Woods Sherryl - Magia białych świąt 01 - Wymarzone święta (Harlequin Special 37).pdf

SAVE OFFLINE

Sherryl Woods

Wymarzone święta

aa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Mamo, mamo, śnieg pada! – Okrzyk Hannah dobiegł z salonu. Kroki dziecka zadudniły na drewnianej podłodze, a po chwili ośmioletnia córeczka Savannah wpadła do pokoju i z zachwytem w oczach zatrzymała się przy matce. – Mogę wyjść na dwór? Pozwolisz? – prosiła Hannah. – Jest tak fajnie. Jeszcze nigdy nie widziałam śniegu. – Wiem – odparła Savannah, uśmiechając się mimo woli. – To nie to co Floryda, gdzie śniegu jest jak na lekarstwo. – Białe Boże Narodzenie! To niesamowite. Ciekawe, co by na to powiedziały moje koleżanki! Okrrropnie się cieszę, że przeprowadziłyśmy się do Vermont! Entuzjastyczna reakcja córki na widok pierwszego w życiu śniegu nie zdziwiła Savannah, mimo że dla niej samej był to istny dopust boży.

6

Sherryl Woods

Kiedy dwa dni temu przyjechały na miejsce, okazało się, że ogrzewanie pensjonatu Holiday pozostawia wiele do życzenia. Wiatr wdzierał się wszystkimi niewidocznymi gołym okiem szparami w izolacji, a dach – no cóż, jedyne co można było o nim powiedzieć, to to, że jeszcze im nie spadł na głowę. Ale kto wie, czy się nie zawali pod ciężarem grubej warstwy mokrego śniegu? Minęły trzy tygodnie od powiadomienia przez adwokata, że ciotka Mae uczyniła Savannah swoją spadkobierczynią. Ta zaprawiona goryczą nowina nadeszła w przeddzień Święta Dziękczynienia i po raz pierwszy od czasu rozwodu, który przeprowadziła rok temu, Savannah pomyślała, że wreszcie, poza swoją żywiołową i wspaniałą córką, ma coś, za co powinna być wdzięczna dobremu losowi. Teraz jednak, po bliższych oględzinach domu, zaczynała się zastanawiać, czy przypadkiem ów rzekomo dobry los ponownie nie spłatał jej okrutnego figla. Pensjonat Holiday należał do rodziny od pokoleń. Z czasem ten ogromny i wystawny budynek, wzniesiony we wczesnych latach dziewiętnastego stulecia przez któregoś z bogatych przodków, zmienił przeznaczenie. Kiedy rodzina zubożała, dom położony w samym sercu vermonckich terenów narciarskich zamieniono na pensjonat. Savannah pamięta jeszcze, że gdy przyjeżdżała tutaj jako dziecko, miała wrażenie, iż przenosi się w bożonarodzeniową baśń, ze światełkami na

Wymarzone święta

7

okapie dachu i na gałęziach wiecznie zielonych krzewów przed domem, z płonącym kominkiem w salonie i z niosącym się z kuchni cudownym zapachem świątecznego bananowo-orzechowego placka i kruchych ciasteczek. Czubek drzewka, które sami ścinali i stroili, sięgał zawsze wysokiego na trzy i pół metra pokoju. Ciotka Mae – a właściwie stryjeczna babka Savannah – przeżyła tutaj swoje najlepsze lata. Niestrudzona, ujmująca serdecznością pięćdziesięciokilkulatka pochodziła z twardo stąpającej po ziemi gałęzi rodu z Nowej Anglii. Krzątała się i uwijała po domu, sprawiając, że wszyscy członkowie rodziny czuli się tu mile widziani, z zadziwiającą łatwością przygotowywała wymyślne potrawy i gromkim głosem, lekko tylko fałszując, śpiewała kolędy. To był ten okres w roku, kiedy w pensjonacie nie było gości. Dla Savannah – jedynego dziecka w gronie licznych ciotek, wujów i kuzynów, którzy wspólnie świętowali Boże Narodzenie – panująca tu atmosfera graniczyła z magią. Jeśli nawet w owym czasie dom już znajdował się w opłakanym stanie, a meble były nadwerężone przez upływ czasu, nie zauważała tego. Teraz natomiast wszystko wskazywało na to, że będzie to jedna wielka beczka bez dna. – Mamo, słyszałaś? – odezwała się ponownie Hannah. – Powiedziałam, że śnieg pada. – Słyszałam – zdławionym głosem odpowiedziała Savannah.

8

Sherryl Woods

Niebieskie oczy Hannah błyszczały z podniecenia. – Czy to nie fantastyczne? Savannah próbowała wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu, ale dręczyła ją myśl, że zbyt duża ilość śniegu zawali nadwątlony dach, który runie im na głowy podczas snu. Niemniej jednak zdobyła się na uśmiech. – Nie ma nic lepszego od białego Bożego Narodzenia – przyznała. – Czy ustawimy choinkę, zrobimy sobie gorącą czekoladę i będziemy śpiewać kolędy, tak jak wtedy, kiedy byłaś dzieckiem? – upewniała się Hannah. – Nawet nie zauważymy, że nie ma prezentów. Ta trzeźwa, realistyczna ocena ich ciężkiej sytuacji materialnej pogłębiła tylko frustrację Savannah. Po rozwodzie została prawie bez grosza. A co do alimentów? Jej były mąż nie kwapił się z płaceniem śmiesznie niskiej kwoty wyznaczonej przez sąd na potrzeby dziecka. Prędzej jej kaktus wyrośnie na dłoni, niż ujrzy chociaż jednego pensa. Ponieważ orzeczenie ich rozwodu zasadzało się na zastrzeżeniach Savannah wobec pracoholicznych skłonności męża, Rob pewnie uznał, że jego była żona nie będzie korzystać z dochodów pochodzących ze skłonności, które dyskwalifikowały go w jej oczach. Kiedy wczoraj wieczorem Hannah poszła spać, Savannah przesiedziała parę godzin nad stertą

Wymarzone święta

9

ostatnich rachunków z Florydy, nad książeczką czekową i długą listą napraw, niezbędnych, by otworzyć pensjonat dla gości po Nowym Roku. Rezultat był taki, że poczuła się jeszcze bardziej przygnębiona. Żeby ją podnieść na duchu, potrzeba by było czegoś znacznie mocniejszego niż lśniący śnieg i parę kolęd. Choćby sobie nie wiem jak wmawiała, że ta zmiana może im tylko wyjść na dobre, ciągle nie była o tym do końca przekonana. Może gdyby zostały na Florydzie, znalazłaby lepiej płatną pracę i nie musiałyby się martwić, jak po uiszczeniu opłat za dom i kupieniu jedzenia związać koniec z końcem. Przynajmniej odpadłoby płacenie niebotycznego rachunku za ogrzewanie za ostatnią zimę, który znalazła w szufladzie kuchennego kredensu. Może błędnie oceniła sytuację, sprzedając ich wspólny z Robem dom, na którym wisiał potężny dług hipoteczny. Uzyskana gotówka, poza pokryciem kosztów podróży, wystarczy zaledwie na rozpoczęcie niezbędnych napraw w pensjonacie. – Mamo, co się stało? – dopytywała się Hannah. – Boisz się, że popełniłyśmy błąd? Na widok zatroskanych oczu córki Savannah otrząsnęła się ze swoich lęków. Hannah nie zasługiwała na to, by ją zbyć machnięciem ręki. Dziewczynka po raz pierwszy od rozwodu rodziców znów zachowywała się jak dziecko. Savannah nie miała prawa jej tego odbierać.

10

Sherryl Woods

– Ależ skąd! – powiedziała dobitnie. – Uważam, że przyjazd tutaj był najsłuszniejszym wyborem. Doprowadzimy wszystko do porządku. Ilu ludziom dane jest mieszkać w miejscu, które wygląda jak obrazek z pocztówki bożonarodzeniowej? Nie napiłabyś się gorącej czekolady? – zapytała, ściskając mocno córkę. – A potem będziemy mogły wyjść na śnieg? – prosiła Hannah. – A może byś włożyła nową zimową kurtkę, wyszła na dwór i sprawdziła na własnej skórze, jak tam naprawdę jest? Zawołam cię, kiedy przygotuję czekoladę. Hannah pokręciła głową. – Och nie, mamo, chcę, żebyś ty też wyszła. Proszę. Savannah pomyślała o wszystkim, co miała do zrobienia, po czym dała sobie z tym spokój. Do świąt zostało już tylko kilka dni. Większość dostawców, z którymi rozmawiała, będzie do jej dyspozycji dopiero po Nowym Roku. A dopóki nie wyprawią się z Hannah do położonego u stóp góry miasteczka, nie ma sensu zdzierać starych tapet ani zdrapywać farby. Dlaczego nie potraktować tego okresu jak nieoczekiwanie darowanego czasu? – Okej, dziecinko – powiedziała, zdejmując płaszcz z wieszaka koło drzwi. – Ale wyjdziemy tylko na parę minut. Żeby przebywać dłużej na dworze, potrzebne nam będą solidne buty, wełniane szaliki i grube rękawice. Bo przecież nie

Wymarzone święta

11

chcemy rozpocząć Nowego Roku z odmrożeniami, prawda? – Tylko nie to – przytaknęła Hannah, wyciągając matkę na zewnątrz, nie zważając na podmuch lodowatego powietrza, które zmroziło ich oddechy. Na ziemi leżało parę centymetrów ciężkiego, wilgotnego śniegu, który osiadł również na gałęziach strzelistych drzew i krzewów, i nadal sypał równomiernie. Trzeba mieć dużo fartu, żeby bez łańcuchów czy opon zimowych wyjechać z podjazdu w najbliższym czasie, pomyślała Savannah, wpadając ponownie w ponury nastrój. I wtedy dostrzegła zachwyt na twarzy Hannah. Mała przekrzywiła głowę i językiem chwytała płatki śniegu. Przecież, kiedy sama po raz pierwszy odwiedziła ciotkę Mae i zobaczyła śnieg, zachowała się identycznie! Była młodsza od Hannah, a wyprawy do Vermont na święta stanowiły jasny punkt i główną atrakcję w jej życiu. Nie potrafi powiedzieć, dlaczego w jakimś momencie przestała przyjeżdżać tutaj z rodzicami. Bywała tu jeszcze sama, kiedy dorosła, ale potem, gdy poznała i poślubiła Roba, wizyty stopniowo ustały. Rob, który był na wskroś chłopakiem z Florydy, kategorycznie odmawiał podróży w miejsce, gdzie temperatura spadała poniżej dziesięciu stopni. Teraz, kiedy ciotka Mae odeszła, Savannah bardzo żałowała, że nie zdobyła się na coś więcej,

12

Sherryl Woods

poza pisywaniem do niej sporadycznych listów z dołączonymi zdjęciami Hannah. A jednak ciotka nie tylko ani razu jej nie osądziła, ale jeszcze okazała jej wiele serca, gdy Savannah napisała o rozpadzie swojego małżeństwa. Pod pretekstem prezentu urodzinowego posłała jej jeden czek i zaproponowała więcej, ale Savannah odmówiła. Skłamała, mówiąc, że nadal jest z Robem i że między nimi układa się dobrze, i dopiero teraz przekonała się, że ciotka ją przejrzała. Umierając, zrobiła to, czego Savannah nie pozwoliła jej uczynić za życia. Jeśli inni członkowie rodziny mieli żal za ten szczodry gest, Savannah nic o tym nie wiedziała. Dawno straciła z nimi kontakt. Odkąd rozwiodła się z mężczyzną, którego jej rodzice entuzjastycznie zaaprobowali, ich drogi także się rozeszły. Ciotka Mae próbowała wynegocjować rozejm między Savannah i jej ojcem, ale ten zaparł się i pozostawał nieugięty. Uważał, że jego córka postąpiła głupio, rozwodząc się z człowiekiem, który przynosił do domu regularną i całkiem przyzwoitą pensję. – Mamo, strasznie mi się tutaj podoba! – oznajmiła Hannah, obejmując Savannah, która drżała z zimna pomimo grubego płaszcza. – Czy możemy ulepić bałwana? – Myślę, że na to potrzeba trochę więcej śniegu – odparła Savannah. – Poza tym jest mi przeraźliwie zimno. To jak będzie z tą gorącą czekoladą?

Wymarzone święta

13

– Chcę tu zostać. Wcale nie jest mi zimno – nalegała Hannah. – To dlaczego szczękasz zębami? – droczyła się Savannah. – Nie żartuj, dziecinko. Po prostu nie chcesz się przyznać, że i ty zmarzłaś. Chodź. Rozgrzejemy się, a w tym czasie przybędzie śniegu. Nauczę cię robić orła na śniegu. – Co to takiego orzeł na śniegu? – ożywiła się Hannah. – Zobaczysz. Nauczyła mnie tego ciocia Mae, kiedy byłam małą dziewczynką. A teraz wejdź do środka i ogrzej się. Hannah, która w ciągu ostatnich miesięcy stała się upartym dzieckiem, posłuchała wreszcie i poszła za matką do kuchni. Patrząc na błyszczące oczy córki, na jej zaróżowione policzki i zmierzwione włosy, Savannah nie miała wątpliwości, że podjęła słuszną życiową decyzję, nawet gdyby wymagała ona stoczenia jeszcze niejednej walki. W nagłym przypływie determinacji pomyślała, że pomimo żałosnego stanu pensjonatu mogą zacząć wszystko od nowa i że zasługują na lepszy los. A na początek urządzą najlepsze w życiu Hannah Boże Narodzenie, nawet małym kosztem. Przecież niektóre z najlepszych świątecznych wspomnień Savannah naprawdę niewiele kosztowały. A sprawy praktyczne niech sobie poczekają do Nowego Roku.

14

Sherryl Woods

Mae Holiday była jedną z najbardziej ekscentrycznych osób, jaką Trace Franklin spotkał w swoim życiu. Poznał ją, gdy jedna z kobiet, z którymi się wówczas spotykał, wyciągnęła go do Vermont na idylliczny letni wypad. To było osiem czy dziewięć lat temu. Od tego czasu przez jego życie przewinęło się dwa razy tyle kobiet. Z nich tylko Mae – jedyna kobieta, z którą nie romansował – na dobre zapadła mu w pamięć. Była dla niego jak babka, której nigdy nie miał, jak przewodniczka duchowa, która starała się jak mogła wnieść pewną równowagę w jego życie. Do śmierci, a umarła w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat, nie pogodziła się z myślą, iż nie przekonała go o najważniejszym – że prawdziwe, romantyczne uczucie jest równie ważne jak pieniądze. Trace wiedział swoje. Jego rodzice byli w sobie szaleńczo zakochani, ale jedyne, co im z tego zostało, to cierpienie i rozdarte serca. To miłość kazała jego matce trwać przy mężczyźnie, który nigdy nie odłożył grosza, mężczyźnie, którego życiowy interes znajdował się zawsze ,,na wyciągnięcie ręki’’. Podczas gdy John Franklin snuł swoje marzenia, jego żona chodziła na posługi, pracowała w sieci fast foodów, aż wreszcie, kiedy już było prawie za późno, dostała stałą pracę i sprzedawała zabawki rodzinom, które stać było na kupowanie swoim dzieciakom wyszukanych ogrodowych

Wymarzone święta

15

zestawów huśtawek i wymyślnych gier komputerowych. Kiedy Trace miał piętnaście lat, matka przyniosła do domu jedną z takich gier, ale on już wyrósł z podobnej dziecinady. Wtedy miał tylko jeden cel – chciał z wyróżnieniem skończyć liceum i otrzymać stypendium do najlepszego stanowego college’u. Nie chciał się bawić zabawkami. Chciał zostać właścicielem firmy produkującej zabawki. I został niedawno! Ironią był fakt, na co Mae natychmiast zwróciła uwagę, że nadal nie miał czasu się bawić. Nawet nie był pewny, czy potrafi. To właśnie z powodu Mae jechał teraz zaśnieżonymi drogami Vermont. Podczas ostatniej wizyty u niej, pod koniec października, Mae wyraziła ostatnie życzenie. Wiedziała, że umiera, wiedziała o tym od dobrego roku, zanim rak pokonał ją ostatecznie, ale nie powiedziała słowa Trace’owi, aż do tamtej wizyty, kiedy opisała mu szczegółowo swoje zmagania z chorobą i przegraną walkę, relacjonując fakty ze stoicyzmem, tak pogodzona z losem, że nie mógł wyjść z podziwu. – Chcę, żebyś mi coś obiecał – powiedziała, kiedy siedzieli przed kominkiem ostatniego wieczoru. Pomimo płonącego ognia i kilku koców wciąż drżała. – Wszystko, co zechcesz – odpowiedział z zamiarem dotrzymania słowa. Mae nie tylko jako

16

Sherryl Woods

jedna z pierwszych zainwestowała w jego firmę, nie tylko była jedną z głównych akcjonariuszek fabryki Franklin Toys, przede wszystkim była jego przyjaciółką. – Chcę, żebyś spędził tutaj Boże Narodzenie. To było zaledwie dwa miesiące temu, więc żeby móc tutaj przyjechać, musiał zmienić terminy służbowych spotkań, ale przecież nie mógł nie spełnić jej prośby. – Oczywiście – odparł natychmiast. – Spędzimy cudowne święta. Ścisnęła go za rękę. – Mnie tutaj nie będzie, Trace. Wiesz o tym. Nawet teraz, wspominając tamtą chwilę, miał łzy w oczach. Jej wzrok był nieugięty. Od początku choroby nie roztkliwiała się nad sobą i nie pobłażała sobie, a teraz, kiedy wyjawiła prawdę innym, oczekiwała, że oni także stawią jej czoło. Nowotwór rozprzestrzenił się za szybko, jeszcze zanim lekarze nabrali podejrzeń, że jest aż tak źle. Mae umierała i od wyroku nie było odwołania. Przetrzymał jej wzrok, wiedząc, że nie może okazać słabości, skoro ona sobie tego nie życzy. – Dlaczego, Mae? Dlaczego chcesz, żebym przyjechał, gdy ty odejdziesz? – Po prostu zrób to dla mnie – wyszeptała słabnącym głosem. – Obiecaj. – Obiecuję – powiedział w momencie, kiedy jej oczy się zamknęły. Chciał coś zrobić, co mogłoby jej przynieść ulgę. Winien jej był tak wiele.

Wymarzone święta

17

Dwa tygodnie później Mae Holiday odeszła w pokoju. Był przy niej jej dozgonny przyjaciel – mężczyzna, którego głęboko kochała, ale którego nigdy nie poślubiła. Teraz Trace znajdował się w drodze do Vermont, żeby pożegnać zmarłą... i dotrzymać danego przyrzeczenia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Z komina pensjonatu Holiday unosiły się kłęby dymu. Na parterze jarzyło się światło. Trace siedział w samochodzie i wpatrywał się w to światło, próbując nadać temu sens. Spodziewał się, że Boże Narodzenie spędzi w samotności, opłakując Mae bez świadków, powracając wspomnieniami do radosnych chwil, które spędzili razem, odkąd się poznali. A także, przyznał z niewesołą miną, nadrabiając zaległości w papierkowej robocie, którą przywiózł ze sobą wraz z telefonem komórkowym, laptopem i faksem. O co, u licha, tu chodzi? – zastanawiał się, kompletnie zdegustowany takim obrotem sprawy. Mae nie mówiła, że jeszcze ktoś tutaj będzie. Podobnie adwokat, który wraz z kluczem do pensjonatu przysłał mu krótki list, zawiadamiający go, że Mae zaopatrzyła dom w dużą ilość jedzenia i drewna do kominka, i że ma nadzieję, iż

Wymarzone święta

19

pobyt tutaj będzie niezapomniany. Gdyby były jakieś problemy, ma się skontaktować z Nate’em Danielsem, mężczyzną, którego Trace znał tylko ze słyszenia, a który był tą zagadkową miłością w życiu Mae. Dotykając palcami staroświeckiego klucza w kieszeni, Trace brnął przez trzydziestocentymetrową warstwę świeżego śniegu. Był w połowie drogi do drzwi, kiedy dojrzał zagłębienie, jakby czyjeś stopy wykonały tu dziki taniec, a także coś jeszcze. Przyjrzał się uważniej i zobaczył... nie jednego, ale dwa orły na śniegu, coś, co się robi, padając na świeży śnieg i poruszając rozpostartymi ramionami tak, aby powstały skrzydła. Najpierw się uśmiechnął, przypomniał sobie niewinne dawne czasy, kiedy był dzieckiem, a problemy rodzinne, zwłaszcza niepewność jutra, jeszcze do niego nie docierały. Zimy były względnie łagodne, więc rzadkie opady śniegu przyjmowane były z prawdziwą radością. Nie miał sanek, za to miał swój udział w bitwach na śnieżki i odcisnął na śniegu niejednego orła. Ale gdy po chwili zaczął kojarzyć, miłe wspomnienia ustąpiły miejsca podenerwowaniu. Sądząc po niedużym rozmiarze jednego z orłów, na terenie znajdowało się dziecko, co z reguły oznaczało zgiełk i bałagan, czego zupełnie nie przewidział, kiedy obiecywał Mae, że spędzi tutaj święta. Jak na człowieka, który zarabia na życie dostarczaniem dzieciakom kosztownych

20

Sherryl Woods

zabawek, Trace czuł się zadziwiająco niezręcznie w zetknięciu z konkretnym dzieckiem. Dla niego zabawki stanowiły liczony w milionach dolarów interes, nie zaś rozrywkę. W sumie nie mogło być gorzej. Już zamierzał wziąć nogi za pas, kiedy przypomniał sobie głos Mae, gdy wymuszała na nim tę obietnicę. Nigdy nie wycofał się z danego jej słowa. Tym bardziej nie mógł tego zrobić teraz. Pełen obaw i lęku dobrnął do frontowych drzwi. Przystanął na śliskim ganku, zastanawiając się, czy nacisnąć dzwonek czy od razu wejść do środka, niezależnie od tego, kto tam jest. Przecież ma takie samo prawo znajdować się tutaj jak ten nieznany lokator. Niewykluczone nawet, że większe. To się jeszcze okaże. Wsunął klucz do zamka, przekręcił i popchnął masywne drzwi, zauważając mimochodem, że aż proszą się o nową farbę. Kiedyś były jaskrawoczerwone, podobnie jak wszystkie okiennice w tym domu. Teraz, kiedy wyblakły, stały się prawie różowe. Przy okazji może się tym zajmie. Złożyłby w ten sposób stosowny hołd Mae, którą widok drzwi i okiennic przywróconych na święta do dawnego blasku na pewno by ucieszył. Właśnie miał zamknąć drzwi, kiedy jakaś dziewczynka – tych samych rozmiarów, jak zauważył, co orzeł na dworze – wyhamowała przed nim na jednym ze skuterów produkowanych przez jego firmę. Dwa lata temu był to najlepiej sprzedający

Wymarzone święta

21

się towar i najmodniejszy świąteczny prezent. Nie był przeznaczony do jazdy po mieszkaniu, ale mógł zrozumieć pokusę, jaką stwarzała duża przestrzeń podłogi z twardego drewna. Szczególnie, że podłoga nie była w nadzwyczajnym stanie. Wymagała cyklinowania i świeżej warstwy wosku. To także mógłby zrobić... dla uczczenia pamięci Mae. Pomyślał, że najpierw musi dojść, kim jest ten przyglądający mu się z bezczelną ciekawością psotnik o złotych włosach przełożonych przez otwór baseballowej czapeczki i w byle jak wciśniętym do dżinsów podkoszulku. – Kim jesteś i co tutaj robisz? – zapytał rzeczowym tonem, jakim zwykł był przemawiać do kierowników poszczególnych działów branżowych, którzy nie sprostali zadaniu. Dzieciak ani trochę się nie speszył. – Jestem Hannah i mieszkam tutaj. A ty kim jesteś? I skąd wziąłeś klucz do mojego domu? W głowie mu zawirowało. Co też ta Mae wykombinowała? – Czy są tutaj twoi rodzice? – Tylko moja mama. Tatuś się z nami rozwiódł. Mieszka na Florydzie. A mama piecze świąteczne ciasta. – Uśmiechnęła się do niego czarująco. – Czy nie pachną cudnie? Trace mimo woli pociągnął mocniej nosem. Rzeczywiście, zapach był fantastyczny, taki sam, jak za czasów Mae. Jadał bardziej wyszukane

22

Sherryl Woods

potrawy od tych, które podawano w pensjonacie Holiday, ale te smakowały najlepiej i czuło się, że w ich przygotowanie włożono wiele serca. Zastanowił się, czy mama Hannah posiada kulinarne talenty Mae, po czym westchnął. To prawie niemożliwe! – Chcesz, żebym cię zaprowadziła do mamy? – wypytywała Hannah. – Znajdę ją – odparł Trace, kierując się prosto do kuchni. Uszedł krok i odwrócił się. – A tak dla ścisłości, to ten skuter nie służy do jeżdżenia po mieszkaniu. Uśmieszek nie schodził z twarzy małej. – Może nie, ale świetnie się tutaj sprawuje. – I odjechała, jakby jego upomnienie nie zrobiło na niej najmniejszego wrażenia. Trace westchnął i udał się na poszukiwanie jej matki. Nie wiedział, czego się spodziewał, ale na pewno nie tego chucherka pochylonego w niewiarygodnie prowokacyjnej pozie, z głową tuż przy ogromnym, wielofunkcyjnym i profesjonalnym piekarniku z nierdzewnej stali, będącego dumą i radością Mae. Kuchnia była oczkiem w głowie Mae. Włożyła masę pieniędzy w jej urządzenie, tworząc tu przytulne i funkcjonalne wnętrze. Wszystko w tej kuchni, od lodówki po granitowe blaty, było ostatnim krzykiem mody i myśli technicznej. Kiedy przed paroma laty pokazała kuchnię Trace’owi, była podekscytowana jak dziecko w wigi-

Wymarzone święta

23

lijny poranek. Powiedziała mu, że przeznaczyła na ten cel pierwsze dywidendy ze swoich akcji w firmie Franklin Toys. A teraz grasuje tu ten intruz, pomyślał, urażony w imieniu Mae, jakby sprofanowano jego własne królestwo. Jeśli ta kobieta nie dowiedzie swego prawa do tego miejsca, każe jej się spakować i wynieść stąd jeszcze przed zapadnięciem zmroku, nawet gdyby musiał zwrócić się do tutejszych sił porządkowych i zażądać, by ją stąd wyrzucili na zbity łeb. Miotały nim sprzeczne uczucia – z jednej strony chciał jak najszybciej to zrobić, z drugiej zaś wolał nie ryzykować, że zaskoczy ją swoją obecnością i przestraszy na śmierć, skoro i tak była bliska spalenia się. Czekał więc niecierpliwie, aż skończy. Miał pewne trudności z oparciem się pokusie przejechania ręką po niewielkiej wypukłości jej ubranej w dżinsy pupy. Bardzo niebezpiecznej pokusie. Przywołał się więc do porządku, podobnie jak zrobił to parę minut wcześniej, kiedy zabierał się za strofowanie Hannah. Wreszcie, dźwigając blachę większą od siebie, kobieta odsunęła się od pieca. A kiedy się odwróciła i zobaczyła go, krzyknęła i wypuściła blachę z rąk. Trace złapał ją w powietrzu, zaklął pod nosem, gdy gorący metal sparzył go w palce. Z blachy, która upadła z hukiem na podłogę, wysypały się kruche ciasteczka.

24

Sherryl Woods

A kobieta patrzyła na niego, jakby był ucieleśnieniem największego zła i celowo postanowił popsuć jej święta. – No i co pan najlepszego zrobił – powiedziała, rzucając mu gniewne spojrzenie i pochylając się, żeby pozbierać resztki połamanych lukrowanych ciasteczek powycinanych w śliczne czerwone i zielone formy. Pomachała mu przed nosem świętym Mikołajem, któremu odłamała się czapka i pół brody. – Niech pan tylko na to spojrzy! Jakby zupełnie nie obchodził ją fakt, że próbując ratować jej przeklęte ciasteczka, oparzył się. Przeszedł obok niej i wsadził ręce pod strumień zimnej wody. Wreszcie się nim zainteresowała. – Och, nie, pan się sparzył! Że też nie pomyślałam. Przepraszam. Proszę pokazać. Podeszła do niego i złapała jego rękę. Już sam jej dotyk podziałał kojąco. Tak naprawdę Trace’a paliło teraz także w środku. – Proszę usiąść – rozkazała, nie dając mu nawet pozbierać myśli. – Gdzieś tutaj musi być apteczka. – W szafce przy piecu – powiedział Trace, dmuchając na palce. Stanęła jak wryta. – Skąd pan wie? – Mae była roztargniona i zdarzały jej się drobne wpadki w kuchni. Mawiała, że opłaca się mieć bandaż pod ręką.

Wymarzone święta

25

Zamiast sięgnąć po apteczkę, kobieta opadła na krzesło, a jej oczy napełniły się łzami. – Tak powiedziała, naprawdę? – wyszeptała. – Słyszałam chyba ze sto razy, gdy tak mówiła. Jeszcze przed przerobieniem kuchni przechowywała aloes i środek antyseptyczny w sprayu tuż obok piecyka. Zaskoczyła go głębia emocji w głosie nieznajomej. Miłość do Mae była wypisana na jej twarzy. Tak nieskrywany ból wykraczał poza jego umiejętność radzenia sobie z... z własnymi poruszonymi do żywego emocjami. Obszedł ją ostrożnie, wyjął maść i opatrunki, wykorzystując czas na pozbieranie się i próbę umocnienia w chwilowo zachwianym postanowieniu pozbycia się jej z tego domu. Kiedy skończył z ręką, zaryzykował i ponownie na nią spojrzał. Wróciły jej kolory, ale trudno było nie zauważyć, że ma nerwy napięte jak postronki. Podobne napięcie widywał często na twarzy swojej matki – miała tak samo zaciśnięte usta, taką samą nieufność w oczach. – Dobrze pani się czuje? – zapytał wreszcie. Pokiwała głową, nadal powstrzymując łzy. – Czasami zaskakuje mnie to w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Wciąż nie mogę uwierzyć, że jej tu nie ma. Nie widziałam jej od kilku lat, ale zachowałam cudowne wspomnienia z pobytów tutaj, zwłaszcza w okresie świąt. To musiało być dawno temu, pomyślał Trace,

26

Sherryl Woods

czując nagły przypływ gniewu w imieniu Mae. Od czasu tamtej podróży, kiedy ją po raz pierwszy spotkał, bywał u Mae co roku. Sam już nawet nie wiedział, jakimi pochlebstwami namawiała go na przyjazd, a jednak rokrocznie wsiadał do samochodu i jechał z Nowego Jorku na północ, ciesząc się na zapas, że spędzi czas z najbliższą istotą, jaką miał, odkąd zmarli jego rodzice. Co dziwne, podczas żadnej z tych wypraw nigdy nie mignął mu mężczyzna życia Mae. Dopiero na samym końcu wytłumaczyła mu, dlaczego. Nate miał swoje własne rodzinne zobowiązania i powinności, od których przez wszystkie lata ich miłości ani razu się nie uchylił. To była niekonwencjonalna miłość – miłość niemożliwa do spełnienia – wyjaśniła Trace’owi. Przed laty, gdy jeszcze dzieci były malutkie, żona tego mężczyzny zachorowała na nerwy. W czasie długich, samotnych lat, kiedy w pojedynkę wychowywał dzieci, patrząc na stopniowe pogarszanie się stanu psychicznego żony, Nate nigdy nie zdecydował się na rozwód. Był opoką scalającą rodzinę... i drugą połówką Mae. Jeśli czegoś żałowała z ich długiego, potajemnego romansu, nigdy się z tym nie zdradziła Trace’owi. Nic dziwnego, że Mae szukała jego towarzystwa w okresie świąt. Samotność w czasie świąt Bożego Narodzenia, kiedy rodzina i przyjaciele powinni być razem, musiała być dla niej nie

Wymarzone święta

27

do zniesienia. Zastanawiał się, czy ta obca kobieta wie choćby cokolwiek o tej stronie życia Mae. – Skoro nie była pani tutaj od lat, to dlaczego jest teraz? – zapytał, nie kryjąc goryczy. – Czy przyjechała pani zabrać jej rzeczy? Wrogość jego pytania – a może fakt, iż uznał, że ma prawo je zadać – zaskoczyła ją wyraźnie. – Jestem tutaj, ponieważ moja ciotka zapisała mi w spadku pensjonat Holiday – powiedziała w końcu. – Wprawdzie nic panu do tego, ale nazywam się Savannah Holiday. Mae była siostrą mojego dziadka. A kim pan jest? Poza tym, jak pan tu wszedł? – Westchnęła. – Przypuszczam, że to Hannah. Tyle razy jej powtarzałam, żeby nikomu obcemu nie otwierała drzwi. – Jestem Trace Franklin – przedstawił się. – Przyjaciel Mae. – Wyjął z kieszeni klucz i położył go na stole. – A wszedłem dzięki niemu, choć przy wejściu rzeczywiście natknąłem się na pani córkę. Wpatrywała się w klucz. – Skąd pan go ma? – Od pani ciotki. – Dlaczego dała panu klucz do pensjonatu Holiday? – Ponieważ zaprosiła mnie tutaj na święta. – Dopiero teraz zaczęło do niego docierać, jakim szatańskim pomysłem było to zaproszenie. Odkrycie pociągającej Savannah Holiday i jej

28

Sherryl Woods

plączącej się pod nogami córki najwyraźniej nie było przypadkiem. Ostatnią wolą Mae było wyswatanie ich. Zastanawiał się, czy również Savannah Holiday przejrzała zamiar ciotki. Spojrzał kpiąco na swoją nieprzewidzianą współlokatorkę. – Wesołych świąt!

ROZDZIAŁ TRZECI

W porównaniu z opanowanym, elegancko ubranym mężczyzną, siedzącym naprzeciwko niej i spoglądającym na nią z kamiennym wyrazem twarzy, Savannah czuła się jak jakiś kocmołuch. Była święcie przekonana, że ma mąkę na włosach oraz czerwone i zielone ciapki na nosie. W jej wykonaniu pieczenie ciast odbywało się bardziej na zasadzie entuzjastycznego zrywu niż precyzji i doświadczenia. Rezultaty były tak samo nieprzewidywalne, choć akurat w przypadku tej porcji złocistych ciasteczek, które leżały pokruszone na podłodze, mogłaby mieć szczególne prawo do dumy. Przyjrzała się intruzowi z uwagą, choćby dlatego, że w jego obecności czuła się dziwnie niespokojnie. W momencie, kiedy wszedł do kuchni, coś w niej drgnęło. Początkowo przypisała to zaskoczeniu, ale teraz uświadomiła sobie, że to bardziej przypomina doznanie, jakiego

30

Sherryl Woods

doświadczyła, kiedy po raz pierwszy ujrzała Roba. To była wytrącająca z równowagi, pełna napięcia reakcja kobiety na seksownego, pociągającego mężczyznę... a może reakcja łani na celującego do niej myśliwego. Nie posiadała się ze zdziwienia, że po niedawnym gorzkim doświadczeniu stać ją będzie choć na odrobinę zainteresowania jakimś mężczyzną, zwłaszcza takim, który przyjeżdża na wieś w ubraniu szefa firmy. Tak by mógł się zachować jej rygorystycznie konwencjonalny były mąż. Ponieważ mocno zaniepokoiła się swoją reakcją, skupiła się na temacie, który dawał gwarancję zmiany toku myślenia. – Mówi pan, że zaprosiła pana Mae. I pan wie, że moja ciotka umarła, prawda? – zapytała. – Tak. Wyraz jego twarzy był równie posępny, jak ten, który Savannah oglądała co rano w lustrze. – A mimo to pan tu przyjechał – powiedziała pod wrażeniem jego wyrazu twarzy, choć instynkt jej podpowiadał, że ten człowiek nie jest ani trochę sentymentalny. – Chciała tego – odparł wprost. – Obiecałem, że to zrobię. – I zawsze dotrzymuje pan obietnic? – Staram się. Nie szastam nimi, a jeśli już obiecam, traktuję to poważnie. – A co na to pańska rodzina? Opuścił ją pan na święta? – W ubiegłych latach Mae była jedyną bliską

Wymarzone święta

31

osobą, z którą utrzymywałem rodzinne stosunki. A pani rodzina? – Jest tutaj Hannah. Praktycznie rzecz biorąc, mam tylko ją. Rozeszliśmy się z mężem przed rokiem – zawahała się, po czym dodała: – Z moimi rodzicami kontakty chwilowo się urwały. – Rozumiem. Była wdzięczna, że nie zarzucił jej całą masą pytań na ten temat. – Jak pan poznał Mae? Proszę mi wybaczyć, ale nie wygląda pan na kogoś, kto spędza dużo czasu na wsi. Uśmiech w jednej chwili przeobraził jego twarz. Ściągnięte linie wokół ust złagodniały, ciemne oczy rozbłysły. – Po czym to można poznać? – Najpierw po ubraniu. Aż dziw, że nie przewrócił się pan w tych pantoflach w drodze z samochodu do domu. Nie uważam, żeby włoskie obuwie nadawało się na śnieg. Nie wiem też zupełnie, jak można wytrzymać na dworze w tej koszuli i nie zamarznąć. Tutejsi mężczyźni ubierają się raczej we flanelowe... – A ja uważam, że tajemnica tkwi w tym, co się nosi pod spodem – rzekł, ledwo powstrzymując to coś, co miało być szerokim szelmowskim uśmiechem. Myśli Savannah gwałtownie zboczyły w bardzo niebezpiecznym kierunku. Ogarnęło ją dziwaczne pragnienie zdarcia z niego ubrania i przekonania się, czy ma pod spodem bawełniany

32

Sherryl Woods

cienki podkoszulek i ciepłe długie kalesony. Nie uważała tego rodzaju bielizny za szczególnie seksowną, ale wyobraziła sobie, że nawet w takim stroju ten mężczyzna mógłby wyglądać pociągająco. – Pani się zaczerwieniła – powiedział, patrząc na nią rozbawionym wzrokiem. – Oczywiście, że tak! Ledwo pana znam i oto, jakby nigdy nic, rozmawiamy o męskiej bieliźnie. – To mógłby być fantastyczny temat, zwłaszcza gdybyśmy przeszli od bawełny do atłasu i koronki. Skarciła go wzrokiem. – Pan celowo próbuje wprawić mnie w zakłopotanie, prawda? – Dlaczego miałbym to robić? – zapytał, starając się wyglądać poważnie, i gdyby nie błysk w oczach, może by mu się to udało. – Nie mam pojęcia, zwłaszcza że chciałam się tylko dowiedzieć, co sprowadza mieszczucha na takie wiejskie odludzie. – Uważnie mu się przyjrzała, po czym dodała: – To pewnie sprawka jakiejś kobiety. – Brawo. Kobieta, która mnie tu przywiozła przed laty, wyobraziła sobie, że będzie to spokojny, romantyczny wypad z długimi wędrówkami po lesie. – Wzruszył ramionami i rzucił Savannah urzekająco niewinne spojrzenie. – Tymczasem ja zaszyłem się w gabinecie Mae z komputerem i faksem na cały weekend, starając się zapobiec kryzysowi, jaki groził mojej firmie.

Wymarzone święta

33

Savannah natychmiast pożałowała kobiety. – No tak, mogę to sobie wyobrazić. Pańska przyjaciółka na pewno była zawiedziona. – Strasznie. – A jaką działalność pan prowadzi? – Mam firmę w Nowym Jorku – odparł krótko, jakby od niechcenia, rozbudzając tym samym jej ciekawość. – Franklin... – zamyśliła się. – Czy przypadkiem nie od Franklin Toys? Zdawał się zaskoczony, że tak szybko na to wpadła. – W samej rzeczy. Jak pani do tego doszła? – Na biurku Mae leży kilka artykułów na temat tej firmy. Najwyraźniej Mae uważnie śledziła jej losy. – Tak mi się zdaje – odparł enigmatycznie. – Bo znała pana z pańskich wizyt tutaj – nalegała Savannah, czując, że chodzi o coś więcej. – Sądzę, że wtedy zaczęła się nią interesować – wzruszył ramionami. Skrzywiła się na enigmatyczność jego słów. – Pan coś przemilcza? – Skąd takie podejrzenie? – Instynkt mi to podpowiada. – Okej, ale opowiem to wszystko w wielkim skrócie. Sądzę, że winien jestem pani wyjaśnienie, skoro zjawiłem się tutaj, jakbym spadł z nieba – powiedział. – To pani ciotka namówiła mnie na rozkręcenie firmy. Przez parę lat współpracowałem z pewnym producentem zabawek.

34

Sherryl Woods

Nauczyłem się wszystkiego, czego mogłem, i miałem masę pomysłów, w jaki sposób robić to lepiej. Mae jako jedna z pierwszych zainwestowała w firmę Franklin Toys. Zarobiliśmy z nią razem dużo pieniędzy, ale cały sukces zawdzięczam jej początkowej inicjatywie. – Rozumiem – odparła z namysłem Savannah. – Więc ta pierwsza wyprawa tutaj nie poszła na marne. A czy związek z tamtą kobietą przetrwał? – Tylko do najbliższego niedzielnego wieczoru, kiedy odwiozłem ją do jej nowojorskiego mieszkania – odpowiedział bez odrobiny żalu. – Przyjaźń z Mae trwała znacznie dłużej. – Często pan tutaj później przyjeżdżał? – zapytała z żalem i poczuciem winy, że to nie ona spędziła te ostatnie lata z ciotką. – Tak często, jak mogłem. Pani ciotka była wyjątkową kobietą. Odwiedzanie jej sprawiało mi wielką radość. – Mimo że praktycznie mieszkała na odludziu – zauważyła Savannah, starając się nie zapominać o fakcie, że ten mężczyzna pod wieloma względami przypomina jej byłego męża. – Swoją drogą to zabawne – uśmiechnął się do siebie, sięgając po jedno z kruchych ciasteczek, które udało im się uratować. – Przyzwyczaiłem się do ciszy i spokoju. A telefon, faks i internet działają tu znakomicie. – Domyślam się więc, że i teraz zabrał pan ze sobą cały ten sprzęt. – Oczywiście.

Wymarzone święta

35

Savannah potrząsnęła głową. – Mam nadzieję, że bada pan i kontroluje swój cholesterol. Każdy pracoholik, a pan zdaje się do takich należy, musi się liczyć z możliwością zawału. – Postaram się, żeby to nie stało się tutaj – obiecał uroczyście. – Dobre i to. Obawiam się bowiem, że nie dysponuję takim rodzajem ubezpieczenia, które pokryłoby koszty pańskiego leczenia, gdyby pan zasłabł i spadł ze schodów. Uśmiechnął się szeroko. – Ale ja dysponuję. – No cóż, w takim razie może pan tutaj zostać – powiedziała bez przekonania, myśląc o dodatkowej pracy, związanej z obecnością gościa w domu, który prawie się rozsypywał. Popatrzył na nią ironicznie. – Nic innego nie zamierzałem tu robić. – Będzie pan musiał zakasać rękawy i mi pomóc. – Celowo zignorowała jego uwagę. – Obawiam się, że pensjonat jeszcze nie jest gotów na oficjalne przyjęcie gości. – Nie jestem gościem... w każdym razie nie w takim sensie, jaki pani ma na myśli. A przyjechałem z nadzieją, że zajmę się swoimi sprawami. Adwokat powiedział, że lodówka jest dobrze zaopatrzona, a sam też przywiozłem z miasta masę jedzenia. – Na przykład kawior – powiedziała, czując się dziwnie poirytowana faktem, że będzie

36

Sherryl Woods

zmuszona mieszkać z człowiekiem, który prawdopodobnie, tak jak Rob, lubi to, co drogie i egzotyczne. – Może także ser z importu? Wędzony łosoś? Delikatesy, bez których nie może się pan obejść? Jeszcze szerzej się uśmiechnął. – Otóż nie, tylko tanie jedzenie, jeśli koniecznie chce pani wiedzieć. I znowu Savannah poczuła na sobie efekt jego olśniewającego uśmiechu. Miała nadzieję, że nie będzie tego zbyt często robił. Jeszcze mogłaby zapomnieć, że już się sparzyła na mężczyźnie, który przedkłada pracę nad rodzinę. – Co konkretnie nazywa pan tanim jedzeniem? – zapytała. – Chipsy. Prażona kukurydza. – Podszedł bliżej i pochylając się, zniżył głos, jakby powierzał jej sekret. – Mam także podróżną lodówkę z czekoladowo-migdałowo-kawowymi lodami. Jestem od nich uzależniony. Zrobiła wielkie oczy. Na czekoladowo-migdałowo-kawowe lody rzadko kiedy sobie pozwalała. Pomijając kalorie, ten rodzaj lodów, które zresztą uwielbiała, był niewiarygodnie drogi. Zasmakowała w nich w okresie małżeństwa, ale po rozwodzie musiała o nich zapomnieć. Lody w kartonowych pojemnikach oferowanych przez sklepowe lodówki nijak się miały do tych wyśmienitych lodów dla smakoszy, które jadała, kiedy była żoną Roba. Miała przeczucie, że lodówka Trace’a wypełniona jest właśnie tymi najlepszymi. – A ile dokładnie przywiózł pan tych lodów?

Wymarzone święta

37

– zainteresowała się, licząc, że jej pytanie zabrzmi jak najbardziej zdawkowo. – Wystarczy ich też dla pani i dla Hannah... jeśli będziecie grzeczne – zażartował. – Jeśli chodzi o czekoladowo-migdałowo-kawowe lody mogę ich zjeść strasznie dużo – ostrzegła go. Popatrzył na nią z uwagą, po czym potrząsnął głową. – Nie tyle, co ja – powiedział. – A to, co przywiozłem, wystarczy na tydzień. Możemy zawrzeć umowę: jeżeli pani dopuści mnie do swojej wigilijnej kolacji, ja zapewnię deser. – Ależ to dopiero za trzy dni! – zaprotestowała Savannah. – Wiem. Cierpliwość jest cnotą – oznajmił z udawaną powagą. – Jeszcze jedno z ulubionych powiedzonek Mae – westchnęła Savannah i zalała ją kolejna fala smutku. – Nie namówię pana na podzielenie się nimi trochę wcześniej? Zerknął na górę ciasteczek na stole i na dwa kubki z widoczną resztką czekolady. – Czy jest pani pewna, że nadmiar cukru pani nie zaszkodzi? Nie dostanie pani jakiejś niestrawności lub zapaści? – Wykluczone. – No to pójdę po nie. – Pomogę – zaproponowała ochoczo Savannah, porywając kurtkę z haka i udając się za Trace’em na dwór.

38

Sherryl Woods

W chwili, kiedy spostrzegła jego luksusowy sportowy samochód z napędem na cztery koła, natychmiast zapomniała o lodach. Może Trace Franklin okaże się odpowiedzią na jej modły. Może Pan Bóg wysłuchał jej i dlatego przysłał Trace’a? – Pewnie nie zechce mi pan pożyczyć swojego samochodu? – zapytała. – Najpierw wymusza pani moje lody, a teraz domaga się mojego samochodu? – potrząsnął głową. – Żąda pani wiele, jak na osobę, którą dopiero co poznałem. – Żeby móc przystąpić do niezbędnych napraw w tym domu, muszę pojechać do miasteczka po farbę i inne rzeczy. – Zerknęła na własny samochód, wysłużonego sześcioletniego sedana z mocno podejrzanymi oponami. – Wątpię, żeby mój samochód dał radę zjechać z góry, a tym bardziej dojechać z powrotem po oblodzonej drodze. – Okej, oto moje ostatnie słowo – powiedział po namyśle. – Przehandluję pani jutrzejsze śniadanie za wyprawę do miasta. – Jest pan naprawdę urodzonym negocjatorem. – Siła przyzwyczajenia – wzruszył ramionami. – Lubię doprowadzać do sytuacji, w których nie ma przegranych. No to jak, umowa stoi? Savannah wyciągnęła rękę. – Stoi. – Zawahała się. – Jeśli pan chce, może pan zjeść z nami dzisiaj kolację. Nic nadzwyczajnego. Zrobię spaghetti.

Wymarzone święta

39

Wydawał się zaskoczony zaproszeniem – Tak się akurat składa, że lubię spaghetti. – Podejrzliwie zmrużył oczy. – Co pani chce w zamian? – Lody na deser – odpowiedziała z nadzieją w głosie. Zamiast odpowiedzi wsadził głowę do samochodu, po czym odwrócił się z czymś w ręku, co rzucił w jej stronę. Odruchowo złapała. Był to półlitrowy pojemnik z lodami. I miała rację – tymi najlepszymi. – To wszystko należy do pani. Proszę to potraktować jako gest dobrej woli. Wyjął wielką podręczną lodówkę, w której znajdowała się reszta lodów, a którą Savannah pożerała wzrokiem. – Czy rzeczywiście jest tego aż tak dużo? – Torba jest naprawdę porządnie nabita – odparł. Przyjrzał się jej podejrzliwie. – Czy będę musiał założyć zamek w lodówce? – Nigdy bym nie ukradła pańskich lodów – oburzyła się troszeczkę, po czym uśmiechnęła od ucha do ucha. – Ale to nie znaczy, że nie spróbuję pana zniechęcić do tego pomysłu. Kiedy przetrzymał jej wzrok, pobudzona wyobraźnia rozbudziła jej zmysły. – To są naprawdę dobre lody – powiedział ze spokojem. – Potrafią zdziałać więcej niż inne metody perswazji. W tej chwili najchętniej by się powachlowała. Dziwiła się, że wokół niej nie unosi się para. Och,

40

Sherryl Woods

jaki to niebezpieczny mężczyzna. Trzeba się przy nim bardzo pilnować. Każdy mężczyzna, będący rekinem biznesu, uważa się pewnie za równie skutecznego drapieżcę, gdy pragnie zdobyć coś, na czym mu zależy. No cóż, oby tylko sobie nie ubrdał, że musi ją zdobyć. Ale wystarczy porównać jej upaćkane mąką dżinsy z jego eleganckimi markowymi spodniami, żeby taki pomysł więcej się nie pojawił. Grają w dwóch różnych drużynach. Popatrzyła na niego i zobaczyła jego pociemniałe z pożądania oczy. No nie. Najwyraźniej Trace nie zwraca uwagi na ubranie, bowiem jego spojrzenie trudno jest nazwać obojętnym. Ale dlaczego nie czuje się z tego powodu ani trochę zmieszana czy zmartwiona, choć przecież powinna? W rzeczywistości ten delikatny bodziec nieźle rozgrzał jej krew. Mogłaby spokojnie biegać bez kurtki na dwudziestostopniowym mrozie. – Na pewno chciałby pan wnieść do środka swój cały sprzęt? – ożywiła się nagle. – Czy pan wie, ile transakcji mogło panu przejść koło nosa, kiedy rozmawialiśmy? – Te, które są coś warte, zawsze mogą poczekać – odparł. – Niemniej jednak nie chciałabym, żeby z mojego powodu uciekła panu jakaś życiowa okazja. Poza tym obiecałam Hannah, że po popołudniu pójdziemy ściąć choinkę. – Mijałem w miasteczku doskonale zaopat-

Wymarzone święta

41

rzone targowisko, gdzie sprzedawali ścięte drzewka. Mniej pracy i mniejsze marnotrawstwo. – Czy przemawiają przez pana obawy natury ekologicznej? Bo drzewka, o których mówię, zostały specjalnie wyhodowane na święta. W ten sposób niektórzy ludzie zarabiają na życie. Nie wyglądał na przekonanego. – Nadal uważam, że to zbyt pracochłonne. – Ale taka jest tradycja – zripostowała. Popatrzył, jakby użyła jakiegoś obcego terminu. – Nie pamięta pan żadnych świątecznych tradycji z dzieciństwa? – zapytała. – Oczywiście – odparł od razu. – Miałem nie plątać się pod nogami, kiedy matka i ojciec sprzeczali się o to, ile niepotrzebnych pieniędzy poszło na prezenty. Savannah nie wyobrażała sobie domu, w którym święta nie byłyby radośnie obchodzone. Pomimo problemów narosłych obecnie między nią i jej rodzicami, zawdzięcza im lata idyllicznych świątecznych wspomnień. I nie miały prawie nic wspólnego ze sprawami materialnymi, bowiem istotą tych niezapomnianych chwil było podtrzymywanie więzi rodzinnej i wspólne radowanie się. Z jakiegoś powodu zapragnęła podzielić się choćby cząstką tego z człowiekiem, dla którego tradycja tak mało znaczy. Nie udało jej się przekonać do tego Roba, ale może Trace Franklin zechce skorzystać z okazji. – Nie chciałby pan nam pomóc? – zapytała z rozpędu.

42

Sherryl Woods

Zdawał się być jeszcze bardziej zakłopotany niż przed chwilą, kiedy go zaprosiła na kolację. – Zamierzałem trochę zająć się sprawami firmy po południu – odparł zgodnie z jej przewidywaniami. – Uważam, że założyciel firmy może sobie pozwolić na kilkugodzinną przerwę – zachęcała. – Podczas świąt większość ludzi odpoczywa. Wątpię, czy ktokolwiek poczuje się zmartwiony, jeśli nie otrzyma faksu dzisiaj, a nawet jutro. Niektórzy może wręcz liczą na możliwość wcześniejszego wyjścia z pracy i dokończenia świątecznych zakupów. Na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju poczucia winy, jakby sobie właśnie uprzytomnił, że Boże Narodzenie już za pasem. – Ma pani rację – odparł w końcu. – Praca może zaczekać. Chyba rzeczywiście zadzwonię do sekretarki i powiem jej, żeby wcześniej wszystkich zwolniła. Fakt, że to ucieleśnienie największego zła, za jakie na początku go wzięła, może się zdobyć na taką wielkoduszność, sprawił, że Savannah szeroko się uśmiechnęła. – No, to prawdziwie męska decyzja! – powiedziała. – Wezmę płaszcz i popędzę Hannah. Panu też bym radziła przebrać się w coś cieplejszego. Przeczucie mi mówi, że to może nam zająć trochę czasu. Hannah robi prawie wszystko w pośpiechu, ale nigdy jeszcze nie podjęła szybkiej decyzji, jeśli chodzi o drzewko bożonarodzeniowe.

Wymarzone święta

43

Kiedy zostawiała Trace’a, który kończył wyładowywać swój prowiant, była aż nadto świadoma jego wzroku, wędrującego za nią aż do wyjścia z kuchni. A także tego, że podświadomie zaczęła trochę bardziej kołysać biodrami. Och, no i co z tego? – pomyślała, gdy zaczerwieniła się z poczucia winy. Gdyby mogła podarować Hannah wymarzoną parę nart, los nie miałby z pewnością nic przeciwko niegroźnemu flirtowi z przystojnym mężczyzną przez tych kilka dni. Jakie są szanse, że go kiedykolwiek spotka po świętach? Prawie żadne. Trafia się zatem okazja przypomnienia sobie zasad nieszkodliwego flirtu z mężczyzną, który absolutnie i zdecydowanie nie jest w jej typie, a co ważniejsze, z mężczyzną, który nie zabawi tu na tyle długo, żeby złamać jej serce.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Trace przetransportował swój sprzęt do gabinetu Mae, ale zanim zdołał cokolwiek podłączyć, opanowały go tak silne emocje, że zapadł się w fotelu przy starym zabytkowym biurku Mae i wziął głęboki oddech. Kiedy to zrobił, był prawie pewny, że nadal jeszcze czuje delikatny, staroświecki zapach perfum, których używała. Pokój wyglądał tak, jakby przed chwilą z niego wyszła. Na biurku stał słój z jej ulubionymi wyśmienitymi galaretkami w czekoladzie w kształcie fasolek. Zauważył, że większość galaretek o smaku grejpfrutowym zniknęła. Te najbardziej lubiła, chociaż twierdziła, że zawsze kupuje różne smaki, żeby nie wpaść w nałóg. Nigdy się nie domyśliła, że przyjeżdżając z wizytą, Trace dorzucał do słoja ćwierć kilo galaretek grejpfrutowych i potajemnie je mieszał. Księga gości pensjonatu leżała nadal przy telefonie, a rezerwacje były starannie odnotowane.

Wymarzone święta

45

Przerzucił stronice na dzisiejszą datę i zobaczył własne nazwisko wypisane jej eleganckim, zamaszystym pismem. Zobaczył, że przybycie Savannah, kilka dni wcześniej, zostało odnotowane pismem, które wyglądało na mniej pewne. Czy czyniąc ostatnie przygotowania do przekazania spadku bratanicy wiedziała, jak niewiele czasu ma przed sobą? Czy sprytnie uknuła to niby przypadkowe spotkanie jego i Savannah, mimo że zdrowie odmawiało jej posłuszeństwa? Skojarzenie ludzi, których kochała, zrobienie dla nich czegoś, żeby nie czuli się tacy samotni po jej odejściu, byłoby bardzo w jej stylu. Nie sądził wszakże, żeby Savannah zdążyła rozszyfrować intrygę. Sam w ostatnich latach był wielokrotnie obiektem swatania i wiedział, do czego Mae może być zdolna, a przecież nie przewidział, że nie będzie tu sam. To nie przypadek, że on i Savannah znaleźli się tutaj w tym samym czasie. Mae chciała, żeby coś ze świątecznej magii sfrunęło na jej udręczoną bratanicę i na mężczyznę, którego, jak uważała, ominęła miłość. Więc dlaczego nie uciekł? Mógł grzecznie przeprosić za najście, wrócić do Nowego Jorku i zanurzyć się w bezpiecznej rutynie pracy. To, że tu został, nie było wyłącznie zasługą Mae, ale także – nawet w większym stopniu – rozbrajająco bezbronnej Savannah. Chociaż się nie skarżyła, było jasne jak słońce, że jej życie nie jest lekkie. A mimo to nie straciła hartu ducha i poczucia humoru. Była zbyt niewyrobiona, jak na jego

46

Sherryl Woods

gust, ale miała w sobie coś – jakąś kruchość pod stalową powłoką – co go pociągało. Przypominała mu młodzieńca, który uciekł przed laty z Tennessee z czymś trochę więcej niż marzenie i z twardym postanowieniem urzeczywistnienia go. I pod wieloma względami przypominała mu matkę, której wystarczyło sił, by przetrwać biedę i ubóstwo. Dopiero w ostatnim czasie – jako młody człowiek nie przestawał jej potępiać za wybór, jaki uczyniła – zdał sobie sprawę, jaka była dzielna i silna. – Trace, jest pan gotów? – Mimo że zapytała spokojnie, przestraszyła go swoim wejściem. – Ojej, nawet się pan nie przebrał. Dobrze pan się czuje? – dodała z niekłamaną troską – Przepraszam. Zamyśliłem się. Podeszła bliżej i usiadła na brzegu biurka. Popatrzyła na niego ze zrozumieniem. – Czuje pan tutaj jej obecność, prawda? Ja czuję ją bardziej w kuchni. Jakby mi zaglądała przez ramię. – Uśmiechnęła się drżącymi wargami. – Upewniając się... co do tego nie mam wątpliwości... czy nie puszczam z dymem domu. – Nie zostawiałaby pani pensjonatu, gdyby nie była pewna, że zadba pani o niego – powiedział z głębokim przekonaniem. Mae była sentymentalna, ale i praktyczna, jak zapewne wszyscy jej przodkowie z Nowej Anglii. – To miejsce było dla niej wszystkim. Kiedy firma Franklin Toys zaczęła naprawdę świetnie prosperować, namawiałem ją na odpoczynek, zasugerowałem

Wymarzone święta

47

przejście na emeryturę. Miała wystarczająco dużo pieniędzy, żeby się o nic nie martwić do końca życia. Wie pani, co mi odpowiedziała? – Że odpoczynek i emerytura są dobre dla ludzi, którzy oczekują śmierci – odparła Savannah. – To samo powiedziała mnie. Lubiła swój zespół, jak nazywała pensjonariuszy, którzy bywali tutaj rokrocznie. Mówiła, że dzięki nim czuje się młoda. Jedyne, czego jej brakowało podczas świąt, to plączącej się pod nogami rodziny. – Pani, Hannah i ja jesteśmy tu w tym roku – powiedział Trace, nawet nie próbując ukryć smutku. – Za późno – szepnęła Savannah i łza spłynęła jej po policzku. – Sama pani powiedziała, że Mae zagląda pani przez ramię – przypomniał jej. – Skąd pani wie, że jej tu nie ma w tej chwili, że nie cieszy się z naszej obecności i z tego, że będziemy świętować Boże Narodzenie i jednocześnie uczcimy jej pamięć? Twarz Savannah pojaśniała. – Ma pan absolutną rację! Więc jej nie rozczarujmy. Sprawmy, żeby te święta pozostały na długo w naszych sercach i myślach. Zróbmy wszystko tak, jakby to ona zrobiła, od przybrań z jedliny i ostrokrzewu w holu po świece na kominku i w oknach. – Świetnie – ucieszył się. – Proszę tylko o chwilę czasu na telefon do biura i na przebranie się. Spotkajmy się przed domem. Wybierzemy najlepszą choinkę, jaką wyhodowali w szkółce.

48

Sherryl Woods

– Musi być ogromna – uprzedziła Savannah. – Jak ogromna? – Naprawdę, naprawdę wielka. – Rozpostarła szeroko ramiona. – I bardzo, bardzo wysoka. – Zamierzałyście same przytaszczyć do domu tak potężne drzewo? – Liczyłam na pomoc. – Jest pani pewna, że nie wiedziała o moim przyjeździe? – Oczywiście, że nie wiedziałam! Pan Johnson ma ciężarówkę. Oprócz tego ma słabość do kruchych ciasteczek Mae. – Tych z podłogi? – skrzywił się Trace. – Innych nie ma. – Nie sądzi pani, że mógłby przyjąć inny rodzaj łapówki? – zapytał, wiedząc, co go czeka, jeśli Johnson odmówi przywiezienia choinki. – Nie. Myślę, że choinka przyjedzie pańskim nieskazitelnym, lśniącym SUV-em, rozsiewając dookoła igły – powiedziała z humorem. – Tego się bałem – jęknął Trace. – Rozłożę z tyłu koc – dodała na otarcie łez. – A teraz, jeśli nie chce pan mieć do czynienia z Hannah, proszę się pospieszyć. Niech mi pan wierzy, że kiedy jej się gdzieś spieszy, potrafi wywiercić dziurę w brzuchu. Teraz akurat robi przed domem całą rodzinę orłów na śniegu, ale wkrótce jej zapał się wyczerpie. – Zaraz będę gotowy – obiecał Trace, odprowadzając ją wzrokiem, gdy opuszczała pokój. Westchnął, po czym wykręcił numer swojego biura.

Wymarzone święta

49

Parę minut później poinformował swoją zaszokowaną sekretarkę, że ma zamknąć firmę aż do Nowego Roku, przebrał się w cieplejsze ubranie i frontowymi drzwiami wyszedł na dwór, gdzie powitały go okrzyki radości Hannah, której udało się wrzucić matkę w zaspę. Savannah wypluwała i wydłubywała śnieg z ust. W jej oczach pojawiły się groźne błyski, gdy spoglądała na podstępną córkę. Nieświadoma reakcji matki, Hannah dostrzegła Trace’a. Zachęcona sukcesem, popędziła w jego stronę. Trace zaparł się nogami i czekał na atak. – O nie, nie tym razem – powiedział, chwytając ją i podnosząc do góry, kiedy zamierzała go przewrócić. Wyciągnął rękę i pomógł wstać Savannah, podczas gdy Hannah wyrywała się z jego uścisku. Spojrzał w roześmiane oczy Savannah. – Jak pani myśli? Czy powinienem wrzucić ją w zaspę? – Nie! – krzyknęła Hannah. – Postaw mnie na ziemię. Będę grzeczna. Obiecuję. – Decyzja należy do pani, Savannah. – Hannah dotrzymuje obietnic – odparła z namysłem. – A swoją drogą ten śnieg jest naprawdę bardzo zimny. Powinna się o tym przekonać. – Wiem, wiem – zaklinała się Hannah. – Naprawdę, mamo, przyrzekam. Zanim zrozumiał, co się dzieje, Savannah zgarnęła garść śniegu, którym natarła twarz córki, przy okazji wsypując niezłą porcję jemu za kołnierz. Przypadek? – zastanawiał się. Chyba nie.

50

Sherryl Woods

– Mamo! – piszczała ze śmiechem Hannah. Klaszcząc w dłonie, Savannah otrzepała rękawiczki ze śniegu i z wyrazem zadowolenia w oczach popatrzyła na Trace’a. – Uważam, że już można postawić ją na ziemię. Stawiając dziewczynkę, przechwycił jej szeroki uśmiech. – Myślę, że lekcja nie pójdzie na marne – powiedział, starając się zachować groźną minę. – O nie – równie poważnie odparła Hannah. – Dowiedziałam się z niej, że mama potrafi być bardzo, bardzo przebiegła. Trace pokiwał głową, drżąc z zimna, gdy śnieg zaczął gwałtownie topnieć na jego rozgrzanej skórze. – Też to zauważyłem. Nie uważasz, że powinniśmy z tym coś zrobić? – Hej – zaprotestowała Savannah, cofając się o krok. – Niech wam tylko nie przyjdzie do głowy kumać się przeciwko mnie! – Ani nam się śni, prawda? – Trace mrugnął do Hannah. – Skądże znowu – zachichotała Hannah. Savannah spoglądała to na jedno, to na drugie. – To będzie coś, czego pożałuję, tak? – Niewykluczone – odparł Trace. Podszedł do niej, wyciągnął rękę i zatknął jej za ucho rozwiany kosmyk włosów. – Ale nawet się nie spostrzeżesz, kiedy to się stanie. Zwarli się wzrokiem i sytuacja nagle się od-

Wymarzone święta

51

wróciła. Pragnienie pocałowania jej dotarło do niego z taką siłą, że aż się zachwiał. Ani się spostrzegł, jak... – Nigdy w życiu nie wniesiemy tej choinki do domu – stwierdził Trace, mierząc wzrokiem potężną sosnę, którą wyszukała Hannah. Wskazał na ładne, rozłożyste, półtorametrowe drzewko. Było śliczne. Było w sam raz. Hannah przecząco potrząsnęła głową. – Nie! – zawołały zgodnym chórem matka i córka. – Myślę, że tradycja nakazuje również, żeby choinka mieściła się we wnętrzu – mruknął pod nosem, przystępując do odpiłowania pnia. Kiedyś pracował przez całe lato w firmie zajmującej się pielęgnacją trawników i miał pewną wprawę w przycinaniu krzewów i drzew, ale nigdy takich rozmiarów. Powinien był uzbroić się w piłę łańcuchową. – No właśnie. – Savannah zdawała się nieźle bawić jego kosztem, kiedy zmagał się z drzewem. – Dochodzę do wniosku, że pomysł mojej matki nie był wcale taki zły – powiedział. – Ceramiczna choinka, która świeci po włączeniu do kontaktu. – Fuj! To takie smutne i sztuczne – obruszyła się Hannah. Kiedy wciągnął w płuca zapach sosny i świeżego, ostrego powietrza, musiał jej przyznać rację. Chociaż marudziła podczas niekończącego się

52

Sherryl Woods

poszukiwania właściwej choinki, a on stanowczo protestował przeciwko ich rozmiarom, po raz pierwszy od lat poczuł, że naprawdę żyje. Jakby i jemu udzieliła się świąteczna atmosfera. – Cofnijcie się obie. Chyba nie chcecie, żeby na was upadła – ostrzegł, słysząc trzeszczenie drzewa, czując, że się chwieje. Jedno mocne pchnięcie i upadnie na ziemię. Nie zdążył go dotknąć, kiedy drzewo zaczęło się przewracać... prosto na niego. Poleciał na plecy w grubą warstwę śniegu. Ocknął się ze wzrokiem utkwionym w niebo, pośród plątaniny pachnących gałęzi. – O rany – usłyszał szept Hannah. Jej matka stłumiła chichot i przyglądała mu się poprzez gałęzie. – Nic ci się nie stało? Jesteś cały? – Co jest, u licha, co to było? – zapytał. – Leciusieńko popchnęłam drzewo, żeby ci pomóc. Obawiam się, że popchnęłam w przeciwną stronę. Nie zrobiłeś sobie nic złego? – Błysk w jej oczach dowodził, że wcale tak bardzo się nie zmartwiła. Trace stłumił śmiech i wygramolił się spod choinki. – Uważaj, trochę przeholowałaś – ostrzegł ją w chwili, kiedy zaczęła się cofać, grzęznąc w śniegu. – Nie zrobisz tego, nie odważysz się – popatrzyła na niego nieufnie. – Ależ tak, zrobię – odparł spokojnie. – Jeszcze nikt nie zaatakował mnie tak podstępnie, więc nie może ci to ujść bezkarnie.

Wymarzone święta

53

Próbowała uciec, ale on miał za długie nogi. Dogonił ją paroma susami, wziął na ręce i upuścił w zaspę. Śmiech Hannah zmieszał się z ich śmiechem. Odwrócił się błyskawicznie. – Okej, młoda damo, teraz twoja kolej. Nie masz nic lepszego do roboty, jak ranić męską dumę? Hannah była szybsza od matki, ale Trace ją dogonił, zgarnął garść śniegu i natarł jej twarz. Wtedy został zaatakowany od tyłu. Po chwili wszyscy troje toczyli zażartą bitwę na śnieżki. – O rany – odezwała się po paru minutach Savannah, padając na śnieg. – Już dawno tak się nie śmiałam. – Ja też – powiedział Trace, nie odrywając od niej wzroku. Prawdę mówiąc, nie pamięta, żeby w ogóle kiedykolwiek tak się śmiał. I nagle zapragnął tej nieznajomej kobiety, leżącej teraz obok niego na śniegu. Aż dziw, że od żaru ich spojrzeń śnieg nie stopniał pod nimi. Zaczął wyciągać rękę, by dotknąć jej policzka, powstrzymał się jednak ze względu na obecność Hannah. – Wiesz, na co miałbym teraz ochotę? – zapytał, przetrzymując jej wzrok. Przełknęła ślinę i potrząsnęła głową. Był pewny, że jej myśli idą w tym samym kierunku, co jego. – Nie to – zapewnił ją, przekomarzając się celowo.

54

Sherryl Woods

Teraz jej zaróżowione od chłodnego powietrza policzki stały się prawie czerwone. Inna kobieta prawdopodobnie wyśmiałaby jego umizgi, ale ona przetrzymała jego spojrzenie, obserwując go tylko i czekając, jak daleko jeszcze zabrnie. – Mam ochotę – powiedział – wrócić do domu, napalić w kominku... – celowo zawiesił głos. Zauważył, że puls na jej odsłoniętej teraz szyi bije trochę szybciej. Uśmiechnął się nieznacznie, po czym dodał łagodnym tonem: – ...i uciąć sobie drzemkę. Jeszcze mrugała oczami z zakłopotania, gdy Hannah rzuciła się między nich. – Dorośli nie ucinają sobie drzemki – zawyrokowała. Savannah rzuciła mu znaczące spojrzenie i zwinnie podniosła się ze śniegu. – No cóż, proszę bardzo, wracajmy do domu, żebyś mógł się przespać – powiedziała zgryźliwie. Mruknęła coś pod nosem, najwyraźniej pod adresem Trace’a. Chwycił jej rękę i odciągnął do tyłu, aż znaleźli się poza zasięgiem słuchu Hannah. – Zdaje się, że coś mówiłaś, co to było? – Powiedziałam, że życzę ci koszmarnych snów. – Jeśli mi się przyśnisz, to nie będzie to żaden koszmar – powiedział, kolejny raz przetrzymując jej wzrok. – A poza tym, mogłabyś się zdrzemnąć ze mną. – Ale tylko w twoich sennych marzeniach – odparowała.

Wymarzone święta

55

– No właśnie – mrugnął do niej okiem. Stanęła w miejscu, gromiąc go wzrokiem. – O co ci chodzi? Co to za rodzaj gry, którą ze mną prowadzisz? Poczuł się zakłopotany, słysząc gniew w jej głosie. – Gry? Chyba nie bardzo rozumiem, dlaczego się gniewasz na mnie. – Kiedy zastałeś mnie w pensjonacie, czy aby nie doszedłeś do wniosku, że ciotka Mae ofiarowuje ci mnie w prezencie, czy coś w tym rodzaju? Bo jeśli tak, to wiedz, że prędzej mi kaktus na dłoni urośnie, niż pójdę z tobą do łóżka. Po tych słowach odeszła, maszerując z wdziękiem, pomimo głębokiego śniegu, zostawiając go samego z choinką. Zastanawiał się, czy nie pobiec za nią i nie spróbować się wytłumaczyć, ale uznał, że może lepiej dać jej ochłonąć. Więc szamotał się z monstrualnie wielką choinką, aż chwycił ją za pień i pociągnął po śniegu. Wędrówka trwała wieki. Gdy dotarł wreszcie do samochodu, po Savannah i Hannah nie było śladu. Ponieważ stąd do pensjonatu było niewiele ponad półtora kilometra, doszedł do wniosku, że poszły na piechotę. Mocował się z choinką, aż w końcu włożył ją tak, że połowa wystawała z samochodu, a w środku zrobił się śmietnik. Przywiązał ją solidnie, po czym usiadł za kierownicą i włączył ogrzewanie na cały regulator. Kiedy dojechał do pensjonatu, nadal dzwoniły

56

Sherryl Woods

mu w uszach uszczypliwe słowa Savannah. A przecież tylko się z nią droczył, choć z drugiej strony chyba znała go za mało, żeby to zrozumieć. Zasłużył sobie na tę wzgardę, jaką mu okazała. Gdy hamował przed domem, zauważył zapalone światła i wydobywający się z komina dym. Zmierzch szybko zapadał, a wraz z nim spadała temperatura. Dotaszczył choinkę na ganek, po czym ją tam zostawił. Zanim się nią zajmie, musi się rozgrzać filiżanką kawy, a może gorącą czekoladą, którą tak bardzo lubiły Savannah i Hannah. Po wejściu do domu otrzepał buty ze śniegu i rzucił kurtkę na krzesło, po czym udał się do kuchni, skąd dochodziły stłumione głosy. Zastał Savannah przy piecu, mieszającą w rondelku sos do spaghetti. Równocześnie rozmawiała ze starszym, ogorzałym mężczyzną, który, gdy dostrzegł Trace’a, mrugnął do niego okiem. – To pewnie ty jesteś Trace. Nasłuchałem się już o tobie od Savannah – powiedział. – I nie były to same pochwały, jakimi na twój temat raczyła mnie Mae. Savannah nie odwróciła się w jego stronę. Widać, że pomimo spaceru, nie ochłonęła jeszcze ze złości. Nadal ignorowała go po królewsku. A więc przeprosiny, które jest jej winien, będą musiały poczekać. Mężczyzna, przyglądający mu się z takim rozbawieniem, był chyba wieloletnią miłością Mae.

Wymarzone święta

57

– A pan jest Nate’em Danielsem? – zaryzykował Trace. – Ja też wiele o panu słyszałem, ale tylko same dobre rzeczy. – Pewnie dlatego, że Mae nie potrafiła powiedzieć złego słowa o nikim – odparł Nate. – I może dlatego wydobywała z ludzi ich najlepsze cechy. – Wiem, że w moim przypadku tak było – uroczyście oznajmił Trace, patrząc na Savannah. Nate przeniósł wzrok z niego na Savannah, następnie wstał i zaczął wciągać kurtkę. – To ja już sobie pójdę. – Myślałam, że zostanie pan i zje z nami kolację – zareagowała błyskawicznie Savannah. – Nie dzisiaj – wymówił się Nate, rzucając porozumiewawcze spojrzenie Trace’owi. – Jeśli zależy wam na moim towarzystwie, to zajrzę tu innym razem. A na razie, gdybyście czegoś potrzebowali, dzwońcie. Oboje wiele znaczyliście dla Mae. Wiem, jak byłaby szczęśliwa, że razem spędzicie tu święta. Savannah była rozczarowana. – Proszę przychodzić, ilekroć pan zechce – powiedziała nieswoim głosem, ze łzami w oczach. – Chcę jak najwięcej usłyszeć o mojej ciotce. Nate zamknął jej rękę w swojej dłoni. – Daj spokój, dziewczyno. Nie masz co płakać. Twoja ciotka śpi snem wiecznym. – Wiem. Ale żałuję, że nie było mnie przy niej, kiedy... – Ona to rozumiała – zapewnił Nate. – No i nie była sama. Byłem z nią.

58

Sherryl Woods

– Dziękuję – powiedziała Savannah. – Nie musisz dziękować. Moje miejsce było przy niej – odparł zwyczajnie. – Gdybym tylko mógł jej dać więcej... A teraz się zabieram, żebyście mogli spokojnie zjeść kolację. – Popatrzył surowo na Trace’a. – I życzę miłej, owocnej rozmowy. – Odprowadzę pana – zaproponował Trace. – Nie fatyguj się. – Nate potrząsnął głową. – Znam drogę. Odnoszę wrażenie, że masz coś ważniejszego do roboty – powiedział, rzucając znaczące spojrzenie na Savannah, która znów celowo odwróciła się plecami. Poczekał, aż zamkną się drzwi za Nate’em, zanim przystąpił do przeprosin. – Savannah? – O co chodzi? – Przepraszam, jeśli cię obraziłem. – Jeśli? – oburzyła się. Stanęła twarzą do niego. Oczy jej płonęły. – Ni mniej, ni więcej nagabywałeś mnie w obecności mojej córki! – Zanim powiedziałem słowo, upewniłem się, że Hannah znajduje się poza zasięgiem głosu – przypomniał, ale to ani trochę nie załagodziło sprawy. Savannah odwróciła się i zaczęła zawzięcie mieszać sos. – Okej, jest mi naprawdę przykro i proszę o przebaczenie. Naprawdę nie chciałem, żebyś odniosła wrażenie, iż na serio chcę, żebyśmy wrócili do domu i poszli razem do łóżka. – Czyżby? Więc czego tak naprawdę chciałeś?

Wymarzone święta

59

– Ja tylko żartowałem. Byłaś taka zaróżowiona i tak ładnie błyszczały ci oczy, kiedy się oburzyłaś. To była moja reakcja na to, ale teraz wiem, że zachowałem się niewłaściwie. Odwróciła się powoli i przez chwilę przyglądała mu się uważnie. – Przyjmuję przeprosiny. Może zresztą zareagowałam zbyt mocno. Dawno nie flirtowałam z mężczyzną. – Będziesz sobie musiała przypomnieć. – Wziął ją za rękę i lekko pociągnął, aż stanęła tuż przed nim. – Mimo wszystko wypada, żebym cię ostrzegł. – Ostrzegł? Przed czym? – Że następnym razem może nie będę żartował. Przełknęła ślinę, zanim pokiwała głową. – Czy mam tu zostać, czy wolisz, żebym odjechał? Wydała się zaskoczona, może nawet zaniepokojona jego pomysłem. – Zostałeś zaproszony przez ciotkę Mae. A ja nie zamierzam cię stąd wyrzucać. – Wiem, czego chciała Mae – powiedział. – Ale czego ty chcesz? Wzięła głęboki oddech, po czym spojrzała mu w oczy. – Chcę, żebyś został. Zadowolenie i satysfakcja, jakie poczuł, przypominały w dużym stopniu radosne podniecenie, jakie towarzyszyło pomyślnie zakończonym trudnym negocjacjom w firmie.

60

Sherryl Woods

– Tak też i zrobię – oznajmił uroczyście. Mruknęła coś, z czym niezupełnie się zgadzał. – Słucham? Zaczerwieniła się aż po korzonki włosów. – Powiedziałam, że i tak nie mam wyboru. – Oczywiście, że masz. – Nie, jeśli chcę, żeby choinka została wniesiona i oprawiona dzisiaj wieczorem – odparła, znów patrząc na niego z błyskiem w oczach. Zaśmiał się wbrew sobie. – Naprawdę lubię, gdy kobieta stosuje skuteczną taktykę. – Nie wątpię – powiedziała Savannah. – Czy nie czujesz się przez to bardziej swojsko? Założę się, że w radach nadzorczych często miewasz do czynienia z kobietami-piraniami. Trace omal nie zakrztusił się ze śmiechu. – Święta prawda – przyznał. – Ale coś mi mówi, że to się może wkrótce zmienić.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Savannah posłała Trace’a po Hannah, a sama zajęła się nakrywaniem do stołu. Potrzebowała czasu na pozbieranie się. Doskonale wiedziała, dlaczego tak mocno zareagowała na żart Trace’a. Po prostu kusiło ją, żeby skorzystać z jego propozycji wymknięcia się na tak zwaną drzemkę. Nawet gdyby rzeczywiście nic innego nie robili, tylko przytulili się do siebie, sprawiłoby to jej przyjemność i zaspokoiło tęsknotę, która w niej narastała od chwili pojawienia się Trace’a w pensjonacie. Oczywiście mocno powątpiewała, by taki mężczyzna jak Trace zadowolił się samym trzymaniem jej w ramionach. Na pewno chciałby czegoś znacznie więcej, a ona, choć nie miałaby nic przeciwko temu, wolała nie ryzykować i nie zostać tutaj ze złamanym sercem po wyjeździe Trace’a. Dobrze się stało, że jasno postawiła sprawę. Nie ma mowy o flirtowaniu.

62

Sherryl Woods

,,Następnym razem może nie będę żartował.’’ Że też zapomniała o tym ostrzeżeniu! Kiedy śmiejąc się, zbliżał się z Hannah do kuchni, zaczęło jej walić serce. T47ęsknota, która dopadła ją wcześniej, atakowała teraz jej zmysły. Westchnęła. Opieranie się mu będzie trudniejsze, niż przypuszczała. Najważniejsze, żeby stale pamiętała, iż Trace jest ulepiony z takiej samej gliny, co jej pracoholiczny były mąż. – Mamo, czy możemy już dzisiaj ubrać choinkę? – dopraszała się Hannah, kiedy kończyli lody po najlepszym spaghetti, jakie w ostatnich latach jadł Trace. – Zawsze, zgodnie z tradycją, ubieraliśmy choinkę w wigilię Bożego Narodzenia – odpowiedziała Savannah z pewnym żalem, ale wyczuwało się, że ten jeden element tradycji skłonna byłaby zmienić. – Może należałoby zapoczątkować własną tradycję – zasugerował Trace, co Hannah powitała z uznaniem, przybijając z nim piątkę. – Poza tym, im prędzej choinka znajdzie się w stojaku z odrobiną wody, tym będzie dla niej lepiej, prawda? Dłużej wytrzyma i wypełni dom zapachem sosny. Dlaczego nie sprawić sobie przyjemności już teraz? Hannah obserwowała matkę, wyraźnie starając się wybadać jej nastrój. – Proszę – jęknęła na koniec. – Pójdę na strych

Wymarzone święta

63

i odnajdę wszystkie zabawki i ozdoby, o których mówiłaś. Trace oprawi choinkę i umocuje lampki. Ty nie będziesz musiała nic robić. – Poza puszczeniem kolęd z odtwarzacza CD i podaniem gorącej czekolady – skorygował Trace. – Co powiedziałaś, Savannah? – Mówię, że dobraliście się jak w korcu maku – odpowiedziała, udając, że poddaje się niechętnie, czemu zadawały kłam jej rozentuzjazmowane oczy. – No dobrze. Przynieś choinkę. – A gdzie chcesz ją postawić? – zapytał. – Bo kiedy ją wniosę, wolałbym już nie taszczyć jej po całym domu. Zrobiła groźną minę. – Jej miejsce jest przy oknie w salonie. Zawsze tam było. – I uważasz, że tak będzie najlepiej? – A dlaczego nie? – Bo skoro wprowadzamy nowe tradycje, pomyślałem sobie, że może pójdziesz na całość i wybierzesz nowe miejsce. – Uważam, że stare jest najlepsze – odpowiedziała. – Dzięki temu lampki na choince widoczne będą z podjazdu. Trace pogodził się z koniecznością przesunięcia sofy spod okna. – Gdzie mam przesunąć sofę? Popatrzyła na niego obojętnym wzrokiem. – Sofę? – Tę, która stoi pod oknem. Nagle zrozumiała.

64

Sherryl Woods

– Ach tak! Trzeba było od razu powiedzieć, że nie chce ci się przesuwać mebli. – Czy ja się na coś skarżę? – Zerknął na Hannah. – Słyszałaś, żebym narzekał? – Nie – odparła bez namysłu. – Postawię tę sofę wszędzie, gdzie zechcesz, z wyjątkiem strychu – zadeklarował. Popatrzyła na niego z politowaniem. – Myślę, że przy ścianie na wprost kominka będzie jej dobrze. – Rozumiem. Choinka przy oknie. Sofa przed kominkiem. A gdzie przestawić te głębokie fotele? Zaśmiała się w duchu i od razu pojaśniała jej twarz. – Przesuniemy je później z Hannah, ale najpierw ustaw choinkę. – Wykluczone – sprzeciwił się. – Od dźwigania jestem ja. Poinstruujcie mnie tylko. Kiedy Savannah udzieliła mu wskazówek, wiedział już, że ani jeden mebel w salonie nie pozostanie na dotychczasowym miejscu. Pomyślał, że jakoś to przeżyje, o ile tylko Savannah nie zmieni jeszcze sto razy zdania. – Jesteś pewna, że tak ma być? – dopytywał się co chwila. – Na tyle, na ile można być pewnym, zanim się nie zobaczy końcowego efektu – odparła. – No to biorę się do roboty – stęknął Trace. – A ty w tym czasie rozejrzyj się za środkami przeciwbólowymi i okładem rozgrzewającym. – Okropnie śmieszne.

Wymarzone święta

65

Przetrzymał jej wzrok. – Tylko kto tu żartuje? – zapytał, udając się do salonu i przystępując do pracy. Kiedy wszystko stanęło na nowym miejscu, w pokoju zrobiło się przytulniej i bardziej odświętnie. Ogień trzaskał w kominku, a świeży zapach sosny wypełniał powietrze. Hannah przyniosła z poddasza stertę pudełek z choinkowymi ozdobami. Ponieważ wyjmowała je po jednej sztuce i oglądała z wybałuszonymi z zachwytu oczami, leżały teraz porozkładane po całej podłodze. – Naprawdę muszą być bardzo stare, no nie? – zapytała. – Rzeczywiście wyglądają na zabytki – odparł, odnotowując rozbrajającą troskę, z jaką dziewczynka je traktowała. Posiadanie rodzinnych pamiątek i coroczne ich wyjmowanie musi być bardzo miłe. Ale teraz, po odejściu Mae, kto opowie Hannah ich historię? W tym momencie, z tacą wypełnioną dymiącymi kubkami gorącej czekolady, do pokoju weszła Savannah. – Ojej – wyszeptała. – Przypominam je sobie. Mae, kiedy wyjmowała je z pudełek, miała zwyczaj opowiadać mi o nich... Ponieważ są tak stare i kruche, pod żadnym pozorem nie wolno ich było dotykać, ale miałam swoje ulubione zabawki. Natychmiast sięgnęła po szklanego konika na biegunach, z którego zaczynała schodzić farba.

66

Sherryl Woods

– Ten był mój. Ten i anioł, którym się zdobi czubek choinki. Może gdzieś tu jest? – O tutaj! – zawołała podekscytowana Hannah, sięgając ostrożnie po zabawkę. – Spójrz, jaki śliczny! Anioł, ubrany w szatę z białej satyny z czerwoną lamówką, miał bardzo jasne włosy i złocone skrzydła. Delikatna porcelanowa buzia o pogodnym i uroczystym wyrazie, była idealna do obserwowania z góry świątecznych uciech. Nawet znudzony i nieczuły na magię tego szczególnego okresu Trace nie mógł nie dostrzec jego urody. – Zawsze nie mogłam się doczekać chwili, kiedy po ubraniu całej choinki umieszczę go na czubku – powiedziała Savannah, trzymając w ręku anioła. – Mój tata albo któryś z wujków czy stryjów podnosił mnie do góry, żebym mogła dosięgnąć wierzchołka choinki. – Mogę go tam włożyć w tym roku? – zapytała Hannah. – Trace mógłby mnie podsadzić. – Może jednak twoja mama powinna to zrobić – zasugerował, widząc rozrzewnienie w oczach Savannah. – Nie – odparła natychmiast Savannah. – Ten przywilej należy do dzieci. Trzymajmy się więc tradycji. – No to zaczynajmy, bo inaczej nie uwiniemy się z tym do rana – zawyrokował Trace. – Zwłaszcza przy tej ilości lampek i setek zabawek. Usiądźcie sobie i odpoczywajcie, zanim nie umocuję

Wymarzone święta

67

lampek. Możecie za to podpowiadać, gdzie je przypiąć. – Och, nareszcie moje ulubione zajęcie – zażartowała Savannah, sadowiąc się na sofie razem z Hannah. – Będę nadzorować. Rozplątanie wszystkich kabelków i sprawdzenie żarówek, czy działają, a następnie umieszczenie ich na gałęziach zajęło Trace’owi masę czasu. Robił to pierwszy raz w życiu i powoli zaczynał rozumieć, dlaczego jego ojciec zawsze przy tym zrzędził. Najchętniej poprzestałby na trzech, maksymalnie czterech takich zestawach, ale to było za mało dla Savannah. – Jeszcze co najmniej cztery takie sznurki – nalegała. – Lubię, kiedy jest dużo światełek. – Jeszcze nie usłyszałem żadnej kolędy – zwrócił uwagę. – Co z tą muzyką? Zdaje się, że miałaś się tym zająć. – Ojej, zapomniałam! Co by wam odpowiadało? – Savannah zaczęła wertować płyty. – Bing Crosby? Nat King Cole? Kenny G? Chór Domu Modlitewnego Mormonów? Vince Gill? Chór Wiedeńskich Słowików? – Twoja ciotka miała zdecydowanie eklektyczny gust – zauważył Trace. – Uwielbiała kolędy. Każdego roku kupowała przynajmniej jeden nowy album. Zależało jej na podtrzymywaniu tej tradycji. Powiedz, co byś chciał usłyszeć? – Wolę niespodziankę. Wbrew jego sugestii, Savannah nie zaskoczyła

68

Sherryl Woods

go, wybierając stare standardy Nat King Cole’a. Gdy głos pieśniarza rozbrzmiał w pokoju, Trace’owi przypomniał się wykpiwający sentymentalną świąteczną muzykę ojciec. Trace niepostrzeżenie przejął to po nim. Teraz, słysząc, jak Savannah i Hannah nucą melodię, zaczynały mu się te śpiewy podobać. – Nie krępuj się – zachęcała Savannah. – Zaśpiewaj z nami. – Nie, dziękuję. Wolę raczej słuchać – odparł, rozpinając na gałęziach ostatni komplet lampek. – Ale śpiew wprowadzi cię w świąteczny nastrój. Nie ma żadnego znaczenia, czy fałszujesz czy nie. – Przykro mi – powiedział trochę spiętym głosem. – Nie znam słów. Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. – Nie uczyłeś się nigdy słów starych kolęd? – W moim domu rzadko je grano. Ojciec się sprzeciwiał. Mówił, że to prostacki komercjalizm. Dobrze, że w ogóle zgadzał się na choinkę. Ale i tak po paru latach jego marudzenia matka zdecydowała się na małą ceramiczną choinkę, o której wam wcześniej wspomniałem. – Ale przecież musiałeś słyszeć kolędy w domach kolegów – nie ustępowała Savannah. – Albo przez radio. – Nie przywiązywałem do tego większej wagi – próbował się bronić. – To straszne – popatrzyła na niego ze współczuciem w oczach.

Wymarzone święta

69

– Savannah, jakoś przeżyłem bez znajomości słów tej masy piosenek, które puszczają raz do roku. – Czy mogę cię o coś zapytać? – Ton jej głosu był bardzo poważny. – Oczywiście. – Jak to się stało, że człowiek, który nie miał zbyt wielu dobrych świątecznych wspomnień, prowadzi firmę zabawkarską? – To długa historia – odpowiedział. – Jeszcze jest wcześnie. Mamy czas. – Nie chcę zanudzić Hannah. Poza tym musimy ubrać choinkę. – Celowo zwrócił się do Hannah. – Kochanie, czy możesz już zacząć ją ubierać? – zapytał, ucinając niewygodny temat. – Jasne – zapaliła się Hannah. – Mamo, musisz mi pomóc. Savannah rzuciła jeszcze w jego stronę zaintrygowane spojrzenie, po czym uśmiechnęła się i wzięła do rąk kilka zabawek. Kiedy skończyli i opróżnili wszystkie pudełka, na gałęziach choinki nie zostało ani jednego pustego miejsca. – Mogę już zapalić lampki? – zapytał Trace. – Zaczekaj. Najpierw zgaszę światło. W ciemności będzie ładniej. Kiedy to zrobiła, Trace wsadził wtyczkę do gniazdka. Choinka rozbłysła setkami lampek, które oświetlały i pomnażały ozdoby, wypełniając pokój olśniewającym kolorem i blaskiem. Nawet on patrzył na to z odrobiną podziwu.

70

Sherryl Woods

– Jak pięknie... – wyszeptała Hannah. – Najwspanialsza choinka ze wszystkich – przyznała Savannah. Nagle wsunęła dłoń w rękę Trace’a. – Dziękuję ci – powiedziała. – Ja tylko wykonywałem polecenia – odparł. – Nie. Zrobiłeś coś znacznie więcej. Myślę, że wszystkim nam w tym roku przyda się odrobina magii, a ty sprawiłeś, że ją mamy. – Jedyne, co zrobiłem... Przerwała mu. – Dziękuję ci – powtórzyła z naciskiem, wpatrując się w niego. Pomyślał, że nigdy w życiu nie widział czegoś piękniejszego niż jej błyszczące oczy, których nie powstydziłyby się światełka na choince. – Naprawdę nie ma za co – powiedział łagodnie, powstrzymując się od pocałowania jej w obecności dziecka. – Chyba pójdę spać – jak na zawołanie oznajmiła Hannah. – Pa, dziecinko – powiedziała Savannah, z trudem łapiąc powietrze. – Dobranoc, Trace. Dziękuję, że pomogłeś przy choince. – Hannah wspięła się na palce i cmoknęła go w policzek. – Dobranoc, aniołku. – Cieszę się, że tu jesteś – mruknęła śpiącym głosem, idąc w stronę schodów. Przyłapany na czymś, czego w żaden racjonalny sposób nie dałoby się wytłumaczyć, spojrzał na Savannah.

Wymarzone święta

71

– Ja też się cieszę, że tutaj jestem, aniołku. Gdy Savannah sadowiła się na sofie obok Trace’a, ogarnęło ją przedziwne uczucie zadowolenia. Chociaż pewnie umyślnie nie usiadł zbyt blisko niej, udzielało jej się bijące od niego ciepło, którego była złakniona jak nigdy. To był niesamowity wieczór. Nawet przysłuchiwanie się Trace’owi i Hannah, którzy co jakiś czas sprzeczali się o to, gdzie należy powiesić zabawkę, było cudowne. Hannah nie odważyłaby się dyskutować z ojcem. Zawsze wszystko musiało być po myśli Roba. Hannah odebrała taką lekcję bardzo wcześnie i to do niej należało dbanie o rodzinny spokój. Ale było coś jeszcze. Może nastrojowy ogień w kominku. Może gorąca czekolada i uratowane kawałki kruchych ciasteczek. A może, po prostu, po raz pierwszy od lat czuła harmonię, jaką mimo wszystko niosły ze sobą święta. Nieraz toczyła z mężem walkę, żeby go ściągnąć z biura do domu, by mógł na czas pomóc w przygotowaniach. I w przeciwieństwie do łagodnych przekomarzań Hannah z Trace’em, władczy ton jej byłego męża sprawiał, że Hannah prędzej czy później odchodziła do swojego pokoju zapłakana. – Mogę cię o coś zapytać? – powiedziała, bacznie przypatrując się Trace’owi. Chociaż celowo nie odrywał oczu od ognia, pokiwał głową.

72

Sherryl Woods

– Boże Narodzenie jest dopiero za parę dni. Dlaczego przyjechałeś tak wcześnie? – Powiedziałem ci. – Wiem. Obiecałeś Mae. Ale ona odeszła już kilka tygodni temu. Mogłeś zaczekać do ostatniej chwili i też dotrzymałbyś słowa. Spojrzał na nią uważnie, po czym znów odwrócił głowę. – Pomyślisz, że zwariowałem. – Wątpię – odparła ze śmiechem. – Już zdążyłam cię poznać i twierdzę, że jesteś jak najbardziej przy zdrowych zmysłach. – Okej, więc posłuchaj. Rzeczywiście zamierzałem zaczekać do Wigilii, wpaść tutaj, spędzić noc i wrócić następnego dnia do miasta. – Ale zmieniłeś zdanie. Dlaczego? – Dziś rano obudziłem się z dziwnym uczuciem, że muszę być tutaj już teraz. – Spojrzał jej w oczy. – Normalnie bym to zlekceważył i trzymał się pierwotnego planu... – zamilkł. – Ale? – Nie dawała za wygraną, zaintrygowana wyjątkowo zakłopotanym wyrazem jego twarzy. To do niego nie pasowało. – Znasz tę lodówkę z czekoladowo-migdałowo-kawowymi lodami? – Nawet bardzo dobrze. Ale co ona ma z tym wspólnego? – Dzisiaj rano została doręczona do mojego mieszkania z liścikiem, w którym było napisane, że mam jechać tutaj, zanim lody się roztopią. Savannah nie spuszczała z niego wzroku.

Wymarzone święta

73

– Ktoś ci przysłał w prezencie lody? – Nie ktoś. To był charakter pisma twojej ciotki. – O Boże – wyszeptała. – Jak to możliwe? – Zatelefonowałem do dostawcy. Zamówienie zostało złożone wiele tygodni temu. – Wzdrygnął się. – Podejrzewam, że Mae obawiała się, iż bez lekkiego kuksańca zza grobu mogę nie dotrzymać obietnicy. Nie muszę dodawać, że spakowałem się i ruszyłem w drogę. Savannah przyjrzała mu się dokładniej. – Kpisz sobie ze mnie? – Absolutnie nie – odpowiedział. – Nie mam poczucia humoru. Jeśli mi nie wierzysz, to zapytaj ludzi, z którymi pracuję. – Bzdura – machnęła ręką. – Przecież żartowałeś i śmiałeś się z Hannah, a także ze mną. – Wiem – odrzekł z poważną miną. – Jak wy to robicie? – Jesteśmy dla ciebie miłe – odpowiedziała z pewnym namysłem. Czy rzeczywiście to jest to, co ma do ofiarowania temu mężczyźnie, który za pieniądze może mieć wszystko? – I właśnie to, jak sądzę, natchnęło twoją ciotkę do ukartowania tego spotkania. Nagle wszystko stało się dla niej jasne. Odziedziczyła pensjonat Holiday w okresie, kiedy rozpaczliwie pragnęła odmienić swoje życie. Nieoczekiwanie na progu pensjonatu pojawił się przystojny mężczyzna. Tak, ciotka Mae

74

Sherryl Woods

rzeczywiście to wszystko sobie zaplanowała, zgoda. I to było przerażające. – Jest mi strasznie przykro – powiedziała z całkowitą powagą. – Nie powinna była ściągać cię tutaj, nie wyjawiając powodu. Jeśli zechcesz wrócić na święta do miasta i do swoich znajomych, doskonale to zrozumiem. Z jakiegoś powodu jej deklaracja rozbawiła Trace’a. Kiedy wyciągnął rękę, żeby ją pogładzić po policzku, miał wesołe oczy. – Wyrzucasz mnie stąd? – Skądże znowu. Ale nie chcę, żebyś się czuł skrępowany, a tym bardziej zobowiązany do dotrzymania nam towarzystwa w czasie świąt. Zamiast odpowiedzi, pochylił się i w najdelikatniejszy sposób musnął wargami jej usta. Zaiskrzyło, a nawet więcej... – Zobaczymy się jutro rano – rzucił zdławionym głosem, wstając i kierując się ku schodom. – Zostajesz? – Oczywiście, że zostaję. – Bo Mae tego chciała? – zapytała, chcąc koniecznie ustalić powód. – Nie, kochanie. Bo sam tego chcę. Poza tym pezecież obiecałem Hannah, że jutro zabiorę was do miasteczka. To powiedziawszy, odszedł, zostawiając Savannah wpatrzoną w pustą przestrzeń. Przytknęła palec do warg. – No tak, a ty przecież zawsze dotrzymujesz obietnic – wyszeptała.

Wymarzone święta

75

Podniosła wzrok i odnalazła stojącą na kominku fotografię Mae. – Dziękuję ci. Świadomość, że jest choć jeden człowiek, który dotrzymuje obietnic, przywróciła jej wiarę w lepszą przyszłość.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Zapach świeżo parzonej kawy wyrwał Trace’a z absolutnie fascynującego snu, który choć raz nie miał nic wspólnego z fuzjami i kupowaniem akcji kontrolnych, ale z kobietą – a dokładnie z Savannah. Jak ta prostoduszna, niezbyt wytworna kobieta mogła mu tak zajść za skórę? A wczorajszy pocałunek – trochę więcej niż przyjacielskie cmoknięcie – wywarł na nim dużo większe wrażenie niż jakikolwiek inny. Wyszedł z pokoju nie dlatego, że wierzył w nieskomplikowane, szybkie wyjścia, ale dlatego, że chciał o wiele więcej. Gdyby poszedł za głosem pragnienia, najprawdopodobniej śmiertelnie by ją przeraził. A wtedy by go wyrzuciła i spędziłby samotne święta w Nowym Jorku. – Cholernie chciałbym wierzyć, że wiesz, co robisz, Mae – mruknął. Kiedy do zapachu kawy doszedł zapach skwierczącego bekonu, Trace wziął szybko prysznic, wło-

Wymarzone święta

77

żył stare dżinsy, koszulę od garnituru i gruby sweter. To było maksimum luzu, na jaki sobie obecnie pozwalał. Przypomniał sobie o wczorajszych postanowieniach i pomyślał, że jeśli ma malować frontowe drzwi i doprowadzić do porządku podłogę, będzie musiał się przebrać. – Czy to twój strój roboczy? – powitała go w kuchni Savannah. Miała zaróżowione policzki, a luźne, kręcące się kosmyki włosów łaskotały jej twarz. – Czyżbyś zamierzał dzisiaj tylko nadzorować prace? Zauważył, że i ona ma na sobie dżinsy, tylko że jej bluza dresowa z napisem University of Florida jest już mocno znoszona, podobnie jak jej sportowe buty. Wyglądała rewelacyjnie. A on nadal jej pragnął. – A kto powiedział, że muszę pracować? – zapytał, nalewając sobie kawy, delektując się jej aromatem, a następnie upijając łyczek. – Mmm, jaka dobra kawa. Uśmiechnęła się szeroko. – Cieszę się, że ci smakuje, ponieważ jest zrobiona specjalnie dla ciebie. Pomyślałam, że wzgardzisz rozpuszczalną kawą, którą mam pod ręką. Wzdrygnął się. – Słusznie pomyślałaś. A jaki dokładnie rodzaj pracy planujesz na dzisiaj? – Chcę kupić farbę do malowania pokojów gościnnych i grubą folię na dach, a także... – Hola! Po co ci folia na dach? – Bo cieknie.

78

Sherryl Woods

– Dlaczego go nie naprawisz? – Zrobiłabym to, gdybym znalazła wykonawcę – wyjaśniała z przesadną cierpliwością. – Ten, z którym rozmawiałam, będzie mógł przyjechać po Nowym Roku. – Więc znajdź innego. – Sądzisz, że o tym nie myślałam? – zapytała i skrzywiła się. – Zajmę się tym – powiedział bez namysłu. – Co to znaczy, że się tym zajmiesz? – Znajdę kogoś, kto zreperuje dach. – Obawiam się, że nawet taki potentat biznesu jak ty niewiele więcej zdziała ode mnie – odparła. – Poza tym na dachu leży co najmniej trzydzieści centymetrów śniegu. Nawet nie będzie go można obejrzeć, a tym bardziej zacząć naprawiać. – Okej, masz rację – ustąpił. – Choć folia wydaje się mało skuteczna, chyba że zamierzasz ją położyć na śnieg. – Okej, rezygnuję – skrzywiła się ponownie. – Co chcesz jeszcze kupić? – Tylko farbę i narzędzia do zeskrobywania tapet. Nie chcę wydawać więcej pieniędzy, skoro nie wiem, ile będą kosztowały pozostałe naprawy. A muszę odłożyć trochę pieniędzy na nowe broszury turystyczne i ogłoszenia. Muszę jak najszybciej zacząć wynajmować pokoje. Już i tak przepadł mi początek sezonu narciarskiego. Mimo że za wszelką cenę starała się to ukryć, wychwycił nutkę rozpaczy w jej głosie.

Wymarzone święta

79

– Savannah, czy masz pieniądze na wyremontowanie i prowadzenie tego domu? – Wystarczająco – ucięła. – A co byś powiedziała na pożyczkę? Mógłbym ci pożyczyć... – Wykluczone. Nie przyjmę od ciebie pieniędzy. – Więc pozwól, że zwrócę się do banku. – Nie, nie rozpocznę nowego życia od zaciągania długów. Choć był pełen podziwu dla jej dumy i niezależności, wiedział jednak z praktyki, że w biznesie trzeba się zaprezentować z najlepszej strony, tak by nowina rozeszła się i była przekazywana z ust do ust. Savannah może nie przyjąć od niego pieniędzy, nie odrzuci natomiast drobnej pomocy w innej formie. Niech sobie mówi, co chce. I tak ją przechytrzy! – Jak uważasz – powiedział. – Pensjonat należy do ciebie. Było coś jeszcze, co mógł zrobić. Coś, co będzie wymagało paru telefonów i wyrwania na kilka godzin adwokata z objęć nowej przyjaciółki, ale do świąt da się to załatwić. – Czy Hannah jedzie z nami do miasteczka? – zapytał, jedząc jajecznicę, którą postawiła przed nim Savannah. – Oczywiście. Umarłaby, gdyby nie zobaczyła okolic. Jadąc tutaj, zatrzymałyśmy się przy sklepie spożywczym, ale to wszystko, co zdążyła zobaczyć. Pójdę po nią. Kiedy skończysz śniadanie, będziemy gotowe.

80

Sherryl Woods

– A co z twoim śniadaniem? – Zjadłam grzankę – odparła. Zmarszczył brwi. – Tej jajecznicy wystarczy na trzy osoby. – Wstał, wyjął z kredensu talerz, podzielił jajecznicę, dodał dwa plastry bekonu i postawił to na stole. – Siadaj. Potrzebujesz białka. Chciała zaprotestować, ale spiorunował ją wzrokiem. Usiadła więc i sięgnęła po widelec. – Przecież nie będę obsługiwała gości, siadając i razem z nimi jedząc – zwróciła mu uwagę, lekko się uśmiechając. – Nie jestem gościem. Starannie przeżuła kawałek bekonu. – Więc pewnie nie powinnam była ci robić jajecznicy. – Masz rację. Powiedziałem, że sam się sobą zajmę. – Więc jutro rano się poprawię. Spojrzał na nią figlarnie. – Oczywiście, nie stanie się nic złego, jeśli nabierzesz trochę wprawy w gotowaniu. Bo chyba nie zamierzasz zagłodzić pierwszych prawdziwych gości? Roześmiała się. – To im chyba nie grozi. Może nie mam wielkiego doświadczenia w gotowaniu dla dużej liczby ludzi, ale ciotka Mae zostawiła cały wielki zeszyt przepisów, które udoskonalała przez lata. – Pamiętam jej pyszne grzanki opiekane w cieście, podawane z bekonem albo z serem, albo tylko

Wymarzone święta

81

na słodko – rozmarzył się, patrząc podejrzliwie na Savannah. – Nie sądzę... – Ja też pamiętam. Podawała je zawsze w Boże Narodzenie na śniadanie. – A więc to jest tradycja? – zapytał z nadzieją. – Tak, to jest tradycja. I oczywiście je zrobię. No i, rzecz jasna, możesz zjeść z nami świąteczne śniadanie. – Przed, czy po obejrzeniu prezentów? – zapytał i nie omieszkał zauważyć, że znów zesztywniała. Kiedy to mówił, do kuchni weszła Hannah. – W tym roku nie będzie prezentów, bo jesteśmy biedne – wyjaśniła bez cienia użalania się. – Nie jesteśmy biedne – wtrąciła zażenowana Savannah. – Po prostu rozwód i niezbędne w tym domu naprawy pozbawiły nas gotówki, dlatego urządzamy skromne święta. – Rozumiem – powiedział z namysłem. Może skromne święta są dobre dla Savannah, a nawet dla Hannah, która zdawała się być z tym pogodzona, ale nie dla niego. Po raz pierwszy od lat pragnął w święta zaszaleć. Och, zawsze posyłał ciężarówki z zabawkami do różnych schronisk dla bezdomnych dzieci, ale lista jego osobistych prezentów była krótka i ograniczała się głównie do partnerów firmy. Nie przypomina sobie, kiedy ostatnio chciał komuś podarować choćby drobny dowód pamięci. Pomyślał, że gdy znajdzie się sam, wykona kilka dodatkowych telefonów.

82

Sherryl Woods

– Może byście poszły po palta, a ja przez ten czas tutaj posprzątam – zasugerował. – Spotkamy się przy samochodzie. Savannah przyjrzała mu się uważnie, jakby coś podejrzewała, tym bardziej że jej uwagę o trudnościach finansowych pozostawił bez komentarza. – Pospieszcie się i rozgrzejcie samochód – ponaglał, rzucając im kluczyki. – Ty gotowałaś, ja pozmywam. To moja tradycja. – Myślałam, że nie masz żadnych tradycji – zareplikowała. – Właśnie zaczynam mieć. To ją wreszcie przekonało. – Będziemy czekać na dworze – powiedziała. – Postaraj się nie stłuc talerzy. – No, no – oburzył się. – Wiem, co robię. Załadował zmywarkę, włączył ją, po czym wyjął komórkę. To była jedna z korzyści bycia bogatym. Trace nie był rozrzutny i rzadko szastał pieniędzmi. Kiedy to robił, ludzie ochoczo spełniali jego życzenia. Zawsze, chociaż na odległość, cieszył się na myśl, że swoimi zabawkami sprawia dzieciom przyjemność na Boże Narodzenie, ale nigdy nie był naocznym świadkiem takiego zachwytu i zdziwienia, jakie było widoczne na reklamach jego towarów. Może w tym roku będzie inaczej. Zadowolony, że panuje nad sytuacją, chwycił palto i dołączył do Savannah i Hannah, które już się schowały w rozgrzewającym się wnętrzu

Wymarzone święta

83

samochodu. Kiedy otworzył drzwi, Hannah trochę na pokaz dygotała z zimna. – Nie cierpię takiej lodowatej pogody – oświadczyła. Spojrzał na nią we wstecznym lusterku. – Wybrałaś złe miejsce do mieszkania, dzieciaku. Czy to nie ty przypadkiem byłaś wczoraj na dworze, pokryta sypiącym śniegiem? – Dzisiaj jest zimniej – upierała się. – A poza tym już zobaczyłam śnieg, więc dzisiaj nie muszę. – Czy to znaczy, że chcesz wrócić na Florydę? – zapytała Savannah. Nie miał cienia wątpliwości, że słyszy w jej głosie niepokój. Wystarczyło spojrzeć na jej ściśnięte wargi. – Nie – odpowiedziała bez namysłu Hannah. – Nawet jeśli jest zimno, chcę tutaj zostać. Savannah odetchnęła z ulgą. – Dlaczego? – zapytała. – Bo odkąd tutaj jesteśmy, znowu zaczęłaś się śmiać – odparła Hannah z powagą w głosie. – Na Florydzie się nie śmiałaś. Zanim Savannah odwróciła głowę, Trace zdążył zauważyć spływającą po jej policzku łzę. Chciał wyciągnąć do niej rękę, coś zabawnego powiedzieć... sprawić, żeby się zaśmiała. Zamiast tego spojrzał na Hannah. – Co byś powiedziała, gdybyśmy zawarli taką umowę? – zapytał. – Ten, kto pierwszy rozśmieszy dzisiaj mamę, ten wygrywa?

84

Sherryl Woods

Hannah ożywiła się w okamgnieniu. – Okey. Co jest do wygrania? – Hmm – namyślał się Trace. – Jeżeli wygrasz, stawiam wszystkim na deser wieczorem czekoladowo-migdałowo-kawowe lody. – Przyzwoita cena. Pierwszorzędna nagroda! – zawołała Hannah. – A jeśli ty wygrasz? – Wtedy mi zrobisz możliwie największą i najpiękniejszą ze wszystkich świąteczną kartkę, którą będę mógł powiesić na ścianie w biurze. – Załatwione – oznajmiła Hannah, przyklepując z nim piątkę. Spojrzał na Savannah i dostrzegł jej lekko drgające kąciki ust. To nie był jeszcze śmiech, ale coś, co można by nazwać początkiem uśmiechu. Zwrócił na to uwagę Hannah. – Zarobiłem pierwszy punkt – powiedział. – To nie jest prawdziwy śmiech – zaprotestowała dziewczynka. Usiadła głębiej, położyła rękę na karku matki i zaczęła ją łaskotać, aż Savannah zachichotała. – To jest prawdziwy śmiech – orzekła triumfalnie. Savannah wyrwała się i obrzuciła ich oboje gniewnym wzrokiem. – A co ja dostanę, jeżeli przez cały dzień zachowam kamienną twarz? – To się nigdy nie zdarzy – zauważył Trace. – Nie ma mowy – przyznała mu rację Hannah. – Załóżmy się – zaproponowała Savannah z błyskiem w oczach. – Okej, to może być naprawdę ciekawe – przy-

Wymarzone święta

85

znał Trace. – Jeśli wygrasz, podkreślam, jeśli... Hannah daje tobie swoją świąteczną kartkę. – A ty? Co ty zamierzasz dać? Napotkał jej wzrok i poczuł, jak gwałtownie przyspiesza jego serce. – To samo co wczoraj wieczorem – powiedział łagodnie. Zobaczył, jak się czerwieni na wspomnienie tamtego przelotnego pocałunku. – Będziecie musieli bardzo się starać – rzuciła. Wytrzymał jej spojrzenie. – Och, zapewniam cię, moja droga, że się nam nie oprzesz. Cholerne ogrzewanie w samochodzie musiało chyba podskoczyć do trzydziestu stopni, pomyślała Savannah, powstrzymując się, żeby się nie powachlować, gdy słowa Trace zawisły w powietrzu. W przeciwieństwie do poprzedniego dnia, kiedy jego uwodzicielskie droczenie się z nią jedynie ją irytowało, dzisiaj zrobiło jej się natychmiast gorąco, była rozdygotana i marzyła o więcej... może dlatego, że dokładnie wiedziała, jakie wrażenie wywarł na niej pocałunek Trace’a. Co gorsze, tak bardzo pragnęła kolejnego pocałunku, że naprawdę postanowiła dołożyć wszelkich starań i nie roześmiać się do końca dnia. Uda jej się. Musi tylko trzymać się jak najdalej od tej dwójki spiskowców. W momencie, kiedy znaleźli się przed sklepem,

86

Sherryl Woods

Hannah wymusiła na niej zgodę na samodzielny spacer po miasteczku. – Tylko wróć za pół godziny – przykazała córce, czując ulgę, że pozbywa się jednego z nich. Spojrzała na Trace’a. – My również spotkamy się za pół godziny. – Jesteś pewna, że obejdziesz się bez mojej pomocy? – zapytał, uśmiechając się do niej znacząco. – Tak. Nie wątpię, że jeśli kupię coś ciężkiego, ktoś mi to doniesie do samochodu. – Na wypadek, gdybyś skończyła przede mną, masz tu zapasowe klucze. Nie będziesz miała nic przeciwko temu, że cię opuszczę i też się trochę porozglądam? – A co chcesz kupić? – zapytała podejrzliwie. Trace nie wyglądał na majsterkowicza. A z drugiej strony, czy większość mężczyzn nie ma lekkiego bzika na punkcie kluczy francuskich, śrubokrętów i narzędzi z napędem elektrycznym? A może po prostu chce pooddychać panującą w takich miejscach atmosferą. – To i owo – odparł mętnie. – Będę wiedział, kiedy zobaczę. – Świetnie. To duży magazyn. Jestem pewna, że nie będziemy sobie zawadzać – powiedziała. Rozdzielili się przy wejściu. Savannah udała się prosto do działu z farbami. Obmyśliła już z grubsza kolory każdego z gościnnych pokojów – głębokie, nasycone tony, zaakcentowane białym wykończeniem. Szybko więc wybrała odpowied-

Wymarzone święta

87

nie próbki farb, poprosiła o ich wymieszanie, a sama poszła po pędzle, wałki i pojemnik na farbę. Właśnie zbliżała się do stoiska z materiałami do zrywania i zdrapywania tapet, kiedy na końcu pasażu dostrzegła – tak przynajmniej jej się zdawało – Trace’a, który jednak szybko zniknął. Więcej już go nie widziała, spotkali się dopiero przy samochodzie, gdy ładowała swoje zakupy do bagażnika. – Dostałaś wszystko, co chciałaś? – zapytał, stawiając własne tajemnicze paczki obok jej pakunków. – Tak. A ty? – Zdziwiła się, widząc, jak dźwiga do samochodu coś ciężkiego. – Co to takiego, na Boga? Wygląda, jakby ważyło tonę! – Takie sobie narzędzie – odparł, okazując nagłe zainteresowanie ulicą. – Nie widać na horyzoncie Hannah? Może powinniśmy jej wyjść na spotkanie i wskoczyć razem na lunch. Na ulicy Głównej jest nieduża restauracja, w której czasami jadała Mae. – The Burger Shack – powiedziała od razu Savannah. – Wciąż działa? – Kiedy ostatnio tu byłem, działała. Wziąłem na wynos dla Mae burgera, frytki i koktajl czekoladowy. – Nadal pamiętam smak ich koktajli. Robili je jeszcze jak za dawnych dobrych czasów... z mlekiem i z lodami. Były tak gęste, że słomka stała w nich na sztorc. – Rozumiem więc, że się zgadzasz – uśmiechnął się Trace.

88

Sherryl Woods

– Naturalnie – powiedziało ochoczo. – Właśnie nadchodzi Hannah. Odnotowała, że jej córka niesie torbę z zakupami i że świecą jej się oczy. – Co kupiłaś? – zapytała Savannah. – Mamo, nie mogę powiedzieć. Zapomniałaś, że Boże Narodzenie już za pasem? Savannah zaczęła wypytywać Hannah, skąd wzięła pieniądze na kupno prezentu, ale po chwili zaprzestała. Pewnie Rob wsunął małej trochę pieniędzy przed wyjazdem z Florydy. Mógł to być jego prezent dla Hannah, a ona wydała pieniądze na prezent dla Savannah. Niewykluczone, że i dla Trace’a. Jej córka miała wyjątkowo szeroki gest, którego na pewno nie odziedziczyła po ojcu. – I wcale nie musisz nic więcej mówić – powiedział Trace, robiąc miejsce z tyłu samochodu na zakupy Hannah. – Właśnie rozmawialiśmy z mamą o lunchu. Jesteś zainteresowana? – O ile pójdziemy w takie fajne miejsce z burgerami przy ulicy Głównej. Zapach, jaki stamtąd dolatywał, był fantastyczny. I widziałam dużo wchodzących tam dzieci w moim wieku. To musi być supermiejsce. – Wygląda na to, że jesteśmy jednomyślni – uśmiechnął się szeroko Trace. – Wiecie co? Spotkałam w sklepie dziewczynkę, która ma na imię Jolie. Czy to nie cudne imię? Jest w moim wieku. Będziemy w tej samej klasie. Powiedziała, że ich nauczycielka jest strasznie fajna. Nazywa się pani Peterson. Podobno jest

Wymarzone święta

89

w tej szkole od zawsze, a wszyscy ją kochają, bo jest bardzo miła. – Naprawdę? – zapytała Savannah, ale córka nie czekając na odpowiedź, od razu ruszyła przed siebie. – Zgadnijcie, co jeszcze – trajkotała. – Jolie mówi, że wieczorem będzie się śpiewać kolędy i że wszyscy tam będą, i że my też możemy przyjść. – Popatrzyła z nadzieją na Savannah. – Możemy, prawda? Savannah odruchowo spojrzała na Trace’a, dla którego śpiewanie kolęd okazało się wczoraj istną katorgą. – Uważam to za wspaniały pomysł – powiedział najzupełniej poważnie. – Jolie mówi, że dają śpiewniki, więc nie musisz znać słów – szczebiotała Hannah, uśmiechając się szeroko do Trace’a. – Więc tym bardziej mówię tak – odparł. – A ty, Savannah? Śpiewanie kolęd na dwa dni przed Bożym Narodzeniem w zimny, śnieżny wieczór razem z Hannah i z Trace’em? Nie wyobrażała sobie nic bardziej romantycznego. Może, skoro postanowiła się pilnować i nie dać się rozśmieszyć, lepiej byłoby odmówić, ale oczywiście tego nie zrobi. Nie sprawi zawodu Hannah.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Radio ryczało na pełny regulator, a Savannah w rytm muzyki kładła farbę na ścianie pierwszego gościnnego pokoju. Piękny, głęboki odcień zieleni współgrał z kolorem krzewów i drzew okalającego dom lasu. Kiedy dojdzie białe wykończenie, sceneria pokoju upodobni się do tej za oknem, gdzie śnieg malowniczo oblepia gałęzie drzew. Na małżeńskie łoże planowała położyć grubą, ciepłą narzutę w odcieniach zieleni i czerwonego wina, a na komodzie postawić dobrane w kolorze świece zapachowe. Zerkając przez okno, dostrzegła Hannah lepiącą swojego pierwszego bałwana i paplającą radośnie... pewnie z Trace’em, który w tej chwili był poza zasięgiem pola widzenia Savannah. Najwyraźniej coś kombinował, choć zupełnie nie mogła odgadnąć, co to może być. Gdy po lunchu przyjechali do domu, zamknął się w gabinecie Mae. Od tamtego czasu go nie widziała.

Wymarzone święta

91

Wprawdzie oświadczyła, że z malowaniem poradzi sobie sama, to jednak w głębi duszy liczyła na jego sprzeciw. Uważała, że przynajmniej już godzinę temu powinien był się pojawić, choćby po to, by ocenić jej pracę, a może także spróbować ją rozśmieszyć i wygrać zakład z Hannah. Tymczasem on, zupełnie jak jej były mąż, pogrążył się w pracy, którą z jakiegoś powodu uznał za ważniejszą. No i dobrze, w końcu to jej sprawa, pomyślała z westchnieniem. Mężczyzna, którego prawie nie zna, nie jest w stanie jej rozczarować. Poza tym, stwierdziła, przyglądając się pokojowi z pewnej odległości, całkiem nieźle to wyszło. Po wykończeniu – miała nadzieję, że trafi na zimową wyprzedaż bielizny stołowej i pościelowej – będzie wprost idealnie. Zadowolona z siebie, zamknęła pojemnik z farbą z zamiarem przejścia do następnego pokoju, w którym chciała zedrzeć niegdyś niebieską tapetę. Było późne popołudnie, więc pewnie przed wyjazdem do miasteczka na kolędowanie niewiele już zdziała, ale nawet mały postęp przy tak brudnej robocie będzie lepszy niż żaden. Właśnie była w trakcie zdzierania pierwszego kawałka papieru, kiedy coś, co zabrzmiało jak jakieś urządzenie z napędem elektrycznym o ogromnej mocy, zawyło na dole, a zaraz potem dobiegły kolejne dźwięki – wypowiedziane pod nosem przekleństwo, następnie chichot, a wreszcie gromki śmiech. Savannah wyszła na schody

92

Sherryl Woods

i popatrzyła w dół w momencie, kiedy Hannah i Trace rzucali ukradkowe spojrzenia w jej stronę. – No to wpadliśmy – powiedział Trace. – Jak będziesz przeklinał, to odeśle nas stąd jak nic – upomniała go Hannah, spuszczając wzrok. – Co wy tam kombinujecie? – zawołała z góry Savannah, biorąc się pod boki i patrząc na nich surowo. – Nic złego, mamo, możesz mi wierzyć – odpowiedziała z powagą Hannah. – Trace? – To tylko drobna niespodzianka – odparł. – Niespodzianka? Raczej szok – powiedziała Savannah. Hannah zachichotała. – Mama się nie zna na niespodziankach. – Może miałam za dużo złych – odparowała. – No właśnie, nie usłyszałam jeszcze żadnego zadowalającego wytłumaczenia. Czy mam zejść na dół w tym celu? – Nie! – zawołali równocześnie. Ich zgrany chór wzmógł tylko jej podejrzenie. Zaczęła schodzić, gdy Trace, biorąc po dwa stopnie naraz, wybiegł jej naprzeciw, kiedy była zaledwie w połowie drogi. Kładąc ręce na jej ramionach, popatrzył jej w oczy. – Ufasz mi? – zapytał. Sama chciałaby wiedzieć! – Myślę, że tak – powiedziała na wszelki wypadek.

Wymarzone święta

93

– No to zaufaj – powiedział, wyraźnie rozczarowany jej mniej niż spontaniczną odpowiedzią. – Chciałbym, żebyś wróciła do swojego zajęcia i pozwoliła nam z Hannah skończyć nasze. – Myślałam, że na dzisiaj koniec z robotą i że można by coś przekąsić. – Przyniosę ci coś do przekąszenia – podjął ochoczo. – Cokolwiek zechcesz. – Cały półlitrowy pojemnik twoich lodów? – Oczywiście. – No to się zgadzam. Ale coś tu się stało złego, prawda? – powiedziała, próbując go wyminąć. – Mamo, proszę – jęknęła Hannah. – Wszystko zepsujesz. Przysięgam, że nic złego się nie stało. – Ale przecież nie będziecie mnie trzymać w nieskończoność na górze! – Jeszcze tylko parę godzin – odparł Trace z ulgą. – Nadal masz ochotę na lody? – Nie, to był sprawdzian. – Tak sobie pomyślałem – uśmiechnął się szeroko. – No to wracam do zdzierania tapet – westchnęła Savannah. – Może powinnaś zrobić sobie przerwę – zasugerował. – Może relaksującą kąpiel w pianie, czy coś takiego. – Kto by miał na to czas? – burknęła Savannah. – Pokój sam się nie pomaluje. – Kiedy tak zaczynasz mówić, to znaczy, że najwyższy czas na przerwę – powiedział, wsuwając palec pod jej brodę i lekko ją unosząc.

94

Sherryl Woods

– I to mówi taki pracoholik jak ty? – zażartowała. – To samo mawiała twoja ciotka, ilekroć twierdziłem, że nie mogę wyrwać się z biura i przyjechać do niej z wizytą. To mnie zawsze mobilizowało – powiedział z odrobiną nostalgii w głosie. – I zawsze miała rację. Po spędzeniu z nią paru dni od razu czułem się lepiej. Zdarzało się nawet, że prawie nie otwierałem teczki. – I też cię namawiała na relaksującą kąpiel w pianie? – zażartowała Savannah. – Nie, ale może ty mnie namówisz – odbił piłeczkę, po czym dodał ciszej – zwłaszcza, jeśli do mnie dołączysz. I znów poczuła wzbierające pożądanie. – Jeśli już wezmę kąpiel w pianie, to na pewno wystarczy mi własne towarzystwo – odparła przyciszonym głosem. – Wielka szkoda. Żeby nie popełnić fatalnego błędu i nie przyznać mu racji, odwróciła się na pięcie i poszła na górę. Po drodze zmieniła zamiar i zamiast do pokoju, w którym niedawno pracowała, udała się do łazienki. Nalała do wanny płynu o lawendowym zapachu i puściła wodę, wiedząc, że jej dźwięk dostatecznie pobudzi wyobraźnię Trace’a. Ona też potrafi być okrutna, pomyślała z satysfakcją, zanurzając się po paru chwilach w gorącej wodzie. Niestety, jego sugestia dołączenia do niej i zmysłowe muskanie wody sprawiły, że kąpiel okazała się mniej relaksująca, niż się spodziewała.

Wymarzone święta

95

W końcu doszła do wniosku, wychodząc z wanny i owijając się w grube puszyste kąpielowe prześcieradło, że nie byłoby chyba wcale tak źle, gdyby zastała Trace’a czekającego na nią w jej łóżku. Chwała Bogu, że za dwie godziny jadą do miasteczka. – Ćśś – Trace ostrzegł Hannah, kiedy usłyszeli krzątającą się na górze Savannah. Ponieważ do wyjazdu na kolędowanie pozostało niecałe pół godziny, obliczył, że mają jeszcze tylko pięć minut, a może mniej, zanim Savannah zacznie schodzić na dół z drugiego piętra, gdzie znajdowała się prywatna część domu. Ścisnął Hannah za rękę. – Milczmy jak grób, dopóki nie zejdzie na sam dół i nie zobaczy, cośmy zrobili. Wykonali zaledwie ułamek tego, co było konieczne, aby pensjonat Holiday znów mógł przyjmować gości, ale przynajmniej drzwi od frontu i zewnętrzne wykończenia odzyskały dawną jaskrawą czerwień, lśniły mosiężne elementy, a podłogi w holu i w salonie zostały wypolerowane na połysk. A z jedliny i wstążki Hannah wymodelowała stroik, który zawisł na mosiężnej kołatce. Przy stosunkowo niewielkim nakładzie pracy – tak przynajmniej uważał Trace – efekt był wspaniały. Teraz zaś, oboje z Hannah, nie mogli się doczekać pojawienia się Savannah. – Powinnam otworzyć drzwi – szepnęła Hannah. – W przeciwnym razie, skąd się dowie, że je pomalowaliśmy?

96

Sherryl Woods

– Słusznie – uśmiechnął się szeroko. – Więc może wymknij się tylnymi drzwiami, obiegnij dom i otwórz je, kiedy dam znak, że mama jest już prawie na dole. Hannah natychmiast wystartowała. – Nie zapomnij wziąć palta – zawołał za nią w chwili, kiedy Savannah zbliżała się do pierwszego piętra. Ponieważ nie chciał, by Hannah ominęło wielkie wejście, stanął i zastąpił Savannah drogę, kiedy już zeszła na półpiętro. – O nie, drugi raz nie zawrócę – oznajmiła. – Nikt nie mówi, żebyś zawracała. – To dlaczego stoisz na mojej drodze? – Ja, na twojej drodze? – powtórzył za nią i nawet nie drgnął. W tym momencie Trace usłyszał, że Hannah wbiegła na ganek. – Ślicznie wyglądasz – powiedział na tyle głośno, żeby go było słychać na zewnątrz. – Czyżbyś ogłaszał to całemu światu? – Savannah zmrużyła oczy. – Właściwie, czemu nie? – powiedział, nie zniżając głosu. – Jest co ogłaszać. Teraz Hannah przekręciła gałkę. Kiedy drzwi otworzyły się z hukiem, Trace szybko odsunął się na bok. Zaskoczona tym wszystkim Savannah popatrzyła na córkę, a zaraz potem dostrzegła świeżo pomalowane drzwi i pojaśniały jej oczy. – Ojej – rozrzewniła się. – Jak pięknie. – Spog-

Wymarzone święta

97

lądała to na Hannah, to na Trace’a. – To przy tym pracowaliście? – To tylko część, mamo – oznajmiła Hannah. – Zejdź na sam dół i rozejrzyj się dokoła. Kiedy Savannah zeszła z ostatniego stopnia, popatrzyła dookoła z dość niepewną miną. – Pod nogi – zniecierpliwiła się Hannah. Wzrok Savannah powędrował na świeżo wypastowaną podłogę. – No nie! – Kiedy odwróciła się do Trace’a, miała łzy w oczach. – Ty to zrobiłeś? To stąd ten hałas? Nie sądziłam, że to drewno może kiedykolwiek tak wyglądać. Podłogi są piękne. – Pomagałam mu, mamo – promieniała Hannah. – Jutro zrobimy salon. Duża łza spływała po policzku Savannah. – Nie wiem, jak wam dziękować. – Możesz zacząć od tego, że przestaniesz płakać – delikatnie poprosił Trace, podchodząc bliżej i muśnięciem palca usuwając łzę z jej policzka. – Chcieliśmy ci jakoś pomóc. Hannah zrobiła stroik na drzwi. Ma dryg do tych rzeczy. – Trace ma rację, kochanie. To jest absolutnie piękne. Ciotka Mae byłaby tym wszystkim zachwycona. Wzrok Savannah nie odrywał się od stroiku. – Wiem, że zrobiłeś to dla niej, ale dziękuję ci za to – zwróciła się do Trace’a. Rzeczywiście, zaczęło się od tego, że chciał coś zrobić dla Mae, ale skończyło się inaczej. Zdał sobie sprawę, że zrobił to, by wzniecić w oczach

98

Sherryl Woods

Savannah ten błysk, błysk, który przezierał nawet przez łzy. – To najmniejsze, co mogłem zrobić – powiedział. – A teraz, czy chcesz podziwiać naszą pracę, czy też udamy się do miasteczka na kolędowanie? – Jedziemy – zawyrokowała Hannah. – Mama zdąży się jeszcze napatrzeć po powrocie. – No tak, to tyle, jeśli chodzi o delektowanie się chwilą – śmiejąc się, powiedziała Savannah. – Rozśmieszyłam ją! – triumfowała Hannah. – Zgarnęłam wszystkie punkty, a Trace żadnego. Lody są moje! – No cóż – odparł Trace z przesadną rezygnacją w głosie. – Myślę, że będę musiał zadowolić się jakimś zwykłym dziełem sztuki, które zawiśnie na ścianie mojego gabinetu. W drodze do miasteczka Savannah była wyciszona. Zdaniem Trace’a może nawet zbyt wyciszona. Kiedy wreszcie znaleźli miejsce do zaparkowania o parę przecznic od głównego skweru i Savannah wysiadła z samochodu, odciągnął ją na bok. – Dobrze się czujesz? – Oczywiście – odpowiedziała radośnie, choć jej uśmiech był równie fałszywy, co jej przesadnie wesoły głos. – Powiedz prawdę – nalegał. Westchnęła. – Właśnie sobie rozmyślam o wszystkich świętach Bożego Narodzenia, których nie spędziłam z Mae, i co przez to straciłam.

Wymarzone święta

99

– No cóż, nie cofniesz czasu i nie zmienisz tego – westchnął cicho Trace. – Możesz tylko uczyć się na błędach i iść przed siebie. Przyjrzała mu się uważnie. – A czy w twoim życiu też są sprawy, które chciałbyś zmienić, lub jakieś błędy, które chciałbyś naprawić? Zwlekał z odpowiedzią. – Bardzo chciałem ulżyć mojej matce – powiedział z namysłem. – Ale byłem wówczas za młody. Nie miałem na to wpływu. Dokonała wyboru i została przy marzycielu, który był bardzo dobry w krytykowaniu wszystkiego, co ona robi, ale sam do niczego się nie nadawał. Na twarzy Savannah pojawił się uśmieszek. – Mówisz to tak, jakbyś wierzył, że mogłeś jakoś temu zapobiec. – Bo chyba rzeczywiście wierzę – przyznał. – Ale zanim zdobyłem pieniądze, które mogłyby odmienić jej życie, było już za późno. Umarła na zapalenie płuc. Przewlekła, nie leczona grypa, a mój ojciec uważał, że matka robi zbyt wiele szumu z powodu zwykłego kataru. Kiedy wreszcie trafiła do szpitala, nic już nie dało się zrobić. To był także początek końca mojego taty. Załamał się. Wreszcie zobaczyłem, że na swój sposób matka była dla niego wszystkim. Umarł jakieś pół roku po niej. – Och, Trace, tak mi przykro – powiedziała Savannah. Z trudem odsunął od siebie poczucie winy, które zawsze, gdy o tym myślał, powracało.

100

Sherryl Woods

– Najwyższy czas, żebym sam skorzystał z rady, jaką dałem tobie. Nie zmienię przeszłości. Muszę o niej zapomnieć. Wszyscy musimy. – Zdobył się na uśmiech. – Zdaje się, że orkiestra już stroi instrumenty. Jak na zawołanie zjawiła się Hannah. – Hej, wy, pospieszcie się. Zaczynają się kolędy. I widzę Jolie. Czy mogę się z nią przywitać? – Oczywiście – powiedziała Savannah. – Ale potem wróć do nas. Zrozumiałaś? – Zrozumiałam – odparła Hannah i znów pognała przed siebie. Kiedy zostali sami, Trace włożył rękę Savannah pod swoje ramię. – Jest tak ładnie – powiedział, zaglądając w jej błyszczące oczy. – Pojawiły się gwiazdy. Mróz trochę szczypie w policzki. Czuję gdzieś zapach ogniska. Teraz naprawdę wiem, że zbliżają się święta Bożego Narodzenia. A do tego piękna kobieta u mojego boku... W świetle gazowych latarni Trace dostrzegł rumieniec na policzkach Savannah. Jeśli zwykły komplement tak na nią działa, to znaczy, że nie słyszała żadnego od lat. Co czyni z jej byłego męża jeszcze większego idiotę, niż wyobrażał to sobie Trace. – Ciekawe, że choć wychowałam się na Florydzie, gdzie czułam się naprawdę dobrze – mówiła Savannah – to tylko tutejsze święta Bożego Narodzenia wydawały mi się takie, jakie naprawdę powinny być. Wystarczy się rozejrzeć. Cała

Wymarzone święta

101

ulica Główna tonie w dekoracjach. Pośrodku na skwerze bajecznie oświetlona choinka, a pod nogami śnieg. Jak na dziewiętnastowiecznej litografii. Czy może być coś piękniejszego? Gdy popatrzyła mu w oczy, serce mu zamarło. – Ty – powiedział stłumionym głosem. – Co? – Tylko ty jesteś piękniejsza. Po raz drugi tego wieczoru zaczęła mrugać oczami, żeby powstrzymać łzy. – Hej – zaprotestował. – Nie mówię tego po to, żebyś znowu płakała. Uśmiechnęła się łzawo. – To dlatego, że nikt nigdy nie powiedział mi czegoś tak uroczego. – To znaczy, że przebywałaś z niewłaściwymi ludźmi – powiedział ze współczuciem. Nagle wspięła się na palce i zanim zorientował się, co zamierza, pocałowała go w policzek. – Dziękuję. Naprawdę bardzo się cieszę, że spędzasz z nami święta. Trace mógł na tym poprzestać. To był czuły gest, a nie zaproszenie, ale noc była zimna, a ten pocałunek miał być gorący. Przytrzymał jej brodę i spojrzał jej w oczy, po czym powoli opuścił głowę, aż dotknął jej usta swoimi. Miały smak mięty i były jak z atłasu. A potem poniosła go wyobraźnia i ledwo nad sobą panował. Rozsunął zamek jej kurtki, wsunął pod kurtkę dłonie, objął ją mocno i przyciągnął do siebie. Wtopiła się w niego. Pasowali do siebie idealnie.

102

Sherryl Woods

Mógłby tak trwać w nieskończoność, poznając kształt, dotyk i smak jej warg, ale wreszcie rozsądek przeważył. To było nieduże miasteczko. Savannah była tutaj nowa. Nie powinna narażać się na plotki. Cokolwiek między nimi ma być – a istniała przecież nadzieja, że coś będzie – nie chciał, żeby którekolwiek z nich tego żałowało. Puścił ją i nie odrywając od niej wzroku, zasunął zamek jej kurtki, a następnie poprawił jej szalik. – Trace, co...? – Z trudem przełknęła ślinę. – Co to było? – Dobre nowego początki – zasugerował. Wciągnął dużo powietrza w płuca i dodał: – A skoro przy tym jesteśmy, mam pomysł, którym chciałbym się z tobą podzielić. – Jeśli jest podobny do tego ostatniego, odpowiedź brzmi ,,tak’’ – odparła z nutką rozbawienia w głosie. – Nie zgadzaj się, póki nie usłyszysz. Co powiesz na otwarcie domu dla wszystkich przed jutrzejszą pasterką? Posprzątamy i przygotujemy na blachę pokoje na dole, a ludzie będą przekazywać dalej wiadomość o tym miejscu. Osłupiała z wrażenia. – Zwariowałeś? Nie dam rady! A nawet gdybyśmy idealnie wysprzątali cały dół, co z jedzeniem? Potrzebowalibyśmy wina i ajerkoniaku. Trzeba by umyć wszystkie dobre naczynia, udekorować stół. Mogłabym podać milion powodów, dla których to nie zda egzaminu.

Wymarzone święta

103

Przeczekał jej tyradę, po czym zapytał: – To wszystko? Żadnych innych przeszkód? – Uważam, że jest ich aż za wiele. – Okej, teraz ty mnie wysłuchaj. Po pierwsze, można wynająć firmę kateringową. Już rozmawiałem wstępnie z szefem. Może zapewnić jedzenie i picie, udekorować stoły, dostarczyć obrusy i serwetki, kryształy i porcelanę. Ty musisz tylko wyrazić zgodę i nie wchodzić mu w drogę. – Wyciągnął komórkę z kieszeni. – No więc? Jej zdumienie nie miało granic. – Już to wszystko załatwiłeś? – Zaledwie uruchomiłem i upewniłem się tylko, czy firma, z której usług korzystam podczas dużych marketingowych imprez, byłaby osiągalna w tak krótkim czasie, ale jeszcze nie wydałem żadnego polecenia. Decyzja należy do ciebie. Pomyślałem, że dla ciebie i dla Hannah byłaby to idealna okazja do zawarcia znajomości z sąsiadami, a także pokazania im, że pensjonat znów działa. Savannah była w rozterce. – Pomysł jest cudowny, ale nie mogę się zgodzić. – Dlaczego? – Dlaczego... – załamał jej się głos. Popatrzyła na niego buńczucznie. – Nie wiem dokładnie, dlaczego. Po prostu to mnie przerasta. Poza tym, w jaki sposób powiadomimy ludzi? Wyczuł, że mięknie i postanowił naciskać, sięgając po kolejne atuty.

104

Sherryl Woods

– Sądzę, że w tej sprawie możemy się zdać na Hannah i jej koleżankę. Powiedz słowo, a one rozniosą wiadomość dalej. Będzie szybciej niż pocztą elektroniczną. – A jeśli nikt nie przyjdzie? – zaniepokoiła się Savannah. – W końcu to przecież Wigilia. Ludzie mają swoje plany. Nie warto ponosić tak wielkich kosztów nadaremnie. – O to się nie martwię. Liczę na ludzką ciekawość. Niektórzy pewnie z niepokojem czekają na wiadomość, czy i kiedy zamierzasz otworzyć pensjonat. Przecież to historyczny obiekt, wpisany w krajobraz tego miasta. Sądzę, że z przyjemnością zahaczą o niego w drodze do kościoła. – Odczekał chwilę, pozwalając jej rozważyć wszystkie za i przeciw. – Jesteś pewny, że podołasz temu wszystkiemu? – powiedziała po chwili. – Czy to nie będzie największa pomyłka, jaką każde z nas kiedykolwiek popełniło? – Kochanie, jeśli chodzi o biznes, naprawdę staram się nie popełniać błędów. – No dobrze – powiedziała zdecydowanym głosem. – Więc zatelefonuj. Potem odszukamy Hannah i Jolie, i powierzymy im odpowiedzialne zadanie posłańców. Trace zadzwonił do firmy kateringowej i potwierdził zlecenie, także dziewczynek nie trzeba było długo szukać. Stały w pierwszym rzędzie i śpiewały na całe gardło. Trace odciągnął na bok Hannah i przedstawił jej swój plan.

Wymarzone święta

105

– Fantastycznie! – zawołała. – Jolie na pewno mi pomoże. Wyciągnęła koleżankę i przedstawiła ją Trace’owi i Savannah, po czym powiedziała jej, o co chodzi. – Jasne – od razu zgodziła się Jolie. – Poproszę rodziców, żeby i oni przekazali dalej wiadomość. Znają prawie wszystkich. Odchodząc, Jolie jeszcze się odwróciła. – Miałam panią zapytać, czy Hannah mogłaby zostać u mnie dzisiaj na noc. Będzie jeszcze parę innych koleżanek, a mama nie ma nic przeciwko temu. Jest tutaj obok, gdyby chciała ją pani poznać. Trace dostrzegł wahanie na twarzy Savannah, dostrzegł również pełen oczekiwania wyraz twarzy Hannah. Pięć minut później Savannah wyraziła zgodę na zaproszenie Jolie. Donna Jones uspokoiła Savannah co do piżamowego przyjęcia i z radością powitała wiadomość o dniu otwartym w pensjonacie Holiday. – Już się nie mogę doczekać – powiedziała. – Także wszystkie moje znajome umierają z ciekawości i chęci poznania pani. Mae Holiday była lubiana i szanowana, i z pewnością każdy będzie chciał osobiście panią o tym zapewnić. Przewiduję, że zejdzie się tłum ludzi. Otwarty dom w Wigilię Bożego Narodzenia! Chyba nie mogła pani zrobić nic lepszego i milszego dla naszej wspólnoty. Savannah z ulgą przyjęła ten tak szczery entuzjazm.

106

Sherryl Woods

– A zatem do zobaczenia. O której jutro rano mam przyjechać po Hannah? – Och, proszę sobie tym nie zawracać głowy – powiedziała Donna. – I tak będzie pani miała masę roboty. Sama ją przywiozę. Może w południe? A może wcześniej, gdyby jej pomoc była pani potrzebna? – Południe jest idealną porą – powiedziała Savannah w momencie, w którym orkiestra zaczęła grać ,,Cichą noc’’. Delikatnie wsunęła rękę w dłoń Trace’a i zaczęła śpiewać. A on już nie miał cienia wątpliwości, że bez względu na to, co jeszcze się stanie, już teraz winien jest Mae bezgraniczną wdzięczność.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kiedy jaskrawoczerwone drzwi zamknęły się za nimi, do Savannah nagle dotarło, że są z Trace’em sami w domu. Napotkała jego wzrok i serce zaczęło jej bić niespokojnie. Tak jak wcześniej, dotknął zamka jej kurtki i rozsuwał go powoli, wciąż się w nią wpatrując, przejeżdżając kciukami po jej swetrze, ledwo ją dotykając, jednak na tyle prowokująco, że nabrzmiały jej piersi, a ich czubki stały się nagle wrażliwe. – Powiedz, żebym przestał, jeśli naprawdę tego chcesz. – Ja... – głos jej drżał. Przełknęła ślinę, ale nie spuściła wzroku. – Nie chcę, żebyś przestał. – Dzięki Bogu – powiedział stłumionym głosem i przywarł do jej warg. Nie spodziewała się takiej burzy doznań, jakich doświadczyła w jego objęciach. Już wcześniej ją całował i za każdym razem było

108

Sherryl Woods

fantastyczniej, ale teraz było jakby inaczej. Może dlatego, że inny był cel tego pocałunku. Już dawno nie pragnął jej żaden mężczyzna, już dawno zamknęła się na ślepy biologiczny instynkt pożądania. Od chwili rozwodu postanowiła, że nie ulegnie żadnemu mężczyźnie, przy którym mogłaby stracić kontrolę nad własnym ciałem i życiem. Wystarczyło parę dni, by Trace skruszył to postanowienie. Ale czyż nie pragnęła go od chwili, kiedy po raz pierwszy wszedł do jej kuchni? O ile jednak wówczas jej reakcja miała czysto fizyczny charakter, o tyle teraz chodziło o coś znacznie więcej. Znała ten typ ludzi, przekonała się na własnej skórze, że pracoholizm, którym gardziła, może też być przykrywką słabości, które zrodziły się przed laty. Wiedziała, że Trace jest wspaniałomyślnym i szlachetnym człowiekiem. Co więcej, zdobył bezgraniczne zaufanie ciotki Mae. Już sam ten fakt powinien wystarczyć i przekonać Savannah, że Trace’a można szanować i podziwiać... może nawet kochać. Z jednej strony chciała przeanalizować uczucia, jakie w niej wzbudzał, z drugiej jednak jej umysł sprzeciwiał się tak rozumowemu podejściu, sugerując otwarcie się i popłynięcie na fali. I to ostatnie zwyciężyło. W tym czasie język Trace’a rozkosznie łaskotał i smakował jej wargi, i to także sprawiło, że przestała myśleć. Pozostało czyste doznanie – mroczne, przyprawiające o zawrót głowy pożą-

Wymarzone święta

109

danie i dzikie bicie serca, dotyk skóry i męski zapach, i sposób, w jaki jego oczy zdawały się ją pożerać, badając efekt każdej przedłużającej się, prowokującej pieszczoty. Takiej więzi, jak z tym prawie nieznajomym, nie poczuła przez lata pożycia ze swoim byłym mężem. Trace zdawał się czytać w jej myślach, zdawał się wiedzieć dokładnie, która część jej ciała spragniona jest jego dotyku. Czuła, że znalazła się we właściwym miejscu, z właściwą osobą. I chyba o to chodziło Mae. Los czy ciotka Mae – nieważne co lub kto – doprowadziły ich do tej chwili. Oddychała ciężko i z trudem trzymała się na nogach, kiedy Trace w końcu przerwał, by zaczerpnąć powietrza. – Pójdź ze mną na górę – powiedziała, po czym zawahała się, tracąc nagle pewność. – Chcesz tego, prawda? – Kochanie, nigdy nie pragnąłem kobiety tak, jak pragnę ciebie w tej chwili – odparł z powagą. – Ale czy jesteś pewna? Nie chciałbym, żebyś czegokolwiek żałowała. – Popełniałam błędy i nieraz ich żałowałam, ale to nie będzie jeden z nich – odrzekła z pełnym przekonaniem. Wyciągnęła rękę do Trace’a i razem weszli na drugie piętro. Poprowadziła go do swojego pokoju z panoramicznym widokiem na ośnieżone, skąpane w świetle księżyca góry. Podeszła do okna i zapatrzyła się.

110

Sherryl Woods

– Ilekroć na to patrzę, ogarnia mnie błogi spokój. Czy istnieje coś równie pięknego? Podszedł z tyłu i objął ją w pasie. – Ty jesteś piękniejsza – powiedział miękko, muskając oddechem jej policzek. Przesunął ręce i ujął jej piersi. Jakby jeszcze tego było mało, widok jego odbijających się w szybie rąk, tak intymnie ją dotykających, podwoił przeszywające ją uczucie rozkoszy. Drżała, kiedy powędrował dłońmi pod jej sweter i zaczął pieścić jej skórę. Kiedy tak cudownie pobudzał jej ciało do życia, zamknęła oczy i oparła się na nim. Jej piersi były ciężkie i spragnione dalszej pieszczoty. Rozsunął zamek jej dżinsów i powtórzył tę słodką torturę. Każdy kolejny niespieszny dotyk, za każdym razem bardziej intymny, wstrząsał jej ciałem i podniecał do granic wytrzymałości. Czuła z tyłu na sobie jego wezbraną męskość, czuła emanujące z niego pożądanie. Kiedy się odważyła i znowu spojrzała w szybę, zobaczyła jego napięte ramiona i zamglone przez pożądanie spojrzenie na wpół przymkniętych oczu. Nie wiedziała dotąd, że mężczyzna może dawać tak wiele, nie żądając niczego w zamian. Ten całkowity brak egoizmu jeszcze bardziej ją poruszył. Odwróciła się w jego ramionach, po czym wysunęła się z jego objęć. Nie odrywając od niego oczu, ściągnęła sweter przez głowę, następnie pozwoliła, by rozpięty stanik upadł na podłogę. Dokładnie rozpoznała moment, w którym

Wymarzone święta

111

Trace zobaczył w szybie ich odbicie, które w połączeniu z widokiem, jaki miał przed sobą, wzmogło jego pożądanie. Zwinnym ruchem bioder pozbyła się dżinsów i bielizny, a następnie dobrała się do jego swetra. W chłodnym pokoju jego tors wydawał się gorący jak piec. – Jedno z nas ma na sobie jeszcze sporo ubrań – powiedział chrypiącym głosem, próbując odsunąć jej ręce od siebie, aby zwolnić ją z trudu zdejmowania z niego swetra. – Och nie, zostaw. Zrobię to po swojemu – zaprotestowała. Uśmiechnął się. – Bardzo proszę – powiedział. – Tylko się pospiesz, dobrze? – Pewnych rzeczy nie należy przyspieszać. – A pewnych nie można zatrzymać – wszedł jej w słowo, przyciągając ją do siebie, pochylając głowę i zataczając językiem kółeczka na każdym nabrzmiałym sutku w taki sposób, że aż znieruchomiała z wrażenia. Gest ten praktycznie zniweczył jej zamiar poddania go rozkosznej torturze. Zamiast więc przeciągać oczekiwanie, przyspieszyła. Już po paru chwilach oboje byli nadzy i kierowali się w stronę łóżka, podnieceni do takiego stopnia, jakiego Savannah nigdy wcześniej nie doświadczyła. Gdy w nią wszedł, krzyknęła w uniesieniu. Odczekał jakiś czas i dopiero po chwili zaczął się

112

Sherryl Woods

w niej poruszać, wchodzić głębiej, podniecając ją ponownie, zamieniając palącą potrzebę w naglącą konieczność, kiedy już każdy mięsień ich ciał był napięty z oczekiwania, aż wreszcie jedno pewne, głębokie pchnięcie poniosło ich oboje na niebotyczne szczyty. Na koniec, nadal wtulona w jego ramiona, zapadła w pierwszy od miesięcy spokojny sen. Spoglądał na nią, a jego organizm stopniowo wracał do normy. Taka słodka, niewinna twarz i taki temperament, dumał. Od początku był nią zafascynowany, ale teraz patrzył na nią jak na objawienie. Miała w sobie szelmowską, wyuzdaną żyłkę, która niejednego mężczyznę mogłaby skusić i zaprowadzić do piekła. Kto by pomyślał? Siła i odporność, które dostrzegał w niej od początku, nabrały teraz nowego znaczenia. Wyczerpała go do cna, a mimo to nie wyobrażał sobie, że mógłby przestać na nią patrzeć – dotykać jej – i zasnąć, choć tak bardzo potrzebował snu. Jej twarz o porcelanowej cerze nadal była zaróżowiona, a włosy w nieładzie. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała przy każdym oddechu, przyciągając uwagę do jej doskonałych piersi, których sam widok zapierał dech. Znowu jej pragnął. Podejrzewał nawet, że po tej nocy zawsze będzie jej pragnął. Zawsze? Słowo to, którego unikał jak zarazy, teraz go nie opuszczało. Słowo zawsze oznacza zobowiązanie. Oznacza kompromis, złączenie

Wymarzone święta

113

własnego życia z kimś drugim, przedkładanie czyichś potrzeb nad swoje. Czy stać go na to? Czy i pod tym względem jest synem swojego ojca? Jego ojciec na pewno nigdy się nie zastanawiał, czym dla reszty rodziny są jego nieodpowiedzialne wybory. Trace zawsze pilnował, żeby wybory, których dokonywał w życiu, nie krzywdziły nikogo. Patrząc na Savannah, zastanawiał się, czy umiałby dać jej wszystko, czego potrzebuje? Wszystko, na co zasłużyła? A Hannah? Co z Hannah? Bycie ojczymem nie jest łatwe. Och, teraz są w całkiem dobrej komitywie, ale co będzie, gdy zmienią się reguły? I gdy będzie tutaj przebywał stale? Czy Hannah nie zaczęłaby się buntować, gdyby próbował zająć miejsce jej ojca... w jej życiu czy w życiu jej matki? A poza tym, co to za wybieganie myślami naprzód! Przecież Savannah może wcale go nie chcieć. Do licha, a czy on sam tego chce? W tym momencie Savannah westchnęła głęboko i przytuliła się mocniej do niego. Poczuł narastającą żądzę. Żądzę i pragnienie. Pragnienie wykraczające poza seks. Pragnienie tego, co uosabia Savannah – stałość, miłość, rodzinę – czyli to wszystko, od czego zawsze się odżegnywał. Teraz on westchnął i objął ją mocniej. Pomyślał, że może ranek będzie lepszym doradcą. Wciągnął w nozdrza jej zapach – kwiatowy z odrobiną

114

Sherryl Woods

piżma – po czym pocałował ją w ramię i po paru minutach zasnął. Leżała idealnie nieruchomo, z oczami zamkniętymi przed oślepiającym słońcem i wszystkim, cokolwiek mogłaby wyczytać z twarzy Trace’a. Już tyle czasu minęło, kiedy miała do czynienia z problemem pod tytułem ,,a nazajutrz rano’’, że zupełnie nie wiedziała, czego się spodziewać. ,,Niezręczność sytuacji’’ figurowała jednak na pierwszym miejscu wśród różnych możliwych scenariuszy. – Nie udawaj, że śpisz – droczył się Trace, a jego niski, chrapliwy i ciepły głos wraz z jego wargami musnął jej policzek. – Wcale nie udaję – zaprzeczyła, czując, jak w uśmiechu drgają kąciki jej ust. – No, obudź się, Śpiąca Królewno. Czeka nas dzisiaj milion rzeczy do zrobienia. – A żadnej z nich nie da się zrobić w łóżku? – zapytała z żalem w głosie. – Obawiam się, że nie. Ku jej uldze powiedział to rozczarowanym głosem, odpowiadającym jej nastrojowi. – A kiedy wróci Hannah, sądzę, że takie noce jak ta również nie będą wchodziły w grę. – Decyzja należy do ciebie, ale sądzę, że tak będzie rozważniej. Otworzyła oczy i napotkała jego wzrok. – A więc to była sprawa jednej nocy... – Dała wyraz swoim obawom i niepewności.

Wymarzone święta

115

– Nie, gdyby to miało ode mnie zależeć – powiedział z naciskiem. – Uważam, że jest coś, co powinniśmy dokładnie omówić, nie sądzisz? Wolałaby, żeby potwierdził te słowa czynami, ale chyba rzeczywiście miał rację. Rozmowa była ze wszech miar konieczna i to w takim miejscu i czasie, gdzie pokusa nie byłaby w zasięgu ręki. – Ale chyba mam jeszcze trochę czasu, żeby coś zrobić – powiedział stłumionym głosem po rzuceniu okiem na zegar. W ślad za jednym pocałunkiem poszły inne, tak podniecające! Gorączkowa potrzeba, by jeszcze raz poczuć ten smak rozkoszy zbliżyła ich nawet bardziej niż wszystko, co dzielili tej nocy. – A teraz naprawdę musimy wstawać – powiedział z żalem. – Firma kateringowa będzie tu za godzinę, a ja muszę jeszcze doprowadzić do porządku podłogę w jadalni i trochę odsapnąć, zanim ich wpuszczę. – Przygotuję śniadanie – oznajmiła. – I wysprzątam kuchnię. – A może machniemy ręką na śniadanie i czyszczenie podłóg, i weźmiemy wspólny relaksujący prysznic – kusił. Uśmiechnęła się promiennie. – Uważam, że śniadanie to wielka przesada. – Obyś się tylko tym nie zaraziła, gdy pojawią się płatni goście – poradził Trace, biorąc ją na ręce i niosąc pod prysznic. Byli jeszcze wilgotni i w szlafrokach, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi.

116

Sherryl Woods

– W samą porę – mrugnął okiem. – Ja to załatwię. A ty pewnie zechcesz przypudrować rumieńce, zanim poznasz Henriego. Jest Francuzem i zna się na niuansach sercowych spraw. Jeden rzut oka na ciebie, a będzie ci służył tak nieoczekiwaną radą, o jakiej ci się nigdy nie śniło. – Nie daj Boże – powiedziała z powagą. – Zejdę na dół za chwilę... albo za godzinę. Zależy, ile mi to zajmie. Kiedy Trace odszedł, usiadła przy toaletce i z uwagą przeglądała się w lustrze. Miał rację. Jej rumieńce rzucały się w oczy. Mimo to nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu, który rozpromienił jej twarz. – Weź się w garść – przykazała sobie. – Dzisiejszy wieczór jest zbyt ważny, żeby tak trwonić czas. Ale niezależnie od tego, jak ważny był ten wieczór, miała dziwne przeczucie, że będzie on niczym w porównaniu z poprzednim wieczorem i nocą, zwłaszcza teraz, gdy Trace odmówił ponownego dzielenia z nią łóżka. Mniej więcej o wpół do ósmej wieczorem Savannah wiedziała, że otwarcie domu dla wszystkich było wspaniałym pomysłem i odniosło fantastyczny sukces. Wszędzie roiło się od gości, którzy wznosili świąteczne toasty i komentowali wyborne jedzenie, a Henri pławił się w komplementach. Raz po raz zatrzymywali się przy

Wymarzone święta

117

niej i Hannah, dziękując i wyrażając zadowolenie z ponownego otwarcia pensjonatu Holiday. – Moi rodzice spędzili tu noc poślubną – zwierzyła się Donna Jones, podchodząc do Savannah w jadalni. – Moja matka twierdzi, że zostałam tutaj poczęta, ponieważ urodziłam się dziewięć miesięcy później. – Założę się, że wiem który to pokój – Savannah uśmiechnęła się szeroko. – Ciotka Mae nazywała go apartamentem nowożeńców, ponieważ jest to największy pokój w tym domu. Masz ochotę tam zajrzeć? Jeszcze jest niewykończony, ale wczoraj go pomalowałam. – Och, z radością – powiedziała Donna, podążając za Savannah na górę. Stając w drzwiach pomalowanego na zielono pokoju z białym staroświeckim metalowym łożem, Donna odwróciła się do Savannah z błyskiem w oczach. – Tu już jest pięknie. – Podeszła do okna, które wychodziło na góry. – A jaki wspaniały widok! Zastanawiam się, czy nie namówić męża i nie wymykać się tutaj czasami na weekend. – Może promocyjna weekendowa oferta dla miejscowych nie byłaby złym pomysłem – po krótkim zastanowieniu odpowiedziała Savannah. – Ludzie tak się przyzwyczajają do miejsca, w którym mieszkają, że nie dostrzegają w nim niczego atrakcyjnego. – I bez sensu wydają pieniądze, zamiast spędzić czas parę kilometrów od domu – podchwyciła

118

Sherryl Woods

Donna. – Ale specjalna promocja mogłaby to zmienić. Założę się, że dobijaliby się o rezerwację. Poza tym byłaby to świetna reklama. Ludzie przysyłaliby tutaj swoich własnych gości, co byłoby nie do pogardzenia w okresie zastoju po sezonie narciarskim. – I tak zrobię – powiedziała Savannah, zachwycona pomysłem. – A za poddanie mi tej myśli, potraktujcie wasz pobyt jako prezent ode mnie. – Wykluczone – zaprotestowała Donna. – Tak się nie rozkręca biznesu. – Jak najbardziej. Opowiesz znajomym, jak tu jest wspaniale, a kiedy ogłoszę promocję, sprzedam wszystkie miejsca w jednej chwili. Kiedy schodziły na dół, Donna spojrzała na Savannah z niekłamaną ciekawością. – Powiedz, co to za historia z tobą i Trace’em Franklinem? Przepraszam, jeśli wsadzam nos w nie swoje sprawy, ale wszyscy w miasteczku pamiętają jego przyjazdy do Mae. Przystojny kawaler, który ma własne przedsiębiorstwo, nie może nie wzbudzać ciekawości. Od dawna go znasz? Savannah poczuła, że się czerwieni. – Od paru dni – przyznała się. – Ojej, ale jesteś szybka! – zażartowała Donna. – Znam wiele kobiet, które bezskutecznie próbowały zawrzeć z nim znajomość. Tymczasem wczoraj wieczorem nie odrywał od ciebie oczu, a dzisiaj, o ile to w ogóle możliwe, wpatruje się w ciebie jeszcze intensywniej.

Wymarzone święta

119

– Jesteśmy... – Jeśli powiesz, że przyjaciółmi, to stracę do ciebie szacunek – droczyła się Donna. – Kobieta, która wypuści z rąk takiego mężczyznę, musi mieć źle w głowie. – Czy przypadkiem nie rozmawiacie o mnie? – zapytał Trace, przystając obok Savannah i obejmując ją w talii. Savannah poczuła, że jeszcze bardziej się rumieni. – Rozmawiamy o... – jak szalona szukała w głowie odpowiednio atrakcyjnego, seksownego kawalera – ... Kevinie Costnerze. – Ach tak. Czyżby pojawił się w miasteczku? – zażartował Trace. – Nie, ale lubimy sobie pomarzyć – odparła, podczas gdy Donna krztusiła się ze śmiechu. – Kłamczucha – szepnął Savannah do ucha. – Pójdę chyba pogadać z mężem o twojej propozycji – powiedziała Donna. Uśmiechnęła się do Trace’a. – Wesołych świąt. – Nawzajem – odpowiedział. Po odejściu Donny, Savannah popatrzyła na Trace’a. – Zdaje się, że przyjęcie dobrze wypadło. Dziękuję, żeś mnie namówił. – Drobiazg – powiedział, jakby trochę zdziwiony. – Mae poznała mnie wcześniej z wieloma ludźmi, ale dopiero teraz nadarzyła się okazja, żeby porozmawiać z niektórymi. To są dobrzy ludzie i szczerze się cieszą, że wznawiasz

120

Sherryl Woods

działalność pensjonatu. To miejsce jest nie tylko symbolem sprawnego gospodarowania, jego historia i uroda gwarantują coś, czym nie dysponują hotele należące do sieci turystycznej. Nie miałem pojęcia, że w swoich najlepszych latach pensjonat Holiday zatrudniał tak wiele osób w pełnym wymiarze godzin i że przyjeżdżano tutaj z miasteczka na kolacje. Czy to też zamierzasz reaktywować? – Niewykluczone – odparła Savannah. – Muszę działać ostrożnie i powoli, licząc się z możliwościami finansowymi. Kiedy już wszystkie pokoje będą gotowe na przyjęcie gości, pomyślę, czy mogę zaoferować coś więcej niż śniadanie. Z jajecznicą i grzankami w cieście poradzę sobie bez trudu, ale nie jestem pewna, czy dam sobie radę z wyszukanymi kolacjami. – Twoje spaghetti było naprawdę dobre – powiedział. Skrzywiła się. – Wątpię, żeby to się nadawało. Przypomnij mi, żebym ci pokazała niektóre stare menu. Jakieś dziesięć lat temu, kiedy Mae nie była już tak silna jak dawniej, przestała podawać kolacje, ale na szczęście zostały wszystkie przepisy. Chyba liczyła na to, że będę kontynuowała tradycję. Reszta wieczoru minęła niepostrzeżenie. Przed wyjściem goście dziękowali Savannah za zaproszenie, życzyli im wszystkiego najlepszego i udali się na pasterkę. Po wyjściu ostatniego gościa, do

Wymarzone święta

121

stojących na ganku Savannah i Trace’a dołączyła Hannah. – Nie moglibyśmy pojechać do kościoła? – zapytała. Trace zerknął na Savannah. – Co ty na to? Nie jesteś zbyt zmęczona? – Jestem zmęczona, ale i ożywiona. Poza tym udział w pasterce zawsze należał do tradycji. Idę po płaszcz. Trace wjechał do miasteczka. Roiło się w nim od ludzi, w dużej mierze tych samych, którzy niedawno opuścili pensjonat Holiday, a teraz całymi rodzinami zdążali do kościoła. Wokół biły dzwony. Kiedy weszli do tej samej niedużej białej kaplicy, do której wiele lat temu Savannah chodziła ze swoją rodziną, zapach płonących świec, rzędy czerwonych gwiazd betlejemskich przy ołtarzu, dźwięk organowej muzyki przeniosły ją w inne czasy i przepełniły tęsknotą. Rzuciła okiem na Hannah i dostrzegła zachwyt w jej oczach. A kiedy chór zaczął śpiewać ,,Cichą noc’’ i znajome nuty wypełniły maleńki, zatłoczony kościół, Trace wziął ją za rękę. Powaga i piękno chwili sprawiły, że łzy napłynęły jej do oczu. Trace popatrzył na nią z taką troską, że zmusiła się i lekko uśmiechnęła do niego. – Wesołych świąt – powiedziała szeptem. – Wesołych świąt, mój ty aniele. Słysząc to, Hannah uśmiechnęła się do nich promiennie.

122

Sherryl Woods

– Wesołych świąt, mamo. Wesołych świąt, Trace. Co tam prezenty, skoro to są najlepsze święta ze wszystkich. Patrząc Trace’owi w oczy, Savannah nie mogła odmówić córce racji. To były zdecydowanie najlepsze święta ze wszystkich!

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Savannah słyszała dzwonki. Przekonana, że to sen, przewróciła się na drugi bok i podciągnęła kołdrę. – Mamo, mamo! Musisz to zobaczyć! Prędko! – wołała Hannah, potrząsając Savannah. – Pospiesz się. Lecę obudzić Trace’a. – Zaczekaj! – krzyknęła Savannah, ale Hannah zbiegała już po schodach i wołała Trace’a. Savannah usłyszała jego zaspany głos, który, o dziwo, był znacznie mniej poirytowany niż jej własny. W rzeczywistości brzmiał nawet wesoło. Pomimo całego zamieszania na dole Savannah nadal słyszała dzwonki, tym razem głośniej i wyraźniej. Nałożyła szlafrok, podeszła do okna i na widok tego, co zobaczyła na dole, stanęła jak wryta. Ogromne, zaprzężone w konie sanie sunęły po śniegu w stronę domu, a dzwoneczki na uprzę-

124

Sherryl Woods

ży pobrzękiwały wesoło. Tył sań wyładowany był po brzegi workami i ładnie zapakowanymi paczkami. A powoził... Nie wierzyła własnym oczom. Przyjrzała się uważniej. Nie, nie pomyliła się. Powoził Święty Mikołaj we własnej osobie. Odwróciła się na pięcie i rzuciła do schodów, przystając tylko na chwilę, by przeczesać szczotką włosy, ochlapać twarz i przepłukać zęby. Na podeście pierwszego piętra wpadła na Trace’a. Hannah była już na dole, a przez otwarte frontowe drzwi wpadało lodowate powietrze. – Maczałeś w tym palce? – podejrzliwie popatrzyła na Trace’a. – Ja? Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. – A Święty Mikołaj? A sanie pełne prezentów? I pewnie na wszystkich zabawkach widnieje twoje nazwisko. – Chyba sama w to nie wierzysz – powiedział, kradnąc jej pocałunek. – Przestań marudzić i schodź na dół. Święty Mikołaj jest zapracowanym facetem. Nie sądzę, żeby mógł tutaj długo zabawić. – Trace, to na pewno twoja sprawka! Kiedy znaleźli się na ganku, Święty Mikołaj wspinał się mozolnie na pierwsze stopnie, dźwigając dwa ogromne wory. Savannah podbiegła i zatrzymała go. – Czy na pewno nie zaszła pomyłka w adresie? Czy to wszystko dla nas?

Wymarzone święta

125

– Pensjonat Holiday? – zapytał, omijając ją bokiem. – To ty jesteś Savannah Holiday? A ta młoda dama przy saniach to Hannah? – Tak. – A więc nie ma mowy o pomyłce. Nawet po tak długiej pracowitej nocy staram się nie popełniać pomyłek. Przepraszam, że tradycyjnym sposobem nie przecisnąłem się przez komin, ale gdybym wrócił do domu cały w popiele, pani małżonka dobrałaby mi się do skóry. Savannah omal nie zachichotała. – Nie wiedziałam, że małżonka Świętego Mikołaja bywa taka surowa. Jowialny starszy człowiek o czerstwej twarzy i siwej brodzie, który podejrzanie przypominał Nate’a Danielsa, przewrócił oczami. – Och, jeszcze jak. A teraz powiedzcie, gdzie kładziecie prezenty? – No... chyba pod choinkę. – To znaczy gdzie? – W salonie z prawej strony. Mikołaj wniósł paczki do środka, wymówił się od zaproszenia na gorącą czekoladę, a następnie odjechał, machając ręką i wesoło pohukując. Hannah nie odrywała od niego wielkich z wrażenia oczu. – Mamo, czy myślisz, że to był prawdziwy Święty Mikołaj? – zapytała. Zanim Savannah zdążyła odpowiedzieć, wtrącił się Trace. – Wygląda dokładnie jak Święty Mikołaj – po-

126

Sherryl Woods

wiedział. – Ale mówiłaś, że w te święta nie będzie prezentów, więc kto, jeśli nie Święty Mikołaj, mógłby je przywieźć? – Och, mam własną teorię na ten temat – mruknęła pod nosem Savannah. Później, na osobności, porozmawia sobie z Trace’em, ale na razie nie zamierza pozbawić córki tego zachwytu, który bije z jej oczu. – Co powiecie na śniadanie przed otwarciem prezentów? – Wykluczone! – zaprotestowała Hannah. – Chcę zobaczyć, co jest w pudełkach, zwłaszcza w tym wielkim. Święty Mikołaj ledwo wniósł go po schodach. – Chyba wiesz, że Boże Narodzenie to coś więcej niż prezenty. – Savannah poczuła się w obowiązku przypomnienia o tym córce. – Wiem, mamo, ale są już tutaj i niektóre z nich są dla mnie. Sprawdziłam napisy. – Tylko niektóre? A dla kogo są inne? – Dla ciebie. I dla Trace’a. – Dla mnie? – wykrzyknął Trace. Savannah przyszpiliła go wzrokiem. Czy to możliwe, że to nie jego robota? Przynajmniej po części? W końcu ciekawość wzięła górę i Savannah, ulegając prośbom Hannah, udała się za nią do salonu. – Najpierw duże pudło – powiedziała Hannah, podbiegając do niego. – Okej? – Wybór należy do ciebie – zgodziła się Savannah. – Ja poczekam. Okazało się, że w dużym pudle znajdują się

Wymarzone święta

127

narty i buty narciarskie. Hannah musiała natychmiast wszystko przymierzyć. – Są absolutnie fantastyczne – powiedziała, po czym jęknęła – ale przecież ja nie umiem jeździć na nartach. – Może Święty Mikołaj i o tym pomyślał – zasugerował Trace z niewinną miną. Hannah natychmiast się rozpromieniła. Zaczęła gorączkowo otwierać swoje prezenty, wydając ochy i achy przy każdej zabawce, przy nowiutkiej narciarskiej kurtce, a wreszcie przy powiadomieniu o opłaconym już kursie narciarskim, które leżało w zwodniczo wielkim pudełku. – To dla ciebie, mamo – zawołała Hannah, podając Savannah stosunkowo nieduże pudełko, które zdawało się ważyć tonę. – A to co takiego? – zdziwiła się Savannah, kiedy próbowała je podnieść. Zaczęła rozwijać papier, podczas gdy Hannah niecierpliwie oglądała resztę prezentów. Wewnątrz, ochraniany ze wszystkich stron białym styropianem, leżał komplet różowych narzędzi dla kobiet, zawierający wszystkie możliwe praktyczne narzędzia, jakie kiedykolwiek mogą być potrzebne w gospodarstwie domowym. Spojrzała na Trace’a. Skąd wiedział, że będzie wolała taki prezent niż coś całkowicie niepraktycznego? – Idealnie trafione – powiedziała. – Święty Mikołaj musi cię nieźle znać – przyznał ze śmiechem.

128

Sherryl Woods

– Mamo, to wielkie pudło też jest dla ciebie – zawołała Hannah, pchając prezent po podłodze. Tym razem była to elektryczna froterka do podłogi, dokładnie taka, jakiej potrzebowała. Dla większości kobiet sprzęt domowy pod choinkę mógłby być powodem do płaczu, ale nie dla Savannah, której serce przepełniała wdzięczność. – Czekaj, mamo. Jest tu jeszcze coś małego, z jakimś liścikiem – powiedziała Hannah ze zdziwioną miną. Na widok pudełka wielkości szkatułki na biżuterię Savannah wstrzymała oddech. Znowu podejrzliwie spojrzała na Trace’a, który jednak wyglądał na równie zaintrygowanego jak Hannah. Na kopercie dostrzegła swoje imię. To było pismo ciotki Mae. Kiedy otwierała liścik, oczy piekły ją od łez. Moje drogie dziecko, Mam nadzieję, że szczęśliwie dotarłaś na miejsce i już się zadomowiłaś, mam również nadzieję, że pokochasz swój nowy dom tak, jak ja go kochałam przez wszystkie lata. Zrobiłam, co mogłam, żeby sprawić ci radość. A oto jeszcze coś, co, mam nadzieję, przyniesie ci szczęście. Należało do twojej praprababki. Najserdeczniej pozdrawiam ciebie i Hannah, i żałuję, że nie mogę być z wami w ten świąteczny poranek, ale pamiętajcie, proszę, że gdziekolwiek jestem, zawsze będę czuwała nad wami. Mae

Wymarzone święta

129

Savannah westchnęła i połknęła łzy. Znalezienie prezentu od Mae pośród wszystkich innych prezentów wyjaśniło jej wiele. Przez cały czas podejrzewała Trace’a, tymczasem okazało się, że ten magiczny poranek zawdzięczają Mae. – Nie otworzysz tego? – zapytała Hannah, wpatrując się w pudełeczko zafascynowanym wzrokiem. Savannah zdjęła ozdobny papier, po czym podniosła wieczko aksamitnego puzderka. Wewnątrz leżał stary złoty krzyżyk misternej roboty z delikatnym złotym łańcuszkiem. Mae nigdy się z nim nie rozstawała, mówiąc, że krzyżyk symbolizuje wiarę jako taką – kruchą ludzką wiarę, ale nigdy nieprzemijającą. Savannah rozpięła zameczek łańcuszka i włożyła krzyżyk na szyję. Miała dziwne wrażenie, że emanuje z niego jeszcze trochę ciepła żywej Mae. I znowu oczy zaszły jej łzami. – Wesołych świąt – spokojnym głosem powiedział Trace, ściskając ją za rękę. – Zaczekaj! – zawołała Hannah. – Jeszcze jest jedno pudełko. Dla ciebie, Trace. Trace znów miał zdezorientowaną minę. Hannah podała mu prezent. Wziął go ostrożnie i wpatrywał się podejrzliwie w duże, płaskie pudełko. – Co jest napisane na wierzchu? – zapytała Savannah. – Tylko Trace – odparł. – Nic więcej. – Więc to też musi być od Świętego Mikołaja – zażartowała.

130

Sherryl Woods

Zdjął papier, wyjął pudełko i uchylił pokrywkę. I ucieszył się jak dziecko, które nieoczekiwanie dostało coś, czego w głębi serca pragnęło. – Co to jest? – zapytała Savannah, zerkając mu przez ramię. – Największa, najbardziej romantyczna kartka świąteczna, jaką udało mi się zrobić – uśmiechnęła się od ucha do ucha Hannah. – A pani Jones zaprowadziła mnie do ramiarza, żeby Trace mógł to sobie powiesić w biurze. Trace wpatrywał się w śliczny świąteczny obrazek, jakby nie mógł ochłonąć z wrażenia. – Ale to ja przegrałem zakład – powiedział. – Wiem. Ale ponieważ bardzo, ale to bardzo chciałeś dostać taką kartkę, więc tak czy owak ją namalowałam. – Rzuciła mu się na szyję. – Wesołych świąt! Ku absolutnemu zdumieniu Savannah, Trace’owi zaszkliły się oczy, gdy obejmował jej córkę. – To naprawdę jest najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałem – powiedział tak uroczyście, że twarzyczka Hannah rozjaśniła się na dobre. Jeśli to się nie skończy, pomyślała Savannah, będę ryczała jak dziecko przez cały poranek. Już miała zamiar udać się do kuchni, żeby przygotować śniadanie, kiedy Trace przytrzymał ją za rękę. – Zaczekaj. Zdaje się, że jest tu jeszcze jeden prezent dla ciebie, Savannah – powiedział, poka-

Wymarzone święta

131

zując Hannah płaskie pudełko leżące na podłodze obok fotela, na którym wcześniej siedział. – Podaj go mamie. Pudełko ważyło prawie tyle, co nic, ale kiedy Savannah wyjęła je z papieru i zajrzała do środka, aż przysiadła z wrażenia. – Akcje giełdowe? – zapytała, zwracając się do Trace’a. – Akcje firmy Franklin Toys? Twojej firmy? Nie mogę od ciebie przyjąć takiego prezentu. Wykluczone. – Ależ to nie ode mnie – powiedział stanowczo. – Najwyżej pośrednio. To są udziały Mae. W ostatnim okresie choroby dała mi pełnomocnictwo, upoważniające mnie do głosowania w jej imieniu, ale powiedziała, że będę wiedział, co zrobić z akcjami po jej śmierci. – Spojrzał Savannah prosto w oczy. – Myślę, że chciała, żebyś je dostała. – Przecież zostawiła mi pensjonat – zaprotestowała Savannah. – A Franklin Toys jest twoją firmą. – Mam nadzieję, że będziesz o tym pamiętała podczas głosowania, ale firma pod wieloma względami należała również do Mae. Myślę, że dzięki tym akcjom chciała ci zapewnić finansową niezależność. – Ale ja nic nie wiem o kierowaniu firmą. – Możesz się nauczyć – powiedział. – Możesz też odsprzedać mi te akcje, jeśli zależy ci na gotówce. Wybór należy do ciebie. Savannah była rozdarta między sprzecznymi uczuciami – niedowierzania i wdzięczności.

132

Sherryl Woods

A jednak... Ponownie z uwagą przyjrzała się Trace’owi. – Czy naprawdę tego chcesz? Przecież dała pełnomocnictwo tobie, a nie mnie. Chyba chciała, żebyś sprawował kontrolę nad tymi akcjami. – Chciała, żebym zrobił to, co uznam za słuszne – skorygował. – A ja przekazuję je tobie. Są twoje, Savannah. Wczoraj mój adwokat dokonał transferu. Znów popatrzyła na certyfikaty. Nie miała pojęcia, jaka jest ich wartość rynkowa, ale musiała to być znaczna kwota. Myśl, że nigdy więcej nie będzie się martwiła o pieniądze, była oszołamiająca. To prawda, że w Boże Narodzenie zdarzają się cuda. Cały świąteczny poranek był niesamowity. Tak go sobie właśnie wyobraził Trace – od podziwu i zachwytu na twarzy Hannah po bezgraniczne zdumienie Savannah, kiedy dotarło do niej, że obie z córką będą odtąd miały zapewniony byt. Ofiarował im obu wszystko, co potrafił dać. A ich wdzięczność poruszyła go do głębi. A jednak nie do końca czuł się usatysfakcjonowany. Chciał czegoś więcej, ale nie miał pojęcia, jak o to poprosić, ani nawet, czy ma do tego prawo, zwłaszcza że tak krótko znał Savannah i jej córkę. Miotając się między nurtującymi go pytania-

Wymarzone święta

133

mi, na które nie znał odpowiedzi, zawędrował do kuchni, gdzie właśnie Savannah wstawiała ogromnego indyka do pieca. Słysząc go, odwróciła się, popatrzyła na niego z uwagą, po czym uśmiechnęła się niepewnie. – Wszystko w porządku? – Oczywiście. A dlaczego pytasz? – przyjął pozycję obronną. – Bo ja wiem? Mam wrażenie, jakbyś myślami był bardzo daleko stąd. – Różne rzeczy chodzą mi po głowie. Właściwie, jeśli ci to nie przeszkodzi, przeszedłbym się i spróbował pozbierać myśli. – Oczywiście – odparła bez namysłu. – Upłyną godziny, zanim indyk się upiecze. – Wpatrywała się w niego niespokojnie. – Chcesz, żeby ci towarzyszyć? Trace potrząsnął głową. – Innym razem. Nie zabawię długo – powiedział i odwrócił się szybko, aby błysk zawodu w jej oczach nie kazał mu zmienić decyzji. Przecież w jej obecności nie byłby w stanie racjonalnie myśleć. Świat spowijał iskrzący się biały kobierzec śniegu. Ociepliło się trochę, ale nadal było poniżej zera, a wiatr szczypał w twarz. Doszedł do drogi, a potem udał się w stronę miasteczka. Ledwie uszedł kawałek, kiedy pojawił się Nate Daniels. Ciepło ubrany, z fajką w zębach, przystanął, żeby zapalić tytoń, a następnie spojrzał uważnie na Trace’a.

134

Sherryl Woods

– Można dołączyć? – zapytał, od razu dostosowując się do kroku Trace’a. – Savannah do ciebie zadzwoniła? – zapytał Trace. – Nie. Dlaczego miałaby dzwonić? – Była chyba trochę zaniepokojona, kiedy wychodziłem. – Dzwoniła wcześniej, żeby mi złożyć życzenia świąteczne, ale to było wiele godzin temu – powiedział Nate. – Zabawne, ale rano wyglądała tak, jakby rozpoznała we mnie Świętego Mikołaja. Skąd jej to przyszło do głowy? – Broda Świętego Mikołaja dziwnie przypominała twoją – odparł Trace. – Ale chyba jej nie powiedziałeś? Utwierdziłeś ją w przekonaniu, że za wszystkimi prezentami kryje się Mae i że ukartowała to tylko ze mną? – No cóż, przez jakiś czas podejrzewała, że maczałem w tym palce, ale w końcu, przy takiej ilości niespodzianek, pogubiła się zupełnie. – Spojrzał na Nate’a. – Ale skoro Savannah nie dzwoniła, to co cię wygnało na taki ziąb? – Prawdę mówiąc, rozsiadłem się z nową książką, którą podarował mi na Boże Narodzenie mój syn, i nagle coś mnie tknęło, żeby pójść na spacer. – Naprawdę? Nagle coś cię tknęło? – z powątpiewaniem zapytał Trace. Nate pokiwał głową. – A może to Mae poddała mi tę myśl?

Wymarzone święta

135

Trace przemilczał ten komentarz. Może rzeczywiście Mae ma swoje sposoby nawet zza grobu? – Coś cię trapi? – zapytał Nate. Okej, pomyślał Trace, nadarza się okazja, by zapytać kogoś starszego i mądrzejszego o to, czy istnieje coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia i czy małżeństwo bazujące na czymś takim ma szanse trwania. – Czy wierzysz w coś takiego jak przeznaczenie? – zaczął Trace. – Oczywiście – odrzekł Nate ze śmiertelną powagą. – Tylko głupi może uważać, że znaleźliśmy się na tej ziemi bez żadnego powodu. – I to także dotyczy miłości? – Odnoszę wrażenie, że masz na myśli Savannah i siebie – zauważył Nate. – No cóż, przyznaję, że widziałem was razem tylko jeden albo dwa razy, ale wygląda mi na to, że między wami jest coś wyjątkowego. Takie odnoszę wrażenie, ale nieważne jest to, co ja o tym myślę, powiedz lepiej, jak ty to widzisz? – Nie wiem nawet, czy wierzę w miłość – mruknął ponuro Trace. – No tak, coś na ten temat wiem – powiedział Nate. – Znasz, jak sądzę, prawdę o Mae i o mnie. Trace pokiwał głową. – Ale na pewno nie wiesz zbyt wiele o mnie i o Janie, mojej żonie. Znaliśmy się prawie od urodzenia. Już w pierwszej klasie oświadczyłem,

136

Sherryl Woods

że chcę się z nią ożenić, chociaż jeszcze nie bardzo rozumiałem, co to naprawdę znaczy. Ale nigdy nie zmieniłem zdania. Janie miała być moja. Gdy skończyłem college, pobraliśmy się, osiedliśmy tutaj i zaczęliśmy wychowywać dzieci. Rzucił okiem na Trace’a. – Tak, można by pomyśleć, że niczego nam do szczęścia nie brakowało. Ale Janie zaczęła mieć problemy zdrowotne. Denerwowały ją dzieci. Ilekroć przebywałem poza domem dłużej niż parę godzin, doprowadzały ją do takiej rozpaczy, że po powrocie zastawałem ją całą we łzach. Lekarze rozpoznali u niej chorobę psychiczną. Wypróbowywali na niej jedno lekarstwo po drugim, ale ona powoli i nieuchronnie oddalała się i traciła z nami kontakt. Oczy zaszły mu łzami. – Dzień, w którym musiałem ją zawieźć do zakładu, był najgorszym dniem w moim życiu. Powiedziałem jej, że jeszcze wróci do domu, ale chyba oboje w to nie wierzyliśmy. Jest tam szczęśliwa i czuje się bezpieczna. Ale nie ma dnia, żebym nie tęsknił do tej beztroskiej dziewczyny, w której się zakochałem. – Wygląda na to, że nadal bardzo ją kochasz – powiedział Trace. – Bo tak jest. – A Mae? – Kiedy Janie znalazła się w zakładzie, Mae pomagała mi od czasu do czasu przy dzieciach. Uwielbiały ją. Codziennie zatrzymywały się

Wymarzone święta

137

u niej po szkole i zawsze czekały na nich ciasteczka oraz mleko. Wkrótce ja też zacząłem się u niej zatrzymywać. Dla nas, w ciągu tego pierwszego roku, Mae była prawdziwym aniołem... cudownym darem niebios... Musisz wiedzieć – ciągnął – że między nami nie było nic niestosownego. Uważałem się za żonatego mężczyznę i kochałem moją żonę. Ale kochałem też Mae. Ponieważ nie jesteś nawet pewny, czy miłość istnieje, nie wiem, czy potrafisz zrozumieć, że mężczyzna może kochać dwie kobiety, ale ze mną tak było. Gdybym miał choć cień podejrzenia, że moja przyjaźń z Mae rani Janie, skończyłbym z tym. Ale prawda jest taka, że Janie często mnie nawet nie poznawała, wtedy odnosiłem wrażenie, że moje odwiedziny są jej obojętne. Więc odwiedzałem ją regularnie, ale sercem byłem przy Mae. Ofiarowałem jej tyle miłości, ile miałem prawo jej dać... – Westchnął. – W dzisiejszych czasach większość mężczyzn rozwiodłaby się z taką żoną jak Janie. Ale nie ja. Wziąłem na siebie zobowiązanie i wywiązywałem się z niego najlepiej, jak umiałem. I, możesz mi wierzyć lub nie, w taki sam sposób wywiązywałem się ze zobowiązania danego Mae. – Byłeś w bardzo trudnej sytuacji – powiedział Trace. – To musiało być bolesne. – Obecność Mae w moim życiu była jedną z najlepszych rzeczy, jakie mogły mi się zdarzyć. Choć wiem, że ona zasłużyła na coś lepszego.

138

Sherryl Woods

– Uważam, że była z tobą bardzo szczęśliwa – zauważył Trace. – Mam taką nadzieję – odparł Nate, zrobił przerwę, by po chwili spojrzeć Trace’owi prosto w oczy. – Opowiadam ci o tym nie bez powodu. Zawsze wierzyłem, że pewnego dnia przestaniemy się ukrywać, że się pobierzemy i razem spędzimy resztę życia. Może nawet wybierzemy się w jakąś podróż. Ale nie było nam to sądzone. – Chcesz mi przez to powiedzieć, że życie jest krótkie i nieprzewidywalne? – Właśnie. Jeśli kochasz Savannah, nie trać czasu, czekając na bliżej nieokreśloną chwilę, kiedy uznasz za stosowne powiedzieć jej o tym. Nie marnuj ani jednej cennej godziny na planowanie przyszłości. Zacznij żyć każdą chwilą. Żyj teraz. Sam już żyję długo, ale powiem ci, że to życie jest o wiele za krótkie, niżby się chciało. Zrobili rundkę i znowu znaleźli się w pobliżu domu Nate’a. – Zastanów się nad tym, co usłyszałeś – powiedział Nate. – Obiecuję. Nie zajrzałbyś do nas na świąteczną kolację? – Bardzo chętnie, ale wybieram się w odwiedziny do Janie. Mam wrażenie, że lubi, kiedy jej czytam. – Dziękuję ci za szczerość i za dobrą radę. – Trace był autentycznie poruszony. – Nie dziękuj, tylko weź sobie tę radę do serca. – Nate uśmiechnął się szeroko. – Bo jeśli zawiodę

Wymarzone święta

139

Mae, czuję, że ona i tak znajdzie sposób, żeby nie dać mi spokoju. Kiedy się rozstali, serdeczny śmiech Nate’a niósł się w powietrzu jeszcze przez jakiś czas. Natomiast Trace’owi zrobiło się lżej na sercu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Po powrocie Trace’a ze spaceru Savannah w żaden sposób nie mogła rozszyfrować wyrazu jego twarzy. Widziała, że się uspokoił, ale nie miała pojęcia, co to oznacza. Podobnie, jak nadal nie wiedziała, co sądzić o jego wspaniałomyślnej decyzji przekazania jej akcji Mae. Czy zapewniając jej niezależność finansową chciał mieć czyste sumienie i pozbyć się jakiegoś wyimaginowanego poczucia obowiązku wobec niej? Czy dzięki temu łatwiej mu będzie spakować się za dzień czy dwa i wyjechać? Czy po wyjeździe będzie wracał myślami do niej i do pensjonatu Holiday jak do czegoś więcej niż tylko miłego wspomnienia? Bo gdyby nie, Hannah byłaby zrozpaczona. Podobnie zresztą jak ona. – Jak tam indyk? – zapytał Trace, zaglądając jej przez ramię do piekarnika. – Bo pachnie fantastycznie. – Jeszcze jakąś godzinkę – odpowiedziała, pra-

Wymarzone święta

141

gnąc, żeby stał przy niej blisko, tak jak teraz, kiedy czuła ciepło jego ciała. Odwróciła się powoli, zadowolona, że nie odszedł. Podniosła ręce i ujęła w dłonie jego twarz. – Zmarzłeś. Nie napiłbyś się gorącej czekolady? Albo herbaty? – Mam się dobrze – odparł, obejmując ją w talii. – Wolałbym raczej pocałunek. Na pewno byłby bardziej rozgrzewający. Kiedy uniosła głowę do pocałunku, zamknął jej usta swoimi, sprawiając, że krew zaczęła w niej szybciej krążyć. Nie była pewna, jak to działa na Trace’a, ale temperatura jej ciała na pewno podniosła się o kilka stopni. Kiedy ją puścił, westchnęła. – Cieplej? – zapytała, siląc się na wesołość. – Zdecydowanie. Szkoda, że nie możemy już teraz wysłać Hannah na lekcje jazdy na nartach. – Jesteś pewny, że nie możemy? – zapytała z nadzieją w głosie. – Nie. Na razie mają komplet. Wytrzeszczyła oczy, krztusząc się ze śmiechu. – Sprawdzałeś? – Oczywiście. Zawsze lubię znać swoje możliwości. – A są jakieś? – Obawiam się, że nie. – No cóż, ręczę, że po indyku od razu pójdziemy spać, a kiedy się obudzimy, może nie będziemy pamiętać, że chcieliśmy ukradkiem udać się na górę, żeby być sam na sam.

142

Sherryl Woods

– Wątpię – krzywiąc się, odpowiedział Trace. – Poza tym obiecałem Hannah, że po kolacji pójdziemy całą trójką na spacer. – Dlaczego? Przecież dopiero wróciłeś ze spaceru. – I właśnie się przekonałem, jak bardzo wysiłek fizyczny jest w stanie rozproszyć uwagę – przekomarzał się. – Ale mówiąc poważnie, moglibyśmy sobie urządzić kolejną bitwę na śnieżki, mógłbym też wrzucić cię w zaspę. – Więc jednak coś nas jeszcze dzisiaj czeka – zaśmiała się. – Skarbie, dla sfrustrowanego mężczyzny każdy kontakt jest dobry. – Interesujące. Już myślałam, że mróz kompletnie cię załatwił. – Och, musiałbym chyba spędzić miesiąc na biegunie, żeby ochłonąć z wrażenia, jakie na mnie wywierasz – powiedział pół żartem pół serio. Uniósł jej brodę i spojrzał prosto w oczy. – No właśnie, umówmy się na randkę. – Na randkę? Uśmiechnął się szeroko. – No wiesz, randka to jest takie spotkanie kobiety z mężczyzną. – Poza domem? – Albo sam na sam przy kominku. – Okej – zgodziła się, wyobrażając już sobie tę chwilę. – Na kiedy chcesz się umówić? – Na jutrzejszy wieczór – zasugerował. Radość i ulga, jakie poczuła na wieść o tym, że

Wymarzone święta

143

Trace zamierza zostać tu jeszcze przez jeden dzień, były niewiarygodne. Miała jednak wrażenie, że chce o wiele za dużo od tego mężczyzny. Propozycję randki – nawet kochanie się z nią – trudno było traktować jako wyznanie bezgranicznego oddania. Musi o tym pamiętać i nie zagalopować się. Nie obiecywać sobie zbyt wiele. – Jutro mi odpowiada. Zobaczę, czy Hannah nie mogłaby spędzić jeszcze jednej nocy u Jolie. – To najlepszy pomysł ze wszystkich, jakie dzisiaj słyszałem – uśmiechnął się z prawdziwą radością. – Więc tym bardziej się postaram. – Stanęła do niego plecami i zajrzała do indyka. – Trace, jeśli cię o coś zapytam, czy powiesz mi prawdę? – Jeśli tylko będę mógł – odpowiedział bez wahania. – Czy to ty zorganizowałeś Świętego Mikołaja i kupiłeś prezenty? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – zapytał bez entuzjazmu. – Nie wolałabyś wierzyć w świąteczną magię? Odwróciła się. – Oczywiście – odpowiedziała szczerze. – Ale uznaję również potrzebę oddawania sprawiedliwości tym, którym ona się należy. Nie jestem ośmioletnią dziewczynką, która wciąż wierzy w Świętego Mikołaja, zwłaszcza gdy jest jej z tym wygodnie. Wiem, ile wysiłku i pieniędzy kosztuje zorganizowanie takiego poranka jak dzisiejszy.

144

Sherryl Woods

Osobie, która się do tego przyczyniła, należą się podziękowania. – Posłuchaj, umówmy się, że to nie było nic takiego, okej? – wzruszył ramionami, jakby był zakłopotany. – To było coś więcej i dobrze o tym wiesz. Ofiarowałeś mnie i Hannah prawdziwe Boże Narodzenie. – Cieszę się. Możemy już na tym zakończyć? – Dlaczego nie chcesz przyznać, że zrobiłeś coś wyjątkowego? – Bo nic wielkiego nie zrobiłem. Zadzwoniłem w parę miejsc, wydałem kilka poleceń. Nate chętnie się zgodził wystąpić w roli Świętego Mikołaja, zwłaszcza że miał ten prezent od Mae dla ciebie. – Co było nadzwyczajne z jego strony, ale ty, na Boga, kupiłeś mi froterkę i profesjonalny zestaw narzędzi. – Znalazłoby się sporo osób, które na podstawie tych prezentów wyjaśniłyby, dlaczego wciąż jestem kawalerem. – A ja na tej samej zasadzie wyjaśnię ci, dlaczego uważam, że jesteś tak wspaniały, iż trudno ci się oprzeć. – Hmm, mówisz, że trudno mi się oprzeć? – Drgnęły mu kąciki warg. – Podejdź tu. – Och nie, ustaliliśmy, że nie będzie żadnych amorów, gdy Hannah jest w domu. – Naprawdę tak ustaliliśmy? – Naprawdę.

Wymarzone święta

145

– Czy jeden pocałunek to już są amory? – Dla wielu ludzi pewnie nie, ale z doświadczenia z tobą wiem, że nie będę chciała na tym poprzestać. – Dobrze wiedzieć. Będę o tym pamiętał. Savannah przetrzymała jego wzrok. – Mam taką nadzieję – powiedziała z powagą. Nazajutrz Trace obudził się w ponurym nastroju. Postanowił popracować. Żeby nie obnosić się ze swoim humorem przy Savannah i Hannah, zrobił sobie kawę i zamknął się w gabinecie Mae. Otworzył komputer, żeby sprawdzić pocztę. Chociaż dał swojemu personelowi wolny tydzień między świętami i Nowym Rokiem, liczył, że może znajdzie jakąś zaległą sprawę, która go zaabsorbuje. Jednak poza zwykłym chłamem niczego nie znalazł. Westchnął, wyłączył laptopa i usiadł z powrotem. Pogrążył się w myślach. Przez całą noc zastanawiał się, czy nie popełnił największego głupstwa w życiu, dając akcje Savannah. I nie chodziło o sam fakt przekazania jej ich. Nie, kłopot polegał na czymś innym: nie wiedział, czy ofiarowując jej finansową niezależność, nie działa przeciwko sobie i czy Savannah najzwyczajniej w świecie nie odrzuci propozycji, którą zamierzał przedstawić jej jeszcze dzisiaj wieczorem. Kiedy tak rozważał różne za i przeciw, zaskrzypiały drzwi i do środka zajrzała Savannah.

146

Sherryl Woods

– Nie przeszkadzam? – zapytała. – Ależ skąd – odparł, starając się, żeby to zabrzmiało przekonująco. – Wejdź. Kiedy przekroczyła próg, ujrzał ku swojemu wielkiemu zdumieniu, że ma na sobie jakiś bardzo kobiecy i seksowny szlafroczek. – Może byś się jednak najpierw przebrała? – mruknął, czując nagłą suchość w gardle. – Dlaczego? Nie podobam ci się? – Och, jeszcze jak – wystękał. – Może nawet za bardzo. Co robisz na górze? Gdzie jest Hannah? – Wyjechała – odparła Savannah, muskając wargami jego usta. – Wyjechała? – Na cały dzień – dodała, zasypując jego szyję pocałunkami. – Na cały? – zapytał, czując nagły przypływ nadziei i odprężając się gwałtownie. – Wróci najwcześniej o piątej – potwierdziła Savannah. – Rozumiem – powiedział słabnącym głosem, wsuwając rękę pod delikatny materiał, ledwie zakrywający jej piersi. – Przepraszam, że ofiarowuję ci mój prezent o dzień później – mówiąc to, zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Wstrzymał oddech, gdy powędrowała ustami po jego piersi. – Och, najdroższa, coś mi mówi, że warto było czekać.

Wymarzone święta

147

Leżąc w ramionach Trace’a na sofie, Savannah jeszcze nigdy nie czuła się tak zaspokojona i dopieszczona. W ciągu zaledwie kilku krótkich dni odkryła, mimo że Trace nie nazwał jeszcze swoich uczuć po imieniu, co znaczy być prawdziwie kochaną. Odwróciła się lekko i napotkała jego wzrok. – Czy wiesz, że jesteś niezwykła? – Jestem tylko samotną matką, która stara się robić wszystko najlepiej, jak może. – Chyba dlatego uważam cię za niezwykłą kobietę. Przypominasz mi moją matkę. – To jest to, co każda kobieta, leżąca nago w ramionach mężczyzny, najbardziej pragnie usłyszeć – odpowiedziała beztrosko. Popatrzył na nią karcącym wzrokiem. – Wysłuchaj mnie tylko. Jesteś silna i odporna. Przeszłaś trudne chwile, ale nie zgorzkniałaś z tego powodu. Rozkręcasz interes i tworzysz dom dla Hannah. Kiedy byłem dzieciakiem, nie doceniałem tego. Przeważnie byłem zły na matkę za to, że nie kazała ojcu spakować manatek i wynieść się z domu. Teraz zdałem sobie sprawę, że patrzyliśmy na niego w różny sposób. Ona go kochała, z jego wadami i słabościami. Więc robiła, co mogła, żeby jego nieodpowiedzialne zachowanie jak najmniej dawało się nam we znaki. Pogłaskał ją po policzku, odgarnął zabłąkany kosmyk włosów z jej twarzy. – To by było z grubsza na tyle. Chciałem, żeby to wypadło bardziej uroczyście, ale ponieważ

148

Sherryl Woods

nasza randka odbiega trochę od tradycyjnej randki, to ta część też może być trochę inna. Zabrzmiało to tak poważnie, że znieruchomiała. – Co by było z grubsza na tyle? – zapytała z troską w głosie. – Wyjdziesz za mnie? Wiem, że dopiero się poznaliśmy i że jeszcze dochodzisz do siebie po rozwodzie, ale zakochałem się w tobie. Rozmawiałem o tym z Nate’em... Savannah była tak zaskoczona i zdumiona, że potrafiła wychwycić z tego potoku słów jedynie te, które były najbardziej sensowne. – Co takiego? – zapytała. – Tylko się na mnie nie wściekaj – powiedział i dodał szybko: – Wpadłem na niego wczoraj, gdy wyszedłem na spacer. Zobaczył, że coś mnie trapi. Powiedział, że życie jest zbyt krótkie, żeby tracić czas na szukanie racjonalnych wyjaśnień. Nie mam żadnego doświadczenia w zakochiwaniu się, ale na pewno nie ma ono nic wspólnego z trzymaniem się precyzyjnego harmonogramu. Savannah z wielkim trudem powstrzymała się od śmiechu. – Nie – przyznała. – Na pewno nie ma. – No, a poza tym przyzwyczaiłem się do podejmowania szybkich decyzji. I wiem na pewno, że o to chodziło Mae, kiedy nalegała, żebym spędził święta tutaj. – Napotkał wzrok Savannah. – A jak wiesz, podejmując szybkie decyzje, rzadko popełniam błędy. – Naprawdę? – powiedziała spokojnym gło-

Wymarzone święta

149

sem. – No cóż, nie ulega wątpliwości, że Mae była naprawdę bardzo mądrą kobietą. Jak dotąd nieźle mną kierowała. – Mną także – przytaknął Trace, patrząc na nią niepewnie. – Więc? – Co więc? – W sprawie tego, co najistotniejsze. Zakochałem się w tobie. Coś mi mówi, że jeżeli teraz nie sięgnę po to, na czym mi najbardziej zależy, popełnię największy błąd w życiu. – Więc sięgnij – powiedziała łagodnie, patrząc mu w oczy i uśmiechając się marzycielsko.