy podarunek. – Schował kasetkę do kieszeni. – Czy mam ją panu zwrócić? – Chińczyk pokręcił głową. – Rozumie pan, że nasi moskiewscy eksperci będą musieli przejrzeć i ocenić te materiały. – Na wypadek, gdybyś próbował nam wcisnąć jakieś plewy, ty stary nosorożcu. – Jestem pewien, że będą zadowoleni. Są tam między innymi informacje na temat broni składowanej w bazie Dwadzieścia Dwa w górach Quin Ling niedaleko miasta Xian... – Jezu, Chryste, pomyślał Nate, to ich główny magazyn nuklearny! – Ale proszę mi wybaczyć, że powtórzę: kwestią krytyczną jest czas. Jakby to usłyszał, siedzący przy odległym stoliku Bunty postukał palcem w zegarek. Rozmawiali już półtorej godziny, nadeszła pora, by się pożegnać. – Nasi eksperci natychmiast zbadają zawartość kasetki – odrzekł Nate, dopijając piwo. – Jeśli okaże się satysfakcjonująca, zawiadomię naszego wspólnego znajomego i jutro wieczorem będę czekał na pana na północnym końcu plaży z, jak sam się pan przekona, dość ciężką walizką na kółkach. Omówimy wtedy sposoby przyszłych kontaktów, rodzaje informacji, jakie nas interesują – chodzi nam głównie o te najbardziej aktualne, a nie archiwalne – oraz kwestię wynagrodzenia, jakie na moją sugestię centrala zaproponuje panu w zamian za kontynuację naszej przyjaźni. Czy to pana satysfakcjonuje? Chińczyk kiwnął głową. Z jednej strony ulżyło mu, ponieważ wiedział już, że prawdopodobnie uniknie kary za korupcję i malwersacje finansowe, lecz z drugiej ciążyła mu świadomość, że podczas kolacji, na którą podano pikantnego kurczaka w miodzie, stał się zdrajcą stanu. I tak generał dywizji Tan Furen z Sił Rakietowych Chińskiej

Armii Ludowo-Wyzwoleńczej – któremu uradowane kwatery główne w Langley i Canberze nadały kryptonim Śpiewak – został najbardziej wydajnym informatorem w historii wydziału Chiny. KJWWMS, szef sekcji, pod którą podpadało Makau i Hongkong, trafił na krótką listę kandydatów na dyrektora naczelnego Australijskiej Tajnej Służby Wywiadowczej. Oficer prowadzący George „Bunty” Boothby, którego po udanej akcji awansowano o dwa stopnie, ożenił się z Marigold Dougherty. Szef rezydentury w Hongkongu dostał oficjalną pochwałę, a Nathaniel Nash został skazany na karę śmierci przez Biuro Polityczne Komunistycznej Partii Chin. Rzecz w tym, że jeszcze o tym nie wiedział. * – To na pewno prawdziwy brylant? – Nate ujął rękę Marigold i uniósł ją do oczu, podziwiając pierścionek. – A to dziwne odbarwienie? Byłaś z tym u niezależnego eksperta? Marigold się roześmiała, a Bunty pokazał mu środkowy palec. Od akcji w Makau minęło dziesięć dni. Poszli we troje na drinka do Felixa, mieszczącego się na dachu półokrągłego baru z beżowymi fotelami i łukowatymi oknami z widokiem na port, żeby oblać zwerbowanie Śpiewaka przez połączone siły Centralnej Agencji Wywiadowczej i Australijskich Tajnych Służb Wywiadowczych. CIA i ATSW uruchomiły nawet specjalny program satelitarny Brainbag, żeby generał dywizji Tan Furen mógł sprawniej przekazywać gigabajty informacji ze swojego nowego gabinetu w Zhōnghuá Rénmín Gònghéguó Guófángbù, Ministerstwie Obrony Narodowej Chińskiej Republiki Ludowej, gdzie był teraz inspektorem generalnym i, co za tym idzie, miał nieograniczony dostęp do wszystkich elementów chińskiej wojskowości. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie, ale wciąż wierzył, że przekazuje tajne materiały braciom komunistom z Moskwy; o szczegóły operacyjne

zadbano do tego stopnia, że napisy na nadajniku Brainbaga wykonano cyrylicą. Błyskawicznie uruchomiony program satelitarny uchronił Nate’a przed koniecznością osobistych spotkań z Tanem w Makau. Zamierzał jak najszybciej uporać się z papierkową robotą i w ciągu tygodnia ostatecznie rozliczyć z delegacji do Hongkongu. Co dalej? Tego nie wiedział. Mogli mu kazać wrócić do Londynu i dokończyć turę, zaczekać na następne zadanie albo zesłać do Pałacu Zagadek. Wszystko zależało od Benforda. Po zwerbowaniu Śpiewaka jego notowania u Simona prawdopodobnie wzrosły. Czy znaczyło to, że pozwolą mu zobaczyć się z Dominiką? Czy też przedłużą kwarantannę, przydzielając mu coś zupełnie niezwiązanego z Rosją, żeby wykluczyć najmniejszą nawet możliwość ich spotkania? Zastanawiał się, czy nie poprosić o przeniesienie do stałej rezydentury – przed oczami mignęła mu Agnieszka w hamaku w Palos Verdes – albo nie zgubić się w wydziale Ameryki Południowej. Wyraz twarzy Marigold zmienił się, więc zerknął przez ramię i zobaczył, że stoi za nim Grace Gao, zastępczyni głównego menedżera hotelu. Była w czarnej sukience z prążkowanej dzianiny, z wysokim kołnierzykiem i długimi rękawami, tak obcisłej, że równie dobrze mogłaby przyjść do baru nago, zanurzywszy się przedtem w gorącej czekoladzie. Jej wysoko upięte włosy odsłaniały kolczyki zapinane na brzegach uszu, delikatne i srebrzyste, a lewy nadgarstek ozdobiła srebrną chińską bransoletką wysadzaną łososiowymi koralami. Błyszczące usta miały kolor różowego grejpfruta. – Czy to pierścionek? – spytała. – Świętujecie państwo zaręczyny? Pozwólcie, że zaproponuję wam butelkę szampana. – Ruchem głowy dała znak barmanowi za ladą w kształcie obwarzanka i spojrzała na Nate’a. – Cieszę się, że znów widzę pana w naszym hotelu. Proszę dać mi znać, jeśli będzie pan czegoś potrzebował, panie... – Nash – dokończył z uśmiechem Nate. – Ale proszę mi mówić Nate. A hotel jest wspaniały. Robi pani znakomitą robotę.

– Jesteśmy z niego bardzo dumni. Zna pan jego historię? Może kiedyś pana oprowadzę. – Chętnie skorzystam. – Proszę zadzwonić do mojego asystenta, o dowolnej porze. – Grace uśmiechnęła się do nich, odwróciła i odeszła. Zapadła głucha cisza. Marigold i Bunty patrzyli na Nate’a, tłumiąc śmiech. – No co? – spytał. – Cóż za zmiana – powiedziała Marigold. – Nagle się jej spodobałeś. Nate rozłożył ręce. – To oczywiste. W końcu przejrzała na oczy. – To będzie jazda bez trzymanki, staruszku – prorokował Bunty. – Czyli? – Seks w sytuacji, kiedy jego uprawianie jest fatalnym pomysłem – wyjaśniła Marigold. – Chcę ją zwerbować, a nie uwieść – odparł Nate z wyniosłą prawością. – Myślałam, że to to samo. – Posłuchaj – ostrzegł Bunty – nie wiem co, ale coś mi się w niej nie podoba. Ona jest jak ta szajbnięta baba z tego filmu z Douglasem, Zamroczenie, Zauroczenie, czy jakoś tak. Po cholerę ryzykować? Niedługo wyjeżdżasz. Chcesz, to przedstawię cię Rhondzie z naszego archiwum. Jest ruda i bardzo zabawowa. No i trzaska się, jak drzwi wychodka na wietrze. Marigold jęknęła, pokręciła głową, wyciągnęła rękę i pokiwała serdecznym palcem. – Mężczyźni to świnie. Zabieraj ten pierścionek. Bunty ją zignorował. – Po prostu na siebie uważaj, to wszystko. – Myślę tylko o pracy – odrzekł Nate. – Znów ten amerykański żargon – westchnęła Marigold.

AYAM MASAK MADU – PIKANTNY KURCZAK W MIODZIE Oprószone kurkumą, solą i pieprzem udka i podudzia kurczaka pieczemy do miękkości na blasze wyłożonej papierem. W woku smażymy posiekany czosnek z dodatkiem pasty chili, przecieru pomidorowego, curry w proszku, anyżku, imbiru, cynamonu, miodu, soli i wody, aż uwolnią aromaty. Dodajemy pokrojoną szalotkę i cebulę i podrzucamy, żeby pokryły się sosem. Wkładamy upieczone udka i podudzia kurczaka i dusimy na wolnym ogniu, aż sos zgęstnieje, a szalotka i cebula zmiękną. Podajemy z ryżem.

27 Dzień Sądu Ostatecznego

Zwerbowanie Śpiewaka z SR ChALW i rzeka tajnych informacji na temat potencjału nuklearnego chińskich sił zbrojnych wywołała zwykły w takich przypadkach amok, szał obżarstwa wśród waszyngtońskich karierowiczów i grubych ryb w Canberze, którzy próbowali wyciągnąć z tego jak najwięcej korzyści politycznych. Robili to, głównie gadając o sprawie z kim popadnie, jakby to oni wymyślili, zaplanowali i dali zielone światło operacji w Hongkongu, po czym osobiście ją przeprowadzili, lądując o północy na plaży Hac Sa, oczywiście z komandoskimi nożami w zębach. Szef wydziału Chiny Centralnej Agencji Wywiadowczej próbował ochronić tożsamość Śpiewaka, układając ograniczoną listę oficerów, analityków i menedżerów uprawnionych do wglądu w akta generała Tan Furena. Aby zakamuflować jego wyjątkową pozycję w Pekinie, a co za tym idzie, równie wyjątkowy dostęp do najtajniejszych dokumentów wojskowych, utworzono osobną komórkę o kryptonimie Hiacynt, do której miały spływać wszystkie informacje wywiadowcze o chińskiej wojskowości, materiały z różnych źródeł i od różnych informatorów. Usłyszawszy coś o „wyjątkowych doniesieniach” na temat chińskich okrętów podwodnych, podsekretarz stanu w australijskim Ministerstwie Bezpieczeństwa Wewnętrznego powtórzył to koledze podczas przyjęcia z okazji Dnia Niepodległości w ambasadzie indonezyjskiej, nie wiedząc, że tuż za nim stoi miejscowy korespondent Agencji Informacyjnej

Nowe Chiny, który próbował właśnie przebić się do okupowanego przez dyplomatów bufetu. Ten poszedł następnego dnia do chińskiej ambasady i zameldował o tym attaché wojskowemu. Tłumacząc się z wieczornej impotencji, pewien nadęty doradca do spraw bezpieczeństwa z Białego Domu, osobnik znany z władczej pewności siebie i kilkugodzinnego zarostu, wyznał swojej tajwańskiej kochance, lobbystce z Hyundai Motor Group, że jego chwilowa niesprawność seksualna jest niemal na pewno wynikiem tego, że bardzo martwi go koncentracja chińskich sił wojskowych w rejonie Morza Południowochińskiego. – Przecież to nic nowego – zauważyła kochanka, bezskutecznie pracując ustami, czego jedynym efektem było nadąsane: – Nie, nie, ty też byłabyś rozkojarzona, gdybyś przeczytała to, co ja. Nazajutrz rano kobieta powtórzyła te słowa swojemu prawdziwemu chlebodawcy, Zhōnghuá Minguó Guójiā Ānquánjú, Narodowej Agencji Bezpieczeństwa Republiki Chińskiej (Tajwan), służbie wywiadowczej spenetrowanej przez chiński wywiad do tego stopnia, że już następnego dnia wiadomość ta trafiła do Pekinu. Mniej więcej w tym samym czasie policja rozbiła w Makau szajkę przemytników, którzy szmuglowali z Kantonu tabletki ecstasy i rozprowadzali je wśród gości miejscowych kasyn. Chcąc przypochlebić się śledczym, jeden z nich, kelner z restauracji U Fernanda na plaży Hac Sa, zwierzył im się ze swoich podejrzeń, że w Makau działają rosyjskie gangi, na dowód czego opisał spotkanie między po wojskowemu ostrzyżonym Chińczykiem i młodym Rosjaninem, którego to spotkania był naocznym świadkiem. Ze względu na rosyjski wątek, szczegółowy protokół z przesłuchania został przekazany do Kantonu, skąd trafił do kwatery głównej chińskiego wywiadu w Pekinie. Zebrawszy te fragmentaryczne informacje, Bao mi dan Wei,

Biuro Ochrony i Bezpieczeństwa MSS, doszło do wniosku, że w Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej działa kret, najprawdopodobniej „nowy”, niedawno zwerbowany przez Amerykanów albo Australijczyków. Zastanawiał ich jedynie ten młody Rosjanin, który co bardziej cynicznych pracowników biura skłonił do podejrzeń, że SWR, Służba Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, skumała się z CIA i że połączywszy siły, obie agencje podejmują teraz działania wymierzone w Chiny. Teorię tę odrzucono, jednak na wszelki wypadek generał Sun Jianguo, przedstawiciel chińskiego wywiadu w Moskwie, otrzymał polecenie skontaktowania się z SWR i ustalenia, czy rosyjskie służby rzeczywiście mają z tym coś wspólnego. Analizując nieliczne ślady, pracownicy Biura Ochrony i Bezpieczeństwa MSS sprawdzili przy okazji harmonogram zagranicznych podróży chińskich generałów. Chociaż Makau jest specjalnym regionem administracyjnym Chińskiej Republiki Ludowej, śledczemu z Kantonu rozkazano ustalić, ilu z nich, generałów i admirałów, wyjeżdżało tam w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Lista nazwisk prominentnych starszych oficerów jeżyła włosy na głowie, była tak długa, że niezależna kwatera główna w Kantonie postanowiła nie przekazywać jej do Pekinu. Śpiewak mógł spokojnie działać dalej. * Dominika siedziała w gustownie urządzonej sali spotkań centrum recepcyjnego kwatery głównej SWR w Jasieniewie, pilnując się, żeby w obecności generała Suna nie kiwać nogą. Na stoliku między fotelami stała taca kanapek z sałaką, wędzonym śledziem i roztopionym serem, a także duży dzbanek zimnego kompotu; podczas służbowych rozmów z reprezentantami zaprzyjaźnionych służb wódki raczej nie pito, rezerwując ją na bardziej uroczyste okazje.

Otrzymawszy od prezydenta rozkaz nawiązania kontaktu z moskiewskim przedstawicielem chińskiego wywiadu, spotkała się z generałem trzy razy, w tym raz na lunchu, ale jak dotąd rozmowy nigdy nie wykraczały poza tradycyjną wymianę uprzejmości i mało istotne tematy. Bardzo chciała rozgryźć tego trzęsącego się ze starości dziadka, lecz wciąż stała w miejscu. Na każdym spotkaniu próbowała ustalić, jakie kierują nim motywy, jakie ma słabostki i słabe punkty – kobiety, alkohol, a może pieniądze? – jednak nie znalazła dosłownie nic. Nie zdołała też ustalić, z kim generał się kontaktuje – tu, w Moskwie – ani czy prowadzi klasyczne operacje werbunkowe. Poza tym wyglądało na to, że jego żółta aureola jest zupełnie niezależna od jego nastroju. – Dzień dobry, pani pułkownik – powiedział. – Dziękuję, że zechciała pani tak szybko mnie przyjąć. Bardzo przepraszam, ale chodzi o dość pilną sprawę. – Był w ciemnozielonym mundurze ze skromną liczbą baretek na piersi i trzema gwiazdkami na epoletach, jaskrawożółtymi jak nieporuszona aureola nad jego głową. Jak zwykle okazując całkowity brak lubieżnego zainteresowania, nawet nie zerknął na jej biust czy nogi, dlatego szybko zarzuciła pomysł, żeby przekazać go w ręce jakiejś jaskółki. – Miło mi pana widzieć, jak zawsze – odrzekła. – Czym mogę służyć? – Sprawa jest delikatna i krępująca. Nasz kontrwywiad wpadł na trop wskazujący na to, że nieznane jak dotąd służby wywiadowcze mogły zwerbować jednego z wysoko postawionych oficerów naszego wojska. – Tak, to rzeczywiście nieprzyjemna sytuacja. – Dominika z trudem panowała nad nogą. Generał złożył i rozłożył dłonie. – Bardzo mnie to boli, ale według niepotwierdzonych raportów, w Makau doszło do spotkania między tym oficerem i jakimś młodym Rosjaninem. Jak wspomniałem, rzecz jest niepotwierdzona, dysponujemy tylko jednym, pojedynczym spostrzeżeniem.

– Dobrze, ale o co konkretnie chodzi, panie generale? – spytała spokojnie Dominika. – Proszę mi wybaczyć, ale ponieważ jest pani szefową służby wywiadu zagranicznego, muszę zapytać panią oficjalnie, czy SWR prowadzi w Chinach jakieś operacje werbunkowe? Dominika zachowała kamienną twarz, choć w jej trzewiach zalęgła się straszna myśl, która smyrgnąwszy w górę po kręgosłupie, rozbrzmiała echem w jej głowie. To Nate! To na pewno Nate, klasyczna operacja pod obcą flagą. Podać się za Rosjanina, żeby wyjąć chińskiego generała, tak, to Nate i Benford, ich stare sztuczki. Wielkie dzięki, kochani, moglibyście mnie przynajmniej uprzedzić. Ale nie, nie zrobilibyście tego nawet za milion lat. – Panie generale, z całkowitą szczerością pragnę zapewnić pana, że SWR nie prowadzi żadnych działań związanych z rozpoznaniem osobowym, które w jakikolwiek sposób zagroziłyby waszym interesom zarówno w kraju, jak i za granicą. – Formalnie rzecz biorąc, nie kłamała: rosyjski wywiad rzeczywiście nie prowadził żadnych działań osobowych wymierzonych w Chiny, co jednak nie znaczyło, że nie prowadzi wywiadowczych działań teleinformatycznych (SIGINT) czy elektronicznych (ELINT), zwłaszcza na północnej granicy Chin i dalekowschodnim wybrzeżu Pacyfiku. Generał uśmiechnął się lekko. Doskonale ją zrozumiał i wiedział, że jest to odpowiedź bardzo wymijająca. – Tak myślałem, ale musiałem spytać. Jeszcze raz proszę o wybaczenie. – Jego aureola wciąż ani drgnęła. – Co jednak nie rozwiązuje waszego problemu. Co zamierzacie z tym zrobić? – Ponieważ potwierdziła pani, że SWR nie jest w to zamieszana, z czego bardzo się cieszę, będziemy analizowali inne możliwości. – Inne tropy? Sun nachylił się ku niej. – Tak, zwłaszcza jeden, i właśnie tu mogłaby pani nam pomóc. Otóż kilka tygodni temu doniesiono nam z Hongkongu,

że w tamtejszej rezydenturze zameldował się młody oficer CIA na tymczasowym przydziale, mniej więcej wtedy, kiedy doszło do podejrzanego spotkania między oficerem naszego wojska i niezidentyfikowanym jak dotąd Rosjaninem. Boże moj, pomyślała Dominika, oni już go szukają! Chiński wywiad jest cholernie podstępny. Nie odpuszczaj, wyciągnij z niego, ile się da. – Nic o nim nie wiemy – ciągnął generał. – Najwyraźniej nigdy nie działał na terenie naszego kraju, ale prosiłbym, żeby zechciała pani sprawdzić, czy człowiek ten nie figuruje przypadkiem w waszych aktach. Pekin ucieszyłby się z wglądu w jego biografię i historię operacyjną, a zwłaszcza z informacji na temat jego znajomości języka rosyjskiego. Dieło-formular, teczka osobowa Nate’a, miała pięć tomów, ci z MSS zemdleliby z wrażenia. Odpowiedz! – pomyślała. Musisz się zgodzić, nie masz innego wyjścia. – Naturalnie, panie generale. Proszę przysłać mi jego nazwisko i osobiście go sprawdzę. – Bardzo dziękuję. – A tymczasem? Jakie zamierzacie podjąć środki? – Naszym priorytetem jest oczywiście zidentyfikowanie zdrajcy. Jeśli agentowi CIA rzeczywiście udało się zwerbować któregoś z naszych, musi znać jego nazwisko. Mamy w Makau swoich ludzi i na polecenie Pekinu jeden z nich ma nawiązać bliższy kontakt z tym Amerykaninem. Spróbuje wyciągnąć z niego potrzebne nam informacje. – To nie będzie łatwe – zauważyła. – Z doświadczenia wiem, że Amerykanie są zdyscyplinowani i ostrożni. – I pomyślała: Boże, co za ironia. Sto lat temu to ja miałam wyciągnąć z Nate’a nazwisko generała Korcznoja. Jak się to wszystko pokręciło. – Nasi agenci są bardzo skuteczni – zapewnił ją Sun. – Dużo słyszałem o metodach działania waszych służb, dlatego wiem, że mnie pani rozumie. Proszę mi wierzyć, nie tylko SWR zatrudnia jaskółki. Bo tak je nazywacie, prawda? – Tak, jaskółki – odparła. – Kiedyś rzeczywiście były skuteczne. Pociąg seksualny to potężne narzędzie, ale cóż,

zmieniły się czasy i metody działania. – Tak, to bardzo ciekawe. Ale widzi pani, nasze jaskółki, nazywamy je Zhènniăo, nie tylko uwodzą i wymuszają. Czasem powierzamy im także inne zadania. Dominika poczuła, że znów kiwa nogą. – Zhènniăo to po chińsku „ptak o zatrutych piórach” – dodał generał. – Stworzenie z naszej mitologii. – Co pan chce przez to powiedzieć? – Bez względu na to, czy jaskółce uda się zdobyć nazwisko kreta, czy nie, współsprawstwo Amerykanina nie ulega wątpliwości i Zhènniăo otrzyma rozkaz jego zlikwidowania. Jest świetnie wyszkolona. Cudownie. Chińska zabójczyni, pieprzony ptak o zatrutych piórach. Tylko tego mi brakowało. – Nikt nie zna waszych procedur lepiej od pana – powiedziała obojętnie, czując tętno krwi za oczami. Delikatnie spróbowała na niego wpłynąć. – Wspomnę tylko, że rosyjskie służby od dawna przestrzegają niepisanej umowy, żeby nie stosować przemocy wobec agentów przeciwnika. Uważamy, że są to działania mało produktywne i kosztowne. – Rozumiem. Niestety, jak dobrze wiemy, ta powściągliwa polityka nie zapobiegła rozpadowi Związku Radzieckiego, z czego nasze politbiuro wyciągnęło smutną nauczkę – odrzekł generał z nietypową dla niego szczerością. – Uważamy, że to dobra okazja, aby przesłać naszym wrogom dramatyczne ostrzeżenie, które być może powstrzyma ich od dalszych ataków, zwłaszcza na terenie Chin. – Nie jestem przekonana, czy to mądre posunięcie. Sun wzruszył ramionami. – Pekin nalega – prychnął pogardliwie. – Ale chciałbym zaproponować pani coś... powiedzmy, że trochę niestandardowego. – Zamieniam się w słuch. – Czy nie zechciałaby pani polecieć do Chin, konkretnie do Hongkongu, i doradzać nam w końcowej fazie operacji przeciwko temu Amerykaninowi? Rosyjskie służby od wielu lat

zmagają się z amerykańskim wywiadem, zwłaszcza z CIA, i mają w tym zakresie ogromne doświadczenie. Bardzo nam zależy na pani radach i, oczywiście, na wymianie metod i technik operacyjnych. Byłaby pani gościem honorowym ministra. O co tu chodzi? – pomyślała. Czy to jakaś wyrafinowana pułapka, podstęp mający połączyć mnie z Nate’em? Tryplet Gorelikowa? To on chce mnie wrobić? Przestań, nie popadaj w paranoję, jesteś całkowicie bezpieczna. Chińczycy są przebiegli i umieją knuć skomplikowane spiski, ale nie są głupi. Rzadkie zaproszenie do Chin w roli obserwatorki byłoby wielkim triumfem. Putin podziwiałby jej przenikliwość i umiejętności, bo jako pierwszy oficer SWR dostąpiłaby zaszczytu doradzania agentom chińskich służb wywiadowczych. – To rzeczywiście bardzo nietypowa prośba. Obserwowanie waszych technik operacyjnych byłoby na pewno fascynujące z zastrzeżeniem, że nie chciałabym brać udziału w akcjach niebezpiecznych i śmiertelnych w skutkach. – Z przyjemnością zastosujemy się do pani wymogów – zapewnił ją generał. Nie wiedziała, czy znaczy to, że nie zabiją Nate’a, czy tylko wyproszą ją z pokoju, zanim wejdzie tam ta trująca pierzasta cipa. Czy Dominice uda się go uratować? – Bardzo dziękuję za zaproszenie, panie generale. To niezwykle inspirujący pomysł. Jestem przekonana, że mój naczelny zgodzi się na ten wyjazd. – Naczelny? Raczej Putin. Sun pochylił głowę. – Cieszę się, że będziemy mieli możliwość goszczenia pani w Chinach. Musimy się jednak pośpieszyć, ponieważ nasza agentka nawiązała już kontakt z Amerykaninem. Czy mogłaby pani wyruszyć na przykład jutro? Do Pekinu leci się z Moskwy osiem godzin, a z Pekinu do Hongkongu jeszcze trzy... Nie masz nadajnika SRAC, zerwałaś kontakty osobiste z Amerykanami. Nawet gdybyś zdążyła napisać raport, a na pewno nie zdążysz, minęłoby kilka dni, zanim ktoś

z moskiewskiej rezydentury CIA odebrałby wiadomość, że Chińczycy mają Nate’a na celowniku i trzeba go natychmiast ewakuować. Znasz go i wiesz, że prawdopodobnie spróbuje odwrócić tę zatrutą dziwkę. Idiotko, pozostaje ci tylko jedno: lecieć do Hongkongu i w jakiś sposób spróbować go ostrzec albo spalić podejście, nie paląc jednocześnie siebie. Najpierw Gable, a teraz on. Nie zniosłabym tego. – Dobrze, zatem jutro – odrzekła. – Będę gotowa. * Zadzwoniła na Kreml. Gorelikow był zachwycony i obiecał natychmiast poinformować prezydenta, który na pewno też będzie zachwycony tym niezwykłym rozwojem wydarzeń. Starszy oficer SWR zaproszony do Chin to rzecz bez precedensu, w dodatku zaproszony w charakterze doradcy operacyjnego! – To pani specjalność – piał wniebowzięty. Idź do diabła, pomyślała i przed oczami stanęła jej Ioana w tłumie innych sióstr jaskółek. – Nie dalej jak wczoraj pytał mnie, czy podobała się pani dacza – ciągnął swobodnym tonem. – Bardzo chce oprowadzić panią po pałacu, wyjaśnić, na czym polegają prace restauracyjne i pokazać pani słynne antyki cara Aleksandra. Tak, zrozumiała tę aluzję aż za dobrze: jej weekend w daczy oczywiście odnotowano, a to, że zwiedzając pałac w towarzystwie Andrzeja, Polaka z ekipy konserwatorskiej, zajrzała do królewskiej sypialni Putina, na pewno nie uszło uwadze kamer, mikrofonów ani strażników. Przypomniało jej się, że Andrzej wspominał, iż stojące tam wielkie, ozdobne łoże należało kiedyś do cara. Końcówkę tamtego wieczoru też pewnie znali, ale miała to gdzieś. Trzeba zawsze zakładać, że wszystkie pomieszczenia są monitorowane – tak powiedział jej kiedyś Gable. A najlepszym sposobem oszukania obserwatorów jest udawanie, że się o tym nie wie, demonstrowanie całkowitej

niewinności. „Niech widzą, co robisz w łóżku z rękami pod kocem – mówił. – Niech słyszą, jak jęczysz, niech się gapią. Daj im przedstawienie”. Udała wtedy, że jest zaszokowana, powiedziała, że Rosjanki tego nie robią. „Pewnie dlatego większość z nich ma wąsy”, odparł, a ona roześmiała się i powiedziała, że jest niekulturnyj... Boże, jak bardzo za nim tęskniła. Zaproszenie Putina łączyło się z czymś jeszcze: przenikliwość doświadczonej jaskółki podszeptywała jej, że prezydent nie zawaha się zaprosić jej do swojej wielkiej sypialni, odprawić ochroniarzy i sprawdzić, czy jako nowa szefowa SWR jest gotowa posłuchać każdego rozkazu. Co by wtedy zrobiła? Benford powiedziałby jej pewnie, że nie ma żadnych ograniczeń, że najważniejszym celem jest uzyskanie dostępu do informacji. Gable kazałby jej zabrać na spotkanie nożyce do cięcia metalu i skrócić już i tak niskiego prezydenta jeszcze o kilka centymetrów. Nate zaczerwieniłby się, rozdarty między poczuciem obowiązku z jednej strony i zazdrością z drugiej. Mądry i doświadczony Forsyth wziąłby ją na bok, położyłby jej ręce na ramionach i zaproponował, żeby powiedziała Władimirowi Władimirowiczowi, że jeśli ma ochotę na jaskółkę, to może mu jakąś przyprowadzić, ale jeśli chce mieć nową szefową służby wywiadu zagranicznego, nie może być mowy o niczym więcej, że chętnie dla niego zabije, ale nie będzie dzielić z nim łoża. Bóg wie, jak Putin by na to zareagował. Co jednak wciąż nie rozwiązywało problemu, jak zawiadomić CIA, że Chińczycy polują na Nate’a. Gable rozmawiał z nią kiedyś o „dniu Sądu Ostatecznego”, hipotetycznej sytuacji, w której Dominika dowiaduje się na przykład, że Rosja zamierza rozpętać trzecią wojnę światową, przeprowadzając atak nuklearny na Stany Zjednoczone – powiedzmy, że już następnego dnia – a ona nie ma możliwości przekazania tej wiadomości CIA. W tym przypadku miała mignąć legitymacją służbową milicjantom z FSB, pilnującym wejścia do ambasady amerykańskiej, przejść obok nich i zażądać natychmiastowej rozmowy z szefem rezydentury.

Spaliłaby za sobą wszystkie mosty, byłby to koniec jej kariery szpiegowskiej i prawdopodobnie życia, jednak opcja ta wchodziła w grę tylko w obliczu monstrualnego kryzysu. Nie miałaby wtedy czasu na głębokie rozważania, zresztą czas jako taki w ogóle by się skończył. Rozmyślała o tym cały wieczór, w końcu wyczerpana spakowała małą walizkę. O tak, dobrze wiedziała, że w ogólnym rozrachunku życie samotnego agenta, w tym jej własne, niewiele znaczy. Wiedziała, że śmierć Nate’a i trzecia wojna światowa to nie to samo, nie dla CIA. Benford powiedziałby, że życie Divy jest tak cenne, iż nie ma co nawet tego porównywać. Nash musi zaryzykować, a ona pozostać bezpieczna. Trzęsły jej się nogi. Leciała do Hongkongu, żeby wraz z fanatykami z chińskiego wywiadu wrobić swojego ukochanego, żeby im doradzać. Nie, nie mogłaby patrzeć, jak go katują, jak zmasakrowany leży z głową w kałuży krwi. Gdyby spróbowała go ostrzec, tam, na miejscu, i gdyby ją na tym przyłapano, wszystko by się wydało: MSS natychmiast powiadomiłoby Moskwę i ci z FSB czekaliby na nią na lotnisku Szeremietiewo. Nie byłaby już faworytą putinowskiego klubu, byłaby priedatielom, sprzedawczykiem, jak Judasz. Panika ściskała jej gardło i pierś. Następnego dnia rano z czarnej limuzyny, która zatrzymała się przed jej domem, wysiadł generał Sun w szykownym galowym mundurze. Jego żółta aureola po raz pierwszy pulsowała, pewnie dlatego, że był podekscytowany powrotem do Państwa Środka, do kraju. Szofer spiesznie włożył jej walizkę do bagażnika. – Dzień dobry, pani pułkownik – powitał ją generał. – Czy jest pani gotowa na nową, wspaniałą przygodę? – Otworzył dla niej drzwi. – Nie ma pan pojęcia, jak bardzo jestem podekscytowana – odparła.

ROSYJSKI KOMPOT

Zagotowujemy duży garnek wody. Wrzucamy do wrzątku pozbawione pestek i pokrojone morele, wydrylowane czereśnie i umyte czarne jagody i gotujemy bez przykrycia, aż owoce się rozpadną. Zdejmujemy garnek z ognia, dodajemy cukier i studzimy. Kompot przecedzamy i wstawiamy do lodówki. Podajemy na zimno.

28 Tybetański gong

– Nieźle. – Barnabas Burns, szef rezydentury CIA w Hongkongu, położył nogi na biurku. – Zdążysz ją urobić i wyjąć? – Nie wiem – odparł Nate. – Stała się nagle bardzo przyjacielska i chce oprowadzić mnie po hotelu. Nie wiem, może jest samotna albo napalona, choć na to nie wygląda, a może dopadło ją coś trudnego do określenia: znużona życiem stwierdziła, że ma dość ciężkiej ręki Pekinu i tłustego oddechu wszystkich tych azjatyckich milionerów szukających małej, ślicznej konkubiny. Albo chce po prostu zagrać w naszej drużynie w ramach ubezpieczenia na życie. – Musisz być dyskretny – powiedział Burns. – Działamy na ich terenie, obserwuje nas wiele par oczu. Sam ustalisz, co będzie najlepsze, ale radziłbym ewakuować się z hotelu, kiedy tylko stwierdzisz, że wygląda to naturalnie. Zabierz ją do restauracji albo na piknik, popłyńcie promem na Lantau i ucałujcie tego wielkiego Buddę na wzgórzu. Może Grace zacznie mówić o swojej wierze. – Jest joginką i ma trzeci stopień wtajemniczenia, Bunty Boothby tak mówi. Burns podrapał się po głowie. – Joginka z trzecim stopniem wtajemniczenia? Co to, do diabła, znaczy? – To pewnie odpowiednik czarnego pasa w karate. Podobno ćwiczy od lat i jest w tym bardzo dobra, wystarczy spojrzeć na jej ciało. Jeśli joga jest dla niej aż tak ważna, może coś mi o niej

opowie. Zyskałbym dobry instrument oceny. Burns zerknął na niego z ukosa. – Z tym instrumentem to lepiej uważaj. Chcemy mieć dobrą informatorkę, a nie usychającą z miłości metresę, która wypatruje powrotu kapitana Picarda. Nate mrugnął. Dwa razy. – Kapitana Picarda? Kto to jest? – Ten łysielec ze Star Treka, ten z głową jak kutas. – Oglądasz Star Treka? Burns westchnął. – Ja nie, moje dzieciaki. Dwadzieścia godzin na dobę. Doprowadzają mnie do szału, ale głowa tego faceta naprawdę wygląda jak... – Bunty nazywa to „łebkiem”. – Właśnie. – No dobra, szefie. Zrobię to powoli i ostrożnie. Poza tym Australijczycy twierdzą, że Grace jest trochę rozchwiana emocjonalnie. Zostanę jej starszym bratem i spróbuję ustalić, czego oczekuje od życia. – Bądź mądry. Uważaj na zakrętach i pilnuj swojego tyłka. Jeśli sprawa wypali, Grace Gao może nam się przydać. Mój pierwszy szef mawiał, że każda rezydentura potrzebuje co najmniej trzech agentów wspierających: kogoś, kto pracuje w najlepszym hotelu w mieście, może wpuścić cię ukradkiem do pokoju na dyskretne spotkanie z informatorem i dać ci cynk, kiedy do miasta zawita ktoś ważny. Telefonisty, który wdrapie się na słup i założy podsłuch, i niezawodnego taksiarza, który wie, jak zgubić ogon i dostarczyć przesyłkę. – Telefonisty? – powtórzył Nate z kamienną twarzą. – To oni jeszcze istnieją? Słyszałem, że żyjemy w epoce pełnej cyfryzacji. Burns stłumił uśmiech. – Dowcipów to ja się nasłucham, gadając z kwaterą główną. Dobra, a teraz przynieś mi klucze do hotelu Peninsula. *

Nate cieszył się, że zostaje w Hongkongu trochę dłużej, bo mógł dzięki temu uniknąć osaczającego bagniska Langley. Często się zastanawiał, jak Benfordowi idzie polowanie na waszyngtońskiego kreta – zwłaszcza że stawką polowania było życie Dominiki – i jakaś jego część bardzo chciała wrócić do Stanów i pomóc. Wkrótce się dowie, czy Grace Gao da się zwerbować, dostrzeże znajome oznaki metafizycznej harmonii między ludźmi, którzy podobnie myślą, mają takie same potrzeby i ufają sobie nawzajem. Do klasycznego werbunku dochodzi wtedy, kiedy zadając kluczowe pytanie o chęć nawiązania współpracy, oficer prowadzący wie, że przyszły informator odpowie: „Dlaczego tak długo to trwało?”. Gdy tańcząc w jednym rytmie, dwoje ludzi wymienia wymowne spojrzenia, trzeba szukać jak najwrażliwszych punktów. Grace Gao była oszałamiającą kobietą, ale wiedział, że jeśli nie skupi się na jej umyśle i potrzebach, nigdy się z nią nie zaprzyjaźni, nie zdobędzie jej zaufania i nie namówi jej, żeby zechciała porozmawiać z amerykańskim wywiadem na temat swojego hotelu i odwiedzających go VIP-ów. W „przyspieszonym wyjęciu” chodziło o presję bez presji; Gable mawiał, że trzeba wtedy „spieszyć się powoli”. Benford zgodził się przedłużyć mu pobyt, ale gdyby werbunek nie wypalił, natychmiast by go odwołał. Grace czekała na niego przed hotelem, pod stalowym portykiem ozdobionym złocistym napisem THE PENINSULA. Zachowując pełną szacunku odległość, grupka stewardów w białych marynarkach i odźwiernych w zielonych liberiach zastanawiała się nerwowo, co szefowa tu robi. Stała tuż obok jednego z dwóch kamiennych lwów strzegących wejścia i to zestawienie – ona i szczerzące kły mityczne stwory – pewnie ich niepokoiło. Taksówka zatrzymała się na okrągłym podjeździe, gdzie parkowało kilkanaście ciemnozielonych rolls-royce’ów należących do luksusowej floty samochodowej hotelu. Grace wyszła mu na spotkanie i patrząc na nią, omal nie potknął się o krawężnik, bo zobaczył kobietę rodem z Szanghaju lat dwudziestych. Była ubrana w sięgające przed kolana quípáo –

albo cheongsam, jak nazywano go w Kantonie – zapinany z przodu tradycyjny chiński strój z mandaryńską stójką i plecionymi guzami. Brakowało mu jedynie rozcięcia z boku i Nate pomyślał, że rano musiała namalować na sobie quípáo sprejem, bo nie wyobrażał sobie, żeby można się było wcisnąć w coś tak bardzo opinającego ciało. Była w czarnych czółenkach i czarnych pończochach. – Witaj, Nathanielu. Nathanielu? – pomyślał. Jakimś cudem dowiedziała się, jak mu na imię, bo podczas pierwszego spotkania przedstawił się jako Nate. Cóż, zastępczyni głównego menedżera pięciogwiazdkowego hotelu musiała być bystra i zaradna. Gdy spojrzał na błyszczące limuzyny, poszła za jego wzrokiem. – To nasza duma – powiedziała. – Mamy ich czternaście. Chodźmy, coś panu pokażę. – Ruszyła w stronę najbliższej, co wywołało panikę wśród trzech odźwiernych, którzy rzucili się, żeby otworzyć tylne drzwi. Grace pochyliła się, nacisnęła ukryty nad zamkiem guzik i ze schowka wyskoczyła rączka jedwabnej parasolki. Grace wyjęła ją i lekko nią pomachała. – Otworzyłabym ją, żeby pokazać panu nazwę hotelu, ale to przynosi pecha. – Wsunęła parasolkę z powrotem do schowka. – Czyżby była pani przesądna? – spytał. – Nie wierzę. Grace tylko się uśmiechnęła, odwróciła i poszła w stronę wejścia, zerkając na niego przez ramię i poklepując po drodze kamiennego lwa. Może i jest przesądna, ale na pewno figlarna, pomyślał. Weszli do foyer, on za obcisłą sukienką i czarnymi pończochami. Następna godzina była fascynującą wycieczką po szacownym hotelu. Zwiedzili cały, od błyszczących od stali nierdzewnej kilku kuchni, po lądowisko dla helikopterów na dachu i basen kąpielowy bez krawędzi na siódmym piętrze. W wyłożonym drewnianą boazerią przytulnym saloniku dla VIP-ów na najwyższym piętrze pokazała mu album ze zdjęciami dokumentującymi historię tego luksusowego przybytku. Stanęli ramię przy ramieniu i zaczęła przerzucać kartki, omawiając co

ciekawsze wydarzenia, a on obserwował ukradkiem jej oczy, trzepoczące rzęsy i ściągnięte w skupieniu usta. Pachniała czymś z nutą bzu albo lawendy i przez rękaw marynarki czuł ciepło jej ciała. Włosy miała upięte w kok przebity dwiema pałeczkami z czarnej laki. Spostrzegła, że się im przygląda, i znieruchomiała. – Ma pani bardzo ładną fryzurę – zauważył z uśmiechem. – Niewiele Amerykanek takie nosi. – Komplementuj ją. Wspomnij o Stanach. Oto ktoś naprawdę spostrzegawczy. Zakłopotana dotknęła ręką pałeczek. – Nie wiem, dlaczego je noszę, ciągle wypadają. Umilkli, ona i on. Co teraz? Co się robi, kiedy zapada cisza? Co się mówi? – Chciałby pan zobaczyć siłownię i spa? – spytała. – Są na szóstym piętrze. Szybko doszła do siebie. Jest opanowana, niełatwo zbić ją z tropu. W siłowni, pod wysokimi pod sufit oknami z zapierającym dech w piersi widokiem na port, stały rzędy kosztownych maszyn i urządzeń. Spa, sauna i salony masażu były wspaniale wyposażone. W pewnej chwili ze smutkiem wyznał, że ciągle brakuje mu czasu na ćwiczenia. Nadeszła pora na jogę. – A pani? – spytał. – Jak pani utrzymuje formę? – Ćwiczę jogę. – Od dawna? – Ot, zwykłe, niewinne pytanie. Mów do mnie! – Od dzieciństwa – odparła wymijająco. Niechęć? Nie jest przekonana, czy naprawdę cię to interesuje, więc ją przekonaj. Poprzedniego wieczoru poczytał trochę o jodze. – Mój znajomy ćwiczył... Ashtangę, tak to się chyba nazywa, prawda? A jak się nazywa ta... ta gorąca odmiana, którą ćwiczy się w specjalnie nagrzanej sali? Spojrzała na niego spod długich rzęs, oceniając jego szczerość. No dalej, oświeć mnie. – Tak, ashtanga, vinyasa, bikram... To są nowoczesne style,

bardzo popularne. – A pani jaki ćwiczy? Wbiła wzrok w podłogę. – Dużo starszą wersję jogi, opisaną w prastarych księgach. Punkt zwrotny. Uważaj, teraz łagodnie. – Jak się nazywa? Spojrzała mu w oczy. Na twarzy chińskiej laleczki zagościło lekkie wahanie, które jednak szybko przeminęło: Grace podjęła decyzję. – Rigveda, jedna z sanhit, ksiąg wchodzących w skład Wed, powstała tysiąc pięćset lat przed naszą erą i styl ten opisano właśnie tam. Nazywa się kundalini i jest dzisiaj dość popularny. – Nigdy o nim nie słyszałem. Jak to wygląda? Staje się na głowie? – No? Na co czekasz? Popraw mnie. – To styl wymagający dużej siły fizycznej – odparła z cieniem uśmiechu na ustach. – Nie chcę pana zanudzać. – Wcale się nie nudzę, przeciwnie. Proszę mi o nim opowiedzieć. – Wykorzystuje różne asany, ćwiczenia oddechowe, mantry i medytację, wszystko po to, żeby uwolnić z ciała energię. Kiedy energia jest zablokowana, nie możemy się rozwijać. A kiedy uwolnimy ją dzięki dyscyplinie, jakiej uczy nas joga, jesteśmy zdrowi, spokojni i zrównoważeni wewnętrznie. Wiem, to brzmi bardzo mistycznie i niezbyt mądrze, ale mnie pomogło. Ruchem głowy wskazał drewniany parkiet do ćwiczeń otoczony wysokimi lustrami. – Pokaże mi pani coś, czego mógłbym się nauczyć, nie wyrywając ramienia ze stawu? Spojrzała na niego sceptycznie. Zdjął buty i wyciągnął przed siebie ręce, jak obcokrajowiec, który chce poznać jej świat. – Dobrze. Pokażę panu asanę adho mukha svanasana, jest bardzo łatwa. Najpierw ja, potem pan. Zrzuciła czółenka, wyszła na parkiet, lekko rozstawiła nogi, pochyliła się, dotknęła rękami podłogi i zaczęła iść nimi przed siebie, aż jej ciało z wypiętymi biodrami i głową między ramionami utworzyło trójkąt. Miała napięte tricepsy i talię jak

osa, grały jej mięśnie ud. Zrobiła wydech i z jej ust dobył się cichy syk, który ustał dopiero po dobrych dziesięciu sekundach. Obcisła sukienka podjechała jej na uda, odsłaniając koronkowe brzegi pończoch, a w lustrze za jej plecami dostrzegł czarny trójkąt koronkowych majtek. Nieźle! Bardzo ciekawe. Nie wie? Czy ze mną flirtuje? Lubi się puszczać? Niemożliwe. Grace wyprostowała się i dała mu znak. Zrobił niski skłon i dotknąwszy rękami podłogi, przyjął postawę adhu mukha svanasana. Grace z zadowoleniem zauważyła, że jest silny i w bardzo dobrej formie. Ucieszyła się, że tak zręcznie wykonał ćwiczenie. Pierwsze spotkanie poszło dobrze, kontakt został nawiązany. Grace była życzliwa i skromna i najwyraźniej kupiła postać swobodnego, przyjaznego Amerykanina. Okazało się też, że nie jest aż tak wstydliwa, bo demonstrując postawę jogi w krótkiej sukience, nie okazała najmniejszego skrępowania. Kolej na spotkanie numer dwa, najbardziej krytyczny kontakt w każdej próbie werbunku, ponieważ to wtedy cel decyduje, czy kontynuować znajomość, czy nie. Abstrahując nawet od koronkowych brzegów pończoch i ust w kolorze różowego grejpfruta, miał nadzieję, że Grace powie: „Tak”. * Trzy dni później zaprosił ją na kolację. Znała miasto, więc zaproponowała, żeby poszli do China Club, stylowej restauracji urządzonej na wzór kolonialnego Szanghaju, lokalu z czerwonymi ścianami, chińskimi parawanami i wyłożonymi miękką wykładziną ozdobnymi schodami do sali jadalnej, w której wisiały dagerotypy Marksa, Lenina, Stalina i Mao Zedonga, żartobliwy panteon retro tych, którzy swego czasu podpalili świat. Klub zajmował trzy górne piętra starego Banku Chin przy Des Voeux Road w dzielnicy biznesowej miasta, pierwszym powojennym drapaczu chmur w naonczas brytyjskim Hongkongu, gmachu z holem wejściowym w stylu

lat pięćdziesiątych, z mnóstwem marmurowych kolumn i lastrykową posadzką. Za jej sugestią zamówił ma po, bakłażana w sosie czosnkowym, specjalność szefa kuchni. Bakłażan, aromatyczny, pikantny i błyszczący, był naprawdę pyszny. Po dwóch kieliszkach wina zdradziła mu wstydliwie swoje chińskie imię: Zhen, „coś cennego i rzadkiego”. Przyszła na kolację w prostej, czarnej sukience, z podwójnym sznurem pereł na szyi i malutkimi perłowymi kolczykami w uszach. Pachniała czymś egzotycznym i przydymionym; nigdy dotąd nie spotkał się z takim zapachem i cały czas czuł go w ustach i nosie. Z trudem stłumiła śmiech, gdy chcąc ją rozruszać, rzucił na rybkę, że wychował się w rodzinie chciwych prawników z amerykańskiego Południa. Opowiadała o sobie niechętnie i z wahaniem. Okazało się, że jest sierotą. Jej liberalnych rodziców – ojciec był profesorem, matka artystką – uwięziono podczas kampanii „przeciwko duchowemu skażeniu” w 1983 roku, kiedy to przyszła na świat, aby niemal od razu trafić do finansowanej przez rząd rodziny zastępczej. Swoich prawdziwych rodziców już nigdy potem nie widziała. Po smutnym okresie dorastania spędziła cztery samotne lata na studiach w Anglii, by w końcu wrócić do zatrutych smogiem cynicznych Chin, krainy nuworyszowskich milionerów i ocenzurowanego internetu, nowego supermocarstwa, co paradoksalne, wciąż uwikłanego w swoją imperialną historię. Ponieważ czekała ją niepewna przyszłość, poszła do szkoły hotelarskiej, a potem przeprowadziła się do Hongkongu, gdzie po kilku udanych latach została zastępczynią głównego menedżera hotelu Peninsula. – Studiowała pani w Anglii? – spytał. – Jak tam pani trafiła? Grace spuściła wzrok i upiła łyk wina. – Dostałam stypendium – odparła wymijająco. Hm, pomyślał. W sumie to nic niezwykłego, pod warunkiem, że ma się bogatego sponsora. Albo że studia opłaca państwo. Słychać w tym fałszywą nutę. Wróć do tego później. – A joga?

Nachyliła się ku niemu, opuszczając gardę. Szukając spokoju i pocieszenia w pozbawionym korzeni dzieciństwie, dwunastoletnia Zhen spędzała wiele godzin na zapleczu pobliskiego zhōngyī, sklepu z tradycyjnymi chińskimi lekami. Brązowa jak orzech staruszka, która tam sprzątała, pochodziła z Bengalu i, co nieprawdopodobne, utknęła w Chinach po katastrofie okrętowej. Zaczęła do niej przemawiać, szeptać, śpiewać Gayrati, prastare sanskryckie mantry, stała się jej jiàomu, matką chrzestną. Okazało się, że jest joginką, guru przedwiecznych praktyk, i zaczęła uczyć ją asan na szorstkich matach rozłożonych w sklepowym magazynie pełnym stosów suszonych grzybów lingzhī, bursztynowych słojów z zakonserwowanymi zwiniętymi wężami i szafranowych butelek z niedźwiedzią żółcią, które stały na półkach niczym zwarty kordon żołnierzy. Nie licząc korzyści czysto fizycznych, z biegiem czasu Grace odkryła nieprzemijającą duchowość jogi. Dzięki wewnętrznemu spokojowi, jaki ogarniał ją podczas cwiczeń i po nich, ciężki okres dorastania okazał się w miarę znośny. Nie przestała ćwiczyć nawet po przeprowadzce do Hongkongu. – No i tak – podsumowała, dopijając wino i nie protestując, kiedy nalał jej trzeci kieliszek. Odgarnęła kosmyk włosów z twarzy, lekko zagryzła dolną wargę i szybko zamrugała. – Nie mam rodziny, pracuję czternaście godzin na dobę, a jedyną rzeczą, która mnie dopełnia, jest joga. – Upiła łyk wina. – Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Jasny gwint! – pomyślał. Toż to prawdziwy szwedzki stół, łakomy kąsek dla każdego psychologa! Przeanalizował jej opowieść partiami: długotrwała niechęć do systemu, brak ideologii komunistycznej, silne poczucie etyki zawodowej i dbałość o szczegóły, izolacja i wyobcowanie, niepewna przyszłość i uzależnienie od duchowych aspektów jogi. Zdumiewająca kolekcja wprost podręcznikowych motywów wartych zbadania i wykorzystania – zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Jeszcze tylko kilka spotkań, współczujące ucho, przyjacielski uśmiech i ustali, czy Grace zechce mu pomóc, czy

utożsamia się z jakimiś ideałami, czy chciałaby nadać sens swojemu życiu i pracować dla dobra bardziej liberalnych Chin. Jako oficer prowadzący nie omieszkał odnotować, że o nic go nie pytała, co było trochę dziwne. Po kolacji poszli na spacer, mijając po drodze gmachy zbyt wysokie, by dostrzec ich spowite mgłą wierzchołki. Wzięła go pod rękę – znów owionął go zapach jej tajemniczych perfum – i podtrzymał ją, kiedy lekko się zachwiała. Złapali taksówkę, która przemknąwszy Garden Road, zatrzymała się na Magazine Gap Road, przed Grenville House, luksusowym, czternastopiętrowym apartamentowcem na zboczu porośniętego dżunglą wzgórza, skąd roztaczał się widok na dachy stojących w dole domów i fragmenty portu prześwitujące w gęstwinie strzelistych wieżowców. Grace powiedziała, że astronomiczny czynsz płaci za nią hotel, w przeciwnym razie musiałaby mieszkać w zapleśniałym mieszkanku w Koulunie. Tak, pamiętał o przyzwoitości: na pożegnanie cmoknął ją w policzek i już odchodził, gdy szukając kluczy, wysypała na podłogę zawartość torebki. Kiedy wstydliwie zachichotała i powiedziała, że powinna była skończyć na drugim kieliszku wina, szarmancko wsiadł z nią do windy i pomógł jej otworzyć drzwi. Wtedy lekko przekrzywiła głowę i zaproponowała, żeby zobaczył, jak mieszka, bo widzi, że jest nią zainteresowany. – Bo jesteś, prawda, Nathanielu? – spytała, uwodzicielsko przeciągając sylaby. Dobra, pomyślał, tylko powoli. Zrzuciła buty i zaprowadziła go do dużego salonu z oknem widokowym i ułożonym w jodełkę drewnianym parkietem, gdzie nie było praktycznie nic oprócz białych ścian; zażartował, że podziwia jej wyszukany gust. W mieszkaniu unosił się ten sam egzotyczny zapach, a pod ścianą stały trzy duże wiklinowe kosze. Na końcu salonu, w polakierowanej ramie wisiał olbrzymi brązowy gong o ponaddwumetrowej średnicy (tybetański, podkreśliła z powagą Grace), a przed nim leżała duża, biała poduszka. Po lewej i prawej stronie gongu stały czarne stoliki z laki, a na nich emaliowane chińskie świeczniki,

głęboka miedziana waza i przysadzista rzeźba z czarnego granitu, coś, co Grace nazwała shivalinga, symbol Śiwy, patrona joginów, jednej z najbardziej złożonych istot boskich w hinduizmie. Ołtarz, pomyślał Nate. Jak w kościele. Chciał uderzyć w gong filcową pałką, lecz go powstrzymała. – Nie, nie tak. Zaczekaj, pokażę ci – powiedziała i leciutko przesunęła pałką po brzegu pokrytego płytkimi dołkami dysku. Powietrze zawibrowało od dźwięcznego, niskiego jęku, który po chwili ustąpił współbrzmiącemu z nim wysokiemu zawodzeniu. Grace upuściła pałkę, otrząsnęła się i pomyślał, że naprawdę się upiła, ale nie, bo nagle się wyprostowała, podeszła do niego, jakby chciała go pocałować albo potężnie zwymiotować i spytała cicho, czy ma ochotę zobaczyć, jak ćwiczy, jak uwalnia energię, węża zwiniętego u podstawy kręgosłupa. Dostał gęsiej skórki. Przypomniały mu się słowa Bunty’ego – „szajbnięta baba” – ale Grace była tylko wstawiona i po dwóch spotkaniach chciała pokazać mu źródło swojej duszy, więc cóż, odparł, że tak, chętnie tego węża zobaczy. Wtedy zrobiło się naprawdę dziwnie. Grace cofnęła się dwa kroki, rozpięła koktajlową sukienkę i zrzuciła ją, zostając w czarnym staniku z luźnymi ramiączkami i gładkich chłopięcych szortach. Usiadła na poduszce przed gongiem w klasycznej pozycji padmasana i położyła ręce na kolanach. – Zaczynamy od kapalabhati, techniki oczyszczającej umysł i ciało – powiedziała szeptem. – I zaczęła oddychać, powoli, w kontrolowany sposób, wciągając powietrze głęboko do płuc i gwałtownie je wypuszczając. Po kilkunastu oddechach dała mu znak: teraz, zrób to tak jak ja, i tybetański gong znów głucho zahuczał, a powietrze zawibrowało tak mocno, że poczuł to w kręgosłupie. Widział, że nie może przestać, musiał się skupić na okrężnych ruchach filcowej pałki i kiedy niski jęk przeszedł w wysokie zawodzenie, spojrzał na Grace, która siedząc przed gongiem z podniesioną głową i zamkniętymi oczami, wykonywała okrężne ruchy górną połową ciała, coraz szybsze i szybsze, i która w pewnym momencie zaintonowała

niezrozumiałą mantrę w tonacji dźwięków wydawanych przez gong. Cztery minuty, pięć, sześć – pochylone ciało i nieustannie krążące ramiona, zaciśnięte palce u rąk, zamknięte oczy, strużki błyszczącego między piersiami potu, który spływał na brzuch i wsiąkał w pasek szortów. Zdrętwiała mu ręka, ale bał się, że jeśli nagle przestanie poruszać pałką, Grace zionie na niego ogniem, zacznie lewitować i odpłynie z balkonu w ciemną noc. Po około dziesięciu minutach gwałtownego krążenia górną połową ciała, odchyliła się do tyłu, wygięła w łuk, dotknęła potylicą podłogi i w przezroczystym od potu napiętym staniku złożyła nad sercem ręce w pozycji mudry ksepana. Jeszcze mocniej wygięła ciało i z rozdętą niczym miech klatką piersiową i przyciśniętymi do piersi rozmodlonymi rękami zaczęła się trząść w tsunami spazmów, które zalało jej falujący brzuch. Zapulsowały długie mięśnie nóg, zadrżały stopy i wysoko zadarty podbródek – nagle zesztywniała, przewróciła oczami, otworzyła usta, zrobiła potężny wydech i znieruchomiała z rękami na piersi. Pomyślał, telefon jest pewnie w kuchni, trzeba wezwać karetkę, ale najpierw się pochylił, żeby sprawdzić, czy Grace jeszcze żyje. Leżała płasko na podłodze, z wyciągniętymi nogami. Jej piersi wciąż unosiły się gwałtownie i opadały. – Nic ci nie jest? – Położył rękę na jej ramieniu. Powoli otworzyła oczy i skupiła wzrok. Uśmiechnęła się, objęła go za szyję, przyciągnęła bliżej i musnęła ustami jego usta. Znów owionął go ten słodki zapach i zakręciło mu się w głowie. – Co to za perfumy? Przywarła ustami do jego ust. – Ylang-ylang – szepnęła mu do ucha; zabrzmiało to jak ijlang, ij-lang. – Bardzo stare. – Na pewno nic ci nie jest? Co się stało? Powoli wstała, nie zasłaniając się, niespiesznie rozpięła wilgotny stanik, podeszła do wiklinowego kosza i wyjęła lniane kimono.

– Co to było? – spytał. Patrząc mu w oczy, bez najmniejszego skrępowania włożyła kimono, przeczesała ręką włosy i zawiązała pasek. – Przebudzenie – odparła. – Chwila całkowitego zatracenia. – Przebudzenie czego? – Słyszałeś o siedmiu czakrach, miejscach, gdzie gromadzi się energia życia? Nie? Wytłumaczę ci to innym razem, już późno. Kolejny cień pocałunku w drzwiach i ruszył do domu, układając w głowie jutrzejszą depeszę do Burnsa, podsumowanie czegoś, co wyglądało na dobry początek przyszłego werbunku Grace Gao alias Zhen. Spróbował na chłodno ocenić sytuację i lekko zawibrowały mu anteny: szło dużo szybciej niż normalnie. Czy to nie dziwnie? Ta cała energia i jej uwolnienie trochę go zaskoczyły – da się to jakoś wykorzystać? I bardzo szybko wytrzeźwiała. Erotyczna, lecz nie sprośna, urzekająca, lecz nie rozwiązła, wyrafinowana, lecz nie naiwna – była enigmą, lecz enigmą nie do odparcia. Gdyby mu się udało, byłaby wyjątkowym nabytkiem. Niewyjaśnioną anomalię stanowiło jedynie to zagraniczne stypendium, podobnie jak całkowity brak zainteresowania jego przeszłością. Fałszywe nuty, które musiał dokładnie zbadać. * Członkowie grupy kontrwywiadowczej chińskiego MSS odsłuchali nagranie z kolacji w China Club, obejrzeli przedstawienie, jakie Zhènniăo, ptak o zatrutych piórach, odegrał, zastawiając sekspułapkę w służbowym mieszkaniu za nagą ścianą – choreografię z gongiem, matsyasaną, prowokacyjną pozą „napiętego łuku”, oraz kilkoma niewinnymi pocałunkami – i z zadowoleniem stwierdzili, że istnieją duże szanse na usidlenie agenta CIA i wyciągnięcie z niego nazwiska chińskiego zdrajcy. Decyzja o jego likwidacji była teraz przesądzona. Dowódca grupy uprzejmie podziękował ich dostojnemu gościowi z Moskwy, pięknej, niebieskookiej pani

pułkownik SWR, która siedziała w fotelu przed rzędem monitorów, kiwając nogą. To właśnie ona pomogła im ułożyć tę jakże przekonującą legendę dla Zhènniăo, opowiastkę, którą Amerykanin bez namysłu kupił. Jej rady okazały się prorocze – jakby czytała w jego myślach.

BAKŁAŻAN MA PO Do mielonego mięsa wieprzowego dodajemy ryżowy ocet winny, sos chili, skrobę kukurydzianą i sos sojowy. Dokładnie mieszamy i chłodzimy. Kroimy wzdłuż azjatyckiego bakłażana, smarujemy olejem arachidowym, solimy i skórką do góry prażymy na blasze, aż się przypiecze i zmięknie. Mieszamy bulion drobiowy z sake, cukrem, olejem sezamowym, pastą fasolową i sosem sojowym. Podsmażamy zmieloną szalotkę, imbir i czosnek, a kiedy uwolnią zapach, dodajemy wieprzowinę. Przyrumieniamy, dolewamy bulion i gotujemy na małym ogniu, aż sos zgęstnieje. Wykładamy bakłażany na półmisek – skórką do dołu – przykrywamy je mielonym mięsem i ozdabiamy pokrojoną szalotką. Podajemy z ryżem gotowanym na parze.

29 Zdradziecka czakra

Dominika przyleciała do Hongkongu kilka dni wcześniej, po całym dniu kurtuazyjnych wizyt w kwaterze głównej chińskiego wywiadu w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego. Generał Sun musiał zostać w Pekinie na konsultacjach, więc przekazano ją pod opiekę mówiącego po angielsku kapitana nazwiskiem Yuán Chonghuan, który z niewyjaśnionych powodów postanowił przybrać imię „Rainy”, po mandaryńsku yu tien, fonetycznie zbliżone do Yuán, zrozumiałe dla obcokrajowców z Zachodu i, jak uważał, niezwykle liryczne. Bardzo niski i chudy, miał wszystkie cechy złośliwego kurdupla, toksyczny temperament kaprala, który to delektuje się poniżaniem podwładnych, to bezwstydnie podlizuje przełożonym. Zbrązowiałe zęby, kołkowate palce z obgryzionymi do krwi paznokciami, aureola, w której kolor żółty, podstęp i zdrada, mieszał się z kilkoma odcieniami brązu, lenistwa i zazdrości – Dominika od razu wiedziała, że musi na niego uważać. Pułkownik Jegorowa z SWR, piersiasta, długonoga Słowianka o mocno zarysowanych kościach policzkowych, była dla Rainy’ego istotą z innej planety; angielskiego nauczył się w szkole oficerskiej MSS i mówił na tyle płynnie, że mógł w miarę swobodnie omawiać z nią taktykę usidlenia Amerykanina. Natychmiast spostrzegł, że generał Sun i najwyższe szefostwo MSS darzy Rosjankę wielkim szacunkiem, co znaczyło, że bez żadnych skrupułów musi się jej przypochlebić. Co więcej, okazało się, że Jegorowa ma wielkie

doświadczenie w pracy wywiadowczej z Amerykanami – poprawki, które wniosła do ich planu, to, że zmieniła legendę Zhènniăo tak, aby podziałała na instynkt operacyjny Amerykanina, było doprawdy imponujące. Rainy Chonghuan nie pogardziłby niczym, co zapewniłoby mu sukces, pochwałę i awans, dlatego czym prędzej dostarczył jej przetłumaczone akta osobowe Grace Gao i zasugerował, żeby się z nią spotkała celem omówienia szczegółów zarzucenia słodkiej przynęty. Ku jego zaskoczeniu pułkownik Jegorowa odmówiła, tłumacząc to tym, że rosyjskie jaskółki najskuteczniej działają wtedy, kiedy nikt i nic ich nie rozprasza. Natychmiast się z tym zgodził, komplementując ją za mądrość i dalekowzroczność. Służbowe CV Zhen Gao było fascynujące. Życiorys, który agentka sprzedała Nate’owi, okazał się w dużej mierze fikcyjny i zawierał jedynie kilka ziarenek prawdy. Zhen nie straciła rodziców, nie została adoptowana i nie ukończyła szkoły hotelarskiej. W świat jogi nie wprowadziła jej wysuszona staruszka ze sklepu z chińskimi lekami, kiedy Zhen miała dwanaście lat – zaczęła ćwiczyć dużo później, żeby utrzymać formę i skuteczniej uwodzić podsuwane jej cele. Była córką nauczyciela z państwowej szkoły w Anxin w prowincji Hebei, położonym na zarośniętym trzciną brzegu jeziora Baiyangdian. Wyrosła na piękną dziewczynę i kiedy miała szesnaście lat, wpadła w oko miejscowemu zarządcy, który pod jej szkolnym mundurkiem dostrzegł ciało kobiety. Wykorzystując swoje wpływy, zatrudnił ją jako gosposię w rządowej willi, odebrał jej dziewictwo i od czasu do czasu, dzielił się nią z miejscowymi urzędasami, żeby zjednać sobie ich przychylność. Kiedy Zhen skończyła osiemnaście lat, przyłapano go na braniu łapówki, oskarżono o korupcję, skazano i stracono. Pozbawioną opiekuna Zhen, do której przylgnęła już łatka „dziewczyny do towarzystwa”, wysłano do Tiencinu, tętniącego życiem piętnastomilionowego miasta na północno-wschodnim wybrzeżu, dwie godziny drogi od leżącego na południu Pekinu, i zapisano do Państwowej Szkoły Nr 2112, akademii chińskiego wywiadu, która – według

enigmatycznego zapisu w teczce osobowej – szkoliła młode kobiety w „technikach wywiadowczych”, w tym uwodzeniu, pozyskiwaniu informacji, werbowaniu i szantażowaniu. Absolwentki akademii nazywano yèyīng, słowikami. Garstkę tych, które osiągnęły najlepsze wyniki w nauce i zaliczyły test z predyspozycji ideologicznych, wysyłano co roku na dalsze studia do Instytutu 48 w Pekinie, tajnego ośrodka szkoleniowego w dzielnicy Shangjialou w północnowschodniej części miasta, gdzie uczono je posługiwania się bronią palną, nietypowymi narzędziami walki i truciznami. Kiedy Zhen skończyła dwadzieścia lat, Towarzystwo Przyjaźni Chińsko-Angielskiej, fasadowa organizacja kontrolowana przez MSS, wysłało ją na stypendium do Wielkiej Brytanii, gdzie miała opanować do perfekcji język angielski i poznać zachodni styl życia. Cztery lata później ukończyła studia w Pekinie, stając się w pełni wykwalifikowaną zabójczynią-uwodzicielką, znaną jako Zhènniăo, ptak o zatrutych piórach. Ponieważ doskonale mówiła po angielsku i miała angielskie maniery, umieszczono ją po cichu na stanowisku zastępczyni głównego menedżera hotelu Peninsula w Hongkongu, gdzie w każdej chwili gotowa do działania, czekała na zlecenia. Boże, pomyślała Dominika, młoda dziewczyna zhańbiona przez tłustego wieprza, gwałcona w chlewie przez inne wieprze i w końcu wcielona do chińskiej szkoły jaskółek. Historia Zhen przyprawiła ją o szybsze bicie serca – była lustrzanym odbiciem jej przeszłości. Ale rosyjskie jaskółki nie zabijają. A ty? Ty zabijałaś, prawda? W drugim tomie teczki osobowej Zhen występowała już jako Zhènniăo. Kiedy Dominika spytała Rainy’ego, o co chodzi z tym ptakiem o zatrutych skrzydłach, kapitan nieporadnie opisał jej mitologicznego ptaka o czarnym jak węgiel upierzeniu, który żywi się wyłącznie jadowitymi wężami, skutkiem czego ma niezwykle trujące pióra. Wystarczy wziąć jedno, zamieszać nim wino w kieliszku i zmienia się ono w śmiertelną truciznę. Tylko w Chinach, pomyślała. W teczce udokumentowano czternaście zabójstw, w tym

ostatnie, birmańskiego policjanta-przemytnika narkotyków, którego Zhènniăo otruła wyciągiem z tojadu. Nie było żadnych świadków, nie wykryto żadnych powiązań z Pekinem. Kiedy Dominika zajrzała do aneksu farmakologicznego, okazało się, że tojad wytwarza akonitynę, zabójczą toksynę, która łatwo przenika przez ludzką skórę. Nawet najmniejszy kontakt z tym delikatnym, fioletowym kwiatem w kształcie kielicha od dwóch do ośmiu godzin później wywołuje arytmię, częstoskurcz komorowy i migotanie, co prowadzi do porażenia oddechowego i zatrzymania akcji serca. Zhènniăo zmieszała toksynę z ylangylang, aromatycznym olejkiem używanym w aromaterapii, po czym zaaplikowała ją bezpośrednio na skórę birmańskiego przemytnika. * Dominika oglądała popisy Zhen na ekranie monitorów – mieszkanie było nafaszerowane mikrofonami i kamerami ukrytymi w stałych elementach wyposażenia, stolarce i suficie – i zamarło jej serce, gdy Zhènniăo powiedziała, jakich używa perfum: ylang-ylang. A więc tak chciała to zrobić. Podczas kolejnej schadzki zamierzała posmarować go olejkiem, który go do rana zabije. Czy Nate dostrzeże grożące mu niebezpieczeństwo? Niby dlaczego miałby dostrzec? Był oficerem operacyjnym, polował, próbował zwerbować piękną Chinkę. Benford? Ani Benford, ani CIA nie zdawali sobie sprawy z zagrożenia. Ona sama też znalazła się w koszmarnie niebezpiecznym położeniu: Chiny, brak kontaktu z Langley – przecież nie mogła pójść do amerykańskiego konsulatu i na oczach krążących tam czujek MSS przerzucić przez mur przesyłki. Cały czas towarzyszył jej ktoś z chińskiego wywiadu, kurduplowaty Rainy Chonghuan nie odstępował jej na krok. Umieścili ją w luksusowym apartamencie gościnnym piętro wyżej, bezpośrednio nad służbowym mieszkaniem Zhènniăo. Dawała głowę, że u niej też

roi się od mikrofonów cyfrowych i kamer, dlatego wyjście na ulicę i nawiązanie choćby przelotnego kontaktu z Nate’em, którego też obserwowali na pewno agenci MSS, byłoby niezwykle ryzykowne. Gdyby próbując go ratować, popełniła błąd, Chińczycy donieśliby o tym Kremlowi i wylądowałaby na Butyrkach. Dlatego postanowiła wysłać mu kilka subtelnych ostrzeżeń. Poradziła Rainy’emu, żeby Zhènniăo nie była zbyt dociekliwa i nie zadawała Nate’owi pytań osobistych, ponieważ jest to cecha dobrego agenta wywiadu. Zaleciła, żeby Zhen zbagatelizowała sprawę studiów w Anglii, mówiąc tylko, że pojechała tam na „stypendium”. Twierdziła, że mgliste ogólniki są „dużo bezpieczniejsze”, ale tak naprawdę były to niespójne wskazówki, które – bardzo na to liczyła – powinny zapalić światełko ostrzegawcze w głowie Nate’a i pomóc mu wyczuć zasadzkę. Z naciskiem zasugerowała także, aby Zhen wspomniała o restauracji U Fernanda w Makau, żeby zaszokowanemu Amerykaninowi wymknęło się coś, co da im podstawy do działania, dobrze wiedząc, że ta przedwczesna i zbyt agresywna zagrywka natychmiast Nate’a zaalarmuje. Bała się jednak, że wszystkie te sztuczki okażą się zbyt delikatne i zakamuflowane. Czy Nate coś wyczuje? Nie mogła go ostrzec w sposób bardziej oczywisty, bo Chińczycy natychmiast by się zorientowali. Jak pokrzyżować im plany? Nie miała pojęcia. * W rewanżu za kolację w China Club Grace Gao zaprosiła go do siebie na domowe co nieco. Otworzyła drzwi – była na bosaka, w sięgającej do połowy uda beżowej szmizjerce z podwiniętymi nad łokcie rękawami – uśmiechnęła się, wzięła go za rękę i wciągnęła do mieszkania, a gdy w przelocie otarła się o niego i lekko pocałowała w usta, poczuł dotyk jej miękkich piersi. Przeszła przez salon, gdzie wciąż unosił się silny zapach ylangylang, i skręciła, do małej, lecz nowocześnie urządzonej kuchni

tonącej w bieli i blasku stali nierdzewnej. Na blacie leżało kilka składników i mały chiński tasak z czarną rączką. – Robię lethoke, birmańską sałatkę z pomidorów – powiedziała. – Lethoke znaczy po birmańsku „mieszać ręką”. – Byłaś w Birmie? – spytał. – Jak się teraz nazywa? – Mjanma. Byłam, ale tylko jako turystka. Pewna Birmanka nauczyła mnie, jak ją robić. Miała na imię Kyi Saw. Wprawnie pokroiła składniki, zmieszała ocet z trawy cytrynowej z olejem rzepakowym i sosem rybnym, a potem podsmażyła pokojoną cebulę i czosnek w dużej ilości oleju. Miała szybkie, zwinne ręce, poruszała się płynnie, miękko i swobodnie. Wrzuciła pomidory do drewnianej misy, podrzuciła je lekko, żeby wymieszały się z sosem i podała mu widelec. Spróbował. Sałatka była słona, słodka, pikantna i chrupiąca od pokruszonych orzeszków ziemnych. – Pychota – powiedział. – Nigdy czegoś takiego nie jadłem. Grace oparła się o blat i spojrzała na niego z ukosa. – Podobną podają chyba w Makau, U Fernanda, w takiej małej restauracji na plaży. Powinniśmy tam kiedyś pojechać. Nate zachował kamienną twarz. Bardzo mu się to nie podobało. Przypadek? Może tak, może nie. – Byłoby miło – odrzekł. Wyszli z talerzami na balkon i jedli, patrząc na port i pomykające po niebie chmury, różowawe od świateł miasta. – Nie do wiary, że to tętniące życiem miasto wróciło do Chin i rządzi tu teraz Pekin – powiedział. – Myślisz, że duch starego Hongkongu przetrwa? – Mieszkańcy próbują stawiać opór i domagać się swoich praw, ale nie wiem, czy im się uda. – Kibicuje im cały świat. – Ja też. – Warto im pomóc, zrobić coś znaczącego, żeby Hongkong odzyskał wolność. – Nie chcąc przedobrzyć, zdjął nogę z gazu i wrzucił luz. Zawsze mogli do tego wrócić. W tej chwili nie mógł jej powiedzieć, jak mogłaby to zrobić, ani otwarcie zaproponować jej współpracy z CIA.

– Tak, wiem – odrzekła. – Ale teraz cały swój czas poświęcam pracy, a moją jedyną ucieczka jest joga. – Będę z tobą szczery. Kiedy pokazałaś mi to ćwiczenie, to „przebudzenie”, byłem trochę zaskoczony, a nawet przerażony. Nie wiedziałem, co się z tobą dzieje. Roześmiała się. – Chcesz nauczyć się czegoś jeszcze? Mogę opowiedzieć ci o czakrach, ośrodkach energetycznych w ludzkim ciele. Są bardzo ważne, wszystko kontrolują. Dobra, ogierze, pomyślał, ty też się kontroluj. Jak dotąd robił wszystko, żeby układ był czysto platoniczny, mimo czarnego stanika, wygiętych w łuk pleców i przelotnych pocałunków. Wyobraził sobie reakcję Benforda, gdyby okazało się, że zwerbował Grace Gao, idąc z nią do łóżka – dla Simona byłoby to ostatecznie potwierdzenie tego, że Nate nie powinien pracować dłużej w CIA. Od jakiegoś czasu o tym nie myślał, ale teraz znów stanął mu przed oczami koszmar koszmarów: oto wyrzucony z agencji, wraca do Richmond w Wirginii, do rodziny, która od samego początku twierdziła, że Nate nigdy nie zrobi kariery jako szpieg i prędzej czy później, nieważne, czy po dwóch, czy po dziesięciu latach, wyląduje na bruku. No i co teraz? Jak pograć z tą chińską laleczką, która chce ci pokazać swoje czakry? Usiedli po turecku na podłodze, naprzeciwko siebie, prawie dotykając się kolanami. Grace wzięła ze stolika szeroką miedzianą misę, postawiła ją obok nich i lekko stuknęła w nią małym drewnianym kołkiem. Misa wydała czysty, gładki dźwięk przypominający uderzenie dużego zegara – Śpiewająca misa – powiedziała. – Żeby oczyścić umysł. Przesunęła kołkiem po jej brzegu i misa zabuczała, cicho i pulsująco, a zaraz potem zaryczała jak wół. Grace odłożyła kołek i dźwięk powoli ucichł. Przysunęła się do niego i dotknęli się kolanami. – Masz siedem czakr – powiedziała – a każda odpowiada za coś innego. – Wyjęła z kieszeni małą butelkę, otworzyła ją, przechyliła, zwilżyła czubek palca jej zawartością, a gdy otoczył

ich oszałamiający zapach ylang-ylang, przesunęła palcem po bokach jego szyi, wnętrzu nadgarstków i kostkach u nóg. – Olejek pomoże ci się odprężyć. Dotknęła czubka jego głowy. – To jest czakra siódma, fioletowa, czakra korony lub błogostanu. – Pochyliła się i pocałowała go w czoło. – To jest czakra szósta, tutaj, tuż nad brwiami. Ma kolor indygo i odpowiada za intuicję. – Pocałowała go w powieki. – To jest czakra piąta, jasnoniebieska, czakra gardła. Dzięki niej możemy wyrazić swoje potrzeby i pragnienia. – Pochyliła się jeszcze niżej i musnęła ustami jego szyję. Jezu Chryste, pomyślał, ona idzie na południe! Czy istnieje czakra kapitana Picarda? – To jest czakra czwarta, zielona, czakra serca i miłości. – Rozpięła mu koszulę i pocałowała go w pierś. – To jest czakra trzecia, żółta, czakra splotu słonecznego. Kontroluje funkcje mentalne, ambicje i karierę. – Musnęła ustami jego brzuch. – To jest czakra druga, pomarańczowa, czakra sakralna. Odpowiada za pożądanie. – Przesunęła palcami wokół jego pępka. Potem włożyła mu rękę między nogi, naciskając przez spodnie mięsień krocza. – To jest czakra pierwsza, czerwona, czakra podstawy lub korzeń życia. Kontroluje namiętność. – Spojrzała mu w oczy. Podczas gdy ona pachnącymi ylang-ylang palcami uciskała mu pierwszą czakrę, nie wiadomo dlaczego jak jakiś zboczeniec pomyślał o Kramerze, koledze z Wiednia, który często powtarzał, że najczulszą strefą erogeniczną jest miejsce między jajami i tyłkiem. Zastanawiał się, co ten szajbus teraz robi. Otrząsnął się i Grace zabrała rękę. – A kiedy ćwiczysz „przebudzenie”? – spytał, próbując zapanować nad podbrzuszem. – Co czakry wtedy robią? – Energia z czakry korzenia, niczym rozwijający się wąż, wpełza po kręgosłupie do głowy. Jest jak prąd elektryczny, wprowadza w stan głębokiej świadomości.

– Mój wąż chyba już się rozwinął. Usiadła na jego podkurczonych kolanach, oplotła go nogami, objęła za szyję i zajrzała mu w oczy. Ich nosy i krocza dzieliło ledwie kilka centymetrów i ciepło jej ciała parzyło jak opalany drewnem piec. – Ta pozycja to yab yum – wyjaśniła. – Jedność mądrości i współczucia. – Ujęła jego rękę i przytknęła ją do swego serca. – Czujesz, jak bije? Pozwól mi poczuć twoje. – Zamknęli oczy i lekko dotykając się czołami, zastygli bez ruchu z dłońmi na sercach. – Nie możemy się teraz poruszyć przez tysiąc lat, dopóki nie osiągniemy samadhi. – Nie wiem, co to jest, ale zdarzy się dużo prędzej – powiedział. – Tylko cię ostrzegam. – Nic nie mów. Samadhi to stan umysłu. Skup się. Poczuł, że Grace oddycha coraz głębiej i zwalnia jej serce – słyszał to w swojej głowie – i zdał sobie sprawę, że serce zaczyna mu bić tym samym rytmem. Z piętami lekko przyciśniętymi do jego pleców, wciąż oplatała go mocno nogami i jego miednicę, nogi, kręgosłup i ramiona ogarnęła nagle dziwna lekkość. Czaszkę wypełnił mu ogłuszający łoskot, jakby znalazł się nagle w podziemnej grocie nad grzmiącym wodospadem. Lekkość ogarnęła głowę, wciskała się za oczy i pod język. – Czujesz? – spytała szeptem Grace. – Samadhi jest cudowne, przeniesie cię w najdalszą dal, za góry i oceany. Co tam jest, Nate? Kto czeka na ciebie za oceanem? Kogo nosisz w sercu? – Kobietę z dalekiego kraju – odparł z zamkniętymi oczami, zachwycony niezwykłym uczuciem i zdumiony, że odpowiedział, zanim zdążył pomyśleć. Grace przysunęła się jeszcze bliżej, jeszcze mocniej objęła go za szyję. – Oddychaj ze mną. – Zrobiła głęboki wdech, przytknęła usta do jego ust i wtłoczyła powietrze do jego płuc, otaczając go elektryzującym, aksamitnym ciepłem. Zakołysała się lekko, pochyliła i zetknęli się brzuchami. – Kto jeszcze? – szepnęła, wciąż kontrolując jego oddech

swoim oddechem. Pomyślał o Agnieszce z Palos Verdes, nieżyjącej już Hannie, siwowłosym generale Korcznoju i Gable’u, o Benfordzie, Forsycie i Burnsie, którzy byli jego kolegami i rodziną, pomyślał o wiadrogłowym generale Tanie Furenie, pozbawionym skrupułów rozrzutnym ciołku, którego właśnie zwerbował, i omal nie wypowiedział na głos jego nazwiska. Cholera jasna, co to było? Mrugnął trzy razy, bardzo szybko, i Zhènniăo już wiedziała, że nic z tego nie będzie, przynajmniej dzisiaj. Zsunęła się z niego powoli i wstała. * Spocona Dominika siedziała w fotelu ze skrzyżowanymi nogami i mocno zaciśniętymi udami, nieruchomo patrząc, jak Nate i Zhènniăo tulą się do siebie z zetkniętymi ustami w pozycji yab yum. Niemal czuła dotyk jego ciała i smak tych pocałunków i dziękowała Bogu, że nie musi ukrywać orgazmu metr od odrażającego Rainy’ego Chonghuana, który gapił się na ekran z rozdziawioną gębą. Wpadła w panikę, kiedy Zhènniăo posmarowała szyję Nate’a aromatycznym olejkiem, ale szybko wzięła się w garść. Nie, to jeszcze nie dzisiaj. Ostatni pocałunek. Zdumiało ją, z jaką łatwością Chinka wprowadziła go w stan medytacji, czego ona nigdy nie potrafiłaby zrobić. To dziwne, ale nie, nie była na niego zła: po wielomiesięcznej rozłące jego widok na ekranie o wysokiej rozdzielczości ją zaszokował i poczuła się tak, jakby oglądała go z odległości miliona kilometrów. Wiedziała, że tego nie zaplanował, że próbował tę Chinkę zwerbować i że to ona zainicjowała kontakt. Tak, oczywiście, przy najbliższej okazji – jeśli taka w ogóle się nadarzy – roztrzaska mu wazon na głowie, ale zdała sobie sprawę, że wciąż go kocha. W sercu nosił „kobietę z dalekiego kraju” i wiedziała, że mówił o niej. Była pierwszą osobą, którą podsunęła mu rozbudzona przez yab yum

podświadomość. Boże, co to szpiegowanie zrobiło z ich życiem. Ale tymczasem górę wzięły zazdrość, urażona duma, tęsknota i podniecenie. Nie miała pojęcia, jak długo Nate zdoła opierać się umizgom tej chińskiej piękności, wiedziała jednak, że bez względu na to, czy agentom MSS uda się wyciągnąć z niego nazwisko kreta, czy nie, Zhen dostanie wkrótce rozkaz jego zlikwidowania. Był małym żuczkiem w pudełku od zapałek i zamierzali go rozdeptać. Kiedy Grace Gao i on pożegnali się w drzwiach, Rainy Chonghuan kazał technikom wyłączyć kamery i mikrofony. – Jak pani widzi – podsumował – Zhènniăo jest doskonale wyszkolona i przygotowana. Manipuluje celem mistycznymi aspektami jogi, stosuje tao de zuo fa, skomplikowane metody pozyskiwania informacji. Jeśli jej się uda, będzie to następnym razem. Jeśli nie, jeżeli po następnym spotkaniu Amerykanin nie zdradzi nazwiska swojego agenta, zostanie zlikwidowany. – To wasza operacja i na pewno wiecie, co robicie – odparła swobodnie, zastanawiając się, czy nie ma wilgotnej plamy na sukience. – Ale moim zdaniem jego likwidacja byłaby przedwczesna. Ta dziewczyna robi szybkie postępy. Moglibyście wydobyć z niego wiele informacji na temat tajnych operacji CIA w Chinach. Rainy wzruszył ramionami. – Pekin nalega. Za dwa dni Zhènniăo zaprosi go na kolację i wtedy zobaczymy. Od dzisiejszego wieczoru będzie mieszkała tu na stałe, bo gdyby Amerykanin poczuł się samotny i zebrało mu się na amory, mógłby nagle wrócić. – Jak chcecie go zabić? Rainy posłał jej uśmiech radosny jak mulisty brzeg rzeki. – Zhènniăo po mistrzowsku posługuje się bronią palną, wszelkimi rodzajami broni białej, sznurem i wieloma rodzajami broni klasycznej. Jest też mistrzynią walki wręcz i ma encyklopedyczną wiedzę o truciznach. Tak jak w większości podobnych przypadków, w tym też podstawowym warunkiem jest skuteczne zakamuflowanie udziału naszych służb. Zhènniăo wybierze odpowiednią metodę.

– Wygląda na to, że nie będzie miała żadnych trudności – powiedziała Dominika i nagle znów ogarnęło ją przerażenie na myśl, co czeka ją w Moskwie, jeśli waszyngtoński kret ujawni jej nazwisko. Ona i Nate tańczyli na ostrzu noża.

LETHOKE – BIRMAŃSKA SAŁATKA Z POMIDORÓW Pokrojone w półplasterki średniej wielkości pomidory i przekrojone na pół pomidory koktajlowe posypujemy w misce prażonymi ziarnami sezamu, rozgniecionymi orzeszkami ziemnymi, proszkiem z suszonych krewetek, pokrojonymi w kostkę papryczkami chili i posiekaną kolendrą. Dodajemy usmażone w głębokim oleju czosnek i cebulę. Polewamy sałatkę octem z trawy cytrynowej (albo ryżowym octem winnym) zmieszanym z olejem rzepakowym, sosem rybnym, sokiem cytrynowym i posypujemy cukrem palmowym. Delikatnie mieszamy rękami i ozdabiamy usmażonymi czosnkiem, cebulą i posiekanymi liśćmi kolendry. Najlepiej podawać z krwistym stekiem.

30 Pustka

Zhen nie lubiła nocować w służbowym lokalu. Mieszkała w dużo mniejszym apartamentowcu w Mid-Levels, pełnym książek, materiałów o jodze i wygodnych mebli. Nocowanie w tym prawie pustym mieszaniu było kłopotliwą niedogodnością. Co więcej, znaczyło, że zbliża się faza eliminacji i chociaż zabijała bez skrupułów, po wykonaniu zadania zawsze ogarniała ją depresja. Lubiła samo polowanie: aranżowanie pierwszego kontaktu, kokieteryjne budowanie relacji z celem, dreszcz uwodzenia, przyprawiające o zawrót głowy oczekiwanie na akt ostateczny, chwilę, kiedy wbijała stalową igłę między kręgi szyjne ofiary, zaciskała na jej szyi jedwabny sznur lub patrzyła, jak jej zatrwożone oczy rozszerzają się gwałtownie, gdy trucizna zaczyna ją dusić. Ale potem przychodziła pustka, smutek i przygnębienie. Pustka, którą próbowała wypełnić jogą. Wmawiała sobie, że zabija, aby nakarmić brzuch, i ćwiczy jogę, aby nakarmić duszę. Dzięki ćwiczeniom patrzyła na swoje życie z dystansem, miała energię i siłę, żeby pogodzić się z tym, czego nie mogła zmienić. Ale było też coś, co zmienić mogła. Nieszczęśliwe dzieciństwo, to, że jako nastolatkę wykorzystywano ją seksualnie, poniżające lata w akademii słowików i w Instytucie 48, gdzie nauczono ją zabijania, jeszcze bardziej umocniły ją w postanowieniu, że już nigdy nie pozwoli zrobić sobie krzywdy. Pierwszy raz wykorzystała swoje umiejętności w Londynie, na uniwersytecie, gdzie grupa studentów, w większości zwykłych chamów lubiących znęcać

się nad słabszymi, przyczepiła jej łatkę nieśmiałej dziwaczki. Ale jednemu się spodobała i ten chciał czegoś więcej. Nie przywiozła ze sobą żadnej broni, nie licząc gongfu shán, składanych wachlarzy bojowych, czarnego i czerwonego, szerokich, delikatnych skrzydeł zaopatrzonych w ostre, stalowe krawędzie, średniowiecznej broni do walki wręcz, którą potrafiła błyskawicznie zamknąć i otworzyć z trzaskiem głośnym jak wystrzał z pistoletu. Istniał skomplikowany protokół ich używania, prastare zasady, których Anglicy nie znali i nie rozumieli, ale ona dokładnie je przestudiowała, wiedząc, że po powrocie na Wschód będą przydatne przy uwodzeniu mężczyzn. Przesunięcie złożonym wachlarzem po policzku znaczyło „Pragnę cię”. Lekkie dotknięcie palcami krawędzi rozłożonego znaczyło „Chcę z tobą porozmawiać”, a dotknięcie ust złożonym – „Pocałuj mnie”. Rowdy White, smukły angielski Romeo, oczywiście o tym nie wiedział, gdy wpadłszy nocą do jej pokoju, z rozbawieniem zobaczył, jak Zhen próbuje obronić się przed nim dwoma żałosnymi wachlarzami; jego całe doświadczenie w tym zakresie ograniczało się do wielkich wachlarzy ze strusich piór, używanych przez striptizerki w klubach nocnych przy High Street. Kiedy wyciągnął do niej rękę, czarny wachlarz otworzył się z trzaskiem i ją odtrącił. Rowdy roześmiał się i spróbował jeszcze raz, a wtedy otworzył się wachlarz czerwony, który ponownie odtrąciwszy rękę, błyskawicznie się zamknął i trzasnął go w nadgarstek. To go trochę zabolało. Warknął, prychnął i gdy z wyciągniętymi rękami zrobił krok do przodu, z furkotem podobnym do tego, jaki wydają walczące w parku gołębie, otworzyły się obydwa wachlarze i krawędź jednego z nich rozcięła mu skórę na czole tuż nad okiem. Jego twarz spłynęła krwią. Tak, wtedy po raz pierwszy utoczyła komuś krwi i z lekkim zaskoczeniem stwierdziła, że to bardzo łatwe. *

Nie była głodna, mimo to ugotowała trochę shēngcài, prostej zupy z zielonej sałaty, i zdjęła garnek z palnika, żeby ostygła. Otworzyła drzwi balkonowe, a kiedy do ciemnego pokoju wpadła wieczorna bryza, usiadła nago na dużej poduszce, głęboko wciągnęła powietrze, rozdymając brzuch, przeponę i płuca, a potem opróżniła je i obkurczyła w odwrotnej kolejności, to wciągając, to wypychając pępek, żeby zablokować czakrę korzenia. Potem, ani na chwilę nie przerywając ćwiczeń oddechowych, zaintonowała po cichu Adi Mantrę – ong namo guru dev namo – pokłoniła się swojemu wewnętrznemu nauczycielowi, wstała, z napiętymi piersiami i podniesionymi nad głowę silnymi ramionami zrobiła głęboki skłon i wykonała serię asan, z sykiem wypuszczając powietrze. Ale coś było nie tak. Nie mogła się skupić. Polubiła tego młodego Amerykanina, musiała przyznać, że jest przyzwoity i czarujący. Jego słowa o wolności i Hongkongu były oczywiście wstępną próbą werbunku, ale się z nimi zgadzała. Zastanawiała się, jaki jest w łóżku – od ukończenia szkoły słowików nie sypiała z mężczyznami – ale nie obchodziło jej, jaki spotka go los. Była samotna na świecie, nie miała sprzymierzeńców ani w Pekinie, ani w MSS, ani w hotelu, któremu poświęcała całą energię. Wiedziała, że Nate jest z CIA i chce ją zwerbować. Wykorzystała swoje umiejętności, żeby go zachęcić, flirtowała z nim, całowała go, a wszystko po to, żeby zwabić go w strefę śmierci. Nigdy nie dałaby się zwerbować – a już na pewno nie Amerykanom – poza tym agenci chińskiego wywiadu nie spuszczali jej z oka. Kazano jej zdobyć nazwisko kreta wszelkimi możliwymi sposobami, sztuczkami, fortelami czy poprzez łóżko, ale gdyby nie udało jej się tego zrobić w dwa wieczory, miała go zabić. W dwa wieczory, czyli już jutro. Weźmie fiolkę z wyciągiem z tojadu zmieszanym z aromatycznym olejkiem ylang-ylang i tak jak robiła to od dwóch dni, z najwyższą ostrożnością – uśmierciłaby ją już jedna przypadkowa kropla – posmaruje nim Nate’a, choć tym razem użyje bambusowego patyczka. Akonityna przeniknie powoli do organizmu i zabije go kilka godzin później, długo po powrocie

do domu. Wstała, zrobiła niski skłon, dotknęła dłońmi podłogi i wypuściła powietrze. Wyprostowała się i gasząc po drodze światła, poszła do łazienki. Zapaliła kadzidełko z drzewa sandałowego i wzięła prysznic przy blasku świec. Zapach sandałowca był miłą odmianą po ciężkim zapachu ylang-ylang, który wisiał w mieszkaniu jak niedająca się rozproszyć mgła miedzianego odoru krwi w rzeźni. * Dochodziła północ. Dobrze, że Benford i Nate nie mieli pojęcia, co zamierzała zrobić. Nie było innego wyjścia. Chińczycy chcieli zamordować Nate’a już następnego wieczoru, więc nawet się nad tym nie zastanawiała. Postanowiła zabić, a przynajmniej spróbować zabić Zhènniăo, ptaka o zatrutych piórach. Stała w ciemnym salonie przydzielonego jej mieszkania, nie wiedząc, czy przeżyje najbliższe pół godziny. Była w czarnych spodniach od piżamy, czarnym podkoszulku i sportowym staniku, który mocno spłaszczał i opasywał piersi; nie chciała, żeby jej przeszkadzały, gdyby miało dojść do walki wręcz. Zastanawiała się, czy Systema, system walki wręcz używany przez żołnierzy Specnazu – uczyła się go od lat – sprosta Bóg wie jakim sztukom walki, które znała Chinka. Mimo to musiała spróbować. W przeciwnym razie Nate umrze. Nie miała zamiaru walczyć z nią twarzą w twarz. W mieszkaniu była pewnie ukryta broń, pociski, strzały, rzutki i sztylety, wszystkie z ostrzem pokrytym trucizną. Obserwowała Zhènniăo na ekranach monitorów i wiedziała, że Chinka, silna, gibka i zwinna, będzie w stanie przyjąć bez uszczerbku wiele ciosów. Dlatego musiała ją zaskoczyć i błyskawicznie obezwładnić. Mogła wygrać tylko w ten sposób. A wszystko to w monitorowanym przez chiński wywiad budynku pełnym kamer i ochroniarzy, którzy zainterweniowaliby na pierwsze odgłosy walki. Jeśli nie zlikwiduje jej szybko i bezgłośnie, ochroniarze nie tylko

zainterweniują, ale i na powrót włączą całą aparaturę, dokumentując dla Gorelikowa i Putina jej próbę uratowania Nate’a. Od razu wyciągną ten sam wniosek: pułkownik Jegorowa pracuje dla Amerykanów. Aresztują ją, przewiozą samolotem do Pekinu, przesłuchają, wsadzą do samolotu do Moskwy i prosto z pasa startowego zawiozą do więzienia śledczego na Butyrkach, gdzie czekać ją będą kolejne przesłuchania. Oczywiście pod warunkiem, że Zhènniăo jej przedtem nie zabije. Nie mogła tak po prostu wyjść z mieszkania – w drzwiach niemal na pewno zainstalowano system alarmowy – zejść piętro niżej, radośnie zapukać do jej drzwi – zapewne też zabezpieczonych alarmem – i wprosić się na kieliszek przed snem. Obejrzała swój balkon, balkon Zhènniăo i uznała, że da radę przejść przez balustradę, zawisnąć na rękach, rozhuśtać się i zeskoczyć na ten poniżej. Jeśli rozhuśta się za słabo, źle wyliczy zeskok albo jeśli ześlizgnie się jej ręka, nic już nie będzie miało znaczenia: od ziemi dzieliło ją osiem pięter. Chińczycy nie zadbali o wyposażenie kuchni, zapomnieli nawet o nożach. W pakamerze znalazła jedynie małe pudełko z narzędziami, z którego zabrała nóż do tektury z chowanym ostrzem i średniej wielkości młotek do gwoździ. Oba narzędzia mogły być bronią tylko do walki na małą odległość, w dodatku mało skuteczną, ale nic innego nie miała. Schowała ostrze, wsunęła nóż do stanika, a młotek wetknęła za pasek spodni. Pora na polowanie. Pamiętała o zamku w drzwiach i otworzyła go, żeby móc potem wrócić do mieszkania. Apartamentowiec tonął w ciemności. Z ulgą stwierdziła, że trzymając się krawędzi balkonu, może dosięgnąć czubkami palców nóg balustrady balkonu Zhènniăo i po cichu zeskoczyć. Drzwi były otwarte i natychmiast zderzyła się ze ścianą zapachu ylang-ylang. Z łazienki dochodził szum wody i ruszając w tamtą stronę, sięgnęła po młotek. Ale młotka nie było. Nie słyszała, jak wyślizgnąwszy się zza paska, spadł na podjazd osiem pięter niżej. Zajrzała do łazienki. W migotliwym świetle świec z trudem

dostrzegła zaparowaną boczną ściankę dużej otwartej kabiny prysznicowej. Zhen stała tyłem do niej, pod prostokątną deszczownicą, delektując się łagodnymi strumieniami wody. Ręce nad głową, falujące mięśnie pośladków, przyklejone do głowy mokre włosy – Dominika próbowała przypomnieć sobie rozmieszczenie najważniejszych żył i tętnic w ludzkim ciele, świadoma, że ostrze noża ma jedynie dwa i pół centymetra długości. Chryste, załatw to wreszcie, bo zaraz zaczniesz ryczeć jak krowa! Zakipiała gniewem na myśl o tym, co za chwilę miała zrobić, do czego ją zmuszono. Zmierzyła na oko odległość dzielącą ją od kabiny i dotknęła stanika. Tnij. Nie dźgaj, tylko tnij, po oczach, szyi i gardle. Już miała wyjąć nóż, gdy jej wzrok padł na kimono wiszące na ścianie. Pochyliła się, wyciągnęła ze szlufek jedwabny pasek, szybko zrobiła samozaciskającą się pętlę, weszła do kabiny, zarzuciła ją Zhen na szyję i mocno szarpnęła za koniec paska. Chinka odwróciła się z nadludzką wprost szybkością i pochyliła, próbując uwolnić głowę, lecz Dominika stała już po drugiej stronie ścianki, już przerzuciła przez nią pasek, już ciągnęła, mocno, ze wszystkich sił, pomagając sobie ciężarem ciała, szorując jej policzkiem po szkle, powoli dźwigając ją z podłogi – przez ściankę Zhènniăo nie mogła jej dosięgnąć. Jej stopy zabębniły w szkło, rozpłaszczyły się piersi, brązowe sutki i trójkątne łono, palce szarpały za pasek na szyi, lecz namoknięty jedwab zacisnął się w węzeł nie do rozwiązania, a pętla coraz mocniej zadzierała jej głowę. Zhen rzucała się na boki jak ryba na haczyku, próbowała rozbić ściankę nogami. Miała otwarte usta i głośno charczała, lecz zagłuszał ją szum wody. Po trzech minutach gwałtownego rzucania się mózg zużył cały tlen, co spowolniło jej ruchy: ręce przestały szarpać za pasek na szyi i opadły, nogi przestały wierzgać. Po trzech kolejnych minutach głowa przekrzywiła się na bok, z kącików ust pociekły strużki śliny, a ciało ogarnęły drgawki. Po szkle spływały strumienie wody i Zhen patrzyła zza nich martwymi oczami na Dominikę, która wciąż ciągnąc za pasek, z obolałymi,

zesztywniałymi rękami usiadła na podłodze i zaparła się nogami o ścianę kabiny. Pięć, dziesięć minut później, a może po godzinie – straciła poczucie czasu – puściła pasek i Zhen osunęła się na podłogę. Rozpłaszczone piersi zapiszczały na mokrym szkle, co podczas seksu pod prysznicem mogło być odgłosem sprośnym i erotycznym, ale co teraz zabrzmiało ohydnie i ostatecznie. Upadła na plecy z zadartą głową i rozrzuconymi nogami. Z jej otwartych ust wypływały strumyczki wody. Dominika zakręciła kran. Kap-kap-kap – jedynym requiem dla Zhènniăo była kapiąca studzienka odpływowa pod jej ciałem. Gorączkowo wytarłszy stopy i nogi, przebiegła przez salon – gdzie nie było już czakr pulsujących przy dźwiękach gongu – nie zważając na cichy alarm, otworzyła drzwi, nie zamknęła ich, wyszła na klatkę schodową i pociągnęła za dźwignię alarmu pożarowego w czerwonej skrzynce, którą namierzyła poprzedniego dnia. Hałas i zamieszanie, tego teraz potrzebowała. Syreny pożarowe w Hongkongu wydają specyficzny, urywany dźwięk – wup-wup, wup-wup! – i ryk tej wywabił na korytarz lokatorów. Słyszała go, biegnąc schodami na górę, wpadając do mieszkania, szybko narzucając szlafrok i ponownie wychodząc na korytarz, gdzie przystanęła i rozejrzała się niepewnie z udawaną paniką. Nadbiegł Rainy Chonghuan w bokserkach i podkoszulku zaplamionym sosem hoisin, który schodami pełnymi krzyczących lokatorów i płaczących dzieci – była tam nawet przeraźliwie skrzecząca papuga w klatce – czym prędzej sprowadził ją na parter. Przeniesiono ją do luksusowego hotelu w Koulunie, gdzie spędziła resztę nocy; ubrania, rzeczy osobiste i przybory toaletowe spakowano i dostarczono jej rano. Wstrząśnięty i zawstydzony Rainy powiedział, że strażacy, którzy przyjechali na interwencję, znaleźli pod prysznicem ciało zamordowanej Zhen Gao. Została uduszona. Chiński wywiad był przekonany, że zabili ją agenci CIA – najprawdopodobniej zeszli po linie z dachu – i że pomagał im Amerykanin Nash. MSS rozpaczliwie próbowało rozwikłać tę zagadkę, dlatego było też wiele innych

teorii. – Pojedynczy napastnik nigdy by jej nie zaskoczył i nie pokonał – mówił. – Dlatego nie ma innego wytłumaczenia. – A przypadkowe zabójstwo? – spytała. – Gwałt? Rabunek? Chińczyk pokręcił głową. – Niemożliwe. Przypadkowego złodzieja zrzuciłaby z balkonu jedną ręką. – Cóż za niefortunne i frustrujące zakończenie – podsumowała Dominika. – Co teraz zrobicie? W obliczu całkowitej katastrofy Rainy spróbował odzyskać trochę godności. – Ten gweilo, ten zagraniczny diabeł Nash, jest w Hongkongu na tymczasowym przydziale i nie ma immunitetu dyplomatycznego. Pekin polecił mi zawiadomić policję, która aresztuje go pod zarzutem morderstwa. Zostanie osadzony w więzieniu Stanley, skazany i wysłany do Laogai, obozu pracy w zachodnich Chinach, gdzie nauczy się kopać węgiel. O ile wcześniej nie przydarzy mu się coś gorszego. Powstało nowe niebezpieczeństwo. Gdyby Nate został aresztowany i uwięziony, chiński wywiad nie musiałby go zabijać. Urządzono by mu dramatyczny proces sądowy o międzynarodowym rozgłosie, a potem umarłby w obozie na chłostanych wiatrem stepach zachodnich Chin. Musiał natychmiast uciec z Hongkongu, tylko czy rezydentura CIA dowie się w porę o śmierci Grace Goa i nakazie aresztowania? Boże, przecież mógł beztrosko przyjść do niej wieczorem z bukietem kwiatów i wpaść prosto w ich łapy! Dominika z trudem wzięła się w garść: czy znaczyło to, że musi wtargnąć do amerykańskiego konsulatu i ostrzec rezydenta? Często o tym myślała. Koniec szpiegowania i początek nowego życia z Nate’em. Miła fantazja. Byłby zdziwiony, widząc ją w Hongkongu, po drugiej stronie ziemskiego globu. Wyobraziła sobie ich pierwszy pocałunek w holu w konsulacie. Pocałowaliby się otwarcie, na oczach wszystkich gapiów i... Przestań!

Zdecydowało za nią MSS. Cały wieczór towarzyszyła jej ich agentka, a rano cierpiący na niestrawność Rainy Chonghuan zawiózł ją na lotnisko i wsadził do bezpośredniego samolotu do Moskwy. Tym razem nie zaproponowano jej kurtuazyjnej wizyty w Pekinie, ale nie, Chińczycy wcale nie chcieli zrobić jej afrontu: byli po prostu wzburzeni i zdezorientowani. A generał Sun i minister bezpieczeństwa państwowego wstydzili się porażki, do której doszło na oczach oficera SWR. Stracili twarz i nie chcieli jej u siebie gościć. Co by pomyśleli, gdyby wyszło na jaw, że ich świetnie wyszkoloną zabójczynię własnoręcznie udusił wysoko postawiony gość honorowy z zaprzyjaźnionych służb wywiadowczych? Rozpoczął się wyścig z czasem. Czy Amerykanie dowiedzą się o nakazie aresztowania, zanim miejscowa policja zatrzyma Nate’a? Okaże się dopiero nazajutrz. Lot do Moskwy trwał dziesięć godzin. Odpowiedź przyniosą raporty. Nate był zdany tylko na siebie. * Dominika niepotrzebnie się martwiła. Chętny do współpracy młody porucznik z policji w Hongkongu, który co miesiąc otrzymywał kopertę za „poufne pogawędki” z Buntym Boothbym, szybko przekazał mu wiadomość o morderstwie i nakazie aresztowania, a Bunty zażądał pilnego spotkania z Nate’em i szefem amerykańskiej rezydentury Barnabasem Burnsem. Informacja, że Grace Gao była chińską jaskółką, wszystkich bardzo poruszyła, a Nate’a zaszokowała, tym bardziej że według wtyczki Bunty’ego Zhènniăo uczestniczyła w operacji mającej na celu wyciągnięcie z Nate’a nazwiska nowo zwerbowanego chińskiego generała. Mało brakowało. Ale kto ją zabił? Półtora metra w jedną stronę, półtora w drugą – Burns chodził nerwowo po ciasnym boksie. – Teraz to nieważne. Dowiemy się prędzej czy później. – Wycelował palcem w Nate’a. – To by było prawdziwe Waterloo.

Nate ukrył twarz w dłoniach. – Restauracja i studia w Anglii – wymamrotał ni to do siebie, ni do niego. – Byłem głuchy, za bardzo się skupiłem na samym werbunku i... – Nie popełniłeś ani jednego błędu – przerwał mu Burns. – To była podręcznikowo przeprowadzona akcja. Osobiście czytałem i przekazywałem dalej wszystkie twoje depesze i meldunki. – To się zdarza – dodał zatroskany Bunty z nogą przewieszoną przez oparcie sofy. – Kurcze, zrobiła ci chociaż loda? * Nate nie mógł opuścić Hongkongu drogą powietrzną, ponieważ miejscowe lotniska i lotnisko w Makau były obstawione i monitorowane. Nie mógł też odpłynąć, ponieważ port nie obsługiwał statków wycieczkowych. Bunty rzucił na rybkę, że może by tak pociągiem, z dworca Hung Hom do Kantonu, a stamtąd samolotem do Seulu albo Tokio? Uważał, że chiński wywiad nie będzie podejrzewał, iż stać go na tak odważny manewr. Ale wtedy Nate musiałby czekać Bóg wie jak długo na lewy paszport z Langley, problematyczna sprawa. Nie mógł ukrywać się wiecznie w konsulacie, pracowało tam za dużo miejscowych. Pojechać do Chin, żeby z Chin uciec? Związane z tym ryzyko przekonało w końcu Burnsa, że ta opcja nie wchodzi w grę. Tymczasem Langley zasypywało rezydenturę w Hongkongu lawiną depesz z pytaniami o zabójstwo Grace Gao i bezpieczeństwo Śpiewaka oraz propozycjami przeszmuglowania Nate’a za granicę. Benford, który rozmawiał z nim przez telefon, mówił spokojnym, łagodnym tonem. – Akcję ze Śpiewakiem i tą kobietą przeprowadziłeś wzorowo. Informuj mnie na bieżąco, jak zamierzasz się stamtąd wydostać, i jak najszybciej wracaj. – Odłożył słuchawkę, zanim Nate zdążył odpowiedzieć, ale w ustach Benforda słowa te

zabrzmiały jak list miłosny. Zawsze to coś. Następnego dnia Burns wymyślił plan. Pożyczyli mundur od chętnego do współpracy zastępcy attaché wojskowego, komandora porucznika marynarki wojennej. Technik z rezydentury dokleił Nate’owi wąsy pasujące kolorem do włosów, przedłużył mu baczki i aby zaokrąglić twarz, włożył mu na nos okulary w ciężkiej szylkretowej oprawie. Wieczorem, pod wilgotnym, zachmurzonym niebem, komandor porucznik Nash wsiadł do autobusu z dyplomatycznej floty samochodowej wraz z dwudziestoma pracownikami konsulatu, z których większość urzędowała w rezydenturze. Autobus skręcił w Connaught Road, przejechał tunelem pod portem i zaparkował na miejskim molo przy Canton Road w Koulunie, skąd pracownicy mieli udać się na wycieczkę po USS „Blue Ridge”, stuosiemdziesięciometrowym statku dowodzenia, okręcie flagowym VII Floty USA, który jak co dwa lata przybył z przyjacielską wizytą do Hongkongu. Przyjechali dokładnie w chwili, kiedy Bunty Boothby i Marigold Dougherty wdali się w kłótnię z pilnującymi trapu policjantami, chcąc, żeby ci wpuścili ich na pokład. Nie mieli zaproszeń i Marigold, w długiej sukience i na szpilkach, skrzyczawszy męża za to, że ich zapomniał, wyzwała go od idiotów, po czym się rozpłakała. Policjanci byli tak skołowani zamieszaniem, że kiedy przed trapem stanęli pracownicy konsulatu, przeliczyli ich pobieżnie i nie zwracając najmniejszej uwagi na Nate’a, wszystkich wpuścili. W mesie Bunty wypił z nim toast, podziękował mu za kumplowską współpracę i powiedział, że Chińczycy wściekną się „jak zranione węże”, kiedy w końcu zdadzą sobie sprawę, że nie ma go już w Chinach. Gdy nadeszła odpowiednia pora, pewien młody podoficer zamienił się Nate’em miejscami i wysiadł, a Nate został na pokładzie. Następnego dnia rano „Blue Ridge” pożegnał Hongkong i wrócił do bazy w Yokosuka w Japonii, w trzy dni pokonując tysiąc pięćset mil morskich. Całą podróż Nate siedział w kabinie i jadł samotnie w mesie; obejrzał też sześć filmów. Myślał

o Grace, Dominice, polowaniu na waszyngtońskiego kreta, o briefingu dla kandydatów na stanowisko dyrektora CIA, swoich układach z Benfordem i Forsythem i o tym, co dla niego szykują. Kolejna misja zagraniczna? Zsyłka do FBI? Czy malutki boks w podziemiach Langley? Nie wiedział dlaczego, ale coś mu mówiło – po prostu to czuł – że wkrótce znów spotka się z Dominiką.

SHĒNGCÀI – ZUPA Z SAŁATY W garnku podsmażamy na maśle pokrojoną cebulę i przeciśnięty przez praskę czosnek. Wrzucamy posiekaną kolendrę, przyprawiamy solą i pieprzem. Dodajemy pokrojone w kostkę ziemniaki, całe liście sałaty (nie wycinamy ich grubych, środkowych części) i zalewamy wodą. Zagotowujemy, przykrywamy i gotujemy na małym ogniu, aż ziemniaki zmiękną. Blendujemy do uzyskania aksamitnej konsystencji, dodajemy masło i przyprawiamy do smaku. Podajemy na gorąco albo w temperaturze pokojowej.

31 Liga Narodów

– Jest pan takim samym maniakiem jak Angleton – powiedział Farrell zza czyściutkiego biurka w dyrektorskim gabinecie na szóstym piętrze kwatery głównej w Langley. Niezaśmiecone depeszami, notatkami służbowymi ani planami operacyjnymi, jego miejsce pracy mocno kontrastowało z miejscem pracy Benforda trzy piętra niżej, które wyglądało jak Tokio po przejściu Godzilli. – Pana fanatycy marnują tylko czas, ścigają nieistniejące cienie. – Angleton, dyrektor CIA w latach siedemdziesiątych, był nawiedzonym mesjanistą, który pod każdym kamieniem widział sowiecką prowokację i dezinformację. Stojący przed biurkiem Benford przestąpił z nogi na nogę. W oczach negatywnie nastawionych pracowników Langley Farrell, analityk finansowy z Dyrektoriatu Wywiadu, był najmniej odpowiednim kandydatem na dyrektora agencji, nawet tymczasowego. Miał rzadkie, proste włosy, załzawione oczy, woskową cerę, piskliwy głos bohatera kreskówek i interesowało go tylko jedno: autopromocja. Prezydent dostrzegł w nim bratnią duszę, internacjonalistę ze zdrową niechęcią do kowbojów z CIA. Jeszcze większą sympatię Białego Domu zaskarbił sobie, gdy publicznie oświadczył, że bardziej wierzy analitykom pracującym tu, na miejscu, w Langley, niż szefom rozrzuconych po świecie rezydentur, co było czystym bluźnierstwem coraz bardziej popularnym po tragicznej śmierci Alexa Larsona. Zapoznawszy się z jego komentarzami, oblewając kolejny werbunek, zagraniczni agenci operacyjni

wznosili po cichu toasty za jego zdrowie. – Ten kret to nie cień – zaprotestował Benford, który miał ochotę zwymyślać go od napuszonych papug. – Jego istnienie potwierdza nasza moskiewska informatorka. – Zawsze to samo! – prychnął Farrell. – Informator coś mówi, a my pędzimy w teren i szukamy wiatru w polu. Czysty absurd. Co to za informatorka? Jako dyrektor miał prawo pytać o wszystko, łącznie z prawdziwymi nazwiskami, ale Benford zazdrośnie strzegł swoich najtajniejszych spraw i mówiąc o nich, zawsze używał kryptonimów. – Diva, nasze najlepsze źródło osobowe w Rosji. Jest niezwykle inteligentna, wykradała informacje z samego Kremla. Farrell zrobił minę. – „Wykradała”. Wolę unikać tego wyświechtanego frazesu. Wykradanie sugeruje stosowanie metod nielegalnych i moralnie nagannych. – Tak brzmi definicja szpiegostwa, odkąd Judasz pocałował Jezusa – zauważył Benford. – Według pana jest inaczej? Poirytowany Farrell podniósł głowę i przez chwilę mierzyli się wzrokiem. – My nie wykradamy informacji – syknął. Benford zachował kamienną twarz. – Już gdzieś słyszałem tę homilię. Brzmiała debilnie wtedy, brzmi debilnie i teraz. Farrell odwrócił się z fotelem plecami do niego. – Nie wezwałem tu pana, żeby wysłuchiwać tej starej, obłudnej śpiewki. Doszły mnie słuchy, że podczas briefingów pan i pańscy ludzie zatajacie informacje przed kandydatami na stanowisko dyrektora. Macie instruować ich bez żadnych ograniczeń i uników, przekazywać im wszystkie informacje, łącznie z raportami tej waszej rosyjskiej gwiazdy. Zrozumiano? Absolutnie wszystkie. – Nasza informatorka znalazła się w bardzo niebezpiecznej sytuacji. – Benford wiedział już, co robić. – Tego rodzaju

działania mogą ją spalić. – Niech pan skończy wreszcie z tą pedanterią! – warknął Farrell. – Wszyscy kandydaci mają pozwolenie na dostęp do informacji niejawnych. Proszę ich poinstruować. Niczego nie zatajając. Czy to jasne? * – Wywali cię na zbity pysk – prorokował Forsyth. Siedzieli u Benforda, Lucius Westfall na sofie, podtrzymując stos papierów, które inaczej spadłyby na podłogę. – Podejrzewamy, że jeden z kandydatów na stanowisko dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej jest rosyjskim kretem, kandydatem Kremla. Jeśli zostanie wybrany, agencja przestanie istnieć i Stany Zjednoczone staną się bezbronne wobec zewnętrznych zagrożeń. To będzie gorsze niż Philby, gorsze niż Ames i Hanssen. – Musielibyśmy ewakuować i przyjąć setki naszych agentów – dodał Forsyth. – Nie tylko z Rosji. Z Chin i Korei Północnej też. – Kiedy pójdą na zakupy, alejki z płatkami kukurydzianymi w supermarketach w Alexandrii będą wyglądały jak Liga Narodów – powiedział Westfall, który opiekował się kiedyś chińskim dysydentem i wiedział, jak niemożliwi potrafią być uciekinierzy. – To będą tylko ci, których zgodzimy się przyjąć – zauważył Forsyth. – Pomyśl o tych, którzy zostaną i wylądują w więzieniu albo na emeryturze bez emerytury. – Zapominacie panowie o tych, którzy nie zechcą wyjechać i spróbują przetrwać – powiedział Benford. – Tych, których rzucą lwom na pożarcie. – Wiedzieli, że myśli o Dominice. – Chcesz zaryzykować i postawić się naczelnemu? – W zamian za ocalenie Divy? Ty byś nie zaryzykował? Wszyscy znali odpowiedź, łącznie z siedzącym na sofie nowicjuszem, który bardzo by chciał uratować niebieskooką Rosjankę.

– Pora na lewatywę z barem – postanowił Benford. – Lucius, będziesz musiał mi pomóc. Westfall wytrzeszczył oczy. Gorączkowo się zastanawiał, czy jest to rodzaj średniowiecznego rytuału wtajemniczenia, przyjęcia w szeregi pełnoprawnych agentów Dyrektoriatu Operacyjnego, czy też mało przyjemny zabieg osobisty, w którym on, najmłodsze stażem pacholę, będzie musiał asystować szefowi. Był pewien jednego: „lewatywa z barem” nie widniała na liście jego obowiązków służbowych. Kiedy Benford wyjaśnił mu, co to jest – test szczelności systemu operacyjnego – i czego od niego chcą, z jednej strony bardzo mu ulżyło, lecz z drugiej wpadł w przerażenie na myśl o skali tego buntu. W tym momencie do gabinetu weszła sekretarka z lunchem, kartonem pełnym papierowych kubków z chińską zupą z jajkiem, którą po zwerbowaniu Śpiewaka często zamawiali. Rozdała kubki i w gabinecie zapadła cisza, przerywana jedynie siorbaniem Benforda. * Na szczęście okazało się, że ze względu na kolidujące ze sobą kalendarze trojga kandydatów następny briefing będą musieli przeprowadzić indywidualnie, z każdym osobno. Benford posłusznie opowiedział senator Celii Feigenbaum i jej ministrantowi Farbissenowi o werbunku rosyjskiego szyfranta w Buenos Aires, do którego doszło nie dlatego, że szyfrant złamał jakiś przepis czy miał słaby punkt i dał się zaszantażować, tylko dlatego, że był po prostu samotny. Farbissen lekceważąco prychnął, a Feigenbaum wymruczała pod nosem coś w rodzaju „wyprawa na ryby”. Ani ona, ani on nie docenili olbrzymiej wartości świeżego nabytku. Tak naprawdę całą tę operacje Benford zmyślił. Jeśli Feigenbaum albo Farbissen byli kretami, rosyjska centrala szybko wysłałaby Bogu ducha winnego szyfranta do Moskwy – przy pomocy chętnych do współpracy argentyńskich służb –

żeby zdjąć go z celownika perfidnej CIA. Benford zmarnował godzinę, aby przekonać te dwie głupie szczeżuje, że werbunek jest opłacalny. A potem skończył się czas, dzięki czemu nie musiał już poruszać najwrażliwszej kwestii – przynajmniej tego dnia. Wiedział, że następnym razem tego nie uniknie. Nazajutrz Forsyth instruował admirał Rowland. Benford zasugerował mu, żeby wykorzystał swój przyprószony siwizną męski czar i sprawdził, czy Rowland jakoś zareaguje. Forsyth jęczał potem, że chociaż delikatnie z nią flirtował, miał wrażenie, że rzuca kulkami z waty w najeżoną nitami płytę pancerną. – Jezu Chryste – mówił – byłem w ciemnym garniturze z włoską poszetką, posyłałem jej uśmiech za uśmiechem, chwaliłem za genialne kierowanie programami badawczymi. Przyłapała mnie, jak zerkałem na jej nogi, opowiedziałem historię o narzeczonej, którą zabił tajfun na morzu, i nic. Zero, żadnej reakcji. Żywiej reagowali północni Koreańczycy, z którymi gadałem na przyjęciu w ambasadzie. Wróciłem do domu i całą noc płakałem w poduszkę. – Wiek jest jak wielki spychacz – zaintonował ze współczuciem Benford. – Dopadnie wszystkich i wszystkich zrówna. Chociaż... mogła się jej nie spodobać ta włoska poszetka. Forsyth zreferował Rowland kłopotliwą sprawę z Panamy, dotyczącą już zwerbowanego, lecz niesfornego senatora z tamtejszego parlamentu. Senator zaprzyjaźnił się z niezidentyfikowaną (całkowicie fikcyjną) rosyjską dyplomatką, która „jest gotowa pogadać”, ale nie chciał ujawnić jej nazwiska, dopóki rezydentura nie podniesie mu uposażenia. Benford wiedział, że choćby jedna wzmianka na temat tego, że rosyjska dyplomatka spoufala się zanadto z informatorem CIA, spowoduje, że SWR natychmiast spróbuje podejść senatora, żeby ją namierzyć. (Panamczyk był tak naprawdę ich lojalnym, wieloletnim informatorem i gdyby zauważył, że ktoś go obserwuje czy próbuje nawiązać z nim kontakt, od razu by im o tym zameldował).

– Rowland słuchała uprzejmie, ale bez żadnego zainteresowania – podsumował Forsyth. – Pewnie myślała o impendancji magnetycznej i o dżulach – powiedział Benford. – Moim zdaniem wciąż jest najmniej podejrzana. – Spojrzał na Westfalla. – Jutro poinstruujesz ambasadora Vano. Robi wrażenie zrównoważonego i chyba nie zwraca uwagi na rangę, więc pewnie nie zaprotestuje, że briefing ma poprowadzić zielony młokos. Zrób to z młodzieńczym entuzjazmem, udaj, że wykraczasz poza przewidziany zakres informacji. Obserwuj jego reakcję. To bogaty biznesmen z dostępem do wrażliwych materiałów, próżny i niedoświadczony w sprawach wywiadu. Wykorzystaj to. Jak na młodszego urzędnika i nowicjusza w Dyrektoriacie Operacyjnym, Lucius rozegrał to naprawdę świetnie, udając dużo wiedzącego, zaaferowanego analityka, który lubi słuchać siebie samego. Zreferował ambasadorowi sprawę fikcyjnego kapitana służącego w stacjonującej w Murmańsku rosyjskiej Flocie Północnej, który zamierzał uciec wraz z rodziną do Finlandii osiemnastokołowym tirem; setki takich ciężarówek przejeżdżają codziennie przez przejście graniczne Vaalimaan Rajanylityspaikka na trasie E18. Pochwalił się, że kapitan, dowódca floty okrętów podwodnych wyposażonych w rakiety balistyczne, spróbuje przedostać się na Zachód już za dwa miesiące, wraz z kilogramami ściśle tajnych dokumentów wojskowych. Miała to być przynęta dla Rosjan, którzy połknąwszy haczyk, rozebraliby na części każdą ciężarówkę opuszczającą terytorium Federacji, co wywołałoby na granicy chaos katastrofalny i łatwo zauważalny. Benford był zadowolony: u stóp każdego kandydata widniał teraz wyraźny szlak z okruszków chleba. – Zakładam, że FSB i SWR nawiążą współpracę i w śledztwo włączy się Diva – mówił. – A Diva zawiadomi nas, na którym wariancie skupi się Moskwa. – Jasne – mruknął Forsyth – pod warunkiem, że dostarczymy jej nadajnik. Nie możemy spotykać się z nią ciągle na ulicy.

– Hearsey przetestował coś nowego i twierdzi, że wkrótce będzie gotowy. Po południu nam to zademonstruje. Przyjdźcie. Sami ocenicie, czy to nowe cacko nadaje się dla Divy. I ściągnijcie tu Nasha, kiedy w końcu wróci. * Nash wrócił następnego dnia. Benford sarkastycznie pogratulował mu, że tym razem oparł się pokusie i nie wykorzystał swojego fallusa w operacji w Hongkongu, następnie wprowadził go w sytuację. Na popołudniową odprawę przyszedł Hearsey. Gdy wysoki i chudy jak szczapa schylił się w progu, Nate pomyślał, że wygląda jak duch Gary’ego Coopera. Był w miękkiej sportowej kurtce i koszuli w paski, w ręku miał srebrzystą walizkę Zero Halliburton. Tuż za nim wszedł niski, smagły, nieśmiały i nerwowy technik – Hearsey przedstawił go jako Franka Mendelsohna – o którym Benford mawiał, że „oby nie konstruował bomby w waszej piwnicy”. Mendelsohn ciągnął za sobą kufer Pelicana z czarnego plastiku. Hearsey skinął głową Nate’owi. Znali się z akcji w niemieckiej fabryce, która produkowała części do wirówek dla irańskich zakładów wzbogacania uranu – włamali się tam wraz z Gable’em – poza tym szkolił Hannę Archer przed jej wyjazdem na misję w Moskwie. Był tak zwanym technikiem operacyjnym, świetnie wyszkolonym inżynierem, który potrafił przemycić urządzenie podsłuchowe do czyjegoś gabinetu, nawet jeśli ważyło dwieście siedemdziesiąt kilogramów i składało się z dwunastu części. Rozumiał zasady działania w terenie, czego dowodem były proponowane przez niego rozwiązania techniczne. Słowem, rzadki ptak. Benford jak zwykle pominął drogę służbową – nie znosił nadętego szefa służb technicznych – i poprosił Hearseya w zaufaniu o rozwiązanie problemu komunikacyjnego z Divą, zwłaszcza że ta miała niebawem zostać szefową SWR. Chciał,

żeby Hearsey pomyślał niesztampowo i przedstawił mu jak najlepszą propozycję. To, że pracował nad tajnym projektem bez wiedzy swojego przełożonego, było dla Hearseya trochę ryzykowne, ale nie cierpiał tego nieznającego się na rzeczy outsidera, którego z upodobaniem nazywał mewą. „Nadlatuje, krzyczy, sra, gdzie popadnie, i odlatuje” – tak go kiedyś opisał. Kiedy usiadł na sofie, kolana podjechały mu na wysokość piersi. – Rozumiem, że mogę swobodnie mówić w obecności wszystkich tu obecnych – zaczął. – Benford kiwnął głową. – Coś zaświtało mi w głowie, więc zwróciłem się do Narodowej Agencji Wywiadu Satelitarnego z prośbą o dokładne odwzorowanie siedziby SWR w Jasieniewie. Na pierwszy ogień poszedł ELINT, rozpoznanie radioelektroniczne, które bada między innymi natężenie emisji elektronicznej, a potem MASINT, rozpoznanie pomiarowo-badawcze, które mierzy energię. Szukałem potwierdzenia dwóch rzeczy: tego, że główny budynek Jasieniewa przepuszcza energię, i tego, że zasila go specjalnie do tego przeznaczony transformator obniżający napięcie. – I jak ci poszło? – spytał Forsyth. – Udało nam się potwierdzić jedno i drugie – odparł Hearsey. – Budynki rzeczywiście emitują energię, co znaczy, że w ścianach jest mnóstwo kabli, a do budynku głównego prąd dostarcza pojedynczy transformator w elektrowni mieszczącej się po drugiej stronie kompleksu. – Serce zaraz wyskoczy mi z piersi, ale właściwie, co chcesz nam powiedzieć? – spytał Benford. – Spodoba ci się, zaraz zobaczysz – odparł z uśmiechem Hearsey. – Rosjanie zabezpieczyli ściany przed podsłuchem zewnętrznym, ale nie pomyśleli o energii przeciekającej do otaczającego kompleks lasu. Krótko mówiąc, dwa główne budynki kwatery głównej SWR, czternastopiętrowy wieżowiec i jego czteropiętrowe skrzydło w kształcie litery „Y”, działają jak wielkie anteny, a jeśli spojrzeć na nie z góry, wyglądają jak antena kierunkowa Yagi.

Benford westchnął. – Nie spytam, co to jest, ale jak może nam to pomóc? – Yagi, to Yagi, niczego więcej nie potrzebujemy. – Hearsey spojrzał na Mendelsohna, który wyjął z kufra smukłą lampę z dużą hebanową podstawą, ramieniem ze stali nierdzewnej w kształcie litery „L” i szerokim, czarnym abażurem. Hearsey postawił ją z uśmiechem na biurku. – Niech wasza agentka włączy ją do gniazdka, to wszystko. Ponieważ przewody elektryczne w ścianach ich kwatery głównej działają jak nośnik elektromagnetyczny, będzie mogła odbierać, dyktować, nagrywać i wysyłać wiadomości nawet przy ludziach. Kolejna funkcja: wystarczy ułożyć dokument pod abażurem i lampa sfotografuje go nawet w obecności sekretarki, która spogląda Divie przez ramię. Mało tego, zawiadomi ją, że ma do odebrania wiadomość od Simona. – Jakim cudem? – spytał Nate. – Powietrzny pierścień wirowy – wyjaśnił Hearsey. – Czyli? – nie zrozumiał Forsyth. – Lampa dmuchnie jej w ucho. – Hmm, to chyba przyjemne – wymamrotał Westfall. * Hearsey wyszedł dwie godziny później, zademonstrowawszy wszystkie możliwości ukrytego w lampie sprzętu łącznościowego. BOLERO – tak nazwano ten system i Benford orzekł, że to głupi kryptonim. Niemniej był zadowolony. Hearsey przeszedł samego siebie, wspierany przez inżynierski geniusz Franka Mendelshona, któremu z niewyjaśnionych powodów nadano w firmie pseudonim „Ejakulator”. BOLERO było interaktywnym, wielofunkcyjnym przekaźnikiem, zabezpieczonym linkiem do skanu siatkówki. Załadowane do niego wiadomości i zdjęcia czekały na kod uwierzytelniający z satelity BATTLEFAT krążącego na orbicie geosynchronicznej nad kręgiem polarnym. Sieć przewodów elektrycznych

w ścianach budynku w ciągu trzech i pół sekundy wysyłała zapisany w nadajniku materiał do satelity, odbierając jednocześnie wiadomości przychodzące i przekazując je do aparatury ukrytej w lampie Divy. – Czy transmisji nie wykryje nikt z wewnątrz? – spytał Nate. – To bezpieczne? – Załatwili to za nas spece z SWR – odparł Hearsey. – Zabezpieczyli ściany przeciwko podsłuchowi od zewnątrz, więc nasze transmisje nie będą przenikały do środka. Mieliśmy fart. – Jedno pytanie – odezwał się Westfall wieczny analityk. – O ile wiem, transmisje do satelity mogą zostać przechwycone drogą radiową albo namierzone kierunkowo... – Rozumiem, mówisz o triangulacji – przerwał mu Hearsey. – Nie, nie w tym systemie. Energia transmisji jest nie tylko słaba, tak jak w nadajniku SRAC, ale i rozproszona. Jeśli widzisz na niebie smugę światła, łatwo można dojść po niej do reflektora, ale jeśli widzisz mgłę, raczej nie zapakujesz jej do jutowego worka. Te metaforę Benford zrozumiał i mruknął coś z aprobatą. Potem Frank Mendelsohn zaczął wyjaśniać zasady komunikacji dotykowej i opisywać organiczny interfejs użytkownika z interaktywnymi pasmami częstotliwości, aż Benford poczerwieniał na twarzy. Istotna sprawa przemycenia lampy do kwatery głównej SWR w Jasieniewie wydawała się problemem, dopóki Nate nie powiedział, że Dominika mogłaby zrobić to sama, przeprowadzając się do dyrektorskiego gabinetu i wybierając nowe meble. A lampę zostawi jej w skrytce ktoś z moskiewskiej rezydentury; rzecz ryzykowna, lecz wykonalna. A kiedy już Diva postawi ją na biurku, nie będzie musiała spotykać się z nikim na ulicy – spotkania osobiste wchodziły w grę wyłącznie podczas jej wyjazdów zagranicznych. Benford zdecydował, że trzeba wysłać BOLERO jak najszybciej. Diva znów będzie „pod telefonem”, a on znów zacznie czytać listy innych dżentelmenów, oczywiście z wyjątkiem tych od i do Magnita. I tu był właśnie pies pogrzebany.

CHIŃSKA ZUPA Z JAJKIEM – PRZYSMAK CIA W niewielkiej ilości podgrzanego bulionu drobiowego rozprowadzamy skrobię kukurydzianą do uzyskania gęstej zawiesiny. Do pozostałej części bulionu dodajemy imbir, pokrojoną w kostkę szalotkę, cienko pokrojone grzyby oraz biały pieprz i zagotowujemy. Dodajemy zawiesinę ze skrobi, dobrze mieszamy i gotujemy na małym ogniu. Nie przerywając mieszania, dodajemy roztrzepane jajka, tak aby ścięły się w cienkie nitki. Do zupy można dodać ziarna kukurydzy (całe lub roztarte). Przybieramy posiekaną szalotką i natychmiast podajemy.

32 Siekacz

Powrót Dominiki – na wieść o jej tajnej misji doradczej w Chinach siłowiki (oprócz Gorelikowa i szefa FSB Bortnikowa) oszaleli z zazdrości i strachu – zbiegł się z oficjalnym komunikatem o jej awansie na jednogwiazdkowego generała i dyrektorkę SWR. Po posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa otoczył ją wianuszek chcących jej pogratulować nalanych twarzy z podwójnymi podbródkami, zalewając ją mdłym fetorem rywalizujących ze sobą wód kolońskich, zmieszanym z cierpkim odorem potu tych, którzy ukrywali zdefraudowane miliony w zagranicznych bankach. Dlatego bardzo zależało im na tym, żeby nawiązać dobre stosunki z tą szljuchą, byłą dziwką, która dysponowała teraz odpowiednimi środkami i na rozkaz Władimira Władimirowicza mogła w każdej chwili skontrolować ich konta. Jej dłoń ściskały mięsiste ręce z wymanicurowanymi paznokciami i sygnetami na małych palcach, a nad pożółkłymi uśmiechami pulsowały pożółkłe aureole, wśród których z rzadka przebłyskiwały niebieskie otoczki garstki pragmatycznych myślicieli, nielicznych gazeli w stadzie uwalanych błotem bawołów. Tu, w dżungli Kremla, myśliciele mieli niewielkie szanse na przeżycie. Oficjalna ceremonia odbyła się tydzień później w kapiącej od złota Sali Andriejewskiej Wielkiego Pałacu Kremlowskiego, przed dwunastometrowej wysokości rzeźbionymi, kunsztownie zdobionymi drzwiami, nad którymi czuwał czarny dwugłowy orzeł z rozpostartymi skrzydłami, dzierżący w szponach królewskie jabłko i berło, symbole panowania Boga na ziemi

i sprawiedliwych rządów dobrotliwego monarchy. Dobrotliwy monarcha i sprawiedliwe rządy we współczesnej Rosji, pomyślała Dominika, kiedy prezydent podszedł do niej z orderem Za Zasługi dla Ojczyzny pierwszej klasy. Boże, co za ironia. Putin przypiął go do klapy ciemnozielonego wojskowego munduru, w którym jako starszy oficer, a teraz generał, musiała występować podczas oficjalnych uroczystości. Nie znosiła tej workowatej dwurzędowej kurtki, sztywnych epoletów, prostej zielonej spódnicy, bardziej nadającej się dla bibliotekarki czy urzędniczki stanu cywilnego, a na ciężkie, czarne służbowe buty nie mogła po prostu patrzeć. – Pozdrawlaju, pani generał. – Prezydent spojrzał jej w oczy. Moje gratulacje. Troszkę dłużej przytrzymał rękę na klapie kurtki, starannie wygładzając bordową wstążkę i muskając palcami jej lewą pierś. Ciekawe, czy założy mi teraz generalski pas z klamrą, pomyślała. Miałby okazję wygładzić fałdy spódnicy. – Dziękuję, panie prezydencie – powiedziała, stając mniej więcej na baczność. – Będę dalej służyła ojczyźnie ze wszystkich sił. Błękitna aureola Putina wydęła się i skurczyła, a on posłał jej oleisty uśmiech z jednoznacznym przesłaniem: nie, moja droga. Pieprzyć ojczyznę, służ mnie. Uścisnął jej rękę i przeszedł do kolejnej osoby nagrodzonej medalem, dwudziestosiedmioletniej gimnastyczki artystycznej, która wycofawszy się z czynnego uprawiania sportu, została mianowana przewodniczącą obwodową Jedinoj Rossii, Jednej Rosji, największej partii w federacji i zaplecza politycznego Putina, mającej siedemdziesiąt pięć procent miejsc w Dumie Państwowej. Dominika zastanawiała się, jakim cudem tak młoda kobieta zdobyła stanowisko tej rangi. Przypiąwszy medal zarumienionej sportsmence, prezydent odwrócił się z lubieżnym uśmieszkiem do świeżo upieczonej pani generał. – Mam nadzieję, że będzie pani na przyjęciu z okazji Dnia Jedności Narodowej. Ciekawe, czy w mojej daczy jest podsłuch i kamery,

pomyślała. I czy Putin ma klucz do drzwi. Głupie pytania. – Oczywiście, panie prezydencie – odparła. – Dziękuję za zaproszenie. I za daczę, jest piękna. Prezydent skinął głową. – Widok na morze, który się z niej roztacza, ustępuje tylko widokowi z apartamentu pałacowego – powiedział jak sprzedawca udziałów w piramidzie finansowej. Uśmiechnęła się. – Nie wątpię – odrzekła wymijająco. Nie zamierzała wypinać piersi, oblizywać ust i mówić, że bardzo by chciała te widoki porównać. Tylko jak tu się opędzić od łapsk podejrzliwego, chutliwego i napalonego despoty, nie doprowadzając go do furii i nie zawstydzając, jeśli nie sprawdzi się w łóżku? Po ulicach Moskwy krążyły sprośne plotki, że filigranowy Dmitrij Miedwiediew, mianowany przez niego premier i protegowany, z którym Putin zamieniał się stanowiskami, żeby utrzymać dozwoloną przez prawo kadencyjność sprawowanego urzędu, jest lepiej obdarzony i cóż, dużo „ostrzejszy” w łóżku niż jego jurny ponoć patron. „Nano-prezydent”, tak go kiedyś nazywano, jednak nawet myśl, że Putin nie jest samcem alfa w stadzie wilków, była wprost zakazana. – W takim razie do zobaczenia – powiedział i odszedł. Usłyszała czyjeś kroki, odwróciła się i ujrzała rozradowanego Gorelikowa. – Winszuję, pani dyrektor! W pełni zasłużyła pani na ten zaszczyt i jestem pewien, że razem dokonamy wielkich rzeczy. Jasne, pomyślała. Będziemy dalej siać zamęt w wolnych, demokratycznych krajach, nakłaniać do przestępstw niewinnych ludzi, wprowadzać na urzędy parzystokopytnych namiestników, a może nawet wywołamy trzecią wojnę światową. Ale teraz, kiedy jego naiwne, jak przypuszczał, dzieło awansowało na tak ważne stanowisko, naprawdę się cieszył. – Ponieważ rzecz jest już oficjalna – mówił – pozwoliłem sobie przenieść panią do nowego penthouse’u przy Prospekcie Kutuzowskim. To bardzo elegancki i wygodny apartament. Jakiż on uprzejmy i troskliwy. Dawała głowę, że jego ludzie

nie omieszkali przy okazji przejrzeć jej rzeczy. Dzięki Bogu, przed wyjazdem zakopałam ten zepsuty nadajnik SRAC. – Kiedyś należał do Andropowa, późniejszego Pierwszego Sekretarza... Mam nadzieję, że zabrali stamtąd szpitalne łóżko i butle z tlenem. – Większość dnia zajmować pani będą funkcje reprezentacyjne, poczynając od jutrzejszego przyjęcia dyplomatycznego w Sali Gieorgijewskiej, tu, na Kremlu. Wizyty w ambasadach, no i oczywiście rozliczne delegacje... Nagle przyszła jej do głowy zupełnie irracjonalna myśl, że nie ma ani jednej sukni wieczorowej. Ale czarodziej Anton przewidział i to. – Być może to oburzające, ale pozwoliłem też sobie zaopatrzyć panią w wybór stosownych sukni. Z góry przepraszam za kompletny brak gustu. Mam nadzieję, że przynajmniej jedna się pani spodoba. Nie miała wątpliwości, że niezwykle elegancki Gorelikow – tego dnia był w wytwornym szarym garniturze angielskiego kroju, białej koszuli z włoskim kołnierzykiem i czarnym krawacie z dzianiny – wybrał rzeczy gustowne, kosztowne i dokładnie w jej rozmiarze. Ubierali ją teraz jak lalkę. Witamy w klubie, pani generał. – Na pewno będą prześliczne – odrzekła, odpływając myślą w dal. Wiedziała, że Benford wkrótce dowie się o jej awansie: TASS i „Prawda” natychmiast rozgłoszą tę wiadomość, podkreślając, że generał Dominika Jegorowa jest jedną z najwyżej postawionych członkiń kremlowskiego rządu. Tak, współczesna Rosja dumnie kroczy naprzód wbrew oczywistemu faktowi, że jest niczym innym jak wielką stacją benzynową uzbrojoną w rakiety nuklearne i cmentarzyskiem pomordowanych dysydentów. Zgromadzeni goście nie zamierzali się rozchodzić – na oficjalne uroczystości rządowe nikt nie przychodził po prezydencie i nikt z nich przed nim nie wychodził – więc kontynuowała rozmowę z Gorelikowem i wkrótce dołączył do

nich szef FSB Aleksandr Bortnikow w bladoniebieskim mundurze ze złocistymi warkoczykami na epoletach i mankietach kurtki. Cóż, ostatecznie był trzygwiazdkowym generałem porucznikiem. Pogratulował jej awansu, a po silnym uścisku jego ciepłej, suchej dłoni i po nieruchomej niebieskiej aureoli poznała, że jest to człowiek powściągliwy i zdroworozsądkowy. Kto wie, być może on i Gorelikow zostaną kiedyś jej jedynymi sojusznikami w kremlowskim labiryncie. Nagle przypomniało jej się, że ten rozsądny i dobrotliwy dziadek zaplanował i zatwierdził plan zamachu na Litwinienkę w Londynie. Nie, nie miała żadnych sojuszników, ani jednego. Siłowiki na próżno próbowali zamaskować ukradkowe spojrzenia. Nerwowe nosy już wietrzyły, już ostrożnie namierzały nowy triumwirat – Gorelikow, dyrektorka SWR i dyrektor FSB – potencjalną klikę pod protektoratem samego prezydenta. Ale dobrze pamiętała ostrzeżenie Benforda, słowa, które wypowiedział, kiedy po raz pierwszy podjęto temat jej awansu na szefową służby wywiadu zagranicznego: „Będziesz blisko wierzchołka, ale nawet jeśli staniesz się niezastąpiona, Władimir Władimirowicz prędzej czy później uzna, że zagrażasz mu jako suzerenowi”. Nate musiał przetłumaczyć jej to na rosyjski, ale tak, Simon miał rację. Od tej pory czyhać na nią będą podstępne pułapki, nieustanne sprawdziany i próby wierności. Ponuro skonstatowała, że dalsze patroszenie Kremla, współpraca z Benfordem, Nate’em i Forsythem będą teraz potrójnie satysfakcjonujące i że nie przestanie tego robić, dopóki żyje. W jej piersi wezbrał znajomy smutek. Nate. Gdzie teraz jest? Czy pozwolą im się zobaczyć? Będzie musiała wymyślić wiarygodny powód wyjazdu bez obstawy, zażądać osobistego spotkania z Rickym Waltersem i wszystko zaplanować, co potrwa co najmniej kilka tygodni. Miała im dużo do przekazania i rozpaczliwie potrzebowała niezawodnego sprzętu łącznościowego. Jeszcze nie wiedziała, czy powie Benfordowi, że to ona uratowała Nate’owi życie w Hongkongu. A tymczasem miała na głowie przyjęcie w pałacu Putina.

* Sala Gieorgijewska Wielkiego Pałacu Kremlowskiego to niekończący się ciąg bogato zdobionych potężnych sufitów podtrzymywanych przez spiralne marmurowe kolumny z kunsztownymi kapitelami i cokołami, oszałamiających przepychem arkad zdobionych złotem i kością słoniową, majestatycznych kopuł rozświetlonych dwoma, trzema, czterema, pięcioma, sześcioma wiszącymi w jednej linii wielkimi żyrandolami, galaktyką promiennych gwiazd odbijających się w wypolerowanych na błysk posadzkach z kawałków rzadkiego, kolorowego drewna, ułożonych w skomplikowane wzory, jakich nie powstydziłby się najpiękniejszy perski dywan z Tebrizu. Teraz wypełniali ją szczelnie hałaśliwi zagraniczni dyplomaci, krążący w tłumie z kieliszkami szampana nad głową. Rosyjscy oligarchowie kisili się po cichu kącie, zastanawiając się pewnie, kiedy i pod jakim pretekstem władze zarekwirują im przedputinowską fortunę. Siłowiki jak zwykle trzymali się w pobliżu prezydenta, a ten bez większego entuzjazmu przechadzał się wśród gości, z rzadka posyłając im lekko drwiący, a jeszcze rzadziej krzywy uśmiech, który najwyraźniej dużo go kosztował. Niczym pasące się afrykańskie antylopy, kudu z dala od gazeli, gazele z dala od impali, wysokiej rangi rosyjscy oficerowie z sił lądowych, powietrznych i morskich pozbijali się w oddzielne stada, zielone, granatowe i jasnoniebieskie. Dominka była pewna, że Gorelikow zaopatrzy jej szafę w fantastyczne suknie. Dwie sprowadził z Paryża (od Vuittona i Diora), a jedną z Mediolanu (od Mariny Rinaldi), zdecydowała się jednak na Diora, kwiecistą, jedwabną suknię w kolorze różowego szampana z wąskim stanem w kształcie klepsydry i głęboko wyciętym dekoltem. Doktor Anton prowadził ją przez tłum i przedstawiał gościom. Znała już wszystkie bawoły z Rady Bezpieczeństwa, w tym jej sekretarza, ponurego Nikołaja

Patruszewa, który zamienił z nią kilka słów, zaglądając jej w dekolt, i który odszedł, gdy przystanął przy nich Bortnikow. Ten zabawiał ją kilka minut, szepcząc jej do ucha i wskazując agentów wywiadu z poszczególnych ambasad. – Z niemieckiej BND? – powtórzyła z niedowierzaniem. – On? Wygląda jak godowałyj byczok, byk rozpłodowy. Na ulicy raczej się nie sprawdzi. Bortnikow wskazał chudego jak szczapa, siwowłosego mężczyznę, stojącego w grupie dyplomatów. – A to jest Reynolds – powiedział – szef amerykańskiej rezydentury. Szczwany lis. Jego ludzie ciągle krążą po mieście, ale nie stwierdziliśmy, żeby coś knuli... jak na razie. I bardzo dobrze, pomyślała. Trzymajcie się, chłopcy. Gorelikow przeprosił ich nagle i zaczął przebijać się przez tłum wypełniający stumetrową salę. Rosyjscy admirałowie zbili się w stado przy drzwiach, żeby powitać zagranicznych kolegów po fachu – Bortnikow szepnął, że to Amerykanie, delegacja ich marynarki wojennej – którzy pod względem ilości złota na epoletach i liczby baretek na piersi mogli śmiało konkurować z Rosjanami. – Co oni tu robią? – spytała. Szef FSB wzruszył ramionami. – Wot, duraki. Przyjechali na rozmowy w sprawie współpracy w walce z somalijskimi i malajskimi piratami. Patruszew uznał, że szkoda na to czasu, ale zaprosiliśmy ich, bo wypadało, no i żeby im się przyjrzeć. Kto wie, może pewnego dnia będziemy musieli stawić im czoło w walce. – Bortnikow stłumił śmiech. Gorelikow, Patruszew i rosyjscy admirałowie sztywno powitali nowo przybyłych, którym towarzyszył amerykański ambasador i falanga doradców, w tym, ku zaskoczeniu i zaniepokojeniu Dominiki, młody Ricky Walters, jej moskiewski kontakt. Boże, jeśli ją zobaczy, czy zdoła zachować obojętną twarz? Postanowiła przez cały wieczór unikać Amerykanów jak ognia, choć wiedziała, że będzie to trochę niestosowne, ponieważ jako nowa szefowa SWR powinna od razu do nich

podejść. Ta myśl poruszyła coś w jej pamięci, sęk w tym, że nie wiedziała co. Podzieliwszy salę na cztery części, „kroiła tort”, tak jak uczono ją w akademii, krążąc w przeciwną stronę i cały czas mając ich na oku. Czy odważy się naskrobać szybko list i niepostrzeżenie wsunąć go Waltersowi do kieszeni? A jeśli zobaczy ją Gorelikow? Nie. Po tysiąckroć nie. Nie wiedzieć czemu, doktor Anton poświęcał bardzo dużo czasu amerykańskim gościom, podając im kieliszki szampana i przepijając do oficera najwyższego rangą, szefa operacji morskich, lecz w pewnym momencie odwrócił się, aby wznieść toast z kobietą admirałem o wybitnie męskiej urodzie. Dominika podeszła nieco bliżej, żeby się jej przyjrzeć i coś w niej drgnęło. Chyba ją znała, tylko skąd? Kobieta uśmiechnęła się na jakąś dowcipną uwagę, demonstrując krzywy ząb. Zaraz, krzywy ząb? Doktor Anton polecił jej kanapki z tacy przechodzącego obok kelnera, kilka rodzajów sałaki, zapieczonej brioszki ze śledziem i topionym serem. Krzywy ząb, sterczący siekacz. Dwanaście lat temu. W Metropolu. Sekspułapka GRU. Wysoka, koścista studentka National War College, waszyngtońskiej szkoły generałów. Wrzaskun, wampirzyca, która omal nie odgryzła jej ramienia. Dominika nigdy nie pytała – miała to gdzieś – czy szantaż okazał się skuteczny. Było możliwe, a nawet prawdopodobne, że nie, ponieważ w przypadku sekspułapek skutkował jedynie w dwudziestu pięciu procentach. Ale jeśli tak, jeśli wszystko wypaliło, Kreml od ponad dekady prowadził na smyczy amerykańskiego admirała. Nagle znieruchomiała na środku sali jak manekin i potrącana przez krążących pod żyrandolami gości, poczuła, że przechodzi ją zimny dreszcz. Wybór nowego dyrektora CIA – Benford podał jej nazwiska kandydatów. Ta tutaj to pewnie Audrey Rowland. Jej wizyta w Moskwie mogła nic nie znaczyć, ale mogła też znaczyć bardzo wiele. Kawałki układanki posypały się w jej głowie jak fragmenty mozaiki z pękającego sufitu. Szłykow. Elektromagnetyczne działo morskie. Już

wiedziała, kto to jest i dlaczego Gorelikow tak jej nadskakuje. Teraz musiała tylko spytać Benforda, czy Magnit lubi tosty ze śledziem. A bez sprzętu łącznościowego ona była niema, a Simon Benford ślepy. * Doktor Anton, w poluzowanym krawacie, z kieliszkiem szampana w ręku i nogami wspartymi na brokatowym krześle, siedział na czerwonej welwetowej kanapie na końcu pustej sali. Dominika przysiadła na drugim końcu kanapy. Wokoło uwijało się kilku kelnerów, którzy zbierali naczynia z dwunastu stękających z wysiłku stołów bufetowych pod ścianą. Po ich wyjściu do boju miała przystąpić armia sprzątaczek, żeby wypolerować wspaniałe posadzki i odkurzyć każdy zakamarek każdego żyrandola. – Amerykańscy oficerowie marynarki radzą sobie w każdej sytuacji towarzyskiej, nawet takiej jak dzisiejsze przyjęcie. – Gorelikow potarł oczy. – Szkolą ich w sztuce konwersacji, dlatego tak pewnie się czują. A nasi? W porównaniu z nimi nasi to kriestianie, wieśniacy, chłopi od pługa, którzy boją się nawet powiedzieć, na jaki kolor malujemy kadłuby naszych okrętów. Zachowują się jak Sowieci. Dominika postanowiła go trochę przycisnąć. – Kiedyś bali się Stalina. W latach trzydziestych zrobił czystkę w całym korpusie oficerskim. – Tak, ale teraz? Prezydent popiera siły zbrojne. – Trudno zmienić stare nawyki – powiedziała wymijająco. – Ale kim była ta kobieta, z którą pan rozmawiał? Jedyna w ich towarzystwie. Aureola Gorelikowa zachwiała się kłamliwie. – Nie pamiętam jej nazwiska. To jakaś badaczka, podobno genialna. Wkrótce odchodzi z wojska i pewnie zaproponują jej stanowisko konsultantki w radzie nadzorczej jakiejś firmy z sektora obronnego. Bo czym innym może zająć się

emerytowany admirał? Ciekawe, pomyślała. Nie znasz jej nazwiska, nie wiesz, gdzie pracuje, ale twojej uwadze nie uszło to, że baba wkrótce przechodzi na emeryturę. Teatralnie ziewnęła. W głowie miała burzę. Jeśli to właśnie tę kobietę uwiodła przed dwunastu laty w Metropolu, jeśli Gorelikow ją zwerbował i nadał jej kryptonim Magnit, jeśli spotyka się z nią teraz najwyższy nowojorski oficer do spraw nielegałów, agentka o kryptonimie Susan, i jeśli Rowland zostanie wybrana na stanowisko dyrektorki CIA, pierwszą rzeczą, jaką doktor Anton i Bortnikow od niej zażądają będzie lista aktywnych informatorów działających na terenie Rosji. A na pierwszym miejscy tej listy będzie ona, Diva, generał Dominika Jegorowa. Cztery razy „jeśli”, ale groziło jej poważne niebezpieczeństwo. Dlaczego Gorelikow nie chciał jej zdradzić, że Rowland to Magnit? Z zawodowej pazerności? Prezydent mu zabronił? O coś ją podejrzewali? Nie. Przecież kazali jej spotkać się z Susan na Staten Island. Czekali na jej awans i dalsze dowody wierności? Może. Do końca przyjęcia trzymała się z dala od Amerykanów. Bóg wie, co mogłoby się stać, gdyby Rowland ją rozpoznała. Po całym dniu spotkań z niechętnym do współpracy dowództwem rosyjskiej marynarki wojennej admirał Rowland miała zatrzymać się na dwa dni w Londynie, a potem wrócić do Waszyngtonu na dalszą cześć briefingu dla kandydatów na stanowisko dyrektora CIA. Jeszcze potem czekały ją przesłuchania przed komisją Kongresu, a zatem mniej więcej za dziesięć dni Gorelikow będzie już wiedział, kto zostanie szefem Centralnej Agencji Wywiadowczej. Dominika zachodziła w głowę, czy i jak zdąży zorganizować awaryjne spotkanie z Waltersem i przekazać mu pilne ostrzeżenie dla Nate’a i Benforda. Wydawało się, że jasnowidz Anton czyta w jej myślach. – Poleci pani ze mną na przylądek? – spytał. – Jutro. Uprzedziłem Bortnikowa i Patruszewa i zarezerwowałem

falcona siedem. Musimy podróżować oddzielnie, takie przepisy. Delikatny test, pomyślała. Lecieć z nim, czy zademonstrować trochę niezależności, polecieć kilka dni później i spróbować nawiązać kontakt z amerykańską rezydenturą? Nie, nie dasz rady, nie pozbędziesz się ochroniarzy. Zachowuj się naturalnie i tymczasem trzymaj się doktora Antona. – Byłabym zawiedziona, gdyby mnie pan nie zaprosił. Wiadomo, ilu będzie gości? – W ciągu czterech dni nie więcej niż dwustu. Ale w daczy nie będą pani przeszkadzali. My nocujemy w skrzydle pałacu, bardzo eleganckim, lecz widok, jaki się stamtąd roztacza, jest bez porównania gorszy. Nie będzie pani czuła się samotna? Widziała, że Gorelikow z nią nie flirtuje. – Ależ skąd. – Oczywiście – rzucił z uśmiechem. Samotna, kiedy do drzwi zaskrobie napalony Władimir? Wykluczone. * Kiedy szef operacji morskich poprosił ją, żeby wraz z amerykańską delegacją poleciała do Moskwy, wpadła w panikę i omal nie odmówiła. Ona, kret Magnit, miałaby spotkać się twarzą w twarz ze swoimi rosyjskimi prowadzącymi? Czyste szaleństwo. Ale po namyśle doszła do wniosku, że wyprawa do Rosji podniesie jej kompetencje i zwiększy szanse na wybór, poza tym wiedziała, że Gorelikow zrobi wszystko, aby nie doszło do jakiegoś kompromitującego spotkania. Wystarczy, że widząc ją w wielkiej sali balowej, Rosjanie będą podziwiali jej śmiałość i opanowanie. Dlatego przyjęła zaproszenie, wysłała krótką wiadomość do Susan, żeby ta poinformowała o wszystkim moskiewską centralę, i spakowała do walizki kilka najładniejszych mundurów. W Moskwie trzymała się kolegów, bo jednak wciąż się trochę bała. Poszła na przyjęcie i wymieniwszy dyplomatyczne

uprzejmości z Gorelikowem oraz innymi kremlowskimi urzędnikami, pomyślała, że będzie to jedyny kontakt z jej prowadzącym i że niebezpieczeństwo minęło. Teraz Londyn, a potem powrót do Waszyngtonu, gdzie dowie się, czy prezydent wybrał ją na stanowisko szefowej Centralnej Agencji Wywiadowczej. Byłaby to najbardziej zuchwała operacja w historii światowego szpiegostwa. O naiwności! Rosjanie nie oparli się pokusie i ostatniej nocy weszli do jej moskiewskiego apartamentu drzwiami prowadzącymi do pomieszczenia za ścianą. Na tle okna, za którym jaśniały światła miasta, przez pokój bezszelestnie przepłynęła sylwetka Gorelikowa i Audrey gwałtownie usiadła. Doktor Anton bez słowa wziął krzesło, postawił je przy łóżku, usiadł i poklepał ją po ręku. – Jak to miło, że zechciała nas pani odwiedzić – powiedział. – Tak dawno się nie widzieliśmy. Jak się pani miewa? Czy jest pani zadowolona z kontaktów z naszą nowojorską przedstawicielką? Była zdumiona, że podjął tak wielkie ryzyko. – Tak, tak – odparła – jak najbardziej, ale nie powinien pan tu przychodzić, to szaleństwo! Gorelikow znów poklepał ją po ręku. – Jak mógłbym odmówić sobie przyjemności choćby króciutkiego spotkania z naszą najbardziej operatywną przyjaciółką? Jesteśmy bardzo podekscytowani i niecierpliwie czekamy na dobre wiadomości w wiadomej sprawie. Potrzebny będzie nowy sposób wymiany informacji, dlatego przygotowujemy już stosowny plan. – Oby był naprawdę dobry – odrzekła szeptem. – Nie możecie iść na skróty. Wy siedzicie sobie spokojnie w Moskwie i czytacie moje depesze, a ja cały czas nadstawiam głowę. Nie chcę już widzieć tych głupków z GRU i od tej pory będę rozmawiała tylko z Susan. – To zbyt ryzykowne, pomyślała. Bo co będzie, jeśli do drzwi zapuka zaraz ktoś z naszej delegacji? Gorelikow uśmiechnął się. – Może pani przyjąć lub odrzucić każdy plan, sprzęt czy

sposób utrzymywania kontaktu. Ale jeśli zostanie pani dyrektorką CIA, problematyczne będą nawet spotkania z Susan. Dlatego pracujemy nad komputerowym systemem przekazywania wiadomości za pośrednictwem sieci międzynarodowych serwerów, tak zwanej chmury. Jest niewykrywalny i absolutnie szczelny. Jestem przekonany, że się pani spodoba. Zrobił pauzę. – Martwi nas jednak coś innego. Nie chcę wtykać nosa w nie swoje sprawy, ale kiedy zostanie pani dyrektorką i przydzielą pani całodobową ochronę, pani życie towarzyskie będzie musiało być dużo dyskretniejsze. – Wiedział, że nadeszła chwila ostatecznego rozrachunku. Bardzo niepokoiły go jej seksualne skłonności i wynikające z tego, jakże groźne konsekwencje. Audrey zesztywniała. Wygładziła koc na nogach i spojrzała na czarny zarys jego głowy. – Rozumiem, że mówi pan o moim życiu seksualnym. Chce pan powiedzieć, że to już koniec naszych potajemnych zagranicznych urlopów? – Tak – odparł. – Zdecydowanie. Nie widzę innego rozwiązania. – To nie do przyjęcia! – syknęła. – Niech pan coś wymyśli! No proszę, trzygwiazdkowa pani admirał wydaje mi rozkazy, skonstatował. Najpierw nieśmiała fizyczka z kompleksem na punkcie tatusia, a teraz to. Cóż za przemiana. Nachylił się ku niej zatroskany. – Audrey, jeśli zostanie pani dyrektorką, podejmowane przez nas środki bezpieczeństwa wzrosną dziesięciokrotnie, a wraz z nimi wzrosną także straty osobowe. Ale potem, kiedy skończy się kadencja, wyjedzie pani na niekończące się wakacje. Będzie pani miała pieniądze i całkowitą swobodę. – Cudownie. A do tego czasu? Na pewno zechcecie, żebym utrzymała się tam jak najdłużej, prawda? Niektórzy siedzieli na tym stołku pięć lat. Niby co miałabym tak długo robić? – Może pani zajmować się swoją kolekcją lalek – odparł Gorelikow głosem, w którym pobrzmiewał brzęk sierpa

uderzającego o młot. – Tymi czarującymi chińskimi główkami. Będą patrzyły na panią z półki z aprobatą i podziwem dla pani profesjonalizmu i dyscypliny. Poderwała głowę. – Byliście u mnie? Założyliście pieprzony podsłuch w moim domu? Prozrenije. Olśnienie. Przechodził przez to każdy agent, bo każdy zdawał sobie w końcu sprawę, kto jest wasalem, a kto panem. Tego dnia nadeszła kolej na nią, tu, w tym ciemnym hotelowym pokoju. – Podsłuch nie ma najmniejszego znaczenia – odparł beznamiętnie. – Jest pani jedną z najbardziej operatywnych i wydajnych agentek wywiadu Federacji Rosyjskiej i może pani zostać naszym najlepszym, najcenniejszym szpiegiem. Nieważne, co pani chce i czego nie chce. Żądam, żeby całkowicie poświęciła się pani sprawie i pamiętała o swojej misji. I jeśli oznacza to, że przez trzy lata nie będzie pani wkładała palców w cipę brazylijskiej prostytutki, to nie będzie pani tego robiła. – Nie może pan tak do mnie mówić – zaprotestowała drżącym głosem. – Moja droga, ależ oczywiście, że mogę. – Gorelikow po cichu odsunął krzesło i wstał. – Przecież jesteś moją własnością. – Zniknął za wewnętrznymi drzwiami i jego kroki stłumiła cuchnąca, przetarta wykładzina. * Nowy apartament mieścił się przy Prospekcie Kutuzowskim, w masywnej kamienicy z dwiema absurdalnymi neoklasycznymi wieżami, która ciągnęła się niemal od skrzyżowania do skrzyżowania. Prospekt Kutuzowski 26 – pod tym adresem mieszkali kiedyś Breżniew, Andropow i partyjny ideolog Susłow. W budynku było mnóstwo kamer, monitorowanych wind i punktów kontrolnych. Był tam również

czuwający przez całą dobę pracownik parkingu i punkt usług gastronomicznych. W podziemnym garażu dwadzieścia cztery godziny na dobę czekał na nią czarny mercedes. (Czy mogę kazać szoferowi przejechać trasę sprawdzeniową?). Penthouse, z luksusowymi łazienkami i błyszczącą kuchnią, w której Nate uwielbiałby gotować, pięknie odnowiono i odmalowano w beżach i brązach. Spojrzała na telefon stojący na niskim kredensie. Połączyć się z SENTINELEM, satelitą CIA, i powiedzieć, że Magnit to Rowland? Czyste samobójstwo, bo jej rozmowa zostałby nagrana po tej i po tamtej stronie. Byłoby po niej, ale Benford przynajmniej poznałby prawdę. Forsując bramę amerykańskiej ambasady i ostrzegając szefa rezydentury Reynoldsa, też spaliłaby za sobą wszystkie mosty. Utknęłaby w ambasadzie i została wiecznym wygnańcem, historycznym dziwolągiem, jak węgierski kardynał Mindszenty, który w epoce komunizmu schronił się w amerykańskiej ambasadzie w Budapeszcie i mieszkał tam piętnaście lat. Zestarzałaby się. Z obawy przed snajperami nie mogłaby nawet wyjść na dziedziniec ambasady i jako wyblakła piękność udzielałaby lekcji rosyjskiego młodym żonom amerykańskich dyplomatów. Piękny koniec. Nie, nie zrobi tego. Nie mając nadajnika SRAC ani czasu na osobiste spotkanie z Waltersem, nie mogła wysłać nikomu wiadomości, która uratowałaby jej życie. Pakując się przed wyjazdem na przylądek, potarła palcami sportowy zegarek od Ricky’ego Waltersa, satelitarny nadajnik, który wysyłał sygnał ewakuacyjny. W jej głowie zaczął rodzić się pewien plan. Nate ciągle namawia mnie do ucieczki na Zachód, myślała. Dobrze, mój królewiczu, więc przybądź mi na ratunek.

KREMLOWSKA SAŁAKA Trójkątne grzanki z chleba smarujemy grubo masłem. Kładziemy

na nich filet z wędzonego śledzia, który przykrywamy miękkim serem, na przykład bryndzą. Wstawiamy do piekarnika i zapiekamy, aż ser się roztopi. Podajemy z kiszonymi ogórkami.

33 Eksfiltracja

Kiedy morskie odbiorniki ratunkowe SARSAT przekazały sygnał na biurko Simona Benforda, ten wrzasnął przez drzwi, żeby Dotty natychmiast wezwała Forsytha, Nasha, Westafalla i Gable’a. Sekretarka Dotty wiedziała, że tego ostatniego wymienił odruchowo, i nie miała serca go poprawiać; na własne oczy widziała, jak bardzo szef przeżywa jego śmierć. Benford ryknął także, że chce widzieć u siebie Phineasa „Finna” Nikulę, ekstrawaganckiego i niesfornego szefa sekcji morskiej należącej do wydziału paramilitarnego zajmującego się kontrolowanymi przez CIA aktywami morskimi. Nie licząc klasycznych statków, Finn Nikula sprawował również pieczę nad flotyllą eksperymentalnych USV-ów, bezzałogowych łodzi nawodnych, dlatego Benford, który chciał wysłać jeden z nich po Divę na przylądek Idokopas, musiał zapewnić sobie jego współpracę. Ale nie, ani przez chwilę nie wierzył, że Dominika zamierza uciec na Zachód. Dawał głowę, że sygnał znaczy coś innego. Nie wiedział tylko co. Pierwszy przyszedł Westfall, potem Forsyth, a po nim do gabinetu wpadł zdyszany Nash, który natychmiast wyczuł, że Dominika ma kłopoty. Nikula przyszedł kwadrans później, bo miał do Benforda kawał drogi; pracował na drugim końcu gmachu, w biurze najbardziej oddalonym od gabinetu upierdliwego dyrektora i wiecznie oburzonych analityków mających alergię na punkcie samej koncepcji operacji paramilitarnych. Barczysty i muskularny, w sportowej marynarce opiętej na plecach i potężnie umięśnionych

ramionach, znany był z tego, że podczas spotkań często ryczał jak osioł, dając rozmówcom do zrozumienia, że są ostatnimi durniami. Miał szeroką twarz, wyraziste rysy, błękitne jak lód oczy i całkowicie ogoloną głowę, na widok której – przynajmniej tak twierdził Benford – każdy frenolog czym prędzej uciekłby gdzie pieprz rośnie. Gable powiedział mu kiedyś prosto w twarz, że „jest trochę dziwny” i od razu się polubili. Finn zaproponował, że przywiezie jego trumnę z Chartumu, ale Benford wysłał tam Nate’a, pewien, że Finn wyrwałby pojemnik z tonerem z biurowej kopiarki, roztrzaskałby nim głowę Gondorfowi, a potem wrzucił jego trupa do Nilu. Nie, nie: Simon chciał dorwać Gondorfa żywego, dorwać i na zbity pysk wyrzucić z pracy. – Sygnał odebrano o jedenastej czasu GMT, czyli o czternastej czasu obowiązującego na wybrzeżu Morza Czarnego – powiedział. – Pojechała na czterodniowe przyjęcie u Putina – dodał Nate. – Mamy mapy i zdjęcia całego przylądka. Mogę wam pokazać, gdzie jest jej dacza. – Ma własną daczę? – Finn potarł łysą głowę. – Kurde, komu ona daje dupy? Nate poczerwieniał jak burak i warknął: – Oszczędź nam tych prymitywnych żartów, dobra? Są debilne. – Tak sądzisz? – spytał Finn. – Najpierw omówimy sprawy operacyjne, a potem możecie wyjść i wziąć się za łby – przerwał im Benford. – Ciekawe, kto wygra – mruknął Finn. – Chyba raczej ja. – Zamknijcie się, obaj! – krzyknął Forsyth. – Chcę poznać waszą opinię. Czy Diva naprawdę chce uciec? Po tylu odmowach? – Ma dość – rzucił Nate. – Zmieniła zdanie. – To zbyt niekonsekwentne – zauważył Forsyth. – Pełna zgoda – wtrącił Benford. – To nie jest sygnał ewakuacyjny. – Więc co? Wysyłamy tam łódź Finna, czy nie?

Nate poruszył się nerwowo na krześle. – Musimy. Wysłała sygnał. Za trzy dni będzie czekała na plaży. – Zdecydujcie się, panowie – powiedział Finn. – Ten ślizgacz kosztuje cztery melony i nie wyślę go do Ruskich, jeśli nikt nie ma zamiaru do niego wsiąść. Nate przeszył go wzrokiem. – Ona wsiądzie. Westfall odchrząknął. – Jedna uwaga. Mogę? – A ten tu skąd? – wymamrotał Finn, patrząc na jego zaparowane okulary. Lucius go zignorował. – Wiemy, że Diva dostała awans na generała i że prezydent Putin mianował ją szefową SWR. Diva zdaje sobie sprawę, jak bardzo interesuje nas tożsamość kreta, któremu Rosjanie nadali kryptonim Magnit. Na razie wiemy tylko tyle, że Magnit jest wysokim urzędnikiem państwowym i kandyduje na dużo ważniejsze stanowisko. Drogą eliminacji, na podstawie związku podejrzanych z projektem elektromagnetycznego działa morskiego i dostępu do informacji pośrednich, jakimi może interesować się Moskwa, Simon zawęził ich liczbę do trzech: wszyscy kandydują na stanowisko dyrektora CIA. – Dostępu do informacji pośrednich? – powtórzył Finn. – Simon, myślałem, że tylko ty tak mówisz. Śledzicie tych kandydatów? Czytacie ich pocztę? Wiecie, czy lubią kukurydzę po meksykańsku? – Sprawdziliśmy ich, ale tylko pobieżnie. Nie chcieliśmy alarmować kreta. – Benford spojrzał na Westfalla. – No i? – Można logicznie założyć, że po awansie dostęp Divy do tajnych informacji, w tym nieoficjalnych planów i zamiarów prezydenta Putina, znacznie się poszerzył. Nie ma wątpliwości, że Diva bierze udział w zakulisowych rozmowach z członkami Rady Bezpieczeństwa i swoim mecenasem Gorelikowem. – Czekamy na nagłówek – ponaglił go Benford. Ale Westfall nie dał się pospieszyć.

– Od trzech miesięcy nie ma nadajnika SRAC – ciągnął. – Ostatni raz widzieliśmy ją w Wiedniu. Przebywa teraz na przylądku Idokopas i nie ma możliwości nawiązania kontaktu osobistego ze swoim prowadzącym z moskiewskiej rezydentury. Dlatego logiczne jest również to, że po pierwsze, odkryła tożsamość Magnita i po drugie, wysłała sygnał ewakuacyjny, żeby nas o tym zawiadomić. Tak, jej działanie stoi w sprzeczności z tym, że dotychczas kategorycznie odmawiała ucieczki na Zachód, ale moim zdaniem nie miała innego wyjścia. W gabinecie zapadła cisza. – Więc co robimy? – spytał Forsyth. – Myślicie, że ona chce wykorzystać nasz ślizgacz jako pływającą skrzynkę kontaktową? – odezwał się Finn. – No wiecie, wrzucić do kabiny liścik i odesłać ją na pusto? – Pracował już nad prototypem łodzi wielkości niespełna dwumetrowej torpedy, przeznaczonej do takich właśnie celów. – Tak, to, co mówi Lucius, ma sens, ale wciąż nie możemy wykluczyć tego, że grozi jej niebezpieczeństwo i chce się wycofać – zauważył Nate. – Taki plan ewakuacyjny jej przedstawiliśmy, musimy trzymać się scenariusza. Forsyth pokręcił głową. – To tylko spekulacje. Przyjęcie u Putina potrwa cztery dni. Kiedy Diva wróci do Moskwy, ktoś od nas natychmiast się z nią spotka. – Za cztery dni będzie za późno – powiedział Nate. Westfall znów odchrząknął. W obecności Finna Nikuli denerwował się jak kiedyś przy Gable’u. – Wyniki moich badań wskazują, że jako dyrektorka SWR Diva będzie miała od dwóch do czterech ochroniarzy, szofera i co najmniej dwuosobowy personel domowy. Nie wymknie się na spotkanie, nie da rady. Trzeba jak najszybciej dostarczyć jej lampę Hearseya. – A może niech przeleci jakiegoś ruskiego gwiazdora filmowego? – zaproponował Finn. – Ochroniarze zostają na korytarzu, ona się z nim pieprzy, ukrywa raport i znika, a kiedy

Rusek też wyjdzie, nasi wchodzą i zabierają raport i jest git. Proste. Nate czuł, że zaraz wybuchnie. – Narazić na niebezpieczeństwo informatorkę, każąc jej zadać się z kimś niewprowadzonym, i zostawić w jego mieszkaniu obciążające materiały? W Moskwie? Czysty debilizm! Finn wzruszył ramionami. – Lepsze to niż nic. – Spojrzał na Benforda. – Widzę, że panienki nie mogą się zdecydować. Nie wyślę łodzi, dopóki nie będę miał pewności, że ktoś będzie na nią czekał. Nate nachylił się ku niemu i spytał: – A jeśli ci to zagwarantuję? – Tak, zwierz się nam, zwierz – powiedział Benford. – Kiedy przyjdą lekarze, żeby zabrać cię do szpitala, będę mógł im opisać pierwsze objawy twojego obłędu. – Simon, Lucius ma rację. Domi zna tożsamość Magnita. Nie wiem, może chce uciec, a może nie, ale musimy nawiązać z nią kontakt. Zakradnę się na przylądek, złapię ją, kiedy będzie sama i spytam, co jest grane. – A czy przedtem zdradzisz nam, jak zamierzasz spenetrować prywatną posiadłość prezydenta Federacji Rosyjskiej podczas ekskluzywnego czterodniowego przyjęcia? – Od Domi wiem, że w pałacu pracują polscy konserwatorzy zabytków. Ich skład ciągle się zmienia, jedni przyjeżdżają, drudzy wyjeżdżają. Potrzebne mi tylko będą papiery polskiego studenta akademii sztuk pięknych. Znam rosyjski, załatwię to w dwa dni. Benford pokręcił głową. – Nieprzekonujące, pospieszne i niewykonalne – podsumował. – Zgarną cię już w bramie. – Nie, bo przyjadę z grupą prawdziwych konserwatorów i rodowitych Polaków. – Dobra, słucham – rzucił Benford. Nate spojrzał na Forsytha. – Tom, w Los Angeles mieszka Agnieszka Krawczyk, jedna

z twoich Rosomaków. Jest konserwatorką, rodowitą Polką i nudzi się tam jak cholera. We dwoje przejdziemy każdą kontrolę. Agnieszka wciąż jest na twojej liście rezerwowych i sprawdza się w terenie. Moglibyśmy polecieć tam jako specjaliści z większą grupą studentów z Warszawy, spotkać się z Domi, pogadać z nią dziesięć minut, a potem przywarować na plaży i zaczekać na łódź. – Przeniósł wzrok na Finna. – Zmieszczą się tam dwie osoby? Finn kiwnął głową. – A jeśli Diva też zechce się zabrać? – spytał Forsyth. – Z trzema osobami na pokładzie USV popłynie dużo wolniej – odparł Nikula. – No i będzie trochę ciasno, bo przez czterdzieści pięć minut dwoje z was musiałoby dosłownie leżeć jedno na drugim, a będzie mocno rzucało. Benford omal się nie uśmiechnął. – Gwarantuję, że obecny tu Casanova nie będzie miał nic przeciwko temu. – Na miłość boską, spróbujmy, Simon – nie ustępował Nate. – Jeśli za niecały tydzień Magnit zostanie wybrany i zatwierdzony, nazwisko Dominiki Jegorowej jako pierwsze trafi do Moskwy. Putin i spółka wpadną w szał, poczują się tak poniżeni, że Domi po prostu zniknie, bez żadnego procesu czy propozycji wymiany szpiegów. Wrzucą ją do nieoznakowanego grobu i koniec. A tak, przywiozę nazwisko Magnita i Dominika przeżyje. Benford zerknął na Forsytha, który lekko skinął głową. – Finn, czy w ciągu trzech dni twoja piekielna machina da radę dotrzeć do przylądka Idokopas? – Bez problemu – odparł Nikula. – Cóż, panie Nash, pora szykować się na imprezę u prezydenta Putina. – Związane z tym niebezpieczeństwo chyba go bawiło.

KUKURYDZA PO MEKSYKAŃSKU

W dużej misce łączymy majonez ze śmietaną, serem cotija, sproszkowanym chili, czosnkiem i kolendrą. Dokładnie mieszamy. Grillujemy ziarna kukurydzy. Kiedy będą upieczone i zbrązowieją ze wszystkich stron, wrzucamy je do miski z sosem, starannie mieszamy, następnie posypujemy startym serem i sproszkowanym chili. Podajemy na gorąco z ćwiartkami limonki.

34 House of Cards

Podczas gdy Nate przygotowywał się do misji – spenetrowania putinowskiego kompleksu na przylądku Idokopas – Benford rozmawiał w cztery oczy z Forsythem. Strapiony, zbolały i pogrążony w zadumie nad przeszłością, Simon był w fatalnym nastroju. Strata Gable’a i Alexa Larsona dobiła go bardziej, niż mógł się spodziewać, martwiło go również to, że Nash jedzie do Rosji z tak marną, naprędce wymyśloną przykrywką. A ponieważ Divie groziło coraz większe niebezpieczeństwo, perspektywy nie wyglądały najlepiej. Powiedział Forsythowi, że jego zdaniem Nate’owi nie uda się nawet dotrzeć do Divy: będą jej towarzyszyć ministrowie, szefowie służb, ważni goście i wreszcie sam prezydent z tabunem ochroniarzy. Jakim cudem on i ta Polka mieliby się do niej przedostać? – Agnieszka mogłaby pójść za nią do toalety – odparł Forsyth na wpół żartem. – Może, ale czuję, że operacja skończy się kompletną klapą, stratą najważniejszej informatorki CIA i dwojga ludzi. – Nash to jeden z naszych najlepszych agentów – podtrzymywał go na duchu Tom. – Poradzi sobie. Poza tym ten sukinsyn ma nad Ruskimi jedną przewagę: on ją kocha. Benford głośno prychnął. – Zapewne nie uszło twojej uwadze, że wciąż utrzymuje kontakt z twoją byłą rosomaczką, jak jej tam... Z Agnieszką, właśnie. Cóż, nie widzę przeszkód, żeby ten układ nie mógł się przekształcić się w piękne ménage à trois.

Nastroju nie poprawiła mu wiadomość, że po południu musi po raz ostatni poprowadzić briefing dla kandydatów na stanowisko dyrektora CIA, zanim jeden z nich zostanie wybrany i jako prezydencki nominat stanie przed komisją Kongresu. Procedura miała być przyspieszona, ponieważ prezydent chciał jak najszybciej osadzić w Langley kogoś, kto natychmiast zacznie likwidować to, co według niego za bardzo rozwinął świętej pamięci Alex Larson, prowadząc rozbuchaną – znów jego zdaniem – działalność operacyjną. Pełniący obowiązki naczelnego Farrell świetnie to ujął: CIA powinna być agencją, która gromadząc informacje, wystrzega się brudnych sztuczek, zabójstw i matactw, jakich dotychczas dokonywała. Obiecano mu stanowisko zastępcy dyrektora – wszyscy w Waszyngtonie wiedzieli, że jest chimerycznym sługusem, ale jako trzeci po Bogu mógłby zostać głównym ideologiem CIA, orędownikiem czegoś, co nazywał „bardziej ludzką twarzą szpiegostwa”. – On jest jak Michaił Susłow w krótkich majtkach – powiedział kiedyś Forsyth, mając na myśli najbliższego współpracownika Breżniewa, twardogłowego ideologa radzieckiej partii komunistycznej z lat siedemdziesiątych. Tak jak zwykle ze względu na kolidujące ze sobą kalendarze kandydatów – wieczne utrapienie – Benford musiał przeprowadzić nie jeden, a trzy oddzielne spotkania; Forsyth i Westfall mieli siedzieć z tyłu i udzielać mu wsparcia moralnego. Wiedział, że podczas instruktażu dla senator Feigenbaum i jej glistowatego przydupasa Farbissena musi tylko z zaciśniętymi zębami znieść pogardliwe uwagi tej pierwszej i oskarżenia o kłamstwo tego drugiego. Podczas instruktażu dla admirał Rowland będzie bezskutecznie próbował przebić się przez mur taktownej obojętności na sprawy wywiadu, bo jeśli ta czy inna kwestia nie dotyczyła marynarki wojennej, pani admirał nie wykazywała żadnego zainteresowania. Natomiast ambasador Vano zainteresowanie owszem, wykazywał, ale nie rozumiał połowy tego, co słyszał. Benford zamknął się w gabinecie na cały ranek. Nawet

Forsyth nie mógł do niego wejść. Gdy po południu rozpoczęło się pierwsze spotkanie, Tom z przerażeniem spojrzał na wchodzącego do sali szefa. Simon był blady jak ściana i mocno pochylony, jakby coś go bolało. Atak serca? Forsyth chciał wstać, ale Benford odpędził go gestem ręki, po czym niespiesznie przejrzał papiery w teczce. Tuż przed rozpoczęciem briefingu dla senator Feigenbaum odwrócił się, nachylił i szepnął: – Proszę was, żebyście nie komentowali ani w żaden inny sposób nie wyrażali zaskoczenia czy aprobaty dla tego, co powiem. – Drżały mu usta. – Dacie radę? Wytrzymacie? – Co ci się stało? – syknął Tom. – Co ty chcesz zrobić? – Zaprzedać duszę diabłu. – Czyli co? – nie zrozumiał Lucius. – Przecież nie możemy wciskać im kitu! – Nie o to mu chodzi – powiedział szeptem Forsyth, który w okamgnieniu wszystkiego się domyślił. – On chce uratować Dominikę. * – Pani senator, pragnę poinformować panią o czymś, co, jestem o tym przekonany, zafascynuje zarówno panią, jak i pani szefa sztabu. Celia Feigenbaum i Robert Farbissen sprawiali wrażenie śmiertelnie znudzonych. – Czyżby kolejna katastrofa? – spytał Farbissen. – Ile ich macie w ciągu roku, tak średnio? – Niezłym wynikiem byłaby jedna na rok – wymamrotała pani senator. Benford posłał im uśmiech. – Nie, nic z tych rzeczy – odparł z werwą. – Chodzi o nagłą, bardzo pilną sprawę. – Tak, tak, wszystko, co robicie, jest nagłe i pilne – zauważył Farbissen.

– Na pewno zainteresuje państwa wiadomość, że jeden z naszych moskiewskich agentów, informator o kryptonimie Młot, odkrył tożsamość wysoko postawionego rosyjskiego kreta, który działa w naszych kręgach rządowych. Niestety, ze względu na problemy techniczne Młot nie jest w stanie przekazać nam jego nazwiska. Dlatego wysłaliśmy do Rosji oficera, który ma go ewakuować. Kiedy to się stanie, poznamy nazwisko zdrajcy i będziemy mogli go aresztować. – Z tyłu zaskrzypiało krzesło Forsytha, ale Benford nie śmiał na niego spojrzeć. – A jak zamierzacie przerzucić tego oficera do Rosji? – spytała senator Feigenbaum bez cienia niepokoju na twarzy. – I ewakuować stamtąd Młota? – Choć z całego serca gardziła działaniami agencji i próbowała umniejszyć jej znaczenie, przesiedziała wiele lat w komisjach wywiadu i znała zasady wielkiej gry. – Młot będzie gościem na przyjęciu w prezydenckim pałacu nad Morzem Czarnym – odparł Benford. – Nasz agent dostanie się do niego łatwiej niż w Moskwie. Ewakuują się niewykrywalnym przez radary motoszybowcem Oszczep. Jest tam sporo dolin i równin, a maszyna typu STOL świetnie radzi sobie na takim terenie. – Wzmianka o STOL, samolocie krótkiego startu i lądowania, była oczywiście bzdurą, ale dobrze brzmiała. – Gdzie działa ten rosyjski kret? – Nie wiedzieć czemu, Farbissen był lekko poruszony, może ze strachu, a może kierowała nim wrodzona pogarda. – Nie wiemy – odparł Benford. – Wiemy tylko, że jest aktywny od dłuższego czasu. – Nie wiecie? – powtórzyła pani senator. – Pan też nie wie? Pan, legendarny łowca kretów? – Może stracił ząb – mruknął Farbissen. – Może pora oddać odznakę. Siedzący z tyłu Forsyth zauważył, że Simonowi trzęsą się ręce. Boże, co za ryzyko! Co za wybór! Zrobić z Nate’a przynętę. Nawet lubujący się w spiskach Rosjanie nie wymyśliliby czegoś

tak ekstremalnie podstępnego. Owszem, przypadki poświęcenia agenta – na przykład poprzez pozostawienie go za żelazną kurtyną – celem ratowania spalonego informatora zdarzały się podczas zimnej wojny, ale nigdy dotąd nie wrobiono nikogo rozmyślnie. Obydwaj doskonale o tym wiedzieli, dlatego po twarzy Simona poznał, że tak, wydając Nate’a, szef rzeczywiście zaprzedawał duszę diabłu. Podejmował decyzję, której nie będzie mógł w żaden sposób usprawiedliwić ani za nią odpokutować. Nikt nie jest niezastąpiony, powiedział kiedyś Nate’owi. Dzisiaj dotyczyło to również Benforda, jego sumienia i szacunku dla samego siebie. Podobnego instruktażu udzielił dwóm pozostałym kandydatom, robiąc im klasyczną lewatywę z barem i każdemu przekazując inny kryptonim moskiewskiego informatora. Audrey Rowland dowiedziała się, że Nate ma nawiązać kontakt i ewakuować agenta o kryptonimie Kielich; jak zwykle pozbierana pani admirał przyjęła tę wiadomość spokojnie i z opanowaniem. Ambasadorowi Vano powiedział, że agent ma kryptonim Chrysanthemum, ale na widok jego tępego spojrzenia litościwie dodał, że nazywają go również Kwiatem. Jeśli to on jest kretem, pomyślał, spoglądając na jego przystojną twarz zasilaną ilorazem inteligencji dobrze rozwiniętego kota, Rosjanie są dużo lepsi, niż myśleliśmy. Dla wszystkich trzech popołudniowe spotkania były niekończącym się koszmarnym snem, wędrówką na oślep przez zasnute mgłą bagnisko, a to, że Benford zdradził Nate’a, sprawiło, że każde jego kłamstwo miało jeszcze bardziej gorzki smak. Admirał Rowland ożywiła się tylko raz, na wzmiankę o niewykrywalnym przez radary motoszybowcu Oszczep, i zadała mu kilka pytań technicznych, na które obiecał dostarczyć odpowiedź na piśmie. W głębi ducha zastanawiał się, czy Westfall wygrzebie coś na ten temat i wymyśli wariant, który mogliby nazwać Oszczepem, ale natychmiast doszedł do wniosku, że wkrótce nie będzie to miało najmniejszego znaczenia. Podczas gdy on mówił, Lucius nachylił się do Toma

z poszarzałą twarzą i rozszerzonymi oczami. – Dlaczego nie chce uprzedzić Nasha? Dlaczego nie chce go ostrzec? Forsyth pokręcił głową. Za dobrze znał Benforda. – Zaskoczenie musi być prawdziwe – odparł. – Rosjanie będą szukali fałszywych nut. Poza tym Simon wie, że Nate wszedłby w to i tak, świadomie czy nieświadomie. Ruscy domyśliliby się wszystkiego w dziesięć sekund i plan spaliłby na panewce. – Co z nim będzie? – spytał Westfall. Wiedział, że ma do czynienia z szaleńcami i nienawidził tych bzdur z nadziewaniem się na własny miecz. A to, że celowo wrobili Nate’a, nie mieściło mu się w głowie. – Aresztują go, przesłuchają i wpakują do więzienia. Trochę go poturbują, ale nie za bardzo. Potem Simon namówi Departament Sprawiedliwości i oddamy za niego Magnita i Susan. Rosjanie lubią ściągać swoich do kraju. Kwestia zachowania twarzy. Na Boże Narodzenie Nash będzie już w domu. – Nie powinniśmy się uciekać do samobójczych misji – wymamrotał Lucius ze wzrokiem wbitym w podłogę. Forsyth chwycił go za ramię. – Nie mam pojęcia, który z naszych szanownych kandydatów jest Magnitem, choć osobiście stawiam na tego pasożyta Farbissena, ale jedno wiem na pewno: żeby ratować własny tyłek, żaden z nich nie omieszka zawiadomić o tej operacji Jasieniewa. – A ta Polka, ta Agnieszka? – spytał Westfall. – Rosjanie jej nie popuszczą. – Nie. Zauważyłeś, że Simon ani razu o niej nie wspomniał? Ruscy nie będą się spodziewali wizyty dwóch agentów. Ona i Nash przyjadą z grupą studentów z Warszawy, jako konserwatorzy zabytków. Tak, Rosjanie ich obwąchają, ale mając Nate’a, będą myśleli tylko o jednym: kto z dwustu gości Putina jest amerykańskim kretem. A kryptonim, jakiego użyją, powie nam, kto jest Magnitem. Młot, Kielich czy Kwiat. – Tylko jak się tego dowiemy? Skąd będziemy wiedzieli, że

wszystko wypaliło? Na poprzednie lewatywy Rosjanie nie zareagowali. Forsyth wzruszył ramionami. – Nie każda pułapka chwyta niedźwiedzia. Kret niczego nie zgłosi, Moskwa nie uwierzy albo postanowi zaczekać. W grę wchodzi każda możliwość. – A jak zdobędziemy jego nazwisko? – Magnita? Diva prześle nam liścik łodzią. Sprzedać Nate’a za durne nazwisko, pomyślał Westfall. House of cards. Gówniany domek z kart. – Nash naprawdę wróci na Boże Narodzenie? – Cały i zdrowy – odparł Forsyth. – A Diva zacznie raportować z dyrektorskiego gabinetu w SWR. – Chyba że nam kółko odpadnie – mruknął Lucius. Tom odnotował, że młody analityk zaczyna używać ich żargonu. Ale miał rację: chyba że im kółko odpadnie. * Aby zwiększyć szanse Magnita, Gorelikow sięgnął po dwie osoby z wielotysięcznej stajni kolaborantów regularnie wykorzystywanych przez Kreml w kampaniach mających na celu umocnienie wpływów politycznych Putina na świecie i zastosował dwie subtelne zagrywki z bogatego arsenału aktiwnogo mieroprijatija. Aktywne środki należały do ulubionych taktyk szerzenia propagandy komunistycznej podczas zimnej wojny, a teraz wykorzystywano je do siania niezgody między tymi, którzy próbowali osłabić putinowską kleptokrację. Najbardziej skuteczne były wtedy, kiedy dezinformację wplatano w sieć prawdy, co skutecznie kamuflowało podstęp. Różnorodność celów porażała: wywieranie wpływu na wyniki wyborów, dyskredytowanie liderów opozycji, podkopywanie niekorzystnych sojuszy, wspieranie zaprzyjaźnionych tyranów, rozpowszechnianie dezinformacji, organizowanie kontrolowanych przecieków,

a w krańcowych przypadkach wysyłanie w teren zabójców w rodzaju Josipa Błochina i likwidowanie najbardziej zagorzałych wrogów państwa. Najbardziej ekstremalnym przykładem aktiwnogo mieroprijatija był rok 1981, próba zamachu na polskiego papieża, który wspierał powstały w stoczni gdańskiej niezależny związek zawodowy „Solidarność”. Potulny dziennikarz Günter Kallenberger z niemieckiego tygodnika „Der Spiegel” – od lat na liście płac Gorelikowa – poprosił o wywiad Roberta Farbissena, szefa sztabu senator Feigenbaum, i znając jego kremlowskie dossier, spytał, a raczej stwierdził, że po wyborze pani senator na stanowisko dyrektorki CIA zostanie on z pewnością co najmniej dyrektorem wykonawczym, a nawet administracyjnym. Jeśli tak, jakich zmian mogą oczekiwać zaprzyjaźnione agencje wywiadowcze w nadchodzącym roku? Było to klasyczne pytanie otwarte, łowuszka, pułapka, typowa podpucha, która miała usidlić i jego, i jego mecenaskę. Gadatliwy Farbissen nie zawiódł. Powiedział, że z powojennej zbieraniny łowców nazistów Centralna Agencja Wywiadowcza przerodziła się w bezużyteczną, niezdyscyplinowaną i anachroniczną strukturę, niezdolną do wypełniania najważniejszych luk informacyjnych i podatną na porażki, która zamiast się zreformować i przeorganizować, marnuje czas i środki na pozyskiwanie rosyjskich szyfrantów w Ameryce Południowej poprzez wciąganie ich w sekspułapki i szantażowanie. W amerykańskim Kongresie i Europie rozpętała się burza. RIA Nowosti i TASS przez cały tydzień zamieszczały pełne oburzenia artykuły wstępne, tak że senator Feigenbaum była w końcu zmuszona wycofać swoją kandydaturę na stanowisko dyrektorki CIA. Farbissen wyleciał z jej sztabu i został lobbystą ACA, Amerykańskiego Stowarzyszenia Wydobywców Węgla. Kiedy Farbissen udzielał skandalicznego wywiadu Kallenbergerowi, „Business Standard”, gazeta finansowa z New Delhi, zamieściła artykuł na temat nowego kontraktu handlowego, jaki białoruski prezydent Aleksandr Łukaszenko

podpisał z IPL, Indian Potash Limited, oraz chaotycznych praktyk biznesowych państwowego holdingu zrzeszającego producentów nawozów sztucznych, które w 2013 roku doprowadziły do globalnego załamania cen, podobnie jak w latach 2008 i 2009. W krótkim artykule uzupełniającym – naszkicowanym przez Gorelikowa i posłusznie opublikowanym przez opłacanego przez Kreml wydawcę „Business Standard” – wspomniano, że Thomas Vano, amerykański biznesman i ambasador w Hiszpanii, był swego czasu członkiem międzynarodowego konsorcjum, które po uzyskaniu poufnych informacji od białoruskiego rządu zainwestowało olbrzymie pieniądze w krótkotrwałe kontrakty terminowe. Według autora artykułu „białoruski cynk” przyniósł konsorcjum zysk rzędu półtora miliarda dolarów w samym tylko 2003 roku, a więc wtedy, kiedy Vano był pracownikiem państwowym, co stanowiło poważne naruszenie etyki. Wszystkie fakty zostały oczywiście sfabrykowane: Vano nie dostał żadnego cynku (kto w Mińsku by to potwierdził?) i nie zarobił półtora miliarda dolarów – kwotę wzięto z sufitu – ale ponieważ nie można było tego sprawdzić, nasuwały się podejrzenia o ukrywanie dochodów i unikanie podatków. Mimo że beztroski Vano nie wycofał się z wyścigu do dyrektorskiego fotela, „Wall Street Journal” szybko uznał jego nominację za „mało prawdopodobną”, a moskiewski Kanał Pierwszy nazwał ją wozmutitielnoj, skandaliczną. I tak dwoma zręcznymi posunięciami doktor Anton wyeliminował rywali Audrey Rowland. Wiedział, że teoretycznie rzecz biorąc, pomaga łowcom kretów z Langley – mogli teraz skupić się wyłącznie na niej – lecz zupełnie go to nie martwiło. Audrey miała doskonałą przykrywkę i decyzja o jej nominacji była teraz niemal pewna – przecież kretem mógł być jeden z tych, którzy odpadli. CIA pomyśli, że zawiedziony Kreml pogodzi się z tym i skieruje swojego agenta na inne ważne stanowisko w Waszyngtonie. Benford też natychmiast stwierdził, że po oczywistym ataku na senator Feigenbaum i ambasadora Vano jedyną podejrzaną

jest Audrey Rowland, ale właśnie na tym polegał problem. W świecie wywiadu, zwłaszcza rosyjskiego, nic nie było takie, na jakie wyglądało. Dyskwalifikacja Feigenbaum i Vano mogła być podstępem, który miał na celu odwrócenie ich uwagi – tak jak w przypadku fałszywego uciekiniera Juszczenki, który miał chronić Amesa. Chodziłoby o to, że podczas gdy Benford traciłby czas na szperanie pod łóżkiem Audrey Rowland, prawdziwy kret kopałby norę zupełnie gdzie indziej, w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego, Pentagonie czy zachodnim skrzydle Białego Domu. Pozostawała jedna nadzieja: moskiewska centrala nie wiedziała, że Simon zastawił kolejną pułapkę. * Wyglądało na to, że co najmniej przez pół roku nie wyjedzie na urlop. Ale na wiosnę wybierała się do Argentyny, na pieszą wędrówkę po Patagonii. Korzystając z anonimowego komputera w bibliotece Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego – w którym roiło się już od ściągniętej pornografii – przeczytała w sieci o klubie Crocodilo w Barrio Norte, dzielnicy Buenos Aires. Klub „zaspokajał potrzeby pań” i choć nie wiedziała, co to dokładnie znaczy, rzecz brzmiała interesująco. Tak, spotka się z Antonem i pójdą w tango. A potem poczytała o argentyńskim winie. I jedzeniu. W centrum Waszyngtonu była kuchnia na kółkach, która serwowała przepyszne choripanes, malutkie kanapki z grillowanym chorizo, cebulką i sosem chimichurri. Jeśli drobne dziewczęta z Buenos Aires były równie smakowite, na pewno będzie się dobrze bawiła. Przyprawiającą o zawrót głowy perspektywę spotkania z egzotyczną latynoską kochanką przyćmił jednak wstrząs, jakiego doznała na popołudniowym spotkaniu. Zanosiło się na kłopoty, poważne kłopoty, i musiała porozmawiać z wujaszkiem Antonem. Nie z centralą. Nie

z Kremlem. Nie z Moskwą. Koniecznie z Antonem. Jeśli ten niechlujny troll z CIA mówił prawdę, za parę dni ich agent będzie rozmawiał z kimś o kryptonimie Kielich, kimś, kto wiedział, że ona, Audrey Rowland, wiceadmirał marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, szpieguje dla Rosjan, i to od ponad dziesięciu lat. Dlatego musiała jak najszybciej zawiadomić Antona, a to znaczyło, że musi zadzwonić do Susan. Wieczorem otworzyła schowek ukryty w oparciu stojącej w sypialni sofy – tandetnego grata, który przed laty dostarczyło jej GRU – i wyjęła wielki jak cegła szyfrowany telefon FIPS140-2, prezent od Zarządu T, aparat, który maskował swoją lokalizację, łącząc się nie z najbliższą stacją przekaźnikową, tylko ze stacjami bardziej oddalonymi. Dlatego kiedy telefonowała z Waszyngtonu do mieszkającej w Nowym Jorku Susan, sygnał wędrował najpierw do Las Vegas, a potem do Traverse City w Michigan i dopiero stamtąd trafiał do Nowego Jorku. Sygnał od Susan biegł podobną, równie okrężną trasą, przez Cheyenne w Wyoming do Tarpon Springs na Florydzie, a stamtąd do Waszyngtonu. Ponieważ mimo trzech prób Susan wciąż nie odbierała – zostawienie wiadomości nie wchodziło w grę, było zbyt niebezpieczne – Audrey wściekała się całą noc i złapała ją dopiero następnego dnia rano. Cholera jasna, gdzie się ta baba szwendała? To sprawa niecierpiąca zwłoki! Admiralskim głosem kazała jej wysłać pilną depeszę do Antona i zawiadomić go, że agent CIA przyjdzie na przyjęcie u Putina, żeby nawiązać kontakt ze szpiegiem o kryptonimie Kielich. Dotarło? O kryptonimie Kielich, tak, i wywiezie go stamtąd niewykrywalnym przez radary motoszybowcem, nie, nie powiedział skąd, ale ten skurwiel Kielich zna moje nazwisko i kiedy przekaże je Langley, będzie po mnie. Rozumiesz? Poza tym chcę jak najszybciej spotkać się z tobą w Waszyngtonie: mam nowe informacje na temat testów napędu kawitacyjnego, nieważne, co to takiego, i kilka informacji ze spotkania dla kandydatów, o zwerbowanych Rosjanach, tak, Rosjanach, aha, i jeszcze jedno: jeśli temu z CIA uda się wywieźć Kielicha z Rosji,

chcę, żebyście mnie natychmiast ewakuowali... Że co? Pieprzyć autoryzację, bo jeśli mnie aresztują, opowiem im o pewnej nowojorskiej redaktorce, która pracuje dla Władimira Władimirowicza Putina, a wtedy popłyniesz Rio Grande do samego Meksyku. Wszystko zapamiętałaś? Więc do roboty. Nie, mam gdzieś, która jest tam teraz godzina, ten agent je już pewnie przystawki z Kielichem. I zadzwoń do mnie w sprawie spotkania w Waszyngtonie. Do widzenia. Jej uporządkowany umysł nie spanikował, jeszcze nie, ale tak jak każdy naukowiec, ona też uważnie obserwowała wskaźniki, żeby określić poziom niebezpieczeństwa i wybrać najbardziej sprzyjający moment na ewentualną ucieczkę. Szpiegowała od dwunastu lat i przechodziła przez to nie pierwszy raz. Odbyła z Antonem wiele długich rozmów na temat tej działalności i dyscypliny umysłowej, jakiej wymaga się od kreta, który pracując w tak dużej organizacji, gromadzi, przechowuje i przekazuje ściśle tajne informacje. Tak, jej analityczny umysł doskonale rozumiał, że wewnętrzna dyscyplina jest niezbędna. System bezpieczeństwa w amerykańskiej marynarce wojennej składał się z wielu warstw, ale żaden kontrwywiad nie mógł przewidzieć sytuacji – a tym bardziej się przed nią zabezpieczyć – w której trzygwiazdkowa admirał odpowiedzialna za wszystkie morskie programy badawcze zostaje tajną informatorką Kremla. NCIS, Kryminalne Biuro Śledcze Marynarki Wojennej, było za słabo wyposażone, żeby wykryć ślady działalności prowadzonego przez Rosjan kreta. Nie, jeśli w ogóle ktoś jej zagrażał, to ci mali, niepozorni niechluje z CIA, ludzie tacy jak ten irytujący Benford. Co za ironia, że to właśnie ten słynny łowca kretów ostrzegł ją przed niebezpieczeństwem. Jeśli zatwierdzą jej nominację, ironii nie będzie końca. Wróciła pamięcią do moskiewskiego Metropolu, gdzie ją zwerbowano, zastanawiając się, co się stało z tą oszałamiająco piękną Rosjanką, która tak długo lizała ją między nogami. Cóż, trzygwiazdkowym admirałem na pewno nie została. To od tego podniecającego wieczoru wszystko się zaczęło: zaczęła szpiegować, żeby przyspieszyć swoją karierę zawodową,

a zwłaszcza pokazać swojemu cholernemu tatuśkowi, że może mu dorównać. Nie, że może go na tym polu pobić! I w miarę jak na jej rękawie przybywało pasków, coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że mimo początkowych okoliczności postąpiła słusznie. A teraz groziło jej poważne niebezpieczeństwo. Jej logiczny umysł zważył szanse i wierząc w potęgę swojego intelektu i umiejętności Antona, stwierdziła, że się nie boi. Tak, była gotowa porzucić marynarkę wojenną. Gdyby została szefową CIA, czekałyby ją trzy, cztery lata biurokratycznej apatii i byłaby świadkiem upadku agencji. Zyskawszy nieprawdopodobne źródło informacji, Kreml płaciłby jej olbrzymie pieniądze, a potem... Potem po prostu by zniknęła i zaszyłaby się na jakiejś plaży pełnej gorących chocito w sarongach. I już nigdy nie byłaby sama. Ale najpierw musiała pokonać to, co zagrażało jej wolności, dlatego miała nadzieję, że Susan rozmawia właśnie z Antonem, który natychmiast zaalarmuje ochronę w pałacu Putina. Agent CIA i zdezorientowany Kielich zostaną aresztowani i zlikwidowani, a jej tajemnica na zawsze pozostanie tajemnicą.

ARGENTYŃSKIE CHORIPANES Przekrawamy na pół kilka bułeczek i opiekamy je na grillu, aż zbrązowieją. Kroimy hiszpańskie chorizo na podłużne ćwiartki i opiekamy ze wszystkich stron. Opiekamy pokrojoną w talarki cebulę, skrapiamy octem balsamicznym, wraz z chorizo wykładamy na bułeczki i skrapiamy sosem chimichurri. (Dla uzyskania gęstego sosu rozdrabniamy w blenderze marchew, pietruszkę, czerwoną paprykę i czosnek z dodatkiem soli, pieprzu, oliwy z oliwek i octu).

35 Tupet czy bezczelność?

Spóźniony raport Susan na temat oficera CIA, który ma jakoby spenetrować eleganckie przyjęcie w prezydenckim pałacu, żeby nawiązać kontakt z amerykańskim kretem o kryptonimie Kielich, trafił do Jasieniewa, lecz ze względu na drobiazgowe procedury, jakim podlegały wszystkie meldunki od nielegałów, opóźnienie jeszcze bardziej wzrosło. W końcu przesłano go do centrali łącznościowej na przylądku Idokopas, gdzie przeczytał go Gorelikow, z niepokojem i triumfem. Natychmiast skonsultował się z biurem ochrony: mieli czas, ponieważ nowa ekipa polskich konserwatorów przyjeżdżała dopiero nazajutrz rano. W trybie pilnym zwołał zebranie, na które wezwał generał Jegorową z SWR, Bortnikowa z FSB i Patruszewa z Rady Bezpieczeństwa. – Tutaj? W prezydenckim pałacu? – nie dowierzał Bortnikow. – Ci Amerykanie mają tupet. Moskwa? Proszę bardzo, normalna sprawa, ale to już przesada. Patruszew nie miał czasu na zabawę. W ciasnym, szarym pokoju jego żółta aureola pulsowała fałszem i okrucieństwem. Skierował swój kozacki nos w stronę Gorelikowa i powiedział: – To nie tupet, to bezczelność. Ale co w tym trudnego? Kiedy Amerykanin przyjedzie tu z tymi Polakami, trzeba go po prostu natychmiast aresztować. Nasi koledzy – ruchem głowy wskazał Dominikę i Bortnikowa – przesłuchają go, ustalą tożsamość Kielicha i będzie po sprawie. Amerykański kret i nasłany przez CIA agent trafią do jednej celi w Czarnym Delfinie w Orenburgu. Wot i wsio.

Żeby go nie urazić, doktor Anton przybrał minę pochlebcy. – W pełni się z panem zgadzam, ale pozwoli pan na jedną uwagę. – W roztargnieniu poprawił rękawy francuskiej koszuli, odsłaniając wspaniałe spinki do mankietów, szczotkowane srebro i czerwony koral. – Logiczny pomysł natychmiastowego aresztowania i przesłuchania bardzo do mnie przemawia, ale zechcą państwo wziąć pod rozwagę dyskretną alternatywę. Proponuję, abyśmy dali Amerykaninowi wolną rękę. Przyjęcie potrwa trzy dni i jeśli przez ten czas będzie chodził swobodnie po pałacu, oczywiście pod stałą obserwacją, z pewnością doprowadzi nas do tego, kogo szukamy, czyli do Kielicha. Bortnikowowi, który dysponował świetnym zespołem inwigilacyjnym, pomysł się spodobał, ponieważ gdyby udało mu się zgarnąć zarówno agenta CIA, jak i kreta, on i FSB zyskaliby jeszcze większe uznanie. Dominika zachowała zimną krew, choć wiedziała, że ta diabelska pułapka może zdemaskować ją w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin. Wiedziała też, że tym agentem jest Nate. Znała go, była tego pewna. Świetnie radził sobie na ulicy, ale tutaj, pod okiem dziesiątków uzbrojonych w lornetki stacjonarnych ochroniarzy, śledzących każdy jego ruch nie tylko w pałacu, ale także na terenie całego kompleksu, nie miałby żadnych szans. Gdyby, przekonany, że ich zgubił, spróbował nawiązać z nią kontakt, byłoby po wszystkim. Ale coś tu nie grało. Jak Magnit dowiedział się o jego misji? I co to za Kielich? Domyślała się odpowiedzi, lecz nie mogła w nią uwierzyć. Szpiegowała od wielu lat, dość dobrze znała Benforda, dlatego nasuwał się tylko jeden wniosek: Amerykanie zastosowali coś, co nazywali „lewatywą z barem”, zastawili pułapkę, która miała wypłoszyć Magnita. A przynętą w tej pułapce, skazanym na pożarcie robakiem na haczyku, był Nate. Chcieli go poświęcić. Rozpaczliwy ruch. Mógłby ją nieświadomie zdekonspirować – Boże, co za ironia. Paradoksalne było również to, co musiała teraz zrobić. Tylko delikatnie, pomyślała, nie przesadź. Bądź obiektywna i storpeduj ten pomysł, nie urażając Gorelikowa ani nie

wzbudzając czujności dwóch pozostałych. Usiadła prosto, złożyła na stole eleganckie ręce i spojrzała im w oczy. – Bardzo inspirujący plan – powiedziała. – Ale jak dobrze panowie wiedzą, wrogiem naszego fachu jest niepotrzebne komplikowanie sprawy. Jeśli coś ma pójść nie tak, to na pewno pójdzie. Nie chcę, żebyście pomyśleli, że jestem źle do tego nastawiona, ale lista potencjalnych pułapek jest długa. Wzięła oddech. – Amerykańscy agenci są pomysłowi i doskonale wyszkoleni w prowadzeniu operacji w strefie zakazanej. Ten, który jutro tu przyjeżdża, może zmylić obserwatorów i zepsuć cały plan. Może przyjechać w przebraniu. Odwrócić uwagę naszych ludzi, żeby misję mógł wykonać jego wspólnik. Może mieć przy sobie nieznane nam urządzenie – wszyscy wiemy, że Amerykanie lubują się w gadżetach – za pomocą którego skontaktuje się z Kielichem, nawet się do niego nie zbliżając, tuż pod naszym nosem. Najgorsze jest to, że może namierzyć ogon, przerwać misję, uciec niewykrywalnym przez radary samolotem, o którym wspomina Magnit, i zrobić z nas durniów. Przyznaję, że to mało prawdopodobne, ale jednak. Czy możemy sobie pozwolić na to, że skończymy z pustymi rękami? Dlatego próbuję was przekonać, wredne karakany, że lepiej będzie go aresztować, dodała w duchu. Tak, bo chcę widzieć, jak go katujecie i wtrącacie do więzienia, gdzie wycieńczony i złamany będzie gnił aż do śmierci. Kocham go całym sercem, ale nic więcej nie mogę zrobić. Ku irytacji Gorelikowa i Bortnikowa, Patruszew kiwnął głową. – Zgadzam się z Jegorową. Natychmiast aresztować i przesłuchać. To jedyny sposób na zminimalizowanie ryzyka. Co wy na to? A może skonsultujemy się z prezydentem? Ponieważ nikt tego nie chciał – Putin był w podłym humorze – uzgodniono, że Amerykanin zostanie z miejsca aresztowany. Dominika odetchnęła, lecz jej serce zlodowaciało i umarło.

* Nate i Agnieszka wsiedli w Warszawie do samolotu Polskich Linii Lotniczych LOT, polecieli do Bukaresztu, a stamtąd do Odessy. Na pokładzie towarzyszyło im trzech skacowanych polskich studentów. Znudzeni celnicy podstemplowali im paszporty, nawet na nie nie patrząc. Po kolejnej godzinie lotu ukraińskim embraerem 170 wylądowali na lotnisku Gelendżyk, gdzie zaczekali na mikrobus dowożący pracowników obsługi na przylądek Idokopas. Spódniczka Agnieszki falowała na lekkiej subtropikalnej bryzie, oboje pachnieli solą i morzem. Nate był w drucianych okularach, dżinsach i podkoszulku z napisem „Warszawa” na piersi. Tak jak Agnieszka, w ręku miał małą torbę. Nadjechał uaz ze skwaszonym rosyjskim szoferem za kierownicą, stary rzęch, którym na złamanie karku popędzili do miasteczka Swietłyj, gdzie z głównej drogi zjechali na krętą, asfaltową dwupasmówkę. Szosa biegła w dół stromym zboczem wzgórza, przez poprzecinane wapiennymi urwiskami lesiste doliny i nędzne wioski na skrzyżowaniach jeszcze węższych dróg – Diwnomorskoje, Dżanchot, Praskowiejka – by w końcu zaprowadzić ich do bramy pałacowego kompleksu, której strzegł stojący na poboczu milicyjny radiowóz. Za bramą jechali dużo wolniej, mijając strażnice i ukryte za drzewami wojskowe dżipy, wreszcie zatrzymali się przed schodami prowadzącymi do czegoś w rodzaju dużego internatu otoczonego sosnami. W oddali, nad wierzchołkami drzew górował dach ogromnego pałacu. Nate z podziwem stwierdził, że Agnieszka jest spokojna i opanowana, bardziej pozbierana od niego. Ustawili się w kolejkę do rejestracji, okazali paszporty i dostali identyfikatory na smyczach, które uprawniały ich do poruszania się po terenie kompleksu i wejścia do pomieszczeń, gdzie trwały prace konserwatorskie. Jeden z polskich studentów zapalił papierosa, a kiedy milicjant kazał mu go zgasić, ten udał, że go nie rozumie i dmuchnął dymem w jego stronę. Mundurowy podszedł do niego, żeby wytrącić mu

papierosa i przy okazji wybić kilka zębów, ale jego przełożony, podoficer, warknął po rosyjsku, żeby „zajął pozycję”. Nate zobaczył, że patrząc na niego, pozostali milicjanci centymetr po centymetrze podchodzą coraz bliżej i poczuł, że mrowi go skóra na głowie. W pierwszej chwili postanowił, że w razie czego powali strażnika i skoczy w stronę drzwi lub okna. Tylko gdzie by uciekł? Pałacowy kompleks zajmował siedemdziesiąt cztery hektary i roiło się tam od milicjantów oraz żołnierzy z sił specjalnych, nie licząc dwustu agentów z SBP, Prezydenckiej Służby Ochrony. Poza tym Bóg wie, gdzie była teraz Dominika. Przecież nie mógł pobiec sprintem do jej daczy i schować się pod łóżkiem. Skuteczność operacyjna Rosjan przyprawiała o dreszcze. Jakim cudem tak szybko go namierzyli? Czy znaczyło to, że w Langley działa kolejny kret, który go wsypał? Forsyth? Westfall? Ten wariat, szef sekcji morskiej wydziału paramilitarnego? Niemożliwe. Papiery miał czyste, przykrywka też była nie do podważenia. Pamiętali go z pierwszej tury w Moskwie? Popełnił jakiś błąd na odprawie celnej w Odessie? Nie, nawet ci z FSB nie byli tak dobrzy. Tak czy inaczej, już wiedział, co się zaraz wydarzy. Nachylił się do Agnieszki i szepnął: – Coś jest nie tak, chyba jestem spalony. Nie podchodź do mnie, trzymaj się ze studentami. Agnieszka, profesjonalistka w każdym calu, nawet nie drgnęła ani nie mrugnęła. Spojrzała na niego płonącymi oczami i odrzekła: – W razie czego zgubię ochronę i jakoś cię złapię. Nate cofnął się pół kroku. – Ani mi się waż! – warknął kącikiem ust. – Wszystko uzgodniliśmy. Masz się nie wychylać, przepracować dwa tygodnie z tamtymi i wrócić do domu. Trzymaj się z dala od Divy, jej daczy i plaży. Ona prześle nazwisko Magnita łodzią. Jasne? Agnieszka skinęła głową. – Rozkaz to rozkaz, ale zapominasz o jednym. Ja cię kocham.

Nate patrzył na nią długą chwilę, próbując przekazać jej wszystko spojrzeniem. Chryste, to białe jak śnieg pasemko. Odwrócił wzrok. Podoficer wstał. Sygnał: już czas. Na oczach zaskoczonych studentów dwóch milicjantów chwyciło Nate’a za łokcie, odwróciło i poprowadziło do drzwi. Nie stawiał oporu, chciał zachować siły na potem. Agnieszka nie patrzyła na niego i wychodząc, zdążył tylko zobaczyć, że jej nie zatrzymali. Dzięki Bogu. Pięknie utrzymaną żwirową ścieżką prowadzili go przez sosnowy zagajnik, w świeżym zapachu żywicy i morza. Między drzewami prześwitywała woda, lecz ilekroć zerkał w tamtą stronę, milicjanci szarpali go za ręce. Na końcu ścieżki, głęboko w lesie, stała drewniana chata z ozdobnie wykończonymi ścianami szczytowymi, dwoma oknami ze szprosami i błyszczącymi drewnianymi drzwiami, zaopatrzonymi w duże zawiasy z kutego żelaza i zakratowane okienko. Cholera jasna, pomyślał. Jaś, Małgosia i domek z piernika. Kiedy weszli do środka, milicjanci pchnęli go na głęboki fotel obity ciemnozielonym materiałem. Usiadł, rozejrzał się i zobaczył spartańsko urządzony pokój z sofą i dwoma stolikami. Na ścianie naprzeciwko wisiało oprawione w ramkę zdjęcie ponurego Lenina, portret z okresu wygnania: pięćdziesiąt lat, przeszywający wzrok, kozia bródka i proste, bezlitosne usta. W popołudniowym świetle dnia połyskiwały nagie bale, z których zbudowano ściany i skośny sufit, jasnobrązowe i wypolerowane. Byli w odosobnionym domku gościnnym, a może w domu jakiegoś dozorcy. Milicjanci stali po jego lewej i prawej i kiedy spróbował wstać, przepraszająco mówiąc, że musi do toalety, znów pchnęli go na fotel. Chciał się rozejrzeć, sprawdzić, na ile mu pozwolą, ale nie, nic z tego, przynajmniej na razie. Wiedział, że będzie ciężko albo lekko, wyrafinowane przesłuchanie albo zwykła rozmowa, jak na komisariacie. Założył, że zaczną od rozmowy. Dużo będzie zależało od jego postawy, humoru i umiejętności śledczych, od tego, czego właściwie od niego chcą, a także od pilności sprawy. Postanowił pyskować, wkurzyć ich i znieść, ile się da.

Na początku szkolenia mieli zajęcia z przesłuchań, ale nie z technik ich prowadzenia, tylko wytrzymywania. Instruktor – Argentyńczyk z nieustannie drgającą powieką, gość o nieprawdopodobnym nazwisku Ramón Lustbader (matka dała mu imię Ramóna Navarro, gwiazdora niemych filmów), który zachowywał się gorzej niż Gable – powiedział im, że wszyscy w końcu pękają, że jest to tylko kwestia tego, jak długo będą w stanie znosić ból czy działanie narkotyków. Przyjęto, że celem jest wytrzymanie czterdziestu ośmiu godzin, bo tyle powinno wystarczyć na ewakuację spalonego informatora lub zdekonspirowanej sieci szpiegowskiej. Ale był to jedynie stary film noir, zimnowojenny teatr. Tak naprawdę, twierdził Ramón, więźnia łamie ból fizyczny oraz techniki uzupełniające, takie jak brak snu, głodzenie czy ekstremalne temperatury. Budzące grozę środki psychotropowe – tiopental, amobarbital czy skopolamina – które rzekomo rozwiązują język, a po długotrwałym stosowaniu mogą zmienić człowieka w stworzenie o poziomie poznawczym małpy, tak naprawdę nie zmuszają do mówienia prawdy. Otwierają jedynie wspomnienia, pozbawiają zahamowań i wzmacniają zasugerowane odruchy, co może doprowadzić do tego, że więzień – przesłuchiwany przez doświadczonego śledczego – wyjawi w końcu pożądaną informację. Podobny skutek wywierał podtlenek azotu, popularny gaz usypiający stosowany przez dentystów. – Jeśli się na czymś skupicie – mówił Ramón – ale tak mocno, obsesyjnie, na jakiejś myśli, osobie czy przedmiocie, umysł zneutralizuje skutki działania narkotyków. Większość z nich działa szybko i szybko działać przestaje. Trzeźwiejąc, poczujecie się tak, jakbyście wypływali na powierzchnię po nurkowaniu na głębinie. To bardzo niebezpieczna chwila, bo towarzyszy temu euforia, gwałtowny powrót do światła, i właśnie wtedy będziecie najbardziej skłonni do ujawnienia informacji. – Popatrzył po twarzach rekrutów, którzy marzyli już o przyszłej chwale albo myśleli o lunchu. – Przez następne dwanaście godzin nie podadzą wam żadnych narkotyków, bo za bardzo by

ryzykowali. Chyba że zechcą zmienić was w małpę, choć podejrzewam, że niektórym z tu obecnych mogliby spokojnie odpuścić. Nikt z nich nie przypuszczał, że kiedyś będą musieli przypomnieć sobie te słowa. * Kiedy Susan przysłała zaszyfrowaną depeszę ze szczegółami ustnego raportu Magnita na temat agenta CIA, który ma przeniknąć do prezydenckiego pałacu, aby nawiązać kontakt z amerykańskim kretem o kryptonimie Kielich, kimś, kto jakimś cudem poznał pilnie strzeżoną tożsamość admirał Rowland, Gorelikow był zdumiony. Wytrwałość, z jaką Amerykanie próbowali pozyskać informatorów ukrytych głęboko w labiryntach kremlowskiej władzy, ani na chwilę nie słabła. Wiedział, że zdemaskowanie Kielicha nie będzie łatwe. Mimo że od jakiegoś czasu prowadził Magnita osobiście, musiał liczyć się z możliwością przecieków i tym, że każda tego typu operacja ma słabe punkty: kilkunastu agentów GRU, którzy prowadzili Rowland przed nim, dwa razy tylu kontrolerów, urzędnicy biurowi, członkowie Rady Bezpieczeństwa, eksperci techniczni oceniający jej obszerne raporty – sęk w tym, że nazwisko żadnego z nich nie widniało na liście gości zaproszonych na putinowską galę. Miało tam być dwustu najważniejszych ludzi w kraju, szefów służb, ministrów, no i te śliniące się siłowiki. Kto z nich wiedział o Magnicie? Bortnikow z FSB, ten idiota z GRU i prezydent. Ale tajemnice przestają być tajemnicami nie w ten sposób: kochanki mają uszy, ktoś upije się na przyjęciu i zacznie się przechwalać, sam prezydent może wspomnieć o Rowland staremu kumplowi z petersburskich czasów. Ptaszek wyleci z klatki i szukaj wiatru w polu. Jedna bardzo ważna rzecz: Jegorowa nie znała nazwiska Magnita, co oczyszczało ją z podejrzeń. Tak, mógł na niej polegać i zaprosić ją do udziału w śledztwie, choć z drugiej

strony nie było na to czasu. Kielich musiał zostać zdekonspirowany i zatrzymany w ciągu następnych pięciu dni. Waszyngtońska rezydentura donosiła, że po tym, jak amerykańska prasa roztrąbiła skandalizujące wiadomości o Farbissenie i Vano, robiąc z tego katastrofę polityczną, senator Feigenbaum i ambasador odpadli z wyścigu i admirał Audrey Rowland mogła natychmiast stanąć przed komisją Kongresu. Gorelikowa zastanawiała bezczelność Amerykanów: żeby zdobyć nazwisko Magnita, śmieli wysłać swojego człowieka do prezydenckiego pałacu, na jeszcze bezczelniejsze spotkanie z kretem, który je znał. Kluczem do wszystkiego był ten sukinkot, którego zamknęli w leśnym domku Gorkiego: musieli wydrzeć mu z gardła tożsamość tego przeklętego Kielicha. Doktor Anton szybko wezwał trzech ekspertów od technik śledczych: lekarza z Państwowego Uniwersytetu Moskiewskiego, specjalizującego się w środkach psychotropowych, psychologa z Moskiewskiego Instytutu Psychiatrii Społecznej i Sądowej imienia Władimira Serbskiego i behawiorystę z Sekcji 12 Zarządu S zajmującego się nielegałami. Tymczasem zaczęli zjeżdżać się goście, limuzynami, autobusami, a nawet własnymi helikopterami, każdy zgodnie ze swoim miejscem w łańcuchu pokarmowym. Był wśród nich Kielich. Rozgorączkowany doktor Anton wezwał Jegorową, zapoznał ją z sytuacją i razem pospieszyli do leśnej chaty. Jegorowa była inteligentna i zdolna. Widział, jak krew odpłynęła jej z twarzy, gdy zdała sobie sprawę z niebezpieczeństwa grożącego Magnitowi. * Kiedy szła ścieżką z Gorelikowem, serce waliło jej jak młotem. Wiedziała, że pojmanym Amerykaninem jest Nate. To musiał być on, po prostu musiał. Wysłałaś sygnał ewakuacyjny, żeby zareagowali, no i zareagowali, myślała. Ale zakradać się tutaj,

do pałacu Putina? Tak, Nate ma tupet i jest pewny siebie, ale co napadło Benforda? Skutek? Musiała nadzorować przesłuchania i mogło ją zdekonspirować jedno chrapliwe wyznanie poddawanego torturom ukochanego. Doktor Anton zaciekle chronił Magnita, czyli admirał Audrey Rowland. Teraz była tego stuprocentowo pewna, nie musiała niczego przeczuwać. Czytała codzienne „prasówki” Dyrektoriatu Ameryk: w tym tygodniu Rowland zostanie zatwierdzona na stanowisku dyrektorki CIA, a najdalej tydzień później dowie się, kim jest Diva. Dlatego ze względu na sytuację, w jakiej znalazł się Nate, pozostawało jej tylko jedno: musiała wysłać nazwisko Magnita tą zwariowaną łodzią czy ślizgaczem, pod warunkiem, że Benford w ogóle zdecyduje się na ten krok i jutro wieczorem łódź wyląduje na plaży. Nie miała pojęcia, czy ta informacja dotrze do Langley na czas. Zamarło jej serce, gdy go zobaczyła, ale jeśli zauważył ją w zatłoczonej chacie – było tam teraz trzech specjalistów, pięciu strażników (trzech milicjantów i dwóch ochroniarzy z SBP), ona, Gorelikow i stenotypista; lada chwila spodziewano się Bortnikowa, ponieważ sprawa dotyczyła teoretycznie bezpieczeństwa wewnętrznego i należała do FSB – nie dał tego po sobie poznać. Siedział w fotelu. Był w drucianych okularach i absurdalnym podkoszulku. Rozmawiał z nim lekarz z Instytutu Psychiatrii Społecznej i Sądowej – jego żółta aureola wskazywała na fałsz i dwulicowość – który nachyliwszy się, poklepał go po ojcowsku po kolanie i zaczął coś mówić, po angielsku, ale tak cicho, że ledwo go słyszała. Docierały do niej tylko urywki zdań, coś jakby „próżny trud”, „wcześniejsze zwolnienie” i „powrót do domu”. Usiadła na krześle za fotelem, poza linią wzroku Nate’a. Gorelikow chodził po pokoju tam z powrotem, zerkając niecierpliwie na lekarza, w końcu chwyciła go delikatnie za rękę i kazała mu usiąść. Zwykle elegancki i flegmatyczny, był kłębkiem nerwów. Kiedy po raz pierwszy usłyszała głos Nate’a, poczuła się tak, jakby ktoś przebił jej serce nożem. – Panie doktorze, wciąż czekam na happy end, ale chyba nic

z tego nie będzie, więc niech pan zabierze rękę. Lekarz uśmiechnął się i wyprostował. Był głównym psychiatrą kliniki, w której badano i przetrzymywano rosyjskich dysydentów; czasy, gdy wysyłano ich do syberyjskich gułagów, już minęły. – Doceniam pańskie poczucie humoru. – Miał śnieżnobiałe włosy i wyglądał jak sola, bo jedno oko było położone wyżej, a drugie niżej. – Ale ma pan poważne kłopoty, panie... Proszę wybaczyć, ale nie wiem, jak pan się nazywa. Nate posłał mu uśmiech. – Pewnie dlatego, że się nie przedstawiłem. – Wyciągnął do niego rękę. – Nathan. Nathan Hale. – Stenotypista zawzięcie notował, lecz nikt z Rosjan nie znał tego nazwiska. Na pewno je sprawdzą i czekała ich lekcja historii, krótki wykład na temat wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zniecierpliwiony Gorelikow wstał i lekarz znów nachylił się ku Nate’owi. – Bardzo mi miło, panie Hale, ale muszę pana prosić, żeby zechciał pan odpowiedzieć na kilka pytań. Pokrzyżowaliśmy panu plany, to oczywiste. Nic z tego nie wyjdzie, absolutnie nic. Ale jeśli będzie pan współpracował, nasze władze, w tym te najwyższe, na pewno okażą wyrozumiałość. Unikniemy wielu nieprzyjemności i wkrótce wróci pan do domu. – Najwyższe władze? – powtórzył Nate. – O jakich nieprzyjemnościach pan mówi? Chciałbym wiedzieć, bo zamierzam poinformować o tym moje władze, w tym te najwyższe oczywiście. Dominika zamknęła oczy. Czuła, że jego niewyparzony język doprowadzi go do zguby. Ją też. – Z kim miał się pan tu spotkać? – spytał szorstko lekarz. – Dużo wiemy. W ciągu kilku godzin poznamy pana prawdziwe nazwisko i przebieg kariery zawodowej. Żywię szczerą nadzieję, że ma pan na koncie dużo większe osiągnięcia niż ta klęska. Dominika znała tę technikę: zdeprecjonować przesłuchiwanego, zaimponować mu wszechwiedzą, odebrać

mu nadzieję, a potem pokazać światełko w tunelu. Twardomiękko, odepchnąć i przyciągnąć. – Skoro tak dużo wiecie, na pewno nie uszło waszej uwadze i to, że jestem konserwatorem zabytków i przyjechałem tu do pracy. – Co zamierzał pan tu robić? – spytał lekarz z rybimi oczami. Nate wzruszył ramionami. – To, co zwykle. Określić długość i szerokość geograficzną, ustalić współrzędne GPS... Żebyśmy mogli was potem zbombardować. Lekarz przestał nad sobą panować i uderzył go na odlew w twarz. – Kto to jest Kielich?! – wrzasnął. – Przejrzeliśmy wasz prymitywny plan! Nate potarł zaczerwieniony policzek. – Kielich? To jakiś kryptonim? Pierwsze słyszę. – Natychmiast się domyślił, że Benford zrobił im lewatywę z barem i bar już wypłynął. Kielich. Musiał przekazać to Langley. Może w nocy udałoby mu się uciec i dotrzeć do plaży? Lekarz dał znak i strażnik uderzył Nate’a w twarz, wierzchem dłoni. Dominika miała już wstać, gdy nagle zainterweniował lekarz z Uniwersytetu Moskiewskiego. Miał niebieską aureolę. Niebezpieczny typ. – Jeśli mam zastosować środki psychotropowe, maltretowanie przesłuchiwanego przyniesie skutki odwrotne do zamierzonych. Jestem przekonany, że mój znakomity kolega wie, iż bicie i policzkowanie podnosi poziom adrenaliny i endorfin – mówił cicho i łagodnie, jakby pouczał swojego odpowiednika z zakładu dla umysłowo chorych, kogoś, kto zna się tylko na kaftanach bezpieczeństwa i terapii elektrowstrząsowej. – Tracimy czas – wtrącił Gorelikow. – Jakie to środki? Poskutkują? Lekarz spojrzał na Nate’a. – Zobaczmy, zgoda? Dominika wstrzymała oddech.

Lekarz wyjął trzy strzykawki i położył je na stole. Każda zawierała prawdopodobnie inną mieszankę narkotyków. – Nie ma pan w tej torbie polonu dwieście dziesięć? – spytał Nate. Strażnik chwycił go za prawe ramię, lecz Nate wyszarpnął się, złapał go za klapy kurtki, gwałtownie je przekręcił, szarpnął i milicjant runął z trzaskiem na podłogę. Kiedy dwaj inni przytrzymali go za nadgarstki, lekarz wbił igłę w żyłę na ramieniu, cofnął się, przyjrzał jego twarzy, podniósł mu powiekę i obejrzał źrenice. – A teraz proszę się odprężyć – powiedział. – Czekają pana bardzo przyjemne doznania. Nate poczuł, że po jego ramieniu pełznie struga czegoś gorącego, że dociera do policzka, do czoła, że sunie coraz wyżej i wyżej. Zakręciło mu się w głowie. Zawirowały ściany, miał wrażenie, że spada z nieba. Zacisnął ręce na podłokietnikach, starał się głęboko oddychać, żeby maksymalnie natlenić płuca. Głos, który słyszał, dochodził z oddali, jakby lekarz mówił przez tubę. – Środki psychotropowe zmieniają funkcjonowanie ludzkiego mózgu, wpływając na percepcję, nastrój i świadomość. Jest ich bardzo wiele, a skuteczność ich działania zależy od osobowości badanego obiektu. Przed podaniem należy sprawdzić, który będzie najbardziej efektywny. Wybrałem najpopularniejszy i chyba najskuteczniejszy... Doktor Anton wyglądał tak, jakby miał ochotę zrobić zastrzyk jemu. – Być może uszło to pana uwadze, ale bardzo zależy nam na jak najszybszych rezultatach – wycedził. – Nie mamy czasu na durne analizy chemiczne, jeszcze durniejsze próby zdobycia jego zaufania ani na grzebanie w archiwach Zarządu S. Chcę mieć nazwisko, nazwisko jednego z dwustu gości, którzy przyjeżdżają właśnie na przyjęcie. Jedno nazwisko, i muszę je mieć przed zachodem słońca. Czy któryś z was potrafi je z niego wyciągnąć, czy mam was posłać do wszystkich diabłów? Lekarz, który wstrzyknął Nate’owi narkotyk, zesztywniał ze

zdenerwowania i oburzenia. – Towarzyszu, doskonale rozumiem, że to bardzo pilne, dlatego wybrałem silną mieszankę 3-chinuklidynobenzylanu, amobarbitalu i związku pochodnego diazepamu. Sam pan zobaczy, że zaraz poskutkuje. Przystawił sobie krzesło i usiadł obok Nate’a, któremu głowa opadła bezwładnie na pierś. Zerknął nerwowo na kipiącego gniewem Gorelikowa, nachylił się i zaczął cicho mówić. – A teraz, panie Hale, wybierzemy się razem na miłą wycieczkę. Zapewniam, że będzie bardzo przyjemnie. Jest pan gotowy? Aha, a tak przy okazji: kto to jest Kielich? * Dzięki temu, że ukradkiem głęboko oddychał, zdołał nieco zahamować działanie psychotropów. Nagle usłyszał: KTO TO JEST KIELICH? i pokój znów zawirował, ale pomogło mu to, że mocno zacisnął ręce na podłokietnikach i wbijając w dłoń paznokcie, mógł skupić się na bólu. Trzymał się go jak krawędzi skalnego klifu, ponieważ teraz jedynie ból łączył go z rzeczywistością. Oddychaj, nie przestawaj oddychać! Wisiał nad otchłanią – JAK BRZMI PRAWDZIWE NAZWISKO KIELICHA? – między stanem pełnej świadomości i sennym światem, w którym lada chwila mógł zacząć mówić, dlatego oddychaj, nie przestawaj oddychać, pomyśl o Benfordzie – „Uważaj na siebie, Nash”, Forsycie – „Jesteś silniejszy od nich”, Gable’u – „Nic tym chujom nie mów, jestem z ciebie dumny”, o Korcznoju, Hannie, Udrance i Ioanie, o wszystkich, tylko nie o Dominice, bo Dominika zniknęła, nie istnieje. KTO TO JEST KIELICH? I o Agnieszce w warszawskim hotelu dwa dni temu, o tym, jak dotykała twojego policzka – oddychaj, nie przestawaj oddychać! – przypomnij sobie to uczucie, odtwórz je w pamięci, trzymaj się go i nie puszczaj. Ściany zawirowały jeszcze gwałtowniej i w jego myśli wdarł się głos lekarza, przyjazny, kojący i natarczywy: KTO TO JEST

KIELICH? Nie odlatuj, zostań tu! Miał gorącą twarz, po policzkach spływały mu strużki potu. Lekko rozchylił powieki i pokój zawirował jak na karuzeli, ale dokładnie naprzeciwko wisiało zdjęcie Lenina. Oczy czarne jak u lalki, nierówno przystrzyżona bródka, zaciśnięte usta. Czekasz, aż zacznę sypać? A takiego wała, skurwielu! Nie będę mówił, dopóki ty nie zaczniesz! Skupił się na tych oczach, wbił w nie wzrok, jakby oprócz nich nie istniało nic innego, patrzył i czekał, aż mrugną albo się poruszą, a im dłużej patrzył, tym stawał się silniejszy, więc gapiąc się na jego twarz, na grzbiet nosa, zaczął do zdjęcia przemawiać: Chodź tu, złaź ze ściany, sukinsynu, zejdź i przejmij pałeczkę od tego durnia lekarza, bo jego prochy nie działają. Wiedział, że myśli dużo trzeźwiej, że kiedy głęboko oddycha, ściany pokoju wirują nieco wolniej, więc nie odrywając wzroku od pałających nienawiścią oczu Lenina, odezwał się do nich głosem Gable’a: No dalej, mrugnij pierwszy, kozojebco, bo gówno ode mnie usłyszysz! A tę swoją rewolucję możesz sobie w dupę wsadzić! Patrzył na jego twarz, myśląc, że zdjęcie zajmie się zaraz ogniem piekielnym, że Lenin ryknie z gniewu, gdy nie wpuszczą go do Hadesu, i nagle wyszedł z tunelu, gwałtownie otrzeźwiał, zaczął normalnie widzieć. Dostrzegał każdy sęk bali na ścianie, muchę na parapecie, widział wystrzępiony kołnierzyk koszuli lekarza, wszystko nagle ożyło i przypomniały mu się słowa Gable’a: „Posłuchaj, patałachu: w najczarniejszej godzinie oni też stają się czarni”. Wziął głęboki oddech i spojrzał na lekarza. Nie miał pojęcia, czy minęło dwadzieścia minut, czy trzy godziny. Lekarz wiedział, że środki przestają działać i że go stracił; największą skuteczność miały w pierwszych trzydziestu minutach po podaniu, a potem organizm szybko je neutralizował. Poszedł za jego wzrokiem, zobaczył portret Lenina i natychmiast zrozumiał, że Nate skupił uwagę na zdjęciu, żeby zahamować usypiające działanie mieszanki. Bystry młodzieniec, nie ulegało wątpliwości, że dobrze wyszkolony. Musiał teraz odczekać dwanaście godzin, w przeciwnym razie przedawkowane psychotropy mogłyby

wprowadzić go w stan zbyt głębokiej nieświadomości, a wtedy na pewno nic by nie powiedział. Wyglądało na to, że jest bardziej odporny niż inni, może dlatego, że się nie bał. Popatrzył na Gorelikowa, pokręcił głową i zaczął się nerwowo pakować. Doktor Anton odwrócił się z odrazą, a Dominika cicho odetchnęła. Bortnikow wszedł do chaty, rozejrzał się i zerknął na Gorelikowa, który z bezsilnym gniewem wzruszył ramionami. Szef FSB stanął przed fotelem i długo przyglądał się Nate’owi. W końcu powiedział: – A więc wygląda na to, że na naszego młodego amerykańskiego przyjaciela nic nie działa, he? – Machnął ręką w stronę lekarzy. – Możecie iść. – Spojrzał na strażników. – Jeden zostaje, reszta wychodzi. Jeśli ten tu się poruszy, połam mu nogi. – Ty, stenotypista. Precz! – Podniósł słuchawkę szarego telefonu stojącego na stoliku. – Sierżant Riazanow do domku Gorkiego. Natychmiast! – Odłożył słuchawkę. – Zaraz zobaczymy, czy zechcesz poświęcić nam trochę więcej uwagi – powiedział z pulsującą niebieską aureolą. * Czekali pół godziny. Dominika nie wstawała z krzesła, żeby nie spotkać się wzrokiem z Nate’em. Wchodząc do chaty, sierżant Riazanow musiał pochylić głowę. Miał ponad dwa metry wzrostu, był prawdziwym olbrzymem. Dominika zauważyła najpierw jego ręce, wielkie, z kościstymi knykciami i długimi, grubymi palcami. Miał twarz ogra – akromegalia: tak brzmiała naukowa nazwa przypadłości, powszechnie znanej jako gigantyzm – wystające czoło, wystającą dolną szczękę, wystające kości policzkowe, szeroko rozstawione wielbłądzie zęby i duży, mięsisty nos. Dominika nie miała wątpliwości, że czaszki jego krewnych muszą spoczywać w plejstoceńskich jaskiniach w Hiszpanii i Francji. Był w zapinanym z przodu kombinezonie mechanika z przykrótkimi rękawami

i przyciasnymi mankietami i olbrzymich wojskowych butach. Nie miał żadnych odznak ani naszywek wskazujących na rangę. To, że został wezwany, sugerowało, że służy w jednostce do zadań specjalnych, takich jak choćby te, które czekały go w cichej, samotnej chatce Gorkiego. Generał Bortnikow wskazał Nate’a ruchem głowy. Człekokształtny ogr stanął przed fotelem, chwycił Nate’a pod pachy, dźwignął, potrząsnął nim jak szmacianą lalką, po czym rzucił z powrotem na fotel. Nate spojrzał na niego z rozbawieniem. – Pewnie byłeś najwyższy w klasie, co? Badałeś się na obecność gruczolaka komórek kwasochłonnych przedniego płata przysadki mózgowej? Niewzruszony Bortnikow znów skinął głową. Riazanow wyciągnął niedźwiedzią łapę, chwycił Nate’a za lewą rękę i zaczął odginać mały palec w stronę nadgarstka. Nate szarpał się i rzucał, lecz dłoń sierżanta ściskała go jak imadło. Palec wędrował powoli coraz wyżej i wyżej, w końcu rozległ się suchy trzask, Nate zgiął się wpół i opadł z jękiem na fotel, trzymając się za złamany palec. Kiedy Riazanow nachylił się nad nim, Bortnikow podszedł trochę bliżej. Dominika omal nie zasłabła. Boże, te cudne ręce... – A teraz? – spytał generał. – Przypomniałeś sobie nazwisko Kielicha? Chcielibyśmy je poznać, i to w miarę szybko. Nate wciąż trzymał się za rękę, mały palec był już siny. W jego karmazynowej aureoli, jasnej i spokojnej, Dominika dostrzegła miłość, jaką ją darzył. Tylko jak długo wytrzyma? – Powtarzam jeszcze raz, durnie – wychrypiał. – Nie znam żadnego Kielicha! Bortnikow poczerwieniał z gniewu. – Złam mu lewą rękę – rozkazał. Riazanow chwycił Nate’a za rękę, wykręcił ją, odciągnął i uderzył w nią potężną pięścią. Równie dobrze mógłby użyć żelaznej rury i Dominika drgnęła, słysząc chrupot kości łokciowej. Nate przeraźliwie krzyknął i tuląc do siebie złamaną rękę, znów zgiął się wpół.

– Kto to jest Kielich? – powtórzył Bortnikow. – Bądźmy rozsądni. Chcemy tylko nazwiska. Czasem łatwiej jest coś napisać, niż powiedzieć na głos. – I z podtrzymującym na duchu uśmiechem położył na podłokietniku notes i długopis. – Jak sam widzisz, prawej ręki jeszcze ci nie złamaliśmy, więc śmiało, pisz. – Ach, ta wasza gościnność i honor – wysapał Nate. – Rosja z tego słynie. – Nie sięgnął po długopis. – Sierżant ci pomoże. Olbrzym wziął długopis, umieścił go między palcem wskazującym i serdecznym Nate’a, po czym ścisnął je, podrażniając nerw łokciowy. Skręcając się z bólu, Nate gwałtownie zadarł głowę. – Kielich – powtórzył generał. Dominika wiedziała, że musi coś zrobić. Coś, cokolwiek – przecież była dyrektorką SWR. Wstała, krzepiącym gestem położyła rękę na ramieniu Gorelikowa i podeszła do fotela. – Dość tych popisów! – rzuciła stanowczo. – Czy moglibyśmy wyjść na dwór i porozmawiać? Gorelikow i Bortnikow byli zaskoczeni, zwłaszcza tonem jej głosu, ale jeden za drugim, wyszli na mały, ozdobny ganek, zostawiając Nate’a sam na sam z sierżantem neandertalczykiem. Dominika dołączyła do nich, zamknęła drzwi i powiodła wzrokiem po ich twarzach. – Kurwa mać! – warknęła rozsierdzona. – Co my wyczyniamy? Stalin znów wpadł w amok? Tysiąc dziewięćset trzydziesty siódmy już dawno minął! – Zaczęła chodzić nerwowo tam i z powrotem, a oni śledzili ją wzrokiem. Wiedziała, że są wyżsi rangą i mogą to wykorzystać, ale musiała coś zrobić, żeby przestali katować Nate’a. – Nie stać nas na luksus czasu – odparł Gorelikow. – Jeśli ten Kielich przekaże Amerykanom nazwisko Magnita, stracimy najlepszego agenta w historii rosyjskiego szpiegostwa. Głowy pewnie też, pomyślała. – Wiem, Anton. Ale co chcecie zrobić z tym tam? Połamać mu wszystkie kości? Amerykanie natychmiast zaczęliby mścić się

na naszych agentach w Stanach Zjednoczonych i za granicą. Poza tym chciałabym wiedzieć, który z was wyjaśni prezydentowi, dlaczego świadomie zakatowaliśmy oficera amerykańskiego wywiadu, w dodatku podczas przesłuchania? – Więc co pani proponuje? – spytał Bortnikow. – Jak wyciągnąć z niego to nazwisko? Dominika roześmiała się. – Pomyślcie, panowie – odparła z udawaną pewnością siebie. – Przecież nie pierwszy raz polujemy na kreta. Od czego jest lista gości? Można ją przeanalizować. Dwieście nazwisk to pestka. Dobrze wiecie, że sto pięćdziesiąt można od razu wykreślić. Durnie od kapitałów akcyjnych, kolei państwowych czy ci z Rusalu nigdy nie weszliby w posiadanie takich tajemnic. Pozostałych pięćdziesięciu można przesłuchać, obserwować i monitorować elektronicznie. FSB bez trudu z tym sobie poradzi. Jeszcze lepiej by było wysłać głównych podejrzanych do Niżnego Nowogrodu, na tygodniową konferencję politycznohistoryczną, choćby na temat Noworosji, żeby Kielich nie mógł się z nikim skontaktować. Po tygodniu będzie za późno i Magnit przekaże nam jego nazwisko. Kret zostanie usunięty, Magnit zasiądzie na dyrektorskim stołku i będziemy mogli uruchomić proces destabilizacji CIA, a tym samym amerykańskiego rządu. – A co z nim? – Gorelikow wskazał drzwi. Dominika wzruszyła ramionami. – To tylko nędzny pionek. Najlepiej wysłać go incognito do Moskwy i zamknąć. Ale nie w więzieniu. Gdzieś na głębokiej prowincji, pod nadzorem, w areszcie domowym. Pokazowy proces, ustępstwa dyplomatyczne, wymiana szpiegów: ten człowiek może nam się przydać. Z Kielichem już się nie skontaktuje, a w ciągu tygodnia będzie po sprawie. Bortnikow przyglądał się jej spod krzaczastych brwi. – To ma sens – orzekł. – Od razu widać, że ma pani talent operacyjny. Ale wciąż istnieje ryzyko, że nie zdążymy, kret nam się wymknie i stracimy Magnita. Weźmie pani za to odpowiedzialność? – Nawet nie znam jego prawdziwego nazwiska – odparła. –

Moim zdaniem wszystko wypali i obejdzie się bez zmywania krwi ze ścian tej upiornej chaty. Sierżant Riazanow będzie musiał zabić i zjeść niedźwiedzia, przynajmniej dzisiaj. Doktor Anton był pod wrażeniem. Jego protegowana wykazała się sprytem i przenikliwością. Jej rozwiązanie przypadło mu do gustu, ponieważ w głębi ducha nie pochwalał krwawych przesłuchań. Uważał, że są barbarzyńskie. Spojrzał na nią i spytał: – Ten przystojny Amerykanin na pewno pani nie oczarował? Żart czy aluzja? – pomyślała. Gorelikow ciągle ją sprawdzał i wystawiał na próbę jej lojalność. Mentor, który nie wierzy swojej protegowanej: było w tym coś upiornego i złowieszczego. – Celna uwaga, Anton – odparła. – Nie licząc sierżanta Riazanowa, jest najprzystojniejszy z was. Gorelikow i Bortnikow roześmiali się, a ich niebieskie aureole ciepło rozbłysły.

SOLA Do płytkiego naczynia wsypujemy mąkę z dodatkiem soli, pieprzu i koperku. Filety osuszamy, posypujemy z obu stron solą i pieprzem i obtaczamy w mące. Rozgrzewamy olej w dużej brytfannie, dodajemy masło i mieszamy. Kiedy piana opadnie, wkładamy filety i smażymy z obu stron, aż się zrumienią. Sos: do tłuszczu z brytfanny wrzucamy masło i podgrzewamy, aż lekko zbrązowieje. Zdejmujemy z ognia, dodajemy białe wytrawne wino, posiekaną natkę pietruszki, sok z cytryny i kapary. Polewamy sosem rybę i natychmiast podajemy.

36 Huzarskie prezerwatywy

Wpół do jedenastej wieczorem. Dominika przeszła przez daczę, gasząc po drodze światło. Zdjęła już sukienkę i była w zapinanej z przodu jedwabnej koszuli nocnej. Prowadzące na balkon drzwi sypialni na piętrze były otwarte i wiejący od lądu wiatr poruszał lekkimi, przezroczystymi firankami. Wiedziała, że nie zaśnie, nie w chwili, gdy skutego kajdankami Nate’a, któremu na złamaną rękę i palec założono prowizoryczne łubki, przewożono samolotem do Moskwy. Ale przynajmniej udało jej się przerwać przesłuchanie – tymczasem. Ulżyło jej, kiedy Gorelikow i Bortnikow zatwierdzili plan ukrycia go w Moskwie jako zakładnika. Teraz musiała tylko ponownie nawiązać kontakt z Benfordem i powiedzieć mu, gdzie Nate jest, żeby Waszyngton mógł rozpocząć dyplomatyczne starania o jego uwolnienie i odesłanie do domu. Według planu ewakuacyjnego bezzałogowa łódź miała przypłynąć o północy, na plażę u stóp daczy. Dominika musiała zejść na brzeg, otworzyć luk i włożyć do niego pendrive’a ze szczegółami wydarzeń z ostatnich trzech tygodni, ale przede wszystkim z nazwiskiem Magnita. Rosyjskim kretem był wysoki oficer amerykańskiej marynarki wojennej, admirał Audrey Rowland, która za mniej więcej pięć dni miała zostać dyrektorką Centralnej Agencji Wywiadowczej. Fregata VI Floty USA patrolująca wody Morza Czarnego, neapolitańska siedziba Dowództwa Amerykańskich Sił Morskich w Europie, labirynt Pentagonu i w końcu biurko Benforda – czy wiadomość zdąży dotrzeć do niego w tak krótkim czasie? Na kopercie będzie

oczywiście uwaga, że pendrive ma zostać natychmiast dostarczony do jego rąk, ale z ociężałą biurokracją amerykańskiej marynarki wojennej nigdy nie wiadomo. Czy jej posłuchają? Gorączkowo myślała, próbując rozwikłać imponderabilia sytuacji, w jakiej się znalazła, martwiąc się o Nate’a i brak łączności z Langley. Pierwszy dzień przyjęcia był niebywale wystawny, a czekały ją jeszcze dwa, dwa dni i tyle jedzenia i picia, że można by tym przez rok żywić pół Moskwy. Krowiaste żony siłowikow, ubrane w absurdalne jedwabne i aksamitne suknie, zielononiebieskie, brzoskwiniowe i pomarańczowe, szczyt sowieckiego haute couture, na próżno rywalizowały z opalonymi biustami i minispódniczkami paradujących jak na wybiegu żon oligarchów. Przedstawicielki wagi ciężkiej nie mogły konkurować z nimi w łóżku, miały za to swój własny stół bufetowy. Gorelikow, Bortnikow i ona obserwowali z boku krążących po sali, tryskających energią gości, wymieniając szeptem uwagi i oceniając prawdopodobieństwo tego, że ten czy ta jest amerykańskim kretem. Jeden punkt oznaczał, że raczej nie, dwa punkty, że to możliwe, a ten, kto dostał trzy, trafiał na krótką listę finalistów. Bawiła się w to z udawanym entuzjazmem i posępną determinacją. Za tydzień, po powrocie do Moskwy, życie niektórych z „trójek” miało ulec brutalnej zmianie. Zeszła do kuchni, wyjęła z lodówki butelkę szampana, zdjęła folię z korka i zaczęła ją otwierać. Kuchnię rozświetlała tylko skośna smuga księżycowego światła rozcinająca marmurowy blat. Wzmógł się wiatr i dom lekko zadrżał. – Pomóc ci z tym korkiem? Czyjś głos. Omal nie podskoczyła. Z cienia wyszła krzepko zbudowana kobieta w białym podkoszulku i czarnych legginsach, które nie maskowały wydatnego biustu ani silnych nóg. Słowiańskiej urody, w klasyczny sposób atrakcyjna, miała około pięćdziesięciu lat, spektakularne białe pasemko przecinające gęstą grzywę włosów i, podobnie jak Nate, karmazynową aureolę, silną i jasną.

– Kim pani jest? Jak pani tu weszła? Kobieta uśmiechnęła się, chyba bez złych zamiarów. – Choć dacza jest bardzo elegancka, zainstalowano tu marne zamki, zwłaszcza w rozsuwanych drzwiach. Ale myślę, że nie musisz martwić się o bezpieczeństwo, nie na terenie pałacowego kompleksu. – Ma pani rację – odrzekła Dominika. – W każdej chwili mogę wezwać patrol, który zjawi się tu w ciągu dziewięćdziesięciu sekund. – Nie wątpię. Wybacz moje maniery, ale to ty jesteś Jegorowa? Generał Jegorowa? – Chociaż ta niezapowiedziana wizyta niezmiernie mnie ucieszyła, chyba nadeszła już pora, żebym wezwała ochronę. Kim pani jest? Jej słowa nie zrobiły na kobiecie żadnego wrażenia. Podeszła jeszcze bliżej i najwyraźniej wiedząc, że w dużych pomieszczeniach z wysokimi sufitami i betonowymi ścianami podsłuch jest mało skuteczny, zaczęła mówić szeptem. Rzecz w tym, że rozmawiały w niewielkiej kuchni, która też mogła być na podsłuchu. – Wiem, że to ty, bo wyglądasz dokładnie tak, jak opisał cię Nathaniel... Sytuacja była naprawdę dziwaczna, obłąkana, wprost nieprawdopodobna. Dominika gorączkowo myślała. Czy to jakaś pułapka? Bortnikow dał jej trzy punkty i znalazła się na liście podejrzanych? – Obawiam się, że nie znam żadnego Nathaniela i spytałam panią o nazwisko ostatni raz. – Otworzyła szufladę kredensu i wyjęła mały pistolet PSM, ulubioną broń starszych oficerów służby ochrony i członków politbiura. Trzasnęła suwadłem. – Jesteś ostrożna i masz do tego prawo, ale zanim mnie zastrzelisz, chętnie wypiłabym kieliszek szampana. Odezwał się instynkt i Dominika domyśliła się, kto to może być: ta piękna Polka z Langley. Nie odkładając pistoletu, wolną ręką nalała jej szampana, wskazała lufą schody, a kiedy weszły na górę, zaprowadziła ją na balkon. Tam opuściła broń i upiła

łyk szampana. Nad horyzontem wisiał czarnomorski księżyc, wśród sosen szumiał wiatr. – Kim jesteś? – Przyjechałam z Nathanielem jako szefowa zespołu konserwatorów zabytków – odparła szeptem kobieta. – Nazywam się Agnieszka Krawczyk. Nathaniela aresztowano pięć minut po przyjeździe. Był wyraźnie zaskoczony. Ktoś musiał go wsypać. Dominika podniosła kieliszek do ust. – Jak długo znasz tego... Nathaniela? – spytała, wciąż zachowując ostrożność. – Niedługo, od kilku lat. Ale podczas zimnej wojny pracowałam z Tomem Forsythem. W Polsce. – Z Forsythem? Opisz mi go. – Szczupły, szpakowaty, metr osiemdziesiąt wzrostu. Nosi okulary na czubku głowy. Bardzo doświadczony, ma niezwykły umysł operacyjny. Przerzucił Nathaniela z Moskwy do Helsinek i uratował mu tyłek. Zadowolona? – Miała spokojną, regularną aureolę. Dominika położyła pistolet na balustradzie. To skrzydłowa, sprytny dodatek Benforda: poświęcić Nate’a, oczyścić pole i liczyć na sukces. Szaleństwo, lecz w tym szaleństwie była metoda: ostatecznie udało jej się przedostać na teren kompleksu. – Pewnie zakazano ci tu przychodzić, do tej daczy. – Mam gdzieś rozkazy i zakazy. Chcę uratować Nathaniela. Gdzie on jest? Co z nim? Wiesz? Aha, pomyślała Dominika, to coś więcej niż czysto profesjonalne zainteresowanie. – Omal go nie zabili. Złamali mu palec i lewą rękę. Oparł się wstępnej dawce psychotropów. Jako szefowa SWR przeforsowałam pomysł, żeby wysłać go do Moskwy i przetrzymać incognito w dobrych warunkach jako kartę przetargową w ewentualnych negocjacjach. Jest już w samolocie. Agnieszka odstawiła kieliszek.

– Wysłałaś go do Moskwy? W Moskwie się do niego nie dostanę. Stamtąd nie ucieknie. – Wysyłając go do Moskwy, uratowałam mu życie. Co byś zrobiła? Przedarłabyś się do wartowni, wystrzelałabyś strażników, wzięłabyś go za rękę i ucieklibyście na plażę? W tym lesie jest pięciuset ludzi. – Będzie gnił w więzieniu pięć lat – powiedziała szeptem Agnieszka. – O Nate’a będę martwiła się później. Teraz musimy zrobić coś innego. Myślę, że jego przełożeni zastawili pułapkę, żeby zlikwidować Magnita, rosyjskiego kreta działającego w amerykańskich kręgach rządowych. Nate ci o tym nie wspominał? Nie, pewnie nie, skąd mógł wiedzieć? Podczas przesłuchania wypytywali go o jakiegoś Kielicha. Nigdy o kimś takim nie słyszałam, dlatego myślę, że to część testu z niebieskim barwnikiem. Wiesz, co to jest? Operacja, która miała podpuścić Magnita i zdradzić jego tożsamość. Rozumiesz? Agnieszka kiwnęła głową. – W nocy wsiądziesz do zdalnie sterowanej łodzi, ślizgacza, drona czy jak się to nazywa. Zabierzesz ze sobą pendrive’a ze wszystkimi szczegółami i kiedy tylko znajdziesz się na pokładzie okrętu, zażądaj rozmowy z Simonem Benfordem, szefem kontrwywiadu CIA. Tylko z nim, z nikim innym. Rozumiesz? – Rozumiem, ale jak zamierzasz ochronić Nate’a? – Teraz ważne jest tylko jedno: Kielich – odparła Dominika, nie zważając na jej ośli upór. – Ty przekażesz ten kryptonim Benfordowi, a ja zajmę się Nate’em. * U drzwi rozległa się dziwna kakofonia dźwięków wydawanych przez dzwonki rurowe, które bardziej przypominały te wytwarzane przez dzwoneczki wiatrowe. Dominika przytknęła palec do ust i na migi kazała Agnieszce ukryć się w dużej szafie

obok wielkiego łoża. Agnieszka wślizgnęła się tam i zasunęła żaluzjowe drzwi. Dominika zbiegła na dół i schowała jej kieliszek do szafki pod zlewem, a swój postawiła na blacie obok opróżnionej do połowy butelki szampana. Obciągnęła koszulę, poprawiła włosy, przeszła przez salon i otworzyła przeszklone drzwi. Pod latarnią u stóp schodów stał prezydent Putin, a cienie, jakie rzucało światło latarni na jego oczy, nos i podbródek, zmieniały go w mitologiczną gorgonę, nieziemskiego stwora, który wpadł z wizytą do nowej dyrektorki służby wywiadu zagranicznego, bosej i ubranej jedynie w cienką koszulę nocną, ledwo zasłaniającą krocze. Włosy miała przewiązane niebieską wstążką, a koszula prawie nie kryła jej bujnych piersi z mocno zarysowanymi sutkami ani nie maskowała rytmicznych uderzeń serca. Z asfaltowej ścieżki obserwowała ją grupa prezydenckich ochroniarzy w trzech czy czterech elektrycznych wózkach golfowych. Wtedy ją olśniło i wiedziała już, że za dziesięć minut głowa Federacji Rosyjskiej znajdzie się między jej udami, że to nieuchronne – koniec z przyprawiającym o gęsią skórkę ukradkowym ocieractwem podczas nocnych wizyt – że nadeszła chwila, w której Diva, tajna informatorka CIA, będzie musiała wypełnić rolę szpiega, uwodzicielki i zaciekłego wroga zasiadającego na Kremlu potwora. Pomyślała o Gable’u i zaczęła powoli zamykać wewnętrzne drzwi emocji, zbierać siły, które pozwolą jej pokonać odrazę. Znów przechodziła w tryb działania jaskółki, zastanawiając się, czy Marty patrzy na nią z niebieskiego koktajlbaru. – Dobryj wieczer, panie prezydencie – powiedziała. – Cóż za miła niespodzianka. Ma pan chwilę na kieliszek szampana? Właśnie otworzyłam butelkę. Putin odprawił ochroniarzy, którzy zniknęli w ciemności, choć przedtem jeden z nich spytał, czy nie warto by sprawdzić daczy. Nalewając szampana, zauważyła mokry odcisk, jaki pozostawił na blacie kieliszek Agnieszki, ale starła go ręką, zanim wznieśli toast. – Za szybkie wykrycie zdrajcy – zaproponował Putin, więc

wypiła, delektując się swoją tajemnicą. – Ten Amerykanin wie, kto to jest – ciągnął prezydent. – Wymaglujemy go jak stertę prześcieradeł. Po południu byli u mnie Bortnikow i Gorelikow. Opowiedzieli mi o tym nieudolnym wstępnym przesłuchaniu. Podobno nic z niego nie wyciągnęliście. Wspomnieli także o rozwiązaniu, jakie pani zaproponowała, według mnie bardzo sprytnym i na czasie. Dobrze bawiła się pani na przyjęciu? – Dominika wiedziała, że tymi typowymi dla niego nagłymi zmianami tematu Putin chce zademonstrować giętkość umysłu. – Powiedziałem im, że nie jesteśmy barbarzyńcami i nie możemy w ten sposób eliminować przeciwników... Kromie szutok, pomyślała. To jakiś żart? A ponad dwustu dziennikarzy, dysydentów i działaczy politycznych, których od dwutysięcznego roku zlikwidowano pod twoim dobrotliwym panowaniem? Nie wspominając już o cywilach w Groznym w Czeczenii. – Dziękuję za zaufanie, panie prezydencie – odrzekła. – Jestem pewna, że znajdziemy nazwisko amerykańskiego kreta na przygotowanej przez nas liście pięćdziesięciu nazwisk. Chciałam nawet zaproponować, żeby przejrzał pan jej ostateczną wersję, pana osąd byłby bezcenny. Putin uśmiechnął się i skinął głową. Mógłby przy okazji pozbyć się kilku innych wrogów. – Za pięć dni poznamy jego nazwisko i nazwiska wszystkich pozostałych – dodała uspokajająco. A więc prezydent zatwierdził jej plan i Nate pozostanie w rezerwie jako ewentualna karta przetargowa. Ale teraz wspomniał, że wymaglują go jak stertę prześcieradeł. W sypialni coś cicho stuknęło i przeraziła się, że myśląc, iż teren jest czysty, Agnieszka postanowiła zejść na dół. Putin też to usłyszał i spojrzał na schody. Ciekawe, czy miałby ochotę na mały trójkącik. – To wiatr – powiedziała. – Firanki na wietrze. Chodźmy, zaraz panu pokażę. – Odstawiła kieliszek, wzięła go za rękę – miał zgrubiałą skórę wewnątrz dłoni – i robiąc jak najwięcej

hałasu, zaprowadziła go na górę. – Widok z balkonu zapiera dech w piersi. Jeszcze raz dziękuję panu za daczę. Putin wystawił głowę za rozsuwane drzwi. Zerknął na morze, na światło księżyca igrające na wodzie pomarszczonej przez wiatr, który zrywał się po zachodzie słońca, i wrócił do sypialni. Księżyc go nie interesował. Jego niebieska aureola pulsowała w rytmie uderzeń serca. – Ładny widok, ale nie tak piękny jak pani – powiedział. Dominika wyobraziła sobie, że zasłaniając ręką usta, z szafy wypada nagle Agnieszka. Cicho tam, siestra! Nasz car jest poetą, nie burz tej nastrojowej chwili. – Panie prezydencie, czy zawsze jest pan taki poetycki? – Podeszła do niego, położyła mu ręce na ramionach i przywarła do niego całym ciałem. Ich usta dzieliło teraz ledwie kilka centymetrów. Kciukiem w oko, pomyślała. Załóż mu dźwignię, wyprowadź go na balkon, przerzuć przez mur i Rosja wreszcie się od niego uwolni. Ale nie, musnęła wargami jego wargi i ściągnęła mu podkoszulek przez głowę. Uderzył ją przyprawiający o mdłości piżmowy zapach, woda kolońska, kminek, cynamon, nieumyte po dniu pachy i krocze – gdyby stał przed nią Nate, zwiedziłaby ustami każdy centymetr kwadratowy jego słodkiego ciała. Cofnęła się i rozpięła trzy guziki koszuli, odsłaniając dekolt. (Nr 95: „Siedząc w saunie, uchyl drzwi, będzie więcej pary”). Putin wsunął tam ręce i powiódł palcami po sutkach. – Myślę, że w tych okolicznościach możemy sobie darować „pana prezydenta”. – I żeby to potwierdzić, przesunął dłonią po jej łonie, a potem wetknął w nią palce. Była dobrze wyszkoloną jaskółką, więc ani drgnęła – faceci zawsze robili to za wcześnie, gmerając palcami tak, jakby szukali tam jakiegoś przełącznika – zamknęła tylko oczy i szepnęła: – Och, Wołodia... Nie wiem, jak się do ciebie zwracać, bo gdyby ktoś nas teraz usłyszał... – A tak naprawdę pytam cię, świnio, czy założyłeś podsłuch w tej kurwichacie.

Putin roześmiał się. – Spokojnie, nie dzisiaj. Dzisiaj nikt nas nie usłyszy. Nie dzisiaj, jak to miło. Kazał wyłączyć mikrofony. Ilekroć była blisko, zawsze uderzało go jej piękno. Miała hipnotyzujące oczy, jakby umiała czytać w myślach, jakby posiadła zdolności parapsychologiczne, tak jak on. Jej dorodne ciało wzbudziło w nim organiczną zachłanność: chciał, żeby do niego należała, chciał ją zdominować, chwycić za włosy i zawlec na drugi koniec pokoju tylko po to, aby utwierdzić się w przekonaniu, że ma nad nią władzę. Doskonale wiedział, że jest inteligentna i niezależna, że jej dokonania operacyjne znacznie przewyższają jego mikre osiągnięcia z lat osiemdziesiątych, kiedy jako funkcjonariusz KGB służył w Niemczech Wschodnich. Ale nie miało to żadnego znaczenia. Kontrolował ludzi strachem, pieniędzmi, obawą o rodzinę czy po prostu tym, że łaskawie ich do siebie dopuszczał. Ale z Jegorową będzie inaczej. Tego wieczoru postanowił zdominować ją cieleśnie. Jako była jaskółka na pewno to zrozumie. Zdjął spodnie od dresu, a kiedy ona zdjęła koszulę, zgasił górne światło i sypialnia utonęła w miękkim blasku małej lampy na nocnym stoliku, który zabarwił na różowo jej krągłości. Jeśli zauważył srebrzyste blizny pokrywające jej klatkę piersiową, nie dał tego po sobie poznać. Ostatecznie były symbolem poświęcenia, z jakim rosyjscy wasale musieli walczyć o dobro rodiny, a dokładniej jego rodiny. Ściągnął kapę z łóżka, przełożył ją z ręki do ręki niczym matador wykonujący kunsztowną rebolerę i rzucił na podłogę. A potem bez słowa położył na stoliku czerwoną paczkę huzarów, choć z nie do końca jasnych powodów, bo nie wyglądało na to, żeby zamierza ich użyć. Prezerwatywy marki Huzar zaczęto produkować w Rosji po tym, jak rząd – w odwecie za amerykańskie sankcje gospodarcze – wydał całkowity zakaz importowania durexów pod pretekstem, że sprzyjają szerzeniu się HIV, co było oczywistym przykładem dezinformacji. W Moskwie nazywano je „rosyjską ruletką”,

ponieważ często zawodziły, nie mówiąc już o tym, że cuchnęły naftą. Na brak niezawodnych prezerwatyw szybko zareagował czarny rynek, na którym pojawiły się między innymi cieszące się złą sławą kondomy w srebrzystym opakowaniu z karykaturą rosyjskiego prezydenta i angielskim napisem: I’ve Got Something to Putin you. Samizdat, pomyślała Dominika. Formy rozprowadzania nielegalnych materiałów bardzo się zmieniły od czasów Sołżenicyna i Sacharowa. Niby co ja mam z nimi zrobić? Schowała prezerwatywy do szuflady. Putin pchnął ją łagodnie na łóżko, a gdy upadła na plecy, podszedł do niej po materacu na kolanach, chwycił za kostki i rozchylił jej nogi, jakby była pieczoną gęsią na półmisku. Widział jej płonącą pożądaniem twarz, ciężkie piersi, nabrzmiałe sutki. Nikt nie potrafiłby tak udawać, nawet jaskółka. Pomasował jej piersi, ujął w dłonie głowę i spojrzał na nią z góry. Od rozwodu z Ludmiłą Putiną – po trzydziestu latach małżeństwa – miał wiele kochanek, między innymi gimnastyczkę Kabajewą, łyżwiarkę Butyrską, bokserkę Ragozinę. Wszystkie były blondynkami i mistrzyniami sportu, ale Jegorowa była całkiem inna. Dużo bardziej europejska, zupełnie nie przypominała słowiańskiej klaczy zarodowej, no i była też nową dyrektorką SWR, wyrachowaną agentką, która zaczynała jako jaskółka, wytropiła zdrajcę Korcznoja i wiele razy zabijała podczas misji. Dyskretna i lojalna, znała się na swoim fachu, no i popierał ją Gorelikow. Inni mężczyźni podziwialiby jej piękne niebieskie oczy, uśmiech, życzliwość czy rozbuchane libido, ale on cenił inne atrybuty. Wcisnął się między jej kolana. Lubił wchodzić w kobietę od razu, bez wstępów, czuć, jak szczypią go suche miejsca, słyszeć towarzyszące temu głośne sapnięcie, widzieć grymas twarzy. Tak, lubił, kiedy gwałtownie wciągały powietrze. A potem, kiedy kobieta otworzyła w końcu swoje wilgotne wnętrze, lubił to robić rytmicznie i miarowo, a nie jak oszalały królik – podczas treningu judo uszkodził sobie dysk – mocno uderzając kością łonową w łono kobiety, żeby wraz z każdym uderzeniem głośno jęczała z rozkoszy. Tak, to

też lubił, te zwierzęce pojękiwania. Zawsze panował nad sytuacją. Półotwarte usta, odchylona do tyłu głowa, rozszerzone nozdrza, falujące od wstrząsów piersi, mocno zaciśnięte powieki – czuł, że daje Jegorowej ostry wycisk. Nie otwieraj oczu, myślała, żebyś nie musiała patrzeć na tę ciastowatą gębę i pierś. Musi mieć w rodzinie co najmniej jednego albinosa, jakiegoś kuzyna, bo geny zrobiły swoje. Dobrze, że przynajmniej się nie ślini. Kiedy kochała się z Nate’em, często dochodziła, jęcząc z ustami na jego ustach, ale dzięki Bogu, nie musiała „ssać putinowskiego jęzora”, jak śpiewały dziewczyny z dysydenckiego zespołu Pussy Riot. Wiedziała też, że mężczyźni z jego pokolenia nie przepadają za lizaniem, a był zbyt dumny, żeby prosić ją o loda. Dzięki ci, Panie, za rosyjską pruderię. Przyciskał nogami jej uda, przyszpilał do materaca niczym drapieżnik zwierzę na sawannie, obnażył zęby. A ja wysłałam Nate’a do Moskwy, a przez szpary w drzwiach szafy gapi się na mnie Agnieszka, która widzi, jak się z nim pieprzę, patrzy, jak ten chuj rozdziera mnie na pół. I wiem, że ona też kocha Nate’a. Rozumie, co się dzieje? Car Wszechrosji był jak kula burząca: nie zmieniał rytmu ani pozycji, nie znał czułych słówek ani subtelnych pieszczot, nie mówiąc już o tych zwariowanych czakrach, które widziała w Hongkongu. Ani na chwilę nie odrywał oczu od jej twarzy, szukając śladów udawania, które – była o tym przekonana – uznałby za zdradę, odpowiednik nielojalności. Udaj orgazm i skreśli cię z listy faworytów. Dawała głowę, że nawet Benford nie wziął tego pod uwagę. W szkole jaskółek intensywnie studiowali przebieg orgazmu (filmując setki przeżywających go kobiet), łącznie z rytmicznymi skurczami mięśni, psychosomatyczną euforią i wydzielaniem endorfin w okresie refrakcji. Dlatego jaskółki wyszkolone w jego udawaniu unikały teatralnych krzyków, rzucania głową, szarpania za włosy czy orania paznokciami pleców partnera. Profesjonalistka znała wszystkie orgazmiczne subtelności, zmianę rytmu oddychania, sztywnienie kończyn,

przechodzący ciało krótkotrwały dreszcz lub dreszcze, po których kobieta gotowa była lewitować i uciec z łóżka, jeśli mniej niż pięć minut po szczytowaniu mężczyzna dotknął jakiegoś nadwrażliwego miejsca. Dlatego Dominika ukryła twarz pod maską bolesnej rozkoszy, jakby czekała na wybawienie, ekstazę, w którą wprowadzi ją niebieski car. Nagle zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Zaczęło się od lekkiego drżenia w brzuchu, delikatnego mrowienia zapowiadającego prawdziwy orgazm. Mrowienie ogarnęło krocze, przybrało na sile, po czym zawahało się niepewnie niczym antyczna waza, która przetrwawszy trzęsienie ziemi, chwieje się na brzegu kominka, nie wiedząc, czy zostać, czy spaść na podłogę i roztrzaskać się na kawałki. Nie, to niemożliwe, pomyślała, nie z tym jaszczurem między nogami. Doznanie przybrało na sile i już wiedziała, że jeśli tylko zechce, przeżyje prawdziwy orgazm, i to potężny: za długo była bez Nate’a, za długo żyła w stresie, dlatego nosiła w sobie kilowaty energii, która w każdej chwili mogła znaleźć ujście i spalić komuś brwi; nie używała już babcinej szczotki z długą rączką, bo wiedziała, że dacza i jej służbowe mieszkanie w Moskwie są naszpikowane mikrofonami i kamerami. Boże, antyczna waza zadrżała, zawibrowała, zaczęła przesuwać się w stronę brzegu kominka. Przemknęło jej przez głowę, że to niemożliwe, wykluczone, i w trakcie procedury numer 44 z podręcznika dla jaskółek („Pojedynczy płatek wywołuje lawinę”), zamknęła się na wszystkie doznania fizyczne, myśląc o bratkie, wypędzając orgazm ze śledziony, wątroby czy innego miejsca, w którym na nią czyhał. Zrobiła to bez większego trudu, bo pochylony nad nią dybuk wciąż dźgał ją, świszcząc przez nos. Putin ciężko pracował i on też był coraz bliżej celu. Widok nieosiągalnej Wenus, jej odrzuconej do tyłu głowy, bezbronnie odsłoniętej szyi i białek oczu powoli przynosił efekty, tym bardziej, że jej mięsień łonowo-guziczny dosłownie go doił. Tak, czuł, że jeszcze bardziej grubieje mu członek, czuł to znajome zgęstnienie w kroczu, gwałtowne drżenie i sztywnienie kończyn

podczas wytrysku. Mrugnął, wciąż z takim samym wyrazem twarzy natychmiast z niej wyszedł, wytarł czoło, zsunął się z łóżka i sięgnął po leżące na podłodze spodnie. Car nie przepadał za czułymi słówkami, postkoitalnymi pocałunkami, głaskaniem po głowie czy przytulaniem w łagodnym nocnym świetle. Wystarczyło, że posiadł dyrektorkę Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, generała SWR, deponując w niej swe imperialne nasienie, znak wytyczający zasięg jego terenu łowieckiego. Ciężko dysząc, spocona między piersiami i pozornie ospała Dominika gorączkowo szukała schronienia w swoim umyśle. Musiała pozbyć się Putina, i to natychmiast. Zamkniętej w szafie Agnieszce chciało się pewnie siusiu. Czy wiejący od lądu rześki wiatr uniemożliwi łodzi dotarcie do plaży? Ma przypłynąć już za pięćdziesiąt minut. Te lepkie uda. Ohyda. Jako dobrze wyszkolona jaskółka wiedziała, że podczas wytrysku zdrowy mężczyzna wydala około pięciu mililitrów nasienia (małą łyżeczkę) zawierającego około pięciuset milionów plemników, co znaczyło, że płynie w niej pół miliarda spermatozoidów, małych Putinów z ruchliwymi witkami, które pędzą w kierunku szyjki macicy, chcąc zaanektować ją, tak jak niebieskooki car zaanektował Półwysep Krymski. (Dzięki Ci, Boże, za miedzianą wkładkę domaciczną ParaGard, którą – zupełnym przypadkiem – wynaleziono w biurze konstrukcyjnym Lockheeda w 1962 roku podczas prac nad słynnym SR-71 Blackbirdem, ponaddźwiękowym samolotem rozpoznawczym). Prezydent coś mówił, więc zatrzymała potok chaotycznych myśli. – Chcę coś ci dać. – Putin położył na stoliku aksamitne puzderko. – Załóż je na jutrzejszy koncert. – Miał to być występ słynnego amerykańskiego muzyka, a przy okazji głośnego aktywisty zaangażowanego w walkę o prawa człowieka, który mimo tego, że praw tych w Rosji nie przestrzegano, chętnie przyjął pięć milionów dolarów od Ministerstwa Kultury Federacji Rosyjskiej za występ dla putinowskich siłowikow. Otworzyła puzderko. W środku leżał sznur bezcennych kolorowych pereł, tahitańskich i z Mórz Południowych,

wielkich jak kulki do gry – każda miała ponad dziesięć milimetrów średnicy – zielonkawych, złocistych, ciemnobrązowych i białawych jak kość słoniowa, naprawdę wspaniałych. – Są przepiękne – powiedziała – ale chyba nie mogę... Putin uciszył ją gestem ręki, wyjął naszyjnik z puzderka, stanął za nią i zapiął go tak, że jedna z pereł usadowiła się dokładnie w zagłębieniu jej szyi. Prezenty dla podwładnych, w tym te za usługi seksualne, nie były dowodem na konflikt interesów, nie w Rosji cara Władimira. – Chcę, żebyś je przyjęła – powiedział. – I dziękuję za cudowny wieczór – dodał z rozświetloną aureolą. Diva, najcenniejsza tajna informatorka CIA, włożyła jedwabną koszulę nocną i odprowadziła Władimira Władimirowicza do drzwi. Ponieważ z ciemności obserwowały ją błyszczące oczy ochroniarzy, nie pocałowała go na dobranoc. Uścisnęli sobie ręce i znów poczuła dotyk jego szorstkiej dłoni. * Ciche zawodzenie elektrycznych wózków golfowych rozmyło się na zboczu wzgórza. Zapadła głucha cisza, słychać było tylko szum sosen. A więc mikrofony mają dzisiaj wolne, tak? Dominika uwolniła Agnieszkę z szafy, a gdy zeszły na dół, otworzyła kolejną butelkę szampana, nalała dwa kieliszki, usiadła przy marmurowym blacie, podparła się łokciami i wykończona ukryła twarz w dłoniach. Łódź miała przypłynąć za czterdzieści minut. Agnieszka przeczesała palcami białe pasemko włosów. – Pół szklanki octu z łyżeczką sody oczyszczonej. – Ona też podparła się łokciami. Wyglądały jak dwie kowbojki w barze. – Co? – Dominika spojrzała na kieliszek. Agnieszka pokręciła głową. – Nie do picia. To skład domowej płukanki. Chyba że chcesz nosić go w sobie całą noc. Cóż, ostatecznie to prezydent.

Dominika roześmiała się. Ta stara bojowniczka polskiej zimnej wojny coraz bardziej się jej podobała. Dzięki Bogu, że to ona przekaże Benfordowi wiadomość. Miała nadzieję, że uda jej się ewakuować ją z Rosji całą i zdrową. Szkoda tylko, że nie miała ani octu, ani czasu. – On tak często? – spytała Agnieszka. – Pierwszy raz – odparła Dominika, nie chcąc, żeby zabrzmiało to jak usprawiedliwienie, choć widziała, że Agnieszka jej nie osądza. – Weszłam do kręgu jego najbliższych współpracowników, więc będzie teraz chciał codziennie. – Najważniejsze to się nie obwiniać. Nie mieć wyrzutów sumienia. Nigdy. – Nie myślę o niczym oprócz tego, co robię i muszę zrobić. Agnieszka kiwnęła głową. – W Polsce miałam tak samo. W zamian za tajne informacje przespałam się z połową składu politbiura i trzema sowieckimi pułkownikami, doradcami wojskowymi. Dominika była pod wrażeniem. – I dobrze śpisz? Nie masz koszmarów? Agnieszka uciekła wzrokiem w bok. – A co myśli o tym Nathaniel? Dominika zesztywniała. Zaczyna się. – To, co nas łączy, nie ma nic wspólnego z tym, co robimy. Zbliża nas wbrew i na przekór wszystkiemu. A czy mogę spytać, co łączy was? Polka spuściła oczy. – Spokojnie, pani generał – odparła półgłosem. – Pracowaliśmy razem i kocham tego chłopaka, ale jego serce należy do ciebie. Z mojej strony nic ci nie grozi. – Było w tym wiele niedopowiedzeń, lecz nie chciały i nie musiały ich wyjaśniać. Spojrzała na zegarek. – Kiedy przypływa ta cholerna łódź? – Dokładnie o północy, za pół godziny. Zabierzesz pendrive’a. Tam jest wszystko, Nate, Magnit, opis całej sytuacji. Tylko pamiętaj, musisz, musisz porozmawiać z Benfordem albo

Forsythem. Z nikim innym, to bardzo ważne. Nawet jeśli będziesz musiała zadzwonić do nich z budki telefonicznej w Warnie, wystarczy, że powiesz tylko jedno słowo: Kielich. – Masz coś wodoszczelnego? Trzeba zapakować pendrive’a, może zamoknąć. Dominika pobiegła na górę, włożyła go do prezerwatywy z paczki huzarów w szufladzie stolika nocnego, mocno zawiązała, zbiegła na dół i rzuciła go Agnieszce. – Żartujesz! – Polka ujęła prezerwatywę dwoma palcami. – Spokojnie, to nówka sztuka, nieśmigana. Pierwszy właściciel, zerowy przebieg. – Dobra, teraz nie zamoknie. Posłuchaj, jeżeli nie przekażę tego Benfordowi, znajdziesz się w poważnym niebezpieczeństwie, prawda? Dominika kiwnęła głową. – Jeśli założymy, że cela straceń w więzieniu na Butyrkach jest niebezpiecznym miejscem, to tak, masz rację. – A więc jeśli coś ci się stanie, coś bardzo złego, i jeśli w końcu wypuszczą Nate’a, będę miała wolną rękę, tak? Dominika przeszyła ją wzrokiem. – Ależ oczywiście, jak najbardziej. Będzie cały twój. Zachowywały się jak dwie syczące na siebie kotki, które ustalają, co której wolno. Szkarłatna aureola Agnieszki była jasna i spokojna. Nie, uznała Dominika, ona mnie nie zdradzi, tak jak ja nie zdradzę jej. Polka znów spojrzała na zegarek. – Dobra, chodźmy na plażę. * Dominika zostawiła ją na chwilę i poszła na górę, żeby się przebrać. Włożyła rajstopy, buty na gumowych podeszwach – plaża była kamienista – naciągnęła obcisły czarny top i nagle znieruchomiała: na dole ktoś rozmawiał. Głos mężczyzny należał bez wątpienia do Gorelikowa. Nie rozumiała słów, lecz

ton, wytworny, uprzejmy i ładnie modulowany, był na pewno tonem głosu doktora Antona. Agnieszka też mówiła spokojnie, choć równie niewyraźnie. Boże, jak usprawiedliwić jej obecność w prywatnej daczy szefowej SWR? Stare przyjaciółki ze szkoły? Wspólne zainteresowania, na przykład konserwacja zabytków? Oszczędzały wodę i dla ochrony środowiska wzięły razem prysznic? Zacisnęła zęby i zeszła na dół, żeby stawić czoło katastrofie. – Anton? – spytała. – Co pan tu robi o tej porze? Minął się pan z prezydentem. Wyszedł kilka minut temu po kieliszku szampana. – Skinęła głową Agnieszce, jakby jej obecność była czymś zupełnie naturalnym. Gorelikow spojrzał na nią i przeniósł wzrok z powrotem na Dominikę. No dalej, pomyśl, że jesteśmy lesbijkami! – Właśnie miałem przyjemność poznać tę młodą damę – powiedział. – Okazuje się, że jest konserwatorką zabytków i przyleciała rano z Warszawy. W tej samej grupie osób co nasz Amerykanin. Szykowały się kłopoty, groziło im poważne niebezpieczeństwo. W trzewiach Dominiki tliła się iskierka furii. – Pamięta pani moją propozycję? – ciągnął Gorelikow. – Chciałem, żeby chodząc swobodnie po pałacu, ten młody jankes doprowadził nas do kreta, lecz mój pomysł został storpedowany, głównie na pani logiczny, dobrze umotywowany wniosek. – Podszedł do wyspy i nalał sobie kieliszek szampana. – Postanowiłem przeprowadzić mały eksperyment i pochodzić trochę za obecną tu młodą damą, która zdawała się znać naszego dzielnego Amerykanina. Zbieg okoliczności? Reszta Polaków została w internacie, piją darmową wódkę. Wszyscy z wyjątkiem pani Krawczyk, która wybrała się na spacer bardzo okrężną trasą. W końcu trafiła tutaj, przed północą, zaraz po wizycie prezydenta, a teraz widzę, że pijecie panie szampana z kryształowych... kielichów. Kielich, to słowo. Stali i patrzyli na siebie w milczeniu. Pistolet był w kredensie, krok dalej. Dominika uznała, że to

mało prawdopodobne, żeby Anton miał przy sobie broń. Nie, to nie w jego stylu. Wiedziała, że to koniec, chyba że natychmiast zareaguje i zneutralizuje zagrożenie. Nie miała pojęcia, jaki potwór w niej mieszka, ale nastroszywszy łuski, przysiadł właśnie u wejścia do jaskini i drapiąc pazurami ziemię, szykował się do skoku. Ciszę przerwał Gorelikow. Głos miał spokojny, twarz łagodną. – Im zdrada jest ohydniejsza, tym skuteczniejsza: to nieodrodna cecha szpiegostwa. Cieszyła się pani zaufaniem kolegów, całego Kremla i samego prezydenta. Co więcej, ja również darzyłem panią zaufaniem. Cóż za ironia. Dyrektorka SWR szpieguje dla Amerykanów, podczas gdy my robimy wszystko, aby na stanowisku dyrektora CIA umieścić Magnita. – Odstawił kieliszek i wygładził ręką włosy. – Zatem cóż nam pozostaje? Jak rozwiążemy ten... Zareagowały instynktownie, obie naraz. Twardą jak kamień pięścią Agnieszka uderzyła go w bok szyi, tuż pod uchem, porażając nerw błędny i zakłócając biegnące do mózgu sygnały kontrolujące rytm serca i ciśnienie krwi, co spowodowało, że Gorelikow zachwiał się i upadł na jedno kolano. Wtedy Dominika zaszła go od tyłu i nie mając pod ręką niczego innego, rozpięła perłowy naszyjnik, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara owinęła nim jego szyję i zacisnęła jak pętlę, sycylijską garotę, z rękami skrzyżowanymi za plecami ofiary. Ta technika – nauczyła się jej na treningach Systemy – była dużo skuteczniejsza niż duszenie z rękami szeroko rozłożonymi, ponieważ gwarantowała większą siłę, a tym samym szybszą śmierć duszonego obiektu. Gorelikow szarpnął się, upadł na podłogę i sięgnął rękami za głowę, próbując wydrapać jej oczy, ale Agnieszka rzuciła się na niego, przytrzymała go za nadgarstki i przygniotła nogi, żeby nie mógł wierzgać. Był chudy i lekki, więc bez trudu go obezwładniła. Z jego coraz bardziej ściśniętego gardła dobywało się chrapliwe „Nie! Nie! Nie!”. Dominika myślała, że naszyjnik pęknie i perły rozsypią się po

podłodze, ale zamiast na nić, musiano je nawlec na coś dużo mocniejszego, drut czy włókno, na pewno nie na tradycyjny jedwab. Trochę jej odbiło i widząc jak w tunelu, odchyliła się do tyłu, zaparła kolanem o plecy Gorelikowa i pociągnęła jeszcze mocnej. Dobrze przynajmniej, że perły były duże i nie wyślizgiwały się z rąk, a Anton nie należał do najsilniejszych. Zaczęła do niego przemawiać, szeptem, nie wiedziała, po co ani dlaczego. Mówiła, że Rosja to nie prywatny rezerwat Kremla, że rodina należy do ludzi, a nie padlinożernych szakali – brzmiało to jak wczesny manifest Lenina, lecz buzowała w niej tak wielka żądza krwi, była tak spanikowana, że przestała nad sobą panować Nie miała pojęcia, czy Gorelikow słyszy ją w dochodzącym z jego ust charkocie. Agnieszka patrzyła na nią z otwartymi ustami. Przytrzymała go mocniej za nogi, bo w agonii zaczął gwałtownie wierzgać, lecz choć zaraz potem znieruchomiał, w napięciu odczekały jeszcze pięć minut. Całkowitą pewność, że nie żyje, uzyskały dopiero wtedy, gdy na jego spodniach pojawiła się mokra plama, a na podłodze rozszerzająca się kałuża moczu. Agnieszka też była mokra, mimo to wstała bez słowa z potarganymi włosami. Ciężko dysząc, patrzyły na trupa niczym Klitajmestra i Elektra, antyczne morderczynie podziwiające swoje krwawe dzieło. Aureola Agnieszki wypłowiała i osłabła. Anton, mokry od pasa do kolan, miał otwarte oczy i siną szyję. Jego aureola zniknęła. Ciekawe. Dominika zastanawiała się, czy będzie miała kiedyś wyrzuty sumienia – Gorelikow był ostatecznie jej zaprzyjaźnionym poplecznikiem i kremlowskim mecenasem – bo w tej chwili nie miała żadnych. Ten elegancki boulevardier kazałby ją zabić bez mrugnięcia okiem. Zapięła na szyi wciąż ciepłe perły, które zaciążyły jej jak sznur kamieni. Wiedziała, że już nigdy nie spojrzy na nie tak jak przedtem, bo ilekroć je włoży, zawsze będzie widziała ducha doktora Antona. Spojrzała na Agnieszkę i spytała: – Gotowa na przejażdżkę z jego ekscelencją Kielichem?

Właśnie postanowił uciec na Zachód. * – Chcesz wsadzić mnie na łódź z osobistym doradcą Putina? – Nie dowierzała Agnieszka. – Przywiązać mnie do niego, żebyśmy przez pół godziny podskakiwali razem na falach? – Zechciej zauważyć, że z martwym doradcą Putina – odparła Dominika. – Jego zniknięcie będzie dowodem, że to on był kretem. Gigantyczny skandal dla Kremla i samego prezydenta. – Gorelikow Kielichem? Najbardziej zaufany człowiek w Rosji kretem, który zwiał na Zachód? Nigdy w to nie uwierzą. – Posle dożdika w czetwierg, pożyjemy, zobaczymy. Nie mam pojęcia, co zrobią. Ale to będzie jedyny dowód, bo ty też znikniesz, jego skrzydłowa, drugi agent CIA, który wymknął się nam, bo z maniakalną obsesją całą uwagę skupialiśmy na Nacie. Ostateczne potwierdzenie tego, że Gorelikow był kretem, nadejdzie wtedy, kiedy Benford aresztuje Magnita. – Dominika popędziła na górę, zerwała z łóżka prześcieradło, zbiegła do salonu i owinęły nim Antona. Całun pogrzebowy dobrego wujaszka pachniał wodą kolońską Putina. – Jak zniesiemy go tą stromą ścieżką? – martwiła się Agnieszka. – Chwycimy za koniec i pociągniemy. – Dominika podniosła i zebrała skraj prześcieradła. – Obłęd. – Obłęd? Nie, dowód wiary, niezłomnej determinacji. Na pewno wiesz, co to jest. Polka kiwnęła głową. – Weź jego zegarek – dodała Dominika. – To luksusowe szwajcarskie cacko warte tysiące dolarów. Bierz, jest twój, z podziękowaniem od Kremla. Potraktuj to jako zwrot kosztów własnych. Nie powinni cię wysyłać, to było szaleństwo. – Nate próbował uratować ciebie, a ja przyjechałam, żeby mu pomóc. I wszyscy przegraliśmy.

– Nie, nieprawda. Przegrali oni. Ale nadeszła pora to skończyć. Tamci śpią teraz na wzgórzu, w pałacu, a my będziemy opijały się morską wodą za Marty’ego Gable’a, pewnego siwowłosego generała i dwie młode jaskółki, które też oddały życie. – Zerknęła na zegarek. – Mamy dwadzieścia minut, a potem doktor Anton popłynie na swoją ostatnią przejażdżkę po Morzu Czarnym. Chwyć za prześcieradło i pomóż mi go podnieść.

SOS MUŚLINOWY Robimy zabajone, powoli wlewając zimną wodę do zmiksowanych żółtek, aż potroją objętość. Nie przerywając mieszania, dodajemy stopniowo masło klarowane i miksujemy na gładki i błyszczący sos. Wciąż mieszając, dodajemy sok z cytryny, sól i pieprz kajeński. Ostrożnie dodajemy dobrze ubitą śmietanę. Podajemy natychmiast po przygotowaniu.

37 Rejs po Morzu Czarnym

Dwa razy go upuściły, potknąwszy się na wąskiej, kamienistej ścieżce, a raz złapały go w ostatniej chwili i tylko dlatego nie stoczył się na głazy trzydzieści metrów niżej. Wiejący od lądu wiatr odbijał się od klifów, tworząc małe fale łamiące się między skałami sterczącymi z piaszczystego dna. Czy bezzałogową łódź można zaprogramować tak, żeby je ominęła, skręciła łagodnie w kierunku spłachetka mokrego, zbitego piasku, wylądowała, zawróciła i popłynęła z powrotem? Co jakiś czas wymieniały się noktowizorem, żeby nie przegapić niewidocznego dla ludzkiego oka stroboskopowego sygnału z łodzi, a Dominika miała na ręku zegarek z nadajnikiem. W pewnej chwili wydawało im się, że słyszą odgłosy nocnej popijawy na szczycie wzgórza za skalnym klifem. Gdy zastygły bez ruchu, nadsłuchując tupotu ciężkich buciorów, wiatr się wzmógł i drobne, małe fale zmieniły się w hałaśliwe grzywacze prawie metrowej wysokości, które waliły się na sterczące z morza skały i przetaczały przez nie w fontannach piany. Były spore, lecz możliwe do pokonania. Dominika zerkała na owiniętego w prześcieradło trupa, leżącego na piasku poza ich zasięgiem – miała nieodparte wrażenie, że Gorelikow zaraz usiądzie i do nich przemówi – zastanawiając się, czy przy tym stanie morza łódź zdoła podpłynąć do brzegu i czy uda im się przerzucić bezwładne ciało przez jej dość wysoką burtę. Punktualnie o dwudziestej czwartej dostrzegła niebieskie światełko mrugające regularnie na horyzoncie. Z upływem minut światełko pojaśniało i zobaczyły niewyraźny kształt

przysadzistego ślizgacza z burtami pomalowanymi w czarnobiałe pasy, który płynął w ich stronę, tworząc małe, białe odkosy dziobowe. Łódź to wspinała się na szczyty fal, to opadała i znikała, aby po chwili znów się wynurzyć. Kiedy dotarła do skał, wyraźnie zwolniła i, jakby siedział w niej sternik, ominęła je ostrożnie, by w końcu dobić dziobem do piaszczystego brzegu u ich stóp. Prowadzące na pokład stopnie były z tyłu, na rufie, rzecz w tym, że w rufę cały czas biły fale. Słychać było szum silników strumieniowych, które próbowały zneutralizować ich napór i utrzymać ślizgacz w stabilnej pozycji. Gdy chcąc dotrzeć na rufę, Agnieszka weszła do wody, fala zalała ją aż po szyję, a potem, kiedy już postawiła nogę na stopniu, rozpędzony grzywacz zmył ją po raz drugi. Kompletnie przemoczona zdołała wreszcie pokonać trzy stopnie i wdrapać się na pokład. Dominika podała jej torbę z zabezpieczonym prezerwatywą pendrive’em, noktowizorem, swoim zegarkiem i kosztownym szwajcarskim zegarkiem Gorelikowa. Gdy skrzydła luku otworzyły się niczym wieko trumny, Agnieszka zerknęła pod pokład, spojrzała na stojącą po pas w wodzie Dominikę i pokazała jej uniesiony kciuk. Kadłub ślizgacza cały czas atakowały fale, z głośnym łoskotem, który w każdej chwili mógł zaalarmować straże. Nadeszła najtrudniejsza chwila. Dominika posadziła Gorelikowa na piasku, dźwignęła go z głośnym stęknięciem, zarzuciła go sobie na barki jak wór mąki, weszła do wody i spróbowała podnieść go wyżej, żeby pochyliwszy się, Agnieszka mogła wciągnąć go na pokład. Wydawało się, że w tych warunkach to niewykonalne – fale nie przestawały napierać i ślizgacz się kołysał – lecz gdy Dominika wypchnęła go do góry, Agnieszka chwyciła jakimś cudem za róg prześcieradła, ze wszystkich sił pociągnęła i ciało powoli wpełzło na łódź. Dominika wróciła na plażę i czekała, patrząc, jak Polka przesuwa, przetacza i w końcu wpycha Gorelikowa do luku. Potem będzie musiała zejść pod pokład, przypiąć go do fotela, usiąść w drugim, też zapiąć pas, po czym pstryknąć kilkoma przełącznikami, które zamkną luk i naprowadzą USV na kurs powrotny do fregaty

amerykańskiej marynarki wojennej czekającej dwadzieścia mil od brzegu. Zanim zniknęła pod pokładem, spojrzała na Dominikę w świetle księżyca i pomachała jej ręką. Dominika pomyślała, że Nate jest wielkim szczęściarzem, że kocha go taka kobieta, że obie go kochają. Odpalił dziobowy silnik strumieniowy i USV, z wciąż zalewaną przez fale pawężą, zaczął się powoli cofać. Nagle ze zgrzytem uderzył w wystający z wody płaski głaz i znieruchomiał. Po kotłującej się za rufą pianie Dominika poznała, że ślizgacz szarpie się do przodu i do tyłu, żeby ominąć przeszkodę, lecz wciąż na nią wpada. Zaklęła, weszła do wody po pierś, a gdy zalał ją grzywacz, podpłynęła bliżej i ze wszystkich sił pchnęła wierzgającą rufę. Gdy kolejna fala dźwignęła pasiasty kadłub, pawęż otarła się o głaz jeszcze raz, w końcu się uwolniła i choć znów zalał ją spieniony grzywacz, pracujące na wstecznym silniki powoli wyprowadziły łódź z pułapki. Dominika opiła się morskiej wody i zwymiotowała, lecz szybko doszła do siebie i zdążyła jeszcze zobaczyć, jak ślizgacz obraca się, przysiada na rufie i przyspiesza, biorąc kurs na horyzont. Przykucnęła na chwilę na płyciźnie – morska woda powinna zadziałać jak ocet z dodatkiem sody – i z niejaką satysfakcją podarowała morzu prezydenckie DNA. Ociekając wodą (mogłaby wygrać konkurs na miss mokrego podkoszulka podczas dzisiejszej nocnej imprezy), z trudem wyszła na brzeg i jeszcze raz spojrzała na morze. Niewykrywalna przez radary łódź już zniknęła. Powodzenia, Agnieszko. Nie zawiedź mnie. Drżąc z zimna, wróciła ścieżką do daczy, zrzuciła ubranie, zebrała kieliszki i zmyła z marmurowej posadzki to, co zostawił tam Gorelikow. Potem dwadzieścia minut stała pod prysznicem, zbyt zmęczona, żeby zwracać uwagę na ducha Grace Gao, upiora, który dusił ją zza szklanej ścianki. * Nieobecność

Antona

Gorelikowa

zauważono

dopiero

w południe. Bortnikow rozkazał przeszukać dokładnie cały kompleks, wysłał na patrol samoloty zwiadowcze i szybkie łodzie z Sewastopola, żeby przeczesały wybrzeże na wypadek, gdyby prezydencki doradca spadł z klifu do morza. Co więcej, po nieoficjalnej odprawie zauważono, że brakuje również Agnieszki Krawczyk z zespołu polskich konserwatorów. Szef FSB i Dominika spotkali się w sali konferencyjnej centrum ochrony, żeby ustalić, kto i jak powiadomi prezydenta o tych niepokojących odkryciach. Na lotnisku Gelendżyk nie odnotowano, żeby któreś z nich wsiadło do samolotu, a na terenie kompleksu nie brakowało ani jednego pojazdu: Gorelikow i Krawczyk po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Bortnikow przypomniał sobie, że w swoim raporcie Magnit mówił o niewykrywalnym przez radary motoszybowcu, który miał jakoby wylądować w Dolinie Bałakławskiej, ale było niemożliwe, żeby Rosjanin i Polka opuścili niezauważenie teren kompleksu i wiejskimi drogami przeszli nocą dziesięć kilometrów do punktu ewakuacyjnego. Sfrustrowany i rozwścieczony generał rozkazał przeszukać kompleks po raz drugi, wszystkie zabudowania, łącznie z prezydenckim skrzydłem pałacu i jego prywatną sypialnią. Wieczorem do niego i Dominiki raczył dołączyć Nikołaj Patruszew. Choć wszystkim nasuwały się apokaliptyczne wnioski, miał spokojną żółtą aureolę. Już wybrał kozła ofiarnego, pomyślała Dominika. Postanowił wyjść z tego suchą nogą. – Dajcie sobie spokój z tą Polką – powiedział. – Pewnie jakiś żołnierz zaciągnął ją do lasu, zgwałcił, zabił i wrzucił do rozpadliny. Miną miesiące, zanim znajdą ciało. Bortnikow wytrzeszczył oczy. – Zwariowałeś? Skąd ten pomysł? Patruszew go zignorował. – Ale Gorelikow to zupełnie inna sprawa. Jeśli uciekł, grozi nam katastrofa. Wasze służby straciły czujność. – Chcesz zrzucić winę na mnie i Jegorową? Ty na poważnie? Jesteś sekretarzem Rady Bezpieczeństwa i nadzorujesz wszystkie sprawy związane z bezpieczeństwem państwa.

Odpowiadasz za to tak samo jak my! – Bortnikow niemal krzyczał, lecz na Patruszewie nie robiło to żadnego wrażenia. – FSB ma łapać szpiegów działających na terenie kraju – odparował. – A SWR werbować zagranicznych agentów i dzięki zdobytym od nich informacjom tych szpiegów eliminować. Uważam, że oboje zaniedbaliście swoje obowiązki i zawiedliście prezydenta. No i proszę, zaczęło się. Ta służalczość, to słynne wśród kremlowskich siłowikow przerzucanie winy, to pełne nagany wzburzenie, kiedy ktoś śmiał zrobić przykrość wielkiemu carowi. Dominika pomyślała, że ten kryzys może zbliżyć ją do Bortnikowa, przynajmniej tymczasem, do następnej katastrofy. Wzburzony szef FSB wciąż przeszywał wzrokiem Patruszewa. Jego niebieska aureola gwałtownie pulsowała. Dominika doskonale rozumiała, dlaczego Nikołaj próbuje umyć od tego ręce. Ale była teraz dyrektorką Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej. Nadeszła pora umocnić swoją pozycję wśród tych – łącznie z prezydentem – którzy w nadchodzących latach będą jej konkurentami, rywalami i sojusznikami. – Z całym szacunkiem – powiedziała – ale moim zdaniem nikt z nas nie zasługuje na to, żeby obarczać go winą, dlatego podejście Nikołaja uważam za wielce niestosowne. Jedno jest pewne: tak czy inaczej dowiemy się, czy Anton Gorelikow jest kretem CIA. Prawda szybko wyjdzie na jaw. Patruszew i Bortnikow skupili na niej uwagę. – Dowód zdobędziemy w ciągu czterech, pięciu dni – ciągnęła. – Jeśli w przyszłym tygodniu amerykańskie służby wywiadowcze zatrzymają naszych kluczowych informatorów działających na terenie USA, wniosek będzie oczywisty: Gorelikow to Kielich. Na razie to jedynie domysły, ale jeżeli do tego dojdzie, domysły zmienią się w niepodważalny dowód. – I pomyślała: to powinno ostatecznie potwierdzić winę Antona. – Tylko jak powiedzieć to prezydentowi? – spytał Bortnikow. Patruszew nie zamierzał udzielać im wskazówek. Dominika nachyliła się ku nim.

– Zważywszy, że Anton jest jego najbliższym doradcą, trzeba zrobić to bardzo, bardzo ostrożnie, inaczej prezydent pomyśli, że dajemy mu do zrozumienia, iż był nieostrożny czy zbyt ufny i nie dostrzegł oczywistych oznak wskazujących na to, że Gorelikow wkroczył na złą drogę. Dwie siedzące naprzeciwko niej sroki pokiwały zgodnie głowami. – Jeśli nie macie panowie nic przeciwko temu – kontynuowała, bawiąc się perłowym naszyjnikiem – powiadomię go osobiście. Na szczęście mamy w Moskwie tego Amerykanina. Możemy go użyć jako karty przetargowej, wymienić za naszych informatorów, a dodatkowo zażądać ekstradycji Gorelikowa. Patruszewowi wyraźnie ulżyło. – Ponieważ to pani wpadła na ten pomysł, tak, najstosowniej będzie, jeśli to pani do niego pójdzie. – Spojrzał na Bortnikowa. – Nie uważasz? – Jak najbardziej – poparł go szef FSB. – Prezydent panią lubi i darzy zaufaniem. Dominika skinęła głową. – Dobrze, a więc załatwione. Pozostaje nam jedynie czekać. Dziś wieczorem wracam do Moskwy i będę monitorowała sytuację z Jasieniewa. – Poza tym chcę zobaczyć Nate’a. * Powoli zapadał zmierzch. Audrey Rowland szła pomostem przerzuconym nad trzęsawiskiem na północnym krańcu Wyspy Theodore’a Roosevelta na Potomacu, między Rosslyn i Centrum Kennedy’ego w Waszyngtonie. Wyspa była pomnikiem narodowym Stanów Zjednoczonych i godziny jej zwiedzania kończyły się za pięćdziesiąt minut. O tej porze nie odwiedzało jej zbyt wielu spacerowiczów. Z mostu łączącego wyspę z parkingiem przy George Washington Memorial Parkway ryby łowił jakiś stary dziad, a przed kwadransem minęły ją dwie

podstarzałe kobiety o pofarbowanych na niebiesko włosach, które paplając jak papugi, szukały ptaków do fotografowania. Co za idiotki. Potem została sama. W gasnącym świetle dnia szła bezszelestnie po drewnianym pomoście, nie zważając na to, że w zielonej od wodorostów słonej wodzie chlupocze czasem coś obłego i gruzłowatego, pewnie żółwie i żaby. Poza tym na lesistej wyspie panował przyprawiający o dreszcz spokój. Pomost skręcał na wschód, w kierunku Georgetown i świateł w centrum miasta widocznych za zieloną gęstwiną. Audrey przystanęła, usiadła na samotnej ławce dla zakochanych, spojrzała na zegarek i wytężyła słuch. Leśne odgłosy, szelesty i trzaski, ginęły w szumie wieczornego ruchu na pobliskich mostach, Key i Roosevelta. Poza tym panowała cisza. Chodziła na tajne spotkania od bardzo dawna i przywykła do tego, że przed nawiązaniem kontaktu osobistego, przedtem z agentami GRU, a ostatnio z Susan, nowojorskim nielegałem, zawsze ma wilgotne dłonie i robi jej się gorąco w brzuchu. Spotkania z tą obmierzłą suką były dużo bezpieczniejsze, lecz jej nie lubiła. Susan traktowała ją z wyższością, nie szanowała ani jej rangi, ani znaczenia i Audrey postanowiła już zażądać od wujaszka Antona zmiany systemu nawiązywania i utrzymywania łączności. Była pewna, że Rosjanie się zgodzą, ponieważ za dwa dni Senat miał zatwierdzić ją na stanowisku nowej dyrektorki CIA. Przesłuchania na Kapitolu okazały się czystym żartem: członkowie komisji odczytywali przygotowane zawczasu oświadczenia i zadawali jej pytania z listy sporządzonej przez pryszczatych asystentów prosto po college’u. A ona odgrywała rolę wiceadmirała marynarki wojennej, naukowca doskonale obeznanego z technologią, systemami broni i łączności, profesjonalistki, która dbając o bezpieczeństwo narodowe, zamierza jednocześnie zmniejszyć wydatki i zapewnić rozsądny budżet dla marynarki. Tym głupim senatorom, zarówno demokratom, jak i republikanom, podobało się to, że jest outsiderką, aseksualną, apolityczną kobietą, która poprowadzi agencję we właściwym kierunku, ograniczając jej rozrzutność

finansową, niegodziwą działalność szpiegowską i temu podobne nielegalne bezeceństwa. Ścierpła jej skóra na głowie, gdy usłyszała stuk-stuk-stuk, głuchy stukot dochodzący z ciemności. Gdy z półmroku stopniowo wyłoniła się niewyraźna sylwetka nisko pochylonego mężczyzny, pomyślała, jakże paradoksalne by było, gdyby podczas spotkania z Susan w centrum Waszyngtonu napadł ją jakiś bagienny stwór. Nie, to pewnie stary brzuchaty biznesmen, który idzie zapolować na młode mięsko, albo... Odprężyła się na widok obwisłego kapelusza i flanelowej koszuli. To tylko jakiś staruch. Szedł z chodzikiem, stąd ten głuchy stukot. Gdy ją mijał, pozdrowiła go uprzejmym skinieniem głowy, ale ten nieszczęsny sukinsyn tylko burknął coś pod nosem, najwyraźniej spiesząc do wyjścia, a kiedy zniknął za zakrętem, znów zapadła cisza. Audrey musiała teraz zaczekać, aż z mroku niczym duch wychynie Susan. Poklepała się po kieszeni, żeby sprawdzić, czy na pewno jest tam pendrive i dwie płytki z najświeższymi tajnymi informacjami z Instytutu Badań Marynarki Wojennej. Przekaże je Susan, powie, że Senat ją zatwierdził, i spyta, jak moskiewska centrala zamierza utrzymywać z nią łączność, kiedy jako nowa szefowa CIA dostanie całodobową ochronę. Nie wiedziała, że stary wędkarz na moście, dwie rozgadane „papugi” z aparatami i drażliwy staruch z chodzikiem są członkami grupy inwigilacyjnej Orion Simona Benforda, zespołu emerytowanych oficerów CIA, agentów tak skutecznych w działaniu, cierpliwych i doświadczonych, że bili na głowę tych z FCI, Wydziału Kontrwywiadu Zagranicznego FBI, którzy zarabiali na chleb, szkoląc innych. Mieli za zadanie przewidzieć, dokąd uda się cel, dotrzeć tam przed nim i obserwować tajne spotkanie w taki sposób, żeby ani amerykański agent, ani jego prowadzący nie zorientowali się, a nawet nie przeczuwali, że są śledzeni. Benford powiedział kiedyś, że Orionów różni od federalnych to samo, co kota obserwującego ptaka od ścigającego samochód psa. Niewidoczni emeryci chodzili, a raczej wyprzedzali Rowland

cały dzień, próbując przewidzieć jej trasę, ogólny wektor miejskich wędrówek. Gdy pod wieczór okazało się, że punktem docelowym jest najprawdopodobniej Wyspa Theodore’a Roosevelta, czworo podstarzałych agentów – obserwatorki ptaków były już babciami – obstawiło tę strefę, zanim Audrey zdążyła wjechać na parking, po czym zameldowało, że zachowanie obiektu wskazuje na to, iż niebawem dojdzie do spotkania. Simonowi w pełni to wystarczyło, ale ponieważ Oriony nie miały prawa zatrzymywać podejrzanych, machając im przed nosem legitymacją emerycką, wysłał w teren zespół FBI. * Kilka dni wcześniej, dwadzieścia jeden mil morskich od czarnomorskiego przylądka Idokopas, doszło do innego spotkania. O pierwszej w nocy, na spokojnym morzu, niewykrywalna przez radary łódź USV bez najmniejszych przeszkód dobiła do burty USS „Portera” niszczyciela klasy Arleigh Burke z VI Floty USA. Gdy zamontowany na lądowisku dla śmigłowców, przystosowany do tego celu dźwig rufowy umieścił ją na specjalnym wózku, załoga natychmiast ukryła ją w hangarze. Marynarze, którzy otworzyli luk, z zaskoczeniem zobaczyli, że z wodoszczelną torebką w ręku na pokład wychodzi biuściasta kobieta w mokrym podkoszulku. Z jeszcze większym zdumieniem stwierdzili, że jest z nią owinięty prześcieradłem elegancki mężczyzna w garniturze, który śpi spokojnie w drugim fotelu i który po dokładniejszych oględzinach okazał się martwy. Na prośbę niskiego, wymiętego mężczyzny w dwurzędowej kurtce marynarskiej, któremu towarzyszył dużo wyższy cywil o szpakowatych włosach i młody, nerwowy mężczyzna w zaparowanych okularach, oficer dyżurny „Portera” kazał załodze opuścić hangar. Uścisnąwszy rękę Benfordowi i Westfallowi, Agnieszka wyściskała Forsytha, gorączkowo powtarzając jedno słowo:

„Kielich, Kielich, Kielich!”. Gdy w końcu kazali jej przestać – tak, dotarło, wszystko rozumiemy – dała im torebkę z pendrive’em. Potem zasiedli w pustej mesie, pijąc kawę i przeglądając jego zawartość na laptopie. Uśmiechnięty steward postawił przed nimi półmisek z podstawowym artykułem żywnościowym amerykańskich marynarzy, specjałem o nazwie „S.O.S.”, czyli grzanki z siekaną wołowiną oblane białym sosem. Agnieszka, która od dwunastu godzin nie miała nic w ustach, powąchała je nieufnie, spróbowała, po czym pochłonęła cały talerz. Jedząc, opowiedziała im o Dominice i Gorelikowie. Forsyth ścisnął ją za rękę. Westfall wybiegł, żeby wysłać kilka depesz do Langley. – I tak pomściliśmy Alexa Larsona – mruknął ponuro Benford. – Choć trochę. Aresztujemy Magnita i Gorelikow stanie się Kielichem. Zarząd KR rosyjskiej kontrrazwiedki będzie liczył straty wiele lat. – Poklepał Agnieszkę po ręku i jej pogratulował. – Diva zwiąże ich wywiad na dziesięciolecia, wewnętrzny i zewnętrzny, zwłaszcza że skonsumowała znajomość z Putinem i nie musi już walczyć o jego zaufanie. Szkoda, że Alex tego nie widzi. Agnieszka odrzuciła do tyłu białe pasemko włosów i przeszyła go morderczym spojrzeniem, które tak dobrze pamiętał Forsyth. – Jak milutko – warknęła. – Zadowala was to, że Diva rozkłada nogi, ilekroć ten knur zechce? A co z waszym agentem, który siedzi w ruskim więzieniu? Szczęśliwy traf, co? Wasza genialna pułapka zadziałała, ale jak zamierzacie wynagrodzić go za tę zdradę? Benford poczerwieniał i spiorunował ją wzrokiem. Forsyth wyciągnął ją z mesy na pokład i stanęli przy relingu rufowym, spoglądając na biały kilwater, prosty jak ołówek. Noc była chłodna, więc oboje włożyli obszerne kurtki. – Jeśli myślisz, że Simon tego nie przeżywa, to się mylisz – powiedział Forsyth. – Ale jego głównym, jego jedynym celem jest schwytanie Magnita. Żeby zdobyć jego nazwisko, zdradziłby każdego z nas, nawet siebie samego. Objął ją ramieniem; wiedział o ich trójkącie miłosnym od

Sewastopola. – Liczy na to, że Dominika ochroni Nate’a i w końcu wydostanie go z Rosji, może dzięki wymianie szpiegów. Trochę to potrwa, bo nasza marynarka wojenna i sądy nie pozwolą, żeby zdrajca tego kalibru co Rowland uniknął kary. Wciąż wściekła na bezduszną praktyczność CIA, Agnieszka strąciła z ramienia jego rękę. – A więc Nathaniel tam zgnije, tak? – Miała to gdzieś, czy Forsyth wyczuje, co ich łączy. Tom wzruszył ramionami. – Jeśli federalnym uda się namierzyć prowadzącego Magnita, szefową rosyjskich nielegałów, do wymiany szpiegów może dojść bardzo szybko. – Wiedział, że to bardzo ryzykowne stwierdzenie. Oprószenie telefonu „metką”, co miało oznakować Susan, nic nie dało i Benford ochrzanił za to Hearseya. Choć technicy FBI jeździli do Nowego Jorku wiele razu, odwiedzając redakcje lewicujących awangardowych czasopism literackich, takich jak „New Politics”, „American Prospect”, „Salon” czy „New School Quarterly”, nie wykryli ani odrobiny szpiegowskiego proszku. Owszem, ku ich podekscytowaniu biurko pewnego dziennikarza lekko zaświeciło w czarnym blasku lampy – co skłoniło ich do podejrzeń, że redakcja jest siedliskiem sympatyków komunizmu – lecz po dokładnym przeszukaniu wszystkich pomieszczeń okazało się, że „metki” nigdzie więcej nie ma. Dopiero wtedy Hearsey ustalił, że śladowe ilości narkotyków, w tym kokainy, amfetaminy i grzybków halucynogennych, mogą dać pozytywny – czyli fałszywy – odczyt. Benford doszedł do wniosku, że Susan albo kazała komuś pójść na cmentarz i wyjąć telefon ze schowka, albo, co graniczyłoby z cudem, nie dotykając aparatu, wrzuciła go do East River. A to spryciula! * Obok niej usiadła Susan, choć Audrey bardziej to wyczuła, niż

zobaczyła. Jak można się tak podkradać! Przeklęte nielegały. – Miała pani po drodze jakieś problemy? Audrey pokręciła głową i podała jej przesyłkę, pendrive’a i dwie płytki CD w zapiętej torebce. – Materiał nie wymaga żadnych wyjaśnień – powiedziała. – W ciągu dwóch dni spodziewam się oficjalnego potwierdzenia nominacji. Musimy pilnie omówić sprawę łączności. – Tak, centrala wie o pani wymaganiach – odrzekła szorstko Susan. – Więc lepiej niech się pospieszy. Za niecały tydzień dadzą mi dwudziestoczterogodzinną ochronę i... Ciemny las po obu stronach chodnika zmienił się w morze rażącego światła. Megafon – Tu FBI! – kazał im zostać na miejscu i się nie ruszać. Oślepiona Audrey usłyszała, jak Susan zrywa się z ławki, wskakuje do cuchnącego bagniska i ucieka z rozpaczliwym chlupotem. Rozległy się krzyki, potem głośny plusk, jeden, drugi i trzeci, i Audrey, która w ogóle nie zareagowała, bo wciąż oślepiało ją światło (poza tym, jako zdziwaczały naukowiec, nie potrafiła szybko przejść ze stanu spoczynku do stanu gwałtownego ruchu fizycznego), poczuła, że ktoś chwyta ją za ramiona i że na jej rękach zatrzaskują się kajdanki. Susan zostawiła na ławce pendrive’a i płytki, które agent FBI wkładał właśnie do plastikowej torebki na dowody rzeczowe. Wydawało się, że wokoło biega stu ludzi w wiatrówkach z napisem „FBI” na plecach. Nie było chwili, żeby ktoś nie trzymał jej za ramię. Trudno opisać paraliżujący szok, jaki przeżywała, kiedy prowadzono ją pomostem na parking, który z tymi migającymi czerwono-niebieskimi światłami wyglądał jak wesołe miasteczko. Szok wynikał po części z zaskoczenia samą zasadzką, jak i z tego, że około pięćdziesięciu agentów specjalnych FBI wiele godzin ukrywało się w głębokiej do kolan mulistej wodzie. Jak się dowiedzieli? Jej precyzyjny, analityczny umysł za nic nie mógł pogodzić się z myślą, że wpadła po dwunastu latach szpiegowania i nie wie dlaczego. Ci karłowaci łowcy kretów musieli być bardziej niebezpieczni, niż sądziła.

Ale rzeczywistość uderzyła ją najbardziej wtedy, gdy ze skutymi z tyłu rękami wepchnięto ją do radiowozu, w którym cuchnęło wodą po goleniu Aqua Velva, i zatrzaśnięto drzwi. Wiedziała, że jest to początek niekończących się zeznań, przesłuchań i rozpraw sądowych, które zaprowadzą ją do więzienia, jak również katastrofalny koniec jej uprzywilejowanego życia w marynarce. Nie miała wyrzutów sumienia, żałowała tylko, że z wyroku sądu polowego zedrą jej paski z rękawów. Towarzyszyła jej agentka specjalna FBI i Audrey zerknęła ukradkiem na profil jej młodej twarzy i obleczone w pończochy nogi. Kobieta zauważyła to i spiorunowała ją wzrokiem. Admirał Rowland nie widziała filmów takich jak Uwięzione żądze czy Kociaki za kratami, dlatego ze smutkiem zdała sobie sprawę, że jest to również koniec tej części jej życia. Tak, jej świat stanął na głowie i czekała ją najpierw starość, a potem śmierć w więzieniu, ale to dziwne, bo kiedy radiowóz wyjeżdżał z parkingu, pomyślała, co powiedziałby na to jej znienawidzony ojciec. Pieprzyć ojca. Ona była trzygwiazdkowym admirałem, a on nie.

MARYNARSKIE GRZANKI Z SIEKANĄ WOŁOWINĄ Do roztopionego w rondlu masła dodajemy mąkę. Mieszamy, przyprawiamy solą i pieprzem, dodajemy mleko i gotujemy na małym ogniu, aż sos zgęstnieje. Rwiemy na kawałki suszone mięso wołowe i wrzucamy do rondla. Podajemy na grzance.

38 Prezydencka piła

– Chcesz mi powiedzieć, że chociaż zasadzkę zastawiliśmy na wyspie, na pieprzonej, kurwa, wyspie, nie było absolutnie niczego, co wskazywałoby na konieczność wysłania na rzekę pontonu patrolowego? Benford szalał. Charles Mongomery, szef kontrwywiadu FBI powiedział mu właśnie, że kobieta, z którą spotkała się admirał Rowland, wskoczyła do trzęsawiska, w głębokiej po pas bagiennej wodzie prześcignęła kilku dwudziestoparoletnich agentów i dotarłszy na brzeg, uciekła ciemną rzeką czymś, co wyglądało na kajak. Ostateczne potwierdzenie tego faktu uzyskano, gdy na mulistym brzegu w pobliżu osiedla mieszkaniowego Washington Harbour w Georgetown rzeczywiście znaleziono porzucony kajak z wypożyczalni. Susan zniknęła i prawdopodobnie była już w Nowym Jorku, gdzie znów redagowała ważne artykuły w jakimś czasopiśmie literackim, wciąż współpracując z Zarządem Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, udzielając wsparcia tajnym informatorom, typując kandydatów do zwerbowania i obsługując martwe skrzynki kontaktowe od Seattle po Key West. Benford paskudnie zaklął na myśl, ilu jeszcze Magnitów grasuje bezkarnie w Stanach Zjednoczonych. Powiedział Forsythowi, że zaczekają pół roku, aby sprawdzić, czy Diva będzie mogła zajrzeć do akt Susan (prawdziwe nazwiska nielegałów, domena Zarządu S, są tak pilnie strzeżone i skompartmentalizowane, że nawet dyrektor SWR nie ma do nich bezpośredniego dostępu, a nazwiska nielicznych starszych

oficerów, uprawnionych do wglądu w ich akta, zapisuje się w specjalnym rejestrze). Teraz, gdy Dominika awansowała na szefową SWR, trzeba było podwoić, a nawet potroić środki ostrożności. Wraz Forsythem rozważał już możliwość zastosowania numeru z podwójnym agentem, aby Diva mogła przydzielić Susan kolejnego klienta. Chcieli jak najszybciej kogoś wrobić i aresztować – rosyjskiego informatora czy jakiegokolwiek innego agenta – żeby dać CIA możliwość wszczęcia targów o Nathaniela Nasha. Sprawa była pilna, bo w rosyjskich więzieniach osadzeni raczej nie kwitli. Aresztowanie Audrey Rowland było oczywiście triumfem wywiadowczym Benforda, ale nie rozgłoszono tego w prasie dla dobra Nasha, wspominając jedynie, że została zwolniona, ponieważ nadużywszy władzy, straciła zaufanie przełożonych. Nie tylko wyeliminowało to rosyjskiego kreta działającego w amerykańskiej marynarce wojennej, ale i ostatecznie zabezpieczyło Divę oraz innych agentów CIA operujących w Rosji. Ale ponieważ Centralna Agencja Wywiadowcza wciąż nie miała dyrektora – nie było kandydatów gotowych zastąpić Alexa Larsona – postanowiono, że dopóki jakiś się nie znajdzie, funkcję naczelnego będzie pełnił dotychczasowy dyrektor tymczasowy. A tak się przypadkiem złożyło, że był nim wypindrzony Frederick Farrell. * Rano powitały ich dwie dobre wiadomości: oficerowi z moskiewskiej rezydentury udało się bez problemu dostarczyć Divie lampę Hearseya (rosyjski agent wspierający zaczekał, aż Dominika odbierze płaszcz w szatni eleganckiej restauracji i po prostu dał lampę jej ochroniarzowi, żeby ten zaniósł ją do biura) i wydział kontrwywiadu CIA otrzymał już od Divy testową depeszę potwierdzającą, że sprzęt jest na miejscu i działa bez zarzutu. W drugiej wiadomości Pentagon informował ich o pogrzebie niezidentyfikowanego Rosjanina.

Płócienna torba z jego ciałem, obciążona i przykryta amerykańską flagą, zsunęła się do wód Morza Czarnego w asyście marynarskiej warty honorowej. Z ponurą satysfakcją Benford przesłał ten fragment depeszy Divie. Pierwsza transza informacji przekazanych za pośrednictwem lampy zdumiewała swoją unikalnością i stopniem poufności. Protokół z posiedzenia Rady Bezpieczeństwa, protokół z cotygodniowej narady z Bortnikowem na temat akcji kontrwywiadowczych przeciwko zachodnim ambasadom, protokół z posiedzeń prezydenckiego komitetu wykonawczego wskazujący na to, że Putina martwią narastające niepokoje wśród niezadowolonej klasy robotniczej i zbliżające się wybory, protokół z posiedzenia komisji do spraw obrony, poświęconego technologii silników rakietowych na paliwo stałe, którą Rosja dzieliła się z Iranem i Koreą Północną, najnowsze statystyki Centralnego Banku Rosji wskazujące na pogłębiającą się zapaść gospodarczą kraju i zapowiadające nieuchronną stagnację finansową, reakcja Kremla na wzmożoną współpracę Waszyngtonu z krajami południowowschodniej Azji, której celem było powstrzymanie chińskiego ekspansjonizmu na Pacyfiku i ukaranie północnych Koreańczyków za notoryczne lekceważenie międzynarodowych porozumień. No i oczywiście tradycyjny prezent od Divy: tygodniowe podsumowanie działalności operacyjnej SWR na świecie. – Stu agentów nie zebrałoby tylu informacji przez dziesięć lat – piał z zachwytu Benford. Kazał założyć cztery oddzielne komórki sprawozdawcze, aby stworzyć wrażenie, że przysyłane przez Divę materiały pochodzą z wielu źródeł. * W Moskwie sprawy miały się dużo gorzej. Kiedy w amerykańskiej prasie zaczęło pojawiać się coraz więcej artykułów na temat aresztowania Audrey Rowland pod

zarzutem szpiegostwa, Putin zwołał naradę w prywatnej sali konferencyjnej, na którą zaprosił Bortnikowa, Patruszewa i Jegorową. Dominika myślała, że gniew prezydenta skupi się na niej, ponieważ to ona zaproponowała zastosowanie luźniejszej inwigilacji celem zidentyfikowania Kielicha, co skończyło się tym, że domniemany kret (Gorelikow) zdołał uciec i zbiegł na Zachód. A teraz, po aresztowaniu Magnita, okazja do zniszczenia CIA przepadła. Ale Putin, ze wzburzoną niebieską aureolą, złajał ich wszystkich po równo. Rzadko kiedy podnosił głos, besztając za niekompetencję ludzi odpowiedzialnych za przemysł, ministrów kierujących poszczególnymi sektorami gospodarki czy tych, którzy kosztem wydajności wysysali miliardy rubli z państwowych spółek i przedsiębiorstw. Ale tego wieczoru krzyczał. Patruszewowi powiedział: Niego kak od kozła mołoka!, że jest równie przydatny jak cycki u byka. Zgorszonemu Bortnikowowi, że Mnie nasrat’, czto ty dumajesz!, sram na to, co myślisz, a Dominice, że Porot’ czusz, plecie bzdury. A oni siedzieli bez słowa przy mahoniowym stole konferencyjnym z inkrustowaną sowiecką gwiazdą, pocieszając się tym, że wszystkie te obelgi to nic w porównaniu z działaniami dyscyplinarnymi, jakie w latach trzydziestych ubiegłego wieku zastosowałby wobec nich czarny Wożd’, pan i władca Josif Wissarionowicz Dżugaszwili, czyli towarzysz Stalin. To, że Putin zbeształ ją tak jak Bortnikowa i Patruszewa, Dominika uznała za dobry znak. Wynikałoby z tego, że uważa ją za pełnoprawnego członka Wielkiej Trójki, a jeśli tak, był to ważny wskaźnik jej podwyższonego statusu i musiała zawiadomić o tym Benforda. Prezydent uznał być może, że ponieważ Gorelikow uciekł na Zachód i prawdopodobnie doradza już CIA, jej kosmopolityczne poglądy pomogą mu w odpieraniu nieustających ataków amerykańskiego wywiadu. Po obu stronach żelaznej kurtyny wciąż pamiętano, że Kim Philby, pracownik tajnych służb brytyjskich, nie tylko zdradził MI6, ale i po ucieczce do Moskwy w 1963 roku przez ćwierć wieku doradzał KGB, objaśniając funkcjonariuszom specyficzne

cechy narodowościowe Anglików, ich słabości kulturowe oraz słabości brytyjskiego wywiadu. Naprawdę dobrzy uciekinierzy sypali przez dziesięciolecia, dlatego zakładano, że Gorelikow postąpi tak samo. Putin zauważył, że generał Jegorowa przyszła na naradę w perłowym naszyjniku – Dominika zastanawiała się, czy wciąż są na nim ślady DNA doktora Antona – i trochę się rozchmurzył, a nawet lekko się do niej uśmiechnął, co nie uszło uwadze Bortnikowa i Patruszewa. Niedobrze, zwłaszcza kiedy rozejdą się plotki, że dyrektorka SWR wkłada dla prezydenta chemise cagoule. W szkole jaskółek znaczyłoby to, że łączą ich intymne stosunki – chemise cagoule to długa koszula nocna ze skromną, haftowaną dziurą do kopulacji, średniowieczny prekursor majtek bez kroku. Tak, byłoby fatalnie. * Poprzedniego wieczoru, zaraz po powrocie z przylądka Idokopas, Putin złożył jej wizytę w mieszkaniu przy Prospekcie Kutuzowskim, wjeżdżając na górę garażową windą. Chciał jakoby porozmawiać o kontrwywiadzie, ale najwyraźniej miał ochotę na coś więcej. Kipiał gniewem – tego dnia aresztowano Magnita, a cztery dni wcześniej uciekł Gorelikow – lecz humor nie poprawił mu się nawet podczas „ciesielskiego”, jak to nazwała, stosunku: prezydencka piła znów pracowała rytmicznie i spokojnie, lecz bez żadnej inspiracji, dlatego Dominika myślała o Nacie, zastanawiając się nad ryzykiem, jakie towarzyszyłoby ewentualnym odwiedzinom. Niejt przebywał w więzieniu na Butyrkach, ale w skrzydle dla więźniów politycznych, gdzie osadzonych traktowano nieco łagodniej, co jednak nie znaczyło, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo: w tym samym bloku zmarł skatowany przez strażników Siergiej Leonidowicz Magnitski, rosyjski prawnik – ujawnił nadużycia w rosyjskich organach skarbowych – któremu odmówiono pomocy lekarskiej.

Ponieważ Putin nie ulegał postkoitalnej euforii, Dominika, leżąc z nim w łóżku, powstrzymała się przed poruszeniem kwestii wymiany szpiegów. Ale wieczór jeszcze się nie skończył, bo prezydent – co dla niego nietypowe – został, żeby z nią pogawędzić, dlatego ze związanymi wstążką włosami dreptała po obszernej kuchni w krótkiej, wydekoltowanej czarnej koszulce na cieniutkich ramiączkach, z których jedno niechcący opadło. Nie włożyła jedwabnych stringów na wypadek, gdyby car przed wyjściem nabrał ochoty na seks na kuchennym blacie. (Nr 81: „Sos beszamelowy gęstnieje tylko wtedy, kiedy się go miesza”). Prezydent usiadł na nowoczesnym barowym stołku i rozejrzał się po luksusowej kamienno-drewnianej kuchni. Był zadowolony. Nagłówki gazet krzyczące o aresztowaniu admirał Audrey Rowland nie robiły na nim wielkiego wrażenia, choć strata tak ważnej informatorki była bez wątpienia bolesna. Tego rodzaju sensacyjne wiadomości wpływały pozytywnie na wizerunek Rosji, na jego wizerunek osobisty, mużestwiennogo, męskiego przywódcy, którego agenci szpiegują na całym świecie. Dzięki aferze z Audrey Rowland świat dowie się, że rosyjskie tajne służby są wszechobecnym naczelnym drapieżnikiem potrafiącym spenetrować rząd każdego wroga, wykraść jego tajemnice i narzucić mu swoją wolę. Oczywiście nie zawsze im się wiedzie, ale cieszyło go to, że wobec jego gniewu obcokrajowcy – członkowie rządów, szefowie wielkich firm czy zwykli ludzie – reagowali dokładnie tak, jak chciał. Aktiwnoje mieroprijatije, aktywne środki, minimalnym kosztem wywoływało zamęt na Zachodzie, a ilekroć chciał wysadzić z siodła jakiegoś amerykańskiego polityka, musiał tylko wysłać kompromitujący mejl za pośrednictwem WikiLeaks, witryny internetowej prowadzonej przez tego ospałego naiwniaka ukrywającego się w ambasadzie Ekwadoru w Londynie. No i znalazł sposób na Jegorową, co było smakowitą premią. Gdy sięgając po coś na półkę, stanęła na palcach, spojrzał na jej nogi, napięte mięśnie łydek baletnicy. Nie przeszkadzało mu to, że w korytarzach Kremla huczy już od plotek, że ze sobą

sypiają. Nikt nie śmiałby powiedzieć tego na głos, a układ łączący go z Jegorową potwierdzał niezaprzeczalny fakt, że SWR należy do niego, tak jak FSB i siłowiki. Do gruzińskiego szampana Dominika podała szybką śródziemnomorską przystawkę ze składników dostępnych jedynie w rządowym sklepie mieszczącym się na parterze kamienicy: marynowane karczochy z kaparami i oliwkami na opiekanej bruschetcie, contorno, danie, które pierwszy raz jadła z Nate’em w Rzymie. Od niedawna zakochani, podawali sobie jedzenie do ust, śmiejąc się i pijąc Asti. Niejt. Stwierdziła, że zawsze wraca do niego myślami. Uważaj, bo car wyczyta coś z twojej twarzy. Pochyliła się, żeby wyjąć tacę z piekarnika, i poczuła, że gapi się na jej tyłek. Dobrze, pora przejść do rzeczy. Była w tym lepsza od niego, lecz musiała uważać. Powróciła do jego oficjalnego tytułu. – Panie prezydencie, w związku z ostatnimi wydarzeniami mam pewną sugestię i chciałabym, żeby ją pan rozważył. Putin upił łyk szampana, którego mu nalała. – Proponuję przenieść Amerykanina z więzienia na Butyrkach do kryjówki, gdzie przebywałby pod stałą obserwacją i gdzie zespół śledczych mógłby go spokojnie przesłuchiwać. Prezydent zerknął na nią z ukosa. – Dlaczego mielibyśmy oszczędzić mu więziennych niewygód? – CIA nie zawahała się przeprowadzić operacji ratunkowej nad Morzem Czarnym, na przylądku. Nie chciałabym, żeby spróbowali tego samego w Moskwie. Mieliby spore szanse. Więzienni strażnicy mało zarabiają i są skorumpowani. Putin spojrzał na zarys jej ciała pod cienką koszulą, na błękitne żyłki przecinające dekolt. Wyjęte z piekarnika karczochy apetycznie skwierczały i rozkosznie pachniały. – Omówimy tę sprawę na porannej naradzie. Chcę widzieć całą waszą trójkę. O ósmej. Porozmawiamy o kwestiach bezpieczeństwa państwowego.

Nie bez powodu został i niespiesznie pił szampana, patrząc na jej pośladki, gdy chodziła po kuchni. Znał fakty nieznane innym i nazajutrz zamierzał nieprzyjemnie potrząsnąć Bortnikowem, Patruszewem i Jegorową. Sytuacja wymagała nie tylko tego, ale i – być może – czystek na niższym szczeblu. Robił je już w radzie i nadeszła pora na kolejne. A potrząsanie mogło się rozpocząć już teraz, przynajmniej dla pani generał. Chwycił ją za włosy, przyciągnął do siebie i spojrzał jej prosto w oczy. Dominika nawet nie mrugnęła, wyobrażając sobie, że zadaje mu pojedynczy cios w szczękę. Czego on chce? Żebym zrobiła mu loda? Unieruchomił jej ręce za plecami i przyciągnął ją jeszcze bliżej, tak że spotkali się wargami. A wtedy z uśmiechem wrzucił kawałek przystawki do ust. W jej trzewiach wezbrał gniew, lecz oparła się zwierzęcej pokusie, żeby odepchnąć tego nieznatnogo, wywyższającego się prostaka o pańskich manierach. Jeśli zechce, żeby mu obciągnęła, użyje zębów i splunie mu w twarz odgryzioną męskością jak przeżutym kawałkiem mięsa. Moment. To tylko pięć minut poniżenia. W końcu go dopadniesz. * Ale następnego dnia rano sytuacja diametralnie się zmieniła. Jej czułe słówka – nazywała go kroszką, kruszynką, słodziakiem i skarbem – były jedynie dalekim wspomnieniem, zapomniała nawet o swoim obtartym kroczu. Rozwścieczony Putin znów zmienił się w srogiego kalifa, grał ostro i na poważnie. – Magnit jest spalony! – krzyczał. – Nasza cenna, wieloletnia informatorka została zdekonspirowana i żadne z was nie potrafiło temu zapobiec! – Teatralnie trzasnął pięścią w stół. Patruszew siedział nieruchomo w żółtej jak olej aureoli wokół głowy. Dominika wiedziała, że zaraz zacznie się wykręcać. Spojrzał na nich i znów przeniósł wzrok na Putina. – Panie prezydencie, zdrady i ucieczki Antona Gorelikowa nie dało się przewidzieć. To on prowadził Magnita i nie dzielił

się z nikim szczegółami. Nie powiedział nawet Jegorowej. Kiedy zacznie sypać, nie będziemy w stanie bezpiecznie przeprowadzić żadnej operacji. Musimy sprawdzić, ile wiedział, i na tej podstawie gruntownie oszacować możliwe straty. A wiedział dużo. Dominice włosy stanęły dęba. Patruszew w zawoalowany sposób skrytykował Putina za to, że za bardzo ufał Gorelikowi. Prezydent powiódł wzrokiem po ich twarzach. – Moi błyskotliwi cariedworcy, moi wierni dworzanie – powiedział ironicznie. – Gorelikow nie uciekł. Został uprowadzony. W sali konferencyjnej zapadła cisza. Bortnikow, Patruszew i Dominika znieruchomieli, zastanawiając się, czy to kolejny objaw jego zamiłowania do czytania w myślach i przewidywania przyszłości. Dominika wstrzymała oddech. Skąd Putin wiedział? Czy znaczyło to, że ją podejrzewa? W końcu odezwał się szef FSB. – Uprowadzony przez kogo? Panie prezydencie, z całym szacunkiem, ale ta teoria jest cokolwiek... dziwaczna. – Uprowadzony, zamordowany, przetrzymywany jako zakładnik, nieważne – odparł gniewnie Putin. – Staliśmy się celem zmasowanej, iście diabolicznej operacji CIA, gambitu, jakiego nie widziano od szczytowego nasilenia zimnej wojny. – Oto car, który szkoli swoich podwładnych. Bortnikow odpowiadał za bezpieczeństwo wewnętrzne. To była jego sprawa, jego podwórko. Skąd prezydent o tym wiedział? – Jakiego gambitu? – spytał wzburzony z gwałtownie pulsującą aureolą. Pożyteczni durnie. Putin szyderczo prychnął. – CIA usunęła Gorelikowa, zastrzeliła go, otruła, rzuciła rekinom na pożarcie, to nieistotne, żebyśmy wyciągnęli nieuchronny wniosek. – To niemożliwe – zaprotestował Bortnikow. – Przecież dobrze pan wie, jak się planuje i przeprowadza operacje wywiadowcze. Zna pan głównego wroga. Na jakiej podstawie

uważa pan, że... Prezydent uciszył go gestem ręki. – CIA usunęła go, żebyśmy uwierzyli, że był kretem i uciekł. Magnita aresztowano zaraz potem, prawda? Przypadek? Nie sądzę. Jeszcze raz kategorycznie powtarzam: Gorelikow nie może być kretem. Kielich wciąż jest wśród nas. Nie wiedząc dlaczego, Patruszew zgodnie kiwał głową niczym pijący ptaszek-zabawka z filcową główką z kiosku w Parku Gorkiego. – Na jakiej podstawie wysnuł pan tę teorię? – zapytał grzecznie szef FSB, próbując zachować choć odrobinę godności własnej. Dominika widziała, że jest wściekły na Patruszewa, tego podchalima, który lizusostwo miał we krwi. – Na podstawie jednego faktu – odparł Putin. – Gorelikow obmyślił, zaplanował i przeprowadził operację „Kataklizm”, której celem było wyeliminowanie Alexa Larsona. Znów zapadła cisza. Bortnikow, Patruszew i Dominika byli wstrząśnięci. Wiedzieli dosłownie o wszystkim, co działo się w kraju, ale to? Żadne z nich o tym nie słyszało. Boże, zabili Larsona? – pomyślała z niedowierzaniem Dominika. Kreml odpowiedzialny za jakoby przypadkową śmierć dyrektora CIA: to największa sensacja wywiadowcza dekady! – Gorelikow zaplanował operację, której celem było... wyeliminowanie Larsona? – powtórzyła szeptem. – Amerykanie wiedzą? To będzie biedstwije, katastrofa. – Kiedy im powiem, dodała w duchu. Ale Putin miał to gdzieś. Widząc, jak nieswojo się poczuli, uśmiechnął się szyderczo i jego niebieską aureolę rozświetlił wewnętrzny blask. Czyż nie był carem? Czyż nie rządził Nową Rosją? – Żaden prowadzony przez CIA agent czy kret nie podjąłby się próby zamachu na swojego własnego dyrektora, nie ostrzegając przedtem kwatery głównej w Langley, która by to uniemożliwiła. Tak, służby innych krajów byłyby gotowe poświęcić swoich ludzi, ale nie Amerykanie. Może Chińczycy. Na pewno północni Koreańczycy, no i Stalin, który zrobiłby to

bez mrugnięcia okiem. Ale nie jankesi. – A więc Kielich wciąż działa? – spytał Patruszew, szybko zapominając o potworności „Kataklizmu” i zabójstwie jednego z najwyższych amerykańskich urzędników państwowych. – Chciał się przypodobać prezydentowi, chciał się z nim zgodzić. Putin kiwnął głową. – To bardzo sprytne pociągnięcie. Wszyscy zakładamy, że Kielichem jest Gorelikow, dlatego prawdziwemu Kielichowi nic nie grozi. Znamy zasady wielkiej gry. My też przeprowadzaliśmy takie operacje. Śmierć Larsona dowodzi, że Gorelikow nie może być amerykańskim kretem. Sukces operacji „Kataklizm” całkowicie go uniewinnia. – A Kielich? – rzucił Patruszew. Putin zmienił się z szyderczego narratora we flegmatycznego prokuratora. – Zadajcie to pytanie sami sobie – odparł. – Co pan chce przez to powiedzieć? – spytał Bortnikow, wciąż nieruchomy jak skała. Że podejrzewa jedno z nas, odpowiedziała mu w duchu Dominika. Cud, że nie położył na stole trzech nabitych ślepakami pistoletów, żeby sprawdzić, kto w kogo wyceluje. Dobra, co zrobiłby teraz bratok? Co by ci powiedział? Jeśli nie zachowasz spokoju i nie okażesz gniewu tak jak oni, będziesz podejrzaną numer jeden. I niczym lunatyczka zmierzająca na skraj przepaści usłyszała swój własny głos: – Kluczem jest ten Amerykanin, Nathaniel Nash. Musi znać najważniejsze szczegóły, a nawet nazwisko Kielicha. Czas na intensywne przesłuchanie. – Boże, ty kretynko, lepiej módl się, żebyś nie podpisała na niego wyroku śmierci. Zadowolony Putin skinął głową. – Właśnie. – Wycelował w nią palcem. – Koniec z gadaniem o kryjówkach i wymianie szpiegów. Odpowiada za to pani, ale macie tam być wszyscy. W sali przesłuchań. Macie wyciągnąć z niego to nazwisko, nie obchodzi mnie jak. Nazwisko! Lekarze już czekają. A teraz jedźcie. Bortnikow, Patruszew i Dominika wiedzieli, że aby

udowodnić swoją niewinność, muszą być okrutniejsi od samego Heroda. Deklaracje nie miały dla Putina żadnego znaczenia. Prezydent szukał po prostu kozła ofiarnego. * Tego miesiąca Lucius Westfall oficjalnie dołączył do Dyrektoriatu Operacyjnego i miał wkrótce rozpocząć szkolenia na Farmie, tak jak kiedyś wszyscy oni, Nate, Gable i Forsyth. Po szkoleniu zaczynał kurs rosyjskiego, aby przygotować się do swojej pierwszej tury w Moskwie. Benford i Forsyth przyglądali mu się dobrotliwie, dostrzegając w tym ironię losu. Podczas gorączkowych poszukiwań nowych kandydatów na stanowisko dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej, które wzburzyły polityczne wody Waszyngtonu, dyrektor Farrell wezwał do siebie Benforda. – Rob Farbissen, były szef sztabu senator Feigenbaum, twierdzi, że podczas wstępnych briefingów pan i pańscy ludzie celowo zatajaliście przed kandydatami informacje na temat współpracujących z CIA agentów. Jego zarzuty potwierdza Eric Duchin, szef Biura Spraw Kongresu. Powiedziałem panu jasno i wyraźnie: macie instruować ich bez żadnych ograniczeń i uników, przekazywać im wszystkie informacje. – Z tymi słowami wyrównał podkładkę do pisania na nieskazitelnie czystym biurku. – Prowadziliśmy śledztwo – odrzekł Benford z bezgranicznym znużeniem. – Byłem przekonany, że jeden z trojga kandydatów pracuje dla Moskwy. Okazało się, że miałem rację. Jeszcze czterdzieści osiem godzin i na pana fotelu zasiadłby rosyjski kret. Dlatego Kreml kazał zabić Alexa Larsona. – Znowu ten Larson! – prychnął szyderczo Farrell. – Niech się pan od niego odczepi, to tylko absurdalne spekulacje. Zaniedbał pan swoje obowiązki, to jawna niesubordynacja. Odkąd zaczął pan tu pracować, zachowuje się pan jak drażliwy, wybuchowy

awanturnik. Dlaczego? Jak pan myśli? Benford wzruszył ramionami. – Nie wiem – odparł. – Może dlatego, że w przeciwieństwie do pana nigdy nie lizałem nikomu dupy. Farrell zaczerwienił się, wstał i grzmotnął pięścią w biurko. – Dość tego! – wrzasnął. – Zwalniam pana ze skutkiem natychmiastowym! Niech pan wraca do tej swojej nory, zabierze swoje rzeczy i ochrona odprowadzi pana do drzwi. Niech pan odda im odznakę, i krzyżyk na drogę. Benford wyszedł bez słowa, lecz zanim dwóch funkcjonariuszy z wewnętrznej służby bezpieczeństwa doprowadziło go do obrotowej bramki w północnym skrzydle gmachu, musiał przejść przez szpaler dwustu pracowników, którzy zgromadzili się w atrium, żeby zgotować mu owację. Spojrzał na nich nachmurzony, pomachał ręką – tylko raz – zdjął odznakę z rozdartej kieszeni, podał ją ochroniarzowi i wyszedł automatycznymi drzwiami, które zamknęły się za nim z sykiem. Od tej pory mógł wejść do kwatery głównej CIA równie łatwo jak Władimir Władimirowicz Putin.

PRZYSTAWKA Z KARCZOCHÓW DOMINIKI Do dużej miski wrzucamy serca marynowanych karczochów, wydrylowane oliwki kalamata, kapary, pokrojone w ćwiartki pomidory i zgnieciony czosnek. Dodajemy białe wino, oliwę z oliwek, przyprawiamy solą i pieprzem. Delikatnie mieszamy. Wykładamy na blachę i pieczemy, aż pomidory zmiękną. Spryskujemy oliwą z oliwek, posypujemy solą i ozdabiamy listkami bazylii. Podajemy na opiekanej bruschetcie.

39 Sala przesłuchań numer 3

Więzienie śledcze na Butyrkach. Dwóch strażników sprowadziło go na dół, uważając na jego lewą rękę w krótkim gipsie oraz mały palec w łubkach. I dzięki Bogu, bo bolał go cały lewy bok. Z zaskoczeniem stwierdził, że nie idą do sali przesłuchań na parterze, tej ze stołem, metalowymi krzesłami, zdjęciami Marksa i Lenina na ścianie oraz obowiązkowym wazonem z różami, w którym ukryto mikrofony. Zamiast na parter, zeszli do wilgotnego lochu trzy piętra pod ziemią, pozbawionego okien korytarza z obłażącymi z farby bladozielonymi ścianami i szeregiem wyszczerbionych stalowych drzwi – Bóg wie, co się za nimi działo. Pomyślał, że jest pierwszym w historii agentem CIA, którego tędy prowadzono. W zupełnej ciszy strażnicy zatrzymali się przed drzwiami opatrzonymi napisem OPROS 3, sala przesłuchań numer trzy. Była niczego sobie. Wyglądała jak pachnąca środkami odkażającymi duża sala operacyjna z białymi kafelkami na podłodze i na ścianach, mniej więcej do wysokości piersi. Tonęła w oślepiającym białym świetle. Pod ścianą naprzeciwko wejścia stało kilka stołów na kółkach, a w kącie parę wysokich, masywnych reflektorów z nierdzewnej stali, też na kółkach. Pod przeciwległą ścianą zobaczył dziwne, samotne krzesło, chyba aluminiowe, z wysokim oparciem, zagłówkiem i długimi, płaskimi podłokietnikami; pokrywała je biała farba, wyblakła i złuszczona, zwłaszcza na przednich nogach, podłokietnikach i oparciu. Wyglądało jak osiemnastowieczne wysokie krzesełko

dla dziecka, porzucone w piwnicy i zapomniane. Wchodząc, zobaczył też prowizoryczną galerię dla publiczności, złożoną z pięciu drewnianych krzeseł. Przesłuchaniom nikt się zwykle nie przyglądał, ale być może zrobili wyjątek dla kursantów pragnących poznać wyrafinowane subtelności sztuki zadawania tortur. Zamiast za lustrem weneckim, posadzić obserwatorów w sali przesłuchań, żeby wszystko słyszeli, widzieli i czuli – typowe dla Rosjan bestialstwo. Strażnicy pchnęli go na krzesło i stanęli z tyłu z rękami spoczywającymi lekko na jego ramionach; w kaburach u pasków mieli pistolety automatyczne OT-27 Berdysz kalibru dziewięć milimetrów. Nate pochylił się, żeby zerknąć zza nich na pozostałą część sali, ale ostrym szarpnięciem posadzili go prosto. Były tam szafki z drzwiczkami z matowym szkłem, z fiolkami i równo poukładanymi narzędziami chirurgicznymi na sterylnych podkładkach. Na środku stał stół z nierdzewnej stali, najpewniej do przeprowadzania sekcji zwłok, bo był zaopatrzony w rynienki prowadzące do kanalików odpływowych na podłodze. Nie, zdecydowanie nie podobała mu się ta pofałdowana posadzka, opadająca lekko w stronę kilkunastu otworów ściekowych rozsianych po sali. I stojący obok szafki duży akumulator na wózku, taki do ciężarówki, z uchwytami ledwo widocznymi w plątaninie kablami. Zupełnie nie pasował do tego błyszczącego od stali nierdzewnej szpitalnego pomieszczenia. Powinien stać w brudnym garażu, złodziejskiej „dziupli”, ale na pewno nie tutaj. Trochę podupadł na duchu, wyobrażając sobie, po co ściągnęli ten sprzęt. Pieprzyć akumulator, nie zwracaj na niego uwagi. Mimo złamanej ręki i palca był w całkiem niezłej formie. Domyślił się, że Benford zastosował pułapkę, sprzedając kandydatom na stanowisko dyrektora CIA trzy różne wersje tej samej historii. Liczył na to, że przy odrobinie szczęścia Dominika zdążyła już skontaktować się z Langley i zapobiec katastrofie. Pogodził się z tym, że chcąc namierzyć kreta, Simon zastosował radykalną taktykę na całego, robiąc z niego „jaszczurczy ogon”, narzędzie, które można poświęcić dla dobra

wyższej sprawy. Nie widział Domi od przesłuchania w leśnym domku na terenie kompleksu pałacowego Putina i bał się, że kret w jakiś sposób ją zdekonspirował. Martwił się też o Agnieszkę i miał nadzieję, że udało jej się uciec cało z Rosji. Nie. Jeżeli wszyscy byli spaleni, rozumował, było mało prawdopodobne, żeby chcieli przepuścić go przez wyżymaczkę. Miał kogo chronić. Jeśli tylko dobrze się skupi, na podstawie pytań, jakie będą zadawali mu śledczy, może uda mu się ustalić, czy upolowali już kreta i czy Dominika jest bezpieczna. Nie patrząc na akumulator, spróbował przygotować się psychicznie i fizycznie do serii czekających go przesłuchań. Pewnie znów zechcą nafaszerować go prochami, ale teraz już wiedział, że jeśli będzie miał trochę szczęścia i weźmie się w garść, potrafi dać im odpór. Wiedział też, że jeżeli Dominika ma jakikolwiek wpływ na organizację i przebieg przesłuchań, zrobi wszystko, żeby były jak najlżejsze i najrzadsze, tak aby Langley zdążyło dogadać się z Kremlem w sprawie wymiany szpiegów. Nie mogła jednak przesadzić, bo zaczęliby ją podejrzewać. To było najważniejsze. Bez względu na to, co Rosjanie zamierzali, nie miał żadnych wątpliwości, że z tego wyjdzie. Tak, siedział na Butyrkach, w putinowskiej Moskwie, ale czasy się zmieniły i zgodnie z niepisanym surowym protokołem agentom wrogiego wywiadu nie wolno było zrobić krzywdy. Putin kazał zlikwidować setki rosyjskich dysydentów, lecz ani jednego oficera konkurencyjnej służby wywiadowczej. Zdawał sobie sprawę, że czeka go długa odsiadka, zanim eleganckie urzędasy z Departamentu Stanu ruszą tyłek i rozpoczną rozmowy zmierzające do jego uwolnienia. Niewykluczone, że posiedzi za kratami rok, pięć albo nawet dziesięć lat, lecz CIA nigdy o nim nie zapomni i nie zaprzestanie starań. Po powrocie do Langley czekały go pewnie medale, awans i nowe zadania, w których będzie mógł wybierać i przebierać, lecz tak naprawdę jego kariera dobiegnie końca, bo ci z góry uznają, że jest za bardzo spalony i wypalony wewnętrznie. Ale do tej pory Dominika odejdzie już pewnie

z SWR, zniknie i zamieszka z nim w jakimś idyllicznym zakątku. Do nowego, wspólnego życia prowadziła cholernie długa i okrężna droga, ale warto będzie zaczekać. Tymczasem zamierzał sprzedać śledczym jak najwięcej bzdur. Już wiedział, że Rosjanie zdążyli go prawdopodobnie zidentyfikować jako Nathaniela Nasha, ostatniego prowadzącego generała Korcznoja, jednego z najlepszych agentów CIA w Moskwie od czternastu lat. Wiedzieli też, że mówi płynnie po rosyjsku, co musiało jeszcze bardziej ich wkurzyć. Wszystkie nadzieje na cywilizowane przesłuchanie w podziemiach więzienia na Butyrkach pierzchły, gdy do sali numer trzy wszedł sierżant Josip Błochin. W mundurze polowym i wypolerowanych na błysk butach wojskowych, był przepasany zielonym nylonowym pasem z metalową klamrą opatrzoną insygniami Specnazu, spadochronem i sztyletem. Mundur był idealnie wyprasowany, lecz pozbawiony wszelkich naszywek zdradzających rangę. Szpiczasta głowa, przylizane rzadkie włosy, zryte bliznami czoło świecące matowo w jaskrawym świetle, zwisające po bokach grube jak golonka małpie ręce – podszedł do niego i pochylił się tak nisko, że ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Co dziwne, zalatywał naftą, zapachem ostrym i świeżym, całkiem przyjemnym. – Wot i sud’ba – wychrypiał skrzekliwie. – Jak to jest po angielsku? – Przeznaczenie – przetłumaczył Nate. – Byłeś w Turcji od czasów naszej ostatniej pogawędki? – Nie, nie tylko „przeznaczenie” – poprawił go Błochin. – Sud’ba znaczy też „fatum”, „zguba”. Nate spojrzał mu prosto w oczy. – Twoja czy moja? A może majora Szłykowa? Błochin dał znak. Stojący z tyłu strażnicy podnieśli Nate’a, posadzili na poobijanym antycznym krześle i przenieśli na środek sali, pod dużą lampę chirurgiczną. Przezroczystymi plastikowymi trytkami, które Błochin mocno zacisnął, przywiązali mu ręce do płaskich podłokietników i nogi do

przednich nóg krzesła. Potem zdjęli mu buty, przełożyli przez pierś przepocony skórzany pas i zapięli go za oparciem. Zacisnęli dość mocno, ale Nate wciąż mógł oddychać. Przemknęło mu przez głowę, że może być gorzej, niż myślał: trytki i pas znaczyły, że zamierzają zastosować ekstremalne techniki śledcze i unieruchomili go, żeby nie spadł z krzesła. Cholera go wie, może będzie pierwszym agentem CIA, którego torturowano na Butyrkach. Kiedy wróci do domu, dadzą mu pewnie Trailblazer Award, nagrodę za przetarcie szlaków i pionierskie osiągnięcia. Gdy poruszał rękami i nogami, żeby sprawdzić, jak mocno go przywiązali, krzesło się zachwiało i pojechało przed siebie po nierównej podłodze. W tym samym momencie otworzyły się drzwi i do sali weszło czworo ludzi, trzech mężczyzn i kobieta, pewnie grubych ryb, sądząc po reakcji strażników, którzy natychmiast stanęli na baczność. Wykręcił szyję, żeby zobaczyć, kto to. Kobietą była Dominika w ciemnym kostiumie i ciemnych pończochach. Z jej szyi zwisał identyfikator mówiący, że jest osobą odwiedzającą. Kołysał się, gdy szła, leciutko utykając i postukując obcasami. Widzieć ją w tym miejscu było jak sen. Jak zwykle miała wysoko upięte włosy, a gdy na ułamek sekundy spotkali się wzrokiem, w ostry fetor karbolu wmieszał się zapach perfum Calèche. Byłoby cudownie, gdyby mogła podejść do krzesła, pocałować go w usta, kazać strażnikom przeciąć trytki i rozpiąć pas, wziąć go za rękę i wyprowadzić z tej piwnicy, a potem z więzienia. Po drodze pewnie by go delikatnie ochrzaniła, mówiąc: „Duszka, nawet tutaj nie dajesz sobie rady beze mnie?”. Z tyłu zaszurały krzesła i Błochin zawiózł go z powrotem na środek sali. Nie widział siedzącej za nim publiczności, ale kiedy otworzyły się drzwi, od razu rozpoznał Bortnikowa i Patruszewa, dyrektorów FSB, obecnego i byłego. Jako szefowa SWR, Dominika dopełniała tripletu. Przyszli tu jako obserwatorzy? Niesłychana rzecz. Może Kreml zaczynał panikować albo Benford zwinął Magnita i byli gotowi zrobić wszystko, żeby zidentyfikować amerykańskiego kreta. Musiał być bardzo ostrożny, bo kret, a raczej obdarzona

pięknymi nogami krecica, siedział kilka kroków za nim. Tak, musiał chronić ją wszelkim kosztem. Nie wiedział, że sprawa jest dużo poważniejsza. Po tym, jak Putin ich zbeształ i poinformował, że Gorelikow na pewno nie jest amerykańskim kretem, odprowadzono ich do służbowych limuzyn i pojechali oddzielnie do więzienia na Butyrkach, gdzie kazano im obserwować przesłuchanie amerykańskiego agenta. Oddzielnie, bo instynktownie bali się skażenia, bali się do siebie odezwać. Dominika miała wrażenie, że jej głowę wypełniała mgła. Nie pamiętała, jak jechali przez miasto, nie pamiętała, jak dyrektor więzienia podał im herbatę w sali konferencyjnej, nie pamiętała stukotu butów rozbrzmiewającego echem w niekończących się korytarzach i na brudnych klatkach schodowych. Mgła ustąpiła dopiero wtedy, gdy weszli do wyłożonej białymi kafelkami sali przesłuchań i zobaczyła siedzącego na krześle Nate’a, jego rozświetloną fioletową aureolę. Ścisnęło ją w brzuchu na widok Błochina i jego czarnych skrzydeł. Josip Błochin – kolejny smaczek Putina. Ten bydlak nienawidził Nate’a za to, co przydarzyło się Szłykowowi, a przede wszystkim za zniewagę, jakiej doznał w tureckim areszcie, kiedy Nate próbował go zwerbować, dlatego nie ulegało wątpliwości, że włoży w przesłuchanie wszystkie siły. Aureole jej kolegów wypłowiały ze strachu. Putin wystawił ich na próbę rodem z wielkiej czystki w latach trzydziestych: wszyscy byli podejrzani i wszyscy byli oskarżeni. Jedno z nich nie przeżyje, pozostali zostaną zrehabilitowani. Błochin włożył długi skórzany fartuch i mocno go zawiązał. Naciągnął czarne gumowe rękawice, poszedł po akumulator i rozwinął kable. Na ściance akumulatora widniała czerwona gwiazda. „Krokodylki”, końcówki kabli, były owinięte czerwonym filcem i sierżant zanurzył je w wiadrze z wodą. Potem je zetknął, ale nie, nie było ani iskier, ani łuku elektrycznego, żadnych hollywoodzkich efektów: od przepływającego prądu filc zaczął po prostu dymić. Błochin znów zanurzył końcówki w wiadrze i po sali rozszedł się kwaśny, metaliczny zapach przypalonej grzanki. Nate usłyszał

nerwowe skrzypienie krzesła i wytężył całą siłę woli: spokojnie, Domi, nie waż się nawet drgnąć. Wytrzymaj, skarbie. Błochin oparł się swobodnie o podłokietnik. – Ty, Amerikaniec, chcę od ciebie tylko jednego – zaczął cicho. – Nazwiska waszego tajnego agenta. – To tajemnica, zasrany fiucie, stąd słowo „tajny” – odparł z uśmiechem Nate. Błochin poczerwieniał, zwęziły mu się oczy. Dotknął „krokodylkiem” jego lewej stopy i ciało Nate’a wygięło się w łuk, a noga bezwiednie się wyprostowała. Ból był nie do zniesienia, jak od uderzenia młotem, które wywołuje jednocześnie pulsujący skurcz wszystkich mięśni dolnej kończyny. Cholera, to może trwać całymi dniami! Błochin cofnął ręce, ból ustąpił i Nate’a zalała fala cudownej ulgi. Do obłędu mogło doprowadzić jednak już samo oczekiwanie na następny wstrząs i po to właśnie je stosowano: żeby ofiara bała się tego, co zaraz nastąpi. Błochin znów zanurzył „krokodylki” w wodzie. – Nazwisko waszego kreta – powiedział. – Mamy cały dzień i całą noc, aż akumulator padnie albo postradasz zmysły, cokolwiek nastąpi pierwsze. Nate’owi przypomniało się, że Błochin całkiem dobrze zna angielski. Potrząsnął głową, żeby otrzeźwieć. – Idi w pizdu. Podłub sobie palcem w dupie, gorylu! Błochin wyszczerzył zęby i przytknął „krokodylki” do wewnętrznej strony jego ud, parę centymetrów od moszny. Nate zgiął się wpół, boleśnie napierając piersią na skórzany pas, a ponieważ prąd poraził włókna mięśni szkieletowych, powodując ich jednoczesny skurcz, dolna połowa jego ciała zaczęła spazmatycznie drgać. Fala wszechogarniającego bólu zalała penis, który momentalnie zesztywniał, doprowadziła też do utraty kontroli nad pęcherzem i Błochin cofnął się, żeby nie wdepnąć w kałużę moczu rozlewająca się pod krzesłem. Nate podniósł głowę, usiadł prosto i spojrzał na niego spod mokrych włosów, które opadły mu na oczy. – Nazwisko – powtórzył sierżant.

Nate pokręcił głową. Czuł, że dłużej tego nie zniesie. I bał się, że Dominika zrobi coś, żeby go ratować. Pozostawało mu tylko jedno: wkurzyć tego skurwysyna, żeby albo go zabił, albo okaleczył na tyle mocno, że będą musieli przerwać przesłuchanie – przynajmniej na jakiś czas – co uchroniłoby Domi przed zgubną w skutkach reakcją. Honor. Tak, trzeba postawić na jego honor. Spróbuj, byle szybko. Uratuj ją! Paliło go w kroczu, wciąż drgały mu uda. Miał wrażenie, że podczas ostatniego spazmu naciągnął mięsień na plecach. – Dlatego chcieliśmy zwerbować cię w Stambule, kutasie – wychrypiał po rosyjsku, żeby zniewaga nabrała pikanterii. – Nie masz honoru, a już na pewno nie jesteś warty tego, żeby służyć w Specnazie. Zwykła baba z ciebie. – Jeśli z tego wyjdę, Domi nie da mi żyć, pomyślał. Błochin wytrzeszczył oczy, rzucił kable, kopnął w akumulator, przewracając wiadro, podszedł do szafki i wziął z półki metrowej długości prążkowany stalowy pręt. Ani razu przy tym nie mrugnął, jakby w ogóle nie miał powiek. Posiniało mu czoło. Dziękujemy ci za to, co będziemy zaraz spożywać, pomyślał Nate, patrząc mu w twarz. Błochin uderzył go prętem w lewą goleń, co doprowadziło do wieloodłamowego złamania kości piszczelowej i rozerwania błony międzykostnej, scalającej piszczel z kością strzałkową, skutkiem czego część nogi poniżej kolana przybrała konsystencję makaronu al dente. Nate zawył z bólu, lecz był to gardłowy ryk buntu, a nie płaczliwe zawodzenie przerażonego więźnia. Wyjąc, patrzył na Błochina tak, jakby chciał mu wyrwać gardło i zęby, ale sierżant był niewzruszony: trzymał pręt obiema rękami, z taką czułością, jak Benny Goodman klarnet. Ocenił wzrokiem stan jego nogi, już spuchniętej, sinej i nienaturalnie wykrzywionej. Nate wbił paznokcie w miękkie aluminiowe podłokietniki tak mocno, że opuszkami palców wyczuł głębokie rysy na metalu – nie on pierwszy to robił, nie on pierwszy tu siedział. Błochin miał bez wątpienia talent do

katowania ludzi, ale prowadzenie wyrafinowanego przesłuchania nie należało do jego mocnych stron. – Jak się nazywa rosyjski zdrajca, który dla was pracuje? – powtórzył. Nate z trudem dźwignął ciężką głowę i z nosa spadła mu kropla potu. Promieniujący z nogi ból ogarniał już podbrzusze. – Idioto, najpierw zadaje się pytanie, a dopiero potem bije – odparł chrapliwym szeptem. – Żopa! Błochin uderzył go w lewą rękę tak szybko, że Nate nie zdążył napiąć mięśni, tym razem łamiąc mu ponownie mały palec, miażdżąc trzy z pięciu stawów międzypaliczkowych i obracając w proch wszystkie kostki nadgarstka. Ręka momentalnie spuchła, knykcie zmieniły się w dołki. Na cios zareagowały nerwy wspomagające i ból, ostry, przeszywający, elektryczny, rozlał się aż po pachę i pierś, lecz rycząc jak zwierzę, Nate głęboko oddychał, co trochę łagodziło cierpienie. Trytka na lewym nadgarstku wgryzła się w ciało tak mocno, że zsiniała mu dłoń. Groźnie warknął, gdy Błochin pochylił się i jakby obiecując, że to jeszcze nie koniec, czubkiem pręta musnął zdrową prawą rękę. – Jak się nazywa wasz moskiewski agent? – To ktoś z samej góry – wystękał Nate. – Ale nie pamiętam nazwiska, więc się odpierdol. – Mimo bólu usłyszał, że troje siedzących za nim oficerów poruszyło się niespokojnie na krzesłach. To jest to: Putin podejrzewał dosłownie wszystkich, nawet swoich najbliższych doradców, i traktował ich jak Stalin, który regularnie poniżał swoich adiutantów. Dlatego tu są, mają patrzeć i dla jego rozrywki pocić się ze strachu. Ale gdzie był ten dostojny Gorelikow? Jego car nie podejrzewał? – Zaczekaj – wycharczał, gdy Błochin zacisnął palce na pręcie. – Jedno pamiętam. Po wyjściu marynarzy spiskowcy spotykają się w domu Błochiny, tej starej bladzi, twojej matki. Znów szuranie nogami i skrzypienie krzeseł. Oj, Amerykanin zapłaci za swój niewyparzony język. Sierżant stanął za nim i spojrzał szyderczo na obserwatorów.

Bortnikow wiercił się na krześle, nie wiadomo, czy ze zdenerwowania, czy dlatego, że źle znosił widok tortur. Patruszew był blady jak ściana: doktor nauk inżynieryjnych i swego czasu praktykujący inżynier wyraźnie nie trawił takich widoków. Jegorowa miała na twarzy maskę całkowitej obojętności, a jej skrzyżowane nogi spoczywały w zupełnym bezruchu. Robiła wrażenie znudzonej. Jako jedyna z nich była doświadczoną zabójczynią i od Nowego Jorku Błochin chciał ją obezwładnić, związać jej ręce i nogi i połamać kości. No i jeszcze zobaczyć, czy się porzyga, patrząc na skatowanego Amerykanina. Nie mógł otwarcie się jej przeciwstawić, zwłaszcza gdyby plotki o jej romansie z prezydentem okazały się prawdziwe. O tak, wiedział bardzo dużo. Poza dwoma strażnikami, pod ścianą stał młody kremlowski adiutant o kocich oczach, który uważnie obserwował członków Rady Bezpieczeństwa oczami Putina. A w trzech półkulach z przydymionego szkła na suficie były na pewno kamery. Sierżant znów powiódł wzrokiem po twarzach publiczności i płaskim łukiem uderzył Nate’a w prawy łokieć, zrywając trytkę, rozłupując wyrostek łokciowy, który pękł niczym pieczony kasztan na płycie, oraz staw maziówkowy między kością promieniową i więzadłem pierścieniowatym kości łokciowej. Poważnie uszkodzona ręka zwisła bezwładnie z podłokietnika. Nate nie mógłby jej podnieść, nawet gdyby stanęła w ogniu. Zawył z bólu, lecz zagryzł zęby i drżąc na całym ciele, skrzekliwie się roześmiał. Rozwścieczony Błochin wziął płaski zamach i uderzył go prętem w ramię wystające nad oparcie krzesła, roztrzaskując wyrostek barkowy łopatki i wyrostek kruczy obojczyka. Z upiornym jękiem Nate zemdlał z bólu i wstrząsu. Pochylił się bezwładnie i gdyby nie skórzany pas, spadłby z krzesła. Dominika i Patruszew wstali. Patruszew przeciął salę, wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Słaby żołądek? Czy panika i wyrzuty sumienia? Dominika obeszła krzesło, stanęła naprzeciwko Nate’a, wsunęła palec pod jego podbródek i podniosła bezwładną głowę. Wciąż miała obojętną minę –

obserwował ją Błochin – lecz jej serce zaczęło walić jak młotem, gdy ujrzała jego spoconą twarz, popękane usta i zamknięte oczy, powieki, które kiedyś całowała, żeby go obudzić. Żadnych emocji, nie okazuj żadnych emocji, Boże, przecież nie mogę siedzieć z założonymi rękami i patrzeć, jak ten zwyrodnialec ze Specnazu robi z niego miazgę, nie mogę, przyznam się, odeślą go do Stanów i Forsyth postawi go na nogi, nieważne, co ze mną będzie, ale nie, to pułapka, tak by powiedział Nate, Benford też, a Gable ryknąłby wściekle z Valhalli: trzymaj się, bądź jak monolit, wszyscy jesteśmy szpiegami, kretami i tajniakami, musisz przetrwać za wszelką cenę, nic innego się nie liczy, przetrwać i wypalić to putinowskie wężowisko żywym ogniem, nawet jeśli będziesz musiała patrzeć, jak Nate umiera. Wybacz mi, duszka, ja tiebia jublu wsiem sierdcem. Cofnęła rękę i jego głowa opadła jak niechciany melon na targu. Spojrzała na kremlowskiego adiutanta. – Natychmiast wracaj na Kreml i zamelduj prezydentowi, że to nie przesłuchanie, tylko ohydna farsa i że zanim Amerykanin zdąży powiedzieć choć jedno słowo, ta kreatura ze Specnazu go zabije. – Tupnęła noga. – Jedź! Ale już! – Wskazała jednego ze strażników. – A ty odprowadź go do wyjścia i dopilnuj, żeby nikt go po drodze nie zaczepiał. Dotarło? – Strażnik i adiutant jak oparzeni wybiegli z sali. Przeniosła wzrok na Błochina. – Ty bydlaku! Ten człowiek jest w posiadaniu ważnej informacji. Zna nazwisko kreta działającego w naszym rządzie, kogoś, kto przekazuje Amerykanom nasze najpilniej strzeżone tajemnice, a ty łamiesz mu ręce i nogi stalowym prętem? Swołocz! Nate drgnął i jęknął. Dominika podeszła do zlewu na końcu sali, żeby zmoczyć szmatkę i wytrzeć mu twarz i kiedy się odwróciła, zobaczyła, że Błochin obchodzi krzesło i staje butnie przed Nate’em. Nate coś powiedział, poruszył spękanymi ustami i spuchniętym językiem, a wtedy Błochin zesztywniał, wyprostował się i podniósł pręt nad głowę. Bortnikow zerwał

się na równe nogi, krzycząc: „Nie!”, lecz sierżant zdążył już uderzyć. Pręt opadł na prawą stronę szyi, łamiąc w wielu miejscach prawy obojczyk – wyszczerbiony czubek kości przebił skórę – i uszkadzając nerw błędny w splocie ramiennym, co odcięło dopływ krwi do mózgu i doprowadziło do utraty przytomności. Gdy Nate zwisł bezwładnie na skórzanym pasie, Błochin znów wziął zamach, lecz Bortnikow i strażnik chwycili go za ręce, a Dominika wyszarpnęła pistolet z jego kabury, trzasnęła suwadłem i wycelowała. W oczach sierżanta czaiło się szaleństwo. Obdarzony nieprawdopodobnym refleksem, zdążył odwrócić głowę, żeby zejść z linii strzału, lecz Dominika była za blisko i dwa razy trafiła go w zryte bliznami błyszczące czoło, obryzgując fragmentami mózgu strażnika i przerażonego dyrektora FSB. Błochin upadł na twarz. Jego głowa podskoczyła dwa razy na podłodze, po kafelkach popłynęły dwie strużki krwi, zmierzając prosto do dwóch najbliższych studzienek odpływowych. Drgały mu nogi, bo choć móżdżek już nie żył, one jeszcze o tym nie wiedziały. Bortnikow i strażnik wyszli chwiejnie z sali, wycierając zachlapane krwawą breją oczy. Dominika wytarła Nate’owi twarz, lecz pamiętając o zamontowanych na suficie kamerach, ograniczyła się tylko do tego. Zimna szmatka ocuciła go i otworzył najpierw jedno, potem drugie oko, lecz jego źrenice były różnej wielkości, a z prawego nozdrza płynęła krew. Dominika mogła jedynie wytrzeć mu usta i spytać: – Ty kak? Zadrżały mu tęczówki. – Teraz jesteś bezpieczna – wyszeptał. – Lekarz! – krzyknęła w głąb korytarza, z trudem opanowując narastającą panikę. Ale krew wciąż płynęła, wycieranie nie pomagało, i coraz ciężej oddychał, chociaż rozpięła skórzany pas. Domyśliła się, że dusi się własną krwią, więc mogła jedynie wytrzeć mu twarz i powiedzieć: „Lekarz już idzie”, czując, że jest za późno i nic mu nie pomoże. Nate skupił na niej wzrok i przez jego usta przebiegł cień uśmiechu. Fioletowa aureola gwałtownie

pojaśniała i zmiażdżonym palcem delikatnie musnął wierzch jej dłoni. Trwało to tylko chwilę i nie widziały tego kamery, lecz było bardziej intymne niż najintymniejszy pocałunek. Potem dwa razy głęboko odetchnął, znieruchomiał i aureola zgasła. Dominika z trudem powstrzymała łzy. Nogi Błochina wciąż drgały na różowych od krwi kafelkach. Na korytarzu zadudniły kroki. * Jasieniewo, kwatera główna Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej, gabinet dyrektora. Ukryta w lampie dysza leciutko dmuchnęła jej w ucho, co znaczyło, że nadeszła wiadomość od Benforda. Ustawiła elastyczny panel, uruchomiła system, patrząc na biometryczny czytnik, który momentalnie rozpoznał jej tęczówkę, i lampa zaczęła wyświetlać depeszę. Przesuwające się holograficzne litery widział tylko ten, kto siedział dokładnie naprzeciwko ekranu i mogła je ukryć niedbałym machnięciem ręki. Początkowo sceptycznie nastawiona do nowego gadżetu, teraz podziwiała jego możliwości. Nie dalej jak tego ranka sfotografowała i wysłała do Waszyngtonu ściśle tajny i podlegający natychmiastowemu zwrotowi biuletyn Rady Bezpieczeństwa, a wszystko to w obecności kremlowskiego posłańca, który czekał na jej podpis niecały metr od biurka. W lampę wbudowano nawet system autodestrukcyjny, który w razie niebezpieczeństwa roztapiał jej wewnętrzne części. Zgodnie z przewidywaniami Hearseya budynek kwatery głównej SWR okazał się potężną, nad wyraz skuteczną anteną. Depeszę napisał nie Benford, tylko Forsyth. Dziwne. 1. Magnit skazany na dożywocie i przewieziony do więzienia o zaostrzonym rygorze we Florence, Kolorado. 2. Prośba o wyjaśnienie statusu Nasha i sugestie dotyczące możliwości wszczęcia inicjatyw dyplomatycznych celem jego

uwolnienia. Wymiana? 3. Szef kontrwywiadu CIA Simon Benford odszedł na emeryturę. Przesyła podziękowania i pozdrowienia. Nate i Gable nie żyją, Benford na emeryturze. Od Helsinek nie poznała żadnego innego oficera prowadzącego z CIA. Byli jej rodziną, ich podtrzymująca na duchu obecność sprawiała, że jej życie nie było takie samotne. A teraz czuła się samotna jak nigdy dotąd, choć dotarła na sam szczyt. Zrozpaczona, ze ściśniętym gardłem zaczęła układać depeszę zwrotną. 1. Kontakt z prezydentem dwa wieczory w tygodniu. Patruszew w niełasce. Plany tajnego przymierza z Iranem i Koreą Północną. 2. Z żalem informuję, że Nathaniel Nash zmarł na skutek ran odniesionych podczas niedozwolonego przesłuchania. Diva

KONIEC KONIEC KONIEC

Z piekącymi oczami i drżącymi ustami nacisnęła przycisk „Wyślij” i depesza powędrowała do Ameryki. Przypomniały jej się słowa Agnieszki: „Nate próbował uratować ciebie, a ja przyjechałam, żeby mu pomóc. I wszyscy przegraliśmy”. Tak, przegrali, ale była dyrektorką SWR, miała pełny dostęp do Kremla i została kochanką prezydenta. Co za ironia: wróciła do znienawidzonych jaskółczych korzeni, beznadziejnie rozgorączkowanego świata, w którym nie było już Nate’a. Jej Niejta. Westchnęła i zadrżała.

A potem zajęła się pracą w przestronnym gabinecie z panoramicznym widokiem na sosnowe lasy Jasieniewa i bezkresny horyzont jej ukochanej ojczyzny.

Podziękowania

Stwierdzam, że wraz z każdą ukończoną książką lista osób, którym jestem winien podziękowania, gwałtownie się wydłuża. Najpierw chciałbym podziękować mojemu agentowi literackiemu Sloanowi Harrisowi, który nadzorując moją drugą karierę zawodową (częstokroć bardziej deliryczną niż pierwsza), doradza mi, zachęca mnie i inspiruje jako kolega i przyjaciel. Za nieustające wsparcie dziękuję także całej ekipie z ICM, w tym Esther Newberg i Josie Friedman z Los Angeles, Heather Karpie i Heather Bushong (na wypadek, gdyby prezydent Putin podał mnie do sądu) oraz Aleksie Brahme. Jestem niezmiernie wdzięczny mojemu redaktorowi, niesamowitemu Colinowi Harrisonowi. Gdyby nie jego przenikliwość i czujne literackie oko, ta książka nigdy by nie powstała. I kropka. Wielkie dzięki mojej całej rodzinie z wydawnictwa Simon & Schuster, w tym Carolyn Reidy, Susan Moldow, Nanie Graham, Roz Lippel, Brianowi Belfiglio, Jayi Miceli, Jen Bergstrom, Irene Lipsky, Colinowi Shieldsowi i Gary’emu Urdzie. Szczególne podziękowania należą się Sarze Goldberg – za niezmordowane wsparcie – oraz Katie Rizzo i Valerie Pulver za bezbłędne przygotowanie powieści do druku. Bardzo dziękuję Chrisowi Lynchowi, Elisie Shokoff, Tomowi Spainowi, Sarze Lieberman, Tarze Thomas, Elliotowi Rambackowi oraz Jeremy’emu Bobowi, lektorkom i lektorom z S&S Audio, którzy nagrali na audiobooki całą trylogię o czerwonej jaskółce. Dziękuję kolegom z Komisji Kontroli Publikacji CIA za wsparcie i szybkie przejrzenie wydruku. Wszelkie pomyłki merytoryczne, faktograficzne i językowe są błędami autora,

a jakiekolwiek podobieństwo występujących w powieści postaci do osób prawdziwych jest przypadkowe i niezamierzone. Kandydat Kremla jest fikcją literacką. Dziękuję także wszystkim kolegom agentom z Dyrektoriatu Operacyjnego CIA, zwłaszcza tym z rocznika 1976, za morze wspomnień i częste wyrazy wsparcia. Muszę tu wymienić nieżyjącego już Stephena Holdera, który nauczył mnie autentycznych terminów operacyjnych używanych przez chiński wywiad, oraz także nieżyjącego już Jacka Platta, który klnąc jak szewc, wprowadzał nas w świat ulicznej inwigilacji. Alasdair i DT, byli partnerzy i bliscy przyjaciele z zaprzyjaźnionych służb, służyli mi radą i przekazali kilka rodzinnych przepisów kulinarnych, zapewne pilniej strzeżonych niż protokoły z posiedzeń politbiura. Przyjaciele i najbliższa rodzina: ich wkład był jak zwykle bezcenny. Joginka Alison zapoznała mnie z podstawami jogi. Steve i Michael odsłonili przede mną sekrety Nowego Jorku, a zwłaszcza Staten Island, wyspy pod wieloma względami bardziej tajemniczej niż joga. Kelly zademonstrowała mi i objaśniła prastare gesty chińskim wachlarzem. Mój brat William i szwagierka Sharon przeczytali pierwszy szkic powieści i zaproponowali cenne poprawki. William był także moim doradcą naukowym. Nie mam pojęcia, skąd uniwersytecki profesor ekonomii wie tyle na temat działa elektromagnetycznego. Pewnie trzyma je w swoim mieszkaniu. Moje córki, Alex i Sophie, jak zwykle doradzały mi w dziedzinie współczesnej muzyki, mody i kolokwializmów językowych. Na koniec pragnę podziękować mojej żonie Suzanne za to, że jako moja lepsza połowa trzydzieści lat towarzyszyła mi w pracy w CIA, za to, że wychowała i wykształciła dwie wspaniałe, niezależne córki, za wielogodzinną pracę nad tą książką oraz za klasę i styl w chwilach dobrych i złych.