Zony - Tarryn Fisher.pdf

SAVE OFFLINE

Dla Colleen

001 Przychodzi co czwartek. Pani Czwartek – Thursday – tym jestem dla niego. Dzień pełen nadziei, zagubiony pośród innych, ważniejszych; ani początek tygodnia, ani jego koniec, tylko pauza. Przystawka do weekendu. Pozostałe dni tygodnia? Chodzą mi czasem po głowie. A ja im, zapewne. Takie jesteśmy, prawda? My, kobiety. Rozmyślamy o sobie nawzajem, pełne ciekawości i zawiści, a nasze emocje gęstnieją niczym sos z każdym ruchem łyżki. Niewiele dobrego z tego wynika; gdy zastanawiasz się zbyt mocno, przestajesz widzieć rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Nakrywam stół dla dwojga. Ponieważ jestem lekko wstawiona, waham się przy układaniu sztućców, próbując sobie przypomnieć, co mówi na ten temat savoir-vivre. Przejeżdżam językiem po zębach i kręcę głową. Niemądra jestem; przecież dziś wieczorem będziemy tylko my dwoje, Seth i ja, na domowej randce. Jak zawsze zresztą. Nie chodzimy na prawdziwe randki, gdyż nie chcemy ryzykować, że ktoś nas zobaczy. Wyobrażasz sobie? Nie chcę, by ktoś zobaczył mnie razem z moim mężem. Czy też mój mąż nie chce, by ktoś zobaczył go ze mną. Dzięki wódce, którą wcześniej wypiłam, jest mi w środku cieplej, czuję się rozluźniona, nawet beztroska. Kładąc widelec obok talerza, o mało nie przewracam wazonu z kwiatami – są to róże koloru różowego, najbledsze z możliwych. Wybrałam je przez wzgląd na ich podtekst seksualny, bo moja pozycja wymaga, abym ciągle się starała, abym ani na moment nie traciła czujności. „Patrz, widzisz te bledziuchne płatki róży? Przypominają ci moje wargi sromowe? Świetnie!” Na prawo od waginalnych kwiatów stoją dwie świece, każda zatknięta w świeczniku do pary. Usłyszałam kiedyś od mamy, że w drgającym blasku płomyków kobieta może się wydać o prawie dziesięć lat młodsza. Mama przejmowała się takimi rzeczami. Co sześć tygodni lekarz wbijał jej igłę w czoło, po czym wstrzykiwał podskórnie trzydzieści mililitrów botoksu. Mama prenumerowała wszystkie kolorowe magazyny modowe i zbierała poradniki na temat tego, jak utrzymać przy sobie męża. Każdy, kto tak rozpaczliwie pragnie utrzymać drugą osobę przy sobie, już ją stracił. Kiedyś, gdy jeszcze byłam idealistką, a moich ideałów nie zdążyła skazić rzeczywistość, zarzucałam mamie, że jest płytka. Pragnęłam stać się kimś więcej niż ona, kimś lepszym niż ona. Chciałam być kochana, chciałam odnosić sukcesy i mieć udane potomstwo. Przekonałam się jednak, że przy silnej fali, którą jedni nazywają genami, drudzy zaś wychowaniem, nasze pragnienia są tylko słabym prądem. Możesz przez całe życie walczyć z tą falą, a gdy się zmęczysz, natura czy kultura i tak wciągnie cię pod powierzchnię. Jestem bardziej podobna do mamy niż do siebie ze swoich marzeń.

Poruszam kciukiem i trę kółko o kamień zapalniczki, by zapalić knot. To stare zippo, z resztkami brytyjskiej flagi na obudowie. Widok ognia przypomina mi o krótkim czasie, gdy paliłam papierosy. Chciałam być cool. Nie zaciągałam się, ale przywykłam, że trzymam w palcach zapalonego papierosa, i było mi bez niego źle. Rodzice kupili mi bliźniacze świeczniki z okazji ślubu i przenosin do nowego domu. Prosto z katalogu Tiffany’s, zrobiły na mnie wrażenie rzeczy wykwintnych. Kiedy jesteś świeżo upieczoną żoną, widzisz świeczniki i wyobrażasz sobie, że do końca życia będziesz przy nich jeść romantyczne kolacje. Takie jak dzisiejsza. Moje życie jest niemal doskonałe. Składając serwety, wyglądam przez wykuszowe okno na park rozpościerający się w dole. Na zewnątrz panuje szarość, jak zwykle w Seattle. Właśnie widok parku sprawił, że zdecydowałam się na to mieszkanie zamiast na większe i ładniejsze, tyle że z widokiem na zatokę. Wiem, że większość ludzi wolałaby patrzeć na wodę, mnie jednak interesuje życie innych. Para staruszków siedzi na ławce, spoglądając przed siebie na ścieżkę, po której co chwila przejeżdżają rowerzyści i przebiegają joggerzy. Wiodą wzrokiem za każdym, kto się pojawi, ale nie stykają się głowami ani nie dotykają w żaden sposób. Przez mgnienie zastanawiam się, czy Seth i ja też tacy będziemy, ale zaraz przypominam sobie o pozostałych. Próba przepowiedzenia, co przyniesie przyszłość, jest z góry skazana na niepowodzenie, gdy w równaniu występują niewiadome w postaci dwu innych kobiet w życiu twojego męża. Stawiam na blacie butelkę pinot grigio, którą przyniosłam wcześniej z targu. Ma nijaką nalepkę, ale mężczyzna, który mi ją sprzedał, z poważną miną opowiedział o smaku wina, pocierając dwoma palcami o siebie. Choć było to tylko parę godzin temu, nie pamiętam ani słowa. Głowę miałam zaprzątniętą czymś innym, koncentrowałam się, aby nie zapomnieć kupić żadnego składnika. Mama wpoiła mi, że dobra żona dobrze gotuje i że jest to jedyne, co może zrobić. Cofam się parę kroków i lustruję swoje dzieło. Stół prezentuje się imponująco. Wszystko jest tak jak trzeba. Tak jak lubi Seth, a więc i ja. Nie chodzi o to, że brak mi osobowości; po prostu całą sobą istnieję dla niego. Zatem jest idealnie. Punkt szósta słyszę zgrzyt klucza w zamku oraz szelest otwieranych drzwi. Moment później zamykają się z cichym kliknięciem, a klucze grzechoczą o marmurową konsolkę w wiatrołapie. Seth nigdy się nie spóźnia; skomplikowany styl życia wymaga od niego punktualności. Przygładzam włosy, które z takim wysiłkiem wcześniej sobie zakręciłam, po czym z kuchni przechodzę do korytarza, aby przywitać się z mężem. Wzrok ma spuszczony na trzymaną w ręku pocztę, na koniuszkach jego włosów wiszą niestrząśnięte krople deszczu. – Wyjąłeś listy ze skrzynki! Dziękuję! – Entuzjazm w moim głosie mnie zawstydza. W końcu chodzi tylko o zwykłą pocztę, na miłość boską. Seth odkłada koperty obok kluczy i uśmiecha się do mnie. W brzuchu czuję łaskotanie, gdy zalewa mnie fala ciepłego podniecenia. Przytulam się do męża całą sobą, wdycham jego zapach, dotykam policzkiem jego szyi. Jest ładna, gładka i opalona. Wieńczy ją głowa z gęstą czupryną i przystojną twarzą, w której przynajmniej ja dopatruję się lekko łobuzerskich rysów. Wtulam się w Setha mocniej. Pięciodniowa rozłąka z mężczyzną, którego się kocha, to naprawdę długo. W młodości uważałam, że miłość to obciążenie. Jak można cokolwiek zrobić, gdy cały czas trzeba się liczyć z potrzebami drugiej osoby? Ale wystarczyło, że poznałam Setha, i natychmiast zmieniłam poglądy. Przeistoczyłam się we własną matkę: stałam się uległa, troskliwa, otwarta zarówno pod względem emocjonalnym, jak i seksualnym. Było to ekscytujące, ale też nieco odpychające. – Tęskniłam za tobą – mówię Sethowi. Całuję go w podbródek, potem w to delikatne miejsce pod uchem, a w końcu wspinam się

na palce, by sięgnąć do jego ust. Jestem spragniona mężowskiej uwagi, pocałunek jest więc długi i głęboki, natarczywy. Seth wydaje zduszony jęk i upuszcza aktówkę na podłogę. Obejmuje mnie ramionami. – Co za miłe powitanie – mruczy, przebiegając dwoma palcami po kręgach mojego kręgosłupa, jakby grał na saksofonie. Masaż ten trwa dopóty, dopóki nie przylgnę do niego mocniej. – Byłoby jeszcze milsze, gdyby nie czekająca kolacja. Oczy mu się zamgliły, co wprawia mnie w jeszcze lepszy nastrój. Zdołałam wzbudzić w mężu pożądanie w czasie krótszym niż dwie minuty. Chciałabym powiedzieć: „Patrz i podziwiaj!”… Tylko komu? Ściśnięty żołądek rozkurcza się, zupełnie jakby nagle puścił więżący go sznurek. Staram się jakoś zapanować nad tym uczuciem, zanim mnie pogrąży. Dlaczego wiecznie mam tamte przed oczami? Żeby ten układ się sprawdził, nie mogę o nich myśleć! – Co ugotowałaś? – Zdejmuje szalik, zarzuca mi go na szyję i w ten sposób przyciąga mnie bliżej siebie. Znów się całujemy. Jego ciepły oddech kontrastuje z chłodem, który mnie znienacka ogarnął. Zapanowuję nad uczuciami, by nie zepsuć naszego wspólnego wieczoru. – Ładnie pachnie… Z uśmiechem na twarzy przechodzę do jadalni, kręcąc po drodze biodrami – a co, niech ta kolacja będzie trochę pikantna. Zatrzymuję się tuż za progiem i odwracam, aby nie przegapić reakcji Setha. – Masz prawdziwy talent. Cokolwiek zrobisz, jest piękne. Sięga po mnie rękami – silnymi, opalonymi – ale ja oddalam się tanecznym krokiem, drażniąc się z nim. Teraz Seth stoi na tle okna zalanego rzęsistym deszczem. Po staruszkach z ławki nie ma ani śladu. Ciekawe, do czego wrócili – do chińszczyzny na wynos, a może do zupy z puszki? Kierując się do kuchni, sprawdzam, czy wciąż przykuwam wzrok męża. Już dawno się nauczyłam, że można sprawić, by mężczyzna nie odrywał od ciebie oczu, o ile tylko potrafisz poruszać się we właściwy sposób. – Żeberka jagnięce – wołam przez ramię. – Z kuskusem… Seth ujmuje stojącą na blacie butelkę, poprawia uchwyt na jej szyjce, by przyjrzeć się nalepce. – Dobre wino – stwierdza. Nie powinien pić wina – i w towarzystwie tamtych tego nie robi. Religia mu zabrania. Ale dla mnie czyni wyjątek, co poczytuję sobie za jeszcze jedno małe zwycięstwo. Dzięki mnie rozsmakował się w wytrawnym czerwonym, aksamitnym merlocie i cierpkawym chardonnay. Nieraz się upiliśmy, nieraz całowaliśmy się pijani, śmialiśmy się i pieprzyliśmy. Pozwala sobie na to tylko ze mną, z innymi nie. Niemądra jestem, wiem. Wybrałam takie życie, nie powinnam więc konkurować na każdym kroku, moja egzystencja sprowadza się do dawania. A jednak, gdy w grę wchodzą tamte kobiety, nie umiem się powstrzymać. Wynoszę z kuchni naczynie żaroodporne, trzymając oba uchwyty przez rękawice termiczne, i widzę, że Seth zdążył nalać wina do kieliszków; siedzi teraz naprzeciwko okna i popija je łyczkami. W dole, dwanaście pięter niżej, miasto żyje swoim rytmem. Wzdłuż jednego boku parku biegnie ruchliwa ulica. Po prawej, poza polem widzenia, rozciąga się zatoka – latem upstrzona żaglówkami i promami, zimą spowita mgłą. Można ją zobaczyć z okna sypialni – rozległą przestrzeń wypełnioną wodą. Najbardziej poszukiwany widok w Seattle. – Nie chcę teraz jeść – oświadcza mój mąż. – Chcę ciebie.

Mówi władczym tonem, nie zostawiając miejsca na dyskusje. Ta cecha jego charakteru przysłużyła mu się we wszystkich aspektach życia. Stawiam naczynie pośrodku blatu, czując, jak wcześniejszy apetyt mnie opuszcza, by ustąpić przed innym, silniejszym. Przyglądam się Sethowi, kiedy zdmuchuje świece, nie odrywając ode mnie spojrzenia ani na moment, po czym zaczynam iść w stronę sypialni. Po drodze rozpinam suwak sukienki na plecach. Robię to powoli, czując na sobie palący wzrok męża. Niech patrzy, jak zrzucam z siebie drugą, jedwabną skórę. Czuję go tuż za sobą, góruje nade mną, ogrzewa mnie, nie może się doczekać tego, co nastąpi. Idealna kolacja stygnie na stole, jagnięcy tłuszczyk zbiera się na ściankach naczynia, barwiąc je na pomarańczowo i kremowo, podczas gdy ja pozwalam sukience opaść na ziemię, sama zaś zginam się wpół i opieram dłońmi o łóżko. Palce zaciskam na puchowej narzucie, kiedy Seth muska opuszkami moje biodra i wkłada kciuk za gumkę fig. Delikatnie opuszcza mi je aż do kostek, a wtedy poruszam stopami, aby uwolnić się od nich całkowicie. Brzęk metalu o metal, gdy odpina pasek, a potem długie szuuu, kiedy wysuwa go ze szlufek. Nie rozbiera się dalej – słyszę tylko szelest spodni opadających na podłogę. Po wszystkim, ubrana tylko w szlafrok, podgrzewam kolację w kuchence mikrofalowej. Między nogami wciąż czuję pulsowanie, po wewnętrznej stronie uda spływa mi strużka nasienia. Czuję się obolała w najprzyjemniejszy możliwy sposób. Zanoszę talerz Sethowi, który – zdjąwszy koszulę – leży na kanapie z jedną ręką zgiętą za głową, przez co wygląda jak ucieleśnienie wyczerpania. Mimo że próbuję, nie jestem w stanie powstrzymać uśmiechu. Szczerzę się jak uczennica, co stanowi jedyną rysę w mojej poza tym nieskazitelnej fasadzie. – Jesteś piękna – mówi na mój widok. Głos ma szorstki, jak zawsze po seksie. – Było mi z tobą bardzo dobrze. – Sięgając po talerz, jedną ręką gładzi mi udo. – Pamiętasz, że rozmawialiśmy o wakacjach? Dokąd byś chciała pojechać? Cały Seth. Zawsze po stosunku chce rozmawiać o przyszłości. Czy pamiętam? Oczywiście, że pamiętam. Zmieniam wyraz twarzy, tak by świadczył o moim zaskoczeniu. Obiecuje mi urlop od roku. Tylko we dwoje. Serce zaczyna mi szybciej bić. Czekałam na to. Nie naciskałam wcześniej Setha, ponieważ był bardzo zajęty, ale oto nareszcie – mój rok. Zdążyłam wyobrazić nas sobie wszędzie. W końcu zawęziłam oczekiwania do plaży. Biały piasek i lazurowa woda, długie spacery brzegiem morza, trzymanie się za ręce na oczach ludzi. – Może w ciepłe kraje? – odpowiadam. Nie nawiązuję kontaktu wzrokowego, nie chcę, żeby zobaczył, jak bardzo pragnę go mieć tylko dla siebie. Jestem złakniona uwagi i miłości, jestem zazdrosna, jestem małostkowa. Pozwalam, by poła szlafroka się odchyliła, gdy odstawiam jego kieliszek na blat. Seth sięga ręką i chwyta moją pierś, tak jak się spodziewałam. Pod pewnymi względami jest bardzo przewidywalny. – Turks i Caicos? – proponuje. – Albo Trynidad? Dwa razy tak! Opadam na fotel stojący naprzeciwko kanapy i krzyżuję nogi w ten sposób, że szlafrok znów się rozchyla, tym razem odsłaniając kawałek uda. – Ty zdecyduj – mówię. – Widziałeś więcej miejsc niż ja… – Wiem, że to mu się spodoba; lubi podejmować decyzje. A mnie w ogóle nie robi różnicy, dokąd pojedziemy. Najważniejsze, że z nikim nie będę musiała go dzielić. Będzie mój i tylko mój przez równiutki tydzień. Spełnienie marzeń. Sama nie wiem, czy się cieszyć czy bać. – Opowiedz, jak ci minęły dni od naszego ostatniego spotkania. Odkłada talerz i pociera lśniące od jagnięcego tłuszczyku opuszki palców. Korci mnie, by

się nachylić, objąć jego palce wargami i wylizać do czysta. – Panią Poniedziałek – ma na myśli Monday – gnębią mdłości. Dziecko… – Och – wpadam mu w słowo. – To wciąż pierwszy trymestr! Nudności nie ustąpią jeszcze przez kilka tygodni. Seth kiwa głową, ale na jego wargach błąka się uśmieszek. – Mimo to jest bardzo podekscytowana. Kupiłem jej książkę z dziecięcymi imionami. Zakreśla te, które jej się podobają, a gdy ją odwiedzam, przeglądamy listę razem. Czuję ukłucie zazdrości, którą jednak szybko od siebie odsuwam. Przez co najmniej pięć dni z rzędu nie mogę się doczekać wiadomości na temat pozostałych. To swego rodzaju ukoronowanie tygodnia. Nie pozwolę, aby moja małostkowość zepsuła mi tę chwilę. – To musi być fascynujące – przyznaję. – A kogo by wolała: chłopca czy dziewczynkę? Seth wybucha śmiechem i podnosi się, aby zanieść talerz do zlewu w kuchni. Słyszę lecącą wodę i po chwili trzask pokrywy kubła na śmieci, gdy Seth wyrzuca zużyty ręcznik papierowy. – Chłopca. Bruneta jak ja. Co do mnie, sądzę, że bez względu na płeć dziecko urodzi się blondwłose jak ona. W mojej wyobraźni Monday ma długie, proste, jasne włosy i opaleniznę surferki, jest szczupła, ale umięśniona, a jej idealnie równe zęby są białe bez jednej skazy. Dużo się śmieje – przede wszystkim z żartów Setha – a w łóżku rozpiera ją młodzieńcza energia. Mąż powiedział mi kiedyś, że choć skończyła już dwadzieścia pięć lat, wciąż wygląda jak studentka pierwszego roku. W normalnych okolicznościach pomyślałabym, że Seth – jak większość mężczyzn – zapragnął młodszej kobiety, ale wiem, że nie o to chodzi. Tak naprawdę ceni sobie to, co ich łączy. – Powiesz mi, jak tylko poznacie płeć dziecka? – Do tego jeszcze daleko, ale tak, oczywiście. – Uśmiecha się, jeden kącik jego ust unosi się bardziej niż drugi. – W przyszłym tygodniu mamy badanie kontrolne. Będę musiał udać się na nie z samego rana w poniedziałek. – Puszcza oko, a mnie brak umiejętności, aby ukryć rumieniec. Nogi wciąż mam skrzyżowane, poruszam tą, która dotyka ziemi, tak że podskakuję cała, gdy w brzuchu rozlewa mi się ciepło. Seth nadal działa na mnie tak jak wtedy, gdy go poznałam. – Zrobić ci coś do picia? – pytam, wstając. Podchodzę do baru, gdzie włączam wieżę. Wiem, że Seth chce drinka, zawsze go chce, ilekroć spędzamy wieczór razem. Wyznał mi, że od jakiegoś czasu ukrywa butelkę whisky w swoim biurze, a ja rozpromieniłam się wewnętrznie, zadowolona ze złego wpływu, jaki na niego wywieram. Do wtóru pierwszych akordów piosenki Toma Waitsa sięgam po karafkę z wódką. Niegdyś wypytywałam o panią Wtorek, Tuesday, ale Seth niechętnie o niej rozmawia. Składam to na karb tego, że Tuesday ma uprzywilejowaną pozycję jako jego pierwsza żona. Ją pierwszą pokochał. Trochę to rozczarowujące, że ja jestem ta druga. Pociesza mnie tylko to, że z Sethem łączy mnie legalne małżeństwo, że musiał rozwieść się z tamtą, by ożenić się ze mną, co nie zmienia faktu, że wciąż się z nią widuje. Nie lubię jej. To egoistka, dla której kariera jest najważniejsza. Tymczasem dla mnie najważniejszy jest Seth. Dlatego nie pochwalam jej, ale i nie winię specjalnie. Było nie było, Seth co tydzień znika z jej życia na pięć dni. Nieparzysty, przestępny dzień przypada kolejno na zmianę każdej z nas, ale nawet nie licząc go, mamy sporo czasu, który musimy sobie zapełnić rzeczami niemającymi związku z Sethem. W przypadku Tuesday jest to praca. W moim rzeczy mniej istotne – garncarstwo, czytanie romansów i oglądanie Netflixa. Gmeram w kieszeni szlafroka w poszukiwaniu błyszczyka do ust. Tak,

każda z nas ma swoje życie poza małżeństwem. To jedyny sposób, by pozostać przy zdrowych zmysłach. „Znowu pizza na kolację?”, pytałam kiedyś. Seth przyznał bowiem przede mną, że Tuesday woli zamawiać jedzenie z dostawą do domu, niż gotować. „Jak zwykle oceniasz ludzi po ich stosunku do kuchni”, odpowiadał żartobliwie mój mąż. Sięgam po dwie szklaneczki i napełniam je lodem. Słyszę, że za moimi plecami Seth podnosi się z kanapy. Woda mineralna syczy, gdy otwieram butelkę i nalewam płynu z bąbelkami. Zanim skończę przygotowywać drinki, Seth stoi tuż za mną, całuje mnie w szyję. Bierze swoją szklaneczkę i podchodzi do okna. Ja siadam na zwolnionym miejscu na kanapie. Podnoszę wzrok, nie zwracając uwagi, że szkło lepi mi się do spoconej dłoni. Seth siada obok mnie, zaczyna masować mi kark. W jego oczach błyskają ogniki rozbawienia. Spojrzenie ma roztańczone, flirciarskie. W nim właśnie zakochałam się najpierw, w tym wesołym spojrzeniu. Odpowiadam uniesieniem kącika ust, po czym wtulam się bokiem w bok męża, przepełniona szczęściem, że mam w nim oparcie. Seth przebiega palcami w górę i w dół mojego ramienia. O czym jeszcze moglibyśmy porozmawiać? Chcę być na bieżąco we wszystkich sprawach. – A interesy…? – Alex – zaczyna i urywa. Przejeżdża opuszką kciuka po dolnej wardze, który to gest zawsze mnie rozczula. Ciekawi mnie, jaki numer jego partner wyciął tym razem. – Przyłapałem go znów na kłamstwie. Alex i Seth założyli firmę razem. Ten pierwszy – odkąd pamiętam – jest jej twarzą. Spotyka się z klientami, załatwia zlecenia. Z kolei Seth skupia się na technicznej stronie projektów: budowaniu domów, kontaktach z podwykonawcami i inspektorami. Od Setha wiem, że do pierwszego konfliktu doszło już przy ustalaniu nazwy firmy; Alex chciał, by wystąpiło w niej jego nazwisko, podczas gdy mój mąż obstawał przy rejonie geograficznym Pacific Northwest. Pokłócili się, a potem obaj przystali na Emerald City Development. Dzięki dbałości o szczegóły i pięknu wznoszonych budynków zdobyli w ostatnich latach kilku wpływowych klientów. Jak dotąd nie poznałam Alexa, a on nie wie nawet o moim istnieniu. Myśli, że żoną Setha jest Tuesday. Gdy ci dwoje się pobrali, jeździli na wakacje z Alexem i jego żoną – raz na Hawaje, kiedy indziej do Kanady na narty. Widziałam zdjęcia z tamtych czasów. Alex jest parę centymetrów niższy od swojej żony Barbary, która swego czasu wygrała konkurs na Miss Utah. Przysadzisty i z łysiną, sprawia wrażenie nadęciucha. Seth nie przedstawił mnie Alexowi ani też swoim rodzicom oraz przyjaciołom z dzieciństwa. Będąc drugą żoną, mogę ich nigdy nie poznać. – Tak? – odzywam się. – A co się stało? Moje życie jest męczące przez te wszystkie gierki, które uprawiam. To chyba przekleństwo każdej kobiety. Bądź bezpośrednia, ale nie zbyt bezpośrednia. Bądź silna, ale nie za silna. Zadawaj pytania, byle nie za często. Upijam łyk drinka i siadam tak, aby spojrzeć na Setha. – Sprawia ci to przyjemność? – pyta. – Bo mnie dziwi, że… – Przyjemność sprawia mi – odpowiadam z uśmiechem – poznawanie twojego świata, odkrywanie, co czujesz i czego doświadczasz, kiedy nie ma cię ze mną. Wszystko to prawda. Kocham swojego męża, choć nie ja jedna – są jeszcze tamte. Moją siłą jest wiedza. Mogę knuć, udawać lepszą, pieprzyć się do upadłego, a jednocześnie odgrywać powściągliwe zainteresowanie dzięki rzucanym we właściwym momencie pytaniom. Seth wzdycha, pociera oczy kłykciami. – Chodźmy do łóżka – mówi.

Przyglądam się badawczo jego twarzy. Koniec z rozmowami na dziś. Wyciąga do mnie rękę, a ja ujmuję ją, pozwalając, aby postawił mnie na nogi. Uprawiamy miłość; całujemy się namiętnie, podczas gdy ja oplatam go nogami. Nie powinnam się nad tym zastanawiać, ale robię to. Jak to możliwe, że jeden mężczyzna kocha tyle kobiet? Spędza czas z inną praktycznie co drugi dzień. Gdzie się plasuję na wykresie jego łask? Seth prędko zasypia, w przeciwieństwie do mnie. W czwartki nigdy nie śpię.

002 W piątek rano Seth wychodzi, zanim się obudzę. Przewracałam się z boku na bok i rzucałam w pościeli gdzieś do czwartej nad ranem, po czym najwyraźniej zasnęłam, ponieważ nie słyszałam trzasku zamykanych drzwi. Czasami czuję się jak dziewczyna, która budzi się w łóżku sama po jednonocnej przygodzie – mężczyzna się wymyka, zanim ona zdąży zapytać go o imię. Jak zawsze w piątek zostaję w łóżku dłużej i wpatruję się w zagłębienie w poduszce męża do czasu, aż słońce zaświeci prosto w okno i oślepi mnie. Póki wciąż daleko do wschodu słońca, gapię się na odcisk głowy Setha, jakby od tego zależało moje życie. Ranki bywają ciężkie. W normalnym małżeństwie budzisz się koło drugiej osoby, utwierdzasz w swoim istnieniu dzięki jej lub jego zaspanemu ciału. Macie swoją rutynę, trzymacie się jakiegoś grafiku, co może być nudne, ale jest też pokrzepiające. W moim przypadku trudno mówić o normalności; nie mam chrapiącego męża, którego mogłabym szturchać w środku nocy, ani nie muszę się zmagać z zaschniętą pastą do zębów przyklejoną na mur do umywalki. Seth nie przenika swoją istotą tego mieszkania. Przez to właśnie jest mi chwilami bardzo trudno. Mój mąż wpada tutaj tylko przelotnie, po czym znika, udając się do innej kobiety, podczas gdy moje łóżko stygnie. Zerkam na telefon, co natychmiast przyprawia mnie o ból brzucha. Nie lubię wysyłać do Setha esemesów. Przypuszczam, że otrzymuje ich zalew od tamtych dwu, co z tego jednak, skoro dziś czuję nieprzepartą ochotę, aby do niego napisać: „Tęsknię za tobą”. Wie o tym, na pewno o tym wie. Gdy kobieta nie widzi swego męża przez pięć dni w tygodniu, on musi się domyślać jej tęsknoty. Nie sięgam po telefon i nie piszę esemesa. Jakby nigdy nic przerzucam nogi za krawędź łóżka i wsuwam stopy w papucie, wszystkimi dziesięcioma palcami szukając ukojenia w dotyku miękkiego pluszu. Te papucie to część mojej rutyny, próba powrotu do normalności. Idąc do kuchni, wyglądam na miasto w dole. Nawet stąd widzę sznur samochodów stojących na trasie i czekających na zmianę świateł. Niemal słyszę szum wycieraczek, które usuwają z przednich szyb mżawkę. Przez moment zastanawiam się, czy Seth siedzi za kierownicą któregoś z tych aut, ale nie, on zawsze wybiera trasę w przeciwnym kierunku. Z dala ode mnie. Zaglądam do lodówki, wyjmuję butelkę coli i stawiam ją na blacie roboczym. Następnie przetrząsam szufladę ze sztućcami w poszukiwaniu otwieracza, klnąc pod nosem, gdy czubek wykałaczki wbija mi się pod paznokieć. Ssę bolący palec, a kapsel zdejmuję wolną dłonią. W lodówce mam zawsze tylko jedną butelkę coli, resztę trzymam pod zlewem, za dużą konewką. Po wypiciu podmieniam ją na nową, dzięki czemu ktoś może pomyśleć, że widzi u mnie w kółko

tę samą butelkę z colą. Z tym że mogę co najwyżej oszukiwać samą siebie. I Setha, który nie powinien wiedzieć, że pijam colę na śniadanie. Stroiłby sobie ze mnie żarty, a choć nie mam nic przeciwko jego żartom, wolę, aby nikt nie poznał mojej tajemnicy. W dzieciństwie tylko ja ze wszystkich koleżanek lubiłam bawić się Barbie. Kiedy miałyśmy po dziesięć lat, one interesowały się już przyborami do makijażu i oglądały MTV, a na mikołajki chciały dostać nie nowe ubranka z kolekcji dla lalek, ale prawdziwe ciuchy. Strasznie się wstydziłam swojej miłości do Barbie, szczególnie po tym, jak koleżanki zrobiły z tego wielkie halo i zaczęły mnie nazywać dzidzią. Chyba najsmutniejszą chwilą w całym moim dzieciństwie była ta, w której spakowałam wszystkie laleczki Barbie do kartonu i schowałam go w szafie. Tamtego wieczoru zasnęłam zapłakana, nie chciałam bowiem żegnać się z czymś, co tak kochałam, ale wiedziałam też, że dalsze okazywanie uczuć lalkom wystawi mnie na pośmiewisko. Kiedy parę tygodni później mama znalazła pudło i zapytała mnie o nie, ze łzami w oczach powiedziałam jej prawdę. Byłam za duża, by bawić się lalkami. „Możesz bawić się nimi w tajemnicy przed koleżankami. Nie musisz z czegoś rezygnować tylko dlatego, że inni nie pochwalają twojego zachowania”. Tajemnice… Nie brakuje ich w moim życiu, ale jestem dobra w dochowywaniu sekretu. Spostrzegam, że Seth zrobił sobie kanapkę przed wyjściem. Blat roboczy zdobią okruszki chleba, a w zlewie leży brudny nóż do masła. Wyrzucam sobie, że nie wstałam przed nim i nie zrobiłam mu śniadania. W przyszłym tygodniu się poprawię, obiecuję sobie w duchu. W przyszłym tygodniu przygotuję mężowi śniadanie. Będę jedną z tych żon, które zapewniają seks i posiłki trzy razy dziennie. Nagle strach ściska mi żołądek żelazną pięścią. Czy Monday i Tuesday zrywają się z łóżka, aby przyszykować Sethowi śniadanie? Czyżbym przez cały ten czas się obijała? Czy mój mąż uważa, że go zaniedbuję? Zbieram okruszki, zsuwając je kantem dłoni w zagłębienie drugiej, po czym gniewnym gestem wysypuję do zlewu. Łapię colę i przechodzę do salonu. Rozkoszując się chłodem butelki w ręce, popijam brunatny płyn i zastanawiam się, w jaki jeszcze sposób mogłabym się poprawić. Budzę się po jakimś czasie. Światło zdążyło się zmienić, na podłodze leży przewrócona butelka z wylewającą się colą, – Cholera – mówię na głos, wstając. Musiałam się zdrzemnąć z butelką w ręce. Tak się dzieje, gdy pół nocy nie śpisz i tylko gapisz się w sufit. Biegnę po szmatę i środek do czyszczenia dywanów, opadam na klęczki i zaczynam wściekle trzeć. Beżowy dywan o długim włosiu chciwie wypił colę, zmieniając kolor na karmelowy. Jestem zła, zdaję sobie sprawę, gdy po policzkach zaczynają mi cieknąć łzy. Słone krople dołączają do plamy, trę więc jeszcze bardziej zawzięcie. Gdy dywan w końcu jest czysty, klapię na pupę i oparłszy się plecami o dół kanapy, przymykam oczy. Co się ze mną stało? Kiedy zamieniłam się w tę potulną osobę żyjącą tylko dla czwartków i dla mężczyzny, który tak skąpo udziela się trzem różnym kobietom? Gdybym powiedziała dziewiętnastoletniej wersji siebie, że tak będzie wyglądać moje życie, roześmiałaby mi się w twarz. Rocznica mojego poznania z Sethem wypada w przyszłym tygodniu – będzie to już pięć lat, odkąd mnie znalazł. Siedziałam w kawiarni i uczyłam się do dyplomu w szkole pielęgniarskiej, przy czym egzaminy końcowe jawiły mi się ścianą nie do przebycia. Nie spałam od dwóch dni, ponieważ osiągnęłam już ten moment, że kawę piłam jak wodę, byle pozostać przytomną. Na wpół deliryczna, huśtałam się na krześle, kiedy Seth zajął miejsce przy stoliku tuż obok mojego. Pamiętam, że zirytowałam się na tę bezczelność: w lokalu było pięć wolnych stolików, dlaczego więc wybrał właśnie ten? Ale od razu zauważyłam, że jest przystojny; miał lśniące czarne włosy i turkusowe oczy, był wypoczęty, zadbany i wygadany. Zapytał, czy

studiuję pielęgniarstwo, a ja odwarknęłam, że to chyba widać. Moment później przeprosiłam go za swoje zachowanie. Zbył moje przeprosiny gestem, po czym zaproponował, że mnie przepyta. Nie zdołałam powstrzymać śmiechu. Śmiałam się, dopóki nie dotarło do mnie, że nieznajomy mówi poważnie. – Naprawdę chce pan spędzić piątkowy wieczór na odpytywaniu na wpół żywej studentki pielęgniarstwa? – Naprawdę – odparł, patrząc na mnie roziskrzonym wzrokiem. – Bo tak sobie myślę, że jak wkradnę się w twoje łaski, nie odmówisz mi, gdy zaproszę cię na kolację. Zmarszczyłam czoło, nie wiedząc, czy przypadkiem nie żartuje. Może nasłali go kumple, żeby upokorzył samotną smutaskę w rogu? Wydawał mi się zbyt przystojny. Tacy mężczyźni jak on nie interesują się dziewczynami takimi jak ja, myślałam. Nie byłam brzydka, ale mieściłam się w najlepszym razie w stanach średnich. Mama zawsze powtarzała, że kiedy Pan Bóg dzielił zalety, mnie przypadł w udziale rozum, a mojej siostrze – Torrence – trafiła się uroda. – Mówi pan poważnie? – zapytałam. I nagle zdałam sobie sprawę z nieumytych włosów związanych w smętny kucyk oraz z braku makijażu na twarzy. – Wyłącznie pod warunkiem, że lubisz kuchnię meksykańską – odparł. – Nigdy bym się nie zakochał w dziewczynie, która nie lubi kuchni meksykańskiej. – Nie lubię kuchni meksykańskiej – powiedziałam, a on złapał się za serce, jakbym ugodziła go prosto w nie. Znowu wybuchnęłam śmiechem; nie sposób było się nie śmiać z tego przystojniaka, który w kawiarni udaje, że dostał zawału. – Wygłupiam się tylko – dodałam szybko. – Kim trzeba być, żeby nie lubić kuchni meksykańskiej? Wbrew rozsądkowi – i pomimo natłoku zajęć w szkole – zgodziłam się z nim umówić w przyszłym tygodniu. W końcu nawet półżywe studentki pielęgniarstwa muszą jeść. Podjeżdżając pod restaurację swoim zdezelowanym fordem, spodziewałam się, że przystojniak wystawi mnie do wiatru. Ale ledwie wysiadłam z auta, zobaczyłam, że mężczyzna, który zaprosił mnie na kolację, czeka przy drzwiach do lokalu. Zdołał schować się przed deszczem tylko częściowo. Jeden bark i jedną stronę płaszcza miał zroszone perlącymi się kroplami. W trakcie pierwszego dania zachowywał się czarująco; wypytywał mnie o szkołę, rodzinę i plany na przyszłość. Zanurzając frytki w salsie, próbowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jakikolwiek człowiek okazał mi tyle zainteresowania. Zrobił na mnie takie wrażenie, że odpowiedziałam na wszystkie jego pytania i gdy kończyliśmy kolację, zdałam sobie sprawę, że nie wiem o nim praktycznie nic. Wspomniałam o tym, na co on odparł: – Będziemy mieli o czym rozmawiać następnym razem. – Skąd pewność, że będzie następny raz? W odpowiedzi tylko się uśmiechnął, a ja zrozumiałam, że wpadłam po uszy. Biorę prysznic i ubieram się do wyjścia, po czym w drzwiach sprawdzam jeszcze telefon. Ponieważ Seth znika z mojego życia na pięć dni, biorę nocne dyżury, cieszące się wśród pielęgniarek najmniejszą popularnością. Nie zniosłabym samotnego siedzenia w domu wieczorami ani rozmyślań o mężu z którąś z jego pozostałych kobiet. Wolę mieć zajęcie – dla umysłu i dla ciała. W piątki przed pracą chodzę na siłownię i na targ. Czasami umawiam się z jakąś przyjaciółką na lunch, ale ostatnio wszystkie wymawiają się brakiem czasu. Jedne są świeżo po ślubie, inne dopiero co urodziły dziecko. Każda żyje odmiennym trybem, oddając się obowiązkom w pracy albo w domu. Widzę, że Seth przysłał mi esemesa. Już za Tobą tęsknię. Nie mogę się doczekać przyszłego tygodnia. Uśmiecham się chłodno. Łatwo mu mówić o tęsknocie, kiedy zawsze ma kogoś u boku.

Nie, nie powinnam tak myśleć. Wiem, że kocha nas wszystkie i że tęskni za każdą z nas, kiedy jest z inną. Próbuję żartu: To może za tydzień pizza? Odpowiada natychmiast za pomocą śmiejącej się – albo płaczącej – buźki. Jak ludzie radzili sobie przed wymyśleniem emotikonów? Według mnie to jedyny sposób, by rozluźnić atmosferę. Wrzucam telefon do torebki i wsiadam do windy, uśmiechnięta od ucha do ucha. Wystarczy esemes od Setha i nawet w najgorszy dzień wszystko staje się łatwiejsze. A złych dni jest mrowie; właściwie przez cały czas się obawiam, że mu nie wystarczam i że moja rola w jego życiu jest tylko tymczasowa. „Kocham was wszystkie, każdą inaczej, ale równie mocno”. Bardzo jestem ciekawa, co Seth przez to rozumie. Ma na myśli seks? Uczucia? A gdyby musiał wybierać, z pistoletem przyłożonym do głowy, czy wybrałby mnie? Seth powiedział mi o swojej żonie we włoskiej restauracji La Spiga w rozrywkowej dzielnicy Seattle. Była to nasza czwarta randka. Przestaliśmy czuć się niezręcznie w swoim towarzystwie, jak to nieznajomi, i wkroczyliśmy w następną fazę związku. Trzymaliśmy się już za ręce, całowaliśmy się… Seth zagaił, że chciałby ze mną o czymś porozmawiać, a ja nastawiłam się, że będziemy mówić o tym, w którą stronę zmierza nas związek. Ledwie słowo „żona” opuściło jego usta, odłożyłam sztućce, otarłam sos z kącików warg, ujęłam torebkę i wyszłam. Dogonił mnie na ulicy, kiedy łapałam taksówkę. Za nim wybiegł kelner, domagając się uiszczenia rachunku za niedokończoną kolację. Staliśmy we trójkę na chodniku, aż Seth nakłonił mnie, abym wróciła z nim do restauracji. Uczyniłam to niechętnie, choć jakąś częścią siebie pragnęłam usłyszeć, co ma mi do powiedzenia. Nie pojmowałam, jak może chcieć ze mną o tym rozmawiać, nie widziałam żadnej wymówki, która mogłaby go usprawiedliwić. – Wiem, jak to zabrzmiało, uwierz mi. – Upił solidny łyk wina, zanim podjął: – Nie chodzi o seks. Nie jestem seksoholikiem, jeśli za takiego mnie bierzesz. Dokładnie to sobie o nim myślałam. Skrzyżowałam ręce na piersi i czekałam na ciąg dalszy, kątem oka dostrzegając naszego kelnera, który czaił się w pobliżu. Zastanowiło mnie, czy spodziewa się po nas kolejnej ucieczki i próby uniknięcia zapłaty rachunku. – Mój ojciec… – zaczął od nowa Seth. Przewróciłam oczami. Połowa ludzi na świecie może użyć ojca w charakterze usprawiedliwienia. Mimo wszystko nie przerwałam mu. Obiecałam, że go wysłucham, i robiłam właśnie to. Nigdy nie łamałam danego słowa. Tymczasem moich uszu dolatywało: – Rodzice… poligamia… cztery matki… Byłam wstrząśnięta. Czułam się tak, jakbym zaczęła ściągać facetowi spodnie i dopiero wtedy usłyszała od niego, że jest kobietą. Z początku myślałam, że kłamie, że obrał mnie na ofiarę swojego niesmacznego żartu, ale w jego oczach było coś… Podzielił się ze mną wrażliwą informacją i czekał, aż go osądzę. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Jaka reakcja byłaby odpowiednia w takiej sytuacji? Zdarza się widzieć podobne rzeczy w telewizji, ale żeby w prawdziwym życiu? – Dorastałem w Utah – ciągnął Seth. – Wyjechałem stamtąd, ledwie osiągnąłem pełnoletność. Zarzekałem się, że jestem przeciwko wszystkiemu, w co oni wierzyli. – Nie rozumiem – powiedziałam. Była to prawda. Czułam napięcie, zaciskałam dłonie w pięści pod stołem, paznokcie raniły mi ciało. Seth potarł twarz ręką, a gdy ją odjął, wyglądał na starszego o dziesięć lat. – Moja żona nie chce mieć dzieci – wyznał. – A ja… Nie należę do mężczyzn, którzy wymuszają na kobiecie różne rzeczy. Nie chcę jej zmieniać. W tamtym momencie ujrzałam go innymi oczami. Jako tatę z jednym dzieckiem na

barana, a drugim trzymanym za rączkę. Kupującego lody i chodzącego na mecze. Seth miał takie same marzenia jak ja, jak większość ludzi. – A na czym ma polegać moja rola? – zapytałam. – Szukasz jałówki rozpłodowej i padło na mnie? Naskoczyłam na niego, ale sam się o to prosił. Czemu wybrał akurat mnie? Na jakiej podstawie założył, że w ogóle chcę mieć dzieci? Wydawał się urażony moim podejściem, ale ja niczego nie żałowałam. Faceci tacy jak on przyprawiali mnie o mdłości. Mimo to zamierzałam go wysłuchać do końca. To, co usłyszałam do tej pory, jawiło mi się czystym absurdem. Miał żonę, ale chciał drugą. Żeby założyć z nią rodzinę. Za kogo on się, do cholery, ma? Takie pomysły są chore, pomyślałam, po czym powiedziałam to na głos. – Wiem, co czujesz – zapewniał podłamany. – Doskonale wiem, co czujesz. Potem uregulował rachunek i rozeszliśmy się każde w swoją stronę. Pożegnałam się z nim chłodnym skinieniem głowy. Powiedział mi później, że nie wyobrażał sobie, abym po czymś takim do niego wróciła. Tymczasem ja poszłam do domu i caluteńką noc nie mogłam zmrużyć oka. Polubiłam Setha. Naprawdę go polubiłam. Może chodziło o jego charyzmę, a może o spostrzegawczość. W każdym razie przy nim nigdy nie czułam się gorsza. Inaczej niż w towarzystwie chłopców ze szkoły, którzy w twoich oczach widzą tylko odbicie siebie samych i traktują cię jak przelotną miłostkę. Będąc z Sethem, czułam, że jestem tą jedyną. Zepchnęłam na bok wszelkie odczucia, aby opłakiwać zakończenie czegoś, co zapowiadało się na początek obiecującej znajomości. Umówiłam się nawet na kilka randek – raz ze strażakiem z sąsiedniego miasta, raz z właścicielem małej firmy z Seattle. Bez sukcesu, ponieważ w tyle głowy zawsze miałam Setha i z nim porównywałam nowo poznanych mężczyzn. Jakiś miesiąc później, kiedy już odprawiłam żałobę, i to znacznie głębszą niż ta, na jaką zasługiwał facet po tak krótkiej znajomości, zebrałam się na odwagę i zadzwoniłam do niego. – Tęsknię za tobą – powiedziałam, ledwie odebrał. – Nie chcę za tobą tęsknić, ale nic na to nie poradzę. A potem zapytałam, czy jego żona wie, że rozgląda się za kimś, kto by urodził mu dzieci. Po drugiej stronie zapadła cisza – dłuższa, niżbym sobie życzyła. Właśnie miałam mu powiedzieć, że nie było pytania, kiedy on odpowiedział chrapliwie: – Tak. Przycisnęłam aparat mocniej do ucha. – Powiedziałeś: „tak”? – Podjęliśmy tę decyzję wspólnie – kontynuował już pewniejszym tonem. – Żona zgadza się ze mną, że powinienem być z kimś, kto pragnie tego samego co ja. – Rozmawialiście o tym? – Już po pierwszej randce poczułem z tobą więź i wyznałem jej to. Wiedziałem, że to ryzykowne, ale nie miałem wątpliwości, że coś nas łączy. – I twoja żona przyjęła to spokojnie? – Nie… Tak. Chcę powiedzieć, że to trudne. Powiedziała mi, że nadeszła pora, abyśmy rozważyli dostępne opcje. Że nie przestała mnie kochać, ale rozumie, przez co przechodzę. Milczałam, przetrawiając wszystko, co mówił. – Możemy się zobaczyć? – zapytał. – Przy kawie albo drinku. Nic skomplikowanego. Chciałam odmówić, chciałam być typem silnej, rezolutnej kobiety, która nie ugina się przed niczym. Ale skończyło się na tym, że umówiłam się z nim na kawę w następnym tygodniu. Po odłożeniu telefonu musiałam sobie przypomnieć, że to ja zadzwoniłam do Setha i że Seth nie

zmanipulował mnie w żaden sposób. Wciąż masz wszystko pod kontrolą, powtarzałam sobie. Zostaniesz jego żoną w świetle prawa. Nie mogłam się bardziej mylić.

003 Wracam do domu w sobotę rano, po zakończonym dyżurze, i od razu kładę się spać. To była ciężka noc, jedna z tych, które wyczerpują cię psychicznie i emocjonalnie. Najpierw na autostradzie doszło do kolizji dziesięciu pojazdów, dwanaście osób trafiło na izbę przyjęć, a potem przywieźli mężczyznę, który padł ofiarą przemocy domowej – żona postrzeliła go trzykrotnie w brzuch. Dziesięć minut później przybiegła z małym dzieckiem na ręku, wciąż ubrana w zakrwawioną żółtą spódnicę. Wrzeszczała, że doszło do pomyłki. Na izbie przyjęć horror rozgrywa się każdej nocy: otwarte rany, płacz, cierpienie. O świcie podłoga klei się od krwi i wymiocin. Na szczęście mam czarny fartuch, na którym nie widać większości śladów. Już prawie zasypiam, gdy słyszę szczęk otwieranych drzwi, a po nim ciche trzaśnięcie, któremu wtóruje dźwięk gwizdka lokomotywy. Rozlega się zawsze przy otwarciu drzwi i stanowi część mojego systemu alarmowego. Siadam na łóżku z szeroko otwartymi oczami. Czy to mi się tylko przyśniło, czy wydarzyło się naprawdę? Seth jest w Portland; wieczorem przysłał mi esemesa, w którym nic nie wspomniał o wcześniejszym powrocie do Seattle. Czekam w bezruchu, nadstawiając uszu, gotowa w każdej chwili wystrzelić z łóżka i… Rozglądam się na boki w poszukiwaniu broni, z walącym sercem. Pistolet, który dostałam od taty na dwudzieste pierwsze urodziny, leży gdzieś w szafie. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie dokładnie, ale trzęsę się ze strachu. Skoro nie pistolet, to coś innego… Moja sypialnia jest pełna miękkich kobiecych przyborów. Nie mam pod ręką niczego, co by mogło posłużyć mi za broń. Odrzucam przykrycie i niepewnie wstaję. Jestem głupią bezbronną dziewczyną, która nie ma pojęcia, gdzie jest jej pistolet ani jak go używać. Czyżbym zapomniała zamknąć drzwi na klucz? Przyszłam do domu na wpół śpiąca, po drodze do sypialni zdjęłam buty i… Z korytarza dolatuje mnie głos mamy. Panika mnie opuszcza, ale serce nadal wali jak szalone. Przykładam dłoń do piersi, przymykam oczy. Słyszę dzwonienie – normalny stan w przypadku mojej mamy, która chodzi cała obwieszona bransoletkami. Uspokajam się, garbię znów ramiona w naturalnej pozycji. Zgadza się: miałyśmy zjeść dzisiaj razem lunch. Jak mogłam o tym zapomnieć? Jesteś zmęczona, powinnaś się wyspać, mówię do siebie w duchu, ale już poprawiam włosy przed lustrem i wyciągam śpiochy z oczu. Chwilę później wychodzę do przedpokoju. Przybieram pogodny wyraz twarzy. – Cześć, mamo – mówię, postępując krok ku niej, aby ją przelotnie przytulić. – Dopiero co wróciłam z pracy. Wybacz, ale nie miałam nawet siły się wykąpać. Mama odsuwa mnie na wyciągnięcie ramienia i lustruje bacznie; gdy jej starannie

ułożone włosy opromienia blask słońca wpadający przez okno, spostrzegam, że ma świeżo zrobione pasemka. – Wspaniale wyglądasz – mówię. Wiadomo, właśnie to powinnam powiedzieć, ale mama naprawdę wygląda wspaniale. – A ty nie najlepiej. – Cmoka. – Weź może prysznic, a ja w tym czasie przyszykuję lunch, żebyśmy nie musiały nigdzie wychodzić. Ot tak, jakby nigdy nic, moja mama detronizuje mnie we własnym domu. To niesłychane, że przy niej wciąż czuję się nastolatką, która nie wie, co robi. Kiwam głową, czując przypływ wdzięczności pomimo jej szorstkiego tonu. Po tym, co przeżyłam w nocy, nie mam najmniejszej ochoty nigdzie iść. Biorę szybki prysznic, a gdy wyłaniam się z łazienki w samym szlafroku, mama właśnie nakłada na talerzyki po porcji sałatki z kurczaka, którą będziemy przegryzać świeżą bagietką. Przy moim nakryciu w szampanówce stoi mimoza. Najwyraźniej moje zapasy w lodówce zrobiły na mamie wrażenie. W dzieciństwie i młodości obserwowałam ją w kuchni, ucząc się gotować. I to ona mi wpoiła, że lodówka musi być zawsze pełna – na wypadek gdyby przyszło nieoczekiwanie ugotować jakiś posiłek. – Co u Setha? – Jest to pierwsze pytanie, które pada z ust mamy, po tym jak już usiądzie naprzeciwko mnie. Cała ona: zawsze na bieżąco, zawsze na czas, zawsze na posterunku. Idealna z niej żona i matka. – W czwartek był bardzo zmęczony. Niewiele rozmawialiśmy. – Mówię prawdę i tylko prawdę, ale i tak się obawiam, że zdradza mnie mój głos. Kiedy jednak podnoszę wzrok na mamę, ona zajada w najlepsze. – Biedaczysko – komentuje, zawzięcie piłując bagietkę. Fałdy ramion jej falują przy każdym ruchu, wargi ma zaciśnięte z dezaprobaty w wąską kreskę. – Tyle się najeździ tam i z powrotem. Wiem, że podjęliście najlepszą decyzję z możliwych, ale to musi być dla was trudne. Nazywa decyzję najlepszą z możliwych tylko dlatego, że nie chce mnie zdenerwować. Zdążyła bowiem powiedzieć mi prosto z mostu, że moim obowiązkiem jest być tam gdzie Seth i że powinnam nawet zrezygnować z pracy, byle nie doszło do rozłąki. Wcześniej bez przerwy pytała, kiedy się pobierzemy, a teraz usta nie zamykają się jej na temat dziecka. Kiwam głową. Nie mam najmniejszej ochoty wdawać się w dyskusję z mamą, która udowadnia mi bez przerwy, że jako żona Setha kompletnie się nie sprawdzam. Szczególnie w sferze prokreacji. Mama jest przekonana, że Seth przestanie mnie kochać, jeśli moja macica wreszcie nie zmądrzeje. Mogłabym zamknąć jej usta, mówiąc, że Seth ma drugą żonę, właściwie nawet dwie, i że każda z nich daje mu to, czego ja nie jestem zdolna mu dać. Nie wspominając o tym, że Monday nosi jego dziecko. – Zawsze możesz wynająć mieszkanie i dołączyć do Setha w Oregonie – drąży temat mama. – Oregon nie jest wcale taki zły. Kiedy miałaś dwa latka, mieszkaliśmy tam przez rok u babci. Przepadałaś za jej domem. – Mówi takim tonem, jakbym tego nie wiedziała, jakbym nie słyszała tych historii dziesiątki razy. – Nie mogę wynająć mieszkania – odpowiadam z pełnymi ustami. – Seth co tydzień spędza w Seattle dwa dni. Musielibyśmy mieć jakieś lokum na ten czas. A poza tym nie chcę nigdzie wyjeżdżać. Mam tu swoje życie, przyjaciół, pracę, którą uwielbiam. – Prawda, prawda, nieprawda. Przede wszystkim nie cierpię Portland. Uważam je za Seattle dla ubogich: podobna panorama, podobna pogoda, tylko wszystko jeszcze paskudniejsze. Moi dziadkowie przeżyli tam całe życie, ani razu nie ruszając się poza granicę stanu. Mimo że oprócz domu mieli daczę na południu, w Kalifornii. Sama myśl o Portland sprawia, że zaczyna mi brakować powietrza,

jakbym się dusiła. Mama rzuca mi spojrzenie pełne dezaprobaty; kropelka majonezu zdobi jej pomalowany na perłoworóżowo paznokieć kciuka. Nie tylko pod tym względem zatrzymała się w latach osiemdziesiątych. Uważa, że męża nie puszcza się nigdzie samego, gdyż grozi to zdradą. Gdyby tylko wiedziała… – Zdecydowaliśmy się na taki układ, bo jest najsensowniejszy – oznajmiam stanowczo. – Na chwilę obecną – dodaję ugodowo. Nie mijam się z prawdą. Seth działa w branży budowlanej. Niedawno otworzył biuro w Portland, gdzie spędza większość czasu, nadzorując tamtejsze projekty, podczas gdy Alex siedzi w Seattle. Monday i Tuesday mieszkają w Portland i mają Setha na co dzień, a nie tak jak ja – od święta. Jest to powodem mojej zazdrości. Zwłaszcza że często jadają z nim lunch, co w moim przypadku odpada ze względu na to, że Seth w czwartek musi dojechać do Seattle, a to zajmuje mu sporo czasu. Piątki z kolei spędza w miejscowym biurze i tylko sporadycznie umawia się ze mną na kolację wieczorem, zanim w sobotę znów pojedzie do Portland. W dzień przestępny Seth i tak jest w drodze przez większość czasu i właściwie nie da się tego zmienić, skoro one żyją w Portland, a ja w Seattle. Trudno jest być częścią tak niezwykłego układu i nie móc o tym z nikim porozmawiać. Żadna z moich przyjaciółek nie ma o niczym pojęcia, choć parę razy o mało bym się nie wygadała tej najbliższej, Annie. Są chwile, w których chciałabym skontaktować się z którąś z pozostałych żon, zaproponować utworzenie grupy wsparcia. Ale Seth upiera się przy tym, aby nasze życie w niczym nie przypominało tego, co poznał w dzieciństwie. Stąd brak kontaktu między nami trzema. Nie znam nawet ich imion. I przyrzekłam Sethowi, że nie będę w żaden sposób węszyć. – Kiedy zaczniecie starać się o dziecko? – pyta mnie mama. Znowu. Zadaje to samo pytanie, ilekroć się widzimy. Mdli mnie od tego. Mama nie zna prawdy, a ja nie mam sumienia otworzyć jej oczu. – Gdybyś urodziła dziecko, Seth musiałby być więcej przy tobie – stwierdza konspiracyjnym szeptem. Przyglądam się jej z otwartymi ustami. Moja siostra i ja byłyśmy sednem życia mamy. Żyła naszymi sukcesami, naszymi porażkami. Swoimi porażkami… Być może takie poświęcenie ma swoje uroki, dopóki dzieci są małe, dopóki się je wychowuje, ale co potem? Co wtedy, gdy dzieci zaczną żyć własnym życiem, a ty zostajesz z niczym – bez żadnego hobby, bez zawodu, bez tożsamości? – Mamo, czy ty mi radzisz, żebym usidliła Setha, rodząc mu dziecko? – Odkładam widelec i posyłam jej zszokowane spojrzenie. Mamę często ponosi; ona sama słynie z rzucanych mimochodem uwag na temat innych ludzi, i to w ich obecności. Ale tym razem przesadziła. – Nie byłby to pierwszy raz w historii świata… – Zaczyna ciężko oddychać i strzelać oczami na wszystkie strony. Wie, że się zagalopowała. Ogarnia mnie poczucie winy. Nigdy mamie nie powiedziałam o histerektomii, którą musiałam przejść. Zaraz po operacji nie chciałam o tym rozmawiać, a poruszenie tego tematu w późniejszym czasie przekreśliłoby mnie w jej oczach. – Nie jestem taką osobą. Nie jesteśmy takim małżeństwem. A poza tym kto by zaopiekował się biurem w Portland? – Podnoszę głos. – To kwestia naszych finansów, naszej przyszłości. – Wypowiadając te słowa, zdaję sobie sprawę, że stawką jest nie tylko dobrostan mój i Setha. Mój mąż ma całkiem sporą rodzinę na utrzymaniu. Zakrywam twarz dłońmi. Mama wstaje, obchodzi stół, by mnie pocieszyć.

– Przepraszam, dziewuszko – szepcze, używając określenia, które przylgnęło do mnie w dzieciństwie. – To nie moja sprawa. Ty wiesz najlepiej, co jest dobre dla was jako pary. Kiwam wyrozumiale głową, podnoszę z blatu kawałeczek kurczaka i wkładam go sobie do ust, po czym przez chwilę ssę kciuk. To nienormalne! Jeśli ten układ ma działać, muszę porozmawiać z mężem o swoich uczuciach. Od tak dawna udaję, że ta sytuacja mi odpowiada… Seth nie ma pojęcia, jaką wewnętrzną walkę muszę toczyć. To nie fair wobec niego, nie fair wobec mnie. Mama wychodzi godzinę później, obiecując, że postawi mi lunch w poniedziałek. – Odpoczywaj – dodaje, objąwszy mnie na do widzenia. Zamykam za nią drzwi i wydaję z siebie westchnienie ulgi. Dosłownie lecę z nóg, ale zamiast położyć się do łóżka, podchodzę do szafy Setha. Mimo że jest nieobecny przez większość tygodnia, trzyma u mnie kilka kompletów ubrań. Muskam rękawy marynarek, nogawki spodni, koszule. Zdejmuję jedną z wieszaka i przysuwam sobie do nosa w poszukiwaniu jego zapachu. Bardzo go kocham i choć nasza sytuacja jest wyjątkowa, by nie rzec: specyficzna, nie wyobrażam sobie, abym mogła być żoną innego mężczyzny. Na tym właśnie polega miłość, prawda? Nie żądasz nic więcej, wystarcza ci to, co partner sobą reprezentuje, co wnosi do związku. Seth wniósł do naszego związku dwie kobiety. Zamykając drzwi szafy, w ostatnim momencie zwracam na coś uwagę. Z kieszeni jednej pary spodni wystaje kawałek papieru. Wyciągam go odruchowo, nie chcąc, by poplamił całe pranie, łącznie z eleganckimi spodniami. Ale kiedy już mam go w ręce, czuję rodzącą się ciekawość. Karteluszek złożony jest we czworo, w idealny kwadrat. Trzymam go na dłoni przez ułamek sekundy, po czym rozkładam, aby zobaczyć co to. Rachunek od lekarza. Przebiegam wzrokiem zadrukowaną karteczkę, zastanawiając się przy tym, czy Seth ma problemy zdrowotne czy tylko poszedł na kontrolę. Nigdzie jednak nie widzę jego nazwiska. W istocie rachunek wystawiono dla niejakiej Hanny Ovark, której adres znajduje się w prawym górnym rogu: Galatia Lane 324, Portland, Oregon. Lekarz Setha przyjmuje w Seattle. – Hanna – odczytuję na głos. Z rachunku wynika, że Hanna zrobiła sobie badania laboratoryjne i odbyła rutynową wizytę. Czyżbym właśnie poznała… Monday? Domykam szafę i z kartką w dłoni przechodzę do salonu, niepewna, jak powinnam postąpić. Zapytać Setha o rachunek czy udawać, że niczego nie znalazłam? Obok na kanapie leży mój laptop. Kładę go sobie na kolanach i wchodzę na Facebooka. Prześladuje mnie uczucie, że łamię reguły. Wpisuję w okienko wyszukiwarki imię i nazwisko z rachunku, po czym niecierpliwie czekam na wyniki. Wyskakują trzy osoby: kobieta w średnim wieku, która mieszka w Atlancie, dziewczyna z pomarańczowymi włosami, która wygląda góra na szesnaście lat, i… Klikam na ostatni profil. Seth mówił mi, że Monday jest blondynką, ale nigdy nie podał żadnych dodatkowych szczegółów. Wpatruję się w zdjęcie właściwej Hanny Ovark i czuję, jak moje wyobrażenie surferki się rozpada. Nie jest też niewinną blond pięknością. Zatrzaskuję pokrywę laptopa, zrywam się z kanapy i idę do łazienki po pigułki nasenne. Muszę się przespać. Zmęczenie zrobiło swoje i postrzegam rzeczywistość w wypaczony sposób. Z szafki na lekarstwa spogląda na mnie rząd buteleczek. Moi mali strażnicy, którzy pilnują, abym zależnie od nastroju popadła w odrętwienie bądź przeciwnie, stała się ostra jak kosa. Sięgam po tabletkę zolpidemu i wrzucam ją sobie do ust. Popijam wodą prosto z kranu, kulę się na łóżku w pozycji embrionalnej i czekam, aż spłynie na mnie odrętwienie.

004 Budzę się otumaniona i zdezorientowana. Odwracam budzik tarczą do siebie i w tej samej chwili pojmuję, że przespałam jedenaście godzin. Zbyt energicznie zrywam się z łóżka, przez co pokój wokół mnie wiruje. – Szlag, szlag, szlag. Opieram się o ścianę i czekam, aż zawroty głowy miną. W końcu czuję się pewniej na nogach. Mój telefon leży na szafce nocnej wyświetlaczem do dołu, biorę go do ręki i widzę, że bateria jest na wyczerpaniu. Mam siedem nieodebranych połączeń od Setha i trzy wiadomości głosowe. Nie odsłuchuję ich, tylko od razu oddzwaniam do męża, czując, jak z każdym sygnałem narasta we mnie obawa. – Wszystko w porządku? – rzuca Seth zamiast powitania. Głos ma napięty, co sprawia, że natychmiast rodzą się we mnie wyrzuty sumienia. Jak mogłam pozwolić, żeby się o mnie niepokoił? – Nic mi nie jest – zapewniam. – Zażyłam pigułkę nasenną i chyba mnie wyłączyło na pół dnia. Wybacz, tak mi głupio… – Martwiłem się – mówi. Napięcie powoli znika z jego głosu. – Byłem bliski tego, żeby zadzwonić do szpitala z pytaniem, kiedy cię ostatnio widzieli. – Naprawdę bardzo mi przykro. A czy u ciebie wszystko w porządku? Raczej nie. Słyszę to w jego głosie, który – choć znacznie spokojniejszy – dalej pobrzmiewa napięciem. Chyba się nie dowiedział, że odkryłam Hannę? Nerwowym gestem owijam kosmyk włosów wokół palca, wyczekując odpowiedzi. – Kłopoty w pracy. Nierzetelny podwykonawca. Nie mogę teraz o tym rozmawiać. Po prostu chciałem usłyszeć twój głos. Przenika mnie dreszcz. Seth chciał usłyszeć mój głos; mój – nie Monday ani Tuesday. – Chciałabym cię znów zobaczyć. – Możesz wziąć kilka dni wolnego. Przyjechałabyś do Portland, spędziła tu ze mną trochę czasu… Podekscytowana, o mało nie upuszczam telefonu. – Naprawdę? Chciałbyś… chciałbyś tego? Przeglądam się w lustrze. Włosy mam dłuższe, niż kiedykolwiek zapuściłam. Aż się proszą o podcięcie. Rozkręcając wiotki kosmyk, zastanawiam się, czy moja fryzjerka zdoła mnie wcisnąć w terminarz, zanim wyjadę. Mała wycieczka to doskonały powód, by o siebie zadbać.

– Oczywiście – odpowiada. – Przyjedź jutro. Masz cały urlop do wykorzystania. Obejmuję spojrzeniem sypialnię, białe meble, wiklinowe pufy. Może faktycznie potrzebuję odmiany? Ostatnimi czasy nie jestem sobą. – Ale gdzie będę mieszkać? – Zaczekaj chwilę… – Słyszę niewyraźny głos trzeciej osoby. Mój mąż odpowiada coś za ręką przesłaniającą mikrofon. Wkrótce Seth znów jest na linii. – Muszę kończyć. Zarezerwuję ci pokój w hotelu. To co, do zobaczenia jutro? Chcę zapytać go o Monday i Tuesday. Czy jest gotowy je zawieść, aby spotkać się ze mną? Nie ma na to jednak czasu. – Tak, do zobaczenia jutro – mówię z podnieceniem. – Kocham cię. – Ja ciebie też, dziecino. Rozłączam się i wybieram numer szpitala. Załatwiam wszystko tak, aby ktoś zastąpił mnie na trzech kolejnych dyżurach, po czym od razu dzwonię do fryzjerki, która jak się okazuje, może mnie przyjąć, ponieważ inna klientka właśnie odwołała wizytę. Dwie godziny później jestem z powrotem w domu z odświeżonym kolorem i nową fryzurą na głowie. Zmierzam do szafy, aby się spakować. Hanna Ovark w ogóle nie zaprząta moich myśli – do czasu, aż zacznę szukać laptopa, którego zawsze zabieram ze sobą w podróż. Na kanapie leży znaleziona przeze mnie kartka. Przysiadam obok i ostrożnie otwieram pokrywę. System ożywa i z ekranu znów patrzy na mnie roześmiana Hanna. Widomy dowód, że przed pójściem spać zabawiłam się w stalkerkę. Teraz, ze świeżym umysłem, wydaje mi się to nieprzyzwoite. Z wahaniem poruszam kursorem, niepewna, czy chcę kliknąć w jej zdjęcie. Jeśli teraz dowiem się o niej czegoś, nie zdołam tego wymazać z pamięci. Stukam w touchpada palcem, wstrzymując oddech, ale ledwie strona się załaduje, widzę, że profil jest prywatny. Z marsem na czole zamykam przeglądarkę i wyłączam laptopa. Hanna przypomina raczej modelkę niż wyluzowaną miłośniczkę surfingu. Usta ma pełne, idealnie wykrojone, a kości policzkowe z rodzaju tych, jakie widuje się wyłącznie u skandynawskich modelek. Nazajutrz rano budzę się z myślą o niej. Niosąc bagaż podręczny do windy, staram się przegonić obraz Hanny sprzed oczu, nadaremno jednak. W efekcie wracam na górę po rachunek, który zostawiłam na szafce nocnej. Wkładam go do najrzadziej używanej kieszonki w portfelu. Na wypadek gdybym potrzebowała jej adresu. Ciekawe, w jakim celu, pytam sama siebie, zapinając pas i wyjeżdżając z parkingu. Na wypadek… Na wypadek gdybym zechciała sprawdzić, jak wygląda na żywo. Na wypadek gdybym chciała z nią porozmawiać. Albo coś w tym stylu. W końcu mam do tego prawo! Mam prawo wiedzieć, z kim dzielę własnego męża. Może zastanawianie się przestało mi wystarczać. Jazda do Portland trwa dwie godziny, o ile sprzyjają ci bogowie ruchu ulicznego. Opuszczam okno do samego dołu i podkręcam głośniej muzykę. Kiedy zamiast schludnej fryzury mam na głowie jeden wielki kołtun, postanawiam, że dość się nasłuchałam, i wybieram numer Anny. Moja najlepsza przyjaciółka przeprowadziła się do Los Angeles kilka miesięcy temu. Z powodu faceta, którego poznała przez internet. – Super, że jedziesz się z nim zobaczyć! – kibicuje mi. – Kupiłaś sobie coś nowego z bielizny? – Nie – odpowiadam. – Ale to chyba dobry pomysł. Zatrzymam się w centrum i coś wybiorę. Co radzisz: seksowny kicz czy seksowna elegancja? – Zdecydowanie kicz. Faceci lubią myśleć, że pieprzą się ze zdzirą. Wybucham śmiechem. Anna potrafi być obleśna.

– Hej! – odzywa się znów moja przyjaciółka, kiedy rozmowa cichnie na zbyt długo. – Jak się czujesz po… – Świetnie – wpadam jej w słowo, zanim zdąży powiedzieć coś więcej. Nie mam zamiaru o tym dzisiaj rozmawiać. Dziś czeka mnie schadzka z Sethem. – Słuchaj, muszę kończyć. Właśnie podjeżdżam pod hotel. Zdzwonimy się w przyszłym tygodniu? – Jasne – odpowiada, choć sądząc z tonu jej głosu, nie jest niczego pewna. Cała Anna: wieczna zamartwiaczka. Chodziłyśmy razem najpierw do liceum, a potem do szkoły pielęgniarskiej. Gdy przedstawiłam jej Setha, z mety go polubiła, ale z czasem jej stosunek do niego jakby się zmienił, zgorzkniał. Ponieważ postanowiłam utrzymać nasze życie małżeńskie w sekrecie, nie zdradziłam się przed Anną, że oprócz mnie są jeszcze Monday i Tuesday. Uznałam, że po prostu zraziła się do Setha na pewnym etapie znajomości. Mamy różny gust, jeśli chodzi o mężczyzn; mnie nie podobał się żaden z jej chłopaków, jakże więc mogłabym liczyć, że będzie przepadała za moim mężem? Parkuję samodzielnie, zamiast przekazać kluczyki w ręce portiera, ponieważ później chcę się wymknąć do sąsiedniej galerii handlowej, by za radą przyjaciółki nabyć jakiś seksowny fatałaszek. Przez cały czas stoi mi przed oczami Hanna. Już się nie dziwię, że Seth nie chciał mi o niej opowiadać. Po zameldowaniu się w hotelu idę prosto do swojego pokoju i badawczo przyglądam się sobie w lustrze. Co też takiego widzi we mnie Seth? Zawsze uważałam się za średnio atrakcyjną, coś w rodzaju miłej dziewczyny z sąsiedztwa. Kto by jednak chciał zwykłą szatynkę z piegami na nosie, skoro może mieć kobietę taką jak Hanna? Owszem, nie brakuje mi powabu – odkąd skończyłam szesnaście lat, mężczyźni nie potrafią oderwać oczu od mojego biustu – ale nie jestem smukła ani specjalnie zgrabna. Mam szerokie biodra i dużą pupę. Seth, który uważa się za konesera damskich pup, zawsze miętosi mi pośladki, kiedy się obejmujemy. Przy nim czuję się seksowna i piękna – znaczy czułam się, dopóki nie ujrzałam Hanny. Albo Seth ma elastyczny gust, albo kolekcjonuje żony. Odkąd zobaczyłam zdjęcie Hanny, zastanawiam się, jak wygląda Tuesday, wiem jednak, że mąż nie zdradzi mi jej imienia za żadne skarby świata. Gdyby się dowiedział, że szpieguję w internecie jego ciężarną żonę, byłby wściekły. Zerkam na zegarek i widzę, że zrobiła się pora lunchu. Postanawiam podjechać do galerii handlowej i tam coś przekąsić. Portland jest bardziej kameralnym miastem niż Seattle – z labiryntem jednokierunkowych uliczek i tłumem szybkonogich pieszych. Mimo wszystko bez trudu pokonuję te kilka przecznic i parkuję nieopodal galerii. Wynajduję czarny koronkowy biustonosz i dwie pary majtek, biodrówki i tangi, a na dokładkę prześwitujący szlafroczek, po czym zanoszę wszystko do kasy. – Mogę pomóc w czymś jeszcze? – pyta mnie ekspedientka, wychodząc zza lady, aby wręczyć mi zakupy. – Tak – odpowiadam nieoczekiwanie dla samej siebie. – Powie mi pani, gdzie jest Galatia Lane? Nie jestem stąd… – Ach tak – odpowiada. – Galatia Lane leży na obrzeżach centrum, jakieś cztery kilometry od naszej galerii. To piękna uliczka, stoją przy niej odrestaurowane wiktoriańskie domy. Uśmiecham się z zaciśniętymi wargami. – Bardzo pani dziękuję. Udaję się tam prosto ze sklepu. Zatrzymuję samochód, chrzęszcząc oponami na żwirze przy krawężniku. Opuszczam głowę, by spod zmrużonych powiek zlustrować budynki, nie odrywam przy tym rąk od kierownicy. Wciąż mogę się wycofać. Wystarczy wrzucić bieg i odjechać, nie oglądając się za siebie. Wodzę spojrzeniem od jednego domu do drugiego,

postukując paznokciem o kierownicę i usiłując podjąć decyzję. Skoro już tu jestem, co mi szkodzi się rozejrzeć? Nawet jeśli Hanna Ovark to nie Monday, okolica jest przepiękna. Zostawiam torbę z zakupami na przednim siedzeniu, po czym wysiadam i zaczynam iść ocienionym chodnikiem, przypatrując się każdej mijanej budowli z osobna. Wszystkie wyglądają jak domki z piernika: mają wieżyczki i szprosy, a od ulicy oddzielają je białe drewniane płotki. Elewacje pomalowane są na przeróżne kolory z dziecięcych snów. Róż, turkus… Jest nawet dom w barwie lodów miętowych z posypką czekoladową – ma ciemnobrązowe okiennice. Momentalnie przypominam sobie, jak to jest, gdy taki wiórek wejdzie między zęby; trzeba cmokać, dopóki sam nie wyjdzie. Co za nostalgiczna dzielnica. I jakie to wkurzające, że Monday mieszka właśnie tu. To istny raj w porównaniu z moim mieszkankiem na dwunastym piętrze, z jedenastoma identycznymi lokalami pod spodem, gdzie ludzie wiodą życie w pionie, w pół drogi do nieba. Mój apartamentowiec nie roztacza żadnej magii, nie przywodzi na myśl lodów o żadnym smaku, zapewnia tylko długie przejażdżki windą i widok na miasto. Zastanawiam się, jak się tu mieszka… Tak mnie to pochłania, że przegapiam numer 324 i muszę zawrócić. Dom Hanny jest kremowy, z matowo czarnymi drzwiami frontowymi. Okiennice są zielone, a na zewnętrznych parapetach stoją skrzynki z miniaturowymi iglakami. Ogród tętni życiem – nie ma w nim kwiatów, za to roi się od innych zadbanych roślin, które koją oczy zielenią. Nabieram szacunku do tej kobiety przedkładającej żywe rośliny nad kwiaty, które nadają się tylko do ścięcia. Stoję tam chyba pięć minut, chłonąc widok wzrokiem, aż czyjś głos za plecami sprawia, że podskakuję w miejscu. – Cholera! – syczę, przykładając dłoń do serca. Odwracam się i widzę przed sobą blondynkę z twarzą okoloną wiotkimi kosmykami włosów. Głowę ma przechyloną, jakby podziwiała dom razem ze mną. – Śliczny, prawda? Skupiam się na jej częściowo zakrytej twarzy. Zrozumienie przychodzi dopiero po chwili, jak zawsze gdy muszę przypasować rzeczywistą osobę do jej internetowego wizerunku. Trzeba porównać rysy, muśniętą podmuchem wiatru skórę z jednolitą plamą na ekranie. Hanna… Serce o mało nie wyskakuje mi z piersi. Złamałam zasady, sprzeniewierzyłam się umowie. Zawsze ciekawiło mnie, czemu jelenie nie uciekają, widząc reflektory nadjeżdżającego samochodu. Teraz już to wiem, sama przykuta do miejsca, z tętnem walącym mi w uszach. – Owszem – potakuję, nie znajdując lepszej odpowiedzi. I dodaję: – To pani dom? – Tak – potwierdza radośnie. – Należał do mojego męża przed naszym ślubem. Oczywiście przeprowadziliśmy remont. Było mnóstwo pracy. – Przewraca oczami. – Na szczęście dla niego to betka, zajmuje się tym zawodowo. „Kocham was wszystkie równie mocno”. Czy nie to powtarza wiecznie Seth? Tak samo! Tymczasem Hanna mieszka w domu z bajki, a ja usycham z tęsknoty w zwykłym wieżowcu. Najwyraźniej ona zalicza się do tych kobiet, którym kupuje się domy, a ja w najlepszym razie mogę liczyć na wizytówkę. Monday ma na sobie kwieciste kimono, obcisły top i dżinsy. Nad paskiem spodni widać kawałeczek jej brzucha – skóra na nim jest gładka i napięta. Nic dziwnego, że Seth nie chciał nas ze sobą poznać. Chybabym umarła na brak pewności siebie. – Chce pani wejść do środka i rozejrzeć się? – pyta mnie znienacka Hanna. – Nie byłaby pani pierwsza. Ludzie często pukają do drzwi i proszą, żebym ich oprowadziła. Nigdy nawet nie sądziłam, że dom może przysporzyć znajomych. Śmiech ma gardłowy. Zastanawiam się, czy pali papierosy. Jeśli nawet kiedyś paliła, rzuciła to, uznaję, zerkając na jej brzuch. Jest za płaski, ba, za wklęsły, żeby mógł w sobie mieścić życie. Myśl o jej ciąży wzbudza w moim umyśle obrazy: ona oplata Setha długimi

nogami, on niezmordowanie ją pompuje… – Z wielką chęcią – wyrywa mi się z ust, zanim zdołam się powstrzymać. To prawda, mam wielką chęć zobaczyć z bliska, jak mieszka. Ale nie powinnam tego mówić ani tym bardziej iść za nią ścieżką wiodącą do drzwi, jak teraz. Stając na górnym stopniu, Hanna sięga do torebki po klucz. Dynda przy nim breloczek w kształcie maleńkiego sandała. Jest na nim napis, w połowie zatarty, ale i tak udaje mi się wypatrzyć M, E, C i O, które pozostały ze słowa Mexico. Czuję ucisk w żołądku. Była tam z Sethem? Mój Boże, o tylu rzeczach nie wiem. Tymczasem Hanna mocuje się z zamkiem. Słyszę, jak klnie pod nosem. – Cholernik wiecznie się zacina – wyjaśnia, otwierając drzwi. Podążam jej śladem, oglądając się nerwowo przez ramię, aby sprawdzić, czy ktoś nie przechodzi właśnie ulicą. Jesteś w obcym mieście, mówię sobie. Nie ma znaczenia, czy ktoś cię zobaczy. W naturze Hanna jest jeszcze piękniejsza niż na zdjęciach, a do tego okazuje się miła. Miła do tego stopnia, że oferuje gapiącej się nieznajomej oprowadzenie po własnym domu. No, nie jesteśmy sobie tak znów obce, poprawiam się w myślach. Przecież korzystamy z tego samego penisa. Jestem na skraju maniackiego śmiechu, ale opanowuję się i tylko chrząkam, jakbym chciała przeczyścić gardło. Hanna odwiesza klucze na ozdobny haczyk i odwraca się do mnie z uśmiechem. Dom stęka, jakby chciał zaświadczyć o swoim wieku. Deski podłogowe lśnią nieskazitelną czystością; to surowy mahoń, dokładnie taki, jakim chciałam wyłożyć swoje mieszkanie. Seth zaprotestował wtedy, domagając się czegoś nowocześniejszego, koniec końców stanęło na popielatym kamieniu. Zatrzymuję się przy schodach, niepewna, czy powinnam zdjąć buty czy nie. Mam dziwaczne uczucie, że byłam tu już wcześniej, choć to niemożliwe. Hanna nie wykonuje żadnego ruchu, by mną pokierować, zdejmuję więc obuwie i zostawiam je przy dolnym stopniu. Różowe tenisówki odcinają się od kremowego wnętrza. Po prawej mam sztucznie postarzony stolik z ustawionym pośrodku wazonem, z którego sterczy wesoło barwna bugenwilla. Na ścianach brak fotografii rodzinnych, za co w głębi ducha jestem wdzięczna. Nawet nie chcę myśleć, jakie to uczucie: zobaczyć własnego męża na zdjęciach z inną kobietą. Wnętrze urządzone jest ze smakiem, idealne w każdym calu. Hanna ewidentnie ma do tego rękę. – Tu jest cudownie – szepczę, starając się ogarnąć chciwym wzrokiem jak najwięcej. Hanna, która także zdjęła buty i zdążyła wsunąć stopy w parę jedwabnych papuci, uśmiecha się do mnie, dzięki czemu jej wysokie, opięte zaróżowioną skórą kości policzkowe są dodatkowo podkreślone. Seth również ma ostre rysy, długi prosty nos i kwadratową szczękę. Wyobrażam sobie, że wspólnie stworzyli istotę doskonałą, i czuję skurcz w brzuchu na myśl o ich dziecku. Ich dziecko. Ich podróż do Meksyku. Ich dom. – Nawiasem mówiąc, jestem Hanna – przedstawia się, prowadząc mnie na górę. A potem opowiada mi o człowieku, który przed stu laty zbudował ten dom dla swojej świeżo poślubionej żony, ja zaś potrafię myśleć wyłącznie o tym, że obecnie mieszka w nim najmłodsza małżonka Setha. Zgodziłam się na to zaledwie przed rokiem, gdy nasze plany pokrzyżował los, nie niszcząc jednak naszej miłości. Chciałam sprawić mu przyjemność, zapewne tak samo jak Tuesday, która kiedyś zgodziła się na mnie. Hanna pokazuje mi wszystkie pokoje i dwie odnowione łazienki. Rozglądam się za jakimiś zdjęciami, ale żadnych nie widzę. W końcu gospodyni prowadzi mnie na dół, do salonu i do kuchni. W tej ostatniej od razu się zakochuję. Jest trzy razy większa od maleńkiej kuchenki w moim mieszkaniu, można by w niej szykować kilka uczt naraz. Widząc moją minę, Hanna pokazuje zęby w uśmiechu. – Nie zawsze tak wyglądała. Odżałowałam przyległy gabinet i powiększyłam ją, żeby mogła spełniać swoje zadanie. Często podejmujemy gości.

– Wygląda wspaniale – zapewniam. – Kiedyś stały tu i wisiały żółte szafki, a podłoga była w biało-czarną szachownicę. – Marszczy nos, jakby taka aranżacja budziła jej obrzydzenie. Potrafię sobie wyobrazić dawny wygląd kuchni, z maślanymi drzwiczkami szafek, bardzo możliwe, że pomalowanych ręcznie przez pierwszego właściciela. – Okropieństwo – dodaje Hanna. – Wiem, że wypada zachwycać się stylem retro i w ogóle, ale ja nie mogłam się doczekać remontu. Kolejny szok. Mój Seth nie lubi podejmować gości. Próbuję zobaczyć męża oczami wyobraźni, jak stojąc pod odsłoniętymi belkami stropowymi tego pomieszczenia, sieka cebulę na marmurowym blacie roboczym, podczas gdy Hanna wyciąga coś z podwójnego piekarnika. Zadanie mnie przerasta, doznaję zawrotu głowy. Dotykam skroni palcami, drugą ręką szukając jakiegoś oparcia. – Dobrze się pani czuje? – Z głosu Hanny bije troska. Wysuwa taboret spod lady i każe mi usiąść. – Zaraz podam pani wody… Moment później wraca z pełną szklanką, a ja wypijam wszystko duszkiem, nie mogąc sobie przypomnieć, kiedy ostatnio coś piłam. Do lunchu zamówiłam herbatę i kieliszek różowego wina – za mało, by pozostać nawodnioną przez tyle godzin. – Zaprosiła pani do swojego domu obcą osobę. Mogę być seryjną zabójczynią czy kimś w tym stylu. Teraz na dodatek częstuje mnie pani wodą. – Potrząsam głową. – Nie powinno się tak postępować. Uśmiecha się szelmowsko, a w jej oczach pobłyskują filuterne iskierki. Jest ode mnie sporo młodsza, ale postawę ma niemal królewską, dostojną. Jakby urodziła się dojrzała. Wątpię, żeby kiedykolwiek wypiła za dużo alkoholu i rzygała potem przez całą noc, jak ja wtedy, gdy byłam nastolatką. Nie, ta kobieta jest na to zbyt poukładana, zbyt odpowiedzialna, zbyt złotousta. Rozumiem już, co Seth w niej zobaczył. Idealną matkę dla idealnego dziecka. – Najwyższa pora poczęstować panią jakąś przekąską – stwierdza wesoło. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam coś w ustach. Podchodzi do lodówki, potem do kredensu, nucąc coś przy wyjmowaniu składników. Wraca z deską z grubego drewna, na której piętrzą się sery, krakersy i owoce, wszystko ułożone artystycznie i dojrzale. Natychmiast czuję z nią powinowactwo: nie ma nic piękniejszego, niż nakarmić kogoś, kto może być głodny. Na jej miejscu uczyniłabym to samo. Zjadam kilka kawałków sera i od razu mi lepiej. Przy jedzeniu Hanna opowiada mi, że jest fotografem wolnym strzelcem. Pytam więc, czy oprawione w ramki widoczki na ścianach w korytarzu są jej dziełem. Cała się rozpromienia, potakując. Tym bardziej zastanawia mnie brak rodzinnych zdjęć w polu widzenia. Czyż dom fotografa nie powinien pękać od fotografii? – A pani czym się zajmuje? – pyta mnie Hanna. Odpowiadam, że jestem pielęgniarką. – Tu niedaleko, w szpitalu miejskim? – Nie, nie. Mieszkam w Seattle. Do Portland przyjechałam z mężem na weekend. – Na tym poprzestaję, gdyż dręczy mnie obawa, że powiem o jedno słowo za dużo i czymś się zdradzę. Jeszcze przez chwilę rozmawiamy o szpitalach i o procesie nadawania domowi Hanny nowego sznytu, po czym w końcu podnoszę się ze swojego miejsca. – Zajęłam pani wystarczająco dużo czasu – mówię, uśmiechając się do niej ciepło. – Bardzo dziękuję za zaproszenie. Może przy następnej wizycie w Portland zrewanżuję się, stawiając pani lunch gdzieś na mieście? – Byłoby wspaniale – zapewnia ochoczo. – Nie mam wielu przyjaciół, przyjechałam spoza stanu, aby zamieszkać z mężem. – Tak? A skąd pani pochodzi? – Przechylam głowę, jakbym czekała na odpowiedź, ale tak naprawdę próbuję sobie przypomnieć, czy Seth kiedykolwiek wspominał, gdzie poznał

Monday. – Urodziłam się i wychowałam w stanie Utah. Przez moje ciało przebiega prąd. Seth także urodził się i wychował w Utah. Czy to możliwe, że on i Hanna znali się jeszcze w tamtych czasach? Nie… Dzieli ich zbyt duża różnica wieku, by mogli chodzić razem do szkoły, poza tym w Utah mój mąż poznał Tuesday i ożenił się z nią. Wykorzystując chwilę mojego milczenia, Hanna wyciąga telefon i wklepuje do niego mój numer telefonu. Moment później wkładam już buty. Rozpaczliwie pragnę opuścić ten dom. W co ja się wpakowałam? Seth mógłby wpaść na wspólny lunch z żoną, a wtedy zobaczyłby mnie tutaj i… Co by powiedział na widok dwu żon razem? Zmierzając do drzwi, muszę przystanąć i poprawić na stopie but, którego zapiętek wywinął się do środka. Przy tej okazji dostrzegam na podłodze pod oknem ułomki szkła – długie na parę centymetrów i poszarpane na brzegach. Ujmuję je w palce i kładę sobie na otwartej dłoni. W ścianie powyżej tkwi haczyk, na którym musiała wisieć ramka z obrazkiem albo ze zdjęciem. Pokazuję Hannie odłamki. – Proszę uważać, żeby nie zrobić sobie krzywdy. Odbiera ode mnie szkło – z podziękowaniem, ale też rumieni się przy tym głęboko. – To z ramki, która spadła, kiedy zrobił się przeciąg… Ot, zwykłe zdjęcie rodzinne. Takie wypadki się zdarzają. Kiwam głową. Takie rzeczy się zdarzają. Tylko że gdy cofa rękę, ostrożnie trzymając szkło między dwoma palcami, mój wzrok spoczywa na jej przedramieniu i siniakach, które właśnie przechodzą w fiolet. Szybko uciekam spojrzeniem, aby się nie zorientowała, że coś zauważyłam, po czym otwieram drzwi wyjściowe. – To do zobaczenia – mówię. Hanna macha mi na pożegnanie i szybko zamyka drzwi. Idąc do samochodu, nie mogę pozbyć się widoku siniaków na jej przedramieniu. Czy powstały pod wpływem zbyt mocnego uścisku palców? Nie, w myślach zaprzeczam obrazom, które podsuwa mi wybujała wyobraźnia. Dopatrujesz się skandalu tam, gdzie go nie ma.

005 Ledwie mam czas wrócić do hotelu, wziąć prysznic i wyszykować się na kolację z Sethem. W trakcie jazdy jestem roztargniona, o mało nie wjeżdżam w tył wozu dostawczego, który zahamował na czerwonym świetle. Hanna, Hanna, Hanna, powtarzam śpiewnie w myślach. Wciąż mam przed oczami jej twarz. Nawet gdy wkładam czarną sukienkę, w której uwielbia mnie Seth. Wyeksponowawszy swoje atuty najlepiej jak umiem, rozpuszczam jeszcze sięgające mi do ramion włosy. Pod sukienką mam oczywiście bieliznę, którą kupiłam wcześniej. Koronka mnie drapie, a ja zastanawiam się, jak w tej samej bieliźnie prezentowałaby się Hanna. Zaraz jednak zapewniam samą siebie, że przede mną udany wieczór. Już się nie mogę doczekać spotkania z mężem, naszego dodatkowego wspólnego, skradzionego czasu. Trochę przypomina to zdradę, dzięki czemu ogarnia mnie jeszcze silniejszy dreszczyk. Być może wiele mi brakuje do Hanny, ale Seth postanowił spędzić dzisiejszy wieczór ze mną. Dzwonię do niego, aby zapytać o godzinę rezerwacji, a gdy odbiera, ciepło zalewa mnie wszędzie tam gdzie trzeba. – Ile pieniędzy zmarnotrawiłaś? – pyta. Oczywiście żartuje. Lubi zgrywać sknerę, kiedy kupuję rzeczy, ale zawsze prosi, abym mu pokazała, co sobie sprawiłam, i zawsze ma na ten temat coś do powiedzenia. Jest jednym z tych nielicznych mężczyzn, którzy okazują żonie zainteresowanie. – Mnóstwo – odpowiadam. Wybucha śmiechem. – Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę. Przez cały dzień w pracy błądziłem myślami wokół wspólnego wieczoru. – Przyjdziesz po mnie do pokoju hotelowego czy spotkamy się na miejscu? – Spotkajmy się na miejscu. Mam nadzieję, że pamiętałaś, by zabrać tę czarną sukienkę, którą tak lubię… Uśmiecham się do siebie. Zazwyczaj potrafi wzbudzić we mnie pożądanie samym głosem. Bywa, że czuję się przez to łatwa, jakby wystarczyło, że powie coś tym swoim barytonem, a ja natychmiast mięknę jak wosk. Dziś jednak nie wywiera na mnie takiego wpływu. Pozostaję obojętna na jego urok. Mam wrażenie, jakbym wycofała się w głąb siebie. Przekomarzamy się, jak to mamy w zwyczaju, ale nie wkładam w to całego serca jak zwykle. Może ujrzenie Hanny na własne oczy mnie odmieniło? Może nareszcie uświadomiłam sobie w pełni swoje położenie, zamiast traktować je jak niedotyczącą mnie osobiście teorię? Ich dziecko, ich podróż do Meksyku, ich dom… Wielka szkoda, że nie mam czasu na drinka, myślę,

łapiąc płaszcz leżący na fotelu pasażera. Seth czeka na mnie na zewnątrz, gdy oddaję kluczyki portierowi. Restauracja jest staroświecka, romantyczna na swój własny sposób. Młodzi przychodzą tu, żeby się lepiej poznać; starsi – żeby odnaleźć to, co połączyło ich przed laty. Podoba mi się, że mój mąż wybrał takie miejsce na ten wieczór, z nakrochmalonymi białymi serwetami i długimi do kostek fartuchami kelnerów. Maître d’hôtel prowadzi nas do stolika w rogu. Zajmuję miejsce na wprost okna, Seth zaś – zamiast usiąść naprzeciwko mnie – mości się tuż obok. Rozglądam się dyskretnie, aby sprawdzić, czy ktoś nas obserwuje, czy komuś przeszkadza nasza frywolność. Uspokajam się dopiero wtedy, gdy widzę, że nikt nie wytyka nas palcem ani nie wyśmiewa się z nas. – Nie sądziłam, że do tego dojdzie – mówię, popijając wodę. – Pamiętasz, jak nabijaliśmy się z takich par? – Seth szczerzy wszystkie zęby. – Starzy, a nie mogą od siebie rąk oderwać. Uśmiecham się do niego. – Pamiętam. Ale ostatnio nie mogę się tobą nacieszyć. Może przez to, że nie jesteś wyłącznie mój. – Jestem twój – zapewnia. – I bardzo cię kocham. Wypada to w jego ustach jakoś blado. Może zawsze tak było, tylko ja tego nie zauważałam? Paranoiczka z ciebie, napominam się w duchu. Niepotrzebnie dzielisz włos na czworo. To nie Seth się zmienił, tylko ty. Mimo wszystko zastanawiam się, jak często mówi te same słowa pozostałym. Gdy w moim umyśle znów pojawia się Hanna, ogarnia mnie poczucie braku bezpieczeństwa. To dlatego Seth nie pozwala nam utrzymywać kontaktu: abyśmy nie koncentrowały się na sobie nawzajem i zazdrości, tylko na nim i na tym, co nas z nim łączy. Tłamszę rodzące się we mnie emocje. Taka już jestem: konkretna, zorganizowana, umiejąca skupić się na wybranym aspekcie życia. Seth zamawia steka, ja wybieram łososia. Rozmawiamy o mojej pracy i jego; o szpitalu i o domu, który on buduje dla emerytowanej aktorki w mieście parę kilometrów na południe od Portland, nad jeziorem. Banalne to i zwyczajne – rozmowa dwojga małżonków o ich codziennym życiu. Nastrój mi się polepsza, dobre wino stępia mój niepokój i wszystko jest świetnie, dopóki kątem oka nie dostrzegę młodej blondynki z dzieckiem na ręku, która podchodzi do maître d’hôtel. Jedyne, co wystaje z becika, to czuprynka ciemnych włosów niemowlęcia. Zalewa mnie fala zazdrości, ciężka i lepka. Choć zaczyna brakować mi tchu, nie jestem w stanie oderwać oczu od tego widoku. Partner nadskakuje kobiecie, dotyka jej delikatnie, po czym obejmuje ją obronnym gestem, gdy oboje spoglądają na maleństwo. Obserwuję ich w bezruchu, z natężeniem, czując, jak ogarnia mnie znajomy ból. Zażyłość, która ich połączyła, wynika z tego, że razem powołali do życia dziecko. Nie, wróć. Wiele par może to o sobie powiedzieć, nie każda jednak doświadcza tego typu bliskości po narodzinach potomka. Mimo wszystko nie potrafię wyrzucić z myśli obrazu Setha i Hanny pochylających się nad łóżeczkiem dziecięcym, dzielących coś, co nigdy nie stanie się moim udziałem. Seth spostrzega, na co patrzę, chwyta moją dłoń i szepcze: – Kocham cię. Czasami zdaje mi się, że potrafi wyczuć, kiedy myślę o nich – o pozostałych kobietach w jego życiu – i wtedy wyrzuca z siebie pośpieszne słowa. Stara się nimi uleczyć swoją drugą jałową żonę. „Nie dałaś mi tego, czego pragnąłem najbardziej na świecie, ale hej, wiesz co? Nadal cię kocham”. – Wiem. – Uśmiecham się ze smutkiem i odwracam wreszcie spojrzenie od szczęśliwej

pary z dzieckiem. – Wystarcza mi, że mam ciebie – zapewnia. – Chyba nie muszę tego powtarzać? Mam chęć na niego naskoczyć. Skoro mu wystarczam, dlaczego spodziewa się dziecka z inną kobietą? Dlaczego w ogóle w jego życiu jest inna kobieta, a właściwie kobiety? Milczę jednak. Nie chcę, żeby zobaczył we mnie beksę, zrzędę. Moja mama była zrzędliwa. Dorastając, słyszałam, jak suszy tacie głowę dosłownie o wszystko, widziałam, jaki jest z tego powodu nieszczęśliwy, i współczułam mu. W dodatku jej kąśliwe uwagi raniły z każdym rokiem głębiej, ryjąc coraz bardziej przepaściste żłobienia w twarzy ojca, twarzy, na której lata odcisnęły swoje piętno, podczas gdy oblicze mamy zdawało się zakonserwowane dzięki botoksowi i sztucznemu kolagenowi. – Czy mi się zdaje, czy jesteś podenerwowany? – pytam. – Wybacz. Miałem w pracy ciężki tydzień. Kiwam głową ze współczuciem. – Mogę jakoś pomóc? Gdy Seth znowu na mnie zerka, spojrzenie ma ciepłe. Ujmuje moją dłoń z błąkającym mu się na ustach pożądliwym uśmieszkiem. – Sam wybrałem sobie takie życie. Podołam. Ale martwię się o ciebie. Po tym, jak… – Nie masz powodów do zmartwienia. U mnie wszystko w porządku – zapewniam. Oczywiście jest to bezczelne kłamstwo. Być może Seth by je przejrzał, gdyby był mniej rozkojarzony, nie tak bardzo napięty. Nic nie jest w porządku. Powinno jednak być. W chwili słabości pomyślałam, że będę mu się mogła zwierzyć ze swoich rozterek, ale teraz widzę, że Seth ma dość własnych problemów. Zresztą skoro Hanna daje sobie radę sama, ja też muszę. Monday ma urodzić dziecko, które poczęła z poligamistą, a mimo to emanuje pewnością siebie. Wydawała się nawet szczęśliwa… W tym momencie przypominam sobie jej posiniaczone ramię, odciski palców na przybierającej śliwkowy odcień skórze. Marszczę czoło. – Coś się stało? – dopytuje Seth. – Ilekroć ściągasz brwi w ten sposób… Miętosi mi udo pod stołem, a ja od razu czuję mrowienie między nogami. Ciało zdradza umysł, to dla mnie typowe. Przy mężu nigdy nie umiem wziąć się w karby. – W jaki sposób? – pytam, choć znam odpowiedź. Chcę ją usłyszeć. – Robisz o tak, a potem ściągasz usta w ciup, jakbyś chciała, żeby cię pocałować. – Może tak jest – mówię. – Nie przyszło ci to na myśl? – Przyszło… Seth nachyla się ku mnie i leciutko dotyka moich warg swoimi. Pachnie winem i sobą, naraz chcę mu pokazać bieliznę, którą mam pod spodem. Chcę zobaczyć, jak w jego oczach rodzi się pożądanie, zanim rzuci mnie na łóżko. Dobrze jest pragnąć własnego męża i kiedy on pragnie ciebie, myślę. Całujemy się jak para nastolatków, gdy obok rozlega się kobiecy głos – butny, poirytowany. Seth rzuca spojrzenie przez ramię, ale ja wciąż mam maślane oczy, w wyobraźni widzę hotelowe łóżko. – Kłótnia kochanków – stwierdza Seth, odwracając się do mnie. Ponad jego głową widzę parę sprzeczającą się o coś przy barze. Opuszczam nieco wzrok i wpatruję się w twarz Setha, wodząc opuszką palca wskazującego po brzegu kieliszka. Po tym, jak mój mąż koncentruje spojrzenie na szklance z wodą, widzę, że próbuje podsłuchać rozmowę kochanków. Myślę nawet, że ich podniesione głosy sprawiają mu przyjemność. Staram się wywnioskować z mimiki, czy bierze którąś ze stron, ale nie, tylko słucha. Seth i ja rzadko się kłócimy, zapewne dzięki temu, że jestem zwykle ugodowa. Czy kiedykolwiek widziałam, żeby stracił panowanie nad sobą? Przeglądam

wspomnienia w poszukiwaniu jakiegoś, które by świadczyło, że mój mąż bywa zagniewany do tego stopnia, by uderzyć, złapać mocniej za rękę, popchnąć. – Seth – odzywam się nagle. – Jak często się z nimi kłócisz? Wino rozwiązuje mi język, maska obojętności opada, gdy zaczynam przyglądać się mężowi baczniej. Unika mojego spojrzenia. – Kłótnie to część życia. – No tak – potwierdzam, nieusatysfakcjonowana tą niewiele mówiącą odpowiedzią. – A o co najczęściej się kłócicie? Seth sięga po swoją szklaneczkę, wyraźnie zmieszany. Oczywiście jest pusta, rozgląda się więc za kelnerem, dzięki któremu mógłby zamortyzować moje pytanie alkoholem. Nie odrywam spojrzenia od jego twarzy. Chcę wiedzieć. – O to, o co ludzie zwykle się kłócą. – Dlaczego robisz uniki? – Bębnię palcami o blat. Jestem zła. Rzadko o coś pytam, ale gdy już zadaję pytanie, chcę poznać odpowiedź. Oczekuję odpowiedzi w zamian za swoją ustępliwość. Rola, którą gram, nie jest łatwa. – Naprawdę miałem ciężki tydzień. Czas spędzony z tobą to balsam na moją duszę. Wolałbym się cieszyć twoim towarzystwem, niż rozpamiętywać wszystkie utarczki, jakie miałem z tamtymi. Jak było do przewidzenia, mięknę. Chowam ręce pod stół i uśmiecham się przepraszająco. Na twarzy Setha maluje się ulga. Zachowałam się niemądrze. Po co tracić czas na rozmowę o jego innych związkach, skoro możemy go przeznaczyć na to, by umocnić łączącą nas więź? Oddalam od siebie myśli o Hannie i jej siniakach. – Wybacz – mówię. – Napijesz się drinka, zanim stąd wyjdziemy? Seth zamawia nam jeszcze po kolejce, a gdy szklaneczka z burbonem i kieliszek z winem stoją już na blacie, spogląda na mnie z miną zbitego psa. – Co znowu? Znam to spojrzenie. No dalej, wyrzuć to z siebie. Śmieje się cicho, po czym pochyla ku mnie i składa na moich ustach lekki pocałunek. – Nic się przed tobą nie ukryje. – Pokazuje zęby w uśmiechu. Odchylam się na twarde oparcie, szykując się na złe wieści. – Tak naprawdę chciałbym z tobą o czymś porozmawiać. – Słucham… Przyglądam się, jak upija następny łyczek burbona, grając na zwłokę, szukając właściwych słów. Nachodzi mnie myśl, że gdyby chciał podzielić się ze mną złą wiadomością, przećwiczyłby to sobie w duchu, przyszedłby przygotowany. Moment później czuję irytację, że mógłby mnie tutaj zwabić tylko po to, aby osłodzić mi przykrą wieść. – Chodzi o Monday – wydusza z siebie w końcu. Coś w moim żołądku fika koziołka, po czym zalewa mnie fala paniki. Seth odkrył, że byłam u Hanny. W ustach mi zasycha. Oblizuję wargi, układając w głowie wymówkę, którą go poczęstuję. – O Monday? – Z dzieckiem wszystko w porządku – śpieszy z zapewnieniem. – Jak dotąd. Ale pomyślałem sobie, że nie byłoby dobrym pomysłem wybierać się na urlop we dwoje w roku, w którym ma się urodzić. Jego wypowiedź zawisa w powietrzu między nami, a ja mogę tylko patrzeć na Setha, osłupiała. Nie jest to najgorsza wiadomość, jaką mogłam usłyszeć, ale na pewno wystarczająco zła.

– Dlaczego? – wybucham. – Co za różnica? Przecież możemy wyjechać i wrócić, zanim Monday urodzi! – Właśnie w tym rzecz, że nie możemy – odpowiada. Podaje przechodzącemu obok kelnerowi kartę kredytową bez pytania o rachunek. – Jak dziecko się pojawi, będę musiał poświęcić mu czas. Nie mogę więc zrobić sobie wcześniejszego urlopu. Poza tym w pracy jest naprawdę gorąco. Muszę być na miejscu. Krzyżuję ręce na piersi i gapię się w okno; zniknęło gdzieś uczucie wyjątkowości i bycia kochaną, którego doświadczyłam zaledwie kilka godzin temu. Czuję się odrzucona. To nie ja dam mu dziecko, tylko ona, zatem moje potrzeby są mniej ważne. O Boże, on naprawdę zaprosił mnie do Portland dla osłody. Ani przez chwilę nie chodziło o romantyczną schadzkę, Seth dopuścił się manipulacji. Wniosek, do którego dochodzę, jest bolesny. – Wiele poświęciłam, Seth… – Głos mam przepełniony goryczą, co zniesmacza nawet mnie. Nie chcę zachowywać się jak rozkapryszone dziecko, co z tego jednak, skoro nie umiem znieść, że obrabował mnie ze wspólnego czasu. – Wiem – odpowiada mój mąż. – Długo się zastanawiałem, zanim cię o to poprosiłem. Mierzi mnie jego ton. Zwraca się do mnie jak do gówniary, którą musi zdyscyplinować. Podrywam na niego spojrzenie, w ostatniej chwili powstrzymując się przed powiedzeniem czegoś, co by go zabolało. – Poprosiłeś? Ty mnie o nic nie prosisz, ty mnie informujesz! Rozpadało się. Jakaś para wybiega z restauracji i kieruje się w stronę parkingu. Odprowadzam tych dwoje wzrokiem, zastanawiając się, jak to jest być z mężczyzną, który kocha tylko ciebie. Zanim poznałam Setha, nieczęsto umawiałam się na randki. Byłam jedną z tych skupionych na nauce studentek, które odkładają męsko-damskie znajomości na później. Gdybym miała większe doświadczenie, pewnie bym się nie zgodziła na układ, który mi zaproponował. – Nie wierzysz w to, co mówisz. – Sięga po moją rękę, ale ja chowam ją szybko pod stołem. W oczach czuję łzy. – Chciałabym już iść. Seth ma czelność zgromić mnie spojrzeniem. – Nie możesz wiecznie uciekać przed problemami. Powinniśmy o nich rozmawiać. Na tym polega związek z drugą osobą. Kiedy brałem z nią ślub, wiedziałaś, co się święci. I nie miałaś nic przeciwko. Jestem wściekła do tego stopnia, że wstając, niechcący przewracam pustą szklankę po wodzie, zanim wydostanę się spomiędzy stołu i krzesła i ruszę przyśpieszonym krokiem w stronę drzwi. Słyszę, że woła mnie po imieniu, nic jednak, co by powiedział, nie jest w stanie mnie zatrzymać. Muszę pobyć sama, muszę się nad tym wszystkim zastanowić. Jak on śmie pouczać mnie, czym jest małżeństwo? Ma wszystko, o czym mógłby zamarzyć, tymczasem ja…

006 Nazajutrz rano budzi mnie dźwięk otwieranych drzwi. Tak się śpieszyłam do łóżka, że zapomniałam wywiesić znak „nie przeszkadzać”. Słyszę, jak pokojówka cicho się przedstawia, co kwituję zduszonym: „Później!”. Czekam, aż drzwi zamkną się za nią, przewracam się na drugi bok i sięgam po telefon. Seth próbował się do mnie dodzwonić pięć razy i wysłał mi siedem wiadomości. Gdybym to ja była taka natarczywa, uznałby, że to oznaka mojej niepewności i zaborczości. Wyłączam telefon całkiem, nie czytając esemesów, po czym wyskakuję z łóżka i zaczynam pakować te nieliczne rzeczy, które ze sobą zabrałam. Chcę wrócić do domu. Przyjazd tutaj był błędem. Tęsknię do znajomych kątów, do schłodzonej coli, która czeka na mnie w lodówce. Mam zamiar zaszyć się pod kołdrą i wyleźć dopiero wtedy, gdy będę musiała iść do pracy. Chcę zadzwonić do mamy albo do Anny i opowiedzieć o wszystkim, z tym że wtedy musiałabym im wyznać całą prawdę, a na to nie jestem gotowa. Podczas jazdy windą na dół przypominam sobie o Hannie i nagle nachodzi mnie chęć, by znów ją odwiedzić. Ona jedna wie, jak to jest dzielić się mężem z inną kobietą. Idąc na parking, ignoruję ciężar torby na ramieniu i piszę do Monday esemesa. Wczoraj byłam tak rozkojarzona, że nie zapamiętałam, w której części parkingu zostawiłam samochód. Maszeruję więc wzdłuż rzędów aut tam i z powrotem, z ciężką torbą na ramieniu, którą muszę co chwilę przerzucać a to na prawy, a to na lewy bark. Kiedy w końcu znajduję wóz i otwieram drzwiczki, na fotelu kierowcy zastaję bukiet lawendowych róż z bilecikiem opartym o kierownicę. Przestawiam kwiaty na siedzenie obok, nie czytając bilecika, zajmuję miejsce za kółkiem i odpalam silnik. Niepotrzebne mi kwiaty ani kartki z wydrukowanymi przeprosinami. Potrzebuję od niego uwagi, zainteresowania, uczucia. Jestem już prawie na autostradzie, gdy przychodzi odpowiedź na zapomnianego w ferworze esemesa, którego wysłałam do Hanny w lobby hotelowym. Zapytałam ją, czy miałaby ochotę na późne śniadanie, zanim wrócę do Seattle. Jej słowa sprawiają, że serce zaczyna mi bić szybciej. Jasne! U Orsona o dziesiątej? Tu masz adres. Wbijam go w nawigację i zawracam na najbliższym skrzyżowaniu. Ledwie spojrzałam w lustro, zanim opuściłam pokój. Czekając na zmianę świateł, odchylam osłonę przeciwsłoneczną i przeglądam się w lusterku. Jestem blada i wypluta, oczy mam podpuchnięte od wieczornego płaczu. Przetrząsam torebkę w poszukiwaniu szminki, po czym nakładam trochę koloru na sine wargi. Okazuje się, że U Orsona to spelunka czynna od samego rana, a kto wie, czy nie przez całą dobę. Nad wejściem wisi wymalowany drukowanymi literami szyld. W dużym O widnieje

dziura wielkości piłeczki golfowej, od której odchodzą pajęcze nitki pęknięć. Wchodzę do środka, wciągam do płuc wiszący w powietrzu zapach smażonych jajek i kawy i rozglądam się za wolnym stolikiem. Lokal jest napakowany, pełen ludzi w takim typie, jakiego nigdy bym nie połączyła z osobą dostojnej Hanny. Otaczają mnie irokezy, różowe czuby i tatuaże. Jakaś kobieta ma siedem kolczyków tylko na twarzy. Znajduję lożę przy oknie, skąd mam dobry widok na drzwi. Siadam po jednej stronie, rzucając torebkę na puste miejsce naprzeciwko. Zdarzało mi się bowiem bywać w lokalach, gdzie zdesperowani bywalcy chcą się przysiadać do nieznajomych. Hanna pojawia się dziesięć minut później, ubrana w czerwoną sukienkę i lśniące czarne baleriny. Włosy ma upięte z tyłu, choć parę kosmyków znów otacza jej twarz, jakby musiała walczyć z wichurą. Wydaje się zmordowana, gdy wślizguje się na swoje miejsce, zatykając luźne kosmyki za uszami. – Przepraszam za spóźnienie. Twój esemes przyszedł, gdy kończyłam brać prysznic. Ściąga okulary przeciwsłoneczne, odkłada je na blat i ujmuje nasadę nosa dwoma palcami. – Boli cię głowa? – pytam. Potakuje skinieniem. – To z powodu niedoboru kofeiny. Staram się odstawić kawę, ale dzisiaj chyba jedną wypiję. – Zamówię nam po kawie, tylko powiedz, jaką chcesz – mówię, wstając. Nie wiedząc czemu, chcę się nią zaopiekować. Hanna kiwa głową i rozgląda się wkoło. – Tak, lepiej nie ryzykujmy utraty stolika. Recytuje, na co ma ochotę, a ja podchodzę do lady i zajmuję miejsce w kolejce. Natychmiast zaczynam się pocić. Co ja, u licha, wyprawiam? Chcę dopiec w ten sposób Sethowi? Nie, odpowiadam sama sobie, przesuwając się w ogonku. Próbuję tylko znaleźć swoją grupę wsparcia. Muszę się zrozumieć, a najlepsza droga do zrozumienia siebie polega na poznaniu drugiej kobiety, która wybrała takie samo życie. Tym bardziej że raczej nie znajdę w internecie forum dla żon poligamistów. Składam zamówienie, po czym wracam do stolika z numerkiem. Hanna obgryza paznokcie i gapi się w plamę po kawie widniejącą na blacie. Zerkam na jej przedramię, na którym wczoraj zauważyłam siniaki. Są tam, gdzie były, tyle że ich intensywny kolor zaczął lekko blednąć. Widząc, że im się przyglądam, zasłania je dłonią z idealnie wymanikiurowanymi paznokciami. – Niezdara ze mnie – wyjaśnia. – Jestem szczególnie podatna na wypadki. – Na moje oko to ślady po palcach. Choć uwagę rzuciłam obojętnym tonem, Hanna wydaje się zdumiona, jakbym uderzyła ją w twarz. Patrzę jej prosto w oczy – są tak niebieskie, że aż chabrowe, z rzęsami perfekcyjnie podkręconymi dzięki profesjonalnemu tuszowi do rzęs. Z pozoru wszystko jest jak trzeba. Ale pozory często mylą. Kiedy czekamy na nasze zamówienie, Hanna rozgaduje się na temat kolejnego pomysłu na remont i żali się, że jej mąż się ociąga. Uśmiechając się i kiwając głową, nie mogę się zdecydować, czy ją lubię czy jej nienawidzę. Co za niewdzięcznica: mieszka w takim pięknym domu i nie jest z niego zadowolona. Może Seth ma dosyć jej ciągłych żądań? Z pewnością opowie mi o nich niedługo, spyta, co myślę o jej pomysłach. Zawsze rozmawia ze mną o takich sprawach – jakby szukał mojego pozwolenia. Oczywiście doradzam mu, aby spełniał zachcianki

pozostałych. Dzięki temu dobrze wypadam w jego oczach. Nagle Hanna zmienia temat i zaczyna mnie wypytywać o mieszkanie, o to, jak je urządziłam. To nieoczekiwane zainteresowanie z jednej strony łechce moją próżność, z drugiej – wzbudza we mnie podejrzliwość. Na szczęście kelnerka podaje nam śniadanie. Wpatruję się w talerz, w leżący na nim omlet, który jest zdrowszy, niżbym zamówiła, gdybym była sama. Niespodziewanie dla samej siebie mam ochotę podzielić się z Hanną jakąś bardziej osobistą informacją. – Wczoraj wieczorem odkryłam, że mąż mnie zdradza. Hanna upuszcza widelec, który najpierw z klamorem ląduje na stole, a potem stacza się na podłogę. Obie wbijamy w niego wzrok. – Co? – pyta z takim opóźnieniem, że wypada to niemal śmiesznie. Wzruszam ramionami. – Jeszcze tego nie przetrawiłam. Pokłóciliśmy się przy kolacji i wyszłam w gniewie. Hanna kręci głową, schyla się po widelec. Zamiast poprosić kelnerkę o nowy, wyciąga z torebki płyn przeciwbakteryjny i poleruje brudny widelec serwetką. – Przykro mi – mówi. – Boże, ja tu paplam o jakichś… Naprawdę bardzo mi przykro. – Odkłada widelec na talerz i wpatruje się we mnie. – Słuchaj, to naprawdę straszne. Nie wiem, co bym zrobiła. A jak ty się czujesz? – Nie wiem – odpowiadam szczerze. – Kocham go. Hanna kiwa głową, jakby to jej wystarczało. Przygląda mi się znad talerza z jajecznicą z samych białek. Ledwie ją tknęła. Chcę jej powiedzieć, że jako ciężarna musi dobrze się odżywiać, musi myśleć o dziecku. – Jestem w ciąży – rzuca znienacka. Udaję zdziwienie. A właściwie nie muszę wcale udawać – zdumiewa mnie, że wyznała coś tak intymnego praktycznie nieznajomej osobie. Wędruję spojrzeniem do jej brzucha, który wciąż jest płaski i napięty. – To pierwsze tygodnie – przyznaje. – Jeszcze nikomu nie mówiłam. – Nawet… swojemu mężowi? – pytam. O mały włos powiedziałabym „naszemu mężowi”. – On wie – informuje z westchnieniem. – I cieszy się? Oczywiście znam odpowiedź – Seth szaleje z radości – ale chcę to usłyszeć od Hanny. Jak radość mojego męża wygląda w jej oczach? – Tak, cieszy się. – Każesz mi czytać między wierszami – stwierdzam. Ocieram usta i patrzę na nią wyczekująco. Mama nie cierpi tego we mnie, jej zdaniem jestem zbyt bezpośrednia, Hannie jednak najwyraźniej to nie przeszkadza. Również sięga po serwetkę, po czym znowu wzdycha. – Cóż, chyba tak… – Podrywa na mnie spojrzenie pełne wdzięczności. – Podoba mi się, że nie owijasz w bawełnę. Muszę przygryźć wewnętrzną stronę policzka, żeby się nie uśmiechnąć. – No więc w czym rzecz? Z kimś musisz w końcu porozmawiać. Udaję spokój, ale w środku aż mnie skręca z ciekawości, jedna noga podryguje mi pod stołem. Czuję się jak narkomanka. Mało mi, chcę więcej, chcę usłyszeć wszystko. Może wtedy zrozumiem samą siebie. Spogląda na mnie zza grubych czarnych rzęs, po czym zaciska wargi. – On chowa przede mną pigułki antykoncepcyjne. Przykładam dłoń do ust, czując, że dławię się łykiem kawy, który przed chwilą wypiłam. Ona chyba żartuje. Seth miałby ukrywać przed nią pigułki? Niemożliwe. Należy do tych

mężczyzn, którzy dostają to, czego chcą, bez konieczności stosowania sztuczek. Chyba że udaje mu się to tylko ze mną? – Skąd wiesz, że je chowa? – pytam, odstawiając filiżankę. Hanna zmienia pozycję i strzela oczami na wszystkie strony, jakby się spodziewała, że Seth może się znienacka zmaterializować. – Żartował na ten temat, a potem oczywiście nie mogłam ich znaleźć. – Niektóre kobiety ponoć przekłuwają prezerwatywy, żeby złowić męża na dziecko – mówię, kręcąc głową. – Ale czemu twój mąż miałby cię w ogóle łowić? Hanna zaciska wargi w cienką kreskę i ucieka spojrzeniem. Ja zerkam na siniaki na jej przedramieniu. Przez moment brak mi tchu. W końcu jednak wyrzucam z siebie: – Chciałaś go zostawić! Patrzy na mnie, ale nie odpowiada. Niemalże widzę prawdę w jej oczach, przesłanianych co rusz powiekami, tak często mruga. W głowie mam mętlik. Nie potrafię sobie wyobrazić, aby Seth był zdolny skrzywdzić kobietę czy ukrywać przed nią pigułki antykoncepcyjne. Chcę ją zapytać, czy go kocha, ale język stanął mi kołkiem. – Hanno, mnie możesz powiedzieć… Naszą lożę mija dziewczyna z dredami i z niemowlęciem w chuście przytulonym do jej piersi, na hippisowską modłę. Hanna obserwuje ją z napięciem, a ja się zastanawiam, czy właśnie wyobraża sobie siebie jako matkę. Sama robiłam to kiedyś dziesiątki razy dziennie – fantazjowałam o ciężarze malutkiego człowieka na ręku, zastanawiałam się, jakie to uczucie: mieć świadomość, że stworzyło się coś tak drobnego i doskonałego. Nie odrywam wzroku od jej ślicznej buzi. Pozory mylą… Idealny dom, idealny makijaż, idealny strój – i te siniaki. Chciałam ją lepiej poznać, chciałam ją zrozumieć, ale im dłużej z nią przebywam, tym bardziej jestem skonfundowana. Kilka godzin temu byłam wściekła na Setha, lecz teraz, gdy siedzę naprzeciwko jego drugiej żony, mój gniew przenosi się na nią. Te emocje są dwubiegunowe: w jednej chwili nie ufam jemu, w drugiej jej. Po co godziła się na to wszystko, skoro nie chciała mieć z nim dziecka? Przecież tylko dlatego… tylko dlatego znalazł sobie następną żonę. Bo ja stałam się jałowa. – Czy to on zrobił ci te siniaki? – Nachylam się w jej stronę, obserwując bacznie jej twarz w poszukiwaniu dowodów kłamstwa nawet przed tym, zanim mi odpowie. – To skomplikowane – mówi Hanna. – Zrobił to niechcący. Pokłóciliśmy się i odwróciłam się od niego. Wtedy złapał mnie za rękę. Należę do osób, którym siniaki łatwo występują, wystarczy najlżejsze dotknięcie… – tłumaczy się. – Tak czy owak to nie w porządku. Hanna wydaje się nieobecna duchem, jakby wolała być wszędzie, byle nie tutaj. Spogląda tęsknie w stronę drzwi. Kładę jej dłoń na ramieniu i przyszpilam ją wzrokiem. – Uderzył cię kiedykolwiek? – Moje pytanie ma drugie dno. Nie pytam tylko o to, czy mąż Hanny Ovark ją bije. Pytam, czy mój mąż ją bije. – Nie! Nigdy mnie nie uderzył. Słuchaj, źle mnie zrozumiałaś… Właśnie mam zamiar zapytać, jak niby mogłam ją źle zrozumieć, gdy ktoś wpada na nasz stolik. Odchylam się, ale za późno; filiżanka się przechyla i cała zawartość ląduje na moim ubraniu. Dziewczyna, która trzyma w ręce puste naczynie, rozszerza oczy i otwiera usta. – Ojej! – krzyczy, odskakując. – Bardzo przepraszam! To mrożona kawa, całe szczęście… Łapię torebkę, zanim brunatny strumień cieknący po blacie jej dosięgnie. Hanna wpycha mi do rąk serwetki, wyjmując je jedna po drugiej z serwetnika. Próbując się doprowadzić do porządku, posyłam jej bezradne spojrzenie.

– Będę musiała już iść… – Wiem. – Kiwa głową, jakby wszystko rozumiała. – Dziękuję za śniadanie. Miło było z kimś porozmawiać. Nie zdarza mi się to zbyt często. Uśmiecham się blado, mając w pamięci dziewczynę z dredami i niemowlęciem. Hanna kłamie. Wyczuwam w niej coś podejrzanego i zamierzam dotrzeć do sedna.

007 Gdy Seth znowu dzwoni, jestem akurat w domu, skulona pod kocem na kanapie. Przez ostatnie dni nie odbierałam połączeń od niego, przekierowywałam je prosto na pocztę głosową, ledwie rozbrzmiał pierwszy dzwonek. Tym razem jednak jestem lekko wstawiona – wypiłam dwa kieliszki wina – decyduję się więc przyjąć rozmowę. Cały czas mam w głowie słowa Hanny, analizowałam je na wszystkie sposoby, aż chciało mi się wyć z frustracji. Seth wita się głosem zmęczonym, ale pełnym nadziei. – Cześć – odpowiadam cicho. Jedną ręką trzymam telefon przy uchu, drugą gładzę fakturę ozdobnej poduszki, którą ułożyłam sobie na kolanach. – Przepraszam – mówi bez żadnych wstępów. – Naprawdę jest mi bardzo przykro. – Wiem… Gniew zaczyna mnie opuszczać. Sięgam po pilota i wyciszam jakiś głupi program, który oglądałam. Pierwszy lepszy reality show najlepiej pomaga na złamane serce. – Rozmawiałem z Hanną – podejmuje Seth. – Tak Monday ma na imię. Wstrzymuję oddech, prostuję się, zrzucając przy tym poduszkę na podłogę. Naprawdę właśnie wypowiedział jej imię? To mój mały triumf – że Seth zaufał mi wreszcie i wyznał coś, co dotąd zachowywał tylko dla siebie. Jestem niemal pewna, że żadna z pozostałych nie zna mojego imienia. Po chwili przychodzi zrozumienie: to Hanna rozdaje wszystkie karty, to ona jest w ciąży. Nagle ściany zaciskają się wokół mnie, a dotychczasowe rozmemłanie od nowa ustępuje zdenerwowaniu. Jeśli to Hanna postawiła warunek, aby Seth był przy niej cały czas, zamiast pojechać ze mną na urlop, mój mąż spełni jej żądanie. Mogę sobie być jego legalną żoną, ale nawet to nie uchroni mnie przed detronizacją przez mające się urodzić dziecko. Stanę się najmniej ważna z całej trójki. Chrząkam, postanawiając, że zachowam spokój mimo targających mną uczuć. – I co powiedziała? – Serce mi wali, a palce odruchowo wędrują do ust, gdzie zęby natychmiast przystępują do ich obróbki. Po drugiej stronie przez chwilę panuje cisza. – Wyjaśniłem jej, że ta podróż jest dla mnie ważna – odzywa się w końcu Seth. – Bo masz rację. Nie mogę cię tak zostawić. To nie byłoby fair. Powinnam odpowiedzieć coś miłego, jak zawsze odegrać rolę dobrej żony, ale słowa same opuszczają moje usta, zanim zdążę się nad nimi zastanowić. – Nie potrzebuję twojej łaski. Chcę, abyś pragnął tego urlopu ze mną. – Pragnę go. Słuchaj, robię, co w mojej mocy, dziecino.

– Nie nazywaj mnie tak. Znowu zapada cisza, którą przerywa dopiero jego westchnienie. – Dobrze. Co chcesz ode mnie usłyszeć? Złość we mnie zaczyna buzować. Co chcę od niego usłyszeć? Że wybiera mnie? Że pragnie tylko mnie? Seth nigdy tego nie powie. Zresztą nie na to się pisałam. – Nie chcę się kłócić – zapewnia, gdy moje milczenie się przeciąga. – Zadzwoniłem, aby ci powiedzieć, że staram się wszystko poukładać. I że cię kocham. Zastanawiam się, czy przedstawił mnie w złym świetle, czy naopowiadał Hannie, że stroję fochy. Co mnie w ogóle obchodzi, co Hanna sobie o mnie pomyśli? Rzecz w tym, że dla mnie to ważne, nawet jeśli ona nie ma pojęcia, kim jestem. Hm, właściwie teraz już wie, myślę. Tyle że nie wie, że wie, ty wariatko. – Wyjaśniłem jej, że ta podróż jest dla mnie ważna – powtarza Seth. To do niego podobne. Nigdy nie chce wyjść na tego złego. Woli zadowalać wszystkich dokoła – i samemu być zadowalanym. Tak właśnie wygląda seks między nami. Zaczyna się delikatnie, wręcz z rewerencją, a kończy dziko, z moimi rękami przyszpilonymi do materaca, z pchnięciami mocnymi tak, że wydaję z siebie dźwięki jak gwiazda porno. Nagle ton głosu Setha się zmienia, aż muszę przycisnąć telefon do ucha, aby w ogóle zrozumieć, co mówi. – Nie wiem, czy chcesz, żebym przyszedł do ciebie w czwartek… Odsuwam od siebie poczucie winy wynikające z tego, że potraktowałam go tak ostro, i rozważam swoje uczucia. Czy chcę, żeby przychodził? Czy jestem gotowa zobaczyć się z nim? Mogłabym się przyznać, co zrobiłam, i zażądać wyjaśnień. Ale co będzie, jeśli wszystkiemu zaprzeczy? Wtedy już nigdy nie ujrzę Hanny, nie porozmawiam z nią. A on powie jej o mnie, ona zaś poczuje się przeze mnie zdradzona. Bardzo możliwe, że niepotrzebnie wszystko wyolbrzymiam i po prostu skończy się na tym, że wyjdę na żałosną idiotkę w oczach człowieka, który jest mi najbliższy na świecie. – Możesz przyjść – mówię cicho. Ponieważ zamiast do mnie poszedłby do którejś z nich. Jestem na niego zła, ale duch współzawodnictwa jeszcze we mnie nie umarł. – Okej – rzuca krótko w odpowiedzi. Później nie pada już wiele słów, ot, zdawkowe „kocham cię” z ust Setha. Choć nie mam co do tego wątpliwości, nie rewanżuję się tym samym zwrotem. Chcę, żeby trochę pocierpiał. Musi zrozumieć, że w tym małżeństwie nie może być kłamstw – bez względu na liczbę kobiet, których mężem jest. Aczkolwiek to czyni sytuację jeszcze bardziej skomplikowaną. Cóż… Nie wiem, co zrobić. Z każdym dniem staję się coraz bardziej kwaśna, zupełnie jak mleko zostawione w cieple. Kiedy w końcu nadchodzi czwartek, w akcie buntu nie szykuję kolacji. Nie zamierzam dla niego gotować, nie zamierzam udawać, że wszystko jest w porządku. Bo nie jest. Nie czeszę się ani nie wkładam żadnej z seksownych sukienek, które tak na mnie lubi. W ostatniej chwili tylko spryskuję szyję i nadgarstki perfumami. To dla mnie, nie dla niego, upewniam się w myślach. Gdy Seth wchodzi do mieszkania, siedzę na kanapie ubrana w dres, włosy mam zwinięte w niechlujny kok, a do tego podjadam chińską zupkę i oglądam kanał, na którym – kiedykolwiek się go włączy – leci jakiś reality show. Seth zatrzymuje się w progu salonu i obrzuca mnie rozbawionym spojrzeniem. Spoglądam na niego z jedną nitką makaronu zwisającą mi z ust. – Cześć – rzuca. Ma na sobie rozpinany sweter z rękawami podciągniętymi do łokci i pod spodem zwykłą bawełnianą koszulkę z dekoltem w kształcie litery V, koloru błękitnego. Ręce włożył do kieszeni

dżinsów, jakby nie wiedział, co z nimi zrobić. Wydaje się zmieszany. Czaruś! W normalnych okolicznościach byłabym już na nogach, w pół drogi do niego, wyczekując chwili, w której będę mogła znów go objąć. Zamiast tego siedzę jak przymurowana, a jedyną moją odpowiedzią na jego powitanie jest lekkie uniesienie brwi, zanim z siorbnięciem wciągnę niesforny makaron do ust. Robię to niezgrabnie, końcówka nitki trzaska niczym bicz, a ja dostaję w oko paroma kroplami słonego rosołu. Obserwuję, jak Seth leniwie wkracza do salonu i zajmuje miejsce na wprost mnie na jednym z kwiecistych foteli, które razem wybraliśmy przy urządzaniu tego mieszkania: na intensywnym szmaragdowym tle mienią się różnobarwne gardenie. „Zupełnie jakby ich płatkami poruszał wiatr”, powiedział Seth w sklepie. Zakupu dokonałam właśnie ze względu na ten komentarz. – W spiżarce znajdziesz drugą zupkę chińską – oznajmiam radosnym tonem. Czekam, czy się zdziwi, ale nic takiego się nie dzieje. Mimo że to pierwszy czwartek od naszego ślubu, kiedy nie przyrządziłam wymyślnej kolacji. Seth kiwa głową, ręce trzymając teraz między kolanami. Jestem pod wrażeniem tej przemiany. Jest tak, jakby przestał pasować do tego miejsca, podczas gdy ja znajduję się dokładnie tu gdzie trzeba. Utracił swoją moc, co – muszę przyznać – dosyć mi się podoba. Unoszę miseczkę do ust i wypijam bulion do dna, mlaskając na koniec z ukontentowaniem. Pycha. Niemal zapomniałam, jak smaczne są te chińskie zupki. O Boże, ale ja jestem samotna… – A więc – zagajam, licząc, że Seth wreszcie wydusi z siebie to, co powstrzymuje za zaciśniętymi zębami. Ma taki wyraz twarzy, jakby się dławił wszystkimi tymi niewypowiedzianymi słowami. Dziwię się sobie, że choćby na moment uwierzyłam, iż ten mężczyzna mógłby poturbować kobietę. Przyglądam się jego twarzy, słabo zarysowanej brodzie, aż za przystojnemu nosowi. To ciekawe, jak bardzo percepcja jest uzależniona od naszego nastroju. Nigdy dotąd nie postrzegałam Setha w ten sposób. Twarz, którą pokochałam wraz z nim, nagle wydaje mi się nijaka i żałosna, a wszystko przez zmianę opinii na jego temat. Skaczę po kanałach, na niczym nie zatrzymując wzroku dłużej. Wolę nie patrzeć na męża, na wypadek gdyby miał wyczytać w moich oczach wszystkie te brzydkie rzeczy, które o nim myślę. – Sądziłem, że to wyjdzie – oświadcza Seth. Rzucam mu spojrzenie, po czym podejmuję wędrówkę po kanałach. – Że co wyjdzie? – Że będę umiał kochać więcej niż jedną kobietę. Śmiech, który wyrywa się z moich ust, jest ostry i podły. Seth spogląda na mnie smutno, a ja natychmiast czuję ukłucie winy. – Czy to w ogóle możliwe? – pytam, potrząsając głową. – Na Boga, Seth. Małżeństwo z jedną osobą jest wystarczająco trudne. Ale masz rację… – dodaję, odkładam pilota i poświęcam mu całą swoją uwagę. – Jestem rozczarowana. Czuję się zdradzona. Trawi mnie… zazdrość. Inna kobieta nosi twoje dziecko, nie ja. Chyba nigdy nie powiedziałam aż tyle na temat naszej sytuacji. Niemal od razu pragnę cofnąć swoje słowa, przełknąć je i zapomnieć o nich. Po co tak się otworzyłam? Nie taką twarz chcę pokazywać Sethowi. Mężczyźni wolą mruczando pewnych siebie, zadowolonych kobiet – tak przynajmniej piszą w poradnikach. Tak postrzegał mnie Seth na początku naszej znajomości: „Podoba mi się w tobie to, że nie czujesz się zagrożona. Pozostajesz sobą bez względu na to, w jakim towarzystwie się obracasz”. Było, minęło. Teraz non stop towarzyszą mi tamte dwie kobiety. Są tu nawet teraz. Wiodę spojrzeniem po niewielkim salonie, muskając wzrokiem

bibeloty, które razem zgromadziliśmy: obrazek przedstawiający angielskie wybrzeże, miseczkę wyrzeźbioną z kawałka drzewa wyrzuconego na brzeg w Port Townsend w pierwszym roku małżeństwa, na półce pod ławą stertę książek, o których myślałam, że muszę je mieć, ale nigdy po żadną nawet nie sięgnęłam. Wszystkie te przedmioty, które wypełniają nasze życie, mimo że nie niosą wspólnych wspomnień ani nie świadczą o życiu razem – to mogłoby uczynić tylko dziecko. Tymczasem ta więź połączyła go z kimś innym. Nagle ogarnia mnie depresja. Nasze życie przepełnia pustka. Skoro nie dzieci, co nas łączy? Seks? Przyjaźń? Koleżeństwo? Czy jest w ogóle coś ważniejszego od sprowadzenia na ten świat nowego życia? W zamyśleniu przykładam dłoń do swojego brzucha. Pustego teraz, pustego zawsze w przyszłości.

008 Ostatnie trzy dni w stanie Waszyngton były wyjątkowo pogodne, dzięki czemu tej nocy firmament radośnie migoce tysiącami gwiazd. Tuż przed tym, zanim położyliśmy się do łóżka, podniosłam rolety, co sprawiło, że czuliśmy się niemal jak pod gołym niebem, teraz jednak blask zbytnio mnie razi, kiedy leżę obok chrapiącego głośno męża. Zerkam na budzik i widzę, że ledwie minęła północ. Przy tej okazji spostrzegam, że rozświetla się ekranik telefonu Setha. Aparat leży na jego szafce nocnej, muszę więc podnieść się na łokciu, aby zobaczyć, kto esemesuje do mojego męża o tej porze. Regina Coele… Czyżby tak nazywała się Tuesday? Mrugam kilka razy. Żaden klient nie kontaktowałby się tak późno, a imiona wszystkich współpracowników Setha z biura znam na pamięć. Zatem Regina to pierwsza żona. Kładę się na wznak i patrząc w sufit, powtarzam bezgłośnie: Regina, Regina, Regina… Regina to Tuesday. Nie pamiętam, kto jej nadał ten przydomek – Seth czy ja. Przed pojawieniem się Hanny była tylko nasza trójka: on i my dwie. Każdej z nas Seth poświęcał pół tygodnia, trzy dni dla niej, trzy dni dla mnie, a ostatni, siódmy dzień przeznaczał na podróże. W tamtym czasie czułam się bezpieczniej. Miałam jakąś kontrolę nad sercem swoim i męża. Byłam młodszą żoną, wciąż atrakcyjną i uwielbianą – Seth dopiero poznawał moje ciało, byłam dla niego novum, a nie czymś, czego istnienie zakłada się z góry. Oczywiście w tle wisiała obietnica pełnej rodziny i dzieci – to ja miałam mu je dać, nie ona. Już samo to umacniało moją pozycję, przydawało mi władzy. Seth i Tuesday poznali się na drugim roku studiów prawniczych podczas bożonarodzeniowego przyjęcia zorganizowanego przez jednego z wykładowców. Tak, zanim Seth zaczął robić interesy, był prawnikiem. Kiedy wszedł na salę, ujrzał Tuesday stojącą przy oknie i popijającą colę dietetyczną w blasku lampek choinkowych. Chociaż przykuła jego wzrok na samym początku przyjęcia, zdołał z nią zamienić słowo dopiero pod koniec. Jeśli wierzyć mojemu mężowi, Tuesday miała na sobie czarną spódnicę i czerwone czółenka na dziesięciocentymetrowym obcasie – z tego powodu wyróżniała się w grupie byle jak ubranych studentów prawa. Trzeba przyznać, że Seth nie zapamiętał, co nosiła na górze, ja jednak wierzę, że nic nazbyt frywolnego. Jej rodzice, praktykujący mormoni, byli członkami rady naukowej wydziału. Dziewczyna ubierała się więc skromnie, choć potrafiła zaszaleć, gdy idzie o buty. W jej przypadku zawsze były wyzywające, jakby prosiła się o zerżnięcie na miejscu, a z wiekiem jej gust odnośnie do obuwia stał się jeszcze oryginalniejszy. Próbuję ją sobie taką wyobrazić: myszowate włosy, bluzka zapięta pod samą szyję i szpilki jak u dziwki. Zapytałam kiedyś Setha,

jaką markę obuwia preferuje Tuesday, ale nie umiał mi odpowiedzieć. Ponoć jej garderoba pęka w szwach od butów. „Sprawdź, czy podeszwy są czerwone”, chciałam mu poradzić. Gdy wieczór dobiegał końca i ludzie zaczynali się rozchodzić, Seth zebrał się na odwagę i zagadnął ją. – W życiu nie widziałem seksowniejszych butów. – To była jego stała kwestia, gdy chodziło o podryw. – Zaprosiłbym je na randkę, ale jestem pewien, że by odmówiły. – W takim razie zamiast nich powinieneś zaprosić na randkę mnie – odparła Tuesday. Ślub wzięli dwa miesiące po zdobyciu dyplomu. Seth zarzekał się, że przez dwa i pół roku narzeczeństwa nie pokłócili się ani razu. Był z tego wyraźnie dumny, ale ja tylko uniosłam brwi, jakbym wcale nie uważała takiego wyniku za jakiś wielki wyczyn. Przecież pierwsze lata związku są właśnie po to, by się dotrzeć – również podczas kłótni. Oczywiście, że praca nad relacją nie kończyła się na tym, ale przynajmniej obie strony wiedziały, co jest najważniejsze dla drugiej połówki. Przeprowadzili się do Seattle, gdzie przechodzący na emeryturę właściciel kancelarii – ojciec bliskiego przyjaciela Setha – zaproponował mu posadę prokurenta, Tuesday jednak nigdy nie przywykła do szarości i ciągłej mżawki panującej w tym mieście. Najpierw była nieszczęśliwa, a potem jawnie wroga w stosunku do Setha, któremu zarzucała, że wyrwał ją ze znajomego środowiska, żeby pleśniała w mokrym, przygnębiającym Seattle. Pod koniec pierwszego roku małżeństwa Seth przyłapał swoją żonę z pigułkami antykoncepcyjnymi w ręce. Przyciśnięta do muru, wyznała mu, że nie chce mieć dzieci. Seth był niepocieszony. Cały następny rok spędził na przekonywaniu Tuesday, aby zmieniła zdanie – niestety jej zależało na karierze w takim samym stopniu jak Sethowi na rodzinie. Później, gdy dostała się na studia doktoranckie w Oregonie, o czym zawsze marzyła, poszli na kompromis i zawiesili swój związek na dwa lata, do czasu zrobienia przez nią doktoratu. Przez dwadzieścia cztery miesiące widywali się tylko z rzadka, kiedy jedno przyjeżdżało do drugiego z krótką wizytą. Wreszcie przyszła pora na podjęcie wspólnego życia, co wiązałoby się z przenosinami Setha bliżej Oregonu. Tyle że prowadzona przez niego od kilku lat kancelaria świetnie sobie radziła, a on inwestował w nią coraz więcej czasu – po tym, jak właściciel dostał wylewu i zaproponował, że odsprzeda Sethowi firmę, którą ten zdążył poznać jak własną kieszeń. Z przeprowadzki do Oregonu były więc nici. Seth w ogóle nie brał pod uwagę rozwodu, tak bardzo kochał Tuesday. Skończyło się więc na tym, że każde pracowało w swoim stanie, większość czasu spędzając na podróżach tam i z powrotem, aby podtrzymać jakiś kontakt. Czasami to Tuesday jechała do Seattle, znacznie częściej jednak Seth wybierał się do Oregonu, poświęcając czas i siły na męczącą podróż. Miałam o to żal do Tuesday, pierwszej, zapatrzonej w siebie żony. Seth otworzył biuro w Portland po części dlatego, że był to krok na drodze do rozwoju firmy, a po części ze względu na Tuesday. Już przy pierwszym spotkaniu zapytałam go, dlaczego się z nią nie rozwiedzie i nie zacznie życia od nowa. Spojrzał na mnie wzgardliwie i zapytał, czy kiedykolwiek ktoś mnie rzucił. Cóż to za pytanie? Oczywiście, że tak, nie ma chyba na świecie kobiety, której by ktoś nie porzucił. Rodzic, kochanek, przyjaciółka. Możliwe, że chciał w ten sposób odwrócić moją uwagę od meritum. Jeśli tak, udało mu się na całej linii. Pojawiły się łzy, przykre wspomnienia, aż w końcu ujrzałam w świeżo poznanym mężczyźnie swego zbawcę. Uwierzyłam, że Seth nigdy mnie nie zostawi. To dlatego rodzi się we mnie zazdrość, ilekroć coś lub ktoś zagraża mojemu szczęściu. W jednej chwili zrozumiałam mojego męża, zaczęłam go nawet podziwiać. Tymczasem prawda jest taka, że Seth – owszem – nie odchodzi, ale od nikogo. Po prostu adaptuje się do nowych warunków. Zamiast się rozwieść, ożenił się powtórnie, z kobietą, która mogła dać mu dzieci. Ze mną. Tuesday w ramach kompromisu zgodziła się na cywilny rozwód, żeby Seth mógł poślubić mnie. To ja miałam urodzić jego dzieci. Do czasu… Do czasu Hanny.

– Seth? – mówię, po czym powtarzam nieco głośniej: – Seth?! Księżyc świeci jasno za oknem, opromieniając twarz mojego męża, dzięki czemu widzę, jak otwiera powoli oczy. Choć wyrwałam go ze snu, nie wydaje się na mnie zły. Wcześniej, stojąc za mną i trzymając mnie w objęciach, całował mnie w szyję, kiedy spoglądaliśmy na miasto w dole. Musiałam mu przebaczyć gdzieś między kolacją, na którą zjadł chińską zupkę, a pójściem z nim do łóżka, bo w tej chwili przepełnia mnie wyłącznie gorąca miłość do niego. – Tak? – Głos ma zaspany, wyciągam więc rękę, aby delikatnie dotknąć jego policzka. – Gniewasz się na mnie o to, co przytrafiło się naszemu dziecku? Seth przewraca się na wznak, przez co nie widzę już jego całej twarzy, tylko grzbiet nosa i jedno turkusowe oko. – Jest środek nocy – mówi, jakbym sama tego nie wiedziała. – Wiem – odpowiadam miękko. I dodaję dla wyjaśnienia: – Nie mogę spać. Wzdycha, przeciera dłonią twarz. – Gniewałem się – przyznaje. – Nie na ciebie. Na los… na wszechświat… na Boga. – To dlatego znalazłeś sobie Monday? – Zbieram się na odwagę, by ułożyć te słowa w zdanie i wypowiedzieć je na głos. Czuję się tak, jakbym rozcięła sobie pierś i podała mu serce na tacy. – Monday cię nie zastąpiła. – Reaguje dopiero po dłuższej chwili. – Musisz mi wierzyć, że jestem do ciebie szczerze przywiązany. – Wyciąga rękę i gładzi mnie po twarzy, dotyk jego ciepłej dłoni ma działanie uspokajające. – Życie nie ułożyło się po naszej myśli, ale wciąż jesteśmy razem i mamy siebie nawzajem. W gruncie rzeczy nie odpowiedział na moje pytanie. Oblizuję wargi, zastanawiając się, jak mogłabym je przeformułować. Przestałam czuć się pewnie w naszym małżeństwie, a nowego celu jeszcze przed sobą nie widzę. – Moglibyśmy adoptować dziecko – mówię. Seth odwraca ode mnie twarz. – Wiesz, że to nie to, czego bym pragnął. – Głos ma stanowczy. Sprawa zamknięta. Już kiedyś napomknęłam o adopcji, ale Seth natychmiast storpedował ten pomysł. – A co będzie, jeśli Monday przytrafi się to samo, co przytrafiło się mnie? – Dlaczego tak mówisz? To okropne! Podnosi się do pozycji siedzącej, a ja idę w jego ślady i oboje w milczeniu przyglądamy się niebu za oknem. – Ja… ja nie miałam nic złego na myśli – dukam, ale Seth jest wyraźnie wytrącony z równowagi. – Jestem jej mężem. Jak sądzisz, co zrobię? Przygryzam dolną wargę, zaciskam pięści na zmiętoszonym prześcieradle. Po co to powiedziałam? Zwłaszcza że przez cały wieczór wszystko szło tak dobrze. – Mnie… mnie zostawiłeś. Po tym, co się stało, znalazłeś sobie ją… Patrzy przed siebie, ale ja dałabym słowo, że nic nie widzi. Mięśnie jego żuchwy drgają ze zdenerwowania. – Wiedziałaś, że chcę mieć dzieci. Poza tym jestem tu przecież. W tym mieszkaniu, z tobą. – Naprawdę? Potrzebne ci dwie pozostałe… – Dosyć tego – przerywa mi. Wstaje i sięga po spodnie. – Myślałem, że już to sobie wyjaśniliśmy. Przyglądam się, jak się ubiera. Zanim zapnie rozporek, bierze do ręki koszulę. – Dokąd chcesz pójść, Seth? Słuchaj, przepraszam cię. Ja tylko… Kieruje się do drzwi, a ja szybko zrywam się z łóżka. Nie pozwolę, żeby mnie zostawił.

Nie tak, nie w gniewie. Łapię go od tyłu za ramiona, staram się go pociągnąć, zatrzymać. Reakcja jest natychmiastowa. Seth mnie odpycha. Kompletnie zaskoczona, przewracam się na plecy, po drodze mijając kant szafki nocnej o włos. Wydaję z siebie spóźniony okrzyk przestrachu, ale mój mąż zdążył już wyjść z sypialni. Unoszę dłoń do piekącego ucha – jednak je sobie rozharatałam, po palcach cieknie mi krew. Z korytarza dobiega trzaśnięcie drzwi frontowych. Kulę się na ten dźwięk – nie dlatego, że jest przesadnie głośny, ale z powodu skumulowanego w nim gniewu. Nie powinnam była tego robić, nie powinnam była budzić go w środku nocy ani kłaść mu do głowy myśli o nieżywych dzieciach. To, co się stało, dotknęło nie tylko mnie; Seth także stracił upragnione dziecko. Wstaję chwiejnie i odruchowo zaciskam powieki, czekając, aż zawroty głowy miną. Przez cały czas trzymam dłoń przy skaleczonym uchu. W końcu przechodzę do łazienki, aby ocenić, jak poważna jest rana. W jaskrawym świetle widzę centymetrowe skaleczenie chrząstki. Nadal czuję silne pieczenie. Przecieram rankę wacikiem nasączonym alkoholem i wklepuję odrobinę neosporyny. Do tej pory krwawienie zdążyło ustać, ale ból nie minął. Wróciwszy do sypialni, przez dłuższą chwilę przyglądam się łóżku, pustemu teraz, ze skotłowaną pościelą. Na poduszce Setha wciąż jest ślad w miejscu, gdzie spoczywała jego głowa. – Żyje w ciągłym stresie – mówię na głos, kładąc się z powrotem. Przekonanie, że nie jest mi lekko, nie pozwala mi przyjąć do wiadomości, iż mam tylko jednego mężczyznę na głowie. On ma nas trzy, do tego kobiety. Trzy zestawy problemów, trzy komplety skarg. Każda z nas z pewnością dokłada mu swoją cegiełkę: Monday dziecko, Tuesday karierę, a ja… moje poczucie, że jestem gorsza od nich. Zwijam się w pozycję embrionalną i tak leżę, nie jestem jednak zdolna zamknąć oczu. Zastanawiam się, czy pojechał do Hanny. A może tym razem do Reginy. Obiecuję sobie, że nie będę szukać informacji o nich w internecie, że nie naruszę prywatności Setha. Z góry wiem jednak, że to nieprawda. Zresztą już przekroczyłam granicę, zakolegowałam się z jego drugą żoną. Jutro wklepię ich nazwiska w okienko wyszukiwarki i zobaczę, za kogo się podają. Przyjrzę się ich oczom w poszukiwaniu żalu, cierpienia czy też czegokolwiek z tego, co dostrzegam w lustrze we własnym spojrzeniu.

009 Regina Coele jest drobniutka, mierzy może półtora metra w kapeluszu. Odchodzę od laptopa, który postawiłam na blacie roboczym, i idę do zamrażarki. Choć jest dopiero dziesiąta rano, potrzebuję czegoś mocniejszego niż cola, którą wypiłam do śniadania. Wyciągam butelkę wódki ukrytą pomiędzy paczką mrożonki a zamarzniętymi na kość kotletami. Zdjęcie znalazłam na stronie internetowej kancelarii Markel & Abel, która ma dwa biura: jedno w Portland, drugie w Eugene. Na fotografii tej Regina ma okulary w ciemnej oprawce zatknięte na nieco zadartym nosie. Gdyby nie odrobina szminki i wymyślna fryzura, można by ją wziąć za góra dziewiętnastolatkę. Mieszam sok z wódką i dodaję do szklaneczki parę kostek lodu. Większość kobiet zabiłaby za taki wygląd. Potrafię sobie jednak wyobrazić, że w branży prawniczej klienci woleliby nie mieć wątpliwości, czy ich adwokatka jest pełnoletnia. Sok pomarańczowy z trudem maskuje dużą ilość alkoholu. Przełykając kolejny łyk, zastanawiam się, co dalej. Wmawiałam sobie, że wystarczy mi ją zobaczyć, rzucałam na wiatr obietnice, że rozejrzę się raz-dwa i zamknę okno wyszukiwarki, ale od początku wiedziałam, że będę chciała zdobyć na jej temat więcej informacji. Dopijam drinka, po czym robię sobie drugiego, a następnie przechodzę z laptopem do salonu. Zdejmuję zatyczkę z długopisu i opieram notes o podłokietnik kanapy. Jestem gotowa do pracy. Starannym charakterem pisma kreślę u góry kartki prawdziwe nazwisko Tuesday, pod spodem zaś dodaję nazwę kancelarii, w której pracuje. Dalej nanoszę jej adres mailowy, numer telefonu do firmy i adres pocztowy. Odkładam długopis i notes, po czym opuszczam stronę kancelarii, by przejść tam, gdzie najłatwiej znaleźć informacje o kimś. Facebook nigdy nie słyszał o Reginie Coele, w każdym razie nie o tej, która mnie interesuje. Profili jest kilkanaście, żaden jednak nie pokrywa się z danymi wytropionymi dzięki moim umiejętnościom detektywistycznym. Szybko do mnie dociera, że ktoś taki jak Regina nie afiszuje się z prawdziwymi danymi w mediach społecznościowych, gdzie istnieje ryzyko natknięcia się na klienta. W dalszej kolejności wpisuję Gigi Coele, R. Coele i Gina Coele – z takim samym efektem jak poprzednio. Odchylam się na oparcie kanapy, wyciągam splecione ręce przed siebie, po czym unoszę je nad głowę, aby się przeciągnąć. Może Tuesday nie występuje na Facebooku; jest wiele osób, które starają się unikać wszędobylskich portali. Wtem oczami wyobraźni widzę piegi, zaokrąglony nosek i przypominam sobie dziewczynkę, która mieszkała na tej samej ulicy co ja, kiedy byłam mała. Nazywała się Georgiana Baker – a może Barker, w każdym razie jakoś tak.

Była chłopczycą, w przeciwieństwie do mnie, i prosiła, żeby nazywać ją Georgie. Z jakiegoś powodu to wspomnienie łączy się w moim umyśle z Reginą. Być może przez te piegi. Wpisuję Reggie Coele i rozbijam bank. Wyskakuje inna wersja Tuesday: z kręconymi włosami, ciężkim makijażem i pomalowanymi na krwistoczerwono ustami. Jej ustawienia wzbraniają mi dostępu do prywatnych postów – muszę zadowolić się zdjęciem profilowym. Ono mi jednak wystarcza, aby stwierdzić, być może dzięki swobodnej pozie obok przyjaciółki ubranej w top na cienkich jak włos ramiączkach, że to właśnie jest prawdziwe oblicze Reginy Coele, nie jej obraz sztywniackiej prawniczki. Gdy już ją namierzę, czuję się tak, jakbym wpadła do króliczej nory z danymi. Przechodzę ze strony na stronę jak jakaś maniaczka; w jednej chwili darzę Reginę nienawiścią, w drugiej ją lubię. Chłonę oczami informacje, których łaknęłam przez ostatnie dwa lata; żołądek mam zasupłany z niepokoju i ekscytacji. Oto pierwsza żona mojego męża. Zaglądam na jej Instagrama (ustawienia prywatności włączone) i Twittera (gdzie przed nikim się nie ukrywa, ale ostatni wpis zrobiła ponad rok temu). Czepiając się myśli, że może robi coś, czego nie powinna robić, wpisuję w wyszukiwarkę Reggie Coele w połączeniu z nazwami największych portali randkowych. Bingo! Dostaję dwa rezultaty. Tuesday jest zapisana na stronę Choose, gdzie przerzuca się zdjęcia kandydatów, dobierając ich i eliminując na podstawie bliskości zamieszkania, oraz GoSmart, która reklamuje się jako bardziej wyrafinowana, gdyż swata w oparciu o wynik testu Myersa-Briggsa. Dlaczego Regina szuka partnera w internecie? Jest z Sethem od czasu studiów, zna go z okresu, gdy był nieopierzonym młokosem, nigdy właściwie nie była singielką. Poprawiam się na kanapie, podwijam pod siebie stopę w samej skarpetce, cały czas gapiąc się w ekran jak sroka w gnat. Muszę znaleźć odpowiedź, prawda? I to w taki sposób, aby Seth o niczym się nie dowiedział – wiadomości tego typu potrafią zmienić tor ludzkiego życia. Nieomal czuję ból męża w razie odkrycia, że jego ukochana Regina go zdradza, i energicznym ruchem zamykam pokrywę laptopa. Może lepiej zostawić tę sprawę w spokoju? Wiedząc, że z pierwszej żony Setha jest zdradziecka czarownica, mogłabym wreszcie przestać być o nią zazdrosna. Odnoszę pustą szklaneczkę do kuchni, po czym chodzę w kółko po salonie z palcami jednej dłoni przyciśniętymi do czoła, dzięki czemu lepiej mi się myśli. W pewnym momencie uświadamiam sobie, że nie mogę odpuścić. Albo poznam sekret Reginy, albo oszaleję. Żeby zobaczyć jej pełen profil, muszę się zapisać na jeden z dwóch portali randkowych. Postanawiam, że jestem mężczyzną nazwiskiem Will Moffit, który ma firmę tworzącą strony www i właśnie przeprowadził się do Portland z Kalifornii. Poproszona o załączenie zdjęć, wykorzystuję fotografie mojego kuzyna Andrew, który siedzi w kiciu za kradzież tożsamości. Co za ironia… Mam lekkie wyrzuty sumienia, ale nawet to nie powstrzymuje mnie przed dalszym działaniem. Zresztą zlikwiduję konto, jak tylko dowiem się wszystkiego. Nikomu nie stanie się krzywda. Chcę jedynie zerknąć. Wypełniam formularz, prześlizgując się palcami po klawiaturze laptopa i wypisując w każdej pozycji kompletne bzdury. Ulubiony film Willa? Gladiator. Ulubiony sport? Biegi długodystansowe. Ma mnóstwo siostrzenic i bratanków, których bardzo kocha, ale własnych dzieci nie posiada. Z każdą chwilą piszę coraz szybciej. Tworzenie postaci Willa pochłania mnie całkowicie, aż wreszcie człowiek ten – Will Moffit – wydaje się realny jak ty czy ja. Świetnie. Doskonale. Regina z pewnością się nabierze. A ja zyskam dowody obciążające pierwszą żonę mojego męża. Odmaluje mnie to w jasnych, pozytywnych barwach. „Spójrz, co znalazłam, kochanie! Jej miłość do ciebie nie jest tak silna jak moja!” W końcu wrota sezamu wiedzy stoją przede mną otworem. Jestem pełnoprawną użytkowniczką portalu, który na zielonym pasku zapewnia: „Twój życiowy partner znajduje się tylko o kilka kliknięć myszką”. Wchodzę na profil Reginy, pukając w touchpada palcem

wskazującym jednej dłoni, podczas gdy drugim bębnię o własne kolano. Na szczęście w mieszkaniu nie ma nikogo, kto mógłby zobaczyć, jak mnie zżerają nerwy. Seth zawsze powtarza, że mowa mojego ciała zdradza wszystkie targające mną emocje. Regina przedstawia się jako trzydziestotrzyletnia rozwódka ze stanu Utah. Lubi długie spacery na łonie natury, przepada za sushi, czyta głównie autobiografie i ogląda filmy dokumentalne. Ale nudziara, myślę, strzelając kostkami u rąk. W życiu nie widziałam, żeby Seth oglądał jakiś film dokumentalny. Wyobrażam ich sobie siedzących razem na kanapie, trzymających się za ręce pod cienkim kocykiem, jej noga jest przerzucona władczo przez jego udo. Jakoś ten obraz do mnie nie przemawia. Ale może Seth, którego znam, różni się od Setha, którego zna Regina. Nigdy wcześniej w ten sposób nie myślałam. Czy mężczyzna może być całkiem innym człowiekiem w zależności od tego, z którą z żon przebywa? Może lubić odmienne rzeczy? Jaki jest w łóżku z tamtymi? Delikatny czy przeciwnie, lubiący okazywać przewagę? A jeśli Regina trafiła na portal randkowy właśnie z tego powodu? Nie mają ze sobą nic wspólnego, a ona szuka kogoś, z kim mogłaby dzielić życie, kogoś o podobnych zainteresowaniach. Oglądam dołączone do profilu zdjęcia. Niektóre miejsca poznaję, na przykład salę koncertową w Portland, dokąd raz zabrał mnie Seth, abym obejrzała grających na żywo Pixies. Regina z kolei stoi przed plakatem przedstawiającym Toma Petty’ego, dłonie ma wsparte na biodrach, na twarzy szeroki uśmiech. Na innym zdjęciu siedzi w kajaku z czapeczką bejsbolową na głowie i z wiosłem w obu rękach uniesionym wysoko triumfalnym gestem. Docieram do ostatniego zdjęcia i wtedy widzę ją. Aż muszę zamrugać, żeby się upewnić, czy przypadkiem wzrok nie płata mi figli. Jak długo gapię się w ekran? Czy od tego można doznać omamów? Podnoszę się, odstawiam laptopa na stolik, po czym idę do barku zrobić sobie drinka. Tym razem bez soku pomarańczowego, który by ukrywał smak alkoholu. Nalewam do szklaneczki burbona na dwa palce i wracam na kanapę. Nie jestem pewna, co widziałam. Być może w ogóle nic. Nie dowiem się, dopóki nie spojrzę ponownie na ekran, a właściwie na to, co wywołało tę reakcję. Laptop ożywa, pokazując wciąż to samo zdjęcie Reginy. Wpatruję się w nie zmrużonymi oczami, po czym odwracam głowę. Wciąż nie mam pewności. Zdjęcie przedstawia Reginę stojącą przed restauracją i swobodnym gestem obejmującą przyjaciółkę za ramiona. Przycięła zdjęcie tak, aby było widać tylko ją, ale został profil tej drugiej – znacznie od niej wyższej blondynki. Kobieta ta do złudzenia przypomina Hannę Ovark. Klikam w ikonę koperty i zaczynam pisać wiadomość.

010 Nazajutrz w drodze do pracy myśli mam tak zaprzątnięte pozostałymi żonami, że mijam zjazd do szpitala i tracę dwadzieścia minut na to, by zrobić zawrotkę. Klnąc na czym świat stoi, parkuję na swoim miejscu wśród aut innych pracowników i pędem udaję się na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz, zamiast czekać na windę. Całe popołudnie spędziłam na tworzeniu wiadomości Willa do Reginy. W końcu postawiłam na prostotę: „Cześć! Mieszkam tu od niedawna. Kozaczka z Ciebie – mam na myśli to, że jesteś prawniczką. Wyskoczyłaś mi w propozycjach, pomyślałem więc, że napiszę parę słów. No to piszę… trochę nieskładnie. Ale nikt nie powiedział, że się znam na tym całym randkowaniu online”. Dodałam uśmiechniętą buźkę i wysłałam wiadomość. Okazało się, że Will ma dystans do siebie, a zarazem jest czarusiem – tyle powinno wystarczyć, aby zwrócić uwagę kobiety. Tym bardziej że między wierszami krzyczał: „Jestem uczciwy i nie mam nic przeciwko temu, że odnosisz sukcesy” – albo przynajmniej tak mi się wydawało. Jeśli tylko Regina połknie przynętę, będę miała możliwość ją lepiej poznać. – Spóźniłaś się. – Laura, jedna z pielęgniarek, marszczy brwi na mój widok. Dlaczego ludzie mówią takie oczywistości? Ktoś, kto się spóźnił, sam wie o tym najlepiej. Zaciskam szczęki. Nie cierpię Laury. Nie cierpię jej punktualności, jej perfekcjonizmu, jej radzenia sobie z najtrudniejszymi pacjentami, jakby to była czysta przyjemność. Laura uwielbia dowodzić, byłby z niej idealny blond generał. Rozluźniam mięśnie twarzy, aby przybrać skruszony wyraz, i mamroczę coś o strasznych korkach, równocześnie starając się przecisnąć obok niej. Ale ona odsuwa się z krzesłem od biurka, blokuje mi drogę i mierzy mnie spojrzeniem od stóp do głów. – Wyglądasz jak kupa gówna – obwieszcza. – Coś się stało? Ostatnie, czego mi w tej chwili trzeba, to tłumaczenie się przed panną pozjadałam-wszystkie-rozumy Laurą Haller. Przewiercam ją spojrzeniem na wylot, zastanawiając się, co mogłabym powiedzieć. – Źle spałam. Mój grafik czasem daje mi w kość, wiesz? – Spoglądam tęsknie w stronę zaplecza dyżurki, marząc o tym, by dała mi wreszcie przejść. Laura lustruje mnie jeszcze przez chwilę, całkiem jakby się namyślała, czy ma mi uwierzyć czy nie. W końcu kiwa głową. – Przywykniesz. W pierwszym roku też tak miałam. Nie mogłam sobie trafić palcem do ucha. Wiecznie byłam zmęczona.

Hamuję się, żeby nie przewrócić oczami, a nawet rozciągam wargi w uśmiechu. To nie jest mój pierwszy rok. Zresztą ona pracuje tutaj zaledwie rok dłużej ode mnie, a mimo to szarogęsi się, jakby była najładniejszą cheerleaderką. „Patrz i podziwiaj, jestem lepsza od ciebie!” – Naprawdę? Pocieszyłaś mnie, dzięki. Na pewno się przyzwyczaję. Kieruję się na zaplecze, żeby odłożyć swoje rzeczy do szafki pracowniczej. – Wypij kieliszek wina! – woła za mną. – Przed pójściem spać! Jak tak zawsze robię. Unoszę rękę na znak, że usłyszałam radę, po czym znikam jej z oczu. Ani myślę postępować podobnie jak ona. Wolę nie tknąć alkoholu do końca moich dni, niż naśladować zwyczaje Laury. W pomieszczeniu na tyłach dyżurki na szczęście jest pusto. Uspokajam oddech, po czym obrzucam spojrzeniem szafki. Nic się nie zmieniło. Koleżanki ozdobiły drzwiczki zdjęciami mężów, dzieci i wnuków w przeróżnych szczęśliwych chwilach. Tu i ówdzie widać kartkę z życzeniami, magnes przywieziony z urlopu, a nawet zasuszony kwiat, wszystko wywieszone z dumą. Odtrącam dłonią na wpół sflaczały balonik dyndający przy mojej szafce, pamiątkę po czyichś urodzinach. Po obu stronach ma wypisane jaskrawymi kolorami: „40”. Na szczycie widać zaschnięty lukier, ślad po czyichś lepkich od tortu palcach. Moje drzwiczki są gołe, jeśli nie liczyć resztek po naklejce, którą krzywo przytwierdziła moja poprzedniczka. Któraś sprzątaczka próbowała ją zmyć, ale klej pozostał i nie pomogło nawet moje zawzięte drapanie żyletką. Właściwie chyba powinnam to czymś zasłonić – na przykład zdjęciem przedstawiającym mnie i Setha. Ta myśl mnie przygnębia. Pewnie dlatego tak nie robię. Nie mam poczucia, że cały jest mój, a świadomość, że gdzieś tam dwie inne kobiety mają fotografię Setha na biurku czy na drzwiczkach szafki pracowniczej, przyprawia mnie o mdłości. Machinalnie sięgam do skaleczonego ucha i przypominam sobie siniaki Hanny. Wypadek, tak powiedziała. To samo przytrafiło się mnie minionej nocy. Wypadek. Przenoszę spojrzenie na szafkę Laury, która znajduje się czworo drzwiczek na prawo od mojej. Zazwyczaj staram się na nią nie patrzeć, trzymać oczy wbite w pustkę przed sobą, przekonując się w duchu, że to przecież nie ma znaczenia, dzisiaj jednak z premedytacją gapię się na wszystkie jej zdjęcia po kolei, próbując ignorować dziwną sensację gdzieś w środku. Głównie są tam standardowe odbitki zrobione z wywołanych selfików, poprzetykane przesłodzonymi kartkami okolicznościowymi z wydrukowanymi kursywą napisami takimi jak na przykład: „Jesteś miłością mojego życia”. Zdają się wyzwaniem. Teoretycznie każda z nas może podejść i rozchylić zgięty na dwoje kartonik, aby przeczytać treść ze środka. Czasami myślę nawet, że Laura tego właśnie by chciała. Robię krok, żeby lepiej widzieć zdjęcia. Laura i John na tle wieży Eiffla, Laura i John całujący się u podnóża piramid, Laura i John przytuleni obok tramwaju w San Francisco. Ileż razy słyszałam, jak mówi każdemu, kto chce słuchać, że oboje „lubią przygody”? Zawsze podejrzewałam, że Laura i John tyle podróżują, ponieważ nie mogą mieć dzieci, i moje domysły się potwierdziły, kiedy zaszłam w ciążę, a ona przestała się do mnie odzywać. Podpytałam jedną z koleżanek, która ściszonym głosem wyjawiła, że Laura ciężko znosi obecność kobiet w ciąży ze względu na własne liczne poronienia. Nie przejęłam się tym zbytnio, ale od tamtej pory nie obnosiłam się ze swoją ciążą – przynajmniej gdy była w pobliżu. Kilka miesięcy później, kiedy straciłam dziecko, Laura zaczęła mnie znów zauważać. Zachowywała się tak, jakbym była jej cudem odnalezioną siostrą. Posunęła się nawet do tego, że przysłała mi ogromny bukiet kwiatów, gdy wzięłam tydzień wolnego, aby dojść do siebie i mieć czas na żałobę. Czułam się niezręcznie, wiedząc, że dzielę coś tak intymnego, tak druzgocącego z drugą

osobą. Może gdybyśmy miały coś wspólnego – przeczytane te same książki, fascynację modą czy ulubiony program w telewizji – nie musiałybyśmy się skupiać na swoich sterylnych łonach. Odrzucałam jej zaproszenia na kolację, które składała mnie i Sethowi, dopóty, dopóki nie przestała tego robić. Z czasem wysechł też strumień esemesów od niej, a teraz ledwie nawiązujemy ze sobą kontakt wzrokowy, i to tylko wtedy, gdy czepia się mnie o coś. Jeśli mam być szczera, to zazdroszczę Laurze tych radosnych wakacji i nadskakującego jej męża. Oraz tego, że nie musi go z nikim dzielić, co mnie doskwiera coraz bardziej, choć staram się wmówić sobie, że jest inaczej. O ileż łatwiejsze byłoby moje życie, gdyby tamte dwie zniknęły z obrazka. Wyjazdy na urlop bez żadnych ograniczeń, kolacje na mieście, dzięki którym ludzie wiedzieliby, jaka udana z nas para, i co najważniejsze – mąż, który wraca do domu codziennie, a nie tylko dwa razy w tygodniu. Uniknęlibyśmy też ostatniej kłótni, która przecież została spowodowana przez sytuację. Właśnie łapię stetoskop i nożyczki ratownicze, gdy rozlega się piknięcie informujące o nadejściu esemesa. Cała się rozjaśniam, widząc, że nadawcą jest Seth. Zatrzaskując drzwiczki szafki, przygotowuję się na stawienie czoła jego przeprosinom. Oczywiście przyjmę je; sama miałam zamiar przeprosić za wywołanie nocnej kłótni. Po co chować urazę? Klikam ikonę koperty i rozdziawiam usta ze zdziwienia. Nie jest to wiadomość, jakiej się spodziewałam. W ustach mi zasycha, ale nadal gapię się w wyświetlacz, mrużąc coraz bardziej oczy. Mam je! Wymyślę jakiś pretekst i urwę się. Kocham! Czytam esemesa po raz kolejny, starając się zrozumieć, o co w nim chodzi, gdy nagle spływa na mnie olśnienie: to nie jest esemes do mnie. Seth popełnił błąd, wysłał wiadomość do niewłaściwej osoby. Świadomość, że twój mąż koresponduje zażyle z inną kobietą, jest naprawdę bolesna. Jeszcze bardziej bolesne jest to, że sama dałaś mu na to przyzwolenie. Zastanawiam się gorzko, o którą z nich może chodzić. Adresatką miała być Regina czy Hanna? Wsuwam telefon do kieszeni fartucha, zaciskam powieki i biorę kilka głębokich wdechów. Uspokoiwszy się nieco, opuszczam zaplecze. Dam radę. W końcu wiedziałam, na co się piszę. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Pomiędzy pacjentami na przemian wracam do omyłkowo przysłanego esemesa, rozważam, co takiego zdobył Seth, i przeglądam zdjęcia Reginy. Ostatecznie postanawiam, że napiszę do Hanny – może niechcący się czymś zdradzi. Cześć! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze. Chciałam się tylko upewnić. Wysyłam wiadomość i chowam aparat, by znów go wyjąć, gdy pięć minut później, przy podpinaniu komuś kroplówki, zawibruje mi w kieszeni. – A niech to, zapomniałam wyciszyć go kompletnie. – Mrugam do pacjenta, mężczyzny w średnim wieku, który zgłosił się z powodu kłucia w piersi. – Nie przejmuj się i sprawdź kto to, złociutka – odpowiada. – Wiem, jak wy, młodzi, jesteście uzależnieni od swoich telefonów. Esemes jest od Hanny. Dziękuję za troskę. Czuję się wspaniale! Kiedy znów będziesz w Portland? Ton wiadomości jest zbyt radosny jak na moje oko. Przy ostatnim spotkaniu wyznała mi, że Seth ukrył przed nią pigułki antykoncepcyjne, aby zaszła z nim w ciążę. Między Wami znów wszystko okej? W Portland powinnam być jakoś pod koniec miesiąca. Umówimy się? To drugie dopisałam pod wpływem impulsu; przecież nie planowałam żadnego wyjazdu.

Między nami wszystko gra. Chętnie Cię znów zobaczę. Chowając telefon, mam marsową minę. Hanna sprawia wrażenie wesołej jak szczygiełek. To twoja sprawka, Seth? Cztery godziny później nadal nie mam żadnego sygnału, który by świadczył, że mój mąż zorientował się w swojej pomyłce. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jak bym się zachowała na jego miejscu. Czy w ogóle można wyjść z twarzą z czegoś takiego? „Wybacz, skarbie, ten ostatni esemes był nie do ciebie, tylko do mojej drugiej żony”. Co do Reginy – nie jestem w stanie utrzymać rąk przy sobie, wiedząc, że w internecie roi się od informacji na jej temat. Przyprawia mnie o gęsią skórkę, że każdy może zobaczyć twoje życie jak na dłoni, a ty nie masz o tym bladego pojęcia. Nie tylko obejrzałam jej wszystkie zdjęcia, ale też weszłam na strony jej znajomych, aby sprawdzić, jakie komentarze zostawia pod ich postami. Chcę o niej wiedzieć więcej, nawet to, jakie relacje łączą ją z innymi ludźmi. – Nic, tylko ciągle gapisz się w ten telefon – komentuje Debbie, dwukrotnie starsza ode mnie pielęgniarka, która właśnie weszła do dyżurki z naręczem kartotek. Po szpitalu chodzi nie w fartuchu, tylko w dwuczęściowym stroju pielęgniarskim: niebieskich spodniach i bluzce z dekoltem wyciętym w literę V zadrukowaną w słoneczka i księżyce. Włosy, zaplecione we francuski warkocz, idealnie pasują kolorem do wzoru. Nie odrywam spojrzenia od wyświetlacza, mając nadzieję, że Debbie złapie aluzję. Nie potrzebuję kolejnej rozmowy, zwłaszcza po tym jak Laura przewłóczyła mnie na wstępie. Debbie upuszcza kartoteki na blat, po czym szybko staje przy mnie, wspinając się na palce u nóg, by zerknąć na mój telefon. Napiera na mnie obfitymi kształtami, rzucam jej więc spojrzenie, które – mam nadzieję – mówi: „Potrzebuję więcej przestrzeni”. Debbie to przezwisko, które nadałyśmy wszystkim wścibskim kobietom, i w ramach prywatnego żartu mówimy między sobą: „Potrzebuję więcej przestrzeni”. – Na co patrzysz? – ćwierka, właśnie gdy unoszę łokcie, aby zasłonić wyświetlacz. Niektórzy ludzie nie wiedzą, co to prywatność. Przykładam telefon do piersi, obudową na zewnątrz, i marszczę brwi. – Była dziewczyna twojego męża – domyśla się Debbie, krzyżując ręce na wydatnym biuście. – Robię to samo, gdy chodzi o Billy’ego. Debbie i Bill są małżeństwem tyle czasu, ile ja żyję na tym świecie. Ciekawe, jaka dziewczyna z dawnych lat może wciąż być zagrożeniem dla ich ugruntowanego związku… Chcę o to zapytać Debbie, ale pytanie jej o cokolwiek oznacza godzinną rozmowę, na którą nie mam ochoty. Ciekawość jednak bierze nade mną górę. – Co masz na myśli? – Och, złociutka. Kiedy ma się tyle lat co ja… Słysząc jej ton głosu, łagodnieję. Jak widać, nie mnie jednej brakuje poczucia bezpieczeństwa w małżeństwie – nie ja jedna poddaję się niepewności i pozwalam, aby wpływała na moje zachowanie. Układam w myślach kolejne pytanie, pilnując, by nie zdradziło nic na temat mojej sytuacji. – Jak sobie radzisz z… z wątpliwościami, czy on cię nadal kocha? Debbie mruga zaskoczona. – Siwych włosów przysparzają mi obawy o miłość nie jego, lecz ich. Do dyżurki zagląda jedna z pielęgniarek, wyraźnie kogoś szukając. W ręce trzyma styropianowy kubek z kawą. Widząc tylko nas dwie, wycofuje się na korytarz. Debbie upewnia się, że w zasięgu słuchu nie ma nikogo innego, i kontynuuje: – Kobiety potrafią być przebiegłe, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Posyła mi takie spojrzenie, jakby uważała, że powinnam to wiedzieć. Tymczasem ja nie miałam w życiu do czynienia z wieloma kobietami. Tylko z Anną, mamą i siostrą. Ale faktem jest, że w filmach kobiety są przedstawiane w nie najlepszym świetle, jako istoty niegodne zaufania. – No chyba… – Kobiety są zdolne do wszystkiego. Wiem coś o tym, bo sama nie jestem inna. Próbuję sobie wyobrazić przebiegłą Debbie i jakoś nie mogę. Tymczasem ona znów lustruje pomieszczenie, jakby mógł się w nim czaić ktoś, kto by chciał nas podsłuchać, po czym nachyla się do mnie tak blisko, że wyraźnie wyczuwam jej żel pod prysznic o zapachu kwiatu wiśni. – Ukradłam go swojej najlepszej przyjaciółce. – Mówisz o Billu? – upewniam się. Bill to grubasek na chudych nogach, z resztkami włosów w kształcie podkowy na głowie. Trudno go sobie wyobrazić jako obiekt walki dwu kobiet. – Nadal śledzisz jej profil? – Staram się nadać swojemu głosowi neutralny ton. – Oczywiście. Debbie wyciąga z kieszeni listek gumy do żucia i chce mnie poczęstować połówką. Spotkawszy się z odmową, wkłada cały listek do ust i z lubością zaczyna pracować nad nim szczękami. – Ale dlaczego? – dopytuję. – Kobieta jak czegoś chce, to chce i nie przestanie chcieć tylko dlatego, że inna sprzątnęła jej to sprzed nosa. Widzi czułego i przystojnego mężczyznę i natychmiast zdaje sobie sprawę z tego, czego brakuje jej w życiu. Do gardła podchodzi mi żółć. Zaczynam żałować, że nie poczęstowałam się połówką gumy. Skoro Debbie przejmuje się byłą dziewczyną Billa sprzed dwudziestu pięciu lat… jak bardzo ja powinnam się przejmować dwiema kobietami, które mój mąż pieprzy z regularnością zegarka? Właśnie w tym momencie odzywa się jej pager. Odczepia go od paska spodni i rzuca okiem na ekranik. – Muszę lecieć. Porozmawiamy później. Odprowadzam ją wzrokiem, gdy maszeruje długim krokiem w stronę drzwi, skrzypiąc przy tym śnieżnobiałymi adidasami. W progu zatrzymuje się, odwraca i spogląda mi prosto w oczy. Kiełbaskowate ramiona trzyma odciągnięte od ciała. – Jeszcze lepiej jest je śledzić w prawdziwym życiu, mówię ci. Mruga do mnie i znika za drzwiami. A ja myślę sobie, że może wścibska, irytująca, niedająca innym żyć Debbie powinna zostać moją przyjaciółką. Rozważania te przerywa piknięcie telefonu. Otrzymałam powiadomienie od aplikacji randkowej, którą sobie niedawno zainstalowałam. Regina wysłała ci wiadomość.

011 Drzwi wejściowe otwierają się z impetem i do mieszkania wchodzi Seth, dźwigając dwie duże torby z jedzeniem na wynos. Aha, znów mamy czwartek. Zupełnie straciłam rachubę czasu. Ostatnio myślę wyłącznie o pozostałych żonach mojego męża. Jakoś tak się stało, że zajęły w mojej głowie miejsce Setha. Uśmiecham się do niego półgębkiem. Oboje wiemy, że uśmiech jest wymuszony. Oprócz toreb Seth trzyma w zagłębieniu łokcia bukiet białych róż. Kwiaty bez powodu, a może w ramach przeprosin, że przysłał do mnie omyłkowego esemesa? Zazwyczaj wybiegam na powitanie i odciążam go, jeśli coś dźwiga, dzisiaj jednak nie wykonuję żadnego ruchu. Przez tyle dni nawet nie próbował się wytłumaczyć ze swojego błędu. A ja czekałam… nadaremno. Humor mam zwarzony i nie zamierzam udawać, że jest inaczej. „Mam je! Wymyślę jakiś pretekst i urwę się. Kocham!” Rysy ma rozluźnione, ale spojrzenie czujne. Jakby nigdy nic składam ręcznik do końca i odkładam na kupkę wyprasowanych, podczas gdy Seth kopniakiem zamyka drzwi frontowe, po czym zmierza korytarzem w moją stronę. Niepokoi mnie jego zachowanie. W ogóle nie wygląda na skruszonego. – Dla ciebie – mówi, wręczając mi kwiaty. Przez kilka sekund stoję, trzymając je sztywno w ręce, potem zaś odkładam na bok, aby zająć się nimi później. Znowu jestem niewyszykowana; nie ułożyłam włosów, nawet ich nie wysuszyłam suszarką, tak że poskręcały mi się w loczki. Na sobie mam ulubione spodnie do ćwiczenia jogi, te z dziurą w prawej nogawce. Odgarniam kosmyki z oczu, kiedy Seth unosi obie ręce z torbami. – Kolacja – oznajmia. Jego uśmiech jest zaraźliwy, ale ja nie mam ochoty się uśmiechać. Zastanawiam się, czy tylko jest dumny z siebie, że zorganizował nam posiłek, czy może ma też dla mnie jakąś dobrą wiadomość. To był ryzykowny ruch, kupić jedzenie na wynos, skoro nie wiedział, czy czegoś nie ugotowałam. Przypuszczam jednak, że z góry założył, iż dalej strajkuję. – Coś taki wesoły? – pytam, składając ostatni ręcznik i schylając się po ich stertę, aby odnieść wszystkie do bieliźniarki. Seth klepie mnie po tyłku, kiedy go mijam. Przez moment chcę się odwrócić i zmierzyć go zabójczym spojrzeniem, ale koniec końców idę dalej przed siebie ze wzrokiem wbitym w przestrzeń. Jak to możliwe, że jego starania teraz mnie denerwują? Zaledwie kilka tygodni temu skakałabym z radości, że okazuje mi zainteresowanie.

– Od kiedy to mężczyzna nie może być wesoły w domu z ukochaną? „Od kiedy to mężczyzna nie może być wesoły w domu z jedyną ukochaną?”… Muszę zacisnąć wargi, żeby nie powiedzieć tego na głos. Zmieszana, zabieram się do układania ręczników na półkach. Gdy już nie mam nic więcej do zrobienia, siadamy przy ladzie, żeby zjeść. Wymówiłam góra kilka słów, odkąd Seth przekroczył próg mieszkania, ale on najwyraźniej nawet tego nie zauważył. Albo ignoruje moje milczenie, woląc udawać, że wszystko jest w porządku. Obserwuję, jak kolejno wyciąga na ladę przesiąknięte tłuszczem pojemniki, co chwilę rzucając mi spojrzenia dla zbadania mojej reakcji. Z pojemników dolatuje zapach czosnku i imbiru, co sprawia, że w żołądku zaczyna mi burczeć. Seth wstaje, aby sięgnąć po talerze, ale ja zbywam to machnięciem ręki. – Nie fatyguj się. Przysuwam sobie pojemnik z kurczakiem na słodko-kwaśno, otwieram go i wyrywam kawałek mięsa pałeczkami, po czym przeżuwając, przyglądam się Sethowi znad brzegu otwartego opakowania. On z pewnym rozbawieniem patrzy na moje klapki, stojące na ladzie tylko kawałek dalej. – Były chińskie zupki, jest chińszczyzna na wynos – wyliczam. – Następnym razem chyba będzie pizza… – To miał być dowcip, ale mój głos jest wyprany z wszelkich emocji. Zabrzmiało to chyba bardziej jak groźba. Seth wybucha śmiechem, przysuwa się z krzesłem barowym bliżej mnie, po czym sięga po makaron z warzywami. – Ładne buty – rzuca. – To właściwie papucie, tak więc wiesz… – Zaczynam z nim flirtować, co mi się nie podoba. – To mówi! – Bije brawo. – Nie byłem pewien, czy pozwalasz sobie choćby na oddychanie. Aż podwijam palce u nóg. Korci mnie, żeby się zerwać, zabrać buty i przynieść talerze, ale siedzę na swoim miejscu, patrząc z podniesionym czołem na męża. Może wreszcie próbuję go poznać, zamiast robić na nim wrażenie. Szkoda, że nie pomyślałam o tym wcześniej. No ale byłam zakochana, pełna marzeń i wiary, że połączyła nas wyjątkowa więź. Odsuwam pojemnik z kurczakiem i ocieram usta bibułkową serwetką, którą podaje mi Seth. Dopiero teraz zauważam, że jest ubrany w sportową bluzę z kapuzą, której nigdy wcześniej nie widziałam. Pod spodem ma jak zwykle bawełnianą koszulkę. Kiedy widziałam go ubranego tak niedbale? Przez ostatni rok chodził non stop w garniturze, półbutach i w razie potrzeby prochowcu – zarówno do pracy, jak i do mnie. W T-shircie i trampkach sprawia wrażenie zupełnie innego mężczyzny. Czuję, jak w środku we mnie coś się budzi. Pożądanie? Wygląda jak ktoś, z kim chętnie bym się umówiła, myślę. – Wydajesz się dzisiaj jakiś inny – mówię. – Ty też. – Co? – Myślami wciąż błądzę gdzie indziej, przez co jego głos mnie zaskakuje. – Ty też wydajesz się dzisiaj jakaś inna – wyjaśnia. Wzruszam ramionami. Wiem, zachowuję się jak nastolatka, ale co mogłabym powiedzieć? „Wytropiłam twoje żony i teraz, gdy znam ich prawdziwe imiona i nazwiska i wiem, jak wyglądają, czuję się inaczej”? „Tak naprawdę nie wiem, jakim człowiekiem jesteś”? „Nie wiem, kim ja jestem”? Trudno mi ubrać w słowa te wszystkie uczucia, które mną targają od pewnego czasu. Dlatego posługuję się pierwszym lepszym banałem.

– Ludzie się zmieniają… Trwogą napawa mnie to, jak na mnie patrzy. Ale przypominam sobie swoje postanowienie: mniej przejmować się tym, co o mnie myśli Seth, większą wagę przywiązywać do własnych uczuć i myśli. – To prawda – przyznaje. Bierze do ręki piwo i wyciąga butelkę w moją stronę. – Za zmianę! Waham się tylko moment, potem podnoszę swoją butelkę z wodą i stukam nią w szyjkę butelki z piwem. Seth wpija się wzrokiem w moje oczy, gdy spełniamy toast. – Chodźmy na spacer – proponuje, wstając i przeciągając się. Wraz z tym ruchem podnosi się jego koszulka, odsłaniając opalony, umięśniony brzuch. Odwracam szybko wzrok, nie chcąc, aby to mnie rozproszyło. Jestem osobą bardzo seksualną – dzięki temu Seth ma nade mną władzę, tak samo jak ja nad nim. W naszym wypadku seks to wieczna karuzela przyjemności i poddaństwa, co bardzo mi odpowiada. Ryzyko jest jednak takie, że mając świat przesłonięty fiutem czy cipką, człowiek nie postrzega rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Mama powiedziała mi kiedyś, że małżeństwo przetrwa każdy kataklizm, pod warunkiem że małżonków łączy dobry seks. Wtedy uważałam, że to płytkie, śmieszne wręcz, teraz jednak widzę, że dokładnie to dzieje się ze mną i Sethem. Związek to pole walki, ale jak tu zauważyć zmianę układu sił, kiedy jesteś zajęta pieprzeniem się? W korytarzu narzucam na ramiona kurtkę i wkładam czapkę na głowę. Kiedy odwracam się do drzwi, widzę, że Seth obserwuje mnie z dziwną miną. – Co znowu? – pytam. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – Bez powodu – odpowiada zmieszany, jakbym przyłapała go na gorącym uczynku. – Po prostu podziwiam widok. Pochyla się i lekko całuje mnie w czubek nosa, po czym otwiera przed nami drzwi. Idąc w stronę windy, wciąż czuję na skórze jego wargi. Zjeżdżamy w milczeniu na parter, gdzie w drzwiach wyjściowych Seth ujmuje mnie za dłoń. Co w niego wstąpiło? Flirtuje ze mną, publicznie okazuje mi uczucie… Jakby nie był sobą. Już na chodniku przed budynkiem w tyle głowy pojawia się myśl, którą wcześniej wypchnęłam z pamięci. Teraz robię to samo. Korzystaj z dnia, mówię sobie. Skup się na tym, co tu i teraz, i przestań myśleć o czymkolwiek innym. Przedtem nigdy nie opuszczaliśmy mieszkania, woleliśmy nacieszyć się sobą w przytulnym gniazdku, które dla nas uwiłam. Oczywiście był też inny powód: nie chcieliśmy się natknąć na kogoś, kto zna Setha jako męża Reginy. Z początku mi to przeszkadzało; starałam się go namówić na wyjście do restauracji czy do kina, on jednak odmawiał, upierając się, byśmy zostali w domu. Wydawało mi się to nie fair – w końcu to ja byłam jego żoną w świetle prawa. Ostatecznie przestałam na niego naciskać, godząc się z tym, że nasz związek jest skazany na zamknięcie w murach. A tu proszę: idziemy zalaną deszczem ulicą Seattle, trzymając się za ręce. Brawa dla mnie! Seth rzuca mi spojrzenie i uśmiecha się, jakby miał z tego taką samą frajdę jak ja. Chlapiąc przy każdym kroku, kierujemy się w stronę rynku, gdzie na jednym ze stoisk podają wyborny cydr. Seth odlicza banknoty jednodolarowe ze skórzanego portfela z klipsem, zostawia sowity napiwek, po czym podaje mi styropianowy kubek z płynnym złotem. Portfel podarowałam mu na nasze pierwsze wspólne święta. Do tej pory nigdy nie widziałam, aby go używał. Na co dzień posługuje się steranym pularesem, który nosi w tylnej kieszeni. Kuląc się pod niedużą markizą, słuchamy, jak uliczny muzyk gra na skrzypcach melodię Lionela Richiego. Sączymy cydr, popatrując na siebie nieśmiało, zupełnie jak na pierwszej randce, gdy jeszcze nic o sobie nie wiedzieliśmy, a powietrze między nami było naelektryzowane od oczekiwania. Zaszła jakaś zmiana, pojawiła się nowa chemia, która dotąd nie była częścią

naszej relacji. Myślę, że tak by pozostało, gdyby w tym małżeństwie tkwiło tylko dwoje ludzi zamiast czworga. Nasza więź stawałaby się coraz mocniejsza, zamiast naprężać się i cienieć. Seth przyciąga mnie do siebie wolną ręką, a ja poddaję się temu uściskowi, opierając głowę na jego ramieniu. Nucę przy tym do wtóru melodii. Jesteśmy tak mocno przytuleni, że gdy telefon wibruje Sethowi w kieszeni, wyczuwam to całym ciałem. A on – choć zazwyczaj wyłącza aparat podczas wizyt u mnie – przestaje mnie obejmować i sięga po komórkę. Pomagam mu w tym, odginając się lekko, dzięki czemu mogę wypić kolejny łyk cydru. Napój parzy mi podniebienie, przyciskam więc czubek języka do piekącego miejsca, ciekawa, czy mój mąż zdecyduje się odebrać rozmowę. Podnosząc telefon do oczu, w żaden sposób nie zasłania wyświetlacza. Widzę więc pulsującą wizytówkę Reginy na tle tapety, która przedstawia grupkę jego siostrzeńców i bratanków uwiecznionych w czasie któregoś Halloween. Przygryzam wargę i odwracam się, jakbym zrobiła coś, czego nie powinnam była robić. – Pozwolisz? – pyta, pokazując mi telefon. Imię Reginy bije mnie po oczach. Mrugam ze zdziwienia. Czy on właśnie zapytał mnie o pozwolenie, by porozmawiać z pierwszą żoną? Kiwam głową, wciąż oszołomiona, i przenoszę spojrzenie na skrzypka, który w tej chwili gra jakąś piosenkę Miley Cyrus. – Witaj – mówi do słuchawki Seth. – Taaa… Obtoczyłaś ją masłem orzechowym? W ten sposób powinna zjeść… Dobrze, daj mi znać, jak poszło. Rozmawia przy mnie z Reginą. Czuję się tak, jakby ktoś wbijał mi w czoło metalowy szpikulec. Auć, auć, auć. Seth chowa telefon do kieszeni. Ma niewyraźną minę. – Chodziło o naszego psa – wyjaśnia, przyglądając się muzykowi z nagłym zainteresowaniem. – To suka. Jest stara i chora. Lekarstwa łyka tylko obtoczone w maśle orzechowym. Seth ma psa. – Aha – bąkam. Czuję się głupio, jakbym była upośledzona emocjonalnie. Czy kiedykolwiek widziałam na jego ubraniu psią sierść? – Jaka rasa? Uśmiecha się typowym dla siebie uśmiechem. – Owczarek szetlandzki. Jest naprawdę stareńka, zaczęła mieć problemy z tylnymi nogami. Parę dni temu przeszła operację, a teraz odmawia łykania tabletek. Słucham go z fascynacją. Mówi o swoim drugim życiu i choć zdradza tylko drobiazgi, czepiam się ich i chcę więcej. Pies. Kiedyś rozmawialiśmy o tym, żeby sprawić sobie psa. Uznaliśmy jednak, że trzymanie zwierzęcia w mieszkaniu na dwunastym piętrze byłoby nie w porządku. A gdy jeszcze dodać do tego godziny mojej pracy… – Jak ma na imię? – pytam ostrożnie. Boję się, że jeśli zadam o jedno pytanie za dużo, Seth zamknie się w sobie albo wręcz rozgniewa się na mnie za wtykanie nosa w nie swoje sprawy. Nic takiego jednak się nie dzieje. Wyrzuca pusty kubek do przepełnionego kosza na śmieci i odpowiada: – Jota. To był pomysł Reginy. Ja optowałem za czymś bardziej tradycyjnym, jak Lassie. – Wybucha śmiechem na to wspomnienie, po czym macha dwulatkowi, który krzyczy: „Cześć!”, pchany przez matkę w wózku. Uciekam szybko spojrzeniem. Nie jestem w stanie patrzeć małym dzieciom w oczy. – Nigdy wcześniej nie wymieniałeś jej imienia – mówię. Nie o psie, ale jego drugiej żonie. Seth wpycha ręce do kieszeni i wbija we mnie wzrok. – Nie? – Nie – potwierdzam. – A w zeszłym tygodniu omyłkowo przysłałeś mi esemesa

przeznaczonego dla jednej z nich. Podrywa głowę, w jego spojrzeniu pojawia się niepewność. – Co napisałem? Nie daję się zwieść. – Dobrze wiesz, co napisałeś. – Przykro mi, dziecino. Naprawdę nie pamiętam. Wyobrażam sobie, że nie było to dla ciebie przyjemne. Przepraszam i mam nadzieję, że mi wybaczysz. Zaciskam wargi. Chyba nie mam innego wyjścia. Mogłabym drążyć sprawę i dąsać się przez kilka dni, ale co by to dało? Kiwam więc głową, zmuszając się do uśmiechu. – Wracajmy – mówi, wyciągając do mnie rękę. – Tutaj można zamarznąć. Pozwalam, by splótł palce z moimi, po czym nagle biegniemy, prosto na drugą stronę ulicy – ja, trzymając czapkę na głowie jedną ręką i omal nie potykając się o krawężnik. Słyszę własny śmiech, kiedy omijamy kroczących wolno przechodniów. W pewnym momencie Seth ogląda się na mnie, a ja uśmiecham się do niego nieśmiało, czując rodzące się podniecenie w podbrzuszu. W windzie się całujemy, mimo że nie jedziemy na górę sami – towarzyszy nam kobieta w średnim wieku trzymająca na ręku trzęsącego się yorka. Odsuwa się od nas najdalej, jak się da, i wciska w kąt windy, jakby nasze zachowanie było zaraźliwe. – Gdzie się podziewałeś? – szepczę Sethowi prosto w usta. – Tutaj. Cały czas byłem tutaj. – Jemu także brakuje tchu, rękami błądzi po mojej bufiastej kurtce, w końcu rozpina jej zamek, co w małej przestrzeni zdaje się odgłosem wystrzału. Dzięki lustru na tylnej ścianie windy widzę, że właścicielka yorka blednie. Przyciska psa i torebkę do siebie jeszcze bardziej i wbija wzrok w cyfry nad drzwiami, żałując, że jest tu uwięziona z nami. Piesek skamle. Prycham Sethowi prosto w usta, gdy zsuwa mi kurtkę z ramion i znienacka łapie mnie za pierś. Drzwi się rozsuwają i kobieta wypada z windy, jakby ktoś ją gonił. Chwilę później jesteśmy sami i pokonujemy kolejne piętra. Seth trzyma dłoń między moimi nogami, kciukiem zatacza kręgi. Wysiadamy jedno obok drugiego, nie chcąc przerywać tego, co tak obiecująco się zaczęło. Później leżymy w łóżku spleceni, ze skórą wilgotną z wysiłku. Seth kreśli linię wzdłuż mojego ramienia, w górę i w dół, i z powrotem. Wtulam się w niego, szczęśliwa w naszym zapamiętaniu. Nic innego się nie liczy, tylko my – przynajmniej tej nocy. Tej nocy nie chcę o niczym pamiętać. Co będzie jutro, czas pokaże. Wtem uświadamiam sobie, co nie daje mi spokoju od dłuższego czasu. Wiadomość Reginy: Cześć, Will. Nie mam nic przeciwko komplementom. Ciężko pracowałam na dyplom prawnika – możesz mnie nimi zasypywać, jeśli chcesz ☺. Obecnie mam dużo pracy, ale mogę wygospodarować trochę czasu na rozrywki. Wspomniałeś, że lubisz długie spacery na łonie natury. Chętnie bym Ci kiedyś towarzyszyła. Ale możesz mnie też zaprosić na drinka. Dzieci Twojego rodzeństwa są urocze. Na pewno jesteś ich ulubionym wujkiem. Do przeczytania wkrótce. Regina. Słuchając cichego chrapania Setha, odczytuję wiadomość trzy razy, zanim zdecyduję, co odpisać. Jest jeszcze tyle do odkrycia, tyle do potwierdzenia, a Will to moja jedyna szansa. Cześć, Regina. Skoro pozwalasz mi zasypywać Cię komplementami, chyba pora, abym Ci powiedział, że

jesteś oszałamiająca. Bardzo bym chciał z Tobą pospacerować! Masz rację co do tych dzieciaków, są wspaniałe. A Ty? Chcesz mieć dzieci? Może to zbyt bezpośrednie pytanie, ale kiedy z kimś randkujesz, dobrze wiedzieć takie rzeczy. Will. Krótko po tym jak wysłałam wiadomość, mój leżący na szafce nocnej telefon rozświetla się znienacka. Zerkam na Setha, aby się upewnić, że jest zwrócony do mnie plecami, i kiedy już nie mam wątpliwości, że twardo śpi, ostrożnie sięgam po aparat i ku swemu zdziwieniu widzę, że to Regina odpowiedziała na moją – Willa – wiadomość. Jest bardzo późno, nie rozumiem, czemu ona jeszcze nie śpi, ale zaraz przypominam sobie, co powiedział o niej kiedyś Seth: że kładzie się długo po nim, ponieważ lubi pracować w nocy. Will, czemu nie śpisz o tej porze? Jesteś nocnym markiem, tak jak ja? Od zawsze cierpię na bezsenność. Niedaleko mojego domu jest świetny szlak wędrówkowy. Spacer w obie strony zajmuje około czterech godzin. Co Ty na to? Tak, chcę mieć dzieci. Może porozmawiamy niedługo przez telefon? No to do usłyszenia. Regina.

012 Jest niedziela, pora więc na lunch u rodziców. Mama gdzieś zniknęła. Czytam po raz dziesiąty wiadomość Reginy do Willa, po czym z trzaskiem odkładam telefon na blat. W panice, że uszkodziłam wyświetlacz, biorę aparat znów do ręki i oglądam go ze wszystkich stron. Ku mojej wielkiej uldze komórka jest cała. Ponieważ w środku wciąż się gotuję, a nie chcę się wyżywać na swoim telefonie, zostawiam go na blacie, sama zaś podchodzę do okna, aby wyjrzeć na spowitą we mgle zatokę. Próbuję dojść do ładu ze swoimi uczuciami. Regina zdradza Setha; z każdą wiadomością jej ton staje się bardziej flirciarski. Do tego z jakiegoś powodu kłamie w sprawie dzieci. A w dodatku dzisiaj rano przysłała Willowi odważne zdjęcie w bikini, zapewne zachęcona jego komplementem pod adresem jej urody. To, że prawdopodobnie wykorzystała zdjęcie zrobione podczas urlopu z naszym mężem, naprawdę mnie wkurzyło. Sama nie wiem, co mnie bardziej denerwuje: to, że Seth ucierpi czy że muszę go dzielić z kobietą, która nie umie mu nawet dochować wierności. I która – na miłość boską – zamawia pizzę na kolację! Muszę Sethowi powiedzieć, po prostu muszę. Do kuchni wkracza mój ojciec. Niesie pod pachą zgrzewkę coli dietetycznej. – Znalazłem ją w garażowej lodówce – oznajmia. – Może być? – Może – odpowiadam, wydając bezgłośny jęk. Nie cierpię coli dietetycznej. Tato otwiera jedną z puszek i przelewa jej zawartość do szklanki wypełnionej lodem, po czym mnie częstuje. Upijam łyk. Napój ma smak perfum. A może wydaje się taki z powodu żółci, którą czuję w ustach od rana, kiedy to przeczytałam czwartą wiadomość Reginy do Willa. W końcu wyznała, że jest rozwódką, aczkolwiek nie wdając się w szczegóły, od kiedy ani z jakiego powodu. Nie do końca minęła się z prawdą: Seth rozwiódł się z nią, żeby móc wziąć ślub ze mną, co jednak nie znaczy, że ich relacja uległa zakończeniu. – Gdzie mama? Tato wyciąga sobie piwo z lodówki. Tym razem mnie nie częstuje, ponieważ – jak często powtarza – picie alkoholu nie przystoi kobiecie, zwłaszcza o tak wczesnej porze. – Na zakupach. Gdzieżby indziej? – Na kółku różańcowym, w galerii handlowej, na siłowni, u Sylvii, w spa… – Racja. – Puszcza do mnie oko, a następnie zaczyna przetrząsać szufladę w poszukiwaniu otwieracza do butelek. – Jest tam. – Pokazuję szufladę w szafce obok tylnych drzwi. Choć moi rodzice mieszkają w tym domu od dwudziestu lat, tato nadal nie wie, gdzie jest

trzymana większość rzeczy. Winę za to ponosi mama, która robi wszystko za niego i nie pozwala mu nawet własnoręcznie otworzyć sobie butelki piwa. Jak na zawołanie w kuchni wyrasta mama objuczona wypełnionymi po brzegi foliówkami, które wrzynają się jej w dłonie. Obrzuca nas takim spojrzeniem, jakbyśmy byli parą wilków, które ją zamierzają pożreć. – Co tam znowu? – pyta. Przyglądam się, jak odstawia siatki i poprawia fryzurę, identycznym ruchem, jak czyniła to babcia, kiedy była zdenerwowana. Dolatuje mnie zapach jej perfum: któryś produkt marki Estée Lauder. – Obgadujemy cię, mamo. Nie miałaś czkawki? Mam dotyka palcami gardła. – Gdzie Seth? – rewanżuje się pytaniem. – Nie pokazuje się od tygodni. Dzisiaj mój mąż jest mężem innej… – Do czwartku będzie w Portland. Już jej to mówiłam; wczoraj, kiedy zadzwoniła i także wypytywała o niego. Satysfakcję sprawia jej fakt, że Seth przedkłada pracę nade mnie. Upijam łyk coli, żeby ostudzić emocje; bąbelki podchodzą mi aż do nosa. Zdaniem mamy za mało się staram być dobrą żoną. Raz mi nawet powiedziała, że Seth mnie unika z powodu mojej pracy. Zapytałam ją wtedy, co przez to rozumie, a ona odparła: „Czuje się zmuszony z tobą współzawodniczyć i pracuje jeszcze ciężej. Miejsce kobiety jest w domu. A prawdziwy mężczyzna, taki jak twój ojciec, ani razu w swoim życiu nie spóźnił się na obiad z powodu zebrania czy narady”. Mój ojciec, chcę odparować, nie wie nawet, gdzie szukać otwieracza do butelek. Wspominam ostatnią kolację, którą ugotowałam dla Setha. Czyż nie otworzył wtedy przygotowanego do niej wina? Tak, i nie miał trudności z namierzeniem korkociągu. – Naprawdę powinnaś zacząć chodzić na siłownię, żeby pozostać w formie. Oho, teraz czepiamy się mojego wyglądu. Płucząc dłonie przy zlewie, mama ogląda się przez ramię, aby spojrzeć na moje uda. Wspieram palce nóg o podłogę, żeby lekko unieść uda z siedziska, dzięki czemu przestają być tak szerokie. – Seth robi to, co powinien robić mężczyzna – włącza się tato. – Haruje na swoją przyszłość, by móc utrzymać siebie i żonę. Nie do wiary – tato wystąpił w mojej obronie, wygłaszając manifest macho, i to w jednym zdaniu. Brawa dla pana! Pomimo wszystko uśmiecham się do niego. Mam więcej zastrzeżeń do matki niż do ojca. Nie ma znaczenia, że czerpię z funduszu powierniczego i dostaję pensję, która starcza akurat na ratę kredytu hipotecznego za mieszkanie. W oczach moich rodziców to Seth mnie utrzymuje. Mnie i dwie pozostałe kobiety… – Oczywiście – zgadza się prędko mama. – Po prostu byłoby miło zobaczyć go od czasu do czasu. W zeszły weekend Michael odwiedził nas z twoją siostrą. Dostał awans i kupił jej nowe BMW. Wybierają się do Grecji z okazji trzeciej rocznicy ślubu. – Mama obwieszcza to takim tonem, jakby BMW było dla niej, a urlop w Grecji czekał ją, nie kogoś innego. Przywykłam już do tego, że żyję w cieniu siostry i jej idealnej rodziny. Gdybym pierwsza urodziła dziecko, to ona żyłaby w moim cieniu, niestety nie było mi dane… – Muszę wracać do pracy. Zostawię was, żebyście mogły zająć się swoimi dziewczyńskimi sprawami, gołąbeczki. – Tato cmoka mamę w policzek, po czym wycofuje się do swego gabinetu. – Gołąbeczki – powtarzam na głos. – Co niby mamy robić? Zapładniać jaja czy je gotować?

Mama mnie ucisza, choć niesmak w moim głosie nie mógł ujść jej uwagi. – Wiesz, co chciał przez to powiedzieć. – Mamo… – wzdycham. – Tak, wiem, i to właśnie irytuje mnie najbardziej. Spogląda na mnie ostro, błyskając szkłami okularów w kociej oprawce. – Dziwnie się zachowujesz… To prawda. Normalnie nigdy bym nie mówiła takich rzeczy. Wszystko przez Hannę i Reginę. We dwie zalazły mi mocno za skórę. Gapię się przez chwilę na w połowie pustą szklankę z colą, po czym – czując pieczenie łez – sięgam ukradkiem do ucha, aby dotknąć niemal już całkiem zagojonej blizny. Można dać mężczyźnie wszystko do ostatniej kropelki, a i tak skończyć poranioną. Po co w ogóle chciałam dowiedzieć się czegoś o pozostałych żonach Setha? Wszystko zepsułam. Dla kogo jednak? Dla siebie czy dla Setha? Obecnie nic nie wydaje się sprawiedliwe, nawet małżeństwo moich rodziców. Rozsypuję się, dłubiąc we własnym związku jak dziecko przy strupku. Przypominam sobie korespondencję Reginy i Willa. Ślęczałam nad jej wiadomościami przez ostatnie kilka dni, analizując każdą frazę, aż wreszcie jej styl przestał mieć przede mną tajemnice. Zachowuje się jak kokietka, ale jest rzeczowa i zwraca uwagę na poruszane przez Willa szczególiki. Może dlatego, że Seth nie przywiązuje wagi do detali, mając na głowie aż trzy kobiety? Regina, która prezentuje się na portalu randkowym, która ochoczo pisze wiadomości do mężczyzny imieniem Will tylko dlatego, że on mówi rzeczy, które ona chce usłyszeć. Czy ja będę następna? Czy małżeństwo pozbawi mnie złudzeń do tego stopnia, że zacznę szukać bliskości gdzie indziej? Gdybym tylko nie straciła dziecka… Nie byłoby Hanny, Regina byłaby wspomnieniem żony, która zamawia pizzę na kolację, a ja miałabym Setha całego dla siebie. Zawiodłam go, zawiodłam go okrutnie w tym, co było dla niego najważniejsze, i dlatego musiał zwrócić się do kogoś innego, jeśli chciał dostać to, czego ja nie umiałam mu dać. Mama stawia przede mną talerz z sałatką: pomidorki koktajlowe z jej własnego ogródka odznaczają się od zielonej sałaty wściekłą czerwienią. Wciąż mam przed sobą szansę. Mogę ujawnić prawdziwą twarz Reginy. Wtedy Seth zrozumie, że jest dla mnie najważniejszy, że tylko na mnie może liczyć. Nie zdaje sobie nawet sprawy, jakim brzemieniem jest dla niego takie życie: wybuchy złości były nieuniknione, tylko tak mógł się uwolnić od stresu, w którym ciągle żyje. Nie miałoby znaczenia, że nie mogę dać mu dzieci. Pozostawiłabym to Hannie. Zresztą po porodzie całą uwagę skupiałaby wyłącznie na niemowlęciu. Nie od dziś wiadomo, że świeżo upieczona matka zaniedbuje swego mężczyznę, ledwie w jej życiu pojawi się mała istotka. Dawałabym Sethowi to, czego ona nie umiałaby mu dać. Podejmuję decyzję. Już wiem, co mam robić. Skoro nie jestem w stanie wygrać z Hanną, zwyciężę Reginę. Zmniejszę liczbę gniazd do dwóch. Cześć, Regina. Uwielbiam Toma Waitsa. Byłem na jego koncercie parę lat temu. To chyba najlepszy koncert, jaki widziałem. Przykro mi słyszeć, że Twoje małżeństwo się rozpadło. Moja siostra rozwiodła się przed rokiem i do teraz czuje się jak wrak człowieka. Cieszę się więc, że u Ciebie wygląda to inaczej i że próbujesz zacząć życie od nowa. Jego strata, mój zysk. Jeśli mogę, chciałbym zapytać, co przesądziło o Waszym rozstaniu? Żałujesz czegoś w swoim małżeństwie? Co do mnie, dawno nie byłem w żadnym związku. Przez ostatnie kilka lat poświęcałem się wyłącznie pracy. Ale chyba jestem gotów się ustatkować. Na weekend jadę do Montany, w odwiedziny do siostry. A Ty jakie masz plany? Do usłyszenia wkrótce. Will.

013 Jestem żałosna. Nie potrafię nawet porządnie pokłócić się z mężem. Odtwarzam w pamięci naszą rozmowę, tę, którą odbyliśmy już po tym, jak wyszłam od rodziców. Zatelefonowałam do Setha, ledwie skręciłam z podjazdu na ulicę. Chciałam mu powiedzieć, jak wspaniałe było nasze ostatnie spotkanie, jaką radość sprawiło mi bycie z nim przez całą noc – tymczasem on, nie odbierając, przekierował mnie na pocztę głosową. Oddzwonił dwadzieścia minut później, właśnie gdy wchodziłam do windy w swoim apartamentowcu. – Cześć – powiedział. – Miałem drugą rozmowę… – Na moment mi zniknął, po czym usłyszałam tylko: – …rodzice. Jego rodzice. Których nigdy nie poznałam. Z racji swego stylu życia nie byli specjalnie otwarci na świat zewnętrzny, a poza tym prawie nigdy nie opuszczali rodzinnej miejscowości. Gdy drzwi windy się otworzyły, wypuszczając mnie na korytarz, miałam pewien pomysł. Podzieliłam się nim z Sethem. – Powinniśmy spędzić urlop w Utah! Kiedy ostatnio złożyłeś dłuższą wizytę swoim najbliższym? Spodziewałam się, że będzie zachwycony i natychmiast podchwyci pomysł podróży do domu, tym bardziej więc jego reakcja mnie zdziwiła. – Nie – powiedział lodowatym głosem, wzdychając ciężko, jakby rozmawiał z nieznośnym dzieckiem. Prawda jest taka, że odkąd ze sobą jesteśmy, ani razu nie odwiedził rodziców. „Są popieprzeni”, powtarza przy każdej okazji. Przez telefon zaś rzucił: – Są bardzo zajęci. Wymówił słowo „zajęci”, jakbym nie wiedziała, co to znaczy, jakbym nie była w stanie pojąć wyzwań, jakie niesie ich sposób życia. – Poza rodzicami masz przyrodnie rodzeństwo! – obstawałam przy swoim. – Bracia i siostry na pewno znajdą dla ciebie czas. Poza tym chciałabym ich poznać… Seth storpedował mój pomysł, potem sprzeczaliśmy się jeszcze trochę, aż w końcu się poddałam. Jak zawsze, gdy nie chcę wypaść z jego łask. Poddawanie się to moja druga natura. Za nic w świecie nie chcę być utyskującą jędzą. Chcę być tą dobrą żoną – nie zołzą. Chcę być jak do rany przyłóż, chcę, żeby to mnie kochał najbardziej z nas trzech. W tym celu, gdy trzeba, z radością robię mu loda, pojękując, jakby to on mnie sprawiał przyjemność. Tak naprawdę wcale nie jestem pewna, czy chcę poznać jego rodziców. To poligamiści, na miłość boską! I to nie tacy jak my. Żyją wszyscy na kupie i wychowują dzieci wspólnie, jakby

byli kolonią jakichś pieprzonych królików. Wyobraź sobie: codziennie patrzeć tej drugiej w oczy, myć po niej naczynia, zmieniać pieluchy jej dzieciom, cały czas wiedząc, że minionej nocy to ona – nie ty! – drapała do krwi plecy twojego męża. To takie popaprane – ale kimże jestem, aby ich potępiać? Przewidując, że moja sytuacja wyda się popaprana wszystkim moim bliskim i znajomym, postanowiłam zachować ją przed nimi w tajemnicy. Z drugiej strony mówimy przecież o rodzicach mojego męża. Chyba jednak wypada, żebym ich poznała? Zasługuję na to. Nagle w mojej głowie pojawia się myśl, która nie do końca mi się podoba: a jeśli Hanna już ich poznała? Czy Seth w ogóle by mi o tym powiedział? Po tym, jak wtedy zareagował na moje pytanie, pozostawiając mnie w domu samą, mimo że krwawiłam, chyba nie mam odwagi go zapytać. Nalewam sobie wina – drugi kieliszek w ciągu ostatniej godziny – i przechodzę do salonu, żeby pooglądać telewizję. Wybieram oczywiście powtórki reality show, które już widziałam. Z jakiegoś powodu, kiedy patrzę na problemy tych gwiazdeczek, mniej myślę o swoich kłopotach. Choć bogate i sławne, wszystkie są nudne, nijakie, niemal plastikowe. Jest to w pewien sposób pocieszające dla reszty kobiet. Wszystkie jesteśmy popieprzone, wszystkie co do jednej. Dwadzieścia minut później przestaję śledzić, co dzieje się na ekranie. Wyłączam telewizor i gapię się w ścianę, pozwalając złości buzować we mnie. W końcu wstaję, kieruję się do zabudowanej szafy w korytarzu i wyciągam z niej kartki okolicznościowe od rodziców Setha, które uzbierałam w czasie naszego małżeństwa. Jest ich w sumie osiem. Każda w kwiaty albo w misie. Mrużąc powieki, studiuję podpisy nadawców. Poza tym kartki są puste, pozbawione jakiejkolwiek osobistej uwagi. Tylko pośpiesznie skreślone imiona: Perry i Phyllis. Dziwne, prawda? Nie znają mnie, mogliby więc chociaż wyrazić życzenie, abyśmy się spotkali. „Nie możemy się doczekać, kiedy Cię zobaczymy! Uściski!”, a może nawet „Seth tyle nam o Tobie opowiadał, same dobre rzeczy!”. Przypominam sobie wszystkie kartki, które ja im wysłałam, mój entuzjazm widoczny jak na dłoni w tonie i treści krótkich wiadomości; opisywałam postępy w urządzaniu mieszkania, a przed poronieniem informowałam ich o aktualnie rozważanym przez nas imieniu dla dziecka. Teraz mi z tego powodu głupio, otwierałam się przed nimi, opowiadając o istotnych szczegółach ze swojego życia, a oni nawet nie raczyli odpowiedzieć. Chciałabym o nich zapytać Hannę albo Reginę – jakie mają o tych ludziach zdanie, czy są zadowolone z utrzymywanych z nimi stosunków. Co do mnie, nawet nie wymieniłam wiadomości z matką Setha, choć parokrotnie prosiłam go, aby podał mi jej adres mailowy. Pomyślałam, że możemy zacząć od znajomości przez internet, a potem przenieść ją do realu. Seth zawsze obiecuje, że zrobi to z biura, ale jakoś nigdy potem nie pamięta o danej mi obietnicy. Dzień przed naszym ślubem jego ojciec, Perry, dostał ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego i musiał być operowany, a Phyllis oczywiście nie chciała zostawiać męża samego w takim momencie. Nie rozumiałam tego, skoro oprócz niej Perry ma jeszcze cztery żony, które mogły nad nim roztoczyć superopiekę. – Ona jedyna jest jego żoną w świetle prawa – wyjaśnił Seth. – Musi być na miejscu, na wypadek gdyby coś się stało. Opuściwszy ślub, zapowiedzieli, że pojawią się na pierwsze Boże Narodzenie. Ale oczywiście matka Setha dostała zapalenia płuc. Na Wielkanoc miała anginę, na następne święta znowu coś. Kiedy poroniłam, przysłali kwiaty, które od razu wyrzuciłam do kosza. Nie chciałam, aby cokolwiek przypominało mi o tragedii. Na każde urodziny otrzymuję od nich kartkę z wydrukowanymi życzeniami, zawsze z banknotem pięćdziesięciodolarowym w środku. Dopijam wino i zaglądam na profil Reginy na Facebooku. Może tam znajdę jakieś jej

zdjęcie zrobione wspólnie z teściami. Wielkich nadziei sobie nie robię, ale co mi szkodzi spróbować. Seth nie ma żadnych ich fotografii. Twierdzi, że unikają jak ognia kamer i komórek, co jeszcze mogę zrozumieć, ale nie pojmuję, dlaczego nigdy nie występują razem na zdjęciach. A tak właśnie utrzymuje Seth. Jak się spodziewałam, profil Reginy nie przynosi nic nowego. Hanny również. Sama nie wiem, czy czuć ulgę czy raczej bardziej się zdenerwować. Sfrustrowana, odstawiam laptopa. Jeśli zależy mi na odpowiedziach, mogę zrobić tylko jedno, ale to wiąże się z działaniem za plecami Setha. Otrzymuję esemesa, że Regina napisała wiadomość do Willa. Loguję się więc na portalu – z lekkim drżeniem serca. Boję się chwili, gdy Regina zaproponuje spotkanie, próbuję wymyślić odpowiedź na wypadek, gdyby tak się stało, całe szczęście jednak jak dotąd Reginie wystarcza korespondencja. Tym razem wiadomość jest dłuższa. Żeby się z nią zmierzyć, potrzebuję nie wina, ale wódki, z którą moszczę się na kanapie i ssąc dolną wargę, zaczynam czytać. Cześć, Will. Właśnie wróciłam do domu po dniu pełnym spotkań. Jestem wykończona. Pewnie zamówię coś z dowozem i obejrzę jakiś film na Netfliksie. To miłe, że zobaczysz się z krewnymi w ten weekend. Baw się dobrze! Moje małżeństwo… Hm, trudne pytanie. Pracowaliśmy nad nim przez kilka dobrych lat, chyba nawet po tym, jak już zrozumieliśmy, że nic z tego nie będzie. Wszystko sprowadzało się do tego, że bardzo się różniliśmy i pragnęliśmy od życia odmiennych rzeczy. Mój były ożenił się powtórnie i z tego, co słyszę, jest szczęśliwy. Czasami mnie martwi, że tak szybko ułożył sobie życie od nowa, podczas gdy ja potrzebowałam czasu, aby zaleczyć rany. Cóż, przypuszczam, że każdy człowiek ma swoje sposoby. A dlaczego rozpadł się Twój związek? Długo byliście razem? Regina. Wpatruję się w ekran, przeżuwając jej słowa. „Bardzo się różniliśmy… pragnęliśmy od życia odmiennych rzeczy”… Dlaczego kłamie? Dlaczego tak jej zależy na podtrzymaniu tej internetowej znajomości z mężczyzną, który ją zaczepił na portalu randkowym? Odpowiedź staje mi przed oczami niemal natychmiast: Regina czuje się samotna. Seth poświęca jej coraz mniej uwagi – w niektóre tygodnie być może wcale – przez co zainteresowanie nieznajomego zaspokaja w niej głęboką potrzebę bycia dostrzeżoną i usłyszaną. Pomijając powody, nie da się ukryć, że to, co robi Regina, jest zdradą. A Seth nie ma o niczym pojęcia. Zatrzaskuję pokrywę laptopa i przenoszę spojrzenie na okno. Zastanawiam się, czyby nie pójść na spacer; w apartamentowcu takim jak ten łatwo o klaustrofobię. Dzień po dniu chodzisz na siłownię tylko dla mieszkańców, napoje i batoniki kupujesz w automacie na parterze i obserwujesz świat z góry, zamiast się w nim zatopić. Ostatnio coraz więcej wolnego czasu spędzam w domu, nie ryzykując wyjścia na deszcz, chyba że w wyjątkowo ważnej sprawie. Przedtem, w moim dawnym życiu, nie sposób było mnie zatrzymać w czterech ścianach. Skoro ja tak się zmieniłam na przestrzeni paru lat, Regina też mogła. Może zaczyna do niej docierać, że nie chce być dłużej z Sethem, i Will jest jej furtką do świata randek. To by mi odpowiadało. Ale gdybym chciała podzielić się wiedzą o Reginie z mężem, to wymagałoby wiele wyjaśnień. Postanawiam zatem, że na razie będę utrzymywać Setha w niewiedzy. Poczekam i zobaczę, co jeszcze Regina wyjawi Willowi. Dziesięć minut później skaczę z nudów po kanałach, gdy przypadkiem trafiam na program na temat internetowych znajomości. Prowadzący zaprosił do studia osoby, które poniewczasie się przekonały, że ktoś wodził je za nos przez cały czas. Natychmiast staje mi przed oczami profil Willa ze zdjęciami mojego kuzyna. Nagle dociera do mnie, że prawie każdy w internecie zgrywa kogoś innego. Jeśli chcę naprawdę poznać Reginę Coele, muszę poznać ją w realu, tak jak Hannę.

Dzwonię do kancelarii Markel & Abel i mówię recepcjonistce, że chcę umówić spotkanie z Reginą Coele. Dziewczyna puszcza muzyczkę, a ja, czekając, czuję, jak skręcają mi się wnętrzności. Co ja wyprawiam? To w ogóle do mnie niepodobne. Latami akceptowałam sytuację bez zastrzeżeń, za to z uległością. Cóż z tego, skoro jest już za późno. Otworzyłam o jedne drzwi za dużo – pragnę wiedzieć za wszelką cenę, nawet za cenę rozsądku. Recepcjonistka przekierowuje mnie do asystentki Reginy, ta zaś mówi, że najbliższy wolny termin przypada za trzy tygodnie od dziś. Czuję rozczarowanie. Trzy tygodnie to cała wieczność. – Jest pani pewna, że nie znajdzie się wcześniejszy termin? – dopytuję. – Obawiam się, że nie. Pani Coele ma licznych klientów. Mogę panią umieścić na liście oczekujących, ale prawdę powiedziawszy, rzadko się zdarza, aby ktoś odmówił wizytę. – Głos ma nosowy, a do tego rzeczowy. Istna Hermiona Granger, myślę. – No dobrze, niech będzie. – Wzdycham. – Będę musiała uzbroić się w cierpliwość. – W takim razie wprowadzę pani dane do systemu – oznajmia i zaczyna stukać w klawisze. Moment później zadaje mi pierwsze pytanie: imię, nazwisko, miejsce zamieszkania. Mówię jej, że nazywam się Laura Brian i jestem z Oregonu. Zapytana, czego dotyczy moja sprawa, odpowiadam, że rozwodu. Asystentka zmienia ton. Do tego stopnia, że nie mogę się nie zastanowić, czy sama jest rozwódką. Myśl o tym, że miałabym się rozwieść z Sethem, przyprawia mnie o ból brzucha. Ale ja nie chcę się rozwodzić, chcę mieć go wyłącznie dla siebie. Najpierw jednak muszę się dowiedzieć, jaka jest natura jego związku z Reginą. Asystentka bombarduje mnie pytaniami: czy w grę wchodzą dzieci, czy zawarliśmy umowę przedmałżeńską, jak długo jesteśmy po ślubie. – Proszę się o nic nie martwić – zapewnia mnie, zanim się rozłączy. – Pani Coele to jedna z najlepszych prawniczek w Oregonie. Skończywszy rozmowę, podchodzę do barku i przygotowuję wódkę z wodą sodową. Też jestem samotna, uzmysławiam sobie, gdy kostki lodu trzeszczą w drinku. Samotna i smutna. A nie powinnam – mam niespełna trzydzieści lat, można powiedzieć, że jestem w kwiecie wieku, do tego przepełnia mnie chęć do życia. Czując, że zbliżają się wyrzuty sumienia, odsuwam je od siebie. Tak trzeba, przekonuję się w duchu. Ten problem należy rozwiązać i już.

014 Hanna nie schodzi mi z myśli przez cały ranek. Chyba mam na jej punkcie lekką obsesję: chciałabym wiedzieć, gdzie jest i co robi. W dodatku jestem niewyspana; coraz gorzej sypiam, nawet wspomagając się pigułkami nasennymi, które przepisał mi lekarz. Budzę się w środku nocy, i to spocona. Zapomniałam, co to szczęście. Czym jest i jak się je odczuwa. To pogorszenie samopoczucia przyszło razem z ostatnią wiadomością Reginy do Willa, w której zapytała, co go uszczęśliwia. Stawiając się na miejscu Willa, odpisałam: rodzina i praca. Ale gdy dokonałam przeskoku i zastanowiłam się nad tym, co uszczęśliwia mnie, zobaczyłam ścianę. Nie miałam na to pytanie odpowiedzi. Wiem, co uszczęśliwia Setha, i wiem, że jestem szczęśliwa, kiedy on jest szczęśliwy. To jednak chyba oznacza, że całkowicie zatraciłam własną tożsamość. Że identyfikuję się tylko poprzez niego zamiast samoistnie. Zamieniłam się w ten rodzaj kobiety, którą uszczęśliwia szczęście innych. Nie podoba mi się, że gdzieś po drodze zagubiłam samą siebie. Gdy Seth trafił na mnie w tamtej kawiarni, dopiero zaczynałam formować swoją osobowość. Mówiąc metaforycznie, miałam mleko pod nosem, zero doświadczenia. Czasami myślę, że on to wyczuł i właśnie dlatego mnie wybrał. Przecież łatwo jest przekonać zakochaną dziewczynę, że potrafi dokonać rzeczy emocjonalnie niemożliwej. Bo poligamia to rzecz niemożliwa – dla serca i dla umysłu. Nie zmienia to mojego postanowienia. Nadal uważam, że Seth i ja tylko zeszliśmy z kursu. Za dowód niech posłuży to, że mnie pchnął jakiś czas temu. Damy jednak radę wrócić na właściwe tory – byle tylko Regina zniknęła z obrazka. Decyduję się na spacer dla uporządkowania myśli. Na dworze jest pewnie za zimno, ale ja zbyt długo siedzę w czterech ścianach. Potrzebuję odmiany. Gdybym miała zaufaną przyjaciółkę, byłoby inaczej. Zwierzałabym się jej, zasięgałabym u niej rady. Niestety tajemnica mojego małżeństwa przekreśla jakąkolwiek głębszą znajomość. Za dużo byłoby pytań bez odpowiedzi, za dużo kłamstw. Śmiech mnie bierze, gdy pomyślę, jakie rady mogłabym dostawać od osoby wiedzącej, że tkwię w samym środku poligamicznego związku. „Okazuj wsparcie pozostałym żonom”. „Rób mężowi loda najczęściej, jak się da, żebyś pozostała w jego łaskach”. Wkładam najgrubszy płaszcz, wzuwam ocieplane kalosze i kieruję się w stronę galerii handlowej. Pnie drzew na placu pomalowane są na kobaltowo dla okazania wsparcia naszej drużynie futbolowej, a ja – klucząc między nimi – kątem oka zauważam stoisko z grzanym winem i pieczonymi kasztanami. Dziś wypiłam już sporo, ale jeden kubek grzanego wina nie powinien mi zaszkodzić. Stojąc w kolejce, pocieszam się, że i tak cały alkohol zdążył na pewno wyparować.

Kupuję duży kubek i dmuchając na parujący napój, udaję się dalej. Właśnie mam przeciąć ulicę, gdy ktoś mnie woła. Odwracam się zdziwiona i przepatruję twarze otaczających mnie ludzi. Nie mam w Seattle wielu znajomych. Większość osób idzie pochylona do przodu dla obrony przed deszczem, część mnie omija, reszta potrąca, sprawiając, że czuję się jak zawada. W końcu wpada mi w oko chmura blond włosów ukrytych pod beretem i pod kapuzą karmazynowego płaszcza przeciwdeszczowego. Kobieta wydaje się niewinna i przejęta niczym hipsterska wersja Czerwonego Kapturka. – Tak właśnie myślałam, że to ty. – Laura zbliża się do mnie z twarzą zarumienioną z wysiłku albo z zimna. Kładąc mi dłoń na ramieniu, zgina się wpół, żeby odzyskać oddech. – Biegłam, żeby cię dogonić – wyjaśnia. – Byłaś we własnym świecie, nie słyszałaś, jak cię wołam. – Wybacz – mówię, oglądając się przez ramię. Światło znów zmieniło się na czerwone, a ja przegapiłam okazję, by dostać się na drugą stronę ulicy. Wspaniale. To oznacza, że przez kilka następnych minut będę tu uwiązana z Laurą. – Eee… Co tutaj robisz? – pytam. Częścią siebie oczekuję, że z tłumu wyłoni się John z przyklejonym do twarzy nieszczerym uśmiechem. Mąż Laury wiecznie się szczerzy, jakby błagał wszystkich, by go polubili. „Jestem swój gość! Patrzcie, jak się do was uśmiecham!” John też nosi beret i też pozwala kosmykom włosów – trzem konkretnie – zakrywać mu czoło. Rozglądam się niespokojnie. Ostatnie, czego mi trzeba, to ich dwoje razem, sparowanych. – Och, pomyślałam, że przejdę się po centrum – odpowiada Laura. – Może coś przekąszę… – A gdzie jest… – W pracy – mówi szybko. Ktoś mnie potrąca i grzane wino wylewa się z kubka, lecąc strugą prosto na mój płaszcz. Potykam się i mam kłopoty z utrzymaniem równowagi. Laura chwyta mnie, zanim upadnę. Uśmiecham się do niej z wdzięcznością, rozstawiając szerzej nogi. – No, no! Ciekawe, ile ich wypiłaś… Oczywiście powiedziała to żartem, nie może mieć pojęcia, że większą część dnia spędziłam w domu, pijąc do lustra. Mimo wszystko coś w jej tonie mnie uwiera. – I po co ta uwaga? – wybucham. Wylewam zawartość kubka na ulicę i zamaszystym krokiem zmierzam do najbliższego kosza. Okazuje się zapchany, śmieci z niego wręcz wypadają. Ostrożnie stawiam kubek na podtrzymującym go słupku, po czym wracam na przejście, aby dalej czekać na zielone światło. Laura ma taką minę, jakbym ją uderzyła. Uśmiech spełzł jej z twarzy, pozostawiając tylko do niczego niepodobny grymas. Natychmiast robi mi się przykro. Chciała być miła, a ja co? Wyżywam się na niej z powodu przepełniającej mnie frustracji. – Przepraszam – mówię, unosząc dłoń do głowy. – Miałam naprawdę kiepski dzień. Słuchaj, może przysiądziemy gdzieś na jednego? Potakuje w milczeniu, a ja nagle przeglądam na oczy i dostrzegam w jej twarzy coś, czego nigdy tam nie widziałam. Laura nie jest szczęśliwa, tak samo jak ja. Coś się stało. Wzdycham w duchu. No pięknie, przyjdzie mi niańczyć koleżankę z pracy. – No dobra – mówię, rozglądając się wokół. – Tu niedaleko leją piwo. Albo możemy iść do prawdziwego baru, z trunkami jak się patrzy. Laura namyśla się przez chwilę, po czym zdecydowanie kiwa głową. – Chodźmy do prawdziwego baru. – Świetnie – popieram ją. – Znam w Seattle wszystkie dobre lokale. Mijamy rzęsiście oświetlone restauracje, oblegane przez turystów, i skręcamy w lewo w węższą uliczkę. Kiedy przechodzimy koło zaułka z murem wyklejonym gumami do żucia, Laura marszczy nos na unoszącą się tam mdlącą woń przeleżałej gumy balonowej.

– Obrzydliwość – komentuje. – Nie wierzę, że turyści chcą to oglądać. Co jest nie tak z ludźmi? – Znowu zrzędzisz – rzucam przez ramię. Jakaś nastolatka udaje, że liże przyklejone gumy, a jej chłopak robi w tym czasie zdjęcia komórką. Laura się wzdryga. Przechodniów ubywa, aż w końcu w uliczce jesteśmy tylko my dwie. Laura dogania mnie i maszeruje równo ze mną, jakby się bała, że zostaniemy napadnięte. – Jak długo mieszkasz w Seattle? – pytam. Usta ma zakryte szalikiem, tak że z całej twarzy widać tylko jej zmarznięty nos. – Cztery lata. Kiwam głową. Cztery lata to niedużo. Człowiek wciąż nie wie, których miejsc unikać, i z braku rozeznania korzysta z sieciowych restauracji. – A ty się tu urodziłaś? – Przyszłam na świat w Oregonie, ale moi rodzice przenieśli się do Seattle, kiedy byłam mała. – Znowu skręcam i staję pod drzwiami osadzonymi w omszałym murze. – Może być? Laura się krzywi, zaglądając do środka przez niedomytą szybę, ale dzielnie potakuje. Wnętrze baru rozjaśniają różowe neonówki biegnące wzdłuż ścian i pod sufitem. Ktoś mógłby nazwać to miejsce spelunką. Przy pierwszej wspólnej wizycie tutaj Seth stwierdził, że wyczuwa atmosferę filmu porno z lat osiemdziesiątych. Był to jeden z nielicznych razów, kiedy pokazaliśmy się gdzieś publicznie – dopiero teraz, przekraczając próg tego przybytku razem z Laurą, uświadamiam sobie, że wybrał to miejsce tylko dlatego, że istniały praktycznie zerowe szanse, byśmy natknęli się na kogoś, kto by go znał. Znajdujemy wolny stolik w rogu i zaczynamy zdejmować płaszcze, szaliki i swetry. Unikam spojrzenia Laury, ponieważ właściwie nie wiem, co tu z nią robię – chyba że chodzi o smutek w jej oczach, tak podobny do mojego. Obiecuję sobie, że jeśli Laura wspomni o poronieniach, wstanę i wyjdę. Zamawiam pierwszą kolejkę. Trzeba przełamać lody, i to jak najszybciej. – Co zwykle pijesz? Spodziewam się usłyszeć „różowe wino” albo „szampana”, tymczasem Laura rzuca krótko „whisky”, po czym jednym haustem opróżnia szklaneczkę, zupełnie jakbyśmy były na studenckiej imprezie. No proszę. Zamawiamy też frytki, ale zanim jedzenie pojawia się na stole, mamy już za sobą trzy kolejki i jesteśmy odpowiednio wstawione. Laura mocuje się z zakrętką ketchupu, nie daje rady jej odkręcić, dostaje ataku chichotków i upuszcza plastikową butelkę na ziemię. Następnie, wydobywszy ją spod stołu, wreszcie otwiera ketchup za pomocą zębów. – A ty mnie miałaś za sztywniaczkę – mówi, obserwując mnie spod oka. – Upiłaś się – zbywam ją. Maczam frytkę w ketchupie i wsuwam ją sobie do ust. – Z takim idealnym życiem jak twoje musisz być sztywniaczką, nie masz innego wyjścia. Laura prycha. – Idealne, taaa… – Przymyka oczy i wykrzywia twarz w przesadzonym grymasie. – To nie tak, jak myślisz. – A jak? Wiem, że za dużo wypiła, ale nie powstrzymuję jej, kiedy zaczyna opowiadać. Jeśli będzie żałować, że się przede mną otworzyła, to dopiero jutro, gdy mnie nie będzie w pobliżu. – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Nie pytałabym, gdybym nie chciała. Laura bawi się serwetką, przedziera ją na dwoje, potem gniecie w zamkniętej dłoni. W końcu wkłada zmaltretowany kawałek papieru do szklanki z wodą. Przyglądam się, jak

bibułka tonie, po czym podnoszę wzrok na koleżankę z pracy. – Mój mąż mnie zdradza – oznajmia Laura. – Na okrągło. Te wycieczki, które sobie robimy, są jego formą przeprosin po tym, jak go przyłapię. Przypuszczam, że w ten sposób chce mnie przekupić. Nie mam pojęcia, co powiedzieć, gapię się więc tylko na nią i czekam, aż znowu się odezwie. – To jedna wielka farsa. I ja w niej występuję w głównej roli. Myślałam, że dziecko coś pomoże, że John nie będzie już tak skory do niszczenia naszej rodziny, ale najpierw miałam trudność z zajściem w ciążę, a potem jeszcze trudniej było mi ją utrzymać. Obecnie nie mogę mieć dzieci w ogóle i… Tak wygląda moje życie. Sięgam nad frytkami i szklaneczkami po whisky, by ująć Laurę za rękę – najpierw lekko, a następnie mocniej, z uczuciem. – Bardzo przykro mi to słyszeć – mówię, ale słowa te zdają się płytkie i nieprzekonujące nawet w moich uszach. – Nie chcesz go zostawić? Laura potrząsa głową. Nos jej czerwienieje jeszcze bardziej, po czym orientuję się, że zaczęła płakać. – Nie. Nie mogę tego zrobić. Kocham go. Cofam rękę i wbijam wzrok w talerz z niedojedzonymi frytkami. Kolejne podobieństwo. Ja też nie umiem się zdecydować na ten krok, też liczę, że będzie między nami lepiej. Nigdy nie czuję się gotowa, by odejść. Z jednej strony pijana, z drugiej wciąż pod wrażeniem wyznania Laury, mówię jej: – Mój mąż ma dwie inne żony. Rumieniec wypływa mi na twarz. Laura jest pierwszą osobą, której o tym powiedziałam, a przecież zaledwie wczoraj byłam przekonana, że jej nienawidzę. Zabawne, jak toczy się życie. Laura wybucha śmiechem, przekonana, że żartuję, ale moja poważna mina każe jej zamilknąć z na wpół otwartymi ustami. Szok sprawia, że jej własne problemy przestają się liczyć – zamiast zwierzać się dalej, szuka właściwych słów. – Na… naprawdę? Czuję mieszaninę ulgi i strachu. Źle zrobiłam, wyznając swoją najskrytszą tajemnicę, wystawiłam na ryzyko nie tylko siebie, ale też Setha i tamte dwie kobiety. Lecz alkohol i topiony w nim smutek wzięły nade mną górę, za ich sprawą rozwiązał mi się język. Klamka zapadła. – Jest poligamistą – wyjaśniam. – Aczkolwiek nigdy nie spotkałam żadnej z nich. Nawet nie mieszkają w pobliżu. – Czy ja dobrze rozumiem? – Laura bierze głęboki oddech. – Świadomie pozwalasz, żeby mąż cię zdradzał z dwiema innym kobietami? Potakuję skinieniem. Laura zaczyna się śmiać. W pierwszej chwili jestem urażona, w mojej sytuacji nie ma nic zabawnego, w końcu jednak – przez alkoholową mgiełkę – zaczynam się widzieć oczami koleżanki i już rozumiem, co ją śmieszy. Parskam wbrew sobie. – Dobrana z nas para popaprańców. To powiedziawszy, Laura wstaje i idzie zamówić następną kolejkę. Nie powinnyśmy więcej pić, ale zanosi się na coś przeciwnego. Uśmiecham się blado do koleżanki wracającej od lady z dwoma kieliszkami w każdej ręce. Laura odpowiada takim samym uśmiechem znad szklanki z wodą – już bez serwetki. – Ja mogłyśmy do tego dopuścić? – Wzrusza ramionami. – Jaki jest ten twój Seth? Wart twojego poświęcenia? – Nie jestem pewna – odpowiadam szczerze. – Kiedyś tak myślałam, w przeciwnym razie nie wyszłabym za niego. Ale ostatnimi czasy mam wątpliwości. Posunęłam się nawet do tego, że

odnalazłam tamte dwie przez internet, żeby je szpiegować. Laura robi wielkie oczy, chłonie moje słowa jak woda gąbkę. – Zupełnie jak na filmie – stwierdza. – Trzeźwa nigdy bym ci nie uwierzyła. – Rzucisz Johna? – pytam. – A ty rzucisz Setha? – Mnie wystarczy, że tamte dwie znikną. – Wypijmy za to – mówi, unosząc kieliszek do toastu. Nie wygląda jednak na przekonaną, wyczuwam w niej raczej niepokój. Żegnamy się w tym samym miejscu, w którym się spotkałyśmy, tyle że teraz jest zbyt ciemno, aby dostrzec pomalowane na kobaltowo pnie drzew. Laura obiecuje, że nikomu nie wyjawi mojego sekretu, po czym ściska mnie – niezbyt mocno, ale z uczuciem. Rewanżuję się tym samym. Jak dobrze mieć kogoś, kto wie. Nawet jeśli do niedawna nie lubiłam tego kogoś… Takie myśli chodzą mi po głowie podczas drogi powrotnej do domu. Czuję się tak, jakby ktoś zdjął mi z barków wielkie brzemię i jakbym nareszcie mogła się swobodnie poruszać. Ciekawi mnie, czy Laura ma podobnie. Zastanawiam się, czy jesteśmy sobie w stanie jakoś pomóc.

015 Leżę na kanapie i słucham smętnej muzyki: zespoły The 1975, The Neighbourhood, Jule Vera. Oczy mam zamknięte; kac zaatakował głowę i żołądek. Przewracam się na bok bez unoszenia powiek. To zadziwiające, że gdy zrobi się pierwszy krok, nie ma odwrotu. Możesz co najwyżej przygotować się na to, co nastąpi, gdy wydarzenia zaczną cię wciągać coraz głębiej. Regina i Hanna… Regina i Hanna… Tylko o nich jestem w stanie myśleć. Analizuję to, czego dowiedziałam się do tej pory, przesiewam informacje, rozważam wady. Rano wysłałam Hannie esemesa, ale nie odpowiedziała. Choć o tym nie wie, jest moją sojuszniczką. Nasze losy są ze sobą splecione. Chciałabym wiedzieć, czy i ona czasami myśli o tym, żeby pozbyć się Reginy. Regina jest – w przeciwieństwie do mnie – kobietą sukcesu oraz uosobieniem pewności siebie. Hanna z kolei jest młodsza ode mnie i ładniejsza. Ja plasuję się gdzieś pomiędzy nimi, średniaczka, która ma zrównoważyć dwie skrajności. W tym tygodniu Seth pisze do mnie wiadomości częściej niż normalnie; widać, że się stara. Zwlekam się z kanapy około południa i idę do łazienki. Po skończonym prysznicu staję przed lustrem cała naga i próbuję sobie wyobrazić, co Seth widzi, kiedy na mnie patrzy. Jestem niska, ale nie filigranowa jak Regina, mam szerokie biodra i grube uda. Moje piersi naciągają każdą bluzkę, którą włożę, a uwolnione z biustonosza zwisają, nie tracąc nic ze swej pełności. Każda z nas ma inny typ urody, a mimo to pożąda nas jeden i ten sam mężczyzna. Trudno to zrozumieć. Mężczyznom podoba się określony typ urody, prawda? Niektórzy – jak Seth – są w swych preferencjach bardzo stanowczy. Naszemu mężowi podoba się Mary-Kate Olsen, ale Ashley już nie. Regina musi być w typie Setha, skoro ożenił się z nią pierwszą. Chociaż niektórzy mówią, że po dwudziestce człowiek szuka siebie samego. Zatem może to ja jestem w jego typie? Pobożne życzenia, zważywszy, że po mnie przyszła młodsza Hanna. Przy jakiejś okazji Seth powiedział mi, że na tamtym przyjęciu Regina ujęła go dosłownie wszystkim, dlatego zdecydował się do niej podejść, ryzykując, że dostanie bolesnego kosza. Nie ma wątpliwości, że i ja mu się spodobałam – od pierwszego spotkania pożerał mnie wzrokiem, a ja w jego oczach widziałam nieudawane pożądanie. Nie wiem, jak poznali się z Hanną, ale czuję, że muszę to wiedzieć. Nagle przypominam sobie zdjęcie, na którym Regina stoi z wyższą i młodszą od siebie blondynką. Czy jest możliwe, by to była Hanna? Poznały się jakoś?… Mogę wstrzymać się do wizyty w Portland bądź spróbować odkryć prawdę wcześniej. Decyduję się na to drugie. Potrzebuję odskoczni, a zabawa w detektywa nadaje się do

tego celu idealnie. Zaczynam pakować małą torbę podróżną. Jeśli Hanna będzie zajęta, trudno, poradzę sobie sama. Na szczęście jednak odpisuje na mojego esemesa, zapewniając, że nie może się doczekać moich odwiedzin. Proponuje, żebyśmy poszły na kolację i do kina. Muszę być szalona, skoro rozważam kolację i kino z jedną z pozostałych żon mojego męża. Ktoś mógłby powiedzieć, że prześladuję Hannę, ktoś inny, że brakuje mi piątej klepki – jakie ma to jednak znaczenie? Miłość sprawia, że wszyscy jesteśmy szaleńcami, myślę, zapinając torbę. Przypuszczam, że Hanna wybierze jakąś komedię romantyczną, coś lekkiego i z biglem. Będąc w jej wieku, też patrzyłam na świat przez różowe okulary. Ale Hanna bierze mnie przez zaskoczenie – pyta, czy lubię horrory. Nie cierpię ich, ale dla dobra sprawy kłamię. Chcę się przekonać, jaki tytuł wybierze, jaki podgatunek uważa za dobrą rozrywkę. Sądząc po domu doskonałym i idealnie skomponowanej przekąsce z serów i wędlin, nigdy bym nie pomyślała, że Hanna jest miłośniczką filmów, które kręci się, żeby straszyć ludzi. Wspomina, że słyszała o pewnym thrillerze psychologicznym i że chciałaby go zobaczyć; gra w nim Jennifer Lawrence. Pytam ją, czy jej ulubionym filmem jest Szósty zmysł, ale odpisuje, że nigdy go nie widziała. Właśnie wyjeżdżam z parkingu, lecz robię to nieostrożnie, ponieważ coś nie daje mi spokoju. Jakiś kierowca trąbi na mnie głośno. Już wiem! Chodzi o Szósty zmysł. Przecież wszyscy widzieli ten film, a już na pewno wszyscy miłośnicy horrorów. No tak, przypominam sobie. Hanna należy do innego pokolenia. Jest aż taka młoda. Opuszczam Seattle wczesnym popołudniem, zaopatrzona w kawę w styropianowym kubku. Z głośników leci radosna muzyka. Och, jak wszystko zmienia się z godziny na godzinę. Jestem podekscytowana, w radiu puszczają hity lat osiemdziesiątych, a ja bez skrępowania śpiewam na cały głos. Jeśli pojadę z odpowiednią prędkością, powinnam być na miejscu na tyle wcześnie, by zdążyć się odświeżyć przed wieczornym spotkaniem. Podniecenie, które mnie ogarnia, ma związek nie tylko z tym, że niedługo dowiem się czegoś więcej o naszym mężu, ale też z faktem, że robię coś innego niż siedzenie w domu i czekanie na Setha. Ostatnie lata upłynęły mi prawie wyłącznie na czekaniu. Na trasie nie ma korków, dzięki czemu pokonuję dystans w dobrym czasie. Seth nazwałby mnie demonem prędkości i w wyjątkowo nerwowych chwilach przydeptywałby wyimaginowany pedał gazu po stronie pasażera. Wpadam do swojego pokoju hotelowego, rzucam torbę na łóżko i biorę szybki prysznic. Zabrałam tylko dwa komplety ubrań: jeden na jutrzejszą podróż powrotną, drugi na dzisiejszy wieczór. Gdy teraz patrzę na brunatny sweter, kremową jedwabną bluzkę i dżinsy, żałuję, że nie wybrałam czegoś bardziej kolorowego, czegoś, co by przykuwało wzrok. Przy rączej Hannie będę wyglądać ociężale, zwłaszcza że ta bluzka mnie pogrubia i nad wyraz eksponuje biust. Zastanawiam się gorączkowo, co zrobić, aż w końcu brakuje mi czasu, żeby ułożyć sobie włosy. Suszę je tylko i osiągam efekt w postaci nierównych fal. Jeszcze w drzwiach staram się poprawić fryzurę. W Portland panuje lepsza pogoda niż w Seattle. Powietrze pozbawione jest wiecznej mgiełki, czuć w nim spaliny i marihuanę. Hanna otwiera drzwi, ledwie zapukam, i wita mnie radosnym uśmiechem. Zbyt radosnym jak na mój gust. Gdy ją obejmuję, dostrzegam rozlewający się siniak pod okiem, ma brzydki zielony kolor, jak przeleżała w lodówce zupa z groszku. Hanna starała się go ukryć pod makijażem, ale przy jej bladej cerze siniec odcina się alarmująco. – Tylko wezmę płaszcz – mówi Hanna. – Wejdź do środka. Przestępuję przez próg, zastanawiając się, czy powinnam wspomnieć o siniaku czy raczej udać, że skutecznie go zamaskowała, tak jak miała nadzieję. Rozglądam się w poszukiwaniu ramki, która niegdyś wisiała obok drzwi – przynajmniej według Hanny – i widzę oprawiony w szkło rozpłaszczony kwiat maku. Ogarnia mnie przygnębienie. Kolekcjonowanie zasuszonych kwiatów to próba zachowania przy życiu czegoś, co umarło. Jest to smutne i świadczy

o desperacji. – Podoba ci się? – pyta znienacka Hanna, która zdążyła zejść po schodach. – Wyszperałam go na pchlim targu. Zawsze chciałam zasuszyć mak sama, ale jakoś nigdy nie umiałam się do tego zabrać. – Bardzo ładny – kłamię. – Z tego, co pamiętam, mówiłaś, że wisiała tu fotografia rodzinna… Hanna rumieni się pomimo pudru na twarzy. – Tak – potwierdza, po czym szybko się odwraca. Przypominam sobie swoją szafkę pracowniczą i pojmuję, że Hanna bawi się w tę samą grę co ja. Ukryć męża, uniknąć pytań. Ale sińce? Nigdy nie musiałam ukrywać siniaków. Ucho… Mimowolnie sięgam ręką do wyczuwalnej pod palcami blizny. Pod maską spokoju zaczynam się denerwować. Zanim Seth mnie popchnął, dałabym sobie głowę uciąć, że nie jest zdolny do skrzywdzenia kobiety. A nawet potem, gdy ucierpiałam z jego ręki, wymyślałam wymówki, winiłam siebie. Siniak Hanny jest jednak niezbitym dowodem. Muszę na bieżąco przełykać rodzące mi się w krtani pytania. Po chwili mam wrażenie, że się nimi dławię. – Może pojedziemy dwoma samochodami, żebyś nie musiała wracać tutaj po zakończonym seansie? – proponuje Hanna. Kiwam głową na zgodę, ale w duchu się zastanawiam, czy to jedyny powód. Dzisiejszej nocy przyjdzie do niej Seth, po tym jak zostawi Reginę. Może Hanna nie chce, aby wiedział, że ma nową przyjaciółkę. Przyjaciółka to dodatkowa para oczu; dostrzegłaby siniaki i skierowała wzrok na męża. Jadę za SUV-em Hanny, zaciskając palce na kierownicy tak mocno, aż bieleją mi kostki. Mijamy centrum, rozstawione food trucki, sklepy, zakutanych ludzi śmigających we wszystkie strony. Ledwie zauważam otoczenie. Pochłaniają mnie własne myśli. W chwili gdy zatrzymujemy się pod restauracją, przychodzi esemes od Setha. Cześć. Gdzie jesteś? Gapię się na wyświetlacz w zdziwieniu. Jest szósta. Co oznacza, że Seth wciąż powinien być u Reginy. Niepisana zasada głosi, że kiedy jest z jedną żoną, nie esemesuje z drugą. Na kolacji z przyjaciółką. Fajnie. Z którą? Włoski na przedramionach stają mi na sztorc. Seth nie ma zwyczaju tak mnie wypytywać. Właściwie moi znajomi w ogóle go nie interesują, jeśli nie liczyć powtarzanej przez niego przestrogi, abym przed nikim się nie wygadała o naszym związku. Skoro on ma prawo być wścibski, ja także je mam. Piszę: A gdzie Ty jesteś? W domu. Interesująca odpowiedź w przypadku kogoś, kto ma trzy domy. Widzę, że Hanna idzie w moją stronę. Wpycham telefon głęboko do torebki i wysiadam, aby do niej dołączyć. Seth będzie musiał zaczekać. Miła odmiana, zważywszy, że jak dotąd to ja zawsze czekałam. Zabawne, że już się tak nim nie przejmuję, kiedy jestem z Hanną. – Gotowa? – Moja przyjaciółka pokazuje zęby w uśmiechu. Restauracja, którą wybrała, przypomina mi nieco tamtą włoską knajpkę, do której zaprosił mnie Seth w dniu, kiedy opowiedział mi o swojej pierwszej żonie. Tuż za progiem podchodzi do nas maître d’hôtel. Jest cały zaaferowany, wita się wylewnie z Hanną i prowadzi nas do stolika.

Hanna mu dziękuje, a on odbiega w stronę kuchni, aby przynieść nam czekadełko. – Znają cię tutaj? – pytam, widząc, że jeden z kelnerów do niej macha. – Tak, często tu bywamy. – Domyślam się, że przez „my” rozumie siebie i Setha. Nie umyka mojej uwadze, że Hanna usiadła tak, aby obsługa i inni klienci widzieli tylko nienaruszoną część jej twarzy. Dopiero po złożeniu zamówienia zbieram się na odwagę i pytam o to, co nie daje mi spokoju od samego początku. – Hanno, w jaki sposób nabawiłaś się tego siniaka? Unosi dłoń, jakby chciała go zasłonić, po czym szybko opuszcza rękę. – Jeśli usłyszę, że nadziałaś się na drzwi albo uderzyłaś o kant szafki, nie uwierzę. Dlatego lepiej powiedz mi od razu prawdę. – Czyli chcesz, żebym coś zmyśliła? – pyta, poruszając brwiami. Przygryzam wargę i próbuję starannie dobrać swoje następne słowa. – Nie. Ale chciałabym, żebyś mi zaufała. Bóg świadkiem, że nie jestem kryształowa, zdarzało mi się podejmować niemądre decyzje, dlatego nie zamierzam cię oceniać. Hanna ociera usta serwetką i upija solidny łyk wody. – Mam wrażenie, jakbyś oczekiwała jakiegoś skandalicznego wyznania. – Ostatnio powiedziałaś mi, że twój mąż chował przed tobą pigułki antykoncepcyjne, abyś zaszła w ciążę. Coś takiego może robić tylko ktoś, kto chce mieć kontrolę nad drugą osobą, kto chce nią manipulować. Stąd moje pytanie. Spuszcza wzrok na swoje dłonie, które w tej chwili trzyma splecione na stole. Wydaje się całkowicie odprężona, w pełni pod kontrolą – jeśli nie liczyć śladu pod okiem. Wpatruję się w nią, jakbym w ten sposób mogła ją nakłonić do zwierzeń. Jeżeli Seth ją bije, muszę o tym wiedzieć. Mój Boże, trudno byłoby mi w to uwierzyć, ale… – Mój mąż… – Przygryza od wewnątrz policzek. Chcę ją ponaglić, zachęcić, by się przede mną otworzyła, ale obawiam się, że jeśli się teraz odezwę, czar chwili pryśnie i Hanna znów się opancerzy. Dlatego milczę i czekam. – Ma temperament. Czasami… – Urywa, jakby nie wiedziała, jakich słów użyć. – Sądzę, że przeszłość wywarła na niego większy wpływ, niż przyznaje to sam przed sobą. Zapewniam cię jednak, że mnie nie bije. – Rejestruję ostatnie zdanie, ale myślami wciąż jestem przy poprzednim. Przeszłość? Czyżby Hanna wiedziała o moim mężu coś, czego ja nie wiem? – O jakiej przeszłości mówisz? – dopytuję. Udaje mi się zachować obojętny wyraz twarzy, ale czuję, że moje brwi już zjeżdżają się ku sobie, a czoło zaczyna się marszczyć w przejawie zmartwienia. Hanna odchrząkuje. Robi to bardzo kobieco, ale ja mam ochotę nią potrząść. No, mówże wreszcie! Zazdrość się we mnie kotłuje na myśl, że Seth ma przede mną tajemnice, którymi dzieli się z pozostałymi żonami. – No cóż – podejmuje po dłuższej chwili ciszy. – Pochodzi z dużej rodziny… – Też mi nowina, prycham w duchu. – Ktoś bliski skrzywdził go… Kręcę głową z niedowierzaniem. – W jaki sposób? – Och, tego nie wiem dokładnie – odpowiada Hanna. Z jej tonu wnioskuję, że zdążyła pożałować otwarcia się przede mną. – Bił go, upokarzał. Kiedy tak to ująć, wydaje się, że to nic poważnego, ale… Wpatruję się w nią, niewiele z tego wszystkiego rozumiejąc. Rodzeństwo uwzięło się na Setha? Wielkie mecyje! Moja własna siostra pewnego dnia wrzuciła moją ulubioną lalkę do kominka, a potem przyglądała się zadowolona, jak zanoszę się płaczem. Hanna milczy, dopóki kelner jest przy naszym stoliku, uzupełniając wodę w jej szklance.

Potem nachyla się ku mnie i szepcze: – Jego starszy brat był psychopatą. Robił mu straszne rzeczy. Trzymał go pod wodą w wannie do braku tchu, a nocami zakradał się do jego pokoju i… no wiesz… dotykał go. Prostuję się na krześle. – Starszy brat go molestował? Grzebię w pamięci w poszukiwaniu czegoś – czegokolwiek – co Seth powiedział o swoim starszym bracie. Prawda jest jednak taka, że bardzo rzadko o nim wspomina. Nie wiem nawet, jak ten mężczyzna ma na imię. Czuję się zraniona. W oczach Setha jestem mniej ważna niż Hanna, niż Regina. Ze mną nie podzielił się swoim bólem. Sięgam po szklankę i upijam długi łyk wody, mając nadzieję, że Hanna nie widzi mojej miny. Strzela właśnie oczami na boki, żeby sprawdzić, czy nie jesteśmy podsłuchiwane. Stoliki są rozstawione w pewnej odległości od siebie, nikt więc nie ma szans usłyszeć, o czym rozmawiamy. To wyraźnie uspokaja Hannę, mnie jednak denerwuje. Pieprzyć, co pomyślą sobie inni ludzie. Serce wali mi jak młot, zaczynam odczuwać mdłości. Jeśli to, co przed chwilą usłyszałam, jest prawdą, jak to możliwe, że Seth o niczym mi nie powiedział? Patrząc na Hannę, na jej idealnie wyprofilowane kości policzkowe i pełne usta – ściągnięte teraz w grymas dezaprobaty dla mnie – czuję się równocześnie zraniona i zdradzona. Musi to widzieć, bo sięga nad stołem do mojej dłoni i ściskając ją lekko, świdruje mnie tymi swoimi wielkimi chabrowymi oczami. – Dobrze się czujesz? – pyta. – Powiedziałam coś nie tak? – Nie, skądże. To po prostu takie straszne… – Oswobadzam dłoń z jej uścisku, utrzymując na twarzy przyklejony uśmiech. W tej chwili nienawidzę Hanny. Chyba kupuje moje kłamstwo, bo bez protestów puszcza moją rękę. – Ile lat to trwało? – Z przerwami przez całe jego dzieciństwo. Dopóki starszy brat nie wyjechał na studia. – Zatem chcesz powiedzieć, że czasami nie umie powstrzymać się przed przemocą z powodu tego, co robił mu jego brat? – Nie. Tak. Nie wiem. Kłócimy się jak każde małżeństwo i czasami taka kłótnia przybiera naprawdę gorący obrót. Zdarzyło mi się go spoliczkować – wyznaje. – Czułam się potem okropnie. A on w obronie własnej złapał mnie za rękę. Stąd te ślady, które widziałaś ostatnio. – Zawstydzona, ucieka spojrzeniem. Nagle ogarnia mnie chęć, aby wszystko jej powiedzieć. Kim jestem. Co wiem o niej i o Reginie. O tym, jak Seth mnie pchnął i nigdy za to nie przeprosił, przez co pomyślałam, że nawet nie zdawał sobie sprawy ze swojego czynu. Sytuacja by się wyklarowała, gdybyśmy były ze sobą w stu procentach szczere. Ja z pewnością poznałabym lepiej Setha. A może powinnam sama go o wszystko zapytać? No tak, ale wtedy domyśliłby się, że rozmawiałam z Hanną… – A ten siniec na twarzy? – Przełykam emocje niczym grudę chleba, która utknęła mi w gardle, i wbijam wzrok prosto w rozmówczynię. – Nie ma nic do rzeczy. Robiłam porządki w kuchni i uderzyłam się o otwarte drzwiczki jednej z wiszących szafek. Przysięgam. Mój mąż miewa humory, czasem zdaje się wycofany… Potrzebuje pobyć sam. Moim zdaniem dlatego, że kiedyś non stop otaczali go ludzie. – Zaciska wargi. Zmieniam taktykę. Jakkolwiek spojrzeć, chcę wydobyć z niej informacje. Choć może nie tak mroczne jak do tej pory. – No dobrze. Opowiedz mi o nim coś dobrego, coś, co naprawdę w nim lubisz. – Uśmiecham się zachęcająco, gdy Hanna przygryza wargę. – Jesteś z nim w ciąży. Na pewno jest coś, co w nim lubisz? – Oczywiście! – Wydaje się ucieszona, że zmieniłam temat na przyjemniejszy.

W Hannie zachodzi przemiana. Rozluźnia mięśnie twarzy, pozwala sobie na uśmiech, a jej oczy… Oczy błyszczą jak u zakochanej młodej dziewczyny. Znam ten widok, bo sama często tak wyglądam, kiedy patrzę w lustro. – Jest uroczy, jest miły. Rozpieszcza mnie, wiecznie dopytując, czy czegoś mi nie trzeba, czy na pewno wszystko mam. Kupił mi książkę z dziecięcymi imionami i słucha moich propozycji. – Pamiętam, jak Seth mi o tym opowiadał, dodając, że Hanna, czy Monday, jak ją określał, wolałaby chłopca. – Jest zabawny, lubi żartować i śmiać się. To w nim uwielbiam. Czy kiedykolwiek zaliczałam poczucie humoru Setha do jego zalet? W naszym związku to raczej ja jestem trzpiotką, która rzuca dowcipami, doprowadzając go do śmiechu. – Dziękuję – mówię, korzystając z chwili ciszy. – Faktycznie brzmi to wspaniale. Hanna potakuje skinieniem, teraz już całkiem odprężona, chociaż chyba dostrzegam w jej oczach łzy. Zanim się jednak upewnię, podchodzi kelner, by znów dolać nam wody. Po jego odejściu Hanna pyta: – Możemy porozmawiać o czymś innym? – Jasne. – Uśmiecham się do niej. – Co porabia dzisiaj wieczorem? Sama nie wiem, dlaczego o to pytam. Może sęk w tym, że kiedykolwiek ktoś mnie pyta, gdzie jest mój mąż, waham się przez chwilę, zanim wymyślę jakieś kłamstewko. – On… Powinien być w domu – odpowiada. – Wie, że wyszłam na miasto. – Przeszkadza mu, że masz przyjaciółki? – Nie wie o nich. Jest bardzo opiekuńczy, przejmuje się tym, z kim spędzam czas. Zauważam, że oczami strzela w lewą stronę, jakby szukała właściwej odpowiedzi. Łatwej odpowiedzi. Kiwam głową, ale zastanawiam się, czy musiała wypracować jakiś kompromis – z nim albo ze sobą – aby stać się taką kobietą, jaką chciałby w niej widzieć. Jest o tyle młodsza ode mnie, mniej więcej w tym samym wieku co ja, gdy spotkałam Setha w tamtej kawiarni. Gdyby ktoś próbował mnie wtedy ostrzec, roześmiałabym mu się w twarz, zignorowała przestrogi. Seth zrobił na mnie wrażenie dobrego człowieka, mężczyzny, któremu przede wszystkim zależy na rodzinie. Nawet jeśli miewał humory, niczego to nie zmieniało. Zanim zdążę o czymś jeszcze pomyśleć, kelner przynosi zamówione dania. Przy jedzeniu rozmawiamy o banałach, a gdy przychodzi pora na deser, wstaję, aby skorzystać z toalety. Kiedy oddalam się od stolika, czuję na sobie spojrzenie Hanny. Wiele bym dała, aby wiedzieć, o czym myśli w tej chwili.

016 Gdy wracam z łazienki, Hanny nie ma. Gapię się na pusty stolik, czując, jak schodzi ze mnie powietrze. Nasz kelner ostentacyjnie sprząta ostatnie naczynia, ale gdy podchodzę, podnosi na mnie wzrok. Uśmiecha się głupkowato, wzrusza ramionami i robi krok do tyłu. – Myślałem, że pani też wyszła – mówi. – Pani przyjaciółka wybiegła w pośpiechu. Z bliska widzę, że Hanna uregulowała rachunek gotówką i zostawiła dla mnie wiadomość nabazgraną na serwetce. Podnoszę ją, skonfundowana. Dlaczego Hanna wyszła tak nagle? Czyżby wystraszyła się naszej rozmowy? A może Seth wezwał ją do domu? Podziurawiona długopisem serwetka głosi: „Musiałam wyjść. Dostałam mdłości. Do kina pójdziemy innym razem”. To wszystko? Obracam serwetkę w dłoniach, sprawdzając, czy nie ma jakiegoś wyjaśnienia, ale poza tym widzę tylko odcisk różowej szminki pozostawiony przeze mnie wcześniej. – Wyglądała, jakby było jej niedobrze? – pytam kelnera, który czeka, aż sobie pójdę, aby mógł zebrać pieniądze i przygotować stolik dla następnych gości. – Nieszczególnie. Wyjmuję telefon, żeby napisać esemesa. Co się dzieje? Dlaczego wyszłaś bez pożegnania? Źle się poczułam. Naprawdę musiałam iść. Chcę drążyć temat, ale daję temu spokój. Wystarczająco ją już nastraszyłam swoimi pytaniami. Najlepiej będzie odpuścić. Niewykluczone, że przez tę ciążę cierpi na nudności o wszystkich porach dnia i nocy, w końcu to wciąż pierwszy trymestr. Mnie mdliło przez pięć miesięcy z rzędu do tego stopnia, że mogłam otworzyć w łazience biuro. Spycham wspomnienia na samo dno świadomości, odebrawszy ich nagły przypływ jako atak na siebie, zagrożenie dla kruchej równowagi, którą udało mi się osiągnąć. Gdybym pozwoliła sobie rozwodzić się na tym… Zastanawiam się, czyby nie pójść do kina samej, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem świadoma swojego zmęczenia. Najbardziej ze wszystkiego marzę, aby znaleźć się w swoim pokoju hotelowym. Czekając na pojawienie się portiera, który odprowadzi mój samochód na parking, uświadamiam sobie, że coś nie daje mi spokoju. Ton wcześniejszych esemesów Setha był jakiś dziwny. Czy to możliwe, że zobaczył mnie z Hanną? Postanawiam zrobić sobie przejażdżkę pod

dom Hanny. Tylko sprawdzę, czy jej samochód stoi na podjeździe. Co mi szkodzi? Gestem odprawiam portiera, który właśnie się pokazał, i ruszam z kopyta, ignorując wyraz dezaprobaty na jego twarzy. Dwadzieścia minut. Tyle potrzebuję, by zabawić się w detektywa, który będzie obserwować z ukrycia Hannę i mojego męża. Czuję przypływ podniecenia, które każe mi przejechać na pomarańczowym świetle w drodze do ich niezwykłego gniazdka. Pojmuję, że Hanny nie ma w domu, chwilę przed tym, zanim znajdę się naprzeciwko budynku. Okna są ciemne i martwe, a na podjeździe brak jej auta. Nigdzie też nie widzę śladu Setha. Mogłabym podkraść się do domu, by zajrzeć do środka, ale wciąż jest na tyle jasno, że któryś z sąsiadów pewnie by mnie zauważył. Szlag. Szlag! Czyżby prosto z restauracji udała się do szpitala? Nie ma mowy, żebym się tego dowiedziała dzisiejszego wieczoru. Pokonana, wracam do hotelu. Coś jest na rzeczy, a ja zdaję się jedyną osobą w tym małżeństwie, która nie ma o niczym pojęcia. O świcie nadal rzucam się w pościeli, nie zmrużywszy prawie oka. Mój umysł pracuje na najwyższych obrotach, przez głowę przelatują mi paskudne myśli. Jeśli nie zdrzemnę się choć parę chwil, będę musiała iść do lekarza. Co za tortura leżeć bezsennie przez całą noc pomimo zmęczenia i nie umieć wyłączyć myślenia. Zapadam w niespokojny sen około piątej nad ranem, a budzę się o siódmej i natychmiast odkrywam, że Hanna zostawiła mi wiadomość głosową. Przewracam się na wznak, nie rozumiejąc, dlaczego telefon nie zadzwonił, ale po chwili przypominam sobie, że wyciszyłam go przed wejściem do restauracji. Dwie godziny snu przyniosły zamiast wytchnienia koszmary o tym, że uciekam przed kimś, a ten ktoś i tak mnie łapie. Nie pamiętam żadnych szczegółów, tylko ogólne uczucie strachu i przygnębienia. Wysłuchuję nagraną wiadomość z jednym policzkiem wtulonym w poduszkę, mrużąc drugie oko przed jaskrawym światłem wpadającym do pokoju przez szparę między zasłonami. Głos Hanny drży, przyciskam więc aparat mocniej do ucha, aby nie uronić ani słowa. – Boję się… – Znika na moment, w tym czasie w tle rozlega się dźwięk przypominający wydmuchiwanie nosa. – Była awantura… Nie czuję się bezpiecznie… Ja… ja tylko… – Na linii zapanowuje cisza, jakby Hanna straciła zasięg w połowie zdania. Odsuwam komórkę od ucha i patrzę na wyświetlacz, z którego wynika, że nagranie trwa. Znów z aparatem przy uchu, wytężam słuch na wypadek, gdyby powiedziała coś jeszcze. – Zostaw… w spokoju… on… – Tym razem wiadomość kończy się definitywnie. Przez kilka minut leżę bez ruchu, odtwarzając słowa Hanny w głowie. Seth. Pokłóciła się z Sethem i teraz się boi. Co takiego zrobił, aby wywołać w niej strach? Zakrywam ramieniem zamknięte oczy. Też się bałam, prawda? Odkąd… odkąd mnie popchnął, nie wiedziałam, czego się po nim spodziewać. Czy zachowa się podobnie, jeśli powiem coś nie tak? W razie gdybym oddzwoniła do Hanny, dałabym się wciągnąć w sam środek tej… tej sprawy. Nie mogłabym więcej usprawiedliwiać Setha. Musiałabym przyznać, że to, co zrobił, zrobił celowo. To ja odnalazłam Hannę, to ja ukryłam przed nią swoją tożsamość. Może nadeszła pora, by jej wyznać, że Seth jest również moim mężem. Przewracam się na brzuch i wtulam w poduszkę całą twarz. Potem dzwonię do Anny. – Co tam? – rzuca, odebrawszy połączenie. Nie zwodzi mnie szorstkość w jej głosie; Anna już tak ma. – Cześć – witam się. – Potrzebuję wsparcia moralnego. – Czemu mówisz tak niewyraźnie? Masz twarz przyciśniętą do poduszki? Moja przyjaciółka zna mnie na wylot, tak jak ja ją. Odwracam głowę, żeby słyszała mnie lepiej. – Już nie – odpowiadam.

– Rany, na pewno jestem właściwą osobą, by udzielić ci takiego wsparcia? – Nie, ale nie mam nikogo innego, do kogo mogłabym się zwrócić. Dlatego usztywnij swój kręgosłup moralny i udziel mi takiej rady, jakiej Melania udzieliłaby tobie. Melania to jej matka, psycholożka, która obserwowała nas bez końca, gdy byłyśmy nastolatkami, a potem poddawała nasze zachowanie wiwisekcji, jakbyśmy były jej królikami doświadczalnymi. Mając naście lat, uważałyśmy, że to straszne i świetne zarazem. Dorośli rzadko poświęcają tyle uwagi myślom osób nastoletnich, no chyba że chcą wyrazić dezaprobatę dla tych myśli. Tymczasem Melania dała nam wolną rękę, pozwalając, byśmy eksplorowały świat po swojemu i przeżyły przygodę naszego życia. Nie przestrzegła nas przed działaniami autodestrukcyjnymi, samounicestwiałyśmy się więc bez poczucia winy. Dorósłszy, nieraz się zastanawiałam, czy jej postępowanie było odpowiedzialne i czemu w ogóle nas podpuszczała. I proszę: mimo tej wiedzy dalej szukam podobnego traktowania, zwracając się do najlepszej przyjaciółki, aby poklepała mnie po głowie jak jej matka. – W porządku. – Anna wypuszcza wstrzymywane powietrze. – Wprawiłam się w tryb Melanii. Strzelaj. – Mam nową znajomą… poznałam ją poprzez kogoś innego – dodaję, zanim Anna zdąży zapytać. – Już wcześniej zauważyłam u niej siniaki, ale nie robiłam z tego sprawy, tymczasem dzisiaj nagrała mi wiadomość, w której mówi, że pokłóciła się z mężem i że się boi… Dwa istotne fakty: ona jest w ciąży, a ja dosyć dobrze znam jej męża, który raczej nie wygląda na damskiego boksera. Anna wzdycha. Wyobrażam ją sobie, jak siedzi przy stole w kuchni, na którym stygnie ulubiona przez nią – a ohydna według mnie – rozpuszczalna kawa. Nigdy nie pije jej gorącej, tylko zawsze letnią. Gdy czuje się sfrustrowana, zamaszyście porusza stopą jednej nogi założonej na drugą. Przy każdym ruchu na tle jej oliwkowej skóry połyskuje bransoletka obejmująca kostkę. – Po pierwsze – zaczyna – gówno mnie obchodzi, jak niewinne wrażenie sprawia mężczyzna, jeżeli kobieta ma dość odwagi, by przyznać, że się go boi. Skoro tak jest, ma po temu powody. Po drugie, nie musisz angażować się zbyt głęboko, ale przyzwoitość wymaga, abyś popchnęła ją we właściwym kierunku, to znaczy aby jej następnym krokiem było odejście od niego. Wszystkie czekamy, aby ktoś udzielił nam wsparcia, dobrze mówię? Nawet jeśli to tylko jedna osoba, coś takiego dodaje nam siły. Przygryzam wargę. Anna ma rację. Siadam na łóżku, podciągam kolana pod brodę i obejmuję je ramionami. A niech to cholera! Aż do teraz patrzyłam inaczej na przypadek Hanny i swój – nawet nie zdając sobie z tego sprawy. – Ale co będzie, jeśli ona przesadza? Chodzi mi o to, że ja znam tego faceta. To dobry człowiek… – Nie bądź głupia. Parafianie myślą, że znają swojego proboszcza, ciotki myślą, że znają swojego męża, a tymczasem ci mężczyźni molestują seksualnie małych chłopców za zamkniętymi drzwiami. Sądzisz, że da się do końca poznać drugiego człowieka? Myślę o sobie, o tym wszystkim, czego nie wie o mnie moja najlepsza przyjaciółka, i spuszczam głowę. Anna utrafiła w sedno. Być może wszyscy udajemy, że jest okej, kiedy wcale tak nie jest. Seth mnie popchnął. Mogę sobie wmawiać, że było inaczej, mogę winić za upadek samą siebie, mogę wymyślać wymówki usprawiedliwiające mojego męża, ale fakt pozostaje faktem: Seth mnie popchnął. Rozmawiamy jeszcze przez kilka minut, po czym – gdy rozmowa zaczyna się rwać – dziękuję Annie i mówię jej, że muszę kończyć. Waha się przy pożegnaniu, jakby podejrzewała, że nie mówię jej całej prawdy, i dawała mi okazję do zwierzeń. Najważniejsze, że dała mi do

myślenia. Rozłączam się szybko i maszeruję do łazienki, żeby wziąć prysznic. Oddzwonię do Hanny i wszystko jej powiem. Razem będziemy mogły… No właśnie – co? Odejść od Setha? Odnaleźć Reginę, by ją zapytać, czy Seth kiedykolwiek potraktował ją brutalnie? Przecież to bez znaczenia. Powinnyśmy zadziałać wspólnie, w zespole. Nakładając szampon na włosy, przygotowuję sobie, co powiem Hannie. Potem pozwalam, aby ciepła woda rozluźniła mi mięśnie ramion. Gdy już siedzę na brzeżku łóżka owinięta w ręcznik, wybieram numer Hanny. Jestem zdenerwowana. Przygryzam wargę. Sygnał rozlega się sześciokrotnie, po czym dopiero słyszę jej głos. „Cześć, tu Hanna. Zostaw wiadomość”. – Cześć. To ja. Martwię się o ciebie, zadzwoń, jak tylko to odsłuchasz. Wracam do Seattle, więc przez dwie godziny będę cały czas pod telefonem. To na razie. Zaczynam się ubierać i pakować, ale co parę chwil zerkam na wyświetlacz, aby się upewnić, że nie przeoczyłam żadnego połączenia. Komórka pozostaje jednak ciemna i niema. Gdy dzwonię do Hanny ponownie, rozmowa zostaje od razu przekierowana na pocztę głosową. – Do diabła! Odezwij się! Argh! – wydaję z siebie nieartykułowany dźwięk będący wyrazem frustracji przy odejmowaniu aparatu od ucha, po czym stwierdzam, że telefon jest wciąż włączony. Cudownie. Wsuwam komórkę do kieszeni, chwytam bagaż i kieruję się do recepcji. Zanim opuszczę Portland, przejeżdżam przed domem Hanny jeszcze raz, ale nie zastaję na podjeździe żadnego samochodu – ani jej, ani Setha. Nie wiedząc, co jeszcze mogłabym zrobić, postanawiam wyruszyć w drogę do Seattle. W razie gdyby mnie potrzebowała, zawsze mogę zawrócić. Ale gdy cztery godziny później parkuję samochód, Hanna nadal nie skontaktowała się ze mną. Na trasie panowały straszne korki. Choć chciało mi się jeść i sikać, wolałam nie tracić swego miejsca w rzędzie stojących, w najlepszym razie wolno sunących wozów, aby podróż nie przeciągnęła się jeszcze bardziej. Wlekę się do windy, a znalazłszy się już w mieszkaniu, kopniakiem zamykam za sobą drzwi. Upuszczam torebkę na konsolkę i biegnę do najbliższej łazienki. Głodna i spragniona, przymierzam się do ataku na lodówkę, gdy kątem oka zauważam jakiś ruch za drzwiami sypialni. Serce mi staje ze strachu. Gdzie mój telefon? W korytarzu, gdzie zostawiłam torebkę? Rozglądam się za śladami bytności mamy, która zazwyczaj rozkłada swoje rzeczy na ladzie kuchennej, jakby każdorazowo chciała się pochwalić torebką i apaszką. Wszystko jednak przedstawia się tak jak w chwili mojego wyjazdu, wliczając w to okruszki leżące wokół tostera. Słyszę szuranie, czyjeś kroki tłumione przez wykładzinę podłogową i… W drzwiach kuchni staje Seth. Łapię się za serce, które chce wyskoczyć mi z piersi, zginam się wpół i wybucham śmiechem z samej siebie. – Myślałam, że to włamanie – mówię. – Napędziłeś mi strachu. Minutę trwa, zanim uzmysłowię sobie kilka rzeczy. Po pierwsze, to nie czwartek. Po drugie, Seth się nie uśmiecha. Po trzecie, prawą dłoń ma obandażowaną. Oblizuję wargi, myśląc gorączkowo. On wie! To dlatego tu jest – żeby się ze mną rozprawić. Nie lubię kłamstw. Mogę nie powiedzieć całej prawdy, ale jeśli Seth zapyta mnie wprost o Hannę, przyznam się. Biegnę spojrzeniem do jego twarzy i przez chwilę oboje milczymy. Mierzymy się wzrokiem – jest to konkurencja, w której wolałabym nie brać udziału. – Co ty tutaj robisz? – pytam w końcu. Wzrok ma zmęczony i jakby przytępiony, w jego oczach brakuje tego zadziornego lśnienia, które chyba najbardziej mi się z nim kojarzy. Gdzie się podział mój Seth? Mój Seth! Omal się nie krztuszę. Przecież od dawna nie wiem, z kim właściwie mam do czynienia. Nagle

ogarnia mnie strach. Mój mąż odpowiada pytaniem na pytanie: – Gdzie byłaś? Oho, mamy impas. Ciekawe, kto odpowie pierwszy. Odwracam się do lodówki, przypomniawszy sobie, że chce mi się pić, i wyjmuję butelkę wody stojącą na półce. Po chwili namysłu sięgam po drugą i oferuję ją Sethowi, zanim zamknę drzwiczki. Kiwa głową twierdząco, nadal z kamienną miną, rzucam mu więc jedną wodę i opieram się o blat, by odkręcić zakrętkę i upić kilka łyków. – Mówiłam ci, na kolacji z przyjaciółką. – Wiem, co robisz – oznajmia. Dopiero teraz zauważam, co ma na sobie. Sweter i dżinsy, które prałam w ubiegłym tygodniu. Rzeczy stąd, z mojego mieszkania. – Przyjechałeś wczoraj wieczorem? – Ta myśl naszła mnie w chwili, gdy zobaczyłam jego ubranie. Czyżby po kłótni z Hanną przyjechał do Seattle, żeby spotkać się ze mną? – Tak – odpowiada. – Przykro mi. Nie miałam pojęcia. Gdybym wiedziała, wróciłabym do domu. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? Seth posyła mi miażdżące spojrzenie, aż cała się kurczę. Jest barczysty, przypomina ludzika zbudowanego z klocków Lego. Kobiety szaleją na punkcie jego kwadratowych ramion, ale ja w tej chwili czuję wyłącznie strach. Jak bardzo by zabolało, gdyby mnie uderzył? Jak mocno bił Hannę? Wyobrażam sobie jej smukłą sylwetkę i mlecznobiałą cerę – wystarczyłby jeden cios, a byłaby pokiereszowana, cała we krwi. W panice przypominam sobie o dziecku. W tym momencie Seth patrzy na mnie, ale nie przepraszająco; wzrok ma twardy – do tego stopnia, że się wzdrygam. Taki ma zwyczaj: w milczeniu domaga się odpowiedzi, nie zniża się do zadawania pytań. Wyraźnie dobrze się bawi. Czuję gorycz, ale unoszę wyżej brodę. Coś się we mnie zmieniło. Dni temu? Tygodnie? Nie potrafię stwierdzić dokładnie gdzie ani kiedy, skoro jednak jest to dla mnie oczywiste, musi być tym bardziej oczywiste dla mojego męża, który wpatruje się we mnie z takim natężeniem, jakbym miała wypisane na czole egipskie hieroglify. Na tym polega problem mężczyzn – chcieliby, żebyśmy były krowami niezmieniającymi zdania, tymczasem prawda jest taka, że kobiety też się zmieniają. W jaki sposób – na korzyść mężczyzny czy wręcz przeciwnie – zależy od tego, jak wcześniej same były traktowane. Moja zmiana jest przeciwko Sethowi, chociaż czuję, jak siła miłości do niego stawia opór. To dobry człowiek. Musi być jakieś wyjaśnienie… – Co robiłaś? – pyta. Dostrzegam, że jego białka nie są wcale białe, nabrały odcienia brudnego różu, jaki widzi się u ludzi, którzy spędzili całą noc na piciu. – Nie wiem, o co ci chodzi – odpowiadam, starając się, aby głos mi przy tym nie zadrżał. – Właśnie że wiesz. Zaczynam niepostrzeżenie oddychać przez usta. Nie chcę, aby zobaczył, jak się go boję. Nie chcę, by miał nade mną przewagę. W zlewie kapie woda. Jest to jedyny dźwięk, jaki słychać w kuchni. Przełykam głośno, podczas gdy sekundy upływają. Nie spuszczam wzroku z jego twarzy. – Co ci się stało w rękę? Oboje na nią patrzymy. Seth robi taką minę, jakby widział bandaż po raz pierwszy. Rozpościera palce, porusza przegubem, mrugając przy tym ze zdziwienia. Kosmyk włosów przykleja mu się do czoła, a ja zdaję sobie sprawę, że niedawno musiał brać prysznic. „Ślady czego chcesz zatrzeć?”…

Skoro jego dłoń wymaga bandaża, jak wygląda Hanna? – Uderzyłem w coś. – Mówi tylko tyle, jakby to było jakieś wyjaśnienie. – W co? I gdzie? – Moje pytania wytrącają go z równowagi. Bezradnie otwiera i zamyka usta. – Seth, coś ty najlepszego zrobił?

017 Rzuca się w moim kierunku. Wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie, a mój mózg stara się nadążyć za wydarzeniami. Mąż mnie zaatakował. Nic mnie na to nie przygotowało, tak więc kiedy chwyta mnie za ramię, wrzeszczę. Wydaję z siebie niezbyt długi, przenikliwy dźwięk – żałosny tak naprawdę. Milknę, gdy Seth zaczyna mną potrząsać, wpijając palce boleśnie w moje ciało. Głowa lata mi w przód i w tył, w przód i w tył, dopóki nie przestanie tego robić, a wtedy mam go przed sobą na centymetry. Jego oddech owiewa mi twarz. Czuję alkohol i płyn do płukania zębów, którym starał się zamaskować procenty. Próbuję się oswobodzić, ale mnie przyszpilił, kant marmurowego blatu wrzyna mi się boleśnie w plecy. Teraz już trzyma mnie za oba ramiona, wbija paznokcie w moją skórę, aż jęczę. Nigdy w ten sposób mnie nie traktował; czuję się tak, jakbym stanęła oko w oko z nieznajomym. – Ty suko – wyrzuca z siebie. – Zawsze ci mało. Zaryzykowałem wszystko… Kropelka śliny ląduje mi na wardze. Wyrywam się z uścisku jego rąk, odpycham go przedramionami, ale on – zamiast mnie puścić – łapie moje nadgarstki. Czuję się jak schwytana w sidła. Nie wierzę własnym uszom – dlaczego mówi do mnie w ten sposób? To ja wszystko zaryzykowałam. To ja się poświęciłam… Dyszę mu prosto w twarz, nie śmiąc się ruszyć. Teraz już nie mam wątpliwości. Siniaki Hanny, moje skaleczenie. Nareszcie się obudziłam! Stąd nie ma już odwrotu. Seth ściska mi przeguby coraz mocniej, jakby chciał zmiażdżyć delikatne kości mocarnymi rękami. Zawsze mi imponowało, że Seth góruje nade mną wzrostem i masą, ale w tej chwili czuję się przytłoczona jego gabarytami. Klnę na siebie w duchu. Zachowuję się jak zapędzone w róg zwierzę. – Ty suko – powtarza głośniej, wyraźniej, jakbym była zbyt głupia, aby zrozumieć go za pierwszym razem. – Z kim byłaś? – Z Hanną – odpowiadam gładko. – Byłam z Hanną. Czworo oczu jakby za sprawą choreografa wędruje ku jego zabandażowanej dłoni. Na moment rozluźnia palce, nie trzyma mnie już tak mocno. Chyba myśli, że się przesłyszał. Stara się sobie wmówić, że to nie może być prawda. Zaczynam rozumieć, że właśnie potwierdziłam jego najgorsze obawy. Muszę przed nim uciekać. Wyrywam jedną rękę i odpycham go od siebie z całych sił. Gdybym tylko dopadła telefonu, mogłabym zadzwonić po pomoc… Ale do kogo? Kto by mi uwierzył? Co niby miałabym powiedzieć policji? „Mój mąż na mnie krzyczy, bo myśli, że go zdradzam”? Seth jest

nieruchomy jak skała, teraz w dodatku mruży oczy i świdruje mnie wzrokiem z wielką intensywnością. Nigdy wcześniej nie widziałam u niego takiego wyrazu twarzy. Mam wrażenie, że patrzę na obcego człowieka. – Dlaczego? – Mruga raptownie powiekami. – Jak? Mieliśmy umowę. Po co to zrobiłaś? – Ach tak? – Gotuję się w środku. – Może ty miałeś umowę. Mnie ten układ przestał odpowiadać. Zapragnęłam się dowiedzieć, kim ona jest. Jak wygląda. Ty masz wszystko, trzy żony, a nam pozostaje usychać z tęsknoty za tobą. – Mieliśmy umowę – upiera się. – Sama się na to zgodziłaś. – Zgodziłam się, bo inaczej w ogóle nie mogłabym być z tobą. A ty ją bijesz. Widziałam siniaki. Seth kręci głową. – Jesteś szalona. – Jego mina wskazuje, że jest wstrząśnięty, jakbym oskarżyła go o coś, co nie mieści mu się w głowie. Puszcza mnie. Napór jego ciała znika. Odsuwam się od blatu, rozcierając sobie nadgarstki. Seth przechadza się po małej kuchni. Twarz ma trupio bladą, przez co worki pod oczami wydają się tym wydatniejsze. Wygląda, jakby był chory. Albo jak człowiek, który zbił na kwaśne jabłko ciężarną żonę, potem pił przez całą noc, a na koniec stanął oko w oko z drugą żoną, tą jałową. Przyglądam mu się i czuję, jak mój gniew narasta. Mężczyzna, który w moich oczach był zawsze tak piękny, istny bóg wyciosany w kamieniu, nagle wydaje mi się nie tak ładny, ba, przypomina mi zrzuconego z piedestału bożka, który stracił gdzieś cały swój blichtr. Chciałabym sprawdzić telefon, zobaczyć, czy Hanna do mnie oddzwoniła. Co będzie, jeśli zrobił jej poważną krzywdę? Nieznacznie przesuwam się w stronę drzwi; przy dobrym rozpędzie powinnam dopaść torebki leżącej na konsolce. Telefon mam w bocznej kieszonce, z napoczętymi miętówkami i pojemniczkiem na pigułki. – Posłuchaj. Jesteś chora. To znowu się dzieje… Gapię się na niego w szoku. – Ja jestem chora? To ty jesteś chory, do szpiku! – wypluwam z siebie. – Jak w ogóle możesz powiedzieć do mnie coś takiego, skoro sam zmusiłeś mnie do tego stylu życia? Masz tyle kobiet, ile zapragniesz, jesteśmy twoimi uczuciowymi jeńcami… – Gdy ostatnie słowa rozbrzmiewają w moich uszach, zdaję sobie sprawę, jak bardzo są szczere. Nigdy wcześniej nie pozwalałam sobie na takie myślenie, byłam zaślepiona miłością; tłamsiłam swoje uczucia, byle dostosować się do niego. Czy nie taki jest nasz los, los kobiet? – Bierzesz regularnie pigułki? – Pigułki? – powtarzam jak echo. – A na co mi pigułki? Przed oczami staje mi pojemniczek, który kupiłam sobie na rynku, ten z różą na wieczku. Co w nim noszę? Aspirynę, parę xanaxów, które dostałam kiedyś od Anny… Kapanie wody w zlewie zaczyna doprowadzać mnie do szału. Nie ma żadnych pigułek, jakie musiałabym zażywać. To dawne dzieje. Seth rozchyla usta, mrugając raz po raz, jakby oddawał do mnie strzały. Rozgląda się po kuchni w poszukiwaniu pomocy; wybrane przez nas srebro i biel muszą go w tych okolicznościach razić w oczy. Chcę opuścić powieki i znaleźć się w jakimś cieplejszym miejscu. Na końcu języka mam propozycję, abyśmy przenieśli ten cyrk wzajemnych oskarżeń do salonu, ale w tej samej chwili mój mąż mruży oczy w szparki. – Byłam w twoim domu – oświadczam. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, że kupiłeś jej dom i urządziłeś cały od nowa? Sądziłeś, że zazdrość nie pozwoli mi się z tym pogodzić? – Czy ty sobie, kurwa, jaja robisz?

Unosi ręce dłońmi w moją stronę, rozszerza znowu oczy. Kulę się, mimo że ewidentnie nie zamierza mi zrobić krzywdy. Jego pierś unosi się i opada gwałtownie, co widząc, opuszczam spojrzenie na własny biust i widzę, że jest nieruchomy. Od dłuższej chwili wstrzymuję oddech. – To koniec – mówi Seth, zamykając oczy. – Myślałem, że dasz radę. Mieliśmy umowę. – Ciszej, jakby tylko do siebie, dodaje: – Nie wierzę, kurwa, nie wierzę… W piersi mnie kłuje i pali. Z ust wyrywa mi się szloch. Nic nie rozumiem. Sięgam dłonią do twarzy, badam jej kontury; to nie sen, to dzieje się naprawdę. Rysy Setha miękną. – Posłuchaj… Starałem się. Między nami było coś, coś wyjątkowego, ale… Sytuacja się zmieniła. Jesteś jakaś inna, odkąd straciłaś dziecko. – Nie! – krzyczę. – Powiem wszystkim, kim naprawdę jesteś! Nie możesz dłużej robić z tego tajemnicy. Nawet Regina cię zdradza! Po moich słowach zapada wibrująca cisza. Seth rozszerza oczy jeszcze bardziej, tak że widać wyraźnie czerwone żyłki. – Przestań. Odrzucam głowę do tyłu i wybucham chrapliwym śmiechem. – Mam przestać?! – Wcześniejszy strach w całości wyparła złość. Lepiej być wściekłym, niż się bać. – Zdemaskuję cię, co ty na to? – Dzwonię po lekarza – stwierdza Seth. Sięga do tylnej kieszeni spodni po komórkę, wyciąga ją i przykłada do niej kciuk, aby odblokować ekran. Przez cały czas ani na moment nie odrywa ode mnie spojrzenia. Mars na jego czole pogłębia się z każdą chwilą. – Znalazłam w twojej kieszeni rachunek za wizytę lekarską. Wystawiony na nazwisko Hanny. Pojechałam się z nią zobaczyć. – Mówię spokojnie, obserwując twarz męża w nadziei, że wreszcie czymś się zdradzi. Dlaczego udaje, że to wszystko siedzi w mojej głowie? – Jaki znowu rachunek lekarski? – Kręci głową. Wtedy to dostrzegam. Błysk zrozumienia. Seth odkłada telefon na ladę, tuż obok ekspresu do kawy, i przestaje się nim interesować. – O mój Boże – szepcze. – O mój Boże… – Potrząsa głową. – Kiedy byłem u lekarza, jakaś kobieta przede mną płaciła za wizytę. Zadzwonił jej telefon i wyszła, nie zabierając rachunku. Wybiegłem za nią, aby go jej dać, ale nie było po niej śladu. Musiała wsiąść do auta i odjechać. Włożyłem rachunek do kieszeni spodni. Powinienem był zwrócić go rejestratorce, ale o tym nie pomyślałem. To ten rachunek znalazłaś. Nie wierzę mu nawet przez sekundę. Okłamuje mnie. – Potrzebna ci pomoc. Znowu masz urojenia. Urojenia? Znowu? Jestem taka wściekła, że tym razem to ja rzucam się na niego z pięściami. W ostatniej chwili rozczapierzam szeroko palce, aby sięgnąć do jego oczu obgryzionymi do żywego paznokciami. – Kłamiesz! – krzyczę. Odbijam się od jego piersi. Momentalnie pojmuję, że mój atak był błędem. Seth jest silniejszy ode mnie i wykorzystuje swoją przewagę, aby utrzymać mnie od siebie na odległość ramienia. Choć nie mogę go dosięgnąć, macham na oślep rękami, starając się podrapać go gdzie bądź. Otwarta butelka spada z blatu z głuchym łomotem, woda się rozlewa pod naszymi stopami. Usiłuję uwolnić się z uchwytu męża i w tym samym momencie czuję, że nogi mi się rozjeżdżają na śliskiej powierzchni. Seth próbuje mnie złapać, ale sam traci równowagę na mokrej podłodze. Przewracamy się, wciąż spleceni. Upadam na wznak, boleśnie uderzając łopatkami o kafle, Seth przygniata mnie swoim ciężarem. Zanim zdążę pomyśleć coś więcej, spowija mnie ciemność.

018 Witaj, Thursday. Słyszysz mnie? Do mojej świadomości dociera jakiś głos. Nie znam go, ale pociąga mnie za sobą jak czyjaś ręka we mgle. Ból za zamkniętymi oczami jest nie do zniesienia; wiem, że gdy podniosę powieki, będzie stokroć gorzej. Przejeżdżam czubkiem języka po podniebieniu i rozwierając powieki, budzę się w jaskrawo oświetlonym pomieszczeniu. Blask nie jest naturalny, pochodzi z buczących jarzeniówek nad moją głową. Kobieta, która się nade mną pochyla, ma na sobie fartuch, stetoskop zwiesza się z jej szyi jak biżuteria. – No, jesteś wreszcie – mówi radośnie. Zbyt radośnie. – Na pewno boli cię głowa, ale już dostałaś środek przeciwbólowy. Wkrótce poczujesz się lepiej. Obracam głowę w lewo, gdzie wartę przy moim łóżku pełni stojak z kroplówką. Potwornie chce mi się pić. – Byłaś bardzo odwodniona – informuje mnie kobieta. – Nad tym też pracujemy. Chciałabyś się napić? Potakuję skinieniem i natychmiast tego żałuję – przez głowę przelatuje mi błyskawica bólu. – Postaraj się nie ruszać. Kobieta znika i pojawia się z powrotem z kubkiem niezidentyfikowanego koloru. Wystaje z niego słomka. Woda ma posmak plastiku, ale jest zimna, tak więc przymykam powieki i ssę ją łyczkami. – Który to szpital? Gdzie jest mój mąż? Słyszę tylko skrzypienie podeszew jej butów, gdy przecina salę. Jest to znajomy i kojący dźwięk. Pewnego razu jakiś pacjent wyznał mi, że odgłos kroków pielęgniarki przyprawił go o atak paniki. „Przychodzą, żeby dać ci następny zastrzyk albo przekazać złe wiadomości”, powiedział. – Znajdujemy się w szpitalu stanowym. Twojego męża nie widziałam, ale godziny odwiedzin właśnie się skończyły. Jestem pewna, że przyjdzie znów jutro. Szpital stanowy! Chcę usiąść na łóżku, lecz nie pozwala mi na to ostry ból głowy. – Powoli. – Pielęgniarka do mnie podbiega. – Doznałaś wstrząśnienia mózgu. To nic poważnego, ale… – Dlaczego tutaj jestem? Gdzie lekarz? Muszę z nim porozmawiać.

Pielęgniarka ujmuje w ręce moją kartę i spogląda na mnie z dezaprobatą znad jej krawędzi. Brwi kobiety przypominają dwie grube jasnobrązowe gąsienice. Powinna je sobie jak najszybciej wyskubać. Nie wiem, skąd we mnie tyle złośliwości; być może chodzi o to, że ona zna wszystkie odpowiedzi – w przeciwieństwie do mnie. – Tutaj jest napisane, że przywiozła cię karetka. Nic więcej nie wiem. Z trzaskiem odwiesza kartę w nogach łóżka, dając mi do zrozumienia, że choćbym nawet ją błagała, nic więcej z niej nie wyciągnę. Znam ten typ: udaje srogą przedstawicielkę służby zdrowia. W naszym szpitalu mamy trzy albo cztery do niej podobne. Z reguły przypadają im trudniejsi pacjenci, co jest dla reszty z nas błogosławieństwem. W okamgnieniu pokonana, układam się wygodniej na płaskiej szpitalnej poduszce i zaciskam powieki. Co dokładnie się wydarzyło? Dlaczego nie trafiłam do swojego szpitala, gdzie znam prawie wszystkich? Tam mogłabym liczyć na najlepszą opiekę z możliwych. Szpital stanowy to nie najlepsze miejsce, trafiają tu typy spod ciemnej gwiazdy. Wiem, bo byłam tu już wcześniej. Inaczej mówiąc, ten przybytek przywodzi mi na myśl wujka przestępcę, którego widuje się tylko raz do roku: niechlujnego, z obwisłą skórą i tatuażami. Tyle że tu trawnik zamiast chwastami zasłany jest puszkami po napojach i butelkami po piwie, z wózkiem sklepowym porzuconym na rogu. Brak tu gleby podatnej na marzenia; wszystko ginie w szparach. W mojej pamięci pojawia się wspomnienie: fotel na kółkach, krew – mnóstwo krwi – i stężała twarz mojego męża, który nachyla się nade mną i zapewnia mnie, że wszystko będzie dobrze. Prawie mu wtedy uwierzyłam; oto co miłość robi z człowiekiem. Sprawia, że masz poczucie bezpieczeństwa. Pewność, że nic złego cię nie spotka, że w obliczu dwojga ludzi, którzy przepadają za sobą, nie może dojść do żadnego nieszczęścia. Nic jednak nie było dobrze, nic nie jest dobrze. Znalazłszy się tutaj drugi raz, niczego nie jestem pewna, a w moim małżeństwie czegoś zdecydowanie brakuje. Wspomnienie budzi u mnie grymas. Przykrywam się po samą szyję, gdyż nagle robi mi się bardzo zimno; przewracam się ostrożnie na bok i zamieram w tej pozycji. Wciąż mam to dziwne uczucie za oczami, jakby najlżejsze poruszenie głową miało wywołać pod czaszką eksplodujący ból. Chcę zobaczyć Setha. Chcę zobaczyć mamę. Chcę, aby ktoś powiedział mi, że wszystko będzie dobrze, nawet jeśli to nieprawda. Dlaczego zostawił mnie tutaj bez żadnego wyjaśnienia, bez żadnej wiadomości? Otwieram nagle oczy i niezwykle ostrożnie rozglądam się po sali w poszukiwaniu swojej torebki albo telefonu. Nie, pielęgniarka mówiła, że przyjechałam karetką, zatem telefon został w domu. Mam mgliste przeczucie, że torebkę zostawiłam obok drzwi wejściowych, w korytarzu. Znienacka ogarnia mnie potworne zmęczenie. To przez leki, myślę. Zaaplikowali mi coś przeciwbólowego, co odetnie mi świadomość. Pozwalam powiekom opaść i odpływam jak liść niesiony prądem strumienia. Gdy się budzę, w sali jest inna pielęgniarka. Stoi do mnie plecami, które dzieli na dwoje długi warkocz sięgający niemal talii. Jest bardzo młoda, powiedziałabym, że najwyżej rok po szkole pielęgniarskiej. Chyba wyczuwa na sobie moje spojrzenie, bo odwraca się i spostrzega, że już nie śpię. – Dzień dobry. – Porusza się zwinnie jak kot, przy każdym kroku wysuwając ramiona do przodu. Sprawdza sprzęt, podczas gdy ja tylko jej się przyglądam, w dalszym ciągu zbyt otumaniona, żeby się odezwać. – Mam na imię Sara – przedstawia się. – Dość długo spałaś. Jak się czujesz? – Lepiej – chrypię. – Ale wciąż słabo. Czy ja mam wstrząśnienie mózgu? Gardło mnie boli, spoglądam więc na stojący obok łóżka plastikowy dzbanek z wodą.

Chyba dostrzega w moich oczach pragnienie, bo nalewa mi wody do kubka, który przyjmuję z jej rąk z wdzięcznością. Już ją bardziej lubię niż Srogą Pielęgniarkę z poprzedniego dnia. – Pozwól, że pójdę po lekarza, żebyś mogła z nim porozmawiać. – Seth?… – pytam, gdy idzie w kierunku drzwi. – Był tutaj, kiedy spałaś. Na pewno szybko wróci. Wypuszczam spomiędzy warg słomkę, sprawiając, że strużka wody leci mi po brodzie. Ścieram ją wierzchem dłoni. – Jaki dzisiaj jest dzień? – Piątek. Dzięki Bogu już piątek – dodaje, śmiejąc się z zażenowaniem. Powstrzymuję się przed przewróceniem oczami – choć chyba nie byłabym zdolna tego zrobić, nawet gdybym chciała. Czuję się, jakbym była pod powierzchnią wody, zupełnie jak plecha wodorostu niesiona pływami przy samym dnie oceanu. – Saro! – wołam. Już jest prawie za drzwiami, o mały włos, a bym się spóźniła, na szczęście obraca się i zagląda do środka. – Jakie leki dostaję? Zaczynam bełkotać czy tylko mi się tak wydaje? Pielęgniarka mruga; widzę po jej minie, że nie chce udzielić mi odpowiedzi przed tym, zanim porozmawia ze mną lekarz. – Haldol. Próbuję podnieść się do pozycji siedzącej, przy okazji szarpiąc lekko wenflon, co wyrywa mi z ust syk bólu. Haldol, haldol, haldol… Mój umysł szaleje. Gdzie jest Seth? Co się stało? Staram się sobie przypomnieć ciąg zdarzeń, który mnie tu zaprowadził, ale nadaremno. Czuję się tak, jakbym chciała głową przebić betonowy mur. Sara wbiega z powrotem na salę z twarzą zmarszczoną grymasem niepokoju. Jestem tą pacjentką, z myślą o której prowadzono całe jej szkolenie. „Najpierw uspokoić, potem wezwać pomoc”. Widzę, jak zerka przez ramię, licząc, że ktoś będzie przechodził korytarzem. Nie chcę, żeby wszyscy się tu zlecieli. Naszpikują mnie jeszcze większą ilością leków, tak że zapomnę, jak się nazywam. Uspokajam się, rozluźniam dłonie zaciśnięte na szpitalnej pościeli, wygładzam rysy. Sara chyba to kupuje, bo zwalnia i teraz zbliża się do mnie, jakbym była żywym skorpionem. – Dlaczego dostaję haldol? Wiem, co to za lek. Dostawałam go już wcześniej. To antypsychotyk, który lekarze stosują wyłącznie u pacjentów skłonnych do agresji. Sara blednie, porusza ustami, jakby nie mogła wycisnąć z nich odpowiedzi. Jest jeszcze zielona, za rok czy dwa złapie, o co w tym wszystkim chodzi. Ma obowiązek poinformować mnie, jakie leki przyjmuję, ale nie musi – a nawet nie powinna – mówić mi dlaczego. Chcę wykorzystać jej brak doświadczenia, zanim pojawi się tu ktoś bardziej zorientowany, ale wtem na salę wchodzi lekarz, także z zafrasowanym, choć poważnym, nieustępliwym wyrazem twarzy. Sara wymyka się na korytarz, a mężczyzna, wysoki i lekko pochylony, naciera na mnie, co może przyprawić o ciarki, szczególnie gdy się obejrzało zbyt dużo horrorów. – Haldol? – pytam ponownie. – Dlaczego? – Dzień dobry, Thursday – wita mnie lekarz, jakby nie usłyszał pytania. – Mam nadzieję, że niczego ci nie brakuje. Jeśli chodzi mu o leki otępiające, to tych z pewnością dostałam w nadmiarze. Wpatruję się w niego, nie podejmując gry. Jestem przerażona, żołądek mam zwinięty w supeł, mój umysł stara się przedrzeć przez mgłę wywołaną lekami. Chcę mieć przy boku Setha, tęsknię za jego niewzruszoną pewnością siebie, choć zarazem czuję z jego powodu niesmak. Ale dlaczego? Czemu nic nie pamiętam?

– Jestem doktor Steinbridge. Byłem twoim lekarzem, kiedy ostatnio do nas trafiłaś. – Chce pan powiedzieć: kiedy ostatnio Seth zamknął mnie w domu wariatów? – Głos mam wciąż chrapliwy. Odruchowo sięgam dłonią do gardła, ale po namyśle rezygnuję i opuszczam rękę na pościel. – Thursday… Pamiętasz, w jakich okolicznościach się tu znalazłaś? Nie podoba mi się sposób, w jaki wypowiada moje imię. Zgrzytam zębami, starając się nie okazać po sobie upokorzenia. Nic nie pamiętam, ale przyznanie się do tego tylko potwierdzi, że zwariowałam. Mimo to mówię: – Nie. Moje wspomnienia ulotniły się wraz z moim mężem. Steinbridge nie zwraca uwagi na mój jadowity ton. Podchodzi jeszcze bliżej, robiąc dwa kroki tymi swoimi długimi, patykowatymi nogami, które wyglądają tak, jakby zaraz miały się połamać i posłać go na ziemię. Nie sądzę, aby zapytany wprost, gdzie jest Seth, udzielił mi jakiejkolwiek odpowiedzi. Tak to już jest z lekarzami – odpowiadają tylko na wybrane pytania, a niektóre wręcz obracają przeciwko tobie. Zabawne, że poznałam wystarczająco wielu psychiatrów, aby wiedzieć, jak działają. – Zadam ci kilka pytań, żeby móc wykluczyć trwałe skutki wstrząśnienia mózgu – oświadcza Steinbridge. – Jak się nazywasz? – Thursday Ellington – odpowiadam z łatwością. Nie dodaję, że jestem drugą żoną Setha Arnolda Ellingtona. – Ile masz lat? – Dwadzieścia osiem. – Kto jest obecnie prezydentem? Marszczę nos. – Donald Trump. Steinbridge uśmiecha się pod nosem, a ja nieco się odprężam. – Świetnie. Doskonale ci idzie. Rozmawia ze mną tak, jakbym była dzieckiem albo niedorozwinięta. Irytuje mnie to, ale nic po sobie nie pokazuję. Wiem, jak szpitale radzą sobie z pacjentami, którzy nie chcą współpracować. – Masz mdłości? Kręcę delikatnie głową. – Nie, w ogóle. Chyba jest zadowolony z odpowiedzi, bo skrobie coś w mojej karcie. – Dlaczego nie pamiętam pojawienia się tutaj? – Teraz kolej na mnie. – Ani tego, co było wcześniej? – Powodem może być uderzenie w głowę albo nawet stres – wyjaśnia Steinbridge. – Kiedy mózg będzie gotowy, ujawni te wspomnienia przed tobą. Na razie jednak możesz tylko odpoczywać i czekać. – Niech mi pan przynajmniej powie, co właściwie się stało – proszę. – Może dzięki pańskim słowom przypomnę sobie wszystko. Steinbridge splata palce, po czym opuszcza je na wysokość pasa, oczami zaś wędruje w górę, aż patrzy na sufit. Wygląda jak starzec szykujący się do dłuższej opowieści w pokoju pełnym wnucząt, a nie lekarz zwracający się do pacjentki. – We wtorek wieczorem stałaś w kuchni. Pamiętasz? – Tak – potwierdzam. – Byłam z Sethem. Zerka na kartę.

– Tak, zgadza się. Z Sethem. Zachowuję neutralny wyraz twarzy, czekając, aż powie coś więcej. Nie łapię przynęty i nic mu nie podpowiadam, mimo że rozpaczliwie pragnę poznać fakty. – Zaatakowałaś go. Pamiętasz to? Pamiętam. Wspomnienie napływa falą, która napiera na moją głowę ze wszystkich stron. Pamiętam swój gniew, to, jak przebiegłam kuchnię, żeby się na niego rzucić. Pragnienie, by drapać go do krwi… Przypominam sobie również powód tego ataku i zaciskam dłonie na pościeli. Hanna… Zaprzeczenia Setha… – Dlaczego go zaatakowałaś? Przypominasz sobie? – Tak. On uderzył swoją drugą żonę. Oskarżyłam go o to i zaczęliśmy się kłócić. Steinbridge przechyla głowę na bok. – Drugą żonę? – Mój mąż jest poligamistą. Ma trzy żony. Spodziewam się jakiejś reakcji, najpewniej szoku, ale on tylko notuje coś i zaraz wbija we mnie wyczekujące spojrzenie. – Widziałaś, jak bije żonę? – Jedną ze swoich żon – poprawiam go sfrustrowana. – Nie, tego nie widziałam. Ale siniaki na przedramionach i twarzy Hanny owszem. – Powiedziała ci, że ją uderzył? Waham się. – Nie… – Mieszkacie wszyscy razem, Seth, ty i pozostałe dwie żony? – Nie. Nie znamy nawet swoich imion. A przynajmniej nie powinnyśmy znać. Steinbridge spogląda na mnie znad szkieł okularów. – Zatem sama jesteś poligamistką, zważywszy, że twój mąż… – Seth – wtrącam. – …że Seth jest w związku małżeńskim z dwiema innymi kobietami, których imion nie znasz? – Teraz już znam. Wyśledziłam je. – I zarzuciłaś mu utrzymywanie relacji z tamtymi dwiema kobietami? – Tak! – Dotykam brodą piersi. Boże, jakie to skomplikowane. – Wiedziałam o nich. Oskarżyłam go o uderzenie Monday… Na podstawie siniaków na jej przedramieniu. Czuję się w środku jakaś pusta, a zarazem czymś zaalarmowana; uczucie niepokoju ciąży mi jak zbyt obfita kolacja na żołądku. Staram się opanować – gdybym się teraz załamała, wydałabym się w oczach tego lekarza jeszcze bardziej szalona. Steinbridge znowu coś notuje na mojej karcie, drapiąc długopisem po papierze szybkimi ruchami. Ten dźwięk wywołuje z odmętów niepamięci echo wspomnienia – wspomnienia, przez które cierpię nieopisane emocjonalne katusze. Wiąże się ono ze słowem „urojenia”. Podkreślonym dwa albo trzy razy. Wyobrażasz sobie? Mnie nazywają wariatką, mimo że to Seth próbował utrzymać trzy żony naraz. Postanawiam trzymać się dostępnych argumentów. Podciągam się do pozycji półsiedzącej, patrzę lekarzowi prosto w oczy, po czym mówię: – Mogę to udowodnić. Jeśli dostanę telefon, zadzwonię do niej i wszystko panu udowodnię. W tym momencie do środka wchodzi Sara, trzymając w rękach tacę z posiłkiem. Obrzuca spojrzeniem najpierw lekarza, potem mnie, a jej kocie oczy rozszerzają się z ciekawości. – Doktorze… – odzywa się głosem lekkim i przyjaznym. – Thursday ma gościa.

019 Na sali pojawia się Seth ubrany tak, jakby wybierał się na lunch z bliskimi przyjaciółmi zamiast w odwiedziny do żony zamkniętej w szpitalu psychiatrycznym. Ma na sobie koszulę i rozpinany sweter, a do tego wystrzępione szare dżinsy. Nie poznaję tego stroju, musi to być coś z domu którejś z pozostałych żon. Widzę, że ostrzygł się niedawno, i usiłuję sobie przypomnieć, czy był bardziej zarośnięty, kiedy nieoczekiwanie zjawił się w moim mieszkaniu. To by dopiero było! Jego żona jest na oddziale zamkniętym, a on idzie sobie do fryzjera. Niepotrzebnie się oszukuję. Ma przecież dwie inne żony – gdy jedna znika z obrazka, życie toczy się dalej. Uśmiecha się do mnie, taki wypoczęty i świeży, podchodzi bliżej i całuje mnie w czoło. Całą sobą się wzdragam, ale nie odwracam głowy; jeśli chcę stąd wyjść, muszę odpowiednio się zachowywać. Seth to moja nadzieja na wolność. Kawałek skóry, którego dotyka wargami, piecze mnie przez chwilę. To jego wina, że tu jestem, jego wina, że nikt mi nie wierzy. Czyż nie powinien być po mojej stronie, bronić mnie przed miejscami takimi jak to? Przypominam sobie, jak kłamał, jak wszystkiemu zaprzeczał, stojąc w mojej kuchni. Usiłował mi wmówić, że wymyśliłam sobie Hannę. Podrywam na niego spojrzenie, zastanawiając się, czy powinnam zaczekać z konfrontacją do czasu, aż będziemy sami, czy raczej pora wygarnąć mu wszystko tu i teraz. Zerkam na lekarza, który uważnie nas obserwuje. Tutaj ściany mają oczy, ktoś zawsze bacznie się przygląda, czy nie nawalisz i nie potwierdzisz swego stanu psychicznego. – Mógłby pan pomóc nam coś zrozumieć? – Steinbridge zwraca się do Setha. Nareszcie! Moszczę się wygodniej na łóżku i oczekuję na spektakl. Niech ktoś w końcu postawi Setha pod ścianą i każe mu wszystko wyznać. Mój mąż kiwa skwapliwie głową, jakby był skory do pomocy. – Thursday wspomniała, że pan ma… – robi taką minę, jakby się wstydził kontynuować – …że pan ma dodatkowe żony. Urywa raptownie, a Sara zamiera z długopisem w ręce, zanim zdąży nanieść coś na mojej karcie. Zerka na mnie, po czym zawstydzona szybko odwraca wzrok, kiedy nasze spojrzenia się krzyżują. – Przykro mi, ale to nieprawda – odpowiada Seth. – Nie? – Lekarz spogląda na mnie. Ton ma lekki, jakby rozmawiał o pogodzie. – Z pierwszą żoną rozwiodłem się trzy lata temu – wyjaśnia Seth, nieco zażenowany. – Ale wciąż są razem – dodaję.

– Jesteśmy po rozwodzie – powtarza Seth z mocą. Steinbridge potakuje skinieniem. – Odszedłem od niej dla Thursday… Kręcę głową z niedowierzaniem. Jak on może? – Bzdury opowiadasz, Seth. Wykręcasz kota ogonem, kiedy ci wygodnie. Przyznaj się: jesteś poligamistą! – Mam tylko jedną żonę, Thursday – oświadcza Seth. Spojrzenie ma szczere, głos przekonujący. Zaczynam się wahać w obliczu jego doskonałego aktorstwa. Na moment zapominam języka w gębie. – No dobrze… – Zmieniam taktykę. – Powiedz, z iloma kobieta utrzymujesz stosunki seksualne. – Thursday twierdzi, że ma pan dwie inne żony, które noszą imiona Monday i Tuesday – dopowiada lekarz. Pod jego spojrzeniem twarz Setha czerwienieje. Chciwie chłonę ten widok. Nie ma mowy, żeby wyszedł z tego obronną ręką. – To taka nasza zabawa. – Zabawa? – powtarza po nim jak echo Steinbridge. Mnie opada szczęka. Zaczynam drżeć na całym ciele. – Tak. – Seth szuka u mnie wzrokiem pomocy. Odwracam głowę. Nie rozumiem, dlaczego kłamie. Z żadną z tamtych nie ma ślubu w świetle prawa, nie może więc zostać aresztowany za bigamię. Cały ten układ zasadzał się na wzajemnej zgodzie. Ale jeśli teraz Seth przedstawi go tak, jakbym wszystko zmyśliła, jeszcze długo stąd nie wyjdę. Wdrożą terapię i leczenie farmakologiczne. – Thursday i ja żartowaliśmy w ten sposób na temat moich częstych wyjazdów służbowych. Zawsze jednak wracałem do domu we czwartek, a skoro ona ma właśnie tak na imię, zaczęliśmy mówić, że jest też Monday i Tuesday. – Rzuca mi nerwowe spojrzenie. – Nie miałem pojęcia, że w to uwierzyła, choć biorąc pod uwagę jej… – Co? Biorąc pod uwagę moje co? – wybucham. Zalewa mnie gniew. Że śmiał się posunąć aż do tego. Robi mi się gorąco, choć wiem, że w salach szpitalnych nigdy nie jest zbyt ciepło. Mam chęć zerwać się z łóżka i do połowy wychylić za okno, żeby owiało mnie chłodne powietrze. – Thursday, już wcześniej zdiagnozowano u ciebie urojenia – odzywa się lekarz. – Czasami w razie przeżytej traumy… – Mówi dalej, ale ja go nie słucham. Nie chcę słyszeć. Wiem, co kiedyś się stało, ale wiem też, że to nie dzieje się ponownie. Seth obdarza mnie błagalnym spojrzeniem, chce, abym poparła jego wersję. Nagle ból głowy jeszcze się pogarsza. Muszę pobyć sama, muszę się zastanowić… – Wyjdźcie stąd. – Kieruję te słowa do obu mężczyzn, a gdy nie reagują, krzyczę: – Wszyscy wynocha, ale to już! Jeszcze inna pielęgniarka wpada do sali, obrzuca spojrzeniem sytuację, po czym zwraca się pytająco w stronę lekarza. Wbijam wzrok w Steinbridge’a, kompletnie ignorując obecność Setha. – Nie potrzebuję środków uspokajających. Nie stanowię zagrożenia dla siebie ani dla nikogo innego. Po prostu chcę zostać sama. Lekarz przygląda mi się przez dłuższą chwilę, zapewne próbując ocenić mój stan, po czym kiwa głową. – Dobrze. Przyjdę później, żebyśmy mogli porozmawiać. – Przenosi wzrok na Setha, który wygląda, jakby miał zaraz zemdleć. – Może pan wrócić w porze popołudniowych

odwiedzin, żeby się przekonać, czy żona jest już gotowa do rozmowy. Chciałbym też, aby zajrzał pan wtedy do mojego gabinetu. Widzę, jak Sethowi napinają się mięśnie ramion. Utracił kontrolę nad sytuacją, czego bardzo nie lubi. Zawsze musi stawiać na swoim. Czemu nie uświadomiłam sobie tego wcześniej? Czemu widzę to dopiero teraz? Seth zerka na mnie przelotnie, po czym kiwa głową. – Dobrze. Wrócę później – informuje powietrze, nie mnie. Odwraca się i wychodzi, nie zaszczyciwszy mnie ani jednym spojrzeniem więcej. Kiedy już jestem sama, biorę głęboki, drżący oddech, po czym przewracam się na jeden bok i wpatruję w niewielkie okienko. Niebo na zewnątrz jest brudnoszare, w powietrzu unosi się deszcz w postaci zawiesiny. Pod tym kątem dostrzegam tylko czubki kilku drzew – i na nich się koncentruję. Przypominam sobie okno naszego – mojego – mieszkania. To z widokiem na park. Pamiętam, jaką walkę musiałam stoczyć z Sethem, który wolał mieszkanie z widokiem na zatokę. Tymczasem ja chciałam patrzeć na życie obcych ludzi, był to sposób na ucieczkę od własnej egzystencji. Zasypiam i budzę się dopiero wtedy, gdy na salę wchodzi Sara, niosąc kolejny posiłek – obiad, a może już kolację? Ledwie poczuję zapach jedzenia, moje ciało przypomina sobie o głodzie. Nie ma znaczenia, że kotlet jest podejrzanie szary, a ziemniaki z proszku. Wpycham wszystko do ust w zastraszającym tempie. Gdy kończę, odchylam się na poduszkę, czując ból brzucha. Powieki mi opadają i znów zaczynam odpływać, ale z drzemki wyrywa mnie głos Setha. Rozważam, czyby nie trzymać oczu zamkniętych, nie udawać, że wciąż śpię, co mogłoby go skłonić do odejścia. – Wiem, że nie śpisz, Thursday – mówi. – Muszę z tobą porozmawiać. – To rozmawiaj – odpowiadam, nie otwierając oczu. Słyszę szeleszczenie papieru i czuję dolatujący mnie zapach jedzenia. Kiedy unoszę powieki, widzę, że Seth ustawił między nami pięć pojemników. Choć dopiero co zjadłam szpitalny posiłek, do ust napływa mi ślinka. – Twoja ulubiona chińszczyzna – zachwala, unosząc jeden kącik ust w uśmiechu. To jego najbardziej czarujący uśmiech, ten, na który mnie poderwał wtedy w kawiarni. Zerka na mnie, wciąż z opuszczoną głową, co sprawia, że wygląda w tej chwili jak mały chłopiec: bezbronny, za wszelką cenę chcący się przypodobać. – Właśnie zjadłam pyszny obiad – mówię, nie mogąc oderwać wzroku od grzybowego risotto. Seth zwiesza potulnie głowę. Nieomal mi go żal, ale zaraz przypominam sobie, gdzie jestem i z czyjego powodu. – Seth… – Patrzę na niego intensywnie, a on odpowiada tym samym. Żadne z nas tak naprawdę nie wie, co począć z tym drugim, ale oboje szykujemy się na swego rodzaju emocjonalny bój. Widzę to w jego oczach. – Dlaczego nie chcesz powiedzieć prawdy? – pytam po chwili milczenia. Przecież wszystko się do tego sprowadza. Gdyby Seth powiedział prawdę, mogłabym stąd wyjść. Z drugiej strony – wtedy nic nigdy nie byłoby już takie samo. W tym momencie dociera do mnie, co oznacza stal w jego spojrzeniu. Wspomnienia zalewają mnie falą. Nie tylko wiem, kim jest Hanna, wiem też, że ją bił, a wiedza ta wypacza również naszą relację. Z początku się łudziłam, że Seth będzie chciał być ze mną, wyłącznie ze mną. Ale nie ma na to szans; zresztą przestało mi już na tym zależeć. Nie wiem, kim jest mój mąż. Nic nie wiem. Tym większym zaskoczeniem są dla mnie jego następne słowa.

– Prawda przedstawia się tak, że jesteś ciężko chora, Thursday. Potrzebna ci pomoc. Próbowałem udawać, że nic złego się nie dzieje, szedłem ci na rękę i bawiłem się w twoje gierki… – Gdy podnosi się z łóżka, wszystkie pojemniki niebezpiecznie się chybocą. Jestem wściekła. Tak wściekła, że mogłabym zacząć rzucać nimi w niego. Podchodzi do okna, wygląda przez chwilę na zewnątrz, po czym odwraca się znów do mnie. Wyraz jego twarzy uległ diametralnej zmianie; teraz na jego obliczu maluje się determinacja, jakby miał mi coś okropnego do powiedzenia. – Zmieniłaś się. – Wymawia słowa wolno, z namysłem. – Po tym, jak dziecko… – Nie – przerywam mu. – Nie wplątuj w to dziecka. – Nie chcesz o nim rozmawiać, a powinniśmy. Nad czymś takim nie można przejść do porządku dziennego. – Mówi głosem stanowczym jak jeszcze nigdy. Dłonie ma zwinięte w pięści, opuszczone wzdłuż boków, a mnie na ten widok natychmiast staje przed oczami jego obraz z kuchni. Tyle że teraz jest zły, ale też smutny. Co do jednego ma rację. Nigdy nie chciałam wracać do tego, co się stało. Było to dla mnie zbyt bolesne. Ani myślałam przeżywać wszystkiego od nowa, rozwodzić się nad tym bez końca w gabinecie jakiegoś psychiatry. Mój ból przypomina żywe stworzenie, skamlące i opuchnięte, trzepoczące się tuż pod powierzchnią mojego spokoju. To coś osobistego, coś, czego nie chcę pokazywać innym. Ponieważ dopóki mam swój ból, mam też swojego syna. Jedno z drugim jest nierozerwalne. – Thursday! Thursday, czy ty mnie słuchasz? Zapach jedzenia – choć nie tylko zapach, widok też – przyprawia mnie o mdłości. Zaczynam spychać pojemniki z łóżka na ziemię jeden po drugim. Mlaszczące odgłosy odwracają uwagę Setha. Podbiega do łóżka i zanim zdążę strącić zupę z groszku, łapie mnie za nadgarstki. Wtedy unoszę pod przykryciem kolano i w ten sposób staram się przewrócić pojemnik. Na to najbardziej czekałam: chciałam zobaczyć, jak szarozielona breja rozlewa się po szpitalnej posadzce. – Nasze dziecko umarło, Thursday! Nie było w tym twojej winy. Nie było w tym niczyjej winy… Wiję się, to opadając na wznak, to unosząc się od pasa w górę. Ściśnięte palcami Setha przeguby zaczynają mnie boleć, obnażam więc na niego wszystkie zęby. Kłamie, oboje wiemy, że kłamie. – Musisz z tym skończyć. – Zmienia ton na błagalny. – Okłamujesz się bez końca. Jeśli chcesz stąd wyjść, musisz powiedzieć prawdę. Rozlega się dzwonek alarmowy, głośny i przenikliwy tak, że pękają bębenki. Zastanawiam się, czy to przez to, co zrobiłam. Sara wpada na salę, komicznie powiewając za sobą warkoczem. Za nią biegnie para ludzi, mężczyzna i kobieta, oboje w fartuchach i z zaciętymi minami. Uświadamiam sobie, że dźwięk ma źródło w tym pomieszczeniu. Seth musiał uruchomić dzwonek. Ale nie… to nie żaden sygnał, to ja – krzyczę. Gardło mnie pali, kiedy nieprzerwanie wrzeszczę, ani na moment nie zamykając ust. Jedna z pielęgniarek ślizga się na chińszczyźnie walającej się na podłodze. Pielęgniarz pomaga jej wstać, po czym razem rzucają się w moim kierunku, spychając Setha na bok. Mój mąż odsuwa się pod ścianę, chłonąc wzrokiem rozpościerający się przed nim widok. Trzy pary rąk przyszpilają mnie do łóżka. Spodziewam się dojrzeć w oczach Setha strach albo przynajmniej niepokój, ale nie, ona wygląda na odprężonego. Czuję, jak coś zimnego wlewa mi się do żył, po czym powieki zaczynają mi ciążyć. Otwieram je, używając wszystkich sił. Chcę widzieć Setha. Na mgnienie

wzrok mi się rozmywa, ale zaraz widzę go znów wyraźnie. Lek zaczyna działać, zapadam się coraz głębiej… Czym był ten wyraz na jego twarzy? Co mógł oznaczać?

020 Gdy odzyskuję świadomość, jest mi zimno. Nie pamiętam, gdzie się znajduję; potrzebuję kilku minut, aby przywołać w pamięci wydarzenia paru ostatnich dni. Wspomnienia mnie uwierają, co nie jest miłym uczuciem. W nozdrza uderza mnie zapach środka odkażającego. Z wysiłkiem odrzucam przykrycie i siadam na łóżku. Szpital… Seth… Jedzenie na podłodze. Pocieram czoło, za którym czuję tępy ból, po czym zerkam na ziemię – nie ma ani śladu po kolażu, jaki stworzyłam, zanim mnie naszpikowali lekami. Dlaczego tak się zachowałam? Głupie pytanie, skoro znam odpowiedź. Seth uważa, że bitwa za pomocą amunicji w postaci gotowych dań to marnotrawstwo, do tego niemądre. W niego niczym nie rzuciłam, wystarczyło mi zepchnięcie pojemników na podłogę; zaspokoiłam dziecięcą potrzebę wyżycia się. Pełen praktycyzmu, oschły, a nawet surowy Seth w niczym nie przypomina mojego męża sprzed paru tygodni. Co w niego wstąpiło? Jaki jest powód tej zmiany? Hanna! Jej imię uderza mnie silniej niż cokolwiek innego. Ponieważ nie mam od niej żadnej wiadomości od iluż to już dni? Trzech? Czterech? Przypominam sobie wyraz twarzy Setha tuż przed tym, zanim odpłynęłam. Nie umiałam go rozszyfrować; była to mieszanina uczuć, jakiej nigdy wcześniej u niego nie widziałam. Nie lada wyczyn, co? Być żoną mężczyzny całymi latami i nie umieć rozszyfrować jego miny. Muszę skontaktować się z Hanną, muszę się przekonać, że nic jej nie jest. Ale bez swojego telefonu nie mam do niej jak zadzwonić. Numer zapisałam w komórce. Co będzie, jeśli Seth zdążył się zająć moim aparatem i wykasował wiadomości, które od niej otrzymałam? Czy on w ogóle zna moje hasło? Nietrudno je odgadnąć – to cyfry składające się na planowaną datę porodu naszego nieżyjącego dziecka. W drzwiach staje pielęgniarz, inny niż przedtem. Ma swoje lata, jest ostrzyżony prawie na łyso, a jego twarz przypomina pysk buldoga. Kładę się z powrotem. Ma zbyt szerokie barki, poza tym po jego oczach widzę, że nie nabierze się na moje gładkie słówka. Liczyłam, że pojawi się ktoś młodszy i niedoświadczony, jak Sara… – Dzień dobry – wita się. – Mam na imię Phil. Kiedy zaczął dyżur? Kiedy go skończy? – Rozmawiałem z twoim lekarzem. Wygląda na to, że masz twardą głowę. – Puka się kostkami dłoni w ogoloną czaszkę, sięgając po moją kartę, a ja krzywię się na ten gest. To jakiś troglodyta przebrany za pielęgniarza. – Zostaniesz przeniesiona na oddział psychiatryczny.

– Dlaczego? Nic mi nie jest. Czemu mnie po prostu nie wypiszą? – Lekarz ci nie powiedział? – Phil drapie się przez fartuch tuż nad lewym sutkiem, po czym odwraca kartę. Kręcę głową przecząco. – W takim razie niedługo tu przyjdzie i wszystko ci wyjaśni. – Świetnie – kwituję oschle. Jestem rozgoryczona. Phil nie przypadł mi do gustu. Ewidentnie był wojskowym i spodziewa się, że ludzie będą się zachowywać w określony sposób, zdyscyplinowany i poukładany. Dusza wyrywa mi się do młodej, dającej sobą manipulować Sary, która ma dość przyzwoitości, aby mi współczuć. Zanim Phil wyjdzie, pytam go, czy mogę zadzwonić. – Do kogo? – Do męża – odpowiadam słodkim głosem. – Pracuje w Portland, chciałabym sprawdzić, co u niego. – Na twojej karcie nie figuruje żaden mąż – obwieszcza Phil. – Twierdzi pan, że kłamię? Phil mnie ignoruje. – Jeśli już, on powinien sprawdzić, co u ciebie. W końcu to ty wylądowałaś w szpitalu. Odprowadzam go wściekłym wzrokiem. Kiedyś lubiłam takich jak on – przydawali się w przypadku szczególnie trudnych pacjentów, gotowi zgrywać złego glinę, aby dać pielęgniarce odpocząć. Ale znaleźć się po drugiej stronie barykady to coś okropnego. Zaczekam na zmianę personelu, może trafi mi się pielęgniarka bardziej w moim typie. Doktor Steinbridge informuje mnie, że z moją głową wszystko w porządku – nie mam obrzęku mózgu ani krwotoku podpajęczynówkowego. – Dobrze to wygląda, bardzo dobrze – mruczy, stukając zgiętym palcem w moją kartę. Kostki ma porośnięte siwymi włoskami. – Teraz przeniesiemy cię na oddział psychiatryczny, gdzie postawimy diagnozę i dobierzemy nowe leki. – Chwileczkę – wpadam mu w słowo. – Jaki oddział psychiatryczny? Przecież nic mi nie jest. Przewróciłam się tylko i potłukłam. Wydyma wargi, jakbym go czymś bardzo rozczarowała. – Thursday, cierpisz na poważne urojenia. Masz zaburzenia eksplozywne. Ale nie martw się. – Stara się mnie pocieszyć. – Będziemy robić wszystko, żeby twój stan się polepszył. Wszyscy przecież tego chcemy. W to akurat wątpię. Seth chce, żebym była przetrzymywana na oddziale zamkniętym. Mam ochotę wrzeszczeć, przeklinać, jakimś sposobem zmusić lekarza, żeby przejrzał na oczy i dostrzegł prawdę, ale wiem, że im usilniej będę próbować, tym bardziej utwierdzi się w swoim przekonaniu na mój temat. Steinbridge wierzy Sethowi, nie mnie. Mimo że nie jestem wariatką. Bo nie jesteś, zapewniam się w duchu. Nawet jeśli chwilami tak się czujesz, to nieprawda. Godzinę później pojawia się pielęgniarka z wózkiem na kółkach. – Ja po ciebie – mówi. – A mój mąż?… – Nie podoba mi się skamląca nuta w moim pytaniu, nie podoba mi się, że muszę polegać na innych, kiedy chodzi o Setha, choć sama najlepiej powinnam wiedzieć, gdzie go znaleźć. Kobieta wzrusza ramionami. – Kazali mi cię przewieźć na inny oddział, to wszystko, co wiem. Podchodząc do wózka, czuję lekkie zawroty głowy. Obracam się, krawędź skórzanego siedziska wpija mi się w zgięcia kolan, dzięki czemu wiem, że mogę bezpiecznie usiąść. Pielęgniarka zaciągnęła wcześniej hamulec. Nadal czuję się niepewnie, ale to nie przez wstrząśnienie mózgu, tylko przez leki, które mnie otumaniają. Nie pamiętam jazdy windą na

ósme piętro ani tego, jak się kładłam do łóżka w izolatce. Wiem, że przypisano mi pielęgniarkę, nie mam jednak pojęcia, czy przyszła się przedstawić. Czuję się jak we śnie. Podaję w wątpliwość własne istnienie, istnienie Hanny… Czy naprawdę wszystko sobie wymyśliłam, jak twierdzą? Chcę porozmawiać z Sethem, chcę, żeby ta mgła wreszcie zniknęła, ale oni nie przestają wpychać mi do gardła tabletek. Następne siedem dni mija mi w stałym zamroczeniu. Tracę poczucie realności, wydaję się sobie oderwana od ciała, czuję się jak napełniony helem balonik, który przemieszcza się pod sufitem to tu, to tam. Chodzę na terapię grupową, jem posiłki na stołówce i widuję regularnie doktora Steinbridge’a, który jest moim psychiatrą prowadzącym. Schudłam tak, że nie rozpoznaję się w lustrze. Mam mocniej zarysowaną szczękę, wystające obojczyki, zapadliska w skórze tam, gdzie kiedyś była tkanka tłuszczowa. Jakim cudem straciłam tyle kilogramów w tydzień? Z jednej strony jestem ciekawa, z drugiej mam to gdzieś. Wszystko jest przytłumione, nawet moje uczucia względem samej siebie. Przestaję pytać o Setha już w drugim albo trzecim dniu. Sama myśl o nim przywodzi mnie na skraj desperacji i szaleństwa. Pielęgniarki przyglądają mi się ze współczuciem w oczach. Mgliście mi się wydaje, że nie lubię ich za to. Pewnie sądzą, że Seth nie istnieje. Bo może nie istnieje. Ale i tak odgryzłabym mu głowę, że mnie tu umieścił, przez co teraz zastanawiam się, czy w ogóle żyję. Dziewiątego dnia w odwiedziny przychodzi moja mama. Spotkania odbywają się w świetlicy, gdzie wszyscy wariaci czekają, aż ktoś złoży im wizytę. Siedzimy na sraczkowatych kanapach albo przy szarych stolikach na składanych krzesłach, z tłustymi włosami i bladymi twarzami, nieruchawi i otępiali od zbyt małej lub zbyt dużej ilości snu. Ktoś spróbował upiększyć pomieszczenie za pomocą roślin doniczkowych i oprawnych w ramki obrazków. Przyjrzałam się dokładnie każdemu dziełu i wiszącej obok tabliczce z nazwiskami miejscowych artystów, którzy namalowali, narysowali albo sfotografowali jakiś urywek rzeczywistości. Seattle stawia na lokalność: niech prace lokalnych twórców działają kojąco na lokalnych czubków. Znajduję sobie miejsce na wolnej kanapie tuż obok dystrybutorów z zimnymi napojami i owocami. Zabraniają nam pić kawę i jeść słodycze – maszyny są pełne witaminizowanej wody i poobijanych jabłek. Siedzę z dłońmi złożonymi na kolanach i wbijam wzrok w podłogę. Mama nie poznaje mnie od razu. Przemyka spojrzeniem po mojej twarzy, po czym wraca do niej, jakby miała oczy przymocowane na linie do skoków na bungee. Widzę, że wypowiada moje imię samym ruchem warg, po czym poprawia torebkę pod pachą i zbliża się do mnie drobnymi kroczkami. Wstaję na powitanie. Nie mam pojęcia, czy chce mnie przytulić czy może jest mną zbyt rozczarowana. Gdy po raz pierwszy znalazłam się na oddziale zamkniętym, odmówiła przyjścia, twierdząc, że serce jej pęknie, jeśli zobaczy mnie w takim stanie. Że to zbyt bolesne. Dla niej. Tym razem przysiada na kanapie, nie odrywając ode mnie wzroku. – Twój ojciec… – zaczyna. – Tak, wiem, mamo. Nic nie szkodzi. Patrzymy na siebie tak, jakbyśmy nigdy wcześniej nie widziały się naprawdę. Tato w życiu nie postawiłby nogi w takim miejscu. Odwiedziny u córki w szpitalu psychiatrycznym równałyby się jego zdaniem przyznaniu, że popełnił jakiś błąd jako rodzic – a on lubi żyć złudzeniami, że nigdy się nie myli. Co do mamy – jestem jej stukniętą, pomyloną córunią, którą wydała na świat i o której osobowości ani życiu nic nie wie. Nie chce wiedzieć. Chyba obie myślimy w tej chwili o tym samym. Naciągam rękawy swetra na dłonie, przyglądając się jej wygładzonej botoksem twarzy. Woli nie przyznawać się do swojego wieku, tak samo jak do tego, że ma córkę wariatkę.

– Jestem tutaj nie dlatego, że brak mi piątej klepki – mówię. Natychmiast otwiera usta, aby zapewnić mnie, że nigdy o mnie w ten sposób nie pomyślała. Cóż, takie jest jej zadanie jako matki. – Nie jestem chora – kontynuuję, nie dając jej dość do głosu. – Nie mam załamania nerwowego z powodu straty dziecka przed rokiem. – Odhaczam po kolei wszystkie punkty, które mogłyby jej posłużyć za wytłumaczenie, skąd się tutaj wzięłam. Mama zamyka usta i tylko na mnie patrzy. Kiedy dolna warga zaczyna mi drżeć, czuję się jak mała dziewczynka. Mama nie wierzy w nic, co powiem. Seth zdążył ją przerobić. – Mamo, Seth był żonaty, gdy go poznałam. Jego pierwsza żona nazywa się Regina Coele. Nie chciała mieć dzieci. To ja miałam mu je dać. Tylko że… – Urywam, nie kończąc. Mama zwiesza głowę, jakby to wszystko ją przytłoczyło. Spoglądam na koniuszki jej rzęs, wodzę wzrokiem wzdłuż grzbietu jej nosa, podczas gdy ona gapi się na czubki swoich butów. Z tej perspektywy wydaje się dziesięć, dwadzieścia lat młodsza. Sprawia wrażenie dziewczyny, która opuściła głowę ze zdenerwowania, frustracji, poczucia beznadziei… Od zawsze jest dla mnie zagadką, jeśli chodzi o przeżywane uczucia. Wiem, jakie marki lubi najbardziej, wiem, jakie ma zdanie na płytkie, nieważne tematy, ale nie mam pojęcia, jak przebić się do jej serca, by zobaczyć, co w nim kryje. Nie jestem pewna, czy ona sama to wie. – Regina to była żona Setha, zgadza się. Byli małżeństwem, ale że ona nie chciała mieć dzieci, rozstali się. – Nachyla się ku mnie, jakby błagając: „Przyznaj, że to prawda”. Jak mogłabym temu zaprzeczać? Technicznie biorąc, Regina jest byłą żoną Setha. W końcu rozwiódł się z nią, aby móc poślubić mnie. Ale wciąż są razem, wciąż są parą, choć już tylko nieoficjalnie. – Mamo – odzywam się ponownie. – Proszę, wysłuchaj mnie. Seth stara się zatrzeć ślady. Oni wciąż prowadzą wspólne życie. Mama zakrywa twarz dłońmi. Kiedy stałam się tą kobietą, której nie wierzy rodzona matka? Gdy zaczęłaś okłamywać samą siebie, odpowiadam w duchu. Unosi na mnie spojrzenie oczu mokrych od łez. Z jakiegoś powodu przywodzi mi na myśl cocker-spaniela. – Masz obsesję na punkcie jego byłych. Ale Thursday, on nie żyje z żadną z nich, tylko z tobą. Zamartwia się o ciebie. – Sięga do mojej dłoni, ale ja cofam rękę. Nie pozwolę się tak traktować, nie jestem dzieckiem. Mama zaciska palce i kładzie rękę na kolanach. – Czemu twoim zdaniem wiecznie siedzi w Portland? Bo ma dwie inne żony! – Podnoszę się i zaczynam chodzić tam i z powrotem. – Pracuje tam – syczy mama. – A ciebie kocha. Jak my wszyscy. Chcemy, żeby ci się poprawiło. Żebyś poczuła się dobrze… Zatrzymuję się w miejscu i przerywam jej: – Ja się czuję dobrze! – Przez chwilę mierzę ją spojrzeniem. – Dlaczego go tu nie ma? Gdzie się podziewa? W tym momencie mama porusza się niespokojnie, ucieka przede mną wzrokiem, krzyżuje i na powrót rozplata nogi w kostkach. Nie wie, co powiedzieć, ponieważ nie ma pojęcia, gdzie Seth jest ani dlaczego nie ma go tutaj. – W Portland… – wyrywa jej się słabym głosem, choć brzmi to raczej jak pytanie. – Ma tam pracę. Życie toczy się dalej, Thursday. – Wcale nie. Nie wtedy, gdy ja jestem w szpitalu. Chodzi nie o pracę, tylko o jego pozostałe żony i ich potrzeby – upieram się. – Po co miałby się zadawać z paranoiczką w wariatkowie? Mama przygląda mi się przez moment, po czym wstaje. Teraz nasze oczy są na tej samej

wysokości. Dostrzegam w jej spojrzeniu rozczarowanie. – Muszę iść – oznajmia. Kwadrans. Piętnaście minut. Tyle wytrzymała na oddziale zamkniętym. Odprowadzam ją wzrokiem, gdy kieruje się do drzwi, zgarbiona, jakby niosła na barkach brzemię swojej największej porażki, czyli mnie. Nieważne, liczy się to, że tym razem w ogóle przyszła.

021 Jestem sama. Dociera do mnie, że zawsze tak było, przez całe moje życie, a cokolwiek mój umysł sprokurował, aby przekonać mnie, że jest inaczej, było kłamstwem. Wygodnym kłamstwem. Potrzebnym kłamstwem. Moich rodziców zajmowała Torrence, która zawsze wpadała w jakieś tarapaty – jak nie w szkole, to z przyjaciółkami. Ja byłam grzeczna, pilnowałam się sama, podczas gdy oni byli zajęli moją siostrą. Znałam zasady – moralne kraty, które wznieśli wokół mnie. Nie pij, nie uprawiaj seksu przed ślubem, nie zażywaj narkotyków, siedź w domu, ze szkoły przynoś tylko dobre stopnie. Stosowanie się do reguł przychodziło mi łatwo; nie miałam natury buntownika. Dla odmiany Torrence złamała chyba każdy zakaz. Tato posiwiał na skroniach, mama zaczęła nastrzykiwać się botoksem, a ja robiłam, co w mojej mocy, żeby chociaż o mnie nie musieli się martwić. A potem, gdy Torrence wyszła na prostą i poślubiła księcia z bajki, rodzicom tak ulżyło, że z tej radości dalej poświęcali jej całą swoją uwagę, tyle że już inną. Wystarczyło, że przez trzy lata postępowała właściwie, a wybaczyli jej całą dekadę, w czasie której puszczała z dymem i wciągała do nosa ich pieniądze oraz pieprzyła się z każdym dilerem w mieście. Może to przez swoje dobre sprawowanie popadłam w obłęd. Może to brak zainteresowania rodziców wepchnął mnie w ramiona Setha. Może to moja desperacka potrzeba znalezienia akceptacji kazała mi zamknąć się w związku, na jaki nie zgodziłaby się żadna rozsądna kobieta. Dotykam palcem galaretki. W tym miejscu uwielbiają karmić nas galaretką, taką miękką, dygotliwą i kolorową – zupełnie jak nasze umysły. Dziś jest pomarańczowa, wczoraj była zielona. Czy oni nam w ten sposób przypominają, jacy jesteśmy słabi i niezrównoważeni? Co mi tam, pałaszuję galaretkę, aż mi się uszy trzęsą. Muszę stąd, kurwa, jakoś wyjść. Muszę odnaleźć Hannę, upewnić się, że wszystko u niej w porządku. Zamiast spać, ostatnio czuwam. Rano widziałam się z doktorem Steinbridge’em. Uświadomiłam sobie, że to on jest moim strażnikiem – nie elektryczne zamki ani nie krępi pielęgniarze, którzy radzą sobie z nami, jakbyśmy byli dziećmi, gdy sprawy wymkną się spod kontroli. „Uspokój się, Thursday, albo zapakujemy cię do pokoju bez klamek”. Tylko mój psychiatra może uznać, że wyzdrowiałam. Steinbridge jest w tym miejscu bogiem, a na jego świat składają się lśniące posadzki i jaskrawe jarzeniówki. Wystarczy jeden ruch jego ręki – i długopisu jednorazówki – abym była znów wolna jak ptak. Hanna… Hanna. Tylko o niej potrafię myśleć. Jestem jej zbawczynią. Jeśli coś jej się stało, wina spada na mnie. Jeśli mam ją ocalić, najpierw muszę się stąd wydostać. Wyszłam za

tego człowieka, dałam mu pozwolenie na trzecią żonę. Już przy pierwszym siniaku powinnam była przemówić, zmusić ją do wyznania. Przez moment wątpię w jej realność. Oto jacy są dobrzy: potrafią sprawić, że zwątpisz we własny umysł. „Jedz galaretkę!” Uświadamiam sobie, że moim obowiązkiem jest przekonać dobrego doktora, że odzyskałam zmysły, że przestałam sobie roić w głowie różne rzeczy. Że jestem cała i zdrowa, a mój mąż ma tylko jedną żonę! Że żadna z nich – ani Hanna, ani Regina – nie są prawdziwe, ale przynależą do wymyślonej przeze mnie i Setha seksualnej zabawy. Bo to właśnie Steinbridge chce usłyszeć, prawda? Wystarczy się przyznać, że kłamałam w sprawie rozwiązłego trybu życia Setha, a będę wolną kobietą! Moja przemiana nie może nastąpić za szybko, w przeciwnym razie lekarz się połapie, że udaję. Podczas codziennych spotkań z nim odgrywam zdziwienie: „Seth ma tylko jedną żonę? Tą żoną jestem ja?”. Z sesji na sesję zachowuję się coraz normalniej, jestem mniej zdziwiona, bardziej podatna na perswazję. – Co ze mną nie tak? – pytam Steinbridge’a. – Dlaczego nie potrafię odróżnić rzeczywistości od fikcji? Wreszcie pada diagnoza! To trauma związana z utratą dziecka i późniejszy brak odbytej należycie żałoby przyczyniły się do napiętych stosunków między mną i Sethem. Winiłam wyimaginowane kobiety, zamiast skupić się na sobie. Kiedy Steinbridge zapytał mnie, co moim zdaniem wywołało manię, od której rozpoczął się mój mentalny upadek, od razu pomyślałam o Debbie. Gadatliwej Debbie, wścibskiej Debbie, Debbie radzącej mi, żebym wytropiła kobiety, przez które czuję się niepewnie. Nie winię jej za swoje czyny, właściwie to jej zawdzięczam przebudzenie. Dotarło do mnie, że nie ja jedna cierpię na obezwładniający brak pewności siebie, wokół mnie są inne tego typu kobiety, i to w przeróżnym wieku. Taka Laura na przykład pozornie miała idealnie życie. Zawsze sądziłam, że przyczepiała te rocznicowe kartki do drzwiczek swojej szafki, aby utrzeć nam nosa, aby się przed nami chwalić, że ona ma lepiej. Ale teraz znam prawdę: wpadamy w błędne koło niepewności za sprawą tego, jak traktują nas mężczyźni, a potem za wszelką cenę staramy się udowodnić samym sobie i reszcie świata, że wszystko z nami dobrze. Jasne, od czasu do czasu jakaś kobieta straci głowę dla faceta, ale to jeszcze nie znaczy, że wszystkie jesteśmy niezrównoważone. A jeśli nawet, to wyłącznie przez nieodpowiedzialne męskie zachowanie. Nie mówię swojemu psychiatrze ani o Debbie, ani o Laurze, ponieważ usłyszałabym, że próbuję obciążyć odpowiedzialnością tę czy inną osobę. Tymczasem to nie tak. Winię wszystkich ludzi, gdyż aby wsadzić kogoś do psychiatryka, naprawdę trzeba całej wioski. Steinbridge twierdzi, że moja niezdolność do radzenia sobie z trudnościami stanowi część problemu, który generalnie polega na rozpadaniu się mojej osobowości. Ta wizja do mnie przemawia. Tyle że bynajmniej nie znaczy tego, co znaczy ich zdaniem. Albowiem ja po prostu powoli leczę się z zauroczenia swoim mężem. Odgrywam rolę kruchej, boleśnie niczego nieświadomej kobiety. Moimi wrogami są stres, brak mechanizmów obronnych, niewystarczająca ilość uwagi poświęcanej mi przez rodziców. To wszystko sprawiło, że zamknęłam się w swoim ciasnym kokonie naiwności. Oczywiście analizujemy moją relację z każdym z rodziców z osobna. Matka najbardziej ze wszystkiego chce mieć święty spokój, który w swoim mniemaniu osiągnie dopiero wtedy, gdy zadowoli wszystkich dookoła, ojciec natomiast jest zdystansowany. Dlatego w dzieciństwie naoglądałam się, jak mama staje na głowie, by zwrócić na siebie uwagę taty, i tym samym, przez obserwację, uczyłam się języka miłości. A z kolei gdy teraz daję z siebie wszystko, uginam się

pod ciężarem własnych oczekiwań, co powinnam dostać w zamian. Przez jałowe łono nie czuję się w pełni kobietą, mam się za niegodną uczucia męża. Wyskrobali ze mnie wszystkie narządy rozrodcze, popodwiązywali wszystko co trzeba, wywieszając kartkę: „Nieczynne, bo zamknięte”. Na myśl o tym przed oczami przelatują mi bolesne obrazy zapamiętane z dnia, w którym poroniłam. Wiem, że powinnam je powitać z otwartymi ramionami, stawić im czoło – tak przynajmniej mówi mój psychiatra. Ale są to wspomnienia, których ani razu nie przejrzałam, do których nigdy nie wracam. W moim odczuciu łatwiej sobie radzić, nie przyznając, na czym właściwie polega główny problem. Seth i ja właśnie opuściliśmy pensjonat i zatrzymujemy się na stacji benzynowej, żeby zatankować i kupić coś do jedzenia na drogę. Uśmiecham się pod nosem. Seth okazuje mi tyle uwagi, obsypuje mnie prezentami i całuje w rosnący brzuch. Jedna z koleżanek z pracy powiedziała mi, że jej męża widok ciężarnej kobiety odrzuca; że nie chce nawet dotknąć jej brzucha. Tymczasem ja obserwuję Setha przez okno samochodu i serce puchnie mi z dumy. Mam wspaniałego męża, a teraz w dodatku stworzyliśmy razem nowe życie – czego cudowniejszego mogłabym chcieć? Jest taki przystojny, gdy zmierza w stronę auta, niosąc dwa styropianowe kubki i reklamówkę przewieszoną przez przedramię. W kubkach jest herbata; zapewnia, że tylko poprosił o wrzątek, a suszone liście miał od swojej mamy. Napar jest gorzki, ale piję go już od tygodnia i powoli zaczynam się przyzwyczajać. Kiedy Seth napełnia bak, ja przetrząsam reklamówkę. Kupił mi moje ulubione przekąski! Niezdrowe, przetworzone badziewie, jakiego normalnie nie wzięłabym do ust. Ale ciąża ma swoje prawa. Tak więc popijając herbatę i przepatrując łupy, jestem pełna wdzięczności dla tak troskliwego męża. Zjadam dwa batoniki i chrupię minilizaka, bo z każdym dniem potrzebuję więcej słodyczy. Skurcze zaczynają się półtorej godziny później. Z początku nic nie mówię, mam bowiem w pamięci słowa swojego lekarza, który powiedział, że na wczesnym etapie ciąży niektóre kobiety doświadczają czegoś, co medycyna określa jako skurcze Alvareza. Słaba zapowiedź tego, co ma nadejść w przyszłości. Poprawiam się na siedzeniu, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji; przy okazji upuszczam pod nogi otwartą torebkę z minilizakami. Kolorowe główki z krótkimi patyczkami walają mi się u stóp. Schylam się, aby podnieść na wpół pełne opakowanie, i wtedy dopiero spostrzegam krew. Rozlewa się po jasnej skórzanej tapicerce, barwiąc moje kremowe spodnie na ciemną złowróżbną czerwień. „Seth”… Nic więcej nie muszę mówić. Rzuca na mnie spojrzenie i momentalnie wciska hamulec, cały pobladły na widok krwi. Najbliżej znajduje się szpital stanowy. Gdy podjeżdżamy pod izbę przyjęć, wiem, że moje dziecko jest martwe, że jego życie wycieka wraz z moją krwią pomiędzy udami. Dalsze wydarzenia pamiętam jak przez mgłę, a moje wspomnienia przesycone są jaskrawym światłem jarzeniówek. Pierwszy wyraźny obraz po jeździe samochodem jest o pięć dni późniejszy – lekarze informują mnie, że doszło do pęknięcia macicy i w trakcie zabiegów mających na celu opanowanie krwawienia okazało się konieczne jej usunięcie. Odtąd nie mogłam mieć dzieci. Pozwoliłam Sethowi, aby mnie objął, kiedy wypłakiwałam się z twarzą przyciśniętą do jego piersi, a gdy wyszedł, żeby odebrać pilny telefon z pracy, udałam się do mikroskopijnej łazienki i przecięłam sobie żyły metalowym pilnikiem do paznokci. Pielęgniarka znalazła mnie skuloną na podłodze, z krwawiącymi nadgarstkami, wpatrującą się w wypływającą ze mnie krew – i przerażająco spokojną. Oczywiście sfuszerowałam, otwierając sobie żyły tępym narzędziem. Blizny, które mi pozostały, są grube i gruzłowate. Pozostałam spokojna do chwili, aż ktoś spróbował mi pomóc – wtedy zaczęłam drapać, gryźć i wrzeszczeć, że zabili moje dziecko, a teraz chcą zabić mnie. To był mój pierwszy pobyt w szpitalu stanowym, ten, który wyjałowił mi łono i duszę. Doktor Steinbridge utrzymuje, że pogrążona w żałobie, wytworzyłam w swoim umyśle

urojenie dwu pozostałych żon, z których każda była lepszą partią dla Setha niż ja – dawała mu to, czego ja dać mu nie mogłam. Boże, to deprymujące, ile rzeczy jest ze mną nie tak, nawet jeśli tylko połowa z nich zgadza się z prawdą. Opuszczam gabinet lekarski, powłócząc nogami. Niemal czuję pulsowanie blizn na przegubach. Co za żałosna postać ze mnie. Steinbridge uważa, że mi się polepsza. Tymczasem im niżej zwieszam ramiona, im bardziej spokorniała się wydaję, tym większy czuję gniew. Gdzie jest Seth? Dlaczego nie przychodzi? Kiedy nosiłam jego dziecko, zachowywał się inaczej: zaspokajał moje wszystkie zachcianki, nie tylko te kulinarne. Czy chociaż ma wyrzuty sumienia z powodu tego, że kłamał? Czuję się porzucona. Przez całą drogę na salę aż gotuję się w środku, na miejscu zaś natychmiast ogarnia mnie chłód – pomieszczenie wciąż jest niedogrzane, mimo że wiele razy skarżyłam się na to personelowi. Pokój dzielę z niejaką Susan, kobietą przed pięćdziesiątką, która przeżyła załamanie nerwowe, odkrywszy, że jej mąż ma romans. „Słaba jesteś, Susan”, chcę jej powiedzieć. „Spróbuj być jedną z trzech żon, a najlepiej tą środkową, najmniej ważną”. Susan nie ma rzęs ani brwi. Widziałam, jak czując niepokój, sięga do oczu i łuków brwiowych palcami ułożonymi niczym pęseta, usiłując skubać nieistniejące włoski. Ma też łysy placek na czubku głowy, a jej łóżko wiecznie otaczają długie brązowe włosy, wyrywane całymi kosmykami. Wyobrażam sobie, że zanim stąd wyjdzie, całkowicie wyłysieje i będzie przypominać kota tej dziwnej bezwłosej rasy. W tym akurat momencie nie ma jej na sali. Kładę się więc na swoim łóżku, zakrywam oczy przedramieniem dla osłony przed jaskrawym blaskiem, ponieważ nie wolno nam wyłączać górnego światła jarzeniowego w ciągu dnia. Właśnie odpływam w płytki sen – najlepsze, na co można tutaj liczyć – gdy pojawia się pielęgniarka z informacją, że mam gościa. Rozwieram raptownie powieki i w pierwszym odruchu myślę, że nie dam po sobie poznać, jak bardzo się na niego gniewam. Tak, właśnie tak. Będę potulna i skruszona – coś jak „przepraszam-że-żyję Susan, bogini ogniska domowego”, którą chciałby we mnie widzieć. To dla mnie pestka. Przecież udawałam przed nim całymi latami, nigdy nie dając upustu złości, która wrzała tuż pod powierzchnią, niezbadana. Nie śpij, powtarzam sobie. Nie trać kontaktu z rzeczywistością. Wstaję z łóżka, zwarta i gotowa. Na sali nie ma lustra, w którym mogłabym się przejrzeć – lustra to proszenie się o więcej otwartych żył – dlatego tylko przygładzam włosy i przecieram oczy. Nie mam pojęcia, jak wyglądam, przypuszczam jednak, że im gorzej się prezentuję, tym lepiej. Przejeżdżam dłonią po brzuchu, napotykając tylko wklęsłość i dwie sterczące kości miednicy, które niegdyś były ukryte pod efektami mojej słabości do tłustego jedzenia i dobrego wina. Mogę co najwyżej wypiąć biust, który na szczęście nie stracił nic na swojej obfitości. Muszę przeciągnąć męża na swoją stronę. Ale gdy wchodzę do świetlicy, nie zastaję tam Setha, tylko Laurę. Zalewa mnie fala rozczarowania. Nic nie idzie po mojej myśli. Zmieniam wyraz twarzy, aby ukryć swoje prawdziwe uczucia do cholernej Laury, tej samej, z którą poszłam do baru i której wyjawiłam wszystkie swoje sekrety. Czyżby myślała, że zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami? Trudno mi powiedzieć, czy cieszę się, że ją widzę, ona jednak wyraźnie rozpromienia się na mój widok. Gdy wstaje od stolika, przy którym czekała, dostrzegam, że ma na sobie dżinsy i bluzę drużyny futbolowej. Krzywi się z wyraźną troską, podchodząc do mnie na powitanie. Musi przy tym wyminąć szerokim łukiem pacjentkę, która w ramach terapii zajęciowej uprawia taniec interpretacyjny na środku pomieszczenia. – Thursday – sapie Laura, marszcząc czoło jeszcze bardziej. – Co to wszystko ma znaczyć, do cholery?

W okamgnieniu zalewa mnie przypływ sympatii do koleżanki z pracy – tak silny, że maska przybrana przez wzgląd na Setha ześlizguje się z mojej twarzy, ja sama zaś rozpaczliwie przywieram do ciała Laury. Zachowuję się jak małpa z rodziny czepiaków, lgnąc do pierwszej znajomej osoby. Myśli i uczucia wirują we mnie niekontrolowanie. Nagle Laura świszczy przez nos, a ja zdaję sobie sprawę, że o mało jej nie udusiłam. Mityguję się i wypuszczam ją z objęć. Uśmiecha się do mnie w taki sposób, w jaki mają to w zwyczaju robić starzy, dobrzy przyjaciele, po tym jak przytrafiło ci się coś złego. Laura mi wierzy, konstatuję. Czyli jednak mam kogoś po swojej stronie. – Jak mnie znalazłaś? – pytam, wstrzymując oddech z ciekawości. – Twój mąż… Seth, zgadza się?… zadzwonił do szpitala, aby powiedzieć, że robisz sobie dłuższe wolne ze względu na poważną chorobę. Próbowałam się z nim skontaktować, ale dział kadr nie ma jego numeru telefonu. Zadzwoniłam więc do twojej mamy, którą podałaś jako osobę kontaktową w razie jakiejś konieczności, i to ona powiedziała mi, gdzie cię znajdę. Zaskakuje mnie, że mama przyznała przed obcą osobą, że jej córka przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Laura naprawdę musiała się nagimnastykować, żeby ją do tego zmusić. Zastanawiam się, czy Anna zauważyła, że zniknęłam, i czy też zwróciła się do mojej mamy… – Jak tu trafiłaś? – rzuca pytanie Laura, ledwie zajmiemy miejsce na kanapie przy oknie. Szyba jest zalana deszczem, który zacina od wschodu, siekąc szkło strumieniami i wyginając drzewa. Wiatr burzy fryzurę kobiecie biegnącej ogrodem w dole. Gdy nachylam się do przyjaciółki, aby odpowiedzieć na jej pytanie, kątem oka widzę parę – syna z matką – zbliżającą się do naszego kącika. Łakomym wzrokiem łypią na dwa wolne fotele ustawione tak, że razem z kanapą tworzą zamknięty krąg. Wystarczy jedno moje krzywe spojrzenie, żeby zrezygnowali i poszli szukać szczęścia gdzie indziej. Świetnie, idźcie sobie. Nikt was tu nie chce. Opowiadam Laurze o spotkaniach z Hanną i o tym, jak wytropiłam Reginę w internecie. Gdy dochodzę do siniaków tej pierwszej, moja przyjaciółka robi wielkie oczy. Kolejny niestworzony fakt w tej historii. Dopowiadam więc, że Seth mnie pchnął przy okazji jednej z naszych sprzeczek. – Chciałam, żeby do wszystkiego się przyznał. A on twierdzi, że go zaatakowałam, przewróciłam się i uderzyłam głową o ziemię. Świadomość odzyskałam tutaj, w szpitalu. Lauro… – Ściszam głos. – On mówi, że to sobie wymyśliłam. Jest wyraźnie zszokowana. Sama ma niełatwe życie, ale moje jest jeszcze bardziej popaprane. – Że co sobie wymyśliłaś? – Jego poligamię. Zdołał przekonać wszystkich, łącznie z moją matką, że zwariowałam. – Zdaję sobie sprawę, że szaleńczo wałkuję kosmyk włosów w palcach, przestaję więc to robić, na wypadek gdyby Laura wzięła to za oznakę mojego obłędu. Ale Laura nie należy do osób zanadto spostrzegawczych. Zresztą wzrok ma wbity w ziemię, jakby się nad czymś zastanawiała. – Jeżeli wszyscy twoi bliscy twierdzą to samo, nikt ci nie uwierzy – stwierdza w końcu. – Wiesz, jak to działa. Oj, wiem. – A co z twoimi znajomymi? Może jest ktoś, kogo mogłabym powiadomić, kto by przyszedł tutaj i poparł twoją wersję? – Dłonie ma rozpłaszczone na kolanach i tylko palec wskazujący jednej ręki porusza się w górę i w dół, w górę i w dół, z każdym razem szybciej. Syndrom niespokojnego palca, myślę. Na głos zaś odpowiadam: – Nie ma nikogo takiego. Zwierzyłam się tylko tobie. Nawet moja siostra o niczym nie wie.

– Nie jesteście ze sobą blisko, co? To zupełnie jak u mnie w rodzinie. – Jesteśmy sobie bliskie bez bycia ze sobą blisko, jeśli rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć. Często się widujemy, ale przecież nikt nie ma pojęcia, co dzieje się w głowie drugiego człowieka. Laura potakuje, jakby doskonale wiedziała, o czym mówię. Może w każdej amerykańskiej rodzinie jest tak samo: wszyscy udają bliskość, rozmawiają ze sobą o meczach i zajadają zapiekanki (tu, na północnym zachodzie USA, oczywiście wolne od glutenu i w stu procentach organiczne), kłócą się o politykę, grają role osób zaangażowanych emocjonalnie i pozostających w poważnych związkach, gdy tak naprawdę jeden w jednego umierają z samotności. – Nie wiem, czy u niej wszystko w porządku. – Wracam do tematu Hanny. – Dziwnie się zachowywała przy naszym ostatnim spotkaniu. Zatelefonowała do mnie nazajutrz, ale nie odebrała, kiedy oddzwoniłam. – Może mnie udałoby się z nią skontaktować – proponuje Laura. – Czy ona jest na Facebooku albo czymś takim? Dzielę się z nią wszystkimi informacjami na temat Hanny, jakie posiadam. Potrafię z głowy podać jej adres w Portland, ale numeru telefonu już nie. – Pamiętasz, gdzie się poznali? – pyta mnie nieoczekiwanie Laura, kiedy odprowadzam ją do wyjścia. Kręcę głową. Choć zabawiłam się w detektywa, nigdy nie zapytałam Hanny, gdzie poznała mojego męża. Może dlatego, że nie wierzyłam, aby powiedziała mi prawdę. – Jest pewne zdjęcie! – wyrzucam z siebie szybko, zanim Laura odejdzie. – Na profilu Reginy zamieszczonym na portalu randkowym. Sądzę, że Hanna i Regina się znają… Laura wydaje się zdziwiona. Akcja się zagęszcza. – Chwila – szepcze do mnie. – Pozostałe dwie żony Setha nie tylko wiedzą o sobie nawzajem, ale też się znają? Potakuję skinieniem. – Będziemy miały dowód, jeśli zdołasz odszukać to zdjęcie. Możemy pokazać je Reginie, zmusić ją do mówienia… Mój plan ma jedną wadę. Raczej nie możemy liczyć, że Regina zacznie nagle śpiewać, aby udzielić mi wsparcia. Równie trudno mieć nadzieję, że jedno zdjęcie dowiedzie poligamii Setha. Niestety to wszystko, czym dysponuję. Czy wystarczy, żeby ich zaszantażować? Laura obiecuje, że wróci, jak tylko czegoś się dowie, a mnie ogarnia na to taka ulga, że ponownie ściskam ją z całych sił. – Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy, Lauro. A nawet nie zapytałam, co u ciebie… – Cóż. W tych okolicznościach nie mam ci tego za złe – odpowiada. Uśmiecham się do niej z wdzięcznością, po czym patrzę, jak zwraca plakietkę z napisem „Gość” przy stanowisku ochrony, a następnie macha mi lekko. – Niedługo będę z powrotem – zapewnia. Wracając na salę, czuję, jak rozpiera mnie nowo odzyskana nadzieja. Nie jestem sama. Seth chciałby, abym wierzyła, że tak jest. Przekabacił moją mamę, mojego tatę… Chce mnie w pełni od siebie uzależnić. Sama nie wiem dlaczego. Bo węszyłam dalej, mimo że mi zabronił? Bo wiem o nim rzeczy, które mogłyby zrujnować jego reputację, a nawet interesy? Tak, to zrozumiałe, że chce mi zamknąć usta, że chce mnie zamknąć tutaj! A jeśli Hanna w ogóle nie wie o mnie? Przecież może tak być. Wprawdzie ja przez cały czas zakładałam, że trzymamy sztamę – wszystkie trzy – jak gdybyśmy zawiązały jakąś dziewczyńską zmowę, jakiś pakt. „Nasz mąż jest tak czarujący, że złowił sobie trzy kobiety, a my

wszystkie z radością przystałyśmy na ten układ”… Tymczasem Seth robi wszystko, aby mnie wykluczyć, odseparować. Może przez wzgląd na Hannę. Żeby niczego nie odkryła. Przed oczami staje mi zdjęcie z randkowego profilu Reginy, to z blondynką w rogu, podejrzanie podobną do Hanny. Nie da się wykluczyć, że Seth nakarmił Hannę tą samą bajeczką co mnie. Jałowa żona, potrzeba bycia z kimś, kto da mu dzieci. Tym sposobem mógłby mnie usunąć z równania bez wielkiego kłopotu – byle osiągnąć to, czego pragnął od samego początku.

022 Laura wraca dwa dni później, zmęczona i ubrana w bufiastą czarną kurtkę zarzuconą bezpośrednio na strój szpitalny. Wygląda to tak, jakby tylko nogi wystawały jej z wielkiego worka na śmieci. W ręce trzyma styropianowy kubek z kawą, bawi się nim, byle nie patrzeć mi prosto w oczy. Paznokcie ma niepomalowane – zastanawiam się, czy tak kobiety z klasy wyższej wołają o pomoc. Czyżby Laura była w opałach? Zbytnio zaprzątają mnie własne sprawy, abym się tym specjalnie przejęła. – Dla ciebie też miałam, ale jest zakaz wnoszenia. Miała dla mnie? Ale co? A, kawę – Laura mówi tylko o kawie. Macham lekceważąco ręką. – Nie wolno nam przyjmować kofeiny. Kiwa głową, po czym bierze głęboki oddech, nadyma policzki i rozszerza oczy. Przygotowuję się na to, co zaraz usłyszę. – Nie ma jej na Facebooku, Thursday. Nigdzie jej nie ma, sprawdziłam wszystkie media społecznościowe, nawet Pinterest i Shutterfly. Równie dobrze mogłaby nie istnieć. Boże, spróbowałam nawet przekręcić jej nazwisko, bo wiem, że dużo ludzi występuje w internecie pod zabawnymi pseudonimami… – Potakuję skinieniem, mając w pamięci Reginę i to, jak musiałam wykazać się sprytem, żeby ją odnaleźć. – Tak więc albo zlikwidowała profil, albo ma najwyższe ustawienia prywatności. – Laura zaczyna skubać papierowy kołnierzyk wokół kubka. – Próbowałam ją też wyguglać. I nic. Jesteś pewna, że ona naprawdę tak się nazywa? – Nie wiem. Tak brzmiało nazwisko, które znalazłam na rachunku w kieszeni Setha. – Zakrywam twarz rękami. – A co z ich wspólnym zdjęciem? – Podrywam znów głowę. – Trafiłaś gdzieś na nie? Laura sięga do torebki i wyjmuje złożony w czworo kawałek papieru. Jej twarz pobladła jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe. Kładzie świstek na blacie i przesuwa go w moją stronę. Ręce mi się trzęsą, kiedy go rozkładam. To wydruk fotografii przedstawiającej Reginę z kobietą, którą uznałam za podobną do Hanny. Tyle że gdy przypatrzę się jej uważniej, widzę, że coś jest nie tak. Regina jest ta co zawsze, z uśmiechem na pół twarzy, jak zapamiętałam, ale w rogu zdjęcia, gdzie raz ujrzałam Hannę, teraz dostrzegam brunetkę. – Nie – szepczę. – Czy to ona? – pyta mnie Laura, stukając palcem wskazującym w fotografię, tam gdzie powinna widnieć Hanna. – Czy to Hanna?

Potrząsam głową i oddaję jej kartkę. Znowu mi zimno na całym ciele. Zaczynam się kołysać, nieprzerwanie kręcąc głową. Czy ja zwariowałam? Skoro jestem w stanie sama o sobie uczynić takie założenie, tym bardziej może o mnie myśleć w ten sposób Laura. Podnoszę na nią spojrzenie. – Czy ty mi wierzysz? – Tak… – Głos ma jednak niepewny. Strzela oczami na wszystkie strony, jakby podejrzewała pułapkę w moim pytaniu. Zaczynam czuć, jak moje serce pompuje krew. Przez parę minut siedzimy w milczeniu, wyglądając przez okno. Zauważam przy tym, że Laura garbi się bardziej niż zwykle, co stanowi kolejny dowód, że nie wszystko jest, jak być powinno. Nie wiem tylko, czy martwi ją moja sytuacja czy raczej ma własne brzemię do dźwigania. – Jest jeszcze coś… – Oho, zostawiła sobie coś na koniec. Ale dlaczego nie patrzy mi w oczy? Żołądek zwija mi się w supeł, a jedna noga zaczyna podskakiwać pod stołem. W myślach ponaglam ją, żeby wreszcie wyrzuciła to z siebie, żeby nie kazała mi trwać w niepewności. – No mów… – Słuchaj, to dla mnie niełatwe. Zadzwoniłam w parę miejsc i cóż… wygląda na to, że adres domu, który mi podałaś… – Przerywa, żeby przełknąć głośno. – Thursday, to jest twój dom. Zakrywa oczy dłonią. W głowie mam pustkę. Nie wiem, jak zareagować. Gapię się na Laurę, jakbym się przesłyszała, ale kiedy powtarza swoją ostatnią kwestię, nie mam wyboru. – Co? Teraz patrzy na mnie inaczej. Tak jak patrzą tutaj na mnie lekarze i pielęgniarki – z ostrożnym współczuciem. „Biedactwo… nieszczęśnica…” Wstaję i zmuszam się, aby spojrzeć jej prosto w twarz. – To nie mój dom. Nie mam pojęcia, co się dzieje, ale tego akurat jestem pewna. Ten dom nigdy nie należał do mnie. I mam gdzieś, czy mi wierzysz czy nie. To nie ja jestem tutaj szalona. Laura unosi obie ręce, jakby chciała się przede mną obronić. – Nie mam cię za szaloną. Po prostu relacjonuję ci to, czego się dowiedziałam. Cofam się, oblizując wargi. Nie pozwalają nam tutaj używać szminki ani choćby błyszczyka; starają się uleczyć umysł, ale w ogóle nie dbają o ciało, które może się rozpaść na kawałki. Wszyscy pacjenci chodzą więc przesuszeni bądź przetłuszczeni, ze strąkami włosów przylepionymi do czaszki albo przeciwnie, udekorowani płatkami łupieżu, jakby dopiero co skryli się pod dachem przed śnieżycą. Powstrzymuję się przed gwałtowną reakcją. Nie pobiegnę do swojego pokoju bez pożegnania ani nie zacznę krzyczeć – krzyk byłby chyba najgorszy. Wymaga to jednak ode mnie spożytkowania całej siły woli. To, jak inni nas postrzegają, ma ogromne znaczenie. Kiedy wszyscy zwracają się przeciwko tobie, zaczynasz zadawać sobie pytania – tak jak ja teraz. – Dziękuję, że mnie odwiedziłaś – wymuszam z siebie słowa. – Naprawdę doceniam twoje starania. Słyszę jeszcze, jak woła mnie po imieniu, kiedy oddalam się raźnym krokiem – nie biegnę ani nawet nie truchtam, tylko idę szybko, żeby nie zdradzić się przed Laurą ze swoimi uczuciami. Znalazłszy się na sali, zwijam się w kłębek na cienkim szpitalnym materacu i przyciskam policzek do szorstkiej pościeli, która roztacza woń wybielacza i wymiocin. Susan przygląda mi się z drugiego łóżka; zaraz po tym, jak przekroczyłam próg, rzuciłam jej kontrolne spojrzenie

i napotkałam przerażony wzrok bezrzęsnych oczu. Najwyraźniej zapomniała, że ma współlokatorkę. Teraz czuję, jak jej wzrok wwierca mi się w plecy. O tej porze zazwyczaj jesteśmy we dwie – po terapii grupowej, a przed kolacją. „Czas na wyciszenie”, tak to nazywają. Większość z nas daje się zwyczajnie na powrót pochłonąć depresji. Taki paragraf 22. – Od jak dawna tu jesteś, Susan? – Głos mam niewyraźny, muszę więc powtórzyć pytanie, zanim usłyszę piskliwą odpowiedź: – Miesiąc. Siadam, opieram się plecami o ścianę i przyciskam do piersi poduszkę. – To twój pierwszy raz? Spogląda na mnie, po czym napotkawszy moje spojrzenie, znów ucieka oczami. Ostrożnie kręci głową. – Zdarzyło mi się być w takim miejscu we wczesnej młodości… Zmarł mój ojciec, a ja nie umiałam sobie z tym poradzić… Podoba mi się sposób, w jaki udziela odpowiedzi. Mówi konkretnie, całymi zdaniami, tak że nie trzeba jej ciągnąć za język. Jej psychiatra musi ją za to uwielbiać. – Po jakim czasie uznali, że mogą cię wypuścić? Susan wydaje się podenerwowana. Na jej twarz wypływa krwisty rumieniec, a ona sama zaczyna wyłamywać sobie palce. – Dopiero wtedy, gdy przestałam mieć myśli samobójcze. Czy też przestałam o nich mówić. Święta racja. Uzyskuję potwierdzenie, że moja metoda jest dobra. Ja też przestałam mówić o samobójstwie. I o wszystkim innym. – Mam nadzieję, że ci się poprawi, Susan. Nie był ciebie wart. Mówię serio. Wiele ostatnio myślałam o kobietach takich jak ja, Laura, a nawet Susan; o kobietach, które dają z siebie wszystko, będąc w związku z mężczyzną, i co je za to spotyka? Złamane serce, zawiedzione nadzieje, utrata zaufania… Susan rzuca mi spojrzenie, a ja – nie mając odnośnika w postaci jej brwi – nie jestem w stanie stwierdzić, czy jest zdziwiona moimi słowami czy nie. W każdym razie po chwili zauważam w jej oczach coś jakby zadowolenie. Co może świadczyć, że powtarza za mną w myślach: „Nie był mnie wart, nie był mnie wart, nie był mnie wart”. – Dziękuję – odpowiada po dłuższej chwili. – Naprawdę nie był. Kiwam głową, mając przed oczami Setha, który także nie był wart. Żadnej z nas. Podkładałyśmy mu się, a on budował swoje życie na naszych plecach. Gdyż miał z naszej strony pełne wsparcie: prawnicze, finansowe i… Nigdy nie chciałam przyznać tego sama przed sobą, lecz istniała możliwość, że Seth był ze mną dla moich pieniędzy, jestem bowiem właścicielką funduszu powierniczego. Ale ja wolałam o tym nie myśleć. To ja zapewniam mu wsparcie finansowe, choć nigdy wcześniej tak tego nie widziałam. Jestem bogata. Tato zadbał, abyśmy – moja siostra i ja – były dobrze zabezpieczone na przyszłość. Torrence przehulała większość swoich pieniędzy, a potem wyszła za członka klubu dżentelmenów, niejakiego Michaela Sprouce’a juniora. To ją ocaliło w oczach moich rodziców. Dla mnie pieniądze nigdy się nie liczyły. Najważniejszy był zawsze Seth. Dlatego byłam taka wspaniałomyślna, naiwna wręcz, skoro uczyniłam go opiekunem mojego funduszu. Ale teraz… teraz wszystko się zmieniło. Nic nie jest takie jak kiedyś. Ubezwłasnowolnił mnie, a tego nie robi się ukochanej żonie. Ubezwłasnowolnia się kogoś, nad kim chce się przejąć kontrolę. Choć dotąd przecież sprawował kontrolę nad nami trzema. Susan i ja siedzimy naprzeciwko siebie w niemal identycznej pozycji, zapatrzone w sufit,

wyczekując kolacji. W głowie sporządzam listę rzeczy, którymi muszę się zająć natychmiast po wyjściu stąd. Sprawdzić rachunek bankowy, porozmawiać z Hanną i Reginą, skontaktować się z rodzicami Setha i złożyć wizytę Alexowi, partnerowi Setha w interesach, który nawet nie wie o moim istnieniu. Chyba nie będą mnie tu trzymać wiecznie? Opuszczę szpital, otworzę wszystkim oczy na to, kim naprawdę jest Seth. Nie pozwolę, żeby wygrał. Tym razem będę walczyć o swoje.

023 Dwa dni później wychodzę ze szpitala. Z Susan, która jest na terapii grupowej, żegnam się za pomocą jabłka zwędzonego na stołówce, niewykorzystanej przydziałowej kosteczki mydła oraz takich samych kilku minibuteleczek szamponu. Zawsze się skarżyłyśmy na zbyt małą ilość szamponu, jakby to był hotel, a nie szpital psychiatryczny. Po części był to mechanizm obronny: żale jako namiastka normalności, zresztą kiedy człowiek myśli o szamponie, nie ma czasu myśleć o rzeczach ważniejszych. Seth czeka na mnie przy rejestracji, rozmawiając z jakąś pielęgniarką, podczas gdy nadciągam z doktorem Steinbridge’em, który dzierży mój wypis. – Dzwonił codziennie, dopytując o twoje postępy – mówi do mnie cicho psychiatra. Ma oddech starego człowieka, z nutą cebulowej ciabatty. – Różni ludzie różnie sobie radzą w różnych sytuacjach – wygłasza jedną ze swoich mądrości. – Bądź dla niego wyrozumiała. Kiwam głową, w duchu zgrzytając zębami. Kółko wzajemnej adoracji! Steinbridge nosi obrączkę na owłosionym palcu serdecznym, ale praktycznie cały czas spędza w szpitalu. Zastanawia mnie, czy jego żona czeka na niego w domu czy może ma własne życie. I czy jest ktoś, kto udziela jej dobrych rad: „Bądź dla niego wyrozumiała”. Czekanie – w tym specjalizują się kobiety. Czekamy, aż przyjdzie do domu. Czekamy, aż zwróci na nas uwagę. Czekamy, aż zacznie traktować nas jak należy. Krótko mówiąc, pragniemy zostać dostrzeżone i docenione. Życie każdej kobiety sprowadza się do czekania. W dalszym ciągu odgrywam rolę potulnej i skruszonej i nie zamierzam zrzucić maski, dopóki nie opuszczę terenu szpitala. Przebieram nogami z neutralną miną, podczas gdy Seth wygląda jak ucieleśnienie sukcesu i opanowania. Ma na sobie ubranie z domu Reginy: ciemnoszare spodnie z materiału, koszulę i narzucony na nią soczyście zielony sweter. Włosy sobie nażelował i ułożył, twarz ogolił gładko. Nie takiego Setha znam. W tym momencie spływa na mnie olśnienie, że przy każdej z nas zgrywa kogoś innego. Dla Hanny nosi bluzy z kapturem, czapeczki bejsbolowe i koszulki z nazwami zespołów muzycznych – stroje młode duchem przez wzgląd na młodą żonę. W obecności Reginy udaje poważnego człowieka interesu, którego nie powstydziłaby się żona prawniczka. Mnie przypadł w udziale seksowny Seth: z dwudniowym zarostem, ubrany w stylu casual, obowiązkowo w drogich butach. Istny z niego kameleon, do tego przyszło mu się bawić w dom w trzech różnych wersjach. Gdy Steinbridge i ja jesteśmy od niego tylko parę kroków, Seth przerywa rozmowę z pielęgniarką i uśmiecha się do mnie. Uśmiecha się! Jakby wszystko było okej, jakbyśmy znajdowali się w absolutnie normalnej

sytuacji. „Zawieź żonę do szpitala psychiatrycznego i tam ją zostaw, a sam zniknij na czas całego jej pobytu na oddziale zamkniętym”. Wyginam wargi w marnym naśladownictwie uśmiechu, który jednak nie sięga moich oczu. Pielęgniarka stojąca za ladą rzuca mi spojrzenie, które mówi: „Ale z ciebie szczęściara. Co taki facet robi z taką wariatką jak ty?”. Mam ochotę poklepać ją po głowie i powiedzieć jej, że tak naprawdę z nas dwojga to on jest wariatem, ale oczywiście ignoruję ją tylko i skupiam uwagę na swoim ukochanym mężu. Pozwalam mu się zamknąć w objęciach i jakby nigdy nic stoję tak przez parę chwil. Zapach jego wody kolońskiej drażni mnie w nos, nie przypomina w niczym tej, której używa w moim mieszkaniu. Pilnuję się, aby sprawiać wrażenie zahukanej żony, co to nie może uwierzyć we własne szczęście, ale gdy tak rozpłaszcza mi policzek na swojej piersi, a woda kolońska z łazienki Reginy szczypie mnie w nozdrza, rozpiera mnie wściekłość. – No dobrze, zostawię państwa samych – oznajmia doktor Steinbridge. – Proszę dzwonić w razie pytań czy niepokojących objawów. Mój numer telefonu znajdą państwo na wypisie. – Wskazuje palcem miejsce w prawym górnym rogu kartki, którą trzyma jeszcze przez chwilę, zanim w końcu położy ją na ladzie przed Sethem. Oboje dziękujemy psychiatrze, unisono, jakbyśmy byli idealnie zsynchronizowaną parą. Bo kiedyś nią byliśmy – głównie za sprawą moich wysiłków. Seth przyniósł mi z domu kilka ciuchów: spodnie od dresu, trykotową bluzkę z długim rękawem i adidasy. – Twoja mama podeszła do twojego mieszkania i wybrała parę rzeczy – oznajmia, wręczając mi reklamówkę. „Do twojego mieszkania”, wychwytuję. Dlaczego powiedział „twojego”, a nie „naszego”? Idę się przebrać do łazienki, gdzie stwierdzam, że wszystko oprócz butów jest na mnie za duże. Wychodząc z powrotem na korytarz, poprawiam na sobie bluzkę nerwowym ruchem, czuję się bowiem tak, jakbym w niej niknęła. – Świetnie wyglądasz – rzuca Seth na mój widok. Bo jestem chuda jak Hanna, myślę sobie. W drodze do wyjścia łapie mnie za rękę i ściska, a ja przez moment wracam myślami do dawnych czasów, kiedy czułam się przez niego kochana. No, Thursday, obudź się, stąpaj twardo po ziemi! Znów jestem tu i teraz. Odwzajemniam lekko uścisk i daję się mężowi zaprowadzić do samochodu. Nie mogłabym stąpać po ziemi bardziej twardo. Miesiąc zamknięcia w ponurym przybytku takim jak szpital stanowy sprawił, że z zachwytem rozglądam się po parkingu. Jestem wolna! Mogę udać się w dowolnym kierunku! Zajmuję miejsce pasażera i ustawiam dysze klimatyzacji, jak to mam w zwyczaju. Seth dostrzega to i uśmiecha się pod nosem. Dla niego nic się nie zmieniło – stara dobra Thursday nic się nie zmieniła. Stąpaj twardo po ziemi, nakazuję sobie. Kiedy Seth obchodzi samochód, żeby usiąść za kierownicą, ja podsycam w sobie nienawiść do niego. Chwileczkę… Co to za samochód? To nie jest jego samochód! Wszystko jest nie takie jak trzeba: zapach, fotele… Nie zamierzam jednak o nic pytać. Mógłby mnie oskarżyć, że znów mam urojenia. Gdy już siedzi obok mnie, chowam obie dłonie między uda, aby je ogrzać. Oczywiście pada; na przedniej szybie rozpryskują się pojedyncze krople, w niczym to nie przypomina ulewy z zeszłego tygodnia. Seth wyciąga rękę i klepie mnie po kolanie. Co za paternalistyczny gest. – Posłuchaj, Thursday… – zaczyna, kiedy wjeżdżamy na autostradę. – Przepraszam, że cię nie odwiedzałem… Za to mnie przeprasza? – Nawet nie zadzwoniłeś – wytykam mu. Rzuca mi spojrzenie z ukosa.

– Nawet nie zadzwoniłem – przyznaje. Ot, jakby nigdy nic. Jak mąż, który zapomniał znowu o rocznicy, a nie ktoś, kto wsadził żonę do psychiatryka. Mogłabym doprowadzić do konfrontacji, mogłabym mu wszystko wygarnąć, ale czuję, że coś jest nie tak. Zmieniła się dynamika między nami, powietrze w aucie jest jakby naelektryzowane… Wyglądam przez boczne okno, kiedy mijamy minivana; siedząca w foteliku dziecięcym ruda dziewczynka macha mi zawzięcie. Nie odmachuję, przez co mam wyrzuty sumienia. Gdy unoszę rękę, jest już za późno, pas obok nas jest pusty. Czuję się szalona – po raz pierwszy w życiu. W szpitalu nie miałam się za wariatkę, a tu nagle, proszę… Zabawne. – Byłem na ciebie… zły – ciągnie Seth, starannie dobierając słowa. – Uważam, że to, co się z tobą stało, jest moją winą. Gdybym zachowywał się lepiej… gdybym był lepszy… Ale naprawdę nie wiedziałem, co mógłbym ci powiedzieć. Był na mnie zły? Czy on w ogóle wie, co to gniew? Ma życie dokładnie takie, jakiego pragnął. Ma trzy żony, które go zaspokajają na wyścigi. Jeśli jedna z nas go zdenerwuje, przekierowuje uwagę na drugą i ją obdarza swoją męskością, dopóki sytuacja się nie unormuje. Myślę o tych wszystkich rzeczach, które mógł mi powiedzieć. Tyle chciałabym od niego usłyszeć… Nagle dociera do mnie, że nie wyjaśnił, o co był na mnie zły. O to, że powiedziałam prawdę o nim swojemu psychiatrze? O to, że oskarżyłam go o uderzenie młodej, ciężarnej trzeciej żony? O to, że za jego plecami skontaktowałam się z rzeczoną żoną? A może o wszystko naraz? Wiem, że jedno niemiłe słowo pod adresem mojego męża, a zawróci na najbliższym zjeździe i zawiezie mnie prosto do szpitala stanowego, gdzie doktor Steinbridge już na mnie czeka z nową terapią, która sprawi, że otumaniona, będę się ślinić z niedomkniętymi ustami jak wsiowy głupek. Muszę zachować kontrolę, co oznacza udawanie, że nie mam żadnej. Muszę mu to oddać – wygląda na szczerze zranionego. Mój biedny, tyranizowany mąż. – W szpitalu kłamałaś, opowiadałaś zmyślone historyjki… Cała tężeję. Zatem nawet gdy jesteśmy tylko we dwoje, Seth utrzymuje, że kłamię. Aż trudno w to uwierzyć. Podwijam palce u stóp i patrzę prosto przed siebie, na jadące przed nami samochody. Jestem jedyną osobą – oprócz Hanny i Reginy – która zna prawdę. Seth już się postarał o to, aby moje koleżanki i najbliżsi widzieli we mnie osobę niezrównoważoną, z zaburzeniami urojeniowymi. W każdej chwili może mnie wysłać do szpitala psychiatrycznego i nikt się za mną nie wstawi. Przypomniawszy sobie minę Laury przy jej drugiej wizycie, przygryzam wnętrze policzka. Hanna gdzieś tam jest, muszę ją tylko odnaleźć. I porozmawiać z nią. W końcu zadzwoniła do mnie tamtego ostatniego dnia, zostawiła mi wiadomość. Wołanie o pomoc. Na razie jednak muszę milczeć. Nie wolno mi puścić pary z ust, zanim nie zdobędę dowodów. – Rozumiem… – odzywam się cicho. To zdaje się Sethowi wystarczać – przynajmniej na tyle, że nie drąży tematu dalej. Stuka palcem wskazującym w kierownicę. Nawet mowa jego ciała jest odmienna. Mam wrażenie, że jadę z obcym mężczyzną. – Jesteś głodna? Twoja mama uzupełniła lodówkę, ale możemy też coś przegryźć po drodze, jeśli wolisz. Nie jestem głodna, lecz kiwam głową, a nawet uśmiecham się półgębkiem. – Chciałabym jak najszybciej znaleźć się w domu. Jestem pewna, że znajdę w kuchni coś jadalnego. – W porządku – zgadza się łaskawie. – Możemy przyrządzić coś razem. Latami obiecywałaś mi lekcje gotowania… Głos ma przesadnie radosny. Nie wiem, czy jest coś gorszego niż to, jak ktoś stara się ciebie karmić wesołkowatością, gdy wcale nie jest ci do śmiechu.

Lekcje gotowania – była to jedna z tych rzeczy, o których często rozmawialiśmy, ale których nigdy nie zrealizowaliśmy. Coś w stylu opowieści, że w tym roku na pewno zapiszemy się na kurs tańca towarzyskiego albo zdobędziemy patent spadochroniarski i będziemy wykonywać skoki razem: „To by była frajda, nie?”, „Raz kozie śmierć!”… Tyle że Setha gotowanie interesuje mniej więcej w takim stopniu jak mnie budowanie domów. – Pewnie – mówię, po czym dodaję, żeby wypaść bardziej przekonująco: – Miło będzie zrobić coś razem. Kiedy pół godziny później wchodzimy do naszego mieszkania, jestem kłębkiem nerwów. Powietrze jest rześkie, rozglądam się więc i widzę, że Seth zostawił okno w salonie otwarte. Ponieważ nadal jest mi zimno, podchodzę, by je zamknąć. Seth nie opuszcza mnie ani na krok, jakbym miała wyskoczyć. Wpadam na niego, odwracając się twarzą do pokoju, i oboje równocześnie przepraszamy, jakbyśmy byli parą nieznajomych. Nie jestem pewna, czy chce mi pomóc czy raczej wpakować mnie z powrotem do szpitala. Tego pragnęłam przez cały pobyt w szpitalu stanowym: powrotu do domu. Ale dzieje się to w zupełnie innych okolicznościach niż te z moich marzeń. Mój mąż okazuje się innym człowiekiem, niż za jakiego go brałam, a ja jestem inną kobietą niż ta, którą udawałam do tej pory. Wszystko niby wygląda tak samo, zarazem jednak jest kompletnie inne. I to się już nie zmieni. W pierwszej kolejności biorę prysznic: długi, gorący i mydlany. Pienię na głowie szampon w ilości dwukrotnie większej niż normalnie, myśląc przy tym o Susan. Nie wymieniłyśmy się numerami telefonu, ale chciałabym ją odnaleźć pewnego dnia, sprawdzić, co u niej. Mogłybyśmy się umówić na kawę i udawać, że wcale nie poznałyśmy się na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego. Gdy w końcu wychodzę z kabiny na dywanik łazienkowy, skórę mam całą pomarszczoną. Stykam ze sobą opuszki palców, przygryzając wargę. Jestem niespokojna, ale po raz pierwszy od dawna – czysta. Narzucam na siebie puszysty szlafrok i wychodzę z łazienki, pozwalając, aby towarzyszyła mi zgromadzona tam para. – Pomieszkam tu trochę z tobą – oznajmia Seth. „Trochę”, czyli ile? Gdyby wypowiedział te słowa do mnie jakiś miesiąc temu, byłabym tak podniecona, że chybabym się na niego rzuciła, ale teraz tylko się gapię. Dwa dni? Trzy dni? Jesteśmy razem od zaledwie kilku godzin, a jego obecność już mi ciąży. We własnym mieszkaniu czuję się gorzej niż w szpitalu, który dopiero co opuściłam. Czy Seth grzebał w moich rzeczach? W szufladach panuje bałagan, jakby przeglądał je ktoś o niezbyt sprawnych rękach. Do niedawna respektowaliśmy swoją prywatność, ale skoro teraz ja wiem coś o nim, on z pewnością chce się dowiedzieć czegoś o mnie. – A co z twoją pracą? – Jesteś dla mnie ważniejsza od pracy, Thursday. Znajdujesz się na szczycie listy moich priorytetów – odpowiada, ujmując moje dłonie. Ten dotyk przeszywa mnie niczym strzała, wydaje mi się obcy. Czyżby minęło tyle czasu, że zdążyłam się odzwyczaić od rąk własnego męża? – Wiem, że cię zawiodłem. Wiem, że mnożyłem przed tobą przeszkody. Ale chcę, żeby między nami znów się ułożyło. Chcę dać nam drugą szansę. Kiwam głową, jakbym dokładnie to chciała usłyszeć. Zmuszając się do uśmiechu, spinam mokre włosy na czubku głowy. Zachowuję się normalnie i ugodowo jak dawna Thursday. Chociaż jestem szczuplejsza! Idealna sekszabawka Setha. – Przyszykuję coś do jedzenia. Jesteś głodny? Potrzebuję jakiegoś zajęcia, poza tym chcę pomyśleć, ale bez jego oczu wbitych we mnie. Tymczasem Seth wstaje i zagradza mi drogę do kuchni. Serce zaczyna bić mi szybciej, gdy adrenalina dostaje się do moich żył. Jeśli czegoś spróbuje, jestem gotowa z nim walczyć. Biorę głęboki oddech, napełniając płuca do maksimum, po czym się uśmiecham. Jest to najszczerszy

uśmiech, jakim obdarzyłam kogokolwiek w ciągu ostatnich miesięcy. – Pozwól, że ja to zrobię – mówi tylko Seth. – Ty odpoczywaj. Wypuszczam wstrzymywane powietrze i rozluźniam zwinięte w pięści dłonie pod osłoną rękawów szlafroka. Staram się uspokoić przyśpieszone bicie serca. Idąc do kuchni, Seth ma niepewną minę. Pomimo sytuacji zbiera mi się na śmiech. Jest taki sam jak mój ojciec. Nie ma pojęcia, gdzie co jest. Nie ruszam się z miejsca, ale wołam: – Nie jestem chora ani zmęczona, ani złamana. Wystawia głowę za drzwi. – Może powinienem poprosić twoją mamę, żeby przyszła… Mówi to zwyczajnie, pogodnie, ale ja nie chcę widzieć swojej matki. Zresztą od kiedyż to Seth wzywa ją na pomoc? Tylko by zawracała głowę, cmokała i patrzyła na mnie wzrokiem pełnym rozczarowania, a do tego oceniała mnie i moje małżeństwo. Przechodzę do kuchni i obrzucam Setha spojrzeniem. Stoi przed otwartą lodówką, trzymając paczkę kurzych piersi. Nie ma pojęcia, co dalej. Odbieram paczkę z jego rąk. – Zmykaj – rzucam, pokazując głową drzwi. Seth otwiera usta, ale ja nie daję mu dojść do słowa. – Naprawdę nic mi nie jest. I chcę mieć jakieś zajęcie. W końcu się poddaje. Odwraca się w stronę salonu z lekkim wzruszeniem ramion. Taki już jest: zawsze musi podkreślić, że się starał. Kiedyś dawałam się na to nabrać i wierzyłam, że się stara, mimo że to była tylko gra i to na mnie spadała potem cała robota. Wyciągam z szafki patelnię, kroję cebulę i świeży czosnek i podsmażam na rozgrzanej oliwie. Nienawidzę go. Kiedy kurczak już skwierczy na patelni, opieram się o blat i krzyżuję ręce na piersi. Z salonu dolatują dźwięki włączonego telewizora; Seth ogląda wiadomości. Nagle uświadamiam sobie, co mnie uwiera: wszystko wraca do normalności. Seth zachowuje się tak jak zawsze, w nadziei że wślizgnę się w swoją rolę, jak to miałam w zwyczaju. Zjeżdżam plecami po szafce, aż siadam na podłodze, niepewna, co ze sobą począć. Muszę się stąd wydostać.

024 Nie wolno mi pić, nie przy tych lekach, które zażywam. Przez to kolejne cztery dni są trudne do zniesienia. Godzinami siedzimy z Sethem na kanapie i oglądamy jeden sitcom za drugim – każde przytulone do swojego podłokietnika. Dystans między nami zwiększa się każdego dnia. Fantazjuję o ostrym smaku wódki spływającej mi w dół gardła i palącej je aż miło. O tym, jak najpierw rozgrzewa mi żołądek, a potem żyły, aż wreszcie kumuluje się w głowie, dzięki czemu czuję się lekko i ciężko zarazem. Kiedy zaczęłam tyle pić? W czasie gdy poznałam Setha, nie tykałam alkoholu. Może zniechęcił mnie widok wiecznie wstawionej siostry? Jakkolwiek było, w pewnym momencie sięgnęłam po butelkę i od tamtej pory już się z nią nie rozstawałam. Seth też nie pije – przez wzgląd na mnie. Rzucił alkohol, kiedy byłam w ciąży. To sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy picie kiedykolwiek sprawiało mu przyjemność czy po prostu rezerwował je sobie na nasze spotkania. Seksowny, niebezpieczny Seth. W taką rolę się wcielił, bawiąc się ze mną w dom. Pomarańczowe plastikowe buteleczki, które obecnie decydują o moim życiu, stoją w kuchni obok czajnika elektrycznego. Wyglądają jak rządek strażników. To Seth wpadł na pomysł, żeby je tam ustawić. – Dlaczego nie w łazience? – poskarżyłam się, ujrzawszy je po raz pierwszy. – Żebyś o nich nie zapomniała – odparł. Tak naprawdę uparł się, aby tam stały, tylko dlatego, że chce, by przypominały mi o mojej chorobie; by każdy, kto nas odwiedzi, przekonał się o tym na własne oczy. Ilekroć wchodzę do kuchni po coś do picia czy do jedzenia, rejestruję je kątem oka. Wymierzone we mnie białe nalepki spoglądają oskarżycielsko. Któregoś dnia wpada mama z termosem pełnym zupy minestrone – jak gdybym miała przeziębienie. Mogłabym wybuchnąć śmiechem, ale tylko się uśmiecham i odbieram od niej termos. Jej wzrok pada na pomarańczowe buteleczki, mama blednie i odwraca się szybko, udając, że nic nie zauważyła. Zdaniem większości ludzi choroba ciała to coś naturalnego, coś, za co choremu należy się współczucie; przynoszą zupę i leki i sprawdzają temperaturę przyłożeniem dłoni do czoła. Ale jeśli mają kogoś za chorego na umyśle, zachowują się inaczej. Na ogół winią chorego – mówię „na ogół”, ponieważ coraz częściej trąbi się wszędzie, że choroba psychiczna nie jest niczyim wyborem, że to wszystko kwestia chemii. – Wybacz, że nie było mnie, kiedy wyszłaś ze szpitala – mówi mama. – Ale tato chyba ci

powiedział, że pojechałam na Florydę z wizytą do cioci Kel? – Tato? Tato ze mną nie rozmawia. Wstydzi się mnie. Mama rzuca mi dziwne spojrzenie. – Stara się. – Wzrusza ramionami. – Doprawdy, Thursday, potrafisz być taką egoistką. Ja jestem egoistką? A gdzie był mój ojciec? Skoro tak się mną przejmuje, gdzie był? Przez leki jestem ociężała i ckliwa. Seth wyjeżdża na kilka dni, zapewne do Portland, żeby spotkać się z tamtymi. Pilnuje mnie mama, która służbiście wydziela tabletki co rano i wieczór. Na noc zażywam pigułkę nasenną, jedyną, za którą jestem wdzięczna. Tylko śpiąc, jestem wolna od niepokojących myśli, które nieustannie przelatują mi przez głowę. Poza tym na okrągło planuję. Następnym razem przychodzą oboje rodzice. Zdumiewa mnie widok ojca. Choć mieszkam tu od lat, tato odwiedził mnie może parę razy. „Nie lubi być gościem”, broniła go mama. „Należy do tych ludzi, którzy wolą przyjmować ludzi u siebie”. Złożyłam to na karb jego wysokiego mniemania o sobie; skoro uważa się za króla, oczekuje, że poddani będą przychodzić do niego. Odsuwam się na bok, aby mogli wejść, zastanawiając się przez cały czas, czy to Seth zorganizował tę wizytę. Wyszedł przed zaledwie dziesięcioma minutami, mówiąc, że musi spędzić kilka godzin w biurze w Seattle. Ledwie zdążyłam się ubrać, zadzwonił dzwonek do drzwi. – Czego chcecie? – Słowa opuszczają moje usta, zanim zdążę je przeformułować w coś milszego. Tato marszczy brwi, jakby sam nie do końca znał odpowiedź na to pytanie. Mama zaś mówi: – Doprawdy, Thursday. Mogłabyś okazać odrobinę wdzięczności. Maszeruje prosto do salonu, a jej torebka dynda na przedramieniu niczym małpka, jaką czasem można zobaczyć na pokazach mody. Tato i ja wymieniamy niezręcznie spojrzenia, po czym szybko ustawiamy się gęsiego i idziemy za przewodniczką stada. Gdy pokonujemy korytarz, jestem nieprzyjemnie świadoma jego obecności za swoimi plecami. Nie powinno go tu być, tak samo jak ja nie powinnam była trafić do psychiatryka. Oboje tyle o sobie wiemy. Siadając na fotelu naprzeciwko nich, czuję wzbierającą mi w ustach gorycz. Rodzice to emocjonalna policja, zawsze mająca na podorędziu surowe spojrzenia i pałki. – Twój ojciec się o ciebie zamartwiał. Mama sięga do torebki i wyciąga chusteczkę, którą następnie przytyka delikatnie do nosa, podczas gdy ja patrzę na tatę, on zaś przygląda mi się ze skrępowaniem. – Właśnie widzę – odpowiadam. Chcę się ich pozbyć. Mam rzeczy do zrobienia. Dlatego przechodzę od razu do sedna. – Czy to Seth kazał wam przyjść? Mama sprawia wrażenie oburzonej. – Oczywiście, że nie. Czemu tak pomyślałaś? Otwieram i zamykam usta. Nie mogę oskarżyć męża o to, że uczynił mnie swoim więźniem – to by zrobiło ze mnie wariatkę w ich oczach. Postanawiam wcisnąć im jakiś kit o tym, że Seth bardzo się mną przejmuje, ale zanim zdążę się zebrać w sobie, uprzedza mnie tato. – Thursday… – Wyraz twarzy ma taki sam, jakim częstował mnie i siostrę, kiedy byłyśmy małe. Nie wiem, czy szykować się na burę stulecia czy raczej się obrazić, że wciąż traktuje mnie, jakbym miała dwanaście lat. – Daj już spokój z tym Sethem. – Przecina powietrze dłonią, jakby chciał przerąbać Setha na pół. – Pora o tym wszystkim zapomnieć. Musisz patrzeć przed siebie. – Zdecydowanie – zgadzam się z nim. – Mogłabyś zapisać się na siłownię – sugeruje mama.

– Zrobię to. – W takim razie… – Tato wstaje. Wykonał zadanie. Może wrócić do domu i pooglądać wiadomości, i zjeść obiad, który ugotuje mu mama. – Jestem zmęczona – podsuwam mu wymówkę. Tato oddycha z ulgą. – W takim razie się połóż – radzi mi. – Kochamy cię. Kłamie. Nienawidzę go. Odprowadzam ich do wyjścia, w głowie już sobie układając, co będę robić po tym, jak zamknę za nimi drzwi. Zadzwonię do Hanny, spakuję torbę, opuszczę mieszkanie. Niestety, zanim zdążę znaleźć telefon, który zostawiłam gdzieś w sypialni, w korytarzu pojawia się Seth z promienną miną mówiącą: „Kochanie, jestem w domu”. Ewidentnie mój mąż ma zamiar ratować mnie przed samą sobą. Prostuję się znad szafki nocnej, wyrzucając sobie w duchu, że nie pozbyłam się rodziców wcześniej. – Co kombinujesz? – To zwyczajne pytanie nie miałoby złowieszczego podtekstu, gdyby nie wszystko, co wydarzyło się w ostatnich tygodniach. Dzisiaj słowa Setha w połączeniu z jego tonem wzbudzają we mnie strach. – Szukam kremu z kortyzonem. – Uśmiecham się. – Przez te leki dostałam wysypki. Drapię się mimochodem po ręce. – Tutaj? Dlaczego nie w łazience? – Trzymałam go tu, obok łóżka. Ale może… – Nie przestając się drapać, zerkam w stronę łazienki. – Przyniosę ci. Głos ma niby normalny, ale ja zauważam w jego oczach ledwie dostrzegalną zmianę. Nawet kroki stawia inaczej – sztywno, z plecami wyprostowanymi, jakby kij od szczotki połknął. „Co kombinujesz?”, rozlega mi się echem w głowie. Wzdrygam się, gdy jest już za progiem i włącza światło. Parę sekund później pojawia się z tubką w ręce. Oblekam twarz w uśmiech, jakbym była mu wdzięczna, jakby mi ulżyło. Istotnie, tak bym się uśmiechnęła zaledwie parę miesięcy temu i byłby to szczery uśmiech. Teatralnym gestem odkręcam zakrętkę i smaruję sobie przedramię. Seth schyla się, aby zobaczyć chore miejsce. Po raz pierwszy spostrzegam, ile on ma siwych włosów. Musi to być efekt posiadania trzech żon i pilnowania się na każdym kroku, by nie pomylić historyjek, którymi je karmi. Zauważam również, że Seth przytył. – Nic nie widzę – mówi. – A jednak mnie swędzi. – Moje słowa wypadają mało przekonująco nawet w moich uszach. Seth się prostuje, aby spojrzeć mi w oczy. – Nie twierdzę, że tak nie jest. Stoimy tam przez czas zdający się wiecznością, choć naprawdę upływa tylko kilka chwil. Siłujemy się wzrokiem. – Moja mama… – Chcę mu powiedzieć, że odwiedziła mnie razem z tatą. Seth znów gapi się na moje przedramię. – Obiecała, że jutro też przyjdzie. I zostanie dłużej – informuje mnie mąż. – Niepotrzebna mi opiekunka – protestuję. – Nic mi nie jest. Odwraca głowę, jakby unikając mojego spojrzenia. – Wszystkim nam na tobie zależy, Thursday. Dopóki nie poczujesz się w pełni dobrze, ktoś zawsze będzie z tobą. Muszę się stąd wyrwać, myślę rozpaczliwie. Nie mogę tu zostać. Kładziemy się spać o tej samej porze, jak większość małżeństw, ale Seth nie śpi w łóżku

ze mną, tylko na kanapie – przy włączonym całą noc telewizorze. Po raz pierwszy od wyjścia ze szpitala jestem naprawdę sama i czuję wdzięczność za to, że całe łóżko mam wyłącznie dla siebie. Udawanie przed innymi jest bardzo męczące. A ja jestem kontrolowana na każdym kroku – wystarczy, że zniknę w łazience, a mój mąż już pyta, czy na pewno wszystko w porządku. Piątego dnia dostaję od niego z powrotem swój telefon. Jak gdybym była dzieckiem, które musi mieć pozwolenie, aby korzystać z komórki. W aparacie znajduję wiadomości od szefa, który życzy mi szybkiego powrotu do zdrowia i zapewnia, że koleżanki przejęły moje dyżury, esemesy od Laury sprzed dnia, gdy ustaliła miejsce mojego pobytu, i stareńki esemes od Anny chcącej umówić się na pogaduchy. W pierwszej kolejności odpowiadam przyjaciółce, przepraszając za brak czasu dla niej i obiecując, że wkrótce się odezwę. Szukam wiadomości od Hanny, ale widzę, że zostały wykasowane wraz z jej numerem telefonu. – Moja poczta głosowa jest pusta – rzucam beznamiętnie. – Ty ją wyczyściłeś? Seth podnosi wzrok znad książki, którą czyta – jest to jakiś thriller pożyczony z mojej biblioteczki. Od pięciu minut nie przewrócił strony. Teraz potrząsa głową i opuszcza kąciki ust, zanim na mnie spojrzy. – Nie. I to wszystko? „Nie”? Wraca do czytania, ale w dalszym ciągu nie porusza oczami. Obserwuje mnie wszystkimi zmysłami. Odkładam telefon, po czym nucąc pod nosem, zaczynam przekładać przedmioty na swoim biureczku, udając, że ścieram kurze. Jestem szczęśliwą żonką. Przy swoim mężu czuję się bezpieczna. Gdy Seth rzuca mi spojrzenie, uśmiecham się słodko, porządkując banknoty i robiąc z nich schludny rulon. „Co kombinujesz, sukinsynu?”… Korci mnie, żeby skorzystać z laptopa i wyszukać nazwisko Hanny tak jak za pierwszym razem. Komputer leży na biurku, ładując się od czasu, kiedy użyłam go po raz ostatni. Jest zahasłowany, tak więc Seth nie mógł się do niego dobrać – za żadne skarby nie odgadłby hasła, co oznacza, że nie wyczyścił mi dysku. W rzeczywistości jestem przerażona. Pamiętam wyraz twarzy Setha tamtego dnia, gdy przewróciłam się w kuchni i straciłam przytomność. I Hannę… Hannę, którą uderzył. Boże, nie wiem nawet, czy u niej wszystko okej. Nie wykonuję żadnych pochopnych ruchów. W szósty wieczór kruszę jedną z pigułek nasennych, podgrzewając zupę na kuchence. Seth próbuje znaleźć w telewizji coś, co moglibyśmy obejrzeć po zakończonych dwóch sezonach głupiego reality show. Rozlewam zupę do talerzy, wsypuję proszek do jego porcji i dodaję ostrej przyprawy, którą uwielbia. Jesteśmy w połowie odcinka Przyjaciół, gdy Seth zasypia z otwartymi ustami i odchyloną do tyłu głową, przez co chrapie. Wymawiam jego imię – „Seth…” – i zaraz nieco głośniej: „Seth?”. Kiedy nie reaguje na stanowcze dotknięcie jego ramienia, podnoszę się ostrożnie z walącym sercem. Dywan tłumi moje kroki, choć i tak wydaje mi się, że kroczę ciężko jak słoń. Co by zrobił, gdyby mnie przyłapał? Nigdy wcześniej nie myszkowałam w jego telefonie. Poza regułami dotyczącymi prywatności w odniesieniu do pozostałych żon nie mieliśmy ustalonych żadnych zasad. Po prostu żadne z nas nie czuło potrzeby grzebania w rzeczach tego drugiego. Znaczy do czasu, aż wykasował z mojej komórki wiadomości od Hanny. Weszliśmy w nowy etap naszego związku. Odłożył swój telefon wyświetlaczem do dołu na ławie. Usiłuję sobie przypomnieć, czy to normalne, czy zawsze tak robił, ale nie – do tej pory kładł aparat wyświetlaczem do góry, jakby nie miał nic do ukrycia. Jedna z koleżanek ze szkoły pielęgniarskiej zwierzyła mi się kiedyś, że chłopak ją zdradza. „Powinnam była się domyślić, wiecznie odkładał telefon ekranem do dołu. To oczywisty znak”. Rzecz tylko w tym, że Seth nikogo nie zdradza. Po prostu nie chce, żebym

zobaczyła imiona tamtych na wyświetlaczu. Robi wszystko, aby mi wmówić, że Hanna i Regina nie istnieją. Sięgam po jego telefon, na wszelki wypadek popatrując na niego bez przerwy. W telewizji leci reklama o kobiecie w krokodylej skórze – dopiero zastosowanie jakiegoś balsamu sprawia, że jej cera staje się idealnie gładka. Modelka przejeżdża dłonią po ramieniu i uśmiecha się do mnie zachęcająco, podczas gdy ja włamuję się do telefonu Setha. Mój mąż ma to samo hasło od dnia, w którym się poznaliśmy – nie dość, że strasznie łatwo je odgadnąć, to jeszcze wbijał je wielokrotnie na moich oczach. Mimo to jestem zdumiona, gdy ekranik się rozświetla i otrzymuję dostęp do zawartości pamięci komórki. Właściwie nie powinno mnie to dziwić, Seth jest przekonany, że panuje nad sytuacją, że ma mnie w garści. Poza tym nie rozstaje się ze swoim telefonem ani na sekundę, a ja przez większość doby mam towarzystwo. Inna możliwość jest taka, że mój mąż chce, abym zajrzała do jego komórki… Na początek wchodzę do kontaktów i szukam nazwisk Hanny i Reginy. Bez sukcesu. Seth nie zna żadnej kobiety, która by nosiła jedno z tych imion. Jak to? Zaledwie kilka tygodni temu, gdy popijaliśmy cydr na rynku, Regina zadzwoniła do niego w sprawie ich psa. Nie wymyśliłam sobie tego. Przejrzenie esemesów także nie przynosi żadnych rezultatów – powtarzają się wiadomości od mojej mamy i siostry, które pytają, jak się czuję, a poza nimi jest tylko masa pracowników, klientów i podwykonawców. Tak samo wygląda jego poczta głosowa oraz skrzynka mailowa. Nie ruszam się z miejsca, zaczynam tylko ciężej oddychać. Seth wszystko wykasował. Chciał, żebym się o tym przekonała. Odkładam telefon na ławę tak samo, jak go zastałam, po czym zakradam się do swojego laptopa. Komputer nie chce się włączyć. Przycisk POWER pozostaje ciemny, mimo że go naciskam raz po raz, a potem przytrzymuję dłużej. To na pewno sprawka Setha… Wycieram spoconą dłoń o spodnie i drżącym palcem raz jeszcze wduszam guzik. Sama nie wiem, czy jestem wściekła czy przerażona. Dlaczego to zrobił? A może to wcale nie on? Komputery lubią się psuć w najmniej odpowiednich momentach. Dwie sekundy, trzy sekundy, cztery sekundy… Nadal nic. Przecież ten laptop ma tylko rok. I działał bez zarzutu, zanim… zanim powiedziałam swojemu mężowi, że odnalazłam jego pozostałe żony. W pośpiechu szukam własnego telefonu, by wysłać do Laury wiadomość, co się ze mną dzieje. Myślę zrywami, co rusz zerkając na Setha, aby sprawdzić, czy nie zaczyna się budzić. Wysyłam jednego esemesa po drugim, aż na ekranie widać dziesięć niebieskich chmurek. Wygląda to na dzieło szaleńca – poniewczasie żałuję, że tyle ich wysłałam. Kasuję wszystkie po kolei, żeby Seth ich nie zobaczył, gdy znów sprawdzi mój telefon, po czym czekam na odpowiedź, na znak, że ktoś usłyszał moje wołanie o pomoc. Oczekiwanie się przeciąga. Seth schował gdzieś moje kluczyki do samochodu i portfel. Jest tuż po siódmej, gdy wpycham do torby zmianę ubrania i wyciągam z dolnej szuflady zapasowy klucz, który walał się tam z niepotrzebnymi różnościami. W ostatniej chwili przypominam sobie o pieniądzach. Zagryzając wargę niemal do krwi, wyciągam studolarówkę z portfela męża. Wiem, że za chlebakiem trzyma pięćset dolarów na czarną godzinę. Sekundy wleką się, kiedy przechodzę do kuchni, rozważając na wyrost, co zrobię, jeśli pieniędzy nie będzie. Ale gdy zaglądam między chlebak i ścianę, widzę zwitek pieniędzy owinięty w celofan i leżący obok samotnej wyschniętej rodzynki. Dorzucam do torby kosmetyki i upewniwszy się, że Seth dalej pochrapuje na kanapie, kieruję się do drzwi. Zamieram, kiedy otwierane skrzydło wydaje charakterystyczny dźwięk, który w moich uszach jest wystarczająco donośny, żeby obudzić wszystkich w budynku. Napinam mięśnie, spodziewając się, że Seth położy na mnie swoje łapy i zacznie wciągać z powrotem do środka. Obracam gwałtownie głowę, aby sprawdzić, jak daleko ode mnie jest, ile zostało mi czasu, ale korytarz jest pusty, a z salonu dolatują głośniejsze chrapnięcia. Nie wiem, na jak długo wyjadę. Jeśli skończy mi się gotówka, zawsze mogę zadzwonić

do Anny i poprosić ją o pożyczkę, ale prawdopodobnie będzie chciała przyjść do mnie, co z kolei zmusi mnie, aby jej wszystko wyjaśnić. Nie… Musi być jakiś inny sposób. Nagle doznaję olśnienia. Idę do windy z duszą na ramieniu. Co będzie, jeśli Seth się obudził? Na co jest gotowy, byle tylko mnie powstrzymać? Zawsze mogę krzyczeć, ktoś z sąsiadów powinien wyjrzeć za drzwi. Wduszając przycisk przywołujący windę, w duchu rozważam, co może pójść nie tak. No szybciej, szybciej, ponaglam w myślach ociągającą się windę. Seth będzie potrzebował trochę czasu, zanim się domyśli, co chcę zrobić. Najpierw skontaktuje się z moją mamą i z Anną, potem ze szpitalem, w którym jestem zatrudniona. To da mi kilka godzin. W końcu wpadnie na to, że pojechałam do Hanny, ale ja wtedy będę już na miejscu. Gdy winda rusza w dół, dociera do mnie, że Seth mógł zainstalować w moim telefonie moduł śledzący. Jest do tego zdolny, prawda? Zresztą nie musi to być nic skomplikowanego, wystarczy zwykła aplikacja. Lokalizator telefonu. Biorę komórkę do ręki i gapię się na nią. Seth lubi być kilka kroków przed innymi; Seth nigdy o niczym nie zapomina. Kiedy drzwi na parking się otwierają, nie waham się długo. Upuszczam aparat na podłogę i wychodzę.

025 Przed domem stoją wielkie donice z ciężkiej ceramiki, wyglądają, jakby ważyły po pięćdziesiąt kilogramów każda. Zastanawiam się, czy Seth własnoręcznie przeniósł je z auta na skraj ścieżki, podczas gdy ona stała w bezpiecznej odległości i wydawała polecenia. Wzór rodziny. Posadziła w tych donicach nagietki. Na razie ledwie wystają z ziemi, nowe na dzielnicy i jeszcze nieśmiałe. Ciekawe, co jeszcze się zmieniło. Czy urósł jej brzuch? Może rozmawiając ze mną, będzie go podtrzymywać obiema rękami? Miałam taki nawyk na długo przed tym, zanim cokolwiek dało się po mnie poznać; od samego początku byłam świadoma rozwijającego się we mnie życia. Mijam donice i idę ścieżką dalej, aż do drzwi. Słyszę, że w środku gra telewizor – chyba leci jeden z tych programów z nagranym śmiechem. Świetnie, to znaczy, że Hanna jest w domu. Nie od razu wciskam dzwonek. Wyszłam z mieszkania w wielkim pośpiechu, zapominając o makijażu i fryzurze – nie przygładziłam włosów nawet w samochodzie, gdzie mogłam skorzystać z lusterka. Cóż, trudno. Dzwonię i odstępuję metr do tyłu, czekając. Minutę później rozlegają się czyjeś kroki i zamek szczęka. Po otwarciu drzwi owiewa mnie ciepłe powietrze ze środka. Pachnie cynamonem i miesza się z chłodnym wieczornym powietrzem na zewnątrz. Hanna stoi boso w progu, ale wydaje mi się inna niż ostatnio, kiedy ją widziałam. Ma na sobie spodnie od piżamy i obcisłą trykotową bluzeczkę bez ramiączek, a włosy upięła w koński ogon nisko nad karkiem. Na jej widok zalewa mnie fala ulgi. Wygląda na to, że wszystko u niej w porządku. Jej brwi wędrują do góry, głowa przechyla się lekko na bok. Coś jest nie tak z jej twarzą, myślę. Ale zaraz zaprząta mnie własny ubiór, własna fryzura. Zapewne sprawiam wrażenie postrzelonej, zwłaszcza przy niej, jak zwykle promiennej i poukładanej, przywodzącej na myśl idealną sztukę porcelany. – Ja… Nagrałam ci wiadomość… Nie wiedziałam, co z tobą… Prezentujesz się wspaniale! – Widząc, że patrzy na mnie dziwnie, zaczynam się tłumaczyć: – Nie miałam przy sobie telefonu… Głos więźnie mi w gardle. Wyczuwam, że coś jest bardzo nie tak. Wyraz twarzy Hanny jest uprzejmy, ale nieporuszony. Jedyną oznaką, że w ogóle usłyszała, co do niej powiedziałam, są rozszerzone lekko oczy, gdy błyska białkami, zanim powieki znów jej opadną. – Przepraszam – odzywa się – ale nic nie rozumiem. Kogo pani szuka?

– Ciebie – odpowiadam cicho. – Przyszłam do ciebie… Z każdym słowem mój głos cienieje, aż wreszcie całkiem znika. Przyoblekam za to twarz w maskę pewności siebie. Unosi dłoń i dotyka nią delikatnie miejsca pod obojczykiem. Jest wyraźnie skonfundowana, świadczy o tym częste mruganie oczu. – Nie znam pani – oświadcza. – Może pomyliła pani domy? – Spogląda ponad moim ramieniem na ulicę, żeby zobaczyć, czy ktoś na mnie czeka czy jestem sama. – Jakiego adresu pani szuka? Znam większość mieszkańców przy tej ulicy – dodaje. Otwieram i zamykam usta, czując, jak przez moje ciało – od karku po stopy – przebiega prąd. Oddycham coraz szybciej, robi mi się też gorąco. – Hanno? – próbuję jeszcze ten jeden, ostatni raz. Potrząsa głową. – Proszę wybaczyć. – Głos ma stanowczy; widać, że chce jak najszybciej wrócić przed telewizor i dokończyć oglądanie programu komediowego. – Ale ja… – Spoglądam w dół i w górę ulicy. Jest pusta. Tylko po obu stronach stoją okazałe domy z oknami rozświetlonymi od wewnątrz ciepłym blaskiem. Nagle czuję się tak, jakby nikt mnie nie chciał, jakbym była samotną wyspą. Ciepło i jasność nie są dla mnie, są dla innych. Robię jeszcze jeden krok w tył. – To ja, Thursday – mówię. – My obie… Ja też jestem żoną Setha. Marszczy czoło i ogląda się przez ramię, patrząc w głąb domu. – Musiała zajść jakaś pomyłka. Pójdę po męża, może on będzie w stanie pani jakoś pomóc. Odwraca się, woła kogoś po imieniu. Dopiero wtedy spostrzegam, że włosów wcale nie ma spiętych w koński ogon tuż nad karkiem. Po prostu jest krótko ostrzyżona. – Twoje włosy – szepczę. – Skróciłaś je niedawno? Przenoszę wzrok na jej wklęsły brzuch i nic nie rozumiejąc, odruchowo sięgam do swojego. Wydaje się przestraszona, strzela oczami na boki, jakby szukała pomocy. Unosi rękę i dotyka palcami miejsca, gdzie na karku kończą się kosmyki. – Mam nadzieję, że znajdzie pani tę kobietę, której pani szuka – mówi, po czym zatrzaskuje mi drzwi przed nosem. Woń cynamonu znika, zastępuje ją zapach mokrej ziemi i gnijących liści. Wycofuję się, potykając o własne nogi, w połowie ścieżki odwracam się i pędzę do samochodu, który zaparkowałam po drugiej stronie ulicy. Gmerając przy zamku kluczykiem, oglądam się jeszcze na dom Hanny i widzę, że w jednym z okien na piętrze zasłonka się porusza, jakby ktoś zza niej wyglądał. To na pewno ona – Hanna. Ale dlaczego utrzymuje, że mnie nie zna? Co się dzieje? Wsiadam do samochodu i oparłszy czoło o kierownicę, staram się uspokoić świszczący oddech. To jakieś szaleństwo, ja muszę być szalona. Ta myśl tak mnie uwiera, że natychmiast uruchamiam silnik i odjeżdżam. Boję się, że Hanna wezwie policję. Co bym miała na swoje usprawiedliwienie? Wbijam adres w nawigację, po czym kieruję się ku autostradzie. Seth w pierwszej kolejności sprawdzi dobre hotele, te ze szlafrokami i minibarkiem. Nic poniżej tego poziomu nie przyjdzie mu do głowy, ponieważ ożenił się z kobietą, która ceni wyrafinowane rzeczy. Zaczyna mnie boleć głowa, a nie mam przy sobie niczego, czym mogłabym zwalczyć ból – podróżne opakowanie aspiryny zostało w torebce, którą Seth przede mną schował – ale po raz pierwszy od wielu dni mam jasny umysł. Uświadamiam sobie, że łupanie za oczami to prawdopodobnie objaw odstawienia leków, które tylko pozornie zażywałam w ostatnich dniach.

Myślę o pomarańczowych buteleczkach stojących obok czajnika i przypominam sobie gorzki smak tabletek, kiedy rozpuszczały mi się na języku. Teoretycznie miały mnie wyleczyć, ale tak naprawdę zamieniały mnie w wariatkę, tłamsiły moje myśli, czyniły mnie niepewną siebie. Czy tego właśnie chciał Seth? Żebym zwątpiła w samą siebie i zaufała jemu? Dziesięć minut później jadę szutrową drogą, jak pokazuje mi nawigacja. Choć jest ciemno, wiem, że po lewej, za gęstym zagajnikiem znajduje się jezioro. Za dnia – najczęściej w weekendy – jego powierzchnię pstrzą skutery wodne i deski surfingowe napędzane siłą ludzkich mięśni; tak spędzają wolny czas rodziny z dziećmi i studenci. Droga wreszcie się kończy i mogę zatrzymać samochód. Dom naprzeciw ledwie odcina się od otaczającej go czerni, wielkie okna sprawiają wrażenie wyłupionych oczu. Biorę torbę z fotela pasażera i wysiadam z auta. Proszę, Boże, niech to zadziała, klepię niczym pacierz, podchodząc do drzwi. Dom ma dwie kondygnacje, jest otoczony drzewami i znajduje się na końcu wijącego się podjazdu. Musiał zostać wybudowany w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku, bo wygląda jak pudełka, które były wtedy modne. Wokół wala się jeszcze trochę sprzętu; w pewnym momencie muszę przekroczyć kawał rury i moje ciężkie stąpnięcie powoduje jeszcze głośniejszy chrzęst żwiru. Kłódka szyfrowa wisi na drzwiach poniżej linii wzroku, przykucam więc, żałując, że nie zabrałam z domu latarki. Kod jest taki sam dla wszystkich domów Setha – powiedział mi to w czasach, kiedy tylko się umawialiśmy i na jednej z randek zabrał mnie do rezydencji, którą budował w Seattle. Obeszliśmy tysiąc metrów kwadratowych, przy czym ja ochałam i achałam na wszystko, na co spojrzałam, a potem uprawialiśmy seks na kuchennej wyspie. Używam znanego sobie kodu przy próbie otwarcia kłódki, licząc, że Seth go nie zmienił. Słyszę ciche kliknięcie i wiem już, że się udało: mogę wejść do środka. Rozglądam się od samego progu, czując głębokie zadowolenie. Pod latarnią najciemniej… Powietrze cuchnie dymem papierosowym i mokrymi ręcznikami, dlatego oddycham przez usta, myszkując wzrokiem. Domiszcze nastręcza samych problemów. Cztery miesiące temu jego właściciel doznał udaru i trafił do szpitala. Syn tego mężczyzny, nie wiedząc, czy staruszek z tego wyjdzie, i nie mając najmniejszego zamiaru płacić rachunku za remont, wstrzymał prace. Cała ta sprawa źle odbiła się na moim mężu, który często się skarżył, dzięki czemu zapamiętałam wszystkie szczegóły. Rozsuwam kotary, pozwalając, by do wnętrza domu wpadły matowo złote promienie księżyca. Dywan, który mam pod stopami, jest mocno nadwerężony przez czas – niegdyś w kolorze królewskiego błękitu, obecnie przypomina co najwyżej sprany dżins. Na jednym końcu jest zwinięty w cienki rulon, tam gdzie robotnicy zaczęli mocować się z podłogą. Wyglądam przez okno na drzewa i nocne niebo. To ostatnie za dnia byłoby sine, zasnute brzuchatymi chmurami. Czas… ten dom miał mnóstwo czasu, by się zestarzeć. Wchodzę do małej łazienki i ryzykuję zapalenie światła. Sikam, wisząc nad muszlą klozetową i marszcząc nos na nieprzyjemny zapach dolatujący z odpływu. Wiekowa umywalka pokryta jest rdzawymi plamami, a kurek przy odkręcaniu zgrzyta, jakby był zapiaszczony. Kiedy podnoszę spojrzenie na lustro, dostrzegam bladą, poszarzałą skórę i ciemne sińce pod oczami. Nic dziwnego, że Hanna się mnie przestraszyła, otworzywszy drzwi. Wspinam się po schodach z myślą o tym, aby znaleźć sypialnię. W jednym z pokoi jest kwiecista tapeta, która odkleja się w rogach, i metalowe łóżko zepchnięte pod ścianę. Przysiadam na jego krańcu i momentalnie się zapadam w nieelastycznym materacu. Co ja tu robię? Czy przyjazd tutaj był błędem? Dlaczego Hanna patrzyła na mnie takim wzrokiem, jakby nie wiedziała, kim jestem? Seth ją uprzedził? Groził jej? A może… Przeczesuję palcami włosy, rozdzierając przy okazji kołtuny i krzywiąc się z bólu, który dodatkowo wzmacnia łupanie pod czaszką. Czyżby Hanna naprawdę nigdy mnie nie widziała? Czy da się w ogóle zmyślić znajomość? W normalnych okolicznościach skontaktowałabym się ze swoim lekarzem, zapytała

go o zdanie, ale ja nie ufam ani swojemu lekarzowi, ani mężowi, ani nawet samej sobie. A wszystko przez Setha! Głowa mi pęka. Odchylam się do tyłu i odwracam na bok, po czym przyciągam kolana do piersi. Prześpię się trochę. Dopóki ból nie minie i nie zacznę znów jasno myśleć. Budzę się rano. Nie mam pojęcia, która dokładnie jest godzina. W ostatnich miesiącach czas nabrał niezidentyfikowanej faktury, zapewne przez to, że tyle razy zmieniałam miejsca pobytu i leki. Siadam na łóżku i rozglądam się za zegarem, ale ściany są gołe, jeśli nie liczyć tapety w kwiaty. Czy Seth już się obudził? Zaczął wydzwaniać do ludzi i pytać o mnie? Nie pomyślałam o module śledzącym zamontowanym w moim samochodzie, ale czegoś takiego nie zdoła zrobić pierwszy lepszy laik. Niemożliwe, żeby Seth… A jeśli jednak? Biorę prysznic w największej łazience, gdzie stukanie w rurach rozlega się echem, podczas gdy deszczownica roztacza raczej mgiełkę niż strugi wody. Ręcznik, który potem znajduję, jest sztywny i ostry, wycieram się więc tylko pobieżnie i rzucam go na podłogę, by prędko się ubrać w swoje rzeczy. Z mieszkania zabrałam wyłącznie dżinsy i sweter. Ten drugi, niegdyś obcisły, teraz zwisa na mnie luźno. Cóż, nie pora przejmować się takimi rzeczami. Przeganiam niepewność siebie, zakładam trampki, łapię kluczyki i schodzę na dół. Najwyższy czas porozmawiać z Reginą.

026 W radiu śpiewa Adele, kiedy sunę w porannych korkach. Dziś czuję się lepiej, jestem bardziej sobą. Podkręcam głośność – i równocześnie daję po hamulcach. Furgonetka, której o mało nie wjechałam w tyłek, podjeżdża parę metrów do przodu, a ja – już znacznie ostrożniej – idę w jej ślady. Piosenka jest tak melancholijna, że nagle dopada mnie z pełną siłą uczucie samotności. Co ja tu robię? Może jednak jestem szalona? Skręcam raptownie na parking i wyłączając silnik, przerywam Adele w pół słowa. Nie, to Seth ma nie po kolei w głowie. Kłamie na potęgę, a ja muszę to udowodnić. Do tej pory nie otrząsnęłam się z szoku po reakcji Hanny na mój widok. W oczach miała pustkę. Coś tu śmierdzi i nie ma nikogo poza mną, kto by chciał to rozwikłać. Rozmowa z Reginą to jedyne, co przychodzi mi teraz do głowy. Wtem przypominam sobie o profilu randkowym założonym na nazwisko Will Moffit. Nie sprawdzałam go od wieków, ciekawe więc, czy Regina poczuła się puszczona kantem. Kancelaria Markel & Abel mieści się w trzykondygnacyjnym budynku z białego piaskowca stojącym nad niewielkim jeziorem. Prawnicy dzielą siedzibę z agencją nieruchomości i gabinetem pediatrycznym. Przyglądam się twarzom osób, które przejeżdżają obok mnie, kierując się na podziemny parking firmowy. Jedną z nich mogłaby być Regina. Rozważałam, czyby nie zagadać do niej zaraz po tym, jak wysiądzie z auta, ale ostatecznie uznałam, że to by mnie postawiło w nie najlepszym świetle. Zatem nie, przeprowadzę to tak, jak planowałam od samego początku – tak jak należy. Ale zanim wysiądę z samochodu, zaczynam płakać. Sama nie wiem czemu. Nie potrafię określić, czy to łzy strachu, smutku czy złości, w każdym razie ciekną mi z oczu nieprzerwanym strumieniem. Staram się je zahamować grzbietem dłoni, który następnie wycieram o dżinsy. Mam niejasne przeczucie, że coś jest nie tak, ale biorę się w garść. Ocieram oczy po raz ostatni, przejeżdżam błyszczykiem po wargach – jakby to mogło zamaskować, że się rozsypuję. Parę chwil później pcham ramieniem ciężkie drzwi wejściowe i natychmiast moich uszu dolatuje pisk małego dziecka i tupot stópek. Po chwili zza rogu wybiega blond człowieczek, którego ściga wykończona matka. – Przepraszam – mówi, podrywając malca na ręce, zanim ten zdąży mnie podciąć. Szkrab, bardzo z siebie zadowolony, tuli się do niej i składa głowę w zagłębieniu jej szyi. Czuję ukłucie w piersi, ale oddalam myśl o tym – i o wszystkim innym – po czym uśmiecham się do młodej matki, która właśnie poprawia sobie dziecko na rękach, by zawrócić i zanieść je do gabinetu lekarskiego.

Jakaś siła ciągnie mnie za nimi, jakbym chciała sprawdzić, co wydarzy się za drzwiami, na szczęście jednak przypominam sobie, dlaczego tu jestem. Wspinam się na środkowe piętro, zwalniając na ostatnich stopniach, aby mieć czas ogarnąć spojrzeniem salę mieszczącą się za szklanymi drzwiami. W pomieszczeniu stoją naprzeciwko siebie dwa rzędy brązowych skórzanych kanap, bardzo szykownych i na wskroś męskich. Na przeciwległym krańcu, czyli dokładnie na wprost moich oczu, ciągnie się lada, za którą siedzi recepcjonistka. Kobieta ma włosy uczesane w kok, na nosie okulary w grubej oprawie i właśnie przyciska telefon do ucha, pisząc coś na klawiaturze. Zaczynam źle się czuć z powodu swojego niechlujnego stroju. Żałuję, że nie zapakowałam czegoś bardziej odpowiedniego. Otwieram drzwi, maszeruję prosto w stronę lady i zatrzymuję się w tym samym momencie, w którym recepcjonistka kończy rozmowę telefoniczną. – Dzień dobry – odzywa się wyćwiczonym głosem. – W czym mogę pani pomóc? – Mam umówione spotkanie – odpowiadam. – Z Reginą Coele. – Milknę, usiłując sobie przypomnieć nazwisko, które podałam parę tygodni temu, choć mnie się wydaje, że upłynęły całe wieki. – Laura Brian. Splatam palce przed sobą i przybieram znudzoną minę – przynajmniej w założeniu. Recepcjonistka obrzuca mnie wzrokiem, po czym wbija spojrzenie w komputer. – Widzę, że nie przyszła pani na spotkanie w ubiegłym tygodniu… – Marszczy brwi. – Na dziś nie ma pani umówionej wizyty. Spogląda na mnie wyczekująco. Unoszę dłoń do czoła i zmieniam wyraz twarzy na zakłopotany. – Ja… ja… – jąkam się. W oczach mam łzy, gdy krzyżujemy spojrzenia. Siedziałam na oddziale zamkniętym, pałaszując galaretkę i gapiąc się na bezrzęsne powieki Susan, zamiast być tutaj. Nie muszę udawać zdenerwowania, ponieważ nerwy dosłownie mnie zjadają. Opuszczam gwałtownie rękę. – Ostatnio wszystko jest takie… Rozwodzę się – mówię. – Musiałam pomylić daty… Widzę, że recepcjonistka mięknie. – Proszę dać mi chwilkę. Wstaje i znika w głębi korytarza, tam gdzie prawnicy zapewne mają swoje biura. Rozglądam się uważniej po poczekalni, która jest prawie pusta o tak wczesnej porze. Jakaś staruszka siedzi w jednym rogu, z kawą i z czasopismem wnętrzarskim na podorędziu. Przysiadam na brzeżku fotela ustawionego najbliżej recepcji, trzymając kciuki zaciśnięte i podrygując jedną nogą do taktu walącego jak szalone serca. Recepcjonistka wraca po paru minutach i wślizguje się z powrotem na swoje miejsce. Minę ma nieprzeniknioną. – Pani Coele zgodziła się zrezygnować z lunchu, jeśli zechce pani wrócić punktualnie o dwunastej. Miła z niej osoba, dobry człowiek… Czuję drgnienie w piersi, wstając i zbliżając się do lady. – Oczywiście – mówię szybko. – Dziękuję, że pani się postarała – dodaję szczerze. W moim głosie pobrzmiewa wyraźna wdzięczność. Recepcjonistka kiwa głową, jakby to była drobnostka. Telefon znowu dzwoni, a ja czuję, że zaczynam przeszkadzać. Odwracam się i zerkam na zegar wiszący na ścianie. Mam do zabicia cztery godziny. W pobliskim centrum handlowym znajduję butik z ciuchami – Ślicznotka. Krzywiąc się na nazwę, oglądam wystawę. Zakończone falbankami podkolanówki i koszulki mające budzić pozytywne emocje to dość, żeby mnie zniechęcić, ale mam kupę czasu, a opcje ograniczone.

Wchodzę więc do sklepu, choć unikam przeglądania się we wszechobecnych lustrach. Mój pomarańczowy sweter przywodzi mi na myśl tej samej barwy strój więzienny. Myszkuję między wieszakami przez pół godziny, zanim w końcu wynajdę brązową zamszową marynarkę i białą bluzkę do włożenia pod spód. Znacznie lepiej, myślę. Płacę gotówką i przebieram się w aucie, rzuciwszy sweter na tylne siedzenie. Nowiutkie rzeczy są szorstkie, drapię się więc niemal do krwi. W drodze powrotnej do kancelarii dostrzegam bar z migającym w oknie neonowym napisem „otwarte”. Sprawdzam, ile mam czasu. Niemal całe trzy godziny. Może jest za wcześnie na picie, ale i tak skręcam na parking. Poza mną zaparkowały tu tylko dwie osoby. Pierwszą był zapewne właściciel albo barman, drugą – największy opój w okolicy. Ciekawe, jak się dorobił mercedesa, co z tego, że starszego modelu. Kierując się do drzwi, już czuję smak alkoholu, który spływa mi po gardle do żołądka. Kiedy ja w ogóle ostatnio piłam? Ledwie wejdę do środka, otacza mnie atmosfera spelunki: mieszanina zastałego powietrza, rozlanego piwa i starego potu. Napełniam płuca tą wonią, po czym zajmuję miejsce przy barze i zamawiam wódkę z wodą sodową u mężczyzny ze zmęczonym wzrokiem i w koszulce zespołu Van Halen. Jestem mu wdzięczna, że nie chce rozmawiać, tylko przesuwa w moją stronę szklankę, nie nawiązując nawet kontaktu wzrokowego, a następnie odchodzi, by zająć się czymś innym. W normalnych okolicznościach wyciągnęłabym komórkę, żeby sprawdzić najnowsze posty przyjaciół na Facebooku i może przejrzeć strony ulubionych sklepów internetowych. Zamiast tego wpatruję się w swojego drinka – jak mają w zwyczaju robić ludzie, którzy wpadają do baru przed lunchem – i namyślam się, co powiedzieć Reginie.

027 Szumi mi w głowie. Trzy wódki z sodą na pusty żołądek… Pomieszczenie zaczyna wirować, a moje kończyny stają się wiotkie i pozbawione kontroli. Wygłaszam wewnętrzną reprymendę, podczas gdy przeczesuję włosy palcami i przeglądam się w ciasnej toalecie, krzywiąc się na swój widok. Wyglądam jak pijaczka: mam opuchniętą twarz, zaczerwienione oczy i plamy na dekolcie. Całe szczęście, że pozbyłam się pomarańczowego swetra. Zanim wyjdę, ochlapuję twarz chłodną wodą nad maleńką umywalką. Na doprowadzenie się do porządku mam równo pół godziny – tyle czasu zostało do momentu, w którym poznam pierwszą żonę mojego męża. Chcę wypaść w jej oczach jak najlepiej, dlatego picie przed południem było bardzo złym pomysłem. Technicznie biorąc, zajęłam jej miejsce. Zawsze byłam o nią cholernie zazdrosna, ale zarazem czułam z nią pewne powinowactwo. Chcę więc, żeby mnie polubiła. Być może będzie w stanie mi pomóc. Jestem jak katowane szczenię, które nie przestaje machać ogonem w nadziei na trochę miłości. Zatrzymuję się na stacji benzynowej, żeby kupić sobie krople do oczu, gumę do żucia i dezodorant. Zanim zapłacę, pytam chłopaka za ladą, czy sprzedaje też telefony na kartę. Ten dezodorant nie był chyba najlepszym pomysłem – ma zapach waniliowy – ale po dwugodzinnym pobycie w barze zaczęłam się cała lepić. Roztaczam woń spoconego ciasta z zakalcem. W kancelarii jestem pięć minut po czasie. Recepcjonistka rzuca mi poirytowane spojrzenie: „Mogłaby pani mieć na tyle przyzwoitości, żeby…”. – Proszę za mną – mówi, wstając. Idę za nią korytarzem z drzwiami po obu stronach. Źle to zaprojektowali. Wędrówka przypomina mi szkolne czasy, kiedy chodziło się do dyrektorki na dywanik. Czuję, jak pot i wanilia spływają po mnie, parując z rozgrzanego ciała. Regina siedzi za biurkiem, kiedy zapukawszy, recepcjonistka otwiera drzwi i odstępuje na bok, aby mnie przepuścić. Nie nawiązuje przy tym kontaktu wzrokowego z żadną z nas. Regina podnosi się ze swojego miejsca. Jest filigranowa, dokładnie taka, jak mówił Seth, ale też ładniejsza niż na zdjęciach. Przyłapuję się na tym, że gapię się na nią, co jest szczególnie widoczne po tym, jak recepcjonistka zamknęła za mną drzwi. Mam wrażenie surrealności. Prawniczka gestem zaprasza mnie, abym zajęła jeden z foteli ustawionych naprzeciwko jej biurka, sama zaś – zamiast wrócić na miejsce za nim – rozsiada się na wolnym fotelu, zakładając nogę na nogę. Momentalnie dolatuje mnie woń jej perfum – usypiająca lawenda. Kulę się na swoim fotelu, jakbym dzięki temu mogła zapobiec dalszemu roztaczaniu mdląco waniliowego

zapachu. – Napije się pani wody albo kawy? – proponuje. – A może herbaty? – Dziękuję, nic mi nie trzeba. – Utykam kosmyki włosów za uszami, po czym prostuję się w fotelu. Dyrektorka nie może się zorientować, że się boję. – Z tego, co zrozumiałam, planuje pani rozwód. – Ma hipnotyzujący głos, głęboki, ale bardzo kobiecy, całkiem jak jedna z tych aktorek, które grają w starych czarno-białych filmach. Przypomina on mruczenie. – Nie tylko planuję – odpowiadam. – I tak przy okazji, dziękuję, że zrezygnowała pani z lunchu, żeby mnie przyjąć. To bardzo miłe z pani strony, zwłaszcza w świetle przegapionego przeze mnie spotkania. – Mama zawsze powtarza, że ktoś, kto jest pewny siebie, nie korzy się zanadto. – Praca to praca. – Regina wzrusza ramionami. – Najpierw obowiązki, potem przyjemności. – Uśmiecha się. – Proszę mi opowiedzieć o sobie i swojej sytuacji. Odchrząkuję. Na wysokości nadgarstka uwiera mnie metka, którą zapomniałam oderwać. Sięgam do niej dyskretnie palcami, aby wepchnąć ją głębiej w rękaw. – Mój mąż jest poligamistą. – Takie wyznanie powinno szokować. Nieraz chciałam je z siebie wyrzucić w obecności osób obcych czy znajomych tylko po to, by zobaczyć wyraz ich twarzy. Tymczasem Regina w żaden sposób nie reaguje, zupełnie jakby mnie nie usłyszała. Nie prosi o wyjaśnienie ani rozwinięcie tematu. Dopiero po dłuższej chwili mówi: – Proszę kontynuować. – Tylko ja mam z nim legalny ślub. Ale on jest w związku z dwiema innymi kobietami. Wpatruje się we mnie intensywnie. – Czy w grę wchodzą dzieci? Nie odpowiadam od razu. Oczami wyobraźni widzę Hannę, to, jak zareagowała na moją obecność minionego wieczoru, kiedy zadzwoniłam do jej drzwi. Zmieszanie i ból w oczach Setha, kiedy powiedziałam psychiatrze, za kogo go mam. Czuję, że do mojego umysłu zakradają się wątpliwości. Zwariowałaś, zwariowałaś, zwariowałaś, powtarzam sobie. – Jego trzecia żona spodziewa się dziecka, ale jest na wczesnym etapie ciąży. – Czy tamte dwie mieszkają pod jednym dachem z panią i pani mężem? Kręcę głową. – Dwie żyją tutaj, w Portland. Ja mieszkam w Seattle. Przyglądam się jej uważnie, szukając jakichkolwiek oznak zrozumienia. Czyżby wiedziała o mnie równie niewiele jak ja o niej do niedawna? – A czy one o pani wiedzą? – pyta. Obejmuję wzrokiem jej twarz, pełne wargi uszminkowane na wiśniowy kolor, garść piegów na nosie prześwitujących przez podkład i puder. Teraz albo nigdy – w końcu po to tu przyszłam. – Wiesz o mnie, Regino? Ile ci o mnie powiedział? Zachowuje kamienną minę. Odchyla się na oparcie fotela, najpierw rozplatając nogi, a potem krzyżując je powtórnie, tyle że na odwrót. Świdruje mnie spojrzeniem pustych oczu. Patrzymy na siebie, sama nie wiem jak długo, aż mam wrażenie, że spadam w przepaść. – Thursday – szepcze. Mam ochotę zerwać się z fotela i krzyczeć – to jedno ciche słowo uzasadnia moją obecność tutaj. Regina zna moje imię, wie, kim jestem. Zwątpienie w siebie jest lepkie i brudne, ale Regina, wypowiadając moje imię, oczyściła mnie z niego. – Tak – potwierdzam bez tchu, żałośnie.

Robi zniesmaczoną minę i wcale się z tym nie kryje. Wzdycha, prostuje nogi, po czym nachyla się ku mnie, wspierając dłonie o kolana. Nie sprawia już wrażenia takiej poukładanej, raczej tylko zmęczonej. To niesamowite, jak bardzo mina człowieka zmienia jego wygląd. – Seth skontaktował się ze mną. Uprzedził, że możesz mi złożyć wizytę. – Wbija wzrok w miejsce między stopami obutymi w eleganckie szpilki. Czyli Seth wie, gdzie jestem? Zna mniej lepiej, niż sądziłam? Uczucie ciężkości na żołądku wraca, kiedy wpatruję się w czubek głowy Reginy. Podczas gdy ja wyobrażałam sobie, że będzie wydzwaniał do mojej mamy i do Anny, on zwrócił się bezpośrednio do Reginy. Mrugam wielokrotnie, starając się ukryć wyraz szoku w oczach. Uważałam się za przebiegłą, ale jak widać, mój mąż jest sprytniejszy. Naiwniaczka ze mnie… Nic nowego pod słońcem, uzmysławiam sobie. Jestem ucieleśnieniem naiwności już któryś rok z rzędu. Seth przewidział mój desperacki ruch, to, że nie wszystko pójdzie zgodnie z jego planem. Poświęcił sytuacji wiele namysłu, wybiegł myślą do przodu. Pytanie, czy tylko ostatnio czy robił tak zawsze, odkąd go poznałam. – No dobrze, Thursday. Przejechałaś taki kawał drogi, równie dobrze więc możesz mi powiedzieć, dlaczego chciałaś się ze mną zobaczyć. Bo jak rozumiem, nie chodzi o rozwód. Kąciki ust ma lekko opuszczone w wyrazie niesmaku i determinacji. Co do rozwodu bardzo się myli, ale nie zamierzam wyprowadzać jej z błędu. Niech sobie myśli, co chce. Ja potrzebuję odpowiedzi na temat mężczyzny, którego obie poślubiłyśmy. Rozglądam się po biurze w poszukiwaniu osobistych przedmiotów kobiety, z którą rozmawiam, oprawionych fotografii, dywaników, tak naprawdę czegokolwiek, co mogłoby mi powiedzieć o niej coś więcej. Wystrój wnętrza jest typowo męski, co niekoniecznie musi być jej wyborem; kobiety rzadko otaczają się taką masą ciemnego drewna. Do niej z pewnością należą trzy paprotki – jedna na szczycie biblioteczki, skąd zwiesza długie liście, druga, mniejsza, na biurku, a trzecia na parapecie. Ta ostatnia wygląda najdorodniej ze wszystkich, ale po każdej widać, że są zadbane, kwitnące. – Jestem tutaj, ponieważ mój mąż to dla mnie tajemnica. Liczyłam, że ty pomożesz mi rzucić na nią trochę światła. – Mówiąc oględnie, dodaję w myślach. Przecież Seth to damski bokser, który w dodatku zapakował mnie do psychiatryka, kiedy zaczęłam zadawać zbyt dużo pytań. Wychodzi na to, że jestem głupia i potrzebuję, aby Regina przyznała przede mną, że wykazała się równą głupotą, ufając Sethowi. Później będę mogła opowiedzieć jej o Hannie. – Twój mąż? – Prawniczka ma rozbawione spojrzenie, brwi wysoko uniesione. Chcę jej odpowiedzieć, że nie pora teraz na handryczenie się, czyim mężem tak naprawdę jest Seth, ostatecznie jednak milczę. – Nie jestem pewna, czy mogę ci pomóc… właściwie nie jestem nawet pewna, czy chcę to zrobić. Wygładza spódnicę i zerka na zegarek. Robi to dyskretnie, ale tak, żebym zauważyła. Marnuję jej czas. Nagle cała pewność siebie mnie opuszcza. Układ sił się zmienił. – Jesteś z nim w związku od ośmiu lat… – zaczynam, ale wpada mi w słowo. – Byliśmy małżeństwem przez pięć lat. O czym doskonale wiesz, ponieważ to przez ciebie się rozwiedliśmy. Patrzę na nią pustym wzrokiem. To prawda, oczywiście, ale przecież sama się na to zgodziła. Ta rozmowa nie toczy się w pożądanym przeze mnie kierunku. Czemu Regina używa takiego cierpkiego tonu, mówiąc o czymś, na co dała przyzwolenie? Seth poznał Reginę i ożenił się z nią pięć lat przed tym, zanim spotkał mnie. Pamiętam, jaka byłam zazdrosna o cały ten czas, który z nim spędziła, jak żałowałam, że nigdy nie zdołam tego nadrobić. – A co z ostatnimi trzema…? – Urywam, kiedy rzuca mi nagle spojrzenie, zza którego

wyziera prawdziwa Regina, nie kobieta w garsonce, której zadaniem jest zachować kamienną minę, cokolwiek by jej mówili klienci. – Co z ostatnimi trzema latami? Poligamiczne małżeństwo… Teraz wygląda tak, jakbym wymierzyła jej policzek. Głowa na zgrabnej szyi odskakuje do tyłu, dekolt czerwieni się buraczkowo. Poruszyłam czułą strunę. Nie wiem, czy to dobrze czy źle, ale widzę, że wyprowadziłam Reginę z równowagi. – Wybacz, ale nie mam pojęcia, o czym mówisz, Thursday. Jeśli zerwę się z fotela, by nią potrząsnąć, krzycząc przy tym: „Powiedz mi prawdę, ty dziwko!”, to zanim się obejrzę, znajdę się w rękach policji. W najlepszym razie. Zostanę wyprowadzona siłą z budynku i jedna osoba więcej będzie uważać mnie za wariatkę. – Pomijając krótką wymianę zdań, podczas której poinformował, że możesz mnie odwiedzić, nie widziałam byłego męża ani nie rozmawiałam z nim od paru lat – rzuca wyniośle. Jej słowa czynią zbędnym moje następne pytanie. Domykam na wpół otwarte usta, zaciskam wargi i marszczę czoło. Wpatruję się w twarz Reginy, a później we własne dłonie. W głowie mam pustkę. Ani ja, ani ona nie mówimy z sensem. Słyszę szum w uszach i walenie serca. – Co chcesz przez to powiedzieć? – pytam w końcu. – Myślę, że powinnaś już iść. – Wstaje z pobladłą twarzą i kieruje się ku drzwiom. Idę za nią, nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić. Uwagę mam podzieloną między obydwie: Reginę i Hannę. – Potrzebna ci pomoc, Thursday – oznajmia, spoglądając mi prosto w oczy. – Masz urojenia. Seth wspomniał, że chorowałaś, ale… – Nie jestem chora! – Mówię to z taką siłą, że obie tylko patrzymy na siebie, mrugając, przez dłuższą chwilę. Potem powtarzam już spokojniej: – Nie jestem chora, cokolwiek naopowiadał ci Seth. – Idź już, proszę. – Przytrzymuje mi otwarte drzwi, a ja przede wszystkim staram się zapanować nad kłębowiskiem myśli. – Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie… – Zaciska wargi w wąską kreskę, ale nie odmawia. – Rodzice Setha. Udało ci się ich poznać? Regina wygląda na skonsternowaną. – Rodzice Setha nie żyją – odpowiada, kręcąc głową. – Umarli lata temu. – Dziękuję – szepczę, po czym przestępuję przez próg.

028 Samochód Hanny stoi jak zwykle na swoim miejscu przed domem. Mijając go w drodze do drzwi, dotykam dłonią maski silnika, chcąc sprawdzić, czy jest rozgrzany. Wyczuwam tylko zimny metal, co oznacza, że Hanna nie ruszała się nigdzie w ciągu ostatnich kilku godzin i powinna być w domu. Idę szybko ścieżką, nie zwracając uwagi na stojące wzdłuż niej donice. Czuję podenerwowanie, jakby ktoś mnie obserwował, ale w dzielnicy takiej jak ta to normalka. Ktoś z sąsiadów zawsze patrzy. Właśnie dlatego Seth i ja zdecydowaliśmy się na anonimowe mieszkanie w apartamentowcu – tam nikt nie wpada na chwilę, żeby podzielić się kolacją – „Tylko koniecznie odnieś garnek!” – ani wyprowadzając psa wieczorem, nie chodzi w tę i we w tę pod twoimi oknami, licząc, że zdoła zajrzeć do środka. Oglądam się przez ramię, obrzucając wzrokiem domy po drugiej stronie ulicy. – Ty naprawdę jesteś szalona, Thursday – mówię pod nosem. Jeszcze jedna oznaka szaleństwa: gadanie do samej siebie. Zbliżając się do drzwi frontowych, czuję w piersi niewyobrażalny ucisk, jak gdybym nie mogła zaczerpnąć powietrza. Spanikowana, źle stawiam stopę i omal nie skręcam sobie nogi w kostce. Tylko spokojnie, tylko spokojnie, powtarzam w myślach. Spoglądam w dół, na swoje ulubione buty na płaskim obcasie, które noszę tak często, że zaczynają śmierdzieć. Jeśli Hanna mnie wpuści, wolałabym nie musieć ich zdejmować. Czy poprzednio poprosiła mnie o ściągnięcie obuwia? Nie potrafię sobie przypomnieć. Naciskam dzwonek i odstępuję krok do tyłu. Co zrobię, jeśli to nie Hanna otworzy mi drzwi? Jeśli faktycznie mieszka z mężczyzną, którego nazywa mężem? Co mu powiem? Czekam z walącym szaleńczo sercem, zaciskając dłonie w pięści i wbijając sobie paznokcie w ciało. W pewnym momencie zaczynam się pocić. Robię się lepka, powoli ogarnia mnie chłód. Minuty upływają: pierwsza, druga, trzecia. Dzwonię ponownie i staram się zajrzeć do środka przez okienko w drzwiach. Wewnątrz światło jest zgaszone, co jednak o niczym nie świadczy, skoro mamy środek dnia. Aczkolwiek wokół panuje szarość, ze słońcem przebijającym się przez chmury w najlepszym razie co jakieś pół godziny. Postanawiam obejść dom dookoła; najpierw mijam wysokie okno jadalni, po czym wchodzę za furtkę, która ustępuje po naciśnięciu klamki ręką. Jeśli ktoś mnie teraz widzi, na pewno zawiadomi gliny: w dobrej dzielnicy węszy kobieta w niczym nieprzypominająca właścicielki domu. Nigdy nie byłam w ogrodzie na tyłach, nie widziałam go nawet ze środka przy poprzedniej bytności. Jest ładniutki – tajemniczy ogród Hanny. Mogę sobie wyobrazić, jak

pięknie wygląda latem, kiedy kwitną kwiaty; obecnie gałęzie są gołe, a treliaż na róże pusty. Rosnące drzewa to na moje oko paulownie cesarskie; jedna z nich strzela w niebo tuż przy tylnej elewacji domu, niedaleko okien. Zaglądam do środka, przepatrując wnętrze za jakimikolwiek oznakami życia, i przy tym spostrzegam, że okno jest otwarte i wstępu broni tylko moskitiera. – Hanno? – wołam. – Wszystko u ciebie w porządku? Uwaga, wchodzę… Nasłuchuję przez chwilę w bezruchu. Kompletna cisza, nawet żadnego szurnięcia. Patrzę na mocowanie moskitiery – da się ją łatwo wyjąć. Zdarzało mi się to robić w dzieciństwie, kiedy mama niechcący zostawiła nas w ogrodzie podlewających kwiaty, sama zaś zniknęła w domu, zamykając za sobą drzwi na klucz. To, że Hanna zostawiła okno otwarte, oznacza, że nie mogła oddalić się zbyt daleko. Może wyskoczyła do sklepu albo na pocztę. Ale skoro jej samochód stoi pod domem, kto ją podwiózł? Seth? Muszę działać szybko, jeśli mam to w ogóle zrobić. Zanim zdążę się rozmyślić, podważam ramkę moskitiery kluczykiem, po czym zdejmuję ją i delikatnie kładę na trawie. Z lekkim drżeniem wspinam się na zewnętrzny parapet, przełażę przez niego okrakiem i ląduję miękko w salonie. Spodziewam się wycia alarmu, cała spięta, ale gdy przez kilka sekund nic się nie dzieje, robię parę ostrożnych kroków do przodu. Po fakcie przypominam sobie, że nigdy nie widziałam, aby Hanna majstrowała przy centralce. W powietrzu unosi się zapach jedzenia. Nie muszę zaglądać do kuchni, aby wiedzieć, że Hanna była w trakcie gotowania, kiedy zaabsorbowało ją coś innego. Ruszam biegiem, skręcam za róg i przeskakując stopnie schodów po dwa naraz, dostaję się na piętro. Tupię głośno na drewnianych deskach. Pierwsze drzwi prowadzą do głównej sypialni. Otwieram je i obrzucam wzrokiem pomieszczenie, szukając… Czego? Podbiegam do stojącej bliżej szafki nocnej i wyciągam szufladę. Paczka chusteczek higienicznych, kilka książek w miękkiej oprawie, paracetamol – zwykłe rzeczy, jakie trzyma się przy łóżku. Gdzieś tu musi być zdjęcie Hanny z mężem. Zaglądam do szuflad komody, ale panuje w nich sterylny porządek. Schludnie złożona bielizna leży w karnych rządkach parami: figi i biustonosz, dalej natrafiam na pastelowe bluzeczki bez ramiączek, skarpetki, halki. Nie znajduję żadnych męskich rzeczy. Gdzie pan domu trzyma swoje ubrania? Podchodzę do ciasnej garderoby i widzę swetry w kolorach kamieni szlachetnych i różnobarwne dżinsy. Ani jednego garnituru, ani jednej koszuli, ani jednej pary półbutów, tylko same czółenka i sandały. Jeśli Hanna dzieli tę sypialnię z mężczyzną, nie da się tego po niczym poznać. Obok drzwi do garderoby znajduje się łazienka – jedna umywalka, jedna szczoteczka do zębów, na szerszym brzegu wanny płyn do kąpieli o zapachu piwonii. W szafce z lekami: kapturek dopochwowy, kilka buteleczek ze środkami przeciwbólowymi, coś na żołądek. Żadnych witamin dla kobiet w ciąży, tak samo jak w ogóle żadnego kremu do golenia. Przepatruję podłogę w poszukiwaniu ciemnych włosów Setha, które powinny się odcinać od jasnych pukli Hanny. Gdyby korzystał z tej łazienki, zostawiłby włosy – w mieszkaniu nieustannie je sprzątam. Nic, nic, nic… Co to ma znaczyć? Przechodzę do drugiego pokoju – jest to gabinet. Biurko stoi przytulone do przeciwległej ściany, co wydaje mi się bardzo niepodobne do Hanny. Mebel jest prosty w budowie, nowoczesny, zapewne jakaś taniocha z Ikei. Kubek z długopisami, zszywacz… Szukam jakiegoś rachunku, czegoś, co by nosiło jej nazwisko albo choćby jego, wszystko mi jedno, bylebym wreszcie znalazła odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Wóz albo przewóz. Muszę się dowiedzieć, kto tu jest wariatem: ja czy Seth. Zero rachunków, zero korespondencji. Wszystkie powierzchnie sprawiają jałowe wrażenie, jakby stanowiły dekorację, scenografię. Na Boga, dlaczego? Jedyna szafa w pokoju

jest pusta, nie licząc odkurzacza. Na ścianach nie wisi ani jedno zdjęcie. A przecież było jakieś, kiedy oprowadzała mnie po domu. Przedstawiało bizona… nie, alpakę. W gabinecie Hanny wisiała duża, oprawiona w ramki fotografia alpaki. Uznałam to za dziwne. Gładzę ścianę wnętrzem dłoni, szukając dziurki, w której tkwił gwóźdź będący mocowaniem ramki. Jest! Niewielki otwór o wyrównanych brzegach, wypełniony zaschniętą farbą, tak że trudno go dostrzec gołym okiem. Na piętrze znajduje się jeszcze jeden pokój i łazienka. Na łóżku leży złożona kwiecista narzuta, na szafce nocnej stoi zabytkowa lampa. W dalszym ciągu żadnych osobistych drobiazgów, niczego, co bym pamiętała. Zapach jedzenia na dole… Hanna pichciła coś i przerwała w połowie. Zbiegam na parter i zatrzymuję się jak wryta w drzwiach kuchni. Na ladzie widzę kopiasty talerz świeżo upieczonych ciasteczek, wyjętych dopiero co z piekarnika. Obok leży coś jeszcze… Zbliżam się do wyspy kuchennej i widzę, że to stos kartek, jakby wniosków. Biorę do ręki jeden z nich, zauważając przy tym, że znowu drżę. – Przepraszam. – Za plecami słyszę czyjś głos. Nie Hanny, kogoś innego. – Jak pani się tu dostała? Prezentacja rozpocznie się dopiero za godzinę. W progu stoi kobieta z marsem na czole – z daleka widać, że to agentka nieruchomości, włosy ma spięte w koński ogon, na sobie czarne spodnie z materiału i różową bluzkę. Klasyczna elegancja, która nie przytłacza. Jej stopy są bose, w samych tylko pończochach. W rękach trzyma karton z ochraniaczami na buty, które będą zakładać potencjalni kupujący. – To ja przepraszam – odpowiadam szybko. – Pośpieszyłam się. Wrócę później, żeby pani nie przeszkadzać… Z sercem walącym w piersi kieruję się w jej stronę, ale kiedy chcę ją minąć, nie schodzi mi z drogi. – Jak pani się tu dostała? – powtarza pytanie, krzyżując ręce. To jedna z tych, co uważają się za twardzielki. Ktoś popchnie jej dziecko na placu zabaw, a ona idzie z tym od razu do dyrektora szkoły. Pies sąsiadów nie przestaje szczekać, przymusza więc członków wspólnoty mieszkaniowej, żeby nałożyli na właściciela zwierzaka karę finansową. Mogłabym powiedzieć jej prawdę, ale to by oznaczało ryzyko, że wezwie policję. Zerkam na jej telefon zamocowany klipem na pasku. Leonia Zawodowiec. – Niech pani posłucha – zwracam się do niej. – Nie narzucam się. Chcę po prostu wyjść. – Co to, to nie. Staje na posterunku, blokując drzwi, i sięga po komórkę. Oczami wyobraźni widzę otwarte okno za moimi plecami, gałęzie drzewa poruszające się na wietrze. Wystarczy, że Leonia spojrzy bardziej w prawo i zobaczy to co ja. Zbieram się w sobie. Robię groźną minę, prostuję plecy. – Odsuń się, ale to już! Posłusznie spełnia polecenie. Postawa żołnierki sprzed chwili topnieje, gdy odstępuje na bok, patrząc na mnie niepewnie. Nie spuszcza ze mnie wzroku, kiedy otwieram drzwi frontowe i wychodzę na zewnątrz. Rozważam, czyby nie wrócić na tyły i nie zamontować z powrotem moskitiery, ale to tylko dałoby jej czas na wezwanie policji. Wyciągam nogi, żeby jak najszybciej znaleźć się w samochodzie. Ani razu nie patrzę za siebie – nawet wtedy, gdy siadam za kierownicą i zapalam silnik. Jadę przed siebie bez konkretnego celu przez parę kilometrów, po czym skręcam na parking przed apteką. Wyciągam zza paska spodni wniosek, który zwędziłam, i zaczynam czytać. Hanna nic nie wspominała o planach przeprowadzki. Co się z nią stało? Zaledwie wczoraj była u siebie, oglądając z kimś telewizję, a dzisiaj jej dom jest wystawiony na sprzedaż.

Nie mając telefonu, nie mogę do nikogo zadzwonić ani sprawdzić niczego w internecie. Mogłabym poszukać biblioteki, skorzystać z tamtejszego komputera, ale nie. Nadal została mi jedna osoba do śledzenia, jedna historia, która nie trzyma się kupy. Prawie nic nie wiem o pierwszej żonie Setha. Coś w związku z nią nie daje mi spokoju, coś, czego nie potrafię nazwać. Muszę się dowiedzieć więcej o Reginie Coele. Hanna i Seth mogą zaczekać.

029 Nie zwariowałam. Seth udaje głupiego, a Hanna dogodnie zniknęła, co pozostawia mi tylko Reginę Coele. Ona coś wie, jestem o tym przekonana. Gdyby było inaczej, nie musiałaby tak szybko pozbyć się mnie z biura, nie musiałaby kłamać, że nie widziała się ani nie rozmawiała z Sethem od paru lat. Bo przecież byłam świadkiem, jak przysłała mu esemesa, kiedy staliśmy tamtej nocy na rynku. Widziałam jej imię pobłyskujące na ekranie jego komórki. Z jakiegoś powodu twierdziła, że był to grzecznościowy kontakt w sprawie ich psa. Ale mnie uderzył sposób, w jaki to powiedziała. Jakby wszystko miała zaplanowane, wyreżyserowane – uknuli to oboje, żeby zrobić ze mnie wariatkę. Tylko dlaczego? I jaki był udział Hanny? Na myśl o Hannie czuję ucisk w żołądku. Świadomie ukryłam przed nią swoją tożsamość. Rozumiem już, czemu się mnie bała, po tym jak Seth ją ostrzegł, odkrywszy, co robię. Ale czy to możliwe, że zdecydowała się sprzedać dom tylko dlatego, że wytropiła ją druga żona jej męża? Może Seth kazał jej to zrobić, przewidując, że nie przestanę rozgłaszać wszem wobec jego poligamii. Tylko po co? Z prawnego punktu widzenia ma tylko jedną żonę, mnie, nie musi się więc bać stróżów porządku. Większość mężczyzn ma romanse, nikt ich nie karze za to, że chodzą do łóżka z kobietami niebędącymi ich żonami. Może chodziło więc o jego reputację w sferze biznesu? Seth nigdy nic sobie nie robił z tego, co kto o nim myśli, ale jednak poligamia od razu przywołuje na myśl obraz Warrena Jeffsa, chyba najbardziej znanego amerykańskiego poligamisty, i zakurzonych ortodoksyjnych enklaw w stanie Utah, czyli czegoś, z czym nie chciałby być kojarzony żaden człowiek interesu. Ale czy Seth posunąłby się aż do tak ekstremalnych działań, byle nie wypaść w złym świetle? Tego właśnie muszę się dowiedzieć. Zanim powezmę jakiś plan, powinnam odkryć, co oni zamierzają. Podczas jazdy do siedziby kancelarii Markel & Abel, gdzie Regina jak zwykle o tej porze powoli kończy pracę i zaczyna myśleć o powrocie do domu, emanuję optymizmem. Tym razem nie dam się odprawić z kwitkiem. Zakładam, że odbywa spotkanie z ostatnim klientem, ewentualnie przedostatnim, zważywszy, że jest bardzo pracowita. „Praca to całe jej życie”, powiedział mi raz Seth. Wtedy duma w jego głosie mnie zaskoczyła. Czy nie powinien raczej narzekać, zamiast się cieszyć? Próbuję wyobrazić sobie, co Regina robi po pracy. Spotyka się z przyjaciółmi w jakimś barze? A może wraca prosto do domu, podgrzewa w mikrofalówce coś do jedzenia

i spożywa posiłek, oglądając telewizję? Przywołuję w pamięci wygląd jej gabinetu, w którym nie było ani jednej rzeczy mówiącej coś o niej jako o człowieku, jako o kobiecie. Nie, na pewno nie spotyka się na drinka ze znajomymi. Wychodzi z pracy i idzie do domu, żeby dalej pracować. Każdego późnego popołudnia wkłada pod pachę skoroszyty z dokumentami, które następnie jadą obok niej na fotelu pasażera. Kolację je, siedząc u szczytu długiego stołu, na którego blacie porozkładała wcześniej papiery. Taki sobie stworzyłam jej obraz w głowie na podstawie słów Setha, który za wszelką cenę chciał wzbudzić we mnie niechęć do niej. Z okularami na czubku nosa, była wiecznie zbyt zajęta, aby martwić się potrzebami naszego męża. Może nakarmił mnie tą historyjką po to, żebym rzuciła się do działania, rekompensowała mu to, czego nie dostawał od Reginy. Co też uczyniłam, nieprawdaż? Bo wiecznie chciałam być bardziej papieska od papieża. Zaraz po tym, jak Seth ożenił się z Hanną, przepełniała mnie zazdrość, z powodu której czułam wyrzuty sumienia – w końcu to ja nie dałam mu dziecka, to moje ciało zawiodło w naszym małżeństwie. W próbie zrozumienia swojej roli na tym etapie zapytałam go, co dostaje od każdej z nas, na czym polegają nasze różne role. Odpowiadając, poradził, żebym myślała o nas trzech jak o słońcu. – Słońce zapewnia światło, ciepło i energię. – To by znaczyło, że ty jesteś… eee… Ziemią? – zripostowałam w swoim mniemaniu dowcipnie. – W takim razie coś tu się zgadza, bo to my orbitujemy wokół ciebie, nie ty wokół nas. Zesztywniał, słysząc moje słowa, ale trzeba mu przyznać, że wygiął wargi w uśmiechu. – Nie wnikaj w to zanadto, Thursday. Chciałaś, żebym ci wyjaśnił, i zrobiłem to. Skurczyłam się w sobie przestraszona, że przez moją uwagę będzie mnie kochał mniej. – A ja? – zapytałam słodkim głosem, mimo że jego metafora mnie zirytowała. Starałam się to ukryć, ale zdradzała mnie podrygująca pod stołem noga. Zawsze to robiłam, zawsze musiałam z czymś się kryć. Wszystkie trzy istniałyśmy dla niego, cóż więc Słońce mogło dostawać w zamian od Ziemi? Małżeństwo moich rodziców dalekie było od ideału, ale przynajmniej oboje potrzebowali się wzajemnie. – Ty? Ty jesteś energią – odparł. Byłam ucieszona. Słowny orgazm chwilowo mnie zaspokoił. To ja go motywowałam, napędzałam do działania. W swoim umyśle uznałam to za rolę ważniejszą od pozostałych dwu – Regina była światłem, a Hanna ciepłem. Jak można pławić się w blasku i cieple, kiedy nie ma się energii, rozumowałam. Teraz, siedząc w aucie na parkingu i czekając na pojawienie się Reginy, kwestionuję wszystkie wymówki, którymi się karmiłam. Że Hanna to nowa ciepła cipka Setha. Że Regina to jego pierwsza miłość. Zakochana kobieta w pierwszej kolejności traci wzrok, a w drugiej odwagę. Stukam palcem wskazującym w kierownicę. Nie zwariowałam, powtarzam sobie. A może tak. W każdym razie jest tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać. Regina wychodzi na zewnątrz godzinę i czterdzieści minut później. Jest dokładnie tak, jak opowiadał Seth. Została dłużej niż recepcjonistka, która opuściła biuro ponad godzinę temu, pędząc do swego forda, jakby czekał na nią milion miejsc, w których wolałaby być. Przyglądam się teraz, jak Regina zmierza w stronę mercedesa, trzymając w ręce sztywno aktówkę. Samochód lata świetności ma dawno za sobą; nie umyka mojej uwadze odpryskujący lakier ani wgniecenie błotnika. Model nie jest dość stary, aby zakwalifikować go jako wóz zabytkowy, ale wystarczająco stary, aby większość osób zamożnych z niesmakiem zmarszczyła na jego widok nos. Zważywszy, że Regina jest prawnikiem, spodziewałam się po niej raczej luksusowego auta. Włączam silnik, kiedy wyjeżdża z parkingu, i trzymam się blisko za nią. Podupadam na duchu, gdy skręca na autostradę. Chwytam kierownicę mocniej i wbijam

wzrok w rejestrację mercedesa. Niełatwo będzie jej nie zgubić w takim ruchu. Wkrótce dzieli nas już kilka aut, ale kiedy Regina włącza migacz, by poinformować, że chce opuścić autostradę, wykazuję się refleksem i kopiuję jej manewr, choć nie obywa się bez trąbienia co bardziej nerwowych kierowców. Przez jakieś dziesięć minut jedziemy nijakimi przedmieściami, po czym Regina zwalnia na zaniedbanym osiedlu. W zasięgu wzroku widać same kanciaste, niewysokie budynki pomalowane na szaro, jakby to był kompleks więzienny. Widniejące tu i ówdzie placyki zasiane trawą wyglądają jak chore na liszaj i zamiast zieleni oferują w najlepszym razie żółć. Wszystko tu jest jakieś parchate, a parę osób stojących przy wejściu do najbliższego bloku pali zawzięcie – papierosy albo skręty, dowiedziałabym się tego, otwierając okno, lecz nie mam czasu. Regina pokonuje szykany z dotychczasową prędkością, a ja się zastanawiam, czy to jakiś skrót, dzięki któremu dociera do domu szybciej, by mogła potem dłużej pracować. Ale nie, zajmuje numerowane miejsce na parkingu, co czyni z niej mieszkankę tego osiedla. Wciąż na jałowym biegu, rozglądam się po brzydkiej okolicy. Coś tu nie gra. Kobieta, która nosi buty od Louboutina, nie powinna jeździć takim samochodem ani mieszkać w takim miejscu. Uznaję, że Regina przyjechała kogoś odwiedzić w drodze do domu. Może tylko podrzuca dokumenty klientowi… Tymczasem śledzona przeze mnie kobieta wysiada z auta, zabierając aktówkę i naręcze skoroszytów, manewrując wszystkim tak, aby zamknąć drzwi kluczykiem – nie ma centralnego zamka – i nie upuścić niczego. Muszę zobaczyć, w którym lokalu mieszka! Parkuję szybko wzdłuż krawężnika, po czym daję jej czas na pokonanie pierwszego ciągu schodów, wyskakuję z auta i truchtem kieruję się do klatki, a potem w górę po schodach. Na trzecie piętro docieram w tym samym momencie, w którym zamykają się za nią drzwi. Chwilę później echem w korytarzu rozlega się chrzęst zasuwy, gdy Regina barykaduje się w środku. Rozglądam się wkoło. Nie ma tu wycieraczek z powitalnymi napisami ani stojących po obu flankach donic z wiecznie zielonymi roślinami. Tylko cztery pary nijakich drzwi, z numerami mieszkań obok na tanich plastikowych tabliczkach. Wyłącznie desperat chciałby tu mieszkać. Przez kilka minut wpatruję się w skrzydło drzwi prowadzących do lokalu 4L, następnie pukam. Otwiera mi z nagą twarzą. W tym krótkim czasie, który spędziła w domu, zdążyła zmyć makijaż. To ciekawe, że należy do kobiet, które muszą zmyć z siebie przeżyty dzień, podczas gdy ja w nim zasypiam. Nie próbuje nawet maskować zdziwienia, działa błyskawicznie, zatrzaskując mi drzwi przed nosem. Ale ja jestem szybsza. Wkładam nogę między skrzydło i futrynę, momentalnie tego żałując, gdy czuję miażdżenie palców. Regina otwiera drzwi na oścież i mierzy mnie wściekłym spojrzeniem. Bez makijażu wygląda jak dziewczynka. Rozzłoszczona butna dziewczynka, która nie lubi, gdy coś idzie nie po jej myśli. – Czego chcesz? – Trzyma skrzydło drzwi tak, aby oddzielić mnie od siebie; jej krwistoczerwone paznokcie odznaczają się na tle łuszczącej się szarej farby. – Dobrze wiesz, czego chcę – odpowiadam. A potem robię coś, co zadziwia nawet mnie samą: przepycham się obok Reginy i wpadam do jej mieszkania nieproszona. Okręca się na pięcie, aby na mnie spojrzeć. Usta ma rozdziawione. Widzę, jak oczami przebiega po pomieszczeniu, zapewne w poszukiwaniu swojego telefonu. Do kogo chce zadzwonić – na policję czy do Setha? Namierzam jej komórkę o mgnienie wcześniej niż ona i wygrywam wyścig do stołu, na którym leży aparat. Chowam telefon do kieszeni, zanim zdąży mnie powstrzymać, po czym rzucam Reginie poważne spojrzenie. – Chcę tylko porozmawiać. Nic więcej. Rozważa, czyby nie wybiec na korytarz – czuję, jak ważą się moje losy. Jeśli wybiegnie

i zacznie krzyczeć, kto odpowie na jej wołanie? Ostatecznie chyba decyduje, że bardziej bezpieczna jest ze mną niż z miejscowym samarytaninem, ponieważ zamyka drzwi i cała jakby wiotczeje. Jest w niej jakaś gorączkowa nerwowość, kiedy mija mnie, aby stanąć w głębi pomieszczenia. Powietrze aż iskrzy, jakby przenikały je wyładowania, podczas gdy chodzi tylko o kobietę zamkniętą z drugą, której ta pierwsza wolałaby unikać. Pogardą napawa mnie fakt, że nie okazuje mi takiego zainteresowania jak ja jej. Czyż nie jest wyznacznikiem kobiecości pragnienie wiedzy na temat innych kobiet? Nadużywamy informacji; zamiast postrzegać je w oderwaniu od siebie, wykorzystujemy do porównywania swojej osoby z pozostałymi. Nawet ja w tej chwili – wpatrując się w jej pozbawioną makijażu twarz i gęste włosy – robię w głowie porównania. – No dobrze, Thursday – wyrzuca z siebie. – Chcesz rozmawiać, więc porozmawiajmy.

030 Szkaradne mieszkanie kryje mnóstwo skarbów. Skórzany komplet wypoczynkowy, ewidentnie dobierany pod większy metraż, zawalony grubymi tomiszczami stolik do kawy wykonany z marmuru. Wszystko tu jest przesadnie duże, przez co salon sprawia wrażenie ciasnego i dusznego. Dla oddechu spoglądam ponad niewielkim stołem jadalnym z kutego żelaza za okno, gdzie jednak widok przesłaniają mi dwa identyczne pokraczne budynki. W dodatku wnętrze przypomina łaźnię – temperatura musi być podkręcona na maksimum, imitując lato. Ta kobieta żyje w totalnym zaprzeczeniu wszystkiego, myślę. Tymczasem Regina podchodzi do najdalszego rogu kanapy i siada, bynajmniej nie proponując mi tego samego. Moment później podkurcza nogi pod siebie i siedzi skulona w ten sposób niczym jeż, który się zwinął w kulkę. Nie czekając na zaproszenie, przysiadam na najbliższym brzeżku kanapy jednym półdupkiem, tak że niemal ześlizguję się na podłogę. Robię, co mogę, aby nie gapić się na gospodynię, ale gdy tyle czasu jesteś kogoś ciekawa, trudno się powstrzymać. – No więc? – zagaja. – Co chciałabyś usłyszeć? Jakże inaczej to brzmi w porównaniu z wcześniejszym „W czym mogę pani pomóc?” w otoczeniu paprotek, mahoniu i dyplomów na ścianach. Dla odmiany tutaj, w jej salonie, czuję się przytłoczona przez jej rzeczy osobiste. – Prawdę – odpowiadam krótko. – Prawdę? – powtarza z niedowierzaniem w głosie. – Nie wydaje mi się, aby kiedykolwiek zależało ci na prawdzie, Thursday. Zależało ci tylko na moim mężu. Wiem wszystko. – „Wiem wszystko”… Co to w ogóle znaczy? I dlaczego wcześniej twierdziłaś, że byliście małżeństwem tylko pięć lat? – Bo byliśmy. – Podnosi i opuszcza ręce w geście irytacji. Po czym dodaje: – Dopóki ty się nie pojawiłaś. – Masz na myśli okres, kiedy byliście tylko wy dwoje? – Nie! O mój Boże, ty naprawdę oszalałaś! – Kręci głową, jakby nie mogła w to uwierzyć. – Thursday, miałaś romans z Sethem. Przez ciebie się rozwiedliśmy. Zapada milczenie, ale mnie się wydaje, że dudniąca cisza rozrywa mi bębenki w uszach. Przez moją głowę przelatuje błyskawica bólu, od jednej skroni do drugiej. – To kłamstwo – zaprzeczam. – Dlaczego tak mówisz? Regina wpatruje się we mnie przez moment z pustym wyrazem twarzy.

– Ponieważ to prawda. Potrząsam głową. W ustach mi zaschło. Chciałabym się czegoś napić, ale jestem zbyt dumna, by poprosić o szklankę wody. – Nie. Seth mi powiedział, że… – Przestań – przerywa mi. Spojrzenie ma dzikie. Zamyka oczy, żeby na mnie nie patrzeć. – Po prostu przestań. W normalnych okolicznościach ustąpiłabym, ale nie tym razem. Zbyt długo żyłam w niewiedzy. Pora to zmienić. – Kiedy ostatnio widziałaś Setha? Regina się krzywi, jakby ugryzła cytrynę, po czym ściąga usta w ciup. – Mówiłam ci już, że… – Spuszcza wzrok na kolana, ręce albo wzór spodni od piżamy, cokolwiek, byle nie musieć mnie widzieć. Zauważam, jak jej ramiona podnoszą się i opadają, gdy wzdycha. – Widziałam Setha w ubiegłym tygodniu – wyznaje. – Tu, w tym mieszkaniu. – Chyba mój wyraz twarzy skłania ją do tego, by dodać: – Jest mi winien pieniądze. – Za co? – Za utratę wszystkiego – odpowiada warknięciem. – Naprawdę myślisz, że to miejsce dla mnie? Dla Reginy w butach od Louboutina? No raczej nie… Chce mi się śmiać. Jestem na tyle bogata, by kupować sobie czółenka z czerwonymi podeszwami, ale nie są w moim typie. Regina z kolei przywykła do luksusów. Ubiera się wyłącznie w ciuchy od najlepszych projektantów i z pewnością zawsze jeździła najnowszym modelem mercedesa zamiast tym złomkiem, który stoi pod blokiem. – Chyba będziesz musiała wyjaśnić mi wszystko po kolei, Regino. Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Staram się nadać głosowi spokojne brzmienie, ale i tak wychodzi, jakbym zgrzytała zębami. – Mówię o jego firmie. Sprawy zaczęły się sypać kilka lat wstecz. Krótko przed tym, zanim się z tobą ożenił – dodaje znacząco. – Seth wziął kredyt pod ponowny zastaw hipoteki domu, który kupiliśmy razem. Chciał się w ten sposób uratować przed bankructwem. Skończyło się na tym, że finansów firmy nie naprawił, a nie miał czym spłacać rat. Długi się pogłębiały. Nasz dom przepadł. Obiecywał, że sobie poradzi, że znów wyjdziemy na prostą, ale… – unosi oczy do sufitu – …jak widzisz, jestem tu, gdzie jestem. Dlaczego nic o tym nie wiedziałam? Dlaczego Seth nic mi nie powiedział? Miałam dość pieniędzy, aby mu pomóc… Potrząsam głową: nie wierzę, że po tym wszystkim wciąż myślę w ten sposób. Nawet teraz, siedząc naprzeciwko jego drugiej żony, po tym jak oddał mnie do psychiatryka, zastanawiam się nad pomocą, jakiej mogłam mu udzielić. – I co, oddał ci te pieniądze? – pytam. Usiłuję sobie to wszystko wyobrazić. Seth nigdy nie był wylewny, jeśli chodzi o pieniądze, a już zwłaszcza nic nigdy mi nie mówił o swojej sytuacji finansowej w związkach z nimi dwiema. Mamy osobne konta, chociaż na początku małżeństwa wyrobiłam mu kartę debetową do swojego. Zakładałam, że podobnie wygląda sprawa w wypadku Reginy i Hanny. Moja rozmówczyni wypuszcza powietrze z płuc, nadymając policzki. Teraz tym bardziej przypomina dziecko. Jakim cudem ktokolwiek bierze ją poważnie? – Tak. Częściowo. Ale niewystarczająco dużo. Komornicy wciąż pukają do moich drzwi. To stresujące. – Skoro nie jesteście razem, dlaczego po prostu nie przelał ci tych pieniędzy? Po co przyszedł tutaj? Zaciska wargi tak mocno, że wydają się czerwoną kreską przecinającą jej twarz.

Uświadamiam sobie, że jest samotną, zgorzkniałą kobietą, a nie wcieleniem władzy i wdzięku, za jakie ją miałam. Oh, when our idols fall, nucę w duchu przebój zespołu House of Usher. Muszę przyznać sama przed sobą, że wolałam Reginę, której obraz ukułam we własnej głowie, mimo że czułam się przez nią mniej pewnie. – Umarł nasz pies – podejmuje. – Poza tym Seth chciał mnie osobiście poinformować, że niebawem odda mi więcej. Mówił coś o jakiejś budowie, którą miał zakończyć w ciągu paru tygodni, dzięki czemu będzie mu się należała zapłata. Zatem to o psie nie było kłamstwem. Ciekawa jestem, czy jeśli chodzi o interesy, również nie minął się z prawdą. Seth ma duży obrót. Klienci chwalą go za pracowitość i punktualność. W internecie ma same dobre opinie – z wyjątkiem jednej, która spędza mu sen z powiek. Pieniądze, które dostaje po ukończeniu projektu, nie są małe, ale na pewno niewystarczające, by spłacić kredyt hipoteczny czy wykupić od banku wielki dom. – Jota? – rzucam na rybkę. Regina spogląda na mnie z przerażeniem w oczach. – Skąd wiesz? – Od Setha – wyjaśniam ze wzruszeniem ramion. Mnie też mówił różne rzeczy. Tyle że nie wiem, co z nich było prawdą, a co nie. Regina mruga energicznie, odwracając głowę – jak gdyby nie spodziewała się po nim takiej zdrady. – Nie mogę się zabrać do tego, by wyrzucić jej rzeczy. – Skinieniem wskazuje stojący pod ścianą koszyk z psimi zabawkami. Wysypują się z niego kolorowe piłeczki i maskotki; to musiał być wyjątkowy pieszczoch. – Uprawialiście seks? Regina podrywa na mnie oburzone spojrzenie. – Jak śmiesz! – krzyczy. Ale za tymi słowami, ukryte za złością, czai się… przyznanie do winy? – Uprawialiście. Wpycham kosmyki włosów za uszy. Nic nie czuję; oczywiście, że nic nie czuję. Przez cały czas wiedziałam, że Seth uprawia seks ze swoimi pozostałymi żonami. I po prostu starałam się, aby seks ze mną był w jego oczach lepszy niż cokolwiek, co mógł dostać od nich. Byłam bardziej wydepilowana, bardziej elastyczna, bardziej zmysłowa… Regina znowu mruga jak szalona. – Czemu przede mną udajesz? Seth chce zrobić ze mnie wariatkę, która wymyśliła całą tę historię o jego poligamii, o tobie i Hannie. Dlatego muszę poznać prawdę. – Nie znam żadnej Hanny – odpowiada Regina. – I jak już mówiłam, Seth i ja jesteśmy długo po rozwodzie. – Nogi wciąż ma podwinięte pod siebie. Dopiero teraz przychodzi mi na myśl, że usiadła w ten sposób celowo, aby wydać się wyższa; z tego samego powodu nosi buty na wysokim obcasie. Potrząsam głową. Nie zwariowałam. Nie zwariowałam… Regina nadyma nozdrza i gwałtownie nabiera powietrza do płuc małymi haustami. Potem wypuszcza je przez usta. Wyraźnie stara się nad sobą zapanować. Ale z jakiego powodu? Wstaje i podchodzi do drzwi, co jest dla mnie wskazówką, że zaraz mnie wyprosi ze swojego mieszkania. Muszę coś zrobić, coś powiedzieć, żeby chciała ze mną dalej rozmawiać. – Straciłam dziecko… – Słowa opuszczają moje usta i rykoszetem przeszywają mi pierś. Przez moment ból jest tak silny, że nie mogę oddychać. Regina zamiera, wciąż plecami do mnie. Wszystko się zaczęło po poronieniu. Moje życie się wtedy rozpadło. Zbytnio byłam zajęta

przeżywaniem żałoby, by zobaczyć symptomy, ale teraz widzę je wyraźnie. Zdystansowanie Setha, czynione przez niego wzmianki o kolejnej żonie, jego zainteresowanie wyłącznie seksem. Przestałam być partnerką, osobą, z którą pragnąłby rozmawiać. Byłam wyłącznie obiektem seksualnym. Koniec końców tylko do tego się nadawałam. – Byłam w piątym miesiącu… – Przełykam wzbierające we mnie emocje. Zbyt długo tłamsiłam to w sobie. – Musiałam go urodzić. Kątem oka widzę, że obraca się, aby na mnie spojrzeć. W oczach ma przerażenie, wargi rozchylone, źrenice wielkie jak spodki. Zatem nie wiedziała. Seth jej nie powiedział. Przygryzam wnętrze policzka i kontynuuję: – Miał rude włoski… tylko odrobinę… ale były rude. Nie mam pojęcia, skąd mu się wzięły. W mojej rodzinie nie ma ani jednego rudzielca… Mówiąc o swoim synu, uprawomocniam jego obecność na tym świecie, mimo że tak krótką. Był maleńki, a jego rude włoski przypominały raczej pomarańczowy puszek. Pielęgniarki zachwycały się nim, co tylko pogrążyło mnie w większym smutku. W tamtym momencie uczepiłam się tego jednego szczegółu, kiedy podano mi go, takiego maciupeńkiego, ledwo wystającego z kocyka, w który był owinięty. Mogłam go potrzymać przez kilka minut, przełączając umysł z zachwytu w żal i odwrotnie. To ja go stworzyłam. Umarł. Ale ja go stworzyłam. Lecz umarł… Nie nadałam mu imienia, chociaż Seth tego chciał. To by tylko uczyniło jego śmierć bardziej realną, a ja chciałam wyłącznie zapomnieć. Wszystko, co tak skrzętnie zamknęłam w sobie, teraz znajduje ujście. Oczy mnie pieką od powstrzymywanych łez. – Matka Setha miała rude włosy – mówi cicho Regina. Przełykam głośno. Nigdy nawet nie widziałam zdjęcia jego rodziców. Seth twierdził, że nie lubili być fotografowani. – Naprawdę? – Chcę, żeby powiedziała coś więcej. Muszę usłyszeć coś więcej. – Tak. Były długie i lśniące. Próbuję pozbyć się guli w gardle. – Co się z nimi stało? Jak umarli? Regina splata dłonie, kręci ze smutkiem głową. – Ojciec Setha zastrzelił jego matkę, a potem popełnił samobójstwo. Wielka tragedia, ogromny cios dla całej rodziny. Szczęka mi opada. – Nie rozumiem. Kiedy to było? Co z jego innymi żonami? Z innymi dziećmi? Regina wzrusza ramionami. – To było już po naszym ślubie. Ojciec Setha nie był zdrowy. Jeszcze w dzieciństwie zdiagnozowano u niego schizofrenię. Twierdził, że Bóg każe mu robić różne rzeczy. Oni byli bardzo… bardzo religijni. – Poznałaś ich? Przypominam sobie pocztówki, te, które rzekomo wysyłali, pisane ręką matki Setha. Nie, Regina musiała coś pomylić. Dostaliśmy od nich prezent ślubny. Prawda? Czy to też była część wielkiego oszustwa? – Tak, poznałam. Byli dziwnymi ludźmi. Ulżyło mi, kiedy od nich wyjechaliśmy. Nawet nie pojawili się na naszym ślubie. – Chcę wtrącić, że na naszym także ich nie było, ale Regina jakby wpadła w trans, wolę więc jej nie przerywać. – Seth miał pewnego rodzaju obsesję na punkcie swego ojca. – Jak to? Regina wydaje się zadowolona, że rozmawiamy o czymś innym niż jej związek z Sethem.

– Sama nie wiem. Pewnie to coś zwykłego w relacji syna z ojcem. Byli ze sobą bardzo blisko. Kiedy Seth się wyprowadził, by zamieszkać ze mną, jego ojciec poczuł się bardzo nieszczęśliwy. Twierdził, że Seth porzucił rodzinę. – Staraliście się z Sethem o dziecko? – pytam, nieoczekiwanie zmieniając temat. Reginie nie podoba się to pytanie. – Na pewno wiesz, że nie chciałam mieć dzieci. – Dlaczego? – Czy kobieta naprawdę musi się tłumaczyć w dzisiejszych czasach, czemu nie chce mieć dzieci? – irytuje się Regina. – Nie… To znaczy… W końcu wyszłaś za syna poligamisty. Seth z pewnością ci mówił, że chce powiększyć rodzinę. Regina ucieka wzrokiem. – On założył, że zmienię zdanie, a ja założyłam, że kocha mnie wystarczająco mocno, aby zrezygnować z dzieci. W moim umyśle pojawia się coś, co zwraca na siebie uwagę. Jak słowo, które masz na końcu języka, albo melodia, do której nie umiesz dopasować tytułu piosenki. Do głosu Reginy zakrada się znów stanowczość, mam wrażenie, że ona sama ponownie ma się na baczności. – Odpowiedziałam na twoje pytania, Thursday. – Zerka na drzwi. – Proszę, chcę zostać sama. Zanim odejdę, wyjmuję jej telefon z kieszeni i odkładam go delikatnie na stolik. W progu odwracam się jeszcze i widząc, że stoi przed oknem, zapatrzona w dal niewidzącym wzrokiem, ostrożnie kładę na stosie książek karteczkę z zapisanym nowym numerem telefonu na kartę, który niedawno kupiłam. – Seth bił Hannę. Uważam, że powinnaś to wiedzieć. Kiedy go o to oskarżyłam, zachował się brutalnie także wobec mnie. – Na jej odkrytej skroni drga pojedynczy mięsień, coś niemal jak tik. – Do widzenia, Regino.

031 Po wyjściu z mieszkania Reginy czuję zawroty głowy. Zatrzymuję się u szczytu schodów, trzymając dłoń na poręczy. Ktoś wydrapał kluczem w metalu wyraz „cipa”. Niewykluczone, że Regina opowiedziała mi same kłamstwa. Chyba nie powinnam wierzyć drugiej żonie mojego męża? A jeśli to Seth ją okłamał? Na mój temat i na temat naszego związku? Przedtem sądziłam, że utrzymuje w nieświadomości swoją najnowszą żonę, ale być może nie mówił nic żadnej z nich. Być może okłamywał nas wszystkie. Kim jest ten mężczyzna? Czyżbym pokochała go tak ślepą miłością, że zatraciłam zdolność widzenia? Seth, który powiedział mi, że Regina nie chciała dzieci i że dlatego zaczął się rozglądać za drugą żoną. Seth, który nigdy nie wyjawił Reginie, że poroniłam. Tyle wzajemnych sekretów. Tyle lat błądzenia po omacku. Niedobrze mi się robi na myśl, że na to wszystko pozwoliłam. Muszę porozmawiać z Hanną, zmusić ją, aby mi powiedziała, co właściwie się dzieje. Ale gdzie ją znajdę? Gdzie Seth ją ukrył? Jadąc do remontowanego domiszcza, czuję się coraz gorzej z każdą chwilą. Mój żołądek domaga się jedzenia. Kiedy ostatnio miałam coś w ustach? Zjeżdżam do przydrożnej restauracji i zamawiam kanapkę i colę, ale kiedy odpakowuję posiłek z papieru, robi mi się jeszcze bardziej niedobrze. Wyrzucam kanapkę i tylko popijam colę. Mam gorączkę, moja twarz jest spocona i rozgrzana. Przekraczam próg, potykając się o niego. W głowie mi się kręci, a zapach farby i zgnilizny wywołuje u mnie odruch wymiotny. Nagle wcale nie chcę tu być. Prześpię się tylko parę minut, dopóki nie poczuję się lepiej. Wpadam do tego samego pokoju co przedtem i zamykam za sobą drzwi na klucz. Choć jest dopiero ósma, czuję się wyczerpana. Wpełzam pod stęchłą narzutę, zamykam oczy i odpływam w sen. – Thursday? Siadam na łóżku na wpół przytomna i po omacku szukam komórki. Nigdzie jej nie ma. Nawet nie próbuję zgadywać, która godzina. Wtem zdaję sobie sprawę, że drugą ręką trzymam telefon przy uchu, a ktoś wymawia moje imię. Już wiem. Jestem w Portland. Swoją komórkę zostawiłam w windzie apartamentowca. To jest telefon na kartę. – Taaa? – bełkoczę, próbując wyplątać się z narzuty i usiąść prosto. – Kto mówi? Kobieta powtarza moje imię. – Thursday… To ja, Regina. Przytomnieję, wszystkie zmysły mam wyostrzone. Przerzucam nogi za krawędź łóżka i wstaję. – Co się stało? Coś się stało?

– Nie… – Głos ma niepewny. Robię kilka kroków do okna i kilka z powrotem. Niezgrabny aparat dziwnie leży w mojej dłoni. – Seth wie, że tu jesteś. Powiedziałam mu, że złożyłaś mi wizytę w kancelarii. Szuka cię. Z wrażenia opadam pośladkami na łóżko. W sumie nie powinnam być zdziwiona. Pytanie, ile mu zajmie wytropienie mnie. – Dlaczego mi to mówisz? Regina milczy przez dłuższą chwilę; oddech ma ciężki, jakby płakała. – Możemy się spotkać? – Kiedy? – Teraz – odpowiada. – Dwie przecznice od osiedla jest całonocna restauracja. U Larry’ego. Mogę tam być za pół godziny. – W porządku. – Nie jestem w stanie ukryć podejrzliwości w swoim głosie. – Skąd mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? – Nie sądzę, abyś miała inne opcje. – Rozłącza się. Jest prawniczką. Przywykła do tego, że ma ostatnie słowo. Szukam czegoś, w co mogłabym się ubrać. Jedyna rzecz, która nadaje się do użytku, to mój pomarańczowy sweter. Wkładam go, a potem wślizguję się w dżinsy. Włosy mam brudne, skołtunione. Czeszę je prędko w kucyk, ochlapuję twarz zimną wodą i wychodzę z budynku pięć minut po zakończeniu rozmowy z Reginą. Dopiero gdy włączę silnik, dowiaduję się, która jest godzina. Elektroniczny zegar pokazuje wpół do piątej nad ranem. Co też w nią wstąpiło, żeby dzwonić do mnie w środku nocy? Siedzę w loży U Larry’ego, gdzie poza mną nie ma prawie nikogo, i popijam kawę, gdy Regina wchodzi do środka. Ma na sobie dżinsy i bluzę, włosy upięte w kok na czubku głowy. Można by ją wziąć za studentkę pierwszego roku. Przez ramię przewiesiła plecaczek – taki udający damską torebkę. Przyglądam się jej, kiedy wiedzie spojrzeniem po twarzach nielicznych klientów, szukając mojej. Oddech mam urywany. Gdy jej głowa zwraca się w moją stronę, unoszę rękę i nasze spojrzenia się krzyżują. Nie śpieszy się z podejściem do stolika, przy którym siedzę, z czego wnioskuję, że wciąż nie jest pewna, czy podjęła dobrą decyzję. Wsuwa się na siedzenie naprzeciwko mnie, równocześnie zdejmując plecak z ramienia. Natychmiast spostrzegam, że oczy ma podpuchnięte i zaczerwienione. Mości się przez dłuższą chwilę, po czym dopiero podnosi na mnie spojrzenie. Uzmysławiam sobie, że jest tutaj, by zrzucić kamień z serca. – To samo co ona – warczy, gdy podchodzi do nas kelnerka. Uśmiecham się do niej przepraszająco. Nie umyka mojej uwadze, że perspektywa szczerej rozmowy podminowuje Reginę. Ryzyko zawodowe… Jej zachowanie przywodzi mi na myśl moją siostrę, która także jest bardzo autorytarna i pewna siebie – do tego stopnia, że wszyscy dokoła działają jej na nerwy. Torrence i ja nie mogłybyśmy się od siebie bardziej różnić, zapewne dlatego nasza relacja nigdy nie była szczególnie ciepła. Właściwie mogłybyśmy się spokojnie obejść bez siebie nawzajem, ale przez wzgląd na mamę staramy się widywać co najmniej raz w miesiącu, co zwykle kończy się sztywną kolacją. Dokumentujemy wspólnie spędzony wieczór przesadnie entuzjastycznym selfikiem, który oczywiście wysyłamy mamie. Tak się cieszy z naszych „dziewczyńskich wypadów”, że chyba tylko dlatego je kontynuujemy. Postanawiam być górą i okazuję irytację z jej powodu, zanim ona ją okaże. – No więc? – pytam cierpko. – Po co mnie tu ściągnęłaś? Przejeżdża oboma palcami wskazującymi pod oczami, po czym ogląda opuszki, jakby szukała śladów tuszu. „Zmyłaś cały makijaż po powrocie z pracy”, chcę jej przypomnieć.

Wreszcie spogląda mi prosto w twarz i wyrzuca z siebie: – W pierwszym roku małżeństwa z Sethem poroniłam… Ogarnia mnie smutek. Chcę sięgnąć do jej ręki, ale jej kamienna mina powstrzymuje mnie przed tym gestem. Regina nie należy do osób, które szukają współczucia. Nie wygłaszam więc standardowego: „Przykro mi”. W końcu żadne z nas przyjaciółki, które by się dzieliły przy kawie wydarzeniami ze swojego życia. – Rozumiem – mówię. Oplatam palcami pusty kubek, nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić. Kofeina, którą zdążyłam przyswoić, sprawia, że jestem rozedrgana. Mnóstwo kobiet roni, zwłaszcza w pierwszych tygodniach. Być może Regina szuka płaszczyzny porozumienia. – To był dwudziesty pierwszy tydzień – ciągnie. – Nie miałam pojęcia, że ty… że ty też. Seth nic mi nie powiedział. Zostawiam kubek w spokoju i odchylam się na oparcie. – Rozumiem – powtarzam. – Co w takim razie ci mówił? Rzuca mi spłoszone spojrzenie. – Mówił, że jak dotąd nie zaszłaś w ciążę. Że wciąż staracie się o dziecko. – Twierdziłaś, że do niedawna nie miałaś z nim w ogóle kontaktu, że wasza znajomość skończyła się wiele lat temu. Po co miałby mówić byłej żonie takie rzeczy? Kelnerka wraca do naszego stolika z dzbankiem kawy i czystym kubkiem. Napełnia go bez słowa i stawia przed Reginą, po czym nachyla się, aby uzupełnić mój. Gdy odchodzi, Regina ujmuje kubek w dłonie, jakby chciała się ogrzać, ale nie upija ani łyku. Wpatruję się w nią w milczeniu, czekając, aż powie coś więcej. – Co pamiętasz ze swojego poronienia? – zadaje niespodziewane pytanie. Jeżę się cała. Pamiętam tyle co nic, tak usilnie starałam się o wszystkim zapomnieć; wracanie do tego sprawia mi ból. – Thursday… – Wyciąga rękę i dotyka mojej dłoni, co wprawia mnie w szok. – To bardzo ważne. – Dobrze. – Oblizuję wargi i przymykam oczy, starając się sobie przypomnieć szczegóły najgorszego dnia w moim życiu. – Był ból… była krew… Wylądowałam w szpitalu… – A wcześniej? Gdzie się znajdowałaś? – Ja… My zrobiliśmy sobie wycieczkę. Wybraliśmy się na weekend na północ. Regina pochyla się do przodu, opiera łokcie o blat. Ściąga mocno brwi, tak że powstaje między nimi głęboka pionowa bruzda. – Pamiętasz, co jadłaś? Co piłaś? Czy Seth czymś cię poczęstował? Kiwam głową. – Oczywiście, że jedliśmy różne rzeczy. Seth odstawił alkohol, ponieważ mnie nie było wolno pić. Napiłam się herbaty… – Jakiej? – dopytuje natarczywie. Mam wrażenie, jakby chciała przeskoczyć przez stół i potrząsnąć mną. – Seth powiedział, że przysłała ją specjalnie dla mnie jego matka. Żeby pomóc mi opanować poranne mdłości… – Zanim ostatnie słowa opuszczą moje usta, krew odpływa mi z twarzy. W głowie mi wiruje, chwytam się więc blatu i dla pewności zaciskam powieki. Regina twierdzi, że rodzice Setha nie żyją. Co to była za herbata i dlaczego wmawiał mi, że pochodzi od jego matki? – Miałam straszne nudności. Przez cały dzień. – Odnoszę wrażenie, że się chwieję, muszę wziąć parę głębszych oddechów, aby to uczucie minęło. – Herbata ziołowa – wtrąca Regina cichym głosem. – W małym brązowym woreczku. Potakuję skinieniem. – Tak.

– Nigdy wcześniej ci jej nie podawał? Próbuję sobie przypomnieć, jak to było. Lekarz przepisał mi coś na mdłości, ale środek nie zadziałał, więc Seth zasugerował, abym sięgnęła po sprawdzoną recepturę jego matki. „Wiesz, Thursday, ona była parę razy w ciąży”, powiedział z pokrzepiającym uśmiechem, kiedy go zapytałam, czy to na pewno bezpieczne. „Wszystkie moje matki używały tego specyfiku”. Roześmiałam się na to, a on mrugnął do mnie okiem. Koniec końców zaparzył mi tę herbatę, używając elektrycznego czajnika, który był na wyposażeniu pokoju. Napar smakował trochę lukrecją, a trochę kolendrą – po dodaniu odrobiny cukru okazał się całkiem znośny. – Piłaś to przez cały weekend? – pyta mnie Regina. Gdy kiwam głową twierdząco, ona mówi tylko: – No dobrze… w porządku… Twarz ma bladą, trzepocze rzęsami. A potem otwiera różane usteczka i zaczyna opowiadać mi swoją historię. Wkrótce żałuję, że nie jest w stanie cofnąć swych słów, bo tylko wtedy mogłabym udawać, że nic się nie zmieniło. Niemożliwe, abym była aż tak naiwna. Niemożliwe, abym była aż tak głupia. Niemożliwe, abym dała się tak łatwo wykorzystać.

032 Gdy godzinę później wychodzę z całodobowej restauracji, czuję, że nie mam dokąd pójść. Nie chcę wracać do domiszcza z łuszczącą się tapetą i piżmowym zapachem. Skoro Regina powiedziała Sethowi, że jestem w Portland, na pewno nie tracił czasu i szybko tu przyjechał. Żeby… no właśnie, co? Przemówić mi do rozsądku? Zaciągnąć mnie siłą do Seattle? Nie jestem gotowa na spotkanie z nim. Mogłabym zatrzymać się u rodziców, ale mama nie uwierzyła mi, kiedy w szpitalu starałam się jej powiedzieć prawdę. Do tego nie wiem, co Seth naopowiadał jej w ostatnich kilku dniach. Prawdopodobnie zdecydował się na półprawdę: że znikłam w środku nocy i że trzeba mnie znaleźć, zanim zrobię sobie krzywdę. Jestem zdana tylko na siebie. Wiem, że zmierzenie się z Sethem jest nieuniknione – będę musiała stanąć z nim twarzą w twarz, i to już niebawem – ale na razie Regina poprosiła o więcej czasu, a ja postanowiłam spełnić jej prośbę. To, co usłyszałam od niej U Larry’ego, zmroziło mi krew, wywróciło żołądek na nice, kazało zwątpić w samą siebie. Kawa wystygła i pokryła się nieapetycznym kożuchem, podczas gdy ja siedziałam skulona w narożniku loży i słuchałam suchej relacji Reginy. Jadę przed siebie, dopóki nie zobaczę centrum handlowego, w którym mieści się sklep spożywczy jednej z dużych sieci. Do otwarcia pozostało jeszcze parę godzin. Parkuję za budynkiem, z dala od wścibskich oczu przejeżdżających kierowców, tam gdzie czuję się w miarę bezpieczna. Rozkładam fotel na płask, żeby przespać się choć te parę godzin. Budzi mnie walenie w szybę. Podrywam się do pozycji siedzącej, zamroczona i zdezorientowana. – Tu nie wolno parkować! – drze się mężczyzna zaglądający przez okno do środka samochodu. Ma na sobie pomarańczowo-żółtą kamizelkę. Grzmocąc w szybę ponownie, odwraca się na moment, jakby coś przykuło jego uwagę. Wzdrygam się na widok jego pięści tuż przed swoją twarzą. Dłoń ma mocarną i opaloną, zapewne tak samo jak szerokie ramiona, które rozsadzają mu kurtkę. Obracając się znów do mnie, dodaje: – Blokuje pani wjazd. Spoglądam w dal i widzę stojącą na jałowym biegu śmieciarkę, która czeka, aż będzie mogła połknąć zawartość kontenera, do którego dostępu broni mój samochód. Nie zawracając sobie głowy podnoszeniem oparcia do pozycji pionowej, włączam silnik i naciskam pedał gazu, aby objechać budynek i stanąć od frontu. Zatrzymuję się na jednym z miejsc parkingowych, wciąż wstrząśnięta nagłą pobudką i widokiem brutala, który mi ją urządził. Ziewając, przecieram oczy. Potrzebuję spokoju do namysłu, jakiegoś miejsca, gdzie nie będą na mnie wrzeszczeć żadni śmieciarze. Mój wybór pada na bibliotekę publiczną, zwłaszcza że mają tam komputery,

z których będę mogła skorzystać. Minęłam jedną przy okazji ostatniej wizyty w Portland, gdy miałam zjeść z Sethem kolację – elegancka ceglano-kamienna budowla zwróciła moją uwagę staromodną urodą. Nie zapamiętałam nazwy ulicy, przy której stoi, będę więc musiała polegać na swojej orientacji przestrzennej. W ogóle coraz bardziej zdana jestem na swój instynkt. Czterdzieści minut błądzę ulicami miasta, usiłując sobie przypomnieć, gdzie widziałam tę bibliotekę. Kiedy wreszcie łapię jej sylwetkę kątem oka, grupa bezdomnych właśnie zbiera swoje rzeczy, by zacząć codzienną wędrówkę. Ponieważ pora wciąż jest wczesna, na parkingu nie ma wielu aut i udaje mi się zaparkować blisko wejścia. Ledwie wysiądę z samochodu, w nozdrza uderza mnie odór moczu. Poza tym marznę bez kurtki. Przebiegam dystans dzielący mnie od drzwi i z ulgą stwierdzam, że są otwarte. Daję susa do środka, drżąc na całym ciele, mimo że obejmuję się ramionami i chowam dłonie w rękawy pomarańczowego swetra. Wnętrze stanowi jedno duże pomieszczenie zamknięte od góry przeszkloną kopułą. Mijam recepcję i kieruję się prosto do stanowisk komputerowych. – Dwie godziny – rzuca za mną recepcjonistka. – Bez jedzenia i picia. Głos ma suchy, ostry, pozbawiony empatii. Brzmi raczej jak nagranie niż żywy człowiek. Kiwam głową na zgodę, ale i tak obrzuca mnie podejrzliwym spojrzeniem, jakbym chowała śniadanie pod swetrem. Ostatecznie jednak pozwala mi przejść dalej. Najbliższy komputer jest już zajęty przez starszego mężczyznę w fedorze. Stukając zawzięcie w klawisze dwoma palcami, nawet nie podnosi na mnie wzroku, kiedy go mijam, dzięki czemu mogę rzucić okiem na jego ekran. Portal randkowy. Pisze wiadomości do potencjalnej partnerki. Brawo! Seth nazwałby mnie ciekawską, wyśmiałby moje sokole oko, jak to nazywał. Muszę sobie co rusz przypominać, że jego opinia już się dla mnie nie liczy i że gdyby nie moja wścibskość, nadal żyłabym w nieświadomości, będąc żoną człowieka, którego praktycznie nie znałam. Wybieram komputer po przeciwległej stronie długiej lady i opadam na plastikowe krzesełko. W ustach czuję niesmak po wcześniej wypitej kawie i paru chwilach snu z otwartymi ustami. Mam świadomość, że przedstawiam sobą obraz nędzy i rozpaczy. Pracownica biblioteki rzuca mi spojrzenia zza swojego biurka, jakbym mogła w każdej chwili wziąć jeden z przestarzałych komputerów pod pachę i wynieść go z budynku. Niecierpliwie stukam palcem w blat, czekając, aż nawiążę połączenie z internetem; rozglądam się przy tym niespokojnie, jakby Seth miał tu wparować lada moment. Gdy pojawia się okno wyszukiwarki, wpisuję pierwsze hasło i opieram brodę na dłoni. Przyszłam tu sprawdzić trzy rzeczy, z których pierwszą są rodzice Setha: pan i pani Poligamiściowie. Wklepuję ich pełne imiona, które podała mi Regina – Perry i Phyllis Ellington – razem ze słowami „morderstwo samobójstwo”. Nie ma żadnych trafień, żadnych artykułów czy wzmianek sądowych. Jedyne, co znajduję, to ich nekrolog z datami urodzenia i śmierci, podpisany przez Setha Arnolda Ellingtona, jedynego syna. Seth twierdził, że miał przyrodnie rodzeństwo, znacznie młodsze od siebie, ponieważ jego ojciec zaczął brać sobie nowe żony, kiedy Seth był nastolatkiem. Jako że Perry i Phyllis żyli poza społeczeństwem – a przynajmniej poza jego normami – nie mam większych szans na znalezienie informacji o przyrodnich braciach i siostrach mojego męża, którzy teraz są ledwie nastolatkami. Perry miał prawdziwy ślub wyłącznie z Phyllis, obecnie dzielącą z nim grobowiec, a jedynymi osobami, które wiedzą, co naprawdę przytrafiło się tej parze, są pozostałe żony Perry’ego… i Seth. Porzucam ten trop i zajmuję się następnym. Regina wspomniała o pewnym leku. Mizoprostol jest stosowany do wywoływania porodu, a w połączeniu z mifepristonem okazuje się skuteczny przy aborcji. Stosowany doustnie, nie zagraża zdrowiu kobiety, gdy go zażyć do czterdziestego dziewiątego dnia ciąży. Po tym czasie niesie spore ryzyko. Ręce zaczynają mi się

trząść, kiedy sięgam pamięcią do dnia, w którym umarło moje dziecko, ale nie przerywam przechodzenia od linku do linku. Ogarnia mnie wewnętrzny chłód, jak gdyby moje ciepło zniknęło w obliczu informacji, które mam przed sobą. Lek ten, zastosowany na późniejszym etapie ciąży, może być dla kobiety groźny, powodując obniżenie ciśnienia krwi, utratę przytomności oraz infekcję w wyniku spędzenia płodu. Puszczam myszkę i zasłaniając dłonią oczy, odchylam się na oparcie krzesła. W dniu, w którym poroniłam, Seth zatrzymał się na stacji benzynowej po coś do jedzenia. Przyniósł do auta styropianowe kubki z herbatą, a ja byłam wdzięczna losowi, że mam tak troskliwego męża. Herbatę, jak wyjaśnił, przesłała jego matka. O mój Boże! Jeżeli Regina się nie myli, to Seth był sprawcą poronienia. Doświadczam nieopisanego bólu. Wtedy, już po wszystkim, nie chciałam patrzeć na wypis ze szpitala, zajął się nim Seth, który rozpaczał razem ze mną i chronił mnie przed rzeczami, z jakimi nie chciałam mieć do czynienia. Sama nie dałabym sobie rady. Przedtem mówił mi, że zdecydował się na drugą żonę w chwili, gdy Regina oznajmiła mu, iż nie chce mieć dzieci. Dlaczego więc zamordował swoje dziecko, zarazem narażając moje życie? To przecież nie ma sensu. Chcę rwać sobie włosy głowy, krzyczeć z frustracji. Niczego nie zrozumiem, dopóki Seth nie udzieli mi wyjaśnień. Muszę zapoznać się ze swoją kartą szpitalną. Muszę dowiedzieć się wszystkiego. Pora na ostatnie, najtrudniejsze wyszukiwanie. Inspiracją do niego są słowa Reginy, które wypowiedziała tuż przed tym, zanim się pożegnałyśmy w restauracji: „Moim zdaniem z nim jest coś nie tak”.

033 Bez względu na to, jak bardzo się staram, nie potrafię przestać myśleć o tym, co powiedziała Regina. Uświadomienie sobie czegoś to wolny proces, jak gotowanie na słabym ogniu, ale gdy już się uda, czujesz gorący gniew przypominający wściekłe bulgotanie wywaru pod przykrywką. Mój mąż jest chorym człowiekiem – nie tylko obrzydliwym manipulatorem, ale też mężczyzną chorym do szpiku. Dlaczego nigdy nie wypytywałam go o dom rodzinny? Ukrywał przede mną przeżytą traumę, zbywał pytania o swoje dzieciństwo, odwracał kota ogonem, prowadząc rozmowę tak, abym ja była jej głównym tematem. W efekcie strasznie boję się o Hannę i jej nienarodzone dziecko. Kiedy stałam się taka ufna? Niegdyś nie dopuściłabym do siebie nikogo obcego, a już na pewno nie pozwoliłabym, aby taka osoba odwiodła mnie od przyświecającego mi celu. Tymczasem Seth w jakiś sposób pokonał moje bariery. Zgoda, był przystojny, ale przecież nie on jeden. Zgoda, zwrócił na mnie uwagę i flirtował ze mną, ale przed nim byli przecież inni. Obracałam się w mieszanym towarzystwie, w którym osobnicy płci przeciwnej zagadywali mnie, próbowali mi zaimponować i domagali się, abym poświęciła im choć chwilę. Wszystkie ich awanse traktowałam z obojętną grzecznością. Czasem wybierałam się z którymś na kolację albo na piwo bądź decydowałam się na rzeczy, jakie dziewczęta w moim wieku powinny robić, ale nigdy nie czułam się z tym dobrze – tak jak w swoim mniemaniu powinnam się czuć. Było tak, dopóki nie poznałam Setha. Starając się wyodrębnić powód, dla którego mnie do niego ciągnęło, nieodmiennie otrzymuję jedną i tę samą odpowiedź: bo Seth okazywał ogromne zainteresowanie moją osobą. Zadawał pytania i zafascynowany słuchał, jak mówiłam. Do dziś pamiętam, jak unosił brwi, kiedy powiedziałam coś błyskotliwego, i jak wyginał kąciki ust, gdy rzuciłam jakiś żarcik. Wtedy nie dopatrywałam się w tym żadnego ukrytego motywu, wierzyłam, że zadziałała między nami chemia, że Seth jest równie zauroczony mną jak ja nim. Odpytał mnie wtedy w kawiarni z materiału egzaminacyjnego i był ciekaw, dlaczego chcę zostać pielęgniarką. Nawet moi rodzice nigdy mnie o to nie pytali. Całkowicie mnie zauroczył. Ale o to właśnie chodziło, prawda? Od początku miał uknuty plan. Kobieta taka jak ja, zdystansowana od najbliższych, pogrążona w nauce, musiała łaknąć zainteresowania. Chyba było mi obojętne, z czyjej strony mnie ono spotka: mężczyzny, kobiety, dalszego znajomego czy cudem odnalezionej ciotki. Czekałam, żeby ktoś mnie wreszcie zauważył. Sama nie wiem, o co jestem bardziej zła – czy o to, że dałam się Sethowi oczarować, czy o to, że nie przejrzałam na oczy wcześniej. Wiem jednak, że każdy

człowiek chce być wysłuchany. I gdy znajdzie się ten, co słucha, natychmiast czujemy z nim więź. Niczym nie różniłam się od reszty kobiet, które dzięki komuś poczuły się wyjątkowe, by później, z biegiem czasu, dać się porzucić mężczyźnie, dla którego wszystko poświęciły. Seth był uwodzicielem, szarlatanem. Grał na kobiecych emocjach, manipulował nimi. Powiedział mi o Reginie dopiero wtedy, gdy byłam w nim zakochana po uszy. Tak pragnęłam być przez niego kochana, że zgodziłabym się na każdy układ, jaki by zaproponował. Teraz bardzo się tego wstydzę. W tej chwili Hanna jest pod jego urokiem, ufa mu ślepo, marzy o wspólnym życiu we trójkę, z dzieckiem, które ma przyjść na świat. Jeżeli aluzje Reginy mają pokrycie w faktach, Seth zamierza uczynić Hannie to, co uczynił nam. Siedzę na pierwszej lepszej ławce miejskiej, mając naprzeciwko siebie rozstawione food trucki. Obok mnie stoi mężczyzna w czapeczce drużyny bejsbolowej, patrząc tęsknie na furgonetkę oferującą tacos. Nie rozumiem, czemu po prostu nie kupi porcji, by sprawić sobie przyjemność. Nie ruszam się z ławki nawet wtedy, gdy zaczyna siąpić. W dalszym ciągu coś nie daje mi spokoju. Zamykam oczy i próbuję ułożyć wszystkie elementy układanki. Regina, Thursday, Hanna – co nas łączy? Jaką rolę odgrywamy w przedstawieniu Setha? Niektórzy ludzie doznają olśnienia, na mnie zrozumienie spływa raczej jak gęsta smoła. Gdy już wiem, co myśleć, w miarę szybko postanawiam, jak zareaguję. Wstaję w tej samej chwili, w której mężczyzna obok decyduje się przeciąć ulicę. Zamiast stanąć w kolejce do wozu z taco, kieruje się do food trucka oferującego sałatki. Oboje podjęliśmy dobrą decyzję. Jestem w Seattle od tygodnia. Nie ma to jak w domu, pod warunkiem że się posprzątało po mężu, który narobił bałaganu i zostawił mieszkanie w nieładzie. Trzy godziny zajęło mi zrobienie porządków. Seth pozrzucał wszystkie poduszki i opróżnił zawartość moich szuflad, jakby miał nadzieję, że wśród tych rzeczy znajdzie odpowiedź na pytanie, gdzie przebywam. Powietrze przesycone było wonią zgnilizny, co wyjaśniło się, kiedy w kuchni zastałam przepełniony kosz na śmieci – z uchyloną pokrywą, nieopłukanymi pojemnikami po jedzeniu na wynos i niedojedzonymi owocami. Poczułam się dziwnie… obco… we własnym mieszkaniu. Pierwsze jednak, co zrobiłam, to odnalazłam pistolet podarowany mi przez tatę. Następnie otworzyłam na oścież wszystkie okna i zapaliłam świece zapachowe, żeby atmosfera zrobiła się zdatna do oddychania. Na ladzie w kuchni wypatrzyłam swój stary telefon, ten, który porzuciłam w windzie. Leżał obok również porzuconych przeze mnie buteleczek z lekami – ze stłuczonym ekranem. Wzięłam go do ręki i obróciłam w palcach, zastanawiając się, czy to przypadkiem nie ostrzeżenie. Odłożyłam aparat i zgarnęłam buteleczki, po czym udałam się z nimi do łazienki. Tam kolejno wszystkie otworzyłam i wysypałam ich zawartość do muszli. Spuściwszy wodę, słuchałam napełniającego się od nowa rezerwuaru, pewna, że oto mury mojego więzienia runęły. Mój laptop zniknął, ale portfel i klucze leżały tam, gdzie zawsze. Wezwałam ślusarza, obiecując, że zapłacę podwójnie, jeśli przyjdzie jeszcze tego popołudnia. Czekając, przeprogramowałam centralkę alarmu i zmieniłam kod. Po tym jak ślusarz wymienił oba zamki w drzwiach frontowych, ruszyłam do centrum z nowiuteńkimi, lśniącymi kluczami w kieszeni z myślą o zakupie nowego laptopa i smartfona. Skoro nie było mnie przez pięć dni, na pewno zebrało się wiele wiadomości. Musiałam sprawdzić skrzynkę mailową i pocztę głosową, a mój prymitywny telefon na kartę nadawał się tylko do wykonywania połączeń i wysyłania i odbierania esemesów. Czekając na zielone światło na tym samym przejściu, na którym – mogłoby się zdawać, że w innym życiu – natknęłam się na Laurę, przyglądałam się twarzom ludzi wokół mnie. Gdy odciąć się od własnych myśli i spojrzeć na bliźnich, tak naprawdę spojrzeć, można zauważyć coś zaskakującego. Każdy, poczynając od biznesmenów, którzy z komórkami przy uchu starają się obchodzić kałuże, by nie zniszczyć

eleganckich półbutów, a kończąc na turystach, którzy snują się po ulicy niepewni, co jeszcze mogliby zobaczyć – dosłownie każdy jest na swój sposób bezradny. Czy rodzice tych ludzi ich kochali? Czy była w ich życiu ta specjalna osoba? A jeśli odeszła, jak silny ból odczuwali? Zajmujemy się przeróżnymi rzeczami, byle nie czuć się samotnie, szukamy celu życia w karierze, miłości, dzieciach, przez cały czas nie zdając sobie sprawy, że to, co mamy, może nam zostać odebrane w każdej chwili. Samopoczucie mi się polepsza, gdy zdaję sobie sprawę, że nie jestem w tym osamotniona, że wszyscy ludzie na ziemi są krusi i samotni jak ja. Mając wymienione zamki, nowy kod do alarmu i pistolet pod ręką, jestem w stanie przespać tę pierwszą noc. Nie znaczy to jednak, że nie dręczą mnie koszmary. Seth nie próbuje się ze mną skontaktować, choć w pierwszy poniedziałek po moim powrocie Regina dzwoni na telefon na kartę, który zostawiłam podłączony do ładowarki w rogu sypialni. W pierwszej chwili panikuję, zaskoczona przez nieznany dzwonek, ale kiedy spostrzegam, że to ona, odbieram natychmiast, przyciskając aparat do ucha i drugą ręką ściszając fonię w telewizji. – Halo? Thursday? – Tak – odpowiadam. – Znalazłam ją. Wiem, gdzie jest Hanna. Godzinę później jestem w drodze do Portland. Zabieram ze sobą tylko komórkę i pistolet – obie rzeczy wkładam do torebki tuż przed wyjściem z mieszkania. Śpieszę się. Nie potrafię zapomnieć słów Reginy ani tonu, jakim je wypowiedziała. Tamtej nocy w całodobowej restauracji Regina opowiedziała mi historię o manipulacji i krzywdzie. Nie tej oczywistej, tylko takiej, jakiej normalny człowiek nawet się nie spodziewa. Wyszła za czarującego, pełnego energii Setha, po czym spędziła z nim magiczny pierwszy rok. Niestety jej mąż zmienił się wkrótce po przeprowadzce do Seattle. Stał się posępny i humorzasty. Przestał kłaść się wieczorami do łóżka, a kiedy wstawała rano, zastawała go w salonie przed telewizorem ze szklanym wzrokiem. Odmawiał kąpieli, jadł tylko raz dziennie. Przeraziło ją to, poradziła mu więc, aby zasięgnął porady. Wtedy Seth jej powiedział, że walczy z depresją i że niedługo mu się poprawi. Wszedł w spółkę z Alexem, stworzył firmę i wszystko rzeczywiście zaczęło wyglądać lepiej. Tylko przez przypadek zobaczyła maile od jego ojca. Seth zapomniał zamknąć okno na ekranie komputera, a ona akurat usiadła, żeby sprawdzić coś w internecie. Powiedziała mi, że były to maile wysłane tuż przed tym, zanim Perry zabił najpierw swoją żonę, a potem siebie. Treść wiadomości była zagmatwana. Perry pisał coś o spiskach rządowych, o tym, że jakaś agencja chce zabić jego i wszystkie jego żony, aby odebrać mu dzieci. Podejrzewał Phyllis, że dosypuje mu czegoś do jedzenia, przez co robi się zmęczony i skołowany. Ostatni mail został wysłany w przeddzień tragedii – Perry przedstawił w nim plan podwójnego zabójstwa. Zapewnił, że chodzi tylko o ich dwoje; reszta żon miała być oszczędzona. Regina zajrzała do skrzynki wyjściowej Setha, przekonana, że odpisał ojcu, starając się go odwieść od tego szalonego pomysłu, sugerując, aby zasięgnął porady specjalisty – nic takiego jednak nie znalazła. Gdy przyznała się Sethowi, wpadł w złość. Mówiąc mi o tym, Regina po raz pierwszy okazała emocje. Oczy napełniły się jej łzami, kiedy zaczęła opowiadać, jak rozbijał wszystko w zasięgu ręki: wazony, talerze, nawet telewizor. Oskarżył ją o wsadzanie nosa w nie swoje sprawy. A potem zaczął jej grozić. Złapał ją za szyję i przycisnął do ściany, i trzymał tak, dopóki Regina nie wycharczała, że jest w ciąży. Seth natychmiast ją puścił i uśmiechnął się, jakby ostatnie pięć minut nigdy nie miało miejsca. Później się rozpłakał. Obejmując ją ramionami w pasie, łkał niekontrolowanie, mówiąc, że mu przykro i że śmierć rodziców coś w nim zmieniła. Podczas gdy Regina stała sztywno,

pozwalając mu się obejmować, obiecał, że zacznie się leczyć i że znów wszystko będzie dobrze. Oboje uznali to za nowy początek. W pierwszych miesiącach ciąży rzeczywiście było perfekcyjnie – Seth zachowywał się jak typowy przyszły ojciec. Regina prawie zapomniała o niemiłym incydencie. Po czym nagle poroniła w dwudziestym pierwszym tygodniu. Miała już wydatny brzuszek i czuła kopnięcia dziecka. Z powodu zaawansowania ciąży musiała urodzić martwy płód – była to dziewczynka. Seth zgrywał załamanego, obiecywał, że postarają się o kolejne dziecko. Regina nie zgodziła się na to. Obawiając się, że to straszne doświadczenie mogłoby się powtórzyć, zaczęła się zabezpieczać – dała sobie wszczepić pod skórę przedramienia implant antykoncepcyjny – i skoncentrowała się na karierze. Seth błagał ją, aby zrezygnowała z antykoncepcji, a gdy odmówiła, zaczęli się od siebie oddalać. W końcu Seth zaproponował jej małżeństwo poligamiczne, ponieważ jak twierdził, chciał mieć dzieci. Regina znowu odmówiła, poprosił ją więc o rozwód, a ona mu go udzieliła, co jednak nie znaczy, że przestał do niej przychodzić. Nadal płacił połowę jej rachunków, ponieważ taki warunek postawiła przy rozwodzie. Dlatego gdy otworzył biuro w Portland, pomieszkiwał w ich dawnym domu, najpierw w pokoju gościnnym, a potem w małżeńskiej sypialni. Ze wstydem w oczach wyznała mi, że nadal uprawiali seks, kiedy ją odwiedzał, mimo że był już żonaty z inną kobietą. Regina zapewniła mnie, że nie miała pojęcia o istnieniu Hanny. Uwierzyłam jej. – Tydzień przed poronieniem zaczął mi parzyć herbatę – mówiła. – Było to dziwne, bo nigdy nic nie robił w kuchni. Nawet poranną kawę ja musiałam przygotować. A teraz znienacka gotował wodę i wsypywał do filiżanki listki, jakby był jakimś mistrzem parzenia herbaty. Niczego nie podejrzewałam, dopóki ty nie wspomniałaś… – To może być zbieg okoliczności – powiedziałam. Regina pokręciła głową. – Był najstarszy z rodzeństwa. Nienawidził swoich braci i sióstr, żył w przekonaniu, że przez nich stracił zainteresowanie rodziców. Opowiadał mi, jak cierpiał, żyjąc pod jednym dachem z bandą malców. – Co właściwie próbujesz powiedzieć? Wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę, jakby chciała, żebym sama się domyśliła. Ostatecznie rzuciła: – Obawiam się, że zrobi to samo tej dziewczynie, Hannie… Musimy go powstrzymać. Potrzebuję kilku dni, aby odkryć, gdzie można ją znaleźć.

034 Regina przysyła mi adres – chodzi o jeden z kompleksów mieszkaniowych w snobistycznej portlandzkiej dzielnicy – a ja wpisuję go w nawigację, czekając, aż światło zmieni się na zielone. Czuję przyśpieszone bicie serca, właściwie mam wrażenie, że podeszło mi do gardła. Robię, co mogę, żeby zdławić rodzącą się we mnie panikę. Nie mam wiele czasu. Muszę uratować Hannę. W dzielnicy, do której jadę, byłam tylko raz, i to przejazdem. Wiem o niej tyle, że kiedyś mieściła głównie magazyny, zamienione do tej pory na lofty, studia i galerie, i że ostatnimi czasy wyrastają tam jak grzyby po deszczu ekskluzywne domy. Kiedyś Seth i ja zrobiliśmy sobie przerwę w podróży, by zjeść lunch w rybnej restauracji nad brzegiem Willamette River. Wysysaliśmy ostrygi prosto z muszli, a potem spacerkiem, trzymając się za ręce, wróciliśmy do samochodu. To był idealny dzień. Wkrótce potem odkryłam, że jestem w ciąży, i nie mogłam się nie zastanowić, czy nasze dziecko nie zostało przypadkiem poczęte pod pachnącą wykrochmaloną pościelą luksusowego hotelu. Jadąc, dzwonię do paru osób. Mówię spokojnym głosem, mimo że czuję się jak maniaczka. Chciałam skontaktować się z Reginą po tym, jak przysłała mi adres, ale połączenie zostało od razu przekierowane na pocztę głosową. Będzie czekać na mnie na miejscu, powtarzam sobie. W końcu jesteśmy w tym razem. Coś mnie uwiera w głębi umysłu, ale lekceważę to. Ona jedna jest po mojej stronie, nie mam wyjścia, jak tylko jej zaufać. Czuję wielkie zdenerwowanie – pochylam się nad kierownicą i gadam do zajeżdżających mi drogę samochodów. Czy z Hanną wszystko w porządku, czy Seth uczynił ją swoim zakładnikiem? Ulży jej na mój widok, a może będzie znowu udawać, że mnie nie zna? Tego typu myśli w niczym nie pomagają, sprawiają wręcz, że ponownie zaczynam kwestionować własne zdrowe zmysły. Jakby mało mi było ostatnich tygodni. Wciskam mocniej pedał gazu, wozem szarpie, tak że omal nie wjeżdżam w tył jadącej przede mną ciężarówki. Trzymam się jej zderzaka, dopóki nie zjedzie z pasa szybkiego ruchu i nie ustąpi mi drogi. Kierowca pokazuje mi środkowy palec i wrzeszczy coś, kiedy śmigam obok niego. Ignoruję to i podjeżdżam niebezpiecznie blisko do następnego auta. Sytuacja powtarza się jeszcze kilka razy, aż w końcu widzę w lusterku wstecznym migające czerwono-niebieskie światła. Krótkie wycie syreny rozdziera mi uszy, po czym jestem zmuszona zjechać na pobocze między pędzącymi autami. Czekam, aż policjant drogówki podejdzie do mnie, czując, jak mój żołądek oblepiają zaciskające się macki. – Dzień dobry. Prawo jazdy i dowód rejestracyjny poproszę.

Mam je przygotowane. Podaję oba dokumenty przez opuszczone okno, zaklinając w duchu policjanta, aby spojrzał mi w oczy. Robi to, chociaż ja nic nie mogę zobaczyć, ponieważ ma na nosie lustrzanki, takie jak często widzi się w filmach. Odwraca się i moment później znika w swoim wozie, nie oddawszy mi dokumentów. Zjawia się ponownie dopiero po paru minutach. – Wie pani, dlaczego panią zatrzymałem? – Przekroczyłam dozwoloną prędkość – odpowiadam bez wahania. Jego mina nie zdradza niczego; policjant gapi się na mnie zza lustrzanych szkieł, nie zmieniając wyrazu twarzy ani o jotę. – Nie powinnam była, ale śpieszy mi się. Z pokorą przyjmę mandat. Gliniarz dalej nic nie mówi. Ja stukam palcem wskazującym w kierownicę. Ponaglam go w duchu, żeby przeszedł do działania. Tymczasem on oddaje mi dokumenty. – Następnym razem proszę uważać. I to wszystko? Zerkam na jego naszywkę. Ma na nazwisko Morales. – Eee… dziękuję, panie władzo. – Może pani jechać – dodaje. – Szerokiej drogi. Dziesięć minut trwa, zanim się otrząsnę i jestem w stanie włączyć się do ruchu na autostradzie. Dudni mi w uszach od walącego serca. Ale oszołomienie szybko mija, a ja zaczynam czuć się świetnie – lepiej niż kiedykolwiek. Nie wciskam już pedału gazy do dechy, jadę w przepisowej odległości za terenówką i z przepisową prędkością. Przejeżdżam przez most prowadzący do miasta w chwili, gdy słońce znika za horyzontem. Ciepły pomarańczowy blask podświetla od tyłu budynki, tak że przez moment wydaje mi się, że jest lato, do którego wciąż zostało wiele miesięcy. Wszystko się wyjaśniło, potężne nieporozumienie już nie niszczy mi życia, można powiedzieć, że wracam do normalności. Świadomość tego chwyta mnie za gardło, muszę walczyć z przepełniającymi mnie emocjami. Czasem największym wrogiem kobiety jest jej nadzieja, że problem tkwi tylko w jej głowie. Że to ona zwariowała, a nie że okoliczności jej życia są szalone. Nie do wiary, co kobieta jest zdolna sama sobie uczynić, byle podtrzymać iluzję… Przez moment myślę o świecie na zewnątrz. Powietrze jest tak zimne, że mój oddech byłby widoczny. Pokręcone życie, przerażająca sieć kłamstw, zwodnicze zapewnienia – to wszystko było moim udziałem ostatnimi czasy. Nauczyłam się, że nic nie jest takie, na jakie wygląda. Otrząsam się i przypominam sobie, jaki mam cel, zjeżdżając z mostu i kierując się w stronę zatłoczonego centrum Portland. Seth i jego mały harem. Przed wyjazdem z domu sprawdziłam swoje konto bankowe; wystarczyło parę chwil, by dostrzec powtarzający się wzór wypłat: dwie tygodniowo przez minione pół roku. Jak mogłam tego nie widzieć? Seth opróżniał mój rachunek, aby płacić Reginie. Ciekawa jestem, czy ona wie, skąd brał pieniądze, czy ma to dla niej w ogóle jakieś znaczenie. Odpowie mi za to wszystko. Bezwiednie naciskam mocniej pedał gazu. Nawigacja zaprowadziła mnie pod kompleks wciąż w stanie budowy. Powstają tu czterokondygnacyjne kondominia. Wzdłuż ulicy ciągną się reklamy zachęcające, by wpaść do biura sprzedaży. Zachodnia część jest jeszcze niezamieszkana, wschodnią nadal oplata rusztowanie, folia ochronna wybrzusza się tam, gdzie powinny być ściany frontowe. Zatrzymuję samochód i wysiadam z duszą na ramieniu. Jakim cudem Setha było stać na takie lokum dla Hanny, skoro każe Reginie mieszkać w slumsach? Uznaję, że był gotów na wszystko, byle zrobić wrażenie na trzeciej żonie. Za wszelką cenę chciał jej zapewnić bezpieczeństwo. Stojąc wciąż obok auta, dzwonię do Reginy, ale połączenie znów zostaje przekierowane prosto na pocztę głosową. Drżącym głosem nagrywam wiadomość: – Regino… Jestem pod adresem, który mi podałaś… Miałam nadzieję, że będziesz tu na mnie czekać… Idę na górę… Muszę… muszę go powstrzymać. – Rozłączam się, zanim zacznę płakać.

Drzwi do zamieszkanego budynku nie wymagają klucza elektronicznego, jak to jest w moim apartamentowcu. Nawet dostanie się na piętro Hanny nie przysparza mi trudu ze względu na powszechne nieprzestrzeganie zasad BHP na tym placu budowy. Przyglądam się zalaminowanemu rozkładowi mieszkań przy windach i po chwili już wiem, że mieszkanie Hanny znajduje się na pierwszym piętrze. Podczas jazdy windą dyskretnie sięgam ręką za siebie, by wymacać pistolet. Zatknęłam go za pasek spodni, zanim wysiadłam z auta. Nie mam pojęcia, w jakim stanie psychicznym znajduje się Seth. Tym bardziej nie wiem, jak zareaguje na moją obecność tutaj. Jest chorym człowiekiem, swego rodzaju seryjnym dzieciobójcą, który morduje swoje potomstwo w łonie matki, zarazem poważnie narażając zdrowie swoich licznych żon. Boże, co jest ze mną nie tak, że dałam się w to wszystko wplątać? Dobrze pamiętam wyraz jego twarzy tamtego popołudnia, kiedy go zaatakowałam, zimne okrucieństwo w jego oczach, zanim zapadłam się w ciemność. „Zapadłam się w ciemność” to eufemizm. Jestem pewna, że celowo mnie przygniótł, uderzył moją potylicą o wykafelkowaną podłogę, ale nie potrafię znaleźć we wspomnieniach dowodu, że tak było. Serce mi wali, kiedy wysiadam z windy na piętrze Hanny. Czy będzie sama czy z Sethem? Drzwi jej mieszkania znajdują się na przeciwległym końcu korytarza. Czy ktoś mnie usłyszy, jeśli coś pójdzie nie tak? Zatrzymuję się w pół drogi, opieram ręką o ścianę i biorę kilka głębokich oddechów. A potem ruszam z kopyta, idąc szybciej niż normalnie. – Miejmy to z głowy – mówię pod nosem. Moment później jestem już pod drzwiami. Pot oblepia mi ciało. Unoszę wilgotną dłoń i pukam. A właściwie uderzam pięścią w skrzydło drzwi, donośne łup-łup roznosi się echem po długim korytarzu. W nozdrzach mam woń świeżej farby i dopiero co rozłożonej wykładziny. Oglądam się, żeby sprawdzić, czy zareagował ktoś z sąsiadów. Tymczasem zamek klika i drzwi otwierają się na oścież. W progu stoi Hanna z lekko rozchylonymi ustami i ścierką do naczyń w jednej ręce. – Muszę z tobą porozmawiać – rzucam, zanim zdąży cokolwiek powiedzieć. – To bardzo ważne. – Ponieważ wciąż wygląda na nieprzekonaną, dodaję: – Dotyczy Setha. Hanna zaciska wargi w wąską kreskę i marszczy czoło. Przygląda mi się uważnie. Twarz ma wykrzywioną grymasem niepokoju, gdy zerka za siebie, w głąb mieszkania. Chyba po raz pierwszy zdaję sobie sprawę z tego, jaka jest młoda. To tylko dziecko, myślę. Ma tyle lat, ile ja miałam, wstępując do szkoły pielęgniarskiej. Wkrótce potem w moim życiu pojawił się Seth, w którym się zakochałam i któremu ufałam bez zastrzeżeń. Co bym zrobiła, gdyby wtedy w progu mojego mieszkania stanęła Regina, mówiąc mi to, co ja zamierzam teraz powiedzieć Hannie? Z wysiłkiem się powstrzymuję, aby nie patrzeć na jej brzuch. Oczy mam przyklejone do jej oczu. Nie chcę o niczym wiedzieć, prawda? Bo co będzie, jeśli się spóźniłam? Nie zdołam z tym żyć. Obraca się na pięcie i wraca do kuchni, a ja – biorąc to za zaproszenie – wchodzę za nią. Po chwili pojawia się w salonie, już bez ścierki. Kątem oka dostrzegam kanapę, którą wcześniej widziałam w jej szykownym domu. Hanna krzyżuje ręce na piersi i wbija we mnie spojrzenie. Wydaje się skrępowana. Postępuję parę kroków w jej kierunku. Wzdłuż ścian stoją kartony, nierozpakowane i w żaden sposób nieopisane. Widać przeprowadzka odbyła się w pośpiechu. Uchylone drzwi do sypialni odsłaniają niezasłane łóżko z bezładnie odrzuconą pościelą. Szukam wzrokiem Setha, jak to mam we krwi – zdjętych półbutów, niedopitej szklanki wody na szafce nocnej. Nie wiem jednak, czy tu zachowywałby się tak samo jak u mnie; równie dobrze mógłby odgrywać rolę całkiem innego mężczyzny. Gdy robię jeszcze jeden krok w stronę Hanny, jej oczy rozszerzają się w przestrachu. – Jak się czujesz? – pytam ją łagodnie. Mimowolnie sięga jedną ręką do brzucha. Doskonale pamiętam ten gest, tę potrzebę

chronienia życia rozwijającego się wewnątrz. Ucisk na moim sercu maleje, zalewa mnie fala ulgi. Hanna nie straciła dziecka. – Powiedziałaś mi, że cię bije, Hanno – zaczynam. – Mówiłaś prawdę? – Nie, Thursday, to ty powiedziałaś mi, że mnie bije – odpowiada. – Próbowałam ci wytłumaczyć, że to nieprawda, ale nie chciałaś słuchać. – Nie mów tak… Widziałam siniaki… Hanna wydaje się wstrząśnięta. Rozgląda się po salonie, jakby szukała drogi ucieczki. – Był zły, że cię odnalazłam i że spotkałam się z tobą – kontynuuję. – Po powrocie do domu z naszego ostatniego spotkania zarzuciłam mu, że źle cię traktuje. Rozszerza oczy jeszcze bardziej, ale wargi ma zaciśnięte, jakby nie chciała powiedzieć na ten temat ani słowa. – Doszło do przepychanki, Seth posunął się do rękoczynów i wylądowałam w szpitalu – dodaję. Hanna kręci głową, jakby nie wierzyła w ani jedno moje słowo. – Z nim jest coś nie tak. To, w jakich warunkach dorastał… to, czego oczekiwał od nas… – Od nas? – pyta. – O czym ty mówisz? W zamku drzwi wejściowych rozlega się chrobot klucza. Gardło mi się ściska i nagle mam wrażenie, że w tym ciasnym mieszkaniu brakuje powietrza, którym mogłabym oddychać. Sięgam dłonią do szyi. Sama nie wiem, co spodziewam się tam znaleźć, może naszyjnik, cokolwiek, czego mogłabym się uczepić. Do środka wchodzi Seth, trzymając kilka reklamówek w każdej ręce. W pierwszej chwili mnie nie widzi. Podchodzi do Hanny, uśmiechając się jakby nigdy nic, i pochyla się, aby ją pocałować. – Dostałem te gruszki w zalewie, które tak lubisz – oznajmia i milknie, dostrzegłszy wyraz jej twarzy. – Co się dzieje, Hanno? Hanna wskazuje mnie ruchem głowy, a Seth biegnie za nią spojrzeniem. Robi pełną niedowierzania minę, jakby nie rozumiał, jak mogłam ich tutaj znaleźć. W zwolnionym tempie odkłada zakupy na ziemię; z jednej z toreb wypada puszka gruszek w zaledwie i toczy się przez chwilę po podłodze. Hanna blednie, nawet wargi ma białe, spoglądając na nas dwoje. – Przyszłam do Hanny – odzywam się. – Żeby ją ostrzec przed tobą.

035 Seth mnie dopada, zanim zdążę się ruszyć. Zdumienie malujące się na jego twarzy jeszcze przed chwilą ustąpiło czemuś innemu. Wolę nie wiedzieć czemu, patrzę więc dalej na Hannę, podczas gdy on popycha mnie na kanapę. Moment później tracę równowagę i podcięta, ląduję na siedzisku. Jest miękkie, zarzucone wielkimi poduchami z pluszu, przez co w nim tonę. Natychmiast staram się wygrzebać z pułapki, ale robię to niezdarnie i czuję się głupio. Przesuwam się na skraj siedziska, złączam nogi w kolanach, aby w każdej chwili móc się zerwać. Hanna unika mnie wzrokiem. Stoi obok Setha ze spuszczonymi oczami. Zastanawiam się, co jej naopowiadał, za kogo ona mnie ma? – Jak nas znalazłaś? – pyta mój mąż. Zaciskam zęby. Nie zamierzam mu zdradzić, że pomogła mi w tym Regina. – Thursday… – rzuca Seth, postępując w moją stronę. Odruchowo się wzdrygam i zaraz czuję z tego powodu wstyd. Chyba nie skrzywdziłby mnie na oczach Hanny? – Dzwonię po policję – oświadcza, wyciągając telefon z kieszeni. – Prześladujesz nas. Stanowisz zagrożenie dla siebie samej i dla Hanny. Otwieram i zamykam usta, chcąc zaprotestować, ale szok jest zbyt wielki, abym zdołała coś z siebie wydusić. Prześladuję? Ja? Czemu twierdzi, że Hanna powinna się mnie bać, skoro to on ją bije od dłuższego czasu? – Posunęłaś się za daleko – ciągnie. – Między nami nic od dawna nie ma. – Otacza Hannę ramieniem. Czy tylko mi się wydaje, czy zesztywniała pod jego dotykiem? – Powiedziałem Hannie wszystko. Wie o nas. Wie o nas? Ale co? Moją głowę przenika strzała bólu, aż muszę przymknąć oczy i zamrugać. Nie patrzę na Setha; udaję, że go tu nie ma; patrzę na Hannę, tylko na nią, na młodą dziewczynę, której życie zamierza złamać. Jest taka drobna, o tyle młodsza od niego; kiedy stoją tak razem, może się wydawać, że to ojciec z córką. – Hanno… Co Seth ci o mnie powiedział? Podrywa głowę, aby na mnie spojrzeć, co sprawia, że barki Setha sztywnieją. Hanna spogląda na niego, podczas gdy on świdruje wzrokiem mnie. – Powiedziałem jej prawdę, Thursday – powtarza. – Między nami koniec. – Nie ciebie pytałam, tylko Hannę. – Przenoszę na nią spojrzenie. – Kiedy wróciłam pod

twój dom, udawałaś, że mnie nie znasz… Hanna przygryza dolną wargę, mrugając przy tym wściekle oczami. – Wiedziałaś, kim jestem – odzywa się po raz pierwszy od pojawienia się Setha. – Przyszłaś do naszego domu, podszywając się pod kogoś innego. Prześladowałaś na… – Z każdym słowem jej głos staje się cieńszy, bardziej piskliwy. Musi zachować spokój i trzeźwość umysłu, musi mnie wysłuchać. Kiwam głową. – Masz rację. Przyszłam do twojego domu. Byłam ciebie ciekawa. Wiedziałam, że Seth utrzymuje relacje z dwiema innymi kobietami, choć jest moim mężem, i chciałam… chciałam cię poznać. Minę ma taką, jakbym ją właśnie spoliczkowała. – Co ty wygadujesz? – Zerka na Setha, potem na mnie. – Seth i ja jesteśmy małżeństwem – powtarzam. – Oszalałaś… – Głos jej drży. Patrzę na Setha oczami rozszerzonymi tak, że jeszcze chwila, a mi wypadną. – A więc to tak? Nie wtajemniczyłeś jej w swoją poligamię? Zatem to była historyjka tylko dla mnie? Widzę drgnienie mięśnia na jego szczęce. Wzrok, którym na mnie patrzy, mówi mi, że trafiłam w dziesiątkę. – Byliśmy mężem i żoną pod każdym względem – zwracam się znów do Hanny, która zaczyna płakać. Seth do niej sięga, ale ona go odpycha, szlochając coraz głośniej. – Widzisz, co narobiłeś? – rzuca mu w twarz. – Widzisz, w co zamieniłeś nasze życie? Dopiero teraz poświęcam mu trochę uwagi. Przyglądam się, jak bezradnie otwiera i zamyka usta. „W co zamieniłeś nasze życie”? Przecież to moje życie zmieniło się przez nią. Ja byłam pierwsza. Przez pełną minutę jestem w szoku. Wspominam Setha jako swojego męża, nie tego potwora. Mężczyznę, którego pokochałam, który całował mnie delikatnie w usta i masował mi kark po długim dniu pracy. Gotowałam mu kolacje, a on chwalił moje zdolności; kiedy coś zepsuło się w mieszkaniu, wyciągał skrzynkę z narzędziami i naprawiał, co było do naprawienia, podczas gdy ja stałam obok, puchnąc z dumy, że potrafi sobie poradzić ze wszystkim. Zalewa mnie żal, który jednak szybko znika, zastąpiony przez gniew. Jak on śmie! Jak śmie kochać mnie w jednej chwili, a w drugiej porzucać! Seth skupia uwagę nie na mnie, tylko na Hannie. – Ona ma problemy ze zdrowiem – tłumaczy. – Właśnie wyszła ze szpitala psychiatrycznego. Wybacz mi, Hanno. Kocham cię, kocham tylko ciebie. – Problemy ze zdrowiem? – podchwytuję. – To ty mnie wsadziłeś do psychiatryka, bo się bałeś, co mogę o tobie powiedzieć. – Przenoszę znów spojrzenie na jego trzęsącą się kochankę. – Był dla mnie dobry, a przynajmniej tak myślałam i wierzyłam we wszystko, co od niego usłyszałam. Ale po stracie dziecka stałam się dla niego bezużyteczna. Naprawdę chcesz z kimś takim spędzić życie, Hanno? Z kimś, kto cię okłamuje, kto cię bije, kto cię zdradza z innymi kobietami, dzięki którym może zaspokoić swoje chore żądze? Bo nie tylko o mnie chodzi, wiesz – dodaję. – Jest jeszcze Regina… – To dlatego tu przyszłaś? – syczy Seth. – Żeby mnie oskarżać o bicie ukochanej kobiety? Ty naprawdę oszalałaś! Zabrałaś się do rękoczynów, kiedy przyszedłem z tobą zerwać. Musieliśmy się przeprowadzić, aby się od ciebie uwolnić. – Miała siniaki na przedramionach! – krzyczę. – Widziałam je!

– Wyjaśniłam ci, skąd się wzięły – wtrąca Hanna. – Jestem podatna na sińce. Potrząsam głową. – A twoje limo? Miałaś opuchnięte pół twarzy, kiedy się widziałyśmy tamtego dnia. Rzuca Sethowi spłoszone spojrzenie, a ja przez moment czuję pewność, że już ją mam, że zaraz do wszystkiego się przyzna. Ale ona mówi coś, co wywołuje u mnie prawdziwy wstrząs. – To się stało w trakcie seksu. Nie chciałam ci wtedy tego mówić. Dopiero co się poznałyśmy, a to taka intymna sprawa… Seth niechcący uderzył mnie łokciem. Gapię się na nią z niedowierzaniem. Dlaczego obstaje przy kłamstwach? – Mnie też raz popchnął, kiedy się kłóciliśmy. Zraniłam się w ucho. Może nie była to bezpośrednio jego wina, ale… – Thursday, rzuciłaś się na mnie, zaczęłaś walić mnie pięściami po piersi. Chciałem cię powstrzymać, ale potknęłaś się… upadłaś… Wygląda na poruszonego, na jego czole maluje się głęboki mars. Ależ z niego wyśmienity aktor! Hanna wodzi wzrokiem ode mnie do niego i z powrotem, nie mając pojęcia, komu wierzyć. Czepiam się tej myśli, wiedząc, że jeśli przekonam ją do swojej wersji, nie będzie miała innego wyjścia, jak tylko odejść od Setha. – Nie tak to pamiętam. Seth śmieje się gorzko. – Ty w ogóle niewiele pamiętasz – rzuca przez zaciśnięte zęby. – Dlaczego moje nazwisko figuruje w papierach twojego domu? – zwracam się do Hanny. – Dom, w którym mieszkałaś, należy do mnie! Hanna odwraca wzrok, za to Seth wybałusza oczy. – To jest twój dom, Thursday! Masz go po swojej babce! – Nie! – wrzeszczę. Ale gdzieś głęboko wiem, że to prawda. Miałam już swoje mieszkanie, kiedy babcia zmarła, zaproponowałam więc, aby Seth korzystał z domu w trakcie swoich podróży służbowych. Obiecał mi, że w zamian przeprowadzi remont, który miałam w planach. Z ust wyrywa mi się szloch. Przykładam dłoń do szyi. Oddech mam urywany. Czemu nie pamiętałam, że to mój dom po babci? Hanna oprowadziła mnie po nim, a ja zachwycałam się wystrojem jak ktoś obcy. – Ostatnio twoja agentka nieruchomości wystawiła go na sprzedaż – informuje mnie Seth. Nie podoba mi się sposób, w jaki na mnie patrzy, z mieszaniną współczucia i niesmaku. – Zwariowałaś – kwituje lekceważąco. Cieszy się, że ma mnie z głowy, że teraz pozbędzie się mnie z łatwością. Tylko na tym mu zależało od samego początku. – Nie zwariowałam! – Trzęsę się tak mocno, że zęby mi szczękają. Seth śmieje mi się prosto w twarz. – Ależ tak. I to już dawno. Najpierw miałaś obsesję na punkcie mojej byłej żony, a potem uwzięłaś się na Hannę. Ty i ja to był błąd, Thursday. Podobało mi się, że mogłem cię pieprzyć. Tylko tym dla mnie zawsze byłaś. Słyszysz? Odwraca się do Hanny, gdy chwytam jedną ręką brzeg siedziska. Ból jest porażający… czuję go w palcach u nóg, w piersi, w oczach… – Skarbie – mówi do niej. – Popełniłem błąd. Wybacz mi. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, że to jej dom? – Hanna cofa się powoli, kręcąc głową. – Zamierzałem to zrobić, ale dopiero po tym, jak zerwę z nią. Nie chciałem cię denerwować. Musisz mieć spokój przez wzgląd na dziecko. Proszę, Hanno. To była jedna wielka pomyłka. Tak bardzo mi przykro. – Właśnie został przyłapany na jeszcze jednym kłamstwie. Widząc w tym nadzieję dla siebie, stawiam krok w kierunku Hanny, ale on ryczy na mnie: – Nie zbliżaj się do niej!

– O jakim błędzie mówisz?! – drę się niemal tak głośno jak on. – Jestem twoją żoną! Zapada cisza, gdy oboje wpatrują się we mnie z przerażeniem. – Nie, Thursday – dolatuje mnie zza pleców. – Jesteś jego kochanką. Zamieram w bezruchu, czując, jak krew stygnie w moich żyłach. Potem obracam się powoli i widzę, że w drzwiach stoi Regina z torebką przewieszoną przez ramię. Rozgląda się niepewnie. Nasze spojrzenia krzyżują się przelotnie, po czym jej wzrok pada na Hannę, która płacze przy drzwiach do kuchni. – Byłaś jego kochanką – uściśla Regina, wchodząc głębiej – i sama zaproponowałaś, aby zamieszkał z nową żoną w twoim domu. – Nie… Tak. Teraz wszystko sobie przypominam. W czasie gdy Seth brał ślub z Hanną, akurat wyprowadzili się ostatni najemcy – dom był do wzięcia od zaraz. Zasugerowałam, że mogliby w nim zamieszkać. Sądziłam, że robiąc Sethowi przysługę, wkradnę się w jego łaski; że będę tą altruistyczną, wspaniałomyślną żoną. Wpatruję się w Reginę przez łzy. – To przez ciebie nasze małżeństwo się rozpadło – ciągnie. – Przez twój romans z Sethem. W uszach mi huczy. Koniuszki palców mi drętwieją. – Regina o wszystkim mi opowiedziała, Thursday – przychodzi w sukurs pierwszej żonie Seth. – O tym, że przyszłaś do jej kancelarii, podszywając się pod kogoś innego, i że wprosiłaś się do jej mieszkania. Te twoje teorie o tym, jak to spowodowałem twoje poronienie i że moi rodzice żyją… – Sam mi powiedziałeś, że twoi rodzice żyją! Nie przyjechali na nasz ślub… bo… twierdziłeś, że twój ojciec był w szpitalu… – Nie – zaprzecza, wolno kręcąc głową. – To był powód, dla którego nie przyjechali na mój ślub z Reginą. Mówiłem ci o tym. – Nie. – Tak, Thursday – upiera się i dodaje: – O Boże, o mój Boże… Gdy spoglądam na Reginę, zamiast twarzy widzę pustą maskę. Przez chwilę mierzymy się spojrzeniami. – Dlaczego to zrobiłaś? – pytam. – Wszyscy cali? – pyta, wodząc wzrokiem od Setha do Hanny i z powrotem. – Regino… – zaczynam, ale mi przerywa. – Nagrała mi wiadomość. Że jedzie tutaj. Nie wiedziałam… Martwiłam się. Przenika mnie chłód. Początek bierze w karku i zakrada się coraz niżej, obejmując w posiadanie całe moje ciało. Próbuję przechwycić jej spojrzenie. Co ona wyprawia? Przecież miała mnie wesprzeć. Chcę ją zapytać, co się dzieje, dlaczego nawet na mnie nie patrzy, ale język stanął mi kołkiem, a serce z każdym uderzeniem bije mocniej. – Wezwałam policję – oznajmia mi. – Powiedziałam, że jedziesz tu z zamiarem wyrządzenia krzywdy Sethowi albo Hannie, że im groziłaś… Teraz już cała drżę. To pułapka, to od samego początku była pułapka. Kiedy poinformowała mnie, że odkryła obecny adres Hanny, byłam zbyt przejęta, aby zapytać, jakim cudem jej się to udało. Zawsze wiedziała, gdzie mieszkają, i zwabiła mnie tutaj, żeby… Przenoszę spojrzenie na Hannę, która roni tłuste łzy. Wspominam okropne mieszkanie Reginy, jej zgorzknienie, to wszystko, co naopowiadała mi o moim mężu. To jej zależy, żebym wyszła na wariatkę. – Ty pierdolona suko – mówię, idąc w jej stronę. Nie wiem, co chcę jej zrobić, ale nagle jest tuż przede mną, a ja trzymam ręce na jej szyi.

To był błąd: Seth rzuca się na mnie w okamgnieniu, chwyta mnie za nadgarstki i odciąga od niej. Opieram mu się, kopię nogami w powietrzu, w pewnym momencie czuję, że moja pięta trafia go w kolano. Stęka z bólu i przechyla się na mnie, powalając mnie na ziemię. Padając, sięgam ręką po pistolet, ten, który na wszelki wypadek zatknęłam za pasek spodni. Ale dłoń mam uwięzioną, tylko opuszkami wyczuwam zimno metalu. Seth przygniata mnie całym ciałem. Hanna wrzeszczy. Regina wykrzykuje moje imię. Nie mogę pozwolić, żeby skrzywdził dziecko Hanny. Robię, co mogę, żeby ująć pistolet, w końcu mi się udaje, wyszarpuję go zza paska dżinsów. Odruchowo kładę palec wskazujący na spuście i staram się odwrócić. Gdy Seth wraża mi kolano w splot słoneczny, pociągam za spust. Rozlega się wystrzał, po czym Regina krzyczy na Hannę, żeby wezwała pogotowie. Wypuszczam powietrze z płuc w tej samej chwili, gdy czuję na rękach krew. Seth pada na mnie bezwładnie, więżąc broń między naszymi ciałami. Jego krew ogrzewa mi podbrzusze. Ledwie jestem w stanie oddychać. I właśnie wtedy, myśląc, że zaraz stracę przytomność, przypominam sobie. Seth zaczepia mnie w kawiarni, mówi mi, że jest żonaty, ja się z początku gniewam, ale wdaję się z nim w romans, zachodzę w ciążę… jego żona, Regina, odchodzi od niego. Pamiętam swoją pewność, że teraz się ze mną ożeni, że będziemy stanowić rodzinę. Tyle że tracę dziecko… O Boże, Boże… Budzę się w szpitalu i lekarz mówi mi, że nie będę mogła mieć więcej dzieci. Wyraz twarzy Setha… To wtedy mnie zostawił. Dla Hanny. Dla jakiejś zdziry wystarczająco młodej i wystarczająco chętnej, żeby rodzić mu dzieci. Oboje urodzili się w stanie Utah, ona dziesięć lat po nim. Błagałam go, żeby do mnie wrócił, mówiłam, że wszystko mi jedno, czy ożeni się z Hanną, że chcę tylko jego. I tak rozpoczął się nasz drugi romans.

036 Tym razem jest inaczej. Jestem mniej niespokojna, bardziej odprężona. Personel zna mnie po imieniu, nie czuję się więc anonimową ofiarą. Odbywam spotkanie z doktorem Steinbridge’em trzy razy w tygodniu. Jego zdaniem robię postępy. Wędrując długimi zatęchłymi korytarzami, rozmyślam o dokonanych przez siebie wyborach, analizuję swoje słabości. W moim życiu było tyle momentów, w których powinnam wykazać się jasnością umysłu, tymczasem zachowywałam się jak w emocjonalnym transie. Pozwalałam, by różne rzeczy mi się przytrafiały. Uczestniczę we wszystkich zaleconych zajęciach, z których moje ulubione to joga holistyczna. Zbieramy się w pomieszczeniu bez okien i robimy wygibasy na purpurowych matach, oddychając głęboko i oczyszczając umysł ze wszelkich myśli. A jesteśmy pełni problemów, pełni zaburzeń. Dwa razy w tygodniu Laura przynosi mi posiłek na wynos z mojej ulubionej knajpki, odwiedza mnie też mama, wiecznie ze zbolałą miną świadczącą o jej poczuciu winy i z wielkimi plastikowymi pojemnikami wypełnionymi po brzegi domowymi ciasteczkami. „Żeby starczyło dla wszystkich”, powtarza. Nie mam pojęcia, co myśli o tej całej sytuacji z Sethem ani czy jest z nim w kontakcie. Ale chyba nie chcę tego wiedzieć. Kiedy raz wymieniłam jego imię, mama się skrzywiła, jakby ugryzła cytrynę, lecz natychmiast rozciągnęła usta w uśmiechu numer trzy, pod tytułem „wszystko będzie dobrze!”. Anna dwukrotnie przyleciała do Seattle, aby się ze mną zobaczyć. Za pierwszym razem już od progu miała wiele do powiedzenia na temat Setha i robiła to na tyle głośno, by każdy mógł usłyszeć – czy tego chciał, czy nie. Dobra z niej przyjaciółka. Tato jak dotąd nie odwiedził mnie. I nie spodziewam się jego wizyty w najbliższej przyszłości. Uważa mnie za swoją porażkę, za powód do wstydu. Okłamałam ich w sprawie Setha, ale teraz znają już prawdę: jestem tylko kochanką, niewartą małżeństwa. W ostatnim tygodniu pobytu w szpitalu siedzę sama nad kolacją. Kiedy ja wyglądam przez okno, niezidentyfikowane danie na talerzu stygnie i tężeje. Obok stoi miseczka z nieśmiertelną galaretką. Mimo że tutejsza woda ma metaliczny posmak i wydaje się nieklarowna, piję ją powoli, gapiąc się na trawnik w dole. Szyba okienna pokrywa się mgiełką mojego oddechu; zauważywszy to, wciągam powietrze głębiej i wypuszczam je mocniej, aby podziwiać na przemian zwiększającą się i zmniejszającą zaparowaną powierzchnię. Terapia przebiegła gładko, okazała się nawet pomocna. Tamtego dnia policja zjawiła się

w mieszkaniu Hanny i Setha i widząc, co mu zrobiłam, zabrała mnie do szpitala, w którym spędziłam trzy dni, dochodząc do siebie i lecząc pomniejsze obrażenia. Później przenieśli mnie do aresztu, abym oczekiwała na akt oskarżenia. W wyniku podpuchy Reginy uwierzyłam w wersję, że to Seth jest winien naszym poronieniom, co jednak podziałało na moją korzyść. Prawnik wybronił mnie za pomocą niepoczytalności, dzięki czemu trafiłam znowu do psychiatryka – tym razem na znacznie dłużej. Jeśli mam być szczera, ucieszyłam się, że wysłali mnie do szpitala stanowego, nie chciałabym musieć przyzwyczajać się do nowego miejsca. Doktor Steinbridge już na pierwszym spotkaniu, które odbyło się nazajutrz po przyjęciu na oddział zamknięty, poinformował mnie, że prześladowałam Setha i świeżo poślubioną przez niego żonę od dłuższego czasu. Powiedział mi też, że Regina potwierdziła moją wersję zdarzeń, przyznając, iż przyszłam do jej kancelarii, a potem wprosiłam się do jej mieszkania, żądając od niej informacji na ich temat. Na posiedzeniu sądu przedstawiła nawet wiadomość głosową, którą nagrałam jej parę chwil przed tym, zanim wparowałam do mieszkania Hanny. Steinbridge odtworzył mi ją, kiedy siedziałam w skórzanym fotelu naprzeciwko niego. Wysłuchałam jej znieruchomiała, w wielkim napięciu. Nawet we własnych uszach brzmiałam jak wariatka. Gdy zapadła cisza, lekarz czekał, aż wszystkiego się wyprę albo wszystko potwierdzę, ale ja nie uczyniłam ani jednego, ani drugiego. Zaprzeczanie nie miało sensu, nawet biorąc pod uwagę, że to Regina mnie podpuściła do ostatecznego kroku. Siedziałam więc w milczeniu, przełykając rodzące mi się na ustach wymówki, i słuchałam doktora Steinbridge’a. – Nie ty jedna ponosisz winę za to, co się stało. Seth również jest zaburzony z powodu tego, w jakich warunkach dorastał i jakich traum doświadczył w dzieciństwie. Zdradzał obydwie żony, a ciebie poddawał emocjonalnej manipulacji. Wykorzystał cię i poniekąd przywiódł do twego stanu. Ale nie spotykamy się tutaj, by rozwiązywać problemy Setha. Chodzi nam o ciebie. Kiedy zdałaś sobie sprawę, że twój związek z Sethem się rozpada, stworzyłaś w swoim umyśle alternatywną rzeczywistość, aby uporać się zarówno ze śmiercią nienarodzonego dziecka, jak i z faktem, że Seth znalazł sobie inną kobietę. – Ale on nawet nie próbował ze mną zerwać – wtrącam. Na te słowa Steinbridge pokazał mi kilka maili, które wymieniliśmy z Sethem. Pozwolił mi je przeczytać. Seth – zawsze w sposób zrównoważony – informował mnie, że między nami koniec, i prosił, abym pozwoliła mu odejść, ponieważ nie chce dłużej zdradzać Hanny. W ogóle nie pamiętałam tych maili – ani jego, ani swoich, pisanych w odpowiedzi. Steinbridge twierdził, że je wykasowałam, aby móc udawać, że wszystko jest jak dawniej. – Policja znalazła także założony przez ciebie profil randkowy na nazwisko Will Moffit, dzięki któremu zyskałaś dostęp do Reginy… – Tak, ale tylko dlatego, że moim zdaniem go zdradzała… W tamtym momencie rzucił mi współczujące spojrzenie. – A co z rodzicami Setha? – podejmuję, gdy cisza się przedłuża. – Przysyłali mi kartki… Mam je do dziś. – Te kartki posłużyły za dowód. Twój adwokat wykorzystał je jako argument za twoją niepoczytalnością. Sama je pisałaś i wysyłałaś. Sąd zwrócił się o ich analizę grafologiczną. Oczami wyobraźni zobaczyłam, jak stoję w markecie w kolejce do kasy, z wyłożonymi na taśmę stertami kartek okolicznościowych, i wydałam z siebie coś, co bardzo przypominało skomlenie. Zasłoniłam oczy i palcami ucisnęłam gałki oczne. – Wszystko tu jest, Thursday – skwitował Steinbridge, postukując w stół, na którym leżały dokumenty sądowe. Zafascynowana przyglądałam się jego starczej dłoni z gruzłami kłykci. – Nigdy nie wyszłaś za Setha. Byłaś jego kochanką, kiedy był żonaty z Reginą. Ona go

rzuciła, dowiedziawszy się, że zaszłaś z nim w ciążę. – Urwał na chwilę, żeby podkreślić swoje następne słowa. – Poroniłaś, co spowodowało wystąpienie u ciebie epizodu psychotycznego. Seth nie przyczynił się do poronienia – ani mojego, ani Reginy – a jednak ona mi to wmówiła. Dlaczego? W czasie procesu okazało się, że Regina faktycznie straciła ciążę, ale na znacznie wcześniejszym etapie niż ja – w ósmym tygodniu. Zeznała również, że Seth manipulował przy jej pigułkach antykoncepcyjnych. Gdy któryś z adwokatów ponownie to podniósł na sali sądowej, obejrzałam się na nią, wspominając wyznanie, które uczyniła tamtej nocy w całodobowej restauracji. Widząc moje spojrzenie, zbladła jak ściana. Odkąd uznałam Setha za wroga, nie miałam kłopotu z uwierzeniem w każde słowo Reginy. Mój syn był żywy i zdrowy jednego dnia, a następnego przestał się ruszać. Lekarze nie dopatrzyli się w tym przyczyny medycznej. Takie rzeczy się zdarzają – płód czasem obumiera. – Doktorze – odezwałam się podczas jednej sesji. – Czy to nie dziwne, że Seth nic z tego nie powiedział podczas mojej poprzedniej bytności na oddziale? – Nigdy nie twierdził, że jest twoim mężem. Ostatnio trafiłaś tutaj przez to, że chciał z tobą zerwać. Tyle wyznał mi w prywatnej rozmowie: że jest żonaty z inną kobietą i że ty jesteś jego kochanką. Jego druga żona, Hanna, domyśliła się, kim jesteś naprawdę, przy okazji waszego ostatniego spotkania. Pamiętasz? Pamiętam wspólną kolację, to, że poszłam do łazienki i że po powrocie już jej nie było. Gdy mówię o tym Steinbridge’owi, odpowiada: – Seth domyślił się, gdzie jesteś, i wysłał do Hanny esemesa. Poprosił ją, aby natychmiast stamtąd wyszła. – Ale kiedy wróciłam do swojego mieszkania, czekał na mnie. Rękę miał stłuczoną. – Tak, przyznał, że uderzył nią w ścianę, kiedy się zorientował, iż prześladujesz jego żonę. Powiedział ci, że z wami koniec, a ty wtedy go zaatakowałaś. Przypuszczam, że odwiedzał cię tu potem z poczucia obowiązku. – A mimo to odebrał mnie ze szpitala, zawiózł do domu… – Nie. Odebrał cię ojciec i to on zawiózł cię do domu. Wybucham śmiechem. – Żartuje pan? Tato był u mnie tylko raz po tym, jak stąd wyszłam. Nie obchodzę go. – Thursday… – Doktor Steinbridge wzdycha. – Byłem przy tym. Twój ojciec przyszedł po ciebie, przyniósł ci ubrania i mieszkał z tobą przez tydzień, dopóki nie dosypałaś mu środka nasennego do zupy, żeby się wymknąć i pojechać do Portland. – Nie – zaprzeczam. Czuję się dziwnie, jakby moje kończyny nie należały do mnie. Ten lekarz się myli. Albo kłamie. Może Seth go przekabacił, przekupił, żeby nie mówił mi prawdy… – Zażywałaś mocne leki i w dalszym ciągu miałaś urojenia. Chce mi się śmiać. Mają mnie za aż taką wariatkę? Uważają, że mogłam pomylić tatę z Sethem? Wstaję tak gwałtownie, że krzesło odchyla się do tyłu i przewraca z metalicznym stukotem. Doktor Steinbridge spogląda na mnie spokojnie ze swojego miejsca za biurkiem, trzymając splecione ręce na blacie. Spojrzenie wyzierające spod brwi przypominających gąsienicę ma smutne. Odnoszę wrażenie, że paruję, że wysysa mnie próżnia, ogarnia nicość. – Zamknij oczy, Thursday. Ujrzyj wydarzenia takimi, jakie były naprawdę. Nie muszę tego robić, nie muszę zamykać oczu, ponieważ wszystko i tak przewija się przede mną niczym film. Widzę tamte dni, ale tym razem we właściwy sposób. Tato nade mną czuwa i wydziela mi leki, tato czyta thrillery z mojej biblioteczki, tato ogląda ze mną Przyjaciół, siedząc obok mnie na kanapie.

– Nie – powtarzam, czując, że łzy napływają mi do oczu. Seth nie przyjechał po mnie, gdyż zdążył ze mną zerwać i wrócić do swojej młodej żony. Porzucił mnie drugi raz. Nie wystarczałam mu, nie wystarczałam… Zasłużyłam sobie na to, by żyć w samotności. Szloch, który z siebie wydaję, przypomina odgłos syreny, jest tak samo głośny i przenikliwy. Zaczynam drapać się po twarzy, po rękach, wszędzie, gdzie jestem w stanie dosięgnąć. Chcę zedrzeć z siebie skórę, chcę drapać, dopóki nie pozostaną tylko mięśnie i krew, dopóki nie stanę się rzeczą zamiast istotą ludzką. Opuszki mam mokre i lepkie, kiedy sanitariusze wpadają do środka i łapią mnie we trzech; zostawiam na ich fartuchach ślady krwi. W pierwszym roku mojej pracy w szpitalu, dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem, na oddział ratunkowy przywieziono mężczyznę z urazem czaszki. Nazywał się Robbie Clemmins – poprzysięgłam sobie, że nigdy nie zapomnę jego imienia i nazwiska, tak tragiczny był jego przypadek. Z zawodu dekarz, pracujący jako wolontariusz w domu starców, rozwieszał właśnie lampki choinkowe na zewnątrz budynku, gdy poślizgnął się i spadł z wysokości pierwszego piętra, roztrzaskując sobie głowę o chodnik. Leżał na wznak na betonie, dopóki ktoś go nie znalazł. Wciąż był przytomny, mówił spokojnym, normalnym głosem. Recytował wyuczoną w piątej klasie podstawówki wypowiedź o tym, jak się obdziera ze skóry wiewiórkę. Kiedy wtoczono go na wózku na nasz oddział, szlochał i mamrotał coś o żonie, mimo że nie był żonaty. Pamiętam wgniecenie w jego potylicy – od samego patrzenia zrobiło mi się niedobrze. Pamiętam późniejsze zdjęcie rentgenowskie, na którym jego czaszka wyglądała jak stłuczone jajko. Wstrząs przy uderzeniu nadwerężył jego mózg, w szarą materię wbiły się ułomki kości, które chirurdzy wyciągali podczas trwającej osiem godzin operacji. Lekarze uratowali mu życie, ale nie zdołali uratować go takim, jakim był przed wypadkiem. Pamiętam, jak myślałam sobie wtedy, że my, ludzie, jesteśmy niesamowicie krusi, dusze okryte delikatnym ciałem i łamliwą kością; że wystarczy jeden źle postawiony krok i stajemy się kimś kompletnie innym. Mój mózg jest nienaruszony, jeśli patrzeć pod tym kątem – nie spadłam z dachu, choć odkleiłam się od rzeczywistości. Doktor Steinbridge zdiagnozował u mnie szereg zaburzeń, które wstydziłabym się przytoczyć. Mówiąc krótko, mam chory umysł. Siedząc w swoim pokoju, często wyobrażam sobie swój mózg w płomieniach lub niemal widzę, jak coś się z niego sączy. Są dni, kiedy chcę roztrzaskać sobie czaszkę i wydobyć mózg; potrafię godzinami myśleć o sposobach, w jakie mogłabym to zrobić. Chcę wyzdrowieć, ale chwilami nie pamiętam nawet, co jest ze mną nie tak. Pewnego dnia jestem w swoim pokoju, gdy w drzwiach pojawia się doktor Steinbridge. Z jego poważnej miny wnioskuję, że przynosi mi jakieś wieści. – Regina Coele prosi o możliwość spotkania się z tobą. Nie musisz się zgadzać, jeśli nie chcesz. Czuję wzruszenie; zainteresowanie moim przypadkiem sprawiło, że jest względem mnie bardziej troskliwy niż w sztywnych początkach naszej znajomości. – Chcę z nią porozmawiać – mówię. I jest to prawda. Czekam na tę chwilę od roku, brnąc przez kolejne dni, dopóki nie stanę twarzą w twarz z pierwszą żoną Setha i nie poznam odpowiedzi, które zna tylko ona. – W takim razie wydam swoje pozwolenie. Myślę, Thursday – patrzy na mnie łagodnym spojrzeniem – że to pomoże ci ujrzeć wszystko we właściwej perspektywie i podjąć wędrówkę na drodze do pełnego wyzdrowienia. Mijają dwa tygodnie, zanim przychodzi do mnie pielęgniarka z informacją, że Regina Coele czeka na mnie w świetlicy. Czuję, jak serce mi wali, kiedy idę korytarzem, ubrana w spodnie od dresu i koszulkę na ramiączkach, z włosami upiętymi byle jak w kok na czubku głowy. Przed wyjściem z pokoju rzuciłam okiem w lustro i wydałam się sobie odprężona, a nawet… ładna.

Regina jak zwykle ma na sobie eleganckie ciuchy: rozpinaną bluzkę i materiałowe spodnie, a uczesana jest w schludny koczek z tyłu głowy. Kieruję się do miejsca, w którym siedzi, uśmiechając się po drodze do mijanych pielęgniarek. – Witaj, Thursday – mówi Regina. Lustruje mnie wzrokiem, wyraźnie zdziwiona moim wyglądem. Zapewne spodziewała się obrazu nędzy i rozpaczy, tymczasem ja jakoś się trzymam. Uprawiam codziennie jogę, jem owoce i warzywa, nawet sypiam lepiej. Ciało mam zdrowe, choć mój mózg szwankuje. Wślizguję się na miejsce naprzeciw niej i oblekam twarz w uśmiech. W swoim odczuciu emanuję spokojem, szczególnie że przestałam mieć nerwowe tiki. – Cześć – odpowiadam. Myślałam o Reginie niemal każdego dnia, odkąd wróciłam do szpitala psychiatrycznego. Nie były to myśli gniewne ani podłe, raczej przesycone ciekawością. Zwłaszcza że nadal faszerują mnie tu lekami, przez które gniew jest niemożliwy. Nadyma skrzydełka nosa, kiedy przyglądamy się sobie uważnie, czekając, aż ta druga się odezwie. – Jak się miewasz? – A jednak ona pierwsza przełamuje lody. Od razu zmieniam temat. – Czemu zawdzięczam twoją wizytę? – Sama nie wiem… – przyznaje. – Chyba po prostu chciałam sprawdzić, jak sobie radzisz. – Żeby sobie polepszyć czy pogorszyć samopoczucie? Czerwienieje na twarzy; tu i ówdzie na szyi i dekolcie pojawiają się truskawkowe plamy. Jej gra, jak się okazało, toczyła się o wysoką stawkę – chciała mnie ukarać, tymczasem najwyższą cenę zapłacili Seth i Hanna. – Przypuszczam, że jedno i drugie. Nigdy nie chciałam, żeby sprawy zaszły aż tak daleko. – W takim razie dlaczego…? – Zniszczyłaś mi życie. Chciałam, żeby spotkała cię kara. Wybiegam myślami naprzód, potem cofam się spiralą, aż wreszcie wpadam w grzęzawisko wyrzutów sumienia. Nie miałam pojęcia, że niszczę jej życie… a może jednak? Alternatywna rzeczywistość, którą stworzyłam, zniszczyła życie nas wszystkich, ale Regina nie była tak niewinna jak Hanna. Wykorzystała moją słabość przeciwko mnie, innymi słowy – zwabiła mnie w pułapkę i wystawiła. – Cóż, dopięłaś swego, prawda? – Tak – potwierdza. – Chyba tak. Tak bardzo byłam skora do obwinienia za śmierć mojego dziecka kogoś innego, że nie przyszło mi do głowy powątpiewać w historyjkę, którą mi sprzedała. Z kolei Regina, tak skora, by mnie ukarać, nie przewidziała, jaki skutek przyniosą jej działania. – Wiedziałam, że masz problemy psychiczne, ale nie miałam pojęcia, co ci się roi w głowie… Ta cała poligamia… Zawstydzona, odwracam głowę. Wstyd potrafi sprowadzić na ziemię. Chociaż doktor Steinbridge twierdzi, że uciekłam w alternatywną rzeczywistość właśnie z powodu wstydu. Seth chciał się ze mną pieprzyć – najpierw będąc mężem Reginy, a potem Hanny – ale nigdy nie rozważał małżeństwa ze mną. Nigdy mnie tak naprawdę nie kochał. Steinbridge pomaga mi poradzić sobie ze wstydem: „Podejmuj takie decyzje, z którymi będziesz mogła żyć”. – Chciałam zrobić z ciebie wariatkę. Nie sądziłam, że jesteś szalona. Jeżę się na to.

– A ty to nie? Sądzisz, że twoje zachowanie było normalne? Chociaż jestem w psychiatryku, potrafię się przyznać do tego, co zrobiłam. Mówiłaś, że Seth cię zmusił, abyś mnie przekonała w sprawie jego brutalnych skłonności wobec Hanny. Sprawiłaś, że ci uwierzyłam, kto stoi za moim i twoim poronieniem. A wszystko, by mnie popchnąć w jednym kierunku, wszystko, żebym poszła tam wtedy… Regina wpatruje się we mnie, zaciskając wargi w wąską kreskę zaprzeczenia. To zrozumiałe, że nie chce myśleć o sobie w tych samych kategoriach co o mnie. Ja nie chciałam myśleć o sobie w kategoriach kochanki; wyparcie to pokręcony, przewrotny mechanizm, który psuje nas od środka. – Ale to ty przyniosłaś ze sobą pistolet. To ty postrzeliłaś Setha – syczy. – Chciałam cię ukarać za to, że zniszczyłaś mi życie. Nie chciałam, żebyś zrobiła krzywdę Sethowi. Do wściekłości doprowadza mnie niesmak w jej głosie. Zaciskam powieki, by nie dopuścić do siebie gniewu. Słyszę w głowie słowa doktora Steinbridge’a: „Jesteś odpowiedzialna tylko za siebie”. – Wszystko to prawda. Ale gdybyś mi pomogła, zamiast mnie wykorzystywać do swoich celów… Gdybyś nie podsycała we mnie urojeń… Mina Reginy świadczy o jej zadufaniu w sobie. Wnętrzności mi eksplodują, opuszki palców swędzą. Seth i Hanna nie zasłużyli sobie na to, co ich spotkało. Zgoda, Seth zdradzał Reginę ze mną, a kiedy się okazało, że nie mogę dać mu dzieci, zainteresował się Hanną, ale… Utrzymywał ze mną kontakty dalej, nawet po tym, jak poślubił Hannę. Późniejsze odrzucenie sprawiło, że straciłam poczucie realności. Teraz Seth jest przykuty do wózka inwalidzkiego – nigdy już nie będzie chodził, ponieważ wystrzelony przeze mnie pocisk utkwił w jego kręgosłupie. Nie pobiegnie w parku za ich dzieckiem, nie poprowadzi córki do ołtarza… I jest to moja wina. Świadomość tego pali mnie żywym ogniem. – Kłamałaś, mówiąc, że Seth był wobec ciebie brutalny? Powiedziałaś, że raz przycisnął cię do ściany… – Nie, nie kłamałam – odpowiada Regina. – On naprawdę ma temperament. Zranione niegdyś ucho zaczyna mnie piec. Dzieje się tak zawsze, ilekroć wspomnę Setha. Myślę o Hannie i siniakach na jej przedramionach, o podbitym oku i zastanawiam się, dlaczego go broniła. Przypuszczam, że już nigdy się tego nie dowiem. To, że Seth jeździ teraz na wózku, jest dla mnie swego rodzaju pocieszeniem. Ani nie skrzywdzi już żadnej kobiety, ani nie zdradzi żony. – Cieszę się, że obie mamy z nim spokój – oświadczam. – Nie, nie, nie. Nie jesteśmy w tym razem. W niczym ciebie nie przypominam. – Wybucha śmiechem. – Ty wariatko… W tym momencie przypominam sobie o Robbiem Clemminsie i jego uszkodzonym mózgu, czaszce wgniecionej do środka, zmienionej osobowości. Był zaburzony, ale inaczej niż ja, inaczej niż Regina. Tyle że to ja siedzę w psychiatryku, a ona nadal kłamie. Jej śmiech rani mi uszy. Zakrywam je dłońmi, przyciskam z całych sił, starając się powstrzymać napływ dźwięków. Czuję się tak samo jak wtedy w kuchni, gdy zdegustowany Seth powiedział, że jestem szalona. Trzęsę się, odchylając ciało do tyłu, by głową wyrżnąć Reginę prosto w nos. Siła uderzenia sprawia, że szczęki mi się zatrzaskują, przygryzam sobie boleśnie dolną wargę, wyczuwam językiem ułamany ząb. Regina wrzeszczy, sięgając ręką do twarzy, by zahamować fontannę krwi. Przeskakuję przez stół i powalam ją na plecy. Wali głową w podłogę, a w jej oczach pojawiają się szok i panika, które momentalnie zastępuje strach. Robbie nie wiedział, co się z nim dzieje, gdy leżał na chodniku z obumierającym mózgiem, ale Regina się dowie. Ujmuję jej twarz w obie dłonie i z wielką siłą uderzam potylicą o podłogę. Otaczają mnie krzyki,

przeraźliwe krzyki, które nakładają się na siebie. – Na pomoc! – wrzeszczy ktoś. – Ona ją zabije! A ja tylko pomagam. Pomagam sobie.

PODZIĘKOWANIA Wyrazy wdzięczności pod adresem mojej redaktorki Brittany Lavery i wszystkich jej współpracowników w wydawnictwie HarperCollins. Moja agentka Jane zasługuje na podziękowanie za to, że bardzo dosłownie mnie uratowała – zanim znalazłyśmy się nawzajem, byłam w dołku. Miriam zawdzięczam pomoc przy dopieszczaniu tej powieści. Następne słowa kieruję do Rhondy Reynolds: przez lata mówiłaś na mnie różnie, dzikuska i geniuszka, ale najbardziej mi się podoba, kiedy nazywasz mnie swoją synową. Dziękuję, że odpowiedziałaś na moje niekończące się pytania o to, jak wygląda praca pielęgniarki i życie w szpitalu psychiatrycznym. Kocham cię. Ta podróż zaczęła się od Traci Finlay. Dziękuję ci, że zawsze byłaś gotowa czytać, pomagać i naprawiać luki w fabule. To dzięki twoim wskazówkom i uwagom ostatecznie skończyłam tę książkę. Jesteś ode mnie fajniejsza, ale nie przechwalasz się tym. Cait Norman, jeszcze jedna pielęgniarka w moim życiu. Wiem, że niektóre z moich pytań cię przeraziły. Nie umiem sobie wyobrazić lepszej siostry. Wzmianka o dziewczyńskim gangu PLN rozumie się sama przez się! Dziękuję także innym osobom, które wymieniam niżej niekonieczne w porządku alfabetycznym. Są to: Colleen Hoover, Lori Sabin, Serena Knautz, Erica Rusikoff, Amy Holloway, Alessandra Torre, Christine Estevez i Jaime Iwatsuru. A także Cindy i Jeff Capshaw. No i rzecz jasna Scarlet, Ryder Atticus i Avett Rowling King – mama bardzo was kocha. Został jeszcze Joshua – dziękuję ci za to, że ratujesz mnie z większych i mniejszych opresji, nigdy się na to nie skarżąc. Jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego znam.

WYWIAD Z TARRYN FISHER Często pyta się autorów, skąd zaczerpnęli inspirację do napisania swojej powieści. Ale twój thriller jest wyjątkowy! Jak wpadłaś na jego pomysł? Oglądałam z mężem serial na Netfliksie o mężczyźnie, którego żona powraca do życia pięć lat po tym, jak zmarła na raka. Tyle że zastaje następującą sytuację: jej mąż ożenił się powtórnie, a jego nowa żona jest w dziewiątym miesiącu ciąży. Nie wyobrażacie sobie, jak stresujące było oglądanie tego serialu. W pewnym momencie zaczęłam przerabiać tę historię w głowie, zastanawiać się, jak ja bym postąpiła. Potem tygodniami zamęczałam swojego męża pytaniami. Co by zrobił, gdybym umarła i powróciła między żywych, a on miałby już drugą żonę? Którą z nas kochałby bardziej? Czy zostawiłby ją dla mnie? Wiecie, co powiedział? „Byłbym mężem was obu”. Zła odpowiedź, pomyślałam. Oczywiście chciałam, żeby wybrał mnie. Co jednak, gdyby nie mógł tego zrobić? Co, gdyby sprawa była bardziej skomplikowana? Kiedy dostaję obsesji na punkcie jakiejś idei, muszę znaleźć sposób, aby ją „rozpisać”. Tyle mi wystarcza: zarys scenariusza, przypływ emocji i już mam pomysł na książkę. Narracja Thursday jest wyjątkowa. Jak to osiągnęłaś? Zawsze bardzo uważnie słucham tego, co kobiety mają do powiedzenia. W przypadku Thursday scaliłam w jedną kilka opowieści. Wszystkie cierpimy podobnie. Opublikowałaś wiele romansów w ramach indie-publishingu, ale to jest twój pierwszy thriller. Na czym polega różnica w tworzeniu w tych dwóch gatunkach? Czy pisanie thrillera było łatwiejsze czy trudniejsze? Należę do tych autorów, którzy koncentrują się na swoim bohaterze. Zatem najpierw go tworzę, a dopiero potem stawiam w określonej sytuacji. Tak naprawdę nie ma znaczenia, czy pisze się o miłości, która zabija ludzi, czy o ludziach, którzy zabijają innych ludzi. Wystarczy dobrze rozwinięta postać, aby uciągnąć całą fabułę. Wracając do indie-publishingu. Odniosłaś na tej niwie spory sukces. Co sprawiło, że tym razem zdecydowałaś się na współpracę z normalnym wydawnictwem? Jak postrzegasz różnice między tymi dwiema sferami świata wydawniczego? Jako artystka mam się za osobę niezrównoważoną psychicznie, dlatego piszę o ludziach z zaburzeniami. Siedem lat temu na topie była tak zwana chick lit, lekka gatunkowo literatura kobieca. Kobiety chciały czytać takie książki i tego szukali wydawcy. W rezultacie otrzymywałam kolejne odmowy, które można sprowadzić do jednego: moje bohaterki były zbyt nikczemne, aby czytelniczki chciały się z nimi identyfikować. Wzbudziło to we mnie śmiech, po czym postanowiłam sama opublikować swoją pierwszą książkę, aby udowodnić im, jak bardzo się mylili. I czytelniczki to kupiły! Z otwartymi ramionami powitały moje złe na wskroś bohaterki, uwierzyły w głos pozornie odpychających postaci. W tym samym czasie autorki takie, jak Gillian Flynn, Paula Hawkins, Caroline Kepnes i kilka innych zaczęły rozpowszechniać ten trend literacki w tradycyjnych wydawnictwach. Dziesięć lat temu nie było na rynku wydawniczym miejsca dla autorki takiej jak ja. Dzisiaj już jest. Do jakich wpływów przyznajesz się jako autorka? Stephen King – król w świecie literatów. Jego największy sukces polega na tym, że

potrafi napisać rzecz w każdym gatunku. Absolutnie każdym. To łebski facet, a do tego ma oko do szczegółów dotyczących ludzkiej natury. Gdyby tylko chciał napisać książkę, która zdobędzie Pulitzera, toby to zrobił. Pisze o rzeczach, do których wolimy się nie przyznawać sami przed sobą: o brzydkich sprawach, sprawach, które uwierają. I pisze o nich w taki sposób, że dech zapiera. Moim mistrzem jest Stephen King, nie mogłabym mieć lepszego. Jemu cześć i chwała. Czy twój feminizm miał wpływ na opowiedzianą w tej książce historię? Historia Thursday to swego rodzaju alegoria. Ukazuję kobietę, która urodziła się i wychowała w patriarchalnym modelu. Jak my wszystkie, czyż nie? Dopiero niedawno zaczęłyśmy o tym mówić. Ale żebyśmy przemówiły wspólnym głosem, musimy zostać doprowadzone na skraj. Chciałam napisać książkę o kobiecie, która znalazła się na tym skraju. Tak jak my wszystkie. Zakończenie książki to prawdziwy szok! Miałaś je wymyślone od samego początku czy pojawiło się w twojej głowie w miarę pisania? Fabuła rozwijała się razem z postacią Thursday. Moja bohaterka jest kim innym na początku książki, a kim innym na jej końcu. To, co nam się przytrafia, zmienia nas, wpycha w różne rzeczywistości, nierzadko dla nas niewygodne. W im trudniejszych sytuacjach stawiałam Thursday, tym bardziej niebezpieczna osóbka się z niej robiła. Akcja Żon rozgrywa się w Seattle i w Portland. Ty także mieszkasz na północnym zachodzie USA, chociaż dorastałaś na Florydzie. Co przyciągnęło cię do tak odmiennego klimatu? W słońcu i cieple byłam nieszczęśliwa. Najlepiej się czuję, gdy panuje smętna pogoda. Poza tym stan Waszyngton jest niezwykle wyrazisty: zarówno ludzie w nim żyjący, jak i jego krajobraz, nawet aura. Tu nigdy nie zabraknie mi inspiracji. Jakie książki trzymasz na szafce nocnej? All the Ugly and Wonderful Things autorstwa Bryn Greenwood, Followers Megan Angelo, Prochy Angeli Franka McCourta. Nad czym obecnie pracujesz? Książka będzie nosić tytuł Crawlspace – a poza tym sza!

Spis treści: Okładka Karta tytułowa 001 002 003 004 005 006 007 008 009 010 011 012 013 014 015 016 017 018 019 020 021 022 023 024 025 026 027 028 029 030 031 032 033 034 035 036 PODZIĘKOWANIA WYWIAD Z TARRYN FISHER Karta redakcyjna

TYTUŁ ORY GINAŁU: The Wives Redaktor prowadząca: Ewelina Sokalska Wydawca: Monika Rossiter Redakcja: Adrian Kyć Korekta: Bożena Sęk Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz Zdjęcie na okładce: © Alexander Krivitskiy (Unsplash.com) THE WIVES Copyright © 2019 by Tarryn Fisher All rights reserved including the right of reproduction in whole, or in part in any form. This edition is published by arrangement with Harlequin Books S.A. This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents are either the product of the author’s imagination or are used fictitiously, and any resemblance to actual persons, living or dead, business establishments, events or locales is entirely coincidental. Copyright © 2020 for the Polish edition by Wydawnictwo Kobiece Łukasz Kierus Copyright © for the Polish translation by Urszula Gardner, 2020 Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione. Wydanie elektroniczne Białystok 2020 ISBN 978-83-66611-62-7

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku: www.facebook.com/kobiece

Wydawnictwo Kobiece E-mail: [email protected] Pełna oferta wydawnictwa jest dostępna na stronie www.wydawnictwokobiece.pl Na zlecenie Woblink

woblink.com plik przygotowała Katarzyna Rek