Chłopak, który stracił głowę - Whaley John Corey .pdf

SAVE OFFLINE

Tytuł:

Chłopak, który stracił głowę

Autor:

Whaley Corey John

Tłumaczenie:

Kafel Małgorzata

Wydawnictwo:

Wydawnictwo Otwarte

Język wydania:

polski

Język oryginału:

angielski

Numer wydania:

I

Data premiery:

2016-04-13

Rok wydania:

2016

Spis treści Rozdział 1 ................................................................................................................................................................ 7 Zaawansowane badania nad reanimacją mózgu ................................................................................................ 7 Rozdział 2 .............................................................................................................................................................. 10 Witamy ponownie, panie Coates ...................................................................................................................... 10 Rozdział 3 .............................................................................................................................................................. 20 Od szyi w dół ..................................................................................................................................................... 20 Rozdział 4 .............................................................................................................................................................. 23 Zmarły ............................................................................................................................................................... 23 Rozdział 5 .............................................................................................................................................................. 28 Powrót .............................................................................................................................................................. 28 Rozdział 6 .............................................................................................................................................................. 35 Blizna i cała reszta ............................................................................................................................................. 35 Rozdział 7 .............................................................................................................................................................. 39 Takie miejsce jak szkoła średnia ....................................................................................................................... 39 Rozdział 8 .............................................................................................................................................................. 48 Wolne żarty....................................................................................................................................................... 48 Rozdział 9 .............................................................................................................................................................. 53 Pa, Travis ........................................................................................................................................................... 53 Rozdział 10 ............................................................................................................................................................ 56 Żadnego sensownego zastosowania................................................................................................................. 56 Rozdział 11 ............................................................................................................................................................ 63 Żyje się tylko dwa razy ...................................................................................................................................... 63 Rozdział 12 ............................................................................................................................................................ 67 To, co naprawdę ważne .................................................................................................................................... 67 Rozdział 13 ............................................................................................................................................................ 72 Dawny Travis ..................................................................................................................................................... 72 Rozdział 14 ............................................................................................................................................................ 76 Dziękuję ............................................................................................................................................................ 76 Rozdział 15 ............................................................................................................................................................ 82 Powrót .............................................................................................................................................................. 82 Rozdział 16 ............................................................................................................................................................ 85 Drugi raz kozie śmierć ....................................................................................................................................... 85 Rozdział 17 ............................................................................................................................................................ 95 Zaśpiewać coś o miłości .................................................................................................................................... 95 Rozdział 18 ............................................................................................................................................................ 98 Do Cate ............................................................................................................................................................. 98 Rozdział 19 .......................................................................................................................................................... 102 Wątpliwości .................................................................................................................................................... 102 Rozdział 20 .......................................................................................................................................................... 107

Ucieczka .......................................................................................................................................................... 107 Rozdział 21 .......................................................................................................................................................... 110 Niemożliwe ..................................................................................................................................................... 110 Rozdział 22 .......................................................................................................................................................... 119 To naprawdę proste........................................................................................................................................ 119 Rozdział 23 .......................................................................................................................................................... 125 Zbyt trudne do wyjaśnienia ............................................................................................................................ 125 Rozdział 24 .......................................................................................................................................................... 136 Najlepsza z moich decyzji ............................................................................................................................... 136 Rozdział 25 .......................................................................................................................................................... 142 Co muszę zrobić .............................................................................................................................................. 142 Rozdział 26 .......................................................................................................................................................... 147 Póki czas.......................................................................................................................................................... 147 Rozdział 27 .......................................................................................................................................................... 154 Światła ............................................................................................................................................................ 154 Rozdział 28 .......................................................................................................................................................... 162 Coś upiornego ................................................................................................................................................. 162 Rozdział 29 .......................................................................................................................................................... 166 Pęka mi serce .................................................................................................................................................. 166 Rozdział 30 .......................................................................................................................................................... 174 Wszystko w nieporządku ................................................................................................................................ 174 Rozdział 31 .......................................................................................................................................................... 177 Wszystko dla siebie ......................................................................................................................................... 177 Rozdział 32 .......................................................................................................................................................... 183 Nie zadając pytań............................................................................................................................................ 183 Rozdział 33 .......................................................................................................................................................... 187 Otwórz oczy .................................................................................................................................................... 187 Rozdział 34 .......................................................................................................................................................... 194 BŁĄD ZIMY ...................................................................................................................................................... 194 Rozdział 35 .......................................................................................................................................................... 199 Jeremy Pratt .................................................................................................................................................... 199 Epilog................................................................................................................................................................... 209 Miesiąc później ............................................................................................................................................... 209 Podziękowania ................................................................................................................................................ 210

Mamie i tacie, dzięki którym mam głowę na karku.

To tylko my na Ziemi mamy złudzenie, że chwile następują jedna za drugą, jak korale na sznurku, i że chwila raz przeżyta jest stracona na zawsze. Kurt Vonnegut, Rzeźnia numer pięć (tłumaczenie Lech Jęczmyk)

Rozdział 1 Zaawansowane badania nad reanimacją mózgu

Posłuchajcie. Kiedyś żyłem. Potem moje życie się skończyło. Tak po prostu. Teraz znowu żyję. To, co wydarzyło się „pomiędzy”, dalej jest dla mnie trochę zagmatwane, ale tak czy siak, w którymś momencie moją głowę odłączyli od reszty ciała i umieścili w zamrażarce w Denver w stanie Kolorado. Wam też to się mogło przytrafić. Chodzi mi o umieranie. A przynajmniej o decyzję, żeby umrzeć. Podobno człowiek jest jedynym gatunkiem na tej planecie, którego osobniki mają świadomość nieuchronnie zbliżającego się końca. Po prostu dla niektórych z nas ten koniec nadchodzi znacznie wcześniej niż można by się spodziewać. Wierzcie mi: życie może się zmienić z fajnego i udanego w jakieś gotyckie smuty szybciej, niż będziecie w stanie powiedzieć: „Ostra białaczka limfoblastyczna”. Dawny Travis zachorował tak nagle, że właściwie nie było czasu na nic poza rozmowami o tym, jak ciężko zachorował i jak szybko to się stało. A chemia, naświetlania i przeszczep szpiku kostnego tylko pogorszyły jego stan. Podobno raz się żyje i raz umiera. Nie mogę się z tym zgodzić. Ale to nie jest historia śmierci mojego dawnego ja. Nikt nie chciałby słuchać o tym, jak mówiłem rodzicom, najlepszemu przyjacielowi Kyle’owi i swojej dziewczynie Cate, że nie mam już siły walczyć. O tych sprawach nie chcę opowiadać. Chcę wam opowiedzieć o nagłym przebudzeniu w szpitalnej sali z tak obolałym, suchym i piekącym gardłem, jakby ktoś napakował mi do niego nasączonych octem wacików. Chcę wam opowiedzieć, jak poruszałem palcami u rąk i nóg, i o tym, jakie wrażenie robiło to na stojących dokoła mnie lekarzach i pielęgniarkach. Nie bardzo wiem, dlaczego moje mruganie wywołało aplauz i dlaczego to, że nasikałem do woreczka, było dla wszystkich tych ludzi takie ważne, ale zachowywali się, jakby byli świadkami cudu. Niektóre pielęgniarki nawet płakały. Chcę wam opowiedzieć o tym, jak człowiek może się nagle obudzić do życia, które nie było mu pisane. To, co mnie spotkało, równie dobrze mogło się przytrafić wam. A wtedy pewnie i wy spróbowalibyście odzyskać życie, które wam się należy. Tak samo jak ja.

Zabronili mi mówić. Powiedzieli, że jeszcze na to za wcześnie. Nie wiedziałem dlaczego, ale tak czy owak ich posłuchałem. Potem do pokoju weszli rodzice. Mama płakała jak bóbr, a tata zbliżył się, żeby dotknąć mojej twarzy, ale pielęgniarka poprosiła go, żeby zaczekał, żeby się odsunął, dopóki nie będą pewni, że wszystko ze mną w porządku. Wręczyli mi małą białą tablicę i marker i kazali napisać, jak się nazywam. Napisałem. Travis Ray Coates. Poprosili mnie, żebym napisał, gdzie mieszkam. Napisałem. Kansas City w stanie Missouri. Poprosili, żebym zapisał nazwę szkoły. Zrobiłem to. Liceum Springside. Poprosili mnie, żebym napisał, do której chodzę klasy. Napisałem. I wtedy w pokoju nagle zapadła cisza. Choć było jasno, czysto i czułem zapach lekarstw oraz środków dezynfekujących, wiedziałem, że coś jest nie tak. Wtedy właśnie oznajmili, że to zrobili. Dokonali tej całej hibernacji czaszki i wybudzenia. Naprawdę odcięli mi głowę. A ja byłem pewien, że po podaniu mi narkozy zmienią zdanie i cała moja papierkowa robota pójdzie na marne. Wtedy jednak mama podsunęła mi lusterko i zobaczyłem, że głowę mam ogoloną prawie na zero, a szyję owiniętą bandażami. Zobaczyłem gębę twardziela – fioletowe, popękane usta, zaczerwienione policzki, wielkie, szkliste oczy odurzone lekami. Miałem spojrzenie gościa nafaszerowanego środkami uspokajającymi. Będę z wami szczery. Ani przez chwilę, ani trochę, nawet przez mgnienie oka nie wierzyłem, że to wariactwo się uda. Nie sądziłem też, że oni w to wierzą. To znaczy rodzice. Ale podniosłem wzrok, zobaczyłem ich oczy pełne łez, poczułem ich dłonie na swoich dłoniach i od razu wiedziałem, że to dwoje najszczęśliwszych ludzi na świecie. Ich zmarły syn leżał w łóżku przed nimi. Milczał, ale jego serce znowu biło. W tamtym szpitalu w Denver spełniła się upiorna wizja Mary Shelley z powieści Frankenstein. Szpitale. Znajome otoczenie. Inne dzieciaki znają swoje domy i swoje sąsiedztwo, wiedzą, od których posesji należy się trzymać z daleka, a na których można bezpiecznie zostawić rower. Ja znałem szpitale. Wiedziałem, że pielęgniarka może podać dodatkowe środki przeciwbólowe tylko pod warunkiem, że lekarz je wcześniej przepisze, ale żeby dostać drugą galaretkę, wystarczy zażartować i kilka razy się uśmiechnąć. Ewentualnie pokazać dołeczki. Szpital, jak fabryka, działa w swoim własnym rytmie, w rytmie dobiegających z każdej sali dźwięków, które zderzają się w powietrzu i rozbrzmiewają echem w uszach, raz po raz, nawet nocą, kiedy świat tak bardzo pragnie się wydawać milczący, cichy i spokojny. Piski, odgłosy kroków, rozdzieranego plastiku, kółek pchanych korytarzem wózków, Koła fortuny w telewizorze sąsiada. Te dźwięki otaczały mnie, kiedy umierałem, i powitały, kiedy wróciłem do życia. Świat tak hałaśliwy, że teraz trzeba nadstawić ucha, gdy rozmawia się z sympatycznym lekarzem próbującym to wszystko przekrzyczeć. Żeby wyłowić jego słowa, musiałem znów zamknąć oczy, choć dopiero co

zacząłem się przyzwyczajać do światła. Wszystko wyglądało prawie identycznie jak wtedy, kiedy odchodziłem, i aż chce mi się śmiać, bo tak niewiele brakowało, żebym miał to już za sobą. Wreszcie dobiega was głos lekarza, który mówi, tym razem trochę głośniej: – Witamy ponownie, panie Coates.

Rozdział 2 Witamy ponownie, panie Coates

Kiedy doktor Lloyd Saranson z Centrum Podtrzymywania Życia Saransona pojawił się u nas w domu, właśnie rzygałem w łazience dla gości. Tato siedział na brzegu wanny i klepał mnie po plecach. Chorowałem już prawie od roku, zdążyłem poznać onkologów z trzech sąsiednich stanów i porzucić nadzieję, że z tego wyjdę. Aż tu nagle wchodzi ten facet i upiera się, żebym podźwignął się z łoża śmierci, bo on chce wcisnąć nam bzdury, o jakich świat nie słyszał. Więc go wysłuchaliśmy, ponieważ to właśnie robią ludzie, którzy nie mają już nic do stracenia. Słuchają wszystkiego, co macie im do powiedzenia. Travis – powiedział. – Chcę uratować ci życie. Na koniec kolejki, proszę! Bez przepychanek. – Zerknąłem z uśmiechem na rodziców, ale byli albo zbyt zmęczeni, albo zbyt przygnębieni, żeby się śmiać. A jak pan zamierza tego dokonać? – zapytał tata. Wie pan, co to jest kriogenika? – odparł poważnie doktor Saranson. Wystarczy. Dziękujemy, że zechciał pan nas odwiedzić – powiedziała mama, wstając i wskazując mu drzwi. Pani Coates, proszę tylko o to, żeby mnie pani przez kilka minut posłuchała. Proszę. Panie doktorze, naprawdę dużo przeszliśmy i… Mamo – przerwałem jej – naprawdę nie musisz mnie przed tym chronić. Mama westchnęła, z powrotem siadając. W porządku, proszę mówić dalej. Travis – zaczął doktor Saranson. – Twoje ciało do niczego na tym świecie się już nie przyda. Wszyscy to wiemy. To smutne, ale tego nie da się już zmienić. Proszę się bardziej postarać, doktorze. Traci nas pan – uprzedziłem go. Dobrze. Zmierzam do tego, że w kontekście mojej propozycji to bez znaczenia. A to dlaczego? – zapytałem, zerkając na rodziców, którzy wyglądali, jakby mieli zaraz się zerwać z miejsc i rzucić na lekarza. Cóż… dlatego, że w przyszłości pojawią się nowe sposoby na to, żebyś mógł… funkcjonować.

W przyszłości – powtórzyłem. Ostatnio jakoś nie zaprzątałem sobie głowy przyszłością. Właśnie. W przyszłości. Wyobraź sobie, Travis, że zwyczajnie zasypiasz w tym życiu i pewnego dnia budzisz się w zupełnie nowym. W jak dalekiej przyszłości? – zapytałem. Oczami wyobraźni widziałem już swój statek kosmiczny, który składa się do rozmiarów walizki, jak w Jetsonach. Biorąc pod uwagę ostatnie przełomowe odkrycia, mamy nadzieję uzyskać możliwość wybudzania pierwszych pacjentów w ciągu dekady, maksymalnie dwóch. Pan mówi poważnie, prawda? – upewnił się tata. Zupełnie poważnie, panie Coates. Czy ktoś jeszcze postanowił skorzystać z tej propozycji? – zapytałem. Byłbyś siedemnastym pacjentem. Więc kriogenika – powiedział tato. – Chcecie zamrozić Travisa z nadzieją przywrócenia go kiedyś do życia? Niezupełnie – odparł. – Jak wspomniałem, ciało Travisa na nic się już nie przyda. O, mój Boże – wyszeptała mama w wyrazem przerażenia i odrazy na twarzy. Głowa? – Wskazałem ją palcem, zupełnie jakby bez tego to słowo było niezrozumiałe dla chirurga. – Chcecie zamrozić tylko moją głowę? Facet mówił tak, jakby siedział w tym z nami przez cały czas – z zażyłością i swobodą, na jakie większość obcych osób nigdy by się nie zdobyła w obecności „umierającego dzieciaka”. Prawdę mówiąc, bardzo mi się to podobało. Czyli chcecie mnie uśpić, odciąć mi głowę i zamrozić, a ja mam się obudzić w przyszłości bez ciała i zwyczajnie żyć sobie dalej? Ściśle rzecz ujmując, gdybyśmy mieli przejść do tego etapu, istnieje kilka możliwych scenariuszy twojego hipotetycznego powrotu do zdrowia. Scenariusze mojego hipotetycznego powrotu do zdrowia (w skrócie) Regeneracja całego ciała poprzez wszczepienie komórek macierzystych do kontrolowanego środowiska płynnego. Transplantacja pełnej struktury czaszki do konstrukcji mechanicznej. Transplantacja pełnej struktury czaszki do ciała dawcy. Załadowanie zawartości mózgu do ciała i mózgu dawcy. Moje reakcje na „Scenariusze mojego hipotetycznego przyszłego powrotu do zdrowia” (w skrócie) Fuj RĘCE ROBOTA!!!

Ehm… nie ma mowy Że co? Tamtego dnia po wyjściu doktora Saransona mama i tata zaczęli się śmiać, co było naprawdę miłą odmianą. Tylko że ja już postanowiłem zgłosić się do udziału w tym eksperymencie, czy im się to podoba, czy nie. Byłem zmęczony umieraniem i uznałem, że to najlepszy pomysł, o jakim słyszałem od miesięcy. Nie wymagał naświetlania ani rzygania tygodniami, więc nie widziałem powodu, żeby nie spróbować. Patrzyłem na to w ten sposób: tak czy siak umrę. Dlaczego nie miałbym po prostu zasnąć z jakąś tam (no dobrze: bliską zeru, ale wciąż jakąś) szansą powrotu, zamiast ciągnąć w nieskończoność tę udrękę i zmuszać wszystkich, których kocham, do patrzenia, jak powoli gasnę? Tak naprawdę pewnie nigdy nie wrócę, ale niech to szlag, kiedy już wbiłem sobie do głowy ten pomysł, nie było mowy, żebym odpuścił. Rodziców udało mi się przekonać łatwiej, niż myślałem. Kochali mnie. Byłem umierający i pojawiła się szansa, żeby to zmienić. Nie do uwierzenia, jakie to wszystko stało się proste, kiedy decyzja została już podjęta. Nie sądziłem, że znajomość własnej daty przydatności do spożycia zrobi mi jakąś różnicę, a jednak zrobiła. Zrobiła różnicę nam wszystkim. Tych kilkoro ludzi, którzy się dowiedzieli, co chcemy zrobić, nie mogło pojąć, dlaczego to robimy, ale ostatecznie myślę, że przyjęli moją decyzję o poddaniu się z taką samą ulgą jak ja. Więc się poddałem. Poddaliśmy się. A potem wróciłem. Ja pierniczę, wróciłem.

Cieszyłem się z tego mniej więcej tak długo, ile zajęło moim rodzicom i doktorowi Saransonowi wyjaśnienie mi, że jestem przymocowany do ciała kogoś innego. Potem znowu musieli dać mi coś na uspokojenie, ponieważ cały czas drapałem się w szyję i wyszarpywałem sobie kroplówkę. Kiedy znowu się obudziłem, moje nadgarstki i nogi w kostkach były przypięte do łóżka miękkimi paskami, a twarze rodziców wyglądały na zmęczone, jakby zapomnieli, co to sen. Teraz znacznie bardziej przypominali ludzi, których zapamiętałem. Gdy minęło kilka dni i lekarze wreszcie pozwolili mi mówić, byłem gotów na dokładniejsze wyjaśnienia. Mogłem też obiecać, że mi nie odbije i nie będę próbował oderwać się od swojego nowego ciała. Wiecie, normalka. Dobra wiadomość, Travis, jest taka, że wróciłeś – zaczął doktor Saranson. – Jesteś zupełnie zdrowy i będziesz mógł przeżyć swoje życie tak, jak spodziewałeś się je przeżyć. A zła wiadomość? – Mój głos brzmiał szorstko, wręcz chrapliwie. To nie tyle zła wiadomość, co trochę dziwna i pewnie będziesz potrzebował czasu na oswojenie się z nową sytuacją.

Chodzi o to ciało? Tak. O t w o j e ciało, Travis. Teraz należy do ciebie. Skąd pochodzi? Od dawcy. Szesnastoletniego młodego człowieka, takiego jak ty, którego nie mogliśmy uratować. Co mu się stało? Guz mózgu – powiedział cicho tata. Wiedział, co zamierzamy zrobić. Chciał ocalić czyjeś życie i dzięki temu tu jesteś. A jego rodzina? Czy oni o mnie wiedzą? Wiedzą. Nie wiadomo, czy będą chcieli się z tobą skontaktować, ale w przyszłości może się tak zdarzyć. To mili ludzie. Nie chcieli, żeby to, co zrobił Jeremy, pozostało tajemnicą. Byli z niego dumni. Ale to od ciebie zależy, czy kiedykolwiek zechcesz się z nimi spotkać – dodał tata. Jeremy? – zapytałem. Tak. Jeremy Pratt – potwierdził doktor Saranson. – Dobry chłopak. Jak długo mnie nie było? W zeszłym miesiącu minęło pięć lat – powiedziała mama. Pięć lat? – zapytałem, oszołomiony. Nauka posunęła się naprzód znacznie szybciej, niż można się było spodziewać – wyjaśnił z uśmiechem doktor Saranson. Cóż, aż t a k dobrze byście się nie trzymali, gdyby minęło dwadzieścia – zażartowałem. Hola, hola, nie bądź taki pewien. Czy… czy jest nas więcej? – zapytałem. Jest jeden mężczyzna o nazwisku Lawrence Ramsey, z Cleveland. Wybudziliśmy go sześć miesięcy temu i już na nowo cieszy się życiem. W zeszłym tygodniu wystąpił w reklamie samochodów dostawczych – powiedział tato, przewracając oczami. I wiesz, Travis, prawdopodobnie przyjdzie czas, że będziesz chciał z kimś porozmawiać… z kimś, kto rozumie, przez co przechodzisz. Myślę, że Lawrence byłby w sam raz, kiedy już będziesz gotowy. Dobra. Chociaż na razie nie wiem, czy jestem gotowy na cokolwiek. Tak. Oczywiście. Twoja sytuacja jest wyjątkowa. Możliwe, a nawet całkiem prawdopodobne, że przez jakiś czas wszystko będzie ci się wydawało dość dziwne. Ale wrócisz do domu i do normalnego życia.

Takiego, jakim było, zanim zachorowałeś – wyjaśniła mama. Tak. Wrócisz do domu, pójdziesz do szkoły, poznasz nowych przyjaciół. To nie będzie najłatwiejsza rzecz pod słońcem, ale dasz radę, prawda? Wtedy dotarło do mnie, że Cate i Kyle nie będą już Cate i Kyle’em. Będą starszymi wersjami samych siebie i w jakimś sensie będę musiał ich poznać na nowo, przyzwyczaić się do nich. Zresztą, część ich wspomnień o mnie też pewnie już zdążyła się zatrzeć, szczególnie tych sprzed mojej choroby. Patrzyli, jak umieram, ale ich życie toczyło się dalej. Zastanawiałem się, czy starczy im sił, żeby spróbować jeszcze raz. Nowi przyjaciele? Nie chciałem nowych przyjaciół. Miałem przecież przyjaciół. Miałem dziewczynę. Miałem najlepszego przyjaciela. Cate Conroy siedzi teraz pewnie przy telefonie w swoim domu przy Twelve Oaks Road i czeka na wieści o tym, jak się czuję, a Kyle Hagler właśnie do niej jedzie, żeby zabrać ją na lotnisko i jak najszybciej przylecieć do Denver. Tylko że nie pozwolili mi do niej zadzwonić. Ciągle pytałem, kiedy mogę to zrobić, kiedy będę mógł się z nią zobaczyć, kiedy ona tu przyjedzie, a moi rodzice tylko patrzyli na siebie, jakby to były jakieś zawody. Główna konkurencja: kto dłużej wytrzyma, odmawiając współpracy z Travisem. A potem mama zaczęła wciskać mi jakieś kity, że niby Cate na pewno potrzebuje czasu, żeby się „oswoić” z tym, co się dzieje. Czasu, żeby się oswoić? Kurde, a kto tu ma ręce i nogi obcego faceta, że o okolicach intymnych nie wspomnę? Skoro ja muszę od razu się z tym oswoić, to dlaczego ona nie może? Chcę do niej zadzwonić. Wiem, że czeka na mój telefon. Travis – wyszeptała mama. – Muszę ci coś powiedzieć. Dobra. Chodzi o Cate. – Mówiła takim spokojnym, słabym głosem, jakby za chwilę miała kompletnie stracić mowę. O Cate? Czy coś jej się stało? Jest zaręczona. – Mama natychmiast ukryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Nie powiem, żebym był na to gotowy. Nowe ciało nie reagowało tak, jak bym zareagował ja. Nie mogłem się zebrać w sobie, żeby zrobić cokolwiek, więc w pokoju zapadła grobowa cisza. Starczyło mi energii tylko na to, żeby zsunąć się trochę na łóżku i wydać jakiś zwierzęcy jęk. Cate była zaręczona. Moja dziewczyna miała chłopaka i zamierzała za niego wyjść – zamierzała wyjść za kogoś, kogo w życiu nie spotkałem. Może był ode mnie lepszy. Pewnie miał nawet własne ciało. Obiecałem jej, że do niej wrócę, i chociaż sam za bardzo w to nie wierzyłem, byłem przekonany, że ona mi wierzy. Myślałem, że zaczeka. Dlaczego na mnie nie zaczekała?

Dlaczego po moim powrocie do życia wszystko inne nie może po prostu wrócić na swoje miejsce? Ani Kyle, ani Cate się nie pojawiali. Dni mijały, a ja dalej na nich czekałem. Nie mogłem tego zrozumieć. To, że ich nie ma, wydawało mi się bez sensu. Dopiero co tu byli. Dopiero co się widzieliśmy. Pożegnałem się z nimi i zamknąłem oczy. Otwieram je, a ich nie ma. Żadnego znaku życia od dwojga ludzi, których chciałem zobaczyć najbardziej. Jeżeli naprawdę minęło tylko pięć lat, to jak mogli przez ten czas zmienić się nie do poznania? Co mi z tego, że dostałem drugą szansę, jeżeli teraz wszystko będzie tak obce, że nie będę mógł tego znieść? A potem, którejś nocy, kiedy wreszcie ubłagałem rodziców, żeby poszli do hotelu i trochę się przespali, przyszła pielęgniarka i zapytała, czy czegoś nie potrzebuję. Miała miłą twarz i miły głos. Nie, dziękuję – powiedziałem. To musi być dla ciebie okropnie dziwne, co? Nie ma pani pojęcia, jak bardzo. Wiesz, byłam tam. Gdzie? To znaczy tu. – Usiadła na krześle przy oknie i popatrzyła na mnie. – Kiedy leżałeś tu poprzednio. Proszę się nie krępować – odparłem. – Proszę powiedzieć, że była tu pani, kiedy odcięli mi głowę. Tak. Uśmiechałeś się. To było zdumiewające. Wszyscy, cały personel, patrzyliśmy na tę operację i nikt z nas nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Byłeś taki młody. Z innymi było inaczej. Ale ty byłeś taki młody, że cały czas wstrzymywałam oddech. Wierzyła pani, że to się uda? Naprawdę myślała pani, że jest jakaś szansa? Zostałam – powiedziała, wstając. – Niektórzy po tym, co ci zrobiliśmy, odeszli. Dlaczego pani została? Musiałam to zobaczyć – odparła. – Nie wiedziałam, czy to się uda, ale wiedziałam, że gdyby się udało, zrobię, co tylko będzie możliwe, żeby przy tym być. Ta-dam. – Powoli uniosłem swoje nowe ręce. Wiem, że czujesz się nieswojo. Jesteś zdezorientowany i pewnie zszokowany. Ale nie wraca się bez powodu. Słucham? Właśnie wręczono ci klucze do królestwa, Travis. Nie marnuj czasu na użalanie się nad sobą.

Następnego dnia zapytałem, czy mógłbym się znowu spotkać z tą pielęgniarką. Powiedziano mi, że odeszła przed kilkoma tygodniami, zrezygnowała z pracy i dokądś się przeprowadziła. Nie byłem pewien, czy mi się to nie śniło. Podobno mogą nam się przyśnić tylko ludzie, których wcześniej widzieliśmy – w rzeczywistości, albo w telewizji – a ludzki umysł nie potrafi tworzyć nowych twarzy, co najwyżej ponownie wykorzystuje wizerunki przechowywane w podświadomości. Może więc widziałem ją pięć lat temu, na tamtej sali operacyjnej, na chwilę przed tym, jak podali mi narkozę. Mój mózg zarejestrował jej wygląd i to, że była miła. Może przypomniałem ją sobie teraz tylko po to, żeby jakoś to wszystko połączyć. Może dawny ja i obecny ja nauczą się wspólnie egzystować. Z kluczami do królestwa w dłoni.

Kansas City wyglądało w sumie mniej więcej tak samo jak przedtem, jeśli nie liczyć dziwnych elektronicznych billboardów na każdym kroku i nowego gigantycznego budynku w centrum miasta, przypominającego dwa błyszczące metalowe statki kosmiczne do połowy zakopane w ziemi. Centrum sztuki widowiskowej imienia Kaufmana – wyjaśnił tato, kiedy jechaliśmy do domu z lotniska. – Organizują tam koncerty, sztuki teatralne, no wiesz, takie rzeczy. Odjechane. Byli tacy, co kręcili nosem, mówili, że jest zbyt futurystyczne, ale w końcu się uspokoili. Wygląda jak z kosmosu. Rzeczywiście. Ale mnie się podoba. Jest oryginalne. Nasz dom się właściwie nie zmienił: te same zasłony w salonie, ta sama kanapa, ten sam stół w jadalni, tylko przykryty innym obrusem. Telewizor był znacznie większy i bardziej płaski od tego, który zapamiętałem. Po moim odejściu tata musiał spędzić jakiś weekend po Święcie Dziękczynienia, stojąc w idiotycznie długiej kolejce, żeby go kupić. Od razu zacząłem się zastanawiać, czy stary, i tak całkiem duży, przenieśli może do mojego pokoju. Gdy wchodziłem po schodach, zauważyłem pewną zasadniczą różnicę. Na ścianie wisiały wciąż te same rodzinne zdjęcia. Tyle tylko, że kiedyś nie mogłem się przejrzeć w szybkach ramek – wisiały po prostu za wysoko. Teraz, dzięki ciału Jeremy’ego Pratta, byłem wyższy i widziałem całą swoją twarz aż po bliznę na szyi. Od ostatniego razu, gdy tędy szedłem, minęło sporo czasu. Kiedy już byłem chory, wnosili mnie na górę, ale szybko doszli do wniosku, że sensowniej będzie zainstalować mnie na dole w pokoju gościnnym. To było mniej więcej wtedy, kiedy wszyscy zrozumieliśmy, że to paskudztwo mi jednak nie przejdzie. Łazienka w korytarzu była biała i wyszorowana na wysoki połysk, jak zawsze, ale wisiały w niej nowe ręczniki i automatyczny

dozownik mydła przy umywalce. Natychmiast postanowiłem go wypróbować. Rodzice stali w drzwiach i mi się przyglądali. Dużo ludzi ma teraz takie coś? – zapytałem, cofając rękę i ponownie umieszczając ją pod urządzeniem. Powtarzałem to, aż w końcu zielone mydło wypełniło całą moją dłoń i zaczęło z niej ściekać. Coraz więcej – powiedziała mama. – To bardzo higieniczne. Brzmi sensownie – odparłem, opłukując ręce. Czy to już wszystko?, zastanawiałem się. Czy tylko tyle udało nam się osiągnąć w ciągu pięciu lat? Gdzie te odrzutowce składające się do rozmiarów walizki? Lewitujące deskorolki z Powrotu do przyszłości? Skoro zdołali mnie wskrzesić z martwych, to dlaczego przy każdych drzwiach nie wita mnie teraz robot, pytając, czego mi trzeba? Swojego pokoju nie poznałem. Stary telewizor z salonu rzeczywiście tam stał, ale to by było na tyle. Oprócz tego dostrzegłem łóżko, w którym nigdy nie spałem, komodę, w której nigdy nie trzymałem ubrań, i biurko, przy którym nigdy nie odrabiałem lekcji. Nawet ściany miały teraz inny kolor, zniknęła tapeta w zielono-biało-rdzawą szkocką kratę, której tak zazdrościli mi koledzy. Zastąpił ją jakiś jasnoszary koszmarek z IKEA. Ja miałem tu mieszkać? Co się stało? – wykrztusiłem z trudem. Travis, minęło tyle czasu – powiedziała mama. Wyrzuciliście moje rzeczy? Za ciężko było na to codziennie patrzeć. Rozumiesz? W tym tygodniu idziemy na zakupy – oznajmił tata. – Kupimy ci, wszystko, czego będziesz potrzebował, żeby znowu poczuć się tu jak w domu. Dobrze? Tak mi przykro, Travis. – Mama odwróciła się i poszła korytarzem do sypialni rodziców. Zamknęła za sobą drzwi. Przepraszam – powiedziałem, siadając na brzegu łóżka. To dziwne dla nas wszystkich – tłumaczył się tata. – Dziwne, ale i wspaniałe. Mama bywa drażliwa. Na pewno o tym nie zapomniałeś. – Zachichotał krótko. W porządku – odparłem. – Z tym pokojem. Chyba rozumiem. Jakoś damy radę, co? – zapytał, rozglądając się po pustej, nieprzytulnej przestrzeni. Kiedy się dowiedzieliście, że wracam? Jakieś dwa tygodnie przed operacją. To mało, żeby się przygotować. Co z mamą? Nic jej nie będzie. Chodźmy na kolację. Jesteś głodny?

Kuchnia pachniała tak samo jak zawsze: świeżym praniem i wanilią, z lekką nutą czegoś jeszcze – może cytrusów: jakby za rogiem cały czas ktoś obierał pomarańczę, robiąc przy tym pranie. Mogą być jajka? – Tata otworzył lodówkę. Pewnie. Tylko bez sera. Pamiętam. Tata zaczął trochę siwieć nad uszami i w okolicach skroni, ale na twarzy wcale zbytnio się nie postarzał. Miał nowe okulary, w czarnych plastikowych oprawkach. Na moje oko wyglądały zaskakująco modnie. Poza tym byłem teraz od niego wyższy. Dziwnie się z tym czułem. Wciąż dziwnie się czuję. Jak tam w pracy? Dobrze. Nie uwierzyłbyś, ile się wydarzyło od twojego odejścia. Mój tata był menedżerem w największej sieci salonów gier komputerowych w kraju, Arnie’s Arcade, Inc. To oznaczało dwie rzeczy: Praca mojego staruszka była o wiele bardziej odlotowa niż praca innych ojców. Ciągle przesiadywałem w salonach gier, nawet w tygodniu. Jeśli nigdy nie byliście w Arnie’s, to dużo straciliście. Jak mówi tata, w Arnie’s chodzi o to, żeby ludzie czuli klimat „złotej epoki” gier wideo. Każdy salon ma wyglądać na starszy od odwiedzających go osób. I wszędzie mają kultowe gry, których nie znajdziecie już w żadnym innym salonie gier. Szef taty, Arnold „Arnie” Tedeski wygrał jeszcze w latach osiemdziesiątych sporo konkursów branżowych. Był dość sławny, przynajmniej tak twierdzi tato. Zanim zachorowałem, Kyle i ja praktycznie mieszkaliśmy w Arnie’s w Springside. A właśnie, Springside. Muszę wam opowiedzieć o Springside. To część Country Club District w Kansas City, największej dzielnicy w Stanach Zjednoczonych w całości zaplanowanej i zbudowanej przez jednego dewelopera. Do 1948 roku nie wolno było osiedlać się w niej czarnym ani Żydom. Niektórzy nie chcą tu mieszkać, bo ich to wkurza. Nie muszę dodawać, że Springside jest pełne białych snobów. Mama nie chciała posłać mnie do prywatnej szkoły. Nie żebyśmy nie mogli sobie na to pozwolić, tylko że sama nie cierpiała tej, do której chodziła jako dziecko. Nie przeszkadzało mi to. Niedobór snobów i tandetnych pasiastych krawatów z nawiązką rekompensowali mi ludzie tacy jak Kyle i Cate. Zresztą żadne z nich nie przetrwałoby w takimmiejscu jak Springside. No i mieliśmy sklepy! Mnóstwo centrów handlowych, parków i salon Arnie’s Arcade w samym Whiteside… przepraszam: S p r i n g side. Większość czasu spędzałem z Kyle’em i Cate i prawdę mówiąc, nie miało dla nas żadnego znaczenia, w jakiej akurat jesteśmy dzielnicy ani co jej mieszkańcy myślą na jakikolwiek temat.

Masz jakieś wspomnienia z okresu, kiedy cię nie było? – Tata przesunął w moją stronę talerz z jajecznicą. Nic a nic. Pamiętam, że zamknąłem oczy, a potem, że je otworzyłem. A teraz to. Mama pytała mnie kiedyś, czy uważam, że śnisz. Kiedy wypowiedział to ostatnie zdanie, rozpłakał się. Złapał obiema rękami za blat i pochylił głowę, kręcąc nią. Wyglądało to tak, jakby chciał przeprosić, no wiecie, za okazanie emocji, ale opanował się i na dłuższą chwilę zapadła cisza. Tacy jesteśmy szczęśliwi, że wróciłeś, Travis. Ja też. Przed pójściem spać poszedłem do sypialni rodziców i zapukałem do drzwi. Mama powiedziała, żebym wszedł. Leżała w łóżku z zapuchniętymi oczami. Była już w piżamie, czarnej, w małe czerwone serduszka. Usiadła i uśmiechnęła się lekko, kiedy podszedłem do łóżka od drugiej strony i usiadłem obok niej. A więc, Sharon Coates. – Wyciągnąłem niewidzialny mikrofon. – Pani jedyny syn właśnie powstał z martwych. Co ma pani do powiedzenia? Milczała, rzucając mi to samo spojrzenie co kiedyś, gdy w kościele próbowałem ją rozśmieszyć w czasie nabożeństwa. W końcu uśmiechnęła się i pokręciła głową. Proszę nam powiedzieć, jak się pani czuje. Myślę o tym, że najprawdopodobniej jestem jedyną matką na świecie, która kiedykolwiek prowadziła podobną rozmowę. Może nie licząc matki Lawrence’a Ramseya – zauważyłem. Może. A ty, Travisie Coates? Właśnie przywrócono cię do życia. Jak ty się czujesz? Zastanawiam się, ile czasu zajmie mi zapamiętanie, że wszystko aż tak się zmieniło. Na razie chyba to do mnie nie dociera. Pochyliła się i uścisnęła mnie, opierając głowę na moim ramieniu. Poklepała mnie lekko po plecach. Myślę, że będziemy musieli się przyzwyczaić do wielu niezrozumiałych rzeczy. W tej kwestii miała rację. Nie rozumiałem nic z tego, co się działo dokoła mnie. Tylko dlaczego w takim razie wszystko wydawało się takie znajome, każdy ruch, oddech i dźwięk? Jak mogło mi się wydawać, że życie toczy się jak dawniej, skoro nie byłem sobą od szyi w dół?

Rozdział 3 Od szyi w dół

Nawet pomijając kwestie zdrowotne, ciało Jeremy’ego Pratta było o wiele lepsze od mojego. Wiedziałem o tym dobrze, bo dzieliła mnie od niego jedynie prosta różowa linia na szyi. Nie było szwów – powiedziano mi, że to już przeszłość. Łączyły nas – ciało Jeremy’ego i mnie – rdzeń kręgowy, naczynia krwionośne, zakończenia nerwowe i ta napuchnięta blizna dokładnie w połowie drogi pomiędzy obojczykiem a podbródkiem. Z czasem miała zblednąć, przybierając mniej wyraźną, lecz trwalszą purpurową barwę. Chłopak był wysportowany, tyle mogę wam powiedzieć. Musiał robić brzuszki, pompki i inne rzeczy, których nagle i mnie się zachciało spróbować, żeby zachować tę niewiarygodną rzeźbę. Ale na to było jeszcze trochę za wcześnie. Wciąż przyzwyczajałem się do samodzielnego stania i oddychania bez wypluwania płuc. Jakby na razie to ciało opiekowało się mną, do czasu, aż ja będę gotów zająć się nim. Był kaloryfer mięśni na brzuchu – poważnie – i ramiona prawdziwego faceta, takie, że chyba naprawdę dało się coś nimi podnosić, i klatka piersiowa niemająca nic wspólnego z tamtą prawie wklęsłą, obciągniętą skórą powierzchnią, do której byłem przyzwyczajony. Pierwszego wieczoru w domu stałem przed lustrem, zawieszonym na drzwiach mojego pokoju od wewnątrz, i po prostu się na siebie gapiłem. Prawie nie miałem włosów, ale reszta mojej twarzy wyglądała zupełnie tak samo jak dawniej. Zielone oczy, dołeczki, ten maleńki brązowy pieprzyk u góry prawego policzka. Trochę jakbym widział swoją głowę przyklejoną w Photoshopie komuś innemu. Zdjąłem koszulkę, dżinsy i w samych bokserkach oglądałem nowego siebie kawałek po kawałku. Pewnie, to wszystko było nieźle porąbane. Wyobraźcie sobie, że w większej części nagle staliście się kimś innym, a teraz przyszła pora na pierwszą chwilę prywatności. Samo oglądanie nowej klatki piersiowej, brzucha czy nóg nie było chyba najdziwniejsze. Podobnie jak to, że poniżej nie moich pleców znajdował się nieznany tyłek. Ani, co ciekawe, moment, w którym odważyłem się wreszcie dokładnie, bez pośpiechu, obejrzeć nowego fiuta. Jasne, że to dziwne, ale jeśli mam być szczery, w c a l e nie rozczarowujące. Szczerze mówiąc, najdziwniejsza była świadomość, że robię to wszystko – całe to rozbieranie, oglądanie i upewnianie się, że drzwi są

zamknięte na klucz – rękami, które nie przypominają moich rąk, rękami, które nigdy nie dotykały Cate, nie przybijały żółwika z Kyle’em ani nie otwierały mojej szkolnej szafki. To były sprytne ręce Jeremy’ego Pratta, a ja dawałem się zbajerować, że są moje. Tamtej nocy leżałem w łóżku i bez końca je oglądałem. Wnętrze dłoni, paznokcie, knykcie i krawędzie. Ich skóra miała prawie taki sam odcień jak reszta ciała, może była trochę bardziej opalona, ale nie różniła się aż tak, żeby ktoś oprócz mnie mógł to zauważyć. Paznokcie były nieco za długie jak na mój gust, więc poszedłem do łazienki i obciąłem je tak, żeby przypominały te, które oglądałem każdego dnia swojego dawnego życia. Przyzwyczaisz się szybciej, niż ci się zdaje. Idę o zakład – powiedział tata przy śniadaniu. Nie wierzę ci – odparłem. Bo nie wierzyłem. Miałem w końcu opakowanie kogoś innego. Jesteś teraz wyższy, wiesz? – powiedziała mama. Wyższy od taty – uściśliłem, wskazując głową w jego stronę. – To dziwne. Masz ponad metr osiemdziesiąt. Zawsze chciałeś mieć metr osiemdziesiąt. Udało ci się. Na pewno jest jakiś lepszy sposób – odparłem. Byłeś sensacją porannych wiadomości – zauważył tata. Drugi pacjent cudem wraca do życia! – dodała mama. Podeszła do mnie od tyłu i uścisnęła mnie. Widziałem. Nie spałem przez całą noc, jak zresztą przez większość nocy po powrocie. Skakałem po kanałach informacyjnych, żeby się przekonać, co o mnie mówią. Wszyscy nazywali mój powrót „cudem” i za każdym razem, kiedy słyszałem to słowo, albo widziałem je wypisane w pasku u dołu ekranu, musiałem zamknąć oczy i głęboko oddychać. Wróciłem, tak. Uważałem, że to niedorzeczne i niewiarygodne. Po prostu nie byłem gotowy, by nazywać to cudem. W szkole będzie dziwacznie – powiedziałem. Wiele rzeczy z początku będzie dziwne – zauważył tato. – Ale dasz sobie radę. Wiem, że tak będzie. Czy ktoś do mnie dzwonił? Babcia. Chce cię jak najszybciej zobaczyć. Twoja ciotka Cindy może ją przywieźć w przyszłym tygodniu. Świetnie. Ktoś jeszcze? Będziesz musiał dać im trochę czasu, Travis. Czas. Więcej czasu – powtórzyłem, trochę sfrustrowany. Przyjadą. Po prostu zaczekaj.

Nie mogłem uwierzyć, że obudziłem się prawie trzy tygodnie temu, a ani Cate, ani Kyle do tej pory się do mnie nie odezwali. Mama i tata powtarzali mi, żebym postarał się ich zrozumieć, żebym zdobył się na trochę cierpliwości. A to tylko skłaniało mnie do myślenia, że może rodzice zwyczajnie zgrywają twardzieli, że tak naprawdę w głębi ducha świrują, dostają bzika. Może doktor Saranson i jego personel ostrożnie ich na to przygotowali. Może poinstruowali ich, żeby przez cały czas byli maksymalnie spokojni i opanowani – z obawy, że nadmiar emocji mi zaszkodzi. Ale ja musiałem z kimś porozmawiać. Może potrzebowałem Lawrence’a Ramseya. To jedyny człowiek na ziemi, który miał pojęcie, co czuję. Byliśmy dwoma facetami odklejonymi od rzeczywistości i niezależnie od tego, jak bardzo bym chciał o tym wszystkim zapomnieć, wiedziałem, że nie obejdę się bez pomocy. To dość smutne, kiedy czujecie, że jedyną osobą, do której możecie się zwrócić, jest zupełnie obcy człowiek. Jasne, że starałem się nie tracić nadziei i nie zmarnować szansy, o której mówiła – albo nie mówiła – pielęgniarka tamtej pamiętnej nocy w szpitalu. Ale przecież dla tych ludzi już na zawsze będę „Travisem, który umarł”… Czego bym nie zrobił, oni nigdy nie zapomną, że musieli mnie pożegnać. Zdaje się, że wcale nie trzeba tak do końca umrzeć, żeby zostać uznanym za zmarłego.

Rozdział 4 Zmarły

Przed wyjazdem z Denver doktor Saranson dał mi swoją wizytówkę i powiedział, żebym dzwonił do niego, kiedy tylko będę czegoś potrzebował. Gdy to mówił, mocno ściskał mi dłoń i patrzył mi prosto w oczy. Travis! – wykrzyknął, kiedy odebrał telefon. – Tak się cieszę, że zadzwoniłeś. Dzięki. Jak leci? Przyzwyczajasz się? Czy wszystko jest już po staremu? Czy on stroi sobie ze mnie żarty? Czy naprawdę mu się wydaje, że cokolwiek może jeszcze być dla mnie „po staremu”? Chyba w porządku. Aż tak źle? – zapytał, zamieniając sztuczny profesjonalny entuzjazm na powagę w stylu „dość tego cholernego owijania w bawełnę”. Po prostu czuję się dziwnie. Wszystko jest zupełnie inne. I w s z y s c y są inni, prawda? Właśnie. Czy twoi przyjaciele się odezwali? – zapytał. Ani słowem. Nie mogę tego zrozumieć. Wiem, Travis. Ale spróbuj się postawić na ich miejscu. Stracili kogoś bardzo bliskiego, potrzebowali dużo czasu, żeby dojść potem do siebie. Jestem tego pewien. Dla ciebie minęło kilka tygodni, a dla nich – odkąd ostatni raz cię widzieli albo słyszeli twój głos – upłynęły całe wieki. Chyba myślałem, że się ucieszą – powiedziałem. Wiesz, że się cieszą, Travis. Jasne, że się cieszą. Pewnie się zwyczajnie boją. To naturalne, że o niektórych sprawach wolimy nie myśleć… i tak robimy. To ludzkie. Zdarza się, że niektóre sytuacje, nadzieje i marzenia musimy pogrzebać, czasem tak głęboko, że kiedy znowu okazują się potrzebne, niełatwo jest się do nich dostać na nowo. Czyli według pana potrzebują czasu na przyjęcie do wiadomości tego, że naprawdę wróciłem?

Nie, nie o to chodzi – odparł. – Myślę, że potrzebują czasu na zrozumienie d l a c z e g o wróciłeś i jak to wpłynie na ich życie. Może uważasz, że to egoizm, ale założę się o co zechcesz, że odkąd wróciłeś, codziennie ze sobą rozmawiają i zastanawiają się, jak sobie z tym poradzić. Zdrzemnąłeś się na chwilę, a tu wszyscy są starsi i inni niż kiedyś. Pamiętaj, że oni mają za sobą wiele nieprzespanych nocy, podczas których myśleli o tobie, Travis. Opłakiwali cię latami, a teraz muszą wszystko odkręcić. Niestety trudno oczekiwać, że inni to zrozumieją, ponieważ, no cóż, do tej pory po prostu takie historie się nie zdarzały. Czy Lawrence też przez to przechodził? – zapytałem, czując, że to nie jest pierwsza tego rodzaju rozmowa doktora Saransona. Tak. Taaak. Ale niech sam ci o tym opowie. To naprawdę dobrze by ci zrobiło. Wam obu. Co ty na to? Chyba jestem gotów. Świetnie. Dam mu twój numer. Na pewno wkrótce do ciebie zadzwoni. Dziękuję – powiedziałem. Travis… Tak? Wszystko się jakoś ułoży. Obiecuję. Jasne – odparłem. Widzimy się w przyszłym tygodniu, tak? Na pierwszej kontroli? Przylatuję w środę. Będziesz mógł mi opowiedzieć o szkole.

Na trzy dni przed powrotem do szkoły do mojego pokoju weszła mama i obudziła mnie. Spojrzałem na wyświetlacz budzika. Byłem tak zaspany, że potrzebowałem sekundy albo dwóch, żeby się zorientować, czy jest północ, czy południe. Dzwoni Lawrence Ramsey – wyszeptała, usiadłszy na krawędzi łóżka. Co? – podniosłem się, mrużąc oczy. Zdecydowanie był już dzień, bo promienie słońca przedostawały się przez firanki i grzały mnie w policzek. Lawrence Ramsey. Czeka na linii. – Uniosła bezprzewodową słuchawkę, drugą ręką zasłaniając mikrofon. Możesz mi dać jakieś… pięć minut? – Ziewnąłem. A co mam robić przez ten czas, Travis? Zabawiać go rozmową?

Nie wiedziałem, czy jest zirytowana, czy rozbawiona, ale w tamtej chwili nie obchodziło mnie to. Pokiwałem głową i wstałem, żeby skorzystać z łazienki. Kiedy wróciłem, siedziała w tym samym miejscu i powtarzała do słuchawki: Taaak… taaak… mhm. Przywołała mnie ruchem ręki. W porządku, panie Ramsey. Oddaję słuchawkę Travisowi. Tak. Wzajemnie. Dobrze. Do widzenia. Słucham? – powiedziałem, siadając. Oto i sławny człowiek! – powitał mnie. Miał miły głos, znacznie mniej ożywiony niż publiczna wersja Lawrence’a. Widziałem go już w tylu wywiadach, że znałem cały jego życiorys. Wiedziałem, że oboje jego rodzice zmarli na raka, zanim wyjechał na studia. Wiedziałem też, że jest żonaty z kobietą, którą poznał dziesięć lat temu, przez przypadek, kiedy naprawiał klimatyzatory i któregoś dnia zadzwonił do niewłaściwego domu, a ona udawała, że jej klimatyzator nie działa, bo chciała go poznać. Wiedziałem, że ich córki bliźniaczki otrzymały imiona po swoich babkach, Francine i Delilah. I wiedziałem, że on sam miał trzydzieści sześć lat, kiedy się dowiedział, że umiera. Każdy, kogo byście zapytali, wymieniłby parę faktów z życia Lawrence’a Ramseya, wzdychając, jaki to cud, że „taki dobry człowiek” otrzymał drugą szansę na szczęście i będzie mógł zobaczyć, jak dorastają jego dzieci. Hę? Wszędzie o tobie mówią, stary. Nawet David Letterman żartował z ciebie we wczorajszym odcinku. Ubawiłem się. Czy ja się do tego kiedyś przyzwyczaję? Cóż, ludzie wiedzą o tobie od jakiegoś… tygodnia czy coś. Mnie wciąż zamęczają, chociaż wróciłem sześć miesięcy temu. Więc przykro mi, ale wątpię. Minął tydzień, odkąd Centrum Saransona oficjalnie ogłosiło, że przeprowadzono moje udane wybudzenie, i od tamtego czasu programy informacyjne w kółko nadawały historię o tym, jak zachorowałem, zgłosiłem się na ochotnika do tego eksperymentu i tak dalej. Pokazywali tylko moje stare zdjęcia, bo dziennikarze nie mieli prawa nachodzić licealisty w domu. Dzięki temu zostawili mi trochę więcej prywatności niż Lawrence’owi. Masz szczęście – powiedział Lawrence. – Fuks, że jesteś niepełnoletni. Chociaż pewnie dopadną cię w szkole. Wcale bym się nie zdziwił. Przygotuj się. Pochyl głowę i przejdź obok nich najszybciej, jak potrafisz. Sępy. Wszyscy siebie warci. Dobrze. Przykro mi, Travis. Na pewno wciąż czujesz się tym przytłoczony, a ja cię jeszcze dobijam.

W porządku. Dzięki za telefon. Doktor Saranson stwierdził, że to mogłoby pomóc nam obu. Jasne – zgodził się. – Ty i ja jesteśmy jedynymi członkami bardzo ekskluzywnego klubu. Tylko że to wszystko jest takie… Popieprzone? – podsunął. – Przepraszam. Wybacz. Spoko. – Roześmiałem się. – Masz rację. Pozwól, że cię o coś zapytam. Jeśli nie masz nic przeciwko temu. Wal. Kiedy się obudziłeś i ludzie, nie wiem, na przykład twoi rodzice czy ktoś, zaczęli mówić, jak bardzo za tobą tęsknili, nie czułeś się wtedy dziwnie? Ja czułem się strasznie dziwnie. Tak – odparłem, może trochę zbyt głośno. – Bardzo dziwne. To znaczy kocham ich, ale przecież d o p i e r o c o się z nimi widziałem. No nie? Kiedy ja się obudziłem i zobaczyłem przy łóżku swoją żonę, moją pierwszą myślą było: „Kurczę, kiedy ona zdążyła pójść do fryzjera? Przecież cały czas siedzi w szpitalu!”. A potem zrozumiałem, że dzieci, które stoją obok niej, to moje córki. Każda o pięć lat starsza niż była. Jestem pewien, że zemdlałem z wrażenia. A potem wracam do domu i ona mówi mi, jak bardzo tęskniła, a ja nie mogę myśleć o niczym, tylko o tym, jak one wszystkie się zmieniły. Mam przez to wyrzuty sumienia – powiedziałem. – Rozumiem, jak to widzą moi starzy, i czuję, że powinienem się przy nich zachowywać w jakiś specjalny sposób, na przykład pokazać im, jaki jestem wdzięczny za to, że wróciłem. Tylko że ja przede wszystkim nie czuję, że w ogóle odszedłem. Pewnie, że jestem wdzięczny. Przestałem chorować. Budzę się i nagle znowu mogę stać na własnych nogach, nie potrzebuję pomocy, żeby iść do łazienki, nikt nie musi mnie karmić. Ale oni chyba nie zdają sobie sprawy, że ostatnią rzeczą, którą pamiętam, było umieranie. Całymi miesiącami. Travis, nie chcę cię straszyć czy coś, ale pewnie będę płakał, kiedy skończymy rozmawiać. Od dawna czekałem na to, żeby móc z kimś pogadać tak jak z tobą. Ja też, panie Ramsey – powiedziałem. Mów mi Lawrence. Pan Ramsey to mój stary, a on był strasznym dupkiem. Zgoda. – Roześmiałem się. Posłuchaj, Travis. Chyba pora już kończyć. Po prostu chciałem, żebyś wiedział, że tu jestem. Dzwoń, gdybyś chciał pogadać, dobra? Może razem wreszcie jakoś się odnajdziemy w całym tym bajzlu. I nie daj się nabrać temu facetowi z reklamy ciężarówek, dobra? Nie mam pojęcia, co tu robię, ale stwierdziłem, że skoro już jestem, to w sumie czemu by nie zarobić paru dolarów na swoich pięciu minutach sławy. Jasne – odparłem. – Dzięki, Lawrence. Do następnego.

Pewnie. Nie rozmawialiśmy na tyle długo, żeby zejść na temat nowego ciała, ale wiedziałem, że w końcu do tego dojdziemy. Bardzo łatwo mi się gadało z Lawrence’em i jemu ze mną chyba też. To była wielka ulga. Myślę, że obu nam tak ulżyło, że nie wiedzieliśmy, które z miliona pytań zadać najpierw. Na przykład ja chciałem wiedzieć, jak długo to trwało, zanim jego przyjaciele zaczęli znowu traktować go normalnie. Chciałem też wiedzieć, czy między nim a jego żoną wszystko układa się tak samo jak przed jego odejściem. Wiadomo, że musiał stworzyć tę całą swoją medialną osobowość, więc może ja też będę potrzebował jakiejś postaci Travisa – „chłopaka od głowy”, żeby przez to przejść. W końcu nie mogłem przez całe życie ukrywać się przed dziennikarzami. Przyjdzie taki dzień, że będzie trzeba wymyślić, co im powiem. Ale najpierw musiałem wrócić do szkoły. Do szkoły bez Kyle’a i Cate, do szkoły, w której nie znałem nikogo oprócz nauczycieli i dyrektora. Miałem kiblować w liceum, wiedząc, że moi przyjaciele cieszą się życiem, robią karierę, studiują i imprezują. To wszystko było takie porąbane, a przecież wcześniej, kiedy spotykało mnie coś porąbanego, jedynymi ludźmi, z którymi mogłem o tym pogadać, byli Cate i Kyle. W dodatku teraz oni byli częścią problemu. A raczej to, że ich nie było. Nie było ich, kiedy się obudziłem, i wiedziałem, że nie będzie ich, kiedy wrócę do szkoły. Niektórzy ludzie mówią, że umieranie w samotności jest gorsze niż sama śmierć. Może powinni spróbować samotności za życia. Człowiek zaczyna się dziwić, że w ogóle interesował go powrót.

Rozdział 5 Powrót

W dniu mojego powrotu do szkoły dowiedziałem się, że w szafie gościnnej sypialni przechowywana jest urna z moimi prochami. Odkryłem ją przypadkiem, kiedy szukałem koca do okrycia swojego nowego, ciągle marznącego ciała. Och, pomyślałem. Co za dziwne miejsce dla takiego ciężkiego wazonu. Więc przyniosłem go do salonu, gdzie siedzieli rodzice, wpatrując się w swoje komórki, i zapytałem, co jest w środku. Cholera – powiedziała mama, odrywając wzrok od telefonu. Po co trzymacie w szafie wazon z jakimś syfem? Travis, uważaj na słownictwo – upomniał mnie tata. Usiądź, kochanie. Nie da się w delikatny sposób powiedzieć komuś, że trzyma pojemnik pełen skremowanych szczątków własnego ciała. Gdyby taki sposób istniał, może nie upuściłbym przez przypadek urny prosto na parkiet. W rezultacie mama zaczęła krzyczeć, a tata rzucił się, żeby na czworakach, gołymi rękami zgarniać prochy na kupkę, jakby chciał uratować każdą drobinkę mojego dawnego ja. Idź po odkurzacz! – zawołała mama. Nie możemy wciągnąć do odkurzacza prochów Travisa! – odkrzyknął. Uznałem, że najwyższa pora wyjść na zewnątrz i usiąść na ganku. Był październik, więc w Kansas City zrobiło się zimno, za zimno, żeby chodzić w koszulce z krótkim rękawem i szortach gimnastycznych pożyczonych od taty. Wciąż nie miałem żadnych ubrań, innych rzeczy zresztą też nie, więc rodzice zamierzali zabrać mnie tego dnia na zakupy. Domyślałem się, że rozsypanie moich szczątków po całej podłodze salonu trochę to wszystko opóźni. Prochy. Właściwie to nie wiem, dlaczego się dziwię. Przecież musieli coś zrobić z tym, co ze mnie zostało po operacji. Moje ciało nikomu nie mogło się przydać. Kiedy doktor Saranson proponował, że zrobi ze mnie Frankensteina, z trudem siedziałem o własnych siłach. Większość czasu spędzałem na szpitalnym łóżku w gościnnej sypialni na dole, oglądając po nocach stare seriale, a dnie przesypiając nafaszerowany środkami przeciwbólowymi. Nie wiem, dlaczego

tyle osób uzależnia się od leków przeciwbólowych. Ja uważam, że po jakimś czasie nieodczuwanie niczego staje się o wiele bardziej bolesne niż sama choroba. Więc tak. Spalili to, co ze mnie zostało, zapakowali do gustownego niebiesko-białego wazonu, który przez pięć lat stał pewnie na kominku, przypominając każdemu, kto odwiedzał nasz dom, że ci ludzie, moi rodzice, są załamani i smutni. Tak w ogóle to prawie nikt nie wiedział o eksperymencie, tylko rodzina i najbliżsi przyjaciele. Którym rodzicom chciałoby się opowiadać na prawo i lewo, że ich umierające dziecko zdecydowało się na odcięcie głowy, a oni podpisali na to zgodę? Przynajmniej dopóki się nie okaże, że wszystko dobrze się skończyło? Teraz wszyscy już wiedzą. Travis Coates – drugi kriogeniczny człowiek w historii. Poprzednio zyskałem trochę rozgłosu, tylko na skromniejszą skalę, umierając. Ludzie mnie odwiedzali, przynosili kwiaty, modlili się ze mną i takie tam. Chcieli się uporać z własnym żalem. Nauczyciele, koledzy z klasy, starsze panie z kościoła. Wszyscy przychodzili, żeby się pożegnać. Teraz słynę z tego, że żyję, i powiem wam coś: kiedy człowiek nie leży w szpitalnym łóżku naćpany do nieprzytomności, ludzie mają wobec niego znacznie większe oczekiwania. Dopiero co byłem umierający, a już mam nieść promyk nadziei wszystkim zrozpaczonym? Jako cudowny dzieciak? Umieranie przerobiłem, ale wcale nie wiedziałem, jak być żyjącym bohaterem. Siedziałem więc na schodach przed domem i kiedy już miałem wrócić do środka z nadzieją, że rodzice zdążyli się uporać z tym makabrycznym bałaganem, nie wdychając go przy tym za dużo do płuc, na podjazd wjechał czarny pikap. Domyśliłem się, kto to jest, zanim jeszcze zdążył zgasić silnik. To mój najlepszy przyjaciel Kyle Hagler przyjechał z przyszłości prosto pod moje drzwi. O, rany – mruknął, kiedy wysiadł z samochodu. Oparł się jedną ręką o maskę. Zmieniłeś się. – Ruszyłem przez trawnik, mrużąc oczy w popołudniowym słońcu. Ty wyglądasz tak samo jak przedtem – odparł. – Cholera. Wyglądasz d o k ł a d n i e tak samo jak przedtem, Travis. To znaczy, od… jakby odtąd w górę. – Przesunął otwartą dłonią od swojej szyi do czoła. Jesteś wysoki – zauważyłem. – I… przystojny. Stary, ty jesteś p r z y s t o j n y. Obaj jesteśmy teraz wysocy, co? – Podszedł bliżej, mierząc mnie wzrokiem. Zaśmiał się i ten śmiech był jedyną rzeczą, która się u niego nie zmieniła. Stary Kyle Hagler był niższy ode mnie, czyli wyjątkowo niski jak na swój wiek, i miał mały brzuszek. Mówił wyższym głosem, niż większość szesnastolatków, i zawsze nosił trochę za ciasne koszulki. I te jego dżinsy z wysokim stanem! Nie mam pojęcia, gdzie można kupić dżinsy z zaszewkami, ale on każdego dnia udowadniał, że to możliwe.

Ten nowy Kyle był mniej więcej mojego wzrostu – to znaczy mojego nowego wzrostu – ubrany w fajne spodnie i koszulę na guziki. Jego głos wprawił mnie w konsternację. Miał wspaniały głos. Silny, ale przyjazny. Dorósł. Ta mizerna zapowiedź faceta, którą zawsze był, została zastąpiona przez nową postać. To było dziwne, ale i robiło spore wrażenie. Powinniśmy paść sobie w ramiona czy coś? Nie zdążyłem jeszcze dobrze skończyć zdania, kiedy Kyle przyciągnął mnie do siebie. Nagle my – dwaj najlepsi przyjaciele – staliśmy obejmując ciała obcych ludzi, które teraz jakimś cudem należały do nas. On płakał, ale na tyle cicho, żebym mógł to docenić, nie użalając się nad nim. To był najlepszy możliwy rodzaj płaczu. Puścił mnie na chwilę i otarł oczy rękawem, po czym położył ręce na moich ramionach i przyjrzał mi się z miną, jakiej, wciąż jestem o tym przekonany, nie widziano jeszcze u żadnego człowieka: mieszaniną szoku, radości, żalu i przerażenia. Poczułem się, jakbym zobaczył wszystkie jego wspomnienia o mnie wyświetlone w powietrzu między nami – pędziły, wirowały, otaczając nas jak jakaś nostalgiczna mgła. Brakowało mi ciebie, stary. Powiedziałbym to samo – odparłem. – Ale widziałem cię jakieś trzy tygodnie temu. Dziwne. Naprawdę tak to dla ciebie wygląda? Jakbym sobie uciął drzemkę, a potem okazało się, że wszystko jest inne. Wszyscy są starsi. Czy to boli? – Zrobił ruch głową w stronę mojej szyi. Nic nie czuję. Zostanie potężna blizna. Ale chyba można z tym żyć. Na pewno dasz radę. Podobno blizny dodają charakteru – powiedziałem. Naprawdę? A co z powrotem z zaświatów? To według ciebie frajerstwo? Kiedy weszliśmy do domu, wzruszeni rodzice zaczęli się witać z Kyle’em, ściskać go i oczywiście zmusili go, żeby usiadł w salonie. Zastanawiałem się, czy patrzą na niego w taki sam sposób jak ja. Czy widzą w nim dorosłego faceta, czy tego dzieciaka, który kiedyś praktycznie u nas mieszkał. Rozejrzałem się, ale nie dostrzegłem ani śladu swoich prochów. W głębi ducha miałem nadzieję, że je wyrzucili, po prostu spuścili w ubikacji i o wszystkim zapomnieli. Ale jakaś inna część mnie, ta, która wciąż samoczynnie się przełączała między trybem „życie” i „śmierć” z powodu nieprecyzyjnych definicji jednego i drugiego, miała nadzieję, że ukryli moje szczątki w bezpiecznym miejscu, gdzieś, gdzie będzie można po nie sięgnąć, gdyby jednak okazały się potrzebne. Rodzice uparli się, żeby Kyle został na lunchu, a potem zamówili pizzę, bo mama oczywiście po moim odejściu wciąż nie polubiła gotowania. Ulokowaliśmy się przy kuchennym barze,

Kyle i ja na tych samych miejscach, które w poprzednich wcieleniach zajmowaliśmy przez większość wieczorów w tygodniu spędzonych na objadaniu się landrynkami i zakuwaniu do idiotycznych testów z biologii z panią Grady albo porównywaniu odpowiedzi w niekończących się zadaniach domowych z podręcznika Algebra. Część I z panią Lasetter. Mnie zawsze szło lepiej z fizyki i chemii, a Kyle’owi z matmy, więc idealnie się uzupełnialiśmy. Pomagaliśmy sobie nawzajem. Chyba między innymi na tym polega prawdziwa przyjaźń? Czy to znaczy, że wrócisz do trzeciej klasy? – zapytał Kyle, wpychając sobie kawałek pizzy do ust. Do drugiej. Za dużo opuściłem poprzednim razem. Brakło mi punktów. Cholera. Cóż, w takim razie mam dla ciebie wyjątkowo złe wieści. Co? Albo nie mów. Nie chcę wiedzieć. Lasetter. Cholera. Wolałbym umrzeć. Okazuje się, że to wcale nie takie łatwe. Powaga. Nie wierzę, że ona wciąż tam jest. Byłem pewien, że przez ten czas pochłonęło ją piekło. W zeszłym roku Audrey przez nią płakała. Dwa razy – powiedział. Audrey. Rany. Twoja siostra chodzi do liceum? Niech to szlag. Tak. Ma siedemnaście lat. Jest teraz od ciebie starsza, stary. Robi się coraz dziwniej. Widziałeś się już z Cate? – zapytał. Obaj wiedzieliśmy, że prędzej czy później rozmowa zejdzie na jej temat. Jeszcze nie. Może nie wie. Wszyscy wiedzą, Travis. Rozmawiałem z nią w zeszłym tygodniu… nieźle świruje. Serio? Tak powiedziała? Wiem, że to dziwne. Wiem. Ale przecież to ja, Kyle. Nie może się po prostu cieszyć? Cieszy się, Travis. Pewnie, że się cieszy. Tylko że… cóż. Od dawna już chodzi z tym gościem, no wiesz. Są zaręczeni. Mama mi mówiła – odparłem. – Znasz go? Raz go spotkałem. Byliśmy na kolacji. Jest w porządku. No i właśnie – dodał Kyle. Właśnie. Będziesz próbował się z nią kontaktować? – zapytał. Prędzej czy później tak. Przecież muszę. Czy ona nie chce się ze mną widzieć?

Wiesz przecież, że to niemożliwe, nieważne, ile czasu minęło ani jak bardzo się zmieniła. Niemożliwe, żeby nie chciała cię zobaczyć. A ty? – zapytałem. – Dlaczego zajęło ci to tyle czasu? Chyba się bałem. Twoja mama zadzwoniła do mnie przed wylotem do Denver. Pierwsze, co pomyślałem, to: a jeśli przywrócą go do życia, a potem on jednak umrze? Nie miałbym siły przechodzić przez to po raz kolejny, Travis. Nie dałbym rady. Więc postanowiłeś zaczekać i najpierw się upewnić, że trochę pociągnę? Hm, wiem, to brzmi strasznie. Chyba rozumiem. W sumie rozumiałem. Był przy mnie przez cały czas, na wszystkich etapach leczenia i wtedy, kiedy zmagałem się z ich następstwami, często trudnymi. Patrzył, jak kolejni lekarze, kolejne złe wyniki badań odbierają moim rodzicom resztki nadziei. Kiedyś, kiedy przeszedłem kolejną, wyjątkowo ciężką chemię, powiedział, że nie rozumie, dlaczego muszę tak cierpieć, żeby wyzdrowieć, dlaczego muszą mnie prawie zabić, żeby uratować mi życie. Tamtego dnia był taki wściekły, że po powrocie do siebie do domu wybił kopniakiem dziurę w drzwiach do łazienki. Kyle Hagler był moim najlepszym przyjacielem od pewnej pamiętnej zabawy w berka jeszcze w przedszkolu. Zrobiło się niebezpiecznie, ponieważ Holly Jones uznała, że nie wróci do domu, dopóki mnie nie pocałuje. Uciekałem przez plac zabaw, a ona deptała mi po piętach, kiedy podbiegł Kyle i pocałował ją prosto w usta. Masz! – wrzasnął. – A teraz spadaj. Czy ona jest teraz twoją dziewczyną? – zapytałem go potem. Holly Jones? Ona jest dziewczyną każdego – odparł. Potem, w piątej klasie, Kyle i ja uciekliśmy razem z lek cji wychowawczej. Co środę przez godzinę musieliśmy oglądać filmy o braniu narkotyków i niskiej samoocenie – wiecie, o co chodzi. Zwialiśmy z lekcji i spędziliśmy ten czas za salą gimnastyczną, jedząc krakersy o smaku masła orzechowego. Tacy byliśmy w wersji zbuntowanej. Gdyby ktoś mi powiedział, że nie lubi krakersów o smaku masła orzechowego – powiedział wtedy – więcej bym się do niego nie odezwał. Niektórzy mają alergię na orzechy. Niech biorą Claritine, mięczaki. To chyba tak nie działa – zauważyłem. Ludzie tylko mówią, że mają na coś alergię, kiedy tego nie lubią. To jeden wielki przekręt.

Taaak – zgodziłem się. – Ja mam alergię na sałatę, odkąd skończyłem sześć lat. No widzisz. Kiedy zaczęliśmy chodzić do liceum, wiedziałem już, że Kyle ma alergię na dziewczyny. Nic stereotypowo oczywistego, po prostu był moim najlepszym przyjacielem i znałem go lepiej niż kogokolwiek innego. Mniej więcej od czasu, kiedy zacząłem się umawiać z Cate, Kyle zachowywał się trochę dziwnie, ciągle przepraszał za to, że chodzi wszędzie z nami i nie ma własnego życia. To było do niego niepodobne. Nie należał do ludzi, którzy przepraszają. W ciągu tych ostatnich tygodni przed moją śmiercią często przychodził dotrzymać mi towarzystwa. Przesiadywał u mnie do późna w nocy, czasem nawet do rana. Rodzice musieli w końcu pracować, a on i tak chciał spędzić ze mną jak najwięcej czasu. Którejś nocy skakaliśmy po kanałach. Na Cinemax leciał jakiś strasznie tandetny film erotyczny z kiepską muzyką. Och, spełnienie marzeń umierającego chłopca! – wykrzyknąłem. Travis – odezwał się nagle Kyle, dziwnie cicho i ostrożnie. Tak? Czy mogę ci coś powiedzieć? Ten film cię w ogóle nie rusza, co? – domyśliłem się. Ani trochę – odparł z kwaśną miną. Myślisz, że mnie to obchodzi? Chyba nie. Ale nikt więcej o tym nie wie, jasne? Hm, powiedziałbym, że będę milczał jak grób, ale to jakby oczywiste… – zażartowałem. Mówię poważnie, Travis. Nawet tobie bym nie powiedział, gdyby nie… Gdyby nie to, że już po mnie? Przykro mi. Niepotrzebnie. Rozumiem. Sekrety mogą człowieka wykończyć, wiesz? Jesteś dobrym przyjacielem, Travis. Serio. Hej, hej. W porządku. Nie obchodzi mnie, czy jesteś gejem, czy nie, tylko nie rób z tego telenoweli. Dlatego kiedy ten nowy Kyle, który siedział teraz u mnie w kuchni i nabijał się ze swoich dawnych – a moich wkrótce znowu aktualnych – nauczycieli, jak gdyby nigdy nic powiedział coś o swojej dziewczynie, nagle poczułem, że moja głowa traci połączenie z nowym ciałem. Rodzice przez cały wieczór kręcili się po domu, jakby nawet na chwilę nie mogli się z nami rozstać, oderwać oczu od nas takich, jakimi byliśmy kiedyś. Już miałem powiedzieć: „Dziewczyna!? A dlaczego t y miałbyś mieć dziewczynę?”, ale w ostatniej chwili ugryzłem się

w język i pozwoliłem mu mówić dalej. Może powiedział to, bo nie był pewien reakcji moich rodziców. Może to tylko taki szyfr na określenie chłopaka, partnera, czy jak to się tam nazywa. Wspomniał jeszcze, że na uczelni chodzą na te same zajęcia z angielskiego. Nie miałem pojęcia, co to za cyrk. Dlaczego rozmawia ze mną – z e m n ą – o swojej dziewczynie pięć lat po tym, jak wyznał, że dziewczyny w ogóle go nie interesują. Chciałem wiedzieć, dlaczego mój najlepszy przyjaciel udaje kogoś, kim nie jest, a wszyscy na to pozwalają. Kiedy wreszcie zaczął się zbierać do wyjścia, mama wyściskała go tak, że aż obaj poczuliśmy się niezręcznie. Odprowadziłem go do samochodu. Myślałem, że przy okazji uda mi się wyciągnąć z niego prawdę. Nie mogłem pozwolić mu odjechać, dopóki niedopowiedzenia wisiały nad nami jak cień. Kyle, człowieku. Ty… Ehm… czy ja dobrze słyszałem, że masz dziewczynę? Tak. Valerie. Jest fajna. Musisz ją poznać. Va l e r i e? Tak, Travis. Valerie. Prawdę mówiąc, właśnie do niej jadę. Trochę jestem spóźniony. I wtedy zdałem sobie sprawę, że nikomu poza mną nie powiedział. Tu nie było żadnego kodu, za jego słowami nie kryło się nic, co miałoby zapobiec poznaniu prawdy przez takie osoby jak moi rodzice. Prawda była taka, że wciąż okłamywał wszystkich, łącznie z samym sobą. Jego sekret umarł wraz ze mną na stole operacyjnym, a teraz wrócił i patrzył mu prosto w oczy, ze swoją blizną i całą resztą.

Rozdział 6 Blizna i cała reszta

Kyle pojechał, zanim zdobyłem się na odwagę, żeby wprost zapytać o jego kryzys tożsamości. Może da się być gejem, a po kilku latach już nie być? Nie miałem pojęcia. Mimo wszystko uważałem, że coś tu nie gra. Ale w końcu przespałem pół dekady, a następnego dnia znowu miałem iść do liceum, więc nie miałem czasu tego roztrząsać. Zresztą przecież zniknąłem, a teraz znienacka pojawiłem się po latach. Kim byłem, żeby wytykać ludziom ich problemy? Niektóre rzeczy po prostu zmieniają się z czasem – na przykład wygląd naszego miasta, rozmiary i kształty samochodów na ulicach, a nawet fason dżinsów, które zrobiły się teraz strasznie obcisłe na łydkach. Ale reszta, jak rodzice, tak naprawdę w ogóle się nie zmienia. Zdałem sobie z tego sprawę, kiedy tylko mama zaczęła się kłócić z tatą o to, dokąd pojedziemy na zakupy. Tam, gdzie są te wszystkie eleganckie sklepy? Naprawdę musimy tam jechać? – zapytał tata. Właśnie tam. Tam mają wszystko. To będzie miły wieczór, nie musimy się spieszyć. Przejdziemy się, odetchniemy trochę świeżym powietrzem i kupimy parę rzeczy – odparła mama, najwyraźniej przygotowana na jego protest. Nieważne, dokąd pojedziemy – zapewniłem ich. – Potrzebuję tylko jakichś dżinsów i ze dwóch koszulek. Nie, Travis. Nie będziesz chodził w kółko w tych ciuchach, które kupiłam ci w Denver. Idziesz do szkoły, więc dzisiaj kupimy ci wszystko, co będziesz chciał, bez dyskusji. Mama malowała sobie rzęsy przed lusterkiem w osłonie przeciwsłonecznej samochodu taty. Odkąd pamiętałem, zawsze tak robiła. Sharon, gdyby chciał, żebyśmy coś mu kupili, to chyba by nam o tym powiedział, nie sądzisz? Nie zwracając uwagi na ojca, zapytała, czy wiem mniej więcej, jaki rozmiar majtek teraz noszę. Nie mam pojęcia – odparłem. Obstawiam M. Wydajesz się teraz większy. To znaczy… pełniejszy. Nie macie już żadnych moich ubrań? Nie, kochanie. Większość oddaliśmy twoim kuzynom. No, wiesz, Chase’owi i Chadowi. Bliźniakom.

O, rany – westchnąłem. – Muszą być już duzi. W zeszłym miesiącu skończyli czternaście lat. Teraz są jeszcze gorsi – włączył się tato. Ray – upomniała go mama. – To mili chłopcy. – Zabrzmiało to tak, jakby chciała przekonać o tym samą siebie. Nie słuchaj, Travis. To diabły wcielone – powiedział tato. Raczej… indywidualiści. – Mama klepnęła tatę w ramię, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Zgadza się, Travis. Są indywidualistami. Zupełnie jak seryjni mordercy. I mają wszystkie moje ubrania. Świetnie – powiedziałem ze śmiechem. Kiedy wreszcie znaleźliśmy miejsce do parkowania i wysiedliśmy, na zewnątrz zaczęło się ściemniać. Z jakiegoś powodu widok ulicy zalanej światłem sklepowych witryn przypomniał mi, jak byłem tu kiedyś z Cate i Kyle’em, jeszcze przed chorobą. Trochę się wtedy przeszliśmy, wypiliśmy kawę, ale przede wszystkim graliśmy w gry komputerowe w sklepie firmowym Apple, ładując przy okazji telefony. Kyle udawał, że flirtuje z jakąś dziewczyną w punkcie obsługi klienta, a Cate i ja obściskiwaliśmy się przy iPodach. Było ekstra – ot, zwykłe popołudnie, zanim zrobiło się naprawdę źle. Tym razem, zanim jeszcze zdążyliśmy wejść do sklepu, kilka osób zaczęło mi się przyglądać. Znali mnie skądś – w każdym razie dało się to wyczytać z ich twarzy. Widziałem nawet, jak jakaś dziewczyna robi mi zdjęcie telefonem, biegnie do koleżanki i zaczyna szeptać jej coś na ucho. Mama bez przerwy dorzucała mi ubrań – koszulki, dżinsy, spodnie, bluzy z kapturem – przynosiła wszystko, co zobaczyła. Miałem wrażenie, że odkąd przekroczyliśmy próg, do chwili, gdy dotarliśmy do przymierzalni, ani na chwilę się nie zatrzymała. Ledwo udawało mi się cokolwiek dojrzeć ponad stertą, którą niosłem. Te są strasznie opięte – powiedziałem, wychodząc z kabiny, żeby pokazać się mamie w dżinsach. Takie się teraz nosi. Nie rozumiem. Ledwo mogę się ruszać. Chcesz przymierzyć większy rozmiar? Przymierzyłem większy rozmiar i chociaż łatwiej mi było się zapiąć, nogawki wciąż dziwacznie opinały mi się na udach. Na pewno nie wzięłaś babskich? Nie, Travis. Mówiłam ci. Wszyscy teraz w takich chodzą. Dziewczyny i chłopaki.

Może zawieziemy go do J. Crew i kupimy mu jakieś poważniejsze ciuchy? – zaproponował tato. Ruchem głowy dał do zrozumienia, że ma dość głośnego techno, które leciało w sklepie. W dodatku wkoło było pełno ludzi i wszyscy przyglądali nam się ze zgrozą. On ma szesnaście lat. To nie jest aż tak poważny wiek. Nie pójdzie do szkoły przebrany za księgowego. Właśnie, tato. Pójdę do szkoły w ciasnych babskich portkach albo wcale. Roześmiał się, podniósł ręce w geście kapitulacji i wyszedł z przymierzalni. W końcu znaleźliśmy jakieś dżinsy, które nie były obscenicznie opięte, a także stertę T-shirtów i swetrów. One akurat wyglądały naprawdę nie najgorzej, ale tylko dzięki mojemu nowemu ciału. Ale z ciebie przystojniak, Travis. Kurczę, niezłe ciacho… – powiedziała mama. Nigdy więcej nie mów takich rzeczy. Wybacz, ale po prostu nie masz pojęcia, co czuję. Kiedy widzę cię takiego… wyprostowanego, silnego, z odrastającymi włosami… Po prostu… to takie cudowne, Travis. Uściskała mnie. W sklepie, przed przebieralniami, na oczach tych wszystkich obcych ludzi. Kiedy się odsunęła, zobaczyłem, że ma łzy w oczach. Wybaczyłem jej. Pozwoliłem jej na tę chwilę, ponieważ miała do niej prawo – co najmniej od dnia, w którym pozwoliła mnie zabrać do tamtej sali operacyjnej, gdzie rozstałem się ze światem. Dobrze, zaczekaj tutaj. Chcę, żebyś przymierzył jeszcze jedną rzecz. Po kilku minutach, kiedy miałem już na sobie ubranie, w którym przyszedłem, zapukała do drzwi i podała mi kilka golfów i szali. Popatrzyłem na nią znacząco, w nadziei, że zrozumie: nie ma mowy, żebym coś z tego włożył, nieważne, czy wszyscy tak teraz chodzą, czy nie. Kochanie, pomyślałam sobie, że może zastanowiłbyś się nad sposobami, żeby… żeby, no wiesz… nie podkreślać szyi? – Jej wyraz twarzy nie pozostawiał wątpliwości, że zdaje sobie sprawę z niestosowności tego, co powiedziała. Chcesz, żebym cały czas zakrywał bliznę? Nie, nie. Chcę tylko, żebyś to przymierzył i zobaczył, czy ci się spodoba. A gdyby ci się spodobało, to może tak byłoby łatwiej? Nie zwracać na siebie uwagi? Mamo, w szkole wszyscy zwrócą na mnie uwagę, ledwo przekroczę próg budynku. Myślisz, że to ma znaczenie? Myślisz, że kogoś obchodzi moja szyja? Travis. Ja nie… Ja tylko… Czy mógłbyś je po prostu przymierzyć? Przymierzyłem. Wszystkie cztery golfy. Wyglądałem w nich jak alfons z 1970 roku. Na pocieszenie pozwoliłem mamie, żeby kupiła mi szaliki. Chciałem już stamtąd wyjść i zjeść jakąś kolację.

Podoba mi się ta kurtka – powiedział tato, kiedy usiedliśmy w małej włoskiej knajpce kawałek dalej. Mnie też. Dzięki. Nie musisz nosić tych szalików, Travis – powiedziała mama. Chyba że będzie ci zimno w szyję – dodał tato. Nie, podobają mi się. Szaliki naprawdę mi się podobały, nie podobał mi się tylko pomysł udawania kogoś, kim nie jestem, wtapiania się w tłum, chociaż moja twarz od tygodnia pojawiała się we wszystkich krajowych mediach i tego dnia już kilkakrotnie zostałem rozpoznany. Jeśli mam być szczery, to aż tak bardzo mi nie przeszkadzało, że ludzie zwracają na mnie uwagę. Może kiedy następnego dnia pojawię się w liceum Springside, będę cieszył się popularnością, o jakiej stary Travis mógł najwyżej pomarzyć. Zostanie celebrytą z dnia na dzień może człowiekowi przynieść mnóstwo korzyści, nawet w takim miejscu jak szkoła średnia.

Rozdział 7 Takie miejsce jak szkoła średnia

Nie spodziewałem się, że będę musiał wrócić do szkoły. Kiedy postanowiłem wziąć udział w eksperymencie, nie chodziłem do niej już od jakichś dziewięciu miesięcy, licząc letnie wakacje. Nauczyciele przez pewien czas wysyłali mi zadania. Robili to jeszcze w styczniu, przed moim odejściem. Na niektórych znajdowałem nawet życzenia szybkiego powrotu do zdrowia, ale prawdę mówiąc, nie widziałem sensu nadrabiania czegokolwiek, a oni chyba w końcu zaczęli podzielać moje podejście, bo przestałem dostawać zadania, a rodzice przestali o nie prosić. Za pierwszym razem w ogóle nie udało mi się polubić szkoły. Nie żeby ktoś mnie gnębił, nic z tych rzeczy. Miałem mnóstwo kolegów i dogadywałem się z większością nauczycieli – to znaczy oprócz pani Lasetter – i chociaż z matmy nie byłem orłem, uczyłem się, więc oceny miałem przyzwoite. Po prostu nie lubiłem tam chodzić. Jak sięgnę pamięcią, co wieczór, leżąc w łóżku, z przerażeniem myślałem o tym, że rano będę musiał wstać i znowu iść do szkoły. Gdyby nie Cate i Kyle, chyba nie starałbym się tak bardzo, jak się starałem. Rozmyślałem o tym, jak łatwo byłoby zostać jednym z tych nieudaczników, którzy znajdują sobie gównianą pracę gdzieś w mieście i nigdy nie dorastają. Ale tamten strach i niechęć były niczym w porównaniu z moim samopoczuciem tego pamiętnego ranka, kiedy miałem wrócić do liceum Springside. Pewnie, jeszcze nigdy nie musiałem wchodzić do budynku obstawionego przez fotografów i kamery telewizyjne. Nie dość, że czekał mnie powrót do szkoły pełnej zupełnie obcych ludzi, to jeszcze miałem się wcielić w rolę słynnego cudownego chłopca, którego każdy widział w telewizji. Nie wpuszczą ich do środka – uspokajała mnie mama. Siedzieliśmy w jej samochodzie na podjeździe przed szkołą i patrzyliśmy na dziesiątki czekających na mnie reporterów. Otaczali ich zaciekawieni uczniowie, niektórzy, przechodząc, uśmiechali się do kamer. Cholera – powiedziałem. Travis. – Tato odwrócił się na siedzeniu pasażera i popatrzył na mnie. – Za kilka dni nic ich to nie będzie obchodziło. Tak myślisz?

Ja to wiem – powiedział stanowczo. – Po prostu nie odzywaj się do nich. Pochyl głowę i wejdź do środka. Jeżeli nie dostarczysz im niczego, co mogliby wykorzystać, to sobie pójdą. Bądź nudny – dodała mama z przebiegłym uśmieszkiem. Na zewnątrz panował harmider. Niezliczeni dziennikarze wykrzykiwali pytania, a inni uczniowie łypali na mnie stłoczeni w grupkach. Cały ten chaos był strasznie stresujący. Owinąłem sobie szyję jednym z szalików od mamy, bo było dość zimno, a także dlatego, że przyznałem jej trochę racji. Na ten rodzaj zainteresowania nie byłem jednak gotowy. Przez cały czas, kiedy przedzierałem się przez tłum, wyobrażałem sobie relację w ogólnokrajowej telewizji ze zbliżeniem na moją szyję. Szkolna sekretarka drukowała mi plan lekcji, nie odrywając ode mnie wzroku, jakby chciała powiedzieć: „Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę ty”. Przyłapałem ją też na gapieniu się na moją szyję. Szukała różnicy w odcieniu skóry, żeby móc potem plotkować o „tym chłopaku z podejrzanego eksperymentu”, który właśnie pojawił się w szkole. Chociaż czułem się skrępowany i wyczerpany, jakbym właśnie przedarł się przez pole bitwy, postanowiłem poluzować szalik, żeby mogła sobie popatrzeć. Blizna specjalnie nie bladła. Zanim jednak zdążyłem to zrobić, do sekretariatu wpadła dyrektorka i objęła mnie ramieniem. Pachniała dokładnie tak samo jak zawsze, mydłem Irish Spring. Travis Coates! Wyjątkowy chłopak! Dzień dobry. Travis, to co zrobiłeś… Twoja historia jest dla nas wszystkich taka… inspirująca! Dyrektorka uroniła kilka łez i otarła je wierzchem lewej dłoni. Miała lśniące, czerwone paznokcie, a sądząc po pierścionku na jej palcu, ta praca nie była jej do niczego potrzebna. Może to nie ściema, przyszło mi do głowy. Może ona naprawdę tak bardzo kocha młodzież. Zrobimy sobie zdjęcie, co? – Ożywiła się, wciąż ocierając łzy i prychając przy nabieraniu powietrza. Zdjęcie? – zapytałem. To akurat nie była ściema. Sekretarka wstała i wycelowała w nas swój telefon komórkowy. Wtedy dyrektorka gestem zaprosiła wszystkich – pracowników sekretariatu, kilku przypadkowych uczniów i nauczyciela WF-u, żeby się do nas przyłączyli. Może sobie to wszystko zaplanowali, ponieważ ani się obejrzałem, stałem już wciśnięty pomiędzy nich z wymuszonym uśmiechem na twarzy. Spóźnię się na lekcje – powiedziałem, próbując przedostać się do drzwi. Odprowadzę cię, kochanie – zaoferowała się dyrektorka.

Na geometrii powitały mnie oklaski. Nawet ta zaraza Lasetter stała tylko za biurkiem i się uśmiechała, kiedy wszyscy poklepywali mnie po plecach, ściskali dłoń i podnosili telefony. Pociłem się, zdenerwowany tyloma parami oczu zwróconych na mnie i całym tym zainteresowaniem. To było trudniejsze, niż myślałem. Swoją pierwszą rundę w szkole wspominałem teraz jako bułkę z masłem. Wtedy mogłem przynajmniej nie ściągać na siebie uwagi, rozmawiać z garstką wybranych osób, a po lekcjach czym prędzej wracać do domu. To się robiło po prostu idiotyczne. W tym całym hałasie, zdołałem tylko rzucić „dzięki” i zająć miejsce z przodu, w rogu sali. Ledwo usiadłem, znowu poczułem, że wszyscy na mnie patrzą. Gapili się na moją głowę, zastanawiając się pewnie, czy nie odpadnie i nie stoczy się po jednym z ramion. Dyrektorka wciąż stała przed klasą z uniesioną ręką, domagając się ciszy. Dziewczęta i chłopcy, mam nadzieję, że rozumiecie, jaki spotkał was zaszczyt. Wszyscy jesteście świadkami jednego z największych cudów nowoczesnej nauki, tu, w liceum Springfield. Cóż za wspaniały dzień! Rozległy się kolejne oklaski, a nawet kilka radosnych okrzyków. Zamknąłem oczy i zacisnąłem pięści, siląc się na uśmiech. Zdecydowanie nie byłem na to gotowy, sytuacja zaczynała mnie przerastać. Wtedy jakiś chłopak z tyłu zawołał: „Cza-cha!”, jakby chciał, żeby wszyscy skandowali razem z nim, ale zamiast tego w klasie zapadła cisza jak makiem zasiał. Hatton! – warknęła pani Lasetter. – Przeproś! W tej chwili! Przepraszam. Odwróciłem się i zobaczyłem chudego chłopaka w okularach, o jasnych, prawie białych włosach, kulącego się na krześle. Popatrzył na mnie ze szczerą skruchą. Nie. – Wstałem. – W porządku. Podoba mi się. Co ci się podoba? – zapytała Lasetter. Zawsze wiedziałem, że mnie nie znosi, i już było jasne, że to się nie zmieniło. Mało brakowało, a ugiąłbym się pod siłą jej spojrzenia, tego, które sprawiało, że najbardziej aroganccy uczniowie ze wstydem pochylali głowy. Ale skoro już wróciłem… Chociaż najchętniej bym uciekł i schował się w mysiej dziurze, to przeciwstawienie się jej było najlepszą chwilą mojego nowego życia. Czacha. To ładnie brzmi. To było niegrzeczne. A mnie się podoba. Jak masz na imię? Hatton? Ożywił się i pokiwał głową. Uśmiechał się teraz, zerkając jednak na panią Lasetter, jakby w obawie, że za sympatyzowanie ze mną spotka go kara.

Zawsze chciałem mieć przezwisko. Dzięki. I co wy na to? Cóż za wspaniała postawa młodego człowieka! Po wszystkim, co przeszedł! – Dyrektorka klasnęła w dłonie i westchnęła głęboko. Prze-mó-wie-nie! – zawołał ktoś z tyłu klasy. Popatrzyłem na panią Lasetter. Zaciskała szczękę tak mocno, że z pewnością musiała później zażyć aspirynę. Prze-mó-wie-nie! Prze-mó-wie-nie! – zaczęli skandować pozostali. Dyrektorka skierowała wzrok na mnie. Spojrzała mi prosto w oczy i już wiedziałem, że się nie wywinę. Choćbym nie wiem jak chciał być nudny, jak radziła mi mama, wiedziałem, że oni mi na to nie pozwolą. To w końcu chyba nic takiego, prawda? Wstałem, zaczekałem, aż wszyscy usiądą, otarłem czoło wierzchem dłoni i zacząłem. Cieszę się, że znowu tu jestem. Mam wrażenie, że dopiero co chodziłem tymi korytarzami, a przecież wtedy miałem jeszcze inną parę nóg i całą resztę. A oni się roześmiali. Dzięki Bogu. Rozległo się nawet kilka szeptów: „ekstra” na tyłach klasy. Mam tylko nadzieję, że nie zapomniałem wszystkiego, czego się uczyłem pięć lat temu. Głupio byłoby dać ciała. Nic. Cisza. Rozumiecie? – zapytałem. – C i a ł a? – Wskazałem na siebie od szyi w dół. Wybuchnęli śmiechem, jeszcze głośniejszym niż poprzednio. Może dlatego, że nie mieli innego wyjścia, ale to w sumie nie miało znaczenia. Przez chwilę pomyślałem, że może jednak dam radę, że uda mi się być tą nową osobą. Lawrence’owi Ramseyowi to się udało. Kurczę, poprzedniego dnia widziałem go w reklamie luksusowych samochodów. Trzepał kasę na tym całym numerze z „cudem współczesnej nauki”, a przecież ocknął się tylko kilka miesięcy przede mną. Przez chwilę było mi nawet przyjemnie, kiedy się śmiali i patrzyli na mnie z dziwną ekscytacją, ale i tak nie dało się ukryć, że to jakieś chore. Wystarczyło kilka sekund, żeby czar prysł i żebym sobie przypomniał, że ostatni raz byłem w tej sali krótko po zdiagnozowaniu u mnie śmiertelnej choroby, a obok mnie siedział wtedy mój najlepszy przyjaciel. Z powrotem zająłem miejsce, a pani Lasetter wróciła do pisania na tablicy. Kiedy dzwonek obwieścił koniec lekcji, moi nowi koledzy ustawili się, żeby uścisnąć mi dłoń w drodze do wyjścia. Do klasy ponownie weszła dyrektorka i stanęła dumnie obok mnie. Mało tego: nachyliła się i szepnęła mi na ucho coś, czego nigdy nie zapomnę. W życiu nie widziałam, żeby ta kobieta była taka wściekła. Świetna robota, młody człowieku. Jako ostatni podszedł do mnie Hatton. Przybił mi piątkę i powiedział, że już mnie uważa za najfajniejszego gościa, jakiego w życiu spotkał.

Miałem być dzisiaj nudny – rzuciłem. Nic z tego, Czacha – powiedział dumnie. – Jesteś gwiazdą. Z podobnymi reakcjami spotykałem się do końca zajęć tego pierwszego dnia w szkole. No i zdjęcia. Boże, zdjęcia się nie kończyły. Nie mogłem nawet przejść korytarzem, bo ludzie podbiegali do mnie i, czasem bez słowa, wyciągali telefon, żeby mnie sfotografować. A potem po prostu odchodzili, jak gdyby nigdy nic. Dziwne jest życie celebryty. W czasie lunchu mój ulubiony stolik, ten, przy którym zawsze siadałem z Cate i Kyle’em, był zajęty przez jakieś obce osoby, więc usiadłem przy innym, pustym, w rogu na końcu sali. Jadłem w ciszy, rozglądając się tylko po dużej stołówce w poszukiwaniu znajomych twarzy. Kiedy byłem tu poprzednio, ci ludzie chodzili jeszcze do podstawówki. Dziwnie się czułem na myśl, że mogłem ich kiedyś widzieć, jak bawili się przed domem albo robili z rodzicami zakupy w centrum handlowym. I wtedy właśnie zobaczyłem Audrey Hagler – dawną dwunastoletnią siostrzyczkę Kyle’a, zamieszkującą różowy pokój fankę disneyowskich księżniczek. Teraz wyglądała jakoś inaczej. Była piękna. Miała długie, kasztanowe włosy i subtelny makijaż. Zjawisko, które miałem przed sobą, tłumaczyło, dlaczego Kyle tak późno zaczął wyglądać atrakcyjnie. Widocznie to u nich rodzinne. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Chciałem podejść i się przywitać, ale bałem się ośmieszyć na oczach tylu obcych ludzi. Znasz ją? – zapytał Hatton, podchodząc. Znam. Ożeż ty! Nawet zmarli faceci znają Audrey Hagler. I bądź tu mądry. Jej brat jest moim najlepszym przyjacielem. Ooo. Ekstra. Mogę się przysiąść? Jasne. Zajął miejsce obok i razem gapiliśmy się na siedzącą na drugim końcu sali Audrey. Dla pozostałych osób w stołówce to musiało chyba wyglądać dość dziwnie, ale my mieliśmy to w nosie. To nie ulegało wątpliwości. Hatton nie wyglądał mi na kogoś, kogo obchodzi, co myślą o nim inni, a ja byłem gościem przyczepionym do ciała innego chłopaka, z doskonale widoczną blizną na szyi, która nikomu nie pozwalała o tym zapomnieć. Siłą rzeczy miałem większe zmartwienia. Od rana wszyscy o tobie mówią – powiedział. Jak przezwisko? Chwyciło? Mogłoby być lepiej. Ale pracuję nad tym – odparł z pełnymi ustami.

Dziwne. Ona wygląda zupełnie inaczej. Tak dorośle. A przecież jej twarz, nos i oczy właściwie się nie zmieniły. Przerąbane – powiedział. – Poznajesz jeszcze kogoś? Tylko nauczycieli. Nie mogę uwierzyć, że znowu mam lekcje z Lasetter. Gorsze niż śmierć. Przepraszam. Czy mogę tak przy tobie mówić? Pewnie. I masz więcej racji, niż ci się zdaje. Ona tu idzie, stary. Podniosłem wzrok i zobaczyłem Audrey kierującą się prosto do naszego stolika. Cała sala patrzyła na mnie. Travis? – spytała z uśmiechem. Jej uśmiech był taki sam jak dawniej. Audrey? Cześć. Chodź tutaj! Wstałem. Hatton wciąż siedział obok mnie, a Audrey wyciągnęła rękę nad stołem i objęła mnie za szyję. Zrobiła to samo co wszyscy. Odsunęła się trochę i zmierzyła mnie wzrokiem, zaczynając od szyi, do samych stóp, a potem z powrotem w górę. Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała. – Wczoraj zadzwonił Kyle, był taki szczęśliwy. Nie mógł przestać o tobie mówić. Nikt nie może. Nieźle wyrósł – powiedziałem, z braku innych pomysłów. Chyba jak my wszyscy. – Roześmiała się. W każdym razie ty – wtrącił Hatton. Słucham? Cześć. – Wstał. – Jestem Hatton Sharpe. Nowy kumpel Travisa. Hej. – Zerknęła na niego podejrzliwie i odwróciła się z powrotem do mnie. No nic. Daj znać, gdybyś czegoś potrzebował. Jestem w samorządzie. Ekstra. Dzięki – odparłem jak kretyn. Travis Coates. Nieźle. – Pokręciła głową i poszła. Ona cię uwielbia – powiedział Hatton, kiedy z powrotem usiadłem. No coś ty. Jasne, że tak. Przecież widzę. W tych sprawach jestem bardzo przenikliwy. Hatton, to młodsza siostrzyczka mojego najlepszego przyjaciela. To przestępstwo i w ogóle ohyda. Nawet nie wiem, jak ci wytłumaczyć, że mówimy o patologii. Jesteś współczesnym Casanovą. Jesteś bohaterem. Wszystkie kobiety w szkole o tobie marzą. Mam dziewczynę.

Och. Już? Nie. To znaczy, tak. Od poprzedniego razu. Czekała na ciebie? Tak jakby się z kimś zaręczyła. Ale i tak. Aaa. No, dobra. Wiem – powiedziałem. – To skomplikowane. Po powrocie jeszcze się z nią nie widziałem. Mogę cię o coś zapytać? – Hatton pochylił się nad tacą z jedzeniem. – Czy wy… no wiesz… r o b i l i ś c i e to? Pytasz mnie, czy uprawiałem seks ze swoją dziewczyną? Znamy się… od jakichś dwóch godzin. Co z tobą? Jesteś szkolnym zboczeńcem? Może. To co? Uprawiałeś? – Uniósł brew. Pewnie powinienem był wstać i wyjść, ale w jego głosie była jakaś bezpośredniość, rozmawiał ze mną tak poufałym, swobodnym tonem, jakbyśmy się przyjaźnili od urodzenia. Nie – odparłem. – Trochę brakło nam czasu. Cholera – westchnął cicho. – W takim razie trudno musi być sobie ją wyobrazić z innym facetem. Co za kanał. Nie jest idealnie, Hatton – powiedziałem. Właśnie zadzwonił dzwonek. Co masz teraz? – zapytał, wstając. Chemię. A ty? Chemię. Ekstra. Skoro o chemii mowa, owszem, Cate i ja chcieliśmy iść do łóżka. Byliśmy parą nastolatków, kochaliśmy się, a ja byłem umierający, więc dużo rozmawialiśmy o tym, czy i kiedy powinniśmy spróbować. Ale, jak mówiłem Hattonowi, po prostu jakoś nie mieliśmy okazji. Nie żebyśmy nie próbowali. Któregoś wieczoru Cate przyszła do mnie, kiedy moi rodzice poszli na jakąś imprezę charytatywną organizowaną przez firmę taty. Pogasiliśmy światła, a ona zapaliła świece i włączyła muzykę, więc mieliśmy wszystko, co, jak sądziliśmy, jest potrzebne, żeby stworzyć nastrój. Miałem niezły tydzień, od ostatniej dawki chemii minął jakiś czas, więc uznaliśmy, że dam radę… no, wiecie… I oto, co się stało: Cate: Rozbiorę się, ale najpierw zamknij oczy. Dobra? Ty też możesz się rozebrać. Ja: Dobra. Cate (pod kołdrą): Już. Ja: Potrzebuję pomocy.

Cate, unosząc kołdrę: Nie wydaje mi się, mistrzu. Ja: Chodzi mi o to, że nie mogę zdjąć bokserek. Cate, wyczołgując się spod kołdry: Już. Proszę. Mam je. Ja: Gdybym nie umierał właśnie na białaczkę, umarłbym ze wstydu. Cate, znowu obok mnie, dotykając mnie swoim nagim ramieniem: Kocham cię, Travis. Ja: Ja ciebie też. Cate płacze. Obejmuję ją i zasypiam. Cieszyłem się, że poznałem Hattona. Był zabawny w zupełnie niezamierzony sposób, wystarczyło, że mówił bardziej szczerze niż ktokolwiek inny, a przynajmniej wtedy, kiedy nie próbował robić wrażenia na dziewczynach. Na chemii widziałem, jak poklepał jakąś ładną koleżankę po ramieniu, mówiąc jej, że jest jedyną kobietą, o jakiej marzył w życiu. Wyglądała na zniesmaczoną. Pokiwałem twierdząco głową w geście poparcia dla Hattona. Dziewczyna pokazała nam obu środkowy palec i więcej się do nas nie odwróciła. Ze szkoły odebrała mnie mama. Na jej twarzy malowały się miliony pytań. Odpowiadałem na nie tak wyczerpująco, jak się dało, żeby ją uspokoić. W szkole wszystko dobrze. Mam nowego kolegę. Przezabawny gość. I widziałem Audrey Hagler. Bardzo się zmieniła, jest teraz taka dorosła. Chociaż w sumie to się nie zmieniła. Jest dziwnie, ale da się przeżyć. I podobają mi się te nowe ubrania – dzięki, mamo. Uśmiechnęła się szeroko, choć wyglądała, jakby miała się rozpłakać. Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś się uśmiechnie inaczej niż przez łzy, czy teraz to już jej nowe ustawienia domyślne. Może nie tylko ja potrzebowałem przycisku reset… Włączyłem radio i udawałem, że nie zauważyłem jej emocji. Wiedziałem, że to jej odpowiada. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi w taki sposób, a ja bardzo to u niej ceniłem. Jakieś wieści od Cate? – zapytałem, kiedy skręciliśmy na naszą ulicę. Nie, skarbie. Do dupy. Może w końcu będzie gotowa. Chcę, żeby wszystko było tak jak przedtem. Wszystko. – Wyjrzałem przez okno, przyciskając czoło do szyby. Lepiej się zastanów, zanim powiesz to znowu, Travis. Ale ja już się zastanowiłem. Odkąd się obudziłem, o niczym innym nie mogłem myśleć. I jeśli mam być szczery, nie widziałem większej różnicy między tamtym życiem, w którym byłem umierający, a tym, w którym otaczali mnie obcy ludzie. Niektóre z moich najszczęśliwszych wspomnień pochodziły z ostatnich kilku miesięcy przed operacją, co chyba źle świadczyło o moim obecnym stanie

ducha. W szpitalu spędziłem tyle godzin na rozmyślaniach, czy ten szalony pomysł ma szansę się udać, czy będę mógł wrócić, czy też nie, ale nie przyszłoby mi do głowy, że tak właśnie będzie to wyglądało. Myślałem, że jeśli się w ogóle obudzę, to będzie za sto lat, w zupełnie nowym świecie, wśród nowych ludzi. Tymczasem utknąłem w tej zmutowanej wersji swojego starego życia, w której wszyscy zdążyli już dorosnąć do tego, żeby o mnie zapomnieć. A przynajmniej rozpocząć jakiś nowy etap, do którego ja już nie pasowałem. Mój najlepszy przyjaciel miał swoje tajemnice, a moja dziewczyna narzeczonego. I po to wracałem z zaświatów? Wolne żarty.

Rozdział 8 Wolne żarty

Zawsze była w pobliżu, na swój niepozorny sposób. Do końca podstawówki praktycznie jej nie znałem, ale kiedy w gimnazjum zaczęliśmy chodzić razem na niektóre przedmioty, wreszcie dotarło do mnie, że tylko ona rozumie moje dowcipy, tylko ona wie, który odcinek Saturday Night Live mam na myśli albo co przed chwilą próbowałem nieudolnie sparodiować. Zawsze towarzyszył mi jej śmiech i zawsze w ten swój rozbrajający sposób dorzucała do moich żartów coś, co według niej było jeszcze śmieszniejsze. W tej jednej kwestii lubiła rywalizować, a ja wkrótce zdałem sobie sprawę, że zachowuje się tak wyłącznie w stosunku do mnie. W klasie pełnej atrakcyjniejszych, popularniejszych, we wszystkim ode mnie lepszych chłopaków Cate Conroy zawsze starała się usiąść obok mnie, pracować ze mną przy różnych projektach i prosić mnie o pomoc przy rozwiązywaniu zadań. Pewnego razu pod koniec ósmej klasy wspomniała, że jest zmęczona dojeżdżaniem do szkoły autobusem, więc zapytałem mamę, czy nie moglibyśmy jej rano zabierać ze sobą. Na szczęście mieliśmy po drodze. Mieszkała z mamą i ojczymem w bardzo małym domku, który był właściwie zapleczem warsztatu samochodowego. W środku było zaskakująco przyjemnie, ale z jakiegoś powodu nigdy nie czułem się tam jak w prawdziwym domu. Może dlatego, że Cate się go wstydziła i tłumaczyła się każdemu, że oszczędzają na kupno nowego domu. Jej ojczym, mechanik, był miłym facetem z Chicago, który mówił szybciej niż licytator. Ręce miał zawsze w smarze od czubków palców po same łokcie, a do tego zwykle ze dwie smugi na twarzy. Zanim jeszcze zacząłem się umawiać z Cate, szeptał mi na ucho rzeczy w rodzaju: „Trzymam za ciebie kciuki, stary”. A ja za każdym razem udawałem, że nie wiem, o czym mówi i odchodziłem skrępowany. Powiedziałem Cate, że ją kocham, że jestem w niej zakochany, przed kinem w centrum Kansas City. Czekałem, aż ze łzami w oczach wyzna, że czuje do mnie to samo. Miała pozwolić, żebym wziął ją w ramiona i przechylił dramatycznie, całując, jak nikt przedtem jej nie całował. Tymczasem ona powiedziała tylko: „Dziękuję, to urocze” i uścisnęła mnie na dobranoc, a potem podjechała jej mama i zabrała ją do domu. Następnego dnia po szkole pojawiła się u mnie z wielkim, płaskim, kwadratowym przedmiotem owiniętym w brązowy papier. Zapytała, czy moglibyśmy pójść na górę. Po drodze żadne z nas

się nie odezwało, a każde skrzypnięcie schodów niosło się echem po domu. Kiedy znaleźliśmy się w moim pokoju, zamknąłem za sobą drzwi, chociaż poza nami nikogo nie było. A ona tylko stała, trzymając swój tajemniczy podarunek z uśmiechem, który sprawił, że puściłem klamkę i podszedłem bliżej. Wciąż jednak byłem gotów rzucić się do ucieczki, wybiec z pokoju, kiedy tylko złamie mi serce. Nie mógłbym znieść kolejnego upokorzenia. Spoko – powiedziała. Co to jest? – zapytałem. Czułem, że mój głos drży, podobnie zresztą jak cała reszta. Nawet klatka piersiowa. Prezent dla ciebie. Z jakiej okazji? Wczoraj wieczorem nie wiedziałam, co powiedzieć. Przepraszam. Nie przepraszaj. Dlaczego miałbyś przepraszać za to, że powiedziałeś coś takiego? Nie wiem. Otwórz – powiedziała, podając mi paczkę. To był obraz. Ale tego domyśliłem się zaraz po jej przyjściu. Po pierwsze, Cate zawsze malowała. Poza tym, kiedy mi go wręczała, dostrzegłem na jej ręce czerwoną smugę. Wyglądała przez to trochę niedbale, choć nie niechlujnie – raczej jak ktoś skupiony na czymś ważniejszym, czymś, co po prostu nie może czekać. Czymś takim jak na przykład obraz, który mi wręczyła. Przedstawiał nas, od tyłu, siedzących obok siebie w wielkim pustym kinie. Obejmowałem ją ramieniem, trzymając nogi na oparciu fotela z przodu. Namalowała nawet moje zielono-żółte trampki. Oprócz nich widać było tylko nasze plecy, jej falujące blond włosy, które spływały po oparciu fotela i moje krótkie, kasztanowe, sterczące trochę nad uszami. Otaczały nas puste czarne fotele. Prawie cały drugi plan wypełniał biały ekran z pęknięciami na krawędziach i wielkimi czerwonymi zasłonami po bokach. Wyglądało to zupełnie jak nasza sala kinowa. Wspaniałe – stwierdziłem. Jak my. Jest świetny. Ty jesteś świetny. Kocham cię – powiedziała. – Naprawdę. Jestem głupia. Nie lubię niespodzianek, a ty mnie zaskoczyłeś. Ale taka jest prawda. Nie mów tego tylko dlatego, że czujesz się zobowiązana, Cate. Czuję się zobowiązana to powiedzieć tylko dlatego, że taka jest prawda, Travis.

Dobrze mi było z Cate. Rysowała mi na ramionach smoki czarnym markerem i wysyłała zdjęcia – rebusy do rozwiązania. Rozśmieszała mnie do łez, aż cały się trząsłem. Najlepsze w tym wszystkim było jednak to, że potrafiła być taka niewiarygodnie zabawna, wygłupiała się, ale nigdy nie śmiała się cudzym kosztem. Z tego i z wielu innych powodów czułem się przy niej lepszym człowiekiem. Teraz, kiedy wiedziałem, jakie to uczucie kochać Cate, niekochanie jej wydawało mi się kompletnie bez sensu. Zanim poznałem Cate, byłem po prostu Travisem. Cichym chłopakiem, który rumienił się, gdy zbyt wiele osób zwracało na niego uwagę i który chodził ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach. Zazwyczaj kiedy siedziałem w klasie, obmyślałem sobie różne żarty, ale nigdy nie starczało mi odwagi, żeby wypowiedzieć je głośno. Wyobrażałem sobie, że jestem zbyt poważny i inteligentny, żeby błaznować z kolegami, ale sam w to nie wierzyłem. Sęk w tym, że po prostu nie umiałem być jednym z nich. Dopiero ona mnie tego nauczyła. Zanim pojawiła się na widowni jako moja wierna słuchaczka, kiedy nikt inny mnie nie słuchał, byłem przekonany, że wtapiam się w tło. Pamiętam naszą pierwszą prawdziwą rozmowę. To było w ósmej klasie na francuskim, przy pracy zespołowej. Cate była w grupie ze mną, Danielem Thompsonem i Marybeth Cutler. Mieliśmy wybrać wiersz z książki, którą dała nam nauczycielka, a potem przetłumaczyć go na francuski. Uważam, że ten będzie najlepszy – powiedział Daniel, pokazując nam utwór złożony z czterech wersów. Za łatwy. Chcę dostać dobrą ocenę – odparła Marybeth, zabierając mu książkę. Przecież mówiła, że rozmiar nie ma znaczenia – upierał się Daniel. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. Wiedziałem, że jestem cały czerwony, ale ze wszystkich sił zaciskałem usta i odwracałem wzrok, jakbym myślał o czymś innym. Wtedy Cate pochyliła się i wyszeptała mi na ucho: Nie odbierajmy mu złudzeń! I oboje parsknęliśmy śmiechem. Nauczycielka podeszła do naszej grupki i zgromiła nas wzrokiem. Ale ja wciąż nie mogłem się powstrzymać. Cate też nie. Wkrótce potem z Cate Conroy i Travisa Coatesa staliśmy się po prostu Cate i Travisem. Wystarczyło, że pojawiłem się gdzieś sam, a natychmiast padało pytanie: „Gdzie jest Cate?”. Ona twierdziła, że kiedy jest gdzieś beze mnie, dzieje się to samo. Teraz zwyczajnie chciałem się z nią zobaczyć. Nie obchodziło mnie, że może inaczej wyglądać. Nie obchodziło mnie, że ma narzeczonego ani że podobno nie chce mnie widzieć, bo wiedziałem, że to bzdura. Wróciłem. Spotkałem się z Kyle’em, z Audrey, z tymi wszystkimi

ludźmi w szkole, ze starymi nauczycielami, zobaczyłem dawne szkolne sale i korytarze. Teraz mogłem myśleć już tylko o tym, że chcę zobaczyć, usłyszeć i dotknąć osobę, dla której to zrobiłem. Musieliśmy dokończyć to, co zaczęliśmy. Najwyższa pora. Jeszcze nikt nie był w podobnej sytuacji. Może tylko Lawrence Ramsey, ale poza nim nikt więcej. Musieliśmy spróbować. Ja musiałem. Lekarze wzięli moją głowę i przyszyli ją do ciała Jeremy’ego, a ja musiałem wziąć swoje stare życie i połączyć je z tym nowym. Wiedziałem, że pewnie nie obejdzie się bez kolejnych blizn.

Nadal mieszkała w Kansas City, tyle wiedziałem. Kyle mówił, że ma jakąś dorywczą pracę w kancelarii adwokackiej i chodzi na wieczorowy kurs dla asystentów prawnych. Wynikałoby z tego, że nie zajmuje się sztuką. Coś tu nie grało. Musisz do niej zadzwonić – powiedziałem do Kyle’a, kiedy dzień po moim powrocie do szkoły rozmawialiśmy przez telefon. Travis, myślę, że gdyby była na to gotowa, już by się z tobą skontaktowała. Kyle, proszę. Próbuję podchodzić do tego na luzie, ale dobrze wiesz, że już dawno powinniśmy się spotkać. To po prostu nieuniknione. I co wtedy? O co ci chodzi? Co będzie dalej? Zamierzasz udawać dorosłego? Uciekniecie razem i będziecie żyli długo i szczęśliwie? Nie. Nie rozumiem, dlaczego mielibyśmy uciekać. Cholera, Travis. Czy ty słyszysz, co mówisz? Wiem, że to trudne, ale zrozum: jesteśmy od ciebie starsi. To do dupy, ale takie są fakty. Myślisz, że Cate się ucieszy, jeżeli zjawisz się teraz, żeby przypomnieć jej najsmutniejszy okres w życiu? Ona po prostu się tego nie spodziewała, człowieku. Nikt nie sądził, że wrócę. Rozumiem to. Ja też w to nie wierzyłem. Myślałem, że jeżeli się w ogóle obudzę, to za jakiś zylion lat, kiedy was wszystkich już dawno nie będzie. Nie widzę w tym żadnego sensu, naprawdę. Nie liczyłem na to, że was jeszcze zobaczę. Nie mogę udawać, że wszystko jest w porządku. Bo nie jest. Jestem tutaj teraz. To musi coś znaczyć. To znaczy bardzo wiele. To znaczy, że znowu żyjesz i cały świat się z tego cieszy. Jesteś cholernym cudem. Ale z jakiegoś powodu ona cię unika i powinieneś to uszanować. Zaczekać, aż będzie gotowa. Jasne? Nie udawaj, że nie rozumiesz, o co mi chodzi. Nie no, kto tu mówi o u d a w a n i u!

A co to, do diabła, ma znaczyć? Nic. Słuchaj. Przepraszam. Dzięki. Jakoś sobie poradzę. Czy mógłbyś po prostu, przy jakiejś okazji… Przekażesz jej, że chciałbym się z nią zobaczyć? Możesz to dla mnie zrobić? Jasne, Travis. Kyle? Tak? Czy jest coś, co chciałbyś mi powiedzieć? Nie, Travis. Muszę kończyć. Mam jutro egzamin. W takim razie powodzenia. Pa, Travis.

Rozdział 9 Pa, Travis

Wiem, że nie powinienem opowiadać o umieraniu. Nie o to w tym wszystkim chodzi. Tylko że jestem zmuszony nagiąć własne reguły, żebyście mogli zrozumieć, czego mi brakowało po powrocie. Kiedy żegnaliśmy się w szpitalu w Denver, Kyle zdążył się już wypłakać w samotności. Wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Widziałem smutek w jego oczach. Myślę, że denerwowałem się tym, co chciał mi powiedzieć, nie mniej niż on. Nie jestem fanem czułości i nawet na krótko przed śmiercią z trudem powstrzymywałem śmiech w chwilach, które inni mogli uważać za ważne i wzruszające. Nie byłem zimnym draniem – byłem wyczerpany i w przeciwieństwie do nich czułem ulgę. Kiedy więc Kyle się nachylił i z całą powagą i smutkiem w oczach, pośród wszystkich wspólnych wspomnień wypełniających ciężko dzielącą nas niewielką przestrzeń, wyszeptał: „Zostawisz mi swojego Xboxa?”, oczywiście zacząłem się śmiać i płakać jednocześnie. To było idealne. Śmiałem się jeszcze po wyjściu Kyle’a. Potem przyszła kolej Cate. Weszła cicho i ostrożnie wśliznęła się do łóżka obok mnie. Leżeliśmy tak przez chwilę, nic nie mówiąc. Popatrzyła na mnie kilka razy, a potem zamknęła oczy. Po jej policzkach płynęły łzy. Musiała zdawać sobie sprawę, że zostało nam niewiele czasu, bo nagle podniosła głowę i popatrzyła na mnie z przerażeniem, jakiego jeszcze w życiu widziałem. Kiedy już miałem jej przypomnieć o oddychaniu, ona odezwała się pierwsza. Powiedz mi, że naprawdę wierzysz w ten powrót. Naprawdę wierzę, że wrócę. Bzdura – odparła, prawie z uśmiechem, lecz wciąż blada. Jej ruchy były bardzo ostrożne. To może się zdarzyć. Jak wszystko. A jeśli będę już wtedy staruszką? Fuj. Zamknij się.

Po prostu obiecaj mi, że będziesz się zdrowo odżywiała i regularnie uprawiała trening kardio. Tylko nie rób sobie liftingu. Chcę zobaczyć twoje zmarszczki. Myślę, że do twarzy by ci było ze zmarszczkami. Cholera, Travis. Nie dam rady. Posłuchaj – powiedziałem. – Pocałuj mnie. A potem odwróć się i wyjdź. Nie nadawałem się do roli twardziela. Zanim skończyłem mówić, resztką sił usiadłem na łóżku i objąłem ją. Płakaliśmy, ona powtarzała, że to niesprawiedliwe, i wpadła w furię, która natychmiast zamieniła się w rozpacz. Chciała nazwać mnie dupkiem, ale wyszło jej coś jakby: „dupkocham cię”, po czym przez kilka sekund milczeliśmy w swoich objęciach. Tak, kochanie, ja też cię dupkocham – odparłem. Chciałam powiedzieć: kocham cię. Wiem. Ja też cię kocham, Cate Conroy. Zrobisz coś dla mnie? Tak. Czy mogę ci oddać mój obraz na przechowanie? Jak zostawię starym wolną chatę, to pewnie zaczną codziennie imprezować. Boję się, że go zniszczą. Jasne – zapewniła. – Głupi jesteś. Zapamiętaj to sobie – powiedziałem. – Obiecuję, że po powrocie będę tak samo głupi jak zawsze. Umowa stoi. Kilka minut później już jej nie było. Nie obejrzała się ani nic. Nie było dramatycznych filmowych scen, nie wróciła biegiem, żeby mnie namiętnie pocałować, na zewnątrz nie zaczęło padać. Zwiesiła nisko głowę i ruszyła do wyjścia. Byłem z niej dumny. Ja na jej miejscu bym się na to nie zdobył. Musieliby odciągać mnie od niej siłą. Poprzedniego wieczoru późno poszliśmy spać. Rodzice chcieli, żeby pożegnanie przed samą operacją było krótkie i miłe. Z całą pewnością nie chcieli, żebym kwestionował ich wiarę w to całe Frankensteinowe szaleństwo. Ale ja wiedziałem. Wiedziałem, że oni nie wierzą w ten eksperyment, i to złamało moje zmaltretowane serce. Po wyjściu Cate weszli razem do pokoju i stanęli po obu stronach łóżka. Jak się czujesz? – zapytał tato. Dobrze. Chyba jestem gotów. Nie boisz się? – wyszeptała mama zdławionym głosem. Długo się bałem – odparłem. – Przez cały ten czas. Ale już się nie boję. Nie tak bardzo. Jesteśmy z ciebie tacy dumni, Travis. Jesteś taki dzielny – wychrypiał tato ze łzami w oczach.

Daliście z siebie więcej, niż trzeba było – powiedziałem. – Pamiętajcie o tym, dobrze? Proszę, nie zapominajcie, że wspaniale sobie radziliście z całą tą sytuacją. Z niczym sobie nie radziliśmy – zaprzeczyła mama. Opiekowaliście się mną – powiedziałem. – W każdej sekundzie mojego życia. Uściskałem ich na pożegnanie, a oni ucałowali mnie kolejno w policzek, nieoczekiwanie długo przytulając twarze do mojej twarzy, dość długo, żebym poczuł, jak gdzieś w równoległym wymiarze wymieniamy w ten sposób myśli i uczucia, jak w formie niewidzialnych impulsów płyną między nami miłość i smutek. A potem oni powiedzieli, że wkrótce się spotkamy, i zaczekali, trzymając się za ręce, aż moje powieki opadną, aż substancje chemiczne zaczną przekonywać mój mózg, żeby zasnął, żeby uciął sobie najdłuższą drzemkę w historii. Sami widzicie – wszyscy ci ludzie musieli patrzeć, jak odchodzę, i udawać, że mają nadzieję na mój powrót. Wszystko było nieszczere. Ja udawałem i oni udawali, ponieważ w ten sposób łatwiej nam było przez to przejść. Wszyscy czasem udajemy, prawda? Wierzymy w rzeczy niemożliwe, żeby jakoś przetrwać, kiedy życie staje się nieznośnie ponure. I, cóż… To, co zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, zazwyczaj rzeczywiście nie nadchodzi. A jeśli jednak nadejdzie, możecie mi wierzyć – udawanie robi się o wiele trudniejsze. Można się pogodzić ze śmiercią, ale nie sposób udawać przez całe życie. Nie zdołacie się pogodzić z tym, że wasze marzenie się nie spełniło, jeśli stajecie z nim twarzą w twarz. Nie da się spokojnie zasypiać ze świadomością, że przyczepili wam ciało jakiegoś biednego chłopaka, a wy nie możecie dla niego znaleźć żadnego sensownego zastosowania.

Rozdział 10 Żadnego sensownego zastosowania

Z doktorem Saransonem spotkałem się w miejscowym szpitalu w pierwszą środę po moim powrocie do szkoły. Przyleciał z Denver z samego rana specjalnie po to, żeby mnie zbadać. Chyba chciał się upewnić, że wszystko dobrze się trzyma. Prawdę mówiąc, tak sobie właśnie dowcipkował w czasie wizyty, i przyznam, że zdrowo się z tego uśmiałem. Jak już na pewno zdążyliście zauważyć, uwielbiam kiepskie żarty. Travis – oznajmił. – Jesteś zdrów jak rydz. Przyznaję, trochę się martwiłem, że po tym wszystkim, co przeszedł Jeremy, jego ciało okaże się słabe, ale wygląda na to, że ty jesteś wystarczająco dobrym lekarstwem na wszelkie problemy. A konkretnie twoja głowa. Jak apetyt? Nie mogę się najeść. Mama mówi, że supermarkety robią na mnie złoty interes. To dobrze. Bardzo dobrze. A jak tam w szkole? Dobrze. Dziwnie, ale w porządku. Ma już nowego przyjaciela – wtrącił tato. No, proszę. Szybko. Chociaż w zasadzie mnie to nie dziwi. Uważaj na ludzi, którym chodzi tylko o twoją sławę. – Zachichotał do siebie, zerkając na przypiętą do podkładki dokumentację. Wreszcie poprosił moich rodziców, żeby zostawili nas na kilka minut samych, i porozmawialiśmy chwilę o Jeremym Pratcie. Doktor powiedział, że podobnie jak ja, Jeremy nie bał się śmierci, kiedy nadszedł jego czas. Dla mnie w historii Jeremy’ego najsmutniejsze było nie to, jak umarł, ale przede wszystkim to, jak się dowiedział o swojej chorobie. Podobno chciał zawodowo uprawiać skateboarding. Któregoś dnia jeździł sobie z kumplami na deskorolce i okazało się, że ciągle się przewraca. Tracił równowagę przy banalnych trikach, które ćwiczył od lat. Do tego doszły bóle głowy, zmiany nastroju, a wreszcie nudności i wymioty. Podobno chorzy z guzem mózgu mają spore szanse przeżycia, jeśli nowotwór da się usunąć. Jeśli to niemożliwe, człowiek kończy jak Jeremy Pratt. No, prawie – w normalnych okolicznościach nie zostaje później przymocowany do mnie. Doktor Saranson spieszył się na samolot, więc pożegnaliśmy się długim uściskiem dłoni. Bardzo się cieszył, że rozmawiałem z Lawrence’em, ale nie wypytywał o szczegóły. Podobało

mi się to jego wyczucie. Wiedział, że to nie jego sprawa i że prawdopodobnie i tak nie będzie w stanie zrozumieć Lawrence’a i mnie. Miał świadomość, że nikt – może poza jego przyszłymi pacjentami – nigdy nas nie zrozumie. Od tamtej chwili znacznie częściej myślałem o Jeremym. W zasadzie trudno było o nim nie myśleć. Zdarzało się, że na jakiś czas zapominałem o swojej sytuacji, a potem ni stąd ni zowąd coś sprawiało, że patrzyłem na swoje kolana albo czubki butów – obecnie rozmiar czterdzieści sześć – i znowu czułem się wytrącony z równowagi. Ale ogólnie było mi bardzo dobrze. Wspaniale jest po prostu móc się poruszać, oddychać, siadać, schylać się, skakać i stać na jednej nodze. Ciało Jeremy’ego Pratta robiło teraz te wszystkie rzeczy, których moje stare ciało robić nie chciało, rzeczy, których normalni ludzie nie doceniają, dopóki nie staną się niemożliwe. Cholera, nawet pierdzenie z taką łatwością i tak niewielkim bólem wydawało mi się zachwycające. Po tym możecie poznać, że sprawy przyjmują dziwny obrót: kiedy zachwycają was własne pierdnięcia. Jeździsz na deskorolce? – zapytał Hatton na lunchu, kiedy opowiedziałem mu historię Jeremy’ego. To był mój czwarty dzień w szkole, czwartek. Nigdy nie byłem w tym dobry. Powinieneś spróbować jeszcze raz. Tak myślisz? Jasne. Pamięć mięśni. Głowę daję, że byłbyś świetny. Nie sądzę, żeby tak to działało. Masz chociaż deskę? Nie. Ale mój młodszy brat ma. Masz młodszego brata? Tak. Ma na imię Skylar. Zmora mojego życia. Zaplanowaliśmy na popołudnie test moich umiejętności skejterskich, przetrwaliśmy kolejny koszmarny pokaz slajdów na chemii, a potem poszedłem na najprzyjemniejsze zajęcia tego dnia. Była to godzina nauki własnej. Zazwyczaj mają do niej prawo dopiero uczniowie ostatnich klas, ale dla mnie zrobili wyjątek, bo zacząłem szkołę w październiku i cóż… chyba trochę się bali, że poczuję się przytłoczony nauką i znowu będę chciał umrzeć. Jednak tego dnia, kiedy właśnie zamykałem książkę do geometrii i przymierzałem się do popołudniowej drzemki, przez interkom rozległ się głos szkolnej sekretarki: Pani Huxley, proszę przysłać Travisa Coatesa do gabinetu szkolnego psychologa. Travis – powiedziała pani Huxley, nie podnosząc wzroku znad ekranu komputera. W sumie to nie miałem pewności, czy jest prawdziwym człowiekiem. Nigdy nie widziałem, żeby wstawała ze swojego krzesła.

Zebrałem rzeczy i wyszedłem. Chodzenie korytarzami liceum w Springside, kiedy wszyscy są na lekcjach, zawsze miało w sobie coś przyprawiającego o gęsią skórkę. Tu i ówdzie ktoś przemknął po wypastowanej na wysoki połysk podłodze. W każdej części budynku pachniało prażoną kukurydzą. Może nauczyciele żywią się popcornem i coca--colą light? Usiadłem przed gabinetem pani Taft, szkolnego psychologa, i zacząłem kartkować jakieś broszury leżące na starym niskim stoliku, który miałem przed sobą. Myślałem, że może, jeśli będę wytrwale szukał, znajdę jakiś poradnik pod tytułem: Co robić, gdy po wybudzeniu z kriosnu dowiadujesz się, że twoja dziewczyna jest zaręczona, a najlepszy przyjaciel nie może wyjść z szafy. Ale nic z tego. Mogłem za to poczytać o tym, jak rozmawiać z rodzicami o chorobach przenoszonych drogą płciową. Też dobrze. Po powrocie nie widziałem się jeszcze z panią Taft. W ogóle zresztą nie spędziłem w jej towarzystwie zbyt wiele czasu, ale zawsze wydawała mi się miła. Travis, jesteś gotowy? – W drzwiach gabinetu stał zaskakująco młody facet w spodniach od garnituru i wąskim krawacie. Nie przypominał pani Taft. Ehm. Tak, proszę pana. Wszedłem za nim do ciasnego pomieszczenia i zająłem miejsce naprzeciwko jego biurka. Ustawiona na blacie mosiężna grawerowana tabliczka głosiła, że mój rozmówca nazywa się Philip Franklin. Pomyślałem, że pewnie trudno mu się dorastało z dwoma imionami. Przepraszam, że przerwałem ci naukę – powiedział. – Jestem Philip. – Wyciągnął rękę, żeby uścisnąć moją. Bardzo mi miło – odparłem. Mnie również. Jak leci? Chyba dobrze. Na pewno? Nie czujesz się przeciążony obowiązkami? Sala do nauki własnej bardzo się przydaje – odparłem. – Dam sobie radę. Dobrze, dobrze. Wiem, że nie było mnie tu przedtem. Wtedy, kiedy… Jakby to ująć… Kiedy ty byłeś tu poprzednim razem… W porządku – powiedziałem, żeby oszczędzić mu kłopotu. – Rozumiem, co ma pan na myśli. Dziękuję. – Roześmiał się. – Przyzwyczajasz się do tego, że ludzie nie wiedzą, co powiedzieć? Zaczynam. No, w każdym razie pani dyrektor prosiła mnie, żebym co jakiś czas sprawdzał, co u ciebie i czy wszystko gra. Zrobimy, co w naszej mocy, żeby ci jakoś pomóc, Travis. Dziękuję. Czy dziennikarze nachodzą cię w domu?

Nie. Na wszelki wypadek przez jakiś czas okolicę będzie patrolowała policja. To dobrze – powiedział. Wydawał się zdenerwowany i spięty, jakby spotkał się z jakąś sławną osobistością. Tak. Nie jestem jeszcze gotowy na rozmowy z dziennikarzami. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę. Wcale się nie dziwię. Musi ci być ciężko… To o wiele grubsza afera niż… cóż, zwykłe dorastanie w Kansas City. Tata mówi, że w końcu przestaną się mną interesować. Pewnie ma rację. Wydarzy się coś jeszcze dziwniejszego i zapomną o tobie. Właśnie. Przepraszam. Nie to chciałem powiedzieć. Raczej jeszcze bardziej… no nie wiem… s e n s a c y j n e g o. Panie Franklin. Według mnie słowo „dziwne” jest tu jak najbardziej uzasadnione. Masz już jakichś nowych przyjaciół? Kilku. Pani Lasetter mówi, że znalazłeś wspólny język z Hattonem Sharpe’em. Cieszę się. Hatton to dobry chłopak. Tak, zabawny. I znasz też Audrey Hagler, prawda? Jej brat jest twoim przyjacielem? Tak, proszę pana. Kyle to mój najlepszy przyjaciel. Świetnie. To naprawdę musi być dla ciebie dziwne. Przyznam szczerze, że ja czuję się w tej kwestii ignorantem. Nie dysponujemy żadnymi badaniami na temat przypadków takich jak twój. Trochę się o ciebie martwiłem. A teraz? – zapytałem. – Wciąż się pan martwi? Właściwie nie. Mam wrażenie, że wszystko u ciebie w porządku. A ty? Jak uważasz? Czy mogę później odpowiedzieć na to pytanie? Uśmiechnął się i wstał, wyjmując pęk kluczy z szuflady biurka. Zanim wyjdziesz, Travis, chciałbym ci coś dać. Tak? Otworzył wysoką metalową szafę i wyjął z niej brązowe kartonowe pudełko. Kiedy postawił je przede mną, zobaczyłem, że jest pełne zaklejonych kopert. Głównie białych, ale też żółtych, zielonych, a nawet różowych, albo oklejonych naklejkami. Wszystkie były adresowane do mnie. Co to jest? – zapytałem.

Zdaje się, że to listy od twoich fanów – powiedział. – Przychodzą, odkąd wróciłeś. Och. Hm. Żadnego nie otworzyliśmy. Należą do ciebie. Wziąłem do ręki jedną kopertę, zieloną, i rozdarłem ją palcem wskazującym. W środku znajdowała się kartka z zeszytu złożona na trzy części. Rozłożyłem ją, a ponieważ pan Wąski Krawat cały czas mnie obserwował, zacząłem czytać na głos.

Drogi Travisie! Nazywam się Claudia King. Śledziłam twoją historię w wiadomościach. To, co ci się przytrafiło, to najwspanialsza rzecz, o jakiej słyszałam. Mój synek umarł jako mały chłopiec, a ja długo nie mogłam się pogodzić z jego śmiercią. Przeżyłam kryzys wiary. Jednak kiedy usłyszałam o tobie, znowu zaczęłam się modlić. Mam nadzieję, że będziesz miał długie, szczęśliwe życie.

Pozdrawiam Claudia King O, rany – westchnął pan Franklin. Nie chcę tego – powiedziałem upuszczając list z powrotem do pudełka. – Proszę to zatrzymać. Nie chcę tych listów. Travis, to naprawdę wspaniałe, że twoja historia tak wiele znaczy dla tych wszystkich ludzi. Proszę to wyrzucić. Albo przeczytać samemu. Jak pan woli. Nie obchodzi mnie to. Nie chcę tego oglądać. W porządku – powiedział. – Nie bardzo rozumiem dlaczego, ale zrobię, jak sobie życzysz. Czy to już wszystko, panie Franklin? Muszę wracać do klasy. Jasne, Travis. Niedługo znów się spotkamy. Prawie wybiegłem z jego biura. Tym razem w ogóle nie zwróciłem uwagi na wypastowane podłogi, zapach popcornu ani przyprawiającą o gęsią skórkę ciszę na korytarzu. Myślałem tylko o tamtym liście i innych, które leżały w pudełku. Świat wirował, jakby ktoś odkręcał mi głowę od reszty cholernego ciała, więc dałem nura do pierwszej mijanej łazienki i zamknąłem się w kabinie. Oparłem się rękami o boczne ścianki, pochyliłem nad muszlą i nie wiem, czy wszystkiemu winne były listy, bezpośrednia bliskość publicznej toalety, czy może jedno i drugie, w każdym razie wyrzygałem całą zawartość żołądka Jeremy’ego Pratta. Po szkole odebrała nas mama Hattona. Nie powiedziałem mu o listach ani o psychologu. I zdecydowanie nie miałem zamiaru wspominać o tym, że wymiotowałem, bo bałem się, że

znowu zacznę. Całe szczęście, że jechałem do Hattona, bo bardzo potrzebowałam zająć czymś myśli. Czekałem w przedpokoju, aż mój nowy przyjaciel ubłaga swojego dwunastoletniego brata, żeby pożyczył nam deskorolkę. Skylar zgodził się pod warunkiem, że ja pozwolę mu zrobić zdjęcie swojej blizny. Kiedy wszedłem do jego pokoju, natychmiast zaczął zasypywać mnie pytaniami w rodzaju: Czy to bolało? Czy jest jakiś filmik, na którym odcinają ci głowę? Mogę go obejrzeć? O czym myślałeś przez te pięć lat? Co zrobisz, jak będziesz miał bóle fantomowe całego ciała? Jak się w ogóle zorientujesz? Czy twój nowy jest większy, czy mniejszy od starego? A ja odpowiadałem mu ze zwykłym entuzjazmem: Nie. Mam nadzieję, że nie. Nie. Nic. Nie mam pojęcia. Nie twoja sprawa, stary. Ale potem umilkł i zapytał o pozostałych. Tylko gimnazjalista okazał się dość odważny, żeby zadać mi to pytanie. Wszystkich ochotników było siedemnastu – odparłem. – Lawrence i ja jesteśmy ostatnimi, których próbowano przywrócić do życia. I jedynymi, którzy odzyskali przytomność. Czyli tamci po prostu umarli? – zapytał, wciąż z deskorolką w ręce. Możliwe, że przez cały czas byli martwi. Przecież ty nie byłeś. Ten cały Ramsey też nie – wtrącił Hatton. Tak, ale lekarze mogli coś spaprać już pięć lat temu, kiedy ich usypiali. My chyba po prostu mieliśmy szczęście. Jeszcze jakie – powiedział Skylar, podając mi deskorolkę. Może zaraz się połamię i sprawiedliwości stanie się zadość. Po chwili staliśmy na podjeździe i gapiliśmy się na deskorolkę. No to hop – rzucił Hatton. Trochę się denerwuję. Jeremy Pratt by się nie denerwował. On nie żyje. Ty też nie. Wielkie rzeczy. Stanąłem na desce, lewa noga z przodu, prawa za nią. Pochyliłem się, zachwiałem, ugiąłem nogi w kolanach. Chciałem nabrać trochę wyczucia, złapać równowagę, zanim ruszę do przodu. Zamknąłem oczy, opuściłem prawą nogę na gładki beton podjazdu i odepchnąłem się. Mógłbym przysiąc, że w tamtej chwili siła grawitacji zaczęła działać jakoś inaczej. Nie wiem, czy to przez mój wzrost, rozmiar stóp, czy przez to, że nie bałem się śmierci, dość, że śmigałem na desce, jakbym ją wynalazł, jakbym stworzył pierwszą deskorolkę świata w minecraftowym

trybie kreatywnym. Kto wie, może w ciele Jeremy’ego Pratta przetrwały jakieś jego dawne umiejętności. Hatton i Skylar zaczęli klaskać, wydawać entuzjastyczne okrzyki i przybijać żółwika. Twoja kolej – powiedziałem i pchnąłem deskorolkę do Hattona. Zapomnij, mistrzu. Do dziś mam bliznę po poprzednim podejściu. Wyluzuj. Żyje się tylko dwa razy.

Rozdział 11 Żyje się tylko dwa razy

W weekend znowu zadzwoniłem do Lawrence’a Ramseya i powiedziałem mu o listach. Odparł, że do niego ludzie dalej piszą i że to się pewnie nie zmieni, dopóki nie pojawi się więcej osób takich jak my. Jeśli uda się przywrócić do życia kolejne, może przestaniemy ich tak fascynować. Listy, w których nazywają cię potworem i antychrystem, nie są jeszcze najgorsze. Te są przede wszystkim śmieszne – stwierdził. – Najgorzej, kiedy zaczynają pisać o „cudach” i „błogosławieństwach”… To już naprawdę jest jazda. Tak. – Westchnąłem. – Wierz mi, wiem coś o tym. Jak mamy się w tym odnaleźć!? – Podniósł trochę głos. – Jak będziemy żyli, jeśli zaczniemy się uważać za jakiś dar Boga, wszechświata czy cholera wie czego? Za kogoś lepszego od innych ludzi. Za wybrańców. Jesteśmy wybrańcami losu. Wszystko u ciebie w porządku? – zapytałem. W porządku! – Wciąż prawie krzyczał. – Słuchaj, Travis. Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo ciężkie. Przepraszam. To może być dołujące, a ja, prawdę powiedziawszy, wcale sobie tego nie ułatwiałem. W dodatku ludzie oczekują, że powiemy im, jak to jest. A my wcale nie wiemy więcej od nich. Powiedziałbym, że raczej mniej. W każdym razie to prawdziwa ulga wiedzieć, że już nie jestem jedyny. Rany, dzięki! – Roześmiałem się. Och, wiesz, o co mi chodzi.

Po miesiącu od wybudzenia doszedłem do wniosku, że muszę się natychmiast zobaczyć z Cate, nie wytrzymam już ani sekundy dłużej. Zrobiłem więc to, co zrobiłby na moim miejscu każdy zmartwychwstały nastolatek, który chce się spotkać ze swoją drugą połówką: założyłem krawat, w supermarkecie kupiłem bukiet kwiatów i pojechałem do domu jej rodziców. Wiedziałem, że ona już tam nie mieszka, ale moi dawni przyszli teściowie owszem. Uznałem,

że już najwyższa pora pojawić się na nowo w życiu tych ludzi, nieważne, czy są na to gotowi, czy nie. Kiedy miałem się z kimś spotkać pierwszy raz po powrocie, bardzo się denerwowałem. Niektóre osoby, na przykład babcia albo ciocia Cindy, ciągle mnie ściskały, płakały, pociągały nosem i wypytywały, jak się mam. Inni, na przykład nasi sąsiedzi, gapili się na moją bliznę, udając, że wcale się nie gapią, i mówili: „Bez ciebie nasza dzielnica nie była już taka jak dawniej” albo inne podobne rzeczy bez znaczenia. Jeszcze inni zgrywali luzaków i zachowywali się, jakby to, co mnie spotkało, było zupełnie normalne. Ale ja i tak widziałem panikę w ich oczach. Jak wtedy, kiedy pierwszy raz poszedłem z mamą do kościoła. Wszyscy szeptali i pokazywali nas palcami. Przysięgam, mijając jedną panią, usłyszałem, że mówi do kogoś: „Wbrew naturze”. Ludzie nie lubią stawać twarzą w twarz z czymś, czego nie rozumieją. W wiadomościach prawie każdego wieczoru ktoś rozwodził się nad moim istnieniem, nad tym, co ono oznacza dla nauki, religii i ludzkości. Wszystko to było trochę przytłaczające. Jasne, że się martwiłem, jak zareagują rodzice Cate. Pięć lat temu byłem wielką miłością ich córki. Ale potem odszedłem, pojawił się ten nowy facet. Właściwie to chyba chciałem usłyszeć, że skoro byłem dla nich jak syn, to wciąż nim jestem, nawet jeżeli zniknąłem na tyle lat. Zapukałem szybko trzy razy – tak jak zawsze – i czekałem, chowając się za kwiatami. Przestępowałem z nogi na nogę, usiłując się nie denerwować, ale nie mogłem ustać w miejscu. Otworzyła mama Cate i zaczęła krzyczeć, zanim jeszcze odsłoniłem twarz. Wiedziała, że to ja. To był okrzyk ekscytacji, ale także niedowierzania – jakbym przyjechał w imieniu organizatora loterii, żeby wręczyć im czek na milion dolarów. Zasłoniła usta obiema rękami, pokręciła głową i rzuciła się na mnie. Nie powiedziała ani słowa, tylko stała, kołysząc się ze mną w objęciach, którym bliżej było do chwytu zapaśniczego niż uścisku. Jej głowa tkwiła gdzieś pod moją pachą. Z bukietu nic nie zostało. Dzień dobry – powiedziałem. Travis Coates. Boże miłosierny. Travis Coates. Kocham cię. Wiesz o tym? Cofnęła się, złapała mnie za rękę i poprowadziła do środka. Miała na sobie wytarte dżinsy i różowy T-shirt. W ich domu nic się nie zmieniło, panowała w nim ta sama ciasnota i półmrok, a powietrze przesycone było lekkim zapachem oleju silnikowego. W końcu łączył się z warsztatem samochodowym. Glen! Nie uwierzysz, kto przyszedł! To dla pani. – Podałem jej zgniecione kwiaty, z których kilka płatków opadło na podłogę. Travis, jesteś uroczy. To ja powinnam przynieść ci kwiaty.

Dlaczego? Och, sama nie wiem. Rozumiesz, o co mi chodzi. GLEN! Ten Travis? – zapytał Glen, wchodząc do pokoju. Nie mogłem uwierzyć, że w ciągu pięciu lat oboje tak niewiele się zmienili. Nawet ubrania i fryzury mieli te same co dawniej. Byłem zachwycony. Mógłbym tak stać bez końca, słuchając, jak wymieniają między sobą uwagi i wypytują mnie o różne rzeczy, zupełnie jak kiedyś. Na chwilę zapomniałem, że żyję w przyszłości, miałem wrażenie, że Glen i Janice wyłonili się z czasoodpornej bańki, idealnie zakonserwowani, jakby tylko czekali na mój powrót. Pytali w dużej mierze o to samo co wszyscy, tylko że nie czułem się tym skrępowany. Nigdy się tak przy nich nie czułem. Glen podszedł nawet i przyjrzał się mojej bliźnie, a potem zaczął namawiać Janice, żeby ona też popatrzyła z bliska, aż poczułem na policzku jego gorący oddech. Glen, przestań. Zostaw go w spokoju! Jeden z dwóch ludzi na Ziemi, którzy powstali z martwych, zjawia się w moim domu, a ty mi zabraniasz obejrzeć jego bliznę? – Glen jak zawsze wyrzucał z siebie słowa z prędkością karabinu. – Popatrz tylko. W życiu nie widziałem czegoś tak dziwnego. Pewnie wiesz już o Cate? – zapytała Janice, siadając naprzeciwko mnie przy stole w jadalni. Tak. Wychodzić za mąż w wieku dwudziestu jeden lat! Idiotyzm – powiedział Glen tak szybko, że ledwo udało mi się go zrozumieć. To dobry chłopak – broniła córki Janice. – Skończył studia, ma dobrą pracę, ładne mieszkanie w Springside. Mieszka w Springside? Tak. Z Cate. Przeprowadziła się do niego kilka miesięcy temu. Ile lat ma… przepraszam, jak on ma na imię? – Zgrywałem się. Dobrze wiedziałem, jak ma na imię. Udawałem, że wcale nie jestem zazdrosnym chłopakiem Cate, tylko pełnym zrozumienia pokrzywdzonym. To była męka. Turner. Ma dwadzieścia pięć lat. Stary – stwierdziłem. – Czym się zajmuje? Jest informatykiem, pracuje w tej dużej firmie, AdverTech. To bardzo inteligentny chłopak. Ma głowę na karku.

Umilkła, gdy tylko zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Wyglądała na zażenowaną, ale ja zacząłem się śmiać i napięcie szybko opadło. To było dość zabawne. Kilka minut później, kiedy Glen wciąż jeszcze się krzywił, zapytałem, jak mógłbym się skontaktować z Cate. Wiesz, Travis, chodzi o to, że… Wiem. Wiem, że to trudne i że ułożyła sobie życie z kimś innym, ale ja muszę się z nią zobaczyć. To nie w porządku, prawda? – powiedział Glen. – To, co cię spotkało. Och, dlaczego miałaby cię interesować dwudziestokilkuletnia dziewczyna? Jesteś jeszcze nastolatkiem. I to po generalnym remoncie. Ciesz się tym. – Janice wyciągnęła rękę i poklepała mnie po nodze. Janice – upomniał ją Glen. – On dopiero co wrócił. Wyluzuj. Zdaje się, że na mnie już pora. Wstałem i skierowałem się do drzwi, choć w głębi ducha chciałem zostać. Pójść do starego pokoju Cate, usiąść na podłodze obok jej łóżka i patrzeć, jak robi makijaż. Bawić się metalową sprężyną, którą trzymała na nocnym stoliku, i udawać, że irytują mnie jej niekończące się przygotowania. Chciałem, żeby rzuciła mi w lusterku to swoje spojrzenie, uniosła brew i delikatnie wykrzywiła usta. Chciałem, żeby tu była, jak zawsze. Ale jej nie było. Travis. – Janice dopadła mnie przy drzwiach. Przystanęła tuż przede mną i położyła mi dłoń na policzku. W porządku. Rozumiem. Posłuchaj, porozmawiam z nią. Glen ma rację. To niesprawiedliwe. Ona się zmieniła. Wszyscy się zmienili oprócz ciebie. Ty wciąż jesteś tym samym Travisem. Tym uroczym chłopakiem, który za pierwszym razem miał wyjątkowego pecha. To prawda – odparłem. – Poza jednym, oczywistym wyjątkiem. – Rozłożyłem ręce i popatrzyłem na swoje ciało. No tak, jesteś zdrowy. Żyjesz. To faktycznie ogromna poprawa. Więc coś się zmieniło. – Dotknęła lekko palcem mojego czoła. – Ale nie to, co naprawdę ważne.

Rozdział 12 To, co naprawdę ważne

Mówią, że liceum to najlepszy okres w życiu człowieka. Cóż, dla mnie taki nie był, ani za pierwszym, ani za drugim razem. Moje pierwsze podejście trwało krótko. W wieku piętnastu lat zachorowałem, a potem, jak już wspomniałem, całkowicie sobie odpuściłem. Nie próbowałem nawet odrabiać zadań, które mi przysyłali. W sumie chodziłem do liceum jakieś półtora roku, zanim zupełnie przestałem, a do tego często opuszczałem lekcje z powodu wizyt lekarskich albo złego samopoczucia. Za drugim podejściem wszystko było nienaturalne. Otaczali mnie obcy ludzie, a to, czego się uczyłem, też nie wyglądało ani trochę znajomo. Po kilku tygodniach byłem przekonany, że nie zdam do następnej klasy. Nie mogłem przestać myśleć o Cate, zachowanie Kyle’a też nie dawało mi spokoju. Dlaczego nikomu się nie przyznał, że jest gejem? Przez tyle lat nie mógł żyć tak, jak chciał. Niepojęte. Sam dałbym się pokroić za jakąś namiastkę normalności, za to, żeby chociaż przez chwilę poczuć się zwyczajnie, jak kiedyś, a on bez powodu zmarnował tyle czasu – pięć lat, których ja nie miałem – żyjąc w kłamstwie. Może byłem dla niego niesprawiedliwy, ale w tamtym okresie mój mózg dość specyficznie pojmował sprawiedliwość. Jak ci się podoba nazwa zespołu Homo Erectus? – zapytał pewnego dnia Hatton w czasie lunchu. Genialna. Też tak myślę. Grasz na perkusji? Nie. Cholera. Trudno. Co się dzieje, stary? Sam nie wiem – westchnąłem. – Jest po prostu dziwnie. Ta. Witaj wśród żywych. Tu zawsze jest dziwnie. Mogę cię o coś spytać? Wal. Obiecasz, że nikomu nie powiesz? – Popatrzyłem mu prosto w oczy. Człowieku, komu miałbym powiedzieć? Jesteś jedną z trzech osób, które mnie w ogóle słuchają.

W porządku. Wiesz, kto to jest Kyle? Kyle Hagler. Twój najlepszy przyjaciel. Tak. Właśnie. Ten sam. No więc, zanim umarłem, odszedłem, nazwij to jak chcesz, o czymś mi powiedział. Że sypia z Cate? – Hatton się ożywił. Nie. Cicho bądź. Posłuchaj. Przepraszam. Mów dalej. Powiedział mi, że jest gejem. Ledwo wypowiedziałem te słowa, poczułem się jak ostatni zdrajca. Zawiodłem zaufanie Kyle’a. Ale co miałem zrobić? Wyszedłem z założenia, że nie pomogę jemu ani sobie, jeżeli nie zacznę działać. Aha. Ekstra. To znaczy obojętne – odparł Hatton. Powiedział też, że nikt oprócz mnie o tym nie wie. Sęk w tym, że kiedy spotkaliśmy się po moim powrocie, zaczął mówić o swojej dziewczynie. D z i e w c z y n i e. Nie kumam tego. Przykrywka. Co? To przykrywka. O czym ty gadasz? Travis, przykrywka to dziewczyna, z którą umawia się facet, który jest gejem, żeby… no wiesz, nikt nie pomyślał, że jest gejem. Och. Rozumiem. Przykrywka. W takim razie ma przykrywkę. Cholera. Poznałeś ją już? – zapytał. Nie. Założę się, że jest brzydka. Gdyby była piękna, to by znaczyło, że on nie jest już gejem. Przestawił się. Czy to w ogóle możliwe? A bo ja wiem? Chyba nie. Wiem tylko, że mój wujek Jimmy miał żonę, kiedy byłem mały, a potem któregoś dnia mama powiedziała, że się rozwodzi. Później pojawił się na kolacji z okazji Święta Dziękczynienia z moim nowym wujkiem Terrym i wszyscy po prostu przyjęli to do wiadomości. Niesamowite. Tak. I chyba trochę smutne. Pewnie. Czuję, że powinienem mu pomóc czy coś. W sensie: seksualnie? – Hatton uśmiechnął się znacząco.

Boże, nie. Po prostu chciałbym mu powiedzieć, że to nie ma znaczenia. Rozumiesz? Czy ty kiedykolwiek byłeś gejem, Travis? Jasne, że to ma znaczenie. Nie bądź głupi, człowieku. No wiem, że ma, ale nie dla… no wiesz… nie dla tych po jasnej stronie mocy, nie? Oglądałem taki program – zaczął Hatton. – Na CNN. Rozmawiali różni eksperci: naukowiec, chirurg, paru polityków. I wszyscy mówili o tobie i Lawrensie Ramseyu. Tak? Coś nowego? Ten dziennikarz, wiesz, ten gość, który się tak dziwnie nazywa… Pytał ich, co o tym myślą. Nie chodziło mu o rozwój nauki czy coś w tym rodzaju, tylko o to, co oni osobiście o tym myślą. Czy uważają, że sprowadzanie zmarłych z powrotem, czy jak to nazwać, jest czymś właściwym. Czy według nich to w porządku. I co oni na to? – zapytałem. Hm, naukowiec i chirurg jakoś nie bardzo umieli odpowiedzieć bez wchodzenia w szczegóły. Ten pierwszy powiedział, że jest oddany ratowaniu życia i że on patrzy na to jak na przełom w medycynie czy coś. Chirurg – to była kobieta – zgodziła się z nim. Stwierdziła, że każdy z nas skorzystałby z okazji, żeby spędzić więcej czasu z ludźmi, których kochamy. Ale politycy mówili zupełnie co innego. Republikanie? – zapytałem, przewracając oczami. Właściwie to jeden był demokratą. I wiesz, co powiedział? Co? Że te wszystkie argumenty i dowody do niego nie przemawiają, nawet to, że widział ciebie i Lawrence’a całych i zdrowych. Według niego to o jeden krok za daleko i po prostu nie może tego zaakceptować. Dlaczego mi to mówisz, Hatton? Bo uważam, że ty i Kyle macie ze sobą więcej wspólnego, niż wam się zdaje. Tak myślisz? Tak. Obaj żyjecie inaczej, niż byście chcieli, a wszyscy wkoło to komentują. Przerąbane. Cholera. Nie myślałem o tym w ten sposób – powiedziałem. Po szkole zadzwoniłem do Kyle’a i zaprosiłem go do nas na kolację. Mówił, że musi się uczyć, ale przekonałem go, że to bardzo ważne, bo przechodzę ciężkie chwile i potrzebuję pogadać. Może i trochę dramatyzowałem, ale uznałem, że mały szantaż emocjonalny wobec najlepszego przyjaciela jest usprawiedliwiony, skoro tak długo byłem… no wiecie, nieobecny. Kiedy przyjechał, pograliśmy chwilę w gry komputerowe, a potem siedliśmy z moimi rodzicami do kolacji. Tata mówił nam o tej nowej grze interaktywnej, w której się tańczy, że weszła już do Arnie’s i podobno „wymiata”, ale jeśli mam być szczery, brzmiało to do bani.

To brzmi wspaniale, panie Coates – powiedział Kyle. Powinniście tam kiedyś zajrzeć. Co ty na to, Travis? Może poczułbyś się trochę bardziej swojsko? – Tato trącił mnie łokciem. Tak. Tak zrobimy – odparłem. Ale cały czas myślałem o swoim zadaniu i trudno mi było skupić się na rozmowie. A moi rodzice nie chcieli zostawić nas samych na dość długo, żebym mógł pogadać z Kyle’em o czymkolwiek. Zachowywali się tak, odkąd wróciłem: nie odstępowali mnie na krok, po prostu nie chcieli się odczepić. Normalnie pewnie bym to docenił, ale przecież dopiero co spędziłem kilka miesięcy uwięziony z nimi w tym domu. Kiedy wreszcie skończyliśmy kolację, a oni przestali mówić, Kyle musiał wracać do domu, do nauki. Odprowadzę cię – powiedziałem, wychodząc za nim przed dom. Kiedy już siedział w samochodzie, podszedłem do okna i prosto z mostu zadałem pytanie, które chciałem mu zadać przez cały wieczór. Kyle, co tu jest grane, człowieku? O co ci chodzi? O tę twoją dziewczynę. Pamiętam, co mi mówiłeś. Posłuchaj, Travis. To nie jest takie proste. Niektóre sprawy czasem się zmieniają. Wtedy… chyba byłem po prostu zagubiony czy coś w tym rodzaju. A jeśli nie byłeś? Cóż, teraz mam dziewczynę, więc to raczej nieważne. Jak to nieważne? Jasne, że ważne. Jesteś szczęśliwy? Z nią? Tak. Jest wspaniała. Chcę, żebyś ją poznał. Co powiesz na przyszły tydzień? Zaraz. Chwileczkę. Może i nie było mnie przez chwilę, ale przecież cię znam. Znałem cię wtedy i znam cię teraz. Jesteś gejem. W porządku. Tylko po co udajesz kogoś innego? Zamknij się, na litość boską. – Rozejrzał się z przerażeniem, jakby się spodziewał, że na ulicy albo za moimi plecami ktoś tylko czyha na wzmiankę o jego orientacji seksualnej, żeby rozpowiadać o niej na prawo i lewo. Chodzi o twoich rodziców? Travis. Przestań. O nikogo nie chodzi. Myślałem, że jestem gejem, kiedy miałem szesnaście lat. To taki wiek. Myliłem się. Zapomnij o tym, stary. Wiem, że chcesz mi pomóc, ale daj sobie z tym spokój. Najbardziej martwił mnie sposób, w jaki wymawiał słowo „gej”: z zaciśniętą szczęką, ze wzrokiem utkwionym gdzieś przed sobą.

Ja mam teraz szesnaście lat, Kyle. I wcale nie uważam, że jestem gejem. Nie uważam tak, bo nie jestem gejem. Ale ty jesteś. Może z jakiegoś tam powodu wolałbyś, żeby było inaczej, albo coś cię przestraszyło, ale proszę, przestań udawać. Ja też jestem przerażony, człowieku. Możemy przejść przez to razem. Wiesz co, Travis? Odpieprz się. I odjechał. Zdawałem sobie sprawę, że posunąłem się za daleko, zrobiłem co najmniej o dwa kroki za dużo. Może jakaś część mojego mózgu nie zdążyła się jeszcze rozmrozić. A może dla niektórych ludzi udawanie to jedyna recepta na szczęście. Czy ty przypadkiem nie robisz tak samo? – zapytał mnie Hatton następnego dnia w szkole. O co ci chodzi? Nie udajesz dawnego Travisa?

Rozdział 13 Dawny Travis

Poprzednim razem nie zdążyłem zrobić prawa jazdy i teraz tata chciał, żebym jak najszybciej nauczył się prowadzić. W piątek przed feriami z okazji Święta Dziękczynienia musiałem zrezygnować z wieczornego wyjścia z Hattonem, ponieważ instruktor Ray Coates uparł się, że da mi lekcję na autostradzie międzystanowej. Denerwowałem się jak diabli. W starym ciele nie szło mi za dobrze, a wcale nie miałem pewności, czy to nowe w którymś momencie się nie wyłączy. Prześladowała mnie wizja, w której tracę władzę w rękach i nogach, a samochód wypada przez barierkę jakiegoś mostu. Za to tata był znacznie bardziej wyluzowany niż kiedyś. Daj spokój, Travis – powiedział. – Prowadzisz jak mój dziadek. Odpręż się! Przez ciebie się denerwuję – odparłem. Puścił uchwyt nad oknem po stronie pasażera i zdjął stopę z niewidzialnego hamulca, który wciskał w podłogę. Przepraszam. Popraw ręce. Lewa na dziesiątej, prawa na drugiej. Lubiłem robić z tatą różne rzeczy. Nigdy się nie wściekał, w stresujących sytuacjach zawsze zachowywał zimną krew. I ciągle opowiadał jakieś kretyńskie ciekawostki. Nie mam pojęcia, skąd je brał. Gdyby nie to, że wygłaszał te rewelacje z takim zapałem, pewnie nawet bym go nie słuchał. Wiedziałeś, że przeciętnie w ciągu godziny w przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych znajduje się około sześćdziesięciu jeden tysięcy osób? Nie, tato. Nie wiedziałem. Pomyśleć, że ludzie wciąż boją się latać. Takie statystyki powinny trafiać nawet do małolata. Rozumiesz? Mało l a t a! No, właśnie: na dodatek był entuzjastą gier słownych. Śmiał się z własnych dowcipów, przykucając i chwytając się za brzuch. Ciągle próbował rozśmieszać ludzi. Kiedy miałem pierwszą chemię, przez cały czas siedział ze mną w pokoju i czytał na głos kawały z tej swojej grubej książki. To było wspaniałe. Chciało mi się płakać, bo dobrze wiedziałem, że zrobiłby wszystko, żebym poczuł się choć trochę lepiej.

Po nauce jazdy spotkaliśmy się z mamą w Tritonie, małym kinie studyjnym, w którym pierwszy raz powiedziałem Cate, że ją kocham. Wiecie, w tym kinie z obrazu. Kupiliśmy sobie popcorn, napoje gazowane i usiedliśmy na samym środku sali, ja między nimi. Mama namówiła nas na jakiś bzdurny film o alienacji okresu dojrzewania, który podobno miał świetne recenzje. Zgodziłem się głównie dla popcornu. Nagle, w chwili, gdy zaczynały się reklamy, do sali weszła ona. Ekran oświetlił jej twarz, która wyglądała zupełnie tak samo jak kiedyś, jakby czas obszedł się z nią łagodniej niż z innymi ludźmi. Rodzice zauważyli ją w tej samej chwili co ja. Mama natychmiast ścisnęła mnie za rękę. Co robimy? – zapytała. Chyba nas nie widzi – wyszeptał tata. Nie widziała. Zajęła miejsce w trzecim rzędzie i opadła na fotel w ten sam sposób co zawsze. Chciałem, żeby zobaczyła mnie tak, jak ja widziałem ją. Kochałem ją i nawet jeśli ten czas, który upłynął, pomógł jej zapomnieć, ona też mnie kochała – przecież tak mówiła. I jeszcze, że to niesprawiedliwe. Wciąż słyszałem, jak to mówi. Powtarzała to tyle razy. Po prostu musiała mnie teraz zobaczyć, żebyśmy mogli wszystko naprawić. Musiała zrozumieć, że po tylu latach znowu możemy być razem. W końcu w tym miejscu wszystko się zaczęło. Idę do niej – powiedziałem, wstając. Travis, jesteś pewien? – zapytał tato, spoglądając na mamę. Muszę. Ruszyłem do przejścia, potykając się o nogi obcych ludzi. Świetnie się składa, pomyślałem. Zobaczy mnie w tym kinie po tylu latach i będzie wiedziała, co robić, zrozumie, który wybór jest właściwy, zrozumie, że to jedyny wybór. A potem namiętnym pocałunkiem w blasku kinowego projektora przywrócimy Ziemię na właściwy tor. Wtedy wszedł on, z napojami i popcornem. Zatrzymałem się w połowie drogi. To był Turner, ten jej narzeczony. Cholera, przystojny koleś. Nawet po ciemku dało się to zauważyć, a sądząc po sposobie, w jaki się poruszał, zdawał sobie z tego sprawę. Usiadł obok Cate i podał jej kubek. Przepraszam. Będziesz tak stał przez cały wieczór? – zapytała jakaś kobieta za moimi plecami. Tak. To znaczy nie. Co? O, Boże, to ten chłopak od głowy – szepnął ktoś obok niej. Ciszej. – nawet na nich nie spojrzałem. Ten z telewizji? Cholera. Możemy zrobić sobie zdjęcie? Nie, nie możecie. Spieszę się, jasne? Zostawcie mnie w spokoju. Palant! – rozległ się sceniczny szept.

Travis – usłyszałem głos mamy, poklepującej mnie po ramieniu. Co? Możemy stąd iść. Chcesz wyjść? – szepnęła. Nie – odparłem. Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. To nie czas ani miejsce. Ona chce się ze mną zobaczyć. Minąłem mamę, ale zamiast do Cate, ruszyłem w stronę ostatnich rzędów. Wyszedłem z sali przez dwuskrzydłowe fioletowe drzwi i usiadłem na ławce obok. Oddychałem z trudem i czułem, że twarz mi płonie. To nie mogło być takie trudne. Ona tam była. Ja tam byłem. Nie rozumiałem, dlaczego nie możemy tam być razem. Nic nie mogło mnie powstrzymać przed podejściem do niej i powiedzeniem jej tego, żeby wszystko mogło wrócić na właściwe miejsce. Po kilku minutach wróciłem na salę. Chciałem iść do niej, wziąć ją za rękę, pokazać Turnerowi środkowy palec i wyjść, żeby zacząć życie od nowa, tak jak od początku powinno wyglądać. Tak jak sobie to kiedyś obiecywaliśmy. Ale kiedy podszedłem bliżej, zobaczyłem, jak on pochyla się w jej stronę. A ona robi to samo. Ten jeden krótki pocałunek, który nie był przeznaczony dla moich ust sprawił, że zatrzymałem się w pół kroku, a potem spuściłem głowę i wróciłem na swoje miejsce. Rodzice gapili się na mnie, więc musiałem coś powiedzieć. – Wszystko w porządku. Ale wiecie równie dobrze jak ja, że wcale nie było w porządku. Z filmu nic nie zapamiętałem, bo patrzyłem tylko na sceny, które rozgrywały się na dwóch fotelach w trzecim rzędzie: na to, jak podają sobie od niechcenia karton z popcornem i zerkają na siebie, kiedy na ekranie dzieje się coś zabawnego. To ja powinienem siedzieć obok niej i śmiać się razem z nią. To do mojego ucha powinna szeptać, na m o i m ramieniu opierać głowę. Ten facet ukradł mi życie, nawet, jeżeli nie miał o tym pojęcia. Kiedy film się skończył, zostaliśmy jeszcze parę minut na swoich miejscach. Patrzyłem, jak idą w stronę głównego wyjścia trzymając się za ręce. Po tym jak szybko wyszli, wywnioskowałem, że mogła nas widzieć. Ale przecież ona by tak nie postąpiła. Nie unikałaby mnie. Miałem ochotę stanąć na fotelu i zawołać, żeby nie wychodziła. Chciałem już mieć to za sobą, chciałem wyznać jej i wszystkim wkoło, jaki jest prawdziwy powód, dla którego wróciłem. Nie dla rodziców ani nie dla Kyle’a. A już na pewno nie wracałem po to, żeby cierpieć katusze w cholernym liceum Springside. Zrobiłem to dla niej. Nie bez powodu po pięciu latach znalazłem się znowu w tym kinie w Kansas City wbrew rozsądkowi, logice i całemu dotychczasowemu doświadczeniu ludzkości. Stało się tak dlatego, że ta dziewczyna mnie potrzebowała, tak samo jak ja potrzebowałem jej. Wszechświat zadecydował o tym w chwili, w której płuca Jeremy’ego

Pratta napełniły się powietrzem, a jego serce zaczęło pompować krew do mojego mózgu. Wszechświat uznał, że Travis Coates ma jeszcze coś do zrobienia. Kiedy kocha się kogoś tak bardzo, to nawet zgoda na zamrożenie głowy i opowiadanie bliskim o planach powrotu przestają się wydawać niedorzeczne. Więc dlaczego teraz myśl, że ona ucieszyłaby się z odzyskania mnie, sprawiała wrażenie tak absurdalnej? Dlaczego nie mogłem po prostu stanąć w progu jej mieszkania, wziąć ją za rękę i powiedzieć: „Dziękuję ci za to, że wciąż tu jesteś”?

Rozdział 14 Dziękuję

Przerwę świąteczną spędziłem, głównie snując się po domu i oglądając stare filmy na kablówce. Hatton wyjechał na tydzień do babci do Kentucky, a Kyle chyba przestał ze mną rozmawiać. Nie mogłem go za to winić. Sam nie wiedziałem, co właściwie chciałem osiągnąć, zmuszając go do rozmowy o jego orientacji seksualnej. Uch. Co to w ogóle za słowo: „orientacja”? Brzmi jak przeciwieństwo tego, co naprawdę oznacza. „Styl życia” jest jeszcze gorszy. Trudno się dziwić, że nie chce o tym ze mną gadać. Chyba nikt nie rozumie rzeczy, których sam nie doświadczył. Może to dlatego w telewizji ciągle nazywają mnie dziwolągiem. Chciałem tylko, żeby był szczęśliwy. Mnie samemu szczęście wydawało się nieosiągalne i może właśnie dlatego miałem nadzieję, że chociaż on odnajdzie się w życiu. Potrzebowałem tego. Może i byłem umierający, kiedy mi mówił, że jest gejem, więc mógł się czuć, jakby wciąż nikt o tym nie wiedział. Tylko że nie widzieliście jego miny w tamtej chwili. Nie wyobrażam sobie, że tym razem to będzie dla niego łatwiejsze. Nie jestem głupi. Ale chciałem, żeby zrozumiał, że nie musi ukrywać tego, kim jest, przynajmniej przede mną. Do tego jeszcze ta sytuacja z Cate. Jej widok z Turnerem był jak widok rodziców uprawiających seks. Coś, czego wcale nie chce się oglądać, a kiedy już do tego dojdzie, nie można o tym zapomnieć, choćby nie wiem co. W głowie miałem wyryty obraz ich dwojga całujących się w kinie. Jak dla mnie Triton mógłby teraz spłonąć doszczętnie, bo już na zawsze będzie nawiedzony przez duchy tamtego wieczoru. Wiedziałem też, że nie uniknę kolejnych spotkań takich jak to. Prędzej czy później będę musiał stanąć twarzą w twarz z facetem, który wszedł mi w drogę. On będzie musiał odejść – nie mogło być inaczej. Turner od komputerów padnie ofiarą przeznaczenia. To nieuniknione. Kolejną nieuniknioną rzeczą było spotkanie całej rodziny w Święto Dziękczynienia. Zazwyczaj to nic strasznego. Nawet lubiłem swoich bliskich… Po prostu nie byłem pewien, jak zareagują na towarzystwo nieżyjącego faceta. Kilka tygodni temu widziałem się już z babcią i ciocią i poszło nieźle. Ale to jednak co innego. Teraz miałem spotkać swoich młodszych kuzynów niebędących już dziećmi, że nie wspomnę o ciotkach i wujach, którzy przed śmiercią odwiedzali mnie w szpitalu, a potem wspierali moich rodziców w żałobie.

Wszyscy zaproponowali, że przyjadą na wielki świąteczny obiad do Kansas City, zamiast jak zwykle do babci w Arkansas. Niepokoiłem się na myśl o tym, jak wyglądają teraz ludzie, których dotychczas widywałem raz do roku i zazwyczaj miałem wrażenie, że od ostatniego spotkania się postarzeli. Za każdym razem dziwiliśmy się, że ktoś tak wyrósł albo że jakiś kuzyn czy kuzynka przyjechali z dziewczyną lub chłopakiem. Plotkowało się o nich szeptem w kuchni albo wieczorem, kiedy już poszli spać. Tego ranka, kiedy miała się zjawić ciotka Cindy z ekipą, mama weszła do mojego pokoju i podała mi pluszowego słonia. Co to? – zapytałem. To dla Ethana. Synka Chloe. Ile ma lat? Dwa. Przeurocze dziecko. Nie pokazywałam ci jeszcze jego zdjęć? Nie. Czekaj, to ile lat ma teraz Chloe? Dwadzieścia. O nic nie pytaj. Ostatnie lata były dla Cindy i Jima prawdziwym szaleństwem. Kiedy widziałem kuzynkę Chloe poprzednim razem, miała paznokcie pomalowane na czarno pod kolor włosów i kolczyk w łuku brwiowym. Pamiętam, że podszedłem do niej, kiedy stała przy oknie w pokoju babci i gapiła się na świeczkę na parapecie. Chciałem zapytać, czy będzie jadła deser. Wiesz, że jeśli patrzy się na płomień dostatecznie długo, to można zobaczyć jego duszę? Nie, Chloe. Nie wiedziałem o tym. Całe święta mówiła wtedy o jakiejś Veronice i mama była przekonana, że to jej dziewczyna. Za każdym razem gdy Chloe wymawiała jej imię podczas kolacji, ciocia Cindy przybierała dziwny wyraz twarzy, a wujek Jim kładł delikatnie dłoń na jej ramieniu. Może planował ją przytrzymać, na wypadek gdyby chciała się rzucić na córkę i wyszarpnąć kolczyk z jej brwi. Myślałem, że Chloe woli dziewczyny. – Przyjrzałem się słoniowi i potarłem jego pluszowym futerkiem o policzek. To był jakiś etap albo sposób na zwrócenie na siebie uwagi Cindy i doprowadzenie jej do szaleństwa. Zadziałało? Tak. Chloe to najbardziej zepsuta istota, jaką w życiu spotkałam. Cindy praktycznie wychowuje Ethana, podczas gdy jego matka spędza czas z przyjaciółmi. W życiu czegoś takiego nie widziałam. Odlot. Czy jej mąż też przyjedzie? Jej chłopak? Nie, twoja babcia na to nie pozwoli. Uważa, że w zeszłe święta ukradł łyżeczkę z jej domu.

A ukradł? Prawdopodobnie. Wiesz, używają łyżeczek do podgrzewania tych narkotyków. Jakich narkotyków? Nie wiem, co tam się bierze w dzisiejszych czasach. Mnie nie pytaj. Przyznam, że kiedy przyjechali i stanęli na podjeździe, zaniemówiłem na widok dorosłej Chloe trzymającej na biodrze dwuletnie dziecko. Jeszcze bardziej zszokował mnie wygląd jej młodszego brata Toby’ego, który nie był już uroczym ośmiolatkiem cytującym fragmenty Kota Prota, tylko chudym, rozczochranym nastolatkiem z wielkimi słuchawkami na szyi. Toby? – Podszedłem do niego, a on zerknął pytająco na swoją mamę. Zachowuj się, Toby. Pamiętasz przecież Travisa – warknęła Cindy. Cześć, stary – powiedziałem. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś teraz prawie w moim wieku. Czad. Wciąż nic nie powiedział, ale uśmiechnął się i zaśmiał cicho, wyciągając zaciśniętą pięść. Przybiłem żółwika i podszedłem do Chloe, żeby ją uścisnąć. Nie zwracaj na niego uwagi. Nienawidzi praktycznie wszystkiego – powiedziała mi Chloe na ucho. To dla Ethana – powiedziałem, wyciągając pluszowego słonia. Słoj? – zapytało dziecko. Roześmiałem się i zaczekałem, aż chwyci zabawkę w wyciągnięte rączki. Tak, słoń – odparłem. – Jest słodki – dodałem, zwracając się do Chloe. Dobre geny – zażartowała. Od razu ją polubiłem. To znaczy zawsze lubiłem Chloe, nigdy nie było między nami spięć, ale należała do tych osób, które podczas mojej choroby trzymały się z daleka, i obawiałem się, że to spotkanie wypadnie raczej niezręcznie. Tymczasem od razu zaczęliśmy żartować. Świetnie wyglądasz, chłopcze. – Wujek Jim uścisnął mi dłoń tak mocno jak zawsze i oczywiście mogę się mylić, ale jestem prawie pewien, że miał łzy w oczach. Mamy w tym roku za co dziękować, prawda? – powiedziała ciotka Cindy, podchodząc, żeby mnie uściskać. Następni przyjechali wujek Pete, ciotka Mary i jej bliźniacy (wspomniani Chase i Chad) razem z babcią, którą zabrali po drodze. Pete był jedynym bratem mojej mamy i ciotki Cindy, ale gdybyście widzieli zażyłość Mary ze szwagierkami, na pewno wzięlibyście je wszystkie za siostry. Kiedy mówię o zażyłości, mam na myśli ciągłe hałaśliwe trajkotanie Mary, mojej mamy i ciotki Cindy. Byłem tym zachwycony. Kakofonia ich wymieszanych głosów sprawiła, że natychmiast zapomniałem o swojej pokręconej sytuacji, nawet jeśli to trwało tylko kilka minut. Gdybym zamknął oczy i nie patrzył na żadną z nich, nie widział, jak

się postarzały, mógłbym udawać, że moje umieranie, operacja i ponowne przebudzenie w nowej rzeczywistości nigdy się nie wydarzyły. Gdyby ludzie dokoła mnie cały czas zachowywali się z podobną swobodą, wszystko byłoby w porządku. Chase i Chad, teraz czternastoletni, wciąż byli pod każdym względem identyczni. Po wejściu do domu obaj mnie uściskali, ale nie dało się ukryć, że nie bardzo wiedzą, co powiedzieć, ani czy w ogóle wierzyć w to, że mnie widzą. Kiedy wszedłem do pokoju i zająłem miejsce na rozkładanym fotelu taty, siedzieli na kanapie obok Toby’ego i rozmawiali o filmach. A już efekty specjalne były przezacne! – powiedział Chase albo Chad. No raczej. I ta bitwa na końcu! Ten król trolli! Rewelacja. – Toby wyprostował się na kanapie i wziął sobie garść chipsów z miski stojącej na niskim stoliku. O jakim filmie mówicie? – zapytałem. Troll Wars. Stary, powiedz, że to widziałeś! – zawołał Toby. Nawet o nim nie słyszałem. Cholera. Cholera – westchnął jeden z bliźniaków. – Wychodzimy. Musimy natychmiast opuścić ten dom i iść do kina. Obawiam się, że nam nie pozwolą – zauważyłem. W takim razie jutro. Jutro jedziemy z tobą na Troll Wars. Postanowione. Nie mam prawka – powiedziałem. Co? Masz przecież szesnaście lat, nie? W sumie to prawie siedemnaście – zdziwił się Toby. Wiocha – dodał jeden z bliźniaków. Wiocha na maksa – zgodził się drugi. Muszę odczekać dziewięćdziesiąt dni, zanim pozwolą mi podejść do egzaminu. Wymogi zdrowotne. Przedtem nie miałeś prawka? Nie zdążyłem. Zapadła niezręczna cisza. Wszyscy myśleli o tym samym, ale nie odzywali się, czekając na śmiałka, który pomysłowo zmieni temat. Wiedziałem, że jeśli ten dzień ma się zaliczać do udanych, muszę iść na całość. Proszę – powiedziałem wstając i odchylając kołnierzyk koszuli. – Tutaj ją odcięli. Ta część to ja, a ta część to on. Nie, to nie boli. I tak, czuję się dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy miałem swoje pierwsze ciało. Wszyscy wstali i podeszli bliżej. Chase i Chad, jakby się wcześniej umówili, wyciągnęli palce i powoli przesunęli nimi wzdłuż blizny. W tym czasie Toby podniósł telefon i pstryknął zdjęcie. Najbardziej odlotowa rzecz, jaką w życiu widziałem – oznajmił Toby.

No to chodź. – Przyciągnąłem go do siebie i uśmiechnąłem się, a on wyciągnął rękę z telefonem i pstryknął nam selfie. Ale z was świry – powiedziała Chloe, wchodząc do pokoju. On jest jednym z dwóch ludzi na świecie, którzy powstali z martwych – zirytował się Toby. – Chyba wolno nam trochę poświrować. On w ogóle nie umarł, dupo wołowa – sprostowała Chloe. Wiesz, o co mi chodzi. A poza tym, wyrażaj się. Jesteś teraz matką, ty na „s” jedna ty. Kiedy skończyli udawać, że się kłócą, Chloe założyła Toby’emu na szyję chwyt zapaśniczy i zapytała mnie, czy uważam, że nadawałby się do transplantacji głowy. Nie macie pojęcia, jak bosko się czułem. Co za ulga, móc pożartować z rzeczy, do których większość ludzi podchodziła ze śmiertelną powagą. Tak bardzo się bałem, że kiedy wszyscy przyjadą, będziemy siedzieli zasępieni albo snuli się po domu, gadając, jak to było, kiedy mnie stracili, i inne takie. Kiedy kolacja była gotowa, a dom wypełnił zapach indyka, aż wszystkim pociekła ślinka, przyjechał jeszcze kuzyn Thomas, starszy brat Chloe i Toby’ego. Ostatnim razem widziałem go, kiedy miał dwadzieścia lat. Zjawił się w mundurze polowym, wojskowej czapce i całej reszcie, wyściskał wszystkich, a na koniec zasalutował wujkowi Pete’owi,

weteranowi

piechoty morskiej. Travis – powiedział, obejmując mnie za szyję. – Cieszę się, że cię widzę, kuzynie. I to w jednym kawałku, co? – zaryzykowałem. Zdecydowanie – odparł. – Cholera, nic się nie zmieniłeś. Lepiej popatrz na jego szyję – powiedział Toby. Potem skopię mu za to tyłek, Travis. Jedzenie gotowe? Usiadłem przy lichym stoliku do kart, na którym przygotowano nakrycia dla dzieci, i popatrzyłem na Chloe i Thomasa siedzących przy stole dla dorosłych. Zostałem zdegradowany. W broszurze o kriogenice o tym nie wspominali. Chad, Chase, Toby i ja czekaliśmy, aż mamy nałożą nam jedzenie na talerze, i chociaż wszystko wyglądało dokładnie tak, jak w moich wspomnieniach, czułem się dziwnie jako członek nowego pokolenia kuzynów, młodszy od tych, z którymi dorastałem. Z tego wynika – zaczął Toby dość głośno – że jeśli ktoś w tej rodzinie da się zamrozić na parę lat, to potem musi siedzieć przy stole z dzieciakami, dopóki jego nowe ciało nie dorośnie? Tak, Toby. Zajmij się jedzeniem – odparła ciotka Cindy. Jeżeli Travis chce siedzieć z nami, to możemy mu zrobić miejsce – powiedziała babcia. Tak jest dobrze – zaprotestowałem. – Naprawdę. Bardzo fajnie. Daj spokój, Travis. Thomas, przesuń się. Travis, twoje miejsce jest tutaj. – Chloe wstała, zabierając talerz i idąc do naszego stołu.

Nie. Naprawdę, to głupie. Mam szesnaście lat. Ty masz dwadzieścia. Zostań tam. Na pewno? – zapytała, lekko przekrzywiając głowę i marszcząc czoło. Na pewno. Wszyscy do jedzenia. Proszę. Chciałabym wznieść toast – powiedziała babcia, wstając. – Za Travisa. O, rany – westchnąłem. Wciąż nie spróbowałem jedzenia. Czułem, że w poszukiwaniu substancji odżywczych mój żołądek gotów jest za chwilę rzucić się na śledzionę. Nie wzdychaj, raz się zmartwychwstaje. Dzisiaj będziemy wznosić za ciebie toasty do woli – upomniała mnie babcia. Za Travisa! – Wujek Jim uniósł szklankę mrożonej herbaty, a wszyscy poszli za jego przykładem. Sharon, zmówisz modlitwę? – poprosiła babcia. Pochylcie głowy – zaczęła mama. – Dziękujemy ci, Panie, za wszystkie cuda, którymi możemy się dzisiaj cieszyć. Za małego Ethana, za Chloe, za Toby’ego, Chase’a, Chada i Thomasa. Boże, jesteśmy ci szczególnie wdzięczni za przywrócenie nam Travisa. Tak bardzo za nim tęskniliśmy. Kiedy otworzyłem oczy – trochę wilgotne – wszyscy w pokoju mieli takie same, smutnoradosne miny, które zazwyczaj widuje się na pogrzebach, kiedy ktoś wspomina zmarłego albo opowiada anegdotę z jego życia. Albo wtedy, kiedy dziadkowie mówią o swoim dzieciństwie. Te ich miny, łzy w oczach, drżące usta, sprawiły, że zdałem sobie sprawę z czegoś, nad czym do tamtej chwili właściwie się nie zastanawiałem. Zrozumiałem, że nieważne, jak często się z kimś spotykacie albo rozmawiacie, nieważne, jak dobrze go znacie albo nie znacie, zawsze zajmujecie w jego życiu jakieś miejsce, którego nie da się zastąpić po waszym odejściu. Travis – powiedziała moja ukochana babcia. – Zawsze wierzyłam w twój powrót.

Rozdział 15 Powrót

Dziwnie się wraca do szkoły po świętach. Panuje taka specyficzna atmosfera, wszyscy mają nieobecne spojrzenia – jakby nie radzili sobie z powrotem do codziennej rutyny, począwszy od odnalezienia drogi korytarzem, a na kodzie do szatni skończywszy. Ten się zastanawia, które książki są potrzebne na jakieś zajęcia, tamten pomylił sale. Kiedy pierwszego dnia po przerwie świątecznej siedziałem na geometrii, miałem wielką ochotę podnieść rękę i powiedzieć nauczycielowi i reszcie, że ja tak mam przez cały czas. Bez przerwy czuję, że znalazłem się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Chciałem, żeby pomyśleli, choćby przez chwilę, jak to jest nie móc nadążyć, nie widzieć sensu w tych drobnych rzeczach, które dzieją się wokół nas. Hatton pojawił się w szkole z podbitym okiem, co było dziełem Skylara oraz słownika, którym brat rzucił w niego z drugiego końca pokoju. Humor miał dobry, zdjął nawet okulary w drucianej oprawie, żebym mógł sobie obejrzeć opuchliznę. Jakby było się czym chwalić. Bo j e s t się czym chwalić! – oznajmił. – Mam gębę twardziela. Masz gębę gościa, który dostał w gębę. I tyle. Nawet jeśli. Mam gębę gościa, który się bił. I tyle. Jasne. Ze słownikiem. Chociaż w szkole – podobnie jak zresztą wszędzie – byłem sławny, właściwie z nikim nie rozmawiałem, przynajmniej z własnej woli. Hatton Sharpe był jedynym wyjątkiem. Dzięki niemu dało się to wszystko jakoś wytrzymać. Bez Kyle’a i Cate liceum nie mogło już być takie jak dawniej, ale za to chodził tam Hatton. Jak myślisz, jakie szanse ma taki chłopak jak ja u takiej dziewczyny jak Audrey Hagler? Tylko szczerze – zapytał któregoś dnia podczas lunchu. Nie wiem, Hatton. Naprawdę chciałbyś mieć taką dziewczynę? W każdej sekundzie każdego dnia od dwunastego roku życia. Czy ona przypadkiem nie chodzi z Mattem Braynardem? Chodzi. Kretyn nie widzi, że traktuje go jak zabawkę. Mnie się wydaje w porządku.

Bo jeszcze nie miałeś okazji go lepiej poznać. Jest przewodniczącym Klubu Młodzieży Chrześcijańskiej. Chodzi mu tylko o to, żeby ukryć, kim jest naprawdę. Czyli? Sadystą. To się trzyma kupy. Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Jakie mam szanse? – Hatton przygryzł paznokieć kciuka. No dobrze. Zważywszy, że aktualnie chodzi z sadystą podającym się za głównego chrześcijanina w szkole, a na dokładkę jest od ciebie rok starsza i nawet nie wie, jak masz na imię, to może jeden do trzech milionów? Hm. Mało optymistyczne. Mało. Ale wiesz co, Hatton? Co? Któregoś dnia, za paręnaście lat, kiedy będziemy mieli pracę, rodzinę i inne takie, spotkasz gdzieś przypadkiem Audrey Hagler i pewnie okaże się, że ty też nie pamiętasz jej imienia. Po chwili przypomnisz sobie, skąd ją znasz, kim jest, i będziesz się z siebie śmiał. A może wciąż będzie z niej niezła laska i zaczniemy ognisty romans? To też by mogło być niezłe! Jesteś beznadziejny. Wiem. Ale tak czy owak dzięki. Nie ma sprawy. Czy ktoś cię już pytał o to podbite oko? Parę osób. Powiedziałem, że biłem się z jednym chłopakiem z prywatnego liceum, który mieszka przy mojej ulicy. I że skopałem mu jego podróbkę tyłka. Niezłe. Wciąż jeszcze nie rozmawiałeś z Cate? Nie. To beznadziejne. Może miałeś rację. Może jak zobaczy cię raz, to wystarczy, żeby zdała sobie sprawę, że wciąż jesteś tym samym facetem. Mam taką nadzieję. Po prostu nie chcę jej wystraszyć, jeszcze zanim trafi się okazja. Myślisz, że twoje nowe ciało może ją wystraszyć? Travis, nie zrozum mnie źle, ale to poprzednie nie mogło być lepsze. Nie licząc blizny, która tak czy owak dodaje ci charakteru, jest zajebiste. Myślę, że gdybym cię znał, kiedy chorowałeś, to nie wierzyłbym teraz własnym oczom. Wiem. Tylko że… nic nie jest takie jak kiedyś. Kiedy jej dotknę, będzie zupełnie inaczej. Kiedy jej dotkniesz? Czekaj, chyba się pogubiłem.

Ona jest zaręczona, tak? Tak. Aha. – Hatton na chwilę wbił wzrok w ziemię. No co? Powiedz to. Travis, po prostu nie powinieneś się nastawiać, że kiedy cię zobaczy, od razu z powrotem zostanie twoją dziewczyną. Wiem, że tego byś chciał, ale czy zastanawiałeś się, jak mało to prawdopodobne? Nie – odparłem. – I właściwie nie obchodzi mnie to, czy jest zaręczona. Zobaczy mnie i wszystko będzie jak dawniej. To co: pomożesz mi czy nie? Pomóc ci? W czym? W odzyskaniu jej. Nie odpuścisz, co? Mowy nie ma. Możesz być u mnie w domu o szóstej? Jasne, stary. Pod jednym warunkiem. Kiedy pojawi się jej narzeczony, żeby ci natrzaskać, ja się zawijam. Świetnie. Chociaż myślałem, że lubisz wyglądać na twardziela. Taaak, ale na ten tydzień normę już wyrobiłem. Wiedziałem, że Hatton myli się co do Cate, że ona do mnie wróci, nawet jeżeli trochę to potrwa i będzie wymagało pewnych starań. Wiedziałem też, że niczego nie wskóram, siedząc z założonymi rękami. Przecież ona nie przybiegnie do mnie, zapewniając, że wciąż mnie kocha bez względu na to, co świat o tym myśli. To było moje zadanie. Musiałem ją odnaleźć i przekonać, że choć większość Travisa Coatesa leżała w blaszanej puszce na dnie szafy, to reszta odnalazła drogę powrotną i bez niej nigdy nie będzie kompletna. Żyję, więc możemy być razem. To takie proste, wystarczy jej to powiedzieć. Raz kozie śmierć. No, może dwa.

Rozdział 16 Drugi raz kozie śmierć

Kiedy powiedziałem Cate o swojej chorobie, jechaliśmy właśnie na koncert do centrum, a ona prowadziła samochód. Na środku autostrady nagle doszedłem do wniosku, że dłużej już nie dam rady ukrywać przed nią prawdy, więc po prostu wyrzuciłem to z siebie, zamknąłem oczy i złapałem za klamkę nad drzwiami modląc się, żeby ta chwila jak najmniej bolała i jak najszybciej minęła. Chcę umrzeć – stwierdziła po kilku minutach Cate. Nie mów tak. Chcę umrzeć! – powtórzyła głośniej, zaciskając dłonie na kierownicy. Jej sztywno wyprostowane ramiona przypominały wystające z ciała kije. Zatrzymaj się na chwilę, porozmawiajmy. Wszystko będzie dobrze. Chcę umrzeć! Chcę zjechać do rowu i się zabić! Wyglądała, jakby była na haju. Nie wypuszczała kierownicy z rąk, ale reszta jej ciała drżała. Włosy falowały jej wokół twarzy. Powtarzała w kółko: „Chcę umrzeć. Chcę się rozbić i umrzeć!”. Potem umilkła, po chwili jej płacz ucichł, a ciało znieruchomiało. Wyciągnęła rękę i położyła ją na moim lewym ramieniu. Ale nie z tobą w samochodzie – powiedziała najbardziej zwyczajnym, pozbawionym emocji głosem, jaki w życiu słyszałem. Więcej nie świrowała, za to dla odmiany zaczęliśmy się śmiać. Po mojej twarzy i szyi płynęły łzy. Udawałem, że to ze śmiechu, ale przynajmniej część z nich wywołało coś zupełnie innego. Nikt inny nie zareagowałby w taki sposób jak ona. Żadna inna dziewczyna na świecie nie mogłaby w jednej chwili chcieć ze sobą skończyć, a w następnej śmiać się tak jak ona tamtego wieczoru. Miała głośny, zaraźliwy śmiech, który z początku zaskakiwał, a zaraz potem nie pozostawiał człowiekowi wyboru. Po prostu trzeba było śmiać się razem z nią. Chciałem znowu usłyszeć ten śmiech. Chciałem ją rozśmieszyć, nawet gdyby to miało oznaczać, że będzie też trochę płakała. Widok jej łez byłby dowodem na to, że nie myliłem się co do jej uczuć. Że na mnie czekała. Może nie cały czas, może niezupełnie w taki sposób, na jaki liczyłem, ale wiedziałbym, że moja śmierć nie była naszym końcem. Tamtego wieczoru przed przyjściem Hattona wszedłem do salonu i zobaczyłem, że mama siedzi przed

telewizorem. Leciały wiadomości, dźwięk był wyłączony, a ona płakała. Nie chciałem na to patrzeć. Nikt nie chce patrzeć, jak jego matka płacze. Widziałem to już tyle razy – przedtem, kiedy byłem umierający, a potem znowu, po powrocie – a jednak teraz nie było mi ani trochę łatwiej. Moja mama umiała trzymać nerwy na wodzy. Nie chodzi o to, że była zimna, po prostu była opanowana. W trudnych sytuacjach, kiedy wszyscy inni się rozklejali, ona najdłużej zachowywała zimną krew. Dlatego kiedy już zaczynała płakać, ogarniało mnie przerażenie. Usiadłem obok niej i w milczeniu wpatrywałem się w swoją twarz na ekranie telewizora. To było to samo zdjęcie, które pokazywali od miesiąca, to sprzed mojej choroby. Miałem na nim tą niebieską koszulkę. Strasznie mnie denerwowało, że wciąż je pokazują, bo przypominało mi, jakie miałem kiedyś bujne włosy. No, może nie były takie bujne, ale lubiłem je. Trochę rozczochrane, niezupełnie kręcone, ale wystarczająco, żeby z przodu, nad czołem i nad uszami zawsze sterczały. I ten uśmiech, a właściwie głupkowaty uśmieszek bez pokazywania zębów – jakbym nie miał ani jednej troski na świecie, jakbym nie wiedział, że to wszystko niedługo się zmieni. Nie odpuszczą sobie, prawda? – powiedziałem do mamy. Myślałam, że się przyzwyczaję – odparła, nie odrywając wzroku od ekranu. Tak. Ale kiedyś chyba skończą im się tematy. Co się dzisiaj dzieje? Pokazują tych ludzi z Florydy, którzy twierdzą, że ty i Lawrence możecie być drugimi mesjaszami. Mesjaszami? Że niby Jezusem? Że niby o b a j jesteśmy Jezusami? To przecież kompletnie bez sensu. Trzymają wasze zdjęcia, organizują spotkania modlitewne i twierdzą, że odkąd wróciliście, mnóstwo ludzi zostało uzdrowionych. Ja nie uzdrowiłem ani jednej osoby, mamo. Przysięgam. – Podniosłem ręce na znak, że się poddaję, i mama się roześmiała. Umilkła na chwilę i odwróciła się do mnie. Wyciągnęła rękę, uśmiechnęła się lekko i pociągnęła za jakiś kosmyk włosów z boku mojej głowy. Szybko odrastają, co? – zauważyła. Chyba tak. Nigdy ich nie obetnę. Nigdy. Hipis. A co! Travis… mogę cię o coś spytać? Jasne, mamo.

Nie boisz się? Czego? Że to wszystko okaże się snem? Czasem budzę się w środku nocy i muszę iść do twojego pokoju, żeby się upewnić, że wciąż tam jesteś. Ciarki przelatują – powiedziałem. Chciało mi się płakać, chwytałem się żartobliwego tonu jak tonący brzytwy. A kiedy odszedłeś… – Umilkła. Wyglądała, jakby zaraz miała się rozkleić. Miałem ochotę się katapultować, ale serce Jeremy’ego Pratta by mi na to nie pozwoliło. – Nie. Za bardzo się wstydzę. Proszę – odparłem. – Powiedz mi. Kiedy odszedłeś, drzwi do twojego pokoju zawsze były zamknięte. Za każdym razem, kiedy je mijałam, pukałam i czekałam, aż mi otworzysz. Teraz to brzmi głupio, wiem o tym. Ale kiedy już zaczęłam to robić, nie mogłam przestać. Pukałam cicho, czekałam kilka sekund i szłam dalej. To urocze, mamo. To wcale nie było urocze. To była najsmutniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałem. Miałem ochotę wstać i zamknąć się w pokoju, żeby mogła do niego zapukać i zobaczyć, jak otwieram drzwi, milion razy. Wciąż zapominałem o tych wszystkich dniach, kiedy mnie z nimi nie było. Nie mogę sobie wyobrazić, że mógłbym tak długo nie widzieć mamy albo taty. Nie mogę sobie wyobrazić, że mógłbym nie słyszeć ich głosów. Może zapomnieli, jak wygląda moja twarz, może musieli wyjmować stare zdjęcia, kiedy wspomnienia o mnie zaczynały się zacierać. Tak, cóż. Wróciłeś i nie zamierzam marnować czasu na szlochanie. A teraz włożę na ciebie ręce, dziecko – powiedziałem niskim głosem, wymachując szaleńczo wyciągniętymi w jej stronę ramionami – i uleczę twój ból. Złapała poduszkę z kanapy i rzuciła nią we mnie. Czy mogłabyś przestać już oglądać te wiadomości? – poprosiłem, wstając. Dobrze. Świetny pomysł. Pooglądasz ze mną reality show? Po moich trupach, mamo. Kilka minut później pojawił się Hatton i poszliśmy na górę do mojego pokoju. Tata znowu miał pracować do późna. Od mojego powrotu często mu się to zdarzało. Zajmował teraz jakieś ważne stanowisko, zarządzał dużym zespołem. Pamiętam tylko, że zawsze miał dużo do powiedzenia o jakichś nieznanych mi ludziach, którzy coś spaprali w pracy. To jaki jest plan? – zapytał Hatton, ruszając jakieś moje rzeczy na komodzie. Musimy ją znaleźć.

Brzmi ryzykownie. Nie mówię o porwaniu. Chcę ją tylko odnaleźć i porozmawiać. Gdzie wszystkie twoje rzeczy? To wygląda jak pokój hotelowy. Pozbyli się ich. Znaczy… wszystkiego? Z tego co wiem, tak. Dziwne. Bardzo. Musieli mi kupić nowe ubrania i ciągle pytają, czy nie potrzebuję czegoś jeszcze, ale nie wiem, od czego zacząć. Jak wyglądał twój stary pokój? – zapytał. To był bajzel. Miałem plakaty filmowe na ścianach, a w tamtym kącie leżały sterty książek i czasopism. Nawet gdybym spróbował, nie wiem, czy dałbym radę to odtworzyć. W moim pokoju chyba jest zdechły chomik. Więc twój wydaje się przytulny. Chyba? Wiem tylko, że mieliśmy chomika, a potem nie mieliśmy chomika. Obok mojej szafy leży spora sterta ubrań i innych śmieci. Czy twój tata nie jest przypadkiem weterynarzem? Jest. Nie mów mu. On myśli, że zakopaliśmy go w ogrodzie. Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Miałem nadzieję, że Hatton nie ma innych zwierząt domowych. Więc… Cate – podjął. – Jak ją znajdziemy? Masz jej adres? Wiem, że mieszka w Springside. Z Turnerem. To wszystko. Gdzie twój komputer? Tam. – Wskazałem biurko przy oknie. Masz profil na Facebooku? – zapytał. Nie. Skasowałem go przed odejściem. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że jeszcze mi się przyda. Co? To jak ty w ogóle podglądasz ludzi? To znaczy jak utrzymujesz kontakt z ludźmi? Kyle dał mi swoje hasło kilka tygodni temu. Dobra. Cóż, może niekoniecznie teraz, ale musisz szybko założyć sobie nowy profil, inaczej nie będziemy się kumplować. W porządku. Zapomniałem wam opowiedzieć o odzyskiwaniu mojego komputera. Tato powiedział, że nie pozbył się go, bo wierzył, że pewnego dnia zdobędzie się na odwagę, żeby go włączyć i zobaczyć, co na nim zostawiłem. Całe szczęście, że do tego nie doszło, ponieważ ani wy, ani

ja, ani żaden inny nastolatek na świecie nie chciałby, żeby starzy grzebali mu w komputerze. Tak czy owak, pierwszego wieczoru po naszym powrocie z Denver, tato wszedł do mojego pokoju z szarym laptopem marki Dell i postawił go na biurku. Kiedy wyszedł, włączyłem komputer, żeby zobaczyć, co się działo na świecie, kiedy mnie nie było. Przed odejściem skasowałem tylko swój profil. Po pierwsze miałem dość tych wszystkich życzeń powrotu do zdrowia, a po drugie nie chciałem, żeby ludzie zrobili sobie z niego jedną z tych przyprawiających o ciarki wirtualnych ksiąg kondolencyjnych. Więc teraz nie miałem swojego profilu i nie mogłem oglądać profilu Kyle’a ani Cate. Wpisałem ich nazwiska w wyszukiwarkę, ale wyskoczyły tylko jakieś bezużyteczne informacje o innych Kyle’ach Haglerach i Cate Conroy. Po prostu koszmar. To twój komputer z poprzedniego razu? – zapytał Hatton. Tak. Prawdziwy zabytek – podsumował. Kiedy go włączyłem pierwszy raz, Windows aktualizował się przez trzy dni. O mało nie wybuchł. Dobra, najpierw kupimy ci nowy komputer, a potem założymy profil. Trzeba mieć priorytety – powiedział, wstukując hasło Kyle’a. Co ja bym bez ciebie zrobił… Znalazłem ją – przerwał mi. – Jest w Carrie’s OK Bar. To w centrum. Co to, do diabła, jest Carrie’s OK Bar? Knajpa z karaoke. Chodź, Travis. Czekaj, skąd wiesz, że ona tam jest? Zameldowała się jakieś dwadzieścia minut temu. Co to znaczy? Och. Jasne. Po twoim odejściu stało się niezwykle ważne, żeby cały czas znać myśli, miejsce pobytu i datę urodzin wszystkich ludzi. Kretyństwo. No, może poza tym jednym, konkretnym wyjątkiem. Ale jeżeli ten jej narzeczony tam jest, to nie idę. To byłoby przegięcie. Nie ma go tam. Skąd wiesz? Bo napisała „Babski wieczór” z co najmniej pięcioma wykrzyknikami. Czy ludzie proszą się, żeby ich zamordować? Tak jakby. To idziemy?

Nie mam prawka ani samochodu, Hatton. Pamiętasz? Ja mam prawko. Masz prawko? Tak. W sierpniu skończyłem szesnaście lat. Tylko że mama ma trochę świra na punkcie swojego auta. Woli mnie wszędzie wozić, niż mi pożyczyć samochód. Zaczekaj tu. Pójdę się trochę popłaszczyć. Mama wciąż siedziała na kanapie. Robiła to co zawsze w piątkowe wieczory – oglądała telewizję i jadła niskosłodzone lody. Wszystko, co kupowała w moim starym i w nowym życiu, było beztłuszczowe, bez cukru albo bez czegoś innego, w ostateczności o tak obniżonej zawartości tego czegoś, żeby nie smakowało zupełnie ohydnie, tylko trochę poniżej przeciętnej albo do wytrzymania. Poza tym nie piliśmy krowiego mleka, bo okazało się, że ono wcale nie ma tych wartości odżywczych, które mu kiedyś przypisywano. Cokolwiek to znaczy. Co jest? – zapytała. Nic. Trochę przekichane. Hatton poszedł? Eee, nie. Jest na górze, siedzi przy komputerze. To o co chodzi? O to, że tacy jedni nasi koledzy są w centrum, a my nie mamy jak się tam dostać. Nie przyjechał tu samochodem? Nie. Jego mama świruje. Nie wiem dlaczego. On jest wytrawnym kierowcą. Wytrawnym? Wytrawnym. Widziałem. Jakby prowadził od dziesięcioleci. Czyli chcecie samochód? – Odstawiła miseczkę i wyprostowała się, ściszając telewizor. Eee, w porządku, niekoniecznie. Nie chcę, żebyś się denerwowała. Podrzucić was do centrum? Nie będę miał życia, jak zobaczą, że mnie mama podwozi. Świetnie. W takim razie może po prostu poprosisz mnie o samochód, Travis? Pożyczysz nam samochód? Nie. Odbiło ci? To nie fair. Nie wiem, czy jestem na to gotowa. Mamo, proszę. Siedzę w tym domu od tygodni. Wiem, że się boisz. Wiem, że nie chcesz, żeby coś mi się stało, ale spójrz na to z mojej perspektywy. A jaka jest twoja perspektywa? – zaplotła ramiona.

Mam szesnaście lat i chcę, żeby znowu było tak jak kiedyś, zanim zachorowałem. Wtedy chodziłem gdzieś z kolegami. Zawsze pozwalałaś mi wychodzić z Kyle’em i Cate. Wtedy też się o ciebie martwiłam, wiesz? Tak, mhm. Co mi z takiego powrotu, skoro dalej tkwię w domu jak kołek? To nie fair, Travis. Nie, mamo, to nie fair, że za każdym razem, kiedy się rano budzę, muszę sobie przypominać, że się zmieniliście i że nic już nie będzie takie, jak być powinno. Boisz się? Ja też. Cholernie. Boję się, że jeżeli wreszcie coś nie zacznie mi się wydawać choć trochę normalne, to mi chyba odbije. Travis, ja… Jeden wieczór, mamo. Chociaż przez jeden wieczór chciałbym się poczuć normalnie, jakbym nigdy nie był chory, nie odszedł, jakbym był zwykłym nastolatkiem, który jeździ samochodem i spędza czas z kolegami. Proszę. Chcę zobaczyć, jak Hatton prowadzi – powiedziała, wstając. Co? Idź po niego. Chcę popatrzeć, jak prowadzi. Potem zobaczymy. Pięć minut później siedzieliśmy w samochodzie, na podjeździe, ze strasznie zdenerwowanym Hattonem za kierownicą. Kiedy mama zapinała pas, obejrzał się do mnie z taką miną, jakby to była najbardziej przerażająca i najważniejsza chwila w jego życiu. Miałem szczerą nadzieję, że tak nie jest. Ale też miałem pietra. Musiałem się dostać do centrum, a robiło się późno. Jak długo można siedzieć w barze z karaoke? Może już stamtąd poszła. To… hm… dokąd jedziemy? – zapytał Hatton. Uwielbiałem go. Zawieź nas do Walgreens przy Center Street, zawróć na parkingu przed sklepem i przyjedź tu z powrotem – powiedziała mama. – Nie będę cię pouczała, chcę się tylko upewnić, czy dasz sobie radę. Tak, proszę pani – odparł, zapalając silnik. Nie zdążyliśmy nawet wyjechać z naszej ulicy, kiedy zaczęła wypytywać o jego okulary. Kiedy byłeś ostatni raz u okulisty? Chyba… jakieś trzy albo cztery miesiące temu – odparł. Czy twoja mama to potwierdzi, jak do niej zadzwonię? Tak, proszę pani. To było idiotyczne, ale trzymałem buzię na kłódkę i czekałem, aż skończy to przesłuchanie. Skoro już tyle udało nam się osiągnąć, głupio byłoby wszystko popsuć. Wreszcie Hatton

podjechał pod Walgreens. Mama kazała mu zaparkować, a potem wycofać. Wtedy już chyba się z nami droczyła. Ale nie śmiałem się, bo ona przez całą drogę zachowała śmiertelną powagę. Kiedy dotarliśmy do domu i Hatton wjechał na podjazd, mama odwróciła się do mnie i westchnęła. Oczy zaszły jej łzami. Dobra robota, Hatton – powiedziała, nie patrząc na niego. Dziękuję – odparł. Travis – zwróciła się do mnie – jeśli będą dzisiaj jakiekolwiek problemy, jeśli włos spadnie z głowy tobie albo Hattonowi, do końca życia będę pogrążona w bezbrzeżnym, dojmującym żalu. Słyszycie? Zrujnujecie mi życie, jeżeli to spaprzecie. Czy to jest jasne, Hatton? Tak, proszę pani. Jasne jak słońce. Macie wrócić o jedenastej. Esemesujecie co pół godziny, obaj, a po powrocie czeka was badanie alkomatem i kontrola antynarkotykowa. Mam, co trzeba, dobrze o tym wiesz, Travis. Wymienili z Hattonem numery telefonów, a potem mama uścisnęła mnie, trochę za długo przytrzymując w objęciach. W końcu pozwoliła nam odjechać. Stała jeszcze na podjeździe, patrząc, jak wycofujemy, i przyszło mi do głowy, że po powrocie pewnie zastaniemy ją dokładnie w tym samym miejscu, z tą samą zatroskaną miną, i że na mój widok odetchnie z ulgą. Tak mniej więcej chyba musiała się czuć, kiedy mnie nie było – jakby przez pięć lat wstrzymywała oddech. Lubię ją – powiedział Hatton, kiedy jechaliśmy moją ulicą. – Przerażająca, jak wszystkie seksowne starsze kobiety. Nie żyjesz, zboczeńcu. Było już po ósmej i panował spory ruch, jak to w piątkowy wieczór. Zaczynałem się poważnie martwić, że miniemy się z Cate. Zanim znaleźliśmy miejsce do parkowania, minęło kolejne pół godziny i okazało się, że dotarliśmy do Carrie’s OK po dziewiątej. Strasznie się martwiłem, że to wszystko na nic, ale Hatton uspokajał mnie, że nikt, kto skończył dwadzieścia lat, nie wychodzi z baru w weekend o tej porze. Tak czy owak, fajnie było wreszcie wyjść z domu. Jeszcze nigdy nie byłem w barze – powiedziałem, kiedy wysiedliśmy z samochodu i ruszyliśmy wzdłuż ulicy. Ani ja. Myślisz, że nas wpuszczą? Nie. Cholera. Mam plan. Przestań się zmartwiać. Myśl lepiej o tym, co powiesz Cate. Przy drzwiach stała dziewczyna z rękami wytatuowanymi aż do ramion. Miała kolczyk w wardze i fioletowe pasemka i bez pytania widziałem, że Hatton zakochał się w niej na zabój. Macie dokumenty? – zapytała, kiedy podeszliśmy.

Hokus-pokus – powiedział Hatton, podając jej swoje prawko i moje tymczasowe zezwolenie na prowadzenie samochodu. Aha, jasne – mruknęła, zerkając szybko na dokumenty. – Miłego wieczoru. Nie, posłuchaj. My naprawdę musimy się dostać do środka. Proszę… – Hatton złożył ręce. – To sprawa życia i śmierci. Czy ktoś was ściga? – zapytała, powstrzymując śmiech. Czas, złotko. To wyścig z czasem. A konkretnie, ten oto mój przyjaciel ściga się z czasem. Zaraz przegra. Kobieta, którą kocha, przebywa w waszym szacownym przybytku i jeżeli on się z nią dzisiaj nie zobaczy, to będzie koniec. Na zawsze. Naprawdę wydawało ci się, że to wystarczy? Nie. Ale to nie wszystko. Wybacz. Wstęp od dwudziestu jeden lat. Przyjrzyj się. – Wskazał datę urodzenia na moim zezwoleniu. Bzdura – odparła. – To niemożliwe. Wtedy Hatton nachylił się i zaczął jej coś szeptać na ucho. Dziewczyna zerknęła na mnie ponad jego ramieniem. Wiedziałem, co jej powiedział. Hej, podejdź no tu – rzuciła. Podszedłem bliżej, a ona odsłoniła moją szyję. Popatrzyła na bliznę i pokiwała głową z tym ponurym, pełnym fascynacji uśmiechem. Ohyda – oświadczyła wreszcie. – Wchodź, tylko nie rób scen. O Boże, kocham cię. Chcesz mnie pocałować? Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale jestem wolny. – Hatton nachylił się i cmoknął ją w policzek, po czym odskoczył na bezpieczną odległość, żeby nie zarobić w nos. Dzięki – odparłem. Powodzenia – powiedziała, puszczając oko. – Nie strać tam głowy. Nie bałem się, że stracę głowę. Bałem się, że całe moje ciało odmówi posłuszeństwa, zanim uda mi się zobaczyć z Cate. Trząsłem się, jakbym leżał na jednym z tych dziwacznych wibrujących łóżek na monety, które podobno można jeszcze spotkać w starych motelach. Poważnie, kiedy weszliśmy do środka, musiałem się na chwilę zatrzymać i oprzeć o ścianę. Hatton szedł przede mną, ale wszędzie było tak gęsto od ludzi i dymu papierosowego, że po kilku sekundach zniknął mi z oczu. Przeciskałem się przez hałaśliwy tłum, aż wreszcie zobaczyłem go przy niewielkiej scenie w głębi sali. Machał do mnie, uśmiechając się szeroko. Czasem żałowałem, że nie jestem bardziej podobny do niego. Chyba nic go nie ruszało. A ja?

Czułem się, jakbym właśnie zstąpił do piekieł i okazało się, że jest tam gorsza muzyka i znacznie więcej dymu papierosowego, niż sobie wyobrażałem. Nigdzie nie widziałem Cate. Pewnie już poszła do domu. Ta knajpa w ogóle do niej nie pasowała. Wyobrażałem sobie, jak razem nabijamy się z tak idiotycznego miejsca, z tych wszystkich pijanych ludzi śpiewających z butelką piwa w ręce. Zastanawiał mnie też ten „babski wieczór”. Moja Cate nie użyłaby takiego określenia. Czyżby dorastając, aż tak się zmieniła? Czy z wiekiem zrobiła się tandetna i zwyczajna jak ci wszyscy ludzie wkoło? Pomyślałem, że jeżeli zobaczę ją z papierosem, to rzucę się na ziemię i zacznę szlochać. Moją dziewczynę stać na coś lepszego niż Carrie’s OK Bar. To wszystko było jakieś bez sensu. Widzisz ją gdzieś? – zapytał Hatton, kiedy do niego dotarłem. Nie! – odkrzyknąłem. – Tu jest beznadziejnie. Jest ekstra! – wrzasnął Hatton. – Mam ochotę obalić budweisera i dać komuś po mordzie. Może już wyszła, stary. Boże, co za miejsce! Travis – powiedział mi na ucho. – To ty chciałeś tu przyjść, nie ja. Chcesz odzyskać dziewczynę czy nie? Chcesz się z nią spotkać? To zrób coś, żeby cię zobaczyła. – Pokazał na scenę. Co chcesz, żebym zrobił? Mam tam wejść i zaśpiewać coś o miłości?

Rozdział 17 Zaśpiewać coś o miłości

Tak! – wrzasnął mi Hatton prosto do ucha. Co? Musisz tam wejść! Jest mikrofon i wszystko. Działaj! Powiedz jej, co czujesz! Nie mogę tego zrobić! Może jej poszukam i porozmawiamy na zewnątrz? Nie! Stary, nadeszła godzina zero! Nawet jej nie widzę! Chodźmy stąd! Mięczak! Nie bądź słabeuszem! Właź na scenę i śpiewaj! Jesteś Travis Coates! Facet, który kopnął śmierć w tyłek, jakby była burym kundlem! Miał rację. Mogłem to zrobić. Mogłem tam wejść i powiedzieć jej dokładnie to, co chciałem jej powiedzieć, odkąd otworzyłem oczy w szpitalu w Denver. Co miałem do stracenia? Albo się uda, albo nie. Albo to pomoże, albo niczego nie zmieni. Może i nie dawało to gwarancji sukcesu, ale przynajmniej szansę pogodzenia się z rzeczywistością, z tym, że życie toczy się dalej. Zanim zdążyłem się zastanowić, Hatton złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę bocznych schodów prowadzących na scenę. Wciąż nie mogłem odnaleźć Cate w tłumie. W tym dymie i hałasie nie miałem szans. Więc tylko popatrzyłem na Hattona, co miało znaczyć, że zamierzam spróbować, i wszedłem po schodach. Stanąłem przed mikrofonem i rozejrzałem się po sali. Ani śladu Cate. Przeszukałem wzrokiem tłum w nadziei, że ją zauważę, a wtedy ona ruszy do wyjścia, oszczędzając mi upokorzenia, albo rzuci mi się na szyję. Na sali znajdowały się wysokie okrągłe stoły otoczone stołkami barowymi. Wokół nich stali ludzie, pijąc i przekrzykując muzykę dobiegającą z głośników zawieszonych po obu stronach sceny. Nikt się specjalnie nie pchał, żeby śpiewać. Ale jak słusznie zauważył Hatton, noc była jeszcze młoda. Może trzeba kilku drinków więcej, żeby zacząć robić z siebie kretyna przed publicznością złożoną ze stu albo więcej obcych osób. Ja musiałem sobie poradzić bez tego. Popatrzyłem na Hattona, a on powiedział bezgłośnie:

„Teraz!”, pokazując palcem mikrofon. Pociłem się strasznie. Ogarnęła mnie panika na myśl, że zaraz wszyscy zobaczą moją bliznę, przerwą to, co akurat robią, i będą patrzyli prosto na nią. Wprawdzie miałem na sobie koszulę z kołnierzykiem, co do której byłem pewien, że z grubsza wszystko zasłania, ale to nie pomagało. Stojąc tak przed nimi, czułem się obnażony. Nagle znieruchomiałem, bo na scenę wyskoczył Hatton i stanął obok mnie. Ufasz mi? – wyszeptał prosto do mojego ucha. Nie bardzo – odparłem. Proszę. To się uda. Wiem o tym. Przebiegł przez scenę, zeskoczył na podłogę i zaczął przerzucać zawartość czarnego segregatora, który leżał obok monitora wyświetlającego tekst. Nagle twarz mu się rozjaśniła, uniósł brwi, spojrzał na mnie i skinął głową. Zdaje się, że w ten sposób pytał mnie czy jestem gotów. Nie byłem, ale on już wstukiwał numer piosenki i w tej samej chwili rozbłysnął niebieski reflektor, odnajdując mnie na scenie. Godzina zero! – zawołał. Nienawidzę cię! – odkrzyknąłem. Zabrzmiała muzyka – głośne klawisze, riff gitary elektrycznej w tle i ostre wejście perkusji. No i zacząłem śpiewać, bo to właśnie człowiek robi w takiej sytuacji jak moja – gdy nie ma nic do stracenia. Zaczyna śpiewać z zamkniętymi oczami, bo zna tę piosenkę i wie, dlaczego jego przyjaciel go do tego zmusił. Zdołałem wydobyć z siebie dwie linijki głosem niewiele różniącym się od szeptu. Ustami dotykałem zimnego mikrofonu: I wanted to be with you alone / And talk about the weather*1. Potem przez chwilę mamrotałem nerwowo jakieś niewyraźne słowa, usiłując nadążyć za podkładem muzycznym. Ale kiedy podniosłem wzrok, zobaczyłem, że ludzie śpiewają ze mną. Niektórzy podnieśli w górę drinki i poruszali rytmicznie głowami. I wtedy ją zobaczyłem. Siedziała przy jednym ze stolików i patrzyła wprost na mnie z lekko rozchylonymi ustami. Na jej twarzy malowała się mieszanina zdumienia i przerażenia. Złapałem za mikrofon, wyszarpnąłem go ze stojaka i patrząc prosto na nią, ryknąłem na całe gardło: Something happens and I’m head over heels I never find out till I’m head over heels Something happens and I’m head over heels

* Tekst piosenki Head over Heels zespołu Tears for Fears: Chciałem być z tobą sam / I rozmawiać o pogodzie (tłum. M. Kafel). Wszystkie przypisy pochodzą od tłum. 1

Ah don’t take my heart Don’t break my heart Don’t throw it away2**. Nie dokończyłem piosenki, bo zobaczyłem, że Cate odwraca się i rusza do wyjścia. Rzuciłem mikrofon (możecie mi wierzyć, nie był to gest wyluzowanego faceta), zeskoczyłem ze sceny i zacząłem przeciskać się za nią przez tłum. Kiedy już się wydostałem na zewnątrz, nigdzie jej nie było. Cofnąłem się pod ceglaną ścianę budynku i osunąłem się po niej, chowając twarz w dłoniach. Widok Cate spowodował coś, czego chyba się spodziewałem. O mało nie zabił mnie po raz drugi. Hej. – Ktoś trącił mnie w ramię. Co? – Podniosłem wzrok. To była ta wytatuowana dziewczyna, która stała przy drzwiach. Poszła do tamtej knajpy – powiedziała, pokazując tanią jadłodajnię po drugiej stronie ulicy. Serio? – Wstałem. Tak. Gdybyś jej nie znalazł, cała jestem twoja, Tears for Fears. – Uśmiechnęła się. Przebiegłem przez ulicę, nie oglądając się nawet na samochody, i zajrzałem przez szybę do środka. Była tam, siedziała w ostatnim boksie w rogu. Patrzyła prosto na mnie. Widać było, że przed chwilą płakała. Jasne, że płakała, w końcu śledził ją jej nieżyjący chłopak. Pokazałem palcem na swoją pierś, a potem na nią, pytając, czy mogę wejść. Skinęła głową. Widziałem, jak nabiera powietrza. Wszedłem do środka i ruszyłem przez salę do Cate.

2

** Co się dzieje, tracę głowę / Sam nie wiem, kiedy straciłem głowę / Co się dzieje, tracę głowę

/ Och, nie łam mi serca / Nie łam mi serca / Nie… nie… nie odrzucaj mnie

Rozdział 18 Do Cate

Cześć. Wyglądasz zupełnie tak samo jak kiedyś – powiedziała cicho. Ty też. – Usiadłem naprzeciwko niej. Przepraszam. Ukryła twarz w skrzyżowanych na stoliku ramionach, zupełnie jak uczennica, która ucięła sobie drzemkę w klasie. Miałem ochotę wstać, usiąść obok niej, otoczyć ją ramieniem i powiedzieć, że wszystko w porządku, że się nie gniewam. Ale nie mogłem. Nie byłem już dawnym sobą. Cóż, w każdym razie nie dla niej. Dla niej byłem tylko jakąś częścią dawnego Travisa i choćby to nie wiadomo jak bolało, choćby nie wiem jak nienaturalną rzeczą było nie dotknąć jej, wiedziałem, że obejmowanie jej łapami, które nie są do końca moje, na pewno nie pomoże. Byłem Travisem, pewnie, ale byłem też Jeremym Prattem. Łatwo o tym zapominałem, tylko nie byłem przekonany, czy jej przyjdzie to z równą łatwością. Chyba przegiąłem z tą piosenką. Kumpel mnie wrobił. Wyciągnąłem rękę nad stołem, żeby chwycić jej dłoń, ale w ostatniej chwili się powstrzymałem. To było genialne – dobiegł mnie jej stłumiony głos. Wciąż siedziała z twarzą ukrytą w ramionach. Podniosła głowę, przygryzając górną wargę. Tak robiła moja Cate: kiedy ją coś martwiło, gryzła wargi. Potem przez kilka dni były popękane. Dziś jej uroda wciąż robiła wrażenie, może nawet większe niż kiedyś. Cate miała znacznie krócej niż kiedykolwiek przedtem obcięte włosy i delikatniejszy makijaż, może nawet wcale nie była umalowana. Zresztą tak naprawdę ani wtedy, ani teraz nie potrzebowała makijażu. Jej policzki pokrywał lekki rumieniec – może wywołany płaczem, tym, że szybko szła, a może zażenowaniem albo zimnym powietrzem. Ubrana była w ciemnozielony sweter i jasnoszare dżinsy. Na jej piersi połyskiwał wisiorek, maleńka złota żaglówka, która nie przestawała kołysać się na łańcuszku, bo Cate cały czas siedziała przygarbiona, pochylając się nad stołem. Cześć – powtórzyłem. Kiedy mi powiedzieli, że wracasz, nie mogłam przestać płakać.

Nie musimy o tym rozmawiać – powiedziałem. – Naprawdę. W porządku. Nie. Ja chcę o tym rozmawiać. Dowiedziałam się od twoich rodziców. Byli naprawdę… wstrząśnięci. Ja też nie mogłam w to uwierzyć. Pamiętam, jak pomyślałam, że to absolutnie ostatnia rzecz, jaką się spodziewałam usłyszeć, kiedy odbierałam telefon. Spieszyli się. Oznajmili mi, że wracasz, że się udało i że mają jeszcze dużo telefonów do wykonania. Tak po prostu. To było dziwne. To przebudzenie. I to, że cię tam nie było – mówiłem, patrząc jej w oczy. Nie mogłem przestać w nie patrzeć. Ja po prostu… nie wiedziałam, jak się w tym odnaleźć, od czego zacząć, naprawdę. Chciałam, żeby ktoś mi powiedział, co mam zrobić. Czy mam jechać do Denver? Co jeśli tam przyjadę, a ty się nie obudzisz? Jeśli się nie uda? A potem myślałam… Umilkła i znowu zaczęła płakać. Wyciągnąłem papierową serwetkę z czerwonego plastikowego dozownika na końcu stołu i podałem jej. To był odruch, ale ona popatrzyła na mnie, jakbym właśnie wręczył jej największy diament świata, a potem znowu zaczęła płakać. Cate, jeżeli chcesz, żebym sobie poszedł… jeśli to dla ciebie za trudne, pójdę sobie i… Nie, posłuchaj. Musimy o tym porozmawiać. Czekałam na wiadomości o operacji, żeby się upewnić, że jesteś zdrowy, a kiedy już było wiadomo, że tak, kiedy miałam pewność, że się udało, poczułam się, jakbym nagle cofnęła się w czasie. Nie mogłam przestać myśleć o naszym ostatnim spotkaniu w szpitalu. Nie obejrzałaś się za siebie – przypomniałem jej. Chciałam. Tak bardzo chciałam to zrobić. O mało nie zawróciłam, nie przybiegłam do ciebie z powrotem, ale wiedziałam, że masz rację. To nie mogło być pożegnanie na zawsze. Wiedziałaś, że kłamię – powiedziałem. Wiedziałam, że chcesz, żebym wierzyła w twój powrót. To się wydawało takie nierealne. Kiedy się dowiedziałam, że wróciłeś do domu, wsiadłam do samochodu, przejechałam przez miasto i siedziałam jakiś czas na końcu twojej ulicy, zastanawiając się, co ci powiedzieć. Nie miałam pojęcia. Nie mam już szesnastu lat, tak jak ty teraz, i nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Ja też nie. Na chwilę zamknąłem oczy, a w tym czasie świat się postarzał. To kompletnie porąbane – powiedziała, wzdychając. – Ale też wspaniałe, wiesz? Wiem. Nie mogę uwierzyć w to, że tu siedzę. Że w ogóle siedzę gdziekolwiek. Widziałeś się z Kyle’em? – zapytała. Tak. Kilka razy. Teraz właściwie ze mną nie rozmawia. Och. Dlaczego?

Bo jestem palantem. Czy twoi rodzice powiedzieli ci, że u nich byłem? – Usiłowałem zmienić temat. Tak. Byli bardzo podekscytowani. Mama błagała mnie, żebym przynajmniej do ciebie zadzwoniła. Rozumiem cię. Źle zrobiłam. Tylko że… wciąż nie wiedziałam, co powiedzieć. „Cieszę się, że wróciłeś” wydawało się niewystarczające. Chciałem tylko, żebyś powiedziała, że między nami nic się nie zmieniło. Wszystko inne może się zmienić, ale muszę wiedzieć, że to jedno pozostało takie, jak było. Travis. – Popatrzyła na mnie smutno. Wiem, że ta sprawa z ciałem jest dziwna. Wiem. Ale szczerze mówiąc, to nowe jest lepsze. To, które mam teraz. Żenująco lepsze, jeżeli mam być szczery. Uśmiechnęła się, popatrzyła na moje ramiona, klatkę piersiową, ręce. Wyglądasz wspaniale – przyznała. – Zdrowo. Widziałam cię w telewizji, ale to zupełnie co innego. Nie jesteś przygarbiony ani blady. Przyjemnie jest widzieć cię takiego. Widzieć mnie, kiedy nie jestem umierający? N i e b y ć umierającym też jest całkiem przyjemnie. W skali od jeden do dziesięciu umieraniu daję mocne „do dupy”. Mogę zobaczyć? Wyciągnęła rękę i odsunęła kołnierzyk mojej koszuli. Dotknęła mojej skóry tuż ponad blizną, a potem pod nią. To był delikatny dotyk. Powiedziała coś szeptem, ale nie zrozumiałem słów. Co? Niemożliwe – powtórzyła. Wtedy otoczyłem jej dłoń swoimi, jakbym tworzył dla niej bezpieczne schronienie. Oddychałem ciężko, słyszałem jej głęboki oddech, jakbyśmy oboje nagle nie mogli nabrać powietrza. Kocham cię. Wiesz o tym. A ja wiem, że miłość może nie przetrwać czyjejś śmierci, ale nie obchodzi mnie to. Musiałem się z tobą zobaczyć i byłem pewien, że ty też chcesz się zobaczyć ze mną. Więc jestem. Travis, jestem zaręczona. Wiem. Jeżeli ty możesz mi wybaczyć, że odszedłem, to ja mogę ci wybaczyć zaręczyny. Muszę iść – powiedziała. – Ale dziękuję ci. Dziękuję, że odnalazłeś mnie w taki sposób. Jeżeli kiedyś przestanę płakać, obiecuję, że do ciebie zadzwonię. Wstała, nachyliła się, pocałowała mnie w policzek, wysunęła dłoń z moich rąk i wyszła. Wiedziałem, że gdybym poszedł za nią, to byłoby nie w porządku. Nie mogłem jej zmuszać do

dalszej rozmowy ani sprawiać, że będzie czuła się jeszcze gorzej. Patrzyłem, jak skulona z zimna przechodzi przez ulicę i znika w drzwiach baru. Zadzwoniłem do Hattona i powiedziałem mu, gdzie jestem. Głodny? – zapytał, siadając po kilku minutach naprzeciwko mnie. Umieram z głodu. Zamawiaj, stary. Ja stawiam. – Pomachał do kelnerki. To była klęska – powiedziałem. – Ale cieszę się, że to zrobiliśmy. Czyli Cate nie wraca dziś z tobą do domu? Nie, ale przynajmniej udało mi się ją zobaczyć – odparłem. – A ona zobaczyła mnie. Spotkaliśmy się. Nadal wierzysz, że możesz ją odzyskać? Jasne. Jesteś tego pewien? Nie chcesz się nad tym spokojnie zastanowić? Jestem pewien, stary. Jak jeszcze niczego w życiu. Nie mogę powiedzieć, żebym przepadał za Hattonem w poważnym wydaniu, choć doceniałem jego umiejętność wchodzenia w role tak skrajne jak beztroski dowcipniś i rozsądny, oddany przyjaciel. Niestety nie rozumiał, jak ja widzę całą sytuację. Moja dziewczyna była zaręczona z innym facetem. Należało z tym zrobić porządek. Facet musiał odejść. A Cate prędzej czy później spojrzy na to tak jak ja. Nie miałem co do tego wątpliwości.

Rozdział 19 Wątpliwości

Dotarliśmy do domu tuż przed godziną policyjną. Zaskoczyło mnie to, że tata wciąż jeszcze nie wrócił. Z powodu późnej pory mama uparła się, żeby Hatton został u nas na noc. Wtaszczyliśmy na górę dmuchany materac i napompowaliśmy go, machając na zmianę prymitywną ręczną pompką. Co za idiotyzm – powiedziałem. – Musi być lepszy sposób. Jesteś leniwy, co? – spytał Hatton, uśmiechając się szeroko. Nieprawda. Tylko… chyba zrezygnowany. Przyszłość okazała się rozczarowująca. Jej, dzięki! – odparł. Wiesz przecież, o co mi chodzi. Nie o to. – Wskazałem na połowicznie napompowany materac. – O całą resztę. Myślałem, że jeżeli to szaleństwo w ogóle kiedykolwiek się uda, to wszystko będzie jakieś… Łatwiejsze? – dokończył. – Czyli j e s t e ś leniwy, człowieku. Może. Ale wiesz co? Śpiewasz nie najgorzej. – Hatton przycisnął na próbę materac. Chór gimnazjalny. Serio? Tak. Chociaż w sumie to udawałem. Najczęściej poruszałem tylko ustami, tak naprawdę w ogóle nie śpiewałem. I co, nikt się nie zorientował? Chyba nie. Nigdy mnie nie przyłapali. Kiedyś w gimnazjum wymiotowałem na przesłuchaniu do szkolnego przedstawienia. Chyba miałem tremę. Obrzygałem scenariusz. Cate boi się występów – powiedziałem. – Przynajmniej kiedyś się bała. Naprawdę za nią tęsknisz, co? Wiem, że to dziwne. Chyba powinienem tęsknić za swoim ciałem, ale to w ogóle nie wydaje mi się takie ważne. Za to Cate… Tęsknię za nią. Za nią, za nami. Jakby operacja nie miała nic

wspólnego z moim ciałem albo głową. Czuję się tak, jakby w rzeczywistości odcięli mi Cate i teraz ją widzę, ale już nie mogę jej mieć. To chyba najsmutniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałem. – Popatrzył w sufit. Tak. Cóż. To był długi wieczór. Spróbuję zasnąć. W poniedziałek w szkole było mi trudniej niż dotąd. Teraz, kiedy już wreszcie spotkałem się z Cate, właściwie wszystko wydawało się trudniejsze. Zobaczyła się ze mną, prawda? Powinna wrócić. Taki był plan. Miała być taka jak dawniej: wydzwaniać do mnie całymi dniami, pojawiać się przy mojej szafce, żeby powiedzieć „cześć” między lekcjami. Miała czekać na mnie po szkole przy swoim samochodzie z plecakiem przewieszonym przez ramię i stopą opartą o drzwi. Ale nie było jej tam, tak samo jak mnie nie było przez cały ten czas, kiedy powinienem być. Skoro kilka miesięcy rozłąki wydawało mi się takie straszne, to nie potrafię sobie wyobrazić, co musiało dla niej oznaczać pięć lat. Za każdym razem, kiedy mijałem jej dawną szkolną szafkę, zamykałem oczy, żeby na nią nie patrzeć, i wyobrażałem sobie, jak Cate codziennie robi to samo na widok mojej. Kiedy kogoś już nie ma, trzeba zapomnieć. To jedyny sposób na przetrwanie – musicie zapomnieć twarz tego człowieka, brzmienie jego głosu, żółte karteczki z wiadomościami, które zostawiał wam na szkolnej ławce, i jego obietnice, że pewnego dnia wróci z zaświatów. Cate musiała o mnie zapomnieć, ponieważ nie miała innego wyjścia. Ale ja nie mogłem zapomnieć o niej. Nie mogłem zapomnieć, że ona wciąż tu jest, że ja znowu tu jestem i że nie jesteśmy razem. Zdaje się, że Stacey Lowell chce się ze mną umówić – powiedział Hatton siadając przy stole w czasie lunchu. Więc się z nią umów. Jest dla mnie za mądra. Ty też jesteś mądry. Wcale nie. Ona ciągle mówi o Freudzie i psychoanalizie. Może chce być terapeutką i interesuje się tobą tylko z powodu twoich problemów. Eee, ja nie mam problemów. Na pewno chodzi o moje włosy. Dziewczyny uwielbiają moje włosy. Masz świetne włosy. Są takie… duże. Rosną do góry zamiast na dół. To mi daje przewagę nad tymi wszystkimi wygolonymi kolesiami. To się jeszcze okaże. Eee, coś ty. Twoje włosy już trochę odrosły. Wyglądasz prawie jak normalny żyjący chłopak.

Nie widziałeś mnie w tamtym życiu, stary. Owszem, widziałem. W szkolnym albumie w bibliotece. Chciałem sobie porównać. No i w wiadomościach oczywiście. Ta twoja stara fotka… Ohyda. Myślisz teraz o Cate? Pytanie! Zawsze o niej myślę. Zdajesz sobie sprawę, że to nielegalne? Co? Wasz związek. Prawo tego zabrania. W marcu skończę siedemnaście lat. Potem już będzie legalne. Oj, no to nieważne. Dla mnie to i tak nie ma znaczenia. A powinno. Chcesz odwiedzać swoją dziewczynę w pierdlu? Skończyłeś? W zupełności. Kiedy wróciłem ze szkoły, mama spała na kanapie w swoim różowym uniformie. Odsypiała nockę, co zdarzało się mniej więcej raz na miesiąc. Do szkoły odwiózł mnie rano tata, w drodze pracy. To było ekstra – zawsze kiedy mnie odwoził, po drodze jechaliśmy na śniadanie do McDonalda. Oto, co powinniście wiedzieć o moich rodzicach: mają zupełnie różne wyobrażenie o tym, co dla mnie dobre. Mama na przykład zmusiłaby mnie przed wyjściem do zjedzenia owsianki z połówką grejpfruta albo banana. Tata uważał, że życie jest za krótkie na podobne bzdury, więc korzystając z takich okazji jak dziś, kupowaliśmy sobie w tajemnicy przed mamą po wieprzowym mcmuffinie i placku ziemniaczanym. Dzisiaj znowu wrócę późno – powiedział tata, kiedy wysiadałem z samochodu. Masakra. To do jutra. Z początku nie zwracałem na to uwagi, ale teraz ta jego ciągła praca do późna zaczynała mi się wydawać trochę dziwna. Szczerze mówiąc, trudno się powstrzymać od myślenia od razu o najgorszym, jak się człowiek naogląda tych wszystkich seriali, w których ojciec zaczyna pracować do późna i zaniedbywać matkę, a potem ich małżeństwo się rozpada, kiedy wychodzi na jaw romans z sekretarką albo koleżanką z pracy. Ale wiedziałem, że to niemożliwe. Nie mój tata. Nie Ray Coates. Jego sekrety ograniczały się do jedzenia w McDonaldzie. Po szkole zasnąłem nad lekcjami. Leżałem na łóżku i kiedy na nocnym stoliku zadzwonił telefon, o mało nie spadłem, próbując go dosięgnąć. Odchrząknąłem i przetarłem oczy. Nie rozpoznałem numeru.

Słucham. Travis? Tak. Mówi Cate. Cate. – Chwilę trwało, zanim to do mnie dotarło. – Cate! Rany, cześć. To, co zrobiłeś w piątek, było nie fair. Wiem. Przepraszam. Ja tylko… Pozwól mi dokończyć. To było nie fair. Zachowałeś się niedojrzale i mnie przestraszyłeś. Nie lubię, jak się mnie straszy. Wiesz o tym. Tak. Wiem. I pewnie sobie myślałeś, że jeżeli wtargniesz w taki sposób w moje życie, to… hm… to pewnie nie będę mogła cię dłużej ignorować. Mówiąc wprost, tak. Travis, jestem teraz dorosła. I podejmuję decyzje jak dorosła. Pewnie trudno ci to zrozumieć. A może nie. W każdym razie dla mnie też czasem nie jest to łatwe. To, co było przedtem, nie wróci. Mogłabym ci podać miliony powodów, ale wolałabym, żebyś po prostu mi uwierzył. Wierzę ci, Cate. Zaufaj mi, tak będzie lepiej. Ale to nie znaczy, że nie chcę się z tobą spotykać. To nie znaczy, że nie możesz być częścią mojego życia, a ja twojego. Tylko mniejszą. Tylko… inną. Możemy być przyjaciółmi. Kiedyś byliśmy przyjaciółmi. Pamiętasz? Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Później przez te wszystkie lata nie miałam już drugiego takiego przyjaciela jak ty, Travis. To nie byle co, prawda? To kiedy mogę się z tobą zobaczyć? Nie jestem w stanie ci powiedzieć. Chciałabym, ale nie mogę. Mam teraz niezłe urwanie głowy. Turner dowiedział się o tym wieczorze w barze karaoke i bardzo się martwi. Dziwnie się zachowuje. Naprawdę mu na mnie zależy, Travis. Czy ty go kochasz? Tak jak kochałaś mnie? Kocham go. Nie planowałabym ślubu, gdybym go nie kochała. No tak. Mówią, że serce to tylko mięsień. Podobno w sferze uczuciowej nie odgrywa żadnej roli i tylko przez jakiś archaiczny pogląd, że jest ośrodkiem duszy – czy coś równie idiotycznego – traktuje się je jako symbol miłości. A jednak kiedy słuchałem w milczeniu słów Cate, każda wypowiadana przez nią sylaba była jak strzała dosięgająca mnie przez telefon i przysięgam,

miałem wrażenie, że za chwilę moja pierś się zapadnie. Coś mi to przypominało. Niby nie da się złamać serca, bo tak naprawdę nie ma tam nic do łamania. A przecież już kiedyś musiałem opuścić wszystkich, których kochałem, i to było właśnie takie uczucie. Może Jeremy Pratt też się tak czuł przed śmiercią. Może miał serce rozdarte na strzępy i stąd teraz ten ból: po prostu nie zdążyło się jeszcze zrosnąć przed otrzymaniem kolejnego ciosu. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jakie to dla ciebie trudne, Travis. Ale powinieneś wiedzieć, że cię kocham. To może oznaczać wiele różnych rzeczy. Jesteś dla mnie kimś ważnym i cieszę się, że wróciłeś. Twój powrót jest prawdziwym cudem, mam nadzieję, że ty też patrzysz na to w ten sposób. Próbuję, Cate. Czy mogę cię o coś spytać? Jasne. Kiedy to robili… kiedy już się z nami pożegnałeś i zaczęli cię usypiać… bałeś się? Właściwie nie. Byłem zmęczony. Chciałem tylko, żeby wszystko się już skończyło. Ja byłam wściekła – powiedziała. Wściekła? Wiem, że to egoizm, ale chciałam, żebyś został ze mną jak najdłużej. Świadomość, że odchodzisz spokojnie, czy co tam mówili, miała być pociechą. Tak miało być łatwiej. Ale nie było, Travis. To było najgorsze, co mi się w życiu przytrafiło. Bardzo mi przykro. Wróciłeś, Travisie Coates. Boże, możesz w to uwierzyć? Chyba w głębi duszy chciałam wierzyć, że to się kiedyś stanie. Na przykład kiedy już będę stara czy coś. Tak jak w naszych żartach. Ale to jest po prostu… Dziwaczne? To zupełnie co innego, prawda? – powiedziała. – Innego, niewiarygodnego i chyba smutnego. No i proszę. To wszystko, co chciałem od niej usłyszeć. Wiedziałem, dlaczego uważa, że to smutne. Nie było mnie wystarczająco długo, żeby zdążyła ułożyć sobie życie na nowo i pożałować, że tak się stało. Turner? Jaki znowu Turner? Może go kochała. Nie spodziewałem się, że od razu go porzuci. To nie było w jej stylu. Ale ja naprawdę wróciłem. A ona wiedziała, podobnie jak ja, że to wszystko zmienia. Nie było przed tym ucieczki.

Rozdział 20 Ucieczka

Pewnej nocy, kilka dni przed chemioterapią, która miała mnie znokautować, Cate pojawiła się u mnie w domu z dwoma kocami i dużym czerwonym termosem. Na jej twarzy malowała się determinacja. Dla każdego, kto znał ją słabiej niż ja, czyli dla wszystkich, wyglądało to jak złość. Jej mocno zarysowane brwi były ściągnięte, usta zaciśnięte, spojrzenie zdecydowane. To po prostu znaczyło, że ma plan. Wiedziałem też, że należy wziąć w nim udział. Co jest? – zapytałem jeszcze w drzwiach. Lubiłem udawać, że sprzeciwiam się jej pomysłom, jakbyśmy byli zmagającymi się, a nie zjednoczonymi ze sobą siłami. Leonidy. Że co? Rój meteorytów. Dzisiaj jest maksimum. Czy twój tata ma drabinę? Aaa. Tak, chyba ma. Z drogi, głupcze. Musimy się zainstalować. Jej twarz pozostawała niewzruszona, nawet wtedy, kiedy wchodząc do środka, nachyliła się, żeby mnie pocałować. Odebrałem od niej koce i termos i ruszyłem za nią. Przeszła nonszalancko przez kuchnię. Drabina? – spytała, wskazując palcem na drzwi prowadzące do garażu. Tak. Czekaj, przyniosę. Nie, nie. Ja przyniosę. Dam radę podnieść drabinę, Cate – zirytowałem się. A ja dam radę skopać ci tyłek, Travis – odparła z uśmiechem. Nikt nie pozwalał mi już nic robić. Niby przyjemne, ale czułem się przez to jeszcze bardziej chory, jakbym dla wszystkich był już tylko ciężarem. W głębi duszy wiedziałem, że to nieprawda, a jednak tak właśnie się czułem. Umieranie samo w sobie jest już wystarczająco trudne, a co dopiero wtedy, gdy wszyscy ci o tym ciągle przypominają. Prawdę mówiąc, nie mogłem uwierzyć, że Cate pozwoliła mi wejść po drabinie na dach. Ale poradziłem sobie bez problemu, a ona rozłożyła obydwa koce na lekko pochyłej połaci, idealnie zwróconej ku odpowiedniej części nieba.

Mamy prywatne planetarium – powiedziała. Kiedyś z Kyle’em siedzieliśmy tam w Halloween i straszyliśmy dzieciaki, które przychodziły prosić o słodycze. Wieczór skończył się tym, że Kyle spadł z dachu trafiony w twarz paczką batoników rzuconą przez jakieś dziecko. Przeżył. Co jest w termosie? Gorąca czekolada meksykańska. – Podała mi termos unosząc przykrywkę, żebym mógł powąchać. Przyprawy kręciły mnie w nosie, już sam ich zapach rozgrzewał. Wypiłem łyk wprost z termosu. Użyj chociaż kubka – poprosiła. Nie ma mowy. To jest za dobre. – Przełknąłem głośno kolejny łyk. – Muszę wypić do końca. Zostaw mi trochę, wariacie. Widziałaś? – Oddałem jej termos i wstałem. Zauważyłem meteoryt. Był żółty, może nawet złoty, i przeciął całe niebo. Dzieci nazywają je spadającymi gwiazdami. My osiągnęliśmy już jednak ten wiek, kiedy liczy się nauka i cuda wszechświata potrzebują wyjaśnienia, żeby mogły dalej fascynować. Tak czy inaczej, to było piękne. Nagle poczułem się mały i nic nieznaczący. Co ciekawe, podobało mi się to. Dziwne, ale tak właśnie było. Przegapiłam go. Przestań mnie rozpraszać. Upiła łyk czekolady i położyła się na kocach. Przez chwilę przyglądałem się jej, wpatrzonej w niebo. Jej twarz jaśniała błękitnofioletowym blaskiem. Para z jej ust unosiła się przez chwilę w listopadowym powietrzu. W końcu przyłapała mnie na tym, że ją obserwuję, i uśmiechnęła się. Omija cię niezłe widowisko, Travis. Bzdura – odparłem. Przewróciła oczami, nie przestając się jednak uśmiechać. Czasem straszny z ciebie tandeciarz, wiesz? Przecież uwielbiasz mnie za to. – Przysunąłem się bliżej i oparłem podbródek na jej ramieniu. Owszem – powiedziała, znowu spoglądając na niebo. – Wiesz, że codziennie na Ziemię spadają jakieś cztery biliony meteorytów? Większość z nich jest za mała, żeby dało się je zauważyć. Może ktoś je widzi – zastanawiałem się. – To w sumie smutne, tak zniknąć niezauważonym… O rany, teraz to już cię naprawdę poniosło. – Potrząsnęła głową z drwiącym uśmieszkiem. Ale nie patrzyła na mnie i wiedziałem, że myślimy o tym samym.

Minęły dwa tygodnie, a Cate nie dawała znaku życia. Bite dwa tygodnie. Nie odpowiadała na telefony i esemesy. I tak oto, myślałem, Travis i Cate przechodzą do historii. Byliśmy tylko

maleńkim zakłóceniem na linii czasu. Mógłbym wam wmawiać, że miałem napady szału, rzucałem przedmiotami, wybiłem pięścią dziurę w drzwiach swojego pokoju. Ale tak nie było. Pewnego wieczoru, gdy po raz kolejny nie udało mi się do niej dodzwonić, poszedłem cicho do łazienki. Zamknąłem drzwi, odkręciłem kurek nad wanną, a potem, przytrzymując się zimnej porcelany, osunąłem się na podłogę. Zaparłem się nogami o toaletę i płakałem. To był ten rodzaj płaczu, który sprawia, że trudno złapać oddech, kiedy boli każdy mięsień i nie wiadomo, czy to się kiedykolwiek skończy. Rodzice niczego nie słyszeli. Następnego dnia w szkole Hatton robił, co mógł, żeby to wszystko zbagatelizować. Prawdę mówiąc, nie mogłem go za to winić. Na jego miejscu też próbowałbym rozweselić kumpla, nawet gdybym uważał, że to niemożliwe. Travis, człowieku, jesteś przystojnym facetem. Możesz mieć każdą. Każda dziewczyna w tej szkole z przyjemnością by cię pocieszyła. Dzięki, Hatton. Nie, no serio, naprawdę. Uważam, że marnujesz niepowtarzalną okazję, człowieku. Widzę, jak one na ciebie patrzą. Cholera, gdybym ja tak wyglądał, powiedziałbym starym, że mogą odłączyć internet. A ja myślę, że kręci je tylko moja głowa. Och, pewnie, lecą na twój intelekt! Bujaj się. Na pewno – odparł z uśmiechem. Właśnie tego rodzaju wygłupy przypominały mi dawne żarty z Kyle’em. Czasem, kiedy słuchałem Hattona, myślałem sobie, że gdybym nie patrzył prosto na niego, nie zwracał uwagi na dźwięk jego głosu, to byłbym gotów uwierzyć, że to Kyle Hagler znowu pojawił się w szkole, usiadł obok i wrócił do przerwanej rozmowy. Zachowałem się jak palant, a teraz musiałem sobie radzić bez niego. Chyba powinienem już przestać się łudzić, że wszystko, na czym kiedyś mi zależało, wszystko, co wtedy miałem, wróci na swoje miejsce. Byłem przeszłością, a musiałem znaleźć jakiś sposób, żeby odnaleźć się w przyszłości. Zdążyłem się już przekonać, jakie to trudne, ale musiałem spróbować. Przecież to właśnie robią ludzie w podobnych sytuacjach, prawda? Próbują. Nawet jeśli wiedzą, że to niemożliwe.

Rozdział 21 Niemożliwe

Moim priorytetem było sprawić, żeby Kyle znowu zaczął ze mną rozmawiać. Oczywiście musiałem przeprosić go za to, że byłem takim dupkiem. Nie mój zakichany interes, czy jest gejem, heterykiem, jednym i drugim, albo ani jednym, ani drugim. Co za różnica? Liczyło się tylko to, że byliśmy przyjaciółmi. Skoro odzyskanie Cate okazało się trudniejsze, niż myślałem, a może nawet niemożliwe, musiałem uratować przynajmniej to, co łączyło mnie z Kyle’em. Więc pewnego popołudnia zadzwoniłem do niego. Szczerze mówiąc, wciąż nie wierzę, że odebrał. Słucham. Kyle, nie rozłączaj się. Proszę, nie rozłączaj się. Nie rozłączam się. Wrzuć na luz. To dobrze. Ehm… jak leci? Chyba w porządku. Muszę teraz nieźle zakuwać. Nie idź na studia. Nie warto. Zapamiętam. Słuchaj, przepraszam cię. Wiesz, Travis… Wolałbym po prostu o tym nie rozmawiać. Dobra, chciałbym tylko, żebyś wiedział, że jest mi przykro. Spoko. To znaczy jasne. W porządku. Słuchaj, rozmawiałem wczoraj z Cate. Cholera. Cate. Co powiedziała? Hm, powiedziała mi o tej knajpie z karaoke. Pojechałeś po bandzie. Byłem… zdesperowany. Podobało jej się to. W sumie ubaw po pachy. Ale mam wrażenie, że ona bardzo się o ciebie martwi. Chyba jest jej głupio, że to wszystko… tak wyszło. Potem rozmawialiśmy tylko raz. To dziwne, Kyle. Nie wiem, jak ci wytłumaczyć, jakie to uczucie. Wy nie widzieliście mnie bardzo długo, a ja ostatnio widziałem was kilka tygodni temu. Przekichane. Mam wrażenie, że urodziłem się po raz kolejny w niekończącym się odcinku American Horror Story.

O rany. Thaddeus. Faktycznie nie masz lekko. Wróciłem, bo nie mogę uciec od tego, kim jestem. I tak po prostu zaczęliśmy wymieniać się cytatami z filmów. Zupełnie jak kiedyś. Może wybaczył mi tak łatwo, ponieważ Cate powiedziała mu, że się o mnie martwi. A może on też mnie potrzebował, może nie mógł znieść myśli, że wróciłem, a my nawet nie daliśmy szansy naszej przyjaźni. Tak czy owak, rozmawiając z Kyle’em, żartując z nim, poczułem się, jakby to, co się wydarzyło po moim powrocie, było tylko złym snem. Postanowiłem sobie, że zanim umrę na dobre, postaram się o jak najwięcej takich chwil. Zanim skończyliśmy gadać, Kyle zaprosił mnie na koncert zespołu Judd Nelson’s Fist, który w najbliższy weekend miał się odbyć na jego uczelni. To była grupa grająca covery przebojów z lat osiemdziesiątych. Kyle obiecał, że trzy czwarte piosenek będę znał, a gdyby koncert okazał się do bani, to natychmiast się zawiniemy. Do tego stwierdził, że jego zdaniem dziewczyny z uczelni będą mną zachwycone. I tak już miałem dać szansę kapeli, ale przyznam, że ten ostatni argument strasznie mnie zaintrygował. W końcu oficjalnie byłem wolny, tak? Dobra, dobra. Nie interesowały mnie flirty nawet ze studentkami. A już na pewno nie miałem zamiaru się popisywać swoją blizną, jak jakiś kriogeniczny playboy. Wchodzę w to. Co mam na siebie włożyć? Najlepiej ubrania. – Kyle się roześmiał. Nie, no, daj spokój: jak studenci ubierają się na koncerty? Pytasz poważnie? Poważnie. W dżinsy i T-shirt. Pewnie będzie zimno, więc lepiej weź kurtkę. Czy ja naprawdę muszę ci mówić takie rzeczy? Po prostu nie chcę wyglądać jak koleś z innej bajki. Travis, to jest koncert, nie bal. Wyluzuj. Dobra. Przyjedziesz po mnie? W piątek? Tak. Powiedzmy o szóstej. Aha, i nie zapomnij świecących gadżetów. Co? Żartowałem. W piątek o szóstej Kyle podjechał pod mój dom swoim pikapem. Kiedy wsiadałem, słuchał w radiu smętnych kawałków jakiegoś ckliwego niezależnego piosenkarza. W samochodzie unosił się dokładnie taki sam zapach jak w jego dawnym pokoju: coś jakby mieszanka paczuli i old spice’a. Może poznasz dziś Valerie. Co ty na to? – zapytał.

Fajnie. Będzie na koncercie? Możemy umówić się z nią na potem. Pasuje? O której masz być w domu? Mama kazała mi wrócić o jedenastej, ale chyba mogę to jakoś obejść. Ekstra. Myślałem, że pojedziemy do jakiejś sali koncertowej albo innej dużej hali na kampusie. Okazało się, że zaparkowaliśmy kawałek od starego trzypiętrowego budynku. Wszędzie dokoła, na ganku i w ogrodzie przesiadywali ludzie. Niektórzy mieli w rękach butelki z piwem. Teoretycznie mam dwadzieścia jeden lat. Tak jest napisane na moim zezwoleniu na prowadzenie samochodu. Mam je wyjąć? Po pierwsze, to naprawdę pokręcone. Po drugie, nie będą sprawdzać. Nie przejmuj się tym. Ale tu się pije alkohol. – Ruchem głowy wskazałem grupę rozwrzeszczanych, uwieszonych jeden na drugim chłopaków na końcu werandy. E, coś ty. Zrobili sobie po prostu biforek. Nie sprzedaje się alkoholu na uczelnianych imprezach. Biforek? – zapytałem, zdezorientowany. Tak, zaprawili się przed właściwą imprezą. Przegapiłeś ten etap w liceum, co? Widać niektórzy czegoś takiego potrzebują. Zaskoczyło mnie to, ilu ludzi jest w środku. Cały dolny poziom budynku stanowił otwartą przestrzeń, jedną wielką salę ze sceną i miejscem do tańca. Wszędzie stali ludzie, śmiejąc się, flirtując i robiąc zdjęcia telefonami. Nie spodziewałem się takiego hałasu i tylu koszulek polo. Nie ogarniam koszulek polo. Zdaje się, że przyszliśmy w samą porę, bo ledwo rozejrzeliśmy się po tłumie i znaleźliśmy sobie miejsca stojące, jakiś chłopak (oczywiście w koszulce polo) wszedł na scenę. Powitały go radosne okrzyki. Panie i panowie, studenci Uniwersytetu Stanowego Kansas City: jak się dzisiaj macie!? – zapytał. Otaczający nas ludzie zaczęli wrzeszczeć. Poczułem się tym jakoś onieśmielony. Przypomniało mi się doświadczenie z barem karaoke, tylko rzecz jasna tym razem to nie ja byłem na scenie. Dzięki Bogu. To, co mówił Kyle o licealnych czasach, które przegapiłem, było prawdą. Nigdy nie chodziłem na dzikie imprezy, koncerty ani biforki. Zachorowałem, zanim do tego wszystkiego dorosłem. Z radością zaprezentujemy wam dzisiaj nie jeden, ale dwa niezwykłe zespoły. O, nie! Wiedziałem, że dadzą jakąś zapchajdziurę na początek. Trzeba było przyjść później – zrzędził Kyle prosto do mojego ucha.

Zanim usłyszycie rewelacyjną grupę Judd Nelson’s Fist, mamy zaszczyt przedstawić naszego gościa specjalnego: uczelnianą kapelę Floorboard Johnson! Znowu rozległy się okrzyki, tylko już nie tak głośne, a kilka osób zaczęło się śmiać. Potem na scenę wyszedł chłopak – nie mógł być starszy od Kyle’a – w filcowym kapeluszu, z gitarą akustyczną w ręce. Złapał stojący w kącie stołek, ustawił go przed mikrofonem, usiadł i zaczął grać. Zakład, że będzie śpiewał o kwiatach albo o gwiazdach. – Kyle wyciągnął rękę i uścisnęliśmy sobie dłonie. Dwadzieścia minut i pięć piosenek później podałem Kyle’owi pognieciony banknot dolarowy, a on zaskakująco głośno się roześmiał. Jakaś dziewczyna stojąca za nami zaczęła się śmiać razem z nim, a potem nachyliła się i zapytała, jak mam na imię. Travis – odparłem, ale nie dosłyszała. Jak? Travis! Ładnie. Ja jestem Lindy. Hej. Ty jesteś tym chłopakiem! Tym z… – Wskazała na moją szyję. Nie. Nie jestem tym Travisem. Chociaż wszyscy mnie z nim mylą. Ale ja cię poznaję! – Krzyczała coraz głośniej. Nachyliłem się i wyszeptałem jej na ucho: Proszę… Pokiwała głową i puściła do mnie oko, co miało oznaczać milczącą zgodę na dochowanie tajemnicy. Cieszyłem się, że zapiąłem kurtkę pod samą szyję. Kolejnym powodem do radości było to, że Floorboard Johnson skończył grać. Sądząc po oklaskach, chyba wszyscy się z tego ucieszyli. Chłopak odstawił stołek i leniwie zszedł ze sceny. Wyobrażałem sobie, że musi mieszkać w tipi z łapaczem snów nad wejściem i sypiać na stosie etnicznych piłeczek do gry w zośkę. A teraz… zespół, na który wszyscy czekacie… Przed wami JUDD NELSON’S FIST!!! Na scenę wbiegło pięciu chłopaków i od razu zaczęli grać Video Killed the Radio Star The Buggles. Wszyscy tańczyli i śpiewali razem z nimi. To było genialne, nie tylko brzmienie, ale też to, jak dobrze bawiliśmy się przy ich muzyce. Tego rodzaju entuzjazm zakrada się człowiekowi pod skórę i ogarnia całe ciało, tak że choćbyście nie wiem jak bardzo chcieli się od czegoś odciąć, nie macie szans. Kurczę, tak mi ulżyło, że ludziom wciąż się podoba muzyka z lat osiemdziesiątych! W tej sytuacji nic mnie nie mogło zdołować. Po piosenkach Madonny, Cyndi Lauper, Dexy’s Midnight Runners, Men at Work, Queen i Talking Heads Kyle zapytał, czy mam dość.

Już kończą? Eee, człowieku, nie skończą, póki nie zagrają piosenek z całej dekady. Usłyszeliśmy najlepsze. Zaufaj mi. Ruszyliśmy z powrotem przez tłum, co było znacznie trudniejsze, kiedy wszyscy tańczyli, śpiewali i podskakiwali. Przy drzwiach zobaczyłem tę dziewczynę, Lindy. Pokazywała na mnie palcem i mówiła coś do swojej koleżanki. Zdaje się, że panująca na sali euforia naprawdę mi się udzieliła, bo zanim wyszliśmy, niewiele myśląc, pomachałem jej i odsunąłem dekolt koszulki. A, niech się cieszy. Kyle przystanął na chwilę na werandzie, żeby się przywitać z kolegą, a ja wymiksowałem się z tłumu. Muzyka była tutaj prawie tak głośna jak w środku, więc kiwałem trochę głową, stojąc z rękami w kieszeniach. Wtedy ją zobaczyłem. Cate. Siedziała na poręczy na końcu werandy. Właściwie sam nie wiem, dlaczego jej widok tak mnie zaskoczył. Wiedziałem przecież, że studiuje na tej samej uczelni co Kyle, chociaż wieczorowo. I oczywiście właśnie tego jedynego wieczoru, kiedy akurat nie siedziałem, obsesyjnie o niej rozmyślając, musiałem ją spotkać. Ruszyłem w jej stronę. Zauważyła mnie i zeskoczyła z poręczy. Travis, co ty tutaj robisz? Przyszedłem z Kyle’em – odparłem, pokazując go palcem. – Świetnie wyglądasz. Myślisz, że zagrają Head over heels? – zapytała ze śmiechem. Nie dorastają mi do pięt. Jak tam…? Wszystko w porządku? – Ciągle spoglądała w przestrzeń ponad moim ramieniem, jakby na kogoś czekała. Miałem nadzieję, że nie na Turnera. W porządku. Wyjście z domu dobrze mi zrobiło. Pogodziliście się z Kyle’em? Tak. Travis… Tak? Cieszę się, że cię widzę. Wyciągnęła rękę i poklepała mnie po ramieniu. Widać było, że mówi szczerze. Naprawdę się cieszyła, że mnie widzi. Warto było słuchać piosenek Floorboarda Johnsona choćby po to tylko, żeby móc ją zobaczyć. Cate! O, Boże, tylko popatrz! – zawołał Kyle, a potem podszedł i uściskał ją. Ona mnie śledzi – poskarżyłem się. Nie, nie – zaprotestowała Cate. – To on śledzi mnie. Kyle parsknął śmiechem, a ja przez sekundę, jedną sekundę, patrząc na niego i słuchając jej chichotu, poczułem się, jakbym cofnął

się w czasie. Mógłbym tak stać, patrzeć i słuchać jeszcze przez pięć lat i nie zmęczyć się ich znajomym, krzepiącym widokiem. Jesteś sama? – zapytał ją Kyle. Nie, moja koleżanka Sarah jest w środku. Chociaż możliwe, że mnie porzuciła. Czasem jej się to zdarza. Chodź z nami – wyrwało mi się, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Dokąd się wybieracie? – zapytała, patrząc na mnie w zupełnie nieoczekiwany sposób. Może byśmy coś zjedli? – zaproponował Kyle. Hm, czemu nie… W sumie to tak. Bardzo chętnie. Tylko znajdę Sarę i dam jej znać, że idę. Weszła do budynku, a Kyle popatrzył na mnie, unosząc wysoko brwi. Co? Nic. Po prostu… Szalony wieczór, co? Rzeczywiście. Nie rób sobie złudzeń. Jasne. Nie robić sobie złudzeń. To tylko przypadkowe spotkanie z bratnią duszą. Żadnych złudzeń. Travis. Mówię poważnie. Kyle, wyluzuj. Wszystko mi jedno, po prostu chcę spędzić z wami trochę czasu. W jakimkolwiek układzie. Po chwili Cate wróciła i poszliśmy do samochodu Kyle’a. Wgramoliłem się na tylne siedzenie, a Cate trzasnęła drzwiami, odwróciła się i popatrzyła na mnie. Chyba nigdy nie zapomnę tego spojrzenia. Była taka szczęśliwa, że jesteśmy w komplecie. Burgery? – zapytał Kyle, zapalając silnik. Boże, tak! Burgery. Chcę burgera! Królestwo za burgera – zawołała Cate, podnosząc obie ręce dla większego dramatyzmu. Cieszę się, że wciąż masz apetyt godny damy – powiedziałem z uśmiechem. Wiadomo! – odparła, odwzajemniając uśmiech. Bar Steak ’n Shake wyglądał mniej więcej tak samo jak kiedyś. Nie wiedziałem, czy którekolwiek z nich to pamięta, ale ostatni raz byłem tam właśnie z nimi. Większość jedzenia zwróciłem potem w łazience. Nie muszę chyba tłumaczyć, jak się cieszyłem, mogąc go spróbować, gdy nie byłem nafaszerowany lekami. Złożyliśmy zamówienie przy barze i zajęliśmy boks w głębi sali. Kupiliśmy sobie po burgerze, porcji frytek i czekoladowym shake’u. Burgery były dobre, ale shake ze Steak ’n Shake to już

doświadczenie iście religijne. Nie powiedziałem im o tym, ale w każdej sekundzie spędzanego z nimi wieczoru bałem się, że to tylko sen i że zaraz się obudzę. To co u was, chłopaki? – zapytała Cate. Ach, wiesz – odparał Kyle. – Nauka i… co tam jeszcze… a, tak… nauka. U mnie też. To znaczy praca i nauka to beznadziejny zestaw. Wciąż pracujesz w tej kancelarii? – zapytałem. Taaak. Pracuję tam trzy dni w tygodniu, taka papierkowa robota na czas studiów. Ekstra – powiedział Kyle. Nie poszłaś na akademię sztuk pięknych? – zapytałem. Nie, kilka lat temu jakoś mi to przeszło. Szkoda – odparłem. – Miałaś talent. Dziękuję ci. Ale to nieprawda. Wszystko, co namalowałam, wyglądało jakoś… sama nie wiem, jakoś tak za bardzo komiksowo. No i pewnie niełatwo dziś o pracę z dyplomem ASP, co? – zauważył Kyle. Taaak. A nie mam ochoty uczyć plastyki, więc musiałam sobie odpuścić. Malujesz jeszcze w ogóle? – Nie potrafiłem się z tym pogodzić tak łatwo jak ona. Właściwie to nie. Hej, moglibyśmy pogadać o czymś ciekawszym? Na przykład o tym, jak umarłeś, a teraz po pięciu latach siedzimy razem i jemy burgery? Roześmialiśmy się, a Kyle najgłośniej. Zauważyłem, że jego śmiech w ogóle się nie zmienił – wciąż składał się z tych samych gwałtownych wdechów i parsknięć. Byłem tym zachwycony. Miałem ochotę go nagrać i odtwarzać za każdym razem, kiedy świat zacznie mnie doprowadzać do szału. Mało brakowało, a poprosiłbym go o pozwolenie. Zamówienie przyniesiono dość szybko i przez kolejne dwie minuty byliśmy zbyt zajęci jedzeniem, żeby rozmawiać. Patrzyliśmy tylko na siebie, kiwając głowami i uśmiechając się z pełnymi ustami. Było mi tak dobrze jak dawniej, kiedy wieczorami chodziliśmy razem na burgery, a nawet lepiej, dlatego, że od ostatniego razu minęło tyle czasu. No i trochę dlatego, że znaleźliśmy się tam tak niespodziewanie. Możliwe, że z wszystkimi wyjątkowymi chwilami jest podobnie. Muszę wam coś powiedzieć. – Kyle nagle spoważniał. Byłem pewien, że wreszcie zdecydował się wyznać to, na co czekałem od naszej pamiętnej rozmowy przed moim domem: prawdę. Mów – zachęciłem go. Zamierzam poprosić Valerie, żeby ze mną zamieszkała. Po prostu mam wrażenie, że przyszedł już na to czas. Po co miałbyś to robić!? – prawie krzyknąłem. Jeeezu, Travis – jęknęła Cate.

Kocham ją. A ona kocha mnie. Mam dość ciągłego jeżdżenia do jej akademika i przesiadywania w jej obskurnym pokoju. Naprawdę nie mogę się już doczekać, Travis. Tak – powiedziałem. – To znaczy jasne. Super. Koniecznie muszę ją poznać. Myślałem, że jesteśmy dziś umówieni. – Rozpaczliwie próbowałem ratować twarz. Nie jestem pewien, czy mi się to udało. Byliśmy, ale powiedziała, że nie chce być intruzem na naszym nieplanowanym spotkaniu po latach. Ona jest p r z e u r o c z a, Kyle – powiedziała Cate. – Uważam, że to świetny pomysł. A ja się zastanawiałem, czy nie poprosić moich rodziców, żeby ze mną zamieszkali – oznajmiłem. – Ale okazało się, że oni już u mnie mieszkają. Bo utknąłem w krainie nastolatków. Nic nie trwa wiecznie – zauważyła Cate. Jasne. Nie przeskoczysz tego. Każdy musi przez to przejść. To może wrócicie? – zaproponowałem. – Z wami było mi jednak o wiele łatwiej. To miał być żart, ale oczywiście zabrzmiało to inaczej, niż chciałem, i wszyscy na chwilę umilkliśmy. Nie lubiłem, gdy mi przypominano, że mam nie swoje ciało, być może więc inni też nie lubili, gdy im przypominano o rzeczach, na które nie mają wpływu. Przepraszam. Żartowałem. Travisie Coates – powiedziała Cate. – Twoje żarty nie były śmieszne już za pierwszym razem. Dlaczego miałyby być śmieszne teraz? Kiedy skończyliśmy jeść i zaczęliśmy się zbierać do wyjścia, Cate poprosiła, żebyśmy zaczekali, bo musi jeszcze iść do łazienki. Kiedy wyszliśmy z Kyle’em na zewnątrz, zauważyłem, że znowu jest na mnie wściekły. Ciągle zachowywałem się wobec niego jak dupek. Nie wiedziałem, dlaczego on jeszcze w ogóle się stara. Dziwny wieczór, co? – przerwał ciszę i kopnął jakiś kamień leżący na chodniku. Tak. Ale miły. Tak. Travis, musisz mi obiecać, że nie będziesz się jej więcej narzucał. Co? Chodzi mi o Cate. Ona jest dla ciebie miła i naprawdę wyrozumiała. Szczególnie zważywszy na twoje zachowanie. Moje zachowanie? O co ci, do diabła, chodzi? O tę twoją akcję ze śledzeniem jej i karaoke. Albo chociażby o dzisiejszy wieczór. Wiesz, że potrzebuje spokoju i czasu, a podchodzisz do niej tak po prostu i proponujesz wspólne wyjście. Odczep się ode mnie. Nie masz o niczym pojęcia.

Widzisz, Travis, w tym rzecz. Wracasz i myślisz, że nikt się przez te lata nie zmienił. Ale to nie takie proste, jasne? Nie zmusisz nas wszystkich, żebyśmy byli tacy jak wtedy, kiedy nas lubiłeś. Nie zdążyłem odpowiedzieć, ponieważ przyszła Cate. Chyba się zorientowała, że coś jest nie tak, bo zaczęła głośno narzekać, jaka jest przejedzona, jakby chciała rozładować atmosferę. Tak bardzo ją za to kochałem. Nie, właściwie to kochałem ją za wszystko. Kiedy już wysiadła, żeby pójść do swojego samochodu, Kyle i ja nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Ale nie tylko z powodu naszej sprzeczki. Byłem przybity, ponieważ nie udało mi się spędzić ani chwili sam na sam z Cate. Może to i lepiej, tylko że bardzo tego chciałem. Zatrzymaliśmy się pod naszym domem. Zanim wysiadłem, popatrzyłem na Kyle’a i przysięgam, że próbowałem się powstrzymać, ale po prostu nie mogłem. Czasem człowiek musi powiedzieć, co mu leży na sercu, bo inaczej się udusi. Kyle, nie chodzi o to, że chcę, żebyś był taki jak wtedy, kiedy cię lubiłem. Chcę tylko, żebyś pamiętał, dlaczego cię lubiłem, to wszystko. A dlaczego mnie lubiłeś? Bo nigdy nie wciskałeś mi kitu. Dobranoc, Travis. Trzasnąłem drzwiami i nachyliłem się jeszcze, zaglądając przez okno do samochodu. Siedział z rękami na kierownicy i patrzył w przestrzeń przed sobą, żeby nie patrzeć na mnie. No, co? – zapytał. Przepraszam. Posłuchaj. Jeżeli ja mogę być tym chłopakiem od głowy, to ty możesz być jego kumplem, który przez przypadek jest gejem. Co za różnica, Kyle? Olej to, co ludzie sobie myślą. Po prostu odpuść. To naprawdę proste.

Rozdział 22 To naprawdę proste

W ciągu następnego tygodnia rozmawiałem z Cate jakieś cztery razy. W dodatku za pierwszym to ona się odezwała. To było w dzień po koncercie – chciała podziękować mi za to, że „wyluzowałem” i „nie zachowywałem się dziwnie ani nic” przy niej i Kyle’u. Powiedziałem, że zależy mi na naszej przyjaźni tak samo jak jej i że dołożę starań, żeby nie czuła się w mojej obecności skrępowana ani zagrożona. Następnego popołudnia ja zadzwoniłem do niej i pogadaliśmy trochę o tym, co nowego się wydarzyło. Kilka razy wspomniała o Turnerze, a mnie jakoś się udało nie zwymiotować. Pewnie trochę sprawdzała grunt, chciała się upewnić, że nie robię sobie niepotrzebnych nadziei. Za każdym razem, kiedy wypowiadała jego imię, czułem się, jakby właśnie weszła do pokoju i rozpruła mi brzuch samurajskim mieczem. Znęcała się nade mną, ale byłem gotów to znosić, choćby po to, żeby móc słuchać jej głosu. Trzecia rozmowa zaczęła się dziwnie. Zauważyłem, że jest czymś zdenerwowana. Zapytałem, co się stało, ale powiedziała tylko, że miała zły dzień. Ucieszyłem się, chociaż wiem, że to wredne. Cieszyło mnie to, że kiedy Cate ma zły dzień, chce porozmawiać akurat ze mną, a nie na przykład z Turnerem. Może uczucia, którymi mnie kiedyś darzyła, odżyły. Może wspomnienia budzą się szybciej, niż się spodziewała. Ja przecież byłem po prostu sobą. Byłem Travisem 2.0 – te same dane, tylko w nowiutkim, dużo sprawniejszym systemie operacyjnym. Teraz rozmawialiśmy przez telefon po raz czwarty, co potwierdzało, że nie powinienem się jeszcze poddawać. Z początku skarżyła się tylko na nieprzyjemności w kancelarii. Ktoś był dla niej nieuprzejmy – jeden z prawników – i miała ochotę poszukać innej pracy. Potem zaczęła mówić o malowaniu. To mnie zupełnie zaskoczyło, ponieważ po koncercie kategorycznie unikała tego tematu. Teraz pytała, czy pamiętam obrazy, które malowała w liceum, i mural w sali od angielskiego, który zaprojektowała. Jasne, że pamiętam ten mural – powiedziałem. – Opowieści kanterberyjskie. Tak. Pomogłeś mi. Namalowałem niecałe pół metra kwadratowego niebieskiego tła, a pani Campbell zabroniła mi się zbliżać do dzieł sztuki.

Nie byłeś znowu taki najgorszy. Cate. Poważnie. Obiecała, że postawi mi piątkę, jeżeli będę załatwiał jej sprawy i czyścił pędzle, żeby tylko ona nie musiała więcej oceniać niczego, co namalowałem. Przekomiczne! Uznałem, że to dość uczciwe. I tak przychodziłem tylko po to, żeby patrzeć na ciebie. Travis, daj spokój. To prawda. Byłaś taka utalentowana. Pamiętasz ten witraż, który zrobiłaś do biblioteki? Wciąż tam jest. Serio? O rany. Na śmierć o nim zapomniałam. Czasem chodzę tam tylko po to, żeby na niego popatrzeć. Lubię patrzeć na coś, co po sobie zostawiłaś. To urocze. Masz go jeszcze? Co? Ten obraz, który dla mnie namalowałaś. To kino? Tak. Mam go tu. Mówiłam, że go przechowam. Dzięki. Strasznie mi ciebie brakowało, Cate. Rozumiem, Travis. Mnie brakowało ciebie tak bardzo, że nawet nie wiem od czego zacząć. Czy to znaczy, że możemy się niedługo zobaczyć? Wiem, że nie tak się umawialiśmy, ale tamten wieczór był przecież całkiem udany. Prawda? Tak. Było miło. Myślę, że Kyle bardzo w tym pomógł. Jasne. Zdecydowanie. Chcę się tylko z tobą zobaczyć. Pójść na kawę czy coś. Nic poważnego. Normalna sprawa. Starzy przyjaciele piją kawę i opowiadają sobie, co u nich słychać. Chciałabym, Travis. Ależ to wszystko dziwne. Słuchaj, pogadaj o tym z Turnerem. Znam cię, wiem, że nie lubisz tajemnic. Pewnie czujesz się nie w porządku za każdym razem, kiedy ze mną rozmawiasz. On powinien wiedzieć, że chcę być z tobą w kontakcie, prawda? Myślę, że to by było uczciwe. Tak. Jasne. Masz rację. Porozmawiam z nim i może spotkamy się jakoś w przyszłym tygodniu. Dobra. To już postęp, Cate. Postęp – przyznała. – P r z y j a c i e l s k i postęp.

Następnego dnia siedziałem w swoim pokoju i oglądałem powtórkę The Bob Newhart Show, sitcomu z lat siedemdziesiątych, kiedy usłyszałem, że na podjeździe zatrzymuje się jakiś

samochód. Wyjrzałem przez okno i zobaczyłem Kyle’a. Czym prędzej zbiegłem po schodach. Otworzyłem drzwi, biorąc głęboki oddech, bo nie byłem pewien, czy nie przyjechał przypadkiem, żeby dać mi w nos. Prawdopodobnie sobie na to zasłużyłem. On jednak pochylił się i zawisł na mnie, oplatając mnie rękami i mocno ściskając. Płakał. Pomimo całej siły Jeremy’ego Pratta nie mogłem się ruszyć. Przepraszam – powiedział, wreszcie wypuszczając mnie z objęć. Chodź, wejdź. Usiądź. W porządku. Poszedłem za nim do salonu. Opadł na kanapę, a ja przysiadłem na szerokim, miękkim boku fotela taty i czekałem, aż się uspokoi. Siedział pochylony, opierając łokcie na kolanach. To ja przepraszam, Kyle. Jestem dupkiem. Wcale ci się nie dziwię. A powinieneś. To moja wina. Wracasz, próbujesz mi pomóc, chcesz być moim przyjacielem, a ja traktuję cię, jakbyś był nikim. To nie było w porządku. Nie w porządku. Wiem, że przegiąłem. Niepotrzebnie pakowałem nos w nie swoje sprawy. Miałeś rację. To dlatego się tak wkurzyłem. Miałem rację? Kurczę. Przejąłem się tym, że przyjechał z płaczem, ale nawet mi przez myśl nie przeszło, że to dlatego. Minęło kilka sekund, zanim do mnie dotarło, o co mu chodzi. Och. Dobra. Czy Valerie już wie? Tak. I znowu zaczął płakać, tym razem bezgłośnie. Łzy spływały mu po policzkach, a on nawet ich nie ocierał. Po prostu… dobijało mnie to, że jesteś nieszczęśliwy. – Usiadłem w fotelu i pochyliłem się. Dziesięć lat – powiedział. – Od dziesięciu lat każdego wieczoru się modlę, żeby to minęło, a przecież wiem, że to tak nie działa. Dziesięć głupich lat. Boże, Kyle. Nie miałem pojęcia. To tak jakby… Możliwe, że każdy ma czasem wątpliwości. Myślałem, że po prostu w pewnym momencie człowiekowi wydaje się, że jest gejem. Długo tak to sobie tłumaczyłem. Przekonałem samego siebie, że przechodzę przez to samo, co wszyscy… I po prostu odsuwałem od siebie te nieodpowiednie myśli. Słuchaj, jeżeli przeze mnie kiedykolwiek poczułeś się… Nie. Nie o to chodzi. Przez nikogo nigdy nie poczułem się dotknięty. A moi rodzice są najlepszymi ludźmi, jakich znam. Po prostu… tak bardzo chciałem, żeby to było tylko chwilowe… Chyba uwierzyłem, że mam na to wpływ. A jednak to wciąż tam było i nie chciało minąć.

A ja chyba założyłem, że skoro wtedy postanowiłeś powiedzieć o tym mnie, to może jesteś gotów powiedzieć każdemu. To jest właśnie najgorsze – powiedział. – Kiedy ci już powiedziałem… Po twoim odejściu zrobiłem się jakiś przewrażliwiony na tym punkcie. Tylko tobie się przyznałem, więc wciąż miałem szansę zachować to na zawsze w sekrecie. Ale kiedy już raz powiedziałem to głośno, spanikowałem. Pomyślałem, że ludzie się zorientują, że poznają to po moim sposobie mówienia, po gestach, tego rodzaju rzeczach. To idiotyczne. Jakbym wierzył, że jeśli tylko zdołam być przeciwieństwem stereotypowego geja, to wszystko samo przejdzie. Nie mogłem przecież być gejem… Lubię sport. Nie cierpię zakupów. Ani musicali. Zaczęliśmy się śmiać. Widziałem, że z każdym kolejnym wyznaniem Kyle odrobinę prostuje plecy. Wydawał się coraz mniej smutny i pokonany. Czułem się, jakbym obserwował aktora, który stopniowo oddziela się od najsławniejszej granej przez siebie postaci, zrzuca sztuczną skórę. Mogę ci coś powiedzieć? – zapytał. Jasne. Pamiętasz Jake’a Brassetta? Tak. Grał w nogę. On też lubił sport. Rozumiem… A w ostatniej klasie lubił obściskiwać się ze mną w piwnicy domu swojej babci. O rany. Wybacz. Przesadziłem? Skąd. To fascynujące. Ktoś jeszcze? W sumie to nie. Paru chłopaków, których nie znasz, ze studiów. Męczyła mnie strasznie ta konspiracja, więc próbowałem dać sobie spokój. Na drugim roku zacząłem się umawiać z dziewczynami. Jak to właściwie działa? Po prostu wyobrażasz sobie faceta, kiedy z nimi jesteś? Niezupełnie. Raczej się wyłączam i tyle. No i jeszcze udaję, że wolę czekać do ślubu. Żartujesz, prawda? Zero seksu, Kyle? Zero. To gorsze, niż sobie wyobrażałem. Powiedział, że na studiach chodził z trzema dziewczynami. Wszystkie były ładne i sympatyczne, poza tym cierpliwe albo dość religijne, żeby zaczekać na seks. Kiedy jakiś jego związek trwał dłużej, Kyle zaczynał zdawać sobie sprawę, że one uważają go za wspaniałego

faceta. Myślą, że je szanuje, a uczucie i ich towarzystwo jest dla niego ważniejsze niż cokolwiek innego. I to właśnie było dla niego najgorsze. Bał się przestać próbować i liczyć, że któraś z nich nauczy go czuć coś innego, niż czuje, a jednocześnie nie mógł znieść świadomości, że łamie serca tych dziewczyn. I w sumie to je chyba kochałem. Przynajmniej trochę. I to dlatego prędzej czy później musiałem z nimi zrywać. Nie mogłem ich okłamywać, skoro wiedziałem, że jeśli zostaniemy razem, to one stracą szansę poznania kogoś, kto mógłby je kochać naprawdę. Powiedział, że to już koniec. Postanowił, że Valerie będzie ostatnią dziewczyną, z którą się umówił, ostatnią osobą, którą okłamał, czy to w kwestii swojej orientacji seksualnej, czy jakiejkolwiek innej. Tajemnice rozsadzały go od środka, aż wreszcie z każdym wypowiadanym słowem, każdym spojrzeniem w lustro, każdym uściskiem, pocałunkiem czy zapewnieniem o swojej miłości czuł się o krok od śmierci. Jeszcze jedno, Travis – powiedział przed wyjściem. Co takiego, stary? Chodzi o ciebie, człowieku. To w tobie jestem zakochany. O… Żartowałem. Uważaj, bo ci się ego niepotrzebnie rozrośnie. Cholera. To nie było śmieszne. Kyle dodał jeszcze, że w weekend zamierza powiedzieć o wszystkim rodzicom. Przypuszczał, że jego mama trochę popłacze, ale w końcu zrozumie, że homoseksualizm też ma swoje zalety. I tak nie mogła znieść żadnej z jego dziewczyn. A tata pewnie go uściska i powie zawstydzony: „Pamiętaj, żeby się zabezpieczać” czy coś w tym stylu. Kyle czuł się winny, wiedząc, jak łatwo będzie powiedzieć rodzicom prawdę, choć dla tylu innych to było bardzo trudne. Nie wspomniałem o Cate. Chciałem, żeby wygadał się do końca, poza tym nie byłem pewien, jak zareaguje na zaistniałą sytuację. Wolałem, żeby nie wiedział, jaki jest mój prawdziwy plan: że nie mam najmniejszego zamiaru zadowolić się przyjaźnią z Cate, że zrobię, co w mojej mocy, żeby znowu się we mnie zakochała. Powiedziałby, że jestem śmieszny, niedojrzały i samolubny. Pewnie miałby rację, ale byłem też zakochany, więc logika i dojrzałość aż tak bardzo się dla mnie nie liczyły. Tej nocy śniło mi się, że Cate i ja leżymy na dachu mojego domu, całujemy się, trzymamy za ręce, a ona opiera głowę na moim ramieniu. Czułem się prawie tak jak kiedyś, jakbyśmy mogli odmówić przyjęcia do wiadomości upływu lat. Albo raczej jakby ona mogła to zrobić. Kiedy się obudziłem, myślałem tylko o tym, że może gdybym się nie poruszył, gdybym z powrotem zamknął oczy i zignorował otaczający mnie świat i ludzi, to czas okazałby się jedynie ludzkim

wymysłem. Niektórzy mówią, że tak właśnie jest. Może tak naprawdę wcale bym nie odszedł, bo odejście nie było możliwe. Może na zawsze pozostajemy nawleczeni na sznurek: nasze dawne ja, przyszłe ja. Może Jeremy Pratt też wciąż gdzieś jest i nie śpi po nocach, zastanawiając się, jak jego rodzina poradzi sobie po jego śmierci. Może na tym właśnie polega istnienie nas wszystkich: na trwaniu naszych kolejnych wersji, a my musimy znaleźć sposób na odszukanie każdej z nich, dotarcie do niej i powiedzenie, że wszystko jest w porządku, że tak po prostu to działa. To zasada zbyt potężna, żeby można ją było zignorować. Nawet jeśli jest zbyt trudna do wyjaśnienia.

Rozdział 23 Zbyt trudne do wyjaśnienia

Następnym razem spotkałem się z Cate na początku grudnia. Umówiliśmy się w Grindhouse, tej nowej kawiarni w centrum, chociaż jej nazwa – w sumie chyba nie najgorsza – budziła u mnie raczej niesmaczne skojarzenia. Nie mogłem przestać sobie wyobrażać ludzi pijących kawę na planie taniego filmu akcji. Oczywiście, jak się pewnie domyślacie, moje spotkanie z Cate miało zdecydowanie mniej ekscytujący przebieg. Pomimo zimna czekała na mnie na zewnątrz. Poprosiłem mamę, żeby wysadziła mnie za rogiem, było mi głupio, że ciągle jeszcze nie mogę prowadzić. Kiedy chorowałem, to nie miało znaczenia. Teraz, przy dzielącej nas różnicy wieku i w ogóle, nie chciałem niepotrzebnie podkreślać swojej niedojrzałości. Cate uściskała mnie, a ja policzyłem do trzech i wypuściłem ją z objęć. Postarałem się nie dotykać jej pleców zbyt nisko i nie przywierać do niej za mocno. Chciała przyjaźni, to będzie ją miała, dopóki nie zechce czegoś więcej. Cholera, ciężko było. Fantazjowałem, że jesteśmy jak ta para, którą widziałem w jakimś horrorze, kiedy byłem mały – chłopak i dziewczyna na zawsze przyklejeni do siebie Super Glue. Tylko bez morderstwa z rąk obłąkanego seryjnego mordercy, które potem nastąpiło w tym filmie. Wejdziemy do środka? – zapytała, drżąc. Byle szybko – powiedziałem. Otworzyłem drzwi i przepuściłem ją przodem. Przysięgam, czułem się, jakby wróciły dawne czasy. Przez kilka sekund wszystko było jak kiedyś: ona, ja, świat wokół nas. Można by to nazwać déjà vu, gdyby nie to, że tak właśnie wyglądało całe moje życie po powrocie. Jedno wielkie „Czy to się już przypadkiem nie zdarzyło?”, którego nikt poza mną nie dostrzegał. Może być? – zapytała, zatrzymując się przy stoliku pod oknem wychodzącym na ulicę. Dla mnie spoko. Zdjąłem kurtkę i przewiesiłem ją przez krzesło. Potem usiadłem. Ona zrobiła to samo. Fajne miejsce – powiedziała. – Mają tu najlepszą chai latte, jaką w życiu piłam. Ty i ta twoja chai latte. Dalej nie pijesz kawy? Myślałem, że może do niej dojrzałaś czy coś. Och, nie. Nie, dziękuję. Próbowałam. Naprawdę. Wciąż smakuje jak…

Jak piasek zalany wrzątkiem? – dokończyłem. Tak. – Uśmiechnęła się. – Poza tym Turner mówi, że herbata jest o wiele zdrowsza. Turner mówi, że herbata jest zdrowsza? A kim on właściwie jest, lekarzem? Ostatnio słyszałem, że zajmuje się komputerami. Czyli umie korzystać z Google. Na zdrowie. Założę się, że gdybym wpisał: „Faceci, którym kriogeniczny pacjent może odbić narzeczoną”, to jego nazwisko wyskoczyłoby na samej górze. Chrzań się, komputerowy doktorku. A ja zostaję przy kawie. Zaraz wracam. Chcesz średnią czy dużą? – Wstałem z portfelem w ręce. Nie, Travis. Zapłacę za siebie. – Podała mi piątkę z portfela. Wziąłem banknot z jej ręki i odłożyłem z powrotem na stół. Nie ma mowy. Zwariowałaś? I odszedłem, zanim zdążyła zaprotestować. Złożyłem zamówienie przy barze. Kiedy się obejrzałem, zobaczyłem, że pisze esemesa. Założę się, że do Turnera. Pewnie chciał wiedzieć, czy nie próbuję jej obezwładnić i uprowadzić w przeszłość czy coś. Proszę. – Podałem jej herbatę i usiadłem. Dzięki – odparła. – Czasem grają tu muzykę na żywo. O, widzisz, tam jest scena. Raz, kiedy tu byliśmy, trafiliśmy na koncert akustyczny. Był naprawdę dobry. „Byliśmy”? Ja i Turner. On nie pije, więc zazwyczaj nasze wspólne wyjścia kończą się w takich miejscach jak to. Och, Turner nie pije? Czyż on nie jest po prostu Panem Wspaniałym? Przysięgam, ten facet doprowadzał mnie do szału, zanim go jeszcze poznałem. Dlaczego on nie może być jakimś palantem, który niszczyłby jej życie? To znaczy nie chciałem, żeby była nieszczęśliwa, ale też nie chciałem, żeby była zakochana w kimś, kto wydaje się chodzącym ideałem. Nawet jej rodzice twierdzili, że go lubią, a ja, głupi, myślałem, że nikogo nie mogliby polubić tak bardzo jak mnie. To będzie trudniejsze, niż myślałem. Czy on jest na odwyku? – zapytałem scenicznym szeptem. Skąd, Travis. Jezu. – Roześmiała się. Na pewno? – dopytywałem z powagą. Mówi, że tego nie lubi. Jego mama była alkoholiczką, chyba ma traumę z dzieciństwa. No, to brzmi jak dobry powód. Travis… Tak? Wszystko w porządku?

Tak, w porządku. Chyba jeszcze nie przywykłem do myśli, że masz chłopaka, który nie jest mną. To musi być trudne – przyznała. – Dziękuję ci, że tak bardzo się starasz. Miałaś wielu chłopaków? Po moim odejściu? Nie. Długo w ogóle nie mogłam się przełamać. W końcu Jake Brassett zaprosił mnie na bal absolwentów. Jake Brassett? Ten homoseksualny piłkarz? – Cholera. Chyba nie powinienem był tego mówić. Tak. On. Ale wtedy jeszcze nie był gejem. Albo nie całkiem był gejem… czy coś. Jak długo z nim chodziłaś? Niedługo. Dwa albo trzy tygodnie. Potem przez jakiś czas spotykałam się z Ryanem Fielderem. Był miły. Ryan Fielder? I co? Na każdej randce graliście w karcianki? Nie. – Roześmiała się. – Zdążył już z tego wyrosnąć. Najczęściej jeździliśmy razem po mieście i takie tam. Trudno było mi słuchać o tym, że spotykała się z innymi facetami, ale jednocześnie byłem z niej dumny. W końcu nie pozwoliła, żeby moja „śmierć” zniszczyła jej życie. Nie poddawała się, próbowała być normalną dziewczyną, która zachowuje się jak normalne dziewczyny. Kiedy już to przyznałem, umieściłem Jake’a Brassetta i Ryana Fieldera na swojej prywatnej liście Dupków, z Którymi Jeszcze się Policzę. Trzeba było zaczekać, aż naprawdę umrę, zanim zaczęli się przystawiać do mojej dziewczyny. Pozwól, że zadam ci pytanie – powiedziałem. O, rany. Boję się. Mów. Czy którykolwiek z nich całował lepiej niż ja? Nie powiem – odparła zaskoczona. Dobra. W porządku. Ale powiedz przynajmniej, że z żadnym z nich nie poszłaś do parku. Proszę. Nie. Ani razu. Są pewne świętości, Travis. Nie byłem tam jeszcze po powrocie – przyznałem. – Dziwnie bym się czuł. Żartujesz. Dobrze. Chodźmy. – Wstała i zaczęła zakładać kurtkę. Co? Idziemy do parku. Musimy. Teraz już nie mamy innego wyjścia. Wyszedłem za nią z kawiarni i ruszyłem do jej samochodu, zaparkowanego mniej więcej przecznicę dalej. Wciąż jeździła tą samą czarną jettą z lat dziewięćdziesiątych. Jej ojczym sam

wyremontował silnik i podarował jej to auto na szesnaste urodziny. Poczułem się w nim tak znajomo, że odruchowo oparłem prawą stopę o deskę rozdzielczą nad schowkiem, tak jak robiłem to kiedyś. Dziwne – powiedziała. Co? Właśnie miałam najsilniejsze déjà vu w swoim życiu. Kiedy położyłeś tam nogę. Po chwili wjeżdżaliśmy już na niewielki parking przy kolumnadzie w Kessler Park. Kiedyś ciągle tu zaglądaliśmy, tylko we dwoje. Masywne kamienne kolumny ciągnące się wzdłuż drogi wydawały się nie z tego świata. Cate podobało się to, że kolumnada otwiera się na przyrodę, nie ograniczając w żaden sposób przestrzeni. Była jak korytarz, który tylko udaje, że dokądś prowadzi, w rzeczywistości zaś może człowieka skierować w dowolnie wybraną stronę. W naszej ulubionej części, tej właściwie bez zadaszenia, tylko z podłużnymi dźwigarami łączącymi dwa rzędy kolumn, stały po bokach betonowe ławki. Jeżeli usiedliście tam o właściwej porze dnia, po południu, tak żeby słońce jeszcze świeciło jasno, ale już chyliło się ku zachodowi, cienie belek i kolumn krzyżowały się i wycinały ciemne linie na waszych twarzach, piersiach, ramionach i szyi. Wysiedliśmy z samochodu i zajęliśmy jedną z „naszych ławek”. Od razu zauważyłem, że to miejsce jest zupełnie inne bez dziecięcych głosów w oddali, robiących zdjęcia turystów czy przejeżdżających samochodów. Zima to wszystko zabrała. Chłód, który czuło się w powietrzu, wydawał się orzeźwiający, pozwalał zachować czucie we wszystkich częściach ciała. Nawet przykre, męczące wrażenia mogą okazać się miłym zaskoczeniem dla kogoś, kto nie spodziewał się, że jeszcze będzie miał okazję ich zaznać. Uwielbiam to miejsce – powiedziałem. Nie mogłabym pozwolić, żebyś dłużej odkładał przyjazd tu. Dzięki. Źle bym się czuł, przychodząc tu samemu. Ogarnęło mnie to dziwne uczucie, że coś wwierca mi się w żebra z obu stron naraz, a drgania spotykają się gdzieś pośrodku. Potem wszystko zaczyna promieniować do ramion i człowiek nie ma pewności, czy nad nimi panuje. Zastanawia się, czy dałby radę wyciągnąć rękę i dotknąć jej twarzy, gdy ona nachyla się w jego stronę. Kiedy wreszcie znajduje się dostatecznie blisko, żeby ona mogła go usłyszeć, i mówi jej, że to najwspanialsza chwila w obu jego życiach, okazuje się, że nawet głos zaczyna mu drżeć pod wpływem napięcia ogarniającego ciało Jeremy’ego Pratta. Wszystko w porządku? – wyrwał mnie z zamyślenia głos Cate.

W porządku. Tak sobie rozmyślałem. O czym? Zastanawiałem się na przykład, jak o mnie mówisz, kiedy mnie nie ma w pobliżu. Po imieniu. Wciąż masz na imię Travis, prawda? Nie, wiesz, co mam na myśli. Nazywasz mnie swoim byłym chłopakiem? A może dawnym chłopakiem? Nieżyjącym chłopakiem? Hm. W szkole starałam się raczej o tobie nie wspominać. Zdaje się, że to było dla mnie zbyt trudne. Nie potrafiłam o tobie mówić w czasie przeszłym. To mi się wydawało niewłaściwe. A potem? Potem, szczególnie wtedy, kiedy znowu zaczęłam umawiać się z chłopakami, uznałam jednak, że niemówienie o tobie w ogóle jest jeszcze gorsze. Przez to czułam się, jakbym była nikim. Więc mówię o tobie po prostu: Travis, mój pierwszy chłopak. To chyba nie tak źle. Chyba nigdy nie powiedziałam o tobie „mój były chłopak”, ani razu. Chociaż tyle. Powinniśmy zacząć od początku – wyrzuciłem z siebie. Tak – odparła. – Powinniśmy. Jestem strasznie zajęta szkołą i pracą, ale damy radę, prawda? Damy. I tak po prostu zostaliśmy przyjaciółmi. Może niezupełnie tego chciałem, ale musiało mi to wystarczyć. Byłem gotów zgodzić się na wszystko, co pozwoliłoby mi być bliżej niej, dopóki nie znajdę sposobu, żeby znaleźć się jeszcze bliżej. Po kilku dniach zadzwoniła w poszukiwaniu wymówki, żeby następnego wieczoru nie pójść na zajęcia. Zaproponowała, że przyjedzie po mnie do szkoły. Natychmiast pomyślałem, że może to będzie to – może wreszcie nadejdzie chwila, w której powie mi szczerze, co do mnie czuje, i oznajmi, że nie może już dłużej okłamywać Turnera. Jesteś pewna, że możesz opuścić te zajęcia? – zapytałem, kiedy po mnie przyjechała. Tak, nie ma problemu. Powiedziałam, że moja babcia jest umierająca. Ach. Czy… no, nieważne. Co się stało? Czy ona… żyje? – Wyszeptałem słowo „żyje”, jakby nie było mi wolno go wymawiać. Tak, Travis. Mój Boże. Nie zniknąłeś przecież na dwadzieścia lat. To dokąd jedziemy? – zapytałem. Nie powiem. Zaczekaj, to zobaczysz.

Wreszcie znaleźliśmy się pod Muzeum Sztuki Nelsona-Atkinsa, w którym nie byłem od czasu szkolnej wycieczki w pierwszej klasie. Zaparkowaliśmy w podziemnym garażu i weszliśmy do środka. Zamknij oczy – powiedziała, kiedy mijaliśmy muzealny sklepik. Jeżeli zamknę oczy, nie będę mógł podziwiać dzieł sztuki – zauważyłem. Nie szkodzi. Wszystko już widziałeś. Chcę ci pokazać coś nowego. Wzięła mnie za rękę. Powiem tylko tyle: gdybym miał więcej nie otworzyć oczu, ale wciąż czuć dotyk jej lekko spoconej dłoni i drapanie jej paznokci, to by mi wystarczyło. Poszedłbym, dokądkolwiek by chciała, pod warunkiem, że w ten właśnie sposób ciągnęłaby mnie za rękę Jeremy’ego Pratta. Moje buty wydawały piskliwy dźwięk na wypastowanym linoleum. W porządku – powiedziała, puszczając moją dłoń i obracając mnie. – Gotowy? Uprzedzam, portrety ubranych ludzi mnie nie ruszają. Zamknij się, zboczeńcu. W porządku. Na trzy. Mam otworzyć oczy na trzy czy kiedy już policzysz do trzech? – Robiłem, co mogłem, żeby przedłużyć tę chwilę. Rozmowa z nią z zamkniętymi oczami była bliższa moim wyobrażeniom o idealnym świecie niż cokolwiek innego. Na trzy. Uwaga. Jeden… dwa… trzy! Myślałem, że się rozpłaczę. Jeśli mam być szczery, to co najmniej jedna łza potoczyła się po moim policzku, kiedy uniosłem powieki. Nie spodziewałem się tego, w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że kiedy otworzę oczy, zobaczę jedyną rzecz, jaką zawsze chciałem zobaczyć przed śmiercią. A jednak miałem ją przed sobą. To była Wielka fala w Kanagawie Hokusaia. Na pewno widzieliście ten drzeworyt czy jego reprodukcję, w telewizji albo w czyimś pokoju w akademiku. I może zauroczenie tak znanym dziełem sztuki jest żałosne, ale nie obchodziło mnie to. Kiedyś miałem Wielką falę w Kanagawie na ścianie naprzeciwko łóżka i gapiłem się na nią godzinami, szczególnie w czasie choroby. Kiedy już nie mogłem wchodzić po schodach, rodzice przenieśli ją razem ze mną na dół do sypialni dla gości. Teraz, patrząc na drzeworyt razem z Cate, czułem się, jakbym po raz pierwszy zobaczył świat. Jak mogłaby o tym zapomnieć? Kiedyś mieliśmy ambitny plan, żeby pojechać do Nowego Jorku i obejrzeć oryginał. Nie zdążyłem. Wypożyczony z Metropolitan Museum of Art – powiedziała cicho. Cate… Będę z tobą szczera. Nie rozumiałam, o co tyle krzyku, dopóki nie zobaczyłam go z bliska. Jest naprawdę piękny.

Kiedyś wyobrażałem sobie, że siedzę w jednej z tych łodzi – powiedziałem. – Wiesz, że nie przepadam za wodą. To znaczy za oceanem. Ale nigdy mnie nie przerażał. Myśl o tej potężnej fali, która zaraz na mnie spadnie, wydawała mi się jakoś dziwnie krzepiąca. Masz jeszcze tamten plakat? – zapytała. Rodzice się go pozbyli – odparłem. – Pozbyli się wszystkich moich rzeczy. Kupimy ci nowy. Na pewno mają jakieś w sklepiku – powiedziała, chwytając mnie delikatnie za ramię. Dzięki, Cate. To jest… Bardzo ci dziękuję. Nie ma sprawy – odparła. Stałem przez chwilę w tym samym miejscu, całkowicie ignorując innych zwiedzających, którzy chcieli popatrzeć na drzeworyt z tej samej perspektywy. Wreszcie oderwałem od niego wzrok i spojrzałem z uśmiechem na Cate. Kiedy ruszyliśmy do wyjścia, podniosłem palec i odwróciłem się jeszcze, żeby popatrzeć po raz ostatni. Przed wyjściem Cate uparła się, żeby kupić nowy plakat do mojego pokoju. Trochę protestowałem, ale potem cieszyłem się, że mam przynajmniej tę jedną znajomą rzecz do powieszenia na ścianie. Zdaje się, że jeszcze w drodze do domu miałem na twarzy ten kretyński uśmiech, bo Cate z jedną ręką na kierownicy wyjęła z torebki telefon i zrobiła mi zdjęcie. Proszę – powiedziała. – Travis Coates w środowisku naturalnym.

Kilka dni później Cate wpadła po mnie i pojechaliśmy do parku. Zaczęliśmy rozmawiać o filmach. W poprzednim życiu byłem prawdziwym maniakiem kinowym i spędziłem mnóstwo czasu na próbach wytłumaczenia Cate różnicy między dobrym a kiepskim filmem. Nigdy nie należałem do intelektualnych snobów. Nie zrozumcie mnie źle – lubiłem dobre głupkowate filmidła nie mniej niż te ambitne, po prostu trudno mi było zrozumieć ludzi, którzy twierdzą, że ich ulubiony film to Głupi i głupszy, skoro mają do wyboru tysiące lepszych. Pewnie, że to w sumie nie ich wina. W ich życiu zabrakło kogoś takiego jak mój tata, który dostarczałby im ciekawostek na temat każdego filmu, jaki akurat puszczali na kablówce, albo moja mama, która potrafiła przytoczyć życiorysy wszystkich najbardziej uhonorowanych i podziwianych hollywoodzkich aktorów. No i nie mieli mnie, powtarzającego bezmyślnie te informacje, zmuszającego ich do przesiadywania w kinach studyjnych albo zaliczania w weekendy maratonów poświęconych twórczości konkretnego reżysera. Za to Cate owszem. A ponieważ to była Cate i było nam ze sobą cudownie, przez cały czas świetnie się przy tym bawiła.

Z wyjątkiem tego jednego wieczoru kilka miesięcy przed moją operacją. Od tygodni błagałem ją, żeby obejrzała ze mną Lśnienie. Widziała tylko fragmenty, ale nie mogła zapomnieć duchów małych dziewczynek i płynącej korytarzem krwi. Zasadniczo nie była aż tak wrażliwa, jednak te obrazy zobaczyła przypadkiem w dzieciństwie, skacząc po kanałach, i wtedy ją przeraziły. To było w czasie, gdy wszelkie terapie, jakim mnie poddawano, tak bardzo dawały mi w kość, że właściwie nie wychodziłem już z domu. Cate przyjeżdżała do mnie codziennie po szkole i w weekendy. Obejrzeliśmy razem praktycznie wszystkie filmy, jakie kiedykolwiek nakręcono. I właśnie podczas jednego z tych weekendów przekonałem ją do obejrzenia mojego ulubionego filmu Stanleya Kubricka. Okazało się to beznadziejnym pomysłem. Przeżyłem przez niego chyba najgorszy wieczór w swoim życiu. Ale najpierw powinienem wam opowiedzieć o moich fotelach kinowych. Kiedy miałem trzynaście lat, pojawiła się grupa inwestorów chcących przywrócić miastu dawne kino Triton w centrum Kansas City. To było właśnie to kino, w którym wyznałem miłość Cate i w którym dużo później, kiedy już mnie rozmrozili, zobaczyłem ją z narzeczonym. W czasie remontu Tritona mój tata przeczytał przypadkiem w „Kansas City Star”, że stare fotele kinowe chcą rozdać ludziom za darmo – wystarczy przyjechać z własnym transportem. Następnego dnia w rogu mojego pokoju stały dwa oryginalne fotele kinowe z lat pięćdziesiątych wyściełane czerwonym pluszem. Przez ponad godzinę zdrapywałem nożem do smarowania pieczywa gumę do żucia przyklejaną pod siedzeniami przez kilka dziesięcioleci. Potem wyrzuciłem nóż i nie przyznałem się do tego mamie. Musiałem przykręcić zardzewiałe metalowe nogi do kawałka deski, żeby fotele stały prosto, ale i tak za każdym razem kiedy się w nich siadało, chwiały się trochę na boki. Zgrzytały przy tym, jakby ktoś rozrywał samochód za pomocą hydraulicznych narzędzi ratowniczych. Uwielbiałem te fotele. Prawdę powiedziawszy, brakowało mi ich bardziej, niż czegokolwiek z moich starych rzeczy, ale wiedziałem, że nie da się ich już niczym zastąpić, więc nawet nie wspominałem o tym rodzicom. Jeżeli mamy oglądać ten film, potrzebuję dużo cukierków, a ty musisz mi obiecać, że nie będziesz się ze mnie nabijał – Cate gryzła górną wargę wyraźnie zdenerwowana. Niczego nie obiecuję. Problem z Lśnieniem polega na tym, że to przerażający film. Nieważne, ile razy go oglądacie, nieważne, czy w pokoju jest ciemno, czy w całym domu palą się światła, można się skichać ze strachu i długo z tego nie otrząsnąć. Tak czy inaczej, to jednak arcydzieło kinematografii. Nie mogłem pozwolić, żeby Cate go nie obejrzała.

Zaczekaliśmy do wieczora, zajęliśmy miejsca i położyliśmy nogi na obrotowym krześle, na którym zazwyczaj siadałem przy biurku. Nigdy zbyt wiele nie trzymaliśmy się za ręce, jednak tego wieczoru Cate nie puszczała mojej dłoni przez cały film. Kiedy się skończył, przez chwilę nic nie mówiła. Było już późno i musiała wracać do domu, ale nie ruszała się z miejsca. I jak? Niezły, co? – Próbowałem wstać, chociaż moje ciało nie chciało współpracować. Chyba nigdy w życiu tak się nie bałam – powiedziała cicho drżącym głosem. Daj spokój Cate. To tylko film. Nie zmrużę dzisiaj oka. Przepraszam… – Bardzo się starałem powstrzymać uśmiech. Nie przejmuj się. Chyba mi się podobało. Tylko, że… posrałam się ze strachu! Tak powinno być. Zadziałało! W końcu udało mi się stanąć o własnych siłach. Podniosłem rękę, a Cate bardzo powoli, wciąż nie odrywając wzroku od telewizora, przybiła mi piątkę. Lepiej już pojadę do domu. Wszystko w porządku? – Chciało mi się śmiać. Nigdy nie widziałem u niej takiej reakcji. Tak. Przepraszam, nic mi nie jest. W porządku. Kocham cię. – Nachyliła się, uścisnęła mnie i pocałowała w policzek. – Pomóc ci w czymś, zanim pójdę? Eee. Dam sobie radę. Odprowadzę cię do samochodu. Travis. Ledwo stoisz. Kładź się do łóżka, pogadamy jutro, dobrze? Dobrze. Kocham cię. Pa. Doczołgałem się do łóżka. Leżąc z zamkniętymi oczami, słyszałem jeszcze, jak odjeżdża spod domu. Zaraz potem zadzwonił telefon. Halo. Travis? Cate Conroy? Kopę lat. Nie rozłączaj się, dopóki nie dojadę. Chociaż nie. Lepiej zaczekaj, aż wejdę do pokoju i zamknę drzwi na klucz. Żartujesz? – Roześmiałem się. Nie, nie żartuję. Mówiłam ci, że nie chcę oglądać tego koszmarnego filmu. Teraz nawet nie jestem w stanie prowadzić bez rozglądania się na boki i ciągłego zerkania na tylne siedzenie… W życiu się tak nie ubawiłem.

Przestań! – Próbowała pokazać, jaka jest wściekła, ale słyszałem, że się uśmiecha. Kiedy rozmawia się z kimś tak dużo jak ja z Cate, to nietrudno poznać po głosie, że ten ktoś się uśmiecha. Hej, Cate! Co? Jest twój Johnny! – Nie mogłem się powstrzymać. Nikt by nie mógł. Nienawidzę cię. Boże, ależ ja cię nienawidzę. Będzie ci tego brakowało. Rozmawiałem z nią wtedy jeszcze przez godzinę po tym, jak już dotarła do swojego pokoju, zamknęła drzwi na klucz i zajrzała pod łóżko i do szafy. Tego popołudnia w parku przypomniałem to wszystko Cate: całą rozmowę, słowo w słowo. Była zaskoczona, że tak wiele zdążyła zapomnieć. Patrzyła na mnie oszołomiona, zbliżając dłoń do ust. Wydawało mi się dziwne, że nie zapamiętała tamtego wieczoru, tak samo jak ja i widziałem, że jej też to nie daje spokoju. Wtedy właśnie zrozumiałem, że prawdą jest to, co mówią: życie przeszłością zawsze wywołuje pustkę, nieważne, czy chodzi o dobre, czy złe wspomnienia. Nie podobało mi się to odkrycie. Przypominało mi o rzeczach, o których bardzo chciałem zapomnieć. Czy tak będzie za każdym razem, kiedy zdarzy nam się rozmawiać o dawnych czasach? Nie chciałem tego robić Cate, ba, nie wiedziałem, czy ona w ogóle mi na to pozwoli. Następnego dnia, kiedy po lekcji chemii szedłem na lunch, spotkałem Audrey Hagler. Podeszła do mnie bez słowa i mnie uściskała. Czułem na policzku ciepło jej policzka. Wszystko w porządku? – zapytałem. Jesteś dobrym przyjacielem, Travis. Aha… To znaczy dla Kyle’a. Dzięki. Spoko – odparłem, trochę zażenowany. Uśmiechnęła się szeroko i ścisnęła moje ramię. A potem poszła dalej, a ja zostałem na środku korytarza, z rumieńcem na twarzy, ze spoconymi dłońmi, wciąż czując na ramieniu uścisk jej palców. Czasem człowiek ma wrażenie, że wszystko się dzieje w zwolnionym tempie. Może nasze zryte kinem akcji mózgi nie radzą sobie już z odbiorem rzeczywistości pozbawionej lipnych efektów specjalnych. I w tej właśnie chwili zdałem sobie sprawę z czegoś bardzo ważnego, czegoś, na co dotąd nie zwróciłem uwagi. Przyszło mi do głowy, że być może moja śmierć odebrała energię do życia moim bliskim. Gdybym nie odszedł, Kyle nie tkwiłby tak

długo w kłamstwie. Miałem wrażenie, że znikając, spieprzyłem mu kilka lat. Chciałem, żeby on i inni wreszcie ruszyli z miejsca, żeby ich życie przestało się obracać wokół tamtego chłopaka, który przegrał walkę z chorobą. Zgłosiłem się na ochotnika do udziału w szalonym eksperymencie, ponieważ pomyślałem, że to będzie najmniej egoistyczny sposób zmierzenia się z tym, co nieuniknione, jedyna rzecz, jaką jeszcze mogę zrobić dla moich bliskich. Ale teraz, stojąc w szkolnym korytarzu, wśród zlewających się ze sobą ludzi i dźwięków, mogłem myśleć tylko o tym, jak bardzo ich wszystkich zawiodłem. Może śmierć nie była jednak najlepszą z moich decyzji.

Rozdział 24 Najlepsza z moich decyzji

Teraz, kiedy Kyle i Cate na takich czy innych zasadach wrócili do mojego życia, czułem się prawie… spokojny. Może i nie wszystko było jak dawniej, ale nie ulegało wątpliwości, że na razie musi mi to wystarczyć. Z Cate byliśmy na dobrej drodze do zbudowania czegoś jeszcze lepszego niż przedtem. Do tego wszystkiego trafił mi się bonus w osobie Hattona. Prędzej czy później musiały się jednak zderzyć ze sobą dwa światy – ten, w którym byłem zwykłym nastolatkiem, i ten, w którym udawałem, że nim nie jestem. Tyle że nie mogłem pozwolić na unicestwienie któregokolwiek z nich. Zamierzałem poznać Kyle’a z Hattonem i pokazać im, że są jak wcześniejsza i późniejsza wersja tej samej osoby. Przyznałbym się obu naraz, że spędzam czas z Cate, licząc na to, że jeden i drugi będzie się starał uchodzić za mojego oddanego przyjaciela i dzięki temu od żadnego mi się nie oberwie. Ale cóż, nie wszystko w moim życiu idzie zgodnie z planem. Kiedy Kyle zadzwonił do mnie pierwszego dnia przerwy świątecznej, od razu się zorientowałem, że powie mi coś, czego wolałbym nie słyszeć. Travis… Tak? Dlaczego mi nie powiedziałeś, że jesteś w kontakcie z Cate? Kto powiedział, że jestem? Ona. Widziałem się z nią wczoraj wieczorem na uczelni. No, dobra. Jakoś nie było okazji pogadać. Nie chrzań. Ona mówi, że spotykacie się od dwóch tygodni. Tak. I co z tego? Jesteśmy przyjaciółmi, Kyle. To dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Miałem taki zamiar – odparłem. Zapominasz, że znam cię nie gorzej niż ty mnie. Nie możesz niszczyć jej życia. Wiesz, że tak powinno być. Powinniśmy się trzymać razem. Nie robię nic złego. Jestem jej przyjacielem i widzę, że ona bardzo potrzebuje kogoś, z kim mogłaby pogadać. Sęk w tym… Mam po prostu nadzieję, że nie będziecie tego żałowali. Żadne was. Jasne?

Dlaczego mielibyśmy żałować? Ona nie przestała mnie kochać w chwili, kiedy umarłem, Kyle. Nie mam do niej pretensji o to, że próbowała żyć dalej. Ale teraz się przekona, że wszystko może być tak jak dawniej. Ty kompletnie nie rozumiesz, o co mi chodzi, Travis. O to, że już nie mogę z nią chodzić? – próbowałem obrócić wszystko w żart. Przestań. Mówię poważnie. Przepraszam. Słuchaj, po prostu chcę ci oszczędzić bolesnego rozczarowania. To, co was kiedyś łączyło, niekoniecznie musi być wieczne, nawet jeżeli wtedy wydawało się idealne. Poza tym ona ma narzeczonego. W y c h o d z i z a m ą ż. Przyznaję, jest to pewna komplikacja. Ale tak czy owak, pozwól, że sam sobie z tym jakoś poradzę. Wiesz, że muszę. Ja nie żartuję. Uważaj, dobrze? Widziałem ją z nim. Myślę, że jest szczęśliwa. Nie mniej niż kiedyś z tobą. Nie mów tak. Ja po prostu chcę dla ciebie dobrze. Ty też chciałeś mi pomóc. Poza tym martwię się o Cate. Nie tylko ty ją kochasz, Travis. Ona jest też moją przyjaciółką. Wiem. Słuchaj, możemy pogadać o tym później? Od kiedy masz przerwę świąteczną? Od dzisiaj. Chyba się zesram z radości. Witaj w klubie. Wracam do szkoły dopiero drugiego stycznia. Co robisz jutro? Będę spał tak długo, jak się da. Poza tym nie mam planów. Co powiesz na wypad do Arnie’s? Jak za dawnych czasów? – zapytałem. Ekstra. Zaprosimy tego twojego nowego kumpla ze szkoły? Yyy… A, Hattona? No, chyba tak. Audrey mówi, że jesteście nierozłączni. Jasne. To znaczy jeżeli nie masz nic przeciwko temu. Travis… Przecież nie jestem zazdrosny o to, że masz przyjaciela. To by było jednak chore. Wiem. Ale i tak mi z tym dziwnie. Z tym, że was tam nie ma. Czasem czuję się, jakbym was zdradzał. Ważne, że masz kumpla. Bardzo się cieszę. Świetnie. Przyjedziesz po mnie w południe? Możemy zgarnąć Hattona po drodze do Arnie’s. Jasne. Travis… Tak? Powiedziałem rodzicom.

I? Nie nazwałbym tego najpiękniejszą chwilą w moim życiu, ale jakoś przeżyłem. Byli w szoku? – zapytałem. Chyba tak – odparł. – Mama płakała. Boi się, że będzie mi przez to trudniej w życiu. Ale powiedziałem jej, że na moje to geje rządzą światem, i zaczęła się śmiać. Nic jej nie będzie. A tata? Co powiedział? Zupełnie się tego nie spodziewał. Myślał, że po prostu kręcę nosem. Nie wracaliśmy już potem do tematu, ale wiem, że będzie dobrze. Audrey też powiedziałeś? Tak. Twierdzi, że już wcześniej się zorientowała, ale może po prostu chce być miła. Milczał przez chwilę, a ja nie wiedziałem, co powiedzieć. Przed oczami miałem tego bezradnego szesnastoletniego Kyle’a, który siedział przy mnie w środku nocy, gdy byłem umierający, i drżał na całym ciele, mówiąc mi prawdę. Chciałem go zapytać, czy czuje teraz ulgę, czy może coś innego. Jak to jest zdobyć się na szczerość, wiedząc, że to może zmienić sposób, w jaki ludzie na ciebie patrzą. Kiedy Kyle przyjechał po mnie następnego dnia, wyglądał inaczej niż przedtem – nie żeby tańczył z radości, ale wydawało mi się, że widzę różnicę w jego zachowaniu, jakby pozbywając się tajemnicy, poczuł się lżejszy. To jego dom. Ten czerwony – powiedziałem. Hatton czekał już na nas na schodach. Miał na sobie tę samą bluzę z kapturem co zwykle, do połowy rozsuniętą, a pod spodem T-shirt z napisem „Jaja sobie robisz?” i prostym rysunkiem kury. Jego ulubiony. Boszsz, ale dzieciak – powiedział Kyle, kiedy Hatton podchodził do samochodu. To ty jesteś zgred – odparłem. Kiedy Hatton rozsiadł się z tyłu i niezręcznie uścisnął dłoń Kyle’a, na jakiś czas umilkliśmy. No, dobra, Kyle – zaczął w końcu Hatton, wychylając się do przodu. Tak? Ciekawość mnie zżera… W skali od jeden do dziesięć… jak bardzo jestem atrakcyjny dla przeciętnego geja? Jezu, Hatton! – Odwróciłem się z autentycznym zamiarem wyrzucenia go przez okno. Travis, wyluzuj – odparł Kyle ze śmiechem. Czyżby… jeden? Proszę, powiedz, że więcej niż jeden… – Hatton udawał, że nie słyszy. Hmm… – Kyle przyjrzał mu się w lusterku. – Dałbym ci mocne trzy.

Trzy. W mordę. Niech ci będzie. Dzięki. To dzięki okularom. Do twarzy ci w nich. Słyszysz, Travis? Do twarzy mi w tych maleństwach! Jakie to ma znaczenie? – zapytałem. Travis, każda opinia, że jestem przystojny, ma znaczenie. W porządku. Travisowi dałbym siedem, bliżej ósemki – dodał Kyle. To nie fair. Ciało dostało mu się nielegalnie. Nie martw się – pocieszyłem go. – Szybko doprowadzę je do ruiny. Zdaje się, że brawurowe wejście Hattona było tym, czego potrzebowali, żeby przełamać lody, bo spędzili to popołudnie w Arnie’s Arcade, jakby znali się od urodzenia. Chodzili od automatu do automatu, ścigali się na niewydarzonych atrapach motocykli i robili zakłady, który zbierze najwięcej kuponów. Nie brałem w tym udziału, bo już od progu poczułem, że mam coś do zrobienia. Salon gier wcale się tak bardzo nie zmienił – wykładzina na podłodze wciąż była miękka, sufit przecinał ukośną linią rząd reflektorków, a za nagrody nadal służyły tanie plastikowe zabawki, gumki do mazania i chińskie pułapki na palce. Co innego automaty. Pojawiły się nowe gry, a zniknęły klasyczne flippery, Pac-Man i Asteroids. Ale najbardziej zbulwersowało mnie to, że moją ulubioną grę – Najeźdźców z kosmosu – zastąpili tym nowym upiornym wynalazkiem, o którym mówił tata. To się nazywało Tańcz do upadłego. Akurat grało w to dwoje gimnazjalistów, chłopak i dziewczyna. Ruszali się tak szybko, że byli dosłownie mokrzy. Przy każdym obrocie i podskoku z włosów chłopaka kapał pot, prosto na lśniącą, podświetloną podłogę. To było okropne. Podszedłem do baru i zapytałem zatrudnionego tam chłopaka, na oko w moim wieku, dokąd przenieśli moją grę. Och, jest w Sali Retro. Tam, w głębi. Sala Retro? Po co w Arnie’s Arcade coś takiego, skoro już pięć lat temu cały salon istniał i prosperował wyłącznie dlatego, że c a ł y był retro? Podszedłem do Hattona i Kyle’a. Grali właśnie w jakąś kretyńską futurystyczną strzelaninę. Co jest, Travis? – zapytał Kyle. To miejsce mnie trochę przeraża. Spodziewałem się, że będzie bardziej… jak dawniej. Jest fajnie, stary. Chcesz zagrać? – odezwał się Hatton. Muszę coś sprawdzić. Nie przeszkadzajcie sobie.

Sala Retro to w ogóle nie była żadna sala – raczej ciemny kąt oddzielony marszczonymi purpurowymi zasłonami. Przeszłość częściowo zakryta, jakby chciano dać ludziom szansę zapomnienia, że w ogóle się wydarzyła. Patrzyłem na neonowe litery nad kotarą, zastanawiając się, czy wejście do środka w magiczny sposób przywróci sprawom właściwy bieg. Może jeżeli przeszłość stanie się teraźniejszością, to wreszcie przestanę się czuć jak postać z innej bajki. Szczerze mówiąc, kiedy wszedłem do środka, nic spektakularnego się nie wydarzyło. Wciąż byłem sobą, czyli trochę Travisem, a trochę Jeremym Prattem. Może tylko bardziej rozczarowanym. Stały tutaj Pac-Man, Asteroids, Ms. Pac-Man, trzy flippery, Frogger, Centipede, Lunar Lander i Najeźdźcy z kosmosu. Jeśli wszystkie te gry były dziećmi Arnie’s Arcade, to Sala Retro pełniła funkcję karnego kąta dla tych, które nie dorosły. Czyli tu właśnie, między nimi, było moje miejsce. Kiedy automat z Najeźdźcami z kosmosu stał jeszcze na właściwym miejscu, przy wejściu, w każdy weekend godzinami zestrzeliwałem hordy nadlatujących obcych. Czasem był ze mną Kyle – opierał się o automat i kibicował mi w rytm elektronicznej muzyki. Niekiedy gromadziło się przy nas więcej osób, które patrzyły, jak poprawiam swój wynik sprzed tygodnia. Do mnie należał rekord salonu Springside Arnie’s: 29 601, czyli od cholery i trochę zestrzelonych obcych i bonusowych statków kosmicznych. Powoli podszedłem do automatu. Wpatrywałem się w przyciski zdumiony, że czerwony do strzelania wygląda zupełnie tak samo, ale cztery białe wytarły się i zniszczyły, aż zrobiły się ciemnożółte. Szpary na żetony były równie odrapane i stare, nie dało się przeczytać oznaczeń. Ja jednak wiedziałem, ile potrzeba żetonów, żeby zagrać, i już po chwili stałem z rękami na przyciskach, słuchając muzyki, która była ścieżką dźwiękową niezliczonych popołudni sprzed mojej choroby – tego złowieszczego dum, dum, dum, dum, które słyszałem potem jeszcze we śnie. To było jak zew z epoki przed moim urodzeniem, elektroniczny metronom z wczesnych lat osiemdziesiątych. Zacząłem strzelać, uderzając w przyciski tak szybko, jak tylko pozwalały mi na to ręce Jeremy’ego Pratta, ale coś było nie tak. Z wszystkich rzeczy, które wydawały się teraz inne, z wszystkich chwil, w których tak boleśnie odczuwałem swoją nietypową sytuację, ta wkurzyła mnie najbardziej. Mogłem robić to samo co przed chorobą, a nawet więcej, mogłem robić rzeczy, które przedtem były dla mnie nieosiągalne – jeździć na deskorolce, biegać bez zadyszki, machnąć pięćdziesiąt pompek, nie padając z krzykiem na podłogę. A teraz? Teraz usiłowałem tylko namówić oczy do współpracy z dłońmi, żeby zestrzelić te same elektroniczne ufoludki, które zestrzeliwałem już setki razy. To była kompletna porażka. Ta gra, cała Sala Retro, wszystko. Nie udało mi się przejść nawet pierwszego poziomu, zdobyłem nędzne osiemset

pięćdziesiąt punktów. Osiemset pięćdziesiąt! Żal i upokorzenie. Zwiesiłem głowę. Już miałem odejść od automatu, pokonany, ale raz jeszcze popatrzyłem na ekran. Maszyna wygrywała swoją szyderczą muzyczkę, błyskając rekordem 29 601. Postanowiłem, że tak łatwo się nie poddam. Wiedziałem, co muszę zrobić.

Rozdział 25 Co muszę zrobić

W 1978 roku, kiedy automaty z grą Najeźdźcy z kosmosu trafiły do barów i salonów gier w całej Japonii, strzelanka tak szybko zdobyła popularność, że w całym kraju na jakiś czas zabrakło w obiegu stujenowych monet. Możecie to sobie wyobrazić? Tyle osób wrzucało stujenówki do automatów, że się zwyczajnie skończyły! To tylko jedna z wielu ciekawostek, którymi zasypał mnie tata, kiedy zaczęła się moja obsesja na punkcie tej gry. Chyba w jakimś sensie był ze mnie dumny – w końcu wybrałem grę, która przetarła ścieżkę tylu innym. Kiedyś ni stąd ni zowąd z całą powagą oznajmił, że cieszy go, że nie zostałem „jednym z tych PacManiaków”. Kolejne trzy partie przegrałem jeszcze szybciej od dwóch pierwszych. Serce mi waliło – czułem je w gardle, w kciukach, a nawet w stopach. W porządku, Travis. Jeszcze jeden żeton, potem koniec. Wsunąłem krążek do otworu i słuchałem, jak gra zaczyna się od początku. Przymknąłem na chwilę oczy i zacząłem strzelać. Przeszedłem pierwszy poziom, a potem oczywiście wszystko latało coraz szybciej, coraz trudniej było w cokolwiek trafić, gdy jednocześnie musiałem w szaleńczym rytmie muzyki i błyskających białych świateł umykać przed laserami. Pociłem się i przestępowałem z nogi na nogę. Wtedy właśnie znaleźli mnie Kyle i Hatton. Patrzyli, jak walę wściekle w przyciski i przeklinam automat. Aj, koniec – westchnął Hatton. – Ale poszło ci nie najgorzej. Jeszcze tylko kilka razy. Travis… jesteś spocony i czerwony na twarzy. – Kyle położył mi dłoń na ramieniu. – Nie chcę ci psuć zabawy, ale może lepiej wracajmy. Nie wyglądasz za dobrze. Czuję się świetnie. O co ci chodzi? To od gorąca. Jest ekstra. Hatton popatrzył pytająco na Kyle’a, jakby już polegał na opinii gościa, z którym przed chwilą go poznałem. Nie skomentowałem tego, ale szczerze mówiąc, trochę mnie to wkurzyło. Poszedłem po więcej żetonów, a kiedy wróciłem, oni dalej stali przy automacie z takimi minami, jakby przez cały czas rozmawiali o mnie. Co jest? – zapytałem. – Coś nie tak?

Skąd – odparł Hatton. – Zobaczmy, czy pobijesz ten rekord. Siedemnaście kolejek później Kyle nachylił się i zaczął do mnie przemawiać tym samym kojącym tonem, którym ludzie zwracali się do mnie w czasie choroby, jakbym był istotą niezdolną do samodzielnego myślenia i normalnego funkcjonowania. Rozumiem, stary. Twój rekord wciąż tu jest, to naprawdę ekstra, ale przecież nie musisz dzisiaj niczego udowadniać. Wiem, że mogę go pobić – powiedziałem, nie podnosząc wzroku. – A przynajmniej powtórzyć. Ta kupa złomu ze mną nie wygra. Travis, rozumiem, że ten powrót jest dla ciebie bardzo trudny. Mnie to kompletnie przerasta, a ty świetnie sobie ze wszystkim radzisz. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł się w tym lepiej odnaleźć. Cholera! – Trzasnąłem rękami w automat. – Przez ciebie przegrałem, człowieku. Niech to szlag! Cofnął się trochę, popatrzył na mnie z mieszaniną przerażenia i rozczarowania, a potem odwrócił się i ruszył do wyjścia. Zacząłem wołać, że go przepraszam, ale on mnie nie słuchał. Byłem cały spocony. Moje dłonie zostawiały na przyciskach wilgotne smugi. Wytarłem je o spodnie i popatrzyłem na Hattona, który wpatrywał się w wyświetlacz komórki. Hej, siedzimy tu od ponad dwóch godzin, moja mama chce, żebym wracał. Przyjedzie tutaj za parę minut. Pasuje? Niech będzie – odparłem, odwracając się z powrotem do automatu. Dobra… to ja czekam na zewnątrz. Na razie, Travis. Grałem dalej. Z Hattonem mogłem pogadać następnego dnia. Niczego nie rozumiał. Kyle chyba też nie, chociaż twierdził, że rozumie. Jak można zrozumieć coś, czego nie doświadczyło się na własnej skórze? Nie ma szans, żeby ktokolwiek pojął, przez co przechodzę. No, może z wyjątkiem Lawrence’a Ramseya. Ciekawe, czy on też lubił Najeźdźców z kosmosu. Po kilku minutach usłyszałem kroki. Nie odwracając się, zapytałem Kyle’a, czy pożyczyłby mi trochę forsy. Nawet nie zbliżyłem się do swojego dawnego rekordu. Zagrałem tyle razy, a nie zdobyłem nawet jednej trzeciej punktów potrzebnych, żeby go pobić. Wszystko przez Jeremy’ego Pratta i te jego durne łapy. Travis – odezwał się za moimi plecami czyjś znajomy głos. Puściłem przyciski i odwróciłem się. To była Cate. Hej! Co ty tu… co tu robisz? – Podszedłem, żeby ją uścisnąć. Jesteś cały mokry. Dobrze się czujesz? – Ostrożnie odwzajemniła uścisk. Na jej twarzy malowała się troska.

Tak. W porządku. Czy to Kyle do ciebie zadzwonił? – Rozejrzałem się, podejrzewając, że stoi gdzieś obok. Jest na zewnątrz. Martwił się, Travis. Martwił się? Rety. Oni niczego nie rozumieją. Widzisz, muszę pobić ten rekord. Pamiętasz mój rekord, prawda? On wciąż tu jest, Cate. Niesamowite, co? Tak, Kyle mi wszystko powiedział. Faktycznie niezłe. Widziałem, że stara się być miła. Po raz pierwszy, odkąd wróciłem, poczułem, że Cate patrzy na mnie jak na jakiegoś głupiego dzieciaka. Jej głos, spojrzenie i ten wyraz troski na twarzy sprawiły, że puściłem przyciski i cofnąłem się. Pora wracać. Spędziłeś tu cały dzień. Cały dzień? Nie wydaje mi się, żebyśmy siedzieli tu przez cały dzień. Travis, jest już ciemno. Kyle mówi, że grasz od trzech godzin. Muszę jeszcze parę razy spróbować. Czuję, że muszę. Tylko że jestem spłukany. Masz dziesięć dolców? Oddam ci, przysięgam. Travisie Coates – powiedziała poważnie i popatrzyła mi w oczy, pochylając się tak, że nasze nosy prawie się stykały. – Dość tego. Zachowujesz się głupio i dziecinnie. Zabieram cię do domu. Jasne? Ale… Nie. Koniec. Idziemy. Pociągnęła mnie za rękaw, a ja ruszyłem za nią, oglądając się na automat, jakby mógł zniknąć na zawsze, gdy tylko spuszczę go z oka. Wyszliśmy na zewnątrz. Kyle stał przy swoim pikapie. Podszedł do nas i położył mi dłoń na ramieniu. W porządku, stary? – zapytał i popatrzył na mnie tak jak kiedyś, jakbym znowu był umierający. To było straszne. W porządku. Przepraszam. Uścisnął mnie jakoś tak delikatnie, po gejowsku, a potem uścisnął Cate i obiecał, że zadzwoni do mnie następnego dnia. Pomachałem mu, kiedy odjeżdżał. Cate przyglądała mi się i widać było, że wciąż bardzo się martwi. Było mi wstyd. Zrobiłem scenę jak zbuntowany trzylatek. To raczej nie najlepszy sposób na odzyskanie uczuć starszej o pięć lat dziewczyny. Dobrze. Jedziemy do domu, mistrzu. Mistrzu? Mistrzu – powtórzyła wyraźniej. – Czempionie! Kiedy wyjeżdżaliśmy z parkingu, roześmiałem się. I nagle zacząłem bardzo szybko oddychać. Najpierw coś dziwnego zaczęło się dziać w mojej piersi, jakby nie chciała się unieść, jakbym

miał zablokowane płuca czy coś. Wyprostowałem się i oparłem ręce na desce rozdzielczej. To było coś w rodzaju hiperwentylacji. Moje serce usiłowało się wydostać z ciała, czułem, że drżą mi kolana. Travis! Travis, wszystko w porządku? Nie mogę oddychać. Zaraz… zaraz… zamknij oczy, dobrze? Zamknij oczy i oprzyj się. Nie mogę… serce mi wali… ja chyba zemdleję. Nie zemdlejesz, Travis. Po prostu zamknij oczy i bardzo głęboko oddychaj. Rób głębokie, powolne wdechy. Zaufaj mi. Zamknąłem oczy i oddychałem głęboko i równo, tak jak mi kazała. Kiedy dojechaliśmy do domu, otworzyła drzwi po mojej stronie, przykucnęła i wzięła mnie za rękę, pytając, czy wszystko w porządku. Uspokoiłem się trochę, oddech mi się wyrównał. Nie czułem się już tak, jakbym miał zawał. Weszliśmy do domu i usiedliśmy na kanapie. Dzięki – powiedziałem. – Nie mam pojęcia, co mi się stało. Zdarzało ci się to już wcześniej? Nie. Nigdy. Zanim przyjechałam, było ci bardzo gorąco, prawda? Tak. Widziałaś, jaki byłem spocony. I byłeś… wściekły? Miałeś ochotę komuś przywalić tylko dlatego, że się do ciebie odezwał? Tak jakby. Tak. No dobra, czyli to na sto procent atak paniki. Skąd możesz wiedzieć? Stąd, że przez sześć miesięcy miałam przynajmniej jeden dziennie. Cholera, Cate. To było jakiś czas temu. Teraz już jest w porządku. Kontroluję to. Jakiś czas temu? Jakieś… pięć lat temu? Tak. Przez sześć miesięcy. Najpierw przepisywali mi leki… ale od nich bolała mnie głowa. Wiesz, że nie lubię lekarstw. Nie biorę nawet aspiryny. Potem przez jakiś czas się z kimś spotykałam i nauczyłam się uspokajać, zanim zrobiło się naprawdę źle. Tak jak ci mówiłam w samochodzie… musisz tylko zamknąć oczy i oddychać. Jeżeli już wiesz, że to minie, wystarczy zachować spokój i przeczekać.

Możesz zostać przez jakiś czas? Moi rodzice chyba są w pracy. Nie mogę za nimi nadążyć. Tak. Chyba mogę zostać. Ale nie chciałabym, żebyś to źle zrozumiał. Moja dziewczyna – która kiedyś prowokowała mnie pocałunkami w miejscach publicznych, dotykała pod stołem stopami albo parkowała samochód na sąsiedniej ulicy, żeby zakraść się w środku nocy do mojego domu – teraz nie chciała, żebym ją źle zrozumiał. Moja dziewczyna, która nie widziała mnie przez pół dekady, która przyjechała ratować mnie z załamania nerwowego w Arnie’s Arcade, widocznie potrzebowała trochę więcej czasu. Nie byłem pewien, jak długo jeszcze dam radę. Przyjaźń była w porządku, ale ja chciałem, żeby było jak dawniej. Chciałem, żeby wszystko było tak samo jak kiedyś, a im dłużej czekałem, tym bardziej wątpiłem, że to się uda. Może dlatego tak mi odbiło w tym samochodzie. Może zostałem odrzucony przez otaczający mnie świat, jak jakiś przeszczepiony organ przez obce ciało. Musiałem to naprawić póki czas.

Rozdział 26 Póki czas

Chyba powinienem wam opowiedzieć o moim ostatnim Bożym Narodzeniu. To znaczy tym, które miało być moim ostatnim. Tylko że w takim razie musiałbym opowiedzieć wam też o moim ostatnim sylwestrze, walentynkach, Wielkanocy i Halloween. Bo obchodziłem je wszystkie tego samego dnia. Jak wiecie, Kyle i Cate pojechali z nami do Denver, żeby się ze mną pożegnać. Ale nie mówiłem wam jeszcze, że przyjechaliśmy tam jakieś sześć dni przed moją operacją. Doktor Saranson, obawiając się, że długo już nie pociągnę, sprowadził tam wszystkich – moich rodziców, Kyle’a i Cate – i umieścił w kilku apartamentach przy szpitalu. Nazywam go po prostu szpitalem, ale tak naprawdę to miejsce, to całe Centrum Utrzymywania Życia Saransona, przypominało raczej statek kosmiczny Enterprise. Ściany były całe błyszczące, metaliczne albo mlecznobiałe, a szklane drzwi rozsuwały się bezszelestnie, gdy ktoś się do nich zbliżał. Mój pokój został tak zaprojektowany, żebym w tych przypuszczalnie ostatnich dniach mojego życia mógł cieszyć się większą wygodą niż dotychczas. Materac miał mnóstwo funkcji sterowanych za pomocą dotykowego ekranu, ten sam ekran pozwalał gasić światła i zapalać na suficie setki maleńkich elektronicznych gwiazdek. Było pięknie. Zwykle nabijałem się z takich gadżetów, ale naprawdę nieźle im to wyszło. W budynku panował spokój, ale nie dostawało się od tego gęsiej skórki, jak w niektórych dziecięcych szpitalach z wymalowanymi na ścianach upiornymi klaunami. Pożegnałem się już z tymi nielicznymi członkami rodziny, którym powiedzieliśmy o eksperymencie, bo człowiek nie potrzebuje widowni do umierania. Poza tym wiadomo, jakie to dla wszystkich przykre. Szczególnie babcia nie mogła zrozumieć, dlaczego zdecydowałem się stracić choćby jedną sekundę życia. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów pocałowała mnie w policzek i powiedziała, że skoro już tak musi być, to żebym pozdrowił od niej dziadka. Sposób, w jaki to powiedziała, wydał mi się uroczy: jakbym po prostu wyjeżdżał do innego miasta czy coś w tym rodzaju. Przylecieliśmy do Denver i ulokowano mnie w pokoju. Cate została, żeby mi pomóc, a rodzice i Kyle poszli zanieść bagaże do swoich apartamentów. Bawiliśmy się ekranem dotykowym,

który pokazała nam pielęgniarka – rozsuwaliśmy i zasuwaliśmy zasłony, zapalaliśmy i gasiliśmy sztuczne gwiazdy na suficie, a zaraz potem oświetlaliśmy go jaskrawym, oślepiająco białym światłem. Jeżeli zobaczysz jasne światło, to wcale nie znaczy, że umierasz. To tylko ja bawię się gadżetami – powiedziała Cate. Zerkaliśmy na siebie ukradkiem. Zbliżał się wieczór. Zauważyłem, że o tej porze zazwyczaj wszyscy robią się najsmutniejsi. Możliwe, że zachód słońca ma w sobie coś takiego: jeśli staniecie za blisko krawędzi, może was z niej zepchnąć. Mama jak zawsze płakała, a tata trzymał ją za rękę, próbując z wszystkimi swobodnie konwersować. Mimo to myślę, że wszyscy nagle uświadomiliśmy sobie, po co się tam znaleźliśmy. Ekspres Travis Coates Umiera dotarł do końcowego przystanku i teraz nikt nie wiedział, co powiedzieć. Ale niefart – westchnąłem. – Co teraz mamy, wrzesień? Tak. W przyszłym tygodniu zaczyna się szkoła – powiedział Kyle. Myślałem, że uda mi się jeszcze wcisnąć w grafik jakieś święto, zanim będę się musiał zawijać. Załapiesz się jeszcze na Święto Pracy – zauważył tata. Zdaje się, że to święto polega na odpoczywaniu. Tego akurat mam już powyżej uszu – odparłem. – Naprawdę szkoda. Podoba mi się to, jak ludzie zachowują się w wolne dni. Wszyscy wydają się jacyś tacy… no nie wiem, jakby lżejsi. Jakby wreszcie wolno im było się bawić cały dzień, jeść, co im się podoba, robić głupie rzeczy… i nikt nie zwraca na to uwagi, no bo przecież jest święto. Kiedy byłeś mały, miałeś ten kalendarz. Pamiętasz? Pamiętasz swój wielki kalendarz? – zapytała mama przez łzy, które nie przestawały płynąć po jej twarzy. Tak. Z tym takim przesuwanym okienkiem. Właśnie. Travis miał na ścianie wielki kalendarz – wyjaśniła. – Musiał być, och, pewnie wielkości plakatu kinowego. Zaznaczał w nim zielonym markerem jakieś wymyślone święta. Każdego dnia w każdym miesiącu coś było. C o d z i e n n i e. Więc wiedziałam, że kiedy styczeń się skończy, Travis oderwie kartkę i zacznie na następnej. Co to były za święta? – zapytał Kyle. Och, na przykład Dzień Wiewiórki albo Dzień Krawata Taty – powiedziałem. A co z Dniem Mówienia na Wdechu? – zapytał tata. – To był mój ulubiony. I wszystkie świętowaliście? – dopytywała Cate. On je świętował. Próbował wciągnąć nas w to na wszelkie sposoby, ale nie zawsze mu się to udawało. Jak się świętuje Dzień Szurania Porcelanowych Figurek o Półkę?

To było niezłe – stwierdziłem. – Moje ulubione święto. W jaki sposób porcelanowe figurki szurają o półkę? – zapytała Cate. Kiedy się je przesuwa. U babci – wyjaśniłem. Czyli wszystko co lubiłeś, miało swoje święto, tak? – zapytał Kyle. Tak, chyba tak. Byłem dziwnym dzieckiem. Najlepszym dziwnym dzieckiem na świecie – dodała mama. Potem wyszła z pokoju, bo chyba chciała nam oszczędzić swojego paskudnego mazgajstwa. Tata poszedł za nią i wszyscy oglądaliśmy telewizję, aż poczułem, że oczy same mi się zamykają. Wreszcie Kyle wrócił do siebie, zostawiając mnie samego z Cate. Jak nazwałbyś dzisiejszy dzień? To znaczy gdyby miał być świętem? Hmm… może Dzień Travisa, Któremu Poszczęściło się w Denver? – Roześmiałem się. Jak zwykle gwiazdorzysz. – Przewróciła oczami. Och. Odmowa. To mimo wszystko dość okrutne. Ale nawet się nie uśmiechnęła. Schyliła się tylko i bez słowa pocałowała mnie w czoło, a potem znieruchomiała na chwilę, patrząc mi prosto w oczy, z bardzo bliska. Znaliście kiedyś kogoś tak dobrze, że zgodzilibyście się, żeby za was oddychał? Taką osobą była dla mnie Cate. Zawsze. Jak na gościa, który nie może samodzielnie siedzieć i sika do woreczka, rano czułem się dość dobrze. Mama z tatą przynieśli wielkie pudło pączków i topiąc emocje w cukrze i smalcu, oglądaliśmy telewizję w trójkę. Zapytałem, gdzie są Cate i Kyle, a rodzice odparli, że nie mają pojęcia. Tata powiedział, że może zaspali. Myślicie, że wytrzymają tu kilka dni? – zapytałem, trochę urażony. Jakąś godzinę po zjedzeniu pączków drzwi się otworzyły i do pokoju weszło dziesięć pielęgniarek, wszystkie w przebraniach własnej roboty. Drakula, księżniczka, Hulk, Batman, Superman, zombie… zdaje się, że jedna z nich była nawet dziwką, ale bałem się zapytać. To były chyba najgorsze przebrania, jakie w życiu widziałem – zrobione z papieru i pomalowanych markerami szpitalnych koszul. Ale to nie miało znaczenia. Śmiały się, wyciągając ręce przed siebie. Dłonie miały zaciśnięte w pięści. Kyle i Cate weszli za nimi. Oboje mieli maski i stroje chirurgów. Cukierek albo psikus! – wrzasnęli równocześnie, a potem wszyscy wybuchnęli śmiechem. Niektóre pielęgniarki były tą zabawą wyraźnie skrępowane. Potem podchodzili kolejno do mojego łóżka i uśmiechając się, kładli mi na kolanach po garści cukierków. Młody pielęgniarz przebrany za Batmana przybił mi piątkę i krzyknął:

Tak! Ostatnie dwie osoby, moja dziewczyna i najlepszy przyjaciel, podnieśli maski. Uśmiechali się przebiegle. Wszyscy wrzasnęli: Wesołego Halloween, Travis! – I wyszli. To było ekstra – powiedziałem, żałując, że już koniec. Patrz, co będzie dalej – odparł tata. Zanim zdążyłem rozwinąć pierwszy cukierek, światła w pokoju przygasły i zrobiło się zupełnie ciemno. Nie widziałem dosłownie nic. Potem weszła pielęgniarka z zapaloną świecą w ręce, a za nią kilkoro innych pielęgniarzy i jacyś lekarze. Potem oczywiście Kyle i Cate. Moi rodzice wstali, wyjęli z kieszeni świece i zapalili je od świecy Kyle’a. Ale… Co tu się… Travisie Coates – powiedział pielęgniarz w średnim wieku. – Wesołych świąt. Na „trzy”, wszyscy zaczęli śpiewać. To była Cicha noc. Rodzice płakali, ale nie przerywali śpiewu. Cate i Kyle też. A żółtawy blask świec na ich twarzach był chyba najpiękniejszą rzeczą, jaką w życiu widziałem. Kiedy skończyli, powoli ruszyli do wyjścia, moi rodzice dołączyli do nich. Zanim drzwi się za nimi zamknęły, poczułem jeszcze, jak ktoś zakłada mi coś na głowę. Przez chwilę siedziałem w ciemności, a potem poczułem, że ktoś do mnie podchodzi. Wtedy pokój rozświetlił blask gwiazd na suficie, ukazując pielęgniarki tańczące do muzyki z czarnego przenośnego odtwarzacza, który jedna z nich trzymała w ręce. Wznosiły radosne okrzyki, dmuchały w papierowe trąbki, a na głowach, podobnie jak ja, miały papierowe czapeczki. Kyle wbiegł do pokoju, pchając przed sobą stojak z kroplówką. Gotowi na odliczanie? – zawołał. Ukląkł, na moment znikając w ciemności, a potem pokój rozjaśnił się nagle słabym blaskiem – na podłodze leżała pusta kroplówka owinięta naprędce sznurem maleńkich lampek choinkowych. Rozpoczęliśmy odliczanie, a Kyle powoli unosił kroplówkę za plastikowy wężyk. Kiedy powiedzieliśmy „jeden”, wszyscy zaczęli krzyczeć jeszcze głośniej i śpiewać Auld Lang Syne, a ja razem z nimi – no bo jak mógłbym nie śpiewać? A potem śmialiśmy się z taty, który tańczył na środku pokoju z pielęgniarką w przebraniu Draculi. Tańczyli, a muzyka grała, dopóki wszyscy nie wyszli z pokoju. Gwiazdy wciąż świeciły na suficie, a ja oparłem głowę na poduszce i przyglądałem się im, czekając na dalsze atrakcje. Miałem nadzieję, że to jeszcze nie koniec. Po chwili do pokoju wszedł Kyle i wręczył mi bukiet kwiatów. Dzięki, Kyle, nie trzeba było – powiedziałem.

Nie, nie, stary. To nie dla ciebie. Wyszedł szybko, wciskając „play” na małym odtwarzaczu, który pielęgniarka postawiła przy drzwiach. Pokój wypełniła romantyczna melodia grana na skrzypcach. Wtedy weszła Cate, uśmiechając się do mnie. Miała na sobie te same dżinsy i bluzę z kapturem co przed chwilą, ale jej włosy nie były już związane w koński ogon – teraz spływały szaloną kaskadą po obu stronach jej twarzy. Była piękna. Jakżeby inaczej. Szczęśliwego Dnia Świętego Walentego – powiedziała. Nachyliła się i mnie pocałowała. Wręczyłem jej kwiaty, a ona udała zaskoczenie, teatralnie odrzucając głowę. Była naprawdę zabawna. Ależ kochanie! Jeeej, jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie! – Parsknęliśmy śmiechem, pocałowaliśmy się i chyba trochę popłakaliśmy. W końcu Cate powiedziała, że to jeszcze nie koniec. Nagle światła znowu się zapaliły i zanim zdążyłem zaprotestować czy choćby pomyśleć o protestowaniu, już razem z Kyle’em pomagali mi się przesiąść z łóżka na wózek. Na korytarzu minęliśmy uśmiechniętych rodziców, pielęgniarzy i lekarzy. Wszyscy pozdrawiali mnie skinieniem głowy, przybijali piątkę albo wznosili radosne okrzyki. To był największy odpał w moim życiu. Zjechaliśmy windą na parter i Cate kazała mi zamknąć oczy. Zrobiłem to, bo nikt nie powiedział mi, co będzie dalej, a przecież nie mogłem zrujnować całej niespodzianki. Dobra, otwierać! – zawołał Kyle. Staliśmy na środku pięknego zielonego dziedzińca. Pod ścianami otaczających go budynków rosły kwiaty sięgające okien pierwszego piętra. Podniosłem głowę i nawet pomyślałem, że na zewnątrz jest fajnie. Nad sobą miałem ograniczony krawędziami dachów jasnoniebieski trójkąt nieba. Jak widzisz, Travis, wszędzie dokoła są wielkanocne jaja – powiedział Kyle. Widziałem. Krótko przystrzyżona trawa nie zakrywała całkowicie rozrzuconych po całym dziedzińcu jaskrawych plastikowych pisanek. Nie mogłem dłużej wytrzymać. Musiałem zapytać, kiedy to wszystko przygotowali. Mieliśmy cały wczorajszy wieczór. Chodzisz spać z kurami, człowieku – odparł Kyle. Tak, ale te kostiumy, jaja, świece… To po prostu… To jeszcze nie koniec, Travis – przerwała mi Cate. – W każdym jaju znajdziesz coś wyjątkowego. Nie cukierki. Te jaja są magiczne.

Nie sądzę, żebym dał radę się do nich doczołgać. – Poczułem się pokonany. Jakbym wszystko spaprał. Hej! – krzyknął z chodnika jakiś facet w garniturze. – Nie wolno deptać trawnika! Co robicie? Mamy zezwolenie – odparła Cate. Od kogo? – zapytał. Od Boga – odparłem. Co? – zapytał, ani trochę nie rozbawiony. Jestem umierający. Och. – Popatrzył na wózek, a potem znowu na nasze twarze. – W porządku. Wesołego Alleluja – powiedział Kyle, machając do oddalającego się mężczyzny. Chcę zejść – powiedziałem. – Pomożecie mi? Położyłem się na trawie i popatrzyłem na błękitny trójkąt nad sobą, a potem kolejno na Kyle’a i Cate. Mój przyjaciel zrobił kilka kroków, podniósł z ziemi purpurowe jajo, otworzył je, a potem wyjął ze środka maleńki karteluszek. Rozwinął go. Co tam jest napisane? – zapytałem, bo nie miałem nawet siły podnieść się na tyle, żeby spojrzeć na kartkę. „Travis, pamiętasz, jak przeszliśmy ostatni poziom Zeldy i obaj się poryczeliśmy?” – przeczytał Kyle. To ty. Ja nie płakałem. Nigdy nie płaczę. Przeczytaj coś innego. Cate otworzyła różowe jajo. „Pamiętasz, jak kiedyś w Halloween nie wpuściłam cię do samochodu i dzieciaki obrzuciły cię jajkami na parkingu przed supermarketem?” Pamiętałem. Śmiałem się z tego teraz razem z nią i z Kyle’em, ale prawdę powiedziawszy, mało brakowało, a te łobuzy wybiłyby mi oko. Zanim jednak zdążyłem cokolwiek powiedzieć, Kyle już czytał kolejną wiadomość. „Pamiętasz, jak Seth Martin usłyszał, kiedy mówiłeś, jaki jest głupi?” Czytali tak jeszcze przez jakiś czas. Śmialiśmy się i żartowaliśmy z siebie nawzajem. Chyba właśnie po to tam byli. Nawet jeżeli mnie już prawie nie było, przypominali mi, że jeszcze nie jestem martwy. I szczerze mówiąc, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby zamknąć oczy i odejść w chwili takiej jak ta. Czyż to nie byłoby idealne pożegnanie? Umrzeć w obecności dwojga najlepszych przyjaciół, którzy pomagają wam przywołać najpiękniejsze wspomnienia? I w ten właśnie sposób, pięć dni przed odpiłowaniem mojej głowy od reszty ciała i ostrożnym umieszczeniem jej w kriogenicznej lodówce w podziemiach centrum Saransona, spędziłem najlepszy dzień w swoim życiu. Prawda, że to nie byle co? Czy słyszeliście kiedyś o czymś tak

rewelacyjnym? Założę się, że większość ludzi nie ma nawet jednej bliskiej osoby, której tak bardzo by na nich zależało. A ja mam ich cztery. Tak, może faktycznie za pierwszym razem mi się nie poszczęściło. Jasne, że to nie w porządku umierać w wieku szesnastu lat. Ale powiem wam jedno: przynajmniej żyłem aż do ostatniej sekundy. Dopóki nie zgasły światła.

Rozdział 27 Światła

Obudziłem się nad ranem. Łokieć Cate wbijał mi się między żebra, dom był ciemny i zimny. Leżeliśmy na kanapie przykryci kocem – ktoś się widocznie postarał, żeby nas nie obudzić. Cate – wyszeptałem, delikatnie odsuwając ją od siebie. Hej. Która godzina? Trzecia nad ranem – odparłem. Cholera – powiedziała. – Twoi rodzice są? Ktoś przyniósł koc. – Usiadłem, przeciągnąłem się i przetarłem oczy. Lepiej ci? – zapytała. Tak. Cate… Odprowadzisz mnie? – Wstała, podeszła do okna przy drzwiach i wyjrzała na zewnątrz. Jasne. Nie widzę samochodu twojego taty. Cały czas jeździ tym samym, prawda? Tak. Dziwne. Travis… Tak? Dlaczego twojego taty nie ma w domu we wtorek o trzeciej nad ranem? Nie wiem. Odkąd wróciłem, pracuje do późna w nocy. Czy to możliwe, żeby… Nieważne. – Usiadła z powrotem i ziewnęła. Ładnie wyglądała, kiedy była zaspana. Myślisz, że on ma romans? Nie. Zapomnij, że cokolwiek mówiłam. Twój tata taki nie jest, Travis. Jestem pewien, że tak mówią wszystkie dzieci niewiernych facetów. Przez parę minut siedzieliśmy w ciemności. Rozległo się szczekanie psów i usłyszeliśmy przejeżdżający samochód. Popatrzyliśmy na siebie zaskoczeni, ale to nie był tata. Cate wstała, celując we mnie palcem, i zrobiła zabawną minę. Chyba wolała przerwać tę chwilę milczenia w ciemności, zanim zrobi się niezręcznie. Do zobaczenia po świętach – powiedziała.

Wybierała się na święta do dziadków, do Dallas. Nie cierpiała Dallas. Mówiła, że brak kowbojskich kapeluszy i wranglerów jest najlepszym dowodem na to, że ten cały wizerunek Teksasu to ściema. Nie lubiła rzeczy, które nie były tym, za co je brała. Ale w końcu kto lubi? Odprowadziłem ją do samochodu. Kiedy otworzyła drzwi, żeby wsiąść, pochyliłem się i pocałowałem ją w policzek. Ciało Jeremy’ego Pratta zachowywało się tak samo jak tyle razy wcześniej ciało Travisa Coatesa. Tyle tylko, że Cate podniosła ręce i krzyknęła: Hej, co jest!? Zaskoczyłem ją, ale widziałem, że jest rozbawiona. Przepraszam – powiedziałem. – Bardzo mi przykro. Nie, no naprawdę. O ja cię. To nie sen, prawda? – Popatrzyła w dół na mojego… No, wiecie… mojego… Ehm… na j e ź d ź c ę z k os m o s u. Szybko zakryłem dłońmi przód dżinsów. Cate zaczęła się śmiać, a ja razem z nią, doskonale zdając sobie sprawę, że nawet w słabym blasku księżyca widać mój rumieniec. To moja wina. Nie powinnam była zasypiać. Cholera, nie powinnam była w ogóle u ciebie zostawać. Kocham cię. Jeremy Pratt chyba też. Przykro mi, Cate. Naprawdę. Po prostu… to takie trudne. A potem oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Wsiadła do samochodu, jednak zanim zatrzasnęła drzwi, popatrzyła na mnie takim wzrokiem, jakby się zaraz miała rozpłakać. Czułem się do dupy. Ale zasłużyłem sobie. Zadzwonię, jak wrócę od dziadków, dobra? Możemy porozmawiać po świętach? Tak. Wesołych świąt. Podobno odkochać się można równie łatwo, jak się zakochać. Ale co w sytuacji, kiedy osoba, którą kochaliście, umarła? Czy trzeba się odkochać, żeby móc się zakochać w kimś innym? To by wyjaśniało, dlaczego Cate potrzebuje czasu, no i mogłem przynajmniej szanować ją za to, że nie mówi mi niektórych rzeczy wyłącznie dlatego, że chcę je usłyszeć. Poza tym nie musicie mówić komuś, że go kochacie, jeżeli ta osoba i tak czuje to każdą komórką swojego ciała. A ja to czułem dwoma ciałami i niech sobie ludzie mówią, co chcą, wcale mi nie przechodziło. Ani się obejrzałem, a nadeszła Wigilia. Od pamiętnej wizyty w salonie gier nie widziałem Hattona – nasze kontakty ograniczyły się do kilku rozmów telefonicznych. Chyba bym się nie zdziwił, gdyby po moim małym odlocie uznał, że lepiej się trzymać na dystans. Po prostu Travis Coates przestaje być zabawny, kiedy odbija mu nie na żarty. Dostałem drgawek jak ćpun, to

nie mógł być przyjemny widok. Nawet z budynku pełnego gier i nagród potrafię wyssać całą zabawę. A Kyle? Kyle miał własne problemy. Kiedy przekonał się, że coming out przed rodzicami i siostrą przyniósł mu ulgę, postanowił iść na całość i powiedzieć paru kolegom ze studiów. Ale jego współlokator, Evan, zareagował trochę inaczej, niż Kyle sobie wyobrażał. Powiedział, że na samą myśl o tym dostaje gęsiej skórki, i poprosił Kyle’a, żeby się wyprowadził. Nie pierwszy raz słyszałem, że niektórzy ludzie nie potrafią zaakceptować odmiennej orientacji seksualnej własnego dziecka albo przyjaciela i traktują go z tego powodu jak kogoś gorszego, ale i tak czułem wściekłość i bezsilność. Kyle zamieszkał u rodziców na czas, aż znajdzie sobie coś nowego. Wiesz, jak się czuję, Travis? – powiedział przez telefon. – Jakbym należał do jedynej grupy ludzi, z której wolno się jeszcze naśmiewać… albo mówić, że są nienormalni. Nie jedynej – poprawiłem. Oj. No, dobra. Zdaje się, że ty mnie rozumiesz. Hm, tylko że, formalnie rzecz biorąc, w moim przypadku to był świadomy wybór. Sam postanowiłem być… tym, kim jestem. Kriogenicznym Amerykaninem? – podsunął Kyle. Właśnie. Wiesz co, stary? Pieprzyć Evana. Takich jak on można policzyć na palcach jednej ręki. Spójrz na to z tej strony: on też należy do mniejszości. Jest ich więcej, niż myślisz – powiedział Kyle. – Audrey się wścieka, bo jej chłopak ciągle chce się za mnie modlić. Modlić się? Po co? A bo ja wiem? Żebym się zmienił? Myśli, że wymodli ze mnie heteryka. Jakbym sam nie próbował. To tak nie działa. Matt Braynard to kompletny półgłówek. Zachowuje się, jakby cała szkoła do niego należała. Strasznie podpadł tym Audrey. Mówi, że chyba z nim zerwie. Proszę, przynajmniej modlitwy Hattona zostały wysłuchane – stwierdziłem.

Rodzice sprawili, że świąteczny poranek w naszym domu był taki jak zawsze. Rozpaliliśmy ogień w kominku, a na choince i poręczy schodów świeciły się lampki. Mama wstała wcześniej, żeby usmażyć naleśniki w kształcie głowy Świętego Mikołaja (tak, zrozumiałem aluzję!), a tata wyszedł na patio za domem delektować się dorocznym prezentem od mamy: przyzwoleniem na zapalenie fajki, którą miał, jeszcze zanim się poznali. Przed ślubem obiecał jej, że rzuci

palenie, a ona przyrzekła mu, że raz w roku, w świąteczny poranek, będzie mógł wypalić całą fajkę. Na zewnątrz. Mama powtarzała mi wtedy, żebym nie brał z niego przykładu, śmialiśmy się, a potem jedliśmy naleśniki przy kuchennym blacie. Czułem słodkawy zapach dymu, którym przesiąknięte były ubrania taty, i wyobrażałem sobie, że tak będą pachniały święta do końca mojego życia – nie ostrokrzewem, choinką czy piernikiem, tylko właśnie tytoniem taty. Po śniadaniu jak co roku usiedliśmy na podłodze i mama podała nam prezenty spod choinki. Mieliśmy stałą zasadę, że każdy członek naszej małej rodziny kupuje po dwa upominki dla pozostałych, nieważne, duże czy małe, drogie czy tanie. Kiedy już wszystkie leżały przed nami, otwieraliśmy je kolejno, zaczynając od najmłodszego. To chyba skarpetki – zgadywałem, rozwijając miękką paczkę. Okazało się jednak, że to nie skarpetki, tylko zielono-czarny szalik. Zobaczyłem go kiedyś w sklepie i sam o niego poprosiłem. Właściwie nie próbowałem już ukrywać blizny – nie miało to najmniejszego sensu – ale przyzwyczaiłem się do tych szalików, które kupili mi wcześniej rodzice. Natychmiast z wprawą zawiązałem go sobie na szyi. Potem przyszła kolej na mamę. Zaczęła rozpakowywać prezent ode mnie i od razu się rozkleiła. Nie chcę tego, choćby w środku był milion dolarów – powiedziała. – Wystarczy mi, jeżeli będę mogła mieć cię obok siebie w każde święta, dopóki nie umrę. Niczego więcej nie potrzebuję. Cieszę się, mamo. Tylko że już wyrzuciłem rachunek – zażartowałem. Travis! Jest śliczny! Prześliczny! – Przycisnęła do piersi frotowy szlafrok, a potem wyciągnęła ręce przed siebie, żeby przyjrzeć się wyszytym z przodu inicjałom. Tata też zaczął od prezentu ode mnie. Kiedy zobaczył czarny T-shirt z dużym zielonym kosmitą z Najeźdźców z kosmosu, wybuchnął śmiechem. A żeby cholernym wisienkożercom poszło w pięty! – Kurczę, ten facet naprawdę nie znosił Pac-Mana. Potem ja otworzyłem prezent od taty. Byłem zdumiony, kiedy okazało się, że to deskorolka. Nic im nie mówiłem o swoich próbach u Hattona. Skąd wiedzieliście? Nie miałem pojęcia, co ci kupić, więc wykradłem z twojego telefonu numer Hattona i go zapytałem. To była pierwsza rzecz, jaka mu przyszła do głowy. Może być? Cztery kółka i deska. Jest jak trzeba. Mama rozpakowała sweter od taty, a potem on sweter od niej. Kupowaliśmy je razem – wyjaśniła. – Kiedy się człowiek starzeje, tak jest łatwiej. Dobra, Travis. Teraz otwórz ten ode mnie.

Myślałem, że to książka, ale się pomyliłem. Okazało się, że to tablet z mnóstwem gier, filmów, piosenek i programów do oglądania. Zaniemówiłem. Do tej pory widziałem tablety tylko w reklamach telewizyjnych. Mamo, to jest… o ja cię! Ekstra. Ile to kosztowało? Nie psuj mi tej przyjemności. – Sięgnęła po komórkę, żeby pstryknąć mi zdjęcie z tabletem. Kiedy każde z nich otworzyło pozostałe prezenty ode mnie – mama bon podarunkowy do spa, a tata książkę o Bobie Dylanie – przyszła pora na mój ostatni prezent od taty. To były pieniądze. Tyle wiedziałem. Co roku dostawałem od niego kopertę, w której było dwieście dolarów. Ale tym razem podał mi pięć kopert podpisanych moim nazwiskiem. Co to? – zapytałem. Jakoś nie umiałem zrezygnować z tego zwyczaju po twoim odejściu – wyjaśnił. – Pomyślałem, że jeżeli kiedyś wrócisz, to na pewno ci się przydadzą. Więc to jest… tysiąc dolców? Daj spokój, tato. To bez sensu. Co miałbym z nimi zrobić? Proszę cię, zabierz to. Nie mogę ich przyjąć… Do diabła, tak długo czekałem na tę chwilę! Wesołych świąt, Travis – powiedział tata, ignorując moje protesty. – Obiecaj, że wydasz je na coś przyjemnego, dobra? Świąteczny dzień zakończył się idealnie. Mniej więcej wtedy, kiedy tata i ja po raz trzeci czy czwarty zaczynaliśmy oglądać Prezent pod choinkę, rozległo się głośne pukanie do drzwi. Kiedy otworzyłem, zobaczyłem na progu Kyle’a i Hattona. Uśmiechając się szeroko, oznajmili, że mam dwie minuty na założenie butów, kurtki i wyjście z domu. Wszelki opór będzie daremny – dodał Hatton niskim głosem, wycofując się wolno w panujący na zewnątrz mrok. Przeszedłem tylko do samochodu Kyle’a, a już trząsłem się z zimna, więc ledwo wsiadłem, przycisnąłem policzek do wylotu ogrzewania na desce rozdzielczej. Hatton wczołgał się na tylne siedzenie i zamiast rzucać docinki na temat mojej histerii w salonie gier, wyciągnął rękę, klepnął mnie z całej siły po plecach i wrzasnął: Travis, jak żywy! Dokąd jedziemy? Tajemnica – uciął Kyle, nie odrywając wzroku od drogi. Gadaj, Hatton – zażądałem. Kiedy to on tu rządzi. Przez jakieś dwadzieścia minut jechaliśmy autostradą. Gdy z niej zjechaliśmy, znaleźliśmy się w okolicy nieróżniącej się zbytnio od tej, w której każdy z nas mieszkał. Może tylko ulice były

trochę słabiej oświetlone, a przed domami było trochę więcej śmieci. Kiedy zatrzymaliśmy się przed jakimś domem, a Kyle zgasił silnik, zacząłem się niepokoić. Wiedziałem. Chcecie mnie zamordować. Cholera. Dlaczego mielibyśmy cię mordować w cudzym domu? – zapytał Hatton. Ponieważ byłaby to zbrodnia doskonała – podchwycił Kyle. – Zawieźć ofiarę do przypadkowego domu, zabić i zniknąć. Wykołować wszystkich. Dobra. Poważnie. Co wy kombinujecie? – zapytałem, wyglądając kolejno przez wszystkie okna. W końcu poddałem się i poszedłem za Kyle’em i Hattonem do drzwi. Zapukaliśmy trzy razy i czekaliśmy. Otworzył nam jakiś chłopiec z pistoletem-zabawką ubrany w majtki ze Spidermanem i nic więcej. Mamo! – zawołał i pobiegł w głąb domu. Kyle pierwszy wszedł do środka, a my za nim. Niewielki salon zarzucony strzępami czerwonego i zielonego papieru do pakowania prezentów był terenem działań wojennych. Wszędzie poniewierały się zabawki, niektóre w całości, inne rozebrane na części. Odnotowałem obecność przynajmniej trojga innych dzieci. Jakiś nastolatek siedział na kanapie i mrużąc oczy, grał w grę komputerową. Zastanawiałem się, ile domów w naszym mieście wygląda dzisiaj dokładnie tak… Jeden wielki zbiorowy świąteczny kac. Na widok choinki, pod którą nie było prezentów, dopadł mnie smutek. Zawsze tak miałem. Wreszcie z ciemnego korytarza wyłoniła się kobieta w koszuli nocnej i popatrzyła na nas w milczeniu. Potem wyrzuciła ręce w górę i zawołała cienkim głosem: O rany. Ogłoszenie! Zapomniała pani? – zapytał Kyle. Chyba tak. Wiecie, jak to jest ze świętami. Jedno wielkie szaleństwo. Pamiętacie, jak się umawialiśmy? – Uśmiechnęła się szeroko. Tak jest – odparł Kyle. Chłopcy, chodźcie tutaj, zrobimy sobie zdjęcie! – zawołała kobieta w stronę kanapy. Musimy…? – marudził chłopak grający w grę. Tak, musicie! Oprawię to zdjęcie w ramkę i powieszę na ścianie. Cholera, byłaby z niego niezła kartka świąteczna na przyszły rok. Chłopcy ustawili się przed choinką, a matka dołączyła do nich, biorąc na ręce i sadzając sobie na biodrze tego w majtkach ze Spidermanem. No to chodź – powiedziała, machając na mnie.

Zerknąłem na Kyle’a i Hattona, którzy tylko wzruszyli ramionami, i dołączyłem do rodziny. Kobieta przygarnęła synów, żeby stali bliżej siebie, i przygładziła palcami włosy najwyższego chłopca. Dobra. Gotowi. Uśmiech proszę! – powiedział Kyle i podniósł telefon, usiłując zachować powagę. Rozciągnąłem usta w uśmiechu. Kiedy skończyliśmy, chłopcy wrócili na swoje miejsca na kanapie, a kobieta ruszyła w stronę kuchni. No to chodźcie, pokażę wam, gdzie stoją. Gdzie c o stoi? – wyszeptałem do Hattona. Zignorował mnie, zajęty omijaniem rzeczy rozrzuconych na podłodze. Przeszliśmy za kobietą przez kuchnię i tylnymi drzwiami wyszliśmy na zewnątrz. Kiedy zaświeciła lampę na werandzie, ogródek za domem zalało mętne, brudnożółte światło, ukazując jeszcze więcej śmieci niż na trawniku od frontu. Klosz lampy wypełniały setki martwych owadów. Gdyby moja mama tu była, uparłaby się, że go wyczyści. Nie przyjęłaby do wiadomości odmowy. Wzdrygnąłem się tylko i poszedłem dalej. Dotarliśmy do końca ogródka i kobieta otworzyła ciężkie zardzewiałe drzwi metalowej budy. Kyle pomógł jej podeprzeć je kawałkiem pustaka. Hatton spojrzał na mnie z prawdziwą ekscytacją. Proszę, chłopcy. Jeżeli dacie radę je wynieść, są wasze. Pociągnęła za zwisający z sufitu sznurek i niewielka szopa niespodziewanie wypełniła się jasnym światłem. Na samym środku stały dwa fotele kinowe na bladozielonych metalowych nogach, z podłokietnikami z ciemnego drewna, wyściełane czerwoną tapicerką. Wyglądały identycznie jak te, które miałem kiedyś, poza tym, że nie było na nich ani jednej kulki gumy do żucia. Wesołych świąt, Travis – powiedział Kyle, podchodząc i siadając na próbę w jednym z foteli. Niespodzianka! Zaskoczony? – zapytał Hatton, podnosząc rękę i przybijając mi piątkę. Niewiele brakowało, a rozpłakałbym się przy nich i przy tej obcej kobiecie. Ale się nie rozpłakałem. Patrzyłem tylko, jak podnoszą fotele i taszczą je przez ogródek, a potem ładują na tył pikapa. Kyle przywiązał je na wszelki wypadek kilkoma linami. W drodze powrotnej bałem się odezwać, bo wciąż miałem gulę w gardle – trochę ze zdumienia, a trochę dlatego, że chciało mi się beczeć. Kiedy fotele stały już bezpiecznie na dawnym miejscu w moim pokoju – w kącie pod oknem, naprzeciwko telewizora – usiadłem w jednym z nich i popatrzyłem na moich dwóch najlepszych przyjaciół. Czekali, aż coś powiem. Na przykład: dziękuję. Ale ja miałem

wrażenie, że to o wiele za mało. Hatton padł na łóżko, wziął pilota z nocnego stolika i rzucił mi go. Kyle usiadł obok mnie i popatrzył na czarny ekran. Tak – powiedział. – Tak jest w porządku. Idealnie – przytaknąłem. – A nawet lepiej. Lepiej od czego? – zapytał Hatton. Lepiej niż przedtem. Nagle zdałem sobie sprawę, że nic dla nich nie mam. Oni uknuli w tajemnicy całą intrygę, zrobili coś niesłychanego, żebym poczuł się znowu choć trochę normalnie we własnym pokoju, a ja nie zrobiłem dla nich zupełnie nic. Ogarnęło mnie takie poczucie winy, że wstałem szybko i powiedziałem, że muszę siku. Nie musiałem. Drzwi do sypialni rodziców były zamknięte, więc najostrożniej, jak się dało, zszedłem na dół do gościnnego pokoju. Otworzyłem szafę i przeszukałem parę pudeł, ale nie znalazłem tego, czego szukałem. W sumie nie bardzo wiedziałem, jak to teraz wygląda, ale wiedziałem, że gdzieś tu musi być. I wtedy je zobaczyłem – w rogu szafy, na samym dole, pod kilkoma starymi poduszkami z kanapy. Wziąłem do ręki zieloną blaszaną puszkę na ciastka i wróciłem ukradkiem na górę. Podszedłem do Kyle’a i Hattona wyciągając puszkę przed siebie. Wesołych świąt, chłopaki. Chcecie zobaczyć coś upiornego?

Rozdział 28 Coś upiornego

Zajrzeli do puszki i zastygli w bezruchu, nie mogąc wypowiedzieć słowa. Myślałem, że może wstrzymują oddech z obawy przed rozwianiem prochów po całym pokoju. Hatton nie mógł się powstrzymać i w końcu ostrożnie włożył palec do puszki. Kyle dał mu po łapach. Dlaczego one tu są, Travis? O Boże. Myślę, że moi starzy nie mogą się zdecydować, co z nimi zrobić. To najbardziej makabryczna i odjechana rzecz, jaką w życiu widziałem. Dziękuję, Travis. Hatton jeszcze raz spróbował wetknąć palec do puszki, a Kyle jeszcze raz bez słowa dał mu po łapach. Co z nimi zrobisz? – zapytał Kyle. Hmm… Miałem nadzieję, że pomożecie mi coś wymyślić. Nie mogę uwierzyć, że ich gdzieś nie rozrzucili, czy coś w tym rodzaju – powiedział Hatton, prawie wkładając nos do puszki. Ja też nie. Nie mają pojęcia, że je zabrałem. Więc buzia na kłódkę. Chyba powinniśmy znaleźć dla nich odpowiednie miejsce, co? – Kyle uniósł brew i rozejrzał się po pokoju. Chyba tak. Tylko co wsypiemy do puszki? Mam pewien pomysł – odezwał się Hatton. – Dzisiaj już na pewno nic z tego, możliwe, że zajmie mi to kilka dni, ale będzie w sam raz. Co będzie w sam raz? – Zamknąłem pojemnik i odstawiłem na biurko. Nie możemy zostawić pustej puszki, ani nasypać do niej ziemi. To jest prawdziwy popiół. Podejrzewam, że twoi rodzice mają swoje powody, żeby trzymać go w domu. Wystarczy, że zajrzą do środka, i wszystko się wyda. Chyba nie o to nam chodzi, prawda? Prawda – odparłem. Właśnie. Zaczekaj parę dni, to przyniosę ci prochy zastępcze. Rozpalisz gdzieś ognisko? – zapytał Kyle. Mój tata jest weterynarzem. O nie! – zawołałem. – Hatton, nie wydaje mi się…

Będzie w porządku. Zaufajcie mi. Nie zorientują się. Wyszli dobrze po północy, a ja ukradkiem odstawiłem puszkę na miejsce. Jeśli mam być szczery, to te prochy nie miały dla mnie żadnego znaczenia. Nie uważałem ich za jakiś niepokojący symbol mojego dawnego ja. Nawet punkty w Najeźdźcach z kosmosu miały większy związek z moim starym życiem niż ta puszka popiołu. Nie czułem potrzeby, żeby coś z nimi robić, szukać dla nich jakiegoś szczególnego miejsca spoczynku. W żaden sposób nie zmieniłoby to mojej sytuacji. Ale Kyle i Hatton patrzyli na to zupełnie inaczej. Odruchowo chcieli usunąć je z mojego życia. To jest właśnie najlepsze w posiadaniu takich przyjaciół jak oni – czasem rozumieją, co jest dla was dobre, znacznie szybciej niż wy sami. Następnego dnia zadzwoniła Cate i oznajmiła, że właśnie po mnie jedzie. Powiedziała, że musimy oczyścić atmosferę i parę rzeczy sobie wyjaśnić, więc zabiera mnie na przejażdżkę. Wiedziałem, że nic dobrego z tego nie wyniknie, ale cieszyłem się z perspektywy spędzenia z nią czasu, bez względu na konsekwencje. Spotkaliśmy się na podjeździe. Czułem, że jest wściekła. Wyglądała, jakby po drodze przygotowywała sobie jakąś dłuższą przemowę. Jak tam? W porządku. Po prostu… musimy sobie wyjaśnić, co się stało ostatnim razem. Ja wiem, czy musimy? Ja bym to nazwał triumfem nauki. To nie jest śmieszne – powiedziała, usiłując zachować powagę. No, dobrze… Jak święta? – zapytała, trącając mnie w ramię. Nawet spoko. Twoi rodzice musieli być wniebowzięci. Wniebowzięci? – Roześmiałem się. – Ile ty masz lat? Pięćdziesiąt? Zamknij się. Wyglądali na zadowolonych – przyznałem. – Ja też zaczynam się czuć trochę bardziej normalnie. Jakby wszystko wracało na swoje miejsce. No właśnie – powiedziała. – Powiedziałam Turnerowi, że się spotykamy. Musiałam. Myślał, że widzieliśmy się tylko raz, ale nie mogłam dalej kłamać. Co powiedział? Z początku był trochę wkurzony. Jakżeby inaczej. Na jego miejscu też bym była. Potem docenił to, że mu powiedziałam. Powiedział, że skoro to dla mnie ważne, żebyśmy się widywali i pozostali przyjaciółmi, to on nie ma nic przeciwko temu.

Serio? Tak, Travis. On jest naprawdę w porządku. Mówiłam ci. Po prostu chce, żebym była szczęśliwa. To tak jak ja. Wiem. Ale tamten wieczór… Po prostu nie możesz robić takich rzeczy. Nie możesz tak na mnie napadać i stawiać w niezręcznej sytuacji. Dopiero co w r ó c i ł e ś z z a ś w i a t ó w, Travis. Choćbym nie wiem jak bardzo chciała się postawić na twoim miejscu, żeby zrozumieć, jak się czujesz, to niemożliwe. Wiem tylko, że są sprawy, nad którymi nie panujesz, z którymi musisz sobie jakoś poradzić. Świat się nie skończy, jeśli nie dostaniesz dokładnie tego, czego chcesz. Zaufaj mi, wiem coś o tym. Skąd wiesz? Zaskoczył mnie jej niespodziewanie poważny ton. Może w ciągu tych kilku dni znalazła czas na przemyślenie pewnych spraw i przejrzała moje zamiary. Stąd, że dopóki cię nie straciłam, przejmowałam się byle drobiazgiem. Kiedy ciebie zabrakło, nie mogłam zrozumieć, dlaczego zawracałam sobie głowę bzdurami. Świat stał się zupełnie inny, a ja musiałam sobie z tym poradzić, nauczyć się z tym żyć. Jak możesz mówić mi takie rzeczy i oczekiwać, że nic nie będę do ciebie czuł, Cate? Nie wiem, Travis. Próbuję znaleźć jakieś rozwiązanie. Turner chce cię poznać, zanim się znowu spotkamy. Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Nie chcę mieć tajemnic przed własnym mężem. Mężem. O, rany. Pierwszy raz usłyszałem, jak wymawia to słowo. Jakoś powstrzymałem chęć otwarcia drzwi i wytoczenia się na chodnik, ale strasznie dużo mnie to kosztowało. Zrobiliśmy długą pętlę wokół osiedla i teraz znowu wjeżdżaliśmy na moją ulicę. Kiedy zbliżaliśmy się do mojego domu, zobaczyłem tatę. Właśnie wychodził i wsiadał do samochodu. Była ósma wieczorem. Hej, zaczekaj sekundkę, co? – poprosiłem. Dlaczego? Po prostu… zaczekaj, dobrze? Dokąd on może jechać tak późno? Kupić coś na kolację? Nie. Już jedliśmy. Jedź za nim. Travis, nie będziemy śledzili twojego taty. Proszę. Wiesz równie dobrze jak ja, że te późne powroty nie są normalne. Coś tu jest nie tak i muszę się dowiedzieć, co.

Więc pojechaliśmy za nim. Niewykluczone, że te pięć lat beze mnie były dla Cate nieco bardziej interesujące, niż chciała przyznać, bo przysięgam, że radziła sobie jak zawodowiec. Raz czy dwa nawet pozwoliła mu uciec na światłach, żeby potem niepostrzeżenie go dogonić. Po jakichś dziesięciu minutach siedzenia mu na ogonie zobaczyliśmy, że skręca na teren osiedla mieszkaniowego o nazwie Rezydencja pod Czerwonym Dębem. To było dość pospolite miejsce, jeden z tych dwupoziomowych kompleksów z fasadami wykończonymi imitacją cegły i aluminiowym sidingiem. Drzwi do mieszkań wyglądały identycznie, jeśli nie liczyć błyszczących złotych numerów. Cholera – zaklęła Cate, prawie szeptem. Zatrzymaj się tam. Nie sądzę, żeby nas zauważył. Zaparkowaliśmy pod płotem z kutego żelaza oddzielającym basen od parkingu. Basen był przykryty wielką szarą plandeką zapadającą się pośrodku pod ciężarem kałuży brudnej wody. Między prętami ogrodzenia widzieliśmy samochód mojego taty, który zdążył już wysiąść i właśnie wchodził po metalowo-betonowych schodach na piętro. Żadne z nas się nie odezwało. Zanim wszedł na górę, zdążyłem ze dwadzieścia razy wyobrazić sobie, jak jakaś obca młoda kobieta otwiera mu drzwi, obejmuje, całuje go na powitanie, albo jedno i drugie. Może, pomyślałem, weźmie go za rękę i poprowadzi do środka, a mnie już zawsze na jego widok będzie się zbierało na płacz. Wreszcie stanął przed jednymi z szeregu zielonych drzwi. To były siódme od lewej. Wyjął z kieszeni klucz, obrócił go w zamku, wszedł do środka i zamknął je za sobą. Nie zobaczył nas. Ale to nie miało znaczenia. My widzieliśmy jego. Ja go widziałem. Przykro mi, Travis – powiedziała Cate. Co ja zrobię? – zapytałem. Co mogłem zrobić? Mój ojciec, najlepszy, najuczciwszy człowiek, jakiego znałem, robił mojej mamie coś, o co w życiu bym go nie podejrzewał. Nie mogłem przestać się zastanawiać, jak długo już to robi i jak długo jeszcze to będzie trwało, jeżeli nic jej nie powiem. Z jednej strony miałem wielką ochotę od razu do niej zadzwonić. Pomyślałem, że może będzie prościej, jeżeli przyłapie go na gorącym uczynku i dowie się dokładnie, dlaczego zachowywał się tak dziwnie, dlaczego pracował wieczorami i w weekendy. Ale nie mogłem. Nie mogłem pozwolić, żeby to zobaczyła, i wiedziałem, że sam muszę się uspokoić, zanim będę mógł to zobaczyć. Poprosiłem więc Cate, żeby zawiozła mnie do domu. Całą drogę płakałem. A ona nie odezwała się ani słowem. Tylko trzymała mnie za rękę, która tak naprawdę nie była moja, i słuchała, jak pęka mi serce bijące dzięki uprzejmości Jeremy’ego Pratta.

Rozdział 29 Pęka mi serce

Właściwie sam nie wiem, jak wytrzymałem cały tydzień, nie mówiąc nikomu o tym, co zobaczyłem, czego się dowiedziałem. Podobno w wyniku szoku mózg potrafi jakoś odgrodzić człowieka od otaczającego go świata, a potem, już po wszystkim, nie można sobie przypomnieć całych dni. Tak właśnie się czułem, kiedy przyszła pora, żeby wrócić do szkoły. To był drugi stycznia, środa. Pamiętam to, ponieważ przez cały dzień wszyscy narzekali, że to bez sensu iść do szkoły tak w środku tygodnia. Wiadomo, że i tak nic dzisiaj nie zrobimy – mruknął do mnie Hatton w klasie. Nie odpowiedziałem. Stukałem ołówkiem o blat i rozmyślałem o tacie otwierającym drzwi i wchodzącym do tamtego mieszkania. Odtwarzałem wszystko w zwolnionym tempie, robiłem zbliżenia. Prawie słyszałem zgrzyt klucza w zamku. Travis… Wszystko w porządku? – szepnął znowu Hatton, poklepując mnie po ramieniu. W porządku. Powiedziałem to głośno, jakby cała klasa brała udział w naszej rozmowie. Wszyscy odwrócili się w moją stronę, a pani Lasetter umilkła w środku zdania i spojrzała mi gniewnie prosto w oczy. Co powiedziałeś, Travis? Powiedział, że wszystko w porządku – odezwał się Adam Murphy, który siedział z przodu. Nie odpowiedziałem. Skinąłem tylko głową, patrząc prosto na nauczycielkę. Chciałem ją zdenerwować. Chciałem, żeby wyrzuciła mnie za drzwi, nakrzyczała na mnie za to, że przeszkadzam na lekcji. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu w tamtej chwili tego właśnie chciałem. Chciałem odgrodzić się od otoczenia, podobnie jak od wielu dni próbował to zrobić mój mózg. To dobrze – odparła i odwróciła się z powrotem do tablicy, wracając do swoich niekończących się równań i adnotacji. Na przerwie poszedłem do swojej szafki, a potem na stołówkę. Hatton za mną. Odebraliśmy lunch i usiedliśmy, nie odzywając się do siebie ani słowem. Przez chwilę staraliśmy się nie patrzeć sobie w oczy. Nabiłem na widelec pomarszczone winogrono z kubeczka z owocami i oglądałem je uważnie ze wszystkich stron. Hatton otworzył kartonik mleka czekoladowego i wypił łyk. Wiadomo było, że prędzej czy później jeden z nas będzie musiał się złamać.

Stary, co z tobą, do cholery? Hatton przegrał. Wiedziałem, że tak będzie. Nic. Kłamiesz. Cały dzień zachowujesz się dziwnie. To nic wielkiego. Naprawdę. Porozmawiajmy o czymś innym, dobrze? Dobrze. Co powiesz na to: mam parę pomysłów, co zrobić z twoimi prochami. Tak? Tak. Czytałem o różnych szalonych rzeczach, które ludzie robią ze szczątkami bliskich. Niektóre są naprawdę odjechane. Na przykład? No, dobra. Na przykład za odpowiednią opłatą twoje prochy mogą zostać wysłane w kosmos. To naprawdę ekstra. Z tym że to jakiś tysiąc dolców. Dalej. Dobrze. No więc jest taka firma, która organizuje pokazy sztucznych ogni z wykorzystaniem prochów. Fuj. I co? Prochy potem spadają na ludzi? Prawda. Nie pomyślałem o tym. Tak. Albo spadają na przykład na pastwisko, a potem zjada je krowa i tydzień później wszyscy jedzą steki z Travisa Coatesa. Nie, dzięki. A gdyby tak zrobić z nich płytę winylową? Możesz na niej nagrać, co chcesz, nawet jakąś wiadomość. Uważam, że to naprawdę ekstra. To najgłupsza rzecz, jaką w życiu słyszałem. Sęk w tym, że ty żyjesz, więc właściwie nie trzeba cię w żaden szczególny sposób upamiętniać. Ale coś powinniśmy z nimi zrobić, prawda? Zdecydowanie. Nie mogę trzymać ich w domu. To jak, nie wiem, trzymanie odciętej kończyny. Miałbyś ochotę zrobić sobie tatuaż? Nie bardzo. Dlaczego pytasz? Mogą zmieszać prochy z atramentem do tatuażu, a potem… cóż, byłyby z tobą na zawsze. O ja cię. Nie. Ty sobie zrób. Masz moją zgodę. Proszę bardzo. Nie prowokuj mnie, Travis. Ja nie żartuję. Zapłacę za to. Boję się igieł. Srutu tutu. Jasne.

Dobra. Ostatnie. Moim zdaniem najlepsze. Jest taka firma, która z węgla zawartego w twoich prochach może wyprodukować dwieście pięćdziesiąt ołówków. Na zamówienie umieszczają na nich nawet wiadomość. Pomyśl tylko: mógłbyś dać wszystkim znajomym odrobinę starego Travisa! Nie najgorzej – przyznałem. – Ale też nie rozumiem, dlaczego ktoś miałby chcieć ołówek zrobiony ze spalonego ciała, które wcześniej wykończyła choroba. Będę szukał dalej. Na pewno znajdziemy coś odpowiedniego. Może powinniśmy myśleć bardziej… globalnie. Czemu nie rozesłać foliowych woreczków z prochami do ludzi na całym świecie i poprosić, żeby spuścili je w toalecie? Teraz już zwyczajnie świrujesz, Travis. Kiedy zaczęliśmy dyskutować na temat różnicy między świrowaniem a kreatywnym rozwiązywaniem problemów, przy naszym stoliku pojawił się Matt Braynard. Usiadł obok Hattona i objął go ramieniem. Hatton się wzdrygnął. Chłopaki – powiedział. Tak? – wydusiłem z siebie. Hatton milczał. Prawdę mówiąc, bałem się tego, co teraz zrobi. Macie dzisiaj czas po szkole? Na co? – zapytał ostrożnie Hatton. Jak wiecie, jestem przewodniczącym Chrześcijańskiego Klubu Młodzieży. Pracujemy nad pewnym projektem, który mógłby was zainteresować. Zwłaszcza ciebie, Travis. Co to za projekt? – Nie ufałem temu facetowi ani odrobinę. Miał stanowczo zbyt perfekcyjnie ułożone włosy, nażelowane z przodu i opadające falą na bok. Tajny projekt. Spodoba się wam. Wpadnijcie, co? To nie zajmie dużo czasu. Wstał od stolika, na odchodnym, zdrowo waląc Hattona po plecach. Myślałem, że mój przyjaciel zaraz się na niego rzuci, ale tego nie zrobił. Hatton Sharpe dusił gniew w sobie. Wpadniemy? – zapytałem. Jak chcesz. Ja tam wolałbym więcej nie oglądać tego gościa na oczy. Ja też. Jestem na nie. Prawdę mówiąc, mam pomysł. Jaki? Zwińmy się od razu. Nie chce mi się tu siedzieć. To bez sensu. Chcesz iść na wagary? Nie mamy samochodu, Travis. Kyle chyba jeszcze ma wolne. Założę się, że po nas przyjedzie. Złapią nas. Złapią nas i będę musiał powtarzać drugą klasę. Moje życie się skończy. Jeeezu, Hatton, nawet jeżeli nas złapią, mogą nas co najwyżej zawiesić. Nigdy nie robimy głupot. Wezmę to na siebie. Będzie dobrze.

Więc zamiast na chemię, poszliśmy prosto do wyjścia. Przystanęliśmy w rogu parkingu, żeby zadzwonić do Kyle’a. Odebrał po pierwszym dzwonku. Powiedział, że szlag go trafi, jeżeli matka zada mu jeszcze jedno pytanie o jego „styl życia” albo o to, z jakimi chłopakami się zadaje, i że z przyjemnością pomoże dwóm nastolatkom w łamaniu prawa. Żadna z osób mijających nas na parkingu nie zapytała, dlaczego nie jesteśmy na lekcjach. Wyglądaliśmy tak niewinnie, że nikt nas o nic nie podejrzewał. Panowie – odezwał się Kyle, kiedy już siedzieliśmy w samochodzie. – Przygoda nas wzywa. Dokąd jedziemy? – zapytał Hatton nerwowo, zerkając w stronę szkoły. Cóż, zaproponowałbym salon gier, ale… – Kyle uśmiechnął się i przewrócił oczami. Bardzo śmieszne – odparłem. – Mam pewien pomysł. Podałem im adres Rezydencji pod Czerwonym Dębem, ale nie powiedziałem, o co chodzi. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, obaj wydawali się skołowani i rozczarowani. To w ogóle nie zapowiada się zabawnie – zrzędził Hatton. Czy tutaj mieszka teraz Cate? – zapytał Kyle. Nie. Posłuchajcie. Muszę wam coś powiedzieć. O, Boże – powiedział Kyle tym charakterystycznym tonem, który tak dobrze zapamiętałem. Zdarzyło mi się już kiedyś przekazać mu bardzo złą wiadomość. Poczułem się okropnie na myśl, że niepotrzebnie go przestraszyłem. To nic takiego. To znaczy owszem, to jest coś złego, ale chyba nie dla was. Co się stało? Gdzie my jesteśmy? – Hatton rozglądał się na wszystkie strony, jakby cały czas się obawiał, że zostanie przyłapany na wagarowaniu. W zeszłym tygodniu, kiedy podjeżdżałem z Cate pod mój dom, zobaczyłem, że mój tata wychodzi. Pojechaliśmy za nim. Śledziłeś swojego ojca? – zapytał Kyle. Z Cate? Znowu jesteście razem? Nie – odpowiedzieliśmy równocześnie Kyle i ja. – Daj mi skończyć, dobra? – ciągnąłem. No więc pojechaliśmy za nim i trafiliśmy tutaj. Pamiętacie, jak wam mówiłem, że mój tata ostatnio dziwnie się zachowuje? Pracuje wieczorami, w weekendy i w ogóle. Myślę, że wiem, co się dzieje. Czy twój tata jest seryjnym mordercą? – zapytał Hatton. Hatton! – wrzasnęliśmy. Po chwili kontynuowałem: – Zaczekaliśmy tu z Cate i widzieliśmy, jak idzie po schodach na górę, wyjmuje klucz i wchodzi do tamtego mieszkania. – Pokazałem na drzwi. Cholera – powiedział Kyle.

Pogubiłem się – mruknął Hatton. – Po co twojemu tacie klucz do… Oj. No właśnie – westchnąłem. – Zaczekajcie tu na mnie. Mam coś do załatwienia. Co? Tam stoi samochód mojego taty. – Wskazałem rdzawoczerwonego suv-a zaparkowanego na tym samym miejscu co tydzień wcześniej. – On tu teraz jest. W środku dnia, w środku tygodnia. Prawdopodobnie robi coś, czego wcale nie chciałbym zobaczyć, ale po prostu nie mogę tego tak zostawić. Jesteś pewien, Travis? – zapytał Kyle. Może powinieneś najpierw porozmawiać z mamą? Nie. To jedyne wyjście. Zaczekajcie tutaj. Wszedłem po schodach, trzymając się poręczy. Podszedłem do siódmych zielonych drzwi od lewej i przystanąłem. Obejrzałem się do Kyle’a i Hattona, którzy siedzieli w czarnym pikapie, nie spuszczając mnie z wzroku. Pomyślałem sobie, że nawet jeśli przyjdzie mi tego dnia stracić kogoś bliskiego, to przynajmniej mam jeszcze ich dwóch. Potem zebrałem się w sobie, odwróciłem do drzwi i zapukałem. Mocno. Takiego pukania nie można zignorować ani nie dosłyszeć. To było pukanie w konkretnej sprawie. Drzwi się otworzyły. Przede mną stał tata w jasnoniebieskiej koszulce i spodniach khaki. Miał postawę człowieka zrezygnowanego, a jego twarz pokrywał kilkudniowy zarost. Skulił się lekko, jakby nagle zdał sobie sprawę, co się dzieje. Otworzył usta i utkwił we mnie szkliste spojrzenie. Travis, co ty tutaj robisz? O to samo ciebie chciałem zapytać. – Mój głos był surowy i zimny. Wejdź. – Cofnął się, otwierając szerzej drzwi. Nie. Nie chcę tam wchodzić. Odbiło ci, kurwa!? – zacząłem krzyczeć. Travis. Zdaje się, że nic nie rozumiesz. Wejdź do środka, dobrze? Wejdź, to pogadamy. Gdzie ona jest? Jest tam? Chcę ją zobaczyć. Jak ma na imię? Nie ma żadnej jej, jasne? Nie ma…? Jestem sam. A teraz wejdź. Zdezorientowany, sfrustrowany i przemarznięty wszedłem za nim do ciepłego mieszkania i usiadłem na szarej sofie. Wnętrze było skąpo umeblowane: gołe ściany, jakieś puste stoliki. W dużym telewizorze leciał mecz, dźwięk był ściszony. Tata usiadł na brzegu rozkładanego fotela, który odchylił się z cichym piskliwym skrzypnięciem. W innych okolicznościach by mnie to rozśmieszyło.

Wytłumacz mi, proszę, co to wszystko ma znaczyć – wyszeptałem, bojąc się tego, co zaraz usłyszę. Zamierzaliśmy ci powiedzieć. – Pochylił się i oparł łokcie na kolanach. Co mi zamierzaliście powiedzieć? Wszystko, Travis. Mieliśmy ci wszystko powiedzieć, kiedy się obudziłeś, ale to nie wydawało się właściwe. Jeżeli natychmiast mi nie powiesz, czego mi nie powiedzieliście, to zaraz zwariuję. – Z każdym słowem mówiłem głośniej. Rozwiedliśmy się, Travis. Twoja mama i ja od trzech lat nie jesteśmy małżeństwem. Ukrył twarz w dłoniach, jakby w ten sposób mógł się schować albo sprawić, że ja zniknę. Spuściłem wzrok. Usiłowałem zrozumieć, co przed chwilą powiedział. Chcieliśmy ci powiedzieć. Ja myślę. – Po moim policzku spłynęła zimna łza. Odradzili nam to – powiedział. – Doktor Saranson… sugerował, żeby zachować to przez jakiś czas w tajemnicy, przynajmniej dopóki się na nowo nie przystosujesz. Kiedy się obudziłeś, twoja mama prawie ci powiedziała. Ja ją powstrzymałem. Bałem się, że to ci złamie serce, Travis. Ona zresztą też. Wiedziała, że czekanie tylko pogorszy sprawę. Trzy lata? Trzy lata, tato? Próbowaliśmy, Travis. Bardzo się staraliśmy. Terapia, kościół, książki o związkach. Przerabialiśmy to wszystko. Jakoś nie pomagało. Czyli to przeze mnie? Umarłem i wy nie mogliście się już nawzajem znieść? To nie jest twoja wina. Nie można na to patrzeć w taki sposób. W takim razie powiedz: czy bylibyście teraz razem, gdybym nie umarł? Bylibyście? Nie potrafię ci odpowiedzieć na to pytanie, Travis. Wiesz, że nie potrafię. Zresztą co by to dało? Jak mogliście mi to zrobić? – Wstałem i zacząłem chodzić po pokoju. Nie miałem siły na niego patrzeć. – Niech to szlag! Zrobiliśmy to dla ciebie, Travis. Usiądź, proszę. Uspokój się i usiądź, dobrze? Wiesz co? Do diabła z wami! – Rzuciłem się do drzwi. Nie wychodź tak. Porozmawiajmy jak dorośli. Nie jestem dorosły! Jestem pieprzonym nastolatkiem! Powinienem już być dorosły, ale nie jestem! Posłuchaj! – krzyknął tata. – Chodź, coś ci pokażę. Dobra. No, co? Co? Pokaż.

Wyszedł na korytarz i zatrzymał się na chwilę przed jakimiś drzwiami. Popatrzył na mnie tak, jakbym za chwilę miał zobaczyć coś, co na zawsze zmieni jego życie, i otworzył szeroko drzwi. Za nimi był mój stary pokój. Wyglądał dokładnie tak jak wtedy, kiedy go zostawiłem: tapeta w szkocką kratę i cała reszta, tyle tylko że przeniesiona do innej części miasta, do obcego mieszkania, w miejsce, w którym mój ojciec mieszkał w tajemnicy przede mną, gdzie urządził sobie nowe życie. Zaniemówiłem. Nie mogłem poruszyć ustami ani językiem. Nie byłem pewien, czy w ogóle oddycham. Zastygłem w bezruchu. Stałem i patrzyłem na te wszystkie rzeczy: plakaty, nawet głupie kartki, które kiedyś powydzierałem z czasopism i poprzyklejałem do ściany. Wszystko tam było. Górna część piętrowego łóżka, pod którą zamontowany był regał wypełniony znajomymi książkami w twardych oprawach – zapamiętane z dzieciństwa pierwsze wydania serii przygodowej o braciach Hardy, Wyspa skarbów, dwa egzemplarze Źródła młodości. Fotele kinowe stały na swoim miejscu w kącie, a zaraz przy oknach wisiała moja reprodukcja Wielkiej fali w Kanagawie. Nawet zasłony w oknach były te same co w moim starym pokoju, z dziurą w prawym dolnym rogu, wciągniętym kiedyś przez odkurzacz. Narzuta na łóżko, powłoczki na poduszki, lampka nocna – wszystko było moje i zostało tu z pieczołowitością i troską przeniesione przez kogoś, kto chciał cofnąć czas do chwili sprzed mojej choroby, zanim choroba zmieniła moje życie, zanim zmieniła życie nas wszystkich. Na tym między innymi polegał problem. – Tata wszedł do środka i usiadł w kinowym fotelu. – Nie umiałem się pozbyć rzeczy. Nie rozumiem, tato. Dlaczego nie przewieźliście tego z powrotem do domu? Dlaczego sypiam w nowym łóżku w pokoju pełnym rzeczy, które nie są moje? Dlatego, że mama o tym nie wie, Travis. Och. – Podszedłem do szafy, otworzyłem ją i zobaczyłem wszystkie swoje ubrania: dżinsy, koszulki, moją ulubioną kurtkę. Trzymałem to wszystko przez jakiś czas w przechowalni. Kiedy jeszcze próbowaliśmy jakoś się porozumieć. Kto kogo zostawił? – zapytałem cicho. To był chaos, Travis. Nie mogę powiedzieć, żebym winił za wszystko mamę. Zupełnie nie wiem, co powiedzieć, tato. Nie wiem, co jest grane. Tak mi przykro. Przykro mi, że to się potoczyło w ten sposób. Cholera, przykro mi, że w ogóle do tego doszło. Chcesz, żeby wróciła? Czy to dlatego nie chcesz jej o tym powiedzieć? Dlaczego czekałeś?

Nie, Travis. Wiem, że to niemożliwe. Twoja mama i ja kochamy się naprawdę. I jesteśmy przyjaciółmi: rozmawiamy kilka razy w tygodniu, tak jest od lat. Po prostu tak się czasem zdarza. Nie potrafię tego wyjaśnić, ponieważ nie wiem, dlaczego tak się dzieje. To tak jak ze mną i z Cate – powiedziałem. – Tylko, że ja nie mogę się z tym pogodzić. Pogodzisz się, Travis. Będziesz musiał. Chyba mi głowa wybuchnie. – Usiadłem na podłodze. – Ten pokój, tato. To… trochę upiorne. Nie wiedziałem, co innego mógłbym zrobić. W sumie to nigdy tu nie przychodzę. Czasem tylko otwieram drzwi i zaglądam do środka. Wyobrażam sobie, że leżysz na łóżku, słuchając muzyki, albo zapraszasz mnie, żebym obejrzał z tobą jakiś stary film. To strasznie smutne – powiedziałem przez łzy. Strata ciebie była najgorszą rzeczą, jaka mogła mnie w życiu spotkać. Drugi raz bym tego nie przeżył. Nie dałbym rady. Mama też. Miejmy nadzieję, że nie będziecie musieli. Mogę ci jeszcze coś powiedzieć? Gorzej już być nie może – odparłem. Pół roku temu straciłem pracę. Twoja mama nie ma o tym pojęcia. Muszę jej powiedzieć. Co zrobiłeś? Nic. Przyszły zmiany. Firma rozwijała się tak szybko, że nie mogłem za nią nadążyć, więc zastąpili mnie jakimś młodym dupkiem zaraz po studiach. Te ich salony gier i tak są teraz do bani. Tata wyciągnął rękę i pomógł mi wstać. Nie było łzawych objęć ani nic w tym rodzaju, ale trzymał moją rękę przez kilka sekund, a potem pokiwał głową, patrząc mi w oczy. Wyszedłem z pokoju, zdumiony, że obyło się bez kolejnego ataku paniki, i zatrzymałem się dopiero przy drzwiach do pikapa Kyle’a. Kiedy wsiadłem do samochodu, Kyle i Hatton nic nie powiedzieli. Patrzyli na mojego tatę, który obserwował nas z piętra. Chcę do domu. Wszystko w porządku? – zapytał cicho Hatton. Wszystko w nieporządku.

Rozdział 30 Wszystko w nieporządku

W drodze do domu opowiedziałem wszystko chłopakom. Kyle dziwił się, że nic nie wiedział o rozwodzie moich rodziców, a Hatton był tak zaabsorbowany upiornym muzeum zrobionym z mojego pokoju, że nie mógł mówić o niczym innym. Chcesz, żebyśmy weszli z tobą? – zapytał Kyle, kiedy staliśmy przed moim domem. Ja tam nie idę. – Hatton pokręcił głową. – To znaczy wybacz, stary, ale moim zdaniem to sprawa prywatna. On ma rację – przyznałem. – Zobaczymy się później. Dzięki. Kiedy wszedłem do domu, mama stała na środku salonu. Tata musiał już do niej zadzwonić, bo była blada i miała zaczerwienione oczy. Popatrzyła na mnie, jakbym był tym lekarzem, który jako pierwszy powiedział nam, że jestem chory. Jej twarz wydawała się udręczona i pozbawiona życia, a ja wiedziałem, że żadna radosna mina, uśmiechy ani żarty nie zdołają wymazać tego widoku z mojej pamięci. Travis… Okłamaliście mnie. Tak. Okłamałam cię. Twój ojciec cię okłamał. Oboje kłamaliśmy. A babcia i ciocia Cindy? Oni wszyscy… Tak. Kłamali na naszą prośbę. To nie było w porządku, że ich o to poprosiliśmy, ale zrobili to. Cholera. Czy mógłbyś na chwilę usiąść? Możemy porozmawiać? A co tu zostało do powiedzenia, mamo? Wszystko jest do niczego. Ależ nie, Travis. Posłuchaj, j e s t e ś tu. Wszystkie rozprawy naukowe świata mówią, że od dawna powinieneś nie żyć, a ty stoisz tu, w naszym salonie. To skomplikowane. Dlaczego od niego odeszłaś? – Usiadłem, bo bałem się, że się przewrócę, jeśli tego nie zrobię. Chciałabym ci opowiedzieć, co się wydarzyło po twoim odejściu, dobrze, Travis? – Zajęła miejsce naprzeciwko mnie. Dobrze.

Kiedy umarłeś, zostałeś zamrożony, czy jak to tam nazwać, nie bardzo wiedzieliśmy, co o tym myśleć. Rozmawialiśmy z terapeutą, pozbyliśmy się twoich rzeczy, myśleliśmy nawet o tym, żeby adoptować dziecko z Rosji albo z Chin. Ale nic z tego nie wychodziło, ponieważ zawsze ponad tym wszystkim unosił się ten cichy, ciężki cień nadziei, że wrócisz, że znajdą sposób na sprowadzenie cię z powrotem i że wszystko znowu jakoś się ułoży. Wydzwaniałam do Centrum Saransona, próbując się dowiedzieć, jak dużo im brakuje, żeby cię uratować, ale odpowiedzi zawsze były niejasne, a ramy czasowe nieokreślone. Najbardziej optymistyczna wersja, którą usłyszałam po pierwszym roku, była taka, że jeśli sprawy dobrze się potoczą i dożyjemy do osiemdziesiątki albo dziewięćdziesiątki, to może zobaczymy się z tobą przed śmiercią. Wiedzieliśmy, że to szaleństwo – to wszystko. Kiedy się z tobą żegnaliśmy, każdą komórką swojego ciała wierzyłam, że to koniec. Ale potem, gdy już naprawdę cię nie było, poczułam się zupełnie inaczej. Niełatwo było to zaakceptować. A przecież wciąż istniała ta nikła szansa, że to nie na zawsze, i tak łatwo było się jej uczepić. Więc odżywialiśmy się zdrowo, przestaliśmy pić kawę i alkohol. Codziennie uprawialiśmy sport i garściami zażywaliśmy witaminy. Rozpaczliwie pragnęliśmy dożyć chwili, kiedy znowu cię zobaczymy. Nieważne, jak miałoby się potoczyć nasze życie, chcieliśmy jeszcze zobaczyć, jak ty przeżywasz swoje. Gratulacje – powiedziałem. Daj mi skończyć, do diabła. Przepraszam. – Płakała. Ale mówiła dalej: – Potem minął kolejny rok, dostawaliśmy jeszcze mniej wiadomości. Zaczęliśmy rozmawiać z innymi ludźmi, których krewni zgłosili się do tego eksperymentu, ale przez to czuliśmy się jeszcze gorzej, byliśmy jeszcze bardziej załamani. W końcu, kiedy już prawie nie mogliśmy ze sobą rozmawiać, poszliśmy do terapeuty specjalizującego się w niesieniu pomocy osobom przeżywającym żałobę. Powiedział nam, że dopóki będziemy kurczowo trzymali się nadziei, nie nauczymy się żyć dalej, nie otrząśniemy się po stracie ciebie. Twierdził, że w ten sposób skazujemy się na życie w wiecznej żałobie, na przeżywanie twojej śmierci wciąż na nowo. Więc postanowiliście się rozstać i wszystko było pięknie, dopóki nie wróciłem? – dokończyłem, chociaż wiedziałem, że to nie w porządku. Zdawałem sobie z tego sprawę. Próbowaliśmy dalej żyć razem, ale nie ulegało wątpliwości, że przychodzimy do siebie w zupełnie różnym tempie. Po prostu po twoim odejściu nie mogliśmy się na nowo zgrać, Travis. Podobno większość par się rozwodzi po stracie dziecka. Moi rodzice wpisali się w statystyki. Jak mogłem ich za to winić? Jak mogłem być na nich zły o coś, co się działo, kiedy mnie tu nie było? Skąd miałem wiedzieć, jak się czuli? Decyzja o odejściu przyszła mi łatwo, bo myślałem,

że przyniesie im ulgę. Wydawało mi się, że kiedy umrę, oni odzyskają swoje życie. Ale najwyraźniej potem było jeszcze gorzej. Kiedy patrzyłem na moją mamę, na smutek w jej oczach, zrozumiałem, że byłem egoistycznym dupkiem. Zrezygnowałem z życia, chociaż nie wierzyłem, że wrócę. Co za tchórzostwo. Ze strachu i zmęczenia pozwoliłem, żeby wiara we własną wspaniałomyślność przesłoniła mi prawdę – w rzeczywistości zrobiłem to wszystko dla siebie.

Rozdział 31 Wszystko dla siebie

Po rozmowie z mamą zadzwoniłem do taty, żeby go przeprosić, a on zapytał, czy chcę, żeby przyjechał do domu. Powiedziałem mu, że przecież jest u siebie w domu i że nie ma sensu ciągnąć tej farsy dłużej wyłącznie dla mojego dobra. Obiecałem, że przyjadę do niego następnego dnia i zastanowimy się, co dalej. Próbowałem spać, ale jakoś nie mogłem. Martwiłem się chyba o nich oboje. Martwiłem się, że robią to samo co ja – leżą samotnie w łóżkach i patrzą w sufit, rozmyślając o tym wszystkim, co przeżyliśmy. Pewnie, że skłamali, wciąż byłem na nich o to wściekły i wiedziałem, że szybko mi nie przejdzie, ale przynajmniej się nie poddali. Nie mieli powodu myśleć, że to całe wariactwo się uda, a jednak nie porzucili nadziei. Czekali na coś niemożliwego, ponieważ myśl o tym, że przestaną czekać, wydawała im się nie do zniesienia. Całe popołudnie próbowałem się dodzwonić do Cate, ale nie odebrała telefonu ani do mnie nie przyjechała. Nie byłem pewny, co się dzieje, więc w końcu się poddałem i poszedłem spać. Leżałem w łóżku, przyglądając się tym wszystkim rzeczom, które nie należały do mnie. Nie mogły do mnie należeć, bo moje rzeczy wciąż tkwiły w ciemnym pokoju w innej części miasta, czekając, aż nawiedzi go duch ich właściciela. Następnego dnia mama odwiozła mnie do szkoły i nie muszę wam chyba mówić, że oboje czuliśmy się skrępowani. Zastanawiałem się, czy tata powiedział jej o zwolnieniu z pracy. Może wydarzenia minionego dnia skłonią go do wyznania sekretów. Ja nie śmiałem tego wygadać. Sami powinni sobie wszystko wyjaśnić. Czy Chloe i pozostali kuzyni też wiedzieli o waszym rozstaniu? – zapytałem w samochodzie. Nie – odparła cicho. – Powiedzieliśmy tylko kilku osobom. Nasi przyjaciele wiedzą, ale jest ich tak niewielu, że prawdopodobieństwo, że prawda się wyda, było znikome. Nie mogę uwierzyć, że się nie zorientowałem. Twój biedny ojciec przez trzy miesiące sypiał na podłodze w mojej sypialni. Właściwie to nie zdziwiłabym się, gdyby chciał, żeby wszystko się wydało. Chciałbym powiedzieć, że jest mi go żal.

Travis, nie bądź dla niego surowy, dobrze? Wiem, że to kiepsko wygląda, ale on już od dawna nie był w tak dobrym nastroju. Tak jest. Przyjechać po ciebie po szkole czy znowu planujesz się urwać z lekcji? – zapytała z podejrzliwą miną. Przepraszam. Miałem misję do wykonania. W klasie Matt Braynard przekazał mi kartkę z pytaniem: „Gdzie byłeś wczoraj, stary?”. Zgniotłem ją, wepchnąłem do plecaka i przez całą godzinę nie patrzyłem w jego stronę. Po lekcji ustawił się w drzwiach, zagradzając mi drogę ucieczki. Posłuchaj, Matt. Jestem pewien, że twój projekt jest fantastyczny, ale ja naprawdę mam teraz urwanie głowy. Pięć minut, Travis. Daj nam pięć minut. Przyjdź w przerwie na lunch do sali konferencyjnej B w bibliotece, dobra? Przyprowadź Hattona, jeśli chcesz. Przyznam, że w tym momencie moja ciekawość była już bardzo rozbudzona. Na geometrii powiedziałem Hattonowi, że musimy to sprawdzić, bo od Matta nigdy się nie dowiemy, o co chodzi. Zgodził się z kwaśną miną i po dzwonku poszliśmy we wskazane miejsce na samym końcu budynku biblioteki. W drzwiach sali stała Audrey Hagler. Uśmiechała się szeroko, a kiedy podszedłem bliżej, uściskała mnie. Przywitała się uprzejmie z Hattonem i odepchnęła go jedną ręką, kiedy spróbował ją objąć. O co w tym wszystkim w ogóle chodzi? – zapytałem ją. Zobaczysz. Wejdź do środka. Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyliśmy dziesięcioro członków Chrześcijańskiego Klubu Młodzieży stojących w kręgu i trzymających się za ręce. Chłopaki! – przemówił Matt. – Bardzo wam dziękuję za przyjście. Chcemy wam coś pokazać. Jestem żydem! – wrzasnął Hatton. – Od razu mówię, żeby było jasne. Dobra? Dobra. Już. Dobra – odparł Matt. – A ja jestem luteraninem! – wrzasnął, unosząc zaciśniętą pięść. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. – Travis. I Hatton. Pracujemy nad tym projektem już od kilku tygodni i w czasie przerwy świątecznej uznaliśmy, że już czas wam coś pokazać. No – zaczął Hatton – to robi się faktycznie przerażająco. Hatton, przestań – uciszyła go Audrey. Pan Franklin powiedział, że to dobry pomysł – ciągnął Matt. Pan Franklin? Psycholog? – zapytał Hatton. Tak – potwierdził Matt. – Właściwie to on to wymyślił. Co wymyślił? – zapytałem.

Najpierw się pomódlmy – zaproponowała jakaś dziewczyna stojąca w kręgu. – Wszystkie spotkania zaczynamy od wspólnej modlitwy. Pochylcie głowy – powiedział Matt. Popatrzyłem na Hattona, a on czym prędzej pochylił głowę, zamknął oczy i wziął Audrey za rękę. Może i był żydem, ale jego prawdziwą religią były dziewczyny, szczególnie takie jak Audrey. Panie – zaczął Matt – dziękujemy ci za ten dzień. Dziękujemy ci za to, że możemy być razem, i za nowych przyjaciół, którzy do nasz dołączyli. Amen. Amen – powiedzieli chórem pozostali, podnosząc głowy i otwierając oczy. Poruszałem ustami wraz z nimi, czując, że złamałbym jakąś kosmiczną zasadę, gdybym tego nie zrobił. A oni uśmiechnęli się do mnie zapraszająco, ale i z ciekawością, chociaż inaczej niż większość ludzi, którzy patrzyli na mnie tak, jakby oglądali doświadczenie naukowe z tym chłopakiem z telewizji. Oni niczego ode mnie nie oczekiwali. Po prostu cieszyli się, że tam jestem. Pokażemy mu? – zapytała Audrey. Pewnie – odparł Matt. – Chodźmy do sali obok. Wyszliśmy na korytarz i patrzyłem, jak kolejno wchodzą do sali konferencyjnej A. Wszedłem jako ostatni i nie zdziwiłem się, kiedy zobaczyłem, że już utworzyli krąg. O co chodzi z tymi kręgami? Może trzeba było częściej chodzić do kościoła. Na środku sali stały dwa duże stoły zastawione wielkimi plastikowymi pojemnikami. Na każdym z nich było coś napisane czarnym markerem. Na pierwszym: „Kentucky-Nebraska”. Domyśliłem się, co jest w pudełkach, zanim zdążyli mi powiedzieć. Listy. Jakie listy? – dopytywał się Hatton. Jego listy – wyjaśnił Matt. Od fanów – powiedziałem. – Przychodzą, odkąd wróciłem. Serio? – Hatton klepnął mnie w ramię. Mówiłem panu Franklinowi, że ich nie chcę. Nie czytaliśmy ich – zapewnił mnie Matt. – Mówię ci, żebyś wiedział. Tylko je dla ciebie posortowaliśmy. Podszedłem do jednego z pojemników i zdjąłem wieko. W środku były kartonowe przegródki dzielące koperty według stanu nadania. Przejrzałem je szybko, zamknąłem pudełko i popatrzyłem na pozostałe. Z każdego stanu coś jest – powiedziała Audrey. Z zagranicy też – dodał Matt. W tych dwóch pudłach jest korespondencja zagraniczna.

Kur… – zaczął Hatton – …czaki. – Wyciągnął ręce przed siebie i rozejrzał się po pokoju. Mówiłem mu, że ich nie chcę – powtórzyłem. Wiem – powiedział Matt. – Ale pomyśleliśmy, że powinieneś wiedzieć, gdzie ich szukać, kiedy już będziesz gotowy. Tak długo, jak będą przychodziły, my będziemy je sortowali. Dzięki, Matt. Audrey stała obok niego, wsparta na jego ramieniu, a Matt, nawet nie patrząc w jej stronę, przechylił głowę i oparł ją o czubek jej głowy. Wydało mi się głupie, że w ogóle to zauważyłem, a jednak ten drobny, milczący gest, szczególnie po tym, co przed chwilą powiedział, zmienił całe moje dotychczasowe wyobrażenie o nim. Może poza przerośniętym ego i przekonaniem o własnej nieomylności miał w sobie coś jeszcze – coś zaskakująco szczerego. Kolejno ściskałem dłonie uczestników spotkania, którzy zaczynali się już rozchodzić do klas. Kilka osób uśmiechnęło się do mnie szeroko, życząc mi powodzenia, choć nie bardzo wiedziałem, co mają na myśli. Może chodziło im o to, żebym się wreszcie zorientował, kim, do diabła, mam być po tym całym powrocie z zaświatów i w ogóle. A może po prostu mieli nadzieję, że starczy mi odwagi, żeby otworzyć te wszystkie koperty i zobaczyć, co w nich jest. Ostatni wyszedł Matt Braynard. Uścisnął mi dłoń naprawdę mocno, a drugą ręką objął mnie za lewe ramię. Popatrzył mi w oczy. Po prostu weź do domu jedno pudełko – powiedział. – Tylko jedno. Co ci szkodzi? To może zmienić twoje życie… Kiedy popołudniu wróciłem do domu, wepchnąłem niebieski plastikowy pojemnik na dno szafy. Nie miałem zamiaru go otwierać. Jeśli zabranie raz w tygodniu do domu pudełka listów wystarczy, żeby zostawili mnie w spokoju, byłem gotów to robić. W końcu chcieli dobrze. Przez kilka minut wpatrywałem się w telefon, po czym wybrałem numer Cate. Nie rozmawiałem z nią od dłuższego czasu i doszedłem do wniosku, że powinna już chcieć się ze mną zobaczyć. Nic z tego. Nie odebrała. Od razu włączyła się poczta głosowa, ale nie chciało mi się zostawiać wiadomości. Zamiast tego zadzwoniłem do Lawrence’a Ramseya. Więc jak to się robi? – zapytałem, kiedy odebrał. Co masz na myśli, Travis? Wróciłeś do życia sześć miesięcy przede mną. Pewnie masz już w tym wszystkim jako takie rozeznanie. Jakieś rady? Bo ja chyba nie nadążam. Wszystko w porządku? Co się stało? Zaraz… od czego zacząć? No dobra. Po pierwsze, moi rodzice się rozwiedli. Tak, od października udają, że są razem, z e w z g l ę d u n a m n i e. W rzeczywistości tata mieszka w innej części miasta i urządził tam sobie małą świątynię Travisa. Nie mam pojęcia, jak to

wariactwo opisać. Moja dziewczyna wychodzi za mąż za kogoś, kto… no cóż… nie jest mną, a wszyscy oczekują, że będę sobie spokojnie żył dalej bez oglądania się wstecz, chociaż mam wrażenie, że wszyscy zrzucają mi na głowę fortepiany. Oj – powiedział Lawrence. A żebyś, do cholery, wiedział, że „oj”. – Roześmiałem się. – Powiedz mi, jak mam sobie ulżyć. Travis, życie już zawsze będzie dla nas trochę inne. Obaj pozostaniemy trochę w tyle, rozumiesz? To się nie zmieni. W takim razie przynajmniej powiedz mi, jak to jest. Jak c o jest? Jak to jest n a p r a w d ę się cieszyć z powrotu. Z tego, że znowu żyjesz. Dzwonisz do mnie i mówisz, że to ulga móc wreszcie z kimś porozmawiać, że tak ci było ciężko i jakie to dziwne, że wszyscy tak bardzo za tobą tęsknili. Ale kiedy widzę cię w telewizji, słucham tego, co mówisz w wywiadach, to widzę, że jesteś szczęśliwy. Tak bardzo się cieszysz, że wróciłeś. Powiedz mi, jak to jest. Dobra. Dobra, posłuchaj. Owszem, cieszyłem się, kiedy się obudziłem. Kiedy zrozumiałem, co mi się, psiamać, przytrafiło, owszem: byłem cholernie szczęśliwy. Dlaczego nie miałbym się cieszyć? Mam żonę, dzieci. Ale ona na mnie czekała, Travis. Cały ten czas. Claire przez te wszystkie lata czekała na mnie, a ja wciąż, każdego dnia, próbuję dowieść, że na nią zasługuję. Nie mogę jej rozczarować. Czekała – powtórzyłem. – Wiedziała, że wrócisz, nawet jeśli nikt inny w to nie wierzył, tak? Chyba tak. Ale przeraziła mnie myśl, że mogła na zawsze wyrzec się szczęśliwego życia po to, żeby siedzieć i czekać na mój mało prawdopodobny powrót. Przez tyle lat sama wychowywała dziewczynki, nie wiedząc, co będzie dalej. Nie miała pojęcia, czy wrócę. Może to nie fair, ale to mnie przeraża. A ja zostałem w tyle. Zaczynam myśleć, że dla moich bliskich jestem jakąś dręczącą zjawą. Daj im trochę czasu. Nie masz wyjścia. Przecież nawet my się tego nie spodziewaliśmy. Wiesz, że im też było trudno: musieli próbować żyć dalej, bo czekanie na nas mogło się okazać bezcelowe. My ucięliśmy sobie drzemkę, a oni przeżyli pięć długich lat bez nas. Musieli o nas rozmawiać, myśleć o nas i patrzeć na rzeczy, które im o nas przypominały. Spróbuj postawić się na ich miejscu i zobacz, czy dasz radę oddychać. Po prostu przedtem było o wiele łatwiej – zauważyłem. Travis. – Zabrzmiało to niemal jak upomnienie. – Przestań bez przerwy porównywać to, co jest teraz, z tym, co było p r z e d t e m. Wiesz, co jeszcze stało się p r z e d t e m? Umarłeś. Twoje

ciało wystawiło cię do wiatru. Podobnie jak moje. Nie możemy marnować całego życia na obsesyjne myślenie o tym, jak to było p r z e d t e m, bo to zdecydowanie nie pomaga. Może masz rację. Przynajmniej mam teraz lepsze ciało – przyznałem. No widzisz. Ja też. Nawet zacząłem biegać. Nigdy tego nie robiłem. Dostawałem zadyszki. Do diabła, w życiu nie byłem w tak dobrej formie, a powinienem już nie żyć. I co ty na to? Brzmi jak niezły przekręt – zauważyłem. Ty i ja, Travis, jesteśmy największymi oszustami na świecie. Myślisz, że kiedy ludzie na nas patrzą albo o nas myślą, to nie robi im się niedobrze na wspomnienie bliskich, których stracili? Oszukaliśmy coś, czego każdy boi się najbardziej. Pytanie brzmi, jak pokazać, że to nie poszło na marne. Nie mam pojęcia. Ja też nie. Ale będę próbował się tego dowiedzieć. I zrozumieć. Może dla kogoś w twoim wieku to obciach i wiocha, ale ja wiem, że za pierwszym razem zbyt wiele czasu zmarnowałem na użalanie się nad sobą i obawy przed zrobieniem tego, co by mnie uszczęśliwiło. Tym razem nie popełnię już tego błędu. Lawrence i ja umówiliśmy się na kolejny telefon w przyszłym tygodniu. Kiedy się rozłączyłem, poczułem, że ta piętnastominutowa rozmowa bardzo mi rozjaśniła w głowie. Myśl o tym, że wszyscy wkoło są równie zagubieni i zdezorientowani jak ja, była paskudnym, ale skutecznym sposobem na pocieszenie. Poza tym pomyślałem o tych wszystkich listach i o kolegach ze szkoły. Ledwo ich znałem, jednego nawet nie lubiłem, a oni zrobili dla mnie coś miłego, bo uważali, że doświadczyłem czegoś wyjątkowego. „Inspirującego”. No i widzicie: w tym sęk. Do tamtej chwili wzdrygałem się za każdym razem, gdy ktoś mówił, że moja historia go „zainspirowała”, natychmiast chciałem wyjaśniać, dlaczego przegapienie kawałka życia bliskich i powrót w charakterze jedynego człowieka, który przespał pięć lat, jest najbardziej przerażającą rzeczą na świecie. Jednak od tamtego dnia, w którym otrzymałem listy i porozmawiałem z Lawrence’em, a także odkąd dowiedziałem się, co się wydarzyło między moimi rodzicami, zacząłem myśleć, że może pora przestać się bez przerwy zastanawiać, jak żyć. Może w pewnym momencie powinienem po prostu spróbować, nie zadając pytań.

Rozdział 32 Nie zadając pytań

Cate odezwała się w końcu jakieś półtora tygodnia po tym, jak wspólnie śledziliśmy mojego tatę. Kyle musiał jej opowiedzieć, co się wydarzyło, ponieważ kiedy tylko odebrałem telefon, natychmiast zapytała, czy u mnie wszystko w porządku. Hej, w tym roku będę miał podwójne Boże Narodzenie. Wszystko gra. Travis, nie musisz tego robić. Nie musisz bagatelizować problemu. Cóż, stało się. Chyba jeszcze to do mnie nie dotarło. Zdaje się, że chodzę z głową w chmurach. Travis. Rozumiesz? Proszę cię, przestań. Gdzie byłaś, Cate? Nie no, ja tak nie mogę. Czego nie możesz? Nie mogę z tobą rozmawiać, jeżeli każda nasza rozmowa będzie się zamieniała w długie, poważne rozważania nad tym, co nas łączy. A co nas łączy? Przyjaźń, Travis. Przepraszam. Nie. To ja przepraszam. Wiem, że jest ci ciężko. Kiedy poznam Turnera? – zapytałem. Och. Ehm… jesteś pewien, że tego chcesz? Wydawało mi się, że to jedyne uczciwe rozwiązanie. Powiedziałaś, że on chce mnie poznać. Jeżeli dzięki temu będę mógł cię dalej widywać, to jestem za. Czwartek wieczorem? Może wpadniesz na kolację? Do ciebie? Do mieszkania, w którym z nim mieszkasz? – Wstałem i popatrzyłem w lustro, żeby się upewnić, że nie eksplodowałem. Tak. Albo nie. Jeżeli czułbyś się niezręcznie.

Raczej. No dobrze. Rzeczywiście, masz rację. Steak ‘n Shake? Ta dziewczyna brała do ręki serce Jeremy’ego Pratta i ścierała je na tarce do sera. Deptała je jak winogrona w beczce. Przejeżdżała po nim samochodem, a potem wycofywała, żeby się upewnić, że jest martwe. Nie. To zły pomysł – zreflektowała się. – Może po prostu pójdziemy na kawę? Co ty na to? Świetnie. – W środku i tak już byłem martwy. Plan był taki, że spotkam się z nimi w Grindhouse w czwartek o wpół do szóstej. Liczyłem na to, że Kyle mnie podwiezie, ale miał zajęcia, więc poprosiłem o to Hattona. Wiedziałem, że mama pożyczy nam samochód, nawet jeśli to będzie wymagało zdania kolejnego egzaminu z prowadzenia. Co będę tam robił, jak już cię odstawię? – zapytał Hatton. Nie wiem. Co chcesz. Możesz się do nas przyłączyć. Co to to nie. Na samą myśl o tobie czuję się zdołowany. Cóż. Nie powiem, żebym ja był podekscytowany. Ale chyba lepiej obejrzeć przeciwnika, zanim zrobię kolejny ruch. A jaki będzie twój kolejny ruch? Poproszę ją, żeby za mnie wyszła. Pieprzysz. Pamiętasz ten tysiąc dolarów, który tata dał mi na Gwiazdkę? Tak. Kupię jej za to pierścionek. Czy ona już przypadkiem nie ma pierścionka zaręczynowego? Nie ma tego, który mieć powinna – odparłem. – Pora to naprawić. Mógłbym się oświadczyć w weekend. Przekona się, że to dla mnie poważna sprawa. Zobaczy, że nie jestem dzieciakiem udającym dorosłego po to, żeby z nią być. Szczerze mówiąc, tym właśnie jesteś, Travis. Zamknij się. Wiesz, o co mi chodzi. To się musi udać. Ona wciąż powtarza, że musimy pozostać przyjaciółmi, a potem dzwoni do mnie, przyjeżdża i chce, żebym był w jej życiu. Bo jej na tobie zależy, człowieku. Kocha mnie. Uczucie takie jak to, które nas łączyło, nie kończy się tak po prostu, Hatton. Szkoda, że nie widziałeś nas razem. Tobie chyba kompletnie odbiło. Pomożesz mi dzisiaj kupić pierścionek?

Potrzebujesz szofera, co?

Zna pan jej rozmiar? – zapytał po południu sprzedawca w sklepie jubilerskim w centrum handlowym. Ehm… mały? Albo średni. Rozmiar podaje się w milimetrach, proszę pana. Ach. No dobrze. Może niech będzie po prostu standardowy rozmiar. Dobrze. Pokażę panu coś z naszej nowej kolekcji. Zaprowadził nas do szklanej gabloty i pokazał jakieś pierścionki, na które z pewnością nie było mnie stać. Zacząłem się rozglądać w poszukiwaniu alternatywy i widziałem, że sprzedawca traci do mnie cierpliwość. Hatton upewniał się tymczasem, czy przypadkiem w pobliżu nie przechodzi ktoś znajomy. Pierwszy raz widziałem go tak zażenowanego i wiedziałem, że nie pochwala tego, co chciałem zrobić. Mają państwo może coś… przystępniejszego? Ile jest pan gotów wydać? Tysiąc. Wyjął małą wyściełaną skrzyneczkę z pięcioma prostymi pierścionkami. Każdy z nich miał pośrodku pojedynczy maleńki diament. Dwa były złote, a trzy srebrne. Chyba srebrny – powiedziałem, wyciągając rękę. Dotknąłem jednego z diamentów i zerknąłem na Hattona, a on wzruszył ramionami. Zdecydowanie nie był wymarzonym wspólnikiem do tej misji. Ten. Tak. Ten mi się podoba. Pytanie brzmi: czy spodoba się j e j? – zapytał mnie mężczyzna. Właśnie. – Zawtórował mu Hatton, przewracając oczami. – Spodoba się jej, Travis? Po powrocie do domu schowałem pierścionek pod materacem. Podobno tak się robiło przed nastaniem internetu: rzeczy, które chciało się oglądać w tajemnicy przed rodzicami, wkładało się pod materac. Nie mam pojęcia, jak sobie radzili ci, którzy chcieli mieć czystą pościel. Na szczęście moja tajemnica była chwilowa.

Następnego dnia Kyle przyjechał po nas do szkoły. Od razu wiedziałem, że planują z Hattonem jakąś interwencję. Sądząc po ich minach, mieli dla mnie jakieś bardzo złe wieści. Kyle, czy ty naprawdę nie masz do roboty nic lepszego niż zadawanie się z dwoma nastolatkami? – zapytałem, wsiadając do samochodu. Chciałem trochę rozładować atmosferę.

Cicho bądź – odparł. Był zły. Powiedziałeś mu? – zapytałem Hattona. Powiedział mi. Travis, co ci strzeliło do głowy? Chcę poprosić swoją dziewczynę o rękę. Nie widzę w tym nic złego. Cóż… po pierwsze, ona nie jest twoją dziewczyną. Po drugie, niedługo wychodzi za mąż. Detale. Ty kompletnie straciłeś rozum! – Kyle zatrzymał się na parkingu przed supermarketem. Serio, Kyle? A ja bym powiedział, że nieźle się odnajduję, zważywszy na okoliczności przyrody. To znaczy!? – Podniósł głos, odwracając się do mnie. Hatton był przerażony. Nie odzywał się. – Chodzi ci o to, że twoi starzy się rozeszli? Co za niefart. I dogadują się tak dobrze, że przez trzy miesiące niczego nie zauważyłeś! Aha. I jeszcze o to, że nie masz już tego wyniszczonego ciała. Faktycznie przesrane. Moi rodzice nawet ze sobą nie rozmawiają. Wykorzystują mnie jako gołębia pocztowego – wtrącił Hatton. I wiesz co, Travis? Ty i Cate byliście świetną parą. Naprawdę. O niczym nie marzę bardziej niż o tym, żeby tamte czasy wróciły, żebyśmy wszyscy znów mieli po szesnaście lat i żebyś ty nie musiał nas opuszczać. Ale to nie wszystko: gdybyśmy teraz weszli do tamtego sklepu i każdą napotkaną osobę zapytali, czy życzyłaby sobie tego samego, założę się, że odpowiedziałaby twierdząco. Każdy by chciał móc zmieniać przeszłość, Travis. Ale nie możemy. Nikt z nas nie może. Pozwól, że po prostu ją zapytam – powiedziałem. – Wiem, że to szaleństwo, i wiem, że zachowywałem się idiotycznie, ale muszę to zrobić. A potem? Co zrobisz, kiedy ona odmówi, Travis? Co zrobisz? Nie odmówi. Wiesz, że nie odmówi. Jesteś popieprzony i dobrze o tym wiesz! – Kyle znowu podniósł głos. Po coś w końcu chyba wróciłem! – odwrzasnąłem. – Nie mogę być tutaj kompletnie bez celu. Nie rozumiesz? Travis – powiedział Kyle, tym razem cicho. – Gdybyś się w końcu rozejrzał wokół siebie, to może by do ciebie dotarło, że Cate nie jest jedynym dobrodziejstwem, jakie cię w życiu spotkało. Po prostu otwórz oczy.

Rozdział 33 Otwórz oczy

Popełniłem błąd, mówiąc Kyle’owi i Hattonowi, że jestem w kontakcie z Lawrence’em Ramseyem. Może i nie był to jakiś mroczny sekret, ale miałem świadomość, że trudno będzie wytłumaczyć ludziom, o czym ze sobą rozmawiamy. Kiedy się dowiedzieli, kazali mi obiecać, że pogadam z nim przed czwartkowym popołudniem, na które zaplanowałem swój wielki krok. To miało sens. Sam byłem ciekaw jego opinii. Może spojrzy na sprawę z jakiejś nowej perspektywy. A może tak jak moi przyjaciele powie, że mi odbiło, i jego też będę musiał zignorować. Travis! Tak się cieszę, że zadzwoniłeś. Dzięki, dzięki. Chyba powinienem cię przeprosić za ostatni raz. Daj spokój – uciął. – Muszę ci powiedzieć coś niepojętego. Nie uwierzysz. Serio? Ja też chciałem ci coś powiedzieć. Ale ty pierwszy. Rozmawiałem z jego rodziną. To był obłęd. Czyją rodziną? J e g o. Mojego ciała, to znaczy… dawcy. Nie mów! A jednak. W zeszłym tygodniu zadzwonili do mnie z Centrum Saransona i zapytali, czy wyrażam zgodę na kontakt z jego rodziną. Myślę sobie: czemu nie. Zgodziłem się, a dwa dni później zadzwonił telefon. I co? – Nie byłem pewien, czy Lawrence przypadkiem nie zmyśla. To była jego żona. Nieźle, co? Opowiedziała mi o nim. Miał biuro podróży w Palm Springs. Latali razem po całym świecie. Ekstra. Właśnie. I nagle któregoś dnia okazuje się, że gość ma tętniaka mózgu i umiera. Tak po prostu. A potem ona przekazała jego ciało Centrum Saransona? Tak. O projekcie powiedziała jej siostra. Gdzieś o nim przeczytała. Jackie, ta jego żona, nie miała wątpliwości, że musi to zrobić. Wiedziała, że jemu by się ten pomysł spodobał. Czyli chyba równa babka. Nie spodziewałem się tego. Nie byłem pewien, jak się zachować. Dziękować jej? Praktycznie zaniemówiłem. Opowiadał mi jeszcze o tej żonie i o Stanleyu Bakerze – człowieku, z którym

teraz tyle go łączyło. Odniosłem wrażenie, że samo opowiadanie mi o tym przychodzi Lawrence’owi z trudem. Możliwe nawet, że płakał, bo chwilami milkł w środku zdania i ciężko dyszał. Było mi go żal, ale też irytowało mnie to jego gadanie, ponieważ zadzwoniłem do niego, żeby porozmawiać o moich oświadczynach. Ja chciałem mówić o przyszłości, a on zmuszał mnie do myślenia o przeszłości. Słuchaj, Travis. Ty też musisz poznać rodzinę dawcy. A przynajmniej z nimi pogadać. Dzięki temu poczułem się… Sam nie wiem… Wszystko wydaje się teraz o wiele łatwiejsze. Nie jestem już taki zagubiony. Będziesz się z nimi jeszcze kontaktował? Jasne, że tak. Wybieram się do Kalifornii, muszę jak najszybciej się z nimi spotkać. On miał dwoje dzieci, Travis. Po prostu nie wyobrażam sobie, że mógłbym nie powiedzieć im osobiście, jaki jestem wdzięczny ich matce. To będzie trudne spotkanie, nie sądzisz? Na pewno, i to dla nas wszystkich. Ale też chyba dobrze nam zrobi. Wyszli z inicjatywą, bo chcieli, żebym się dowiedział, jakim on był człowiekiem. Nie potrafię opisać, ile to dla mnie znaczyło. Lawrence wydawał mi się szczęśliwszy niż podczas którejkolwiek z naszych wcześniejszych rozmów, powiedziałbym nawet: podekscytowany. Wszystkim – dniem jutrzejszym, przyszłym tygodniem i kolejnym tygodniem. Twierdził, że jest gotów na nowo pokochać życie. A ja mu zazdrościłem. Chociaż miałem w planie niewiarygodnie romantyczny, odważny, szalony gest, byłem tym nie tyle podekscytowany co śmiertelnie przerażony. Lawrence doznał olśnienia. Zakończenia nerwowe, żyły i arterie pieczołowicie przymocowane do jego głowy jarzyły się, pulsowały i pompowały jego krew ze zdwojoną energią, pobudzane wiarą, że wszystko jest możliwe. Poznał odpowiedzi na swoje pytania i odnalazł w nich potwierdzenie swojej jedynej, najważniejszej misji: musiał żyć dalej. To co chciałeś mi powiedzieć, Travis? – zapytał Lawrence. Aaa… W sumie to nic takiego. Na pewno? Tak. Niedługo znowu zadzwonię. Siedzieliśmy z Hattonem za rogiem Grindhouse w samochodzie mojej mamy i milczeliśmy. Przekładałem z ręki do ręki maleńkie aksamitne pudełeczko z pierścionkiem, a Hatton zerkał na mnie kątem oka. Ciepło buchające z przewodów wentylacyjnych owiewało nam twarze. Zdaje się, że Kyle powiedział już wszystko, co było na ten temat do powiedzenia, i Hattonowi

nie pozostało nic innego, jak tylko odpuścić i pozwolić wydarzeniom potoczyć się własnym biegiem. Oświadczysz się jej tam w środku? Raczej tak. Zależy, jak się sytuacja rozwinie. P r z y n i m? To chyba byłoby romantyczne. Może. Jasne. Kompletna masakra. Pora iść. Ręce mi się pocą. Nie musisz tego robić, Travis. Muszę. Dzięki, że mnie przywiozłeś. Będę tu czekał, stary. Idąc ulicą, czułem się, jakbym szedł na ścięcie. A potem, już w środku, kiedy zobaczyłem ich przy stoliku w rogu kawiarni, niewiele brakowało, a bym uciekł. Cate pomachała do mnie, a Turner, który siedział tyłem do drzwi, odwrócił się i uśmiechnął. Miał niedbale ostrzyżone ciemne włosy z przedziałkiem z boku i wysokie, błyszczące czoło. Jego uśmiech był przyjazny i chyba szczery. Podejrzewałem, że często słyszy komplementy na temat swoich zębów. Kiedy wstał, żeby uścisnąć mi dłoń, zauważyłem, że jestem od niego wyższy i trudno mi było ukryć satysfakcję, jaką sprawiło mi to odkrycie. Dzięki, Jeremy. Bardzo mi miło, Travis. Mnie też. Przesiadł się na miejsce obok Cate, zostawiając mi drugą kanapę boksu. Zająłem miejsce, zerknąłem nerwowo na Cate i uśmiechnąłem się. Miłe spotkanie, co? – zagaił Turner. Tak – zawtórowała mu Cate. – Jak tam w szkole? W porządku – odparłem. – Po staremu. To w której jesteś teraz klasie, Travis? – zapytał Turner. Widziałem, w jakim kierunku zmierza rozmowa. W drugiej. Powinienem być w trzeciej, ale brakło mi punktów z poprzedniego razu. Travis opuszczał dużo zajęć, kiedy chorował – wyjaśniła Cate. Och. Przykro mi, stary – powiedział z zaskakującą szczerością. – Pewnie dziwnie się teraz czujesz w szkole, co? Po tak długim czasie? Turner. Mówiłam ci, dla Travisa to wcale nie było tak długo. Racja, mówiłaś. Jasne. Pewnie wszyscy o tym zapominają. Rzeczywiście – przyznałem. – Sam się w tym czasem gubię.

Turner chodził do Prentice Academy. Jeeezu – jęknąłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Co? – zapytał. Nic. Tylko znałem paru chłopaków z tej szkoły. Cóż, różnie bywa. Ale mnie się tam podobało. Chociaż trzymałem się raczej z boku. Na początku trudno mi było się przystosować. Przystosować? – zapytałem. Takich chłopaków jak ci, których pewnie miałeś na myśli, nie brakuje. Lubią się czepiać pulchnych rozczochranych dzieciaków w okularach. Ile można dokuczać innym z tych samych powodów? – mruknęła Cate. Właśnie – zgodziłem się. Popatrzyłem na Turnera. Byłem pod wrażeniem tego, w jaki sposób rozmawiał o przeszłości, nawet o bolesnych sprawach – z pewnością siebie i bez odrobiny wstydu. Pewnie, że był ode mnie starszy, ale nawet moim rodzicom z trudem przychodziło opowiadanie o bolesnych doświadczeniach. Turner wydawał się taki zrównoważony i spokojny. Przerażało mnie to i zaskakiwało. Idę jeszcze coś zamówić. Napijesz się czegoś, Travis? – Turner dopił duszkiem kawę i wstał. Nie, dzięki. Kochanie? Dziękuję… Jeszcze mam. – Cate wypiła łyk herbaty, a zwieszająca się z krawędzi kubka biała nitka musnęła jej dłoń. Widziałem urok tego faceta i ani trochę mi to nie pomagało. Chciałem go nienawidzić, chciałem, żeby mnie od niego odrzucało. Marzyłem o tym, żeby okazał się dupkiem, żeby groził mi w jej obecności. Wtedy ona zdałaby sobie sprawę, że zrujnuje sobie życie, jeśli za niego wyjdzie. Na razie jednak spotkało mnie straszliwe rozczarowanie. Miły, prawda? – zapytała mnie, kiedy zostaliśmy sami. Tak. Dziękuję ci, że zgodziłeś się spotkać. Nie ma sprawy. Dobrze się czujesz? Postanowiłem zrobić to natychmiast, chwycić ją za rękę, paść na kolana, wyjąć pierścionek i zrekonstruować wszystkie te filmowe sceny oświadczyn, jakie w życiu widziałem. Muszę cię o coś spytać – powiedziałem. Wyjąłem z kieszeni pudełko z pierścionkiem i położyłem je na stoliku.

Och, Travis. Co to… co to jest? Cate, myślę, że wiesz, co do ciebie czuję i… Nie, Travis, wystarczy. I myślę, że ty czujesz do mnie to samo. Spędziliśmy razem tyle czasu, dużo rozmawialiśmy przez telefon, chodziliśmy do parku. I chociaż z początku myślałem, że na mnie nie czekałaś, teraz widzę, że to nieprawda. Może po prostu nie zdawałaś sobie z tego sprawy. Dlatego muszę to zrobić, żebyś wiedziała, że to się może udać. Że to jest realne. Nawet jeśli wydaje się szalone, albo… Barista pytał mnie, czy jesteś tym chłopakiem z telewizji – przerwał mi Turner, podchodząc za moimi plecami do stolika. Jezu – jęknęła Cate. Co się dzieje? – Turner spojrzał na Cate, a potem na pudełeczko z pierścionkiem. Nic, wygłupiamy się. – Cate złapała pudełeczko i rzuciła je na kanapę obok siebie. Słuchaj, Turner, wydajesz się fajnym gościem. Jestem pewien, że nim jesteś. Ale właśnie oświadczyłem się Cate. Musiałem to zrobić. Tak powinno być i myślę, że ona rozumie to równie dobrze jak ja. Roześmiał się. Roześmiał się i usiadł, oglądając się, żeby sprawdzić, czy ktoś słyszał, co powiedziałem. Teraz? Oświadczyłeś się mojej narzeczonej w kawiarni Grindhouse, kiedy ja poszedłem do baru parę metrów dalej? Właściwie to jeszcze nie skończyłem. Przerwałeś nam. Ale tak. W takim razie obejrzyjmy pierścionek, Cate – powiedział, wskazując na siedzenie obok niej. Kiedy kładła szare pudełeczko na środku stolika, na jej palcu błysnął pierścionek, który Turner dał jej wiele miesięcy temu. Przyszło mi do głowy, żeby wejść na stolik i wyskoczyć oknem. Ten pierścionek nigdy przedtem nie wydawał mi się większy ani bardziej lśniący niż w tamtej chwili. Co odpowiedziałaś? – zwrócił się do Cate. Otworzył pudełeczko i z lekko rozbawioną miną przyjrzał się zawartości. Nie był zły. Jeszcze nie. Nic nie odpowiedziałam. Powinnaś dać mu odpowiedź, Cate. Tak nie można. Cate rzuciła Turnerowi złowrogie spojrzenie, to dobrze mi znane spojrzenie mówiące „zachowujesz się teraz jak kompletny dupek”. Potem odwróciła się z powrotem do mnie i westchnęła. Travis, ja… Wiesz, że my… Nie mogę…

Cześć wszystkim! – zagrzmiał donośny głos z rozmieszczonych na sali głośników. Podnieśliśmy głowy i zobaczyliśmy, że na scenie stoi barista w czarnych obcisłych dżinsach i czerwonej koszulce. Mówiąc, poprawiał mikrofon na stojaku. Mamy dziś czwartek, a wy dobrze wiecie, co to znaczy: wieczór ogólnodostępnego mikrofonu w Grindhouse. Ja chyba śnię – wymamrotałem pod nosem. Turner się śmiał. Cate miała minę, jakby na jej oczach kogoś zakatowano. W pewnym sensie tak było. Chodziło o mnie… Właśnie to mnie spotkało. Czy ty w ogóle możesz wziąć ślub? Zgodnie z prawem? – wyszeptał Turner, nachylając się do mnie. Turner, dość tego – rzuciła Cate. Według świadectwa urodzenia mam dwadzieścia jeden lat – odpowiedziałem również szeptem, patrząc mu prosto w oczy. Dzisiejszego wieczoru jako pierwszy wystąpi jeden z waszych ulubieńców. Posłuchajmy Rodrigo. Ludzie zaczęli klaskać, Turner i ja mierzyliśmy się nawzajem wzrokiem, a Cate przyglądała nam się przerażona. Do mikrofonu podszedł tęgi facet z blond dredami. Miał na sobie poncho, a w ręce trzymał marakas. Cześć wszystkim – odezwał się nosowym głosem. – Tę piosenkę zatytułowałem Facet. Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności, Cate? – zapytałem, pochylając się. Oszalałeś? – odezwał się Turner. Facet – powtórzył Rodrigo ze sceny monotonnym głosem. Nie oszalałem. Kocham ją. Kochałem ją, zanim ty zdążyłeś ją poznać. Facet. – Tym razem głos Rodrigo zabrzmiał piskliwie. Bałem się do czego to wszystko doprowadzi. Wiesz, Travis, staram się być miły, ale za bardzo mi tego nie ułatwiasz. Myślę, że powinniśmy już iść. Najwyższa pora. – Cate wbiła pusty wzrok w blat stolika. Facet! – wrzasnął Rodrigo, a my podskoczyliśmy na swoich miejscach. Tak, Cate, chodźmy – powiedziałem. Travis – szepnęła. – Przyszłam z Turnerem. Nie wiem, dlaczego… Facet. – Potrząśnięcie marakasem. – Facet. Zabiję go – oznajmił Turner. Turner, uspokój się. – Cate położyła rękę na jego dłoni. Nie, nie Travisa. Tego zidiociałego hipisa na scenie.

To najgorsza chwila w moim życiu – jęknąłem, opierając czoło o blat. W którym życiu? – zapytał Turner ze śmiechem. To nie jest śmieszne – powiedziała Cate. W tym samym, w którym skopię ci tyłek w tej kawiarni – odparłem, z powrotem się prostując. FACET! FACET! FACET! W porządku, Travis. Wyluzuj, stary. Wtedy wstałem i uderzyłem go pięścią w twarz. W tej samej chwili Rodrigo uniósł marakas, a jego ciało zaczęło się miotać na scenie w konwulsyjnych drgawkach. Turner opadł na swoje miejsce, zasłaniając twarz dłońmi. Możliwe, że krwawił, nie przyjrzałem się dobrze. Przyszło mi do głowy, żeby zabrać ze stołu pierścionek, ale pochyliłem się tylko i powiedziałem Cate wprost do ucha: Możesz to sprzedać, będziesz miała na podróż poślubną. A potem wyszedłem, trzymając się za obolałą pięść Jeremy’ego Pratta. Nie opowiedziałem Hattonowi, co się stało, a w drodze do domu zignorowałem pięć połączeń przychodzących od Cate. Kiedy dotarliśmy na miejsce, rzuciłem się do drzwi. Nie płakałem. Byłem na to zbyt wściekły. Usiadłem na wycieraczce i przyciągnąłem kolana do siebie. Hatton podszedł do mnie i usiadł obok. Co się stało? Nie zgodziła się. Do dupy. Ale też nie odmówiła. Kurczę. Travis… Nie wiem, jak sobie z tym poradzę. Z czym? Z tym. Z życiem. Dlaczego wszystko musi być takie porąbane? Wiesz co, Travis? Chyba nie ma większego znaczenia, czy wiesz, jak się do tego zabrać. O co ci chodzi? Wątpię, czy ktokolwiek to wie. W takim razie co my tu robimy? Nie wiem. Błądzimy.

Rozdział 34 BŁĄD ZIMY

Załóżmy, że to całe spotkanie w kawiarni potoczyło się zupełnie inaczej. Załóżmy, że Turner nie wrócił do stolika, Cate przyjęła moje oświadczyny, a Rodrigo w ogóle nie pojawił się na scenie. Może wystarczy udawać, że wszystko jest jak trzeba, a świat wcale nie zwariował. Nic z tego – udawanie to żaden sposób. Myślałem, że jestem o krok od szczęścia, a okazało się, że byłem w lesie. Musiałem spojrzeć prawdzie w oczy: Cate Conroy nie należała już do mnie. A Turner, zamiast mi wygrzmocić marakasem tego dziwaka, zwyczajnie odpuścił. Pewnie był przez to lepszym facetem. A raczej jedynym facetem z nas dwóch. Od naszego pamiętnego spotkania minęły dwa tygodnie i były to dwa najdłuższe tygodnie w moim życiu. Może dlatego, że czułem się odklejony od rzeczywistości – w szkole, w domu, nawet wtedy, kiedy Kyle i Hatton wyciągali mnie do kina, do knajpy, albo kiedy bez celu jeździliśmy razem po mieście. Próbowali. Trzeba im to przyznać. Robili, co mogli, żeby poprawić mi humor. Raz nawet nocowałem u taty, w jego mieszkaniu, i chociaż wciąż przerażało mnie jego tajne muzeum Travisa, cieszyłem się, że znowu mam swoje stare rzeczy. Kiedy tata już się położył, przejrzałem ubrania i przeszukałem w nich kieszenie. Nawet je obwąchałem – wiem, że to dziwne, ale wy też byście to zrobili na moim miejscu. Tyle lat przeleżały w przechowalni, a potem w tym mieszkaniu, a ciągle pachniały naszym dawnym domem. Miałem wrażenie, że jeżeli otworzę drzwi i zawołam mamę, ona zaraz pojawi się w moim pokoju. Przejrzałem znaleziony na półce w szafie stary szkolny zeszyt. Na marginesach notatek z algebry wszędzie były moje bazgroły, głównie biało-atramentowe szachownice. To było coś, co nadal czasem robiłem w klasie, kiedy nie mogłem się skupić: rysowałem sześć pionowych linii, przecinałem je sześcioma poziomymi i zamalowywałem powstałe kwadraciki. Potem przejrzałem półki z książkami, z których przeczytałem może kilka. Kiedyś, jeszcze w gimnazjum, pojechałem z mamą na targi książki. Zapisała mnie wtedy do jednego z tych klubów wysyłkowych, z których potem regularnie przysyłają człowiekowi książkę miesiąca i od tamtego czasu dostawałem egzemplarze kolejnych części popularnych serii młodzieżowych w rodzaju Braci Hardy. Ustawiałem je po prostu na coraz bardziej załadowanej półce, obiecując

sobie, że pewnego dnia przeczytam je wszystkie. Między kartkami jednej z książek znalazłem liść, ale kiedy wziąłem go do ręki, żeby mu się przyjrzeć, rozkruszył mi się w palcach. Pamiętam, że przyniosłem go kiedyś z parku. Byłem wtedy jeszcze mały, ale z jakiegoś powodu chciałem zapamiętać tamten dzień. Teraz, po tylu latach, trzymałem w ręce ten liść, który miał mi o czymś przypominać, ale zupełnie nie wiedziałem o czym. W biurku znalazłem mnóstwo nagromadzonych przez siebie zeszytów i śmieci. Na blacie stała figurka Frodo Bagginsa, która wciąż kiwała głową, kiedy odsuwałem szufladę. W tylnej części trzeciej szuflady, pod szkolnymi księgami pamiątkowymi, znalazłem swoje zdjęcie z Cate zrobione w ósmej klasie, kiedy oboje mieliśmy po czternaście lat i siedzieliśmy obok siebie na francuskim. Uśmiechałem się, nie pokazując zębów, jak zawsze kiedy pozowałem do zdjęć w tamtym okresie. Cate miała włosy związane w koński ogon, a jej uśmiech był szeroki i zupełnie spontaniczny. Tamtej nocy spałem lepiej niż kiedykolwiek, otoczony swoimi plakatami z kultowych filmów: Zawrotu głowy, Szczęk i Las Vegas Parano, z moim wyrośniętym ciałem, którego stopy wystawały za drewnianą ramę zbyt krótkiego, chociaż szerokiego łóżka. Na ścianie naprzeciwko, zaraz nad telewizorem, widniało puste miejsce po obrazie Cate przedstawiającym salę kinową. Próbowała się do mnie dodzwonić. Od dwóch tygodni dzwoniła przynajmniej dwa razy dziennie i nagrywała wiadomości z przeprosinami, powtarzając, że się o mnie martwi. Czasem płakała. W życiu bym nie pomyślał, że potrafię ignorować taką dziewczynę jak Cate. Ale po prostu zbyt wiele się tego uzbierało. Musiałem odpocząć. Rozmowa tylko pogorszyłaby sprawę. Spotkanie z nią i Turnerem zmieniło wszystko. Wreszcie pewnego dnia przestała dzwonić, za to kiedy po szkole wróciłem do domu, znalazłem na schodach przed wejściem pudełeczko z pierścionkiem. Stałem tam ze wzrokiem wbitym w maleńki srebrny krążek na swojej dłoni, usiłując zrozumieć, co, do diabła, dzieje się w moim życiu. Rodzice bardzo się o mnie martwili. Nigdy nie byłem zamknięty w sobie, ani przedtem, ani po powrocie. Teraz jednak snułem się po kątach, słuchałem muzyki, oglądałem telewizję i w ogóle nie miałem ochoty rozmawiać. O czym? O ich rozwodzie? O Cate? Najmniej chciało mi się rozmawiać o przyszłości. Przyszłość właściwie przestała mnie obchodzić. Jak dotąd traktowała mnie z buta, uważałem więc, że mam pełne prawo ją olewać. Pewnej soboty mama weszła do mojego pokoju i usiadła na brzegu łóżka. Dochodziło południe, a ja jeszcze nie wstałem. Nie byłoby to w sumie niczym niezwykłym u nastolatka, tylko że ja leżałem w łóżku od czwartej po południu poprzedniego dnia. Travis, nie możesz tak leżeć w nieskończoność. Bo co?

Bo ja tak mówię. A teraz wstawaj. Jest ładny dzień. Jest ciepło. Świeci słońce. Dzięki. Niezła myśl. Ale i tak podziękuję. Tu mi dobrze. Zachowujesz się w taki sposób, że nawet trudno ci współczuć. – Spojrzała na tę połowę mojej twarzy, która nie była wciśnięta w poduszkę. A mnie się wydaje, że to raczej łatwe. Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? Co, mamo? Myślę, że gdyby się tu teraz pojawił dawny Travis, uwiązany do kroplówki i nafaszerowany prochami… miałby ochotę skopać ci ten twój żałosny tyłek. To mówiąc, włożyła do górnej szuflady mojej komody przyniesione przez siebie wyprane skarpety i wyszła. Trudno było nie przyznać jej racji. Dawny Travis pewnie skopałby mój żałosny tyłek. Pewnie byłby zażenowany, widząc, w kogo się zmieniłem w tak krótkim czasie: w zdrowego chłopaka, który udaje umierającego. Po wyjściu mamy zwlokłem się z łóżka, o mało z niego nie spadając – w ostatniej chwili udało mi się uniknąć czołowego zderzenia z podłogą. Kiedy podniosłem głowę, przez szparę w uchylonych drzwiach szafy zobaczyłem pojemnik z listami ze szkoły. Wyciągnąłem go na środek pokoju, odrzuciłem przykrywkę, a potem zamknąłem oczy i sięgnąłem do środka. Złapałem pierwszą z brzegu kopertę, rozdarłem ją i zacząłem czytać. JESTEŚ ZNAKIEM KOŃCA CZASÓW. ŻAŁUJ! Wybrałem inny list. Drogi Travisie, jesteś moim bohaterem. Czy masz namiary do Centrum Saransona? Zdiagnozowano u mnie śmiertelną chorobę i bardzo bym chciał poddać się temu samemu eksperymentowi co ty. Czy to boli? Jak ci się podoba nowe ciało? Przerwałem czytanie. Wrzuciłem list z powrotem do pudełka, zamknąłem je i wczołgałem się do łóżka. Jak niby miałbym odpisać na taki list? Nie znałem odpowiedzi na pytania tych ludzi – ani szaleńców, ani tych, którzy aprobowali mój wybór. Byłem tylko głupim dzieciakiem, który miał cholernie dużo szczęścia. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, że kiedykolwiek będę na to gotowy – żeby usiąść i czytać o tym wszystkim, czego oczekują ode mnie obcy ludzie.

Dokładnie trzy tygodnie po moich nieszczęsnych oświadczynach w naszym domu pojawili się Kyle i Hatton z foliowym woreczkiem strunowym pełnym skremowanych szczątków kota. Travis, przywitaj się z Binkym. – Hatton uniósł torebkę na wysokość mojej twarzy. O nie. O tak – powiedział Kyle. – Z drogi, robota czeka. Weszli do domu i zaczęli się rozglądać. Pamiętajcie, że Hatton cały czas trzymał litrowy woreczek pełen prochów Binky’ego. Tożsamość denata nie pozostawiała wątpliwości, gdyż jego imię wypisano na folii czarnym markerem. Gdzie twoja mama? – zapytał Kyle. W pracy. Nie musimy robić tego teraz. Owszem, Travis. Najwyższa pora pogrzebać przeszłość. Albo gdzieś ją rozsypać – odparł Kyle. Albo zrobić sobie tatuaż, o którym rozmawialiśmy – dodał Hatton. To gdzie one są? – zapytał Kyle. Pójdę po nie. Czekajcie. Zielona puszka na ciasteczka była tam, gdzie ją zostawiłem, w głębi szafy w gościnnym pokoju. Wyjąłem ją i wręczyłem chłopakom. Kyle wziął ją ode mnie i ruszył do kuchni. Postawił puszkę na zlewie i zdjął wieczko. Co robisz? – zapytałem. Nie możemy ryzykować, że rozsypiemy to na podłogę. Hatton, przynieś kota. Hatton wszedł ze szczątkami Binky’ego i otworzył woreczek, jakby to była paczka chipsów. Podał go Kyle’owi, który popatrzył na nas z niepewną miną. Przydałoby się jeszcze jakieś naczynie… na przykład miska. Co? – zapytałem. Ogarniały mnie na przemian irytacja i niesmak. No, wiesz: musimy wyjąć cię z puszki, żeby zrobić miejsce Binky’emu. Ciebie będzie można przesypać do torebki, dopiero jak się zwolni. Potrzebny nam jakiś pojemnik przejściowy. – Powaga Kyle’a mnie przeraziła. Otworzyłem szafkę przy zlewie, podałem mu błyszczącą metalową miskę i cofnąłem się wystraszony. Kyle powoli i ostrożnie przesypał zawartość puszki do miski, a potem podszedł Hatton, żeby przerzucić Binky’ego do pustej puszki. Kiedy torebka była opróżniona, Hatton przytrzymał ją, żeby Kyle mógł wsypać do niej moje prochy. Cała operacja nie zajęła nawet pięciu minut, ale czułem, że będę miał uraz na całe życie. Proszę. Idealnie. Hatton, to był genialny pomysł. – Kyle poklepał go po plecach.

Hatton podniósł torebkę, w której znajdowało się teraz wszystko, co zostało z mojego ciała i popatrzył ma mnie ze śmiertelną powagą. Travis, co teraz czujesz? Nic. No, może trochę mnie mdli. Nie – powiedział Hatton. – Skup się na Woreczku Gwałtownych Uczuć Binky’ego i pozwól, żeby to się stało, człowieku. Wyrzuć to z siebie. Odstawiłem puszkę na ciasteczka na miejsce, a kiedy wróciłem do kuchni, Kyle szorował już miskę. Pogwizdywał. A Hatton? Hatton siedział na blacie i w najlepsze chrupał marchewkę. Co teraz, świry? Teraz odprowadzimy cię na miejsce wiecznego spoczynku. O, rany… Kiedy ostatnio rozmawiałeś z Cate? – zapytał Hatton, gryząc marchewkę. Żartujesz? Te r a z chcesz o tym gadać? To ważne. Trzy tygodnie temu. W kawiarni. Mówi, że milion razy próbowała się do ciebie dodzwonić – dodał Kyle, wycierając miskę kuchennym ręcznikiem. Na razie nie dam rady. Może kiedyś, ale jeszcze nie teraz. Ale możesz się z nią zobaczyć? – zapytał Kyle. Odbiło ci? Skoro nie mogę z nią rozmawiać przez telefon, to tym bardziej nie chcę jej widzieć. Przynajmniej nas posłuchaj – upierał się Kyle. Co chcecie zrobić? Poprosiliśmy ją, żeby z nami pojechała – powiedział Hatton. Pojechała? Dokąd? O czym wy, do diabła, gadacie!? Dokąd jedziemy? A, tak. Trzeba mu powiedzieć. Myślisz, że już pora? – W oczach Hattona czaiła się jakaś złowroga ekscytacja. Travis – zaczał Kyle. – Może usiądź na chwilę, co? Dobrze. – Usiadłem. Travis, znaleźliśmy Jeremy’ego Pratta.

Rozdział 35 Jeremy Pratt

Przed śmiercią Jeremy’ego Pratta on i jego rodzice podpisali zgodę na przewiezienie jego ciała ze szpitala w Quincy w stanie Illinois do centrum Saransona w Denver w Kolorado. Miało zostać przetransportowane karetką wyposażoną w aparaturę podtrzymującą pracę serca i układu oddechowego. W Denver ostrożnie dokonano amputacji głowy, by następnie, podczas trwającej pięćdziesiąt sześć godzin operacji, przyszyć w jej miejsce moją. Skremowane szczątki Jeremy’ego Pratta odesłano jego rodzinie i pochowano na cmentarzu w Pleasant Grove przy Locust Street. I tak dochodzimy do dzisiejszego, wyjątkowo ciepłego jak na luty dnia. Siedziałem na tylnym siedzeniu w samochodzie Kyle’a, który razem z Hattonem próbował mnie przekonać, że nic się nie dzieje bez przyczyny. Ciężko im szło. Obok siedziała zachwycona Audrey Hagler. Nie bardzo wiedziałem, dlaczego z nami jedzie, ale byłem pewien, że Hatton ma z tym coś wspólnego. Wjechaliśmy na podjazd nieznanego mi domu i kiedy wychyliłem się do przodu, żeby zapytać, gdzie jesteśmy, zobaczyłem Cate. Szła w stronę samochodu z wahaniem, jakby cały czas rozważała możliwość ucieczki. W końcu jednak otworzyła drzwi i zajęła miejsce z tyłu, obok Audrey. Popatrzyłem na nią, a ona pomachała do mnie z tą swoją smutną miną. Jeżeli będziecie kiedyś umierający, czego wam nie życzę, przyzwyczaicie się do tego rodzaju spojrzeń. Ludzie będą próbowali się do was uśmiechać i rozmawiać, nie myśląc o tym, co się właśnie dzieje, ale ta ledwo widoczna zmiana w ich oczach i ułożeniu ust pozostanie doskonale widoczna. Z początku wywoła to u was dręczące przeświadczenie, że już nikt nigdy nie będzie z wami szczery, ale to niezupełnie tak. Ludzie nie robią tego celowo. Mówi się, że kiedy ktoś umiera, wraz z nim umiera jakaś cząstka nas wszystkich. I pewnie dlatego to musi boleć. Przez całe życie tracimy różne części siebie, aż w końcu nie mamy już nic do stracenia. To takie… ekscytujące – powiedziała Audrey. Hatton obrócił się na przednim siedzeniu i spojrzał na nią z taką miną, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale obawiał się, że zrobi to w niewłaściwy sposób. Denerwował się w jej obecności, co było na swój sposób urocze i dla wszystkich dość oczywiste. Dzięki, że przyszłaś – powiedział. – Potrzebowałem cię. To znaczy potrzebowaliśmy.

Audrey i Kyle roześmiali się z jego niezręczności. Zerknąłem na Cate. Ona też uśmiechała się szeroko. Daleko jeszcze? – chciał wiedzieć Hatton. Jakieś dwie godziny jazdy – odparł Kyle. – Będziesz tak pytał co pięć minut? Może. Zatrzymaliśmy się przed supermarketem na przedmieściach Brookfield. Kyle tankował, a Hatton i Audrey poszli skorzystać z toalety i kupić jakieś przekąski. Stałem przy samochodzie i się przeciągałem, kiedy podeszła do mnie Cate. Jak twoja ręka? – zapytała pół żartem. Przepraszam. To niewątpliwie było zaskakujące. Nie mogę uwierzyć, że mi nie oddał. Nie sądzę, żeby Turner kiedykolwiek się bił. Płakał w drodze na pogotowie. Na pogotowie? Złamałeś mu nos. O, Boże. Nic mu nie będzie – uspokoiła mnie. – Ja jestem na ciebie bardziej wściekła niż on. Niemożliwe, żeby był aż taki wspaniałomyślny. Owszem – powiedziała. – Taki właśnie jest. Słuchaj, dzięki, że zgodziłaś się z nami jechać. Nie wiem, dlaczego oni robią z tego taką ważną misję. Bo to jest ważna misja. W każdym razie ja tak uważam. Obawiam się, że to będzie przerost formy nad treścią. Rozsypać trochę popiołu, powiedzieć parę słów i do domu. Po robocie. Wiesz, jak na kogoś, kto powstał z martwych, straszny z ciebie pesymista. Rzeczywiście – odparłem. Powinieneś nad tym popracować. Kiedy ruszyliśmy dalej, żadne z nas właściwie się nie odzywało, słuchaliśmy tylko cichej muzyki z radia. Z całego szeregu dziwnych dni, z których składało się ostatnio moje życie, ten wydawał się jednym z najdłuższych i najbardziej dziwacznych. Za kilka godzin mieliśmy nielegalnie rozsypać moje prochy nad grobem obcego człowieka, którego ciało przez przypadek nosiło teraz moją głowę. Nie mogę uwierzyć, że to robimy – stwierdziłem. Nikt nie odpowiedział.

Musiałem zasnąć, bo następną rzeczą, jaką zobaczyłem, był Hatton wychylony do pasa przez okno i wpatrujący się w rząd nagrobków. Jedź dalej – mówił. – Tu są same stare. Powinniśmy wysiąść – zaproponowała Audrey. – Trzeba się rozdzielić i szukać na piechotę w różnych częściach cmentarza. Właśnie. Musimy się podzielić na grupy. – Hatton zerknął na Audrey, która przewróciła oczami, ale się uśmiechnęła. Nie ma jakiegoś spisu lokatorów? – zapytałem, ziewając. Raczej nie – odparł Kyle. Wysiedliśmy z samochodu i rozdzieliliśmy się, żeby przeszukać wielki cmentarz. Wszystko w nadziei, że znajdziemy na nim ten jeden grób z nazwiskiem Jeremy’ego Pratta. Hatton poszedł za Audrey, a Kyle ruszył w drugą stronę, zostawiając mnie z Cate. Szliśmy powoli wzdłuż rzędu kamiennych płyt, przyglądając się każdej z nich. To zajmie całą wieczność – zauważyła. Pokiwałem głową i szukałem dalej. Było mi trochę za ciepło, więc podciągnąłem rękawy swetra. Cate zatrzymała się w pół kroku, patrząc na mnie. Czekaj – powiedziała. Podeszła do mnie i równiutko zrolowała mi rękawy, tak jak robiła to zawsze. Teraz przynajmniej nie będą ci opadały. To mnie doprowadza do szału. Dzięki. Jesteś odważny, wiesz o tym? – zaczęła. Cały czas szukaliśmy grobu Jeremy’ego. A to niby dlaczego? Wiesz, czego chcesz i dążysz do tego. Może działasz w sposób trochę nieprzemyślany. Ale odważnie. Chcesz powiedzieć: niedojrzale. Trochę. Owszem. Naprawdę bardzo mi przykro. Sądziłem, że czujesz do mnie to samo. – Nie patrzyłem na nią, szedłem dalej ze zwieszoną głową. To nie twoja wina, Travis. Naprawdę. Serio? Wiesz, po twojej śmierci mama powiedziała mi coś bardzo ważnego. Powiedziała, że bardzo łatwo jest uczepić się drugiego człowieka. To znaczy wydaje nam się, że jest na świecie tylko jedna osoba, która do nas należy. A tak naprawdę nie tędy droga. Spotykamy wielu ludzi. Może

nasza relacja z nimi nie zawsze wygląda tak, jakbyśmy sobie tego życzyli, ale jeśli pójdziemy na pewne ustępstwa, no wiesz… możemy mieć wokół siebie ich wszystkich. Tak bardzo cię kocham – powiedziałem, zatrzymując się w pół kroku i odwracając w jej stronę. – Nie wyobrażam sobie, że mógłbym z tego zrezygnować. Jesteśmy bratnimi duszami – odparła. – Wiem o tym. Podobnie jak Turner i ja. Albo Hatton i Kyle dla ciebie. Wszyscy spotykamy na swojej drodze ludzi, którzy nadają naszemu życiu sens. Trzeba ich tylko przy sobie zatrzymać. Było nam razem dobrze. Ale ty musiałeś odejść, a ja musiałam dopuścić do siebie innych, inaczej też bym umarła. Wiedziałam, że tego byś nie chciał. Prawda? Nie. Za nic. Więc pozwól mi odejść, Travis. Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego w życiu miałam i ciągle potrzebuję twojej przyjaźni. Bądź moim najlepszym przyjacielem. Tutaj! – krzyknął z oddali Kyle. Rozejrzałem się mrużąc, oczy i zobaczyłem, że macha do nas obiema rękami. Audrey i Hatton szli już do niego szybkim krokiem z odległej części cmentarza. Cate też ruszyła w jego kierunku, muskając palcami mijane nagrobki. Poszedłem za nią. Wszyscy razem otoczyliśmy grób Jeremy’ego. Hatton trzymał woreczek z moimi prochami. Wciąż było na nim napisane „Binky”. Jak to zrobimy? – zapytałem. To zależy od ciebie – powiedział Kyle. – Ale wszyscy możemy ci pomóc. Miło by było – odparłem. Spojrzałem na napis wyryty na błyszczącym nagrobku z nakrapianego ciemnofioletowego kamienia. „Jeremy Pratt – ukochany brat i syn”. Audrey – odezwał się Hatton. – Zechciałabyś powiedzieć kilka słów? Nie zamknąłem oczu, więc widziałem, że Cate ma zaciśnięte powieki. Poruszała ustami, kiedy Audrey wypowiadała słowa modlitwy. Amen – powiedziała razem ze wszystkimi, a potem popatrzyła wprost na mnie. Dłonie trzymała przed sobą splecione, jedną na drugiej. Kto pierwszy? – zapytał Kyle. Ja – odparł Hatton. Wyciągnął przed siebie woreczek z prochami i się rozejrzał. Wyglądało to tak, jakby szukał odpowiednich słów. W końcu przechylił torebkę i patrząc na mnie z uśmiechem, zaczął rozsypywać prochy, które unosiły się przez chwilę w powietrzu, a potem, ponieważ nie było wiatru, opadały na ziemię i znikały nam z oczu. Następnie przekazał woreczek Audrey.

Ona zrobiła to samo: zamknęła oczy i pozwoliła, by popiół wysypywał się jeszcze wolniej. Podała torebkę Kyle’owi, po czym jej ręka powędrowała wprost ku dłoni Hattona, który szeroko otworzył oczy. Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz – powiedział niepewnie Kyle, kiedy utworzyła się przed nim szara chmura. Moja kolej? – zapytała Cate, sięgając po woreczek. – Dobrze. Wyciągnęła rękę przed siebie, nie odrywając ode mnie wzroku. Powoli i delikatnie przechyliła woreczek, a my patrzyliśmy, jak w środku zostaje już tylko garstka popiołu. Dziękuję wam – powiedziałem. Zrobiłem krok naprzód i wziąłem od Cate zakurzony, prawie pusty woreczek. Chciało mi się śmiać, ale powstrzymał mnie wyraz powagi na ich twarzach. Gdyby nie Jeremy Pratt, pewnie by mnie tu teraz nie było – stwierdziłem. – Zdaje się, że powinienem być mu za to wdzięczny. Zacząłem przechylać torebkę po Binkym. Niewiele o nim wiem. Wiem, że lubił jeździć na deskorolce. I że mieszkał tu, w Quincy, które wydaje się przyjemnym miejscem. I że za cholerę nie potrafił grać w Najeźdźców z kosmosu – dodał Kyle. I że był zaskakująco silny – uzupełniła Cate. Tak. To wszystko. Wiem, że musiał opuścić rodzinę i przyjaciół. To chyba najważniejsze, co nas łączy. Przez chwilę milczałem. Odtworzyłem w pamięci ostatni dzień mojego życia, zastanawiając się, jak wyglądał ostatni dzień Jeremy’ego. Wyobraziłem sobie jego zapłakanych rodziców i dziewczynę, która całuje go na pożegnanie. Wszystko w porządku? – wyszeptała Cate. W porządku. Wytrząsnąłem z woreczka resztkę prochów, trzymając go za narożniki. Kiedy w środku już nic nie zostało, poskładałem go i schowałem do kieszeni. No dobrze, Jeremy. Oddałeś mi swoje ciało. Teraz my oddajemy ci moje. Niewiele z niego pożytku, ale… Co tu robicie? Odwróciliśmy się jednocześnie i zobaczyliśmy kobietę w średnim wieku i małą dziewczynkę z jasnoniebieską kokardą we włosach. Dziecko nie mogło mieć więcej niż pięć czy sześć lat. Kobieta wydawała się zdezorientowana, wręcz wzburzona. Wyglądała, jakby przed chwilą płakała, bo miała zaczerwienione oczy. Nikt nie wiedział, co powiedzieć.

Pytałam, co robicie – powtórzyła. Przykro nam, proszę pani – zaczęła Audrey. – To zabrzmi dziwnie, ale my… Ty jesteś Travis Coates. O mój Boże. Tak, proszę pani. Umilkła i spuściła wzrok. Jej usta rozchyliły się, jakby chciała coś powiedzieć, ale zabrakło jej tchu. To grób mojego syna. Och – wyjąkałem. Niech to szlag – powiedział powoli Hatton i zamarł z otwartymi ustami. A teraz wszyscy pójdziemy do więzienia – dodał pod nosem Kyle. Pomyśleliśmy… – zacząłem. – Dowiedzieliśmy się, że Jeremy jest tu pochowany. Czułem, że powinniśmy… W porządku – przerwała mi pani Pratt. – Nie musisz nic mówić. Cześć – rzuciła dziewczynka, patrząc mi w oczy. Cześć – odparłem. Jak masz na imię? – zapytała ją Cate. Julia – powiedziało dziecko z uśmiechem. Cate podeszła do niej i przykucnęła. Powiedziała, że ma ładną kokardę i zapytała, skąd ją ma. Zawsze umiała rozmawiać z dziećmi. Dostałam od Jeremy’ego – odparła Julia. Zakłada ją za każdym razem, kiedy idziemy na cmentarz – wyjaśniła jej mama. Na nas już pora. Nie chcielibyśmy wam przeszkadzać. – Popatrzyłem na przyjaciół. Czy mogę zobaczyć? – zapytała mama Jeremy’ego, podchodząc do mnie. – Twoją szyję. Mogę zobaczyć? Podeszła bliżej. Jej oczy były takie czerwone, jakby płakała bez przerwy od października. Stanęła obok mnie i ostrożnie się nachyliła. Nagle nabrała powietrza, jakby coś ją przestraszyło. Wszyscy nas obserwowali. Cate rozmawiała z Julią, ale nawet ona patrzyła na nas. Dobrze się czujesz? – zapytała pani Pratt. – Jesteś zdrowy? Tak. Yyy… tak, proszę pani. Mój syn nigdy w życiu nie powiedziałby „Tak, proszę pani”. – Zaśmiała się. To chyba typowe dla Missouri – odparłem. Czy możesz coś dla mnie zrobić? – zapytała cicho. Nie płakała, ale i bez tego wydawała się uosobieniem nieszczęścia. Jasne.

Jeremy był bardzo opiekuńczym bratem. Ciągle pilnował Julii, jakby groziło jej jakieś niebezpieczeństwo. W centrach handlowych, supermarketach. Cały czas trzymał ją za rękę. Czy mógłbyś tylko… Mam ją potrzymać za rękę? Sama nie wiem. Może to dziwne. Tylko że… Pomyślałam, że za tym tęskni. Cate się cofnęła, a ja podszedłem do Julii, jakby była dzikim zwierzęciem. Zerknęła na mamę, mrużąc oczy i marszcząc nosek. Nie masz ochoty? – zapytałem. – W porządku, nie ma sprawy. W odpowiedzi Julia wsunęłą rączkę w moją dłoń. Już – powiedziała. – Tak jak teraz. Wtedy jej mama, mama Jeremy’ego Pratta, opuściła głowę i wybuchnęła płaczem. Audrey podeszła i otoczyła ją ramieniem. Julia patrzyła z uśmiechem na nasze splecione dłonie, a ja przekonałem się, że jej rączka idealnie mieści się we wnętrzu mojej. Spojrzałem na dziewczynkę i przysięgam, że w życiu nic podobnego mi się nie przytrafiło. Poczułem, że świetnie się znamy, zupełnie jakbym już kiedyś słyszał jej głos i czuł uścisk jej rączki, jakbym widział już wcześniej jej uśmiech w słońcu, tak jak teraz. Nagle ta dziewczynka wydała mi się kimś bardzo bliskim, chociaż to było absurdalne i nielogiczne. W tamtej chwili w i e d z i a ł e m, że nie jestem wyłącznie Travisem Coatesem, który umarł i wrócił z zaświatów. Stałem się też w jakimś sensie starszym bratem, którego straciło to dziecko. Byłem przeszłością, której Julia już nigdy nie miała odzyskać. Przez to ciągłe dociekanie, po co wróciłem i jak mam żyć, zapomniałem, że Jeremy Pratt już nie wróci. Jego bliscy go nie odzyskają. Umarł i pozostał martwy, nigdy nie dostanie drugiej szansy. Nawet jeśli ta ręka, która przez ostatnie pięć lat trzymała jej rączkę, jakimś cudem znowu może to zrobić, nie jest już ręką Jeremy’ego Pratta.

W drodze do domu wpatrywałem się w odwrotną stronę wizytówki jakiegoś hydraulika, na której pani Pratt zapisała mi swój numer telefonu. Czułem na sobie spojrzenie siedzącej obok Cate. W końcu schowałem wizytówkę do kieszeni i oparłem się na siedzeniu, zamykając oczy. Sporo wrażeń – stwierdził Hatton. To było piękne – dodała Audrey. Wróciliśmy do Kansas City znacznie szybciej, niż się spodziewałem, i podjechaliśmy najpierw pod dom Cate. Kiedy zaparkowaliśmy, pochyliła się i zapytała, czy może mnie odwieźć. Uścisnąłem Hattona i Kyle’a, a Audrey pocałowała mnie w policzek. Wysiadłem i poszedłem

za Cate, a kiedy się odwróciłem, oni wyjeżdżali już z powrotem na ulicę. Wszyscy troje machali do mnie przez odsunięte szyby. Tylko wezmę kluczyki – powiedziała Cate, otwierając drzwi do domu. Jest Turner? – zapytałem nerwowo. Nie. – Roześmiała się. – Wyszedł z kolegami. Zniknęła w środku, a ja przystanąłem w drzwiach z rękami w kieszeniach. Słyszałem, jak szuka czegoś w kuchennych szufladach, przeklinając pod nosem. Zawsze gubiła klucze. To przekleństwo osób, które uważają, że muszą odkładać rzeczy w bezpieczne miejsce, a potem nigdy nie pamiętają, co to było za miejsce. Ha! Są! – krzyknęła, gdy pojawiła się z powrotem. Idziemy? Czy on… tu jest? – zapytałem, rozglądając się. – Ten obraz? Aaa, tak. W sypialni. Chcesz zobaczyć? Mogę? Jasne. Tędy. Wisiał na samym środku ściany, nad półką z książkami. Wyciągnąłem rękę i go dotknąłem, żeby poczuć znajomą fakturę pociągnięć pędzla. Mój palec wędrował po powierzchni obrazu, aż zsunął się z krawędzi płótna. Spojrzałem na nasze postacie w centralnym punkcie widowni i pokręciłem głową z niedowierzaniem. To wciąż najlepszy prezent, jaki w życiu dostałem – powiedziałem. Powinieneś go zabrać z powrotem, Travis. Nie. Cieszę się, że tu wisi. Na pewno? Na pewno. Będzie ci przypominał o nas.

Kiedy Cate odwoziła mnie do domu, zdążyło się już ściemnić i ochłodzić. Szyby w samochodzie były zaparowane, a my dygotaliśmy na siedzeniach. Kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle, mógłbym przysiąc, że słyszałem w ciszy bicie naszych serc. Są chwile, kiedy wiecie, że coś się zdarzy i czujecie, że ta druga osoba również to wie. W takich momentach przestajecie myśleć i idziecie na całość. Kiedy umierałem, niczego nie widziałem. Żadnego jasnego światła, kosmosu ani długich, ciemnych tuneli. Za to teraz, kiedy nachyliłem się, żeby pocałować Cate Conroy w jej lodowato zimnym samochodzie, zobaczyłem okruchy wszystkich przeżytych chwil. Powróciły do mnie wcześniejsze uczucia i dźwięki, które kiedyś słyszałem. I nawet wtedy, gdy ona odwróciła

twarz w przeciwną stronę, a moje usta dotknęły w ciemności jej chłodnego policzka, wiedziałem, że zrobiłbym to ponownie. Nie wiem dlaczego, ale zrobiłbym. Travis, do licha! – Zjechała na pobocze i zatrzymała samochód. Przepraszam – wyszeptałem. – Ja… – A potem znowu się nachyliłem. Nic do ciebie nie dociera, co!? – krzyknęła, odpychając mnie. – To się nie uda. Nie możesz tak dalej robić! Płakała, a ja przyglądałem się, jak siedzi z pochyloną głową, zaciskając ręce na kierownicy. Próbowałem dotknąć jej ramienia, ale strąciła moją dłoń, zanosząc się płaczem. Nie wolno ci tego robić – powiedziała przez łzy. – Odszedłeś. Pamiętasz tamtą zamieć śnieżną? – zapytałem, nie przestając jej obserwować. Co? Zamieć. Przed moją chorobą. Tak – odparła, ocierając łzy. Byłaś u siebie w domu, a ja u siebie, zadzwoniłaś do mnie i powiedziałaś, że do mnie przyjedziesz. Pamiętasz? A ty powiedziałeś mi, żebym nie wychodziła z domu, tak. Właśnie. W wiadomościach mówili, że całe miasto jest zasypane. Stwierdziłem, że postradałaś rozum. Ale ty się uparłaś, powiedziałaś, że spotkasz się ze mną, czy mi się to podoba, czy nie. I przyjechałam, prawda? – zapytała, prostując się. Przyjechałaś. A pamiętasz, co powiedziałaś, kiedy dotarłaś? Pamiętasz? – I chociaż robiłem, co mogłem, żeby temu zapobiec, czułem, że po moim policzku płynie łza. Powiedziałam, że trzeba czegoś znacznie więcej niż śnieg, żeby powstrzymać mnie przed spotkaniem z tobą. I co jeszcze? Travis, proszę cię… Powiedz to, Cate. Powiedziałam, że jedno z nas musiałoby umrzeć. Że tylko śmierć może nas rozłączyć. Przynajmniej nie kłamałaś – przyznałem, otwierając drzwi. Dokąd idziesz? Przejdę się. Zostały najwyżej cztery przecznice. Nic mi nie będzie. Travis. Pozwól mi się odwieźć. Nie zachowuj się dziecinnie. Ja się nie z a c h o w u j ę dziecinnie. Ja po prostu m a m szesnaście lat, Cate. Moje zachowanie się nie zmieni, dopóki nie dorosnę, rozumiesz? Rozumiem, ale…

Kiedy ty miałaś szesnaście lat, kiedy byłaś w moim wieku, powiedziałaś, że jedno z nas musiałoby umrzeć, żeby to, co nas łączy, się skończyło. Umrzeć, Cate. Tak powiedziałaś. Wszyscy mieliście pięć lat, których ja nie miałem. Nie możesz oczekiwać ode mnie, że was dogonię. Ja się właśnie obudziłem. To by było na tyle. Wysiadłem, a potem nachyliłem się jeszcze do otwartych drzwi. Cate wciąż płakała, kręcąc głową i przygryzając dolną wargę. Popatrzyła na mnie, a ja na nią, wziąłem głęboki oddech i zdobyłem się na wątły uśmiech. W porządku – stwierdziłem. – Wszystko w porządku. Tylne światła jej samochodu rzucały czerwoną poświatę na jezdnię, moje ręce i nogi. Odjechała. Podniosłem rękę na pożegnanie, ale miałem nadzieję, że nie obejrzała się za siebie. Miałem nadzieję, że zrobiła to samo co wtedy, w Denver. Uczepiłem się tej myśli, bo wiedziałem, że dopóki Cate będzie się oglądała za siebie, ja nie będę mógł ruszyć z miejsca. Nie mógłbym. Musiałbym czekać, aż po mnie wróci. Jasne, że nic nie było w porządku. Ale tak trzeba, prawda? Musimy mówić ludziom, że wszystko jest w porządku, nawet jeżeli to bzdura. Tak mówimy osobom, które kochamy, kiedy zdajemy sobie sprawę, że między nami nie może być tak jak dawniej. Myślę, że to dotyczy wszystkich ludzi. Przynajmniej z mojego punktu widzenia. Nikt nie może się stać na nowo tym, kim był przedtem, ja też nie. Już na zawsze miałem być tym przywróconym do życia nastolatkiem z Kansas City. Travis Coates, chłopak z wiadomości. Zabili go i uciekł.

Epilog Miesiąc później

– Dobra – obiecuję sobie na głos. – Tylko jedna gra i do domu. Wchodząc, czuję powiew zimnego powietrza z klimatyzatora i chociaż wiem, że dawno już go tam nie ma, spoglądam na znajome miejsce przy drzwiach. Tym razem nikt nie tańczy do upadłego, wita mnie tylko głośna muzyka i chaotyczne pulsowanie błękitnych, zielonych i żółtych świateł. Przychodzi mi do głowy, żeby tam iść i sprawdzić, co się stanie, porządnie przetestować koordynację Jeremy’ego, ale tylko się śmieję i idę dalej. Nie dlatego tu jestem. W dłoni mam żeton. Jeden żeton na jedną grę. Znalazłem go rano w mieszkaniu taty, w kieszeni dżinsów nienoszonych od pięciu lat. Dlatego wróciłem. Bo niby dlaczego nie? Jest marcowa sobota, a wczoraj zostałem pierwszym w historii dwudziestodwulatkiem, który skończył siedemnaście lat. Zza purpurowych zasłon dobiegają mnie piski i świsty. To dziwne: możecie ich nie słyszeć latami, a uszom i tak wystarczy kilka znajomych dźwięków, żeby wszystko wróciło – te straszne i te wspaniałe chwile – tak szybko i z taką siłą, że nie wiecie, czy zdołacie iść dalej. Ale w końcu jakoś dajecie radę. Wrzucam żeton, a monitor budzi się i oświetla moją twarz. – Witaj w grze – mówię. Te słowa błyskają na ekranie, podobnie jak miliony razy wcześniej. Muzyka gra coraz głośniej. Wiem, co mam robić. Chwytam joystick. Nabieram powietrza. Kiwam głową. I wciskam start.

Podziękowania

Udało mi się skończyć tę absurdalną książkę dzięki pomocy wielu osób. Szczególnie cenię sobie ich wsparcie w chwilach zwątpienia. Wśród nich najważniejsza jest Namrata Tripathi – niezastąpiona redaktorka i przyjaciółka, która nie szczędziła wysiłków, żeby tchnąć życie w historię o Travisie. Dziękuję ci za to, że zawsze popychałaś mnie we właściwym kierunku. Rezultat za każdym razem przerastał moje oczekiwania. Dziękuję Stephenowi Barrowi, mojemu nieustraszonemu agentowi-superbohaterowi, który odwiódł mnie od wielu prób samobójczych, który zawsze odpowiada na esemesy i który nigdy nie śpi. Justinowi Chandzie oraz zespołom Atheneum i Simon&Schuster za to, że przyjęliście mnie do swojej wielkiej, przezabawnej, oczytanej rodziny. Dziękuję Kenowi Wrightowi i Holly Goldberg Sloan – wspaniałym przyjaciołom, którzy pomogli mi się zakochać w tym niedorzecznym pomyśle. Michaelowi McCartneyowi za zaprojektowanie okładki, no bo przecież… nikt by się nie powstrzymał! Adamowi Silverze, który zgodził się, żebym przeczytał mu wstępną wersję za jednym posiedzeniem. Jego zaraźliwa wiara w tę historię wiele razy popychała mnie do przodu. Charissie Sistrunk i Kimberly Powell – dwuoosobowemu pierwowzorowi Cate Conroy. Julie Murphy za pisarskie sesje terapeutyczne na Skypie, którymi ratowała mi życie, i za słowa, które popychają mnie do tego, żeby mierzyć coraz wyżej i wyżej.

Tysięczne dzięki przyjaciołom, którzy słuchali moich pomysłów, czytali to, co napisałem, inspirowali mnie swoją miłością do książek i zapewniali upragnione chwile wytchnienia: Melanie Hines, Benowi Jenkinsowi, Ashley Bankston, Chase’owi Cummingsowi, Nate’owi i Annie Nelsonom, Shalandzie Stanley, Stephanie Wilkes, Ginger Phillips, Sarze Gundell, Amy Koester, Beth Towle, Mike’owi Dodaro oraz Joshowi Stabinsky’emu. Jestem winien specjalne podziękowania wszystkim poznanym w ciągu minionych kilku lat bibliotekarzom, księgarzom, kolegom po fachu i czytelnikom – za to, że pozwalają mi być częścią swojego niewiarygodnego świata. Na koniec dziękuję mojej wspaniałomyślnej rodzinie (oraz wszystkim, których zapomniałem wymienić, bo, kurczę, napisałem już przecież całą książkę, więc ile można) za nieustające wsparcie, entuzjazm i miłość, którymi tak bezinteresownie mnie obdarzyliście. Jeśli moja głowa kiedykolwiek zostanie kriogenicznie zamrożona, mam nadzieję, że będziecie tu, kiedy wrócę. Och… i dziękuję jeszcze Madelyn Claire Whaley za jej cierpliwość do wuja Coreya, kiedy pracował nad tą książką. Teraz możemy już wreszcie wybrać się na wycieczkę rowerową.