Casey Watson - Kochaj-mnie-mamo.pdf

SAVE OFFLINE

Seria ŚWIATOWE BESTSELLERY Prawdziwe historie dzieci krzywdzonych przez najbliższych Wstrząsające wspomnienia ludzi, którzy przeszli przez piekło. Te rozdzierające serce historie prawdziwe na długo zapadają w duszę. Są nie tylko wyjątkowo emocjonalną poruszającą lekturą, pełną drastycznych niewiarygodnych scen przemocy wywołujących wściekłość i łzy. Są ważnym głosem w dyskusji o przemocy w rodzinie. Nic więc dziwnego, że zostały objęte honorowym patronatem Fundacji Dzieci Niczyje i patronatem medialnym Komitetu Ochrony Praw Dziecka w 2012 roku.

1

Seria Historie prawdziwe CAS CA EY WA SEY W T A SON TSON Kochaj mnie, mamo Chłopiec, którego nikt nie kochał Krzyk o ratunek Mali więźniowie Mamusiu, tatusiu, za co mnie tak nienawidzicie? Mała opiekunka mamusi Ostatni całus dla mamy Milczenie chłopców Mała opiekunka mamusi Dziewczynka, która przestała mówić oraz TONI MAG

TONI MA UIRE GUIRE Tylko nie mów mamie Kiedy tata powraca SALLY SALL EAS Y EA T, ST TONI MAG , TONI MA UIRE GUIRE Czarne dni małej Sally ROBBIE GARNER, TONI MAG ROBBIE GARNER, TONI MA UIRE GUIRE Nikt nie przyjdzie JOE PETERS JOE PETERS Płacz niemymi łzami TERRIE TERRIE i PA P U A L DUCKETT UL DUCKET Nieme wołanie

JA J NE ELLIOTT ANE ELLIOT Torturowana JULIE GREGORY JULIE GREGOR Mama kazała mi chorować KAT KA IE MAT TIE MA T T HEWS THEWS W 2 szystko pamiętam, tatusiu

3

Redaktor serii Małgorzata Cebo-Foniok

Korekta Magdalena Stachowicz Anna Raczyńska Projekt grafi czny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © altanaka/Shutterstock Tytuł oryginału Skin Deep Copyright © Casey Watson 2015 Originally published in the English language by HarperCollins Publishers Ltd. under the title Skin Deep All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być reprodukowana ani przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu bez zgody właściciela praw autorskich. For the Polish edition Copyright © 2016 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Druk Drukarnia ReadMe ISBN 978-83-241-5873-7 Warszawa 2016. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-954 Warszawa, ul. Królowej Marysieńki 58 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl 4

Dla mnie wszystkie dzieci są piękne. A nas, rodziców i opiekunów, często przyrównuję do ogrodników. Pracujemy nad tym, czym zostaliśmy obdarzeni i pod warunkiem, że pielęgnujemy sadzonki i ich doglądamy, pod warunkiem, że ustalamy, co się kryje głębiej – splątane korzenie, chwasty, które zagrażają rozwojowi – możemy wyhodować silne, zdrowe rośliny. Bywają kwiaty śliczne, bywają i takie, które nie są całkiem zgodne z powszechnie przyjętym modelem piękna. Ale każdy istnieje po coś, gotów rozkwitnąć, a potem tworzyć inne życie. To wszystko, co możemy zrobić, i wszystko, co zrobić musimy. 5

6

1 1 Długie letnie wakacje. Jak dla kogo. Minęły dopiero trzy tygodnie, więc nie byliśmy jeszcze nawet na półmetku, a ta myśl prześladowała mnie już po kilka razy dziennie. I z pewnością to ona całkowicie zaprzątała moją uwagę, kiedy atakując stos brudnych naczyń w zlewie, powiodłam wzrokiem po spustoszonym miejscu, które uchodziło za mój ogród. Ale do rzeczy: dlaczego zawsze tak zagorzale popierałam wakacje? Oj, głupia, pomyślałam melancholij nie – to akurat wydawało się całkiem jasne. Dlatego, bo pracowałam w szkole i tych sześć bezcennych tygodni było darem bogów. Niezbędną przerwą pomiędzy kolejnymi etapami harówki pod tyranią szkolnego dzwonka. Zmienna i niestała, cała ja. Uniosłam gumową rękawicę, unurzaną w mydlinach, i mocno zastukałam w otwarte okno. – Tyler! – wrzasnęłam. – Denver! Proszę! Nie tak ostro! I uważajcie na moje kwiatki! – dodałam z nadzieją, aczkolwiek bez większego optymizmu, że jednak będą uważali. Chłopcy uśmiechnęli się i pomachali mi, kompletnie mnie ignorując. I nadal uganiali się za sobą z miotaczami 7

wodnymi, nie mniej maniacko niż przez ostatnie pół godziny. Moim biednym szybom miało się dostać w następnej kolejności. Po prostu to wiedziałam. Normalnie nie przejmowałabym się za bardzo. Tyler był z nami dopiero nieco ponad rok, a jednak wydawało się, że od chwili, gdy zapytaliśmy, czy możemy zatrzymać go na stałe (no dobrze, do czasu, kiedy będzie gotów wy-frunąć z gniazda), spędził już u nas połowę życia. I prawdę mówiąc, nigdy nie umiałam długo się na niego złościć. Oczywiście, chyba że musiałam. Podjęliśmy wielką decyzję i jak dotąd nie mieliśmy powodów, by jej żałować. W pełnym miłości, szczęśliwym domu Ty po prostu rozkwitał. Co, niestety, nie było dane moim kwiatkom – rzecz raczej do przewidzenia, zważywszy, że nieustannie podlegały atakom niespełna trzynastoletniego chłopca i jego żywiołowego kompana. Chociaż nie można

powiedzieć, by moi rodzeni krewni nie ponosili tu częściowej winy. Riley i Kieronowi, naszym własnym dzieciom, stuknęło już ćwierć wieku, ale Levi i Jackson – synkowie Riley – entuzjastycznie szli w ślady wujka Kierona, bo na widok trawy natychmiast myśleli „piłka nożna”. Teraz mieli osiem i sześć lat. Może to szczęście, że nie przyszli dzisiaj się pobawić, bo potrafi li zarówno strzelić gola w krzak róży, jak i przemienić w błotną plamę dowol-ny kawałek bujnie zarośniętego trawnika. Przynajmniej trzecie dziecko Riley i Davida było dziewczynką. I chociaż moja wnusia Marley-Mae skończyła dopiero szesnaście miesięcy, już mogłam stwierdzić, że zapowiadała się na prawdziwą małą damę. 8

Ale to z powodu innej małej damy tak się miotałam i panikowałam. Bladym świtem zatelefonował John Fulshaw, mój łącznik w sprawach opieki zastępczej, by powiadomić mnie, że boryka się z nagłym przypadkiem – więc czy moglibyśmy przyjąć pewną dziewczynkę? W typowym dla siebie stylu lekko prześlizgnął się po faktach, stosując swój stary numer: „Powiem więcej, kiedy przyjadę”. Więc na razie wiedziałam tylko tyle, że dziewczynka trafi ła do ośrodka opiekuńczego po pożarze domu, a jej matka nadal przebywa w szpitalu. Och, i że jak Levi mojej Riley, ma dopiero osiem lat, i że chociaż nazywa się Philippa, podobno reaguje włącznie na „Flip”. A, i jeszcze jedno. Będą u nas (co oznaczało Johna, dziewczynkę i przydzielonego do niej pracownika pomocy społecznej) za – do diabła – mniej niż godzinę. Wybór terminu nie mógł być już o wiele gorszy. Wcześniej zgodziłam się, aby Denver, przyjaciel Tylera, spędził z nami ten dzień, co oznaczało, że miałam dwóch żywiołowych prawie nastolatków, którzy przez cały ranek ganiali pomiędzy ogrodem i domem, przyodziani tylko w spodenki kąpielowe, chlapali się w baseniku Marley-Mae i general-nie szaleli, jak to podrostki; gdy tymczasem dom po niedzieli z naszymi równie niesfornymi wnukami wyglądał jak trafi ony bombą. Dla maniaczki czystości, jaką jestem, była to prawdziwa udręka. Albo raczej byłaby, gdybym pozwoliła,

żeby na dłużej pozostał w tym stanie. O ile dom nie wygląda idealnie, przyjmowanie gości napawa mnie taką grozą, że prędzej piekło by zamarzło, niż dopuściłabym do czegoś podobnego. 9

A to oznaczało, że musiałam się pośpieszyć. Postawiłam ostatni talerz na suszarce i ściągnęłam rękawice. Do reszty prac, które mnie czekały, potrzebowałam ciężkiej artylerii, więc ruszyłam do schowka na szczotki, żeby się odpowiednio uzbroić. Odkurzacz, ścierka do kurzu, środek dezynfekujący i mop były moją bronią pierwszego wyboru, a każdy pyłek, każda plamka błota – moim wrogiem. Blitz-krieg to nic w porównaniu ze mną, kiedy wydaję wojnę brudowi i bałaganowi. Właśnie szykowałam się do bitwy, gdy w kuchni zjawił się Tyler, bosy i rozpromieniony. Z nogawek jego szortów skapywały na podłogę bliźniacze strumyki wody. – Jakaś szansa na lodowego lizaka, Casey? – zapytał, wspierając swoją prośbę uśmiechem, o którym wiedziałam, że pewnego dnia będzie łamał serca w taki sam sposób, w jaki bez reszty skradł moje. – Przez to bieganie jesteśmy Hank Marvin*! Musiałam się uśmiechnąć. Było to powiedzonko Jen-sona, chłopca, którego poprzednio mieliśmy pod opieką. A on z kolei przyswoił je, o ile mnie pamięć nie myli, od ostatniego przyjaciela swojej matki. Dzięki Jensonowi wślizgnęło się do naszego rodzinnego słownika i pewnie Kieron przekazał je dalej. Nasz adoptowany syn podchwycił tę odzywkę i ochoczo jej używał. Tyler potrząsnął ciemnymi włosami, jak otrzepujący się z wody kudłaty psiak, dodatkowo rujnując moją i tak brudną podłogę. * Hank Marvin – znany brytyjski gitarzysta; natomiast w slangu „Hank Marvin” oznacza „konam z głodu” (wszystkie przypisy pochodzą od tłu-macza). 10

– Na litość boską, przestań! – powiedziałam kategorycznie. – Lizak lodowy ma zaspokoić głód? Nic z tego, szanowny panie. Niedługo będzie lunch i zamierzam urządzić wam piknik. Jestem pewna, że do tego czasu nie padniesz z niedożywienia. A teraz zmykaj – dodałam, po czym wzięłam go za ramiona, obróciłam i siłą wypchnęłam z powrotem na dwór. – John i reszta przyjadą lada moment, a ja mam jeszcze pełno pracy, więc tymczasem może byście z Denverem zaczęli sprzątać miejsce, gdzie będziecie jeść. – Nawet owocowego loda? – próbował Ty, nie tracąc nadziei. Pokręciłam głową. – Nie. Och, zaczekaj! – zawołałam, chwytając z ku-chennego parapetu krem w spreju. – Zanim się weźmiecie do roboty, zróbcie sobie jeszcze porządny przegląd. Tymi swoimi cholernymi miotaczami pewnie zmyliście połowę ostatniego smarowania, a ja nie chcę, żebyście się spiekli. No, leć. – Podałam mu sprej. – Lizaki lodowe po lunchu. Obiecuję. – Och, Casey! – Tyler się naburmuszył, biorąc ode mnie buteleczkę. – Ale z ciebie maruda. Popatrz na naklejkę. Popatrz: o, tutaj, napisane „jeden raz”. Widzisz? To znaczy, że trzeba używać tylko raz. Dlatego jest tak napisane! A ty smarowałaś nas tym już chyba ze sto razy! – Prawdę mówiąc, smarowałam was dwukrotnie – poprawiłam go. – Dwukrotnie jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Na puszkach z farbą też jest „malować raz”, a wszyscy wiemy, jakie potem są rezultaty, prawda? No dalej, już cię nie ma! I nasmarujcie się! – zawołałam do jego znikających pleców. 11

Jestem stuknięta, uznałam, przyglądając się zmoczonej podłodze. Naprawdę stuknięta. Tyler był jak żywe srebro i miał najlepszego przyjaciela, który też był jak żywe srebro, a jednak przed niespełna dwoma godzinami zgodziłam się na kolejną tymczasową opiekę – bez cienia obaw, za to z entuzjastycznym uśmiechem na twarzy – chociaż nie wiedziałam prawie nic o tej dziewczynce. Ale jeśli ja oszalałam, to Mike, mój mąż, tak samo, bo kiedy zadzwoniłam do niego do pracy, by się upewnić, czy nie ma nic przeciwko temu, również

wyraził zgodę… i to natychmiast. – Cóż, powiedzieliśmy, że weźmiemy, prawda? – zauważył, kiedy spytałam, czy mówi szczerze. Mimo wszystko niełatwo podejmować takie decyzje. Ale Mike miał rację; w końcu była umowa. Prosząc, by po-zwolono nam zatrzymać Tylera, zapewnialiśmy, że nadal z radością będziemy brać pod czasową opiekę inne dzieci, które by nas potrzebowały. Dzieci, które mogłyby skorzystać na udziale w naszym specjalistycznym programie modyfi kacji zachowań. I to najwyraźniej był taki przypadek; chociaż z jakiego powodu – tego jeszcze nie wiedziałam. Ale chodziło o małą dziewczynkę, zaledwie ośmioletnią, więc w powietrzu nie miały unosić się zwiększone dawki testo-steronu. Nie, to musiało się udać. Tylerowi nic nie groziło. – No to powiem mu, że się zgadzamy – odparłam. – Znaczy, zakładając, że wszystko będzie wyglądało jak na-leży, kiedy tu przyjadą. – Jasne! – przytaknął Mike. – Tyle czasu nie miałaś problemów, kochanie. Pora się w coś wpakować. Impertynencki drań, pomyślałam, przypomniawszy sobie jego słowa. Później mu za to odpłacę. Może za pomocą 12

dobrze wycelowanego wodnego miotacza. Albo dwóch. Teraz została mi godzina – nie, raczej czterdzieści pięć minut – i jeśli nawet nie oszalałam z kretesem, to w każdym razie byłam kobietą opętaną. W końcu pierwsze wrażenie działa w obie strony. 13

2

2 Jak większość matek na całym świecie, zawsze jakbym żonglowała kilkoma piłeczkami naraz. Więc nawet bez dodatkowego zagrożenia ze strony mojej mokrej, śliskiej podłogi, istniała duża szansa, że w końcu się potknę i stracę którąś piłeczkę z oczu. Co najwyraźniej zdarzyło mi się właśnie tamtego dnia. Odkurzałam stary aparat telefoniczny w holu i tylko dzięki temu uświadomiłam sobie, że przez cały ten pośpiech, by wszystko przygotować na wizytę nieoczekiwanych gości, o mało nie zapomniałam o codziennym „niealarmowym” telefonie do mojego biednego syna. Sprawdziłam, ile mi zostało czasu, podjęłam ostateczną decyzję i udałam się po swoją komórkę. Gdybym teraz tego nie zrobiła, kto wie, kiedy następnym razem byłaby szansa? A potem mógłby wyniknąć jakiś problem. Kieron miał – ma – łagodną formę tego, co dawniej znano jako zespół Aspergera, a obecnie nazywane jest raczej ASD lub zaburzeniami spektrum autystycznego. W świecie moich marzeń termin „zaburzenia” mógł szybko zmienić się w „różnice”, tymczasem dla mojego syna oznaczał pewne konkretne kłopoty, więc przypuszczalnie był przynajmniej 14

częściowo poprawny. Wszyscy już do tego przywykliśmy, a gdybyście wy spotkali Kierona, pewnie prawie niczego byście nie zauważyli. Niemniej jednak większa część je-go dzieciństwa zeszła na radzeniu sobie z różnymi ogra-niczeniami. Nawet teraz, chociaż prowadził intensywne, satysfakcjonujące życie, nadal miały one na niego wpływ przez niezliczone drobiazgi. Kieron i jego długoletnia dziewczyna, Lauren, spędzali urlop na Cyprze, co stanowiło swojego rodzaju kamień mi-lowy dla ich związku. Każdy, kto ma pojęcie o autyzmie, wie, że nawet w najłagodniejszej postaci może on powodować silne lęki, często związane z zaburzeniem rutyny. I dokładnie taki jest Kieron – kocha ustalony porządek, nienawidzi zmian. Z całą pasją. Więc kiedy dorastał, wa-kacyjne wyjazdy były nie lada sprawą, czymś, czego próbowaliśmy bardzo rzadko. Trudno więc się dziwić, że kiedy pewnego dnia wpadł do nas po pracy i oznajmił, że wybierają się z Lauren na Cypr, doznałam wstrząsu. Mike też. To był ogromny krok naprzód. Po raz pierwszy wyjeżdżali we dwoje, i to nie tylko wyjeżdżali – lecieli za granicę! Wakacje wymagały oczywiście sporych przygotowań, więc wkrótce dał o sobie znać związany z nimi stres. Chociaż Kieron był dorosłym, dwudziestosześcioletnim mężczyzną i co zrozumiałe, bardzo chciał

sprostać wyzwaniu, ogromnie niepokoiła go perspektywa, jak sobie poradzi – albo raczej nie poradzi – kiedy już dotrze na miejsce. Poczciwa Lauren wzięła na siebie obowiązki głównego organizatora: planowała, zajmowała się fi nansami, zawierała umowy. Ale gdy chwila wyjazdu zamajaczyła na horyzoncie, wszyscy 15

widzieliśmy, że Kieron zmaga się z obawami, bo reagował tak, jak to robił od wczesnego dzieciństwa – obgryzał skór-ki wokół paznokci. To zawsze był zły znak. Na tyle zły, że w ogóle zaczęłam wątpić w sens tej podróży. – Posłuchaj – powiedziałam pewnego popołudnia, kiedy nasz syn wpadł na podwieczorek. – Jeżeli nie chcesz lecieć na Cypr, to nie musisz, przecież wiesz. W końcu wyjazd na urlop ma być czymś, co się robi dla przyjemności. Mówiłeś Lauren, jak bardzo jesteś zestresowany? Ona na pewno zrozumie, jeśli nie czujesz się na siłach. Jednak Kieron nawet nie chciał o tym słyszeć, a mnie krajało się serce. – Mówiłem. I powiedziała mi dokładnie to co ty. Ale nie, mamo – oznajmił – ja naprawdę, naprawdę chcę jechać. Jeśli tym razem się przełamię, będę miał to przezwyciężone raz na zawsze, prawda? No, tak jakby. Jestem po prostu… och, sama wiesz, jaki jestem. Nie potrafi ę przestać myśleć, co po drodze może pójść nie tak. A jeśli się zdenerwuję i będę musiał z tobą porozmawiać? – Wtedy do mnie zadzwonisz. Wykup sobie taki po-dróżny Euro-pakiet, czy jak mu tam, który jest w sprzedaży. – A jeśli na lotnisku nie połapię się, dokąd iść albo w której kolejce stanąć? I Lauren też? Albo jeśli przypad-kowo wsiądziemy do złego samolotu? Byłam całkowicie pewna, że Lauren będzie miała to pod kontrolą, bo jest świetną, zaradną dziewczyną. A po-za wszystkim w dzisiejszych czasach podróże lotnicze są niemal jak przejazd autobusem. Jednak znałam również mojego syna i wiedziałam, jak silnie potrafi ą zawładnąć nim jego lęki (do tego stopnia, że w wieku szesnastu lat 16

przestał jeździć na rodzinne wakacje i wolał zostawać z moją siostrą, Donną). Nie, Kieron po prostu musiał czuć, że ma siatkę ase-kuracyjną; i tyle. – No, więc ci mówię – powtórzyłam. – Gdyby Lauren miała z czymś problem, wyciągnij komórkę i dzwoń do mnie. Wiesz co? A może to ja od czasu do czasu do ciebie zadzwonię? Po prostu, żeby sprawdzić, jak sobie radzisz? – Mogłabyś, mamo? – zapytał i od razu wiedziałam, że właśnie tego było mu potrzeba. Lepiej, abym to ja kontaktowała się z nim, niż żeby on się odstresowywał, sięgając co pięć minut po telefon. Do panowania nad lękiem wystarczyłaby mu pewnie sama świadomość, że w każdej chwili może się ze mną porozumieć, gdyby nie dodatkowa obawa, czy aby Lauren nie uzna go za głuptasa. Chociaż nie miałam cienia wątpliwości, że nigdy by tak nie pomyślała. Och, to była sztuka, prawdziwa sztuka, ogarnąć to wszystko. – Oczywiście – powiedziałam. – Będę jak ta kobieta od budzenia telefonicznego; tyle że nie będę wydzwaniać jak na alarm, bo nic alarmującego się nie zdarzy. Jestem pewna. Lauren ma wszystko pod kontrolą. A gdyby jednak coś się stało, to – jak już mówiłam – zawsze możesz do mnie zatelefonować. Ale nic się nie stanie, zapewniam cię. Kieron wyglądał na szczęśliwszego o sto procent. – Dzięki, mamo. Tylko dopóki tam nie dotrzemy i się nie zainstalujemy… i w ogóle. – Dokładnie tak – odparłam. – Po prostu denerwujesz się podróżą, kochanie, a to, uwierz mi, zupełnie normalne. 17

I moje „niealarmowe” telefony najwyraźniej zadziałały. Rozmawialiśmy cztery razy w sobotę, trzy w niedzielę, a teraz, kiedy wspomniałam, że muszę kończyć, bo czekam na Johna, Kieron rozłączył się, ledwie zdążyłam odsunąć telefon od ucha. Nabrałam pewności, że obydwoje z Lauren dobrze się bawią, i mogłam skupić uwagę na moim młodziutkim gościu. A on najwyraźniej nadjechał dokładnie wtedy, gdy odkładałam komórkę do ładowarki. Wszystkie okna były otwarte, żeby złagodzić duszny upał, więc mogłam usłyszeć hamujące przed domem auto, jeszcze

zanim je zobaczyłam. I jak zwykle, poczułam przypływ ciekawości. Nie do końca można ją było nazwać podekscytowaniem – to niewłaściwe słowo w podobnej sytuacji. Bądź co bądź, chodziło o dziecko, które przeżywało bardzo trudne chwile. Jednak krył się w tym wszystkim pewien dreszczyk emocji. Do tej pory udało mi się otworzyć drzwi kilku domów dla kilkorga różnych dzieci. I może dlatego, że nasz dom służył za miejsce opieki tymczasowej, która często orga-nizowana jest w ostatniej chwili, naprawdę musiałam zachowywać zimną krew, kiedy otwierałam własne drzwi, by witać tego, kto – cały w nerwach – akurat stał na moim progu. Ale tym razem był to tylko John. I bynajmniej nie wy-glądał, jakby się denerwował. Najwyżej jakby mu zbytnio dogrzało. – Och. – Zerknęłam ponad jego ramieniem w stronę samochodu. – Więc jesteś sam? – Przez chwilę – odparł. – One musiały zawrócić. Zapomniały Barbie. Niedługo się zjawią. 18

Zaprosiłam go do środka. – Wejdź. Chcesz szklankę czegoś zimnego? Albo lodowego lizaka? – spytałam z szerokim uśmiechem. – Teraz jesteśmy w nie obfi cie zaopatrzeni, jak możesz się domyślić. – Tylko dużą wodę – wysapał i rozluźniwszy krawat, ruszył za mną do kuchni. – Suszy mnie. W ten upał… w moim aucie jest… jak w jakimś cholernym rozpalonym piecu. – Uśmiechając się smętnie, położył na stole tekturową teczkę. – Właściwie… hm… w tych okolicznościach może wypada inaczej to sformułować. Zajęło mi chwilę, zanim zrozumiałam, o czym on mówi. Oczywiście. Pożar. – Przepraszam – powiedziałam, stawiając koło teczki dużą szklankę wody. – Coś powoli chwytam. Siadaj, a ja… – przerwałam i podeszłam do okna, obfi cie spryska-nego przez któryś z wodnych miotaczy. – Och, na litość boską, Tyler! Przestańcie! – krzyknęłam. – Przepraszam, John. Chłopców ten upał też wytrąca z równowagi. Obaj zachowują się jak kompletni szaleńcy.

John zachichotał. – Macie frajdę z wakacji, co? W każdym razie młody Ty niewątpliwie ma. Prawdę mówiąc, teraz to i ja bym się tak polał. – Proszę bardzo – oświadczyłam, uprzejmym gestem wskazując mu drzwi na oszkloną werandę i dalej do ogrodu, po czym odsunęłam krzesło, żeby usiąść. – Ale dopiero kiedy podasz mi trochę szczegółów o naszej nowej podopiecznej. Jakie są najważniejsze informacje? I co z jej mamą? Bardzo poparzona? Pokręcił głową. 19

– Podobno nawet nie. Leży jeszcze w szpitalu, ale głównie dlatego, że nawdychała się dymu. Szczęśliwa ucieczka. – A dziewczynka dobrze się czuje? – Tak, doskonale. Jest cała i zdrowa, co zdaniem wszystkich po prostu graniczy z cudem. Wielki pożar prawie doszczętnie sfajczył dom. Matka miała szczęście, że wydostała się żywa. Philippa – Flip – podobno została znaleziona znacznie później. Siedziała ukryta w szafi e na górze. Zdaje się, że uratowała ją starsza kobieta z domu obok, kiedy ekipa strażaków zajmowała się matką. Tak się składa, że właśnie poznałem tę sąsiadkę. Jest teraz kimś w rodzaju lokalnej bohaterki. – Wcale się nie dziwię. Co było przyczyną? Już wiedzą? – Nie wiem, czy na sto procent, ale istnieje przypusz-czenie, że matka zasnęła z papierosem w ręku. Alkoholiczka – dodał, otwierając teczkę. Uśmiechnęłam się. John rzucił to słowo mimochodem, jakby chodziło o kwestię zwykłą i zgoła nieszkodliwą (kolor włosów, stanowisko, znak zodiaku). Co miał w zwyczaju, bo właśnie takie rozmowy na ogół prowadziliśmy. Aha, pomyślałam, więc wreszcie dochodzimy do sedna sprawy. Ostatecznie musiało coś być. Z powodu poważnego pożaru osoba nieletnia może trafi ć – i często trafi a – do ośrodka opiekuńczego. Jeśli dom się spalił, rodzic lub rodzice leżą w szpitalu, a nie ma krewnych bądź przyjaciół, którzy by dziecko do siebie wzięli, niezmiennie trafi a ono pod opieką zastępczą. Przypuszczałam, że ta mała przechodziła do nas z ośrodka opieki tymczasowej, czyli miejsca ulokowania awaryjnego, które służy temu, by – podczas gdy pomoc społeczna ustala, co robić w dalszej perspektywie – prze-chowywać tam dzieci do chwili, kiedy odpowiedzialny 20

dorosły znów może się nimi zaopiekować; albo – jeśli zostały osierocone – by znaleźć im rodziców adopcyjnych. Jednak w tym przypadku chciano, by dziewczynka zamieszkała pod naszym dachem, co oznaczało, że sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Mike i ja nie byliśmy typowymi opiekunami zastępczymi. Zostaliśmy wyszko-leni w dziedzinie pomocy dzieciom o tendencjach do „nieadoptowalności”. Nasz specjalistyczny program miał na celu modyfi kowanie zachowania tych dzieci, które stanowiły największe wyzwanie dla systemu opiekuńczo-wychowawczego, i pomagał socjalizować je na tyle, aby mogły zyskać nadzieję, że zostaną objęte opieką zastępczą głównego nurtu i/albo poddane adopcji. Owszem, niekiedy podejmowaliśmy się zwykłej pie-czy tymczasowej, służąc pomocą agencji opieki zastępczej, podobnie jak robili to obecnie Riley i David. Ale ogólnie rzecz biorąc, jeśli dziecko potrzebowało pobytu u nas, zazwyczaj chodziło o jakiś dodatkowy problem. Po wstępnym telefonie Johna nabrałam podejrzeń, że dlatego chciał właśnie nam przekazać Flip. I najwyraźniej była to prawda. A w każdym razie jej połowa. Matka alkoholiczka z pewnością nie wyczerpywała tematu. Nie, musiał być też jakiś kłopot związany z samą dziewczynką. – Aha – powiedziałam. – I? – I jest to alkoholiczka długoletnia. Dobrze znana opiece społecznej. Podobnie jak jej córka, bo mała cierpi na płodowy zespół alkoholowy*. O którym pewnie… * Płodowy zespół alkoholowy (Fetal Alcohol Syndrome – FAS) – zespół wad wrodzonych, zaburzeń fi zycznych i neurologicznych – skutek działania na płód alkoholu spożywanego przez matkę. 21

W tym momencie przerwał, bo rozległo się stukanie do drzwi. Jeśli poprawnie dokończyć jego myśl, John miał rację. Słyszałam o płodowym zespole alkoholowym (powszechnie znanym jako FAS), bo poruszaliśmy ten temat na szkoleniu. Przy czym „poruszaliśmy” to właściwe słowo. Poruszaliśmy całą masę spraw, ale wobec ogromu wyzwań, jakie przed dzieckiem może postawić życie, gdybyśmy robili coś więcej niż prześlizgnięcie się po większości zagadnień, to wiele lat później nadal bylibyśmy w trakcie kursu. Więc kiedy szłam otworzyć, miałam w głowie tę samą myśl co zawsze: że tego, czego nie wiedziałam, teraz po prostu się douczę – na bieżąco. Pociągnęłam za klamkę i do holu niemal namacalnie wlało się słońce, usuwając moich gości w głęboki cień, ledwie zarysowując ich sylwetki na górnym schodku. Ale nie trwało to długo, bo dziewczynka natychmiast przestąpiła próg. – Cześć! – powiedziała radośnie. – Mamusiu, myślisz, że jestem brzydka? Jak na słowa powitania, był to, mówiąc najoględniej, tekst dość nietypowy. Ale kiedy uśmiechnęłam się do stojącej przede mną kruszyny, bardziej niż to, co powiedziała, poruszył mnie jej widok. Miała na sobie stosowną do pogody bawełnianą sukienkę w kwiatki, z marszczonym stanem i ramiączkami zawiązanymi w schludne kokardy. Jednak moje spojrzenie natychmiast powędrowało w górę, ku drobnej buzi. Widocznie podczas szkolenia przyswoiłam więcej, niż sądziłam. Od razu dostrzegłam głowę, która zdawała się 22

zbyt mała nawet przy tak szczupłym ciele, i to pomimo dość bujnych, falujących, ciemnoblond włosów.

Dostrzegłam szeroko rozstawione oczy, zadarty nos i wąską górną wargę. Niemal jakbym odhaczała kolejne punkty na liście. Aż dziwne, że tak szybko przypomniało mi się tyle szczegółów dotyczących FAS. Jednak brzydka? O, nie. Uznacie, że kompletnie zgłupiałam, ale ona z pewnością nie była brzydka, biedactwo. – Skąd, kochanie, oczywiście, że nie jesteś! – zapewniła, zanim zdążyłam się odezwać, stojąca za nią młoda kobieta i żeby samej móc wejść, odsunęła dziewczynkę na bok. – Właśnie – wtrąciłam z uśmiechem. – Dokładnie to chciałam powiedzieć. Proszę do środka… Flip, prawda? Mała skinęła głową. – A to jest Ellie. Moja opiekunka. Prawda, że jest ład-na, mamusiu? – Rzeczywiście – odparłam, uśmiechając się do pra-cowniczki pomocy społecznej, po czym wskazałam lalkę, którą Flip trzymała w ręku. – A tutaj kogo mamy? – Różową Barbie. O mało jej nie zapomniałyśmy. – Dziewczynka uniosła drugą dłoń, zaciśniętą na uchwycie niewielkiej, różowej kosmetyczki. I lalka, i torebka wy-glądały na nowe. I pewnie takie były. – To jej – wyjaśniła Flip. – Żeby trzymać tam jej ubrania. Dostałam to wszystko od pani Hardy. W prezencie. – I o mały włos, a przyjechałybyśmy bez Różowej Barbie, prawda, Flip? – dodała młoda kobieta. – John na pewno coś wspominał. No, ale grunt, że dotarłyśmy. Ze wszystkim, co trzeba. Znaczy, o tyle, o ile. – Uniosła rękę, 23

w której trzymała torbę – wielokrotnego użytku siatkę na zakupy z popularnego supermarketu. – To wszystko. – Ja też jestem ładna – przypomniała jej Flip. – Mamusia tak mówi. Kiedy weszłyśmy do kuchni, okazało się, że John na-pełnił już czajnik, nastawił wodę i właśnie z jednej z szafek wyjmował kubki. – Musiałeś czytać w moich myślach – powiedziałam, wysuwając trzecie krzesło. – Na co masz ochotę, Ellie? Ka-wa? A ty, Flip? – dodałam, gdy młoda kobieta twierdząco kiwnęła głową. – Napij esz się soku?

Dziewczynka odwróciła się do lalki Barbie, teraz wy-raźnie swojego najcenniejszego skarbu, chociaż tego ranka na chwilę o niej zapomniała. – Tak, poproszę – odparła, przyciskając lalkę do ucha. – Mamusiu, Różowa Barbie pyta, czy masz jakieś maciupeńkie fi liżanki? – Zaraz znajdziemy dla niej coś odpowiedniego – zapewniłam. Mamusiu. I to już trzeci czy czwarty raz, myślałam, szperając w szufl adzie z „maciupeńkimi fi liżankami” w poszukiwaniu czegoś na rozmiar Barbie, z czego lalka mo-głaby pić. Jakże niezwykłą kandydatką na podopieczną wydawała się ta słodka dziewczynka. Niezwykłą, interesującą i zdecydowanie z pogranicza ekstremalnych wyzwań, o czym miałam się wkrótce przekonać. Ale najpierw odbyła się cała masa tradycyjnej papierkowej roboty i oczywiście ofi cjalna prezentacja. Jak się dowiedziałam, pracownica pomocy społecznej nazy-24

wała się Ellie Markham i dopiero niedawno przydzielono jej Flip, kiedy dziewczynka trafi ła do rejonu podległego naszym lokalnym władzom. Wszelkie dokumenty małej na szczęście zostały niezwłocznie przesłane, ale i tak współczułam młodej opiekunce. Ze względu na jej wiek podejrzewałam, że stosunkowo niedawno zdobyła kwalifi kacje, więc pewnie jako zupełnego żółtodzioba rzucono ją na głęboką wodę. Ponieważ Ellie niewiele potrafi ła nam więcej powiedzieć, uznałam, że zabierzemy Flip na dwór i zapoznamy z chłopcami. A potem Tyler miał urządzić wycieczkę po domu i ogrodzie. Zwykle należało to do obowiązków Mi-ke’a, podczas gdy my z Johnem i opiekunem społecznym zajmowaliśmy się wypełnianiem formularzy. Jednak tym razem wszystko stało się zbyt nagle i mój mąż nie mógł wyrwać się z pracy, więc musieliśmy improwizować. I doskonale. Sądziłam, że Tyler chętnie wystąpi przed Flip jako członek rodziny – żeby pokazać dziewczynce, jak bardzo jest jednym z nas – i że podczas jej pobytu w naszym domu (ile by to nie trwało) w sposób naturalny wejdzie w rolę starszego brata. Przygotowywaliśmy go już na taką ewentualność, a dzięki pracy, którą wykonywaliśmy, odkąd do nas trafi ł, nabrałam przekonania, że dość szybko mógł przywyknąć do nowego dziecka, o

ile nie czuł się zagrożony. Faktycznie, kiedy powierzyłam mu to zadanie, sprawiał wrażenie, jakby urósł z dumy, a Ellie została z Flip tylko dlatego, że się przy tym uparła. – Postawmy kropkę nad „i” – powiedział John, kiedy znowu zjawiłam się w kuchni, chcąc możliwie najszybciej 25

załatwić formalności. – Ta mała ma tendencje do wałęsania się. Tak mi mówiono. I zero poczucia, że obcy człowiek bywa zagrożeniem. To jedna z cech jej choroby. – Poklepał stosik papierów w tekturowej teczce. – Będziesz tu miała sporo do zrobienia. – I o to chodzi, prawda? – odparłam, zajmując miejsce przy stole. – Teraz Flip podlega opiece społecznej, tak? Żadnych szans na połączenie z mamą? John pokręcił głową. – Nie ma tego w planach. Podobno matka już od dość dawna fi guruje w rejestrze „zagrożonych”. Ponawiano próby skierowania jej na odwyk, na kursy rodzicielskie i tak dalej, więc ten pożar to już naprawdę kropla przepełniająca czarę. To było chyba tylko kwestią czasu. Zresztą teraz i tak nie miałyby gdzie wrócić. Zdaje się, że wszystko straciły. – Wskazał torbę, którą Ellie zostawiła koło stołu. – To jedyny dobytek Flip; kilka drobiazgów, zebranych przez tymczaso-wych opiekunów. Więc trzeba ją będzie trochę wyposażyć… – Żaden problem – odparłam. – W każdym razie, jeśli chodzi o rzeczy przechodnie. Mam ich pełne pudło. Chociaż raczej nic różowego. Biedna kruszyna. Musi się w niej kotłować, nawet jeśli tego nie okazuje. Pewnie jest tym wszystkim zbyt oszołomiona… Kiedy to się stało? – W piątek wieczorem. A była dopiero środa. – Więc na pewno nadal jest w szoku – powtórzyłam, biorąc od Johna dokumenty: plan opieki, ocenę ryzyka, formularz przeniesienia dziecka i tak dalej, każdy do podpisu w trzech egzemplarzach. W opiece społecznej nic nigdy nie dzieje się bez trzech egzemplarzy. 26

John pokręcił głową. – Najwyraźniej nie – odparł. – Ellie twierdzi, że w tym przypadku co na wierzchu, to i pod spodem. Jednym z głównych problemów Flip jest brak empatii. Słyszałem, że przy FAS to dość powszechne. Na pewno później wszystko sobie wygooglujesz, a jak mówiłem, więcej na temat tła znajdziesz w tej teczce. Ale to trudne dziecko. Już musiała sobie radzić z dziedzictwem, z którym przyszła na świat i do którego dochodził jeszcze burzliwy tryb życia matki. Aha, no i Flip jest na ritalinie z powodu ADHD, więc tym też trzeba się zająć. A chyba nikt tego dotąd nie zrobił, w każdym razie odpowiednio… – Krzywiąc się, zawiesił głos. – Sama wiesz, jak to jest. – Oj, wiem – przytaknęłam, sporządzając w myślach kolejną listę tego wszystkiego, co będziemy musieli wdrożyć jako priorytety; co będziemy musieli ustanowić w zakresie ogólnych zasad, procedur, zachowań. I tego, pod iloma względami moje pierwsze wrażenie na temat tej słodkiej, posłusznej, specyfi cznej dziewczynki już ulegało zmianie. – Aha, jeszcze jedna sprawa… – zaczął John, ale znów musiał przerwać. Bo do kuchni wpadł jak burza Tyler z depczącym mu po piętach Denverem. – O rany, Casey! – wydyszał mój przybrany syn. – O rany! Błee! Musisz tam iść! – Gdzie? – spytałam. – Hej, wy dwaj, a skąd te miny? – Casey, bo to… taaakie obrzydliwe – dodał Denver. – Nie uwierzysz, naprawdę. – No. Takie obrzydliwe. – Tyler chwycił mnie za rękę i pociągnął. – I ta pani z pomocy społecznej pyta, czy 27

możesz przynieść jakąś plastikową torbę i co tam trzeba. Bo ta dziewczyna… – Wskazał za siebie. – Ona właśnie zrobiła kupę na trawnik! Spojrzałam Johnowi w oczy. – To jest ta jeszcze jedna sprawa, prawda? Pokiwał głową. – Taak. 28

3 3 Od lat Mike i ja zajmowaliśmy tego typu dziecięcymi „wy-padkami”, więc podczas gdy chłopcy za pomocą wyrazistych min dawali wyraz swojej grozie, po prostu wyciągnęłam paczkę nawilżonych chusteczek dla niemowląt, środek dezynfekujący oraz grube gumowe rękawice, a John, kierując się moimi wskazówkami, oderwał plastikowy worek z rolki, którą znalazł w szufl adzie na kuchenne przybory. – Chłopaki, już spokój – nakazałam, kiedy wszyscy sznurem wymaszerowaliśmy z domu. – To tylko kupa, nie czterech jeźdźców Apokalipsy! Ellie i Flip czekały w odległym kącie ogrodu, koło naszego tria niezwykle wytrzymałych krzaków róż. Co wydawało się dość stosowne – w końcu róże kochają na-wozy naturalne, prawda? Przykucnięta Ellie ze spokojem przemawiała do Flip, ostrożnie pomagając jej wyjść z majtek, które przypuszczalnie dziewczynka opuściła, zanim załatwiła się na trawnik. Energicznie ruszyłam w tamtą stronę, ze świadomością, że Ty i Denver trzymają się za mną w bezpiecznej odległości. Natomiast John rozważnie

zadecydował, że właśnie teraz utnie sobie z nimi pogawędkę. 29

– Już, skarbie – powiedziała wesoło Ellie, kiedy po-dałam jej chusteczki, a ona zaczęła jedną z nich wyciągać, żeby oczyścić Flip. – Zaraz się z tym uporamy, prawda? I co powiemy Casey? Dziewczynka stała na szeroko rozstawionych nogach, jakby po długiej jeździe właśnie zsiadła z końskiego grzbie-tu, co odnotowałam w pamięci, zastanawiając się nad jej życiem z matką alkoholiczką. Flip miała osiem lat. Nie osiemnaście miesięcy. A jednak najwyraźniej była przy-zwyczajona, że myto ją w taki sposób. Więc zwyczaj wy-próżniania się tam, gdzie akurat poczuła potrzebę i kiedy ją poczuła, prawdopodobnie należał do zachowań zako-rzenionych głęboko i długotrwale. – Przepraszam, mamusiu – wymamrotała. Wyglądała na autentycznie, choć nie za bardzo, skruszoną. – Nie wiedziałam, że nie wolno. – To nie całkiem prawda, kochanie – łagodnym tonem sprostowała Ellie. – Załatwiamy się w ubikacji. Nigdzie indziej. Pamiętasz? – Ale mnie się bardzo zachciało – obstawała przy swoim Flip. – Nic nie mogłam poradzić. Ona po prostu wyszła. Raczej wątpliwe, skoro na własne oczy widziałam, że z pewnością nie chodziło o chory żołądek. Jednak może Flip nigdy nie nauczyła się „odczuwać” zwykłych sygnałów lub traktować reagowania na nie jako sprawy najważniejszej. Czułam, że John miał rację. To nie była oznaka napięcia emocjonalnego, tylko brak treningu czystości. – Na razie się nie martwmy – powiedziałam i założywszy rękawice, wykonałam drugą połowę zadania. – Możemy o tych sprawach porozmawiać później, prawda? Tylko się 30

z tym uporam – zawiązałam plastikową torbę – a potem poszukamy dla ciebie kostiumu i będziesz mogła pobawić się z chłopcami w baseniku. Co ty na to? – A Różowa Barbie? – spytała Flip, teraz już uśmiechając się promiennie, podczas gdy Ellie zużywała kolejną chusteczkę na jej dłonie. – Ona ma strój kąpielowy. Ma. Taki błyszczący. Bo to jest też plażowa Barbie. – Doskonale – odparłam i kiedy Ellie wstała, pośpieszyłyśmy z powrotem przez trawnik za naszą podopieczną, która biegła w podskokach. – Więc może byś przebrała Barbie, a ja tymczasem zobaczę, co uda mi się znaleźć dla ciebie. Flip jak rakieta przemknęła przez drzwi werandy i wpadła do kuchni. Zdałam sobie sprawę, że zachowanie tego dziecka bardziej pasowało do cztero- niż do ośmiolatki. Po czym uświadomiłam sobie jeszcze jedną rzecz. Jakie wrażenie robi to, co właśnie niosłam. – Boże! – teatralnie wykrzyknął Tyler na widok pla-stikowego woreczka, kołyszącego się w moim ręku i natychmiast odsunął się ode mnie. – To już naprawdę zbyt obrzydliwe. Chyba nie chcesz pozwolić, żeby ona z nami zamieszkała? Zmierzyłam wzrokiem kłopotliwy przedmiot, przypomniałam sobie, że nasz mały gość nie okazał cienia wstydu, i zastanowiłam się, czy nie powinnam rozpocząć treningu czystości tu i teraz; czy zanim zrobimy cokolwiek innego, nie zaprowadzić Flip do ubikacji na dole na uroczyste spuszczanie zawartości torby. Z tą kruszyną czekała nas cała masa wyzwań, którym należało stawić czoło. O czym wiedziałam, bo John już 31

mnie poinformował. ADHD, brak empatii, wyraźna skłon-ność do znikania i problemy związane z tym, jak życiowe wstrząsy mogły wpłynąć na jej zdrowie emocjonalne, wszystko to ani trochę mnie nie peszyło, a wierzyłam, że Mike’a też nie speszy. Nasz program służył właśnie temu, by w sposób pragmatyczny i systematyczny rozwiązywać podobne trudności. Robiliśmy to już tak wiele razy, że nie wątpiłam, iż damy radę. Ale równocześnie przypomniały mi się nasze wcześniejsze doświadczenia z podopiecznymi (zwłaszcza z pewną niemal kompletnie zdziczałą parką maluchów) i co za tym idzie, wyjątkowo osłabiające ducha obowiązki, kiedy ma się dziecko lub dzieci, które regularnie się zanieczyszczają. Nie, to nie był powód do zerwania umowy – w każdym razie taką miałam nadzieję – jednak podczas gdy Tyler czekał na moją odpowiedź, zaczęłam się zastanawiać, czy tego samego pytania nie zada mi również Mike, kiedy wróci do domu.

Jednak tamtego wieczoru problemy ubikacyjne nie były główną troską mojego męża. Ani mojej. Bo chociaż miałam przeczucie, że dziewczynka nie będzie już się załatwiać (nie w ten sposób), bardzo uważnie ją obserwowałam. Podobnie jak Tyler i Denver, którzy z pełną gro-zy fascynacją gapili się, kiedy – natychmiast po wyjściu Johna i Ellie (ta ostatnia obiecała, że wróci w piątek, żeby nadrobić zaległości i dowiedzieć się, co u nas) – Flip za-częła galopować pomiędzy werandą, ogrodem i salonem, przez cały czas trajkocząc do Różowej Barbie. Najwyraźniej nie była w stanie pozostać w jednym miejscu albo 32

skupić się na jednym zajęciu dłużej niż przez pięć minut. Kilkakrotnie zetknęłam się z ADHD, więc to miotanie i skłonność do łatwej dekoncentracji nie były mi obce. Co mnie jednak uderzyło – i Mike’a po półgodzinie w towarzy-stwie Flip także – to fakt, że w przeciwieństwie do większości dzieci, które mieliśmy pod opieką, ta dziewczynka ani trochę nie wyglądała na wytrąconą z równowagi nieznajomym otoczeniem. – Raczej wręcz przeciwnie – zauważył mój mąż, kiedy zalegaliśmy wyczerpani na kanapie, jednym okiem oglądając ulubioną telenowelę Tylera. – Nigdy nie widziałem, żeby nowe dziecko tak się ekscytowało, że tu jest. Dziwne. Prawdopodobnie z powodu adrenaliny, uznałam. A ta najwyraźniej wykończyła Flip, bo gdy mała padła na łóżko, to już na dobre. Spałaszowawszy swoje kiełbaski i purée – z konieczności dostała obiado-podwieczorek – oznajmiła, że Różowa Barbie jest zmęczona i musi iść spać, więc chyba lepiej, jeśli pójdą razem. Staraliśmy się nie uśmiechać na widok Tylera, który triumfalnie machnął w powietrzu pięścią (wiedzieliśmy, jak się czuje). Kiedy obaj z Mikiem zajęli się zmywaniem, ja zabrałam Flip na górę, gdzie wśród moich zachomi-kowanych zapasów znalazłam dla niej piżamkę. Nie mi-nęło kilka minut, a mała leżała już i mocno spała z we-tkniętą pod pachę Różową Barbie w różowym nocnym stroju. – Ona jest jakaś dziwna – zauważył Tyler. – Jakby miała bzika, prawda, Casey? – Po czym zerknął na Mike’a, zapewne żeby sprawdzić, czy określenie „mieć bzika” było 33

dopuszczalne. Oczywiście nie było, ale Mike nie drążył sprawy. Ostatecznie chodziło o przygodę i wyzwanie, w które również Ty musiał się zaangażować. – Na pewno jest jedyna w swoim rodzaju – dyplo-matycznie przyznał mój mąż. – I idę o zakład, że da nam popalić. – Oderwawszy wzrok od ekranu, wychylił się, żeby lepiej widzieć twarz chłopca. – Ale ty i ja dobrze się do tego zadania nadajemy, co, młody? Bo myślę, że Casey będzie miała pełne ręce roboty. – Dla uzupełnienia swoich słów znacząco mrugnął, po czym podniósł dłoń, obracając ją w stronę Tya. – To jak, umowa stoi? Z uśmiechem od ucha do ucha Tyler przybił mu piątkę. – Stoi! Miałam ochotę Mike’a ucałować. Oto gdy ja coraz bardziej się stresowałam, czy nasz przybrany syn nie uzna tej sytuacji za zbyt trudną do wytrzymania, jemu wystarczyła chwila, aby chłopca całkiem przekabacić: stanowiliśmy zespół, Drużynę Watsonów, i tkwiliśmy w tym razem. Czekały nas kryzysy i momenty zniechęcenia – byłabym szalona, gdybym sądziła inaczej – ale jednocześnie wiedziałam, że potrafi my im sprostać. Zwłaszcza gdyby Flip co wieczór chodziła spać o rozsądnej porze, dając nam wszystkim bezcenny czas na naładowanie akumulatorów. Bo – o ile ten dzień stanowił jakąś wskazówkę – mieliśmy tego bardzo potrzebować. Ellie zapewniała mnie, że Flip dostała rano ritalin, a ja podałam jej kolejną dawkę w porze podwieczorku. Więc jeśli dziewczynka w taki sposób zachowywała się po leku, mogłam tylko snuć pełne niedowierzania domysły, co by wyprawiała bez niego. Była jak króliczek z reklamy Duracell. 34

– Dokładnie tak jest, potrzebuję wsparcia – potwierdziłam, dając Tylerowi kuksańca i uśmiechając się szeroko. – Ona ma tylko jedno ustawienie prędkości, co, Ty?

Jak Billy Whizz. Popatrzył na mnie zdezorientowany. – A kto to taki? – Bohater komiksu – wyjaśniłam. – Czytywałam o nim, kiedy miałam tyle lat co Flip. Komiks nazywał się „Be-ano”, a Billy Whizz był chłopcem, który przemieszczał się wszędzie w ekspresowym tempie. Słyszałeś o Dennisie Rozrabiace*? Tym razem Tyler pokiwał głową. – No właśnie, to postać z tego samego komiksu. Będę musiała znaleźć ci o nich jakiś numer. Mike parsknął śmiechem. – I o Minnie Minx** na dokładkę, jak mi się zdaje. – Albo o Flip Szybkiej i Szalonej – zasugerował dość trafnie Tyler. Później, kiedy już wszyscy poszliśmy do łóżek i Mike chrapał obok mnie pod kołdrą, usiadłam i dokładnie przeczytałam notatki z tekturowej teczki. Rzuciły one dodatkowe światło na obraz naszkicowany przez Johna. Był to ten sam przygnębiający scenariusz, z którym spotykałam się wielokrotnie, zarówno jako opiekunka zastępcza, jak i wcześ niej, gdy prowadziłam grupę z problemami wychowawczymi * Whizz (ang.) – oznacza przelatywać ze świstem. Natomiast oryginal-ne imię Dennisa to Dennis the Menace (czyli zmora). Rozrabiaką został nazwany na użytek polskich widzów fi lmów, których również jest bo-haterem. ** Minx (ang.) – kokietka. 35

w miejscowej szkole średniej. Życiowe możliwości małej Flip, a raczej małej Philippy (zastanawiałam się, jakim cudem dostała takie imię), zostały ograniczone, jeszcze zanim przyszła na świat, bo w wyniku nałogu matki urodziła się z uszkodzonym mózgiem. Pomyślałam o najwcześniejszych latach Tylera, tak tragicznie zniszczonych przez uzależnienie jego mamy, i przeklęłam w duchu siły zła – w przypadku Tya szczególnie dilerów narkotyków – wciągające młode kobiety w pułapkę beznadziejnej równi pochyłej, która nie tylko ich życie obraca w ruinę, często już na

stałe, ale też wiedzie do lekkomyślnych zachowań seksualnych, sprowadzających na świat dzieci. Uderzyło mnie też, że w pewnym sensie Flip miała trudniej. Chociaż heroina zabiła Tylerowi matkę, kiedy był jeszcze małym szkrabem, jednak na nim samym nie zostawiła fi zycznych śladów. Owszem, chłopiec bardzo cierpiał psychicznie, i to z wielu przyczyn. Ale teraz był młody, w dobrej formie, silny, a dorósłszy, mógł zostać, kim chciał, i robić, co chciał. Natomiast Flip, o ile wiedziałam, nie miała przed so-bą oszałamiających możliwości, bo – w sposób ostateczny i okrutny – alkohol zatruł również ją. Odświeżyłam swoją wiedzę o szkodach, których może dokonać FAS, i przypomniało mi się, że części z nich nie da się cofnąć. Uszko-dzenia mózgu Flip były nieodwracalne. Starałam się nie osądzać. Kiedy pracuje się w opiece zastępczej, krytykowanie jest podejściem głupim, a często także niestosownym. Chociaż odraza, jaką budzą narko-mani czy alkoholicy, to zwykła ludzka reakcja, zdarza się 36

wiele przypadków, gdy rodzice, od których trzeba zabrać dzieci, w dużej mierze sami są ofi arami. A jednak czytając notatki, przyniesione mi przez Johna, czułam, jak budzi się we mnie gniew. Najwyraźniej istnieli jacyś dziadkowie. I wuj. Flip miała rodzinę, a dokładnie rzecz biorąc, matkę, która nie chciała albo nie potrafi ła pokonać swojego uzależnienia, oraz bliskich krewnych, którzy zdaje się nie chcieli o tym dziecku słyszeć. Z uwagą przestudiowałam przydługi zestaw zapisków poprzedniej opiekunki społecznej. John nie mylił się, mówiąc, że obie, matka i córka, już od pewnego czasu były znane lokalnym władzom. Najstarsze informacje pochodziły z okresu, gdy Flip, jeszcze maluch niewiele starszy niż niemowlę, nie osiągała ważnych punktów na drodze rozwoju. W akcie urodzenia dziewczynki brakowało nazwiska ojca, ale najwyraźniej opieka społeczna dawno temu na-wiązała kontakt z dziadkami ze strony matki. Oboje prze-kroczyli już wówczas siedemdziesiątkę i nie dopisywało im zdrowie. Mieli dwójkę dzieci – młodszą córkę, Megan, oraz syna, który był wojskowym, mieszkał na stałe w Niemczech i właśnie wtedy się rozwodził. Prawie nie znał siostrzenicy i widocznie nie zamierzał się angażować.

Zresztą – na co wszystko wskazywało – podobnie jak dziadkowie. Przynajmniej według ostatniej, mocno leciwej, notki na ten temat. Była to jeszcze jedna smutna okoliczność. Z początku, gdy Flip przyszła na świat, starsi państwo podobno bardzo starali się pomóc. Jednak kiedy – zgodnie z zasadą twardej miłości – przestali wspierać Megan fi nan-sowo, jej odwet był błyskawiczny i stanowczy. W ramach protestu postanowiła nie mieć z rodzicami nic wspólnego. 37

I wyglądało na to, że obydwoje dawno już zrezygno-wali zarówno z córki, jak i wnuczki; umyli ręce, mimo usilnych nalegań ówczesnej opiekunki Megan, starającej się budować pomiędzy nimi mosty. To trudne, pisała opiekunka w mailu do swojego przełożonego, ponieważ Flip przejawia tak niewiele przywiązania. Nawet przy najlepszych chęciach trudno jest zaapelować do serc dziadków, kiedy wnuczka nie okazuje im cienia sympatii, a jednocześnie twierdzi, że kocha ludzi, których dopiero co poznała. To jeden z wielu frustrujących objawów FAS! Czy należy nadal próbować… Przypomniała mi się reakcja Flip, kiedy ucałowałam ją na dobranoc: uścisk, a potem całkowicie szczere i czułe słowa: „Kocham cię, mamusiu”. Co za skomplikowana sprawa ta jej ułomność, uznałam, notując w pamięci, że rano muszę znaleźć czas, żeby posiedzieć przy komputerze i jakoś lepiej się w tym wszystkim rozeznać. Zamknęłam teczkę, położyłam ją na dywaniku koło łóżka i zgasiłam nocną lampkę. Przynajmniej, pomyślałam, kiedy już umościłam się wygodnie i z uczuciem wdzięczności przytuliłam głowę do poduszki, mała jest wykończona i mocno śpi. A nazajutrz też był dzień. I, prawdę mówiąc, dość niecierpliwie na niego czekałam. Żeby zacząć układać plan, założyć kartę dziecka, zacząć trochę lepiej poznawać naszą nową podopieczną. Ale najpierw sen. Dobre, solidne osiem godzin, zanim zadzwoni budzik. Jednak okazało się, że tylko dwie, bo potem rozległ się rozdzierający krzyk. 38

4 4 Co jest, u diabła? – Mike gwałtownie usiadł w momencie, gdy wyskakiwałam z łóżka. Zapaliłam nocną lampkę i sprawdziłam, która godzina. Było tuż po wpół do drugiej. – Nie mam pojęcia, kochanie – odparłam. – Ale postaraj się zasnąć. Pewnie Flip miała jakiś koszmar albo coś takiego. Mike westchnął i znów otulił się kołdrą, a ja złapałam szlafrok i wymknęłam się z sypialni, żeby zbadać sytuację. Drzwi do pokoju Flip były półotwarte, więc kiedy do nich podeszłam, od razu ją zobaczyłam. Siedziała w kucki na łóżku, odwrócona do mnie plecami, i trzymając się zagłów-ka, przeraźliwie krzyczała. Pośpiesznie przy niej usiadłam. Pogładziłam jej plecy. – Ciii – próbowałam ją uciszyć. – Co się dzieje, skarbie? Miałaś zły sen? Dziewczynka wzdrygnęła się i jeszcze głośniej wrzeszcząc, przywarła do zagłówka. Było jasne, że nie wie, kim jestem ani gdzie się znalazła. – To tylko ja – powiedziałam łagodnie. – Casey, pa-miętasz? Mamusia. 39

Odwróciła głowę; oczy miała jak spodki. Tym razem jej nie dotknęłam. Po prostu uśmiechałam się i miałam nadzieję, że rozpozna mnie na tyle, by się uspokoić. Naprawdę wyglądała na przerażoną. Przypuszczałam, że dręczył ją jakiś senny koszmar, być może ożywiający wspomnienia strasznych wydarzeń z ostatnich dni. Słyszałam o lękach nocnych nawet u bardzo małych dzieci, a ponieważ Flip sprawiała wrażenie, jakby nie mogła całkiem oprzytomnieć i otrząsnąć się z tego, co ją tak przeraziło,

postanowiłam dodać do mojego spisu „rzeczy pilnych” zebranie informacji również na ten temat. Tymczasem jednak trzeba ją było obudzić. Bo wyglądało na to, że nic innego nie zahamuje tego krzyku. Powiodłam wzrokiem dookoła i moje oko spoczęło na poduszce, gdzie nadal leżała Różowa Barbie. – Flip – odezwałam się głosem, jak miałam nadzieję, zbliżonym do tego, który mogła mieć taka blond gwiazda, jednocześnie trzymając zabawkę blisko twarzy dziewczynki. – Flip – powtórzyłam, poruszając głową lalki, by zasugerować, że to ona mówi: – Nowa mamusia jest smutna, bo tak krzyczysz… i mnie też wystraszyłaś. Efekt był niemal natychmiastowy. Krzyk umilkł tak raptownie, jak przedtem się zaczął. I choć budziło moje obawy, że to bezbronne dziecko najwyraźniej postanowiło uznać mnie za swoją matkę, w tym momencie przeczucie podpowiadało mi, że wybrałam właściwe słowo. Przemawiałam więc dalej „lalczynym” głosem: – Och, tak jest dużo lepiej, Flip – zaszczebiotałam. – A teraz może byśmy powiedziały tej nowej mamusi, dlaczego płakałaś? 40

Ku mojemu zdumieniu dziewczynka z miejsca rzuciła mi się w ramiona i to z taką siłą, że o mało nie runęłam do tyłu na łóżko. A co dziwniejsze, zaczęła chichotać; cały lęk poszedł w niepamięć. – To ty, mamusiu! Zapomniałam, jak wyglądasz, i wystraszyłam się. – Popatrzyła mi w oczy. – Ale ze mnie ciemna masa, co? Roześmiałam się, bardziej z czystego zaskoczenia niż dlatego, żebym widziała w tej sytuacji jakiś komizm. – Tak, skarbie, troszkę tak – przyznałam i pogłaskałam ją po włosach. – Miałaś nieprzyjemny sen? Flip znów podniosła głowę i pokręciła nią przecząco. – Chyba nie – odparła, z wyraźnym trudem próbując sobie przypomnieć. – Wiem – powiedziała nagle wesoło. – Przy łóżku musi być zdjęcie. Dasz mi swoje zdjęcie?

W ramce? Żebym mogła postawić koło siebie? To wtedy będę pamiętać. – Przerwała. – I lusterko. Mogę dostać lusterko? – Teraz? – spytałam, oszołomiona tą nieoczekiwaną listą życzeń. – Wiesz co? – Łagodnie wyswobodziłam się z objęć Flip i podałam jej lalkę. – Jeśli obie z Różową Barbie pójdziecie grzecznie spać, to obiecuję, że jutro dostaniesz ode mnie te rzeczy, dobrze? Jednak dziewczynka wyraźnie nie była jeszcze gotowa na spanie. – A zaprowadzisz mnie do ubikacji? – poprosiła. – Tylko żeby popatrzeć w lustro? Słucham? Nigdy przedtem nie zetknęłam się z czymś podobnym, więc poczułam się zaintrygowana. O co tu, u licha, chodziło? Wstałam i wyciągnęłam do małej ręce. 41

– No to chodźmy, panienko – powiedziałam. – Ale po cichutku. I potem prosto do łóżka, zanim Tyler się obudzi. Swoją drogą to cud, że jeszcze się nie obudził, pomyślałam, kiedy Flip skoczyła na mnie, tym razem prosto na biodro, i oplatając nogami moją talię jak mały miś koala, wycisnęła mi na policzku pocałunek. – Dziękuję, mamusiu – powiedziała. Zamknęłam drzwi łazienki, żeby światło nie wpadało do sąsiedniego pokoju, gdzie spał Ty, i stanęłam z Flip przed wiszącym nad umywalką lustrem. Co uderzyło mnie szczególnie, to pełen skupienia wyraz małej buzi, kiedy dziewczynka wodziła palcem wokół swoich oczu, w dół nosa, wzdłuż linii wąskiego podbródka. A gdy z jej lewego oka wypłynęła łza i ześlizgnęła się bezgłośnie po policzku, musiałam z całej siły walczyć, by zapanować nad własną mimiką. Odwróciwszy się od lustra, Flip wtuliła twarz w moją szyję. – Dalej jestem brzydka, prawda, mamusiu? – powiedziała. Nadal trzymałam ją na rękach. – Ależ skarbie, wcale nie jesteś brzydka, ani trochę. Jesteś bardzo, bardzo ładna. Tylko popatrz. Popatrz na te swoje piękne, falujące włosy. Zupełnie jak u

Różowej Barbie, widzisz? I na te śliczne usteczka, zupełnie jak pączek róży. Też są podobne do ust Barbie. – Pocałowałam ją w czoło, myśląc cierpko, jakie to całkiem sprzeczne z zasadami. Dziewczynkom z reguły trzeba tłumaczyć, że uroda to rzecz powierzchowna i naprawdę liczy się tylko piękno wewnętrzne. Jednak w tym przypadku zasady nie działały. To było coś innego. Głęboko zakorzeniony 42

wrzód. Zastanawiałam się gdzie – albo od kogo – Flip go przyswoiła. – No już, już – szepnęłam. – Wiem na pewno, że ładne dziewczynki muszą się porządnie wysypiać, żeby ślicznie wyglądać. Słyszałaś o tym? Pokręciła głową. – To takie specjalne spanie, od którego człowiek robi się ładny? Przytaknęłam. – Nawet jeszcze ładniejszy. Ty już jesteś bardzo ładna. Ale kiedy dobrze się wyśpisz, będziesz miała błyszczące oczka i włosy jak puszysty ogonek. A to wygląda wyjątkowo pięknie. No i co? Możemy wracać do łóżka? Na wargach Flip rozkwitł uśmiech. – Będę jak wiewiórka? Mamusiu, teraz to ty jesteś ciemną masą, prawda? Całkiem możliwe, pomyślałam smętnie, kiedy kilka minut później wślizgnęłam się z powrotem pod kołdrę. Mike mocno spał, Tyler też. Po drodze zajrzałam do jego sypialni, więc już wiedziałam, czemu się nie obudził: tradycyjnie zasnął ze słuchawkami w uszach. Zajęło mi dobrą chwilę, zanim znów zapadłam w sen. Głowę miałam pełną – tak było zawsze, kiedy braliśmy pod opiekę nowe dziecko. Raz za razem wyskakiwały kolejne pytania o przyczyny. Jak należało się zabrać do odkrywa-nia tajemnicy, za którą krył się psychologiczny mętlik, stanowiący wyzwanie dla dobrego życia? A w przypadku Flip dochodził jeszcze mętlik fi zjologiczny. Tyle na temat płodowego zespołu alkoholowego już wiedziałam. Jednak co, jeżeli w ogóle coś, można było z tym zrobić?

43

W ciągu następnych kilku dni zaczęłam przynajmniej trochę rozumieć problemy, którym musiała stawiać czoło nasza mała podopieczna. Nocne lęki i niepojęte napady krzyku zdawały się należeć do natury Flip w tym samym stopniu co ADHD – były jeszcze jednym, częstym obja-wem FAS. Wszystkie te litery, myślałam, czytając, tworzyły schludne szeregi, ale tam, gdzie w grę wchodziły liczby, wyglądało to już mniej porządnie. Najwyraźniej nie było jasnej i zgodnej opinii ani w sprawie wielkości, ani ilości dawek leku, z którym Flip zjawiła się u nas. Uznałam, że ustalenie tego jest sprawę priorytetową. – Na pewno – przyznała mi rację Ellie, zjawiwszy się z wizytą w następny piątek, kiedy Flip była u nas już dziesięć dni. – Teraz dostaje dwie tabletki dziennie, prawda? Z samego rana i w porze podwieczorku? Powiedziałam, że tak. – Chociaż nie mogę stwierdzić, by miały jakiś bardziej zauważalny wpływ na jej nastrój czy zachowanie – dodałam. – Może są dla niej za słabe? Ellie ze skruchą zmarszczyła czoło. Najwyraźniej wiedziała równie dobrze jak ja – lub przynajmniej ufała mojej wiedzy – że pigułki powinny dawać jakiś efekt, i to stosunkowo szybko. Większość ludzi przebywających z dziećmi, które cierpią na ADHD, ma tego świadomość. Kiedy nie dostają one leków, określenie „rozpętało się piekło” nabiera poważnego wydźwięku. – Przyjmuje je od niedawna. W każdym razie tak mi powiedziano. Casey, strasznie mi przykro, że tyle spadło na ciebie i Mike’a. Ale naprawdę to sprawa prób i błędów, 44

dopóki nie zostanie przywrócona rutyna. Szkoła chyba trochę pomoże? I sytuacja, no wiesz, niedługo się uspokoi…

Przy czym „uspokoi” było tu słowem kluczem. Bo wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi, nocne lęki Flip bynajmniej nie ograniczały się do nocy. Wyglądało na to, że dziewczynka potrafi ła „tracić rozum” – i to dokument-nie i bez ostrzeżenia – również o innych porach doby. Zaledwie poprzedniego dnia doznała takiego poważnego kryzysu, wprawiając nas oboje z Tylerem w osłupienie. – Siedzieli i oglądali telewizję nie dalej niż dwa metry ode mnie – opowiadałam Ellie. – Nawet ze sobą nie rozmawiali. Po prostu siedzieli w dwóch końcach kanapy, oglądając, zdaje się, fi lm przyrodniczy, kiedy nagle Flip zaczęła wrzeszczeć wniebogłosy. – Zobaczyła coś na ekranie? – podsunęła opiekunka. – Może dużego pająka czy jakieś inne świństwo w tym rodzaju? Pokręciłam głową. – Nie pająka. Poszło o lwa. Chyba. A w zasadzie o lwicę, która niosła w pysku swoje małe, co Flip kompletnie wyprowadziło z równowagi. Dosłownie. Niemal jakby dostała jakiegoś ataku szału. Rzuciła się na podłogę, ale nadal ściskała kurczowo lalkę. Miotała się, młóciła rękami i nogami, takie rzeczy. I to naprawdę się miotała, bo zajęło mi trochę czasu, zanim zdołałam ją odpowiednio przytrzy-mać, nie mówiąc już o uspokojeniu. A potem nawet ona sama nie potrafi ła wyjaśnić, czemu tak zareagowała. Więc to nie fobia, nic w tym rodzaju. Nie wiadomo, z czego to wynika. 45

A może zdarzyć się również w szkole, dodałam ponuro w myśli. Ellie pokręciła głową i współczująco westchnęła. – Hm, w notatkach o niej nie ma na ten temat ani sło-wa. Zresztą sama wiesz – powiedziała. – Może to coś nowego? Przez ten wstrząs. I separację z mamą, oczywiście. Albo tak się objawia jej ADHD? Chyba jedyne, co możesz zrobić, to wszystko zapisywać. Zobaczymy, czy pokażą się jakieś prawidłowości, jakieś ewidentne wyzwalacze. Pomij ając epizody z robieniem w majtki, nocne krzyki czy obsesję własnej „brzydoty”, osobliwość naszego małego gościa objawiała się coraz wyraźniej w niezliczonych dro-biazgach. Przynajmniej zaczynał mi się tworzyć pewien obraz, jakkolwiek częściowo w przygnębiających barwach. – Jasne – odparłam. – Ale za wcześnie na wnioski. Jestem przekonana, że musimy jeszcze sporo się dowiedzieć. I dowiemy się, w każdym razie będziemy próbować ze wszystkich sił.

– Wykonujesz świetną robotę – zapewniła mnie Ellie z promiennym, zachęcającym uśmiechem, co niewiele pomogło, za to przypomniało mi, jak młodziutka i niedoświadczona była społeczna opiekunka Flip, nawet jeśli odgrywała rolę doradcy i podpory. – Casey, ja wiem, że robisz, co w twojej mocy – dodała. – Obydwoje robicie, ty i Mike. – Znów uśmiechnęła się szeroko. – Uwierz mi, jesteście najbardziej godni polecenia. Dlatego nie mamy żadnych obaw. Żadnych. I wygląda na to, że Flip się tu podoba. Mogę powiedzieć, że wszyscy macie po bardzo dużym plusie. I dostajesz też plus za gotowanie. I za pokój Flip. Więc są jakieś pozytywy, prawda? – zakończyła radośnie. 46

Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem. To też należało do porządku rzeczy. Cały ten proces „osa-dzania” zarówno dziecka, jak i towarzyszącego mu pracownika pomocy społecznej. Jednym z kluczowych punktów programu każdej domowej wizyty jest czas, który opiekun społeczny spędza sam na sam z dzieckiem. To oczywista konieczność, bo daje dzieciom głos – szansę, by mogły powiedzieć, co myślą o miejscu, gdzie zostały zakwatero-wane, i zawiadomić, co same sądzą o różnych aspektach swojego nowego życia. Rzecz jasna, tego rodzaju dialog musi być dostosowany do wieku i poziomu rozwoju podopiecznych. Starsi potrafi ą bez trudu wyrazić swoje uczucia, ale maluchy mogą potrzebować prostszego schematu na zasadzie pytań i odpowiedzi, za które uzyskuje się, powiedzmy, plusy i mi-nusy. I ma to sens nie tylko ze względu na dziecko. Byłam od lat opiekunką zastępczą, więc wiedziałam, jacy często bywamy. Jeśli mamy do wyboru plus, minus i ocenę „po-między”, niemal zawsze będziemy mylić się na plus. Taka jest natura tej pracy – i być może konstrukcja psychiczna większości z nas. Nie bierzesz się do opieki zastępczej, jeśli, ogólnie rzecz biorąc, dręczy cię sceptycyzm. W tej robocie niezbędne są osoby o skłonnościach do pozytywnego myślenia. Zdecydowanie trzeba widzieć nadzieję tam, gdzie inni jej nie dostrzegają. To czyni z nas niewiarygodnych świadków. Mając okazję, by zrelacjonować prawdziwy przebieg zdarzeń, większość tego nie zrobi; wiem to na pewno. W miarę możliwości będziemy bagatelizować problemy, bo wolimy zmierzyć się z nimi sami. Tylko gdy sprawy przybierają 47

naprawdę zły obrót, decydujemy się prosić o pomoc. To oczywiście głupie i absolutnie nie leży w niczyim dobrze pomyślanym interesie, ale też jest łatwe do przewidzenia. A zatem pracownicy pomocy społecznej, którzy nie mają szans, by osobiście poznać pełen zakres specyfi cznych zachowań i cech dziecka, czasami też nie o wszystkim usłyszą. Jednak tego dnia Ellie się poszczęściło, bo właśnie gdy po wygłoszeniu dopingującej mnie przemowy zaczęła zbierać się do wyjścia, do kuchni wpadł Tyler jak przysłowiowy huragan. – Casey, lepiej chodź na dwór – wysapał. – Idź i zobacz, co ona robi. Chyba znowu będzie świrować. – Tyler! – skarciłam go, podczas gdy Ellie pakowała swoje tekturowe teczki do torby. – Zdaje się, że już rozmawialiśmy o używaniu takich słów. I co właściwie masz na myśli? Co Flip naprawdę robi? – Zgaduj. Do trzech razy sztuka – zaproponował, kiedy obie pośpieszyłyśmy za nim na tyły domu. – Tylko dużo gorzej – rzucił przez ramię. I bynajmniej się nie mylił. Flip, która – kiedy rozmawiałyśmy – bawiła się w ogrodzie Różową Barbie, teraz siedziała po turecku na trawie i unosząc wysoko lalkę, huśtała nią tak, jak chłopcy robią z samolotami. A przy tym śpiewała. Śpiewała głośno, ile sił w płucach. Ale to nie piosenka Na morza dnie z Małej Syrenki sprawiła, że zamarłam w pół kroku. Włosy i twarz Flip, jak i jej lalki, pokryte były mazią, która przypominała coś, czym, miałam nadzieję, nie była. Chociaż sądząc z aluzji Tylera, obawiałam się, że prawdopodobieństwo omyłki jest zni-kome. 48

– Flip! – krzyknęłam. – Jesteś wysmarowana kupą? Dziewczynka podniosła wzrok, jak gdyby zaskoczona, rozpromieniła się i pomachała w moim kierunku. Potem przysunęła Barbie – aż się wzdrygnęłam – blisko do ucha, a po chwili oznajmiła: – Tak, Barbie, to mamusia! Popatrz! Pomachaj mamusi. Teraz Barbie pomachała. Tyler zmarszczył nos, natomiast Ellie poklepała mnie po ramieniu. – Hm, Casey – wykrztusiła. – Mam spotkanie, na które naprawdę nie powinnam się spóźnić. Więc chyba muszę już iść i zostawić to tobie. Chyba że mnie potrzebujesz. Po prostu powiedz, to absolutnie żaden kłopot.

Czy na jej miejscu postąpiłabym inaczej? Zapewne nie. – Nie, nie – odparłam – leć. Damy sobie radę. Zero problemu. – Zero problemu?! – wrzasnął Tyler, wystarczająco by-stry, by nie puścić mimo uszu mojego królewskiego „my”. Skupiłam uwagę na Flip. – Idziemy, moja panno. Do domu, proszę. Czas na kąpiel. Naprawdę, Flip, ile razy można? – dodałam, kiedy dziewczynka powoli szła przez trawnik. – Dlaczego znowu zrobiłaś kupę w ogrodzie? Dobrze wiesz, że musisz korzystać z ubikacji. No, dalej. Do domu. Tyler odsunął się, robiąc wielkie przedstawienie z uda-wanymi wymiotami. – Błee! Jesteś obrzydliwa, Flip! Błeee! Podzielałam jego odczucia. Z bliska smród okazał się naprawdę straszny. Zmobilizował Ellie, by jak najszybciej pożegnała się i ruszyła do frontowych drzwi. Wówczas zmieniłam zdanie. Może jednak kąpiel w łazience powinien 49

poprzedzić prysznic na świeżym powietrzu. W końcu był kolejny upalny dzień, a my mieliśmy szlauch i basenik. – To nie Flip, to ja zrobiłam, mamusiu! – odezwała się nagle piskliwym głosem dziewczynka, wymachując Różową Barbie. – To nie była Flip. Flip jest grzeczna i wie, że się chodzi do ubikacji. Tak cię przepraszam, mamusiu. Wspaniale, pomyślałam, żałując, że pierwszej nocy, nieświadoma skutków, obdarzyłam tę małą plastikową boginię głosem. Widziałam, że Ty już otwiera usta, by przedstawić swoje zdanie na ten temat. – Porozmawiamy o tym wszystkim za chwilę – powiedziałam do nich obojga. – A teraz chodź tu, moja panno – dodałam i uważając, gdzie jej dotykam, skierowałam Flip w stronę zwiniętego ogrodowego węża. – Coś mi się zdaje, że i tobie, i Barbie dobrze zrobi porządny strumień wody. Wtedy do Tylera dotarło. – Ona nie wejdzie do baseniku! – krzyknął za nami głosem pełnym oburzenia. – Nie będę wyławiał tego

świństwa ani tych wszystkich much! Jeszcze raz się zastanowiłam. – Nie, skąd. Wcale nie miałam zamiaru jej tam wsa-dzać – skłamałam. Słowa „śliwka” i „kompot” natychmiast przyszły mi na myśl, kiedy przegoniłam Flip na drugi koniec trawnika i nakazałam jej stać spokojnie. Zrezygnowany Tyler podał mi szlauch. – Wiedziałem, że będą z nią kłopoty – westchnął. 50

5 5 Powiedzieć, że gdy nadszedł początek września, poczułam ulgę, byłoby lekkim niedomówieniem. I nie chodziło szczególnie o trud opieki nad dwójką rozbrykanych dzieci – oczywiście, już wielokrotnie byłam w takiej sytuacji. Rzecz w tym, że zajmowanie się naszą własną Minnie Minx – jak Tyler zaczął regularnie nazywać Flip – wykańczało mnie fi zycznie i emocjonalnie. Już ledwie żyłam. Mogło się wydawać, że Flip po prostu nie ma wyłącznika. Trajkotała nieprzerwanie, o wszystkim i o niczym, od momentu, gdy się budziła, po chwilę, gdy zasypiała. I jeśli akurat nie miała w pobliżu żadnej istoty ludzkiej, przemawiała do swojej Różowej Barbie. „Mamusiu, dlaczego niebo jest niebieskie?”, „Mamusiu, z czego zrobione są liście? I dlaczego wstrętnie

smakują, a groszek nie?”, „Gdzie się podziewają chmury, kiedy w no-cy idą do domu?”, „Dlaczego tatuś ma takie srebrne kawałki we włosach?” Strumień niekończących się pytań (nie wspominając już o udzielaniu odpowiedzi, co niezmiennie wywoływało kolejne tematy) zaczynał mocno dawać mi się we znaki, nawet jeśli wskazywał na zdrowo dociekliwy umysł, a uwagi na temat Mike’a prowokowały mnie do 51

śmiechu. Chociaż przedtem zawsze byliśmy na nogach mniej więcej do jedenastej, teraz zerkaliśmy na zegar już od ósmej, gdy Flip udawała się do łóżka i mogliśmy iść w ślady jej i Tylera (jeśli nazajutrz była szkoła, chłopiec kładł się o dziewiątej), kiedy tylko mieliśmy pewność, że obydwoje zasnęli. Tak bardzo nam się śpieszyło, by przyłożyć głowy do poduszek. Nakazywał to sam rozsądek. Napady krzyku mogły się zacząć w każdej chwili, a powtarzały się niemal co noc. Więc w ten sposób udawało mi się złapać przynajmniej trochę snu, nim, zbudzona przeraźliwym wrza-skiem, musiałam od nowa powtarzać mozolny proces uspo-kajania. Nie, Flip potrzebowała szkolnej rutyny, i to bardzo. Jednak musiałam stoczyć walkę, aby umieścić dziewczynkę tam, gdzie chcieliśmy, bo przełożony Ellie upierał się, że dzięki powrotowi do dawnej szkoły przejście pod tymczasową opiekę będzie dla małej mniejszą traumą. Z czym kompletnie się nie zgadzałam. – Po prostu sobie tego nie wyobrażam – powiedziałam, kiedy Ellie wpadła do nas pod koniec sierpnia. – Ona już ma tę zmianę za sobą. A o ile wiem z notatek, i tak rzadko pojawiała się na lekcjach. I absolutnie nie odniosłam wrażenia, żeby była przywiązana do jakichś koleżanek. O żadnej nigdy nie wspomniała. Nie nawiązała tam praw-dziwych więzi, to dla mnie jasne. Moim zdaniem o wiele lepiej zacząć od nowa w tutejszej szkole. A ta poza wszystkim znajdowała się o wiele bliżej, co też stanowiło ważny atut. Wożenie Flip codziennie po kilka kilometrów tam i z powrotem nie miało żadnego sensu – również i dla nas. A dodatkowo, gdyby tutaj znalazła 52

przyjaciółki, przynajmniej istniałaby możliwość kontaktów towarzyskich także poza lekcjami.

Na szczęście Ellie zgadzała się ze mną. – Zostaw to mnie – oświadczyła stanowczo. I nie minęły dwie doby, a nie tylko zdobyła szkolne akta Flip, abym mogła je przejrzeć, ale jeszcze porozumiała się z tamtejszą koordynatorką do spraw uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych, panią o imieniu Sonia, która oznajmiła, że z największą chęcią ze mną porozmawia i udzieli mi wszelkich możliwych odpowiedzi. Jak na nowicjusza Ellie okazała się całkiem dobrym sprzymierzeńcem, wy-raźnie nieczującym obaw przed obroną własnego zdania. A Sonia również była nadzwyczaj pomocna. – Och, tak się cieszę, że wreszcie ktoś zaczął działać – powiedziała, kiedy się przedstawiłam. – No, może w nie najfortunniejszych okolicznościach, ale rozumie pani, co mam na myśli. Tak się martwiłam o to biedactwo. Wie pa-ni, mogło się wydawać, że ta mała sama siebie wychowuje. Czasami zjawiała się w szkole po prostu głodna. I mówię o prawdziwym głodzie. Dać jej herbatnika, a pochłaniała go łapczywie jak zwierzątko. Często odnosiłam wrażenie, że nie miała nic w ustach od poprzedniego szkolnego obiadu. – Faktycznie, wydaje się, że kocha jeść – wtrąciłam. – Chociaż nie wiem, gdzie się to wszystko podziewa. Mimo że Flip miała apetyt jak przysłowiowy wilk, nadal była równie chudziutka, jak wtedy, gdy się u nas pojawiła, co z pewnością wiązało się ze zbyt dużym zużyciem energii. – Biedne dziecko. Okropność. I zawsze miała jakąś wy-mówkę: mamusia zasnęła, mamusia zachorowała, mamusia musiała wyjść… Oczywiście, wszystko to zgłaszaliśmy, 53

zwłaszcza że przychodziła do szkoły o najdziwniejszych porach. Późnym rankiem, późnym popołudniem. To znaczy, o ile w ogóle przyszła. Wie pani, któregoś dnia pojawiła się o wpół do piątej, najwyraźniej nieświadoma, że coś jest nie tak. Rzecz jasna, była nas już tylko garstka. Szczęśliwie ktoś akurat zerknął w okno i zobaczył, jak wędruje przez boisko. Zanim ją dopadłam, zdążyła powiesić torbę i płaszczyk i uśmiechnięta siedziała na swoim miejscu. Naprawdę nie sądzę, żeby miała pojęcie, jaka to pora dnia. Wszystko zdawało się pasować. Sonia na chwilę umilkła. – To znaczy, dopóki jej nie wyjaśniłam, że lekcje już się skończyły i wszyscy poszli do domu. A wtedy wybuchnęła płaczem i zajęło mi całe wieki, żeby ją uspokoić. Mówi-

ła, że przyszła specjalnie, bo chciała porysować. Tamtego dnia, odsyłając ją, czułam się okropnie, po prostu okropnie. Wcale w to nie wątpiłam. Mimo że Flip wdarła się w nasze życie jak mała wirująca trąba powietrzna, tym, co krzyczało do mnie najgłośniej – głośniej niż ona sama – była jej skrajna bezbronność. Nie, miałam absolutną rację, decydując się na miejscową szkołę, do której zawsze mo-głam dotrzeć w dziesięć minut. I nie tylko to. Do tutejszej podstawówki chodził Le-vi, a mały Jackson od tego semestru też miał zacząć tam uczęszczać. Naprawdę nie widziałam sensu, by posyłać Flip gdziekolwiek indziej, więc ucieszyłam się, kiedy John po przedstawieniu mojej sprawy opiece społecznej potwierdził, że otrzymaliśmy zgodę na naukę Flip w naszym rejonie; nawet jeśli była to zgoda wyrażona z pewnymi oporami. Zatem sprawą pierwszej wagi stał się teraz wypad do miasta po nowy mundurek, bo Flip potrzebowała całego 54

szkolnego ekwipunku, łącznie z butami. Dawało mi to również sposobność – na szczęście przy pomocy i wspar-ciu Riley – by wykonać z naszą podopieczną pierwszy krok w szeroki świat. Flip jak dotąd nie wyprawiała się dalej niż do mieszkania Kierona i Lauren, gdzie któregoś dnia wpadłyśmy podrzucić mleko oraz bochenek chleba, bo młodzi wracali z wakacji i mieli znaleźć się w domu bladym świtem. Nie, uznałam, wycieczka do centrum handlowego będzie czymś w rodzaju krzywej uczenia się: da mi okazję do obserwacji, jak Flip radzi sobie poza domem, i pokaże, czy muszę być szczególnie czujna w związku z tym jej zni-kaniem w niewiadomych kierunkach. A uważnych oczu w naszym gronie nie brakowało. Oprócz Riley, która nas wiozła (to ona miała minivana), towarzyszyli nam w tej wyprawie Levi, Jackson oraz Tyler. Nasz adoptowany syn również potrzebował nowych rzeczy do szkoły. Właśnie zaczynał ósmą klasę – lada moment miał skończyć trzynaście lat – i, jak to często bywa z chłopakami, zdawało się, że urósł prawie dziesięć centymetrów w ciągu trzech czy czterach tygodni. A jeśli nawet nie odbyło się to aż tak szybko, to na pewno w mniej niż trzy czy cztery miesiące. Nie trzeba dodawać, że z Marley-Mae w spacerówce stanowiliśmy liczną bandę. A ponieważ chłopcy to chłopcy, więc również nieco niesforną. – Ha, ha! Dziewczyny muszą nosić gacie na wuefi e. –

Levi zachichotał, kiedy w dziale ze szkolnymi mundurkami przeglądaliśmy naszą listę zakupów. – Wielkie, czarne gacie. Przeogromne – dodał uczynnie. – Naprawdę jak worki. 55

Chociaż Levi i Flip byli niemal dokładnie w tym samym wieku, przepaść pomiędzy ich społecznymi czy in-telektualnymi możliwościami często rzucała się w oczy. Dziewczynka natychmiast zaczęła zamartwiać się usłyszaną rewelacją. – Ale ja nie chcę chodzić na wuef i wkładać tych majtek. A jeśli będę musiała zrobić kupę?* Levi wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. – Ha, ha! – parsknął. – Mamo, ona powiedziała „kupa”! Powiedziała, że może będzie chciała kupę na wuefi e! – Po czym najwyraźniej przyszło mu do głowy co innego. – Wy-głupiasz się, no nie? – zwrócił się do Flip. – Bo w szkole nie możesz gadać takich rzeczy. Wszyscy będą się z ciebie śmiać – powiedział z nagle zaniepokojoną miną. – I ze mnie – dodał, jakby zaczął uświadamiać sobie tę przykrą możliwość. – Mamo, ona nie będzie w mojej klasie, prawda? Wymieniłyśmy z Riley spojrzenia, bo Flip rozpromieniła się i zarzuciła ręce na szyję Leviemu, który teraz wy-glądał na mocno przygnębionego. – Myślę, że będę w twojej klasie – orzekła, kiedy usiłował wywinąć się z jej uścisku. – Fajnie, co? Będziemy jak prawdziwe rodzeństwo! A potem odwróciła się i poklepała Jacksona. – Też możesz być moim braciszkiem – powiedziała, szczypiąc go w policzek, podczas gdy Levi obserwował tę scenę, wyraźnie przerażony. I nie był jedyny. * PE (physical education) – czyli WF, wymawia się podobnie do „pee” („robić siusiu”) i stąd zaskakujące skojarzenie Flip z inną potrzebą fi zjologiczną. 56

– Boże – mruknął z uczuciem Tyler, spoglądając na mnie. – Tak się cieszę, że nie muszę brać w tym udziału. Jesteś w porządku, Flip – oznajmił, gdy jej uwaga skierowała się ku niemu. – I jakby kto pytał, to ja jestem czarną owcą w tej rodzinie, dobra? Żadnego pokrewieństwa. To pobudziło Marley-Mae do wykonania jej aktualnie ulubionej piosenki, więc jeśli był ktoś, kto nie usłyszał, jak wchodziliśmy do działu ze szkolnymi mundurkami, to przynajmniej miał zagwarantowane, że zauważy nasze wyjście. Lunch w mieście z pięciorgiem dzieci nigdy nie jest ła-twym przedsięwzięciem. Zwłaszcza jeśli chce się go spożyć przy zachowaniu minimum kultury i dostać kawę w fi liżance, a nie w tekturowym kubku. Na szczęście w pobliżu głównej ulicy znaliśmy spory, przyjazny lokal, który – tak się składało – prowadziła moja młodsza siostra, Donna, i na który, w sposób oczywisty, niezmiennie padał nasz wybór. Więc po załatwieniu odzieżowej części zakupów (a pozostawiając na później tylko część obuwniczą) skierowaliśmy się tam, żeby wszystkich nakarmić. Tym razem, trzeba pecha, w barze panował tłok i duży stół był oblężony, więc jedyną logiczną decyzją wydawało się zajęcie dwóch sąsiadujących stolików. – Panowie, proszę tutaj – powiedziała Riley, kiedy już rozpięła Jacksonowi kurtkę. – Macie kącik dla chłopaków. Tyler, ofi cjalnie ty tu dowodzisz. A my, dziewczyny, zajmiemy miłe, spokojne miejsce bliżej drzwi. – Hurra! – ucieszył się Levi i triumfalnie machnął pięścią w powietrzu, czego nauczył się od Tylera. 57

– Hej, Flip – dodał – chcesz pomóc Marley-Mae zdjąć płaszczyk? Jednak Flip najwyraźniej nie chciała pomagać Marley-Mae. Niczego nie chciała robić. Tylko krzyczeć. Co też natychmiast uczyniła. Na pełny regulator. Jak zwykle, wydawało się niewiarygodne, że tyle decybeli może wydobywać się z takich małych płuc. Poderwałam się z krzesła, na którym właśnie siadałam, i uklękłam przed nią w przejściu pomiędzy stolikami, świadoma, że wszystkie głowy obróciły się w naszą stronę. – Flip! Przestań! – zaczęłam, starając się mówić stanowczo w nadziei, że może to zadziała. Nie zadziałało. Natomiast jej twarz przybrała niepokojący odcień szkarłatu. Dziewczynka odrzuciła głowę do tyłu i rozwrzeszczała się jeszcze głośniej. Czułam, że moje oblicze lada moment dopasuje się kolorystycznie do Flip. Chociaż byłam na niej skoncentrowana, usłyszałam jęk Tylera, a także cichy, ale stopniowo narastający szmer niedowierzania od strony naszych współbiesiadników. No cóż, właściwie eksbiesiadników, bo nie wątpiłam, że już nikt z nich nie rozkoszuje się spokojnym lunchem. Riley przykucnęła koło mnie i przysunęła usta do mojego ucha. – Boże, mamo – wyszeptała. – To znaczy, wiem, mówiłaś mi, ale, wielkie nieba… Poczekaj, mogę spróbo-wać? Odchyliłam się na bok, ochoczo przyjmując interwen-cję osoby trzeciej, i od razu dotarło do mnie, że ktoś, ko-go Flip mniej znała, może łatwiej małą „otrzeźwić”, niż ja byłam w stanie. 58

Riley położyła ręce na ramionach dziewczynki. – Flip – powiedziała, delikatnie ją ściskając, żeby przyciągnąć jej uwagę. – Najwyraźniej coś cię zdenerwowało, ale my nie wiemy co, rozumiesz? I dopóki nie skończysz tych głupich krzyków, nie będziesz mogła nam tego powiedzieć, tak? Teraz będziemy musiały zabrać chłopców…

słuchasz mnie, Flip? Zabrać chłopców i stąd wyjść. Słuchasz mnie? Słyszysz, co mówię? Usta Flip zamknęły się i zacisnęły. Była to niemal na-tychmiastowa akcja – przejście w mgnieniu oka od jednego stanu do całkiem innego. Dziewczynka obrzuciła Riley gniewnym spojrzeniem. – To moi chłopcy! – krzyknęła. – Są moi! Moi bracia i chcę z nimi siedzieć! – A potem brzdęk! i po ułamku sekundy znowu zaczął się wrzask. Myśli kłębiły mi się w głowie, bo dostrzegłam skład-niki tej krótkiej wymiany zdań. Czyżby to było po prostu narzędzie manipulacji? A może klasyczny napad złości malucha? Nie, najwyraźniej nie to. Żadne maleństwo nie potrafi w ten sposób włączać i wyłączać emocji. Kiedy dwulatek wpadnie w histerię, bez końca ciągną się jeszcze jej resztki. Bezpośrednio po takim ataku dziecko zawsze jest emocjonalnym wrakiem – zwiotczałe jak szmaciana lalka, z rozpaloną buzią, wstrząsane ostatnimi szlochami. Nie, zachowanie Flip wyglądało inaczej. To była rozmyśl-na manipulacja. Pamięć, choć nieproszona, podrzuciła mi imię Violet Elizabeth. Violet Elizabeth z serii książek Just William, które czytywałam kiedyś własnym dzieciom. Tej Violet Elizabeth, co to w chwilach gniewu zawsze groziła: „Bo będę krzyczeć i krzyczeć, i krzyczeć!” 59

Pomimo widowiska, jakie z siebie zrobiliśmy, nawet się uśmiechnęłam, chociaż nieco posępnie. Widziałam, że Riley myślała tak samo jak ja. Flip nie była zepsutym bachorem – nic z tych rzeczy – ale możliwe, że jej wrzaski były wyuczonym zachowaniem, tępym narzędziem komunikacji, służącym do tego, by mogła postawić na swoim. Gdybyśmy się poddały dla świętego spokoju, nie wyświadczyłybyśmy jej przysługi. Uleganie tylko by jej reakcję wzmocniło. Mogłam czytać w myślach mojej córki, kiedy wzięła Flip za rękę i uśmiechając się do chłopców (z których dwaj młodsi wyglądali, jakby mieli wybuchnąć płaczem), znowu wstała. – Wszystko jest w porządku – zapewniła ich. – Levi, kochanie, czy mógłbyś zdjąć siostrze płaszczyk, kiedy babcia będzie zamawiała coś do picia? Ja i Flip musimy wyjść na minutkę. – I powiedziawszy to, szarpnęła zaszokowaną Flip za ramię i wyciągnęła ją, szczęśliwie już milczącą, na ulicę. Cichy szmer wokół nas szybko przemienił się w bardziej swojski gwar; pobrzękiwały sztućce, skrzypiały krzesła i wy-glądało na to, że wszystko powróciło do normalnego ładu. – Pomóż Leviemu z Marley-Mae, dobrze? – poprosiłam Tylera, po czym podeszłam do lady, złożyłam zamówienie i przeprosiłam wylewnie nową pracownicę, która obsługiwała kasę (Donna akurat wyskoczyła na przerwę do do-mu). Nie byłam pewna, czy Riley poszczęści się z Flip na dworze. Ale

gdyby wyglądało na to, że zamiast jeść lunch – i nie kończąc zakupów – musimy brać nogi za pas, chciałam, nim do tego dojdzie, przynajmniej łyknąć odrobinę kawy. 60

Kiedy przyniosłam tacę do naszego stolika, Riley i Flip jeszcze się nie pojawiły, jednak, o ile byłam w stanie dojrzeć przez szybę, pomiędzy różnymi jadłospisami i naklejkami z „daniem dnia” (nie wspominając już o dosłyszeniu), Flip nie podjęła swoich wrzasków. Chociaż tyle. Zasiadłam więc zgodnie z planem i zaczęłam sączyć gorący napój, trzymając zaciśnięte kciuki. – Babciu, nie lubię jej, kiedy tak robi – powiedział cichutko Jackson. – Co jej jest? Zanim zdążyłam pomyśleć o odpowiedzi, wyręczył mnie Tyler. – Ona ma nie po kolei pod kopułą, dzieciaku – oznajmił swobodnym tonem. – W domu ciągle odwala takie numery, prawda, Casey? Pokręciłam głową. – Tyler! – skarciłam go, aczkolwiek również po cichu. – Ile razy ci mówiłam? „Nie po kolei pod kopułą” to niezbyt uprzejme określenie! Ona ma pewne problemy, kochani, i tyle – sprostowałam na użytek Leviego i Jacksona. – Ale pracujemy nad tym, żeby jej pomóc. Wszyscy. Tyler też wykonuje, co do niego należy. A mam nadzieję, że i wy, chłopcy, okażecie trochę cierpliwości, kiedy postaramy się obmyślić, jak najlepiej trzeba to robić. Zgoda? Jackson skinął potakująco, po czym wycelował palcem w drzwi. – Dobrze, babciu. Już jej się poprawiło. Zobacz, wracają. Faktycznie, Flip sprawiała wrażenie, jakby się jej znacznie „poprawiło”. Zajmując miejsce naprzeciwko mnie, Riley mrugnęła porozumiewawczo, po czym posadziła dziewczynkę na sąsiednim krześle. 61

– Wszystko w porządku, mamo – oznajmiła, obracając się z uśmiechem do naszej podopiecznej, która wpatrywała się w nią z wyraźnym uwielbieniem. – Flip po prostu chciała usiąść gdzie indziej, prawda, skarbie? Ale teraz już rozumie, dlaczego my, panie, powinnyśmy siedzieć razem. I wytłumaczyłam jej, że krzyk to zdecydowanie nie najlepszy sposób, żeby ludzie ją wysłuchali. Jest nawet bardziej prawdopodobne, że zatkają uszy i nie wysłuchają. Prawda, Flip? Skinąwszy głową, Flip sięgnęła po szklankę pomarańczowego soku, który dla niej przyniosłam. – Bo ja się przestraszyłam, mamusiu – powiedziała. – Przestraszyłaś się? Ale czego? Spojrzenie dziewczynki ominęło mnie i pobiegło w stronę chłopców. – Że nie mogę siedzieć z moimi braćmi, bo oni mnie nie lubią… – Nigdy tak nie mówiłem! – przerwał jej oburzony Levi. – Nigdy! O Boże, pomyślałam, i znów to samo. Ale Tyler już go uciszał. – Bo jestem taka brzydka – dokończyła Flip łamiącym się głosem, wyraźnie na tyle pochłonięta tokiem własnych myśli, że nawet nie słuchała Leviego. – Co za pomysł ciemnej masy! – powiedziałam, sięga-jąc przez stół, żeby poklepać uspokajająco jej rękę. – Jakby ci chłopcy kiedykolwiek tak pomyśleli! Nikt w ogóle nie mógł tak pomyśleć, skarbie. Przecież ci mówiłam, jaka jesteś ładna. – Ja też – dodała Riley, zerkając na mnie. – W istocie nawet ucięłyśmy sobie na ten temat pogawędkę. I następ-62

nym razem, kiedy przywieziesz do nas Flip, mamy zamiar – ona, ja i Marley-Mae – przebierać się ze królewny. I robić fryzury, i makij aż, i wszystkie te dziewczyńskie rzeczy. Prawda, kochanie? Może ściągnę też Lauren, skoro już wróciła z wakacji. A teraz… kto ma ochotę coś zjeść? Hej, wy tam, wszyscy jesteście Hank Marvin, Tyler? Bo ja mogłabym pożreć konia z kopytami. Ponieważ koń nie fi gurował w karcie dań, dzieciaki dostały panierowane kawałki kurczaka i frytki. Dzieląc się z Riley talerzem spaghetti, usiłowałam ignorować spojrzenia gości, którzy byli świadkami występu Flip i zdawa-li się wprost palić do wyrażenia swoich uczuć za pomocą ponurych min i znaczących spojrzeń, rzucanych nam na pożegnanie. No i dobrze. Znajdowałam się w podobnych sytuacjach więcej razy, niż warto by pamiętać i istniało duże prawdopodobieństwo, że znajdę się jeszcze niejednokrotnie. Przy naszym małym wulkaniku energii miałam to jak w ban-ku, nim tydzień dobiegnie końca. To mi przypomniało, że może powinnam wykazać większą aktywność i na własną rękę skontaktować się z lekarzem, żeby Flip została zare-jestrowana i od nowa przebadana. Było bowiem jasne, że dotychczasowe leczenie się nie powiodło. Prawdę mówiąc, krystalicznie jasne. Kiedy skończyliśmy lunch, a Riley, Flip i Marley-Mae udały się do toalety, przy moim stoliku przystanęła życzliwie wyglądająca starsza kobieta, która właśnie zmierzała do drzwi. – Mój Boże, macie panie pełne ręce roboty – zauważyła. – To prawda – przyznałam smętnie, pomagając Jacksonowi włożyć kurtkę. 63

– Nie chcę się wtrącać – ciągnęła nieznajoma, wy-raźnie mając ochotę coś mi powiedzieć. – Ale ona bardzo przypomina mi wnuczkę, ta mała z mocnymi płucami. Od razu tak powiedziałam przyjaciółce. Może mieć ADH… coś tam. – Starsza pani odrobinę zniżyła głos. – Na to są pigułki. Naprawdę działają jak jakiś cud. Teraz z tej naszej wnusi jest zupełnie inna dziewuszka. Więc, kochaniutka, pomyślałam, że pani o tym powiem. – Hm… – zająknęłam się. Bo od czego tu było zacząć? Prawdę mówiąc, po co w ogóle zaczynać? W końcu ta nieznajoma właśnie potwierdziła słuszność moich wątpliwości. 64

6 6 Jak się okazało, tego ranka, kiedy wyprawiłam Tylera na rozpoczęcie nowego semestru, Flip nie miała jeszcze dołączyć do swojej klasy. Co prawda nasza podstawówka dostała zielone światło od miejscowych władz – starannie strzegłam listu z potwierdzeniem na wypadek, gdyby wy-magany był jako dowód – ale dyrektor, dowiedziawszy się o losie dziewczynki i o jej nieobecnościach w poprzedniej szkole, przed podjęciem decyzji, do którego rocznika przydzielić nową uczennicę, chciał jeszcze spotkać się z nami obiema i porozmawiać. Biorąc pod uwagę moje dotychczasowe doświadczenia, miało to sens, nawet gdyby oznaczało, że koniec końców Flip nie zostanie przyjęta. W takim wypadku rozwiązaniem mogła być szkoła bardziej specjalistyczna, chociaż znalezienie miejsca w podobnej placówce zajęłoby dużo czasu i wiązało się z dużym stresem. Wiedziałam, że takie poszukiwania zwykle ciągną się tygodniami, a Flip potrzebowała powrotu do szkolnej rutyny – dla dobra nas wszystkich. Umówiłam się również na wizytę do naszego internisty, by zapytać, na czym stoimy z leczeniem małej, i usłyszeć nieco bardziej naukową odpowiedź niż zniecierpliwione „Ooch!” 65

Poważnie biłam się z myślami, czy podać Flip ritalin, ale – uznawszy, że zasadniczo jest to lek, który dzieci raczej uspokaja, niż pobudza – postanowiłam nie rezygnować z porannej dawki i być dobrej myśli; zapewne mogło to tylko pomóc naszej sprawie, kiedy już pojawimy się w szkole. – Proszę, skarbie – powiedziałam, wręczając dziewczynce szklankę wody i pigułkę. – Połknij to, a potem zrobimy sobie przyjemny spacerek do pana doktora. Flip skrzywiła się, marszcząc nos.

– One są wstrętne, Casey. I jest mi od nich tak dziwnie. Nigdy dotąd nie wspominała, jak się czuje po ritalinie, więc naciskałam, żeby powiedziała coś więcej, bo sądziłam, że może to pomóc w diagnozie. – Ale dokładnie, jak się czujesz, kochanie? Dziwnie, czyli jak? Flip połknęła tabletkę, a potem wzruszyła ramionami. – No, po prostu dziwnie. Taka popsuta. Nie lubię tego. Tłumiąc uśmiech, zabrałam szklankę. Zdarzało mi się już słyszeć dzieci, które próbowały opowiedzieć o swoim samopoczuciu po ritalinie, jednak pierwszy raz usłyszałam przy tym słowo „popsuta”. Ale może Flip trafi ła w sedno. Nie potrafi łam sobie wyobrazić, że musiałabym zażywać cokolwiek, po czym bym miała wrażenie utraty kontroli nad sobą. A z tego, co wiedziałam, te pigułki właśnie tak działały. Niektóre dzieci mówiły, że czuły się jak we śnie, tylko „nie do końca”. Popsuta. Zrozumiałam i zanotowałam w pamięci. Cokolwiek to było, nie przypuszczałam, żeby wydawało się bardzo miłe. W większości przypadków ritalin bez wątpienia dawał „pożądany” efekt – tłumił potrzebę nieustannej aktywno-66

ści, zwiększał zdolność koncentracji przez więcej niż pięć minut i – co pewnie ważniejsze – pozwalał odchodzącym od zmysłów rodzicom jakoś sobie radzić, a nauczycielom równomiernie poświęcać czas całej klasie, zamiast nieustannie zajmować się uczniem z ADHD. Było to, rzecz jasna, istotne w świecie trzydziestoosobowych klas, programów nauczania, które należało wtłoczyć w plany lekcji oraz, oczywiście, wyczerpanych do cna rodziców. I właśnie dlatego z lekka osłupiałam, słysząc, co zaproponował doktor Shakelton, kiedy pół godziny później siedziałyśmy u niego w gabinecie. – Chciałbym zrobić tak, Casey, o ile się na to zgo-dzisz – zaczął ostrożnie, po tym, jak najpierw omówił ze mną wszystko, co oboje wiedzieliśmy o Flip, a potem porozmawiał z nią samą. – Otóż spróbowałbym na pewien czas odstawić jej ritalin. Zerknęłam w stronę dziewczynki, która całkiem straciła dla nas zainteresowanie, zajęta podciąganiem i

opuszcza-niem nowych szkolnych podkolanówek. A potem znów popatrzyłam na lekarza. – Odstawić ritalin? Nie rozumiem. Zdiagnozowano u niej ADHD, przynajmniej tak sądzę, i działa na bardzo wysokich obrotach, mimo że bierze tabletki. – Zmarszczyłam czoło, usiłując starannie dobierać słowa, bo Flip była z nami w gabinecie. – Nie wiem, jak będzie bez nich. – O to mi właśnie chodzi – odparł doktor Shakelton. – Wbrew popularnym opiniom, w przypadku części dzieci ritalin może mieć skutki uboczne. Z tego, co mi mówiłaś (a dokumentacja jej choroby zdaje się sugerować to sa-mo), lekarstwo niespecjalnie pomaga tu zapanować nad 67

hiperaktywnością. – Uśmiechnął się do Flip, a ona tak się rozpromieniła, jak gdyby był Świętym Mikołajem w gar-niturze. – Mała Philippa mówi, że nie lubi tych tabletek, więc powinniśmy na trochę się z nimi rozstać, prawda? Żeby zobaczyć, co się wydarzy. Uśmiech dziewczynki zmienił się w grymas niezadowolenia. – Nie Philippa! – oświadczyła gniewnie. – Tylko Flip. Przez „F”! Mamusiu, możemy już iść? – zaczęła marudzić. – Nudzi mi się i chcę do szkoły. Doktor Shakelton znów się uśmiechnął. – Bardzo przepraszam, Flip przez „F”. Więc jak, Casey? Co o tym sądzisz? Jesteś gotowa na eksperyment medyczny? Odpowiedź oczywiście brzmiała: „Tak”. Inna być nie mogła. Doktor Shakelton był naszym rodzinnym lekarzem już od wielu lat. Nie tylko miał pojęcie o pracy, którą wykonywałam, i o typach dzieci, nad jakimi sprawowałam opiekę, ale też dość aktywnie wspierał nas w tym, co robiliśmy. Jeśli coś proponował, ufałam mu wystarczająco, by wiedzieć, że działał w najlepszym interesie Flip. – Chyba możemy spróbować – zgodziłam się, w myślach ściskając kciuki, żeby „eksperyment” odniósł taki skutek, na jaki obydwoje liczyliśmy. – Kiedy będzie widać rezultaty? – Może w ogóle – odparł doktor – ale z drugiej strony, jeśli ona przypadkiem została źle zdiagnozowana, a to się zdarza, wtedy je zobaczymy. Tak czy inaczej, powiedział-

bym, że trzeba dać sobie co najmniej miesiąc, a jeśli w tym okresie sprawy przybiorą gorszy obrót, zawsze możemy wrócić do ritalinu. 68

Flip już podniosła się z krzesła i chwyciwszy moją dłoń, podskakiwała to na jednej, to na drugiej nodze. Również wstałam. – No dobrze, skarbie, chodźmy zobaczyć, co mają nam do powiedzenia w szkole. Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła mnie za rękę. – Tak, chodźmy! Obiecałam braciom, że się nie spóźnimy! – Nagle jakby coś jej się przypomniało. – Mamusiu, możesz spytać pana doktora, czy mogę najpierw zrobić kupę w jego łazience? Nie chcę mieć żadnych wypadków. Szybko stało się to obyczajem Flip. Tak dużo i często mówiliśmy, jak ważne jest, by rozpoznawała, kiedy potrzebuje skorzystać z toalety, jeszcze zanim tam się znajdzie, aż doszło do tego, że chciała chodzić do ubikacji wszędzie, obojętnie czy musiała, czy nie. W końcu za używanie sedesu dostawała punkty, stało się to więc dla niej czymś w rodzaju gry. – Naprawdę musisz? – zapytałam w tej samej chwili, gdy doktor Shakelton podniósł palec, żeby pokazać nam, w którym kierunku należy się udać. – Myślisz, że nie wy-trzymasz pięciu minut, aż znajdziemy się w domu? I tak dostaniesz gwiazdkę na swojej tablicy. – Zupełnie jakby Flip była przedszkolakiem. Znów rozpromieniona, Flip zapewniła mnie, że może zaczekać i pośpieszyłyśmy do domu – ona, trajkocząc na swój zwykły sposób o każdej rzeczy, która akurat przykuła jej uwagę, i ja, zastanawiając się, jakie stanowisko może przyjąć szkoła na wieść, że w dającej się przewidzieć przyszłości dziewczynka nie będzie dostawała żadnych leków. 69

O czym absolutnie musiałam im powiedzieć, mimo wielkiej pokusy, by tego nie robić. A Flip najwyraźniej faktycznie coś się chciało, bo zanim zdążyłam zamknąć frontowe drzwi, była już na po-deście schodów. – Zaczekaj, może byś… – Nie mogę! – przerwała mi. – Ona już wychodzi! – Po czym zniknęła za rogiem. Pokręciwszy głową, poszłam po kluczyki, by zawieźć nas do szkoły. To nie miało sensu, ale najbardziej gnębiło mnie, że musiałam jeszcze porozmawiać z naszą wychowanką o jej zwyczaju opisywania czynności fi zjologicz-nych oraz pewnej delikatności, którą odznacza się przeciętna ośmiolatka, i potknięć mogących małego człowieka napiętnować jako dziwadło. Bo bez wątpienia Flip była dzieckiem, któremu rówieśnicy bardzo dokuczali. Znalazłam kluczyki, po czym zgarnęłam parę toreb na zakupy. Zamierzałam skoczyć do supermarketu, kiedy tylko skończymy rozmowę z dyrekcją – oczywiście, zakładając, że Flip będzie mogła zostać w szkole. Obiecałam też Kieronowi, że wpadnę do Lauren, która od powrotu z wakacji kiepsko się czuła i wzięła sobie kilka dni wolnego. Postanowiłam, że zrobię trochę większe zakupy i coś jej podrzucę. Upy-chałam właśnie torby w mojej podręcznej torebce, kiedy na podeście schodów znowu pojawiła się Flip – tym razem z Różową Barbie w ręku. Więc to dlatego tak bardzo chciała skorzystać z łazienki na piętrze. – Ajajaj – powiedziała i schodząc na dół, przybrała minę zirytowanej matki. – Popatrz, jak ta mała królewna nie umie się zachować. Miała wytrzeć mi pupę, a tylko 70

mnie wybrudziła. – Spojrzała spode łba na lalkę, a potem na mnie. – Zakupkała mi nowe majtki, mamusiu! – Och, Flip! – jęknęłam, upuszczając kluczyki i torebkę na stolik w holu. – Mówisz serio? Powiedz prawdę. Załatwiłaś się do sedesu czy nie? – Zawróciłam dziewczynkę i ruszyłam z nią z powrotem na górę. – Proszę do łazienki. Wyjaśnij my, co się stało. – Przecież ci mówiłam! To ta mała panienka! – krzyknęła z oburzeniem Flip. – Ja bym nie narobiła w nowe majtki! Nigdy, przenigdy! Chociaż, oczywiście, narobiła. I to nie tylko tam. Upa-prany kupą miała cały tył nóg i śliczne, białe

podkolanów-ki; usmarowany dół uroczej szkolnej princeski. Chciało mi się płakać. Flip tak ładnie wyglądała jeszcze parę godzin temu, kiedy poszłyśmy wykonać obowiązkowe zdjęcie na rozpoczęcie szkoły. Była to tradycja, której przestrzegałam w przypadku własnych dzieci, a później wszystkich, jakie miałam pod opieką. Poczytałam trochę na temat zanieczyszczania się i z całym tym bogactwem informacji (poczciwy stary Google…) nie czułam się ani trochę mądrzejsza co do przyczyny kłopotów Flip, niż kiedy zaczynałam lekturę. Wyglądało na to, że w grę mogły wchodzić najróżniejsze czynniki. Problem najwyraźniej wymagał bardziej profesjonalnej interwen-cji – i to w pierwszej kolejności, bo doprawdy nie widziałam szans, by dziewczynka poczyniła postępy na „froncie życia towarzyskiego”, dopóki się z tym nie uporamy. Ale ona nie była winna. Wiedziałam, że nie wolno mi o tym zapomnieć, kiedy, marszcząc nos, rozbierałam ją, myłam i wkładałam jej czyste ubrania. Dziękowałam 71

Bogu, że kierując się przeczuciem, kupiłam wszystkiego po cztery sztuki. Przy takim obrocie spraw musiałabym się bardzo starać, żeby nadążyć z praniem. W kwadrans potem – dziesięć minut spóźnione – siedziałyśmy w gabinecie dyrektora szkoły. Zdążyliśmy już się poznać i teraz pan Stancliffe przedstawiał nam przyjaźnie wyglądającą kobietę, która właśnie weszła do pokoju. – To Selina Carter – oznajmił, kiedy wychyliłam się, by podać jej rękę. – Selina prowadzi naszą grupę wychowawczą. Nie wiedziałam, że w tej podstawówce funkcjonuje taka grupa, i zdziwienie musiało odbić się na mojej twarzy, bo panna Carter natychmiast przystąpiła do wyjaśnień. Otóż była to podobno nowa klasa, wyłoniona z zajęć wyrów-nawczych i po prostu przemianowana tak dla odróżnienia. Nauczycielka uśmiechnęła się do Flip, która odpłaciła jej tym samym. Miałam przeczucie, że dziewczynka polubi pannę Carter. – Zadecydowaliśmy, by Flip, zanim przywyknie do nowego miejsca, a my zorientujemy się, czego dokładnie potrzebuje, spędziła pierwszych kilka tygodni w mojej klasie. To mała grupa, licząca sześcioro dzieci, zwykle nie więcej. Flip będzie się uczyła według tego samego programu co wszyscy. Tylko w mniej stresującym otoczeniu, rozumie pani. – Znowu spojrzała z uśmiechem na dziewczynkę. – Żeby jej pomóc w aklimatyzacji. Jednak na ten drugi uśmiech Flip już nie odpowiedziała. Za to od razu pochwyciła moje ramię i przysunęła się do mnie bliżej.

72

– A co z braćmi? – szepnęła, jakby chodziło o jakąś mało znaną religij ną sektę. – Zapytaj ją, mamusiu. Czy bracia będą w mojej klasie? Coraz mocniej ściskała mi rękę, a w jej głosie brzmiało napięcie. Bałam się, że zaraz popłyną łzy, a potem nastąpi nieuchronny wybuch. – Nie, kiciu – powiedziałam, pochylając się ku niej i próbując mu zapobiec. – Nie będą. Bo to jest wyjątkowa, bardzo wyjątkowa klasa dla absolutnie wyjątkowych dziewczynek. A ty jesteś taką dziewczynką i właśnie dlatego zostałaś do tej klasy wybrana. Zostałaś wybrana specjalnie, żeby chociaż troszeczkę pobyć w klasie panny Carter. Bo jesteś wyjątkowa. I na pewno będzie tam bardzo, ale to bardzo fajnie. Spojrzałam znacząco na dwójkę nauczycieli, którzy uważnie obserwowali naszą wymianę zdań. Na szczęście pan Stancliffe umiał się w tej sytuacji znaleźć. – Pani Watson… hm… twoja mamusia… ma całkowitą rację – powiedział. – Prawdę mówiąc, klasa panny Carter jest najfajniejsza w całej szkole, Flip. I tak będziesz mogła bawić się z… hm… z braćmi? – Zerknął w moją stronę, wyraźnie zakłopotany. – To moi wnukowie – uzupełniłam szybko. – Levi i Jackson. Obaj tu chodzą. Flip ich tak nazywa. – Bo oni są moimi braćmi – wtrąciła się dziewczynka, najwyraźniej zapomniawszy już o swoich obawach. – Aha – odparł pan Stancliffe. – Tak, tak, jasne. No cóż, będziesz mogła bawić się z nimi w czasie długiej przerwy. I w czasie przerwy na lunch, oczywiście. I jestem pewien, że będziesz mogła na nich zaczekać po lekcjach. – Pochylił 73

się w stronę Flip. – Daję ci słowo, że pokochasz bycie w grupie panny Carter. Wiele jej naobiecywał, ale panna Carter wyglądała na osobę zdolną podołać zadaniu. – A może byśmy razem poszły rzucić okiem na twoją nową salę, Flip? – zaproponowała, wstając i wyciągając rękę. – Poznasz inne dzieci, i wiesz co? Mogę się założyć, że właśnie dziś znajdziesz sobie najlepszą przyjaciółkę. Nic się nie martw – dodała na widok przestraszonej miny dziewczynki. – Twoja mama będzie mogła do nas zajrzeć, zanim pójdzie do domu. Jednak ostatecznie to ja przekonałam Flip, kiedy wydobyłam z torebki Różową Barbie, którą ukradkiem spakowałam przed wyjściem. – Jestem pewna, że Barbie dzisiaj może zostać – powiedziałam, zerknąwszy z nadzieją na pannę Carter. – Tylko żeby zobaczyć twoją nową szkołę. Zmusiłam się do uśmiechu i patrzyłam, jak wychodząca z gabinetu Flip niespokojnie się na mnie ogląda. Biedactwo. Sprawiała wrażenie kompletnie przerażonej. Koniec końców spędziłam jeszcze prawie godzinę z pa-nem Stancliffe’em, próbując dać mu pewne wyobrażenie o tym, czego może się spodziewać po nowej uczennicy, z jakiego środowiska dziewczynka się wywodzi, w jakim była stanie, zanim do nas trafi ła. Opowiedziałam mu o problemach z niedostatkiem poczucia więzi, atakach furii i od-dalaniu się bez pytania oraz o decyzji lekarza – tu trzeba przyznać, że pan Stancliffe nie wyglądał na zbyt wstrząśniętego – że począwszy od następnego dnia, Flip miała 74

przez miesiąc nie dostawać ritalinu. Po czym pośpiesznie przeszłam do tego, co wstępnie dało się powiedzieć na temat dalszych planów. – Przede wszystkim pobyt długoterminowy w rodzinie zastępczej – wyjaśniłam. – Albo adopcyjnej. To, rzecz jasna, byłoby idealne. – Uśmiechnęłam się. – W każdym razie, kiedy zdołamy trochę ją przystosować do funkcjonowania w grupie. – Zawiesiłam głos. Lepiej było uprzedzić go od razu, niż żeby wyszło to na jaw – w dosłownym znaczeniu – gdy tylko zamkną się za mną drzwi. – Jest jeszcze jedna kwestia, którą muszę panu uświadomić, panie

dyrektorze. Mężczyzna pytająco uniósł brwi. – A mianowicie? – Wygląda na to, że Flip nigdy nie przeszła porządnej nauki siadania na nocnik. Widziałam, jak jego mózg intensywnie pracuje. Pan Stancliffe wyraźnie zastanawiał się, czy przyprowadziłam dziewczynkę w pieluszce. – To znaczy? – To znaczy, że to ćwiczymy, ale trzeba jej przypominać, żeby chodziła do ubikacji i do pewnego stopnia, jeśli to wykonalne, yyy… jej towarzyszyć. Właśnie dlatego jestem taka zadowolona, że zdecydowali się państwo przydzielić Flip do waszej grupy wychowawczej – trajkotałam. – Bo to znacznie ułatwia sprawę, prawda? Mówiąc to, przeprosiłam w myśli biedną pannę Carter, ale pan Stancliffe zdawał się przyjmować moje rewelacje ze spokojem. – Dobrze – mruknął, notując coś na bloczku, który leżał przed nim. – Dobrze. 75

Odłożył długopis. – Więc faktycznie, poczynając od jutra, Flip będzie jedną wielką niewiadomą? – powiedział w końcu. Pokiwałam głową. – No cóż, myślę, że tak. Działamy trochę na oślep. Wiem tylko, że przepisany środek nie wydawał się sku-teczny. Zachowywała się tak samo, czy dopiero go zażyła, czy już przestawał działać. Nasz doktor ma nadzieję, że to przez ten lek była taka nierówna, więc w jakiś czas po odstawieniu może się trochę uspokoi. W każdym razie taki jest plan. Po prostu trzeba sprawdzić. Kto wie, czy to też nie pomoże przy tych jej toaletowych kłopotach. Zobaczyłam, jak dyrektor marszczy nos, niemal nie-zauważalnie, ale jednak. – Do-obrze – powiedział znowu, po czym odchrząk-nął stanowczo. – Jak pani zapewne już wie, pani Watson, powiadomiliśmy lokalne władze, że szkoła jest wypełniona po brzegi. – Skinęłam głową. – I że przyjęcie dziecka z takimi przypadłościami będzie swojego rodzaju próbą.

Gdybyśmy nie mogli w pełni odpowiedzieć na potrzeby Flip, to zatrzymując ją tutaj, wyrządzilibyśmy jej niedźwiedzią przysługę. Jestem pewien, że przyzna mi pani rację. Przyznałam. Pod każdym względem. Więc kiedy, ucałowawszy Flip na do widzenia, wyszłam ze szkoły i mogłam jeszcze zobaczyć przez okno, jak dziewczynka świetnie się czuje z panną Carter, skrzyżowałam na szczęście palce obu rąk. A potem dodatkowo zacisnęłam kciuki. 76

7 7 Miałam przed sobą masę pracy, więc kiedy biegałam po domu ze ściereczką do kurzu i środkiem do czyszczenia mebli, zanosiłam w duchu modły, by nie zdarzyło się najgorsze: by nie odezwał się telefon i nie okazało się, że dzwoni pan Stancliffe. Był to pierwszy prawdziwy dzień Flip w szkole, więc trzymałam kciuki, wiedząc, że może być też ostatni. Gnębił mnie jeszcze jeden punkt z listy spraw pilnych – mojego pamięciowego spisu rzeczy „na już”. Otóż w ciągu najbliższych dwóch tygodni wypadały urodziny Mike’a i Tylera, dosłownie w odstępie paru dni od siebie. No i był też Kieron, do którego zaszłam na chwilę, kiedy odprowadziłam Flip do szkoły. Chociaż minął prawie tydzień, odkąd wrócili z Cypru, nie miałam dotąd szansy na porządne nadrobienie zaległości, bo Lauren źle się czuła. A wiedziałam, że mój syn czeka niecierpliwie, by pokazać mi fotografi e (wszystkie pojawiające się jedna po drugiej w jego smartfonie, który mi wręczył, tradycyjnie zapominając, że nie miałam pojęcia, jak „dotykać, stukać i przewij ać”) i by przedstawić szczegółowe wyjaśnienia na temat każdego widoku. Teraz już mogłam spokojnie 77

uznać, że Kieron naprawdę dobrze się bawił, co było dla mnie wielką ulgą. – Ani trochę się nie stresowałem! – opowiadał z entuzjazmem, gdy już zapoznał mnie z funkcją przeglądania zdjęć, a ja cieszyłam się, słuchając tego. Bo choć moje myśli zaprzątała Flip, on i Lauren też nigdy ich nie opuszczali. Mimo że starałam się mu wpoić pewność siebie, ciągle jednym uchem nasłuchiwałam, czy nie dzwoni komór-ka, na poły spodziewając się wieści, że nie dał rady i musi natychmiast wracać. I cieszyłam się niepomiernie, kiedy w rzeczywistości nic takiego się nie stało – mój mały chłopczyk, teraz już całkiem dorosły, pokonał tak znaczną przeszkodę. Jednak naprawdę nie miałam czasu, by oddać sprawie-dliwość niekończącemu się korowodowi zdjęć z zoo i parku wodnego oraz towarzyszącym im komentarzom. W południe spodziewałam się wizyty Ellie, opiekunki społecznej Flip, więc musiałam ograniczyć pokaz fotografi i z podróży, obiecując, że podczas weekendu wszystko jeszcze raz po-rządnie obejrzymy. Nie wspominając już o degustacji ziva-nii, słynnego cypryjskiego napitku, ponoć czegoś w rodzaju wina, którego butelkę dostaliśmy z Mikiem w prezencie od Kierona i Lauren. – Chociaż, mamo, tak między nami mówiąc – wyznał mój syn, kiedy już wychodziłam – to faktycznie dość mocny alkohol. Nie jestem pewien, czy nie przez niego Lauren tak źle się czuje. Wypiła jeden kieliszek i ją dopadło. Porzygała się! Do końca tygodnia nie mogła niczego tknąć. Więc nie obrażę się, jeśli zużyjesz to do któregoś z twoich biszkoptów! – dokończył, wręczając mi zivanię, 78

i jak to on, wykonał dodatkowo pantomimę dla zilustrowania swoich słów. Ale teraz myślałam głównie o Flip, no i o tym, że ponieważ w naszym domu znów była dwójka niezbyt schludnych dzieci, moje pragnienie czystości wyraźnie się wzmogło, a paranoja dotycząca zarazków weszła na najwyższe obroty. Jednak czasu pozostało mi zaledwie tyle, aby trochę ogarnąć parter i właśnie kiedy szłam do kuchni nastawić czajnik (powtarzając sobie na pociechę, że dom wygląda świetnie), telefon zrobił to, czego miał nie robić – zaczął dzwonić. Ciekawa sprawa, że kiedy już dość długo zajmowaliśmy się opieką zastępczą, wykształciło się u mnie na ten dźwięk coś w rodzaju odruchu Pawłowa – swoisty skręt kiszek, bardziej dojmujący w pierwszych tygodniach pobytu nowego dziecka, a zrodzony z kilkuletniego doświadczenia, że telefon niezmiennie oznacza złe wieści, które doszczętnie zepsują mi

dzień. Wynikało to z samej natury rzeczy. Bo właśnie w początkowym okresie sytuacja była bardziej nieprzewidywalna, dziecko bardziej nieobli-czalne, dramaty i poważne trudności bardziej prawdopodobne. Postąpiłam jak zawsze. Zanim poszłam odebrać, dałam sobie sekundę na przystosowanie, zastanawiając się, o co chodzi, i jednocześnie pragnąc cofnąć czas, podświadomie zmusić aparat, żeby przestał dzwonić. A skoro nie przestawał, żeby to nie była szkoła. Uśmiechnęłam się sama do siebie, chociaż wewnętrznie nastawiałam się na walkę. Słowo daję, psychologowie mieliby ze mną niezłą zabawę. 79

Wiedziałam, że automatyczna sekretarka nie włączy się jeszcze przez dobrych kilka sygnałów, więc dzwonek rozlegał się, dopóki nie podniosłam słuchawki, niemal pewna, że zaraz usłyszę: „Pani Watson? Chodzi o Flip…” Ale to nie była szkoła. Brzmiący pogodnie męski głos powiedział: – Cześć, Casey, jak się miewasz? Co mogło oznaczać tylko jedną osobę: Willa Fishera, opiekuna społecznego Tylera. W myśli opuściłam gardę i odetchnęłam z ulgą. – Brzmisz, jakby brakowało ci tchu – ciągnął, chichocząc Will. – Ta nowa mała już cię wykończyła? Roześmiałam się. Opiekun Tya wiedział o Flip i jej po-czątkach w naszym domu, więc byłam mu wdzięczna za to, że twardo stąpał po ziemi. Chyba głównie dlatego dzieciaki tak dobrze się z nim dogadywały; dlatego i, oczywiście, z powodu jego szelmowskiego poczucia humoru. Zdecydowanie przypominał mi ten typ osób, które pierwsze cię podniosą, kiedy się potkniesz i przewrócisz – ale dopiero po tym, jak już skończą zaśmiewać się z całego serca. Dla Tylera Will był wspaniałym opiekunem i bardzo go lubiłam. – Niezupełnie – odparłam. – Ale okazała się nie lada wyzwaniem. Chociaż robimy postępy. Wiesz, jak to jest: parę kroków do przodu i raz na jakiś czas jeden czy dwa do tyłu. Dzisiaj ofi cjalnie rozpoczęła szkołę, więc ogromnie się cieszę, że to ty dzwonisz, a nie jej nauczycielka. No ale w czym ci mogę pomóc? – Och, po prostu jestem w okolicy i pomyślałem, że sprawdzę, czy nie udałoby się wysępić fi liżanki tej twojej legendarnej kawy. Mieliśmy nadrobić zaległości w sprawie 80

Tya, więc może byłoby sensownie, żebym wpadł, skoro jestem o rzut beretem. Oczywiście, jeśli nie wychodzisz albo coś w tym rodzaju. Poszłam do kuchni i spojrzałam na ścienny zegar. Do przyjazdu Ellie brakowało tylko dwudziestu minut, ale sądziłam, że to bez różnicy. Jedna osoba więcej czy mniej… A poza tym może byłoby im miło się spotkać. I tak też mu powiedziałam. Will najwyraźniej uznał, że mam rację. – No to jestem za dziesięć minut – oświadczył. – Fajnie, że ją poznam. Zresztą w końcu musielibyśmy kiedyś zebrać się razem, więc upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu. Do zobaczenia niedługo. Nigdy nie przestałam się zdumiewać, gdy wychodziło na jaw, że pracownicy pomocy społecznej, z którymi byłam w kontakcie, dotychczas się nie spotkali. W rzeczywistości wcale nie musieli się znać. Ostatecznie pracowałam dla pry-watnej agencji, a w związku z tym nasi podopieczni mogli być do nas kierowani przez różne lokalne urzędy, mające własne wydziały spraw społecznych i własny personel. Ale zawsze wydawało mi się, że wszyscy oni są w pewnym stopniu powiązani; że są absolwentami jakiejś jednej, wielkiej „szkoły głównej pracowników socjalnych”, gdzie wspólnie się uczyli, porównywali notatki, nawiązywali kontakty i tak dalej. Ale najwyraźniej nie była to prawda, nawet jeśli, moim zdaniem, powinna być; no, w każdym razie w utopij nym świecie. Tak więc tych dwoje miało zetknąć się ze sobą po raz pierwszy, podobnie jak niewiele wcześniej ich podopieczni. Jednak zanim doszło do spotkania, trzeba było nastawić 81

czajnik, wyłożyć ciasteczka i poszukać w kuchennych szafkach talizmanu przynoszącego mi szczęście podczas rozmów z przedstawicielami opieki społecznej – starego mlecznika mojej matki. W końcu najpierw zjawiła się Ellie. Natychmiast zauważyła, że w domu jest czysto i pachnie świeżością (po-czciwa, jak zwykle), po czym wyraziła życzenie, by być równie dobrą gospodynią jak ja.

– Uwierz mi – powiedziałam – to nie tyle zaleta, co uciążliwa przypadłość. Jestem jak jakiś fl ashowy* ćpun. Ellie roześmiała się. – Cóż, więc serdecznie zapraszam do mnie, gdybyś kiedykolwiek potrzebowała działki. Szczytem moich marzeń jest zarabiać tyle, żebym mogła sobie pozwolić na sprzątaczkę. To znaczy, kiedy w ogóle myślę o sprzątaniu, co nie zdarza mi się zbyt często. Przeważnie po prostu nie widzę bałaganu. Chyba zostało to ze mnie wyrugowane w bardzo młodym wieku. Ruszyła w ślad za mną do kuchni i podczas gdy ja parzyłam kawę, opowiedziała mi trochę o swoim dzieciństwie. Ellie, która dawno już przestała być nastolatką, na jaką nadal wyglądała, pochodziła z licznej i gwałtownej rodziny. – …i na tyle dysfunkcyjnej, że uwierz mi, trudno było to nadrobić! – powiedziała, odsuwając krzesło. – Swego czasu marzyłam, że zostanę aktorką albo weterynarzem, albo nawet baletnicą – ciągnęła. – Jak to dziewczynka. Ale nie miałam wyjścia. Wiedziałam, do czego najlepiej się nadaję. W zasadzie to ta praca wybrała mnie, a nie na odwrót. * Flash – fi rmowa nazwa różnego rodzaju środków czyszczących. 82

Bardzo chciałam usłyszeć coś więcej. Zawsze fascyno-wało mnie pytanie, dlaczego ludzie podejmują się zawodu równie trudnego i wyczerpującego emocjonalnie, który zazwyczaj ma wybitnie złą opinię. Jednak zabrakło mi czasu. Znowu zabrzęczał dzwonek u drzwi i ponieważ zostawiłam je przygotowane – zamknięte tylko na klamkę – Will wkroczył do kuchni akurat w momencie, gdy kończyłam wyjaśniać Ellie, kim on jest. Ubrany był jak zazwyczaj, o ile nie musiał wyglądać ofi cjalnie: w kolorowe dżinsy, dżinsową kurtkę i koszulkę ze sloganem. Tym razem hasło dnia brzmiało: „Spytaj mnie o mojego T-Reksa”. Więc kiedy Will pozbył się kurtki, pokiwałam głową i przewróciłam oczami, zanim posłusznie podjęłam grę:

– No to proszę, opowiedz mi o swoim T-Reksie. Nie muszę mówić, że natychmiast tego pożałowałam. Ponieważ młody człowiek złapał za skraj koszulki, szarpnął do góry i wciągnął ją sobie na głowę, odsłaniając – oprócz trudnego do przeoczenia kaloryfera na brzuchu – wzór po lewej stronie: głupio uśmiechnięty pysk dinozaura, który teraz zakrywał Willowi całą twarz. Widząc, jak – jeszcze mu nieprzedstawiona – koleżanka po fachu zaczyna chichotać, pomyślałam o tym, co Ellie powiedziała; że może niektórzy opiekunowie społeczni są do tej pracy raczej urodzeni niż tylko przygotowani. Bez wątpienia taki właśnie był Will. I to nie tylko ze względu na wrodzoną umiejętność dogadywania się z dziećmi. Doskonale pamiętałam, z jaką pasją walczył o Tylera i wspierał chłopca, jak ujmował się za nim w sądzie i bronił jego sprawy, stawił czoło jego ojcu i macosze, pełnił rolę powiernika, 83

mentora i tak bardzo potrzebnego starszego brata. Niejeden raz zastanawiałam się, czy losy Tya nie potoczyłyby się zupełnie inaczej, gdyby nie miał wielkiego szczęścia, że przydzielono go właśnie Willowi. Dzieci trafi ają do opiekunów społecznych i odchodzą, taka jest natura tej pracy. Ale więź łącząca Tylera z Willem pewnie by przetrwała, nawet gdybyśmy nie wzięli chłopca na stałe. Will miał na tyle przyzwoitości, że troszkę się zaczer-wienił, kiedy obciągnąwszy T-shirt, spojrzał na roześmianą Ellie i szybko przejechał dłonią po rozwichrzonych jasnych włosach, choć bez dostrzegalnego rezultatu. Następnie do-siadł się do nas przy kuchennym stole, niedbale odstawił na podłogę skórzaną teczkę i wykonał całe przedstawienie, głęboko wciągając powietrze. – Ach, Casey – oznajmił – modliłem się, żebyś już miała zaparzoną tę twoją przepyszną kawę. O, są i czekoladowe ciasteczka! Rozpieszczasz mnie. – Odwrócił się do Ellie. – Ciebie też rozpieszcza? Ellie pokiwała głową jak należy. – Tak myślałem. – Will westchnął. – Zawsze lubiłem sobie wyobrażać, że jestem wyjątkowy, ale, przykra sprawa, podejrzewam, że mogę nie być. Chociaż ofi cjalna prezentacja wydawała się już teraz zbędna, dokonałam jej, tak czy inaczej, po czym odprę-

żyłam się trochę, kiedy młodzi ludzie z miejsca zaczęli porównywać swoje notatki. Obydwoje byli z tego samego wydziału pomocy społecznej i nie spotkali się dotychczas tylko dlatego, że Ellie pracowała tam od niedawna. Jednak natychmiast potoczyła się rozmowa o dzieciach, z którymi i on, i ona mogli się zetknąć, oraz o przełożonych, którzy 84

ich szkolili i z którymi pracowali. A tymczasem ja odgrywałam rolę mamy i dolewałam kawy. Rzecz jasna, goszczenie dwóch opiekunów społecznych naraz nie było dla mnie żadną nowością, ale przyjmowanie pary całkiem ze sobą niezwiązanej – owszem, tak. Dopiero teraz przyszło mi do głowy, jakie to może mieć implikacje dla poufności spraw Tya i Flip. Wcześniej nawet nie pomyślałam, żeby sprawdzić, czy w ogóle powinnam rozmawiać z jednym opiekunem w obecności drugiego. Jednak szybko odrzuciłam tę wątpliwość. Jasne, że powinnam. Zajmowaliśmy się obydwojgiem dzieci, więc praca zespołowa miała sens, nawet jeśli obowiązki Ellie wyglądały nieco inaczej niż rola Willa. Bo, oczywiście, on w opiece nad Tylerem przesunął się na dalszy plan. Odkąd chłopiec został przez nas adoptowany, nie było już potrzeby, by Will przygotowywał go do przenosin, tylko by od czasu do czasu gdzieś go zabrał oraz pomagał mnie i Mike’owi wspierać naszego przybranego syna. Jednak obecność drugiego dziecka oddziaływała również na Tylera. Więc, przynajmniej na krótką metę, do-póki Flip brała udział w programie modyfi kacji zachowań, Will – dla pewności, że to połączenie nie zaszkodzi chłop-cu – powinien był znowu zaangażować się trochę bardziej, a co za tym idzie, otrzymywać informacje o naszej nowej podopiecznej. – No więc, kto pierwszy? – spytałam po dłuższej chwili, zastanawiając się, jak to zebranie, tak niepodobne do zebrania, ma się odbywać. – Może któremuś z was bardziej się spieszy? 85

– Ja mam trochę czasu – odparł młody człowiek, zerkając pytająco na Ellie. – Jeśli chcecie najpierw pogadać o Flip, posłucham i zanotuję to, co dla mnie przydatne. Tak będzie dobrze? – dodał, sięgając po ciasteczko. Ellie uśmiechnęła się i skinęła głową w sposób, który ktoś zwracający uwagę na takie rzeczy bez trudu

mógł od-czytać jako nieśmiały. – Dziękuję – powiedziała, wyciągając z dużej skórzanej torebki notes formatu A5 w okładkach pokrytych kwie-cistym materiałem. – Casey, pomogłoby mi, gdybyś tylko uzupełniła informacje, jak ona sobie radzi. A potem przekażę ci najświeższe nowiny o jej matce plus kilka spraw, które przedyskutowaliśmy w biurze. No to do dzieła, pomyślałam i przysunęłam bliżej dziennik, bardziej odruchowo niż z potrzeby, bo nie musiałam sięgać do zapisków, żeby podsumować postępy Flip. – No cóż, jeśli mam być szczera, to ciężka praca. Ale nic, z czym nie moglibyśmy sobie poradzić – pośpieszyłam zapewnić Ellie. – Jednak kwestia używania ubikacji (czy raczej nieużywania) okazała się problemem trudniejszym, niż się spodziewaliśmy. Stąd mój niepokój nawet teraz, kiedy rozmawiamy, co może zdarzyć się w szkole. – Więc nadal regularnie robi w majtki? – zapytała Ellie i obie zauważyłyśmy grymas na twarzy Willa. Przytaknęłam. – Ale na plus muszę powiedzieć, że napady krzyku zdarzają się już rzadziej. W ogóle Flip wygląda na mniej zestresowaną. Jest teraz spokojniejsza, chociaż nadal dość zmienna. Naprawdę nigdy nie daje się przewidzieć, kiedy wybuchnie, zresztą sama wiesz. Myślę, że to częściowo z powodu FAS. 86

Obydwoje nagryzmolili coś w notesach. Potem Ellie znów podniosła na mnie wzrok. – Przez telefon mówiłaś, że lekarz odstawił jej na razie ritalin. Wiemy, na jak długo? Pokręciłam głową. – Nie mam pojęcia. Jesteśmy w rękach naszego internisty, który chce, żebym próbowała, ile się da, póki mała będzie dobrze się czuła. Prawdę mówiąc, obstaje przy tym dość mocno. Nie lubi, żeby dzieci przyjmowały leki, jeśli faktycznie ich nie potrzebują, a ja chętnie uszanuję jego orzeczenie. Na pewno jesteśmy gotowi spróbować. Mam tylko nadzieję, że w szkole zdołają poradzić sobie z Flip bez tabletek. Will odchrząknął.

– Zgadzam się z twoim doktorem, Casey – powiedział. – Teraz niektórzy lekarze stanowczo za bardzo śpieszą się z przepisywaniem różności, nie dając żadnego wyboru. Więc jeśli udałoby się bez leków, warto walczyć. Zdołałam nie przewrócić oczami, żeby nie wyszło, że lekceważę jego idealizm. Ale było to trudne, bo widziałam w życiu sporo takich przypadków – dzieci, które naprawdę potrzebowały lekarstw, a kiedy ich nie dostawały, robiły się okropne. Szczególnie utrwaliła mi się w pamięci mała dziewczynka o imieniu Olivia, od najmłodszych lat regularnie i straszliwie maltretowana. Kiedy wraz z bratem trafi ła do nas, była niemal zupełnie dzika. Ona potrzebowała ritalinu, a już z pewnością w pierwszych dniach. Prawie nie mogła bez niego funkcjonować. Wiedziałam z doświadczenia, że lek ten wydawano wyłącznie w bardzo małych ilościach; dokładnie tyle tabletek, 87

ile dziecko potrzebowało, ani jednej więcej. I doskonale pamiętałam, jak to jest, gdy go zabraknie. Kiedy opiekowałam się Olivią, niejednokrotnie zdarzyło mi się iść do apteki tylko po to, by usłyszeć, że zapas leku się skończył i trzeba poczekać parę dni – dni, które dla wszystkich zainteresowanych były koszmarnie zdezorganizowane. Nie, ritalinu zdecydowanie nie rozdawano jak cukierków. Tak więc miałam okazję przyjrzeć się obu stronom medalu i starałam się zachować trzeźwe myślenie. Jednak faktycznie zauważyłam, że ostatnimi czasy lekarze ogólni byli coraz bardziej podzieleni w sprawie podawania me-dykamentów. Jedni chętnie wystawiali recepty, podczas gdy inni w dużej mierze należeli do „obwiniaczy” rodziców. Debata zapowiadała się na długotrwałą, a w środku tego wszystkiego byliśmy my, stanowiący jej część. Dlatego wstrzymywałam się z wydaniem opinii, czekając, by zobaczyć, jak się sprawy potoczą. – Masz rację – powiedziałam łagodnie do Willa. – Będzie wspaniale, jeżeli się uda. Ale jeśli ritalin naprawdę pomagał Flip czuć się normalnie, wtedy może jej się pogorszyć. Nie wiem. – Rozłożyłam ręce. – Myślę, że to sytuacja z rodzaju „pożyjemy, zobaczymy”. Ellie pokiwała głową i odłożyła długopis. – Skoro o tym mowa, Casey, moje wieści też są trochę jak „pożyjemy, zobaczymy”. Otóż Megan, matka

Flip, zwróciła się do nas z prośbą, że chciałaby zobaczyć córeczkę. Tego się nie spodziewałam. – Dostała zgodę na kontakt nadzorowany, w obecności pracownika wsparcia rodziny i na neutralnym terenie. Jakieś zakupy, lunch w restauracji, coś w tym rodzaju. 88

Megan wyszła już ze szpitala i przekwaterowano ją do nowego lokum w pobliżu miejsca, gdzie dawniej mieszkały. W tym momencie chyba nie mamy wyboru, musimy na to pozwolić. Nie potrafi łam ukryć zaskoczenia. Naprawdę muszą? O ile wiedziałam, życie Flip u boku matki było, najdeli-katniej mówiąc, pełne chaosu. Megan zdecydowanie za-niedbywała córkę. – Tego się nie spodziewałam – odparłam wreszcie. – Sądziłam, że długoterminowy plan zakłada znalezienie dla Flip stałych opiekunów zastępczych albo rodziców adopcyjnych. – Och, bo tak jest – ciągnęła swoje wyjaśnienia Ellie. – Zdecydowanie nadal tak jest. I gdyby się okazało, że wstępujemy na drogę adopcyjną, spotkania, oczywiście, zostaną wstrzymane. Jednak w początkowym okresie – skoro Flip jest z tobą i Mikiem tylko na krótką metę, a dochodzenie nadal trwa – uważamy, że jeśli mała się zgodzi, to jakieś formy kontaktu mogą dać pozytywne efekty. Rzecz jasna, kontaktu bardzo silnie nadzorowanego. – Powiedziałaś, że o kilku pomysłach dyskutowaliście w biurze… – zagadnęłam.

– A, tak – przyznała. – Dokładnie rzecz biorąc, o przedłożeniu komisji wspólnie wypracowanego, możliwie naj-pełniejszego raportu. Pomyśleliśmy, że dopóki czekamy i dopóki ona jest u was, może mogłabyś rejestrować, nawet dokładniej niż normalnie, wszystko, co się dzieje: twoje przemyślenia, spostrzeżenia, pozytywne zmiany, jakie zauważysz, jej codzienne nawyki i nastroje plus to, co przekaże ci szkoła. Po prostu, żebyśmy byli naprawdę 89

dobrze poinformowani, kiedy zaczniemy się rozglądać za odpowiednimi kandydatami. „Komisją” nazywano zespół fachowców, do których zwracali się pracownicy pomocy społecznej, szukając dla konkretnych dzieci długoterminowej opieki w rodzinach. Zespół ów składał się zazwyczaj z około dziesięciu osób o zawodowym doświadczeniu w dziedzinie opiekuńczo-wychowawczej, a wspólne zadanie jego członków polegało na ostatecznym dobraniu potencjalnych rodziców zastępczych. Pełnił więc szalenie ważną rolę. Naturalnie, najlepiej było trafi ć za pierwszym razem, o ile to możliwe. Bo, zważywszy na wielki wkład emocjonalny wszystkich zainteresowanych, mało co mogło bardziej przygnębiać niż umieszczenie w nowej rodzinie, które kończyło się porażką. Jak powiedziała Ellie, dopiero zaczynaliśmy pracę z na-szą małą księżniczką. Jednak, choć miałam ambiwalentne odczucia w sprawie dzielenia się tą opinią, w głębi duszy uważałam, że trudno będzie umieścić gdzieś Flip na dłuższy czas. Już wcześniej wspominałam o swoich obawach, Sposób, w jaki dziewczynka wchodziła w interakcje z otoczeniem, wynikał głównie z syndromu FAS – był taki, bo ona taka była, a zatem niekoniecznie łatwy do wykorze-nienia. Dlatego współczułam temu dziecku jeszcze bardziej i miałam nadzieję, że jednak znajdą się gdzieś odpowiedni opiekunowie. Tak czy inaczej, mieliśmy już bieżące informacje, zwłaszcza te o Megan, które musiałam jeszcze przetrawić. Więc kiedy Ellie sięgnęła po ciasteczka, a Will zamknął swój no-tatnik, mogliśmy szybko nadrobić zaległości na temat Tylera. Wyglądało na to, że chłopiec całkowicie zaaprobował 90

obecność Flip w swoim życiu, choć na pierwszy rzut oka trudno to było wyczytać z wywracania oczami i częstych wyrazów dezaprobaty. – Hierarchia w stadzie – zauważył z godną pochwały przenikliwością Will, kiedy skończyłam swoją opowieść. – Na moje oko Ty uwielbia wchodzić w rolę starszego brata. Nie mówiąc o tym, że odczuwa prawdziwą przynależność do klanu Watsonów i tę wspólną odpowiedzialność, która każe mu wam pomagać w opiece nad Flip. À propos, wy-myśliłaś już coś na jego urodziny? Za tydzień i trochę Tyler kończy trzynaście lat – wyjaśnił Ellie. – To jak, Casey, może kolejna impreza na basenie? – dokończył, znowu odwracając się do mnie. – To już chyba dwie – odparłam, zachmurzona na myśl o pracy, którą trzeba by w to włożyć i do której nie zdołałam dotąd się wziąć. Uwielbiam planować przyjęcia, równie mocno, jak kocham szykować wszystko na Boże Narodzenie. Tylko że tym razem moje plany zostały kompletnie za-kłócone przez trąbę powietrzną wzrostu metr dwadzieścia i jej małą, różową asystentkę. – Mike ma okrągłą rocznicę – wyjaśniłam. – Pięćdziesiątkę. Dwa dni przed urodzinami Tya. Myślałam o tym, żeby obu panom zorganizować coś wspólnego, ale jeszcze nie miałam czasu się zastanowić. Jednak Will sprawił, że się rozchmurzyłam. Oczywiście, dobrze mnie już znał. – Dasz radę, Casey – stwierdził, a jego słowa zabrzmiały niemal jak rozkaz. – Jestem pewien, że nakłonisz Riley, żeby odwaliła za ciebie czarną robotę. Naprawdę – dodał stanowczo, pochylając się w moją stronę. – Casey, będzie super. Więc przestań robić z siebie takiego ponuraka! 91

A to, o dziwo – zważywszy, jak bardzo byłam zatro-skana – podziałało na mnie jak zastrzyk nowej energii.

I ponieważ w sprawie Flip przekazałam już mniej więcej wszystko, snułam dalej opowieści o Tylerze i jego sukcesach aż do czasu, gdy zostawiłam Willa i Ellie, żeby pogłębiali znajomość, a sama zajęłam się zmywaniem. Jednak słysząc, jak chichoczą na temat jakiegoś kierownika, z którym oboje pracowali, zerknęłam przez ramię i poczułam, że też się uśmiecham. Z tej dwójki byłaby urocza para! Nie mogłam się powstrzymać od rozważań, czy mają już swoje drugie połówki, co zwykle każdemu przychodzi do głowy na widok młodych ludzi, którzy tak dobrze dogadują się ze sobą. Może i jestem trochę dinozaurem, jak ten z koszulki Willa (a Mi-ke, Riley i Kieron tylko wywróciliby oczami, gdybym im coś o tym napomknęła), ale przecież rozpoznaję tę iskrę, kiedy ją dostrzegę. Odwróciłam się, a myśl o intrydze już zapuszczała korzenie w moim mózgu. – Kiedy zorganizuję te imponujące przyjęcia, obydwoje czujcie się na nie zaproszeni – oznajmiłam radośnie. – I będę bardzo obrażona, jeśli któreś z was się nie stawi! 92

8 8 Na szczęście następne dni minęły bez zakłóceń, przynajmniej w szkole. Każdego popołudnia, odbierając Flip, nie omieszkałam zamienić paru słów z panną Carter, która zdawała się sądzić, że jak na dziecko świeżo po odstawieniu ritalinu, moja wychowanka radzi sobie nadzwyczaj dobrze. – Parę dni temu przyszła do nas jeszcze jedna nowa uczennica – tłumaczyła mi panna Carter pod koniec pierwszego tygodnia. – Od niedawna mieszka w naszej okolicy i – co jest wielkim plusem – zdecydowanie podziela miłość Flip do lalek Barbie. – Z uśmiechem zmierzwiła włosy dziewczynki, po czym dodała: – Jednym słowem, to małe kochanie i Scout zostały najlepszymi przyjaciółkami.

Flip odpowiedziała jej promiennym uśmiechem, a mnie nie po raz pierwszy uderzyło, jaką była pogodną i czułą istotką. I jak niewiele mogliśmy odgadnąć na temat wyzwań, którym stawiała czoło. – Proszę pani, wie pani co? – zwróciła się do panny Carter, którą teraz też, oczywiście, kochała. – Scout i mnie kiwa się ten sam ząb. Niech pani popatrzy! – Dla zilustrowania swoich słów wsadziła dwa palce do rozdziawionej buzi i chwiejąc zębem w tył i w przód, udowodniła nam swoje racje. 93

– Cieszę się, skarbie – odparłam i delikatnie ciągnąc ją za rękę, próbowałam skłonić do zakończenia pokazu. – Wspaniale, że masz nową przyjaciółkę, która też tak bardzo kocha lalki Barbie. Ale zostaw ten ząb. Niech sam wypad-nie, dobrze? Nie chcę, żeby ci poleciała krew! Scout, jak dowiedziałam się w drodze powrotnej, była „piękna”. Mówiła „śmiesznie”, bo przyjechała z innego „królestwa” (zwanego Newcastle), i podobnie jak Flip, nie miała w domu braci ani sióstr. Ale wszystko było w porządku, bo Flip życzliwie zaproponowała jej całkiem nowiutkiego brata. – Może wziąć Jacksona, mamusiu – wyjaśniła. – Albo pożyczyć tylko na trochę, bo on jest wkurzający. Powiedziałam Scout, że ja sobie zamawiam Leviego. Za pośrednictwem wstecznego lusterka posłałam jej szeroki uśmiech, a ona zachichotała, dobrze wiedząc, co mówi. Przy całym stresie, który nieodłącznie towarzyszył opiece nad nią, Flip potrafi ła być uroczą i bardzo dowcipną dziewczynką. Może więc znalezienie dla niej domu mimo wszystko nie okaże się aż tak trudne. Kiedy zaliczyłyśmy już cały pierwszy tydzień szkoły, nabrałam optymizmu co do perspektyw Flip. Jednak ze względu na to, w jaki sposób działają yin i yang, perspektywa podwójnego urodzinowego superprzyjęcia budziła we mnie nietypową panikę. Uwielbiam organizować urodziny. Należę do tych osób, dla których obchodzenie różnych uroczystości nie jest zwyczajną koleją życia, lecz jedną z jego wielkich uciech. Zwłaszcza jeśli przy planowaniu ma się wolną rękę. „Przesadzić!” – to niemal moja dewiza; i to nie tylko 94

wówczas, gdy chodzi o dzieci (co jest ogólnie przyjęte), ale przy niemal wszystkich okazjach wiążących się z ciastami, balonikami i choinkowymi lampkami. Jednak tym razem miałam mniej niż tydzień na upora-nie się z pięćdziesiątką Mike’a (w końcu nie byle jaką datą w kalendarzu każdego człowieka) i trzynastymi urodzinami Tylera, które, gdyby nawet nasz przybrany syn nie chciał robić zamieszania, były z emocjonalnego punktu widzenia równie ważne. Tyle się wydarzyło. Tak wiele działo się z Tylerem, aż wprost nie do wiary, że tylko rok upłynął od chwili, gdy chłopiec wypowiedział do mnie tamte pamiętne słowa. Na dwunaste urodziny miał bez wątpienia świetne przyjęcie, a to dzięki Willowi i jego użytecznym znajomościom w miejscowym centrum rekreacyjnym. Basenowa impreza okazała się „epicka”*, by zacytować jubilata. Co prawda, przyrodni brat Tya, Grant, nie przyjechał i oczywiście mieliśmy w związku z tym sporo obaw. Jednak właśnie tamtego wieczoru, kiedy już wróciliśmy do domu, Tyler powiedział mi bez ogródek, że doskonale wie, że nie dojdzie do żadnej zgody z jego tatą i macochą, bo oni po prostu go nie kochają i nigdy nie będą kochać. Pomyślałam o Flip. O tym, jak ochoczo uznała mnie za swoją „nową mamusię”. I dobrze, byleby rezultaty zmian były dla niej najlepsze. „Zakochiwanie się” w różnych lu-dziach stanowiło część osobowości dziewczynki. Nie jakieś głębokie więzi – wskutek zniszczeń poczynionych przez * Epicki – neosemantyzm, brzmiący bezsensownie dla każdego, kto rozumie znaczenie słowa „epicki”, jednak powszechnie używany przez młodzież jako kalka popularnego wśród młodych Brytyjczyków słowa „epic” (epicki, ale też wspaniały). 95

FAS – ale czułość, sympatia, potrzeba fi zycznego kontaktu. Dlatego chętnie podjęłam się roli jednej z mamuś na jej życiowej drodze.

Tyler, gdy do nas trafi ł, bardzo różnił się od tej małej. Był starszy i mądrzejszy, a przy tym obdarzony wielką intuicją. W przeciwieństwie do Flip, doskonale wiedział, jak podle życie się z nim obeszło. Nikomu nie ufał, niczego nie oczekiwał, nie czuł się wart niczyjej miłości. Pierwsze lata dzieciństwa miały w tym swój walny udział. A jednak później Ty zadał mi to pytanie. Powiedział: „Casey, czy nie mogłabyś być moją mamą?” I z jakiejś przyczyny – może była to po prostu odpowiednia chwila; starałam się nadmiernie tego nie analizować – jego słowa sprawiły, że nasza najbliższa przyszłość potoczyła się zupełnie inną drogą. I teraz, kiedy minęło tyle miesięcy, zły okres w życiu naszego chłopca czasem wydawał mi się snem. Nocnym koszmarem. Psychiczne blizny bez wątpienia miały Tylerowi towarzyszyć już zawsze, ale my też mu towarzyszyliśmy. I to czyniło wielką różnicę. – Wiesz co? – powiedziała Riley, zmagając się z oburzoną Marley-Mae. – Myślę, że powinnaś trochę zmniejszyć skalę. Tak, tak… – Uniosła wolną rękę, żeby powstrzymać mój protest. – To jak zakazać Richardowi Bransonowi* budowy statków kosmicznych. Wiem. Ale biorąc pod uwagę ograniczenia czasowe, nie ma innego wyjścia. Nadszedł sobotni ranek. Nadal panowała cudowna pogoda jak na początek września, więc wyrzuciwszy wszyst* Richard Branson – brytyjski miliarder, postać ze wszech miar niestan-dardowa; twórca kilkuset fi rm w ramach Virgin Group, z których Virgin Galactic ma w przyszłości oferować m.in. suborbitalne loty kosmiczne. 96

kie dzieciaki do ogrodu, mogłyśmy wreszcie nadrabiać zaległości w rozmowie i ustalać plan. No cóż, wszystkie dzieciaki, oprócz Marley-Mae. Wyciągnęłyśmy z szopy ogrodowe zabawki, ale moja szesnastomiesięczna wnuczka była jeszcze zbyt mała, żeby zostawić ją bez nadzoru wśród szalejącej na dworze bandy. Co nie oznacza, że Marley-Mae się z tym pogodziła. Potrafi ła wydzierać się na całą okolicę, a jeśli nabierała podejrzeń, że ją w czymś pominięto, poskromienie jej wy-cia i gniewnych krzyków wymagało zwykle przebiegłości oraz sporego wysiłku. I ten raz nie różnił się od innych.

– Słowo daję, zupełnie jakby już była cholerną nastolatką! – wysapała Riley, kiedy wreszcie udało jej się umieścić niezadowoloną córkę przed telewizorem, zaopatrzoną w pa-rę książeczek do kolorowania, po których mogła artystycz-nie bazgrać. – A skoro mowa o nastolatkach, mamo, to jak już powiedziałam, myślę, że się za bardzo przejmujesz. To trzynastolatek. Nie będzie chciał wielkich wygłupów, prawda? – Uśmiechnęła się szeroko. – Bo z różnych względów uchodzą za obciach. A dodatkowo masz po swojej stronie „pełen luzik”. Pamiętasz Kierona w tym wieku? Kiedy próbowałaś urządzić mu imprezę tematyczną z przebierankami za superbohaterów? Można było pomyśleć, że proponujesz jemu i tym jego kumplom co najmniej wizytę w salonie piękności, na zmianę wizerunku i depilację woskiem. Pa-miętasz? Biedny chłopak o mało nie umarł ze wstydu. Pamiętałam aż za dobrze. I wiedziałam, że Riley ma rację. Tyler był już ociupinę za stary na kinderbal. – Wiem, wiem – powiedziałam – ale przyznaj, że Kieron uwielbiał i nadal uwielbia wszystko co od Marvela, 97

więc trudno mnie winić za tamto, prawda? Tak czy inaczej, prawdopodobnie jest, jak mówisz. Tyler pewnie nie chciałby wielkiej imprezy. Ale jakąś by chciał. I nadal po-zostaje mały problem z twoim ojcem. – Z tatą? Boże, mamo, żartujesz? Mogę się założyć, że gdyby to od niego zależało, odłożyłby całą sprawę na przyszły rok. Albo jeszcze następny, nie sądzisz? – Pokręciła głową. – Poważnie się zastanawiam, czy nie kupić mu te-go… no, jakże to się nazywa? Tego, co „stopniowo miesza się z siwizną”? Nie, mamo, naprawdę, jedyne, czego trzeba, to skromne przyjęcie w domu. Zresztą w ostatniej chwili i tak nigdzie nie zamówisz sali. Otworzyłam pudełko imbirowych babeczek. Połówkę jednej dałyśmy Marley-Mae, a same stopniowo pochło-nęłyśmy do kawy dobre pół tuzina spośród pozostałych, szkicując plan, który – musiałam przyznać – był znacznie sensowniejszy i mocno okrojony. Urodziny Mike’a przypadały w następny piątek, a Tylera w niedzielę, więc w sam dzień pięćdziesiątki miałam wręczyć mojemu mężowi prezent od siebie i powiedzieć, że wspólna uroczystość jego i Tya odbędzie się nazajutrz. Ale też uprzedzić, żeby nie zdradził się z tym przed chłopcem. W sobotę obaj jubilaci wychodzili na cały ranek grać w piłkę z Kieronem, dzięki czemu reszta rodziny mogła spokojnie udekorować dom i przygotować jedzenie. Powinno było się udać. Ponieważ Tyler nie spodziewał się niczego przed niedzielą, po powrocie z boiska miałby miłą niespodziankę. – Rzecz jasna, ściągnij paru jego przyjaciół – powiedziała mi Riley. – Mogłabyś w sekrecie zaprosić tego zwariowa-98

nego Denvera, z którym spędza tyle czasu. I oczywiście Granta. Bo on by przyszedł, prawda? Skinęłam głową. Jedną z najbardziej budujących rzeczy, które działy się, odkąd przejęliśmy opiekę nad Tylerem, było to, że żadne środki przymusu ze strony jego macochy nie zdołały rozdzielić przyrodnich braci. Po wielu miesiącach kobieta wreszcie zrozumiała, że chociaż oni, jako rodzice, nie byli już częścią życia Tya, Grant zdecydowanie nią był, i tak miało pozostać. – Jeszcze rodzina – dodałam. – Mama i tata. Lauren i Kieron. I myślę, że zaprosimy też Donnę z dzieciakami. – (Podobnie jak ja, moja młodsza siostra kochała przyjęcia). – Musi być prawdziwa balanga. Och, i żeby nie zapomnieć o Ellie i Willu – przypomniałam sobie, sięgając po bloczek i długopis. – O kim? – chciała wiedzieć Riley. – O Ellie i Willu – odparłam. – Opiekunach społecznych Flip i Tylera. Obojgu mówiłam, żeby przyszli. W zasadzie nawet nalegałam. Myślę, że to pomoże w tworzeniu więzi i ogólnie dobrych stosunków. – Więzi? – zdziwiła się. Ale niczego więcej jej nie wyjaśniłam. Trwał weekend i nadal utrzymywała się piękna pogoda. Skoro miałam projekt gotowy do wdrożenia – uwielbiam, kiedy w planie wszystko zaczyna się łączyć – pozostawały właściwie tylko kwestie menu i dekoracji, z których żadna nie była dla mnie nadmiernym problemem. Poczułam się nawet wystarczająco odprężona, aby zaproponować niedzielny spacer i piknik. Byliśmy już tylko w wąskim gronie – Mike, Tyler, Flip i ja – a po wariackiej, pełnej dzieci 99

sobocie szykowanie pieczeni wyłącznie dla naszej czwórki nie wydawało mi się zbyt dużym wyczynem. Wobec tego udaliśmy się do pobliskiego lasku, gdzie Tyler mógł pokazać Flip strumień i wprowadzić ją w sekrety mrocznej oraz pełnej niebezpieczeństw sztuki przeskakiwania po kamieniach na drugi brzeg, jak również zaprezentować wszystkie miejsca, w których poprzednio wpadł do wody. – Tylko ostrożnie – nakazał Flip, kiedy śmiało dokonywała szczególnie ryzykownej przeprawy za jego

plecami – bo to nie jest zabawa dla dziewczyn. Naprawdę. I zanim spytasz: nie, nie możesz się tu załatwić, jasne? – Przewrócił oczami. – Chybabym skonał, gdyby któryś z moich kumpli wdepnął w to, co zostawiałaś po sobie. – Tyler! – zawołał Mike. – Przestań dokuczać Flip. – On tylko tak się drażni, prawda, tatusiu?! – odkrzyknęła. – Jeśli zachce mi się kupę, to mogę zrobić, prawda? Mój mąż popatrzył na mnie i bezradnie rozłożył dłonie. Najwyraźniej przed nami była jeszcze długa droga. – Nie, Flip – powiedziałam stanowczo. I dorzuciłam, widząc, jak dziewczynka kuca tuż przy brzegu strumienia: – Co ty tam robisz? – Myję włosy Różowej Barbie. Ona jest taką straszną małą brudaską. Przedostałam się na drugą stronę i dołączyłam do naszej wychowanki. – Dobrze, ale uważaj tu, na samym skraju. Nie chcę, żebyś wpadła i też miała mycie głowy. – Zawsze uważam – odparła, kołysząc lalką tam i z powrotem tak, że włosy Barbie ciągnęły się po wodzie. – Nie wiedziałaś? Ona mogłaby umrzyć. 100

– Umrzeć – poprawił Tyler. – Nie, umrzyć – powtórzyła z uporem Flip. – Dziecko może utonąć w pięciu centymetrach wody, słyszysz? – To prawda – potwierdziłam i właśnie miałam dodać, że dlatego jest tak ważne, aby zachowywać ostrożność, kiedy znowu odezwała się Flip: – W pięciu centymetrach wody, Megan – powtórzyła nagle surowym tonem. – W pięciu centymetrach,

rozumiesz? Mike nadal był na drugim brzegu, ale nasze spojrzenia spotkały się ponad strumieniem. Obydwoje coś o tym wiedzieliśmy. Kilka lat wcześniej zajmowaliśmy się pewnym chłopczykiem, Jensonem, którego problemy były częściowo związane z utonięciem innego dziecka. Otóż Jenson dźwi-gał sekret śmierci swojej dwuletniej siostrzyczki. Dziewczynka utopiła się w brodziku, kiedy matka, zostawiła ją pod „opieką” starszego brata i wyskoczyła po papierosy. Jenson miał wtedy pięć lat. Odepchnęłam nawałę koszmarnych myśli. Zbyt miło spędzaliśmy czas. – Zgadza się – odparłam lekko, podczas gdy Flip wyciskała włosy Barbie. – Rzeczywiście, tak się może stać. A kto ci o tym mówił, skarbie? Wstała i potrząsnęła lalką, aż krople wody opryskały Tylera. – Nie mnie. Mówiła mamie – wyjaśniła. – Od razu ją obchrzaniła. No, ta okropna, gruba pani – dodała tytułem wyjaśnienia, bo przypuszczalnie dostrzegła moje zakłopotanie. – Ochrzaniła! – ryknął Tyler, nabierając wody w dłonie. Podniosłam rękę, żeby go odwieść od tego, co najwyraźniej zamierzał zrobić. 101

– Flip, wiesz, że to nieładnie w taki sposób kogoś opisywać – powiedziałam. – Czy nie mogłabyś znaleźć jakichś milszych… – Ale ona była okropna. I była gruba – odparła Flip z niezaprzeczalną logiką i zmarszczywszy brwi, zakończyła: – Przez cały czas krzyczała na moją starą mamusię. Słyszałam ją. – A co to za pani? – spytałam. – Przecież mówię. Okropna i gruba. Ta, która zawsze przychodziła, żeby objeżdżać moją mamę. – Objeżdżać?

– Nie rób tego, nie rób tamtego – wydeklamowała Flip, a jej głos znów stał się surowy. – I całej pieprzonej reszty też nie! Moich uszu dobiegło rozbawione parsknięcie Tya, ale postanowiłam w ogóle nie reagować. Flip podniosła Różo-wą Barbie na wysokość swoich oczu i wygrażając palcem, przemawiała wprost do niej: – Nawet w wannie, słyszysz mnie? Zwłaszcza w wannie! Bo mogłaby utonąć, mogłaby. W pięciu centymetrach wo-dy! – Po czym spojrzała na mnie i promiennie się uśmiechnęła. – Możemy teraz dostać lunch? Jestem Hank Marvin! Siedząc nad brzegiem strumienia, jedliśmy bagiet-ki z serem i marynowanymi ogórkami oraz jeszcze ciepłe młode ziemniaki – zestaw, wedle zapewnień Tylera, bardzo stosowny na niedzielny obiad. A kiedy późnym popołudniem wróciliśmy do domu, porozkładaliśmy się na kanapach do oglądania Charliego i fabryki czekolady. Jeszcze raz. Szczęśliwie Tyler nie czuł się zbyt dorosły na 102

odrobinę Roalda Dahla; właściwie był zachwycony, że może znowu podokuczać Flip. – Popatrz! – powiedział, gdy na ekranie pojawiła się Veruca Salt. – To ty. Tak jest, Flip. W każdym calu. Panienka, której nigdy nie zamyka się buzia. Za swoją impertynencję otrzymał cios w kolano, za-dany Różową Barbie. W rękach Flip była ona naprawdę wielofunkcyjną laleczką. Uśmiechnęłam się. Ich żartobliwe przekomarzanki zaczynały mnie coraz bardziej cieszyć. Miały w sobie taki krzepiący posmak rodzinnej normalności – czegoś, czego żadne z tych dzieci w swoim młodym życiu za wiele nie doświadczyło. – Hm, może by tak mniej gadania, a więcej oglądania – upomniałam ich mimo wszystko. – Potrzebuję ciszy, żeby skupić się na Johnnym Deppie. Chociaż należało przyznać, że nie tylko na nim. Nadal myślałam o tej „okropnej, grubej pani” – niemal na pewno opiekunce społecznej – która wpadała i krzyczała na matkę Flip, i o przeszłości, ciągle jeszcze tak mało mi zna-nej. Być może była to „stara bieda” życia z uzależnionym rodzicem, ale nie należało zapominać, że każda historia jest inna. I jak powiedziałby Willy Wonka, diabeł zawsze tkwi w

szczegółach. 103

9 9 Jednak na razie działo się zdecydowanie dobrze i nim nadszedł poniedziałkowy poranek, zaczęłam nieśmiało wierzyć, że robimy z naszą małą podopieczną znaczące postępy. Po wszystkich przestrogach Tylera Flip przez ponad tydzień ani razu nie nabrudziła w majtki. Jeszcze dłużej nie miała pełnoobjawowego napadu furii, a ponadto – chociaż byłam realistką co do prawdopodobieństwa kolejnych „wypadków” czy kryzysów – wszystko wskazywało na ogólne złagodzenie jej najbardziej skrajnych zachowań. Wystarczająco długo pracowałam z dziećmi, aby wiedzieć, że nie chwali się dnia przed zachodem słońca, ale musiałam przyznać, że teoria doktora Shakeltona o szko-dliwości ritalinu dla Flip mogła być słuszna. I czułam się dość dumna, że zajmowaliśmy się problemami dziewczynki w sposób – chyba – właściwy. Jak dotąd, w każdym razie. Odstawiłam Flip do szkoły (Tyler życzył sobie podwózki tylko w te dni, kiedy padało), a potem, rozpoczynając przygotowania do coraz bliższej uroczystości, wykonałam kurs wózkiem po supermarkecie. I kiedy wreszcie nadszedł czas na sprzątanie, byłam radośnie ożywiona. Włączyłam nawet radio, aby w zaci-104

szu własnej kuchni móc podrygiwać w rytm starych prze-bojów. Powinnam wiedzieć, że pycha zwykle kroczy przed upadkiem. Dziesięć minut później moją uwagę zwróciło stukanie w kuchenną szybę. Za oknem stał listonosz i uśmiechając się od ucha do ucha (zapewne na widok moich pląsów), wymachiwał prostokątną paczuszką, której nie zdołał wcisnąć do naszej skrzynki.

– Dalej, dalej! – zachęcił mnie, kiedy z płonącymi policzkami uwolniłam go od przesyłki. Miałam nadzieję, że to najnowsza gra z serii FIFA, zamówiona przeze mnie online na urodziny Tylera. – Tak właśnie radzą, co? Tańczyć, jak gdyby nikt nie patrzył. – Parsknął głośnym śmiechem. – Sprawiła mi pani frajdę, pani Watson. Jasne, pomyślałam zawstydzona na myśl, co on widział. Cytat mówił również: „Śpiewaj, jak gdyby nikt nie słuchał”. Dzięki Bogu za drobną łaskę podwójnych szyb. Właśnie wracałam do kuchni, żeby ukryć prezent, gdy zorientowałam się, że dzwoni moja komórka, która tkwiła w ładowarce na kuchennym blacie. Kątem oka dostrzegłam pulsujące światełko, a chwilę później telefon się odezwał. Wydawał dźwięki zwane dokuczliwą żabą – jakoś tak albo równie absurdalnie. Tyler zmienił mi dzwonek, do czego chłopcy mają skłonność, i zapewniał, że ten nowy szalenie mnie rozbawi. Nie rozbawił. Zanotowałam w pamięci, żeby poprosić Riley lub Kierona o zainstalowanie mi czegoś, co bardziej pasowałoby do niemal pięćdziesięcioletniej opiekunki zastępczej niż do podekscytowanej dziesięciolatki. Zajęta tą myślą, a może też pod wpływem dobrego humoru, bez cienia złych przeczuć sięgnęłam po komórkę. 105

I kiedy jednocześnie przyciszałam radio, zauważyłam, że na wyświetlaczu widnieje nazwisko Johna Fulshawa. Zastanawiając się, o co może chodzić, odruchowo wer-towałam w głowie kalendarz, żeby sprawdzić, czy zalegam z jakimś telefonem albo wizytą. – Cześć, Casey – powiedział John. – Nie przerwałem ci czegoś ważnego? Tak sobie pomyślałem, że może znajdziesz dla mnie pięć minut. Mam do obgadania kilka wiadomości. – Dobrych czy złych? – spytałam automatycznie, przechodząc do salonu i przysiadając na poręczy kanapy. – Nie, złych nie. Ale też niespecjalnie dobrych, muszę przyznać. Chodzi o matkę Flip. Domaga się widywania córki. – Nic się nie martw. To żadna nowina – odparłam. – Ellie ostrzegła mnie już w zeszłym tygodniu. Więc jednak pozwalają, żeby się spotkały? Ellie przypuszczała, że tak będzie.

– Zdecydowanie tak – przyznał John. – W dodatku chcieliby możliwie jak najszybciej. Z tego, co mówią, ona powołuje się na swoje prawa. Najwyraźniej odrobiła zadanie domowe. Potwierdził też, że Megan została już zakwaterowana w nowym mieszkaniu. A chociaż, jak wykazało śledztwo, była odpowiedzialna za wybuch pożaru (nie wspominając o zebranych przez pomoc społeczną dowodach zaniedbań i niezdolności do zapewnienia dziecku bezpiecznych warunków), nie miało to wpływu na jej prawo do widywania córki. W każdym razie w obecnych okolicznościach. – To ciekawe – powiedziałam. – Skoro poważnie rozważają adopcję, sądziłabym raczej, że będą dążyć do całkowitej separacji. 106

– I sądziłabyś słusznie, ale mamy związane ręce, bo ona podlega pod paragraf 20, jak zapewne wiesz. Więc brak podstaw prawnych, żeby przerwać te kontakty. Nakaz objęcia opieką z paragrafu 20 jest porozumie-niem dobrowolnym, kiedy to rodzic (bądź rodzice) zga-dzają się, żeby pomoc społeczna przejęła tymczasowo pieczę nad dzieckiem. Pod naszym dachem mieszkało już kilkoro dzieci w takiej sytuacji, więc przygotowania do kontaktu były rutynową część mojej i Mike’a pracy. Czasem sprawa okazywała się prosta i jasna, a czasem wcale nie. Widywałam dzieci raz za razem ranione, bo ich matki lub ojcowie najpierw podsycali nadzieję regularnymi spotkaniami, a potem wszystko się psuło, spotkania stawały się coraz rzadsze, aż wreszcie całkiem się urywały, znowu łamiąc dziecku serce. Tak wyglądał powszechny problem z rodzicami uzależnionymi. Nie ćpali, nie pili i starali się z całych sił, ale często, wcześniej czy później, nałóg znów brał górę. Właśnie przede wszystkim dlatego tyle dzieci kończyło w ośrodkach opiekuńczych. Następnym krokiem, za jakiś czas, był nakaz objęcia opieką społeczną z paragrafu 30, uzyskiwany na mocy postanowienia sądu. W takich przypadkach rodzice tracili prawo do kontaktu – jeśli uznano, że jest on nieodpowiedni albo potencjalnie szkodliwy dla dziecka, wówczas opieka społeczna mogła odmówić go lub przerwać. Megan dopiero niedawno wyszła ze szpitala i jak na razie współdziałała z przydzieloną jej opiekunką, więc widocznie nie było jeszcze potrzeby sięgać po bardziej restrykcyjne środki. Chociaż został zgromadzony materiał dowodo-wy i trwały prace z założeniem, że Flip musi przejść pod 107

długoterminową opiekę lokalnych władz, sprawa kontaktu nadal podlegała dyskusji. Nikt nie chciał całkowicie odcinać dzieci od ich biologicznych rodziców, dopóki nie zachodziła absolutna konieczność, powiedzmy w przypadkach przemocy seksualnej, emocjonalnej lub fi zycznej. A nawet wówczas zdarzało się, że wyrażano zgodę na kontakt pod określonymi warunkami. W kwestii opieki nad dzieckiem i jego emocjonalnego dobrostanu nic nie było ustalone raz na zawsze. Mając pomoc i wsparcie, ludzie się zmieniali. Robili, co mogli, by stać się lepszymi rodzicami. Niezbyt często, ale jednak czasem, ci „źli” resocjalizowali się. Na-leżało więc zachować otwarty umysł. Pomyślałam też o tym, co trajkotała w niedzielę Flip: o „okropnej, grubej pani” i słowach skierowanych do Megan, a przypadkiem podsłuchanych przez małą. Brzmiały bardzo prawdziwie. Matkę Flip regularnie odwiedzała opiekunka społeczna. Jej wizyty musiały obejmować także próbę wsparcia w wypełnianiu obowiązków rodzicielskich. Wszystko to razem stworzyło w mojej głowie obraz – choć dość mglisty – samotnej młodej kobiety, która, owszem, była uzależniona od alkoholu, ale mogła dokładać wszelkich starań, żeby sobie poradzić. Nie musiałam mieć racji i doświadczenie niestety mówiło mi, że raczej jej nie mam, lecz niezależnie od wszystkiego Megan jednak była matką. Przypuszczalnie teraz dręczoną poczuciem winy. A zatem mój umysł pozostawał w pełni otwarty. Umysł Johna z pewnością też. Niepokoiłam się tylko – co naturalne, kiedy dziecko, które tak łatwo zranić, znajduje się pod opieką zastępczą – jaki wpływ wywrze na Flip to spotkanie. 108

– Więc kiedy chcesz je zorganizować? – zapytałam Johna, zastanawiając się już nad najlepszym sposobem powiadomienia dziewczynki. – Jak mówiłem – odparł – oni życzą sobie raczej szybciej, niż później. Dałoby się ustalić jakiś termin w

tym tygodniu? Mogą się spotkać gdzieś w waszej okolicy, jeśli tak wolisz, i rzecz jasna, pod nadzorem pracownika wsparcia rodziny. Ale koniecznie na neutralnym gruncie. Żadnych wizyt domowych, nic w tym stylu. Wiedziałam, jak to się odbywa. Pracownik wsparcia rodziny odbierze Flip od nas albo ze szkoły i zaprowadzi na widzenie z matką. Potowarzyszy im przez parę godzin, a potem odwiezie nam małą, która oby tylko nie była w gor-szym stanie psychicznym niż przed tą rozmową. Chociaż doświadczenie nauczyło mnie, że jakkolwiek takie spotkania przebiegały – dobrze czy źle – i tak burzyły starannie skonstruowane emocjonalne mechanizmy obronne dziecka. Co będzie, to będzie, pomyślałam. Nie mogłam niczego przewidzieć. Flip z jej syndromem FAS to była bardzo szczególna osóbka. – Tak, wolałabym gdzieś w pobliżu – odparłam. – To łatwiejsze z punktu widzenia logistyki. Co powiesz na środę po lekcjach? Miałabym szansę przygotować Flip. – Na tyle, na ile uważałam to za potrzebne. W podobnych sytuacjach długi okres oczekiwania nie pomagał. Dziecko zaczynało się bać albo nadmiernie ekscytować. A poza tym tak wiele razy widziałam zawiedzione nadzieje, że nie chciałam, by przydarzyło się to naszej małej dziewczynce. Chociaż jeśli o nią chodzi… Jak zareaguje na wieść o spotkaniu ze swoją „starą mamusią”? 109

Cóż, miałam nadzieję… spodziewałam się. I byłam w błędzie. Nie traciłam czasu. Kiedy gawędziłyśmy, idąc przez boisko, uznałam, że powiem jej, co ma się wydarzyć w środę. Chciałam to załatwić, zanim Tyler wróci do domu. – Odbiorę cię ze szkoły jak zwykle – wyjaśniłam – żebyś mogła przebrać się z mundurka. A potem przyjdzie po ciebie pani, która ma na imię Debbie, i zabierze cię na spotkanie z twoją mamusią. Fajnie, prawda? I koło szóstej ta pani odprowadzi cię do nas, do domu. – Z moją mamusią? – powtórzyła Flip, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami. – To głupie, mamusiu. Co dzień cię spotykam. Zatrzymałam się i przyklękłam, żeby spojrzeć jej w oczy. – Posłuchaj, Flip, przecież wiesz, że ja nie jestem twoją prawdziwą mamą. Twoja prawdziwa mamusia leżała w szpitalu z powodu pożaru, pamiętasz? Ja jestem tylko przyszywaną mamą. A twoja prawdziwa mamusia chce cię zobaczyć.

Zanim powiedziałam coś więcej, odczekałam chwilę, żeby dziewczynka mogła te informacje przyswoić. Chociaż nie byłam pewna, czy to zrobiła. – Widzisz, ona za tobą tęskni – dodałam łagodnie. – Jest twoją mamusią, a nie uściskałaś jej już od tak dawna. To ja dostawałam te wszystkie miłe uściski, prawda? Flip chwyciła mnie za ramiona tak mocno, że – bo nadal kucałam naprzeciwko niej – o mało nie straciłam równowagi i nie upadłam. Jej podbródek dygotał, w oczach stanęły łzy. 110

– Ale ja skończyłam z tamtą mamusią! – krzyknęła przenikliwie. – Nie możesz mnie do niej odesłać! Ona mnie nienawidzi! Nienawidzi! Nie możesz, mamusiu! Jestem za brzydka! Rzuciła się do mnie i teraz już się przewróciłam; upadłam ciężko na siedzenie pod młócącą rękami i nogami Flip, w pełni świadoma sensacji, jakiej musiałyśmy dostarczać na szkolnym boisku w porze największego ruchu. Jak mogłam być taką idiotką, myślałam podczas szamotaniny, próbując dźwignąć się z ziemi. Dlaczego nie zaczekałam z tymi rewelacjami, aż wsadzę Flip do auta? Podniosłam ją, przytuliłam i niosąc w ramionach jak maleńkie dziecko, pośpieszyłam w stronę samochodu. Z każdym moim krokiem jej szloch narastał i stawał się coraz bardziej histeryczny, co było pewną oznaką, że zbliża się napad wrzasków. Pamiętając o tym, wgramoliłam się z małą na tylne siedzenie i obejmowałam ją mocno, dopóki nie zaczęła się uspokajać. – Cicho, skarbie – przemawiałam kojącym tonem. – To nonsens i dobrze o tym wiesz. Jesteś jedną z najładniejszych dziewczynek, jakie kiedykolwiek widziałam. Popatrz na te piękne włosy i na te piękne oczy! Jesteś jak mała księżniczka. Każdy to widzi. A twoja prawdziwa mamusia zawsze będzie twoją prawdziwą mamusią, przecież to rozumiesz. Odsunęłam się odrobinę, żeby móc spojrzeć w jej przestraszone oczy. – Ale ja nie odsyłam cię do niej na zawsze. Absolutnie nie. To tylko odwiedziny. Żeby napić się razem herbaty. Mama będzie mogła z tobą pogawędzić, przytulić cię. – Na te słowa Flip jakby się wzdrygnęła, więc dodałam 111

pośpiesznie: – I dowiedzieć się o twoich sukcesach w szkole, w ogóle o wszystkim. Spotkacie się tylko na herbatkę. A ta pani… ta, która ma na imię Debbie, mówiłam ci o niej? No, więc ona też tam będzie. Przez cały czas. Rozumiesz mnie, kochanie? Ona tam będzie przez cały czas, a potem odwiezie cię prosto do nas, dobrze? Flip otarła dłonią oczy. Palce miała pobrudzone farba-mi – najwyraźniej ostatnio coś malowali – więc na policzkach zostawiła jaskrawozielone smugi. Już chciałam o tym wspomnieć, żeby rozładować atmosferę, ale w ostatnim momencie zmieniłam zdanie. Zważywszy na jej nastrój, własna buzia była ostatnią rzeczą, którą dziewczynka powinna była widzieć. Więc zamiast tego powiedziałam: – Rozumiesz, prawda? Rozumiesz, co mówię? To tylko odwiedziny, nic więcej. Potem wrócisz do domu. – Obiecujesz? – Słowo honoru – odparłam. – Z ręką na sercu? – Z ręką na sercu. Obiecuję. – No, to zgoda. Pociągnęła nosem i przesunęła po nim mankietem. Potem ciężko sapnęła, niemal z rezygnacją, jakby została zmuszona do zaakceptowania jakiejś drobnej niedogodności, na przykład gorszego stolika w restauracji. Czasami naprawdę nie byłam w stanie jej pojąć. Już miałam powiedzieć: „Dobrze”, ale właśnie wtedy znowu się odezwała: – Mogę się zobaczyć z moją starą mamusią, ale tylko na trochę. I ona nie może mnie zabrać. Powiesz to tej pani, prawda? Bo co by zrobił biedny Tyler, gdybym nie wróciła? 112

Nieoczekiwane pytanie bez odpowiedzi. Nigdy nie przestawał mnie zadziwiać sposób działania jej

mózgu; to, jak szybko potrafi ła znajdować inną możliwość – praktycz-niejszy, bardziej akceptowalny zestaw problemów – zamiast radzić sobie z aktualną sytuacją. Wyglądało na to, że błyskawicznie umiała wyłączać „emocjonalną część” umysłu i zmieniać temat. Czy był to środek ochronny, który pozwalał łatwiej opanowywać emocje? Nie miałam pojęcia, ale teraz Flip patrzyła na mnie suchymi oczami i mówiła swobodnie, a ja najwyraźniej musiałam podjąć tę grę. – No właśnie! – przytaknęłam. – Co my wszyscy byśmy zrobili? Więc ustalone. W środę Debbie zabierze cię na podwieczorek z mamusią. A potem na kąpiel i spanie wrócisz do domu. Umowa stoi? – Stoi! – wykrzyknęła, wyciągając pięść, żeby się ze mną stuknąć, który to gest niewiele wcześniej przyswoiła od Tylera. Zbita z tropu, stuknęłam się z nią, jak należało. 113

10 10 Nadeszła środa rano, a ja nie miałam ani trochę więcej rozeznania, jak Flip zareaguje na spotkanie z matką, niż wtedy, gdy wspomniałam o nim po raz pierwszy. Nasza podopieczna stała się jeszcze bardziej nieprzewidywalna, jej nastroje były kapryśne jak słońce w sierpniu. W jednej chwili mogła być radosna jak przysłowiowy skowronek, w następnej zaś posępna jak gradowa chmura. Czego natomiast nie robiła, to więcej nie wracała do tego tematu. W ogóle. I chociaż mimochodem napomknęłam o spotkaniu, kiedy w poniedziałkowy wieczór otulałam ją do snu, odpowiedź Flip zabrzmiała niemal niegrzecznie. Machając mi przed twarzą Różową Barbie, dziewczynka wymamrotała: „Tak, tak, wiemy, mamusiu”, z jednym z tych swoich znużonych życiem (by nie rzec wielkoświa-towych) westchnień. Postanowiłam nie naciskać, dopóki nie będę musiała. Ostatecznie mógł to być jakiś mechanizm obronny. Niczego byśmy nie zyskali, wzmacniając go w umyśle Flip.

Zważywszy na jej (widoczne gołym okiem) poczucie, że to tylko jakaś nudna umowa, której ona musi się podporządkować, może lepiej było działać na luzie, czasem wtrą114

cić tylko jakieś słówko. A jeśli dziewczynka przyjmowała rzecz do wiadomości, ale wolała nie podejmować tematu, to też dobrze. Poza tym miałam wystarczająco dużo roboty z uroczystością podwójnych urodzin w najbliższy weekend, która przynajmniej była już do pewnego stopnia zaprojektowana. Riley wzięła na siebie zakup olbrzymiego tortu w kształcie piłki nożnej, a ja zajęłam się babeczkami. Jednak stwierdze-nie, jakobym je osobiście wykonała, byłoby kłamstwem. Zajęłam się nimi dokładnie w taki sam sposób, w jaki kłu-sownik zajmuje się zwierzyną, czyli przyswoiłam. To moja mama i siostra je upiekły, ale wymogłam na obu paniach dyskrecję. Wiedziałam, że zapewne jestem na straconej pozycji, biorąc pod uwagę, z jakim wynikiem przez lata próbowałam swoich sił w pieczeniu. Jednak nie wolno się poddawać, bo przecież nigdy nic nie wiadomo, prawda? Mike’a miałam szansę nabrać, a Tylera to już zdecydowanie. Cóż, przynajmniej tak sądziłam. Mój tata akurat siedział u Donny, kiedy o tym napomknęłam i identycznie jak poprzednim razem, gdy sugerowałam, że coś upiekę, parsknął, oplu-wając się herbatą. Tak czy inaczej, niezależnie od pochodzenia babeczek, przynajmniej odhaczyłam kolejne punkty na mojej pamięciowej liście zadań. A ponieważ wszystkie pyszności, ba-loniki oraz dekoracje były już bezpiecznie ukryte w domu Riley, mogłam w dużej mierze przestać zawracać sobie ni-mi głowę. Miałam jeszcze tylko kupić prezenty i w sobotę rano przygotować przekąski. 115

To pozwoliło mi skoncentrować teraz energię na Flip.

Dziewczynka pojawiła się w kuchni ze starannie wyszczot-kowanymi włosami, przewiązanymi różową wstążką ułożoną w całkiem znośną kokardę. – A więc – powiedziałam, zalewając płatki śniadanio-we mlekiem – dzisiaj po szkole spotykasz się z mamusią. Pamiętasz? Debbie Scott, ta pani, która jest pracowniczką wsparcia rodziny, przyjedzie tu po ciebie, kiedy się przebierzesz i… Łyżka Flip z brzękiem upadła na stół. – Nie, mamusiu! – oznajmiła dziewczynka, stanowczo kręcąc głową i wysuwając dolną wargę. – Nie zdejmę mundurka. Chcę w nim zostać. Odstawiłam butelkę mleka i usiadłam. – Naprawdę? Myślałam, że na spotkanie z mamusią włożysz jakąś ładną sukienkę i te swoje śliczne różowe buciki. Teraz Flip kręciła głową jak szalona. – Nie! Nie! Tamta mamusia powie, że wyglądam głupio. A w szkolnych rzeczach będę podobna do wszystkich dzieci. Znowu uderzył mnie tok jej rozumowania. Starałam się pojąć, co mogło leżeć u jego podłoża. – Skarbie – zapewniłam ją – ubierzesz się, jak zechcesz. Jeśli wolisz zostać w mundurku, nie ma żadnego problemu. Zresztą obojętne, co włożysz, jestem przekonana, że twoja mamusia pomyśli, że wyglądasz ślicznie. Poniekąd oczekiwałam zaprzeczeń, by ta „inna” mamusia mogła tak pomyśleć. Ostatecznie Flip powtarzała to wystarczająco często. Ale dziewczynka uparcie trzymała się tematu i teraz zaczynało to nabierać dla mnie sensu. 116

– A ta pani – powiedziała, sięgając po łyżkę i zanu-rzając ją w płatkach na mleku – ta Debbie będzie musiała mnie odwieźć, jeśli założę mundurek, prawda? Dzieci nie mogą spać w szkolnych ubraniach, prawda? Ona będzie wiedziała, że muszę wrócić do domu, bo tutaj mam piżamę. Gdyby na koniec oznajmiła: „To proste!”, jak w re-klamie pewnej fi rmy ubezpieczeniowej, chyba nawet by mi powieka nie drgnęła. W rzeczywistości pokiwałam twierdząco głową i kiedy Flip łapczywie pochłaniała swoje płatki, zastanawiałam się, jak szybko wymyśliła, że szkolny mundurek to dobre ubezpieczenie; cóż, przynajmniej wedle jej mniemania. Ta mała naprawdę stanowiła zagadkę. Czasem miałam wrażenie, że jej umysł śmigał od jednej niedorzeczności do drugiej. Czy był to również objaw choroby? Nie pamiętałam, żebym coś o tym znalazła, kiedy czytałam na temat FAS, ale wszędzie wzmiankowano o problemach z więzią emocjonalną i trudnościach w zachowywaniu informacji. Co z pewnością wyjaśniało, dlaczego musiałam nieustannie powtarzać wskazówki dotyczące niemal każdej sprawy. Nie wątpiłam zatem, że gdy minie kilka godzin i po lekcjach odbiorę Flip, trzeba będzie wytłumaczyć jej wszystko od nowa. Tak też było. Kiedy przyszłam po nią do klasy, Flip, jak to ona, podbiegła do mnie w podskokach, wolna od wszelkich trosk. Absolutnie nie wyglądała na zaprzątniętą zbliżającym się spotkaniem. – Hej, mamusiu – zaszczebiotała, złapała mnie za rękę i zaczęła intensywnie rozglądać się dookoła. – A gdzie są moi chłopcy i Riley? Czekają na nas? 117

Jackson i Levi kończyli zajęcia przed Flip, bo grupa wychowawcza zostawała trochę dłużej. Zorganizowano to w ten sposób, żeby trochę rozładować tłum upojonych wolnością dzieci, które rozbiegały się dookoła i mogły roz-rabiać. Jednak od czasu gdy Flip trafi ła do tej szkoły, Riley i chłopcy zaczekali na nas kilkakrotnie, kiedy mogłyśmy pójść z nimi coś zjeść, bo Tyler grał w piłkę albo był zaproszony do kolegi. – Dzisiaj nie, skarbie – odparłam, kiedy ruszyłyśmy w stronę samochodu. – To dzień spotkania z twoją mamusią, pamiętasz? Dziewczynka zatrzymała się gwałtownie, ale już po chwili szła dalej, rytmicznie kołysząc moją ręką. – Och, zmieniłam zdanie – rzuciła swobodnym tonem. – Możesz powiedzieć tej pani, że pójdę za tydzień?

Wzięłam głęboki oddech i pomogłam jej wsiąść do auta. – Przykro mi, kochanie – powiedziałam – ale chyba nie możemy tak zrobić. Wszystko zostało już ustalone. Twoja mamusia będzie na ciebie czekać. – Pochyliwszy się, żeby zapiąć Flip pas, pocałowałam ją w czoło. – Tylko pomyśl, jaka byłaby rozczarowana, gdybyś nie przyszła. Pokręciła głową. – Wcale by nie była. Przecież ci mówiłam. Ona mnie nienawidzi. A zresztą teraz ty jesteś moją mamusią – oznajmiła, rozkładając ręce. – Więc po co mam iść do tamtej? Z jej tonu wynikało, że to absolutnie oczywiste i racjonalne pytanie. I dla niej pewnie musiało takie być. Dotychczas bez wahania podchodziła do swojej sytuacji na zasadzie „koniec ze starą mamusią, mam nową”, więc nie wiem, dlaczego sądziłam, że tym razem postąpi inaczej. 118

Może było to tylko myślenie życzeniowe albo naturalny odruch, by wyobrażać sobie, że odczuwała jakieś więzi z rodziną, chociaż jej nie widywała; że za pozornym brakiem emocji kryło się zwyczajne dziecko, które naprawdę ranił brak miłości matki. Jednak żadne dowody nie świadczyły o tym, by sprawiał on ból Flip – w każdym razie, na ile mogłam to ocenić. Co było rzeczą trudną do zaakceptowania i może z tej przyczyny jeszcze tego nie uczyniłam. Konsekwencje dla reszty życia dziewczynki zapowiadały się ponuro. – Kochanie – powiedziałam łagodnie, czując się jak zepsuta płyta. – Przecież wiesz, że nie jestem twoją prawdziwą mamą. Po prostu na jakiś czas się tobą opiekuję, pamiętasz? – Zaczęłam zapinać jej pas bezpieczeństwa. – Ty już masz mamusię i ona zawsze będzie twoją mamusią, obojętnie gdzie zamieszkasz. Rozumiesz to, prawda? Flip westchnęła. – Tak. Skoro tak mówisz… Ale nawet jeśli zrozumiała fakty, nie usposobiło jej to ani trochę życzliwiej do pomysłu, by wyciągać ją z

domu, kiedy dopiero wróciła ze szkoły. Zanim dotarłyśmy na miejsce, zamilkła i wydawała się taka nadąsana, że nawet już nie proponowałam, by przebrała się w nowe adidasy, które od nas dostała i uwielbiała ponad wszystko. Jakoś czułam, że mogło to wywołać awanturę. Z tego samego powodu dokonałam też odwrotu w sprawie jedzenia i picia, pozwalając jej siedzieć przed telewizorem z kubkiem mleka i paroma ciasteczkami, dopóki nie pojawiła się Debbie Scott. Na przestrzeni lat spotkałam się z wieloma pracow-nikami wsparcia rodziny i niemal wszyscy okazali się 119

naprawdę mili. Należeli do tego rodzaju osób, o których się wie, że próbują dostrzec w każdym człowieku coś dobrego – choćby ten najlepszy okruch był malutki i głęboko ukryty. Przypuszczałam, że wynikało to z natury ich pracy, ponieważ zajmowali się głównie pomocą dla bezradnych rodzin, potrzebujących wsparcia i wskazówek, aby móc zatrzymać swoje dzieci. Pomagali także rodzicom, którzy już dzieci utracili, a pragnęli nauczyć się tego co niezbęd-ne, aby je odzyskać. I właśnie to pracownicy wsparcia rodziny zazwyczaj uczestniczyli w spotkaniach, gdy w grę wchodził kontakt pod nadzorem. Byli wówczas odpowiedzialni za dziecko, przez cały czas obecni i jeśli trzeba, interweniowali. Później zaś – już po odprowadzeniu podopiecznego tam, gdzie aktualnie mieszkał – meldowali o przebiegu spotkania odpowiednim instancjom opieki społecznej. Otworzywszy drzwi, przekonałam się, że Debbie Scott była dokładnie taka, jak mogłam przypuszczać. Miała ciepły, przyjazny wygląd, a na jej twarzy malował się skru-szony uśmiech. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, chociaż nawet nie zauważyłam, że już jest po czasie. Kiedy zapewniłam ją, że przyszła w samą porę, i skomentowałam, jaka jest zdyszana, wyjaśniła, że właśnie odebrała ze szkoły własną dwójkę i bardzo się śpieszyła, by podrzucić dzieci opiekunce i zdążyć do nas dojechać. – Och, nie, nie trzeba – podziękowała, kiedy zaproponowałam jej zimny napój oraz pięć minut dla złapania oddechu. – Na pewno nie jest ci obce robienie dziesięciu rzeczy naraz! – dodała wesoło. 120

Przyznałam, że owszem, nie jest, wręczyłam pieniądze na podwieczorek Flip i zanim zaprowadziłam Debbie do salonu, wyjaśniłam jeszcze – na tyle zwięźle i cicho, na ile mogłam – że dziewczynka aktualnie nie podziela jej pogodnego nastroju. – Nie ma zmartwienia – odparła. – Na pewno zdołam ją przekonać. A jeśli nie, no cóż, obie wiemy, jak z tymi sprawami czasem bywa, prawda? I znowu musiałam przyznać jej rację, co też uczyniłam. Nie muszę mówić, że Flip wykonała swój tradycyjny pokaz zmienności, tak ochoczo zrywając się na powitanie Debbie, jakby żyła nadzieją, że ją pozna. – Dzień dobry! – wykrzyknęła, chwytając gościa za rękę i uśmiechając się promiennie. – Jedziemy na burgery? Patrząc, jak idą do samochodu, mogłam tylko z niedowierzaniem pokręcić głową – po paru sekundach najlepsze przyjaciółki na zawsze. Byłam ciekawa, czy podobny zwrot o sto osiemdziesiąt stopni nastąpi, kiedy Flip zobaczy matkę. Ze względu na wszystko, co się wydarzyło i co mogło się wydarzyć, naprawdę miałam nadzieję, że tak. Dla dobra ich obu. Nawet gdyby nic z tego nie wyszło i dziewczynka ostatecznie trafi ła do adopcji, to przecież udane spotkanie nie powodowało szkody. A może wynikłoby z niego coś dobrego? Flip przynajmniej szłaby przez życie z lepszymi wspomnieniami o swojej mamie, choćby już nigdy więcej nie miały się zobaczyć. Pomachałam, kiedy odjeżdżały, usiłując samą siebie nastawić pozytywnie. W końcu to była przyjemna myśl. 121

Ponieważ Tyler został, żeby grać w piłkę i miał zjeść podwieczorek u Denvera, a Mike’a nie spodziewałam się przed siódmą, zrobiłam zaległe prasowanie i dokończywszy je błyskawicznie, znalazłam się w nietypowej sytuacji: na najbliższych parę godzin prawie nic nie pozostało mi do roboty. No, może tylko pakowanie prezentów. To mnie zirytowało, bo schowałam je u Riley, a – jak szybko ustaliłam przez telefon – moja córka właśnie pchała wózek po supermarkecie. Oszacowałam, że zanim wróci do domu, zrobi się już zbyt późno, by wyprawa po prezenty warta była zachodu. – Po prostu się denerwujesz i nie możesz spokojnie usiedzieć – wydedukowała Riley, parkując w alejce z kawą i herbatą. – Przestań szaleć. One pewnie świetnie się bawią. A jeśli nawet nie, to jak mawia babcia: co będzie, to będzie.

– I właśnie to mnie niepokoi – odparłam, wiedząc, że owo „coś” może łatwo pociągnąć za sobą przykre skutki. Ale kiedy rozpoczęłam obszerne ich wyliczanie, odezwała się moja komórka. Dzwoniła Lauren, chciała się dowiedzieć, jakie są usta-lenia na weekend. Wyjaśniłam jej, co planujemy i że gdyby ona i Kieron mieli czas, to chciałabym bardzo, aby wpadli na oba urodzinowe spotkania. Ale szczególnie zależało mi na przyjęciu Tylera, bo wiedziałam, ile by to dla niego znaczyło. – Oczywiście – uspokoiła mnie. – Taki mamy zamiar. A swoją drogą, kto będzie? Wszyscy? Cała rodzina? – Mniej więcej – odparłam. – W każdym razie cała najbliższa rodzina. Moja mama i tata. Donna i Chloe, Riley, 122

David i oczywiście dzieciaki… plus paru szkolnych przyjaciół Tya. Och, a najlepsza wiadomość jest taka, że w sekrecie zaprosiłam Granta. A Grant ma powiedzieć Tylerowi, że nie zdoła przyjść. Już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jaką minę zrobi Ty na jego widok… – przerwałam, bo wreszcie do mnie dotarło. – Ale to już koniec. Nikogo więcej. Żadnych batalionów szalejących nastolatków ani kuzynów, ani starszych ciotek, ani kuzynów drugiego stopnia… A oczywiście na urodzinach Mike’a będzie zero zamieszania; po prostu obiad w piątek wieczorem. I tylko my, więc przekaż Kieronowi, że nie ma co się stresować. Lauren roześmiała się. – Znasz swojego syna baardzo dobrze – powiedziała. – I jakżeby inaczej. Ale rozumiesz, o co mi chodzi, Casey. On po prostu chce wiedzieć, w co wdepnie… – W miejsce pełne spokoju i harmonii z dodatkiem urodzinowego tortu – odparłam stanowczo. – To obietnica. Żadnych pukawek zakłócających błogi spokój. No cóż, pomyśl, tak naprawdę… Lauren znowu parsknęła śmiechem.

– Och, będzie wspaniale zobaczyć was wszystkich – powiedziała. – Zwłaszcza maluchy. Przez ten wakacyjny wyjazd… – I chorobę… – I chorobę, no tak – powtórzyła. – Casey, muszę już kończyć. Jutro i w piątek rano pracuję, ale jeśli potrzebujesz pomocy, po prostu daj znać, dobrze? Poczciwa Lauren, pomyślałam, rozłączając się. A o mnie lepiej nie mówić. Jestem mamą Kierona, znam wszystkie 123

jego słabostki, więc powinnam była pamiętać. Cóż, w osobie Lauren, która tak dobrze rozumiała, co Kierona stresuje (przyjęcia zdecydowanie też), mój syn znalazł prawdziwy skarb. Wiele wskazywało na to, że my też znaleźliśmy skarb. Debbie Scott dostarczyła nam z powrotem Flip, akurat kiedy zaczynałam szykować podwieczorek dla siebie i Mike’a. Musiała dobrze sobie radzić, bo dziewczynka wydawała się równie pogodna jak parę godzin wcześniej, gdy w podskokach, ramię w ramię z nową przyjaciółką, zmierzała do samochodu. – W życiu nie widziałaś takich wielkich burgerów, mamusiu, w życiu! – trajkotała, a ja tymczasem ściągałam jej przez głowę szkolną bluzę. – I frytki też jadłyśmy. Ze skórką, bo tak trzeba, bo ze skórką są lepsze i moja stara mamusia powiedziała, że mogę dostać konia dla Różowej Barbie, i ona jest teraz ostrzyżona, o, tak krótko! Prawie złączyła kciuk i palec wskazujący, żeby pokazać, jakiej długości włosy ma jej mama. – Nawet krócej niż Denver! – powiadomiła Tylera, który właśnie z tupotem zbiegał po schodach, ściskając w ręku podręcznik do matematyki. – Co? Na jeża?! – spytał pełen niedowierzania, a potem sceptycyzmu. – Daj spokój, naprawdę? – Bo ona była w pożarze, głupku – pośpiesznie wyjaśniła Flip. – I włosy jeszcze jej nie odrosły. A ja dostanę konia dla Barbie, no i co? Wiedziałam, która jest godzina i że bardzo chcę zamienić parę słów z Debbie, zanim będzie musiała iść. Żeby mieć 124

jakieś pojęcie, na czym stoimy. Więc oczy mi zabłysły na widok płyty DVD z narwanym Jimem Carreyem, którą Tyler też przyniósł na dół. – Pewnie masz nadzieję namówić Mike’a na wspólne oglądanie po herbacie, co, skarbie? Ty uśmiechnął się zakłopotany i pomachał zeszytem ćwiczeń. – W każdym razie najpierw to odrobię – zapewnił. – W porządku – powiedziałam, odwracając się do Flip. – Wobec tego, jeśli będziesz bardzo grzeczna, pójdziesz do swojego pokoju i przebierzesz się z mundurka w piżamę – pamiętaj, porządnie powieś ubranie – to kiedy napij emy się herbaty i Tyler z Mikiem pójdą oglądać swój głupi fi lm, my we dwie możemy zrobić tekturową stajnię dla tego nowego konia, którego masz dostać. Dobry pomysł? – Wyciągnęłam pięść, żebyśmy się stuknęły, co dziewczynka wykonała należycie. Na ten widok Tyler wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Super! – zawołała i pogalopowała na górę, przeska-kując po dwa stopnie, jakby sama była koniem Barbie. – Hm, w najkrótszych słowach, było to… interesujące – powiedziała Debbie Scott, kiedy Tyler ze swoją pracą domową został już zainstalowany przy stole, Mike zajął się gazetą, a Flip nadal przebierała się na górze. – W jakim sensie? – zapytałam, pragnąc mieć możliwie największe pojęcie o przebiegu spotkania. – Chyba było inne, niż oczekiwałam. Wiesz, jak to by-wa. Otrzymujemy informacje na temat środowiska i kon-tekstu i tworzymy z tego pewien obraz, prawda? Choćby 125

najogólniejszy szkic. I wydaje mi się, że ta mama… cóż, ona po prostu nie całkiem mi tu pasuje, rozumiesz? Przynajmniej nie do tego, co o niej słyszałam. Po pierwsze, wydawała się okropnie zdenerwowana. Chociaż powiedziano mi, że próbuje być czysta. Nie pij e. I przypuszczam, że trzeźwa może znacznie różnić się od tamtej Megan, która doprowadziła do katastrofy.

Umilkła, jakby zbierała myśli, więc skorzystałam z okazji, by dopytać się o szczegóły. – Ucieszyła się na widok Flip? To były moje największe obawy. Chociaż zważywszy na to, że najwyraźniej domagała się, żeby zobaczyć dziecko, pewnie nie miały sensu. Debbie pokiwała głową. – Och, miały, miały. Ale tak, ucieszyła się, zdecydowanie. Była oszołomiona – dodała. – I trochę niezdarna. Cóż, raczej można się było tego spodziewać, prawda? Jednak zadowolona. Nie powiedziała mi tego, w każdym razie nie wprost i oczywiście starałam się za bardzo im nie przeszkadzać, ale autentycznie była zadowolona, że widzi małą. A potem przygnębiona. Bardzo ją przepraszała. Po-płynęło nawet trochę łez. Prawdziwych. Nie wydawała się rozhisteryzowana czy coś w tym rodzaju, jednak zdecydowanie wytrącona z równowagi. Szczerze mówiąc, raczej sądzę, że to biedna Flip nie bardzo wiedziała, co robić z tym wzruszeniem matki. – Debbie znów zamyśliła się na chwilę. – Przepraszam… Miałam już kontakt z dzieckiem cierpiącym na FAS. Są pewne konkretne objawy, które na ogół daje się zauważyć, prawda? Ale Flip nie wyglądała na specjalnie speszoną. A już na pewno nie straciła apetytu. 126

– Więc Megan rzeczywiście była dość przygnębiona? – drążyłam temat, próbując przetrawić nieoczekiwane wieści. – O, tak. Bez wątpienia. – Debbie twierdząco skinęła głową, po czym zerknęła na zegarek. Wiedziałam, że muszę skończyć to wypytywanie i wreszcie puścić ją do domu. – Przepraszam – powiedziałam. – Zatrzymuję cię. Możemy o tym porozmawiać, kiedy zadzwonisz w sprawie następnego spotkania. Oczywiście, o ile jeszcze jakieś będzie, co w tej sytuacji wydaje się całkiem możliwe. Ale bez pośpiechu, jeśli jesteś zajęta. Zaczekam, aż Ellie dostanie twój raport i będzie mogła przekazać mi wszystkie szczegóły. – Uśmiechnęłam się cierpko. – Chyba zawsze odnoszę się trochę sceptycznie do takich pokazów przywiązania, kiedy wszystkie dotychczasowe dowody sugerują coś odwrotnego, a ty?

Znowu pokiwała głową. – Wierz mi, łatwo w naszym fachu stać się cynikiem. Rozumiem, że wiele wody upłynęło, odkąd problemy Flip znalazły się na tapecie, ale… Zresztą, co ja wiem na ten temat – dodała z uśmiechem. – Jednak gdybym miała zająć w tej sprawie stanowisko, to powiedziałabym, że Megan mówiła szczerze. Oczywiście, wszyscy znamy sytuację, kiedy chodzi o osoby długotrwale uzależnione. I jasne, że czyny liczą się bardziej niż słowa. Ale przecież nigdy do końca nie wiadomo, prawda? Może pożar domu był dnem, którego ta kobieta sięgnęła. Przypomniały mi się słowa Flip o spalonych włosach matki i spróbowałam sobie wyobrazić, jak strasznym doświadczeniem musiało być to, przez co obie przeszły. 127

– Chyba masz rację – powiedziałam. – Z pewnością ciekawe jest spojrzenie z innej perspektywy. I tak jak mówisz, za wcześnie oceniać. Chociaż szanse nie wyglądają olśniewająco, zgadzam się, że musimy być nastawieni pozytywnie. Wspaniale, że nie była to jakaś trauma. W każdym razie tak się wydaje. Oczywiście, Flip może jeszcze odreagowywać na różne sposoby, kiedy wszystko naprawdę dotrze do jej świadomości. Ale na razie nie jest źle. Z twoich słów wynika, że spotkanie się udało, a to najważniejsze. Flip sprawia wrażenie, jakby naprawdę dobrze się bawiła. – O, tak, bez wątpienia – odparła Debbie Scott. – Zwłaszcza z powodu konia Barbie, nowej niewiadomej w tym równaniu. – Uśmiechnęła się szeroko. – Miejmy nadzieję, że ten wierzchowiec niedługo jakoś się zmateria-lizuje, bo jeśli nie, to ani chybi będzie wielka afera! 128

1 11 Chociaż Flip wydawała się szczęśliwa, że zobaczyła matkę, wkrótce stało się oczywiste, że wśród wszystkich płynących z tego faktu korzyści ukryty był duży minus – u dziewczynki odżyło zainteresowanie własnym wyglądem i po-wróciła obsesja na punkcie brzydoty. – Ona jest taka śliczna, ta moja prawdziwa mamusia – powiedziała tamtego wieczoru, kiedy otulałam ją i jej wierną laleczkę do snu. – Widzisz, jakie oczy ma Różowa Barbie? – dodała, pchając mi zabawkę pod samą twarz. – Moja prawdziwa mamusia też ma takie. A kiedy płacze, całe błyszczą. – Westchnęła. – Ona jest taka śliczna. Też bym chciała mieć śliczne oczy. Moje są okropne. Ściskało mnie w gardle, kiedy popatrzyłam w jej małe, rozstawione szerzej niż u większości dzieci oczka, przez które także się wyróżniała. – Masz najbardziej błyszczące, najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałam – oświadczyłam, całując ją na dobranoc. – I nie pozwalaj nigdy nikomu mówić, że jest inaczej. A swoją drogą, kto jej takich rzeczy naopowiadał? Przypuszczałam, że matka. Czy ktoś jeszcze? Aż nazbyt łatwo 129

mogłam to sobie wyobrazić. Osoby z głęboko zakorzenio-nym, trudnym w leczeniu problemem alkoholowym mają skłonność do agresji, kiedy są pij ane. Skłonność do chowania urazy. Skłonność do naskakiwania na tych, którzy są pod ręką. Skłonność do obwiniania innych… Wydawało się, że to bardzo wiarygodny scenariusz. Córka, której Megan nie chciała mieć; córka, którą starała się zaakceptować… Tego wieczoru położyłam się do łóżka pełna niepokoju. Myśli kłębiły mi się w głowie. Na-gły rozkwit macierzyńskiej troski i skruchy, wszystko to piękne, ale kto mógł wiedzieć, czy ta kobieta nie zacznie znowu zaglądać do kieliszka? Oczywiście rozumiałam, że sama była ofi arą (swojego nałogu i nieznanych demonów, które prawdopodobnie go wyzwoliły), jednak to dobro Flip mnie obchodziło i martwiłam się możliwą zmianą jej oczekiwań. Chociaż dziewczynka nie wspomniała ani słowem, że chce zamieszkać z matką (znacznie bardziej zafi ksowała się na obiecanym koniu dla Barbie), co by było, gdyby w końcu wróciła do tej nowej wersji mamy, tylko po to, by ją ponownie stracić, jeśli Megan nie wytrzyma w trzeźwości? Spowodowałoby to kolejne szkody na dokładkę do tych, które zostały już poczynione. Ży-wiłam głęboką nadzieję, że pracownicy opieki społecznej nie będą się śpieszyć z rozpatrywaniem następnego kroku. – A ja zawsze miałem cię za jedną z tych, co widzą szklankę w połowie pełną – skomentował Mike, kiedy nazajutrz podzieliłam się z nim swoimi obawami. – Skąd tyle pesymizmu? Wiesz, Casey, myślę, że

ta Debbie Scott trafi ła w sedno. Myślę, że pożar to dość, żeby każdy oprzy-130

tomniał. I myślę, że Megan zasługuje przynajmniej na szansę, prawda? Więc gdy tego samego dnia po południu przeraziłam się, widząc ostrzyżoną niemal na łyso Różową Barbie, ugryzłam się w język i postanowiłam nie mówić nic złego o jej fryzurze. – Wygląda słodko, prawda, mamusiu Casey? – powiedziała Flip. – Zupełnie jak moja prawdziwa mamusia. Zauważyłam, że „prawdziwa mamusia” zastąpiła teraz w jej słowniku „starą mamusię”. Zauważyłam, ale nie bardzo wiedziałam, co o tym sądzić. Jeszcze nie. Więc po prostu uśmiechnęłam się i pogłaskałam dziewczynkę po głowie. – Tak, prawda – potwierdziłam. – Słodko, zupełnie jak ty. – I zanotowałam w pamięci, by dodać to do moich codziennych zapisków. Jednak gdy nadszedł weekend, już co innego przyciągało uwagę Flip. Jej zawsze ulotne myśli wkrótce zaabsorbowała radosna teraźniejszość, tak jak byłoby z każdą ośmiolatką, która ma w perspektywie przyjęcie. I jak było ze mną, odkąd poczułam, że należycie panuję nad sytuacją, kiedy w piątkowy wieczór wręczyłam memu mężowi fantastycz-ny prezent: dwa bilety na występ podobno znakomitego Madness Tribute Band, zespołu, który za parę miesięcy miał koncertować w naszej okolicy. Owszem, w ten sposób obdarowałam także siebie, ale Mike był zachwycony, co naturalnie mnie uszczęśliwiło. Bo niewiele jest większych przyjemności w życiu, niż sprawić niespodziankę komuś, kogo się kocha, i ujrzeć minę potwierdzającą, że to strzał w dziesiątkę. 131

Udało mi się również – prawdziwa decyzja pod wpływem chwili – zamówić nadmuchiwany zamek do ogrodu. Mieli go dostarczyć w sobotę rano, gdy Mike i Tyler wyjdą oglądać swoją cotygodniową porcję futbolu

w wykonaniu Kierona. A już szczególnie ucieszyły mnie wygłoszone na pożegnanie słowa Tya. – Zostawmy kobiety w spokoju – oznajmił mój przybrany syn (często dokuczał mi żartobliwie tekstami o ko-bietach) – bo spodziewam się, że pewna osoba musi iść po zakupy dla innej osoby. Rozumiesz, co mam na myśli? – dodał i puścił do mnie oko, nie mając cienia podejrzeń, że po powrocie do domu zastanie przyjęcie niespodziankę. Na szczęście udało mi się nie zdradzić również przed Flip. Jednak nadeszła pora, kiedy musiałam dopuścić ją do tajemnicy, więc usiadłam i wzięłam się do wyjaśnienia. – Rozumiesz – dodałam, gdy już wiedziała, kto przychodzi i co ma się dziać – trzymałam to w wielkim sekrecie, dopóki faceci nie wyszli, ale teraz musimy wszystko zorganizować. I co powiesz? Chcesz mi pomóc, żeby udało się na medal? Tak jak przypuszczałam, Flip była w siódmym niebie. – Och, mamusiu! – wykrzyknęła, klaszcząc w dłonie, tak podekscytowana, jakbyśmy szykowały to przyjęcie dla niej. – Och, Tyler będzie okropnie szczęśliwy! Urodziny! To epickie! Wiesz, jedna moja koleżanka w starej szkole też miała imprezę na urodziny – paplała z entuzjazmem. – I ja prawie zostałam zaproszona. Tak mi powiedziała. Po prostu zapomniała w ostatniej chwili. Ale obiecała, że na-stępnym razem nie zapomni, więc mam zamiar do niej iść. 132

To znaczy, jeśli Ellie jej powie, gdzie mnie znaleźć. Powie jej, prawda? I… och, muszę przygotować na to przyjęcie Różową Barbie, prawda, mamusiu? – Zeskoczyła z krzesła, na którym siedziała, jedząc śniadanie. – Muszę przebrać Barbie w specjalny urodzinowy strój! Już chciała pobiec do swojego pokoju, ale położyłam jej rękę na ramieniu.

– Flip, ty miałaś już kiedyś przyjęcie urodzinowe, prawda? To znaczy na własne urodziny? Nadal uśmiechała się do mnie, nawet kiedy przecząco kręciła głową. – Jeszcze nie – odparła. – Jeszcze nie byłam taka duża. Ale to nie szkodzi, mamusiu – dodała rozpromieniona, jakbym jej podarowała gwiazdkę z nieba. – Bo mogę przyjść na przyjęcie Tylera, prawda? Przytaknęłam, czując smutek, nie tylko przez ten jej brak urodzinowych imprez, ale i dlatego, że tak po prostu godziła się z tym, chociaż widziała, że jej koleżanki i ko-ledzy – pewnie w tym samym wieku – mają organizowane urodziny. – Oczywiście, że tak, koteczku – powiedziałam wesoło. – Bez ciebie przyjęcie byłoby do kitu. A teraz zmykaj. Idź wyszykować Barbie. Potem możesz wrócić i pomóc mi w sprzątaniu, zanim Riley przywiezie ciasta i dekoracje. – I czarodziejski zamek w sam raz dla księżniczki – przypomniała mi. – Owszem – potwierdziłam, uśmiechając się na myśl o tym, jak jej dziewczęca wyobraźnia upiększyła tę prozaiczną, nadmuchiwaną bryłę z gumy. – I czarodziejski zamek. – W każdym razie coś w tym rodzaju. 133

Porzekadło „prawda przemawia przez usta dziecka” jest popularnym frazesem nie bez powodu. Trudno byłoby znaleźć rodzica, który choć raz nie poczuł się zakłopotany jakąś mało dyplomatyczną wypowiedzią swojej pociechy, wygłoszoną w najmniej stosownym momencie. Jednak ponieważ takie rzeczy zwykle spadają na człowieka znienacka, myśl o nich nawet mi nie zaświtała. Miałam masę innych spraw. Dosłownie pięć minut po tym, jak Flip mnie opuściła, wkroczyli Riley i chłopcy, a Marley-Mae czekała z ojcem w samochodzie. David miał ją zawieźć na cały ranek do drugiej babci, żebyśmy mogły uporać się ze wszystkim i nie musiały mieć przy tym oczu dookoła głowy. – Dalej, biegiem do środka – powiedziała Riley, prowadząc synów przez hol. – Muszę wyjąć rzeczy z auta. Tylko nie nabrudźcie!

Krzyknęłam do Flip, dając jej znać, że Jackson i Levi są już w drodze na górę, po czym udałam się w ślad za cór-ką, by pomóc w wyładowywaniu jedzenia i dekoracji na przyjęcie. Wtedy właśnie zaczęło padać. – I polegaj tu na cholernej pogodzie! – narzekałam, kiedy pośpiesznie wtaszczyłyśmy do domu nasze łupy. – Dlaczego akurat dzisiaj? Tylko tego nam potrzeba, kiedy lada moment mają dostarczyć nadmuchiwany zamek. – Nie martw się, mamo – odparła Riley. – Oni przywiozą jakąś plandekę, którą można go osłonić. Zwykle przywożą. A poza tym dzieciaki i tak nie będą się przejmować, jeśli przemokną. Jestem pewna, że uznają, że jest jeszcze fajniej, skoro można lądować na tyłkach. Wzdrygnęłam się na samą myśl o podobnej zabawie. Już nawet pomij ając skutki, jakie dla zdrowia i bezpieczeń134

stwa mogła nieść ta dodatkowa ślizgawka, nie potrafi łam wyobrazić sobie nic gorszego niż żeby zamoczyć się i ubło-cić, a potem skakać, jeszcze bardziej mocząc się i błocąc, kiedy nogi rozjeżdżają się na błocku naniesionym przez innych. Jednak spróbowałam dostrzec jaśniejszą stronę sytuacji. Riley miała rację. Dzieciaki byłyby zachwycone. Chociaż Tyler kończył trzynaście lat, zarówno on, jak i jego przyjaciel Denver nadal lubili zapominać, jacy są „dorośli” i chętnie schodzili do poziomu maluchów. Zawczasu pomyślałam o tym, żeby na werandzie przygotować warsztat prac plastycznych dla Flip, Leviego i Jacksona. Dzięki temu mieli zajęcie, kiedy nadzorowałam przywóz i ustawianie gigantycznej nadmuchiwanej zabawki. A gdy już to zostało załatwione i razem z Riley dekorowałyśmy dom, gdy szykowałyśmy pizzę i udka kurczaka, gdy ja smarowałam masłem bułeczki, a moja córka układała na nich szynkę i ser, wreszcie ogarnął mnie zwykły przedim-prezowy nastrój. Tak radosny, że nawet nie zrzędziłam, kiedy Riley, skacząc po telewizyjnych kanałach, włączyła jakąś popularną stację

muzyczną i podkręciła dźwięk do absurdalnego poziomu. – Mamo, nieczęsto mam okazję przypomnieć sobie, że jeszcze jestem młoda – broniła się na widok mojej skrzy-wionej miny. – Więc skoro nie ma Marley-Mae, w pełni wykorzystuję sytuację. Uśmiechnęłam się szeroko, z przyjemnością patrząc, jak kołysze się w rytm muzyki. To prawda. Bycie matką mogło pochłaniać całkowicie, więc nawet dołożyłam od siebie trochę podrygów w nowoczesnym – miałam nadzieję – stylu. 135

Riley wybuchnęła śmiechem. – Mamo! Błagam, powiedz, że nie próbowałaś twerko-wać! O mój Boże! Gdzie moja komórka? Muszę to uwiecz-nić… Właśnie miałam podjąć kolejną próbę, kiedy usłyszałyśmy, że ktoś krzyczy. Właściwie był to pojedynczy, przeciągły krzyk. Wysoki i świdrujący. – Co, do diabła? – zdziwiła się Riley, a ja upuściłam nóż. Kiedy obie wybiegłyśmy na werandę, ujrzałyśmy Flip, która wrzeszczała na całe gardło, stojąc z rękami sztyw-no wyciągniętymi wzdłuż ciała, odrzuconą do tyłu głową i szeroko rozdziawioną buzią. Miała pojemniejsze płuca niż niejeden amator freedivingu. Natomiast Levi i Jackson nadal siedzieli na stołkach i gapili się na nią. Właściwie ich twarze odzwierciedlały minę Flip, tyle że bez dźwięku. – Co tu się, u licha, dzieje? – Jak zwykle, opadłam na kolana naprzeciwko dziewczynki i chwyciłam jej zaciśnięte pięści, czując ulgę, że nie doszło do żadnego wypadku ani nikt się nie pokaleczył. – Weź głęboki oddech. Bardzo głęboki. Dobrze. – Uwolniłam jedną rękę i łagodnie uniosłam jej podbródek. – Dobrze. Oddychaj. Tak. Dalej. A teraz powiedzcie, co się stało. – Przepraszam, babciu – odezwał się od razu Jackson i oczy napełniły mu się łzami. – To chyba przeze mnie.

– Przez ciebie? – spytała Riley. – Dlaczego? Co zrobiłeś? Jackson, szukając wsparcia, zerknął na Leviego, a potem znowu na mnie i swoją mamę. 136

– Ja tylko powiedziałem, że nie podobają mi się wło-sy Barbie. Poczułam, jak piąstka Flip sztywnieje. Moja podopieczna odwróciła się i zmierzyła Jacksona wściekłym wzrokiem. Opadły mi ręce. Nieszczęśnik wyglądał na bardzo za-wstydzonego. Biedak nie mógł wiedzieć, że Flip zrobiła lalce taką fryzurę, jaką miała jej mama. – Wszystko w porządku, Jackson – uspokoiłam go. – Jestem pewna, że nie chciałeś urazić Flip. Flip, rozumiesz to, prawda, skarbie? – Dyskretnym ruchem głowy skinęłam na wnuka. – Chłopaki tak naprawdę nie lubią lalek, prawda? W każdym razie większość z nich. I popatrz, teraz Jackson chce ci powiedzieć, że mu przykro. Jackson ześlizgnął się ze stołka i posłusznie podszedł uściskać Flip. Ale kiedy ją objął, ciało dziewczynki nagle się rozluźniło na tyle, by go zaatakować. Dało się słyszeć plaśnięcie, kiedy jej dłoń zetknęła się z policzkiem Jacksona. Na twarzy chłopca pojawiła się wyraźna czerwona pręga. Jeszcze więcej łez polało się z jego oczu. Riley błyskawicznie chwyciła synka i odsunęła w bezpieczne miejsce. – Flip! – powiedziała ostro. – Nie wolno bić innych dzieci! On próbował cię przeprosić, a ty co zrobiłaś?! – Przyłożyła rękę do twarzy malca, po czym usiadła, wzięła go na kolana i kołysała w objęciach. Wspaniale, pomyślałam. Akurat kiedy już dobrze szło.

Z surową miną skupiłam uwagę na Flip. – Nie zachowałaś się zbyt ładnie. Wiesz o tym, prawda, kochanie? – zwróciłam się do niej. – Mówiłam ci, że on nie 137

miał nic złego na myśli. A w dodatku próbował cię przeprosić. Teraz ty musisz przeprosić jego za to, co zrobiłaś. Jednak Flip nie chciała ustąpić, jak zawsze w takich sytuacjach. – Ale mamusiu, on powiedział, że Różowa Barbie jest brzydka! Brzydka! – krzyknęła piskliwie i też się rozpłakała. Tym razem nie było wrzasków; szlochała z głębi serca. – Ona nie jest brzydka! – beształa Jacksona. – Jest piękna! Ja jestem brzydka, ale Barbie jest piękna! Jak księżniczka! Nie brzydka. Niedobry Jackson. Barbie cię nienawidzi! Jackson czuł, że lepiej nie odpowiadać, biedak, a zresztą zbyt był zajęty płaczem. Teraz już rozumiałam, co wywołało ten wybuch, pojmowałam przesadną reakcję Flip. Słowo „brzydka” miało straszliwą moc nad życiem tego dziecka. Zerknęłam w stronę Riley z nadzieją, że zrozumie, a moja córka – na szczęście – odpowiedziała mi skinieniem. Ona też pojmowała, czym była dla dziewczynki krytyka jej pięknej laleczki. Różowa Barbie (prawdę mówiąc, teraz raczej Punkowa Barbie) zyskała status niemalże talizmanu broniącego Flip przed światem, który, jak czuła, osądzał ją – i to surowo – według wyglądu. Ale skąd chłopcy mieli to wiedzieć? Skąd mieli wiedzieć, że nie można jej dogadywać? – Nie jesteś brzydka – odezwał się Levi, lojalnie usiłu-jąc poprawić sytuację brata. – Jackson chciał tylko powiedzieć, że ona bardziej mu się podobała z długimi włosami. Jesteś ładna i twoja lalka też. Marley-Mae ma bardzo podobną. Kochany Levi. Wyglądało na to, że jego słowa szczęśliwie odniosły skutek. Flip pociągnęła nosem, po czym 138

poszła podnieść swój ukochany skarb, którym, sądząc z jego umiejscowienia, musiała chyba cisnąć w Jacksona. Pocałowała Barbie. – Zgoda – ustąpiła, sprawiając wrażenie zawstydzonej. – Przepraszam, Jackson. Nie chciałam cię walnąć. Jakoś tak wyszło. Obiecuję, że więcej tego nie zrobię. – Zerknęła na mnie. – Jak bonie dydy, że nie. – Dobrze – powiedziała Riley, kiedy młodszy syn ześlizgnął się z jej kolan. A ponieważ dzieci są dziećmi, po chwili cała trójka znowu była w najlepszej przyjaźni. Jednak kiedy wróciłyśmy do kuchni, widziałam, że moja córka nadal jest trochę nie w sosie, więc próbowałam jej wyjaśnić, że Flip nigdy w życiu nie miała urodzinowego przyjęcia i że silny, negatywny wpływ wywierało na nią słowo „brzydka”, no i przede wszystkim dlaczego tak wy-strzygła włosy swojej lalce. – Mamo, wszystko w porządku – powiedziała w końcu Riley, a z jej tonu dało się wywnioskować, że zapewne mówiłam nieco zbyt defensywnie, co dodatkowo wprawiło mnie w zakłopotanie. Z wdzięcznością przyjęłam terkot dzwonka u drzwi. – Już wracają z boiska? – zdziwiła się moja córka, gdy wycierałam ręce, żeby iść otworzyć. Puściłam do niej oko, napięcie minęło. – Nie – odparłam. – To nasza dwójka opiekunów społecznych. Riley podniosła oczy na kuchenny zegar. – Chyba trochę wcześnie jak na gości? – Nie na to, co mam na myśli – odparłam, uśmiechając się od ucha do ucha.

139

W rzeczywistości nakazałam obojgu przyjść trochę wcześniej pod pretekstem, że byłoby dobrze, gdyby Ellie spędziła chwilę z Flip, zanim zjawi się cały tłum (co zbytnio nie odbiegało od prawdy) i że dla Tylera wiele by znaczyło, gdyby wróciwszy z piłki nożnej, niespodziewanie zastał w domu swojego opiekuna. Ostatecznie Will był zapewne najbliższą mu dorosłą osobą, poza rodziną. Głównie jednak zapaliłam się do pomysłu, by tę dwójkę młodych ściągnąć do nas razem. – Raczej w coś wciągnąć – zauważyła Riley, wykazując się pewną dozą przenikliwości, kiedy odrzuciwszy wszystkie propozycje pomocy w kuchni, wysłałam Ellie i Willa z fi liżankami kawy na werandę, do dzieci. – Zupełnie nie masz wstydu – dodała. Potem nadciągnęli Grant i Denver, każdy z paczką owiniętą w kolorowy papier, następnie moi rodzice, Donna i Chloe, a na końcu Lauren. Stos urodzinowych prezentów rósł, podobnie jak mały osobny stosik podarków, które goście przynieśli dla Mike’a. Nie minęło wiele czasu, a już wszyscy miło gawędzili. Ja zaś byłam szczególnie zadowolona ze swojej podstępnej akcji swatania, bo kiedy Will i Ellie zmieszali się z gromadką gości, sprawiali wrażenie, jakby znali się od lat. Tuż przed powrotem Mike’a, Kierona i Tylera pod dom zajechał David z bardzo podekscytowaną Marley-Mae. – Będą tu za jakieś sześćdziesiąt sekund – oznajmił mój zięć, kiedy wbiegł do środka, niosąc pod pachą córeczkę jak zrolowany dywan. – Kieron przysłał mi właśnie SMS-a. Chowamy się gdzieś, czy jak? 140

– Już nie ma czasu – odparłam. – A poza tym cały po-częstunek i balony są na widoku, więc Ty i tak z miejsca się zorientuje.

– Chociaż zasunę zasłony – powiedział David i od ra-zu to zrobił. – Jeśli zamkniemy drzwi, to kiedy oni wejdą, możemy krzyknąć chórem: „Niespodzianka!” Uśmiechnęłam się szeroko. W ciągu lat spędzonych z naszą rodziną David połknął bakcyla imprez, za którymi wszyscy przepadaliśmy. Entuzjazmował się nimi jak dziecko. Wbrew wszelkim moim obawom przyjęcie udało się wprost bajecznie. Tyler nie posiadał się ze szczęścia, gdy pojął, co się zdarzyło podczas jego nieobecności. Faktycznie było to nawet ważniejsze niż ofi arowane mu prezenty, bo mógł się przekonać, że inni o nim myślą i że im zależy. Ucieszył się zwłaszcza, kiedy wyszło na jaw, że Grant i Denver też uczestniczą w niespodziance. – Nie do wiary, ale naprawdę się nabrałem – mówił ze śmiechem, odpakowując prezenty. – Nawet nie przyszło mi do głowy, kiedy Grant powiedział, że nie może przyjść w ten weekend. Strasznie z was podstępna banda! – dodał, a w oczach błyszczała mu radość. – Wszystko bardzo mi się podoba – podziękował, uśmiechnięty od ucha do ucha, gdy już przekopał się przez stos podarunków. – I babeczki wyglądają wspaniale, Casey. To ci dopiero, nie wiedziałem, jakie cuda potrafi sz piec. Rozległy się głośne chichoty, które oczywiście zamierzał wywołać. Zero problemu, uznałam, że je zignoruję i odchrząknąwszy, przeszłam do kolejnego etapu swojego chytrego planu. 141

– Cóż, skoro było trzeba… – wyznałam skromnie. – W końcu dziewczyna musi robić to, co musi, kiedy jej wy-jątkowy chłopiec ma wyjątkowy dzień. Ale przecież nie możemy zapominać o naszym drugim jubilacie, prawda? Chodź, staruszku. – Przywołałam gestem Mike’a. – Widzę tu stosik paczuszek dla ciebie. – Zręczna zmiana tematu, Casey – szepnął mój mąż, mij ając mnie w drodze po prezenty. Kiedy je rozpakowywał, po raz kolejny odśpiewaliśmy Happy Birthday. Tymczasem Tyler – co zauważyłam, bo stał w pobliżu – jak zwykle był zajęty majstrowaniem przy komórce. Nie przeszkadzałam mu. Wiedziałam, że zapewne wzbogaca właśnie swoją coraz większą kolekcję zdjęć o mało pochlebne portrety tych czy innych człon-ków rodziny. Jeśli spojrzeć na to z właściwej perspektywy, całkiem nieźle, że miał taki talent. – Prawo płynące z doświadczenia. Najmniejsze zawsze zachowywać na koniec. – Mike się roześmiał,

unosząc w górę maleńką, kwadratową paczuszkę. – Zobaczmy. Och, spójrzcie. To od Lauren i mojego kochającego syna. – Puścił oko do Kierona. – Muszę wam przypomnieć, że kiedyś podarował mi na urodziny opakowanie baterii, więc Bóg raczy wiedzieć, co znajdę tutaj. Goście ze śmiechem obserwowali, jak Mike ostrożnie odrywa od papieru klejącą taśmę, a ja martwiłam się, że zaraz spojrzenia wszystkich skierują się na ofi arodawców. Jednak szybki rzut oka upewnił mnie, że Kieron dobrze sobie radzi. – Prosimy szybciej – powiedziałam, tak czy owak pragnąc odwrócić od niego uwagę. – Pokażesz nam wreszcie, co tam masz? 142

Z jubilerskiego pudełeczka Mike wyciągnął mały sześcienny breloczek i przyglądał mu się ze skupieniem, obracając w palcach, podczas gdy Tyler, nasz prywatny dokumentalista, ruszył w stronę jubilata, żeby zrobić zbliżenie. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Kieron albo raczej Lauren mieli dobry pomysł. Była to ozdoba w podobnym stylu jak wisiorek przypięty do plecionej bransolety, którą kupili ojcu poprzedniego roku. – Co to? – zapytałam, nie widząc dokładnie z tej odległości. – Kostka do gry? Jednak Mike nie patrzył na mnie. Wpatrywał się w sy-na i jego dziewczynę, jakby zobaczył ich w innym świetle; dostrzegł w nich coś, czego ja nie widziałam. Pobiegłam wzrokiem za jego spojrzeniem i zauważyłam, że Kieron wsuwa dłoń w rękę Lauren. Obydwoje promienieli jak podłączeni bezpośrednio do słońca. Mike, uśmiechając się szeroko, podał mi breloczek i zamknął tę dwójkę w niedźwiedzim uścisku. Lekka przesada, pomyślałam. Nie robił takiego zamieszania wokół nowiut-kiej nawigacji satelitarnej, którą kupili mu Riley i David. Ale wtedy spojrzałam na kostkę i zauważyłam, że zdobią ją wygrawerowane litery. Tak jak poprzednio mój mąż, teraz ja przyjrzałam się im uważnie. Było ich sześć, każda na jednej ściance. „G”, przeczytałam i „M”. Potem „P”, „A”, „S”. Wreszcie „R”. I wtedy do mnie dotarło. Przestawio-ne układały się w słowo: „GRAMPS”*. Na

kostce widniał napis „Dziadzio”! – O Boże! – zawołałam. – Czy to znaczy…? * Gramps (ang.) – dziadzio. 143

Kieron pokiwał głową. – Popatrzcie wszyscy! – zaczęłam wykrzykiwać. – Tu jest napisane: dziadzio! Dziadzio! – Odtańczyłam mały ta-niec radości. – Oni będą mieli dzidziusia! Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że komórka Tylera była skierowana na mnie. Chłopiec uśmiechnął się i naci-snął „stop”, zanim został porwany do zbiorowych uścisków, a ja dopiero teraz zrozumiałam, skąd ta jego determinacja, by fi lmować rozpakowywanie prezentów. – Masz rację – potwierdził, odpowiadając na pytanie, którego jeszcze nie zdążyłam zadać. – Kieron specjalnie mnie poprosił. Widzisz, nie tylko ty miałaś sekretną mi-sję, Casey. Byłem z nim w zmowie – dokończył dumnie. 144

12 12 Czasami się zastanawiam, czy istnieje jakiś niebiański bi-lans, który wymaga, żeby każdemu yin odpowiadało yang, każdemu plusowi minus, każdej dobrej wieści brutalne zderzenie z rzeczywistością,

po prostu dla utrzymania równowagi. Zapewne to kompletny nonsens, ale nawet jeśli, może należało przewidzieć, że coś się stanie; że musi stać się coś, co zetrze mi z twarzy ten wyraz rozanielenia mówiący: „Znów zostanę babcią”. Minął tydzień. Był jeden z tych ciepłych jesiennych dni, których każdy niecierpliwie wygląda. I na które – jak sobie wyobrażam – czeka się, by robić sesje fotografi czne do magazynów mody i katalogów albo do reklam posezo-nowych krótkich wakacji w wiejskich posiadłościach. A już z pewnością taki, kiedy człowiek jest w pełni zadowolony, że mieszka w Wielkiej Brytanii i może cieszyć się naszymi porami roku. Niebo miało barwę czystego błękitu, z wyjątkiem kilku rozmytych smug po samolotach. A słońce czule oblewało wszystko swoim blaskiem: sterty rdzawych liści, opadające główki ostatnich późnoletnich róż i girlandy perfekcyjnych pajęczyn na żywopłocie – które nigdy nie 145

przestawały zachwycać małego Jacksona – z nadal pięknie nanizanymi kroplami porannej rosy i tłustym, cierpliwym pająkiem pośrodku każdej z nich. – To taka wspaniała niespodzianka, mamo – powiedziała Riley, kiedy oskrobywałyśmy talerze i układałyśmy w stos na kuchennym blacie pomiędzy nami, żeby dodać je do brudnych naczyń, którymi Mike obiecał zająć się później. Tej niedzieli postanowiłam, że siądziemy do lunchu na oszklonej werandzie, by jak najlepiej wykorzystać słoneczną, ciepłą aurę. Choć na jedzenie w ogrodzie wydawało się zbyt rześko, to, zerkając spod zmrużonych powiek, łatwo było uwierzyć, że znajdujemy się na Costa del Sol, taką mieliśmy pogodę. – Dla mnie też – zaznaczyłam. – Miło jest kontynuować świętowanie. Wygląda na to, że nie mogę przestać się uśmiechać do własnych myśli. – Wiem – odparła. – Ja tak samo. Nie wspominając już o tym, że chyba reaguję z opóźnieniem. Kieron ojcem. Jeszcze nie całkiem to do mnie dociera. Roześmiałam się. – Rozumiem. Ale wiesz co, myślę, że to może stanowić podstawę jego dalszych sukcesów. W końcu dzieciom dobrze służy rutyna, a rutyna jest dla Kierona wszystkim. – Och, wrzeszczący bobas na pewno będzie wielką pomocą. – Riley parsknęła głośnym śmiechem, otwierając lodówkę i wyciągając trifl e* – deser, który umiałam przyrządzić – nieco wzbogacony kropelką cypryjskiego alkoholu, tak niesłusznie obarczanego odpowiedzialnością za

* Trifl e – tradycyjny angielski deser z ciasta biszkoptowego, galaretki i owoców. 146

niedyspozycję Lauren. Uśmiechnęłam się do siebie. Mimo wszystko nie zivania tu zawiniła. A Lauren nie dopytywała się o listę gości z niepokoju o Kierona. Po prostu chcieli obwieścić komunikat przy pełnej widowni, spryciarze. – Wiem, wiem – powiedziałam. – Ale on da sobie ra-dę. Obydwoje dadzą. Jestem przekonana. W końcu będą mieli nas wszystkich do pomocy. – Jasne – odparła, po czym zdeprymowana pokręciła głową. – Jednak nie mogę wyjść z szoku. Nadal jakoś tego nie widzę, rozumiesz? Kieron nie wydaje mi się dość dorosły. Chwyciłam łyżkę do nakładania i miseczki, wyobrażając sobie minę Tylera, kiedy zobaczy, co mamy na deser. Zdaniem chłopca trifl e był epicki. Kochany Ty, on też wyglądał wyjątkowo radośnie. Prośba Kierona, by był tajnym fotografem Momentu Ważnego Obwieszczenia, bardzo dodała mu wigoru. Doprawdy, pomyślałam, mój syn, okazując inteligencję emocjonalną i nie tylko, zadał kłam twierdzeniu, jakoby osobom z ASD brakowało umiejętności społecznych. Teraz naprawdę był dorosły. I obalał kolejne przewidywania. Jednak rozumiałam, o co chodziło Riley. – To dlatego, że Kieron jest twoim młodszym bratem. – Zniżyłam głos, idąc za nią, bo nie chciałyśmy obudzić Marley-Mae. Malutka zapadła w sen, jak tylko zaczęłam podawać do stołu, więc Riley zostawiła ją w wózku zaparkowanym u podnóża schodów, z dala od najgorszego hałasu. Przy pewnej dozie szczęścia mogła przespać godzinę, może nawet więcej. Cóż, na pewno powinna, pomyślałam, bo od przyjazdu biegała w kółko jak wirujący derwisz. 147

Tuż przed tym, nim wyszłyśmy na werandę, dodałam jeszcze: – Tobie on nigdy nie będzie się wydawał naprawdę dorosły. Nawet kiedy obydwoje, leciwi i siwi, będziecie uganiać się za wnukami, jak ja i ten stary Gunga Din*. – Stary? Kto powiedział „stary”? – huknął Mike, chwytając końcówkę mojej wypowiedzi. – Dość już z tym „sta-rym”, jeśli łaska, pani Gunga Dinowa! – Tato, ciszej, dobrze? – syknęła Riley, wskazując głową w stronę holu, gdzie spało jej najmłodsze dziecko. – Próbuję nacieszyć się chwilą spokoju! – Czy to trifl e? – wtrącił się Tyler. – Taak! Epicko! – Ale zaraz skrzywił się i szepnął: – Przepraszam, Riley… Od czasu urodzin Tylera Flip zachowywała się stosunkowo spokojnie. I chociaż Debbie zadzwoniła w sprawie drugiego spotkania, obsesja dziewczynki na punkcie matki wyraźnie zmalała – cóż, jeśli nie liczyć dziwnej wzmianki o spodziewanym koniu dla Barbie. Jak dla mnie, nie wy-glądało to źle. I nie zamierzałam martwić się niczym na zapas – ani problemami emocjonalnymi, ani praktyczny-mi. Cały czas z zapałem skupiałam się na programie Flip i cieszył mnie nawet najmniejszy jej sukces. Bo nasza podopieczna pomalutku robiła postępy. W każdym razie na pewno tak nam się wydawało, kiedy na stole pojawiła się Różowa Barbie i Flip grzecznie spytała, czy obie mogą już wstać. – A twój deser? – zdziwiłam się, rozstawiając miseczki. * Gunga Din – tytułowy bohater popularnego wiersza Rudyarda Kiplinga (1865–1936), a potem fi lmu pod tym samym tytułem. 148

– Och, chcemy zjeść deser – odparła. – Ale musimy iść na siusiu. – Dla zilustrowania swoich słów zaczęła poruszać lalką, która teraz podskakiwała w górę i w dół. – Więc możemy wstać? Proszę, mamusiu. – Grzeczna dziewczynka – powiedział Mike, z aprobatą kiwając głową. Ja też ją pochwaliłam, bo było to kolejne dobre zdarzenie w tygodniu pełnym dobrych zdarzeń. U dziecka o równie skomplikowanym życiowym starcie takie drobiazgi jak pytanie, czy wolno odejść od stołu, wcale nie były odru-chem – już same posiłki przy stole stanowiły wystarczający problem. Nie sądzę, żeby Flip miała okazję siadać do jedzenia gdziekolwiek poza szkolną stołówką. Oznaczało to więc cenny postęp. – Tylko nie zapomnij umyć rąk – rzuciłam, gdy ześlizgnęła się z krzesła i okrążyła stół. – Umyjemy, mamusiu – zapewniła mnie i rozpromieniona wybiegła w podskokach. Jak na to, co się działo pod tymi jej ślicznymi, falującymi blond włosami (nie wspominając już o wszystkich atakach wrzasku), zdarzały się okresy – obecnie coraz częściej – kiedy Flip stawała się niewiarygodnie mało kłopotliwa. Zwłaszcza gdy byłyśmy w domu, w otoczeniu bliskich jej ludzi. Wyraźnie pochłonięta domową powszedniością, biegała od osoby do osoby, od zajęcia do zajęcia, nie ma-jąc większych zmartwień niż następna rzecz do zrobienia, rozdzielając wokół uściski i uśmiechy. Kiedy dalej nakładałam trifl e, wszyscy zaczęli gawędzić o zaletach różnych wariantów tego deseru, który tak dobrze mi wychodził. Za wyśmienity dodatek została uznana 149

nalewka, i to do tego stopnia, że ledwie zdołałam wydobyć z salaterki porcje dla najmłodszych z jak najmniejszą ilością mocno nasączonego biszkoptu. Jednak dopiero widząc, jak Tyler niemal zeskrobuje wzorek ze swojego talerza, zauważyłam nienaruszoną miseczkę z deserem i wolne miejsce przy stole. – Flip jakoś długo nie ma, czy mi się wydaje? – powiedziałam, nie kierując tego pytania do nikogo w szczególności i zmarszczywszy brwi, machinalnie odsunęłam krzesło. Wyraz twarzy Mike’a powiedział mi, że mój mąż zrozumiał, o co chodzi. Choć w ostatnich tygodniach przypadki brudzenia majtek były wyraźnie rzadsze, w żadnym razie nie stały się jeszcze przeszłością. – Pójdę sprawdzić, co się z nią dzieje – dodałam, czując lekkie obrzydzenie na myśl o tym, co mogę

znaleźć w ubikacji na dole. Ale jak się okazało, problem polegał nie na tym, co znalazłam, ale czego nie znalazłam, bo pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam, kiedy weszłam do holu, był pusty wózek. Pokręciłam głową i westchnęłam. Jak zwykle. Ile razy jej powtarzałam? – Flip?! – krzyknęłam w stronę pokoju dziewczynki. – Wzięłaś dziecko do siebie? Mieliśmy bramki zamocowane na stałe u góry i u dołu schodów. Przy tylu maluchach było to przez lata jedyne rozsądne rozwiązanie. Dostrzegłam, że dolna bramka jest zamknięta, ale to o niczym nie świadczyło. Wszystkie dzieciaki wiedziały, jak się ją otwiera: wystarczyło odciągnąć sprężynowy zacisk. A po przejściu należało – co w kółko im powtarzałam – sprawdzić, czy dobrze się zatrzasnęła. 150

Popatrzyłam w górę. Tamta bramka też była zamknięta. Właśnie wspinałam się po schodach – z pokoju Flip, oczywiście, nie dobiegła mnie żadna odpowiedź – kiedy zatrzymał mnie w pół kroku dziwny odgłos. Otwarte frontowe drzwi kołysały się i uderzały o ścianę. Zawróciłam. Ki diabeł? – pomyślałam, popatrzywszy na nie z niedowierzaniem. Próbując zrozumieć, co się dzieje, niemal automatycznie zatrzasnęłam za sobą bramkę na dole. Drzwi toalety też były uchylone, ale nie musiałam zaglądać do środka, żeby wiedzieć, że niemal na pewno nie znajdę tam Marley-Mae. Więc minęłam je i wyszłam na próg. Bo skoro frontowe drzwi stały otworem, zdawało się wysoce prawdopodobne, że dziewczynki wydostały się na ulicę. Czułam, jak serce podchodzi mi do gardła. – Co jest, mamo? – spytała Riley, zatrzymując się za moimi plecami z naręczem brudnych miseczek. –

Chyba nie uciekła znowu, co? Boże, musisz mieć oczy dookoła… – Przerwała, właśnie kiedy się odwracałam. Zobaczyłam, że stoi wpatrzona w pusty wózek. – Mamo, gdzie jest Marley-Mae?! – Oho – usłyszałam Tylera. W jego głosie pobrzmie-wały te znaczące tony, które chłopiec zawsze przybierał, kiedy chodziło o Flip. Niósł salaterkę, a po piętach deptał mu Levi z tym, co zostało z kremu. – Zabrała ją i zwiała, tak? – odezwał się znów Ty, spoj-rzawszy na mnie. – Na to wygląda – odparłam i próbując zdusić niepokój, wróciłam do holu po swoje stare buty. – Na litość boską – jęknęła Riley, przepychając się koło mnie, gdy wsuwałam do nich stopy. – Tyler, odeślij Leviego 151

do taty i, proszę, przyprowadź Davida, żeby pomógł nam szukać, dobrze? Słowo daję, mamo – dodała, kiedy pośpieszyłam za nią ścieżką, podskakując, bo kończyłam wciskać prawą nogę do buta. – To już nie są żarty, naprawdę nie są! – Niemal mogłam wyczuć od niej woń strachu. – Flip! – ryknęła, kiedy dotarłyśmy do otwartej furtki. – Flip! Jezu, mamo… Gdzie mamy zacząć? – Szeroko rozłożyła ramiona. – Ona mogła ją zabrać gdziekolwiek! Nawet przez łomot krwi w skroniach usłyszałam, jak w głosie Riley narasta panika. Niewiele jest rzeczy bardziej przerażających niż świadomość, że maleńkie dziecko – wasze maleńkie dziecko – przebywa na ulicy bez opieki. Dla mnie było to uczucie przygnębiająco znajome. Jako opiekunka zastępcza zajmowałam się dwójką regularnych uciekinierów, a paroma też wcześniej, gdy pracowałam w miejscowej szkole średniej. I wszystko to nadal tkwiło w mojej głowie; taki rodzaj mdlących wspomnień, które się nie zacierają. Teraz próbowałam je odepchnąć i zachować pozory spokoju, spodziewając się, że lada moment wypatrzę gdzieś dziewczynki. Ale nie wypatrzyłam. Riley też nie. Nie było po nich śladu. W rzeczywistości senna niedzielna ulica świeciła pustkami, więc nie miałyśmy nawet kogo zapytać, czy ich nie widział. Mogłyśmy tylko żywić nadzieję, że nie oddaliły się za bardzo. Jak dawno Flip wstała od stołu? – zastanawiałam się. Musiał już minąć przynajmniej kwadrans. Może nawet więcej. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, żołądek znowu podjechał mi do gardła. – Idź w lewo, ja pójdę w prawo – zaproponowałam, bo faktycznie były to jedyne warianty: w lewo ścieżką dla pieszych do parku i rozciągającego się za nim lasku 152

albo w prawo do większej ulicy, z którą nasza uliczka się przecinała. Chociaż istniało prawdopodobieństwo, że Flip wybrała park – Boże, miałam nadzieję, że właśnie tak zrobiła – czułam potężną potrzebę, by popędzić na główną ulicę, gdzie czyhało najwięcej niebezpieczeństw. Więc puściłam się sprintem, nie czekając na odpowiedź córki. To nie znaczy, że w ogóle się jej spodziewałam. Riley też pobiegła. Niewątpliwie wyobrażając sobie najgorsze koszmary, była na mnie równie wściekła jak ja sama. I jeśli w mojej głowie roiło się już od nieprawdopodobnych scenariuszy – a roiło się – to z pewnością nie pomogły mi rozważania Tylera, który chwilę później mnie dogonił, mimo że chłopak miał najlepsze intencje. – Będzie dobrze – wysapał, kiedy śpieszyliśmy do końca ulicy. – No bo jakie jest prawdopodobieństwo? – Prawdopodobieństwo czego? Objęłam wzrokiem przestrzeń przed nami, wiedząc z doświadczenia, jakie odległości potrafi ła pokonywać Flip, jeśli przyświecał jej określony cel. Marley-Mae na swoich krótkich, chwiejnych nóżkach też by jej nie powstrzymała. Flip była drobnej budowy, ale jednocześnie silna. Po prostu wrzuciłaby sobie małą na biodro. Cholerna dziewucha, pomyślałam z rozpaczą. Nie, poprawiłam się, cholerna ja. Cokolwiek ją opętało, że uciekła, to fakt, że mogła to zrobić, był wyłącznie moją winą. Jednak Tyler myślał o czymś bardziej prozaicznym. – Że akurat szwendał się po okolicy pedofi l. Właśnie w tym momencie i właśnie w tym miejscu. To raczej mało prawdopodobne, co, Casey? No, wiesz, statystycznie. No i Flip nie jest głupia. Znaczy, jest całkiem głupia, ale nie 153

w taki sposób. W każdym razie wie, jak przechodzić przez jezdnię i różne takie rzeczy. Może pobiegnę do głównej ulicy, a ty w przeciwną stronę? – zaproponował, kiedy dotarliśmy na skrzyżowanie.

– Tak, leć – odparłam. – Szybko. Tylko uważaj na jezdni! Żałowałam, że nie jestem w stanie podzielać jego prag-matyzmu i wyraźnego braku strachu. Ale było to prawie niewykonalne. Tyler, oczywiście, trafi ł w dziesiątkę. Potrafi łam myśleć tylko o porwaniu, bo słowa „obcy człowiek może stanowić zagrożenie” stale brzęczały mi w głowie. Zero lęku przed nieznajomymi. Skłonność do wędrówek. „Zakochiwanie się” od pierwszego wejrzenia w każdym, kogo spotka. I kiedy tylko udało mi się odpędzić te myśli, na ich miejsce wdarły się następne. Flip miała osiem lat. Zaledwie. A Marley-Mae niecałe półtora roku. Więc jeśli nawet nie zabrał ich jakiś potwór, to co z jadącymi zbyt szybko autami osobowymi czy ciężarowymi? Uprowadzone albo przejechane – bliźniacze koszmary, przed którymi drży ze strachu każdy rodzic. Od głównej drogi dzieliły mnie tylko dwie ulice. Jeszcze bardziej przyśpieszyłam kroku. Teraz już naprawdę biegłam i nadal przeklinałam się w duchu, wściekła, bo moją czujność uśpiło samozadowolenie. Pewnie dlatego, że głowę miałam zbyt pełną Kierona, Lauren i podniecenia z powodu nowego dziecka w rodzinie. Ale to żadne wymówki. Powinnam była zamykać frontowe drzwi na klucz, nawet o tym nie myśląc. Dlaczego tego nie zrobiłam? Dlaczego? Wystarczająco dobrze znałam temat, by wiedzieć, że zawsze trzeba spodziewać się tego, co niespodziewane. Czyżbym naprawdę aż tak odpłynęła myślami do niemowlęcej krainy pluszowego króliczka? 154

Wypadłam na większą ulicę, gdzie wreszcie zobaczyłam kogoś, kogo mogłam zapytać – mężczyznę w śred-nim wieku, który spacerował z małym ujadającym pies-kiem. – Przepraszam pana! – zawołałam, przebiegając na skos przez jezdnię. Przynajmniej jak dotąd nie minął mnie żaden samochód. Dzięki Bogu choć za to, że było niedzielne popołudnie – cokolwiek by Tyler sądził o braku zagrożenia dla dziewczynek. Jednak nieznajomy najwyraźniej ich nie widział. – A na pewno bym zauważył, gdybym je spotkał – odparł rozsądnie. – Co pani mówiła, ile ma ta starsza? Osiem lat? Skinęłam głową i podziękowałam mu z poczuciem, że patrzy na mnie karcąco, nie wspominając już o osądzaniu.

Może byłam przewrażliwiona, ale czy nie zwęziły mu się oczy, kiedy mi odpowiadał? Czy zaciśnięte usta nie ujaw-niały, że myśli, jaka jestem nieostrożna, skoro zgubiłam dzieci? Możliwe, ale nie robiło to żadnej różnicy. Okazałam się nieostrożna, fakt. Riley miała wszelkie prawo zrobić mi piekło i nie wątpiłam, że zrobi. Jednak na razie dwie małe dziewczynki błąkały się gdzieś, zagubione i bezbronne… Pozbierałam myśli. Nie mogłam sobie pozwolić na dalsze zbaczanie z tematu. Tylko co teraz? Pobiegłam z powrotem na skrzyżowanie z uliczką, którą niedawno przyszłam. Po Tylerze nie było śladu, ale tego się spodziewałam, bo Ty przeszukiwał labirynt zaułków w sąsiedztwie głównej ulicy. Nie, chyba należało spróbować pomyśleć kategoriami Flip. Dokąd mogłaby się wyprawić? I którędy? Do doktora? Do 155

miejscowych sklepów? Niejednokrotnie razem przemie-rzałyśmy te trasy. Postanowiłam pójść w tamtym kierunku, a jeśli po jakichś dziesięciu minutach nie zobaczę dziewczynek, zawrócić inną drogą. I postarać się znaleźć Riley. Miałam nadzieję, że się nie mylę – że obie uciekinierki są całe i zdrowe. Znów biegiem dotarłam do głównej ulicy (gdzie panował przerażająco duży ruch) i niemal natychmiast dostrzegłam w oddali Tylera, który pędził w moją stronę, rozglądając się to w lewo, to w prawo. – Casey! – zawołał na mój widok i energicznie pomachał. Odpowiadając mu tym samym, zauważyłam, że ściska w garści telefon. Jeszcze raz sklęłam się w duchu za swoją cholerną głupotę. Dlaczego wybiegłam z domu bez ko-mórki? Tyler najwyraźniej miał wieści. Kiedy znalazł się tuż obok, nagle spłynął ze mnie strumieniem lęk, a po chwili poczułam ukłucie miłości i wdzięczności – takie, które zjawia się całkiem bez ostrzeżenia. Otoczyłam chłopca ramionami i mocno uściskałam, nie umiejąc wyrazić, dlaczego tak bardzo tego potrzebuję. Wielka rzecz, by użyć Tylerowego powiedzonka. Po prostu dziesięć minut pa-niki. Najwyżej piętnaście. A on sam zrobił tylko tyle, że wykazał się przezornością i zabrał ze sobą komórkę. Ale chodziło o coś więcej. Uznajcie mnie za zbyt sentymentalną, jednak żywo odczuwałam jego miłość. Wśród zamętu, jaki wprowadzało nasze nowe, wymagające dziecko, obecność Tya była dla mnie prawdziwym wsparciem. Bo przecież – czując się zepchnięty na boczny tor przez potrzeby 156

Flip – łatwo mógł stać się siłą, która ciągnie w przeciwną stronę. – Casey, spokojnie! – powiedział, wyswobodziwszy się z moich objęć. – Przepraszam – odparłam. – Przepraszam. Boże, tak mi ulżyło. Gdzie je znaleźli? Riley mówiła? Tyler zrobił wielkie oczy. – Ale, Casey, oni ich nie znaleźli. W każdym razie, o ile mi wiadomo. – Podniósł rękę z telefonem. I w tym momencie uświadomiłam sobie, że wcale nim nie wymachiwał; po prostu trzymał go w garści. Znów poczułam, jak obawa ściska mi serce. – David obiecał, że zadzwoni, jeśli je znajdą – dodał. – Nie dzwonił, ale ja miałem olśnienie. Założę się, że wiem, gdzie one są, Casey. Założę się. Na pewno są nad strumieniem. – Odwrócił się i wskazał palcem w kierunku, skąd przybiegł. – Tam mnie olśniło. Jak mij ałem tamten mały sklep z butami. Przypomniał mi się zeszły tydzień. Flip ciągle nawij ała o kaloszach. Tych różowych w białe kropki, pamiętasz? Takich, jakie ma Marley-Mae. Kiwałam głową jak pies kiwaczek na amfetaminie. Kalosze. I Flip powtarzająca, że chce takie same, jakie nosi moja wnuczka. Potem jej je kupiłam. Jakaś chaotyczna opowieść o tym, jak była mała i skakała po kałużach z sąsiadką… panią Hardy, chyba? O Boże… I to, co powiedziała do Tylera, kiedy już wracaliśmy – że też powinien poprosić o nowe kalosze… żeby mogli razem skakać w… właśnie. – Strumień! O Boże, Ty – jęknęłam i puściłam się biegiem, nawet nie zawracając sobie głowy, by dokończyć tę myśl. 157

– A Riley wzięła dzisiaj kalosze dla Marley-Mae, prawda? – powiedział Tyler, który dostosował się do mnie i teraz pędził obok. – I właśnie pomyślałem… No, to logiczne, co? Więc na zdrowy rozum tam będą. A ty jak uważasz? Ale ja miałam w głowie tylko jedno. Jedną całkowicie pochłaniającą mnie myśl. Że można utonąć w pięciu centymetrach wody.

158

13 13 Tyler miał rację. Kiedy gnaliśmy w stronę domu (przed którym czekali Mike, Levi i Jackson na wypadek, gdyby dziewczynki tam się pojawiły), zabuczała komórka, sygna-lizując nadejście SMS-a od Davida: „SĄ”. Pokonanie biegiem odległości pomiędzy główną ulicą a naszym domem zajęło nam zaledwie cztery minuty. I były to minuty straszne, bo przypomniałam sobie, że tę niespodziewanie ciepłą pogodę poprzedziły dwa dni niemal biblij nej ulewy. Ulewy, od której wezbrała woda w strumieniu. I popłynęła szybciej, zakrywając większość kamieni. Sprawiła, że stały się zbyt zdradliwe, by po nich przechodzić. Trudno więc się dziwić, że Riley odchodziła od zmysłów. Nie ma drugiego uczucia tak przerażającego jak strach, że wasze dziecko może być w niebezpieczeństwie; nie ma emocji równie pierwotnych i przynaglających do działania. Śpiesząc przez park, już z daleka dostrzegłam czerwone plamy płonące na policzkach mojej córki. Niosła na biodrze Marley-Mae. Przypuszczalnie wyrwała ją natychmiast z rąk Flip, która nadal kurczowo ściskała Różową Barbie. Ogarnęłam wzrokiem obie pary 159

kaloszy, usmarowanych błotem, ale w komplecie. Podczas gdy mała wierciła się i marudziła (najwyraźniej przedtem wesoło spędzała czas, cokolwiek porabiały), Riley beształa Flip za zrobienie czegoś tak niebezpiecznego. Biegnąc razem z Tylerem przez trawnik, mogłam niemal

usłyszeć tę burę. W zaciśniętych szczękach mojej córki rozpoznawałam gniew. Przyglądałam się, jak Riley podaje Marley-Mae Da-vidowi. A kiedy – żeby było jeszcze gorzej – wierzgający maluch całkiem zabłocił matkę z przodu, zauważyłam, że jej gniew wchodzi na wysokie obroty. David, zawsze spokojniejszy z nich dwojga, podniósł córeczkę i wsadził na barana, więc teraz z wysokości swojego królewskiego tronu mogła obserwować, co się dzieje. – Tam, baba! – zapiszczała radośnie, wskazując na mnie i wymachując drugą pulchną rączką. Ale Riley widziała tylko Flip. W świecie idealnym zapewne zachowałabym się inaczej. W świecie idealnym, innego dnia, którego nie pętałyby tak spotęgowane emocje, mogłabym spojrzeć na to wszystko bardziej obiektywnie. Mogłabym z większą łatwością po-jąć stan, w jaki – co oczywiste i zrozumiałe – popadła Riley. W rzeczywistości ja też poczułam taką ulgę, widząc obie dziewczynki całe i zdrowe, że chyba nie potrafi łam należycie się opanować, a tym bardziej przejąć kontroli i uspokoić sytuacji. To było kompletnie bez sensu – nic się nie stało, nikt fi zycznie nie ucierpiał, najwyraźniej nikomu nie wydarzyła się żadna krzywda i nie można powiedzieć, żebym nie wiedziała o istnieniu okoliczności łagodzących, bo 160

wiedziałam. Oczywiście, że tak. Przypomniał mi o nich jakieś półtorej minuty wcześniej Mike. – Uspokój się, kochanie – powiedział, kiedy szybkim krokiem mij aliśmy go z Tylerem. – Już po strachu. Wszystko dobrze. Nie trzeba wzywać posiłków! Jednak w moich żyłach wciąż jeszcze krążyła taka dawka adrenaliny, że na widok uciekinierek, zamiast – jak powinnam – uspokoić bliskie wrzenia emocje, podeszłam i włączyłam się do nich. Chyba nie potrafi łam się powstrzymać, ale nie była to po prostu odruchowa reakcja. W jakiejś części działałam świadomie. Każde dziecko musi dostrzegać związek pomiędzy czynami a ich skutkami. Jednak ja głupio uznałam za konieczne uświadomić Flip tę zależność akurat teraz – żeby związek pomiędzy nieposłuszeństwem a konsekwencjami naprawdę odcisnął się w jej umyśle; żeby najskuteczniej nauczyć ją dwa razy się zastanowić, zanim coś zrobi. – Co ty, u licha, sobie myślałaś, niemądra dziewczyno! – warknęłam, powtarzając po Riley jej

chaotyczną reprymendę. – Ile razy ci mówiłam? Nie wolno samej się oddalać! – Machnęłam ręką w stronę nieba. – Popatrz, Flip! Już się ściemnia! Jak myślisz, co by się stało z wami obiema, gdyby zapadł zmrok? No, co? Co by było, gdybyście się zgubiły i nie mogły trafi ć do domu? Albo gdyby, niech Bóg broni, któraś wpadła do strumienia? Oczy Flip wyglądały jak blade spodeczki. – Do licha, co cię opętało, Flip? – włączyła się Riley. – Mogło wam się przydarzyć dosłownie wszystko! Nie potrafi ę uwierzyć, że zrobiłaś coś tak głupiego! Tak niebezpiecznego! – Gwałtownie odwróciła się w stronę Davida 161

i dźgnęła palcem powietrze. – Na litość boską, popatrz, ona nie ma nawet kurtki! David przyłożył ciepłe dłonie do kolan małej. Faktycznie, teraz, gdy słońce chyliło się już ku zachodowi, zaczynało robić się zimno. – Daj spokój, Riley – odparł David stanowczym, choć łagodnym tonem. – Nie ma co tu stać, prawda, kochanie? Lepiej wracajmy. Przyznałam mu rację. Ale, podobnie jak moja córka, chyba nie mogłam się powstrzymać, by nie strofować Flip. Prawdopodobnie po prostu czułam, że muszę. A także dlatego, że ulga – i zapadający zmierzch – wyzwoliły we mnie od nowa wielkie poczucie winy. – Flip, wiesz, jak niebezpiecznie jest w lesie i nad strumieniem. Wiesz to wszystko. Co ty sobie myślałaś? A co z nieznajomymi ludźmi? – Chwyciłam ją za rękę, wpadając w zasadzkę następnego koszmaru. – Przecież wiesz, o co chodzi. Tłumaczyłam ci. Mówiłam ci nawet dokładnie tutaj, w tym parku, że nie wolno rozmawiać z nieznajomymi! Mogłyście zostać porwane i… – Nie byłam w stanie wykrztusić reszty zdania. – Flip, musisz mi obiecać, że nigdy, przenigdy nie zrobisz czegoś podobnego! Nie mam pojęcia, co cię opętało, naprawdę nie mam pojęcia. Ja… – Casey, przestań! Te słowa uderzyły we mnie z siłą pociągu, tyle w nich brzmiało powagi i przekonania. Ale to nie David je wypowiedział. On już szedł przed nami, a fi gurka małej Marley-

-Mae podskakiwała mu na ramionach. Nie, to był Tyler. – Casey, przestań! – powtórzył. 162

I dopiero wtedy, w półmroku, uważniej objęłam wzrokiem Flip, która szła z dłonią zwiniętą w mojej dłoni i dotychczas w ogóle się nie odezwała, a jej jedyną reakcją były cicho spływające po policzkach łzy. Zerknęłam na Riley. Odpowiedziała mi spojrzeniem, po czym westchnęła i ciężkim krokiem dołączyła do Davida. Nadal sprawiała wrażenie wściekłej, nadal nie panowała nad sobą – czułam od niej gniew – i nadal nie była w stanie rozsądnie rozmawiać. Nie tylko ona. Ja też nie bardzo wiedziałam, jak zacząć. Ale Tyler tak. – Przestań na nią krzyczeć – odezwał się, tym razem cicho. – Przecież nawet nie wiesz, czy ona weszła do strumienia. Nie wiesz, czy rozmawiała z kimś obcym. Nie możesz po prostu pozwolić jej mówić? Ale Flip chyba nie była w stanie. Nie bardziej niż ja w tamtej chwili. Nie od razu. Potrafi ła tylko podnieść na mnie szeroko otwarte i – teraz już widziałam – bardzo, bardzo przestraszone oczy. Tyler objął ją, a kiedy to zrobił, poczułam, że mała piąstka rozluźnia się w mojej dłoni. Dziewczynka niemal zderzyła się z nim, szukając osłony za otaczającym ją ramieniem. Dopiero wtedy stało się oczywiste – w jaskrawy sposób oczywiste – że była naprawdę przerażona. Teraz bała się mnie. Wspięła się na palce, żeby szepnąć Tyowi coś do ucha. – W porządku, Minnie Minx – odparł. – W porządku. Już jest dobrze. Wszyscy są zdenerwowani i tyle. Jasne, że są. Dajże spokój. Nikt nie zamierza cię zabić,

głupolu. Prawda? – dodał, kierując te ostatnie słowa do mnie. Czułam się fatalnie. Oklapnięta jak pęknięty balon na przyjęciu. I nadal, całkiem nie w swoim stylu, nie 163

wiedziałam, co powiedzieć. Byłam po prostu powalona sposobem, w jaki Tyler stanął w obronie Flip, żebyśmy obie z Riley przestały na nią krzyczeć (na tę myśl ogarnęły mnie wstyd i wyrzuty sumienia). Żebyśmy przestały kato-wać ją naszym gniewem i podniesionymi, okropnymi głosami. – Flip, oczywiście, że nie – zdobyłam się wreszcie na zapewnienie. – I przykro mi, że na ciebie krzyczałam – dorzuciłam, kiedy wyszliśmy z parku i wlekliśmy się naszą ulicą. – Po prostu tak wyszło. Jak słusznie mówi Tyler, wszyscy tak strasznie się o was baliśmy. Wiem, że nie chciałaś nikogo skrzywdzić… i wiem też, że nikomu nie stała się krzywda. Ale rozumiesz, dlaczego się zdenerwowaliśmy, prawda? To… – przerwałam, stwierdziwszy, że dziewczynka w ogóle nie reaguje ani na mnie, ani na moje przeprosiny. Natomiast znów wyprostowała się na całą wysokość i osłoniła ręką usta, żeby móc szeptać Tylerowi do ucha. – Co? – powiedziałam. – Co, kochanie? – A potem spytałam chłopca: – Co ona mówi? Tyler odpowiedział Flip skinieniem głowy i dopiero wtedy odwrócił się do mnie. W zapadającym zmroku wyraz jego twarzy był trudny do rozszyfrowania. Ale nie słowa. – Ona mówi, że chciała tylko, żeby Riley miała pięć minut spokoju – powiedział cicho. Zawsze będą się zdarzać kryzysy. Tak to już jest z dzieciakami – obojętne, czy są wasze rodzone, czy waszych rodzonych dzieci, czy po prostu – jeśli opiekujecie się nimi zastępczo – zależy wam na nich. Człowiek dorosły 164

musi wyznaczać granice zachowań, co nierzadko wywołuje konfl ikt. Poza tym daleko nam do doskonałości. Nikt z nas nie jest święty, a tylko nieliczni zostali

obdarzeni błogosławieństwem niewyczerpanej cierpliwości i zro-zumienia. Większość aż za dobrze zdaje sobie sprawę, że zawsze może nadejść taki moment, kiedy nie sprostamy własnym standardom. Więc było absurdalne z mojej strony, że dalej się ka-towałam, o czym przypominał mi przez cały wieczór Mi-ke. Po przyjeździe Riley z rodziną zapomniałam zamknąć drzwi na klucz – taki zwyczajny, wybaczalny błąd – a mając nerwy napięte jak postronki, przerażona tym, co mogło się przydarzyć Flip i Marley-Mae, zareagowałam przesadnie. Moja córka też. Obie straciłyśmy panowanie nad sobą. Świat się nie skończył. Naprawdę nie. I – co również powiedział Mike – z pewnością nie należał mi się najwyższy wymiar kary. Ale kiedy leżałam bezsennie w łóżku i zbliżała się trze-cia nad ranem, nadal tak się czułam. Prawie tak. Dzień był doszczętnie stracony, więc Riley i David nie przeciągali wizyty. Przy kawie wszystko sobie zrelacjo-nowaliśmy, a potem dokończyliśmy sprzątać po obiedzie, próbując zapomnieć, usiłując zamknąć sprawę. Jednak wiedziałam, że Riley ciągle jeszcze jest wzburzona. Jeśli ja przeraziłam się tak bardzo, to co musiało dziać się z nią? I chociaż powtarzała mi, żebym się nie obwiniała, bo ona też powinna była zdawać sobie sprawę z takiej możliwości, poczucie, że ją zawiodłam, wyraźnie nie chciało zniknąć. Powróciło, jak zwykle, w powiązaniu z pytaniem o życiowe wybory. Ja wybrałam pracę opiekunki zastępczej – tak, 165

owszem, Riley poszła w moje ślady i zrobiła podobnie – ale ten wybór zawsze miał wpływ na rodzinę i potencjalnie narażał moje wnuki na ryzyko. A był przecież jeszcze Tyler, którego okrzyk: „Przestań, Casey!”, nadal odbij ał się rykoszetem w mojej głowie jak zabłąkana skrytobójcza kula. Tyler, który pierwszy, a być może jedyny z nas, prawidłowo rozważył sytuację: zdał sobie sprawę, że nie ma sensu krzyczeć na Flip; że o wiele lepiej – co robiłam niezliczoną ilość razy w jego przypadku – jest się uspokoić i odkryć przyczynę. Tak właś nie brzmiała nasza mantra, gdy się nim zaopiekowaliśmy: zawsze istnieje jakaś przyczyna. I to także Tyler zdołał wydobyć szczegóły od Flip, kiedy wczepiła się w niego zarówno dosłownie, jak i emocjonalnie; prawidłowo rozpoznał, że to on jest jej najlepszą szansą na bezpieczny port podczas przysłowiowego sztormu. Kiedy wreszcie wszyscy zgromadziliśmy się wokół stołu na werandzie, dziewczynka z mokrymi od łez policzkami, siedząc na kolanach Tya, wydukała nieskładnie swoją opowieść.

– Marley-Mae sama się obudziła. Machała rączkami, o tak. – Zademonstrowała to przy użyciu Różowej Barbie. – I chciała wyjść z wózka i iść się bawić. To ona chciała – wyjaśniła, ale bez oskarżania. – To Marley-Mae chciała iść się bawić. „Do ogródka! Do ogródka!” Więc skoro wy mieliście pięć minut spokoju tam z tyłu, to pomyślałam, że włożymy kalosze i pójdziemy nie do ogrodu, tylko do parku. I do lasku. Ale wiedziałam, że nie wolno bawić się w wodzie! – przekonywała nas gorąco. – Naprawdę, mamusiu – dodała, patrząc na mnie. – Proszę, mamusiu, nie 166

bądź zła! Myśmy tylko poszły się pobawić, żeby Riley miała pięć minut spokoju! Oczy Flip napełniły się świeżymi łzami. Instynktownie wyciągnęłam do niej ręce, ale ona odwróciła się i przytuliła buzię do piersi Tylera. „I bardzo dobrze!”, przypomniały mi się późniejsze słowa Mike’a. „Nie rozumiesz? Wspaniale, że nawiązała więź z Tylerem. Bo to jest więź, Casey, autentyczne przywiązanie. Sprawa, z którą ta mała ma problem, pamiętasz? Posłuchaj, wiem, że czujesz się podle, ale postaraj się dostrzec pozytywną stronę. Zdarzyła się wielka rzecz: Flip zintegrowała się z rodziną. To oznacza, że jej ułomności nie są beznadziejne, jak wszyscy już zaczynali sądzić. I że potrafi nawiązywać więzi, odczuwać więzi. Nie o tym zawsze mówiłaś? Przecież właśnie o to chodzi – empatia. Flip jest zdolna do empatii. Popatrz, jak się zachowywała przy Riley, kiedy razem szły. Wyglądała na autentycznie zawstydzoną, że narobiła kłopotów. To naprawdę duża rzecz. Powinnaś się cieszyć, kochanie”. Oczywiście, Mike miał rację. Jednak sprawy z rodzaju „o mały włos” – potencjalnie straszne – pozostawiają po sobie długotrwały stan wzburzenia. Nie stres pourazowy (co byłoby po prostu melodramatyczne), ale koszmarny, ściskający wnętrzności lęk „a gdyby…”, znany wszystkim rodzicom, którym kiedykolwiek na jakikolwiek okres czasu zawieruszyło się dziecko, a utrzymujący się przez kilka godzin albo przez kilka dni, albo przez lata. Więc jeśli miałam wyrzuty sumienia, bo tak bardzo rozgniewałam się na Flip, bo zawiodłam Tylera, bo zachowałam się jak idiotka, nie zamykając cholernych drzwi na klucz, to równie podle, o ile nie jeszcze gorzej, czułam się z powodu 167

Riley, mojej córeczki. Bo ona musiała znosić ten lęk. Przeze mnie. Cichutko jak myszka – za niecałe trzy godziny Mike miał wstać do pracy – wyślizgnęłam się spod kołdry i stąpając bezszelestnie, zeszłam na dół. W ustach mi zaschło, potrzebowałam szklanki wody, ale przede wszystkim chciałam wysłać SMS-a do Riley. Wiedziałam, że przeczyta go dopiero rano i że już ją przeprosiłam z pięć czy sześć razy, a może więcej. Ale czułam, że jeśli to zrobię, lepiej zasnę. Zamknęłam za sobą drzwi kuchni, zapaliłam światło i ruszyłam po swoją komórkę, która leżała koło ładowarki. Przygotowując się do pisania, odblokowałam ekran, który natychmiast jasno zaświecił. Jedna nowa wiadomość. Najlepszego rodzaju. Zachciało mi się płakać. „Wszystko w porządku, mamo. Śpij dobrze. Kocham Cię xxx” Głęboki wdech. Z powrotem do łóżka. Jutro też jest dzień. 168

14 14 Następnego ranka, kiedy tylko dzieci znalazły się w szkole, opisałam w dzienniku swoją niedzielną porażkę. Próbowałam o niej nie myśleć, ale gdy już siadłam i zaczęłam notować, uświadomiłam sobie, że przelewanie tego wszystkiego na papier działa na mnie oczyszczająco. Gryzmoliłam jak szalona, długo i

bez przerwy. Zatrzymywałam się zaledwie dla nabrania tchu, naprawdę. I wyrzucając to z siebie, stwierdziłam, że jestem w stanie o wiele bardziej skupić się na pozytywach. Tak, gdybym chciała, mogłabym biadolić nad własną głupotą i niedbalstwem, ale czy nie było sensowniej, jak stale przypominał mi Mike, zająć się kwestiami, które nie-oczekiwanie wyszły nam na dobre? A mianowicie nie tylko faktem, że Ty tak mężnie stanął w obronie Flip, ale też tym, że Flip pokazała, że jest zdolna do tworzenia silnych więzi. Jej relacje z Tylerem były tego dowodem. A przynajmniej wskazywały na szczęśliwą przemianę, dzięki której możli-wość objęcia dziewczynki długotrwałą pieczą zastępczą lub adopcją stawała się bardziej prawdopodobna, bo znacznie poszerzał się krąg potencjalnych kandydatów na opiekunów. Cóż, jeśli w ogóle planowano szukać dla niej rodzica zastępczego. Po spotkaniu z Megan i opinii Debbie mogło 169

to już nie wchodzić w grę, o czym nie potrafi łam przestać myśleć. Przez kogoś chyba mocno paliły uszy: Johna Fulshawa. Zatelefonował dosłownie kilka sekund przed tym, nim kliknęłam „wyślij ”, żeby wyekspediować do niego SMS-a. I jak to John, od razu przeszedł do rzeczy. – Dzwonię, bo chcę się zapoznać z twoją opinią – oznajmił. – Szczerą opinią. Czy obecne plany dotyczące Flip należy wstrzymać? – Jeśli chodzi o poszukiwanie długoterminowych opiekunów? – zapytałam. – Nie. Prawdę mówiąc, nie jestem pewna, czy należy. Jasne, to wspaniale, że Megan tak się rwie do budowania lepszych relacji z córką, ale naprawdę nie wiem, John. Byłabym bardzo ostrożna. – Też tak uważam – odparł. – Jednak to ty harujesz na przodku, że tak powiem. Chociaż pracowniczka wsparcia rodziny – zdaje się Debbie? – była podobno dość pozytywnie nastawiona. A ponieważ zawsze najbardziej pożądanym rezultatem jest powrót dziecka do domu, o ile to tylko możliwe, sądzę, że oni są skłonni zrobić wszystko, co się da, żeby tak się to skończyło. Po spotkaniu z Debbie długo i intensywnie myślałam o naszej rozmowie i sama byłam zaszokowana, kiedy uświadomiłam sobie, ile mam zastrzeżeń. Nie chciałam być cyniczna – absolutnie nie – ale miałam wystarczająco dużo doświadczenia, by wiedzieć, że nawet przy najlepszych chęciach natura zwykle ciągnie wilka do lasu.

I gdyby z Megan się to powtórzyło, to taki cykl akceptacji i odrzucenia mógłby mieć naprawdę fatalny wpływ na po-stępy Flip. A wielka szkoda, bo w końcu zaczęła je robić. 170

Jednak matka to matka, więc jeśli szczerze wyrażała skruchę, to kimże ja byłam, żeby siać zwątpienie? – Sama nie wiem, John… – zaczęłam. – Tak właśnie sądziłem – odparł natychmiast. – Więc jak się zapatrujesz na to, żebym spróbował zorganizować naradę na jutro albo na środę? Megan podobno domaga się kolejnego spotkania w tym tygodniu, jeśli to możliwe. Myślę, że wszystkim nam zależy na decyzji „co dalej” jeszcze przed ich następnym kontaktem. – Oczywiście – powiedziałam. – Tutaj? – Tylko jeśli szczególnie ci na tym zależy. Może lepiej byłoby pogadać w biurze agencji, bo opiekunka społeczna Megan wie, gdzie to jest. Nawiasem mówiąc, nazywa się Hayley Groves. Znasz ją przypadkiem? – Nazwisko nic mi nie mówi. Ale to nie znaczy, że nasze ścieżki nie skrzyżowały się na jakiejś konferencji, seminarium czy czymś podobnym. I co ona o tym sądzi? Orientujesz się? Prawdopodobnie zna Megan lepiej niż pozostali zainteresowani. – Niestety nie – sprostował John. – Jest nowa w tym rejonie. Dopiero w ciągu ostatnich paru tygodni przydzielono jej podopiecznych. Chociaż, oczywiście, mamy notatki… Obydwoje wiedzieliśmy, jak często notatki niewiele mówią. A w niektórych przypadkach wręcz wprowadza-ją w błąd. – Jednym słowem, wiódł ślepy kulawego – zażartowałam. John roześmiał się. – No, tak. Tak to mniej więcej wygląda. 171

Teoretycznie każdy z długim stażem w pomocy społecznej powinien mieć wyczerpujące dossier, które „idzie” za nim, dokądkolwiek by się przeniósł, i które pomaga opiekunom wspierać tę osobę, lecz również, w pewnych przypadkach, podjąć decyzję o odebraniu dzieci – bywa, że na stałe. Ale naprawdę system nie był doskonały. W dokumen-tacji jednych zdarzały się luki, u innych teczki dosłownie pękały w szwach. Różnie to bywało: ludziom chętnym, by odmienić swoje życie, czasem doskwierał brak ciągłości historii, która świadczyłaby na ich korzyść, albo odwrotnie – prześladowała ich obfi tość obciążających sprawozdań, które mogły rzutować na bieżącą opinię. Nie miałam zbyt wielu kontaktów z opiekunami społecznymi osób dorosłych. Inaczej było w przypadku pracowników przypisywanych do dzieci, bo tu, rzecz jasna, na ogół nawiązywałam bliskie stosunki. Właśnie dzięki tym kontaktom doskonale wiedziałam, że zła historia może ciągnąć się za każdym jak brzydki zapach. Właśnie tak w dużym stopniu wyglądała sytuacja Justina, pierwszego dziecka, jakie przyjęliśmy do siebie. Od tamtej po-ry ów negatywny bagaż towarzyszący naszym kolejnym podopiecznym – nie wspominając już o informacyjnych czarnych dziurach – stał się cechą charakterystyczną mojej pracy. I nadal miał nią być; ostatecznie, kiedy jest krucho z pieniędzmi, żaden system nie będzie działał doskonale. Warto było o tym pamiętać. A już na pewno należało pamiętać, że zanim wtrącę swoje trzy grosze, muszę wziąć pod uwagę, jak mało naprawdę wiem o Megan. 172

Kiedy szykowałam się do zebrania, które w końcu umówiliśmy na środę, przede wszystkim ta myśl zajmowała moją uwagę: że powinnam starać się unikać założeń, co Megan może zrobić w przyszłości, tworzonych na pod-stawie pogłosek, co robiła dawniej. Zapinając guziki bluzki – z bliżej niezrozumiałych względów spotkanie w biurze zawsze sprawiało, że czu-

łam się w obowiązku przywdziać strój „urzędowy” – zastanawiałam się, czy opiekunka społeczna matki Flip też próbowała tak myśleć, gdy podejmowała decyzję, jak powinna potraktować zapewnienia swojej podopiecznej, że ta pragnie się poprawić i rozwiązać problem picia. Bo Debbie bardzo chciała przyjąć je za dobrą monetę, przynajmniej w tym momencie. Ale co z Ellie? Co ona na to? Uświadomiłam sobie, że nie wiem. A zatem jechałam na zebranie, nie mając pojęcia, jaki może być jego wynik. – I tak jest chyba najlepiej, prawda? – wyraził swoją opinię Mike, zanim tego ranka wyruszył do pracy. – Jeśli nikt nie pojawi się z już ustalonym werdyktem, to wzrasta szansa na podjęcie racjonalnej decyzji. To było absolutnie słuszne. A jednak wydawało mi się, że powinnam przynajmniej mieć jakiś pogląd na sytuację. Czy czułam, że Flip może być lepiej z własną matką, czy odwrotnie? Jednak, jak się okazało, nie musiałam wypowiadać swoich opinii, w każdym razie nie osobiście. Właśnie wpadłam do kuchni na ostatni łyk kawy, kiedy zadzwonił John. Hayley Groves miała się spóźnić z powodu awaryjnej sytuacji – konieczności wywiezienia dziecka z miasta – i było mało prawdopodobne, żeby wróciła przed lunchem. 173

– Więc wstępnie umówiliśmy się na trzecią – wyjaśnił – co chyba nie bardzo ci pasuje. Ale myślę, że wszyscy jesteśmy zgodni, że trzeba się z tym uporać dzisiaj, skoro mamy ustalić im termin spotkania jeszcze w tym tygodniu, prawda? Miał rację. Nie pasowało mi to. Musiałam jechać po dzieci. Co prawda, mogłam poprosić Riley, żeby odebrała za mnie Flip i wzięła ją do siebie, ale już wcześniej obiecałam, że wpadnę po Tylera i Denvera i podrzucę ich do innej szkoły na mecz piłki nożnej. Tym już nie mogłam obciążać swojej córki, zwłaszcza że nie miała tyle miejsca w samochodzie. – W porządku – zdecydowałam. – Obradujcie beze mnie i poinformuj mnie o wynikach. Tak czy inaczej, znasz mój pogląd na tę sprawę. – Optymistyczny, ale nadzwyczaj ostrożny – powiedział John. – Tak to mniej więcej wygląda, prawda? – Z naciskiem na „nadzwyczaj” – odparłam, rozpinając znienawidzoną bluzkę, co stanowiło pewną rekompen-satę. Oczywiście, w centrum tego wszystkiego była Flip.

Flip, która na wieść, że nazajutrz Debbie znów zabierze ją do mamy, w pierwszej chwili zareagowała wymij ającym wzruszeniem ramion, a zaraz potem okrzykiem radości. – Myślisz, że mamusia przyniesie mi konia dla Barbie? Byłoby epicko! Nowiny z narady w dużej mierze okazały się takie, jak się spodziewałam. Wszyscy przyznali, że należy wziąć za dobrą monetę zapewnienia Megan, że naprawdę chce po-174

pracować nad odzyskaniem dziecka – co mogło (i powinno było) potrwać kilka miesięcy, w ciągu których miały się odbywać regularne spotkania matki z córką. Oznaczało to również koniec poszukiwań długoterminowej rodziny zastępczej; jednak pod warunkiem, że Mike i ja wyrazimy chęć – rzecz jasna, wyraziliśmy – by kontynuować z Flip program pod kątem tego wszystkiego, co w jej dzieciństwie szwankowało. Tymczasem Hayley Groves miała równolegle współdziałać z Megan, pomagając jej w nauce nowych umiejętności, koniecznych, by stać się lepszym rodzicem. I oczywiście miała wspierać ją, by stroniła od alkoholu. Może jednak przyszłość rysowała się bardziej różowo, niż dotąd sobie wyobrażałam. A kiedy Flip wróciła z drugiego spotkania, obie, Debbie i ja, uznałyśmy, że Megan naprawdę się stara. Nie, nie przyniosła konia, ale kupiła fl amastry i książeczkę do kolorowania z disnejowskimi królewnami. – Obiecałam, że pomaluję jeden obrazek i dam jej za tydzień – wyjaśniła Flip. – Bo ona mieszka w okropnym mieszkaniu z pleśnią na ścianach. Nawet jeśli była to prawda, wszystko wydawało się przybierać dobry obrót. Flip też sprawiała optymistycz-ne wrażenie, więc pewnie nie musiałam od razu obawiać się tego, co najgorsze. Przymusowy pobyt w szpitalu naj-widoczniej zadziałał, a przynajmniej Megan wytrzeźwiała na tyle (tak wszyscy zakładali), żeby móc wyraźniej zobaczyć swoją sytuację. Bóg raczy wiedzieć, czy rzeczywiście sięgnęła tego dna, o którym napomykała Debbie. Może oprzytomniawszy, zdała sobie sprawę, że 175

grozi jej utrata córki, i uświadomiła sobie, jak bardzo kocha Flip? Ale cokolwiek z tego było prawdą (a każdy z nas, oczywiście, chciał, żeby to była prawda), jednego nie dało się uniknąć: po prostu musieliśmy poczekać i zobaczyć, jak sprawy się potoczą. Przez ten czas zaś mieliśmy pracować pełną parą, bazując na tym, czego wcześniej wspólnie dokonaliśmy. A potem, gdy ja i Mike zrobimy dla Flip już wszystko, co w naszej mocy, kto wie? Osobą, do której dziewczynka miała trafi ć na stałe, równie dobrze mogła okazać się jej matka. Więc należało zakasać rękawy i po-suwać się naprzód na froncie domowym oraz szkolnym. Albo raczej rozbudowywać to, co już osiągnęliśmy. Bo najwyraźniej na obydwu tych frontach Flip dobrze sobie radziła. Jednak życie potrafi bez uprzedzenia płatać fi gle. Właśnie dlatego szczególnie cenię tę mądrość, że człowiek strzela, a Pan Bóg kule nosi. Bo niestety moja opinia o „dobrym radzeniu sobie” okazała się nieprawdą. W piątkowy ranek, około jedenastej, odebrałam telefon od Ellie. Po odwiezieniu Flip do szkoły skoczyłam jeszcze tu i tam w sprawach mojej mamy, która chciała, żeby odebrać dla niej z poczty kilka przesyłek, zamówionych już na święta. Było to poważne przypomnienie, że chociaż zbliżał się już listopad, nie poświęciłam Bożemu Narodzeniu nawet jednej myśli. Właśnie włożyłam klucz do zamka frontowych drzwi, kiedy zaczęła brzęczeć moja komórka. – Ach, jesteś! – powiedziała Ellie. – Próbowałam dzwonić na stacjonarny, ale bez skutku. Przepraszam, możesz 176

teraz rozmawiać? Zastanawiałam się, czy przypadkiem nie jesteś już w szkole. – W szkole? – Pchnęłam drzwi i postawiłam torbę na podłodze w holu, żeby było mi wygodniej rozmawiać. – Nie, nie o tej porze. Niedawno odwiozłam Flip i wpadłam jeszcze na chwilę do rodziców. Dlaczego? Coś jest nie tak? – Więc nie dostałaś maila? – zdziwiła się Ellie. Nadal zastanawiałam się, dlaczego mogła myśleć, że już pojechałam do szkoły. Zapomniała, o jakiej porze dzieciaki wracają do domu? To nie był nawet jeszcze czas lunchu.

Poza tym nigdy nie odbierałam Flip na lunch. – Jakiego maila? – spytałam, teraz już zbita z tropu. – Od pana Stancliffe’a. Wczoraj wieczorem. Wreszcie mnie oświeciło. Więc dlatego Ellie sądziła, że mogę być w szkole. Ale to nie wyjaśniało, czemu miałabym udać się tam od razu. – Nie – odparłam. – A dlaczego? – Maila albo telefonu. Pan Stancliffe mówił, że zamierza do ciebie dzwonić. Odruchowo zerknęłam na aparat stacjonarny, spraw-dzając, co on ma w tej sprawie do zakomunikowania. Faktycznie, na wyświetlaczu mrugała do mnie cyferka 1. Oznaczało to jedną wiadomość, jedno nieodebrane połączenie. – Jakoś mi się wydaje, że nie ucieszy mnie to, co zaraz usłyszę – powiedziałam do Ellie, czując ucisk w dołku. – No, mów. Przekaż te złe wieści. Co się stało? Co ona zrobiła? W tym momencie powinnam była już doznać olśnienia. Ale nic z tego. Za bardzo zafi ksowałam się na własnych oczekiwaniach, że chodzi o incydent w klasie lub na placu zabaw. O sprzeczkę, napad złości albo wypadek – miałam 177

szczerą nadzieję, że to nie wypadek – które, niezależnie od szczegółów, oznaczałyby krok wstecz w rozwoju Flip i utratę kilku cennych punktów na jej tablicy. Było to głupie myślenie, jeśli się nad tym porządnie zastanowić. Od kiedy to szkoła informowała o takich sprawach mai-lami? – Ach – westchnęła znów Ellie i w jej tonie dosłyszałam zmianę. – Wiesz, rzecz nie tyle w tym, co ona zrobiła, tylko raczej, co my mamy z nią zrobić. – Opiekunka przerwała, jakby się namyślając. – Nie do wiary, że nie dostałaś maila. Pan Stancliffe mówił, że do ciebie zadzwoni, i jestem prawie pewna, że wysłał ci go do wiadomości. Właściwie wiem, że to zrobił. Pamiętam, że widziałam tam twój adres. Jak zwykle! Frustracja Ellie z powodu tego komputerowego problemu była szczera, ale nieuzasadniona. Kiedy zaczęło do mnie w pełni docierać, że dyrekcja szkoły wysłała mi maila, którego dotąd nie przeczytałam, w mojej głowie rozległ się znajomy głos: „Mamo, po to właśnie jest smartfon.

Żeby mieć dostęp do Internetu! Wchodzić na Facebooka! Wchodzić na Twittera! Sprawdzać swoją pocztę!” W opinii mojego syna w ogóle nie powinnam była nosić się ze smartfonem. Nie, jeśli nigdy nie korzystałam z tych jego „inteligentnych” funkcji. W oczach Kierona równało się to występkowi przeciwko technice jako takiej; może nawet zbrodni podlegającej karze ekskomuniki. „Ale ja nie chcę sprawdzać poczty co pięć minut! – narzekałam. – Dlaczego miałabym to robić?” I dalej najrozmaitsze teksty w tym samym stylu; kazania o równowadze praca-życie i jakie to ważne dla duszy. 178

– Mógł wysłać – przyznałam wreszcie. – Prawdę mówiąc, jestem pewna, że wysłał. Tylko że ja od wczoraj nie sprawdzałam poczty. Tak czy inaczej, co to za mail? O czym to było? Co pan Stancliffe ci napisał? Dlaczego powiedziałaś, że mamy coś zrobić z Flip? Ellie westchnęła. – Chcesz usłyszeć krótką odpowiedź? – Jeśli muszę – odparłam. Złe przeczucie przeszło już w niekontrolowany kryzys. – Dobrze. Więc Flip została wydalona. – Wydalona?! – Obawiam się, że tak. Począwszy od jutra. – Jak to? Właśnie zaczyna się przerwa semestralna – wypaliłam, zanim mój umysł zdołał dogonić język. Pytanie, które powinnam była zadać, brzmiało oczywiście: „Dlaczego?”

– No tak – zaczęła wyjaśniać Ellie. – Oni uznali, że jeśli zrobią to dzisiaj, sprawią najmniej kłopotu. Przynajmniej pomyśleli o tobie. Bo tak czy inaczej wiedziałaś, że będziesz ją mieć w domu przez następny tydzień. Muszę panu Stancliffe’owi to przyznać. Nie chciał narazić cię na zbyt duże niedogodności. I przynajmniej zyskujemy trochę czasu… Posłuchaj, skoro nie czytałaś tego maila, może lepiej to zrób. W zasadzie nie ma w nim zbyt wiele… Nadal nie nadążałam. – Ale co w nim jest? Z jakiego powodu ją wydalają? Co zrobiła? – Tego właściwie dyrektor nie wyjaśnia, Casey. Po prostu informuje, że się tak wyrażę, o fakcie dokonanym. Mieli spotkanie z członkami zarządu – jęknęłam – i starannie to 179

rozważyli – ciągnęła Ellie. – Po prostu czują, że nie są w stanie, cytuję: „W pełni wyjść naprzeciw jej potrzebom”. Do tego sprawa się sprowadza. Ale jestem pewna, że dyrektor chciał wyjaśnić ci resztę przez telefon. Albo wezwać cię do szkoły, żeby to przedyskutować. Omówić szczegółowo. – Jasne, cholernie słusznie! Czułam narastający gniew. Kiedy wreszcie zrozumiałam, co się stało, nie potrafi łam się pohamować. Jak oni mogli ot, tak sobie wyrzucić Flip? Całkiem bez ostrzeżenia? A przede wszystkim, dlaczego nie miałam żadnych podejrzeń, że istnieje jakiś problem? Ale zbytnio się zapędziłam. Jeśli wiadomość na auto-matycznej sekretarce faktycznie była od pana Stancliffe’a, to pozostawało mi tylko oddzwonić i osobiście stwierdzić, co się stało. – Wiem – uspokajała mnie Ellie. – Właśnie dlatego się odzywam. Zaraz tam jadę. Zobaczymy, może uda się ich skłonić, żeby zmienili decyzję. – Roześmiała się. – Mam prawo do apelacji i zamierzam w pełni je wykorzystać! Znaczy, nie jestem pewna, czy rzeczywiście mam coś aż tak wyszukanego, ale chcę poprosić o ponowne rozpatrzenie sprawy. Bo jeśli się nie zgodzą, to nie wyobrażam sobie, co będzie. Przynajmniej na krótką metę. Wiesz, jak wygląda sytuacja z miejscami w szkołach specjalnych. – Faktycznie – odparłam ponuro. – Słowa „biały” i „kruk” same się nasuwają. – Otóż to. I właśnie dlatego nie zamierzam odpusz-czać. Trzeba by cudu, żeby znalazło się coś dla niej

jeszcze przed Bożym Narodzeniem. Przynajmniej w tej okolicy. A ostatnią rzeczą, jakiej chcemy, są przenosiny do inne-180

go rejonu. Nie teraz, kiedy już się do was przyzwyczaiła, i zdecydowanie nie, kiedy ma szansę na powrót do mamy. Więc stanę na głowie, żeby to załatwić. Coś ci powiem. Może ty przeczytaj tego maila, a ja skoczę do szkoły i zobaczę, co da się zrobić. Potem do ciebie zadzwonię, jak tylko będę mogła. A tymczasem lepiej zacznij modlić się o cud. 181

15 15 Cud się nie zdarzył. W każdym razie nie tamtego dnia. Ellie robiła, co w jej mocy, jednak pan Stancliffe był jak przysłowiowa skała. Owszem, życzliwy, lecz niewzruszony. – Przykro mi – powiedział, kiedy do niego zadzwoniłam. Po tym, jak Ellie niczego nie zwojowała, postanowiłam w końcu sama wybadać grunt. – Zdaję sobie sprawę, że to przysporzy pani różnorakich problemów – ciągnął – ale nie podjęliśmy tej decyzji pochopnie, o czym zapewne pani wie. Już z jego tonu mogłam wywnioskować, jak się ten grunt prezentuje. Był jałowy, pagórkowaty i nieprzejezd-ny. Co za cios. A mimo to nadal czepiałam się nadziei, że zdołam skłonić pana Stancliffe’a,

by dał Flip drugą szansę; że zdołam go namówić na jeszcze jedną próbę po przerwie semestralnej, zwłaszcza jeśli zagram moją kartą atutową – ritalinem. Nagle przyszło mi do głowy, czy aby nie tutaj kryje się rozwiązanie. Gdyby udało się przekonać doktora Shakeltona, że Flip powinna wrócić do ritalinu, może łatwiej byłoby nad nią zapanować, kiedy znów zacznie się szkoła. Chwytałam się słomki i wiedziałam o tym. Przecież wspólnie zdecydowaliśmy o odstawieniu leku, bo dla niej pożytek z niego okazał się problematyczny. Ale czułam 182

bardzo wyraźnie, że ten nowy wstrząs w jej życiu może mieć katastrofalne skutki, więc biorąc wszystko pod uwagę, uznałam, że warto zaryzykować. Gdyby dzięki ritalinowi mogła pozostać w szkole, którą uwielbiała, z pewnością byłoby warto. Jednak wyglądało na to, że kwestia przyjmowania bądź nieprzyjmowania ritalinu nie odgrywała w tej sprawie większej roli. Nie, miały tu wpływ inne czynniki, głównie związane z tutejszą polityką. Szkoła pękała w szwach, brakowało jej odpowiednio wykwalifi kowanego personelu i działała pod presją, by cenne zasoby rozdzielać w sposób zapewniający pożytek wszystkim uczniom. Dzieci z grupy wychowawczej zasadniczo otrzymywały więcej, niż wyno-sił ich „przydział”. A Flip nie miała szans na przeniesienie do zwykłej klasy. Jedno wydawało się jasne: chodziło raczej o zasady niż o konkretne zarzuty i choć nie mogłam obciążyć winą żadnego ze wspomnianych przez dyrektora czynników, zrozumiałam (częściowo z jego przepraszającego tonu), jak mocno musiała być forsowana opinia, że trudne dzieci, takie jak Flip, powinny uczęszczać do od-dzielnych, specjalistycznych szkół. To sprawiło, że cofnęliśmy się do czasu, kiedy Flip do nas przyszła, i do pierwszych słów pana Stancliffe’a: że szkoła niczego nie obiecuje, ale przyjmie ją raczej tytułem próby i „zobaczymy, co dalej”. Niestety, ku mojemu przerażeniu, próba najwyraźniej dobiegła końca, a mnie pozostało przekazać dziewczynce tę nowinę najlepiej, jak potrafi łam. – Hurra! – zawołała radośnie, kiedy w poniedziałkowy ranek zbiegała z tupotem po schodach. 183

A ja zaczęłam się zastanawiać, jak bez codziennej szkolnej rutyny będę sobie radziła z tym nadmiarem energii. I jak długo? Podany przez Ellie termin „w początkach nowego roku” wydawał się bardzo odległy. – Ferie! Ferie! Feeeerie! – podśpiewywała Flip, pędząc w poszukiwaniu Tylera do salonu. Różowa Barbie kołysała jej się w ręku. Nasz adoptowany syn akurat leżał rozciągnięty na dywanie przed telewizorem i oglądał serial iCarly. Był to repertuar, jak sądziłam, raczej dla dziewcząt, ale Kieron – który dzięki pracy z młodzieżą wiedział wszystko o takich rzeczach – zapewnił mnie, że każdy nastolatek (Kieron lubił generalizować) uwielbia iCarly, niezależnie od tego, jakiej jest płci. Przez ostatnich parę miesięcy Tylerowi przybyło dobre pięć albo osiem centymetrów i pochłaniał jedzenie w przerażającym tempie. Zrobił się też tyczkowaty, z długimi, śniadymi kończynami. Dorastał. Oczekiwałam, że lada moment zacznie mu się łamać głos. A potem nasz chłopiec naprawdę zacznie łamać serca. Wycelowawszy duży palec stopy w jego goleń, Flip lekko szturchnęła Tya, później przerzuciła nad nim nogę i usiadła mu na plecach. Fuknął na nią, ale łagodnie, wiercąc się, żeby ją z siebie strząsnąć. Aż miło było patrzeć, jak pobłażliwie się do niej odnosi. – Odczep się, zwariowany łebku! Dziewczynka zapewne uznała, że to, co oglądał, nie jest w jej guście, bo wyświadczyła mu tę grzeczność i skierowała uwagę na mnie. 184

Ponieważ nie musiałam odwozić dzieci do szkoły, snu-

łam się jeszcze w piżamie, działając tymczasowo według zasady: „Jeśli nie umiesz ich pokonać, przyłącz się”, co, jak wiedziałam, mogło potrwać nie dłużej niż przez jeden dzień. Flip wpadła do kuchni w podskokach i z impetem otoczyła ramionami moją talię. – Ferie! – wykrzyknęła radośnie, jak na widok świeżo odkrytego skarbu. Może i był to skarb, bo kiedy robiliśmy typowe dla ferii plany, na wszystkie rzucała się jednakowo wniebowzięta. „Pójdziemy na basen?” „Pójdziemy pograć w kręgle?” „Pójdziemy do parku karmić kaczki?” Każda propozycja budziła w niej entuzjastyczny, naiwny zachwyt, zupełnie jakbym obiecywała, że codziennie będziemy jeździć do Disneylandu. Poruszyło to we mnie czułą strunę – naprawdę poruszyło, bo zdałam sobie sprawę, jak niewielu zwyczajnych, dziecięcych radości zaznała Flip w swoim młodym życiu. – Wolisz coś gotowanego, kochanie, czy po prostu płatki na mleku? – Jestem zwariowanym łebkiem! – oznajmiła, ignorując moje pytanie. – Popatrz, mamusiu! Jestem zwariowanym łebkiem! – I żeby to zademonstrować, zaczęła gwałtownie pokiwać głową. – Jeśli nie przestaniesz, zaraz zobaczysz gwiazdy – ostrzegłam. – Ale ja muszę! – obstawała przy swoim. – Popatrz, jaki mam zwariowany, zwariowany łeb! Pochyliłam się z uśmiechem i pocałowałam ją w policzek. 185

– Tak, pewnie tak, kotku. Jesteś uroczym, małym zwariowanym łebkiem. A teraz wskakuj na krzesło i dam ci śniadanie. Więc co w końcu wybierasz? Jajko? Płatki na mleku? A może chcesz owsiankę? – Ooch, tak! – ucieszyła się. – Owsianka, owsianka, owsianka! My kochamy owsiankę! I dodaj dużo tego lep-kiego czegoś, proszę. Szykowałam śniadanie właściwie automatycznie. I podczas gdy Flip trajkotała o tym, o tamtym i o owym, moje myśli zajmowała – i czułam się z tego powodu okropnie – jedna jedyna sprawa, która ciążyła mi od rozmowy z pa-nem Stancliffe’em. Brak szkoły oznaczał

obecność dziewczynki w domu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu, więc mimo najlepszych chęci nie byłam pewna, czy nie skończy się na tym, że ja też będę potrzebowała leków. Chociaż wiadomość o wydaleniu naprawdę mnie przeraziła, współczułam zawsze cierpliwej, łagodnej pannie Carter. Kiedy tamtego popołudnia przyszłam po moją podopieczną, wyraz twarzy nauczycielki i ton jej głosu (przedtem posłała Flip, by pomogła innemu dziecku szukać rękawiczek) wskazywały, że niechętnie godziła się z tą koniecznością. – To po prostu… – zająknęła się. – Cóż, wie pani, ja-ka ona jest. I chociaż bardzo bym chciała poświęcać Flip całą uwagę, mam jeszcze innych uczniów… Ogromnie, ogromnie mi przykro – dokończyła. Wierzyłam jej. Nie wspominając już o tym, że, jak się domyślałam, po prostu musiała się podporządkować. I że nie aprobowała decyzji swoich przełożonych. 186

Ale być może zarząd szkoły miał rację. Być może dyrekcja postąpiła właściwie. Być może Flip wyszłoby na dobre, gdyby trafi ła do placówki dla dzieci o specjalnych potrzebach, gdzie lepiej wyglądały proporcje pomiędzy liczbą personelu i uczniów. Trudno powiedzieć, bo płodowy zespół alkoholowy sam w sobie nie stanowił tu aż takiego problemu. Wiedziałam o tym, bo szczegółowo zaznajomiłam się z tematem. Wiele dzieci cierpiących na FAS chodziło do zwykłych szkół. Jednak jeśli dodać do tego ADHD, niepokój, wahania nastroju, nieprzewidywalność, to szczerze powiedziawszy, słuszność była po stronie pa-na Stancliffe’a. Opieka nad Flip przypominała mi trochę zajmowanie się tymi realistycznymi, zaprogramowanymi komputerowo lalkami dzidziusiami; takimi, jakie wypożycza się na weekend nastoletnim dziewczynom, żeby się o nie troszczyły – dla przypomnienia, jak złym pomysłem bywa seks bez zabezpieczeń. Ale możliwość zwrotu Flip w poniedziałkowe ranki właśnie się skończyła. Postawiłam przed dziewczynką jej owsiankę (Tyler wstał wcześniej i już jadł), mając nadzieję, że John albo Ellie zdołają sprawić cud. Bo perspektywa przebywania z Flip u boku rano, po południu i wieczorem już teraz wydawała się nie do wytrzymania; w każdym razie bez jakiegoś wsparcia. I nie chodziło tylko o to, żeby ulżyć mi w dodatkowych obowiązkach, które się na mnie zwaliły. Po prostu ośmiolatka naprawdę musiała chodzić do szkoły. Musiała się uczyć, jej umysł musiał być stymulo-wany, a ogromne pokłady energii właściwie spożytkowane. I była jeszcze nie mniej ważna kwestia Tylera, który też potrzebował mojej uwagi. Też potrzebował

świadomości, 187

że jest ważny; zasługiwał, by mieć nas trochę bardziej dla siebie i nie czuć się zepchniętym na bok przez stały zgiełk wokół potrzeb innego dziecka. Więc kiedy Flip siorbała owsiankę, sporządziłam w myślach listę rzeczy do zrobienia. Po pierwsze, chciałam skontaktować się z doktorem Shakeltonem i umówić się na wizytę, by zasięgnąć jego opinii, czy bezlekowa próba trwała już wystarczająco długo. A potem zamierzałam zatelefonować do Johna i poprosić go o pomoc. Oczywiście jakimś cudem mogło się zdarzyć, że nowa szkoła zostanie znaleziona lada moment, ale byłam zbyt wielką realistką, żeby się na to nastawiać. Miałoby więc sens przydzielenie mi wsparcia w miarę szybko. Najbliższy tydzień zapowiadał się nieźle. Podczas ferii dys-ponowałam całą masą możliwości, żeby zająć czymś Flip – łącznie z trzecim spotkaniem z matką – ale wiedziałam, że kiedy będziemy same obij ać się po domu, a wszystkie dzieci pójdą do szkoły, rychło dla nas obu stanie się niezbędna pomoc kogoś (miałam nadzieję na Debbie), kto pa-rę razy na tydzień gdzieś Flip zabierze, żebym przez kilka godzin mogła odpocząć i spędzać trochę cennego czasu z Tylerem. – Wiesz, i ona powiedziała, że mi da całkiem nowiutką Barbie! To niesamowite, prawda, mamusiu? Z baaar-dzo długimi włosami! Mamusiu! – powiedziała płaczliwie Flip. – Czy ty w ogóle słuchasz? Poniewczasie dotarło do mnie, że mała trajkocze już od dobrej chwili, i był to kolejny problem – ta skłonność, którą rozwinęłam, by nieświadomie się wyłączać, pogrążać we własnych myślach, podczas gdy ona paplała jak naję188

ta. Popadłam w zły nawyk, skarciłam samą siebie w duchu. – Przepraszam, kochanie – odparłam, biorąc się w karby. – Co takiego?

Westchnęła melodramatycznie. – Mówiłam. Mówiłam, że moja stara mamusia kupi mi nową czarodziejską Barbie z włosami takimi długimi, aż do pupy! – Naprawdę? – spytałam, zdziwiona, dlaczego Megan ciągle obiecuje dziecku wszystkie te skarby. Z pieniędzmi było u niej w sposób oczywisty krucho, więc po co robiła Flip nadzieję na coś, czego nie mogła dotrzymać? Bez tych rozbudzonych oczekiwań książeczka do kolorowania i pisaki wystarczyłyby aż nadto. – Tak! – zirytowała się dziewczynka. – Żeby mogła się zaprzyjaźnić z Różową Barbie. Różowa Barbie jest samotna. Nie ma żadnych przyjaciół na całym świecie. Oprócz mnie. Biedna Barbie – dodała pieszczotliwym tonem, głaszcząc wystrzyżone włosy lalki. Przez cały ten dramat z piątkowymi rewelacjami miałam myśli zaprzątnięte czymś innym, ale teraz przyszło mi do głowy, że Flip faktycznie prawie nic nie mówiła o swoim ostatnim spotkaniu; ani dobrego, ani złego. Podobnie jak w przypadku większości spraw w jej życiu, te kontakty wydawały się po prostu jeszcze jednym „czymś”; nowym zwyczajem, który za drugim razem już wyraźnie przyswoiła, bardziej zainteresowana obiecanymi burgerami i lalkami niż faktem, że znowu ma więź ze swoją mamą. Wyglądało to niemal tak, jak gdyby umieściła Megan w pudełku z etykietką „stara mamusia”. I kiedy je zamykała, mogła 189

powracać na tydzień do swojego codziennego życia. Od-kąd przyniosła do domu książeczkę i pisaki, nawet na nie nie popatrzyła. – To świetnie, kochanie – powiedziałam, zabierając miskę po owsiance. Flip westchnęła powtórnie. – Mamusiu, nie świetnie. Epicko! Jednak wyglądało na to, że Megan nie życzy sobie zbyt długo pozostawać w pudełku, więc mój telefon do Johna zaowocował przynajmniej nowym zajęciem dla Flip: obiecanym trzecim spotkaniem. Kiedy zadzwoniłam, John właśnie miał się do mnie odezwać, żeby ustalić termin. – Znowu w czwartek, tak będzie dobrze? – chciał wiedzieć. – Chciałbym, żeby plan dla nich był taki, żeby to już weszło w rutynę. – Pełna zgoda – odparłam. – A ona przypadkiem nie chciałaby dwa razy w tygodniu?

Roześmiał się. – Naprawdę, Casey – odparł – będę wywierać ogromne naciski w tej sprawie ze szkołą. Domyślam się, jak to wszystko na ciebie działa, i dopilnuję, żeby opieka społeczna też to pojęła. Ale oboje wiemy, ile czasu podobne rzeczy mogą się wlec, kiedy wchodzimy w okres przedbożonarodzeniowy. Jęknęłam. – Nawet mi nie wspominaj słów na „b” i „n” – powiedziałam stanowczo. John roześmiał się jeszcze serdeczniej. – Co, tobie mam nie wspominać? – spytał z niedowierzaniem. – Mały świąteczny elf przyprawia cię o gęsią skór-190

kę? Potrafi sz przebrnąć przez to na „b” i „n” jak przez laskę Blackpool rock*. Z choinkowymi światełkami na dokładkę! – Hm, chyba, tak – odparłam, uśmiechając się mimo woli. – Zapewne w końcu popadnę w bożonarodzeniowy nastrój i zacznę przystrajać dom Ale na razie widzę tylko, że muszę wprowadzić w nim zmiany! – Wiadomość przyjęta z pełnym zrozumieniem – odparł John. – Słowo. Ale wracając do tematu, czy mam zadzwonić do Debbie i dać jej znać, że może zabrać Flip w czwartek? Powiedzmy około trzeciej trzydzieści? Przy okazji, co ze sprawą szkoły? Czy mała wie, że już tam nie wraca? Jak, twoim zdaniem, zareaguje? Na dwa pierwsze pytania odpowiedziałam „tak”, a na dalsze „nie” i „nie wiem”. Bo naprawdę nie potrafi łam przewidzieć reakcji Flip. Byłam tylko absolutnie przekonana, że nie powinnam śpieszyć się z tymi rewelacjami. Po co niepokoić ją czymś, na co nie miała wpływu? I kto wie, myślałam, może wolne miejsce w odpowiedniej szkole spadnie nam z nieba właśnie w czasie, kiedy nie zdołam już dłużej przed Flip udawać. Nie sądziłam, by tak się stało, lecz przecież mogło. A jeśli nie, to trudno. Wtedy musielibyśmy jej powiedzieć w niedzielę i poradzić sobie ze skutkami. Ale jedno wiedziałam na pewno: należało przekazać tę wiadomość w sposób najłatwiejszy do przełknięcia.

Bo ostatnią rzeczą, której chciałam dla Flip, było poczucie odrzucenia. Zaznała go już dość, by wystarczyło jej na całe życie. I pod tym względem spotkanie z Megan miało wielkie zalety. * Tradycyjne angielskie słodycze – rodzaj bardzo twardych, dużych cukierków o cylindrycznym kształcie. 191

Musiałam to przyznać, mimo mojego sprzeciwu przed ogólnym optymizmem w sprawie powrotu dziewczynki do matki, nawet za jakiś czas. Jednak „za jakiś czas” to nie dzisiaj, więc uzupełniwszy listę zadań, skończyłam rozmowę w znacznie lepszym nastroju. Naprawdę mogłabym ucałować Johna z wdzięczności, że równie skutecznie rozwiał moje obawy i zaoferował wsparcie. Kompletna głupota, bo czy kiedykolwiek zachowywał się inaczej? Ale tak to już ze mną bywa – czasami bardzo nie chcę prosić o pomoc, chociaż jest dostępna, i wiem, jakie ta niechęć może przynieść rezultaty. Jednak niekiedy człowiek nie zdaje sobie sprawy, że jest tak bardzo zmęczony, aż robi się za późno. A do tego nie powinno dojść, bo moja drużyna dobrze rozumiała, co się dzieje. I nawet gdyby groziła nam naprawdę długa przerwa pomiędzy szkołami, byłam już pewna, że sobie poradzę. Zerknęłam do salonu. Teraz dwoje dzieci leżało ramię w ramię na podłodze. Zauważyłam, że Flip najwyraźniej namówiła Tylera do zmiany kanału, bo znów powróciliśmy do kreskówek. Rozciągnięci na brzuchach, ze sterczącymi w górę, skrzyżowanymi w kostkach nogami, wyglądali jak z obrazka w książce. Tego rodzaju książce, w której dzieciaki przeżywają różne przygody i zawsze towarzyszy im mały pies oraz całe morze lemoniady. Psem niestety nie mogłam służyć i nie byłam pewna, czy mamy w domu lemoniadę, ale panowała rześka, sucha pogoda i równie dobrze można było już rozpocząć tydzień. – W porządku! – zawołałam. – Kto pierwszy się ubierze, ten wybiera, co jemy na podwieczorek! To dotyczy 192

też mnie… – dodałam, kiedy obydwoje poderwali się z podłogi i niemal zderzyli ze mną, gdy wszyscy razem pędziliśmy do schodów. – Dokąd idziemy? – chciał wiedzieć Tyler, który zwin-nie mnie wyminął dzięki podstępnej taktyce szarpania za tył mojego szlafroka. – Zbierać gałęzie i patyki. – Właśnie chwilę wcześniej to wymyśliłam. – W przyszłym tygodniu jest piąty listopada, więc zdecydowałam, że rozpalimy ognisko w ogrodzie. – Tak, jasne. – Ty się roześmiał, znikając w swoim pokoju. – Akurat Mike pozwoli ci to zrobić i zrujnować mu trawnik. – Mike’a zostaw mnie. – Dałam nura do sypialni, zła-pałam legginsy, a na koniec wciągnęłam przez głowę starą bluzę z kapturem. – Flip? Jak sobie radzisz? Szybciutko! Rach-ciach! Rach-ciach! Pierwsza wybiegła na korytarz, bo włożyła ubranie na piżamę. Co było bardzo nowatorskie, więc odrzuciłam apelację Tylera, która zresztą nie brzmiała zbyt zdecydowanie, bo Flip wybrała domowe curry z kurczaka, czyli dokładnie to, za czym nasz przybrany syn sam by zagłosował. – Czy będziemy ciachać wszystkie drzewa w lesie? – spytała podekscytowana. Pokręciłam głową. – Nie, moja malutka ciemna maso – powiedziałam. – „Rach-ciach” znaczy, żeby zrobić coś bardzo szybko. – Aha – odparła, od razu pojmując, w czym rzecz. – Więc „rach-ciach” to takie werażenie. – Wyrażenie, tumanko – poprawił ją Tyler, jak to miał w zwyczaju. 193

– Wiem, co to jest werażenie – oznajmiła, uderzając go lalką Barbie. – Wiem, bo przerabialiśmy werażenia w szkole. Panna Carter zawsze mówi, żeby ruszyć z kopyta, kiedy nikt u nas nie ma kopyt. I wiesz co, mamusiu? – Co, skarbie? – Ja naprawdę kocham pannę Carter. Ona mówi, że jestem wyjątkowa, bo jestem jak żywe srebro. I to też jest werażenie. Panna Carter, której Flip miała już zapewne nigdy nie zobaczyć. Chyba że przelotnie, gdzieś na placu zabaw, gdybym któregoś dnia odbierała po lekcjach chłopców. Powstrzymałam się, żeby nie westchnąć. Zupełnie jak statki, które mij ają się nocą, pomyślałam. Jeszcze jedno „werażenie” do kompletu. 194

16 16 Nie pojawiła się. Było czwartkowe popołudnie i dosłownie w tej chwili przekroczyłam próg. A ściślej mówiąc, właśnie zamykałam za sobą drzwi, kiedy zobaczyłam, jak przed domem zatrzy-muje się samochód Debbie Scott. Znacznie wcześniej niż oczekiwałam, bo nie minęła jeszcze godzina, odkąd pomachałam im na pożegnanie.

Flip już się przepchnęła koło opiekunki, najwyraźniej rozpaczliwie potrzebowała na sedes; wyraz jej twarzy niewiele mi powiedział. Póki dziewczynka była po sąsiedzku, w ubikacji, Debbie pilnowała się, żeby mówić ściszonym głosem. – Przepraszam – powiedziała. – Właśnie wychodziłaś? Mogę później wszystko opowiedzieć przez telefon. Pokręciłam głową. – Wchodziłam. Podrzuciłam Tylera do kolegi. Przepraszająco zmarszczyła brwi. – Rozumiem, że chciałaś mieć pięć minut spokoju. Boże, tak mi przykro. Jakie to typowe, prawda? Nie byłam pewna, czy „pięć minut spokoju” to określenie, którego bym w tym wypadku użyła; nie po ostatniej porażce z Flip. 195

– Wszystko w porządku – odparłam. – Ale mów, proszę. Po prostu nieobecność? Żadnego telefonu ani nic? Żadnego usprawiedliwienia? – Nie – powiedziała Debbie. – Żadnego. Flip o tym nie wie. Kiedy odczekałyśmy czterdzieści minut, zamówiłam jej coś do jedzenia, a potem odegrałam rozmowę przez komórkę… – Więc nie masz numeru do Megan? – Niestety. To znaczy jest numer, ale do przyjaciółki. Widocznie Megan nigdy nie ma środków na koncie. Próbo-wałam się dodzwonić, i nic z tego. Nie było poczty głosowej, żeby zostawić wiadomość. No więc udałam, że odbieram telefon… – Jeszcze bardziej ściszyła głos. – Zmyśliłam, że dzwonią z biura, i powiedziałam Flip, że jej mama musiała iść do dentysty, bo wypadła jej plomba. Mam nadzieję, że to w porządku. Pierwsza wiarygodna wymówka, jaka przyszła mi na myśl. Chyba tak jest lepiej… no, rozumiesz, niż trzymać ją w

niepewności. – Tak, tak, doskonale – odparłam. Jej refl eks zrobił na mnie wrażenie, ale jednocześnie usłyszałam wodę spuszczaną w toalecie. – Naprawdę. Szóstka za pomysłowość. Flip! – zawołałam w stronę zamkniętych drzwi w głębi holu. – Nie zapomnij o myciu rąk, słyszysz? Rozległo się stłumione: „Doobra”, więc na powrót od-wróciłam się do Debbie Scott. – I co teraz? Przypuszczam, że ktoś spróbuje się z nią skontaktować? Debbie skinęła głową. – Wsiadam do auta i od razu dzwonię do biura. Pewnie, że mogło jej coś wypaść, nigdy nie wiadomo. Może nawet i dentysta! Ale… 196

– Ale z drugiej strony… – dopowiedziałam, wiedząc, że obie myślimy o tym samym. – No właśnie – odparła. – Więc poczekamy i zobaczymy. Dam ci znać natychmiast, kiedy tylko się dowiem, co jest grane. Może wieczorem, jeśli dopisze mi szczęście. I miejmy nadzieję, że usprawiedliwienie będzie wiarygodne. W tym momencie zjawiła się Flip, potrząsając mokrymi rękami. – Ręczniki przenoszą bakterie – powiadomiła nas. – Wiedziałyście o tym? Nie potrafi łam powstrzymać uśmiechu, kiedy próbo-wałam odgadnąć, skąd to wzięła. – Ale nie moje ręczniki – oświadczyłam stanowczo. – Nie ośmieliłyby się. No, dalej, wracaj do toalety i porządnie wytrzyj ręce. W odpowiedzi – albo raczej nie odpowiadając, co zazwyczaj było jej metodą – wzięła się pod boki i wydała pomruk zniecierpliwienia.

– Debbie mówiła ci o mamusi? – zapytała. – I o jej wy-padniętym zębie? – Znów teatralnie westchnęła i przechyliła głowę na bok. – Jak zwykle! Więc nadal nie mam konia! Debbie zadzwoniła koło dziewiątej następnego ranka – właśnie skończyliśmy sprzątać ze stołu po śniadaniu – przede wszystkim z informacją, że Megan odezwała się do swojej opiekunki społecznej. – Pomyliła daty. Podobno. Myślała, że to dziś. – Naprawdę? – zapytałam, pełna sceptycyzmu. Moje owadzie czułki drgały od chwili, kiedy Flip wróciła do domu, i długotrwały brak wiadomości bynajmniej ich nie 197

ukoił. Nie żeby dziewczynka była specjalnie zmartwiona, nic z tych rzeczy. Jej burger nadal był największy na Ziemi, a poza tym jadła lody, o czym opowiadała Tylerowi przez cały wieczór. – To prawdopodobne – odparła Debbie. – Bo trochę żeśmy dyskutowali o terminach, co z przerwą semestralną i w ogóle, i ja wspomniałam, że wolę piątek. Mama zwykle pomaga mi z dziećmi, a akurat coś jej wypadło. – Ale zdecydowanie umówiony był czwartek? – Tak. Oddzwoniłam, że jednak mogę, kiedy się okazało, że moja dwójka została zaproszona na imprezę. Więc tak, na pewno zmieniliśmy termin na czwartek. I Hayley telefonowała do mnie, żeby to potwierdzić, zaraz potem, jak ją zawiadomiła. Ale chyba musimy rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść Megan. Też tak przypuszczałam. Co nie znaczy, że jej wierzyłam, że zaszła zwyczajna omyłka. Nie, musiał być jakiś czynnik komplikujący. Zawsze był. Czy tym razem miał coś wspólnego z alkoholem? – A mogłyby się spotkać dziś po południu, o tej samej porze? – zapytała Debbie. Nie widziałam powodu do odmowy, więc wszystko od-było się według ustalonego porządku. I tym razem Megan przyszła, choć spóźniona. Ponownie spotkałam się z nimi w progu, mając silne uczucie déjà vu, jednak Flip tkwiła przy nas, ściskając mocno Debbie za rękę, więc nie było warunków, żeby się zbyt wiele dowiedzieć. – Tylko jakieś piętnaście czy dwadzieścia minut – powiedziała lekkim tonem Debbie Scott. – I dostałaś dodat-198

kowe lody za to, że byłaś taka cierpliwa, prawda, koteczku? Lecz Flip nie dawała się udobruchać. – Tak, ale ona znowu nie przyniosła mi konia! – rzuciła ze złością. Bez szans na wierzchowca dla Barbie, za to z niedziel-nym wieczorem zbliżającym się nieubłaganie, byłam już prawie zdecydowana pojechać i samej kupić jakiegoś ko-nika. Cokolwiek, uznałam, byle tylko pomogło Flip przełknąć gorzką pigułkę. Co ja bym dała, żeby móc pstryknąć palcami jak Mary Poppins i mieć sprawę załatwioną. Nie była to rozmowa, na którą czekałam z niecierpliwością. W sobotę rano napomknęłam o swoim pomyśle Riley. – To mogłoby choć trochę osłodzić ten moment, prawda? – powiedziałam, kiedy snułyśmy się z MarleyMae po sklepach, bo Mike z Tylerem poczciwie zdecydowali się zabrać Flip i chłopców na piłkę nożną. – Mamo, masz pojęcie, ile one kosztują? – Riley parsknęła śmiechem. – Ale skoro najwyraźniej jesteś nadziana, to wiesz co? Może, idąc za ciosem, dorzuciłabyś dla mnie buteleczkę Chanel numer 5, jak myślisz? Obie się roześmiałyśmy. Faktycznie nie miało sensu, żebym to ja kupowała konia dla Flip. Przecież chodziło o to, że cholerny zwierzak był częścią procesu tworzenia więzi z jej mamą – niezależnie od tego, jak bardzo niewłaściwe wydawało się takie jawne przekupstwo. Jednak musiałam poinformować dziewczynkę, że nie wróci do szkoły. W żaden sposób nie mogłam uniknąć te-go zadania, więc nie pozostawało mi nic innego, jak sobie 199

jakoś poradzić. W końcu w ciągu długich lat pracy przekazywałam już gorsze informacje. Był wczesny wieczór. Tyler – którego powiadomiliśmy o sprawie – zajął łazienkę. Bardzo chciał, przebrany już w piżamę, oglądać z Mikiem program o

policjantach z drogówki. Dzięki temu mogłabym zostać na piętrze sama z Flip, posadzić ją i wyjaśnić, dlaczego nie musimy szykować jej mundurka. A na osłodę miałam niespodziankę. Co prawda nie kupiłam potwornie drogiego konia, ale zdobyłam coś po okazyjnej cenie: upolowałam na targu przeraźliwie różową pościel w lalki Barbie i teraz, podczas gdy Ty brał prysznic, Flip pomagała mi ją nakładać. – Jest epicka, mamusiu – oznajmiła, kiedy wepchnęłyśmy kołdrę do poszwy i oblekłyśmy poduszkę. – Otulę się w nią i będę spać jak suseł, prawda? – Jasne – przyznałam. – Będziesz małym otulonym susłem! Flip zachichotała, a mnie tradycyjnie uderzyło, jak godną pożałowania, płytką sprawą jest uroda. Była to mądrość oklepana właśnie dlatego, że prawdziwa. Oszust, którego nazywamy urodą, w rzeczywistości stanowi tylko po-wierzchnię i wcale nie trzeba szukać daleko, żeby dostrzec, że prawdziwe piękno ukrywa się wewnątrz, bo ludzka twarz – ruchoma, plastyczna – może przeistaczać się pod wpływem emocji. A w tym momencie buzia dziewczynki promieniowała szczęściem i ta wyraźna radość z powodu zwykłej rzeczy była zaraźliwa. – Mogę już iść spać? – spytała Flip, rzucając się na łóżko. – Nie teraz, szkrabie – odparłam. – Jeszcze się nie kąpałaś. 200

Więc zeskoczyła z łóżka i wypadła na korytarz. – Tyler, pośpiesz się, rach-ciach! Teraz jest moja pora mycia! – wrzasnęła, po czym wróciła kłusem do pokoju i znów klapnęła na kołdrę. – Przepomniałam sobie – dodała. – Jutro powiem pannie Carter o rach-ciach. I o spaniu jak suseł. – Na chwilę umilkła. – I o… hm, jak to było, to o spaniu i robakach? Uczyłaś mnie tego, mamusiu. Usiadłam koło Flip i otoczyłam ją ramieniem. – Dobranoc, pchły na noc, karaluchy pod poduchy, a szczypawki do zabawki. Ale posłuchaj, kochanie – zmieniłam temat, ściskając jej rączkę i trzymając mocno. – Mu-szę powiedzieć ci coś ważnego.

Jeśli spojrzeć na to z perspektywy czasu, Flip zareagowała dokładnie tak, jak się spodziewałam. Najpierw szokiem i zakłopotaniem. Dlaczego nie może wrócić do szkoły? Czy zrobiła coś złego? Następnie przyszły łzy, że już nie będzie mogła włożyć szkolnego mundurka, a potem – powoli, lecz pewnie – wnioski, oparte na jej specyfi cznej logice. Że tak jak stara mamusia (obecne zabie-gi o poprawę ich relacji poszły w zapomnienie), panna Carter już jej nie kocha. A nie kocha dlatego, że Flip jest brzydka. Od czego miałam zacząć? Jak wytłumaczyć ośmiolatce, że decyzje podejmowane przez szkoły i dyrektorów nie wiążą się z miłością, tylko z polityką instytucji? Z zasadami zarządzania, celowością i temu podobnymi sprawami? Zrozumienie tego było trudne, nawet przy najlepszej wo-li. A w przypadku Flip, dotkniętej większymi ogranicze-niami niż przeważająca część jej rówieśników, po prostu 201

niemożliwe. Szkoła to panna Carter; cała reszta miała drugorzędne znaczenie. Panna Carter, która kochała Flip, a teraz przestała. Bo inaczej czemu by nie chciała, żeby Flip chodziła do jej klasy? – Skarbie – próbowałam pocieszyć dziewczynkę, która wyrywała się i głośno psioczyła. – Panna Carter naprawdę cię kocha. Wiesz, co mi powiedziała? Że bardzo, bardzo jej smutno, bo wie, że będzie strasznie za tobą tęsknić. Ale tak samo jak ty musisz iść umyć zęby, kiedy ci powiem, panna Carter też musi robić to, co jej każą i… – Ty jej kazałaś to zrobić? – wydała stłumiony okrzyk Flip, odsuwając się ode mnie. – Ty kazałaś? Przeklęłam w duchu samą siebie. Co za idiotyczny dobór porównań! Znowu ją przytuliłam i trzymałam bardzo mocno. – Nie, nie, Flip. Oczywiście, że nie! Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła! To szkoła. Grupa ludzi, którzy zarządzają całą szkołą. Mieli zebranie i na tym zebraniu omawiali różne sprawy, aż wreszcie doszli do wniosku, że to nie jest dość dobre miejsce, żeby wydobyć wszystko, co w tobie najlepsze. Oni uważają, że będziesz sobie radzić jeszcze lepiej – bo już radzisz sobie świetnie, naprawdę świetnie – w szkole, gdzie mają pod opieką mniej dzieci i twoja nowa pani – która na pewno też okaże się bardzo miła i bardzo się ucieszy, że znajdziesz się w jej klasie – będzie mogła spędzać o wiele więcej czasu tylko z tobą. – Ale, mamusiu, panna Carter spędza ze mną pełno czasu. Naprawdę! Mówi, że jestem jej małym cieniem i jej miniaturką! 202

Ścisnęło mnie w gardle, kiedy wyobraziłam sobie nauczycielkę wypowiadającą dokładnie te słowa. Wiedziałam aż za dobrze, jaka rzeczywistość kryła się za nimi. Bo była tylko jedna panna Carter i – choć bez wątpienia lubiła Flip – rozumiałam, jak musiało jej być trudno poświęcać uwagę wszystkim uczniom, kiedy miała pod opieką dziecko o tak ekstremalnych potrzebach. Jak mogliby przenieść Flip do zwykłej klasy? – Wiem, kotku, wiem – odparłam. – Ale panna Carter też chce dla ciebie tego, co najlepsze. A najlepsze – tak zdecydowali na tym zebraniu – będzie to, że pójdziesz do nowej szkoły, takiej w sam raz dla ciebie. – Jutro? – zapytała, nagle ożywiona. – Kupiłaś mi in-ny mundurek? – Nie, jeszcze nie jutro – powiedziałam łagodnie. – Dopiero za kilka tygodni. Ellie już to rozpracowuje, i to bardzo, bardzo dokładnie. Rozmawiała z panną Carter, więc już wie, co by ci się podobało, i nie zamierza spocząć, do-póki nie znajdzie czegoś idealnego. Więc przez jakiś czas zostaniesz w domu i będziesz moim małym cieniem. Tak samo jak zawsze, tylko że też w ciągu dnia, a nie wyłącznie wieczorami i w weekendy. Pocałowałam ją w głowę i czekałam, aż przetrawi wszystkie te informacje, kiedy z łazienki wynurzył się Tyler i z pytającą miną przystanął koło drzwi. Posłałam mu buziaka, a potem bezgłośnie szepnęłam: „W porządku”, czując znajomy przypływ miłości na widok tak wyraźnej troski chłopca. To musiało być dla niego niełatwe, rozumowałam, cały ten zamęt emocjonalny. Oczywiście Tyler wierzył, że go kochamy. Ale kiedy życie we wczesnym 203

dzieciństwie zadaje człowiekowi okrutne ciosy, trudno jest czuć się naprawdę bezpiecznym. Wiedziałam, że z Tyem nadal tak było. Po chwili zdałam sobie sprawę, że Flip wyrywa się z moich objęć. Twarz miała zalaną łzami. – Właśnie coś mi się przypomniało – powiedziała i zobaczyłam, jak marszczy się jej podbródek. – Przypomniało mi się. A moja szufl ada? – Twoja szufl ada? Aha, chodzi ci o piórnik i resztę rzeczy? Nie martw się, skarbie, jutro możemy po nie

pójść. I wiesz co? – zaczęłam pod wpływem nieoczekiwanej in-spiracji. – A gdybyśmy tak najpierw z rana zrobiły kartkę dla panny Carter? W tym momencie nagle przyszło mi do głowy, że przecież sama mogłam realizować z Flip szkolny program. Musiałabym tylko dowiedzieć się, co robili na lekcjach, i kontynuować to w domu. Chryste, Casey Watson, pomyślałam surowo. Tyle lat pracowałaś w szkole z trudnymi dziećmi. Weź się w garść. Zrób plan. Zajmij się nią! Ale Flip znowu wybuchnęła łzami rozpaczy. – Mój obrazek! – zawodziła. – Jeszcze go nie doma-lowałam! Mój obrazek z fajerwerkami! Wisi przypięty na sznurku pod sufi tem, bo miał wyschnąć przez ferie, że-by nie był cały mokry! A teraz już nigdy go nie skończę! Nigdy! Westchnęłam, przyciągając ją blisko do siebie i kołysząc w ramionach. Zapowiadał się długi niedzielny wieczór. Fakt, że zapomniałam o malowance pod sufi tem, o której powinnam była pamiętać (została odczepiona ze sznura 204

i odzyskana jeszcze w tamten poniedziałek), należało uznać za ostrzegawczy napis na ścianie*. Chociaż z praktycznego punktu widzenia odczuwałam ulgę, widząc, że Flip szybko się pozbierała, jednak jej reakcje po raz kolejny przypomniały nam w przygnębiający sposób, jak słabo kontrolowała zwyczajne emocje. Prawdę mówiąc, kiedy tylko przywykła do nowego ryt-mu życia – co miało miejsce gdzieś koło środy – zaczęła go traktować ze swoją zwykłą energią i entuzjazmem, czerpiąc szczególną przyjemność z zaimprowizowanych domowych lekcji, które wspólnie odbywałyśmy. Więc gdy zadzwoniła Ellie umówić następne spotkanie, mogłam jej szczerze powiedzieć, że „na razie jest więcej niż dobrze”, i mimo że bardzo chciałam, by jak najszybciej znalezio-no szkołę dla Flip, na krótką metę obie radziłyśmy sobie doskonale.

– To wspaniała wiadomość – powiedziała Ellie – ale hm… przykro mi psuć ci humor, jednak musimy pogadać o opinii Debbie na temat spotkania w zeszły piątek. Wiesz, że Megan się spóźniła, prawda? – Tak – odparłam, czując, że zaraz usłyszę coś więcej. I usłyszałam. – No cóż, Debbie oczywiście nie mogła o tym wspomnieć, kiedy byłyście w zasięgu słuchu Flip, ale jest całkiem pewna, że w oddechu Megan wyczuła alkohol. Jęknęłam. * Aluzja do zapowiadającego upadek Babilonu napisu na ścianie pałacu Baltazara (Stary Testament, Księga Daniela); stąd też w j. ang. powiedzenie „napis na ścianie” (the writting on the wall) oznacza zapowiedź nieszczęścia, zły omen. 205

– Wiem – ciągnęła Ellie. – Kawał suki i tyle. Zresztą… hm, od początku wiedzieliśmy, że to będzie wyboista droga. Jednakże podjęliśmy natychmiastowe działania. Skon-frontowaliśmy się z nią. Rozmawialiśmy. Wykazaliśmy, że miała wpadkę. No i wygląda na to, że jej psycholog ujął się za nią. Ujął się bardzo stanowczo, więc na razie kontynuu-jemy. – Naprawdę? – Tak. Oczywiście w krótkiej perspektywie nie ma mowy, żeby do czegokolwiek doszło. Nie kroją się żad-ne wspólne odjazdy w stronę zachodzącego słońca, to na pewno. Ale jest zgoda na cotygodniowy kontakt, pod ści-słym nadzorem i ściśle monitorowany. Teraz wiele będzie zależało od Megan. Jeśli dowiedzie, że potrafi trzymać się z dala od butelki, utrzymujemy spotkania, dopóty – i tutaj rzecz jasna wchodzisz ty – dopóki nie uznasz, że mają jakieś skutki uboczne dla Flip. Chociaż nie wierzyłam, by Megan powstrzymała się od picia, w sprawie skutków ubocznych mogłam wypowie-dzieć się bez wahania. – Nie – odparłam – naprawdę nie mają. Przynajmniej na to nie wygląda. Myślę, że ona zapakowała Megan do wyraźnie określonej przegródki. Z pewnością mała ma głęboko zakorzenione problemy z poczuciem własnej wartości, tego bzika na punkcie brzydoty – nad czym, jak wiesz, pracujemy – ale co się tyczy rzeczywistego

spędzania czasu z matką, naprawdę wydaje mi się, że to po prostu okazja, żeby wyjść na burgery i lody, skupić na sobie trochę uwagi… – Roześmiałam się. – I to zarówno uwagi Megan, jak i Debbie! Być ośrodkiem zainteresowania i dostać, miejmy 206

nadzieję, obiecane prezenty. Więc nie, nie sądzę, żeby ten kontakt wyrządzał Flip jakieś szkody. – Dobrze – powiedziała Ellie. – W takim razie czy pasuje ci piątek? Debbie nie może w czwartki, a chcielibyśmy, żeby to była ona. – Dla mnie to bez różnicy, tylko wolałabym tym razem trochę wcześniej. Robimy w ogrodzie ognisko, przyjdą nasze wnuki i byłoby dobrze, żeby Flip zdążyła na fajerwerki. – Ojej – zachwyciła się Ellie. – Uwielbiam porządne obchody 5 listopada. Prawdziwe, staroświeckie, w domu. Wszystkie te popularne bzdury o zdrowiu i bezpieczeństwie całkiem już wytępiły tradycję. – Nie u nas. Strażak Mike kieruje tu wszystkim jak operacją wojskową. Z zadowoleniem stwierdzam, że do dzisiaj nikt nie spłonął. Oprócz Guya Fawkesa. – I wtedy wpadła mi do głowy pewna myśl. – A może byś też przyszła? – zaproponowałam. – Jestem pewna, że Flip będzie zachwycona. I tak się składa, że już myślałam o zaproszeniu Willa… Rozumiesz, dla Tylera – dodałam dosłownie pół sekundy później. – Skończymy do ósmej, jeśli masz jakieś plany na piątkowy wieczór. – Och – westchnęła Ellie. – Dobrze. Przyjdę. Patrząc z perspektywy czasu, myślę, że byłam zbyt za-jęta uśmiechaniem się do samej siebie i być może dlatego nie dostrzegłam napisu na ścianie. 207

17 17 Jaką różnicę może sprawić tydzień. Zanim nadszedł piątkowy wieczór, wiele się w domu Watsonów odmieniło i to, ogólnie rzecz biorąc, na lepsze. Co prawda raczej nie było szans, by załatwić szkołę dla Flip przed Bożym Narodzeniem, ale kiedy już psychicznie się do tego dostosowałam, nabrałam też o wiele bardziej pozytywnego nastawienia. W końcu obiecano mi sporą pomoc i zaczęłam czuć, że panuję nad sytuacją; było to ważne, bo w takim samym stopniu jak Flip musiałam mieć wszystko zorganizowane. Na szczęście Selina Carter okazała się prawdziwym aniołem, bo zaopatrzyła mnie we wszelkiego rodzaju materiały, dzięki którym mogłam wysmażyć coś w rodzaju codziennego planu nauki. Odwiedziłyśmy też z Flip doktora Shakeltona i miałam z nim naprawdę sensowną naradę, po której doktor przyznał, że może byłoby roztropnie powrócić do ritalinu, przynajmniej dopóki sytuacja ze szkołą stoi pod znakiem zapytania. Zwłaszcza że teraz mogłam uważnie obserwować moją podopieczną. I pośród tego wszystkiego ogarniało mnie cudowne, ciepłe uczucie za każdym razem, kiedy przypominałam sobie, że późną wiosną znowu zostanę babcią. 208

Chociaż dla przyszłej matki rzeczywistość na razie nie wyglądała aż tak różowo. Do tego stopnia, że biedna Lauren musiała zawczasu zadzwonić i przeprowadzić wywiad na temat imprezy przy ognisku, żeby przekonać się, czy ją przetrzyma. – Nie mogę nawet zbliżyć się do grilla – wyznała mi w piątek rano. – Wystarczy, że poczuję pieczone mięso i rzygam… i to jak rzygam. Czy to nie głupie? Poranne mdłości całkiem mi się skończyły. Teraz nie mam już naj-mniejszych oznak. Ale któregoś dnia jechaliśmy z Kieronem samochodem i wystarczyło, że przez okno wleciał ten zapach, a naprawdę o mało się nie pochorowałam. – Zatem nie będziemy grillować – przyrzekłam. – To mi doskonale pasuje. Szczerze mówiąc, i tak wolałabym uprościć menu. Ziemniaki w mundurkach, fasolka, czeko-lada na gorąco i tak dalej. Będzie

nam ciepło przy ognisku, więc naprawdę nie ma potrzeby mordować się dodatkowo z rozpalaniem grilla. – Jesteś pewna? – zapytała Lauren. – Absolutnie – uspokoiłam ją. – Aha, i przypomnij Kieronowi, niech zabierze ze sobą fartuch. Dla mnie to doskonały pretekst, żebyśmy stworzyły zjednoczony front antykuchenny. Zróbmy tak, dobrze? Nalegajmy, żeby wszystkim zajęli się nasi panowie. Naprawdę uwielbiam, kiedy plan nabiera spójności. Chociaż każdy z nas to podejrzewał, ale i tak zasmuciło nas odkrycie, że Flip nie tylko nigdy nie uczestniczyła w imprezie na 5 listopada, ale nawet ani razu w życiu nie widziała porządnego pokazu fajerwerków. Jej obrazek – 209

dokończony w domu i dumnie wywieszony na drzwiach lodówki – przedstawiał fajerwerki, które oglądała w telewizji albo przez okno, z bardzo dużej odległości i pod kątem. Kiedy więc odjeżdżała z Debbie na swoje dwie godziny z mamą, potrafi ła mówić wyłącznie o tym, co miało się dziać po południu. Uznała, że nie możemy, nie możemy, nie możemy odpalić nawet jednego zimnego ognia, dopóki ona nie wróci do domu. Jedynie Mike w pewnym stopniu został z tego zwolniony i otrzymał zgodę na przygotowanie ogniska, żeby – gdy tylko Flip się zjawi – buchnęły płomienie godziwego rozmiaru. Ale to innego rodzaju wybuch czekał nas dwie i pół godziny później. Kiedy Debbie przywiozła dziewczynkę, byłam z wnukami w ogrodzie i pomagałam im nadziewać pianki do opiekania na drewniane szpikulce. Tymczasem David dyżurował przy Marley-Mae (właśnie miał zmienić jej pie-luszkę), w kuchni Riley i Lauren przyrządzały „grzaniec” z soku Ribena, a Mike z Tylerem doglądali ognia. Zorientowałam się więc, że Flip już przyjechała, dopiero gdy usłyszałam własne imię. Moje imię. Z jej ust, co było dziwne. Odwróciłam się.

– Casey! Casey! – krzyczała, wybiegając przez drzwi werandy. Próbowałam połapać się w sytuacji. Jak daleko sięgałam pamięcią, był to pierwszy raz, kiedy Flip zwróciła się do mnie w ten sposób. Do tej pory zawsze mówiła „mamusiu”. Ale jej kolejne słowa zaszokowały mnie jeszcze bardziej. – Musisz spakować moje rzeczy, Casey – oznajmiła, opierając ręce na biodrach i lekko dysząc, bo usiłowa-210

ła złapać oddech i mówić jednocześnie. – Muszę wracać do mamusi, i to szybko. – Po czym okręciła się na pięcie i dźgnęła palcem w kierunku Debbie, która zjawiła się tuż za nią i teraz przyglądała się nam bezradnie. – Ona nie chce mnie zawieźć, chociaż jej powiedziałam, że to ważne, że muszę jechać teraz! Mike i Tyler wyglądali na równie zdezorientowanych jak ja. Najwyraźniej pozostawało mi tylko zapytać, co się dzieje. – Mogłabyś nas oświecić? – poprosiłam Debbie, starając się zachować lekki ton, bo widziałam, że Flip za chwilę dostanie jednego ze swoich ataków furii. Siedziałam z Jack-sonem i Levim przy ogrodowym stole, a ona próbowała wdrapać mi się na kolana, właśnie gdy usiłowałam wstać. Więc zmieniłam zdanie, opadłam na krzesło i objęłam ją mocno. – O co chodzi, kotku? – zapytałam. – Co się stało? Flip uwolniła ręce i przyłożyła obie dłonie do moich policzków, dokładnie tak samo, jak robił to w dzieciństwie Kieron, kiedy chciał, żebym całkowicie skupiła na nim uwagę. Oczy miała pełne łez, ale zauważyłam, że – zupełnie jak nie ona – zamiast po prostu wybuchnąć, bardzo stara się nie płakać. Czyżby czuła, że musi zachować spokój, jeśli chce zostać wysłuchana? Nie wiem, czy to było myślenie świadome, ale z pewnością na to wyglądało. – Przepraszam, mamusiu Casey – powiedziała, wpatrując się we mnie ze skupieniem, dokładnie tak jak ja często robiłam, kiedy starałam się, by dobrze zrozumiała moje polecenia – ale muszę teraz cię zostawić. Moja prawdziwa mamusia traci dużo pieniędzy, bo z nią nie mieszkam, i boi 211

się, że nigdy nie dostanie ich z powrotem. – Odwróciła się do Mike’a i Tylera, którzy nadal tam stali z wiązkami gałązek w rękach, jakby chciała ich też do tego włączyć. – Casey, ona zacznie głodować, jeśli nie wrócę do domu. Może nawet umrzeć. Ona mnie potrzebuje – dokończyła dramatycznie. Czułam za plecami trzaskający ogień i widziałam, jak w oczach Flip odbij ają się tańczące płomienie. – Skarbie – zaczęłam, ale jej małe, rozgrzane dłonie przywarły jeszcze mocniej do moich policzków. – Casey, i wiesz, co się jeszcze stało? – Co? – zapytałam. – Mamusia powiedziała, że jestem jej śliczną córeczką. – Próbowałam jej wytłumaczyć – wtrąciła się Debbie, gdy tymczasem ja rozmyślałam o determinacji, jaka brzmiała w głosie dziewczynki. – Już ci mówiłam, prawda, Flip? Przykro mi, koteczku, ale nie możesz teraz wrócić do mamy. Potrzebne są dalsze spotkania, pamiętasz? Bardzo dużo spotkań, żeby zadecydować, gdzie obie będziecie mieszkać. – Przysunęła się bliżej i delikatnie po-gładziła loki małej. – Wiem, że ci smutno, ale nie możemy tak po prostu odwieźć cię do domu, koteczku. Nie w ten sposób. To by było… no cóż, to by było jakby złamanie prawa. A przecież nie chciałabyś łamać prawa, prawda? Flip uniosła rękę, żeby odtrącić dłoń opiekunki, i teraz z jej oczu już popłynęły łzy. Łzy frustracji, jak się domyślałam, że nie chcemy słuchać. – Ty nic nie wiesz! – krzyknęła na Debbie. – I w ogóle, co ci do tego! Ty i inni okropni ludzie zabieracie mojej 212

mamie pieniądze! I teraz ona może umrzeć z głodu! – wywrzaskiwała zdanie po zdaniu. – Nie

rozumiecie?! Mike wrzucił do ogniska swoją wiązkę gałęzi, po czym dał znak Tylerowi, by ten zrobił to samo. A potem podszedł i wyciągnął do Flip ramiona. Czy to z zaskoczenia, czy po prostu dlatego, że nasze towarzystwo napawało ją wstrętem, dziewczynka nie okazała sprzeciwu, kiedy dźwignął ją z moich kolan, posadził sobie na biodrze i poniósł do domu, podczas gdy Ty szedł tuż za nimi, trzymając ją za rączkę. – Chłopcy – zwróciłam się do wnuków. – Zmykajcie za dziadkiem, dobrze? Możecie mu pomóc przeglądać tę jego specjalną skrzynkę z fajerwerkami. Wybierzcie, które chcecie, żeby odpalił najpierw. Rzucili się biegiem, jak można było przewidzieć, a ja poklepałam krzesło, opuszczone właśnie przez Leviego. – Och, tak mi przykro – powiedziała Debbie, kiedy tylko je zajęła. – Popatrz na mnie – dodała, rozkładając ręce. – Dotąd się trzęsę. Dasz wiarę? Naprawdę się trzęsę. Och, jestem wściekła. Nie uwierzysz. To znaczy, uwierzysz, ale… Boże, to mnie doprowadza do szału. – W co nie uwierzę? – W to… wybacz, brzydkie słowo – la merde*, z którym wyskoczyła! Wiesz, człowiek zawsze sobie powtarza – rozumiesz, ktoś taki jak ty czy ja, przez sprawy, jakimi obie się zajmujemy – że nie może pozwolić, żeby ta praca zrobiła z niego pesymistę i cynika, prawda? Pokiwałam głową. Debbie miała rację. Jeśli o mnie chodzi, właśnie tak to wyglądało. * La merde (fr.) – gówno. 213

– Ale czasami… – ciągnęła – Boże, naprawdę bywa ciężko. – Znowu jej przytaknęłam. – I wiesz, co jest w tym najgorsze? Że nie przewidziałam, co się święci. A powinnam była! Po czym przeszła do dalszych wyjaśnień. Najpierw wszystko wydawało się w porządku. Flip była w pogod-nym nastroju, gawędziła o tym i o owym. – Zwłaszcza czy może dostać wreszcie konia dla Barbie, którego rzecz jasna nie dostała – dorzuciła cierpko Debbie. – Tylko te ciuszki. – Wyciągnęła z torebki garść lalczynych ubranek i położyła je na stole. Sprawiały wrażenie wytartych i niechlujnych. – Nie wzbudziło to jej entuz-jazmu.

– Tak czy inaczej, podwieczorek mij ał zgodnie z planem (znów na życzenie Flip byłyśmy w barze z burgerami) i rozmowa przeszła na mieszkanie, jakie jest ładne… w każdym razie Megan tak powiedziała. I jak ona już nie może się doczekać, kiedy Flip je zobaczy i jak będzie miło, gdy znów się wprowadzi. Nawet pomyślałam: „Hola, pa-niusiu, wstrzymaj swoje cholerne konie”. Tego typu rozmów nie mamy w programie. Na pewno jeszcze nie teraz. Jednak ponieważ Flip często powtarzała te same teksty, więc oczekiwałam ich i tym razem: że nie wie, czy by chciała się przenieść, bo jest szczęśliwa tam, gdzie jest, i że dziękuję bardzo. Kochany dzieciak. Zaczęła opowiadać Megan, że teraz ty jesteś jej „fi cjalną” nauczycielką i że nauczyła się różnych „werażeń”. Była też mowa o Tylerze. Dużo o Tylerze. I że chociaż ona lubi się spotykać z prawdziwą mamusią, nie chce u niej mieszkać. Tylko po prostu chodzić na podwieczorki i dostawać prezenty. 214

Debbie zaczerpnęła tchu i uśmiechnęła się. – Przy czym „chodzić na podwieczorki i dostawać prezenty” to zdaje się dokładnie jej słowa. No i jak zwykle napomknęła coś o koniu… strasznie się na niego nastawiła. Rzecz w tym, że widziałam, jak Megan coraz bardziej to porusza, ale oczywiście sądziłam, że ona po prostu jest zdenerwowana. Bo też była. Więc kiedy wybuchnęła płaczem, naprawdę pomyślałam, że tak bardzo się przejęła. Debbie pokręciła głową, jakby sama nie mogła uwierzyć w to, co mówi. – Więc na chwilę je zostawiłam; podeszłam do lady, żeby zapłacić. Czas szybko upływał, a zważywszy na narastające emocje, wydawało się, że lepiej będzie już skończyć. Chciałam też wziąć dla Megan kilka papierowych serwetek, żeby miała w co wydmuchać nos. Ale kiedy wróciłam do stolika, od razu wiedziałam, że atmosfera się zmieniła. Megan starannie wycierała oczy, Flip wyglądała na zaniepokojoną. Jednak żadna z nich nie była chętna, by udzielić mi informacji. Dopiero w samochodzie podczas drogi powrotnej Flip wyskoczyła z tym, co jej matka nagadała. – To znaczy? – zapytałam. – Mniej więcej to, co mówiła tobie. Że jeśli nie zgodzi się wrócić do mamy, to ona umrze z głodu, bo nie

chcą jej w ogóle dawać pieniędzy, dopóki Flip się do niej nie przeniesie. Debbie rzuciła okiem na zegarek. – Musisz lecieć? – Podniosłam się od stołu, uświado-miwszy sobie, że ona ma odwieźć do domu własne dzieci i że Kieron z Lauren za chwilę pojawią się w ogrodzie, nie 215

wspominając już o Ellie i Willu. Zadecydowałam więc natychmiast, że to nie pora na zebranie pracowników opieki społecznej i że to byłoby ostatnią rzeczą, na jaką ktokolwiek z nas miał ochotę w piątkowy wieczór. Weź głębo-ki wdech. Uspokój Flip i odwróć jej uwagę, pomyślałam. I zapanuj nad skutkami, jeśli coś się będzie działo. – Zrozumiałam chyba, w czym tkwi sedno sprawy. – Z niedowierzaniem pokręciłam głową. – Wiesz, nigdy bym nie przypuszczała, że ona może być taka wyracho-wana. Cóż… – Spróbowałam się powściągnąć. – To ja tak twierdzę. Nie mamy całkowitej pewności, że ona robi to wszystko z wyrachowania, prawda? W gruncie rzeczy nie mamy nawet pewności, czy te słowa o pieniądzach rzeczywiście padły z jej ust. – Och, w to możesz nie wątpić – odparła Debbie, również się podnosząc i przewieszając torebkę przez ramię. – Po ostatnim razie… Kiedy już wychodziłyśmy i napomknęłam o pieniądzach… wiesz, tylko coś w stylu: „Starasz się jakoś wiązać koniec z końcem, Megan?”… jej słowa brzmiały jednoznacznie. „A co sobie, cholera, myślisz? – warknęła. – Ty bierzesz zasiłek na dzieci, prawda, kochaniutka?” Co, oczywiście, znajdzie się w moim raporcie. – Zerknęła przez ramię w stronę domu. – Strasznie mi przykro, że teraz ty musisz radzić sobie z tym pasztetem. Pokręciłam głową. – Daj spokój, naprawdę. Taką mam pracę. A znając Flip, myślę, że skończy z planami przeprowadzki, kiedy tylko znajdzie sobie jakąś inną obsesję; powiedzmy, fajerwerki. Jedź już. Chociaż wygląda na to, że czeka nas ponowne rozpatrywanie sprawy. Megan najwyraźniej tylko 216

po to doprasza się powrotu córki, żeby znów mieć dopływ pieniędzy. Debbie przytaknęła. – A jeśli mnie ktoś zapyta, wiem, czego będę się trzymać. Nakaz z paragrafu 30 i niezwłoczne przerwanie kontaktu. Uśmiechnęłabym się na myśl o tym, jaka to ironia lo-su, że w Noc Guya Fawkesa tak spędzałyśmy czas przy ognisku. Tylko że kiedy odprowadzałam Debbie, z góry dobiegało przeraźliwe wycie, a słysząc je, zwątpiłam, czy będzie jeszcze jakiś powód do uśmiechu. Najwyraźniej fajerwerki już się zaczęły. 217

18 18 W poniedziałek rano obudziłam się przemarznięta. Zdałam sobie sprawę, że Mike musiał się zagapić i przed wyjściem do pracy nie włączył ogrzewania. Było tak chłodno, że kiedy wyjrzałam przez okno sypialni, niemal spodziewałam się zobaczyć pokrywę śniegu. Nie zobaczyłam, ale jak na początki listopada dzień okazał się przenikliwie zimny, więc postanowiłam podgrzać dom przez pół godziny, zanim wstanie Tyler. Po czym na paluszkach przemknęłam do kuchni zaparzyć rytualną poranną kawę. Przede wszystkim nie chciałam obudzić Flip. Pewnie właśnie tego należało się spodziewać, ale i tak borykanie się z koszmarem, jaki fundowała nam przez weekend, było niewiarygodnie zniechęcające. W piątkowy wieczór bzikowała na punkcie intryganckich słów Megan w sposób bardzo widowiskowy. I mimo że próbowałam wszelkich możliwych sztuczek, żebyśmy zeszły na dół, w końcu spędziłyśmy niemal całą tak bardzo wyczekiwa-ną zabawę z fajerwerkami zaszyte w pokoju Flip, która zupełnie nie dawała się pocieszyć. Nawet Tyler – zwykle zdolny zdziałać cuda – nie potrafi ł namówić jej do zmia-218

ny zdania. A przecież umiejętnie przygotowany przez Mike’a, zastosował atak frontalny, tłumacząc, jakie by to było okropne dla niego, Leviego, Jacksona i Marley-Mae, gdyby Flip ich opuściła. Podczas soboty i niedzieli sytuacja niemal wcale nie uległa poprawie. Zupełnie jakby w mózgu dziecka został wciśnięty jakiś guzik i utkwił w pozycji „włączone”. Albo jakby w rowku gramofonowej płyty zacięła się igła. „Moja mamusia umrze, i to będzie wasza wina!”, mogliśmy wyczytać z twarzy Flip i kiedy dziewczynka akurat na nas nie narzekała, zaczynała wrzeszczeć, wydając ten świdrujący, przeraźliwy krzyk, o którym już prawie nie pamiętaliśmy, ale teraz przypomnieliśmy go sobie z podwójną siłą. Nadal zwracała się do mnie „mamusiu Casey”, zamiast „mamusiu”, jak gdyby pragnęła na wszystkie sposoby podkreślać swój punkt widzenia (że nie powinna pozostawać u nas ani chwili dłużej) i dlatego też Mike przez analogię był teraz „tatusiem Mikiem”. Nawet dzieciaki – zwykle tak w tym dobre – nie potrafi ły odciągnąć jej uwagi od gniewu, kiedy Riley zgodziła się wpaść z nimi w sobotę po południu. Flip zniszczyła zabawki, obrzydliwie potraktowała Jacksona, nakrzyczała na Marley-Mae, walnęła pięścią Leviego i jak burza pognała do swojego pokoju. Gdybyśmy mieli kota, skopałaby go bez wątpienia. Był to kurs mistrzowski w ekstremalnym wydaniu: „Jak zrazić przyjaciół i najważniejsze osoby”, więc zanim nadeszło niedzielne popołudnie, zaczęłam się zastanawiać, czy Flip aby nie myślała przytomniej, niż nam się wydawało. Czy przypadkiem nie dążyła do tego, żebyśmy ją 219

znienawidzili, a co za tym idzie, nabrali chęci, by pozwolić jej odejść? Kawa ukoiła moją skołataną duszę – no i włączyła mi mózg do pracy na pełnych obrotach, co wychodziło na jedno – więc cały czas rozmyślając, wsunęłam do tostera dwie kromki chleba na śniadanie dla Tya. Nawet jeśli Flip działała celowo, oczywiście niczego nie mogła zwojować, ale naprawdę było mi przez to smutno. Widywałam już podobne przypadki. Dzieci, które w wyniku koszmarnego, pozbawionego ciepła dzieciństwa miały problemy z poczuciem własnej wartości, często zachowywały się w taki

sposób, żeby ludzie się od nich odwracali. Niemal jakby pragnęły potwierdzenia, że nie są warte miłości i słusznie nienawidzą samych siebie. Właśnie dlatego podczas szkolenia zawsze wbij ano nam do głów, żebyśmy w każdej sekundzie dnia pamiętali o tym, że trzeba potępiać czyn, a nie osobę; mówić „to jest niegrzeczne zachowanie”, zamiast „jesteś niegrzeczną dziewczynką”. Znowu cichutko ruszyłam po schodach, ostrożnie stąpając na krawędzie stopni jak skradający się zamachowiec. Jednak moje nadzieje na jeszcze jedną godzinę spokoju (mimo wszystko Flip musiała być wykończona) szybko legły w gruzach. Dobiegł mnie głos dziewczynki. Prawdę mówiąc, nie tylko jej. Widocznie Tyler przyszedł do niej do pokoju. A więc jak zamachowiec skorzystałam z nieoczekiwanej okazji, żeby zebrać ukradkiem trochę informacji. Zastygłam na najwyższym schodku i zaczęłam słuchać. – Jasne, że tu jest moje miejsce – powiedział Tyler z nutą wyzwania. – Tak samo jakbym był ich rodzonym 220

dzieckiem. Adoptowali mnie, czy jakoś tak. – Zapadła chwila milczenia, a potem Ty dodał trochę ciszej: – Mógłbym nawet zmienić nazwisko na Watson. Nie bądź śmieszna, Flip. Wiesz, że oni ciebie też kochają. – Nie, wcale nie! – odparła ostro Flip. – Oni mnie nie kochają. Nie ma mowy. Ty nic nie wiesz. Oni mnie porwali i nie dają mi wrócić do domu. – Och, na miłość boską! – syknął Tyler. – Już ci mówiłem, że to bzdury. Zresztą jakby to miało być? Niby dlaczego by cię porwali, skoro sama mówisz, że cię nie kochają? Po co? To zupełnie nie ma sensu! – Jesteś głupi! – naburmuszyła się. – Dla kasy! Przecież ci powiedziałam! Jeśli mnie sobie zatrzymają, dostaną wszystkie pieniądze mojej mamusi! Oni dostają pieniądze, które powinny być dla niej. I teraz ona umrze z głodu! – Rozległo się głuche łupnięcie; być może dziewczynka zeskoczyła z łóżka. – Ciebie też pewnie porwali. Oni właśnie tak robią! Tyler parsknął śmiechem.

– Jezu – wykrztusił. – Co ty chrzanisz? – Kolejna pauza. Skrzypnięcie sprężyn. Czyżby chłopiec zamierzał wyjść? – Flip, rozumiem, co myślisz, ale twoja mama gada głupoty. Wiem, że nie chcesz tego słyszeć, ale ona się dla ciebie nie nadaje. Mam na myśli… nie rób takich min. Wiesz, jaka jest. Sama mi to powiedziałaś! A ja wiem, o czym mówiłaś, bo moja macocha była straszną suką. – Dobiegło mnie jego westchnienie. – Flip, jak słowo daję, zaufaj mi. Nie zostałaś porwana. Mieszkasz tutaj z Mikiem i Casey dla własnego dobra. I coś ci jeszcze powiem – dodał. – Też dawniej czułem to co ty. Każdego nienawidziłem. Nikomu nie ufałem. 221

Myślałem, że wszyscy się na mnie zawzięli. Ale nie oni. Casey i Mike zawsze tylko chcieli się mną opiekować. Jesteś skończoną idiotką, jeśli nie widzisz, że tobą też się opiekują. Więc przestań być taka okropna i… Au! To boli!… Cholera, dorośnij wreszcie! Przełknęłam gulę w gardle, świadoma, że w każdej chwili któreś z nich może pojawić się na korytarzu. Zwłaszcza jeśli Flip zaatakowała rozmówcę, co – sądząc z odgłosów – wydawało się bardzo prawdopodobne. Tyler był cierpliwy, ale nie aż tak. Musiałam interweniować. Wyszłam zza rogu i pchnęłam drzwi jej pokoju. – Dzień dobry, Flip! – powiedziałam wesoło. – Widzę, że obudziłaś się dziś bladym świtem! – Po czym udałam zaskoczenie, odwracając się w stronę mojego przybranego syna, który już zdążył ubrać się do szkoły. – Och, i ty tu jesteś, skarbie? Właśnie się zastanawiałam, gdzie się po-dziewasz. Gotów na śniadanie? Chłopiec zerknął na Flip z miną, którą mogłam przetłumaczyć jako: „Zapamiętaj, co ci mówiłem, dobra?”, i skinął głową. – Konam z głodu. Mógłbym zjeść konia z kopytami. – A ty chcesz zejść z nami na dół, kochanie? – zapytałam Flip. – Jeśli tak, wrzuć na siebie szlafrok. Jest naprawdę zimno.

W odpowiedzi dziewczynka tylko popatrzyła spode łba i ciężkim krokiem podeszła do łóżka. Wlazła na nie i otuliła się kołdrą. – Oglądam telewizję – oświadczyła, odwzajemniając gniewne spojrzenie Tylera. – Ale jeśli ta kobieta zadzwoni w sprawie mojej mamusi, to po mnie krzyknij . 222

– Jest nadal wściekła, Casey – powiedział Tyler, siadając do tostów. – Zawołała mnie do swojego pokoju… Zresztą sama widziałaś, prawda? Ona myśli, że od nas zwieje. Przewróciłam oczami. Ucieczka to było coś, bez czego śmiało mogłam się obejść. – Sądzisz, że naprawdę ma taki zamiar? – spytałam. – Tylko tego nam brakuje, żeby Flip znowu zaginęła. – Nie wydaje mi się – odparł, przybierając minę uczo-nego mędrca. – Tak sobie gada. – Po czym uśmiechnął się szeroko. – Jak to Flip. – Przełknął kęs tosta, a później śli-nę. – Ale coś ci powiem – dodał. – Wiesz, co ona wymyśliła? – Co?

– Że cała ta historia z jej wydaleniem to część planu. Bo to ty załatwiłaś, żeby przestała chodzić do szkoły i siedziała zamknięta z tobą w domu. Więc teraz mama nie może po nią przyjść i jej zabrać. Wszystko to twój podstępny plan… Słuchając Tylera, nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Oczywiście, było to dość logiczne. W każdym razie, jeśli posłużyć się specyfi czną logiką Flip. – I nie daje się jej tego wybić z głowy – ciągnął Ty. – Ona jest przekonana, że to jakiś podły spisek i ty go uknułaś. I że teraz, kiedy jej mama cię zdemaskowała, postanowiłaś trzymać Flip pod kluczem. – Uśmiechnął się. – Casey, ona jest kompletnie szurnięta. – Znów umilkł na chwilę. – Wiesz, uważa, że mnie też nie powinno tu być. – No, to już jest śmieszne – odparłam, dostrzegając zmianę jego tonu. Rozwścieczyła mnie myśl, że teraz i on poczuł się niepewnie. Wszystkie te krzyki i humory mogły niewiarygodnie wytrącać z równowagi. – Po prostu ją ignoruj – poradziłam mu. – Ona nie myśli logicznie. Należysz 223

do tej rodziny dokładnie tak samo jak Kieron czy Riley. Przecież o tym wiesz, prawda? Tyler wsunął do ust ostatni kawałek tosta i przeżuwał w skupieniu. – Myślałem o tym – powiedział. – I o dziecku. – O dziecku? – Tym, które urodzi się Kieronowi i Lauren. – A co z nim? – Widzisz, zdałem sobie sprawę, że ono nie będzie znało niczego innego. – Nie nadążam. – Przeczuwałam, do czego zmierzał, ale i tak chciałam, żeby sam wyraźnie to powiedział.

– Chodzi mi o to, że ono nie będzie znało czasów, kiedy mnie tutaj nie było, prawda? – wyjaśnił. – No, faktycznie – przytaknęłam. – I to jest naprawdę super, co? Znaczy, w każdym razie dla mnie… – Zarumieniły mu się policzki. – Będę po prostu wujkiem Tylerem. Tak jakby, rozumiesz, ono miało ciocię Riley i wujka Tylera. I nie zobaczy żadnej różnicy. Będziemy dla niego tacy sami. I wtedy naprawdę, naprawdę będę jednym z was. – Kochanie, już jesteś. – Tak, ale jednak… Wiesz, co mam na myśli. Otoczyłam go ramionami, zanim zdążył uciec, i mocno przytuliłam. – Owszem – przyznałam, całując go w głowę. – Do-kładnie wiem, co masz na myśli. Niewiele jest rzeczy bardziej podnoszących na duchu niż wyraz bezwarunkowej miłości dziecka, więc kiedy po-224

machałam Tylerowi na pożegnanie i ponownie weszłam na górę, czułam się ożywiona i zdeterminowana. Cokolwiek by mi Flip nagadała – dobry Boże, my jako przebiegli kid-naperzy! – mogłam (ba, musiałam) sobie z tym poradzić. Nie zamierzałam tracić ducha. Chociaż trzeba przyznać, że nasza podopieczna robiła, co w jej mocy, by go nadwątlić. Ledwie zdążyłam powiedzieć: „Masz już ochotę zejść na śniadanie?”, kiedy to, co ujrzałam, sprawiło, że dalsze słowa zamarły mi na ustach. Teraz już w milczeniu rozglądałam się dookoła, ogarnia-jąc wzrokiem gigantyczny bałagan. Nie miałam pojęcia, jakim cudem Flip zdołała go zrobić tak, że żadne z nas jej nie usłyszało. Ale zdołała. Pokój wyglądał jak po przejściu huraganu. Wszystkie szufl ady komódki leżały wyciągnięte i wywrócone do góry dnem, a ich zawartość walała się na podłodze. Dziewczynka podarła w strzępy kilka książek: historyjki dla dzieci, podręczniki, książeczki do kolorowania i – clou programu, jako że musiało ją to kosztować mnóstwo wściekłej dłubaniny – rozwaliła po całym dywanie paletę farb plakatowych. Autorka tego obrazu zniszczenia stała przy oknie z rę-

kami na biodrach i nie okazywała żadnej skruchy. – Dlaczego, Flip? – zapytałam, kiedy zmierzyła mnie gniewnym spojrzeniem. – Dlaczego to robisz? – Chcę moją prawdziwą mamusię! – wrzasnęła na mnie, jak gdyby właśnie po to zatrzymała w płucach dostatecznie dużo powietrza. – Nie możemy jej zostawić, żeby głodowała! Ona umrze, a ciebie to nawet nie obchodzi! Ponieważ przyniosłam na górę szklankę soku i jej tabletkę, umieściłam obie te rzeczy na blacie wypatroszonej 225

komody, usiadłam na łóżku i poklepałam znacząco miejsce obok siebie. Flip kompletnie to zignorowała. – Posłuchaj, skarbie – powiedziałam spokojnym tonem. – Twoja mamusia teraz nie umrze. Nie wiem, co ci powiedziała, ale nie umrze. Zapewniam cię, że nie. Jedna pani z opieki społecznej zajmuje się nią i sprawdza, czy nic jej nie jest. – Szerokim ruchem ręki wskazałam pokój, od-czekując chwilę, żeby moje słowa zapadły w świadomość Flip. – A to wszystko… ani trochę niczego nie zmieni, rozumiesz? Powinnaś to wiedzieć. – To ty nic nie wiesz, Casey! – prychnęła, kładąc nacisk na moje imię i dźgając w moją stronę palcem. – Spakuj mi rzeczy w tej chwili, bo sobie idę. I koniec! Od czego należało zacząć? Jak wytłumaczyć dziecku tak małemu i naiwnemu, że jego mama nie jest zdolna się nim opiekować? Zadając sobie to pytanie, zrozumiałam, że już znam odpowiedź. W przypadku niektórych dzieci mogło być inaczej, ale z Flip chyba nie należało nawet próbować. Niezdolny do koncentracji umysł dziewczynki miał tyle problemów, by ogarnąć proste pojęcia, że może powinnam była przestać się starać cokolwiek jej wytłumaczyć. Może powinnam była po prostu skoncentrować się na tym doskonałym słowie „granice” i następnie zastosować je w praktyce. Ponieważ dziecko, któremu zbyt wiele wolno, to dziecko poza kontrolą. A dziecko pozbawione kontroli jest dzieckiem nieszczęśliwym. Zdenerwowa-nym. I wiedziałam, że właśnie takie dziecko mam przed sobą. Podjęłam postanowienie, podniosłam się, zabrałam z komody szklankę i tabletkę. 226

– Flip, nie zamierzam prowadzić z tobą tej rozmowy – oznajmiłam spokojnie, podchodząc do drzwi. – Teraz jestem zbyt rozgniewana z powodu tego całego bałaganu. – Gestem wskazałam rzeczy, które miałam w ręku. – Dokładnie za godzinę wrócę tu z twoim sokiem i lekarstwem. I oczekuję, że do tego czasu posprzątasz. – Surowo popatrzyłam w jej rozwścieczone oczy. – A potem jeszcze mamy ze sobą do pomówienia. Kiedy znalazłam się znów na dole, sprawdziłam i zanotowałam w pamięci godzinę, po czym postanowiłam zadzwonić do Ellie i przekazać jej nowiny o najświeższych wydarzeniach – nad czym zastanawiałam się już w weekend, ale wtedy uznałam, że tego nie zrobię; w końcu na pewno nie chodziło o nagły wypadek. Odebrawszy telefon, Ellie roześmiała się głośno. – Casey, masz dar jasnowidzenia, czy jak? Jestem do-słownie o dziesięć minut drogi od twojego domu! – Naprawdę? – zapytałam. – Naprawdę. Może nawet bliżej. Niezapowiedziana wizyta na prośbę Johna. – Znowu się roześmiała. – A ty zadzwoniłaś i wszystko zepsułaś! Uśmiechnęłam się, czując, jak poprawia mi się nastrój. Wystarczyła świadomość, że Ellie niedługo przyjdzie pogadać. Nawet jeśli to, że jej oczekiwałam, trochę kłóciło się z regułami. Doroczna „niezapowiedziana wizyta” jest standardową procedurą, do której klucz stanowi słowo „niezapowiedziana”. To rutynowa „wizja lokalna” u opiekuna zastępczego, kiedy „władza” wpada w odwiedziny, gdy opiekun się jej nie spodziewa i nie zdąży się przygotować. 227

W moim przypadku nie robiło to żadnej różnicy. Pomi-jając dziwny sposób używania wytwornej porcelany mamy (czego już dawno zaprzestałam), to, co widziano w naszym domu, było tym, co otrzymywano* – z lekkim dodatkiem zapachu pasty do mebli. Zawsze byłam maniaczką czystości, więc nigdy nie szykowałam się na pokaz. Ogólnie rzecz biorąc – przy czym nie umknęła mi ironia faktu, że Flip uznawała mnie i Mike’a za kidnaperów – niezapowie-dziane wizyty zastawały nas w stanie rozsądnej harmonii lub wręcz przeciwnie, bo takie są realia opieki zastępczej. Poza tym zwykle domyślałam się, kiedy mamy oczekiwać inspekcji, bo odbywały się one niezmiennie w tym samym okresie roku. I bardzo mi to teraz pasowało. Chociaż niezapowiedziana wizyta była ostatnią rzeczą, o jakiej myślałam, wybór terminu nie mógł być lepszy. Kiedy dziesięć minut później ją wpuściłam, Ellie zapytała: „Ona jest tutaj?”, wywołując na mojej twarzy szeroki uśmiech. Bo gdzie niby mogła być Flip?

– Na górze – odparłam i posadziłam gościa przy stole. – Zaparzę kawę, a potem możemy nadrobić zaległości. Chociaż obawiam się, że niewiele mam dobrego do przekazania. Flip fatalnie przyjęła to, co stało się w piątek. Kiedy kawa była już gotowa, zreferowałam wszystko, co się wydarzyło, aż do dzisiejszego ranka, łącznie z po-kazowym zdemolowaniem pokoju – którą to sprawą, miałam nadzieję, Flip właśnie się zajmowała, podczas gdy my z Ellie rozmawiałyśmy. * Żartobliwe odwołanie do terminu z zakresu informatyki: WYSIWYG – What You See Is What You Get, czyli: to, co widzisz, jest tym, co otrzy-masz. 228

– Więc liczę na to, że masz coś – cokolwiek – w zana-drzu, żeby mi pomóc. Skoro wszystko stoi pod znakiem zapytania… zarówno kwestia matki, jak i szkoły… naprawdę nie jestem pewna, co powinnam jej mówić. Ellie zmarszczyła brwi. – O, rety – powiedziała. – Niestety chyba pogorszę ci nastrój. Zapoznałam się z pełnym raportem Debbie i wy-gląda na to, że droga mamusia poważnie się napracowała, obiecując Flip Bóg wie jakie cuda, żeby ją skłonić do powrotu. I to dosłownie. Podróże do Disneylandu, zamki dla Barbie – zapomnij o koniu, mówimy o całym katalogu zabawek. Wszystko włącznie ze wspólnym szczęśliwym życiem. W zasadzie każde dziecięce marzenie, które potrafi ła wyczarować, na dokładkę obwiązane wielką, lśniącą, różową kokardą. Z niedowierzaniem pokręciłam głową. Jak ta kobieta mogła być taka okrutna? Nawet w najlepszym wypadku, gdyby całkowicie przestała pić i przejęła swoje obowiązki, nie zdołałaby zapewnić Flip takich rzeczy. Megan żyła z za-siłków, to po pierwsze. Większość tych pieniędzy zwykle szła na alkohol i przykro powiedzieć, ale podejrzewałam, że nadal tak będzie. – Przecież widzisz, o co chodzi – dowodziła Ellie. – Bez córki dostaje mniej niż połowę swojej dawnej kasy. Więc ta przykra rzeczywistość szybko zaczęła jej doskwierać.

No i cóż, jak sądzę, właśnie wtedy wpadła na pomysł z tą całą swoją „przemianą serca”, nie uważasz? – Co za podła baba – warknęłam. Nie było to zbyt profesjonalne, ale nie potrafi łam się powstrzymać. – A tymczasem biedna Flip myśli, że jej mama naprawdę ją kocha. 229

Że nie może znieść życia bez niej. Co za skończenie podła baba. Ellie pokiwała głową. – Wiem. Więc teraz wracamy do planu A. Długoter-minowa opieka zastępcza albo adopcja, jeśli Bóg da, że kogoś znajdziemy. I zero kontaktów z matką w dającej się przewidzieć przyszłości. – Powiedzieliście jej? – Owszem. Zareagowała tak, jak można było się spodziewać. Była rozgoryczona, wściekła, a jednocześnie prag-matyczna do bólu. Grzmiała i pohukiwała, i nie starała się słodzić. Swojej opiekunce socjalnej powiedziała nawet, że się nie przejmuje, bo zawsze może urodzić sobie następne. Fakt, że Ellie, powtarzając te słowa, nawet nie mrugnęła okiem, dowodził jej życiowego doświadczenia. A jeśli o mnie chodzi, zdarzało mi się już słyszeć podobne teksty. Dobrze znane hasło: „Miej dzieciaka, dostaniesz komunal-ne mieszkanie”, to nie był tylko przygnębiający nagłówek rodem z brukowców. Dla niektórych osób do tego sprowadzała się decyzja o wyborze stylu życia. Ale i tak zrobiło mi się niewiarygodnie smutno, kiedy tego wszystkiego słuchałam. Jakie dziecko zasługuje na to, żeby żyć w takiej emocjonalnej czarnej dziurze? – Może zawołaj Flip na dół? – zaproponowała Ellie. – Wyjaśnię jej, na czym stoimy. Powinna wiedzieć, jakie są plany. I chyba w tych szczególnych okolicznościach lepiej, jeśli wyjdzie to ode mnie. Z pewnością musi mieć to wyraźnie powiedziane. – A może ty byś do niej poszła i ją przyprowadziła? – odparłam. – Albo nawet pogadała z nią u niej w pokoju, 230

jeśli wolisz. Ona jest teraz na mnie wściekła, więc może łatwiej da się przekonać, kiedy zejdę jej z oczu. Ellie odsunęła krzesło. – Dobry pomysł. Tak zrobię. Pomaszerowała na górę, a ja przygotowałam świeżą szklankę soku i wyjęłam lekarstwo dla Flip, uświadamiając sobie, że nadal nie mam pojęcia, czy ritalin dobrze na nią działa. Żeby to w pełni stwierdzić, potrzebne były powta-rzalność i ciągłość; coś, czego bardzo mi teraz brakowało. Czułam, że odkrywanie, co w przypadku tego dziecka jest normalne, a co nie, zważywszy na obecną sytuację, przypominało poszukiwania przysłowiowej igły w stogu siana. Trzydzieści sekund później obie były już w kuchni. – Przyszłaś zabrać mnie do domu? – spytała swoją młodą opiekunkę Flip. A potem mnie: – Po to przyszła? Ellie pokręciła głową, odsunęła krzesło i wskazała je dziewczynce. Po twarzy Flip widziałam, jak bardzo musiała płakać. Policzki miała podpuchnięte, białka oczu zaczer-wienione. Postawiłam przed nią sok, a obok położyłam lekarstwo. Posłusznie je przyjęła. A potem w jej oczach dostrzegłam coś jeszcze. Nadzieję. Nadzieję, która za chwilę miała zostać zdruzgotana. – Przykro mi, mała – odparła Ellie – obawiam się, że nie. Wiem, że nie potrafi sz tego zrozumieć, ale chyba niestety nie masz wyboru. Musisz uwierzyć, że my, dorośli, staramy się robić to, co dla ciebie najlepsze. – Moja mamusia mnie potrzebuje, Ellie – odparła dziewczynka. Wojowniczy ton zniknął z jej głosu, taktyka uległa całkowitej zmianie. – Tak powiedziała. Powiedziała, że beze mnie nie ma już nic. Powiedziała, że jestem całym 231

jej życiem. – A potem Flip spojrzała na mnie. – Ona mó-

wi, że jestem ładna. – Teraz miała oczy pełne łez. – Ona mówi, że jestem ładna. Czemu wszystko psujesz? Czemu? Ellie nerwowo poprawiła się na krześle. I dobrze wiedziałam dlaczego. To jedna z najtrudniejszych rzeczy do wykonania – poinformować dziecko, które tak bardzo pragnie miłości, że w gruncie rzeczy nie jest kochane. Nie rozwij ać tematu – co byłoby zbyt okrutne, sięgające zbyt głęboko – ale użyć wystarczającej liczby słów, by dziecko zrozumiało, że te resztki nadziei, które tak bardzo starało się utrzymać, dla jego dobra muszą zostać zniszczone. – Posłuchaj, Flip – odezwała się łagodnie, jednak z niezbędną stanowczością. – Nie ma znaczenia, co powiedziała ci mamusia, bo nie była szczera. Twoja mama ma masę problemów. Problemów, z którymi małe dziewczynki nie powinny się stykać. Już wiesz, że ona dużo pij e, prawda? – Flip skinęła głową. – No właśnie, skarbie. Pewnie też wiesz, że to, co ona pij e, to nie lekarstwo, tylko alkohol, który jest dla niej bardzo, bardzo szkodliwy. Kiedy twoja mama pij e, nie może odpowiednio się tobą opiekować. I dlatego… – Nie, Ellie! – krzyknęła Flip. – Wcale nie! Ja potrafi ę pomóc mamusi. Wiem jak. Już to dla niej robiłam. Trzeba chować butelki. Jestem w tym dobra. Chowałam je tak, że nie mogła znaleźć. – Zaczął drżeć jej podbródek. – Oddawałam tylko wtedy, kiedy bardzo, bardzo ich potrzebowała, naprawdę. Słowo daję. Tylko, żeby się lepiej poczuła. I to mamusi pomagało. – Wyrwał się jej głośny, zdławiony zaraz szloch. – Czasami pomagało, naprawdę. Wyciągnąwszy rękę, Ellie spróbowała położyć dłoń na ramieniu dziewczynki, ale ta natychmiast się odsunęła. 232

– Kochanie, to nie są zajęcia dla ciebie i nie powinnaś takich rzeczy robić. Twoja mamusia jest dorosła, i to ona powinna była opiekować się tobą, a nie na odwrót. Posłuchaj, Flip – mówiła dalej Ellie – już kiedyś ci wyjaśniałam, na czym polega opieka zastępcza, prawda? Więc wiem, że rozumiesz, co to znaczy. Teraz masz opiekę, a my jesteśmy spokojni, że nic ci nie grozi. Że takie okropności jak tamten pożar już ci się nie przytrafi ą. I… – Znowu na chwilę przerwała. – Krótko mówiąc, Flip,

zadecydowaliśmy, że dla was obu – dla ciebie i dla mamusi – najlepiej byłoby, gdybyś została pod taką opieką na czas, kiedy dorastasz. W ten sposób twoja mama będzie mogła otrzymać pomoc, której potrzebuje, i nie będzie musiała się martwić, że przydarzy ci się jakaś krzywda. A ty zamieszkasz u innej rodziny; gdzieś, gdzie będziesz kochana i bezpieczna. Flip ani na chwilę nie oderwała wzroku od Ellie, kiedy ta mówiła. Twarz dziewczynki była nieruchoma jak porcelanowa maska, pod którą niewątpliwie szalała burza. – Więc nigdy? – Głos Flip brzmiał teraz cichutko. – Mam już nigdy nie zobaczyć mamusi? – Przeniosła spojrzenie na mnie. – Mamusiu Casey, proszę, powiedz Ellie, że nie może tego zrobić. Proszę! Cofnęłam się myślami o parę miesięcy. Do dnia, kiedy podobne do lalki dziecko po raz pierwszy przekroczyło mój próg. Dziecko – wydawałoby się – nieczułe, które potrafi ło tak beztrosko rozstać się z jedną mamusią i zastąpić ją drugą, zupełnie nową; na pozór całkiem nieporuszone ogromnymi zmianami w swoim życiu; zdolne egzystować dziwnie powierzchownie. Gdzie się podziało to emocjonalnie upośledzone, niemal zobojętniałe maleństwo? Ta 233

kruszyna umiejąca zapomnieć o własnej matce i zakochi-wać się w obcych? Czy ona kiedykolwiek naprawdę tu była? Czy taka wersja Flip w ogóle istniała? Z pewnością nie mogłam się jej dopatrzyć w małej dziewczynce, która teraz zanosiła się szlochem przy moim stole. – Tak mi przykro, dziecinko – szepnęłam, wyciągając do niej ręce w nadziei, że zechce, by ją objąć; że przyjmie tę odrobinę pocieszenia. – Posłuchaj – dodałam – kiedy będziesz starsza, znacznie starsza, będziesz mogła znów zacząć widywać się z mamusią. Ale na razie, skarbie, tak musi być. Z poczuciem bezradności opuściłam puste ramiona. Kimkolwiek Flip teraz była, wiedziałam, że nie potrafi ę do niej dotrzeć. 234

19 19 Tuż po wyjściu od nas Ellie zagrała jeszcze skromnym, ale jednak, asem w postaci przynajmniej potencjalnie lepszej wiadomości, którą w całym tym zamieszaniu zapomniała mi przekazać. – To dotyczy pani Hardy – oznajmiła, dzwoniąc z na-stawionego na głośnik telefonu, bo jechała na następne spotkanie. Do tej pory Flip opuściła już kuchnię i umościwszy się na kanapie, zaczęła oglądać Gdzie jest Nemo? Sama jej to zaproponowałam. Kochała ten fi lm i widziała go niezliczoną ilość razy (jej idolem była zapominalska ryba o imieniu Dory), więc zapewnił on nam coś w rodzaju emocjonalnej przerwy w meczu, której obie bardzo potrzebowałyśmy. – Najbliższa sąsiadka. Pamiętam – odpowiedziałam Ellie. – A co z nią? – Otóż podobno się odezwała i ma całe mnóstwo różności dla Barbie, które chce ofi arować Flip. Nie wiem, czy w tym zestawie jest koń – nie miałam tupetu, by prosić o spis rzeczy – ale to zdecydowanie brzmi jak niezła zdobycz. Dalej wyjaśniła, że wszystkie te zabawki należały do wnuczki pani Hardy, ale wnuczka dawno już z nich wyrosła 235

i koniec końców była zadowolona, że może się ich pozbyć. Rodzina przeprowadza się na parę lat za granicę, stąd ge-neralne porządki. Podobno pani Hardy zadała sobie wiele trudu, żeby odnaleźć Ellie. – Ale nie starsza pani? – spytałam nagle, bo w mojej głowie zrodził się pewien plan. – Ona nie wyjeżdża, prawda? Niewiele wiedziałam o pani Hardy, jednak Flip często o niej napomykała. Widocznie sąsiadka stanowiła stały element dawnego życia dziewczynki. I to element pozy-tywny. Wyraźnie była troskliwą, czułą osobą. – Nie, nie sądzę – odrzekła Ellie. – A dlaczego?

– Bo to jedyny człowiek związany z przeszłością Flip, z którym jak dotąd się zetknęliśmy – wyjaśniłam. – No, oprócz Megan. Więc bardzo chciałabym tę panią poznać. – Dla Flip ona jest niemal jak ktoś z rodziny – tłumaczyłam Johnowi Fulshawowi, kiedy następnego dnia zadał mi identyczne pytanie. Do tej pory rozmawiałam już z Flip o lalczynych rzeczach, które pani Hardy dla niej odłożyła, i wiedziałam, że oczy dziewczynki rozjaśniły się nie tylko z powodu zabawek. Zatelefonowałam więc do Johna, żeby przy jego pomocy zrealizować swoje plany. To na nim spoczywały wszelkie sprawy organizacyjne, więc chciałam mu uświadomić, jak bardzo, moim zdaniem, byłoby dobrze, gdyby pani Hardy wręczyła prezent osobiście. – Flip sama mi to powiedziała – ciągnęłam. – Ona nawet nazywa ją babcią. I mam silne przeczucie, że widok tej starszej pani naprawdę podniesie naszą dziewczynkę 236

na duchu. A nie wyobrażam sobie, w jaki sposób mógłby jej zaszkodzić. – Tego nie jestem pewien – odparł John, przypominając mi, dlaczego czasami zabieram się do czegoś bez dogłębnych przemyśleń. – Nie wiem, czy widziałaś jakieś zdjęcia, ale mówiono mi, że ich dom – to znaczy, Flip i Megan – jest w strasznym stanie. Konsultowałem się z Hayley i wygląda na to, że lokalna rada nie zrobiła w tej sprawie zbyt wiele od czasu pożaru. Przez parę tygodni trwało śledztwo i cóż, od tamtej pory dom stoi opuszczony. A to nie wszystko, bo Hayley mówi, że w dodatku włamali się jacyś wanda-le. Pojechała tam z Megan zobaczyć, czy dadzą radę coś ocalić, i podobno zastały w środku różne paskudne rzeczy powypisywane sprejem na ścianach. Głównie groźby. Z rodzaju „nie wracaj, pieprzona taka i owaka”, tylko przy użyciu o wiele barwniejszego słownika. – O Boże – stęknęłam. – Przepraszam, John. Co ja sobie myślałam? Nie, poprawka. Po prostu nie myślałam. Za bardzo byłam zajęta ekscytowaniem się, jak wiele mogą dać Flip odwiedziny u pani Hardy. Rozumiesz, kontakt z kimś znajomym, szansa na trochę więcej podstawowych informacji i tak dalej. Po prostu uważałam, że to czysty zysk dla nas wszystkich. Zresztą nadal tak uważam. – I masz rację – powiedział John. – Zapewne byłoby to pomocne. Możliwe, że starsza pani jest kluczem, który otwiera ten skomplikowany, mały umysł. A wiesz co? – dodał (zawsze lubiłam, kiedy John mówił: „A wiesz co?”). –

Może ja złożę wizytę pani Hardy, żeby zbadać grunt? Mógłbym ją zapytać, czy zechce odwiedzić Flip w twoim 237

domu – albo, jeśli wolisz, spotkać się z wami gdzie indziej. – John, wspaniale! I myślę, że u nas byłoby najlepiej. Och, mam nadzieję, że ona się zgodzi. Flip tak bardzo się ucieszy, a uwierz mi, ogromnie nam teraz brak Szczęśliwej Flip. Przez kilka dni Flip czuła się jeszcze marnie i od czasu do czasu płakała, ale tego należało się spodziewać. Jednak niewątpliwie myśl o obiecanych zabawkach odrywała jej uwagę od konspiracyjnych teorii, że ja i Mike ukra-dliśmy ją prawdziwej mamusi. Nie byłam pewna, czy dziewczynka przypadkiem nie uznała spotkania z panią Hardy za możliwość, by znowu przedstawić swoją sprawę, ale równocześnie instynkt podpowiadał mi, że Flip to jednak Flip. Chociaż nieszczęśliwa z powodu zerwanego kontaktu i braku szans na powrót do domu, by uratować matce życie (a w siłę tych emocji nie wątpiłam), sprawiała wrażenie, jakby zdolność do doświadczania takich uczuć była u niej na tyle upośledzona, że dziewczynka po prostu nie potrafi ła ich utrzymać na dłużej. I jakkolwiek ograniczało to jej umiejętności nawiązywania głębokich, istotnych relacji, jako strategia adaptacyjna miało swoje zalety. Istotnie, nim tydzień dobiegł końca, a na horyzoncie zamajaczył grudzień, Flip wyraźnie zaczęła skupiać się o wiele bardziej na tym, co i ja – to znaczy było jej w głowie głównie Boże Narodzenie. Większość osób szykuje się do Bożego Narodzenia jakoś od połowy grudnia, a nieliczni zdeterminowani wytrzymują 238

do ostatniego przedświątecznego tygodnia. Inni zaczynają myśleć wcześniej – układają listy spraw do załatwienia i planują przyjęcia, podczas gdy niereformowalna grupa wielbicieli świąt już przez większą część listopada marzy, żeby wreszcie nadszedł ich ulubiony miesiąc. A skoro na dworze robi się coraz ciemniej, zimniej i bardziej ponuro, to czemu nie rozweselić oczu jakimiś dekoracjami, prawda? – Więc w tym roku taką masz wymówkę? – Kieron się roześmiał, kiedy wpadli z Lauren na herbatę i natychmiast okazało się, że ma znieść z poddasza wszystkie pudła. – Że musisz się do tego brać już, żeby

poprawić jej humor? Ta-ak, dobrze, mamo. – Owszem – obstawałam przy swoim, wychylając się zza strychowej drabiny, żeby puścić oko do Lauren, która pomagała mi układać w stos kartony, podawane z góry przez mojego syna. – To wszystko jest częścią programu. Biedna Flip rzadko miała okazję otworzyć crackera z niespodzianką*, nie wspominając już o porządnym świętowa-niu. W każdym razie – ciągnęłam – przynajmniej czymś się zajmie. Dzień bardzo się dłuży, jeśli nie jest wypełniony lekcjami. Flip potrzebuje czegoś, na czym mogłaby się skoncentrować, więc postanowiłam, że to właśnie będzie to. Tylko poczekajcie – dodałam. – Jeszcze parę lat, a też tak będziecie. Boże Narodzenie zaczyna się o wiele wcześniej, kiedy ma się dzieci. Głośny śmiech Kierona zatrząsł krokwiami nad moją głową. * Christmas cracker – „strzelająca” przy otwieraniu, świąteczna zabawka w kształcie tuby z niespodzianką w środku. 239

– Albo ciebie za matkę! – krzyknął z góry. Bezczelny smarkacz. W rzeczywistości nie tyle chodziło mi o przedświąteczne przygotowania, ale żeby dom był udekorowany na wypadek, gdyby pani Hardy miała wkrótce złożyć nam wizytę. Uznałam, że mogę zaryzykować i choć tyle obiecać Flip – że zobaczy się z „babcią” Hardy – bo John już to potwierdził. Chociaż z powodu przeprowadzki jej córki pozostawała kwestia doprecyzowania terminu. I właśnie z myślą o tym oznajmiłam Flip, że kiedy nie jest zajęta lekcjami, może teraz ofi cjalnie pełnić rolę nowej asystentki Domowego Montera. Tę wiadomość dziewczynka przyjęła z entuzjazmem i cieszyła się nią całe pięć minut. A potem jeszcze raz przemyślała sprawę. – Och, mamusiu – powiedziała (usłyszeć to samo w sobie było już przyjemnością) – ale to nie znaczy, że będziemy musiały robić to twoje gruntowe sprzątanie, prawda? Zajęło mi chwilę, zanim zrozumiałam, o czym ona mówi. I wreszcie do mnie dotarło.

– Nie gruntowe sprzątanie, tylko gruntowne – poprawiłam z rozbawieniem, acz nieco zaniepokojona, że Flip nabrała przekonania, iż rutynowo zmuszam dzieci, które mam pod opieką, do szorowania moich podłóg. – Oczywiście, że nie, maluchu – zapewniłam ją. – Chodzi mi o Boże Narodzenie! Choinki, lampki, błyszczące łańcuchy, dekoracje, takie rzeczy. Mamy za zadanie przemienić ten dom w miejsce, które zachwyci Świętego Mikołaja, nie wspo-240

minając już o babci Hardy. Więc jak będzie? Chcesz zostać moją małą pomocnicą? – Co, taką jak w Elfi e? – (Wszystkie dzieciaki uwielbiały ten fi lm.) – Będę jak mały elf Świętego Mikołaja? Och, tak, tak, tak! – Przerwała, żeby znów pomyśleć. – A to już pora? Już jest prawie Boże Narodzenie? Ścisnęło mi się serce na myśl o tym wszystkim, co ją omij ało. O normalnym przedświątecznym cyklu zajęć, które odbywałaby w szkole – od czego została oderwana w połowie pracy nad obrazkiem z fajerwerkami. Nie czekało jej robienie kartek, nie czekały ćwiczenia do jasełek, przyjęcia, babeczki z bakaliami i wyjście całą gromadą do miejscowego kościoła na kolędowe nabożeństwo. Wszystkich tych tradycyjnych działań, które służą jednoczeniu społeczności, małej Flip odmówiono. A przecież życie już wcześniej tak wielu rzeczy jej odmówiło. Zanotowałam w pamięci, żebyśmy spróbowały to nadrobić. Może nawet mogłabym się dowiedzieć o porę kolędowego nabożeństwa w najbliższym kościele. A już na pewno zamierzałam urządzić wspólne malowanie świątecznych kartek z Jack-sonem i Levim oraz zabrać ją do miasta, żeby zobaczyła Świętego Mikołaja. Czy kiedykolwiek coś takiego robiła? Nigdy nie wspominała o tym nawet słowem, więc szczerze w to wątpiłam. – Jeszcze nie całkiem – powiedziałam – ale nadejdzie bardzo szybko. A ja lubię być przygotowana. – Ruchem głowy wskazałam sufi t. – Masz tam u siebie, w swoim pokoju, taką tiulową spódniczkę baletnicy, prawda? I różdżkę, i koronę też, o ile mnie pamięć nie myli? 241

Natychmiast zrozumiała. Ujrzałam oczy błyszczące podnieceniem i uśmiech od ucha do ucha. – Więc nie będę elfem… Będę piękną świąteczną wróżką! Nie potrzebowała żadnej dodatkowej zachęty. Pędem wybiegła z kuchni i pognała na górę, żeby przedzierzgnąć się we wróżkę. Mieliśmy szczęście, jak dowiedziałam się później tego samego dnia. Pani Hardy podobno była zachwycona pomysłem spotkania, więc zapadła decyzja, że w czwartek rano Debbie Scott podrzuci ją do nas, zostawi na parę godzin, a później po nią przyjedzie. Postanowiłam nie uprzedzać Flip. Nie było szczególnego powodu, by ją zaskoczyć – może robiłam to głównie dla siebie – ale nie mogłam zmarnować szansy. Bardzo chciałam zobaczyć minę, jaką zrobi dziewczynka, kiedy otworzy drzwi i dawne znajome znowu się spotkają. A tymczasem wyglądało na to, że prosty pomysł z tiulową spódniczką i plastikowymi błyskotkami dokonał czegoś w rodzaju małego cudu. Od chwili, kiedy moja pomocnica wróżka pojawiła się znowu na dole, zaszła w niej jakaś magiczna przemiana. W każdym razie Flip najwyraźniej porzuciła myśl o ucieczce i teraz gawędziła ze mną w sposób jasno wskazujący na to, że nie pamiętała, że jesteśmy wrogami. Zupełnie jakby zapomniała, że się na mnie gniewa; kolejne gorzko-słodkie przypomnienie, w którym starałam się widzieć niewielki plusik: jej intelektualne ograniczenia czasami działały na moją korzyść. 242

Przez następne dwa dni tańczyłyśmy po domu w takt gwiazdkowych melodii i piosenek ze świątecznych fi lmów, upiększając wszystkie możliwe kąty. W istocie nigdy nie należałam do nałogowych telewidzów, ale ucieszyłam się niezmiernie, kiedy Riley uświadomiła mi, że Sky – niech im Bozia wynagrodzi – poświęcał jeden kanał muzyczny i jeden fi lmowy wyłącznie Bożemu Narodzeniu, i to przez cały grudzień, jednym ciągiem. Był to pamiętny dzień w naszym domu, jeden z ulubionych Mike’a, ponieważ właśnie wtedy ofi cjalnie przestałam narzekać na comie-sięczny koszt telewizyjnej subskrypcji. Zanim nadszedł czwartek, już ledwie żyłam, natomiast Flip – nadal przyodziana w swój uniform Naczelnej Wróżki – nie przestawała szukać miejsc, gdzie dałoby się jeszcze powiesić jakieś ozdoby i polowała na każdy mniej błyszczący zakątek, który się dotąd uchował.

– Hm – pomrukiwała, wpatrując się pożądliwym wzrokiem w moje kuchenne meble. – Mogłybyśmy przystroić szafki, co, mamusiu? Zostało nam trochę łańcuchów. Stała tam i w skupieniu ssała końcówkę magicznej różdżki, niczym malutka uczestniczka obozu naukowego, przyglądająca się swojej pracy i oceniająca jej wyniki. Następnie użyła tejże samej różdżki jako zaimprowizowa-nego wskaźnika i obrysowała nim kontur szafki na ron-dle. – Ta wyglądałaby prześlicznie, taka błyszcząca i mi-gocząca, prawda? – Eee, Flip… uważam, że mamy wystarczająco dużo lampek – odparłam. – Poza tym przewody będą się plątać za każdym razem, kiedy sięgnę po patelnię. I już nawet nie 243

wspomnę, że jak przyjdzie Riley, to wiesz, co nam powie? Że to o wiele powyżej normy. Flip popatrzyła na mnie, potem znowu na szafkę. – Tak powie? Ale ta szafka jest poniżej, a nie powyżej. – Uśmiechnęła się szeroko, a ja nie byłam pewna, czy sobie ze mnie żartuje, czy mówi poważnie. – To może przystroimy te na samym dole? Zerknęłam na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Lada moment miała pojawić się Debbie z naszym gościem niespodzianką, więc uznałam, że przyda się małe rozproszenie uwagi. – Babeczki z bakaliami i mleko – oznajmiłam. – Myślę, że właśnie tego nam potrzeba. Drugiego śniadania. Ostatecznie po tej ciężkiej pracy zasługujemy na coś pysznego, prawda? I jak na zawołanie, właśnie kiedy otwierałam pudełko z babeczkami, rozległ się dzwonek u drzwi. – Zastąpisz mnie, kochanie? – poprosiłam, udając, że mocuję się z celofanem. – To pewnie listonosz. Flip zsunęła się z krzesła, na którym dopiero co zasiadła, i tanecznym krokiem pobiegła do holu. Pośpieszyłam za nią. – Babcia Hardy! – wykrzyknęła kilka chwil później. – To babcia Hardy! Mamusiu… – Odwróciła się gwałtownie i ujrzała, że stoję tuż za nią. – Mamusiu, babcia Hardy przyszła mnie odwiedzić!

Wkrótce mogłam się przekonać, dlaczego Flip tak przywiązała się do starszej pani. Nie wspominając nawet, jak zrobiło mi się smutno na myśl o tym, że przez pożar i przeprowadzkę dziewczynka została pozbawiona – aż 244

do tego dnia – kontaktu z jedynym źródłem serdecznych uczuć w swoim dawnym życiu. Byłam wdzięczna pani Hardy, że zadała sobie trud, by ją odnaleźć. Miała dopiero koło siedemdziesięciu lat, oceniłam – tylko kilkanaście więcej niż ja. Ale odznaczała się ową trudną do zdefi niowania cechą „babciności” – starannie uczesane, siwe włosy, ciepły uśmiech, duża torebka – i tym rzeczowym sposobem mówienia, który niezawodnie przypomina, że kiedy babcie są w pobliżu, wszystko będzie w porządku. Gdy podawałyśmy sobie ręce na powitanie, niemal spodziewałam się usłyszeć w jej wykonaniu Łyżeczkę cukru, ale zamiast tego, gdy tylko uwolniła dłoń, pani Hardy zgarnęła Flip w objęcia i usadziła ją sobie na biodrze, a uszczęśliwiona dziewczynka wczepiła się w nią jak orangutanek. – Jak miło znowu cię widzieć – powiedziałam, pomagając Debbie wytaszczyć z auta dwa wielkie, czarne worki i kartonowe pudło, które nasz gość przywiózł ze sobą. – Załatwmy to i wracam nastawić czajnik. – Ona jest po prostu urocza – zapewniła mnie Debbie, kiedy niosłyśmy te skarby do domu. – Jakkolwiek sprawy się potoczą, nie możemy pozwolić jej uciec! – Co dało mi do myślenia, czy opinia o mnie, jako o mistrzyni porwań, nie zatacza aby coraz szerszych kręgów. Tymczasem Flip już usadowiła „babcię Hardy” i sama zajęła miejsce na jej kolanach, ale natychmiast z nich zeskoczyła, gdy weszłam do salonu z workami. – Śmiało, koteczku – powiedziała starsza pani. – Szperaj w nich. Są dla ciebie. Może byś to wszystko przejrzała, a tymczasem ja porozmawiam z panią Watson. 245

– Och, proszę mi mówić Casey – skorygowałam, kiedy Flip rozpoczęła przeszukiwanie worków, wydając stłumione okrzyki zachwytu. – Popatrz, mamusiu, popatrz! – Otworzyła szerzej pierwszą torbę, żebym mogła zobaczyć jej zawartość. – To chyba wszystkie rzeczy Barbie, jakie są na całym świecie! – entuzjazmowała się. – Babciu, czy mogę iść z nimi na górę? Chcę je pokazać Różowej Barbie. – Świetny pomysł – pochwaliłam, szybko podejmując decyzję. – Zróbmy to. Pomogę ci zanieść rzeczy, żebyś mo-gła poukładać wszystko w swoim pokoju. W tym pudle jest chyba domek dla lalek, prawda? – zapytałam, spoglądając na panią Hardy. – I przyczepa kempingowa, jak mi się zdaje – odparła, wstając, żeby nam pomóc. – Ojej! – zawołała dziewczynka. – Ojej! To więcej niż epickie, babciu! – Po czym uśmiechnęła się na widok wyrazu zakłopotania, który przemknął po twarzy pani Hardy. Kolejny tyleryzm w repertuarze Flip. – Tak się cieszę, że pani przyjechała – powiedziałam do „babci” Hardy, kiedy we dwie zasiadłyśmy w salonie, ja z kawą, a mój gość ze stosowną fi liżanką herbaty. Ser-wis mojej mamy czasami jeszcze na coś się przydawał. – To się rzuca w oczy, jaka łączy was więź. Flip świata poza panią nie widzi. – Wcale nie jestem zdumiona – odparła, a w jej głosie wyraźnie brzmiał gniew. – Oprócz mnie nie miała w życiu nikogo, kto choć w przybliżeniu przypominał postać kochającego rodzica. Przepraszam – zakończyła, opanowując 246

się – ale to nadal burzy mi krew w żyłach. Ona nie była żadną matką, naprawdę. – Wypiła łyk herbaty. – Ile razy rano musiałam brać Flip do siebie, bo widziałam, że bawi się w ogrodzie w nocnej koszuli. Zero świadomości, jaka jest pora dnia… albo nawet roku, jeśli o tym mowa. A już biedulka na pewno nie miała pojęcia, kiedy powinna być w szkole. Jakim cudem pozwolili jej zostać z tą kobietą? Dotąd tego nie rozumiem. Megan musiała dobrze grać, ty-le powiem. Na miarę zdobywców Oscara. Ilekroć pytałam Flip, gdzie jest jej mamusia, zawsze słyszałam niemal to sa-mo. Albo leżała w łóżku, albo na kanapie, zajęta „spaniem”.

Biedna malutka przez większość czasu niemal głodowała, a przede wszystkim nie miał kto się nią zająć. Kiedy ją brałam do domu, potrafi ła wyjeść mi wszystko z lodówki. – Biedactwo – powiedziałam ze współczuciem. – Ma pani rację, to dziwne, że nie trafi ła wcześniej do opieki zastępczej, prawda? – No, może teraz są inne tendencje – zamyśliła się pa-ni Hardy. – Zresztą w pobliżu była babcia, przynajmniej przez jakiś czas. Chociaż wypadła z gry na długo przedtem, nim Meggie o mało nie spaliła domu. Nie, myślę, że to raczej obecna sytuacja, prawda? Większy opór przed odbieraniem dzieci. Za dużo strachu przed pozwami. I tak źle, i tak niedobrze. Świat oszalał na punkcie wytaczania procesów. – Pokręciła głową i cmoknęła z dezaprobatą. – Brzydka sprawa. To mi przypomniało, że bardzo chciałam panią Hardy o coś zapytać. Opowiedziałam jej o obsesji Flip na punkcie własnej brzydoty. I że podobno kiedyś matka nazwała dziewczynkę brzydką. 247

– Kiedyś? – Starsza pani sapnęła, kręcąc głową. – Obawiam się, że to niedopowiedzenie roku. Casey, ta kobieta wywrzaskiwała na nią różne obrzydliwości każdego dnia, każdej godziny. Z jej ust lały się plugastwa i słyszała je cała ulica. A wiesz, jak łatwo takie rzeczy są podchwytywa-ne; jestem pewna, że przy swojej pracy musisz wiedzieć. Miejscowe dzieciaki… – Przewróciła oczami. – Niektórzy z tych małych takich-owakich z piekła rodem, oni naprawdę to wyłapywali. Małpia gęba. Tak mówili o Flip przez cały czas. Pałętali się pod jej domem i udawali jakieś cholerne gibony, czy coś w tym rodzaju. Takie okrucieństwo. – Znowu pokręciła głową. – Należy przypuszczać, że rodzice usiłowali im tego zakazać. Bo ja oczywiście tak. Gdybym tylko była w stanie się z nimi porozumieć… Na pewno mówiłam im, co myślę; i to za każdym razem. A ta cholerna kobieta, stojąca na własnym progu, uśmiechała się od ucha do ucha jak jakiś przygłup. Matka? Ani jednej matczynej komórki w tym jej ciele. Ani grama wstydu. Ile razy ją wołałam, żeby wyszła! Och, nawet nie potrafi ę zliczyć, naprawdę nie potrafi ę. I zawsze ta sama reakcja. Żebym pilnowała swoich – kropka, kropka, kropka – spraw.

Pani Hardy umilkła, jakby zbierała myśli, po czym strzepnęła niewidoczny pyłek ze spódnicy. – Rozumiem, że to pij ackie gadanie. Naprawdę rozumiem. I nie jestem głupia. Wiem wszystko o wchodze-niu w czyjeś buty. Ale ile razy można komuś wybaczyć, prawda? Ile razy można pozbierać się, nie oczekując, że ten ktoś wreszcie poniesie odpowiedzialność? Byłam już tak bliska powiadomienia jej opiekunki społecznej… Och, o rzeczach, o których mogłam jej opowiedzieć. Tak bliska. 248

Ale człowiek stara się nie tracić nadziei, prawda? Więc zapewne nie różnię się od całej reszty. Nikt nie lubi myśleć, że dziecko może być zabrane z domu. A tam przynajmniej zawsze byłam w pobliżu, żeby mieć na nią oko. Pani Hardy wypiła kolejny łyk herbaty i odstawiła fi liżankę na spodek. – Jeśli mam być szczera, ten pożar był najlepszą rzeczą, jaka mogła się wydarzyć. Słowo daję. Chociaż będę musiała mieszkać koło spalonego domu jeszcze Bóg wie jak długo. Cholerna rada miejska. Bezużyteczna banda. Nigdy niczego nie załatwią. Och, przepraszam. – Urwała, zakrywając dłonią usta. – Przypuszczam, że dla nich pracujesz, tak? Bardzo przepraszam. – Absolutnie nic nie szkodzi – zapewniłam ją. – Jestem wdzięczna, że pani przyjechała, naprawdę. – I wdzięczna również za to, że istnieje tylu dobrych ludzi na świecie, dodałam w myśli. Przy pracy takiej jak moja czasem łatwo było o tym zapomnieć. – Babcia Hardy jest jak anioł, który zstąpił na ziemię, prawda, mamusiu? – powiedziała Flip tego samego wieczoru, kiedy otulałam ją do snu pośród jej nowego królestwa Barbie. Zabrzmiało to na tyle osobliwie, że zastanawiałam się, gdzie dziewczynka takie wyrażenie usłyszała. – Niektóre anioły już tutaj się urodziły – odparłam. – Ale masz rację. Pani Hardy śmiało mogłaby być jednym z nich. Pochyliłam się, by pocałować Flip na dobranoc, i zauważyłam, że fotografi a w ramce na nocnym stoliku leży obrazkiem do dołu. Był to ostatni prezent, który nasz gość wręczył tuż przed wyjściem: zdjęcie Flip z mamą, „babcią”

249

Hardy i jej wnuczką, Penny, która wtedy musiała mieć około trzynastu lat. Zostało zrobione podczas wakacji dwa lata wcześniej, jak wyjaśniła mi starsza pani; rzadki popołudniowy spacer w miejscowym parku. – Tamtego dnia mamusia była szczęśliwa – przypomniała sobie Flip. – Nie potrzebowała swojego lekarstwa. – Zgadza się, kotku – potwierdziła pani Hardy, a w jej oczach zalśniły łzy. – Tamtego dnia nie potrzebowała lekarstwa. Zerknęła na mnie i wystarczyło – niewiele więcej można było dodać. – W każdym razie – powiedziała, odchrząknąwszy – włożyłam tę fotografi ę do ramki, bo pomyślałam, że może chciałabyś ją mieć. Flip grzecznie podziękowała, przytuliła zdjęcie i kiedy we trzy poszłyśmy na górę zobaczyć świat, który stworzyła dla Różowej Barbie, ustawiła je starannie na nocnym stoliku, żeby móc „patrzeć na nie z łóżka”. Więc teraz je podniosłam. – Proszę – powiedziałam. – Nie – odparła Flip. – Odwróć tak, jak było. – Dlaczego? – Bo jednak mi się nie podoba. – Nie podoba ci się, szkrabie? Ale dlaczego? To taka ładna, roześmiana fotografi a. – Bo teraz chcę zapomnieć. Nie chcę już więcej widzieć twarzy mojej starej mamusi. Podniosła na mnie oczy, suche, o jasnym spojrzeniu. – Naprawdę chcę mieć mamusię, taką na zawsze. Naprawdę, naprawdę chcę. Mam nadzieję, że oni będą dalej 250

szukać. Ale nie tamtą starą mamusię. Ona jest za ładna dla takiego dziecka jak ja. Mocno ją przytuliłam i pocałowałam, myśląc, co mo-głabym na to odpowiedzieć – próbując znaleźć słowa, które nie byłyby pustymi frazesami. – Jesteś najpiękniejszą wróżką, jaką kiedykolwiek widziałam – odrzekłam w końcu, chociaż głos wiązł mi w gardle. – I jestem przekonana, że kiedy znajdziemy już dla ciebie nową rodzinę, to okaże się, że ta mamusia też szukała i szukała, żeby trafi ć na kogoś dokładnie takiego jak ty. 251

20 20 Wizyta pani Hardy odmieniła atmosferę naszego domu prawie w takim samym stopniu, jak porozwieszane wszędzie girlandy choinkowych lampek i błyszczących łańcu-chów. A może nawet w większym. Kłopotliwa fotografi a wylądowała na dnie szufl ady nocnego stolika, niemal jakby Flip wyznaczyła jakąś własną nieprzekraczalną granicę. Bo chociaż w ciągu następnego tygodnia często gawędziła o pani Hardy, to matkę jak gdyby całkiem wymazała ze świadomości. Przy mnie nie wspomniała Megan ani razu. Z ulgą przyjęłam powrót dziewczynki do względnej równowagi, ale nie oznaczało to bynajmniej, abym teraz wszystko widziała w różowych barwach. Jedną rzeczą jest akceptacja zmian i nowego życia, a zupełnie inną zwyczajne chomikowanie bólu w jakichś zakamarkach gło-wy. Doświadczenie mówiło mi,

że to nigdy nie przynosi dobrych skutków. Ponieważ Tyler zaczynał ferie w następnym tygodniu, postanowiłam przez resztę czasu „sam na sam” z Flip ustalić, która z tych dwóch możliwości zachodzi w jej przypadku. Może wyraźna zdolność do szufl adkowania poszczegól-252

nych elementów życia była u niej sposobem na usuwanie w niepamięć tego, co bolesne? Owszem, świadectwa zgromadzone na stronach inter-netowych dotyczących FAS wskazywały, że w grę wchodziła zapewne możliwość pierwsza (w kółko powtarzała się informacja o braku empatii u dzieci cierpiących na ten syndrom). Ale wiedziałam, że nie zaznam spokoju, dopóki nie dam dziewczynce okazji, żeby się otworzyła; żeby przynajmniej pozwoliła mi zerknąć na to, co mogło kryć się głębiej, i zająć się żywotną kwestią jej zdrowia emocjonalnego. Jeszcze jedno miałam w planach przed następną środą: chciałam zabrać Flip na spotkanie ze Świętym Mikołajem. Była to kolejna z tych rzeczy, które zdołałam wyciągnąć z niej delikatnym sondowaniem, i moje podejrzenie okazało się słuszne. Flip nie pamiętała, by kiedykolwiek ktoś zaprowadził ją do groty Mikołaja. Widziała Świętego Mikołaja tylko raz, przed rokiem, kiedy odwiedził dzieci podczas szkolnej akademii na zakończenie semestru. – Ale on nie był prawdziwy – zwierzyła mi się. – To był nasz pan dozorca. Bardzo chciałam spisać się lepiej, więc tamtego ranka, zaraz po śniadaniu, oznajmiłam Flip, że jedziemy robić świąteczne zakupy, a jeśli będzie grzeczna, może spotka ją miła niespodzianka. – Tylko włóż coś ciepłego! – zawołałam z dołu. – Na dworze jest lodowato, a pewnie będziemy w mieście całe wieki. Mamy dużo do załatwienia. – Dobraaa! – odkrzyknęła podekscytowanym, śpiewnym tonem, do którego już tak przywykłam. – Ale mogłabyś mi 253

pomóc, mamusiu? – dorzuciła po chwili. – Ty musisz tylko mnie przygotować, a ja mam trzy wkurzające dzieciaki. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Chociaż w torbach, które przyniosła pani Hardy, zabrakło wymarzonego konia, za to oprócz zwykłych akcesoriów były tam również dwie całkiem nowe Barbie, obie w pudełkach, na które Flip rzuciła się w uniesieniu. – Siostry! Zawsze chciałam siostry! – piszczała zachwycona, jeszcze zanim rozdarła opakowanie i porządnie obie lalki obejrzała. Spytała panią Hardy o ich imiona – co wy-dało mi się dosyć wzruszające – i teraz, oprócz Różowej Barbie, mieliśmy dwóch dodatkowych członków rodziny, zwanych Holly i Ivy. Nie trzeba dodawać, że lalki chodziły wszędzie z Flip i ponieważ dziewczynka miała tyle lalczynych ubranek do wyboru, poranne strojenie wszystkich trzech Barbie było nie byle jakim zadaniem. Gdy przeżywała rozterki nad stosem butów, torebek i ozdób do włosów, kolejne ranki coraz bardziej przypominały stylowe rewolucje Goka Wana. – O rety! – powiedziałam, wchodząc do jej pokoju. Ale to nie widok gołych Barbie leżących w szeregu, każda z trzema kompletami strojów, tak mnie zaskoczył. Tylko sama Flip. Siedziała przy toaletce już gotowa do wyjścia i pochylała się ze skupieniem w stronę lustra. A w jej dłoni tkwiła szminka wyglądająca dziwnie znajomo – końcówka starej pomadki, którą dawno temu wrzuciłam do pudła z rzecza-mi do przebieranek. Agresywna, zdolna zatrzymać ruch uliczny szkarłatna czerwień. 254

Flip właśnie skończyła się malować. To znaczy w tym sensie, że miała umazany cały podbródek, jakby robił jej makij aż czteroletni chłopiec, i to po ciemku. Żeby wcie-liła się w Ronalda McDonalda. Wyglądało to groteskowo. Przeszłam przez pokój i uważnie przyjrzałam się jej odbiciu w lustrze. – Skarbie – powiedziałam łagodnie – chyba nałożyłaś tego trochę za dużo. W odpowiedzi ściągnęła usta w ciup jak do przesłania całusa.

– I wiesz co? – dodałam. – Myślę, że jesteś jeszcze trochę za mała, żeby wychodzić z domu umalowana. Zabraniałam tego Riley, nawet kiedy była o wiele starsza. Flip nadąsała się, wydymając rażąco uszminkowane wargi. – Ale mnie się tak podoba – odparła. – Wyglądam z tym ładnie. – Odwróciła się i pokazała mi rząd Barbie leżących na podłodze. – I wszystkie moje panny mają ma-kij aż, prawda? Popatrzyłam na lalki, na ich przepisowe, wspaniałe, wymalowane na różowo uśmiechy, a potem znów na Flip i po wyrazie jej twarzy poznałam, że zbliżamy się do punktu krytycznego. – Dobrze – powiedziałam. – A co powiesz na taki układ: możesz się malować, ile sobie życzysz, kiedy jesteśmy w domu, i bawisz się w przebieranie albo udajesz, że jesteś mamusią. Ale na dwór wychodzisz z buzią nieusz-minkowaną, tak jak inne ładne dziewczynki. I co ty na to? Umowa stoi? Flip wyszarpnęła z pudełka chusteczkę higieniczną i zaczęła gwałtownie się wycierać. 255

– Wiedziałam – oznajmiła drżącymi się ustami. – To ich wina! One mnie do tego zmusiły! – Co? Lalki? – zapytałam, podążając spojrzeniem za jej oskarżycielsko wyciągniętym palcem. – Tak! – wykrzyknęła. – To one! Kazały mi. Odwróć je i daj im lanie za niegrzeczność, mamusiu! I im też wytrzyj szminkę. Też są o wiele za małe, żeby się malować! Tak mocno szorowała twarz, że jej podbródek stał się jeszcze czerwieńszy – był w kolorze surowego mięsa. – Hola, powoli – powiedziałam, chwytając dłoń, która dzierżyła chusteczkę. – Chodźmy do łazienki. Użyjemy troszkę specjalnego kremu, dobrze? Bo inaczej ta piękna skóra będzie cię bolała. W pierwszym odruchu Flip wyszarpnęła rękę, ale już po chwili pozwoliła się podnieść i podczas gdy taszczyłam ją do łazienki, sponad mojego ramienia ostro sztorcowała swoje lalczyne trio. – No, zobaczcie! – warknęła. – Same zobaczcie, co się wyprawia, kiedy tak się odstawiacie! Nie da się zrobić sa-kiewki ze świńskiego ucha! Teraz wpadłyście w wielkie kłopoty, dziewczyny.

Posadziłam ją na koszu z bielizną do prania i odkręciłam kran, czekając, aż popłynie ciepła woda. – O co chodzi z tymi uszami świni, kotku? – zapytałam, wylewając na myjkę odrobinę płynu do demakij ażu. – Skąd wzięłaś te bzdury? – Ja jestem świńskie ucho – odparła. – Wszyscy to wiedzą. Wyglądam jak małpa. Uśmiechnęłam się do niej i dalej delikatnie wycierałam resztki szminki spod jej nosa, przesuwając myjką po jedna-256

kowo gładkiej płaszczyźnie pomiędzy ustami i nozdrzami. Jak ktokolwiek kiedykolwiek mógł przekonać Flip, że była ładna właśnie taka, jaka była, skoro w lustrze widziała dowody swojej inności: brak modnych, pulchnych, różanych warg w stylu Barbie? – No, to już naprawdę są bzdury – powiedziałam, spłu-kując myjkę. – Niby w jaki sposób można przypominać i świńskie ucho, i małpę? A może zdecydowałaś już, czy jesteś bardziej – zaraz, zaraz, zobaczmy – świnką? Drobin-ką? Czy głupinką? Zachichotała. Nie potrafi ła się powstrzymać. I jak zawsze uśmiech odmienił jej małą twarz. Ale problemy Flip z samą sobą – z tą dziewczynką, którą widziała w lustrze – mogły się tylko nasilać. Im była starsza, tym bardziej była bombardowana obrazami podkreślającymi, że tak bardzo różniła się od tego, co media uznawały za ideał. Bo faktycznie te obrazy działały na wszystkich. Działały też na mnie. Też zdarzały mi się takie chwile kryzysu, powiedzmy, gdy przybierałam na wadze o parę nie-chcianych kilogramów. Jako nastolatka co pewien czas doznawałam przypływów niezadowolenia z siebie. Żalu, że nie jestem blondynką (próżne wysiłki); żalu, że nie jestem wyższa; tych pełnych sarkazmu i nie mniej przez to szkodliwych myśli, że gdybym tylko mogła dodać osiem, dziesięć centymetrów do swoich marnych stu pięćdziesięciu centymetrów wzrostu, wszystkie życiowe kłopoty cudownie by zniknęły. W dużej mierze wyrosłam z takich nonsensów i teraz, dobiegając pięćdziesiątki, czułam się mniej więcej szczęśliwa we własnej skórze. Ale żyjemy w świecie, który zniekształca 257

rzeczywistość i wpływa na nas poprzez najrozmaitsze obecnie dostępne media, stwarzając nam warunki, byśmy w każdej minucie każdego dnia czuli wstręt do samych siebie. Zapytajcie jakąkolwiek dziewczynę – albo nawet, coraz częściej, chłopca – a odpowiedzą wam natychmiast, co w swoim wyglądzie rozpaczliwie pragnęliby zmienić. Przy czym mówimy o dzieciakach, które wyglądają zdaniem większości normalnie, podczas gdy Flip… No cóż, jej twarz miała cechy, które bez trudu rozpoznawał każdy doświad-czony lekarz, ale większość osób bezlitośnie określała je jako „trochę dziwaczne”. I te lalki na podłodze dziecięcego pokoju też były elementem tego wszystkiego. Ich przesad-ne wdzięki – wąziutka talia, duże oczy, nogi aż po samą szyję – czyniły „dziwaczność” Flip jeszcze wyraźniejszą. W tym momencie z przyjemnością wyrzuciłabym je do śmieci i na dokładkę podpaliła, nie wspominając już o ich małych sukienkach i absurdalnych bucikach na za-wrotnych obcasach. A może by tak wreszcie ośmieliła się stawić czoło światu jakaś krzepka, krępa Barbie w płaskich butach, wygodnym swetrze i bez tych uwodzicielskich, czarnych rzęs? A za to budząca o wiele więcej podejrzeń, że potrafi zakasać rękawy i dać sobie radę ze wszystkim, bez zrujnowania swojej cholernej fryzury. Jednak nie była to odpowiednia chwila. – Chcesz, opowiem ci o grze, którą znam z czasów, kiedy jeszcze pracowałam w szkole – zaproponowałam, gdy znowu, wziąwszy Flip na ręce, wróciłam z nią do pokoju. – Otóż bawiliśmy się w „Jakim zwierzakiem najbardziej chciałbyś być?” Trzeba było pomyśleć o tym zwierzęciu i powiedzieć, co nam się w nim podoba. Ja zawsze 258

wybierałam lwicę, bo wtedy byłabym królową dżungli. I umiałabym naprawdę głośno ryczeć i naprawdę szybko biegać. A potem, gdybym chciała, mogłabym wylegiwać się przez cały dzień na słonku. – Byłaby z ciebie dobra lwica – stwierdziła Flip i wyślizgnęła się z moich objęć, żeby zanim wyruszymy, zająć się toaletą swoich lalek. Niestety wcale nie

zamierzała się z nimi rozstać. – A ty? – spytałam, przyodziawszy Ivy w dżinsy i wełniany żakiet. – Jak myślisz, jakim zwierzątkiem najbardziej chciałabyś być? Zastanawiała się przez dłuższą chwilę. – Ja bym chciała być małpą – odparła w końcu. – Taką małpką bobasem. Widziałam o nich fi lm w telewizji. Ich mamusie zabierają je wszędzie ze sobą i wszyscy je przy-tulają. Myślę, że byłoby epicko. W centrum miasta panował straszny tłok. Dokładnie tak, jak się spodziewałam. Wydawało się, że nie ma szans, by kiedykolwiek w grudniu nastał dzień, gdy sklepy staną się oazą spokoju. Jednak nie przeszkadzało mi to w najmniejszym stopniu, a Flip również dała się porwać przedświątecznej atmosferze. Z zapałem zaangażowała się w kupowanie prezentów. Wykazywała przy tym zdumiewające wyczucie, co komu mogłoby się spodobać, przypominając mi, jak daleko zaszła przez tych kilka krótkich miesięcy, w ciągu których należała do naszej rodziny. Naprawdę cieszyło mnie jej towarzystwo. Cieszyła mnie ta całkowita odmiana. Byłam przez tak długi czas przyzwy-czajona do wnuków chłopców, że zakupy z dziewczynką 259

stanowiły zapomnianą przyjemność. Tak, mogłam ubierać Riley i chodzić z nią po sklepach, kiedy dorastała, ale Riley nie należała do dziewcząt bardzo dziewczęcych. Jeśli chodzi o zakupy, zawsze była osobą z rodzaju tych, co to przyjdą, wyjdą i załatwione. Nawet jako nastolatka wyprawiała się do miasta z listą i gdy tylko odhaczyła na niej wszystkie punkty, chciała wracać do domu i robić coś ciekaw-szego. Za to Flip uwielbiała się rozglądać, żeby niczego nie przeoczyć. Od świątecznych światełek na ulicy po choinki w sklepach, wszystko było dla niej magiczne, wszystko wywoływało ochy i achy, za każdym zakrętem kryły się nowe widoki, które napełniały ją zachwytem. Prawdą jest to, co się mówi o patrzeniu na świat oczami dziecka. Zanim objuczone łupami wróciłyśmy do samochodu, czułam się już niemal równie podekscytowana wizytą w grocie Świętego Mikołaja, jak wiedziałam, że będzie Flip, gdy tylko o naszej wyprawie się dowie. – Zgadnij , dokąd teraz jedziemy – powiedziałam, kiedy wsiadłyśmy do auta i zapięłyśmy pasy. – Do świata Barbie! – wykrzyknęła, potrząsając trzema lalkami, które spoczywały na jej kolanach. Nie miałam pojęcia, co to jest ani gdzie się znajduje ten świat Barbie. Prawdę mówiąc, nie byłam nawet pewna, czy w ogóle istnieje. Jakiś wytwór jej wyobraźni? A może kolejna obietnica Megan?

– Nie – odparłam. – Jedziemy do o wiele lepszego miejsca. Gdzieś, gdzie jest zimno. Gdzieś, gdzie leży śnieg. Gdzieś na biegunie północnym… – Obserwowałam we wstecznym lusterku, jak jej oczy zaczynają się rozszerzać. – Do miejsca, gdzie są elfy i… 260

– Święty Mikołaj? – pisnęła. – Jedziemy zobaczyć Świętego Mikołaja? Uśmiechnęłam się, uruchamiając zapłon. – Dokładnie tak. Oczywiście, jeśli chcesz. – O Boże, mamusiu! To jest… – Pozwól, że zgadnę. Epickie? Więc lepiej zacznij się zastanawiać, co byś chciała, żeby Mikołaj przysłał ci na Boże Narodzenie. Skup się, dobrze? Będziemy tam za dwadzieścia minut. Przez ruch w porze lunchu było to raczej pół godziny, ale kiedy wreszcie dotarłyśmy do dużego centrum ogrodniczego pod miastem, na parkingu pozostawało jeszcze wiele wolnych miejsc, więc wiedziałam, że nie będziemy musiały czekać zbyt długo. I całe szczęście, bo Flip z podniecenia o mało nie wyszła z siebie i nieustannie zasypywała mnie pytaniami, poczynając od tego, co renifery jedzą na obiad, przez kwestię, co elfy dostają w prezencie na Boże Narodzenie, aż po wątpliwość, dlaczego ktokolwiek chciałby podpalać pudding*. – Ale najpierw lunch – oznajmiłam, zaganiając dziewczynkę do baru, gdzie kupiłam dla nas po kanapce z in-dykiem, a potem wyciągnęłam długopis, żeby Flip mogła zanotować listę życzeń na papierowej serwetce, a nie tylko w pamięci. Niemal od razu wzięła się do pisania, osłoniwszy ser-wetkę zgiętym ramieniem. – Nie zamierzasz mi powiedzieć? – spytałam. * Płonący pudding podawany jest w Wielkiej Brytanii tradycyjnie na Boże Narodzenie.

261

– Jasne, że nie! – odparła. – Nie wiesz? – Skierowała długopis w moją stronę. – Jeśli komuś wygadasz, czego chcesz, to się nie spełnia, co nie? – Przecież musisz powiedzieć Świętemu Mikołajowi – próbowałam ją przekonać. – No, pewnie. Ale tylko szepnę mu do ucha, żeby nikt nie usłyszał. W tym momencie – ponieważ bardzo chciałam zapamiętać jej życzenia, a najlepiej dopisać je do swojej listy zakupów – wpadłam na pomysł, który wydał mi się doskonały. – Wiesz co? – powiedziałam. – Nie jestem pewna, czy to dobry plan działania, bo o ile wiem, Święty Mikołaj robi się coraz bardziej głuchy. Wszystko przez tę sadzę w uszach od wchodzenia do tylu kominów. – Puściłam wodze fan-tazji, bardzo z siebie zadowolona. Rzecz jasna Flip, jak to Flip, potraktowała moje wy-jaśnienia całkowicie poważnie. Do tego stopnia, że kiedy zostałyśmy doprowadzone na posłuchanie do wielkiego męża, jej „Dzień dobry, Święty Mikołaju!” śmiało mogło skruszyć kilka lodowych sopli, gdyby faktycznie były zrobione z lodu, a nie z oprószonej brokatem żywicy. Wszyscy się uśmiechnęliśmy – ja i Mikołaj, dwa na-dworne elfy oraz gromadka rodziców z maluchami, którzy skupieni za odgradzającym sznurem cierpliwie czekali w kolejce. Jednak wkrótce miałam bardzo pożałować, że udzieliłam Flip tych wskazówek. Tak, wyglądało komicznie, kiedy osłoniła usta, nie żeby lepiej strzec swoich sekretów, ale by użyć dłoni jako megafonu. Tak, zabrzmiało komicznie, 262

kiedy wrzasnęła: „Nazywam się Flip i mam osiem lat!”, jakby stała na scenie zatłoczonej sali Albert

Hall. Tak, zabawnie było usłyszeć, gdy Mikołaj spytał Flip, czy przez cały rok była grzeczna, a ona odkrzyknęła: „Prawie zawsze, tak, byłam! Naprawdę, Święty Mikołaju, jak bonie dydy! Ale przestało być śmiesznie – i to całkiem – kiedy przeszedł do pytania, jakie prezenty chciałaby dostać. Na co Flip równie gromko co poprzednio powiadomiła go, że „powiększenie biustu, operację plastyczną nosa i lif-ting twarzy, bardzo cię proszę, Mikołaju!”, bo mamusia obiecała jej, że będzie mogła to zrobić, jak będzie starsza, a ona przecież skończyła osiem lat, więc chyba była już wystarczająco duża. Paradoksalnie miałam wrażenie, że oblewam się czer-wienią, chociaż krew odpłynęła mi z twarzy. Tu i tam rozległy się chichoty, ale wkrótce poczułam, że wszystkie oczy zwrócone są na mnie, emitując w moim kierunku jak wiązki promieni silną dezaprobatę. Usłyszałam sło-wa, które, jeszcze, nie znalazły się na każdych ustach, ale jak wiedziałam, zrodziły się w każdej głowie. Czy aby nie omylił nas słuch? Co za matka z tej kobiety? Wstyd, żeby niewinnemu dziecku kłaść do głowy podobne bzdury! Byłam pewna, że tak myślą, bo ja pomyślałabym dokładnie to samo. Ale co mogłam zrobić? Oświadczyć publicznie, że prawdę mówiąc nie jestem mamusią Flip, tylko opiekunką zastępczą? Że ta wspomniana przez dziewczynkę mamusia, to zdecydowanie nie ja? Święty Mikołaj zrozumiał, w czym rzecz. Natychmiast zareagował i przynajmniej przyjął którąś wersję, bo 263

błyskawicznie skierował swoją rozmówczynię do worka z prezentami, który miał ustawiony koło siebie. Kiedy Flip schyliła się, żeby wybrać podarek, prześlizgnęłam się obok tamtejszego fotografa – nie dzisiaj, dziękujemy! – i porwałam na ręce ją, trzy lalki Barbie oraz paczuszkę. A potem umknęłam ze sceny tak szybko, jak potrafi łam. Dopiero gdy wydostałyśmy się na zewnątrz, wszystko naprawdę do mnie dotarło i ku swojej konsternacji poczułam w oczach szczypanie łez. Flip to zauważyła. A przynajmniej zauważyła nasz pośpieszny odwrót. – Co się stało, mamusiu? – zaniepokoiła się. – Wybrałam zły prezent? Gniewasz się na mnie? Czy byłam grzeczna? Nie spodobałam się Świętemu Mikołajowi, tak? To ostatnie pytanie naprawdę mnie przygnębiło. – Och, skarbie – zapewniłam ją – oczywiście, że mu się spodobałaś. Po prostu czekało jeszcze dużo dzieci, więc nie mogłyśmy zostać na pogawędkę. No, a jak ten twój prezent? Zobaczymy, co tam jest?

– Mogę?! – zawołała. Przykra chwila minęła. – Mogę otworzyć teraz? Lał deszcz. Już wcale nie było bożonarodzeniowo. – Oczywiście, kotku – odparłam, szybko pakując ją do auta. – To specjalny przedświąteczny podarek, więc można go rozpakować od razu. Żebyś cierpliwie doczekała, aż Święty Mikołaj przyniesie ci to… to, co masz dostać na Boże Narodzenie – zakończyłam mało przekonująco. Flip zdarła tani papier i wydała okrzyk radości. – Futrzany piórnik! Popatrz, mamusiu! Ojejej… futer-ko jest takie mięciutkie! I pisaki! Teraz mam każdy kolor świata, prawda? 264

A potem zerknęła na mnie niespokojnie, co widziałam we wstecznym lusterku, i grymas nagle wykrzywił jej usta. – Zapomniałam o czymś! – jęknęła. – Właśnie sobie przypomniałam, że zapomniałam powiedzieć, że coś jeszcze chcę! Musimy wracać! Bo Mikołaj nie będzie wiedział! Pokręciłam głową. – Nie martw się. Po powrocie do domu napiszemy do niego liścik i wyślemy. A co to było? – dodałam, bo nie umiałam się powstrzymać. – No dobrze, powiem ci – odparła. – Pod warunkiem że się nie wygadasz. Chcę dostać miotacz wodny, taki jak mają chłopaki, żebym mogła tak walnąć wodą w Tya, żeby poleciał aż na Balamory* i z powrotem. Ale byłoby epicko, co? Wyjechałam z parkingu i dołączyłam do sznura wlo-kących się samochodów, świadoma, że tyle było jeszcze do zrobienia, tyle do nareperowania. Ale nie dzisiaj. Jak na ironię, dzisiaj nie potrafi łam się z tym zmierzyć. – Jasne, byłoby epicko – przytaknęłam. * Balamory – fi kcyjna wyspa z serialu dla małych dzieci pod tym samym tytułem.

265

21 21 Flip oczywiście nie dostała od Świętego Mikołaja tego, o co prosiła. To znaczy, oprócz miotacza wodnego. Jednak byłam zdeterminowana, by otrzymała wszystko, o czym tylko zdołałam pomyśleć, że mogłoby ją uszczęśliwić; że już nie wspomnę o delikatnym nakierowaniu jej uwagi w stronę rozrywek i zainteresowań stosowniejszych dla ośmiolatki niż chirurgia plastyczna. Bynajmniej nie zamierzałam całkowicie odsuwać jej od wszystkich babskich spraw. Była bardzo dziewczęca i nic w tym złego. Uwielbiała bawić się w mamusię swoich lalek. Uwielbiała się o nie troszczyć, co zważywszy na jej doświadczenia życiowe, mogło tylko radować. Ponoć dziewczynki wychowywane bez matki albo z matką rzadko obecną czasem nie są potem zdolne do sprawowania macierzyńskiej opieki. Cieszyłam się, że najwyraźniej nie była to Flip. – Czy ty trochę nie przesadzasz? – spytał Mike, gapiąc się na stale rosnący stos, który groził wysypaniem się ze sklepowego wózka. Byliśmy w lokalnym zabawkowym supermarkecie; miejscu, gdzie krążyłam już tak długo, że pewnie potrafi łabym trafi ć wszędzie z zawiązanymi oczami. 266

– Bynajmniej. – Stęknęłam z wysiłku, bo właśnie próbowałam wykręcić wózkiem za róg, nie rozwalając przy tym ekspozycji z najnowszymi interaktywnymi potworami. Wykonawszy zadanie, zgarnęłam z półki paczkę me-belków i wetknęłam pomiędzy większe pudła. Nie mogłam oprzeć się pokusie, by kupić niezbędne wyposażenie do domku dla lalek, zwłaszcza że wiedziałam, iż nadejdzie czas, kiedy te zabawki przydadzą się Marley-Mae. Więc nie była to nawet rozrzutność. W żadnym wypadku. – Tyle że ona, odchodząc, zabierze je ze sobą – wytknął mi Mike, kiedy przedstawiłam w zarysie swoje przemyślenia, które uważałam za niepodważalnie logiczne. – A nawet jeśli, to co? – odparłam. – Przecież właściwie nic żeśmy jej jeszcze nie kupowali, prawda? – Owszem, ale jak dobrze wiesz, przy tej samej ulicy mamy całkiem dobry sklep charytatywny. Jednak moja uwaga była już skierowana na coś innego. Wiedziałam, że próbuję uciec od Barbie, a tymczasem jedyną rzeczą, którą faktycznie musiałam kupić, był koń. Bo jakże mogłam tego nie zrobić? Drobna buzia Flip stanęła mi przed oczami. – Och, ten by się jej spodobał! – wymruczałam do Mike’a. – Z całą pewnością, ale posłuchaj, kochanie. Spójrz na ten wózek. Jeśli dalej tak pójdzie, biedny Tyler uzna, że go niesprawiedliwie potraktowaliśmy. – Och, kochanie, nie bądź niemądry. Tyler ma tyle lat, że zna wartość rzeczy! Doskonale wie, jak drogi jest nowy Xbox*, już ty się nie martw. Że nie wspomnę o cenie gier. * Xbox – konsola gier wideo. 267

Naprawdę nie sądzę, żeby się przejął prezentami Flip, kiedy zobaczy własne. A ponadto – dorzuciłam – to wszystko ma cel. Musimy odciągnąć jej myśli od tego, o co naprawdę prosiła Mikołaja. Przywrócić jej dzieciństwo. Był to argument nie do przeskoczenia; wiedziałam, że tak będzie i sięgnęłam po niego z pełną premedytacją.

– Wygrałaś – uznał Mike, ale nie mógł się oprzeć, by nie dodać: – Przypuszczam, że nic się nie stanie, jeśli ten jeden raz trochę zaszalejemy. Ale, Casey, to nie może wejść nam w zwyczaj albo będę musiał zacząć pracować po no-cach, nie tylko w dzień. W Boże Narodzenie tradycyjnie miałam mieć dom pełen ludzi. Kierona i Lauren – plus dzidziusia w jej brzuchu – i moich rodziców, bo tym razem wypadała nasza kolej, by ich gościć, co bardzo mnie cieszyło. I jak przez wszystkie poprzednie lata wybierał się do nas na święta Justin, nasz pierwszy podopieczny, który teraz był młodym mężczyzną i górował wzrostem nad wszystkimi z wyjątkiem Mike’a. Przegonił nawet mojego Kierona. Obecnie gawędziliśmy przeważnie za pośrednictwem Facebooka, zarówno w szczęśliwych momentach, jak i w kiepskich. Po okropnych początkach życia Justino-wi zawsze miały się zdarzać złe okresy. Jednak dobre też. I czułam, że bardzo powoli, ale sprawy przybierają coraz lepszy obrót; że te dobre chwile zaczynają przeważać nad złymi. Nie mogłam już się doczekać, kiedy go zobaczę. Chociaż należało mieć nadzieję, że zobaczymy jeszcze kogoś, pewną ważną osobę. To znaczy, niezupełnie zobaczymy, bo 268

jak sama wyjaśniłam Flip, przyłapanie go przynosi pecha. Ale z pewnością zauważymy dowody jego wizyty. Więc byłam nieco zdumiona, ocknąwszy się o szóstej trzydzieści na dźwięk budzika przy łóżku, bo oczekiwałam, że gdzieś około czwartej nadciągnie poselstwo, by tarmosić nas, aż oprzytomniejemy, jak robiły nasze rodzone dzieciaki, kiedy były małe. Ścisnęło mi się serce na myśl o tym, że Flip tak nie postąpiła. Czy w ogóle kiedykolwiek zdarzyło jej się coś podobnego? Obudzić się przed świtem, pękając z podniecenia i ciekawości? Przypuszczałam, że nawet jeśli, to została albo szybko spławiona, albo zignorowana. Obie ewentualności budziły smutek. Ale tamto było wtedy, a teraz było teraz i musiałam panować nad sytuacją. A ponieważ Riley, David i maluchy mieli pojawić się już o wpół do dwunastej, należało działać zgodnie z harmonogramem. Potrząsnęłam Mikiem. – Wstawaj – wyszeptałam. – Chodźmy ich obudzić.

– Jezu, Case – jęknął; istne uosobienie świątecznego ducha. – Jesteś gorsza niż jakiś cholerny dzieciak. Oczywiście miał rację. „Człowiek znużony Bożym Narodzeniem to człowiek znużony życiem”, mogłoby brzmieć moje motto. Byłam tak podekscytowana, że o mało nie wyskoczyłam z łóżka. Zamieniłam nocną koszulę na piżamę pajacyk w bożonarodzeniowe puddingi, którą zachowywałam na podobne okazje, i wsunęłam stopy w kapcie od kompletu (owszem, miały naszyte dzwoneczki). – No dalej, panie Gburku – perswadowałam, kuksa-jąc Mike’a przez kołdrę, aż wreszcie zrezygnował z oporu i wywlókł się spod niej, zaspany. 269

Co prawda kategorycznie odmówił przywdziania pa-jacyka (zdaje się, że brzmiało to dokładnie: „Jasne, kiedy piekło zamarznie”), ale przynajmniej zgodził się na orygi-nalny ciemnoczerwony atłasowy szlafrok, nabyty w cenie promocyjnej („Promocyjnej? Ciekawe dlaczego?”), a kiedy go włożył, został nagrodzony stosownym bożonarodzenio-wym całusem pod jemiołą, którą poprzedniego wieczoru przyniosłam i powiesiłam nad łóżkiem. – Wesołych świąt, kochanie – szepnęłam, składając drugi pocałunek na wargach Mike’a. – A teraz chodź, daj-my tym dzieciom trochę magii i radosnego zamętu. To też zrobiliśmy; a przynajmniej taką miałam nadzieję. Bo tego nigdy na sto procent się nie wie, prawda? Wspomnienia każdego z nas o ważnych dniach w życiu to sprawa indywidualna. Jeśli chodzi o mnie, uśmiech prawie nie schodził mi z twarzy. W ciągu długich lat przeżyliśmy wiele radosnych świąt Bożego Narodzenia; mieliśmy to szczęście. Ale również, odkąd zajmowaliśmy się opieką zastępczą, kilka razy zdarzyły nam się święta poruszające najgłębsze uczucia. Kiedy patrzyłam na Justina i Tylera, pogrążonych w rozmowie o tym, w co zagrać na konsoli, przeniosłam się myślami do czasów, gdy Justin miał jedenaście lat i Boże Narodzenie było dla niego tak niesamo-wicie bolesne. I było takie też dla późniejszych naszych wychowanków. Dla tych, z którymi nadal się kontaktowałam, i tych, z którymi nie. Dla takich, którym w końcu się powiodło, i takich, którzy całkiem zniknęli z mojego życia. Więc wypiłam kieliszek sherry za pomyślność ich wszystkich, obserwując bawiące się dzieci, a zwłaszcza Flip. Dziewczynka przeżywała ten dzień jakby we śnie, 270

niezdolna obejrzeć dokładnie tej masy zabawek rozsypa-nych wokół niej, oniemiała ze zdziwienia – co było pewną odmianą – i absolutnie szczęśliwa. Popatrzyłam na Lauren, która miała takie samo niedo-wierzająco-rozmarzone spojrzenie, i uświadomiłam sobie, o czym musiała myśleć. Podeszłam i usiadłam obok niej, i obie się przyglądałyśmy, jak MarleyMae bawi się z Flip. – Święta za rok – szepnęłam do Lauren. – Tylko pomyśl. Jeszcze jednemu maluchowi będziemy kupować prezenty. Idę o zakład, że już nie możesz się doczekać. Uśmiechnęła się tak, jak tylko potrafi zadowolona ciężarna kobieta – no, o ile w pobliżu nie ma grilla. – Oboje nie możemy, Casey, słowo daję. Ale nadal nie do końca potrafi ę w to uwierzyć. Jakoś nie ogarniam, że za parę miesięcy ja i Kieron rzeczywiście będziemy rodzicami. To kompletne wariactwo! Istotnie, pomyślałam. A jeszcze większe wariactwo, że w tak młodym wieku miałam zostać babcią czwórki wnucząt! To już naprawdę było nie do pojęcia. O ile pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia zmienił się w jeden szczęśliwy „kanapo-maraton”, jak to określił Tyler, drugi zastał nas znów wcześnie na nogach i gotowych do działania. A było co robić, bo lokalny samorząd niedawno postanowił, że od tej pory drugiego dnia świąt będzie się u nas odbywał coroczny wielki jarmark bożonarodzeniowy. Zapowiadała się duża impreza: stragany z kasztanami, grzanym winem i goframi, występy ulicznych artystów, staroświecka karuzela, różne jarmarczne rozrywki i kra-my z wyrobami rzemiosła, gdzie mogłam wydać pieniądze 271

(gdyby mi cokolwiek zostało). Albo i nie. Jednak z pewnością było to doskonałe antidotum na siedzenie w domu, zaleganie na kanapie i opychanie się czekoladkami, oraz szansa, by łyknąć trochę tak bardzo potrzebnego świeże-go powietrza. Jak również całkiem spore przedsięwzięcie, bo trwające przez cały dzień, a potem jeszcze wieczorem, kiedy to miały się dołączyć lokalne bary i restauracje, ofe-rując na ulicy jedzenie i napoje, a oczekiwano też, że zagra kilka miejscowych zespołów.

Nasze dorosłe dzieci zamierzały spędzić tam kilka późniejszych godzin, gdy my – anielskiej dobroci dziadkowie – zajmiemy się wnukami. Ale zaplanowaliśmy z Mikiem, że w ciągu dnia zabierzemy na jarmark Flip i Tylera. Od chwili, gdy przez otwór na listy wpadła do holu ulotka, obydwoje mówili w kółko o straganach i karuzeli, więc nie istniało zagrożenie, że się od tego wymigamy, obojętne jak bardzo po świątecznym obżarstwie kusiłaby nas kanapa. Jednak gdy tylko znaleźliśmy się na jarmarku, natychmiast daliśmy się porwać nastrojowi chwili i wyglądało na to, że pieniądze, których nie mieliśmy, zostaną tak czy inaczej wydane, bo obaj panowie – Mike i Tyler – zacho-wywali się jak to mężczyźni w wesołych miasteczkach. To znaczy, popadli w obsesję udowadniania swojej sprawności we wszelkich nonsensownych dziedzinach po to, by zdobyć jakąś tandetną nagrodę. Tyler zaangażował się w misję z kompletem rzutek i usilnie starał się wygrać dla Flip misia. Zdążył już wydać trzy funty – zapewne więcej niż zabawka była warta – ale tyle miał z tych usiłowań frajdy, że wbrew zdrowemu 272

rozsądkowi dałam mu ukradkiem jeszcze czwartego, żeby mógł podjąć kolejną próbę. Tymczasem po drugiej stronie ulicy Mike właśnie skończył oddawać się jakiejś rozrywce i oboje z Tyem zostaliśmy ostrzeżeni, że zapewne odniósł sukces, bo nagle nastąpił niemożliwy do pomylenia z czymkolwiek wybuch zachwytu. Odwróciłam się i ujrzałam, że Flip pędzi do mnie w podskokach, piszcząc z radości, a za nią kroczy Mike i coś niesie. – Och, dziękuję ci, tatusiu, dziękuję! – wyśpiewywała. – Mamusiu, zobacz, co tatuś dla mnie wygrał! Dopiero w tym momencie zorientowałam się, że przedmiot, który mój mąż trzymał w ręku, to napełniona wodą i starannie zawiązana plastikowa torebka. – Złota rybka? – zapytałam, unosząc brwi. – Naprawdę? – Błagała, żebym taką dla niej zdobył, więc zdoby-

łem – napuszył się Mike. – Wymagało to niezłych umiejętności, co, Flip? Zdołał wyglądać jednocześnie na dumnego i skru-szonego, co z pewnością nie było łatwe. Choć, jak przypuszczałam, faktycznie odczuwał skruchę. Złota rybka? W myślach przewróciłam oczami. Nie miałam pojęcia, że nadal mogliśmy wygrywać na jarmarkach złote rybki. Jakby w odpowiedzi na moje niewypowiedziane pytanie o polityczną poprawność i współczesne podejście, Mike wcisnął mi do ręki małą paczuszkę pokarmu dla ryb oraz kartkę papieru. – Instrukcja opieki – oznajmił z zakłopotaniem. – I trzeba ją przelać do akwarium. Albo do szklanej kuli o odpowiednim rozmiarze, to znaczy dużym. 273

– No, ja myślę, że trzeba – odparłam surowo. Chociaż tylko się z Mikiem droczyłam. W końcu adopcja złotej rybki zdecydowanie nie groziła wielkimi obowiązkami. Poza tym uznałam, że Flip dobrze zrobi, jeśli będzie za kogoś odpowiedzialna. A o ile wiedziałam, nigdy nie miała żadnego zwierzątka. Tyler, któremu nie udało się zdobyć misia, przyglądał się rybce, wyraźnie niepocieszony. – Jak ją wygrałeś? – chciał wiedzieć. – Na tym czymś do łapania kaczek na haczyk? – W rzeczy samej, kolego – potwierdził Mike, z lekka wypinając pierś. Tyler popatrzył na niego i przybrał obojętną minę. – Łapanie kaczek! Łapanie kaczek, Mike? Na tym nawet dzidziuś by wygrał! – Och, doprawdy, młody człowieku? Nie jestem taki pewien. To o wiele trudniejsze, niż się wydaje. – Nie dla mnie – odparł Tyler. – Zakład, że błyskawicznie którąś złapię. – Chcesz się założyć? – spytał Mike, szukając w kie-szeni drobnych. – Poczekaj – zaczęłam. – Czy nie wydaliśmy już za… Ale nic nie mogło powstrzymać dwóch facetów, kiedy już postanowili rywalizować.

I właśnie dlatego skończyliśmy z dwiema złotymi ryb-kami. – Co ta twoja ma na boku? – spytał Tyler, kiedy godzinę później wraz z najnowszymi członkami rodziny ostrożnie wpakowaliśmy się do auta. 274

– Plamę – odpowiedziała mu Flip. – Dużą, brzydką, czarną plamę. Właśnie dlatego ją wybrałam. Ma na imię Molly i wybrałam ją, bo inne ryby jej nie lubiły. Bo zrobiła jej się na boku wielka, brzydka, czarna plama. – Chyba niektóre z nich tak mają – powiedział Tyler, uważnie oglądając połyskliwą rybkę, która wierciła się w woreczku Flip. – W każdym razie kilka. Myślę, że te z plamkami to jakaś specjalna rasa. Jego egzemplarz był zwyczajnie pomarańczowy. Tylera o wiele mniej interesowały cechy wyglądu rybki niż chwała, że ją zdobył – tak jak przewidywał – błyskawicznie. – No właśnie. Molly jest wyjątkowa, więc wcale się nie martwi, że jest brzydka. I mam nadzieję, że twoja ryba będzie dla niej miła i nie będzie Molly wstrętnie przezy-wała. Bo wtedy będę musiała sprać jej tyłek. – I pogroziła palcem torbie Tylera. – Mówiłem ci, Flip. Ona nie jest brzydka! Masz fi oła na tym punkcie. Wiesz, co myślę? – dodał, a jego spojrzenie spotkało się z moim. – Że ta twoja jest superfajna. I chyba nawet bardziej mi się podoba niż moja. Mogłabym go za to ucałować. Niestety podczas trwania opieki zastępczej yin i yang nie zawsze pozostają w równowadze, więc może powinnam była oczekiwać, że coś musi się zepsuć w tym tak bardzo idealnym dniu. Ulegając naciskom, Tyler nazwał swoją rybę Dory („One mają dziesięciosekundową pamięć, Flip – myślisz, że możesz to zapamiętać? Bum bum!”), a gdy dotarliśmy już do domu, Mike – przytaszczywszy pizzę, którą od razu 275

wsadziłam do piekarnika – wyciągnął dla rybek największą z moich szklanych misek, żeby miały gdzie spędzić noc. – A jutro – powiedziałam dzieciom – pojedziemy do centrum ogrodniczego i kupimy im porządne akwarium. – I trochę żwirku też? – dopytywała się Flip. – Ryby zawsze muszą mieć żwir. I wodorosty. – Chodzi ci o rośliny akwariowe – poprawił ją Ty. – Dobra, akwariorosty! – I jeden z takich kawałków wraku, żeby mogły przez niego przepływać – dodał Tyler, zapalając się do projektu. – I rekina! – entuzjazmowała się Flip. – Co ty, zgłupiałaś? – odparł Ty. – Jak go do nich wsa-dzisz? Rekin by je zżarł! – Nie, gdyby był z plastiku – odparowała dziewczynka. – Już dość! – wtrącił się Mike. – Jemy czy nie? Więc jedliśmy pizzę i dodatkowo frytki – prosto z tektu-rowego pudła, na kanapie, oglądając telewizję. A Flip przy każdej okazji biegała do kuchni sprawdzić, czy rybkom nic nie jest i czy dobrze się dogadują. – Jak się nie pośpieszysz, to zjem resztę twojej! – za-wołał Tyler, kiedy zniknęła po raz enty. – Możesz zjeść! – odkrzyknęła i zapadła długa cisza. A potem Flip wróciła biegiem do salonu z bardzo za-kłopotaną miną. – Dory nie żyje! – Co? Żartujesz! – Tyler odłożył niedojedzony kawałek i podniósł się z kanapy. – Jesteś pewna? Cholera jasna – ups, przepraszam – naprawdę? Wszyscy razem udaliśmy się do kuchni i stanęliśmy wo-kół szklanej miski. Flip miała rację. Pomarańczowa rybka 276

unosiła się na wodzie, leżąc na boku, najwyraźniej mar-twa. – O kurczę, szybko poszło – zauważył Tyler. – Znaczy się, wiem, że one zwykle nie żyją długo, ale… – Musiała być chora – powiedział Mike. – Albo to szok. Zmiana środowiska, zmiana wody… Trudno powiedzieć. – Położył dłoń na ramieniu Tya. – Przykro mi, chłopcze. Tyler wzruszył ramionami. A potem uśmiechnął się. – Właściwie jeszcze nie zdążyliśmy się poznać i w ogóle – powiedział ze stoickim spokojem. – Lepiej, że to moja kopnęła w kalendarz, a nie twoja, Flip. Flip wpatrywała się w miskę, obserwując, jak Molly zatacza koła. – Mnie też jest przykro – powiedziała do Tylera. – Ale przynajmniej umarła ta ładna. Głos dziewczynki był dziwnie pozbawiony emocji, a ja się zastanawiałam, co się działo w jej uszkodzonym mózgu. Pociągnęła nosem. – Zwykła rzecz – mówiła dalej i ten zwrot zabrzmiał, jakby go po kimś powtórzyła. – Molly żyje, bo jest silna. Tak to już jest. Jeśli ktoś jest brzydki, to musi się nauczyć być silny. Znowu odniosłam wrażenie, że gdzieś zasłyszała całość albo część tej przemowy. Ile z tego, co mówiła, odzwierciedlało jej myśli? Czy faktycznie chodziło jej po głowie to, co wypowiedziała na głos? Czy uważała, że jest silna? Że ma narzędzia, by poradzić sobie ze światem, do którego tak bardzo nie pasowała? Nie sądziłam – wydawało się to zbyt fantastyczne – ale jednak się zastanawiałam. Przygarnęłam ją do siebie, chociaż ani trochę nie wyglądała na przygnębioną. 277

– Wiecie co? – powiedziałam do nich obojga. – Jutro kupimy jeszcze jedną złotą rybkę. W ten sposób Molly nie będzie sama. – Odwróciłam się do Tylera. – Chciałbyś? – Pewnie, czemu nie? Jeśli Flip chce. Mnie tam wszystko jedno – przyznał. – A ty byś chciała, prawda, kotku? – spytałam automatycznie.

Ale Flip pokręciła głową. – Nie, dziękuję, mamusiu – odpowiedziała uprzejmym tonem. – Jeśli Tylerowi obojętne, to nie. Myślę, że Molly chyba lubi być sama, wiesz? Tak jak ja. Myślę, że jest przy-zwyczajona. – Na chwilę umilkła, a ja wyobraziłam sobie, że słyszę zgrzyt przy zmianie biegów w jej mózgu. – Właściwie – odezwała się w końcu – to myślę, że Dory może dlatego umarła, bo o tym wiedziała. Bo przecież nie potrafi łaby sama wynieść się z miski. Wizja tego rybiego poświęcenia, które się dokonało, podczas gdy jedliśmy pizzę, wydała mi się zabawna, natomiast słowa Flip, kiedy się nad nimi zastanowiłam, były wnikliwe i nieco szokujące. Czy tak właśnie myślała? Czy jej wypowiedź dowodziła sporej intuicji? Nie miałam pewności. Nie miałam też pewności, czy naprawdę należało czegokolwiek się w tym doszukiwać, ale przynajmniej miałam temat do rozmyślań, kiedy wszyscy czworo wcisnęliśmy się do ubikacji na pogrzeb Dory i ofi cjalną ceremonię spuszczenia wody. – Całkiem jak kupa! – zauważyła subtelnie Flip. 278

22 22 Pozostała część okresu świątecznego minęła tak gładko i bez zakłóceń, jak tylko mogłam sobie życzyć, i wkrótce nadszedł ten moment roku, kiedy dzieci zwykle wracają do szkoły, dorośli wracają do pracy, domy zostają odarte z bożonarodzeniowej świetności, jednym słowem wraca codzienność. Wiedziałam, że dla większości ludzi był to czas nowych początków. Witali Nowy Rok, podejmowali postanowienia albo dokonywali zmian w życiu i z niecierpliwością oczekiwali, co przyniesie im przyszłość. Nie tak jak ja. Moim zdaniem styczeń był złym, najbardziej żałosnym miesiącem. Nienawidziłam

rozbierania choinki. Nienawidziłam tej nagłej zmiany w telewizji, zniknięcia wszystkich świątecznych reklam, od wesołych po sentymentalne „z łezką w oku”, które tworzyły taką optymistyczną grudniową ścieżkę dźwiękową. Nienawidziłam tego przejścia od uczucia radości i pogody ducha do smutku i chandry. A jeśli nawet nie było się w dołku, wszystkie nowe reklamy starały się o nim przypomnieć przez niepowstrzymanie lansowany wakacyjny eskapizm. Bo kto nie chciałby uciec, mając w perspektywie jeszcze taką długą zimę? Och, lodowaty chłód, ciemne poranki 279

i szare dni mogą być wspaniałe, gdy poprzedzają Boże Narodzenie (i owszem, tak, modliłam się o śnieg, i to często, bo dzięki niemu wszystko staje się trochę bardziej czaro-dziejskie), ale po świętach śnieg robił się nużący i już tylko liczyłam dni do marca. Jeśli o mnie chodzi, odpowiednią porą na nowe początki była wiosna. – Myślę, że mam sezonowe zaburzenia afektywne – oznajmiłam, kiedy machając Tylerowi na do widzenia (był pierwszy dzień szkoły), gapiłam się smętnie w kuchenne okno. Mój mąż wcinał śniadanie. On najwyraźniej nie miał takich zaburzeń. – Twierdzisz tak co roku – zauważył. – I pozwól, że ci coś powiem, pani czarnowidzko Watson. Sezonowe zaburzenia afektywne z reguły nie ustępują pod wpływem wycieczek na styczniowe wyprzedaże, bez względu na to, jak bardzo ci się wydaje, że twoja następna wypowiedź powinna brzmieć: „Już wiem! Spędzimy dzień na zakupach!” – Ale… – zaczęłam. – Żadne ale. Bo nie zostały nam żadne zaskórniaki na okazje, które zapełnią pustkę po choince w naszym salonie. – Albo w moim sercu – odparłam, opuszczając rękę, bo Tyler zniknął za rogiem. – Och, po prostu nie zwracaj na mnie uwagi. Nic mi nie jest – przyznałam. – Chyba tylko drażni mnie, że dotąd nie zorganizowali dla Flip żadnego nauczania. To już trwa wieki i tyle lekcji jej przepadło. Dzisiaj powinna maszerować do szkoły, tak jak Ty. Mike pracował do samego Bożego Narodzenia i miał wrócić do pracy po Nowym Roku, więc cieszył się reszt-280

kami swojego świątecznego urlopu i ostatnią rzeczą, której pragnął, był widok mojej ponurej twarzy. – Przepraszam – powiedziałam, przyklejając na nią uśmiech. – Robię restart. Więc co ciekawego planujemy na dzisiaj? – Zabawne, że pytasz – odparł – bo faktycznie mam pewien plan. Pomyślałem, że zabiorę Flip i kupię jej no-we kalosze. – Ale przed chwilą mówiłeś… Podniósł rękę do góry. – Powiedziałem, że ja ją zabiorę. Ty nie jesteś zaproszona. Masz za dużo roboty. – Ja? – zdziwiłam się, usiłując zrozumieć, o czym on, u licha, mówi. – Tak, ty. Wiesz, że nie mogłem spać ostatniej nocy? Przytaknęłam, teraz jeszcze bardziej zbita z tropu. Podczas urlopu Mike’owi często zdarzały się kłopoty z zasy-pianiem. Pracował głównie fi zycznie, więc gdy nie czuł się porządnie zmęczony, przejawiał tendencje do bezsenności. Nie rozumiałam jednak, co to wszystko ma wspólnego z kupowaniem kaloszy dla Flip. Ale wyglądało na to, że zaraz się dowiem. – No więc zszedłem na dół i z braku innych zajęć zasiadłem nad twoim laptopem. I przeczytałem od początku do końca twoje notatki. – Naprawdę? – W ogóle nie byłam tego świadoma, za co mogłam podziękować swojej manii prac domowych. Ale naprawdę wydało mi się to dziwnym zajęciem na bezsenną noc. Mike pokiwał głową. 281

– A czytając, zacząłem rozmyślać. I wiesz, na co wpadłem? Że jak dotąd bardzo mało zajmowaliśmy się przeszłością Flip. Nie sądzisz? Byliśmy skupieni na tym, co ją czeka, i całkiem zablokowani przez jej FAS, przez ten pogląd, że z powodu jej genetycznych uwarunkowań o przeszłości lepiej zapomnieć. Ale, hm, teraz nie jestem pewien, czy to właściwa droga. Przyznałam mu rację. Nie byłam psychiatrą i na temat niezliczonych możliwości wpływu FAS na rozwój dziecka miałam tylko wiedzę laika, ale Mike słusznie zauważył: pracowaliśmy, głównie opierając się na założeniu, że przeszłość to przysłowiowa „inna bajka”. Dotyczyło to zwłaszcza moich działań, dlatego że Flip zdawała się sama chcieć wymazać z pamięci wszystko, co wydarzyło się przedtem. Tak, kochała panią Hardy, ale jako część teraźniejszości, a nie przeszłości. Fotografi a z parku, mimo związanych z nią dobrych wspomnień, nadal leżała tam, gdzie dziewczynka ją ukryła. Na dnie szufl ady. Powiedziałam o tym Mike’owi. Ale on pokręcił głową. – Myślę, że powinniśmy to zignorować. Myślę, że powinniśmy pracować z nią dokładnie tak samo jak z kim-kolwiek innym w ramach programu. I wreszcie myślę, że powinniśmy zrobić z tego priorytet. Nieczęsto zdarzało się, by Mike miał czas na porządną rozmowę o dzieciach, które braliśmy pod opiekę. Owszem, bywało, że leżąc w łóżku, gadaliśmy do późnej nocy, ale w reakcji na coś – niezmiennie w następstwie jakiegoś kryzysu. Ja wyjaśniałam wszystko krok po kroku, a Mike odpowiadał. Rzadko wszczynał dyskusję tak znienacka; wolał pozostawiać ten aspekt zadania – pisanie dzienni-282

ka, omawianie spraw z Johnem i opiekunem społecznym dziecka – głównie w moich rękach. Ostatecznie pracował zawodowo na pełny etat. Byłam więc skora korzystać z jego późnonocnych analiz i słuchać, jakie z nich wynikają pomysły. W końcu raczej dryfowaliśmy, i to może w niedobrym kierunku, bo pośród przedświątecznych przygotowań Flip popadła w rutynę: krzątała się razem ze mną po domu, dwa razy w tygodniu szła gdzieś z Ellie, bawiła się lalkami i ogólnie rzecz biorąc, obij ała się. Co gorsza, ten zredukowany świat zdawał się

dziewczynce aż za bardzo odpowiadać. W najmniejszym stopniu nie przeszkadzało jej, że nie chodzi do szkoły. Nie przejmowała się, że – oprócz Tylera i naszych wnuków, którzy w tej sprawie mieli niewiele do powiedzenia – nie znalazła dotąd żadnej własnej koleżanki, żadnego kolegi. Nie wyglądało na to, by się martwiła brakiem planów na swoją najbliższą przyszłość. Ani tym, że nie widywała się z matką. Niemal jakby – gdyby wszystko dalej miało toczyć się tak jak dotychczas – chciała już zawsze żyć w ten sposób. Niemal jakby wtapiała się w tło, do czego zdecydowanie nie mogliśmy dopuścić. Flip miała potencjał, a nie zdziałaliśmy wiele, by do niego dotrzeć. I choć nie potrafi łam zaradzić na brak szkoły, istniała jeszcze cała masa rzeczy, które mogłam – które mogliśmy – zrobić. I najwyraźniej była to również opinia Mike’a. – Myślę, że trzeba powrócić do podstaw – powiedział. – Dać jej coś, żeby się na tym skupiła. Jakąś organi-zację dnia. Podjąć konkretne kroki, żeby ją przygotować do życia w nowej rodzinie. Bo wszystko to, w ten czy inny 283

sposób, ostatnimi czasy nam się rozmyło. Zwłaszcza że przez cholerny choinkowy łańcuch ledwie było widać jej tablicę z punktami! Mój mąż miał rację. Tym bardziej że w ciągu minio-nych tygodni, pomimo ogromnych zasobów energii, Flip stała się dzieckiem wręcz wzorowym (jeśli nie liczyć kilku sprzeczek i gestów oburzenia). Zwróciłam na to Mike’o-wi uwagę. – Nie jestem pewna, za co jeszcze moglibyśmy przy-znawać jej punkty – powiedziałam. Pokręcił głową. – Nie mówiłem o zwyczajnej tablicy – odparł. – Po prostu pomyślałem, że powinniśmy sobie wyznaczyć pewne cele. Wiem, że wielu rzeczy nie możemy zmienić. To wszystko, co dotyczy skutków FAS, zmian w mózgu, lepiej rzecz jasna zostawić specjalistom. Sądzę, że tak czy inaczej, każdy zrozumie, że temu nie podołamy. Ale możemy sporo zrobić z tym, jak ona funkcjonuje emocjonalnie, co jej pomoże przy przejściu do nowej rodziny. Skinęłam głową, będąc pod wrażeniem tej erupcji rozwagi i dalekowzroczności. Jednak nadal nie byłam ani odrobinę mądrzejsza w sprawie wycieczki do sklepu, na którą nie zostałam zaproszona. O co tu chodziło?

– Ale właściwie jaki to ma związek z kupowaniem kaloszy dla Flip? Mike podniósł rękę i zaczął wyliczać. – Po pierwsze, musisz mieć jakiś projekt do realizacji. Ponieważ jest styczeń – dodał. – Po drugie, jeśli zabiorę Flip na parę godzin, będziesz miała czas, by ten projekt rozpocząć. A po trzecie, byłaś tak cholernie skuteczna 284

w usuwaniu wszystkich świątecznych śmieci, że nie mogę nigdzie znaleźć cholernego pudełka po butach. Potrzebowałam nie więcej niż sekundy czy dwóch, żeby pojąć, o co mu chodziło. Mój mąż chciał dorwać pudełko po butach (a właściwie pudło; jako że mała wyrosła z kaloszy, kupno nowej pary miało dla Mike’a sens), żebyśmy mogli pomóc Flip zrobić pudełko wspomnień – pierwszy rozsądny krok na jej drodze do prawidłowego zamknięcia przeszłości. Takie działania pełniły kluczową rolę w opiece zastępczej. Dzieci często zjawiały się z bardzo niewielką ilością rzeczy, ale zwykle dźwigały bagaż sprzeczny z ich młodym wiekiem. Zwłaszcza te przysyłane do nas niemal zawsze miały go sporo: nadmiar wspomnień, w których były ofi arami, w których się bały, w których czuły się niepewne, zagrożone, zdezorientowane i najczęściej winne z tego powodu, że w ogóle żyją, całkowicie pozbawione poczucia własnej wartości. Mieszkając z nami, Flip miała szansę zgromadzić masę nowych wspomnień. I właśnie te szczęśliwe wspomnienia, te ekscytujące, takie, do jakich mogła powracać z ra-dością, oraz „przypominajki” w postaci fotografi i, odcin-ków biletów, zapisków i rysunków miały stanowić część tworzonego przez nią pudełka. Jednak przy sporządzaniu pudełka wspomnień nie chodziło tylko o tę najbliższą, ra-dośniejszą przeszłość. Podobnie jak oś czasu, która także należała do naszego projektu, pudełko przy odrobinie szczęścia mogło pomieścić ślady wcześniejszego dzieciństwa – nie po to, żeby sprawiać dziewczynce ból, ale by dać jej 285

poczucie tożsamości; pomóc jej, gdy dorośnie, zrozumieć, skąd pochodzi, zrozumieć doświadczenia,

jakie ją ukształtowały. A więc w tym celu – gdy Flip i Mike kupowali kalosze (i jedli na lunch burgery, a potem poszli do parku rozchla-pywać kałuże) – poświęciłam kilka godzin, aby rozpocząć proces napełniania pudełka i tym zajęciem odegnać tradycyjną styczniową chandrę. Obdzwoniłam wszystkich, którzy przyszli mi na myśl, pytając o jej zdjęcia albo inne pamiątki. Zatelefonowałam do Ellie (właśnie razem z Willem Fisherem buszowała po wyprzedażach). Zatelefonowałam do Johna i poprosiłam go o kontakt z Hayley, opiekunką społeczną Megan. Zatelefonowałam do Debbie Scott. I wreszcie w nadziei, że zasugeruje mi kogoś jeszcze, zatelefonowałam do pani Hardy, która okazała się nadspodziewanie pomocna. – Hm, wszystko w ich domu oczywiście spłonęło – wy-jaśniła. – Ale gdzieś na strychu mam upchniętą fotografi ę Flip jako bobaska. Przed wizytą u was wszędzie tego zdjęcia szukałam. I dopiero córka przypomniała mi, że w czasie ostatnich generalnych porządków trafi ło do jednego z pudeł, które wyniosłyśmy na poddasze. Jestem pewna, że powinno tam być jeszcze parę szkolnych fotografi i Flip. Zatrzymałam je na wypadek, gdyby jej dziadkowie kiedykolwiek wrócili. Opieka społeczna nie wykazywała ochoty, by szukać dziadków. Z tego, co mówiła mi Ellie, zostało już ustalone, że sprawa jest przegrana. Zerwanie nastąpiło dawno temu i było całkowite. Ci ludzie faktycznie wyrzekli się swojej córki. Niestety takie rzeczy zdarzają się częściej, niż 286

można by się spodziewać. Ale przecież nie oznaczało to, że nie mogę wypytać pani Hardy o to, co wiedziała. Kto nie ryzykuje… i tak dalej. – Pewnie nie wie pani, gdzie oni mogą teraz przebywać? – zagadnęłam. – A może zna pani kogoś, kto by wiedział? Pomyślałam, że mogli zachować jakiś drobiazg… książeczkę albo zabawkę, może niemowlęce buciki, cokolwiek. – Chyba będę w stanie trochę pomóc – odparła pani Hardy. – Dziadek zniknął. Zdaje się, że się rozeszli w fa-talnej atmosferze niedługo po narodzinach Flip. Między nami mówiąc, nie jestem pewna, czy pij aństwo Megan nie przyczyniło się do tego. Ale to na marginesie. Na pewno wiem o kimś, kogo mogłabym

o nich zapytać, jeśli chcesz. O pewnej pani, którą często widuję na spotkaniach naszego Poniedziałkowego Klubu w domu kultury. Ona całkiem dobrze znała matkę Megan. I nadal mieszka w tej dzielni-cy. Mam z nią spróbować? Tak po prostu. Wykonałam triumfalny gest w stylu Tylera. Naturalnie uzyskanie kontaktu do kontaktu z innym kontaktem, który mógł mnie doprowadzić do Świętego Graala w postaci jednego z dziadków, jeszcze nie załatwiało sprawy. Równie dobrze mogło nie spowodować niczego, jak coś spowodować. Ale jaką formę miałoby przybrać to coś, dotychczas nie było wiadomo, tak jak nie było wiadomo, czy Flip w ogóle by chciała, żeby cokolwiek z tego wynikło. Nie wszystkie dzieci przejawiały chęć do przy-wracania więzi, obojętnie jak dobre intencje leżały u podstaw takiej akcji. 287

Cieszyłam się wyłącznie z powodu szansy na jakieś drobiazgi z przeszłości Flip. Bo gdyby ta babcia chciała nawiązać kontakt z wnuczką, to z pewnością do tej pory już by się cokolwiek w tej sprawie wydarzyło. Była też druga strona medalu. Chociaż Flip nic nie wiedziała o misji pani Hardy – i oczywiście nie miała wiedzieć, póki nie poznamy rezultatów – z początku w ogóle nie życzyła sobie zajmować się pudełkiem. – Nie chcę żadnych wspomnień – powiedziała, krzywiąc się, kiedy następnego dnia zabrałam ją na naszą oszkloną werandę i wyjaśniłam, w jakim celu zostały wyjęte wszystkie te przybory plastyczne. – Od tego robi mi się smutno, a ja chcę być tylko w dobrym humorze. – Ale tak czy inaczej – odparłam energicznie, zdając sobie sprawę, że brzmię jak własna matka musisz mieć jakieś dowody, kotku, że żyłaś już na tym świecie, zanim u nas zamieszkałaś. W końcu nie spadłaś nam z nieba do ogródka jak James Bond. – Możliwe, że nie była to najlepsza analogia, ale przynajmniej wywołała jej uśmiech. Poklepałam Flip po czubku głowy. – Wiesz co? Tam w środku siedzi też dużo miłych wspomnień. Po prostu czasem bywa tak, że te dobre są pogrzebane pod złymi. A dobre wspomnienia, Flip, to cenna rzecz. One są jak małe migo-czące klejnoty wewnątrz twojego umysłu. Zawsze możesz je przywołać, kiedy zdarza się jakiś gorszy okres w życiu. Są cenne – powtórzyłam. – Pomagają każdemu i wszędzie. Pomagają nam zrozumieć, kim jesteśmy, pomagają nam dobrze się czuć. Akceptować świat, to, co się dzieje, a przede wszystkim samych siebie. No dalej, zamknij oczy. Zobaczymy, czy zdołasz coś dla mnie znaleźć. Zamknij 288

oczy i poszperaj w umyśle. – Posłusznie opuściła powieki, mocno je zacisnęła, a zrobiwszy to, przechyliła głowę na bok. – Dobrze – powiedziałam. – A teraz przypomnij sobie. Widzisz coś, co wygląda obiecująco? Może urodziny albo jakieś inne przyjęcie. A może jakąś chwilę, kiedy bawiłaś się poza domem. Z koleżanką albo z sąsiadką. Albo ze zwierzątkiem. Może jakaś wyjątkowa zabawka. Domowy zwierzaczek… Kiedy się zastanawiała, jej rysy złagodniały, zmarszczki wokół zaciśniętych oczu się wygładziły. Wydawało się, że minęło sporo czasu – może minuta – zanim dziewczynka uniosła powieki. – Mamusiu, chyba coś znalazłam – powiedziała. Wy-glądała na zdumioną. – Doskonale – odparłam. – Zaczekaj, tylko wezmę długopis i notes, żebym mogła wszystko zapisać. – To było dawno temu – zaczęła, wyprostowawszy się. – Kiedy obok mieszkali jeszcze jedni sąsiedzi. Po prze-ciwnej stronie niż babcia Hardy. I oni mieli synka. Nazywał się Olly i miał brązową twarz. A jego mamusia zawsze podnosiła mnie i przesadzała przez płot, żebym mogła się bawić w ich ogródku. I tamtego dnia – to był słoneczny dzień; pamiętam, że mamusia Olly’ego posmarowała nas kremem – mieliśmy piknik w ich ogrodzie z takimi maciup-kimi kanapkami. I z syropem porzeczkowym, którego nigdy przedtem nie piłam. A potem bawiliśmy się tak długo, że zrobiło się ciemno – naprawdę, naprawdę ciemno, całkiem jak w nocy. I jego mamusia powiedziała, że ponieważ moja mamusia jest chora, mogę u nich zostać i spać w pokoju Olly’ego na nadmuchiwanym materacu. I wszyscy razem 289

na zmianę nadmuchiwaliśmy ten materac. – Umilkła na chwilę i przyglądała się, jak nadrabiam zaległości, szybko notując podstawowe fakty. – To był najlepszy dzień w całym moim życiu – powiedziała. – To też zapisz. – A nie mówiłam? Znakomity początek. A teraz musimy opisać to porządnie. Pomogę ci zrobić z tego małe opowiadanie. Potem możesz dodać do niego rysunek. Na przykład, jak razem z Ollym świetnie bawicie się na pik-niku. A kiedy już wszystko będzie gotowe, złożymy te kartki, zrobimy coś w rodzaju małej broszurki i schowamy ją do twojego pudełka, żeby tam już zawsze leżała. Oczywiście, kiedy

faktycznie będziesz miała pudełko, żeby to w nim schować. Flip całkiem się rozchmurzyła i rozumiejąc, o co chodzi, natychmiast z entuzjazmem przystąpiła do pracy. Kaloszowe pudło, pozbawione już swojej szokująco różowej zawartości, uległo absolutnej przemianie, pokryte równie różowym papierem, upiększonym serduszkami, ptaszkami i kwiatkami oraz jej imieniem ułożonym z na-klejanych sztucznych diamencików. Było całkowicie w jej stylu i Flip ze słuszną dumą zaprezentowała mi je do kontroli. – Mam zamiar wykleić moje imię też na dnie – oświadczyła. – Tak jak w programie Crimewatch. I wtedy, jeśli ktoś zerwie mi napis z pokrywki, żeby ukraść pudełko, to będzie jeszcze drugi podpis w środku, ukryty, więc będą mogli wsadzić tego złodzieja do więzienia na amen. Właśnie otwierałam usta, żeby się roześmiać, kiedy w kuchni rozdzwoniła się moja komórka. Więc zamiast tego powiedziałam: 290

– Znakomity pomysł. A teraz może byś wzięła się do swojej historii, a ja tymczasem odbiorę. Pobiegłam do kuchni. Telefonowała Ellie. – Znaleźliśmy szkołę! – brzmiały jej pierwsze słowa; pierwsze i bardzo rozgorączkowane. – Tylko piętnaście kilometrów od was i możemy zorganizować transport, i najlepsze ze wszystkiego – ta-dam! – mogą ją przyjąć natychmiast! – Przerwała, żeby nabrać powietrza, a wtedy w tle usłyszałam czyjś śmiech. Kogoś o niskim głosie. Hm. – Och, zamknij się! – powiedziała bez złości Ellie. – Cisza! W każdym razie właśnie stamtąd wróciłam, dosłownie. I wiem, że to będzie doskonałe miejsce dla Flip. Tylko sześcioro uczniów w klasie. Oni tam są super. Odwiedziłam tę szkołę już wcześniej; mają naprawdę dobrą opinię. A gdybyś chciała, pan… momencik… tak, pan Ward – to dyrektor – zaprasza, żebyś przywiozła Flip z wizytą. Jutro, jeśli ci to pasuje. A jeśli nie, to kiedykolwiek zechcesz w przyszłym tygodniu. Albo ja mogę pojechać. Ale pomyślałam, że pewnie sama byś chciała, prawda? Żeby mieć spokojną głowę, że wiesz, gdzie Flip przebywa. – I mogą ją przyjąć od razu? – zapytałam, świadoma, że to, co wcześniej było dla mnie palącą

koniecznością, nagle przestało mi się wydawać takie pilne. – Mniej więcej. Zwykłe formalności. Chociaż nie trzeba się martwić o mundurek. I miejsce jest wolne już teraz, więc chyba mogłaby zacząć, od kiedy ci pasuje. Tak przypuszczam. Chwyciłam długopis i zanotowałam numer, który po-dyktowała mi Ellie. Właśnie kliknęłam w odpowiedni zna-czek, żeby się rozłączyć, kiedy telefon znów się odezwał. Kolejne dobre wiadomości, tym razem od pani Hardy. 291

– Szybko poszło! – skomentowałam, kiedy oznajmiła mi, że odnalazła babcię Flip ze strony matki, która to pani, jak się okazało, miała na imię Jacqueline. – Mamy swoje sposoby, my, które należymy do siatki babciowskiej – odparła ze śmiechem. Mogłam tylko żało-wać, że to nie ona jest prawdziwą babcią Flip. – Tak czy inaczej, wieści są takie, że Jacqueline obiecała wygrzebać parę niemowlęcych fotografi i i skopiować. Aha, i ma jeszcze jej kaftanik. Myślisz, że Flip by go chciała? Ta kobieta nie mieszka blisko, ale wyśle to wszystko pocztą do mojej przyjaciółki, a ona, kiedy tylko te rzeczy dostanie, natychmiast mi je przekaże. Mam ci je jakoś podrzucić? – Och, nie chcę robić pani kłopotu. Może ja podjadę i je odbiorę? Zresztą jesteśmy dopiero w początkach procesu godzenia się Flip z przeszłością. Będę musiała wybrać odpowiedni moment, zanim jej to pokażę. – Oczywiście – odparła pani Hardy. – Jest jeszcze jedna sprawa, o której powinnaś usłyszeć. Otóż moja przyjaciółka mówi, że ta babcia sprawiała wrażenie, jakby szczerze chciała pomóc. Jakby naprawdę chciała wiedzieć, jak Flip się miewa. A to mogło coś oznaczać, prawda? Przyznałam, że tak. I chociaż nie wiedziałam, jaką formę miałoby to przybrać, poczułam, że mój gen „żyli długo i szczęśliwie” działa na najwyższych obrotach. A w moim fachu była to rzadka i cenna sprawa. 292

23 23 Powoli, ale systematycznie wszystko zaczynało się układać. Skorzystałam z okazji i odwiedziłam nową szkołę, która – zgodnie ze słowami Ellie – okazała się idealna. Nie zabrałam ze sobą Flip. Wydawało mi się ważne, aby na razie o niczym jej nie mówić, na wypadek gdybym tam pojechała i coś byłoby nie tak. Prawdę mówiąc, nie do mnie należało wydawanie takich opinii – w końcu co ja na ten temat wiedziałam? Ale Ellie zasugerowała mi, zresztą podobnie jak i John, że to ja mam podjąć decyzję. I że muszę być szczera w sprawie ograniczeń Flip i jej trudności z uczeniem się, aby kadra wiedziała dokładnie, czemu będą musieli stawić czoło. Bo absolutnie nie mogło dojść do powtórki z paździer-nikowych wydarzeń. Gdyby Flip została przyjęta i zaaklimatyzowała się, byłaby konieczne, żeby tam już pozostała. Żadnych więcej gwałtownych zmian, żadnej niestabilności w jej życiu. Tego dnia Debbie zabrała Flip na pobliską farmę; dnia mroźnego, ale słonecznego, który z pewnością ukazał mi szkołę – Renshaw House – w najkorzystniejszym świetle, kiedy do niej podjeżdżałam. Utrzymujący się szron 293

srebrzystą, migotliwą bielą podkreślał zarysy eleganckich wiktoriańskich domów i starannie utrzymanych krzewów. Dyrektor, pan Ward, okazał się również taki, jak obiecywała Ellie. Oprowadził mnie, okazując tego rodzaju du-mę ze swojej szkoły, jaką pragnie widzieć każdy rodzic. Bo chociaż budynek pochodził z innego stulecia, wnętrze miał doskonale przystosowane do szkolnych potrzeb i nowo-czesne. Od razu wiedziałam, że Flip będzie zachwycona. W szkole znajdowały się tylko cztery klasy, wszystkie w tym samym wesołym stylu, jakim odznaczała się moja sala, kiedy przed laty prowadziłam grupę z problemami wychowawczymi w naszym lokalnym ogólniaku. Były tam kolorowe krzesełka, workowate pufy oraz poduchy do siadania i najlepsze ze

wszystkiego – dobrze wyposażona sala plastyczna, przeznaczona wyłącznie do zajęć brudzących i bałaganiarskich. Tak, Flip zdecydowanie mogła pokochać to miejsce i dobrze się tu rozwij ać. Dwóch nauczycieli na klasę i tylko sześcioro uczniów w każdej z nich dawało dokładnie taką proporcję, jakiej potrzebowało dziecko w rodzaju Flip, gdy chodziło o tę szczególnie ważną dla niej sprawą – dotarcie do jej potencjału. A okazało się, że to jeszcze nie wszystko. – Sądzę, że Flip posiada orzeczenie tylko o umiarko-wanej niepełnosprawności – powiedział pan Ward, kiedy po zwiedzaniu zasiedliśmy do pogawędki w jego gabinecie. – Mam nadzieję, że nie będzie nam pani miała tego za złe – ciągnął z przepraszającą miną – ale kiedy ona zacznie naukę, zamierzamy poprosić psychologa szkolnego, żeby ponownie ją przebadał. Z tego, co zrozumiałem z informacji, które już mam, jej obecne orzeczenie jest dość stare. – 294

Pokiwałam twierdząco głową. – I chybo zostało rozpozna-ne, że Flip będzie wymagała znacznie większego wsparcia niż to, które obecnie jej przysługuje. Czy nie ma pani nic przeciwko temu, żebyśmy się tym zajęli? Przeciwko temu? Czy on oszalał? Rzuciłam się na tę propozycję tak łapczywie, że mogłabym mu odgryźć rękę. A nawet obie. Dokładnie to chciałam usłyszeć. Wiem, że niektórzy rodzice czuli się nieswojo, kiedy ich dziecko było w zbyt zdecydowany sposób etykietowane – ze strachu, że ta etykietka może mu towarzyszyć potem przez całe życie. Ale nie ja. Ja chciałam, żeby Flip otrzymała każdy strzępek pomocy, który mogła dostać. – Nie, nie – odparłam, kręcąc głową jak mokry collie. – To fantastycznie! Właśnie na to mieliśmy nadzieję. Czy to musi zostać załatwione, zanim ona będzie mogła być przyjęta? – Ależ skąd, pani Watson – odparł dyrektor, otwierając wielki, oprawiony w skórę terminarz. – Prawdę mówiąc, mam nadzieję, że Philippa – ach, nie, ona reaguje tylko na Flip, prawda? – Tak. No cóż, zazwyczaj – zażartowałam.

Ciepło w jego uśmiechu powiedziało mi wszystko, co potrzebowałam wiedzieć. Że tak jest najlepiej. Że tutaj Flip nie okaże się obciążeniem w i tak już przeciążonym syste-mie. Że tutaj cała uwaga będzie skupiona na jej potrzebach. – Może najbliższy poniedziałek? – zaproponował. – I od razu, w następnym tygodniu, zaczniemy pracować nad orzeczeniem. Nic zbyt natarczywego – wyjaśnił. – Po prostu obserwacja i kilka luźnych pogawędek z psycho-logiem. Ale to daje efekty. Jak wszystko dobrze pójdzie, 295

powinniśmy uzyskać skorygowane orzeczenie do końca semestru, może nawet wcześniej. Z wdzięcznością skinęłam głową. Bo takie słowa, skoro padły z ust nauczyciela, były najlepszymi wiadomościami, jakie mogłam sobie wyobrazić. Za mniej niż tydzień życie w rodzinie Watsonów miało powrócić do normalnego ryt-mu, a na Flip czekało miejsce, gdzie miała uczyć się pod okiem ludzi, którzy wiedzieli wszystko o dzieciach takich jak ona i cieszyli się, że mogą pomóc jej się rozwij ać. W drodze powrotnej z mojej twarzy nie schodził szeroki uśmiech. A kiedy dotarłam do domu i mogłam już opowiedzieć Flip wszystko o nowej szkole, dziewczynka była równie podekscytowana jak ja. Owszem, odrobinę ją martwiło, że więcej nie włoży szkolnego mundurka, ale wkrótce dostrzegła płynące z tego korzyści. Miała okazję sama wybierać – w granicach rozsądku – co włoży, więc gdy nadszedł poniedziałkowy ranek, dumna jak paw stała w holu z różową śniadaniową torebką w lalki Barbie i czekała na taksówkę, by rozpocząć swój pierwszy dzień. – Nie zapomnisz sprawdzać za mnie, jak się czują Molly i dziewczyny? – zapytała, przestępując niespokojnie z no-gi na nogę, dręczona obawą, która ogarnęła ją w ostatniej chwili, kiedy taksówka zatrzymała się przed domem. – Nie zapomnę – obiecałam. – Punktualnie w południe dam Molly szczyptę pokarmu dla rybek i za każdym razem, gdy będę na górze, zajrzę do twoich dziewcząt. Jestem pewna, że nic nie przeskrobią. Ale teraz na temat, ostatnia powtórka: o czym rozmawiałyśmy wczoraj wieczorem? 296

– Jeśli potrzebuję do toalety, mam poprosić swoją panią; jeśli mi smutno albo się boję, mam jej powiedzieć, i jeśli czegoś nie rozumiem, też mam zawsze powiedzieć. – Westchnęła. – Naprawdę, mamusiu, nie jestem jakąś małą dzidzią. Bardzo dorosłam, odkąd muszę się zajmować moimi dziewczynami. Powiedziałam, że o tym wiem, co było prawdą. I jeszcze raz uściskałam ją na pożegnanie. – Tylko chcę mieć pewność, że wszystko będzie dobrze. Ale jestem przekonana, że świetnie dasz sobie radę. I prawdopodobnie dzisiaj z kimś się zaprzyjaźnisz. Czy to nie miłe? Cień kierowcy zamajaczył za szybą frontowych drzwi. Otworzyłam je. – Dam radę, mamusiu – odparła Flip. – I znajdę najlepszą przyjaciółkę. Obiecuję. – Nie musisz tego obiecywać. To nie jest polecenie. Po prostu pojedziesz tam i spędzisz superkalifradżilistyczny* dzień, dobrze? Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Może nawet nauczę się to pisać! Flip miała superkalifradżilistyczny nie tylko pierwszy dzień. Podobnie wspaniale minął cały tydzień, a pod koniec drugiego zadzwonił pan Ward, żeby powiadomić nas, jak niewiarygodnie dobrze się zaaklimatyzowała. Tego samego dnia otrzymaliśmy jeszcze więcej wieści, bo odezwała się też pani Hardy, i to również z dobrymi nowinami. * Supercalifragilistic – w całości „supercalifragilisticexpialidocious”, fi kcyjne słowo z piosenki z fi lmu Mary Poppins; oznacza coś cudownego, wspaniałego i w takim znaczeniu weszło do powszechnego użycia. 297

Była tak uprzejma, że w poprzednim tygodniu osobiście podrzuciła mi kilka niemowlęcych fotografi i, przekazanych przez babcię Flip – przejeżdżała w pobliżu, więc wpadła na pogawędkę i herbatę. Przyniosła także kaftanik, który Jacqueline sama wydziergała dla wnuczki i zachowała na pamiątkę, kiedy relacje z Megan ostatecznie się popsuły.

– Nie chce go zatrzymać? – spytałam. Pani Hardy pokręciła głową. – Mimo wszystko on należy do Flip – powiedziała. Pochyliła się bliżej w moją stronę. – I wiesz, co myślę? Myślę, że to taka gałązka oliwna, nie sądzisz? Jeśli faktycznie tak było, podarunek odniósł skutek, bo chociaż Flip rozpłakała się, kiedy zobaczyła przesyłkę od babci, jednocześnie zapewniała mnie, że to „szczęśliwe łzy, takie jak u mamuś na ślubach”. Nie prosiłam, by wytłumaczyła, jak się ma jedno do drugiego. Po prostu cieszyłam się niezmiernie, widząc pozytywne efekty, gdy fotografi e i kaftanik zostały starannie skatalogowane i umieszczone w pudełku pamięci. A tym razem pani Hardy miała do przekazania jeszcze lepsze wieści. Wcześniej parokrotnie dyskutowałyśmy z Ellie nad możliwością kontaktu, lecz znając tło sprawy, zwłaszcza kwestię antagonizmu pomiędzy Megan a jej rodzicami, byłam ostatnią osobą, która by się skłaniała do robienia sobie wielkich nadziei. Jednak wyglądało na to, że myliłam się w swoich prognozach. Okazało się, że babcia naprawdę chce zobaczyć Flip. – Osobiście z nią pogadałam – wyjaśniła pani Hardy – i już wiem, w czym kryje się problem. Gdyby w grę 298

wchodziła sytuacja „wszystko albo nic”, nic by z tego nie wyszło. Ale teraz, kiedy Jacqueline dowiedziała się, że widując Flip, nie musi zobaczyć się z Megan, zdecydowanie chce spotkać się z wnuczką. Fantastyczna wiadomość, chociaż jak zwykle nie umiałam do końca pojąć, jak można aż tak się zawziąć, żeby wyrzec się własnej krwi. Nie mnie to osądzać, pomyślałam. Nie przeżyłam tego co ta kobieta, prawda? A więc po prostu czułam wdzięczność, że Flip ma krewną, która się nią interesuje. Nawet gdyby kontakt nie miał być częsty, jego potencjalna wartość była olbrzymia.

– To wspaniałe wieści – orzekłam, po czym jeszcze coś przyszło mi do głowy. – Może nie jest pani w stanie na to odpowiedzieć, ale dlaczego ona się odseparowała? – Myślała, że to wyjdzie na dobre – odparła pani Hardy. – A teraz bardzo żałuje. Widziała to w ten sposób, że jej córka nigdy się nie zmieni i nie stanie się dobrą matką, jeśli ona zawsze tam będzie, żeby ratować sytuację. Mówiąc inaczej, twarda miłość. A potem nie mogła już tego wszystkiego znieść; nie mogła patrzeć, jak jej dziecko się stacza. Kiedy po pożarze Flip została zabrana, cóż, Jac queline poczuła, że wnuczka zasługuje na nowy początek. Na szansę, żeby zapomnieć o najwcześniejszych latach i zbudować nowe życie; życie niezagracone przez wspomnienia – al-bo ludzi – z przeszłości. Wiem, to brzmi dziwnie, prawda? W każdym razie dla mnie. Ale autentycznie wierzę, że ona miała… ma serce na właściwym miejscu. Też w to wierzyłam. I byłam w siódmym niebie. Do tego stopnia, że w początkach lutego, kiedy Flip już całkowicie zaadaptowała się w Renshaw House, ja i Mike odbyliśmy 299

szczerą rozmowę. Oboje zaczęliśmy się zastanawiać, czy potrzebny jest ten pośpiech, żeby dziewczynkę gdzieś przenieść. Owszem, Flip pozostała tą samą małą gadułą, która nadal brała nas do galopu. Ale nie dostarczała nam już tylu wyzwań – była zbyt zajęta odpowiadaniem na własne wyzwania, co w tak szerokim zakresie umożliwiła jej nowa szkoła. – Czyli mam zadzwonić do Ellie i Johna? – zapytałam, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że mówimy jednym głosem. – Żeby dać im znać, że ona może u nas zostać tak długo jak trzeba? Że nie muszą traktować jej priorytetowo? No wiesz, nie muszą akceptować niczego, co nie byłoby absolutnie idealne? – Oczywiście – odparł Mike i obydwoje wiedzieliśmy, o co nam chodzi. Żadne z nas nie powiedziało tego wy-raźnie, ale gdyby „tak długo jak trzeba” oznaczało kolejny rok, może dwa, to… no cóż, niech tak będzie, i cóż, zobaczymy, jak się wszystko ułoży. Skoro pokochaliśmy Flip, a ona teraz naprawdę dobrze się rozwij ała, po prostu nie widzieliśmy sensu, by robić dalsze zamieszanie. Ale najwyraźniej John miał inny plan. To też stanowiło element naszej pracy, te hece z yin i yang, więc człowiek w jakiś sposób się z nimi oswajał. Słowa „emocjonalny rollercoaster” naprawdę trafnie oddawały istotę rzeczy. Mój osobisty gwałtowny zjazd na łeb na szyję nastąpił dwudziestego dziewiątego lutego. Pamiętam, bo kiedy nadeszła ta wiadomość, akurat wyjaśniałam Flip, że luty to jedyny taki miesiąc, który czasami ma jeden dzień dodatkowy, czego dziewczynka zupełnie nie była w stanie pojąć. Dopiero co skończyła się przerwa semestralna. Flip 300

właśnie wróciła ze szkoły i bawiła się domkiem dla lalek, gdy odezwała się moja komórka. Wcześniej telefonowałam do Johna i Ellie, ale zdołałam skontaktować się tylko z tą ostatnią, a ona i tak nie mogła długo rozmawiać, bo z inną swoją podopieczną wybierała się do kina. – Oddzwonię w ciągu weekendu – obiecała, jednak tego nie zrobiła. Przynajmniej na razie. Chociaż chyba sama jej powiedziałam, że to nic pilnego. – Jak leci? – zagadnął John, kiedy odebrałam i oddaliłam się poza zasięg słuchu Flip. – Doskonale – odparłam. – Dostałeś mojego maila? Wysłałam do Johna długi, dość chaotyczny list z wyjaśnieniami, co obydwoje z Mikiem myślimy. Jednak teraz nie czekała nas podobnie rozwlekła pogawędka. – Ach, właśnie o to chodzi, Casey. Bardzo mi przykro. Tak czy inaczej, miałem dzisiaj do ciebie dzwonić. Spytać, czy mógłbym wpaść. Bo, no cóż, znaleźliśmy rodzinę. Idealną rodzinę. Nie… hm… nie to chciałaś usłyszeć, prawda? Z miejsca, gdzie stałam, widziałam Flip, która była całkowicie pochłonięta przestawianiem mebli w domku i wpychaniem jednej ze swoich dziewcząt do frontowej sypialni. Na ukos, bo Barbie i tradycyjny domek dla lalek nie były kompatybilne pod względem rozmiarów. Nie ufałam sobie na tyle, żeby się odezwać. John zakasłał, prawdopodobnie dla zapełnienia ciszy, póki się nie pozbieram. – Bardzo, bardzo mi przykro – powtórzył po chwili. – To nie tak, że celowo trzymaliśmy was w niewiedzy – dodał pośpiesznie. – Chcieliśmy tylko, zanim coś wam powiemy, 301

mieć stuprocentową pewność, że ci ludzie są odpowiedni dla Flip. I oczywiście od początku istniało założenie, że ty i Mike opiekujecie się nią krótkoterminowo. Przecież to jest to, co zawsze robicie. To znaczy, robiliście – znowu zakasłał – do czasu Tylera, który… Boże, przepraszam. Lepiej się już zamknę, prawda? Zwyczajnie nie pomyślałem, Casey. A powinienem był. Co za idiota ze mnie. Przecież wiem, jaka jesteś, kiedy chodzi o dzieci. Och, mógłbym dać sobie kopa. Casey, dobrze się czujesz? Dobrze? O, nie. Czułam się kompletnie zdruzgotana. Myślę, że dopiero wtedy w pełni zdałam sobie sprawę, jak bardzo kocham Flip. I jak bardzo nie chcę pozwolić jej odejść. Jednak taka była ta praca. Wiedziałam, co oznacza, w jakim celu zostałam wyszkolona. I na pewno nie John ponosił winę, że nigdy do tego nie przywykłam, prawda? – Nic mi nie będzie – odparłam cicho. – Szczerze mówiąc, jestem trochę w szoku, rozumiesz? Snułam głupie plany, nawet nie myśląc o tym wszystkim, co działo się za kulisami. Przepraszam. – Pociągnęłam nosem. – Nie zwracaj na mnie uwagi. Taka już jestem. Ale naprawdę cieszę się, że udało się znaleźć dla Flip kogoś odpowiedniego. Naprawdę. I pogodziłam się z tym. W każdym razie to powiedziałam swojemu mózgowi. Robiłam się całkiem niezła w okłamywaniu samej siebie. 302

24 24 Wzięłam się w garść, bo cóż innego mogłam zrobić? A podobnie jak ja starannie unikałam długiego „rozbiegu”

przed wydarzeniami, z którymi miała się zmierzyć Flip, żeby nie popadała w przesadną ekscytację, tak samo John nie marnował czasu, przypuszczalnie w obawie, że stracę panowanie nad sobą. Jednak – choćby nie wiem jak było mi przykro o tym słyszeć – ta para naprawdę wyglądała na idealny wybór. Dobiegający pięćdziesiątki Ann i Frank Rawsonowie wiedli, jak się zdawało, sielskie życie. Mieszkali na skraju pól i łąk, i tylko parę minut drogi od nowej szkoły Flip. Szczerze mówiąc – co wyznałam Riley, kiedy niepocieszona wyliczałam jej wszystkie szczegóły – brzmiało to niemal zbyt doskonale. A jednak życie Rawsonów nie było sielanką; wręcz przeciwnie. Dotknęła ich tragedia najstraszliwszego rodzaju. Stracili córkę. – Osiem lat temu – opowiadał John. – Miała dziewięt-naście lat. Ich jedyne dziecko. Umarła z przedawkowania. Wyjechała na uniwersytet i zaczęła pić, a oni oczywiście potwornie się o nią bali. Potem rzuciła studia – bez 303

ich wiedzy, bo tak staranie się maskowała – gdy poznała starszego mężczyznę, dla którego zupełnie straciła głowę. Zwykła historia. Wplątała się w narkotyki, wpadła się w złe towarzystwo, nie potrafi ła sobie z tym poradzić. Jedna so-lidna działka jakiegoś szczególnie mocnego świństwa i było po wszystkim – odeszła do miejsca, gdzie już nie mogli jej pomóc. – Westchnął. – Nie wątpię, że rozumiesz sytuację, ale najważniejsze jest to, że później, przez lata, Rawsonowie niestrudzenie pracowali charytatywnie, pomagając młodym ludziom uzależnionym od narkotyków i alkoholu. I właśnie dzięki temu… no cóż, zaczęli też widzieć te sprawy w szerszym kontekście. Łącznie z rezultatami, jak uzależnienia fatalnie wpływają na dzieci. Coś o tym wiemy, prawda? Jednym słowem uznali, że chcieliby podejść do tego bardziej osobiście i przyjąć pod swój dach dzieciaki, których życie zostało zniszczone przez czyjeś nałogi. A to doprowadziło do obecnej sytuacji. Oni przeszli długą drogę. – Och, to takie tragiczne – powiedziałam, próbując wyobrazić sobie głębię ich bólu. Czy człowiek jest w stanie odzyskać równowagę po czymś podobnym? – Więc od jak dawna zajmują się opieką zastępczą? – Od trzech lat jako opiekunowie tymczasowi, zwykle dla starszych dzieci – odparł John. – Ale teraz podjęli decyzję, żeby przerzucić się na opiekę długoterminową. Nie chcą mieć drugiego rodzonego dziecka; nigdy nie chcieli, nawet zanim stracili Katie, swoją córkę. Ale są przekonani, że mają wiele do

zaoferowania. I mają, Casey. Tylko poczekaj, aż ich poznasz. Wierz mi, to ludzie z twojej bajki. 304

Pozwoliłam sobie na uśmiech. To znaczy, że należeli do klasy pracującej, twardo stąpali po ziemi i dobrze doga-dywali się z innymi. Że należeli do tego typu osób, które nazywają rzeczy po imieniu. Znowu się uśmiechnęłam, chociaż było mi ciężko na sercu – jeszcze jedno zdecydowanie trafne „werażenie”. Zupełnie nie miałam pojęcia, jak Flip to przyjmie. Mo-gła wzruszyć ramionami, uśmiechnąć się i zapytać, kiedy pozna swoją nową mamusię, ale równie dobrze dostać napadu złości i oświadczyć w swoim stylu, że nie ruszy się „nigdzie, żeby nie wiadomo co!” Sama miałam ochotę trochę się powściekać. Naprawdę wydawało się dziwnym zrządzeniem losu, że jeszcze przed dwoma tygodniami rozmawialiśmy o zatrzymaniu Flip na długi czas – po starannym zastanowieniu, do głębi serca poruszeni, z miłością, która się za tym kryła – a teraz musieliśmy temu dziecku powiedzieć, że musi nas opuścić. Już wkrótce. Może moja pierwsza reakcja była dzie-cinna, ale wysunęłam dolną wargę i krzyknęłam: „To nie fair!” Ale to się właśnie działo, a my w gruncie rzeczy wiedzieliśmy już, że działo się słusznie. A zatem pewnego piątkowego wieczoru w marcu po prostu usiedliśmy i powiedzieliśmy jej. Aby sprawić wszystkim przyjemność, zamówiłam chińszczyznę. I zwięźle uprzedziłam Tylera, co ma się wydarzyć, kiedy skończymy jeść. Liczyło się dla nas, że w tym momencie był z nami; że odbywaliśmy prawdziwe rodzinne zebranie. A on, nawet jeśli czuł się zdezorientowany, 305

chociaż trochę przygotowaliśmy grunt, dawał z siebie wszystko. Wybrałam moment, kiedy zaśmiewaliśmy się z tego, co Levi powiedział Tyowi poprzedniego dnia. Poczekałam, aż śmiechy przycichną i zerknęłam na Mike’a.

– Flip – zaczęłam wesoło – pamiętasz, jak dawno temu mówiłam ci, że wszyscy szukają dla ciebie rodziny, takiej na zawsze? Dziewczynka przestała chichotać i popatrzyła na mnie. A potem skinęła głową. – Chyba tak. – No więc niedawno miałam telefon od Ellie i od mojego przyjaciela Johna i zgadnij , co się stało? Wygląda na to, że znaleźli ci doskonałą nową mamusię i nowego tatusia. Będą twoimi nowymi rodzicami zastępczymi, tak jak teraz jesteśmy ja i Mike. Całkiem nowiutkimi. Wśród nabrzmiewającej ciszy mina Flip zrzedła; dolna warga dziewczynki zaczęła drżeć. – Ale ja nie potrzebuję nowej mamusi ani tatusia – powiedziała cicho. – Mam was. Byłam świadoma wyrazu twarzy Tylera, chociaż dostrzegałam go tylko kątem oka. Widziałam, jak Mike uspokajającym gestem kładzie chłopcu rękę na ramieniu. Była to trudna rozmowa i przez chwilę żałowałam, że wmie-szałam w nią naszego przybranego syna – przynajmniej w tej jej części. Ostatecznie z nim również poruszaliśmy podobne tematy. Co teraz musiało chodzić mu po głowie? – Ale dlaczego? – wypalił nagle. – Dlaczego ona musi odejść? Czemu nie może po prostu z nami zostać, Casey? 306

Czemu musi odejść tylko dlatego, że John tak powiedział? On nie jest Bogiem. Wtedy Flip zaczęła żałośnie płakać. – Muszę odejść? – lamentowała. – Co to znaczy, że muszę odejść? Dokąd? Wcale nie szło nam dobrze. Zerknęłam na Mike’a, szukając wsparcia. Odchrząknął i sięgnął po rękę Flip. – Kochanie – powiedział – zawsze wiedziałaś, że mieszkasz tu z nami tylko na troszkę. Wszyscy od początku starali się znaleźć dla ciebie najlepszą rodzinę, która będzie się tobą opiekować, będzie cię

kochać… – Nie! – krzyknęła Flip, wyrywając mu się. – Nie wiedziałam! Myślałam, że kiedy zrobicie tak, żebym była ładna, to mnie pokochacie. I wy mnie kochacie, wiem, że mnie kochacie, więc dlaczego chcecie mnie odesłać? Tyler zgrzytnął po podłodze krzesłem i wstał. Widziałam, że płacze. Wyciągnęłam rękę, żeby go zatrzymać, ale mnie zlekceważył i popędził na górę. Nie pamiętam, kiedy czułam się równie okropnie. – Flip, skarbie, kochamy cię – powiedziałam. – Zawsze będziemy cię kochać, zawsze. I zawsze będziesz częścią życia każdego z nas. To obietnica. Pamiętasz Justina, którego poznałaś w Boże Narodzenie? Będzie właśnie tak. Na zawsze. Ale, kochanie, ja nie jestem twoją mamusią. Byłam mamusią tylko na chwilę. A teraz, jeśli zechcesz, mogę być kimś takim jak ciocia, a ty możesz wpadać do nas z wizytą… Ale posłuchaj, jutro wybieramy się na spotkanie z tą nową mamusią. Z twoją nową mamusią i nowym tatusiem. Oni bardzo pragną cię poznać. Mają śliczny dom i pola dookoła. Myślę, że może tam być nawet strumyk, więc zdecydowanie przydadzą ci 307

się kalosze. A najlepsze ze wszystkiego jest to, że oni kochają małe dziewczynki. – Paplałam trzy po trzy, wiedziałam o tym. Ale nagle wpadła mi do głowy pewna myśl i kurczowo się jej uchwyciłam. – Wiesz co? – ciągnęłam. – Oni oglądali twoje zdjęcia. I uważają, że jesteś najładniejszą dziewczynką, jaką zdarzyło im się widzieć przez długi, długi czas. Flip popatrzyła na mnie, a w jej ogromnych, szeroko rozstawionych oczach odmalował się jeszcze inny wyraz oprócz rozpaczy. – Myślą, że jestem ładna? – wykrztusiła wśród łkań. Pociągnęła nosem. – Naprawdę, mamusiu? Przysięgasz, jak Boga kochasz? – Przysięgam, jak Boga kocham – powiedziałam, kreśląc na piersi znak krzyża, tak jak widziałam, że robili to z Tylerem, składając różne uroczyste przyrzeczenia. Odsunęłam krzesło do tyłu i wymownie poklepałam się po udach. Ostatnia informacja najwyraźniej miała na tyle kojący wpływ, że Mike mógł zabrać rękę, a Flip podeszła i wlazła mi na kolana, żeby się

przytulić. Mój mąż ruchem głowy wskazał, że idzie na górę zająć się biednym Tylerem. Zadanie zostało wykonane. Teraz trzeba było tylko przeżyć skutki. Potem sprawy potoczyły się bardzo szybko, co często jest naturalną koleją rzeczy. W dwa dni później udaliśmy się z wizytą w wiejskie okolice i – podobnie jak w przypadku szkoły – miałam poczucie słuszności, które nie chciało ustąpić, chociaż jakaś część mnie (nieświadoma część; nie byłam do tego stopnia podła) na poły życzyła sobie, żeby Rawsonowie okazali się okropni. 308

Oni też odrobili pracę domową. Wyglądało na to, że wiedzą o Flip niemal tyle co ja. A najlepsze, że na dziewczynkę czekał starannie zapakowany powitalny prezent. W środku była Barbie ubrana w wytworny strój do jazdy konnej; jeden z nielicznych, których Flip nie miała. – Dostałam koniaaa! – rozległ się pisk radości. – O Boże! To epickie! Od tej chwili Flip, nie tracąc czasu, zaczęła czuć się u Rawsonów jak w domu. Okazując tę samą pewność siebie, którą tak dobrze pamiętałam z dnia, gdy po raz pierwszy przekroczyła nasz próg, bezceremonialnie wmaszerowała do salonu i podeszła do kanapy, a potem równie bezceremonialnie rozgościła się na kolanach Ann. – Mogę mówić do ciebie: mamusiu? – zapytała. – Po-możesz mi wybrać imię dla mojej nowej córki? Muszę mieć nowe imię – zanuciła swoim lalczynym głosem – i ono musi pasować do imion moich trzech sióstr, które są śliczne tak jak ja! Och – dodała już od siebie – mogę tu przywieźć mo-ją rybkę, prawda? Ma plamę na boku i nazywa się Molly. Wyglądało na to, że były dla siebie stworzone. Do tego stopnia, że kiedy Mike zdjął z poręczy schodów płaszczyk, żeby Flip ubrała się na podróż powrotną, dziewczynka osłupiała. – Ale ja myślałam, że tu zostaję – oświadczyła, podczas gdy Mike siłą wpychał jej ręce w rękawy. – Casey, powiedziałaś, że mogę tu mieszkać! Mały małpiszon! Porzuciła mnie za łapówkę w postaci Barbie.

Jednak nawet nie miałam czasu za bardzo się tym martwić. W poniedziałek zadzwonił John z informacją, że 309

została już ustalona data. Dzień ofi cjalnych przenosin Flip wypadał za dwa tygodnie, a ściśle mówiąc dwudziestego siódmego marca. – Są też inne wieści – ciągnął. – To coś, w czym, obawiam się, nie będziesz już miała żadnego udziału. To znaczy tylko taki, żeby powiedzieć o tym Flip. Babcia została zweryfi kowana i spróbujemy. Rozpocznie cotygodniowe nadzorowane spotkania, kiedy tylko Flip należycie za-aklimatyzuje się u Rawsonów. Nie chcemy bombardować jej wszystkim naraz. Jest duża szansa, że stopniowo przej-dziemy do kontaktów bez nadzoru, a potem być może do nocowania. Mamy wielką nadzieję, że nawiąże się normal-na relacja wnuczka–babcia. Coś, co uchroni Flip przed jej przeszłością. – To wspaniałe nowiny – powiedziałam, szczerze uradowana. – Z całą pewnością Flip wpadnie w zachwyt, kiedy się o tym dowie. – A co z tobą, Casey? Rozumiem, że ty musisz być znacznie mniej zachwycona. To nigdy nie jest łatwe, prawda? – Nie, cholera jasna, nie! – odparłam z mocą. Przeszliśmy wspólnie długą drogę, więc wiedziałam, że John nie ma nic przeciwko różnorakim przekleństwom. – Och, pozbieram się – dorzuciłam. – Nie martw się, nie zamierzam jeszcze składać broni. Mało prawdopodobne, żebym kiedykolwiek przywykła do rozstań, ale to się nie równa stwierdzeniu, że nie sposób z tym żyć. – A jak się ma nasz Tyler? – zagadnął John. – Jego to też musiało wytrącić z równowagi. Właśnie wczoraj mówiłem Ellie i Willowi, że aż trudno uwierzyć, ile się wydarzyło, odkąd wszedł do rodziny. 310

Zdumiewające, jak zwyczajne pytanie potrafi odwrócić uwagę człowieka od własnych zmartwień. – Nic mu nie będzie – odparłam. – W końcu, jak sam powiedziałeś, teraz jest Watsonem, prawda? Przynajmniej z ducha, jeśli nie z nazwiska. A tej możliwości też nie wy-kluczamy, bo wygląda na to, że byłby całkiem chętny. Nie przejmuj się. Otaczamy go zwartym kręgiem. Trzymamy w ramionach. Koimy

wzburzone fale. A co na to Ellie i Will? – Co? – Mówisz, że z nimi rozmawiałeś? – Tak, u mnie w biurze. Bo co? – Z obojgiem jednocześnie? – Tak, jednocześnie. Will musiał podrzucić jakąś dokumentację, a Ellie przyszła razem z nim. Co to… Och, czekaj. Rozumiem. To ty nic nie wiedziałaś? Doprawdy, Casey, zaczynasz tracić wyczucie. Myślę, że oni są razem od… zaraz, zaraz, przynajmniej od Nowego Roku. Jak zwykle, pomyślałam. Człowiek odwali całą czarną robotę, a potem dowiaduje się ostatni! Mówiłam Johnowi prawdę. Tyler miał z tym pewne trudności, ale był na tyle inteligentny emocjonalnie, że przynajmniej umiał wyraźnie powiedzieć, dlaczego czuje się dziwnie. I to nie tylko mnie. Odbył parę pogawędek z Kieronem, który potrafi ł zarówno mu współczuć, jak i wczuć się w jego dylematy, co bardzo pomogło. – To już tak będzie, kochanie – zwróciłam się do Tya w tamten niedzielny wieczór, gdy znaleźliśmy kilka spo-kojnych chwil na rozmowę. – Zobaczysz jeszcze wiele dzieci przychodzących i odchodzących. Zawsze zostają na 311

trochę, ale zwykle kiedy trafi ają do nas, jest już jakiś plan, zgodnie z którym muszą ruszyć dalej. Mogłam niemal usłyszeć, jak John bij e mi brawo. – Wiem – odparł Tyler. – Kieron mówi, że nadal czasem jest mu przez to smutno. I wiesz, co mi powiedział? Że gdybyście mu powiedzieli, że ja muszę odejść do innej stałej rodziny, to próbowałby was zmusić do zmiany zdania. On mówi, że po prostu wiedział. Była to dla mnie nowina, ale z tych najprzyjemniej-szych. – Myślę, że wszyscy wiedzieliśmy – odparłam. – Boże, tylko popatrz na mnie. Zaraz się rozpłaczę. – Ale czemu to robisz, Casey? Czemu ciągle to robisz, jeśli to zawsze boli? Dlaczego po prostu nie zatrzymacie nas wszystkich? No tak, wiem, że to niemożliwe. Ale czemu nie zatrzymaliście Justina i potem, rozumiesz, na tym nie poprzestaliście?

Jak zrozumiale wytłumaczyć coś takiego trzynastolat-kowi? Zwłaszcza jeśli nie do końca wiadomo, jak wytłumaczyć to samej sobie. Jak nazwać te niezliczone czynniki, które zmuszają nas, by kierować się instynktem? Jak miałam wyjaśnić Tylerowi, dlaczego z nim było inaczej? – Robimy to – odezwałam się wreszcie – bo dzięki temu nasze życie staje się bogatsze. I wiesz, że gdybyśmy tego nie robili, nigdy nie spotkalibyśmy ciebie, prawda? A poważnie mówiąc, nie jestem pewna, czy potrafi ę odpowiedzieć ci lepiej. To wystarczy, skarbie? Na razie? Następnie spróbowałam zablokować go chwytem rugby i połaskotać, ale zdążył uskoczyć. 312

– Chyba tak – mruknął. – I myślę, że mieliście kupę szczęścia, żeście mnie dostali. – Szeroki uśmiech na jego twarzy powiedział mi, że wszystko będzie dobrze. Ów dzień, w dwa tygodnie później, kiedy Flip nas opuściła, był dla mnie nowym doświadczeniem. Przełomem. Chwilą, którą trzeba zachować w pamięci. Przykładem, i to celnym, jakie złożone emocje wiązały się – i nadal się wiążą – z rolą opiekunki zastępczej. A to dlatego, że żegnał Flip jeszcze jeden członek rodziny; nie tylko Mike i ja, sami albo z grupą dzieci i wnuków. I nie najmłodszy Watson; on wówczas jeszcze się nie urodził. Nie, mówię o Tylerze. Naszym Tylerze. Chłopcu, którego wzięliśmy do siebie, podobnie jak Flip, i który teraz stał obok nas, żeby powiedzieć jej „do widzenia”. Czy mo-głam coś takiego przewidzieć? Zapewne nie. W każdym razie, choć jak zawsze ściskało mi się serce, wiedziałam, że postępujemy słusznie. Miałam przeświadczenie, że ostatecznie dokonaliśmy właściwego wyboru. Bo nawet jeśli był on w dużym stopniu wymuszony przez Johna, jednak z czasem zrozumiałam, że to dla Flip opty-malne rozwiązanie. Dom, gdzie cała uwaga będzie skupiona na niej i gdzie rozkoszując się

uczuciem rodziców i, właśnie tak, również wiązanymi z nią ambicjami, prawie na pewno będzie rozkwitała. Dla Tylera to też miał być przełom. Obydwoje z Mikiem dobrze to rozumieliśmy. I nie wątpiłam, że wcześniej czy później chłopiec może poczuć się trochę niepewnie. Że będzie za nią tęsknił. Że będzie mu brakowało siostry. Ale to było w porządku. Takie jest życie. Nasza miłość 313

zapewniała mu poczucie bezpieczeństwa, a poza tym rozumiał, dlaczego działo się tak, a nie inaczej. Doba liczyła zbyt mało godzin, żebyśmy mogli opiekować się wszystkimi na stałe. I z pewnością wkrótce miało pojawić się kolejne dziecko… Natomiast Flip była niemal w euforii. Do tego stopnia, że kiedy Ellie usadziła ją na tylnym siedzeniu swojego samochodu, sądziłam, że nawet się na nas nie obejrzy, tak bardzo chciała już jechać. Jednak ledwie przemknęło mi to przez głowę, Flip od-pięła pas i wyskoczyła na chodnik. – Co znowu? – zapytała Ellie, która właśnie wsiadała. – Hej, dokąd ty się wybierasz? – Musisz chwilkę zaczekać, Ellie! – zawołała Flip. – O mało o czymś nie zapomniałam! Trzymała kurczowo swoje cztery Barbie, które teraz rozłożyła przed sobą jak wachlarz. – Kochamy was – zaśpiewała piskliwym lalczynym głosem. – Kochamy was wszystkich i uwielbiałyśmy mieszkać w tym domu. My… – Urwała, podbródek zaczął jej drżeć, głos uwiązł w gardle. Upuściła lalki na chodnik i podbiegła do mnie. – Kocham cię, mamusiu! – krzyknęła, rzucając mi się w ramiona. – Kocham was wszystkich. Kocham cię, tatusiu. Kocham cię, Tyler. Chyba sobie bez ciebie nie poradzę! – Co za głupstwa – powiedziałam. Mnie też do oczu napłynęły łzy. – To po prostu śmieszne. Oczywiście, że świetnie sobie poradzisz. – Przechyliłam głowę, żeby lepiej się przyjrzeć Flip. – Kochanie, a czy ty w ogóle wiesz co znaczą słowa „radzić sobie”? 314

Skinęła twierdząco. – Wiem, mamusiu – odparła. – Jasne, że wiem. To tak jak ty mówisz: „Och, Mike, dzisiaj naprawdę sobie nie radzę z tymi dziećmi!” – Po czym uśmiechnęła się przez łzy. – Ja i Tyler na pewno wiemy, co to znaczy. Prawda, Ty? Ellie już wcześniej wysiadła z samochodu i wsparta pod boki, czekała cierpliwie, przyglądając się tej scenie. Teraz obydwoje z Mikiem parsknęli śmiechem, podczas gdy ja czułam, że twarz przybiera mi kolor buraka. – Aha, pewnie – przyznał Tyler, wyraźnie ubawiony moim zakłopotaniem. – To jak jesteśmy nie do wytrzymania, a Casey chce, żebyśmy nie byli. – Poczochrał jej wło-sy. – I szczerze mówiąc, też bym chyba sobie z nami nie poradził. W każdym razie nie wtedy, kiedy ja jestem Den-nisem Rozrabiaką, a ty Minnie Minx w wersji ekstremal-nej. Flip zachichotała, ale jednocześnie udało się jej trzepnąć go żartobliwie po głowie. – Chodź – powiedziałam, a Mike podniósł z chodnika porzucone cztery Barbie. – Pora jechać – dodałam, usadzając dziewczynkę z powrotem w samochodzie. Znów wszyscy po kolei ją ucałowaliśmy, a na koniec umieściłam jej lalki na kolanach. – Nie ma ryzyka, że sobie bez nas nie poradzisz – szepnęłam – bo ja już dopilnuję, żebyśmy wszyscy często się widywali, dobrze? A potem Ellie i Flip wreszcie ruszyły, pozostawiając mnie z tym znajomym uczuciem pustki, w nastroju całkowicie niepasującym do ciepłego, słonecznego dnia. Całą trójką machaliśmy, dopóki samochód nie zniknął nam z oczu. Wtedy otoczyłam Tylera ramieniem. 315

– Smutny ten dzień, co, dziecinko? – powiedziałam, gdy wracaliśmy do domu. – Myślę, że musimy się przytulić.

– Tak – uznał Ty, podporządkowując się uprzejmie, chociaż wyciskałam z niego resztkę tchu. – Ale nie martw się, Casey – dodał i poklepał mnie po głowie. – Dasz radę. Jestem pewien, że poradzisz sobie o wiele lepiej, kiedy tylko jedno z nas będzie doprowadzało cię do szału. Po czym wykonał unik i popędził przez hol. 316

Minęło już sporo czasu. Flip rozwij a się z powodzeniem. Szaleje za swoją nową „mamusią” i „tatusiem”, podobnie jak oni za nią. Naprawdę są dla siebie stworzeni, tak jak przypuszczałam, a wierzcie mi, w tym zawodzie nieczęsto mogę to powiedzieć bez zastrzeżeń. Flip przebywa również dużo ze swoją babcią, którą zdążyłam już poznać i która okazała się naprawdę miłą osobą. Bezpośrednia i rzeczo-wa, jest dokładnie tym, czego dziewczynka potrzebuje, i świetnie się dogadują. Megan nie zezwolono, by znów widywała się z Flip. Chociaż w pierwszych miesiącach sporadycznie zwracała się o przywrócenie kontaktów (szczególnie na wieść o tym, że jej matka nawiązała relacje z wnuczką), jednak najwyraźniej już dawno przestała o dziewczynkę pytać. Wygląda na to, co tragiczne, że alkohol jest jedyną rodziną, której Megan potrzebuje. Z wielkim smutkiem muszę poinformować, że od tego czasu miała ona jeszcze jedno dziecko – chłopczyka, który również urodził się z płodowym zespołem alkoholowym i którego natychmiast zgodziła się oddać do adopcji. Oczywiście nie było potrzeby mówić o tym Flip, więc nikt 317

jej nie powiedział. Jeśli o nią chodzi, teraz jej mamusią jest Ann Rawson. A nasz Tyler? No cóż, wyrasta na uroczego młodego człowieka i chyba nie moglibyśmy być z niego bardziej dumni. Rzecz jasna, bylibyśmy dumni i tak, ale kiedy się pomyśli o wszystkim, przez co Ty przeszedł, to tym większa ogarnia radość, że tak dobrze sobie radzi. Piszę to w chwili, gdy niedawno wróciliśmy z zebrania w szkole. Dacie wiarę, jak szybko płynie czas? Tyler już się uczy do zbliżających się egzaminów GCSE*! Och, i jeszcze dwie rzeczy. Pamiętacie Willa i Ellie? No cóż, ponieważ Will jest opiekunem społecznym Tylera, nadal często się widujemy… i widujemy również Ellie. Są parą, a od ubiegłego miesiąca są również zaręczeni. I mam wiarygodną wiadomość od Riley, że powinnam zacząć szukać czegoś, co się nazywa fascynator**. I tak, owszem, znowu jestem babcią. Najmłodszy Watson już biega i robi masę zamieszania. Więc wszystko toczy się normalnym torem. Ale to może zachowam do następnej opowieści… * GCSE (The General Certifi cate of Secondary Education) – egzamin obejmujący kilka przedmiotów, zdawany przez uczniów w wieku 16 lat (dotyczy szkół średnich Anglii, Walii i Irlandii Północnej). ** Fascynator – ozdoba na głowę; może mieć najrozmaitsze formy, również malutkiego kapelusika; często z dodatkiem woalki, piór itp.; modny w Wielkiej Brytanii – i nie tylko – element stroju na eleganckie okazje, zwłaszcza śluby. 318

Jak zawsze, chciałabym wyrazić wdzięczność zespołowi, z którym mam wielki przywilej współpracować. Ogromne podziękowania dla wszystkich w wydawnictwie HarperCollins, dla mojego agenta Andrew Lowniego i oczywiście dla mojej uroczej przyjaciółki, Lynne. 319