Jones Darynda - Charley Davidson 04 - Czwarty grób pod moimi stopami.pdf

SAVE OFFLINE

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zapraszamy do czytania i komentowania czwartej części o przygodach Charley Davidson i seksownego syna Szatana. „Fourth Grave Beneath my Feet” Tłumaczenie: agnes_ka1; Feisty; sasha81; axses; Vi_Piccola_Pervertita Beta: Jenny13 Skład: axses

2

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 1 Tylko dwie rzeczy w życiu są pewne. Zgadnij która z nich to ja. - CHARLEY DAVIDSON, PONURY ŻNIWIARZ

Siedziałam oglądając program „Kup To Z Domu” razem z moją zmarłą ciotką Lillian i zastanawiałam się, czym byłoby moje życie, gdybym właśnie nie zjadła pudełka „Czekoladowej Terapii Ben&Jerry” popijając je mocha latte. Prawdopodobnie tym samym, ale było to coś do przemyślenia. Późno-poranne słońce przedostawało się przez zasłony przecinając twardymi smugami moje ciało i rzucało ultra-odjazdowy cień, dający efekt rodem z filmu noir1. Ponieważ moje życie zdecydowanie zrobiło zakręt w kierunku ciemnej strony, film noir pasował. Pasowałby nawet bardziej, gdybym nie miała na sobie spodni od piżamy STAR WARS i błyszczącej koszulki bez rękawów, dumnie obwieszczającej ZIEMSKIE DZIEWCZYNY SĄ ŁATWE. Ale tego poranka po prostu nie miałam siły przebrać się w coś stosowniejszego. Od kilku tygodniu miałam problemy z letargiem. I odkąd torturował mnie mężczyzna zwany Earlem nagle stałam się nieco agorafobiczna2. To było do dupy. Tortury. Nie jego imię. Z drugiej strony ja nazywałam się Charlotte Davidson, ale większość nazywała mnie Charley. - Czy mogę z tobą porozmawiać, Kluseczko? Albo Kluseczką, jednym z wielu imion zwierząt domowych, ale ciotka Lillian nalegała, by tak do mnie mówić. Ciotka Lil zmarła gdzieś w latach sześćdziesiątych, a ja mogłam ją zobaczyć, ponieważ urodziłam się jako Ponury Żniwiarz, co w zasadzie oznaczało trzy rzeczy: po pierwsze mogłam komunikować się ze zmarłymi ludźmi – 1

Noir - czyli czarny film lub czarne kino – gatunek amerykański wywodzący się z kina gangsterskiego, rozwijany głównie w latach 40 i 50-ych XX wieku. 2 Agorafobia – irracjonalny lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, wyjściem z domu, wyjściem do sklepu, tłumem i miejscami publicznymi.

3

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

tymi, którzy umierając nie przeszli na drugą stronę – i zazwyczaj działo się to codziennie. Po drugie: byłam super-hiper jasna dla tych w krainie duchów, a wspomniani zmarli mogli zobaczyć mnie z dowolnego miejsca na świecie. Kiedy byli gotowi do przejścia, mogli przejść przeze mnie. Co prowadzi do trzeciej rzeczy: jestem portalem z ziemskiej płaszczyzny do tego, co wielu nazywa niebem. Było ciut więcej niż to – włączając w to rzeczy, których musiałam się nauczyć – ale to była fundamentalna istota mojej regularnej pracy. Tej, za którą mi nie płacono. Byłam również Prywatnym Detektywem, ale ta fucha również nie spłacała rachunków. W każdym razie nie ostatnio. Przekręciłam głowę wzdłuż tyłu kanapy w kierunku ciotki Lil, która, prawdę mówiąc, była świetną ciotką pochodzącą ze strony mojego ojca. Chuda, starsza pani, o stonowanych, szarych oczach i siwych włosach z bladoniebieskim odcieniem, ubrana w swój zwyczajny strój, jako że zmarli rzadko zmieniali ubrania. Miała na sobie skórzaną kamizelkę założoną na podomkę w kwiaty i koraliki miłości, będące testamentem jej końca w latach sześćdziesiątych. Miała również kochający uśmiech, który stawał się coraz bardziej zwichrowany. Ale to tylko sprawiało, że uwielbiałam ją coraz bardziej. Miałam słabość do szalonych ludzi. Nie byłam pewna dlaczego podomka weszła w grę, skoro ciotka była taka chuda – wyglądała jak słup, na który zarzucono namiot i zebrano go na jej kruchych biodrach – ale kim ja byłam, by to osądzać? - Absolutnie możesz ze mną porozmawiać, ciociu Lil. - Próbowałam się wyprostować, ale nie mogłam tego zrealizować, ponieważ każdy ruch wymagał wysiłku. Siedziałam na tej bądź innej kanapie przez dwa miesiące i dochodziłam do siebie po przebytych torturach. Wtedy przypomniałam sobie, że za chwilę będzie program o garnkach, na który czekałam cały ranek. Z pewnością ciotka Lil to zrozumie. Zanim mogła cokolwiek powiedzieć, podniosłam palec, by umieścić ją w trybie pauzy. – Ale czy nasza rozmowa może zaczekać aż skończy się program o garnkach pokrytych kamieniem? Poprzyglądam się tym garnkom przez chwilę. Są powlekane. Kamieniem. - Ty nie gotujesz. Miała rację.

4

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zatem co jest? – Podparłam moje odziane w kapcie-króliki stopy na stoliku do kawy i skrzyżowałam nogi w kostkach. - Nie jestem pewna jak ci to powiedzieć. – Oddech uwiązł jej w gardle i pochyliła niebieską głowę. Zaalarmowana wyprostowałam się, mimo energii jaką to zabrało. - Ciociu Lil? Cofnęła podbródek w smutku. - Ja… ja sądzę, że jestem martwa. Mrugnęłam. Patrzyłam na nią przez chwilę. Potem mrugnęłam ponownie. - Wiem. – Pociągnęła nosem w masywny rękaw podomki w kwiaty, a koraliki miłości przesunęły się bezszelestnie wraz z jej ruchem. Nieożywione obiekty śmierci niosły ze sobą dziwną ciszę. Jak mimowie. Lub jak ten krzyk Ala Pacino w Ojcu Chrzestnym, kiedy jego córka umarła na schodach. – Wiem. Wiem. – Poklepała mnie po ramieniu w ramach pociechy. – Jest to wiele do przyswojenia. Ciotka Lillian zmarła na długo przed moimi narodzinami, ale nie miałam pojęcia czy wiedziała o tym, czy nie. Wielu nieboszczyków nie wiedziało. Właśnie z powodu tych wątpliwości nigdy o tym nie wspominałam. Przez lata pozwalałam jej parzyć sobie niewidzialną kawę w godzinach porannych lub gotować niewidzialne jajka; a potem wyruszała na kolejną przygodę. Ciotka Lil wciąż przeżywała młodzieńcze wybryki. Była podróżniczką. I rzadko przebywała dłużej w jednym miejscu. Co było dobre. W przeciwnym razie nigdy nie dostałabym prawdziwej kawy z rana. Albo w ciągu innych dwunastu razy w ciągu dnia, kiedy potrzebowałam kawy. Gdyby kręciła się tutaj częściej, musiałabym regularnie przechodzić terapię odstawienia kofeiny. I nabawiłabym się naprawdę niezłego bólu głowy. Ale może teraz, kiedy wiedziała, mogłam wyjaśnić całą sprawę z kawą. Byłam wystarczająco ciekawa jej śmierci, by spytać: - Czy wiesz jak umarłaś? Co się stało? Według mojej rodziny zmarła w hipisowskiej komunie w Madrycie podczas szczytu rewolucji. Przed tym wydarzeniem naprawdę była podróżniczką, spędzała lato w Ameryce Południowej i Europie, a zimę w Afryce i Australii. Kontynuowała tą tradycję nawet po śmierci, podróżując daleko. Nie potrzebowała już paszportu. Ale nikt tak naprawdę nie mógł mi powiedzieć jak dokładnie zmarła. Albo jak zarabiała na 5

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

życie. Jak mogła pozwolić sobie na te wszystkie podróże za życia. Wiedziałam, że przez jakiś czas była zamężna, ale moja rodzina nie wiedziała zbyt wiele o tym mężczyźnie. Mój wujek sądził, że jej małżonek mógł być potentatem naftowym z Teksasu, ale rodzina straciła z nim kontakt i nikt nie wiedział tego na pewno. - Nie jestem pewna – powiedziała, kręcąc głową. – Pamiętam, że siedzieliśmy wokół ogniska, śpiewaliśmy piosenki i łykaliśmy LSD… Użyłam każdej uncji siły jaką miałam, by nie pokazać na twarzy przerażenia jakie poczułam na to oświadczenie. - …a Bernie zapytał mnie co było nie tak, ale dlatego, że właśnie wziął działkę LSD nie traktowałam go poważnie. Mogłam to zrozumieć. Spojrzała na mnie, a jej oczy zalały się smutkiem. - Może powinnam posłuchać. Umieściłam rękę wokół jej drobnych ramion. - Przykro mi, ciociu Lil. - Wiem, Kluseczko. – Poklepała mnie po policzku, a jej ręka była chłodna z powodu braku ciała i krwi. Uśmiechnęła się swoim krzywym uśmiechem, a ja nagle zaczęłam zastanawiać się czy może nie wzięła jednej działki za dużo. – Pamiętam dzień, w którym się urodziłaś. Znów zamrugałam ze zdziwienia. - Naprawdę? Byłaś tam? - Byłam. Tak mi przykro z powodu twojej matki. Przeszło przeze mnie ostre ukłucie żalu. Nie spodziewałam się tego i potrzebowałam chwili, by dojść do siebie. - Mi... Mi również przykro. – Wspomnienie matki przechodzącej na drugą stronę zaraz po tym jak się urodziłam nie należało do moich ulubionych. A pamiętałam to tak wyraźnie, tak precyzyjnie. Chwilę, w której rozstała się z ciałem fizycznym, kiedy wyskoczyła jak z procy, a ja wiedziałam, że nasze połączenie zostało zerwane. Nawet wtedy ją kochałam. - Byłaś taka wyjątkowa – stwierdziła ciotka Lil, potrząsając głową na to wspomnienie. – A teraz, kiedy już wiesz, że jestem umarlakiem muszę spytać, dlaczego, do diaska, jesteś taka jasna? 6

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Cholera. Nie mogłam powiedzieć jej prawdy, że jestem Ponurym Żniwiarzem, a oświetlenie pochodzi z tejże fuchy. Myślała, że byłam wyjątkowa, nie ponura. Kiedy mówiłam o tym głośno to brzmiało jeszcze gorzej. Zdecydowałam się odbiec od tematu. - Cóż, to tak jakby długa historia, ciociu Lil, ale jeżeli chcesz, możesz przeze mnie przejść. Możesz przejść na drugą stronę i być ze swoją rodziną. – Opuściłam głowę, mając nadzieję, że nie będzie zainteresowana moją ofertą. Lubiłam mieć ją w pobliżu, tak egoistycznie jak to brzmiało. - Żartujesz? – Klepnęła kolano. – I przegapić to całe gówno w jakie się pakujesz? Nigdy. – Po niepokojącym rechocie, który przyniósł mi na myśl ostatni horror jaki widziałam, odwróciła się do telewizora. – A więc, co jest takiego kapitalnego w tych garnkach? Usadowiłam się obok niej i oglądałam cały odcinek o rondlach, które potrafiły przyjąć wszelkie rodzaje przemocy, wliczając w to kupę skał prześlizgujących się po nieprzywierającym spodzie, a ponieważ ludzie nie gotowali skał, nie byłam pewna jaki był w tym cel. Jednak rondle wciąż były śliczne. I mogłam płacić w niskich, miesięcznych ratach. Zdecydowanie ich potrzebowałam. Rozmawiałam przez telefon ze zdrowo brzmiącym przedstawicielem obsługi klienta o imieniu Herman, kiedy weszła Cookie. Robiła to często. Wchodziła. Jakby była właścicielem tego miejsca. Oczywiście byłam w jej mieszkaniu. Moje było zagracone i przygnębiające, więc wałęsałam się po jej. Cookie była dużą kobietą, z czarnymi włosami, sterczącymi w każdą stronę i bez jakiegokolwiek wyczucia mody, jeżeli żółta garsonka, którą miała na sobie była jakąkolwiek wskazówką. Była także moją najlepszą przyjaciółką i recepcjonistką, kiedy miałyśmy pracę. Pomachałam jej, a następnie przemówiłam do telefonu: - Odrzucona? Co masz na myśli mówiąc odrzucona? Mam co najmniej dwanaście dolarów na tej karcie, a mówiłeś, że mogę to spłacać w niskich ratach miesięcznych. Cookie pochyliła się nad kanapą, chwyciła słuchawkę i nacisnęła przycisk kończący rozmowę, kompletnie ignorując oburzoną minę, jaką jej posłałam.

7

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie do końca została odrzucona – stwierdziła, wręczając mi z powrotem telefon. – Jedynie anulowana. – Po czym wzięła pilot i zmieniła kanał na wiadomości. – Położyłam kres wszelkim nowym opłatom na twojej karcie kredytowej Zakupoholiczki… - Co? – Rozważałam udawanie zdenerwowanej i wkurzonej, ale byłam wkurzona bez celowego dodawania tego do swojego stanu. W rzeczywistości byłam też pod wrażeniem. – Możesz to zrobić? Prezenter wiadomości mówił o niedawnej serii napadów na bank. Pokazał nagranie z monitoringu ukazujące zespół czterech mężczyzn, znanych jako Złodzieje Dżentelmeni. Zawsze nosili białe, gumowe maski i mieli przy sobie pistolety, ale nigdy ich nie wyciągali. Ani razu podczas ośmiu napadów na bank, stąd też ich tytuł. Byłam w środku rozważania tego jak znajomo wyglądali, kiedy Cookie chwyciła mnie za nadgarstek i podniosła mnie ze swojej kanapy. - Mogę – powiedziała, kierując mnie w stronę drzwi. - Jak? - To proste. Zadzwoniłam i udawałam, że jestem tobą. - I oni się na to nabrali? – Teraz byłam oficjalnie zbulwersowana. – Z kim rozmawiałaś? Z Hermanem, ponieważ brzmiał super uroczo? Zaczekaj. – Z piskiem zatrzymałam się przed nią. – Wykopujesz mnie ze swojego mieszkania? - Nie tyle wykopuję cię, co stawiam na swoim. Już czas. - Czas? – spytałam trochę niepewnie. - Czas. No cóż, cholera. Mogłam już powiedzieć, że ten dzień będzie do dupy. - Kocham żółty – powiedziałam, stając się małostkowa, kiedy zaganiała mnie do mojego mieszkania. – W ogóle nie wyglądasz jak gigantyczny banan. I dlaczego anulowałaś moją ulubioną zapasową kartę kredytową na cele telezakupów? Mam jedynie trzy. - I wszystkie zostały anulowane. Muszę się upewnić, że opłacam je każdego tygodnia. Ponadto przelałam wszystkie pozostałe środki z twojego konta na tajne konto na Kajmanach. - Potrafisz przelewać pieniądze? - Najwyraźniej. 8

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Czy to nie jest jak defraudacja? - To jest dokładnie jak defraudacja. – Po tym jak niemal wepchnęła mnie przez mój próg, zamknęła za nami drzwi i wskazała. – Chcę, abyś rzuciła okiem na te rzeczy. Wprawdzie w moim mieszkaniu był bałagan, ale nadal nie wiedziałam co to miało wspólnego z moją kartą. Ta karta była narzędziem. We właściwych rękach – jak na przykład, powiedzmy, w moich – potrafiła spełniać marzenia. Rozejrzałam się po wszystkich pudłach z super-odjazdowymi rzeczami, które zamówiłam: wszystko od magicznych gąbek szorujących dla każdej gospodyni domowej po aparaty nadawczoodbiorcze na wypadek nadejścia apokalipsy, kiedy to telefony komórkowe stałyby się przestarzałe. Ściana pudeł wyściełała moje mieszkanie, kończąc się na ogromnej górze zbędnych produktów w jednym, konkretnym obszarze pokoju. Ponieważ moje mieszkanie było wielkości pudełka klocków Lego, niewielka część jaka z niego pozostała była jak połamane Lego. Okaleczone, które nie przetrwało inwazji małych Lego-kosmitów. Było więcej pudeł za ścianą z kartonów, które właśnie widziałyśmy. Kompletnie zgubiłam pana Wonga. Był martwym facetem, który mieszkał w rogu mojego salonu, nieustannie unosząc się plecami do świata. Nigdy się nie poruszał. Nigdy nie mówił. A teraz został stracony na rzecz ekologicznego handlu. Biedny facet. Jego życie nie mogło być ekscytujące. Oczywiście nie pomagało również to, że przeniosłam tutaj swoje biuro, wszystkie teczki i sprzęt biurowy. Moja kuchnia właściwie kompletnie nie nadawała się do użytku do czegokolwiek innego poza przechowywaniem teczek. Ale były to konieczne przenosiny, jako że mój tata zdradził mnie w najgorszy możliwy sposób – kazał mnie aresztować, kiedy leżałam w szpitalu po torturowaniu przez szaleńca – a moje biuro było nad jego barem. Miałam jeszcze do odkrycia co opętało mojego ojca, że kazał mnie aresztować w taki dziwaczny i bolesny sposób. Chciał, abym skończyła z biznesem Prywatnego Detektywa, ale jego sposób działania i wyczucie czasu wymagały zdecydowanych poprawek. Niestety bar był jakieś pięćdziesiąt stóp na północ od mojego mieszkania, więc wychodząc i wchodząc do mojego nowego miejsca pracy będę musiała go unikać. A ponieważ właściwie nie opuszczałam budynku mieszkalnego od dwóch miesięcy, ta

9

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

część była łatwa. Ostatni raz wyszłam po to, by oczyścić biuro i upewniłam się, że ojciec był wtedy na mieście. Zbadałam wszystkie pudła i zdecydowałam odwrócić sytuację na niekorzyść Cookie. Zagrać ofiarę. Zwalić całą winę na nią. Wskazałam na karton Electroluxa i spojrzałam na nią. - A kto, do cholery, zostawił mnie bez opieki? To musi być twoja wina. - Niezła próba – odpowiedziała całkowicie niewzruszona. – Przesortujemy wszystkie te rzeczy i odeślemy wszystko z wyjątkiem tego, czego faktycznie używasz. A nie jest tego dużo. Co więcej, chciałabym kontynuować zbieranie wypłat, jeżeli nie proszę o zbyt wiele. - Zabrałaś American Express? - Och, tę również anulowałam. Sapnęłam udając, że jestem zbulwersowana. Z determinacją zaprowadziła mnie do mojej własnej kanapy, zdjęła z niej pudła i umieściła je na szczycie innych pudeł, a następnie opadła obok mnie. Jej oczy połyskiwały ciepłem i zrozumieniem, a ja natychmiast poczułam się niewygodnie. - Czy ponownie będziemy odbywały rozmowę? - Obawiam się, że tak. - Cook… - Próbowałam wstać i odeprzeć atak, ale położyła rękę na moim ramieniu zatrzymując mnie. - …nie jestem pewna co jeszcze powiedzieć, żebyś wiedziała, że ze mną jest dobrze. – Gdy spojrzała na Margaret znajdującą się wewnątrz mojej kabury udowej, mój głos przybrał obronny ton. – Co? Wielu Prywatnych Detektywów nosi broń. - Razem z piżamą? Parsknęłam. - Tak. Zwłaszcza, jeśli jest to piżama Star Wars, a twój pistolet przypomina blaster3. Margaret była moją nową najlepszą przyjaciółką. Nigdy nie przelała pieniędzy z mojego konta bankowego tak jak inna najlepsza przyjaciółka, której imię nie powinno zostać wymienione. 3

Blaster – broń z fikcyjnego uniwersum Gwiezdnych wojen. Blaster to broń używana m.in. przez żołnierzy, osoby cywilne jak i droidy.

10

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Charley, wszystko, o co proszę to, żebyś porozmawiała ze swoją siostrą. - Rozmawiam z nią każdego dnia. – Skrzyżowałam ręce. Nagle wszyscy uparcie twierdzili, że potrzebuję porady, kiedy było ze mną wszystko w porządku. I co z tego, że nie chciałam wyjść ze swojego budynku? Wielu ludzi lubiło pozostawać w domu. Kilka miesięcy z rzędu. - Tak, dzwoni i próbuje porozmawiać z tobą o tym, co się stało, o tym jak się masz, ale ty wyłączasz ją z gry. - Nie wyłączam jej z gry. Po prostu zmieniam temat. Cookie wstała i zrobiła nam po filiżance kawy, a ja dusiłam w sobie rozważania na temat zaprzeczenia. Po tym jak doszłam do wniosku, że lubiłam zaprzeczenie prawie tak bardzo jak mocha latte, wręczyła mi filiżankę. Upiłam łyk, kiedy ponownie usiadła obok mnie. Przewróciłam oczami w ekstazie. Jej kawa była o wiele lepsza niż ciotki Lil. - Gemma sądzi, że możesz potrzebować hobby. – Rozejrzała się po pudłach. – Zdrowego hobby. Jak pilates. Albo wrestling z aligatorem. - Wiem. – Odchyliłam się i zasłoniłam oczy ręką. – Rozważałam spisanie swoich wspomnień, ale nie mogę dojść do tego jak umieścić muzykę porno lat siedemdziesiątych w prozie. - Widzisz – powiedziała, szturchając mnie łokciem. – Pisanie. To dobry początek. Mogłabyś spróbować z poezją. – Wstała i pogrzebała w moim pokrytym pudłami biurku. – Masz – stwierdziła, podrzucając mi papier. – Napisz mi wiersz o tym jak mija ci dzień, a ja zacznę od tych pudeł. Odstawiłam filiżankę i usiadłam. - Naprawdę? A nie mogę po prostu napisać wiersz o mojej ostatecznej dominacji nad światem lub korzyściach zdrowotnych jedzenia guacamole? Stanęła na palcach i spojrzała na mnie zza jednej z moich imponujących ścian. - Kupiłaś dwa elektryczne szybkowary? Dwa? - Były w przecenie. - Charley – powiedziała karcącym tonem. – Czekaj. – Zanurkowała w dół i pojawiła się z powrotem. – Te są niezwykłe. – Wiedziałam. – Mogę jeden? - Abso-kurde-lutnie. Odejmę to od twojej wypłaty.

11

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

To mogło się udać. Mogłam płacić jej moimi zakupami, chociaż nie pomogłoby jej to mieć prądu i bieżącej wody. Ale byłaby szczęśliwa i czyż szczęście nie jest najważniejszą rzeczą w życiu? Powinnam napisać o tym wiersz. - Czy zdajesz sobie sprawę, że aby skorzystać z którejś z tych rzeczy musiałabyś rzeczywiście pójść do sklepu spożywczego? Jej słowa pchnęły mnie w głębszą otchłań rozpaczy, często nazywaną żalem kupującego. - A czy nie po to są ekspresowe dostawy Macho Taco? - Będziesz musiała kupić jedzenie, przyprawy i inne pierdoły. - Nienawidzę chodzić do sklepu spożywczego. - I będziesz musiała nauczyć się gotować. - W porządku – powiedziałam pozwalając, by oddech porażki prześlizgnął się przez moje usta. Miałam fantastyczną smykałkę do dramatyzmu, kiedy go potrzebowałam. – Odeślij z powrotem wszystko, co ma jakikolwiek związek z przygotowaniem żywności. Nienawidzę gotować. - Czy chcesz zachować bransoletkę ku czci Jackie Kennedy? - Czy muszę ją ugotować? - Nie. - Zatem zostaje. – Uniosłam nadgarstek i pokręciłam bransoletką. – Popatrz jaka jest błyszcząca. - I jak dobrze współgra z Margaret. - Całkowicie. - Kluseczko – powiedziała ciotka Lil. Popatrzyłam w górę znad mojej bransoletki ku czci Jackie Kennedy. Teraz, kiedy ciotka wiedziała, że jest martwa, nigdy więcej nie będę musiała przechodzić przez uderzenia paniki na perspektywę jej nalegań, by gotować mi dwa tygodnie z rzędu. Ostatnim razem zostałam niemalże zagłodzona na śmierć. Uniosłam bransoletkę. - Czy uważasz, że ta bransoletka to zbyt wiele? - Jackie pasuje do wszystkiego, skarbie. Ale chciałam porozmawiać z tobą o Cookie. Spojrzałam w kierunku Cookie i skrzywiłam się z rozczarowaniem. 12

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Co teraz zrobiła? Ciotka Lil usiadła obok mnie i poklepała mnie po ramieniu. - Sądzę, że powinna poznać prawdę. - O Jackie Kennedy? - O mnie. - Och, racja. - Co, do diabła, robi ta monstrualna maszyna? – spytała Cookie, gdzieś z okolicy kuchni. Pudło pojawiło się znikąd, unosząc niepewnie nad górą innych pudeł. Uśmiechnęłam się z podekscytowania. - Wiesz, czasami zamawiamy kawę i ona ma na górze taką niesamowitą piankę, prawda? - No. - No i ta maszyna robi tą magiczną sztuczkę z pianką. Pojawiła się jej ciemna głowa. - Nie. - Tak. Spojrzała na karton z miłością. - W porządku, możemy to zatrzymać. Będę musiała po prostu wyskrobać trochę czasu ze swojego harmonogramu, by przeczytać instrukcję. - Czy nie uważasz, że ona powinna wiedzieć? – kontynuowała ciotka Lil. Skinęłam głową. Miała rację. Lub miałaby, gdyby Cookie już tego nie wiedziała. - Cook, możesz podejść tu na sekundę? - Dobrze, ale opracowuję system. Jest w mojej głowie. Jeśli stracę go po drodze to nie biorę za to żadnej odpowiedzialności. - Nie mogę niczego obiecać. Podeszła w moim kierunku, z niepokojącym rodzajem radości w oczach potrząsając kolejnym pudłem. - Czy wiesz, że zawsze chciałam mieć wirówkę do sałaty? - Ludzie naprawdę tego chcą? - A ty nie?

13

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Sądzę, że to jeden z tych zakupów o 4 nad ranem, przy których gubię wszelkie poczucie rzeczywistości. Nawet nie wiem dlaczego ktokolwiek chciałby wirować sałatę. - Cóż, ja tak. - Okay, zatem mam złe wieści. Usiadła z ostrożnym wyrazem twarzy na krześle po skosie od kanapy. - Masz złe wieści odkąd tutaj siedzisz? - Poniekąd. – Dyskretnie przechyliłam głowę w moją stronę, wskazując na obecność. Cookie zmarszczyła brwi. Zrobiłam to ponownie. Wzruszyła ramionami w zakłopotaniu. Z westchnieniem powiedziałam: - Mam wieści na temat cioci Lillian. - Och. Och! – Rozejrzała się dookoła i pytająco poruszyła brwiami. Szybko pokręciłam głową. Normalnie Cookie grałaby dalej, udając, że również potrafi zobaczyć ciotkę Lil, a ponieważ ciotka Lil w końcu załapała, że może przechodzić przez ściany, nie sądzę, by było to właściwe. Położyłam rękę na dłoni Cookie, mówiąc: - Ciocia Lil odeszła. - Cookie się skrzywiła. - Jest martwa. Wzruszyła ramionami w zakłopotaniu. Ponownie. Tak bardzo chciałam przewrócić oczami do Cookie. Nie chwytała moich wskazówek. Musiałam mocniej się postarać. - Ale wiesz, że potrafię widzieć zmarłych? Zrozumienie pojawiło się na twarzy Cookie, kiedy skumała, że ciocia Lil w końcu załapała. Poklepałam jej dłoń. Naprawdę mocno. - Jest teraz tutaj z nami, tylko nie tak jak ją zapamiętałaś. - Masz na myśli…? - Tak – powiedziałam, przerywając jej zanim mogła cokolwiek zdradzić. – Odeszła. Cookie w końcu zrozumiała całą koncepcję. Nie tylko jej część. Przyłożyła dłoń do ust. Słaby pisk wydostał się przez jej palce. 14

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie ciocia Lil. – Zgięła się w pół, a szloch poruszył jej ramionami. Subtelnie. - Nie sądziłam, że przyjmie to tak ciężko – stwierdziła ciotka Lil. - Ja również. – Patrzyłam z przerażeniem, kiedy Cookie odgrywała rolę z Ojca Chrzestnego. Z bliska było to nawet jeszcze bardziej upiorne. – Już w porządku powiedziałam, klepiąc ją po głowie. Naprawdę mocno. Zerknęła przez palce. – Ciocia Lil jest z nami bezcieleśnie. Przesyła wyrazy miłości. - O tak – rzekła ciocia Lil z szaleńczym skinieniem. – Prześlij jej wyrazy mojej miłości. - Ciociu Lil – powiedziała Cookie, prostując się i patrząc obok mnie. Tyle, że w niewłaściwą stronę. Skinęłam ponownie w kierunku ciotki Lil, a Cookie skorygowała swój błąd. - Ciociu Lil, tak mi przykro. Będziemy za tobą bardzo tęsknić. - Ojej, czyż nie jest najsłodsza? Zawsze ją lubiłam. Z uśmiechem wzięłam dłoń ciotki Lil w swoją. - Też zawsze ją lubiłam. Aż do czasu sprzed piętnastu minut. *** Zdecydowałam, że konieczny był prysznic i wskoczyłam pod niego, kiedy Cookie robiła inwentaryzację, a ciocia Lil postanowiła zobaczyć jak wygląda Afryka z jej nowej perspektywy. Zastanawiałam się czy kiedykolwiek dowie się jak długo jest martwa. Z pewnością ja nie zamierzałam jej tego mówić. Gorąca woda była jedną z najlepszych terapii na świecie. Zmywała stres i koiła nerwy. A rottweilery były nawet lepsze. Odkąd wspaniała suczka rottweilera o imieniu Artemida zdechła i stała się moim strażnikiem – o czym wcześniej nie miałam pojęcia – odkryłam, że prysznic jest bardziej wymagający niż zwykle. Głównie dlatego, że Artemida też kochała prysznic. Nie kręciła się w pobliżu zbyt często, ale pojawiała się w chwili, w której odkręcałam wodę. - Hej, skarbie – powiedziałam, kiedy próbowała złapać strumień wody w pysk. Zaszczekała radośnie, a jej głośny skowyt odbił się echem od ścianek wanny.

15

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Sięgnęłam w dół i podrapałam ją za uszami. Woda przepływała przez nią, więc była sucha w dotyku, ale bardzo starała się złapać grube krople na język. - Wiem jak się czujesz, dziewczyno. Czasami rzeczy, których chcemy najbardziej, wydają się całkowicie poza naszym zasięgiem. Kiedy skoczyła na mnie, machała swoim krótkim ogonem z rozkoszy, a jej waga przyszpiliła mnie do ściany z płytek. Przytrzymałam się główki od prysznica, by utrzymać równowagę, pozwalając jej lizać moją szyję zanim kolejny strumień wody przykuł jej uwagę. Zanurkowała za nim, niemalże podcinając mi nogi. Zdecydowanie potrzebowałam maty prysznicowej. Golenie nóg z rottweilerem, goniącym każdy strumień wody było jak branie życia we własne ręce, ale to musiało zostać zrobione. Po goleniu nóg z minimalną utratą krwi, które było w połowie skuteczne, zakręciłam wodę i przyciągnęłam ją do siebie. Polizała moje lewe ucho, a jej przednie zęby zadrapały płatek, powodując u mnie gęsią skórkę. Roześmiałam się głośno. - Och, dziękuję. Potrzebowałam wyczyścić to ucho. Bardzo ci dziękuję. Z kolejnym skowytem uświadomiła sobie, że czas zabawy się skończył. Wspaniały wodny świat się zatrzymał, więc zanurkowała w zewnętrzną ścianę i zniknęła. Zastanawiałam się czy to było niewłaściwe, że brałam prysznic z psem. Wysuszyłam włosy i ściągnęłam je w coś, co przypominało kucyk, ubrałam się w jeansy i biały pulower z zapinanym kołnierzykiem, a następnie sprawdziłam w lustrze jak wyglądam. Nie miałam pojęcia dlaczego. W przeciągu kilku godzin i tak wskoczę w piżamę. Dlaczego się przebrałam? Dlaczego mnie to obchodziło? Dlaczego również wzięłam prysznic? Wycisnęłam porcję balsamu na dłonie i wtarłam go, jednocześnie badając paskudną bliznę na policzku. Prawie zniknęła. Na każdej innej osobie byłaby stałym przypomnieniem wydarzeń, o których lepiej zapomnieć. Ale bycie Ponurym Żniwiarzem miało swoje zalety. A mianowicie szybkie gojenie się ran i minimalne blizny. Ani strzępu widocznego dowodu na poparcie zasadności mojej nagłej agorafobii. Byłam taka głupia. Wzięłam balsam, który wcześniej wtarłam w dłonie i rozmazałam go na lustrze. Białe smugi zniekształciły moją twarz. Zdecydowanie lepiej. Z każdą sekundą coraz bardziej irytując się sobą podeszłam do okna, by sprawdzić czy mój zdradziecki ojciec był już w pracy. Zdawał się przychodzić coraz 16

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

później i później. Nie żeby mnie to obchodziło. Każdy człowiek, który kazał aresztować własną córkę leżącą w szpitalnym łóżku po tym, jak była torturowana prawie na śmierć, nie zasługiwał na moją uwagę. Byłam tylko ciekawa i to ciekawa w sposób daleki od zainteresowania. Lecz zamiast zobaczyć jasnobrązowego SUV’a ojca, ujrzałam pana Reyesa Farrowa, a oddech uwiązł mi w klatce piersiowej. Opierał się o tylną część baru taty ze skrzyżowanymi rękami na piersi i jedną nogą wspartą o budynek. Wyszedł. Wiedziałam, że tak będzie, ale jeszcze go nie widziałam. Przez dziesięć lat siedział w więzieniu za zbrodnię, której nie popełnił. Gliniarze pojęli to, kiedy facet, który rzekomo był martwy, związał mnie i torturował. Byłam zadowolona, że Reyes jest na wolności, ale żeby się tam znaleźć użył mnie jako przynęty, więc znowu byliśmy w impasie. Byłam na niego wściekła za wykorzystanie mnie w taki sposób. On był na mnie zły za to, że ja byłam wściekła za wykorzystanie mnie. Nasz związek zdawał się zależeć od takich impasów, ale właśnie taka była moja nagroda za pożądanie syna Szatana. Gdyby tylko nie był taki przepyszny i niebezpiecznie seksowny. Miałam słabość do złych chłopców. A ten szczególny zły chłopiec kiedy się urodził musiał zostać zanurzony w jeziorze piękna. Na jego ramionach widoczne były mięśnie, usta miał pełne, zbyt zmysłowe, by mój umysł mógł pozostać spokojny i układające się w markotną, ponurą linię; jego ciemne włosy, zawsze w potrzebie przycięcia, kręciły się mu na karku i opadały na czoło. I mogłam dokładnie dostrzec jego grube rzęsy, wachlujące ponad policzkami. Mężczyzna przeszedł obok niego i pomachał. Reyes skinął głową, ale wtedy musiał poczuć, że go obserwuję. Spojrzał na dół w zamyśleniu, po czym w górę, wprost na mnie. Jego rozwścieczone spojrzenie spotkało się z moim, trwało to przez długi, pozbawiony tchu moment, a następnie zamierzenie powoli zdematerializował się. Jego ciało przekształciło się w dym i pył aż nic z niego nie zostało. Mógł to zrobić. Potrafił oddzielić się od swojego fizycznego ciała, a jego bezcielesna esencja – którą mogłam zobaczyć tak łatwo jak widziałam zmarłych – mogła przenieść się w jakiekolwiek miejsce na świecie, w którym chciał być. Nie dziwiło mnie to w najmniejszym stopniu. Dziwił mnie fakt, że kiedy był w bezcielesnej 17

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

formie nikt inny nie mógł go zobaczyć. A ten mężczyzna mu pomachał. To oznaczało, że to jego fizyczne ciało opierało się o ceglaną ścianę. A co za tym idzie, jego fizyczne ciało zdematerializowało się, zniknęło w chłodnym, porannym powietrzu. Niemożliwe.

18

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 2 Bezczynność jest trudna. Nigdy nie wiesz, kiedy skończysz. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Aby oderwać się od okna i rozmyślań o tym, czy Reyes Farrow właśnie zdematerializował swoje ludzkie ciało potrzebowałam skorzystać z każdej uncji siły jaką posiadałam. A potem walnęła mnie następna myśl: co on tam, do diabła, robił? Po czym następna: dlaczego był wkurzony? To była moja kolej na bycie wkurzoną. On nie miał do tego powodu. A ja powiedziałam mu, że nie mam najmniejszej ochoty wychodzić z mieszkania i uganiać się za nim. W moim mieszkanku było przytulnie. Myśl o opuszczeniu go, by wdać się w pojedynek z synem zła wcielonego miała dla mnie tyle samo sensu co latające mrówki. Gdzie w tym była logika? Mrówki były wystarczająco przerażające bez umiejętności latania. Wstrząśnięta i zdezorientowana przeszłam przez salon. - Reyes Farrow był na zewnątrz. Opierał się o ścianę baru. Obserwował moje mieszkanie. Cookie podskoczyła. Gapiła się na mnie przez dobre dziesięć sekund, po czym przeskoczyła przez kanapę jak biegacz przez płotki i pognała do mojej sypialni, prawie rozbijając się na oknie. Zaniepokojona była taka zwinna. Nie miałam serca powiedzieć jej, że lepszy widok był z okna w salonie, niż z miejsca, gdzie właśnie stała. Tak samo nie miałam serca powiedzieć jej, że jego już nie było. - Nie ma go tam – zauważyła zmieszanym i spanikowanym głosem. - Co? – zapytałam udając zdziwienie. Pośpieszyłam ku niej i wyjrzałam zza zasłony. Rzeczywiście już go nie było. – Stał tam minutę temu. – Rozejrzałam się po terenie. Skrzywiła się patrząc na mnie. - Wiedziałaś, że już go nie ma. 19

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Skuliłam się ze wstydu. - Sorry, byłaś tak zaabsorbowana swoją gimnastyką, że nie chciałam cię dekoncentrować. Zdajesz sobie sprawę jak trudno byłoby wytłumaczyć gliniarzom, gdybyś przeleciała przez okno i poszybowała ku własnej śmierci? – Ponownie skupiłam spojrzenie na miejscu, gdzie stał Reyes. – Ale przysięgam, jeśli ten facet wisi mi na ogonie... - Skarbie, żeby mógł wisieć ci na ogonie to musiałabyś gdzieś pójść. To tutaj podchodzi bardziej pod prześladowanie. Miała rację. Taką, którą mogłam rzucić mu w twarz, gdybym kiedykolwiek ponownie z nim rozmawiała. Pochyliłam głowę, kiedy Cookie kontynuowała inspekcję parkingu, w nadziei, że Reyes ponownie się objawi. Nie mogłam jej winić. - A kiedy już przy tym jesteśmy, myślę, że on zdematerializował swoje ludzkie ciało. Podskoczyła zaskoczona. - Myślałam, że to niemożliwe. Jesteś pewna? - Nie. – Wróciłam do mojego zagraconego salonu, ponieważ walnęła we mnie kolejna myśl. Pieprzone ADHD. – Bądź szczera, jak bardzo jestem spłukana? Cookie odetchnęła głęboko i poczłapała za mną. Zanim odpowiedziała przyglądała mi się smutno. - Jeśli brać skalę od jeden do dziesięć, ty nawet się na nią nie załapujesz. Jesteś bardziej jak minus dwanaście. - Kurde. – Z bardzo ciężkim sercem przyglądałam się swojej pamiątkowej bransoletce Jackie Kennedy, po czym odpięłam zapięcie. – Masz, to też odeślij. Wzięła ją ode mnie. - Jesteś pewna? - Taa, i tak tylko udawałam, że pasuje do Margaret. Właściwie gdyby była czarna w białe czaszki... - Niestety nie sądzę, żeby Jackie często nosiła czaszki. Wiesz, nadal mamy kilku klientów, którzy są nam coś winni. - Naprawdę? – To było obiecujące. Wymijałam pudła, by dostać się do Pana Kawusia. Był ostatnią atrakcją jakiej poświęcałam uwagę. 20

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Taa. Kiedy się zawahała, wiedziałam, że coś było na rzeczy. Odstawiłam kubek i uniosłam na nią jedną brew. - Na przykład kto? - Na przykład Pani Allen. - Pani Allen? – Dodałam śmietankę i jakieś słodkości. – Płaci mi ciasteczkami. Nie jestem pewna w jaki sposób ma to nam pomóc w zapłaceniu rachunków. - To prawda, ale nie zapłaciła nam za ostatni raz, kiedy odnalazłaś PP. PP, inaczej znany jako Prince Phillip, był wściekłym pudlem pani Allen. Powinna go była nazwać Houdini4. Ten pies był w stanie uciec z zamkniętego na siedem spustów skarbca narodowego. Ale właściwie Cookie się myliła. Wina spowodowała, że przygryzłam dolną wargę, kiedy opuszczałam wzrok. Cookie zaczęła sapać. - Pan Allen ci zapłaciła? - Coś w tym stylu. - I nie podzieliłaś się? - Cóż... - Cała blacha ciasteczek i się nie podzieliłaś? Po tym jak ja odwaliłam całą tą robotę wymagającą chodzenia? Opadła mi szczęka. - Robotę wymagającą chodzenia? Podeszłaś do okna i zauważyłaś go przy śmietniku. - Tak i podeszłam... – Pokazała palcami ruch przebierania nogami, co uznałam za zabawne. – ...przy użyciu własnych nóg do tego okna. - Tak, ale to ja ścigałam to małe gówienko przez siedemnaście przecznic. - Trzy. - A potem mnie ugryzł. - On nie ma zębów. - Dziąsła też bolą. – Z roztargnieniem potarłam sobie ramiona, rozpamiętując horror tego wszystkiego. 4

Harry Houdini (ur. 24 marca 1874 w Budapeszcie, zm. 31 października 1926 w Detroit) – jeden z najsłynniejszych iluzjonistów, specjalistów od ucieczek i pokazów akrobacji wszech czasów. Był także znanym demaskatorem mediów spirytystycznych.

21

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- To pudel, jak mocno może ścisnąć dziąsełkami? - Dobra, następnym razem ty go gonisz. Po głośnym wydechu powiedziała: - A co z tym Billy Bobem? Nadal wisi nam kasę. - Masz na myśli Bobby’ego Joe? Tego faceta, co myślał, że jego dziewczyna chciała go wykończyć przy pomocy orzeszków ziemnych? Spłacił to przysługą. - Charley – powiedziała napominająco. – Musisz nauczyć się trzymać to w spodniach. - To nie tak – odpowiedziałam przerażona. – Pomalował nam biuro. Po posłaniu mi przeciągłego, rozdrażnionego spojrzenia zapytała: - Masz na myśli TO biuro, z którego już nie korzystamy? Obdarowałam ją powolnym wzruszeniem ramion. - Taa, zapomniałam to odwołać, pomalował jak już się wyprowadziłyśmy. Był naprawdę zadowolony, że miał wolną przestrzeń do pracy. - Cóż, to dosłownie fantastyczne. Jej entuzjazm wydawał się nieszczery. To było dziwne. - Z pewnością ktoś jeszcze wisi nam kasę – powiedziała. Wtedy mnie olśniło. Odpowiedź na wszystkie nasze modlitwy. A przynajmniej na kilka z nich. - Masz rację – powiedziałam. Reyes Farrow wisiał mi i to sporo. Uśmiechnęłam się do Cookie. – Rozwiązałam sprawę. Wezmę swoją zwyczajową stawkę i doliczę do tego koszty na naprawę uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Spojrzała z nadzieję. - Co to za sprawa? Kogo? Z determinacją ruszałam szczęką, aby przekazać jej kogo miałam na myśli. Rozmarzenie pojawiło się w jej spojrzeniu. - Mogę pomóc kolekcjonować te rzeczy? - Nee, miałaś wszystkie te rzeczy odesłać. Jak inaczej będziemy mogły jeść w przyszłym miesiącu? - Nigdy nie dane mi jest się zabawić. - To tylko i wyłącznie twoja wina. Odchrząknęła. 22

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Jakim cudem cokolwiek z tego... – szeroko rozłożyła ręce. - ...jest moją winą? - To jest to, co można dostać zostawiając mnie bez nadzoru. Nie masz przypadkiem paragonów, by to wszystko odesłać? Pokazała mi ich pełną garść. - Tak. - W swoim mieszkaniu? - Dobra. Zabrała rachunki i zaczęła wychodzić pozostawiając mnie z moimi sprzętami. Nigdy się nie nauczy. - Och – powiedziała przed otwarciem drzwi. – Zabieram ze sobą twojego pilota, więc nawet o tym nie myśl. To już było przegięcie. *** Kiedy wyszła, usiadłam i próbowałam wymyślić jakiś plan działania. Gdybym tylko potrafiła przywołać Anioła. Jeśli ktokolwiek umiał znaleźć tego małego, brudnego... - Jak to zrobiłaś? Podskoczyłam na dźwięk pochodzący z tyłu. Był wysoki. Skok. Nie głos. Docisnęłam dłonie do klatki piersiowej i odwróciłam się do trzynastoletniego, zmarłego gangstera, znanego jako Anioł Garza. Stał w moim mieszkaniu ubrany w jeansy i znoszony podkoszulek, z chustą owiniętą wokół głowy. - Anioł, co do diabła? - Co masz na myśli, mówiąc „do diabła”. Co zrobiłaś? - Co? – zapytałam próbując uspokoić serce. Zazwyczaj nie byłam tak przerażona, kiedy pojawiał się Anioł. Jego ciemnobrązowe spojrzenie zwęziło się z powodu pytania. - Jak to zrobiłaś? - Nie wiem. Co zrobiłam?

23

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- W jednej chwili byłem na quinceañerze5 mojej kuzynki, a w kolejnej tutaj. - Naprawdę? - Ty to zrobiłaś? - Nie sądzę. Tylko pomyślałam o tobie, a ty się pojawiłeś. - Cóż, to przestań. To dziwne. – Objął się ramionami i potarł. - To fajne. Nigdy cię nie było, kiedy cię potrzebowałam. - Jestem twoim śledczym, pendeja6, nie chłopcem na posyłki. - Nie mogę uwierzyć, że to działa. - Co jest w tych wszystkich pudłach? - Czy ty właśnie nazwałeś mnie „pendeja”? W końcu mnie zauważył przez pudła i posłał mi znajome spojrzenie. - Dobrze wyglądasz, szefowo. - A ty wyglądasz na trzynastolatka. – Rzucanie mu w twarz jego wiekiem zawsze działało. Zjeżył się i wrócił do studiowania mojego nowego garnka do sera. Wiedziałam, że nie spodoba mu się to, o co chciałam zapytać, więc wstałam i z ostrym wyrazem twarzy popatrzyłam na niego z góry. - Muszę wiedzieć gdzie on jest. Zaskoczenie na moment usztywniło mu ramiona, ale zorientował się, że się spiął, więc tylko nimi wzruszył. - Kto? Dokładnie wiedział o kim mówiłam. - Dosłownie kilka minut temu był tutaj, stał na zewnątrz i gapił się na mój budynek. Gdzie mogę go znaleźć? Frustracja popłynęła z jego ust. - Trzymałaś się z dala od niego przez tygodnie, dlaczego teraz pytasz o niego? - Wisi mi kasę. - Nie mój problem.

5

Quinceañera (z hiszp. quince – piętnaście i años – lata) – tradycyjna huczna uroczystość odbywająca się z okazji piętnastych urodzin młodej dziewczyny, obchodzona w części krajów latynoamerykańskich oraz wśród Latynosów w USA. Uroczystość ta symbolizuje wejście dziewczyny w dorosłość. 6 Pendeja - rzeczownik (r. żeński) idiotka, debilka.

24

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Będzie, kiedy przestanę ci płacić wynagrodzenie. – Płacąc za jego śledcze usługi wysyłałam co miesiąc anonimowy czek jego matce. On w swoim raczej lotnym stanie nie mógł korzystać z pieniędzy, ale ona mogła. To był idealny układ. - Cholera. – Zniknął w ścianie pudeł. – Za każdym razem, kiedy on się pojawia, ty cierpisz. - To nieprawda. Ukazał się, ale tylko częściowo. - Co to jest Flowbee? - Anioł. – Złapałam go za podbródek i pogładziłam palcem jego meszek zarostu. – Muszę wiedzieć gdzie on jest. - A mogę cię najpierw zobaczyć nagą? - Nie. - A ty chcesz zobaczyć mnie nagiego? - Nie. I fuuuj. Wyprostował się obrażony. - Gdybym nadal żył, byłbym starszy od ciebie. - Ale nie jesteś – przypomniałam mu łagodnie. – I przykro mi z tego powodu. - Nie spodoba ci się to. - W porządku. Po prostu muszę wiedzieć gdzie on jest. - Dziś wieczorem będzie w magazynach Garber Shipping. - W magazynie firmy wysyłkowej? – zapytałam zaskoczona. – On tam zarabia? Reyes miał pieniądze. Mnóstwo pieniędzy. Jego siostra mi powiedziała. Więc po co kalał sobie ręce pracą dla firmy wysyłkowej? Po dłuższej chwili, w której Anioł skubał skórki przy paznokciach w końcu odpowiedział: - Zależy jaka jest twoja definicja „zarabiania”. *** Po tym jak zostałam oszołomiona wiadomością o nowej pracy Reyesa, podeszłam do drzwi wejściowych, owinęłam dłoń wokół klamki i zorientowałam się co robię. Miałam zamiar zmierzyć się z Reyesem Farrowem. Nieuzbrojona. Reyes nigdy 25

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

nie miał zamiaru skrzywdzić mnie bezpośrednio, ale dwa miesiące temu wyszedł z więzienia. Któż to wiedział, do czego ten facet był zdolny. Prawdopodobnie załapał wiele złych nawyków odkąd wyszedł z wielkiego domu. Jak oszukiwanie w pokera i siusianie w miejscach publicznych. Mimo, iż nie byłam zwolenniczką noszenia broni palnej – za każdym razem kiedy zabierałam pistolet, zmagałam się z obrazem, że ktoś może mi ją odebrać i wykorzystać, by zakończyć moje życie – udałam się z powrotem do sypialni po Margaret. Pomyślałam, że stając naprzeciw takiego łajdaka jak Reyes Farrow nigdy nie można było być nazbyt ostrożnym. Lub nazbyt uzbrojonym. Dlatego też wsunęłam pas z kaburą od Glocka w szlufki moich jeansów i zapięłam klamrę. Po kolejnym głębokim wdechu wyszłam na schody tylko po to, by stracić parę. Te same schody, które wcześniej przemierzałam pierdylion razy. Wyglądały jakoś stromiej.

Bardziej

niebezpiecznie.

Moje

dłonie

drżały

na

poręczy,

kiedy

zatrzymywałam się na każdym stopniu, pracując nad odwagą, by postawić następny krok i zastanawiając się co, w imię Gromowładnego, się ze mną dzieje. Prawda, że minęła chwila odkąd ostatni raz ryzykowałam wyjście z domu, ale chyba świat nie zmienił się tak bardzo od tamtej pory. Kiedy ostatecznie pokonałam schody i znalazłam się na parterze, zapatrzyłam się w drzwi wejściowe do budynku. Były uchylone, nie całkiem zamknięte, a światło dzienne przesączało się przez ich krawędzie. Zmusiłam stopę, by stanęła przed drugą, mój oddech zwolnił, a dłonie stały się mokre. Położyłam drżące palce na klamce i pchnęłam. Słońce zalało klatkę schodową i oślepiło mnie. Mój oddech zapadł się i pociągnęłam za drzwi. Oparłam się na klamce i by się uspokoić łapałam powietrze jak ryba. Jedna minuta. Potrzebowałam minuty, by zebrać myśli. Były w amoku siejąc spustoszenie. - Pani Davidson? Zupełnie o tym nie myśląc wyszarpałam pistolet z kabury i skierowałam w stronę głosu dobiegającego z zacienionego korytarza. Kobieta dostała zadyszki i odskoczyła w tył, jej oczy rozszerzyły się z powodu lufy wycelowanej w jej twarz. - Prze... przepraszam. Myślałam... 26

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kim jesteś? – zapytałam trzymając pistolet bardziej stabilnie niż myślałam, że jest to możliwe, biorąc pod uwagę irracjonalne roztrzęsienie moich wnętrzności. - Harper. – Uniosła ręce w geście kapitulacji. – Nazywam się Harper Lo... - Czego chcesz? – Nie miałam pojęcia dlaczego nadal celowałam w nią z pistoletu. Normalnie nie przerażała mnie ładna i miła kobieta. To było dziwne. - Szukam Charley Davidson. Opuściłam broń, ale jej nie schowałam. Jeszcze nie. Mogło się okazać, że jest świrem. Albo domokrążcą. - Ja jestem Charley. Czego chcesz? – Skuliłam się z powodu ostrości własnego głosu. Dlaczego zachowywałam się tak okropnie? Przecież zjadłam dobre śniadanie. - Ja... ja chciałabym panią zatrudnić. Myślę, że ktoś chce mnie zabić. Zmrużyłam oczy przyglądając się jej. Miała długie, ciemne włosy. Była wysoka i w odpowiednich miejscach ładnie zaokrąglona. Miała miękkie rysy twarzy. Schludne ubrania. Końce małego, niebieskiego szaliczka okręconego wokół jej szyi były ukryte pod ciemnoniebieskim płaszczem. Jej oczy były duże, ciepłe i wciągające. W sumie nie wyglądała na wariatkę. Tak jak większość najbardziej ześwirowanych ludzi. - Szukasz prywatnego detektywa? – Dziewczyna może mieć nadzieję. Przez ostatnie dwa miesiące nie pracowałam. Najwyraźniej. Spojrzałam w górę, w kierunku mieszkania Cookie. - Tak, śledczego. Wzięłam głęboki wdech i schowałam Margaret do kabury. - Jakoś w tej chwili jestem w trakcie zmieniania biura. Możemy pogadać w moim mieszkaniu, jeśli ci to nie przeszkadza. Skinęła energicznie głową. W każdym ruchu jaki wykonywała było widać strach. Biedactwo. Wyraźnie nie zasługiwała na mój gburowaty ton. Zwiesiłam głowę ze wstydu i zaczęłam wdrapywać się na górę. Po schodach znacznie lepiej szło się w górę niż w dół. To nie było zwyczajne. Zwłaszcza po dwóch miesiącach wegetacji. Moje mięśnie w tej chwili powinny protestować. - Chcesz się czegoś napić? – zapytałam, gdy dotarłyśmy do mojego mieszkania. Byłam tylko lekko zdyszana.

27

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Och nie, dziękuję, nie trzeba. – Patrzyła na mnie nieufnie. Nie to, żebym mogła ją winić. Moje umiejętności społeczne były nieco zardzewiałe. – Wszystko dobrze? – zapytała. - W porządku. Zadyszka zaraz mi minie. Upłynęło trochę czasu, kiedy ostatnio właziłam po tych schodach. - Och, a w tym budynku nie ma windy? - Um, nie. Wiesz co, nie jestem pewna czy mądrze jest wchodzić do mieszkania kogoś, kto właśnie przystawił ci pistolet do głowy. Dziewczyna była zajęta studiowaniem pudeł w moim biurze/mieszkaniu/sali balowej, gdzie tańczyłam. Spuściła głowę zakłopotana z powodu moich słów. - Myślę, że jestem nieco zdesperowana. Zaproponowałam jej krzesło, a sama zajęłam kanapę. Na szczęście ciotka Lillian nadal nie wróciła z Afryki. Kiedy wzięłam do rąk notatnik i długopis zapytałam: - Tak więc co się dzieje? Przełknęła i powiedziała: - Ostatnio przydarzają mi się niezwykłe rzeczy. Dziwne wypadki. - Takie jak? - Ktoś włamuje się do mojego domu i zostawia... rzeczy. - Jakie rzeczy? - Cóż, na przykład dzisiaj rano znalazłam w moim łóżku martwego królika. - Och. – Zaskoczona zmarszczyłam nos z obrzydzeniem. – To niedobrze. Ale nie jestem pewna... to znaczy, może to było samobójstwo? Machnęła ręką, by mi przerwać. - Nie, nie rozumiesz. Wiele takich rzeczy ostatnio się zdarzyło. Króliki miały skręcone karki. Hamulce miały ślady cięcia. - Czekaj, hamulce? Takie w samochodzie? - Tak. Tak. – Zaczęła panikować. – Hamulce w moim aucie. Po prostu przestały działać. Dlaczego hamulce po prostu przestają działać? – Była przerażona. To łamało mi serce. Ręce jej drżały, a oczy wypełniły się łzami. – A potem moja suczka. – Zakryła twarz dłońmi i pozwoliła, by emocje przepłynęły przez nią. – Zniknęła.

28

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Teraz naprawdę czułam się źle z powodu wyciągnięcia Margaret. Skarciłam ją spojrzeniem. Margaret. Nie Harper. Szloch wstrząsnął ciałem kobiety, kiedy wszystkie obawy zaczęły z niej wypływać. Przysunęłam się do niej i położyłam dłoń na jej ramieniu. Po kilku chwilach zaczęła się uspokajać, więc zaczęłam przepytywanie na nowo. - Zgłaszałaś to policji? Z kieszeni płaszcza wyciągnęła chusteczkę i wytarła nos. - W kółko. Tak wiele razy, że przypisali oficera do odbierania ode mnie telefonów. - Naprawdę? Którego ? - Oficera Tafta – powiedziała słabym głosem. Zdecydowanie nie należał do jej ulubieńców. - Dobra, znam gościa, mogę mu powiedzieć, żeby... - Ale on mi nie wierzy. Nikt mi nie wierzy. - A co z twoimi hamulcami? Z pewnością da się stwierdzić czy coś przy nich kombinowano. - Mechanicy nie umieli z całą pewnością stwierdzić czy usterka została wywołana z premedytacją, więc olali to tak jak wszystko inne. Oparłam się i w zamyśleniu postukałam długopisem o notatnik. - Jak długo to trwa. Przygryzła wargę w zakłopotaniu. - Kilka tygodni. - A twoja rodzina? Jej palce gładziły końce szaliczka. - Moi rodzice nie są jakimiś podtrzymującymi na duchu, wspierającymi opiekunami. A mój były mąż, no cóż, on wykorzysta przeciwko mnie wszystkie nadarzające się okazje. Nie mówiłam mu co się dzieje. - Podejrzewasz go? - Kennetha? – zadrwiła cicho. – Nie. On jest dupkiem, ale nieszkodliwym dupkiem. Stąpając po cienkim lodzie zapytałam: - Płaci alimenty? 29

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie. Żadnych. On nie ma żadnego powodu, by mnie zabić. Ja nie byłabym taka pewna, ale postanowiłam na razie odpuścić ten temat. - A co z kolegami z pracy? I znów wyglądała na zakłopotaną. Zbladła pod wpływem mojego pytającego spojrzenia. - Ja w rzeczywistości nie... Ja nie pracuję. Już od ładnego kawałka czasu nie mam pracy. Interesujące. - To jak płacisz rachunki? - Moi rodzice się tym zajmują. Właściwie płacą mi, bym trzymała się od nich z daleka. Układ dobrze działa zarówno na nich jak i na mnie. Nic nie mogłam na to poradzić na myśl, że gdyby jej nie było, oni nie musieliby dłużej płacić. Być może jej rodzice byli bardziej bezduszni niż jej się wydawało. - Co oni myślą o tej sytuacji? Wzruszyła ramionami. - Oni wierzą mi jeszcze mniej niż oficer Taft. Tu mnie miała. Chociaż z oficerem Taftem nie byliśmy wrogami, to przyjaciółmi też raczej nie. Raz odbyliśmy spotkanie, które zakończyło się tak, że on mnie zwyzywał i wypadł jak burza z mojego mieszkania. Raczej nie mogłam tego zapomnieć. W sumie to była w to zaangażowana jego siostra, która zmarła, gdy była dzieckiem. Dostał wścieku, kiedy oznajmiłam mu, że ona została na ziemi dla niego. Niektórzy ludzie stawali się bardzo drażliwi, kiedy im mówiłam, że ich zmarli bliscy zabierali się za prześladowanie. - Dobra – powiedziałam. – Wezmę tę sprawę pod jednym warunkiem. Napięcie wydawało się wyparować. Nie byłam pewna dlaczego. Czy przez to, że wzięłam jej sprawę, czy dlatego, że tak naprawdę obawiała się o swoje życie. - Cokolwiek – odpowiedziała. - Musisz obiecać szczerość wobec mnie. Kiedy już wzięłam sprawę, jestem po twojej stronie, rozumiesz? Pomyśl o mnie jako o lekarzu czy terapeucie. Nie mogę bez twojej zgody zeznawać o tym cokolwiek mi zdradzisz w zaufaniu. Skinęła głową. - Powiem ci wszystko, co wiem. 30

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dobra, po pierwsze czy masz jakiekolwiek podejrzenia co do tego, kto chciałby twojej śmierci? Być może wszyscy, być może nikt, ale Harper pokręciła głową. - Starałam się wymyślić, ale po prostu nie mam pojęcia kto chciałby mnie skrzywdzić. - Wystarczająco fair. – Nie chciałam na nią zbytnio naciskać. Wydawała się być krucha, a to, że przytknęłam jej broń do twarzy nie pomogło. Zanotowałam nazwiska najbliższej rodziny i przyjaciół, ktoś z nich musiał być w stanie potwierdzić jej historię. Usiłowanie zabójstwa nie było zabawne. Tak samo jak prześladowanie czy molestowanie. Sprawa, że jej najbliższa rodzina nie wierzyła jej zaniepokoiła mnie. Musiałam złożyć im wizytę najszybciej jak było to możliwe. - Masz jakieś miejsce, żeby przenocować, poza twoim domem? – zapytałam, kiedy skończyłam zapisywać informacje. Z powodu lekkiego kręcenia głową włosy opadły jej na twarz. - Nie pomyślałam o tym. Chyba jest źle. Nie mam bezpiecznego miejsca. To mógł być problem. Jednak... - Wiesz co, mogę mieć dla ciebie miejsce. To jest coś jak dom z tą różnicą, że to salon tatuażu. - Doo... obra. Wydawała się otwarta na ten pomysł. To było dobre. - Super. Możesz tu sobie posiedzieć, bo muszę przekazać te informacje mojej asystentce, która mieszka po drugiej stronie korytarza, a potem cię zaprowadzę. Skinęła mi głową i studiowała pudła leżące nieopodal kanapy. - Taa – powiedziałam zgadzając się z jej zdumieniem. – Mnóstwo kofeiny brało udział w procesie decyzyjnym. - Wyobrażam sobie. Przemierzałam korytarz zadowolona z siebie, że będę mogła rzucić Cookie w twarz moim nowym klientem – no nie dosłownie, mogłoby to być nieco niewygodne w realizacji – i prawie wpadłam na pana Zamorę, administratora budynku. - O, cześć – powiedział. Był niższy ode mnie, okrąglutki, szpakowaty i zawsze wydawał być się w dobrej kondycji. I ciągle nosił spodnie dresowe i podkoszulki, które były bardziej znoszone niż w ogóle można. Ale był gospodarzem tego budynku. Kiedy 31

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

moje kaloryfery w połowie grudnia odmówiły współpracy, naprawienie ich zajęło mu tylko dwa tygodnie. Oczywiście, by zmotywować go bardziej zapukałam do jego drzwi w poszukiwaniu ciepłego miejsca do spania, ale jedna noc spędzona na jego kanapie, gdzie dostałam jakiś lęków i drgawek, wystarczyła i na drugi dzień kaloryferki śmigały jak marzenie. To było niesamowite. - Bry, panie Z. Niósł małą drabinkę, jakieś szmatki i wiadro farby. I kierował się do mieszkania na końcu korytarza. Co do cholery? Kiedy się tu wprowadziłam jako pierwsza, od razu chciałam tamto mieszkanie. Prosiłam. Błagałam. Ale odmówił. Właściciele nie byli gotowi wyłożyć pieniądze na jego odnowienie. A teraz on je remontował? Teraz chcieli? - Co się dzieje? – zapytałam najbardziej nonszalancko jak to tylko było możliwe. Zwolnił, by zatrzymać się przy mnie, klucz do drzwi trzymał w pogotowiu. Podczas gdy mieszkania Cookie i moje były naprzeciwko siebie, to drzwi apartamentu na końcu korytarza wydawały się być bardzo oddalone. I wiem, że lokum było duże, jakby wziąć do kupy oba nasze. Ponieważ zalała je woda, a właściciele nałogowo zajmowali się hazardem i nie mieli kasy na jego remont, od lat stało puste. Co w sumie w ogóle nie miało dla mnie sensu. - W końcu wykańczamy ten apartament – powiedział wskazując na klucz. – Jacyś budowlańcy przyjdą popołudniu. Może być głośno. W mojej piersi rozkwitła nadzieja, niczym bazie na wiosnę. Moje mieszkano było za malutkie na wszystkie te nowe rzeczy. W większym miałabym lepiej i mogłabym spokojnie pracować. - Chcę je – powiedziałam, wyrzucając to z siebie zanim mogłam się powstrzymać. Uniósł brew. - Nie stać cię na nie. A poza tym już ma najemcę. - Nie ma mowy. Panie Z., odkąd tu przyszłam, chciałam to mieszkanie. Obiecał pan umieścić moje nazwisko na liście oczekujących najemców. - I jesteś na liście. Zaraz poniżej tych ludzi. Dostałam zadyszki. 32

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- To znaczy, że pan oszukiwał? - Nie. Wziąłem łapówkę, a to nie to samo. Ruszył do mieszkania. Zaszłam mu drogę. - Jeśli pan sobie przypomni, ode mnie też dostał pan w łapę. Parsknął i powiedział: - To była łapówka? Myślałem, że to napiwek. Teraz byłam oficjalnie wkurzona. - Zaproponowałam, że mogę płacić więcej niż to, co płacę za to pudełko na buty. - Obrażasz mój budynek? - Nie, dostosowuję się do pańskiej etyki. - Jeśli dobrze pamiętam zaoferowałaś miesięcznie 50$ więcej za apartament niż płacisz za swoje mieszkanie. - Zgadza się. - A ten apartament kosztował dwa razy tyle, co twoje mieszkanko. - Tak, i co? To wszystko, co wtedy miałam. - A z tego co wiem, nowy najemca ma płacić trzy razy tyle co ty teraz. I zechciał pokryć koszt remontu. Kurde. Najprawdopodobniej nie mogłam sobie pozwolić na coś takiego. Może gdybym odesłała ekspres do kawy? I elektryczny pędzelek do paznokci? - Nie mogę uwierzyć, że działał pan za moimi plecami. Podniósł drabinę. - Nie sądzę, by wynajmowanie mieszkania jest działaniem za twoimi plecami, panno Davidson. Ale jeśli czujesz się tym mocno zniesmaczona, zawsze możesz pocałować mnie w dupę. - W twoich snach. Zachichotał miękko i zniknął w remontowanym mieszkaniu. Kiedy zamykał drzwi, rzuciła mi się w oczy nowa tapeta na ścianach. Najwyraźniej coś mi ostatnio umknęło. Przeszłam przez drzwi Cookie przeklinając mojego pecha. I moją głuchotę. - Wiesz, że pan Z. wynajął 3B? Cookie podniosła spojrzenie znad komputera. 33

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie ma mowy. Chciałam to mieszkanie. - Ja też. Jak myślisz, kto będzie naszym sąsiadem? - Prawdopodobnie kolejna babcia z pudlami. - Najwyraźniej. A może seryjny morderca. - Można pomarzyć. Co tam? – Skinęła głową na kartki w moich rękach. - Ach, racja, mamy klientkę. - Naprawdę? – Jej zdziwienie nie było całkiem nieoczekiwane. Byłam tu już chwilę. Ale to było nieco obraźliwe. - Taa. Właśnie się pojawiła. Może te reklamy, które mamy w nocnych audycjach radiowych jednak działają? - Prawdopodobnie, ale nadal sądzę, że działałyby lepiej, gdyby były po angielsku. Niewiele ludzi mówi tu po japońsku. - Szczerze mówiąc, Cook, zachowujesz się jakbyś nie chciała, żebym miała jakiś nowych klientów. Sięgnęła i wyrwała mi kartki z rąk. - Zastanawiam się skąd mi się wziął ten pomysł. Ze wzruszeniem ramion obróciłam się ku drzwiom, żeby zobaczyć czy przypadkiem nie stoi za mną Harper, po czym miękko zwróciłam się do Cookie: - Musisz wygrzebać wszystko, co się da na jej temat. Potrzebuję członków jej rodziny, historię pracy i wolontariatu, karty parkingowe, wszystko. - Robi się. Gdzie teraz idziesz? – zapytała, kiedy podeszłam do drzwi. - Harper uważa, że ktoś próbuję ją zabić, więc zabieram ją do naszej bezpiecznej przystani. - Brzmi jak plan. – Kiedy drzwi zamknęły się z kliknięciem dobiegł mnie jej głos: - To mamy jakąś bezpieczną przystań?

34

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 3 Witaj z powrotem. Widzę, że zabójcy zawiedli. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Po bitwie epickich rozmiarów, kiedy to moje nogi chciały pójść w jedną stronę, a głowa kazała im iść w drugą, udałam się wraz z Harper aleją i przechodząc obok baru ojca skierowałam się do naszej prowizorycznej, bezpiecznej przystani. Nic nie mogłam na to poradzić, że prowadziłam rekonesans jak żołnierz na wrogim terytorium. Co dziwniejsze, Harper robiła to samo. Wyglądałyśmy jak naćpane, kiedy mijałyśmy biznesmenów, studentów i sporadycznie bezdomnych. Postanowiłam spróbować poprawić nastrój. - Kim chciałaś zostać w dorosłym życiu? – spytałam Harper. Szła obok mnie z rękami skrzyżowanymi na piersiach oraz ze spuszczoną głową i walczyła, by się uśmiechnąć. - To właśnie tutaj – powiedziałam, ratując ją przed odpowiedzią. – Pari jest święta. Tyle, że z wytatuowanymi rękawami i złym zachowaniem. Poza tym całkowicie możesz na nią liczyć. A najbardziej na budzące wątpliwość rady, ale wszyscy musimy być w czymś dobrzy, prawda? - Sądzisz, że go złapiesz? – Zupełnie nie umiała skupić się na czymkolwiek innym niż grożącym jej niebezpieczeństwie. Najwyraźniej nie cierpiała na ADHD. - Zamierzam dać z siebie wszystko, kochanie. Słowo daję. - Jestem taka zmęczona bezradnością. Chyba powinnam wziąć lekcje karate albo czegoś w tym stylu, co? Podobał mi się jej tok myślenia, ale nawet sztuki walki nie gwarantowały długiego i dostatniego życia. - Nie obwiniaj się o to, Harper. Na świecie są szaleńcy. Ludzie, których nie można przekonać czy nawet zacząć rozumieć nie będąc licencjonowanym psychoterapeutą. Nie wiadomo co nakręciło tego gościa. 35

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Skinęła głową, zgadzając się z moją wiedzą na temat szalonych ludzi. Wychowywałam się z kimś takim i była to Denise Davidson, macocha z piekła rodem. Śmiało mogła dawać lekcje synowi Szatana, nauczyć go jakiejś rzeczy czy dwóch. - Oto jest – stwierdziłam, pokazując drzwi z siatką na owady. Resztki czerwonej farby pokrywały drewno wokół tylnego wejścia. Harper zatrzymała się i rozejrzała po uliczce. Byłyśmy przy tylnym wejściu do zapuszczonego salonu tatuażu. Jej zaufanie w stosunku do mnie zaczynało odrobinę słabnąć. - Jest całkowicie bezpieczny. Obiecuję. Po niepewnym skinieniu głową, powiedziała: - Dobrze. Ufam ci. Może naprawdę była szalona. - I Pari ma naprawdę uroczego praktykanta. Nieśmiały uśmiech pojawił się na jej twarzy. Wydawała się taka niewinna i naiwna, ale mimo to była po prostu piękna. Zastanawiałam się jakie było jej życie. Miejmy nadzieję, że się dowiem, kiedy sprawa posunie się na przód. - Nauczycielką. Właśnie miałam otworzyć drzwi, kiedy przemówiła. - Słucham? - Nauczycielką. Pytałaś mnie kim chciałam zostać. Nauczycielką. Poświęciłam jej pełną uwagę. - Dlaczego nią nie zostałaś? Wzruszyła ramionami i spojrzała gdzie indziej. - Moja matka tego nie aprobowała. Chciała, bym została lekarzem lub prawnikiem. Podczas gdy nie potrafiłam wyobrazić sobie ją jako prawnika, zdecydowanie nie mogłam zobaczyć jej jako lekarza. Zdawała się być opiekuńczym typem. Ale znowuż lekarze nie byli wcale tacy opiekuńczy. Może pielęgniarka. Jednak z całą pewnością mogłam zobaczyć ją jako nauczycielkę. Byłaby świetna. - Mam nadzieję, że wszystkie twoje marzenia się spełnią, Harper. - Dziękuję – powiedziała zaskoczona. – Mam nadzieję, że twoje również. Zaoferowałam jej pełen wdzięczności uśmiech. 36

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Większość moich wiąże się z mężczyzną, który jest bardziej kłopotliwy niż jest tego wart, ale to miła myśl. Roześmiała się cicho, zasłaniając ręką usta. Jej usta były zbyt ładne, by być zakrywane. Weszłyśmy do środka zakładu Pari. Miała biurko z przodu, ale jej własne biuro mieściło się z tyłu obok studia i był to kawałek przestrzeni rozmiaru jąder ćmy z niezłym widokiem na śmietnik po drugiej stronie ulicy. Słyszałam kilka dźwięków pochodzących spod biurka, więc podeszłam mając nadzieję, że przyłapię ją na tym jak robi coś potajemnie. Jej praktykant był seksowny. Miała wnętrzności komputera porozrzucane na biurku. Przewody i gadżety wszelkich rozmiarów oraz kształtów zaśmiecały każdy dostępny centymetr wolnej przestrzeni. Wydawało się, że za każdym razem, kiedy wchodziłam do jej salonu była zajęta czymś technicznym, co z kolei zdawało się być wbrew jej artystycznej naturze. Rozniósł się dźwięk walenia, wywołując u mnie nikczemny uśmieszek. Byłam takim zboczeńcem. - Hej, Par – powiedziałam, opierając biodro o biurko, by nonszalancko się jej przyjrzeć. Po ogromnej walce, która wiązała się z ostrym trzaśnięciem i kilkoma bulgoczącymi dźwiękami, podniosła głowę. Jej włosy, gruby, czarny mop, który niektórzy nazwaliby bałaganem, podczas gdy inni – a mianowicie ja – nazwaliby dziełem sztuki, zdawały się być połączone z przewodami nad którymi pracowała. Wypluła mikroskopijny kawałek plastiku, jedną ręką wyławiając spod siebie przewody, a drugą zasłaniając oczy. - A niech to diabli, Charley. – Zamknęła oczy i macała na ślepo biurko w poszukiwaniu okularów przeciwsłonecznych. Pari mogła zobaczyć to, co normalni ludzie nazywali duchami odkąd miała bliskie doświadczenie ze śmiercią w wieku dwunastu lat. Nie mogła dostrzegać kształtów ani komunikować się ze zmarłymi. Widziała ich po prostu jako szarą mgłę, więc zawsze wiedziała, kiedy jakiś był w pobliżu. Ale mnie widziała z kilometra. Moja jasność zdawała się ją drażnić. To było zabawne.

37

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Po tym jak stopniowo odsuwała od siebie okulary przeciwsłoneczne i złapała je dopiero za trzecim razem, otworzyła oczy i spojrzała na mnie. To musiało być bolesne. Mogłam jedynie mieć nadzieję, że nie będzie miała po tym kaca. Westchnęła i schyliła się z powrotem pod biurko. - Czy twój facet jest tam z tobą? – spytałam. - Mój facet? – mruknęła najwyraźniej starając się czegoś dosięgnąć. – Nie mam faceta. - Myślałam, że masz faceta. - Nie mam faceta. - Masz praktykanta. - To nie facet. To Tre. - Który jest facetem. - Ale nie takim rodzajem faceta. Jak się tu dostałaś? Drzwi od biura były zamknięte. - Nie, nie były. Podniosła głowę i rozejrzała się. - Naprawdę? Powinny być zamknięte. Po tym jak z powrotem zanurkowała w dół, spytałam: - Dlaczego? Co robisz? - …nic. Wahała się zbyt długo. Zdecydowanie coś kombinowała. Pochyliłam się, by sprawdzić jej pracę. - Mi to wygląda tak jakbyś ponownie robiła okablowanie linii telefonicznej. - Nie, nie robię – powiedziała defensywnie. – Dlaczego miałabym to robić? Gdyby nos rósł jej jak Pinokiowi, właśnie wybiłaby nim frontową szybę. - Dobra, w porządku, nie mów mi. Muszę zostawić z tobą klientkę na kilka dni. Możemy wykorzystać twój pokój gościnny? - Jest tam tylko kanapa, ale dość wygodna. - W porządku. To jest Harper. Harper, to jest Pari. - Hej, Harper – powiedziała, ale zanim Harper zdążyła odpowiedzieć prysznic iskier oświetlił pomieszczenie. Szelest rozległ się spod biurka, a zaraz po nim łomot, gdy Pari uderzyła w nie po raz kolejny. 38

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Powątpiewając, by linia telefoniczna iskrzyła się aż tak, ponownie się pochyliłam. - Poważnie, co robisz? - Widzisz iskrę? - Zamierzam pokazać Harper pokój. Postaraj się nie zabić zanim wrócę. - Dobrze, zamknij drzwi jak będziesz wychodziła. - O… - Czekaj! – Pojawiła się ponownie, a jakiś pomysł rozświetlał jej twarz. Zmrużyła pomalowane oczy i poklepała biurko, ponownie szukając okularów przeciwsłonecznych. Dałam jej na to czas. Wsunęła je na nos, po czym powiedziała: Robię ci przysługę. Z powrotem oparłam biodro o biurko. - Tak. - A za przysługi ludzie się odwdzięczają, prawda? Zastanawiając się dokąd z tym zmierzała, potwierdziłam: - Tak. - Pójdź ze mną na randkę. - Nie bardzo jesteś w moim typie. - No weź, Chuck. Jedna randka i nigdy więcej o to nie poproszę. - Nie, naprawdę nie jesteś w moim typie. - Wiesz, chodzi mi o ten twój niesamowity dar, dzięki któremu jesteś w stanie powiedzieć czy ktoś kłamie. Spojrzałam na Harper. Nagle zdawała się być bardzo zainteresowana. Wzruszyłam ramionami. - No i? - No i myślę o tym, by umówić się z facetem, ale nie umiem go odczytać. Wiesz, nie mogę stwierdzić czy jest ze mną szczery, czy nie. - Podejrzewasz go o coś szczególnego? - Nie bardzo. Po prostu pomyślałam, że mogłabyś „się pokazać” – dodała znak cudzysłowu narysowany palcami w powietrzu, aby podkreślić podstęp – i usiąść z nami na chwilę. Wiesz, na tak długo, by móc go odczytać. - Tak naprawdę nie czytam z ludzi. 39

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zatem go wyczuj. - Zabawne, ale mimo to niezręczne. - Wiesz o co mi chodzi. Wet za wet, kobieto. Przyjmujesz to albo wyjdź. – Spojrzała obok mnie. – Bez obrazy, Harper. - Och, nic… - No i? – spytała Pari, przerywając biednej Harper, która w końcu doszła do słowa. – Moja kanapa za twoje szalone umiejętności. - No cóż, skoro tak stawiasz sprawę. - Słodko. Wyślę ci wiadomość z miejscem i czasem. - Cudownie. Zamierzam pokazać Harper kanapę. - Dobrze. Domyśliłam się, że nasza konwersacja była skończona, ale tak szybko jak schyliła się pod biurko wyskoczyła spod niego. Przypominała mi lukrowanego herbatnika bez lukru. - Zaczekaj minutę. Gdzie byłaś? - W pobliżu. Tylko tak jakby spędzałam czas w swoim mieszkaniu. - Przez dwa miesiące? - Prawie. - Hmm. Dobra, zatem zamknij drzwi! – krzyknęła. Była taka bezczelna. - Jest interesująca. - Tak, jest. – Przeprowadziłam Harper do małego pokoju na tyłach, przez ciasną przestrzeń, która była jeszcze bardziej ciasna przez kartony z zaopatrzeniem. – To niezbyt wiele, ale nikt nie pomyśli, by cię tu szukać, jestem tego pewna. Przyjęła to wszystko z uprzejmym skinieniem głowy. Mogłabym powiedzieć, że chciała zmarszczyć nos z obrzydzenia, ale powstrzymała się z życzliwości. - Jest doskonale – powiedziała zamiast tego. Co za wspaniała gra. - Dobra to ja lecę wykonać śledcze sprawy. Wrócę później dziś wieczorem. Będzie ci tutaj dobrze? - Pewnie, będzie w porządku. Położyłam rękę na jej ramieniu, by odwrócić jej uwagę od nowego otoczenia.

40

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by znaleźć osobę, która ci to robi. Obiecuję. Drobny uśmiech rozjaśnił jej twarz i, o ile się nie myliłam, trochę jej ulżyło. - Dziękuję. Po opuszczeniu Harper stojącej w maleńkim pokoju dostrzegłam praktykanta Pari, Tre. Pracował nad tatuażem dziewczyny, która wyglądała na rozdartą pomiędzy cierpieniem a pożądaniem. Nie mogłam jej za to winić. Tre był jak Long Island Iced Tea7: znakomity, bezpretensjonalny, wystarczająco pyszny, by przepłukać gardło jak również inne miejsca i zadawał śmiertelny cios, kiedy najmniej się tego spodziewasz. - Hej, Chuck – powiedział do mnie zza brzęczącej igły. Fakt, że głęboko w środku tatuażysta musiał czerpać przyjemność z zadawania bólu innym nie docierał do mnie. Zastanawiałam się czy ta cecha przenosiła się na jego życie osobiste. Mogłam znieść ból jeśli był tym zainteresowany. Nie za dużo, ale… - Hej, ty – rzekłam tylko trochę zaniepokojona, że coś schrzani. Błędy były tutaj trwałe. Trwałe jak dziewięć-miesięcy-po-balu. Przerwał swoje wysiłki, by spytać: - Czy właśnie nazwałaś mnie „ty”, bo nie możesz zapamiętać mojego imienia? Moje ramiona opadły z sił. - Cholera. Przyłapałeś mnie. Nie, czekaj, to musi gdzieś tutaj być. – Postukałam moją skroń w zamyśleniu, kiedy on powrócił do swojego zadania. – Och, zaraz, czy to Serving Tray8? Pokręcił głową, a jego brwi złączyły się w konsternacji. - Czy może Lunch Tray9? - Nie – powiedział z miękkim chichotem. - A może Ashtray10? Znów przerwał, a duże, ciemne oczy dziewczyny ciskały we mnie ostre spojrzenia. Była albo zazdrosna, albo tak cierpiała, że po prostu chciała mieć to za sobą, a ja wciąż przerywałam.

7

Koktajl alkoholowy przygotowany z wódki, ginu, tequili i rumu z dodatkiem triple sec i soku cytrynowego, zmieszanych z colą.

8 Z ang. taca; taka: http://stolarstwo.decodrew.pl/wp-content/uploads/2012/01/taca-drewniana-kwadratowa.jpg

Z ang. tacka do lunchu ; taka: http://kidsblogs.nationalgeographic.com/wp-content/blogs.dir/481/files/import/ie34acc87345c0b0cf43ed14c895a9c92-school-lunch-tray-lg.jpg 10Z ang. popielniczka 9

41

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zapomnij, że pytałem – stwierdził, a chłopięcy uśmiech rozświetlił rysy jego twarzy. Co za łamacz serc. Nic dziwnego, że liczba żeńskiej klienteli Pari wzrosła trzykrotnie odkąd on zaczął dla niej pracować. - Do zobaczenia przy okazji, przystojniaku. Mrugnął i z uśmieszkiem iskrzącym się w oczach wrócił do pracy. Współczułam tej dziewczynie. *** W drodze powrotnej przeszłam przez parking i jak pszczoła do miodu, poleciałam do Misery – mojego wiśniowego Jeepa Wranglera. W półotwartej przestrzeni centrum miasta Albuquerque czułam się naga. Kiedyś zdarzyło mi się być nagą publicznie i, choć teraz odczuwałam podobny poziom dyskomfortu, to było inne. Bardziej obnażające. Dotkliwe. Bardziej dzikie. - On tęskni za tobą, wiesz? Odwróciłam się, aby zobaczyć jak posągowa afro-amerykanka przechodzi obok mnie i kieruje się ku tylnej części baru taty. Widziałam ją parę razy w przeciągu ostatnich kilku tygodni i zdałam sobie sprawę, że jest nową barmanką, którą tata planował zatrudnić, kiedy odmówiłam przyjęcia tego stanowiska. Chciał, abym zrezygnowała z biznesu Prywatnego Detektywa i pracowała dla niego. Głuptas. Zatrzymała się i zaoferowała mi przyjazny, przychodzę-w-pokoju, uśmiech. Powiedzenie, że była zachwycająca byłoby niedopowiedzeniem. Była jak połyskujący wieżowiec, dumnie wznoszący się ku niebu i prowokujący świat, by ją powalił. - Twój ojciec – powiedziała, rozwodząc się. Jej egzotyczne oczy trzymały mnie w niewoli przez pełną minutę zanim odwróciła się do baru. – Mówi tylko o tobie. Najwyraźniej wiedziała o naszej kłótni, ale i tak nie widziałam żadnego zastosowania dla tego, co mi właśnie powiedziała. Nawet gdyby była to prawda, mój ojciec nie zasługiwał na moje przebaczenie w tej chwili. Ani na moją uwagę. Weszłam do Misery i zatonęłam w jej obciągniętych sztuczną skórą siedzeniach. Pasowała do mnie jak duża, czerwona rękawiczka i czułam w niej ciepło. No może nie dosłownie. Było chłodno, a plastikowe szyby pokrył szron. Przekręciłam 42

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

kluczyk, aby się ogrzała. Ryknęła budząc się do życia, a następnie warkotała jednostajnie. Minęło trochę czasu od kiedy nasza dwójka spędziła razem trochę czasu. Będziemy musiały pogadać później, ale teraz miałyśmy miejsce odwiedzenia i podejrzanych do przesłuchania. Harper podała mi swój adres i chciałam sprawdzić jej mieszkanie zanim zbytnio się w to zagłębię. Jeśli osoba prześladująca ją zostawiła kolejne pogróżki to chciałam zobaczyć je na własne oczy. Po sposobie w jaki prześladujący zostawiał zastraszające dowody można było wiele stwierdzić na jego temat. Czy był sprawcą przemocy czy jedynie groził? Czy rzeczywiście by ją skrzywdził, czy tylko chciał ją rozeźlić? Czy też kontrolować? Mieszkała na strzeżonym osiedlu Tanoan i nie wiedziałam czy wejście tam wymagało zgody Harper, czy nie. Wyciągnęłam licencję Prywatnego Detektywa tak na wszelki wypadek. To mogło pomóc. Lub też nie. Po zatrzymaniu się przed bramą zaoferowałam umundurowanemu strażnikowi uśmiech, mający go udobruchać. Patrzył na mnie niewzruszony. - Cześć – powiedziałam. Energicznie skinął głową. Wciąż niewzruszony. Musiałam zacząć grę. - Nazywam się Charley Davidson. Prowadzę śledztwo w sprawie dotyczącej jednego z twoich mieszkańców. Czy mieliście niedawno jakieś włamania? Alarmy? Uniósł ramię. - Alarmy są co jakiś czas, głównie wywoływane przez samych mieszkańców. I mamy sporadyczne włamania, ale są tutaj dość rzadkie. Czy mogę spytać kto cię wynajął? - Harper Lowell. Mieszka… - Wiem gdzie mieszka. Kiedy uniosłam brwi, odchylił swój kapelusz, by podrapać się po głowie. - Słuchaj, dostaliśmy od niej kilka telefonów, ale nigdy nie znaleźliśmy na miejscu żadnych dowodów przestępstwa. Żadnych oznak włamania. Żadnych śladów lub samochodów zaparkowanych w pobliżu jej domu. I nigdy nie potrafiła opisać intruza. O ile był tam jakiś intruz. - Zatem myślisz, że kłamała? 43

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie – stwierdził z wymijającym wzruszeniem ramion. I teraz to była jego kolej, by skłamać. – Nie tyle kłamała, co… była w błędzie. - Masz na myśli, że popadła w paranoję. Pomyślał przez chwilę. - Była odrobinę nadgorliwa. - Ach. W porządku. Czyli nie masz nic przeciwko, bym to sprawdziła, prawda? Pani Lowell dała mi klucz i kod zabezpieczający. - Daruj sobie. Tylko muszę zanotować numer twojej tablicy rejestracyjnej. - Czy zapisujesz informację o każdym kto tu przychodzi a nie jest mieszkańcem? - Pewnie, że tak. Zaoferowałam mu swój najlepszy uśmiech. - Czy jest jakiś sposób w jaki mogę uzyskać kopię najnowszych stron? Pokręcił głową. - Nie bez nakazu. Cholera. Zrobiłam notatkę w głowie, by napuścić na niego Cookie. Miała talent do zdobywania strzeżonych dokumentów bez nakazu. Byłam prawie pewna, że to była jej supermoc. Po tym jak zapisał moje dane, przejechałam przez osiedle aż dotarłam do domu Harper. Tanoan było jedną z ładniejszych części Albuquerque. Przynajmniej tyle rodzice Harper zrobili dla niej. I Harper robiła wszystko słusznie: strzeżone osiedle z umundurowanym strażnikiem. Aktywny alarm bezpieczeństwa. Potrójne zamki we wszystkich drzwiach. Chodziłam od pokoju do pokoju sprawdzając oznaki przestępstwa zanim weszłam do kuchni. Od ostatniej kawy minęła ponad godzina. Z pewnością nie miałaby nic przeciwko. Ku mojemu zadowoleniu posiadała jedną z tych maszyn, które używały pojedynczych filiżanek i robiły jedną porcję kawy na raz. Może taką zamówiłam? Muszę przekopać się przed pudła, kiedy wrócę do domu. Przeszukiwałam jej szafki zastanawiając się nad tym gdzie byłabym będąc kapsułką kawy i doszłam do wniosku, że byłoby to niebo. Wypełnione po brzegi połyskującym, czarnym złotem. Otworzyłam ostatnią szafkę i odskoczyłam z 44

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

zaskoczenia. Wypchany biały królik siedział przed puszką z burakami. Normalnie białe króliki, a zwłaszcza te wypchane, nie przeszkadzały mi, ale było coś przerażającego w posiadaniu takiego w szafce w kuchni. Gapiłam się. Osądzałam. Zaczęłam sięgać po niego, by go ściągnąć, ale się powstrzymałam. To był dowód. To prawda, że nie był szczególnie obciążający lub jawnie wyrażający groźbę, ale jednak był to dowód. I był straszny. Z jego oczami nie wszystko było w porządku, a jego szyja wyglądała tak, jakby materiał do wypychania został z niej wyjęty, by zwierzak mógł siedzieć przekrzywiony. Wytrącona z równowagi zostawiłam go tam i pozbawiona kofeiny opuściłam mieszkanie Harper.

*** Kiedy poinformowałam ochroniarza o tym co znalazłam, zostawiłam go ponownie niewzruszonego. Dałam mu moją wizytówkę i kazałam mu obiecać, by miał oko na wszystko, co niezwykłe. Potem ruszyłam do domu z podkulonym ogonem. Według Anioła, Reyes miał być dziś w nocy w magazynie, więc miałam trochę czasu do zabicia. Mogłam zrobić to na mojej kanapie tak samo łatwo jak obiec Albuquerque z obciętą głową niczym kurczak. Czekaj. Jakoś słowo kurczak poruszyło moją czułą stronę. Bawiłam się nim w głowie. Przewracałam go na języku. A potem doszłam do wniosku: to byłam ja. Byłam tchórzliwym kurczakiem. Nagle bałam się wszystkiego. Zajechałam na uczelnię oraz centrum handlowego i, ku mojemu zdumieniu, męczyłam się tam. Byłam tchórzem z najbardziej tchórzliwego rodzaju. Jak kura na grzędzie. Jak Ponury Żniwiarz miał wykonywać swoją robotę skoro był kurą na grzędzie? Nagle każdy dźwięk, każdy ruch, wywoływał u mnie skok adrenaliny wielkości Australii. Nie mogło tak być. Musiałam wziąć się w garść. Spojrzałam na deskę rozdzielczą Misery. Bycie z nią było pocieszające na pewnym poziomie, ale nie tak pocieszające jak moja kanapa. Wtedy to we mnie 45

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

uderzyło. Okrucieństwo, które umykało mi przez lata. Nigdy nie nazwałam swojej kanapy. Jak mogłam jej to zrobić? Jak mogłam być tak nieczuła? Taka oziębła i samolubna? Ale jak ją nazwę? To istotne. Ważne. Nie mogła kroczyć przez życie z imieniem, które nie pasowałoby do jej wyjątkowej osobowości. Wypełniona dziwnym poczuciem ulgi na nowy cel w życiu, odpaliłam Misery. Mogłam później pomartwić się tym, że jestem kurą na grzędzie. Miałam kanapę do nazwania. Z nową energią zahamowałam przy uczelni – po tym jak zahaczyłam o restaurację dla zmotoryzowanych, by pochłonąć mocha latte – i właśnie ruszałam do domu, kiedy zadzwonił mój telefon. - Tak? – powiedziałam, nielegalnie rozmawiając przez telefon podczas jazdy. Rozglądając się za gliniarzami, czekałam aż wujek Bob przestanie z kimś gadać i wróci do rozmowy ze mną. Mój wujek Bob, albo Wubek jak nazywałam go najczęściej, był detektywem DPA, a ja od czasu do czasu pomagałam mu w sprawach. Wiedział, że widzę zmarłych i wykorzystywał to na swoją korzyść. Nie żebym go winiła. - Przekaż to jej, a potem wezwij11 patologa. Migiem. - Dobrze – stwierdziłam – ale nie jestem pewna co nam da nazwanie patologa „Migiem”. Jestem prawie pewna, że ma na imię George. - Och, hej Charley. - Hej, wujku. Co tam? - Prowadzisz? - Nie. - Słyszałaś coś? Nasze rozmowy często miały taki przebieg. Wujek Bob ze swoimi przypadkowymi pytaniami. Ja starająca się wymyślić odpowiedź tak samo przypadkową. Nie to żebym musiała bardzo się starać. - Słyszałam, że Tiffany Gorham, dziewczyna, którą znałam w szkole podstawowej nadal wypycha sobie stanik. Ale to tylko plotka.

11

Po ang. call oznacza: „dzwonić”, „wzywać”, „nazywać”. W tej scenie jest to gra słów.

46

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- O sprawie – powiedział zza zaciśniętych zębów. Mogłam stwierdzić, że były zaciśnięte, ponieważ jego słowa zostały nagle wymuszone. To oznaczało, że był sfrustrowany. Szkoda, że nie wiedziałam o co mu chodzi. - Nie wiedziałam, że mamy sprawę. - Och, Cookie do ciebie nie dzwoniła? - Raz i nazywała mnie matołem. - Miała przekazać temat sprawy. – Jego zęby były teraz totalnie zaciśnięte. - To mamy sprawę? Ale straciłam go. Mówił do innego oficera. Albo detektywa. Albo dziwki, w zależności od jego lokalizacji i dostępności środków pieniężnych. Chociaż wątpiłam, by powiedział dziwce, aby sprawdziła raport z autopsji. Chyba, że był większym zboczeńcem niż się spodziewałam. Odkryłam, że jego telefonowanie do mnie jedynie po to, by porozmawiać z kimś innym było wyzywające. - Zaraz do ciebie oddzwonię – powiedział nie wiem do kogo. Połączenie zostało zakończone, kiedy stałam na światłach zastanawiając się jak wyglądałoby guacamole, gdyby awokado było pomarańczowe. W końcu zwróciłam uwagę na dzieciaka na moim tylnym siedzeniu. Miał blond włosy do ramion, jasnoniebieskie oczy i wyglądał na kogoś pomiędzy piętnastym a siedemnastym rokiem życia. - Często tu przychodzisz? – spytałam go, ale zanim mógł cokolwiek powiedzieć zadzwonił mój telefon. Miał puste spojrzenie, więc miałam wątpliwości czy w ogóle by mi coś odpowiedział. - Przepraszam za to – powiedział wujek Bob. – Czy chcesz omówić sprawę? - Mamy sprawę? – powtórzyłam, ożywiając się. - Jak się masz? Teraz pytał mnie o to za każdym razem, kiedy dzwonił. - Ekstra. To ja jestem sprawą? To mogę rozwiązać ją w jakieś trzy sekundy. Jadę wiśniowo-czerwonym Jeepem Wranglerem z problematycznym układem wydechowym w dół San Mateo w kierunku centrum. - Charley. - Pośpiesz się, zanim zwieję! 47

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Poddał się. - Tak więc sprawa podpalacza stała się poważna. Niestety nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Wujek Bob był detektywem od zabójstw i rzadko kiedy zajmował się czymś innym poza morderstwami. - Dobra, spróbuję to ugryźć. Dlaczego starasz się znaleźć podpalacza? I dlaczego teraz stał się poważną sprawą? Wcześniej żartował? - Trzy pytania, jedna odpowiedź. – Wymamrotał coś do innego oficera, po czym wrócił do mnie. – I oto odpowiedź: ponieważ nasz podpalacz jest już mordercą. W budynku, który podpalił ostatniej nocy była bezdomna kobieta. Umarła. - Cholera. To by wyjaśniało dlaczego zajmujesz się sprawą podpalenia. - Taa. Słyszałaś coś? - Poza plotką o Tiffany Gorham, nie. - Czy możesz nadstawić uszu? Ten facet robi się niechlujny. - Czekaj. Czy to ten, który dba o to, by budynki przed podpaleniem były puste? - Ten sam. Jak dotąd powiązaliśmy go z czterema pożarami. Ten sam sposób działania, zdecydowanie użył urządzenia odmierzającego czas i katalizatora. Tylko tym razem budynek nie był pusty. Ta bezdomna kobieta cię nie odwiedziła, prawda? - Nie, ale zobaczymy do czego mogę się dokopać. - Dzięki. Przyniosę ci akta tego faceta dziś wieczorem. - Brzmi dobrze. – Przychodził tylko dla Cookie. Był taki zadurzony. - Rozmawiałaś ze swoim tatą? - Och, coś przerywa. Ledwo cię… - Rozłączyłam się zanim mógłby wypytywać mnie dalej. Tata nie był tematem otwartym na dyskusję i on o tym wiedział. W chwili, w której zakończyliśmy rozmowę mój telefon zadzwonił trzeci raz. Odebrałam. - Pełen cheeriousów Dom Charley. - Twój wujek dzwonił – powiedziała Cookie. – Ma sprawę, na którą chce, byś zerknęła. - Wiem – odpowiedziałam, udając rozczarowanie. – Właśnie z nim rozmawiałam. Powiedział mi o tym jak to potrzebował ciebie do natychmiastowego skontaktowania się ze mną, a ty odmówiłaś. Odparłam mu, że masz lepsze rzeczy do roboty. Jak na przykład przelewanie pieniędzy na zagraniczne konta. 48

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Czy wiesz, że zamówiłaś masażer do karku? To coś jest świetne. - Czy zrobiłaś cokolwiek z rzeczywistej pracy? - Och, tak! Mam adresy, których potrzebowałaś, ale nie mam zbyt wiele na temat brata. Nawet nigdy nie dostał rachunku za media. - Może jego rodzice płacą rachunki. - To miałoby sens. Sprawdzę na ich kontach, zobaczę, za co płacą. Ale mam adres jego pracy i adres zamieszkania rodziców Harper. - Doskonale. Prześlij mi je. - Teraz? Bo to uczucie jest naprawdę niesamowite. - Tylko wtedy jeśli nie chcesz, bym wniosła przeciw tobie zarzuty o defraudację. - Czyli teraz.

49

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 4 Nie można wyleczyć głupoty. Ale można znieczulić ją deską. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Przejechałam już przez całe miasto i byłam blisko domu rodziców Harper, znajdującym się gdzieś na odludziu. Zawróciłam przy dźwięku klaksonu – mojego – i ruszyłam z powrotem tylko po to, by zostać zablokowaną przez kolejną bramę, gdy tam dotarłam. Taką kutą z żelaza i otoczoną wysokim murem. Wcisnęłam guzik od domofonu. Arogancki, męski głos zatrzeszczał z głośnika: - Tak? Musiałam trafić na bogaczy. Masywny dworek majaczący przede mną dowodził dwóch rzeczy: Lowellowie byli bogaci i podobało im się, że ludzi o tym wiedzieli. Kiedy powróciłam uwagą do głośnika, powiedziałam: - Tak, chciałabym taco z podwójną salsą. – Kiedy nie zapytał o coś do picia, spróbowałam ponownie. – Przyjechałam, by spotkać się z panią i panem Lowell. – Uśmiechnęłam się do kamery zamontowanej nad domofonem, a następnie wyjęłam swoją licencję i przytrzymałam przed okiem kamery. – Zostałam zatrudniona przez ich córkę, Harper. Kiedy nie otrzymałam odpowiedzi, postanowiłam zmienić taktykę. - Po prostu muszę im zadać kilka pytań. Po dłuższej chwili, w której uśmiechałam się do martwego dzieciaka na moim tylnym siedzeniu, starając się nie zważać na to jak bardzo ten moment był niezręczny, arogancki facet powrócił. - Pani i Pan Lowell nie są osiągalni. Co to u diabła znaczyło?

50

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie chcę im nic sprzedawać. Chciałam zadać tylko kilka pytań. Myślę, że ich córka jest w niebezpieczeństwie. - Nie przyjmują gości. Byli bardzo opiekuńczy. - W takim razie niebawem pojawię się w asyście policji. Zawczasu przepraszam za to, że przyjadą na syrenach i kogutach. Dla bogaczy nie było niczego gorszego niż skandal. Szczególnie taki, w którym brały udział nielegalne interesy, wysokie obcasy i boa z piór. Ale ja mieszkałam w swoim własnym malutkim światku. - Masz pięć minut – powiedział. Właściwie wysyczał to przez zaciśnięte zęby i wyszło mu to lepiej niż Wubkowi. Chciałabym wspomnieć, że wtedy, kiedy ostatni raz widziałam mojego wujcia. Być może mógłby wziąć lekcję od tego tutaj. Po pokonaniu długiego, brukowanego podjazdu, zaciągnęłam hamulec ręczny w Misery i spojrzałam w lusterko wsteczne. - Nawet nie myśl o przejażdżce, koleś. Jego puste spojrzenie nawet nie drgnęło. Był taki zabawny. Pewny siebie mężczyzna ubrany bardziej niechlujnie niż się spodziewałam, otworzył przede mną masywne drzwi. Dom wyglądał bardziej na rezydencję ze Wschodniego Wybrzeża, niż typowy domek w Nowym Meksyku. Bez słowa mężczyzna wprowadził mnie do czegoś, co przypuszczałam, że było salonem, dlatego, że nie było tu wielu dzieł sztuki. Ponieważ nie mogłam pogrzebać, postanowiłam powęszyć. Zdjęcia zajmowały półki i ściany, ale obrazy na nich nie były szczere. Każde zdjęcie było profesjonalnym portretem i wszystkie miały kolorowe motywy. Czarne, brązowe, granatowe. Przedstawiały cztery osoby z rodziny: rodziców, chłopca i dziewczynkę – Harper. Wszyscy mieli ciemne włosy z wyjątkiem chłopca, a on w ogóle nie wyglądał jak reszta. Zaczęłam się zastanawiać czy jakiś kogucik nie dostał się do kurnika. Blond kogucik. Parada zdjęć uwieczniała dzieciaki Lowellów od wieku gdzieś czterech-pięciu lat, do czegoś około dwudziestki. Na jednym ze zdjęć zaszaleli i ubrali się na biało. Ci ludzie byli przerażający. - W czym możemy pomóc?

51

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Odwróciłam się do kobiety, pani domu tego klubu zarozumialców, jeśli zdjęcia mogły być jakąś wskazówką. Aby być wyższą zadzierała nosa. To albo zorientowała się, że moja fascynacja jej salonem niosła ze sobą obrzydzenie. Nie wyciągnęłam do niej ręki. - Jestem Charley Davidson, pani Lowell. Przyjechałam tu w sprawie Harper. - Powiedziano mi, że jest pani prywatnym detektywem. - Tak. Pani córka mnie wynajęła. Wierzy, że ktoś próbuje ją zabić. Przeciągłe westchnienie podpowiedziało mi, że matka miała to gdzieś. - Pasierbica – wyjaśniła, a moje piórka natychmiast się nastroszyły. Zaczęłam się zastanawiać czy moja macocha postępowała identyczne jeśli chodziło o mnie. Czy poprawiała ludzi gdy nazwali mnie „córką”. Skuliłam się pod wpływem wniosków. Na samą myśl o tym. - Czy Harper wspominała fakt, że jest śledzona? - Fakt? – zapytała, jej twarz pełna była opryskliwości i wątpliwości. – Tak, pani Davidson. Zanudzała nas tym. Nie wyobrażam sobie, by mogła pani wnieść coś nowego do tej sprawy. Obojętność tej kobiety powalała mnie. Jedną rzeczą było nie wierzenie Harper, ale zupełnie inną takie rażące olewanie niepokoju pasierbicy. I wtedy wpadłam na wskazówkę, która mogła rzucić na sprawę światło. - Czy mogę wiedzieć, czy brat Harper jest również pani pasierbem? Duma wypięła pierś. - Arthur jest mój. Poślubiłam ojca Harper, gdy Arthur miał siedem lat. Harper miała pięć. Ona tego nie zaakceptowała, te wybryki zaczęły się niedługo później. - Wybryki? – zapytałam. - Tak – machnęła lekceważąco ręką. – Dramat. Teatralność. Ktoś zawsze za nią łaził, by przestraszyć, zranić czy zabić. Może pani sobie wyobrazić jak trudno w to wierzyć, gdy powtarza się to od dwudziestu pięciu lat. To było interesujące. Harper nie wspominała o tym. - Czyli zaczęło się, gdy była mała? - Gdy miała pięć lat. - Rozumiem. – Wyciągnęłam notatnik i udawałam, że zapisuję. Częściowo dlatego, by wyglądać profesjonalnie, ale głównie dlatego, by dać sobie chwilę na 52

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

przyjrzenie się jej. Z tego, co zaobserwowałam, mogłam stwierdzić, że kłamie. Nie wierzyła, że oskarżenia Harper były prawdziwe. Nie wierzyła, że życie Harper było w niebezpieczeństwie. Ale jednocześnie moja macocha też nie wierzyła w ani jedno moje słowo, kiedy dorastałam. Tak naprawdę obojętność pani Lowell nie oznaczała nic konkretnego w wielkim układzie rzeczy, oprócz tego, że była ładna i próżna. - Według wskazówek jej terapeutów – kontynuowała, jej ton głosu był ekstremalnie zjadliwy. – Aby powiedzieć dokładnie, siedmiu terapeutów, nie jest niczym niezwykłym, by córka odczuwała deficyt uwagi i czuła się zaniedbana, kiedy jej ojciec ponownie się żeni. Jej biologiczna matka zmarła, gdy Harper była niemowlęciem. Jason był dla niej wszystkim. - Pani mąż jest w domu? Mogę z nim porozmawiać? Machnęła ręką na moją śmiałość. - Nie, nie może pani. Pan Lowell jest bardzo chory. Ledwie potrafi znosić urojenia Harper, nie wiem czy wytrzyma wynajęcie prywatnego detektywa. Wyrażenie pani Lowell sugerowało, że ma mnie mniej więcej za szarlatana, chcącego zagarnąć pieniądze Harper – inaczej „jej” pieniądze. A ponieważ przywykłam, że ludzie traktowali mnie jak szarlatana, ten afront mnie nie uraził. Ale sposób traktowania Harper tak. Macocha najwyraźniej nie żywiła sympatii do pasierbicy. Traktowała ją jako uciążliwość. Ciężar. Podobnie jak moja macocha mnie. - I... – ciągnęła pani Lowell myśl, która ją właśnie nawiedziła - ...zniknęła na trzy lata. Trzy! Zapadła się pod ziemię jeśli mam być szczera. Powiedziała pani o tym? Podczas gdy chciałam powiedzieć: „przy takiej macosze jak ty też bym tak zrobiła”, wydusiłam z siebie tylko: - Nie, proszę pani, nie mówiła. - Widzi pani? Ona jest całkiem niestabilna. Kiedy w końcu zaszczyciła nas swoją obecnością, powiedziała, że zajmowała się swoim życiem. Wszystkim, co absurdalne... – Pani Lowell wydawała się zirytowana. – A teraz wynajęła prywatnego detektywa? Ona jest już na krawędzi. Zapisałam w swoim notesie słowo „wariatka”, po czy zamazałam, żeby nikt nie widział. Pozwalałam, żeby moje własne uprzedzenia przejęły prowadzenie w tej sprawie, a to miało mnie zaprowadzić donikąd. Biorąc mentalny krok wstecz, 53

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

zaczerpnęłam powietrza i starałam się spojrzeć na sprawę z punktu widzenia pani Lowell, ale to było trudne. Nie często identyfikowałam się z bogatymi sukami, ale przecież to też byli ludzie. Prawda? Wychodziło na to, że pani Lowell poślubiła mężczyznę, bogacza i dowiedziała się, że jego córka jej nienawidzi z pasją i gardzi relacją nowej matki z ojcem tak bardzo, że wymyśla dzikie historie o tym, jak ktoś próbuje ją zabić. Aby odsunąć się od swojej nowej mamy? Aby jej ojciec porzucił nową żonę? Nee. Nie kupowałam tego. Pani Lowell była zimną suką. Najprawdopodobniej wyszła za mąż dla pieniędzy, ale nie to, że mogłam ją winić – dziewczyny muszą robić, co muszą – ale w mojej opinii lekceważenie obaw Harper było bezdusznym zaniedbaniem. Jason Lowell był apetycznym kąskiem, ale jego córka była częścią umowy. Nic nie mogłam na to poradzić, że czułam się nieco ambiwalentnie w stosunku do jej ojca. Gdzie było jego miejsce w tym wszystkim? Dlaczego nie wspierał swojej córki? Nie pomagał jej? Odchrząknęłam i powiedziałam: - Wspominała pani o dramacie. Mogłaby pani podać jakiś przykład? - O Boże, co pani na takie coś: w jednej chwili ktoś zostawia martwe króliki na jej łóżku, po czym chwilę później imprezowe konfetti sprawia, że wymiotuje na tort urodzinowy kuzyna. Imprezowe konfetti, rozumie pani? A potem ma koszmary. Budziliśmy się w środku nocy z powodu jej krzyków albo zastawaliśmy ją stojącą przy naszym łóżku o trzeciej w nocy. - Lunatykowała? - Nie, nie spała. Chciała nam powiedzieć, że ktoś był w jej pokoju. Przez kilka pierwszych razów Jason wyskakiwał z łóżka i szedł sprawdzić, ale terapeuta powiedział nam, że było to dokładnie to, czego ona chciała. Więc przestaliśmy. Zaczęliśmy ją ignorować i nakazywaliśmy wracać do łóżka. - I wracała? - Oczywiście, że nie. Znajdywaliśmy ją rano śpiącą pod schodami lub za sofą. I szukanie jej zawsze sprawiało, że się gdzieś spóźnialiśmy. Jej wybryki były bardzo męczące. - Mogę sobie tylko wyobrażać.

54

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tak więc całkowicie zaprzestaliśmy szukania jej. Jeśli chciała spać w szafie, pozwalaliśmy jej. Daliśmy jej spokój i przeszliśmy do rutyny. Lekarz twierdził, że nic jej nie dolega. Mówił, że im więcej poświęcimy uwagi Harper, tym więcej ona jej będzie wymagać. Dlatego kompletnie przestaliśmy zwracać na nią uwagę. Tępy ból zatłukł w mojej piersi. Wiedziałam co musiała przechodzić Harper bez wsparcia od nikogo. Gdy nikt jej nie wierzył. - Czyli nic pani nie zrobiła? - Zgodnie z zaleceniem lekarza – parsknęła pani Lowell. – Ale jej wybryki nasilały się. Przeszliśmy przez koszmary i ataki paniki powtarzające się co noc, ale nie robiliśmy nic oprócz nakazania jej powrotu do łóżka. Wtedy by zwrócić na siebie uwagę przestała jeść. - By zwrócić waszą uwagę? – zapytałam ze ściśniętym gardłem. - Tak. A potem przestała się myć i czesać. Zdaje sobie pani sprawę jak upokarzające to było? Mieć dziecko, które wyglądem bardziej przypomina ulicznego szczura niż dobrze ułożoną młodą damę? - To musiało być straszne – powiedziałam płaskim i wypranym z emocji tonem. Mój sarkazm jednak trafił do kobiety i natychmiast tego pożałowałam. Zamknęła się. Każda informacja jaką mogłam uzyskać została stracona przez moją niewyparzoną gębę. - Myślę, że pani czas się skończył, pani Davidson. Skarciłam się w duchu i zapytałam: - Jest tu gdzieś brat Harper? Mogę z nim porozmawiać? - Przyrodni brat – poprawiła wyczuwając mój uśmieszek. – I ma własne mieszkanie. – To oświadczenie zdawało się wyrwać się jej z oburzeniem. Wyczułam niemałe niezadowolenie pani Lowell, że jej syn się wyprowadził. Ale przecież był po trzydziestce, na litość boską. Czego ona się spodziewała? Nakazała swojej pokojówce odprowadzenie mnie do drzwi, zanim zdążyłam zapytać o cokolwiek innego. Na przykład o to, kto jej strzygł trawnik i krzewy, ponieważ nie miałam pojęcia, że mogą być wycięte w amorki. - Długo tu pracujesz? – zapytałam młodą kobietę, która eskortowała mnie do drzwi. Wyglądała na dwudziestolatkę. Nerwowo się rozejrzała, po czym pokręciła głową. – A mogę zapytać od jak dawna znasz Lowellów? 55

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Po otwarciu drzwi przyjrzała się przestrzeni i powiedziała: - Nie. Zaczęłam pracę kilka tygodni temu. Ich gosposia pracująca tu długo poszła na emeryturę. - Doprawdy? Wydawało się, że chciała pozbyć się mnie stąd. Niedobrze. A ja nie chciałam wpakować ją w kłopoty. Wiedziałam jak ci ludzie pracowali, a ich pracodawcy nie chcieli, by rozmawiano o tym co dzieje się w ich domu, w innym przypadku natychmiast stracą posady, ale przecież chciałam porozmawiać dla dobra córki pana domu. - Jak długo pracowała tu poprzednia gospodyni? - Prawie trzydzieści lat – odpowiedziała, zaskoczona tym tak jak i ja. Jak ktokolwiek mógł znieść panowanie takiej kobiety w domu jak pani Lowell? Ale jeśli ktokolwiek wiedział co działo się w tym domu, z pewnością poprzednia gosposia mogła pomóc. - Dzięki – powiedziałam mrugając jednym okiem. Uśmiechnęła się nieśmiało. Opuściłam rezydencję Lowellów z większą liczbą pytań niż miałam, kiedy tu wchodziłam, ale przynajmniej miałam jasny obraz tego jak dorastała Harper. Mimo to pozostawała kwestia, że nie powiedziała mi od jak dawna trwa jej koszmar. Kiedy mogłam zgadnąć dlaczego – bo nikt jej nie wierzył, więc dlaczego ja powinnam – musiałam skonfrontować to z nią tak szybko jak to było możliwe. Brakowało mi istotnych informacji przy użyciu których mogłabym rozwiązać tę sprawę. Ale jedna rzecz utknęła mi w głowie. Wszystko co robiła Harper, wszystkie jej koszmary i urojenia sprowadzały się do jednego: stresu pourazowego. Podpowiedzią było imprezowe konfetti. W college’u byłam u tylu psychiatrów, że potrafiłam rozpoznać jego podstawowe objawy: ekstremalne reakcje jak drżenie czy nudności jako odpowiedź na hałas. To prześladowanie wywołało u niej stres pourazowy, zwłaszcza, że były to sytuacje zagrażające życiu, ale objawy Harper wskazywały na bardziej dotkliwą formę. Zapewne licencjonowany psychoterapeuta wiedziałby o tym. Być może powinnam odwiedzić tych siedmiu terapeutów, o których mówiła pani Lowell. Zadzwoniłam do Cookie, by ustaliła do kogo i kiedy chodziła Harper na wizyty. 56

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ponadto chciałabym porozmawiać z ich gospodynią, która niedawno przeszła na emeryturę, a potem chciałabym dostać więcej informacji na temat rodziny Lowell. - Gospodyni, robi się. Ale rodzina? – zapytała klepiąc na klawiaturze. - Brudy rodzinne. Chcę, żebyś wyszperała wszelakie brudy do jakich się dokopiesz. Każda rodzina ma coś do ukrycia, a ja chcę wiedzieć co mają oni. - Takiego rodzaju brudy rzadko pojawiają się w gazetach, ale zobaczę co uda mi się wykopać. - I chcę porozmawiać z terapeutami do których Lowellowie zaciągali Harper. Widywała się z nimi odkąd skończyła pięć lat. - To może być trudne. - Chcesz powiedzieć, że nie umiesz tego zrobić? - Nie – powiedziała z uśmiechem w głosie. – Mówię, że to czas na wyzwanie. - Miałam nadzieję, że to powiesz. Po tym jak się rozłączyłam zadzwoniłam do Davida Tafta. Oficer Taft pracował w tym samym wydziale co wujek Bob i miał martwą młodszą siostrzyczkę, która odwiedzała mnie w najgorszych z możliwych momentów. Najczęściej. Nie byliśmy właściwie przyjaciółmi, Taft i ja. Co mogło tłumaczyć chłodny sposób w jaki się odezwał. - Taft – powiedział, kiedy odebrał. - Hej, po tej stronie Charley Davidson. – Kiedy nic nie powiedział, kontynuowałam: - Mam klientkę, która twierdzi, że jesteś jej przypisany na komisariacie. Harper Lowell mówi ci coś? - Żaden dzwon nie dzwoni. Wróciłaś? - Nigdy nie odeszłam. Twierdzi, że ktoś ją prześladuje. Stara się zabić. - Wiem o kim mówisz. Nigdy nie doszukaliśmy się nic na temat prześladowcy. - Wierzysz jej? - Nie wierzyłem. Dopóki nie porozmawiałem z jej rodzicami. No cóż, zaczynałam go lubić. - A po tym co? - Nie wiem. Wydawali się zbyt chętni do przekonania mnie, że ich córka ześwirowała. - Mam dokładnie to samo odczucie. 57

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Wynajęła cię? - Tak. Czy w ogóle znalazłeś choćby maleńki dowodzik? – Nie zdołałam ukryć nadziei w moim głosie. - Nic, co nie mogło być wytłumaczone jako próba zwrócenia na siebie uwagi przez szaloną kobietę. Wypchane króliki nie są, dokładnie mówiąc, zagrożeniem życia. - Kiedy nie są wypchane, nie mają skręconych karków i nie są umieszczone w twoim łóżku, podczas gdy śpisz w nim. - Słuchaj, nie będę się z tobą kłócił. Po prostu nigdy nie znaleźliśmy dowodów potwierdzających jej opowieść. I to wtedy, gdy zaczynałam go lubić. - I jestem pewna, że staraliście się bardzo mocno. - Próbowałem, Davidson – powiedział dodając ostrym głosem. - Dobra, dobra, nie musisz być uparciuchem. - Widziałaś ostatnio moją siostrę? Siostra Tafta umarła, kiedy byli młodzi, a ostatnio postanowiła, że nawiedzanie mnie może być bardziej zabawne niż szwędanie się za swoim bratem dzień po dniu. Zajęło mu dobrą chwilę, by uwierzył, że mogę ją zobaczyć, rozmawiać z nią i zacząć być w morderczym nastroju przez jej denerwujący zwyczaj zadawania pytania za pytaniem. Ale kiedy już uzmysłowił sobie, że to prawdziwa okazja, za moją pomocą postanowił mieć ją na oku. Hip, hip, hura. - Ostatnio nie – powiedziałam. – Spędza dużo czasu u Rocketa. - To znaczy w tym opuszczonym szpitalu psychiatrycznym, do którego łazisz gadać z duchami? - Tak. I gadam tam tylko z jednym duchem. Rocketem. Ma młodszą siostrę i ona z twoją młodszą siostrą wyśmienicie się dogadują. Wkrótce pójdę sprawdzić co u nich. Dam ci znać jak się miewa. - Dzięki. Naprawdę doceniam... Tia, tia. - Jeśli cokolwiek usłyszysz. - Tak, od razu dam ci znać. - A co w przypadku, gdyby twoja siostra pytała czy nadal spotkasz się z ladacznicami? 58

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Lekki chichot wsączył się do mojego ucha. - Nie. Cóż, w większości nie. - Dobra, byleby mi ktoś nie kazał dokopać jakiejś twojej ladacznicy. - Postaram się nie dostarczać ci zabawy. - Powodzenia. Rozłączyłam się i wzięłam głęboki oddech, decydując, że nadszedł czas. Brat Harper z pewnością o tej porze był już w domu, ale ja nadal nie miałam jego adresu, więc musiałam go jutro złapać w pracy. Jeśli Cookie miała rację, pracował dla firmy ochroniarskiej, ale dzisiaj miałam ważniejsze problemy. Wyprostowałam plecy i zacisnęłam dłonie na kierownicy, ponieważ dzisiaj miałam smoka do zgładzenia. Smoka imieniem Reyes Farrow.

*** Skierowałam Misery do dzielnicy magazynowej Albuquerque i przejechałam przez tory w centrum miasta. Zimny deszcz moczył mi szybę, ale w tym pustynnym klimacie nikt nigdy nie narzekał na deszcz. Narzekanie na deszcz w Albuquerque byłoby jak narzekanie na słońce w Seattle. Ja wcale nie narzekałabym na deszcz, gdybym nie musiała w nim jechać. Rzęsista ulewa prawie uniemożliwiała mi dostrzeżenie drogi. Na szczęście ktokolwiek, kto był właścicielem koszy jakie mijałam porozstawiane przy drodze rozumiał to. Po tym jak skręciłam w boczną uliczkę, na której zastałam wlokący się sznur samochodów

ku

ogrodzonemu

terenowi,

postanowiłam

wyjść

naprzeciw

przeznaczeniu. Jak mogło być to złe? Wyjęłam Margaret i schowałam ją pod siedzenie zanim wjechałam tam, gdzie inni. Wielki, czarny mężczyzna w gigantycznym foliowym poncho podniósł rękę, by mnie zatrzymać w chwili, gdy przejeżdżałam przez bramę. Zatrzymałam się. Częściowo dlatego, że był ogromny, a częściowo, bo jego wygląd był porywający. Rozpięłam foliową zasłonę okna, zastanawiając się czy nie powinnam kupić sobie samochodu z najnowszymi gadżetami. Mógłby nie mieć odpinanych okienek, ale przecież Misery była częścią mnie samej i nie umiałam wyobrazić sobie życia bez niej. 59

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

No chyba, że mój nowy pojazd miałby namalowanego na masce jaguara. A potem skierowałam Misery do krawężnika szybciej niż jej aluminiowe felgi chciały to zrobić i wyłączyłam ją. - Żartowałam dziewczynko, nigdy bym cię nie porzuciła, no chyba, że stałabyś w płomieniach, a ja musiałabym ratować życie. Po czym ponownie uruchomiłam silnik, który zaskoczył i zaczął mruczeć jak zwykle. Wydawał takie ssss. Byłyśmy stworzone dla siebie. - Jesteś gliną? – zapytał facet w poncho. - Nie, ale z jednym kiedyś chodziłam. Uniósł latarkę i skierował strumień światła do wnętrza Misery. Niestety wszystko, co znalazł było teczką z dokumentami, kilkoma ubraniami i zestawem niezbędnym do przeżycia składającym się z herbatników i awaryjnych delicji. Cholerne harcerki. Kupowanie od nich ciasteczek było zbyt wciągające. Musiały dosypywać tam cracku. W mroku nie mogłam dostrzec twarzy gościa w poncho, ale też dlatego, że miał na głowie kaptur. Ale wydawał się być groźny. Jego głowa przechyliła się na bok. - Gliny cię tu wysłały? - Nie dzisiaj. – Uśmiechnęłam się udając, że deszcz nie pada mi na twarz. - Dostałaś zaproszenie? - Dostałam zaproszenie na piżama party do Nancy Burke, gdy byłyśmy w szóstej klasie. Grałyśmy wtedy w butelkę. Musiałam pocałować żółwia imieniem Esther. - Cóż, nie znam cię i gówno mnie to obchodzi. - Och. – Wystawiłam dłoń przez okno. – Jestem Charley. Odsunął się i skinął, bym zawróciła. - Nie wjeżdżasz. Wracaj skąd przyjechałaś. Cholera. Powinnam ubrać się seksy i nazwać się „Bunny”. - Czekaj! – Poczułam, że moja kasa na mocha latte strasznie się kurczy. – Przyjechałam, by pogadać z Reyesem Farrowem. Wydawał się niewzruszony. - Farrow nie gada. A teraz odejdź albo wyciągnę twój tyłek z auta i skopię ci go na kwaśne jabłko. 60

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

To było zupełnie niestosowne. Jakby w podświadomej reakcji moje palce na ślepo wymacały rant drzwi i odnalazły zamknięcie. Tak na wszelki wypadek. Po czym wyciągnęłam banknot 50$, żeby zagrać w jego grę. Głupiutką dziewczynkę tak zakochaną w boskim Reyesie, która zrobi wszystko, by się do niego dostać. Wszystko, by go zobaczyć. - Proszę, chciałam go tylko zobaczyć… chciałam popatrzeć. Z głośnym westchnieniem zabrał pięćdziesiątkę z mojej dłoni. - Jeśli przyłapię ci na nagrywaniu, wywlokę twój tyłek z budynku i skopię ci go na kwaśne jabłko. Cholera jasna, lubił wyciągać i skopywać. - Dziękuję. – Zamrugałam kilka razy zalotnie, ale tylko częściowo, przeważnie dlatego, że deszcz kapał mi na twarz. – Bardzo dziękuję. Skrzywił się i przesunął latarkę w lewo, pokazując mi gdzie zaparkować. Postąpiłam zgodnie z jego wskazówkami, po czym złapałam jedną z kurtek z tylnego siedzenia, żeby wykorzystać ją jako prowizoryczny parasol, zasalutowałam na pożegnanie siedzącemu tam nastolatkowi i pobiegłam do bramy wejściowej, do której jak widziałam wcześniej udawali się ludzie. Niestety znów zostałam zatrzymana. Przez kolejnego wielkiego faceta w foliowym poncho. Który chciał pieniędzy. - 50$ - powiedział płaskim tonem. Nie ma mowy. - Właśnie dałam pięćdziesiątkę tamtemu facetowi, żeby mnie wpuścił. Mogłam zobaczyć tylko dolną część twarzy faceta, bo nakrywał go kaptur. - Tamto było za parking. Żeby wejść do środka poproszę kolejną pięćdziesiątkę. Cholera. Bycie spłukaną było do dupy. Wyciągnęłam portfel, a grupka mężczyzn stojąca za mną jęknęła. - Pada, paniusiu. Pośpiesz się. - Zapowiada się hardcorowo – powiedział inny, ignorując swojego kumpla. - Nie pierdziel. Słyszałem, że jest niepokonany. - Kurwa, pewnie, że jest niepokonany. Widziałeś go? Porusza się jak pierdolona pantera.

61

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wiedząc dokładnie o kim rozmawiali, przedzierałam się przez portfel w poszukiwaniu ostatnich zaskórniaków przeznaczonych na kawę. To było wszyściutko co miałam i bardzo cholernie chciałam, żeby wejście było tego warte. - No nie wiem. Chyba mógłbym go załatwić – powiedział kolejny facet. Spojrzałam przez ramię, a jego kumple gapili się na niego. Facet uśmiechnął się. – Gdyby był nieuzbrojony, a ja miałbym w rękach kałasznikowa. Śmiali się wszyscy do momentu, w którym zorientowali się, że przestałam szukać kasy. Jeden z nich szturchnął mnie tak solidnie, że poleciałam do przodu dobre trzy stopy. - Dalej, maleńka. Przyszliśmy tu po coś. - Kurwa, już się zaczęło. Usłyszałam donośny ryk cieszącej się publiki. - Masz – powiedział jeden z facetów podając dużemu pięćdziesiątkę i przechodząc obok mnie. Inni zaczęli przepychać się tak samo i wkrótce poznałam uczucie jak to jest być w pralce podczas wirowania. Dosłownie wepchnęli mnie na faceta w poncho numer dwa i jakoś dziwnie banknot 50$ zmaterializował się w mojej dłoni. Prawdopodobnie dlatego, że ostatni facet jaki się koło mnie przepychał wręczył go mi, ponieważ w szamotaninie pomyliły mu się ręce. - Proszę bardzo. – Z nadmiernym entuzjazmem wręczyłam pięćdziesiątkę dużemu facetowi. Ale bramkarz nie wydawał się go zauważyć. Wyrwał mi banknot z ręki, a potem niezbyt delikatnie wepchnął mnie do środka pomagając wejść. Jeju. Więcej wchodzących za mną ludzi wepchnęło mnie do środka, więc skierowałam się ku jasnej przestrzeni na środku, w przeciwieństwie do bardzo ciemnej reszty magazynu. Zapach ziemi mieszał się z aromatem piwa, dymu i męskiej wody po goleniu. Lubiłam męski zapach. Najbardziej wodę po goleniu. Mimo oczywistego zagrożenia parłam naprzód. Kiedy znalazłam się w centrum, zrozumiałam, że tłum był większy niż się spodziewałam. Ludzie, w większości mężczyźni, stali i dopingowali wokół klatki zrobionej z łańcuchów, takiej jak pokazują w TV tylko szerszej. Surowa struktura odzwierciedlała się w linach, a drzwi wejściowe do klatki były zamknięte kłódką od zewnątrz. To nie mogło być nic dobrego.

62

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wnosząc po okrzykach tłumu, byli spragnieni bardziej krwi niż piwa jakie tu przynieśli. Kupili napoje. Obstawili zakłady. Pierwsze pięści poszły w ruch. Byłam naprawdę zaskoczona jak wiele kobiet było tu obecnych, wtedy zrozumiałam, że nie dopingowały jak mężczyźni. Patrzyły, wszystkie ich spojrzenia skupiały się w jednym miejscu. I wtedy go zobaczyłam. Jego. Reyesa Alexandra Farrowa. Był za łańcuchami. Skupiłam się na akcji, na show, dla którego był tu cały ten tłum.

63

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 5 Jestem Problemem, słyszałem, że mnie szukasz. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Anioł nie żartował! Reyes zajął się walkami w klatce. Na początku to była cudaczna myśl, bo przyszło mi do głowy, że mówił o walkach kotów. Odepchnęłam zaskoczenie na bok. Przepychając się przez tłum, dla lepszego widoku podbiegłam bliżej. Zawodnicy nie nosili tradycyjnych bokserskich szortów. Przeciwnik Reyesa miał na sobie dresy, a on tylko jeansy i nic poza nimi. Jego dłonie zostały oklejone taśmą. Miał bandaże wokół torsu i ramienia. Ranny zawodnik nigdy nie zostałby dopuszczony do rywalizacji w legalnej walce. A ta była legalna jak kradzieże. Kiedy poczuł, że jestem w pobliżu, uniósł oczy znad swojego zadania – zadanie obejmowało krew i pot, i trzysta funtów przeciwnika – i spojrzał w moje. Zaskoczenie mignęło na jego twarzy, tak ulotne, tak szybkie, że wątpiłam, by ktoś oprócz mnie je zauważył. Złapał się na tym. Rysy twarzy mu stwardniały, spiął mięśnie, a facet którego trzymał w pełnej blokadzie wrzasnął z bólu na sekundę przed tym jak został rzucony na podłogę klatki. Uderzył dłonią w podłogę poddając się. Dla takiego faceta jak on, wyraźnie zahartowanego wojownika, to musiało być trudne: uderzyć łapą w podłogę, przyznać się do porażki, ale ból jaki zadał mu przeciwnik musiał być nie do zniesienia. A Reyes nie zatrzymał się, nie dał za wygraną. Namiastka sędziego wpadła do klatki, gdy facet ponownie upadł. Ból wykrzywił rysy jego twarzy przerażając mnie w duchu, ale Reyes nie spuszczał ze mnie oczu. Wpatrywał się we mnie iskrzącym i wściekłym wzrokiem, kiedy uniósł szczękę zaciskając chwyt jeszcze mocniej. Sędzia wariował próbując odciągnąć Reyesa od przeciwnika. Dwaj inni mężczyźni rzucili się do klatki, ale nie mieli nawet w połowie 64

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

takiego zapału jak sędzia. Zbliżali się nieufnie, a tłum wył z podniecenia. Błagał o krew. Albo, no dobrze, jeszcze więcej krwi. Jak dla mnie ból tego człowieka to było za dużo. Ostro pulsował i przelewał się przez moje żyły tak samo jak hemoglobina. Spuściłam głowę, ale nie oczy. - Proszę, przestań. Reyes natychmiast puścił człowieka, usiadł na piętach, a lubieżne ostrzeżenie przeszło przez jego cholernie przystojną twarz. Nie chciał mnie tutaj – to było bardzo oczywiste – ale było coś jeszcze niż tylko to. Był wściekły. On, który mnie wystawił, by patrzeć jak upadam. On, który potrafił skopać mój biały tyłek na tysiące sposobów, od niedzieli był na mnie wściekły. Na maksa spieniony. Przeciwnik leżał na brezencie sapiąc i wijąc się w agonii. Widocznie ostatnia seria ciosów jaką zareplikował mu Reyes musiała coś uszkodzić. Reyes zignorował go. Tak samo ignorował sędziego, który gromił go werbalnie i faceta, który położył łapsko na jego ramieniu, zanim dobrze to przemyślał. Reyes skoczył na nogi i wyleciał z klatki jakby natychmiast musiał być gdzieś indziej. Kiedy przedzierał się przez tłum posypały się w jego stronę gratulacje i pozdrowienia. Zignorował je. Na szczęście tłum był wystarczająco przytomny, by schodzić mu z drogi. Reyes płynął przez niego z łatwością, a potem schował się za drzwiami prowadzącymi do wielkiej, kanciastej budowli w odległym narożniku. Biura, być może. Trenerzy pomogli drugiemu facetowi stanąć na nogi i poprowadzili go w przeciwnym kierunku, a sprzątacz mopem wytarł krew z maty. Moje stopy poprowadziły mnie gdzie oczy. Do pomieszczeń w rogu. Przepchnęłam się przez zdziczały tłum i usychające z miłości baby. Kilka z nich krążyło wokół drzwi, ale nie ośmieliły się przez nie przejść. Fakt, że drzwi były kompletnie niestrzeżone zaskoczył mnie. Wyszedł inny gość, niższy i szczuplejszy niż Reyes, ręce miał podobnie owinięte taśmą, a pieści gotowe, walczył z cieniem, gdy szedł do klatki. Tłum ponownie oszalał. Wpełzłam przez drzwi do pomieszczenia w typie przemysłowej szatni. Nie czystej i jasnej sali gimnastycznej, ale do starej fabrycznej szatni, brudnej, śmierdzącej i mrocznej. Trzy rzędy metalowych szafek wypełniało w połowie salę, po lewej stało kilka boksów biurowych. Na prawo...

65

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Oni chcą, by to trwało znacznie dłużej. - Męski głos odbił się echem. Rozmawialiśmy już o tym, pamiętasz? Poszłam za głosem. Minęłam szafki i skierowałam się ku otwartej przestrzeni z ławkami i stołami. Prysznice swoje najlepsze lata miały już za sobą. Niemniej, nadal ktoś z nich korzystał. Para kłębiła się wokół siedzącego na stole Reyesa. Człowiek, który musiał być jego trenerem stał przed nim owijając mu ręce białą taśmą, zupełnie jak na filmach. Jeansy zwisały mu nisko na biodrach ukazując wgłębienie między miednicą a płaskim, umięśnionym brzuchem, osłabiając moje kolana. Bandaże i jeszcze więcej białej taśmy zdobiło jego ramię i żebra, a ja walczyłam, by stłumić niepokój. Co do reszty… jego miedziana naoliwiona skóra z gracją rozpościerała się na twardych mięśniach i muskularnych krzywiznach jego ciała. On był po prostu wspaniały. Pierwszy raz, kiedy zobaczyłam Reyesa, ja i moja siostra byłyśmy w liceum. Ujrzałam jego twarz przez kuchenne okno jego mieszkania, późną nocą. To była zła część miasta, fatalna dzielnica i to, co dostrzegłam, tylko to potwierdzało. Mężczyzna – mężczyzna, którego później poznałam jako Earla Walkera, potwora wychowującego Reyesa, który lata później torturował mnie w moim własnym mieszkaniu – bił go. Reyes miał wtedy dziewiętnaście lat. Dziki. Zażarty. Piękny. A Earl był wielki. Jego pięści waliły w Reyesa aż nie mógł już dłużej stać. Nie mógł się dłużej bronić. Aby powstrzymać faceta przed zabiciem dzieciaka wrzuciłam cegłę przez kuchenne okno. Podziałało. Facet przestał. Ale cegła była jak plaster opatrunkowy umieszczony na ranie postrzałowej. Lata później dowiedziałam się, że Reyes spędził dekadę w więzieniu za zamordowanie Earla Walkera. Tylko, że Earl żył. Sfabrykował swoją własną śmierć, a Reyes poszedł do kicia za zbrodnię, której nie popełnił. Problem jednak leżał w tym, że uciekł z więzienia, by udowodnić swoją niewinność i wykorzystał mnie jako przynętę, by dopaść Earla Walkera. A ja w rezultacie prawie zginęłam. Także Cookie i jej córka Amber zostały narażone na ryzyko. Te rzeczy połączone z faktem, że Reyes jest synem Szatana, wykutym w ogniu grzechu i upodlenia, okazały się ciężko strawne. Był także mroczną istotą, która podążała za mną przez całe życie. Uratował je więcej niż raz. Jego działania przeczyły wszystkiemu w co wierzyłam odnośnie ciemności. Taka niejednoznaczność. A teraz stałam nad wielką, dzielącą nas przepaścią. Czy odważę się ponownie mu zaufać? Czu 66

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

uwierzę w jakiekolwiek jego słowo? Dwa miesiące spędziłam w mieszkaniu ostro nad tym główkując. Dotarł do mnie jego żar i podpełzłam bliżej. Znajome ciepło promieniowało od niego delikatnymi falami nuklearnymi i było to jak parząca maść, kojąca a jednoczenie drażniąca całą skórę. Stałam w jaskrawym świetle fluorescencyjnym. Ale on na mnie nie spojrzał. Dało mi to szansę na pożeranie go wzrokiem i sprawdzenie, czy wolność go zmieniła. Szybko zdałam sobie sprawę, że nie za bardzo. Jego włosy były tej samej długości, co dwa miesiące temu. Gęste, zwisały mu z czoła i zawijały się za uchem. Jego szczęka – ta silna i wiecznie uparta - była przyprószona jednodniowym zarostem, który także okalał jego pełne wargi z tak smakowitą precyzją, że moje własne usta były gotowe odpowiedzieć. Zmusiłam się i przeniosłam całą uwagę z jego twarzy na ramiona. Obnażone do walki odsłaniały starożytne tatuaże z którymi się urodził. Były one podwójną mapą, kluczem do bram piekła. Mogłam użyć tej mapy, ale kto by chciał podróżować tym samolotem i przemierzyć pustkę nieskończoności, aby dostać się na miejsce? Nikt. Reyes wpatrując się w działania trenera zapytał: - Co tu robisz?! Był tak zdumiewająco piękny, że zajęło mi dobrą chwilę, by zaczaić, że mówi do mnie. Nie widziałam go dwa miesiące, a nawet wcześniej spotykałam go w cielesnej powłoce tylko w okazyjnych, ulotnych chwilach, a każda z nich budziła we mnie podobne uczucia: otumanienie i pustostan mózgu. Wydawało się, że nieważne jak wściekła byłam, jego zmysłowość, surowa, dzika soczystość, zawsze działała jak magnes. A ja najwyraźniej byłam spinaczem. Każda komórka mojego ciała kazała mi kopytkować do przodu. Trener spojrzał na niego z konfuzją, a po chwili zdał sobie sprawę, że ktoś inny jest w szatni. Odwrócił się do mnie, a silna dezaprobata wykrzywiała jego twarz. - Nie możesz tu przebywać! - Muszę porozmawiać z zawodnikiem! - powiedziałam wbijając w mój głos tyle władzy na jaką było mnie stać, mimo że było jej niewiele. Wreszcie, z nieskończoną ostrożnością, Reyes uniósł rzęsy, aż zobaczyłam błysk jego brązowych oczu. Próbowałam zmusić swoje serce do miarowych uderzeń, ale ono

67

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

zamarło. Jego usta rozchyliły się lekko, a moje spojrzenie ponownie opadło się na jego wargi. To bardzo zawężało moją odpowiedź, a on powtórzył: - Musisz stąd wyjść. Na dźwięk jego głębokiego, zmysłowego głosu zignorowałam przypływ ciepła, które zalało moje ciało i wyprostowałam ramiona, podeszłam i podałam mu papierek, który zmięłam w momencie, gdy zobaczyłam go w klatce. - Przyniosłam ci rachunek. Opuścił gęste czarne rzęsy i wolno sięgnął po niego. - Mój rachunek, za co? - zapytał, uważnie studiując co napisałam. - Za moje usługi. Znalazłam dla ciebie ojca. I prawie przez to zginęłam. Moja prywatna firma detektywistyczna tak działa, panie Farrow. To biznes. I nieważne w co ty wierzysz, nie jestem twoją dziewczynką na posyłki. Uniósł arogancko brew, gdy wyplułam jego nazwisko, ale szybko doszedł do siebie. Odwrócił rachunek. - Jest napisany na paragonie z Macho Taco. - Improwizowałam. - Ahaaaa. Ale to na milion baksów! - Jestem kosztowna. Uniósł usta w krzywym i wszystkowiedzącym uśmieszku. - Nie mam w tej chwili miliona. - Możemy się udać do najbliższego bankomatu, jeżeli to pomoże. - Niestety, nie bardzo. Złożył rachunek i schował go do tylnej kieszeni, a ja mogłam w tej chwili myśleć tylko o tym, że chciałabym być na miejscu tego rachunku. - Jestem spłukany. Nawet nie czytając jego emocji wiedziałam, że to jawne łgarstwo. Bardzo dobrze, bo sama nie byłam biegła w oszustwach. Może w pożądaniach. W gorącej, palącej trzewia pożodze, która rozmiękczała moje kolana. Ale nie w podstępie. A mówiąc o tym... - Dlaczego walczysz?

68

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozejrzałam się po fatalnych warunkach panujących w szatni. Nawet nielegalna walka powinna być sanitarna. To było szaleństwo. - Powiedziałem ci. Jestem spłukany. Potrzebuję kasy. - Nie jesteś spłukany – odpowiedziałam. Spojrzał na trenera, a ten szybko wyszedł. Reyes wstał ze stołu. Cofnęłam się nieufnie. Podążył za mną płynnym ruchem. Potężny. Ale ja miałam kilka sztuczek w zanadrzu. Czas, aby szokować i zadziwiać. - Masz odjazdowe pięćdziesiąt milionów dolarów, które tylko czekają aż owiniesz swoją gorąca łapkę wokół nich. Zamarł, co było jego odpowiedzią. Inny facet na jego miejscu dyszałby i wybałuszał oczy w zaskoczeniu, a on zamarł, więc wiedziałam, że go dopadłam. - Mylisz się – odpowiedział, jego głos był jak jedwab podszyty zimną twardą stalą. - Twoja siostra mi powiedziała – wyjaśniłam. Chociaż nie byli biologicznie spokrewnieni, Reyes dorastał z dziewczyną, którą w każdy możliwy sposób uznawał za siostrę. Oboje byli poddawani ekstremalnej przemocy, choć na różne sposoby. Earl Walker, facet który mnie torturował, także ich wychowywał. Na swój chory sposób odmawiał Kim wody i jedzenia do momentu w którym Reyes zgadzał się na jego potworne żądania. Kim i Reyes wychowywali się w koszmarze, dlatego kiedy został aresztowany za rzekome morderstwo ojca wypierał się jej, aby ją chronić. A i tak, w jakiś sposób, siedząc w kiciu zrobił z niej milionerkę . - To nie są moje pieniądze. Są jej. Skrzyżowałam ramiona. - Nie wydała ich. Przysięga, że są twoje. - Myli się. - Zrobił kolejny krok. - Myślałem, że uzgodniliśmy, byś trzymała się z dala od mojej siostry. Nie uzgodniliśmy niczego, mimo że mi groził, ale postanowiłam teraz tego nie wywlekać. - To było jakiś czas temu, po tym jak zwiałeś z więzienia. Byłeś ranny, a ja się martwiłam. - Dlaczego? – kolejny krok. – Ostatnie co mi powiedziałaś, to żebym się pierdolił. 69

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zmusiłam się, by ustać w miejscu. Podchodził do mnie, by wymusić moją ucieczkę. To była taktyka, którą przyjmował, gdy chciał wywrzeć na mnie wrażenie. - Powiedziałam to tylko w myślach. - Wyraz twojej twarzy mówił wszystko. - To ta sama twarz, którą twój ojciec przeciął na pół? Zmierzał prosto do celu. - Ta twarz? – Zbladł. – To nie jest mój ojciec. - Wiem. Ale walka tutaj jest szaleństwem. Tak jakbyś życzył sobie śmierci. - I kto to mówi? - Co to ma niby znaczyć? Zacisnął szczękę z frustracją zanim odpowiedział: - Staram się zachować dystans, jak sobie życzyłaś. Podszedł jeszcze bliżej i tym razem nie miałam innego wyjścia, jak tylko się cofnąć. Jeden krok i stałam pod ścianą. Uniósł rękę i położył dłoń nad moją głową, by mnie zdominować. - Ale tego nie ułatwiasz. Nadmiar emocji zadrgał głęboko w moim rdzeniu. Reyes Farrow podpalił każdą komórkę w moim ciele jakbym była stworzona z benzyny; jedna iskra i ogarną nas płomienie. Wiedział jak na mnie działa. Musiał. I to trzymało mnie przy zdrowych zmysłach. Trzymało mnie z dala od uniesienia i przesunięcia dłonią wzdłuż bandaży na jego żebrach. Wsunięcia palców w jego jeansy. Zamiast tego postarałam się uspokoić oddech. - Widziałam cię rano. – Delikatnie zmarszczył czoło, więc wyjaśniałam dalej. – Pod kamienicą. Widziałam, że tam stałeś. Śledzisz mnie? - Nie – rzucił opuszczając dłoń i odwracając się do mnie tyłem. – Poluję na całkiem innego zwierzaka. - I ten zwierzak tak po prostu mieszka w mojej kamienicy? Pogładził taśmę na rękach. - Nie, ale mieszka tam to, czego najbardziej chce zwierzak. Jego słowa spowodowały, że puls mi przyspieszył. Jedyną rzeczą jakiej mogło pragnąć to zwierzę byłam ja. Jedynym zwierzęciem na jakie polował Reyes był demon.

70

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Ponownie stanął przede mną, trzymając dłonie na moim gardle, a ja chciałam uciec. - Cuchniesz strachem. Bezskutecznie walczyłam z jego uściskiem. - A czyja to wina? - Moja. Przepraszam, ale musisz, kurwa, nad tym zapanować. Naparł na mnie, aż moja skóra nie miała innego wyjścia, jak pochłonąć żar bijący od niego falami. Oddychałam tym. Sapnęłam, kiedy żar rozlał się głęboko w moim brzuchu i spłynął wzdłuż moich nóg. - Oni to kochają – wyszeptał mi do ucha. - To jest jak drag. W taki sam sposób zapach krwi kusi rekina. Zapach strachu zwabia ich. Napędza ich szał. Jest to zarówno przynęta jak i afrodyzjak. - A ty skąd to wiesz? - Ponieważ byłem jednym z nich, a niczego bardziej teraz nie pragnę niż zaciągnąć cię pod prysznic, zedrzeć z ciebie ciuchy i mieć cię w każdy możliwy sposób. Zamknęłam oczy na obraz jaki mi podarował. - Zawsze chcesz to zrobić. - Prawda, ale to jest i tak silniejsze niż myślisz. Jesteś Żniwiarzem i nic na świecie nie jest bardziej smakowite dla mojego gatunku niż perspektywa zlizywania strachu z twojej skóry. Nigdy mi tego nie powiedział. Wielu rzeczy mi nigdy nie powiedział, ale ten szczególny kąsek byłoby miło znać. - Nigdy ci nie powiedziałem, bo to nigdy nie był problem – powiedział, zaskakując mnie. Znowu to zrobił. Czytał moje myśli. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. - To wszystko jest na twojej twarzy, Dutch. I znowu. Dutch. Tajemnicze imię jakim mnie nazywał. Imię, które miałam jeszcze zrozumieć. - Widzę to – kontynuował. – Twoją dezorientacje. Twoją wątpliwość. Nie potrafię czytać w twoich myślach. Ale jak ty, potrafię odczytywać emocje, twoje też. A to nigdy nie było problemem, ponieważ wcześniej nigdy się nie bałaś. Nie aż tak.

71

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mylisz się – zaprzeczyłam. Jednak moje słowa były kombinacją podziwu i niepokoju. – Zawsze bałam się ciebie. Zatrzymał się. Rozluźnił uchwyt na tyle, bym mogła się wyślizgnąć. I zrobiłam to. Wyszarpnęłam się i ostrożnie cofnęłam się. Oparł dłoń na ścianie i zaciągał głębokie hausty powietrza, jakby starając się zapanować nad swoimi emocjami. - Musisz odejść zanim zmienię zdanie i cię nie puszczę. Pokręciłam głową. - Nie odejdę, póki mi nie obiecasz, że przestaniesz walczyć. Warknął. - Żartujesz? - Nie w tej chwili. Jeżeli kiedykolwiek miałam nad nim władzę, teraz był czas, by jej użyć. - Zabraniam ci walczyć! Nagły wybuch gniewu uderzył we mnie niczym ściana ognia. Wyprostował się i spiął. - Jesteś tą, która nalegała, bym zachował to ciało. A teraz jeszcze chcesz mi mówić, co mogę, lub czego nie mogę z nim robić? Miał rację. Nalegałam, by zachował swoje fizyczne ciało, kiedy chciał się go pozbyć. I z tego powodu tu właśnie stałam. - Prawie – powiedziałam prostując ramiona. - No to co dokładnie chcesz, bym z nim zrobił? Co za dziwacznie naładowane obrazami pytanie. Ponownie mnie zdominował, podchodząc bliżej i zmuszając do cofania, dopóki tyłkiem nie wyrżnęłam w stół, na którym wcześniej siedział. Jego żądza sączyła się przez każdy por mojego ciała. - Potrzebuję odpowiedzi, a raczej ciężko będzie je uzyskać, jeżeli skończysz martwy podczas nielegalnej walki w klatce. Czy oni mają w ogóle jakiegoś sanitariusza? - Martwy? – zapytał drwiąc z samego pomysłu. Wskazałam na jego bandaże. - Nie jesteś tak niezniszczalny jak myślisz. Roześmiał się, echo jego śmiechu ostro odbiło się między metalowymi szafkami. 72

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ty naprawdę wierzysz, że człowiek mógł mi to zrobić? To zajęło moment. Szczęka mi opadła. - Masz na myśli… - Rey? Cofnęłam się walcząc, by zachować spokój, kiedy załapałam, co powiedział. Demony. Były tutaj. Na ziemi. I on z nimi walczył. Spojrzałam w kierunku kobiety wchodzącej do szatni. - Jesteś gotowy na kolejną walkę? Proszą o ciebie. Nie spojrzał na nią. Nie odrywał oczu ode mnie. - Wendell chce, by ta była ostatnia – powiedziała niepewnym głosem. Czułam jak opada na mnie jej niepokój. Kiedy wysoka kobieta z krótkimi blond włosami weszła w światło, uświadomiłam sobie, kim była i mało nie padłam. Elaine Oake? Kobieta z blogu? Kobieta, która zrobiła muzeum dedykowane Reyesowi z przedmiotów skradzionych mu z więzienia i przeszmuglowanych przez klawiszy? Klawiszy, których opłacała? Była tutaj?! Z Reyesem?! Kiedy uświadomiłam sobie, że była nikim więcej niż więzienną fanką, bogatą kobietą, która okradała Reyesa przez całą odsiadkę, która płaciła strażnikom za informacje o nim, by kradli przedmioty z celi, i robili zdjęcia, kiedy nie patrzył, moje zdumienie przesunęło moje myśli o demonach przez wzgórza i doliny ziemi do myśli, że ta baba przemierzała wzgórza i doliny ciała Reyesa. Gryzący i doprowadzający do szału rodzaj zazdrości wybuchnął w mojej klatce piersiowej powodując upokarzający przypływ frustracji. Walczyłam z tym, ale ona musiała dostrzec szok na mojej twarzy. Jej była identyczna. Było też widać niepewność. Reyes był groźny i wyraźnie jej się to nie podało. Ponownie uznanie mignęło przez jej twarz, podążając z kolejną falą szoku. - Rey? – Zapytała raz jeszcze. – Wiesz kto to jest? Westchnął ciężko i zacisnął zęby. 73

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tak. - Och, okay. – Podeszła do nas bliżej. – Pracujesz nad kolejną sprawą? Zapytała z nadzieją tak wyzierającą z oczu, że zrobiło mi się jej żal. - Tak pracuję tu nad jedną. - Och cóż... cokolwiek to jest zapłacę. Jestem menadżerem Reyesa. Odwróciła się do niego i nieśmiało położyła dłoń na jego ramieniu. - Musisz się przygotować. Walka, która trwa dobiega końca. – Potem zmusiła się do uśmiechu. – Oni wszyscy są tu dla ciebie. Ta walka była tylko zapchaj dziurą, coś, co miało oczyścić podniebienie między rundami. On znowu będzie walczył? I to dla niej było fajne? W odruchu chciałam wyrwać jej krótkie, doskonale uczesane kudły, ale się powstrzymałam. Reyes nie należał do mnie. Nie miałam nic do powiedzenia, nawet w sprawie walk, i on o tym wiedział. Był w więzieniu przez dekadę za przestępstwo, którego nie popełnił, a ja starałam się go kontrolować. Tak jak oni to robili. Każdego dnia, przez ponad dziesięć lat. Każdy ruch, każda myśl kontrolowana przez kuratora, strażnika lub dyrektora. Ale nadal… Elaine Oake? - A my musimy dostać się do domu, zanim pojawią się nowi sponsorzy – dodała. – Są bardziej niż chętni, by cię poznać. I prawie zemdlałam. Dom? Mieszkał z nią? Zgubiłam się na moment, byłam wstrząśnięta, kiedy zatonęłam pod nowymi odkryciami. Reyes przyglądał się mojej twarzy, obserwując każdy ruch, każdą reakcję. - Możesz dać nam chwilę? – zapytał, a ja nie byłam pewna do której z nas mówił. Nie byłam pewna czy nawet o to dbałam. - O-okay – rzuciła Elaine. Odchodziła wolno jakby wkładała w to każdą uncję siły jaką posiadała. - Mieszkasz z nią? – zapytałam na bezdechu. – Czy ty masz pojęcie kim ona jest? - Tak. – Odczekał chwilę, po czym dodał. – I jeszcze raz tak. 74

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Miękki śmiech zdumienia uciekł mi, zanim go powstrzymałam. Odwróciłam się, by odejść, ale on chwycił dłońmi stół i zablokował mi drogę. Strzeliłam oczami w kierunku Elaine. Zatrzymała się na końcu rzędu szafek, a ja tego nie przegapiłam. Ani bólu w jej oczach. Witamy w świecie Reyesa Farrowa. - Przesuń się – warknęłam. - Nie odpowiedziałaś mi. Co chcesz, bym zrobił ze swoim ciałem? Posłałam mu nienawistne spojrzenie. - Wyślij je z powrotem do piekła. Jego złośliwy uśmiech był jak rozżarzony pogrzebacz wbity w mój żołądek. To go bawiło? Moje oszołomienie? Mój ból? - Rozrywką? Tym jestem dla ciebie? Mężczyzna wszedł do pokoju. Jego trener. - Teraz ty. - No i...? - Wciąż czekał na moją odpowiedź. To było już zabawne. Zauważyłam patrzącą Elaine, marszczyła brwi z niepokoju. - Twoja dziewczyna jest zmartwiona. – Powiedziałam starając się zmienić temat. - Zazdrosna? - Bynajmniej. - Ale wydajesz się być zazdrosna. - Nie jestem. Po prosu nie mogę uwierzyć... - W moje abeesy? Mój żołądek fiknął koziołka. Wzięłam uspakajający oddech i dokończyłam. - W twój gust. - Mój gust ma się całkiem dobrze. – Uniósł mój podbródek zabandażowaną dłonią. - Nie chcesz mnie w pobliżu, więc co cię to obchodzi? - Nie obchodzi. - To po co tu jesteś? - Bo jesteś mi winien kasę za moje usługi. - Ha, a co z tymi trzema razami, gdy uratowałem ci życie? 75

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wzruszyłam ramionami. - Wystaw mi rachunek. Pochylił się i wyszeptał. - Wolę cię zerżnąć. - A ja wolę, byś mnie puścił. - Ale nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. – Złożył usta na moim uchu, przesunął wargi w dół mojej szyi, rozlewając na moim ramieniu odurzającą falę rozkoszy. – Co chcesz, bym zrobił z moim ciałem, Dutch? Po solidnej minucie powiedziałam. - Zabierz je do swojej siostry. Uwaga o siostrze było jak chluśniecie mu w twarz lodowatą wodą. Jego ciało spięło się. Zesztywniał. - Teraz ty. – Wrzasnął trener. – Wyłaź i... Kiedy Reyes odwrócił się do niego niczym atakująca kobra, facet się cofnął. Rozszerzył oczy zanim uniósł ręce w kapitulacji. - Stracimy to miejsce, jeżeli nie będziesz walczył. Reyes wydawał się uspokoić. Odwrócił się do mnie, owinął palce wokół mojej obroży i pociągnął mnie do przodu, nasze usta dzieliły milimetry. - Spadaj do domu. Lekko mnie pchnął, a ja w odpowiedzi chciałam go pacnąć go dłoń. Ale już ruszył w kierunku drzwi. Spadaj do domu, nosz w dupę jeża.

76

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 6

Dlaczego zabijasz ich życzliwością, kiedy możesz użyć siekiery? - NAPIS NA T-SHIRCIE

Wciąż zdębiała stałam w mniej zatłoczonej części magazynu. On z nią mieszkał?! Z tą babą? Z tym namolem? Powiedzieć, że byłam zaskoczona, było największym niedopowiedzeniem od czasu „Houston, mamy problem”. Ale cholercia jaśnista, on z nią mieszkał? Moja zazdrość wydawała się bezkresna i tego nienawidziłam. Wolałam być atakowana przez stado wściekłych mrówek ogniowych niż odczuwać zazdrość. Zbędna emocja połączona ze strachem, wściekłością, upokorzeniem i niepewnością. Spojrzałam na swoje dziewczynki, znane także jako Danger i Will Robinson. Jasne, nie miałam powodu do niepewności. Tak bardzo jak nie chciałam ponownie oglądać walczącego Reyesa, tak szybko polazłam do ciemnego narożnika, by właśnie to zrobić. Z tego miejsca nie był wstanie mnie dostrzec, ani wściec się na mnie. Na szczęście platforma była wystarczająco wysoka i mogłam oglądać widowisko nad tłumem ludzi. Wskoczyłam na betonowy pylon z metalową belką nośną, owinęłam ramiona wokół niej i szukałam wzrokiem Reyesa. Rozmawiał z trenerem i odwrócił się, by odmaszerować do klatki, ale gdy zrobił pierwszy krok zatrzymał się. Spojrzał w dół. Zmarszczył brwi. Następnie wziął głęboki wdech i spojrzał prosto na mnie. Przesunęłam się w cień. Jak, do cholery, mógł mnie zobaczyć? Może patrzył na kogoś innego? Pochylił głowę i po chwili uniósł dłoń, by wskazać wyjście za mną. W tej samej choreograficznej fali, morze głów zwróciło się w jednym kierunku. I ja się odwróciłam, by nie wiedzieli, że miał na myśli mnie. Kiedy spojrzałam na 77

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

niego, skrzyżował ręce na piersi i nie odrywał od mnie wściekłego spojrzenia. Zeskoczyłam z pylonu i też skrzyżowałam ręce. Tylko że moje były skrzyżowane w przekorze. Jeżeli tak bardzo chciał się mnie pozbyć, mógł mnie stąd wywlec własnoręcznie. Chwila, nie, to raczej nie był dobry pomysł. Zanim zdecydowałam co zrobić, tłum ponownie zaczął wiwatować, bo przeciwnik Reyesa wyszedł z drugiego pomieszczenia. Reyes przeniósł badawcze spojrzenie na faceta, który pojawił się na schodach. I wiedziałam dlaczego. Był jeszcze większy niż ten ostatni, bardziej muskularny. Z Reyesa było kawał chłopa, ale był raczej smukły i solidnie umięśniony, zbudowany dla szybkości jak i siły. Ten facet był czystą siłą. Wyglądał bardziej jak profesjonalny kulturysta niż zawodnik. I to niesamowite, ale biorąc pod uwagę jak wysoki był Reyes, ten facet musiał być przynajmniej cztery cale wyższy. Patrząc na gościa, moje serce skoczyło i utkwiło w gardle. Wiedziałam, że Reyes jest istotą nadprzyrodzoną, ale był ranną istotą nadprzyrodzoną, a ten facet był ogromniasty. Zrobiłam krok do przodu, kiedy tamten lazł do klatki. Reyes sterczał na schodach przed wejściem. Patrzył. Badał. Spiął ramiona i opuścił głowę, spod rzęs wpatrując się w faceta, i jakby na coś czekał. Ale na co? Tłum zamilkł i czekał z zapartym tchem. Przeciwnik zatrzymał się jak wryty, gapiąc się na Reyesa. Potem zmarszczył brwi, spojrzał w dół jakby był skołowany. I wtedy to zobaczyłam. Niewyraźna plama w jego ruchach. Zaburzenia w jego aurze. Potrząsnął głową jakby chciał ją oczyścić. Jedno uderzenie serca później jego oczy spojrzały na mnie. Rozszerzył je ze zdziwienia i na jego twarzy błysnęło uznanie. Nie miałam pojęcia dlaczego. Nigdy nie widziałam gostka. Ale kiedy wypuścił zwierzęcy ryk, strach poszybował wzdłuż mojego kręgosłupa i przez moją skórę. Cofnęłam się ponownie, facet z szybkością i gracją dzikiego zwierzęcia zignorował wejście do klatki. Ogromne zwierzę z głęboko zakorzenioną nienawiścią wykrzywiającą rysy twarzy. Próbowałam zwolnić świat, zatrzymać jego bieg – już to robiłam w przeszłości, przed incydentem z Earlem Walkerem – ale tym razem tak się nie stało. Nie mogłam kontrolować niczego, w tym także rozszalałego pulsu w moich uszach. Gdzieś na peryferiach mojej świadomości zauważyłam Reyesa próbującego 78

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

przechwycić gościa. Jednym skokiem wpakował się na klatkę i rzucił się w powietrze mijając się z nim o cal. Sięgnął do tyłu, chwycił górną część klatki, wykonał wspaniały obrót w powietrzu i ponownie się rzucił. Ściany klatki ugięły się pod naporem jego wagi i to zmusiło go do wskoczenia w tłum. Potem zniknął za przeciwnikiem. Ciężki zawodnik znalazł się kilka metrów ode mnie. Niczym taran, okładał pięściami każdego, kto stał mu na drodze, a jego twarz zastygła w masce wściekłej determinacji. A ja nawet nie znałam faceta. Próbowałam się odwrócić i uciec. Z każdą uncją siły jaką posiadałam, zmuszałam stopy, by udały się w przeciwną stronę, ale mogłam się tylko gapić. Patrzeć jak zbliża się coraz bardziej. Bliżej i bliżej. Ślina ciekła z jego ust niczym piana u wściekłego psa. Chciał mojej śmierci. Pragnął mojej śmierci jak ćpun łaknął kolejnego odlotu. W jednym żrącym wybuchu jego mordercze zamiary uderzyły we mnie, na mikrosekundę wcześniej zanim on to zrobił. Rzucił się na mnie, waląc bez składu i ładu, ale jedynie na co miał czas zanim został sprowadzony do parteru, to ciśnięcie mnie na ścianę. Prawdopodobnie dlatego, że wisiał mu na plecach rozjuszony Reyes. Wbił kolesia w podłogę, któremu uciekł wściekły ryk z gardła, gdy próbował strząsnąć z siebie syna Szatana. A i tak, nadal starał się dorwać mnie w swoje łapska, nadal walczył, pełznął i czołgał się w moim kierunku, a ja coraz mocniej wtapiałam się w ścianę, dusząc się własnym oszołomieniem. Moją agonią. Głowa odskoczyła mi, kiedy ponownie wbiłam się w mur, a zaskakująco ostre szarpnięcie bólu przeszło przeze mnie niczym tornado, zjadając pół Barbarka12, mojego mózgu. W obliczu tak dziwacznego i agresywnego zachowania tłum wpadł w panikę. Kilka osób zostało ranionych przez faceta, ale więcej zostało pokiereszowanych, gdy tłum się rozpierzchnął w różne kierunki. Niektórzy próbowali dostać się do wyjścia, inni ustawiali się pod kątem dla lepszego widoku. Nasilały się wrzaski i krzyki, a facet robił co mógł, aby mnie dorwać. - Spadaj! Spojrzałam na Reyesa. Widząc ile siły potrzebuje, by przytrzymać faceta zdałam sobie sprawę, że to nie był człowiek. Albo przynajmniej nie w pełni. 12

No była Barbara, ale mózg to rodzaj męski, więc jest Barbarek :P

79

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Chwycił go jeszcze mocniej, zblokował i posłał mi spojrzenie. - Do kurwy nędzy, spadaj stąd! - wrzasnął przez zaciśnięte zęby. Zerwałam się na równe nogi, kiedy facet przyłożył łokciem w szczękę Reyesowi i zdobył kolejne sześć cali, by mnie dostać. Ponownie skupił się na mnie, jego twarz była wykrzywiona w nienawistnym uśmieszku, ślina wylewała mu się z ust, krew tryskała z nosa, a jego jednym celem było dorwać mnie. Wyrzucił pazury do przodu, skrobał paznokciami betonową podłogę, walcząc na ziemi. Chaos wokół mnie zaczął żyć własnym życiem. Wzrósł do kakofonicznego szału. Wrzaski napływały echem z każdego kąta magazynu, a widzowie uciekali w kierunku drzwi. Wątpiłam, by ktokolwiek z nich wiedział przed czym ucieka. Ludzie wrzeszczeli. Uciekali. I to było wystarczająco dobre dla nich, bo w przeciwnym razie miałoby to fatalny wpływ na ich zdrowie. Oni po prostu nie mieli wyboru. Skierowałam się do drzwi, ale zauważyłam dzieciaka w kapturze z logo Slipknot13. Upadł i jeżeli nikt by mu nie pomógł, mógł zostać stratowany w ciągu kilku sekund. Rzuciłam się do przodu, ale masa wściekłych widzów pchnęła mnie do tyłu. Straciłam dzieciaka z oczu. Wtedy usłyszałam kolejny ryk. Musiałam wrócić i sprawdzić co z Reyesem. Facet zrobił postępy. Ponownie był kilka metrów za mną. Przesuwałam stopę za stopą, nie mogąc oderwać spojrzenia od Reyesa i Hulka14, od wypływającej z niego ciemności. Przeciwnik, zwariowany facet pędził na mnie z zajadłym zapałem. Przez ułamek sekundy ukazał swoje prawdzie oblicze. Ciemne i mroczne, zęby ostre jak obsydianowa brzytwa, zaostrzone niczym igły. Wtedy ukrył swoje zwierzę, a ja zdałam sobie sprawę na co przed chwilą patrzyłam. Na Demona. Nie. Ponownie się cofnęłam. To był człowiek opętany przez demona. Przecież widziałam wcześniej demony, kiedy torturowały Reyesa. Ich pajęcze ciała. Ich żylaste kończyny wygięte i powykręcane pod nienaturalnym kątem. Ich bezokie głowy składające się głównie z zębisk, zębisk, i jeszcze raz zębisk. I jeden z nich był w tym 13

Slipknot - Amerykańska grupa wykonująca muzykę z pogranicza heavy, nu, death i metalu alternatywnego. Hulk Hogan – amerykański zawodowy zapaśnik oraz aktor. Jako wrestler występował w World Wrestling Entertainment, World Championship Wrestling, New Japan Pro Wrestling oraz American Wrestling Association, obecnie Total Nonstop Action Wrestling. 14

80

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

człowieku. Zajadle się zatrząsnął, w zwierzęcej potrzebie rozerwania mnie na strzępy. Pragnął mnie zaciekle, głód z niego promieniował w moim kierunku. Po raz ostatni próbował dzielnie pozbyć się Reyesa, ale Reyes był za silny. Wbił go w ziemię i w jednym gwałtownym ruchu skręcił mu kark. Surrealistyczny trzask i jego szyja wygięła się pod dziwnym kątem. Życie uciekło z niego w ciągu kilku sekund, a to spowodowało, że kolejny galon adrenaliny spłynął mi po plecach. A jego zapach, smród zgniłych jaj, zaatakował wszystkie moje zmysły. Ogarnęła mnie fala mdłości. Rozejrzałam się sprawdzając kto był świadkiem tego, jak Reyes skręcił kark facetowi. Magazyn był prawie pusty. Kilku maruderów stało w cieniu, głównie bramkarzy i kilku pracowników obsługi, ich twarze były zastygłe w szoku, gdy wpatrywali się w martwego gościa. W następnej chwili Reyes był obok mnie. Złapał mnie za kurtkę i szarpnął na baczność. - Co, do chuja, muszę zrobić, byś raczyła mnie słuchać? Kolosalne składowisko adrenaliny przeciążające mój system domagało się ujścia. Z każda uncją siły jaką posiadałam odepchnęłam go, podbiegłam do ściany i opróżniłam swój żołądek na betonowy fundament. To było dziwaczne. Nigdy tak nie reagowałam na atak. Przeważnie byłam o wiele bardziej opanowana. A jeżeli nie opanowana to przynajmniej stałam w pionie. Ale tym razem ledwo trzymałam się na nogach. Świat kręcił się wokół mnie, a żołądek ostro protestował. To by wyjaśniało drżenie i mój niewytłumaczalny przymus, by chlapnąć sobie podwójną wódkę. Ale dlaczego? Dlaczego teraz? Dlaczego ten facet? Reyes nie dał mi czasu na złapanie oddechu. Chwycił tył mojej kurtki i pociągnął mnie w stronę drzwi. Pomyślałam, by z nim walczyć, ale to wymagało energii, której jak sądziłam, nie posiadałam. Czułam się jak szmaciana lalka w jego uścisku, moje ręce zwisały z obu stron, wiotkie i bezużyteczne. Więc postanowiłam się kłócić. Na kłótnie zawsze miałam energię. Otarłam mankietem usta, przełknęłam kolejną torsję i powiedziałam: - Puszczaj. Oczywiście tego nie zrobił. Dalej wlókł mnie przez pomieszczenie jak używanego mopa. Czułam jego niepotrzebną i niestosowną brutalność, ale walczyłam z żółcią napływającą mi do ust, co pochłaniało całą moją mentalną energię. 81

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Udało mi się sklecić kilka słów między pawiem a przełknięciem żółci. - Co to było? Wiedziałam oczywiście, ale to było zbyt nierealne. Zbyt straszne dla mnie, abym była w stanie w pełni to przyswoić. Nie miałam pojęcia, że ludzie naprawdę mogą być opętani. Myślałam, że to filmowy trik powodujący gęsią skórkę i koszmary. Albo coś, co mówił kapłan, aby utrzymać parafian, by nie wysuwali się przed szereg. Ale ten facet był opętany, pewne jak to, że ja tam stałam. Oki, może nie stałam, ale byłam wleczona. W połowie drogi do drzwi Reyes odwrócił mnie twarzą do siebie, ściskając moje ramiona w śmiercionośnym imadle. Powiedzenie, że był wściekły było wielkim niedomówieniem. Naturalnie, że się wkurzyłam. Chciałam tylko zwymiotować. Czy on nie ma ani krzty litości? Niestety w obecnej chwili nic nie mogłam zrobić. Ponownie przełknęłam próbując wyrwać się z jego łapsk. - Zabieraj się stąd swoim Jeepem, albo przysięgam na wszystkie świętości… Chociaż całkowicie koncentrowałam się na jego słowach, mając szczery zamiar wysłuchać jego siedmiu tysięcy gróźb, pewna, że jak zawsze wezmę je sobie głęboko do serca, usłyszałam kolejny trzask. I po chwili gardłowy jęk. I ponowny trzask. I kolejny gardłowy jęk przypominający pisk rannej sowy. Spojrzałam na lewo, gdzie leżał martwy przeciwnik Reyesa. Tylko, że on nie był martwy. Stał na czworakach kręcąc szyją z boku na bok jak po długim śnie. Ponownie ciemność wirowała wokół niego, jakby demon z trudem przebywał w granicach fizycznego ciała. Reyes szarpnął mnie do przodu, nasze twarze dzieliły centymetry. - Wynoś się! Potem to skoczyło. Jak tygrys z indyjskich traw, gość rzucił się w naszym kierunku. Ku mnie. Reyes pchnął mnie tak mocno, że tym razem moja głową wyrżnęła w betonową podłogę. Ale gwiazdy nie przyćmiły jednej rzeczy. Kiedy syn Szatana opiekuńczo stanął przede mną, spięty, przygotowany na atak, kolejny ryk, głęboki i gardłowy, wydobył się z najgłębszych czeluści wszechświata. Z dzikim warknięciem wyskoczyła znikąd Artemida i rzuciła się na faceta, gdy ruszył na mnie. Jego fizyczne ciało podryfowało do przodu, następnie wylądowało z ciężkim bum ślizgając się w poprzek podłogi, a demon wrzeszczał i wił się, atakowany przez moją strażniczkę. Jego zębiska utkwiły w karku Artemidy. Jego pazury zatonęły 82

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

w jej plecach. Wydała skowyt, ale nadal trzymała go w miejscu, potrząsając głową i wgryzając się w jego szyję do czasu aż jego ciemność, jak gazowana krew wylała się, zasnuwając podłogę, a następnie wyparowała jak sam demon. Rzuciłam okiem na mojego napastnika. Tym razem nie było wątpliwości. Facet nie żył. Jego wzrok był pusty. Oczy nieruchome i bez życia. Potem Artemida odwróciła się do mnie, opuściła głowę, wyszczerzyła kły i wydała kolejny gardłowy ryk z piersi. A ja myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. Reyes gwałtownie się odwrócił i niech mnie diabli, jeżeli nie zrobił tego samego. Poczułam się tak samo niepewnie jak wtedy, gdy coś utkwiło mi między zębami. Tylko że oni patrzyli za mnie, tuż za moją głową. I właśnie wtedy to poczułam, falę zimnej furii na moim karku i już wiedziałam, że pojawił się kolejny demon. Spojrzałam w górę, w puste oczy dzieciaka z kapturem Slipknot na głowie. Był znacznie mniejszy niż Hulk, ale jego zaciekła determinacja i ślina kapiąca na brodę były nie mniej przerażające. Kiedy ruszył w moim kierunku Artemida wystrzeliła i trafiła w niego jak strzała. Wyrwała z niego demona i zaczęła masakrować to coś na śmierć. Chłopak upadł, gdy demon go opuścił. Zwinął się w kłębek i wtedy to do mnie dotarło. To był dzieciak z mojego tylnego siedzenia. Dzieciak, którego uznałam za martwego. Jego blond włosy były skołtunione i brudne. Jego niebieskie oczy ściemniały. Czyżby demon zajął jego ciało i wysłał gdzieś jego duszę? Może nie było miejsca dla nich obu? Mrugałam zaskoczona do chwili, gdy Reyes uniósł mnie z podłogi. Znowu maltretowana przez syna Szatana, byłam zbyt słaba, by coś z tym zrobić. Ponownie ciągnął mnie w kierunku drzwi. - Czekaj – rzuciłam walcząc z jego uściskiem. – Zabierz chłopaka. - Nie. Z uporem wyszarpnęłam się z jego uścisku. Stanął i wbił we mnie wzrok. - W porządku. Wpatruj się, wściekaj się, warcz, mam to w nosie, ale nie opuszczę tego magazynu bez dzieciaka. – Kiedy Reyes skrzyżował ręce na klatce piersiowej, dodałam: - On został opętany. To niewinny dzieciak.

83

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Artemida skoczyła na mnie i żartobliwe szczeknęła. Uklękłam i trąciłam ją nosem, spojrzałam na Reyesa zachwycona, że go nie zaatakowała. - Dlaczego wybrali takiego dzieciaka? - Mają swoje powody. Te same, dla których musisz stąd wyjść. - Ponownie zostanie opętany? Podążą za nim? Spojrzał na dzieciaka w zamyśleniu. - To jest możliwe. Podbiegłam do dzieciaka i odsunęłam mu brudne włosy z twarzy. Artemida podeszła i próbowała go lizać. Kiedy zdała sobie sprawę, że nie może, skuliła się obok niego. - Jak możemy się upewnić, że tego nie zrobią? Reyes także ukląkł i sprawdził puls dzieciaka. Artemida wydawała się całkowicie nim nie zainteresowana póki nie dotknął chłopaka. - Oni nie mogą go dotknąć na uświęconej ziemi – wyjaśnił, a Artemida podeszła i polizała jego dłoń. - Serio? - zapytałam zaskoczona informacją i zachowaniem psiaka. Martwiałam się, bo skoro Reyes był synem Szatana powinna rozszarpać mu gardło. – Masz na myśli kościoły lub cmentarze? - Tak - parsknął i odwrócił twarz dzieciaka. Uniósł mu powieki. - Jest w szoku. - Musimy go zabrać w bezpieczne miejsce. – Położyłam dłoń na jego muskularnym przedramieniu. - Proszę Reyes. Artemida zaskomlała jakby również prosząc o pomoc. Walcząc z frustracją jaką czuł, pochylił się i wziął dzieciaka na ręce. Chłopak nie był mały, ale Reyes nie miał problemu wstać na nogi z szesnastolatkiem w ramionach. Artemida szczeknęła radośnie, dotknęła mnie nosem i zniknęła do miejsca z którego przychodziła, skacząc w ziemię pod nami. Nic nie mogłam na to poradzić, ale byłam pod wrażeniem. Gdzie, do cholery, ona przebywała? Spojrzałam na drugiego człowieka, który został opętany. Przeciwnika Reyesa. Wstrząsnęła mną wina. On też był niewinny. - Nie ten – rzucił Reyes otwierając kopniakiem drzwi. Zniknęło większość samochodów. Na szczęście przestał padać deszcz. Szłam obok niego, ostrożnie obserwując chłopca. 84

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Który? - Facet w środku. On nie był wart twojej sympatii. - Ale on był niewinny. – Przyspieszyłam i otworzyłam drzwi pasażera. - Nie, nie był. Pociągnij siedzenie do przodu. Zauważyłam, że bezcielesnej formy dzieciaka nie było już na tylnym siedzeniu. Wrócił do swojego ciała? I jak to działało? Pociągnęłam siedzenie do przodu i Reyes położył chłopaka z tyłu. - Kluczyki. - Chwilunia, zabierasz się gdzieś moim Jeepem? - Zabieram ciebie stąd twoim Jeepem. Dawaj kluczyki i ładuj się do środka. - Sama mogę poprowadzić, dziękuję bardzo. - A co się stanie jak chłopak ponownie zostanie opętany, gdy będziesz jechała I25? Rzuciłam mu kluczki. - Przekazuję ci pałeczkę. Wszedł do samochodu, kiedy syreny zawyły od wschodu. Skierowaliśmy się na zachód, zarzuciło nas na mokrym parkingu i ostro skręciliśmy na drugą. - Dokąd go zabieramy? – zapytał. - Wiem gdzie możemy go zabrać. Będą wiedzieli co z nim zrobić. Jedź do centrum, a później skieruj się na wschód. Dopiero gdy syreny były zbyt daleko, bym je słyszała, przypomniałam sobie, że zostawiliśmy w magazynie Elaine Oake. Zastanawiałam się czy powinnam o tym wspomnieć, a po chwili dałam sobie siana z moją małostkowością. Mogła być w niebezpieczeństwie. - Zostawiliśmy twoją dziewczynę. Jeden kącik jego ust uniósł się z obojętnością. - I porzuciliśmy miejsce zbrodni. Kolejny kącik jego ust uniósł się z obojętnością. - Nie mogę porzucić miejsca zbrodni - powiedziałam zdając sobie sprawę co właśnie zrobiłam. - Tym razem możesz. Spojrzałam przez ramię. 85

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Może powinniśmy wrócić. Powinni wiedzieć jak ten człowiek zginął. Tym też nie wydawał się przejmować. - Jesteś spłukana? Ostatnią rzeczą o jakiej chciałam mówić to moja finansowa ruina. Chciałam przedyskutować temat demonów i opętania, i jak to możliwe, żeby nagle niewinne dzieci stawały się pionkami w wojnie Reyesa. Ale postanowiłam być wspaniałomyślna i go udobruchać. Może moja współpraca pomoże mu się otworzyć. - Wyniosłam się z mojego biura – powiedziałam starając się zablokować ból z powodu zdrady mojego ojca. Ale Reyes i tak powinien go wyczuć. - I po prostu nie stanęłam jeszcze na nogi po wypadku. - To co zrobił Walker nazywasz wypadkiem? - To sprawia, że czuję się lepiej, więc tak. Nie bawiło mnie rozpamiętywanie tego, co ten potwór mi zrobił. Przylazł po mnie w dwóch celach: przesłuchać poprzez stosowanie kar, a następnie zabić. Ale słowo wypadek pozwalało, by cała sprawa była bardziej strawna. Palce Reyesa zacisnęły się na kierownicy. - Przepraszam Dutch. Nigdy nie pomyślałem, że pójdzie za tobą. Mając nadzieje, że skończymy ten temat złożyłam ręce podejrzliwie. - Próbujesz się wywinąć od zapłacenia rachunku? Niemal się uśmiechnął. - Jak mogłaś zbliżyć się do miliona? Naciągałam kurtkę. - Policzyłam moją dzienną stawkę plus koszty i zaokrągliłam w górę. Po szybkim spojrzeniu na mnie, zapytał: - Nie jesteś zbyt dobra w matematyce, prawda? Ponieważ przeskakiwaliśmy z tematu na temat, postanowiłam zadać inne pytanie. - Dlaczego z nią jesteś? Spojrzał na mnie, kiedy światła mijającego nas samochodu oświetliły jego twarz, a światła mijania zamigotały w jego brązowych oczach. - Bo mi to zaproponowała.

86

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mogłeś zostać z Amadorem i Biancą – powiedziałam wspominając jego jedynych prawdziwych przyjaciół. Spojrzał się na drogę. - Mógłbym zostać z tobą. Parsknęłam. - Mało prawdopodobne. Aczkolwiek była to dziwacznie słodka myśl, która wstrząsnęła moimi dziewczęcymi miejscami. A skoro oboje byliśmy wolni rzuciłam: - Cieszę się, że jesteś na wolności. - Udowodnij to! - powiedział z szerokim uśmiechem rozpościerającym się po całej jego twarzy. Zignorowałam koziołki w moim żołądku. - Spodziewam się szybko czeku. Nie każ mi szukać cię ponownie. Jesteśmy. Wskazałam na budynek przylegający do najstarszego kościoła w Albuquerque. Napis na nim głosił: Siostry Niepokalanego Krzyża. - Zabierasz go do zakonu? - To jest uświęcona ziemia. A one go przygarną. Spojrzałam na dzieciaka. Jakżeby nie przygarnęły? Reyes zatrzymał się obok ceglanego budynku i zaparkował Misery. Jasne światło podświetlało drzwi wejściowe. Zamiast wyjść zwróciłam się do mojego tymczasowego seksownego szofera. - Reyes, muszę wiedzieć więcej. Jeżeli polezą za mną, mam prawo wiedzieć co się dzieje. Zgasił silnik i spojrzał przez okno. - Nadal pracuję nad „jak i dlaczego”. - Świetnie, mi wystarczy tylko „co”. Kiedy nie odpowiedział, wygramoliłam się z samochodu i przesunęłam siedzenie do przodu z zamiarem, że później się z nim policzę. Dzieciak był nadal nieprzytomny, ale poruszał się. Reyes wyszedł i obszedł samochód, a mnie uderzyła kolejna myśl. Rzecz, o której całkowicie zapomniałam.

87

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kiedy cię dzisiaj zobaczyłam pod barem mojego ojca, jakiś mężczyzna do ciebie machał. Oparł się o bok samochodu i skrzyżował ręce na piersi. - To się niekiedy zdarza. Żyjemy w szalonym świecie. - Nie to. Mam na myśli, że tam stałeś, tak? Twoje fizyczne ciało? - O co ty pytasz? - zapytał wiercąc się pod moim spojrzeniem. - Ponieważ zniknąłeś. Ty. Cały ty. Diabelski uśmiech zagrał na jego ustach. - Dutch... przecież wiesz, że to niemożliwe. - Ale.... Chłopak ponownie się poruszył. Spojrzałam na niego. Na blond włosy okalające jego ładną buźkę. Na długie rzęsy i silną szczękę. Bez wątpienia to będzie pogromca kobiet. Z uśmiechem wdzięczności spojrzałam w kierunku Reyesa, ale znikł. Rozejrzałam się wkoło, przeszukując obszar wokół Misery. Definitywnie znikł. Bezszelestnie jak dym. No bez jaj...

Rozdział 7 88

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Radość to za mało. Domagam się euforii! - TEKST Z T-SHIRTA

Oczywiście Reyes nie chciał odpowiedzieć na żadne z moich pytań. Może dlatego, że byliśmy na świętej ziemi. Może nie mógł postawić stopy na otoczonym czcią gruncie? Ale czy rzeczywiście potrafił zdematerializować swoje fizyczne ciało? Sam pomysł pozostawił mnie skołowaną. Wpełzłam do Jeepa obok chłopca i odgarnęłam mu włosy z twarzy. Obudził się szarpiąc i odsunął ode mnie w połowie z zakłopotaniem, w połowie ze strachem. - W porządku - powiedziałam, pokazując dłonie w geście poddania. - Jesteś bezpieczny, ale muszę zabrać cię do środka. Rzucał wokoło dzikim spojrzeniem, mrużąc oczy za każdym razem, kiedy zerkał na mnie, jakby patrzył poprzez jaskrawe światło, i w niemałym szoku zrozumiałam, że był jak Pari. Widział moje światło, i to w oczywisty sposób go zaniepokoiło. Sięgnęłam do przodu i wyciągnęłam swoje okulary. - To powinno pomóc. - Kiedy nie wziął ich ode mnie, rozłożyłam je i pochyliłam się, by wsunąć mu na twarz, mając na uwadze, aby robić to powoli. Pozwolił na to, ale przezornie trzymał swoje mięśnie napięte. - Tak lepiej? Kiedy zbadał otoczenie, zwrócił swój czujny wyraz twarzy do mnie. - Och, racja. To jest Misery, mój Jeep, a ja jestem Charley. - W chwili, kiedy to powiedziałam, żałowałam, że nie mogę tego cofnąć. Dlaczego przedstawiłam swoje autko dzieciakowi, który, jeśli o niego chodzi, tkwił w nim uwięziony? To byłoby jak przedstawienie Jonasza wielorybowi po fakcie i oczekiwanie od nich, że będą w dobrych stosunkach. - To nie ma nic wspólnego z cierpieniem15, obiecuję. - Dlaczego tu jestem? - zapytał i zrozumiałam czemu nie potrafił odpowiedzieć na żadne z moich pytań. Nie używał głosu, tylko rąk. - Nie słyszysz? - Zapytałam w migowym. 15

Znowu gra słów do Misery 

89

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wydawał się zaskoczony. - Tak. - Cóż, ja jestem Charley. - Pokazałam, literując palcami przez kilka chwil moje imię. Niespodziewanie byłam wdzięczna, że urodziłam się znając każdy język, którym mówiono w historii świata, wliczając w to ogromny i różnorodny szereg języków migowych. - Kto jeszcze? - zapytał, a ja zmarszczyłam brwi zdezorientowana. Przedstawiłaś kogoś jeszcze. - Taa - powiedziałam z zakłopotaniem. - Przedstawiłam Jeepa. - Wskazałam na nią ruchem ręki. - Nazywa się Misery. - Nazwałaś swój samochód? - Tak i nie pytaj proszę co jeszcze nazwałam. Jesteś zbyt młody. Przez jego usta przemknął delikatny uśmiech. - Mam na imię Quentin - powiedział, literując palcami swoje pełne imię; wtedy podniósł lewą dłoń i umieścił Q na zewnątrz nadgarstka swojej prawej dłoni, pokazując imię na migi. - Miło mi cię poznać – powiedziałam i, zgodnie ze zwyczajem, pomimo że wątpiłam, by miał to na myśli, odwdzięczył się tym samym. - Przyprowadziłam cię tu dla twojego bezpieczeństwa. Pamiętasz co się stało? Spojrzał w bok. - Niektóre rzeczy. Sranie w banie. Całkowicie wymagał porady. Poczekałam aż zwróci się w moją stronę i powiedziałam: - To może znowu się wydarzyć. - Kiedy znieruchomiał i fala strachu uniosła się w moja stronę, powiedziałam: - Tak mi przykro. Muszę zaprowadzić cię do środka budynku. Tam będziesz bezpieczny. Pochylił się do przodu, by rzucić okiem. - Czy w Albuquerque masz rodzinę? - A-B-Q? - zapytał, nie rozpoznając skrótu, więc przeliterowałam całość. Trudny wyczyn. - Tak, jesteś w Albuquerque, w Nowym Meksyku. Szok na jego twarzy nie potrzebował interpretacji. 90

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Położyłam na chwilę dłoń na jego ramieniu, pozwalając mu na przyswojenie tego kawałka informacji, po czym zapytałam: - Skąd jesteś? Po chwili doszedł do siebie, mówiąc: - Waszyngton. - O rany, jesteś daleko od domu. Pamiętasz jak się tu dostałeś? Odwrócił się ode mnie, aby ukryć łzy, które zebrały się w jego oczach. Wzięłam to za „nie”. Musiał być opętany zanim opuścił Waszyngton. - Mogę skontaktować się z twoją rodziną. Powiem im, że z tobą wszystko w porządku. Ukrył twarz w dłoniach, a moje serce okrył żal. Ponownie położyłam dłoń na jego ramieniu. Pomasowałam, by się uspokoił. Nie musiał nic mówić, bym uświadomiła sobie, iż nie ma rodziny. Zastanawiałam się czy był bezdomny. Jego ból kazał mi walczyć o powietrze. Być tak zagubiony. Samotny. - Przyjdziesz w najbliższym czasie, bo robi się bardzo późno? Podskoczyłam zaskoczona widząc siostrę Mary Elizabeth stojącą przy Misery. Wewnątrz mojej piersi rosła obawa. - Czy to anioły powiedziały ci, że nadchodzimy? - Nie. Widziałam jak podjeżdżasz. - Och. – To było swego rodzaju rozczarowanie. - A anioły nigdy nic mi nie mówią. Ja tylko poniekąd podsłuchuję ich rozmowy. - Racja. Zapomniałam. Namówiłam Quentina, by wysiadł z Misery i przedstawiłam go siostrze Mary Elizabeth i trzem innym siostrom, które wyszły, by nas powitać. Stłoczyły się wokół niego jak kwoki, sprawdzając draśnięcia na jego twarzy i podłużne cięcia na nadgarstku. Ku mojemu zadowoleniu, kilka z nich nawet znało Amerykański Język Migowy. Będzie mu dobrze. Przynajmniej na razie. Pogoniły nas do klasztoru, poczęstowały zupą – która smakowała znacznie lepiej niż wymiociny, które nadal czułam w ustach – i gorącą czekoladą, a następnie przystąpiły do zadawania miliona pytań, jak na przykład jak to jest być Ponurym Żniwiarzem, i jak to jest, gdy ludzie przechodzą przeze mnie, aż w końcu przyszła matka przełożona i zakończyła naszą imprezę. Siostra Mary Elizabeth wszystko im o 91

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mnie powiedziała, więc to naturalne, że były ciekawe. Nie mogłam nie zauważyć, jak omijały kwestię Reyesa. Wiedziały kim był, czym był i jak byliśmy połączeni. Wróciłam do Quentina. Był zajęty pasjonującą rozmową z Siostrą Anną o tym, jak to Xbox ma najlepszą grafikę i najlepiej oddaje rzeczywistość. Siostra Anna znała system gry i kompletnie rozbroiła nieśmiałego chłopca. Włożył z powrotem okulary, więc mógł mnie zrozumieć. - Zostaniesz tu chwilę, w porządku? - zapytałam - Czy mogę zostać z tobą? - Nie, abyś był bezpieczny musisz zostać na świętej ziemi. Moje mieszkanie jest bardziej, no cóż, bezbożne. Skinął głową i rozejrzał się udając, że perspektywa zostania w domu pełnym zakonnic nie dotknęła go, choć wydawało się, że poczuł ulgę. - Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebował, napisz do mnie sms'a. – Podałam mu swoją wizytówkę. – Czekaj, masz telefon? Poklepał kurtkę i kieszeń jeansów, następnie z wielkim uśmiechem wyciągnął telefon. Kiedy stuknął w klawisze, telefon zgasł. - Bateria padła - przekazał, używając jednej ręki. - Mogę dać ci ładowarkę. - Przekazała w migowym Siostra Mary Elizabeth, a jej zapał był nieograniczony. - Dziękuję – powiedział z wdzięcznością. – Jak wygląda znak twojego imienia? Spuściłam głowę w śmiertelnym zawstydzeniu. - Nie posiadam takiego. Żaden z moich głuchych przyjaciół nie nadał mi takiego. Za każdym razem, kiedy pytam, odpowiadają, że wciąż o tym myślą. To tak, jakby unikali problemu. - Dlaczego? - Myślę, że to dlatego, iż mam tak wiele zalet, a oni nie potrafią zdecydować, która najlepiej mnie charakteryzuje. Zaśmiał się cicho. - Słyszący ludzie są powaleni. – Pokazał mało precyzyjnie, jakby twierdząc, że nie mogłabym go zrozumieć.

92

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Czyżby? – zapytałam, nadymając piersi. – Cóż, niesłyszący rozmawiają z pełnymi ustami. – Wybuchłam śmiechem na ten najstarszy żart z podręcznika dla niesłyszących. Quentin przewrócił oczami, a ja skorzystałam z okazji, by przystąpić do uścisku. W pierwszej chwili ucichł: potem niemal owinął się wokół mnie, przytulając się, jakby jego życie od tego zależało. Trwaliśmy w tym uścisku, aż Quentin rozluźnił chwyt. Kiedy rozdzielaliśmy się, pocałowałam go w brudny policzek, a on w uroczy, nieśmiały sposób spuścił głowę. - Niedługo wrócę, dobrze? - Czekaj - powiedział nagle zmartwiony. – Czy zakonnice jedzą boczek? Bardzo go lubię. Siostra Mary Elizabeth poklepała jego rękę, aby zwrócić na siebie uwagę, a następnie pokazała. - Uwielbiam boczek. Zrobię na śniadanie, dobrze? Skinął głową, następnie, zachwycony perspektywą, że będzie chroniony, pozwolił siostrom, by zaprowadziły go do pomieszczenia, gdzie mógłby się wykąpać i dostać świeże ubranie na zmianę. Wydawał się zrelaksowany i wdzięczny, co i mnie zrelaksowało, i byłam wdzięczna. I mogę powiedzieć, że matka przełożona od razu polubiła Quentina. Coś głęboko w jej wnętrzu poruszało się, gdy jej oczy napotykały jego wzrok, coś ciepłego i matczynego, dlatego zastanawiałam się jakie wspomnienia ujawniały się, kiedy patrzyła na niego. Później, kiedy wszyscy poszli, przyszpiliłam siostrę Mary Elizabeth na krześle moim osławionym, zirytowanym spojrzeniem. Nie wydawała się być speszona, chociaż, jeśli jej jasne spojrzenie, jakby z nieznacznym ADHD było jakąkolwiek wskazówką, to to spojrzenie mogłam z tym powiązać. - Wiem o co masz zamiar zapytać – powiedziała na swój pospieszny sposób. - Dobrze, więc nie muszę pytać. Co słyszałaś? Niesamowity dar siostry Mary Elizabeth dawał jej zdolność do słyszenia aniołów. Dosłownie. Jak nadprzyrodzony podsłuch bez kabla. W taki sposób dowiedziała się o mnie, i o Reyesie, i o Artemidzie. Przez lata słyszała rozmowy istot najwyższych prowadzone o nas. Mogłam tylko się zastanawiać co mieli do powiedzenia. Nie byłam tym zainteresowana. 93

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Pochyliła głowę i zajrzała do swojej herbaty. To było do niej niepodobne. Chciała przekazać mi jakieś złe wieści. - Oni znaleźli sposób, aby cię śledzić. Och, no cóż, to nie wydawało się takie straszne w wielkim planie tych istot. - Kto? Demony? - Tak, upadli. Opracowali nowy plan. - Oni mają w posiadaniu ludzi – powiedziałam z obrzydzeniem. – To jest ten ich wielki plan? Zawładnąć życiem ludzi? Zniszczyć ich? Opętali tego chłopca bez powodu? - Mają powód. - Przebiegła opuszką palca przez kilka rozsypanych kryształków cukru. - Opanowują jedynie osoby wrażliwe w sferze duchowej. Mające dar jasnowidzenia. Spojrzałam w stronę, gdzie odprowadziły Quentina. - Zatem Quentin jest jasnowidzem? - Tak. Całkowicie. - Super, ale co to ma wspólnego ze mną? Jasnowidzenie nie oznacza, że można zajrzeć w przyszłość. - Niekoniecznie. Obejmuje to wszystkie osoby z wyraźną zdolnością widzenia. Tych, którzy widzą w sferze duchowej. Niektórzy ludzie już rodzą się ze zdolnościami. Niektórzy zdobywają je przy pomocy innych środków, jak na przykład doświadczenie bliskiej śmierci. Pomyślałam o Pari. Widziała duchy odkąd doświadczyła spotkania ze śmiercią jako dziecko. - Ale dlaczego wybierają ich za cel? Co przez to zyskują? - Ponieważ ci ludzie przeważnie potrafią dostrzec aurę. - Ok. - powiedziałam nadal tego nie pojmując. - I, skoro mogą widzieć aury - położyła dłoń na moim ramieniu - mogą widzieć ciebie. Klepnęłam się mentalnie w głowę. Czasami byłam taka powolna. - No jasne. To tłumaczy, dlaczego wybrali Quentina. Widzi światło wokół mnie. Musiałabym sprawdzić co u Pari, upewnić się, że nie została opętana odkąd widziałam się z nią ostatnim razem. 94

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tym sposobem mogą cię śledzić. A według najnowszych rozmów, demony zbliżają się. Dlatego anioły wysłały ci opiekuna. To powód wysłania do ciebie Artemidy. Wiedziały, że to się wydarzy. Cholera. Tak myślałam, że musi być jakiś upiorny powód, pełen mroku i śmierci. Artemida nie mogła być po prostu spóźnionym prezentem parapetówkowym. - Czy mogą ją skrzywdzić? - zapytałam nagle zaniepokojona. - Czy demony mogą skrzywdzić Artemidę? - Nie wiem. Nie słyszałam - odchrząknęła i wzięła mój kubek. - Chcesz więcej herbaty? - Pewnie, dziękuję – powiedziałam z roztargnieniem. Matka przełożona wróciła i usiadła, podczas gdy siostra Mary Elizabeth zabrała nasze kubki i wstała, aby zrobić więcej herbaty. Patrzyła na mnie z najbardziej pogardliwym wyrazem twarzy. Uśmiechnęłam się. Skontrolowałam kunszt gabineciku. Zabębniłam palcami po stole. Spojrzałam na zegarek. Albo raczej na nadgarstek, gdzie mógłby znajdować się zegarek, gdybym go nie zapomniała. - Wiesz - powiedziała po dłużej chwili zastanowienia - mi także zajęło to dużo czasu – starała się znaleźć odpowiednie słowa – by uwierzyć w talent siostry Mary Elizabeth. Uff, zarąbiście. To nie miało być o mnie i moim pudełku po butach pełnym grzeszków. W takim razie, mogłam pobyć tu jeszcze chwilę. - Rozumiem – powiedziałam starając się być zrozumianą. - Ludziom także zajmuje dużo czasu, by uwierzyć w mój talent. Nie ma w tym nic złego. - Faktycznie, to jest. Trafiła do nas przez Boga i poddałam to w wątpliwość. Zakwestionowałam Jego dar. To jest coś, za co będę musiała odpowiedzieć, kiedy nadejdzie czas. Poniekąd, wydawało się to surowe. - Nie sądzę, by używanie logiki i ludzkiego instynktu było grzechem. Jej uśmiech był bardziej sympatyczny niż myślałam. - Z tego, co nam powiedziała, zanosi się na wielką i straszną wojnę.

95

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zgadza się – powiedziała siostra Mary Elizabeth, kiwając głową w entuzjastycznym potwierdzeniu i wręczając mi filiżankę herbaty. - A będzie ona wywołana przez uzurpatora. - Uzurpatora? – zapytałam. Matka przełożona położyła dłoń na ramieniu siostry Mary Elizabeth, zatrzymując ją. - Nie ma mowy - powiedziałam, patrząc na nie w tę i z powrotem. - Masz informacje, które mogę wykorzystać i nie możesz przekazać ich dalej? - To nie jest nasza sprawa - powiedziała matka przełożona. - Ta informacja jest święta. Została nam ona ofiarowana, abyśmy mogły się modlić. - Potrafię się modlić – powiedziałam obrażona. – Tylko powiedz mi, o co się modlić. Umieszczę to na mojej liście rzeczy do zrobienia. Kobieta o nieugiętej postawie wyluzowała trochę, podczas gdy uśmiech drgnął w kąciku jej ust. - Modlitwa musi być przeżywana, nie odfajkowana jako obowiązek na liście rzeczy do prania. Do dupy. Miała rację. - Ale mówimy tu o moim życiu. - I życiu, i zbawieniu każdego człowieka na ziemi. Jesteś przeznaczona do odegrania roli. Po prostu musisz zdecydować, którą rolę zagrasz. - Rebusik? – zapytałam niewzruszona. – Dajesz mi rebusik? Oczy siostry Mary Elizabeth były otwarte z niewinnym żarem, kiedy oglądała naszą wymianę zdań. Wyglądała jak dziecko, oglądające ulubione kreskówki w sobotni poranek. Świetnie, wszystkie znaczące rzeczy zatrzymają dla siebie. - Czy możesz przynajmniej powiedzieć mi, do czego jestem zdolna? Usta siostry szeroko się rozpostarły. - Do wszystkiego, co tylko możesz sobie wyobrazić. - Nie wiem – powiedziałam, starając się nie być rozczarowaną. – Wyobrazić to mogę sobie wiele. Matka przełożona poklepała swoją protegowaną po dłoni. - Czas do łóżka – powiedziała matczynym, opiekuńczym głosem. 96

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

To stanowiło dla mnie sygnał do odejścia. Obiecały mieć na oku Quentina, dopóki wyjście na zewnątrz nie będzie dla niego bezpiecznie. One wiedziały więcej niż ja. Starałam nie czuć się urażona. Nie było to trudne, ale musiałam włożyć uncję wysiłku, zanim dałam za wygraną. Nie cierpiałam, do cholery, wszystkich, spośród rodzaju ludzkiego. Nie byłam pewna, dlaczego. Na szczęście. Byłam ponad tym, kiedy dopadłam do Misery, przemoczona do suchej nitki, ponieważ ponownie zaczęło padać. Zadzwoniłam do Cookie. Wiedziała gdzie pojechałam i mogłaby szaleć ze zmartwienia. Lub oszaleć z zazdrości. Reyes tak na nią działał. Prawdopodobnie działał tak na wiele kobiet. - No iiii? – zapytała, kiedy odebrała. - Myślisz, że naprawdę jesteśmy sami we wszechświecie? - Czy ponownie uprowadzili cię kosmici? - Dzięki Bogu, nie. Jeden raz mi wystarczy. - Och, no cóż, jasne. Co więc stało się z Reyesem? Widziałaś go? - Widziałam. Pokłóciłam się z nim. Puściłam pawia. - Wymiotowałaś? - Taa. - Na Reyesa? - Nie, ale tylko dlatego, że nie myślałam wtedy o tym. Zanim wrócę do domu, jadę do Pari, by sprawdzić co z Harper. Nie potrzebuję, by zraził mnie fakt, iż mam na sobie zniszczony biustonosz. - Cudownie, w takim razie masz kilka minut, by mi to wyjaśnić. Domyślałam się tego. Wyjaśniłam wszystko, co się wydarzyło, w możliwie najkrótszym strukturalnie zdaniu. Pari nie mieszkała tak daleko. Maksymalna zwięzłość była sprawą najwyższej wagi. Do czasu kiedy tam dotarłam, każda cząsteczka mojego ciała wibrowała. Wydawałoby się, że podsumowanie spotkania z Reyesem było prawie tak dobre jak w rzeczywistości. Jak którykolwiek mężczyzna mógł być tak nieludzko doskonały? Prawdopodobnie dlatego, iż sam był nieludzki. Jego obecność zdawała się powodować zakłócenia w mojej czasoprzestrzeni. Blisko niego czułam się zdezorientowana. Wytrącona z równowagi. I napalona. Zawsze napalona. 97

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Co odnośnie rachunku? – zapytała głosem pełnym nadziei. - Powiedziałam mu, żeby wysłał czek. - Czek? – Wydawała się być przerażona. – Nie mógłby po prostu odpracować tego, co jest nam winien? - Być może, jednak mi jest winien dużo więcej niż tobie. Myślę, że tobie zawdzięcza jedynie jakieś dwa dolary. Jej głos przemienił się w głęboki i chropowaty. - Mogłabym uczynić wiele szkód za dwa dolary. Wyślij tego chłopczyka tutaj, a to udowodnię. Czasami mnie przerażała. Następnie zakończyłam rozmowę obiecując, że usunę wymiocinowy oddech z ust tak szybko, jak to tylko możliwe. Jednak mój umysł popłynął z powrotem do bieżącego problemu. Lub, dokładniej, problemów. To jak karambol. Demony w swojej pełnej chwale były z powrotem. I miały plan. Także czasami robiłam plany, jednak rzadko była w nie zamieszana dominacja nad światem. Częściej hot dogi z grilla. Lub tequilla. Po poszukiwaniu miejsca, zaparkowałam za salonem tatuażu przed znakiem, który mówił: NIE PARKOWAĆ. Ponieważ nie określał do kogo był skierowany, wywnioskowałam, iż to niemożliwe, by mówił do mnie. Z powodu deszczu spieszyłam się. W każdym razie znowu kompletnie przemokłam. Miałam szczery zamiar ponarzekać do Pari i Tre, a ponieważ oboje byli zajęci agonalnymi jękami swoich klientów, więc zostawiłam ich z tym i udałam się w rejs do prowizorycznej gościnnej sypialni. Harper, która zdawała się być zainteresowana teksturą ściany Pari, podskoczyła w chwili, kiedy weszłam do środka. - Znalazłaś coś? - Niewiele. Jak leci? – zapytałam, siadając na kanapie i wskazując jej, by usiadła przy mnie. Zrobiła to opornie. - W porządku. - Rozmawiałam dzisiaj z twoją macochą. Dlaczego nie powiedziałaś mi, że twoja sytuacja trwa już od kiedy byłaś dzieckiem? Wstała ponownie i speszona odwróciła się do mnie.

98

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie sądziłam, że mi uwierzysz. Nikt mi nie wierzy, szczególnie kiedy opowiadam im całą historię. - Wiesz, coś ci powiem – odpowiedziałam, wiedząc dokładnie jak mogła się czuć. – Obiecaj, że mi uwierzysz, a ja obiecuję uwierzyć tobie, ok.? - Dobrze. W końcu przekonałam ją, żeby wygodnie usiadła, mimo to schowała się za swoimi długimi, ciemnymi włosami. - Możesz mi powiedzieć co się stało? Jak to wszystko się zaczęło? - Nie wiem. Nie pamiętam. - Twoja macocha powiedziała, że to zaczęło się zaraz po tym, jak poślubiła twojego ojca. Harper przewróciła oczami i zwróciła się do mnie. - Zawsze to mówi, ponieważ zawsze wszystko kreci się wokół niej. Wokół jej małżeństwa. To niemożliwe, że cokolwiek dotyczy mnie, a prawda jest taka, że miałam uraz prawie całe życie. – Sfrustrowana, wyrzuciła w górę ręce i spodobało mi się coś, co mignęło w spojrzeniu, które mi rzuciła. Wojownicze. Zdolna i energiczna kobieta, a wiedziałam że taka była, skoro znosiła psychopatycznego natręta przez całe życie. Posłałam jej zadowolony uśmiech. - Lepiej. - Co? - zmarszczyła swoje ładne brwi. - Nieważne. Dlaczego nie opowiesz mi swojej wersji tego, co się wydarzyło. Wzięła głęboki oddech, odchyliła się do tyłu i powiedziała: - Właśnie o to chodzi. Nie pamiętam. Rodzice wzięli ślub. Zgoda, wbrew mojej woli, ale byłam pięciolatką, więc tak naprawdę nie miałam wiele do powiedzenia. Wyjechali w podróż poślubną. Podczas ich nieobecności, przebywałam z dziadkami ze strony matki na Farmie Bosque. – Skoncentrowała się na mnie ponownie. – Moimi prawdziwymi dziadkami, ze strony biologicznej matki, którzy byli wspaniali. Potem wróciłam i to wtedy wszystko się zaczęło. Właśnie po podróży poślubnej rodziców. Wyciągnęłam notatnik z torebki i zaczęłam notować. Wydawało się to właściwe.

99

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dobra, powiedz mi dokładnie jak to się wszystko zaczęło. Pamiętasz co zauważyłaś najpierw? Wzruszyła ramionami. - Przerabiałam to tyle razy z terapeutami. Nie jestem nawet pewna, które elementy są prawdziwe, a które wymyśliłam. To było tak dawno temu. - Cóż, cieszę się, iż zdajesz sobie sprawę, że niektóre z twoich wspomnień mogły być produktem lat przesłuchiwania przez profesjonalistów. W takim wypadku, starając się temu sprostać, mogłyby być wytworem twojego własnego umysłu. Jednak powiedzmy, czysto teoretycznie, iż nie są. Ta każda rzecz, którą pamiętasz, zdarzyła się naprawdę. Co możesz mi powiedzieć? - Dobrze. Otóż myślę, że zaczęło się to od tego, gdy znalazłam martwego królika w swoim łóżku. - Prawdziwy martwy królik? - Tak. Obudziłam się pewnego ranka i on tam był. Leżał przy końcu mojego łóżka. - Co się stało? - Krzyczałam. Przybiegł mój tata. - Rzuciła w moja stronę szybkie spojrzenie, potem odwróciła wzrok. – Zabrał go stamtąd. Mówiła jakby była na terapii, martwiąc się, co mogłabym pomyśleć, że mogłabym badać każdy jej ruch. - Rozumiem Harper. Twój tata przybył na ratunek. Być może był to sposób, by odzyskać jego uwagę, zgadza się? Czy to wszystko, czego nauczyłaś się podczas tych lat terapii? Że starałaś się zwrócić na siebie uwagę ojca? Zmizerniała. - Coś w tym stylu. I być może mają rację. - Myślałam, że miałyśmy umowę. - Kiedy odwróciła się do mnie, kontynuowałam: - Sądziłam, że nie będziemy zakładać, iż zmyślasz. Nie uroiłaś sobie nic z tego, ani nie sfabrykowałaś. - Pochyliłam się bliżej. - Nie jesteś szalona. - Ale to ma sens. - Pewnie, że ma. Tak samo jak ćwiczenia fizyczne, ale nie widziałaś, żebym robiła jakieś co rano, prawda? A jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, sama mogłabym cię zbadać. Wskazać ci wszystkie powody, dlaczego ni stąd, ni zowąd 100

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

wyciągasz te wszystkie oskarżenia. Zaliczyłam kurs z psychologii. Mam uprawnienia. – Zza jej włosów wyjrzał nieśmiały uśmiech. - Też byłam analizowana prawie na śmierć. Nie to, żeby przez profesjonalistów, ale kiedyś chodziłam ze studentem psychiatrii, który twierdził, że mam problemy z koncentracją. A przynajmniej tak myślę, że to powiedział. Naprawdę nie zwracałam na to uwagi. Zresztą nieważne, na czym skończyłyśmy? – Kiedy przez najbliższe dwadzieścia dziesiątych sekundy nie odpowiedziała, kontynuowałam swój wywód: - Dobra, więc to co próbuję powiedzieć, to to, że... - Jesteś bardziej stuknięta niż ja? – Zmarszczyła nos z zachwytu. Uśmiechnęłam się. - Najwyraźniej. Tak więc wróćmy do królika, co się z nim stało? - Naprawdę chyba nic. Mój tata powiedział, że musiał go przynieść pies, ale pies nigdy nie przebywał w domu. - Możesz opisać tego królika? Czy była tam jakaś krew? Cofnęła się w wspomnieniach. Jej brwi zmarszczyły się w skupieniu a potem strach mignął na twarzy. - Nikt nigdy mnie o to nie pytał. Przed dwadzieścia pięć lat ani jedna osoba nie zapytała mnie o królika. - Harper? - Nie. Przepraszam, tam nie było, żadnej krwi, żadnej. Miał skręcony kark. - Dobrze. – Wydawała się mieć jakieś połączenie ze wspomnieniami. Zaczęłam się zastanawiać, czy nadal mówi o króliku. Przez chwilę milczałam, pozwalając jej poukładać sobie w głowie cokolwiek tam było, po czym zapytałam: - Co się stało później? Co skłoniło cię, by uwierzyć, że ktoś chce cię zabić? Zamrugała wracając myślami do mnie i pokręciła głową. - Och, to tylko drobiazgi. A raczej dziwne rzeczy jedna po drugiej. - Jakie? - Na przykład kiedy mój przyrodni brat podpalił budę mojego psa. Z nim w środku. - Twój brat to zrobił? W jakim celu? - Mówił, że to był wypadek. Teraz mu wierzę, ale wtedy nie wierzyłam. - Dlaczego nie? 101

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Bo tej samej nocy zapalił się mój kocyk elektryczny. - Z tobą pod nim? Skinęła głową. - Ze mną pod nim. Cóż, najwyraźniej przyrodni brat - dupek podnosił mi liczbę podejrzanych. - Ale to zawsze działo się w ten sposób: parami. - Co masz na myśli? - Gdzieś tak z tydzień po pierwszym wypadku z martwym królikiem, miałam przyjęcie urodzinowe. A siostra mojej macochy przyszła na tę imprezkę ze swoimi dwoma ohydnymi bachorami. – Naprawdę zadrżała z obrzydzenia. – Te dzieci były agresywne. Ale tak czy inaczej, dali mi królika. Białego królika dokładnie takiego samego, jakiego poprzednio znalazłam w swoim pokoju, tylko, że ktoś wyciął małą dziurkę na plecach i wyciągnął część tego czym był wypchany, tak że jego głowa opadła na bok. - I wygląda jakby miał złamany kark. - Dokładnie. Co za kochana rodzinka. Nie chciałam ujawniać królika, którego znalazłam w jej kuchni. To mógł być ten sam, albo niedawno podłożony inny, ale bałam się, że jeśli jej to powiem to ją stracę. - Wszyscy się śmiali – kontynuowała Harper – kiedy się zdenerwowałam. Moja ciotka podniosła tego królika i potrząsała nim, a jego głowa kiwała się na boki. Dosłownie rechotała jak silnik odrzutowca podczas startu. - A ty miałaś wtedy pięć lat? – zapytałam przerażona. - Skinęła głową i zaczęła skubać brzeg swojego niebieskiego płaszczyka. - A co robił twój ojciec podczas tego wszystkiego? - Pracował. On zawsze pracował. - Co jeszcze się stało? - Po prostu dziwne drobiazgi. Brakowało biżuterii lub sznurowadła były powiązane, codziennie rano przez tydzień. – To były rzeczy, które mogły być wytłumaczone czyimiś żartami. – A potem zaczęłam widywać kogoś w nocy w moim pokoju. - To straszne. 102

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie musisz mi mówić. - I nigdy nie rozpoznałaś kto to mógł być? Pokręciła głową i powiedziała: - Ale nie było aż tak źle dopóki nie miałam siedmiu lat. Mój przyrodni brat dał mi plastikowy pierścionek z pająkiem. – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Lubiliśmy pająki, robaki węże i tego typu rzeczy. - Pająki są spoko, póki przestrzegają granic osobistych człowieka – powiedziałam. – Przynajmniej moich. Ale dlaczego mam wrażenie, że to nie koniec historii? - Tamtej nocy, tej samej kiedy dał mi ten pierścionek, podczas snu zostałam trzy razy ugryziona w brzuch przez małe czarne wdowy. Dwa pająki znaleźli w mojej piżamie. - Ktoś mógł je podrzucić kiedy spałaś. - Dokładnie. - Wiesz czy przypadkiem twój przyrodni brat nie maczał w tym palców? - Długo się nad tym zastanawiałam. Od początku nie byliśmy ze sobą zżyci, zwłaszcza po sprawie z psią budą. Ale dorastaliśmy kochając się jak prawdziwe rodzeństwo. On był jedyną osobą w rodzinie, która mi wierzyła, stawał w mojej obronie nawet przed jego matką. To ją rozwścieczało. - Mogę sobie wyobrazić. I rzeczywiście mogłam. Macocha Harper była tak samo kochająca jak moja, tylko, że moja nigdy nie podpaliła mi kocyka czy nie wpuściła na mnie pająków. Wprawdzie był czas, gdy myślałam, że chciała ugotować mi mózg przy pomocy pilota, ale to było wtedy, gdy zrobiłam sobie trzy dniowy maraton filmowy ze „Strefą Mroku”, zbyt małą ilością snu i zbyt wielką ilością kawy. A miałam wtedy cztery lata. - I tak wyglądało całe twoje życie? – zapytałam. - Tak. Znajdywałam martwe myszy w pokoju, martwe robaki w butach. Raz jadłam tosty z masłem i odwróciłam się tylko po mleko do lodówki, a kiedy już je miałam, na mojej kanapce leżał martwy robak. Innym razem wróciłam do domu, a wszystkie moje lalki były łyse. Ktoś ogolił im głowy. Oczywiście nikt nie widział, żeby ktoś wchodził do mojego pokoju. Znów stwierdzili, że próbuję zwrócić na siebie uwagę. 103

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zacisnęłam usta z dezaprobatą. - No i co ja mam z tobą zrobić? Zachichotała i była zadowolona, że umiałam wykrzesać nieco humoru z tej przerażającej sytuacji. Zawsze umiałam sobie jakoś poradzić. Życie jest zbyt krótkie, by brać je na poważnie. Postanowiłam dowiedzieć się dokąd uciekła na trzy lata. To było długo. - Twoja macocha mówiła mi, że zniknęłaś na jakiś czas. - Tak. Kiedy skończyłam dwadzieścia pięć lat miałam dosyć. Powiedziałam, żeby pocałowali mnie w tyłek i wyjechałam. Całkowicie zniknęłam. Zmieniłam nazwisko, znalazłam pracę, nawet zapisałam się do szkoły wieczorowej. Ale kiedy mój ojciec zachorował nie miałam wyboru. Musiałam wrócić do domu. - Kiedy to było? - Jakieś pół roku temu. - Ale skąd dowiedziałaś się o chorobie ojca? Pochyliła głowę, jej mina stała się miękka na to wspomnienie. - Miałam kontakt – powiedziała i wróciła do skubania płaszcza. – Ale moja macocha nie ucieszyła się na mój widok. Mimo jej dezaprobaty na początku zatrzymałam się u nich. - Przysięgam, że nasze macochy w poprzednim życiu były bliźniaczkami syjamskimi. - A potem kolejny martwy królik pojawił się w moim łóżku i wszystko zaczęło się od nowa. I wtedy zrozumiałam, że to powracający koszmar. – Łzy pojawiły się na jej rzęsach. Dałam jej chwilkę, po czym zapytałam: - Mogę zapytać o to, kto po śmierci twojego ojca odziedziczy jego majątek? Pociągnęła nosem. - Ja. Moja macocha i brat dostaną sporą sumkę, ale dom i około 75% aktywów firmy przypadnie mnie. To była część ich przedmałżeńskiej intercyzy. Myślę, że tak to podpisali. - A jeśli cokolwiek stanie się tobie, to co wtedy? - Moja macocha i przyrodni brat dostaną wszystko. Tak właśnie myślałam. 104

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 8 Obłęd NIE włada moją rodziną. Ale spaceruje, czeka i bada wszystko osobiście. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Zostawiłam Harper, wkurzając tym nieco Pari i Tre’a, po czym udałam się do domu. Dobrą wiadomością było to, że przestał padać deszcz. Zła była taka, że moje wciąż jeszcze mokre włosy wysychały od góry i zaczynały się kręcić, przez co wyglądałam jak bezdomna, a bardzo nie lubiłam tak wyglądać. Na gwałt potrzebowałam lepszej odżywki. Ponieważ wszystkie miejsca parkingowe przed moim budynkiem były zajęte, musiałam zaparkować za barem taty. Kiedy złapałam za Margaret i wysiadłam z Misery, zdałam sobie sprawę, że SUV stojący na moim miejscu należy do wujka Boba. Zapłaci mi za to i to sporo. Swoim życiem. Albo dwudziestodolarówką. W zależności od mojego nastroju. Weszłam po schodach i usłyszałam walenie młotków z mieszkania na końcu korytarza. Spojrzałam z utęsknieniem w tamtą stronę. Z miłością. Miałam najfajniejszą kuchnię jaką kiedykolwiek widziałam. To było moje królestwo, ale porównywanie jej do tej z apartamentu było jak porównywanie „Mona Lizy” do obrazka jaki kiedyś namalowałam i nazwałam go „Mona Salas”. Jej głowa kończyła się na lewym ramieniu i miała spore cycki. Byłam wtedy w przedszkolu. I podobało mi się myślenie o tym rysunku jako o pozazmysłowej percepcji, ponieważ Mona miała cyce, i to cyce na wierzchu. Najwyraźniej ten rysunek był niepodważalnym dowodem na to, że miałam wgląd w przyszłość. - Gdzie byłaś? Weszłam do własnego mieszkania i jednym okiem popatrzyłam na wujka Boba. - Przedstawiałam się jako producentka filmowa, by zwabiać gorących chłopców do swojego łóżka. A ty gdzie byłeś? 105

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wujek Bob zignorował moje doskonale sformułowane pytanie i podał mi teczkę. - Oto co mamy na podpalacza. Trzyma się starych budynków i domów, ale prawdopodobnie nie będzie to trwało wiecznie. Zauważyłam obawę przemykającą mu przez twarz na widok Margaret w moich dłoniach, gdy odkładałam ją na blat kuchenny, by zająć ręce teczką z dokumentami. - Muszę nieco poszperać – powiedziałam przeglądając papiery i kierując się do łazienki po szczoteczkę do zębów. – Znam profil psychologiczny podpalaczy, ale nic z tego, co zrobił ten nie zaimponowałoby nikomu. A teraz, kiedy kogoś zabił... - Nie zabił – powiedział przerywając mi. – Bezdomna kobieta już nie żyła, kiedy budynek stanął w płomieniach. Z tego co mówił patolog, kobieta zmarła dwa dni wcześniej na zapalenie płuc. - Och, ale wciąż pracujesz nad sprawą? – zapytałam patrząc na dane i wyciskając pastę na szczoteczkę. - Zdecydowaliśmy się tym zająć. Trzymać rękę na pulsie. A ty wyszłaś z domu – powiedział zadowolony. Zaczęłam mówić z pyskiem pełnym piany: - Musiałam. Mam sprawę. - Chcesz mi o tym opowiedzieć? Po wypłukaniu jamy gębowej wróciłam do kuchni tą samą drogą ze wzrokiem wciąż utkwionym w dokumentach. - Niestety nie. Ale chciałabym pozostawić tę kwestię otwartą. Tak w razie jakbym wpadła w kłopoty. - Tak więc opowiesz mi o tym jutro po południu. Rozmawiałaś z ojcem? - Po raz drugi, niestety nie. Ten facet wydaje się być konsekwentny w tym co podpala. Zakładam, że budynki były ubezpieczone. - Wszystkie. Miały różnych właścicieli. Różne firmy ubezpieczeniowe. Nie możemy znaleźć łączącego je wątku. - Hej – powiedziałam przypominając sobie ostatnio widziane wiadomości. – A macie jakiekolwiek podejrzenia kim są Złodzieje Dżentelmeni? Ci rabusie? Poderwał się wyraźnie podekscytowany. - Nie, a ty? 106

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kurde, no nie bardzo, ale wyglądają znajomo. – Zamyśliłam się i spojrzałam w sufit. – Podobnie jak ich kształt. Mogłabym przysiąc, że ich gdzieś widziałam. Drzwi otwarły się nagle i weszła przez nie Cookie ze swoją dwunastoletnią córką Amber. - Cóż, jeśli coś wymyślisz, skontaktuj się ze mną, dobrze? - Zrobi się. Cookie tylko machnęła ręką do Wubka, ledwie zwracając na niego uwagę. Ale on zauważył ją. Zarówno jego ciśnienie jak i zainteresowanie podniosło się. Więc albo nadal wzdychał do Cookie, albo zaraz będzie miał zawał serca. Stawiałam na wzdychanie. - Hej Robert – powiedziała kładąc naręcze produktów spożywczych na moim blacie. – Mam zamiar wypróbować kilka z tych urządzeń zanim je odeślemy. Kto wie, może całe swoje życie czekałam właśnie na nie? - A właściwie co to wszystko jest? – zapytał Wubek wskazując głową wszystkie otaczające nas pudła. Na to odezwała się Amber: - Hej wujku Bobie – obdarowała go szybkim uściskiem. – To jest próba Charley poradzenia sobie z uczuciem bezradności i niepewności. Smutny wysiłek, aby odzyskać kontrolę nad własnym życiem, przerodzony w chomikowanie. - Na miłość boską. – Uraczyłam Cookie swoim najlepszym spojrzeniem. – To nie jest chomikowanie. - Nie do mnie pretensje. – Wskazała na owoc swych lędźwi. - W szkole oglądaliśmy film dokumentalny – powiedziała Amber. – Dużo się z niego nauczyłam. - Tak dla twojej wiadomości, to oczywiście jest mój wysiłek, aby odzyskać kontrolę nad własnym życiem, ale nie jest... smutny. - Och tak? – Jej oczy zwęziły się z powodu wyzwania. - Tak – odpowiedziałam starając się nie roześmiać. - To dlaczego nosisz ze sobą broń gdziekolwiek idziesz? - A dlaczego wszyscy czepili się Margaret? Uniosła jedną brew. - Nigdy wcześniej nie nosiłaś broni. 107

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nigdy wcześniej nie byłam torturowana i nie znalazłam się na skraju życia. - O to mi właśnie chodzi – powiedziała i jej twarz złagodniała, a ja uświadomiłam sobie, że nie powinnam przywoływać tego argumentu. Najwyraźniej to, że byłam torturowana jakieś pięćdziesiąt stóp od niej nie wywoływało u niej zdenerwowania. Albo koszmarów. – I przepraszam, że powiedziałam to tak niegrzecznie – dodała. Cookie położyła dłoń na jej ramieniu. - Nie – powiedziałam, gdy podeszłam do niej i złapałam ją za podbródek. – To ja przepraszam, że tak się stało, Amber. Bardzo mi przykro, że byłaś tak blisko, gdy to miało miejsce. Nigdy nie powiedziałam jej, że mężczyzna, który mnie zaatakował był z nią w pokoju przez Bóg wie ile czasu, zanim się pojawiłam. Nawet Cookie tego nie powiedziałam i pilnie strzegłam przed nią tej tajemnicy. Ale nie miałam pojęcia jak ona odebrałaby tę wiadomość, że koszmary mojego życia zdążyły się przenieść do niej. Prawie zabił jej córkę i – jeśli to miało znaczenie – ją też. Po prostu nie wiedziałam jak jej to powiedzieć. - Cóż, szkoda, że nie byłam bliżej – powiedziała porywczo. – Zabiłabym go dla ciebie, Charley. Przyciągnęłam ją, by uściskać jej zgrabne ciało składające się w większej części z kości niż mięsa. - Wiem, że byś zabiła. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. - Przeszkadzam w czymś? Spojrzałam za Amber i zobaczyłam jak wchodzi moja siostra, Gemma. Miała długie blond włosy i niebieskie oczy, dzięki czemu dorastanie przy niej było wkurwiające głównie przez pytania typu: „dlaczego nie jesteś taka ładna jak twoja siostra”. Nie to, żebym była zgorzkniała. Gemma i ja jakoś nie przyjaźniłyśmy się jako nastolatki. Tak czy inaczej jej upór odnośnie naszej macochy, że nie była potworem wysłanym z maleńkiej osady gdzieś na siódmym pierścieniu Saturna, skaził naszą siostrzaną relację. Ale teraz była psychiatrą, więc śmiało mogłyśmy rozmawiać o tym, że nasza macocha była potworem wysłanym z maleńkiej osady gdzieś na siódmym pierścieniu Saturna, jak dwie zupełnie dorosłe osoby. Chociaż nadal mi nie wierzyła. 108

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Amber odwróciła się. - Hej Gemma – powiedziała zanim ruszyła do mojego komputera. Albo próbowała ruszyć do mojego komputera. – Mogę zaktualizować swój status zanim siądę do odrabiania zadania domowego, Charley? – Wyciągnęła szyję, by móc spoglądać ponad ścianą pudeł. Na szczęście znalazła komputer. Nie widziałam go od tygodni, ale z pewnością był tam, gdzie go zostawiłam. - Jasne. A co chciałaś zakomunikować? - Mam zamiar przekazać mamom wszystkich, żeby porozmawiały ze swoimi córkami. – Przy wyrazie „porozmawiały” użyła palców robiąc w powietrzu cudzysłów. Parsknęłam i popatrzyłam na Cookie z jedną uniesioną brwią. - Porozmawiały o kwiatkach i motylkach? - Och nie, nie o tym – powiedziała Amber. – Tą rozmowę odbyłyśmy już wieki temu. – Mimo iż była jak na swój wiek wysoka to i tak straciłam ją z oczu, gdy weszła w gęstwinę kartonowego lasu. Ale jej głos doleciał do mnie głośno i wyraźnie. – O tym, że faceci są tak naprawdę kosmitami wysłanymi na ziemię, by młodym robić papkę z mózgów i odbierać inteligencję bystrzakom, na przykład takim jak ja. Najwyraźniej nie będę umiała uwolnić się spod ich wpływu dopóki nie skończę trzydzieści siedem i pół roku. Cookie wzruszyła ramionami. - Ma rację – powiedział wujek Bob, nalewając sobie kubek kawy. – Ja naprawdę jestem z Plutona. Gemma odłożyła torebkę i podeszła, by mnie uściskać, co było tradycją jaką od niedawna stosowałyśmy. Nie widziałam jej przez kilka tygodni. Po tych moich torturach odwiedzała mnie codziennie. Ale pomiędzy pracą a mną udawała, że ma życie prywatne i jej wizyty w końcu ograniczyły się. - Widzę, że wzięłaś sobie naszą ostatnią rozmowę do serca – popatrzyła na mnie z surową miną, tą pod wpływem której się śmiałam. Teraz zaczynałam doceniać jej koślawe poczucie rzeczywistości. Jakbym miała sobie wziąć do serca cokolwiek mi powiedziała. Nie lubiłyśmy się zbyt długo, by coś takiego miało miejsce. - Myślisz, że masz już wystarczająco dużo drobnego AGD? - Pracujemy nad tym – powiedziała Cookie, kiedy wujek Bob porwał Gemmę w jeden z tych niedźwiedzich uścisków. 109

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tak, pracujemy – potwierdził. - Cóż, to dobrze – powiedziała Gemma wchodząc do kuchni, żeby zobaczyć o czym mówiła Cookie. – Wpadłam, żeby sprawdzić co u ciebie, jak sobie radzisz. - Dobrze, dziękuję. - A sypiasz? - Niestety samotnie. - Nie, mam na myśli to, czy w ogóle sypiasz. Pomyślałam, by odpowiedzieć jej, że łażę po mieszkaniu przez całe noce jak paranoidalny narkoman, sprawdzając po milion razy czy mam zamknięte zamki w drzwiach i oknach. Mogłam naopowiadać jej, że kiedy idę do łóżka, leżę tylko przywołując w wyobraźni obrazy włamywaczy i morderców z każdym skrzypnięciem drewna w tym starym budynku. Ale wtedy Gemma nalegałaby na leczenie farmakologiczne. Propozycja, której nawet rozważania odmawiałam. - Oczywiście, że sypiam. Co innego mogłabym robić w nocy? - Nie spać. – Oceniła mnie wszystkowiedzącym spojrzeniem, sondując i mierząc moje reakcje. Pieprzeni psychiatrzy. Pozwoliłam, by beztroski uśmiech wykrzywił mi usta i powiedziałam: - Śpię doskonale. - To dobrze, bo wyglądasz jakby ci brakowało snu. - Przemawiają przez ciebie lata studiów? - Nie, przemawiają twoje ciemne worki pod oczami. - Nie brakuje mi snu. - Cudownie. Cieszę się. Wcale się nie cieszyła. Czułam się podejrzana z każdym jej oddechem. Tak więc Cookie była tutaj, aby sprawdzić moje nowe urządzenia, których miałam nigdy nie użyć. Amber była tu, by używać mojego komputera, ale przecież miały dwa w mieszkaniu po drugiej stronie korytarza. Wujek Bob przebył całą tę drogę tylko po to, by dać mi dokumenty. A Gemma wpadła, aby sprawdzić co ze mną. Nie miałam tyle ludzi u siebie odkąd urządziłam imprezkę i zaprosiłam na nią całą drużynę footballową. Tak właściwie to tylko dwunastu z nich zmieściło się wewnątrz, więc impreza przeniosła się na korytarz. Pani Allen, starowinka z mieszkania 2C nigdy nie przestała mi dziękować. A za każdym razem, kiedy to robiła, używała do tego 110

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

szeptu i unosiła brwi. Zawsze zastanawiałam się co właściwie zaszło tej nocy, że tak to doceniła. Może coś wykombinowała na boku. Albo coś poczuła. Tak czy inaczej dobrze dla niej. Ale przy tylu osobach w moim mieszkanku i przy tych wszystkich pudłach otaczających nas z każdej strony zaczęłam odczuwać klaustrofobię. I nieufność. Szczególnie kiedy Cookie nie przestawała rzucać ukradkowych spojrzeń ku Wubkowi. Powinnam wiedzieć, że zbyt bardzo go zlekceważyła, kiedy weszła. Właściwie to się szczerzyła jak dziewczątko na koncercie boysbandu. Totalnie coś między nimi było. Miałam całkiem sporo dobrych intencji, ale nieznośna grupa moich przyjaciół i/lub członków rodziny sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać czy to gra video, czy może apokalipsa zombie. - Dobra, o co chodzi? - Co? – zapytała Gemma, a jej twarz była obrazem niewinności. Cała ona. Wujek Bob potarł swoją szczękę, na której był widoczny jednodniowy zarost. Amber wyjrzała za stosu pudeł, jej wielkie, niebieskie oczy patrzyły nieufnie z daleka. Cóż, albo z oddali kilku stóp. Cookie spojrzała na mnie zza instrukcji do ciśnieniowego parowaru, nie oszukując tym absolutnie nikogo. Ponieważ instrukcja była po francusku. I do góry nogami. A Gemma oparła się o stołek i wpatrywała w jej paznokcie. - Martwimy się o ciebie – powiedział wujek Bob, wzruszając ramionami. Gemma przytaknęła. - Tak, więc postanowiliśmy wpaść i upewnić się, że wszystko w porządku. - Wszyscy? – zapytałam. Ponownie skinął głową, nieco zbyt entuzjastycznie. Moje brwi zsunęły się razem i zapatrzyłam się w wujka Boba, moja twarz była maską gorzkiego rozczarowania, ponieważ podejrzewałam wszystkich tylko nie jego. Uniósł rękę. - Charley, teraz musisz przyznać, że twoje zachowanie ostatnio było trochę niekonsekwentne. Skrzyżowałam ramiona na piersiach. - A kiedy to dokładnie moje zachowanie było „trochę niekonsekwentne”? 111

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ona ma rację – powiedział do Gemmy. - Nie. – Powieliła moją postawę z założonymi rękoma. – Nie ma. Westchnęłam w absolutnej irytacji i okrążyłam stół, by dostać się do Pana Kawusia. - Plama wyjdzie na jaw? - Jaka plama? – zapytałam nalewając sobie kubek nieba na ziemi. Wskazała na część mojego salonu, o której myślałam jako o strefie 5116, gdzie ogromny stos pudeł sprytnie maskował krzesło. To miało swój cel: ukryć tę część pokoju. Tę szczególną część. Tę czarną dziurę zamieszania i zaburzenia. Gdy przychodziły, ustawiałam tam pudło po pudle, by nie musieć tam patrzeć i naprawdę nie było przypadku w tym, że byłam tam przyciągana siłą grawitacji miliona słońc. Wiem, że brzmiało to szalenie, ale pochowałam miejsce, gdzie zostałam pocięta na kawałki, ustawiając na tym miejscu górę nowiutkich, lśniących urządzeń i wtedy wydawało się być to dobrym pomysłem. Pomyślałam, że mogłam to traktować jak pomnik. Nikt nigdy nie kwestionował sztuki. Na twarzy Gemmy objawiła się sympatia. - Plama. Czy kiedykolwiek ujrzy światło dzienne? Rany, nie dawała żadnych wskazówek odnośnie tej podróży. Za każdym razem, kiedy przychodziła, nigdy nie wspominała o tym miejscu. O plamie. Gdzie moja krew i mocz spłynęły z krzesła, kiedy Earl Walker pociął mnie ze zręcznością i precyzją chirurga. - Czas interwencji, co? – zapytałam. - Nie – powiedziała ruszając ku mnie, by mnie uspokoić. – Nie, Charley. Nie próbuję cię kontrolować czy odbierać choćby krztyny autonomii. Próbuję tylko pomóc ci zrozumieć co robisz i dlaczego. - Wiem dlaczego – powiedziałam suchym tonem. – Byłam tam. - Dobrze, ale czy wiesz, co robisz? – Rozejrzała się wskazując na stosy pudełek. 16

Strefa 51 - amerykańska baza wojskowa, znajdująca się w zachodniej części hrabstwa Lincoln na południu stanu Nevada. Owiana tajemnicą, jest też jest teza, że do dziś prowadzone są tam prace o najwyższym stopniu tajności. Najpopularniejsze teorie spiskowe związane ze Strefą 51 dotyczą przetrzymywania i badania pozaziemskich form życia pochodzących z obiektu, który rzekomo rozbił się w 1947 roku w pobliżu Roswell stanu Nowy Meksyk. Częste są również spekulacje o samolocie hipersonicznym o nazwie Aurora, osiągającym kilkakrotną prędkość dźwięku. Oprócz tego twierdzono, że odbywają się tam badania poświęcone: nowoczesnym broniom energetycznym, kontroli pogody, podróżom w czasie itd.

112

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zaczerpnęłam głębokiego oddechu pozwalając, by moja irytacja ulotniła się wraz z wydychanym powietrzem, zgarnęłam swój kubek i podreptałam do sypialni, jedynej bezpiecznej przystani jaką miałam. - Możecie zabrać wszystkie rzeczy z salonu i będzie dobrze. – Machnęłam do nich ręką. – Rozumiecie? Luuuuzik. - Chcesz, żebym przetestowała tę teorię w praktyce? - Daruj sobie gadanie i rób. Kiedy ja zmierzałam do mojej sypialni, ona zwróciła się ku strefie 51. Zatrzymałam się patrząc jak podnosi pudełko i wręcza je wujkowi Bobowi. On odłożył je na górę stosu, nad którym wcześniej pracowała Cookie. I w tym momencie moja skorupka ochronna pękła. Tylko troszkę. Tylko tyle, by wstrząsnąć każdą komórką mojego istnienia. Dokładnie wiedziałam co znajdowało się pod tymi pudłami. Jeśli odsunęłaby je wszystkie, wyłoniłoby się krzesło, do którego byłam przywiązana. I plama krwi na dywanie ponownie ujrzałaby światło dzienne. Prawda wrzasnęłaby mi w twarz. Poczułam jak metal przesuwa się po mojej skórze i mięśniach. I ścięgnach. I nerwach. Zacisnęłam zęby, żeby nie krzyczeć. - Charley? – Wujek Bob wypowiedział moje imię i zdałam sobie sprawę, że stoję jak posąg, gapiąc się na górę pudeł. Spojrzałam zakłopotana na wszystkich gapiących się na mnie i oczekujących na reakcję. Szkoda, że w ich oczach już była to przesada. - Wiesz co – powiedziała Cookie podchodząc do stołu – jesteś tak silna i potężna, że czasem zapominamy... – Spojrzała na Amber nie chcąc zdradzić zbyt wiele, a potem ciągnęła dalej miękkim głosem. - ...czasami zapominamy, że jesteś tylko człowiekiem. - Nie będę naciskać, byś posprzątała pudełka dopóki nie będziesz gotowa, Charley – powiedziała Gemma podchodząc bliżej. – Ale codziennie będziemy zabierać stąd jedno pudełko i w końcu ten czas nadejdzie. To było takie dziwne. Nigdy wcześniej nie bałam się krzesła – albo plamy na dywanie jeśli chodzi o ścisłość – ale ostatnio obiekty nieożywione zdawały się wieść swoje własne życie. Istniały bestie, ich oddechy czułam na karku, obserwowały każdy mój ruch, czekając na dogodny moment, by uderzyć. Aby znów mnie pociąć. 113

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Kiedy tym razem odezwała się Gemma, jej głos był delikatny i uspokajający: - Ale jeśli to jest dla ciebie do zaakceptowania. Tylko jeśli dobrze ci z tym. - A jeśli nie? Zastanawiałam się czy było w porządku, że nie chciałam mieć w tej chwili do czynienia z niczym, co mi przypominało. Dopiero co zostałam oszukana przez parkingowego, zaczepiona przez demona, poniewierana przez syna Szatana i olana przez grupę zakonnic. Nie byłam pewna ile jeszcze mogę znieść. Położyła mi dłoń na ramieniu. - Będziemy tu aż będziesz. Zaoferowałam jej zadowolony uśmiech, po czym nawiedziła mnie przerażająca myśl. - Ale chyba nie masz na myśli dosłownie? Pomysł rozświetlił oczy Gemmy. - Tak – powiedziała, a jej usta pełzły w kierunku uśmiechu. – Dosłownie. Mamy zamiar się wprowadzić. - Och, a możemy urządzić parapetówkę? – zapytała Amber. Gemma uśmiechnęła się do niej. - Pewnie, że możemy. Cholera. Zaczynało być przerąbane. Dopóki nie pozwolę Gemmie zająć się moimi pudełkami, nigdy się nie odwali. - Dobra, zajmij się pudełkami, jeśli poprawi ci to nastrój. - Ja cieee – marudziła Amber. – Nigdy nie doczekam się parapetówki. Uśmiechałam się dopóki Gemma ponownie nie otworzyła buźki. - I chcę, żebyś zrobiła jeszcze jedną rzecz. - Zalała ci soczewki benzyną? - Nie. I teraz po prostu jesteś wrogo nastawiona. Chciałabym, żebyś codziennie pisała list. Każdego dnia, cokolwiek przyjdzie ci do głowy. Pisząc do różnych osób albo ciągle do tej samej. Ale chcę, żebyś w liście do tej osoby napisała co do niej czujesz, tak samo jak coś ogólnego, na przykład co robiłaś danego dnia. Dobrze? Wzięłam łyk kawy i zapytałam: - Będziesz je czytać? - Neee. – Skrzyżowała ramiona z satysfakcją. – Są dla ciebie i tylko dla ciebie. 114

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mogę napisać do wujka Boba i przekazać mu jakim jest idiotą? - Hej – powiedział prostując się, kiedy dotarła do niego moja uwaga. – Co takiego zrobiłem? Walczyłam z chichotem. Pomyślałam, że jeśli nikt tego nie będzie czytał, będzie ok. Miałam wystarczająco psychiatrycznego doświadczenia, by wiedzieć do czego dążyła, ale jeśli nikt nie miał ich czytać, więc skąd mogła wiedzieć czy je będę pisała, czy nie? Tu wyraźnie wszyscy wygrywali. - I będę wiedziała czy je piszesz, czy nie, więc nie składaj obietnicy, której nie masz zamiaru dotrzymać. Cholera. - Skąd będziesz wiedzieć? Przecież jestem naprawdę dobrym kłamcą. Roześmiała się głośno. Przełknęłam ripostę. Głównie dlatego, że wujek Bob, Cookie i Amber też się roześmiali. WTF?? Po opatrzeniu mojego czarującego uśmiechu w śmiertelne spojrzenie, zapytałam: - Zostawicie mnie w spokoju jeśli to wszystko zrobię? - Pytasz czy zaprzestanę wpadania i najeżdżania twojej góry pudeł? – Kiedy wzruszyłam ramionami jako potwierdzenie, dodała: - Nie. Przedrzemy się przez tę górę. – Znów położyła dłoń na moim ramieniu. – Wspólnie. Wszyscy. – Wszyscy kiwali potakująco głowami. – Każdego dnia, któreś z nas będzie zabierało pudełko aż zobaczymy, że będziesz w stanie patrzeć na to miejsce bez krzywienia się. Zmarszczyłam brwi. - Ja się nie krzywię. - Krzywisz się – powiedział wujek Bob. - Ja nie... nieważne. Tkwiłam w koszmarze, który składał się z dobrych intencji przyjaciół i członków rodziny, którzy zasłużyli, by zamknąć ich w celi z wężami. Nie na długo. Na tyle, by zafundować im koszmary na coś koło miesiąca. Ta myśl mnie ucieszyła. Rozbrzmiało kolejne pukanie do drzwi, mocniejsze i bardziej wymagające. - Ludzie, poważnie? – powiedziałam ponad odgłosem stukania. Kogo jeszcze mogli sprowadzić do dręczenia mnie? 115

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Przykładając się do tego, otworzyłam drzwi z dramatyzmem oskarowej aktorki. To, co zobaczyłam po drugiej stronie – kogo zobaczyłam – skradło mi oddech. Zaskoczenie przetoczyło się przez mój układ nerwowy, kiedy obserwowałam stojącego na korytarzu Reyesa, ubranego w świeży podkoszulek i jeansy, pachnącego cytrynowo jakby dopiero co nie zabił faceta. Jakby nie przeciągnął mnie przez cały magazyn i nie rzucił na betonową podłogę. Jakby nie zniknął, kiedy chciałam przeprowadzić z nim cywilizowaną rozmowę. Przysłużył mi się dzisiaj. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o framugę drzwi, jego oczy połyskiwały. - Chciałem się upewnić, że wszystko z tobą dobrze. - Dlaczego miałbyś tego chcieć? – zapytałam. Niezbyt subtelnie zmierzył mnie wzrokiem. - Jak młody? Dopiero walczył dla mnie z demonem. Właśnie uratował mi życie, a mimo to stał tutaj jakby miał w dupie cały świat. Pokręciłam głową i powiedziałam: - Jest ok. Trochę w szoku, ale jest w dobrych rękach. Jest głuchy. - Wiem. - Skąd? – zapytałam. - Przyglądałem się chwilę jak z nim rozmawiałaś. Zagryzłam zęby, po czym syknęłam: - Podglądacz. - Świruska. Dostałam zadyszki. - Neandertalczyk. - Krejzolka. - Małpiszon. - Psycholka. Dlaczego

cały

repertuar

jego

wyzwisk

kwestionował

moją mentalną

poczytalność? Skrzywiłam się patrząc na niego i rzuciłam: - Demon. Zawinął palce na dolnym brzegu mojej koszulki i przyciągnął mnie bliżej. - To czyni cię pogromczynią, prawda? – zapytał głosem bogatym jak aksamit. 116

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Odetchnęłam ciepłem, które unosiło się od niego. Poświęcił mi każdą uncję uwagi jaką posiadał, koncentrując się na swojej zdobyczy, wystarczająco długo, aby to jego ciepło wniknęło w głąb mojej klatki piersiowej. Rozlało się po moim brzuchu i zaczęło się kumulować pomiędzy moimi nogami. Ale w końcu Reyes zauważył wujka Boba. Jego wzrok przesunął się obok mnie w miejsce gdzie siedział Wubek. W przypływie paniki zdałam sobie sprawę, że nadal miałam chatę pełną niechcianych gości. I jednym z tych niechcianych gości był wujek Bob, człowiek, który dziesięć lat temu umieścił Reyesa za kratkami za morderstwo, którego ten nie popełnił. Ale to nie była wina Wubka. Wszystkie dowody wskazywały na Reyesa. Earl Walker dopilnował tego. Być może Reyes nie pamiętał wujka? Odwróciłam się do nich wcale nie skruszona. - Hej wszyscy, chciałabym wam przedstawić Reyesa. Cookie coś upuściła, ale ja nie miałam odwagi spuścić oczu z wujka Boba, w nadziei, że nie zrobi niczego głupiego. Nie to, żeby istniały jakiekolwiek szanse na to, że Reyes zapomniał człowieka odpowiedzialnego za jego osadzenie, ale nawet mikroskopijne szanse były wszystkim co miałam. Wujek Bob, najwyraźniej zaskoczony widokiem, walczył przez chwilę z emocjami zanim podjął decyzję, co zrobić. Ze skinieniem głowy w kierunku Reyesa, pochylił się i zamknął Cookie otwartą buzię. Odzyskała świadomość i uśmiechnęła się nieśmiało. Ale niestety wujek nie był wystarczająco blisko Gemmy by i jej szczękę zamknąć z gracją. Amber również wydawała się być zszokowana. Wstała i obeszła ścianę pudeł, jej oczy były szerokie ze zdumienia. Byłam zadowolona, że nie tylko na mnie tak działał. Reyes wydawał się wpływać w ten sam sposób na każdą kobietę znajdującą się w promieniu dwóch mil. Ale wujek Bob to była zupełnie inna historia. Czułam iskry i płomienie wewnątrz Reyesa. Coś, co łączyłam z nienawiścią. Niestety miał wszelakie prawo czuć się w ten sposób w stosunku do człowieka, który umieścił go – niewinnego – w więzieniu. A co gorsza, wujek Bob niedawno powiedział mi, że w głębi serca czuł, że Reyes był niewinny. Ale że nie było nic, co mógłby zrobić. Każdy, nawet najmniejszy dowód wskazywał na Reyesa. Z pewnością Reyes nie mógł go całkowicie winić.

117

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wujek Bob usiadł na stołku. Jego twarz wyrażała żal i rezygnację. Po czym wstał i ruszył przypominając Johna Wayne’a zmierzającego na pojedynek, o którym wiedział, że go nie przeżyje. - Może powinniśmy załatwić to na zewnątrz – powiedział, kiedy dotarł do nas. Jeśli to, co w tej chwili zrobił wujek Bob, wiedząc co wiedział na temat Reyesa, nie było heroiczne, to nie wiem jakie było. Postawa wujka Boba wydawała się wykruszyć pewność z siebie Reyesa. Napięcie wzrastało, a w jego wnętrzu szalała wojna. Wojna pomiędzy tym, co należało zrobić, a tym, co jego wychowanie – to podziemne wychowanie – nakazywało mu dokonać. Czułam, że emocje dopadły go w swoje szpony. Praktyczne się ślinił, aby dorwać Wubka. By rozerwać go na strzępy. Coś tak łatwego dla niego jak oddychanie dla mnie. Ale stał spokojnie. Zbyt spokojnie. Prawdopodobnie bał się poruszyć. Bał się tego, do czego był zdolny. Po bitwie epickich rozmiarów oderwał spojrzenie od mojego wujka i wrócił nim do mnie. - Chciałem się tylko upewnić, że z tobą wszystko w porządku – powiedział, a ja poczułam, że wycofał się wewnątrz siebie, jakby tak po prostu olał wujka Boba i wszystko inne co było wokół. - Proszę wejdź, nie krępuj się – powiedział wujek Bob, a ja zamknęłam buzię, żeby nic nie dorzucić. - Zgadzam się! – krzyknęła Amber. Kiedy wszyscy odwrócili się, by na nią spojrzeć, zanurkowała z powrotem za pudła i powiedziała: - Sorki, tak mi się jakoś wyrwało. Spojrzałam na Reyesa, a on uśmiechał się do niej. Słodko, gest zrozumienia, że aż dech mi zaparło. Jego złość natychmiast spłynęła jak strumień zimnej wody w letni dzień. Zdając sobie sprawę, że byłam niegrzeczna, powiedziałam: - Reyes, myślę, że nie przedstawiłam ci oficjalnie nikogo. – Odwróciłam się do ludzi. – To moja siostra, Gemma, mój wujek Bob i Cookie. - I ja – pisnął głosik zza światów. - A to coś za ścianą pudełek jest córką Cookie, Amber – dorzuciłam z chichotem. 118

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nie wyciągnął dłoni, ale skinął im po kolei głową. Wujek Bob szturchnął Gemmę. Warknęła, po czym odchrząknęła. - Miło cię poznać – powiedziała. Kiedy wzrok Reyesa ponownie na niej spoczął, zmarszczył brwi w zamyśleniu. A potem rozpoznanie odmalowało się na jego twarzy. Odczytała go z łatwością. - Tak – powiedziała wyciągając do niego rękę. – Poznaliśmy się tylko nieco mniej oficjalnie. – Gemma była ze mną, kiedy pierwszy raz zobaczyłam Reyesa. Kiedy chodziliśmy do szkoły i Reyes był bity przez Earla, mężczyznę, o którym myślał, że był jego ojcem. Po długiej chwili napięcia, kiedy zastanawiała się czy nie odrzuci jej wyciągniętej dłoni, w końcu ją uścisnął. Nie przegapiłam miękkiego westchnienia jakie jej uciekło, kiedy to zrobił. Nie to, żebym mogła ją winić. Cookie jeszcze w pełni nie odzyskała świadomości. Pochyliła głowę na powitanie jakby uchylała niewidzialnego kapelusza. Uśmiech, który pojawił się na jej twarzy był owiany legendą. Albo, no cóż, przynajmniej nigdy takiego nie widziałam: miękki, słodki i na skraju stopnienia jej ust w glutowatą breję. Obdarowała go wyszeptanym „hej”, przez co musiałam użyć każdej uncji silnej woli, by nie zacząć chichotać. Dlatego, ponieważ martwiłam się o jej skrępowanie. Ale zawstydzanie jej było jednym z głównych celów mojego istnienia. Zaraz po noszeniu męskich bokserek zamiast szortów. Nie, zostałam uderzona inną emocją. Tak bardzo jak obawiałam się zostawić wujka Boba i Reyesa w tak niewielkiej odległości od siebie, tak podeszłam do ściany pudełek i spojrzałam za nie na Amber. - Kochanie? – zapytałam starając się zgadnąć co się dzieje. Emocja wylewająca się z niej była tak silna, tak namacalna, że pod jej wpływem miałam problem z koncentracją. Reyes musiał czuć to samo. Obejrzałam się na niego. Przyglądał mi się z niepokojem. - Amber, wszystko w porządku? – zapytałam. Siedziała przy biurku ze zwieszoną głową, jej długie, ciemne włosy tworzyły nieprzeniknioną kurtynę. - Wszystko dobrze – powiedziała, utrzymując ukryte lico. 119

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Cookie podeszła do mnie i starała się spojrzeć mi przez ramię. - O co chodzi? – zapytała. - Nie jestem pewna. – Czyżbyśmy skrzywdzili uczucia Amber, kiedy odwróciliśmy się, by na nią spojrzeć? Naprawdę nie odczuwałam zranienia, ale cokolwiek czuła, przytłaczało to wszystko inne. Hormony dwunastolatki były dość trudną rzeczą. Trzydzieści sekund wcześniej wydawała się być w porządku. Ponieważ nie wiedziałam co jeszcze mogę zrobić, zapytałam: - Chciałabyś poznać Reyesa? Spojrzała na mnie i widziałam, że łzy wypełniają jej niebieskie oczy. Ponownie odwróciła głowę, zawstydzona i pozwoliła przeprowadzić się obok pudeł. - Ta tutaj to Amber z klanu Kowalskich – powiedziałam chcąc poprawić nastrój. – Jest łamaczką męskich serc, więc miej się na baczności. – Mrugnęłam jednym okiem do Reyesa. Pochyliła się do przodu z oczami wbitymi w ziemię, jej ramiona zgrabiły się w niepewności. Reyes przyglądał się jej przechylając głowę na bok, żeby lepiej widzieć. Była wysoka jak na dziewczynę i naprawdę wysoka jak na dwunastolatkę i jej wzrost sprawiał, że była ładna. Smukła jak gazela. - Amber, mogłabyś się przywitać? – zapytała Cookie. Ze spojrzeniem nadal utkwionym w swoich stopach pokręciła głową. Cookie wydawała się upokorzona. Odsunęła za ucho długie kosmyki Amber. - Przepraszam – powiedziała do Reyesa, wzruszając ramionami z własnej bezradności. – Zazwyczaj wydaje jakieś dźwięki. - To ty ją uratowałeś? – W końcu usłyszeliśmy jak Amber przemawia do własnych kolan. – Czuwałeś nad nią? Zanim ktokolwiek z nas zdążył zareagować, odezwał się Reyes: - Tylko w naprawdę wyjątkowych okazjach. O czym oni mówili? Amber nic nie wiedziała o Reyesie. Skąd mogła wiedzieć, że uratował mi życie? Kilka razy, tak naprawdę. Spojrzała w górę na niego, łzy zatrzymał się na jej rzęsach. - Wiem co robisz. Wiem kim jesteś. Oni myślą, że nie wiem, ale ja wiem. I wiem, że byłeś tu tamtej nocy. 120

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Amber – powiedziała Cookie, nerwowy uśmiech drgał na kącikach jej ust. – Skąd to wiesz? – Strach Cookie nagle podskoczył, a ja wiedziałam, w którą stronę kierują się jej myśli. Co Reyes zrobiłby jej córce, gdyby wiedział, że Amber jest świadoma jego istnienia. – Ona nie wie o czy mówi. - Widzisz? Oni nie wiedzą i nie ufają ci tak, jak ja. – Zrobiła krok w przód. – Czuwałeś nad Charley przez całe jej życie. Ratowałeś ją. A tamtej nocy, gdybyś nie przyszedł... – Oddech uwiązł jej w gardle i zanim ktokolwiek z nas zorientował się w sytuacji pobiegła przed siebie. Reyes cofnął się jakby niepewny czy przypadkiem mała nie rzuci się na niego ze złymi zamiarami. Owinęła ręce wokół jego szyi. - Dziękuję. – Uścisnęła go. – Bardzo dziękuję… Uratowałeś nas. Po niezręcznej chwili, kiedy Reyes tulił do siebie dwunastolatkę, opuścił ręce luźno po bokach. Ścisnęła go mocniej. Podeszłam do nich i potarłam jej plecy, moje serce urosło nieco. Nie wiedziałam, że zdawała sobie sprawę, iż Reyes pojawił się tej nocy, gdy napadł mnie Earl Walker. Nie zgadywałam nawet, że ona cokolwiek wie na temat tego, co się tam wtedy stało. Spojrzała na mnie, a potem szepnęła mu do ucha: - Wiem też kim ona jest, ale nigdy nikomu nie powiem. Reyes zaoferował jej najbardziej uroczy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Amber zachichotała miękko zanim odskoczyła od niego. Przysunęła się do mnie, jej oczy lśniły dobrze mi znanym blaskiem. - Wejdziesz? – zapytałam go. Mrugnął do Amber i odwrócił się ku mnie. - Nie dzisiaj. Mam sprawy. - Jasne. Ale naprawdę chciałabym porozmawiać z tobą o... – Pomyślałam o tym jak powiedzieć „demonicznym opętaniu” nie używając słów „demoniczne” i „opętanie”. - ...o problemach z najemcą jakie mieliśmy. Jeden kącik jego ust uniósł się do prawie uśmiechu. - Odnośnie tej sprawy to powinienem zostać w twoim mieszkaniu przez kilka następnych dni. 121

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie możesz, ale dzięki za propozycję. Rozejrzał się, po czym powiedział groźnym tonem: - Nie każ mi nalegać. - Poważnie? – Czy on naprawdę myślał, że zda to egzamin? Westchnął, po czym wydawało się, że się poddał. Po chwili zamyślenia ponownie złapał mnie za koszulkę. - Cieszę się, że przyszedłeś. – Przejechałam palcami wzdłuż jego dłoni. – Cieszę się, że jesteś wolny. Uciekło mu lekkie parsknięcie jakbym powiedziała coś zabawnego. - No co? – zapytałam. Podszedł bliżej, mimo iż stała tam Amber, mimo iż za moimi plecami był wujek Bob. Reyes potarł kciukiem moją dolną wargę i powiedział: - Jest cienka linia między wolnością a zniewoleniem.

122

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 9 Jeszcze dwa drinki i będzie lesbijski pokaz. - NAPIS NA T-SHIRCIE

- W porządku? – zapytał wujek Bob, po tym jak zamknęłam drzwi do mieszkania. Jak zwykle po obecności Reyesa pozostało trzeszczące elektrycznością powietrze. Pomyślałam, że niepokój Wubka dotyczący mojego samopoczucia jest słodki. Przecież to on w tamtej chwili wdeptywał nowiutkimi lakierkami w gęste bagno. Dopiero zaczynał rozumieć do czego zdolny był Reyes, a mimo to jego mokasyny głośno mlaskały na grzęzawisku. Zwłaszcza, że to on wpakował syna Szatana za kratki. - Ze mną dobrze, dzięki za troskę. A jak ty? - Spóźniony – powiedział. – Mam randkę. Starałam się wyglądać na niezaskoczoną. - Z żywą osobą? Skrzywił się. - Nie, z automatem do napojów. Oczywiście, że z osobą. Amber zachichotała wychodząc spod uroku obecności Reyesa szybciej niż jej matka czy Gemma. Musiałam dać im kilka minut na otrząśniecie się, w zamian drażniąc Wubka, który musiał otrząsnąć się tylko z bliskiego spotkania trzeciego stopnia ze śmiercią. Byłam niezwykle zadowolona, że Reyes nie rozerwał go na kawałeczki. Wolałam Wubka w całości. W przeciwieństwie do, powiedzmy, sałaty czy solówek gitarowych w heavy metalu. Miałam niejasne przeczucie, że moje towarzystwo nie wyjdzie tak łatwo, więc postanowiłam podreptać pod prysznic. - Lepiej idź do domu – powiedziałam do Wubka. – Możesz trzymać swoją randkę w piwnicy tylko dopóty, dopóki nie stanie się drażliwa. Jak tylko zamknęły się za mną drzwi łazienki, usłyszałam jak powiedział: 123

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Porozmawiaj z ojcem. Mało prawdopodobne. Pod prysznicem czułam się wspaniale nawet pomimo przepychającej mnie tam i z powrotem futrzastej kuli. Nie miałam tyle atrakcji jednego dnia od blisko dwóch miesięcy. Moje ciało nie było do tego przyzwyczajone. Pragnęłam mojej kanapy – która mogła, albo też nie, zaakceptować imię Sharon – i chrupek serowych, ale uświadomiłam sobie, że będę musiała obejść się bez obu tych rzeczy. Może zacznę powoli, zastąpię kanapę fotelem a chrupki krakersami, by w ostatecznym rozliczeniu posprzątać dom jedząc jabłko. Wzdrygnęłam się na samą myśl. Chrupki serowe były takie pocieszające. I były pomarańczowe. Nie, prawdopodobnie z niczym nie powinnam się spieszyć. Szybko przeskoczyłam do planu B. Sprzątanie domu i jedzenie chrupek serowych. Produktywne i pocieszające jednocześnie. Po tym jak Artemida zniknęła w ścianie prysznica obok mnie, wyszłam spod strumienia wody, wytarłam się, ubrałam jasno-zielone spodnie od piżamy zupełnie bez żadnego napisu na tyłku. Ale naprawiłam ten problem nakładając na górę podkoszulek głoszący, że SARKAZM jest moim drugim w kolejności, ulubionym wyrazem kończącym się na –AZM. Tak ubrana i gotowa ponownie stawić czoła masie poszłam do salonu. Cookie i Gemma były w kuchni, starając się wypróbować wszystkie moje nowe i ciekawe gadżety. Miałam nadzieję, że z ich starań wyjdzie jakiś posiłek. Amber zebrała książki i wychodząc podeszła do mnie. - Jesteś naprawdę głośna pod prysznicem – powiedziała. Mogłam sobie tylko wyobrazić jak tutaj musiało brzmieć to, że Artemida popychała mnie na ściany prysznica. - Taa, potknęłam się. - Siedem razy? - Tak. - Och, dobra. Chciałam tylko powiedzieć, że mi przykro, Charley. Nie miałam tego na myśli. Tego z Reyesem. Nie chciałam cię zawstydzać. - Zawstydzać? – Porwałam ją w ramiona. – Nigdy nie mogłabyś mnie zawstydzić - Nigdy? 124

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nigdy. - Kiedyś krzyknęłam przez cały sklep do mamy czy chce super chłonne tampony czy super duże plus. Oczywiście potem dodałam, że te drugie były na naprawdę trudne dni. A potem poprosiłam o ocenienie jej dni w skali od 1 do 10. - Dobra, czymś takim byś mogła. - A potem, gdy stałyśmy w kolejce zapytałam dlaczego kupiła trzy paczki chusteczek intymnych „Letnia Świeżość” skoro jest środek zimy. Odsunęłam ją od siebie. - Wow. - No wiem, prawda? Nie wiedziałam, że człowiek może być aż tak czerwony. - Dobra, więc stwierdzam, że rzeczywiście jesteś mnie w stanie zawstydzić. Ale do tej pory ci się nie udało. I przykro mi, że wiesz o tylu rzeczach, o których dwunastolatka nie powinna wiedzieć. - Nie powiem nikomu. Obiecuję. Spojrzałam przez ramię, na to co robią moje szefowe kuchni. Stwierdziłam, że obie są bardzo zajęte, więc nachyliłam się ku Amber. - A co tak właściwie wiesz? Uśmiechnęła się. - Wiem, że jesteś Ponurym Żniwiarzem. – To oświadczenie wypuściło wiatr z moich żagli. – I wiem, że Reyes jest synem Szatana. - Skąd o tym wszystkim wiesz? - Mam naprawdę dobry słuch. I słyszę wszelakie rozmowy, nawet kiedy odrabiam lekcje. - Naprawdę? Parsknęła. - Przysięgam. Wy wszyscy zachowujecie się jakbym głuchła za każdym razem, gdy otwieram książkę. – Z przebiegłym rechotem na ustach ruszyła ku drzwiom. – I słyszę też inne rzeczy. Dopóki się nie zjawiłaś, nie wiedziałam, że mężczyzna jest w stanie sprawić, żeby dziewczyna aż tak krzyczała. Reyes wydaje się być bardzo utalentowany. Najwyraźniej moje oczy były wielkości spodeczków od herbaty i tym wielkim spojrzeniem popatrzyłam czy Cookie przypadkiem nas nie podsłuchuje. I chociaż z 125

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Reyesem nigdy nie miałam żadnych relacji poza tymi w snach, no i raz kiedy był bezcielesny, to wtedy ta relacja była... bardzo satysfakcjonująca. I najwyraźniej Amber o tym wiedziała. - Nie martw się. Mama o niczym nie wie. - O tym, że Reyes jest bardzo utalentowany? - Och nie, tej części akurat jest bardzo świadoma. Ona tylko nie wie, że ja wiem, że Reyes jest bardzo utalentowany. – Zachichotała ponownie, dźwiękiem, który pasował do szalonego naukowca tuż po wynalezieniu czegoś bardzo złego, po czym tuż przed zamknięciem drzwi dodała: - Ale nie zwracaj na mnie uwagi. O. Mój. Boże. Cookie mnie zabije. - Hej, o czym wy dwie tam trajkotałyście? – zapytała. Podskoczyłam, a następnie wygładziłam spodnie od piżamy. - O niczym. A dlaczego pytasz? Myślisz, że o czym rozmawiałyśmy? Zmarszczyła brwi. - Myślisz, że z nią w porządku? - Och, myślę, że z nią wszystko dobrze. – Mała mądralińska. Cookie wróciła do ubijania czegoś jakby ciasta, podczas gdy Gemma dosypywała do tego czegoś sypkiego. Mogłam mieć tylko nadzieję, że piekły ciasteczka. Słodkości były jak zapasowe bateryjki. Nigdy nie miało się ich za dużo w domu. - Mam zamiar spać z tobą – powiedziała Gemma spoglądając na mnie i dosypując więcej proszku. - Naprawdę nie jesteś w moim typie, ale ok. O jakiej perwersji mówimy? - Myślisz, że potrzeba więcej? – zapytała Gemma patrząc w miskę. - Cukru pudru nigdy dość – odpowiedziała Cookie. Po czym wskazała na mnie ubijaczką. – Myślę, że powinnaś zacząć butelkować Reyesa i sprzedawać na czarnym rynku. Byłybyśmy bogate. Podeszłam bliżej. - Stare, co wy ubijacie? - Po przebywaniu w tym samym pomieszczeniu z najgorętszym facetem na ziemi prawdopodobnie ubijam swoją cnotę. – Zachichotała. – Rozumiesz, ubijam cnotę? 126

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Gemma roześmiała się dosypując jeszcze więcej cukru pudru. Zanurzyłam palec w misce Cookie i zebrałam na niego sporo białego nieba. - Lukier? - Tak, mamy zamiar wypróbować nowy piekarnik. - Kupiłam piekarnik? – To było do mnie niepodobne. Uniosła brwi. - A także mikser do margarity. Acha. *** Szybko odkryłam, że Gemma ma ukryte motywy, by wisieć mi nad głową i truć dupę. Mogłam wyczytać to w jej mowie ciała, światełku w oczach, ale głównie poznałam to po słowach: - Mam ukryte motywy. Była zdeterminowana, by pomóc mi spać, jakby naprawdę tego było mi trzeba. Dlatego też wraz z Cookie zaczęły testować mikser do mrożonej margarity, który zakupiłam podczas swojego największego doła. Przez cały tydzień nie umiałam myśleć o niczym innym niż margarita – cóż, o tym i o moim języku na wargach Reyesa – ale nie miałam soli – ani ust Reyesa. Również brakowało mi energii, by wyjść z mieszkania i jakąś zdobyć – ani też pragnienia upadku tak niskiego, by błagać Reyesa po tym co mi zrobił, żebym mogła lizać jego wargi – więc mogłam tylko marzyć o margaricie. I śnić o wargach Reyesa. Skrycie liczyłam na to, że margarita w magiczny sposób pojawi się w mojej dłoni, ale to oznaczało, że musiałabym odłożyć pilota i tylko Bóg jeden wiedział co się mogło wydarzyć. To było błędne koło. Ale Gemma rzadko piła. Może tylko lampkę wina do kolacji. A ja piłam tylko na specjalne okazje. Jak piątki i soboty. Z drugiej strony, Cookie... - Juuuuuupiiiiiii – Cookie uniosła ręce w geście tryumfu. Nie miałam pomysłu dlaczego. – Nie wawiłam się tak dobcie otkąt... otkąt... - Wydawało się, że szuka odpowiedniego słowa, ale szybko się pozbierała i wskazała na drzwi. – Otkąt Reyeth 127

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Farlow wysssedł przez te dźwi. – Odwróciła się do mnie, pełna respektu. – I, mój boshe, ten facet wie jak wychozić. Cookie stała po drugiej stronie kuchennego stołu starając się upiec ciasteczka w moim nowym elektrycznym piekarniku. Podczas gdy w mieszkaniu pachniało naprawdę dobrze, jakoś nie miałam wielkich nadziei na zjedzenie wkrótce czegoś czekoladowego. Piekarnik bipnął i odwróciła się ku niemu zaraz przed tym jak zniknęła. Dziwne. W jednej chwili była, a w następnej jej nie było. To nagłe zniknięcie było poprzedzone głośnym huknięciem, dźwiękiem dochodzącym z kuchennej podłogi. Pomyślałam o podążeniu jej na ratunek, ale w tym względzie nie ufałam swoim własnym nogom. Gemma wychyliła się ponad brzeg mojej kanapy – która może chciała, a może nie chciała nosić imienia Malvin – oraz ciotka Lillian, która przysięgała, że to są najlepsze margarity odkąd uczestniczyła w korowodzie w Juarez, a teraz leżała twarzą na mojej podłodze. Nie miałam zielonego pojęcia dlaczego. - Panie Wong, dużo pan traci. Nie wiem czego Cookie tu dolała, ale jest dość niesamowite. – Wzniosłam toast ku pudłom otaczającym go z każdej strony i dopijając ostatni łyk margarity – albo Cookierity jak ona to ostatnio nazwała – postanowiłam zasiąść do pisania listu, którego jako formy terapii domagała się Gemma. Zazwyczaj psychiatrzy nalegali na pisanie pamiętnika, więc listy mogły być ciekawym pomysłem. Pomyślałam, że naskrobię list do Św. Mikołaja. Święta, święta i po świętach, przegapiłam je w całości, ponieważ nie rozmawiałam wtedy z nikim oprócz sprzedawców z kanału „Kup to z Domu TV”, ale oni nie chcieli przyjechać, żeby ubrać mi choinkę. Zjadłam Wigilię z Cookie i Amber, i oczywiście wpadła Gemma z wujkiem Bobem, żeby obdarować mnie prezentami oraz lepką depresją na specjalne okazje, ale naprawdę niewiele z tego okresu pamiętam. Poza tym, że gdzieś w międzyczasie zjadłam zajebisty sernik czekoladowy. Reszta była rozmyta. Wyjęłam długopis i papier, i zaczęłam zapisywać swoje myśli. Drogi Święty Mikołaju, Co jest, kurwa? To było wszystko, co mogłam naskrobać i szybko zaprowadziło mnie donikąd. Ale nie czułam się lepiej przez ten wysiłek. Techniki terapii Gemmy były do dupy. 128

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nadal nie mogłam wywalić Reyesa z mojej głowy. Wspomnienie go ściskającego Amber było zbyt cenne. I nie było tym, czego chciałam. Chciałam być na niego zła, zacisnąć pięści i warczeć, ale on walczył dla mnie z demonami. By zapewnić mi bezpieczeństwo. Cholernie ciężko było pozostać złym na faceta, który walczył w tajemnej wojnie w twojej obronie. By go szlag trafił. Zgarnęłam Gemmę do sypialni i położyłam się obok niej, tylko po to, by przez następne dwie godziny gapić się na sufit. A potem na ścianę. A potem na noc za oknem. Po godzinach niczego poza frustracją, zdjęłam rękę Gemmy ze swojej twarzy i wyślizgnęłam się z łóżka. Naprawdę liczyłam, że ta margarita pomoże mi zasnąć tak jak pomogła Gemmie i Cookie, ale tak się nie stało. Kiedy przez tygodnie próbowałam nie zasnąć, wypijałam wtedy hektolitry kawy, tylko po to, by walczyć ze snem. Teraz chciałam zasnąć i nie mogłam. Sandman17 był dupkiem. Zdałam sobie sprawę, że jedynej osoby jakiej mi brakowało do tego całego zamieszania był Garrett Swopes, łowca głów, który często pracował z wujkiem Bobem. Nie widziałam go odkąd prawie go zabiłam. Po raz drugi. Ale z pewnością nie chował do mnie o to urazy. On nie przyszedł, a ja nie miałam energii i pragnienia, by wyłazić z mieszkania, ale nie słyszałam nic o nim przeszło od dwóch miesięcy. Ani raz nie zdzwonił. Nie wysłał sms-a. Ani e-maila. Podwójna rana postrzałowa czy nie, to było do niego niepodobne. Postanowiłam go dopaść. Pewnie po tak bliskim spotkaniu ze śmiercią nie był tym samym Garrettem. Odkąd zmarł na stole operacyjnym, wiedział jak to wygląda z drugiej strony, zobaczył czym się zajmowałam na drugiej zmianie. To musiało być trudne dla każdego. I jeszcze nie wiem czy to wszystko pamiętał. Jako portal do Nieba miałam pewne obowiązki, które pewnego razu starałam mu się wyjaśnić. Ale zobaczenie tego

17 Sandman - amerykańska seria komiksowa. Głównym bohaterem Sandmana jest Sen - personifikacja władcy krainy marzeń sennych. W komiksie najczęściej nazywany jest imieniem Morfeusza, choć występuje także pod innymi nazwami. Jest jednym z siedmiorga rodzeństwa Nieskończonych, z których każde utożsamia jeden z elementów rzeczywistości. Sen, uwolniony po wielu latach niewoli u brytyjskiego maga z początku XX wieku, musi odbudować swoje zniszczone królestwo. Dopadają go jednak zmory z przeszłości, musi stawiać czoła konsekwencjom swoich dawnych postępków. Sen nie jest klasycznym superbohaterem, który ratuje świat i ludzi. Działa realizując prawa Nieskończonych, często bezwzględnie, nie licząc się z nikim.

129

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

równało się uwierzeniu. Być może to popchnęło go na krawędź. Być może realność tego była bardziej niepokojąca niż sam pomysł. Wepchnęłam stopy w kapcie, zarzuciłam kurtkę na grzbiet i ruszyłam w długą. Prowadzenie auta o trzeciej nad ranem ma swoje zalety. Na przykład brak korków, więc dotarłam do Garretta w rekordowym tempie. Zapukałam i czekałam. Facetowi otwarcie drzwi zajmowało wieczność jeśli przychodziło mu to robić przed świtem. Zapukałam raz jeszcze. Zawsze się nad czymś zastanawiałam: jeśli zostaje wydany nakaz aresztowania łowcy głów to kto go szuka? - Charles! – warknął zza drzwi. – Przysięgam na Boga, że jeśli to ty... Skąd wiedział? Zdecydowałam się nie odzywać. By zaskoczyć go swoją obecnością. Drzwi się otworzyły i stanął w nich rozczochrany i bez koszulki. I chociaż nie śliniłam się do Garretta, obraz jaki mi się ukazał był dość przyjemny. Miał kawowy odcień skóry i szare, metaliczne spojrzenie, które od razu spoczęło na Margaret, ale szybko się od niej odsunęło. On był z branży, z pewnością rozumiał moją potrzebę przypinania broni do piżamy. - Co jest? – zapytałam w sposób bardziej radosny niż się czułam. - Jaja se robisz? – Potarł jedną ręką oko. - Neee. – Przepchnęłam się obok niego i pomaszerowałam prosto do jego kanapy. Ale w jego mieszkaniu było naprawdę ciemno. Dziwne. – Nie widziałam cię od przeszło wieczności. Pomyślałam, że powinniśmy porozmawiać. - Jest coś takiego jak bycie zbyt aroganckim? - Wiesz, mam tego sporo. Masz jakąś kawę? Po głośnym westchnieniu, żebym przypadkiem nie przegapiła jego irytacji, zamknął drzwi z większą siłą niż było trzeba i ruszył ku kuchni. - Co ty tu robisz? - Nawiedzam cię. - A poza tym? - Nie wiedziałam, że muszę mieć powód, by odwiedzić jednego z moich najlepszych przyjaciół na ziemi. - Znowu próbujesz nie spać całymi dniami? - Nie, nie próbuję po prostu to robię. 130

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zaczął coś grzebać w kuchni, a ja nie mogłam dostrzec co robi, po czym dźwięk grzebania ucichł. Czekałam. Być może tak poruszyło go moje oświadczenie, że był moim najlepszym przyjacielem. Najwyraźniej o tym nie wiedział. Musiał się poczuć naprawdę zaszczycony. Lub przerażony. Tak czy siak wygrywałam. - Masz. Podskoczyłam. Stał tuż za mną wręczając mi kieliszek do wina. - Podajesz mi kawę w kieliszku do wina? - Nie. - Czy to wino o smaku kawy? - Nie. Pij. – Przycisnął mi kieliszek do ust. Wzięłam łyk i... - Nawet smaczne. - Wypij wszystko i odwiozę cię do domu. - Koleś, potrzeba czegoś znacznie więcej niż jeden kieliszek wina, by mnie upić. Pamiętasz, że jestem...? - Irytująca? - To było niestosowne. Usiadł obok mnie na kanapie i wyciągnął przed siebie nogi. Golenie zakrywały jeansy, ale jego stopy były nagie. Oparł je na stercie książek. Nawet nie wiedziałam, że Swopes potrafi czytać. - Masz problemy ze spaniem? – zapytał. - Coś w tym stylu. – Oparłam łokcie na kolanach, żeby rzucić okiem na tytuły. – Nie bardzo. Chciałam tylko wiedzieć dlaczego mnie unikasz. Spuścił nogi na dywan i pochylił się do przodu, splatając palce na puszce piwa. Gapił się w dywan dobrą minutę zanim się odezwał: - Nie unikam cię. Wszystkie książki jakie miał dotyczyły płaszczyzny duchowej, o niebie i piekle, lub demonach i aniołach. Doświadczenie bliskości śmierci musiało wpłynąć na niego bardziej niż zakładałam. - Nie przyszedłeś do mnie od dwóch miesięcy. - Ty też mnie nie odwiedziłaś od dwóch miesięcy. Ja nie unikam, Charles. To tylko instynkt samozachowawczy. 131

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Cholera. - Wymyśliłam, że to przez to, że ciągle do ciebie przeze mnie strzelają. Na powrót oparł się wygodnie i łyknął piwa. - Tak właśnie myślisz? - Nie to, że mogę cię winić. Dla mnie też byłoby niezręcznie, gdybym ciągle dostawała kulki. – Napiłam się wina. – To nie może być dobre. Wziął kolejnego łyka kończąc puszkę piwa w trzy sekundy. Kiedy chciał wstać, by iść po kolejne piwo, położyłam mu rękę na ramieniu zatrzymując go. Ale nie uzyskałam reakcji jakiej oczekiwałam. Tej, do której przywykłam. Wycofał się emocjonalnie. Dosłownie skulił się z powodu mojego dotyku. Jego emocje mnie zszokowały. Nie wiedziałam, że przyprawiam go o wstręt. To była niespodzianka jakiej się nie spodziewałam. - Przepraszam – powiedziałam odstawiając lampkę na stolik. – Lepiej już pójdę. Później pogadamy. - Nie – rzucił, ale już szłam w kierunku drzwi. Okrążył kanapę i zamknął drzwi sekundę po tym, jak je otworzyłam. Stojąc za mną wolno odetchnął. - Przepraszam Charles. Nie chciałem cię zranić. Zapomniałem, że czujesz rzeczy, że odbierasz emocje innych ludzi. Odwróciłam się ku niemu. - Czyli co? Będziesz się starał kontrolować swoje emocje, gdy będziesz blisko mnie? Będziesz udawał, że nie czujesz do mnie wstrętu? – Przyśpieszenie mojego oddechu zdradziło, że jego reakcja mnie zabolała. Nigdy wcześniej mnie nie skrzywdził, nie tak, a mieliśmy kilka przejść. Dlaczego teraz? Czemu mnie to w ogóle obchodziło? Ale wiedziałam. On zawsze myślał, że jestem walnięta, ale nigdy wcześniej nie czuł obrzydzenia. Kiedy zdałam sobie sprawę, łzy napłynęły mi do oczu. - Wstręt? – zapytał ściągając brwi w konsternacji. – Myślisz, że to poczułem? Parsknęłam: - Proszę cię, Swopes. Nie możesz ukryć emocji. Poczułam to jak cios w brzuch. Ale jest ok., po prostu muszę już iść.

132

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Poczułaś moje emocje, ale dałaś dupy w ich odczytywaniu, skoro określasz je jako „wstręt”. - Garrett, proszę, pozwól mi wyjść. Przepraszam, że cię obudziłam. - Do diabła, nie. Siadaj na tyłku. – Jedną ręką wskazał kanapę, podczas gdy drugą trzymał zaciśniętą na framudze drzwi. Dobra. Nie musiał być aż tak czuły na swoim punkcie. Usiadłam z rozpędem i dopiero wtedy on zajął miejsce obok mnie. Odniosłam wrażenie, że mi nie ufał. - A teraz powiedz, dlaczego uważasz, że mogłabyś mnie obrzydzać w jakikolwiek sposób? – zapytał. - Po pierwsze, bo mnie unikasz. - I to znaczy, że przez wstręt do ciebie, tak? - Nie chcesz rozmawiać o tym co się stało. – Spróbowałam raz jeszcze. I chociaż nie chciałam rozmawiać o tym co przytrafiło się mnie, tu chodziło o to, co przytrafiło się jemu. - Dobra, a co się stało? - Umarłeś. – Patrzył na mnie nie mrugając. – Umarłeś i przyszedłeś do mnie. Pamiętasz? - Potrzebuję kolejnego piwa. Pozwoliłam mu wstać po kolejne piwo i poszłam za nim. Otworzył lodówkę, wsadził do niej rękę i wygrzebał wszystko, co było na pierwszej półce. Znalazł butelkę, otworzył ją o kolejną i pił wolno. Usiadłam na jego mikroskopijnej wielkości stole kuchennym, a on podszedł, by do mnie dołączyć. - Możesz mi powiedzieć co pamiętasz? – zapytałam, gdy usiadł obok. Kiedy tylko gapił się na butelkę w dłoniach, powiedziałam: - Pamiętasz cokolwiek? – Wiedziałam, że pamięta. Musiał. Jeśliby nie pamiętał, nie powinien reagować w ten sposób. - Wszystko pamiętam. Zbladłam z tego powodu. - Na przykład co? Westchnął głęboko i powiedział: - Pamiętam, że byłem przyciągany przez twoje światło. Pamiętam, że przeszła przez ciebie mała dziewczynka. Pamiętam pana Wonga i psa. 133

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- I to cię tak obrzydza? Że widziałeś co robię? - Nie. – Popatrzył gdzieś pustym wzrokiem. – Nic co cię dotyczy mnie nie obrzydza, może poza tym, że pukasz do mnie o trzeciej nad ranem. Raczej te inne rzeczy, o których nie wiesz. Zmarszczyłam brwi. - Na przykład co? - Po tym jak byłem u ciebie, udałem się w inne miejsce. Po prostu myślałem, że wracam do swojego ciała, ponieważ nie byłem już martwy. - A skąd wiedziałeś, że nie jesteś już martwy? - Wcześniej powiedział mi mój ojciec. Odesłał mnie. Nie widziałem go odkąd skończyłem dziesięć lat. Był inżynierem firmy amerykańskiej pracującej w Kolumbii. Został uprowadzony. Zazwyczaj porywacze żądają okupu, ale coś musiało pójść nie tak. Nigdy już o nim nie usłyszałem. Po prostu zniknął. - Ale mogłeś go zobaczyć? – zapytałam zachwycona. Wszystkie te rzeczy związane z przechodzeniem były wielką tajemnicą, nawet dla mnie. - Tak. Odesłał mnie z powrotem. Byłem wkurzony. – Odwrócił się, by popatrzeć przez okno w ciemną noc. – Nie chciałem wracać. Nigdy nie czułem czegoś takiego. - Słyszałam to już wcześniej. Cieszę się z powodu, że śmierć to tylko faza i z tego, że idziemy do innego świata, to wspaniałe. Ale mówiłeś, że udałeś się w inne miejsce? - Tak. Po tym jak byłem u ciebie. I to nie zawsze jest wspaniałe. - Nie rozumiem. - Poszedłem do Piekła, Charles. Zamarłam. - To znaczy metaforycznie, prawda? - Nie. Dosłownie. - To znaczy literalnie? Do tego Piekła? Z ogniem i siarką? - Tak, tego. – Wyprostowałam się oszołomiona. – I widziałem różne rzeczy. Nie znalazłem się tam przypadkowo. Zostałem tam zesłany. By się uczyć. By zrozumieć. - Zrozumieć co? - Co twój chłopak zrobił, aby żyć. 134

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nie musiał mi tego wykładać. Wiedziałam, że mówił o Reyesie. No bo o kimże innym? - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę kim on jest? - Synem Szatana. Wyraz jego twarzy wskazywał na zaskoczenie. - I ci to nie przeszkadza? - Swopes, on uciekł z Piekła, prawda? On nie jest tym złym. Cóż, może nie całkowicie złym. Zadrwił i wstał ze stołu. - W takim razie musisz zobaczyć to, co ja widziałem. Przeszył mnie strach. - Co? - On był tam generałem, wiesz? Syn największego zła, ok., ale doszedł do najwyższej rangi w ich szeregach samodzielnie. Był najbardziej morderczym asasynem i istniał tylko dla smaku krwi swoich wrogów. - No nie był wychowywany w czułości i miłości. - A ty będziesz cała noc wymyślała dla niego wymówki? Po co tu przyszłaś? - Chciałam wiedzieć jak się miewasz, sorry. Ponownie wstałam, by wyjść, ale zatrzymał mnie, gdy powiedział: - Został tu przysłany. Po ciebie. Odwróciłam się do niego. - Wiem, że został wysłany, by dorwać portal. Jakikolwiek portal. A nie specjalnie mnie. A potem mnie zobaczył i się zakochał. Dlatego uciekł spod więzi ojca i czekał na mnie. - Zakochał się? – Jego zdumiony wyraz twarzy powiedział mi dokładnie co Swopes o mnie myślał. – On znikąd nie uciekł. Został wysłany. Dokładnie po ciebie. - Nie możesz w to wierzyć. - Och, nie. Masz rację… To tylko to, co pokazano mi w Piekle. Na pewno moje źródła są błędne. - Swopes, ludzie tak po prostu nie idą do podziemi, żeby z nich za chwilę wrócić bez szwanku.

135

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Oczywiście, kurwa, że nie. Ale ja tak. Zostałem wyssany przez jakiegoś rodzaju moc. I nigdy nie mówiłem, że bez szwanku. Cóż, jeśli cokolwiek wpłynęło na jego psychę to z pewnością wycieczka do Piekła. - Jak tam było? Machnął butelką piwa w powietrzu. - No wiesz, gorąco, głośno z powodu krzyków, agonii. Nie polecam na wakacje. - A skąd wiesz o...? Kto ci powiedział o Reyesie? Spojrzenie, które mi posłał było pełne nienawiści. - Jego ojciec. Opadłam na krzesło. - Czyli wy dwaj ucięliście sobie taką małą pogawędkę nad kotłem, porównując notatki o śmierci i agonii? - Coś w tym stylu. Chciał, żebym to zobaczył, Charley. - Zobaczył co? - Czym był jego syn. – Wzdrygnął się, jakby przygotowując się, że mu nie uwierzę. – Co zrobił. - Wszyscy robimy rzeczy, z których później nie jesteśmy dumni. Roześmiał się chrapliwie i podrapał po twarzy. - Żyjesz w swoim własnym małym światku, prawda? - Tak i podoba mi się tam. - Cóż, pozwól, że ujmę to w ten sposób: wiem kim on jest, wiem kim ty jesteś i wiem, co nastąpi, jeśli on cię dopadnie. Nie zamierzam pozwolić, żeby to się stało. O jak cudownie. - Nastąpi? Co, Piekło na Ziemi czy coś? - Najgorszy rodzaj piekła na ziemi. Charles, on został tu wysłany. Po ciebie. By wszystkie marzenia jego ojca mogły się ziścić. Wstałam, by napić się wody. - To co widziałeś, co ci pokazali, nie jest prawdą. On nie został tu wysłany. Uciekł. Przybył tu samodzielnie. - On ci tak powiedział?

136

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tak – potwierdziłam przeczesując jego szafki kuchenne w poszukiwaniu szklanki. - Nigdy bym nie pomyślał, że Ponury Żniwiarz może być aż tak naiwny. Pieprzyć to. Mogłam napić się w domu. Było kilka rzeczy, których nienawidziłam bardziej niż kwestionowania mojej inteligencji. Zamknęłam szafkę i pochyliłam się na Swopesem siedzącym na stole. - Byłeś w Piekle, co? – Kiedy skinął głową, uraczyłam go cukierkowym uśmieszkiem, poklepałam po policzku i powiedziałam: - Słodkich snów.

137

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 10 Stanięcie naprzeciwko swoich lęków buduje siłę. Ale uciekanie od nich buduje ścięgna. - NAPIS NA ZDERZAKU

Jechałam do domu widząc na czerwono. Dosłownie. Gliniarz zmusił mnie do zjechania na bok i te światła były wkurzająco jasne. Prawdopodobnie będę widzieć czerwone plamki przez kilka dni. Po małym flircie, który nie zaprowadził mnie donikąd i wzmiance, kim był mój wujek, co zawsze działało, resztę drogi pokonałam wolniej i spokojniej. Pomimo wrogości dom Swopesa był miłym wytchnieniem od mojego zaśmieconego mieszkania. Podjeżdżając dokładnie obejrzałam otoczenie, szczególną uwagę zwracając na złowieszcze cienie i ciemne kąty. Nie robiłam tego od tygodni. I wychodząc wieczorem, o tak późnej porze, czułam się nieswojo. Niezbyt bezpiecznie. Zamknęłam drzwi i ruszyłam do wnętrza budynku uderzona potrzebą sprawdzenia każdego zakamarka przed wejściem po schodach do mojego mieszkania na trzecim piętrze. Szłam z plecami przyklejonymi do ściany, ciągle zerkając przez ramię. Noc z pewnością była idealnym czasem do posiadania latarki. Weszłam na paluszkach do pokoju, starając się nie obudzić Gemmy i otworzyłam górną szufladę w szafie, po czym wyjęłam zdjęcie. To zdjęcie. To, które dostałam kilka tygodni temu i na które nie patrzyłam od tamtej pory. Usłyszałam spuszczanie wody w klozecie i Cookie zajrzała do mojego pokoju. Górne światło z kuchni opływało jej sylwetkę, pozwalając mi dostrzec ją całą. - Charley to ty? – zapytała sennym, zachrypniętym głosem. Zastanowiłam się czy wciąż była pijana. Opuściłam zdjęcie i odpowiedziałam: - Nie, jestem Apple, diaboliczną bliźniaczką Charley. - Nie możesz spać? 138

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Usiadłam na brzegu łóżka. - Niekoniecznie. Dostaję sprzeczne informacje. Usiadła obok mnie. - Na jaki temat? Uśmiechnęłam się delikatnie i powiedziałam: - Dasz radę rano wstać? Uśmiechnęła się. - Ze mną wszystko dobrze. Całkiem szybko trzeźwieję. - Padłaś na podłodze mojej kuchni. Odpowiedziała po niedelikatnym prychnięciu: - Żeby to pierwszy raz. Tu miała rację. - A więc, co tam? - Nie wiem co myśleć o Reyesie. - Och skarbie, a kto wie? Jest zagadką owiniętą w zmysłowość, składającą się z łańcuchów pożądania zakończonych ostrą jak brzytwa wstążką niebezpieczeństwa. Ma w sobie więcej warstw niż tort weselny bilionera. Uniosłam brwi. - Zmysłowość? - Wiem. To coś więcej niż fakt, że jest najseksowniejszą istotą chodzącą po powierzchni ziemi, ale ciężko go pominąć. – Zauważyła zdjęcie w moich dłoniach. – Co to? Pochyliłam głowę. - Pamiętasz jak poszłam do miejsca, w którym pierwszy raz widziałam Reyesa? Ten opuszczony budynek, gdzie mieszkała ta szalona kobieta? - Tak. Była właścicielką, gdy Reyes tam mieszkał. Ty wtedy byłaś w szkole średniej. - Dokładnie. No więc, dała mi coś. – Podsunęłam jej zdjęcie wciąż trzymając je za róg. – Muszę cię ostrzec, że to bardzo drastyczne. Gdy je wzięła i uniosła, by wykorzystać każdą dostępną drobinę światła w pokoju, na jej twarzy pokazało się zaskoczenie. Na początku zmarszczyła brwi, gdy próbowała dostrzec co jest na zdjęciu, następnie zaczęły się rozciągać, gdy świt wlał 139

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

trochę światła. Powoli obraz nabrał wyrazistości. Otworzyła szeroko oczy. Jej usta opadły w cichym zrozumieniu tego, co widzi. Następnie w jej oczach pojawiły się łzy, a wolną dłonią zakryła usta. Nie była zdolna do dalszego patrzenia jakby była świadkiem wypadku samochodowego. Nie musiałam ponownie tam zaglądać, by wiedzieć jaki obraz horroru został tam przedstawiony. Był wypalony w moim mózgu od chwili, gdy na nie spojrzałam. Liny. Krew. Siniaki. Wstyd. W końcu odezwała się zza dłoni. - Czy to…? – Zatrzymała oddech w piersi i przełknęła, zanim odezwała się ponownie. – Czy to Reyes? - Tak. Zamknęła oczy i przytuliła zdjęcie do piersi jakby starała się go ukołysać. Ochronić go. Zauważyłam lśniący szlak płynący spod jej rzęs. - Mój Boże, Charley. Mówiłaś mi, ale… - Wiem. – Owinęłam ją ramionami. Przytuliła się do mnie i poklepała mnie po dłoni. Dałam jej chwilę, by oswoiła się z tym, co zobaczyła. Aby mogła zacząć kontrolować swoje emocje. Wierzyłam, że zdjęcie miało być trofeum. Według siostry Reyesa, Kim, Earl Walker robił drastyczne zdjęcia Reyesa i ukrywał je w ścianach wszędzie tam, gdzie żyli. A przeprowadzali się ciągle, więc to mogło być kilkanaście miejsc. Mówiła, że zdjęcia były szantażem, które miały trzymać Reyesa w ryzach. Tak mogłoby być, jednak sądziłam, że stanowiły raczej pamiątki. Pamiątki jego czynów. Ale zastanawiało mnie dlaczego wtykał je w ściany. Czy jeśli naprawdę były trofeami to nie powinien ich zabierać? Dlaczego zostawiał je tam, gdzie mogły zostać znalezione – i zostały przez pannę Faye – a potem użyte przeciwko niemu? Wtedy zdałam sobie sprawę, że Earla prawdopodobnie nie było na żadnym z nich. Jedynie Reyes. Na zdjęciu, które dała mi panna Faye wydawało się, że Earl celowo zawstydził Reyesa. To była najgorsza część tego. Związał go i zakrył mu oczy, jednak nie miałam problemu z rozpoznaniem doskonałej sylwetki Reyesa. Jego rozczochranych 140

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

ciemnych włosów. Pełnych ust. Gładkich, płynnych tatuaży, biegnących wzdłuż ramion. Lina wgryzała się w jego ciało, otwierając ponownie rany, które zdawały się leczyć. Na zdjęciu wyglądał na około szesnaście lat, miał odwróconą twarz i zaciśnięte w upokorzeniu wargi. Olbrzymie czarne ślady stłuczeń szpeciły jego szyję i żebra. Długie, jasne cięcia, niektóre świeże, niektóre w połowie zaleczone, pokrywały smugami jego tułów i ramiona. Nigdy nie wymażę tego obrazu z mózgu, choć rozważałam czy nie spróbować terapii elektrowstrząsami. Mogłaby się opłacić. Jednak zachowałam zdjęcie. Do dziś nie miałam pojęcia dlaczego nie spaliłam go w chwili, gdy je dostałam. - Nie mogę sobie wyobrazić jakie było jego życie – powiedziała Cookie wpatrując się daleko w przestrzeń. - Ja również. Dziś ocalił moje. Przepędził demona, który był zdecydowany rozszarpać mi gardło. Naprężyła się zaalarmowana. - Charley mówisz poważnie? - Tak. Byłam na niego strasznie zła, ale on zawsze ratuje mi życie. Ciągle, od dziecka. Nie jestem pewna czy mam prawo złościć się na niego. - Może nie złościsz się. - Co masz na myśli? Przygryzła wargę, zawahała się i odpowiedziała: - Znam cię Charley i sądzę, że nie jesteś zła na nikogo poza sobą. Wyprostowałam się. - Dlaczego miałabym być zła na siebie? Zaoferowała mi uśmiech pełen współczucia. - Dokładnie. Dlaczego miałabyś? I jeszcze tu jesteś. Jak zawsze. Zła na siebie za… za co? Bo Earl Walker włamał się do twojego mieszkania? Bo zostałaś zaatakowana? Bo nie mogłaś się przed nim ochronić? Zmarszczyłam brwi. - Mylisz się. Nie jestem na siebie zła. Jestem świetna. Jestem pełna niesamowitości. Widziałaś mój tyłek? Założyła na mnie swoje ramię i uścisnęła mnie.

141

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Sorki mała. Nie oszukasz nikogo może poza sobą. A więc co myślisz o tym gościu co przywdziewa tytuł syna Szatana? Jakaś nadzieja dla niego? Oddała mi zdjęcie z powrotem, obrazem do dołu. Trzymałam je w ten sposób. - Może być. Ława przysięgłych wciąż obraduje. - To każ im się spieszyć. Ten facet musi częściej tu wpadać. On jest jak brazylijski supermodel przyprószony grzechem. - To dobre określenie. - Tak myślę. Ale muszę zapytać: Dlaczego Apple? *** To było dziwne. Spanie z nawaloną Gemmą i ciocią Lil w drugim pokoju dawało jakieś poczucie bezpieczeństwa. Nie jakieś ogromne, zwłaszcza kiedy Gemma zaczęła jęczeć przez sen, czy kiedy walnęła mnie za bycie piratem – ta dziewczyna miała problemy - ale wystarczające, by dać mi trochę odpocząć. Obudziłam się wcześnie. Po części dlatego, że robotnicy budowlani zaczynali dzień wcześniej niż Bóg, ale głównie dlatego, że Gemma latała wokół szukając majtek. Miała je na sobie kiedy zapędzałam ją do łóżka, więc nawet tam nie wchodziłam. Wciąż biegała za jakimiś rzeczami. Dzięki Panu za to, że nie byłam przywiązana do tego makaronowego posągu Abrahama Lincolna. Jeśli nie wiedziałabym lepiej, powiedziałabym, że wciąż jest nawalona i prawie nie mogłam się doczekać, by zobaczyć jak wygląda Cookie. Ponownie wskoczyłam pod prysznic jak lodołamacz w dzień. Niepokojące obrazy tańczyły w mojej głowie: Garrett w Piekle. Reyes walczący z demonem. Cookie próbująca sił w tańcu na rurze. Może to wyszłoby całkiem nieźle, gdyby miała prawdziwą rurę, ale należał się jej szacun za chęci. Po ubraniu się w jeansy, czekoladowy sweter z szerokim golfem i stare, wyblakłe buty do kostek, wyszłam z pokoju, by stanąć twarzą w twarz z kolejnym dniem poza moimi skromnymi progami. Naprawdę było źle. Na tę chwilę dużo bardziej lubiłam wnętrze moich skromnych progów niż ich zewnętrze. Ale były sprawy do rozwiązania i ludzie zawracający głowę miłosnymi pierdołami. Pomyślałam, że zacznę od niesławnego przyrodniego brata Harper, żeby zobaczyć jak 142

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

bardzo pragnął jej śmierci. Albo chciał zobaczyć jak popada w obłęd. Taka możliwość przez chwilę przemknęła przez mój umysł. Zdecydowanie mógł skorzystać na wyeliminowaniu Harper. Jego spadek podwoiłby się wtedy. Zastanawiając się dokąd wybyła ciotka Lil, złapałam swoją torbę, okulary przeciwsłoneczne i skierowałam się do drzwi. Niestety ktoś mnie ubiegł. Pukanie rozbrzmiało chwilę przed tym, gdy sięgnęłam do klamki. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam ostatnią osobę na planecie, jaką spodziewałam się zobaczyć na moim progu. Nieugięcie włożyłam swoje okulary na nos. - Właśnie wychodziłam – powiedziałam do Denise, mojej piekielnej macochy. Wtedy uderzyła mnie myśl: Może Garrett nigdy nie poszedł do Piekła. Może przez pomyłkę wylądował w domu moich rodziców. To wyjaśniałoby krzyki i agonalne jęki. - Mogę z tobą porozmawiać? – zapytała. – To nie zajmie dużo czasu. Denise była jedną z tych kobiet, które inni określali jako słodkie. Miała miły uśmiech i doskonały teatralny zmysł. Ale była tak słodka, jak głodująca żmija w koszu pełnym szczurów. Przynajmniej dla mnie, przyrodniego owocu jej lędźwi. Nigdy tak naprawdę nie poszłyśmy do przodu. Zaczęła otwarcie mnie nie lubić, kiedy wkurzyłam ją prośbą, by poopowiadała mi o swoim dzieciństwie i jak to było biegać z dinozaurami. Po tym posłała mi te swoje gniewne, zrobione z ciekłego azotu spojrzenie, które z miejsca mogło zamrozić najlepsze intencje. Nauczyłam się moich najbardziej oślepiających spojrzeń właśnie od tej kobiety. To chyba było coś, za co powinnam być wdzięczna. Z długim, sfrustrowanym oddechem odsunęłam się na bok i gestem zaprosiłam ją do środka. Zatrzymała się, gdy zobaczyła stan mojego mieszkania, a ja potajemnie błagałam ją, żeby coś powiedziała. Cokolwiek. Chciałam mieć jakąkolwiek wymówkę, by wykopać ją ze swojego azylu. Musiałam znosić ją w rodzinie i robiłam to chętnie przy Gemmie i tacie, ale nie tu. Nie w mojej świętej przestrzeni. Mogła mnie cmoknąć, jeśli sądziła, że uśmiechnę się i poślę jej protekcjonalne spojrzenie pod moim wynajętym dachem. Wydawała się domyślić tego faktu. Kopnęły ją jej instynkty przetrwania. Ruszyła się w mgnieniu oka i weszła dalej do środka, uchylając się przed pudłami i parą spodni khaki. 143

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Próbując nie zastanawiać się jak Gemma wypadła ze swoich majtek, zaprowadziłam Denise do mojej prywatnej strefy – w odległości pięciu kroków od drzwi – usiadłam i zaoferowałam jej swój najlepszy grymas niezadowolenia. - Co mogę dla ciebie zrobić, Denise? Usiadła po skosie ode mnie i owinęła się ramionami. - Chciałam tylko zadać ci kilka pytań. - I twój telefon się zepsuł? Najeżyła się na mój ostry ton. To nie tak, żeby znosiła moją ostrą postawę bez walki. Nie miała skromności we krwi. Musiała naprawdę być zdesperowana. - Nie odbierasz moich telefonów – przypomniała mi. - Och, no tak. Zapomniałam. A wiec, co mogę dla ciebie zrobić? Wyjęła chusteczkę z torebki, zdjęła okulary i dała pokaz czyszczenia. W

końcu

bardzo

ostrożnie

otworzyłam

się.

Pozwoliłam

sobie

czuć

przechodzące przez nią emocje. Większość czasu starałam się być zamknięta. Było tam po prostu zbyt wiele. Nauczyłam się kontrolować co i jak dużo absorbuję, gdy byłam w szkole średniej. Przed tym życie było… wyzwaniem. Szczególnie przy tej przyszywanej bestii. Kupa emocji pędziła przez nią, a najgorsze z nich jak uderzenie pioruna wykopały powietrze z moich płuc. Strach. Wątpliwości. Żal. Ktoś umarł. Albo ktoś ma umrzeć. Te uczucia były zbyt silne, by wiązać się z czymś innym niż śmierć. - Po pierwsze chcę żebyś wiedziała, że wierzę w ciebie. W to, do czego jesteś zdolna. A więc kobieta, która zrobiła z mojego dzieciństwa – z moich umiejętności – piekło na ziemi, teraz w nie wierzyła. Och tak. Ktoś miał umrzeć. Może to miała być ona, ale nie chciałam wzbudzać w sobie nadziei. - Kapitalnie! – powiedziałam udając entuzjazm. – Teraz możemy być kumpelkami. Zignorowała mnie. - Wiedziałam od dłuższego czasu, Charlotte.

144

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nigdy nie chciała nazywać mnie zdrobniale. Taki gest mógłby sugerować, że jesteśmy blisko, ale przecież nie mogłyśmy do tego dopuścić. Jej przyjaciele mogliby za to patrzeć na nią z góry. - Musisz wiedzieć, że ciężko było ciebie wychowywać. Nie mogłam nic na to poradzić. Prychnęłam. I to głośno. A następnie się roześmiałam. - Wychowywać mnie? Tak to nazywasz? To, co mi zrobiłaś? Ignorowała mnie przez całe moje dzieciństwo. Choćbym wprawiła ją w zakłopotanie przed jej przyjaciółmi lub broczyła krwią, byłam absolutnie bez znaczenia. Byłam nikim. Niewidoczna. Byłam kurzem pod jej stopami. Nie żebym była jakaś zgorzkniała czy coś. - Nie masz dzieci, więc nie oczekuję, że zrozumiesz. Zdecydowałam podzielić się z nią jedną anegdotą, by lepiej pojęła sytuację. - Ktokolwiek mający dziecko powinien wiedzieć, że gdy pytasz małej Charley kto zbił lampę i ona mówi, że nie wie, to tak naprawdę mówi „to był facet z bladą, prześwitującą skórą, który miał pechowy dzień i być może umarł od strzału w głowę, albo raczej od wielokrotnego strzału w klatkę piersiową”. Ale to tylko moje wyobrażenie. - Twoje opowieści były niezwykłe. - Zgodziła się, obserwując bacznie swoje okulary. - Myślisz? Przełknęła ripostę i prawie się uśmiechnęła. Nie byłam pewna kiedy stałam się taka okrutna. Wyraźnie ją to bolało. Ale zemsta była zimną, twardą suką. A ja powinnam być taka częściej. Niczym dzielny żołnierz, maszerowała dalej i zapytała: - Czy możesz przekazać mi wiadomość? Tą, którą zostawił mi mój ojciec? Nic nie mogłam na to poradzić. Moje usta otworzyły się i prawie głośno zaszydziłam. Teraz? Po tych wszystkich latach zdecydowała, że chce dołączyć do klubu, a ja mam pamiętać wiadomość przekazaną mi przez zmarłego, kiedy mój wiek określany był jedną cyfrą? Co do jasnej cholery?

145

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dobra, cóż. Miałam… - Uniosłam oczy do wielkiego kalkulatora na niebie. - … Nie wiem, cztery czy pięć lat, ile to było lat temu? Matematyka nie jest moją mocną stroną. - Dwadzieścia trzy – dodała. - A więc ja miałam cztery. - Wiem – powiedziała. Zacisnęła palce na torebce. – Ale wiem również jak wspaniały jest twój umysł. – Spojrzała na mnie znacząco. – Najwidoczniej nigdy niczego nie zapominasz. - Masz rację. Ciągle dobrze pamiętam klapsa jakiego mi dałaś w parku przed tłumem. I ten moment, gdy ściągnęłaś mnie z roweru na plaży. Za włosy. Tą chwilę, gdy starałam się przekazać ci co powiedział mi twój ojciec, a ty wściekłaś się na mnie wrzeszcząc przez całą drogę do baru taty. – Oparłam się. – Naplułaś mi w twarz. Zacisnęła wargi z żalu. Cholera, niezła była. Gdybym nie wiedziała lepiej to powiedziałabym, że naprawdę żałuje tego, co zrobiła. - W parku byłam w szoku. To co zrobiłaś było… - Oddychała, następnie pozwoliła, by oskarżenie w głosie zniknęło i przeszła do następnego tematu. – A twoje włosy zaplątały się w mój pierścionek. Mówiłam byś nie wsiadała na ten rower, a ty mnie nie posłuchałaś. Gdyby gorąco płynące z gniewu mogło pokazać się poza moim ciałem byłaby podpieczona, tu i teraz. Zostałaby zwęgloną grzanką w kształcie Hitlera, ponieważ naprawdę w dziwny i niepokojący sposób go przypominała. Co ja zrobiłam? Jak ona śmie? - I jeśli dobrze pamiętasz kiedy powiedziałaś mi, że masz od niego wiadomość nie byłam nawet świadoma tego, że on nie żyje. Jak niby miałam na to zareagować, Charlotte? - Najwyraźniej plując mi w twarz. Pochyliła głowę. - Czy pomoże jeśli przeproszę? - Niespecjalnie. - A powiesz mi?

146

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Smutek w jej oczach i żal nadgryzł moją determinację. Choć nie za mocno. Coś jak mysz skubiąca kawał sera wielkości góry Rushmore. Ale wystarczająco, bym się odezwała. - Naprawdę nie pamiętam dokładnie wiadomości o którą pytasz. To było coś o niebieskich ręcznikach. Albo może o ręcznikach, które nie były naprawdę niebieskie. Kurwa, nie wiem. Dobra, użyłam słowa na „K” tylko dlatego, że wiem jak bardzo go nienawidzi, ale przez to zrobiło mi się trochę lepiej. Była pogrążona w myślach, próbując zgadnąć o czym mówię. Wtedy coś zaskoczyło w jej pamięci. Zrozumienie przemknęło przez jej twarz. - Czekaj – powiedziała. - Jak długo, bo naprawdę mam sprawy do załatwienia. Wstała i odwróciła się do mnie plecami. - Co mówiłaś o ręcznikach? Po wzięciu głębokiego oddechu, odparłam. - Mówiłam o tym, że nie były naprawdę niebieskie. Myślę, że powiedział, iż to nie była twoja wina. Smutek uderzył mnie jak wybuch kwasu. To sprawiło, że moje oczy zapiekły, a klatka piersiowa skurczyła się. Zamknęłam się na to odsuwając swoją umiejętność absorbowania emocji i wmusiłam nie zakażone kwasem powietrze w swoje płuca. Wtedy odwróciła się i klęknęła przede mną. Klęknęła. Na kolanach. Dziwne. Próbowałam odsunąć się od niej, ale siedziałam na końcu kanapy – która mogła albo i nie, nazywać się Consuela. Mój wyraz twarz pokazywał wstręt jaki czułam. - To nawet nie było o mnie – powiedziała, a jej twarz płonęła respektem. – To było o tobie. Próbował powiedzieć mi o tobie. - Jesteś w moim prywatnym pęcherzyku. - Próbował powiedzieć mi jak jesteś wyjątkowa. - A ty nie słuchałaś – parsknęłam. – Jakie to zaskakujące. Ale nie, ty naprawdę jesteś w moim prywatnym pęcherzyku. - Och – powiedziała rozglądając się w zdumieniu dookoła. – Przykro mi. Ja… Usiadła z powrotem na krześle i wygładziła spodnie. – Przepraszam Charlotte.

147

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nie miałam pojęcia jak jej ojciec wysłał z grobu wiadomość o mnie i jak połączyła to wiedząc tylko o niebieskich ręcznikach. I co smutniejsze, nie obchodziło mnie to. - Czy to wszystko, czego potrzebowałaś? - Nie. - A więc to jedyna wiadomość jaką mam dla ciebie na dziś. Chyba, że chcesz dowiedzieć się jak dużo mam roboty. To jest to coś, co jest ważne. – Podniosłam swoją torbę z podłogi, wsunęłam okulary przeciwsłoneczne i wstałam do wyjścia. - Możesz mi powiedzieć kiedy ktoś ma umrzeć? – zapytała zanim nie wyszłam. Wiedziałam. Ze spuszczoną głową i zaciśniętymi zębami powiedziałam: - Nie jestem pewna. – Smutne, że miałam to przykre uczucie, że mogłam. Zawsze mogłam. Ale to była jedna z tych małych myśli, którą ignorowałam. Tak jak wtedy, gdy Cookie nosiła fiolet, czerwień i róż na raz. Po prostu wypychałam to ze swojej świadomości. Nie potrafiłam tego wyjaśnić osobie takiej jak ona, więc nawet nie próbowałam. – To możliwe. – Przechyliłam głowę na bok i zmierzyłam ją wzrokiem. – Noo. Gdybym była tobą to już rozglądałabym się za miejscem na cmentarzu. Nie brała mnie na poważnie i prawdopodobnie dobrze, że tak było odkąd szturchnęłam jej patykowatą nogę. Również wstając wcisnęła chusteczkę do torebki i powiedziała: - Jeśli zauważysz coś takiego to zadzwonisz do mnie? - Absolutnie. Zapiszę cię w szybkim wybieraniu. Podeszła do drzwi i odwróciła się. - I tak dla twojej wiadomości, nie pytałam o siebie. Pozwoliłam jej wyjść, odczekałam pięć minut i wyszłam za drzwi, całkowicie wywalając ją ze swojego umysłu. Czy coś w tym stylu. *** Zgodnie z symbolem korporacja Veila zajmowała się poszukiwaniem i rozwojem alternatywnego paliwa, a przyrodni brat Harper, Art, najwyraźniej dobijał tam wielkich umów. Ponieważ nie byłam umówiona na spotkanie, kazano mi czekać 148

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

w holu. Nie lubiłam czekać w takich miejscach i powiedziałam recepcjonistce kim jestem oraz wytłumaczyłam, że jeśli Art nie porozmawia ze mną to wrócę z kilkoma funkcjonariuszami oraz nakazem. Zostałam doprowadzona do jego biura w kilka minut. Kochałam kiedy takie pierdoły działały. A tak szczerze to nakaz po co? Art musi coś ukrywać. Nie wydawał się być jakoś szczególnie szczęśliwy na mój widok. Wstał, gdy jego asystentka mnie wprowadziła i podał mi rękę, ale nie był z tego powodu zadowolony. Niestety facet był przystojny. Miał na sobie trzyczęściowy garnitur, twarz gwiazdy filmowej, brązowe, krótko ścięte włosy i naturalnie jasnobrązową skórę. Ale gwoździem programu były jego oczy: srebrzysto szare z lekkim odcieniem niebieskiego, ozdobione długimi, ciemnymi rzęsami. Niech to cholera! Wkurzało mnie kiedy źli faceci byli tacy przystojni. Łatwiej było myśleć, gdy najgorsi z nich pasowali do swojej roli: zarośnięty z obleśnym uśmiechem i psującymi się zębami. Choć pomagało to, że nie widziałam w nim śladu jego matki. O tak, był szumowiną. I miałam zamiar dowieść tego przy pierwszej nadarzającej się okazji. Po szybkim potrząśnięciu dłonią, dał mi znak bym usiadła i zrobił to samo. - Zechcesz wyjaśnić dlaczego poczułaś palącą potrzebę grożenia mi, panno Davidson? - Absolutnie nie. Musiałam się z tobą zobaczyć i to szybko. Zostałam zatrudniona przez twoją przyrodnią siostrę… - Wiem, wiem. – Uniósł dłoń i uciszył mnie. – Mama mi o wszystkim powiedziała. Zostałam omówiona przy obiedzie? Super. Uwielbiałam, gdy tak się działo. Ale miałam osobiste uprzedzenia do dorosłych mężczyzn, którzy nazywali swoje matki Mamami, więc to była kolejna ujma dla niego. Może to pomoże na tą całą jego przystojność. - Tak, jak jestem pewien, że tobie również – dodał. - Mi? - Tak. Jestem pewien, że dostałaś wykład o tym jak to Harper skupia na sobie uwagę i że zaczęło się to wszystko odkąd nasi rodzice stali się małżeństwem. Oceniłam jego emocje, ale nie był zły. Albo szczególnie winny. Aż powiedziałam: 149

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Harper powiedziała, że podpaliłeś budę jej psa. Z nim w środku. - Powiedziała tak? Promieniowała od niego wina, ale było coś jeszcze silniejszego. Udręka. Jego uczucia zostały zranione. Wstał i stanął przodem do okna. - To był wypadek. Wie o tym. - I powiedziała mi więcej. – Dostrzegłam maleńki uśmiech na jego twarzy w szklanym odbiciu okna, gdy to powiedziałam i świadomość mnie kopnęła. Mocno. – Cholercia, jesteś w niej zakochany. - Co? – Odwrócił się do mnie, jego twarz była maską oburzenia. Zacisnęłam usta. - Naprawdę? - Cholera. – Obszedł biurko i zamknął drzwi od biura zanim kontynuował. – Jak ty…? Słuchaj… - Przejechał ręką po włosach, gdy próbowałam się nie uśmiechać. – Oczywiście, że ją kocham. Jest moją siostrą. - Art, ona jest twoją przyrodnią siostrą i jest wspaniała. Widziałam ją, pamiętasz? Ponownie usiadł. - Ona nie wie. Nie do końca. - Dlaczego? – zapytałam zdziwiona. - To skomplikowane. Ale byliśmy blisko przez wiele lat. - Czekaj chwilę – przerwałam, gdy coś mi zaświtało. – Byłeś jej kontaktem. Pomagałeś jej, gdy zniknęła na te trzy lata, prawda? Zacisnął usta. - Ile z tego wróci do mojej matki? - Jeśli ta sprawa dotyczy jej bezpośrednio, to nic. I nie sądzę, by twoja pomoc przyrodniej siostrze była jej sprawą. - Tak – zgodził się kiwając głową. – I były to najtrudniejsze trzy lata mojego życia. Naprawdę ją kochał. - Cóż muszę przyznać, że właśnie wykręciłeś się z mojej teorii. Naprawdę myślałam, że to ty.

150

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Przykro mi. - Wcale nie było mu przykro. Tego byłam pewna. - Ale wierzysz jej, tak? – Uniósł brwi, jego mina wyrażała nadzieję. - Tak, wierzę. Możesz się ze mną podzielić swoimi domysłami? To znaczy, jestem pewna, że przez lata stworzyłeś kilka teorii. - Nic się nigdy nie ułożyło w całość – powiedział wydając się być rozczarowanym samym sobą. – Przez wiele lat próbowałem to rozwiązać. Jakiś czas myślałem, że to dzieciak sąsiadów, który był w niej zadurzony, potem myślałem, że to dostarczyciel mebli. Zdarzało się to w najdziwniejszych czasach. Czasami Harper była w domu, czasem nie, więc teoria mojej matki o Harper domagającej po prostu uwagi jest bzdurą. Cieszyłam się, że tak myśli. - Czy ktoś bywał jeszcze w domu, w którym dorastaliście? Ktoś, kto miał łatwy dostęp do pokoju Harper? - Pewnie, cały czas. Mieliśmy krewnych, kuzynów, pokojówki, kucharzy, ogrodników, organizatorów przyjęć, asystentów i co tylko chcesz. - Czy ktoś z tych ludzi mieszkał w domu? - Tylko gosposia i czasem kucharz. Sporo ich się przewinęło. Moja matka nie jest najłatwiejszą osobą do wytrzymania. Mogłam to sobie wyobrazić. - Muszę zapytać o coś trudnego, Art i chcę, byś miał otwarty umysł. - Dobra – odpowiedział, stając się podejrzliwy. - Czy kiedykolwiek podejrzewałeś swoją matkę? Jego twarz stężała w zamyśleniu. - Nie. – Zacisnął szczękę. – Nie ma mowy. - Ale zdrowie twojego ojczyma pogarsza się, prawda? Jeśli coś by się stało Harper to ty i twoja matka dostaniecie wszystko. Wzruszył ramieniem w rezygnacji. - To prawda, ale i tak mamy małą fortunę. - Może mała fortuna nie wystarcza. Może twoja matka próbuje, nie wiem, doprowadzić Harper do szaleństwa, by móc ją uznać za niepoczytalną, czy coś.

151

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Rozumiem dlaczego tak pomyślałaś, ale ona nie jest aż tak zachłanna. Myślałem o tym od dłuższego czasu. Moja matka nie kłamała. To zaczęło się tuż po ich ślubie. Spotkałem Harper kilka razy przed ślubem i była normalną dziewczyną. - A potem? - Potem się zmieniła. I pomimo tego, co myśli moja matka, to nie sadzę, by miało to jakikolwiek związek z ich małżeństwem. – Pochylił się i spojrzał na mnie tymi jastrzębimi oczami. – Myślę, że coś się wydarzyło podczas miesiąca miodowego naszych rodziców. Coś, co wszystko łączy. - Nie wspominała o żadnym incydencie. - Prowadziłem badania nad zespołem pourazowym, panno Davidson i patrząc wstecz, myślę, że Harper ma takie właśnie symptomy. Miała tylko pięć lat, na miłość boską. Kto wie, co w sobie stłumiła. - No cóż, tu masz rację. Złe wspomnienia mogą zostać stłumione. Cieszę się, że ma ciebie. Kogoś w narożniku. - Ja również. – Uśmiechnął się i oparł o krzesło. – Zastanawiam się czy kiedykolwiek odpuści mi to podpalenie. - Nie liczyłabym na to.

152

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 11

Skoro zabijanie ludzi jest nielegalne, to czy mogę mieć paralizator dla zabawy i łaskotek? - NAPIS NA T-SHIRCIE

Może Art miał rację? Może Harper coś tłumiła? Jakieś podejrzane zdarzenie, które było przyczyną tego wszystkiego. Jeśli ktokolwiek mógł to wiedzieć, najpewniej był to jej pierwszy terapeuta. Zadzwoniłam do Cookie i po przejściu przez werbalne instrukcje jak przyciszyć jej telefon, w końcu udało mi się uzyskać informacje odnośnie pierwszego terapeuty Harper, pani psycholog o wdzięcznym imieniu Julia Penn. Była już na emeryturze, a Cookie nie udało się namierzyć nic więcej poza jej adresem. Mieszkała w Sandia Park, w górach. Miałam tysiąc i jedną sprawę, którą chciałam się dzisiaj zająć, wliczając w to sprawdzenie co u Harper i Quentina oraz złożenie wizyty staremu przyjacielowi, przypadkowo zwanemu Rocketem, uroczemu umarlakowi mieszkającemu w opuszczonym azylu psychiatrycznym. Ale w końcu i tak postanowiłam odwiedzić starszą panią. To nie powinno długo trwać. Jechałam jedną z bocznych dróg Turquoise Trail, przez bogaty krajobraz San Pedro Overlook, ku bogatej społeczności Sandia Park. Porażona otaczającym mnie pięknem, jeszcze raz zadzwoniłam do Cookie. - Wspominałam już, że prześladuje mnie dzisiaj ta rzecz związana z obrączką? - Cook, a może po prostu masz kaca? O czwartej nad ranem wyglądałaś w porządku. - Jeszcze mnie nie dopadł. Pewnie dopadnie mnie później. Gdzieś koło 19:22. Wiesz gdzie są majtki Gemmy? - Tiaa. 153

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- I jak ona...? - Nie mam zielonego pojęcia. Słuchaj, dzwonię, by powiedzieć, że powinnyśmy dać sobie siana z mieszkaniem w tej norze. A skoro nie możemy dostać lepszego mieszkania, mówię, że powinnyśmy przeprowadzić się tutaj. - Super pomysł – powiedziała. - No, prawda? - Oprócz tego, że ty nie masz na czynsz. - Tym bardziej. - A ceny domów tam są wyższe niż możesz sobie pozwolić. - Głupio brzmi, gdy ujmujesz to w ten sposób. - Znasz te kobiety w domach spokojnej starości, które muszą być pilnowane całą dobę, bo inaczej mieszają leki i kradną nocniki? - Tak – rzuciłam zastanawiając się w co wdepnęłam. - Zostaniesz jedną z nich. Prawdopodobnie miała rację. Jeśli dłużej pomieszkam tam gdzie teraz mieszkałam. *** Podjechałam pod przepiękną willę z garażem dla trzech samochodów i wypielęgnowanym trawnikiem, zastanawiając się czy mogłabym pozwolić sobie na coś takiego, gdybym odesłała wszystkie moje telewizyjne zakupy i sprzedała Misery. Za domem były góry Sandia, a po bokach wspaniały kanion z czerwonej skały. Julia wyszła do mnie przed front domu i poprowadziła mnie ku jego tyłom. - Zadzwoniła do mnie pani Lowell – powiedziała Julia, kiedy dotarłyśmy do patio, na którym stał kominek z rozpalonym w środku ogniem. – Spodziewałam się cię usłyszeć. Ale nie spodziewałam się, że staniesz na moim progu. Cudownie. Czy pani Lowell zdążyła też zadzwonić do PTA18? Czy do przyjaciół Harper z dzieciństwa? A może też do nauczycielki z drugiej klasy podstawówki i do trenera siatkówki z liceum? 18

PTA – Parent Teacher Association – stowarzyszenie składające się z rodziców, nauczycieli i innych osób, które ma ułatwić współpracę rodziców ze szkołą dziecka.

154

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Musiała wisieć na telefonie godzinami. Dr Penn, kobieta średniego wzrostu z długimi, siwymi włosami spiętymi klamrą, wskazała mi bym usiadła na jednym z foteli jej eleganckich mebli ogrodowych. - Nie mogę mówić o pacjencie. Jestem pewna, że wie pani o tym. - Mam świadomość, że nie może mi pani zdradzić szczegółów, więc miałam zamiar zadać bardziej ogólnikowe pytania. No wie pani, rzeczy, które mogą pasować do każdego. – Obdarowała mnie niecierpliwym uśmiechem. – Wie pani jakie są symptomy stresu pourazowego? - Pani Davidson, chce mnie pani atakować? - Wcale. Chcę tylko wiedzieć czy zna pani symptomy. - Oczywiście, że je znam. - Nie rozpoznała ich pani u Harper? Dla mnie one wydają się prawdziwe. - A czy mogę przyjechać do pani biura i pouczać panią w sprawie prowadzenia śledztwa? Pomyślałam nad tym chwilę… - Nie to żebym odmawiała, ale nie bywam ostatnio w swoim biurze. - W takim razie, pani Davidson, proszę uprzejmie nie mówić mi, jak mam diagnozować pacjentów. Sądzę, że mam kilka lat więcej doświadczenia niż pani. Czy to było wystarczająco snobistyczne? - Czyli próbuje mi pani powiedzieć, że spieprzyła sprawę, a teraz nie może pani tego naprawić, bo źle by to wyglądało? - Zechce pani się sama odprowadzić? – Wstała i wskazała na tylne drzwi domu. - Czy może pani Lowell zapłaciła pani za błędną diagnozę Harper? Aby móc utrzymywać ją pod wpływem leków zgodnie z przepisami? Jeśli moja macocha miałaby kasę, nie miałam wątpliwości, że zrobiłaby dokładnie to samo. Żeby zamknąć mi gębę. Aby powstrzymać mnie przed powodowaniem problemów i upokorzeń. Kobieta odwróciła się do mnie. - Jestem psychologiem. I rzadko zalecam branie leków zapisywanych na recepty. – Odwróciła się do swojego kominka. – Każda psychika jest inna. Jedni są

155

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

bardziej wrażliwi. Harper brakowało ojca, bo już nie była z nim przez tyle czasu co wcześniej. Postrzegałam panią Lowell jako zagrożenie. To wszystko. - Ach, małżeństwo. Ale co, jeśli stało się coś innego? Jeśli pani spojrzałaby wstecz, wiedząc to co teraz, to czy Harper mogła cierpieć z powodu stresu pourazowego? Z westchnieniem rezygnacji powiedziała: - To możliwe. Ale próbowałam nawet terapii regresją. - Ma pani na myśli hipnozę? - Tak. I nie powinnam pani tego mówić, a mówię tylko dlatego, że to Harper panią zatrudniła, a jej macocha prosiła mnie, bym z panią współpracowała, ale dziewczyna straciła spory kawałek czasu. Dokładnie tydzień. Nie pamięta nic z tygodnia, który spędziła z dziadkami. Nic a nic. - Pozostawała pod ich opieką podczas podróży poślubnej państwa Lowellów, prawda? - Tak, ale oni roztoczyli nad nią troskliwą opiekę. To wszystko, co mogę pani powiedzieć. Lowellowie są moimi przyjaciółmi. I tak już przekroczyłam granice poufności. - Mam tylko jeszcze jedno pytanie. Z westchnieniem rezygnacji powiedziała: - Dobra, co to za pytanie? - Wynajmuje pani ten dom czy to własność? *** Kiedy zapytałam doktor Penn o jej dom stała się nieco drażliwa i zarzuciła mi, że oskarżam ją o branie łapówek, aby mogła żyć w luksusie. Ale ja naprawdę chciałam wiedzieć czy dokonała zakupu, czy tylko wynajmuje. Najwyraźniej nadepnęłam na jakiś odcisk. Wracając do miasta zadzwoniłam do Gemmy po jakieś informacje. - Jak główka? – zapytałam. - Co, u diabła, Cookie wlewała do tej margarity? – Brzmiała jakby była przeziębiona. To było zabawne. 156

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Twoje przypuszczenia są zapewne tak dobre jak moje, a ja w sumie mam tylko jedno. - O mój Boże, a ja chyba ze dwanaście. Będąc kochającą i dbającą siostrzyczką, jaką przecież byłam, roześmiałam się. - Niechaj to będzie nauczka. - Nigdy nie pij dwunastu drinków z rzędu? - Nie – powiedziałam prychając. – To jest całkowicie dopuszczalne. Nigdy nie ufaj Cookie. - Zapamiętam. Widziałaś gdzieś moje majtki? - A propos, jak dotarłaś bez nich do domu? - Pożyczyłam twoją bluzę. Ubrałam ją i poszłam na zakupy do sklepu spożywczego. Potem wpadłam na podwórku na sąsiadów i pogadałam z nimi. Dopiero jak dotarłam do swojego mieszkania, zdałam sobie sprawę, że mam na plecach napis „tylko wyjście”. - Ukradłaś moją ulubioną bluzę? - Chciałabym umrzeć. - To dziwne, że jedna bluza potrafi sprawić, iż myślisz o samobójstwie. Na twoim miejscu przeanalizowałabym to. - Ty naprawdę nosisz coś takiego w miejscach publicznych? - Tylko jeśli wychodzę. Hej, jak trudno zdiagnozować symptomy stresu pourazowego? Po długiej przerwie powiedziała: - Charley, wiem dlaczego dzwonisz i tak kochana, to boleśnie oczywiste, że cierpisz na zespół stresu pourazowego. - Co? Nie. Mówię o klientce. - Yhy, a czy ta klientka ma brązowe włosy, złote oczy i gada z umarlakami? - Subtelne. Nie zmuszaj mnie, żebym wrzeszczała do telefonu – powiedziałam z przebiegłym uśmieszkiem. Margarity w liczbie dwunastu sztuk mogłyby sprawić, że to nie byłoby zbyt przyjemne. - Och, na miłość boską, proszę, nie rób tego. - Dobrze, więc się skup. To nie o mnie. Naprawdę. Jak łatwe do zdiagnozowania jest dziecko? 157

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Cóż, całkiem łatwe, chyba, że pacjent nie pamięta niczego co jemu lub jej się przytrafiło. Mam na myśli, że objawy są dość powszechne, choć każdy przypadek jest nieco inny. Bez względu na to co się stało, diagnoza powinna być stosunkowo prosta. Ten stan może zostać wywołany przez wszystko, od wypadku samochodowego, przez naturalne klęski żywiołowe, do wymiany ognia przez żołnierzy na polu walki. Postanowiłam sięgnąć w ciemność. - A co jeśli coś się stało małemu dziecku, ale dziewczyna nie pamięta co to było? Albo coś widziała? Albo słyszała? Czy to może wywołać stres pourazowy? - Absolutnie. Ale to się zdarza także dorosłym. Miałam kiedyś pacjentkę, która przeżyła wypadek samochodowy, ale nie mogła wydostać swojego płaczącego synka. Nie widziała go tylko słyszała jego płacz. I zanim zdążyła przyjechać pomoc, on umarł. Usłyszała tylko jego ostatnie krzyki. - Dobra – powiedziałam przerywając jej. – Wcale mi się to nie podoba. - Mnie też nie, ale opowiadam to celowo. - W porządku, ale skróć do minimum. - Po tym wszystkim kobieta doświadczyła histerycznej głuchoty, inaczej mówiąc psychosomatycznej utraty słuchu. - Jak ci goście, którzy idą na wojnę i wracają ślepi bez wyraźnego powodu. - Dokładnie. Ich umysły nie są w stanie przyswoić horroru jaki widzieli, więc mózg odmawia przetwarzania informacji wzrokowej. Organ wzroku zostanie całkowicie odłączony. I jest to całkowicie psychiczne. Ale to są dość skrajne przypadki. Szok pourazowy jest najczęściej mniej dramatyczny, ludzie często nie zdają sobie z niego sprawy, że w ogóle na niego cierpią. Jak, powiedzmy, prywatny detektyw, która była więziona i przeżyła uraz fizyczny i psychiczny. - I znów do tego wracamy? - Charley, pozwól mi umówić cię z moim przyjacielem. Wyprostowałam się. Teraz zaczynała gadać po mojemu. - Fajny jest? - Jest bardzo dobrym psychoterapeutą. Jednym z najlepszych w mieście. - Czekaj – powiedziałam, kiedy kolejna myśl zaświtała mi w głowie. - Żadnego czekania.

158

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- A co jeśli to się stało kilka dekad temu? Wtedy było trudniej diagnozować zespół stresu pourazowego? - Być może. Stres jest znany od zarania dziejów, ale jako diagnozowany zespół stresu pourazowego został nagłośniony gdzieś w latach osiemdziesiątych. Potem zajęło nieco czasu, aby to zagadnienie dopracować. - Dzięki. – To mogło wyjaśniać dlaczego doktor Penn go ominęła. Dlaczego tak bardzo upierała się przy innych chorobach Harper. Musiałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat tego, co spotkało Harper podczas podróży poślubnej jej rodziców. *** Postanowiłam wpaść na chwilkę do Pari, żeby sprawdzić co u Harper. Zakład nie był jeszcze otwarty, nadal było jeszcze za wcześnie, by salon tatuażu działał, ale Tre był już w pracy i przeglądał porno w internecie. Najwyraźniej miał dobry gust. - Gdzie Pari? – zapytałam go. Wzruszył ramionami i poczułam bijącą od niego wrogość. - Wyszła. Acha,

kłopociki

w

raju.

Wydawał

się

bardzo

niechętny.

Chociaż

niewystarczająco, bym przywiązała do tego jakąś wagę. Popatrzyłam za niego na ścianę, na której Pari miała przyczepione zdjęcia klientów. - Hej, to są Bandyci? Podeszłam bliżej, by przyjrzeć się zdjęciu gangu motocyklowego. Władali moim ulubionym szpitalem psychiatrycznym – z jakiegoś dziwacznego powodu – a na zdjęciu znajdowało się trzech moich najukochańszych motocyklistów: Donovan, Eric i Michael. Eksponowali swoje tatuaże, każdy z nich miał sylwetkę kulturysty, ale widok ich razem spowodował przesunięcie się jakiejś zapadki w moim umyśle. Ostatnio też ich widziałam, ale w zupełnie innym kontekście, innej sytuacji i innym środowisku. To było dziwne. Coś w ich kształcie. Wysoki, średni i ten między nimi. - Cóż, dobrze, pójdę sobie na zaplecze. Tre wzruszył ramionami, a jego zainteresowanie było ledwie zauważalne. Zastanawiałam się nad Bandytami tak długo, jak długo pozwoliło mi na to moje ADHD, a potem przeniosłam się do mojego marzenia z dzieciństwa, w którym 159

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

chciałam zostać astronautką i uratować świat przed zagrażającą mu kometą. Doszłam do wniosku, że rasa ludzka jest skazana na zagładę. - Hej Harper – powiedziałam zaglądając do jej pokoiku wielkości szafy. Wyglądała przez okno wielkości wizytówki, po czym odwróciła się do mnie. - Hej. - Masz chwilkę? - Naprawdę? – zapytała wskazując na otoczenie wyciągniętymi dłońmi. - Racja – odpowiedziałam. – Mam nadzieję, że Pari dobrze cię traktuje. - Ona jest trochę inna. - Tak, jest. - Rozmawiałaś z Artem? - Tak i on z pewnością nie jest naszym poszukiwanym. - Och, wiem o tym. Miałam tylko nadzieję, że może on coś wymyślił. - Cóż, powiedział kilka ciekawych rzeczy – powiedziałam w swój mądry, czyli subtelnie zawoalowany sposób. – Wydaje mu się, że coś ci się przydarzyło, gdy zostaliście na tydzień ze swoimi dziadkami. Harper zagryzła zęby z frustracji. - To zawsze sprowadza się do tego, tylko że ja nic nie pamiętam. Z jakiegoś powodu moja rodzina oddała mnie na terapię, a ja próbując analizować co się stało, zupełnie nie mogę sobie przypomnieć tamtego tygodnia. Ale nie tylko to jest niezwykłe. To znaczy, mam na myśli, ile ze swojego dzieciństwa tak naprawdę pamiętasz? Miała rację. Nawet jeśli moje własne dzieciństwo było dość wyboiste, to i tak mogłam przypomnieć sobie co tylko chciałam. Ale nie umiałam sobie wyobrazić co zapomina normalne dziecko. - Ale Art powiedział, że zmieniłaś się po powrocie. Zdezorientowana spojrzała na mnie. - On ledwie mnie wtedy znał. Nasi rodzice spotykali się i pobrali zanim zorientowaliśmy się, co się stało. Powiedzmy, że w tej sprawie nie mieliśmy nic do gadania. - To dziwne. W moim przypadku też nie miałam nic do gadania. - Naprawdę? A w jakim byłaś wieku? 160

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Miałam dwanaście miesięcy. Zachichotała. - Nawet nie umiem sobie wyobrazić dlaczego cię nie zapytali o zdanie. - No, prawda? Cóż, jeśli nie umiesz mi nic więcej powiedzieć, zgaduję, że muszę odwalić nieco detektywistycznej roboty. Uśmiechnęła się. - A to nie tym się cały czas zajmujesz? - Och, tak, pewnie, racja. – Dałam jej sójkę w bok. – W końcu jestem prywatnym detektywem. – Uświadomienie jej, że mogłam rozmawiać ze zmarłymi i wykorzystywać ich jako pomoc w śledztwie niekoniecznie mogło być teraz dobrym rozwiązaniem. W najlepszym przypadku pomyślałaby, że nie mam rozumu w całości, a jak to mówią, rozproszony po całym oceanie Spokojnym, inaczej kiełbie we łbie. – Widziałaś się dzisiaj z Tre? On jest wart zachodu. Uniosła skromnie ramiona. - Jeszcze nie. - To zabieraj się stąd, panieneczko. Takie twarde, męskie ciałko jak jego nie powinno się marnować. - Dobra, obiecuję. *** Kiedy wychodziłam z zakładu Pari zadzwonił mój telefon. O wilku mówiąc... - Hej Par. - Gdzie żeś jest, do cholery? Zatrzymałam się i rozejrzałam. - Tutaj. A ty? - Jesteś tutaj? - Tutaj gdzie? - Charley... - Pari... - Miałaś spotkać się ze mną i moimi randkami. 161

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Och racja. Właśnie tam zmierzam. Zaraz będę. - Jesteś pewna? Pytam, ponieważ według harmonogramu powinnaś już tu być. - Sto procent. – Zdając sobie sprawę, że znalezienie miejsca parkingowego zajmie mi wieczność, puściłam się pełnym sprintem. Może nie będę wyglądać za dobrze jak już się tam zjawię, ale miałam to gdzieś, byle się nie spóźnić. No cóż, jeszcze bardziej. Na szczęście Frontier był zaledwie dwie przecznice dalej. Pomyślałam, że zanim z nimi usiądę to zamówię sobie carne adovada burrito i słodkie bułeczki, ale... czy ona powiedziała „randkami”? Czyli było więcej niż jedna? Jak ona mogła mnie tak ranić? Mimo to słodkie bułeczki były pięknym argumentem. Frontier był dziwnym rodzajem miejsca znajdującym się naprzeciwko Uniwersytetu Nowego Meksyku. Zajmował kilka pomieszczeń przylegających do siebie i częściowo podzielonych. W końcu udało mi się znaleźć Pari i jej randki w ostatniej sali. W tej części nie było wielu ludzi. Tylko kilku studentów czytających Biblię w jednym z rogów, poza tym tylko bezdomny imieniem Iggy siedzący samotnie przy innym stoliku. Pari i jej randki – dosłownie trzech mężczyzn siedzących przy niej – zajmowali najdalszy stolik w przeciwległym rogu. To nie będzie zbytnio wiarygodne. Gdy mnie zobaczyła jej twarz się rozjaśniła i skinęła w moją stronę. Ponieważ się mnie spodziewała założyła okulary przeciwsłoneczne, w których wyglądała tylko trochę śmiesznie. - Hej, ty! – Wstała, by się przywitać. – Sto lat cię nie widziałam. Jak dziwnie, że wpadłyśmy na siebie tutaj. Acha, więc graliśmy w tę grę. Żałowałam, że pominęła to przy wyjaśnianiu zasad. Myślałam, że gramy w grę „Mamy do siebie zaufanie”. Dlaczego chciała, żebym siedziała i mierzyła ich uczciwość, podczas gdy ona będzie ich podpiekać pytaniami? - To Mark, Fabian i Theo. Chłopaki to jest Charley. Widzi zmarłych. – Przewróciłam oczami. Najpierw je jednak zamknęłam, żeby nikt tego nie widział, ale w momencie, gdy moje powieki opady, gałki oczne fiknęły koziołka. Pari roześmiała się i poklepała mnie po plecach wystarczająco mocno, aby odbić mi płuca. Może zdenerwowała się moim spóźnieniem. – Żartowałam. – Machnęła na nich lekceważąco. – Nikt nie może zobaczyć martwych. Chodź i usiądź z nami. 162

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zanim

zdążyłam

cokolwiek

odpowiedzieć,

Pari

popchnęła

mnie

ku

najbliższemu krzesłu. To miała być najgorsza randka na jakiej byłam. Choć, musiałam jej oddać, że miała dobry gust. Wszyscy trzej mężczyźni mieli ciemne włosy i opaloną skórę. Mark i Fabian byli Hiszpanami, Theo był mieszanką kaukaskich genów z czymś dobrym, prawdopodobnie z Azji. - Mark – zaczęła Pari siadając koło mnie. – Czy kiedykolwiek aresztowano cię za dziecięcą pornografię? Co dziwne, moje czoło podążyło w kierunku dłoni. Ale Mark był na tyle dobroduszny, by roześmiać się z żartu. - No cóż, nikt do tej pory nie znalazł mojej kolekcji. Z wdzięcznym uśmiechem, moja przyjaciółka odwróciła się ku Theo. - A ciebie? Theo był trochę mniej życzliwy. - Jestem przesłuchiwany? Pari prychnęła. - Co? Oczywiście, że nie. Ale odpowiedz na pytanie. Po godzinie, w której faceci udawali, że nie są przesłuchiwani, a ja udawałam, że byłam tam tylko dla jedzenia, chociaż talerz miałam pusty, doszłam do jednego, niepodważalnego wniosku: Pari była paskudną kłamczuchą… - No i co? – zapytała, kiedy mężczyźni wyszli. Byłam wyczerpana. Odczytywanie każdej pojedynczej emocji było jak sprint przez wodę sięgającą kolan. - I co? – zapytałam tak samo. - I coooooo? – zapytała ponownie, wierząc, że przeciąganie „o” spowoduje u mnie większą wylewność. Uniosła brwi i czekała na moją odpowiedź. - Pari, jedyną osobą, która kłamała przez całą tę rozmowę byłaś ty. Zatkało ją. - Czytałaś też moje emocje? - Par, nie potrafię przefiltrować tylko ich emocji, jak najwyraźniej sądziłaś. Nie mogę wybierać w chmurze. To śpiewka „wszystko albo nic”. - Och. No i? – Uniosła brwi w oczekiwaniu. - Cóż, udało mi się dowiedzieć trzech rzeczy.

163

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Cudownie. – Rozsiadła się wygodniej na krześle, czekając na moje wielkie i poważne spostrzeżenia. - Boisz się wiewiórek. Nigdy nie byłaś w Australii. Miałaś wyrok. Posmutniała. - Mogłam ci to powiedzieć. - Tak, ale tego nie zrobiłaś. A teraz, o co w tym chodzi? Wzruszając ramionami powiedziała: - To było dawno temu. Byłam wtedy bardzo młoda. - Jak bardzo? - Miałam dwadzieścia lat, ok.? A teraz powiedz co myślisz o...? - Za co zostałaś skazana? - Chuck, nie gadamy teraz o mnie. Powiedz lepiej, który ci się najbardziej spodobał. - Wszyscy trzej byli świetni, chociaż mam pewne kłopoty z wyobrażeniem sobie ciebie z brokerem giełdowym. Ale muszę przyznać, że masz dobry gust. To za co byłaś skazana? - Dobra – syknęła zgrzytając zębami. – W skrócie za hakerstwo. Nawet gdyby ktoś mi zapłacił, nie umiałabym ukryć zdziwienia. – No co? Byłam młoda. - Jesteś specem od komputerów? - Byłam. Znałam się na komputerach. Teraz nie wolno mi się do nich zbliżać. Jest to określone w zawieszeniu mojej kary. - To oznacza, że masz zawiasy od prawie dziewięciu lat? - Tiaa, dostałam karę w zawieszeniu na dziesięć lat za wirtualane włamanie się do skarbca narodowego i przelanie nieco środków na konto mojej mamy. Myślałam, że to śmieszne. I nawet takie było póki mnie nie złapali. - Ile przelałaś tej kasy? - Osiemnaście dolarów. Wow. Najwyraźniej każdy wiedział jak się przelewa pieniądze za wyjątkiem mnie. Byłam naprawdę zacofana. - Nigdy bym nie zgadła. Ale naprawdę, tylko 18$?

164

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tylko dlatego dostałam zawiasy. Ale rzeczywiście zrobiłam to tylko dla jaj. – Jej ramiona uniosły się nieco. – I mogę się tym chwalić. - Oczywiście. Ale w swoim biurze masz komputer? - Mogę mieć jeden do celów biznesowych. – Uniosła palec, żeby podkreślić, że była poważna. – Ale żadnego internetu. - Ale masz internet. Widziałam jak Tre ogląda porno na twoim komputerze. - Co? – Wydawała się przerażona. - Jakbyś nie robiła tego samego. - Tia, ale on dla mnie pracuje. - To dlatego wszystko chcesz rewidować... – powiedziałam, prawda uderzyła mnie jak cegła. - Oglądał porno? - Chciałaś ukryć fakt, że masz internet? - Tak, tak – powiedziała coraz bardziej zirytowana. – To bardzo frustrujące, nawet nie mogę mieć modemu. Więc muszę to jakoś obchodzić. - Teraz jestem pod wielkim wrażeniem. Zawsze chciałam być komputerowym specem i byłabym nim, gdyby nie Paul Sanchez. – Uniosła pytająco brwi. – Powiedział mi, że komputery to technologia kosmitów, której używają do inwigilowania nas. - Nie byłaś raz uprowadzona przez obcych? Skinęłam głową. - Właśnie dlatego przestałam się interesować ich technologią. Do tamtego czasu myślałam, że Paul się mylił. Teraz dzięki niemu ledwie umiem zaprogramować pilota. Zamrugała. - Możemy wrócić do moich randek? - Stać cię na coś lepszego. Spojrzałam w oczy barmanki, którą zatrudnił tata, tylko, że ona patrzyła na Pari, a zaproszenie skrzące się w jej źrenicach było jak wodospad grzechu i zmysłowej degradacji. Zatraciła się dla Pari jeśli jej rozmarzony wyraz twarzy był jakąkolwiek podpowiedzią.

165

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Jestem Sienna... – Przesunęła karteczkę po stole w kierunku Pari. - ...jeśli chciałabyś mnie też przesłuchać. Zanim ruszyłam do drzwi, jeden z kącików moich ust uniósł się w niegodziwym uśmiechu. - To co... – Pari szybko pozbierała do kupy swoje emocje. - ...idziesz już? Sienna błysnęła zalotnym uśmiechem zanim podeszła bliżej do nas. Ale ja nie miałam zamiaru ponownie uczestniczyć w wywiadzie. - Muszę coś zjeść zanim umrę. I potrzebuję mocha latte. Mają jakąś tutaj? – Pari wzruszyła ramionami nagle bardzo zainteresowana wszystkim, co miałam do powiedzenia. – Dzięki za troskę, Par. - Czym się zajmujesz, Sienno? Kiedy wstałam, kobieta usiadła na moim miejscu, dając mi jasno do zrozumienia, że nie byłam mile widziana. Poczułam się tak bardzo doceniona. Podeszłam do lady i zamówiłam carne adovada burrito, słodkie bułeczki i kawę mocha. Następnie musiałam się głęboko zastanowić, jak chciałam za to wszystko zapłacić. Wyciągnęłam swoje karty. Trzy z nich. Wszystko, co mi zostało. - Dobra – powiedziałam starając się przypomnieć ile miałam na nich kasy. – Z tej weź 3.37$ a z tej w kwiatki 2.50$. – Podałam jej obie. Dziewczyna biorąc ode mnie karty przewróciła oczami. Mogłabym jej nastukać Miałam równie dobry powód, by przewrócić oczami. Ale nie lubiłam nastukiwać ludziom. Nękanie kłopotliwymi pytaniami było o wiele zabawniejsze. Miałam nadzieję, że wyskrobie się szybko z zadaniem. Nie miałam całego dnia. - I 4$ z tej niebieskiej, która wygląda jakby zdechł na niej wielbłąd. – Ponownie podeszła do mnie, by wyrwać mi kolejną kartę z ręki, a kiedy już ją trzymała, dodałam: - Jeśli to nie jest jakiś kłopot. Zacisnęła zęby i odpowiedziała: - Wcale. – I wyszarpała mi z palców kartę. Potem zauważyłam jak wbijając liczby do terminala tymi samymi ustami mówi „frajerka”. Och tak, ta dziewczyna aż się prosiła o łomot. Nie wiedziała z kim zadziera. I, niestety, wydawało się, że miała to gdzieś. Miałam nadzieję, że na koniec zmiany zatnie jej się szuflada z pieniędzmi. Karma to suka. 166

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Przycisnęła guzik zatwierdzenia i terminal zaczął piszczeć. Cholera. Czy moja karta była pusta? Być może coś pomyliłam. Ale dlaczego nie przestawało piszczeć? Czy ta maszyna nie miała sumienia i postanowiła zabawić się na swój własny sposób? Kierownik, facet niewiele po dwudziestce, wyglądający jakby dopiero wstał albo jakby dopiero co wyszedł z egzaminu z chemii przybiegł z uśmiechem na twarzy. - Wygrałaś! – powiedział z większym entuzjazmem niż mogłabym się w tym momen... czekajcie, wygrałam? - Dzisiaj jest rocznica otwarcia lokalu i zostałaś losowo wytypowana do nagrody – powiedział piszcząc jak dziecko na rollercosterze. – Klasnął w dłonie, jego podniecenie było zaraźliwe. Gburowata dziewucha walnęła karpia i nie mogłam się opanować, ale posłałam jej zadowolony uśmieszek. Och agonia i w ogóle. Udręka. Tortura! Prosto w twarz, dziewczynko. Nie, nie, musiałam być ponad to. Nie jej wina, że urodziła się „frajerką”. Bezgłośnie, samymi wargami wypowiedziałam to słowo. To było infantylne, ale i tak to zrobiłam. Znów przewróciła oczami. Z czarującym uśmiechem odwróciłam się do kierownika. Być może wygrałam rejs. Albo jacht. Albo mała wyspę. - Wygrałam? - Wygrałaś – potwierdził. Wszyscy wokół mnie zaczęli klaskać. Poza Iggy’m, bezdomnym siedzącym w kącie. Jemu wydawało się to zwisać. Ale wszyscy inni byli podekscytowani z mojego powodu. – Wygrałaś roczną dostawę naszych słynnych, słodkich bułeczek. Zamarłam. To... to nie mogło być prawdziwe. Roczny zapas? - Niemożliwe! – krzyknęłam. To było dużo lepsze niż jacht. Zwłaszcza, że mieszkałam na pustyni. - Tak, ma’am – potwierdził, po czym pobiegł na zaplecze i wrócił z jakąś broszurą i aparatem. Po tym jak gburowata dziewucha pstrykała fotkę, na której byłam pewna, że obcięła mi pół głowy, poszłam usiąść przy stoliku na końcu lokalu, aby poczekać na moje burrito i przechodząc obok stolików odebrałam gratulacje od kilku klientów. Czułam się jak gwiazda. Jakbym wygrała w totolotka. Albo otrzymała Oscara! 167

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Ponieważ Pari była zajęta poddawaniu się uwodzeniu egipskiej bogini, postanowiłam dać im trochę czasu sam na sam. Również dlatego, by nieco ukoić moje nerwy. Ta niewielka porcja adrenaliny pędziła przez mój organizm szybciej niż się tego spodziewałam. Z powrotem poszłam do przodu lokalu i usiadłam przy stoliku na środku. Kiedy tak czekałam na swoje zamówienie zaczęłam sobie wyobrażać czerwień mojego burrito i masło kapiące z mojej bułeczki, więc uznałam, że przydałoby mi się więcej. Dwa miesiące bez cudownych słodkich bułeczek było zdecydowanie zbyt długim okresem abstynencji. Co ja sobie do diabła myślałam? Nie myślałam. Wariowałam. Gemma miała rację. Miałam zaburzenia. Musiałam się zorientować czy były na to jakieś lekarstwa bez recepty. Albo jakaś maść. Albo jakiś leczniczy proszek. Tak bardzo pogrążyłam się w swoich rozmyślaniach, że dopiero po dłuższej chwili udało mi się wyczuć mrok siedzący w pobliżu. Tak blisko, że niemal mogłam to poczuć na języku. Surowy kwas zgniłych jaj wypełnił mi usta, aż mój żołądek zafalował w odruchu wymiotnym. Zwalczyłam to uczucie i spojrzałam w bok, w kierunku mężczyzny w tweedowym garniturze i kapeluszu, gapiącego się na mnie. Siedział ze skrzyżowanymi rękoma i nogami, a wyglądał jakby był profesorem na uczelni. - To wielki zaszczyt – powiedział kiwając mi głową. Miał gładki, angielski akcent, jego głos miał przyjemny tenor, jednak nie był zbyt głęboki. Jego uśmiech był miły i czuły, ale nie przegapiłam mroku czającego się w jego oczach. Mimo to, jeśli był demonem dlaczego nie pędził ku mnie z śliną kapiącą mu na brodę? Czy to nie to co oni wszyscy robili? – Siedzę wystarczająco blisko, że czuję słodki smak strachu jaki unosi się nad twoim ciałem. – Pochylił się i głęboko zaciągnął. Potem zamknął oczy jakby delektując się tym co znalazł w powietrzu. I miał rację. Bałam się. Byłam taka przestraszona, że nie mogłam się ruszyć. Co będzie jeśli przyszedł tu po mnie? Co jeśli się rzuci? Byłabym martwa zanim zdążyłabym powiedzieć „umm, Reyes”? Ponownie skupił się na mnie i nieśmiało zagadnął: - Wybacz mi. Słyszałem opowieści o dziewczęciu bez strachu, więc proszę, wybacz mi moje zdziwienie. 168

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zdziwienie z powodu czego? - Tego, że się mnie obawiasz. - Nie boję się ciebie – syknęłam kłamiąc przez zęby. - Oczywiście, że tak. - Te historie i tak były przesadzone. Następny uśmiech jaki mi zaoferował sugerował, że jest w nim więcej z wilka niż z owcy. - Wątpię. Coś musiało się stać. Twoja aura została uszkodzona. Więc to strasznie niesprawiedliwe dla mnie, ale nie umiem się powstrzymać. Niczego nie pragnę bardziej niż rozerwać ci tętnicę szyją i zanurzyć zęby w twojej krwi. - Mam strażnika. - Ale jestem na misji – powiedział kompletnie mnie ignorując. – Mam przekazać wiadomość. - Próbowałeś kiedyś napisać sms-a? - Jeśli chłopak przestanie na nas polować, zostawimy cię w spokoju, byś mogła żyć własnym życiem i mogła umrzeć ze starości, choć muszę cię ostrzec, że tradycyjni Żniwiarze nie żyją za długo w swojej cielesnej formie. Mimo to nie umrzesz z naszych rąk. Nie będziemy ingerować w twoje życie w jakikolwiek sposób. My tylko... – Beztrosko odwrócił dłoń. - ...będziemy obserwować z daleka. – To było niepokojące. – Ale gdy twoje ciało umrze – kontynuował opuszczając groźnie głowę. – Będziesz grała uczciwie. - Chłopak? – zapytałam. Uśmiechnął się. - Rey’aziel. - Reyes na was poluje? - Nie wiedziałaś? Pokręciłam głową. Wydawało się, że to jedyny ruch do jakiego byłam zdolna. - Nie. - Myślisz, że on walczy z moimi żołnierzami, bo gra w jakąś głupią grę? - Masz na myśli walki? – zapytałam marszcząc brwi. – Nie myślałam o tym w ten sposób. - Wydaje się, że poluje na nas jak na psy. 169

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie jak psy. – Pokręciłam głową raz jeszcze. – Nie zasługujecie na takie wartościowe porównanie. Lubieżny uśmieszek zakradł się na jego twarz. - No i jest. Dziewczę bez strachu. Nic dziwnego, że ma na twoim punkcie obsesję. Był takim mądrym chłopcem. Z pewnością mówił o kimś innym. Reyes nie miał na moim punkcie obsesji bardziej niż na punkcie kupki kurzu. Potrzebował mnie żywej w tej wojnie, ponoć dlatego, żeby utrzymać się na fali. Powtarzał mi to przy różnych okazjach. - Pozwól, że spróbuję to ogarnąć – powiedziałam próbując poukładać sobie tę podziemną aferę. – On przestanie polować na was, a wy na niego, tak? - Nigdy go nie zaatakowaliśmy, drogie dziewczę. Jeszcze go nie potrzebujemy. - Ośmielę się mieć inne zdanie. Widziałam co twoje demony robiły mu w piwnicy. - Touché, ale chodziło tylko o to, by dopaść ciebie. Jego możemy dorwać w każdej chwili. Te tatuaże są tam nie bez powodu, luba. Jednak ty jesteś chroniona. Jesteś skarbem niezbyt łatwym do zdobycia. Ale możesz być przydatna. Jeśli przestanie nas ścigać, będzie mógł długo żyć w swoim fizycznym, kruchym ciele. Żadnych więcej dźganych ran. Żadnych cięć, do których ostatnio ma tendencję. Wzdrygnęłam się. - Cięć? – Te bandaże miał od walk w klatce. - Nie masz pojęcia co ten chłopak wyprawia, prawda? Wydoroślał. Stał się wojownikiem, jeśli jego zdolność do powalania moich żołnierzy bez uronienia kropli potu ma być jakąś wskazówką. Ale ty o niego dbasz. – Popatrzył na mnie z zaciekawieniem. – Być może zamiast tego zawrę z tobą umowę. - Co? – zapytałam uświadamiając sobie, że faktycznie paktuję z diabłem. Lub przynajmniej z jednym z jego sług. Wyciągnął ku mnie rękę dłonią do góry. - Chodź ze mną teraz. Twoja śmierć będzie szybka i będziesz mogła rządzić u boku mojego pana. - Twojego pana? Masz na myśli Szatana? - To taki kolokwializm, ale tak. - Dlaczego, na wszystko co święte, miałabym zrobić coś takiego? 170

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ponieważ nie masz zielonego pojęcia do czego jesteś zdolna. To, co możesz o wiele przerasta to, o czym kiedykolwiek słyszałaś. Ale teraz jesteś po prostu głupią dziewuchą biegającą w stroju małpy. Będziesz potężniejsza jeśli go zrzucisz. Będziesz błyszczeć jak najjaśniejsza gwiazda i będziesz miała tyle samo mocy, co jedna z nich. Dobra, zdawało się, że ten facet wiedział o czym mówi. - Powiedz mi do czego jestem zdolna. Pochylił się, jego oczy były czarnymi grotami z jasnym brązem na obrzeżach, jakie miał człowiek, w którego ciele zamieszkał. - Wszystko, co możesz sobie wyobrazić. Znowu? Poważnie? - Do czego potrzebujesz mnie tak bardzo? Przecież są inni Żniwiarze. - Ale żaden taki jak ty, moja droga. Potrzebujemy ciebie, ale potrzebujemy was oboje, by zyskać przewagę. I tak jesteś blisko do odwalenia dla nas roboty, musimy być tylko w pobliżu, kiedy bramy zostaną otwarte. – Kiedy pytanie objawiło się w moich oczach, zapytał: - Jak myślisz, co się stanie kiedy klucz ciemności zostanie włożony do zamka światła? – Zmierzył mnie lubieżnym wzrokiem od czubka głowy do moich obutych palców od stóp. Poczułam się zbrukana. – To jakby stworzyć drzwi z samego Piekła prowadzące wprost w samo serce Nieba. Jak myślisz, ilu żołnierzy zdąży się przedrzeć zanim drzwi się zamkną? Tylko musimy być gotowi, kiedy to się stanie. Przecież nie mógł mówić o tym, o czym myślałam. - To znaczy, że masz na myśli czas, kiedy Reyes i ja będziemy razem? - Cóż, tak, jest nieco więcej niż tylko to, ale to podstawa tej idei. Myślisz, że dlaczego mój pan stworzył syna? Nie dlatego, bo chciał mieć rodzinę, jeśli o tym właśnie myślisz. Zaczynało mi być niedobrze. Jego gryzący swąd sprawiał, że miałam zawroty głowy. To w połączeniu z rosnącym we mnie strachem wywoływało nudności. Ale nie śmiałam oderwać od niego oczu. - Jestem zmuszona odrzucić twoją atrakcyjną ofertę – powiedziałam, modląc się, żeby szybko wyszedł, żebym mogła pobiec do łazienki.

171

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Szkoda. Ale rozumiem. Ludzki umysł jest tak ograniczony, że trudno mu patrzeć przez pryzmat gnijącego ciała ludzkości na większe i lepsze rzeczy. – Wydawał się być tak cywilizowany, tak wykształcony. - To twój prawdziwy akcent? – zapytałam. - Nie, należy do małpy jaką mam na sobie. Ale mi się podoba. Myślę, że pasuje do mnie. – Wstał niemal radośnie i poprawił sobie krawat. A potem podszedł, pochylił się i szepnął mi do ucha, jego gryzący zapach przytłoczył mnie. – Przekaż Rey’zielowi pozdrowienia od Hedeshi’ego. – Wyprostował się i wskazał na kupony leżące na moim stoliku. Te, które właśnie wygrałam. – Tak przy okazji, to mój prezent dla ciebie. Znak mojego podziwu. Kiedy odwrócił się, by odejść, garstka studencików siedzących kilka stolików dalej zaczęła klaskać, ich twarze płonęły z uznaniem. Zatrzymał się i obdarował ich królewskim uśmiechem. Bili mu brawo jakby brał udział w przedstawieniu teatralnym. Ale przecież z ich perspektywy dokładnie to tak wyglądało. Każdy kto to oglądał musiał pomyśleć, że jesteśmy aktorami, prawdopodobnie ćwiczącymi do wystąpienia na uniwersytecie. Jakżeby ta rozmowa mogła być prawdziwa? Hedeshi uniósł rękę w bardzo aktorskim pozdrowieniu, po czym ukłonił się, kiedy ja siedziałam oniemiała. W wyjściu skłonił się ponownie, a wtedy wszystkie oczy zwróciły się ku mnie, czekając z czym będzie wiązało się moje wyjście. Mieli być bardzo rozczarowani. Spojrzałam w dół, na książeczkę zawierającą kupony na słodkie bułeczki wystarczające na rok. Wstałam na drżących nogach i uśmiechnęłam się do naszej widowni, po czym podeszłam do Iggy’ego i wręczyłam mu kupony. Wiedząc, że nie zdążę do łazienki, wybiegłam przez tylne drzwi i na oczach kota, któremu uszy drgały z ciekawości zwróciłam na chodnik całą wypitą wcześniej kawę. Następnie wzięłam głęboki oddech, poprawiłam kurtkę i wezwałam Anioła.

172

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 12 Gdy będę chciała poznać twoją opinię, usunę taśmę samoprzylepną. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Targana torsjami, klnąc się na wszystkie świętości i potworności, skierowałam się do swojego mieszkania znajdującego się przecznicę dalej i wtedy przypomniałam sobie, że zostawiłam Misery u Pari. Musiałam się zatrzymywać i od czasu do czasu opierać o coś. Drżały mi ręce i kolana. Nawet moje łokcie się trzęsły. I całkiem możliwe, że mieszki włosowe. Żółć podpłynęła mi do gardła ale szybko ją przełknęłam. Próbowałam się uspokoić. Próbowałam pozbierać rozum i skupić się. W chwili gdy jego imię przyszło mi do głowy, pojawił się Anioł. Rozejrzał się wokół, a następnie spiorunował mnie wzorkiem spod swojej bandany. - Co ty tu robisz? I dlaczego jesteś niebieska? Zaciągnęłam się chłodnym powietrzem zanim zapytałam: - Gdzie on jest? Nie musiałam wyjaśniać niczego więcej. Anioł dokładnie wiedział o kim mówiłam i jeśli ktokolwiek wiedział, gdzie jest Reyes to był to właśnie on. Miał go na oku odkąd syn wroga publicznego numer jeden wyszedł z więzienia. Wiedziałam to i wiedziałam dlaczego. Anioł miał nadzieję, że Reyes będzie trzymał dystans i pozostanie jak najdalej ode mnie. Nie to, żeby powiedział mi to wprost, ale wiedziałam dość o uczuciach jakie względem Reyesa, by wiedzieć dokładnie dlaczego obserwował kogoś, kogo tak się bał. Kopnął kamień przy swoich stopach. - Dlaczego? – zapytał, jego rozczarowanie było ewidentne. - Bo jeśli mi nie powiesz twoja matka nie zobaczy ani pensa. Jego wyraz twarzy pokazywał odrobinę urazy, ale nie mogłam teraz na to nic poradzić. - Jest w Paladin Lodge, na końcu ulicy. 173

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wyprostowałam się zdziwiona. - Hotel? Myślałam, że żyje z Elaine Oake. - Słuchaj, zapytałaś. Odpowiedziałem. Nie mam pojęcia gdzie żyje. Ale teraz jest w tym hotelu. Wystarczająco uczciwie. - Pokój? - Sto trzydzieści jeden. - Dzięki. Odprawiłam go i ruszyłam do Misery. *** Zaparkowałam kilka miejsc dalej od numeru 131 i podreptałam do pokoju Reyesa. Hotel nie był okropny. Zwłaszcza, że był wynajmowany na godziny. Bywałam w gorszych. W skali od jednego go pięciu dałabym mu dwa, ale przynajmniej na parkingu nie kwitł żaden handel narkotykami. To zawsze jest dobry znak. Gdy dotarłam do pokoju drzwi były uchylone na tyle, by strumień światła rozciągał się w poprzek ciemnego, przetartego dywanu. Wyjęłam Margaret i trzymałam ją obiema dłońmi, kierując lufę ku ziemi. Jak w filmach. Gdybym faktycznie strzelając była w stanie w coś trafić czułabym się bezpieczniej, ale tak przynajmniej czułam się zajebiście. - Reyes? – zapytałam zerkając do środka. Gdy nie otrzymałam odpowiedzi, trąciłam drzwi lufą Margaret, co zabrzmiało bardzo niegrzecznie. Promień światła pokazał but wsparty na małym stoliku przed aneksem kuchennym. Poznałam natychmiast styl Reyesa. Jego buty stanowiły połączenie kowbojek z butami motocyklowymi i koszmarnie ich pragnęłam. Po rozejrzeniu się za jakimikolwiek mieszkańcami, weszłam ostrożnie do środka. Siedział wygodnie w cieniu, więc nie mogłam dostrzec jego wyrazu twarzy, by ocenić jaki miał nastrój. Jedyne co od niego promieniowało to ból. Obok jego buta, na stole stała whiskey i rolka samoprzylepnej taśmy. To oznaczało tylko jedno: był ranny i to bardzo. Taśma dla Reyesa była zamiennikiem dla szwów. I operacji. Szybko się uzdrawiał – oboje tak mieliśmy – i rzadko potrzebował 174

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

ekstremalnie długiego leczenia. Wyjątkiem było, gdy Earl Walker użył na mnie noża. Wyjątkiem było, gdy grupa demonów dorwała fizyczne ciało Reyesa, a on bezcieleśnie był daleko od niego. I to była duża grupa. Ponad dwie setki, gdybym miała zgadywać. Nie poruszył się, gdy otworzyłam szerzej drzwi. Jego gorąco otaczało mnie, ogrzewało, uspakajało. Wciąż się trzęsłam, gdy parkowałam, ale jego gorąco było jak balsam dla moich nerwów. - Ładny pokój – powiedziałam rozglądając się wokół. Butelka whiskey była w połowie pusta i zastanowiłam się, czy pił czy użył jej jako środka antyseptycznego na rany. Pewnie to i to. - Myślałam, że zostajesz z Elaine. W końcu przemówił: - Myślałem, że uzgodniliśmy, że zostaniesz w swoim mieszkaniu. - Ty to uzgodniłeś – odparłam podnosząc notes, by go obejrzeć. Nie mogłam nic rozczytać. – Najwyraźniej sam ze sobą, bo ja pamiętam, żebym się zgodziła na coś takiego. Czarna marynarka leżała rzucona na krześle, a pojemniki z jedzeniem na wynos wypełniały kosz na śmieci. Przynajmniej jadł. - Wykopała cię? – zapytałam. - Służyła mojemu celowi. Zaskoczona spytałam. - Jakiemu? - Ma znajomości. Potrzebowałem tych znajomości, by mieć trenera do walki. Nie mogłem inaczej tego załatwić. Fakt, że wykorzystał ją powinien mną wstrząsnąć, ale zamiast tego przetoczyła się przeze mnie radość. - A więc rzuciłeś ją i przeniosłeś się do obskurnego hotelu? - Coś w tym stylu. Szperałam w paragonach i innych notatkach leżących na komodzie. - Widziałam jej dom. Nie jestem pewna czy podjąłeś słuszną decyzję. - Dlaczego tu jesteś, Dutch? Jego szorstkość zakuła mnie. Naprawdę miał ostatnio ze mną problem. W jednej minucie chciał mnie wciągnąć w ramiona, a w następnej marzył, bym zeszła 175

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mu z oczu. Świetnie, przekażę mu wiadomość i zostawię go w spokoju. Wsunęłam Margaret do kabury i powiedziałam: - Hedeshi mówi „cześć”. Jego wszelakie uczucia natychmiast się rozpierzchły, tak jakby całkowicie spokojny ocean zaczął wrzeć w ciągu kilku sekund. Po dłuższej chwili odezwał się: - Zranił cię? - Nie. Tak naprawdę odbyliśmy miłą konwersację. I pomógł mi wygrać roczny zapas słodkich rogalików, ale oddałam je Iggiemu. - Co mówił? - Och, no wiesz, mówił o chłopcach wracających do domu oraz o tym, że chciał rozerwać mi tętnicę szyjną i pić moją krew oraz mówił o planach twojego ojca dotyczących przejęcia świata. Z boku wyglądał na zamyślonego. - Wiedziałem, że ktoś musi za tym stać. To zbyt zorganizowane. Zbyt dobrze przemyślane. - No więc, chce żebyś wiedział, że jeśli przestaniesz ich ścigać to zostawią mnie w spokoju i pozwolą umrzeć śmiercią naturalną. – Zakpiłam. – Jakby to się mogło zdarzyć. Zobaczyłam jak zaciskał pięści. - To kłamcy, Dutch. Każdy z nich. Skłamią nawet wtedy, gdy prawda brzmi lepiej. Nie mają zamiaru zostawić cię w spokoju, bez znaczenia na to, co zrobię. – Złapał butelkę i zanim pociągnął łyka, powiedział: – Chcą cię bardziej niż kolejnego oddechu. - Wyłapałam jak bardzo, ale dlaczego mnie po prostu nie zabił? Dlaczego odstawiał te wszystkie szopki? - Hedeshi nie jest głupi – powiedział po odstawieniu butelki. – Wie, że nie może walczyć z twoim strażnikiem. Nie ma na nią żadnego sposobu. W chwili, gdy zaatakowałby ciebie, byłaby na nim i doskonale o tym wie. Będą musieli zaatakować w grupie, by dać radę Artemidzie. – Jego wargi zmiękły, gdy mi się przyglądał. – Zmartwił cię. – Nie było mu trudno to wychwycić. Prawdopodobnie wiedział w chwili, gdy znalazłam się na parkingu. 176

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tylko troszkę. – Gdy nic nie powiedział, zapytałam: – Ścigasz ich? To oni cię zranili? Obejrzał swoje bandaże. - Są bardzo silni. - Zdążyłam załapać. Złamałeś temu mężczyźnie szyję, a on wciąż szedł po mnie. – Przejechałam palcami po wyszczerbionym kancie komody o którą się opierałam. – Jak to jest możliwe? - Tak długo jak są w środku, ludzkie ciało jest niemal niezniszczalne. Gdy tylko zwolnią ciało to umrze jako śmiertelnie ranione. Ostatnim razem, gdy demony uciekły na tą płaszczyznę były ich setki. Nie ma mowy, żeby Reyes walczył z nimi sam, nawet z pomocą Artemidy. - Czy wiesz ilu ich tu jest? - Niewielu – powiedział, wzruszając ramionami. – I nie ma też wielu ludzi, którzy są jasnowidzami. - A więc wiesz w kogo oni celują? - Tak. - I co? Zamierzasz zabić ich wszystkich? Zirytowany przejechał palcami przez włosy. - By zatrzymać przelanie się wojny między Niebem a Piekłem na ten świat? Tak. Miał rację, ale jednak… - Reyes nie możesz zabić tych ludzi. - Muszę tylko zabić demony w ich wnętrzu i czasem człowiek staje się ofiarą, bym mógł osiągnąć ten cel. - W takim razie przestań. – Ustawiłam krzesło naprzeciw niego i usiadłam. Moje oczy przywykły do ciemności i mogłam dostrzec zmysłową linię jego ust, rząd grubych rzęs i potargane włosy. Jego szerokie ramiona były nagie, a taśma mieniła się wzdłuż jego brzucha. Żadnych bandaży. Żadnych gaz. Tylko taśma. Jak higieniczne to mogło być? - Nie możesz zabijać niewinnych ludzi. - Jeśli ci ulży to ten mężczyzna z ostatniej nocy nie był niewinny.

177

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Niestety – powiedziałam niezwykle ciekawa co ten człowiek zrobił – ulżyło, ale tylko trochę. – Potarłam ramiona, wciąż walcząc ze skutkami spotkania z Anglikiem. – Co się stało? – zapytałam wskazując na taśmę. Znowu złapał za butelkę i wypił jedną trzecią tego co było. - Pobito mnie. – Wytarł usta wierzchem dłoni. Tak jak powiedział wcześniej, wątpliwe było, by człowiek mu to zrobił, ale odpuściłam. Nigdy nie lubił się dzielić informacjami. Podniósł szary t-shirt z oparcia krzesła i z wielką dbałością założył. Kiedy z powrotem usiadł, bardzo się powstrzymywałam, aby głośno nie westchnąć. Naprawdę dobrze wyglądał w szarym. - Myślałam, że to prawie niemożliwe aby demony dostały się do tego świata. - Bo jest. Te zostały z naszego ostatniego spotkania. Strzał zaskoczenia walnął mnie. - Masz na myśli od czasu, gdy dopadli cię w piwnicy? – Zniszczyłam je wtedy. Światło wewnątrz mnie okazało się potężną bronią. – Było ich więcej? - Są jak karaluchy. Jeśli raz uciekną do tej rzeczywistości to mogą ukrywać się przez wieki tak długo, jak pozostają poza zasięgiem światła. Wcześniej mi powiedział, że zostali wyrzuceni spod słońca, gdy jego ojciec został wyrzucony z Nieba. Dla nich było śmiertelne. - Nie wszyscy byli w tej piwnicy, ale większość z nich. To jest zorganizowane. Dużo bardziej uporządkowane niż pomniejsi braciszkowie byliby w stanie to stworzyć. Nie dziwi mnie, że stoi za tym właśnie Hedeshi. Zawsze był takim dupolizem. Miałam nadzieję na zdobycie więcej odpowiedzi zanim hulaka wyruszy na pole bitwy polować na dupoliza. To była wyjątkowa okazja. Mając Reyesa Farrowa całego dla siebie, bez nikogo chcącego nas zabić, bez gapiących się kobiet naokoło. Dobra, kobiety mogły się gapić. Miałam je głęboko gdzieś. - Do czego jestem zdolna? – ponownie zmieniłam temat. Wypełnił płuca powietrzem i przytaknął z gracją. - Tylko ty możesz to wiedzieć. Pokój ciemniał z każdą minutą wraz z zachodzącym słońcem. Wstałam i pochyliłam się nad nim, aż mogłam poczuć ziemistą esencję z jaką się urodził. Coś jak burza na pustyni rozpaczliwie pragnącej deszczu. 178

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Chcę wiedzieć Reyes. Ciągle mi mówisz, że jestem zdolna do czegoś więcej. Chcę wiedzieć do czego. Jego oczy mieniły się zainteresowaniem. - Nie kłamię. Nie wiem. Wzięłam butelkę i odeszłam od stolika, by móc wypłukać żółć z mojego gardła. Po pociągnięciu łyka płynnego kwasu gotowego rozpuszczać lakier z Chevroleta, pisnęłam i połknęłam. Moje oczy wypełniły się łzami, ponieważ to paliło w moje już i tak podrażnione gardło. Z powrotem odstawiłam butelkę i podeszłam do okna. Musiałam odsunąć grube zasłony, by móc oglądać pęd godzin szczytu w centrum miasta o zachodzie. - Każdy Żniwiarz jest inny w swojej fizycznej postaci – odezwał się Reyes. – I większość nigdy nie dochodzi do pełni swoich mocy. Odwróciłam się do niego tak spragniona informacji, że nie cofnęłam się przed żebraniem. - Co masz na myśli? Jak wielu nas jest? - Nie tak wielu jak myślisz. W pokoju zrobiło się jeszcze ciemniej i zapaliłam lampę. Trochę pomogło, jednak Reyes nadal siedział w cieniu. Wróciłam ostrożnie do krzesła i czekałam, gdy brał kolejnego łyka, a ja zdałam sobie sprawę, że wciąż krwawi. Ciemne plamy przebijały się przez koszulkę. Próbowałam zdusić swoje zaniepokojenie. - Na innych płaszczyznach nie nazywają się Żniwiarzami – powiedział odstawiając ostrożnie butelkę. – To ludzkie nawiązanie. - Czekaj, inne płaszczyzny? Ile ich jest? – zapytałam zaskoczona doborem jego słów. - Ile galaktyk jest we wszechświecie? Ile gwiazd? Nie wiemy dokładnie. Na pewno wiele. - N... nie mam pojęcia. - Niewielu ma. I odpowiadając na twoje pytanie, na tym świecie nowy Żniwiarz rodzi się co kilkaset lat. Tak naprawdę nie dzieje się to cyklicznie. Zamarłam.

179

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Wcześniej mi powiedziałeś, że czekałeś na mnie. Za każdym razem, gdy nowy Żniwiarz był wysłany, ty byłeś zawiedziony, bo to nie byłam ja. Jak długo tu byłeś? Zmarszczył brwi w zamyśleniu. - Nie jestem pewien. Chyba piętnaście wieków. - Co do cholery robiłeś cały ten czas? – zapytałam ogłuszona. - Czekałem. – Przyglądał mi się. Na mnie. Ten Anglik powiedział, że został po mnie wysłany. Mówił prawdę? Czy ojciec Reyesa wysłał go specjalnie? - A więc nowi Żniwiarze rodzą się raz na kilkaset lat. Są nieśmiertelni czy co? - Nie. Nie ich fizyczne ciała. Tak naprawdę większość nie żyje dłużej niż kilkanaście lat. - Dlaczego? Rozważał coś przez chwilę i wtedy odezwał się: - Pomyśl o swoim dzieciństwie, Dutch. Jak się dorasta z twoimi umiejętnościami. Wspomnienia natychmiast zalały moją korę mózgową. Przerażenie mojej macochy. Utrata przyjaciół, gdy raz starałam się powiedzieć im kim byłam. Czym byłam. Przeszkadzanie na lekcjach, gdy nagle pojawiał się zmarły, co często kończyło się wizytą u dyrektora. - Teraz pomyśl o posiadaniu tych umiejętności w świecie obfitującym w przesądy i strach. Wielu zostało zabitych już jako dzieci. Ci, którzy przetrwali, przeważnie stawali się pustelnikami. Od nich ludzie przeważnie stronili, nigdy ich nie akceptując. Naprawdę jesteś pierwsza w swoim rodzaju, która czuła się dobrze wśród swoich. Nie wiedziałam co powiedzieć. - Co się dzieje, gdy umieramy? - Musisz zrozumieć, że twoje ciało jest kotwicą dla portalu. To jest część twojego bytu w tej rzeczywistości. - Ale jeśli mojego ciała już nie będzie? Wciąż będę portalem? - Tak. – Kiwnął głową. – Byłaś portalem na długo zanim przyjęłaś ludzką postać. - A więc jeśli… kiedy umrę będę ciągle Ponurym Żniwiarzem? 180

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kiedy twoje ciało przestanie istnieć, staniesz się sto razy bardziej potężniejsza, ale też zmienisz się. Nie będziesz mieć takiego ludzkiego połączenia i każdy Żniwiarz zmienia się w czasie. Wyzbywają się swojej ludzkości, choć nie każdy ma coś do stracenia. Ludzie nie są dla nich mili. - Jeśli tak to wygląda to dlaczego chciałeś, aby twoje ciało umarło? Przechylił na bok głowę. - Wracamy do tego? – Gdy wzruszyłam ramionami, powiedział: – Ponieważ to była loteria, Dutch. Przynęta, na którą mogli się złapać podziałała. I dopięli swego, gdybyś nie pamiętała. - Ale mogli cię zabrać. Kiedy twoje fizyczne ciało umrze, mogą cię zabrać, prawda? Świadomie zakrzywił usta. - Najpierw musieliby mnie złapać. - Anglik dał do zrozumienia, że łatwo cię wytropić z powodu twoich tatuaży, klucza. - Anglik? - Hedeshi. Jest w ciele Anglika. - Ach. Cóż, istnieją na to różne sposoby. Będąc pewna, że nie powiedziałby mi jakie to sposoby trzymałam się głównego tematu. Gdzieś zdążałam, po raz pierwszy przez wieczność. Przesunęłam się na krześle pochylając się z entuzjazmem. - Dobra, więc jeśli stanę się dużo potężniejsza, to do czego będę zdolna za życia? - Chciałbym wiedzieć. Trudno zgadnąć. Tak jak mówiłem, większość z twoich poprzedników nie żyła zbyt długo. - Ale ciągle mi powtarzałeś, że potrafię więcej. - I potrafisz. Jednak to nie oznacza, że dokładnie wiem co. Zdecydowałam się przeredagować swoje pytanie. - Dwukrotnie mi powiedziano, że jestem zdolna do wszystkiego, co sobie wyobrażę. - To prawda. No nie, wcale mnie to nie wkurzało. 181

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- A wyobrazić mogę sobie dużo – powiedziałam wyzywająco. – Czy więc mogę strzelać ognistymi kulami, gdy widzę to wyraźnie w swojej głowie? Spojrzenie jakie mi posłał było pełne rozbawienia i wzruszenia. - Nie. - W takim razie okłamano mnie. – Zrobiłam to co on i oparłam stopę na stoliku. Denise byłaby wstrząśnięta. - Kto ci to powiedział? – zapytał. - Raz Anglik i drugi raz siostra Marry Elizabeth. - Często cię okłamywała? - Nie. – Zmarszczyłam obronnie brwi. - Nie powiedziała, że możesz robić co tylko sobie wyobrazisz. Powiedziała, że jesteś zdolna do wszystkiego, co sobie możesz wyobrazić. Dutch, nie działanie, a konsekwencje. - Nie rozumiem różnicy – powiedziałam, czując otępienie. - Pomyśl o tym. Gdybyś mogła strzelać ognistymi kulami – przerwał, by się zaśmiać – to co by się stało? Ze wstrętem odwróciłam od niego wzrok. - Nie wiem. Może mogłabym sprawić, aby samochód wybuchł. - W takim razie do tego jesteś zdolna. Konsekwencje, Dutch. Wynik. Jego wyjaśnienie zaczęło zakorzeniać się w moim umyśle, trochę zagmatwane. - Tak więc jeśli chcę wysadzić samochód to mogę to zrobić, tylko po prostu nie mogę tego zrobić za pomocą ognistych kul. – Zmrużyłam oczy, z całych sił starając się zrozumieć sens jego słów, ale uciekał mimo prób wbicia w niego pazurów, więc z westchnieniem rezygnacji dałam se siana. - Nie, nie kumam. Ale najważniejsze, że jeśli coś sobie wyobrażę to mogę to zrobić, tak? A więc mogę zabijać ludzi myślami? - Jeśli sądzisz, że potem będziesz potrafiła żyć sama ze sobą, to pewnie. - Słuszna uwaga. Ty możesz zabijać ludzi myślami? Miękki uśmiech rozciągnął jego twarz. - Tylko jeśli mój umysł każe moim rękom wypełnić polecenie. Poczułam, że na twarzy pojawia mi się diaboliczny uśmiech. - Mogę więcej niż ty? - Zawsze mogłaś. 182

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Po prawdzie to nigdy nie dostałam od Reyesa więcej informacji. Zdecydowałam się podokuczać mu trochę. - Ciągle mi wisisz milion dolców. - Zdejmij ubrania. - Nie. - Dam ci milion za zdjęcie ubrań. - Dobra. – Uniosłam sweter i się zatrzymałam. Obciągnęłam go z powrotem i powiedziałam: – Myślałam, że nie masz pieniędzy. - Bo nie mam, ale nadal możesz to zdjąć. - Mam więcej pytań. – Zignorowałam go. - Mam więcej odpowiedzi jeśli to zdejmiesz. Miałam wrażenie, że nie rozbiera mnie osobiście z powodu swoich obrażeń. Musiało być bardzo źle. - Muszę ci powiedzieć o Garrecie. - Czekam bez tchu. - Był w Piekle. – Gdy Reyes nie skomentował, dodałam: – Spotkał twojego tatę. Przekręcał butelkę na stole do czasu, aż nie zobaczył etykiety. - Tata zazwyczaj nie przyjmuje gości. - Zrobił wyjątek. Pokazał Garrettowi jak dorastałeś. Służbę w armii. Awanse. Garrett powiedział, że twój ojciec pokazał mu, co zrobiłeś. - Mój ojciec mu to wszystko pokazał? Największy kłamca wszechświata? - Twierdzisz, że to co widział nie było prawdą? Nie wydarzyło się to naprawdę? Po chwili zamyślenia powiedział. - Byłem generałem w Piekle, Dutch. Jak myślisz z czym to się wiązało? Spuściłam spojrzenie na poszarpany dywan. - Dlaczego mi nie powiesz? - Żebyś mogła mnie jeszcze bardziej nienawidzić? - Nie nienawidzę cię. – Zaskoczona spojrzałam w górę. Jego szczęka napięła się. - Jest cienka granica między miłością a nienawiścią, nie słyszałaś? Czasem trudno rozszyfrować, które uczucie jest silniejsze. Uniosłam brodę. 183

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- I nie kocham cię także. Opuścił głowę i popatrzył na mnie spod ciemnych rzęs. - Jesteś pewna? Ponieważ emocji jaka wylewa się z ciebie za każdym razem, gdy jestem blisko nie nazwałbym bezinteresownością. - To nie oznacza miłości. - A obiecuję, że mogłoby. Zdejmij ten sweter i daj mi dziesięć minut, a bez cienia wątpliwości uwierzysz, że jesteś zakochana.

184

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 13 Pij kawę! Głupie rzeczy rób szybciej i z większą energią. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Po kilku rundach zdejmowania i nie zdejmowania swetra, dałam sobie w końcu spokój. Dosłownie. Położyłam się na łóżku i odkryłam, że zabrano je chyba z planu filmu „Flinstonowie”. Materac był twardy jak kamień. Narzuta szorstka. Tu prawdopodobnie spały dinozaury. Ale byłam zmęczona, a Reyes, choć raz w życiu, nie wydawał się nigdzie spieszyć. Patrzyłam jak okrąża stolik, by do mnie dołączyć. Jego ruchy były wymuszone, skrupulatnie ostrożne, ponieważ próbował iść z jak najmniejszym bólem. Nigdy nie widziałam, by tak cierpiał. Na koszulce miał kilka sporych plam od krwi i kilka mniejszych. Nie proponowałam mu, że zabiorę go na pogotowie. Nie poszedłby nawet, gdybym mu przystawiła Margaret do głowy. - Nawet sobie nie myśl, że to oznacza zdejmowanie swetra – powiedziałam. Zachichotał i położył się obok mnie. Łóżko wygięło się pod jego wagą i głośno westchnął, gdy w końcu się ułożył. Odwróciłam się do niego. Leżał na plecach z ramieniem przyłożonym do czoła, pozycja czarująca i seksowna na raz. Miał profil greckiego boga. Doskonałe proporcje. Szlachetne rysy. - To łóżko jest naprawdę twarde – powiedziałam bijąc w poduszkę i wygodniej się układając, co było niełatwe z Margaret u boku. - Powinnaś usiąść na mnie okrakiem. Jestem twardszy. Otworzyłam szeroko oczy i prawie tam zerknęłam zanim się powstrzymałam. Nie złapię się na tą przynętę. I był ranny, na litość boską. - A więc kolejne pytanie. Dlaczego mówisz na mnie Dutch? Uśmiechnął się spod ramienia. - Nie mówię. Zmarszczyłam brwi na niego, nie żeby to oznaczało coś dobrego. 185

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nazywasz mnie Dutch cały czas. Zawsze nazywałeś mnie Dutch. - Wiesz co, jak na kogoś, kto zna wszystkie języki świata, nie jesteś za dobra w wyłapywaniu sensu słowa wtedy, kiedy trzeba. - Co masz na myśli? - Pomyśl o tym. - Dobra. – Pomyślałam o tym. Przewracałam słowem w swoim umyśle i na języku, aż jego znaczenie stało się oczywiste. Spojrzałam na niego zdumiona. – Poszukiwacz. Mówisz „poszukiwacz” w starożytnym aramejskim. – Słowo brzmiało jak Dutch i myślałam, że je słyszę. Tak naprawdę było tam „sz” zamiast „cz”, które wymawia się płynniej, a „u” mocniej akcentuje. - Brawo. - Nazywałeś mnie poszukiwaczem cały ten czas? - Tym jesteś. Poszukiwaczem dusz. - Łał. – Z jakiegoś powodu ta wiedza wewnętrznie mnie uszczęśliwiła. Podobnie jak latte machiato jeśli mogłam sobie na nie pozwolić. Tyle się uczyłam i nie chciałam, aby to się skończyło. I on zbyt ranny, aby się pieklić w ten swój męski sposób i biegnący zabijać Anglika był zajebiaszczy. Więcej czasu dla mnie. - Podoba mi się – powiedziałam. - Starszyzna dobrze wybrała spośród twojej rasy. Uśmiechnęłam się, a następnie zamrugałam. No i zmarszczyłam brwi. - Mojej rasy? Mam rasę? - Oczywiście. - Poczekaj. Naprawdę? Mam rodzinę jak ty? Taką na innej płaszczyźnie? - Tak. Poderwałam głowę. Ledwie oczekiwałam jakiejś odpowiedzi, a już na pewno nie potwierdzenia. - Naprawdę? Mam inną rodzinę? - Tak. To było zadziwiające. Nie wiedziałam co myśleć. - Nie wiem o nich za dużo, więc się tak nie naprężaj. - Czy oni są… czy są Ponurymi Żniwiarzami?

186

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tylko ten, kto jest wybrany, aby przyjść do tego świata jest poszukiwaczem. Pochodzisz z bardzo potężnej rasy zwiastujących światło. Tak normalnie nigdy by cię nie wysłali. Poszukiwacz twojej… pozycji nigdy nie jest wysyłany do tak niewdzięcznych zadań. Byłaś najmłodsza i najpotężniejsza wśród nich, a oni wiedzieli, że ja tu jestem. Chodziło o to, żebym przeszła przez swoje życie nie wiedząc po co miałam te wszystkie umiejętności. To zupełnie coś innego otrzymać tyle odpowiedzi – o które błagałam całe życie – w jednej, trudnej do przełknięcia porcji. A Reyes mówił o tym tak zwyczajnie, tak nonszalancko, jakby wiedza o mojej spuściźnie nie była dla mnie całym światem. Próbowałam zachować spokój. Mogłam znieść to z wdziękiem i godnością. Nie to żebym chciała być jak te kobiety w show „Podaj właściwą cenę”. Wtedy dotarło do mnie znaczenie tego, co powiedział. - Czekaj, czy ty właśnie powiedziałeś, że zostałam wybrana z twojego powodu? Zamknął oczy pod ramieniem. - Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że przeczuwali, iż jestem tu, by wywołać wojnę. Mój ojciec stworzył mnie, abym pomógł skończyć z ludzkością. Wtedy wysłali ciebie. – Odwrócił się do mnie, zielone i złote plamki w jego oczach skrzyły się na brązowym tle. – Jesteśmy wrogami, Dutch. Księżniczka i pionek, każdy po przeciwnej stronie. – Jedna strona jego zmysłowych ust uniosła się. – Będą bardzo rozczarowani, gdy dowiedzą się, że jesteśmy razem. Podciągnęłam się w górę i spojrzałam na niego. - To jak? Powinnam cię zabić czy co? Przejechał koniuszkiem palca po moich ustach. - Tak. To dlatego zostałaś wysłana. - No cóż, to do bani. – A więc jest koleś gorętszy niż samo piekło, żyjący na ziemi i oni wysyłają mnie, abym go zabiła? Mnie? Najwyraźniej pochodziłam z rasy szalonych ludzi. - Możesz to zrobić – powiedział, a usta zacisnął w żalu. – Możesz mnie zabić. Zniszczyć przeciwległy portal i odciąć mojemu ojcu przejście na tę płaszczyznę. Ostatni Żniwiarz próbował. – Odwrócił spojrzenie. – Nie powiodło mu się, więc wysłali ciebie.

187

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Reyes nie bądź śmieszny. Nie mogłabym tak po prostu cię zabić. Jesteś silniejszy niż ja i… i ty wiesz jak walczyć, i w ogóle. Posłał mi nieprzenikniony uśmiech i powiedział: - Kiedy ten czas nadejdzie, zrób to szybko. Nie wahaj się, Dutch. Nawet przez ułamek sekundy. Nie miałam pojęcia na ile mogę uwierzyć w jego historię. Pochodził z rasy kłamców. Jak wiarygodny mógł być? Zmarszczyłam podejrzliwie brwi. - Nie myśl sobie, że możesz przekonać mnie przez bycie takim szlachetnym , uroczym i uparcie twierdzącym, że jestem wystarczająco silna, aby cię zabić. Wypchnąłeś mnie – przypomniałam mu o walce innej nocy. - I zrobiłeś ze mnie popychadło, więc nie myśl sobie, że jeśli teraz jesteś taki słodki i gotowy do poświęceń to zapomnę o tym świństwie. – Opadłam z hukiem na poduszkę i skrzyżowałam ramiona. – Takiego świństwa się nie zapomina. W przygaszonym świetle jego oczy mieniły się humorem. - Nigdy nie twierdziłem, że jestem harcerzem. Mogłam wyczuć gorąco jego spojrzenia i jedyne co mogłam myśleć to: Mój Boże, jaki on piękny. Wykorzystałam szansę, by ocenić jak bardzo jest ranny. Uniosłam dłoń do jego pasa, dotknęłam taśmę i lekko naciskałam ją wzdłuż jego klatki piersiowej. Zassał przez zęby powietrze i złapał mój nadgarstek. Krew trysnęła przez taśmę i zabarwiła moje palce przez koszulkę. - Reyes, co do cholery? Co się dzieje? Złapał moje spojrzenie ze zdecydowanym wyrazem twarzy. - Jeśli coś mi stanie to musisz wiedzieć, że oni polują dwójkami. Jeśli zobaczysz jednego, jeśli jeden idzie za tobą, Dutch, to zapewniam cię, że drugi jest tuż obok. Jeśli zobaczysz trzech, to czwarty będzie czekał na czatach. Nigdy, przenigdy im nie ufaj. - A nie mogę znowu ich zdzielić swoim nuklearnym światłem tak jak ostatnio? - Nie. – Przyciągnął mnie do siebie aż moje czoło nie spoczęło na jego. – Dopóki siedzą w ludzkim ciele są chronieni przed światłem. Nawet przed twoim. Nie cierpiałam czuć się tak bezbronna, tak cienka, jak papier. - Nie mogę z nimi walczyć, Reyes. Są zbyt silni. 188

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mogłabyś, jeśli wiedziałabyś jak, ale na razie nie wiesz, więc nawet nie próbuj. Po prostu zawołaj swojego strażnika i uciekaj. Leżałam obok niego i trzymałam dłoń na jego żebrach. - Jestem całkiem dobra w bieganiu. To znaczy nie jestem szybka czy coś, ale szybko się rozpędzam… nieważne. Mógłby być plakatowym chłopcem reklamującym powagę, gdy się odezwał. - Jest coś motywującego w posiadaniu kilku demonów tuż za swoim tyłkiem. - Z całą pewnością. - Po prostu biegnij i nie zatrzymuj się. Obiecaj mi. - Obiecuję, że spróbuję biec bez zatrzymywania się, ale naprawdę szybko się rozpędzam. Udało mi się wydobyć z niego słaby śmiech. Pochylił się, by skubnąć moje ucho. Nagłe ukłucia pożądania wystrzeliły we mnie z błyskawiczną prędkością i zgromadziły się w moim brzuchu. Nie mogłam w to uwierzyć. W końcu miałam Reyesa Farrowa w jego własnym ciele, w hotelowym pokoju, tylko, że broczącego krwią. Byłam tą, która wykorzystałaby tą szansę z nim, ale nie było czasu. I przyznanie do tego z całą pewnością by mnie zabiło. Gdy jego usta przeniosły się na moją szyję, owinęłam swoje ramię wokół jego głowy i powiedziałam: - Opowiedz mi historię o moich przodkach. O innym Ponurym Żniwiarzu. Był cicho przez dłuższy czas i pomyślałam, że nie wyświadczy mi tej przysługi. A potem położył się w zamyśleniu. - Był chłopiec o imieniu Cynric, którego ojciec zabrał do starszyzny w swojej wiosce. Twierdził, że chłopiec jest opętany. Że widzi duchy i wie rzeczy jakich nie powinien widzieć. Po trwającym dni dochodzeniu, chłopiec nic nie powiedział. Został ukamieniowany. Skuliłam się. - A więc to nie jest szczęśliwa historia? - Niewiele z nich jest. Po tym wioska cierpiała z powodu chorób i śmierci. Myśleli, że chłopiec przeklął ich przed śmiercią. - A zrobił to?

189

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie, zrobił to ktoś inny. On jedynie powtórzył to, co powiedziała mu jego młodsza siostrzyczka. Ona była Żniwiarzem, a nie chłopak. Ale cierpiała z powodu choroby z dzieciństwa i nie mogła mówić. Tylko on ją rozumiał. – Wskazał na swoją głowę. – Rozmawiali umysłami i sercami. Oszalała w swoim żalu i uwolniła swoje moce, nie zdając sobie sprawy z tego, co zrobiła. Żniwiarz nie zawsze wie do czego jest zdolny dopóki nie przeżyje emocjonalnej traumy. - Czy ta dziewczynka żyła jeszcze długo? Skinął głową. - W porównaniu do innych to tak. Jeśli dobrze pamiętam żyła siedemdziesiąt lat. Ale musiała żyć z tym co zrobiła. Została samotniczką i ostatecznie obłęd ją pokonał. - To okropne. Jeśli była niebiańską istotą to jak mogła zabić tak wielu? Jak mogła z tym żyć? - Żniwiarze dostają swój urząd po urodzeniu. Są poszukiwaczami dusz, ale też mogą… - pomyślał przez chwilę – mogą przy okazji je upolować, jeśli tak to można określić. To ich prawo. - No cóż, prawo, z którego z pewnością nigdy nie skorzystam. Żeby odwieść nas od pokus rzuciłam poduszkę na jego kostki i położyłam głowę na jego bosych stopach, kładąc się w poprzek łóżka. Tak dużo się dowiedziałam, że potrzebowałam chwili, aby to wszystko przyswoić, jednak nie chciałam go zostawiać. Nie w ten sposób. Nie zostawię go tak długo jak żyję. Lub do czasu, gdy wrócę do swojej sprawy. Cokolwiek będzie pierwsze. Miałam inną rodzinę. Niebiańską rodzinę. Fajnie, nie? I mogę zabijać umysłem. No dobra, tą część do końca jeszcze kupiłam, ale miałam niebiańską rodzinę. Zastanawiałam się jak mają na imię. Może miałam ciotkę Myrtle. Czy wujka o imieniu Boaz. Kiedyś próbowałam przekonać wujka Boba na zmianę imienia na Boaz, ale nie chciał. Nie wiem dlaczego. Gdy tak leżałam rozmyślając o swojej niebiańskiej rodzince, moje powieki stały się ciężkie. Gorąco Reyesa usypiało mnie. Posiadanie go tak blisko było pocieszające i prawie zasnęłam, gdy powiedział: - Może przesuń się wyżej. Byłoby ci wygodniej. Zachichotałam. 190

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie, to tobie byłoby wygodniej, gdybym się przesunęła. Zbok jeden. I zanim się zorientowałam, śniłam o Reyesie i plażach z obrazków Cookie z małymi parasolkami w moich dłoniach. To było wtedy, gdy poczułam palce Reyesa na swojej ręce. Zastanawiałam się czy zrobił to celowo. Jednak kiedy z warknięciem przetoczył się nade mnie, przyciskając mnie swoją wagą, byłam niemal pewna, że tak. I zanim mogłam zaprotestować jego usta znalazły się na moim uchu. - Ciii – powiedział, jego oddech był ciepły. Na początku myślałam, że jest po prostu napalony, ale wydawał się zbyt sztywny, spięty, gotowy, jakby chcąc kogoś uderzyć. Albo wybić mi głupoty z głowy. Co do cholery? Zaczęłam się szarpać, ale wtedy znowu poczułam jego palce na mojej dłoni. Tylko, że tym razem gorąco jego dotyku zostało zastąpione chłodnym metalem broni. Zesztywniałam, gdy wyjął Margaret z kabury i włożył ją w moją rękę. - Co…? Nie dokończyłam, ponieważ jego usta wylądowały na moich wargach. Jednak gdy jego usta całowały, a język przeciskał się przez moje wargi sprawiając, że czułam się bezwolna, jego ręce robiły coś zupełnie innego. Nagle poczułam chłodny dotyk noża, gdy wysunął go zza paska. Ustami wrócił do mojego ucha i szepnął. - Zawołaj psa. Moje tętno rozpędziło się w lot. - Dlaczego? – Mój głos był zdyszanym szeptem. Uniósł się wystarczająco, by spojrzeć mi w oczy, jego własne wyrażały niewypowiedziane przeprosiny. - Ponieważ to nie jest mój pokój. Znowu mnie pocałował tymi gorącymi ustami, a każdy mięsień w jego ciele naprężył się jak postronek. Jego serce pędziło szybciej niż moje, a tętno ryczało mi w uszach. Położyłam dłoń na brzegu łóżka i strzeliłam palcami. Artemida pojawiła się pod moją ręką, materializując się z ziemi i trąciła mnie nosem, a ułamek sekundy później położyła uszy. Cichy pomruk wyrwał się z jej piersi, gdy drzwi się uchyliły. Położyła się i czekała. Drzwi otwierały się wolno i zatrzymały się przy czterdziestu pięciu stopniach. Jak dla mnie niewystarczająco, by ocenić nadchodzących. Wszystko, co mogłam zobaczyć przez ramię Reyesa to dłoń na klamce. Intruz zaczął wchodzić sekundę 191

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

przed tym zanim Artemida zaatakowała. Ujadając, że aż ściany drżały, rzuciła się do wpół otwartych drzwi na kobietę, jeśli żeński krzyk mógł być jakąś wskazówką. Ciężar Reyesa znikł i w następnej chwili kolejny napastnik rozbił się w pokoju, zostając do niego po prostu wrzuconym. Drzwi uderzyły o ścianę i mogłam zobaczyć kobietę zmagającą się z Artemidą na chodniku, walczącą z czymś, czego najwyraźniej do końca nie widziała. Nawet ja miałam problem na skoncentrowaniu się na ogromnym ciele Artemidy, gdy wydzierała z niej duszę. Ale zanim mogłam zobaczyć co stało się demonowi, z którym walczył Reyes, on dostrzegł mnie pierwszy. Wrzasnął z wściekłości i walczył z uściskiem Reyesa, by się do mnie dostać. To dziwne uczucie być tak rozpaczliwie pożądaną przez człowieka, który nie zauważył, że jego kręgosłup został wygięty pod nienaturalnym kątem i zaczął pękać. Mogłam usłyszeć jak trzaskające kości zrywały ścięgna i odrywały kręgi, podczas gdy mężczyzna nie mógł oderwać ode mnie oczu. Chciał mnie tak namiętnie, wyciągnął wolną rękę, a jego oczy błagały mnie, bym się zbliżyła. I były niebieskie. Oczy tego mężczyzny. Po czarnej, dymnej istocie unoszącej się wokół niego zgadywałam, że był w nim demon, ale gospodarz miał niebieskie oczy. Tak czyste, że wyglądały jak skrzący się basen kąpielowy podczas gorącego, letniego dnia. I zaszły łzami, gdy Reyes ścisnął mu gardło odcinając dopływ powietrza. Ale on nadal o to nie dbał. Wyciągał w moim kierunku jedno ramię, ponieważ drugie było wyłamane. Leżało obok niego na ziemi zupełnie bezwolne. Gdy sięgnął do mnie w ostatnim heroicznym wysiłku, jego zasięg wydawał się wydłużyć. Czarne, ostre jak brzytwa pazury pojawiły na dłoni człowieka. Ciemność nocy nie powstrzymała demona przed zdemaskowaniem się, ujawnieniem. Widziałam tylko rękę, ale wiedziałam, że reszta jest niechroniona. Wychyliłam się za łóżko, ignorując krzyczącego Reyesa bym się cofnęła, pazur był tak blisko, centymetry ode mnie. Jeszcze odrobina wysiłku i przeorałby mi twarz. Uniosłam dłoń, wysunęłam ją wnętrzem ku górze, pochyliłam się i dmuchnęłam. Magiczny kurz, z cząstkami światła z wewnątrz mnie poleciał na jego pazur, a on w jednym, wielkim przypływie energii, krzycząc opuścił swojego ludzkiego gospodarza. Zwijając się w agonii, demon skręcał się na podłodze, a jego donośny krzyk brzmiał jak tysiące silników odrzutowych.

192

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

W następnej chwili rzuciła się Artemida, zatopiła w nim zęby, zacisnęła szczękę i wyrwała życie z bestii. Zabicie go było niemal aktem współczucia przy tej ilości bólu. Patrzyłam jak gęsta, gazowa krew rozlewa się po podłodze, a następnie odparowuje. Zanim zorientowałam się jak jest zły, Reyes szarpnął mnie na nogi i obejrzał mnie od stóp do głów. Następnie ze zdziwieniem skupił się na mojej twarzy. - Co to kurwa było? – zapytał, gniew zaostrzył ton jego głosu. Jednak adrenalina pędziła wzdłuż mojego kręgosłupa i przez całe moje ciało. Spojrzałam na Artemidę. Była zajęta entuzjastycznym obwąchiwaniem pokoju jak pies myśliwski tropiący lisa, pewna, że znajdzie kolejnego demona. Skoczyła przez ścianę do sąsiedniego pokoju zanim mogłam ją zawołać. Bojąc się, że znowu zwymiotuję, co wydawało się ostatnio być w moim stylu, pobiegłam w kierunku mikro łazienki i potknęłam się tuż przy drzwiach. Reyes podniósł mnie, gdy postawiłam stopę, jednak walczyłam z jego uściskiem pędząc w kierunku toalety. Fakt, że miałam eksplorować sedes używany latami przez ludzi ze złymi zamiarami nie powstrzymał mnie przed wypełnieniem mojej misji. Przełknęłam stęchłe powietrze i zatrzymałam żółć, gdy mój żołądek poruszył się niepewnie. Reyes klęknął przy mnie i poczułam chłodny ręcznik na moim karku. - Właśnie to doprowadza je do obłędu. – Pochylił się do przodu i ukrył twarz przy mojej szyi. – Zapach strachu – twojego strachu – jest jak zapach heroiny dla narkomana. - No cóż, na to nic nie poradzę – odparłam. - Wiem, to moja wina, przepraszam. Spojrzałam w górę i zdałam sobie sprawę, że demon uderzył go. Miał trzy zakrwawione cięcia na twarzy, jedno z nich zaledwie centymetry od rzęs. Wzięłam ręcznik od niego i przetarłam rany. - Zabiłeś go? – zapytałam. - Nie. Nie pobiegnie w maratonie w najbliższym czasie, ale musimy stąd wyjść. *** Reyes w ciszy towarzyszył mi do domu, prawdopodobnie nie będąc pewnym, co o mnie myśleć. Sama nie byłam pewna co o sobie myśleć, więc tak naprawdę nie 193

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mieliśmy za bardzo o czym myśleć. Odprowadził mnie na piętro do moich drzwi, ale nie pozwoliłam mu sobie pomagać. Byłam zmęczona robieniem ze mnie inwalidki, która nie może chodzić i żuć gumy w tym samym czasie. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. - Mogę coś do tego przyłożyć? – zapytałam wskazując na rozcięcia na jego lewym policzku. Wytarł małe strumyki krwi rąbkiem swojej koszulki. Już się zaczęły leczyć, ale maść z antybiotykiem nie zaszkodziłaby. Zignorował mnie i obejrzał moje mieszkanie. - Zawołaj swojego chłopaka – powiedział szorstkim tonem. - Jakiego chłopaka? – spytałam stając się nagle zmęczona. – Nie mam chłopaka. – Przynajmniej tak mi się wydawało. Nie pamiętałam o niczym poza pracą, a jestem pewna, że żadna dziewczyna o czymś takim nie zapomina. - Ten dzieciak co się zawsze obok ciebie pałęta. Zawołaj go. - Anioła? – Pojawił się gdy tylko o nim pomyślałam. Rozejrzał się wokół zaskoczony, dostrzegł mnie i spiorunował wzrokiem spod chusty. - Naprawdę zamierzasz tak robić? - Hej, tym razem to nie ja. – Wskazałam na Reyesa i brawura Anioła znacznie zmalała. Cofnął się o krok, gdy Reyes wykonał jeden do przodu. - Zostań tu – Reyes odezwał się pierwszy, a jego ton nie pozostawiał miejsce na dyskusję. Ale mówił do Anioła Garzy. Dzieciaka, który nigdy nie przepuścił okazji, by odpyskować. Ugryzł wargę i wyprostował ramiona. - Sam tu zostań pendejo. Reyes był na nim, zanim ten zobaczył jakikolwiek ruch. Trzymał za brudny kołnierzyk koszulki Anioła, a twarz miał oddaloną jedynie o cale od jego. - Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie co mogę ci zrobić? Oczy Anioła stały się wielkie zanim zorientował się co właściwie uczynił. - Wiem, że możesz wrócić do Piekła. Próbowałam wejść pomiędzy nich i odepchnąć Reyesa. Po chwili puścił Anioła i posłał mu przepraszające spojrzenie. 194

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zostań tu dla niej. – Jego głos złagodniał. Wzruszając ramieniem Anioł wygładził koszulkę i odpowiedział: - Dla niej. To wydawało się go satysfakcjonować. Pstryknął palcami jakby wołał psa i pojawiła się Artemida. Skoczyła na niego, jej ogromne łapy wylądowały na jego klatce piersiowej, a krótki ogon ruszał się intensywnie z radości. Podrapał ją między uszami i pogładził po szyi. - Zostajesz tu – powiedział jej do ucha. – I nie pozwalasz jej wpakować się w jakiekolwiek kłopoty. Zrozumiano? Gdy uniósł brwi w niemym pytaniu, warknęła w potwierdzeniu, a ja nagle poczułam się przewyższona liczebnie. Zmarszczyłam na nią brwi. - Zdrajczyni. Ponownie warknęła, całkowicie nieporuszona moim oskarżeniem i skoczyła do Anioła, aby się pobawić. Z łatwością powaliła go na podłogę. Anioł śmiał się i próbował ją zablokować. To takie dziwne, że jej szczęka mogła otworzyć się na szerokość jego gardła. Jego bulgoczące, agonalne krzyki wydawały się ją uszczęśliwiać, a i dla mnie pasowały. - Muszę się po prostu upewnić, że nie podążyli tu za nami – powiedział. - Naprawdę powinieneś pozwolić mi spojrzeć na swoje rany. - Ostatni razem, gdy oglądałaś moje rany o mało nie zemdlałaś. - To było dawno temu. - Dwa miesiące temu. Dawaj albo bierz. - Dobra – powiedziałam odsyłając go machnięciem ręki. – Idź, rób te swoje fajne, męskie rzeczy, podczas gdy ja zostanę w domu pod okiem gulgoczącego trzynastoletniego gangstera. W tym obrazku było coś niepokojącego. *** Obudziło mnie chłodne cielsko stukilogramowego rottweilera, które leżało na mnie jakbym robiła za ludzki materac. Nie niepokoił mnie fakt, że jej prawa łapa 195

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

przykrywała prawie w całości moją twarz, odcinając mi dopływ tlenu, czy jej tułów leżący na mojej miednicy przez co miałam zdrętwiałe nogi. Bardziej zmartwiło mnie to, że chrapała, a jej głowa zwisała z poziomu moich żeber. Serio? Nawet po śmierci? Z jakiegoś powodu chrapanie w tym stanie wydawało się zbyteczne. Miałam o czym myśleć – demony, moje dziedzictwo, moja długoterminowa umowa na stanowisku Ponurego Żniwiarza, którą nie pamiętam, bym podpisywała – ale nic tak nie penetrowało mojej czaszki jak myśl o kawie. I tlenie. I fakt, że musiałam się jak najszybciej wysiusiać. Dziwne ciśnienie o imieniu Artemida napierało na mój pęcherz. Zdjęłam z twarzy gigantyczną łapę i z herkulesowym wysiłkiem wyczołgałam się spod rottweilera. Gdy wylądowałam na podłodze, jej głowa zwisała z łóżka i jeszcze się nie obudziła. Nie mogłam się powstrzymać. Oparłam się i nosem trąciłam jej wąsy. Jej warga drgała, a z gardła wydobywało się warknięcie za każdym razem, gdy całowałam jej nos. Mogłaby idealnie sparodiować Elvisa. Udało mi się stanąć na nogi i zdążyć do łazienki. Po krótkiej przerwie i randce z Panem Kawusiem, ostrożnie podeszłam do okna w salonie, ponieważ nie chciałam przeszkadzać Aniołowi i ciotce Lil w leżeniu na różnych meblach. Wciąż mnie zdumiewało, że umarlaki śpią. Szczególnie przy tym łomotaniu dochodzącym od sąsiadów. Nawet przy dźwiękach remontu usłyszałam jak zatrzymuje się ciężarówka. Było za wcześnie na jakąkolwiek dostawę do baru taty, więc ciekawość wzięła górę. Może to byli nowi sąsiedzi, chociaż to byłoby głupie, ponieważ w ich mieszkaniu wciąż trwał remont. Mojemu wynajętemu kącikowi też przydałby się remont. Potem muszę porozmawiać z panem Z. Przekonam go, że nowe kuchenne blaty podniosą wartość całego budynku. O dziwo, na zewnątrz pojawiło auto do przeprowadzek i zaparkowało na tyłach baru. Z coraz większym zainteresowaniem poszłam do okna w sypialni, by mieć lepszy widok. Tak, ktoś się wprowadzał. Spojrzałam na okno na piętrze i sapnęłam. Głośno. Jakiś mężczyzna otwierał żaluzje i sprzątał wejście jakby przygotowując miejsce na nowego dzierżawcę. W moim biurze.

196

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Mój ojciec wynajmował moje biuro tuż pod moim nosem. Byłam przerażona. I urażona. I coś więcej niż dotknięta. Po szybkich poszukiwaniach w szafie - których wynikiem były bokserki w kratkę, koszulka głosząca, że jestem bardziej cool niż powietrze z klimatyzatora oraz różowe królicze kapcie, w sam raz nadające się na podróż na drugą stronę ulicy - odłożyłam swój kubek po kawie i pomaszerowałam do baru taty. Im więcej o tym myślałam tym szybciej szłam. A im szybciej szłam tym bardziej zła się robiłam. Chłodny wiatr smagał mnie, gdy wyszłam z budynku, ale olałam to. Mój ojciec wynajmował moje biuro. Po tym całym wkurzeniu. Przeszłam obok dwóch mężczyzn walczących, by wnieść biurko i dałam nura za bar. - Tato! – Wrzasnęłam, obchodząc moją zaskoczoną macochę, która właśnie weszła. Najwyraźniej przyniosła temu zdrajcy śniadanie. Mogłam mieć jedynie nadzieję, że się tym zadławi. Minęłam Siennę, nową, cudowną barmankę, która przystawiała się do Pari. Uśmiechnęła się zachwycona, gdy dostrzegła moje bokserki. Gemma wyszła z biura taty, gdy tylko tam dotarłam, wyglądała na zaskoczoną. - Charley nie jesteś ubrana. - Gdzie on jest? – zapytałam obchodząc ją. - Tata? Na górze. Tak myślę. Gdybym miała spokojny umysł, może bym i zwróciła uwagę na maleńki uśmiech, który przeszedł przez jej twarz, wyłapałabym, że nic nie jest takie, jakie się wydawało, ale byłam na misji. Odwróciłam się i pokonywałam po dwa schodki na raz. Nie najłatwiej to robić w króliczych kapciach. A długie kroki powodowały, że klin od bokserek wchodził do zakazanych miejsc, jednak szybka korekta załatwiła sprawę. Wpadłam jak burza do pierwszego biura, tego, które było moje przez dwa lata i zastałam tatę patrzącego przez okno niewidzącym spojrzeniem. Jego wysoka, szczupła sylwetka była ubrana w koszulę w kratę i pomięte spodnie, które wyglądały na dwa rozmiary za duże. Jego normalnie jasnobrązowa skóra miała blady odcień mąki, która pasowała do jego ciemno blond włosów. W środku nie było nikogo innego. Wszystko, co zostawiłam było na swoim miejscu. Żaden segregator nie był przesunięty. Zatrzymałam się za nim i oparłam ręce na biodrach. 197

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Serio? – spytałam. Pochylił głowę, a ja zablokowałam wszystkie emocje w chwili, gdy jego smutek uderzył we mnie. Głęboko westchnęłam, by się tego pozbyć. Kazał mnie aresztować, gdy leżałam w szpitalnym łóżku. Nie zasłużył na moje współczucie. Ale zasłużył na pełną moc mojego gniewu. - Wynajmujesz moje biuro? Tak po prostu? – Pstryknęłam palcami, by podkreślić okropność jego czynów. Na dwa miesiące zostawiłam je, ale z jakiegoś powodu to nie wydawało się ważne. W końcu się do mnie odwrócił, wyglądając bardziej mizernie niż zwykle. Jego zwykle prosta sylwetka wydawała się pochylona ze zmęczenia. Ubrania leżały na nim krzywo. Nie obchodziło mnie to. Nie. Obchodziło. Mnie. To. - Nie skarbie, nie robię tego. Wskazałam okno palcem. - A więc co to jest? - Sztuczka – odparł rzeczowym głosem i potrzebowałam chwili, aby wchłonąć to słowo. – Fortel – ciągnął. Spojrzałam przez okno i zobaczyłam, że wóz od mebli jest niemal pusty poza jednym biurkiem. Mężczyźni poniżej zasalutowali tacie, załadowali z powrotem biurko i zamknęli drzwi. Odwracając się do niego powiedziałam: - O czym ty mówisz? Jaka sztuczka? - Dla ciebie – podszedł bliżej. Cofnęłam się, nagle stając się ostrożna. Znowu się zbliżył, po czym się zatrzymał, gdy posłałam mu moje sławne zabójcze spojrzenie. - Nie odbierasz moich telefonów – powiedział podnosząc dłonie w geście poddania. – Nie otwierasz drzwi, gdy przychodzę. - O jej, ciekawe czemu. – Odwróciłam się, by wyjść, ale jego następne słowa wmurowały mnie. - Nie wiem ile czasu mi zostało. - Co? – spytałam, podejrzliwość wyostrzyła ton mojego głosu. 198

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kiedy cię aresztowałem, nie wiedziałem ile mam czasu. Chciałem po prostu żebyś z tym skończyła i to szybko. Zirytowana i pozbawiona cierpliwości rozłożyłam ramiona w bezradnym geście i ponownie opuściłam. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Chciałem to zrobić za ciebie. Chciałem naprawić to, co narobiłem. Wprowadziłem cię w to życie. Chciałem cię z niego wyciągnąć zanim będzie za późno. - Dlatego mnie aresztowałeś? To było twoje rozwiązanie? - Nie mogłabyś być prywatnym detektywem z wyrokiem. Twoja licencja zostałaby cofnięta. – Wzruszył ramionami. – Misja wykonana. Przez moją twarz przemknął uśmiech, jednak pozbawiony humoru. - Dzięki za osłanianie mi pleców tato. Doceniam to. - Nie pozostawiłaś mi wyboru. - Co? – Niemal nie krzyczałam. – Nie pozostawiłam ci wyboru? Czyś ty oszalał? - Próbowałem cię namówić, byś się przede mną otworzyła, ale nie ufałaś mi. Nigdy nie ufałaś. I nie wiedziałem co jeszcze mogę zrobić. Próbowałem naprawić krzywdę. To moja wina, że robisz to, co robisz. Wciągnąłem cię w to i chciałem cię z tego wyciągnąć. Z niebezpieczeństwa. Kiedy źli goście przychodzą po ciebie z mojego powodu… udawałem już dość długo. Jednak nie mogę już dłużej udawać. - A więc wybrałeś doskonały moment na oczyszczenie sumienia, tato. Gdy leżałam w szpitalnym łóżku po torturach, które niemal doprowadziły mnie do śmierci, ty mnie aresztowałeś. – Podniosłam oba kciuki. – Świetna decyzja. Opuścił spojrzenie. - Nie miałem wyboru. - Wiesz co? – Podeszłam do niego. Trąciłam palcem w jego klatkę piersiową. – Dużo myślałam o tym jak zawsze cię postrzegałam. Byłeś moją opoką. Jedynym, który wierzył we mnie, w moje umiejętności. Zawsze myślałam, że jesteś po mojej stronie. Ale wtedy uderzyło mnie coś innego. Wszystkie te lata byłeś z Denise, tolerowałeś jak mnie traktowała i zamiast mnie bronić, patrzyłeś w inną stronę. Nigdy nie stanąłeś w mojej obronie. Właściwie to czerpałeś korzyści z moich umiejętności i pozwalałeś, by ta czarownica sprowadzała mnie do poziomu podłogi za każdym razem, gdy mogła.

199

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Spojrzał za mnie. Odwróciłam się i zobaczyłam czarownicę w drzwiach z otworzonymi z zaskoczenia ustami. Wskazałam na nią. - Tak, o niej mówię. – Gdy powstrzymał się od komentarza, zapytałam. – Czy kiedykolwiek zależało ci na mnie? Ze zdziwieniem się wyprostował. - Oczywiście, że tak. Zawsze mi zależało. Po prostu myślałem… - Jego głos się załamał i zakrył usta pięścią. - Zrób to dobrze. – Mój ton miał więcej ostrzeżenia niż propozycji. - Wy, dziewczynki, potrzebowałyście matki. - I dałeś nam to? – Podeszłam bliżej, widok drżał mi za łzami spływającymi z rzęs. – Nie byłeś moją podporą. Byłeś swoją. Śmiało. Wynajmij moje biuro. Wali mnie to. Ponieważ Denise blokowała wyjście ewakuacyjne, postanowiłam przejść przez drugie biuro i wyjść głównymi drzwiami. Jednak, gdy tylko przekręciłam gałkę, powiedział: - Muszę wiedzieć, że z tobą będzie wszystko dobrze, gdy mnie już nie będzie. Ostatnim mężnym wysiłkiem odwróciłam się do niego z bardzo mądrą odzywką znajdującą się na końcu mojego ostrego jak brzytwa języka, jednak pozostała na swoim miejscu, ponieważ w następnej chwili tata podniósł broń i strzelił do mnie.

200

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 14 Używany Nagrobek19 na sprzedaż. Idealny dla kogoś z imieniem Charlotte Davidson. - OGŁOSZENIE

Strzelił do mnie! Uchyliłam się. Nie wiem dlaczego. Ale usunięcie się z linii strzału wydaje się rzeczą właściwą. Kiedyś mogłam zwolnić czas. Dosłownie potrafiłam zobaczyć kulę zawieszoną w powietrzu. Jednakże od momentu tortur chyba straciłam tę umiejętność, skoro tata strzelił, a ja zamiast zwolnić czas, uchyliłam się. Upadłam na kolana i objęłam głowę, a potem spojrzałam na ojca. Trzymał gnata z oszołomieniem malującym się na twarzy. - Leland! - wrzasnęła Denise. W szoku przykleiła dłonie do ust. Chwała za jej wysiłek. Po inwentaryzacji moich życiowych funkcji i odkryciu braku bólu skoczyłam na nogi. Gemma stanęła za Denise próbując dostać się do środka. Po niej pojawiła się Sienna trzymająca w dłoniach dzbanek kawy. Zdałam sobie sprawę, że świat wirował. Dźwięk wystrzału wysłał przez mój system pędzącą adrenalinę. Poklepałam się drżącymi dłońmi poszukując ran i wrzasnęłam do taty. - Co to, do cholery, było? Nadal trzymał mnie na muszce. Wydawał się być w lekkim szoku. - Tato! - powiedziałam, starając się zwrócić jego uwagę. - To już oficjalne. Jesteś złym ojcem! Dobrzy ojcowie nie strzelają do córek. - Skrzyżowałam ręce na piersi i wytoczyłam ciężkie działa. - Kiedy umrę wszystko powiem mamie. - Co się stało? - zapytała Gemma patrząc na mnie i na tatę. Zwróciłam się do niego. 19 Po ang. nagrobek to tombstone – i mamy swego rodzaju grę słowną. Bo Tombstone pod koniec XIX wieku, było miastem-

meliną dla wszelkiego rodzaju drani, złodziei i morderców.

201

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Chciał mnie zabić. To się stało. - Tato - skarciła ojca niczym dzieciaka, który właśnie zjadł robaka. - Nie, ty nie rozumiesz. - Skupił się na mnie, kiedy Wubek wpadł do pokoju. Świetnie, cały gang będzie świadkiem mojego morderstwa. Tata spojrzał na mnie. - Patrz teraz. Drugi raz wystrzelił. Ponownie uchyliłam się walcząc z zawrotnym efektem adrenaliny, który posłał mnie na skraj świadomości. Według teorii ewolucji adrenalina powinna wywołać zgoła inny efekt. Powinnam ociekać potem i uciekać jak przed wściekłym niedźwiedziem. Umieranie było takie antydarwinowskie. Wujek Bob wyciągnął swojego gnata i wycelował w głowę ojca, zanim mogłam powiedzieć: - Co do kurwy? Opadłam na kolana. Huk wystrzału przeszył mnie mocno i szybko. Czułam jak powietrze ucieka z moich płuc. Zatoczyłam się, a świat zaczął kręcić się wokół mnie rozmazując pole widzenia. Położyłam się na brzuchu. Chciałam zwymiotować. Moje ciało się trzęsło. Przełknęłam ślinę starając się zachować w żołądku tę odrobinę kawy, którą wcześniej wypiłam. Poczułam ciepłe powietrze na skórze i spojrzałam na lewo. Reyes zmaterializował się obok mnie w czarnej pofałdowanej szacie, sprawiając, że mój świat zakołysał się bardziej. Czułam się jak łódź na morzu. Spojrzał spod kaptura na tatę, a następnie na mnie. - Dlaczego twój ojciec próbuje cię zabić? Przełknęłam ponownie i oparłam się plecami o ścianę. - Nie mam pojęcia. Kiedy wystartował w stronę taty, wystrzeliłam na nogi, podbiegłam i stanęłam pomiędzy nimi. - O nie, na pewno nie. On jest poza zasięgiem, kapujesz? Chwycił moją dłoń i wsunął pod szatę. Palący żar uspokajał mój gniew. - Wyjaśnij to albo zabiję go tam, gdzie stoi. Odsunęłam się od niego i wskazałam w stronę okna. 202

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Wynocha. Już. Z niskim pomrukiem zdematerializował się, ale czułam jego obecność. Nie odszedł daleko więc w każdej chwili mógł zmaterializować się z powrotem i zerwać tacie kręgosłup, zanim zdążyłabym wrzasnąć w proteście. Musiałam rozwiązać tę sytuację i zrobić to szybko, w przeciwnym razie tata nie będzie już nigdy samodzielnie chodzić. I całkiem możliwe, że nie będzie oddychać. Gdy już zebrałam się do kupy zauważyłam, że każdy się na mnie gapi. Pewnie dlatego, że gadałam z powietrzem. Po prostu musieli sobie z tym poradzić. Mieliśmy większą rybę do złowienia. Ale wyraz ich twarzy powstrzymał mnie. Przecież już mnie widzieli jak rozmawiałam z powietrzem. Cóż, wszyscy poza Sienną. Nie mogłam zrozumieć poziomu ich szoku. Sienna wypuściła z dłoni dzbanek. Wylądował z hukiem na podłodze, kawa rozlała się w każdą stronę, ale ani jedno spojrzenie nie zachwiało się, bo każdy nadal wpatrywał się we mnie. - No co? - zapytałam, nagle skrępowana. Spojrzałam w dół, taaak, moje bokserki były na miejscu. Wydawały się dobrze na mnie leżeć. Ponownie spojrzałam na ich twarze. Nawet wujek Bob trzymając broń przy głowie taty, nie przestawał we mnie wlepiać oczu. Podobnie jak wszyscy. Tato opuścił dłoń. Ruch zwrócił uwagę Wubka. Odwrócił się do niego. - Rzuć broń, Leland! Zrobił to. Broń upadła na podłogę, ale nikogo to nie obchodziło. Wszystkie oczy wciąż były zwrócone na mnie. Powoli wujek Bob ukląkł i tylko na chwile spuścił ze mnie wzrok podnosząc broń. To już było cudaczne. - Jak to zrobiłaś? - zapytała Gemma. - Ale co? - spytałam całkowicie zdezorientowana. – To, że zostałam prawie zastrzelona przez tatę? Kiedy wszyscy nadal kontynuowali gapienie się na mnie zdecydowałam, że nadszedł odpowiedni czas na tyradę. - Wiesz, to naprawdę nie było takie trudne. Po prostu stałam tu, gdy nasz tatoświr strzelił do mnie... - To ślepaki. 203

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Ponownie skupiłam się na nim. - Próbowałeś zabić mnie ślepakami? - Tak. - Skinął głową. Po czym pokręcił głową. - To znaczy nie... - Czy to nie jest nieproduktywne? - Sposób w jaki się ruszasz - kontynuował z niedowierzaniem. - To było nierealne. Nikt tak się nie porusza. - Co masz na myśli? - Mój gniew wzrastał. Czy nikt nie przejmował się, że mój ojciec właśnie próbował mnie zabić? Podszedł do mnie i próbował dotknąć mojej twarzy, ale zablokowałam jego dłoń i odeszłam. Nie próbował podejść. Zamiast tego zapytał. - Kim jesteś? - Poza tym, że wkurzoną kobietą? - Charley - rzuciła Gemma, a jej głos przyjął łagodny ton terapeutów. - Spójrz gdzie jesteś. Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę, że ma rację. Wcześniej byłam przy drzwiach, teraz stałam pod oknem wychodzącym na aleje. Wzruszyłam ramionami. - No zeszłam z linii strzału. Wielkie mi halo. Zostałabym postrzelona. - Ale nie zostałaś - opowiedziała Gemma. - Byłaś tu, a po chwili tam. Ty... Przerwała, szukając odpowiednich słów. - Poruszasz się tak szybko. To w jaki sposób znikasz i pojawisz się. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. - Musiałem wiedzieć - powiedział tata. - Musiałem wiedzieć, że dasz sobie radę. Wiem, jesteś inna, ale nie miałem pojęcia jak bardzo. Kiedy Caruso związał mnie i rzucił się na ciebie z nożem... sposób w jaki się ruszałaś. W życiu nic takiego nie widziałem. Caruso został zatrzymany przez tatę i zapuszkowany na wiele lat. Gdy wylazł z kicia przyszedł po mojego ojca i po mnie. - To właśnie wtedy zdałem sobie sprawę jak szczególna jesteś. Jeszcze raz próbowałam zwalczyć efekt adrenaliny pędzącej przez mój układ nerwowy, starając się nie wybuchnąć. - Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby strzelanie do mnie mogło być dobrym pomysłem. - Odwróciłam się chcąc wyjść, ale zatrzymał mnie wujek Bob. - Charley, kochanie, muszę wiedzieć, wniesiesz oskarżenie? 204

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Złośliwy uśmiech rozprzestrzenił się na mojej twarzy zanim powiedziałam: - Nie. Nie dzisiaj. Nie chcę mieć z nim więcej do czynienia. Odepchnęłam na bok Denise i zbiegłam po schodach. - Charley, czekaj! - krzyknęła za mną Gemma. Nadal szłam. - Napiszę o tym list do mamy. - Świetnie - rzuciła, starając się mnie dogonić. - Ale zanim dasz się ponieść emocjom musisz o czymś wiedzieć. Dopadła mnie przy frontowych drzwiach. - Wiem - stwierdziłam. Moje gardło zacisnęło się. - Poczułam to, jak tylko weszłam do pokoju. Wzięła głęboki oddech i powiedziała. - Nie mam pojęcia, ile czasu mu zostało. Odwróciłam się nie chcąc, by zobaczyła ból w moich oczach. - Jak długo wiesz? - Kilka miesięcy. Nie pozwolił tobie o tym powiedzieć. Chciał to zrobić sam. Ale nie odbierałaś jego telefonów. Skrzyżowałam ręce, nadal nie patrząc na nią. - Nadal powiem mamie. Stanęła bliżej i objęła mnie. - Powiedz jej cześć ode mnie. Położyłam głowę na jej ramieniu i powiedziałam: - Okay, ale myślę, że mnie lubi bardziej niż ciebie. Gemma roześmiała się i ścisnęła mnie mocniej. *** Cook wtoczyła się do mieszkania, kiedy stałam nalewając sobie filiżankę kawy. Jej szeroko otwarte oczy były smutne i zmartwione. Kiedy mnie dostrzegła zalała ją ulga. Podeszła i sapnęła z jedną dłonią na piersi. - Nie mogłam cię znaleźć - powiedziała między sapnięciami. - I wszystkie twoje rzeczy były na miejscu. Myślałam, że zostałaś zabita. Albo ponownie porwana. 205

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Przepraszam, oto jestem. Cała ja. Uniosła palec, ciężko przełknęła i powiedziała: - Charley przysięgam, będziesz powodem mojej śmieci. - Nie bądź śmieszna. Dlaczego miałabym cię zabić? Pracujesz za friko. Skinęła głową. - To jest dobra uwaga. - Byłam po prostu w biurze. Tata starał się mnie zastrzelić. Dwa razy. Więc wujek Bob wyciągnął broń. Ten facet jest szybszy niż na to wygląda. Jej oczy rozszerzyły się ponownie. Potem zwęziły z niedowierzaniem. I znowu rozszerzyły. I ponownie zwęziły. A potem zrobiły tą małą bzdurną rzecz, kiedy kręciła głową na moje słowa. Następnie rozszerzyły się jeszcze bardziej. Znowu zwęziły. Ruchy jej oczu były tak zabawne jak moje gacie. - No dobra to ja wezmę prysznic. A reszta niech dotrze do twojej świadomości. - Jak wygląda biuro? - zapytała w końcu. - Ładnie, odkąd wykończył je Bobby Joe. Lubię ten jasny szarobrązowy, który wybrał. - Był śmieszny, kiedy myślał, że jego dziewczyna stara się go zabić orzechami. - Prawda? - Wzięłam filiżankę kawy. - To by miało więcej sensu, gdyby miał alergię na orzechy. *** Po tym jak pozbyłam się Anioła, mówiąc mu, że minęła jego wachta, wzięłam szybki prysznic i przeszłam do mojego porządku dnia. Nie byliśmy nawet o krok bliżej znalezienia prześladowcy Harper. A to mnie zasmucało. Na szczęście miałam jeszcze kilka tropów do sprawdzenia. Cook w końcu otrzymała listę zamiejscowych klientów Tanoan Estates. Ale jak wydedukowałyśmy żaden z nich nie miał nic wspólnego z przeszłością Harper. Podała mi też adres wieloletniej gospodyni Lowellów, obecnie przebywającej na emeryturze. Pomyślałam, że zacznę tam, a później pójdę do Azylu sprawdzić co z Rocketem. Nie widziałam go od dłuższego czasu. - Mam też listę wszystkich pracowników Lowellów, których zatrudniali podczas trwania ich małżeństwa - powiedziała Cookie, podczas gdy ja przeżuwałam śniadanie 206

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mistrzów, czyli resztki murzynka. - Ale niewielu z nich pracowało dłużej niż kilka lat. Kierowca nadal tam jest, ale nowa gospodyni pracuje dopiero od kilku tygodni. - Tiaaa, nowa gospodyni powiedziała mi to samo. - Zajęło mi chwilę, by wyśledzić starą. Pracowała dla nich prawie trzydzieści lat. Powinni znać jej adres, a musiałam zapytać Donalda. - Donalda? - zapytałam, zaszczepiając w mój głos pomruk zainteresowania. - Pfff. To kierowca Lowellów. Tylko on poświęcił mi czas, a brzmiał jakby miał przynajmniej dziewięćdziesiątkę na karku. - Może jest palaczem. Skoro nadal jest ich kierowcą... - Sorki, byłym kierowcą. Teraz po prostu dba o ich samochody, czy coś w tym stylu. Powiedział, że go zatrzymali, bo było im go żal. - Ciekawe. Dowiedziałaś się czegoś jeszcze? Zatrzepotała rzęsami. - Cóż, jest spod znaku bliźniąt, lubi długie spacery po plaży i jest bardzo atrakcyjny dla facetów w kiltach. Połknęłam ostatni kęs murzynka popijając go ciepłą kawą. - To dziwne. Ale ja też jestem atrakcyjna dla facetów w kiltach. - Szturchnęłam ją. - Dasz mi telefon do Donalda na wypadek, gdybym miała jakieś pytania? - Nie będziesz się poruszała na moim terytorium, prawda? Sapnęłam i położyłam niewinną rękę na mojej niewinnej piersi. - Nigdy. Zignorowała mnie. - Czyli po rozmowie z gospodynią idziesz do Rocketa? - zapytała ze wszystkowiedzącym uśmiechem. Rocket był nieocenionym źródłem informacji jeżeli idzie o znalezienie osób zmarłych albo nadal żyjących. Znał nazwiska każdego umarlaka pałętającego się po Ziemi. Dlatego mógł mnie poznać z ich statusem w ciągu sekundy. Był też wielki, cudowny i uwielbiał się przytulać. Mocno. Ale Cook nie mówiła o Rockecie jeżeli ten figlarny błysk w jej oczach był jakąś wskazówką. - Tak – odpowiedziałam, zapamiętując adres gospodyni. - A co z sąsiadami Rocketa? Też masz zamiar się z nimi spotkać? 207

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Uniosłam brwi. - Mam słabość do facetów na Harleyach. Pogroziła mi palcem. - Powiedz po prostu nie. - Nie rozumiesz - rzuciłam wychodząc. - To jest naprawdę silna słabość. *** Pojechałam do gospodyni mieszkającej na południu, obsesyjnie starając się nie myśleć o tacie strzelającym do mnie. Dwa razy. Gospodyni mieszkała w starej części miasta. Wiele domów w tej okolicy uznano za zabytki i były świetnie zachowane, tak samo jak dom pani Beecher. Zapukałam do drzwi i przez chwilę podziwiałam kwiaty na jej ganku. Były fioletowe. Starsza, krępa kobieta, z lekko siwymi włosami i szarymi oczyma otworzyła drewniane drzwi, ale stała za siatką w dodatkowych drzwiach zabezpieczających przed wichurą. Czubkiem głowy ledwo sięgała mojej brody, więc musiała zadzierać głowę, by patrzeć mi w twarz. - Witam, pani Beecher? - Tak? - powiedziała, wycierając ręce w ścierkę do naczyń. Miała na sobie sukienkę w kwiaty wyglądającą jakby dostała więcej niż odpowiednią porcję prania. - Przepraszam, że pani przeszkadzam. Nazywam się Charley Davidson. Uniosłam swoją legitymację. – Jestem prywatnym detektywem i zostałam zatrudniona do rozwiązania sprawy dotyczącej pani byłych pracodawców. Lowellów. Jej tętno gwałtownie wzrosło, a usta zadrgały na sekundę, ale odnotowałam to. Po chwili przybrała pokerową minę. - Ja rozumiem, że nie jest dobrze plotkować o Lowellach. W końcu była pani ich pracownikiem przez wiele lat. Ale dostałam od nich zgodę na przesłuchiwanie byłych pracowników - powiedziałam łżąc przez moje super białe zęby. Lowellowie trzymali pracowników na krótkiej smyczy. Nigdy nie widziałam większych tyranów. - Och, w takim razie w porządku - powiedziała, wyraźnie się uspakajając. - W czym mogę pomóc? 208

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Nadal mówiła do mnie przez siatkę, wyraźnie nie chcąc mnie wpuścić. Biedactwo. - Rozumiem, że pracowała pani dla Lowellów przez trzydzieści lat. Może mi pani coś powiedzieć o ich córce, Harper? Jej tętno skoczyło ponownie. Rozejrzała się. Pewnie zastawiała się czy nie jest przypadkiem obserwowana. Zupełnie jak nowa gospodyni, gdy ją wypytywałam o posiadłość Lowellów. - Naprawdę niewiele wiem. Była bardzo niezrównoważona. Mieli z nią masę problemów. Ale to jest wszystko, co wiem. - Tiaaa, słyszałam. Czy pamięta pani, kiedy to się zaczęło? Spojrzała na ścierkę do naczyń trzymaną w dłoniach. Strach promieniował z niej falami. - To się zaczęło, gdy pan i pani Lowell wzięli ślub. Skinęłam głową. - Czy zauważyła pani coś podejrzanego w tym czasie? Nie mogłam odgonić od siebie myśli, czy prześladowca Harper nie jest jednym z pracowników Lowellów. - Czy w tym czasie Lowellowie zatrudnili nowego pracownika? Albo może ktoś odszedł. Coś ją olśniło. Dostrzegłam to w wyrazie jej twarzy. Ale odrzuciła to. - Pani Beecher, wszystko co pani powie może pomóc, nieważne jak małe to się wydaje. Znużona wzięła głęboki wdech. - To nic. Po prostu przypomniałam sobie, że Felix zaczął pracować zaraz po ich ślubie. - Felix? - zapytałam, chwytając za notatnik i długopis. - Felix Navarro. Przez lata zajmował się ich trawnikami... - Przerwała myśląc. - I? Kidy ponownie skupiła się na mnie, jej twarz była pełna żalu, jakby nienawidziła się za swoje przypuszczenia. - Cóż, on lubił panienkę Harper. Bardzo lubił. - Jak bardzo? 209

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nosił jej zdjęcie w portfelu. Kilka zdjęć. Oki, to przyprawiało o gęsią skórkę. Nic na to nie mogłam poradzić, że oskarżenie wkradło się do mojego głosu. - Myślisz, że robił coś... - O Boże nie – przerywała mi, powiewając ścierką do naczyń. - Nigdy. On prostu był... cóż, był czuły wobec niej. Założę się. - Dziękuję - powiedziałam posyłając jej uspakajający uśmiech. - Była pani bardzo pomocna. Pochyliła głowę, jakby zawstydzona, że cokolwiek powiedziała i zamknęła drewnie drzwi. *** Po telefonie do Cook, by sprawdziła ogrodnika lubiącego małe dziewczynki i noszącego ich zdjęcia w portfelu, wylądowałam w Azylu – w szpitalu psychiatrycznym porzuconym w latach pięćdziesiątych. Poznałam Rocketa, gdy w collegu odkryłam swoją miłość do badania takich miejsc. Częściowo z powodu mojego zamiłowania do starych budynków, ale głównie z powodu zamiłowania do zmarłych, chorych psychicznie pacjentów. Znali tajemnice wszechświata, każdy z nich, i mogłam z nimi rozmawiać godzinami. To rozkładało na łopatki każdą moją pracę domową. Zaskoczona odkryciem opuszczonego azylu w samym środku Albuquerque zgłębiałam jego tajemnice przez kilka dni. Pewnej nocy, gdy księżyc świecił w ciemnościach polazłam do Azylu z pełnym żołądkiem taniego wina. Kiedy w upojeniu zataczałam się z ochami i achami, zastawiając się, co dokładnie można zrobić narzędziami medycznymi wyglądającymi jak sekatory, pośrodku pomieszczenia zobaczyłam Rocketa. Nie wiem które z nas było bardziej zaskoczone obecnością drugiego, ale gdy go zapewniłam, że nie przyszłam gwizdnąć mu warcabów, szybko staliśmy się przyjaciółmi. Jednak z powodu jego minimalistycznego podejścia do koncentracji na jednej rzeczy, zajęło mi kilka wizyt, by czegokolwiek się o nim dowiedzieć. Odkryłam, że zmarł w latach pięćdziesiątych. Miał też siostrę zmarłą podczas podczas Brudnych 210

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Lat Trzydziestych20. Dotrzymywała mu towarzystwa w Azylu, ale jeszcze jej nie poznałam. Co dziwniejsze, właścicielami Azylu, w którym to żył Rocket był lokalny gang motocyklowy – o nazwie Bandyci, zamieszkujący sąsiednią posesję. Przemykałam się chyłkiem obok nich przez lata, mimo że mieli tendencję do spuszczania ze smyczy rottweilerów. Ale ich lider, szorstki i ostry typ, znany pod imieniem Donovan, niedawno dał mi klucz. Jeszcze z niego nie skorzystałam, więc dzisiaj był idealny dzień, by spróbować. A i tak wydawało się, że nie byłam w stanie użyć wejściowych drzwi. Jak zawsze zaparkowałam Misery za śmietnikiem, aby wkraść się do Azylu bez zgłaszania mojej obecności. Najwyraźniej ten zwyczaj był zbyt trudny do złamania. Po zablokowaniu Misery poklepałam błotnik i udałam się w poszukiwaniu potężnego Rocketa. Patrząc przez bluszcz pokrywający płot widziałam tylną część podwórza Bandytów, gdzie mieli stary garaż. Zawsze posiadali nadmiar motocykli i pełno części rozrzuconych wokół na żwirze. Obecnie na tyłach stał van i kilku gości ubranych na czarno, ładowało worki marynarskie. Wśród facetów w czerni był Donovan i jego dwaj pomocnicy: Michael – gość w typie Ojca Chrzestnego, który wyglądał świetnie w tatuażach oraz Eric, wysoki chłopak, bardziej przypominający greckiego księcia niż motocyklistę. Ale to co mi się wydawało najdziwniejsze, to to, że każdy z nich był ubrany dokładnie tak samo. Eric i Donovan nosili czarne bandany wokół szyi, poza nimi czterech facetów i jedna kobieta ubrani byli w czarne koszule z długim rękawem oraz czarne motocyklowe spodnie. Wszyscy mieli czarne skórzane rękawiczki, tak samo jak czarne przeciwsłoneczne okulary założone na oczy lub na czubku głowy. W mojej opinii było to podniesienie kolorów gangu na nowy poziom. Jednak nadal było coś dziwnego w ich zachowaniu. Spojrzałam na trzech najważniejszych Bandytów. Donovana – lidera i jego zastępców Michaela i Erica. Najważniejszy, bardzo ważny i ważny. Już prawie opuściłam swoją kryjówkę i ruszyłam do Azylu, gdy coś wypadło z worka marynarskiego. Gapiłam się na to, ale Eric podniósł to i wrzucił do worka. Moje serce zamarło. Biała maska z gumy. Taka sama jak ta, którą nosili faceci 20

Dust Bowl, albo Brudne Lata Trzydzieste - okres (lata 1931-1938), w którym dziewiętnaście stanów na obszarze Wielkich Równin w Stanach Zjednoczonych zostało dotkniętych katastrofą ekologiczną, będącą skutkiem suszy i silnej erozji gleb. Została ona spowodowana wieloletnią suszą i intensywną eksploatacją rolniczą gruntów.

211

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

pokazywani w wiadomościach w całym hrabstwie. Rabusie banków. Wiedziałam, że faceci z monitoringu wyglądali znajomo. Mogłam tak bardzo się pomylić co do nich? To byli dobrzy goście. Poczułam to, gdy ich pierwszy raz spotkałam. No dobrze, leżałam na ziemi, a Donovan trzymał but na moim brzuchu, ale głęboko w środku mieli serca ze złota. Stanęłam za Misery zastanawiając się, co powinnam zrobić. Mogłam spróbować z nimi o tym pogadać, ale na serio, nie chciałam tak młodo umierać. A oni wyraźnie zajmowali się rabowaniem już jakiś czas. Mogłabym ich nawrócić na jasną stronę mocy, ale co jeżeli, się mylę? A może mieli naprawdę doskonałe wytłumaczenie na to, dlaczego są ubrani dokładnie tak samo, jak niesławni rabusie nazwani Złodziejami Dżentelmenami. Może jadą na jakieś party, w którym będą uczestniczyć w przebraniu swoich ulubionych złoczyńców? Motocykliści mieli zamiłowanie do zwariowanych imprez. Ale o dziesiątej rano? O dziesiątej rano obrabowano pierwszy bank. Cholera. Van zaryczał, a ja cofnęłam się w stronę ogrodzenia. Donovan rzucił coś Ericowi, zanim dzieciak zasunął boczne drzwi. Donovan rozejrzał się wkoło by sprawdzić czy nikt nie patrzy i wskoczył na przednie miejsce pasażera. I wtedy stworzyłam plan. Ruszę za nimi. Jeżeli naprawdę mają zamiar brać udział w imprezie dorwę ich, powiem co głupiego wykombinowałam i wszyscy będziemy się z tego śmiać. Ale jeżeli okradają banki, będę musiała wymyślić plan awaryjny. Gdy nie było nikogo w okolicy wskoczyłam do Misery i pojechałam za nimi, trzymając się w bezpiecznej odległości. Po raz pierwszy od momentu, gdy mam Misery przeklinałam ją za czerwony kolor. Czarny byłby lepszy. A jeszcze lepszy szary. Wtedy naprawdę byłabym niewidoczna. Nigdy bardziej nie tęskniłam za peleryną niewidką jak w tej chwili. Kiedy zaparkowali pod bankiem społecznościowym Bernalillo nadal byłam pełna optymizmu, że z pewnością przyjechali po gotówkę na imprezę. Ktoś w końcu musiał zapłacić za piwo i chipsy, prawda? Zaparkowałam po drugiej stronie ulicy i obserwowałam. Czekali na jałowym biegu przez kilka sekund po czym wystartowali z vana w pełnym przebraniu bankowego rabusia, włączając w to białe maski i półautomaty. 212

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Opuściłam głowę na kierownicę i siedziałam w biedzie, dosłownie21, zastanawiając się, co robić. Tia, to nie był mój najlepszy dzień. Pomiędzy próbą zabicia mnie przez tatę, próbą zabicia taty przez Reyesa, najgorętsi motocykliści jakich kiedykolwiek spotkałam, zamienili się w notorycznych bankowych rabusiów. Zaczęłam główkować po cholerę dzisiaj opuszczałam mieszkanie. Przecież było w nim całkiem fajnie. Podobało mi się w nim. Było ciepłe i przytulne, w identyczny sposób co więzienna cela, ale przynajmniej nikt w nim do mnie nie strzelał ani nie rabował. Czekaj, może jeszcze mogłam z nimi pogadać. Może gdyby Donovan wiedział, że ja wiem, byłby zawstydzony i położyłby kres całej ten sprawie. Tiaaa, a Charles Manson22 był tylko źle zrozumianym poeciną. Ale warto było spróbować. No, mam na myśli, że w końcu jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciele nie strzelają do przyjaciół. Podobnie tatusiowie nie strzelają do córek, ale to była całkiem inna bajka. Porzuciłam Margaret w Misery i pocwałowałam na drugą stronę ulicy. Prześlizgnęłam się obok vana i cichaczem wlazłam do banku. Całkiem cichaczem. W końcu w banku trwał napad i wejście do środka nie było takie trudne. Wyłuskałam spojrzeniem Donovana. Fajnie, żaden z Bandytów nie miał wyciągniętej broni. Na szczęście nie wydawało się to konieczne. Donovan był zajęty niespuszczeniem z oczu ochroniarza i klientów leżących twarzą do ziemi. Byli zastraszeni, a ja szczęśliwa, bo Donovan nadal nie wyciągnął gnata grożąc, że rozwali komuś głowę. To w dłuższej perspektywie mogło być bardzo traumatyczne. Inni przeczesywali kasy bankowe i skarbiec, a jeden z nich stał z zegarkiem w ręku licząc czas. To był Eric. Dostrzegł mnie i ucichł. Pomyślałam, że uśmiechnę się do niego i pomacham, ale nie chciałam wyglądać jak skończona kretynka. Kiedy spojrzałam na Donovana wpatrywał się we mnie. Skrzyżował ręce na piersi, pochylił głowę na bok, jakby pytając mnie „co jest, kurwa?”. To samo pomyślałam, kiedy stąpałam w jego kierunku między klientami. - Przepraszam – powiedziałam, gdy nadepnęłam na kieckę klientki. Potem potknęłam się o ramię jakiegoś biednego gostka, więc też powiedziałam: - Sorki. 21

Gra słów – Misery – nazwa jej samochodu, misery oznacza też biedę, niedole, nieszczęcie, Amerykański przestępca skazany na karę śmierci, zmienioną na dożywocie po zmianie prawa stanowego. Przebywając w więzieniu Manson nagrał kilka albumów z pogranicza bluesa i rocka psychodelicznego, które były raczej ciekawostką medialną i nie odbiły się głośniejszym echem w świecie muzyki. 6 marca 1970 nagrał swoją pierwszą płytę zatytułowaną Lie: The Love and Terror Cult, w celu zebrania funduszy na sfinansowanie własnych adwokatów. 22

213

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Kiedy w końcu dopadłam Donovana posłałam mu sztuczny uśmiech i zrobiłam to coś śmiesznego z ustami, że mogłam coś powiedzieć nie poruszając nimi. - Jesteś rabusiem? - powiedziałam przez zaciśnięte zęby rozglądając się z nonszalancją. Eric najmłodszy i najwyższy z całej ekipy zeskoczył z lady ciężko lądując obok nas. Pochylił się, jego usta znalazły się obok mojego ucha. - Czy my przypadkiem nie potrzebujemy zakładnika? - wyszeptał, a w jego chropowatym głosie wyczułam adrenalinę. Usłyszałam też śmiech. Donovan nadal pilnował zakładników, ale jego ostre spojrzenie spoczęło na mnie. Spojrzał na zegarek. - Piętnaście sekund - krzyknął i skoncentrował się na mnie. Przynajmniej tak myślę. Ciężko coś stwierdzić biorąc pod uwagę to, że miał na twarzy białą gumową maską. - Chyba masz rację. Zanim zaprotestowałam odwrócił mnie i założył mi ramię na szyi, a drugie owinął wokół talii. Przewróciłam oczyma. - Jaja sobie robisz? - wysyczałam przez nadal zaciśnięte zęby. - To będzie zabawne - rzucił Eric. - Może skończysz robotę? - warknął do niego Donovan. - Jasne. Odskoczył i zaczął ładować kasę do worków. Nie mogłam uwierzyć, że tak mały bank miał tyle forsy. Z daleka usłyszałam syreny i zaczęłam się zastanawiać czy powinnam odczuwać ulgę, czy się martwić. To było dziwne uczucie. Byłam po odpowiedniej stronie prawa. Pracowałam jako konsultant Policji w Albuquerque. Na pewno mój udział w napadzie będzie wyglądał źle. Adrenalina pędziła przez moje żyły, a ja do licha miałam nadzieję, że chłopaki się pospieszą. Kiedy chłopcy zaczęli się zbierać, Michael podszedł do nas pusząc się jak paw. Wiedziałam, że to on, bo tylko on tak chodził. - Zakładnik - rzucił i na powitanie skinął do mnie głową. - Super. - A potem poszedł do vana jakby miał w tyłku cały świat. Tak, ci faceci byli szurnięci.

214

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Donovan holował mnie w stronę drzwi. Jego uchwyt był mocny, nie mogłam z czymś takim walczyć. Był takim perwersem. - Sorki - powiedziałam, gdy ponownie potknęłam się o ramię tego samego faceta. Wcześniej spojrzał na mnie i widział przecież, że wychodzimy. Więc mógł odsunąć łapę. Ciężko było nikogo nie potrącić, skoro było się ciągniętym pomiędzy klientami banku. A ja nigdy nie byłam oskarżona o nadmiar gracji. Musiał to wiedzieć po naszym wcześniejszym spotkaniu. Chwyciłam Donovana za ramię i warknęłam. - Facet, przez to u mnie na pewno nie zapunktujesz. Kiedy dotarliśmy do wyjścia szepnął mi do ucha: - Ciebie też miło wiedzieć, złotko. Zaczęłam już odpowiadać, ale pchnął mnie przez drzwi i wrzucił do vana. Wylądowałam na stercie butów i worków z kasą. A ja byłam spłukana. Przez dokładnie dwie sekundy mrugałam patrząc na baksy, pełna tęsknoty i zgryzoty, zanim walnęła mnie rzeczywistość. Nie mogłam podpieprzyć skradzionych pieniędzy. Nawet gdybym miała nie doczekać kolejnego świtu, co było całkiem prawdopodobne, biorąc pod uwagę te wszystkie białe twarze wpatrujące się we mnie. Van wystartował i wziął ostry zakręt. Klapnęłam tyłkiem na jakieś nogi. Walczyłam o równowagę i udawałam, że to wcale nie było niezdarne. W końcu odwróciłam się do Donovana. Sam przysiadł na kolanach, oczywiście utrzymywał idealną równowagę, kiedy zrywał maskę z twarzy i wrzucał do torby. Inni poszli za jego przykładem. Eric po zdjęciu maski uraczył mnie psotnym uśmieszkiem. Pewnie to o jego nogi rozbiłam się tyłkiem. Uroczemu uśmiechowi towarzyszyły śliczne, ciemne, iskrzące się oczy. Kiedy Michael ściągnął maskę wyszczerzył zęby w uśmiechu i ciekawości. Ale bardziej zaniepokoił mnie fakt, że wszyscy zaczęli się rozbierać. Zerwali z siebie czarne koszule pod którymi mieli różnokolorowe T-shirty. Następnie w ruch poszły spodnie. Donovan miał na sobie jeansy. Eric i Michael nosili skóry. Kierowca też pozbył się maski - no cóż, pozbyła się maski, i rzuciła na tyły. Rozpoznałam babkę, poznałam ją kilka miesięcy temu. Miała ciemne włosy, atrakcyjne zielono – piwne oczy oraz apetyczne kształty. Wydawała się być jedyną 215

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

kobietą w kręgu elity gangu Donovana. I jeździła jak wariatka. Zrozumiałam czemu Donovan ją wybrał, gdy nie budząc niczyjej ciekawości wzięła ryzykowny zakręt na światłach. Spojrzała na mnie

we wstecznym

lusterku

i mrugnęła

żartobliwie.

Przynajmniej cieszyli się tym, co robili. I dlatego trzeba było coś powiedzieć. - Rozbieraj się - zażądał Donovan. Zdałam sobie sprawę, że mówi do ostatniego gostka siedzącego przy tylnych drzwiach i nadal noszącego maskę. - Na serio? - zapytał. - Dowie się kim jesteśmy. - Wiedziała o tym zanim wlazła do banku - warknął Eric natychmiast przybierając defensywną pozycję. - Pozbieraj się człowieku. - Pierdol się – wysyczał facet. - Nie pójdę do kicia przez tę poczwarę. Poczwarę? - Ściągaj maskę - powiedział Donovan tonem ostrzejszym niż kiedykolwiek u niego słyszałam. - Jesteśmy prawie na miejscu. Czy on mnie nazwał poczwarą? - Ty też się pierdol - powiedział do Donovana. - Zobaczy moją twarz i będzie mogła złożyć zeznania w sądzie. Zanim ktokolwiek mógł zareagować Michael był przy facecie. Chwycił go za kołnierz i zerwał maskę. - Ty przygłupie, ona może zeznawać nawet bez tego. Rzucił maskę Ericowi, który wepchnął ją do worka. Koleś skinął w zadumie. Miał tak krótko ścięte blond włosy, że wyglądał prawie na łysola. Jego karnacja była zbyt jasna na palące słońce Nowego Meksyku. Nie rozpoznałam gościa, ale w końcu byłam w mecie gangu tylko raz i to była cholernie stresująca sytuacja. - Świetnie! - Jego gniew uderzył we mnie niczym ściana żaru. - Teraz wszyscy pójdziemy do kicia. - I tak pójdziemy, jeżeli to nie wypali - odpowiedział Donovan. - Dlatego albo porzuć to całe pierdolenie po próżni, albo wysiadasz na następnym przystanku. Koleś zaciskał szczękę zrzucając z siebie czarną koszulę, jednak pozostał w czarnych bojówkach. - Ile jeszcze skarbie? 216

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dziesięć sekund - rzuciła pani kierowca. Eric zapiął torbę, kiedy wzięła kolejny ostry zakręt i zaparkowała w garażu. Gdy zatrzymała wóz poleciałam do przodu. I znowu byłam jedyna. Miałam poważne problemy grawitacyjne. Pani kierowca uśmiechnęła się do mnie. - Hej, jestem Charley - powiedziałam. Eric otworzył drzwi i wyskoczył na zewnątrz w chwili kiedy samochód stanął. - Wiem – powiedziała z delikatnym śmiechem. - Jestem Sabrina, ale będę wdzięczna jeżeli nie wypaplesz tego w sądzie. - Jasne. Patrzyłam jak przekładali kasę do bagażnika żółtego Hyundaia, a worek z rzeczami kładli na tylne siedzenie zielonej ciężarówki Dodge’a Ram. Ale część fascynująca mnie najbardziej to była ta, kiedy Michael i Sabrina odklejali taśmę z boków vana. Z mojego punktu obserwacyjnego nie mogłam stwierdzić jak teraz wygląda van. Następnie zaczęli upychać taśmę w kanale burzowym. Gdy się z tym uporali, Michael rzucił kluczyki Ericowi, który wlazł do ciężarówki i odpalił silnik. W tym samym czasie Sabrina skierowała się do Hyundaia, a Michael wskoczył za kierownice vana. - Jadę z pieniędzmi - rzucił blondynek wstając, ale został odepchnięty przez Donovana zamykającego drzwi. - Trzymamy się planu. Chyba, że teraz rezygnujesz z doli i nas zostawiasz. Facet usiadł na zadku, wyraz jego twarzy był pełen gniewu, a większość z tego była skierowana wobec mnie. - Zachowuj się - powiedział Michael ruszając do przodu. Hyundai i Dodge wyjechały z garażu, a następnie się rozjechały w przeciwnych kierunkach. - Właśnie podpisaliśmy się pod nakazem aresztowania - powiedział blondyn do Donovana. Wyjął groźnie wyglądający nóż, a mój wzrok spoczął na nim jak pocisk sterowany laserowo. Moje płuca zapadały się, więdłam niczym jesienny liść. Już raz czułam nóż przedzierający się przez moje mięśnie i uderzający w kość. To nie było coś, co chciałbym powtórzyć. Wskazał nim na mnie. - Albo ona idzie do piachu... - powiedział, kierując nóż na Donovana. - Albo ty. 217

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Adrenalina ostro toczyła się przez ciało Donovana. Nawet jeżeli ten ciąg wydarzeń zaskoczył go, to nie potrafiłam tego stwierdzić. Bez cienia wahania sięgnął po swojego glocka i strzelił, rozwalając tylną szybę. Już trzeci raz tego dnia ktoś użył pistoletu. Powinnam wiedzieć, że dzień będzie do dupy już w momencie, gdy tata próbował mnie zabić. To było jakieś masowe szaleństwo. - Kurwa - wrzasnął facet schylając się, gdy pocisk przeleciał obok niego i rozbił szkło w drzwiach. On też się uchylił. Biorąc pod uwagę moją wcześniejszą reakcję poczułam się z tym lepiej. Ale ten dźwięk. Na nowo poczułam mdłości, lecz je stłumiłam. Chyba zaczynałam przyzwyczajać się do ogromnych skoków adrenaliny. Spięłam się walcząc z falą żółci. - Rzuć nóż, a kolejny pocisk nie opuści magazynku. Facet rzucił nożem we mnie, ale bardziej jako ostrzeżenie niż atak. Nóż tępą częścią trafił moje ramię i niewinnie wylądował ze szczękiem na metalowej podłodze vana. Podniosłam go zanim koleś zdążył zmienić zdanie. Ostrze było długie jak moje przedramię, a trzymanie go w niewielkim stopniu osłabiało lęk krążący we mnie. Zaczęłam zastanawiać się czy Reyes nie miał przypadkiem racji. Bałam się facetów z nożami. Dwa miesiące temu coś takiego zostałoby odnotowane jako 4 w mojej skali Richtera. Ale teraz nawet najlichszy atak wydawał się wykopywać mój strach poza jakąkolwiek skalę. Walnęliśmy w coś twardego, kiedy Michael pomknął naprzód, a następnie świat pociemniał. Wszyscy wyskoczyli przez różne drzwi: Michael wygramolił się przez przednie kierowcy, blondynek tylnymi, a Donovan bocznymi. Chwycił za ostatnią torbę i skinął na mnie, bym polazła za nim. Byliśmy w jego wolno stojącym garażu. Michael był zajęty odrywaniem żółtej taśmy: tym razem miała czerwony napis Roboty Hydrauliczne. Van, który zobaczyłam za pierwszym razem był czarny, a teraz stał się biały. Sprytne. - Porwałeś mnie - rzuciłam oskarżycielko do Donovana. - E tam, wcale cię nie porwaliśmy, tylko wypożyczyliśmy. - Zabrałeś mnie jako zakładnika. - Wypożyczonego. Pomaszerowałam za nim, a on zajął się robotą całkowicie mnie ignorując. 218

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Czemu banki? Dlaczego to robicie? Spuścił wzrok bawiąc się swoimi rękawiczkami. Rozpinał i zapinał pasek. - Smutne, ale z pieniędzy, które dzisiaj dmuchnęliśmy nie zobaczymy ani grosza. - Co? Nie rozumiem. - To był cel. - Uniósł brwi i wzruszył ramionami. - To zawsze był cel. Musieliśmy tylko wyglądać, że rabujemy banki bez ładu i składu. Jakbyśmy przez przypadek natknęli się na świeżą dostawę baksów. Jakbyśmy nie wiedzieli, że one tam są. No to jak, do cholery, zawsze trafiali na tyle forsy? - Umowa była taka, że zgarniamy dla siebie całą kasę z wcześniejszych napadów, ale ta dzisiejsza wędruje do gostka. - A jest nim? - Koleś, który nas szantażuje. Powietrze umknęło z moich płuc, gdy roześmiałam się, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że mówi poważnie. - Jesteście szantażowani i musicie okradać banki? - Zdarzały się dziwniejsze rzeczy - odpowiedział unosząc ramię. - Nie mnie. - Kiedy posłał mi sceptyczne spojrzenie, warknęłam. - No cóż, masz rację, ale to jest nieco dziwne, nawet jak na mnie. Donovan, co się do cholery stało? - Ja się stałem. - Podszedł do nas przygnębiony Eric. Musiał gdzieś porzucić ciężarówkę. – Jednej nocy zostałem napadnięty przez grupę facetów i jednego z nich zabiłem. Ten gość co nas szantażuje wszystko sfilmował. - Ten facet ma dowody i może nas posadzić na długie lata. Wszyscy tam byliśmy. Widziałem jak to się stało. Eric dawał radę więc się nie mieszałem. A w końcu porzuciliśmy znokautowanego faceta. - Nie wiedzieliśmy, że wykituje - dorzucił Eric. - Kurwa, to oni zaczęli. - Ale skoro to było w samoobronie...? - Nie, kiedy jesteś mistrzem boksu - wyjaśnił Donovan. Michael odsunął na bok Ericka. - A te gnojki uciekły. Donovan posłał mu ostre spojrzenie. 219

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- I tak by to wykorzystał. - A kiedy ten gość przylazł do nas.. - kontynuował Eric - ...wiedział wszystko o bankach. Michael przytaknął. - Powiedział, że może nas poprowadzić, co mamy brać, a co zostawiać, jak unikać glin, wszystko. - Potem wybierał każdą robotę tak, by wyglądała na losową - dopowiedział Donovan. - To kim do cholery jest ten gość? - zapytałam, mając nadzieję, że mi powiedzą. Powolny uśmiech rozlał się na twarzy Donovana. - Zrobię wszystko, by utrzymać twój zadek bezpieczny i bez uszczerbku. Ostatnią rzeczą jaką mam zamiar zrobić to rzucić cię na pożarcie wilkom. - Pracuje w banku, który dzisiaj okradliście, prawda? To stąd zawsze wiedział o nowej dostawie baksów. - Tiaaa - odpowiedział Michael, ale wiedziałam, że kłamie. Poczułam to tak samo jak zimną bryzę na skórze w upiornie gorący letni dzień. - Rzecz w tym, że nie sądzę, by skończył w tym momencie. Myślę, że chce uderzyć jeszcze w jeden bank. Nawet kiedyś o tym wspominał. Powiedzieliśmy, że ma przestać marzyć, ale stwierdził, że ma wtykę w środku. Fakt, że nas rozpoznałaś w zasadzie uratował nam tyłki. - Zrywamy z tym - powiedział Michael, na jego ustach grał uśmiech. Na tych samych ustach, które rzadko się uśmiechały. Więc ten uśmiech był tym ważniejszy. Prawdziwy. Eric był za moimi plecami, jak zwykle za blisko. Pochylił się nade mną. - Uratowałaś nas przed kolejnym napadem. Nie ma bata byśmy to kontynuowali. - Ruszamy do Meksyku - dopowiedział Donovan. - To zamyka układ. - Ale nie dla mnie. Odwróciliśmy się do blondynka. Jego ruchy były pełne gniewu. - Ten facet nawet mnie nie zna. Nie byłem nawet zaproszony. Było coś dziwnego w jego gniewie. Nie był całkiem szczery. Ale nie wiedziałam w której części kłamie. 220

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nadal nie jesteś - powiedział Eric. - Ale przecież ona widziała moją twarz. To ty nalegałeś na to, pamiętasz? Donovan ponownie chwycił go za kołnierz, chory z powodu jego jojczenia tak samo jak ja. - Byłeś z nami. Razem tworzyliśmy plan. - A od kiedy plan przewidywał, że bierzemy zakładnika? - Improwizowałem – warknął Donovan odpychając go. Potem odwrócił się do mnie ze złośliwym uśmieszkiem. - Ile mamy czasu zanim nas wystawisz? Och, oni na serio spieprzali. I wiedzieli, że ich wystawię. Więc byłam lekko zdziwiona, że nikt nie próbował mnie ukatrupić. - Tyle czasu ile zajmie mi uwolnienie się. Skrzywił się, więc pokazałam mu nadgarstki. Kolejny uśmiech wkradł się na jego twarz i można go było tylko określić jako wilczy. - Ale wiesz, że gdy będziesz związana to ja niczego nie obiecuję. Uśmiechnęłam dżentelmenem.

się.

Jeżeli

Niechlujnym

Donovan

przybłędą,

dżentelmenem. - Spróbuję szczęścia.

221

nie

był

kimkolwiek,

mniej

nie

to

na

pewno

więcej,

ale

jednak

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 15 Twoja egzystencja przyprawia mnie o ból głowy. Idź, stań sobie tam. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Dwadzieścia minut później, związana jak wieprz znalazłam się w piwnicy azylu. Donovan nie chciał ryzykować, że jeden z członków jego klubu przyjdzie do domu i znajdzie mnie spętaną i bezradną, więc trójka z nich doprowadziła mnie w dół zniszczonymi schodami szpitala. Eric znalazł krzesło i rozpoczęło się przywiązywanie. Albo, no dobra, taśmowanie. Nie mieli liny, więc wyciągnęli taśmę. Faceci chyba czuli jakąś miętę do taśmy samoprzylepnej. Eric pochylił się z tyłu krzesła i pocałował mnie w kark. - Do zobaczenia po drugiej stronie, wspaniała. Nie włamuj się nigdzie, gdzie ja bym nie wszedł. Uśmiechnęłam się i trąciłam go nosem pomiędzy moją głową a ramieniem. Był dobrym dzieciakiem. I seksownym, jak ci wszyscy wyjeżdżający. To taka zła pozycja dla kogoś takiego jak ja. Związana i bezsilna z trzema seksownymi facetami ubiegającymi się o moja uwagę. Koniecznie musiałam się z tego wydostać. Skubnął moją małżowinę i wyszedł, zanim mogłam powiedzieć pa-pa. Michael posłał mi ten swój chłodny uśmieszek, z którym się tak obnosił i pochylił się, by dać mi całusa w policzek. - Mam przeczucie, że się jeszcze spotkamy. – Zasalutował i wyszedł. I zostawił mnie z Donovanem. Klęknął przede mną, w przygaszonym świetle pochodzącym ze słabego strumienia jasności z okna jego twarz była całkiem przystojna. Ramionami objął moją talię i położył głowę między moimi nogami. - Jesteś dzielną kobietą – powiedział z prawdziwym uśmiechem.

222

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Chciałam powiedzieć mu o Artemidzie, ponieważ zanim umarła, była jego psem. Chciałam, żeby wiedział, że jest ze mną i ma się dobrze, że uratowała mi życie co najmniej dwa razy, ale nie miałam pojęcia jak to przyjmie. I tak prawdopodobnie myślał, że jestem nieźle zakręcona bez wciągania w to jego zmarłego psa, więc przynajmniej na razie postanowiłam zachować tą informację dla siebie. - Naprawdę jedziecie do Meksyku? – zapytałam. - Na początek. Kto wie, gdzie wylądujemy, ale pobyt tu jest zbyt ryzykowny. – Jedną ręką potarł moją nogę, jego palce znalazły się niebezpiecznie blisko zbiegu moich ud, dziewczęcego miejsca inaczej znanego jako Virginia. – Mogłabyś pojechać z nami – powiedział nie patrząc nawet na mnie. Był śmiertelnie poważny i wiedziałam, że gdybym tylko chciała to od razu pozwoliłby mi iść z nimi. Ale jak mogłabym wyjechać? Może i niektóre kobiety były pokroju „rzucić wszystko w cholerę i wio do Meksyku”, ale ja do nich nie należałam. Miałam obowiązki. I sprawę do rozwiązania. I demony na ogonie. Po krótkim namyśle ta ucieczka nie wydawała się takim złym pomysłem. Ech, nie mogłam zostawić Cookie. I Gemmy. Oraz pana Wonga. Czy… Reyes przychodził mi do głowy za każdym razem, choć chciałam go stamtąd wypędzić. Jego mieniące się ciemne oczy i długie, grube rzęsy. Kogo chciałam nabrać? Jego też nie mogłabym zostawić. Mimo to klęczał przede mną jeden z najsłodszych mężczyzn jakiego kiedykolwiek spotkałam. Motocyklista czy nie, wiedział jak traktować dziewczynę. Prawda, przyczepił mnie taśmą do krzesła, ale to był mój pomysł. - Dam ci znać gdzie jesteśmy jak tam dotrzemy – powiedział nie czekając na moją odpowiedź. – Zawsze będziesz mile widziana. - Jasne. – Zakpiłam, nie wierząc mu ani przez chwilę. – Znajdziesz jakąś Meksykańską piękność, która sprawi, że będziesz chciał ją poślubić i będziecie mieć pequeños banditos pierwszy raz w życiu, a o mnie zapomnisz. Dosięgnął mnie opływający go smutek. - Mało prawdopodobne, kochana. – Przejechał kciukiem po mojej wardze, po czym nakrył ją ustami, łapiąc między zęby i zasysając. To był miły pocałunek, miękki i nieśpieszny, i tak mile widziany jak deszcz na wysuszonych pustkowiach. To było to, czego potrzebowałam. Leczniczy rodzaj karmy 223

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

sunął wokół mnie, gdy przyciągnął moje biodra do swoich. Rozłożyłam kolana i upajałam się jego erekcją tuż przy najwrażliwszej dziewczyńskiej części mojego ciała. I przysięgam, że jeśli nie byłabym przyklejona do krzesła, to wskoczyłabym na niego od razu. Ale ze mnie latawica. - Nie sądzę, że powinnaś to robić, panienko Charlotto. Z gwałtownym wdechem przerwałam pocałunek. Rocket z rękoma na biodrach stał tuż za Donovanem, co oznaczało dezaprobatę. - Rocket. – Wyprostowałam się na krześle. – Donovan właśnie pomagał mi z … soczewkami. Donovan rozbawiony uniósł brwi, a Rocket swoje zmarszczył. - Czyżbyś je połknęła? Rocket był jak Piankowy Marynarz z „Pogromców Duchów” z miłą twarzą i gąbczastym ciałem, co sprawiało, że wydawał się jeszcze większy. - Nie, nie połknęłam ich. On po prostu… - Zanim wymyśliłam jakieś wiarygodne

kłamstwo,

spojrzałam

dalej

i

zobaczyłam

Truskawę,

zmarłą

dziewięciolatkę, która potrafiła zażenować mnie w czterdziestu krokach. Nie widziałam jej już od jakiegoś czasu i miło było wiedzieć, że tu była i jest z nią wszystko w porządku. Ale to nie przez nią się zająknęłam. Podczas, gdy ona również stała z rękami założonymi na biodrach i dezaprobatą marszczącą jej ładną twarzyczkę, tuż obok niej stała mała dziewczynka w ogrodniczkach o ciemnych, na krótko obciętych włosach. Gdy Donovan spojrzał przez ramię chcąc zobaczyć to, co ja, uśmiechnęłam się lekko. Odwróciłam dłoń poruszając zaklejonym ramieniem i zaprosiłam ją bliżej. - Ty musisz być Blue. Miała owalną twarz, drobną i tak bladą, że trudno było dostrzec jakieś rysy poza ogromnymi, ciemnymi oczami. Była zszokowana i przerażona. Najwyraźniej nigdy wcześniej nie widziała jak ktoś się całuje. Gdybym wiedziała, że to zwabi ją do mnie, przyciągnęłabym tu Donovana już wieki temu i obściskiwała się z nim cały czas. Rocket odwrócił się do niej i jej widok sprawił mu takie samo zaskoczenie, jak mnie. Wtedy podeszła Truskawa, jej usta ułożyły się w cienką linię rozczarowania.

224

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Kim on jest? – zapytała, wskazując na faceta, który wciąż obejmował mój tyłek. Z szerokim uśmiechem odpowiedziałam: - To jest Donovan. Tak się składa, że jest właścicielem budynku, w którym stoisz. - Myślałam, że mówiłaś o randce z moim bratem. Dla jej dobra ukryłam przerażenie jakie poczułam w związku z perspektywą randki z Taftem, jej bratem gliniarzem. Był nawet niezły jak na faceta, ale nigdy nie poczułam nawet najmniejszej chęci puknięcia go, a to było moje podstawowe kryterium randkowania. Jeśli pierwotna atrakcyjność nigdy mnie nie zwabiła, już prawdopodobnie nigdy tego nie zrobi. W każdym bądź razie, tak było w moim świecie. - Nie, to ty powiedziałaś, że pójdę na randkę z twoim bratem. – Pochyliłam się dając jej buziaka w nos i choć ona tego nie doceniła to mi się to podobało niezmiernie. – Jak się okazało, on jest zarezerwowany. - Tak, przez ordynarne dziewczyny noszące zbyt dużo makijażu. Nie jesteś może zbyt ładna, ale przynajmniej nie nakładasz tyle tapety. Zakaszlałam na tą ripostę. - Dziękuję ci, tak myślę. Ale Donovan jest całkiem dobrym facetem, może poza małą skłonnością do obrabiania banków. - Serio? – Jej oczy odżyły, gdy spojrzała na niego z całkiem innej perspektywy. – Napada na banki jak Jesse James? Myślałam, że jest po prostu brudnym motocyklistą. Roześmiałam się. Któż by powiedział, że dla tego dzieciaka atrakcyjnym będzie bankowy złodziejaszek? - On jest brudnym motocyklistą. - Hej – odezwał się, trącając mnie kolanem. - Ale jest w nim coś więcej niż widzą oczy. Jego usta wykrzywiły się w coś podobnego do wątpliwości. - Naprawdę z kimś rozmawiasz czy próbujesz uniknąć kwestii pod ręką? - A co to za kwestia? - Taka, której możesz już nigdy nie zobaczyć. – Jego twarz pozostała niewzruszona, ale jego emocje rosły posępnie. 225

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- D! – wrzasnął Eric ze schodów – musimy spadać! Wziął głęboki oddech i przesunął palcami po mojej szczęce w kierunku brody. - Jeśli nie dostanę od ciebie żadnej wiadomości w przeciągu dwóch godzin, założę, że wciąż tu jesteś i wyślę pomoc. Uniosłam brwi. - Widziałam jakim rodzajem pomocy dysponujesz – powiedziałam, odnosząc się do jego wesołej grupy przestępczych współpracowników. – Myślę, że wykorzystam swoją szansę. - Będę dzwonił na policję – doprecyzował. – A więc daj mi znać, gdy stąd wyjdziesz. - Dobra, obiecuję. - D! Jeśli nie wyjdziesz, będę mógł wziąć Odina? To będzie słodka jazda. - Nie! – odwrzasnął. - Świetnie. Cholera. Nie zepsuj uszczelki. Siedziałam gapiąc się pożądliwie na Donovana, nowe uznanie rozkwitło w mojej piersi. - Co? – zapytał nagle zaniepokojony. - Odin? Nazwałeś swój motor? Podnosząc rolkę taśmy puścił mi oczko. - Zostałem zainspirowany szaloną dziewczyną i jej Jeepem o nazwie Misery. - Nazwałaś swoje auto Misery? – zapytała Truskawa, jej twarz wyrażała obrzydzenie. - Słuchaj – powiedział, stając się nagle poważnym. – Edwards nie jest całkiem rozumny, jeśli wiesz co mam na myśli. - Edwards? - Koleś, który chciał z tobą wyjść. - Serio? – zapytałam zainteresowana. – Jest miły? - Blondyn w vanie, który chciał cię pokroić na tycie kawałeczki. - Och, ten Edwards. Roześmiał się. - Został wykopany ze szkolenia snajperów Marines i od tamtej pory nie jest taki sam. 226

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Marines mogło mieć z tym coś wspólnego. - Po prostu patrz za siebie, ok? - Rozważę to rozglądając się. Uśmiechnął się i oderwał kawałek taśmy z rolki. Roześmiałam się. - Myślę, że jestem zabezpieczona. - Nie jesteś, ale będziesz. – Oplótł taśmą oparcie krzesła, potem moją klatkę piersiową nieco poniżej Danger i Willa Robinsona. Ten gest upewnił mnie, że nie spudłował. - Tak lepiej – powiedział ze spojrzeniem utkwionym na dziewczynkach. Przewróciłam oczami. - Serio? Tak mnie zostawisz? Zanim mogłam powiedzieć coś jeszcze rzucił się do przodu i znowu przytknął swoje usta do moich. Ten pocałunek nie był absolutnie łagodny. Potrzeba i tęsknota promieniowała od niego za każdym razem, gdy wsuwał swój język między moje wargi i zęby. Tak jak ostatnim razem, gdy się całowaliśmy czułam smak piwa i cynamonu. Usłyszałam cichy jęk i zdałam sobie sprawę, że to ja. Jego dłonie sięgnęły do mojej twarzy, następnie wplotły się we włosy. Jedną ręką objął moją brodę i ustawił głowę pod katem, by mieć lepszy dostęp. Coraz bardziej pogłębiał pocałunek. Znowu chciałam przywrzeć do niego, by poczuć wszystkiego jego twardości, ale przykleił mnie taśmą do oparcia krzesła. Oczywiście to nie powstrzymało jego ręki przed plądrowaniem moich pośladków. Przyciągał mnie bliżej – krzesło i mnie – i wtedy jego ręka sięgnęła do Willa, mierząc jego wagę i sprawdzając kciukiem guziczek na szczycie. - D, co do kurwy nędzy? Odsunął się ode mnie bardzo niechętnie. Powieki miał wciąż zamknięte, gdy krzyknął: - Zaraz dojdę, cholera jasna! – Ponownie na mnie spojrzał. – Niestety nie dosłownie. – Potarł kciukiem moje usta. – Jesteś wyjątkowa, Charley. Wrócę. Bez żadnego słowa wstał i wyszedł z pomieszczenia, jego duże buty rozbrzmiewały echem do czasu aż usłyszałam trzask zamykanych drzwi na górze. Siedziałam dusząc się we mgle pożądania i ciepła aż przypomniałam sobie, że mam publiczność. Nie mogłam nic poradzić na szeroko otwartą buzię Blue. Biedne dziecko. 227

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Po długim wdechu, który miał ujarzmić moje hormony, zapytałam Rocketa: - Przedstawisz nas? - Panienko Charlotto nie powinnaś całować chłopców w usta w ten sposób. Szczególnie przed moją siostrą. - Masz rację. – Zwiesiłam głowę ze wstydu. – Jest bardzo ładna. - Poprawię ci włosy – powiedziała Truskawa. Stanęła za mną, rozpuściła włosy i zaczęła grabić je palcami zaczynając od samej skóry. Na miłość do słońca, będę miała szczęście jeśli coś mi tam zostanie. Blue wciąż stała tak daleko ode mnie jak mogła, nie znajdując się jednocześnie w sąsiednim pokoju. I tak wciąż nie mogłam uwierzyć, że wreszcie ją widzę. Przychodziłam tu przez wiele lat i nigdy nawet mi nie mignęła przed oczami. Była totalnie zachwycająca. Jej krótkie włosy zawijały się tuż za uszami, a grzywka była przycięta z precyzją. Po chwili zorientowała się, że na nią patrzę. Zamknęła usta i cofnęła się spuszczając głowę i kurcząc ramiona. - Miło cię poznać – powiedziałam sekundę przed tym jak wtopiła się w najbliższą ścianę. Wtedy zostałam podniesiona z krzesłem i przeżyłam najbardziej niezgrabny uścisk jaki widziałam. Rocket był przytulaśny. To nieważne, że moja twarz nurkowała w jego chłodnym ramieniu w nienaturalnej pozycji. - Gdzie ty byłaś? – zapytał, a ja doceniłam jak bardzo przydaje się powietrze, gdy go nie masz. – Nie było cię tu od wieków. - Rocket – odezwała się Truskawa, jej głos brzmiał nosowo od lamentu. – Nie mogę dosięgnąć jej włosów, nie widzisz? Może powinniśmy po prostu ogolić jej głowę i zacząć od nowa? Gwałtownie otworzyłam oczy. Była prawdopodobnie jedną z tych dziewczynek, które goliły lalkom włosy. Takie przypadki były odrażające. - Żadnego golenia głowy – powiedziałam w ramię Rocketa. - Nie mam pojęcia o czym mówisz – odparła. – Idę poszukać jakiś nożyc. Ogarnęła mnie panika, ale tylko na chwilę. Umarlaki były ograniczone w tym co mogą na tej płaszczyźnie. Na pewno nie mogła utrzymać nożyczek. - Albo może znajdę nóż – zniknęła w dole korytarza. 228

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Rocket – powiedziałam stłumionym głosem. – Nie mogę oddychać. I tak jak zwykle podniósł mnie do jednego ze swoich uścisków, tak też i puścił. Spadłam na podłogę z łoskotem, krzesło trzasnęło i odchyliło się do tyłu, zawisając na krawędzi dopóki ciężar mojej głowy nie zaważył i upadłam na podłogę. Po raz drugi w ciągu kilku dni mój duży baniak odbił się od cementu i ból przeszył mój kręgosłup. Zacisnęłam oczy, aby zasłonić nagły przypływ niewygody. Siedziałam dopasowana do krzesła taśmą. Moje stopy dyndały w powietrzu, a głowa leżała w jakiś szarawych brudach. To wcale nie było fajne. Odgłos ryczących motocyklowych silników zalał pomieszczenie. Po kilku minutach dudnienie ucichło, gdy Bandyci – dosłownie – odjechali w kierunku zachodzącego słońca. Że tak powiem. Na początku zastanawiałam się ile czasu mam im dać zanim zarządzę ucieczkę i telefon na policję; następnie zaczęłam się zastanawiać czy mogę uciec. Co jeśli nie mogę? Naprawdę zadzwoni za kilka godzin? Umrę tu na dole z hipotermii i odwodnienia? Gdy jestem odwodniona sprawiam wrażenie bardzo chorej. To nie tak miało być. Lepiej jest umrzeć z mnóstwem płynu w organizmie. Na przykład w parku wodnym. Albo podczas konkursu Miss Mokrego Podkoszulka. - Zabawnie wyglądasz – powiedział Rocket, a ja pomyślałam, że skoro tak leżę dusząc się z niepokoju to możemy nadrobić zaległości. - Czyżby? – zamachnęłam się. – No cóż, ty wyglądasz fantastycznie. Pracowałeś nad sobą? Szeroki, chłopięcy uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. - Zawsze to mówisz. Mam dla ciebie nowe nazwiska. - Dobra – rozejrzałam się wokół, by podziwiać szatę graficzną i zmarszczyłam brwi. Wiedziałam, że wszystkie ściany w azylu zostały pokryte przez Rocketa nazwiskami zmarłych, jednak ściany w tym pomieszczeniu były nietknięte. Wydłużyłam szyję, by obejrzeć co mogłam, dostrzegając wokół puste przestrzenie. Rocket ruszył do następnego pokoju i po chwili zdał sobie sprawę, że nie idę za nim. - Panienko Charlotto, chodź. - Teraz nie mogę skarbie. – Moja odpowiedź nie zniechęciła go. 229

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ale muszę ci coś pokazać. Coś się dzieje. – Wziął mnie za rękę i pociągnął w kierunku drzwi, przeciągając moimi włosami po jakiejś tłustej mazi. Krzesło szurało po podłodze i im bliżej drzwi byliśmy, tym bardziej zmartwiona się stawałam. Nie było możliwości, bym wpasowała się w futrynę pod tym kątem. Chyba, że stracę głowę, co sądząc po sile Rocketa było bardzo możliwe. - Rocket czekaj – powiedziałam, ale dalej mnie ciągnął i dalej sunęłam. Szarpałam się z krzesłem, walcząc z ograniczeniami, gdy ościeżnica zbliżała się coraz bardziej. - Rocket ja nie żartuję. Nagle się zatrzymał i obejrzał. - Czy myślisz, że deszcz jest przerażający? - Hmm… Ale on zniknął. Odburknął coś i znowu skupił się na zadaniu. Moje cholerne zawahanie. - Rocket! – wrzasnęłam, próbując go zdekoncentrować. – Mam pytanie. – Zatrzymał się, więc pośpiesznie zapytałam: – Dlaczego w tym pokoju nie ma żadnych imion? Te ściany są całkowicie puste. Rzucił mi miażdżące spojrzenie. - Nie mogę ich dotykać. Zachowuję je. - Naprawdę? – zapytałam walcząc z taśmą zębami i paznokciami. – Po co? Na apokalipsę? - Nie głuptasku. Na koniec świata. Zatrzymałam się. - Czekaj, na co? Rocket o czym ty mówisz? – Każdy napomykał o jakiejś wojnie sił nadprzyrodzonych, ale nikt nawet nie stęknął o końcu świata. Żartowałam tylko, gdy powiedziałam to Reyesowi. - No wiesz, gdy całe mnóstwo ludzi umiera z powodu decyzji kilku ludzi. Albo nawet jednego. - Jednego. Masz na myśli dyktatora jak Hitler? Będzie kolejny Holocaust? - Nie Hitler. Mężczyzny udającego człowieka.

230

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Czyż siostry nie mówiły czegoś w tym stylu? O mężczyźnie udającym człowieka. No dobra, w takim razie skoro nie była to kobieta to zostawała jeszcze mi połowa populacji. - Ale kto? Kiedy? – Zawsze marzyłam o cofnięciu się w czasie i zamordowaniu Hitlera przed tym całym szalonym etapem. Czy jakikolwiek człowiek z miliona ludzi mając szklaną kulę nie zrobiłby tego samego? Nie mogłam mieć kryształowej kuli, ale miałam Rocketa. I był jak kula. Lśniąca. I widziałam przez nią. Mógłby dać radę. - Rocket co to za mężczyzna? Co on zrobi? - Jeszcze nie wiem. Może to zrobić lub nie. To jeszcze nieprzesądzone. Przesunęłam się do wygodniejszej pozycji, chrząkając głośno przy tej czynności. - Nieprzesądzone? - Tak, gdy ludzie podejmują decyzje to osoba, która nie miała umrzeć jednak umiera, a ta która miała - żyje. Wszystko jest względne. - Czyli te decyzje nie są wyryte w kamieniu? - Nie, są wydrążone w moich ścianach. - Ale kto, Rocket? Kto może to zrobić? – Przysięgam, że jeśli powie Reyes to zacznę krzyczeć. Pogroził mi palcem. - Uch, uch. Żadnego podglądania, Panno Charlotto. To i tak było więcej informacji od Rocketa niż mogłabym się spodziewać. Wiedział o rzeczach, które miały się wydarzyć. Jak dobrze słyszałam to było jasnowidzenie. Pomyślałam o moim tacie. Ciekawe ile miał czasu. - Czy mogę podać ci nazwisko? - Ale muszę coś ci pokazać. - Teraz jestem nieco związana. Leland Gene Davidson. Jego rzęsy odprawiły całe to trzepotanie, gdy przewijał te miliony imion. - Trzech nie żyje. Dwóch pozostało przy życiu. - Dobra, a czy wiesz kiedy umrą ci, co wciąż żyją? Niedługo? - Nie kiedy. Wiem, jeśli już umrą. - To nieprzesądzone? 231

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie. Żadnych nieprzesądzonych. No cóż, to była jazda jak superdoładowanym Challengerem na autostradzie prowadzącej donikąd. Poddałam się i zdecydowałam wybrać inną drogę. - Rocket, a mogę powiedzieć, kiedy ktoś ma umrzeć? Zatrzymał się i spojrzał na mnie całkowicie zdziwiony. - Oczywiście, że możesz mówić, gdy ktoś ma umrzeć. To twoja praca. Dużo myślałam. Zastanawiałam się kiedy umrę. - Jestem nieprzesądzoną? - Panienko Charlotto, jesteś Ponurym Żniwiarzem – prychnął. – Z tobą nigdy nic nie wiadomo. - Mogę umrzeć tak naprawdę? W każdej chwili? - Tak. - Och. – To było rozczarowujące. – No cóż, dzięki za powiedzenie mi tego prosto z mostu. – Wykrztusiłam kurz z moich płuc. - Możesz zostać zabita przez rower. Albo rozpłaszczona przez duży kamień. Albo dźgnięta drutem. - No dobra. - Czy choćby zepchnięta z jakiś schodów. - Dobra, załapałam. Dzięki. - Albo możesz zostać postrzelona z broni w głowę. - Rocket! Już dobrze. Serio, nie potrzebuję więcej szczegółów. – Złapał mnie za ramię i cała niewinność zniknęła z jego twarzy. Nie był już małym chłopcem. Wiedział za dużo. Widział za dużo. - Albo – powiedział, a jego głos stał się bardzo głęboki – możesz zostać zabita przez tego, którego najbardziej kochasz. Wraz ze wszystkimi innymi. No cóż, to było bardziej do dupy niż liposukcja. Puścił moje ramię i zaczął badać otoczenie. Wiedziałam, co czuł. Czułam to samo zanim Reyes się zmaterializował i zastanowiłam się, jak długo tu był. Nie będąc nigdy fanem Reyesa, Rocket zniknął chwilę wcześniej zanim czarna szata zafalowała w pokoju i opłynęła sylwetkę przy moich stopach. Odezwał się z cienia rzucanego przez jego kaptur, nie pokazując mi twarzy. - Zgodziłaś się na związanie w chwili, gdy ściga cię legion demonów? 232

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Tak. Naprawdę nie pomyślałam o tym w tym kontekście. Westchnął zirytowany i ruszył do przodu. - Kiedyś zrozumiem jak działa twój umysł. - Powodzenia – prychnęłam. – Wydawało się to dobrą alternatywą umierania o czasie. - Kiedy dokładnie twoje życie było w niebezpieczeństwie? - Zamierzasz pomóc mi z tego wyjść czy nie? Uklęknął przy mnie i zdjął kaptur, odkrywając swoją egzotyczną, przystojną twarz. Twarz z nowymi ranami ciętymi na policzku i czole. Zaskoczona zapytałam: - Wciąż z nimi walczysz? Polujesz na nich? Przechylił głowę na bok. - Naprawdę oczekiwałaś, że przestanę? - Jak daleko to zajdzie? Jak wielu ich jest? Sprawdzał taśmę. - Teraz tylko kilku. Jest tylko kilku ludzi na ziemi, którzy widzą to, co oni. Moim braciom kończą się możliwości. - Nie zabijasz ich, prawda? Są niewinni. Są tylko ludźmi, którym zdarzyło się widzieć umarłych. - Zabijam ich jeśli muszę. Zamierzasz kwestionować każdy mój ruch, kiedy jesteś przyklejona do krzesła? - Przepraszam. Miałam po prostu nadzieję, że ich nie ścigasz. - Nie przestaną cię tropić, Dutch. Hedeshi kłamał. - Wiem. Po prostu… Przy okazji dostajesz niezłe manto. Kącik jego zmysłowych ust uniósł się. - Martwisz się o mnie? - Nie. – Dodałam pfff, by pokazać jak bardzo się nie martwię. - Nie wyglądałaś na zmartwioną z językiem obcego faceta w gardle. No świetnie. Widział to. - Zazdrosny? - Nie. - Bo wyglądasz na zazdrosnego. 233

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Jego rzęsy obniżyły się, gdy zmrużył na mnie oczy, ale cienki głosik zmarłej dziewięciolatki z masochistycznymi tendencjami rozniósł się po korytarzu zanim mógł coś odpowiedzieć. - Znalazłam nóż! – powiedziała Truskawa. Jasna cholera. - Zabierz mnie od tego – powiedziałam do Reyesa poruszając palcami. – Pośpiesz się zanim ona wróci.

234

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 16 Nie osądzaj mnie, ponieważ jestem cicho. Nikt nie planuje morderstwa na głos. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Po tym jak Reyes wydostał mnie z więzów, a następnie zniknął tak jak zwykle, powołując się na ekstremalną potrzebę bycia gdzie indziej, opuściłam azyl i minęłam paru motocyklistów, którzy trzymali się z Donovanem. Zastanawiałam się czy wiedzieli o rabunkach. Albo o tym, że nie będzie go przez jakiś czas. Zbierając w sobie tyle nonszalancji ile tylko było możliwe – i mając nadzieję, że cokolwiek było w moich włosach nie było zbyt widoczne – ruszyłam ulicą w kierunku pobliskiego sklepu spożywczego. Nie była to najbezpieczniejsza okolica do przechadzania się, nawet we wczesnych popołudniowych godzinach. Z powrotem związałam włosy, a następnie wygrzebałam telefon z kieszeni i napisałam do Donovana, dając mu znać, że ledwo uszłam z życiem i z nienaruszoną cnotą. Potem zadzwoniłam do Garretta. - Swopes – powiedział służbowo. Na litość boską, przecież miał wyświetlanie numeru osoby dzwoniącej. - Potrzebuję podwózki. - Potrzebujesz terapeuty. - Prawda, ale najpierw potrzebuję podwiezienia. - Dlaczego? Gdzie jest twój Jeep? – Brzmiał na zdyszanego, jakby biegł. Albo uprawiał seks. Niewątpliwie moje wyczucie czasu nie było aż tak bardzo do dupy. - Misery jest na miejscu zbrodni, a dokładniej, napadu na bank. - Nawet nie mam zamiaru pytać. – Uczył się. - Będę w Jug-N-Chug w pobliżu Broadway’u. - Tym klubie ze striptizem? - Nie, i fuj. W sklepie spożywczym. - Och. Miałem nadzieję, że zmieniłaś zawód. 235

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Stary, nie chciałbyś mnie zobaczyć jak wyglądam tańcząc na rurze. Zrobiłam to raz, na wieczorze panieńskim i powiedzmy, że nie skończyło się to najlepiej. - Tańczyłaś na rurze na wieczorze panieńskim? - To długa historia. Przyjedziesz po mnie czy nie? - Tak myślę. Ale zajmie mi to chwilę, by się tam dostać. - Dobra, tylko się pośpiesz. Mam sprawy do załatwienia. I mogę zostać aresztowana jako współwinna, więc muszę się tym zająć. – Wciąż musiałam sprawdzić co z Harper i przeprowadzić więcej dochodzeń w jej imieniu. Perspektywa zostania aresztowaną z powodu napadu na bank wyraźnie kolidowało z czasem rozwiązywania przestępstwa. - Znowu używasz tej torebki, która ma wszędzie napis „pierdol się”? Ostrzegałem cię, byś nie nosiła jej publicznie. - Nie za bycie współwinną, ale jako współwinna. Po prostu przyjedź po mnie. - Dobra. Odłożyłam słuchawkę i zadzwoniłam do znajomej z lokalnego biura FBI. Poznałyśmy się w trakcie sprawy kilka miesięcy temu i ją polubiłam. Wywoływała u mnie uśmiech i rzadko kiedy groziła, że mnie aresztuje. Świetnie się dogadywałyśmy. I wiedziałam, że będzie dobrym sojusznikiem jeśli okaże się, że zostanę uznana za podejrzaną napadu na bank. Ponieważ nie miałam opakowania od cukierka, które pomogłoby mi w złym połączeniu, które miałam zamiar rozegrać, musiałam użyć wokalnych efektów dźwiękowych. Kiedy agentka Carson odebrała, zaczęłam przedstawienie. - Agentko… agentko Carson – powiedziałam, dysząc do słuchawki. - Tak, Charley. – Zdawała się być niewzruszona, ale nie miałam zamiaru przestawać. - Wi… wiem kim kszszszszsz są. - Jestem teraz trochę zajęta, Davidson. Czym są Ksz i dlaczego powinno mnie to obchodzić? - Przepraszam. Moje kszszsz…. kszszsz… - Powtarzam. Czym są Ksz? I dlaczego powinno mnie to obchodzić?

236

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Była twarda. Wiedziałam, że powinnam poczekać i kupić batony Butterfinger w Jug-N-Chug. Ich opakowania trzeszczały jak ryżowe płatki śniadaniowe w sobotę rano. - Nie słucha… kszszsz. - Naprawdę jesteś w tym kiepska. - Ci co na... kszsz... dli na bank. Wiem kim oni kszszsz. - Charley, jeśli nie przestaniesz… Odłożyłam słuchawkę i wyłączyłam telefon zanim mogła domyśleć się tego, czego starałam się jej nie powiedzieć. Cała sprawa byłaby bardziej przekonywująca, gdyby znalazła mnie związaną na podłodze w azylu. Na szczęście to rzadko się zdarzało. *** Dotarłam do sklepu w rekordowym czasie, ale wszystko na co było mnie stać to banany. Były w promocji, a mocha latte była nieprzyzwoicie droga. Zupełnie zapomniałam dopytać Reyesa o moje milion dolarów. Bycie zbyt biednym, by kupić kawę, oznaczało bycie bezwartościowym. Cookie zadzwoniła akurat wtedy, kiedy zaparkował Garrett. Z powrotem włączyłam telefon w ramach ostrożności, kiedy mężczyzna w starym Cadillacu pytał mnie ciągle o to czy chcę spróbować jego hery. Wciąż próbując wtopić się w tłum, odebrałam telefon, mówiąc: - Siemasz, dziewucho? - Znowu jesteś w złej części miasta? - Zgadłaś. – Wsiadłam do samochodu Garretta i całkowicie go zignorowałam. To było zabawne. – Ale czegoś się dzisiaj nauczyłam. - Tak? - Jeśli musisz zjeść banana publicznie, nigdy nie nawiązuj kontaktu wzrokowego. - Dobrze wiedzieć. Tak więc prześledziłam wydarzenia od czasu, gdy rodzice Harper wzięli ślub. Są to głównie mało znaczące rzeczy, no może z wyjątkiem morderstwa w górach Manzano, ale to zostało rozwiązane. Była również nigdy 237

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

nierozwiązana sprawa zaginięcia małego chłopca, ale to miało miejsce w Peraltcie. O ile mi wiadomo, nie miało to nic wspólnego z Lowellami. - W porządku. Dzięki, że się rozejrzałaś. - Och, a ten psychiatra zobaczy się z tobą, jeśli tam podskoczysz. Ma jeszcze kilka spotkań, a potem wybywa z miasta. - Och, idealne wyczucie czasu. Jeśli natkniesz się na coś innego… - Wiem gdzie cię znaleźć. Rozłączyłam się i poświęciłam Garrettowi swoją pełną uwagę. Właściwie to facet wyjmujący gazetę z pojemnika zdobył większość z niej, ale to co pozostało, zostało swobodnie skierowane w kierunku Swopesa. - Hola. - Tak więc gdzieś jedziemy, czy po prostu będziemy tu tak siedzieć aż stracę motywację? Już miałam odpowiedzieć, kiedy zadzwoniła agentka Carson. Niech to szlag. Powinnam ponownie wyłączyć telefon. Wskazałam Swopesowi wschód jako kierunek jazdy, a następnie odebrałam. Kiedy zaczęłam robić tą rzecz z ksssz, stwierdziła: - Nawet o tym nie myśl. Dlaczego twój Jeep jest w miejscu napadu na bank? - Och – powiedziałam ponownie dysząc. – Dzięki Bogu, że się ze mną skontaktowałaś. – Mocno przełknęłam ślinę. Garrett pokręcił głową i skupił się na jeździe. Ta decyzja zyskała moją aprobatę. – Właśnie to starałam ci się powiedzieć. Byłam zakładnikiem. - Tak, widziałam nagranie monitoringu. - Dobra, zatem wiesz… - Zdajesz sobie sprawę ile lat możesz za to dostać? Cóż, cholera. - Naprawdę zostałam wzięta jako zakładnik. Tak jakby. I mogę ci powiedzieć kim są rabusie. Po dłużej przerwie, w której byłam pewna, że dochodziła do siebie po szoku z takiego szczęścia, powiedziała: - Słucham. - Ale musisz porozmawiać o tym z wujkiem Bobem. - Dobra. 238

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Jesteś teraz tam? W banku? Mogę się tam zjawić. - Davidson, kto obrabował ten bank? Wypuściłam długi strumień powietrza, zwlekając tak długo jak tylko mogłam, pozwalając Donovanowi zbliżyć się bardziej do Meksyku, po czym rzekłam: - Grupa facetów z lokalnego klubu motocyklowego, nazywana Bandytami, ale muszę o nich z tobą porozmawiać zanim postąpisz nierozważnie. - Nigdy nie postępuję nierozważnie. Nie wątpiłam w to nawet przez nowojorską minutę. - Ci faceci byli szantażowani i ktokolwiek to ustawił, wiedział, że pieniądze tam będą, ale nie pracował w banku. Kto jeszcze mógł o tym wiedzieć? Może kierowca samochodu pancernego? Lub małżonek kogoś, kto tam pracuje? Słyszałam stukanie butów na chodniku, kiedy szukała bardziej prywatnego miejsca. Wyszeptała do słuchawki: - Mówisz, że to było działanie wewnętrzne? - To jest dokładnie to, co mówię. Ci faceci to zrobili i to bezsprzecznie, ale nie mieli wyboru. - Cóż, zawsze jesteś taka zajmująca, to z pewnością. - Och, dziękuję. – Była taka miła. – Spotkamy się przy moim Jeepie. - Będę tam. Rozłączyłam się, po czym spytałam Garretta: - Mogę cię zatrudnić na resztę dnia? - Jasne – odpowiedział, wzruszając ramionami. – Właśnie zakończyłem wielką sprawę. Mogę wziąć popołudnie z dala od biura. W rzeczywistości nie miał biura. Zerknęłam na ogromną ilość papierów i teczek wysypujących się z pojemnika na jego tylnym siedzeniu. - Myślałam, że to jest twoje biuro. - Jest, bardziej lub mniej. Mówiłem metaforycznie. - Chociaż jestem pod wrażeniem, że znasz znaczenie tego słowa, to muszę być szczera. Nie mam pieniędzy, aby ci zapłacić. - Skumałem. Gdzie jest twój Jeep? Byłam odrobinę zaskoczona, że nie wiedział. Musiał nie słuchać radia. Z pewnością o napadzie mówili w każdych wiadomościach. 239

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Cóż, mój Jeep jest przy banku społecznościowym Bernalillo, ale najpierw muszę załatwić kilka spraw, a nie mam wiele benzyny. - A czy właśnie nie powiedziałaś tej agentce, że za chwilę tam będziesz? - Powiedziałam, że tam będę. Nie powiedziałam kiedy. I to ty jesteś tym, który ciągle powtarza mi, że potrzebuję terapii. – Uśmiechnęłam się do niego. – Pojedźmy zobaczyć się z psychoterapeutą. Wzruszył ramionami i po moich wskazówkach dotarł do miejsca działalności obecnego

psychoterapeuty

Harper.

Był

to

mały

budynek

prosto

z

lat

siedemdziesiątych, obłożony z zewnątrz kamieniami z lawy i metalowymi belkami wystającymi ponad chodnik. Weszłam do środka, a Garrett został na zewnątrz w ciężarówce. Zastanawiałam się czy mógłby zostać aresztowany za pomoc w unikaniu przeze mnie oficera federalnego. Zapewniłam go, że to nie było wielką sprawą. A on mi uwierzył. Nie chciałabym być na jego miejscu, jeśli okaże się, że jestem w błędzie, a jeśli zajdzie taka konieczność byłam gotowa wepchnąć tego mężczyznę pod autobus. Mogłabym twierdzić, że zmusił mnie, bym wsiadła do jego pojazdu pod sklepem spożywczym i przetrzymywał mnie w niewoli przez dwie godziny. Robił za świetnego kozła ofiarnego. Zdjęłam

okulary

przeciwsłoneczne

i

zanim

usiadłam

w

poczekalni

zapowiedziałam się bardzo stoickiej recepcjonistce. Po solidnych dwudziestu minutach w końcu pojawiłam się w gabinecie doktora. Psychoterapeuta Harper był karzełkowatym mężczyzną z siwymi włosami i jasnobrązową, pomarszczoną jak suszona śliwka, skórą. Siedział z rękoma ułożonymi na kolanach, a jego wyraz twarzy mówił „żadnego komentarza”. - Dziękuję, że może mi pan poświęcić chwilkę, doktorze Roland. – Usiadłam naprzeciwko niego przed ogromniastym, mahoniowym biurkiem, starając się nie czytać niczego, co na nim było. – Mam kilka pytań dotyczących Harper Lowell. - Pani Davidson, jak już mówiła moja recepcjonistka, nie ma absolutnie nic na temat Harper i jej leczenia, czym mógłbym się z panią podzielić. Jako prywatny detektyw powinna pani już to wiedzieć.

240

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wiedziałam, że właściwie to nie musiał mi nic mówić. Mógł jedynie tam siedzieć, kiedy będę zadawać pytania. Jego własne emocje pomogą mi bardziej niż był w stanie sobie wyobrazić. - Rozumiem, ale Harper zatrudniła mnie i poprosiła, bym zerknęła na jej sprawę. - Widziała pani ją? – spytał. – Opuściła ostatnie spotkanie. - Przyszła do mnie kilka dni temu, kiedy mnie zatrudniała. Kiedy widział ją pan ostatni raz? - Wyszła w środku naszego ostatniego spotkania. Bardzo gwałtownie i z niepokojem. Nie widziałem jej ani nie słyszałem od tamtej pory. Skinęłam głową w sposób otwarty i nieoceniający. - Czy wie pan co wywołało jej nagłe wyjście? - Tak. - Może mi pan powiedzieć co takiego było? - Wie pani, że nie mogę. - Dostała telefon lub wiadomość, prawda? Bo co innego mogłoby to być? Uśmiechnął się. - Być może. Kłamał, więc teraz musiałam rzeczywiście dowiedzieć się o co chodziło. Czy było to coś, co jej powiedział? A może coś wyszło podczas sesji. Czy coś, co powiedział przywołało wspomnienia? Wiedząc, że nie powie mi wprost spytałam: - A kiedy to się stało? - Opuściła ostatnie umówione spotkanie, więc tydzień temu we wtorek. - Dzwonił pan do niej? Zdawał się być coraz bardziej wstrząśnięty. - Dzwoniłem i zostawiłem wiadomość, ale nie oddzwoniła. - Co jej się przytrafiło, kiedy miała pięć lat? Z westchnieniem irytacji skrzyżował nogi i poprawił pozycję, następnie znowu wyprostował nogi, ale wciąż udawało mu się sprawiać wrażenie jakby było mu tak wygodnie jak myszy we wnętrznościach boa. - Pani Davidson, mam za chwilę klienta… 241

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Wierzę jej – powiedziałam pochylając się i czekając aż jego reakcja we mnie uderzy. – Sądzę, że była zastraszana metodycznie i systematycznie przez bardzo długi czas. I naprawdę wierzę, że jej życie jest w niebezpieczeństwie. – Oceniając emocje wylewające się z niego, on również. Skierował swoją uwagę na zbieranie kłaczków z marynarki i stwierdził: - Nie mogę się nie zgodzić. - Dziękuję – odparłam zadowolona z sojusznika. – Bez łamania pana zasad lub zdradzania czegokolwiek, czy na podstawie tego, czego dowiedział się pan do tej pory ma pan pojęcie, kto stoi za tymi atakami? Unosił się nad nim żal. - Nie, pani Davidson. Jest mi boleśnie przykro to mówić, ale nie wiem. Cholera. Kolejny ślepy zaułek. - Ale mogę powiedzieć, że… - odchrząknął wpatrując się w drzewo owocowe za oknem - …czasem nasza przeszłość wraca, by nas nawiedzać. Wiedziałam. Cokolwiek się wydarzyło, kiedy miała pięć lat zapoczątkowało to wszystko i doktor Roland też to wiedział. - Z całą pewnością. Dziękuję za spotkanie – powiedziałam z uśmiechem wdzięczności. Wstał, by uścisnąć mi rękę. - Czy może pani poprosić ją, by do mnie zadzwoniła? - Zrobię co w mojej mocy. *** Kiedy opuściłam gabinet doktora, dostałam wiadomość od Cookie, w której kazała, bym do niej zadzwoniła. - Myślę, że coś mam – powiedziała. - Lepiej, żeby to nie była grypa, bo mamy sprawę do rozwiązania, a nie jesteś tak dobra w swojej pracy na lekach. - Cóż, nie jestem pewna czy to ma znaczenie, ale kiedy Harper miała dwanaście lat Lowellowie zamknęli ją w ośrodku.

242

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Ogarnęła mnie zimna gorycz na myśl, że Harper została zamknięta. Ale znowu, mogłam użyć tę informację przeciwko pani Lowell. - Założę się, że nie jest to coś, co chcieliby zobaczyć wydrukowane w lokalnej gazecie. O ile Albuquerque posiada lokalną gazetę. Bogaci ludzie są dziwni, jeśli o to chodzi. - Słyszałam o tym. Nie żebym wiedziała z osobistego doświadczenia. - Hej, staram się zdobyć dla nas milion dolarów. Wytrzymaj jeszcze trochę. - Pytałaś Reyesa o milion dolców? - Tak. - Dobrze, więc powiedz mu, by się pośpieszył. Potrzebuję pedicuru. - Cook, jak możesz myśleć o swoich paznokciach w takim momencie? - Pamiętasz chwilę, kiedy uciekałyśmy przed tym kolesiem z dziwnym okiem ratując życie, a ty byłaś zła, ponieważ zostawiłaś swoją mocha latte w jego domu? - Nie jestem pewna czy rozumiem o co ci chodzi. *** Namówiłam Garretta, aby zabrał mnie przez całe miasto z powrotem do domu rodziców Harper w nadziei, że złapię pana Lowella uprawiającego ogród na zewnątrz. Ponieważ podobno był na łożu śmierci byłaby to heca, ale i tak miałam możliwość ponownie przemaglować jego zgryźliwą żonę. Pani Lowell coś wiedziała. A teraz, dzięki umiejętnościom Cookie w korzystaniu z wyszukiwarki internetowej, również coś wiedziałam. I nie miałam więcej czasu zanim wszystko wyjdzie na jaw. Musiałam skorzystać z asa w rękawie, dopóki mogłam. Co dziwne, Garrett dostał się przez bramę łatwiej niż ja za pierwszym razem. Prawdopodobnie

pomogło

to,

że

nie

próbował

zamówić

taco.

Ponownie

zaprowadzono nas do salonu. Uwielbiałam, że mogłam to powiedzieć. Trąciłam Garretta łokciem. - To jest salon. – Próżny chichot wydostał się z mojej klatki piersiowej. - Przerażasz mnie czasami.

243

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mnie też się to zdarza. Dziwne. – Spojrzałam na podpis na jednym z obrazów na ścianie. Odczytałam Norman Rockwell. – Jasna cholera – stwierdziłam, będąc pod wrażeniem. - Pani Davidson, naprawdę – powiedziała pani Lowell uciszając mnie sykiem i spojrzeniem, po czym pospieszyła do wnętrza pokoju i zamknęła drzwi. - Przepraszam. Nie sądziłam, że kiedykolwiek zobaczę Normana Rockwella. Jej klatka piersiowa unosiła się z dumy. - Jason nabył to na aukcji w poprzednim stuleciu. Czy ona właściwie miała na myśli kilkanaście lat temu? Po tym jak Garrett się przedstawił usiedliśmy i postanowiłam przejść od razu do rzeczy. - Czy może mi pani opowiedzieć o okresie, w którym Harper została oddana do ośrodka zamkniętego? Jej twarz zmieniła się w maskę upokorzenia. Nie mam pojęcia dlaczego. - Jak pani wie, nic co robiliśmy nie pomagało, więc tak, musieliśmy ją zinstytucjonalizować, kiedy miała dwanaście lat. Dwanaście? Współczułam jej. - Próbowaliśmy kilku form terapii aż znaleźliśmy jedną, która zadziałała. Miała na myśli to, że znaleźli taką, która uciszyła Harper. - Niestety na pamięć krótkotrwałą Harper miało wpływ któreś z leczeń, ale jej zachowanie ogromnie się poprawiło. Bez dalszego wyjaśnienia wiedziałam dokładnie o jakiego rodzaju leczeniu mówiła. Terapia elektrowstrząsowa. Moja pogarda dla pani Lowell spadła do najniższego punktu w historii. - Udało nam się sprowadzić ją do domu i wszystko wróciło do normy na kilka lat. Kilka lat, proszę to zauważyć. Ale powoli jej gwałtowne zachowania powracały i nie mieliśmy żadnego wyboru poza tym, by poprosić ją o to, aby się wyprowadziła. Kiedy uniosłam brwi, usprawiedliwiła swoje działanie: - Miała osiemnaście lat i kupiliśmy jej dom. To nie tak, że wyrzuciliśmy ją na ulicę. Potem wyszła za mąż za tego chuligana, by zrobić nam na złość. Co przetrwało pięć minut.

244

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Pani Lowell, czy pamięta pani cokolwiek niezwykłego, co działo się z Harper w tym czasie, kiedy pani i pan Lowell wzięliście ślub? Czy była zastraszana lub prześladowana? - Maglowałam to już tysiąc razy z jej terapeutami i policją. Jedyną rzeczą, która się zmieniła i która mogła wywołać taką ekstremalną zmianę zachowania, był nasz ślub. Nic innego się nie wydarzyło. - Jest pani pewna? Kiedy zaczęła się wycofywać, patrzeć na paznokcie i starannie przyglądać się dywanowi, poczułam to. Trzęsienie wątpliwości. Ziarno sceptycyzmu przelewające się przez nią. - Pani Lowell, wszystko co pani pamięta może pomóc. Czy Harper miała jakieś skaleczenia? Czy wróciła do domu któregoś dnia jakoś szczególnie brudna lub przestraszona? Cokolwiek, co wskazywało na to, że była wykorzystywana? - Nie. – Po czym pochyliła głowę. – Nie było nic, co bym zauważyła, ale tak naprawdę przed ślubem jej nie znałam. Wydawała się być słodką dziewczynką. Była serdeczna i miała dość przyzwoite maniery. Ale po powrocie do domu stała się zupełnie innym dzieckiem. Czyli przed ślubem była jedną osobą, a po już inną. - A ona w tym czasie została ze swoimi biologicznymi dziadkami? - Tak. Niestety, ale zanim zmarli również byli kompletnie zagubieni w tym, co spowodowało u Harper tak drastyczną zmianę. - Cóż, no dobrze. A może stało się coś podczas podróży powrotnej do domu? To znaczy czy zdarzył się jakikolwiek wypadek? - Nikt nigdy o takim nie wspominał. Naprawdę pani Davidson, możemy to ciągnąć cały dzień. Cholera. Zmierzałam z tą sprawą donikąd. Nie wyszła żadna wskazówka. Wstaliśmy, a jej młoda gospodyni wskazała nam drzwi, jednak tym razem pani Lowell podążyła za nami. Gospodyni zdawała się być totalnie oczarowana Garrettem. - Próbowałam do niej dzwonić – powiedziała pani Lowell. – Ale nie odbiera. Czy mogłaby pani spróbować namówić ją, aby zadzwoniła do swojego ojca? - Zrobię co w mojej mocy.

245

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

*** Zadzwoniłam do Cookie w chwili, w której wsiedliśmy do auta Garretta. - Czy wszystkie macochy to suki? – spytałam ją, wiedząc jak wstrętnie to zabrzmiało. Wzdrygnęłam się na własne słowa. Jedna z moich dobrych znajomych była macochą i była najlepszą rzeczą jaka się tym dzieciakom przytrafiła. - Zostałam wychowana przez macochę – odparła Cookie. A ja o tym wiedziałam. To dlatego do niej zadzwoniłam. - Przepraszam. Nie miałam tego na myśli. - Oczywiście, że miałaś i masz prawo, by tak myśleć, kochanie, po tym wszystkim co przeszłaś ze swoją. Ale moja była niesamowita. Gdyby nie ona, moje dzieciństwo byłoby zdecydowanie inne i to w niezbyt dobry sposób. - Zatem również jestem za nią wdzięczna. - Dziękuję. Przekażę jej. Potrzebujesz czegoś? - Potwierdzenia. Zachichotała. - Jakiego? - Takiego, które właśnie mi dałaś. Powiedziałam Garrettowi, by udał się do banku. Nie mogłam sobie wyobrazić, by agentka Carson czekała na mnie dłużej. Mój telefon zadzwonił, kiedy kierowaliśmy się na miejsce przestępstwa. Oczywiście wszystko wróci teraz do normy, ale agentka Carson mogła być nieco urażona z powodu tego, że nie pojawiłam się od razu. - Gdzie jesteś do diabła? – odpowiedziała na moje przywitanie „Dom Jadalnych Stringów Charley”. - Przepraszam – powiedziałam, wzdrygając się na jej ton. – Załatwiałam dostawę. Jadalne stringi są teraz popularne. - Tak samo jak uniformy więzienne. - A czy są jadalne? To wydaje się być moją unikatową cechą wyrobu. - Jeśli nie będzie cię tutaj za dwie minuty… - Tutaj! – krzyknęłam w słuchawkę, kiedy wjechaliśmy na parking po drugiej stronie banku. – Jestem tutaj. – Przyłożyłam dłoń do słuchawki i wyszeptałam do Garretta: - Jest taka wrażliwa. 246

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Gdzie tutaj? - Odwróć się. Jej krótki, ciemny bob odwrócił się w jej lewo. - W drugą stronę. Posłuchała i zauważyła nas na parkingu. - Oto jestem. – Pomachałam jej przez przednią szybę. – W samą porę. Uff. Zanim wysiadłam odwróciłam się do Garretta. Wpatrywał się na wprost, czekając aż opuszczę jego samochód. Był bardziej cicho niż zwykle. W porządku, zawsze był cicho, ale nie śmiertelnie cicho. Nie w sposób byłem-w-piekle-i-już-nigdynie-będę-tak-samo-cicho. Zmarszczyłam podbródek i rzekłam: - Chcesz o tym porozmawiać? Jak to było być w piekle? Odwrócił się do mnie tak szybko, że jego sposób poruszania się przypominał mi Reyesa. Jego srebrzyste spojrzenie spotkało się z moim, było twarde, a szczękę miał zaciśniętą. Kiedy przemówił zrobił to z upiorną intencją, precyzyjnie wymawiając każdą sylabę. - Czy chcesz porozmawiać o tym jak to jest czuć ostry kawałek metalu przecinający twoje ciało aż w końcu przechodzi przez kości? O mój Boże. Nagle był w złym humorze. - Czy to oznacza nie? Uniósł jeden kącik ust, ale gest ten w ogóle nie zawierał humoru. - Dobra, fajnie się gadało – stwierdziłam, na ślepo szukając klamki. A on powrócił do wpatrywania się przez przednią szybę. Kiedy wyszłam, agentka Carson stukała stopami o chodnik. Nie miałam pojęcia jak ludzie to robili. - Zatem co sprawia, iż sądzisz, że to było wewnętrzne? – spytała. Bez przywitania. Bez pytania jak tam żona i dzieci. Służbowo jak zwykle. Lubiłam ją. - Rabusie mi powiedzieli. - A jak się nazywają? - Mówiłam ci. Bandyci. - Bandyci są klubem motocyklowym liczącym około dwustu członków. Potrzebuję nazwisk mężczyzn, którzy weszli na teren tego banku, mieli ludzi na 247

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

muszce, przetrzymali stałych klientów jako zakładników i zabrali walutę, która do nich nie należy. – Wskazała na drugą stronę ulicy w celu odniesienia. - Oni tak właściwie nie wyciągnęli broni – powiedziałam, poprawiając ją. Nie robili tego, jeśli nie musieli. Widziałam to w wiadomościach. - Charley – odparła, a ostra krawędź ostrzeżenia wibrowała w jej głosie. - W porządku. – Wypełniłam płuca powietrzem i wypuściłam je, wstydząc się tego, co miałam zamiar zrobić. – Nie znam wszystkich imion – skłamałam. Z jakiegoś powodu nie mogłam się zmusić, aby powiedzieć jej o Sabrinie. Była dziewczyną. Nikt nie będzie jej podejrzewać. Kto twierdził czy widziałam twarz kierowcy czy nie? Była pomocna moim motocyklistom i z jakiegoś powodu czułam, że jestem jej coś za to winna. – Trzech, których znam i którzy byli szantażowani to Michael, Eric i Donovan. Jest jeszcze dwóch, ale nie znam ich imion. Och, czekaj – powiedziałam, ponownie o tym myśląc. Donovan wspomniał imię blondasa. – Był tam blondyn Edwards. Chciał mnie gdzieś zabrać. Zapisała wszystko co jej powiedziałam. Spytała bez patrzenia w górę: - Serio? Jest uroczy? - Nie, miałam na myśli to, że chciał mnie powstrzymać od zeznań i pragnął mojej głowy na tacy. - Zawierasz przyjaźnie gdziekolwiek się pojawisz, nieprawdaż? - To dziwne, nie? – Po czym pochyliłam się w jej stronę. – To nie są źli faceci, agentko Carson. Naprawdę byli szantażowani. - Mówiłaś, ale tam nikt nie trzymał pistoletu przy ich głowach. Wiedziałam, że postrzegała to w ten sposób. Musiała i nie mogłam jej za to winić, ale musiałam przynajmniej się postarać, aby również skazano innego faceta. Miał tyle samo z tym do czynienia co moi motocykliści, jak nie więcej. Nikt poza mną nie szantażował moich przyjaciół i nikomu nie uchodziło to na sucho.

248

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 17 Chciałam się dobrze zachowywać. Ale zwyczajnie było zbyt wiele ciekawszych opcji. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Po tym jak przekazałam swoje zeznania agentce Carson, zwolniłam Garretta z powodu niekompetencji, mówiąc mu, żeby był w pogotowiu, w razie czego; po czym udałam się do domu, nagle z jakiegoś powodu spragniona słodkiego ciasta ziemniaczanego. Banan nie wystarczył na długo. I po zjedzeniu go czułam się brudna. Zaczęłam wspinać się po schodach do swojego mieszkania i spostrzegłam, że im wyżej byłam, tym robiło się goręcej. A było tam wiele schodów. Kiedy dotarłam do celu, ciepło emanujące od Reyesa było wręcz nieznośne, a ja nie umiałam stwierdzić czy był gorący i znudzony, czy po prostu zły. Prawdopodobnie wszystko na raz. Korytarz tonął w mroku, więc albo kable znów przestały działać, albo Reyes powykręcał żarówki. W kompletnych ciemnościach wyłowiłam klucze z torebki i podeszłam do drzwi. Nie to, żeby to była jakaś długa czy szczególnie niebezpieczna podróż, nawet jeśli Reyes siedział po drugiej stronie korytarza i mógł szybko znaleźć się przy mnie. Wsadziłam klucz do zamka i przekręciłam. - Masz dla mnie kasę? – zapytałam czując się jak szefowa mafii. Albo alfons. Moje drzwi otwarły się, więc zapytałam: - Wchodzisz? - Nie. Przyszedłem ci tylko powiedzieć, żebyś dziś w nocy nie wychodziła. - Czy to rozkaz? - Tak. Spojrzałam przez ramię. Mogłam dostrzec tylko jego zarys. - Powinieneś stąpać ciszej. Nie mam w żyłach kofeiny. Szedł za mną. Czułam jak ponad mną uniósł ramię i oparł je o futrynę. Boże, był w tym dobry.

249

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dlaczego? – zapytałam wkładając klucze do torebki. – Dlaczego mam dzisiaj nie wychodzić? - Dobrze wiesz dlaczego. - Czy oni przyjdą po mnie? – zapytałam, tylko częściowo żartując. Pochylił się aż jego usta znalazły się tuż przy moim uchu. - Tak. Nie mogłam zdecydować czy dreszcz, który przebiegł w dół mojego kręgosłupa był spowodowany wypowiedzianymi słowami, czy też może ciepłem jego oddechu pędzącym po mojej skórze. Pachniał jak dym i popiół, jak grom i błyskawica. - Jesteś w nim zakochana? – zapytał, jego głęboki głos przesycony był niepewnością. Zaskoczona odwróciłam się do niego. - W kim? Opuścił głowę i spojrzał na mnie spod rzęs. I chociaż jego oczy były ciemne, to i tak połyskiwały słabiutkim światełkiem, złote i zielone plamki były jak reflektory w słabym świetle księżyca. - Wiesz o kogo chodzi. O faceta, który cię dzisiaj całował. - Którego? – zapytałam chcąc go rozdrażnić. Ale nie dał się sprowokować. Ostry ból rozszedł się od niego, ale nie mogłam powiedzieć czy był fizyczny, czy emocjonalny. Z pewnością moje flirtowanie z facetem w szpitalu dla wariatów nie mogło go zranić. Przecież on mieszkał z babą, która go prześladowała, na litość boską. Zawinął jedną rękę wokół mojej talii i delikatnie przyciągnął do siebie. - Po prostu przyszedłem, żeby ci powiedzieć, byś nie wychodziła – powiedział zanim pochylił się, by pocałować mnie w szyję. Pozostał przez chwilę w tej pozycji wdychając mój zapach, następnie opuścił ręce i odszedł. Zimne powietrze natychmiast zastąpiło jego obecność. - Reyes, czekaj! – Pobiegłam za nim przeskakując po dwa stopnie na raz, żeby nadążyć za jego pilną potrzebą odsunięcia się ode mnie. - Przyszedłem tylko, żeby ci powiedzieć, byś nie wychodziła. - Reyes, na miłość Piotrusia. I jego smoka. – Złapałam go za rękę i pociągnęłam, by się do mnie odwrócił. Zdążyliśmy dotrzeć na pierwsze piętro. Nadal 250

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

nie było światła, ale mogłam go zobaczyć, wliczając w to plecak jaki miał przewieszony przez ramię. Krew smugami przesiąkała przez przód jego koszuli i byłam pewna, że znów pozaklejał się taśmą. – Myślałam, że to goi się szybciej. Spojrzał w dół na swoje ubranie i przeklął. - Bo tak jest. Te są nowe. I to też nie potrwa długo. Rozdzwonił się mój alarm. To wszystko nie było dla mnie dobre. A mój strach był niekontrolowany. - Są tutaj? Jego głowa przechyliła się, gdy myślał, wzmagając energię wokół nas. - Teraz nie jestem w stanie ich wyczuć, ale mogłem zanim tu dotarłaś. Myślę, że już zorientowali się, gdzie mieszkasz. - Cudownie. I bez względu na ich intencje ty nie jesteś w stanie teraz polować i wyprawiać te wszystkie ninja rzeczy na nich. Znów spojrzał po sobie, jeden kącik jego ust zakrzywił się w tym jego czarującym uśmiechu, tym, od którego motyle w moim brzuchu podrywały się do lotu. - Mógłbym być ninja – powiedział. - Tak, mógłbyś, a Japończycy byliby z ciebie dumni. A teraz, chodź. – Pociągnęłam go za ramię w kierunku mieszkania. – Nie możesz chodzić po ulicach cały pokryty krwią, bo zaraz ktoś zadzwoni na policję i będziesz miał kłopoty. Kiedy go puściłam, odnalazł moją dłoń, splótł swoje palce z moimi i weszliśmy po schodach obok siebie. Ten rodzaj kontaktu był słodki i seksy, i z każdym krokiem powodował wstrząsy rozkoszy. W cholerę z nim. Ale kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania dopiero zobaczyłam jego obrażenia w pełnej krasie. Dosłownie spływał krwią. Przerażona zamknęłam za nim drzwi. - Ta cała krew jest twoja? – Rozejrzał się po moim mieszkaniu, po czym odwrócił się do mnie i wzruszył ramionami. – I jesteś poparzony. – Podbiegłam, by sprawdzić tył jego koszuli. - Jeden z nich próbował mnie podpalić. - Demon? – zapytałam tak przerażona, że mój głos wyszedł jak pisk, który mogą usłyszeć tylko psy. 251

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Skinął głową. - Oni są szaleni. Co jest w tych pudłach? – Wskazał na górę pudełek, które już nie zajmowały prawie całego mieszkania. Cookie posprzątała je, oprócz strefy 51. Znów mogłam zobaczyć pana Wonga. Dzięki Bogu, bo jego szara obecność była dziwnie pocieszająca. Rzuciłam torebkę na stół. - To czarna dziura. Nie podchodź zbyt blisko. To pomysł Gemmy na terapię. Ona uważa, że mam łagodną formę zespołu stresu pourazowego. Odwrócił się i studiował moje sztuczne, umierające rośliny. - Bo masz. - Cóż, pan również ma problemy. – Mogłam dostrzec tylko jego profil. Uśmiechał się. - Nigdy nie mówiłem, że nie mam. Mogę skorzystać z prysznica? Chciałam powiedzieć „tylko, gdy będę tam razem z tobą”, ale rzuciłam tylko: - Jasne, ale możesz mieć towarzystwo w postaci ogromnego, spragnionego rottweilera. – A potem musiałam odchrząknąć, ponieważ na myśl o nagim Reyesie w mojej łazience przetoczyła się przeze mnie fala pożądania. Albo nagim w moim pokoju, jeśli to miało jakieś znaczenie. – Ach i nie mam taśmy klejącej, jeśli byś chciał potem z niej skorzystać. Znaczy mogę mieć trochę taśmy biurowej jeśli byłbyś zdesperowany. Podniósł swój plecak z podłogi. - Dam sobie radę. Kiedy zamknął za sobą drzwi łazienki, westchnęłam głęboko i poczłapałam do pana Kawusia. Albo w Albuquerque miała miejsce eksplozja demograficzna obfitująca w przeprzystojnych mężczyzn, albo miałam jakieś zaćmienie hormonalne. *** Trzydzieści minut później Reyes stanął w drzwiach od łazienki w samych jeansach i ręczniku przewieszonym na szyi. Cholera, jakie jego ramiona były piękne. Starą taśmę klejącą na brzuchu zastąpił nową, ale reszta była pokryta bliznami, od ran, które choć szybko się leczyły to zostawiały ciemne, fioletowe smugi na jego torsie, 252

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

ramionach, a nawet na szyi. Wziął koniec ręcznika i wytarł sobie włosy, a potem oparł się o futrynę drzwi. - Co to za terapia? Musiałam oderwać od niego spojrzenie, a kiedy już to zrobiłam, zdałam sobie sprawę, że znów sprawdza moje pudła. - Och – powiedziałam mieszając sobie drugą kawę i podchodząc do niego. – Gemma rozkazała, aby codziennie ktoś zabierał stąd jedno pudełko, do momentu aż będę mogła zrobić to sama. To śmieszne. Ona twierdzi, że to pomoże mi wyzdrowieć. Ukradł mi kubek, wziął łyka kawy, po czym oddał mi go z powrotem. - Ma rację. Zagapiłam się na niego, przerażona, że może spiskować z moją siostrą przeciw mnie, a on wrzucił ręcznik do umywalki i ubrał na siebie zwykły, szary podkoszulek. Skierowałam się ku mojej sofie, która mogła albo i nie mieć na imię Malibu Barbie, ale odwróciłam się do niego zanim tam dotarłam. - Skąd to masz? – zapytałam wskazując na koszulkę. Chciałam wiedzieć skąd on to wszystko bierze. Skąd wziął jeansy, buty, taśmę, którą się posklejał. A w ogóle skąd brał jedzenie, wodę i co się z nim działo, kiedy go wypuścili z więzienia. Czy to jego przyjaciel Amador go stamtąd odebrał? Amador twierdził, że to tylko kumpel, ale wiedziałam, że byli blisko. Bliżej niż ja i Reyes... przeważnie. Zapewne Amador by go nie opuścił. A może życzeniem Reyesa było, aby pozostawić go samego, żeby mógł poradzić sobie na własną rękę, jak to robił całe swoje życie. Mnie tam nie było dla niego. Lizałam swoje rany w babskiej jaskini. Obciągnął koszulkę i zaczął iść ku mnie, tylko że kiedy dotarł wcale się nie zatrzymał. Odsunęłam od siebie kubek z kawą, kiedy on kontynuował zbliżanie się aż jego szczupłe ciało dociskało się do mojego. - To pożyczone – odpowiedział. - Od Amadora? – Mój głos był tylko szorstkim szeptem. Owinął rękę wokół mojego pasa i zaczął napierać aż musiałam się cofnąć. Wiszące na rzęsach drobne kropelki wody sprawiały, że jego oczy błyszczały jeszcze bardziej. Moje mieszkanie nie było wielkie, więc nie mogliśmy iść daleko. Ale poruszaliśmy się aż w coś uderzyłam. Zamarłam, kiedy uświadomiłam sobie, że to strefa 51. Staliśmy dokładnie pośrodku zakazanego obszaru strefy 51. 253

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Popchnęłam go, ale nie ruszył się nawet o centymetr. Jego figlarny wyraz twarzy nagle stał się poważny. - Usiądź. Sięgnęłam, by odstawić kubek na pudła, ale nie trafiłam i machając rękami, żeby go złapać, sprawiłam, że poleciał jeszcze szybciej. Właśnie gdy miał sięgnąć dywanu, Reyes go złapał. Gorąca kawa rozlała się wokół, w tym na jego dłoń, ale wydawał się tego nie zauważyć. Wyprostował się i powtórzył: - Usiądź. Na pudełkach? Nie ma mowy. Pokręciłam głową z zaciśniętymi zębami. Odstawił kubek na stół, złapał mnie za ramiona i odwrócił twarzą do czarnej dziury. - To tylko miejsce – powiedział stając blisko za mną. Owinął ręce wokół mojego brzucha. – Nic nie znaczy. – Pochylił się i pocałował w obojczyk. Szyję. Ucho. – To twoje miejsce. Nie jego. Earl Walker. Mówił o Earlu Walkerze. Popchnął najbliższe pudełko pozwalając mu wylądować na podłodze. Mój żołądek zafalował w odpowiedzi, więc Reyes zacieśnił swój uchwyt na mnie aż moje dolegliwości odeszły. Ale do tej pory moja skorupa nie zaczęła pękać. - Dobra, cel osiągnięty – syknęłam wykonując rękami gest przerwy. – Ale czas zabawy się skończył. Kompletne mnie ignorując sięgnął i zepchnął kolejne pudełko. Chciałam się przecisnąć obok niego, ale jego uchwyt był bezlitosny. Trzymał mnie w miejscu i popchnął kolejne z góry. Spadło na ziemię. A potem kolejne. I następne. Przez ten cały czas trzymał mnie przyciśniętą do siebie. Gorąco emanujące z niego przesiąkało przez moje ubranie i włosy, zapach bogaty i ziemisty. Jego silne ramiona trzymały mnie mocno, strach tak naprawdę nie miał szans przejąć nade mną panowania. A kiedy popchnął kolejne i trzy następne spadły na podłogę, nawet jedna kropla adrenaliny nie popłynęła moimi żyłami. Jego bosa stopa uniosła się i kopnął jedno, które stało obok mnie, po czym podeszliśmy bliżej przepychając się przez pudełka, jedną ręką trzymał mnie w pasie, a drugą torował drogę aż osiągnęliśmy centrum strefy 51. Krzesło. 254

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Tym razem adrenalina popłynęła poprzez mój układ nerwowy i nie mogłam oderwać od niego spojrzenia, mimo iż było to krzesło jak każde inne. Należało do kompletu wraz ze stolikiem, który stał w rogu w kuchni. Tanie, z okrągłym oparciem i chwiejnymi nogami. Reyes ciaśniej otulił mnie ramionami i popchnął, bym znalazła się bliżej. Położyłam stopę na krześle i popchnęłam, by zachować swój dystans. - To tylko krzesło – powiedział, jego głos był ostrożny i kojący. – To twoje krzesło. Nie jego. - A ja jestem tylko dziewczyną – powiedziałam starając się wytłumaczyć mu, że podczas gdy we wszechświecie mogłam mieć jakieś super naturalne zdolności, to tu na ziemi byłam tylko człowiekiem i niczym więcej. Owinął mi dłoń wokół szyi i szepnął do ucha: - Tia, ale jesteś moja. Nie jego. Pochylił się nade mną i docisnął swoje usta do moich. Kiedy sięgnęłam pomiędzy nasze ciała, by dostać się do wybrzuszenia jego jeansów, oddech utkwił mu w piersi. Napiął mięśnie aż zrobiły się twarde, po czym przerwał pocałunek i popatrzył mi w oczy. Jego własne błyszczały jakąś emocją bliską gniewowi. - Jesteś w nim zakochana? - W kim? – zapytałam roztapiając się w ekstazie drżącej między moimi nogami. - Tym z azylu? - Donovanie? – powiedziałam na wdechu. - Jeśli jesteś, musisz mnie odprawić. – Zagłębił palce w moich włosach i przycisnął mi głowę do swojego ramienia z nieprzeniknioną determinacją. – Musisz to zrobić. Jestem teraz wystarczająco silny, by móc odejść. – Jęknął, kiedy moja ręka ponownie znalazł się na jego erekcji. Złapał mnie za nadgarstek i wpatrywał się w moją twarz, ostrzeżenie błyszczało w jego oczach.

– Nie będę nalegał, jeśliś

zakochana w innym. Jego dialekt czasem brzmiał staromodnie, przypominając mi, że pomimo iż wyglądał młodo, pochodził z innego świata i innego czasu. Sięgnęłam do jego włosów i pociągnęłam w dół aż jego usta znów odnalazły moje. Jeśli kogokolwiek kochałam w tym wszechświecie, to był to ten mężczyzna, ten 255

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

boski osobnik, który ryzykował dla mnie swoje życie niezliczoną ilość razy. Który nie prosił o nic w zamian. Nigdy. Przechylił moją głowę na bok, by pogłębić pocałunek. Jego język tańczył z moim, podczas gdy jego dłoń wślizgnęła się pod koszulkę. Jednym szybkim ruchem stanik został rozpięty, po czym dłoń Reyesa złapała za Danger. Z powodu jego dotyku dreszcz rozkoszy przeszedł przez moją skórę. Drugą dłonią rozpiął mi spodnie i zepchnął je z moich bioder. Brzuch drżał mi z podniecenia, kiedy znów przerwał pocałunek, by z niecierpliwością zająć się moimi ubraniami. Chłodne powietrze otuliło mi skórę, ale szybko znalazł się koło mnie, ponownie otaczając swoim ciepłem. A potem popchnął mnie bliżej krzesła. Kolanem trącił moje nogi, tak, że się ugięły i usiadłam okrakiem. Złapałam się oparcia krzesła już dłużej nie martwiąc się tym, co sobą symbolizuje, bardziej przejęta tym, do czego może zostać teraz wykorzystane. Pochylił się nade mną i wpatrywał się swoimi nieprzeniknionymi oczami. Nigdy nie dotarliśmy tak daleko, do tego miejsca. Nie ciało przy ciele, nie fizycznie. - Minęło bardzo, bardzo dużo czasu – powiedział głębokim głosem, mniej pewnie niż zwykle. Uniosłam rękę i palcami prześledziłam zarys jego warg, pełnych i zmysłowych. Ucałował moje palce, po czym otworzył usta i zassał je do wewnątrz. Ciepło jego języka parzyło moją skórę, a jego własne palce przesunęły się na moje udo, powodując że moje zakończenia nerwowe drżały pod wpływem jego elektryfikującego dotyku, wywołując potrzebę intensywności aż dotarł do celu i wepchnął je do środka. Zaczęłam dyszeć. Ciekły żar rozlał mi się w brzuchu. Drugą rękę zsunął mi po plecach i delikatnie pchnął mnie do przodu, wpychając swoje palce głębiej w moje wnętrze. Spięłam się, gdy głód i pragnienie zagościły we mnie. Złapałam się mocniej krzesła i szerzej rozłożyłam nogi. Z pomrukiem nakrył mi usta własnymi. Rytmiczne pchnięcia palców zsynchronizowane z ruchami języka stały się nieomal moją zgubą. Podniecenie wręcz gotowało się we mnie, pulsując niczym przelewająca się lawa w moim brzuchu. Słodkie kosmyki ekstazy zaczęły rozprzestrzeniać się po całym moim ciele, kłując potrzebą zaspokojenia. 256

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Kiedy ukląkł przede mną i zassał szczyt Willa w swoje rozpalone usta, cicho pisnęłam z powodu wstrząsu przyjemności. Po czym kosmyki stały się pazurami. Owinęłam ręce wokół jego głowy, zagrzebałam palce w jego włosach, kiedy ssąc Willa prowadził mnie coraz bliżej i bliżej orgazmu. Zanim zdążyłam dość, podźwignął mnie z krzesła, tak, że teraz stałam przed nim. Jego nagła absencja sprawiła, że poczułam się jak zanurzona w wodzie z lodem. Zamrugałam starając się zorientować co się dzieje i zobaczyłam, że Reyes usiadł na piętach i wpatrywał się we mnie gorliwie. Powinnam być bardziej świadoma. On był kompletnie ubrany, podczas gdy ja stałam nagusieńka, ale podziw błyszczał w jego oczach, czyste pragnienie, które łagodziło wszelkie wahanie jakie kiedykolwiek miałam. - Mój Boże – powiedział klękając na kolana. Złapał za moje nadgarstki i zablokował mi je za plecami, równocześnie składając małe pocałunki na moim brzuchu. Fale rozkoszy wystrzeliły przez mój rdzeń, kiedy zanurzył język w moim pępku. Potem rozszerzył mi nogi i jedną położył sobie na ramieniu, dając swoim ustom pełny dostęp do najwrażliwszej strefy. Dla równowagi złapałam się oparcia krzesła, kiedy jego język zaczął prowadzić mnie na skraj szaleństwa. Na margines obłędu. Zacisnęłam zęby i chwyciłam go za włosy i przyciągnęłam do siebie, kiedy pulsująca potrzeba zaczęła się rozpalać w moim wnętrzu. Moje nogi zaczęły drżeć, zbyt słabe, bym mogła na nich ustać. Im bliżej byłam orgazmu, tym bardziej pragnęłam by był we mnie. Puściłam jego włosy i rozerwałam mu koszulkę. Przerwał słodkie tortury i jednym szarpnięciem ściągnął ją przez głowę. Po czym podciągnęłam go, by stanął. Trzęsły mi się ręce, kiedy pracowałam, by rozpiąć mu spodnie. Pośpiesznie pchnęłam jeansy, by spadły na podłogę i złapałam go za tyłek. Jego erekcja docisnęła się do mnie, pulsując w oczekiwaniu. I teraz była moja kolej, by patrzeć z podziwem. Kropelki potu pokryły jego potężne ciało, czyniąc go jeszcze bardziej pociągającym, bardziej egzotycznym. Pagórki i doliny składające się na jego ciało były jak dzieło sztuki, a dowód jego podniecenia nie był wyjątkiem. Zacisnęłam palce na jego długości i patrzyłam z fascynacją jak jego mięśnie stężały w odpowiedzi. Zanim zdążył mnie powstrzymać, uklękłam przed nim i wzięłam go w usta. Zassał tylko gwałtowny oddech. 257

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Dutch – wyszeptał zamykając dłoń na moich włosach i walcząc o kontrolę. Spojrzałam w górę, jego oczy płonęły pożądaniem. Znałam to uczucie, chciałam żeby doświadczył go więcej. Zassałam go głębiej, sunąc wargami przez całą jego gładką długość, rozkoszując się czuciem krwi pulsującej w jego żyłkach. Zacisnął palce w moich włosach jakby próbując mnie powstrzymać. - Czekaj. Ale trzymałam go mocno, nie pozwalając się odsunąć. Jego oddech stał się ciężki. Szybki. Na zewnątrz drżał z powodu siły trzymającego go pasji. Spinał mięśnie za każdym razem, gdy zasysałam go głębiej, aż zaczął jęczeć, gdy doprowadziłam go na skraj orgazmu. Pozostawiony bez wyjścia, odsunął mnie od siebie szarpnięciem i położył na podłodze przyszpilając do niej swoim twardym ciałem. Nie czekając ani chwili – nie mogąc czekać już ani chwili – rozszerzył mi nogi i wepchnął się w moje wnętrze. Szok przyjemności przeszył mnie tak mocno i szybko, że brakło mi tchu. Zatopiłam paznokcie w jego plecach, zęby w jego ramieniu, ale on tylko ścisnął mnie mocniej i zaczął się ruszać, coraz szybciej i szybciej, mocniej i mocniej, ciśnienie rosło i zaczęło buzować, aż doszłam na fali gorących, jasnych iskier. Sypały się na mojej skórze i wtapiały się w każdą komórkę mojego ciała niczym deszcz wsiąkający do każdego mojego poru skóry, rozbijając się na moich kościach niczym morska fala. Dosłownie implodowałam, a to co pozostało, to połyskujące płatki złota. W swojej własnej wykwintnej rozkoszy Reyes przytulił twarz do zagłębienia mojej szyi, gryząc mnie lekko i warcząc, kiedy jego własny orgazm wstrząsnął nim, jego ciało wibrowało przyjemnością. Drżał dysząc i oddając się potędze szczytowania. - O kurwa – powiedział w końcu. Uspokoił się i położył obok mnie. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na niego. - Co? – zapytałam zaniepokojona. Uśmiechnął się. - Po prostu, o kurwa. - Och. Ciemne rzęsy opadły mu na policzki, kiedy tak leżał oszołomiony satysfakcją. Przeciągnęłam palcem po ich końcach, a Reyes uniósł brwi i zachichotał. - Teraz znam prawdziwy sens doskonałości – powiedziałam. 258

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Jego oczy nagle otworzyły się i spojrzał na mnie z głębokim uznaniem. - Masz tak wielki potencjał. - Wszyscy mi to mówią. Ale to nie był żart. Nic nigdy nie będzie lepsze niż to. Lepsze niż on. Reyes był wierzchołkiem. Wszystko inne było zjazdem z górki. Był Niebem i Piekłem jednocześnie, aniołem i demonem. Zaczęłam się zastanawiać na jak długo mogę go zatrzymać. Jak długo zdołam nazywać go „moim”. Obrócił się na bok, oparł głowę na ramieniu i położył dużą dłoń na moim brzuchu. Z figlarnym uśmiechem, który przekształcił jego przystojną twarz w anielski wygląd, zapytał: - Wiesz gdzie bogowie trzymają swój nektar? Podejrzliwie zmrużyłam oczy i odpowiedziałam: - Nie mam pojęcia. Jego ręka zsunęła się w dół i zanurkowała między moje uda. Zassałam oddech, kiedy pochylił się nade mną i szepnął mi do ucha: - Pozwól, że ci pokażę. Po dwóch kolejnych wspólnych podróżach na szczyt, wspólnej kanapce z bekonem, prysznicu i kolejnej podróży na szczyt, leżeliśmy na łóżku zaplątani w pościel i ręczniki. Reyes owinął mnie ramionami i prawie w nich zasypiałam, kiedy się odezwałam: - Kto mógł przypuszczać, że przez ten cały czas nektar bogów był ukryty w mojej pipulce? Roześmiał się miękko i pozwolił mi odpoczywać, ale nie mogłam zasnąć, bo patrzyłam w jego przystojną twarz. Na jego zmysłowe usta i silną szczękę. Na jego prosty nos i gęste rzęsy. Był cudem. Wybawieniem. I wrzodem na dupie, ale ja też byłam, więc nie mogłam go oskarżyć. Usłyszałam jak otwierają się drzwi wejściowe, więc wyplątałam swoje członki, nałożyłam jakąś piżamę i podreptałam do salonu. Cookie właśnie wsadzała coś do jednej z moich szuflad kuchennych. - Wiesz która jest godzina? – zapytałam. Odwróciła się do mnie i podniosła jakąś rzecz.

259

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- To jest łopatka do indyka. Nie wiem dlaczego zamówiłaś siedem, ale pozwalam zachować ci tylko tą jedną. Ja też nie wiedziałam. - Jest po północy. Dlaczego nie śpisz? - Oglądałam horror i nie mogłam zasnąć. - Ile razy mam ci powtarzać, że jeśli musisz oglądać straszne filmy, rób to, gdy jestem w pobliżu, żebym mogła chichotać, gdy podskakujesz ze strachu. – Nie było nic zabawniejszego niż oglądanie jak oczy Cookie błyszczą ze strachu. No może oprócz tego, co właśnie robiłam z Reyesem. - Wiem. A jak ci minął dzień? - Brałam udział w napadzie na bank, byłam zakładniczką Złodziei Dżentelmenów, zostałam niemal aresztowana za współudział i przeżyłam najbardziej interesujący wieczór w życiu. A jeśli już o tym mowa, wiedziałaś, że nektar bogów znajduje się w mojej pipulce? Rzuciła mi przerażone spojrzenie. - Czym, do diabła, jest pipulka? Ale mogłam stwierdzić, że wiedziała. Gdzieś głęboko w swoim umyśle. W przeciwnym razie dlaczego patrzyłaby z przerażeniem? - Czekaj, co tu się stało? – zapytała wskazując na strefę 51. - Reyes zaserwował mi terapię, chociaż nie wiem, czy ma na to licencję. Zaczęła dyszeć i dosłownie skoczyła ku mnie. - Och Charley, potrzebuję szczegółów. I płótno i farby olejowe, jeśli możesz jakieś zdobyć.

260

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 18 Co mnie nie zabije, niech spierdziela jak najszybciej. - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Dokąd się wybierasz? – zapytałam Reyesa, gdy gramolił się, by wyjść z łóżka. - Do tego, co przesadnie zwiesz kuchnią. Dostałam zadyszki. Nikt nie miał tyle szczęścia, żeby obrażać moją kuchnię i móc dać nogę. Ale kiedy obdarował mnie swoim nuklearnym uśmiechem, natychmiast zapomniałam o tym problemie. - Masz tam coś do jedzenia? - A czy zielone, puchate rzeczy się liczą? - Niezbyt przepadam za zdrową żywnością – powiedział z jeszcze bardziej oślepiającym uśmiechem. Kiedy podszedł do komody, nagle zdałam sobie sprawę, że mam tam jego zdjęcie, to na którym był związany i upokorzony, i wstrząsnęła mną panika. Ale on nawet nie spojrzał na moją komodę. Nigdy by nie miał szans zobaczenia tego zdjęcia, ale mój atak paniki zatrzymał go wpół kroku. Musiałam pamiętać, że był jak ja. Emocje wyczuwał z taką samą łatwością. Mógł je smakować z powietrza. A moja panika uderzyła w niego na tyle mocno, by się zatrzymał. Odwrócił się do mnie, ciekawość uniosła mu brwi. - Co? – zapytał, połowa uśmiechu zdobiła mu twarz. - Nic. Myślałam... po prostu myślałam, że wychodzisz. Podejrzliwość odmalowała się na jego twarzy. - Dlaczego mnie okłamujesz? - Nie kłamię. To znaczy, tak, kłamię, ale tylko dlatego, że jest tam coś, co nie chcę, żebyś zobaczył.

261

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Bez myślenia o tym rozejrzał się wokół. Nie trafił na zdjęcie ponieważ leżało odwrócone, częściowo zakryte aktami spraw, szczotką, jakimiś kobiecymi środkami do higieny, których jeszcze nie przeniosłam do łazienki. Odwrócił się ku mnie i skrzyżował ramiona na piersi. - Teraz jestem ciekaw. Przygryzłam dolną wargę. - A co jeśli poproszę cię, żebyś nie był? - Nie ufasz mi? - Tu nie chodzi o zaufanie. Nie naprawdę. Nie tobie. Przeniósł ciężar ciała na drugą nogę. - Czyli chodzi o zaufanie tobie? Coś jak, czy mogę ci zaufać? - Coś w tym rodzaju. Albo przynajmniej w taki sposób ty to widzisz. - A w jaki dokładnie sposób? – Zdezorientowany spojrzał przez ramię. Jeśli zdjęcie byłoby wężem, ugryzłoby go, a on zabiły to w swój bardzo męski, wojowniczy sposób. Ale tak, był tak blisko. - A może wyjdziemy stąd i pójdziemy coś wrzucić na ząb? - O to chodzi? – zapytał. Zupełnie bez patrzenia sięgnął za siebie i zabrał zdjęcie z komody. - Jak ty...? Przerwałam zanim zdążyłam pogrążyć się bardziej. Wciąż patrzył na mnie swoimi pięknymi oczami, kiedy przenosił zdjęcie przed siebie. Ale w chwili, kiedy papier się zatrzymał, a jego wzrok opadł, uderzył we mnie zimny dreszcz zdumienia. Zamrugał zszokowany. Podniosłam się na kolana i popełzłam przez łóżko ku niemu. - Reyes... - Skąd to masz? Następna emocja, która we mnie uderzyła nie była gniewem czy bólem, ale zdradą. Nieufnością. - Ja po prostu... Pewna kobieta mi to dała. Znalazła to w mieszkaniu, w którym mieszkaliście, gdzie się pierwszy raz spotkaliśmy. Zachowała tylko to jedno. - Ale dlaczego ty to zatrzymałaś?

262

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Sztorm udręki przeszedł przez niego i to mnie oszołomiło. To sprawiło, że moja pierś się ścisnęła z powodu bólu serca. - Nie wiem. Nie patrzyłam na nie, od kiedy je dostałam. Ruszył do przodu i uderzyła we mnie złość. W końcu coś, z czym umiałam sobie poradzić. - Ale dlaczego to zatrzymałaś, Dutch? Uniosłam podbródek. - Nie wiem. – Jak mogłam mu powiedzieć, że nigdy nie chciałam zapomnieć tego, przez co przeszedł? Co każde z nas wycierpiało z rąk tego potwora? Ze zdjęciem w ręku wyszedł z sypialni. Pobiegłam za nim, kiedy zbliżał się do pieca. Miał zamiar je spalić. Prawdopodobnie tak byłoby lepiej, ale z jakiegoś powodu – z jakiegoś dziwnego, niewyjaśnionego powodu – rzuciłam się i wyszarpałam mu fotografię. Zdumione spojrzenie zawładnęło jego twarzą. - Oddaj to. - A opowiesz mi co się stało? – zapytałam, wiedząc, że nigdy tak bardzo nie otworzy się przede mną. Niewystarczająco, by opowiedzieć mi o Earlu Walkerze. Nie mogłam go winić, ale warto było spróbować zapytać. - A może to spalę i zapomnimy o tym raz na zawsze? - Nie mogę – powiedziałam, starając się ograniczyć ból w mojej klatce piersiowej, ale i tak mógł go wyczuć. Z rykiem, od którego moje biedne serce przyśpieszyło niemiłosiernie, jedną ręką złapał mnie za gardło, a drugą ręką w pasie. Siłą popchnął mnie na ścianę. - Nigdy mi nie współczuj, Dutch. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję, to żal. - To dowód, Reyes. Jeśli to, przez co przeszedłeś kiedykolwiek zostanie zakwestionowane, będziemy mieć dowód. I nie współczuję ci. Tylko czuję wobec ciebie empatię. Uśmiech, który objawił się na jego twarzy już nie był żartobliwy. Miał w sobie więcej złośliwości niż ciepła. Więcej zastraszenia niż uczucia. I złamał mi serce. Myślałam, że jesteśmy ponad to. Najwyraźniej się myliłam. Pochylił się, żar jego gniewu był jak lawa na mojej skórze. Za każdym razem gdy był blisko, reakcja mojego ciała była potrojona. Oddychałam przez zęby, a on się 263

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

zatrzymał. Po chwili oparł swoje czoło na moim, jakby walczył z emocjami. Ale w jego oczach go zdradziłam. Nie chciał, żebym znała jego przeszłość, a dokładnie tym było to zdjęcie. Kiedy się odezwał, jego głos był odległy: - W chwili, kiedy będziesz umiała wytłumaczyć różnicę między współczuciem a empatią wynikającą z tego zdjęcia, zadzwoń do mnie. – Popchnął mnie w ostrzeżeniu, złapał swój plecak, wyszedł przez drzwi i zamknął je z trzaskiem. Zsunęłam się po ścianie i walczyłam, by napełnić płuca powietrzem. *** Następnego ranka Cookie przyszła z nowymi informacjami odnośnie sprawy i musiałam walczyć, by zachować swój smutek w ukryciu. - Dobra – powiedziała i kiedy już poczęstowała się kawą sięgnęła do przyniesionych notatek. – Wydaje się, że gosposia, pani Beecher powiedziała ci, że Felix Navarro zmarł kilka miesięcy temu. - Cóż, to by wyjaśniało, dlaczego nie jest już ich ogrodnikiem. Jakieś podejrzenia co do jego śmierci? - Nie. Jego córka powiedziała mi, że zmarł z przyczyn naturalnych, nic nie było podejrzane. - A więc on zdecydowanie nie jest naszym podejrzanym. Być może miał te wszystkie zdjęcia Harper w portfelu dlatego, że ją lubił. – Wzięłam łyka kawy i usiadłam przy stole w kuchni. Pudełka w moim mieszkaniu skurczyły się maksymalnie. W przeciągu ostatnich dni Cookie wyniosła większość z nich. Zostały tylko te rozsypane wokół strefy 51. - Bo ją lubił – powiedziała. – Jego córka powiedziała, że nosił przy sobie zdjęcia wszystkich swoich dzieci, a także dzieci swoich pracodawców, zarówno Harper jak i jej przyrodniego brata, Arta, bo traktował ich jak członków rodziny. - Och, to słodkie. - Bo takie jest. Bardzo. Chociaż wiem dlaczego dla pani Beecher wydawał być się podejrzany, biorąc pod uwagę wszystko, co się stało. - Prawda. Przerzuciła kilka stron. 264

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Acha, i dzwonił wujek Bob. Dzisiaj rano facet podpalił następny budynek. - Ten sam facet? - Na to wygląda. Tam napisałam adres. – Wskazała na taczkę leżącą na stole. – Najwyraźniej podpalacz zanim podłożył ogień wyciągnął kogoś kopiącego i krzyczącego z budynku. Odstawiłam swoją kawę. - Cóż, najwyraźniej myśli o obywatelach. Skinęła głową i zaczęła mieszać kawę, a ja poszłam po swoją torebkę. - Dobra – rzuciłam. – Zadzwoń do mnie jeśli dowiesz się czegoś jeszcze. - Zrobi się. Kiedy ruszyłam do drzwi raz jeszcze rzuciłam okiem na dokumenty. Pomysł nie walnął mnie w łeb póki nie założyłam torebki na ramię i nie sięgnęłam do klamki. Zatrzymałam się przypominając sobie adres i odwróciłam się tak szybko, że świat zaczął się kręcić. Kiedy się w końcu zatrzymał, zdołałam dotrzeć do stołu, odedrzeć kawałek z zanotowanym adresem ostatniego pożaru. A potem świat zaczął wirować z całkowicie innego powodu. *** Gdy zatrzymałam jeepa przy miejscu ostatniego pożaru, zapach dymu wdzierającego się do wnętrza Misery był gryzący i irytujący. Strażacy nadal tu pracowali, strzelając wodą z węży przyczepionych do ogromnych ciężarówek. Cała okolica została odgrodzona taśmą, a przechodnie stali na uboczu obserwując prace strażaków i filmując całą masę dymu swoimi telefonami. Wyszłam z auta i spojrzałam w górę. Nie było mowy, że to był wypadek. Nie było mowy, że to był przypadek. To było to – ten sam budynek, o którym rozmawiałam z Reyesem jakieś trzy godziny temu. Ten sam, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy. Ten, w którym było zdjęcie. Zadzwoniłam do Cookie. - Hej kochanie. Potrzebuję, byś coś dla mnie sprawdziła. - Robi się.

265

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Chcę dostać listę wszystkich miejsc, w których uderzył podpalacz. Była w teczce. Chcę też dostać listę adresów Reyesa Farrowa jaką miał wujek Bob, kiedy pracował nad aresztowaniem go za zabicie Earla Walkera. Mam to gdzieś w szafce. - Dobra, nawet pamiętam gdzie. – Stała się nieufna na moje słowa. – Myślisz, że to ma jakiś związek? - Właśnie tego muszę się dowiedzieć. Albo wiesz co, ty się tym zajmij. – Rozłączyłam się i podeszłam do oficera dowodzącego. – Gdzie jest kobieta? – zapytałam go. - Przepraszam? – Zaczął iść w moją stronę z rękami uniesionymi w geście ostrzeżenia. – Musi pani zostać sto metrów od budynku. - Kobieta, którą podpalacz wyciągnął z budynku zanim podłożył ogień. Gdzie ona jest? Facet rozejrzał się. - Skąd to wiesz? - Pracuję dla DPA razem z detektywem Robertem Davidsonem. – Kiedy facet się nie ruszył, pokazałam mu moją licencję detektywistyczną oraz legitymację z DPA, która potwierdzała, że jestem konsultantem. – Chcesz numer do oficera Davidsona? Zanim gość zdążył odpowiedzieć, usłyszałam głos wujka Boba. - Charley – powiedział podchodząc do mnie ciężko. Jego kolano znów musiało się odezwać. – Nie spodziewałem się ciebie tutaj. Z tego co wiemy, budynek był pusty z wyjątkiem tej jednej kobiety. Nie była zadowolona z powodu wyciągnięcia. Skinęłam głową. To musiała być pani Faye – i oczywiście, że nie była szczęśliwa, ale innego rodzaju zmartwienie ścisnęło mój żołądek. Musiało się to pokazać na mojej twarzy. - Co się stało, kluseczko. Zaserwowałam mu skromny uśmiech. - Być może nic. Ja po prostu... mam nadzieję, że to nic. - Kochanie, jeśli wiesz coś na temat sprawy... - Nie jestem pewna. Cookie szuka teraz powiązania. Jeśli będę coś miała, zadzwonię. Skinął głową. - Czy pani Faye zidentyfikowała podpalacza? 266

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nie. Mówiła, że było ciemno, ale on był wysoki i chudy. Nie nazwałabym Reyesa chudym, ale rozumiałam, że pani Faye mogła. Miała swój własny, dziwny sposób postrzegania świata. - Twoja agentka Carson ma kilka niezłych tropów odnośnie tych rabusiów z banku. - Tak, niestety – powiedziałam. - Twoi znajomi – zapytał unosząc brwi. - Moi bardzo dobrzy kumple. Cóż, z wyjątkiem jednego. On chciał mnie zabrać. I nie na randkę – odpowiedziałam zanim zdążył zapytać. - Och masz na myśli, że zabrać w sensie, że zabrać. - Dokładnie. - Cóż, cieszę się, że zostało to wyjaśnione. A jak tam idzie twoja sprawa? Moja twarz przybrała pokonany wyraz. Ten, w którym moje wargi przypominają kaczy dzióbek. - Nie idzie. - Przykro mi, mała. Daj znać, jeśli będę mógł pomóc. - Dzięki wujku Bobie. I uważaj z panią Faye. Ona ma oko... - Och, już się tego nauczyłem. – Potarł ramię. Ta kobieta stanowiła zagrożenie. Kiedy wsiadałam do Misery, zaczynałam układać sobie fakty w głowie. Reyes pachniał dymem. Jego koszula była przypalona i miał zadrapania na twarzy, coś co była zdolna wyrządzić pani Faye nawet jemu. Po raz pierwszy w życiu modliłam się, żebym nie miała racji. *** Ponieważ byłam blisko postanowiłam, że zanim pojadę dalej sprawdzę co u Harper. Weszłam tylnym wejściem i słyszałam jak z przodu pracują igły do tatuażu. Któreś z nich musiało pracować na jakimś koledze, ponieważ nie były to normalne godziny otwarcia salonu. Znalazłam Pari przy biurku. - Hej tam, jak Harper? - Co zrobiłaś? – zapytała grzebiąc w szufladzie za swoimi okularami. 267

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Nic. – Zdecydowałam, że lepiej grać niewiniątko, niż przyznawać się do nie wiem czego. – A co? Co zrobiłam? Wsunęła okulary na nos i podeszła do mnie. - Sienna wyjechała. Wróciła do Nowego Orleanu. Cofnęłam się unosząc ręce. - Nie zrobiłam niczego. Nie wiem o co chodzi. - Była tu wczoraj, rozdrażniona i roztrzęsiona, mówiła coś o tym, że nie jesteś tym, kim mówisz, że jesteś. – Posłała mi wściekłe spojrzenie. – Jak się dowiedziała? Nie mogłam przegapić uśmiechu na twarzy Tre, kiedy tatuował dzieciakowi z college’u ośmiornicę na plecach. Obrazek był niesamowity. Tłem ośmiornicy był labirynt z setek mechanizmów parowych. Koła i trybiki pracujące razem, by napędzić ramię ogromnego zegara, który miał na lewej łopatce. Ale Tre uśmiechał się też z innego powodu. I chociaż czasami trudno go było rozszyfrować to wiedziałam, że był zakochany w Pari. Tym razem uśmiechał się dlatego, że odeszła Sienna. Pociągnęłam Pari w jakieś bardziej ustronne miejsce. - Mój ojciec chciał mnie zabić. Więc zrobiłam unik. Tylko to. - Twój tata chciał cię zastrzelić? - Tylko dwa razy. Z porażką opuściła głowę. - Siennę i mnie naprawdę coś łączyło. Myślałam, że to ta jedyna. - Widziałaś ją tylko jeden dzień - I to był świetny dzień – powiedziała obronnie. - A próbowałaś kiedyś szukać bliżej domu? – zapytałam. - Co masz na myśli? W mojej rodzinie? To przecież chore. - Nie dosłownie w domu. – Skinęłam na Tre, który cieniował jedną z macek ośmiornicy. Początkowo jej twarz wykrzywiał wstrząs obrzydzenia, a potem na buźce odmalowało się zrozumienie. Dosłownie mogłam usłyszeć trybiki w jej głowie, kiedy przysunęła się bliżej ściany, by mieć lepszy widok. - Jest apetyczny. - Acha. - Ale jest taki... no nie wiem, wulgarny. 268

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- I kto to mówi. Czekaj chwilę. – Rzuciłam jej szelmowski uśmieszek. – Martwisz się, że mu się nie spodobasz. - Wcale nie. - Właśnie, że tak. - Wcale nie. - Właśnie, że... - Szefowo – zawołał Tre pełnym śmiechu głosem. – Jeśli już skończysz gadać o mojej zajebistości, to możesz tu podejść, bo klient zdecydował się na kolor? Pari wyprostowała się. - Och, to do mnie. Pozdrów Harper ode mnie. - Załatwione. Szybko skierowałam się na zaplecze, ale Harper tam nie było. Przeszukałam wszystkie pomieszczenia, wliczając w to salon Pari, ale Harper nie było. Cholera. Kończył mi się czas. *** Ponieważ pani Beecher była bardzo pomocna, kiedy pierwszy raz z nią rozmawiałam, postanowiłam przepytać ją raz jeszcze, tylko że tym razem chciałam się skupić na tym jaka była Harper, kiedy wróciła od dziadków, po tym jak pobrali się Lowellowie. Ponownie zaparkowałam pod jej domem, znów podziwiając fioletowe kwiaty, a potem zapukałam do drzwi, zastanawiając się, gdzie mogła podziewać się teraz Harper. Pani Beecher otworzyła solidne, drewniane drzwi, ale pozostała w sieni tak jak ostatnim razem. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego razu, wydawała się zirytowana moją obecnością. Nie mogłam jej winić, potrafiłam zirytować najlepszych. - Witam ponownie – powiedziałam machając. – To tylko ja. Zastanawiam się czy mogłabym pani zadać jeszcze kilka pytań. Spojrzała przez ramię, po czym powiedziała: - Jem właśnie obiad. - Och, to potrwa tylko chwilkę.

269

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zacisnęła usta i skinęła głową. Tym razem miała na sobie szarą sukienkę, która pasowała do jej włosów i oczu, a na niej bladożółty fartuch. - Świetnie, dziękuję. Wiem, że Harper została z dziadkami, gdy Lowellowie pojechali w podróż poślubną. Pamięta pani, żeby z tą podróżą wiązało się coś niecodziennego? Czy Harper wydawała się w jakiś sposób wykorzystywana? Lub jakoś prześladowana? Czy zauważyła pani cokolwiek niezwykłego? – Wyciągnęłam notatnik w razie gdyby zaserwowała mi jakieś smaczne kąski, ponieważ najlepsze kąski były smaczne. - Niespecjalnie. – Wzruszyła ramionami, kiedy przywoływała wspomnienia. Co wieczór wchodziła do domu po tym jak całe dnie spędzała bawiąc się na słońcu z dzieciakami sąsiadów. Miała oparzenie słoneczne. Przeżywała cudowny czas w swoim życiu. Uwielbiała bawić się na posesji dziadków. Zatrzymałam pisanie i językiem zwilżyłam dolną wargę. - Wchodziła do domu? – zapytałam zaskoczona. – Ma pani na myśli, że to widziała? Była pani tam, w domu jej dziadków razem z nią? Jej uśmiech był tak fałszywy jak silikon w cyckach większości gwiazd. Nagle każdy ruch jaki wykonywała był wykalkulowany, każdy wyraz twarzy wyćwiczony. - Tak, byłam tam. Po prostu zakładałam, że to wiesz. - Nie. Nikt mi o tym nie wspominał. – Naprawdę tak łatwo odrzucić pomoc jakby nigdy nie istniała? Fale niepokoju aż promieniowały od tej kobiety i uświadomiłam sobie, że mogłam źle zinterpretować źródło strachu, który czułam, gdy pierwszy raz ją spotkałam. Założyłam, że bała się ze mną rozmawiać ze względu na panią Lowell i tego, co mogła zrobić. Nigdy nie wyobrażałam sobie... Nie, nie mogłam skoczyć do konkluzji. Oprócz tego, że nie byłam dobrym skoczkiem, to przecież ona była miłą staruszką. A miłe staruszki nie prześladują dzieci. Nie prześladują ich i nie dręczą bez powodu, a poza tym jaki powód mógł mieć ktoś, by męczyć pięciolatkę? Postanowiłam wyciągnąć asa, żeby zobaczyć, co ona ma w talii. Odczekałam jedno uderzenie serca, po czym powiedziałam: - Cóż, rozmawiałam z Harper kilka dni temu i nie wspominała, że była tam pani z nią. A pani nie zauważyła nic nadzwyczajnego? 270

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

W chwili kiedy te słowa opuściły moje usta, emocje pani Beecher oszalały, jakbym trafiła w dziesiątkę na automacie do gry. Ale była zawodowcem. Jej pokerowa twarz była piękna. Emocje pod udawanym spokojem szalały niczym huragan, ale twarz pozostawała bez wyrazu. Stałam oszołomiona. Gosposia? Poważnie? Miała tylko cztery stopy wzrostu i była okrąglutka niczym pączuś. - Przepraszam, że zadaję w kółko te same pytania – powiedziałam szybko. – Naprawdę bardzo martwimy się o Harper. Każda informacja jaką może pani przekazać będzie pomocna. Nagle staruszka wydawała się być bardziej krucha niż chińska porcelana, kiedy otworzyła szerzej drzwi i pokuśtykała do środka. - Oczywiście, oczywiście. Przepraszam, że jestem taka nieuprzejma. Proszę, wejdź. – Nawet jej głos drżał bardziej niż przy pierwszej odpowiedzi. Och, tiaa. To się miało źle skończyć… Zastanawiałam się kogo ma tam w środku. Tęgiego zakapiora, który odwalał za nią mokrą robotę? Nawiedzoną córuchnę, która była na każde jej skinienie? Staruszka nie wyglądała na kogoś, kto mordował króliki i wkładał je do łóżka pięciolatki, ale dziwniejsze rzeczy miewały miejsce. Zmuszając nogi do marszu, weszłam w środek pajęczej sieci. - Napijesz się herbatki, kochanie? – zapytała. A dodasz do niej arszeniku? Chyba nie skorzystam. - Och nie, dziękuję, nie trzeba. Weszłyśmy do przedpokoju i nie mogłam nie zauważyć, że wisiało tam siedemnaście milionów zdjęć tego samego człowieka. Spędzili ze sobą całe życie odkąd był niemowlęciem najwyraźniej do czasu, gdy był po czterdziestce. Być może był jej synem? Albo wnukiem? - A teraz, co jeszcze chciałabyś wiedzieć? Cóż, to co chciałabym wiedzieć, to jak do cholery udowodnić, że ta miła starowinka prześladowała Harper praktycznie przez całe jej życie. Ale pomyślałam, że nie powinnam jej o to pytać. Totalnie potrzebowałam dowodów. Lub podpisanego oświadczenia z przesłuchania.

271

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Popatrzyła w głąb korytarza, ale nie umiałam powiedzieć na co. Niestety nie mogłam się obrócić i też popatrzyć bez stawania się podejrzaną, a chciałam by ta kobieta uwierzyła, że mnie zwiodła. - Wiem, że to głupie – powiedziałam z bezradnym uśmiechem i przewracając oczami. – Ale pani Lowell wyraźnie twierdziła, że ktoś chciał skrzywdzić Harper. Może mi pani opowiedzieć co pani pamięta z tego pobytu u dziadków Harper? Czy pamięta pani, kiedy niby… - pokazałam palcami cudzysłów – zaczęły się „ataki”? Uśmiechnęła się z ulgą. Byłam zdumiona tym, że pracodawcy przez te wszystkie lata niczego nie zauważyli. A musiałam przyznać, że mój udział w zdumieniu był spory. Dlaczego ta kobieta prześladowała pięcioletnie dziecko? A przy tym dalej zajmowała się tym, co robiła? Dlaczego Harper musiała zostać oddana do zamkniętego ośrodka? Sama myśl o tym była przerażająca. Parzyłam na otaczające nas zdjęcia. Może one zdołają mi jakoś pomóc. Nie trzeba było być geniuszem, żeby wymyślić, że o coś tu biegało z tym tak często fotografowanym facetem. Jego niebieskie oczy wydawały się nieco za jasne. Brązowe włosy nieco zbyt zapuszczone. Wyraz twarzy trochę zbyt dziki. Przypominał mi trochę Geralda Romę z podstawówki, który lubił przypalać mrówki za pomocą lupy. Nigdy nie miał dość. I dość dziwnym było połączenie go z pożarem jaki wybuchł na tydzień przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego. Los jest podły. Pani Beecher zachichotała i poprowadziła mnie dalej. - Ta dziewczyna i jej wyobraźnia, mówię ci. Kiedy miała około pięciu lat zaczęła wymyślać historyjki i nigdy nie przestała. – W końcu dotarliśmy do kuchni. Zaglądałam po drodze w każdy zakamarek w jaki tylko mogłam, próbując ocenić, z czym dokładnie mam do czynienia. Traf chciał, że właśnie zdzwoniła Cookie, jej wyczucie czasu było genialne. - Przepraszam – powiedziałam, przesuwając ikonkę, aby odebrać połączenie. – Proszę mi na chwilkę wybaczyć, muszę to odebrać. - Nie krępuj się, moja droga. Odwróciłam się i poszłam kilka kroków w stronę otwartych drzwi stwierdzając, że im bliżej ich byłam, tym obawy pani Beecher rosły. - Hej Cook – powiedziałam wesoło. Ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, rzuciłam: - Tak, jestem tu i rozmawiam z panią Beecher. Ale to najwyraźniej ślepy 272

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

zaułek. Nie mam żadnych dowodów, by potwierdzić to, o czym mówiła Harper Lowell. – Moje słowa nieco uspokoiły kobietę, więc postanowiłam postawić jeszcze kilka kroków w tamtą stronę. - Dobrze –

powiedziała

Cookie łapiąc

o

co

chodzi.

–

Jesteś w

niebezpieczeństwie? - Nie wydaje mi się, ale w takich sprawach jak ta człowiek nigdy nie ma pewności. - Co mogę zrobić. - Jasne, mogę się spotkać z wujkiem Bobem na kawie. Możesz do niego zadzwonić i powiedzieć, żeby podjechał pod adres, który mi dałaś? - To z pewnością mogę. Chcesz tam też pogotowie? - Och nie, nie trzeba. Tylko powiedz mu, żeby się streszczał, bo prawie tu skończyłam. - Dobra, dzwonię do Wubka, bądź ostrożna. - Co? Lubisz patrzeć na nagich facetów w internecie? - Mówiłam poważnie. Cholera. Nigdy nie udaje mi się nic z niej wyciągnąć. Ale czy stanie teraz na wysokości zadania? Zakończyłam połączenie i podeszłam jeszcze jeden krok bliżej drzwi. Nie mogłam nic dojrzeć w ciemnym korytarzu, ale było tu zimniej niż w całym domu, być może była tam piwnica. Nie wydawało się, żeby cokolwiek dobrego mogło być w piwnicy, więc zaczęłam się odwracać, gdy usłyszałam głośny łomot. Ostry ból eksplodował w mojej głowie, a potem świat zaczął wirować w serii bolesnych ciosów. Wylądowałam jak sterta włosów i kończyn u podnóża bardzo stromych schodów. Można było pomyśleć, że były drewnienie, ale Boże, jak to bolało. Zwinęłam się w pozycję embrionalną, trzymając głowę rękami i zaciskając, zęby, kiedy ból rozrywał każdą komórkę mojego ciała. Usłyszałam nad sobą zamykane drzwi i kroki pani Beecher stukające na schodach. Poruszała się w takim tempie, że mały żółwik wygrałby z nią zakład. Żeliwna patelnia wisiała w jej ręce i byłam prawie pewna, że to przez to zaczęła się moja fantastyczna podróż w nieznane. Dlaczego żeliwo było takie twarde? Ale nadal potrzebowałam dowodu przeciwko niej w sprawie Harper. Wszystko co teraz miałam, było napadem starszej pani uzbrojonej w patelnię, która mogła udać 273

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

demencję i wywinąć mi się w sądzie. Za pomocą każdej uncji siły jaką jeszcze miałam, zmusiłam swoje mięśnie, by się zrelaksowały, aby moje ciało stało się wiotkie jak makaron. Wujek Bob był w drodze. Może uda mi się zakończyć tę sprawę zanim się tutaj zjawi. Namokły mi oczy i powietrze wydawało się chłodne w połączeniu z wilgocią na moich policzkach, ale to był jedyny pozytyw jaki mogłam wyciągnąć z tej sytuacji. Cóż i może też fakt, że mogłabym wyprzedzić panią Beecher, gdyby zaistniała taka konieczność. W tej chwili była gdzieś w połowie schodów, więc postanowiłam oszczędzać swoją siłę psychiczną i zastanowić się nad tym jakby to było, gdyby światem rządziły motyle, a ludzie byli ich sługusami. Ale to nie pomagało. Wszystko o czym umiałam myśleć to ból denerwujący Barberka – mój mózg. Normalnie niewiele czasu poświęcałam Barberkowi, ale najwyraźniej dzisiaj był jego dzień. Najwyraźniej jakaś jego część uciskała na Fredzię – moją czaszkę. Kiedy leżałam jak rozgotowane spaghetti, pani Beecher udała się do półek i zaczęła grzebać w jakiś starych pudłach, prawdopodobne szukając zardzewiałej piły, by rozczłonkować moje ciało przed pochowaniem go w tej piwnicy. Nie mogłam nic na to poradzić, że zauważyłam, iż leżę na klepisku. Wygodne dla niej. Wtedy usłyszałam coś innego. Spojrzałam w górę i zobaczyłam jak Harper schodzi po schodach. Popatrzyłam na nią, ale ruszyła pędem, gdy mnie tylko zobaczyła. - Charley – wyszeptała z przerażeniem. – Co się stało? - Co ty tu robisz? – zapytałam przez zaciśnięte zęby, starając się nie ruszać ustami. Nie bardzo wiedziałam dlaczego. Niczego bardziej nie chciałam niż podnieść głowę i zacząć się zwijać z agonii. Harper dostrzegła panią Beecher. Położyła mi rękę na ramieniu, a zrozumienie wypełzło na jej twarz. - Przypomniałam sobie coś, więc tu przyszłam. - Naprawdę musisz stąd iść. Ta kobieta nie wygląda okazale, ale ma naprawdę mocny lewy sierpowy. – Spojrzałam przez ramię. – Cholerna oszustka. Jak do diabła udaje się jej unieść tę żeliwną patelnię? Przecież ta babcia jest wielkości piłki do tenisa. – Ale straciłam uwagę Harper. Wpatrywała się w plecy pani Beecher, z 274

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mieszaniną zdumienia i bólu w oczach. Ja też miałam ból w oczach, ale z zupełnie innego powodu. - Harper – syknęłam, starając się ściągnąć jej uwagę do mnie. Na szczęście wydawało się, że pani Beecher nie słyszy niczego, co nie jest wystrzałem armatnim. – Kochanie, co sobie przypomniałaś? Ogromne brązowe oczy Harper spojrzały na mnie, ale nie umiały się skupić. - Jej wnuk – powiedziała ledwie szeptem. – Dewey był niewiele starszy niż ja. Mieszkał z nami. Z panią Beecher w jej mieszkaniu. Ból zaczął blednąć, teraz był prawie do zniesienia. - Co się stało, skarbie? Ona została z tobą, kiedy twoi rodzice pojechali w podróż poślubną? Czy jej wnuk cię skrzywdził? Jej wyraz twarzy był tak odległy, że bałam się, iż nie odpowie. Ale po chwili odezwała się: - Nie. Nie mnie. – Przyłożyła sobie dłonie do ust. – Małego chłopca. Myślę, że zabił małego chłopczyka. Moje powieki zatrzasnęły się w nędznej próbie zablokowania napływającego obrazu wyczarowanego jej słowami. - Pani Beecher znalazła Dewey’a. Starał się obudzić tego chłopca, ale nie mógł. I wtedy zobaczyła mnie. Patrzyłam na nią. - Pani Beecher? Zobaczyła cię w pobliżu? - Tak, bawiliśmy się w stodole w chowanego. Ale Dewey wpadł we wściekłość, kiedy ten chłopczyk go znalazł. Dokładnie nie wiem co się stało, ale zaczęli się siłować. Dewey usiadł na nim i dusił, aż tamten przestał oddychać. – Harper zamknęła oczy, a spod powiek wydostały jej się łzy. A potem podskoczyła przypominając sobie coś jeszcze. – Przyszłam tutaj. Przyszłam, by zapytać panią Beecher dlaczego to zrobiła. Dlaczego to zakamuflowała. Pani Beecher najwyraźniej znalazła to, czego szukała. Właśnie kierowała się w naszą stronę. Musiałam się spieszyć. - Harper co ona zrobiła? Co zrobiła pani Beecher tamtego dnia, gdy byliście w stodole?

275

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Złapała mnie. – Harper potarła ramiona. – Wbiła mi paznokcie i potrząsnęła mną. Powiedziała, że Dewey przypadkowo zabił królika. I, że jeśli komukolwiek powiem, on zrobi to samo ze mną. A potem włożyła królika do walizki i zabrała z nami do miasta. Szok musiał pokazać się na mojej twarzy. Harper skinęła głową, smutek wypływał jej z oczu. - Ale to nie był królik. Teraz to pamiętam. Ten chłopczyk jest pochowany gdzieś na naszej ziemi. W czerwonej walizce. Moje płuca skurczyły się. Cookie wspominała, że w tamtym czasie na farmie Peralta zaginęło dziecko, a ta farma graniczyła z posiadłością dziadków Harper. Właściwie trudno było powiedzieć gdzie kończyła się jedna, a zaczynała druga. Tamta sprawa nigdy nie została rozwiązana. Cóż, najwyraźniej to musiało być to. Nadal udając nieprzytomną opuściłam powieki, gdy pani Beecher była już blisko. Widziałam ją tylko troszkę przez szparki, ale mogłam zobaczyć, co niesie. Miała w rękach szpikulec do lodu. Szpikulec do lodu? Co jest, do cholery? Ta kobieta była taka zimna. Harper skuliła się i opiekuńczo nakryła mnie ramionami. To była najsłodsza rzecz jaką ktokolwiek dla mnie zrobił. Nagle drzwi na górze otworzyły się i ciężkie kroki rozbrzmiały na schodach. Niestety to nie mógł być wujek Bob. Minęło zbyt mało czasu. I wujek zawsze wrzeszczał: „DPA, podnieść ręce w górę!”. A ten facet nic nie wrzeszczał. Skuliłam się, gdy facet ze zdjęć stanął obok mnie. Częściowo dlatego, że był wielgaśny, prawie dwa razy wyższy niż pani Beecher, ale skuliłam się też, bo to gówno zaczynało robić się poważne. Teraz musiałam za pomocą Barberka obijającego się o Fredzię wymyślić, jak poradzić sobie z tą dwójką. - Kim jesteś? – zapytał mnie. Najwyraźniej chciał rozmawiać z makaronem, ponieważ robiłam co mogłam, by wyglądać jak rozgotowane spaghetti. - Ta kobieta chce mi ciebie odebrać. Będziemy musieli posadzić tę roślinkę w ziemi, żeby mogła rosnąć. Opuścił głowę. - Nie jestem pewien czy chcę to ciągnąć. 276

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Ja też nie chcę, ale potrzebuję, byś był ze mną, króliczku. Kto inny odwali ogródkową robotę? Ogródkową robotę? - Wiem babciu, ale... Kurwa, co to jest ogródkowa robota? - Żadnych „ale”. Teraz możesz się nią zająć jak panienką Harper. Spojrzał w ciemny kąt piwnicy. Na świeży kopiec ziemi. - Harper była dla mnie miła. Czy to chodziło o skoszenie kogoś? Na tym naprawdę polegała ogródkowa robota? Sięgnęła i pogłaskała go po wielkim ramieniu. - Wiem, wiem, ale miała zamiar donieść na ciebie policji. Zamknęliby cię w więzieniu, cukiereczku. Co bym bez ciebie zrobiła? Wzruszył ramionami, a ona zachichotała z zachwytu, szczypiąc go w policzek jakby miał cztery lata. Byłam w poważnych tarapatach. Chwytając szpikulec do lodu jakby zależało od tego jej życie spojrzała na mnie. - Przytrzymaj ją. Najpierw muszę się upewnić, że naprawdę nie żyje. Uklękła na jednym kolanie obok mnie, był to mozolny ruch, który trwał tyle, że zdążyłam się zastanowić, co się stanie jeśli lód polarny stopnieje z biegunów. Potem zaczęłam się zastanawiać nad tym czy powinnam uciekać, czy raczej próbować przemówić do rozsądku Dewey’owi. Wydawał się nieco bardziej zdrowy na umyśle niż jego babcia. - A teraz powiedz, gdzie może znajdować się jej serce, jak myślisz? Betty Whitte? Zamierzała się na Betty23? Instynktowne moje ręce wystrzeliły w górę, by się zasłonić. Była taka krucha. Taka wrażliwa. A pani Beecher chciała wbić w nią szpikulec do lodu? Nie tym razem, babuniu. Kobieta odskoczyła zdziwiona, a ja zaczęłam wstawać i przepychać się w stronę schodów, ale wtedy korba od betoniarki wylądowała na moich plecach.

Niestety serce w naszym ojczystym jest rodzaju nijakiego, a u Charley jest Beatą. Jak zwykle nie mogło być prosto... ech. Musicie sobie wyobrazić, że serduszko Charley jest dziewczynką. 23

277

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Och, dobrze, cukiereczku. Przytrzymaj ją tam. A gdzie ja posiałam ten szpikulec? Harper rzuciła się do przodu chcąc zepchnąć ze mnie Dewey’a i zdziwiła się bardzo, gdy przeleciała przez niego na wylot. Cholera. Powinnam była jej powiedzieć. To było takie trudne, gdy ludzie nie wiedzieli, że nie żyją. Kiedy uzmysławiali sobie to, przeważnie przeżywali szok, nie raz nie widziałam ich po tym przez lata. Ale naprawdę powinnam jej powiedzieć, ponieważ oszołomiony wyraz jej twarzy, kiedy się odwróciła i wsadziła rękę w Dewey’a złamał mi serce. Zagapiła się na mnie. - Jestem martwa? – zapytała, jej głos drżał z emocji. Osunęła się na ziemię, jej wzrok był odległy na milę. Próbowałam naprzeć na masę Dewey’a, zastanawiając się czym do licha karmiła go babcia i wykorzystując to, że staruszka szukała szpikulca. - Przykro mi Harper – z trudem wypowiadałam słowa. – Powinnam ci była powiedzieć. - Co? – zapytała pani Beecher. - Wezwałam policję – powiedziałam wykręcając ku niej szyję. – Są w drodze. Prychnęła i odwróciła się do mnie. - Potrzebuję więcej światła. Gdzie ta rzecz mogła spaść? - Zabili mnie? – zapytała wciąż oszołomiona Harper. Wyciągnęłam do niej rękę i położyłam na jej kolanie. - Tak. Nie wiem dokładnie które z nich. Pamiętasz co się stało? - Ona gada, babciu. - To ją ucisz. Wziął sobie radę do serca i przysiadł na mnie tak mocno, że jedyne o czym mogłam myśleć to: O. Mój. Boże. Gdzie był wujek Bob, gdy go potrzebowałam? Czując jakbym się znajdowała w horrorze i czekając jak wredne klauny pojawią się na schodach, starałam się skupić na tym popieprzonym show. - Co robisz? Odwróciłam się w drugą stronę i zobaczyłam Anioła. Miał na twarzy grymas dezaprobaty. 278

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Staram się oddychać – powiedziałam starając się oddychać. Ale ciemność zaczynała wkradać mi się w pole widzenia. - Dlaczego ten facet siedzi na tobie? – Po czym zobaczył Harper. – O cześć. – Skinął jej na przywitanie, ale ona nadal była w szoku. Podniosła dłonie i popatrzyła na nie, odwracając je co rusz. - Nie przypuszczam, żebyś był w stanie zepchnąć ze mnie tego gościa? – zapytałam Anioła. - Myślę, że mógłbym spróbować. - Coś jak teraz? Anioł zmarszczył brwi, po czym skoncentrował się na Dewey’u. Po kilku sekundach pchnął. A Dewey usiadł na piętach. Słodkie ciasteczko. Wczołgałam się na schody nadal walcząc z nachyleniem ziemi. Coś mną jednak zachwiało i walnęłam w ścianę. Wtedy uświadomiłam sobie, że mam wstrząs mózgu. Niestety Dewey pozbierał się i sięgnął po mnie, łapiąc za nogę i przyciągając do siebie. To miało zaboleć. I zabolało. Podbródek wylądował na schodku, zęby zadzwoniły o siebie. To było coś jak tysiąc horrorów, które widziałam. Zawroty głowy odegrały kluczową rolę, kiedy znów spadałam ze schodów. Podniosłam ręce i powiedziałam: - Musisz się uspokoić. A wtedy Dewey zacisnął wielką łapę na moim gardle. Kiedyś nauczę się, że mówienie ludziom, by się uspokoili odnosi wręcz przeciwny skutek. - Trzymaj ją cukiereczku. Nie mogę znaleźć szpikulca. Muszę użyć patelni. - Musisz przestać myśleć jak człowiek – powiedział Anioł. - Nie pomagasz. Leć po Reyesa. - Jestem tu – powiedział Reyes z kąta. – Oglądam sobie jak pozwalasz sprać sobie dupę. Znowu. Jego czarna, gruba szata falowała wokół mnie, dokładając mi nagle atak choroby morskiej. To był zdecydowanie bezcielesny Reyes. Beecherowie nie mogli go zobaczyć. Kiedy uchwyt Dewey’a na moment poluzował się, powiedziałam do Reyesa: 279

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Zrób coś. - Mogę złamać jej kark? - Nie. - A jego kark? To musiałam przemyśleć. Pani Beecher szła ku mnie trzymając patelnię w pogotowiu. - Musisz… uratować… Fredzię i Barberka – powiedziałam. Z rękami Dewey’a zaciśniętymi na moim gardle zabrzmiałam jak postać z kreskówki. Rzecz, która prawdopodobnie nie mogła być atrakcyjna. Doprawdy, jak długo miał zamiar pozwalać, żeby to trwało? - Próbuję skłonić cię do użycia twoich mocy. - Pierdolić moje moce. Zrób coś. Reyes zdematerializował się i ponownie zmaterializował się obok mnie. Usłyszałam śpiew jego ostrza. Następnie uchwyt Dewey’a zesłabł, na jego twarzy odmalował się wyraz zdziwienia, po czym mężczyzna opadł na podłogę. Reyes zerwał mu kręgosłup, chociaż potrzeba będzie lekarzy i wielu badań, żeby potwierdzić tę diagnozę. Na zewnątrz będzie tylko trauma. Reyes ciął tylko wewnątrz. Pani Beecher zatrzymała się. Jej twarz była zszokowana. - Pani Beecher – powiedziałam kaszląc i krztusząc się niczym odpalający maluch24. – Proszę natychmiast odłożyć tę patelnię.

24

No dobra, w oryginale było Yugo, ale pomyślałam, że maluch, będzie śmieszniejszy :P

280

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 19 Kiedy życie daje ci cytryny, powiedz: „Cytryny? Nie masz czegoś innego?” - NAPIS NA ZDERZAKU

Wujek Bob pojawił się jak zwykle w odpowiednim czasie, a gdy tylko przybył do domu Beechersów i zobaczył, jak uprawiam zapasy ze starszą panią, to natychmiast ściągnął zespół dochodzeniowy. Ta kobieta była silniejsza niż na to wyglądała. Reyes nadal chciał przeciąć jej kręgosłup, a Anioł wciąż powtarzał, bym przestała myśleć jak człowiek, cokolwiek to, do cholery, miało oznaczać. Po obejrzeniu jak wujek Bob przyciska ją do podłogi – widok, którym mogłam karmić się już zawsze – złożyłam swoje zeznania i zabrał mnie do rezydencji Lowellów. Harper wciąż siedziała na tylnym siedzeniu, dusząc się we własnym zdziwieniu. Dwa patrolowe wozy podążały za nami, a inni funkcjonariusze z komisariatu Wubka zostali na miejscu przestępstwa. Lowellowie właśnie mieli przeżyć skandal. Wciąż nie miałam pewności kto dokładnie terroryzował – pani Beecher, czy Dewey na rozkazy pani Beecher – ale w całym tym wielkim planie to tak naprawdę nie miało znaczenia. Żadne z nich nie będzie zdolne do zrobienia tego ponownie. Wujek Bob położył dłoń na mojej. - Teraz po prostu wyjaśnij im, że Dewey powiedział ci gdzie jest ciało chłopca, dobra? - Mówisz jakbym nie robiła tego tysiące razy. – Skuliłam się na brzmienie mojego głosu. To dziwne, co zmiażdżona krtań robiła ze średnich tonów. - Wiem. Przepraszam kluseczko. - Jest dobrze. Harper powiedziała, że pamięta gdzie jest walizka. W jedynym miejscu, gdzie mogła być. Dewey założył nowy ogród, gdy wrócili. To musi być tam. Odwrócił w moim kierunku swój zmartwiony wyraz twarzy. - To nie będzie ładne skarbie. Jeśli będziesz musiała wyjść… 281

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Och, do cholery tak, pójdę sobie. W chwili, gdy Harper wskaże nam grób ja stamtąd idę. - A więc to koniec – powiedziała Harper godząc się ze swoim istnieniem. Odwróciłam się do niej. - Tak mi przykro, że nie żyjesz, skarbie. - Cały czas wiedziałaś? Że jestem martwa? - Tak. To jest to, co robię. - A więc nikt inny mnie nie widzi? Jestem… jestem duchem? - Obawiam się, że tak. Ale możesz przejść wtedy, kiedy będziesz na to gotowa. Twoja rodzina czeka na ciebie po drugiej stronie. Mama. I dziadkowie. Będą szczęśliwi widząc cię. Skinęła głową. - Wiem. Myślę, że wiedziałam, iż czekali na mnie cały ten czas. – Jej głos się załamał. – Zastanawiam się jak długo jestem martwa. - No cóż, przyszłaś do mnie dwa dni temu, ale pani Beecher wiedziała, że nie żyjesz dłużej niż ten czas. Stąd wiedziałam, że to zrobiła. Ale twój psychoterapeuta powiedział, że widział cię u siebie prawie dwa tygodnie temu. A więc musiało to być… - To jest to. – Zapatrzyła się zamyślona. – Byłam na sesji u doktora Rolanda i mówiłam mu o podróży. Zapytał jakiego koloru mam walizkę i wtedy to wszystko wróciło. Dewey zabił tego chłopca. Pani Beecher włożyła go do tej czerwonej walizki. – Zakryła sobie usta. – Jacy ludzie tak robią? Żyła z nami ponad dwie dekady. Jak mogliśmy nie wiedzieć? - Gdy odkryłam, że jest w to zamieszana to z lekka rzuciło mną o podłogę. Myślę, że jest bardzo dobra w oszukiwaniu ludzi. Zatrzymaliśmy się przy gadającym pudle, inaczej domofonie. - Cokolwiek chcesz zrobić – powiedziałam do wujka Boba – nie zamawiaj taco. Są przewrażliwieni na tym punkcie. Kiwnął głową, machnął odznaką i powiedział: - Otworzyć bramę. Mam nakaz. Brama się otworzyła. Tak po prostu. Bez żadnego sprzeczania się czy targowania. Koniecznie musiałam zostać gliną. Prawdopodobnie bardziej by mi się opłacało. 282

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Pani Lowell powitała nas na schodach domu razem synem, Artem. Był ubrany w ładny garnitur i krawat, a pani Lowell jak zwykle cała lśniła. Miała na sobie długą, wieczorową kreację i perły. Najwyraźniej przeszkodziliśmy im w wieczornych planach. - Co znowu? – zapytała, gdy wyszłam z SUVa Wubka. Wujcio pośpieszył do nich. Pomimo swoich szmat wydawali się zasmuceni. Miałam przeczucie, że sprzeczali się, gdy przyjechaliśmy. - Pani Lowell mamy informacje o zaginionym dziecku. Zniknął dwie dekady temu i wierzymy, że jest pochowany na pani posesji. Fuknęła oburzona. - Och na miłość… - Twoja była gospodyni – powiedziałam, przerywając jej tyradę zanim się rozwinęła. – Pochowała go tutaj, wiedząc, że nikt nie będzie go szukał na twojej posesji. Dlaczego by mieli tu szukać? Chłopiec był z Peralty. Zatrzymała się i pożarła mnie wzrokiem, jakbym sfiksowała. Spojrzałam na Arta, wiedząc jak ciężko przyjmie wiadomość o śmierci Harper. - Możemy wejść do środka? – zapytałam go. - Nie mogę skontaktować się z Harper – odparł, gdy gestem zaprosił mnie i wujka do środka. – Nie oddzwoniła od tygodnia. Rozmawiałaś z nią? Przełknęłam gulę w gardle. - To drugi powód dla którego tu jesteśmy. *** Dwie godziny później, gdy ekipa kopiąca wyciągnęła z ziemi czerwoną walizkę schowałam się w łazience Lowellów. Była dokładnie tam, gdzie wskazała Harper, pod grządką ziemi, którą Dewey pielęgnował przez dwadzieścia lat. W przeciwieństwie do pani Beecher, czyny Dewey’a wyrażały wyrzuty sumienia i żal. Cała ekipa została skierowana na miejsce zbrodni, a wraz z nimi przybyły ekipy telewizyjne z mnóstwem reporterów. Było mi niemal szkoda pani Lowell. To z pewnością naruszało jej wizerunek, pomimo tego, że nie była świadoma tego, co się stało. Jednak kiedy wujek Bob powiedział jej, że ciało Harper zostało znalezione, 283

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

twarda skorupa za jaką się skrywała rozpłynęła się. Jej szok był tak ogromny, tak niszczycielski, że ból tego niemal mnie powalił. Naprawdę dbała o Harper. To nie podlegało dyskusji. Wiedziałam również, że nie ma nic wspólnego ze śmiercią tego małego chłopca czy tuszowaniem dowodów. Jej zaskoczenie było całkowicie prawdziwe. Art śmierć Harper przyjął ciężko. Poszedł do pokoju na piętrze, jednak nawet grube ściany rezydencji Lowellów nie mogły stłumić wylewających się z niego agonalnych jęków. A ja ukrywałam się w łazience, walcząc o powietrze wśród fragmentów rozbitej rodziny. Ich cierpienia dopiero się zaczynały i choć wciąż nie pozwolono mi zobaczyć pana Lowella, czułam jak jego ból rozlewa się po schodach niczym gęsta mgła. - Nie mogę już tu być. Odwróciłam się do Harper. Stała patrząc przez okno w łazience jak technicy przeszukują teren, a tuzin policjantów strzeże ogrodzonego taśmą terenu. - Muszę odejść póki jeszcze potrafię – powiedziała. Nie czułam emocji od nieboszczyka tak jak od żywych, do czasu aż przechodzili na drugą stronę, ale ból na jej twarzy mówił wiele. Spojrzała w górę, w stronę piętra i zdałam sobie sprawę, że martwi się o Arta. - Jest w tobie zakochany – powiedziałam. Patrzyła na mnie zaskoczona aż smutny uśmiech wypłynął na jej usta. Była naprawdę piękna. - Powiedział mi, że był twoim kontaktem. Skinęła głową. - Tak. Byliśmy w kontakcie cały czas. Kilka razy nawet przyleciał do mnie na wyspę. - Dlaczego nigdy nie byliście razem? – zapytałam jej. - Byliśmy. Coś w tym rodzaju. Kiedy wróciłam Art nalegał na ślub, ale ja nie mogłam pogodzić się z faktem, że według społeczeństwa byliśmy rodzeństwem. Tak bardzo go skrzywdziłam, gdy powiedziałam mu, że chcę poczekać. - Przykro mi. – Rodzina była bardzo ważna. Nauczyłam się tego przez ostatnie trzy dni.

284

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Harper podeszła do mnie z zamiarem w oczach i wraz z ostatnim spojrzeniem w kierunku Arta, przeszła. Nie zobaczyłam bólu i strachu jaki przeżyła przez wszystkie te lata. Nie widziałam jak była terroryzowana i jakie miała koszmary, z powodu których cierpiała w zakładzie dla umysłowo chorych. To co zobaczyłam to jej ojciec noszący ją na ramionach, gdy zauważyła drogę za domem między drzewami. Zobaczyłam jej psa, golden retrivera o imieniu Sport, który lizał ją po palcach, aż nie mogła znieść dłużej łaskotek. Zobaczyłam pierwszy raz, gdy Art ją pocałował. Była w liceum i oglądała mecz koszykówki. Został kontuzjowany i był w szatni. Pobiegła do niego sprawdzić, co się stało. Sapnęła, gdy zobaczyła jak niosą go na noszach. I niemal zemdlała, gdy zobaczyła ogromny guz z boku jego ramienia, złamaną kość próbującą przedrzeć się przez ciało. Zakrył oczy ramieniem, tuszując ból. Ruszyła do przodu i zanim zdała sobie sprawę co się stało, owinął jej głowę ramieniem i pociągnął w dół, aż jej usta nie znalazły się na jego. I już jej nie było. Zawsze romantyczna, agonia utraconej miłości była moją zgubą. Pozwoliłam sobie na serię szlochów i kiedy poczułam, że mogę stanąć twarzą w twarz ze światem, pomijając zapuchnięte oczy w komplecie ze spuchniętą szczęką, wyszłam z łazienki i zapytałam funkcjonariusza, czy odwiezie mnie do domu. Lowellowie przez najbliższe tygodnie będą musieli poradzić sobie z wieloma rzeczami i mogłam mieć tylko nadzieję, że z Artem będzie wszystko dobrze. Według wspomnień Harper nienawidził czekolady, ale postanowiłam nie mieć mu tego za złe. Nikt nie musi być idealny. Ale serio? Czekolady? Gdy wsiadałam do policyjnego wozu, usłyszałam znajomy żeński głos. - Charley Davidson? Wyprostowałam się i odwróciłam do agentki Carson przechodzącej przez ulicę w moim kierunku. - Hej agentko Carson. Zanim cokolwiek odpowiedziała, podszedł do nas wujek Bob. - Jedziesz? - Tak, wujku Bobie pamiętasz agentkę Carson? Potrząsnęła jego dłonią. 285

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Detektywie. Twoja bratanica ma sporą wprawę w rozwiązywaniu trudnych spraw. Uśmiechnął się z dumą. - Tak, rzeczywiście. - Jak zwykle jestem pod wrażeniem. Kiedyś podzielisz się ze mną swoją tajemnicą – powiedziała do mnie. - Mogłabym ci powiedzieć, ale musiałabym cię potem zabić. - Wystarczająco sprawiedliwe. Zastanawiałam się czy nie rozwiązałabyś dla mnie kilku spraw. Jedna jest bardzo stara i jak dotąd nierozwiązana, a jedna to taki już mój jakby osobisty, stary kumpel. Wzruszyłam ramionami. - Pewnie, o ile nie będziesz miała za dużo nadziei. - Moje nadzieje nigdy nie wymykają się spod kontroli, jeśli o to ci chodzi. - W takim razie możesz je przywieźć... – miałam właśnie powiedzieć „do mojego biura”, ale olśniło mnie, że już nie mam takowego. – Możesz przywieźć je do mojego mieszkania. - Lub jej biura. Odwróciłam się i zobaczyłam jak podchodzi do nas tata. Zatrzymał się i stanął przy wujku Bobie, a wyraz twarzy miał zażenowany i jednocześnie pełen nadziei. Wubek musiał do niego zadzwonić, kiedy zorientował się, że jestem ranna, jednak nie byłam pewna, czy mogę sobie teraz poradzić z obecnością taty. Moje serce było wystarczająco zranione. I głowa mnie bolała. I miałam ohydne, opuchnięte oczy. Wsunął ręce do kieszeni spodni. - Dobrze się czujesz? – zapytał, a ja zastanawiałam się co mu powiedział Wubek. - Zdrowa jak koń. - Cieszę się. I przenoszę cię z powrotem do twojego biura. Udawanie, że mam na ciebie oko, nieważne jak bardzo jest to absurdalne, da mi spokój. I możesz piorunować mnie spojrzeniem, robić dziwne miny za moimi plecami i możesz nienawidzić mnie przez wieczność, ale kiedy będziesz gotowa do rozmowy, będę tam. Bez osądzania i ukrytego planu. Spojrzałam po siedzibie Lowellów. 286

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Jeśli będę robić dziwne miny tobie w twarz tato, to wtedy nie będzie to za plecami. Skinął głową. - Przyjdę po twoje rzeczy w ten weekend. Czoło agentki Carson zmarszczyło się w zainteresowaniu. - Idealnie. Podrzucę akta w przyszłym tygodniu, może być? - Brzmi jak plan – powiedziałam, nurkując do policyjnego wozu. Tata chciał mnie podwieźć do domu. Mogłam poczuć jego zamiary w powietrzu, jego chęć bycia ze mną, ale to ciasto musiałam jeść małymi porcjami. Ciągle myślałam o Harper. O tym, jak wspominała swojego ojca, mimo tego, jaki wpływ na ich życie miała jego pozorna obojętność wobec działań jej macochy. Miałam przeczucie, że pewnego dnia ja i tata znowu będziemy przyjaciółmi. Obejrzałam się na Carson. - Jak tam bankowa sprawa? Wujek Bob uśmiechnął się do niej. - Ciągniesz bankową sprawę? Czy nie jest to nieco wbrew zasadom postępowania FBI? Wyszczerzyła się. - Co? A są jakieś zasady? Nikt mi nie powiedział. – Podała mi swoją wizytówkę. – Ta sprawa okazuje się bardziej lepka niż sądziłam i z pewnością miałaś rację z tą wtyczką. Teraz trzeba to tylko udowodnić. – Skinęła na wizytówkę. – Użyj tego, jeśli coś usłyszysz. Puściłam do niej oko i zamknęłam drzwi, zanim ktoś inny zdoła niespodziewanie wkroczyć i rozerwać moje serce na kawałki. *** W drodze do domu zadzwoniła Cookie. Odebrałam i powiedziałam: - Żadnego żeliwa w domu. Nigdy. - Dobra. Zanotowałam. Jak było? - Wyczerpująco. I pani Lowell nie jest takim potworem jakim myślałam, że jest. - Może Denise również nie jest. 287

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Serio? - Ok, to był kiepski żart. Daj mi znać jeśli będziesz czegoś potrzebować. Jak na przykład worka z lodem. Podskoczyłam zaalarmowana. - Powiedziałaś szpikulec do lodu? - Nie. - Ponieważ żadnego szpikulca w domu. Nigdy. - Dobra. Zanotowałam. Dzięki Bogu, funkcjonariusz nie odzywał się całą drogę do domu i podrzucił mnie pod frontowe drzwi. Posłałam mu najbardziej wdzięczny uśmiech jaki mogłam wykrzesać i ruszyłam w poszukiwaniu długiego prysznica oraz filiżanki mocnej kawy. Ale oczywiście chwilę po tym jak wysiadłam z radiowozu zostałam uderzona wszystkim rodzajem emocji jakich nauczyłam się od mrocznych ludzi. Zdziczałych ludzi. Opętanych ludzi. Chciałam wrócić do samochodu, ale usłyszałam angielski akcent dochodzący z cienia blisko mnie. - Nie robiłbym tego, gdybym był tobą. Cudownie. To był mój nowy przyjaciel ze starego kontynentu. Wiedziałam, że ten dzień minął zbyt bezproblemowo. Moje życie było w niebezpieczeństwie tylko dwa razy. Zazwyczaj zdarzało się to trzy razy. Policjant obejrzał się na mnie. - Wszystko w porządku, panno Davidson? Tak bardzo chciałam powiedzieć mu prawdę, ale nie było nic co mógł zrobić, a jego życie byłoby w takim samym niebezpieczeństwie jak moje, gdybym go w to wciągnęła, więc odpowiedziałam: - Tak, dziękuję. Zamknęłam drzwi i patrzyłam jak odjeżdża. Czysta nienawiść pulsowała wokół mnie. Mogłam wyczuć blisko co najmniej cztery bestie, być może pięć, czające się w cieniu i bojące się światła pomimo tego, że byli ukryci w ludzkich ciałach. Anglik wyszedł z cienia i stanął obok mnie. - Grzeczna dziewczynka – powiedział i zastanowiłam się jaki był nieopętany Anglik w prawdziwym życiu. Z pewnością ładnie się ubierał. Ale to nie był on. To był 288

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

oszust, sługus piekieł. Zgięłam palce przy biodrze, jednak Hedeshi znowu mnie powstrzymał. - I nie wołaj swojego psa. To się źle skończy dla was obu. Miał rację? Mógł zabić Artemidę? - Zakładam, że Reyes nie przestał ganiać twoich pupilków. - Wiedziałaś, że nie przestanie. Miał rację. Wiedziałam. - Reyes mnie nie słucha. Mężczyzna pochylił się i wciągnął zapach moich włosów. Wziął głęboki oddech, praktycznie trącając nosem moją szyję, upajając się zapachem, podczas gdy śmierdziałam jak zgniłe jajka. Próbowałam się nie wzdrygać, gdy jego smród spalał moje nozdrza. Gdy się odezwał, zapach stał się mocniejszy. Duszący. - Gdybym mógł... – jego głos był miękki, szczery – ...gdybym miał czas, mógłbym zlizać strach z każdego cala twojego ciała, potem bym je ugryzł, ale niewątpliwie twój chłopak wkrótce nadejdzie. Kątem oka dostrzegłam światło księżyca odbijające się w ostrzu. Bardzo podobne do tego, którego użył na mnie Earl Walker. Strach zalewający mnie uderzył tak mocno, że brzegi mojej wizji stały się rozmyte. Chciałam biec, ale Hedeshi wydawał się wyczuwać każdą moją myśl. Położył rękę na moim ramieniu, by mnie zatrzymać. - Zrobię to szybko, Dutch. Ledwie coś poczujesz. - Tiaa – powiedziałam drżącym głosem. – Byłam już wcześniej po tym niewłaściwym końcu ostrza i jestem zmuszona nie zgodzić się z tobą w tej kwestii. Przeszedł wokół mnie aż mogłam zobaczyć jego twarz. Nie był wysoki, ale wiedziałam, że demon wewnątrz daje mu niesamowitą siłę. Rozbawiony uśmiech pojawił się na jego twarzy. - Pewnie masz rację. – Jego ręka zadrżała od radosnego podniecenia, gdy wyciągnął nóż i miałam nadzieję, że tata poradzi sobie z tym. Z moją śmiercią. Prawdopodobnie ciężko to przyjmie. Dziwne, że pomyślałam o nim w takiej chwili.

289

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zacisnęłam szczękę i pomyślałam, że powinnam dać z siebie wszystko. Jeśli miałam odejść dziś wieczorem, zamierzałam zrobić to walcząc. Albo krzycząc w mękach. Tak czy owak. Nóż ruszył do przodu, pewnie posuwając się w kierunku mojego brzucha, co od razu mnie wkurzyło. Słyszałam, że śmierć od ran brzucha jest bardzo bolesna. Reyes miał rację. Ci faceci byli kłamcami. Zanim mogłam o tym pomyśleć, zablokowałam jego cios, odbijając w bok jego rękę i zmieniając kierunek zamachu. Obróciłam się, wkładając w to całą moją siłę, by uniknąć ostrego końca noża. Udało mi się oberwać. Ostrze cięło przez moje przedramię, marynarkę prosto do ciała. Ukłucie noża pędziło przeze mnie, ale Hedeshi cofnął je, aby powtórzyć cios. Stracił kontrolę na chwilę i demon w ciele człowieka wysunął się z boku. Zobaczyłam go i ten widok oszołomił mnie na moment. Na tyle długo dla niego, by udało mu się zatopić nóż w moim boku. Moja uwaga wróciła i pchnęłam go tak mocno, jak tylko mogłam. Następnie zaczęłam biec, ponieważ wydawało mi się to teraz najwłaściwsze. To nie był zwykły demon, choć śmiesznie to brzmiało. Jego powłoka nie absorbowała światła jak próżnia bezgwiezdnej nocy. W zamian za to jego czarna, błyszcząca powierzchowność lśniła żywą, mieniącą się czerwienią. Był czymś innym. Czymś większym. Silniejszym. - Faktycznie, jest starszy. - Reyes – szepnęłam. Upadłam na ziemię poza zasięgiem Hedeshiego, obróciłam się i zobaczyłam Reyesa stojącego między nami. Nic dziwnego, że nie krwawiłam z tuzina innych ran kłutych. Reyes trzymał ramię mężczyzny, czysta siła bijąca od każdego z nich wywołała drżenie ziemi pod nami. Podniosłam się z powrotem tylko po to, by zostać ponownie rzuconą przez gorący oddech owiewający mój kark. Zamknęłam oczy, zawołałam Artemidę, a mój głos nie był niczym więcej niż oddechem w nocnym powietrzu. Wyrosła z ziemi tuż obok mnie i rzuciła się na demona za mną. Głośne, gardłowe powarkiwania zmieszały się z nieludzkimi krzykami, gdy demon został wyrwany z ciała kobiety. Hedeshi i Reyes wydawali się być tego nieświadomi. Stali tam ze splecionymi ramionami, przypatrując się sobie. Energia promieniowała od nich, powodując

290

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

wirowanie materii czasu wokół mnie. Ich obraz zniekształcił się, spaczył i wrócił do miejsca. Zamrugałam, by widzieć wyraźnie. By się skupić. Kobieta leżała nieprzytomna, ale wokół wyczuwałam więcej demonów. Żaden nie odważył się podejść bliżej, choć bardzo tego chcieli. Mogłam poczuć ich pożądanie, dziwny popęd pulsujący wokół mnie. Łaknęli mojej krwi jak pustynia pragnie wody, a mój strach doprowadzał ich do szału. Ale powstrzymywali się. Artemida była zbyt potężna. Pozbyła się jednego demona i teraz stała nade mną. Czekając. I mając nadzieję. - Nie możesz wygrać – powiedział Hedeshi. Reyes obniżył głowę. - Zapomniałeś kim jestem. - Ani trochę. – Mężczyzna uśmiechnął się zaciskając z wysiłku zęby i walcząc z uściskiem Reyesa. Zadrżał od tego. – Jesteś chłopcem ze wsi, który zgubił drogę na rynek. Pamiętasz dlaczego tu jesteś? Dlaczego twój ojciec cię stworzył? Kolejna fala zawirowała powietrzem gorącem gniewu Reyesa. - Stworzył mnie, by móc wyjść z Piekła. - To tylko połowa z tego. Drugą połową było to, byś znalazł portal. – Skinął głową w moim kierunku. – To jest szczególny portal. Jak myślisz dlaczego wysłał ciebie? – Pochylił się aż ich nosy niemal się zetknęły. – Ciebie? Reyes cofnął się ostrożnie. - Wysłał mnie za portalem, jakimkolwiek portalem. Nie za nią. – Nie wydawał się być tak pewny siebie jak wcześniej. Jego brwi zjechały się w linię w zamyśleniu. Anglik roześmiał się. - Naprawdę nie pamiętasz, co? - Pamiętam wszystko, tak jak ty pamiętasz jak kłamać. - Jest królewska, chłopcze. Jest najbardziej nieocenionym pionkiem jakiego kiedykolwiek mieliśmy nadzieje posiąść. A ty myślisz, że możesz zatrzymać ją dla siebie? Wszystkowiedzący uśmiech wypłynął na twarz Reyesa. - Jest również najpotężniejsza. - Dokładnie – powiedział Hedeshi, a jego oczy rozjaśniły się nadzieją. – Pomyśl co z nią możemy. Z taką dwójką jak ty i ona. O to właśnie chodzi. Zawsze o to 291

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

chodziło. – Upuścił nóż i objął ręką głowę Reyesa, ciągnąc go do braterskiego uścisku, a ich czoła zetknęły się w przywiązaniu. – Będziemy niepowstrzymani, mój panie. Świat padnie u naszych stóp i twój ojciec w końcu będzie rządzić. Mówił prawdę? Czy Reyes został specjalnie wysłany za mną? Musiał wyczuć moje wątpliwości. Odwrócił się nieznacznie, patrząc na mnie kątem oka. - Pamiętaj czym oni są, Dutch. I co robią. - Pamiętam – powiedziałam, próbując wydostać się spod Artemidy, ale olbrzymia łapa wylądowała z łoskotem na mojej klatce piersiowej, przyciskając mnie do ziemi. - Serio? – zapytałam ją, a ona pochyliła się i polizała moją twarz. Przytuliłam jej głowę po części dlatego, by pokazać jej, że nie jestem na nią zła, a po części dlatego, że chciałam mieć lepszy widok na dwóch mężczyzn stojących przede mną. Wtedy zobaczyłam gdzie spadł nóż. Nie na ziemię, tak jak oczekiwał Hedeshi, ale na dłoń Reyesa. Objął głowę mężczyzny, jakby oddając uścisk i szybkim ruchem zagłębił nóż w jego bebechach. Hedeshi zagapił się na niego, jego zaskoczenie było prawdziwe, gdy się potknął. - Odmawiasz swojemu ojcu jego tronu? - Nigdy nie był jego – odpowiedział Reyes, ponownie zagłębiając nóż i ciągnąc go w górę tułowia. Chwilę później ostrze wyszło tuż poniżej brody Anglika. Hedeshi spojrzał na mnie, jego oczy roniły łzy bólu. - Po prostu pamiętaj co ci o nim powiedziałem. Próbowałam ukryć przerażenie, które czułam obserwując jak zostaje rozcięty człowiek. - Owinęłam to sobie wokół palca. Kolejne dźgnięcie wyszarpnęło jęk z jego gardła. - Nie jest tym, kim myślisz, że jest. Pomyślałam o moim ojcu. O Harper, Arcie i Pari. O każdym innym, kogo spotkałam podczas mojego życia i odpowiedziałam mu tak szczerze jak mogłam. - Nikt nigdy nie jest. Reyes znowu go objął i zagłębił nóż w jego boku. - Twój pierwszy błąd to przyjście tu po nią – powiedział mu Reyes do ucha. 292

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Hedeshi zakasłał, doskonale wiedząc, że wdycha ostatnie hausty powietrza. - A drugi? – zapytał, a krew trysnęła mu z ust. - Wiara, że możesz przejść obok mnie. Mężczyzna uśmiechnął się i powiedział łagodnym głosem: - Atakujcie. I to wystarczyło, by rozpętało się piekło.

293

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 20 Włóż balsam do koszyka.25 - NAPIS NA T-SHIRCIE

Jeszcze pięciu kolejnych ludzi opętanych przez demony wyskoczyło z cienia niczym świrnięci pacjenci szpitala psychiatrycznego, a Reyes rozdzielił się na dwie odrębne istoty. Jego bezcielesna istota zmaterializowała się. Sięgnęła po Anglika i gwałtownie wyrwała z niego demona Hedeshiego. Jego materialne ciało zanurzyło się w mrok, zajmując się największym z demonów, facetem wyglądającym jak zapaśnik sumo. W plątaninie nóg i rąk wylądowali na ziemi. Na nieszczęście Artemida wykorzystała moje ciało jak wyrzutnię, pozbawiając mnie nerki - Percivala i całkiem możliwe, że i Harolda - mojej śledziony. Złapałam się za żołądek, a następnie zerwałam na nogi i sięgnęłam po najbliższą broń, grabie do liści oparte o mur. To wtedy zdałam sobie sprawę, że Pani Allen wyszła wyprowadzić swojego psa na spacer, miniaturowego pudla PP. PP wpadł w szał. Pani Allen wrzeszczała na niego, ale nie słuchał niczego, co mu powiedziała. Odskoczyłam ze zdziwieniem, kiedy zaatakował krzepkiego gościa, który na mnie ruszył. Facet był na tyle ciężki, że trzeba było go traktować bardzo poważnie. Może nie tak jak zapaśnika sumo, ale nie wyzwałabym go na wojnę kciuków, gdyby od tego zależało moje życie. Skradał się do mnie, dosłownie gotowy na wszystko. Podchodził powolnym, metodycznym krokiem, zwycięstwo było tak blisko, takie słodkie, że aż musiał delektować się takim momentem. PP zaszczekał i oderwał się od ziemi, wbijając swoje bezzębne dziąsła w męskie ucho. Gość przeklął i otrząsnął się z psa, ale Artemida przejęła pałeczkę. Już jednego demona unieszkodliwiła, porzucając faceta obok mnie na trawie. Teraz rzuciła się na silniejszego przeciwnika. Na tyle wściekle warczała, aby wywołać gęsią skórkę na całej mojej skórze.

25

Cytat z „Milczenia Owiec”.

294

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Spojrzałam na Reyesa i demona. Jedna bezcielesna istota przeciw drugiej. Okrywająca go czarna szata uniemożliwiała dobry widok walki. A to, co widziałam było tak nierealne, surrealistyczne, nieziemskie, że mój umysł miał trudności z przyswojeniem tego. Ich ruchy były takie szybkie, takie płynne. To było jak oglądanie dwóch zderzających się oceanów. Następnie spojrzałam na jego fizyczne ciało. Trzymał zawodnika sumo za szyję i wbijał kolano w jego plecy. Po chwili głowa faceta z trzaskiem odskoczyła na bok. Natychmiast osunął się na ziemie. Ale wiedziałam z doświadczenia, że to nie potrwa długo. Wróci w ciągu kilku chwil. Oderwałam od niego wzrok. Ciało Anglika leżało na bruku. Chwyciłam za grabie i zaczęłam do niego podchodzić, natomiast PP ruszył na opętaną kobietę. Kuliła się kilka metrów ode mnie i wyglądała na zdezorientowaną. Chciała mnie dorwać, ale nie wiedziała jak. A kiedy PP dziabnął ją w palce, oceniła go pustym spojrzeniem, jakby próbując zorientować się, czym był ten pies. Sprawdziłam co z Anglikiem, ale gdy tylko rzuciłam na niego okiem, wiedziałam, że jest martwy. I wtedy też zorientowałam się, że kolejny opętany wyciągnął nóż. Kiedy szedł po mnie, jego oczy lśniły głodem. Spotkaliśmy się w połowie drogi. Pochyliłam się i gwałtownie zaatakowałam grabiami. Aby go zatrzymać. Może spowolnić. Grabie do liści nieszkodliwie zadrapały jego twarz, robiąc niewielkie ranki. Ale udało mi się wybić mu nóż z dłoni. Spojrzał w bok. Jego nieuwaga dała mi czas i naskoczyłam na niego, kolejny facet po czterdziestce. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, kiedy runęliśmy na ziemię i wpadliśmy w poślizg. Brud i żwir wbijały się w moje ramię. Usiadł na mnie okrakiem, chwycił za głowę i zaczął ciągnąć. Miał zamiar skręcić mi kark, a ja nienawidziłam mieć skręconego karku, więc uniosłam nogi i zarzucając mu je na szyję, pociągnęłam jego głowę do tyłu. Na tyle wytrąciłam go z równowagi, że prawie udało mi się spod niego uwolnić. Ale on dobił mnie swoją wagą. Walczyłam z jego uchwytem, przyłożyłam mu łokciem w twarz i pełzłam do przodu, walcząc o każdy centymetr. Zanim się zorientowałam, jego dłonie ponownie chwyciły za moją głowę. On na serio chciał mnie zabić. Kiedy zaczął skręcać mi kark, ja zaczęłam ostro walczyć, a on wzmocnił uścisk. Artemida ruszyła na niego, wpadła w ludzkie ciało i wyskoczyła z niego z demonem. Facet opadł na mnie bezwładnie przyszpilając mnie do ziemi. 295

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę, że moja strażniczka zdążyła już zająć się demonem w gostku, z którym walczył Reyes, zawodnikiem sumo. Pozostał tylko jeden demon. Kobieta. Znalazła się w zasięgu mojego wzroku. Leżałam przed nią ułatwiając jej zadanie. Ślina ciekła jej z ust wprost na moje włosy. Cielsko leżało na mnie, a opętana kobiecina zaczęła mnie oceniać jakbym była jakimś okazem na szalce Petriego. Reyes demoniczną powłokę Hedeshiego przeciął w pół na wysokości bioder. Ten wrzasnął i odsunął się, a syn Szatana zamachnął się ponownie. Odciął mu głowę i to wyparowało jak dym na suchym lodzie. Kiedy kolejna kropla śliny wylądowała na mojej skroni, zadrżałam z obrzydzenia. Ale przynajmniej nie próbowała skręcić mi karku. Spojrzałam na drugą stronę. PP i Pani Allen zniknęli. Prawdopodobnie staruszka dzwoniła właśnie po gliny. Ponownie pokazała się Artemida. Podniecona machała ogonem, gotowa na więcej. Skuliła się obok mnie skamląc. Reyes stanął obok, a jego bezcielesna istota powróciła do fizycznego ciała. Szata ułożyła się wokół jego ramion, a po chwili znikła, gdy ściągnął ze mnie człowieka. Uszczęśliwiona wstałam i wytarłam twarz oraz włosy. Podeszłam do kobiety, która teraz klęczała wpatrując się w trawę. Uklękłam i przemówiłam do demona. - To się dla ciebie dobrze nie skończy. Spojrzała na mnie, jej powieki zatrzepotały i powiedziała: - Pozwól mi odejść, a oszczędzę kobietę. Potem zmarszczyła brwi i spojrzała w przestrzeń. Kobieta walczyła. Walczyła z władzą jaką miał nad nią demon. Wyczuwając nowe niebezpieczeństwo Artemida podkradła się do przodu. Jej szczęka znalazła się nad karkiem kobiety, zęby miała obnażone i lśniące, a ślina kapała jej z pyska. Demon drgnął i odwrócił się w jej stronę. Artemida uderzyła w niego z dzikim warkotem wstrząsającym oknami. Demon nie miał szans. Wyrwała demona i zaczęła go rozrywać na kawałeczki póki nie pozostało nic poza oparami. Następnie to wyparowało, a bezgraniczna ciemność rozproszyła się w powietrzu. Kobieta upadła na zimną trawę. Odwróciłam jej głowę upewniając się, że może oddychać. Reyes pochylił się, by pomóc. Zdałam sobie sprawę, że jego bezcielesna istota walcząca z demonem była poza ciałem, które walczyło gdzie indziej. Nigdy nie 296

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

był w stanie tego robić. Normalnie, kiedy stawał się bezcielesny, jego fizyczne ciało zapadało w rodzaj snu. Odsunęłam się i spojrzałam na niego nieufnie. - Ty... ty jesteś... powiedziałeś mi, że nie możesz tego robić. - W końcu wydukałam oskarżycielsko. - Walczyłeś z demonem bez... - szukałam odpowiednich słów. - …bez duszy. Reyes sprawdzała puls kobiety. - Nie mogłem - powiedział z roztargnieniem odwracając się do mnie. - Mogę teraz. Wstał i podał mi dłoń. Wydawał się odległy, zraniony. - To wszystko? - spytałam. - Po porostu teraz możesz? Kiedy wzruszył ramionami zapytałam: - To już wszystkie? Miałam nadzieję, że po śmierci Hedeshiego, ich lidera, nie pojawi się więcej demonów do czynienia zła. - Na razie. - Skrzywił się i spojrzał w dół ulicy. - Dopóki nie wymyślą lepszego sposobu na dopadnięcie cię. Z Reyesem nadal byliśmy z impasie ze zdjęciem. Zastanawiałam się czy został oczyszczony z zarzutu morderstwa, by stać się podpalaczem? Po co miałby spalić budynek? Jakikolwiek z nich? Mieszkał w nich, ale po co je palić? Musiałam sobie przypomnieć skąd pochodził. Byłam torturowana przez Earla Walkera raz, tylko raz, i to zmieniło mnie zarówno mentalnie, fizycznie jak i emocjonalnie. Stałam się innym zwierzakiem. Co się działo, gdy robił człowiekowi takie coś latami? Dekady życia i oddychania strachem, dzień za dniem. Bycie maltretowanym, wykorzystywanym, bitym i głodzonym, bez schronienia, bez bezpiecznej kryjówki. Na samą myśl moje żebra naparły na płuca. Gapił się na mnie spod rzęs, ze wszystkowiedzącą miną. - Tobie chyba nie jest mnie żal, co? Nienawidzę tego. Tiaaa, nadal był wściekły. - Jak sobie dawałeś z tym radę? Rezygnacja na jego twarzy skradła mi oddech. - Uwierz mi, kiedy mówię, że nie chcesz tego wiedzieć. 297

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zanim zdążyłam głośno odpowiedzieć, rozległ się ogłuszający huk. Odwrócił się, spojrzałam za nim, natychmiast wyczuwając niebezpieczeństwo. Świat zgęstniał i zwolnił, ale nie dość szybko. Reyes stanął przede mną, kiedy pocisk został wystrzelony w moją głowę. Kula przedarła się przez jego pierś. Wyszła przez plecy kontynuując swój lot, metal rozpadał się, ale był na tyle cały, by dokończyć to, co zaczął. I zaczął kierować się w stronę mojego serca. Reyes odwrócił się, za szybko, bym to mogła zobaczyć i złapał pocisk w powietrzu. Potknęłam się i patrzyłam jak Reyes otwiera dłoń i bada kulę. Był cielesny. Kiedy kula uderzyła nie miał czasu na rozdzielenie się. Krew rozprzestrzeniała się tak szybko na jego T-shircie jak moje tym zaskoczenie. Kaszlnął, na ustach pojawiły się pęcherzyki powietrza z krwią. Popatrzyliśmy sobie w oczy. Upadł na kolana i wyszeptał: - Uciekaj. Rzuciłam się na przód chwytając go i złowiłam wzrokiem strzelca chowającego się w górnej części budynku na końcu ulicy. Spodziewałam się kolejnego demona. Być może jeden z nich zmądrzał i postanowił wnieść na imprezę broń masowego rażenia. Ale to był ten cholerny gnojek, blond motocyklista z napadów na bank. Ten, który został wykopany z Marines, który nie dokończył snajperskiego szkolenia. Stałam oszołomiona. Najwyraźniej na serio nie chciał zostawić żadnego świadka. Mój gniew wzrastał szybciej niż rozczepienie atomu. Jak wulkan rozrywający czubek góry w jednym oślepiającym błysku wybuchła ze mnie wściekłość. Szyby w oknach zostały rozbite, a odłamki szkła zawisły niczym menażeria połyskujących kolorów, kiedy maszerowałam w stronę blondynka. Z determinacją zacisnęłam zęby. Przeładował broń. Jego ruchy były wolne. Przyłożył kolbę karabinu do ramienia, pochylił głowę i namierzył cel. Kiedy palec zaczął naciskać spust sięgnęłam do jego piersi i zmiażdżyłam mu serce. Uderzyło raz, drugi raz i zatrzymało się całkowicie. Satysfakcja oblała mnie niczym zimna woda gasząca niekontrolowany ogień. Blondas zanim upadł twarzą na ziemię, złapał się za pierś, otworzył usta, walcząc przez sekundę o powietrze. Reyes pojawił się obok. Obejrzał mnie, popatrzył na blondaska, a potem zerknął do tyłu, tam gdzie byliśmy. Gdzie nadal byliśmy. Kiedy obejrzałam się przez 298

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

ramię zobaczyłam samą siebie, nadal klęczącą na ziemi, patrzącą na siebie, w moje własne oczy. Ciało Reyesa leżało obok mnie. Zanim cokolwiek z tego zrozumiałam ocknęłam się ze spłoszonym sapnięciem, jakbym nigdy nie była poza swoim ciałem, jakbym go właśnie nie widziała z dużej odległości. Spojrzałam na Reyesa. Wił się, a jego oddech był płytki i ciężki. - Reyes! - wrzasnęłam. Zbliżyłam się do niego. Starałam się znaleźć ranę i ją uciskać. Kula rozdarła mu pierś. Nawet syn Szatana nie wyjdzie cało z takiego postrzału. Gdy starał się uklęknąć w oddali usłyszeliśmy syreny. - Zabierz … mnie w cień. - Skinął głową w kierunku kosza. - Za ten śmietnik. - Potrzebujesz erki. - Nie. Gniew uderzył we mnie niczym ściana ognia. Reyes złapał mnie zakrwawioną ręką za koszulę i szarpnął do przodu. - Nie wracam tam, a ty mnie tam nie wyślesz. Odsunął się i opadł na dłonie, starając się złapać oddech. To mi przypominało pierwszy raz, gdy się spotkaliśmy, byłam w liceum, a on walczył o powietrze przy śmietniku po laniu. Wtedy go zostawiłam. Nic nie zrobiłam, aby go ocalić, a jego życie ostatecznie się pogorszyło. Nie mogłam ponownie na to pozwolić. Dotknęłam jego ramienia zapominając, że jest bardziej wilkiem niż psiakiem, bardziej panterą niż kociakiem. Nie było niczego udomowionego w Reyesie Farrowie. Mógł zmienić się w sekundę, co już wiele razy udowodnił. Ale kiedy odwrócił się do mnie, zmienił się z ofiary w drapieżnika, a ja byłam całkowicie zszokowana. Uderzył tak szybko. Jego ruchy były niczym więcej niż ciemnym rozmyciem. Stałam w jednej chwili, by w następnej znaleźć się w pozycji horyzontalnej. I on był na mnie. Jego ciało stwardniało, był nieugięty, nieustępliwy. Pochylił się do mnie, aż jego usta – jego zmysłowe usta, które tak niedawno posyłały dreszcze namiętności przez moje ciało - unosiły się ledwo nad moim uchem. Ciepło jego krwi rozniosło się na moją pierś, ramiona, a ja zastanawiałam się, ile jeszcze pociągnie. Stracił cholernie dużo krwi. Z pewnością nikt nie mógł przeżyć utraty takiej jej ilości. Nikt, nawet super paranormalna istota. Wsadził udo między moje nogi. 299

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Mówiłem ci... - powiedział, jego głos był jak niski pomruk, który rozprzestrzeniał się we mnie niczym rozżarzone do białości fale... - Nigdy – wsunął jedną dłoń pod mój kark, jego wargi muskały moje ucho. - ...nigdy – wsunął drugą dłoń pod moją koszulkę, rozkosz jego dotyku pozostawiała ślad głodu seksualnego. ...mnie nie żałuj. Jego wargi zmiażdżyły moje. Pocałunek był surowy i wymagający. Owinęłam dłonie wokół jego talii, a następnie zsunęłam dłoń na jego stalowe pośladki. Przyciągając go bliżej, chciałam go mieć wewnątrz siebie. Pomimo naszej sytuacji. Pomimo okoliczności. Tylko Reyes Farrow mógł mi to robić. Sprawić, że błagałam o niego, niezależnie od otoczenia. Niezależnie od tego jak okropne było nasze położenie. I wiedział to. Wiedział dokładnie co ze mną robił. Na mikrosekundy przed tym jak Reyes zostawił mnie i zniknął, poczułam uśmiech pod jego pocałunkiem. Na miejsce ciepła wdarło się zimno i okryło mnie. Położyłam ręce na ziemi. Zamknęłam oczy. Oddychałam. Skomlenie rozbrzmiewało wokół mnie. Artemida leżała kawałek dalej, przyglądała się. Co chwilkę czołgała się o kilka centymetrów bliżej. Nagle zatrzymała się i skupiła na czymś w oddali udając, że mnie nie zauważa. Wtedy przytomność odzyskał jeden z mężczyzn, a kiedy potarł kark jego ruchy były leniwe i ospałe. Starał się ocenić swoje otoczenie, ale najwyraźniej nie dawał rady. Nie wiedział, gdzie się znajdował. Dwoje leżało martwych, troje pozostałych nadal było nieprzytomnych, kiedy pierwszy z radiowozów zatrzymał się z piskiem na parkingu. Zaraz przy ciele Anglika. A na szczycie budynku na końcu ulicy znaleźli kolejne ciało, blond motocyklisty, który był nieomal snajperem Marines i bardzo chciał służyć ojczyźnie, ale teraz okradał banki i atakował ludzi z ukrycia. Nakryłam twarz ramionami. Nie obchodziło mnie jakie mam powiązania, nie było mowy, abym wyszła z tego bez szwanku. To nawet mogło przyczynić się do nagany dla wujka Boba, jeśli chciałby to ukryć. Mogło to zagrozić jego karierze. Jego emeryturze. Podbiegł do mnie policjant. Powiedział coś, czego nie zrozumiałam, ponieważ uświadomiłam sobie kolejną rzecz i nagle nie potrafiłam myśleć. Nie mogłam oddychać.

300

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zabiłam człowieka. Sięgnęłam do jego piersi i zatrzymałam jego serce. Jakbym miała taką władzę. Jakbym miała do tego prawo. Mój świat na powrót runął w znajome miejsce. To z depresją, mrokiem i negacją. A potem zostałam podniesiona. Jasne światła migały nade mną. Niebieskie kitle. Srebrne narzędzia. Gdzieś w przebłyskach świadomości pojawił się wujek Bob. A potem Cookie. Czułam pod sobą zimną pościel, a nad sobą ciepłe ręce i wtedy zdałam sobie sprawę, że jestem w szpitalu, drugi raz w przeciągu kilku miesięcy. Słyszałam znajome słowa: „wstrząs mózgu”, „rany kłute”, „złamanie kostki”. To ostatnie mnie zaskoczyło. Nie pamiętałam tego kawałka. Najwyraźniej spowodowała to adrenalina. Odsunęłam na bok ból i ruszyłam do przodu. Zmusiłam powieki, by się uniosły. Tata też tu był. Blisko. Tak samo jak wujek Bob i wiedziałam, że mogę im powiedzieć. Będą wiedzieli co zrobić. Zacisnęłam zęby, zamknęłam oczy i powiedziałam: - Zabiłam człowieka. Kiedy znów na nich spojrzałam, ze zmartwionymi obliczami patrzyli po sobie. - Jednego z tych pod twoją kamienicą? Bo oni wyglądali jakby walczyli ze sobą... - Nie, tego na dachu. Tego, który napadał na banki i chciał mnie zabić. Wujek Bob zmarszczył brwi. - Kiedy, kluseczko? My nie... - Dzisiaj wieczór. Zaraz po tym jak zostałam zaatakowana. On był na dachu, a ja go zabiłam. Po tym jak strzelił do Reyesa z pięćdziesiątki, sięgnęłam w głąb jego klatki piersiowej i zatrzymałam jego serce. – Zaszlochałam miękko, kiedy tata wziął mnie za rękę. - Kochanie, to niemożliwe. Jeśli Reyes zostałby postrzelony z karabinu snajperskiego pięćdziesiąt milimetrów z pewnością nie przeżyłby tego. - Nie byłby nawet w jednym kawałku – dodał wujek Bob. - Nie rozumiecie. – Smutek barwił mój głos. – Zabiłam człowieka. Straciłam kontrolę i go zabiłam. - Ciii – powiedział tata przyciskając moją głowę do swojego ramienia. – Nie jesteś jak my, kochanie. Wiem o tym. I nie obchodzi mnie kim albo czym jesteś, ale 301

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

jedno wiem z pewnością: twoje możliwości przekraczają zdolności zwykłego człowieka. Przepraszam, że to mówię, ale taka jest prawda. Jesteś tu z jakiegoś powodu. - Robercie. Lelandzie. Podniosłam głowę i zobaczyłam jak wchodzi kapitan posterunku policji wujka Boba. Wubek skinął mu głową, po czym pochylił się ku mnie i szepnął mi do ucha: - Nic nie pamiętasz. Nawet teraz walczył, by wyciągnąć mnie z aresztu. Albo więzienia. Albo szpitala dla psycholi. Ale to była za duża sprawa na nasze siły. Po prostu nie było wyjaśnienia na to, co tam się stało. No i co ja miałam im powiedzieć? Prawdę? Agentka specjalna Carson weszła zaraz za kapitanem. - Jesteś zaskakującym atutem – powiedziała przypatrując mi się podejrzliwie. Spojrzała na wujka Boba, a potem na mnie. – W jeden dzień udało ci się rozwiązać cztery sprawy. Myślę, że to nowy rekord świata. - Cztery? Kapitan zaczął liczyć na palcach: - Zniknięcie i śmierć Harper Lowell. Zaginiony chłopiec sprzed dwudziestu lat. Zniknięcie kilkorga ludzi, którzy zdaje się zostali naćpani i podrzuceni na twoją wycieraczkę. Mieliśmy ich ostatnio wysyp. Ujęcie uciekającego seryjnego zabójcy. Ale jeśli się nad tym zastanowić... – mówił patrząc na swoje ręce – technicznie rzecz biorąc to jest pięć spraw, albo nawet sześć. - Seryjny zabójca? Skinął głową. - Uczyniłaś z naszego departamentu jeden z najlepszych w kraju. Jeden z naszych konsultantów samodzielnie zdjął Anglika, skazanego seryjnego zabójcę, który trzy miesiące temu uciekł z Sing Sing. - A on nawet nie pochodził z Anglii. Zamrugałam zdziwiona. - Nie był Anglikiem? - Nie, właściwie to pochodził z Jersey. Tylko mówił z angielskim akcentem. Nikt nie wie dlaczego. Ale muszę przyznać, że to dziwne, że wszystko to przytrafiło ci

302

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

się w ten sam dzień, zwłaszcza biorąc pod uwagę tego innego faceta – powiedział kapitan. - Jakiego innego faceta? Odpowiedziała mi agentka Carson: - Wydaje się, że jeden ze Złodziei Dżentelmenów zmarł na atak serca na dachu jednego z budynków z centrum. Miał w rękach karabin snajperski pięćdziesiąt milimetrów i wygląda na to, że do czegoś się przygotowywał. To dziwne, że po prostu padł martwy. Wujek Bob poprawił się na krześle. - To rzeczywiście dziwne – powiedziałam przygryzając dolną wargę. – To znaczy, czy on nie był młody? - Miał trzydzieści dwa lata – odpowiedziała agentka Carson. – I tak się składa, że miał wujka, którego żona pracuje w banku, który wczoraj okradł. Wygląda na to, że ta trójka współdziałała. Edwards najprawdopodobniej szantażował w tym celu swoich przyjaciół, w głównej mierze będących członkami motocyklowego klubu Bandyci. Nie mamy jeszcze całej historii, ale zamknęliśmy jego wujka. On skutecznie wypełni luki. Jeśli szok nie wypłynął mi na twarz, śmiało mogłam jechać do Hollywood. Co za dranie. Tata i wujek Bob byli zajęci szukaniem gdzie indziej i nie było mowy, żeby to było takie łatwe. Życie to nie stos kart, który magicznie sam się składa. No chyba, że życie nazywało się David Copperfield. To było to. Chciałabym nadać mojemu życiu imię. Zaraz po tym jak moja sofa mogła, albo i nie, dostać imię Sigourney Weaver, mogłam nazwać swoje życie. Teraz miałam po co żyć. I miałam decyzję do podjęcia. Wielką decyzję. To imię musiało zawierać w sobie wszystko, co pociągało za sobą życie, nawet aspekt niepewności, piękno, surrealizm i spotkania z szalonymi ludźmi. Musiało wyrażać wzloty i upadki życia, podobnie jak długą przerwę na mocha latte. Jeśli przeżyję to, przeżyję i wszystko inne. Po kilku kolejnych minutach rozmowy, podczas której moja głowa nieustannie pulsowała, kapitan i agentka specjalna Carson wyszli, ale oboje obejrzeli się za siebie. Agentka uśmiechnęła się. Kapitan spojrzał na mnie jakby naprawdę, naprawdę, naprawdę chciał dotrzeć do dna mojego zaangażowania. To nie mogło być nic dobrego. 303

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Kiedy czekaliśmy na dokumenty wypisu ze szpitala, odwróciłam się do wujka Boba. - To wszystko jest zbyt schludne. Zbyt uporządkowane. Będą starali się wyjaśnić jak naprawdę do tego doszło i możesz mieć kłopoty. - Schludne? – zapytał tata. – Uporządkowane? To jest dokładnie taki sposób, jaki im się podoba, kluseczko. Wszystko na swoich miejscach. Zaufaj mi, to co oznacza mniej papierkowej roboty zawsze jest pozytywne. – Tata pomógł mi wstać. – Uruchomiłem telefony w biurze, do którego wracasz. I poprosiłem żonę Sammy’ego, żeby tam posprzątała. – Był zdeterminowany, abym wróciła do biura nad jego barem. - A jak ty się miewasz? – zapytałam udając, że mi nie zależy. I tak niewielki uśmieszek rozjaśnił jego oczy. - Nic mi nie jest. Wydaje się, że mimo wszystko nie mam raka. – Rozejrzał się, po czym wyszeptał z respektem w głosie: - Masz z tym coś wspólnego? Próbowałam się uśmiechnąć. - Nie, tato. Nie mam takiej mocy. - To tylko... – Skłonił głowę. – Ja miałem raka trzustki. Jego słowa skierowały szpilki w stronę mojego serca. - Przeprowadzili każde badanie znane ludzkości i miałem go. Po tym jak się dowiedziałaś, jak dotknęłaś mnie w moim biurze... cóż, wydaje się, że zniknął. - Kiedy cię dotknęłam? - Szturchnęłaś mnie w pierś palcem, kiedy byłaś zła za to, że strzelałem do ciebie. Och, racja, chciałabym robić takie fajne rzeczy. - To nie ja, tato. Ale się cieszę. - Ja też się cieszę – powiedział pojednawczo. Nie uwierzył mi nawet przez sekundę. Gemma wpadła do pokoju jak tornado na amfie. - No i? – zapytała patrząc na wujka Boba, Cookie i wreszcie na mnie. – Co się tym razem stało? Po długiej chwili zamyślenia powiedziałam: - Dobra, zaakceptuję terapię, ale tylko u ciebie.

304

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Charley jestem zachwycona, całkowicie i kompletnie zachwycona, ale nie mogę cię leczyć. To by było sprzeczne z moim kodeksem postępowania. - Pieprzyć ten kodeks. Wybierzesz sobie jakiś inny. Nie umiem sobie wyobrazić nikogo innego próbującego dostać się do mojej głowy. – Zacisnęłam zęby i syknęłam. – Ponury Żniwiarz, Gem. Ona niemalże zachichotała z zachwytu. - Nie, ale znam kogoś. Obiecuję, że będzie dobrze. - Przysięgam, że w chwili, w której wyciągną kaftan, wykreślę twoje imię z listy odbiorców świątecznych podarków. - Umowa stoi – powiedziała z uśmiechem zadowolenia na twarzy. – Ale jeśli jednak zapakują cię w kaftan, będę mogła zrobić zdjęcie? No wiesz, do celów naukowych. - Nie, jeśli cenisz swoje skórki przy paznokciach. Odsunęła ode mnie ręce. - To po prostu nie fair. Wzruszyłam ramionami. - Wkurzysz Żniwiarza to dostaniesz kosą. - Ale ty nie masz prawdziwej kosy. - To nie ma znaczenia. *** Zanim dotarliśmy do domu, Cookie podwiozła mnie do klasztoru. Świt dopiero lizał horyzont, ale to była ważna sprawa. Quentin musiał wiedzieć, że wszystko z nim będzie dobrze. Że jest bezpiecznie, by wyjść. Musiałam zdjąć mu ten ciężar z ramion. Zostałyśmy powitane przez wyglądającą naprawdę poważnie matką przełożoną i nie mogłam nic na to poradzić, ale zaczęłam się zastanawiać nad tym, jakie trzeba mieć kompetencje, by zostać najważniejszą mamuśką. Najwyraźniej śmiertelne spojrzenie

było

warunkiem

koniecznym,

ale

co

jeszcze?

Opryskliwość?

Zaawansowana algebra? Zaprowadziła nas do kuchni, kiedy siostra Mary Elizabeth poszła po Quentina. Nosił piżamę i wyglądał jakby go dopiero obudzono, jego włosy zostały przycięte, a 305

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

mimo to sięgały ramion. Rzucił mi się w objęcia, po czym zdał sobie sprawę, że jestem ranna. - Przepraszam – zamigał, a jego twarz wyrażała szczerość. Założył swoje okulary przeciwsłoneczne i wskazał na bandaż na moim ramieniu. Na szczęście nóż nie dotarł do kości. – Co ci się przytrafiło? - Ta sama rzecz co tobie, tylko jej drugi koniec. Inni opętani zaatakowali mnie, ale chciałam, żebyś wiedział, że teraz już jest bezpiecznie. Jest ok. Nie będą cię ścigać ponownie. Istota, która to wszystko rozpoczęła została zabita. Przepłynęła przez niego ulga, zaprowadziłam go do stołu, żeby sobie usiadł. - Dobrze cię tu traktują? Nie utrzymują dyscypliny bijąc rózgą po łapach? Słyszałam, że zakonnice tak robią. Matka przełożona odchrząknęła. Najwidoczniej wiedziała o czym mówię. - Zapisałyśmy go do szkoły – powiedziała siostra Mary Elizabeth ledwo panując nad swoimi emocjami. – Do szkoły dla niesłyszących w Santa Fe. Będzie tam mieszkał przez cały tydzień, a w weekendy będzie przyjeżdżał do domu. Quentin nie wydawał być się tym zachwycony. Zacisnął zęby. Pochyliłam się ku niemu. - Wszystko z tym w porządku? – Kiedy wzruszył ramionami, odwróciłam się do siostry. – Będzie wracał na weekendy do domu? Uśmiechnęła się. - Tutaj. – Położyła dłoń na jego ramieniu. – Będzie przyjeżdżał tutaj aż znajdziemy mu bardziej stały dom. Och! – Popatrzyła na mnie. – I będzie też mógł przychodzić do ciebie, jeśli tylko będziesz chciała. - Bardzo bym chciała – odpowiedziałam. Spojrzałam przez ramię na Cookie. – Mam przeczucie, że Amber będzie chciała nauczyć się języka migowego. Cookie skinęła głową i popatrzył na mnie z rozmarzonym wyrazem twarzy. - On jest kochany. Kiedy przekazałam na migi Quentinowi to co powiedziała, zarumienił się i podziękował, tylko że powiedział to miękkim i głębokim głosem. - Ok – kontynuowała Cookie – zakochałam się. Quentin poklepał mnie po ręce. - Mam dla ciebie znak imienia. 306

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Wyprostowałam się zaskoczona. - Naprawdę? Wow. U prawej ręki rozłożył palce i stworzył zmodyfikowaną ósemkę, gdzie jego środkowy palec był nieco bardziej odchylony niż reszta. Następnie dotknął czubkami palców swojego ramienia, a potem wykręcił z dala od siebie potrząsając nieznacznie dłonią. Przyłożyłam sobie ręce do serca. To był znak blasku. Tylko że utworzony na ramieniu. Mówił, że błyszczałam. Poczułam ukłucie w oczach, a on pochylił ku mnie głowę. Nie mogłam się powstrzymać, ale zarzuciłam mu ręce na szyję. Zanim zapytał pozwolił mi się tulić z dobrą minutę: - Mogę czasami do ciebie przychodzić? - Bardzo bym chciała, żebyś mnie czasami odwiedzał. Kiedy pochyliłam się i cmoknęłam go w policzek, usłyszałam za sobą ponowne niezadowolone chrząknięcie matki przełożonej. *** - Cóż, ten chłopak jest żywą lalką – powiedziała Cookie, gdy wchodziłyśmy na trzecie piętro naszego budynku. - Prawda? Gliniarze byli wciąż na zewnątrz, oficerowie śledczy ciągle przeczesywali miejsce po jednej i po drugiej stronie żółtej taśmy ostrzegawczej. Zabrali moje ubranie jako dowód, ale jedyna krew na nim, poza moją, należała do Reyesa. Czy będą o tym wiedzieć? Czy on był gdzieś w bazach danych DNA? - Jak twoja głowa? – spytała. – Wszystko w porządku? – Była taką drogą przyjaciółką. A co najważniejsze, znosiła mnie. I to było aż dziwne, że wciąż żyła, biorąc to wszystko pod uwagę. - Tak. W porządku. - Dobrze. – Kiedy odwróciłam się, by otworzyć drzwi, pacnęła mnie w głowę. Fredzia poleciała do przodu i stuknęła we framugę. Przerażona odwróciłam się do niej. - Ta głowa doznała wstrząśnienia mózgu, musisz o tym wiedzieć. 307

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Wiem. I dla twojej informacji to się cieszę. - To niezbyt wygląda jak nastawienie sąsiedzkie. - Prawie umarłaś obok naszego budynku i nie pomyślałaś, by może krzyknąć moje imię? Zawołać o pomoc? - A co byś zrobiła Cook, poza tym, że zostałabyś zaatakowana przychodząc mi na ratunek? - Wiesz, że ta wymówka robi się już przestarzała. – Jej oczy zaczęły łzawić, a ona spojrzała w dół. – Wiesz jak się czułam, kiedy dowiedziałam się, że Earl Walker torturował cię jakieś pięćdziesiąt stóp ode mnie? Komory w moim sercu zacisnęły się i zamknęły. Wbrew mojemu rozsądkowi, Cookie musiała poznać prawdę o tym, co naprawdę oznaczało bycie w moim życiu. Oparłam się plecami o swoje drzwi i skrzyżowałam ramiona. - Amber tam była – powiedziałam, a mój głos był niczym więcej jak szeptem. Przeszył ją niepokój. - Co? Amber tam była ostatniej nocy? - Nie. Tamtej nocy. Kiedy przyszedł Earl. Jej niepokój ucichł, a ona postawiła krok w tył. - Nie rozumiem. - Kiedy weszłam do mieszkania – powiedziałam, nie mogąc powstrzymać napływu łez, przedostających się przez moje rzęsy. – Earl tam był. Tak samo jak Amber. Cookie zakryła ręką usta. Nie miała o tym pojęcia, a ja byłam zbyt wielkim tchórzem, aby jej to powiedzieć. Otarłam policzki i byłam zła, że wszystko, do czego ostatnio zdawałam się być zdolna to płaczu. Ponieważ płacz tak bardzo pomagał. - Spała na mojej kanapie. – Widziałam ten obraz tak wyraźnie, że mój żołądek podskoczył tak samo mocno jak tamtej nocy. – Przystawił pistolet do jej głowy. Zakryła całą twarz i zadrżała, kiedy szloch wyrwał się z mojej piersi. Mocniej zacisnęłam ramiona i skuliłam się w sobie. Miałam właśnie stracić najlepszą rzecz jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła, ale Cook musiała poznać prawdę.

308

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

- Powiedział, że tak długo jak będę cicho i będę współpracować, ona będzie żyła. Wy dwie będziecie żyły. Pozwolił mi odprowadzić ją do waszego mieszkania. Była taka śpiąca, że go nie widziała. Ale on był tam z mojego powodu, Cookie. Amber prawie przeze mnie umarła. Po dłuższej chwili rozmyślania, wzięła głęboki oddech i uniosła twarz ku niebu. - Nie – odparła. – Nie. Earl Walker wykorzystał Amber, by dostać to, czego chciał. I to zadziałało, Charley. Wiedział, że tak będzie. To nie twoja wina. Gapiłam się na nią. - To całkowicie moja wina. - Charley – powiedziała, kładąc dłoń na moim ramieniu. – Mówiłam ci to już wcześniej. Robisz niesamowite rzeczy, a ja stałam się tego częścią. Ten incydent był jednym z miliona. I to już za nami. Musimy iść dalej. Szanse na powtórkę czegoś takiego są astronomiczne. - Uważnie słuchałaś? - Ten kapitan powiedział to samo. Rozwiązałaś cztery sprawy jednego dnia. Cztery, Charley. To jest niespotykane. I schwytałaś uciekającego seryjnego zabójcę. Uratowałaś kto wie ile istnień. A ja w tym pomogłam. Tylko w przyszłości musimy bardziej uważać. Potrzebujemy lepszych zamków, prawda? Już o tym rozmawiałyśmy. Tak samo jak o systemie bezpieczeństwa. To uderzy ją później. Złość. Żal. Rozpacz. I może mnie wtedy trochę nienawidzić. Lepiej by nienawidziła mnie za to, że prawie zabiłam jej córkę, niż gdybym faktycznie ją zabiła. A w międzyczasie zmieniłam Cookie w nieco starszą wersję samej siebie. Prawdopodobnie nie będzie spała po nocach, sprawdzając czy zamknęła drzwi i okna, obracając najmniejsze dźwięki w pełnoobjawowe włamanie do ich domu. Mogłam całkowicie zobaczyć, dlaczego lubiła być moją przyjaciółką. Dlaczego lubiła dla mnie pracować. - Wszystko w porządku, kluseczko? Odwróciłam się do ciotki Lillian przechodzącej właśnie przez drzwi. Już miałam jej odpowiedzieć, kiedy wszedł właściciel budynku. - Panie – powiedział, a lubieżny uśmieszek widniał na jego twarzy. - Zdrajca. 309

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zaśmiał się i zapukał do mieszkania na końcu. Cook i ja poderwałyśmy się, pełne zainteresowania. Otarłam policzki i pochyliłyśmy się razem, mając nadzieję zobaczyć nowych lokatorów. - Mam dodatkowy klucz dla ciebie – powiedział. Potem spojrzał na nas przez ramię, poruszając brwiami. Tak mocno przewróciłam oczami, że patrzyły teraz na Barberka. Drzwi się otworzyły, najpierw powoli, a ja walczyłam z dziwacznym rodzajem podekscytowania. To było jak otwieranie prezentu, starając się dostrzec co jest w środku, uważając na wyraz twarzy, by nie pokazać rozczarowania, gdyby do niego doszło. I może to przez wstrząśnienie Fredzi i Barberka, albo delikatny stan Betty White i jej wątłych uderzeń pomiędzy wyrzutami bólu i rozpaczy, ale kiedy zobaczyłam Reyesa Farrowa otwierającego te drzwi, byłam pewna, że zejdę. Cookie wdychała powietrze tak mocno, że Reyes spojrzał nad zarządcą budynku wprost na nas. Jego oczy błyszczały w słabym świetle, kiedy zerknął na mnie. Zrobiłam to samo. Miał w piersi ranę po kuli kalibru pięćdziesiąt, która rozerwałaby innego mężczyznę, a jednak nie czułam żadnego dowodu jego bólu lub oznaki słabości fizycznej z powodu utraty krwi. Bez wątpienia był pokryty taśmą klejącą pod ciemno czerwoną koszulką. Tą, w której rękawy nie były wystarczająco duże, by luźno wisieć na ramionach, a zamiast tego obejmowały jego bicepsy, dotykając je. Po tym jak zakończył badanie mnie, przemówił, a jego głos był jak ciepła brandy zimną nocą. - Możesz po prostu dać go jej – powiedział panu Zamorze. - Och. – Pan Z zająknął się trochę z zaskoczenia, a następnie z zachwytem na twarzy wręczył mi dodatkowy klucz do mieszkania Reyesa Farrowa. Reyes sympatycznie skinął głową w kierunku Cookie. - Cookie – powiedział, zwracając się do niej z szacunkiem. A potem zwrócił się do ciotki Lil: - Lillian – rzekł, i gdyby ciotka Lil zmarła mając sztuczną szczękę to byłam prawie pewna, że właśnie w tym momencie, by jej wypadła. Następnie skierował swój tlący wzrok na mnie, z zainteresowaniem przechylając głowę. – Dutch. – Zaoferował mi ostatnie spojrzenie pełne obietnicy i pożądania - po czym zamknął drzwi. 310

„Fourth Grave Beneath My Feet” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Stałyśmy tam we trzy, a nasze szczęki dotykały podłogi. Ciotka Lil doszła do siebie pierwsza. Trąciła mnie łokciem i powiedziała z rechotem pełnym rozkoszy: - Sądzę, że powinniście zrobić więcej ciasteczek, ponieważ ten chłopak wygląda na głodnego.

311