Zathyn Priest - One of Those Days [wersja rozszerzona]

SAVE OFFLINE

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Od początku to nie był zwykły dzień. Budzik postanowił obudzić mnie godzinę wcześniej niż powinien, o piątej, a nie o szóstej. Pies zjadł moje ostatnie płatki. Kot, który przez trzy ostatnie lata z radością przeglądał się w akwarium, doszedł do wniosku, że dziś rano, zamiast tego przyszedł czas na skoczenie do akwarium. Jedyne czyste skarpety w mojej szufladzie były nieparzyste – pomimo faktu, że pasowały kiedy je odłożyłem. Zatrzasnąłem klucze w domu, przez co musiałem obudzić moją kochaną, za to wyraźnie zdegustowaną sąsiadkę i poprosić o zapasowe. A potem, kiedy już myślałem, że nic mi się nie przydarzy, okazało się, że mam w samochodzie kapcia. Na szczęście jestem człowiekiem, który wszystko musi planować. To oznacza wstawanie rano godzinę wcześniej niż konieczne, w razie gdyby coś – albo wiele takich cosiów – nawaliło. Zawsze taki byłem. Matka nazywa mnie pedantem. Ojciec analitycznym dobrem. Nie ważne, pedant czy analityk, przynajmniej jestem przygotowany. Wzięcie mnie z zaskoczenia jakoś do mnie nie pasuje. Więc wreszcie dotarłem do kliniki, choć najpierw mało co nie wjechałem w starszego pana jeżdżącego Volvo, który najwyraźniej uważał, że hamulec to gaz. Miał też na sobie kapelusz. Wiecie co mówią o kierowcach, którzy jeżdżą Volvo i noszą kapelusz. Uwaga! Kiedy wszedłem do kliniki, przy recepcji zobaczyłem nie Carmel, a Janet. To idealny układ na trzy tygodnie w miesiącu. Zostaje mi ostatni tydzień i w większości pacjenci. Janet nie miała pracować dzisiejszego dnia, ale Carmel zadzwoniła rano i powiedziała, że złapała jakiegoś wirusa i Janet bardzo niechętnie weźmie jej zmianę. W chwili gdy wszedłem, wiedziałem, że to jest 'ten ostatni tydzień'. "Jaki piękny dziś poranek!" Powiedziałem, uśmiechając się w sposób, który wyrażał moje zadowolenie ze świata, choć mówiąc szczerze, w większości mnie irytował. "Tak sądzisz?" Jasnozielone oczy przecinały mnie jak laser. "Zauważyłeś, że Carmel tu nie ma?" "Tak." Z metr siedemdziesiąt do metr sześćdziesiąt w ciągu nanosekundy. Skurczyłem się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pod wściekłym spojrzeniem kobiety. "Zauważyłem. Ale..." Uśmiechnij się słodko, Alex i udawaj, że nie zauważyłeś rogów wyrastających jej z głowy. "...praca z tobą to zawsze przyjemność." "Mężczyźni." Prychnęła. Przysięgam, widziałem dym unoszący się z jej nozdrzy. "Wszyscy jesteście tacy sami." W mojej nieskończonej mądrości nauczyłem się nigdy nie spierać z PMSującą właśnie kobietą. To zazwyczaj zawsze kończyło się łzami. Głównie moimi. Janet zaczęła nucić. Kiedy nuci, to wiem, że to oznacza, że powinienem unikać kontaktu wzrokowego, rozmowy, kiepskich dowcipów, które jak przypuszczałem, mogłyby ją rozweselić i jeśli to możliwe, unikać oddychania tym samym powietrzem co ona. Pchnęła w moją stronę kartę pacjenta. "Spóźnia się." Tupnęła nogą. Coś jak wściekły byk, któremu macha się przed nosem czerwoną płachtą. "Mężczyźni!" "Spóźnia się tylko dwie mi..." Zamknij rzesz się, Alex, uśmiechnij i przytaknij. "Masz rację. To absolutnie niewybaczalne."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wpychając kartę pod pachę i chcąc jak najszybciej uwolnić się z hormonalnego gniewu Janet, udałem się do zabiegowego. Mam trzy siostry i przeżyłem wczesną menopauzę mojej matki, ale żadna kobieta nie przeraża mnie tak jak Janet w czasie tego 'jednego tygodnia'. To te nucenie. Nucenie jest przerażające. Rój bzyczących wiele decybeli głośniej pszczół, skierowanych w moją stronę z żądłami wystawionymi jak miecze, nie byłby w stanie bardziej mnie przerazić. Zdjąłem marynarkę, chwyciłem z haczyka za drzwiami biały kitel i zarzuciłem na siebie. Haft na kieszenie głosił Chiropraktyka1 Bella. Poniżej jest moje imię i nazwisko. Klinika należy do mojego ojca, a imię na jego kitlu to Tony Bell. Na moim widnieje Alexander Bell. Nigdy nie zapomnę tego moim rodzicom. Alexander Bell2. Co oni sobie myśleli? Po upewnieniu się, że kozetka przez noc nie pokryła się kurzem, podszedłem do stołu laboratoryjnego i położyłem na niej kartę. To wtedy zobaczyłem napisane czerwonym tuszem nazwisko. Richard Saunders. Mój żołądek nagle ścisnął się w miliardy węzłów. Spojrzałem na jego datę urodzenia, mając nadzieję, że był w innym wieku, niż dwadzieścia sześć lat. Nie ważne ile razy liczyłem w głowie, zawsze wychodziło dwadzieścia sześć. Dzwonek nie zabrzmiał jeszcze by zaalarmować o pojawieniu się pacjenta. Wszystko inne zniknęło z mojej głowy i wybiegłem z zabiegowego, przez korytarz, wpadając w poślizg na podłodze z linoleum i uderzając w biurko recepcji. To był jedyny dzień, kiedy gorąco marzyłem, by się nigdy nie obudzić. "Janet." Wskazałem szaleńczo na telefon. "Zadzwoń do tego pacjenta i przenieś wizytę na inny dzień." "Połamałeś sobie palce?" Panika doprowadziła mnie prosto do głupoty i odpowiedziałem jej, "To ty jesteś recepcjonistką!" Zły ruch. Wydęła wargi, jakby ssała niezwykle kwaśną cytrynę. Prawie widziałem te 1 http://pl.wikipedia.org/wiki/Chiropraktyka 2 Jeśli ktoś nie kojarzy, to pan o takim nazwisku wynalazł telefon T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

sataniczne hormony pulsujące w żyle na jej szyi. Jej twarz przybrała okropny odcień burgunda. "Dobra!" Warknąłem, jakby to było najlepsze powiedzonko na świecie. "Zapomnij, że prosiłem." Rozległ się dźwięk dzwonka. Zamarłem. Wróciły do mnie wspomnienia z czasów szkoły. Ric Saunders, kapitan drużyny futbolowej, facet, na widok którego śliniły się wszystkie dziewczyny, który moje życie na wiele lat uczynił pasmem udręki. Który kradł mój lunch, niszczył prace domowe, pisał na mojej szafce 'Alex to tłusty pedał' i który spłukiwał moją głowę w sedesie więcej, niż raz. Szydził ze mnie, groził, że mnie pobije i był prawie tak przerażający jak PMS Janet. "Cześć. Przepraszam za chwilowe spóźnienie." Natychmiast rozpoznałem ten głos. Zniknęła wszelka nadzieja z możliwej pomyłki. "Mam wizytę na dziewiątą. Richard Saunders." "Chwilowe spóźnienie?" Warknęła Janet. "Osiem minut to prawie dziesięć minut spóźnienia. Dziesięć minut to nie jest chwila." Dalej Janet! Dowal mu. Wyzwól swój hormonalny gniew! "Próbowałem się dodzwonić, ale padła mi bateria." Ric brzmiał dokładnie tak samo jak w szkole i poczułem ciarki na plecach. "Moja matka jest w szpitalu. Przyjechałem prosto z oddziału ratunkowego. Zatruła się jedzeniem." "Och, rozumiem." Janet uspokoiła się z kipiącej do umiarkowanej. "Przykro mi to słyszeć." Niech ci nie będzie przykro! Starałem się przesłać swoje myśli prosto do umysłu Janet. Ta kobieta wydała go na świat, na miłość boską. Zasługuje na karę! Nawet ten dureń, najlepszy kumpel Rica, Greg Willis, który miał obwód szyi taki sam jak głowy i mózg wielkości orzeszka, byłby lepszy, niż Ric. Greg napuszczał Rica przy każdej możliwej okazji, ale nigdy nie miał na tyle rozumu by wymyślić samemu jakiekolwiek taktyki T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

mordobicia. Próbował raz zawstydzić mnie wypisanym na tablicy "AB jest gejem'. Greg zapomniał, że nasz wychowawca nazywał się Aaron Benson. Przez tydzień zostawał po lekcjach. A teraz byliśmy zebrani wokół biurka recepcji, a ja nie odważyłem się spojrzeć w lewo. Nie wiedziałem na co tak naprawdę czekam. Może na boską interwencję albo ten moment ulgi, kiedy budzisz się i uświadamiasz sobie, że to był tylko koszmar. "Zamierza pan zabrać pana Saundersa do gabinetu zabiegowego, doktorze..."

Odzywając się głośniej, niż to było konieczne, przerwałem Janet, zanim zdążyła powiedzieć doktorze Bell. "Tak!" Przycisnąłem kartę do piersi, zakrywając wyszywaną kieszeń. "Jak tylko zakończy pani wywiad pacjenta." Powiedziałem, mrugając co jakiś czas prawym okiem. Janet skrzyżowała ręce na piersi, rozszerzając nozdrza. "A od kiedy to ja robię wywiad z pacjentem?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Od dzisiaj." Moje mruganie przyspieszyło. "Nowa procedura." "Popraw sobie soczewki." Wyciągnęła z pudełka chusteczkę i wepchnęła mi ją w dłoń. "Nic nie wiem o..." "Zapomnij." Jaki był cel kłótni? "Ja to zrobię." Odwróciłem się na pięcie, przechylając głowę w stronę Rica, ale na niego nie patrząc. "Proszę za mną." Z powrotem w zabiegowym, położyłem kartę na stole, zdjąłem kitel, zanim zdążył przeczytać moje nazwisko, po czym zdjąłem też krawat. Krawaty przeszkadzają mi w pracy. To jednak nie powstrzymuje mnie przed ich noszeniem. Zdejmuję je zawsze przed zabiegiem, a zakładam przed spotkaniem z nowym pacjentem. W mojej opinii nosząc krawat wygląda się bardziej profesjonalnie. W opinii mojego ojca to mój kolejny analitycznie pedantyczny nawyk. Usiadłem na swoim obrotowym stołku, cały czas plecami do Rica. Usłyszałem jak powłóczy nogami i domyśliłem się, że nie wiedział czy położyć się na kozetce, czy dalej stać. Z kieszeni wyciągnąłem długopis, kliknąłem go z furią kciukiem, co robię zawsze, gdy jestem zły albo zdenerwowany. "Woli pan być nazywany Richardem czy Dickiem3?" "Ric." "Dick? Zapiszę to w pana karcie." Powiedziałem głośniej podczas pisania. "Pacjenci wolą być nazywani Dick." "Nie, Ric." "Był pan kiedyś u chiropraktyka, Dicku?" Kiedy usłyszałem jak wzdycha z irytacją, nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu. "Byłem u fizjoterapeuty. Nigdy u chiropraktyka."

3 Oczywiście pewnie nie muszę wyjaśniać na czym pic polega T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wiele zmieniło się odkąd chodziłem do liceum, szczególnie mój wygląd. Jako nastolatek miałem sporą nadwagę, pryszcze, aparat na zębach, okropne, nietwarzowe okulary, a kiedy zakładałem czerwony szkolny mundurek, wyglądałem bardziej jak malina. Wyglądało na to, że Ric chyba nie uświadomił sobie kim byłem. Dlaczego najfajniejszy chłopak w szkole miałby pamiętać jak miał na imię gruby, brzydki dzieciak, którego dręczył? Nawet ja ledwie widziałem podobieństwo między sobą jaką nastolatkiem, a sobą teraz. "Rozumiem." Czy mam wprowadzić swoją teorię w życie, czy ukrywać twarz? Zżerała mnie ciekawość. Chciałem zobaczyć czy ten dupek mnie pamięta. "To są dwa różne formy zabiegów, Dicku." Obróciłem się na stołku i przyjrzałem mu się po raz pierwszy. "Spodziewaj się usłyszenia wielu trzaskających kości." Gapił się na mnie niemo. Przez chwilę wydawał się przerażony, dopóki jego błękitne oczy nie powędrowały po mojej twarzy i w rezultacie to ja stałem się nerwowy. "Dzięki za ostrzeżenie." Wkurzyło mnie, że w ciągu ostatnich ośmiu lat nie stracił nic ze swojego świetnego wyglądu. Prawdę mówiąc, ten drań wyglądał nawet lepiej. "Chcesz, żebym zdjął koszulkę?" "Nie!" Boże, już wystarczająco złe było to, że musiałem w ogóle go dotykać, a co dopiero dotykać jego nagiej skóry. "Zostaw koszulkę na sobie, Dicku, ale zdejmij kurtkę." Wstałem ze stołka, podszedłem do stołu, położyłem stopę na pedale i opuściłem go. "Proszę usiąść na stole i patrzeć prosto przed siebie." "Okej." Moje zachowanie najwyraźniej kazało mu dwa razy zastanowić się nad złożeniem swojego układu szkieletowego w moje dłonie. "Gdzie mam położyć kurtkę?" Wsadź se ją w tyłek! "Podaj mi." Podał mi, a ja rzuciłem ją gdzieś w kąt.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Sam mogłem to zrobić." Zachichotał. "Proszę usiąść i patrzeć prosto przed siebie." Wkurzał mnie jego śmiech. "Co skłoniło cię do wizyty u chiropraktyka?" Standardowe pytanie, z całą pewnością nie prowadziłem przyjacielskiej pogawędki. "Od kilku lat miewam migreny. Okropne migreny." Usiadł. Sposób, w jaki studiował dalej moją twarz zaczynał grać mi na nerwach. „Mój lekarz rodzinny dał mi tabletki, ale nic nie działa. Mam ciągłe bóle głowy, nawet kiedy to nie jest pełna migrena." "Badałeś wzrok?" "Tak. Wszystko jest w porządku. Robili mi też tomografię mózgu." "Znaleźli coś?" "Nic." "Dlaczego mnie to nie dziwi?" Zrobiłem adnotacje w jego karcie, czując jakąś dziwną moc nad moim nemezis z liceum. "Miewasz bóle szyi?" "Tak, ostatnio właściwie często. Wyglądasz bardzo młodo jak na chiropraktyka." Aha! Zaczynał się denerwować. Często ludzie mówią mi, że wyglądam młodziej. "Zapewniam cię, Dick, że mam kwalifikacje. Skończyłem studia trzy lata temu." Kłamstwo, bo skończyłem dwa lata temu. "Jesteś moim pierwszym pacjentem." "Nigdy wcześniej tego nie robiłeś?" "Oczywiście, że robiłem." Nigdy nie widziałem by komuś tak szybko pot skapywał z czoła. "Na manekinach. Ale zasada jest taka sama." "To może ja zapiszę się na wizytę kiedy indziej."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Jasne, możesz to zrobić." Uśmiechnąłem się uprzejmie, wskazując na drzwi. "Jednak i tak będziesz musiał zapłacić za tę wizytę, taka polityka." Wcześniej nie chciałem dotknąć go nawet palcem. Teraz marzyłem by się zwijał. "Przez to, że właściwie nic z tobą nie zrobiłem, nie będziesz mógł opłacić wizyty z ubezpieczenia. Co oznacza, że musisz poszukać w portfelu co najmniej kilkuset dolarów."

"Jesteś pewien, że wiesz co robisz?" "Absolutnie." Kiwnąłem głową i wskazałem na plakat na ścianie. "Jeśli coś mi się pomiesza, to spojrzę tylko na to i będę wiedział gdzie jest jaka kość." Położyłem kartę i stanąłem za nim. "Koniec tych ceregieli, czas zacząć. Patrz prosto przed siebie." "W jakieś szczególne miejsce?" Głos miał bardziej spięty. Chociaż bardzo nie chciałem go dotykać, wciąż miałem robotę do zrobienia i reputację do utrzymania.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Na poziomie oczu i prosto przed siebie." Umieściłem dłoń pod jego brodą i odpowiednio ustawiłem jego głowę. Naprawdę nie chciałem uszkodzić go na stałe i stracić licencji. "Jeszcze nie będę nic robił. Najpierw cię ostrzegę. Rozluźnij podbródek w mojej dłoni, siedź prosto i nie spinaj się." Pacjent musi być rozluźniony, więc czekałem, aż jego podbródek ułoży się w moim chwycie. Potem położyłem drugą dłoń z tyłu jego głowy. "Więc od jak dawna miewasz..." Jednym szybkim, płynnym ruchem, przekręciłem jego głowę w prawo. Jeszcze trochę tarcia i mógłbym złamać mu szyję. Och, co za rozkoszna myśl. Chrzęst jego kręgów brzmi wspaniale! "Jezu Chryste!" Obiema rękoma złapał się boków stołu. "Bolało?" "Eee...nie." Jaka szkoda. "Teraz druga strona." Zgiął się ze śmiechu "Powiedziałeś, że mnie ostrzeżesz!" "Gdybym cię ostrzegł, to byś się nie rozluźnił." Przestań się śmiać, mięśniaku. Miałeś być przerażony. "Patrz prosto przed siebie." Ułożyłem moje dłonie na pozycji. "Wiem co się stanie, jak mam się rozluźnić?" "Chwileczkę." Jestem przyzwyczajony do odwracania uwagi zdenerwowanych pacjentów. To nieodłączna część tego zawodu. "Nie idź nigdzie, Dick. Wracam..." jego podbródek stał się cięższy w mojej dłoni. "...za..." Jego ciało się rozluźniło "...jakieś..." Skręciłem jego głowę w lewo. Trzask! Za drugim razem był nawet głośniejszy. Na nieszczęście, śmiech Rica również. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Z całą pewnością robiłeś to już wcześniej." Przechyliwszy głowę, spojrzał na mnie przez ramię. "Przez chwilę naprawdę miałem cykora." Przestań się śmiać! Bój się mnie, ty Neandertalczyku! "Skrzywienie kręgosłupa, szczególnie w części szyjnej, jest częstym powodem migren." Ostatnią rzeczą, jaką chciałem zrobić, to sprawiać wrażenie, że obchodziło mnie co miał do powiedzenia. "Połóż się na brzuchu." Nie żeby obchodziło mnie, że od wielu lat cierpiał, ale jego kręgosłup był jak wypaczona kolejka górska. Lata grania w futbol zrobiły swoje. Nie ma się co dziwić, że dopadały go migreny. Zacząłem nastawiać jego plecy i ramiona, wypełniając gabinet zabiegowy trzaskaniem i chrzęstem. Po jakichś dziesięciu minutach całkowicie się rozluźnił, co powiedziało mi, że pokładał absolutną wiarę we mnie jako specjaliście i tym co robię. Nie trzeba chyba mówić, że doprowadzało mnie to do szału. Tak, uwielbiam to, że mam świetną reputację, ale chciałem, żeby wycierpiał tyle, ile ja ucierpiałem przez niego w szkole. "Zrobione." Odsunąłem się od stołu. "Możesz już wstać, Dick." Kiedy Ric usiadł i postawił stopy na ziemi, jego spojrzenie skrzyżowało się z moim. Podałem mu kurtkę, którą podniosłem z podłogi. "Ból głowy zniknął." Przysięgam, że widziałem jak trzęsą mu się dłonie. "Trzy lata połykania pigułek i nic nie działało. Pół godziny z tobą i ból zniknął." "Nie jesteśmy żadnymi szarlatanami, jak mawiają niektórzy." Dlaczego on musi gapić się na mnie z taką wdzięcznością? Wyglądał przez to prawie tak, jakby miał duszę. "Musisz przychodzić na kolejne wizyty." Chwyciwszy kartę z biurka, skinąłem na niego głową, by podążył za mną do recepcji. "Janet, umów Dicka na cotygodniowe wizyty na następne sześć tygodni. Zapisz go do doktora Tony'ego." Nie chciałem wymieniać nazwiska taty, bo może Ric nie skojarzy nazwiska T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Bell. "Nie chcę innego lekarza. Chcę ciebie." Ścisnął mnie za rękę, jakbym był jego ostatnią deską ratunku. To napełniło mnie odrazą. "Mam umówione wizyty na następne dwa miesiące." "Wcale że nie." Janet pchnęła mi pod nos notes, ignorując moje błagalne mrugnięcia i przestając podejrzewać, że mam jakiś tik na twarzy. "Widzisz?" Pokręciła głową, wywróciła oczami i chwyciła długopis. "Umówię pana z Alexem, panie Saunders." O Boże...Widziałem to wypisane na twarzy Rica. Tę chwilę oświecenia, kiedy dodał dwa do dwóch, patrząc na mnie niemo i mentalnie przypominając sobie wyglądającego jak malina nastolatka i usiłując dopasować go do dorosłego, który przed nim stał. Żołądek podszedł mi do gardła. Jestem pewien, że moja skóra zrobiła się szara. Chciałem zwymiotować. Kiedy Ricowi udało się wreszcie podnieść szczękę z podłogi, wycelował we mnie palcem wskazującym. "Alexander Bell? Ty jesteś Alex Bell!"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wiem, że się skuliłem, instynkt z przeszłości wrócił by mnie nękać. Widział jaki byłem przerażony i poczułem się, jakbym był z powrotem w szkole, otoczony, skulony, a on i jego tępi koledzy grozili, że wbiją moją czaszkę w ścianę. Osiem lat później i bycie przeszywanym tymi błękitnymi oczami napawało mnie strachem. Z jego powodu przez całe liceum czułem się jak śmieć. W popłochu uciekłem z poczekalni do azylu zamkniętych drzwi. *** Na szczęście fortuna wreszcie się do mnie uśmiechnęła, bo następna wizyta została odwołana. To dało mi czterdzieści pięć minut na zebranie się do kupy. Były takie chwile, że fantazjowałem o wpadnięciu gdzieś na Rica, marzyłem o byciu w sytuacji, kiedy to mogę pomścić lata udręki. Kiedy większość swojego życia jesteś grubym, brzydkim dzieciakiem, z którego bezlitośnie się szydzi, modlisz się, by pewnego dnia obudzić się pięknym. Modlisz się, by twoi rodzice nie musieli poszerzać ci ubrań, żebyś zmieścił się w szkolny mundurek. Chcesz, żeby pryszcze zniknęły, aparat zniknął, zniknęły okulary i pragniesz pewnego dnia przejść się po ulicy wiedząc, że ludzie odwracają się za tobą z właściwego powodu. Kiedy Janet wpadła do socjalnego, klnąc po nosem o tanich długopisach, których każe jej używać klinika, szybko odwróciłem twarz. "Żaden nie pisze." Rzuciła przede mną cztery długopisy. "Jak mam niby pracować, kiedy nie mogę znaleźć ani jednego dobrego długopisu w tym zapomnianym przez Boga miejscu?" "Nie wiem." "Ciebie to też nie obchodzi, co?" "W tej chwili." Zacząłem płakać. "Mnie to nie obchodzi." Oczekiwałem, że zostanę zarzucony wściekłym, demonim gniewem za to, że odważyłem się jej odpowiedzieć.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Alex! Skarbie!" Następną rzeczą jaką wiedziałem, było to, że ściskała mnie w niedźwiedzim uścisku, przyciskając moją głowę do jej piersi. "Kochanie, co się stało? Dlaczego płaczesz?" W tamtej konkretnej chwili nie byłem pewien czy płaczę z powodu nierozwiązanych problemów nastolatka, czy dlatego, że miałem twarz bliżej pary piersi niż kiedykolwiek sobie życzyłem. Ściskała mnie tak mocno, że materiał jej bluzki wchodził mi do ust za każdym razem, gdy usiłowałem oddychać. Janet nie była typem troskliwej matki, nawet w czasie tych trzech tygodni kiedy nie miała PMS. To była kolejna strona jej zmian hormonalnych, szczerze mówiąc, równie przerażająca. "Powiedz mi co się stało." Zaczęła kołysać mnie do przodu i do tyłu, dłoń wsunęła się w moje włosy i zniszczyła fryzurę. "Chcesz, żebym zadzwoniła do twojej matki?" Nie, nie dzwoń do Mamy! Chociaż chciałem odpowiedzieć, to nie mogłem, moja twarz była wciąż przyciśnięta do jej wielkiego biustu. Pokręciłem głową. Albo próbowałem pokręcić głową. "Wiesz..." O Boże, teraz ona płakała. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? "...czasami w życiu spada na nas za dużo i musimy się tego pozbyć." Zanim kontynuowała, nastąpiło kilka, krótkich urywanych oddechów. "Płacz, maleńki." Maleńki? Co do...? "Płacz, będę cię trzymać. Tu jest bezpieczne miejsce. Jesteś w bezpiecznym miejscu." Teraz zaczęła całować mnie po czole. "Na zewnątrz, świat jest niewybaczalny, okrutny, bezwzględny i popieprzony, ale tutaj jesteś bezpieczny." Ramiona zaczęły mi się trząść, zresztą całe moje ciało się trzęsło. Znowu przycisnęła moją twarz do swojej piersi, próbując desperacko uspokoić histeryczny chichot, który zrozumiała jako...no...czysto histeryczny!

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Kilka minut później udało mi się powstrzymać chichot na tyle, by się uspokoić i oderwać się od niej. "Ze mną już wszystko w porządku. A z tobą?" "Będzie." Chwyciła moją twarz między swoje dłonie. "Kocham cię, Alex." Cholera, te hormony to popieprzone, potężne sprawy. "Ja też cię kocham." No co, musiałem coś powiedzieć, nie? Nie mogłem zostawić tej biednej kobiety, kiedy patrzyła na mnie jak krnąbrny szczeniaczek. "Jesteś dobrym chłopcem. Słodkim, miłym, delikatnym i dobrym."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Lepiej wytrzyjmy twarze, zanim pojawi się następny pacjent." To była świetna wymówka, by odsunąć się od tych duszących mnie ponownie cycków. Będąc oczywiście dżentelmenem, czekałem cierpliwe przed łazienką, podczas gdy Janet poprawiała makijaż. Zadzwonił telefon i zmuszony byłem przyjąć rolę recepcjonisty. Janet i Carmel miały swój system umawiania wizyt. Problem polegał na tym, że ani ja, ani Tata go nie rozumieliśmy. Możecie być pewni, że zrobimy błąd i zapiszemy kogoś dwa razy. "Chiropraktyka Bella, mówi doktor Alex Bell." Użyłem swojego najlepszego głosu macho. "Alex, tu Ric Saun..." Odłożyłem z trzaskiem słuchawkę. Dlaczego do cholery dzwonił? Dlaczego musiał zadzwonić akurat w ciągu tych kilku minut, kiedy Janet poprawiała makijaż? "Mam nadzieję, że nie umówiłeś wizyty, Alex." Janet stanęła przy biurku. "Czy umówiłeś?" "Nie." Oparłem się o biurko i schowałem twarz w dłoniach. "Ze wszystkich klinik chiropraktycznych we wszystkich miastach świata, musiał przyjść do..." Chwila. Zmarszczyłem brwi i opuściłem dłonie. Czy to nie z jest z Casablanki? Moje oczy stały się szerokie. "Janet, ten facet z Casablanki nie nazywał się przypadkiem Rick?" "Mój ulubiony film." Wyrzuciła z siebie. "Szczególnie uwielbiam tę część, kiedy Rick..." "Nie cierpię Rica! Nie cierpię go!" Chwyciłem długopis w celu zmienienia daty wizyty. Rozwaliłem go na pół i rzuciłem przez całą poczekalnię. "Wszyscy myśleli, że jest wspaniały, ale jest zwykłym dupkiem. Ten sukinsyn zniszczył mi życie." Janet odsunęła się, unosząc przy tym brew. "To tylko film, skarbie." "Chciałbym, żeby był, wtedy mógłbym wyrzucić go ze swojej głowy i nie musieć już myśleć więcej o Ricu." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wszedł następny pacjent i Janet sięgnęła po moją dłoń. "Postaraj się pomyśleć o innym filmie, kochanie, takim, który tak bardzo cię nie denerwuje." Moja kolej na skorzystanie z łazienki. Odchodząc, rzuciłem jeszcze przez ramię. "Jeśli Ric zadzwoni i będzie o mnie pytał, to powiedz mu, że poszedłem do domu. Na pewno nie będę z nim rozmawiał!" "Jasne." Biedna kobieta, wyglądała na całkowicie oniemiałą, zapewne myślała, że przeszedłem załamanie fizyczne. "Choć wątpię, że zadzwoni. Bogart nie żyje już od kilku lat." *** O czternastej trzydzieści zaproponowałem Janet, że kupię jej lunch i wyszedłem z kliniki, by pójść do małej kawiarenki po drugiej stronie ulicy. Mieli najlepsze kanapki z kurczakiem na świecie i w mojej skromnej opinii, najlepszą kawę. Ponieważ miałem strasznie gówniany dzień, zaszalałem i kupiłem też dwa kawałki czekoladowego ciasta. Ogólnie bardzo pilnuję diety. Ostatnią rzeczą jakiej chcę, jest odzyskać wagę jaką straciłem. Jednak raz na jakiś czas można sobie popuścić. Trzymając w rękach kawę i torby z lunchem, czekałem na przerwę w ruchu i przeszedłem przez jezdnię. Nie mogłem się doczekać by wrócić do socjalnego, napchać się kaloriami i zajeść swój gniew. "Hej! Alex!" Kawa upadła na ziemię, rozlewając się na parkingu. Tuż za nią podążyły torby, rozbryzgując czekoladowe ciasto w brązowym płynie i otwierając jedną z kanapek z kurczakiem. Zostałem tak gwałtownie zaskoczony, że zatoczyłem się do tyłu. Kiedy zobaczyłem zbliżającego się wprost w moją stronę Rica, wystartowałem. A przynajmniej próbowałem. Moja stopa poślizgnęła się na plasterku pomidora, przez co wylądowałem prosto na swoim tyłku w całym tym bałaganie. Ric stanął nade mną i wyciągnął dłoń. Upokorzony i spanikowany, zerwałem się na nogi. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Będąc pedantem, mam w samochodzie zapasowe ubrania. Przynajmniej nie będę musiał zakończyć tego dnia, witając pacjentów kawą, ciastem i kanapką na tyłku. W tamtej chwili to była ostatnia myśl w mojej głowie. Uciekłem z parkingu do kliniki.

Nie chciałem przyznać się przed Janet, że nie mam lunchu, bo Ric mnie wystraszył, więc powiedziałem jej, że poślizgnąłem się i upuściłem wszystko w drodze powrotnej. To nie było do końca kłamstwo. I tak straciłem apetyt i odrzuciłem propozycję Janet, by to ona kupiła mi lunch. Kiedy wyszła z kliniki kupić coś do jedzenia dla siebie, zamknąłem drzwi na klucz i stanąłem w poczekalni, wyglądając zza firanek czy Ric gdzieś się nie czai. Mam dwadzieścia sześć lat, świetną pracę, spłacam hipotekę uroczego domu, jeżdżę BMV i mam wspaniałych przyjaciół. Ale dopóki coś takiego się nie stanie, człowiek nie uświadamia sobie jak bardzo bycie wyszydzanym w szkole nawiedza go w dorosłym życiu. Ktoś, kto powiedział 'sticks and stones may break my bones but words can never hurt me', 4 najwyraźniej nigdy nie przeszedł przez werbalne szyderstwa. Kiedy Janet wróciła z kawiarni i kiedy przebrałem się w czyste spodnie, stanąłem przed lustrem i zobaczyłem wpatrującą się we mnie malinę. Praca na chwilę oderwała mój umysł od Rica. Przyjąłem pacjentów, uzupełniłem papiery i 4 Początek znacie pewnie z S&M Rihanny. Przysłowie oznacza, że możemy doznawać krzywdy fizycznej, ale słowa nie są w stanie nas zranić T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

nawet udało mi się uśmiechnąć, kiedy Janet odmówiła cackania się ze mną. Może sposobem na radzenie sobie z jej przyszłymi PMSami jest wybuchnięcie płaczem. Najwyraźniej dzisiaj odkryłem nową sztuczkę. Odprowadziłem pacjenta do recepcji. Tam, na biurku w wazonie, dumnie stał ogromny bukiet czerwonych róż.

Janet podała mi małą, zapieczętowaną kopertę. "Pomyślałam, że mężulek wreszcie odnalazł w sobie romantyka." Prychnęła. "Ale nie. Są dla ciebie." Róże? Dla mnie? Nie mam chłopaka. Z tego co wiem, nie mam też tajemniczych wielbicieli. Poza Tanyą, dziewczyną, która pracuje w kawiarni. Dzisiaj nie było walentynek. Ani moich urodzin. Kto wysłał mi tak ogromny bukiet kwiatów? Mój pacjent stał obok mnie, równie chętny jak Janet, by zaspokoić swoją ciekawość.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Otworzyłem list i przeczytałem, ' Przepraszam, Ric.' "Od kogo są?" Janet wyszczerzyła się i pochyliła bliżej, chcąc przeczytać. Co się dzisiaj do cholery dzieje? Wyrzuciłem kartkę do kosza. "Zatrzymaj kwiaty, Janet. Nie chcę ich." Kręciło mi się w głowie. Dlaczego Ric, kapitan drużyny futbolowej, facet, który umawiał się z każdą fajną laską w szkole, zaciekły wróg pedałów, niezwykły dupek, miałby mi wysyłać róże? Heteroseksualni faceci nie wysyłali innym facetom róż, nawet jeśli przez nich wypadał im lunch na parkingu. Dodatkowo, to nie były tanie róże. Nie zostały kupione na stacji benzynowej czy w supermarkecie. Z pewnością Ric nie...nie, to całkowicie niemożliwe. Strzała nie byłaby bardziej prosta, niż Richard Saunders.5 Chciałem już, żeby ten dzień się skończył. Chciałem iść do łóżka, obudzić się rano i aby wszystko było po staremu. To ja, Alexander Bell, ten który nie cierpi niespodzianek, musi mieć wszystko zorganizowane, zaplanowane, ustalone i łatwe do przewidzenia. Kiedy wyszedł ostatni pacjent, czułem się wypompowany i wykończony. Przynajmniej był już piątek. "Na razie, Janet." Te róże łypały na mnie z biurka recepcji. Szykowałem się do wyjścia i starałem się udawać, że ich tam nie ma. "Dzięki, że podniosłaś mnie wcześniej na duchu." "To nie wstyd, że mężczyzna okazuje swoje emocje." Nie, nie, nie płacz Janet, nie płacz...ochh...za późno. Znowu się zaczyna. "Chodź tu, kochanie." Wyszła zza biurka ze łzami w oczach, objęła mnie i wydusiła powietrze z moich płuc. "Gdyby więcej mężczyzn nie bało się okazywać swoich emocji, to nie byliby takimi draniami." "Zamknę klinikę." Uwolniłem się z jej objęć. "Możesz wyjść wcześniej."

5 Gra słów: straight oznacza heteroseksualistę, ale i coś co ma prosty kształt T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Na pewno?" "Tak. Weź ze sobą kwiaty." "Nie. Są twoje." Pocałowała mnie w policzek. "Dlaczego wszyscy geje są wyrozumiali i współczujący?" "Pff." Uniosłem brew do góry. "Nie są, wierz mi. To mit." "Facet hetero nie zrozumiałby skurczy, huśtawek nastrojów, bólów pleców, bólów głowy, nie wspominając, że cena tamponów..." Za dużo informacji. Wcisnąłem jej torebkę w ręce. "Idź do domu. Zobaczymy się w poniedziałek." Jak tylko pozbyłem się Janet i posprzątałem biurko recepcji, zamknąłem klinikę i skierowałem się w stronę swojego samochodu. Gorąca kąpiel brzmiała nieźle. Gorąca kąpiel i pudełko lodów. Albo ciasto. Może zatrzymam się gdzieś w drodze do domu i kupię tyle ciasta, żeby zapychać się nim przez całą godzinę. "Alex?" O kurwa, tylko nie to! Podskoczyłem z metr nad ziemią i uderzyłem w drzwi samochodu, uruchamiając alarm. Mój nemezis z liceum stał się szalonym prześladowcą. "Zadzwonię na policję!" Krzyknąłem, walcząc z wrzeszczącym samochodem. "Zostaw mnie w spokoju!" "Chcę tylko z tobą porozmawiać." Moja groźba o zadzwonieniu po gliny nie wywołała na nim większego wrażenia i wkrótce stał dokładnie przede mną. "Nie chcę cię skrzywdzić."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wsiadam do samochodu." A raczej wsiadłbym, gdyby ręka przestała mi się trząść na tyle, bym zdołał włożyć kluczyk do zamka. "Jeśli za mną pojedziesz, to przysięgam na Boga, że zadzwonię na policję!" "Nie jestem tu, by cię skrzywdzić, Alex." Kluczyki wypadły mi z ręki i Ric podniósł je z ziemi, stając bliżej mnie. "Możemy porozmawiać?" "Oddaj mi kluczyki." Dlaczego mój głos musiał tak bardzo drżeć. Położył kluczyki na mojej wyciągniętej dłoni. "Chciałem tylko powiedzieć..." "Co? Co powiedzieć?" Na wierzch wypłynął mój cały młodzieńczy gniew. "Już w szkole powiedziałeś wszystko co mogłeś. Co jeszcze jest do powiedzenia?" Nie sądziłem, że Ric Saunders jest zdolny do okazania jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Choć był zmrok, to widziałem jego minę. Słyszałem jak przesuwa dłonią po swoich blond włosach i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ciężko wzdycha. "To co ci powiedziałem, to jak cię traktowałem było okrutne i gdybym mógł cofnąć czas i zmienić to, to bym to zrobił." Szerokie ramiona uniosły się i opadły, jego oczy szukały moich. "Ale nie potrafię." Prychnąłem. "A co z tymi różami? Dlaczego je wysłałeś?" "By spróbować powiedzieć ci jak bardzo przepraszam." Nie tylko wyglądał na niesamowicie skrępowanego, ale i wydawał się zdenerwowany i wytrącony z równowagi. "To nigdy nie byłeś ty, Alex. Wcale cię nie nienawidziłem." "Cholernie świetnie to okazywałeś!" "Nienawidziłem siebie i przelałem to na ciebie." Mówił prawie szeptem. To było upiorne. "Wszyscy uważali cię za geja, ale nikt nie wiedział, że ja nim jestem." Błyskawica uderzająca w czubek mojej głowy bardziej by mnie nie zszokowała. "Napinałem muskuły, czepiałem się ciebie i robiłem to po to, by nikomu nie przeszło nawet przez myśl, że też lubię facetów." Kręcąc głową, przesunął dłonią po szczęce i spojrzał na księżyc. "Jestem teraz psychologiem." Spuścił wzrok. "Głownie pracuję z dzieciakami, które przechodzą przez dokładnie to samo, co ty przeszedłeś przeze mnie. Dzisiaj, widząc jak zareagowałeś na mnie po tylu latach, czuję się chory ze wstydu. Zbladłeś, Alex." Powiedział. "Kiedy uświadomiłem sobie kim jesteś, kiedy powiedziałem twoje imię, zbladłeś. Naprawdę czuję się strasznie widząc ten strach w twoich oczach i wiedząc, że to ja go tam umieściłem." Kto to jest? I co zrobił z półgłówkiem Rickiem Saundersem? "A potem przyszedłem, przeze mnie wypadł ci lunch, upadłeś i uciekłeś." "To nie był tylko mój lunch." Wymamrotałem. Nie chciałem, żeby myślał, że wciąż jem T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

podwójne porcje. "To był również lunch Janet." "Mogę ci to jakoś wynagrodzić kolacją?" Czy Ric Saunders właśnie zaprasza mnie na randkę? Zamiast odpowiedzieć, stałem w miejscu, nie będąc w stanie się ruszyć i wpatrywałem się w błękitne oczy, które rozszerzyły się w oczekiwaniu na odpowiedź. Najpierw róże, a teraz zaproszenie na kolację. "Proszę?" Zgarbiłem się i rozejrzałem po parkingu, szukając jego kumpli mięśniaków. "Wrabiasz mnie, prawda?" "Nie." Zaciskając usta, Ric odsunął się. "W porządku, pójdę. To był zły pomysł. Chciałem przeprosić, Alex. Od lat chciałem cię przeprosić. Zamiast tego znowu cię przestraszyłem." Z kieszeni wyciągnął wizytówkę. "Wiem, że to ryzyko, ale jeśli zmienisz zdanie i zechcesz dać mi szansę bym przeprosił przy kolacji, to zadzwoń do mnie. Chociaż wiem, że nie zasługuję na jakąkolwiek szansę." Wtedy to zauważyłem. Kiedy Ric położył wizytówkę na dachu mojego samochodu, rękaw jego koszulki uniósł się do góry, ukazując skórę. Dlaczego nie zauważyłem tego w czasie zabiegu? Instynktownie, zanim zdążyłem się powstrzymać, sprawdziłem czy na jego nadgarstku jest taka sama blizna. Ric szybko zaciągnął rękaw i odszedł. "Ric?" Zawołałem, a on zatrzymał się i odwrócił. "Gdzie miałaby być ta kolacja?" Co ja mówię? To, że kiedyś próbował sobie coś zrobić nie oznacza, że powinienem zgodzić się na randkę z nim. "Teraz?" Przez jego poczucie winy przedostał się nieśmiały uśmiech. "Niedaleko stąd jest fajna włoska knajpka. Możemy tam podejść pieszo." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Może teraz?" Przez poczucie winy przedostał się uśmiech. "Niedaleko stąd jest fajna włoska knajpka. Możemy tam pójść." "Włoska? Wiesz, że my czarnuchy gotujemy włoskie żarcie, prawda?" Przyjął mój sarkazm po męsku. "Akurat lubię włoskie jedzenie. I to bardzo." "W porządku." Zrobiłeś to! Ty pieprzony idioto, zgodziłeś się na kolację z Rickiem Saundersem! "Nie ważne co zamówię, ty za to płacisz, Dick." Ric uderzył mnie łokciem w rękę. "Pozwalam ci na to tylko dlatego, że wymyśliłeś moją ulubioną zabawkę." Zaczęliśmy ręka w rękę odchodzić od mojego samochodu. "Nie wynalazłem wibratorów." "Telefon!" Dłoń Rica spoczęła na moich lędźwiach, a on sam roześmiał się. "A tak na marginesie, nie boisz się, że możesz komuś złamać szyję, kiedy tak przekręcasz komuś głowę?" "Nie. Ale chciałem złamać twoją." "Wcale cię nie winię." *** Ciągnie wilka do lasu. Nie żebym w to wierzył. A jednak byłem tam, siedziałem przy uroczym stoliku dla dwojga w przytulnej restauracji, z facetem, który na wiele lat uczynił z mojego życia piekło. Nastąpiło kilka surrealistycznych momentów, kiedy słuchałem jak mówi i wpatrywałem się w twarz, którą do tej pory pogardzałem. Część mnie chciała go nienawidzić. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Łatwiej było robić to, niż rozważać wybaczenie mu jego zachowania z przeszłości. Ale im więcej mówił, im więcej słuchał, tym bardziej ja uświadamiałem sobie, że naprawdę się zmienił. Ric okazywał pasję dla swojej pracy, prawdziwą chęć pomocy dzieciakom, których życie nie było proste. Wiele razy podczas kolacji powtarzał przeprosiny i za każdym razem kiedy mówił, że mu przykro za to, co mi zrobił, widziałem prawdziwy żal.

"Co sprawiło, że zostałeś chiropraktykiem?" Zapytał Ric z głową opartą o dłoń, wpatrując się we mnie intensywnie. "Twój Tata? Chciałeś iść jego śladami?" "Częściowo tak." Dźgałem widelcem deser, nie chcąc przy nim za wiele jeść. "Chciał mieć zastępcę, kogoś, kto przejmie po nim interes. Teraz jednak to kocham. Dobrze jest móc pomagać innym." "Prawda?" Dłoń Rica musnęła moją. "Dlatego właśnie kocham swoją pracę. Widzę dzieciaki, które są rozbite i nie mają poczucia własnej wartości. Czasami chodzi o rodzinę, czasami o szkołę, a czasami po części to i to. Uwielbiam to, że mogę zmieniać ich życie." "Z pewnością zmieniłeś moje." To była złośliwa, uszczypliwa uwaga i Ric się skrzywił. Odsunąłem talerz, chcąc zmienić temat. "Mam już dość." Sięgnął po butelkę z winem, a ja położyłem dłoń nad swoim kieliszkiem. "Muszę jechać do domu. Zresztą jeśli wypiję więcej, niż dwa kieliszki, to potem zdycham." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Bez wahania przesunął swój pełny kieliszek w moją stronę. "Dopij." Odsunąłem kieliszek. "Tak się tylko mówi." "Kurde." Uśmiechnął się, opierając podbródek na dłoni. "A już myślałem, że uśmiechnie się do mnie szczęście." To wszystko było dziwaczne. Mój mózg ledwie ogarniał, że byłem na randce z Rickiem Saundersem i że ten ze mną flirtował. Moja złość nie minęła całkowicie, jedynie się wstrzymała. Z jakiegoś powodu właśnie wtedy przypomniałem sobie coś, co z pewnością udowodni, że Ric to kłamca. "Chwila. Dlaczego jesteś tu ze mną, skoro twoja matka jest w szpitalu?" "Wypisali ją." Z portfela wyjął kartę kredytową i położył ją na małej tacy. "Zjadła stare ostrygi. To nie było tak poważne, jak twierdziła." Zachichotał. "Mama zawsze była hipochondryczką. Teraz zajmuje się nią tata. Choć wątpię, że pozwoli mu znowu ugotować obiad." To brzmiało wiarygodnie. Widząc jak Ric robi ruch w celu uregulowania rachunku, wywnioskowałem, że nasza randka dobiegła końca. Zapewne wiedział, że nie będzie dzisiaj seksu. "Czy..." Uniosłem brwi. "...chcesz iść do mnie?" Moje brwi uniosły się jeszcze bardziej. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wow. Nieźle, Ric." Zarumieniał się. Ric Saunders właśnie się zarumienił! "W sensie na kawę." "Mam kawę w domu." Kurde, jak bardzo łatwy według niego jestem? "Pozwól, że ujmę to inaczej." Kolejny czarujący uśmiech posłany w moją stronę. "Nie chcę się jeszcze żegnać, miałem nadzieję, że spędzimy dzisiaj trochę więcej czasu razem." Aha! Chcesz się pieprzyć! "W takim razie będę się czuł lepiej na swoim terytorium. Możesz pojechać za mną do mojego domu." O mój Boże, Alex, o czym ty myślisz? *** Całą drogę do domu, co chwila patrzyłem we wsteczne lusterko, czekając aż Ric zmieni zdanie i zobaczę jak znikają światła jego samochodu. W żołądku fruwały mi motylki. Czułem się rozdarty. Nienawidziłem Richarda Saundersa, ale naprawdę polubiłem faceta, z którym jadłem kolację. To było dziwne, ale Ric okazał się niezłym towarzyszem, inteligentnym i zabawnym. Ale były momenty, kiedy patrzył na mnie tak, że czułem się znowu jak dzieciak, bojąc się co zaraz zrobi. Wiecie...wilki i te sprawy. Kiedy podjechaliśmy pod mój dom, podążył za mną do kuchni i stanął przy mnie blisko, podczas gdy ja robiłem kawę. Rozmawiał swobodnie, najwyraźniej nieświadom mojej nerwowości. Przed dzisiejszym dniem nigdy nie uważałem Ricka za przystojnego, na pewno nie tak jak te wszystkie dziewczyny w szkole. Teraz, kiedy stał w mojej kuchni, jego wygląd zaczął mnie wytrącać z równowagi. Wysoki, blondyn, niebieskie oczy, umięśnione ciało. Naprawdę nie było nic, co można by zarzucić jego wyglądowi. "Co słychać u Grega Willisa?" Drwiące uwagi wymykały mi się w kompletnie niespodziewanych momentach.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ric roześmiał się. "Dziwne, nie? Nigdy nie byłem pewien czy jego szyja jest za duża w stosunku do ciała, czy to jego głowa jest za mała." Wzruszył jednym ramieniem. "Nie widziałem ani jego, ani nikogo z pozostałych od ukończenia szkoły." Przynajmniej nie utrzymywał kontaktu z tymi kretynami. "A co u twojej siostry?" Zapytałem, sięgając po kubki. "Wciąż jest taką suką?" Chociaż Jessica Saunders była rok młodsza, niż Ric, była w naszej klasie. Najwyraźniej przeskoczyła jedną klasę w podstawówce. Widząc jej bezmózgie zachowanie w liceum, trudno było sobie wyobrazić, że była taka mądra. Myślałem, że zaatakowanie Jessiki zachwieje spokojem Rica. Nic bardziej mylnego. "O tak." Ric pozwolił sobie wyjąć mleko z lodówki i postawił je na tacy. "Nie utrzymujemy ze sobą bliskiego kontaktu. Ona wciąż zadaje się ze znajomymi ze szkoły i z tego co powiedziała, prawie zrujnowałem jej reputację, kiedy się ujawniłem." Kiwnąłem głową i dalej robiłem kawę, postanawiając, że rzucę kolejną kąśliwą uwagę. "Ty i Jess w ogóle nie jesteście do siebie podobni. Które z was zostało porzucone przez prawdziwych rodziców i znalezione w kapuście?" "Ja." Upuściwszy łyżeczkę na blat, przycisnąłem dłoń do ust. "Nie miałem pojęcia. To nauczy mnie się nie mądrzyć." "Mama zaszła w ciążę dwa miesiące po zaadoptowaniu mnie. Powiedziano jej, że nie może mieć dzieci. Kiedy okazało się, że jest w ciąży, ona i tata przeżyli szok." Jego uśmiech wyglądał na wymuszony. "Nie wiem czy chcę się skontaktować z moimi biologicznymi rodzicami, czy nie. To nie jest łatwa decyzja." Wywrócił oczami i wiedziałem, że to było skierowane do niego, nie do T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

mnie. "Za dużo informacji na raz? Wybacz." Chcąc się kopnąć w tyłek, chwyciłem jego dłoń. "Pewnego dnia jeśli poczujesz się gotowy, to zrobisz to. Jeśli się z nimi skontaktujesz, to niech to będzie twoja decyzja, a nie kogoś innego." Spięty uśmiech Rica złagodniał i jego palce splotły się z moimi. "Jestem pewien, że masz do czynienia z dziećmi z tym problemem i nie potrzebujesz mojej rady." "Twoje rady są bardzo mile widziane, Alex. Mama i tata jasno stwierdzili, że nie będą szczęśliwi, jeśli skontaktuję się z biologicznymi rodzicami. Nie chcę mieszać w swojej rodzinie." "To zrozumiałe, że chcesz żyć z nimi w zgodzie. Upewnij się tylko, że twoja ostateczna decyzja będzie dobra i dla ciebie." Cisza. Trzymaliśmy się za dłonie, patrzyliśmy na siebie, a otaczająca nas cisza stawała sie coraz bardziej ogłuszająca. Ric miał niezwykle intensywne oczy. W szkole mnie przerażały. Wtedy były agresywne, obiecywały jedynie kolejny dzień męczarni. Teraz kiedy na mnie patrzył, jego oczy zahipnotyzowały mnie swoją dobrocią.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wysunąłem dłoń z jego uścisku, chwyciłem kubki, odwróciłem się by powiedzieć coś, co według mnie miało być dowcipne w tej niezręcznej chwili, potknąłem się o jedną z piszczących zabawek mojego psa, upuściłem kawę, upadłem na kolana...Czy mogłoby być gorzej? Tak. Twarzą prosto w krocze Rica. "Cholera! Nic ci nie jest?" "Nie." Tak. Jestem zażenowany. I chyba nie wyobraziłem sobie pół twardej erekcji, w którą uderzyła moja twarz. Jedno silne, umięśnione ramię objęło mnie w pasie, pomagając podnieść mi się na nogi. "Nic mi nie jest, naprawdę." Cholera, a myślałem, że tylko ja tam sobie wypycham. "Co za żenująca sytuacja." Gdzie ja patrzę? Gdziekolwiek, byle nie w jego oczy. "Zrobię więcej kawy i posprzątam. Możesz iść i usiąść, jeśli chcesz." Kolejna zamoczona para spodni. "A może ty się przebierzesz, a ja posprzątam i zrobię kawę." Jego ręka zacisnęła się wokół mojego pasa. "Na pewno nic ci nie jest? Już dwa razy upadłeś." "Taki widocznie mam dzień." Nie bądź taki wyrozumiały. Przez to jesteś jeszcze bardziej seksowny. "Eee..." Przesunąłem palcami po włosach, wahając się w swoim upokorzeniu. "No dobra, zaraz będę." Cofnąłem się o krok i moje kolano przeszył ostry ból. Pomimo moich największych starań w udawaniu tego, że nie zwijam się z bólu, Ric w to nie uwierzył. Przechodząc w tryb futbolisty – bo uraz kolana jest typowy w tej grze dla mięśniaków – uklęknął, by zbadać rozmiar szkód. "Uderzyłeś się całkiem mocno w podłogę, ale zapewne kolano jest tylko zbite. Chodź" Umieścił moją rękę wokół swojej szyi i wyprostował się. "Oprzyj się na mnie." Wkrótce Ric zaprowadził mnie bezpiecznie na kanapę i wrócił z sypialni z parą dresów, które znalazł w mojej szafie. "Zdejmij spodnie i pozwól mi się lepiej przyjrzeć." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Czemu dokładnie?" "Twojemu kolanu." Uśmiechnął się. "Jeśli zobaczę coś innego, postaram się nie gapić. Za bardzo." Wywróciłem oczami. Jaki był sens w byciu pruderyjnym? Miałem twarz w kroczu tego faceta, na miłość boską. Zsunąłem z siebie spodnie, wdzięczny, że założyłem dzisiaj odpowiednią bieliznę. "O nie, wygląda na to, że puchnie." Moje uczucia zraniło to, że Ric uważał moje ranne kolano na tyle zabawne, by wybuchnąć śmiechem. "Nie masz pojęcia jak bardzo." Powiedział zakrywając dłonią oczy. To nie miało nic wspólnego z moim kolanem. Spuściłem wzrok na jego dżinsy i zobaczyłem o czym dokładnie mówił. Jedyną rzeczą, jakiej zazdroszczę kobietom jest to, że nie muszą sobie radzić z genitaliami obwieszczającymi swoje podniecenie w najmniej oczekiwanych chwilach. Mój penis instynktownie zareagował – nie konsultując się absolutnie z moim mózgiem – stając na baczność w bokserkach, które nie ukrywały faktu, że mam wzwód. Ric odkrył oczy. "Ty też, co?" Łapiąc poduszkę, by szybko zakryć kolana, siedziałem sztywno i próbowałem wyobrazić sobie Janet nago, mając nadzieję, że fiut mi opadnie możliwie jak najszybciej. "Mógłbyś mi przynieść z zamrażarki torebkę z lodem?" "To trochę drastyczne, nie sądzisz?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Na kolano!" Ze stolika do kawy, Ric przesunął się i usiadł obok mnie. Doleciał do mnie zapach drogiej wody kolońskiej. Podskoczyłem, kiedy ciepłe palce przesunęły się wzdłuż mojego uda i jego dłoń objęła moje kolano. "Masz ładne nogi."

O Boże...co ja robię? "Chwilunia, Romeo!" Odepchnąłem jego dłoń. "Nie jestem jedną z twoich pieprzonych cheerleaderek!" "Gdybyś nią był, to by mnie tu nie było." "Dlaczego tu jesteś, Ric?" Chociaż moje kolano błagało o litość, jakoś udało mi się wstać z sofy, z dala od jego łapsk. "Kolacja, róże, jakieś gładkie komplementy...to wszystkiego nie naprawi, wiesz?" "Wiem."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wcale nie wiesz! Nic nie wiesz!" Mój kot schował się pod fotel, nieprzyzwyczajony do słuchania jak krzyczę niczym zjawa. "Czułem się przez ciebie jak śmieć, Ric. Co? Myślisz, że nie wiedziałem, że jestem gruby? Myślisz, że lustro, w które patrzyłem codziennie rano, pokazywało mi coś innego? Myślisz, że nie patrzę wciąż w lustro i widzę siebie brzydkiego?" Zamknij się, robisz z siebie histeryka. "Myślisz, że nie przychodziłem do domu każdego dnia i nie płakałem przez ciebie?" Dobra, Alex, zamknij się w końcu! "Miałeś to? Co? Miałeś ataki paniki na myśl o szkole? Myślałeś o tym, że musisz się ze mną zmierzyć? Myślałeś kiedykolwiek, że jesteś maliną?" Musiałeś wspomnieć o malinie, co? W tamtej chwili Ric mógłby zrobić wszystko. Wyjść, zostawić mnie w bokserkach i ze zbitym, spuchniętym kolanem, spływającymi po twarzy łzami i wynieść się jak najdalej ode mnie. Zamiast tego wstał, zbliżył się do mnie, objął mnie ramionami i powiedział, "Nie ważne ile razy powiem przepraszam, to nigdy nie będzie wystarczające." Tak bardzo chciałem znowu go odepchnąć. Kopnąć go w krocze – swoim zdrowym kolanem – wyrzucić go z mojego domu i sprawić, by poczuł się jak gówno. Kiedy pocałował mnie w czubek głowy, osłabłem. Zapewne dlatego, że ten dzień był jak jakaś emocjonalna kolejka górska albo może dlatego, że wciąż jakaś część mnie lubiła faceta, z którym jadłem kolację. Bardziej, niż lubiłem kogoś od bardzo dawna. "Nie wiedziałem dzisiaj kim jesteś, Alex." Wyszeptał mi do ucha, zaciskając wokół mnie ramiona i kołysząc mnie delikatnie z boku na bok. "Kiedy recepcjonistka powiedziała twoje imię, rozpoznałem twoje oczy. Zawsze miałeś najpiękniejsze czekoladowo brązowe oczy." "Nikt nigdy nie widział ich przez te denka od puszki coli!" Jęknąłem. "Ja je widziałem. Znaczy, wiadomo, były dwa razy większe niż powinny, ale..." Miał rację. Udało mi się roześmiać na wspomnienie tego jak duże były moje oczy przez te grube szkła. "...zawsze były piękne." Uwolniwszy mnie ze swoich ramion, Ric chwycił moją dłoń i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

uniósł palcem moją brodę. "Nigdy nie patrz w lustro z myślą, że jesteś brzydki. Jesteś zachwycający, Alex. Odebrało mi dech, kiedy cię dzisiaj zobaczyłem. Kiedy zajmowałeś się moimi plecami, myślałem o najlepszym sposobie na zaproszenie cię na randkę i fantazjowałem, że twoje dłonie zajmują się całym moim ciałem." Czy on zamierza mnie pocałować? On też zjadł czosnek czy tylko ja? Bo jeśli Ric nie zjadł czosnku, to będę miał śmierdzący oddech i pomyśli sobie... och, kurwa, skończ rzesz ten wewnętrzny dialog! "Jesteś gorący." Zaczął bardzo wolno opuszczać głowę. "Jesteś seksowny." Przechylać. "Jesteś..." Jeden z moich kontaktów przesunął się pod moją powiekę. Ric zakończył przedpocałunkowe pochlebstwa, przypuszczając, że moje nagłe mruganie oznacza, że nie mogę się już doczekać. Zawahał się na chwilę zdezorientowany, po czym mrugnął do mnie i przystąpił do odbierania mi ustami oddechu. Moja dłoń wsunęła się między nasze twarze, uderzając go w usta, zanim dotarłem palcami do oka. "Ała, ała!' "Ała!" "Moje kontakty...one...ała, ała...dostały mi się pod powiekę!" Musiałem pobiec do łazienki z jedną tylko sprawną nogą. Ric chwycił mnie za brodę. "Poliż moje palce." "Boli mnie, Ric. Nie myślę teraz o lizaniu czegokolwiek!" Najwyraźniej wkurzyłem dzisiaj rano Murphy'ego, bo jego Prawo prześladowało mnie cały T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

dzień. "Jak będę miał mokre palce, to będzie mi łatwiej..." Jakoś nie doceniłem szczególnie jego śmiechu. "Nieważne, ja je poliżę. Przesuń się bardziej w stronę światła." "Zrobiłbym to, gdybym mógł chodzić!" Jego dłonie chwyciły moją głowę jak piłkę futbolową. "Są jednorazowe?" "Soczewki, tak, oczy, nie. Bądź ostrożny!" Kiedy Ric uniósł moją powiekę w poszukiwaniu swawolnej soczewki, stałem się nieznośnie świadomy faktu, że stoję w bokserkach, koszuli i rozluźnionym krawacie. Trochę jak scena z gejowskiego filmu porno, kiedy zapalony sportowiec spotyka hetero – albo w tym przypadku nie do końca hetero – lekarza. Palce Rica były w moim oku. Bolało, ale byłem podniecony. Czułem się jak niegrzeczny doktorek mający zakazany romans ze swoim seksownym pacjentem. O mój Boże, przecież to właśnie robię! To jest zabronione! Ric wreszcie usunął soczewkę, wycierając ją o chusteczkę, którą wyciągnął z kieszeni. Szybko wyjąłem drugi kontakt, w razie gdyby i on postanowił wystąpić przeciwko mnie. "Lepiej?" "Nie!" Podniosłem jego marynarkę ze stolika i rzuciłem ją w niego. "Musisz wyjść. Teraz! Idź już!" "Co? Dlaczego?" "Jesteś moim pacjentem, ja jestem twoim lekarzem. Mogę przez to stracić licencję." "Myślałem, że chiropraktycy nie są prawdziwymi lekarzami." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ludzie nie mają pojęcia jak bardzo wkurza mnie taki komentarz. Jestem doktorem chiropraktyki, a nie szarlatanem, który trudni się łamaniem kości, bo nie jest na tyle mądry, by pójść na studia medyczne. Uczyłem się przez pięć lat i nie dostałem pracy, bo jestem synem właściciela. "To źle myślałeś!" Zacząłem popychać Rica w stronę korytarza, zapominając o moim bolącym kolanie. "Chodzi o zaufanie pacjenta do lekarza. Trzeba przestrzegać pewnej etyki. Nie możemy tego robić." "Czekaj, czekaj, czekaj." Zaparł się nogami, odmawiając pójścia dalej. "Właściwie nic jeszcze nie zrobiliśmy, Alex. A czy nie powiedziałem przypadkiem, że następnym razem może mnie zobaczyć inny chiropraktyk?" Prawda. Powiedziałem to. "Co oznacza, że jeśli umówisz mnie z nim na wizytę, to nie będę już twoim pacjentem, prawda?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

To też prawda. Przez kilka sekund rozważałem tę sytuację. "Wciąż będziesz pacjentem kliniki, a to trochę za blisko. Szczególnie, że drugim chiropraktykiem jest mój tata." "Przenieś mnie do innej kliniki. Ufam twojemu osądowi. Jeśli powiesz mi, że jest dobra, to do niej pójdę." "To mogę zrobić." Facet łatwo się nie poddawał. To mile połechtało moje ego. Zrobiłem sobie mentalną notkę, by upewnić się, że chiropraktyk, którego polecę Ricowi będzie stary, zmarszczony i ożeniony z kobietą. Wiecie, w razie co, zakrywam wszystkie bazy. Jeszce lepiej, upewnię się, że nowy chiropraktyk jest starą, pomarszczoną kobietą. Tak, właśnie tak, zrobię to. "Więc obaj się zgadzamy, że już nie jesteś moim pacjentem, a ja twoim lekarzem?" "Alex, jesteś w bieliźnie. Zgodzę się na wszystko." Odeszło widmo końca mojej kariery. Rozluźniłem się. Rozważając ponownie fantazję niegrzecznego doktorka ze swoim seksownym pacjentem, żałowałem, że nie mam w domu kozetki. Niegrzeczny doktorek, który z brzydkiego kaczątka przemienił się w łabędzia i przystojny hetero kapitan drużyny futbolowej, który zmienia się w geja na sam widok swojego chiropraktyka. No dobra, właściwie Ric nie stał się gejem przeze mnie, ale nie zamierzałem zaprzątać sobie głowy mało ważnymi szczegółami. Ric owinął sobie mój krawat wokół palców, pociągając za niego na tyle, by zbliżyć mnie do siebie. Ta woda kolońska...wspaniała. Poczułem jak jego druga dłoń kładzie się na moim tyłku, a jego ciało przyciska się do mojego. Kiedy uniosłem dłonie, by wykonać swoje seksowne ruchy wsuwając palce w jego włosy, okazało się, że minąłem swój cel. "Nic nie widzisz, co?" Jego oddech znalazł się niebezpiecznie blisko moich ust.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Ślepy jak nietoperz." Wymamrotałem. "Mmm...uwielbiam cię czuć. Tak..." Jego dłoń objęła mój pośladek, mocno go ściskając. "...tak...i..." Palce przesuwały się po moim karku. "...tak." Kiedy już myślałem, że nie wytrzymam ze zniecierpliwienia, szczególnie czując jak Ric ściska w dłoni mój tyłek, jego usta odnalazły moje. Ciepłe, miękkie, całował mnie w sposób, który obejmował tylko dotknięcie ust. Pocałunek był słodki, gorący i obiecywał więcej bez żadnego przymusu. Odnalazłem dłońmi ciało pod jego koszulą i dopiero wtedy lekko otworzył usta, zapraszając mój język do środka. Jak tylko przyjąłem to zaproszenie, nasze dłonie zaczęły w tym samym czasie poruszać się po naszych ciałach. Całowaliśmy się szaleńczo, uderzając o siebie zębami, nasze języki praktycznie wchodziły nam do gardeł, by posmakować wszystkiego tak głęboko jak to możliwe. A potem zaczął obłapiać mi szyję. Boże, jak ja kocham mieć obłapianą szyję! Co chwila jęczał Alex...oooch, Alex i to spowodowało, że stałem się jeszcze bardziej podniecony. Jego krocze wbiło się mocno w moje udo, jego umięśnione ciało ocierało się o moje, a jego ramiona trzymały mnie w silnym uścisku, z którego nie chciałem być uwolniony. To nie był Ric sprzed wielu lat. To był całkowicie inny mężczyzna, który sprawiał, że czułem się absolutnie bezpieczny i jednocześnie zwiększał moje podniecenie do granic możliwości. "Sypialnia." Wydyszałem, zaciskając dłoń z tyłu jego głowy. "Teraz!" W gorączce namiętności, Ric pamiętał nawet o moim kolanie. Jego ręce złapały mnie pod pośladkami, podnosząc mnie do góry i wciąż z ustami na mojej szyi, zaniósł mnie do sypialni tak łatwo, jakbym nic nie ważył. Położył mnie delikatnie na łóżku, oparł moją głowę o poduszki, natychmiast wracając do mojej szyi. Mój krawat był już zdjęty i rzucony na bok. Ric jeden za drugim odpiął guziki mojej koszuli, składając pocałunki na mojej piersi, aż sięgnął do krawędzi moich bokserek. Uniosłem biodra, pozwalając mu je ze mnie zsunąć. "Prezerwatywy i lubrykant są w górnej szufladzie." Wskazałem na szafkę nocną. "Tam." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie tak szybko." Jego wargi musnęły moje, dłoń zacisnęła się wokół mojego fiuta, przesuwając się po nim w wolnym, stałym rytmie. Wygiąłem plecy w łuk, wbijając miednicę w jego dłoń, jęcząc cicho i czując jak każde doznanie zwiększa się z powodu mojego słabego wzroku. Sam fakt, że słabo widziałem, nie oznaczał, że zamierzałem pozwolić mu zostać w ciuchach. Ric był w pełni ubrany, podczas gdy ja leżałem całkowicie nagi.

Moje palce zaczęły szukać guzików jego koszuli, za każdym razem szybko je rozpinając. Wreszcie udało mi się dokończyć i zsunąłem koszulę z jego szerokich ramion. Moje dłonie zaczęły wędrować po jego piersi, odnajdując twarde brodawki, po których przesunąłem koniuszkami. Jęknął. Zachrypnięty, niski, seksowny jęk. Chciałem zdjąć mu dżinsy, ale zmieniłem zdanie kiedy usta Rica przesunęły się po całej długości mojego trzonu.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Och..." Szarpnąłem biodrami do góry, moje dłonie zacisnęły się na pościeli. Myślałem, że dojdę tu i teraz. "...kurwa!" Jego język drażnił mnie bezlitośnie, co chwila mocno ssąc i biorąc mnie całego w usta. Jedna dłoń krążyła po moim brzuchu, druga masowała moje jądra. Chryste, byłem bardzo złym doktorkiem! "Przestań!" Złapałem go za włosy. "Przestań albo dojdę." Pocałował wnętrza moich ud, przesuwając się w górę po moim brzuchu, piersi i wargach. Moje ciało drżało. Usłyszałem jak otwiera się szuflada, zagrzechotały rzeczy w środku, cisza, a potem dźwięk rozsuwanego zamka dżinsów. Kiedy siedział z boku materaca, pochylał się, całował mnie, ja zrobiłem ruch w okolice jego krocza i tym razem natychmiast odnalazłem swój cel. Ric jęknął mi w usta, jego oddech stał się szybki i urywany, kiedy mocno przesuwałem po nim dłonią. Odwzajemnił przysługę, wolno, w pełni świadomy, że byłem bardzo blisko dzięki uwadze, jaką wcześniej mi poświęcił. Nie wspominając, że teraz miałem jego fiuta w swojej dłoni, wiedziałem jak to jest, znałem jego rozmiar. W swojej głowie, fantazjowałem już o nim we mnie. "Eee..." Ric przerwał pocałunek, jego palce musnęły mój policzek. "Eee? Co eee?" Jezu, Ric, nie stchórz teraz. "Co się stało?" Trzymałem jego fiuta, nie chcąc go puścić. "Twoje kolano. Jest bardzo spuchnięte. Zapewne nie powinieneś go zginać." Na miłość boską, Ric, zegnij je! Wyzdrowieję z tego! "Staram się wymyślić jak to zrobić." Wbijasz walcowaty kołek w okrągłą dziurę, to nie jest takie trudne.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Choć teraz to właściwie było trudne, a nie chciałem by opadł, zanim wymyśli jakiś sposób, by to zrobić. "Nic mi nie będzie, nie martw się tym." "Połóż się na boku, skarbie. Na lewym boku, żebyś mógł mieć wyprostowane kolano." Skarbie. Ric nazwał mnie skarbem. Uśmiechnąłem się. "Wiem, że to trochę...no..." Słyszałem obawę w głosie Rica. "...nieromantyczne wziąć cię za naszym pierwszym razem od tyłu, ale to jedyny sposób, by cię nie bolało." To było naprawdę słodkie. Obawa Rica o moje uczucia i zdrowie zwiększyła tylko mój nowo odkryty szacunek do niego. Zapewniła mnie także, że to nie będzie przygoda na jedną noc. Ric zdaje się, postanowił, że jestem kimś, kogo chce znowu widzieć. Kiedy położyłem się na boku, a Ric przycisnął się do moich pleców, starał się jak tylko mógł, by rozpieszczać mnie pocałunkami. Jasne, to oznaczało, że musiałam przekręcać głowę pod niewygodnym kątem, ale to było warte lekkiego dyskomfortu. Jego śliskie palce ocierały się co chwila o moją prostatę i poczułem jednocześnie gorąco i ciarki, spowodowane jego troską i uwagą, którą ciągle okazywał. Jego palce wysunęły się i sięgnąłem dłonią do tyłu, by rozdzielić pośladki. Wsadził swojego fiuta we mnie. Syknąłem, biorąc głęboki wdech i wypychając tyłek do tyłu. Ric jęknął nisko. Jego dłoń odnalazła moją i splotły się nasze palce. Jego usta całowały, przygryzały i lizały moje ramię. Stały rytm jego wolno posuwającego mnie fiuta doprowadzał mnie na wyżyny ekstazy. Ric sprawiał, że moje ciało reagowało jak nigdy wcześniej, a serce waliło o żebra. Wcale nie jestem niewinny. Często uprawiałem seks na pierwszej randce. Nigdy nie chodziło o nic więcej, niż seks. To było inne. To była prawdziwa więź. Czułem to i wiedziałem, że Ric też to czuł. Stały rytm jego pchnięć doprowadzał mnie do obłędu. Moja głowa spoczywała w zgięciu ramienia Rica, a jego dłoń pieściła moją pierś. Za każdym razem, gdy jego palce ocierały się o mój sutek, w brzuchu czułem lekki trzepot. Jego druga dłoń przesunęła się po moim udzie, objęła moje jądra, chwyciła fiuta i ponownie zawędrowała na udo. Zakołysałem biodrami do przodu i do tyłu, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

biorąc Rica głęboko we mnie w próbie zaspokojenia mojej chęci bycia blisko niego. Jego niskie, zachrypnięte jęki były dla mnie tak gorące jak jego ciało. Czułem wibracje wszędzie tam gdzie mnie całował, na języku, szyi, ramieniu. Był delikatnym kochankiem. Wiedziałem, że z pewnością nie robi tego, żeby zaspokoić swoją żądzę.

"Jesteś piękny." Ten szept przy moim uchu zamienił trzepot w brzuchu na armię motyli. Mrowiła mnie skóra. Każdy cal mojego ciała reagował intensywnie na czuły dotyk Rica. Poczułem zbliżający się orgazm, moje jądra ścisnęły się, wypełniając się rozkosznym napięciem. Przesunęło się ono na mojego fiuta, przez co stał się jeszcze twardszy i drgnął w dłoni Rica. Zareagował na te spazmy wchodząc we mnie jeszcze szybciej i głębiej. Ric przesunął po mojej główce śliskim od prejakulatu kciukiem, wprawiając mnie w ogromną ekstazę. Słuchałem jak sypialnię wypełniają nasze złączone jęki. Dopasowywałem się do każdego pchnięcia ruchem bioder. Ric doszedł pierwszy, chowając twarz w mojej szyi, jego głośny jęk T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wibrował na mojej skórze. Jego dłoń zacisnęła się na moim trzonie, pompując go szybko, aż mój kręgosłup się wygiął i wbił w jego brzuch. Przeszył mnie orgazm, zmieniając te małe spazmy w konwulsje. "Ooo...kurwa!" Dobry Boże, czy ja to właśnie wykrzyczałem? "Och! Kurwa! Kurwa! Ric! Ooooch" Aha, zdecydowanie. Ledwie miałem czas by dojść do siebie, nim Ric przekręcił mnie i pocałował. Jego ciężar przyciskał mnie do materaca, a jego język wydawał się zdeterminowany, by dostać się do moich migdałków. Umawiałem się z różnymi facetami, ale nigdy nie miałem prawdziwego chłopaka. Nigdy nie nazywałem nikogo swoim partnerem. To byli przeważnie kumple, z którymi się pieprzyłem, co trwało zwykle kilka tygodni aż znikało pożądanie i wtedy znikałem i ja. Nie chciałem być w poważnym związku. Mój plan na życie polegał na skupieniu się na karierze, spłaceniu domu i samochodu i zaoszczędzeniu tylu pieniędzy, by podróżować. Chłopak nie pasował do tych planów. Ale kiedy leżałem z Rikiem na sobie, przesuwając dłońmi po jego ramionach, całując go tak namiętnie jak on całował mnie, nagle nie potrafiłem myśleć o niczym bardziej satysfakcjonującym, niż wiedza, że mam kogoś wyjątkowego, kogo mogę kochać. Kogoś wyjątkowego z kim mogę rozmawiać, słuchać jak minął mu dzień, oglądać telewizję, spać i dzielić życie. Przez pół godziny, a może i więcej, całowaliśmy się jak para nastolatków. Miło było wymieniać taką emocjonalną bliskość po seksie. Zastanawiałem się czy to była jego zwyczajna rutyna, czy to ja wyzwoliłem w nim romantyka. Miałem nadzieję na to ostatnie. Chciałem wierzyć, że ujrzał we mnie coś, co sprawiło, że nie chciałby nigdy odejść. Jak zwykle odezwała się we mnie moja analityczna natura. Uwolniłem się z ramion Rica i usiadłem na łóżku, głośno wzdychając i przecierając twarz dłońmi. "Czy to dla mnie znak żebym wyszedł?" Zapytał Ric, brzmiąc na bezbronnego. "Nie, chyba że chcesz wyjść." "Nie chcę."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Otworzywszy szufladę, wyjąłem z niej okulary i założyłem je na nos. Chciałem widzieć twarz Rica. Na szczęście postęp w branży optycznej uratował mnie przed zaprezentowaniem mu się z wielkimi sowimi oczami. "Musimy porozmawiać." Powiedziałem trochę bardziej otwarcie, niż chciałem. "Są rzeczy, o które muszę cię zapytać i odpowiedzi, które musisz mi udzielić." "Wciąż mam koszmary z tobą, Alex." Przewidując odpowiedzi, których potrzebowałem, Roc zaczął mówić bez zachęty. "Budzę się, jestem cały spocony i widzę w głowie twoją twarz. Słyszę jak krzyczysz żebym przestał. To mnie prześladuje." Kiedy Ric mówił, głowę miał spuszczoną, a dłonie ściśnięte. "Nie oczekuję, że mi wybaczysz. Nie o to mi chodziło. Ja sam nie potrafię sobie wybaczyć, więc musiałbym być prawdziwym arogantem, oczekując tego po tobie." "Powiedz mi, że blizny na twoich nadgarstkach nie mają nic wspólnego ze mną." Kiedy nie odpowiedział, poczułem mdłości. "Próbowałeś się przez to zabić?" Poczułem dziwną, intensywną mieszankę złości i empatii. Nie wiedziałem czy chcę go objąć, czy uderzyć go w twarz. Przez lata z powodu Rica nosiłem swoje emocjonalne blizny. Nie wiedziałem czy chcę przejąć na siebie poczucie winy i za jego blizny. Jego odmowa odpowiedzi na moje pytanie sprawiła, że prawie chciałem wykopać go z łóżka, ale wreszcie przerwał milczenie. "Chodziło o wiele spraw. Cały czas mieszkałem ze swoją rodziną, nie mówiąc nikomu, że jestem gejem." Wzruszył ramionami, wciąż odmawiając kontaktu wzrokowego. "Tata nienawidził pedałów i dbał, by wszyscy o tym wiedzieli. Mam nigdy nie kazała mu przestać, kiedy zaczynał swoją tyradę przeciwko gejom; domyśliłem się, że się z nim zgadza. Kiedy zacząłem liceum, wiedziałem już, że wolę chłopców. Próbowałem przekonać siebie, że nie wyprą się mnie, bo jestem ich synem. Potem dowiedziałem się, że jestem adoptowany. Nie wiem, Alex..." Przesunął trzęsącymi się dłońmi po włosach."Coś we mnie pękło." "To dlatego się nade mną znęcałeś? Dlatego mnie biłeś, złamałeś mi nos i wybiłeś zęby?" Zapytałem kiedy Ric znowu zamilknął. "Bo coś w tobie pękło?" Przytaknął.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Byłeś łatwym celem. Na początku robiłem to, żeby nikt się nie dowiedział, że jestem gejem. Potem robiłem to, żeby tata myślał, że też nie cierpię gejów. Gdyby tak myślał, nigdy nie dowiedziałby się, że sam nim jestem. Wiem, że to brzmi żałośnie, ale kiedy odkryłem, że nie jestem ich prawdziwym synem, naprawdę wierzyłem, że wyrzucą mnie z domu." "W porządku." Jednak nie było w porządku. "Chcesz się jeszcze ze mną spotkać? Bądź szczery. Nie mów tak, jeśli myślisz nie." "Tak." Chwycił moją dłoń. "Chcę." "I tu jest mój dylemat, Ric. Powodem, dla którego znęcałeś się nade mną w szkole było to, że coś w tobie pękło." Widziałem jak spiął się kiedy odwróciłem jego dłoń, ukazując bliznę. "Podejrzewam, że pękłeś, jak robiłeś to." Przechyliłem głowę. "Jeśli zaczniemy się spotykać, to skąd wiem, że znowu nie pękniesz?" "Nie jestem agresywnym człowiekiem. Jako dzieciak popełniłem wiele błędów. Jako dorosły również. Ale nie jestem agresywny." Ton jego głosu i błagalne spojrzenie w jego oczach ukoiło mój niepokój. "Nie potrafię nawet zabić pająka. Łapię je i wypuszczam na zewnątrz." "Jak jakiś pająk zbliży się do mnie, to masz go natychmiast zgnieść w pył!" Mój komentarz przełamał napięcie i Ric roześmiał się. "Zanim go złapię, najpierw cię uratuję." "Nie. Nie...to nie podlega negocjacjom. Twoim obowiązkiem jako mojego chłopaka jest zabijanie pająków i karaluchów w pobliżu mnie." "Okej...w porządku. Będę zabijał dla ciebie pająki." Odsunął kołdrę. "Daj mi miotłę, żebym mógł dosięgnąć tego spachacza6 na suficie." Bolące kolano? Jakie bolące kolano? Nie zwolniłyby mnie nawet dwie amputowane nogi. Dotarłem na koniec korytarza w milisekundę, cały czas piszcząc. Moja ogromna fobia przed 6 O tę bestyjkę chodzi http://en.wikipedia.org/wiki/Huntsman_spider T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pająkami zwiększyła się czterokrotnie kiedy w grę wchodziły spachacze. Były ogromne, włochate, szybkie i umiały skakać. "Zabij go, zabij go, zabij go...na miłość boską, Ric!...zabij go!" Ric wyszedł z sypialni trzęsąc się ze śmiechu i oparł się o drzwi, żeby zachować równowagę. "Jestem pewien..." Wykrztusił. "...że pokonałeś prędkość światła." "Zabij skurwysyna, zanim ucieknie i się schowa!" Krzyknąłem. "Alex, nie ma żadnego pająka. Żartowałem." Serce waliło mi o żebra, w płucach brakowało tlenu. "To nie jest zabawne!" Przycisnąłem dwa palce do szyi, wyczuwając puls. "Zaraz chyba zemdleję. I to będzie twoja wina!" Nie przestał się śmiać, tylko podszedł do mnie z otwartymi ramionami. "Oooj, no chodź tu." "Nie! Odwal się! Idź do domu! To było okrutne!" "Skąd miałem wiedzieć, że aż tak nie cierpisz pająków? Nawet jeśli spachacz byłby na ścianie, to przecież one są nieszkodliwe." "Nie wmawiaj mi, że są nieszkodliwe." Moja mina nie powstrzymała Rica od podejścia do mnie. "Powiem ci jakie są złe. Obserwują cię. Śledzą. Kilka miesięcy temu jeden był w moim samochodzie. Uciekłem co sił w nogach. Wypsikałem cały preparat na insekty i wiesz co? Przeżył. Godzinę później otworzyłem drzwi wejściowe, a on siedział na mojej wycieraczce. Czekał na mnie."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

To załatwiło sprawę. Ric zgiął się w pół, trzymając się za brzuch, śmiejąc się tak bardzo, że nie był w stanie wydać z siebie dźwięku. "To nie jest zabawne!" Krzyknąłem. "Prześladował mnie za to, że chciałem go zabić!" "Na wycieraczce miałeś innego pająka." Wydyszał. "Wcale cię nie śledził." "Nigdy nie zapomnę twarzy tego pająka, Ric, to był ten sam." "Czyli mówisz, że ten pajączek, z móżdżkiem wielkości ziarenka piasku, schował się w twoim samochodzie z zakrytą twarzą, żeby uniknąć uduszenia sprejem na insekty." Stanął przede mną, śmiejąc się w najlepsze. "A potem, kiedy opary zniknęły, chociaż nie widział w którą stronę poszedłeś, znalazł drzwi wejściowe, bo wiedział, że jesteś w tym domu." Ric uśmiechnął się, przegryzając dolną wargę. "Nie sądzisz, że gdyby był tak bardzo mądry, to założyłby kominiarkę, zanim schował się w twoim samochodzie, żebyś nie rozpoznał go na wycieraczce?" Pff. Wyglądał na tak pewnego siebie, śmiejąc się z mojej fobii, mając na sobie tylko ten uśmieszek i nic więcej. Absolutnie nic więcej. Cały nagi. Z opalonym ciałem. Szerokimi ramionami. Gładką, umięśnioną piersią. Twardym brzuchem. Szczupłą talią. Silnymi ramionami. Silnymi nogami. Pół twardą erekcją. "No i?" Podpowiedział. "Co no i?" "To nie był ten sam pająk." Mój wzrok pożerał piękne ciało Rica. "Kogo obchodzi jakiś przeklęty pająk? Zamknij się i mnie pocałuj." Moje plecy zostały przyciśnięte do ściany, a Ric zawładnął moimi ustami w głębokim pocałunku. Umysł mówił mi, żeby go odesłać, nie ufać mężczyźnie, przez którego raz znalazłem się w szpitalu i który sam znalazł się w szpitalu. Umysł ostrzegał mnie o tym, co może wydarzyć się w T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

przyszłości, jeśli będziemy się kłócić i Ric znowu pęknie. Serce mówiło mi co innego. Kazało mi dać mu szansę i rozważyć to, że wszyscy popełniamy błędy. Wszyscy robimy rzeczy, z których nie jesteśmy dumni, uczymy się z tego i nigdy więcej nie popełniamy tego samego błędu. Serce mówiło mi, że Ric był dzieciakiem, kiedy się nade mną znęcał, a dzieci robią głupie, szalone rzeczy. Serce mówiło mi, że Ric potrzebował zrozumienia w sprawie swojej próby samobójczej i niczyjego, nawet mojego oceniania. Odsunąłem się. "Naprawdę chcesz spróbować?" "Tak. Naprawdę. Wiem, że nie będzie łatwo. Wiem, że twoja rodzina mnie nienawidzi i ma dobry powód. Daj mi szansę, Alex. Nie zdradzę twojego zaufania, obiecuję."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie, to od początku nie był zwykły dzień. Jesteśmy razem od trzech miesięcy. Ric jest moim najlepszym przyjacielem, kochankiem i partnerem. Tego ranka obudziłem się czując jak jego palce muskają mój policzek. Kiedy otworzyłem oczy, próbując się skupić, zobaczyłem jak Ric siedzi na skraju łóżka i na mnie patrzył. "Która godzina?" Wymamrotałem. "Odpowiednia by powiedzieć ci, że cię kocham." Wydawało mi się, że serce zaraz wyrwie mi się z piersi. Nie wymieniliśmy jeszcze między sobą tego słowa na 'K', a deklaracja Rica wywołała łzy w moich oczach. Poruszony rzuciłem mu się w ramiona. Usłyszałem jak odchrząkuje. "Alex?" "Tak?" "Jeśli mnie kochasz, to teraz jest świetny moment, byś to powiedział." "Kocham cię, skarbie. Teraz jestem najszczęśliwszym facetem na świecie."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a