Garvis-Graves Tracey - Heart-Shaped Hack.pdf

SAVE OFFLINE

1

Tłumaczenie : PONĘTNE KOKIETKI KOREKTA: MARTINIQUE57, RYLEE

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

ROZDZIAŁ 1

– Dzieciaczki umrą z głodu – oznajmiła Helena. – Nie dramatyzuj – odparła Kate. – Nikt nie umrze z głodu, a już na pewno nie dzieciaczki. – Jednak jej przemęczona twarz i sposób, w jaki stukała w klawisze, gdy odświeżała zakładkę z datkami na stronie spiżarni, mówiły co innego. Po raz pierwszy od szesnastu miesięcy – kiedy to Kate zrezygnowała z posady prawnika zajmującego się spółkami, by otworzyć spiżarnię żywności – stanęło przed nią rozdzierające serce widmo odesłania z kwitkiem głodnych ludzi. Nie mogła znieść zawiedzenia stałych bywalców swojej spiżarni, a w szczególności młodej matki trójki dzieci, która mogła je wykarmić wyłącznie dzięki Kate. Problem w tym, że inne organizacje non-profit w Minneapolis też potrzebowały pomocy. Jutro pierwszy września i wszyscy próbowali zgromadzić jak największe zapasy na nadchodzące, zimne miesiące. – Pomyślmy – powiedziała Helena. – Możemy napaść na bank. Możemy zastawić nasze wartościowe przedmioty. Możesz stanąć pod latarnią. Pomimo złowieszczych okoliczności, Kate parsknęła śmiechem. Helena weszła przez frontowe drzwi zaraz po otwarciu spiżarni i oznajmiła:

3

– Mam sześćdziesiąt pięć lat i jestem zmuszona do rezygnacji z pracy w firmie ubezpieczeniowej. Mój mąż przed dwoma laty przeszedł na emeryturę i teraz spędza całe dnie w domu. Nie potrafimy tyle ze sobą wytrzymać. Muszę znaleźć jakieś zajęcie poza domem i nie oczekuję dużej zapłaty. – Kate z miejsca ją zatrudniła i nigdy nie pożałowała tej spontanicznej decyzji. Obróciła się na krześle, by spojrzeć na swoją pracownicę. – Dlaczego to ja zawsze mam się sprzedawać? Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? – A jak myślisz? Kto więcej zarobi? Siwowłosa babcia siedmiorga wnucząt, czy smukła dwudziestodziewięcioletnia ślicznotka? Nie trzeba nawet się zastanawiać. Ciężko podważyć taką logikę. Kate była na tyle zdeterminowana, by nie zawieść swoich podopiecznych, że próbowała ratować się błaganiem swojego byłego chłopaka, Stuarta – producenta godzinnego talk show nadawanego przez lokalny oddział stacji ABC – żeby pozwolił jej zwrócić się do publiczności podczas popołudniowej transmisji. – Czy wiesz, jak trudno mi przebywać blisko ciebie, Kate? – zapytał Stuart na powitanie. – Myślisz o tym czasami? – Oczywiście, że tak. Ale dzwonię w naprawdę ważnej sprawie. – Byłem dla ciebie kiedyś bardzo ważny. Kate milczała. Już to przerabiali. Westchnął, zrezygnowany. – Przyjdź jutro. Wcisnę cię po bloku kucharskim. – Dzięki, Stuart. Spódnica była pomysłem Heleny. – Musimy zrobić wszystko, by przyciągnąć uwagę widzów. – Co znaczy, że ja mam zrobić wszystko. – Oczywiście, że ty. Masz wspaniałe nogi. 4

Kiedy Helena przyjechała do spiżarni żywności w dniu transmisji, Kate powiedziała: – Nie pamiętam, żeby ta spódnica była aż taka krótka. Właściwie martwię się trochę typem widza, który może się nią zainteresować. – Obciągnęła kieckę na udach, wysunęła krzesło spod biurka, usiadła i założyła nogę na nogę. – Widać coś? – Nic nie będzie widać, chyba że zdecydujesz się rozprostować nogi w połowie programu, tak jak Sharon Stone w tamtym filmie. – Zapewniam, że tego nie zrobię. Nie posunę się dalej, niż do założenia tej spódnicy. Nie pokażę się nago, nawet gdybym to miało pomóc dzieciom. Kate dobrała do biało-czarnej spódnicy w pepitkę czarny top z krótkim rękawem i jej ulubione czarne szpilki. Gdy tylko dotarła do studia nagrań, dała nura do łazienki, by sprawdzić, czy szminka nie umazała szminką zębów. Zanim wyszła ze spiżarni żywności, nałożyła na usta malinową pomadkę, która – zdaniem Heleny – sprawiała, że Kate wyglądała oszałamiająco. Tamtego ranka nakręciła swoje długie, brązowe włosy na wałki, po czym przeczesała loki palcami, aby swobodnymi falami opadały na jej ramiona i plecy. Użyła też sporo tuszu do podkreślenia swoich brązowych oczu. To nadzwyczajne strojenie się sprawiło, że poczuła się, jakby miała stanąć pod latarnią, lecz przegoniła te myśli. W tamtej chwili potrzebowały każdej pomocy, jaką mogły uzyskać. Stuart, guzdrał się z oderwaniem rąk od skóry Kate, ukrywając mikrofon z tyłu jej topu, przez co się zdenerwowała. Posadził ją na stołku i kazał czekać na sygnał. Mocno zacisnęła skrzyżowane nogi, a gdy światełko na kamerze zmieniło się na czerwone, skinął na nią, żeby zaczęła mówić: – Dzień dobry. Nazywam się Kate Watts i jestem dyrektorem Spiżarni Żywności na Main Street. Gdy zbliżają się zimowe miesiące, nasze zapotrzebowanie – i wszystkich miejscowych spiżarni żywności – kolosalnie wzrasta. – Kate wpatrywała się w kamerę i wyobrażała sobie, że zwraca się bezpośrednio do osoby, która może im pomóc. 5

– Żadne dziecko nie powinno chodzić głodne, a wyżywienie wielu rodzin w naszym zależy od spiżarni żywności. Jestem tutaj dzisiaj, by osobiście do was zaapelować o jakąkolwiek pomoc, jeśli macie takowe możliwości. Rodziny, którym pomagamy, a w szczególności dzieci, polegają na waszej hojności bardziej, niż moglibyście sobie wyobrazić. Dziękuję. Zakończyła krótkie wystąpienie, podając numer telefonu do spiżarni żywności i adres, a kiedy Stuart dał jej znak, sięgnęła pod top, wyjęła mikrofon i podała mu go. – Dzięki, Stuart. – Przytuliła go krótko. – Naprawdę to doceniam. – Jasne – powiedział, zerkając przez ramię, jakby coś ciekawego działo się po drugiej stronie pomieszczenia. – Trzymaj się, Kate. To było wczoraj i, jak na tę chwilę, wpłynęło tylko kilka dodatkowych datków. Resztę popołudnia spędziły z Heleną, dzwoniąc do miejscowych kościołów i szkół, aby zorganizować kilka dodatkowych zbiórek żywności, jednocześnie uważnie śledząc konto, na które wpływały datki. W końcu, trochę po trzeciej, Kate przeszła do magazynu, aby ponownie przeprowadzić inwentaryzację. Kończył się miesiąc, a im pozostało tylko kilka pudełek mleka dla niemowląt i jedzenia dla bobasów. Niemal wyczerpały zapas warzyw w puszkach, natomiast masło orzechowe i zupa w puszce już im się skończyły. Jeśli teraz było tak źle, to Kate nie chciała myśleć o tym, co może się stać, gdy ich budżet zostanie naciągnięty przez nawet najmniejsze wydatki świąteczne. Gdy Helena weszła do magazynu, Kate siedziała przygnębiona na podłodze, w dłoni trzymając podkładkę do pisania. – Pobiegłam za nim – powiedziała, łapczywie chwytając powietrze – ale był za szybki. Dziewczyno, nie jestem w formie. – Za kim pobiegłaś? Helena rzuciła Kate brązową, papierową torebkę i pochyliła się, opierając dłonie o kolana i jednocześnie zasysając powietrze.

6

– Za mężczyzną, który podrzucił pieniądze. Serio, chyba potrzebuję maski tlenowej. – Pieniądze? Kate zajrzała do torebki i zamrugała parokrotnie. – Zamknęłaś drzwi wejściowe? – Tak. Wywróciła torebkę do góry dnem i z niedowierzaniem obserwowała, jak studolarowe banknoty skapywały z niej na betonową podłogę, niczym krople deszczu. Policzyła je szybko. – To tysiąc dolarów. Ich strona dzieliła datki na cztery kategorie, w których kwoty wahały się od dziesięciu do stu dolarów. Wyższe kwoty napływały od korporacji, ale ten datek był najwyższym, jaki otrzymały od jednej osoby i z pewnością wystarczy im na uzupełnienie półek zapasami. Kate już wyobrażała sobie pchanie wielkiego wózka przez alejki w supermarkecie. – Zostawił nazwisko? – Nie. Podszedł do mojego biurka i powiedział: „Przekaż to Katie”. Musiał zobaczyć cię wczoraj w telewizji. – Młody? Stary? – Bogaty? – Młody. Być może niedawno skończył trzydziestkę. Wysoki. Włosy ciemnoblond. Spieszyło mu się do wyjścia. Ścigałam go, ale wskoczył za kierownicę starego, niebieskiego samochodu. – Starego samochodu? Jesteś pewna? – Myślę, że był stary. Nie widziałam wcześniej takiego samochodu. Miał na dachu paski. A później odjechał, paląc gumę. – Dlaczego ktoś, kto jeździ starym samochodem, podrzuca torebkę pełną pieniędzy? – Nie mam pojęcia. Właśnie nas ocalił – nieważne, co go motywowało.

7

ROZDZIAŁ 2

Sytuacja powtórzyła się w następnym miesiącu. Kate przeprowadzała wywiad z klientem, kiedy Brian, licealista pracujący u nich popołudniami jako wolontariusz, podszedł do jej biurka. – Uch, Kate? Jakiś facet powiedział, żeby ci to dać. – Wepchnął jej w dłonie papierową torebkę. Kate stłumiła westchnienie na widok jej zawartości. Wrzuciła torebkę do szuflady biurka i zamknęła ją na klucz. – Dziękuję, Brian. Nie przyszło jej nawet do głowy, że poprzedni datek nie był jednorazowy. Oprócz miesięcznego przydziału z banków żywności, które działały na o wiele większą skalę od spiżarni żywności, otrzymywały również comiesięczne datki, mniejsze i składające się zazwyczaj z jedzenia pozyskanego podczas zbiórek lub w inny sposób. Mimo że Kate była za to wszystko wdzięczna, najbardziej cieszyły ją datki pieniężne. Miała dryg do wynajdywania okazji, a gotówka oznaczała możliwość kupna w hurcie, co nawet bardziej pomagało wycisnąć z budżetu wszelkie możliwości. Jutro wybierała się na kolejną wyprawę do magazynu ze zniżkami. Zamierzała wypełnić po brzegi swój czteroletni Chevrolet TrailBlazer. Ciekawość wywołana tożsamością mężczyzny pochłaniała Kate. Czy był filantropem? Mężczyzną, który doszedł od niczego do wszystkiego, a może 8

właścicielem odnoszącej sukcesy firmy tworzącej nowe technologie? Może napisał jakąś aplikację albo grę i sprzedał ją za miliony. Może wygrał na loterii. A może najzwyczajniej w świecie czynił dobro, ponieważ kiedyś spotkało go coś podobnego. Z tym że on działał z rozmachem. Nie mogła się doczekać końca dnia. Gdy tylko zamknęła drzwi, odwróciła się do Heleny i oznajmiła: – Znowu to zrobił. – Kto co zrobił? – zapytała Helena, podnosząc torebkę i przygotowując się do wyjścia. – Mężczyzna, który podrzucił w zeszłym miesiącu pieniądze zostawił kolejny tysiąc. Spójrz. – Kate podała Helenie torebkę z pieniędzmi. – A niech mnie gęś kopnie. Jesteś pewna, że to ta sama osoba? – Kwota się zgadza i dostarczono ją ostatniego dnia miesiąca, czyli tak jak poprzednim razem. To musiał być on. – Wygląda na to, że znalazłyśmy tajemniczego darczyńcę. Kate, wybacz, ale uważam, że ta spódnica naprawdę pomogła.

9

ROZDZIAŁ 3

Kate i Helena opracowały plan. Pierwszy datek wpłynął trzydziestego pierwszego sierpnia, a drugi trzydziestego września. Dzisiaj był trzydziesty pierwszy października. Kate nie mogła w żaden sposób przewidzieć, czy pieniądze znowu przyjdą, ale zaczęły z Heleną obserwować drzwi, gdy tylko otworzyły spiżarnię. Jeśli tajemniczy darczyńca pojawi się, kiedy Kate będzie w magazynie albo z klientem, Helena miała go zatrzymać i natychmiast wysłać jednego z wolontariuszy po szefową. – Może nie przyjdzie, skoro jest Halloween – dumała na głos Helena. Kate się uśmiechnęła. – Bo będzie zbyt zajęty nawiedzaniem domów? – Mimo uśmiechu, podzielała zmartwienia przyjaciółki, a gdy nie pojawił się do drugiej trzydzieści, jej nadzieja się rozwiała. O trzeciej przekręciła tabliczkę z „otwarte” na „zamknięte”, odesłała Helenę do domu i zaczęła zamykać. Była przybita, ale próbowała podnieść się na duchu, myśląc o tym, jak im się poszczęściło, kiedy otrzymały poprzednie dwa datki. Kate rozsądnie wydała pieniądze i dobrze sobie radziły. Nie świetnie, ale w najbliższych miesiącach nie odeślą żadnej głodnej osoby z pustymi rękoma, i tylko to się dla niej liczyło. Zamknęła drzwi i przeszła pół ulicy, gdy usłyszała za sobą kroki. Zwolniła i zerkając nonszalancko przez ramię, obserwowała mężczyznę 10

próbującego otworzyć drzwi do spiżarni. Szarpał z irytacją za klamkę i przeklinał pod nosem po odwróceniu się. Kate powiodła spojrzeniem po ulicy. Była zatłoczona, lecz nigdzie nie dostrzegła starego, niebieskiego samochodu. Może zostawił go za rogiem. Obawiała się, że odejdzie, nim będzie mogła z nim porozmawiać, więc zaczęła biec z zamieram znalezienia się przy nim i pociągnięcia go za rękaw. Niestety nosiła baleriny, które miały znikomą przyczepność, a jako że nabrała większego pędu niż przewidziała, wpadła w niego. Próbując utrzymać się na nogach, owinęła ramię wokół jego szyi. – Gaaa! – krzyknął. – Dusisz mnie. – Przepraszam – powiedziała Kate. Wyplątała się z niego i cofnęła o krok. Rozmasował gardło. – Co jest z tobą? – Jestem podekscytowana, ponieważ myślałam, że mój plan zawiódł, ale się pomyliłam. Wypalił! – Twój plan? – Przyłapania cię na gorącym uczynku. Jesteś tu, aby zostawić datek, prawda? – Tak, taki miałem zamiar. Kate zaklaskała z podekscytowania. – W końcu wiem, kim jesteś. O, Helena będzie bardzo szczęśliwa. – Czy Helena też jest obłąkana? – Nie jestem obłąkana. Jestem zdeterminowana. – Ja to ocenię. – Posłał jej ostrożne spojrzenie. – A więc, jak się nazywam? Powiedziałaś, że wiesz, kim jestem. Kate na chwilę straciła rezon. – Nie znam twojego imienia. Jeszcze nie. Ale wiem jak wyglądasz. Skoro o tym mowa.

11

Jak, w imię wszystkiego co święte, Helena mogła nie nadmienić o kilku istotnych szczegółach dotyczących jego wyglądu? Helena oszacowała jego wiek poniżej trzydziestu pięciu lat, z czym Kate mogła się zgodzić. Helena powiedziała, że jest wysoki, co również było prawdą. Kate miała metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, ale nawet gdyby założyła buty na wysokim obcasie, nadal byłby od niej wyższy o dobre kilka centymetrów. Helena miała również rację co do jego włosów, których odcień oscylował między blondem a brązem. Ciemny blond, zdecydowała Kate. Ponadto były całkiem długie – zakrywały jego uszy i sięgały kołnierzyka, lecz bałagan na jego głowie był na tyle artystyczny, że nie dało się nazwać jego włosów kudłatymi. Zarost miał równie wyszukany; nie wyglądał jak u mężczyzny, który zapomniał się ogolić. Jego oczy miały zachwycający odcień zieleni i wyróżniały się na tle jasnej skóry. Ubrany był w dżinsy i białą, zapinaną na guziki koszulę, a także wyglądające na drogie mokasyny oraz brązową, skórzaną kurtkę. Był oszałamiający. – Od jak dawna próbowałaś… mnie złapać? – zapytał. – To moja pierwsza próba – odrzekła Kate. – Najpierw założyłam, że jednorazowo podarowałeś pieniądze. Dopiero za drugim razem uświadomiłam sobie, że postępujesz według wzorca. Czekałam na ciebie cały dzień. Wydawało się, że rozważał podane informacje. – Rozumiem. – O co chodzi z tą tajemniczością? – dopytywała. – Dlaczego nie dałeś mi szansy, by sobie podziękować? – Nie zdecydowałem jeszcze, czy się przedstawię. Dziwne. – Ale widziałeś mnie w telewizji, tak? To dlatego składasz datki? – Ubraną w krótką spódniczkę? Tak, widziałem cię. Policzki Kate się zarumieniły.

12

– To był pomysł Heleny. Stwierdziłyśmy, że nie zaszkodzi. Byłyśmy zdesperowane. – Często posługujesz się seksapilem w celu uzyskania korzyści osobistej? – Chodziło o dzieciaczki. I czy muszę zaznaczać, że odniosło to zamierzony skutek? Jesteś tu, czyż nie? Uśmiechnął się. – Ach, jesteś zadziorna. Podoba mi się to. Kate zmrużyła oczy. – Kim jesteś? – Tylko mężczyzną z misją. – Sam doszedłeś do bogactwa, czy pieniądze rosną na drzewach w twoim ogrodzie? – Kradnę od bogatych i daję biednym. – Jak się zatem nazywasz? Czyżby Robin Hood? – Mądrze, ale nie. Mam na imię Ian. – Ian…? – Po prostu Ian. – Jestem Kate Watts. Przybrał odrobinę protekcjonalny wyraz twarzy. – Tak, wiem. Patrzyłaś prosto w kamerę, gdy się przedstawiałaś. – Nie byłam pewna, czy to wyłapałeś. – Wyłapałem, Katie. Wszystko wyłapuję. – Kate – powiedziała stanowczo. Gdy słyszała „Katie”, myślała o kucykach i truskawkowym błyszczyku. Trampkach i stanikach sportowych. Kate była stronnicza w stosunku do błyszczyków i wyżerek. Nosiła pod dżinsami i zwykłymi topami najlepszą bieliznę, na jaką było ją stać, a gdy się stroiła, ubierała długie do nieba szpilki. – Zatem, Katie – powiedział, podając jej papierową torebkę. – Ufam, że dobrze je wykorzystasz. 13

– Tak. Rozpaczliwie ich potrzebujemy, za co jestem szczerze wdzięczna. Powiedziałam Helenie, że jeśli otrzymamy od ciebie kolejny datek, to się nie zdenerwuję, jeżeli nie będę miała szansy ci podziękować. Lecz skoro mam takową szansę, chcę ci powiedzieć, jak wiele to dla mnie znaczy, a w szczególności dla ludzi, którzy liczą na naszą spiżarnię żywności. – Nie ma za co. Cieszę się, że mogłem pomóc. – Leniwie otaksował ją wzrokiem. – Dobrze wyglądasz w dżinsach, ale wolę cię w krótkich spódniczkach. Do zobaczenia, Katie. Stała z otwartymi ustami, gdy Ian oddalał się od niej ze śmiechem. Obserwowała go aż skręcił i zniknął za rogiem.

14

ROZDZIAŁ 4

Kate wybrała się w przerwie do „Wilde Roast Café”. Piła kawę i jadła babeczkę, kiedy Ian wsunął się na miejsce naprzeciw niej. Ubrany był w cienki, kremowy sweterek, spod którego prześwitywała koszulka w jasnobrązowozielony wzorek, i dobrze pachniał. – Witaj ponownie. Kate rozejrzała się, zdezorientowana. – Skąd się wziąłeś? – Wszedłem przez drzwi, jak wszyscy inni. – Mieszkasz w okolicy? – Kate mieszkała w dzielnicy St. Anthony Main w północnowschodnim Minneapolis. Spiżarnia

żywności

została

dogodnie

ulokowana

na

południowowschodniej Main Street, oddalonej o trzy przecznice od jej mieszkania. Przy cichej ulicy, z chodnikami wybrukowanymi cegłami znajdowały się restauracje, sklepy i kino, a widok roztaczał się z niej na rzekę Mississippi i Wodospad Świętego Antoniego. Ulokowane były tam również bary, w których grano muzykę na żywo, a pobliskie parki upiększały okolicę zielenią. Pokręcił głową. – Nie bardzo. – To jak tutaj trafiłeś? 15

– Chciałem znowu z tobą porozmawiać. Siedzisz, więc zapewne tym razem nie spróbujesz mnie udusić. – Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć? – Schowała się w usytuowanej na tyle loży, zamiast usiąść przy jednym ze stolików obok okna, z których rozciągał się widok na południowowschodnią ulicę Main, więc niemożliwe, że zauważył ją, mijając kawiarnię. Trzymał filiżankę parującej kawy i dmuchał, by ostudzić napój. – Prześledziłem twoje płatności kartą kredytową. Według Capital One1 dwanaście minut temu kupiłaś tu kawę i babeczkę. – Śledzisz moją kartę? – zapytała dosyć głośno i piskliwie. Uniósł palec do ust, by ją uciszyć. – Ćśś, Katie Długonoga. Ta informacja przeznaczona jest tylko dla twoich uszu. A jak kawa? Chcesz dolewkę? Kate nie spodobało się to uciszanie, ale spuściła z tonu. – Jesteś jakimś cyberzłodziejem? – wyszeptała. A tak w ogóle, to od kiedy kryminaliści dobrze się ubierają i są aż tak zadbani? – Nie ukradłem numeru twojej karty kredytowej. Zwyczajnie wszedłem na twoje konto, by dowiedzieć się, gdzie ostatnio jej użyłaś. Zatem, oto jestem. – Dlaczego nie poszedłeś do spiżarni żywności, jeśli chciałeś ze mną znowu porozmawiać? Spojrzał na nią, jakby odpowiedź była oczywista. – Ponieważ cię tam nie ma. Jesteś tutaj, w tej kawiarni. – Jeśli nie jest cyberzłodziejem, to kim jesteś? – Jestem hakerem. – To jakaś różnica? – Z całą pewnością. – Myślałam, że żartowałeś, kiedy powiedziałeś, że kradniesz od bogatych, by dawać biednym. Naprawdę w ten sposób pozyskujesz pieniądze? 1

Amerykański bank.

16

– Nie kradnę. Przywłaszczam je od ludzi, którzy nie powinni ich mieć, a później przekazuję osobom na nie zasługującym. Kate zgniotła serwetkę. – Nie mogę zatrzymać tych pieniędzy. Wydałam już pierwsze dwa datki, ale jeśli pójdziesz ze mną do spiżarni, będę mogła zwrócić ostatni. Nadal leży pod kluczem, ponieważ zakupy planowałam na jutro. – Nie, Katie. Nie chcę ich. To dla ciebie. Dla dzieciaczków. – To niewłaściwe – oświadczyła cicho. – Czyżby? – To wbrew prawu. – Uwierz, ludzie, od których zabrałem pieniądze nie chcą ani odrobinę bardziej niż ja angażować w to prawo. – Co ty mówisz? Jesteś złodziejem, który kradnie od innych złodziei? Zmarszczył nosek. Uroczo. Stop! Złodziej! – Sprawiasz, że brzmi to niesmacznie. Wolę mistrza przywłaszczania nieuczciwie zdobytych funduszy. Możesz nazywać mnie po prostu mistrzem. – Mam wiele określeń, jakich chciałabym użyć. Mistrz nie jest jednym z nich. – W porządku, Katie Brązowooka, dopóki są one życzliwe. – Przestań! Nie jesteśmy na etapie nadawania sobie przezwisk. – Po zobaczeniu, jak się tak wkurzasz? Nawet nie ma takiej opcji. – Powinnam zaakceptować kradzione pieniądze, ponieważ ukradłeś je osobie, która wcześniej je ukradła? Dlaczego zamiast podarowywać pieniądze organizacji charytatywnej, nie oddasz ich tym, od których zostały najpierw skradzione? – Chciałbym móc je zwrócić, ale sprawa jest trochę bardziej skomplikowana. – Jestem całkiem bystra. Zapewne nadążę. 17

– Niewątpliwie. – Ale nie uszczkniesz rąbka tajemnicy. – Nie teraz. Kate westchnęła z frustracją. – Zapewniam, że możesz z czystym sumieniem wydać te pieniądze – powiedział Ian. – Nie możesz mnie zapewnić, ponieważ teraz wiem, że należały do kogoś innego i mam etyczny dylemat. – Zatem będziesz musiała mi zaufać. Zaufać mu? Oszalał? – Próbuję tylko pomóc ludziom, Ian. Nie podoba mi się sytuacja, w jakiej mnie postawiłeś. – Proszę, nie denerwuj się na mnie. Naprawdę chcę, żebyś zatrzymała pieniądze. Dla dzieciaczków. Kate uniosła babeczkę, ale straciła apetyt, więc ją odłożyła i strzepała z dłoni okruszki. – Powiedziałeś, że chciałeś znowu ze mną porozmawiać. Dlaczego? Czego chcesz? – Myślałem, że może moglibyśmy się zaprzyjaźnić. – Kilka dni temu nie potrafiłeś się zdecydować, czy chciałeś choćby się przedstawić. – Najwyraźniej podjąłem decyzję. – Dlaczego chciałbyś się zaprzyjaźnić? Ledwie mnie znasz. – Byłabyś zdumiona tym, co o tobie wiem, Katie. A, tak. Karta kredytowa. Będzie musiała ją od razu zablokować. I wymyśli nowe, silniejsze hasło, którego Ian nie złamie. – Bardzo doceniam datki i wykorzystam ostatni, ponieważ moi podopieczni rozpaczliwie ich potrzebują, ale nie chcę od ciebie więcej pieniędzy. I nie potrafię sobie wyobrazić, że się zaprzyjaźniamy. 18

Kate żywiła dość romantyczne fantazje o ponownym wpadnięciu na Iana, ale w żadnej z nich nie obsadziła go w roli innej niż bohatera, a już z pewnością nie widziała go jako czarny charakter. Rozwiał wszystkie z nich. – Pewnego dnia przekonam cię do siebie. Jestem niebywale czarujący. – Gdy wstał i odchodził, obrócił głowę i powiedział przez ramię: – Do następnego razu, Katie.

19

ROZDZIAŁ 5

Kate dotarła do „U Vica” piętnaście minut przed umówioną na trzynastą randką–lunchem. Przyznając z ubolewaniem, że sprawy z Ianem nie posuną się dalej – z powodu tego, że jest on jakiegoś rodzaju przestępcą – przez tydzień wałęsała się przygnębiona, po czym przejrzała wiadomości na portalu randkowym. Gdy usunęła wiele przyprawiających o mdłości próśb o jednorazowy numerek i nagich fotek, przeczesała pozostałe wiadomości, sprawdzając, czy napisał do niej ktoś interesujący. Do tej pory nie poszczęściło się jej umawianie na randki online, ale Kent, mężczyzna z którym miała dzisiaj spotkanie, dobrze się zapowiadał. Miał trzydzieści sześć lat, był przystojny, i pracował jako makler giełdowy w firmie Morgana Stanleya. Kochał gotowanie, zwierzęta i długie wędrówki po lesie. Wymieniali się przez kilka dni mejlami, a kilka ostatnich od Kenta zawierało umiarkowanie zalotne komentarze odnośnie atrakcyjności Kate i chęci spotkania w realnym świecie. Wydawał się całkiem miły, nawet jeśli spędzał, zdaniem Kate, za dużo czasu na rozmowie o opisie jej fizycznego wyglądu, szczególnie sylwetki. Była jedną z tych godnych pozazdroszczenia kobiet, długonogą, o wąskich biodrach i pełnych piersiach. I to naturalnych. Mimo to pracowała ciężko nad utrzymaniem kondycji. Kilka razy w tygodniu ćwiczyła pilates i poruszała się pieszo. Profilówkę zrobiła jej Helena, a było to zdjęcie Kate stojącej przy szyldzie spiżarni żywności. Strój kobiety składał się z dżinsów i swetra, a długie włosy zaczesała w kucyk. 20

Kate nie interesowała fałszywa reklama i chciała, aby odwiedzający jej profil mężczyźni wiedzieli, z jakim typem kobiety mieli do czynienia. Najwyraźniej to nie wystarczyło, ponieważ Kent wysłał wczoraj nie jedną, ale dwie wiadomości w celu dodatkowego wyjaśnienia. Liczysz kalorie albo jesteś na diecie? – zapytał. O co mu, do cholery, chodziło? Szczerze, czasami jadła jak kierowca ciężarówki, ponieważ była, psiakrew, głodna. A głód był dla Kate drażliwym tematem, biorąc pod uwagę, że spędzała dnie na upewnianiu się, że ludzie otrzymają wystarczającą ilość jedzenia. Następna wiadomość brzmiała: Jaki rodzaj ubrań podkreśla twoje najlepsze cechy? A co to w ogóle znaczyło, i dlaczego obchodził go rodzaj noszonych przez nią ciuchów? Ian lubi krótkie spódniczki, jakoś tym się nie przejęłaś. Ian lubił po prostu uderzać w jej czułe struny. A poza tym nie był już na tapecie. Kate zerknęła dyskretnie na zegarek. Kent spóźniał się pięć minut. Wtedy jej telefon zawibrował, oznajmiając nadejście mejla. Zapewne Kent chciał ją poinformować o spóźnieniu. Przemyślane posunięcie. Otworzyła pocztę i się uśmiechnęła. Wiadomość przysłał Kent. Zmieniłem zdanie. Nie jestem zainteresowany. Co? Kate uznała wiadomość nie tylko za niejasną, ale też niegrzeczną i nieakceptowalną, więc wypaliła: Fiutek z ciebie. Odpowiedź nadeszła po dziesięciu sekundach. Jesteś zgorzkniała, bo grubas z ciebie. Kate utkwiła w telefonie spojrzenie, jakby w jakiś sposób miał wyjaśnić tę dziwaczną rozmowę. Pogrążyła się tak bardzo w myślach, że wystraszył ją zgrzyt odsuwanego krzesła.

21

– Nic by z tego nie wyszło – oświadczył Ian, siadając naprzeciw niej. – Już kłóciliście się w mejlach. – Nie kłóciliśmy się. Prowadziliśmy dyskusję. Skąd możesz wiedzieć? – Kocha gotowanie, zwierzęta i długie spacery po lesie? Proszę cię. Chcesz wiedzieć, co naprawdę kocha Kent? Trójkąty. Kent kocha trójkąty. Oraz hardcorowe porno i okazjonalnie kokainę. Naprawdę chcesz się bawić w coś takiego? No weźże, Katie. – O mój Boże. Nie zrobiłeś tego. – Zamówię nam napoje. Bourbon wydaje się doskonałym wyborem w to rześkie, jesienne popołudnie. – Ian skinął na kelnera. – Wbrew zdrowemu osądowi, dla ciebie zamówię kieliszek wina. Według wyciągu z twojej karty kredytowej, w zeszłym miesiącu dostarczono do twojego mieszkania zdumiewającą ilość chardonnay. Uważam, że powinnaś zrobić jeden z tych „Czy Jestem Alkoholikiem” quizów następnym razem, gdy natkniesz się na takowy, tylko żeby poznać odpowiedź. Kate zalogowała się na swój profil na portalu randkowym. Jej profilówka uległa znaczącym zmianom, ponieważ teraz miała drugi podbródek i nalane policzki. Nawet jej powieki wyglądały pyzato. – Przerzuciłeś moje zdjęcie przez FatBooth?2 – Wydawał się nadmiernie zainteresowany twoją figurą. To pokazuje, jakim jest rodzajem mężczyzny. Zaczął już zarządzać z przesadną dbałością o detale twoją garderobą i dietą, zanim nawet zdążyliście się spotkać. Gdyby tylko okazał cierpliwość, mógłby zobaczyć się z tobą w „realu”. Wtedy zdałby sobie sprawę z tego, że nie ma, o co się martwić. Jego strata. Kate przyjrzała się dokładniej zdjęciu. – Co jest nad moją wargą? – Wąsik. Wy ciemnowłose dziewczyny musicie bardzo uważać na takie rzeczy. – Ian zamówił drinki. 2

FatBooth – aplikacja pogrubiająca osoby na zdjęciach.

22

Kate milczała. Jej mózg próbował przetworzyć, jak wszystko zepsuło się w tak krótkim czasie. – Katie? Dobrze się czujesz? – brzmiał na szczerze zmartwionego. – Jak bardzo jesteś na mnie zła w skali od jeden do dziesięciu, gdzie jeden oznacza, że wciąż mnie lubisz, a dziesięć, że masz ochotę wykastrować mnie zardzewiałymi nożyczkami? – A kiedy powiedziałam, że cię lubię? – Zainsynuowałaś to subtelnie. – Próbuję jedynie znaleźć miłego faceta, z którym mogłabym spędzać czas – powiedziała zszokowana Kate – co nie powinno być takie trudne. Kelner podał drinki. Kate uniosła kieliszek i chlusnęła sobie raczej zdrowo. Zaczęła odstawiać wino, ale zmieniła zdanie i wzięła kolejny łyk. – Czy mogę być z tobą szczery? – zapytał Ian. – Nie wiem, a możesz? – Kate pochyliła się, opierając łokcie na stoliku i masując skronie. – Jesteś całkiem piękna i nie rozumiem, dlaczego marnujesz czas na randki online. Kate nie powinna dbać o to, że Ian nazwał ją piękną, mimo to dbała. – Korzystam z portali randkowych, ponieważ nie chcę chodzić do barów, a moje przyjaciółki pracują szesnaście godzin na dobę. Helena twierdzi, że jej dni chadzania do klubów przeminęły, więc alternatywa nie istnieje. Gdy poznaję kogoś online, mam przynajmniej szansę najpierw go prześwietlić. Ian parsknął. – Wszyscy ci mężczyźni chcą tylko jednego i skłamią, aby to uzyskać. Korzystanie z portali randkowych, by kogoś prześwietlić, skończy się tym, że ktoś poda ci pigułkę gwałtu. To nie jest bezpieczne, Katie. – Dlatego spotykam się z nimi wyłącznie w miejscach publicznych. Nie pozwalam im zabrać mnie do domu ani nie zapraszam ich do siebie, dopóki ich nie poznam. I ja nie kłamię. Na moim profilu znajduje się sama prawda. 23

– Gratulacje. Jesteś jedyną prawdomówną. – Cóż, jak zazwyczaj poznajesz kobiety? – W jakiś sposób pojawiają się znikąd. Jak ptaki w tej piosence. Musiała się przez chwilę zastanowić. – W Close to You Carpentersów? Ian pstryknął palcami. – Dokładnie. – Jak dogodnie. Uśmiechnął się. – Czyż nie? – Spotykasz się obecnie z jedną z tych kobiet? Sączył bourbon. – Mam obecnie okres przejściowy. Kate wzięła kolejny duży łyk. Opróżniła więcej niż połowę kieliszka, toteż Ian dał kelnerowi znak, żeby przyniósł następny. – Jestem rozdarty – rzekł. – Czuję, jakbym przyczyniał się do twojego problemu z piciem. – Nie mam problemu z piciem! Była promocja, kup jedną, druga za pół ceny, więc zrobiłam zapasy. – Etap zaprzeczenia. Szkoda. Wróćmy do twojej randkowej niedoli. – Nie cierpię na niedolę. Po prostu napotkałam problemy z wróceniem do obiegu. – Kate potrafiła przyznać wyłącznie przed sobą, że myśl o ponownym wróceniu do randkowego świata przedłużyła jej związek ze Stuartem o co najmniej sześć miesięcy. – Może z tobą jest coś nie tak. Pokręciła głową. – Ze mną w porządku. – Niekoniecznie. Opowiedz mi o swoim ostatnim kochanku.

24

– Stuart był kimś więcej niż kochankiem. Sześć miesięcy temu zakończyliśmy pięcioletni związek. – Dlaczego? Przespałaś się z kimś innym? – Co? Nie. – A on? – Nikt się z nikim nie przespał! Oddaliliśmy się od siebie i po pięciu latach bycia razem nie byliśmy już tymi samymi ludźmi, jak gdy zaczęliśmy ze sobą randkować. – Czy Stuart był dobrym facetem? – Był świetny. Nadal jest. – Gdyby był taki świetny, nadal byś z nim była. – Kochałam Stuarta przez długi czas. – Ale? – Kiedy chodzi o mężczyzn, albo z nimi zrywasz, albo poślubiasz. – Stuart się oświadczył? – Tak. A ja powiedziałam nie. – I niechcący podeptała jego serce. – Dlaczego? – zapytał Ian. Wino zdążyło ją trochę rozluźnić, więc odpowiedziała szczerze: – Ponieważ po tych pięciu latach przestał mnie zaskakiwać. – Stuart był jak puzzle z ograniczoną liczbą kartoników; do szczęścia potrzebował Kate, PlayStation, piwa, ciepłego posiłku i seksu. Kate natomiast potrzebowała więcej. – Ach, teraz dokądś zmierzamy. Chcesz miłego faceta, ale nie chcesz, żeby był nudny. – Tak. Miłego i nie nudnego, niezainteresowanego trójkątami i kokainą. Czy naprawdę proszę o tak wiele? – Nie, chociaż czuję się zobowiązany do wskazania, że ta część z trójkątami jest dość uniwersalna. – Och, na miłość boską – wymamrotała. 25

– Co nie znaczy, że wszyscy będziemy próbować przekonać cię do tego. Chodzi tylko o to, że niewielu mężczyzn powie: „odejdź, dodatkowa dziewczyno”, jeśli takowa będzie wchodziła do naszego łóżka, gdy już w nim się znajdziesz. Tak tylko mówię. Kate dopiła wino, a kelner pojawił się z kolejnym kieliszkiem. Ian podał jej drinka i uniósł swój bourbon. – Za wyplenianie dupków, Katie. Kate uderzyła kieliszkiem w jego szklankę i powiedziała: – Na zdrowie. Godzinę później, po wzięciu na spółkę kotlecików krabowych i ryby w panierce oraz frytek, na które nalegał Ian, ponieważ „ten fiut Kent prawdopodobnie kazałby ci zamówić sałatkę”, Kate oparła się na krześle i westchnęła. – Czujesz się lepiej? – Na pewno jestem bardziej zrelaksowana – odparła. – Zapewne dlatego, że najadłam się smażonego jedzenia i piję trzeci kieliszek wina. – W razie gdybyś się zastanawiała, świetnie się bawię. – Niech no zgadnę. To część twojej kampanii pod tytułem: „zaprzyjaźnijmy się”. – Zależy. Działa? Kate próbowała powstrzymać uśmiech. – Widziałem, Katie. Jak powiedziałem: wszystko zauważam. Gdy dopili drinki, Ian nalegał na zapłacenie rachunku. – Odprowadzę cię do domu – oznajmił. Suche liście szeleściły pod ich stopami i Kate wdychała zapach dymu drzewnego pochodzący z pobliskiego komina. – To moja ulica – oznajmiła kilka przecznic później. – Mieszkam w tym wysokim, ceglanym budynku. 26

– Wiem. – Skąd wiesz, gdzie mieszkam? Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Nie możesz mówić poważnie. – Poszedł za nią krótkim chodnikiem prowadzącym do drzwi wejściowych. Kate usiadła na ich szczycie. – Nie zaprosisz mnie? – Nie możesz mówić poważnie – odbiła piłeczkę. Chłód zimnego betonu niemal natychmiast przedarł się przez jej dżinsy. Ian usiadł przy niej. – Łał, te schody są naprawdę twarde i zimne. – Powiedz wszystko, co o mnie wiesz – rozkazała Kate. Miała już dość bycia niemile zaskakiwaną za każdym razem, gdy dzielił się z nią kolejną prywatną informację z jej życia. – Zobaczmy… we wrześniu skończyłaś dwadzieścia dziewięć lat. Masz umówioną na następny tydzień wizytę u dentysty, a książka, którą zarezerwowałaś w bibliotece czeka na odbiór. Otrzymujesz niepokojącą ilość wiadomości na portalu randkowym od mężczyzn, którzy chcą od ciebie jednorazowego numerku albo zobaczenia cię nago. Usuwasz je z marszu. Muszę przyznać, że jestem iście wstrząśnięty tym, co mężczyźni uważają za właściwe w nowoczesnym świecie randek. – Ty – powiedziała Kate, celując w niego palcem. – Ty jesteś wstrząśnięty. – Jestem. Nie jestem pewien, jak kobiety to znoszą. – Walczą na poważnie. Kontynuuj. – Wszystkie wysyłane przez ciebie mejle zawierają emotikonki, przeważnie serduszka i uśmiechnięte buźki, kolejka zamówionych przez ciebie filmów na życzenie w większości składa się z komedii romantycznych. O, masz miseczkę 34C. Wymieniłem to na poczekaniu, jestem pewien, że wiem więcej. Kate była przerażona. 27

– Skąd wiesz, jaki noszę rozmiar stanika? – Prześledziłem twoją historię zamówień na stronie Victoria’s Secret. – Cóż, to wcale nie jest odrażające – oświadczyła z kamienną twarzą. – Wiedziałaś, że w twoim koszyku znajdują się ciuchy? Swetry. Mnóstwo grubych, długich, zakrywających skórę swetrów. Szczerze, dezorientujesz mnie. – Może posiadam już mnóstwo bielizny. Biorąc pod uwagę to, że poruszam się pieszo, swetry są praktyczniejsze. Są, co więcej, strasznie urocze. – Dodałem kilka rzeczy do twojego koszyka i dokonałem potwierdzenia zakupu. Zapłaciłem moją kartą kredytową. Zamówiłem poleconą przesyłkę, możesz się jej spodziewać w poniedziałek. – Dodałeś kilka przedmiotów? – Jedna podpowiedź: żadnych swetrów. – Jakże szalenie niestosownie. – Jak dziecko w sklepie z cukierkami. Nie mogłem się powstrzymać. – Jak? – Słucham? – Oczywiste jest, że zhakowałeś mój komputer. Ale jak to zrobiłeś? – Wszedłem twoim tylnym wejściem. – Jestem pewna, że tego nie zrobiłeś. – Zrobiłem, zapewniam. – Nie przedyskutowawszy tego najpierw ze mną? Bez przygotowania? Ostrzeżenia? Nie uważasz, że takie zachowanie jest w niewiarygodnie złym tonie? Ian wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Czy wciąż rozmawiamy o komputerze? Ponieważ uważam, że jesteś całkowicie zachwycająca. – Czekam.

28

– Tylne wejście to luka w zabezpieczeniach systemu umożliwiająca uzyskanie zdalnego dostępu do komputera. Dostanie się do twojego zajęło mi dwie minuty. – Masz dostęp do mojego komputera? – Tak. Na twarzy Kate pojawiła się panika. – Możesz zobaczyć historię w przeglądarce? – Ostatnio nacisnęła link odsyłający do artykułu o oralnym sprawianiu mężczyźnie rozkoszy, wmawiając sobie, że roztropnym jest posiadanie pewnych zdolności, szczególnie teraz, gdy znowu została singielką. Tamten link prowadził do mnóstwa innych o podobnej tematyce i Kate spędziła wieczór raczej przyjemnie, sącząc wino, klikając myszką i czytając. Ian mrugnął do niej. – Mogę, i muszę przyznać, że im więcej się o tobie dowiaduję, tym bardziej cię lubię. – I pomyśleć, że wcześniej zmartwiłam się, gdy prześledziłeś aktywność mojej karty kredytowej. – Stare dobre czasy, hę? – Wiesz, co myślę? Myślę, że przywykłeś do polegania na pieniądzach i twoim wyglądzie jako wymówce zatrważająco wścibskiego zachowania. – Masz całkowitą rację. Nie ma wielu problemów, których nie mogą rozwiązać pieniądze, ale skupmy się na moim wyglądzie. Co lubisz w nim najbardziej? Kate powiedziała z udawaną obojętnością: – Jestem pewna, że niektórzy uważają cię za kuszącego, ale tak się złożyło, że moim zdaniem nie jesteś taki przystojny. – Owszem, jestem. Kate zdecydowała, że potrzebna jest zmiana tematu. – Winien jesteś mi pewne informacje. 29

– Zatem, quid pro que3? – Tak będzie sprawiedliwie. – Śmiało. – Wiek? – Trzydzieści dwa. – Miasto rodzinne? – Amrillo. – Naprawdę? Nie mówisz z akcentem. – Jestem mężczyzną o wielu twarzach, kochanieńka – zanucił z silnym akcentem. – College? – MIT. Informatyka. Byłem najlepszy na roku, oczywiście. – Oczywiście. – Kate opatuliła się mocniej kurtką. Tyłek jej zdrętwiał. – Od kiedy mieszkasz w Minnesocie? – Niewiele ponad dwa miesiące. – Jak długo zamierzasz tu zostać? – Nie jestem pewien. Często się przeprowadzam. – Gdzie mieszkasz? – To ściśle tajne. – Dla kogo pracujesz? – Dla nikogo. – Jak masz na nazwisko? – Nie mogę ci powiedzieć. – Nie możesz powiedzieć mi, jak masz na nazwisko? Jaja sobie robisz? – Nie. A propos, tyłek mi zamarza. – Co robisz całymi dniami? – Hakuję. – To wiem, ale kogo albo co hakujesz? To znaczy, oprócz mnie. 3

Coś za coś (łac.).

30

– Hakuję wszystko co chcę lub potrzebuję zhakować. – Więc jesteś całkiem niezły? – Jestem najlepszy. Nikt nie może się przede mną uchronić. Dlaczego przestałaś praktykować prawo? Kate wiedziała, że wydobycie na światło dzienne informacji o jej edukacji i poprzednim zawodzie nie zajmie wiele czasu. – To ja miałam zadawać pytania. – Jestem ciekawy. – Chciałam pomagać ludziom, czego nie mogłam robić przykuta do maluśkiego biura, w którym pisałam sprawozdania. W spiżarni żywności mam przynajmniej namacalny dowód tego, że pomagam innym. – To dlatego wtedy, w kawiarni odrzuciłaś datek? Ponieważ wierzysz, że prawo jest czarno–białe, a ja pracuję w szarej strefie? – Odrzuciłam datek, ponieważ nie chciałam kradzionych pieniędzy. Naruszyłeś ponadto moją prywatność w bardzo odpychający i niewłaściwy sposób. I, jeśli mogę dodać, nie zaprzestałeś temu działaniu. – Wiem, że zapewne mi nie wierzysz, ale naprawdę jestem miłym facetem. Jako taki mam pewną propozycję. – Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, co może za sobą pociągać. – Proponuję, żebyś zapomniała o randkowaniu online i umówiła się ze mną. – Dlaczego miałabym się z tobą umówić? Często podejmujesz nielegalne czynności i masz makabryczny problem z granicami. – Ponieważ obiecuję, że nigdy nie będziesz się ze mną nudzić. Nie tego szukasz? Kogoś, kto naprawdę może dać twojemu życiu zastrzyk przygody? Niemożliwe, żeby kiedykolwiek potraktowała Iana poważnie, ale uwaga o nudzie była celna. Nieważne, jak niewybaczalnie się zachowywał, te kilka rozmów, które z nim prowadziła okazały się najbardziej pobudzającymi spośród tych, jakie przez dłuższy czas odbyła z innymi mężczyznami. 31

– Gramy na bardzo nierównych boiskach – rzekła Kate. – Wiele o mnie wiesz, w tym żenujące rzeczy. Natomiast włożony przeze mnie wysiłek dowiedzenia się o tobie czegoś istotnego poniósł błyskawiczną klęskę. Nie powiedziałeś mi o sobie nic osobistego. Jeśli nie chcesz odpowiedzieć na jakieś pytanie, nie odpowiadasz, a mimo to nie okazałeś mi takiej grzeczności. Chcesz wiedzieć, jak się przez to czuję? Naga. Czuję, jakbyś zerwał ze mnie wszystkie ciuchy. – Podoba mi się kierunek, w jakim zmierza ta rozmowa. Powoli w myślach Kate zrodził się pomysł. Najpierw go odrzuciła, ale później logiczna część jej umysłu przejęła kontrolę. Jakaś zemsta była absolutnie konieczna. To rozwiązanie z pewnością było śmiałe, ale tylko w ten sposób zyska równowagę. Szarpnęła kurtkę Iana i powiedziała: – Chodź ze mną. – O, dobrze, w końcu wejdziemy do środka, gdzie jest ciepło. Kate zaprowadziła Iana do windy. Nacisnęła guzik na czwarte piętro i, gdy drzwi się otworzyły, poprowadziła go korytarzem. Kiedy znaleźli się w jej mieszkaniu, wyciągnęła z torebki małe opakowanie gazu pieprzowego i odciągnęła zawleczkę. – Sytuacja przybrała dziwny obrót – rzekł Ian. – Zdejmuj ciuszki. – Słucham? – Zszokowana mina Iana powiedziała Kate, że w końcu udało się jej go rozdrażnić. – Nie okazałeś ani odrobiny skruchy za całościowe i jawne naruszenie mojej prywatności. Ponieważ czuję się z tego powodu naga, zdecydowałam, że sprawiedliwie będzie, abyś ty również poczuł się nagi. A także natychmiast opuść mój komputer. Jestem skłonna zapomnieć, że zhakowałeś mój sprzęt, ale koniec z tym. – Koniec z tylnym wejściem? – Koniec z tylnym wejściem. 32

Wydał się strapiony. – Na zawsze? – I na wieczność – dokończyła stanowczo. – Nawet nie w moje urodziny ani na specjalne okazje? – Czy nadal rozmawiamy o moim komputerze? – zapytała. – Ty raczej tak. – Czy naprawdę uważasz, że w tej chwili jest to odpowiedni temat do dyskusji? – Masz rację. Rozmowę tę powinniśmy raczej odbyć, gdy nasz związek rozkwitnie i będziemy mieli ochotę na dodanie mu trochę smaczku. – Nie powiedziałeś tego. – Nie? Ponieważ słyszałem, jak słowa opuszczały moje usta. – W tej chwili bliżej ci do zakazu zbliżania się, niż do związku. Zmartwił się. – W takim razie naprawdę wypadłem z gry. – Ponieważ nie mam zdolności informatycznych, by wiedzieć, co zastosowałeś, muszę uwierzyć ci na słowo, że usunąłeś tę lukę. Jeśli w jakiś sposób odkryję, że tego nie zrobiłeś, nie dostaniesz drugiej szansy. – Więc, jeśli usunę lukę i zdejmę ubranie, będziemy kwita? – Nazywanie tego kwita jest trochę naciągane, ale dobra. – I umówisz się ze mną? – Przypuszczam, iż mogę dać szansę tej propozycji. Tylko na okres próbny. Jeśli nie pójdzie dobrze, nie zawaham się cię odesłać. – A gaz pieprzowy? – Dla mojej ochrony. Normalnie nie pozwalam mężczyźnie, którego dopiero poznałam wejść do mojego mieszkania. Pozostanę przy drzwiach, w razie gdybym musiała szybko uciec, jeśli spróbujesz zrobić coś podejrzanego. – Poważnie chcesz, żebym zdjął wszystkie ubrania? – Tak, jeśli masz na tyle odwagi. 33

Ian rozpiął zamek skórzanej kurtki i przewiesił ją przez oparcie kanapy. Następnie zdjął przez głowę sweter i upuścił go na podłogę. Pod spodem miał białą koszulkę. Kate obserwowała ruch jego mięśni, gdy zdejmował ciuch, który położył na swetrze i zsunął buty. Następne były dżinsy; tętno Kate przyspieszyło. Miał absolutnie idealne mięśnie brzucha, a jej wzrok przyciągnął wąski szlaczek włosów zaczynający się przy pępku i znikający pod bokserkami. – Możesz zostawić skarpetki – zezwoliła. – Podłoga z twardego drewna jest trochę zimna. – Jesteś pewna? Ponieważ, oczywiście, mogę je zdjąć. – Jestem pewna. – Kate zastanawiała się, czy pójdzie na to. Zakwestionowała jednak jego odwagę, a mężczyźni nieczęsto nie podejmowali takiego wyzwania. Wsunął palce pod ściągacz bielizny i wkrótce zsunęła się do jego kostek, więc z niej wyszedł. Cóż, cholera. Oto stał przed nią mężczyzna całkowicie pewny swojej nagości, ku czemu miał dobre powody. Jego imponujący wzrost i atletyczna budowa ukazywały ładnie, lecz nieprzesadnie wyrzeźbione mięśnie. Szerokie ramiona zwężały się ku wąskiej talii, a długie nogi wyglądały na wyćwiczone i silne. Kate nie była fanką nadmiernie owłosionych mężczyzn, a Ian miał idealną ilość owłosienia. – Sto dziewięćdziesiąt dwa? Uśmiechnął się znacząco. – Pięć. – Ćwiczysz trochę? – Całkiem sporo. W moim budynku jest siłownia. Kate musiała przyznać, że wyglądał apetycznie, stojąc w całej swojej nagiej chwale. Ileż to minęło, od kiedy ostatnio uprawiała seks? Co najmniej sześć miesięcy. A seks ze Stuartem nigdy nie był szczególnie satysfakcjonujący.

34

Gdy tak sobie rozmyślała, u Iana zaczęła kształtować raczej imponująca erekcja. Odwróciła wzrok. – Przestań. Nie chodzi o seks. Chodzi o granicę. O równość. – Jeśli nadal będziesz się tak na mnie gapić, to się obudzi i powie „hej”. – Nie gapiłam się. Uciekł mu stłumiony śmiech. – Okej. Ramiona pokonanej Kate opadły. – Nie jesteś zbyt skromny, czyż nie? – Mogę tak stać całą noc, jeśli chcesz. Szczerze, bardziej martwię się twoim swędzącym palcem na spuście gazu pieprzowego. Słyszałem, że szczypie. Kate zabezpieczyła gaz, ale na wszelki wypadek go nie odłożyła. Oparła się o drzwi. – Jesteś całkiem oszałamiający. Jestem pewna, że już to wiesz. – Czy mam zrobić obrót? – Jasne. Czemu nie? Obrócił się powoli. Patrzenie na niego było czystą torturą. Tyłek tego mężczyzny! Wszystkie ostatnie orgazmy Kate osiągnięte zostały za pomocą rozmaitych ZTS4 sposobów, dlatego mogłaby umrzeć za gorący, namiętny seks z prawdziwym partnerem. – Wiesz, co w tobie lubię, Katie? – zapytał Ian, obróciwszy się. – Moją ekstremalną tolerancję? – Tak! Większość kobiet nie mogłaby mnie znieść. – Większość kobiet zapewne doprowadziłaby do twojego aresztowania. – Powiedziała kobieta, która zmusiła mnie do rozebrania się. – Chyba nie tak ciężko ci zrzucić fatałaszki. – Niezła z ciebie kumpelka, Katie, i masz nogi po samą szyję. 4

Zrób to sam/sama.

35

– Nogi są dla ciebie całkiem ważne, czyż nie? – Dam ci znać, gdy zobaczę cię całą. Może być część ciała, którą polubię bardziej, niż twoje nogi. – Jesteś troszkę zuchwały, nie sądzisz? Zgodziłam się z tobą umówić, ale wciąż pozostajesz w strefie przyjaźni. Nie obchodzi mnie, jakim jesteś ważniakiem wśród hakerów, i tak nie znajdziesz w sieci moich nagich zdjęć, więc nawet nie wysilaj się z szukaniem. – Jestem dwa kroki przed tobą, Katie. Już szukałem i nic nie znalazłem. To był smutny dzień. – Nie ma nic, czego chciałbyś dowiedzieć się o mnie w sposób naturalny? – Są pewne rzeczy, których nie dowiem się o tobie do czasu, gdy będziemy robić je razem. Tylko o tym pomyśl. Ja myślę. Kate również zaczęła o tym myśleć. Spojrzała ostatni raz na jego nagie ciało. – Okej, możesz już się ubrać. – No nie wiem – rzekł, robiąc kilka kroków w stronę Kate, aż stanął na tyle blisko, że mogła odróżnić nuty zapachowe jego wody kolońskiej – coś korzennego i męskiego z szczyptą cytrusa – i poczuć ciepło wydzielane przez jego wyglądającą na gładką skórę. – Tak jakby lubię być nago. – Zawsze musisz mieć ostatnie słowo. – Zawsze, Katie. Nie zapomnij o tym. Kate stwierdziła, że o wiele łatwiej rozmawia jej się z Ianem, gdy w końcu przekonała go, aby się ubrał. – Chodźmy – powiedziała, biorąc klucze i ruchem dłoni zachęcając go, by poszedł za nią do korytarza. – Znowu na zewnątrz? Ale tu jest miło i ciepło. – Odprowadzam cię, ponieważ wystarczy już nam na dzisiaj spędzania czasu w swoim towarzystwie. – Kate, po prawdzie, lubiła z nim przebywać, ale była zdeterminowana, by wydrzeć mu trochę kontroli i zakończyć spotkanie 36

według swojego uznania. Chciała też wykąpać się w gorącej wodzie i ubrać się w coś ciepłego i wygodnego, najlepiej wykonanego z flaneli. Planowała później zrobić popcorn i spędzić wieczór na oglądaniu jednej z tych swoich romantycznych komedii. Ian poszedł za Kate do windy, a następnie na schodki, skąd zamówił taksówkę. – Gdzie twój samochód? – Kate była ciekawa, dlaczego mężczyzna, który wyraźnie nie cierpiał na brak pieniędzy jeździł starym modelem, ale może dzięki oszczędności mógł pozwolić sobie na darowanie większych kwot organizacjom charytatywnym. – Zostawiłem auta w domu na wypadek gdybyś wyzwała mnie na pojedynek alkoholowy. Nie jestem pewien, czy bym wygrał. W każdym razie z pewnością nie byłbym w stanie prowadzić. – To ty zamówiłeś trzecią kolejkę. Wierz albo nie, ja przestałabym na drugiej. – Pewnie. – Jesteś nieznośny. Nie lubię cię. Pochylił się. – Kłamczucha – wyszeptał. Odepchnęła go. – Powiedz mi coś osobistego i żenującego. Coś, powiedzmy, równorzędnego z węszeniem w historii czyjejś przeglądarki. – Ta anegdota? Powinna być związana z seksem? – Pewnie, jeśli jest żenująca. – Kiedy miałem czternaście lat, lubiłem taką dziewczynę. Umawialiśmy się przez jakiś czas i mieliśmy intensywne sesje obściskiwania się pod trybunami na stadionie i w jej pokoju, podczas gdy jej rodzice myśleli, że się uczymy. Doszliśmy w końcu do momentu, gdy powiedziała, że jest gotowa pójść na całość, więc spotkałem się z nią w parku, nieopodal jej domu. Było 37

ciemno, podkradliśmy się na krytą ślizgawkę i zdjęliśmy ubrania. Tak się podnieciłem, że doszedłem w swoich dłoniach, gdy próbowałem nałożyć kondom. Kate otworzyła szeroko oczy. – Czternaście? Poważnie? – Czy nie usłyszałaś tej części, gdy mówiłem o dojściu w swoich dłoniach? To niewiarygodnie żenująca informacja, a ja się nią z tobą dzielę. – Jestem pewna, że było dość niezręcznie. – Tak, ale ponieważ byłem młody, znowu zrobiłem się twardy jakoś trzy minuty później. Odniosłem niezły sukces przy drugiej próbie. Jeśli się zastanawiasz, teraz mam o wiele większą kontrolę. – Myślę, że prawdopodobnie mógłbyś podzielić się innymi zgodnymi z prawem, żenującymi historiami. Jestem również pewna, że nie opowiesz mi ani jednej. – Raczej nie. – Oparł się o metalową barierkę. – Na podstawie planów, jakie poczyniłaś z Kentem odniosłem wrażenie, że spotkanie towarzyskie jest akceptowalną opcją na naszą pierwszą randkę? Tak się złożyło, że o trzynastej w poniedziałek mam spotkanie w U.S. Banku. Później wpadnę do ciebie, by zabrać cię na późny lunch, co ty na to? Czemu nie? pomyślała. Ciekawość stanowiła silny czynnik w jej procesie podejmowania decyzji. Ian intrygował ją w sposób, w jaki Stuart nigdy tego nie robił. – Może być. – Mówiąc o Kencie – powiedział Ian, kręcąc głową. – Nie był z niego miły facet. Gdy skończyłem przeszukiwanie jego konta na portalu randkowym, powęszyłem w jego komputerze. Znalazłem na twardym dysku całkiem sporo filmów. Uprawiał na nich seks z wieloma kobietami. Nie jestem pewien, ale po sposobie w jaki je ustawiał, wydało mi się, że mogły nie wiedzieć, że kamera je nagrywa. 38

Kate zmizerniała. Wyobrażała sobie możliwe scenariusze, w których, bez wiedzy o tym albo zgody, stawała się gwiazdą tych taśm. Następnie pomyślała o udostępnianiu tych taśm i oglądaniu ich przez innych mężczyzn i jej żołądek zwinął się w supeł. Taksówka zatrzymała się przy chodniku. – Widzimy się w poniedziałek, okej? – zapytał Ian. Nie odpowiedziała. – Katie? – Możesz sprawić, że te filmy znikną? – Kate pomyślała o kobietach, które nie miały pojęcia o tym, że są nagrywane, ani o ilości mężczyzn mogących mieć dostęp do filmików. – Możesz już to uznać za zrobione. – Zbiegł po schodkach, otworzył drzwi taksówki, obrócił się i dodał: – Myślisz, że jestem jednym z tych złych, Katie, ale jesteśmy do siebie bardziej podobni, niż myślisz. Posłał jej całusa, a później Kate obserwowała odjeżdżającą taksówkę, rozpaczliwie pragnąc mu uwierzyć.

39

ROZDZIAŁ 6

W poniedziałek, na chwilę przed trzynastą, Kate dała nura za dużą roślinę doniczkową w głównym pomieszczeniu banku. Ciekawiło ją spotkanie Iana i zdecydowała troszkę poszpiegować pod pozorem zobaczenia się z nim w banku, zamiast czekania na niego w spiżarni. Gdy pięć minut później wszedł do budynku, Kate osunęła się na swoim siedzeniu. Ubrany był w ciemne dżinsy i niewsuniętą w nie zieloną koszulę na guziki, na którą narzucił skórzaną kurtkę, na nosie miał okulary. Kate ostrożnie wyjrzała zza rośliny i obserwowała Iana – czekał na windę. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, zbliżyła się do windy, i kiedy drzwi ponownie się otworzyły, weszła. Budynek składał się z trzech pięter. Kate wysiadła na drugim i się rozejrzała. Zauważyła tył głowy Iana, stojącego przy biurku recepcjonistki w wydzielonym szklanymi ścianami biurze po jej lewej stronie. Kilka chwil później jakiś mężczyzna podszedł do Iana, uścisnął jego dłoń, pokręcił głową i przeszli razem przez krótki korytarz, po czym zniknęli za rogiem. Kate otworzyła drzwi do biura i zasiadła w jednym z dwóch skórzanych foteli, umiejscowionych w kącie pokoju, przodem do siebie. Recepcjonistka na nią zerknęła. – Czy mogę w czymś pani pomóc? 40

– Czekam na kogoś. Dziękuję. W celu zabicia czasu Kate zalogowała się na swoje konto na portalu randkowym. Ian znowu zmodyfikował jej zdjęcie. Twarz nadal była tłusta, ale na dodatek do wąsika sprezentował jej męską fryzurę w stylu młodego, długowłosego Brada Pitta z grzyweczką i przyczernił jeden ząb. Roześmiała się tak bardzo, że uciekło jej kilka chrumknięć. Tak bardzo pochłonęło ją tworzenie nowej biografii pasującej do jej profilówki – biografii, w której stwierdza, że jakikolwiek zainteresowany nią mężczyzna będzie musiał zajrzeć do jej wnętrza, ażeby dostrzec te wszystkie cudowności, jakie ma do zaoferowania – że nie zauważyła Iana, dopóki nie stanął tuż przed nią. – O, hej – powiedziała. – No wyobraź sobie, że tu na ciebie wpadam. – To niezły zbieg okoliczności. – Żaden zbieg okoliczności. Wiedziałem, że mnie śledzisz. – Nie wiedziałeś. – Zauważyłem cię za rośliną, kiedy wszedłem do banku. Wyczułem ponadto twoje perfumy, gdy tylko przekroczyłem próg. – Czy – zrobiła dłońmi cudzysłów – pożyczasz pieniądze z tego banku? – wyszeptała. – Oczywiście, że nie. Całą moją robotę wykonuję z Jaskini Batmana. Wierz lub nie, ale naprawdę załatwiam tutaj sprawy bankowe. Podpisywałem dokumenty. Kate nigdy nie widziała mężczyzny, który w okularach był całkowicie przepyszny. Coś w połączeniu jego włosów, szalika i designerskich okularów w niepełnej oprawce sprawiało, że stawał się nie do odparcia. – Te okulary są częścią kamuflażu? Ponieważ mnie nie nabrałeś. – Prawdziwe. Często mam przemęczone oczy, jako że spędzam dużo czasu przed komputerem, a wczoraj do późna pracowałem. 41

– Wyglądasz w nich jak bystrzak. – Poświęciła chwilę na wyobrażeniu sobie, jaki jego szalik byłby w dotyku, gdyby ocierał się o jej skórę, kiedy Ian by ją całował. – Jestem bystry, ale wiem, że miałaś na myśli, że wyglądam oszałamiająco przystojnie. To jest bardziej niż normalnie. – Skromniacha z ciebie. – Gotowa? – Podszedł do drzwi i przytrzymał je przed nią. – Tak. – Za mną. – Spojrzał na nią i się roześmiał. – Nie powinnaś mieć z tym problemu. Zjechali windą do piwnicy, i gdy drzwi otworzyły się na parkingu, Kate poszła za Ianem do rzędu samochodów. Zatrzymał się przy jednym z nich i wyciągnął z kieszeni komplet kluczy. Sapnęła z wrażenia. Ian się uśmiechnął. – To… – Shelby Daytona Cobra Coupe z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego czwartego. – Sześćdziesiątego piątego – poprawiła – Kolor wywarł na mnie wrażenie. Mój brat, Chad, miał obsesję na punkcie tego modelu. Miał w pokoju plakat z tym samochodem. Między tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym, a piątym wyprodukowano tylko sześć egzemplarzy. – Istotnie, są dość rzadkie. Ostatnia prawdziwa Shelby została sprzedana na aukcji za około siedem milionów

dolarów.

Model

Iana

z

pewnością

był

repliką,

których

wyprodukowano całkiem sporo, ale mimo to był godnym uwagi pojazdem, którego cena zaczynała się od sześciocyfrowej kwoty. – Helena określiła twój samochód jako stary i niebieski. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, robiąc kontemplacyjną minę. 42

– Teoretycznie jej opis jest poprawny. Kate nie mogła się powstrzymać i delikatnie przesunęła dłonią po farbie w kolorze Guardsman Blue i białych, wyścigowych paskach. Shelby niewątpliwie z wyglądu – o aerodynamicznym projekcie i budowie – przypominała samochody wyścigowe. Chad będzie mega zazdrosny. – Ten samochód nie jest odrobinę za ostentacyjny dla osoby, która ceni prywatność? – Co masz na myśli? – Obrotny, przystojny playboy, który wykonuje ogromne filantropijne gesty i wozi się szpanerskim autem. Coś z tego ci świta? – Obrotny, przystojny playboy? – Cóż, jeśli mokasyny od Prady pasują. Nie łatwiej byłoby ci wtopić się w tłum w, powiedzmy, fordzie focusie? – zapytała. – W fordzie focusie? Chcesz, żebym bujał się po mieście w fordzie focusie? Jezusie, nie straciłbym klejnotów? – Nie ucinają ich, wręczając kluczyki. Oczywiście, że nie straciłbyś klejnotów. Co to w ogóle za pytanie? Ta rozmowa zeszła na dziwne tory. – Chodzi ci o to, że zaczęliśmy, rozmawiając o samochodzie, a teraz rozmawiamy o klejnotach? – Czyżby? – Takie odnoszę wrażenie. – Może powinniśmy powrócić do tematu twojego auta. – Chcesz się nim przejechać, no nie? – Dlaczego miałabym chcieć kierować twoim samochodem? – Dlaczego nie chciałabyś kierować moim samochodem? Dasz radę z manualną skrzynią biegów? – Tak, powiedziałabym, że raczej fachowo. – To ogromnie podniecające. Naprawdę. Udała, że go nie usłyszała. 43

– Ten samochód nie nadaje się na zimę w Minnesocie. – Tak, jest okropny, zgadzam się. Mój drugi samochód ma napęd na cztery koła, ale nie prowadzi się go ani odrobinę tak dobrze, jak ten. – Ian pomachał kluczykami przed jej nosem. Miał rację. Kate mogłaby umrzeć za możliwość poprowadzenia jego samochodu i nie mogła się doczekać, aby się przekonać jak sobie radzi. Wzięła kluczyki, otworzyła drzwi i sięgnęła do drzwi pasażera, otwierając ja dla Iana. Kiedy zapięli pasy, uruchomiła pojazd. – Proszę, Katie, zauważ, że już dotrzymuję obietnic. Zapewniam, że prowadzenie tego samochodu będzie przeciwieństwem nudy. Kate manewrowała pojazdem przez ulice miasta, zaznajamiając się z deską rozdzielczą i wyczuwając sprzęgło. Ian, na swoją korzyść, zachował spokój. Nie udzielał jej wskazówek ani nie poddał w wątpliwość jej zdolności prowadzenia pojazdu. Głowy się za nimi odwracały i Kate poczuła się, jakby była na widoku. – Ludzie się na nas gapią – powiedziała. – Nikt się nie gapi. – Wszyscy, których mijaliśmy się gapili. – Zapewne patrzą na ciebie. – Tak, na pewno. – Ustawiła lusterko. – Miałbyś coś przeciw, gdybym wyjechała na otwarty teren? – Byłbym rozczarowany, gdybyś tego nie zrobiła. Kate przejechała University Avenue w kierunku skrzyżowania z Central Avenue, dzięki czemu wjechała na Autostradę 65. – Mój pierwszy samochód miał manualną skrzynię biegów – oznajmiła – Niemal rwałam włosy z głowy, gdy się uczyłam, ale teraz, kiedy jeżdżę na automacie, tęsknię za starym autem. Sporo jeździliśmy w młodości. Spędziłam z przyjaciółkami wiele sobotnich nocy na zbyt szybkiej jeździe po ciemnych, wiejskich drogach w poszukiwaniu imprezy. Jestem z Indiany. A właściwie z 44

Zionsville, koło Indianapolis w Indianie. Przeprowadziłam się na wstępne studia na Uniwersytecie Minnesoty, tam też skończyłam prawo. Rodzice i mój brat, Chad, wciąż tam mieszkają. A może już to wszystko wiedziałeś? Posłał jej spojrzenie mówiące: „ależ jesteś urocza”. Kate cicho się zaśmiała ze swojej naiwności. – Oczywiście. O czym ja w ogóle myślałam? – Planujesz wrócić w rodzinne strony? – Raczej nie. Podoba mi się tu i często widuję rodzinę. Albo oni mnie odwiedzają, albo lecę do domu. A ty? Jak urodzony Teksańczyk trafił do lodowanej Minnesoty? – Przejeżdżałem i zdecydowałem się zatrzymać. Prowadzę firmę zajmującą się zabezpieczaniem komputerów, pracuję w domu, więc mogę mieszkać gdziekolwiek zechcę. –

Fantastycznie! –

Kate

próbowała

ukryć

ulgę,

jaką

poczuła

dowiedziawszy się, że Ian zajmuje się czymś innym niż nielegalną działalnością, ale nie zabrzmiała przekonująco. – O mój Boże – zaśmiał się Ian – Naprawdę miałaś mnie za pospolitego rzezimieszka. Kate zaprzeczyła żarliwie. – Nie. – A właśnie, że tak – stwierdził, parodiując ją. Kate zdecydowała wyznać prawdę. – Nie możesz tak naprawdę mnie winić, czyż nie? Mówisz „mogę zhakować kogo i co chcę”, a później podarowujesz torby z gotówką i bez problemu przyznajesz, że ją ukradłeś. – Mam powody, by kraść od cyberzłodziei, choć nie potrzebuję ich pieniędzy. Generuję pokaźne dochody poprzez bardzo legalne środki. A gotówkę lubię, ponieważ jest nienamierzalna. Naprawdę nie powinnaś snuć domysłów, Katie. 45

– Więc czym dokładnie się zajmujesz? – Specjalizuję się w testowaniu penetrowania, pentestowaniu w skrócie. Jestem w tym niewiarygodnie dobry. – Nigdy o tym nie słyszałam. Pleciesz banialuki. – Zapewniam, że nie. Testowanie penetrowania polega na hakowaniu do momentu, w którym spenetruję twoje zabezpieczenia. Gdy je przełamuję, wchodzę tak głęboko, jak tylko mogę, aż znajduję się tak daleko, na ile mi pozwalasz. – Nadal mówimy o twojej firmie? – A nie? – Powiedziałeś „spenetruję twoje zabezpieczenia”, oraz „wchodzę tak głęboko, jak tylko mogę, aż znajduję się tak daleko, na ile mi pozwalasz”. – Freudowskie przejęzyczenie. Chciałem powiedzieć, że firmy zatrudniają mnie, bym spenetrował ich systemy komputerowe celem wskazania słabych punktów. Zastanawiam się, jakich sztuczek użyjesz ty. Kate zagryzła wargę, by powstrzymać uśmiech. – Znowu to zrobiłeś. – Naprawdę? A to ciekawe. W każdym razie, gdy pokazuję klientowi wszystkie niepokojące sposoby, na jakie można wedrzeć się do jego systemu, pobieram od niego wygórowaną opłatę za sprawienie, że to się już więcej nie powtórzy. – I nie mają nic przeciw płaceniu? – Ludzie zapłacą każdą cenę, gdy wykorzystujesz ich słabości. – Po co ta tajemniczość, jeśli jesteś właścicielem legalnego interesu? To niewyjawianie nazwiska na przykład, co, nawiasem mówiąc, jest zwyczajnie durne. – Nie leży w naturze hakera dzielenie się osobistymi informacjami. Anonimowość jest naszą cechą. Czasami włamuję się gdzieś, gdzie nie powinienem – poinformował. – Dla zabawy. 46

– Cóż za zaskoczenie. – Okazjonalnie pakuje się w trudne sytuacje i wolę, by inni o tym nie wiedzieli. – Więc anonimowość służy ochronie ludzi, z którymi współpracujesz. – W pewnym sensie tak. – Mogłeś tak od razu powiedzieć. – Powiedziałem już za wiele. Przybywanie w twoim towarzystwie przypomina z jakiegoś powodu połknięcie serum prawdy. Twoje piękno mnie rozbraja. – Dzięki Bogu mam choć jedną broń, której mogę użyć w starciu z tobą. – Twoje nogi są kolejną. Kate się zaśmiała. – Zapamiętam sobie. Przyspieszyła, czekając aż osiągnie maksimum prędkości, zanim zmieniła bieg na czwarty. Kochała ten dźwięk i niewiele rzeczy sprawiało jej większą przyjemność, niż prowadzenie szybkiego auta. Kątem oka widziała, że Ian ją obserwował. Było to zarówno zniechęcające jak i zadowalające. Minęła inne samochody, z wprawą zmieniając co chwilę pasy, kochając sposób, w jaki samochód sobie z tym radził. Kiedy natężenie ruchu się w końcu zmniejszyło, docisnęła pedał gazu, dopóki wskazówka szybkościomierza nie zatrzymała się tuż poniżej stu dwudziestu. – No dalej, stać cię na więcej – wyzwał Ian. – Ile czasu minęło, odkąd ostatnio dostałaś mandat za przekroczenie prędkości? – Lata. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz zatrzymała mnie policja. – Więc na co czekasz? Jeśli cię złapią, zapłacę. Jeśli będziesz się trzymać poniżej stu sześćdziesięciu, nie odbiorą ci prawa jazdy. Kate kochała słuchać głośnej muzyki, kiedy prowadziła autostradą, a słuchanie starych przebojów – może Aerosmith – byłoby naprawdę świetne w samochodzie takim jak Shelby. 47

Puryści wyrzekali się dodawania radia, ale większość właścicieli replik i tak je montowała, nawet jeśli redukowali w ten sposób wrażenie jazdy prawdziwą Shelby. W samochodzie Iana nie było radia. Deska rozdzielcza nie miała nawet na nie miejsca. – Jesteś pewien? – zapytała Kate, już wciskając gaz do dechy. Ktokolwiek zbudował ten samochód, musiał spędzić nad nim dużo czasu i była zaskoczona, że Ian zbytnio się nie martwił. – Całkowicie. – Sięgnął i szarpnął za jej pas bezpieczeństwa, upewniając się, że był mocno ściśnięty. Kate przyśpieszyła. Droga przed nimi była niemal pusta, więc trzymała nogę na pedale, aż prędkościomierz nie posuwał się wolno do stu trzydziestu pięciu, stu czterdziestu pięciu, stu pięćdziesięciu dwóch. Zdała sobie sprawę, że muzyka tak naprawdę mogłaby umniejszyć to doświadczenie, ponieważ nie potrzebowała nic więcej ponad dźwięk silnika – głośny, prawdziwy i nieokiełznany. Przed nimi były dwa auta, jedno z lewej, drugie z prawej. Na szczęście żadne z nich nie było radiowozem, ponieważ Kate ominęła jedno i tak szybko, jak to zrobiła, niemal natychmiast musiała zawrócić na drugi pas. Zatraciła się w doznaniu, po raz pierwszy od dłuższego czasu czując się tak orzeźwiona. – Dalej, kochanie, dalej – krzyczał Ian. Kontynuowała jazdę, wyprzedając samochody, kiedy do nich docierała. Gdy sprawdziła prędkość, doznała chwilowej radosnej paniki, ponieważ wskaźnik znajdował się tuż poniżej stu siedemdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę. Cichy głosik w jej głowie ostrzegł, że może stracić prawo jazdy, jeśli przejedzie obok policji. Kazała temu głosowi się zamknąć. Poza tym i tak chodziła do pracy piechotą. Kate zauważyła skupisko tylnych świateł samochodowych, co nie pozostawiało jej żadnego pola manewru, więc niechętnie zaczęła zwalniać. Była zaskoczona tym, jak jazda z prędkością stu czterdziestu kilometrów wydała się 48

wolna, gdy zwolniła do bardziej akceptowalnej szybkości. Kilka kilometrów dalej, wskazała na zjazd z drogi, który kierował do stacji paliw i restauracji. – Powinnam zjechać? – To zależy. Usatysfakcjonowałaś potrzebę prędkości? Zaśmiała się. – Na razie. Ale może właśnie stworzyłeś ze mnie potwora. – Przejdź na ciemną stronę mocy, Katie. Zarezerwuję dla ciebie miejsce tuż obok siebie. Kate ostrożnie wprowadziła samochód na parking przed restauracją, na szyldzie której napisane było, że jest najlepszą wędliniarnią w Minneapolis. Weszła za Ianem i po tym jak kelnerka zaprowadziła ich do stolika, Kate powiedziała: – To było absolutnie niesamowite. – Zgadzam się. Obserwowanie cię, jak prowadzisz mój samochód to najseksowniejszy widok. Lepiej byłoby jedynie, gdybyś miała na sobie spódniczkę. Ale nawet w dżinsach było wspaniale. – Prowadzenie twojego auta w spódniczce mogłoby być trochę problematyczne. Wyglądał na zmieszanego. – Nie, jeśli byłaby wystarczająco krótka. – Bezwstydnik z ciebie. Ian otworzył kartę dań. – Na którą musisz wrócić? – Nie muszę. Przekazałam dowodzenie Helenie. Dzisiaj ona zamyka. – Obiecałem ci lunch ponad godzinę temu. Musisz już umierać z głodu. – Odrobinkę. Powinniśmy sprawdzić, czy ich mięso rzeczywiście jest tak doskonałe? Oferują talerz pełen różnych rodzajów wędlin. – Kate zakochała się

49

w tej potrawie – niemal samej mieszance słonego i cierpkiego marynowanego mięsa – na studiach. – Szybko jeździ, lubi mięso. Mógłbym się z tobą hajtnąć. Kate spojrzała na niego znacząco. – Zapomniałeś dodać ładna. Ian się roześmiał. – Jesteś jak powiew świeżego powietrza. Naprawdę. Zamówili jedzenie i poprosili o piwo z beczki. – Jednym z warunków naszej randki było to, że zaprzestaniesz nielegalnego grzebania w moim komputerze. Dotrzymałeś słowa? – Kate wygooglowała, czy były sposoby na zablokowanie dostępu tylnymi drzwiami, ale dowiedziała się, że wymagało to więcej technicznej wiedzy niż aktualnie posiadała. A jeśli haker, który tamtędy wchodził był chociaż w połowie kompetentny, zadanie to graniczyło z niemożliwością. – Katie – powiedział, wyglądając na urażonego. – Oczywiście, że dotrzymałem słowa. – Mam nadzieję, ponieważ moja następna sesja poszukiwań w Internecie będzie wręcz epicka. Zrobił wielkie oczy i się nachylił. – Powiedz mi. – Nie. – Coś sprośnego, prawda? Posłała mu najlepsze uwodzicielskie spojrzenie, na jakie było ją stać. – Żebyś wiedział – Kate tak naprawdę planowała obejrzeć na YouTubie jak robić fryzury, ale nie mogła się powstrzymać, aby się z nim trochę podrażnić. – Nie możesz tak po prostu rzucić mi tymi informacjami w twarz. Nie mam aż tak silnej woli. – Będziesz musiał ją znaleźć. Taka była umowa. 50

– Dobra. Ale nie mówiłaś nic o trzymaniu się z daleka od twojego konta randkowego, więc mogłem dodać kilka ulepszeń do twojego zdjęcia profilowego. – Tak, widziałam to i uaktualniłam notkę o sobie, żeby do niego pasowała. Kelnerka postawiła przed nimi piwo i po wzięciu łyka Kate zapytała: – Jak udało ci się zachować spokój, kiedy jechałam sto siedemdziesiąt pięć na godzinę? Wzruszył ramionami. – Nie wiem. Wydawałaś się wiedzieć, co robisz. A ty nie byłabyś tak spokojna na siedzeniu pasażera, jeśli to ja bym prowadził? – Nie. Nie aż tak. – Nie ufasz mi? Kate pokręciła głową. – Jeszcze nie. O dziwo, pomimo wszystkiego, co Ian zrobił, choć nie powinien, trochę mu ufała. Dopilnował, by randka Kate z Kentem nie doszła do skutku, tym samym sprawiając, że nie stała jej się żadna krzywda. Za to była wdzięczna. – Pewnego dnia usiądziesz obok mnie i będziesz wiedzieć, że możesz mi ufać, nieważne, z jaką prędkością będziemy się poruszali. Szczerze – oznajmił, a Kate chciała móc myśleć, że miał na myśli jedynie jazdę samochodem. Po tym, jak napchali się prosciutto, pasztetem z wątróbki kaczki i kurczaka, paprykową szynką, oraz ostrą kiełbasą chorizo, Ian zapłacił rachunek i poprowadził Kate przez parking, po czym wpakował ją na miejsce pasażera. Do tego czasu zrobiło się już późne popołudnie, a listopadowe niebo zaczynało ciemnieć. Kate była świadoma każdego ruchu Iana, szczególnie kiedy zmieniał biegi. Wnętrze auta było małe i nie mogła przestać myśleć o tym, jak blisko 51

znajdowała się jego dłoń, kiedy zaciskał ją na drążku zmiany biegów. Na chwilę zapomniała, że powinna trzymać się od niego na odległość ramienia, ponieważ teraz chciała tylko się lekko przybliżyć. Nawet nie chce ci zdradzić swojego nazwiska, przypomniała sobie. Kiedy podjechał pod jej budynek, wyłączył samochód i obszedł go dookoła, by otworzyć dla niej drzwi. – Tak, żebyś wiedziała, tym razem nie mam zamiaru siedzieć na zewnątrz. – Ani ja. Jest za zimno. Kiedy dotarli do drzwi, Kate zauważyła, że na podłodze przed nimi leżała paczka od Victoria's Secret. – Swetry! – I inne rzeczy – przypomniał jej Ian. – Jestem przerażona tym, co mogę tam znaleźć. – Nie powinnaś. Mam doskonały gust. Odwróciła się do Iana i uśmiechnęła. – Dziękuję. To była naprawdę świetna pierwsza randka. – Nieprawdaż? Poznaliśmy się trochę lepiej. Pozwoliłem ci zaszaleć za kierownicą mojego auta. Nie próbowałem namówić cię na trójkącik ani nie zaproponowałem kokainy. Szczerze, zachowałem się iście po dżentelmeńsku. Przyznaj to. Lubisz mnie. Może jeszcze mi nie ufasz, ale ciągnie cię do mnie jak ćmę do płomienia. Mój mózg cię nakręca. Miał rację. Ian był jak enigma, puzzle składające się z tysiąca bloczków. Nigdy nie spotkała faceta, który fascynowałby ją ten sposób, ale nie miała zamiaru mu tego oznajmiać. – Naprawdę lubię nieskomplikowanych facetów – powiedziała. – Im mniej skomplikowani, tym bardziej ich lubię. Są bardzo ulegli. – Ulegli. – Łatwo na nich wpłynąć. To znaczy, że mogę naginać ich do mojej woli. 52

– Wiem, co to słowo znaczy, nawet jeśli nie mam na sobie moich mądrych okularów. Ale nie ma mowy, abyś kiedykolwiek przekonała mnie, że lubisz prostych facetów. Myślę, że Stuart był prosty i dlatego właśnie już z nim nie jesteś. – Przesunął się bliżej, aż plecy Kate były przyciśnięte do drzwi. – Chciałabyś wiedzieć, co mnie nakręca? – Nie. – O Boże, tak. – Pewnie, że chcesz. Widzę trybiki pracujące w tej twojej ślicznej główce. Jesteś ryzykantką, a nic nie podsyca mojego silnika bardziej niż mądra, piękna i nieustraszona kobieta. Każda kobieta, która jest nieustraszona za kółkiem, jest również otwarta na wszelkiego rodzaju doświadczenia. Zostawiłaś Stuarta i porzuciłaś bezpieczną pracę, dlatego, że cię nie satysfakcjonowała. Jedynie dotknęłaś powierzchni tego, czym stanie się twoje życie. Ekscytują cię możliwości, szanse w przyszłości. Niepokojące jak szybko zdał sobie z tego sprawę. Jak mógł wiedzieć, że każde słowo zawierało w sobie prawdę? Spojrzała w jego zielone oczy i przyznała: – Może masz rację. Ian zdjął okulary i wsunął je do kieszeni kurtki. – Lubię je – powiedziała. – Włóż je z powrotem. – Będą zawadzać, kiedy cię pocałuję. – Kto powiedział, że będziemy się całować? – Ja. Katie, musisz zwracać większą uwagę. Poza tym, tym akcentem zakończę naszą pierwszą, oficjalną randkę. Czemu mielibyśmy się nie pocałować? Całowanie się nie jest niczym nadzwyczajnym na tym etapie relacji. – Wiem, jak działają randki. – Chociaż prawdę mówiąc, ta sfera jej życia była aktualnie nieco zaniedbana, bo nie całowała nikogo po Stuarcie. – Ten korytarz jest strasznie jasny. Preferowałbym bardziej romantyczne oświetlenie, takie jak w twoim mieszaniu. – Zaprasza się do mieszkania dopiero po drugiej randce. 53

– Wyłapałem tylko, że będzie druga randka. Kate się uśmiechnęła. Naprawdę w korytarzu było niesamowicie jasno. Kate niemal marzyła o tym, aby Ian nie zdradził swoich zamiarów i aby było nieco ciemniej, ponieważ nagle dopadło ją zdenerwowanie, typowe dla pierwszych randek, przez co zaczęła się niepokoić. – Poczekam, aż przestaniesz się ruszać. Zmusiła się do stania bez ruchu. Wsunął dłonie pod jej szczękę, palcami sięgnął za uszy, a kciukami pogładził policzki. Pierwszy pocałunek był miękki i delikatny; trwał zaledwie kilka sekund. Odsunął się na kilka centymetrów, po czym złożył na jej ustach kolejny subtelny pocałunek. Trzeci natomiast był mocniejszy, bardziej agresywny, bo delikatnie wsunął język do jej ust. Czwarty również był miękki; przyprawił Kate o zawroty głowy i odurzający stan oczekiwania kolejnego. Numer piąty był niemal rozbrajający, ponieważ Ian przycisnął swoje ciało do jej i pocałował ją z otwartymi ustami, splatając ich języki. Kiedy w końcu się odsunął, minęła chwila, nim odzyskała oddech. Trzymała się mocno jego szyi, gdyż nogi miała jak z waty. – Wydajesz się trząść, Katie. – Muszę ci to oddać, twoje umiejętności w całowaniu prawie równoważą wady. – Mam wady? Naprawdę? – Tak, kilka. – Obiecałbym, że nad nimi popracuję, ale obydwoje wiemy, że to nieprawda. Poczekał, aż otworzyła drzwi, a następnie pochylił się i podniósł paczkę od Victoria’s Secret. – Założę się, że otworzysz to, zanim dotrę do swojego samochodu. Wyszło na jaw, jak słabo ją znał; otworzyła paczkę, nim znalazł się w windzie. 54

55

ROZDZIAŁ 7

Kate zaaranżowała na jedenastą spotkanie z dziewczynami w „Aster Café”. Ostatni grupowy mejl krążył przez ponad miesiąc, podczas gdy we trzy próbowały ustalić pasujący im termin. Kate mogła nagiąć swój rozkład dnia; one natomiast nie. Trzykrotnie przekładały spotkanie. Kate dotarła na czas, Paige spóźniła się dziesięć minut. Audrey przybyła dziesięć minut po Paige. – Przepraszam, przepraszam, przepraszam – kajała się Audrey, pędząc do stolika. Pochyliła się, by uściskać dziewczyny, po czym opadała na krzesło. Kate i Paige zapewniły ją, że nic się nie stało. Zawsze tak rozpoczynały brunch. Kelner, który wcześniej czaił się z boku, podszedł ich stolika. – Czy któraś z pań ma ochotę na mimozę? Paige jęknęła. – Mam ochotę na kilka, ale muszę wrócić do pracy. – Ja tak samo – dodała Audrey. Kate nie była zaskoczona. Gdy praktykowała prawo, spędzała w pracy tak wiele godzin jak one. Jeśli zamierzała cieszyć się korzyściami płynącymi z mało napiętego grafiku, powinna znaleźć sobie przyjaciółki, które nie harowały siedemdziesiąt godzin w tygodniu. – A pani? – kelner zwrócił się do Kate.

56

Mimo że kusił, Kate uznała, że samotne picie nie będzie ciekawe, toteż zamówiła sok pomarańczowy. – Wyglądasz fantastycznie, Kate – oznajmiła Paige. – Świetny strój. – Dzięki. – Kate ubrała się w czarne legginsy, które znikały pod czarnymi butami do kolan na wysokim obcasie, ozdobionymi po bokach wstążkami w tym samym kolorze. Dobrała do tego jeden ze swetrów od Iana – ciemnośliwkowy, długości tuniki, wykonany z miękkiego kaszmiru. Z tyłu miał niski dekolt, więc Kate splotła włosy w niechlujny francuski węzeł, jakiego nauczyła się z filmików na YouTube. Uradowała się, gdy otworzyła paczkę od Victoria’s Secret. Ian nie miał pojęcia o tym, jak bardzo pragnęła tych swetrów. Nie dodała ich do koszyka, ponieważ nie było jej na nie stać; wszystkie dostępne fundusze przeznaczała na spiżarnię i, przynajmniej w tym miesiącu, nie mogła pozwolić sobie na większe zakupy. Oprócz kaszmirowego swetra i dwóch, które już były w koszyku, Ian dodał jeszcze jeden piękny, biały pulower. Kupił jej też różową flanelową piżamę w płatki śniegu. Była miękka i ciepła. Kate od razu ją pokochała. Oczywiście Ian nie byłby sobą, gdyby nie dorzucił do koszyka bielizny z czarnej satyny oraz koszulki nocnej z koronki z Chantilly, wiązanej na przodzie wraz z pasującymi do niej stringami. Przymierzyła wszystkie ciuszki. Bardzo się jej spodobały i czuła się w nich seksownie. Kate przyjrzała się strojom przyjaciółek i odwzajemniła komplement. Paige ubrała się podobnie do Kate, ale Audrey przebiła je, nakładając dopasowaną sukienkę, która nie pozostawiała zbyt wiele wyobraźni. Strojenie się na brunch graniczyło ze współzawodnictwem, w którym chętnie uczestniczyły. Dla Paige i Audrey – prawniczek z wielkiej kancelarii w centrum miasta – ich spotkania dawały okazję do porzucenia formalizmu i wplecenia odrobiny szaleństwa nieakceptowanego w dni robocze. Natomiast Kate, która codziennie narzucała dżinsy, miała okazję, by się wystroić i dodać blasku normalnie stonowanemu ubiorowi. 57

Dziewczyny zadawały Kate mnóstwo pytań o jej spiżarnię, by nie czuła się jak odludek. Dzięki Ianowi mogła im powiedzieć, że dobrze sobie radzi. – A jak mają się sprawy między tobą i Stuartem? – zapytała łagodnie Paige. Paige w zeszłym roku wyszła za mąż, a Audrey się zaręczyła. Kate bardzo się cieszyła z ich powodu. Przebolała już różne etapy radzenia sobie z zerwaniem ze Stuartem. Najpierw płakała, wątpiła w siebie i zastanawiała się, czy popełniła ogromny błąd. Następnie nadeszła rezygnacja i zaduma oraz całkiem spora ilość wina. Kolejnym etapem było lizanie ran – pozwoliło jej to dotrzeć do miejsca, w którym się obecnie znajdowała, czyli ostrożnego optymizmu na myśl o następnym stadium. – Mam się dobrze, naprawdę. Poznałam kogoś. Audrey się pochyliła. – Gadaj. – Pracuje w branży komputerowej. Jest bardzo, bardzo przystojny. Świeża sprawa, ale zmierza w dobrym kierunku. – Jak się nazywa? – dopytywała Paige. – Ian. – Jaki Ian? – Ian… Cholera. Teraz wyjdzie na to, że go sobie wymyśliła. Wsadziła łyżeczkę do ust, żeby zyskać trochę czasu, przełknęła, i dopiero wtedy powiedziała: – Smith. Smith? Jezu. – Nie znam nikogo o tym nazwisku – skomentowała Paige. – Niedawno przyjechał do miasta. – Ian nie odezwał się od Kate od ich poniedziałkowego lunchu. W czwartek mogła już przyznać przed sobą, że 58

niecierpliwie

wyczekiwała

kolejnego

spotkania.

W

sobotni

poranek

nasłuchiwała z nadzieją, czy nikt nie puka do jej drzwi. Pozostały czas minął w zawrotnym tempie na opowiadaniu o tym, co wydarzyło się od ich ostatniego brunchu. Zwlekały chwilę po zapłaceniu rachunku. Kate miała resztę dnia wolną i nie spieszyła się zbytnio do wyjścia. Niestety jej przyjaciółki wkrótce zerknęły na telefony i jęknęły, gdy dostrzegły, która godzina. – Muszę wrócić do pracy, jeśli chcę skończyć przed północą – oświadczyła Audrey. – Ja też – przytaknęła Paige. Pożegnały się z Kate i uściskały ją, obiecując, że wkrótce znowu się spotkają. Kilka minut później Kate nałożyła płaszcz i wyszła z kawiarni, wprost w skąpany słońcem dzień. Skręciła w swoją ulicę, po czym zatrzymała się, gdy zauważyła mignięcie błękitu. Ian zaparkował przy chodniku i z uśmiechem opierał o auto. Nagle niedziela stała się o wiele ciekawsza. Podeszła do niego. – Czy ty kiedykolwiek się nie uśmiechasz? – Dlaczego miałbym się nie uśmiechać? Super jest być mną. – Długo czekałeś? – Prawie godzinę. Niemal zrezygnowałem. – Byłam na brunchu z przyjaciółkami. Przyjrzał się jej, nawet nie maskując sposobu, w jaki powiódł wzrokiem od czubka jej głowy do stóp. – Niesamowicie wyglądasz. Fascynują mnie te buty. Kate rozpięła trencz. – A sweter? Znajomy kupił mi ich kilka. – Jest bardzo ładny, ten kolor świetnie do ciebie pasuje. Co jeszcze kupił ci ten znajomy? 59

– Piżamę. Uwielbiam ją. – Tak właśnie myślał. Coś jeszcze? – Króciutką czarną koszulkę nocną. – Pasuje? – Idealnie. Zachowam ją na wyjątkową okazję, jeśli takowa mi się przytrafi. – Och, ależ się przytrafi, Katie. Już on tego dopilnuje. – Otworzył drzwi po stronie pasażera. – Zastanawiałem się, czy masz plany na resztę dnia. Kate wsiadła. Ian zamknął drzwi i obszedł samochód, po czym usiadł za kierownicą. – Zależy. Coś proponujesz? Uruchomił auto. – Zobaczysz. Ian wymyślił, że usiądą pod drzewem w parku i będą raczyć się szampanem. Dzień sprzyjał takiemu rodzajowi aktywności. Dziesięć stopni Celsjusza to trochę powyżej normy jak na tę porę roku, a płaszcze zapewnią im wystarczająco ciepła, by mogli cieszyć się ostatnimi pogodnymi dniami przed nastaniem zbliżającej się zimy. Zanim Ian zamknął samochód, sięgnął do małego bagażnika i wyjął siatkę. Sprowadził Kate ze ścieżki i rozłożył na trawie koc, by na nim usiedli. Wyciągnął butelkę szampana i z wprawą ją otworzył. – Wiesz, że jeśli będziesz raczył mnie alkoholem, mogę naprawdę nabawić się problemu? Ian westchnął. – Martwi mnie stan twojej wątroby. – Na pewno. Sięgnął po dwa kieliszki i podał jeden Kate. Pochyliła się ku niemu. – Co jeszcze masz w ten magicznej torbie? 60

– Truskawki w czekoladzie. – Wyjął pudełko z owocami i podsunął przysmak Kate, wyrzucając przez ramię szypułkę. – Doceniam, że jesteś całkowitym przeciwieństwem Kenta, ale nie jestem głodna. – Żałuję, że nie wiedziałem o brunchu. Nie mam dostępu do twojego komputera, co oznacza, że nie jestem na bieżąco z twoim życiem. Jednakże chcę, by liczyło się to jako prawdziwa randka – druga, jeśli mogę dodać – i nie jako szybki wypad do parku. Zaśmiała się. – W porządku. Nie chciałabym psuć twoich planów. Wziął łyk szampana. – Jak ci mija weekend? – Dobrze. – Zabawiłaś się trochę? – W piątek spotkałam się z przyjaciółkami na happy hour, a w sobotę poszłam na randkę. – Byłaś na randce? – Aleś zaskoczony. Ktoś napisał do mnie na portalu randkowym, pomimo mojego niezbyt atrakcyjnego zdjęcia. Przeczytał notkę o mnie i się umówiliśmy. Nie mogłam odmówić. Wydawał się trochę zbity z tropu, gdy mnie zobaczył. – Bo wygrał los na wirtualnej loterii randkowej. Dokąd poszliście? – Na lunch i popołudniowy seans w kinie. – I? – Dobrze się bawiłam. Był bardzo miły. – Tak było. Justin okazał się kulturalny, zabawny i miły. Poza tym był nowszą wersją Stuarta i nic nie poczuła. Ani iskierki. Łagodnie z nim skończyła, na pożegnanie uścisnęła jego dłoń. – Założę się, że nie ma mojego uroku.

61

– Wiesz, kto podobno był bardzo czarujący? Ted Bundy5. – Może i jestem złodziejem, ale, Katie, nigdy cię nie skrzywdzę – oznajmił łagodnie i szczerze, przez co żart, który zamierzała palnąć o tym, że Ted Bundy obiecywał to samo nie przeszedł jej przez gardło. – Nie – zgodziła się. – Nie dorównywał ci urokiem. Gdy Kate opróżniła kieliszek, odebrał jej go. Myślała, że zamierzał dolać szampana, ale odstawił puste naczynia, ujął jej podbródek między dwa palce, przechylił jej głowę i zamknął oczy, tuż przed schwytaniem jej ust w smakujący bąbelkami pocałunek. Mimo że siedzieli w oddaleniu od głównej alejki, ktoś mógł się na nich napatoczyć. Kate to nie obchodziło. Odwzajemniła pocałunek i zanurzyła dłoń w jego włosach, ponieważ pragnęła tego od dnia, w którym się poznali. Jego włosy były miękkie. – Naprawdę wiesz, jak przemienić zwyczajną niedzielę w fantastyczny dzień, prawda? – zapytała, gdy oderwali się od siebie, by zaczerpnąć powietrza. Ian napełnił ich kieliszki. – Ten dzień jest fantastyczny? – Tak. Dziewczyny narzekały podczas brunchu, że muszą przez resztę dnia tkwić w kancelarii, tak jak kiedyś ja. Ale teraz zamiast pracować, mogę przechadzać się nasłonecznionymi ścieżkami w magicznym miejskim lesie i pić szampana z charyzmatycznym zielonookim mężczyzną. Ian się uśmiechnął. – I pomyśleć, że musiałem przekonywać cię, byś dała mi szansę. – Zdumiewające, wiem. – A teraz? – Uniósł kolejną truskawkę do ust Kate. – Coraz bardziej mi się podobasz – rzekła i otworzyła usta. Kate nalegała, by karmić Iana truskawką za każdym razem, gdy podawał jej owoc, aż przysmak zniknął. Całowali się więcej, a zahamowania Kate 5

Amerykański seryjny zabójca, porywacz, gwałciciel i nekrofil.

62

zniknęły, kiedy opróżnili kieliszki. Kate określiła pocałunek trójką, ponieważ przypominał ten, który otrzymała na koniec ich pierwszej randki. Tym razem Ian był trochę bardziej wymagający niż poprzednio, ale wciąż lekko się powstrzymywał. Dostawała przedsmak tego, jak mogłyby wyglądać ich pocałunki, gdyby przestał się kontrolować. Na tę myśl Kate poczuła w brzuchu motylki. Ian zrobił się senny po szampanie, położył się na kocu i przekonał Kate, by położyła się przy nim, robiąc sobie poduszkę z jego ramienia. Słońce raziło w oczy, a Kate nie zabrała okularów, więc je zamknęła. Marzyła o drzemce tutaj, przy Ianie. – Bardzo mi wygodnie – oświadczyła. – Ramię mi zdrętwiało – marudził. Kate od razu próbowała się ruszyć, ale Ian się zaśmiał i owinął ją drugim ramieniem, układając ich na „łyżeczkę”. – Tylko się z tobą drażnię. – Przestań się do mnie przytulać – rozkazała, przekręcając się, by na niego spojrzeć. – To miejsce publiczne. – Co czyni tę pozycję przyzwoitszą? – zapytał, przyciągając ja do siebie tak, że ich ciała się dotykały. – Nic – przyznała Kate. – Pocałuj mnie. Kate chętnie wypełniła jego polecenie, a następnie wtuliła głowę w jego szyję. – Lubisz się całować. – A czego można w tym nie lubić? – Niczego. Uwielbiam się całować. Po prostu do tego nie przywykłam. Stuart nie był zbyt całuśnym typem. Dla niego buziaki stanowiły środek do celu. – Stuart jest szalony. Spojrzała mu w oczy. 63

– Zdradzisz mi kiedyś, jak się nazywasz? – Nie. – Brzmiał poważnie. Następnie znowu ją pocałował. Około szesnastej, gdy temperatura zaczęła spadać, a słońce skryło się za chmurami i nie chciało wyjść, Kate zaczęła drżeć. Marzły jej ręce i postanowiła wrócić do domu. – Gotowa? – zapytał Ian. Zaoferował Kate ramię, o które się oparła. Ian zaparkował pod budynkiem Kate. Czekała, aż otworzy jej drzwi. – Chcesz wejść? – zapytała. – Muszę. To nasza druga randka. Możesz mnie oprowadzić po mieszkaniu, jako że ostatnio nie zobaczyłem za wiele. I, nie martw się, nie zabawię za długo. Pracuję teraz nad projektem, który zmonopolizował mój cały weekend, i jeszcze nie skończyłem. Kate oprowadziła Iana po jednopokojowym mieszkaniu, które było malusie w porównaniu z droższym, dwupokojowym, w którym mieszkała przez trzy lata ze Stuartem, mimo to uwielbiała je. Sama wybrała meble, kupiła kanapę w zestawie z szezlongiem, duży fotel i pluszowy dywan w jasnym kolorze ze sztucznego futra, który nadawał jej salonowi wygody i nowoczesności. – Bardzo tu ładnie – stwierdził. Usiedli na kanapie. – Wiesz, dochodzi do niezręcznych sytuacji, bo nie chcesz zdradzić mi swojego nazwiska – oznajmiła Kate. – Na brunchu musiałam mówić o tobie Ian Smith. – Smith? – powtórzył prześmiewczo. – Nie mogłaś wymyślić nic lepszego? Dlaczego nie powiedziałaś, że nazywam się Ian Kowalski? – Prawie ochrzciłam cię Ianem Łyżką, bo trzymałam ją w dłoni, gdy padło to pytanie. Dziewczyny pewnie myślą, że popuściłam wodze bujnej wyobraźni, by przeboleć rozstanie ze Stuartem.

64

– A czy wytwór wyobraźni może zrobić to? – zapytał Ian, miażdżąc usta Kate w pocałunku numer sześć – głębokim, z otwartymi ustami i języczkiem. Wciągnął ją sobie na kolana. – Dobry Boże, masz rozbiegane spojrzenie – zażartował, gdy skończyli. Uniosła palec do ust. – Ćśś… nikt nie lubi samochwał. Uśmiechnął się i ugryzł lekko jej palec. Kate podobało się siedzenie na kolanach Iana, więc się nie ruszyła. Ian – mistrz bliskości – znów się nad nią nachylił. Tym razem zaczesał kosmyki, które uciekły z jej fryzury i wytyczył szlak buziaków, zaczynając poniżej ucha, a następnie w dół szyi. Kate oparła głowę o kanapę, wystawiając szyję, co w pełni wykorzystał, zamieniając pocałunki na erotyczne podgryzanie. Jeśli nie byłaby ostrożna, Ian mógłby zaciągnąć ją w ten sposób do łóżka, choć nie była jeszcze gotowa na ten krok. Niechętnie zeszła z jego kolan. – Gdzie się wybierasz? Nikt nie lubi chwalipięt, ale nawet mniej lubiane są kokietki – rzekł Ian powściągliwie, po czym oznajmił, że musi iść. – Wolałbym zostać, całować się z tobą, a później zabrać cię na kolację, ale naprawdę wzywa mnie praca. – W porządku. Najadłam się truskawkami. – Odprowadziła go do drzwi. – Masz jakieś plany na piątek? Około osiemnastej trzydzieści? Chciałbym zabrać cię na trzecią randkę. Wiesz, co to oznacza. – Tak się złożyło, że nie mam planów i jestem w pełni świadoma, tego, co czasami zdarza się na trzeciej randce. Ale dla twojej informacji, jeszcze nie jesteśmy na tym etapie. – Nie? – Nie. – Jesteś pewna? Ponieważ mnie wydaje się inaczej. Kate udawała, że się zastanawia. – Całkowicie pewna. 65

– Nie szkodzi. Będę szczęśliwy, jeśli dostanę buziaki. Potrafię być cierpliwy, Katie. – Głęboko ją pocałował i ociągał się, jakby chciał pokazać jej, jaką sprawia mu to przyjemność. Zanim odwrócił się, by odejść, zapytał: – Więc masz to już za sobą? – Co? – Zerwanie ze Stuartem? Kate wiedziała, że Ian prawdopodobnie się nią bawi. Że jest dziewczyną, którą wkurza, a w najlepszym wypadku traktuje jako ciekawą rozrywkę. Ale sam przyznał, że często się przeprowadza. Mimo to cieszyła się, że zapytał o to, ponieważ dostrzegła w nim empatię. Niewielu mężczyzn chciało zaangażować się w związek z kobietą tylko po to, by patrzeć, jak wraca do byłego chłopaka, ponieważ wciąż żywiła do niego uczucia. – Tak, Ianie Smith. Zapewniam, że mam to już za sobą.

66

ROZDZIAŁ 8

Ktoś zapukał do drzwi. Kate schowała głowę w leżące na sofie koce i modliła się, żeby ta osoba odeszła. Źle się poczuła, gdy wróciła w czwartek ze spiżarni, przez co resztę popołudnia i wieczoru spędziła na kanapie targana napadami kaszlu. Sprawy obrały przez noc zdecydowanie zły kierunek – nie spała i była przygnębiona od trzeciej rano. Spróbowała rozrzedzić wydzielinę w płucach, biorąc o czwartej długi prysznic, lecz niezbyt to pomogło. Pukanie przerodziło się w łomotanie. Zataczając się o ściany, powoli przeszła przez pokój. – Czego? – wycharczała. – To ja, Ian. Otwórz. Udało jej się otworzyć drzwi, ale zakręciło jej się w głowie i wyciągnęła rękę do futryny, by utrzymać równowagę. Nie trafiła i poleciała na korytarz. Ian złapał ją z jękiem, wziął w ramiona i zamknął drzwi kopniakiem. Oparła policzek o jego klatę. – Płoniesz, słodziaku. Czuję przez koszulkę, jaka jesteś rozgrzana. Kiedy brałaś coś na gorączkę? – Łagodnie położył ją na sofę. – Która godzina? – Po dziewiątej. – Pięć godzin temu? Liczyłam minuty do czasu, gdy będę mogła wziąć kolejną aspirynę. Myślę, że to już. Zaczęła siadać, ale Ian łagodnie ją położył. – Przyniosę. Zostań. 67

Świetny pomysł, zdaniem Kate. Czuła się marginalnie lepiej w pozycji poziomej niż pionowej. – Leży na blacie w kuchni. Ian wrócił z wysoką szklanką wody i lekarstwem. Kate nagle poczuła ogromne pragnienie. Ian pomógł jej usiąść. Przełknęła tabletkę, popiła i powiedziała: – Jestem zagrożeniem biologicznym piątego stopnia. Powinieneś uciekać, kiedy jeszcze możesz. – To niedorzeczne – odparł. – Jestem odporny na twoje zarazki. Rzadko choruję. – Żadnego całowania – oznajmiła i kichnęła trzykrotnie, przez co napłynęły jej łzy do oczu, a z nosa pociekły smarki. – Okropnie się czuję i jakbym wcale nie była ładna. Wyjął chusteczkę ze stojącego na ławie pudełka i podał ją Kate. – Słuszna uwaga. – Dlaczego przyszedłeś? Umówiliśmy się na wieczór. – Nie miała jak się z nim skontaktować, więc planowała odwołać randkę, gdy zajdzie po nią i zobaczy, w jakim jest stanie. – Poszedłem do spiżarni żywności, by upewnić się, że nadal jesteśmy umówieni i Helena powiadomiła mnie, że wzięłaś wolne, bo jesteś chora. – Jeśli komunikowalibyśmy się jak normalni ludzie, przez telefon, mógłbyś zaoszczędzić sobie drogi – stwierdziła, po czym dopadł ją napad kaszlu tak silny, że poczuła kłucie w piersi i głowie. – Nie zmarnowałem czasu. Powiedz, czego potrzebujesz. Kate szczelnie owinęła się kocami i ubrała we flanelową piżamę od Iana oraz kapcie, a mimo to było jej zimno. – Zamarzam. Możesz przynieść kołdrę? Przyniósł nakrycie i otulił ją nim. Później przy niej usiadł. – Połóż głowę na moich kolanach. 68

Kate tak też zrobiła. Nie przejęła się tym, że jest bez makijażu i że jej nadal wilgotne włosy się poplątały. Czuła się gorzej niż kiedykolwiek wcześniej. Zamknęła oczy. Ian lekko głaskał jej włosy. – To takie przyjemne. Aspiryna zaczęła działać i przestała się trząść, ale poczuła senność. – Śpij, Katie – polecił Ian. Obudziła się trzy godziny później. Ian jeszcze nie wyszedł. Rozpalił w kominku. Siedział na szezlongu, pisząc na laptopie. Szturchnęła go stopą. Przestał stukać w klawisze i spojrzał na nią z uśmiechem. – Jak się miewa moja pacjentka? Kate nadal czuła się okropnie, lecz odparła: – Dobrze. – Nie brzmisz dobrze – stwierdził. – Czuję się lepiej niż wcześniej. Myślę, że drzemka pomogła – mówiła głosem tak chrapliwym, że Ian musiał się nachylić, by ją usłyszeć. – Wychodziłeś? – Tylko na chwilę. Pobiegłem po laptop. Wykombinowałem, że mogę jednocześnie mieć na ciebie oko i pracować. – Daleko mieszkasz? – W śródmieściu. Wstąpiłem też do apteki po aspirynę i inne lekarstwa. Znalazłem u ciebie leki przeterminowane o dwa lata. Nie byłem pewien, czego potrzebujesz. Zazwyczaj odpowiedzi szukam w Internecie, ale tym razem zdecydowałem, że farmaceuta będzie lepszym źródłem wiedzy. – Rozmawiałeś z aptekarzem? – Tak. Powiedział, że najprawdopodobniej masz niewydolność górnych dróg oddechowych i przestrzegł, bym zabrał cię do lekarza, jeśli twój stan się

69

pogorszy albo będziesz miała problemy z oddychaniem. Masz problemy z oddychaniem? – Nie w tej chwili. – Dobrze. Zaopatrzył mnie we wszystko, czego możesz potrzebować. Twoja kuchnia wygląda, jakby otwierała aptekę. Ian ubrany był w koszulkę sportową i sprane dżinsy, buty zrzucił ze stóp. Podobało jej się to, jak wyciągnął się na szezlongu, jakby planował zostać na dłużej. – Świetny jesteś, wiesz? – Dopiero zauważyłaś? Naprawdę mnie ranisz, Katie – powiedział z uśmiechem i Kate musiała przyznać, że wady, których nie zamierzał się pozbyć nadrabiał w inny sposób. Przyznała w duchu, że mogła gorzej trafić. Ian zamówił pizzę na lunch i próbował wmusić w Kate jedzenie, ale sama myśl o tym ją odrzucała. – Jeśli nie jesz, to przynajmniej się napij. I nie ciesz się za bardzo, ponieważ wina nie dostaniesz. Poszedł do kuchni i wrócił z dwiema szklankami – jedną napełnioną sokiem pomarańczowym, a drugą lodowatą wodą. Postawił je na ławie, tuż obok lekarstw, pudełka chusteczek i termometru do ucha. – Naprawdę kupiłeś termometr do ucha? – Tak, chciałem go wypróbować. Przysuń się. Kate się pochyliła, a Ian trzymał termometr w jej uchu dopóki urządzenie nie zapiszczało. – Niewiele ponad trzydzieści siedem stopni. Mogłabyś mieć niższą temperaturę, ale zaakceptuję tę. Kate uniosła szklankę soku i wzięła łyk. – Dobry jesteś w bawieniu się w doktora. 70

– Tak na marginesie, w doktora bawię się zupełnie inaczej. Pokażę ci, co mam na myśli, jeśli pozwolisz wsmarować sobie maść rozgrzewającą w klatkę piersiową albo umyć się gąbką. Wtedy oboje bylibyśmy zadowoleni, Katie. – Dzięki, ale na razie wstrzymam się z tymi propozycjami. – Nie zapomnę zapytać później. Kate zerknęła na jego laptop. Widziała tylko linijki kodu, który nie miał dla niej sensu. – Nad czym pracujesz? – Nad zdobyciem świata, oczywiście. – Spojrzał na nią i się wyszczerzył. – Kiedy skończę, może odwiedzę stronę Victoria’s Secret i kupię ci kolejną piżamkę. Kate znowu napiła się soku, odstawiła szklankę i wtuliła w Iana. – Zapewne nie miałabym nic przeciwko temu. Resztę popołudnia spędzili na sofie. Ian pracował, a Kate nie czuła się na siłach robić coś poza oglądaniem telewizji. Zmierzył jej temperaturę w porze kolacji i okazało się, że wzrosła do ponad trzydziestu dziewięciu stopni. Podał jej kolejną aspirynę. Przytuliła się do niego, kiedy palcami sunął po klawiaturze. Miał na nosie okulary. Zdecydowała, że wygląda w nich zabójczo. Jakiś czas później rozległo się pukanie do drzwi. – Zamówiłem tajskie jedzenie – oświadczył Ian, odstawiając laptop na stolik. – Myślisz, że dasz radę coś przełknąć? Pokręciła głową i znów zakopała się pod kocami. O dwudziestej drugiej przekonał ją, by położyła się do łóżka. Wziął pudełko chusteczek, ruszył za nią i postawił je na szafce nocnej. Była obolała, w głowie czuła łomotanie, a w żebrach kłuło ją od kaszlu i ledwie widziała na oczy. – Zaraz wracam. Po chwili znów się pojawił i otulił Kate kołdrą. Zanim odpłynęła, pomyślała, że ma nadzieję, iż wszystko wyłączy, kiedy będzie wychodzić. 71

Obudziła się tuż przed dziewiątą, czując się o wiele lepiej, niż gdy Ian kładł ją spać, co prawdopodobnie oznaczało, że już jej się nie pogorszy. Zostawił na szafce nocnej dwie tabletki, szklankę wody i wiadomość: „Weź lekarstwo, gdy tylko się obudzisz”. Posłusznie je połknęła, wciąż czując w całym ciele ból – na szczęście już nie tak dotkliwy jak wcześniej. Ciepła woda dokona cudów. Nie szczędziła płynu do kąpieli i umyła zęby, czekając aż wanna się napełni. Nie wyglądam zbyt okropnie, pomyślała, upinając włosy wysoko na głowie. Nie była już taka blada, a jej policzki zarumienią się od kąpieli. Rozebrała się i zanurzyła w chmurze bąbelków. Położyła się wygodnie i westchnęła. Ian wdarł się w jej myśli. Uśmiechnęła się. Od dawna mężczyzna nie otoczył jej taką opieką. Stuart nienawidził chorować, więc Kate przenosiła się na czas przeziębienia do gościnnej sypialni. To jak Ian wparował do jej mieszkania i przejął kontrolę oraz prawdziwa troska, jaką jej okazał, sprawiły, że jeszcze bardziej za nim zatęskniła, choć wiedziała, że to niebezpieczne. Nie był mężczyzną, który długo przebywał w jednym miejscu, i wątpiła, że jakakolwiek kobieta to zmieni. Kate zamknęła oczy i pozwoliła sobie marzyć o związku z Ianem. Każdego dnia po pracy witałby ją odbierającym rozum pocałunkiem. Później rozbierałby ją w kuchni i niósł do sypialni na rundkę gorącego seksu, po czym nalałby im drinki i jedliby kolację przy kominku. Tuliliby się i odbyliby rundkę seksu na podłodze w salonie. Była pewna, że Ian jest wyjątkowym kochankiem: pewnym siebie, acz nie samolubnym. Czułym, lecz nie nudnym. Wyobrażała sobie, jak dużymi dłońmi gładzi jej piersi i tam też zmierzyły jej palce. Nadal była wycieńczona, ale zastanawiała się, czy ma energię, by się dotykać, udając, że to jego ręce czuje. Ian wyrwał ją z snu na jawie, wchodząc do łazienki.

72

– Masz niewiarygodnie wygodną sofę. Spało mi się tak dobrze, że nie usłyszałem, jak przygotowywałaś kąpiel. Widzę, że wzięłaś leki. Dobrze. Musisz być o krok przed gorączką. Odebrało jej mowę i szczęka jej opadła. Jestem naga, Ian znajduje się w mojej łazience. Rozważałam dotykanie swoich piersi. – Wiem, że zrobiłaś aluzję do mojego problemu z granicami – powiedział, siadając na skraju wanny – i zapewne teraz udowadniam słuszność tego oskarżenia, ale chciałem się upewnić, że nic ci nie jest. Utrata przytomności w wannie lub pod prysznicem to główna przyczyna śmierci podczas kąpieli. I nic nie widzę przez te bąbelki. Właściwie to jawne kłamstwo, bo prawie widzę twój cały lewy sutek. W tym miejscu rozpłynęła się piana. Kate szaleńczo sięgnęła po wielką chmurę bieli, która bezużytecznie znajdowała się przy jej stopach, i przyciągnęła ją do piersi. – Wynoś się! Wynoś się, wynoś się, wynoś się! Uśmiechnął się i rzekł: – Idę już. Wiem, że dobrze się czujesz, więc zaparzę kawę. Proszę, zajmij się tym, co zamierzałaś zrobić. Kate wysuszyła się i ubrała w dres, po czym podreptała do salonu i stanęła przed Ianem. Siedział na sofie, gdzie popijał kawę, pracując na komputerze. – Powtarzaj za mną: Ja Ian. – Ja Ian. – Nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy nie wejdę bez uprzedniego zaproszenia do łazienki, kiedy Kate będzie brała kąpiel. – Nigdy, nigdy, nigdy – ile tych nigdy? – Nigdy do nieskończoności. – Nigdy do nieskończoności nie wejdę do łazienki bez uprzedniego zaproszenia, kiedy Kate będzie brała kąpiel. – Ian wziął łyk kawy. – Rozumiem, 73

że ostatnia część oznacza, iż istnieje prawdopodobieństwo otrzymania takiego zaproszenia. Podał Kate kubek parującego napoju. Usiadła przy nim. Zaczął mówić, ale Kate uniosła dłoń. – Nie wypiłam dość kofeiny, by sobie z tobą radzić. Ian zajął się pracą i czekał aż Kate wypije ostatnią kroplę. – Znasz to powiedzenie: „działaj, dopiero później przepraszaj”? Mógłbym je reklamować. Kate na niego spojrzała. – Tak myślisz? – Szczerze przepraszam. Mogę ci to jakoś wynagrodzić? – Cóż, powinnam zagrozić, że będę cię nachodzić, kiedy będziesz pod prysznicem, ale oboje wiemy, jakby to się skończyło. – Kate podała mu pusty kubek, a on – mądrze – powędrował do kuchni, by dolać kawusi. – Myślałam, że wyszedłeś, jak mnie położyłeś. – Po pierwsze: nie mogę zamknąć od zewnątrz drzwi, jeśli nie mam klucza, a nie pozwoliłbym ci spać, kiedy ktoś mógłby wejść. Po drugie: jakim byłbym mężczyzną, gdyby zostawił kobietę w takim stanie samą? Martwiłem się. Zajrzałem nawet do ciebie w nocy. Byłaś rozpalona, chrapałaś i się śliniłaś, lecz oprócz tego wyglądałaś dobrze. – Powiedziałam ci wczoraj, że nie czuję się piękna. – Nawet chora zasługujesz na solidne osiem i pół punktu. – Ależ słodki z ciebie szowinista. – Kiedy jesteś zdrowa, oceniam cię na jedenaście. Skryła uśmiech za kubkiem. Ian podszedł do kominka, opadł na kolana i podrzucił polanek. Gdy ogień zatrzeszczał, Kate żałowała, że ma zatkany nos, ponieważ w swoim mieszkaniu uwielbiała zapach palonego drewna. Ze Stuartem mieli gazowy kominek i, zdaniem Kate, nie mógł się równać z prawdziwym. 74

Ian wstał i splótł dłonie. – O kim myślałaś w wannie, Katie? – zapytał, podchodząc i stając przed nią. – Skąd wiesz, że o kimś myślałam? – Mam wyryty w pamięci obraz twojego sutka sterczącego jak kamyk, zatem wydedukowałem, że myślałaś o jakimś mężczyźnie. Temperatura jej ciała wzrosła, co bynajmniej nie miało związku z gorączką. – Dziewczyna musi jakoś skrywać przed tobą tajemnice. – Szczęściarz z niego. – Pochylił się i ucałował ją w czoło. – Mówiłam: żadnego całowania! – O weź, wyluzuj. Idę do domu, wezmę prysznic i kupię coś do jedzenia. Nie wstawaj z sofy. – Uniósł kluczyki do samochodu, narzucił płaszcz i dodał: – Wkrótce wrócę. Wrócił godzinę później. Włosy miał mokre, przebrał się w dres i koszulkę z długim rękawem, w której wyglądał wyjątkowo przytulaśnie. Przyniósł dwie, ogromne torby jedzenia na wynos. Niebo pociemniało, chociaż minęło dopiero popołudnie, na dodatek spadł śnieg. – Pierwsza śnieżyca – powiedziała. – Podobno ma napadać piętnaście centymetrów. – Słyszałem – odparł. – Zrobiło się ślisko. Muszę odstawić Shelby do garażu. – Odłożył reklamówki na ladę w kuchni. – Głodna? Musiały minąć ponad dwadzieścia cztery godziny, od kiedy coś jadła. W brzuchu jej zaburczało i wzięła to za dobry znak. – Tak. Ian dorzucił do kominka i zniknął w kuchni. Zachrzęściły sztućce i naczynia. Wrócił z dwoma talerzami, na których leżały tosty z serem i stała filiżanka z rosołem. 75

– Idealnie – stwierdziła Kate, biorąc talerz. – To do mnie przemawia. – Tak myślałem. Mam więcej na później. Przyniosłem też inne pyszności, gdybyś miała ochotę na coś innego. I żebyś wiedziała, nie tak wyobrażałem sobie naszą trzecią randkę. – Wrócił do kuchni i przyniósł Kate sok pomarańczowy, a sobie colę. – Co zaplanowałeś? – Zarezerwowałem stolik w restauracji serwującej owoce morza, w innej, gdzie podają steki i w meksykańskim lokalu. Wczoraj wybrałem się do spiżarni żywności, żeby zapytać cię o zdanie. Później poszlibyśmy do kina – na jakąś komedię romantyczną. W drodze powrotnej zatrzymalibyśmy się na drinka i deser – ty byś wybrała. Zasypałbym cię pytaniami nad chardonnay, być może spróbowałabym przekonać cię do innego zakończenia naszej trzeciej randki. – Nie zmieniłabym zdania, ale plan miałeś świetny. Przykro mi, że nie wypalił. – Nie szkodzi. Zrealizujemy go, gdy poczujesz się lepiej. Łagodnie prószący śnieg i migoczący ogień nadały pokojowi przytulnego nastroju. Kate westchnęła z rozkoszy. Gdy zjedli, spojrzała na Iana i się uśmiechnęła. – Jesteś superbohaterem. Czuję się o wiele lepiej. Przyłożył dłoń do jej czoła. – Nie potrzebny mi wymyślny termometr, by stwierdzić, że w tej chwili nie masz gorączki.– Odniósł talerze do kuchni i wrócił z telefonem w ręce. – Przyniosłem coś. Kate się zdziwiła, ale wzięła od niego komórkę. – Mam już komórkę. – Chcę, żebyś z tej dzwoniła tylko do mnie. Już zapisałem mój numer. – Dodzwonię się z niej do jaskini Batmana? – zapytała lekkim tonem, chociaż była świadoma powagi sytuacji. Uśmiechnął się. 76

– Dodzwonisz się do mnie, zawsze odbiorę. Przyjrzała się przedmiotowi. Wyglądał jak smartphone, ale nie rzucał się w oczy. – Ma pakiet danych sieciowych i w miarę przyzwoitą kamerę – poinformował ją. – Mogę go zlokalizować i zdalnie wyczyścić, jeśli go zgubisz albo zostanie ukradziony. – Jest na kartę, prawda? Uśmiech zniknął z jego twarzy i zastąpiła go powaga. – Tylko dlatego, że jestem nadmiernie przezorny. – W porządku. – Jest tylko po to, żebyś mogła do mnie zadzwonić, jeśli się rozchorujesz albo

będziesz

czegoś

potrzebowała.

Chcę,

żebyś

miała

możliwość

skontaktowania się ze mną. Kate kiwnęła głową. – Ian, rozumiem. – Doszła do wniosku, że związek z Ianem oznaczał akceptację jego warunków. Na razie była skłonna na nie przystać. Zaczynała podejrzewać, że pewnego dnia dokona ponownej oceny sytuacji i podejmie decyzję. – Miałaś rację, gdybym chciał do ciebie zadzwonić, to bym zadzwonił. Zadzwonię następnym razem. Wsunęła telefon do kieszeni i wskazała okno. – Wygląda na to, że się rozpadało. Możesz zostać na noc. Nie chcę, żebyś jechał w taką pogodę. Jednakże nadal obowiązuje zakaz całowania. – Nawet nie wiesz, jak bardzo wyczekuję jego zniesienia. – Ja też, Ian. Ja też. Kate znowu dostała gorączki tuż po kolacji. Zaczęła się trząść i głowa ją rozbolała. Ian patrzył na nią. Gdy sięgnęła po aspirynę i ją połknęła, włożył jej termometr do ucha. 77

– Niecałe trzydzieści dziewięć – poinformował. – Nie jest tak źle jak wczoraj. – Otulił ją kocem, położył jej głowę na swoich kolanach i zaczął głaskać jej włosy. Delikatnie przesunął dużą, ciepłą dłonią po jej skroni i westchnęła. W drugiej dłoni trzymał pilot. Skakał po kanałach aż trafił na Dziennik Bridget Jones. Mocno okrył ją kocem i objął ramieniem. Poczuła się błogo. Nie poznała dotychczas mężczyzny tak irytująco naruszającego jej przestrzeń osobistą a zarazem czułego. Kiedy skończył się film, Kate poszła do sypialni gotowa położyć się spać. Ian wszedł do pokoju, kiedy zmieniała poszewkę na ostatniej poduszce. – Czy to znaczy, że jakkolwiek wygodna jest kanapa, nie będę znów na niej spać? – To twój wybór. Jeszcze się nie zaraziłeś, a spanie ze mną może to zmienić. Ale mogę cię zapewnić, że będę więcej niż szczęśliwa bawiąc się w doktora. – Wolałbym, gdybyś pobawił się w pielęgniarkę, taką w fartuszku z dużym dekoltem, rzecz jasna. I zdecydowanie oczekuję smarowania maścią rozgrzewającą i umycia gąbką. – Nie wątpiłam w to ani przez chwilę. – Jednakże nie mam żadnych objawów. Jestem nieco rozczarowany, ponieważ raczej nie będziesz musiała się mną zająć. Szkoda. – Do cholery z twoim szczęściem – powiedziała Kate, wsuwając się pod kołdrę. Zmęczyła się, siedząc i chciała się położyć. Ian przekręcił klucz w drzwiach wejściowych, zgasił światło i wyłączył telewizor, po czym zdjął koszulkę i został w samym dresie. Zgasił lampę stojącą na szafce nocnej i położył się przy Kate. Przytulił ją „na łyżeczkę” i zarzucił ramię pod jej piersi. Kate może nie czuła się najlepiej, ale nie była martwa, a bliskość Iana ją podniecała. – Wygląda na to, że jednak śpię z tobą na trzeciej randce. 78

– Udało ci się. – Zaśmiała się. – Umówisz się z kimś z portalu randkowego? Kate uśmiechnęła się. – Może. Raczej nie. – Mocno się do niego przytuliła i dodała: – Branoc, Ianie. Rano obudziła się sama. Nie poczuła, gdy wstawał, ale smacznie jej się spało. Nie wiedziała, czy to dlatego, że w końcu poczuła się lepiej, czy dlatego, że spała z Ianem. Podreptała do kuchni, by zaparzyć kawę. Telefon, który jej podarował leżał na ladzie. Wysłał jej wiadomość trzy po ósmej. Ian: Zanim wyszedłem, sprawdziłem, czy masz temperaturę. Czoło miałaś normalne. Muszę trochę popracować, więc dzwoń, jeśli czegoś będziesz potrzebowała. Na ulicach panuje chaos, nie wychodź z domu. Będę wiedział, jeśli mnie nie posłuchasz. Żartuję. No dobra, wcale nie.

79

ROZDZIAŁ 9

Kate i Helena sprawdzały listę przygotowaną na Święto Dziękczynienia. – Czuję, jakbym cię porzucała – powiedziała Kate, chociaż wiedziała, że Helena potrafi sama zająć się biznesem. Pokazała próbkę swoich możliwości, kiedy jej szefowa chorowała. – Rodzina chce cię zobaczyć – odrzekła Helena. – Pojedź do domu, by spędzić z nimi święta. Ostatnio zawitała w rodzinne strony na Boże Narodzenie, a rodzice odwiedzili ją ponad sześć miesięcy temu. Miała z nimi dobrą relację i wszyscy za sobą tęsknili. Kate obawiała się zrzucić sprawy spiżarni żywności na barki Heleny przed tak ważnym świętem, ale osiągnęła z rodzicami kompromis: obiecała, że wróci do rodzinnego domu na Święto Dziękczynienia, o ile oni zdecydują się przylecieć do niej na Boże Narodzenie. Kate jutro wyjedzie, lecz musiała jeszcze popracować. O tej porze roku jej podopieczni potrzebowali wielu rzeczy. Trzeba ich było zaopatrzyć – oprócz jedzenia – w ciepłe ubrania, buty zimowe i płaszcze dla ich dzieci. Kate już wczesną jesienią zaczęła organizować zbiórki odzieży i teraz, gdy Minneapolis nawiedziła pierwsza śnieżyca, spiżarnia stale wydawała rzeczy potrzebne na zimę. Chłopczyk otworzył drzwi i ruszył prosto do Kate. Miał dwa latka, a na imię mu było Georgie. Za nim szła reszta rodziny: matka Samantha i jego dwie starsze siostry, siedmioletnia Alex i dziewięcioletnia Emily.

80

Samantha regularnie pojawiała się w spiżarni, od kiedy Kate ją otworzyła. Samotnie wychowywała dzieci, ponieważ rozwiodła się z agresywnym mężem, który nie kwapił się płacić alimentów. Kobieta wypracowywała tyle godzin jako kelnerka, ile mogła, jednak nie zarabiała wystarczająco, by utrzymać za to cztery osoby. Kate zawsze jej pomagała. Dobrze poznała tę rodzinę, więc wiedziała, jakie noszą rozmiary i odkładała dla nich rzeczy. Na szczęście Georgie już miał płaszcz, ale Kate odłożyła dla niego czapeczkę w kształcie małpki Curious George z klapami na uszy i parę lekko znoszonych, granatowych śniegowców. Kucnęła przed chłopcem i wsunęła mu na głowę czapkę. – Małpka ma takie samo imię jak ty! – Georgie śmiał się, gdy Kate zmieniała jego znoszone tenisówki na ciepłe buty. – Wyglądasz uroczo. – Georgie niewiele mówił, za to przytulił Kate, zdjął czapkę i ją również przytulił. Dla starszym dziewczynek zdobyła parki: różową i niebieską. Kaptury miały obszyte futerkiem i były w dobrym stanie. Odłożyła im też rękawiczki i prawie wrzuciła do wózka błyszczyk do ust, kiedy robiła zakupy w Targecie. Zapiszczały z radości na widok ubrań. – Dziękujemy, Kate! Wiedziała, że Samancie i jej starszej córce było najciężej, ponieważ dziecko rozumiało już ich sytuację. Kiedy Samantha i dziewczynki napełniały karton jedzeniem, Kate posadziła sobie na kolanach Georgiego i rozpakowała mu czekoladkę. Wepchnął ją do buzi. – Ktoś lubi czekoladę – stwierdziła, lekko przytulając chłopca. Wyciągnął dłoń po kolejną. – Jeszcze tylko jedna – zastrzegła Kate. Gdy Samantha była gotowa do wyjścia, podziękowała Kate i się z nią pożegnała. Georgie zeskoczył z jej kolan i pobiegł za matką i siostrami. 81

– Do zobaczenia – krzyknęła za nim. Uniosła wzrok. W drzwiach stał Ian. Cały dzień pisali SMS-y, ale ostatnio widziała go dwa dni temu, kiedy zasypiał w jej łóżku. Kate wstała, gdy Ian podszedł do jej biurka. – Hej. – Uśmiechnął się. Odwzajemniła uśmiech. – Hej. Helena niepostrzeżenie się do nich przysunęła. Kate opowiedziała jej trochę o tym, jak Ian się nią zajmował. Mogła pominąć jego profesję i to, że nie znała jego nazwiska, bo ta wiedza była Helenie zbędna. – Witaj – przywitała się. – Rozmawialiśmy kiedyś przez chwilę. – Heleno Sadowski, proszę, poznaj Iana Smitha – przedstawiła ich sobie Kate, akcentując „Smitha”. – Miło cię poznać. – Ian uścisnął jej dłoń. Helena uległa jego urokowi. – Ciebie również – odparła. – Kate nie potrafi przestać o tobie mówić. Spojrzał na młodszą kobietę i się wyszczerzył. – Czyżby? – O tak, gada o tobie i gada. Kate zapamiętała, by porozmawiać z Heleną na temat niewspominania o pewnych sprawach. – Katie? Możemy, proszę, chwilę porozmawiać sam na sam? – Helena, będę na zapleczu. Ian poszedł za Kate i poczekał aż zamknęła za nimi drzwi. – Co jest? – zapytała, odwracając się. Wyglądał niezwykle poważnie i zastanawiała się, czy oznajmi jej, że przenosi się do kolejnego miasta. Zaskoczyło ją, jak bardzo nie spodobała jej się ta myśl. Przytulił ją. – Skoro jesteś już zdrowa, to zakaz całowania jest zniesiony? 82

Próbowała przybrać wyraz twarzy równie poważny jak jego. – Jako że nie kichałam dzisiaj, a kaszlę co najwyżej sporadycznie, przypuszczam, iż możesz mnie pocałować. – Dobrze. Muszę przestać o tobie myśleć, żeby móc skupić się na pracy. Z jakiegoś powodu mam problemy z koncentracją. Ian oparł jej plecy o ścianę i wplątał dłoń w jej włosy. Pocałunek zaczął się łagodnie, lecz po chwili podgryzał dolną wargę Kate. Znów ją pocałował i wciągnął jej dolną wargę do ust. I tak w kółko, aż jego pieszczota przybrała na silę. Kate poczuła się jakby wpadła w trans. Oplotła go ramionami w pasie i przyciągnęła do siebie, uszczęśliwiona jego jękami. Jeśli byliby sami, a w pobliżu znajdowałoby się łóżko, z radością spędziłaby w nim dzień. – Już. Lepiej? – zapytała, gdy przestali, żeby zaczerpnął powietrza. Pokręcił sfrustrowany głową. – Nie. Wcale. – Zatem ta romantyczna chwila nie rozbudziła w tobie pożądania? – Wręcz przeciwnie. – Szkoda. Mogę jakoś pomóc? – Zapewne nie możesz zrobić sobie wolnego? – Chciałabym, ale mamy dużo pracy, a jutro wyjeżdżam. – Cholera. – Może później? – Niestety pracuję nad cyberatakiem, który musi być monitorowany wieczorem i w nocy. Kate się cofnęła. – Atakiem? Poważnie? Co to ma znaczyć? Przytulił ją. – Nie masz się czym martwić. To irytujące. Są nieustępliwi. – Kto? – Hakerzy. 83

– Więc są jak ty? – Słodziaku, jestem jedyny w swoim rodzaju – oświadczył, zgrabnie unikając odpowiedzi na pytanie. Kate miała świadomość, że wyciągnięcie z niego informacji nie będzie łatwe, ale w jej naturze nie leżało tkwienie w niewiedzy. Jeśli ich relacja ewoluuje do pewnego stopnia – chociaż uważała, że powinien zbadać ją psychiatra za samo myślenie o tym – Ian musi się przed nią otworzyć. Lecz nie musiała się tym teraz zadręczać, ponieważ jeszcze nie darzyła go silnym uczuciem. A przynajmniej tak sobie wmawiała. – Czasami chcę wejść do twojej głowy i poszperać w niej – stwierdziła. – Myślę, że byłoby to fascynujące. – Jakież to… niepokojące. Chociaż, szczerze, ja też myślę o byciu w tobie i szturchaniu cię. – Wypiął biodra, łagodnie nimi pchając. – Szturch, szturch, szturch, szturch trochę szybciej. Żyje we mnie ten rytm, Katie, czujesz go? To prawda, Kate coś czuła. Trącało ją to w biodro. – Jesteś niepoprawny. – Ty to zaczęłaś. Tym razem zafalowały biodra Kate. Ian jęknął. – Przestań napastować mnie seksualnie albo skontaktuję się z twoją radą nadzorczą i powiem im, z jaką perwersją traktujecie klientów. – Dobrze, że nie jesteś naszym klientem – odparła, ściskając jego idealny tyłek. – Czuję się wykorzystywany. Zbieram się. – Nie wyrzucisz mnie z głowy, wiesz? – Wierzę, że masz rację, Długonoga Katie, ponieważ pragnę cię coraz bardziej.

84

ROZDZIAŁ 10

Ian zaoferował Kate podwiezienie na lotnisko, a ona zaakceptowała jego propozycję. Gdy zeszli na dół, przed jej mieszkanie, rozejrzała się zdezorientowana. - Gdzie jest twój samochód? - Jest dokładnie przed tobą. – Powiedział, podchodząc do lśniącego, czarnego Escalade, otwierając bagażnik i wkładając do środka jej walizkę. To nie powinno być dla niej zaskoczeniem, a luksusowy samochód wydawał się idealnie do niego pasować, ale czasami zapominała o jego pieniądzach. Kate mogła mieć tylko nadzieję, że nie mijał się z prawdą, gdy zapewniał, że zapracował na niego w legalny sposób. Otworzył drzwi Kate i podkręcił dla niej ogrzewanie fotela. - Shelby zostanie w garażu aż do wiosny, która prawdopodobnie nadejdzie najwcześniej w okolicach czerwca i to pod warunkiem, że będziemy mieć duuużo szczęścia. Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle pomyślałem, że przeprowadzka w takie zimne miejsce była dobrym pomysłem. Wszystko co usłyszała, to informacja, że zostaje do czerwca. - Jeszcze raz dziękuję za przesyłkę. – Powiedziała Kate. Znalazła wczoraj na progu kolejną przesyłkę z Victoria Secret. Tym razem oprócz dwuczęściowej piżamy z jerseyu w kolorze głębokiej czerwieni, która była najbardziej miękką piżamą w jakiejkolwiek przyszło Kate kiedykolwiek spać, Ian wysłał jej krótką, czarną, kaszmirową sukienkę, której ramiączka krzyżowały się na plecach oraz parę wysokich, zakończonych 85

koronką, pończoch samonośnych. Rumieniła się na myśl o ich założeniu. Już miała podziękować mu, wysyłając smsa, ale czuła, że był to rodzaj prezentu, który wymaga innego podziękowania i ewentualnie striptizu. - Proszę. Sukienka i pończochy w zasadzie są dla mnie. Kate się roześmiała. - Tak, załapałam. Gdy dojechali na lotnisko, Kate poinformowała. - Lecę American Airlines. Spodziewała się, że wysadzi ją przy krawężniku, ale pojechał za znakami na parking przeznaczony na krótkie postoje i wziął bilet parkingowy z automatu. Gdy brama się uniosła, wjechał na rampę i znalazł miejsce na drugim poziomie. - Jesteśmy trochę za wcześnie. – Powiedział. – Może uda nam się wymyślić coś dla zabicia czasu. - Jakie masz plany na Święto Dziękczynienia? – Zapytała Kate. - Byłem mało precyzyjny? Chodziło mi efekt zaparowanych szyb w samochodzie. - Odpuść mi na chwilę. - Będę pracował w Święto Dziękczynienia. - Nie jedziesz do domu w Teksasie? - Nie. - A co z rodziną? Jego twarz pozostała neutralna, gdy odpowiedział. - Tak naprawdę nie mam żadnej rodziny. Jak to nie miał rodziny? Każdy ma jakąś rodzinę, prawda? - Czyli będziesz sam? - Nie mam nic przeciwko. Nigdy tak naprawdę nie przepadałem za świętami. - Czy jest ktoś w Minneapolis? Znajomi albo może zaprzyjaźnieni klienci? 86

- Staram się to zachować dla siebie. - Ale nie… Zanim zdążyła dokończyć, Ian pochylił się i ją pocałował. Może dlatego był w tym taki dobry. Kate przypuszczała, że były inne kobiety, może nawet więcej niż kilka, których pytania uciszał ustami. Zarzuciła mu ręce na szyję, a on przyciągnął ją do siebie tak blisko, na ile pozwalała deska rozdzielcza. Kate niemal stopniała, gdy Ian wsunął rękę pod jej koszulę na plecach i poczuła jego ciepłą dłoń na nagiej skórze. Ian nacisnął przycisk, przesuwając fotel tak daleko, jak to tylko możliwe. - Chodź tutaj. - Czekaj. Z samochodu obok nas wysiada rodzina. Nie chcę zgorszyć dzieci. Och, mają założone uszy Myszki Miki. - Poszli? - Prawie. Kate zaczekała, aż zamknęli bagażnik i odeszli, zanim wdrapała się i usiadła bokiem na kolanach Iana. - Dużo lepiej. – Powiedział, całując ją głęboko. Pachniał tak dobrze, a ona idealnie pasowała na jego kolanach. Usiadła i pozwoliła sobie zatracić się w jego pocałunku, co stawało się coraz łatwiejsze. - Twoja górna warga jest uroczo zakrzywiona z tej strony. – Powiedziała, dotykając palcem jego ust. – To sprawia, że zawsze wyglądasz, jakbyś miał jakiś sekret. - Masz wiele krzywizn, które lubię. Przesunął dłonią wzdłuż boku jej piersi w stronę talii i po linii biodra. - Jesteś uroczym mężczyzną. – Powiedziała Kate, patrząc mu prosto w oczy. - Sądziłem, że nie uważasz mnie za przystojniaka. Pocałowała go. - Kłamstwa, nic tylko kłamstwa. 87

Wsunął rękę pod przód jej koszuli, potarł kciukiem miseczkę stanika i ją pocałował. Sutek Kate natychmiast zareagował. - Przyznaj, że to o mnie myślisz, leżąc w wannie. - Oczywiście, że o tobie. - Czy właśnie to sobie wyobrażasz? Wsunął dłoń w miseczkę jej biustonosza, łapiąc między dwa palce sutek i pociągając go delikatnie. - Tak. – Odpowiedziała, jęcząc w jego usta. Kate nie chciała, żeby przestał. Była tak nakręcona, że zupełnie jej nie obchodziło, że byli w garażu i zachowywali się jak para nastolatków. Szyby rzeczywiście lekko zaczęły parować. Przygryzła jego ucho i całowała ścieżkę w dół szyi. Zassała wrażliwą skórę ustami, na co odpowiedział głębokim jękiem. - Nie masz pojęcia, jak bardzo cię pragnę. – Powiedział, oddychając tak samo szybko jak ona wcześniej. - Mogę się domyślać. – Jej głos był urywany, nie mogła oderwać ust od jego szyi. – Ale nie sądzę, żeby garaż był odpowiednim miejscem na nasz pierwszy raz. - Wszystko, co zapamiętałem to informacja, że będziemy mieć swój pierwszy raz. I biorąc pod uwagę wszystkie moje umiejętności, sądzę, że niemal niemożliwe jest, bym osiągnął najwyższe noty za swój występ na przednim siedzeniu SUVa. - Twoja pewność siebie nie przestaje mnie zaskakiwać. Będę oczekiwała wielkich rzeczy po powrocie. Uśmiechnął się. - Mam jedną wielką rzecz, którą mogę ci obiecać. - Tak, wiem. – Odpowiedziała Kate, dając mu ostatniego całusa. – Już to widziałam.

88

Ian został z Kate, aż dotarli do kontroli bezpieczeństwa przed lotem, do której kolejka ciągnęła się w nieskończoność. - Powinnam iść. – Powiedziała. – Przejście przez kontrolę zajmie mi trochę czasu. – Stanęła na palcach i dała mu szybkiego buziaka na pożegnanie. – Dzięki za podwiezienie. Kate odwróciła się w stronę kolejki, złapał ją za rękę i przyciągnął z powrotem do siebie. - Kate. – Wsunął dłonie pod jej szczękę i czule pocałował. Nic nie mogło go pospieszać, ani lot Kate, ani kolejka do kontroli bezpieczeństwa, ani tłum kręcący się dookoła nich. NIC. Gdy skończył, otworzyła oczy, patrzył na nią w sposób, jakiego dotąd nie znała. Jego zazwyczaj obecny uśmiech został zamieniony na wyraz twarzy zdradzający tęsknotę i wrażliwość. Kate chciała, żeby patrzył na nią tak przez cały czas. - Lepiej już idź – powiedział. Kate miała głowę w chmurach, gdy czekała w kolejce na kontrolę bezpieczeństwa. Jeszcze nie wyjechała, a już chciała wracać. Przypomniała sobie swoją złość na Iana, tamtego dnia w kawiarni, gdy usiadł naprzeciwko niej i przyznał, że zhakował jej kartę kredytową oraz jaka była sfrustrowana faktem, że wiedział o niej tyle rzeczy i jak wyeksponowana się poczuła, kiedy wszedł do niej, gdy była w wannie. Jak wiele rzeczy się zmieniło, teraz za każdym razem, gdy się odwracała, całowała go. Co więcej, nie chciała przestać go całować. Chciała więcej, niż pocałunki. Dużo więcej. A to wszystko z mężczyzną, o którym w sumie niewiele wiedziała. Po raz pierwszy w życiu nazwał ją Kate. I to wcale nie uszło jej uwadze. Ani trochę.

89

Kate usiadła przy barze, który znajdował się w pobliżu jej wyjścia. Zamówiła kieliszek wina i wyciągnęła telefon. Ian zdążył już wysłać jej wiadomość. Ian: Czy bez problemu przeszłaś kontrolę bezpieczeństwa? Kate: Nie obyło się bez dodatkowego, dokładnego przeszukania, ale czy to jakaś nowość? Ian: Wykorzystują okazję, gdy taka się zdarza. Kate: Mam spuchnięte usta, a moje policzki są podrapane kilkudniowym zarostem. Ian: Czy agent straży granicznej zabrał cię samą do małego pokoju? Jezu, następnym razem powiedz im, że ktoś musi ci towarzyszyć. Kate: LOL. Ty mi to zrobiłeś. Ian: W takim razie, wykonałem zadanie. A ty zrobiłaś mi małą malinkę, więc jesteśmy kwita. Kate: Ups. Jestem pewna, że nie zrobiłam tego od czasów szkoły średniej. Przepraszam! Ian: Nigdy nie powiedziałem, że mi się nie podoba. Kate: Dlaczego Chardonnay smakuje o wiele lepiej w barze na lotnisku? Ian: Nie wyobrażam sobie miejsca, w którym tobie nie smakowałoby Chardonnay. Kate: To było pytanie retoryczne. Po wylądowaniu w Chicago zamówię kolejny kieliszek. I ciastko cynamonowe! Ian: Mam nadzieję, że podczas swojej nieobecności będziesz się ze mną dzieliła wieloma intymnymi szczegółami. Kate: Taki mam plan. I oczekuję tego samego od ciebie. Dzielenie się wyraża troskę o innych Ian: Nie oczekuj emotikonów. Nie będzie żadnego LOLingu i takich rzeczy. Kate: Właśnie to zrobiłeś 90



Ian: To było tylko w celu wyjaśnienia, że nie będę tego robił. Kate: Czas pójść do wyjścia. Właśnie wzywają pasażerów mojego lotu. Ian: Trzymam kciuki, żeby osoby siedzące wokół ciebie pachniały tak dobrze jak ty. Kate: LOL! 

91

                

ROZDZIAŁ 11

Kate i jej matka Diane przebywały w kuchni z narzeczoną Chada, Kristin. Większą część dnia spędziły, przygotowując posiłek na jutrzejsze Święto Dziękczynienia. Mogły więc odpocząć. Chad, który był dwa lata starszy od Kate, oświadczył się Kristin mniej więcej w tym samym czasie, w którym rozpadł się jej związek ze Stuartem, przez co mieli problem z ogłoszeniem radosnej nowiny. Kate źle się z tym czuła. Lubiła Kristin, a ponieważ nie miała rodzonej siostry, szwagierka była najlepszym jej substytutem. – Jak się miewa Stuart? – zapytała Diane. Zaraz po Kate to jej matka najgorzej przyjęła wieści o ich rozstaniu. Kate wyjęła butelkę wina z lodówki. – Pamiętasz, że on już nie jest moim chłopakiem, prawda? Nie zapominaj, że nie przyjęłam jego oświadczyn, bo wydawało mi się, że nie wytrzymam z nim do końca życia i będę musiała wynająć sobie mieszkanie. – Oczywiście, że pamiętam. Jeśli czujesz się w ten sposób, myślę, że podjęłaś właściwą decyzję. Po prostu mi go żal. To jego pierwsze święta.

92

Kate pomyślała o Ianie, który nie miał z kim spędzić okresu świątecznego. Nie żeby mu to przeszkadzało. Jednak Kate tak. Ian mógł nie przywiązywać do tego wagi, ale Kate zdecydowała, że gdyby chciał, mogłaby uwzględnić go w swoich świątecznych planach. Kate nalała każdemu po lampce wina, po czym wszyscy usiedli przy kuchennym stole. – Poznałam kogoś – oświadczyła. – Przedstawię wam go, gdy przyjedziecie do mnie. – Kto to? – zapytała Diane. – Ma na imię Ian. – Jak go poznałaś? – dopytywała Kristin. – Przekazał kilka datków na rzecz spiżarni żywności. – Brzmi, jakby był hojny – stwierdziła Diane. – Nawet nie zdajesz sobie sprawy. W kuchni pojawił się Chad. Od południa siedzieli z ojcem przed telewizorem w salonie. – Przychodzisz tutaj, by pomóc? – zapytała Kristin, drocząc się z nim. – Ale cała praca już została wykonana. – Bardziej przyplątał się tutaj po kolejne piwo – rzuciła Kate. – Siostra zna mnie aż za dobrze – odrzekł Chad, sięgając do lodówki po kolejnego Heinekena, po czym wyciągnął sobie krzesło i usiadł obok Kristin. – Proszę, nie pij więcej, później będziemy chciały, byś zawiózł nas z Kristin do baru – poprosiła Kate. – Przynajmniej tyle możesz dla nas zrobić, by zrewanżować się za przepyszny posiłek, który przygotowywałyśmy przez cały dzień, a który jutro pochłoniesz w ciągu zaledwie kilku minut. Chad spojrzał z uwielbieniem na Kristin. – Z przyjemnością zostanę waszym osobistym szoferem. – A propos, zgadnij, co ostatnio prowadziłam, Chad. Forda Shelby. – Niemożliwe – zdumiał się, otwierając piwo. 93

– Serio, prowadziłam. Wziął spory łyk. – Prawdziwego Shelby? Powaga? – Cóż, oczywiście, że replikę, ale jednak. Chad spojrzał na nią sceptycznie. Kate wyciągnęła telefon i napisała do Iana: Kate: Chad nie wierzy, że prowadziłam Twój samochód. Najwyraźniej jest zazdrosny (i ma urojenia). Ian odpowiedział chwilę później MMS–em przedstawiającym Kate z jedną ręką na kierownicy, a drugą na lewarku i z uśmiechem na twarzy. Kate: Nie wiedziałam, że strzeliłeś mi fotkę. Ian: Byłaś zbyt skoncentrowana na prowadzeniu. Jest seksowna. Ustawiłem ją na wygaszacz. Kate podała komórkę Chadowi. – Patrz. Chad przyglądał się desce rozdzielczej na zdjęciu. – To z pewnością jedna z najwierniejszych replik, jakie w życiu widziałem, przynajmniej sądząc po tym, co tu mamy. – Poobracał telefonem, przyglądając się z różnych stron. – Co to za telefon? Kate odebrała mu komórkę. – To specjalny, nowy telefon. – Kto jest właścicielem tego Shelby? – zapytał Chad. – Mój przyjaciel. Chad się roześmiał. – Nie jesteś jeszcze gotowa wyznać starszemu bratu imienia nowego faceta? – Skąd wiesz, że mam nowego faceta?

94

– Ponieważ mężczyzna może dać dziewczynie poprowadzić swój samochód, jedynie kiedy poważnie się nią interesuje. Mam nadzieję, że nie zmarnowałaś okazji. Kate bezgłośnie wypowiedziała: „Sto dziesięć”. Chad aż gwizdnął. – O co chodzi z tym gwizdaniem? – zapytała Diane. Kate i Chad uśmiechnęli się i równocześnie powiedzieli: – O nic. W noc przed świętem Dziękczynienia, gdy pojechali do baru, wydarzyło się kilka zabawnych rzeczy. Było to jak małe spotkanie klasowe, którego Kate co roku nie mogła się wręcz doczekać. Chad przyniósł jej i Kristin po piwie, a Kate skupiła się na pogaduszkach z przyjaciółmi z liceum. Telefon zawibrował w jej kieszeni. Ian: Jesteś w jakimś obskurnym barze w Indianapolis. Kate: Cześć, prześladowco! Ian: Obróć się. O Boże. Odwróciła się, jej serce zaczęło szybciej bić, gdy spojrzeniem przeszukiwała pomieszczenie. Ian: Gdybym był W BARZE, okazałbym się prześladowcą. Ale jestem w mieszkaniu. Mam przerwę i zastanawiam się, co tam u Ciebie. Kate: Wiedziałam, że tak naprawdę Cię tu nie ma. Ian: Jasne, że wiedziałaś. Dobrze się bawisz? Kate: Bawię się świetnie. Ian: Założę się, że podłoga cała jest w skorupkach orzechów, a wszyscy faceci mają kowbojskie koszule. Kate: Zapomniałeś o kowbojskich butach i wiadrach piwa. Ian: Proszę, dbaj o wątrobę.

95

Kate zrobiła sobie zdjęcie, pijąc Coors Light z butelki z długą szyjką i wysłała je Ianowi. Ian: Co to za facet stojący za Tobą? Kate kliknęła na zdjęcie. Psuj założył ręce ponad jej głową i wystawił język. Feee. Kate: To Russ. Chodziliśmy razem do szkoły. Ian: Wygląda na spitego. Kate: Mówił, że siedzi tu od południa. Ian: Może powinnaś się od niego odsunąć. Kate: Właśnie to robię, mamy zamiar z Kristin dołączyć na parkiecie do rzędu tancerzy. Ian: To taki wiejski taniec, w którym każdy wykonuje te same ruchy, prawda? Kate: Jii–haa! Ian: Kto Was odwiezie do domu? Kate: Chad. Zgodził się być naszym osobistym szoferem, ponieważ cały dzień grzał miejsce przed telewizorem, podczas gdy my szalałyśmy w kuchni. Ian: Brzmi sprawiedliwie. Kate: Muszę iść. Dwa słowa: Parkiet wzywa. Ian: Ruszaj tyłeczkiem, mała tancereczko. Tęsknię. Kate spoglądając na ekran komórki, uśmiechnęła się. – Chodź, Kate. – Kristin szarpnęła ją za rękę. – Idziemy. – Zaraz dołączę – odparła. Kate: Też tęsknię. :–*

96

ROZDZIAŁ 12

Wattsowie rozpoczęli świętowanie lawiną ostatnich przygotowań do uroczystej kolacji i przyjmowaniem gości: dziadków, wujków, ciotek i całej masy kuzynów. Kate już rok temu odpowiedziała na mnóstwo pytań o zmianę zawodu. Tym razem głównym tematem ich rozmów była spiżarnia żywności. Niestety musiała również zmierzyć się z dociekliwymi pytaniami o rozstanie ze Stuartem. Kate nie mogła doczekać się zakończenia kolacji. Gdy wyszli ostatni goście, ukroiła dwa kawałki ciasta dyniowego, położyła je na talerzykach i jeden udekorowała bitą śmietaną. Chad i Kristin szykowali się do wyjazdu do babci Kristin, a Diane kończyła zmywać naczynia. Ojciec Kate siedział na kanapie i oglądał telewizję. – Mam nadzieję, że to ciasto jest dla mnie, Katie Chrząszczu. – Z dodatkową bitą śmietaną. Tak jak lubisz. Kate i jej tata mieli tradycję, która polegała na odpuszczeniu deseru podczas świątecznego posiłku. Po wyjściu gości wspólnie zasiadali do delektowania się ciastem. Podała mu talerzyk i usiadła obok. – Świetnie, że przyjechałaś – powiedział, biorąc kęs ciasta. – Oboje z mamą za tobą tęskniliśmy. – Nie będę długo zwlekać z kolejną wizytą. Uśmiechnął się. 97

– Zamierzam trzymać cię za słowo. Relacje Kate z ojcem w ciągu ostatnich osiemnastu miesięcy były dość napięte, mimo że starali się udawać, że nic się nie zmieniło. Steve Watts przez trzydzieści lat prowadził kancelarię prawną i obecnie pełnił funkcję sędziego w Sądzie Najwyższym w stanie Indiana. Nigdy nie zmuszał dzieci, by poszły w jego ślady, ale był niewiarygodnie szczęśliwy i dumny, gdy tak się stało. Chad pracował w dużej kancelarii adwokackiej w Indianapolis, lecz wtedy Kate podniosła poprzeczkę. Na studiach koncentrowała się na zagadnieniach związanych z interesem publicznym z zamiarem zrobienia kariery w lokalnych projektach społecznych. Ale kiedy zdobyła dyplom, zorientowała się, że takich programów nie ma zbyt wiele i przyjęła stanowisko korporacyjnego prawnika w jednej z dużych firm, w której pracowały już Paige i Audrey. To był największy błąd w jej życiu. Ojciec zaczął nazywać ją „chrząszczem”, gdy miała dwa lata, ponieważ uważał, że była uroczym robaczkiem, ale po latach powiedział, że to przezwisko oznaczało coś więcej. Kate działała. Chad zawsze potrzebował aprobaty – nieważne, czy chodziło o szkołę, sport czy pracę. Natomiast Kate kierował wewnętrzny głos, przez co nie potrzebowała tak wiele wsparcia. Podsłuchała kiedyś rozmowę rodziców, podczas której tata powiedział, że jeśli któreś z jego dzieci również zostanie sędzią Sądu Najwyższego, to stawia na Kate. Ciężko jej było poinformować ojca o zmianie zawodu i otwarciu niewielkiej spiżarni żywności. W przeciwieństwie do Diane, Steve łatwo zaakceptował zerwanie Kate ze Stuartem. Trudność sprawiało mu obserwowanie, jak córka rzuca wszystko, by zająć się czymś, co ją pasjonowało. Biorąc to wszystko pod uwagę, trzeba przyznać, że przyjął tę wiadomość jak na ojca przystało. – Jak ci idzie w spiżarni żywności?

98

– Nieźle. Okazało się, że jest trudniej, niż zakładałam, zwłaszcza o tej porze roku – przyznała. Gdyby nie datki Iana, raczej nie byłaby w stanie utrzymać się przez zimę. Nie mogła zawsze liczyć na pomoc mężczyzny, więc doszła do wniosku, że będzie musiała pracować jeszcze ciężej. – Nastały trudne czasy. Robisz coś godnego podziwu, więc nie zniechęcaj się i nie poddawaj, dobrze? – Oczywiście. Oczy Kate zaszły łzami, ale udawała, że jest bardzo zainteresowana ciastem. Pierwszy raz rozmawiała z ojcem o spiżarni. Być może sądził, że jeżeli nie podejmie tego tematu, to jego córka pójdzie w końcu po rozum do głowy i zrezygnuje, ale przeszło jej przez myśl, że pogodził się już z jej decyzją. Gdy skończyli jeść, Kate odniosła puste talerze do kuchni. – Więcej brudnych naczyń? – zapytała Diane. Wyglądała na wykończoną. – Ja się tym zajmę – obiecała Kate. – Idź, usiądź. – Otworzę wino. Może wypijesz ze mną kieliszek? Kate kiwnęła głową. – Zaraz przyjdę. Telefon Kate zabrzęczał, gdy wycierała talerze. Ian: Wszystkiego Najlepszego z okazji Święta Dziękczynienia. Poszła do sypialni, zamknęła drzwi i wyciągnęła się na swoim starym łóżku. Kate: Co robisz? Ian: Jem kolację. Kate: Indyka? Ian: Tajskie jedzenie na wynos. Kate: :( 99

Ian: Jestem buntownikiem. Lubię tajską kuchnię. Kate: Czy masz przynajmniej kawałek ciasta na deser? Ian: Mam burbon. To lepsze niż ciasto. Kate: Co dzisiaj robiłeś? Ian: Hakowałem, hakowałem, hakowałem, hakowałem, hakowałem, hakowałem. Kate: Tylko praca, zero zabawy… Ian: W cyberprzestrzeni nie ma świąt. Kate: Założę się, że tam również nie słychać twoich krzyków. Ian: Jesteś taką mądrą dziewczynką. Kate: Czy to wywołuje u ciebie LOL6? Ian: Przyznaję się jedynie do niewielkiego chichotu. I niczego więcej. Kate: Twardy z Ciebie zawodnik :) Ian: Jakie masz plany na resztę wieczoru? Kate: Zamierzamy poprzytulać się z mamą przy kieliszku lub dwóch wina. Ian: Niedaleko pada jabłko od jabłoni, co? Kate: Oczywiście, że niedaleko. Ian: Czekam na twój powrót. Od wieków nikogo nie całowałem. Kate: Dostaniesz w nagrodę mnóstwo buziaków. Ian: I teraz mam za co być wdzięczny. Kate: W sobotę rano wyślę Ci dane mojego lotu. Ian: Poważnie? Kate: Nie powinieneś włamywać się do mojego komputera! Ian: Nie włamałem się do Ciebie. Zhakowałem American Arlines. Nie mają odpowiednich zabezpieczeń. Kate: Och. PRZEPRASZAM. Ian: Już mnie nie kusi dostęp do Twoich osobistych informacji. Zapytam, jeśli będę chciał coś wiedzieć. 6

LOL – głośno się śmiać.

100

Kate: KIM JESTEŚ, OSZUŚCIE? JEŻELI UWIĘZIŁEŚ GDZIEŚ IANA, WYPUŚĆ GO NATYCHMIAST! Ian: Jesteś urocza. Pracuję nad swoimi WADAMI. Kate: Robisz postępy. Ian: Nadal zamierzam mieć dostęp do twojego konta w sklepie Victoria’s Secret, ale mogę się tam dostać przez stronę internetową. Kate: Tak! Kate: To znaczy, jeżeli musisz. Ian: Może wypiję szklaneczkę burbona i wrzucę kilka rzeczy do koszyka. Kate: Jesteś niesamowity. Ian: Idź napić się wina. W sobotę będę czekał na ciebie na lotnisku. Kate: Nie mogę się doczekać. Ian: :) Kate: OMG, emotikon! Założę się, że następny będzie LOL. Ian: Zobacz, co ze mną zrobiłaś. Kate: Mięczak. Ian: NIGDY. Ian: No, może od czasu do czasu, ale tylko dlatego, że tak bardzo cię lubię. W sobotę będziesz moja. Kate

przeczytała

wiadomość

dwa

razy.

Ewidentnie

czuła

się

podekscytowana SMS-em. Jeżeli udało mu się doprowadzić ją do takiego stanu za pomocą słów, to nie mogła się doczekać tego, co wydarzy się, gdy będą w jednym pokoju. Kate: Zobaczymy :) Ian: Tylko mnie zachęcasz. Uwielbiam dobre wyzwania. Kate: W takim razie zobaczymy jak ci pójdzie. Ian: Nie mogę się doczekać. Dobranoc, Słodziaku.

101

ROZDZIAŁ 13

Kate przerzucała strony gazety, czekając na lot z Chicago do Minneapolis. Siedzący naprzeciwko niej mężczyzna głośno rozmawiał przez telefon, narzekając na wymioty i biegunkę, które pokrzyżowały mu planu urlopowe i doprowadziły do ich odwołania. – Przysięgam na Boga, nic we mnie nie zostało, ale gdy tylko przeszedłem kontrolę bezpieczeństwa, musiałem znaleźć toaletę. Kate zamurowało. Nie chciała znać takich szczegółów, nie wspominając już o kompletnym braku poważania w stosunku do współpasażerów, jakim wykazał się mężczyzna. Wstała i odeszła możliwie najdalej od niego. Dopiero doszła do siebie po chorobie i nie miała ochoty na powtórkę. Zastanawiała się, czy można na lotnisku kupić maseczki chirurgiczne. Jej komórka zawibrowała, sygnalizując nadejście wiadomości. Ian: Co słychać, kwiatuszku? Kate: Zabijam czas, czekając aż otworzą wyjście. Będę potrzebowała dezynfekcji po powrocie do domu. Facet, który siedział naprzeciwko mnie, stara się ponownie rozprzestrzenić cholerę. Poważnie, wygląda to na czarną śmierć. Stawiam dziesięć dolców, że będzie moim sąsiadem w samolocie. Ian: Proszę, powiedz, że na ciebie nie dmuchał. Kate: Nie bezpośrednio, ale zdążył już zatruć całe powietrze swoim śmiertelnym oddechem. Przesiadłam się. Odpukaj w niemalowane, kochanie. 102

Próbowała oszacować, czy zdąży zjeść ciasteczko Cinnabon przed lotem, gdy ponownie zawibrował jej telefon. Ian: Twój lot został odwołany. Kate: Czekaj. Co? Kate spojrzała na trzech pracowników linii lotniczych. Ian miał zapewne rację, bo wyglądało na to, że się naradzają i omawiają, jak oznajmić tę wiadomość pasażerom. Nie, nie, nie, nie, nie. Ian: Czekaj. Kate wysłuchała informacji o odwołaniu lotu z powodów technicznych i zaczęła panikować. Najbardziej na świecie chciała wrócić do domu, do Iana, więc otworzyła przeglądarkę internetową w telefonie, żeby sprawdzić, czy są wolne miejsca na inne loty. Zanim zdążyła się w to zagłębić, jej telefon zadzwonił. Odebrała, a Ian powiedział: – No dobrze, Kate. Czas sprawdzić, do czego te długie nogi są zdolne. Znalazłem wolne miejsce tylko na jednym locie do Minneapolis. Samolot niedługo startuje, więc jak najszybciej musisz przejść do hali F, bramka czternaście, w drugim terminalu. Gdy się rozłączymy, wyślę ci wiadomość z nową kartą pokładową. – To się nigdy nie uda – biadoliła Kate. – Jestem w trzecim terminalu. – To dość daleko, ale samolot nigdzie nie odleci, dopóki nie będę wiedział, że dostałaś się na pokład. Pospiesz się. Gwarantuję, że dzisiaj wieczorem będziesz w domu. – Napiszę, gdy już dotrę do wyjścia – zapewniła na pożegnanie i przyspieszyła kroku. Po dopchaniu się do zatłoczonego tramwaju, dotarła do terminalu drugiego. Wyjście F14 było oczywiście na samym końcu, więc zaczęła biec, wymijając innych ludzi. Szybko rzuciła okiem na informacje znajdujące się na bilecie przesłanym przez Iana, lot był planowany na siódmą czterdzieści pięć. 103

Kate spojrzała na zegarek. Siódma czterdzieści dwie. Poczuła rozczarowanie. Z pewnością drzwi samolotu były już zamknięte. Oprócz tego, że nie będzie z Ianem, czeka ją noc na lotnisku lub w hotelu. Spodziewała się, że bramka będzie pusta, ale ku jej zaskoczeniu było tam całkiem tłoczno. Informacja nad numerem głosiła: „OPÓŹNIONY”. Kate nigdy w życiu nie cieszyła się bardziej niż w chwili, gdy zobaczyła tę informację i z ulgą wypuściła powietrze. Może jednak wróci do domu. Kate: Dotarłam do wyjścia. Nie wpuszczają jeszcze pasażerów na pokład. Lot jest opóźniony. Ian: Teraz każdy lot z lotniska O’Hara jest opóźniony. Kate: Czy legalnie zdobyłeś ten bilet? Ian: Zapłaciłem za niego, ale nie zdobyłem go standardowym sposobem. Miałem za mało czasu. Mój sposób jest o wiele szybszy. Piętnaście minut później otworzono wejście i zaczęto wpuszczać pasażerów na pokład samolotu. Kate uśmiechnęła się i pokręciła głową, gdy zdała sobie sprawę, że Ian zorganizował jej bilet w pierwszej klasie. Usiadła i z przyjemnością wzięła od obsługi kieliszek wina. Kate schowała torebkę pod siedzenie, a z głośników rozległ się głos kapitana: – Dobry wieczór państwu. Wieża kontroli lotów ma w tej chwili jakieś problemy techniczne, w związku z czym wszystkie loty są opóźnione. Będziemy państwa informować na bieżąco. Jęknęła i wyciągnęła telefon. Kate: Właśnie usiadłam. Dziękuję za bilet. Pierwsza klasa nie była konieczna. Nic by mi się nie stało w klasie ekonomicznej. Ian: Dla ciebie tylko to, co najlepsze. Chardonnay? Kate: Trzymam w dłoni. 104

Ian: Pasy zapięte? Kate: Tak, chociaż pilot poinformował, że jest problem z wieżą kontroli lotów. Jakieś kwestie techniczne, bla, bla, bla. Ian: W takim razie lepiej, żebym rozwiązał ten problem. Kate: O mój Boże. Nie zrobiłeś TEGO. Ian: Często mi to powtarzasz. LOL (ŚMIEJĘ SIĘ GŁOŚNO). Pięć minut później pilot poinformował, że kryzys został zażegnany i startują jako trzeci samolot. Kate: JAKIEGO RODZAJU JESTEŚ HAKEREM? Ian: Ile razy mam Ci to powtarzać, Słodziaku? Jestem najlepszy.

105

ROZDZIAŁ 14

Ian czekał na Kate przy schodach. Gdy podeszła do niego, rozpromienił się. Usta rozciągnął w tym uśmiechu… przeznaczonym tylko dla niej, co spowodowało, że stanęło jej serce. Kate uśmiechnęła się. – Jesteś niesamowity. Na jego twarzy znów widniał tęskny wyraz, który widziała przed wyjazdem. – Nie mogłem dłużej czekać, Kate. Po prostu nie mogłem. Objęła go w pasie i pocałowała. Jego usta były miękkie i ciepłe. Tylko tyle mogła zrobić, choć pragnęła go pochłonąć tam, na lotnisku. – Cieszę się, że wróciłaś – wyszeptał, dotykając jej czoła. – Ja też. – Niestety twoja walizka nie wróciła do domu. Rozmawiałem już z kimś z obsługi, dostarczą ją jutro. – Myślisz o wszystkim, prawda? – Zawsze. Gdy ruszyli na parking, złapał ją za dłoń i splótł razem ich palce. Trzymanie się za ręce wydawało się ważniejsze niż którykolwiek z ich wcześniejszych pocałunków. To było intymne, zaborcze. Jakby ją w pewien

106

sposób oznaczał. Nie puścił jej ręki dopóki nie dotarli do samochodu. Otworzył dla niej drzwi od strony pasażera. Kate była niemal pewna, że Ian zostanie u niej na noc. Jej przypuszczenia potwierdziły się, kiedy zaparkował Escalade na parkingu za jej mieszkaniem i sięgnął na tylne siedzenie, gdzie leżał laptop oraz mała torba z rzeczami potrzebnymi, żeby zostać na noc. Kate oczekiwała tego z niecierpliwością; bardzo chciała znaleźć się w ramionach Iana. – Zamierzam wziąć szybki prysznic – oznajmiła Kate, gdy weszli do jej mieszkania i odłożyła torebkę na stolik do kawy. – W lodówce jest piwo, jeżeli masz ochotę. – Chcesz coś do picia? – Nie, dziękuję. Wypiłam w samolocie dwa kieliszki wina. W pierwszej klasie dbają o doskonałą obsługę pasażerów. – I powinni – stwierdził Ian. Poszedł do kuchni po piwo, a Kate udała się do łazienki. Upięła włosy na czubku głowy, weszła pod prysznic i szybko się umyła. Potem się wysuszyła, wyszczotkowała zęby, ubrała i owinęła szlafrokiem. Nie mogła się doczekać, by pocałować Iana. Nie mogła się doczekać, by dotknąć Iana. Nie mogła się doczekać, by zrobić wszystko z Ianem. Kiedy wyszła z łazienki, leżał boso na łóżku, popijając piwo. Pokój oświetlała jedynie mała lampka stojąca na stoliku nocnym Kate. – Rozgościłem się. Kate się uśmiechnęła. – Jak zawsze. Podeszła do łóżka. Ian usiadł z szeroko rozstawionymi nogami, a Kate stanęła między nimi. Złapał za poły jej szlafroka i przyciągnął bliżej. Pomyślała, że położy ją delikatnie na łóżku albo pocałuje, ale rozwiązał jej szlafrok i zsunął go z jej ramion. Gdy patrzył na Kate w czarnej, nocnej koszulce typu babydoll, 107

jego twarz zdradzała surowe pożądanie. Koszulka miała frywolny przód, odsłaniający większość klatki piersiowej. Ian pochylił się i pocałował ją tuż pod wiązaniem znajdującym się na środku i przytrzymującym ciuszek na miejscu. Dłonie przycisnął płasko do jej odsłoniętej skóry. – Wyglądasz w tym oszałamiająco – oświadczył niskim głosem. – Wiedziałem, że tak będzie. Rozwiązał koszulkę tak wolno, jakby Kate była cennym prezentem. Potem zsunął ją z jej ramion, więc stała przed nim w samych stringach. Nie spieszył się z położeniem jej na łóżku, ale może dlatego, że na wysokości jego wzroku znalazły się piersi kobiety. Jej podejrzenia się potwierdziły, gdy potarł kciukami jej sutki. Położył ręce na jej talii i przyciągnął ją do siebie, by móc otoczyć je językiem. Kate chwiała się na nogach. Oparła ręce na jego ramionach i wzdychając, obserwowała jak ssał jej wrażliwe guziczki. Kate zdjęła jego sweter i koszulkę. Chciała poczuć jego skórę przy swojej. Ian pociągnął ją na łóżko, jakby czytał w jej myślach i pocałował, przytulając. Jego dłonie były wszędzie, w jej włosach, na biodrach i przesuwały się delikatnie w górę i w dół pleców. Wsunął palce pod gumkę stringów i powoli je zdjął. – Twoje nogi są tak niewiarygodne, jak zakładałem – wymruczał, po czym je rozsunął. Milczał, patrząc na stojącą przed nim nagą kobietę, a ona pragnęła jego dotyku tak bardzo, że aż czuła ból. Jej oddech przyspieszył, gdy wreszcie zaczął ją pieścić. Najpierw pogładził górną część ud, potem sunął powoli ku ich wewnętrznej części, aż dotarł do centrum. – Och – wyszeptała z jękiem Kate. – Proszę, proszę. Od razu znalazłeś ten punkt. Ian okrążył go kciukiem. – Nie rozumiem, jak ktoś może mieć problem z jego znalezieniem. Jest właśnie tutaj. 108

Kate wiła się pod jego palcami, ponieważ mimo że dokładnie wiedział, gdzie jest jej wrażliwy punkt, ślizgał się wokół niego, nie dotykając go wcale, co doprowadzało ją do szaleństwa w najwspanialszy z możliwych sposobów. Przesunął palec w dół i zanurzył go w jej wnętrzu, następnie wysunął i powtórzył torturę zataczania kółeczek. Robił to powoli, bez przerwy, aż Kate zapomniała własnego imienia. Jej mieszkanie musiałoby stanąć w płomieniach, żeby przestali, ponieważ w tej chwili nie wolałaby robić nic innego, niż pozwalać Ianowi na badanie jej ciała jego magicznymi dłońmi. Dopóki nie zaczął poznawać jej językiem. Pocałunkami wytyczył szlak w dół jej ciała, aż trafił do zbiegu jej ud, a Kate odkryła, że tarcie jego zarostu na wewnętrznej stronie jej nóg było podniecające. Trzymał je szeroko, zanim zaczął wykonywać językiem te same ruchy, co palcami. Kate czuła się wspaniale, jak nigdy wcześniej. Była blisko, ale trzymał ją na krawędzi rozkoszy, raz spowalniając, a raz przyspieszając swoje ruchy. – Ian – wydyszała, bezwstydnie łapiąc go za włosy i starając się utrzymać w jednym miejscu. – Proszę. Błagam cię. Wsunął w nią palec, a język przesunął dokładnie tam, gdzie chciała poczuć go najbardziej. Gdy przeszedł od muskania do lekkiego ssania, Kate doszła mocniej niż kiedykolwiek wcześniej, a fale jej orgazmu zdawały się nie mieć końca. – Czy było ci dobrze? – zapytał. Westchnienie i niespójna odpowiedź Kate sprawiły, że cicho się zaśmiał. Gdy tylko wróciła na ziemię i uspokoiła oddech, usiadła okrakiem na udach Iana i rozpięła jego spodnie. – Jak się tu zmieściłeś? – zapytała, przesuwając dłonią w dół. – Byłem mocno ściśnięty – odparł z jękiem. – Jesteś większy, niż zapamiętałam. – To dlatego że jestem bardzo, bardzo twardy. 109

Kate zdjęła resztę jego ubrań, wdzięczna za słabą poświatę pochodzącą od lampki nocnej. Ian miał długie, szczupłe, mocne i twarde ciało, i tym razem nie tylko patrzyła, ale mogła również dotknąć go wszędzie, gdzie tylko chciała. Zaplątała palce w jego włosach, pocałowała go, a następnie przygryzła ucho i zaczęła delikatnie ssać jego szyję. W zapachu jego skóry było coś, co kazało jej zbadać każdy skrawek twarzy Iana. Lizała i kąsała ścieżkę od ramienia w dół jego klatki piersiowej. Zsunęła dłoń niżej, muskając jego twardość i ujmując go od spodu. Powoli nakręcała go i testowała, podążając drogą podobną do tej, jaką on dręczył ją. Ale był to najsłodszy, niezwykle erotyczny rodzaj tortur, więc Kate w ogóle się im nie sprzeciwiała. Przeszła od pieszczot dłońmi i rozpoczęła odkrywanie go ustami, a on z jękiem wplótł palce w jej włosy. Przesuwała usta raz za razem, tak jak wyczytała w artykule na temat oralnej przyjemności. To był strzał w dziesiątkę, biorąc pod uwagę fakt, że Ian wydawał się być bliski szaleństwa. Nie kontrolował oddechu, a jego ciche słowa akceptacji wywołałyby uśmiech na twarzy Kate, gdyby jej usta nie były zajęte czymś innym. Była zaskoczona, gdy jej przerwał. – To niewiarygodne uczucie i muszę dodać, że czas spędzony na internetowej edukacji był dobrą inwestycją… ale chcę być w tobie, gdy dojdę. – Usiadł. – Gdzie moje dżinsy? Przyniosłem prezerwatywy. Spodnie leżały na podłodze. Kate sięgnęła do przedniej kieszeni i podała mu pakiecik. Spodziewała się, że będzie się spieszył, myśląc tylko o sobie, ale pochylił się, pocałował ją i zaczął głaskać tak jak na początku, gdy ją poznawał. Jego dotyk był taki delikatny, tak drażniący, że niemal natychmiast była ponownie rozpalona i wyginała się w jego rękach, pragnąc więcej. Nasunął prezerwatywę i przykrył ją swoim ciałem, a ona z radością przyjęła jego ciężar, wciskający ją w materac. Zawahał się między jej udami, ale jeszcze nie w jej gorącym wnętrzu. – Czy wiesz, co zamierzam ci zrobić, słodziaku? 110

– Co? Oczywiście, że wiem. – Jak się to nazywa? – zapytał, a jego pewny siebie ton nie budził żadnych wątpliwości. Gdy zdała sobie sprawę dlaczego o to zapytał, mogła się jedynie roześmiać. – Zamierzasz mnie spenetrować. Też się roześmiał. – Owszem. Zamierzam spenetrować cię tak dogłębnie, jak to tylko będzie możliwe. Obiecuję, że ci się spodoba. Jestem w tym naprawdę niezły. – W takim razie przestań gadać i pokaż mi, jaki jesteś dobry. Gdy wszedł w nią, wydała z siebie najsłodszy dźwięk na świecie, coś między jękiem i westchnieniem. Wysunął się niemal cały i powoli wszedł w nią ponownie, wydobywając z niej podobny dźwięk. Chociaż bez wątpienia chciała być z Ianem i czuła podniecenie, nie żywiła nawet nadziei na to, że ponownie doprowadzi ją do orgazmu. W ciągu pięcioletniego związku ze Stuartem, Kate rzadko odnajdywała własne uwolnienie podczas stosunku. Prawdopodobnie było tak dlatego, że Stuart skąpił czasu na grę wstępną oraz nigdy nie zmieniał swojego rytmu. Preferował szybki i intensywny seks, co z kolei dla niej było za mocne i zbyt gwałtowne. Ignorował jej próby nadania wolniejszego tempa. Zawsze obiecywał, że po wszystkim pomoże jej dojść, ale wiedziała, że prędzej się odwróci i pogrąży we śnie, niż spełni daną obietnicę. Czuła się ciężarem i często nie chciała zawracać mu tym głowy, szczególnie pod koniec ich związku. Gdy Ian wycofał się ponownie, była przygotowana na szybki atak, który według niej powinien nadejść. Ale tak się nie stało. Utrzymywał wolne tempo, raczej się w niej kołysząc niż pchając, a to pozwoliło zbudować wystarczające ciśnienie tam, gdzie najbardziej tego potrzebowała. – Och, nie przestawaj – wymruczała Kate, a on się dostosował.

111

Złączyła kostki na jego plecach i poruszyła biodrami, żeby wyjść mu naprzeciw. Przyjemność zaczęła narastać, gdy dopasował pchnięcia do jej rytmu, aż sama napierała, by zwiększył tempo. Było inaczej niż podczas seksu ze Stuartem, kiedy to on ustanawiał rytm. Seks z Ianem był o niebo lepszy, niż kiedykolwiek sobie to wyobrażała, a gdy doszła, nie miała problemu z przyznaniem, że było jej niewiarygodnie dobrze. Dołączył do niej chwilę później, drżąc, ciężko dysząc i wyjękując jej imię. Nie Katie, ale Kate. Zwolnił ruchy i wciąż pulsując, zatrzymał się, wysunął z niej i przeniósł ciężar ciała. Położył się na boku i wziął ją w ramiona. Całowali się leniwie, a Ian głaskał kciukiem jej policzek. Poszedł na chwilę do łazienki. Po powrocie owinął ją ramionami i przytulił do swojej piersi. Wpuściłaś tajemniczego hakera prosto do swojego łóżka. Pozwoliłaś mu zrobić te wszystkie wspaniałe rzeczy, a nawet nie wiesz, jak się nazywa. – Nie jestem pewna, jak do tego doszło – odezwała się. – No cóż, najpierw cię rozebrałem, a potem ty rozebrałaś mnie. Następnie pozwoliłaś mi wejść w siebie. Sprawiałaś wrażenie, jakby to ci się naprawdę podobało – wyjaśnił łagodnie. – To było absolutnie niesamowite, a powiedzenie, że mi się podobało, nawet w małym procencie nie oddaje tego, jak dobrze się czułam. Chodziło mi o to, w jaki sposób zabrnęliśmy tak daleko? Trzy tygodnie temu nawet cię nie lubiłam. – Może w końcu zrozumiałaś, że jestem naprawdę dobrym facetem. No i może miałem rację i zgadłem czego szukałaś. – Czyli? – Kogoś, kto pobudzi twoje ciało i umysł. Jeszcze nie do końca to rozgryzłem, ale właśnie tego chcesz. Podparła się na łokciu i spojrzała na niego. 112

– Masz rację. Gdy złapał dłonią tył jej głowy i przyciągnął ją do swoich ust, musiała przyznać sama przed sobą, że była całkiem nieźle nakręcona.

113

ROZDZIAŁ 15

Następnego poranka Kate otworzyła oczy, gdy dochodziła dziesiąta, a światło słoneczne przesączało się przez szpary w żaluzjach. Ian przytulał się do jej pleców; najwidoczniej nie potrafił spać inaczej niż „na łyżeczkę”. Przysłuchiwała się jego spokojnemu oddechowi, czując się we wszystkich właściwych miejscach przyjemnie obolała. Wysuwając się ostrożnie z jego ramion, zgarnęła swój szlafrok z podłogi i skierowała do łazienki. Po tym, jak sobie ulżyła, umyła zęby i uczesała włosy, cicho przeszła do kuchni, by zrobić kawę. Gdy czekała, aż się zaparzy, usłyszała wodę płynącą w łazience, a minutę lub dwie później do kuchni wszedł Ian, ubrany tylko w bieliznę. Jego włosy wyglądały jak gdyby przez całą noc kobieta przebiegała po nich palcami, co nie było tak dalekie od prawdy. Nigdy nie znała mężczyzny, któremu poranna fryzura dodawała uroku. Jego pocałunek smakował jak pasta do zębów. – Dzień dobry. – Dzień dobry. Jesteś głodny? – Umieram z głodu. Kate otworzyła lodówkę i odkryła, że jest pusta. Nie była przykładną kucharką, ale mogłaby zrobić omlet albo tosty, jeśli miałaby jajka, ser albo chleb. – Niestety przed wyjazdem nie zrobiłam zakupów.

114

– To nic. Weźmy prysznic i pójdźmy gdzieś zjeść, ale wpierw wypijemy kawę – zakomunikował Ian. – Możesz założyć jeden z tych nowych swetrów, które ci kupiłem. Na zewnątrz chyba jest zimno. Przenieśli kawę do salonu i usiedli na kanapie. Kate zarzuciła na nich koc. – Dobrze ci się spało? – Zawsze dobrze mi się śpi, gdy owija się wokół mnie kobieta. – Nie ma co, lubisz leżeć na łyżeczkę. – Czego tu nie lubić? Twoja skóra jest bardzo miękka, a włosy dobrze pachną. A poza tym różne miejsca znajdują się w zasięgu moich rąk. Kate czuła jego wędrujące ręce w środku nocy. Pocałował jej kark, a potem musnął dłonią jej pierś i brzuch, sięgnął pomiędzy nogi i głaskał, dopóki się w pełni nie rozbudziła, co doprowadziło do raczej przedłużonej i zachwycająco satysfakcjonującej rundy drugiej. Uśmiechnęła się. – Z pewnością są. Dobrze to wspominam. – Mam taką nadzieję. Kate wzięła łyk kawy. – Jestem zaskoczona, że jeszcze nie otworzyłeś laptopa. – Cyberprzestrzeń musi sobie przez chwilę poradzić beze mnie. – Objął Kate i pocałował ją w czoło, po czym napił się kawy, jak gdyby nie było nic ważniejszego od bycia z nią. Wtuliła się w niego, myśląc o tym, jak dużo minęło czasu, odkąd czuła się taka szczęśliwa. Kate wzięła parę ręczników i położyła je na ladzie w łazience. Powiesiła szlafrok na wieszaku na drzwiach i odkręciła ciepłą wodę. Ian zniknął. Znalazła go w jej łóżku. Rozłożył się w pozwijanej pościeli, jakby był wolny od wszelkich trosk. Stojąc nago w drzwiach sypialni, powiedziała: 115

– Myślałam, że bierzemy prysznic? Ian uśmiechnął się promiennie. – Jestem pozytywnie zaskoczony, że też się nie wstydzisz nagości. – Cóż, już nie – odparła Kate. – Co ty robisz? Jestem taka głodna, że zaraz zacznę gryźć własną rękę. – Ja, Ian, nigdy, przenigdy, nie wejdę bez uprzedniego zaproszenia do łazienki, kiedy Katie będzie brała kąpiel. Oczy Kate rozszerzyły się z niedowierzaniem. – Nagle odkryłeś granice po wszystkim co robiliśmy i wszystkich miejscach, w których znalazły się twoje ręce? – Nie zapominaj o moim języku – dodał, jakby mogła zapomnieć. Kate podeszła do łóżka i spojrzała na niego. – Ianie, czy zechcesz dołączyć do mnie pod prysznicem? Pociągnął ją na łóżko i połaskotał. Kate pisnęła, śmiejąc się. – Przestań! Mam straszne łaskotki! Próbowała się wydostać i prawie jej się udało, zanim Ian sięgnął po jej kostkę i z powrotem ją przyciągnął. Śmiał się tak bardzo jak ona, ale potem śmiech przeistoczył się w całowanie, a całowanie w dotykanie. – Jeśli teraz nie pójdziemy pod prysznic, skończy się gorąca woda, czego oboje będziemy żałować – poinformowała. – Chodź ze mną. Obiecuję dokładnie cię umyć. Ian poszedł za nią do łazienki, gdzie rozebrał się z bielizny i weszli pod prysznic. – Jestem niesamowicie nieczysty, Katie. – Powiedz mi coś, czego nie wiem – Zaśmiała się. – Jak twoje nazwisko.

116

Udali się do „Wilde Roast Café”. Ian ściągnął jej rękawiczkę i wsadził ją do swojej kieszeni, by mógł trzymać Kate za rękę. Pomimo jednocyfrowej temperatury, Kate było ciepło i wygodnie w parce, dżinsach i białym swetrze zrobionym ściegiem warkoczowym – prezentem od Iana. – Znowu tu jesteśmy – obwieścił Ian, gdy usiedli i zamówili kawę. – Co ci powiedziałem w dniu, w którym wyśledziłem cię tutaj przez aktywność twojej karty kredytowej? – Powinieneś sprawić, bym zapomniała, że w ogóle to zrobiłeś. – Było, minęło. Wierzę, iż powiedziałem, że w końcu cię zdobędę. Biorąc pod uwagę, że byłem w tobie, tamta przepowiednia okazała się całkiem trafna. – Jego uśmiech stał się jeszcze większy, jak gdyby nie mógł być bardziej zadowolony rozwojem ich relacji. Ian zawsze się uśmiechał. Zapomnijcie o markotności. Zapomnijcie o ponurości. Cały czas otaczała go aura rozbawienia, jakby świat, w którym żył, był rzeczywiście tak zabawny i – w jego przypadku – na wyciągnięcie ręki. – Jesteś całkiem zadowolony z siebie, prawda? – zapytała z uśmiechem Kate. – Niewiarygodnie. – Potwierdził, otwierając menu. – Jak minęła wizyta w domu? – Było dobrze. Obyło się bez komentarzy typu: „biedna Kate”. Wiesz, ponieważ nie zarabiam już dużo i rozstałam się ze Stuartem. Najgorsze, że wszyscy zachowywali się tak, jakby to on mnie rzucił. – Ale to ty z nim zerwałaś. – Dokładnie! – przytaknęła Kate, wskazując na siebie. – Ja z nim zerwałam. Ugh, brzmię jak gimnazjalistka. – Powinnaś im była powiedzieć o twoim nowym chłopaku. Uśmiechnęła się. – Chłopaku? Jęknął. 117

– Teraz oboje jesteśmy w gimnazjum. Muszę teraz powiedzieć coś bardzo męskiego. –

Zaufaj

mi

–

wyszeptała.

–

Jesteś

mężczyzną.

Wysokim,

zachwycającym, silnym, umięśnionym mężczyzną z dużym sam-wiesz-czym. Mrugnął. – Nie zapominaj o tym, słodziaku. Kelnerka przyniosła im kawę. – Jesteście gotowi złożyć zamówienie? – Kate? – Poproszę crème brûlée i tost francuski. – A tobie? – zapytała kelnerka, spoglądając na Iana. – Tradycyjne jajka po benedyktyńsku. Zebrała menu. – Zaraz podam. – Więc reszta wizyty była w porządku? – dopytywał Ian znad kubka kawy. – Tak. Wydaje się, że tata zaczyna się normalnie zachowywać. – Zachowywał się inaczej? – Przechodził trudny okres, gdy przestałam zajmować się prawem. Zaczął swoją karierę prawniczą jako adwokat. Mój brat jest adwokatem. A ja zrezygnowałam z prawa. – Co teraz robi twój tata? – Jest sędzią w Sądzie Najwyższym w stanie Indiana. Nie wspominałam o tym? – Nie. – Zmartwiony? – Wcale. Rodzice zawsze uważają mnie za wyjątkowo czarującego. – Będą w Minneapolis na Boże Narodzenie. Proszę bardzo. W każdym razie po raz pierwszy w życiu tata spytał mnie, jak mi idzie w spiżarni żywności. 118

Nigdy tak naprawdę wcześniej o tym nie rozmawialiśmy, więc sądzę, że robimy postępy. Poczułam się, jakbym się z nim kłóciła, gdy mu odpowiedziałam. Gdyby nie ty i twoje datki, musiałabym powiedzieć, że fatalnie sobie radzimy. – Skoro o tym mowa... – zaczął Ian. – Nie – odparła sztywno Kate. Wyglądał na zaskoczonego. – Nie chcesz nawet tego przedyskutować? Zbliżają się święta. Co z klientami? Co z dzieciaczkami? Nie chciała przyznać, że martwiła się Bożym Narodzeniem. Spiżarnia żywności

Kate

dołączyła

do

dwóch

innych

organizacji,

z

którymi

przygotowywali kolację wigilijną, co było – ogólnie rzecz ujmując – dosyć ambitne, biorąc pod uwagę ilość ludzi, jaką zamierzali nakarmić. Co więcej, Kate chciała podarować zabawkę każdemu dziecku, które stanie w kolejce. Powodzenie ich planu zależało od pieniędzy, które zebrali i ilości podarowanych zabawek. – Muszę to zrobić sama, Ianie. Tak postanowiłam. Jeżeli nie będę potrafiła tego uczynić, to znaczy, że na darmo zrezygnowałam z kariery prawniczej. – Nie osądzaj się tak surowo. Jestem pewien, że wszystkie organizacje non-profit przeżywają wzloty i upadki. Może nie jesteś w stanie pomóc każdemu, ale pomogłaś wielu ludziom i to się liczy. – Wiem – przyznała Kate. – Po prostu kiedy raz im pomogę, czuję, że ich zawiodę, jeśli nie będę mogła dłużej udzielać im pomocy. Kelnerka przyniosła zamówione potrawy i zabrali się za jedzenie. – Więc pozwól mi sobie pomóc – poprosił. – I tak już byłeś zbyt hojny. Nie mogę tego dłużej akceptować. – Naprawdę nie dałem ci tak dużo. – Dałeś mi trzy tysiące dolarów, co jest małą fortuną, biorąc pod uwagę to, że mogę nakarmić ośmiu ludzi za sześć dolarów i dwadzieścia jeden centów. 119

Utrzymanie spiżarni żywności na powierzchni nie jest twoim obowiązkiem. Po prostu będę ciężej pracować. – Czy to dlatego, że... – zrobił cudzysłów w powietrzu. – przywłaszczyłem sobie te pieniądze? – Po części. – A co, jeśli dałbym ci trochę swoich własnych pieniędzy? Mam ich pod dostatkiem. Kate pokręciła głową. – Nie mogę. – Może była uparta i niewdzięczna, ale jak mogła czuć, że osiągnęła cel, jeśli Ian każdego miesiąca wkraczał do akcji z torbą pieniędzy, kradzionych lub nie? – Nie uważasz, że twoi podopieczni zasługują na wsparcie bez względu na źródło pochodzenie funduszy? – Oczywiście, że zasługują. – Cóż, jeśli nie chcesz wziąć pieniędzy ode mnie osobiście, to wracam do bawienia się w Robin Hooda. Wypuściła powietrze, rozdarta pomiędzy decyzją o niezaakceptowaniu jego pomocy i pragnieniu, by dopilnować, żeby jej podopieczni otrzymali wszystko, czego potrzebują. – Pomyśl w ten sposób – poprosił. – Nie wolałabyś raczej zobaczyć, jak to twoi podopieczni korzystają z pieniędzy, a nie złodzieje, przez których święta innych ludzi będę do kitu? – Celna uwaga. Wskazał na nią swoim widelcem. – Dokładnie. – Może nie byłabym tak uprzedzona, gdybyś powiedział coś więcej. – Co chcesz wiedzieć?

120

– Jak to działa? Gdy zapytałam cię, czy istnieje jakaś różnica między hakerami a cyberzłodziejami, powiedziałeś, że istnieje. Co miałeś przez to na myśli? – Są dwa rodzaje hakerów. Białe i czarne kapelusze. Ci pierwsi to hakerzy, którzy hakują z dobrych powodów, jak ja. Włamujemy się, ale naszym celem jest dowiedzieć się, jak nie wpuścić wszystkich innych. Z kolei czarni to cyberzłodzieje, którzy mają złe zamiary albo są chciwi. To oni wgrywają złośliwe oprogramowania powodujące szkody i rozpoczynają ataki blokujące strony internetowe. Włamują się do Home Depot7 czy Targetu i kradną informacje z twojej karty kredytowej, gdy ty chciałaś jedynie kupić wiertarkę, ręczniki papierowe albo proszek do prania. – Najwyraźniej nie wiesz, jak robi się zakupy w Targecie. Można tam znaleźć o wiele lepsze rzeczy niż ręczniki papierowe, czy proszki do prania. Roześmiał się. – Zauważyłem. Kate polała tost syropem. – Gdy cię zapytałam, dlaczego nie zwróciłeś pieniędzy ludziom, którym zostały skradzione, powiedziałeś, że to nie takie proste. Dlaczego nie? – Skradzione numery kart kredytowych, są naładowywane i sprzedawane ludziom, zwanym karciarzami. Potem karciarze tworzą nowe karty z tymi numerami i kupują towar, który zwrócą do sklepu i zażądają reklamacji albo sprzedadzą za granicę. Wtedy niemożliwe jest odzyskanie towaru ani pieniędzy. Większość ludzi – po anulowaniu kart – otrzymuje zwrot pieniędzy od firm obsługujących karty lub cofa się dokonane w ich imieniu zakupy. Ale czasami uporządkowanie tych spraw trochę zajmuje, co sprawia problem ludziom, którzy do następnej wypłaty żyją na debecie. – To skąd kradniesz pieniądze?

7

Amerykańska sieć hipermarketów budowlanych.

121

– Zazwyczaj z kont karciarzy. Część z lepiej zarabiających złodziei ma na nich setki tysięcy dolarów. Nie pobieram za jednym zamachem wystarczająco dużej sumy, by uruchomić alarm, ale nawet jeśli zauważą, że pieniędzy brakuje, nie mają zamiaru czegokolwiek z tym robić, poza wkurzeniem się, ponieważ nie chcą przyciągać uwagi do swoich nielegalnych interesów. Kate była oniemiała. – Setki tysięcy? – Nie zdarza się to rzadko. Nawet czarny haker, który bawi się amatorsko, zgarnia więcej, niż kiedykolwiek by sobie wyobraził. Kate milczała przez chwilę. – O co chodzi? – Przepraszam, ja tylko... Wyobraziłam sobie jak siedzicie w tych kapeluszach przed komputerem. – To słodkie. – Więc jakiego koloru jest twój kapelusz, skoro podkradasz pieniądze czarnym? Szary? – Tak. Szarzy hakerzy przeważnie działają w dobrej wierze, lecz często po niewłaściwej stronie prawa. Mój kapelusz jest szary, nieważne czy do mnie pasuje. – Nie miałam pojęcia o istnieniu tej kultury. – Ludzie nie spaliby tak smacznie, jeśli wiedzieliby do czego zdolni są hakerzy. – Chyba będę spała wyjątkowo smacznie, skoro najlepszy haker śpi przy mnie. – Gdybyś jeszcze nie załapała: często będę bywać w twoim łóżku. – Szczęściara ze mnie – odparła Kate, uśmiechając się. – Przekonująco motywujesz swoje działania. Mimo to twoje działania są sprzeczne ze wszystkim, w co wierzę, jeśli chodzi o prawo. Nie możemy pozwalać na taką samowolkę, bez względu na dobre intencje. 122

– Na pewno musimy borykać się z dylematem moralnym. Nie czuję wyrzutów sumienia, gdy wcielam się w Robin Hooda. Nie zatrzymuję pieniędzy dla siebie. Nie chcę ich, a już z pewnością ich nie potrzebuję. Robię to, ponieważ zabieranie pieniędzy złodziejom i dawanie ich potrzebującym, sprawia, że czuję się, jakbym brał czynny udział w równoważeniu przestępstw. – Potrafię to zrozumieć – stwierdziła Kate. – Wiesz, niemowlaki tak naprawdę nie wiedzą, o co chodzi w świętach. Cieszą się, dopóki nie są głodne. Ale małe dzieciaczki... – Ani mi się waż – huknęła Kate. – Co? Wspomnieć o tym małym chłopcu, który siedział u ciebie na kolanach w czapce z Curious Goergem, gdy karmiłaś go czekoladkami? A o jego rodzeństwie? Dwóch siostrach? Kiedy Ian wyjawił, że wszystko zauważa, nie przechwalał się. – Widzę, że odkryłeś, moją słabość, a teraz próbujesz mnie zmusić, żebym, wiedziona chęcią naprawienia niesprawiedliwości, zaakceptowała twoją pomoc bez względu na moje sumienie. – Jestem hakerem, Katie. Tym się zajmuję. Jeśli Kate pozwoliłaby Ianowi sobie pomóc, mogłaby wykarmić podopiecznych i podarować dzieciom namiastkę prawdziwych świąt. Pewnie, były ważniejsze rzeczy niż prezenty, ale dla bezdomnego dziecka albo takiego, którego rodzina żyje poniżej progu ubóstwa, gorący posiłek i zabawka mogłyby wszystko zmienić. – Wszystko we mnie się temu sprzeciwia. – Biorąc pod uwagę twoje wykształcenie i doświadczenie zawodowe, bardziej bym się martwił, gdybyś nie widziała w tym problemu. Po prostu o tym pomyśl, okej? – Okej. Gdy Ian wyjął kartę kredytową, by zapłacić, Kate wyciągnęła szyję, próbując odczytać nazwisko. Ian podał jej kartę. 123

– Privasa? – zapytała. – To nazwa mojej spółki. Wszystko, co posiadam jest na nią zarejestrowane. – Bardzo pasuje mężczyźnie, który ceni sobie prywatność. – Oddała mu kartę. – Ale zamierzasz mi teraz zdradzić swoje nazwisko, prawda? Po wszystkim, co robiliśmy? Kate zawsze dobrze oceniała charakter i miała przeczucie, że Ian nie próbował nic przed nią ukryć. Miał trzydzieści dwa lata, więc niewątpliwie zaliczył więcej niż kilka poważnych związków. Kate była niemal pewna, że zdarzyło mu się wyjawić swoje prawdziwe nazwisko dziewczynie, z którą się umawiał, bo żadna osoba przy zdrowych zmysłach nie mogłaby bez końca trwać w niewiedzy. – Nie. Już powiedziałem ci więcej niż zamierzałem. Widzisz? Znowu działa na mnie twoje piękno. I nogi. – Zniżył głos do szeptu. – I Jezusie, twoje usta. Masz dużo broni w swoim arsenale. Kiedy wracali do domu, trzymając się za ręce, Ian oznajmił: – Mam ochotę się zdrzemnąć. A przez drzemkę rozumiem wchodzenie i wychodzenie z twojego nagiego ciała z preferowaną przez ciebie szybkością. – A ludzie mówią, że mężczyźni nie wiedzą, jak się porozumiewać. – Cóż, i tu są w błędzie. Jasno się wyraziłem. – Zabijesz mnie, Ian. W cudownie satysfakcjonujący sposób.

124

ROZDZIAŁ 16

Ian przybył do Kate przed szóstą. Dotrzymał słowa i spędzał z nią wiele czasu – nie tylko w łóżku. Spotykali się po pracy u Kate, wychodzili na kolację do pobliskiej restauracji, po czym wracali do jej mieszkania, gdzie Ian zostawał na noc. Czasami jednak zamawiali jedzenie na wynos, ponieważ zapasy w pościeli przemawiały do nich bardziej niż wystawienie się na mróz, żeby pójść coś zjeść. Ian dotrzymał obietnicy złożonej w Święto Dziękczynienia i zrobił zakupy w Victoria’s Secret. Kolekcja bielizny Kate poszerzyła się o kilka staników push-up i pasujące do nich majtki. Pewnego wieczoru prezentowała na sobie jego zakup i wtedy nie opuścili mieszkania. – Hej, słodziaku – przywitał się Ian, rzucając kluczyki na stolik. Miał na nosie okulary. – Jak ci minął dzień? Był do kitu. W spiżarni pojawiało się tyle ludzi, że ledwie mogła wyżywić stałych podopiecznych. Nie miała pojęcia jak podoła zorganizowaniu kolacji wigilijnej, nie wspominając nawet o prezentach. Zostały tylko ledwie ponad dwa tygodnie do świąt, a Kate uzbierała jedynie jedną trzecią funduszy. – Męcząco. Ty pewnie też ciężko pracowałeś. Nałożyłeś okulary. – Oczy mnie piekły. Usiadł na sofie, zdjął okulary i odłożył je na stolik, po czym posadził sobie Kate na kolanach. Pocałował ją, co spowodowało, że uznała, iż dzisiaj zamówią coś na wynos. – Ach, numer sześć – westchnęła. – Kocham pocałunek numer sześć. 125

Spojrzał na nią z zaciekawieniem. – O czym ty mówisz? – Przypisałam twoim pocałunkom numery. – Och, doprawdy? – zapytał, śmiejąc się. – To był numer sześć. Różni się od piątki, ponieważ nie tylko głęboko całujesz mnie z języczkiem, ale też siedzę u ciebie na kolanach i trzymasz moją twarz w dłoniach. To mój ulubiony. – Opowiedz mi o pozostałych. – Numer jeden to pocałunek z końca naszej pierwszej randki. Numer dwa to nasz drugi pocałunek, i tak dalej. Aż do szóstki. Robi mi się od niego gorąco. – A który sprawia, że zrzucasz ciuszki? – Prawie każdy. – Jest ich więcej? – Jest siódemka. – I? Uśmiechnęła się, jakby przywoływała wspomnienie. – O, Katie – zamruczał. – Musi być naprawdę dobry. – Siódemką całujesz, gdy jesteś we mnie. To niesamowite uczucie. – Wiesz, co brzmi jak dobra kolacja? – zapytał, podgryzając jej ucho. – Numer siedem, a na dokładkę, zamówmy jakieś żarełko? – Szybko łapiesz – stwierdził, podnosząc ją i ciągnąc do sypialni. – Lubię to w tobie. – A nie moje oszałamiające piękno? – To też. Ian zamówił chińszczyznę, kiedy leżeli w łóżku. Zjedli posiłek przed kominkiem. – Co chcesz na Gwiazdkę? – Żebyś przyjęła kolejny datek ode mnie – odparł i wziął kęs sajgonki. – W jaki sposób jest to prezent dla ciebie? 126

– Sprawia mi to radość, tak jak pomaganie tobie. Dlatego też uszczęśliwisz mnie, jeśli zaakceptujesz pieniądze, dzięki którym pomożesz potrzebującym. Tylko tego pragnę. Naprawdę nie spełnisz mojej prośby w nasze pierwsze wspólne Święta? – Co powiesz na sweter? – Mam na pęczki swetrów. Zamarzłbym bez nich. – Wciąż rozważam ten pomysł – rzekła. – Daj znać, kiedy podejmiesz decyzję. Ale nie zwlekaj z nią.

Kate

siedziała

przy

biurku

i

porządkowała

teczki

z

danymi

podopiecznych, kiedy Ian wpadł, by zabrać ją na lunch. – Hej, Helena – przywitał się, przystając przy biurku starszej kobiety. – Witaj, Ian – odrzekła. – Jak się masz? – Dobrze, dziękuję. A ty? – Mam urwanie głowy. Święta za szybko się zbliżają. Zerknął na Kate. – To samo powtarzam Kate. – Ogromnie się cieszę, że oficjalnie się umawiacie. – Kate ci powiedziała? – Oparł się o biurko i splótł ramiona na piersi. – O tak. O wszystkim mi mówi. Któregoś dnia opowiadała mi przez piętnaście minut o bieliźnie, którą jej kupiłeś. Kate zapragnęła, by ziemia się rozstąpiła i ją pochłonęła. – Z opowieści wnioskuję, że jesteś słodki wobec naszej Kate – dodała Helena. – Ależ tak. Jestem bardzo słodki. Tylko na nią spójrz. Twarz

Kate

płonęła

jak

pochodnia

i wyrażała

coś pomiędzy

zakłopotaniem a zawstydzeniem. – Gotowa? – zapytał ją pogodnie. Nałożyła płaszcz i wzięła torebkę. 127

– Rozmawiałyśmy o tym – wysyczała, mijając Helenę. Pracownica uśmiechnęła się do niej i udawała, że nic nie słyszała. Ian przytrzymał otwarte drzwi, żeby wyszli. – Założę się, że lodowate powietrze działa cuda na rozpalone policzki. – Och, weźże się zamknij – fuknęła, kiedy się śmiał i wziął ją za rękę. – Helena wie, jakim doskonałym kochankiem jestem? Bo o bieliźnie jej powiedziałaś. – Mogłam wspomnieć jej o tym, że przywykłeś robić zakupy w Victoria’s Secret, ale nie rozpowiadam o intymnych szczegółach, mimo iż mogłyby jej się to spodobać. Jest bardzo ciekawska. Kiedy powiedziałam, że zaprosiłeś mnie na lunch, chciała wiedzieć gdzie pracujesz. Myślę, że mogła cię wziąć za bezrobotnego. Pokazałam jej twoją stronę. Po tym jak zdradził jej nazwę swojej firmy, Kate wygooglowała Pirvasę, ale nie dowiedziała się za wiele. Nie znalazła ocen ani opinii. Ani informacji o rodzaju oferowanych usług. W zakładce „kontakt” znalazła prosty formularz, który należało wypełnić, aby uzyskać dalsze informacje. Kate nasunęło się skojarzenie z ekskluzywnymi klubami, które nie były nawet oznaczone szyldem. Jeśli otrzymasz wejście, to będziesz wiedzieć, gdzie go szukać. – Twoja strona jest całkiem pusta – zagadnęła, gdy weszli do „U Mattie” na ulicy Main. – To dlatego, że klienci przychodzą do mnie z polecenia innych. Reklamowałem się dziesięć lat temu, kiedy zaczynałem, ale już tego nie potrzebuję. Mam legendarną reputację. – Legendarnego hakera i kochanka – drażniła się z nim. Puścił jej oczko, co sprawiło, że się roztopiła. – Przez kilka lat walczyłem o utrzymanie się. Mówię o firmie, nie o zdolnościach w sypialni. – Cóż, to drugie zacząłeś doskonalić kiedy miałeś czternaście lat. – Kiedy ty zaczęłaś? 128

– W wieku siedemnastu lat. Po balu w przedostatniej klasie liceum. Później mnie obrzygał. Wykrzywił się. – Przysięgam, że nigdy tego nie zrobię, słodziaku. – Byłeś jednym z tych komputerowych geniuszy, którzy zakładali firmy w akademikach? – Nie do końca. W college’u testowałem granice, sprawdzałem, gdzie mogę się włamać dla własnej rozrywki, nie uwzględniając głupoty moich działań i problemów, jakie mogły one spowodować. Ale przed zakończeniem studiów wiedziałem, że ścieżka korporacyjnej kariery nie jest dla mnie, więc wymyśliłem, jak przekształcić swoje zajebiste umiejętności hakerskie w strumień kasy. Musiałem całymi dniami ciężko pracować, lecz odnoszę stuprocentowy sukces w penetrowaniu systemów, do których chcę się włamać. Jeśli firma szuka ochroniarskiej firmy „białych”, moje nazwisko wyskoczy na szczycie listy. – Jakie nazwisko? – zapytała, nachylając się z zainteresowaniem. – Ian Merrick. – Masz na nazwisko Merrick? – Łatwo poszło. – Nie, ale używam go w biznesie. Miałem dość przekonywania klientów, że nie potrzebują znać mojego nazwiska, więc je sobie wymyśliłem. – O. – Spuściła wzrok na menu, próbując skryć rozczarowaną minę za kartą dań. Ujął ją za dłoń. – Nie chodzi o to, że tylko tobie nie zdradzam swojego prawdziwego nazwiska. Nikt go nie zna. – W porządku – przytaknęła. Musiał istnieć powód, dla którego był taki tajemniczy. Nie była jednak zaskoczona, że nie chciał rozwijać tematu z kimś, kogo tak krótko zna. – Jesteś pewna? – Uścisnął jej dłoń. 129

Odwzajemniła gest, uśmiechając się. – Zdecydowanie. – Nie żeby miała wątpliwości co do Iana jako jej chłopaka albo nawet osoby. Gdy już mieli za sobą burzliwy początek ich relacji, był miły i hojny. Prawdziwy dżentelmen. Ale jeśli jedna z przyjaciółek Kate powiedziałaby jej, że poznała świetnego faceta, który nie chce wyjawić swojego nazwiska, to doradziłaby jej ucieczkę. Da Ianowi jeszcze trochę czasu, ale jeśli się w końcu przed nią nie otworzy, to Kate posłucha własnej rady. Miała tylko nadzieję, że wtedy nie będzie już za późno dla jej serca. Na szczęście dalszą dyskusję uniemożliwiła kelnerka. Podeszła do nich. Zamówili zupę z dzikimi ryżem i kanapki. – Zupa jest odpowiednia na tę pogodę – stwierdziła kelnerka. – Wieczorem temperatura ma spaść do ponad dwudziestu kresek poniżej zera. – To za zimno na moją rzadką, teksańską krew – rzekł Ian, gdy dziewczyna odeszła. – Studiowałeś w Massachusetts. Mówisz, że nie przywykłeś do niskich temperatur, lodu i śniegu? Pokręcił głową. – Z tego powodu się przeprowadziłem. – Jak wylądowałeś w Minneapolis? Mówiłeś, że tylko tędy przejeżdżałeś. – Byłem na wakacjach w Winnipeg i, kiedy jechałem na południe drogą I94, Shelby się zepsuła tuż przed Minneapolis. – Kanada to strasznie odległe północne rejony dla chłopca z Amarillo. – Mieszka tam mój kupel ze studiów. Przekonał mnie do przyjazdu. Powiedział, że ryba dobrze bierze. – Lubisz wędkować? – Naprawdę jesteś zaskoczona? – Wędkowanie jest dla ludzi lubiących przebywać na świeżym powietrzu. – Lubię przebywać na świeżym powietrzu. Zapomniałaś o naszej randce w parku? 130

– Masz rację. Bardzo lubisz aktywność poza domem. – Lubię wędkować, kiedy ryby same wskakują na wędkę, co dzieje się w Kanadzie. I żyją tam też gigantyczne komary. Przez trzy miesiące jadły mnie żywcem. W każdym razie niełatwo naprawić Shelby. Minął tydzień, nim dostarczono potrzebne części i mogła wrócić na drogę. Tymczasem rozglądałem się po okolicy i uznałem, że mogę się tu zatrzymać. Był sierpień, więc mróz nie doskwierał. Miasto jest wystarczająco duże. Uznałem, że wyjadę, zanim spadnie śnieg. Ale w Halloween wpadła na mnie na chodniku piękna kobieta. I utknąłem. – Oł – wymruczała. – Ale to słodkie. Dokąd zmierzałeś, zanim zepsuł ci się samochód? – W ciepłe rejony. – Obawiam się, że muszę cię poinformować, iż będzie robić się coraz zimniej. Westchnął. – Słyszałem. Chyba będziemy musieli zaszyć się w domu. Mam nadzieję, że wymyślę jak będziemy spędzać czas. – Coś mi mówi, że nie będziesz miał z tym problemu.

131

ROZDZIAŁ 17

Słońce jeszcze nie wzeszło, gdy Ian obudził Kate, by powiedzieć jej, że jeden z jego klientów miał problem, którym musi się pilnie zająć. Jego telefon leżał na stoliku nocnym, a ona jak przez sen pamiętała, że zaczął dzwonić, a kilka minut później Ian pocałował ją na do widzenia i okrył dokładnie pościelą. Kiedy jej budzik włączył się o ósmej, wstała, wzięła gorący prysznic i ubrała się ciepło, by znieść arktyczny mróz, który miał minąć dopiero z nadejściem wiosny. Pierwszego SMS-a wysłała o dziewiątej, krótko po tym, jak dotarła do spiżarni żywności. Kate: Tęskniłam za Tobą rano pod prysznicem. Musiałam sama się umyć, co wcale nie jest tak zabawne jak wtedy, gdy ty to robisz. Pół godziny później wciąż czekała na odpowiedź. Kate: Serio? Zazwyczaj błyskawicznie odpisujesz na SMS-y, w których wspominam o swoim ciele. Ostatniego SMS-a wysłała koło jedenastej. Kate: Wow, chyba nie pozwalają Ci zaczerpnąć powietrza. Chociaż często pracował przez długie godziny i nie robił sobie przerwy, jego milczenie było nietypowe. Zazwyczaj odzywał się do niej parę razy w ciągu dnia i odpisanie nigdy nie zajmowało mu tyle czasu. Przeszedł przez nią niewielki dreszcz niepokoju, ale zajęła się swoimi sprawami. Jej telefon zabrzęczał godzinę później.

132

Ian: Musiałem lecieć do Waszyngtonu. Nie jestem pewien, kiedy wrócę do miasta. Prawdopodobnie nie będę mógł dzwonić ani odpisywać na SMS-y. Już za Tobą tęsknię. Kate założyła, że Ian ograniczał się do prywatnego sektora. Ale skoro poleciał do Waszyngtonu, to hakował również dla rządu? Nigdy o tym nie wspominał. Kate: To na pewno coś bardzo ważnego. Nie przejmuj się mną. Zobaczymy się, gdy wrócisz. Też za Tobą tęsknię. Kate poszła po pracy na pilates. Dochodziła szósta i wciąż nie miała od Iana żadnych wiadomości. W lodówce zostały resztki z wczoraj. Kate zjadła makaron, siedząc na kanapie. Przy sobie położyła telefon. Więc musiał nieoczekiwanie wyjechać do pracy. Żaden wielki problem. Mimo to zastanawiała się, jakiego rodzaju praca wymagała lotu do Waszyngtonu z tak niewielkim uprzedzeniem. I kiedy wróci? Wieczór spędziła na oglądaniu filmów. O jedenastej wyłączyła telewizor, zamknęła drzwi na klucz i przyszykowała się do łóżka. W łazience zmyła makijaż i umyła zęby. Ian zostawał na noc, rano razem brali prysznic, a potem, gdy musiała iść do pracy, wracał do domu. Ostatnio zostawił u niej kilka rzeczy, żeby nie musieć za każdym razem brać torby i chociaż próbowała nie zdradzać swoich emocji, podobał jej się widok drugiej szczoteczki do zębów w pojemniczku i jego szamponu pod prysznicem. Przebrała się w piżamę i sięgnęła po książkę, ale po kilku minutach odłożyła ją na szafkę nocną i wyłączyła lampkę. Przebiegała wzrokiem tę samą stronę trzykrotnie, zanim uznała, że nie ma nastroju na czytanie. Kręciła się i wierciła. Dłuższą chwilę zajęło jej ułożenie się wygodnie, ponieważ bez Iana łóżko wydawało się zbyt duże. Kilka dni temu miała spotkanie służbowe przy śniadaniu z zarządem. Ian rozpierał się na jej kanapie, pracując na swoim laptopie i pijąc kawę, kiedy zbierała się do wyjścia. 133

– Proszę – powiedziała, wręczając mu zapasowy klucz. – Muszę dzisiaj wcześniej wyjść. Zamknij, gdy będziesz wychodził. Ostatnim razem, gdy musiała mierzyć się z tymi randkowymi kamieniami milowymi, tkwiła w związku ze Stuartem i zapomniała już, jak niezręczne potrafią one być. Skrycie cieszyła się, że Ian nie upuścił klucza, jakby parzył ani nie zerwał się z kanapy, by wyjść z nią, żeby zamknęła drzwi jak zwykle. Zamiast tego zacisnął klucz w dłoni, pocałował ją i powiedział: – Pewnie, Brązowooka Katie. Miłego dnia. Uśmiechała się przez całą drogę do pracy. Jeśli Ian wróciłby późno w nocy i zdecydował się pojechać do niej, nie musiałby jej budzić. Pocałowałby ją na powitanie i przytuliłby się do niej, wyjaśniając, co robił w Waszyngtonie. Tak się jednak nie stało. W sobotę Kate obudziła się w pustym łóżku. Do jedenastej wysprzątała mieszkanie i zrobiła pranie. W południe, gdy poczuła że zwariuje, jeśli zostanie dłużej w domu, poszła na lunch do „Brasa Rotisserie”, które było oddalone o piętnaście minut spacerem. Nie przeszkadzał jej ani chłód, ani sypiące się z nieba gigantyczne płatki śniegu. Ale spacer spowodował, że zaczęła myśleć o Ianie, a zwłaszcza o sposobie, w jaki ściągnął jej rękawiczkę i schował ją do swojej kieszeni, by móc trzymać ją za rękę. Po dotarciu do „Brasa Rotisserie” zamówiła miskę kurczaka curry i delektowała się jedzeniem. Zadzwonił jej telefon, lecz nie ten podarowany przez Iana. Noszenie dwóch komórek było trochę kłopotliwe, ale oznaczało to również, że nie musiała tłumaczyć każdemu, że ma nowy numer. Wyciągnęła właściwe urządzenie i spojrzała na SMS-a, który pojawił się na ekranie. Paige: Wieczorem idziemy na parę drinków do „U Kieran”. Przyprowadź swojego mężczyznę! Kate: Ian wyjechał, ale chętnie się z Wami spotkam. Paige: Świetnie! 19:00? 134

Kate: Pewnie. Do zobaczenia :) Gdy skończyła jeść, wyszła z restauracji i spacerowała przez pół godziny, słuchając śniegu trzeszczącego pod jej stopami. W końcu doszła do domu. Nie spała najlepiej zeszłej nocy, dlatego spróbowała zdrzemnąć się na kanapie. Ale sen nie nadszedł i w końcu się poddała. Odnosiła dziwne wrażenie, nie mogąc skontaktować się z Ianem, chociaż wcześniej spędzali razem tak dużo czasu. Nawet gdy nie byli razem, podtrzymywali stałą rozmowę przez SMS-y, którymi umilał jej dnie. Ostatnio wyczuła, że Ian zaczyna czuć do niej coś więcej. Zauważyła pełen uwielbienia wyraz jego twarzy, gdy stawał w jej drzwiach oraz sposób, w jaki jego spojrzenie skupiało się na niej, gdy wchodziła do pokoju. Wyciągnęła telefon. Kate: Wiem, że jesteś zajęty, więc nie musisz odpisywać. Chciałam tylko dać Ci znać, że myślę o Tobie i że za Tobą tęsknię. xoxo Spotkanie z przyjaciółkami zapewniło jej potrzebne rozproszenie uwagi, i gdy dotarła tamtego wieczora do „U Kieran”, cieszyła się, że postanowiła wyjść z

dziewczynami.

Irlandzki

pub

był

świątecznie

przystrojony,

a

bożonarodzeniowe lampki, muzyka i śnieg podający za oknem, wprawiały Kate w radosny nastrój. Wróciła do domu trochę przed dziesiątą. Trzęsąc się, założyła flanelową piżamę w płatki śniegu od Iana. Owinęła się kocem i usiadła w wygodnym dużym krześle w pobliżu okna. Spoglądała na pustą ulicę poniżej, podczas gdy śnieg wciąż sypał. Najpierw myślała, że to jej się śni. Usłyszała odgłos skrobania, ale w półśnie nie mogła stwierdzić, skąd pochodził. Zasnęła na fotelu i gdy się bardziej przebudziła, zdała sobie sprawę, że ktoś próbował włożyć klucz do zamka. Szybko zerknęła na telefon. Była za siedem szósta. Wydawało się, że Ian

135

wrócił po prawie czterdziestu ośmiu godzinach po pożegnalnym pocałunku. Poderwała się z fotela. Próbował otworzyć drzwi. Wzdrygnęła się, gdy zobaczyła, w jakim był stanie. Wyglądał, jakby włosów nie czesał od wyjazdu, może jedynie przeczesywał je palcami, skórę miał tak bladą, że niemal wyzierały spod niej żyły. Białka jego oczu były zaczerwienione. Jak długo siedział przed komputerem? Czy w ogóle spał? Nie miał na sobie kurtki, a pomięta koszula wisiała na nim. Sięgnął do niej. Twarz miał zmęczoną. – Przepraszam, że nie odpisałem. – W porządku – powiedziała, delikatnie wyjmując z jego lodowatej dłoni breloczek z kluczem, po czym zsunęła pasek torby na laptopa z jego ramienia i położyła ją na kuchennym stole. Miała nadzieję, że w tym stanie nie jechał samochodem. Pokierowała go do sypialni. Usiadł ciężko na łóżku, sięgając do guzików koszuli. Jego palce nie współpracowały i gdyby nie to, że nie wyczuła ani odrobiny zapachu alkoholu, Kate mogłaby przysiąc, że był pijany. – Czekaj, pozwól, że pomogę – zaoferowała Kate, odpychając jego ręce. Znów ją przeprosił. Dała mu szybkiego buziaka. – Wiem. Pogadamy o tym później. – Ściągnęła jego okulary i położyła je na szafce nocnej. Myślała, że zasnął, gdy go rozbierała, ale nagle otworzył oczy i zaczął rozglądać się zdezorientowanym wzrokiem, jakby nie był pewien, gdzie się znajdował. – Nie przejmuj się. Jesteś w domu – zapewniła Kate uspokajająco. Gdy rozebrała go do bielizny, odrzuciła pościel z jego strony łóżka, a następnie spróbowała przesunąć samego Iana, co okazało się trudnym zadaniem, ponieważ był jak kłoda. 136

– Mój telefon... – Ian odpływał, urywając w pół zdania. Kate pogłaskała go po głowie. – Zajmę się tym. Śpij. – Było tak, jak gdyby nacisnęła wyłącznik. W jednej chwili był z nią, a w drugiej już nie. W przedniej kieszeni jego spodni znalazła kilka zmiętych dwudziestek, kartę kredytową i telefon oraz ładowarkę. Komórka była dokładnie taka jak jej. Wskaźnik przy baterii wskazywał dwa procenty, więc podłączyła urządzenie i położyła na szafce. Potem poszła do kuchni po szklankę wody, na wypadek gdyby się obudził i potrzebował czegoś do picia. Był taki cichy. Pomyślała o wślizgnięciu się obok niego. Chciała go objąć i nie wypuszczać z ramion, ale całkowicie się rozbudziła. Wycisnęła pocałunek na jego ustach, zamknęła drzwi do sypialni i weszła do kuchni, by zrobić kawę. Obudził się czternaście godzin później. Była w drodze do „Ginger Hop”, by odebrać zamówione tajskie jedzenie, gdy dostała SMS-a. Ian: Wstałem. Nie pamiętam, jak wróciłem do domu. Kate: Byłeś niemal nieprzytomny. Musisz umierać z głodu. Zaraz wrócę z obiadem. Ian: Jestem głodny i wciąż zmęczony. Wezmę prysznic. Tęskniłem za Tobą. Kate: Ja też za Tobą tęskniłam. Kiedy stanęła w drzwiach, Ian wyjął jej z rąk torbę z jedzeniem, postawił ją na podłodze i przesunął dłonią od jej włosów do karku. Przytulił jej twarz do swojej piersi. – Dziękuję, że się mną zajęłaś – mruknął, unosząc jej podbródek, by ją pocałować. Objął ją mocnej. Wtuliła się w niego. – Nie ma za co.

137

Wciąż miał przekrwione oczy, ale nie wyglądały już tak, jak po powrocie do domu, czyli jak mapa drogowa. – Proszę, powiedz, że nie prowadziłeś samochodu. – Wziąłem taksówkę z lotniska. – Dobrze. – Prawdopodobnie zastanawiasz się, co robiłem. – Mam kilka pytań, ale najpierw zjedzmy. Później porozmawiamy. Kiwnął głową. – Okej. Wyłożyli jedzenie na stół i przynieśli talerze do salonu. Ian jadł zachłannie, kończąc swoją potrawę i dojadając też jej. Czekała z zadaniem pierwszego pytania, dopóki nie odstawił pustego talerza na stolik do kawy. – Pracujesz dla FBI? – Kate przeczytała wszystko, co mogła o hakerstwie po tym, jak Ian wyjaśnił jej różnicę pomiędzy „białymi” i „czarnymi” kapeluszami. Ten temat ją fascynował, więc przeprowadzili jeszcze kilka dalszych dogłębnych rozmów o pewnych aspektach tej kultury. Pamiętała, że czytała o jednostkach FBI przeznaczonych do walki z cyberprzestępstwami. Jeśli Ian był tak dobry jak mówił, sensowne wydawało się, że współpracował z nimi. – Pracuję dla FBI. Mają pierwszeństwo nad moimi innym klientami. Zawsze. – Często zabierają cię samolotem bez uprzedzenia? – Tylko gdy jest to absolutnie konieczne i tylko jeśli jest to coś, z czym nie mogą sobie poradzić biura terenowe. – W co dokładnie jesteś zaangażowany? – Pamiętasz ten dzień przy śniadaniu, gdy powiedziałem ci o cyberzłodziejach, którzy kradną numery kart kredytowych i potem wysyłają je ludziom nazywanych karciarzami?

138

– Powiedziałeś, że robią nowe karty i używają ich, by kupić jakieś rzeczy. Potem oddają towar do reklamacji lub go sprzedają. Potwierdził skinieniem głowy. – Informacje z karty kredytowej są udostępniane na forum. Zasadniczo jest to internetowy czarny rynek dla cyberzłodziei. Ataki na sprzedawców detalicznych i konsumentów się zwiększyły, co oznacza, że więcej informacji zostało kupionych i sprzedanych niż kiedykolwiek wcześniej. FBI stworzyło zespół, którego jedynym celem jest pozbycie się jednej z największych szajek karciarzy. – FBI zatrudniło cię, byś im w tym pomógł? – Nie jest to niespotykane. Po prostu nie mają technicznych umiejętności, by sobie z tym poradzić. Czasami potrzeba hakera, by złapać hakera. – Więc jesteś informatorem? – Raczej specjalnym konsultantem. – Czy FBI ma coś przeciwko pozwoleniu ci się przespać? – Nie, ale jeden z członków szajki zalogował się na forum ze swojego rządowego IP, co spowodowało oskarżenie, że zostało ono infiltrowane przez FBI, tak jak większość kręgu cyberzłodziejskiego, dlatego też ta paranoja jest niepohamowana i – w tym wypadku – uzasadniona. Lider specjalistów wezwał zespół do głównego biura, by ograniczyć straty. Telefony zaczęły się urywać po tym, jak wtedy do mnie zadzwoniono, a samolot już czekał na pasie startowym, gdy dotarłem na lotnisko. Przynieśli jedzenie i mogliśmy zrobić sobie krótką przerwę pod zimnym prysznicem w szatni, ale nikt nie spał. Przez ponad dwa lata zdobywaliśmy zaufanie kluczowych członków forum i pozostawaliśmy online na okrągło, dopóki nie przekonaliśmy ich, że to był fałszywy alarm, więc nie mają się czym przejmować. Wtedy wsiadłem do samolotu i wróciłem do domu. To nie tak, że Kate nie wiedziała, iż FBI wykorzystuje cywilnych asystentów, bo wiedziała. I była w stanie zrozumieć, że każdy pracujący na 139

takim stanowisku musiał do pewnego stopnia zachować anonimowość. Ale trochę niepokoiła się odkryciem, że mężczyzna, w którym się zakochiwała był superbohaterem, przynajmniej część swojego czasu spędzającym na walce z cyberprzestępstwami, a ona nie miała o tym pojęcia. – Pytasz mnie o mój dzień, a ja opowiadam ci o ludziach, którym pomogłam. Ale kiedy ja pytam o twój, ani razu nie powiedziałeś: „Ja i zespół zrobiliśmy niezłe postępy w obaleniu szajki cyberzłodziei”. – Nie ukrywałem tego celowo. Kiedy wszystko idzie gładko, nie myślę o tym za wiele. FBI jest tylko jednym z moich klientów i czasami zapominam, że jest to coś nadzwyczajnego dla większości ludzi. – Jak długo są twoimi klientami? – Trochę ponad dziesięć lat. – Nad jakimi rzeczami z nimi pracowałeś? – Nowoczesne przestępstwa, wyzysk, cyberterroryzm, oszustwa. Niektóre sprawy załatwiam w trymiga. Inne, jak ta dotycząca szajki karciarzy, ciągną się latami. – To dlatego tak często się przeprowadzasz? – Mógł bagatelizować wszystko, co chciał, ale jeśli przeprowadzka była konieczna, oznaczało to, że dwulicowa natura jego pracy wiązała się pewnym ryzykiem. – Tak. Dni prostego namierzania adresu IP dobiegły końca i jest mnóstwo sposobów, by pozostać anonimowym online. Ale jeśli ktoś jest cierpliwy i obyty z technologią, jak ci hakerzy, to mogą zdobyć moje dane, wliczając w to tożsamość i lokalizację. – I oni próbują to tobie zrobić? – Miejmy nadzieję, że nie w tym momencie, ale chcieliby. Hakerzy chronią swoją tożsamość za wszelką cenę, więc złapanie jednego, zwłaszcza jeśli pracuje z organami ścigania, jest ogromnym wyczynem. Próbujemy zebrać wystarczająco dowodów, by wsadzić tych ludzi do więzienia. To dla nich całkiem duża motywacja, by próbowali mnie znaleźć. 140

Czasami wpadam w małe tarapaty i wolę nie wciągać w nie innych osób. – A co by było, gdyby cię znaleźli? – Byłyby groźby, bardzo niepokojące, ale raczej puste. To nie ma znaczenia, ponieważ dawno będę martwy, zanim jeden z nich zapuka do moich drzwi. Kate milczała. Jego częste zmiany adresu uznała za zamiłowanie do przeprowadzek. Ale chęć pozostania i potrzeba wyjechania były dwiema bardzo różnymi kwestiami. Jej twarz wyrażała zaniepokojenie. – Powiedziałbyś mi, gdybyś wyjeżdżał? – Kate. – Wyglądał na urażonego, jakby nie mógł uwierzyć, że zapytała o coś takiego. – Oczywiście, że bym ci powiedział. Jak mogła pozwolić, by zaszło to tak daleko? Chyba zapomniała o obietnicy, którą sobie złożyła: że jeśli osiągnie punkt, w którym będzie darzyła Iana silnymi uczuciami – a jej uczucia do niego z dnia na dzień się wzmagały – powinien zacząć się przed nią otwierać. – Nie byłam pewna. Wiesz o mnie wszystko, ale ja o tobie prawie nic. Nigdy u ciebie nie byłam. Mógłbyś mieć żonę i dzieci, a ja nie miałabym o tym pojęcia. Dzięki telefonowi zawsze wiesz, gdzie jestem. A ja wciąż nie znam twojego nazwiska. – Nie mam żony i dzieci. A moje nazwisko to Bradshaw. Kate chwilę zajęło przetworzenie jego słów. – Powiedziałeś, że nigdy mi go nie wyjawisz. – Zawsze zamierzałem ci je wyjawić. Po prostu chronię swoje nazwisko, ponieważ pewnego dnia, gdy już będę miał żonę i dzieci, chcę je z nimi dzielić. Ale jeśli coś jest dziwaczne, albo jeśli wiąże się to z moją pracą, mogę nie być do tego zdolny. Miałem kiedyś dziewczynę, która nie rozumiała dlaczego pragnąłem dyskrecji i paplała o mojej pracy oraz wyjawiała nazwisko każdemu,

141

kto słuchał. Przez to się stresowałem i mówiąc o sobie dzisiaj, jestem bardziej ostrożny niż kiedyś. – Niczego bym nie wygadała, Ian. – Wiem, że byś tego nie zrobiła, bo jestem pewien, że mogę ci ufać. – Podniósł telefon ze stolika i zaczął klikać. Gdy skończył, polecił: – Daj mi swoją komórkę. Wyciągnęła z kieszeni aparat, który jej dał, odblokowała go i mu podała. Zaczął coś klikać i kilka minut później oddał go jej. – Śledzę twój telefon tylko dlatego, że mogę go namierzyć, jeśli się zgubi albo zostanie skradziony. Nie wiedziałem, że to ci przeszkadza. – Nie przeszkadza mi. Stuart i ja śledziliśmy siebie nawzajem, jeśli jedno z nas nie odpowiadało na telefon albo się spóźniało. Ale teraz działa to tylko w jedną stronę. – Jeśli otworzysz aplikację i wybierzesz Telefon Iana, poda ci ona moją lokalizację. Powinienem to zrobić na początku. Przepraszam. Zerknęła na niebieską ikonę anonimowego samolotu. – Specjalna aplikacja na specjalny telefon? – Opracowana na mój własny użytek. Kate mogła jedynie domyślać się, do jakich funkcji była zdolna ta aplikacja, ale cieszyła się, że nie wahał się wprowadzić zmiany. – Będę cię teraz śledzić. Uśmiechnął się delikatnie. – Obawiam się, że uznasz to za całkiem nudne. Jeśli nie jestem u siebie, to prawdopodobnie jestem tutaj. – Nie ma w tym wcale nic nudnego, przynajmniej dla mnie. – Odłożyła telefon na stolik. – Naprawdę cię lubię, Ian. Cały czas o tobie myślę, a gdy nie ma cię przy mnie, tęsknię za tobą. Ale im dłużej jesteśmy razem, tym większe są szanse, że będziesz musiał wyjechać, może nawet bez uprzedzenia, a ja nie chcę cierpieć. Jestem pewna, że nie o wszystkim możesz mi powiedzieć, ale muszę 142

wiedzieć, jeśli byłbyś zmuszony wyjechać. Jeżeli nie obiecasz mi tego, nie mogę ciągnąć naszej relacji. Coś przemknęło przez jego twarz – zaskoczenie, niepokój, strach? Cokolwiek to było, zniknęło po chwili. Sięgnął po jej dłonie i ścisnął je. – Obiecuję. Nie chcę cię stracić. Jesteś dla mnie zbyt ważna. – W porządku – wyszeptała. Powiedziała mu, co miała powiedzieć, a on złożył jej obietnicę. – Podejdź – poprosił, wciągając ją na swoje kolana. Pocałował ją, przytulił i wyznał, jak bardzo za nią tęsknił. Obiecał.

143

ROZDZIAŁ 18

Następnej nocy, gdy po obiedzie wrócili do mieszkania Kate, Ian zaproponował: – Może spakujesz torbę? Moglibyśmy zostać dzisiaj u mnie, a rano odwiózłbym cię do pracy? Wiedziała, gdzie mieszkał, ponieważ kilka razy przejeżdżali obok jego budynku i pokazywał jej to miejsce. – Jedynym powodem, przez który nie zabierałem cię tam wcześniej było to, że wolę twoje mieszkanie. Moje jest po prostu miejscem pracy. Kate spakowała torbę. Ian mieszkał w wieżowcu naprzeciwko rzeki. Kiedy tam dotarli, wcisnął guzik na wycelowanym w czujnik breloczku, a potem przedostał się na podziemny parking. – Gdzie przetrzymujesz Shelby? – W prywatnym garażu w Bloomington. Brakuje mi jej. Czasami wpadam i zabieram ją na przejażdżkę. Wjechali windą na dwudzieste piętro, po czym Kate podążyła za Ianem korytarzem do jego mieszkania, czekając aż włączy światła. – Żadnej żony, żadnych dzieci – powiedział cicho. – Nie myślałam o tym.

144

Luksusowe mieszkanie było nieskazitelnie czyste, ale zwyczajne. Duży narożnik oraz stolik do kawy umiejscowiono naprzeciwko płaskiego telewizora zamontowanego na ścianie nad kominkiem. Nie było żadnych innych krzeseł ani stolików. Ogromne biurko w kształcie „L” przylegało do narożnej kanapy. Na nim stały dwa monitory, otwarty laptop i cztery komórki. – Myślę, że w najbliższym czasie urządzenia elektroniczne nie pojawią się na twojej liście życzeń na Święta. Uśmiechnął się. – Prawdopodobnie nie. Nie zauważyła żadnych osobistych rzeczy. Żadnej sztuki na ścianach. Żadnego utrzymującego się zapachu gotowania ani sterty butów przy drzwiach. W okach wisiały żaluzje zapewniające prywatność, ale nie otaczały ich żadne dekoracje. Pomieszczenie potrzebowało koloru i ciepła; lamp, dywaników i rozrzuconych poduszek. To nawet w niewielkim stopniu nie był dom, nie żeby Kate myślała, że próbował taki stworzyć. Nic dziwnego, że wolał jej mieszkanie. Spojrzała na okna w salonie, ciągnące się od podłogi do sufitu. Światła centrum miasta Minneapolis błyszczały w ciemności. – To piękne miejsce – powiedziała Kate, odwracając się. – Kiedy skończysz się wprowadzać? – Nie pozwól, żeby samochody cię zmyliły. Nie jestem mężczyzną, który potrzebuje dużo rzeczy materialnych. – Nie o to mi chodziło. To jest miejsce, z którego mógłbyś się szybko wyprowadzić, gdybyś chciał. Musiał usłyszeć niepokój w jej głosie, ponieważ odwrócił się w jej stronę i powiedział: – Tylko dlatego, że mogę, nie znaczy, że to zrobię. Następnie pokazał jej sypialnię. Oprócz dużego łóżka, znajdowała się tam komoda oraz stolik nocny z lampką. Niżej w przylegającej łazience usytuowano 145

wannę, która przyćmiewała tę w mieszkaniu Kate, a duży prysznic miał w środku aż dwie słuchawki. Te dwa pomieszczenia zostały też pozbawione wszystkiego, co nie było przeznaczone do funkcjonowania. Na koniec pokazał jej kuchnię. Przesuwając dłonią po granitowym blacie, na którym stał ekspres do kawy, podziwiała błyszczącą stal nierdzewną urządzeń. – Jaskinia Batmana jest wspaniała, nawet jeśli trochę niedokończona. – Tak wygląda większość tego, co wynajmuję. Nigdy za bardzo nie urządzam mieszkań. Pracuję, śpię, używam siłowni i zamawiam jedzenie. Kate spojrzała przez szyby kuchennych szafek. Oprócz kilku kubków, nic w nich nie było. Otworzyła szufladę, ale zamiast srebra znalazła plastikowe widelce oraz łyżki, które towarzyszyły posiłkom na wynos. Nie znalazła żadnych noży, misek ani tostera. – W kuchni masz tylko ekspres do kawy. – Wskoczyła na blat. – Cóż, teraz mam ekspres do kawy i piękną kobietę. Czegóż więcej potrzebuję? Stanął między jej nogami, a ona owinęła je wokół niego. Patrząc mu w oczy, pocałowała go delikatnie. Potem otarła policzek o jego zarost, który był wystarczająco długi, aby nie zranić, ale wystarczająco krótki, aby zapewnić najbardziej podniecające tarcie, zwłaszcza kiedy przesuwał nim po jej udzie. – Uwielbiam sposób, w jaki czuć go na mojej skórze. – Założę się, że wiem, gdzie uwielbiasz go najbardziej. – Założę się, że masz rację. Po ściągnięciu mu bluzy przesunęła dłońmi po jego ramionach, a następnie pochyliła się, całując, skubiąc i ssąc jego szyję. – Uwielbiam, kiedy kobieta wykonuje pierwszy ruch. – Zapamiętam to. Ale rzadko pozwalasz mi go długo wykonywać, bo sam wkraczasz do akcji. – Ponieważ jesteś nie do odparcia. 146

– I czy ty nie jesteś czarujący? Pochylił się, aby chwycić jej obojczyk w zęby i wyszeptał: – Ty o tym wiesz. Pisnęła, gdy położył dłonie na jej plecach i pociągnął ją do przodu, zsuwając z blatu. – Nie upuść mnie – nakazała, zacieśniając wokół niego ręce i nogi. Roześmiał się i trzymając pod nią dłonie, podrzucił ją wyżej i udał się do sypialni. – Nie zamierzam cię upuścić. Może nie upuścił jej w kuchni albo gdy szedł korytarzem, ale kiedy dotarł do sypialni, pochylił się nad łóżkiem i ją puścił. Kate wylądowała na plecach, odbijając się. Zdjął spodnie. Poza światłem dochodzącym z korytarza pokój tonął w ciemności. To była idealna ilość oświetlenia – romantyczna, ale nie za jasna. – O tak – powiedziała Kate. Oparła się na łokciach i gwizdnęła. – Spójrz na siebie. Brawo. Brawo. – Nawet jeszcze nie skończyłem. – Zdejmuj wszystko, ty wspaniały mężczyzno. Gdy zdejmował bieliznę, Kate zbliżyła się do krawędzi łóżka, aż była tuż przed Ianem. Przepysznie nagim Ianem. I jego bardzo imponującą erekcją. Którą Kate zwyczajnie zdecydowała wziąć do buzi. – Och, Jezu – jęknął Ian, wsuwając dłonie we włosy Kate. Gdy kilka minut później spojrzała w górę, dostrzegła, że szeroko otwartymi oczami obserwował każdy jej ruch. Jego jęki oraz urywany oddech sprawiły, że nigdy nie chciała przestać mu tego robić. Kilka minut potem położył dłonie na jej głowie, aby ją zatrzymać. – Kate. 147

– Jesteś pewny? – spytała, zatrzymując się, aby na niego spojrzeć. – Innym razem. Bardzo, bardzo niedługo – obiecał, ściągając jej koszulkę przez głowę i sięgając za plecy, aby odpiąć stanik. Kate położyła się na łóżku, a Ian ściągnął z niej spodnie, skarpetki oraz bieliznę. Całował ją łapczywie, jego usta przesuwały się od jej ust do szyi, następnie do piersi, a kiedy położył dłoń między jej nogami, jęknęła. Kładąc się na plecach, pociągnął ją na siebie do pozycji siedzącej. Odkąd pierwszy raz ze sobą spali, zgłębili wiele pozycji i odkryła, że to była jedna z ulubionych Iana. Trzymał ją, aby nie spadła i sięgnął do szafki po prezerwatywę. – Naprawdę nienawidzę gumek. Zrobię każdy test, jaki tylko chcesz, żebyśmy mogli przestać ich używać. – Umowa stoi – wyraziła zgodę. Kate brała tabletki, a jeśli on chciał wyczyniać kilka cudów, aby porzucić prezerwatywy, to ona nie miała nic przeciwko. Po tym, jak ją nałożył, wzięła go w dłoń i przygotowała się do wsunięcia w siebie. – Jeszcze nie, słodziaku. – Położył się i umieścił dłonie na jej biodrach, unosząc ją i ciągnąc do przodu, aż zawisła nad nim. Och. Och. Wsunął ramiona pod jej uda i obniżył ją na swoją twarz. – Achhhh. – Balansowała na kolanach, chwytając zagłówek łóżka, gdy jego język badał i obracał się w jej szparce. Przycisnął ją mocniej do ust i to było tak dobre uczucie, że pozbyła się zahamowań i przestała zamartwiać tym, czy mógł oddychać. To była z pewnością najbardziej erotyczna rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczyła, a jego entuzjazm sprawiał, że stawała się jeszcze lepsza.

148

Zaciskając mocniej dłonie na oparciu, wymamrotała serię dopingujących dźwięków, aby dać mu znać, jak blisko była. Chwilę później krzyknęła jego imię i nadal przeżywała niekończące się fale orgazmu, gdy chwycił ją mocno za biodra i przesunął w dół swojego ciała, rozgorączkowany z potrzeby. Opadła na niego i teraz zrozumiała, dlaczego najpierw nałożył prezerwatywę. Patrzył jej prosto w oczy, a kiedy utrzymywała jego spojrzenie, dzielili ze sobą chwilę intensywniejszą niż wszystko, co kiedykolwiek razem przeżyli. Sprawiło to, że chciała dać mu rzeczy, o które jeszcze nie prosił. Ujął jej piersi i zaczął pocierać sutki kciukami, co wysłało prąd elektryczny prosto między jej nogi. Poruszała się szybciej, ocierając się o niego, a on trzymał ją mocno za biodra. – Boże, Kate. Tak. Ich rytm oraz jego wędrujące dłonie działały niesamowicie, powodując, że doszła po raz drugi – z pasją, bez tchu. Niedługo po tym on także osiągnął spełnienie. Opadła na jego pierś, jej serce biło szybko, czuła jak w niej pulsuje. – Jak to możliwe, że za każdym razem seks jest taki dobry? – Gdy pierwszy raz się ze sobą przespali, zastanawiała się, czy fajerwerki, których doświadczyła, były szczęśliwym trafem, ale odkryła, że seks z Ianem stawał się jedynie coraz lepszy. Byli jak benzyna i ogień, a on sprawiał, że czuła się swobodna w sposób, w jaki nigdy nie czuła się ze Stuartem. Odsunął jej włosy z wilgotnej skroni i pocałował ją. – Może to my. My. – Może tak – potwierdziła, usiłując złapać oddech. Jakikolwiek był powód, nie chciała, aby to się skończyło. Ian poszedł do łazienki, a kiedy wsunął się z powrotem do łóżka, trzymał ją mocno. Jej głowa spoczywała na jego piersi, owinął wokół niej ramiona i ich splątał nogi. Podczas snu układali się „na łyżeczkę”, ale właśnie tak Ian trzymał

149

ją po seksie. Pod policzkiem czuła jego bijące serce i w tamtej chwili pomyślała, że z łatwością mogłaby spędzić resztę życia w jego ramionach. – W ilu miastach mieszkałeś? – zapytała. – Zbyt wielu, aby zliczyć. – Dziewczyna w każdym porcie, tak? – W niektórych portach były kobiety. Ale nigdy więcej niż jedna na raz. A teraz tylko ty. – A kiedy jest czas, by ruszać dalej, to właśnie robisz? Oddalasz się od miasta i od nich? – W ciągu ostatnich dziesięciu lat spytałem dwie z nich, czy się ze mną przeprowadzą. Obydwie odmówiły. Mój sposób życia nie jest dla wszystkich. Kate milczała. Jeśli zapytałby o to ją, to czy chciałaby podążać za nim za każdym razem? – To nie oznacza, że kocham mniej zażarcie – zapewnił. Jej serce zatrzepotało na wspomnienie miłości. Jakby to było być kochaną przez Iana? Słyszeć, jak mówi do niej te słowa? – Mówiłeś, że nie miałeś tak naprawdę żadnej rodziny, z którą mógłbyś porozmawiać. Co z nimi się stało? – Nie mam dużego kontaktu z mamą. Nie jest mną zbytnio zainteresowana i niewiele wie o moim dorosłym życiu. Zawsze trzymała mnie na dystans. Jestem jedynakiem, więc myślę, że nigdy tak naprawdę nie wiedziała, jak być rodzicem. – A co z twoim tatą? – Mój tata był wspaniały. Był tak ciepły, jak ona zimna. Pracował długimi godzinami w biurze, aby mama mogła zajmować się mną w domu, ale przez większość czasu zostawiała mnie samego, a kiedy zacząłem chodzić do szkoły, jeszcze bardziej przestała się mną interesować. Nigdy nie uczestniczyła w szkolnych przedsięwzięciach, w których rodzic powinien brać udział, ale mój tata zawsze to robił. Urywał się z pracy i siedział w pierwszym rzędzie mojego 150

programu szkolnego lub ceremonii rozdania nagród. Kiedy podrosłem i zacząłem uprawiać różne sporty, nigdy nie przegapił meczu. Jego wyznanie sprawiło, że serce Kate się złamało. Jej rodzice zawsze byli obecni, gdy ona i Chad tego potrzebowali, dopingowali ich w działaniach i okazywali wsparcie. Jej matka posunęła się nawet o krok dalej, wcielając się dla nich przez kilka lat w rolę nauczycielki. Diana była takim rodzicem, który zgłaszał się do pieczenia kilkudziesięciu babeczek na sprzedaż wypieków oraz do szycia kostiumów na szkolne przedstawienia. – To mój tata pokazał mi komputer. Był zapaleńcem, który zawsze interesował się programowaniem. W piwnicy trzymał stary komputer Commodore i używał podręcznika, aby pokazać mi, jak kodować programy. Miałem tylko dwanaście lat, ale nie minęło dużo czasu, nim pojąłem wszystko, czego mnie uczył i był zdumiony tym, co potrafiłem zrobić z tamtym komputerem. W wieku czternastu lat zacząłem pobierać Internet z domu poprzez połączenie telefoniczne; spędzaliśmy z tatą w sieci godziny. To było tak, jakby otworzył się dla mnie całkiem nowy świat. Dla niego też, mimo że w inny sposób. Ian przez chwilę wydawał się zagubiony w myślach. – Gdy dorosłem, zdałem sobie sprawę, że nienawidził swojej pracy i że to, czego chciał najbardziej, to samodzielne dojście do bogactwa. Mama traktowała go dosyć ostro. Nic, co zrobił, nigdy nie było dla niej wystarczająco satysfakcjonujące. Nie ukrywał też, że nie lubił swojego szefa. Desperacko pragnął zostać mężczyzną, który zawdzięcza wszystko samemu sobie, ale nie potrafił wymyślić, jak to zrobić. Mimo tego, że powinien, to nie był podejrzliwy wobec finansowych możliwości, jakie niósł ze sobą Internet, dlatego padł ofiarą internetowej piramidy finansowej. Projekt znajdował się w zaawansowanym stadium, toteż prawie niewykonalne było zidentyfikowanie tej machiny jako przekrętu, więc stracił wszystko, co miał. Najgorszy jednak okazał się cios w jego dumę. Pamiętam kłótnię rodziców, wykrzykiwali ogromną ilość 151

argumentów, mama nazwała ojca głupcem. Potem ciągle się kłócili, zwłaszcza o pieniądze. Około sześć miesięcy później, gdy byłem w szkole, a mama gdzieś wyszła, wrócił z pracy, zostawił włączony samochód i zamknął drzwi od garażu. Oczy Kate wypełniły się łzami. – Nie wiem, co powiedzieć, Ian. Tak bardzo mi przykro. Brzmi, jakby był wspaniałym człowiekiem. – Jest w porządku, słodziaku – uspokoił ją. – Historia dobrze się kończy, zapewniam. Po śmierci taty mama musiała znaleźć pracę. Ciągle była wkurzona. Nie mogła znieść oglądania mnie przy komputerze, więc przeniosłem go do swojej sypialni. Po tym rozeszliśmy się w inne strony, mimo że wciąż żyliśmy pod jednym dachem. Na szczęście w liceum miałem doradczynię zawodową, która wiedziała, że jeśli chodziło o planowanie mojego college’u, to rodzice nie pomogą mi dokonać wyboru. To właśnie jej zawdzięczam dostanie się na MIT 8, co nie jest rzeczą łatwą do osiągnięcia, kiedy masz średnią cztery, tak jak ja. Zawsze wykazywałem duże zdolności w dziedzinie matematyki i nauk ścisłych, więc postarała się, żeby wszystko, co robiłem od pierwszej klasy liceum, przyniosło mi korzyści podczas procesu rekrutacji oraz zachęcała mnie do zapisywania się na dodatkowe zajęcia pozalekcyjne lub proszenia nauczycieli o późniejsze pochwały. Wiedziała, że nie było mnie stać na college, ale zapewniła, że MIT miał wspaniały program wsparcia finansowego i że jeśli się tam dostanę, pomoże mi z dokumentami. Uczęszczałem na każde dostępne zajęcia pozalekcyjne oraz kilka w miejscowym dwuletnim college’u, żebym zdobył uznanie, będąc jeszcze w liceum. Kiedy nadszedł czas napisania listu rekrutacyjnego, uczyniłem wszystko, by zagrał on na uczuciach każdej osoby, która go przeczyta. Nie oszczędzałem szczegółów o tacie, ponieważ wiedziałem, że żonglowanie współczuciem komisji rekrutacyjnej to kolejny sposób na 8

Massachusetts Institute of Technology (MIT, pol. Instytut Technologiczny w Massachusetts) – amerykańska prywatna uczelnia techniczna, położona w regionie Nowa Anglia. MIT było pierwszą na świecie uczelnią ze swoją strukturą nauczania i prowadzenia badań. Struktura ta była później kopiowana przez wiele innych uczelni na świecie takich jak Caltech czy Korean Institute of Technology. MIT jest również uznawany za jedną z najbardziej prestiżowych uczelni technicznych w USA. Badania prowadzone w MIT zapoczątkowały wiele nowych gałęzi techniki. Do najważniejszych można zaliczyć: teleinformatykę, biotechnologię i nanotechnologię.

152

ukazanie ich słabości i użycie jej na własną korzyść. Gdy dostałem się na MIT, nikt nie był tym bardziej podekscytowany niż moja doradczyni. – Macie ze sobą kontakt? – Od czasu do czasu wysyłam do niej mejle. Czasami się zastanawiam, czy kiedykolwiek się domyśliła, skąd pojawiają się dodatkowe pieniądze na jej koncie bankowym. – Wpłacasz pieniądze na jej konto bankowe? – Kate to uwielbiała. – Wiem, że ich potrzebuje, więc kilka razy w roku przelewam zaliczkę i upewniam się, żeby nie została mi zwrócona. – Twój tata byłby taki dumny z tego, kim się stałeś i z tego, co osiągnąłeś. – Też tak myślę – przyznał Ian, głaszcząc jej włosy. – Po otrzymaniu dyplomu i wyjechaniu do college’u, nigdy nie oglądałem się za siebie. MIT był dla mnie idealnym zapomnieniem. Właśnie tam odżyłem, Kate. Poznałem innych studentów, których determinacja równała się mojej, i to było niczym odrodzenie. Dla wielu byłem jedynie dzieckiem szczęścia z Amarillo, które desperacko pragnęło pozbyć się akcentu, ale miałem świadomość, że mógłbym zostać każdym. Oni nic o mnie nie wiedzieli, a ja pierwszy rok college’u na spędziłem na próbach wymazania z pamięci tego, skąd pochodziłem. Pewnego dnia zdałem sobie sprawę, że mógłbym wykorzystać moje rozwijające się umiejętności do tego, by podążyć gdziekolwiek tylko zechcę. Trzymałem się z innymi specami od komputerów. Spędzaliśmy w swoich pokojach godziny na wzajemnym testowaniu i konkurowaniu między sobą, sprawdzając, do jakich systemów uda nam się włamać. Trochę czasu zajęło mi wyśledzenie mężczyzny, który oszukał mojego tatę, ale jestem bardzo cierpliwy i ostatecznie go znalazłem. Potem, poprzez zrujnowanie każdej fałszywej strony, którą zamierzał uruchomić oraz psucie każdego komputera, z którego kiedykolwiek próbował korzystać, sprawiłem, że jego życie stało się piekłem. Ostatecznie nauczyłem się, jak kraść od takich ludzi jak on. – Co z twoją mamą? Rozmawiasz z nią czasami? 153

– Teraz jest mężatką. Śledzę ją, tak z czystej ciekawości. Raz albo dwa razy w roku dzwonię i zostawiam wiadomość. Nie oddzwania. Nie daję jej pieniędzy. Zrobiłbym to, gdyby poprosiła, ale nie obchodzę ją na tyle, aby dowiedziała się, że je mam. Zatem daję je innym, ludziom, którzy są bardziej potrzebujący. To sprawia, że dobrze się czuję. Wtedy ucichł. Kate przesunęła ciało tak, że leżała na nim. Przycisnęła czule usta do jego i powiedziała: – Myślę, że jesteś niesamowity. Znowu go pocałowała. Powoli, delikatnie. Jego ciało poruszyło się pod nią, a ona odpowiedziała dotykiem, ponieważ w tamtej chwili pragnęła jedynie dzielić z nim bliskość. Może nie wiedziała, jakie to uczucie być kochaną przez Iana, lecz wiedziała, jak byłoby go kochać, ponieważ tamtej nocy, w jego łóżku, po wysłuchaniu jego historii, serce Kate wydawało się wybuchnąć. Tak mocno się zakochała. Następnego ranka, gdy obudziła się w ramionach Iana, zakopał twarz w jej włosach i spytał, czy zaakceptuje jego datek. – Tak – zgodziła się. Nie mogła odmówić przez głodnych ludzi, którzy wchodzili do jej spiżarni żywności, a on o tym wiedział. – Ale chciałabym, żeby to był świąteczny prezent od ciebie i wolałabym, żebyś osobiście go dał. Nie obchodzi mnie to, że bierzesz pieniądze od cyberzłodziei, ale nie ma żadnego słusznego powodu, byś robił to w moim imieniu. – Cokolwiek tylko zechcesz – rzekł i obydwoje byli szczęśliwi. Kilka dni później ona i Ian spotkali się po pracy w Targecie. Jeśli miał ofiarować pieniądze, chciała, aby zobaczył, za co płacił. Dodatkowo Kate sporządziła listę, aby upewnić się, że kupią zabawki w takim przedziale wiekowym, że każde dziecko będzie zadowolone, niezależnie od tego, czy to 154

chłopiec, czy dziewczynka. Do czasu gdy skończyli, żaden z ich SUV-ów nie był w stanie już więcej pomieścić. Dzięki temu, że Ian zapewniał zabawki, organizacje, z którymi współpracowała mogły przeznaczyć zebrane pieniądze na posiłki, i wszystko było gotowe na Wigilię. Później Kate nalegała, że zabierze Iana na obiad do centrum handlowego Nicollet, gdzie szli za rękę, patrząc na światła i sprawdzając świąteczne prezenty. Potem gdy pili grzane wino i obserwowali fajerwerki, ścisnął jej dłoń i wyszeptał: – Tak bardzo się w tobie zakochuję. Uśmiechnęła się do niego, ponieważ jego słowa napełniły ją radością. Kate chciała mu powiedzieć, że ona już się zakochała. Chciała mu powiedzieć, że kiedy obudziła się w jego ramionach, zastanawiała się, jakby to było budzić się w nich do końca życia. Chciała mu powiedzieć, że jego dzieci były jedynymi, o których ostatnio myślała. Ale martwiła się, że było za wcześnie, aby wyjawić którąś z tych rzeczy, więc również ścisnęła jego dłoń i odszepnęła: – Ja też.

155

ROZDZIAŁ 19

Ian siedział z laptopem na kanapie Kate. Kiedy weszła do pokoju, postawił go na stoliku do kawy, zdjął okulary i powiedział: – Chodź tu, słodziaku. Mam dla ciebie numer sześć. – Kocham numer sześć. – Usiadła na jego kolanach, a on chwycił jej twarz i przyciągnął ją do pocałunku. – Kiedy musisz wyjść? – zapytał, wsuwając ręce pod jej sweter, aż jego ciepłe dłonie spoczywały na jej nagiej skórze. Kate umówiła się z paroma znajomymi z college’u na mecz Timberwolvesów. Nie była wielką fanką koszykówki, ale ta drużyna od lat grała tylko raz albo dwa razy w sezonie, a oni wykorzystywali te wypady do pozostania w kontakcie. – Niedługo. – Nie tryskasz entuzjazmem. – Ciężko jest się ekscytować, gdy na zewnątrz jest tak zimno, a tutaj tak ciepło i przytulnie. – Mimo że Kate cieszyła się spotkaniem ze starymi przyjaciółmi, była zmęczona i naprawdę nie chciała wychodzić na zewnątrz w tak zaciekle zimną noc, tuż przed Bożym Narodzeniem. Ale kupili już bilety, które nie mogły się zmarnować. – Wiem coś o uczuciu ciężkości i ekscytowaniu się – mruknął Ian z diabelskim uśmiechem. Odwzajemniła uśmiech.

156

– Ty to zawsze. – Kate pocałowała go długo, ciepło i delikatnie, czerpiąc przyjemność z jego jęków. – Zostaniesz? Poczekasz, aż wrócę? – Choć nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spał u siebie, Kate nie chciała, aby Ian myślał, że musiał wracać do domu tylko dlatego, że ona wychodziła. Zależało je, żeby nadal siedział na kanapie, gdy wróci z meczu. – Oczywiście. – Dobrze. – Niechętnie wstała z jego kolan. – Będę w domu tak szybko, jak tylko mi się uda. Trzymaj kciuki, żeby gra się nie przedłużyła. Target Center był zapełniony, kiedy Kate dotarła na miejsce. Razem ze znajomymi spędziła piętnaście minut na ożywionej rozmowie i piciu. Grupa składała się z siedmiu osób: czterech kobiety i trzech mężczyzn. Mężczyzna imieniem Derek uśmiechnął się, gdy dostrzegł Kate. Poznała go na ostatnim roku college’u i nawet interesowało ją randkowanie z nim. Nie wyszło między nimi, bo nigdy nie mieli jednakowo wolnego czasu. Derek był atrakcyjny, mądry i pewny siebie, ale przez ostatnie kilka lat Kate dostrzegła wkradającą się do jego wnętrza gorycz, gdy wspaniałe dni college’u ustąpiły miejsca nie tak wspaniałym dniom nudnej kariery menadżera średniego szczebla. Kiedy nadszedł czas, aby zająć miejsca, Derek szedł zaraz za Kate i rozlał piwo na tył jej swetra, gdy zatrzymała się, by kogoś przepuścić. – Przepraszam – zreflektował się Derek, wycierając ją serwetką, gdy usiedli. Miejsce, do którego dotarły ciepłe dłonie Iana było teraz zimne i mokre. – Jest w porządku – zapewniła, odsuwając jego ręce. – To był wypadek. – Dobrze wyglądasz, Kate. – Dzięki. – Zerknęła na rząd, pragnąc siedzieć bliżej jakiejś kobiety. Lisa siedziała po drugiej stronie Dereka, ale Brooke i Julie były na samym końcu. – Słyszałem, że ty i Stuart zerwaliście. – Tak. – Długo ze sobą byliście. – Pięć lat – uzupełniła Kate. 157

– To trudne. Kate nie doceniała współczucia Dereka. – Cóż, ja z nim zerwałam. – Jak się trzymasz? – Dobrze. Naprawdę. Dalsza rozmowa została przerwana, ponieważ prezenterzy ogłosili rozpoczęcie meczu, a gracze weszli na kort. Derek położył ramię na tyle krzesła Kate, ale skoro tak naprawdę jej nie dotykał, to pomyślała, że wydawałoby się przesadą poproszenie go, aby je zabrał. Podczas przerwy próbowała pochylić się nad Derekiem, aby porozmawiać z Lisą. Niestety to zmusiło Kate do przyciśnięcia się do rozłożonych nóg mężczyzny, a on się nie odsunął. Usadowiła się z powrotem na swoim miejscu, zapominając o ramieniu Dereka, które teraz spoczywało niżej. Przesunęła się trochę do przodu, żeby uniknąć jego dotyku. – Idę po jeszcze jedno piwo. Chcesz? – zapytał. Kate uniosła prawie pełny kufel. – Nie, dzięki. – W końcu po jego odejściu mogła swobodnie porozmawiać z Lisą. Kiedy wrócił, usiadł na swoim miejscu i znowu otoczył jej barki ramieniem. – Pamiętasz, że nigdy nie byliśmy wolni w tym samym czasie? Teraz gdy jesteśmy, moglibyśmy czasem gdzieś razem wyskoczyć. – Właściwie to się z kimś spotykam. Gwizdnął. – Nie marnujesz czasu, co? – Jego głos niósł ze sobą gniew, którego wcześniej nie zauważyła, przez co Kate zaczęła zastanawiać się, ile piw wypił w domu, nim do nich dołączył. – Zgaduję, że ranny ptaszek dostaje Kate. Następnym razem będę o tym pamiętał. – Minęło ponad sześć miesięcy, odkąd Stuart i ja zerwaliśmy – wytknęła. 158

– Zatem gdzie ten facet? Derek wiedział równie dobrze jak ona, że zabieranie ze sobą innych nigdy nie było częścią tych wypadów. To zawsze denerwowało Stuarta. – Czeka na mnie w domu. – Od kiedy się z nim widujesz? Kate naprawdę nie chciała dawać Derekowi żadnej amunicji poprzez przyznanie, że umawiała się z Ianem przez krótki czas, ale nie musiała też nic mu udowadniać. Wiedziała, że to, co dzieliła z hakerem było czymś więcej niż przelotnym związkiem. – Od listopada. Powstrzymał wywrócenie oczami, ale wyraz jego twarzy powiedział Kate, że już przekreślił Iana. – Świeża sprawa. Uśmiechnęła się uroczo. – Ale czasami po prostu to wiesz. – Chodźmy w następnym tygodniu na obiad. Możemy pogadać o starych czasach. – Nie mogę. Będę jadła obiad z moim chłopakiem. – Jestem pewien, że zrozumie, jeśli ofiarujesz mi jeden wieczór. – Dzięki, ale spasuję – odmówiła stanowczo Kate. – No weź, możesz zjeść obiad ze starym znajomym. Przyprowadź go. – Uśmiechnął się do Kate. – Powiedz mu, że jestem chętny się podzielić, jeśli on też. Kate roześmiała się sucho. – Nie możesz podejmować takich decyzji, kolego. Poważnie, ile piw wypiłeś? – Czy Derek zawsze był takim dupkiem i tego nie dostrzegała, czy po prostu się upił?

159

Powinien

poświęcić

więcej

uwagi

jej

niedowierzającemu

–

i

zirytowanemu – wyrazowi twarzy, ale zamiast tego uśmiechnął się i uniósł pustą szklankę. – Nie wystarczająco. Kate pomyślała, że mogła nie zrezygnować z tego wyjścia i ucieszyła się, gdy na początku przerwy w połowie meczu Derek wyszedł do łazienki. Jej telefon zabrzęczał. Ian: Dobrze się bawisz? Kate: Nie. Jestem zirytowana, mokra, czuję się niekomfortowo i jest mi zimno. Ian: Jestem zdezorientowany przez Twoje słowa, biorąc pod uwagę to, że jesteś na halowym turnieju koszykówki ze znajomymi. Kate: Jestem uwięziona na końcu rzędu, więc nie mogę z nikim rozmawiać, a Derek wylał piwo na moje plecy. Ian: Derek? Kate: Pijany facet w naszej grupie. Jeśli jeszcze się nie upił, to osiągnie ten stan pod koniec wieczoru, chyba że przystopuje. Zachowuje się jak dupek. Wrócił Derek, trzymając gigantyczne piwo. Nachmurzył się, gdy zobaczył, że Kate pisze coś na komórce. To nie powstrzymało go od położenia ramienia na krześle, znowu. Ian: Przeszkadza Ci? Kate: To nic, z czym nie mogę sobie poradzić. Ale jeśli oglądasz mecz w telewizji i jakimś cudem pokażą nas na telebimie, to nie chciałam, żeby kładł ramię na moim krześle. Jest też urażony, że poderwałeś mnie, gdy byłam sama. Jak śmiałeś! Ian: Proszę, rozwiń tę myśl. Kate: Powiedziałam mu o Tobie, ale on nadal zachowuje się, jakby miał u mnie szanse. Stwierdził, że może się podzielić, jeśli Ty też.

160

Kate była zaskoczona, gdy nie dostała natychmiastowej odpowiedzi. Ian nie wydawał jej się typem zazdrośnika, ale jego ogromna pewność siebie sprawiła, że myślała, iż może mieć coś do powiedzenia na temat zachowania Dereka. Patrzyła prosto na telebim, gdy na ekranie pojawiła się pierwsza wiadomość. KATE JEST MOJA. Wyprostowała się i rozejrzała, by zorientować się, czy ktokolwiek to zauważył. Jej wzrok spoczął na Dereku. Wziął duży łyk piwa i zmrużył oczy, patrząc na ekran. Odwracając się lekko od niego, wyciągnęła komórkę. Kate: O mój Boże. Ty NIE zhakowałeś właśnie telebimu. Ian: Wiesz, wierzę, że to zrobiłem. PIĘKNA KATE NALEŻY DO MNIE. IAN. Ludzie w tłumie zaczęli wskazywać na telebim. Lisa pochyliła się w stronę Kate. – Czy ty nie mówiłaś, że twój nowy chłopak ma na imię Ian? – Cóż, tak – potwierdziła Kate, dostrzegając, że Derek nasłuchiwał. – Ale to dość często spotykane imię. – Można zapłacić za umieszczenie wiadomości na telebimie – wyjaśniła Lisa. – Czytałam coś o tym. Kate pokręciła głową. – Zaufaj mi, to nie on. Kate: Nigdy więcej nie zostawię Cię w domu bez opiekunki. WRÓĆ DO DOMU, KATE, TĘSKNIĘ ZA TOBĄ Prezenterzy dołączyli do zabawy. – Nie wiem, kto to Kate, ale jest szczęściarą. Więcej wskazywania, więcej owacji. Ludzie obracali głowy, próbując wśród kibiców dostrzec „Kate”.

161

– Kate, jeśli jesteś w tłumie – ryknął prezenter – wstań i pomachaj, żebyśmy mogli cię wyłapać. – Kamerzysta skanował tłum, a obraz fanów pojawiał się teraz na telebimie. – Jesteś pewna, Kate? – spytała znowu Lisa. – Może zrobił to, żeby cię zaskoczyć. – Trochę żałosna niespodzianka, jeśli chcesz znać moje zdanie – wtrącił Derek, którego nikt o zdanie nie pytał. Kate: Derek powiedział właśnie, że Twoje wiadomości są „żałosne”. I nadal trzyma ramię na moim krześle. PRZESTAŃ DOTYKAĆ KATE CHODZI O CIEBIE DEREK ZWŁASZCZA CIEBIE I JA SIĘ NIE DZIELĘ NIGDY – Spójrz! – krzyknęła Lisa, wskazując na ekran. Tłum już nie poświęcał uwagi meczowi. Byli zbyt zajęci obserwowaniem telebimu, żeby dowiedzieć się, co nastąpi. Kate powstrzymała śmiech i osunęła się na siedzeniu, usiłując wyglądać na tak nierzucającą się w oczy, jak tylko się dało, żeby uniknąć uwagi kamerzysty nagrywającego widzów na trybunach. Chciałaby, żeby Lisa usiadła. – Co jest kurwa? – rzucił Derek, patrząc ostrożnie na Kate i w końcu zabierając cholerne ramię. Kate odwzajemniała spojrzenie z niewinnym uśmiechem. – Co za całkowicie dziwaczny przypadek. Kate: OMG. Umieram. Ian: Myślisz, że załapał? Czy mam kontynuować? Kate: Jest bardzo zdezorientowany. I całkowicie pijany. Ale zabrał ramię! 162

Ian: ZWYCIĘSTWO NALEŻY DO MNIE. Kate: Wracam do domu. Gdy dotarła do mieszkania piętnaście minut później, przywitał ją przy drzwiach. Po zdjęciu jej płaszcza przycisnął ją do ściany i wplótł dłonie w jej włosy, po czym zgniótł usta w namiętnym pocałunku. Całował mocno, wymagająco i nie przestał, dopóki obydwoje nie zaczęli ciężko oddychać. – Z pewnością wiesz, jak ogłosić światu, że coś należy do ciebie – powiedziała, oddychając ciężko. Przycisnął do niej ciało i ssał jej skórę w dół szyi. – Tylko zgłaszam swoje roszczenia, słodziaku. Zdjął jej sweter przez głowę, a następnie stanik push-up. Szarpnął za guzik jej spodni, odpiął je i zsunął. – Wyjdź z nich – polecił, gdy opadły z jej bioder i wylądowały przy kostkach. Potem wyciągnął prezerwatywę z przedniej kieszeni swoich spodni, rozerwał ją zębami i wyjął lateksowy krążek. Patrzyła na niego pytająco, kiedy odpiął spodnie i uwolnił się na tyle, aby nałożyć zabezpieczenie. Uśmiechnął się znacząco. Pożądanie błyszczało w jego oczach, gdy zdjął jej bieliznę. Potem ją uniósł i przyszpilił do ściany, a ona mogła tylko wcisnąć w nią ramiona i chwycić się jego bicepsów, gdy w nią wszedł. Stuart nigdy czegoś takiego nie robił. Było coś potężnego w sposobie, w jaki trzymał ją Ian, ponieważ ograniczał jej ruchy i całkowicie ją eksponował. Połączyli się w sposób, który powodował niesamowite tarcie pojawiające się z każdym pchnięciem. Kate była bezsilna, mogła jedynie czerpać przyjemność z tego aktu. Przywarła ustami do jego szyi i chwyciła go mocno za włosy. Zamknęła oczy i jęknęła cicho, gdy ssał jej skórę. – Miałem to na myśli – wyjęczał Ian, poruszając się w niej. – Nie dzielę się. Nigdy.

163

Kate nie była zaskoczona. Ian nie był dobry w dzieleniu się. Przywykł do zdobywania wszystkiego po swojemu, przy czym ignorował zasady i łamał je, aby dostać to, czego chciał. – Oto coś, co powinieneś wiedzieć – z trudem wydobywała z siebie słowa, ponieważ to było takie dobre uczucie i już prawie wspięła się na szczyt. – Ja też nie. Następnego ranka, pijąc kawę w łóżku obok Iana, Kate czytała z zainteresowaniem artykuł w gazecie o tajemniczym incydencie hakerskim podczas meczu Timberwolesów. – Posłuchaj tego – zagaiła. – Wyrafinowany atak bez wątpienia był przeprowadzony przez wysoko wykwalifikowaną grupę hakerów. Ian prychnął. – Nie, tylko przeze mnie. I zrobiłem to z telefonu. – Wspomnieli też, że było to... – zrobiła w powietrzu cudzysłów – nielegalne. – Czy to cię martwi? – Powinno, ale jakoś się tym nie przejmuję – Teraz, gdy znała go lepiej, ciężko jej było widzieć w Ianie coś poza dobrem, nawet jeśli łamał prawo. Rzuciła w niego poduszką. – Jesteś takim buntownikiem. – Jestem hakerem. Wszyscy jesteśmy buntownikami. – Wsadził poduszkę pod głowę i chwycił nadgarstki Kate, gdy próbowała ją zabrać. – Nieszkodliwa zabawa podczas przerwy. Oglądałem to w telewizji. Tłum wydawał się tym naprawdę cieszyć. Przyciągnął ją do siebie. Położyła głowę na jego ramieniu i kontynuowała czytanie. – Tu jest napisane, że „podjęto są kroki, aby wzmocnić integralność systemów komputerowych w Target Center”.

164

– To komiczne – skomentował Ian. – Kusi mnie, aby poprzez powtórzenie mojego wyczynu zademonstrować im, jak daremne są ich wysiłki. Kate się roześmiała. – To dopiero im pokaże. – Żadnej nudnej chwili, prawda Katie? – Przesunął palcami po jej ramieniu, zabrał gazetę i nakrył jej ciało swoim. – Nie ma w tobie nic nudnego, Ianie. I nie chciałabym, aby było inaczej. Później tamtego dnia odczytała wiadomość od Lisy: Lisa: Wszyscy mówili o wiadomościach na telebimie po tym, jak wyszłaś wczoraj wieczorem. Widziałaś artykuł w gazecie? Tamte imiona były bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności. Twój nowy chłopak nie jest hakerem, prawda? No dalej, możesz mi powiedzieć ;) Kate: Hahaha. Nie. Mój chłopak z pewnością nie jest hakerem. Lisa: Czy to dziwne, że uważam, iż to byłoby trochę fajne, gdyby był? Tamte wiadomości były świetne. Kate: Taa, też tak myślę :)

165

ROZDZIAŁ 20

Kiedy Ian przeszedł przez drzwi mieszkania Kate w wigilijne popołudnie, ona syknęła: – Coś ty zrobił? Roześmiał się. – Wiedziałem, że to powiesz. Ściął włosy. Nie tylko je podciął. Teraz były krótkie, sięgały powyżej uszu, i żaden włosek nie odstawał. Nadal wyglądał oszałamiająco. Właściwie to Kate mogłaby się spierać, czy ta fryzura nie sprawiała, iż wyglądał oszałamiająco w całkowicie inny sposób niż wcześniej. Ale kochała długość jego włosów, zwłaszcza uczucie ich pod palcami, gdy przesuwała po nich dłońmi. – Jeśli ja spotykałbym po raz pierwszy chłopaka mojej córki, to zrobiłby na mnie o wiele lepsze wrażenie, gdyby był schludnie ściętym właścicielem biznesu, a nie niechlujnym hakerem, którego włosy zawsze wyglądają, jakby kobieta przeciągała przez nie dłońmi w łóżku. – Postawił opakowane pudełko na stole. – Jutro wszystko będzie pozamykane, więc musiałem to zrobić dzisiaj. – Czego mam się teraz chwycić? – Moich uszu? – Pochylił się, aby ją pocałować. Owinęła wokół niego ręce. – Myślę, że to wspaniałe, iż chcesz wywrzeć dobre wrażenie na moich rodzicach. I wyglądasz super seksownie. – Wyglądam, prawda? 166

Uśmiechnęła się. – Skromny jak zawsze. – Zwróciła uwagę na pudło, które położył na stole kuchennym. – Dla kogo ten prezent? – Dla ciebie, oczywiście. – Ale ustaliliśmy, że nie kupujemy sobie prezentów. – Mikołaj go podrzucił. Nie wiedziałem, co z nim zrobić. – Kiedy będę mogła go otworzyć? – Podniosła je i potrząsnęła. – Dopiero gdy wrócimy do domu – odparł, zabierając jej pudełko i przechodząc przez pokój, aby położyć je pod choinką. Kate była zachwycona, gdy Ian zaproponował jej pomoc przy serwowaniu posiłków. – Naprawdę sądziłaś, że zamierzałem spędzić Boże Narodzenie, gdzie indziej? – zapytał. – Poza tym fajnie będzie zobaczyć, jak dzieci otwierają swoje prezenty. Kate zerknęła na zegarek. – Kiedy musimy wyjść? – Za godzinę. Obiecałam Helenie, że będziemy przed szesnastą, aby wszystko ustawić. Uśmiechnął się do niej. – Może pomyślimy, co zrobić do tego czasu. – Może. Stała grupa podopiecznych Kate podeszła do kolejki, gdy wydawali z Ianem posiłki. Był tam Mike, dwudziestolatek, którego dziewczyna zostawiła i wykopała z mieszkania. Został zwolniony z pracy trzy miesiące przed tym zdarzeniem i zdążył wykorzystać swoje małe oszczędności. Przyznał Kate, jaki był rozgorączkowany, kiedy zebrał wystarczająco na zapłacenie rachunków, zaliczki oraz czynszu za pierwszy i ostatni miesiąc jego nowego mieszkania, tylko po to, aby później się dowiedzieć, że nie zostało mu nic na wyżywienie. 167

W kolejce ustawiła się też rodzina składająca się z trzech osób. Ci ludzie przeprowadzili się z Kalifornii do Minneapolis dla pracy, która nie wypaliła. Kiedy matka przyszła do spiżarni żywności – zdesperowana, zmarznięta, głodna – jedyną rzeczą, o jaką błagała było mleko dla jej dziewięciomiesięcznej córeczki. Kate ją pocieszyła, dała mleko i karton wypełniony jedzeniem. Od tamtej pory wracała, często z mężem i dzieckiem. Rose, sześćdziesięcioletnia kobieta, która wyglądała dekadę starzej, pojawiła się w kolejce z córką i trzema małymi wnukami. Jej zięć umarł dwa lata temu i od tamtego czasu kobieta próbowała pomóc swojej córce się pozbierać. Żadne z nich nie potrafiło oprzeć się przytuleniu Kate albo szybkiemu uściśnięciu dłoni. Była ich zbawczynią i w tamtym momencie nie przejmowała się tym, że sama potrzebowała pomocy Iana, aby ich wspierać. Liczyło się tylko to, że było im ciepło, najedli się i uśmiechali, pełni nadziei, pomimo okoliczności. Kate potwierdziła, że Samantha będzie uczestniczyć w obiedzie, a kiedy dostrzegła ją w kolejce z dziewczynkami i Georgiem, machnęła do nich. Gdy do niej podeszli, Kate pochyliła się nad stołem i oświadczyła: – Mikołaj powierzył mi prezent, który mam przekazać tobie, Georgie. Dostarczę go jak skończę, okej? Kiwnął z podekscytowaniem głową, gdy Samantha zaczęła odchodzić. Mąż Heleny, Bert, przebrał się za Mikołaja i kiedy dzieci skończyły jeść, wspięły mu na kolana i wykrzykiwały, czego sobie życzą. Potem Helena podała im niespodzianki i żadne z dzieci nie wydawało się przejmować tym, że nie dostały tego, o co prosiły Mikołaja. Kate popłakała się kilka razy, obserwując ich roześmiane twarze. Dwadzieścia minut później dwóch wolontariuszy zastąpiło Kate i Iana. Kate znalazła prezent Georgiego, a potem dojrzała go w tłumie dzieci bawiących się parę metrów od Berta i Heleny. Usiadła po turecku na podłodze 168

obok niego z prezentem w dłoniach. Uśmiechnął się, gdy zobaczył Kate i wszedł jej na kolana. Wyjęła z kieszeni czekoladkę Hershey’s Kiss i patrzyła jak ją rozpakowuje, po czym wkłada do buzi. Potem podała mu pluszowego misia Curious George. Przyjrzał się pluszakowi szeroko się uśmiechając, a później mocno przytulił zabawkę. Kate go uścisnęła. – Podoba ci się? Georgie kiwnął głową. – Mój. – Tak. Należy do ciebie. Wesołych świąt, skarbie. – Pocałowała go w skroń. – Idź się pobawić. Ian stał obok, wpatrując się w nich. Kate ocierając oczy, podeszła do niego. – Dzięki tobie to dziecko jest wyjątkowo szczęśliwe – wyszeptała. – Dzięki tobie wszyscy są bardziej radośni. Objął ją ramieniem. – I dzięki tobie. Gdy dotarli do domu, Kate skopała buty, a Ian rozpalił ogień w kominku. Sięgnął pod choinkę i wyciągnął prezent, który przyniósł. Położył go między nimi na kanapie. – Proszę bardzo – powiedział. – Otwórz go. Kate rozwiązała złotą wstążkę, zdjęła papier i uniosła wieczko. W warstwach miękkiej bibuły ukryto najwspanialsze rzeczy, jakie kiedykolwiek widziała. Był tam czarny, prążkowany, obcisły top bez ramiączek, miał koronkowy stanik pokryty tiulem i przeplatany mieniącymi się metalicznymi nitkami. Z boku znajdował się zamek, a z tyłu czarne wstążki. Boki pasujących czarnych stringów zdobiły szerokie pasma koronki.

169

– To La Perla – stwierdziła Kate, jej oczy rozszerzyły się, gdy dostrzegła metkę. Włoska damska bielizna była absurdalnie ekstrawaganckim prezentem i nie chciała wiedzieć ile kosztowała. – Podoba ci się? – Uwielbiam ją. Ale jestem szczęśliwa, nosząc Victoria’s Secret. – Wiem, że jesteś. – Obiecaj mi, że będziesz ostrożny w zdejmowaniu jej z mojego ciała. – Obiecuję spróbować. – Wskazał na pudło. – Jest tego więcej. Drugą rzeczą była krótka, prześwitująca, koronkowa koszulka nocna w kolorze écru. Na jej dole mieniły się szyfonowe wstawki oraz emblemat herbacianej róży. Kate nie sądziła, że kiedykolwiek użyje słowa prześwitująca, ale to idealnie opisywało tę bieliznę. Do koszulki nocnej dołączono malutką parę koronkowych, wysoko wyciętych fig. – To takie delikatne. I piękne. – Spojrzała na Iana. – Wydajesz się mieć słabość do krótkich koszul nocnych. – Mam dobry powód. Jest w nich dużo do lubienia. Kate delikatnie złożyła bieliznę i schowała ją z powrotem do pudła. – Wszystko jest niesamowite. Dziękuję. – Pocałowała go, a następnie wzięła prezent spod choinki i mu go podała. – Ty też nie miałaś mi nic dawać. – To nie ode mnie. Mikołaj musiał go podrzucić. Ian odwinął go, wyciągnął butelkę burbonu Four Roses i uśmiechnął się. – Damska bielizna i alkohol. Wesoły, gruby facet z pewnością wie jak imprezować. – Są też okulary – dodała Kate. Wyciągnął parę okularów, a potem pochylił się, aby dać jej buziaka. – Dziękuję. To idealny prezent i myślę, że Mikołaj chciałby, żebym w tej chwili zaczął się nim cieszyć.

170

Poszedł do kuchni i wrócił z burbonem oraz kieliszkiem wina dla Kate. Wrzucił kolejny pieniek do ognia i usiadł obok niej. Wtulili się w siebie na kanapie, w dłoniach trzymając drinki. – Co robią dzisiaj twoja mama i tata? – spytał Ian. Rodzice Kate przyjechali dzisiejszego popołudnia i zatrzymali się w hotelu w centrum miasta. Kate i Ian mieli do nich dołączyć na obiad w Dzień Bożego Narodzenia. Ich związek nadal był dość świeży i Kate nie chciała, aby Ian odczuwał jakąkolwiek presję. Ale kiedy go zaprosiła, od razu się zgodził i zapewnił ją, że nie może się doczekać poznania jej rodziców. – Jeśli mój tata nie może być we własnym domu w Wigilię, to woli spędzać czas w restauracji z mamą, pijąc whiskey. Nie żałuję mu tego. Mają rezerwację na dziewiętnastą u Manny’ego. – Cóż, zatem twój tata i ja mamy już coś wspólnego. Obydwaj spędzamy Wigilię z kobietami Watts i whiskey. – Wziął łyk i postawił szklankę na stoliku do kawy. – I jaka jest? – Wyśmienita. Dobrze wybrałaś. – Pocałował ją, a Kate stwierdziła, że połączenie jego ciepłych ust oraz dymnego, lecz zarazem maślanego smaku burbonu jest bardzo podniecające. Gdy dokończyli pić, poszedł do kuchni, aby ponownie napełnić ich szklanki, a ona wślizgnęła się do sypialni. Włożyła obcisły top bez ramiączek i zapięła go z boku, podziwiając jak podkreślał jej dekolt. Kate pomyślała, że istnieje niebezpieczeństwo, iż góra się wyleje, ale ściągacz utrzymywał wszystko na miejscu. Wsunęła stringi, a potem sięgnęła do szafy po czarne szpilki. Jej długie nogi i pełne piersi zostały wprost stworzone do takiej bielizny. Czuła się seksowna i śmiała. Ian zapłonie. Weszła do salonu i obserwowała jego twarz, gdy ją dostrzegł. Unosił właśnie szklankę, by wziąć łyk, ale zatrzymał się, wpatrując w nią. 171

– Łał. – Nie mogłam się doczekać, aby to założyć. – Muszę przyznać, że pasuje idealnie. Podeszła do niego, a on nie przestał na nią patrzeć nawet wtedy, gdy w końcu uniósł szklankę do ust. – Musisz mnie zawiązać. – Usiadła na kanapie i odwróciła się plecami do niego. Przesunął dłońmi po jej włosach, zebrał je i przełożył przez jej ramię. Wzięła kolejny łyk z kieliszka, gdy on mocno zaciskał wstążki, po czym umieścił pocałunek na jej karku. Oparłszy się na kanapie ze szklanką w dłoni, przyglądał się uważnie, jak z wypiętą piersią przemierzała pokój, seksownie kołysząc przy tym biodrami i jedną ręką przesuwając po szyi i obojczyku. Kate odwróciwszy się do niego plecami, uśmiechnęła się, bo wydawał się wpaść w trans. Mężczyźni byli wzrokowcami i miała przeczucie, że chociaż Ian czerpał ogromną przyjemność z oglądania jej nago, podniecało go też, kiedy była półnaga. Przespacerowała się jeszcze kilka razy przed kanapą, czerpiąc przyjemność z tego, że nie odrywał od niej wzroku. – O czym myślisz? – zapytała. – Nie potrafię zebrać myśli w spójną całość, ponieważ cała krew z mojego mózgu pognała do innej części ciała. Nigdy nie widziałem czegoś tak seksownego. Usiadła obok niego i wzięła łyk wina, gdy on rozwiązywał jej top. Sięgnął wokoło i chwycił jej piersi, ściskając je. Westchnęła, wygięła się i przechyliła głowę, żeby go pocałować. – Myślisz, że poradzisz sobie z koszulą nocną? – spytała z figlarnym uśmiechem. – Jest tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć. Poszła do sypialni, gdzie przebrała się w koszulkę nocną oraz malutkie figi. Ten komplet był czymś więcej niż obcisły top. Na dodatek złamana biel 172

sprawiała, że strój wydawał się skromniejszy, ale jeśli Ian spojrzy z bliska, przez prawie

przezroczysty

materiał

ujrzy

jej

całe

ciało.

Jej

sutki

były

ciemnoróżowymi pąkami pod wzorem herbacianej róży. Kiedy Kate wróciła, Ian w połowie leżał na kanapie, a w dłoni nadal trzymając szklankę. Spojrzał na nią, zmrużył oczy, a usta rozchylił. – Podejdź bliżej. Może przez sposób, w jaki na nią patrzył, a może przez wino, ale Kate nagle puściły wszystkie hamulce. Powoli się do niego zbliżyła, a potem obróciła, aby mógł ją obejrzeć z każdej strony. – Pięknie – oświadczył głosem ciężkim od pożądania. – A teraz to zdejmij.

173

ROZDZIAŁ 21

W dzień Bożego Narodzenia, Ian wyszedł z łazienki, a Kate zgięła się w pół i złapała za serce, jakby miała zawał. – Zabijasz mnie. Wiesz o tym, prawda? Złapał ją za rękę i przeciągnął jej wierzchem po swoim gładko ogolonym policzku. – Nie, nie, nie – zaprotestowała. – Zbyt gładki. – Profesjonalny – odparł. Kate przyglądała się, jak wyciągnął z jej garderoby garnitur i zaczął się ubierać. – W jednej chwili jesteś wolnym strzelcem, hakerem, w drugiej zakładasz garnitur, by spotkać się z moimi rodzicami – spostrzegła. – Nigdy nie wiem, co zastanę. Zacisnął krawat. – Właśnie przez to bycie ze mną nigdy nie będzie nudne. Chyba to ci obiecałem, Kate. – Ten brak nudy to lekkie niedopowiedzenie. Być może bagatelizujesz pewne rzeczy. Kate stała przez lustrem przy komodzie, czesząc długie loki, by je trochę rozluźnić. Umalowała się szminką i spryskała perfumami. – Wyglądasz przepięknie – powiedział Ian. Przyglądał się, jak zakłada skromną ołówkową spódnicę i sweter. – A co z sukienką, którą ci dałem? – Jest nieco za krótka na święta. – Zamilkła na chwilę. – No i będzie tam mój tata. Poza tym chcę ją założyć na sylwestra. Idealnie się nadaje na zabawę 174

w mieście. – Paige zaprosiła Kate i Iana, by dołączyli do niej i jej męża na imprezie w hotelu „W”. Miała tam być również Audrey z narzeczonym. Kate założyła buty, zgarnęła torebkę i zakomenderowała: – Dobra, chodźmy. Mieli się spotkać z rodzicami Kate na obiedzie w Nicollet Island Inn. Nie martwiła się żadnymi pytaniami na temat osoby Iana, które mogą paść podczas posiłku, ale minęło już tyle czasu odkąd przedstawiła im kogoś nowego, że idąc do samochodu, musiała wziąć głęboki wdech, by ukoić nerwy. Ian wydawał się odprężony, uśmiechał się do Kate i trzymał ją za rękę, kiedy wchodzili do restauracji. Diane i Steve czekali na nich przy wejściu. Jej matka wyglądała elegancko, w opływającej sylwetkę sukni i srebrnych kołach w uszach. Włosy wystylizowała na gładkiego boba, który sięgał jej do ramion. Kate pomyślała, że spotka ją szczęście, jeśli w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będzie wyglądać przynajmniej w połowie tak dobrze, jak matka. Podobnie do Iana, jej tata również założył garnitur, a gdy uśmiechnął się na jej widok, Kate uświadomiła sobie, jaka to radość móc ponownie spotkać się z rodzicami. Wyściskała ich i obróciła się. – Mamo, tato, to Ian. Ian uściskał dłoń jej matki. Diane z serdecznością odwzajemniła gest. – Miło mi cię poznać, Ianie. Tata Kate i Ian również wymienili uścisk dłoni. Steve uśmiechnął się, ale Kate wiedziała, że w głowie odhaczał poszczególne punkty listy, sprawdzając chłopaka Kate, co też czynił, odkąd córka była na tyle duża, by jakiegoś mieć. – Miło mi państwa poznać – powiedział Ian. – Kate często o was opowiada. Diane nie mogła przestać się uśmiechać do Iana, co było urocze. Jej matka zawsze utrzymywała bliskie stosunki ze Stuartem i naprawdę go lubiła, jednak Kate sądziła, że nie minie wiele czasu i taką samą sympatią zapała do Iana.

175

Zostali zaproszeni do stolika, po czym złożyli zamówienie na napoje: wino dla Diane i Kate oraz whiskey dla Steve’a i Iana. Kate rozluźniła się podczas kurtuazyjnej rozmowy, w czasie której wszyscy przeglądali menu. – Chad się odzywał? – zapytała Kate. Brat spędzał święta z rodziną Kristin w Ohio. – Tak – przytaknęła Diane. – Dzwonił rano, by życzyć wesołych świąt. Jutro przylatują z powrotem. Kate obawiała się, że rodzice mogą zapytać Iana, dlaczego nie chce spędzać świąt z własną rodziną, więc wcześniej w rozmowie telefonicznej uprzedziła matkę odnośnie sytuacji chłopaka. Nie wchodziła w szczegóły, ale opowiedziała Diane o ojcu Iana i o tym, że nie miał wielkiego kontaktu z matką. – To przykre – stwierdziła Diane. – Tak. Był naprawdę blisko z tatą. Jednak dobrze to zniósł, radzi sobie jak umie. Szczerze mówiąc, jestem pod wrażeniem wszystkiego, co osiągnął. Po prostu nie chcę, byście wspominali przy obiedzie o jego rodzicach. – Diane obiecała, że tego nie zrobi. Zaserwowano im drinki. Diane pociągnęła łyk wina. – Jak poszło wieczorem? – Nie musieliśmy nikomu odmawiać, więc powiedziałabym, że odnieśliśmy sukces – uznała Kate. – Wydawaliśmy posiłki przez jakieś trzy godziny. Dzieciaki były podekscytowane prezentami. – Też tam byłeś? – Diane zapytała Iana. – Tak. Kate z całą organizacją wspaniale się spisała. – Ian jest bardzo skromny. To jego praca sprawiła, że się udało. – Kate mówiła, że poznaliście się, gdy ofiarowałeś datek na spiżarnię żywności – powiedziała Diane. – Tak. Zobaczyłem ją w telewizji i postanowiłem pomóc. – Ian zawsze chce pomagać – dodała Kate. Uśmiechnął się do niej. 176

– To równoważy moje wady. – Jakie wady? – zapytała, odwzajemniając uśmiech. Diane promieniejąc, przyglądała się tej dwójce. Ian pewnego razu dogryzał Kate, że niedaleko pada jabłko od jabłoni, gdy wspomniała, że piła z matką wino, jednak Kate sądziła, że drzewo, z którego spadła bardziej przypominało jej ojca. Miał tę samą potrzebę adrenaliny, co córka i tak samo zaspokajał ją w sądzie. Może właśnie dlatego zaniechanie przez Kate praktykowania prawa tak go zszokowało. Steve zawsze był życzliwy w stosunku do Stuarta, ale podczas tych pięciu lat kiedy byli razem, Kate zauważyła lekkie spowolnienie, gdy tata mówił coś do niego, jakby wiedział tak samo, jak Kate, że pod powierzchnią Stuart jest płytki. Ian prawdopodobnie był znacznie lepszym partnerem do rozmowy dla jej ojca. Niemniej przewidywała, że Ian podzieli się tylko tym, co zechce, a Steve zawsze będzie świadomy, że jest coś więcej. – Kate mówiła, że studiowałeś na MIT – zagadnął Steve. – Tak. – I słyszeliśmy, że masz własną firmę. – Chyba już od dziesięciu lat. Specjalizuję się w ochronie danych. Tata Kate zadał kilka pytań, a Ian przedstawił nieco przykładowych projektów, które wykonał dla niektórych klientów. Tata wydawał się zainteresowany, co wywarło na niej wrażenie. Steve Watts był bardzo inteligentnym mężczyzną, ale z pewnością nie do końca lubił nowoczesną technologię. – Brzmi, jakbyś był bardzo dobry w tym, co robisz – stwierdził Steve. – Naprawdę to lubię, co ułatwia mi pracę – odpowiedział Ian. – A to prawda, co mówią o kolejnym ataku terrorystycznym, który był zainicjowany przez komputery? – zapytał Steve. – Tak. Dopiero zaczynamy dostrzegać, jak wielki wpływ mają hakerzy na bezpieczeństwo narodowe. 177

– Jakie są tego konsekwencje? – Najbardziej narażona jest nasza infrastruktura. Sieć elektryczna, gazowa, wodna i paliwowa. Jeśli to zablokują, spowodują ogromy zastój. Kate nigdy nie widziała, by Ian był tak poważny. Albo zmartwiony. Po posiłku Kate i Diane poszły do łazienki. – Jest cudowny, Kate – zachwycała się Diane, gdy myły ręce. – Wydaje się, że zależy mu jedynie na tym, by być blisko ciebie. Kate doskonale wiedziała, o czym mówi matka. – Jeszcze mu nie powiedziałam, ale go kocham. I kocham go w sposób, w jaki nigdy nie kochałam Stuarta. Nie potrafię tego nawet opisać. Diane uśmiechnęła się i wzięła Kate za rękę. – Najbardziej podziwiam w tobie to, że jednocześnie podążasz za głosem serca i rozumu. Nie przestawaj ufać instynktowi. To twoje życie. Dokonuj takich wyborów, byś była szczęśliwa. Kate uściskała matkę. – Tak zrobię. – Roześmiała się. – Nie uwierzysz, jak go z początku nie lubiłam. Kiedyś, gdy będziemy same i będziemy miały czas, opowiem ci całą historię. Po powrocie do stolika zamówiły deser i kawę. Kate i Diane umówiły się następnego dnia na brunch i zakupy, po czym Kate obiecała, że spędzi nieco czasu z rodzicami, nim będą musieli wracać do domu. Kate żywiła nadzieję, że za rok zabierze tam ze sobą Iana na święto Dziękczynienia i święta Bożego Narodzenia. Chciała, aby poznali go również Chad i Kristine. Kiedy dostali rachunek, Ian nie kłócił się ze Stevem kto ma zapłacić, przez co Kate poczuła ulgę. Istniały ścisłe wytyczne, kto płaci za pierwszy obiad, więc Steve miał pierwszeństwo. Pożegnali się przy wyjściu z restauracji. Kate przytuliła rodziców, a Ian uściskał im dłonie. Diane nie mogła się oprzeć, by również nie przytulić Iana. 178

– Wspaniale było was poznać – stwierdził Ian. – Dziękuję za zaproszenie. – Do zobaczenia jutro, mamo – powiedziała Kate, po raz kolejny tuląc się do matki. Rodzice obserwowali, jak Ian otworzył przed Kate drzwi samochodu od strony pasażera. Dziewczyna pomachała im, gdy szli do swojego samochodu. Ian wskoczył za kierownicę i wyjechał z parkingu. – No i? – zapytała. – Myślę, że spodobałem się twojej mamie. Cały czas nie przestawała się do mnie uśmiechać. Twój tata dokładnie mnie przesłuchał, ale podejrzewam, że to standardowa procedura, kiedy dochodzi do poznania chłopaka jego córki. Kate przytaknęła z uśmiechem. – Z pewnością chciałby to ciągnąć, ale mama mu nie pozwoli. – Polubiłem ich. I nie mówię tego tylko dlatego, że tak wypada. – Trochę się denerwowałam. Nie przedstawiłam im nikogo oprócz Stuarta. – Zauważyłem, ale jestem niemal pewien, że zdałem. – Obserwując twoje nienaganne maniery, którymi czarowałeś moich rodziców, a zwłaszcza matkę, muszę się z tobą zgodzić. Ian włączył kierunkowskaz. – Kiedy dojedziemy do domu, rozpalę w kominku i dobiorę się do bourbona, który przyniósł mi Mikołaj. Zdejmę z ciebie ubranie i położę na dywanie przed ogniem, po czym zejdę w dół, aż moja twarz znajdzie się pomiędzy twoimi udami i będziesz mogła wydać opinię o moich ogolonych policzkach. Kate uśmiechnęła się i spojrzała na niego czule. – Czasem myślę, jak bardzo brakuje mi tego pewnego siebie, zawadiackiego, szalenie nieodpowiedzialnego mężczyzny, którego poznałam, ale wtedy rzucasz coś takiego i myślę: „Och… no i proszę, jest”.

179

Po wejściu do domu, Ian pomógł Kate zdjąć płaszcz i rozpalił w kominku. Nalał im po drinku, a kiedy dopili, zrobił dokładnie to, co obiecał w samochodzie. Kate zaakceptowała gładkie policzki, które spełniły swoje zadanie.

180

ROZDZIAŁ 22

Głośny elektroniczny dźwięk wyrwał Kate z głębokiego snu. Najpierw pomyślała, że to jej budzik ustawiony na ósmą. Jednak w sypialni panowała ciemność, a Ian nie odrzuciłby pościeli i nie zerwał się z łóżka, gdyby hałas wydawał budzik. Szybko zerknęła na zegarek, który wskazywał jedenaście minut po drugiej. Ian poruszał się szybko jak na kogoś, kto zaledwie chwilę wcześniej przytulał się we śnie do Kate. Do czasu gdy Kate nałożyła szlafrok i go dogoniła, Ian już siedział na kanapie i z zawrotną prędkością przesuwał palcami po klawiaturze. Uciszył alarm, który – jak sobie teraz zdała sprawę – pochodził z komputera. – Weź nasze telefony i wyciągnij baterie tak szybko, jak możesz – nakazał bez mrugnięcia okiem, ale w jego głosie brzmiała nuta pilności. Kate ocknęła się i szybko zadziałała. Próbując nie panikować, weszła do sypialni i sięgnęła do nocnej szafki po jego telefon. Zdjęła klapkę i wróciła do pokoju. Wyjęła z torebki komórkę, którą jej dał i usiadła obok niego, gdy pracował. Obydwoje w ciszy byli zaabsorbowani swoimi zadaniami. Gdy obie baterie leżały na stoliku, zapytała: – A co z kartami SIM? W zwykłych telefonach komórkowych karta SIM zawierała dane abonenta, ale Ian kupił jednorazowe karty, które po wykorzystaniu minut nadawały się do wyrzucenia. 181

– Już wyczyściłem zawartość telefonów, a karty wymienię jutro. – Klikając w klawiaturę, wymamrotał szereg przekleństw, co wcale nie uspokoiło jej nerwów ani nie spowolniło jej galopującego serca. Kate weszła z powrotem do sypialni i wzięła okulary Iana z szafki. Po wytarciu szkieł, usiadła przy nim i mu je podała. – To jest ta szybkość, którą tak bardzo lubię – powiedział, zakładając je jedną ręką, a drugą rękę ściągając z klawiatury, by krótko ścisnąć jej dłoń. – Nie martw się. Już to rozpracowałem. Wracaj do łóżka. Nie chciała tego zrobić. W pełni się obudziła i chciała zarzucić go potokiem gorączkowych pytań o to, co uruchomiło alarm i co to znaczyło dla niego, dla nich. Ale Ian wkroczył w fazę skupienia. Wzrok wbił w ekran i uderzał w klawisze szybciej, niż kiedykolwiek widziała, by ktoś to robił. Nie chcąc mu przeszkadzać, wróciła do łóżka. Sen nie przychodził, a Kate gapiła się na zegarek. Przyglądała się mijającym minutom, gdy rozmaite scenariusze rozgrywały się w jej głowie. Alarm musiał informować o czymś złym, a taki, który budzi cię w środku nocy wydawał się nawet gorszy. I ta prośba o wyciągnięcie baterii z ich telefonów. Kate wiedziała, co to znaczy i niemal oczekiwała, że Ian wbiegnie do sypialni i zacznie zgarniać swoje rzeczy. Obiecał, że powie jej, jeśli będzie musiał wyjechać, ale obietnica nie miała nic wspólnego z tym, jak poczułaby się, gdyby oznajmij jej, że wyjeżdża. Wstała z łóżka za dwanaście czwarta. Stanęła w drzwiach i go obserwowała. Wciąż uderzał w klawiaturę, ale dużo wolniej. Potem ściągnął okulary, położył je na stoliku i przetarł oczy. Zauważywszy ją, uśmiechnął się serdecznie. Wyciągnął dłoń i przywołał ją skinieniem. Podeszła do niego, a on wciągnął ją na kolana. – Dlaczego nie śpisz? – Przyjrzał się jej twarzy, a jego uśmiech zmizerniał, gdy dostrzegł zmartwienie wymalowane na jej obliczu. 182

– Będziesz musiał wyjechać? Zrozumiem, jeśli tak, ale nie chcę tego. – Nigdzie się nie wybieram. – Nie? – zapytała, oddychając z ulgą. – Nie. – Jego głos był delikatny, kojący. – Więc co to było? – Monitorowałem handel przez sieć. Przypisałem alarm do kodu, by poinformował mnie o jakichkolwiek próbach wtargnięcia, ale tak naprawdę nie oczekiwałem ataku. To coś w rodzaju wejścia do budynku, który w twoim mniemaniu jest opuszczony, lecz nagle kogoś w nim spotykasz. Chociaż wiedziała, że to nie działa w ten sposób, nie mogła powstrzymać wyobrażenia sobie Iana spotykającego się twarzą w twarz z intruzem w ciemnym cyberkorytarzu. – Co było później? – Ponownie ustawiłem zaporę sieciową, by zahamować atak i powstrzymać go od wtargnięcia do mojego komputera. – Próbował? – Tak, wielokrotnie. Był dobry, pozwoliłem mu na to. Ale ja okazałem się lepszy. Najlepszy, pomyślała. – Wie, gdzie jesteś? – Kate zawiązała ciaśniej pasek szlafroka, a Ian sięgnął po jej dłonie, uspokajając je. – Użyłem zastępczego serwera, by ukryć mój adres IP. Wszyscy tak robimy. – Dlaczego zatem kazałeś mi wyciągnąć baterie z telefonów? – To taki protokół za każdym razem, gdy ktoś próbuje przekroczyć moją zaporę sieciową. – Myślałam, że nie można namierzyć telefonów na kartę.

183

– Gdy rzecz sprowadza się do hakerstwa, nic nie jest niemożliwe. Zawsze jest jakiś słaby punkt. Ale wyciągnięcie baterii powstrzymuje przepływ informacji. – Więc wszystko jest już w porządku? Objął ją jeszcze mocniej. – Tak, jest w porządku. Wypuściła powietrze, czując jak opuszcza ją napięcie. – Hej – przywołał ją, odsuwając się, by na nią spojrzeć. – Wszystko okej? – Po prostu nie jestem przyzwyczajona do pobudki w środku nocy przez cyberatak. Nie wiedziałam, co to znaczy. Uśmiechnął się i odsunął włosy z jej twarzy. – Witaj w cyberwojnach, słodziaku. Czasami są jak przejażdżka wyboistą drogą. Poczuła jego radość. Niemal doświadczyła przepływającej przez niego adrenaliny. Gdy alarm się rozdzwonił, a on zerwał z łóżka, miał na sobie tylko bieliznę, ale jego plecy wydawały się być ciepłe pod opuszkami jej palców, jak gdyby to, co robił, pobudzało go i ogrzewało. Kocha to. Jest ćpunem, a hakerstwo jest jego narkotykiem, pomyślała. Zsunął ręce na jej szlafrok i pocałował ją. – Zmęczony? – zapytała Kate, również go całując. – Nakręcony – wymamrotał w jej usta. – Wiesz co robią mi cyberbitwy? – Prawdopodobnie mogę zgadnąć. – A co z tobą, Katie? Jesteś zmęczona? – Nie tak bardzo – przyznała. Ściągnął jej szlafrok. Obydwoje zostali w bieliźnie. Położył się na kanapie i wciągnął ją na siebie. – Nie przejmuj się tym, okej? – poprosił, okręcając jej lok wokół palca. – Po prostu nie chciałam, żebyś musiał wyjeżdżać. – Coś więcej musiałoby się zdarzyć, żebym zdecydował się cię opuścić. 184

– To nie był duży problem? – Średni w tym wielkim systemie. Przypomnij mi, żebym opowiedział ci o przygodzie z hakerem z rosyjskiej mafii. Kobieto, ale go wkurzyłem. Później się przeprowadziłem. Podjąłem mądrą decyzję. – Ian – jęknęła, mając nadzieję, że usłyszy frustrację w jej głosie. – To mnie nie uspokaja. Wcisnęła dłoń pomiędzy ich ciała i mocno ścisnęła przód jego uda. – Ał – jęknął. – Drażnisz mnie. – Nie zamierzałem. – Spróbuj zapamiętać, że twój świat jest dziwny i kompletnie nie jestem do niego przyzwyczajona. – Przepraszam. Poprawię się. A teraz pocałujmy się na zgodę. – Już cię pocałowałam. Sięgnął po jej rękę i splótł ich palce. – Sądzę, że powinniśmy się więcej całować. – Pocałował ją mocno. Potem delikatnie. I znowu mocno. – Wciąż cię drażnię? Powiodła palcem po jego dolnej wardze. – Może trochę mniej. – Ach, to działa. – Znowu ją pocałował, a Kate się zrelaksowała. Teraz, gdy ryzyko jego wyjazdu zostało wyeliminowane, przekonała się, że nie było się, o co martwić i zatraciła się w jego pocałunkach oraz dotyku. Poprowadził ją do łóżka, ale minęła kolejna godzina, zanim zasnęli. Gdy budzik Kate włączył się o ósmej, obudziła się w ramionach Iana. Złość przeszła jej jak ręką odjął.

185

ROZDZIAŁ 23

Ian siedział na kanapie, wyglądając niesamowicie przystojnie w ciemnych dżinsach oraz sportowej marynarce, gdy w sylwestra Kate weszła do salonu. Włożyła czarną, kaszmirową sukienkę, którą jej kupił. Dobrała do niej czarne kozaki za kolano na szpilce – te, które miała na sobie w dniu, kiedy pili szampana w parku. Sukienka przylegała do jej krągłości, a długość sprawiała, że jej nogi wyglądały, jakby ciągnęły się kilometrami. Znowu ułożyła włosy w niechlujny francuski warkocz, który wymagał dużej ilości spinek oraz trochę cierpliwości. Stanęła przed nim, a on zlustrował ją wzrokiem z górę do dołu. – Teraz rozumiem, co miałaś na myśli – rzekł. – To nie strój dla taty. – Nieee – zgodziła się. Pochylając się do przodu, uniósł rąbek jej sukienki, aż ukazała się koronka pończoch. Obniżył ją, nic nie mówiąc. Już i tak wiedział, że miała na sobie obcisły top bez ramiączek, ponieważ jej go zawiązywał, ale dopiero w ostatniej chwili włożyła pończochy. – Nie miałeś ich jeszcze zobaczyć – marudziła Kate. – Czasami nie kontroluję własnych odruchów. Uśmiechnęła się. – Czasami? Przyciągnął ją na kolana, owijając mocno ramiona wokół jej talii, po czym spojrzał jej w oczy. – Kocham cię. – Tak? – Potarła policzkiem o jego dopiero co odzyskany zarost. 186

– Mówię te słowa tylko wtedy, gdy mam je na myśli. – Też cię kocham. Uśmiechnął się, jego oczy zmarszczyły się w kącikach. Och, jak ona uwielbiała, gdy tak się do niej uśmiechał. – Pierwsza cię pokochałam – upierała się. – Po prostu jeszcze ci tego nie powiedziałam. – Pewnego dnia powiem ci dokładnie, kiedy dowiedziałem się, że cię kocham. Wtedy zobaczymy, kto był pierwszy. – Zawsze musisz mieć przewagę? Chwycił jej twarz i pocałował ją. – Zawsze, Katie. Po jego wyznaniu miłości część Kate chciała zostać w domu, aby zatrzymać go tylko dla siebie. Wyobrażała go sobie, jak rozpala ogień, a potem piją drinki i przytulają się na kanapie. Ale nie mogła się również doczekać, aż przedstawi Iana przyjaciołom. Z pewnością po dzisiejszym wieczorze nikt nie będzie uważał, że został wymyślony, a wiele czasu sam na sam będą mieli, gdy wrócą do domu. Kate wsunęła ręce w czarną, wełnianą pelerynę z kapturem. Ian gwizdnął. – O, cholera, peleryna. – Konieczny nabytek, gdy umawiasz się z superbohaterem. Kupiłam ją podczas zakupów z mamą po Bożym Narodzeniu. Podoba ci się? – Tak. Wyglądasz jak piękniejsza i bardziej żądna przygód starsza siostra Czerwonego Kapturka. – Z pewnością jestem otwarta na nowe doświadczenia – przyznała, śmiejąc się. Tym, czego Ian nie wiedział był fakt, że to on sprawiał, iż tak się czuła. W łóżku zachowywał niezależność tak samo, jak we wszystkim innym, a ona 187

chętnie i z zapałem w tym uczestniczyła. Nie miała powodu, aby odmawiać, kiedy wszystko, co robił, było takie dobre. Wydawał się uwielbiać wyciąganie jej ze strefy komfortu, co można uznać za trochę niewłaściwe określenie, biorąc pod uwagę to, że nic, co do tej pory zrobił, nie było dla niej niekomfortowe. Stuart zwyczajnie nie trudził się z zagłębianiem tej strony Kate, z czego nie zdawała sobie w pełni sprawy, dopóki nie pojawił się Ian. Uśmiechnął się. – Będziesz kiedyś otwarta na noszenie peleryny bez niczego pod spodem? – Dalej mów takie rzeczy, a nie dojdziemy nawet do drzwi. Ale tak, będę. – Kate sięgnęła po torebkę. – Okej. Myślę, że jestem gotowa. – Odwróciła się, troska marszczyła jej twarz. – Jesteś pewny, że moja sukienka nie jest zbyt krótka? – Słodziaku, nie ma czegoś takiego jak zbyt krótka sukienka. Impreza sylwestrowa odbywała się w „Hotelu W”, w centrum miasta Foshey Tower. Ian zatrzymał się przed nim, dał breloczek z kluczami parkingowemu i otworzył Kate drzwi, pomagając jej wysiąść z samochodu. – Paige zrobiła rezerwację – zakomunikowała Kate po wejściu do hotelu. – Powinniśmy spotkać się ze wszystkimi na górze. Ian trzymał jej dłoń, gdy podążali na drugie piętro. Kiedy Kate dostrzegła Paige, wskazała na nią i oznajmiła: – Są tam. Paige oraz jej mąż, Jason, siedzieli na końcu dużego, okrągłego boksu. Audrey oraz jej narzeczony, Clay, usadowili się po środku, a po tym, jak Kate przedstawiła Iana – Smitha, ponieważ Bradshaw było nazwiskiem, którym z nikim by się nie podzieliła – usiedli obok nich. – Co chcesz do picia, Kate? – spytał Clay. Zmierzyła wzrokiem szeroki wybór butelek i dodatków.

188

– Poproszę wódkę z sokiem żurawinowym. – Clay wlał wódkę, dodał sok żurawinowy, lód i podał miksturę Kate. – Ian? – Burbon. Dzięki. Po nalaniu drinków Kate i Ian udzielali odpowiedzi na standardową serię pytań: skąd pochodził Ian, jaką wykonywał pracę, gdzie chodził do college’u, itp. To nie było idealne miejsce, aby przyjaciele Kate poznawali Iana, ponieważ DJ już wyjątkowo głośno puszczał ulubione piosenki tłumu, ale po ich zainteresowanych twarzach oraz uśmiechach Kate wywnioskowała, że go polubili. Spędzanie czasu wspólnie z przyjaciółmi okazało się niezwykle przyjemne. Łatwo było zatracić się w rytmie muzyki oraz podekscytowaniu towarzyszącemu tej okazji. I Kate tryskała szczęściem, ponieważ „kocham cię” Iana nieustannie odtwarzało w jej głowie słodką melodię. – Zatańczmy – zaproponowała Paige, ciągnąc Jasona za rękaw. – Wolałbym patrzeć na was, dziewczyny – zaoponował. Kate i jej przyjaciółki uwielbiały tańczyć; przez lata rozgrzewały parkiet do czerwoności. – Przygotuj się na niezły pokaz, Ian. – Tak? – zapytał Ian, patrząc z uniesioną brwią na Kate. Ona się roześmiała. – Ruchy klubowe są jeszcze lepszą zabawą niż elektryczne wślizgi. – Ale myślę, że nie są jeszcze gotowe – stwierdził Jason. Uzupełnił drinka żony oraz Kate i Audrey. – Nie do końca – zgodził się Clay. – Ale niedługo. Czterdzieści pięć minut później, gdy Paige nie mogła już dłużej czekać, zaciągnęła Kate i Audrey na parkiet. Musiały do siebie krzyczeć, aby usłyszeć się ponad muzyką.

189

– Kate, twój mężczyzna jest olśniewający – zawyrokowała Audrey. – I wysoki. Ile on ma, metr dziewięćdziesiąt dwa? Uśmiechnęła się. – Metr dziewięćdziesiąt pięć. – Gdzie go znalazłaś? – dociekała Paige. – Właściwie to on znalazł mnie. Zobaczył mnie w telewizji, po czym złożył kilka datków dla spiżarni żywności. – Musi nieźle zarabiać – powiedziała znacząco Paige. Ona wzruszyła ramionami. – Myślę, że tak. Kate nie zamierzała rzucać światła na sytuację Iana, finansową czy inną. Może posiadać fajne samochody oraz mieszkać w luksusowym apartamencie, ale tak samo żyje mnóstwo ludzi mieszkających w Minneapolis. On wydawał się najbardziej rozluźniony, siedząc na kanapie Kate w dżinsach i bluzie, albo idąc z nią ręka w rękę do najbliższej restauracji, gdzie zamawiali swoje ulubione dania, nawet jeśli to była najtańsza potrawa w menu. Lubiła to w nim. Odejście z firmy prawniczej sprawiło, że zdała sobie sprawę, iż nie potrzebowała tyle pieniędzy, ile kiedyś myślała, że potrzebuje. Oglądanie jej podopiecznych, którzy utrzymują się za marne grosze naprawdę otworzyło jej oczy. – Będziemy rozmawiać czy tańczyć? – spytała Audrey. – Tańczyć! – krzyknęła Paige. – Tylko starajcie się nadążyć, dziewczyny. Nie minęło dużo czasu, nim weszły w swój żywioł. Ruchy taneczne Kate były nieco kontrolowane przez troskę o to, że jej sukienka mogłaby podjechać i ukazać górę pończoch, gdyby uniosła ręce nad głowę. Nadrabiała to poruszaniem bioder w sposób, który sprawił, że Ian się uśmiechał i bił brawo, gdy na niego spoglądała. Jason uniósł palec w górę i zrobił nim szybkie kółko, nakłaniając dziewczyny, aby dały im pokaz obrócenia się o trzysta sześćdziesiąt stopni – prośba, którą z chęcią spełniły. Kiedy w końcu wróciły do stolika, 190

wachlowały się, gotowe, aby skorzystać z przerwy i ochłonąć. Clay uzupełnił im drinki, które ochoczo wypiły, po czym wróciły na parkiet. Gdy DJ zagrał wolną piosenkę, mężczyźni do nich dołączyli, twierdząc, że to był jedyny rodzaj tańca, jaki umieli. O północy odliczali sekundy i wznieśli toast butelką szampana. Ian dał Kate szczególnie gorący pocałunek, przesuwając pod stołem dłońmi w górę jej sukienki, aż sięgnął końca pończoch. Potem Paige, która sporo wypiła, pochyliła się i pocałowała po przyjacielsku Kate w usta. Jason siedzący między Kate a Paige krzyknął: – Tak! – Poważnie? – zakpiła Kate, śmiejąc się. – Mam nadzieję, że się tym nacieszyłeś, bo to jedyna w najbliższym czasie sytuacja, kiedy weźmiesz udział w trójkącie – rzekła Paige, odwracając się w prawo, aby pocałować też Audrey. Kate spojrzała na Iana. Uśmiechnął się, a potem pochylił i otarł się ustami o jej ucho. – Mówiłem ci, że to powszechne. Ale wszystko, czego potrzebuję to ty. Na dole w korytarzu, Ian pomógł jej nałożyć pelerynę. – Zostań tu, a ja pójdę wręczyć parkingowemu napiwek. Gdy czekała, usłyszała jak ktoś mówi: – Kate? Spoglądając w górę, dostrzegła stojącego parę metrów dalej mężczyznę – jego brwi były ściągnięte w zdezorientowaniu, towarzyszyła mu kobieta. Wyglądał nieco znajomo, ale zajęło jej kilka sekund połączenie kropek, ponieważ widziała tylko jego zdjęcie profilowe i nigdy nie spotkała się z nim osobiście. Kent z portalu randkowego. Podobno wielbiciel gotowania, zwierząt i długich wędrówek po górach. 191

Podszedł do niej, oczy miał zaszklone, koszulę rozpiętą, a włosy zmierzwione. – Cześć – przywitała się ozięble. – Zatem to ty. – Tak. – Łał. Świetnie wyglądasz. Nie mieliśmy kiedyś gdzieś razem wyjść? – spytał. – Tak, ale zdecydowałeś, że byłam zbyt gruba i w ostatniej minucie to odwołałeś. Wtedy podszedł Ian. – Spójrz – powiedziała Kate. – To Kent. Ian wyglądał na zamyślonego. – Mówiąc o trójkątach. – Nie jesteś gruba – spostrzegł Kent. – Cóż, może nie teraz, ale w każdej chwili mogę znowu wybuchnąć. – Ona naprawdę lubi pączki – uzupełnił Ian. Kent otaksował ją od góry do dołu. – Może powinniśmy to przełożyć. Ian skrzyżował ręce na piersi. – To się nigdy nie stanie. Randka Kenta wtrąciła się: – Ja tu stoję. – I nie brzmiała na zadowoloną. – Żeby było jasne. Teraz, gdy wiesz, że nie jestem gruba, myślisz, że powinniśmy się umówić? – zapytała ironicznie Kate. – Pewnie. Czemu nie? – Och, słodziaku – odrzekł Ian. – Pozwól mu się tym nacieszyć. – Wiesz, sądziłam, że uniknęłam kuli, skoro nie wyszłam z facetem, który nagrywa uprawianie seksu z niczego niepodejrzewającymi kobietami…

192

Spanikowany i winny wyraz twarzy Kenta potwierdził przeczucie Iana i jeśli którekolwiek z nich miało jakiekolwiek wątpliwości w kwestii nagrań, wyraz twarzy Kenta z pewnością je odegnał. – … ale teraz, gdy wiem, że nie jesteś nawet wystarczająco bystry, aby stwierdzić, że czyjeś zdjęcie profilowe było przerobione przez FatBootha, to kula, której się ustrzegłam, była podwójna. – Przerobiłaś zdjęcia poprzez FatBootha? – Mój chłopak to zrobił. – Dlaczego byłaś na stronie randkowej, skoro już masz chłopaka? – Wtedy nie był moim chłopakiem. – Ale chciałem być jej chłopakiem, więc musiałeś zniknąć. – Ian wykonał ruch ręką, jakby strzepywał coś niechcianego. – Co miałaś na myśli, mówiąc, że nagrywał seks z niczego niepodejrzewającymi kobietami? – spytała randka Kenta. – Mój chłopak przypuszczał, że Kent może nagrywać kobiety, z którymi sypia, bez ich wiedzy oczywiście – wyjaśniła Kate. – Ale nie byłem pewny – dodał Ian. – Raczej aż nadto ostrożny. – Ale teraz jesteśmy pewni – dokończyła Kate. Ian kiwnął w zgodzie i spojrzał na randkę Kenta. – Ale jeśli ci nie przeszkadza zrobienie jakiegoś filmiku, to tego nie przerywaj. – Nie oceniamy – ciągnęła Kate. – Jeśli wasza dwójka razem zdecyduje, że chce to zrobić, to z pewnością powinniście iść naprzód. Ian uśmiechnął się. – Naprawdę? – Nie mówię z doświadczenia – powiedziała Kate. – Ale pewnie. Czemu nie? Chociaż ja prawdopodobnie bym szła w stronę zdjęć zamiast filmiku. I oczywiście musiałyby być w bezpiecznym miejscu. – Cóż, jeśli nie w cholernej chmurze, to na pewno. 193

– Ej! – przerwał Kent. – Och. Racja. Ty – zwrócił na niego uwagę Ian. Twarz Kenta przebrała barwę purpury. – Nie wiem, o czym wy, do diabła, gadacie. – Myślę, że możesz trochę wiedzieć – poprawiła go Kate. Randka Kenta była taka wkurzona, jak on. – Jeśli myślisz, że prześpię się dzisiaj z tobą, to jesteś szalony. – Obserwowali jak się odwróciła i odmaszerowała. – Myślę, że nie odpowiada jej ta część z filmikiem – wywnioskowała Kate. Kent spojrzał gniewnie na Iana. – Jesteś dupkiem. Kate oplotła ramieniem talię Iana. – Ma trochę problemów z granicami, to wszystko. Tak naprawdę jest całkiem wspaniały. – Obserwowanie jak moja dziewczyna uniemożliwia ci szansę na seks było bardziej satysfakcjonujące, niż gdy sam to robiłem. – Ian wskazał na randkę Kenta, która przemierzyła już połowę korytarza. – Ale jeśli ją dogonisz i zaczniesz się płaszczył, to może uda ci się to naprawić. Powodzenia. Kent wyglądał, jakby nie mógł zdecydować, czy uderzyć Iana, czy spróbować uratować to, co zostało z jego wieczoru z dziewczyną. Biorąc pod uwagę fakt, że był kilka centymetrów niższy od Iana i bardziej niż trochę pijany, podjął mądry decyzję i pobiegł za nią. Ian odwrócił się do Kate. – Tworzymy zgrany zespół, prawda? – stwierdził, unosząc jej kaptur. Spojrzała w jego oczy. – Najlepszy.

194

Kiedy wyszli na zewnątrz, śnieg mocno padał. Ian trzymał dłoń Kate, gdy czekali na samochód, a tuż przed tym, jak parkingowy przyprowadził auto, uniósł jej dłoń do ust i pocałował ją. – Prawdopodobnie powinnam usunąć mój profil randkowy – uznała Kate, gdy Ian jechał ostrożnie przez spadający śnieg. Dawno temu wyłączyła wszystkie powiadomienia i nie miała pojęcia, czy jej konto wciąż było aktywne albo jak wyglądało jej obecne zdjęcie profilowe. – Zatrzymaj go – powiedział Ian, śmiejąc się. – W tej formie bardziej go lubię. – Ianie Bradshaw, coś ty zrobił? Użyła telefonu, aby zalogować się na konto. Zmienił jej zdjęcie profilowe na to, które zrobił jej, gdy jechała Shelby. – Ładne, normalne zdjęcie – odparła. – Jak nieoczekiwanie. – Chciałem, aby dokładnie wiedzieli, czego nie mogą mieć. Zmienił też informacje o niej. Było to krótki, zwyczajny opis, który sprawił, że się zaśmiała: Lubię mięso, szybką jazdę i Iana Smitha. Pochyliła się nad konsolą i pocałowała go w policzek. – Co ja z tobą zrobię? – Możemy o tym pomyśleć po powrocie do domu. Kate zdjęła buty, weszła do sypialni i włączyła lampkę. Stała przed komodą i zdejmowała biżuterię, gdy dołączył do niej Ian. Złowił jej spojrzenie w lustrze i zaczął usuwać spinki z jej włosów, cierpliwie odnajdując wszystkie. Kiedy jej włosy były już rozpuszczone, przeczesał je dłońmi, masując jej głowę. – To takie przyjemne uczucie – wymruczała, opierając głowę o jego pierś i utrzymując jego spojrzenie. Wsunął jedno ramię na jej przód, a palcami drugiej ręki badał krzywiznę jej talii i biodra. Skubnął jej ucho, a potem złożył delikatne pocałunki w dół szyi, sprawiając, że drżała.

195

Odwróciła się, zdesperowana, pragnąc poczuć jego usta. Wsunął dłonie pod jej szczękę i uniósł twarz, by ją pocałować. Jego pocałunki były na przemian drażniące i ponaglające. Zdjął kurtkę, gdy tylko przekroczyli próg mieszkania, ale Kate musiała poczuć jego skórę pod ustami i palcami. Odpięła mu koszulę i zrzuciła ją, a następnie zdjęła koszulkę, którą miał pod spodem. Lekko pocierając twarzą o jego klatkę piersiową, wdychała korzenny zapach wody kolońskiej i westchnęła, gdy położyła dłonie na twardych mięśniach jego pleców. Obrócił ją, żeby znowu stała twarzą do lustra. Bez przerywania kontaktu wzrokowego, uniósł jej sukienkę i powoli przeciągnął ją przez jej głowę. Jej uda dotykały krawędzi komody, a on przyciskał się do niej całym ciałem. Czuła, jaki był twardy i naparła w niego, sprawiając, że jęknął. Powoli rozwiązywał wstążki obcisłego topu. – Obiecałeś, że będziesz ostrożny – przypomniała mu. Krzyżując z nią spojrzenie w lustrze, posłał jej krzywy uśmiech i rozpiął bieliznę, chwytając ją, nim mogła opaść na podłogę. Położył ją delikatnie na komodzie. Objął jej piersi i ścisnął. Zassał jej szyję i pociągnął za sutki, na początku delikatnie, a potem mocniej. Nie mogła myśleć, nie mogła oddychać. – Ian. – Obserwuj – rozkazał niski, ochrypłym głosem. Wsunął dłoń do jej stringów, zatrzymując się tuż nad miejscem, gdzie najbardziej pragnęła poczuć jego palce. Wygięła się tak, aby ją dotknął. – Proszę – wyszeptała, patrząc zmrużonymi powiekami na jego dłoń w lustrze. Z dręczącą powolnością zsunął dłoń i ją potarł, i nigdy wcześniej nic nie dało jej takiej przyjemności. Jego palce wsuwały się w nią i wysuwały z 196

łatwością, a ona złapała krawędź komody, prawie dysząc z potrzeby. Potem kucnął za nią i ściągnął stringi do jej kostek, jego dłonie po drodze muskały skórę. Przesunął dłońmi w górę jej ud. – Rozszerz bardziej nogi. Kate wyszła ze stringów i zrobiła to, co kazał. Zostawił pończochy. – Nie ruszaj się – polecił, przechodząc przez pokój, aby wyjąć z szafki prezerwatywę. Kiedy wrócił, zgrzyt rozpinanego zamka wypełnił jej uszy. Było w tym coś, co rozpaliło ją bardziej, niż gdyby zdjął spodnie. Czy on zamierza ją pochylić… Tak. Zamknęła oczy, gdy w nią wszedł. Nie pozostawił jej wyboru. Tego było zbyt wiele, to było zbyt intensywne. Dostarczał jej przemożnych doznań, ale w najlepszy możliwy sposób. On jednak patrzył. Co do tego miała pewność. Poruszał się w niej, jego dłonie trzymały ją mocno za biodra. To było idealne. Raz za razem zabierał ją na krawędź, aż w końcu żadne z nich nie mogło się dłużej wstrzymywać. Po tym, jak krzyknęła, a on dodał własny, przeciągły jęk, podciągnął ją w górę, aż tył jej głowy spoczywał na jego unoszącej się i opadającej piersi. – Kocham cię. – powiedział chrapliwie do jej ucha. – Też cię kocham – odpowiedziała, próbując złapać oddech. Kocham cię, kocham cię, kocham cię.

197

ROZDZIAŁ 24

Pod koniec stycznia Iana ponownie wezwano do Waszyngtonu. Zadzwoniono do niego w niedzielę wczesnym wieczorem, kiedy razem z Kate wracali z kolacji. – Kto cię informuję, że jesteś potrzebny? – zapytała Kate. Przyspieszyli kroku, gdy Ian się rozłączył i wyjaśnił, że natychmiast musi wyjechać. – Nazywa się Phillip Corcoran. Jest szefem jednostki do cyberzadań specjalnych. Ostatnim razem chciał, żebym został na noc i trochę się przespał, zanim wyjadę. Dobry z niego człowiek. – Dlaczego nie zostałeś? – Chciałem wrócić do domu, do ciebie. – Co się teraz dzieje? – Członek forum zamieścił szczegóły nadciągającego cyberataku, ogromnego naruszenia danych. Jeśli im się powiedzie, spowodują straszny bałagan. Phillip chce, żebyśmy wszyscy stawili się na miejscu, bo dzięki temu łatwiej będzie nam się komunikować. – Brzmi złowieszczo. – Nie masz się czym martwić. Nie dojdzie do prawdziwej walki. To tylko stukanie w klawisze. Nazwiska na ekranie. Żadne z nich prawdziwe, oczywiście. – Oczywiście. Jak myślisz, ile cię nie będzie?

198

– Nie jestem pewien. Ale tym razem zabiorę ze sobą więcej ciuchów niż te, które mam na sobie, tak na wszelki wypadek. – Pamiętaj o ciepłym płaszczu. Po ostatniej wizycie w Waszyngtonie wróciłeś w stanie bliskim hipotermii. – Myślę, że zostawiłem go w samolocie. Nie myślałem trzeźwo. – Może tym razem uda ci się trochę przespać. Jeśli Phillip znów zaproponuje, żebyś został, przyjmij ofertę, okej? – Przyjmę, jeśli nie będę spać przez dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Nie marzy mi się przeżywanie tego ponownie. Jestem całkiem pewien, że kiedy jechałem taksówką do domu, miałem halucynacje. Gdy dotarli do mieszkania Kate, Ian chwycił worek marynarski i położył go na łóżku. Kate poszła do łazienki po jego kosmetyki. – Ile z tych karciarzy pragnie poznać twoją tożsamość? – zapytała Kate. Włożyła przedmioty do jego worka, a Ian dorzucił kilka ciuchów. – Zbyt wielu, by zliczyć. – Ilu z nich cieszyłoby się, gdyby stała ci się krzywda? – Poniewczasie o tym pomyślała. Jeśli jeden z nich ujawni dane Iana i pokaże się na jego progu, nim wyjedzie, to co zrobi? – Mniej. – Ale jednak jacyś? – Więcej niż prawdopodobne, że moje nazwisko pojawia się na kilku listach. Mimo iż Kate wiedziała, że Ian się spieszy, położyła dłoń na jego nadgarstku. – Ian. Ujął jej dłoń i uścisnął. – Nie martw się. – Jak mam się nie martwić?

199

–

Zrobiłem

wszystko,

co

mogłem,

by

zminimalizować

prawdopodobieństwo zidentyfikowania mnie. Wszystko, co robię za każdym razem, gdy hakuję, wykonuję pod fałszywymi nazwiskami i używam innych serwerów. Nigdy nie działam pod własnym nazwiskiem. Powiedział jej prawdę, ponieważ następnego ranka po poznaniu jego nazwiska, Kate sięgnęła po telefon, kiedy nadal byli w łóżku. Ze śmiechem mu oznajmiła, że nie powinien był zdradzać jej swojego nazwiska, bo teraz będzie mogła się wszystkiego o nim dowiedzieć. – Nie znajdziesz mnie. Wymazałem Iana Bradshawa z każdej wyszukiwarki, bazy danych i spisów publicznych – oświadczył – w Internecie dosłownie nie istnieję. Mimo to wygooglowała go, i chociaż znalazła wielu Ianów Bradshawów, to żaden z nich nie był jej Ianem. Po dziesięciu minutach bezowocnych poszukiwań przyznała się do porażki. Następnie wyszukała Iana Merricka. Pojawił się tylko jeden wynik i kierował do strony Iana. – Jakieś inne nazwiska? – zapytała. – Nie. Wszystko o mnie wiesz, Kate. Nie ma nic więcej. Ale teraz gdy przyglądała mu się, jak zapinał worek, zastanawiała się, czy coś pominął, ponieważ uznał, że szczegóły zbyt ją zaniepokoją i nie będzie potrafiła sobie z nimi poradzić. – Pozwól, że cię odwiozę na lotnisko. – Nie musisz. – Dzięki temu będzie mi łatwiej, jeśli w drodze powrotnej zdecydujesz się pojechać taksówką, co powinieneś uczynić, jeżeli będziesz zmęczony. – Pojadę taksówką, jeśli będę zmęczony albo będzie późno. Nie wyciągnę cię z łóżka w mróz i mrok. – Uśmiechnął się, wziął worek i oznajmił: – W porządku. Jestem gotowy.

200

Droga na prywatny pas startowy zajęła piętnaście minut. Ian wjechał na żwirowy parking otoczony siatką. Na pasie stał mały, według szacunku Kate, sześcio, może ośmioosobowy samolot. – Jest wyczarterowany? – Tak – odparł Ian. – Wbrew powszechnej opinii, FBI i ich pracownicy nie rozbijają się w pierwszej klasie ani nie latają prywatnymi samolotami. Jeśli czas by pozwolił, to siedziałbym w komercyjnym locie, w klasie ekonomicznej. Ale w pośpiechu najlepiej jest wynająć samolot. Ian sięgnął po worek i wysiadł. – Będę mieć napięty grafik. Napiszę SMS-a w drodze powrotnej. – Ujął jej twarz w dłonie i pocałował Kate. – Kocham cię. Trzymaj się ciepło. – Też cię kocham. – Wsiadła do samochodu i czekała, aż wszedł po schodkach i zniknął na pokładzie samolotu. Wtedy wycofała i skierowała się z powrotem do domu, mając nadzieję, że Ian szybko wróci. Minęło trochę ponad dwadzieścia dziewięć godzin, kiedy dostała od niego SMS-a. Dochodziła północ. Kate właśnie zgasiła światło i obróciła się na bok, kiedy jej telefon zapiszczał. Ian: Wchodzę na pokład. Wcześniej wziąłem prysznic i się zdrzemnąłem. Zamówię taksówkę z lotniska. Nie czekaj. Wrócę o trzeciej w nocy. Kocham Cię. Kate: Oczekuję niczego innego niż przyjemnego leżenia na łyżeczkę, kiedy wrócisz. Ian: Żałuję, że nie będę mógł ci dać przyjemnego czegoś innego, ale pewnie padnę od razu po wejściu do łóżka. Wynagrodzę ci to. Obiecuję. Kate: Kocham Cię. Bezpiecznej podróży. Kilka godzin później Ian odsunął kołdrę i położył się za Kate, otulając ją ramionami i szepcząc: 201

– Katie, wróciłem do domu. Wymamrotała coś w odpowiedzi, myśląc, że to sobie wyśniła, dopóki następnego ranka nie obudziła się przyklejona plecami do jego klaty z jego ramieniem przerzuconym przez jej piersi. Nawet nie drgnął, gdy delikatnie się z niego wyplątała, by przyszykować się do pracy i cicho wyszła. W południe napisał, że już się obudził i Kate wróciła do domu, po drodze kupując lunch. Kiedy weszła do mieszkania, zdążył wziąć prysznic i siedząc na sofie, pił kawę. Wstał i rozłożył ramiona. Kate podeszła do niego i westchnęła, gdy ją nimi otoczył. – Mój haker wrócił. – Pocałowała go. Posadził ją na kanapie. – Jak poszło? – Przez jakiś czas było intensywnie, nie będę zanudzać cię technicznymi szczegółami,

ale

udało

nam

się

zablokować

atak.

Wielu

klientom

oszczędziliśmy ogromnego bólu głowy spowodowanego odtajnieniem ich danych finansowych. – Kochasz to, prawda? – To nie ten sam rodzaj cyberprzestępstwa, jakiego ofiarą padł mój ojciec, ale i tak za każdym razem, gdy je powstrzymuję, dobrze się czuję. – Myślę, że to cudowne. – Uśmiechnęła się i go pocałowała. – Gotowy na lunch? – Tajska kuchnia? – zapytał z szerokim, pełnym nadziei uśmiechem. – Tajska. Kiedy jedli, Kate zapytała: – Możemy o czymś porozmawiać? Trochę się zmartwił. – Pewnie.

202

– Nie chodzi o nic złego – zapewniła. – Chcę tylko poprosić o przysługę. Pamiętasz tego małego chłopca, Georgiego? Kupiliśmy mu na święta czapkę z Curious Georgem. – Tak, oczywiście. – Kiedy w zeszłym tygodniu przyszedł z mamą i siostrą odebrać żywność, widziałam, że Samantha bardzo się czymś martwi. Odciągnęłam ją na bok i niechętnie wyznała, że jej finansowa sytuacja się jeszcze pogorszyła. Georgie chorował i potrzebował dwóch serii drogiego antybiotyku, a dziewczynki wyrosły z butów. Jej rachunki za gaz i elektryczność wzrosły o osiemdziesiąt dolarów i przyznała, że zastanawiała się, którego nie zapłacić. Czuję się okropnie z ich powodu, ale kazała mi się nie martwić, bo zamierza coś wykombinować. Kiedy wyszła, próbowałam wymyśleć, jak jej pomóc, ale nie jestem w stanie pokryć wydatków czteroosobowej rodziny i nie chcę przy okazji spowodować

potencjalnie

problematycznej

sytuacji.

Gdy

zaczynałam,

ostrzeżono mnie, że angażowanie się uczuciowo to równia pochyła. – Chcesz, żebym jej pomógł? Z radością to uczynię. – Tak. Ale musisz zrobić to anonimowo. Jest bardzo dumna i ciężko jej przyjmować pomoc ze spiżarni. Lecz nie chcę, żebyś dawał jej swoje pieniądze. Mogła stwierdzić po jego zaskoczonej minie, że tego się nie spodziewał. – Nie? – Nie. Chcę, żebyś znalazł najohydniejszego złodzieja, który najgłośniej się przechwala i zabrał mu pieniądze. To niesprawiedliwe. Samantha ciężko pracuje i ma trójkę dzieci, które nie prosiły o takie dzieciństwo. A jednak są ludzie, którzy kradną i mają więcej pieniędzy niż potrzebują. – Zapisz mi jej nazwisko i się tym zajmę. Kate myślała, jaką ulgę przyniosą Samancie nowe fundusze, a dzieci zauważą, że ich mama już dłużej się nie stresuje i nie obawia. – Coś tak złego nie powinno sprawiać, że czuję się tak dobrze. – Ach, teraz mnie rozumiesz. 203

– Zawsze cię rozumiałam, ale teraz sama to czuję. Dziękuję, że jej pomagasz. To dla mnie wiele znaczy. Ian ją przytulił i ucałował w czoło. – Do usług, słodziaku. Po lunchu Kate nałożyła płaszcz i przygotowała się do powrotu do pracy. Nim podeszła do sofy pożegnać się z Ianem, stała przy wyjściu z pokoju i obserwowała, jak pisze wiadomość na telefonie. Podziwiała idealny kąt jego nosa, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, silną, kwadratową szczękę oraz kształtne usta. Ian niewątpliwie był piękny, ale to szelmowski uśmiech dopełniał jego charakteru. Nagle uniósł wzrok, przyłapując ją na gorącym uczynku. Zaczerwieniła się. – Czy właśnie nakryłem cię na gapieniu się we mnie z uwielbieniem, Katie? – Przeszedł przez pokój i, gdy stanął przed nią, pochylił się, by lepiej się przyjrzeć. – Ał, tęskniłem za tymi zarumienionymi policzkami. – Połaskotał ją; odsunęła jego dłoń. – Wiesz, że kiedy się uśmiechasz, cała twoja twarz się rozpromienia i zmarszczki pojawiają ci się w kącikach oczu? – zapytała, lekko je naciskając. – Teraz już wiem. – Bardzo mnie uszczęśliwiasz. Czule trzymał jej twarz w dłoniach i ją pocałował. – Ty też mnie bardzo uszczęśliwiasz.

204

ROZDZIAŁ 25

Kate schyliła głowę, chcąc uchronić się przed przenikliwym północnym wiatrem, gdy w sobotni poranek pod koniec lutego ona i Ian szli na śniadanie do „Braci Dunn”. Kiedy weszli do lokalu, powitał ich zapach ciemnego pieczywa i kawy oraz dźwięk spokojnego jazzu. – Chyba mam dosyć zimna – stwierdził Ian, puszczając dłoń Kate i strzepując śnieg z butów. Kate zdjęła czapkę. – I tak dziękuję, że z chęcią je znosisz. – Nie ma zbyt wielu rzeczy, których bym dla ciebie nie zrobił – odparł, całując ją w czoło. Gdy podano im kawę i kanapki, usiedli przy małym stoliku w rogu. – Muszę po śniadaniu wrócić do siebie – powiedział Ian. – Jest trochę rzeczy, którymi nie mogę się zająć poprzez laptopa. – Okej. – Chodź ze mną. Zazwyczaj gdy Ian musiał pracować u siebie podczas weekendu, Kate znajdowała sobie różne zajęcia: dzwoniła do koleżanki, by pójść na zakupy, spotkać się na lunch czy obejrzeć film. Szła na pilates, załatwiała sprawy lub sprzątała mieszkanie. Ale ostatnio on wydawał się przez cały czas pragnąć mieć ją blisko siebie. A skoro nie było nikogo innego, z kim chciałaby spędzać tyle czasu, ile chciała spędzać z nim, uśmiechnęła się i rzekła: – Pewnie. 205

Kiedy dotarli do domu Iana, Kate rozsiadła się wygodnie na kanapie. Przyniosła laptopa i zajęła się wysyłaniem mejli oraz pracą dla spiżarni żywności. Ian usiadł przy biurku i po chwili jego palce szaleńczo tańczyły po klawiaturze komputera. Godzinę później podeszła do niego i stanęła za nim, by pomasować mu barki. Jęknął. – Ach… to takie dobre uczucie. Kate spojrzała na mrugający kursor na jednym z monitorów. – Kto to Złodziej–widmo? – Ja. – Poważnie? To nie brzmi jak ty. Roześmiał się krótko. – To nie byłby mój pierwszy wybór pseudonimu, ale potrzebowałem czegoś, co by pasowało. Złodziej odwołuje się do rodzaju hakowania przy użyciu linii telefonicznych. Widmo to mój wewnętrzny żart. – Zatem to jest forum? – Zgadza się. – I monitorujesz ich aktywność? – Tak. Zbieram informacje i czaruję ich, gdy to konieczne. – Jak zyskałeś ich zaufanie? – Stworzyłem sobie przeszłość, którą można zweryfikować przez Google’a. Okazała się bardzo pomocna. To i cierpliwość. Kate przeczytała słowa pojawiające się na ekranie. Wzajemne relacje wydawały się w większości wymianą obelg, które przeplatane były rasowymi epitetami. – Czy oni zawsze w ten sposób ze sobą rozmawiają? – To w większości pozerstwo. W Internecie wszyscy są twardzielami. – Czy to nie jest monotonne? 206

– Ta część tak. Znacznie bardziej wolę koniec tego hakowania, zatykanie dziur bezpieczeństwa oraz przejmowanie informacji kontra obserwowanie jak banda przestępczych zbirów przechwala się wszystkimi numerami kart kredytowych, które właśnie obrobili. – Zatem wszyscy są złodziejami? – spytała Kate, wskazując na loginy użytkowników, widniejące na ekranie. – Mniej więcej. Kate użyła kciuków, aby delikatnie ugniatać mięśnie na szyi Iana. – O tak, właśnie tu – wymruczał. – Co stanie się dalej? – Gdy już będziemy mieli wystarczająco dowodów, zatrzymamy najgorszych przestępców. Większość z nich trafi do więzienia. Jeśli są mądrzy, to ci, którzy zostaną, rozejdą się w swoje strony. Odwrócił krzesło i posadził sobie Kate na kolanach – jednym z jej ulubionych miejsc. Jego długie nogi były silne i solidne, i uwielbiała, gdy owijał wokół niej ramiona, by trzymać ją w ten sposób. – Pocałuj mnie – poprosił. Przycisnęła do niego usta i wsunęła język między jego wargi. – Tak? – Właśnie tak – przytaknął, przyciągając ją po kolejnego buziaka. Kate miała dość tajskiego jedzenia, toteż po zaciętych pertraktacjach i rzucie monetą, który wygrała, na lunch zamówili kanapki od „Mony”. Ian zapewnił ją, że dźwięk telewizora nie będzie mu przeszkadzać, więc po posiłku, zaczęła oglądać film. Kate wiedziała, że mówił prawdę, bo tak się zatracił w pracy, że nie odwrócił wzroku od monitora, gdy skończył się program, a ona wstała, aby się rozciągnąć i pójść do łazienki. Położona niżej wanna z masażem wodnym przykuła jej wzrok, kiedy myła ręce. Miła, relaksująca kąpiel byłaby idealnym sposobem na zabicie czasu, aż Ian skończy pracować. 207

Przeszukała szafkę pod zlewem, gdy wanna się napełniała, ale Ian nie miał żadnego płynu do kąpieli. Będzie musiała pamiętać, aby następnym razem jakiś przynieść. Kiedy woda sięgnęła poziomu, którego pragnęła, Kate rozebrała się i weszła do wanny, naciskając przycisk, włączający masaż. Co to była za wanna. Zmieściłyby się w niej dwie osoby, nawet jeśli jedna z nich to mężczyzna o wzroście metra dziewięćdziesiąt pięć. Kate zobaczyła w wyobraźni, jak kupuje jedną z tych wypełnionych powietrzem poduszek i może tacę, na której mogłaby położyć książkę i kieliszek z winem. Zasugeruje Ianowi, aby spędzali w tym miejscu więcej czasu i powie mu, że jeśli chce ją znaleźć, nie musi szukać dalej niż w łazience. Po dziesięciu minutach hydromasażu Kate poczuła się niesamowicie rozluźniona. Wyłączyła tę funkcję i oparła ramiona na krawędziach wanny, zamykając oczy. Otworzyła je, usłyszawszy otwierające się drzwi. – Nie masz płynu do kąpieli – poskarżyła się, wiedząc, że mógł dokładnie zobaczyć jej ciało pod wodą. – Dzięki Bogu. – Ściągnął koszulkę i zwinnym ruchem odpiął dżinsy. Zdjął resztę ubrań, po czym wsunął się za Kate i objął ją ramieniem. – Nie próbowałam cię rozproszyć – oznajmiła. – Po prostu nie mogłam oprzeć się wannie. – W porządku. Oficjalnie na dziś skończyłem. Oparła głowę o jego pierś i wygięła szyję, aby mógł jej sięgnąć. Pocałował ją i się roześmiał. – Co cię tak rozbawiło? – spytała. – Nie otrzymałem zaproszenia, aby dołączyć do ciebie w łazience, ale oto jestem. Wręcz przyciśnięty do ciebie. – Musnął dłońmi jej piersi. – Nie jesteś porządnym wyznawcą zasad. – Najgorszym – przyznał. – To ten haker we mnie. – Pocałował znowu jej szyję i przygryzł lekko, sprawiając, że zadrżała pomimo ciepłej wody. 208

– Kate, muszę wyjechać. Jej ciało się napięło, a on zacieśnił uchwyt. – Kiedy? – Niedługo. Za miesiąc albo dwa. To oznaczało najpóźniej koniec kwietnia. – Gdy niektórzy zostaną aresztowani, ci, którym uda się nam wymknąć, poczują dużą motywację, aby dowiedzieć się, kto zniszczył ich forum. Cudem pozostanę przy życiu. – Wiesz już, gdzie pojedziesz? – Nie. Wiem na pewno tylko to, że chcę, abyś pojechała ze mną. Byli na tyle zaangażowani w związek, że Kate spodziewała się tego pytania. Myślała, że była na to przygotowana. Ale kiedy dotarła do niej rzeczywistość – że będzie musiała się spakować i zostawić wszystko za sobą – musiała rozważyć jego propozycję. – Jak by się to odbyło? – Wybralibyśmy miejsce. Wystarczająco duże, aby się w nim zgubić. Najlepiej cieplejsze tym razem. – Teksas? – Gdziekolwiek oprócz Teksasu – zaprotestował, a jego ton nie pozostawiał wątpliwości, że nie pragnął powrócić do swojego rodzinnego stanu. – Na jakiś czas przeniósłbym się do moich klientów w sektorze prywatnym. Ty mogłabyś robić cokolwiek byś zapragnęła. Mogłabyś zacząć pracować dla jakiejś organizacji non-profit, chociaż nie musiałabyś zarabiać, jeśli byś nie chciała. Mogłabyś za darmo pomagać jakiejś organizacji. Możliwości są nieograniczone. – Czy kiedykolwiek przestalibyśmy się przeprowadzać? – Mam nadzieję. Mieszkanie w wynajmowanych apartamentach w wieku trzydziestu dwóch lat nie jest tym samym, co w wieku dwudziestu dwóch. Któregoś dnia, może niedługo, odmówię przyjęcia kolejnego rządowego 209

zlecenia i gdzieś osiądę. Kupię dom, by dzielić go z piękną, brązowooką dziewczyną. Ale nawet wtedy ryzyko, że ktoś dowie się, kim jestem nie ustanie. Milczała przez chwilę. – Powiedziałeś, że w przeszłości zapytałeś dwie kobiety, czy się z tobą przeprowadzą. Dlaczego odmówiły? – Kate wiedziała, że Ian przez ponad rok się z nikim nie umawiał, kiedy ją poznał, a wcześniej przez dziewięć miesięcy był w związku. Ale nie wiedziała nic o dwóch kobietach, które pytał przed nią, i ciekawiły ją powody ich odmowy. – Z pierwszą z nich spotykałem się przez trzy lata. W tamtym czasie przeprowadziła się ze mną dwa razy, ale kiedy nadszedł czas na kolejną zmianę miasta, powiedziała, że tego nie zrobi, jeśli jej nie poślubię. Rozumiałem jej argumentację, ale miałem tylko dwadzieścia cztery lata i w tamtej chwili nie pojmowałem chęci ustatkowania się. Kiedy się rozstaliśmy, umawiałem się, ale z nikim na poważnie, dopiero parę lat później. Gdy zapytałem drugą kobietę, czy się ze mną przeprowadzi, odkryłem, że jedynym aspektem mojego życia, który mogła na dłuższą metę tolerować, były moje dochody, więc ruszyłem dalej. Kate nie potrzebowała pierścionka, żeby podjąć decyzję, ani nie była zainteresowana pieniędzmi Iana. Odwróciła się do niego, żeby na niego spojrzeć. – O wiele cię proszę – przyznał Ian – to nawet samolubne. – To, że chcesz z kimś być nie oznacza, że jesteś samolubny, a że pragniesz tej osoby. – Czego ty chcesz, Kate? – Być z tobą. – Czy chciałabyś mieszkać w jakimś konkretnym miejscu? – Zawsze myślałam, że Karolina Północna jest piękna. – Jeśli zdecydowałabyś, że chcesz się ze mną przeprowadzić, to tam pojedziemy. 210

– Tak po prostu? – Czasami zapominała, że w świecie Iana wszystko było możliwe. – Pewnie. Czemu nie? Ale nadal masz czas, nie musisz od razu podejmować decyzji. Nie chcę, byś myślała, że naciskam na ciebie w tej sprawie. – Ale jego tęskne spojrzenie skrywało jego prawdziwe uczucia. – Nie czuję presji. Poczuwała się, by dla siebie i Iana upewnić się, że tego właśnie chciała. Nie chodziło o to, że wątpiła w swoje uczucia do niego. Ale Kate zaczynałaby na nowej ścieżce, a życie, które znała, uległoby zmianie. W całej gadce Iana o odmówieniu następnego zlecenia FBI było coś, co kochał. Widziała to w błysku jego oczu, gdy o tym opowiadał. Wtedy ją pocałował. Jego podniecenie było wyraźne, odkąd wszedł do wanny i przycisnął je do niej, a teraz jej ciało odpowiadało. – Co ty na to, aby się wysuszyć i przenieść do łóżka? – Potarł kciukami jej sutki, a jej skóra wydawała się zelektryzowana jego dotykiem. – To zależy. Czy w tę ofertę wliczony jest pocałunek numer siedem? – Oczywiście. I jeśli dasz mi pół godziny, aby dojść między nimi do siebie, możesz mieć dwa. – Pół godziny? Chłopcze, nie masz już czternastu lat, prawda? – Mógłbym pewnie skrócić to do dwudziestu minut, jeśli zrobisz tę rzecz, którą naprawdę lubię. Uśmiechnęła się. – Czy nie zawsze to robię? – Jestem szczęściarzem na więcej sposobów niż jeden. Nawet przez minutę nie myśl, że o tym nie wiem. – Potarł jej policzek i spojrzał na nią z pragnieniem. – Proszę, pomyśl o przeprowadzce ze mną. – Oczywiście, że pomyślę. Pomyśli o tym – ostrożnie – ponieważ tak poważna decyzja zasługiwała na głębokie jej rozważenie. Ale w głębi duszy już wiedziała, że to zrobi. 211

Przeprowadzi się, mimo że wiele będzie musiała za sobą zostawić. Przeprowadzi się bez względu na to, co będzie musiała oddać, ponieważ nie mogła sobie wyobrazić pożegnania się z nim i obserwowania jak wyjeżdża bez niej. On został, ponieważ ją kochał. Ona pojedzie, ponieważ kochała jego.

212

ROZDZIAŁ 26

Kate siedziała przy biurku, przeglądając listę spraw, którymi powinna się zająć. – Możesz porozmawiać z jednym z naszych podopiecznych? – zapytała Helena. – Pytał o ciebie jakiś mężczyzna. Mówił, że dostał namiar od przyjaciela. – Oczywiście. Wzięła notatnik i kwestionariusz osobowy, po czym przeszła do pomieszczenia, w którym przyjmowano nowych podopiecznych. Pokój był niewiele większy niż garderoba, jednak zapewniał spokój. Czekał na nią młody mężczyzna. Ubrany był we flanelową koszulę, jeansy, buty robocze i znoszony płaszcz. Uśmiechnęła się promiennie. Nowi podopieczni podchodzili sceptycznie do odwiedzania spiżarni, ale chciała, by czuli się tu dobrze. – Witam, jestem Kate Watts. – Zach Nielsen – przedstawił i uścisnął wyciągniętą w jego kierunku dłoń Kate. – Zechce pan usiąść? Kate przeszła przez cały kwestionariusz. Zach miał dwadzieścia siedem lat, mieszkał z niepełnosprawną matką i opiekował się młodszym bratem. Rodzina otrzymywała kartki żywnościowe, mimo to pod koniec miesiąca brakowało im jedzenia.

213

– Brat ma piętnaście lat – oznajmił Zach. – Mama nie nadąża z karmieniem. Młody szybko rośnie. Pracuję na pół etatu w magazynie. Staram się, by przyjęli mnie na pełen wymiar godzin. Powiedzieli, że może w przyszłym miesiącu się uda. – Będzie dobrze – stwierdziła Kate. – Pomożemy wam. Zauważyła ulgę w jego oczach i to, że wydawał się odprężyć. – Ma pan jakiś dokument? Jego uśmiech nieco przygasł. – Tak, ale nie przy sobie. – Proszę się nie martwić – zapewniła Kate, pragnąc go uspokoić. – Tylko następnym razem nich go pan nie zapomni, dobrze? – Dobrze. Po skończonym wywiadzie Kate pomogła Zachowi napełnić pudełko zapasami żywności na trzy dni dla każdego członka rodziny. – Proszę wrócić w przyszłym miesiącu, ponownie wydamy produkty. – Dziękuję – przytaknął. Pożegnała się z Zachem i zaczęła tworzyć nową listę, notując rzeczy, którymi powinna się zająć, skoro zamierzała wyjechać z Ianem. Wypowiedzenie najmu i rezygnacja złożona na ręce prezesów znajdowały się na szczycie listy. Chociaż Ian twierdził, że Kate nie musi się martwić o znalezienie nowej pracy, jeśli nie będzie tego chciała, wiedziała, że nie mając w życiu celu i nic nie robiąc, będzie nieszczęśliwa. Z zamyślenia wyrwał ją głos Heleny: – Ziemia do Kate. Trzy razy cię wołałam. – Przepraszam – zreflektowała się Kate. – Myślałam o Ianie. – Gdybym to ja miała takiego chłopaka, nigdy bym niczego nie dokończyła. Siedziałabym i gapiła się w przestrzeń, nieustannie o nim myśląc. – Heleno Sadowski, cóż ty wygadujesz? – Ale to prawda. 214

Kate podeszła i usiadła na skraju biurka Heleny. – Być może Ian będzie musiał przenieść się do jednego ze swoich klientów. Prosił, bym się z nim przeprowadziła. – Gdybym była na twoim miejscu, decyzja nie zajęłaby mi czterech sekund. – Czy Bert kiedykolwiek cię prosił o dokonanie takiego wyboru? Chciał, byś gdzieś z nim wyjechała, zrobiła coś, czego nie planowałaś? – Kiedy się pobraliśmy, chciał się przeprowadzić do Kalifornii. Pomyślałam, że to najgłupszy pomysł, o jakim w życiu słyszałam. Byliśmy tacy młodzi, oboje ledwo po maturze. Tutaj mieliśmy rodziny. Co nowego mogła nam zaoferować Kalifornia, prócz opalenizny? Pojawiły się dzieci i Bert porzucił ten temat. Dużo później, gdy mgła rodzicielstwa powoli zaczęła opadać, uświadomiłam sobie, że pozostanie tutaj zgasiło nieco jego iskrę. Zapytałam go kiedyś, czy jest nieszczęśliwy z powodu tego, że nie pojechaliśmy, ale zaprzeczył. Jednak wiem, że Kalifornia malowała mu się jako przygoda, a kto by tego nie pragnął? Gdybym mogła cofnąć się w czasie, nie rozmawiałybyśmy w tej chwili, ponieważ mieszkanie w Minnesocie byłoby dla mnie jedynie odległym wspomnieniem. – Czuję, jakbyśmy odwalili tutaj kawał dobrej roboty. Jakbyśmy w końcu trafili w cel. – Dobra kondycja spiżarni nie była zasługą wyłącznie Iana. Spływające datki z powodzeniem wystarczały, by sprostać zapotrzebowaniom ich podopiecznych. Sprawy wydawały się poukładane, więc Kate zastanawiała się czy wyboje, jakie pojawiły się na ich drodze, były tylko chwilowym pechem. – Najwyraźniej ciężko mi poradzić sobie z myślą o porzuceniu czegoś, dla czego wcześniej zrezygnowałam z kariery prawniczej. – Masz przed sobą całe życie. Pracę możesz znaleźć w każdej chwili, a przerwa od niej nie oznacza, że stracisz zapał. Odwaliłaś tu kawał dobrej roboty, Kate. Postęp, którego dokonałaś nie zniknie, kiedy nie będziesz go doglądać. Po twoim wyjeździe ludzie nadal będą otrzymywali pomoc. Jednak miłość nie jest 215

zagwarantowana. Nadal możesz mieć miłość, kiedy będziesz zbyt stara, by pracować, a firma, w której tyrałaś przez całe życie wyrzuci cię za drzwi, ofiarując jedynie ładne, złote pióro. Zawsze wybieraj miłość. Zawsze wybieraj przygodę. Nigdy tego nie pożałujesz. Tamtego wieczora, gdy Ian wrócił do domu, czekała na niego przy drzwiach. – Pojadę z tobą. – Serio? – Bez wątpienia usłyszała w jego głosie ulgę. – Kocham cię. Nie wyobrażam sobie, bym została i przyglądała się jak odjeżdżasz. – Też cię kocham, Kate. Bardzo cię kocham. – W porządku – odparła z uśmiechem. – Zatem zgaduję, że przeprowadzamy się do Karoliny Północnej.

216

ROZDZIAŁ 27

Nadszedł marzec, a wraz z nim mrozy. Matka Natura przykryła Minneapolis śniegiem, a miasto na chwilę przestało tętnić życiem. Kate i Ian postanowili stawić czoła burzy śnieżnej i pojechali do jej mieszkania. Leżeli pod pościelą, wtuleni w siebie, zajadając resztki pizzy i słuchając bębniącego o szyby wiatru. Kate wśliznęła stopę między łydki Iana. – Jejciu! Masz zimne stopy. – Wiem. Usiłuję je trochę rozgrzać. Masz szczęście, że nie wcisnęłam ich odrobinę wyżej. Byłoby im tak ciepło i dobrze. – Przeżyłbym… niemały szok. Twoje palce u stóp są jak kostki lodu. – Może powinnam coś na siebie założyć. Ian ścisnął jej stopę między swoimi łydkami. – O czym my w ogóle rozmawiamy? – Co myślisz o Charlotte? – Kate szukała w pracy miast w Karolinie Północnej i stwierdziła, że Charlotte idealnie się nadawało. Było tam, co robić i co zwiedzać, klimat sprzyjał, a ludzie wydawali się przyjaźnie nastawieni. – Brzmi świetnie. – Chciałabym zamieszkać na wyspie Roanoke, ale chyba jest za mała. – Większe miasta są o wiele lepsze, a jeśli najdzie nas ochota, przecież zawsze możemy wyskoczyć w weekend na wyspę Roanoke. – Kiedy chcesz wyjechać? Muszę złożyć zarządowi wymówienie, a do tego chciałabym pomóc im kogoś znaleźć na moje miejsce. – Kate za ciężko pracowała nad otwarciem spiżarni żywności, żeby teraz tak po prostu ją porzucić, nie upewniając się, że przejdzie w dobre ręce. 217

– W połowie kwietnia? Tyle czasu ci wystarczy? Nie chcę tu dłużej zostawać. – Ian wspominał, że grupa operacyjna zebrała prawie wszystkie dowody, których potrzebowali do rozpoczęcia aresztowań. – Powinno wystarczyć. – Zajmę się logistyką i zorganizuję firmę zajmującą się przeprowadzkami do spakowania i przewiezienia naszych rzeczy. Robiłem to tak często, że opanowałem to do perfekcji. – Ian dokończył pizzę, a następnie postawił talerz na szafce nocnej. – Powiedziałaś już rodzicom? – Jeszcze nie. Pomyślałam, że powiem im, że przyjąłeś od klienta długoterminowe zlecenie i że żadne z nas nie chce się bawić w związek na odległość. – Przecież możesz powiedzieć im prawdę. – Nie wiem jak oni to przyjmą. Ian nie odezwał się słowem, a Kate złapała go za rękę. – Jestem już dorosła i potrafię podejmować decyzje. To moje życie, a wkrótce nasze. Gdybym nie chciała wyjechać, to bym nie wyjechała. Ian ścisnął ją za rękę. – Zrobię co w mojej mocy, żebyś tego nie żałowała. Gdy nadeszła sobota, oboje czuli się jak dzikusy, po spędzeniu niemal dwóch dni w zamknięciu, w domu. Odśnieżono chodniki, świeciło słońce, a temperatura podniosła się do sześciu stopni na minusie. Kate wychodziła na zajęcia z pilatesu, a Ian zamierzał pojechać do siebie, by przywieźć trochę ubrań. Kate tkwiła w kuchni i czekała aż włączy się jej laptop, w międzyczasie ładując naczynia do zmywarki, a Ian pracował na kanapie. – Kate? – krzyknął. Wsunęła głowę do salonu. – Tak, najdroższy? Ian podniósł wzrok znad komputera, po czym wybuchł śmiechem. 218

– Jest jeszcze kawa? – Dla ciebie? Zawsze. – Kate wzięła od niego pusty kubek, poszła z powrotem do kuchni, a następnie wróciła do salonu z kawą dla niego i swoim laptopem. – Mógłbyś rzucić okiem na mój komputer, jak będziesz miał wolną chwilę? Strasznie wolno chodzi. Ian odstawił laptopa na stolik do kawy i sięgnął po jej. – Od kiedy tak wolno chodzi? – Nie wiem. Może z tydzień? Miałam ci powiedzieć, żebyś na niego zerknął, ale cały czas zapominałam. – Co ci mówiłem na temat klikania w te wszystkie „jak coś zrobić” linki? Kate prychnęła. – Przecież już tego nie robię. Ale nie sprawdzaj historii w przeglądarce. Nie ma takiej potrzeby. Kate wróciła do kuchni, żeby skończyć ładować zmywarkę. Właśnie miała dołączyć do Iana na kanapie, gdy ten wszedł do pomieszczenia z jej komputerem. – I co mu było? – Masz na nim za mało pamięci. Zajmę się tym w moim mieszkaniu. Wezmę ze sobą twojego laptopa i zainstaluję ci więcej pamięci. – Łał – odrzekła. – Z chłopaka hakera płyną korzyści. Ian wydawał się być pogrążony w myślach i nie odpowiedział. – Ian? – Pomachała mu ręką przed twarzą. – Jesteś tu? Złapał jej rękę i złożył na niej pocałunek. – Tak. Po prostu robiłem w głowie listę rzeczy do zrobienia. Co mówiłaś? – Mówiłam, że okazujesz się przydatny. – Taa. – Ian wiąż wyglądał na nieobecnego. – Kiedy wychodzisz na pilates? – Za jakieś pół godziny.

219

– Jak wrócę, pójdziemy na lunch do „U Tuga”. Powinienem być po dwunastej, do pierwszej. – Pewnie. – Okej. – Pocałował ją na pożegnanie, po czym założył płaszcz. – Muszę lecieć. Po powrocie Iana udali się na lunch. Gdy usiedli przy stoliku, Ian wpatrywał się w telefon, który ciągle brzęczał, kiedy tutaj szli. – Spory dziś tu ruch – stwierdziła Kate. – Zdaje się, że nie tylko my chcieliśmy wyrwać się z domu. Gdy Ian zdał sobie sprawę, że Kate czeka na jego odpowiedź, uniósł wzrok. – Co mówiłaś? Wybacz. – Jeśli musisz, odpowiedz na wiadomości. Nie mam nic przeciwko. Ian pokręcił głową. – To może poczekać. Kelnerka przyjęła ich zamówienia, po czym Kate obwieściła Ianowi, że dzwoniła Paige i pytała, czy ta chciałaby pójść z nią do kina. – To komedia romantyczna. Ian uśmiechnął się szeroko. – Nie wątpię. – O dziwo, Jason nie chce zobaczyć tego filmu, a Paige była pewna, że ja nie odmówię. Idziemy na wcześniejszy seans, więc wrócę około dwudziestej pierwszej trzydzieści. – Okej. – Ian włączył wibracje w telefonie, ale Kate i tak słyszała, jak co kilka minut komórka brzęczała mu w spodniach. – Jesteś pewien, że nie musisz odpowiedzieć albo zadzwonić do tego kogoś, kto cały czas się do ciebie dobija? Ian sięgnął przez stolik, żeby złapać ją za rękę. – Nie. 220

– To z pracy? Kiwnął głową. – Pojawił się pewien problem. Usiłuję wymyślić, jak go rozwiązać. – Jestem przekonana, że coś wymyślisz – powiedziała Kate, puszczając mu oczko. – Jesteś najlepszy. Po powrocie do domu, Ian całe popołudnie spędził na wysyłaniu SMS-ów i pisaniu na laptopie. Gdy naszedł czas spotkania z Paige, Ian nadal pracował, marszcząc w koncentracji brwi. – Hej, hakerze. Wychodzę – zagaiła Kate. Ian szybko uniósł wzrok, jakby go przestraszyła. Lecz w następnej chwili, wyraz jego twarzy złagodniał i posłał jej uśmiech. Odstawił laptopa na stolik do kawy, a następnie przemierzył pokój, by wziąć Kate w ramiona. – Nie przepracuj się, gdy mnie nie będzie – poprosiła, wtulając się w niego. Ian przyciągnął ją bliżej siebie, a następnie pocałował. – Wracaj szybko. Gdy Kate wróciła do domu, zastała Iana dokładnie w tym samym miejscu. – Jak tam film? – zapytał. – Fajny. Tobie pewnie by się nie spodobał. Nie było w nim żadnych pościgów samochodowych czy eksplozji. Kate przeszła do kuchni i po minucie wróciła ze szklaneczką burbonu. – Wyglądasz jakbyś potrzebował się napić. – Jak ty mnie dobrze znasz – mruknął Ian, biorąc łyk. Kate usiadła obok niego. – Który z twoich klientów ma problem? – FBI – odparł, odstawiając szklaneczkę na stolik. – Napotkaliśmy problem na forum. – Znów będziesz musiał jechać do ich głównej siedziby? 221

– Nie. Mogę to załatwić stąd. – Znalazłeś już jakieś rozwiązanie? – Taa. Tylko chciałbym mieć pewność, że jest ono właściwe. Pół godziny później, Ian wyciszył telefon, wyłączył laptopa, a następnie postawił szklanki na stoliku do kawy. Kate wyszła z sypialni, akurat gdy dopijał drinka. Miała na sobie cieniutką halkę na ramiączkach i chłopięce szorty, które całkowicie odkrywały jej długie nogi. Ian śledził wzrokiem każdy jej ruch, gdy zmierzała w jego stronę. – Przypomnij mi, żebym kupił ci więcej takiej bielizny. Kate posłała mu znaczące spojrzenie. – Podobają ci się te szorty? – Podobają mi się na tobie. Kiedy podeszła do kanapy, zaczęła siadać bokiem na jego kolanach, tak jak zawsze, ale wtedy Ian nakazał: – Nie. Usiądź na mnie okrakiem. Spełniła jego polecenie, a Ian ujął jej twarz w dłonie i pocałował. – Kocham twój smak, gdy wypijesz burbona. – Położyła dłonie pod jego szczęką, muskając palcami kilkudniowy zarost, po czym znowu go pocałowała. – Jesteś moja – stwierdził pewnie Ian, patrząc jej w oczy. – Tak – odrzekła Kate z taką samą pewnością. – A ty mój. Ian objął ją za biodra i przyciągnął do siebie. Kate poczuła między nogami jego erekcję, po czym przycisnęła się do niej, wywołując tym jego jęk. Ian ją pocałował, na początku delikatnie, lecz w następnej chwili ich pocałunek zmienił się w bardziej brutalny, niemal bolesny. Było coś władczego w sposobie, w jaki posiadał jej usta, a Kate reagowała na jego pieszczoty z taką samą zapalczywością, gdy ich języki zderzyły się ze sobą. Ian wplątał palce w jej włosy, mocno za nie pociągnął, a następnie pozostawił palące pocałunki od jej ust do gardła. Ból pomieszany z przyjemnością wywołaną przez zęby Iana sprawił, że Kate stała się obolała z potrzeby. Ian obdarzył ją kolejnym 222

niespiesznym pocałunkiem, łagodnym niczym szept, a potem muskał kciukami jej policzki. Zmiana tempa ich pieszczot z brutalnych na delikatne oraz dawanie i branie spowodowało, że Kate zapłonęła z pożądania. Ian rozsiewał subtelne pocałunki wzdłuż jej obojczyka i ramienia. Boleśnie powoli sięgnął po rąbek jej koszulki nocnej, a następnie ściągnął ją przez głowę, obnażając Kate od pasa w górę. Zakopał twarz w jej piersiach, ujmując je w dłonie i liżąc, dopóki Kate nie wierciła się pod jego dotykiem. Ian zaczął ssać jej biust, na początku delikatnie, lecz w następnej chwili Kate poczuła wyśmienity ból, gdy zwiększył nacisk i zamknął usta wokół jej sutków, na pewno pozostawiając ślady. Bardzo rzadko pieścił ją tak mocno, właściwie tylko przez przypadek. Ale tym razem Kate wiedziała, że zrobił to celowo i była zszokowana tym, jak bardzo jej się to podobało. Ian wsunął dłoń do jej spodenek, po czym wydał z siebie jęk, gdy poczuł jak bardzo była podniecona. Kiedy muskał ją palcami, Kate wciskała się w jego dłoń, ostro wciągając powietrze, a następnie cichutko wzdychając. Jego dotyk był lekki jak piórko, dokuczliwy. Kate pomyślała, że zaraz się rozpadnie, tu, na tej kanapie. – Uwielbiam na ciebie patrzeć i słuchać tych wszystkich dźwięków, jakie z siebie wydajesz. – Ian wyjął dłoń z jej spodenek i wstał, nie ściągając Kate ze swoich kolan. Jeszcze nigdy wcześniej nie była tak świadoma jego wzrostu i siły, jak wtedy, gdy tak po prostu ją podniósł, jakby nic nie ważyła. Kate objęła go nogami w talii, kiedy Ian szedł z nią do sypialni, ściskając ją za tyłek. Położył ją na łóżku, a następnie ściągnął z siebie ubrania i zdjął jej spodenki. Klęknął pomiędzy jej nogami, oparł łokieć o jej udo, otwierając ją szerzej, po czym zaczął śledził językiem jej fałdki, jednocześnie pocierając ją palcami. Kate wierciła się pod nim, przytrzymując go w miejscu i biorąc to, czego pragnęła, czego potrzebowała.

223

Kate cieszyła się, że oboje się przebadali i nie musieli już używać prezerwatyw, ponieważ w chwili gdy doszła, Ian w nią wszedł, jak gdyby nie mógł czekać ani chwili dłużej. Jego pchnięcia były naglące, nieustępliwe. Kate kochała sposób, w jaki nakrywał ją swoim ciałem, więził pod sobą, nie martwiąc się tym, że ją zrani. Sądząc po jego jękach i urywanym oddechu, Kate wywnioskowała, że jest blisko. Za minutę albo dwie, ona też dojdzie. – Mocniej – sapnęła, a gdy Ian spełnił jej prośbę, poczuła, jakby ktoś dolał benzyny do już i tak szalejącego ognia. – Kate – wychrypiał, a dzięki temu słowu wiedziała, że znalazł się na skraju orgazmu. Odpowiedzią Kate były jej krzyki, a kilka sekund później Ian do niej dołączył. Jeszcze nigdy wcześniej nie byli tak bliscy dojścia w tym samym momencie. Kate czuła jak Ian w niej pulsuje, gdy ona sama zatraciła się we własnym spełnieniu. – Nigdy wcześniej nikogo tak bardzo nie kochałem – wyznał Ian. – Ja też nie – odparła Kate, usiłując złapać oddech. Ian przywarł do niej całym ciałem. – Nigdy nie trać we mnie wiary. – Nie stracę – obiecała. Dlaczego teraz o tym wspominał? Przecież zdobył jej serce, a ona bezgranicznie mu wierzyła. W niczym nie przypominał tego mężczyzny, którego wtedy spotkała i dopiero teraz to do niej dotarło. Dopiero teraz zrozumiała, dlaczego był taki władczy. Potrzebował konkretnej kobiety. Silnej, nieustraszonej. Tolerancyjnej. Tak jak początkowo jej mówił. Była tą kobietą. A on był tym mężczyzną, którego nie wiedziała, że potrzebuje aż do dnia, gdy wpadła na niego na chodniku.

224

ROZDZIAŁ 28 W poniedziałek, krótko przed wyjściem do pracy, Kate otrzymała wiadomość od Iana. Ian: Zabieram Shelby na przejażdżkę. Mam nadzieję, że odpali i że te wszystkie tępaki w magazynie nie jeździły nią przez całą zimę. Kate: Lepiej zrób to szybko. Ma padać śnieg. Znowu. Ian: Kocham Cię, Słodziaku. Bardzo mocno. To sprawiło, że się uśmiechnęła. Kate: Też Cię kocham. Kate wróciła przed szesnastą trzydzieści z zajęć pilatesu, na które wybrała się po pracy. Niebo pociemniało i padał deszcz. Zapomniała wziąć ze sobą parasola i mroźne krople moczyły jej policzki. Pochylając głowę, przyspieszyła, ale do czasu, gdy weszła do swojego mieszkania była przemoknięta. W łazience zdjęła mokre ubrania i odkręciła wodę, czekając, aż zrobi się gorąca i zacznie parować. Po prysznicu owinęła się szlafrokiem i usiadła na kanapie, zarzucając koc na kolana. Włączyła telewizor i słuchała na kanale piątym ostrzeżenia meteorologa o burzy śnieżnej w godzinach nocnych. Kate jęknęła. Burze śnieżne w marcu były najgorsze: mroźne, rozmokłe, ciężkie i wilgotne. Deszcz niedługo zamieni się w śnieg, a krajowy serwis pogodowy przewidział od piętnastu do dwudziestu centymetrów śniegu, razem z mocnym wiatrem. Kate: Wygląda na to, że skorzystałeś z tej przejażdżki tuż przed burzą. Mam nadzieję, że Shelby wróciła już na swoje miejsce w magazynie. Wracaj do domu i ogrzej mnie! Zamówmy coś. Obejrzała wiadomości, a kiedy się skończyły, podniosła telefon. Ian jeszcze nie odpowiedział, a Kate miała nadzieję, że to znaczyło, iż był w drodze. Była podekscytowana rozmową o Karolinie Północnej. Nie miała tego dnia dużo do roboty, więc południe spędziła na czytaniu o Charlotte. Lękała się złożenia 225

rezygnacji, ale nie mogła się doczekać przeprowadzki i planowała przekazać rodzicom tę wiadomość za dzień lub dwa. Jej matka będzie się cieszyła razem z nią i nawet jeśli by miała jakieś wątpliwości, to pewnie zachowa je dla siebie. Możliwe, że jej tata zareaguje inaczej, ale informację o przeprowadzce z Ianem zapewne przyjmie lepiej niż tę o rezygnacji z kariery prawnej. Pewnie próbowałby ją przekonać, aby wróciła do porzuconego fachu, skoro dłużej nie będzie odpowiedzialna za spiżarnię żywności. Kate poczuła lekki niepokój, gdy Ian nie przybył przed dziewiętnastą. Otworzyła aplikację na telefonie, aby go wyśledzić i kliknęła na telefon Iana. Ale zamiast położenia na mapie, dostała komunikat „urządzenie wyłączone”. Zmarszczyła w zdezorientowaniu czoło. Był jakiś problem z aplikacją? On nie wyłączyłby funkcji lokalizowania, prawda? Zadzwoniła do niego, ale przekierowało ją prosto na pocztę głosową. Kate położyła telefon na stoliku i podeszła do okna. Deszcz zamienił się w śnieg i mocno padał. SUV poradziłby sobie z tymi warunkami pogodowymi. Jednak Shelby to co innego. Temperatura spadła, a ulice pokryła gołoledź. Samochód z napędem na tylne koła nie poradziłby sobie w takich warunkach. Wierciła się, niezdolna stać spokojnie i nerwowo dreptała po pokoju, gdy mijały godziny. O dwudziestej trzeciej pojechała do jego mieszkania. Warunki na drogach były straszne i musiała walczyć, aby utrzymać TrailBlazera od zarzucania i ślizgania się. Kiedy tam dotarła, podeszła do głównego wejścia i zadzwoniła, bo nie miała klucza. Guzik na domofonie wciskała nieprzerwanie przez piętnaście sekund i czekała pełną minutę przed każdym podejściem. Odpowiedziała jej tylko cisza. W końcu wróciła do domu. Spędziła noc na krześle obok okna, obserwując płatki śniegu przelatujące przez wiązki światła rzucane przez latarnie. Jej emocje oscylowały między

226

frustracją i strachem oraz zdezorientowaniem i rezygnacją. Chciała cisnąć czymś w szybę i poczuć satysfakcję, gdy usłyszy chrzęst tłuczonego szkła. Co dwadzieścia minut naciskała na telefon Iana w aplikacji. Za każdym razem dostawała taki sam komunikat – „urządzenie wyłączone”. Mimo że obiecał jej, iż nie wyjedzie bez słowa, właśnie to zrobił. Nie istniał inny logiczny powód na wyjaśnienie tego, że nie tulił jej teraz na kanapie przed kominkiem. Obserwowała jak po wzejściu słońca rozjaśniało się niebo. O siódmej postanowiła znowu pojechać do jego mieszkania. Zwalczając łzy, założyła buty, a wokół szyi owinęła szalik. Drogi nadal były śliskie i dotarcie do miasta zajęło jej dłużej niż zwykle. Jechała nieostrożnie, jej umysł zajmowały ważniejsze sprawy. Mężczyzna w ciemnoszarej bluzie z kapturem siedział na ławce przed budynkiem Iana. Kate go zignorowała i podeszła do domofonu, ze złością wciskając przycisk do mieszkania Iana. Żaden dzwonek nie rozbrzmiał w odpowiedzi, żaden głos nie przemówił do niej przez głośnik. Niech cię cholera, Ianie. Stała tam, próbując wymyślić, co dalej. Powinna poczekać? Jeśli zadzwoniłaby do administracji budynku i powiedziała, że się o niego martwi, wpuściliby ją? Łzy wypełniły jej oczy i z frustracją wypuściła powietrze, a następnie otarła łzy wierzchem dłoni. Mężczyzna w kapturze ją obserwował, więc Kate odwróciła się, ponieważ nie chciała, aby zobaczył, że płacze. Jeśli spytałby ją, co się stało, prawdopodobnie załamałaby się, łkając. Kate zdecydowała, że jeśli Ian nie odezwie się do południa, to zadzwoni do administratora. I jeśli ją wpuszczą, a ona się dowie, że wszystkie jego rzeczy zniknęły, to nie miała pojęcia, co zrobi. Obok dużego parkingu przy West River, na południu Second Street oraz niedaleko mostu Stone Arch zrobił się korek. Dochodziła ósma, a to opóźnienie 227

przypisała najpierw warunkom drogowym i porannej godzinie. Jednak gdy się zbliżyła, dostrzegła, że ludzie stoją przed ogrodzeniem z łańcucha oraz że to ogrodzenie uległo zniszczeniu, jakby coś przez nie przejechało. Wczorajszej nocy tędy nie jechała, zamiast tego wybrała jazdę centrum miasta przez aleję Hennepin. Ogrodzenie odgradzało skarpę, pod płynęła rzeka Mississippi. Tam zaczynał się korek, a kilku zaciekawionych, sfrustrowanych opóźnieniem kierowców, wysiadło z samochodów i podeszło bliżej. Kate żałowała, że wybrała tę drogę. Chciała wrócić do domu. Co jeśli Ian teraz tam był? Kate uderzyła w kierownicę i otworzyła drzwi. Przepchnęła się przez tłum, szturchając wszystkich łokciami, aż dotarła do ogrodzenia, gdzie miała nadzieję znaleźć policjanta, który powie wszystkim, aby wracali do aut i zwolnili drogę, żeby mogła przejechać. Obserwatorzy na coś wskazywali, a Kate wyciągnęła szyję, żeby zyskać lepszy widok. Kolana się pod nią ugięły, gdy zobaczyła niebieski samochód z paskami wyścigowymi. Jego uniesiony zderzak przypięto do łańcucha zaparkowanego na brzegu rzeki pojazdu pomocy drogowej. Głosy stały się wrzaskiem w jej głowie, gdy docierały do niej urywki rozmów: „Ciężarówka poślizgnęła się na lodzie i uderzyła w niego od tyłu.” „Rozbił się o ogrodzenie i zniknął pod wodą.” „Stan drogi był straszny. Nie powinno się tym jeździć.” „To musiało się szybko wydarzyć, zaskoczyć go.” „Ktoś powiedział, że znaleźli go w dole rzeki.” Kate spojrzała na mężczyznę, który wypowiedział ostatnie zdanie, w jej sercu zakiełkowała nadzieja. Rozbił się, ale ktoś go znalazł! Był ranny. Dlatego nie oddzwonił. – Gdzie? Gdzie on teraz jest? – krzyknęła Kate, szarpiąc go za rękaw. – Prawdopodobnie w kostnicy. W tym wypadku niewiele mogli zrobić. 228

Z jej gardła wyrwał się udręczony krzyk i odbiegła. Mężczyzna krzyknął za nią: – Panienko? Wszystko w porządku? W ciągu wszystkich lat na tej ziemi nie było chwili, w której czułaby taki ogromny ból. Jakby doznała fizycznej straty. Jej serce rozdarło się na pół, niezdolne do naprawy. Jego bicie wydawało się nierówne, a Kate pomyślała, że prawdopodobnie wpada w panikę. Kiedy dotarła do samochodu, wsunęła się za kierownicę i zamknęła drzwi. Szloch wstrząsał jej ciałem. Mężczyzna się mylił. Ktoś znalazł Iana. Zabrał go do jego domu i dał mu koc. Ogrzał go i zadzwonił dla niego po taksówkę. Pewnie był teraz w drodze do domu. Przeszedłby przez drzwi i rzucił: – Mam cię, Długonoga Katie! O chłopie, to było beznadziejne. Na dworze jest minus sześć stopni, a w wodzie jeszcze zimniej. Jeśli było z nim w porządku, to by zadzwonił. Tłum się rozproszył, a korek ruszył powoli, kiedy zebrała się w sobie, by odjechać. Otępiała, Kate odpaliła samochód i ruszyła, drżąc niekontrolowanie w drodze do domu. Po wejściu do mieszkania rozglądała się z oczekiwaniem, modląc się desperacko, by znaleźć Iana na kanapie z laptopem i kubkiem kawy. Powitała ją cisza. Usiadła na sofie, kołysała się w przód i w tył, przesuwając dłońmi po ramionach, ponieważ nie mogła przestać dygotać z zimna. Włączyła telewizję. Kanał piąty zdawał relacje i tuż przed dziewiątą dziennikarz ogłosił, że odzyskano ciało, a ofiarę zidentyfikowano jako mężczyznę w wieku trzydziestu dwóch lat, Iana Merricka. On ma na nazwisko Bradshaw. To nie on! Ale Kate wiedziała, że to on. Pobiegła do łazienki, gdzie opróżniła żołądek, gorycz powlekała jej usta. Spłukała toaletę i otarła twarz dłonią. Tak bardzo jak martwiła się o rzeczy, w które zamieszany był Ian i o tych, którzy mogą go znaleźć, ani razu nie martwiła się tym, czym powinna: że on tak 229

naprawdę nie był superbohaterem i nie był mniej śmiertelny od niej albo kogokolwiek innego. W umyśle Kate, Ian był niezwyciężony. Silniejszy od życia. Stracenie go w czymś tak zwyczajnym jak wypadek samochodowy, okazało się najbardziej nieoczekiwanym ciosem. Czując się pusta i odrętwiała, położyła głowę na podłodze i chciała jedynie zniknąć. Po prostu uschnąć i odpłynąć. Ale odpływanie sprawiło, że pomyślała o wodzie i właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że Ian nie zadzwonił, a aplikacja informowała: „urządzenie wyłączone”, ponieważ jego telefon został pewnie zabrany przez prąd zimnej i błotnistej rzeki Mississippi.

230

ROZDZIAŁ 29

Po przesiedzeniu Bóg wie ile czasu na podłodze w łazience Kate zadzwoniła do mamy. Potrzebowała wparcia Diane bardziej niż czegokolwiek innego, lecz wiedziała, że w chwili gdy do niej zadzwoni, wszystko stanie się rzeczywiste. – Ian nie żyje – załkała, gdy jej mama odebrała telefon. Kate płakała tak mocno, że nie była pewna, czy Diana w ogóle ją zrozumiała. Jednak musiała usłyszeć jej słowa, ponieważ Diana stłumiła sapnięcie, po czym odparła: – Ian? Co się stało? Byłaś z nim? Dobrze się czujesz? Kate jej przerwała, a następnie wyrzuciła z siebie jednym ciągiem: – Nic nie wiem, poza tym, że ktoś w niego uderzył i że na drodze było ślisko, a jego samochód przebił się przez wał przeciwpowodziowy i wjechał do rzeki i chcę, żebyś do mnie teraz przyjechała, okej? – Posłuchaj mnie, skarbie. Rozłączę się i zadzwonię na lotnisko. Masz kogoś, kto mógłby z tobą zostać do mojego przyjazdu? Kate nie zadzwoniła do swoich przyjaciółek, ponieważ wiedziała, że nie powiążą z nią nazwiska Merrick. Nie miała zatem powodu, żeby do kogoś dzwonić. Mimo że pamiętała to jak przez mgłę, zatelefonowała do Heleny, nie posiadając się ze szczęścia, gdy trafiła na pocztę głosową. Wzięła się w garść i zdołała zostawić jej wiadomość, że jest chora, po czym poprosiła ją o zastąpienie jej w pracy, póki nie poczuje się lepiej. – Nie chcę tu nikogo prócz ciebie. 231

– Przyjadę najszybciej jak się da. Gdy Kate się rozłączyła, sięgnęła po telefon, który podarował jej Ian. Czekała aż zadzwoni. Na pewno ktoś się z nią skontaktuje, osobiście przekaże wiadomość. Nie byłoby sprawiedliwe, gdyby o całym zajściu dowiedziała się z wiadomości. Ale pewnie nikt nie wie, żeby ją powiadomić, ponieważ w żaden sposób nie była związana z Ianem. Dopilnował tego. Nawet jeśli odnalezionoby jego telefon, co było wątpliwe, to i tak prawdopodobnie by nie działał. Czy ktoś z biura terenowego FBI zidentyfikował Iana? Czy słyszeli o jego wypadku i rozpoznali jego samochód? Czy wiedzieli jak skontaktować się z jego matką? Ian mówił, że ponownie wyszła za mąż, ale Kate nie znała jej obecnego nazwiska i nie wiedziała, czy wciąż mieszkała w Amarillo. Nie miała pojęcia, co robić, od czego zacząć. Może powinna iść na policję i powiedzieć im, kim była i co wiedziała? Pomyślała o ciele Iana, samotnym i zimnym, leżącym w jakiejś szufladzie. Zamknęła oczy, ale ten obraz znów nawiedził jej myśli. Ian wolał pisać SMS-y niż dzwonić i rzadko nagrywał się na pocztę głosową. Aczkolwiek Kate zapisała jedną z wiadomości głosowych, którą jej kiedyś zostawił, więc nacisnęła przycisk, by ją odsłuchać. „Hej, słodziaku. Właśnie wyszedłem z mieszkania. Myślałem o tobie cały dzień. Niedługo będę. Kocham cię.” Kate wielokrotnie odsłuchiwała wiadomość, płacząc przez kolejną godzinę. W sypialni, w koszu na brudną bieliznę, znalazła jedną z jego bluz i wyciągnęła ją z niego. Założyła ją na koszulkę, a następnie przytknęła głowę do dekoltu i wdychała zapach Iana. Nie powinna była tego robić, ponieważ znowu zaniosła się szlochem, uświadamiając sobie, że już nigdy nie poczuje jego zapachu. 232

Nie poczuje wokół siebie jego ramion. Nie ucałuje jego ust. Nie ujrzy jego uśmiechu. Nie usłyszy, jak nazywa ją słodziakiem. Resztę popołudnia i wczesny wieczór spędziła, leżąc na łóżku po stronie, na której spał Ian, z głową na jego poduszce, nienawidząc tego jak zimna była pościel bez niego. Raz za razem odsłuchiwała wiadomość głosową, którą jej zostawił, mimo że doprowadzało ją to do łez. Gdy wstała z łóżka, żeby pójść do łazienki, przeszła obok swojej szafy, gdzie wisiały ubrania Iana. W łazience spojrzała na jego rzeczy, poukładane na blacie: szczoteczkę do zębów, maszynkę do golenia, wodę kolońską. Nikt nie przyjdzie po jego rzeczy. Należały do niej i nigdy się ich nie pozbędzie, ponieważ tylko to jej po nim pozostało. Diane Watts przyjechała o dwudziestej piętnaście. Wybrała podróż samochodem, ponieważ zajmowało to mniej czasu i na dodatek nie musiała się przejmować opóźnieniami czy odwołaniem lotów. I zanim doczekałaby się na kolejny wolny lot, przesiedziała przerwę w podróży w Chicago i następnie wylądowała w Minneapolis, to trochę by minęło. Kate wiedziała, o której ma się jej spodziewać, ponieważ mama dzwoniła do niej co godzinę, by sprawdzić jak ta się czuje. Kate uspokoiła się na tyle, aby opowiedzieć Diane, czego dowiedziała się o śmierci Iana, podając jej najdrobniejsze szczegóły. – Ian nie powinien był jeździć tym samochodem! – krzyknęła Kate w trakcie jednej z rozmów z mamą. – Nie wiem czemu nie zrobił tego wcześniej, tak jak planował. Może utknął w pracy, przez co musiał się spieszyć. Może zauważył pogarszające się warunki pogodowe, a w drodze do niej postanowił zaparkować Shelby na całonocnym parkingu pod blokiem Kate, zamiast z powrotem odwozić auto do magazynu. Kate nigdy nie pozna powodów decyzji Iana. 233

Teraz kiedy była przy niej matka, Kate całkowicie się załamała. Diane tuliła ją w ramionach, pozwalając jej się wypłakać, a kiedy się uspokoiła, opatuliła ją kocem i głaskała po plecach. Zrobiła sobie kubek parującej herbaty, a następnie wykonała kilka telefonów, których Kate nie była w stanie wykonać – zatelefonowała do jej przyjaciół, zarządu Kate i Heleny, by wyjaśnić jej, co tak naprawdę się wydarzyło. Do Kate zadzwonił tata, ale z jakiegoś powodu jego słowa, które miały być dla niej pocieszeniem, doprowadziły ją do jeszcze większego płaczu, więc Diane wyjęła telefon z rąk Kate i oznajmiła, że spróbują znowu porozmawiać za chwilę. Dzwonili też Chad i Kristin. Płynące z głębi serca słowa jej brata dodały jej otuchy. Natomiast Kristin wybuchła płaczem i szlochała razem z Kate. – Wiesz coś na temat uroczystości pogrzebowych? – zapytała łagodnie Diane. – Nic na ten temat nie wiem. Nie mam pojęcia do kogo zadzwonić. Nawet nie wiem, czy ktoś skontaktował się z jego matką. – Może znajdziemy coś w Internecie. Nie martwmy się o to dzisiaj. Jutro poszukamy jakichś informacji. Kate potrzebowała zamknięcia w postaci pogrzebu Iana. Desperacko pragnęła się z nim pożegnać i żyć ze świadomością, że spoczywa w pokoju, nawet jeśli miejscem jego spoczynku okaże się Texas. O północy matka Kate położyła ją do łóżka, zapewniając, że prześpi się na kanapie. Gdy zamknęła za sobą drzwi, Kate automatycznie przewróciła się na lewą stronę, lecz koniec końców wróciła z powrotem na swoją część łóżka, ponieważ nie mogła znieść braku obejmujących ją ramion Iana i jego przyciśniętych do niej pleców. Płakała. Znowu odsłuchała jego wiadomość głosową. Przez kilka godzin leżała z otwartymi oczami. Aż w końcu zasnęła. 234

ROZDZIAŁ 30

Kate obudziła się z bólem głowy oraz tak napuchniętymi oczyma, że ledwo co przez nie widziała. – Dzięki temu poczujesz się lepiej – powiedziała Diane, po czym położyła na łóżku Kate ciepłe i wygodne ubrania na zmianę. Kate nie poczuje się lepiej, ponieważ tęskniła za Ianem każdą cząstką siebie, a prysznic prawdopodobnie nie ukoi jej bólu. Jednak poczłapała do łazienki, odkręciła wodę, a gdy się rozebrała, pierwszą rzeczą, która przykuła jej wzrok były ślady, jakie Ian zostawił na jej piersiach. Od sobotniej nocy trochę już przybladły. W następnej chwili Kate przyłożyła do nich dłoń. Wkrótce znikną i już nic jej po nim nie zostanie. Weszła pod ciepły strumień wody i zaczęła płakać, a gdy skończyła się myć, ubrała się i dołączyła do matki w salonie, bo i tak nie miała nic innego do roboty. Diane zrobiła jej kawę. Kate usiadła na kanapie, a następnie wzięła od matki kubek. – Rano dzwoniła Paige, pytając jak się czujesz. Powiedziała, że myślała, iż Ian miał na nazwisko Smith, a nie Merrick. Razem z tatą myśleliśmy tak samo. – Tak właściwie to Bradshaw. – Kate była za bardzo wyczerpana emocjonalnie, by wtajemniczać matkę w szczegóły dotyczące nazwiska Iana. – Później ci to wyjaśnię. Diane wyglądała na zdezorientowaną, ale nie naciskała na swoją córkę. Kate włączyła laptopa, który dalej tak wolno chodził, nawet po tym jak Ian 235

zainstalował na nim więcej pamięci. Wygooglowała Iana Merricka, lecz wyskoczyła tylko jego strona internetowa. Kate kliknęła w nią, ale jej zawartość była taka sama. Wzięła głęboki oddech, po czym wpisała w wyszukiwarkę: „klepsydra Iana Merricka, zamieszkałego w Amarillo w stanie Texas”. Jeśli znowu nic nie wyskoczy, spróbuje wpisać Ian Bradshaw. Jeśli nie znajdzie żadnych informacji na temat jego śmierci, pójdzie na policję i poprosi ich o skontaktowanie jej z osobą, która zidentyfikowała ciało Iana. Mogą jej nie udzielić takich informacji, ale przynajmniej spróbuje. Lecz tym razem, historia wyszukiwania nie była pusta. Gdy Kate kliknęła na link, przeniosło ją do klepsydry, zamieszczonej w internetowej wersji gazety „Wieści z Amarillo”. Merrick Ian, lat 32, samozatrudniony, zmarł w poniedziałek. Jego ciało zostanie skremowane. Nie zaplanowano żadnych uroczystości pogrzebowych. Diane próbowała dodać jej otuchy, lecz Kate nie dało się pocieszyć. Wtuliła się w matkę, mocząc łzami jej podkoszulek. Diane wygrzebała z torebki Xanax, który przepisał jej chirurg szczękowy na uśmierzenie bólu przed zabiegiem stomatologicznym, lecz ona uznała, że wcale nie potrzebuje leku. Diana włożyła do buzi Kate jedną tabletkę, przytknęła jej do ust szklankę wody, po czym poleciła: – Połknij. – Następnie pomogła córce wrócić do łóżka, gdzie ta zasnęła na sześć godzin. Następnego dnia pierwszą rzeczą, jaką zrobiła Kate było poproszenie matki o kolejną tabletkę. – Dali mi tylko dwie, więc myślę, że na tym powinnyśmy poprzestać – oświadczyła Diane. Kate się z nią nie zgadzała. Uznała, że działanie Xanaxu jest o wiele lepsze niż pozostanie świadomym. – Jadłaś coś wczoraj? – zapytała Diane. 236

– Nie. – Musisz jeść, Kate. Podgrzeję ci trochę zupy albo pójdę kupić coś innego do jedzenia. – Jak chcesz. Wszystko mi jedno. Diane podgrzała zupę i wmusiła trochę w Kate. Przekonała ją też do zjedzenia krakersa, kiedy nagle rozległo się pukanie do drzwi. Kate szybko uniosła wzrok, a serce podskoczyło jej do gardła. Ian by nie pukał. Przecież Ian nie żył. Diane spojrzała na pełną nadziei twarz Kate, po czym posłała jej zmartwione spojrzenie. – Pójdę otworzyć. Kate pomyślała, że to pewnie jedno z jej przyjaciół, ale gdy Diane otworzyła drzwi, ta usłyszała głos jakiegoś mężczyzny, łapiąc tylko strzępki rozmowy. Diane wróciwszy na kanapę, rzekła: – Masz nowego sąsiada. Wprowadził się do mieszkania obok. Wydawał się bardzo miły. Zostawił wizytówkę i powiedział, że powinnaś kiedyś do niego wpaść i się przywitać. – Diane położyła mały kartonik na stoliku do kawy, lecz Kate to zignorowała. – Możesz mi dać tę tabletkę? – To już naprawdę ostatnia, kochanie. Dam ci ją, ale na tym koniec. – Mam to gdzieś. Kate pragnęła o wszystkim zapomnieć. Chciała popaść w nicość. Chciała się obudzić i stwierdzić, że to wszystko było tylko złym snem. Matka podała jej tabletkę, po czym Kate ją połknęła. A potem zasnęła. Następnego dnia znowu wzięła prysznic i zjadła zupę, ale tym razem nie wzięła żadnych tabletek. 237

– Zamierzam wyprać pościel – obwieściła Diane. – Nie – odparła Kate. – Zostaw ją w spokoju. – To właśnie na tej pościeli spała i kochała się z Ianem. Nie była jeszcze na to gotowa. Większość dnia przesiedziała na krześle przy oknie, wpatrując się w szare niebo i słuchając wiadomości głosowej od Iana. Diana udała się do sklepu. Gotowała, sprzątała i upewniała się, że Kate wychodziła z łóżka. – Wiem, że ciężko ci to teraz zrozumieć, ale pogodzisz się z jego śmiercią – tłumaczyła Diane. – Nie, nie pogodzę się – zarzekała się Kate. Matka odsunęła włosy z oczu Kate, po czym stwierdziła: – Pogodzisz się. Gdy nadeszła ich piąta noc razem, Diane otworzyła butelkę wina i nalała im po kieliszku. Rozpaliła ogień w kominku, a następnie usiadła obok Kate na kanapie. – Powiedziałaś mi kiedyś, że gdy pierwszy raz spotkałaś Iana, to go nie polubiłaś. Obiecałaś, że kiedyś mi o tym opowiesz. Do oczu Kate od razu napłynęły łzy. – Nie dam rady, mamo. Diane ścisnęła ją za rękę. – Rozmawianie o nim ci pomoże. Jedyne co by jej pomogło, to gdyby Ian wszedł teraz przez drzwi i nazwał ją słodziakiem. Lecz matka Kate tak bardzo starała się jej pomóc, że przynajmniej tyle mogła dla niej zrobić, biorąc pod uwagę fakt, iż ta rzuciła wszystko, żeby do niej przyjechać. – Ian był hakerem. – Myślałam, że prowadził firmę zajmującą się zabezpieczeniami informatycznymi – zdziwiła się Diane. – Masz rację, ale uwielbiał włamywać się do systemów komputerowych. Mówił, że nikt mu nie zagrodzi wejścia, jeśli będzie chciał się do czegoś dostać, 238

bo był w tym najlepszy. Na początku mu nie uwierzyłam. Lecz gdy zhakował kontrolę ruchu lotniczego na lotnisku O’Hare, zaczęłam w to wierzyć. Diane wytrzeszczyła oczy. – Zhakował kontrolę ruchu lotniczego? – Po tym jak odwołali mi lot, potrzebowałam trochę czasu na przejście do innej bramki. Kiedy weszłam na pokład samolotu, Ian wszystko naprawił. Kate upiła łyk wina, po czym uznała, że smakowało lepiej, niż przypuszczała. – Myślałam, że nazywał się Smith, bo gdy pierwszy raz go spotkałam, nie podał mi swojego prawdziwego nazwiska. Zwracanie się do niego per Smith było takim naszym prywatnym żartem. – Nie znałaś jego nazwiska? – zapytała Diana. Kate pokręciła głową. – Nie od razu. – Opowiedziała mamie wszystko od początku, wspominając o datkach i o tym jak Ian wyśledził ją w kawiarni, dzięki włamaniu się na konto jej karty kredytowej. – A potem mi powiedział, że ukradł pieniądze, które ofiarował, lecz pomyślał, że wciąż mogliśmy być przyjaciółmi. A ja mu na to odparłam, że raczej nie. Szok, jaki odmalował się na twarzy Diany wyraził jej wszystkie obawy co do usłyszanych od córki nowin. Kate upiła kolejny łyk wina. Nie działało na nią tak jak tabletki, lecz w jakimś stopniu pozwoliło jej się trochę uspokoić. – Ukradł pieniądze cyberzłodziejom, które w ogóle do nich nie należały, niczym współczesny Robin Hood. To była jego wersja stróża prawa. – Kate wyjaśniła matce przyczynę samobójstwa ojca Iana oraz motywy przyświecające jego działaniom. Diane upiła porządny łyk wina. Kate wiedziała, że w innych okolicznościach jej matka nie omieszkałaby wytknąć, co myśli na temat Iana.

239

Lecz rany Kate jeszcze się nie zagoiły, a do tego nie zniosłaby negatywnych opinii odnośnie Iana, więc Diane zatrzymała swoje myśli dla siebie. – Nie tylko włamał się na moją kartę kredytową, ale też do mojego komputera. Właśnie dlatego mówiłam, że na początku go nie polubiłam. Był za bardzo pewny siebie, arogancki, a do tego nie miał pojęcia o jakichkolwiek granicach. Jednak był również diabelnie uroczy i od razu wziął sobie za cel zdobycie mojego serca. – A co z pieniędzmi, które kradł? – Nie obchodziło mnie to. Ian nigdy się nie usprawiedliwiał. Spojrzałby ci w oczy i bez mrugnięcia okiem przyznał, że jest złodziejem. Mówił, że w ogóle nie dręczyły go przez to wyrzuty sumienia. Wtedy już wiedziałam, że był dobrym człowiekiem, i że nigdy mnie nie skrzywdzi. I nie skrzywdził. Nigdy bym się nie spodziewała, że zakocham się w nim tak mocno. Kate upiła kolejny łyk wina. Jej matka miała rację. Rozmowa o Ianie dobrze na nią podziałała. – Nie wyznał mi tego od razu, ale poza swoimi stałymi klientami, dokonywał również włamań na zlecenie rządu oraz współpracował z FBI w walce z cyberprzestępczością. Właśnie dlatego tak bardzo chronił swoją tożsamość. Nie chciał, żeby hakerzy, których usiłował złapać, dowiedzieli, kim był albo gdzie mieszkał. Ciągle się przeprowadzał, żeby nie mogli go znaleźć. Przygotowywał się do wyprowadzki z Minneapolis, a ja miałam jechać z nim. Mieliśmy zamieszkać w Charlotte w Karolinie Północnej. – Zamierzałaś wyjechać? – spytała Diane. – A co ze spiżarnią żywności? – Chciałam z niej zrezygnować. Kochałam Iana i chciałam z nim być. – Kate znowu wybuchła płaczem. Diane pocałowała ją w skroń, a następnie zaczęła głaskać Kate po włosach, tak jak wtedy, gdy była małą dziewczynką. – To z nim miałam spędzić resztę życia. Myślałam, że gdy ludzie mówią o miłości, która zdarza się tylko raz w życiu, to wiedziałam, co mają na myśli. Ale 240

myliłam się. Ian był mężczyzną, którego nie miałam pojęcia, że potrzebuję, dopóki go spotkałam. Przez cały ten czas, gdy byłam ze Stuartem, Ian gdzieś tam na mnie czekał. W końcu odnaleźliśmy siebie, ale potem go straciłam. – Obiecuję, że twoje rany w końcu się zagoją. Kate otarła oczy. – W tej chwili, po prostu chciałabym, żeby mniej bolało. – To wymaga czasu – odparła delikatnie Diane. Jej mama mówiła prawdę. Kate pewnie to samo powiedziałaby komuś, kogo dotknęła podobna strata. – Pójdę się położyć – bąknęła Kate. – Nie chcę już wina. Pocałowała matkę, a następnie udała się do sypialni i położyła się na łóżku, po stronie Iana. Płakała, ściskając kurczowo telefon i słuchała wiadomości głosowej od Iana, aż w końcu zasnęła.

241

ROZDZIAŁ 31

Diane wróciła do domu tydzień po śmierci Iana. Kate przekonała matkę, że poradzi sobie sama. Choć niezbyt w to wierzyła, jednak nie mogła zatrzymywać matki jako koła ratunkowego. Nadszedł czas, by się przekonać, czy sama popłynie, czy może utonie. – Wrócę za kilka tygodni – obiecała Diane. – Zobaczymy – odrzekła Kate. – Kocham cię, mamo. Dziękuję, że przy mnie byłaś. Po wyjściu Diane, Kate kontynuowała rutynę, jaką razem wypracowały: sen, prysznic, ubieranie, próby jedzenia. Teraz usiłowała dodać do tego pracę, ale przejście po raz pierwszy przez drzwi spiżarni było najtrudniejszą rzeczą, odkąd straciła Iana. Przy podopiecznych nie mogła wyglądać, jakby stała na progu śmierci. Musiała spróbować funkcjonować niczym prawdziwy człowiek, jednak jej oczy nieustannie były napuchnięte, przekrwione, otoczone cieniami. W szufladzie biurka trzymała do nich krople, przestała również nakładać makijaż. Jej cera normalnie zdrowa i jasna, wyglądała na poszarzałą i opuchniętą. Fryzura inna niż kucyk wydawała się stratą czasu. Potrzebowała ogromnej ilości energii, by udawać, że nic się nie stało, więc pod koniec dnia czuła się fizycznie wyczerpana, jakby była pustą skorupą samej siebie. Przywoływała na twarz wymuszony uśmiech, który potrafiła utrzymać tylko przez chwilę, ale starała się jak mogła, przynajmniej przy nowych podopiecznych. Nie chciała, by ktokolwiek zastanawiał się, czy coś się stało, 242

choć wszyscy zapewne mieli świadomość, że tak właśnie było. Kiedy przyszła Samantha z dziećmi, Kate posadziła sobie Georgiego na kolanach, przy czym próbowała się nie rozpłakać. Jedynie Helena wiedziała, co stało się z Ianem. Traktowała przez to Kate, jak jedną ze swoich córek, troszcząc się o nią, tuląc i robiąc, co w jej mocy, by pomóc. Dwa tygodnie po śmierci Iana, Kate przeżywała szczególnie ciężki dzień. Ukrywała się na zapleczu, by nikt nie zobaczył jej łez. Tamtego ranka znalazła liścik, który zostawił jej Ian, a który włożyła do kuchennej szuflady i o nim zapomniała.

Jednak

gdy

alarm

przeciwpożarowy

zaczął

wyć,

kiedy

przygotowywała się do pracy – rozległ się ten wiercący w uszach dźwięk, który przyprawiał Kate o nerwicę – znalazła liścik w szufladzie, gdzie trzymała baterie. ZRÓB OBIAD. NIEDŁUGO WRÓCĘ , KOCHANIE :–* Włożyła karteczkę do kieszeni i wyciągała przez cały poranek. Notka miała na nią taki sam wpływ, jak ostatnia nagrana na poczcie głosowej wiadomość, którą nieustannie odsłuchiwała. Zwiększała jedynie poziom jej smutku, jednak Kate nie potrafiła przestać czytać słów, przestać dotykać ich na papierze. Obiecała sobie w duchu, że jutro zostawi tę karteczkę w domu. Helena zajrzała na zaplecze. – Kate? – Jej głos był łagodny, ostatnio tylko tak zwracała się do Kate. Młoda kobieta uniosła głowę. – Tak? – zapytała ochrypłym głosem. – Jeden z naszych podopiecznych o ciebie pyta. – Zaraz przyjdę. Wszyscy w spiżarni byli dla niej łaskawi, zwłaszcza Helena. Ta dobroć i łagodność wokół niej sprawiała tylko, że Kate czuła się jeszcze bardziej nieszczęśliwa i smutna. Musiała mocniej się sprężyć, aby się pozbierać, więc obiecała sobie, że to zrobi. Po prostu cały dzień miała wrażenie, że stąpa po ruchomych piaskach. 243

Teraz nie był czas na łzy, więc Kate wygładziła włosy i poprawiła kucyk. Zach Nielsen, młody mężczyzna, który martwił się o młodszego brata, czekał na nią przy biurku. – Cześć, Zach. – Cześć. Mama chciała, bym wpadł i podziękował. Bardzo martwiła się o mojego brata, kazała powiedzieć, że naprawdę nas uratowaliście. – Proszę, przekaż mamie, że przyjemność jest po naszej stronie. Uwielbiamy pomagać. Spojrzał na nią zaciekawiony. Kate była boleśnie świadoma swojego wyglądu. – Eee, wszystko w porządku? Poczuła, że łzy znów kłują ją w oczy, więc zamrugała gwałtownie i się zarumieniła. Wielu jej podopiecznych przychodząc do spiżarni, wylewało łzy. Przychodzili do niej głodni i pokonani, ale zawsze wychodzili z uśmiechem. Zasłużyli na osobę, która była silna i zdrowa psychicznie. Która zajęłaby się ich problemami i ocaliła od tragicznego losu. Nie potrzebowali załamanej kobiety, wyglądającej, jakby to ona potrzebowała ocalenia. Udało jej się wyczarować słaby uśmiech, by spróbować go przekonać, że trafił w dobre ręce. – Nic mi nie jest – powiedziała niebyt przekonująco. – W porządku – odparł. Wyglądał, jakby był zażenowany, przyłapując ją na okazywaniu uczuć. – Do zobaczenia za kilka tygodni. – Trzymaj się, Zach. Kate, rozchlapując wodę, dreptała przez kałuże powstałe wskutek topniejącego śniegu. Wiosna w St. Anthony Main była brudna i mokra, jakby do jej namalowania matka natura wybierała z palety jedynie białą, czarną i szarą

244

barwę. Pastelowe kolory zostawiała sobie na jakiś miesiąc później, kiedy to wiosna zawita do Minnesoty. Kate patrzyła pod nogi, więc nie zauważyła stojącego przed schodami wiodącymi do frontowych drzwi budynku mężczyzny, dopóki tam nie dotarła. Natychmiast się zatrzymała, gdy go wyczuła i zrobiła unik w lewą stronę, ale i tak otarła się ramieniem o jego płaszcz. Mężczyzna ten opierał się o metalową barierkę, tę samą, o którą niegdyś opierał się Ian, czekając na taksówkę. Wydawał się być po pięćdziesiątce. Miał niebieskie oczy i jasnobrązowe włosy przetykane pasmami siwizny. – Przepraszam – zrehabilitowała się. – Nie widziałam pana. – Nic się nie stało – odparł z serdecznym uśmiechem. – Nazywam się Don Murray. A tak w ogóle to jestem twoim sąsiadem. Parę razy widziałem cię na korytarzu. Kiedy się wprowadziłem, rozdałem swoje wizytówki. U ciebie wręczyłem ją jakiejś kobiecie, która otworzyła wtedy drzwi. – Tak? – Kate tego nie pamiętała. Musiało to zatem być w czasie, gdy przebywała

u

niej

matka,

ponieważ

Kate

nie

kojarzyła

żadnych

niespodziewanych gości. Ponadto od śmierci Iana nikomu nie otwierała drzwi. Mężczyzna wyjął z kieszeni wizytówkę i jej ją podał. – Na wszelki wypadek, gdybyś nie mogła znaleźć tamtej – powiedział. – Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała. Znajdziesz mnie na końcu korytarza. – Jasne. Dzięki. – Szybki rzut oka na kartonik ujawnił nazwisko i numer telefonu, ale nie było żadnej firmy czy branży, w której pracował. Kate schowała wizytówkę do kieszeni. – Miło było cię poznać. – Wzajemnie. – Nie chciała być niegrzeczna, ale brakowało jej siły na pogaduszki i bolała ją głowa. – Do zobaczenia. – Miłego dnia, Kate. Weszła po schodach i zniknęła za drzwiami budynku.

245

ROZDZIAŁ 32

Stuart wpadł na moment do spiżarni żywności w dzień trzydziestych trzecich urodzin Iana. Kate znów ukrywała się na zapleczu – tym razem pod pretekstem robienia remanentu – ponieważ bała się, że jej wcześniejsze, nagłe załamanie nerwowe może wrócić w każdej chwili. Jakież było jej zdziwienie, gdy podniosła wzrok znad puszek, które przestawiała na półkach, i dostrzegła stojącego przed nią Stuarta. – Hej – przywitał się. Stuart spędził niemało czasu w spiżarni żywności, pomagając rozpakować jedzenie, składać półki oraz wnosić biurka i meble biurowe. Za każdym razem gdy Kate potrzebowała pomocy, szczególnie w pierwszych dniach funkcjonowania spiżarni, Stuart oferował pomocną dłoń. – Hej. Powoli do niej podszedł, jak do zranionego zwierzęcia, które w każdej chwili mogło zaatakować, po czym ją przytulił. Może i Stuart nie był najbardziej uczuciowym mężczyzną spośród tych wszystkich, których znała, ale już kiedyś znalazła bezpieczeństwo i pocieszenie w jego ramionach, i w tym momencie było tak samo. – Przechodziłem obok i pomyślałem, że wstąpię na chwilkę i sprawdzę, co u ciebie. Wpadłem na Paige i powiedziała mi, że umawiałaś się z tym facetem, który wjechał samochodem do rzeki, ale on miał na nazwisko Smith, więc nie bardzo rozumiem. Chciałem ci przekazać wyrazy współczucia z powodu tego, co mu się przytrafiło. Gdybyś kiedyś chciała wyjść na drinka albo obiad, czy coś, to daj mi znać, okej? 246

– Dziękuję, Stuart. To bardzo miłe z twojej strony. Kate pragnęła dreszczyku podekscytowania. Pragnęła w swoim życiu ryzyka. Ale może bezpieczne życie było lepszą opcją. Może, mimo wszystko, bezpieczeństwo nie było nudne. Stuart był już prawie przy drzwiach, gdy Kate zawołała: – Stuart? Może kiedyś do ciebie zadzwonię. Uśmiechnął się, a następnie odparł: – Byłoby mi bardzo miło. Po zamknięciu spiżarni żywności Kate poszła na spacer. Ostatnimi czasy robiła to dość często, ponieważ jej mieszkanie wydawało się ciche i puste, odkąd przebywała tam sama. Ruszyła w kierunku przejścia dla pieszych na Stone Arch Bridge, który rozciągał się nad rzeką Mississippi poniżej Wodospadu Świętego Antoniego. Gdy dotarła na most, wyciągnęła telefon i odsłuchała wiadomość głosową od Iana: „Hej, słodziaku. Właśnie wyszedłem z mieszkania. Cały dzień o tobie myślałem. Niedługo będę. Kocham cię.” Kate miała świadomość, że tak częste odsłuchiwanie tej wiadomości nie jest dobre dla jej zdrowia. Wiedziała, że przez to powstrzymywała proces gojenia się ran. Pomyślała, że uczepienie się tej wiadomości może przyprawić ją o utratę zmysłów, co trochę ją przeraziło. Zamiast odtwarzać kolejny raz wiadomość głosową, wybrała jedyny numer, jaki miała zapisany w telefonie i zadzwoniła pod niego. Oczywiście przekierowało ją na pocztę głosową. Telefon Iana spoczywał na dnie rzeki albo popłynął z jej nurtem. Nawet jeśli miał go w kieszeni, pewnie nie dałoby się go naprawić, a po nawiązaniu kontaktu z wodą od razu zaczęłaby osadzać się na nim rdza. 247

Kate odsłuchała automatycznie wygenerowaną wiadomość, która została nagrana na telefonie, a po usłyszeniu sygnału, zaczęła mówić: – Dziś są twoje urodziny a ja naprawdę źle znoszę ten dzień. Tęsknię za tobą, Ian. Tak bardzo cię kochałam, a teraz nie wiem, co robić. Każdego dnia, niezliczoną ilość razy słucham twojego głosu na poczcie głosowej. Słucham go, gdy leżę wieczorem w łóżku, płacząc, bo ciebie już nie ma. Znalazłam liścik, który mi zostawiłeś. Trzymam go w kieszeni i nie mogę przestać go dotykać. Kate zanosiła się szlochem, jednocześnie mówiąc do siebie. Mężczyzna, który przechodził obok niej ze swoim psem, posłał jej zatroskane spojrzenie, lecz ona go zignorowała. – To z tobą miałam spędzić resztę mojego życia. Jestem na ciebie taka wściekła za pojechanie tamtym samochodem. Nigdy nie przeboleję twojej śmierci, a wszystko co mi po tobie pozostało, to twoje rzeczy. Czasami noszę twoje ubrania. Wiem, że to dziwne, ale pachną tobą, a gdy mam je na sobie, czuję się bliżej ciebie. Już nigdy nie obdarzę nikogo taką miłością, jaką darzyłam ciebie. Nigdy nie przestanę cię kochać. Tak bardzo boli mnie serce. Próbuję być silna, ale to takie trudne. Byłeś najlepszą rzeczą, jaka mi się w życiu przytrafiła. To niesprawiedliwe, że nie spędziłam z tobą więcej czasu. Kate usłyszała sygnał, oznajmiający, że skończył jej się czas, a potem połączenie zostało zerwane. Oparła głowę na balustradzie mostu, a gdy płakała, drżały jej ramiona. Kiedy zabrakło jej łez, podniosła wzrok, a następnie po krótkiej chwili wahania wrzuciła telefon do rzeki Mississippi. Tej nocy Kate sięgnęła do szafki kuchennej po jedną ze szklanek, którą podarowała Ianowi na Boże Narodzenie. Do połowy wypełniła ją burbonem, a następnie usiadła na krześle przy oknie, gdzie ostatnio czekała na powrót Iana do domu. Nieważne jak długo by tam siedziała, Ian i tak już nigdy nie wróci. Upiła łyk alkoholu i od razu skrzywiła się na jego smak. Nigdy nie polubi tego trunku, ale skoro Ian nie może świętować swoich urodzin, to ona wypije za 248

jego zdrowie. Drugi łyk przyszedł jej o wiele łatwiej, a po jej ciele rozlało się przyjemne ciepło, z czego bardzo się ucieszyła, ponieważ cały czas odczuwała chłód. Po opróżnieniu szklankę nalała sobie kolejną. Po jej policzkach swobodnie spływały łzy, ponieważ w domu nie musiała ich ukrywać albo udawać, że wszystko jest w porządku. Piła i płakała, a jej tęsknota za Ianem wydawała się nie mieć dna, tak samo jak szklanka, z której piła. Jeszcze tego samego dnia, krótko po wyjściu Stuarta, do spiżarni żywności przyszła Samantha. Odciągnęła Kate na bok i wyszeptała: – Dostałam trochę pieniędzy. Już drugi raz. Bank wyśledził je na jednej z tych charytatywnych stron internetowych, gdzie możesz poprosić o pomoc i ludzie anonimowo ofiarowują pieniądze. Sęk w tym, że ja nigdy nie odwiedziłam tej strony i nie prosiłam o pomoc. Wydałam te pieniądze, bo bardzo ich potrzebowałam. Myślisz, że te również mogłabym wydać? Kate przeraziła Samanthę na śmierć, gdy wzięła ją za ręce i zaczęła płakać. – Co jest? – zapytała Samantha. – Co się stało, Kate? – Nic takiego – odparła. – Po prostu cieszę się twoim szczęściem. Zdecydowanie powinnaś je wydać. – Skoro tak mówisz. Kate opróżniła drugą szklankę burbonu. Kręciło jej się w głowie, a po policzkach spływały łzy. Nie mogła pojąć, czemu niektórzy ludzie mieli wszystko, a inni musieli o wszystko walczyć i zmagać się z losem. Dlaczego jedni umierali w wieku stu lat, a drudzy nawet nie dożyli swoich trzydziestych trzecich urodzin. Jedyne, czego Kate była pewna to tego, że Ian dostał za mało czasu na Ziemi i zrobiłaby wszystko, żeby móc go odzyskać.

249

ROZDZIAŁ 33

Ian nie żył od trzydziestu jeden dni, kiedy Kate dostała wiadomość. Wracała z pracy do domu. Porywisty wiatr, który towarzyszył ulewie, wywracał parasolkę na drugą stronę, gdy jej telefon zadźwięczał, powiadamiając ją o nadejściu nowego mejla. Zapomniała o tym, dopóki godzinę później nie musiała zadzwonić do swojej matki i nie mogła znaleźć telefonu. W końcu po odnalezieniu go w przedniej kieszeni przemoczonych dżinsów przypomniała sobie powrót do domu i powiadomienie. Gdy skończyła rozmawiać z Diane, przewinęła nieprzeczytane mejle. Znalazła wiadomość z portalu randkowego, która wcześniej nie przykuła jej uwagi. Temat oznajmiał: Masz jedną nową wiadomość. Kate mogłaby się zalogować na konto, by przeczytać wiadomość, ale nie miała ochoty i potrzeby, by to robić, więc skasowała powiadomienie. Następnego dnia, gdy siedziała przy biurku, otrzymała kolejne powiadomienie: Masz jedną nową wiadomość. Na prośbę Iana Kate nie usunęła konta. Ale myśl o umawianiu się z kimkolwiek sprawiała, że robiło jej się niedobrze, a ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, było stałe przypomnienie o jej statusie singla. Otworzyła przeglądarkę w telefonie i zalogowała się na konto. Kate kiedyś zmieniła preferencje, żeby już więcej nie otrzymywać powiadomień, ale wszystkie ustawienia wróciły do poprzedniego stanu rzeczy. Kliknęła w rozwijane menu, by ponownie je wyłączyć. Zdecydowała, że nadszedł czas, aby całkowicie usunąć profil i zaczęła szukać odpowiedniego przycisku, by tego dokonać. 250

– Kate? Możesz otworzyć tylne drzwi, żeby odebrać dostawę? – Pewnie – przytaknęła, odkładając telefon, by wyciągnąć klucze z kieszeni. Weszła na zaplecze i zapomniała o usunięciu konta aż do następnego dnia, gdy krótko po powrocie z pracy otrzymała kolejne powiadomienie. Masz jedną nową wiadomość. Znowu zalogowała się na konto na portalu randkowym. Znowu wszystkie powiadomienia zostały włączone. Zirytowana kliknęła na wiadomości, zastanawiając się, kto był taki nieustępliwy. Gdy zerknie, skasuje konto tak, jak planowała. Kate spodziewała się masy wiadomości, ale były tylko trzy, wszystkie przyszły od czasu otrzymania pierwszego powiadomienia dwa dni temu i wszystkie od tej samej osoby. Kogoś, kto nazywa się Rion Bodoh. Rion?, pomyślała Kate. Weszła na jego profil, ale nie znalazła zdjęcia ani opisu. Otworzyła pierwszą wiadomość: Bardzo chciałbym z Tobą pogadać. Kate skasowała ją i na ekranie pojawiła się druga wiadomość: Proszę, byłbym wdzięczny, mając szansę Cię poznać. Tę też skasowała. I w końcu ostatnia wiadomość: Proszę Cię tylko o prostą odpowiedź, czy otrzymujesz moje wiadomości. Jeśli nie jesteś zainteresowania bliższą znajomością ze mną, proszę, powiedz mi, a ja już więcej do Ciebie nie napiszę. Kate wystukała krótką odpowiedź, mając nadzieję, że to położy kres jego próbom zaangażowania jej w rozmowę. Tak, dostałam Twoje wiadomości. Nie jestem zainteresowana ani poznawaniem się, ani umawianiem z kimkolwiek. Usuwam to konto.

251

Dźwięk powiadomienia o nowej wiadomości zabrzmiał w jej dłoni niemal od razu. Masz jedną nową wiadomość. Chcąc być uprzejmą, zrobiła to, o co prosił. Ale oczywiście „Ryan” – w tej dziwnej wymowie – nie dotrzymał swojej części umowy. Nigdy nie dotrzymywali. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że odpowiedziałaś. Naprawdę bardzo chciałbym Cię poznać. Podobają mi się Twoje okulary. Mądrze w nich wyglądasz. Jej okulary? Kate weszła na swój profil. Dalej widniał taki opis, jaki stworzył dla niej Ian, ale gdy zauważyła zdjęcie, gwałtownie wciągnęła powietrze, dokładnie pamiętając, kiedy Ian zrobił to zdjęcie. Leżała obok niego na łóżku, naga pod pościelą, z potarganymi włosami, wpół

zamkniętymi

oczami

i

ustami

delikatnie

uniesionymi

w

usatysfakcjonowanym uśmiechu. Ian sięgnął po jej leżący na szafce nocnej telefon i zrobił zdjęcie. Gdy je jej pokazał, oświadczył: – To moje nowe ulubione twoje zdjęcie. Uwielbiam je, ponieważ to ja wywołałem u ciebie ten wyraz twarzy. Boże, Kate. Jesteś taka piękna. Pamiętała, jak po pokazaniu jej zdjęcia, ściągnął z niej kołdrę i zapytał, czy może zrobić jeszcze jedno. – Tylko dla moich oczu – zapewnił. Zgodziła się. Zdjęcie zostało wykadrowane, ukazując tylko jej twarz i obrócone tak, że wydawało się, jakby siedziała prosto. I miała na sobie okulary. Ładne, normalne okulary. Jak długo po Sylwestrze – kiedy to jej zdjęcie wciąż prezentowało ją jeżdżącą Shelby – Ian je zmienił? 252

Fakt, że wybrał swoje ulubione zdjęcie, miał sens, biorąc pod uwagę to, że jako jedyny znał okoliczności jego powstania. Ale kiedy dodał okulary? I dlaczego? Jej irytację zastąpiła ciekawość. Nigdy w życiu nie potrzebowała okularów, więc co one wnosiły do zdjęcia? To Ian nosił okulary, nie ona. Cofnęła się w myślach do pierwszego razu, gdy zobaczyła, że miał je na sobie. – Te okulary to przebranie? Bo i tak cię poznałam. – Okulary są prawdziwe. Odkąd spędzam tak dużo czasu przy komputerze, często bolą mnie oczy, a wczoraj pracowałem do późnej nocy. – Mądrze wyglądasz w okularach. To zbieg okoliczności, wmówiła sobie. To wszystko. Telefon znowu zadźwięczał. Masz jedną nową wiadomość. Kate weszła na swój profil, jej palce nieznacznie się trzęsły. Proszę, nie usuwaj konta. Poczekam. Na co poczeka? Poczeka, aż ona zrozumie? Odłożyła telefon na stolik i odchyliła się do tyłu, przyciągając kolana do piersi. Myślenie, że wiadomości miały coś wspólnego z Ianem było niebezpieczne i mogło zerwać strupa, który dopiero co utworzył się na jej ranie. Czy naprawdę sądziła, że znalazł sposób, by porozumiewać się z nią zza grobu? Poczekam. Tylko dla moich oczu. Rion Bodoh Nazwisko zbiło ją z tropu nawet bardziej niż okulary. To było zbyt dziwaczne, jak na zbieg okoliczności. To było coś, co miała zobaczyć. Spojrzała na nazwę. Rion Bodoh.

253

Gdy weszła w ustawienia swojego konta, znowu były pozmieniane. Ktokolwiek wysyłał wiadomości,

nie

chciała już dłużej otrzymywać

powiadomień.

Tej nocy, kiedy Kate leżała w łóżku całkowicie rozbudzona, coś do niej dotarło. Nie mogła uwierzyć, że wcześniej tego nie zauważyła. Serce waliło w jej piersi, a gęsia skórka pokryła każdy centymetr jej ciała. Proszę, nie bądź w błędzie, proszę, nie bądź w błędzie, proszę, nie bądź w błędzie. Odrzuciła kołdrę i pobiegła do salonu, włączając po drodze światła. Wzięła kartkę papieru i długopis, kreśląc każdą literę i zapisując je w nowej kolejności. Rion Bodoh. Robin Hood. Nastrój Kate sięgnął szczytu – rozpłakała się. Po bezsennej nocy i telefonie do Heleny, w którym poinformowała ją, że pojawi się koło jedenastej, Kate na krótko przed dziewiątą dotarła do prywatnego garażu w Bloomington. Cichy głosik w jej głowie ostrzegł ją, że jeśli była w błędzie, albo jeszcze gorzej – jeśli to był jakiś żart – cierpienie, przez które przeszła, okaże się dziesięć razy gorsze do zniesienia niż wiadomość o śmierci Iana. Ale jej nadzieja była kulą śnieżną pędzącą w dół wzgórza, nabierającą szybkości, rozpędu i mocy, a ona nie miała na tyle siły, by ją zatrzymać. Przeparadowała przez drzwi głównego pomieszczenia ubrana w ołówkową spódnicę, stanik push-up i wysokie szpilki. Miała też skórzaną teczkę.

254

Młody

mężczyzna

za

ladą

wyglądał

na

bardzo

znudzonego

dziewiętnastolatka, ale ożywił się trochę, gdy ściągnęła kurtkę, odsłaniając bluzkę z rozpiętym o jeden za dużo guzikiem. – Dzień dobry – powitała go rzeczowym tonem. Wyjęła stertę papierów z teczki i pstryknęła kulkowy długopis. – Potrzebuję kopii umowy najmu. Nazwisko: Ian Merrick. M–E–R–R–I–C–K. Macie to nazwisko w systemie? Wpisał je do komputera i na nią spojrzał. Bingo, pomyślała Kate. – Pracuję nad oszacowaniem majątku pana Merricka. Jeśli dostanę kopię tej umowy, będę mogła ruszyć do przodu. Wyobraź sobie, jak pocieszające okazałoby się to dla jego rodziny. – Nie mogę jej pani dać bez nakazu sądowego. Ludzie przechowują tutaj rzeczy, o których nie chcą, żeby ktokolwiek się dowiedział. Nie możemy tak po prostu rozdawać tych informacji. – Tak, wiem. Jestem prawnikiem. – Kate wyciągnęła jedną ze swoich starych wizytówek i uniosła ją, by zobaczył napis. – Ale nie mam czasu na czekanie na formularze nakazu. Rodzina jest zrozpaczona, jak sobie wyobrażasz. – Przykro mi – odparł. – I tak nie mogę pani tego dać. Mógłbym stracić pracę, gdybym nie postępował zgodnie z regulaminem. Kate spojrzała mu w oczy, podtrzymując jego spojrzenie trochę dłużej niż to konieczne. Gdy wkładała wizytówkę z powrotem do teczki, łokciem zrzuciła stos broszurek z lady, a te rozsypały się po podłodze. – Tak mi przykro. Myślę, że wiem, jaki to będzie dzień. – Kucnęła, żeby je podnieść. – Nic się nie stało. – Wyszedł zza lady, by pomóc jej je pozbierać, długo gapiąc się przy tym na jej rozpiętą bluzkę. – Może pani zdobyć nakaz, prawda? Biorąc pod uwagę, że jest pani prawnikiem? Źle się czuję, nie mogąc pani pomóc. 255

– W porządku. Z pewnością przestrzeganie zasad polityki firmy sprawia, że jesteś takim cennym pracownikiem. Jak długo tutaj pracujesz? – Prawie rok. Tak naprawdę nie jestem tutaj za nic odpowiedzialny. W każdym razie, jeszcze nie. Kate uśmiechnęła się. – Prawdopodobnie niedługo będziesz. Bez wątpienia dostrzegą twoje poświęcenie. Wstał i odłożył stojak z broszurami z powrotem na ladę. – Jesteś o wiele milsza niż tamten facet, który przyszedł tutaj zadawać pytania – palnął bez zastanowienia. – Był niegrzeczny? – Ton głosu Kate był współczujący, troskliwy. Oparła się o ladę, jak gdyby nie spieszyła się z wychodzeniem. – Nic, z czym nie mógłbym sobie poradzić. Wiem o wszystkim, co się wokół mnie dzieje, ale nie zamierzałem mu udzielić informacji z racji tego, że zachowywał się jak kutas. – Co chciał wiedzieć? – Chciał wiedzieć, kiedy FBI przybyło po samochód pana Merricka. Po ten, który zostawił na parkingu, gdy odjechał tym odjazdowym, starym autem. Wiedziałem, że był szalony. Ledwo wyciągnęli jego ciało z wody. Dlaczego FBI interesowało się wypadkiem samochodowym? To nie ma żadnego sensu. Kate zareagowała neutralnie. – To rzeczywiście jest trochę dziwne. Był ubrany tak jak ja? Może był z firmy ubezpieczeniowej albo coś? – To był jakiś punk w podartych spodniach i bluzie z kapturem. Jej puls przyspieszył. – Fioletowej? Fan Wikingów, może? – Nie. Szarej. A może była czarna. – Dziękuję za poświęcony mi czas. – Opuściła dłoń na jego ramię. – Bardzo mi pomogłeś. 256

Wyprostował się. – Nie ma za co. Wróć, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Jestem tutaj przez cały czas. Uśmiechnęła się. – Zapamiętam to. Na razie. Kate tak naprawdę nie interesowała się umową najmu. Nie było nic, co by jej pomogło. Nic, czym choć trochę by się przejmowała. Po prostu potrzebowała wymówki, by zagaić rozmowę. Bo jeśli nie pojawił się nikt spoza FBI, to prawdopodobnie oznaczało, że przykrywka Iana została spalona i że jego śmierć otaczało tyle wątpliwości, iż ktoś chciał zdobyć potwierdzenie, że to on odebrał samochód. I właśnie czegoś takiego – napomknięcia o kimś, kto próbował się czegoś dowiedzieć, szczególnie domniemanego hakera – szukała od samego początku.

257

ROZDZIAŁ 34

Kiedy Kate wróciła do domu, ściągnęła buty i potarła skronie. Tylko dla moich oczu. Okulary z pewnością były jego sposobem na to, aby nakierować ją na poznanie tożsamości adresata wszystkich wiadomości. Ale samo zdjęcie zapewne było jego sposobem na poproszenie jej o zachowanie ostrożności w komunikacji. Jeśli Ian kontaktował się z nią przez portal randkowy, to czy oznaczało to, że został zhakowany? Czy to było jedyne bezpieczne połączenie między nimi? Zakładała, że mógł użyć komórki, którą jej dał, gdyby nie wyrzuciła jej do rzeki. Wróciła myślami do dni, prowadzących do śmierci Iana. Sposób, w jaki jego komórka brzęczała w drodze na lunch. Problem, o którym wspomniał i którego rozwiązania nie był pewien. Pamiętała, jak zdesperowany się wydawał, kiedy się kochali i co mówił potem. Nigdy nie trać we mnie wiary. Może źle go zrozumiała. Może próbował przygotować ją na nadchodzące wydarzenia. Kate zaczęła kwestionować różne rzeczy. Dlaczego namierzanie zakończyło się na jego komórce? Dlaczego wziął Shelby, choć wiedział, że warunki na drodze są trudne? Zalogowała się na swoje konto randkowe i ostrożnie napisała odpowiedź: Okulary sprawiają, że czuję się bardzo mądra. Kiedy je noszę, widzę i o wiele lepiej rozumie wiele rzeczy. 258

Poczekała trzydzieści sekund i odświeżyła stronę. Pojawiła się nowa wiadomość. Jej nagłówek był pogrubiony, co znaczyło, że została odczytana. Kate kliknęła na wiadomość. Mądra i piękna. Obiecaj mi, że założysz okulary na naszą randkę. Serce Kate mocno uderzało, gdy odpisywała: Wydajesz

się

naprawdę

miły,

ale

nie

jestem

zainteresowana

randkowaniem. Ostatnio straciłam kogoś bardzo ważnego. Był miłością mojego życia i nadal go opłakuję. Przepraszam. Poczekała dwie minuty i odświeżyła stronę. Całkowicie rozumiem, że nie jesteś gotowa na kolejny romantyczny związek, ale może moglibyśmy pójść na lunch. Tak się składa, że znam restaurację, która serwuje najlepsze wędliny w Minneapolis. Wspomnienie o wędlinach było sposobem Iana na upewnienie jej, że to naprawdę był on. Łzy popłynęły po jej twarzy. Myślę, że lunch nie zaboli. Od razu wysłał odpowiedź. Zakładam, że tak bardzo Ci się spodobam, iż będziesz bardziej niż chętna, aby przejść do kolejnego etap. Tak działam na kobiety. Kate wpisała odpowiedź. Wydajesz się bardzo pewny siebie. Jeśli odnosisz takie sukcesy z kobietami, to dlaczego jesteś sam? Obecnie znajduję się między kochankami. Otarła łzy. Rozumiem. Kate chciała, aby wiedział, że rozumie. Wiedziałem, że tak będzie. Kate wiedziała, że na pewno miał plan, ale musiał go ostrożnie wcielać w życie.

259

Co by się stało, gdyby nasze stosunki dobrze się rozwinęły na kilku pierwszych randkach? Od razu odpisał. Miałem nadzieję, że zapytasz. Jeśli nasze stosunki dobrze by się rozwinęły, to może rozważyłabyś wypad na romantyczny weekend. Moglibyśmy wsiąść do prywatnego samolotu w sobotnie popołudnie i polecieć gdzieś, gdzie bylibyśmy sami. Sobotnie popołudnie. Kate była dość pewna, że chodziło mu o to, aby spotkała się z nim na lądowisku w tę sobotę. Czyli za dwa dni. Dlaczego boję się podjąć ten krok? Zostałam bardzo mocno zraniona. Odświeżyła stronę. Proszę, wiedz, że wszystko jest pod kontrolą. Nigdy bym Cię nie skrzywdził, Katie. Nigdy. Zatem do zobaczenia w sobotę? Około czternastej? Tak. Będę gotowa. Po drodze wykonaj kilka przystanków i weź taksówkę. Jego wiadomość przez minutę ją zastanowiła, ale potem zdała sobie sprawę, co miał na myśli – pozbądź się każdego, kto mógłby cię śledzić – i chwycił ją strach. Rozumiem. Wzięła głęboki wdech, a kiedy odświeżyła ekran, wiadomości zniknęły. Tamtej nocy, gdy w końcu zasnęła po leżeniu przez trzy godziny w łóżku, śniła tylko o nim.

260

ROZDZIAŁ 35

W sobotę Kate wyjęła dużą, przenośną torbę, która znajdowała się w szafie na górnej półce. Włożyła do środka portfel, klucze, telefon, kilka kosmetyków i ubrania na zmianę. Czas wydawał się ciągnąć, ale o trzynastej trzydzieści udała się do „Wilde Roast Café” – zwalczając chęć oglądania się całą drogę przez ramię – i zamówiła kanapkę. Lekko drżała, dlatego nie odważyła się zamówić do picia nic, co zawierało kofeinę. Piętnaście minut później, po zmuszeniu się do zjedzenia takiej ilości posiłku, jaką mogła, Kate zapłaciła rachunek. Wyszła z restauracji i powoli ruszyła ulicą, jakby nie miała żadnego konkretnego celu. Po wejściu do tunelu, który łączył główną ulicę południowowschodniej

części

miasta

z

podziemnym parkingiem przy

Wodospadzie Świętego Antoniego wyjęła komórkę i zamówiła taksówkę. Czekała tuż przy wyjściu. Potem podeszła szybko do czekającego samochodu i wsunęła się na tylne siedzenie. – Dokąd? – spytał kierowca. Podała mu adres lądowiska, po czym spróbowała uspokoić oddech. Kiedy wjechali na parking, na nawierzchni asfaltowej stał samolot, ten sam, do którego widziała jak wchodził Ian, gdy go tutaj podrzuciła. Nadal się wahała. Co jeśli to nie był on? – To jest twój przystanek, panienko – oznajmił kierowca. – Wiem. Proszę dać mi chwilę. – Trzęsącymi się dłońmi Kate wyjęła z torby komórkę i wysłała wiadomość poprzez portal randkowy.

261

Nie jestem pewna, czy powinnam się dzisiaj z Tobą spotkać. Co jeśli wyjście z Tobą jest błędem? Jej żołądek ścisnął się w supeł i pomyślała, że zjedzenie kanapki było złym pomysłem. Nie jest. Obiecuję. Po prostu wyjdź z samochodu. Możesz to zrobić. Czekam na Ciebie. Kate wzięła głęboki wdech i go wypuściła. Między nimi stał tylko jej strach. Podała kierowcy pieniądze i chwyciła za klamkę, żeby otworzyć drzwi. Teraz pełna sił przeszła zamaszystym krokiem przez parking i otwartą bramę. Zawahała się na asfalcie, ponieważ nikt nie czekał w otwartych drzwiach samolotu. Zatrzymam się na górze. Nie wejdę na pokład, jeśli go nie zobaczę. Powoli, z walącym sercem, wdrapała się po schodach. Zbyt wiele emocji walczyło o uwagę Kate. Czuła strach i niepokój, ale w większości nadzieję. Wtedy nabrała odwagi, aby wejść na ostatni schodek i zajrzeć przez wejście samolotu. I był tam, stojąc niczym jakiś duch. Rzucił się w jej stronę i złapał ją w momencie, w którym ugięły się pod nią kolana. Owinęła wokół niego ręce i nogi, trzymając się kurczowo jego ciała, gdy się załamała, łkając histerycznie. – Proszę, nie nienawidź mnie – błagał, trzymając ją tak mocno, że aż bolało, jakby próbował wtopić jej ciało w swoje. Nie przeszkadzał jej ból, ponieważ stabilizował ją i udowadniał, że to dzieje się naprawdę. Obniżył ich na siedzenie, a ona zwinęła się w kulkę na jego kolanach. Jej twarz przywarła do jego piersi. Kurczowo zacisnęła pięści na jego koszuli. Nie mogła przestać płakać, nie mogła uspokoić mocnego drżenia swojego ciała. – Co się z nią dzieje, Phillip? – zapytał Ian. – Daj jej minutę – odpowiedział skądś głos po jej prawej. 262

– Słodziaku, przepraszam – szepnął Ian, pocierając jej plecy. – Kate, nazywam się Phillip Corcoran. Pracuję dla FBI i jestem przyjacielem Iana. Jesteś bezpieczna i wszystko będzie w porządku. Chcę, żebyś wzięła kilka wolnych, głębokich wdechów. Słowa i ton, jakim wypowiedział je Phillip, pomogły jej się trochę uspokoić. Ramiona Iana nadal były mocno wokół niej owinięte, ale lekko je rozluźnił, pozwalając jej w pełni oddychać. Jego zapach, wciąż taki dla niej znajomy, wypełniał jej nozdrza, gdy wdychała powietrze. Zakopała twarz w jego szyi, czując jego ciepłą skórę przy ustach, kiedy głaskał jej włosy. – Wszystko jest w porządku – wyszeptał. – Jestem tutaj. – Trzymał ją przez długi czas. Żadne z nich się nie odzywało, aż stopniowo ustało jej drżenie. Szok i skok adrenaliny fizycznie ją wyczerpały. – Pilot jest gotowy do startu – poinformował Phillip. – Sądzę, że nie chcesz posadzić jej na oddzielnym siedzeniu, by zapięła pasy. – Nie – potwierdził Ian, trzymając ją mocniej. Nie puścił jej, gdy ruszali pasem startowym, ani kiedy samolot wzbił się w powietrze. Nie przestał dłońmi pocierać jej pleców i szeptał jej do ucha, mówiąc, że ją kochał i jak bardzo za nią tęsknił. Kate w całym swoim życiu nie była tak emocjonalnie wykończona. Mimo że próbowała, nie mogła otworzyć oczu i zasnęła w jego ramionach. Lekkie podskakiwanie opon łączących się z pasem startowym obudziło Kate z radosnego snu, w którym Ian żył. Poza tym, że to nie był sen, bo Ian trzymał ją na kolanach i pierwszą rzeczą, którą zrobił, gdy otworzyła oczy, było pocałowanie jej delikatnie w czoło. – Gdzie jesteśmy? – spytała. – W pobliżu Waszyngtonu.

263

– Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę – wymamrotała Kate. Dotknęła jego twarzy, przesuwając palcami po jego oczach, nosie, ustach. – Uwierz w to, słodziaku. To się dzieje. – Otarł łzy, które wypełniły jej oczy i wylały się na policzki. – Phillip i ja wszystko ci wyjaśnimy, gdy dotrzemy do domu. Phillip Corcoran mieszkał w starym, kolonialnym, utrzymanym w dobrym stanie domu, znajdującym się godzinę od stolicy Stanów Zjednoczonych. Jego żona powitała ich przy drzwiach. – Mam na imię Susan. Wejdź, najdroższa – powiedziała, biorąc Kate za rękę. – Chcesz coś do picia? Gardło Kate wydawało się suche od płaczu. – Mogę dostać trochę wody? – Oczywiście. – Susan poklepała ją po ramieniu i ścisnęła, nim zniknęła w kuchni. Ian trzymał jej dłoń i podążył za Phillipem do salonu, prowadząc Kate na kanapę. Phillip usiadł naprzeciwko nich. – Dziękuję – powiedziała Kate, gdy Susan wróciła i podała jej szklankę wody. Pociągnęła łyk, który złagodził palenie w jej gardle. – Będę na górze, jeśli będziecie mnie potrzebowali – oznajmiła Susan. Phillip uśmiechnął się do niej i kiwnął. Kate postawiła szklankę na stoliku do kawy i odwróciła się do Iana. Cienie obramowywały jego oczy; wydawał się wyczerpany. – Znaleźli cię – oświadczyła. Kiedy w końcu pozwoliła sobie uwierzyć, że naprawdę żył, zaczęła to wszystko składać razem. – Dlatego wrzuciłeś samochód do rzeki. Chciałeś, aby myśleli, że nie żyjesz. – Tak – odpowiedział Ian. – Dowiedzieli się, kim byłem i gdzie żyłem. – Ian i Phillip wymienili spojrzenia. – Ale powód dla którego to zrobiłem jest gorszy – znaleźli ciebie. 264

ROZDZIAŁ 36

Kate poczuła, jakby uleciało z niej całe powietrze. – Mnie? Ian kiwnął ponuro głową. – Zdałem sobie z tego sprawę, kiedy poprosiłaś mnie, abym zajrzał do twojego komputera. Twoja zapora sieciowa została wyłączona, miałaś lukę w zabezpieczeniach i działało jednocześnie kilka programów. Nie mogłem nic z tym zrobić. Jeśli bym zareagował, to dowiedzieliby się, że to odkryłem. Kate poczuła zawroty głowy i niewyobrażalny ciężar, który naciskał na jej klatkę piersiową. W pokoju nagle zrobiło się duszno. – Czy oni wiedzą, gdzie mieszkam? Gdzie pracuję? – Wiedzą wszystko – przyznał Ian. – Jak? – spytała Kate. – Jak cię znaleźli? – Nie jesteśmy pewni – odrzekł. – Wszystkie moje komputery są czyste. Od razu bym wiedział, gdyby nie było inaczej. Phillip i ja mamy kilka teorii, ale żadnej z nich nie potrafimy udowodnić. Ale widzieli nas razem, gdy tylko zaczęli mnie obserwować. Potem nie zajęło im dużo czasu zidentyfikowanie ciebie i zhakowanie twojego komputera. – Powiedziałeś, że jeśli kiedykolwiek cię znajdą, to dojdzie do gróźb – wyrzuciła z siebie Kate, jej głos się unosił. – Niepokojące gróźb. – Oni chcieli mnie, Kate. Nie ciebie. To, że nie dopuścili się żadnych bezpośrednich gróźb, oznaczało, że prawdopodobnie planowali użyć ciebie, aby 265

wywabić mnie z kryjówki, zmusić, abym w jakiś sposób zareagował. I zrobiłbym to. Zrobiłbym wszystko, czego by zażądali, jeśli w ten sposób mógłbym cię przed tym ochronić. Nawet pomimo tego nie zostawiłbym cię bez opieki. Twój nowy sąsiad, Don Murray, jest agentem FBI, który pracuje w biurze terenowym w Minneapolis. Tak samo jak mężczyzna, który każdego dnia chodzi za tobą do pracy i z powrotem oraz dwóch mężczyzn, którzy mają oko na twoją ulicę i spiżarnię żywności. Oszołomienie przejęło nad Kate kontrolę. Milczała. W jaki sposób przeszła od prowadzenia organizacji non-profit do bycia pod nadzorem FBI? Nie potrafiła tego zrozumieć, nieważne jak bardzo się starała. To zwyczajnie było zbyt surrealistyczne. – Musieliśmy szybko działać – powiedział Ian. – Nim wprowadziliby swoje plany w życie. Mieliśmy szczęście, bo nie trzeba było długo czekać na kolejną burzę. – Jak udało wam się przekonać policję, media? Odpowiedział jej Phillip. – Ian porzucił samochód obok drogi. Ze względu na stan nawierzchni ulice były w większości opustoszałe, dlatego zorganizowanie kolizji, która zepchnęła Shelby za skarpę, nie zajęło dużo czasu. Sami zadzwoniliśmy pod dziewięćset jedenaście i zgłosiliśmy obecność samochodu w rzece. Nikt nie przeżyłby czegoś takiego, nie w pojeździe bez poduszek powietrznych i nie w zamarzającej wodzie. Potem ujawniliśmy mediom, że odzyskano ciało i je zidentyfikowano. FBI zażądało jurysdykcji, więc podzieliliśmy się wyłącznie tym, co chcieliśmy upublicznić. – Ale przecież istnieje akt zgonu – spostrzegła Kate. Wyraz twarzy Iana pozostał pusty, lecz jego rysy stwardniały i Kate zauważyła lekkie zaciśnięcie jego szczęki. – Ja go sporządziłem.

266

– Po tym, jak dowiedziałaś się o śmierci Iana, googlowałaś na laptopie Iana Merricka, prawda? – dopytywał Phillip. – Tak. Najpierw szukałam ogólne, a potem bardziej szczegółowo. Właśnie tak trafiłam na akt zgonu. – Co z Ianem Bradshawem? – Nie wpisywałam jego prawdziwego nazwiska na laptopie. Raz wyszukałam go na telefonie po tym, jak Ian zapierał się, że nie znajdę go w Internecie, ale to wszystko. Phillip kiwnął głową i wydawał się zadowolony odpowiedzią. – Co jeśli bym to zrobiła? Czy to by wszystko zniszczyło? – To niczego by nie zniszczyło, Kate – powiedział cicho Ian. – Phillip chce tylko wiedzieć, z czym mamy do czynienia, żebyśmy mogli ułożyć jakiś długofalowy plan. – Nie minęła godzina od wypadku, kiedy sami ujawniliśmy przykrywkę Iana – wyznał Phillip. – Upewniliśmy się, żeby nazwisko Iana Merricka oraz wieści o jego śmierci krążyły wszędzie. Zadbaliśmy, by świat dowiedział się, iż pracował dla FBI. – Kupili to? – spytała Kate. – Po tym wszystkim, co zrobiliście, uwierzyli wam? – Jeśli ginie haker o złej sławie, pojawia się natychmiastowe przypuszczenie, że to żart, a następnie telefonuje się do służb po hakera mieszkającego w zasięgu najbliższych dziesięciu mil w celu zweryfikowania informacji – tłumaczył Phillip. – To stara sztuczka. Żeby nam się powiodło, twoja reakcja musiała być wiarygodna. Kate nie miała pojęcia, jak zareagować na te rewelacje. Zaczęli wdrążać ich misternie zaprojektowany plan, nim dowiedziała się, że w ogóle istniał jakiś problem. – Nadal mam lukę w zabezpieczeniach? – spytała.

267

– Tak. Dlatego Ian musiał się z tobą skontaktować w zaszyfrowany sposób. A nawet ta metoda była dość ryzykowna. Chciałem, żeby jeszcze przez chwilę się wstrzymał, nim nawiąże z tobą kontakt, ale stwierdził, że nie może czekać. Czy ktokolwiek do ciebie podchodził, Kate? Pytał cię o coś, co wydawało ci się dziwne? – Nie. – Czy przypominasz sobie, żebyś widziała kogoś podejrzanego? – Kiedy poszłam do mieszkania Iana po tym, jak nie wrócił do domu, obok domofonu stał facet. Był młody, może coś ponad dwadzieścia lat. Ciężko dokładnie określić, bo miał naciągnięty kaptur. Sądziłam wtedy, że mnie obserwuje. Ale pomyślałam, że może robi to dlatego, iż wyglądałam na smutną. Próbowałam powstrzymywać łzy. Nie chciałam, żeby widział, jak płaczę, więc się odwróciłam. Potem udałam się do garażu, gdzie dowiedziałam się, że ktoś już tam był i wypytywał o to, kiedy FBI przyszło po Escalade. Jakiś młody facet ubrany w ciemną bluzę z kapturem. – Poszłaś do garażu? – zapytał Phillip. – Tak. Po tym, jak Ian wysłał mi na konto randkowe wiadomość, stałam się nerwowa i sama zamierzałam wszcząć śledztwo. Zobaczyć, czy ktokolwiek się tam zjawił i zadawał pytania. Kate opowiedziała im o tym, jak sprawiła, by pracownik garażu podzielił się informacjami. – Ale to wszystko. Nie pamiętam, żebym widziała kogoś innego. Susan weszła do pokoju i ogłosiła, że niedługo będzie kolacja. Kate nie miała apetytu, ale Susan była miła, więc uśmiechnęła się i lekko kiwnęła. – Będziemy musieli zorganizować twoją przeprowadzkę z Minneapolis trochę inaczej, niż planował Ian – oznajmił Phillip. Kate odwróciła wzrok. Zakładali, że teraz, gdy ją sprowadzili, zgodzi się na ich plan działania, ale w jej głowie kołatało się tylko jedno słowo: nie.

268

Bo teraz, kiedy otrząsnęła się trochę ze wstępnego szoku, zaczęły jej się nasuwać inne myśli. Emocje wypłynęły na powierzchnię. Tym razem Ian przekroczył granicę, jaką stanowiło zhakowanie jej karty kredytowej i komputera czy wejście do jej łazienki, gdy się kąpała. Pozwolił jej myśleć, że nie żyje, co było najgorszym rodzajem piekła, w jakie można kogoś wpakować. Jeszcze tego nie przetworzyła. Phillip za bardzo skupił się na planowaniu, by dostrzec reakcję Kate. Ale Ian – mężczyzna, któremu nic nie umykało – z pewnością ją dostrzegł. Poczuła ciężar jego spojrzenia i gdy tylko uniosła wzrok zauważyła w jego oczach zrozumienie. – Potrzebuję trochę czasu sam na sam z Kate – zakomunikował Ian. – Oczywiście – odrzekł Phillip. – Zawołam was, gdy kolacja będzie gotowa. Mały domek gościnny znajdował się obok głównej posiadłości. Ian niósł torbę Kate, gdy szli ścieżką wyłożoną brukowym kamieniem. Żadne z nich się nie odezwało. Kiedy już weszli do środka, nie dało się przeoczyć faktu, że to miejsce należało do Iana. W salonie stała kanapa i stolik kawowy, a na nim laptop i pusty kubek po kawie. Jego buty tenisowe leżały na podłodze, a ulubiona bluza MIT, ta w kolorze wyblakłej czerwieni, którą czasami nosiła Kate, została przewieszona przez oparcie sofy. Wyraz jej twarzy uległ zmianie, gdy zaczęła płakać. – Obiecałeś mi, że nie wyjedziesz bez uprzedzenia mnie o tym, ale i tak to zrobiłeś! – Nie mogłem ci powiedzieć. Jeśli zobaczyliby, że wyglądasz, jakby twój świat się skończył, zostawiliby cię w spokoju. Ale jeśli chociaż raz dostrzegliby cię, jak idziesz ulicą z uśmiechem na twarzy, to by jedynie ich przyciągnęło i nie

269

bylibyśmy w stanie cię chronić. Jeśli mógłbym rozegrać to w inny sposób, to bym tak uczynił. – Zostawiłeś mnie – wyrzuciła. – Pojechałabyś ze mną? Gdybym ci powiedział, że musimy natychmiast wyjechać,

bez

pożegnań,

bez

czasu,

abyś

złożyła

rezygnację,

bez

przygotowania, zrobiłabyś to? Żyła w biegu? Ile czasu by minęło, gdyby ktoś z zaczął obserwować twoją rodzinę, Kate? Wszystkie te wiadomości, które dostałem, cały czas, który spędziłem przy komputerze, gdy dowiedziałem się, że cię zhakowali? Próbowałem wymyślić inny sposób, aby to rozwiązać, ale nie wpadłem na żaden inny pomysł. Poznali moją słabość i zażądali spłaty długu. Spłaciłem go, ale na moich warunkach. – Ja też zapłaciłam wysoką cenę – wykrzyknęła. – I byłoby łatwiej to znieść, gdybym o tym wiedziała. Przez ciebie doświadczyłam najgorszego bólu, jaki kiedykolwiek czułam w moim życiu. Jak możemy być zespołem, skoro tylko jedno z nas wie, co się dzieje? Po twarzy Kate spłynęły łzy. Ian posadził ją na kanapie i objął, pozwalając płakać. Czekał, aż opanowała szloch i stała się wiotka w jego ramionach. Głaszcząc ją czule po głowie, powiedział: – Zostawienie cię było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić, ale zrobiłem to, ponieważ myślałem, że tylko tak na stałe rozwiążę ten problem. Phillip uznał, że powinienem poczekać, aż wszystko ucichnie i dopiero potem się z tobą skontaktować. W międzyczasie prosiłem każdego agenta, aby informował mnie o obserwacji. Wiedziałem wszystko o twoich łzach i wstrząsie na wieść o mojej śmierci, i to mnie zabiło. Umysł Kate pędził, a jej myśli rozpierzchły się. Była rozdarta między pocieszeniem, którego dostarczały jego ramiona, a chaosem wywołanym przez jego czyny. Jego komórka zadzwoniła, więc Kate uniosła głowę z jego piersi. – To pewnie Phillip – bąknął Ian. – Jest jedyną osobą oprócz ciebie, która ma ten numer. – Sięgnął i otarł jej łzy. – Nie musimy tam iść, jeśli nie chcesz. 270

– Nadal masz tę samą komórkę? Kiwnął głową. – Zostawiłam ci wiadomość w twoje urodziny. – Wiem. Puszczałem ją sobie każdego dnia, żeby usłyszeć twój głos i za każdym razem myślałem o tym, co ci zrobiłem i zastanawiałem się, czy nie popełniłem największego błędu swojego życia. Wiem, że za to zapłaciłaś, ale nie posunąłbym się do tego, gdybym nie uważał, że byłaś wystarczająco silna, aby sobie z tym poradzić. Tak bardzo przepraszam, Kate. Przepraszam za ból, który ci sprawiłem. Przepraszam za to, przez co przeszłaś. Przepraszam za to wszystko. Podczas kolacji wszyscy udawali, że nie było nic nadzwyczajnego w okolicznościach, które połączyły ich czwórkę. Susan troszczyła się o Kate i Iana, oferując więcej łososia, ryżu i warzyw, mimo że ich talerze nie wciąż były zapełnione. Kate po raz pierwszy dostrzegła, jak Ian bardzo schudł. Ona sama straciła przynajmniej pięć kilogramów, przez co wyglądała na zmizerniałą. Na dodatek jej twarz poszarzała, jakby ostatnio zmagała się z chorobą i jeszcze całkowicie nie wyzdrowiała. – Nasz dom stoi dla ciebie otworem tak długo, jak zechcesz zostać – zaproponował Phillip. – Chciałabym jutro wyjechać, proszę – odpowiedziała Kate. Tak bardzo, jak nienawidziła myśli o ponownym rozstaniu z Ianem, bała się zwiększonego ryzyka i potrzebowała czasu, by rozważyć to, jak naprawdę będzie wyglądała ich wspólna przyszłość. Dźwięki uderzających sztućców wydawały się szczególnie głośne w ciszy i ani Ian, ani Kate nawet nie stwarzali pozorów, że jedzą z apetytem. Kiedy posiłek się skończył, Kate podziękowała Susan, a Ian ogłosił, że idą wcześnie spać.

271

– Jestem pewna, że to był długi dzień – przytaknęła Susan. – Proszę, daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebować. – Dziękuję – wymamrotała Kate. – Jestem pewna, że poczuję się lepiej po nocy pełnej snu. Gdy wrócili do domku gościnnego, Ian dał Kate do spania jedną z jego koszulek i zaczęli się przygotowywać do łóżka. Musieli robić wszystko po kolei, bo malutka łazienka ledwo mieściła jedną osobę. Patrzenie na szczoteczkę do zębów Iana i jego maszynkę do golenia sprawiło, że Kate pomyślała o tych samych rzeczach, nadal leżących w jej własnej łazience. W jednakowo małej sypialni mieściło się duże łóżko oraz stolik nocny. Ian rozebrał się do bielizny, odsunął pościel i położył się obok Kate. – Wiem, że jesteś na mnie zła i masz do tego prawo, ale naprawdę chcę cię trzymać w ramionach. – Ja też tego chcę – zgodziła się. Bez względu na to, jak zraniona i oszukana się czuła, nie mogła przestać rozpamiętywać mrocznych dni po śmierci Iana, kiedy to opłakiwała jego stratę. Kiedy płakała, myśląc o tym, że nigdy więcej go nie dotknie. Kiedy sądziła, że oddałaby wszystko byle tylko ponownie znaleźć się w jego ramionach. Ian tu był. Nie martwy i zimny, ale ciepły i żywy. I ją obejmował. W małym pokoju panowała ciemność. Kate nie widziała Iana, ale go czuła – jego silne ramiona wokół niej, jego nagą klatkę piersiową pod nią, nogi splątane z jej. Pocałował ją w czubek głowy, zakupując twarz w jej włosach. – To tutaj byłeś przez ten cały czas? – spytała Kate. – Tak. Zawsze tu kończę. Jestem jedynym, który używa domku gościnnego i przez lata stał się dla mnie drugim domem. Phillip i Susan są dla mnie jak rodzina. – To spowodowało, że Kate była szczęśliwa, wiedząc, iż Ian miał kogoś na tym świecie, ale poza przelotnym wspomnieniem Phillipa, Ian nigdy nie opowiadał o Corcoranach. 272

Zaczął głaskać jej włosy, co sprawiło, że jej ciało się zrelaksowało. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – wyznał. – Tęskniłem za rozmową z tobą. Tęskniłem za chodzeniem z tobą do restauracji i słuchaniem opowieści o twoim dniu. – Ja też tęskniłam za tym wszystkim – przyznała i łzy wypełniły jej oczy. – Kate – wyszeptał, kiedy znowu się rozpłakała. Dostosował ich pozycje tak, że leżeli zwróceni do siebie twarzami i otarł jej łzy. – Tak bardzo przepraszam. Proszę, nie płacz. – Pocałował ją delikatne. Ale nie potrafiła powstrzymać łez, nawet gdyby chciała. – Dzisiaj w restauracji dumałam nad niemożliwością tego, że kogoś w ten sposób traci, a potem odzyskuje. Kiedy ktoś umiera, pragniesz jedynie, by do ciebie wrócił, lecz to nierealne. Tylko, że jakimś cudem stało się realne. Nigdy nie dowiesz, jakie to uczucie, ale ja doskonale wiem. – Wiem. – Trzymał ją mocno, ale ona pragnęła więcej, pragnęła, żeby uścisnął ją tak jak w samolocie. Pragnęła przekonać, że to było prawdziwe. Tym razem to Kate musnęła ustami jego. Odpowiedział pocałunkiem. Przeniósł dłoń na tył jej głowy, aby ją przytrzymać, i pogłębił go. Nie chciała, żeby przestał ją całować. Uczyniłby to, gdyby go o to poprosiła, ale tego nie zrobiła. Ich oddechy stały się urywane, gdy rozgniatali swoje usta. Przesunął dłoń do jej pośladków i chwycił je, przyciągając ją bliżej, aż była maksymalnie do niego przyciśnięta. Czuła, jak bardzo jej pragnął, i musiała podjąć decyzję o tym, co wydarzy się następnie. Nie chciała rozmawiać, płakać czy myśleć. Chciała czuć. – Kate? – Jego głos drżał z potrzeby. – Tak.

273

Zdjął jej koszulkę, wsunął palce pod gumkę jej bielizny i ją ściągnął. Ociągał się, patrząc na jej szyję, jakby od nowa uczył się kształtów jej ciała. Kiedy zamknął usta na jej sutku, jęknęła. Jego dłoń zjechała niżej, sunąc po jej brzuchu, by spocząć między nogami. Zsunęła mu bokserki, a on rozszerzył jej nogi wystarczająco, by w nią wejść. Gdy tylko to zrobił, Kate zacisnęła na nim uda, trzymając go blisko. Poruszali się razem, szalenie, desperacko, a ona głośno krzyczała jego imię. Może nie powinna tego chcieć. Może powinna mu odmówić. Nadal musiała pomyśleć o wielu rzeczach i podjąć pewne decyzje. Ale rozpaczliwie za nim tęskniła i w tamtym momencie go potrzebowała. Ian jęknął i Kate wiedziała, że zaraz osiągną szczyt. Już czuła budujące się doznania, więc poruszała się szybciej, goniąc je. Uczepiła się ich i znalazła swoje upragnione spełnienie minutę lub dwie później. Ian zaraz do niej dołączył, jęknął, tym razem głośniej i bardziej przeciągle, a potem zadrżał, gdy w niej dochodził. Następnie trzymał ją mocno, a ich gorąca skóra ogrzewała wnętrze Kate, sięgając miejsca, które nie było ciepłe, odkąd go straciła. – Kocham cię – powiedział. – Zraniłeś mnie – wyszeptała. – Nie chciałem. Tamtej nocy spali zwróceni do siebie, głowa Kate spoczywała pod podbródkiem Iana, ręce i nogi spletli. Wstała krótko przed wschodem słońca i podreptała do łazienki, a kiedy wróciła do łóżka, on poruszył się i przyciągnął ją z powrotem w ramiona, trzymając, jakby nie mógł znieść samej myśli o wypuszczeniu jej.

274

ROZDZIAŁ 37

Atmosfera podczas śniadania była odrobinę mniej niezręczna niż w trakcie wczorajszej kolacji. Kate przypisała to spokojnej naturze Susan i Phillipa oraz dziesięciu godzinom dobrego, wzmacniającego snu. Tak wcześnie poszli do łóżka, że Kate czuła się pobudzona, albo i nawet tak, jakby wróciła do normalności. Porządnie wypoczęła i trochę się uspokoiła. Gdy skończyli jeść, Susan odrzuciła propozycję Kate pomocy przy sprzątaniu stołu. – Rozluźnij się. Wypij jeszcze kawy – poleciła, stawiając dzbanek między nią a Phillipem. – Ja sprzątnę resztę, gdy wrócę. Ian zawozi mnie do centrum ogrodniczego. Teraz, gdy nadchodzi wiosna, nie mogę się doczekać pracy w ogrodzie. – Pójdę po kluczyki – oznajmił Ian. Pochylił się i pocałował Kate w czoło. – Zaraz wrócę. – Pilot może cię zabrać do domu – powiedział Phillip. – Ale musimy wyjechać za jakąś godzinę. – W porządku. Dziękuję. Phillip nalał Kate trochę kawy. – Czy Ian poprosił cię, abyś ze mną porozmawiał? – Jego ustąpienie wydawało się trochę zbyt wygodne.

275

– Tak – potwierdził Phillip, wyglądając na zmieszanego. – Nie jestem tu po to, aby dyskutować o jego zachowaniu. To jest między tobą a nim. Ale może pomogę ci zrozumieć jego przyczyny. – Od jak dawna znasz Iana? – Odkąd skończył dwadzieścia lat. – Jak go poznałeś? – Aresztowałem go. Kate zakrztusiła się łykiem kawy. – Aresztowałeś go? – Musiałem. Zhakował Pentagon i nawet nie próbował tego ukryć. Zapukałem do drzwi jego pokoju w akademiku, pokazałem odznakę i wyprowadziłem go w kajdankach. – Nie wiem, dlaczego jestem zaskoczona. To do niego podobne. Phillip zachichotał. – Od razu stwierdziłem, że nie był złym dzieciakiem. Jest błyskotliwy, ale wtedy nie kontrolował swojej impulsywności. Kate uśmiechnęła się. – Czasami nadal nie kontroluje. – Tamtego dnia całkiem nieźle go nastraszyłem. Potem dałem mu wybór. Mógł nam pokazać, jak mu się to udało i wyjaśnić, co musimy zrobić, żeby to się nigdy nie powtórzyło, albo pójść do więzienia. Oczywiście wybrał pierwszą opcję, a my byliśmy zaskoczeni tym, co potrafił. Gdy był młodszy, lubił się popisywać, aby przypomnieć nam, do czego jest zdolny. Teraz myślę, że dzięki temu zdobył w życiu cel, który chyba nawet napawał go dumą. Nie pracował dla nas, mimo że wielokrotnie próbowaliśmy go zwerbować. Ale długo po tym, jak odpracował swoje naruszenie, nadal nam pomagał i mam nadzieję, że nigdy nie przestanie. Dotarł do miejsc, do których sami nigdy byśmy nie dotarli. Do miejsc, gdzie stawka była wysoka i istniało ogromne ryzyko. – I wiesz o pieniądzach, które on…? 276

– Kradnie od cyberzłodziei? – Phillip kiwnął głową. – Zastanawiałem się, czy warto z tym walczyć. Stwierdziłem, że nie. – Ian wczoraj powiedział, że ty i Susan jesteście dla niego jak rodzina. – Moja żona i ja nigdy nie mieliśmy własnych dzieci. Zgaduję, że nie było nam to pisane. Susan traktuje Iana jak syna, którego nigdy nie miała. Biorąc pod uwagę to, że jego matka nie utrzymuje z nim kontaktu, to obydwojgu im to pasuje. Nasz związek jest trochę bardziej zawiły. Czasami jestem jego przyjacielem, czasami mentorem, a kiedy mi pozwala ojcem. – Brzmi to tak, jakbyś naprawdę się o niego troszczył. – Bo tak jest. Próbuję zbytnio się nie wtrącać w jego sprawy, zwłaszcza teraz, kiedy dorósł. Ale daję mu rady. Gdy wyznał mi, co zamierzał zrobić po tym, jak dowiedział się, że zostałaś zhakowana, próbowałem go od tego odwieść. Kłóciłem się z nim, bo sądziłem, że to dla ciebie zbyt wiele, ale Ian twierdził, że sobie z tym poradzisz. Wrzucenie tamtego samochodu do rzeki wymagało znaczącej ilości zasobów FBI, co nie zawsze jest łatwe do uzyskania. Chciał też zrezygnować z firmy, którą kochał i spędzić kolejną dekadę dziesięć lat, zaczynając od zera. Był niezłomny. Nie mógł pogodzić się z tym, że jego wrogowie znali miejsce twojego pobytu. Nie łatwo go zbić z tropu, ale nigdy nie widziałem go tak zrozpaczonego. – Zatem naprawdę ma wrogów. – Zbyt długo z nami pracował i wkurzył zbyt wiele osób, aby ich nie mieć. Szczerze jestem zaskoczony, że jeszcze nikt go nie znalazł. Nie zgadzałem się z Ianem w wielu kwestiach. Ale jedna rzecz, z którą jednogłośnie się zgodziliśmy to ta, że jeśli to zrobimy, twoja reakcja musiała być szczera, bo wiedzieliśmy, że będą obserwować. Ian nigdy by cię nie naraził na jakiekolwiek fizyczne zagrożenie, a nadzór FBI był tylko i wyłącznie środkiem zapobiegawczym. Powiedziałem Ianowi, że moim zdaniem jeden agent będzie wystarczający. On upierał się przy dwóch. – Phillip uśmiechnął się. – Postawiliśmy na czterech. Jest bardzo zdeterminowany, Kate, ale potrzebuje 277

przy boku silnej kobiety. Nie tylko dlatego, że jest nieustępliwy, ale dlatego, że potrzebuje partnerki, która będzie taka niezłomna i mądra jak on. Kogoś, komu może się zwierzyć. Zbudować życie. Będzie musiał się całkowicie otworzyć, a nigdy tak naprawdę tego nie zrobił. Tak bardzo, jak lubi dowodzić, myślę, że Ian najbardziej chce do kogoś należeć. Wiedzieć, że ktoś go bezwarunkowo kocha. Ciężko jest to znaleźć w kobiecie, zwłaszcza kiedy rozważysz to, co robi. On ci ufa, a jego miłość do ciebie jest bezgraniczna. Kate nie była osobą, która chowała urazę i po jakimś czasie wybaczyłaby Ianowi. On i Phillip wytłumaczyli jej, dlaczego trzymali wszystko przed nią w tajemnicy, i mimo że ich poczynania ją zraniły, rozumiała ich. Ale bycie z Ianem w jakimkolwiek stałym związku wymagało zaufania i tolerancji, które Kate chyba straciła. Myśli wirowały jej w głowie i potrzebowała czasu, aby je pozbierać. – To dużo do rozważenia – odrzekła. – Rozumiem. Cóż, musisz mi wybaczysz, ale jestem w środku całkiem delikatnego procesu uporządkowania roszczenia praw do ubezpieczenia samochodu wartego siedem milionów, należącego do mężczyzny, który tak naprawdę nie umarł. Rozbudowana biurokracja jest niedorzeczna. Kubek z kawą, który Kate prawie upuściła, zabrzęczał on na spodku. – Shelby była prawdziwa? – Och – mruknął Phillip, wyglądając na zaniepokojonego. – Myślałem, że wiedziałaś. – Założyłam, że to była replika. Nie wiedziałam, że jego firma posiadała takie pieniądze. – Jego firma przynosiła ogromne dochody, ale Ian jest również bardzo uzdolniony technicznie. Nie słyszałem o za wielu hakerach, których potrafią kodować

tak,

jak

on.

W

college’u

wstępnie

programował

portale

społecznościowe. MIT i Harvard nieznacznie ze sobą rywalizują, ale jeśli wymieniłbym nazwiska niektórych jego znajomych, rozpoznałabyś ich. Ci z 278

Harvardu nie mieli nic przeciwko pomaganiu sobie. Ale Ian nie chciał być częścią czyjejś firmy, więc akceptował małe ryzyko w zamian za jakkolwiek uznanie lub uczestnictwo. Wartość jego firmy osiągnęła miliardy. – Zarzuciłam mu raz, że używał pieniędzy, aby usprawiedliwić swoje postępowanie. Przyznał, że jego pieniądze rozwiązują wiele problemów. Zamyślony Phillip się uśmiechnął. – Myślę, że się myli, Kate. ROZDZIAŁ 38 Kate zgarnęła filiżanki ze stołu i zabrała je do kuchni. Susan właśnie rozpakowywała nasiona i cebulki. – W centrum ogrodowym znalazłaś wszystko, czego potrzebowałaś? – zapytała Kate. – Tak. Jest jeszcze trochę za wcześnie, ale naprawdę nie mogę doczekać się sadzenia tego wszystkiego. – Wiesz, gdzie jest Ian? – Wydaje mi się, że z przodu budynku. Znalazła go na ganku. – Cześć – bąknęła, siadając na wolnym krześle obok niego. – Hej. – Miło z twojej strony, że pomogłeś Susan. Uśmiechnął się. – To nic w porównaniu z tym, kiedy mnie prosi, bym rozładował SUV-a pełnego czterdziestofuntowych toreb ziemi. To będzie następne. – Phillip powiedział, że wkrótce samolot będzie gotowy, aby zabrać mnie do domu. – Dobrze. – Wcale nie... to nie twój samolot, prawda?

279

– Nie. Ale uiściłem opłatę czarterową. FBI dużo dla mnie robi, ale nie oczekuję, że zapłacą za lot mojej dziewczyny. Sięgnął po jej dłoń. – Zaraz przed twoim przyjazdem myślałem o tym, jak widziałem cię w telewizji. Mówiłem ci, że Shelby mi się zepsuła, a kiedy pojechałem ją odebrać, musiałem zaczekać w warsztacie. W rogu stał telewizor. Patrzyłem prosto na niego, gdy zaczęłaś mówić i coś w tobie absolutnie mnie urzekło. Najpierw zauważyłem twoje piękno, a potem, że jesteś szczera i taka ludzka. Prosiłaś o pieniądze, ale nie dla siebie. Chciałem dowiedzieć, czy twoja pasja była prawdziwa, i czy naprawdę byłaś taka miła, jaka się zdawałaś. Po powrocie do hotelu, w którym się zatrzymałem przed przeprowadzką do własnego mieszkania, włączyłem ten wywiad online i oglądałem go zawstydzającą ilość razy. Podczas pobytu w Kanadzie zacząłem czuć coś, co uznałem za niepokój, jakbym chciał uciec. Ale po obejrzeniu cię w telewizji, zdałem sobie sprawę, że to wcale nie było niepokojem. To była samotność. Nie czułem jej wcześniej, więc pomyślałem, że się starzeję. Zastanawiałem się, jakby to było mieć dziewczynę, taką jak ty przy moim boku. Kogoś tak pięknego i bezinteresownego, chcącego pomagać ludziom, tak jak ja. Pomyślałem, że może jeśli spotkam cię osobiście, poczuję się inaczej. Może będziesz nudna, pełna rezerwy albo nawet wredna. Ale kiedy wpadłaś na mnie na tym chodniku, okazało się, że zupełnie się myliłem. Nakazałem sobie: Nie wciągaj jej do swojego popieprzonego świata, a następnie i tak to uczyniłem. Nagiąłem wszystkie twoje granice i za każdym razem, gdy dawałaś mi kawałek siebie, odwracałem się i robiłem kilometr, ponieważ wiedziałem, że na świecie nie ma wielu kobiet, które by sobie ze mną poradziły. Ale ty sobie poradziłaś. I nawet po tym wszystkim wciąż dostrzegałaś we mnie dobro. I nadal chciałaś ze mną być. Sprawiłaś, że tak cholernie łatwo było mi cię kochać, tak jak i lubić. Cały czas robiłaś wszystko właściwie. – Odwrócił się i spojrzał na nią. – Przestałaś mnie kochać? – Jego głos był niski i szorstki. 280

– Nie. – Kiedy spojrzała mu w oczy, łzy zaczęły spływać po jej twarzy. – Ale może mimo wszystko się do tego nie nadaję – wyszeptała. – Może nie. – Jego oczy były suche, ale nigdy nie widziała w nich takiego smutku. Phillip otworzył drzwi i wyszedł na ganek. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale powinniśmy już jechać. Na lotnisku, kiedy cała trójka wysiadła z samochodu, Phillip odwrócił się do niej i powiedział: – Proszę, bądź ostrożna po powrocie do domu, Kate. Jeśli nadal cię obserwują i zobaczą, że jesteś szczęśliwa i rozpromieniona, to zniszczy wszystko, na co tak ciężko pracowaliśmy. Choć Kate nie sądziła, by cokolwiek takiego się zdarzyło, zapewniła: – Będę ostrożna. Phillip przytaknął, a następnie sięgnął i uścisnął jej dłoń, po czym wrócił do samochodu. Ian prowadził Kate po pasie startowym. Gdy zatrzymali się u stóp schodów, wyjął telefon z kieszeni dżinsów i podał jej go: – Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebować, albo będę mógł cokolwiek zrobić, chcę, żebyś do mnie zadzwoniła. Dobrze? Kate skinęła i wsunęła komórkę do torebki. Spojrzała w stronę samolotu, czując się niezręcznie, tak każąc im czekać na siebie. – Nie bój się – poprosił Ian. – Don i inni agenci w dalszym ciągu będą cię mieć na oku. Kate zamrugała, aby odgonić łzy, które już wypełniały jej oczy. Żałowała, że nie mogli cofnąć czasu do momentu, w którym to wszystko nie było takie skomplikowane. Mogła się kłócić, że nie na to się pisała, ale by skłamała. Ian zawsze pozostawał wierny swojej naturze, czy to włamując się do jej komputera, czy wchodząc do łazienki, kiedy się kąpała, czy też pozorując swoją śmierć. 281

Przyciągnął ją bliżej siebie i trzymał mocno. – Kocham cię. Nigdy nie przestanę cię kochać. – Też cię kocham. – Nie jedź. – Wyszeptał cicho, ale z pasją w jej włosy. – Muszę. Potrzebuję czasu, żeby wszystko przemyśleć. Zrozumieć. – Pocałowała go po raz ostatni, a następnie odeszła. Jej nogi wydawały się ciężkie jak kamień, kiedy wchodziła po schodach, by zniknąć w samolocie.

282

ROZDZIAŁ 39

Z lotniska Kate wróciła do domu taksówką, na wstępie prosząc kierowcę, by podrzucił ją trzy przecznice dalej. Nie miała pojęcia, czy wciąż stanowi obiekt obserwacji, choć ledwie znosiła myśl o tym, że ktoś śledzi każdy jej ruch, kiedy porusza się ulicami Minneapolis. Po wzięciu gorącej kąpieli wczołgała się do łóżka z telefonem, który podarował jej Ian. Kliknęła na zwykłą niebieską ikonkę bez nazwy i wybrała ją z listy kontaktów. Pokazał się adres Phillipa, przez co Kate zaczęła zastanawiać się, czy Ian był z nimi, czy może zaszył się w domku dla gości, gdzie rozmyślał o niej, tak jak ona o nim. Tej nocy usnęła z telefonem w dłoni. Następnego ranka, jej pierwszą myślą było radosne: „On żyje”, a drugą, że bardzo za nim tęskniła. W drodze do pracy każdego mężczyznę w garniturze brała za agenta FBI, a wszystkich innych za hakerów. Tego popołudnia, po tym, jak uprzednio upewniła się, że Helena nie ma nic przeciwko ponownemu kryciu jej, Kate zarezerwowała bilet lotniczy do Indiany. Jej rodzice – w szczególności matka – zasługiwali, by poznać prawdę o Ianie, ale Kate uznała, że takie wieści powinna przekazać im osobiście. – Przepraszam – powiedziała Kate. – Moja mama naprawdę chce sama zobaczyć, że nic mi nie jest. Spędziła tu już tyle czasu, że czuję, jakbym teraz to ja powinnam pojechać do domu. – Oczywiście – zgodziła się Helena. – Kiedy wyjeżdżasz? 283

– W piątek po zamknięciu. Wrócę późno w poniedziałek. Helena objęła Kate. – Dobrze się czujesz? Byłaś dzisiaj naprawdę cicha. – W porządku. Po prostu mam dużo na głowie, na dodatek wczorajszej nocy kiepsko spałam. Przez następne kilka dni Kate funkcjonowała, jakby na autopilocie, tak samo jak po śmierci Iana. Ale kiedy rano brała prysznic, nie mogła przestać myśleć o tym, jak zawsze razem się myli. Kiedy wybierała obiad, natychmiastowo przypomniała sobie, co by zamówił Ian. Brak dotyku jego dłoni odczuwała jak ból po stracie kończyny. Spanie na boku bez jego ramienia owiniętego wokół jej sprawiało, że czuła się smutna i samotna. Mogę ponownie robić z nim te rzeczy, pomyślała. Ponieważ on żyje. Krótko przez zamknięciem w czwartkowe popołudnie Kate odpowiadała na mejle, kiedy Zach Nielson podszedł do jej biurka. Nie było niczym niezwykłym, gdy podopieczni Kate wpadali do niej z wizytą po otrzymaniu zapasu żywności, by wrazić wdzięczność za to, co robiła dla nich i ich rodzin. Kate często rozmyślała o Zachu, licząc, że jego młodszy brat dobrze sobie radził i wystarczało jemu jedzenia. – Hej – zagaił. – Hej, Zach. Jak się masz? Usiadł na skraju biurka. – Świetnie. Dostałem pełny etat w magazynie. Może nawet w przyszłym miesiącu nie będę musiał korzystać ze spiżarni. Myślę, że wypłata wystarczy mi za zakup wystarczającej ilości jedzenia dla wszystkich. Pomimo tego, że czuła odrobinę smutku, zmusiła się do uśmiechu. – Wspaniale.

284

– A co u ciebie? – zapytał. – Mam nadzieję, że nie uznasz za niestosowne tego, co powiem, ale ostatnim razem, kiedy odwiedziłem spiżarnię, wydawałaś się trochę, nie wiem, smutna? Nienawidziła tego, że podczas ich ostatniego spotkania zwrócił uwagę na jej opłakany stan i wątpiła, żeby był jedyny. Kate prawdopodobnie i tym razem nie wyglądała lepiej, ponieważ ostatnią dobrą noc spędziła w domku Phillipa i Susan, wraz z Ianem. Jej łóżko zdawało się bez niego puste i leżała kilka godzin, wspominając ich wspólne chwile. – Przeżywam bardzo trudny okres. Przepraszam, jeśli zachowałam się nieprofesjonalnie. – Czuła, że się rumieni, więc pochyliła głowę, by zebrać papiery, które leżały na jej biurku, i ułożyła je w zgrabny stos. – Nie, w porządku. Zastanawiałem się jedynie, czy teraz jest lepiej. Kiedy spojrzała na niego, aby mu odpowiedzieć, spostrzegła, że jego oczy były trochę zaczerwienione, jakby z przemęczenia. A jego włosy urosły. Pierwszy raz kiedy przyszedł do spiżarni, poprosił o nią z imienia, mówiąc, że skierował go tu znajomy. Ale nigdy nie wspomniał imienia tej osoby. Wytrzymała jego spojrzenie wystarczająco długo, aby jej oczy wypełniły się łzami, a następnie odwróciła wzrok. – Jeszcze nie. Może kiedyś będzie lepiej. Przynajmniej mam taką nadzieję. – Wyciągnęła chusteczki z górnej szuflady biurka i otarła oczy. – Masz dzisiaj ze sobą swój dowód, Zach? Przeniósł dłoń z pudła z żywnością na kieszeń i poklepał się po niej. Oczy Kate śledziły każdy jego ruch. Zauważyła, że zza mankietów koszuli Zacha wystawała opaska. Taką samą nosił Ian, gdy nadgarstek bolał go od częstej pracy na komputerze. – Zostawiłem go w domu. Przepraszam.

285

– Nic nie szkodzi – powiedziała. – Po prostu następnym razem o nim nie zapomnij. – Nie zapomnę. – Wstał, unosząc karton w ramionach. – Do zobaczenia w przyszłym miesiącu. Chyba że już nie będę musiał przyjść. – Dbaj o siebie. – Dzięki. Ty też. Kiedy tylko wyszedł, podeszła do szafki, skąd wyjęła formularz zgłoszeniowy Zacha. Zadzwoniła pod numer, który podał jej podczas rozmowy, ale okazało się, że taki nie istnieje. Kiedy wpisała jego adres w Google Maps, nic nie wyskoczyło. Powiedziała sobie, że miała paranoję. U wielu ludzi widziała zmęczone, przekrwione oczy. Mnóstwu ludziom rosły włosy. Nie było niczym niezwykłym, że pracownik magazynu nosi opaskę na nadgarstku. Nowi klienci przez cały czas zwracali się do niej po imieniu. Nie zawsze mieli przy sobie dowód tożsamości, a czasami nawet kłamali na temat swoich danych osobowych. Ale haker chronił swoją tożsamość za wszelką cenę. Zwłaszcza taki, który odwiedzał jej spiżarnię, żeby przyłapać Kate na kłamstwie.

286

ROZDZIAŁ 40

Kate wylądowała w Chicago o siódmej, dzięki czemu miała wolne czterdzieści pięć minut przed lotem do Indianapolis. Telefon, który dał jej Ian, zadzwonił, kiedy po wyjściu z samolotu podążała przez korytarz. Na widok jego imienia na ekranie jej serce wezbrało szczęściem. Dał jej czas i przestrzeń, których potrzebowała. To było z jego strony mądre posunięcie, ponieważ im dłużej tkwiła w domu, tym więcej bólu znikało i zastępowało go uczucie stałej i bolesnej tęsknoty. Ian: Cinnabon9? Kate: Zastanawiam się. Ian: Powinnaś kupić sobie bułeczkę. Kate: Nie jest to najlepszy wybór na obiad, ale może tak zrobię. Ian: Napij się też wina. Sprawi, że dzień stanie się lepszy. Kate uśmiechnęła się, manewrując wśród pasażerów i odpisując. Kate: Wino sprawia, że wszystko jest lepsze :) Ian: Jak się trzymasz? Kate: Dobrze. A ty? Ian: Bywało lepiej. Bardzo za tobą tęsknię. Kate: Ja za tobą też. Ian: Myślałaś o nas? Kate: Cały czas o nas myślę.

9

Cukiernia.

287

Ta rozmowa sprawiła, że lepiej się poczuła i chciała ją przedłużyć. Wyobraziła sobie, jak Ian siedzi w domku i pisze wiadomości. Po zatrzymaniu się w Cinnabonie usiadła przy najbliższym stoliku, ignorując cynamonowe bułeczki, kiedy gapiła się na telefon, czekając na odpowiedź od Iana i zastanawiając się, dlaczego to trwało tak długo. Była tak zamyślona, że trzask odsuwanego krzesła zaskoczył ją. – Oto, co ja myślę – rzucił Ian, sadowiąc się obok niej. – Jesteś do tego stworzona, Kate. Jesteś mądra i nieustraszona. Rozumiem, że bycie ze mną łączy się z unikalnym zestawem wyzwań, ale mocno wierzę, że razem im sprostamy. Kate patrzyła na niego, zszokowana. Nawet gdyby wyleciał w momencie, w którym zdał sobie sprawę, że była w drodze na lotnisko, jej lot trwałby krócej niż jego. – Jak ty...? – Pomyślałem, że zechcesz odwiedzić rodziców, więc czekałem, aż zarezerwujesz bilet i zadbałem o to, aby wylecieć godzinę przed tobą. Poważnie, muszę przedstawić ofertę swoich usług American Airlines. Nie mają pojęcia, jak bardzo mnie potrzebują. Sięgnął po jej dłoń. – Chciałem cię zobaczyć. Chciałem ponownie z tobą porozmawiać. Kocham cię i wiem, że damy sobie z tym radę. Przechodnie posyłali jej zmartwione spojrzenia, kiedy zaczęła płakać. – Nie mają jej ulubionych – wyjaśnił Ian. – Wezmę jej coś innego. – Przyciągnął ją do siebie i potarł jej plecy. Jego zapach i sposób, w jaki jego ramiona ją oplatały wydawały się takie znajome, dobre i Ianowe. Chciała pozostać w tym stanie na zawsze. W końcu uniosła głowę i sięgnęła do torby Cinnabon, z której wyciągnęła chusteczkę i otarła oczy. – Wszystko dobrze? – zapytał, odgarniając włosy z jej twarzy.

288

Skinęła i objęła dłonie Iana swoimi, przebiegając palcami przez jego kostki. – Wczoraj do spiżarni przyszedł haker. Wcześniej był tam dwa razy. Wyglądał na zaniepokojonego. – Skąd wiesz, że to haker? – Na początku nie wiedziałam i nadal nie jestem pewna. Opowiedział mi bardzo autentyczną historię, którą dokładnie przemyślał. Zachowywał się dość przyjaźnie. Naprawdę mnie oszukał. – Streściła podstęp, jakiego użył Zach, by się do niej zbliżyć. – Sprawdziłam daty na jego dokumentacji. Przyszedł po raz pierwszy zaraz przed tym, zanim poprosiłam cię, abyś spojrzał na mój komputer. Byłam wtedy normalną sobą. Szczęśliwą, uśmiechniętą. Jeśli był hakerem, to znaczyło, że już mnie obserwował. Następnym razem, kiedy się pojawił, byłam w kompletnej rozsypce. Zaczerwienione oczy, łzy. Cały zestaw. Gdy przyszedł wczoraj, pomyślałam, że mam paranoję, ale znalazł wymówkę, żeby nie pokazać mi dowodu, na dodatek nosił na nadgarstku opaskę podobnej do tej, którą ty czasami nosisz. Po tym, jak wyszedł, odkryłam, że podał mi fałszywy adres i numer telefonu. Czułam smutek, więc nie sądzę, aby nabrał jakichkolwiek podejrzeń. – Przykro mi, Kate. Nigdy nie chciałem, aby ktokolwiek, kogo kocham, miał z tym do czynienia. – Otarł łzy, które spływały po jej twarzy. – Dużo myślałem o przyszłości i postanowiłem otworzyć nową firmę. Pochłonie mnóstwo czasu, ponieważ będę musiał zacząć od nowa i zbudować wszystko od podstaw. Phillip potrzebuje, aby ktoś wykonał test penetracyjny systemów rządowych, aby je umocnić i obiecałem mu, że to zrobię. Żadnych infiltracji. Żadnej przykrywki. Jedynie włamania i kody. Nie jest tam tak ciepło, jak miałem nadzieję, że będzie, ale obszar w pobliżu Waszyngtonu ma sens, ponieważ będę musiał spędzać w ich siedzibie więcej czasu niż przedtem. Nie chcę żyć na zawsze w małym domku, wiec kupię dom. Dla nas. 289

– Możesz to zrobić? – zapytała. – Możesz po prostu się przenieść i zacząć gdzieś od nowa? – Martwy człowiek może zrobić cokolwiek zapragnie. Ale nie wiem, kto odkrył moją tożsamość i zhakował ciebie. Nie wiem, czy kiedykolwiek naprawdę uwierzą, że mnie nie ma i być może nigdy nie przestaną próbować mnie znaleźć. – Kiedy poczułeś, że mnie kochasz? Powiedziałeś, że pewnego dnia mi powiesz i wtedy zobaczymy, kto był pierwszy. – Gdy myślała, że odszedł na zawsze, to pytanie ją prześladowało i żałowała, że nigdy go nie zadała. Uśmiechnął się, jakby to wspomnienie sprawiało mu radość. – Kiedy pierwszy raz pojechałem do Waszyngtonu, nagrałaś mi wiadomość, w której mówiłaś, że myślisz o mnie i tęsknisz. To sprawiło, że czułem się dobrze, wiedząc, że na mnie czekasz. Powiedziałem ci, że nie pamiętałem za wiele z powrotu do domu, ale pamiętam, co myślałem: Idź do Kate. Mgliście przypominam sobie miękki głos mówiący do mnie i zastanawiałem się, czy tego nie wyśniłem. Kiedy się obudziłem w twoim łóżku, zorientowałem się, że to twój głos słyszałem. Mój telefon ładował się obok mnie i postawiłaś szklankę wody na stoliku nocnym. Już za tobą szalałem, ale kiedy tam leżałem, pomyślałem sobie: kocham tę kobietę. Chcę już zawsze z nią być. Kiedy oglądaliśmy świąteczne fajerwerki, powiedziałem, że się w tobie zakochuję, ponieważ pomyślałem, iż było za wcześnie na wyznanie miłości. Ale podczas sylwestra nie mogłem już dłużej czekać. A co z tobą? Kiedy zorientowałaś się, że mnie kochasz? – Kiedy powiedziałeś mi o swoim tacie. Nie dzieliłeś się ze mną w tamtym momencie zbyt wieloma kwestiami osobistymi, a tamtej nocy poczułam się naprawdę blisko ciebie. Ale masz rację. Pierwszy się zakochałeś. – To dlatego, że miałem duże fory. Do czasu, gdy faktycznie się spotkaliśmy, już uważałem cię za kogoś specjalnego i nie zajęło mi za dużo czasu zrozumienie, że miałem rację. Jesteś wyjątkowa. Nie kłamałem, wyznając, 290

że nigdy nie kochałem nikogo, tak jak kocham ciebie. Ale również nigdy nie skrzywdziłem nikogo tak jak ciebie. Nie mogę tego cofnąć, ale nigdy tego nie powtórzę i spędzę resztę życia, próbując ci to wynagrodzić. – Dlaczego mi nie powiedziałeś o swoich pieniądzach? – Bo to śmieszne, że płacą ci tak wiele za coś, co kochasz i wiedziałem, że nie dbasz o to. – Nie dbam, ale to część tego, kim jesteś. Tak jak twój związek z Phillipem i Susan. Powiedziałeś, że wiem wszystko, ale to okazało się nieprawdą. – Teraz wiesz i obiecuję, że nigdy ponownie niczego przed tobą nie zataję. Otarł jej łzy i spojrzał na zegarek. – Wkrótce będą wzywać na twój pokład. – Trzymał jej dłoń, kiedy szli do wejścia, a następnie poprowadził ją do rzędu krzeseł. – Chcesz, abym zmienił ci miejsce na pierwszą klasę? – zapytał, wyciągając telefon z kieszeni. – Nadal jest czas, jeśli mają wolne miejsca. Pokręciła głową. – Nic mi się nie stanie w ekonomicznej. Przez głośniki wydobył się głos, zapraszający do wchodzenia na pokład. – Jesteś najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła, Kate. Jeśli możesz mi wybaczyć i ponownie dać się kochać, cały ból, który czujesz, odejdzie. Jeśli nie, zejdę ci z drogi i pozwolę żyć własnym życiem. Każdy mężczyzna będzie szczęściarzem, mając cię u swego boku. – Jego głos załamał się na ostatnim zdaniu. – Co, jeśli ponownie mnie zranisz? – Nie zrobię tego. – Jak możesz być tego pewny? – zapytała Kate. Spojrzał w jej oczy i tym razem były one pełne nadziei. – Ponieważ jesteśmy zespołem. 291

Przez głośniki wydobyło się ostateczne wezwanie i spojrzała z niepokojem na drzwi. Kolejny samolot czekający na Kate. Kolejna decyzja, którą musi podjąć. – Może nie chcesz, żeby facet, który złamał ci serce, ponownie je poskładał, ale byłbym wdzięczny, jeśli dałabyś mi szansę. Daj mi znać, co postanowisz. – Pocałował ją, jakby to był ostatni raz, kiedy miał na to szansę, a następnie odszedł. Przeszła do samolotu, gdzie odnalazła swoje miejsce. Gdy pomyślała, że znowu może z nim być, przetoczyło się przez nią niesamowite szczęście. Miał rację: ból odejdzie. Przyszłość z Ianem wymagała, aby wiarę i zaufanie złożyła w jego dłonie, ale ona należałaby do niego, a on należałby do niej. Rozmawialiby, śmiali się i kochali, a każdej nocy spaliby w swoich ramionach. Albo mogła ruszyć dalej ze swoim życiem. Mogła zadzwonić do Stuarta i spotkać się z nim na drinka. Sprawdzić, czy jest coś jeszcze do odzyskania, a jeśli nie, mogła zacząć całkowicie od nowa i mieć nadzieję, że znajdzie kolejnego mężczyznę, którego pokochałaby tak jak Iana. Ale każda z tych opcji napełniała ją wyłącznie smutkiem. Wyjęła telefon z torebki i napisała. Kate: Wybieram ciebie. Czekała jedynie kilka sekund na jego odpowiedź. Ian: Spędzę resztę swojego życia, upewniając się, że nigdy tego nie pożałujesz. Kocham cię, Słodziaku. Jej sąsiadka zauważyła łzy spływające po twarzy Kate. – Wszystko w porządku? – zapytała kobieta. Kate uśmiechnęła się i powiedziała: – To łzy szczęścia. Poklepała dłoń Kate. – Kochanie, takie są najlepsze. 292

ROZDZIAŁ 41

Kate zrezygnowała ze stanowiska dyrektora spiżarni żywności przy Main Street, powołując się na powody osobiste i pragnienie spędzania większej ilości czasu z rodziną. Ian obwieścił Kate, że bierze kilka miesięcy wolnego, aby zająć się nową firmą oraz wykonać pracę dla Phillipa. Zaproponował, żeby spędzili lato na wyspie Roanoke, zanim zamieszkają w Waszyngtonie. – Myślałam, że wyspa Roanoke jest za mała – powiedziała Kate. – Byłaby, jeśli pracowałbym nad zadaniem dla rządu, ale nie pracuję. Sprawdziłem twój komputer i ten w spiżarni żywności. W historii twojego przeglądania nie ma nic, co kogokolwiek by tam doprowadziło. – Myślisz, że będą szukać nas w Charlotte? Na swoim laptopie czytałam trochę o tym mieście. – Twoja historia wyszukiwania nie zawiera nic szczegółowego. Jeśli są naprawdę zmotywowani, mogą spróbować, ale Charlotte jest dość dużym miastem i trudno byłoby im ogarnąć, gdzie zacząć, bez przynajmniej kilku szczegółów. Trudniej im będzie nas znaleźć w metropolitańskim obszarze Waszyngtonu, ponieważ nie mają źródła, które podpowiedziałoby im, dokąd zmierzamy. Z tego, co wiedzą, możemy być wszędzie. Ian postarał się, by większość jej rzeczy przewieziono do magazynu w Waszyngtonie, a wszystko, czego potrzebowała na lato, wysłano do domu, który wynajął na wyspie. Osoby odpowiedzialne za przeprowadzkę pojawiły się tego ranka, a kiedy tylko wyjdą, Kate miała odbyć dziewięciogodzinną podróż do Indiany, gdzie spotka się z Ianem. 293

Powiedzenie, że rodzice Kate byli zaskoczeni, kiedy usiadła i opowiedziała im o Ianie, byłoby niedopowiedzeniem. Jej mama powtarzała bez przerwy: ja po prostu tego w ogóle nie rozumiem. A jej tata dostał szału, myśląc o konsekwencjach prawnych upozorowania własnej śmierci. Przekonanie ich, że podjęła właściwą decyzję, wymagało wiele wysiłku. Kiedy Chad się o tym dowiedział, zadzwonił do Kate. – Twoje życie jest jak wyjęte z filmu. Wiesz to, prawda? Kristin wariuje. Ciągle nazywa Iana duchem. – Moje życie jest nieco niekonwencjonalne. To wszystko – poprawiła Kate. – Nie mogę uwierzyć, że wrzucił Shelby do rzeki. – Teraz naprawdę cię zaskoczę, Chad. Shelby była prawdziwa. – On jest walnięty, Kate. – Tak, wiem. Chociaż Kate powiedziała mu, że to nie było konieczne, Ian upierał się, że musi naprawić relację z jej rodzicami. Ostatnią noc spędził w hotelu w Zionsville i zaplanował spędzić dzień ze Stevem i Diane, kiedy Kate była w drodze. Pojechali na wyspę Reanoke samochodem Iana, jej zostawiając w Indianie, aby rodzice Kate go sprzedali. Ian zaczął już usuwać ślady jej obecności z Internetu i skoro nie miała TrailBlazera, istniało tylko jedno publiczne nagranie Kate Watts. Udawszy się do spiżarni żywności dzień przed tym, zanim ostatecznie pożegnała się z wolontariuszami i pracownikami, odciągnęła Helenę na bok. – Tak bardzo będę za tobą tęsknić. Byłaś dla mnie absolutnie wspaniała. – Ja też będę za tobą tęsknić, ale rozumiem, dlaczego chcesz być bliżej swojej rodziny. – Sięgnęła po dłoń Kate. – Wiem, że wszystko stało się dla ciebie trudniejsze. Jesteś zdecydowanie zbyt młoda, aby doświadczać takiego

294

rodzaju straty. Wiem, że nie jesteś gotowa, ale kiedyś, kiedy będziesz, znajdziesz mężczyznę, który uszczęśliwi cię tak jak z Ian. Kate uśmiechnęła się. – Oczywiście, że znajdę. Wyświadczysz mi przysługę, Helena? – Oczywiście. Wiesz, że zrobię wszystko. – Próbowałam się pożegnać z jak największą liczbą podopiecznych, , ale jeśli ktokolwiek zapyta, gdzie jestem, mogłabyś powiedzieć im, że doznałam osobistej straty i zdecydowałam się przeprowadzić, ale nie możesz powiedzieć gdzie? Czuję, że jedynym sposobem, aby z powrotem stanąć na nogi, jest odcięcie się od tego wszystkiego i zaczęcie od nowa. Nie chcę, żeby cokolwiek z mojego starego życia w Minneapolis podążało ze mną do nowego. Albo ktoś. – Oczywiście, Kate. Uścisnęła Helenę po raz ostatni. – Wkrótce się do ciebie odezwę. Spotkała się z Paige i Audrey na lunchu pożegnalnym w „Aster Café”. Jeśli były zmieszane po zerwaniu Kate i Stuarta, teraz naprawdę nie wiedziały, co powiedzieć przyjaciółce, która cierpiała z powodu tak katastrofalnej straty i kto mógł je winić? Życzyły Kate szczęścia, a pełne współczucia wyrazy ich twarzy dotknęły Kate, powodując, że czuła się źle ze swoim oszustwem. Pragnęła powiedzieć im, że Ian żył, ale była to puszka Pandory, której obiecała nigdy nie otwierać. Kate więcej się z nimi nie spotka, ale pozostaną w stałym kontakcie. – Mój komputer trochę się psuje – oznajmiła Kate. – Wirusy. Wiecie, jak to jest. Nienawidzę odpisywać na mejle z telefonu, więc kiedy tylko się zadomowię, kupię nowy laptop i wyślę wam wiadomość. Po skończeniu obiadu uścisnęły się, a następnie Kate przeszła ostatni raz ulicami Minneapolis. 295

– Proszę pani – Jeden z mężczyzn od przeprowadzki trzymał podkładkę do pisania. – Myślę, że to wszystko. Mogłaby pani tutaj podpisać? Kate podpisała się na formularzu. – Dobrego dnia – powiedział. Zanim wyszła, po raz ostatni rozejrzała się po swoim mieszkaniu i uśmiechnęła. Chad się mylił. Najwyraźniej to Kate była wariatką. Po dwóch godzinach drogi zatrzymała się na stacji, aby zatankować i czekając, aż napełni się bak, napisała do Iana. Kate: Jak ci idzie? Ian: Dziewczyno, twój tata jest WKURWIONY. Kate: Powinno być w porządku, o ile nie wyciągnie wszystkich konsekwencji płynących z ukartowania własnej śmierci. Ian: Tak, OD TEGO ZACZĄŁ. Kate: Masz przechlapane, człowieku. Ian: Jestem tu tylko od czterdziestu pięciu minut i jego twarz już dwukrotnie poczerwieniała. Chwilę temu poszedł do swojego gabinetu. Założę sie, że sporządza jakąś umowę, która mówi, że odetnie mi jaja, jeśli ponownie upozoruję własną śmierć. Kate: Jeśli to zrobisz, to ja dostanę twoje jaja (i to nie w sposób, w jaki lubisz). Ian: Jestem wdzięczny, że nie straciłaś swojego poczucia humoru. Kate: Dopiero niedawno wróciło i nadal jest nieco płochliwe. Proszę, nie rób nic, aby ponownie je wystraszyć. Ian: Jak tylko twój tata trochę się uspokoi, poproszę go o twoją rękę. Kate: Po pierwsze, nie żyjemy w czasach wiktoriańskiej Anglii, byś musiał prosić mojego ojca o zgodę na małżeństwo ze mną. Po drugie, uderzyłam się w głowę czy coś, ponieważ nie pamiętam omawiania z tobą ślubu? 296

Ian: Piękna kobieta powiedziała mi kiedyś, że jeśli chodzi o mężczyzn, to albo trzeba z nimi zerwać, albo ich poślubić. Nie zerwaliśmy. I jestem w pełni świadomy tego, że jesteś nowoczesną kobietą, ale nie jestem pewien, czy twój tata faktycznie nie zawetuje naszego związku. Jest to kłopotliwa sytuacja i trzeba się z nią obejść... ostrożnie. Kate: Czy ty przypadkiem nie pomyliłeś kolejności? Tak naprawdę nawet mi się nie oświadczyłeś. NIE JESTEM PEWNĄ RZECZĄ, IANIE. Ian: Będziesz miała swoje wspaniałe oświadczyny, ale najpierw twój tata i ja musimy przejść przez to bardzo nieprzyjemne spotkanie. Kate: Zapytaj go, jaki jest mój posag. Jestem ciekawa. Ian: Co ty na to, żebym w tej chwili nie drażnił niedźwiedzia? Jedynym powodem, dla którego twój ojciec może naprawdę POLUBIĆ myśl o mnie jako zięciu jest to, iż stanowię ważny nabytek dla FBI. Zrobiłem zbyt wiele dobrych rzeczy w imię bezpieczeństwa narodowego, aby zupełnie mnie nie zlekceważył. Kate: Och! Powiedz mu o tym, jak zostałeś aresztowany za włamanie do Pentagonu. Ian: Zostawię tę konkretną anegdotę na następny raz. Kate: Na przykład na święta. Ian: Słyszę, że idzie twój tata. Powinienem prawdopodobnie odłożyć telefon, w razie jakby nie skończył krzyczeć. Jeśli sporządził umowę, zapewne każe mi ją podpisać krwią. Kate: Na pewno. Ian: Nie mogę się doczekać, aby pocałować te mądralińskie usteczka. Jedź ostrożnie (ale proszę, nie obijaj się). Będę cię śledzić i z niecierpliwością czekam na twój przyjazd. Kocham cię. Kate: Ja ciebie też. Nadchodzę. Xoxo

297

ROZDZIAŁ 42

Kate znajdowała się dwie godziny od domu, kiedy ujrzała pierwszą wiadomość. Umieszczono ją na jednym z tych zamontowanych nad autostradą elektronicznych wyświetlaczy Departamentu Transportu. NIE MOGĘ SIĘ DOCZEKAĆ, AŻ CIĘ ZOBACZĘ, KATIE Wszystko, co mogła zrobić, to pokręcić głową i się zaśmiać. Piętnaście minut później, przejechała pod kolejną. ZBLIŻASZ SIĘ Kate z niecierpliwością wyczekiwała spotkania z Ianem. Nadal bywały momenty, kiedy własnoręcznie chciała go zabić za to, co zrobił, ale wtedy pomyślała o cudownym obrocie wydarzeń, które doprowadziły go do niej i jej gniew wyparowywał. Nie mogła się doczekać, aby dzisiejszego wieczoru i każdej kolejnej nocy zasypiać w jego ramionach. Minęło kolejne czterdzieści mil, zanim zauważyła znak. CZEŚĆ KATIE, TU TWOJA MAMA Kate sięgnęła po swój telefon. Kiedy Ian odebrał, rzuciła: – Ile dokładnie zajęło ci namówienie mamy do przejścia na ciemną stronę mocy? – Malutko. Muszę ci powiedzieć, że jest zafascynowana hakowaniem. Przekonałem ją, by otworzyła butelkę wina i po drugiej lampce upierała się, aby coś zhakować. – Wie, że hakowanie znaków drogowych to przestępstwo? – Przyznaję, że chyba nie. Ale nie martw się, nigdy nas nie złapią. 298

– Jak się ma mój tata? – Nadal trochę zimny. Próbowałem mu dać swój własny specjalny telefon. Kiepsko poszło. – Daj go mamie. Wygląda na to, że nie będzie miała z tym problemu. I proszę, powiedz mi, że jeszcze nie wymeldowałeś nas z hotelu. Naprawdę nie mogę doczekać się zjazdu rodzinnego, ale chciałabym mieć miejsce gdzieś indziej niż w domu moich rodziców. Nie sądzę, aby tata zniósł słuchanie nas i już teraz ci mówię, że planuję być głośno. – Pokój hotelowy na nas czeka i zdecydowanie sprawimy, że będziesz miała powód do krzyku. Pomyślałem, że jutro rano moglibyśmy zabrać twoich rodziców na śniadanie, a następnie ruszyć w drogę. – Myślę, że to idealny plan. – Kate zauważyła w oddali znak, ale nie mogła jeszcze rozróżnić słów. – Widzę, że nadal hakujesz. – Ta wiadomość jest moją ulubioną – wyznał. Kiedy się zbliżyła, uśmiech rozprzestrzenił się na jej twarzy. NUMER SZEŚĆ CZEKA TUTAJ NA SWOJEGO SŁODZIAKA – Widzisz ją? – zapytał. Zaśmiała się. – Widzę. Szóstka jest moim ulubieńcem. – Moim jest siódemka. – To mnie w ogóle nie dziwi. – Nie mogę się doczekać, aż cię zobaczę, Kate. – Będę już niedługo. Powiedz mamie, żeby nie wypiła całego wina.

299

ROZDZIAŁ 43

Domek z dwoma sypialniami na wyspie Roanoke nosił bardzo odpowiednią nazwę: Niekończące się Wakacje. Z zewnątrz witał słoneczną żółcią ścian z białym wykończeniem, płotkiem i czterema fotelami ustawionymi na małej, wyłożonej cegłami werandzie. – Co o tym myślisz? – zapytał Ian, gdy otworzył drzwi i weszli do środka. Kate się rozejrzała. Wnętrze wyglądało jak połączenie kiczowatego domku na plaży z nowoczesnymi udogodnieniami. – Co za urocze gniazdko miłosne. – Jest przytulne, to fakt – stwierdził ze śmiechem. – Przynajmniej jest większe niż domek dla gości Phillipa i Susan. – Jest idealne dla nas. – Zarzuciła mu na szyję ramiona i go pocałowała. – Co ty na to, żebyśmy ochrzcili to miejsce? Nie będzie wydawało się nasze, dopóki tego nie zrobimy. Kate nie miała go jeszcze dość, więc przytaknęła: – Brzmi jak lepszy plan niż rozpakowywanie się. Gdy już w końcu wyszli z sypialni i przynieśli wszystko z samochodu, wybrali się na spacer po centrum Mateo. Trzymając się za ręce, wstąpili do sklepu z pamiątkami, księgarni i galerii sztuki. – Wystarczająco ciepło dla ciebie, hakerze? – zapytała Kate. Temperatura wynosiła, typowo na początek maja, około dwadzieścia pięć stopni. W lato zrobi się jeszcze cieplej, ale mimo wszystko nie było tak zimno jak w Minneapolis. – Niezbyt. Może w czerwcu będzie. 300

– Wtedy temperatura przekroczy trzydzieści stopni. – Dobrze. Może wtedy zechcesz nosić tylko bikini. Przeszli przez ulicę i zatrzymali się przed zajazdem Tranguil House, przed którym widniała tabliczka: „Restauracja 1587”. – Czy jesteś tak głodna jak ja? – Mogłabym zjeść konia z kopytami. Wyjechali od rodziców Kate wczoraj w południe i zrobili sobie w trakcie trzynastogodzinnej podróży postój na noc w Virginii. Po śniadaniu wrócili na drogę i nie zatrzymali się na lunch. Gdy dojechali do celu, mieli inne priorytety, ale teraz chcieli zjeść. Hostessa zaprowadziła ich do stolika przy oknie i przyjęła zamówienie na napoje. Z okna rozpościerał się oszołamiający widok na zatokę Shallowbag i zacumowane w rzędzie przy mostku łódki. Kate osłaniała oczy przed odbijającym się od wody słońcem, które rozjaśniało wnętrze lokalu. Kiedy podano im drinki, Ian uniósł szklankę. – Za niekończące się wakacje, Kate. Uśmiechnęła się, stuknęła z nim szklanką i powiedziała: – Zdrowie. Wyspa Roanoke służyła Kate. Ian traktował ją z największą troską, obchodził się z nią jak z ukochanym skarbem. Każdej nocy wtulał się w nią i trzymał ją w ramionach. Każdego dnia powtarzał jej, że bardzo ją kocha. Przez ostatnie miesiące wypłakała istne morze łez, więcej niż przez całe jej dorosłe życie i była zdeterminowana, by już nie płakać. Zwiedzali wyspę i pobliskie miasteczka. Każdy dzień oferował im nowy wybór. Oboje odkryli, że wolą spędzać czas przy wodzie. Kate kochała leżakować na plaży, przyglądać się krabom sunącym po piasku, gdy czytała książkę, dopóki nie zrobiło się za ciepło i musiała ochłodzić się w oceanie. 301

Każdego ranka przed śniadaniem spacerowała, ale na wyspie powietrze pachniało oceanem a nie rzeką, jak w Minneapolis. Ian zaczął widsurfingować. Jego blond włosy zrobiły się dłuższe i pojawiły się w nich jaśniejsze pasemka wypalone słońcem. Ciemno opalony bardziej wyglądał jak surfer niż haker, szczególnie kiedy wychodził z wody. Jego luźnie spodenki wisiały na biodrach, a piasek kleił się do stóp. W połowie czerwca Kate odczuwała już tylko nieznaczne pozostałości smutku spowodowanego traumą, jaką przeżyła, myśląc, że Ian zginął. Ale co jakiś czas wydarzenia poprzednich miesięcy bez ostrzeżenia do niej wracały i w ten sam sposób ją opuszczały. – Ten domek jest za mały dla mężczyzny o moim wzroście – zamarudził Ian pewnego dnia, gdy prawie uderzył głową w futrynę drzwi. – Lubię ten domek i wysepkę, ponieważ zawsze wiem, gdzie jesteś – odparła Kate, po czym wybuchła płaczem. – Słodziaku, chodź do mnie – poprosił, ciągnąc ją w ramiona. Mocno ją przytulił i głaskał po włosach, aż się uspokoiła. – Przepraszam – zreflektowała się, kurczowo się go trzymając, dopóki jej serce nie przestało szaleńczo bić. – Nie wiem, co mi się stało. – Nigdy mnie nie przepraszaj. I obiecuję, że nigdy cię ponownie nie opuszczę. Zdecydowali, że czwartego lipca będą świętować, spędzając wieczór na Nags Head. – Jeden z tutejszych mieszkańców powiedział, że na molo będą puszczać fajerwerki. Z plaży powinniśmy mieć świetny widok – powiedział Ian, wkładając do samochodu przenośną lodówkę. Kiedy dotarli do publicznego wejścia na plażę, szli ścieżką i drewnianymi schodami, aż wspięli się na szczyt wydmy. Wtedy Ian ciągnął za nimi wózek plażowy. Pod nimi plaża szybko zapełniała się ludźmi. 302

Ian nie pozwolił Kate sobie pomóc z przygotowaniami. Napełnił lodówkę, zebrał pozostałe potrzebne im rzeczy i spakował wszystko do samochodu. Teraz, gdy rozłożył koc i ich leżaki, sięgnął do chłodziarki. – Łał, szampan – zanuciła Kate, kiedy uniósł butelkę. – Co za luksus. Otworzył alkohol i uniósł dwa kieliszki. – Wszystko, co najlepsze dla ciebie. – Co jeszcze masz w tym magicznym worku? – Truskawki oblane czekoladą, oczywiście. – Oczywiście – powtórzyła, otwierając usta, by mógł ją nakarmić. Zignorowali krzesła i rozłożyli się na kocu. Wokół nich dzieci budowały zamki z piasku i ganiały się z pistoletami na wodę. Słońce zaczęło kryć się za horyzontem. Zmieniło barwę na czerwono-złotą, gdy powoli znikało z nieba. Znad oceanu wiała silna bryza i Kate zadrżała. Ian sięgnął po znoszoną bluzę MIT i ubrał w nią Kate. – Ach, o wiele lepiej – stwierdziła. Kiedy zrobiło się zupełnie ciemno, usiadł na jednym z leżaków i posadził Kate między swoimi nogami. – Pomyślałem, że podczas czekania na fajerwerki opowiem ci historię. – Historię? Intrygujesz. – Dawno, dawno temu żył sobie haker. W telewizji zobaczył kobietę. Pomyślał, że jest piękna, bezinteresowna i miła. I pomimo że włamał się do jej komputera, zgodziła się z nim umówić. Próbował udawać niewzruszonego, lecz ogromnie się tym radował. Nie obszedł go nawet zbytnio fakt, że pewnego razu wyjęła gaz pieprzowy i kazała mu się rozebrać. – Chciałeś, żebym zobaczyła cię nagiego. Przyznam, że teraz cieszę się nielimitowanym dostępem do ciebie. Boże, byłeś taki zarozumiały tamtego wieczora. Nie mogę uwierzyć, że poszłam na randkę z facetem, który włamał się do mojego komputera i nie chciał powiedzieć, jak ma na nazwisko. Co ja sobie myślałam? 303

– Nie mam pojęcia. Szczerze sądziłem, że uciekniesz. – Sięgnął dłonią, w której trzymał butelkę, do jej kieliszka. – Wracając do opowieści: gdy ten haker był młodszy, nigdy nie myślał o znalezieniu miejsca dla siebie, o żonie. Kate wzięła łyk szampana i się uśmiechnęła. – Jednak to się zmieniło pewnego dnia. Mocno zakochał się w kobiecie, którą zobaczył w telewizji i zapragnął przyszłości z nią. Niestety, nie wszystko potoczyło się po jego myśli i wystraszył się, że na zawsze ją straci. Ale zawsze podziwiał w niej tolerancję. Chociaż naprawdę naginał ją do granic, znalazła w swoim sercu dobroć i przebaczyła mu jego występki. Po kilku pełnych napięcia godzinach negocjacji jej tata

niechętnie zgodził się dać im swoje

błogosławieństwo. Ian odwrócił Kate, by spojrzeć jej w twarz. – Pragnę resztę życia spędzić z tobą Katherine Watts. Czy wyjdziesz za mnie i uczynisz mnie najszczęśliwszym mężczyzną na świecie? Łzy popłynęły po policzkach Kate, choć postanowiła już więcej nie płakać. – Nic nie sprawi mi większej radości jak poślubienie cię, Ianie. To zaszczyt móc zostać twoją żoną. Przytulił ją i wcisnął jej twarz w swoją pierś. Nigdy w życiu nie czuła się niczego bardziej pewna. Poczuła ruch między ich ciałami, więc uniosła lekko głowę i otarła łzy. – Próbujesz wsadzić rękę w moje spodenki? – Próbuję wykopać z kieszeni pierścionek. – Pierścionek? – Oczywiście. – Kiedy wyjął pudełko, kazał jej zamknąć oczy i włączył w telefonie latarkę, żeby zrobiło się wystarczająco jasno, by mogli widzieć. – Daj mi swoją dłoń. Martwiła się, że mógł za wiele wydać. Każdy mężczyzna, który za samochód zapłacił siedem milionów, nie czułby oporu przed zaszaleniem z 304

pierścionkiem. Ale kiedy wsunął go na jej palec i powiedział, żeby otworzyła oczy, sapnęła, ponieważ dokładnie taki by wybrała. Dwu i pół karatowy pierścionek nie był mały, ale też nie raził w oczy swoją wielkością. Malutkie diamenciki tworzyły aureolkę wokół osadzonego w środku kamienia, nadając pierścionkowi staromodnego wyglądu, który tak kochała. – O mój Boże. – Podoba ci się? – Jest idealny. Cały czas go miałeś? – Był zrobiony na zamówienie. Kurier wczoraj go dostarczył. – Niech zgadnę. Wtedy, gdy poprosiłeś, żebym poleciała do kawiarni i kupiła ci muffinkę? – Śledziłem przesyłkę na telefonie. Kate się roześmiała. – Oczywiście. – Pamiętasz dzień, który spędziłem z twoim rodzicami, gdy jechałaś z Minneapolis? Naprawdę chciałem zrobić to właściwie, więc poprosiłem twoją mamę, by pomogła mi zaprojektować pierścionek. Rozpłakała się. – Jest niesamowity. Uwielbiam go. – Martwiłaś się, że będzie za duży, prawda? – Nie, wcale. Zaśmiał się. – Kate. – Może troszeczkę. Kiedy wystrzeliły fajerwerki i kolory rozjaśniły niebo, przyszła pani Bradshaw przytuliła się do mężczyzny, z którym zamierzała spędzić resztę życia.

305

Następnego wieczoru siedzieli przy stoliku w restauracji, w której jedli podczas jednego z pierwszych dni pobytu na wyspie Roanoke, i która stała się ich ulubioną. – Moja narzeczona prosi o lamkę chardonnay, a ja wypiję bourbon – zamówił Ian. – Słodki jesteś – stwierdziła Kate, uśmiechając się do niego, ponieważ jego radość była namacalna. – Gratulacje – powiedziała hostessa. – Kiedy wielki dzień? – Jeszcze do tego nie doszliśmy – odparł Ian. – Tutaj urządzamy wesela. Powinniście w recepcji poprosić o informacje. – Naprawdę? – zapytał Ian. – Tak. Ludzi ciągle biorą tutaj ślub. Zaraz podam drinki. – Nie możemy potajemnie się pobrać – oświadczyła Kate, gdy kelnerka odeszła. – Pod słodką i kulturalną powłoką, moja matka skrywa kobietę zdeterminowaną zaplanować wesele swojej jedynej córki. Wyczekiwała tego przez całe moje życie. Nie przyzna się, ale kiedy zerwałam ze Stuartem, rozpaczała za utratą ceremonii. Nie może sobie ulżyć z Chadem i Kristin, bo tej matka jest równie zakręcona na punkcie uroczystości jak moja. Jeśli nie zrealizuje swoich fantazji przy naszym weselu, rozklei się i tata naprawdę cię zabije. – O, wiem wszystko o obsesji twojej matki na tym punkcie. Kiedy pomogła mi wybrać pierścionek, przez godziny siedziała na sofie z moim laptopem. Pokazała mi kwiatki i sukienki. Przeglądaliśmy też katalogi garniturów i torty. Wiem, że nie możemy urządzić potajemnego ślubu. Ale może wszystkich zaprosimy tutaj? Zaplanowanie tego nie powinno być trudne. Szczególnie z pomocą mamy. – Świetny pomysł.

306

– Myślisz, że rozczarujemy ją, nie chcąc wystawnego wesela? – zapytał Ian. Już przedyskutowali fakt, że tylko rodzice Kate i Chad z Kristin mogą dowiedzieć się prawdy o Ianie. – Nic jej nie będzie. Biorąc pod uwagę, że nie mamy za wiele czasu, napracuje się. – A co z tobą? Czego pragniesz? – O ile pojawi się moja najbliższa rodzina, a ty będziesz czekać na mnie na przy ołtarzu, tylko tego. Może będą mogli przed ślubem spędzić z nami trochę czasu. Możesz poznać Chada i Kristin. Od razu ostrzegam, że mój brat uważa cię za szaleńca. – Przekonam go do siebie. Zobaczysz. Chcę też zaprosić Phillipa i Susan. – Oczywiście – przytaknęła Kate. – Możemy zaprosić twoją mamę. – Tak, może. Ale Kate wiedziała, że Ian nie zaprosi swojej mamy. Diane całkowicie pochłonęło planowanie wesela. Przyjechała do Iana i Kate, żeby spotkać się z organizatorką ślubów i skonsultować się z Kate. Za namową hostessy postanowiły urządzić przyjęcie w zajeździe. Ze względu na małą ilość gości łatwo było poczynić przygotowania. Kate kupiła sukienkę przez Internet, przez co jej matka prawie zwariowała, ale częściowo się uspokoiła, gdy zobaczyła zdjęcia zakupu. Jedwabna, odcinana pod biustem suknia w kolorze kości słoniowej z cienkimi ramiączkami była prosta, skromna. Kate będzie pięknie w niej wyglądać. – Czy Ian widział suknię? – zapytała jej matka, kiedy rozmawiały przez telefon. – Nie. Powiedziałam mu, że musi czekać do ślubu. Pytał o moje włosy. Przyznałam, że upnę je wysoko, a welon przyczepię od spodu. Nie mam pojęcia, dlaczego interesuje go moja fryzura. – Ja wiem – odparła Diane. 307

– Tak? Powiedz. – Absolutnie nie. Przysięgłam dotrzymać tajemnicy. – Po prostu się tym cieszysz, prawda? – Nie mogę się powstrzymać – zaszczebiotała Diane. – Czeka cię ogromne zaskoczenie. – Co chciałabyś dzisiaj robić? – zapytał Ian rano tydzień przed ich ślubem. Śniadanie kupili w kawiarni i teraz siedzieli na werandzie, jedząc i pijąc kawę. Powietrze robiło się parne i duszne. – Spędzimy dzień na plaży Nags Head? Albo zjemy lunch w Rodanthe? – Zapowiadali burzę, więc wybieram Rodanthe – odparła Kate. – Możemy zjeść lunch w „Good Winds”, wrócić tutaj i podczas deszczu skryć się w łóżku. – Podoba mi się twój plan. – Phillip odzywał się ostatnio? – zapytała Kate, biorąc łyk kawy. – Dzwonił rano, kiedy byłaś na spacerze. Powiedział, że niepokojąco szybko łysieje, a włosy, które mu nie wypadły, siwieją. Martwił się. – Powinien pławić się w chwale, teraz, gdy zamknęli forum. – Phillip się nie pławi. Pomimo stresu nie jest szczęśliwy, dopóki nie pojawi się kolejny problem, który będzie musiał rozwiązać. Krąg karciarzy został rozbity, aresztowano ich, ale nie ujawniono ich tożsamości Ianowi, przez co zastanawiał się, czy to oni go odkryli. Przyznał Kate, że martwi go, iż mógł to zrobić ktoś, kto miał inny motyw. – Czym się tak martwisz? – zapytała Kate. – Haktywistami. Każdego martwią, nawet Philipa. – Haktywiści? Hakerzy, którzy są aktywistami? – Kate wiedziała, że kombinacja tych słów nie może oznaczać niczego dobrego.

308

– Dokładnie. Mają społeczną i polityczną motywację. Nie lubią przemocy, ale kurczowo trzymają się swoich planów i spełnią je za wszelką cenę. Phillip nie może przez nich spać. – Naprawdę są tacy źli? – Karciarze wyglądają przy nich jak harcerzyki. Ale w przeciwieństwie do cyberzłodziei nie chodzi im o zysk, przez co ciężko ich powstrzymać. Im zależy tylko na rozgłosie. – Jeśli nie kradną, to co robią? – Prowadzą ataki „brak usługi”, które powodują zawieszające sieć obciążenie. Dobierają się do poufnych informacji, ponieważ głęboko wierzą w wolność słowa. Ograny rządowe często są na ich celowniku, dlatego Phillip poprosił, żebym je przetestował. Czuje, że obecne systemy nie mają wystarczających zabezpieczeń. – A co ty myślisz? – Że słusznie się obawia. – Zapowiada się wyzwanie – stwierdziła Kate. – Nie mogę się doczekać. Nigdy przez tak długo nie powstrzymywałem się od hakowania. – Szczerze jestem zaskoczona, że nie masz dreszczy. – Kiedy stałaś się taka mądralińska? – zapytał, szczerząc się i przyciągając ją do pocałunku. Zabrali laptopy na wyspę i Ian zabezpieczył dla nich anonimowe połączenie sieciowe. Kate ulżyło, gdy dowiedziała się, że nikt nie może już znaleźć luki w zabezpieczeniach jej komputera, ale mimo to nadal niechętnie z niego korzystała. – Czym dłużej go używasz, tym bardziej przekonujące będzie się to wydawać, jeśli ponownie cię sprawdzą – poinformował ją Ian. – Powoli wzmocnimy zabezpieczenia i w końcu kupię ci nowy.

309

Planowali wrócić do Waszyngtonu kilka dni po ślubie i zdecydowali, że wakacje na wyspie Roanoke były idealnym miesiącem miodowy. Nie przeszkadzało im, że nie przestrzegają właściwej kolejności. – Wybierzmy się w tropiki w styczniu – zaproponował Ian – wtedy będę potrzebował uciec od mrozu. Kate niecierpliwie wypatrywała kolejnego etapu ich życia i wiedziała, że Ian pragnie wrócić do pracy. Choć przysiągł Kate, że czas, który spędzili w domku jest wszystkim, czego pragnął i potrzebował, był też najbardziej bezczynnym okresem w jego życiu. Chciał możliwie najszybciej skontaktować się z pośrednikiem i kupić dom; w międzyczasie zamieszkają w domku gościnnym Phillipa i Susan, co nie napawało go optymizmem. – Niedługo będziemy mieli własne cztery kąty – pocieszyła go Kate. Nie miała nic przeciw mieszkaniu w domku gościnnym, tak jak nie miała nic przeciw chatce, w której teraz mieszkali – pragnęła bliskości z nim bardziej niż przestrzeni. Przynajmniej jeszcze na jakiś czas. Rodzina Kate oraz Phillip z Susan mieli przyjechać następnego dnia. Kate i Ian zarezerwowali im pokoje w zajeździe „Traquil House”. Ian zaprosił swoją matkę, ale nagrała mu się na pocztę głosową, informując, że nie będzie mogła przybyć. Iana to nie ruszyło. Kate nie naciskała na niego, by podzielił się tym, co z tego powodu czuje. Może pewnego dnia uda jej się naprawić więź między Ianem i jego matką. Kate spodziewała się, że będzie zajęta, może nawet trochę zestresowana, ale Diane trzykrotnie wszystko sprawdziła, przez co Kate mogła się zrelaksować. – Idę do fryzjera – powiedział Ian. Kate na niego spojrzała. – Nie potrzebujesz ścinać włosów.

310

– Oczekiwałbym, że mężczyzna, która ożeni się z moją córką, zetnie włosy przed najważniejszym dniem w jego życiu. – Drugi raz mówisz o córce. – Shelby to imię naszej córki. – Już dałeś jej imię? – Ty możesz wymyślić jakieś dla naszego syna. – William. – Och, słodziaku. Kiedy je wybrałaś? – Kiedy miałam dwadzieścia trzy lata. William Ian Bradshaw ładnie brzmi, prawda? Możemy wołać na niego Will. – Mój tata miał na imię William, ale wszyscy zwracali się do niego Bill. – Zatem to imię będzie idealne dla naszego syna. Ian kiwnął głową i się uśmiechnął. Poruszyły go słowa Kate. – Jakie żeńskie imię wybrałaś? Kate wzruszyła ramionami. – Nie pamiętam. Jakie męskie imię wybrałeś? – Żadne. Uśmiechnęła się. Przytulił ją. – Tworzymy świetny zespół, Katie. – Zgadzam się.

311

ROZDZIAŁ 44

Ian czekał na Kate przy ołtarzu ustawionym na mostku z widokiem na zatokę Shallowbag. Phillip i Chad stali przy nim. Wszyscy się trochę pocili w garniturach. Ślub w sierpniu nie był najlepszą decyzją, ale ani Kate ani Ian nie chcieli czekać na chłodniejszą porę. Ramiona Kate i Steve’a były splecione i trzymała w lewej dłoni bukiet malinowych róż, gdy czekali na rozpoczęcie ceremonii. Ian nigdy nie widział nic bardziej zapierającego dech niż Kate w sukni ślubnej. Trzy miesiące leżenia na plaży i pływania w oceanie nadały jej skórze złoto-brązowy odcień. Diamentowa ozdoba we włosach – podarunek, jakim Ian zaskoczył Kate, doprowadzając ją do łez – rzucała iskierki światła i dodawała kobiecie blasku. Patrzenie na nią przypominało mu, jak blisko znalazł się utraty najlepszego, co go w życiu spotkało i udusi się z nadmiaru emocji, jeśli dłużej będzie o tym myślał. Niewiele go przerażało, ale na tej liście znajdowała się utrata Kate. Podczas ich pobytu na wyspie zdarzały się chwile, które raniły jego serce. Jak wtedy, gdy Kate wybuchła płaczem, mówiąc, że podoba jej się, że chatka i wyspa są takie małe, bo zawsze wie, gdzie on jest. Zanim odsłuchał łzawą wiadomość, jaką zostawiła mu na urodziny, nie słyszał, jak Kate płakała. Zanim weszła do samolotu i uświadomiła sobie, że on żyje, nigdy nie widział jej łez. Obwiniał się za każdą z nich i przysiągł, że jeśli kiedykolwiek ponownie doprowadzi ją do tego stanu, to tylko z radości. Zabrzmiały nikłe dźwięki marszu weselnego i Kate wraz ze Stevem ruszyli wolno w stronę ołtarza. Kiedy dotarli do celu, Steve pochylił się i 312

wyszeptał coś Kate na ucho. Ian miał nadzieję, że nie błagał w ostatniej chwili, by uciekła, choć wcale nie byłby tym zaskoczony. Steve ucałował córkę, a następnie spojrzał na Iana. Nawiązali milczące porozumienie: nie zranisz więcej mojej córki. Nie narazisz jej na niebezpieczeństwo. Zyskanie zaufania Steve’a zajmie trochę czasu. Okres próbny Iana długo potrwa. Może zawsze. Ojciec Kate miał słuszne powody. Diane przekonała ich do napisania przysiąg. Po tym, jak kapłan powitał zebranych i wypowiedział niezbędne formułki, skinął na Iana. Phillip podał mu złożoną kartkę i Ian wyrecytował słowa, które zapisał. – Kocham cię, Kate. Jesteś piękna i dobra i od tego dnia po następne przysięgam być twoim partnerem, kochankiem i przyjacielem. Będę wierny, oddany, otwarty i szczery. Będzie cię wielbił i chronił, a także zapewnię ci dobrobyt. Nigdy cię nie zranię i dopilnuję, żeby utwierdzić cię w przekonaniu, że wybór mnie był dobrą decyzją. Przysięgam, że życie ze mną nigdy nie będzie nudne. Jesteś całym moim światem, a moja miłość do ciebie nigdy zmaleje. Do jego dużych, brązowych oczu napłynę łzy, ale uśmiech nie znikał z jego twarzy. Teraz nadeszła kolej Kate. Dała Chadowi bukiet, a on jej przysięgę. – Kocham cię, Ianie. Bardziej niż kogokolwiek. Przysięgam być wierną partnerką bez względu na to, co zaserwuje nam życie. Pragnę, żebyś wiedział, iż kocham cię takiego, jakim jesteś, ponieważ dzięki temu jesteś taki wyjątkowy. Przysięgam zawsze w ciebie wierzyć, wspierać cię i kochać. Ufam ci i z dumą stanę u twego boku. Jesteś moją prawdziwą miłością i od tego dnia po następne, aż do kresu naszego życia, moje serce należy do ciebie. Łza popłynęła po jej twarzy. Puścił jej dłoń tylko na tyle, by ją otrzeć. Słyszeli jak Diane, Susan i Kristin chlipią, gdy nadszedł czas, aby wymienić się obrączkami.

313

– Kate, daję ci tę obrączkę na znak mojej miłości i oddania – powiedział Ian, wsuwając na jej palec podaną przez Phillipa zdobioną diamentami obrączkę. Chad podał Kate pierścień dla Iana. – Ian, daję ci tę obrączkę na znak mojej miłości i oddania – powtórzyła za nim, wsuwając na jego palec pasującą do jej, platynową obrączkę. – Ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą. Ian się pochylił i wyszeptał Kate do ucha: – To nasz pierwszy pocałunek jako męża i żony i znany będzie na zawsze jako numer osiem. Łagodnie ujął jej twarz w dłonie i głęboko ją pocałował, z otwartymi ustami i języczkiem. Ale na koniec lekko ją przechylił, żeby nie pomyliła go z numerem piątym. Pokochała go. Goście głośno wiwatowali. Nigdy w życiu nie był taki szczęśliwy. Przenieśli się do wygodnej i klimatyzowanej sali, gdzie jedli świeże owoce morza i medaliony wołowe. Po kilku drinkach Chad ogłosił, że chce wznieść toast. – O nie, oto nadchodzi – bąknęła miękko Kate. Ian się roześmiał i ją objął. Siedzieli przy długim stole nakrytym dla ośmiu osób. Chad siedział obok Kate. Wstał i odchrząknął. – Po pierwsze, w imieniu swoim i Kristin chcę pogratulować Kate i Ianowi w ich szczególnym dniu. Niech czekają was błogie lata. Moja siostrzyczko, Kate: kocham cię i życzę ci szczęścia z Ianem. Oczywiste jest, że ogromnie go kochasz. Mój świeżo upieczony szwagrze: masz nienaganny gust zarówno, jeśli chodzi o samochody, jak i o kobiety. Wniosłeś w życie rodziny 314

Wattsów ekscytację, jakiej dawno nie odczuwaliśmy. Albo kiedykolwiek, żeby być dokładnym. Coś mi mówi, że nadchodzi jej więcej i dopóki Kate to nie przeszkadza, podzielam jej uczucia. Trochę fajnie mieć w rodzinie hakera, nawet jeśli jesteś niewiadomą, nie mogę się doczekać, by cię lepiej poznać. Troszcz się o moją siostrę. Ian się uśmiechnął, kiwnął głową i uniósł kieliszek. Chad się pochylił, by stuknąć się z nim. Kristin zaklaskała i się zaśmiała. – Okej, koniec z tym. Po kolacji nadszedł czas na tańce. Kate zatańczyła z ojcem. Steve uśmiechał się, gdy kołysali się w rytm muzyki, więc może jeszcze nie napisał szkicu wniosku o anulowanie małżeństwa. Później Ian i Kate zatańczyli pierwszy raz i wymienili kilka wolnych, głębokich pocałunków. – Czy mówiłem, jak pięknie wyglądasz? – Więcej niż raz – odparła, czym zasłużył sobie na kolejnego buziaka. Wędrował dłońmi po miękkim materiale jej sukni, aż zatrzymał je na jej plecach. Kochał ciało Kate. Naga, przedstawiała wyśmienity widok. Ale coś w niej otulonej warstwami tiulu i koronki wzbudzało w nim dzikość. Wiedział, co skrywały tkaniny. Wiedział, co na niego czekało, i jakie było w dotyku. Jej skóra miękka. Jej najcieplejsze miejsca. – Nie mogę się doczekać, by zobaczyć się w bieliźnie. – Kate nalegała, żeby nie widział jej sukni ślubnej aż do ceremonii, co znaczyło, że nie widział, jak wyglądała w tym, co miała pod spodem. – Tym razem naprawdę przeszedłeś samego siebie. Jest absolutnie przepiękna. Znowu podarował jej bieliznę La Perla. Halka miała ten sam odcień złamanej bieli i wzór róży herbacianej co koronkowa koszulka, którą podarował 315

jej na święta, a stringi z brazylijskiej koronki sprawią, że straci głowę. Dołączył do zestawu tiulową podwiązkę z jedwabnymi i satynowymi wstążkami. Wyobrażał sobie, jak wygląda na jej długim, szczupłym udzie. Kiedy ją później rozbierze, zostawi podwiązkę. Po pokrojeniu tortu Ian zdjął krawat i podzielił się nim z teraz siedzącą na jego kolanach Kate. Kręcąc nóżką kieliszka z winem, otworzyła usta, żeby ją nakarmił. Gdy skończyli ciasto, odłożył talerzyk na stół i sięgnął po dłoń Kate. – Będę dla ciebie bardzo dobrym mężem – powiedział szczerze, z pewnością. Odpowiedziała z równym postanowieniem: – A ja będę dobrą żoną. – Moją żoną – czule ją pocałował. – Jesteś moją przyszłością, Kate Bradshaw. – A ty, Ianie Smith Merrick Bradshaw, będziesz moją przygodą.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

316