J.M. Darhower-Tortury Jej Duszy 2.pdf

SAVE OFFLINE

SERIA BESTIA W JEGO OCZACH tom 1 BESTIA W JEGO OCZACH tom 2 TORTURY JEJ DUSZY tom 3 NA CELOWNIKU

TYTUŁ ORYGINAŁU Torture to Her Soul Copyright © 2014. Torture to Her Soul by J.M. Darhower Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2020 Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2020 Redaktor prowadząca: Anna Ćwik Redakcja: Anna Czyżewska Korekta: Patrycja Siedlecka Prawa do okładki: © J.M. Darhower Opracowanie graficzne okładki: Marcin Bronicki, behance.net/mbronicki Projekt typograficzny, skład i łamanie: Beata Bamber Wydanie 1 Gołuski 2020 ISBN 978-83-66429-10-9 Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski www.papierowka.com.pl

Prolog Zabawne, jak zdradliwe są sekrety. Ukrywasz je głęboko, by nikt się o nich nie dowiedział. Przez to ludziom trudno się do ciebie zbliżyć. Trudno naprawdę cię poznać. Niektórych sekretów lepiej nie ujawniać. Mają zabójczą moc. Mogą zniszczyć. Każdy potrafi stać się śmiercionośną bronią. Nasze palce nerwowo manewrują wokół przycisku detonującego bombę. Większość z nas prędzej czy później go wciska. Jedynie niektórym udaje się tego uniknąć. Żałuję, że nie byłem w stanie się przez tym powstrzymać. Zazdroszczę tym, którzy potrafią utrzymać wszystkich na dystans. Jestem słaby. Za słaby, do diabła. Pozwoliłem jej się do mnie zbliżyć. Dawno temu usłyszałem pewne przysłowie, do którego często wracam myślami: trzech dochowa tajemnicy, jeśli dwóch nie żyje. Zdradziłem wiele sekretów i zawsze kończyło się to czyjąś śmiercią. Czasem z mojej winy, czasem... cóż, również z mojej winy. Myślę o tych ludziach, leżąc nocą w łóżku. Widzę ich twarze, kiedy tylko zamykam oczy, przywołuję chwile, w których wcisnąłem te przyciski i świat się zawalił. Jestem nawiedzony. Spowija mnie mrok. Dosłownie i w przenośni. Jest ciemno. To taki rodzaj ciężkiej, nieprzeniknionej ciemności, jaką wyczuwa się oddechem. Taki, który dusi, powoli wypełniając płuca. Tego rodzaju ciemność nie niesie ukojenia, lecz więcej cierpień. Oblewam się potem. Oblepia mnie wilgotne, letnie powietrze. Nie sposób poczuć się komfortowo. Przewracam się z boku na bok, zasypiam i budzę się ze snu. Mijają sekundy, minuty, godziny... Za każdym razem, gdy patrzę na zegar, pokazuje mi coś innego. Świecące, czerwone cyfry szydzą ze mnie. 23:43

00:11 1:45 2:09 Obracam się na plecy, zaciskam powieki, zakrywam twarz ramieniem, próbuję się powstrzymać przed spoglądaniem na ten cholerny zegar. Wyznacza bieg mojego życia. Nienawidzę go. Kurewsko go nienawidzę. Panuje pełna napięcia cisza. Docierają do mnie odgłosy starego domu, ciche skrzypnięcia... Wszystko brzmi nienaturalnie głośno. Nie niesie ze sobą ani odrobiny spokoju. Skrzypnięcie materaca. Pomruk drewnianej podłogi. Rozbudzony, zabieram ramię z twarzy i wlepiam spojrzenie w sufit. Moje oczy nie napotykają w ciemności niczego poza poświatą bijącą od zegara. Powoli obracam głowę i znowu sprawdzam godzinę. Kolejny odgłos. Głośny szczęk. Moje serce na chwilę się zatrzymuje, po czym zaczyna walić jak oszalałe. Znam ten dźwięk. Nie jest naturalny. To przeładowanie strzelby. Siadam, mrugam gwałtownie, desperacko skanując wzrokiem ciemność, ale oczy za wolno się do niej dostosowują. Ona przyzwyczaiła się do mroku wcześniej i... zobaczyła drapieżcę. Zrozumiała, że jesteśmy jego zwierzyną. - Naz! - krzyczy w panice. - O Boże, Naz! Zamieram. To trwa sekundę. Jedną sekundę za długo. Dopiero wtedy widzę znajomą twarz. Jeszcze kilka godzin wcześniej uśmiechała się do mnie, jakby między nami była tylko miłość. Twarz, która, jak zaczynam rozumieć, kryje wiele sekretów. Twarz mężczyzny, którego najwidoczniej wcale nie znałem. Należy do mojego najlepszego przyjaciela. Sekunda wahania odbiera mi wszystko, co kocham. BAM! Rozlega się hałas i eksploduje ostre, oślepiające światło. Wstrząs przywraca mi świadomość. Siedzę wyprostowany, wokół znowu zapada mrok Spazmatycznie chwytam powietrze, pot spływa mi po twarzy. Mrugam szybko, ale ten sam widok wita mnie za każdym razem, gdy zamykam oczy.

Kurwa! Ile bym nie próbował, nie potrafię tego zapomnieć. Wciąż mam przed sobą tę scenę. Wciąż przeżywam ją od nowa. Materac się porusza i przez chwilę odnoszę wrażenie, że to nie wydarzyło się naprawdę, że to była po prostu moja wyobraźnia. Nic więcej. Nic się nie stało. Wszystko gra. Ona wciąż żyje. Kiedy jednak się obracam, to nie Maria przygląda mi się uważnie, nie jej oczy mnie obserwują. Rzeczywistość znowu wali się na mnie z całą mocą. Nie śnił mi się koszmar, tylko wspomnienie. W mroku Karissa przygląda mi się z zaciekawieniem. Nic nie mówi. Nie próbuje mnie pocieszyć, zapytać, co się stało. Nie musi. Pewnie dobrze wie. Za dobrze mnie zna. Wzdycham i odwracam się od niej. Wszystko zaczyna do mnie docierać. Instynktownie zerkam na nocny stolik, szukając zegara, choć nie trzymam tu żadnego od dwudziestu lat. Ciekawe, która jest teraz godzina... Ciekawe, czy to w ogóle ma jeszcze jakieś znaczenie. Czas zatrzymał się przecież tamtego dnia o 2:45. Wciąż tkwię w mroku tamtej nocy. Zdradzę ci swój sekret. Taki, którego nikomu nie wyjawiłem. Ja, Ignazio Vitale, zawsze bałem się ciemności. Jeśli komukolwiek o tym powiesz, zabiję cię.

Rozdział 1 Moje życie to nienasycenie. Łakomstwo. Nie ma we mnie cienia skruchy z tego powodu. Niczego nie żałuję. Wszystko, co robię, doprowadzam do przesady. Wszystko, co posiadam, posiadam w nadmiarze. Cóż mogę rzec? Niczego sobie nie odmawiam. W swoim życiu zabiłem dziesiątki ludzi. Straciłem rachubę, jeśli mam być szczery. Zabijam, cierpię, ale do niedawna kochałem jedynie raz. Marię Angelo. Myślałem, że to ta jedyna, że tylko ona zdoła przebić się przez mój pancerz. Sądziłem, że wraz z jej śmiercią utraciłem zdolność kochania, i pogodziłem się z tym. Żyję w zbytku, bo to daje satysfakcję. Natomiast miłość boli. Boli jak skurwysyn. Uwierzcie, dobrze o tym wiem. Patrzyłem, jak miłość umiera na moich oczach, spazmatycznie łapiąc powietrze, by wyrwać życiu jeszcze jeden oddech. W tamtej chwili postanowiłem, że sam wolałbym zginąć niż przeżywać to ponownie. Ale wtedy pojawiła się ona. Zatrzymuję się w drzwiach kuchni i opieram o framugę, patrząc, jak Karissa gotuje czy raczej próbuje gotować. Z rozgrzanej patelni pryska olej, kurczak skwierczy, z jednej strony poczerniał już tak, że trudno określić, czy to na pewno kurczak. Na innym palniku kipi woda, gaz syczy, gdy wrzątek wylewa się z garnka, natomiast z piekarnika wydobywa się dym. - Kurwa, kurwa, kurwa - mamrocze po nosem, wyciągając z uszu różowe słuchawki i zawieszając je sobie na szyi. Zakłada kuchenne rękawice, otwiera drzwiczki i rozgania dym. Wkrótce wszędzie go pełno. W tym samym czasie w pomieszczeniu rozbrzmiewa uporczywy sygnał. Karissa rzuca w stronę detektora dymu gniewne spojrzenie, po czym wyciąga z piekarnika pergamin do pieczenia i rozkłada go na blacie. Cokolwiek się na nim upiekło, również obrywa wiązanką wyzwisk. Zakładam, że to ciasteczka, ale wyglądają jak

odpryski gówna. Apetyt rośnie... Podchodzę do niej i sięgam do detektora dymu, by wyciągnąć baterię i powstrzymać hałas. Karissa zerka na mnie z uprzejmym półuśmieszkiem. Nic nie mówi. Słowa to ostatnio rzadki dar z jej strony. Jeszcze niedawno wylewała na mnie potoki słów, ale ich źródło wyschło i teraz pozostała tylko susza. Staram się to przeczekać, choć cisza jest ogłuszająca. Frustrująca. Bywają dni, że staje się dla mnie torturą. Rozpraszają wyłącznie brzęczenie muzyki ze słuchawek, w których Karissa całymi dniami chodzi po domu, izolując się od świata. Kiedy mnie nie słyszy, może udawać, że nie istnieję. Sądzi pewnie, że ignorowany nie będę próbował się odzywać. Zerka na kuchenkę, gdzie dopala się jedzenie. Zwykle idzie jej lepiej, coś musiało ją rozproszyć. Nie jestem pewien co. - Wszystko w porządku, Karisso? - Po prostu, kurwa, cudownie - mamrocze, wyłączając oba palniki. Szczęki same mi się zaciskają na brzmienie jej głosu. Zmuszam się, by nie reagować. Kiepsko znoszę brak szacunku, tymczasem ona serwuje mi go czasem tak hojnie, jakbym wprost nie mógł się nim nasycić. Może coś w tym jest? Może sobie zasłużyłem, ale nie trawię, kiedy ktoś mi pyskuje. Zamiast naciskać, by wydała z siebie bardziej złożoną odpowiedź, po prostu wychodzę. Niech sobie ratuje tę kolację, i tak wie, że jej nie zjem. Ten rytuał powtarza się przez całe lato. Jest przewidywalna niczym robot, kiedy tak stara się nie okazywać przy mnie emocji. Jakby liczyła, że jeśli codziennie będzie robić to samo, przestanę ją zauważać, bo mi wreszcie zbrzydnie. Jak gdybym mógł o niej zapomnieć. Jak gdyby był to klucz do wyzwolenia. Nie zdaje sobie sprawy, że doskonale rozszyfrowuję ludzi. Najłatwiej z nich czytać właśnie wtedy, gdy wierzą, że codzienny zgiełk czyni ich niewidzialnymi. Próbuję rozproszyć myśli tymi kulinarnymi katastrofami. Nic jednak nie da rady ich powstrzymać. Nic nie zdusi nachalnej autoanalizy. Napięta cisza jest paliwem najposępniejszych myśli. Wiem o tym, uwierzcie, dobrze wiem, że to tylko pogarsza sprawę. Karissa jest jak tykająca bomba.

Tik, tak, tik, tak. To kwestia czasu, zanim pociągnę za niewłaściwy kabelek i wszystko eksploduje. Idę do swojej pieczary, siadam przy biurku i wyciągam telefon, żeby zamówić jakąś chińszczyznę. Wybieram danie dnia i lo mein z wołowiną, bez warzyw. Karissa to uwielbia. Słyszę, jak krząta się po kuchni, tłucze garami, przetrząsa szuflady. Opieram się w fotelu i nasłuchuję tego chaosu. Przyjmuję uderzenia, jakby zadawała mi ciosy pięściami. Nie nastawiałem się na to, by ją pokochać. Nie planowałem jej nawet polubić. Stało się. My się staliśmy... i nadal nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Dostawca pojawia się w niecałe pół godziny. Za każdym razem zamawiam z innego miejsca, żeby nikt nie był w stanie przewidzieć, co będę jadł danego dnia. Nie jest to niezawodne, ale bezpieczniejsze niż spożywanie kulinarnych wytworów Karissy. Płacę i idę do jadalni, ciekaw, co tam zastanę. Światło zgaszone, Karissa siedzi samotnie przy stole. Poświata z kuchni pozwala mi dostrzec leżący przed nią talerz. Grzebie w jedzeniu widelcem, ale nie bierze do ust ani kęsa. W uszach znowu ma słuchawki. Nawet nie jestem zaskoczony. To jeden z jej zwyczajów: nie przyznawać się do porażki. Bez słowa wyciągam kartonik z wołowym lo mein i stawiam przed nią na stole, po czym wracam do siebie, by nie odbierać jej resztek godności. Niech zje w spokoju. Radzenie sobie z ludźmi, wynajdywanie różnych rzeczy - to moje specjalności. Siedzę przed laptopem, stopy trzymam na biurku, rozpieram się wygodnie w skórzanym fotelu i pochłaniam kolację. Wbijam wzrok w notowania giełdowe przesuwające się po ekranie. Zainwestowałem trochę pieniędzy w biznesy grubych ryb, ale wszystko jest legalne dzięki temu nie przyciągam uwagi władz. Teraz jednak skupiam się na małych firmach, ledwo wiążących koniec z końcem. Pcham się w groszowe akcje, którymi nikt się nie interesuje. Znajdujesz taką firemkę, inwestujesz w nią i namawiasz innych, żeby się dołożyli, przekonując, że to kura znosząca złote jajka. Notowania szybują pod niebiosa, a wtedy ty wycofujesz kapitał. Akcje spadają na łeb na szyję, bo

od początku były skazane na porażkę. Wszyscy przegrywają, a ty dzięki poczciwym kretynom wychodzisz z tego z pokaźną sumką. To nielegalne, nie robię takich inwestycji, ale badam sprawę w ramach mojej pracy. Zawsze byłem dobry w układaniu planów, znajdowaniu sposobów na ich wykonanie, w zarabianiu pieniędzy. Jednak to pod okiem Raya wyszlifowałem swoje umiejętności. Teraz mam koneksje na całym świecie. Jeśli ktoś czegoś potrzebuje, znam od tego - czymkolwiek by to nie było - odpowiednią osobę albo kogoś, kto ją zna. Ręka rękę myje, tak to się kręci. Jeśli ludzie boją się ciebie, a raczej tego, co mógłbyś zrobić, nigdy nie wejdą ci w drogę ani nie odmówią przysługi. Ta konkretna zdolność nie objawiła się, dopóki świat, jaki sobie zbudowałem, nie runął, pozostawiając jedynie pustą skorupę człowieka, którym niegdyś byłem. Kiedy nie ma w tobie nic oprócz ciemności, łatwiej jest wysysać światło z innych. Oto cały ja. Robię, co chcę, biorę, co mi się podoba, i za nic nie przepraszam. Nie urodziłem się taki. Świat mnie takim uczynił i płaci za ten błąd każdego dnia. Tylko jedna osoba potrafiła mi umykać i była na tyle sprytna, że przez te wszystkie lata pozostała o krok przede mną -Carmela Rita. Johnny’ego łatwo było znaleźć. Obrał ten sam sposób na życie, jakim teraz ratuje się Karissa: przewidywalność. Postawił na ostrożność, rutynę. Kupił dom, zatrudnił się w gównianej robocie, gdzie siedział od dziewiątej do siedemnastej, mając nadzieję, że stając się niczym, przestanie być widoczny. O ironio, zawsze był przecież niczym. Carmela natomiast pożegnała się z rutyną i zaczęła żyć chaotycznie, impulsywnie. Ilekroć udawało mi się do niej zbliżyć, uciekała. Stale zmieniała taktykę, ciągle się przeprowadzała. Jest do mnie całkiem podobna. Cwana. Ale nie tak jak ja. Wiem, że to jeszcze nie koniec, zabicie Johnny'ego niczego nie zamyka. Niemal chciałbym, żeby znowu gdzieś uciekła, podjęła kolejną próbę życia inaczej, stworzyła jeszcze jedną iluzję normalności gdzieś z dala od nas i nie oglądała się nigdy za siebie. Tak się jednak nie stanie. Wiem to, bo sam też bym tego nie zrobił. Carmela również ma w sobie ciemność. Jej jedyna cząstka światła rozjaśnia teraz mój dom. Wróci po nią. Wróci po Karissę. I niech Bóg ma

ją w swojej opiece, kiedy to się stanie. A skoro mowa o świetle mego życia... Kieruję wzrok na Karissę, która właśnie weszła. Bezszelestnie układa się na sofie i łapie za pilota. Włącza telewizor, ustawia niską głośność, przełącza na kanał kulinarny. Na kolanach ma rozłożony notes, w palcach obraca długopis i wpatruje się w ekran. Robi notatki, jakby oglądała coś ważnego. Zapisuje przepisy. Studiuje je uważnie, czyta i czyta... Pół dnia siedzi z nosem w tym zeszycie, jak gdyby czekał ją jakiś test, co najmniej gotowanie z Bobbym Flayem, Rachael Ray czy kimś takim. Zamykam laptopa i kończę posiłek. Teraz całą uwagę poświęcam Karissie. Patrzę na nią, rozkładam na czynniki pierwsze, tak jak ona składniki swoich kuchennych eksperymentów. Rozbijam ją na małe fragmenty, gdy pisze w swoim notesie. Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę, jak często to robię. Może czuje, że znam ją na wylot? Rozpoznąję westchnienia i uśmiechy, odczytuję każde załamanie głosu albo co wywołało gęsią skórkę na jej przedramionach. Wiem, kiedy jest szczęśliwa, a kiedy smutna. Czuję jej wściekłość, a to wszystko po błysku w oczach lub po szybkości kroków. Jest niczym otwarta księga. To niezwykle uczuciowa kobieta. Nieważne, jak bardzo stara się zwalczać i ukrywać swoje emocje, i tak zdaję sobie sprawę, co myśli na mój temat. Wiem, że mnie nienawidzi. Widzę to i czuję. Zdradza ją napięcie mięśni, to jak zapada się w sobie, ilekroć jestem w pobliżu, albo oblewa rumieńcem, kiedy ośmielam się ją dotknąć. Wiem też, że mnie kocha. Bije od niej ogień, którego nie wznieciłaby wyłącznie nienawiść. W końcu zapomni, że powinna mną gardzić. Zapomni, że nie wolno jej mnie pragnąć. Zapomni, jakim jestem potworem. Będzie pamiętać tylko jedno, bo reszta przestanie się liczyć. Że jestem mężczyzną, który przeszedł piekło, który ją kocha i przysięgał jej nie skrzywdzić. Wreszcie pozwoli sobie w to wszystko uwierzyć. Wróci myślami do tego, co czuła, mając mnie za bohatera - takiego, który bez wahania by utonął, byle tylko utrzymać ją na powierzchni. Tego zamierzam się trzymać. Uważnie obserwuję oczy Karissy, szukając w nich zmiany. Dzisiaj jej nie odnalazłem. Cała jest nachmurzona i napięta, zaciska nawet zęby. Wie, że ją obserwuję, ale nie

raczy zaakceptować mojej egzystencji. Uśmiecham się i patrzę dalej. Próbuje mnie zranić, ale mogę myśleć tylko o tym, jak pięknie wygląda, gdy się wścieka. Z zamyślenia wyrywa mnie dzwonek telefonu. Sięgam po komórkę i odbieram. Po sygnale rozpoznaję, kto dzwoni. -Tak? - Ignazio! Ray musi już być nieźle wstawiony. Nie zdradza tego ton jego głosu, silny i opanowany jak zwykle. Po prostu nazwał mnie po imieniu. Nie robi tego na trzeźwo. - Tak? - powtarzam, siadam prosto i opuszczam stopy na podłogę. - Jesteśmy w Cobalcie - mówi. - Wpadnij na chwilę. - Dobra - odpowiadam, wstając. Rozłączam się, wsuwam telefon do kieszeni czarnych spodni. Mogłem mu odmówić... Prawdopodobnie jestem jedyną osobą, która może mu odmówić, nie ponosząc za to poważnych konsekwencji... Atmosfera w domu stała się jednak nie do wytrzymania. Karissa wyraźnie potrzebuje przestrzeni, by pogodzić się z tym, co dziś tak wytrąciło ją z równowagi. Wiem, że będzie tu, kiedy wrócę. Będzie tu, bo rozumie, że w przeciwnym razie wytropię ją i ściągnę z powrotem. Zakładam buty, zawiązuję krawat i chwytam leżący na oparciu krzesła płaszcz. Wkładam go, zapinam guziki i kieruję się do wyjścia. - Mam kilka spraw do załatwienia. Karissa nie odpowiada, nawet na mnie nie patrzy, ale słyszy. Delikatne drgnięcie jej ramion udowadnia mi, że tak właśnie jest. Przygryza lekko wewnętrzną stronę policzka. - Być może wrócę późno - dodaję, podchodząc do sofy. Zatrzymuję się tuż przed nią. - A może nie. Kolejne drgnięcie. Milczenie. Stoję tak przez chwilę i kontempluję. W końcu nachylam się, by pocałować ją w czubek głowy. Nawet nie próbuję sięgnąć ust. Nie odepchnie mnie, nigdy tego nie robi, ale nie dostanę nic w zamian. - Zadzwoń, gdybyś mnie potrzebowała. Delikatny, gardłowy pomruk. Jakby za wszelką cenę powstrzymała słowa i zamiast nich wydała odgłos zniecierpliwienia. Co ją zirytowało sugestia, że mogłaby mnie potrzebować? Czy to, że już potrzebuje?

Bez względu na odpowiedź uśmiecham się do siebie i wychodzę. *** Cobalt Room to elitarny klub na Manhattanie, niedaleko akademików NYU. Jeden z tych budynków, które ludzie podziwiają: wielka konstrukcja pasuje do scenografii filmu kostiumowego. Niewielu wchodzi do środka. By dostać się do klubu, wymagane jest członkostwo, którego nie uzyska się bez rekomendacji, a żeby ją otrzymać, trzeba znać Raya. Nie jest właścicielem, ale zdecydowanie kontroluje interes. Większość spraw załatwia w gabinecie schowanym za rozbudowanym barem i bajeranckimi salami dla gości. Bryluje, ujmuje wszystkich swoją otwartością, jeżeli jednak zajdziesz mu za skórę, czeka cię piekło. Nawet nie próbuję pokazywać dowodu przy wejściu. Kelvin, odźwierny, dobrze mnie zna - jest w końcu jednym z nas. Większość popołudni spędza, pracując tutaj dla Raya, w weekendy stoi na bramce w pobliski klubie Timbers. Był tam tej nocy, gdy Karissa przyszła z przyjaciółką, zaś ja wykonałem pierwszy ruch. Kelvin wysłał mi wiadomość, kiedy tylko się tam pojawiła. Rozpoznał jej twarz, bo wiedział, że mam ją na radarze. Wszyscy wiedzieli... Ludzie Raya od początku zdawali sobie sprawę z tego, kim jest Karissa. Jak zwykle Kelvin wita mnie skinieniem głowy i opuszcza ją, gdy przechodzę. Może chce okazać szacunek, ale najpewniej po prostu woli uniknąć kontaktu wzrokowego. Uliczni wojownicy, bezwzględni brutale, kłamcy, oszuści, zabójcy i złodzieje schodzą mi z drogi. Tymczasem Karissa, mniejsza ode mnie o połowę, niemal całkiem pozbawiona siły fizycznej, nigdy nie zawahała się spojrzeć mi prosto w oczy, jakby wzrokiem że niewiele widzi i nie rozumie, kim jestem. Z czasem jednak pojąłem, ile dostrzegła i jak niewielką okazało się to dla niej przeszkodą. Nie zraziła ją otchłań gotowa wessać w siebie całą jasność tego świata. Nikt do tej pory nie patrzył na mnie z taką otwartością, z takim zaufaniem, uczuciem. Nawet Ray. Nie licząc może chwil, gdy jest pijany, jak dziś. Podchodzę do baru, a on szczerzy się na mój widok, jakby był kotem z Cheshire, który właśnie natknął się na Alicję i chce ją nieco podręczyć. - Naz! Prawie się wzdrygam, słysząc jego głos. Natychmiast się reflektuje.

Nie przeprasza, wzrusza jedynie ramionami i krzywi się, mówiąc: „No i masz mnie, kurna". Gestem dłoni pokazuje facetowi rozłożonemu w miękkim fotelu, by nas zostawił. Gdy gość znika, wślizguję się na jego miejsce. Przywołuję kelnerkę i proszę o to samo, co zwykle - butelkę zimnego pale ale. I niech jej nie otwiera. Nie zadaje zbędnych pytań, tylko bez wahania przynosi alkohol. Używam własnego otwieracza wiszącego przy kluczach. - Skład mrożonek poszedł dziś za gotówkę - natychmiast wypala Ray, moszcząc się wygodniej w fotelu. - Mamy prawie ćwierć miliona zysku. - Świetnie. Jak mniemam, dziś ty stawiasz piwo. - Wiesz, że tak - odpowiada Ray, wznosząc szklankę ze szkocką z lodem, by stuknąć się ze mną na zdrowie. - Rób tak dalej, a kupię ci cały browar. Śmieję się, po czym biorę łyka z butelki. - Trzymam cię za słowo. - Wiesz, że go dotrzymuję. Panuje dobra atmosfera, płynie alkohol. Ray dowcipkuje, jego nastrój wszystkim się udziela. Dotrzymuję mu kroku, j uśmiecham się, próbuję zrelaksować i oczyścić umysł, ale wciąż kłębią się w nim myśli o Karissie. Mogłoby się wydawać, że imprezujemy, ale to część naszej pracy. Planowanie, knucie, rozmowy, zacieśnianie więzi... Ta część roboty najbardziej mnie mierzi. To nie tak, że nienawidzę ludzi, nadużyciem byłoby tak twierdzić. Po prostu jestem szczęśliwszy, gdy nie ma ich w pobliżu. Nie licząc jej. Cholerna Karissa. Ostatnio we wszystkim stanowi dla mnie wyjątek. A ja nigdy nie powinienem sobie pozwalać na odstępstwa. Kobiety dojeżdżają chwilę po północy. Zwykle nie mają tu wstępu, ale kiedy Ray nabiera rozmachu w świętowaniu, ulegamy mu wszyscy. Prostytutki. Nazywają siebie „damami do towarzystwa”, a dla mnie są zwykłymi dziwkami. W większości to tylko dziewuchy mające za dużo makijażu i za mało rozumu. Pojawia się Brandy, wścibska dziewczyna Raya. Natychmiast usadawia się obok niego w fotelu i oplata ramionami jego szyję. Kiedyś sprzedawała się tak samo jak inne, ale wpadła mu w oko, więc postanowił zatrzymać ją dla siebie. Jego własna mała laleczka, jak mawia. Wszyscy się rozluźniają, a ja czuję coraz większe napięcie. Wypity

alkohol nie wpływa na mój rosnący dyskomfort. Nie pomaga też fakt, że koleżanka Brandy siada na oparciu mojego fotela. Musi być nowa, to na pewno jej pierwszy raz tutaj. Patrzy na mnie z uśmiechem, źrenice ma wielkie i czarne jak węgielki. Jest ujarana. - Hej, przystojniaku, szukasz dobrej zabawy? Wlepiam w nią beznamiętny wzrok, gdy przesuwa nogą po moich spodniach, stopą masując mi łydkę. Brandy zauważa sytuację i zbiera się do powstrzymania koleżanki, bełkocząc coś po pijaku, ale Ray zatyka jej usta dłonią. Patrzy na mnie, szczerząc zęby. Chce zobaczyć, jak zareaguję. Czasem mam wrażenie, że jestem jedną z jego zabawek. Kończę piwo - czwarte - i odstawiam pustą butelkę na stolik. Siadam prosto i pokazuję dziewczynie, by się zbliżyła. Nachyla się ku mnie z uwodzicielskim uśmiechem, sądząc, że spróbuję pocałować spuchnięte od botoksu usta, ale tylko przysuwam się do jej ucha. - Poderżnę ci gardło, jeśli znów spróbujesz mnie dotknąć. Sądząc po dzikim śmiechu Raya, musiała zrobić skrajnie przerażoną minę. Mam to gdzieś. Wstaję i kieruję się do wyjścia, nie patrząc za siebie. - Do zobaczenia, Ray. - Bywaj, Naz. Tym razem naprawdę się wzdrygam. Samo zdrobnienie mi nie przeszkadza. Zawsze wolałem je od pełnego imienia „Ignazio” Jednak gdy ktoś mnie tak nazywa, przypominam sobie, kim byłem w przeszłości Naz był pełen nadziei. I miłości. Zginął okrutną śmiercią. Powiedziałem Karissie, by nazywała mnie Nazem. Zaproponowałem to w chwili słabości. Patrzyła na mnie wzrokiem tak pełnym światła, tak niewinnym, że przez chwilę widziałem w niej odbicie samego siebie sprzed lat. Błogosławiona niewiedza. Pogubiłem się wtedy, zapomniałem, kim się stałem, i nadal nie wiem, jak wrócić na właściwy tor. Kiedy docieram do domu, dochodzi pierwsza. Jest cicho i ciemno. Zdejmuję płaszcza i wzdychając, rozluźniam krawat. W mojej jaskini panuje mrok, pilot leży na stoliczku obok notesu Karissy. Odsuwam go i otwieram zeszyt na pierwszej stronie. Zapisała tam przepis na jakąś ziemniaczaną zapiekankę, na dole zaś zanotowała: „Jak przyrządzić idealny stek”. Rzucam zeszyt z powrotem na stolik. Wtedy wysuwa się z niego

koperta. Zaciekawiony wyciągam ją. To do Karissy, przyszło z uniwersytetu. Nie powinienem, ale zaglądam do środka. Wyciągam list i czytam: „Droga Pani Reed, blablabla, cośtamcośtam, stypendium nie przyznano, będzie Pani musiała opłacić czesne”. Dołączono rachunek na prawie dwadzieścia pięć tysięcy dolców. Gwiżdżę pod nosem i wpycham list z powrotem do koperty, po czym odkładam ją na miejsce. Nic dziwnego, że Karissa była w złym humorze.

Rozdział 2 - Chcesz, żeby... -Nie. Aż mnie zatyka. Wlepiam wzrok w Karissę siedzącą na sofie z nieodłącznym zeszytem na kolanach. Ogląda kolejny program kulinarny. Codziennie to samo. Słyszę dobiegającą z jej słuchawek muzykę. Ponieważ zawiesiła je na szyi, mam rzadką okazję z nią porozmawiać. - Może zanim odpowiesz, pozwolisz mi dokończyć pytanie. Nic nie mówi, spisuje coś z ekranu, znowu zachowuje się, jakbym nie istniał. Biorę głęboki oddech i pytam: - Chcesz, żebyśmy razem poszli do... -Nie. Próbuję powstrzymać frustrację, ale uchodzi ze mnie we wściekłym pomruku. Ta kobieta doprowadza mnie do szału. Potrząsam głową i opuszczam pokój. Trzeci raz nie będę pytać. Biorę kluczyki i wychodzę, trzaskając drzwiami. Zaszła mi za skórę. Zwykle staram się do tego nie dopuszczać. Próbuję pozostać spokojny. Mam wprawę w ukrywaniu emocji, ale ona wie, jak mnie podejść. Bo stanowi wyjątek. Zawsze jest cholernym wyjątkiem. Droga na Manhattan wlecze się w nieskończoność. Strzelam stawami kciuków i karku. Stojąc w korku, próbuję zredukować jakoś napięcie w ciele, ale ono zdaje się rosnąć z każdym dniem. Między nami ani trochę się nie poprawia, nic się nie układa, czuję, jakbyśmy utknęli na linii startu. Cierpliwość zawsze była moją mocną stroną. Spędziłem prawie dwadzieścia lat, śledząc Carmelę, długo czekałem, by zemścić się na Johnnym. Mimo to przy ich córce czuję, że jestem u granic wytrzymałości. Kieruję się w stronę Greenwich Village, parkuję pod garażami przy Washington Square i obchodzę budynek dookoła. Idę do dziekanatu NYU,

do biura stypendialnego. W budynku jest jasno i zaskakująco tłoczno jak na lato. Czekam kilka minut, zanim ktoś mnie zauważy, wreszcie podchodzę do kobiety w średnim wieku siedzącej przy wielkim biurku w lobby. - Dzień dobry, chciałbym porozmawiać z kimś odnoście opłaty za czesne. Kobieta zaczyna jęczeć, że studenci mogą przecież robić opłaty przez Internet, i próbuje mnie zbyć zwyczajową gadką, ale szybko to ucinam. - Nie. Muszę dokonać opłaty i zamierzam pokryć całość. Dzisiaj. Godzinę później wychodzę uboższy o dwadzieścia pięć kawałków i wyposażony jedynie w świstek papieru na dowód całej transakcji. Na górze strony, przy nazwisku Karissy, widnieje pieczątka z napisem „opłacono pełną kwotę”. Już prawie zmierzcha, kiedy wracam na Brooklyn i parkuję na podjeździe. Kieruję się do drzwi, ale jeszcze zanim wejdę wita mnie głośna muzyka. Robię kilka kroków w głąb korytarza i wołam Karissę. Słyszę śmiech. Kobiecy i znajomy, lecz nie należy do Karissy. To Melody. Przyśpiesza mi puls, od nagłej irytacji zaczynają drżeć palce. Zaciskam dłonie w pięści, by to powstrzymać, ale nie pomaga. Mam ochotę wycisnąć życie z tego śmiechu, zdusić ten nieznośny szczebiot na dobre. Zaszła mi za skórę i rozdziera ją od środka. Hałas dochodzi z mojego pokoju. Tego, w którym czuję się najbardziej u siebie. Z jedynego miejsca, gdzie kiedykolwiek czułem się bezpiecznie. Zaprosić kogoś do mojego domu to jak pozwolić mu dotykać mojego jedzenia albo nalewać drinka z mojej butelki: niemal niemożliwe, żebym się na to zgodził. Zakładano mi już podsłuchy. Za łatwo byłoby tu coś przemycić. Nie wpuszczam ludzi do swojego życia, a Karissa otworzyła moje sanktuarium przed kimś, kogo ledwo znam. Melody Carmichael. Jej ojciec pracuje na Wall Street. Matka jest gospodynią domową i prowadzi klub książkowy. Wzór perfekcyjnej rodziny. Nie ufam takim obrazkom. Głęboko pod powierzchnią zawsze czai się drugie dno, zagrzebane sekrety. Ludzie podobni do mnie wiedzą, jak je odkopać. Wszystko ma swoje złe strony, mroczne strefy. Ci, co dobrowolnie

wkraczają w cień, są znacznie bardziej przekonujący niż ludzie, którzy zdają się wiecznie żyć w słońcu. Mój najlepszy przyjaciel strzelił mi w serce, ale robiąc to, miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, by spojrzeć mi w oczy. Omijam swoją pieczarę i idę prosto do kuchni, aby znaleźć coś mocniejszego na uspokojenie nerwów, ale przyhamowuję, widząc, w jakim jest stanie. Totalna katastrofa. Brudne talerze i śmieci porozrzucane wszędzie dookoła, gary z resztkami jedzenia nadal na kuchence, śmierdzi spalenizną. Kolejny nieudany eksperyment, o czym świadczą na wpół opróżnione pudełka po pizzy stojące na zasyfionym blacie. Czuję, jak wzbiera we mnie fala gorąca. Zaciskam powieki i biorę głęboki wdech, próbując uspokoić gniew. „Spokojnie, nie martw się tym”, powtarzam sobie. Liczę do dziesięciu, ale to na nic, bo gdy tylko otwieram oczy, znów widzę cały ten burdel i z wściekłości aż rozmywa mi się wzrok. Całą mocą powstrzymuję się, by nie stracić panowania nad sobą. Oficjalnie skończyła mi się cierpliwość. Zdejmuję gary z kuchenki i wyrzucam zawartość do kosza, po czym z hukiem odstawiam wszystko na marmurowy blat. Nie przejmuję się hałasem. Wypełniam zmywak wodą, piana z płynu do mycia naczyń prawie wylewa się na zewnątrz, para bucha od gorącego strumienia. Wrzucam do środka talerze. Rękawy podciągam do łokci. Mój umysł to plątanina mrocznych myśli. Szoruję, szoruję i szoruję, spieniona woda parzy mi skórę. Zgrzytam zębami, próbując skupić się na bólu, aby zdusić w sobie irytację, ale odnosi to odwrotny skutek. Każdy wybuch śmiechu, każde westchnienie, każde słowo, jakie dobiega z mojego pokoju, działa niczym reset, powodując kolejny przypływ złości. Ta mała ma tupet. Świat wokół ogarnia mgła, a moje ręce poruszają się same. Szoruję wszystko, co mam w zasięgu wzroku, a skóra na dłoniach robi się cała czerwona. Trę drucianą myjką, aż palce zaczynają krwawić. Usiłuję zdusić mściwe myśli, choć nie sposób ich wyplenić. Gdy jestem w takim stanie, pożerają mnie żywcem. Tak bardzo daję się ponieść złości, że nie słyszę zbliżających się

kroków, nie wyczuwam jej obecności, póki nie zapala górnego światła. Blask momentalnie mnie otrzeźwia, ściskani szklankę tak mocno, że palce bieleją niczym ścieżki kokainy. Mam szczęście, mogła pęknąć. Choć prawie żałuję, że wytrzymała. Zamachnąłby się i przeciął Karissie pieprzoną tętnicę. -Naz? Jej głos wypowiadający moje imię jest jak chlust benzyny na rozpalony płomień. Opuszczam głowę roztrzęsiony. Cholerny tupet. - Wróć - mówię głosem tak cichym, że brzmi obco nawet dla moich własnych uszu. Musi wrócić tam, skąd przyszła, i dać mi czas na uspokojenie, na oczyszczenie umysłu i doprowadzenie się do porządku, inaczej nie ręczę za siebie. -Co? - Wróć tam, gdzie byłaś, Karisso. Uwierz mi, nie chcesz tego teraz robić. - Nie chcę robić czego? Nie odpowiadam, a ona się nie cofa. Przeciwnie, zbliża się do mnie. Spokojnie idzie przez kuchnię. Stąpa lekko, ale w moich uszach jej kroki brzmią jak łomot. Oddycham głęboko, by nie zareagować, próbuję stać tak nieruchomo, jak to tylko możliwe. Zaciskam powieki, gdy się odzywa: - Ignazio? Kładzie rękę na moich plecach. Jej dotyk jest niepewny, ale wystarczy, żebym wybuchł. Obracam się gwałtownie. Szklanka wyślizguje mi się ręki i rozbija w zlewie pełnym piany. Karissa wygląda na zaskoczoną i zaczyna się cofać, ale chwytam ją za nadgarstek, siłą przyciągam do siebie. Drży i otwiera szeroko oczy, a ja popycham ją na blat. Opiera się o niego plecami. - Tego właśnie chcesz, tak? - Patrzę prosto w ciemne oczy i nachylam się bliżej. - Chcesz mnie ośmieszyć? Sprowokować? - Co? - pyta drżącym głosem. - O czym ty mówisz? - Mówię o tym, co właśnie robisz. - Nic ci przecież nie robię. Oczy zachodzą jej łzami. Starcza mi rozsądku, by rozluźnić uścisk.

Może sprawiam jej ból...? Ale to nieważne. Łza i tak spływa po policzku, a Karissa patrzy mi prosto w oczy. Cała się napina, jakby musiała wstrzymać oddech tylko dlatego, że ja jestem blisko. JA! Nie może znieść mojej bliskości. Obnażyłem się przed nią, odsłoniłem wrażliwe miejsca - te, których nie pokazuję nikomu - a ona je zaakceptowała i wypełniła miłością, ale ich nie rozumiała. A kiedy wreszcie udało mi się jej wyjaśnić, że jestem ofiarą, że zostałem zraniony, że moje życie zrujnowano, zaczęła zachowywać się, jakbym był tym złym. - Daję ci przestrzeń, Karisso. Daję ci ją, choć wszystko we mnie krzyczy, by tego nie robić, ponieważ tego właśnie chcesz. Daję ci ją, a ty tak mi się odpłacasz? Zapędzasz mnie w kozi róg. Zapraszasz ludzi do mojego domu, nawet tego ze mną nie konsultując. Potrzebujesz przestrzeni? Więc daj ją i mnie! Przestań ją bezcześcić! - Ja wcale... - Owszem - przerywam jej. - Twoja niewinna gierka na mnie nie zadziała... Już nic. Dobrze wiesz, co robisz. Nie jesteś ignorantką. Wiesz, jak to na mnie wpływa, ale nie przerywasz. Pozwalam d, bo potrzebowałaś czasu i mojej cierpliwości. Teraz czas ci się skończył, Karisso, bo skończyła się moja cierpliwość. Chcesz dalej brnąć w tę zabawę? Pogrywać sobie ze mną, aż doczekasz się reakcji? W porządku. Dostaniesz ją. Przyciskam się do niej, stykamy się nosami. Próbuje się wyrywać, ale ją przytrzymuję. Obracam głowę, nachylam się jeszcze bardziej, moje usta zatrzymują się tuż nad jej ustami, dzieli nas tylko oddech. Chcę ją pocałować. Oddałbym wszystko, by odwzajemniła pocałunek. Słyszę za to, jak wzdycha. - Puść mnie. - Zmuś mnie, śmiało. Odpycha się wolną ręką i wyślizguje tak szybko, że nie nadążam z reakcją. O sekundę za późno puszczam jej nadgarstek, który wykrzywia się boleśnie. Karissa marszczy brwi. Rozmasowuje miejsce, gdzie ją trzymałem, potrząsa głową, kolejna łza spływa jej po policzku. - Co z tobą nie tak?! - krzyczy na tyle głośno, by usłyszała to Melody. Z

mojej jaskini dobiega pytanie, czy wszystko w porządku. - Jesteś nienormalny! - Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Nienawidzę cię! - Jeszcze raz: powiedz coś, czego nie wiem. - Karissa? - dopytuje Melody, wchodząc do kuchni. Waha się, patrząc na nas podejrzliwie. - Wszystko gra? Patrzę na Karissę, unosząc brew i czekając na jej reakcję. Oj, nie chciałaby, żebym teraz odzywał się do jej przyjaciółki. Nie kiedy jestem w takim nastroju. Karissa powoli kiwa głową, pocierając nadgarstek. - Tak, w porządku, ale... lepiej już idź. Naz i ja... cóż... - Kumam - szybko wypala Melody, machając ręką. - Małżeńskie sprzeczki i takie tam. To, eee... Widzimy się jakoś na dniach, co nie? W kafejce? - Pewnie - odpowiada z wymuszonym uśmiechem. - Do zobaczenia. Melody macha na pożegnanie i ulatnia się z naszego domu. Dopiero gdy zamykają się za nią drzwi, Karissa odwraca do mnie twarz. W jej oczach nie ma już strachu, zniknął też gniew, do którego tak przyzwyczaiłem się w ostatnich tygodniach. Widać w nich tylko smutek. Coś się w niej załamało. Wciąż pociera nadgarstek. Moja złość opada, wypierana przez troskę. Podchodzę do niej, sięgam ku jej ramieniu. - Nic ci nie jest? Zanim udaje mi się jej dotknąć, cofa się, by zwiększyć dy-stans między nami. - Akurat cię to obchodzi. - Obchodzi. Jeśli cię zraniłem... Prycha. - Wiecznie mnie ranisz. Chcę coś powiedzieć, by zaprzeczyć, ale nie mogę. Karissa stoi przez moment w ciszy, patrząc na mnie, po czym ledwo słyszalnym głosem mówi: - Wiesz, jaki był najgorszy dzień w moim życiu, Naz? - Ten, w którym zabiłem twojego ojca - odpowiadam bez większego namysłu.

Wzdryga się na dźwięk tych słów, ale potrząsa przecząco głową i krzyżuje ramiona. - Najgorszy dzień mojego życia był wtedy w akademiku, kiedy ostrzegłeś mnie, mówiąc, bym trzymała się z daleka.., Nie posłuchałam. Powiedziałeś, że musisz odejść natychmiast albo nie odejdziesz nigdy. Tego też nie posłuchałam. Teraz widzę, że naprawdę wiedziałeś, co mówisz. I mówiłeś szczerze. -Jej głos się załamuje. - Popełniłam błąd. Nie powinnam była wtedy prosić, byś został. Mogłaby podnieść z blatu nóż i wbić mi go prosto w serce, nawet bym tego nie poczuł. Nie bolałoby tak mocno jak te słowa. Wolałbym znowu być postrzelony niż usłyszeć to, co właśnie usłyszałem. Ona o tym wie. Może mówi prawdę. Może to był najgorszy dzień w jej życiu. Ta myśl jednak niespecjalnie mnie pociesza. Raczej boli. Bez słowa odpycham się od kontuaru i robię kilka ciężkich kroków w jej stronę. Stoi nieruchomo, kiedy do niej podchodzę. Nie patrzy na mnie, choć ja wbijam w nią spojrzenie. Zatrzymuję się tuż obok, nachylam się do jej ucha. - Ale o to poprosiłaś - mówię cicho. - Chciałaś, żebym został, więc przyzwyczaj się do tego, skarbie, bo ja się nigdzie nie wybieram. *** Jej skóra jest cudownie miękka. Nieskazitelna. Od dawna nietknięta. Choć Karissa ma zamknięte oczy i leży bez ruchu, wiem, że już nie śpi. Potrafię to rozpoznać po lekko drżącym oddechu, gdy kładę się obok niej. Ma na sobie cienką czarną bluzkę i bieliznę. Zawsze zakłada do spania niewiele. Ja - jeszcze mniej. Śpię nago. Nie mam żadnych skrupułów. Staram się być dżentelmenem, staram się być wyrozumiały i trzymać ręce przy sobie, ale to trudne. Kurewsko trudne. Szczególnie w takich chwilach. W chwilach, kiedy wiem, że nie śpi i wyczuwa moją bliskość, a jednak jest cholernie daleko. Takie momenty wywołują ból, z jakiego trudno się otrząsnąć. Przyłapuję się na tym, że ją dotykam, opuszkami palców muskam każdy odsłonięty kawałek skóry. Leży nieruchomo, lecz przebiega ją dreszcz, a wtedy czuję pod palcami jej gęsią skórkę. To zbyt wiele. I nigdy nie dość. Chcę więcej. Potrzebuję więcej. Jestem nienasycony, pragnę jej. Całej.

Chcę się z nią kochać, trzymać ją w ramionach, być w niej. Chcę ją pieprzyć bez litości. Ostatniego razu prawie nie pamiętam. Zostałem odurzony, próbowała odejść. Minął miesiąc... długi miesiąc męczarni bez żadnego dotyku. Pragnę wcisnąć rękę pod tkaninę, rozebrać ją do naga i przycisnąć do siebie. Ale jeśli spróbuję, wypowie to słowo - czerwień. Ostatnio użyła go w taki sposób, że miałem ochotę wyrwać jej język. Wzdychając, odsuwam się od niej, odwracam w drugą stronę. Nie dotknę jej dziś wieczorem, ponieważ, choć mnie to boli, jest zdenerwowana, a ja nie chcę pogarszać sytuacji. Nie wiem, jak sobie z tym poradzimy. Krok naprzód, a potem cała wstecz. Mam płytki sen, moje ciało czujnie odbiera sygnały z otoczenia. Za każdym razem, gdy Karissa wykonuje na łóżku jakiś ruch, przewracając się lub wyciągając nogi, zwijając się lub obejmując poduszkę, budzę się i odzyskuję świadomość, którą niełatwo ponownie uśpić. Dzielenie z kimś sypialni, przyzwolenie na to, by znalazł się w twoim najintymniejszym otoczeniu, widział cię, kiedy jesteś najbardziej bezbronny, wymaga ogromnego zaufania. Jestem silny i szybki, ale każdy potrafiłby obezwładnić śpiącego i poderżnąć mu gardło. Wystarczy kilka sekund. Wiem o tym. Dryfuję tak w półśnie. Czuję, jak rankiem Karissa wstaje, słyszę jej spokojne kroki, kiedy wychodzi z pokoju. Gdy już jej nie ma, próbuję zasnąć znowu, ale to niemożliwe. Choć trudno spać z nią, jeszcze trudniej jest bez niej. Po kilku minutach ciekawość bierze górę. Opuszczam ciepłe łóżko, zarzucam coś na siebie i schodzę na dół. Karissa jest w kuchni, stoi przy ladzie, sypie sobie pełną miskę płatków Cocoa Puffs. Wciąż się dziwię, widząc tę przestrzeń tak często odwiedzaną, wykorzystywaną do przygotowywania śniadań, obiadów i kolacji. Czasami Karissa po prostu tu przebywa, stoi oparta o ladę bez wyraźnej przyczyny. Dziwne. Przechodzę obok, wyciągam butelkę wody z lodówki, otwieram ją i biorę łyk. W końcu się do mnie odzywa: - Zabiłabym za kawę.

Jej głos jest łagodny, mówi z łatwością, jakby rozmowa ze mną nadal przychodziła jej naturalnie. Hm... Opierając się o blat, patrzę na nią badawczo. - Dosłownie? Odwraca głowę w moją stronę, wywracając oczyma. - Tak się mówi. - Przecież wiem - stwierdzam, zakręcając butelkę. - Jeśli chcesz kawy, zadzwoń do kawiarni na rogu, przyniosą ci. - I co, mam zamówić piętnaście kubków? - pyta z przekąsem - Na wynos robią tylko catering. Mogłabym tam iść, ale to wymaga założenia spodni i... cóż... I cóż, ona nie ma ich na sobie. Moje oczy powoli skanują ją od pasa w dół. Napawam się widokiem kremowej skóry skąpanej w ciepłym świetle poranka. Czasami wydaje mi się, że chodzi tak po to, by mi dokuczyć. Nigdy nie pokazywała tyle ciała. Kusi, i to jak. Pragnę pieścić każdy centymetr jej ciała. - Chcesz, żebym ci ją przyniósł? - pytam, kiedy nasze spojrzenia znów się spotykają. - Mogę tam skoczyć. - Nie, w porządku - odpowiada natychmiast. - Niczego od ciebie nie chcę. Wzruszam ramionami i odsuwam się od blatu. Przechodząc obok niej, słyszę swój telefon. Leży w mojej pieczarze. Znowu Ray. Zawsze Ray. - Jak chcesz. Gdybyś zmieniła zdanie... - Nie zmienię - wypala. - Nie zmienię zdania. Znowu zapada cisza. Wychodzę z kuchni, a wtedy ledwo słyszalnym głosem dopowiada: - Nie kiedy chodzi o ciebie.

Rozdział 3 - Wiesz, jest taki jeden... Tak zaczyna się wiele rozmów z Rayem. Gdybym dostawał dolara za każdym razem, kiedy słyszę te słowa... Na bank uzbierałbym kilka tysięcy. - Co to za jeden? - dopytuję, choć nie wiem po co. Powie mi, gdy będzie gotowy. Ten to umie budować napięcie. - A taki tam - ciągnie. - Trochę dla mnie pracował. Samochodziarz, wiesz... Ma warsztat, pożyczył trochę części... Wpadł i zdecydował, że chce się wycofać, ale wiadomo, to niemożliwe. Dupek wniósł więc skargę. Za nękanie! Dasz wiarę? Zadzwonił na policję z przekonaniem, że mu pomogą! Tak, mogę w to uwierzyć. Ludzie mają śmieszną tendencję do pokładania wiary w to, że policja im pomoże. Sam taką miałem, zanim poznałem prawdę. Zerkam na Raya. Siedzimy na zapleczu Cobalt Clubu, popijamy drinki, mimo że nie ma nawet południa. Brandy szybko zasypia w kącie na skórzanej sofie. Zastanawiam się, czy spędzili tu noc. Nigdy nie widziałem jej tutaj tak wcześnie rano. - I co, chcesz, żebym dał mu nauczkę? - Nie, na kolana już go rzuciliśmy. Przeszkadza, więc wylatuje z boiska. - Dobrze. Zajmę się nim. Ray wypluwa wreszcie z siebie jego nazwisko i kilka wskazówek Josh Donizetti, po czterdziestce, jasne włosy, utyka po kontuzji kolana. Ma garaż na Brooklynie, niedaleko mnie. Więcej mi nie potrzeba, ale Ray sięga do biurka i wyciąga dla mnie jego wizytówkę. Kończę piwo, a Ray raz za razem zmienia temat, głównie bredzi. Nie wiem o czym. Nie mówi do mnie. Nie tak naprawdę. Po prostu gada. Nie lubi ciszy. Kiedy moja butelka jest już pusta, odstawiam ją na stół i podnoszę się.

Zakładam płaszcz i wyciągam rękę do Raya. Potrząsa nią ze szczerym uśmiechem. - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił, Vitale. Beze mnie? Byłby biedniejszy i słabszy, prawdopodobnie nawet martwy. Polega na mnie bardziej, niż zechciałby przyznać... Bardziej, niż sądzą wszyscy wokół. Dla nich szef jest najpotężniejszym człowiekiem w mieście. Z zewnątrz tak to właśnie wygląda. Za większość moich działań to on zbiera pochwały. Nie przeszkadza mi to. Nie robię tego dla chwały. Nie potrzebuję uznania. Nie chcę, żeby ludzie codziennie wchodzili mi w tyłek. - Zadzwonię, jak będzie po wszystkim - mówię i wychodzę. Spędzam całe popołudnie, obserwując garaż na Brooklynie i przyglądając się bohaterowi całego zamieszania. Kuleje, z trudem się schyla, praca przy samochodach kosztuje go sporo wysiłku. Drań prawdopodobnie wystarczająco się nacierpiał, oba kolana ma rozpieprzone. Cud, że w ogóle jeszcze chodzi. Zgłaszając się na policję, popełnił jednak wielki błąd. To niedopuszczalne i w naszym świecie nikomu nie ujdzie na sucho. Niezależnie od tego, kim jesteś, co robisz, kto cię kocha... to śmiertelny i niewybaczalny grzech. Pierwszym człowiekiem, jakiego zabiłem, był Joseph Manchetti. Prosta, czysta robota - strzał w potylicę. Tamtego dnia, gdy pociągałem za spust, trzęsły mi się ręce. Po wszystkim zdążyłem przejść jedną przecznicę i musiałem wyrzucić z siebie całą zawartość żołądka. Nie dlatego, że zginął, ani dlatego, że odebrałem życie żonatemu mężczyźnie, czyjemuś ojcu, człowiekowi zadłużonemu wobec mafii, która domagała się, | by zapłacił krwią. To nie miało z nim nic wspólnego. Chodziło o adrenalinę. Wtedy pierwszy raz od tamtej nocy, kiedy skradziono mi wszystko, co miałem poczułem w sobie iskrę życia, tchnienie normalności. Takiego odlotu jak wówczas, gdy ma się władzę nad czyimś oddechem, nie dają żadne dragi. Serce dziko tłukło się w piersi, a wcześniej miałem wątpliwości, czy w ogóle jeszcze je posiadam. Ta nieludzka chwila przypomniała mi o własnym człowieczeństwie. Znowu poczułem się żywy i... uzależniłem się od tego uczucia. Z czasem przeszły mdłości. Uniesienie traciło na sile. Nie dało się już tak szybko podnieść poziomu adrenaliny. Niczym prawdziwy ćpun potrzebowałem

coraz więcej, aby się nasycić. Prosta i czysta robota ustąpiła miejsca brudnej, pełnej tortur. Przyglądając się umierającym, potęgowałem doznania. Udoskonalałem swoje metody, znajdując sposób na uzyskanie największego dreszczyku emocji przy najmniejszym ryzyka Nie obchodziło mnie, co czują moje ofiary, liczyło się to, bym ja coś poczuł. Kiedy tak siedzę w samochodzie po drugiej stronie ulicy, obserwując, jak mężczyzna porusza się po garażu, z ekscytacji mrowią mnie dłonie. Bawię się jego wizytówką, przesuwam koniuszkami palców po szorstkich krawędziach. Czekam, choć przyciąganie jest coraz silniejsze. Zabawne, że ćpuny też mówią na nieuniknione „złoty strzał". To jest to. Złoty strzał. Ostateczny odlot. Wystrzeliwując, sam też go zaliczam. I nie mogę bez tego żyć. Czekam do zmierzchu, wokół panuje cisza, z garażu wyszli wszyscy oprócz mężczyzny, z którym mam się uporać. On jeszcze pracuje, leży pod jakimś sportowym wozem. Ostrożnie wysiadam z samochodu, wizytówkę zostawiwszy na tablicy rozdzielczej. Przechodząc przez ulicę, wciągam czarne rękawiczki. Bezszelestnie wchodzę do garażu. Mężczyzna mnie nie słyszy ani nie widzi, nie zorientuje się, że tu jestem, dopóki nie będzie za późno. Uderzam w stary podnośnik, samochód gwałtownie opada. Tak szybko, że facet nie ma nawet ułamka sekundy, by uciec. Nie może się poruszyć, teraz, gdy dwie tony metalu miażdżą mu klatkę piersiową, nie może już nawet krzyczeć. Wkrótce jego nogi przestają podskakiwać konwulsyjnie. Stoję tak przez dłuższą chwilę i obserwuję. Jest coś hipnotyzującego w śmierci. Pewnie to, że przynosi spokój. Bez względu na trud życia, zmagania, mękę i walkę, wszystko w końcu dobiega kresu. Urodziliśmy się po to, by umrzeć. Tak właśnie jest. Pewnego dnia umrę i ja. Jakoś się tego nie boję. Śmierć będzie dla mnie wyzwoleniem. Póki nie nadejdzie, żyję, żerując na innych. Patrzę, jak walczą o jeszcze jeden oddech. Życie jednak nigdy im go nie daje, kiedy jestem w pobliżu. Tak jak nie dało szansy jej. Czasami myślę, że zostałem przeklęty. To kara, jaką sam sobie wymierzam, choć i tak ledwo dyscyplinuje moje demony. Przynosi katharsis, ale tylko chwilowe. Ulga, która się z tym wiąże

wytrąca mnie z równowagi. Odchodzę, gdy ciało mężczyzny jeszcze lekko drży. Przez ulicę przechodzę ze spuszczoną głową. Wsiadam do samochodu i odjeżdżam, nie oglądając się za siebie. Wyciągam telefon i dzwonię do Raya. Mówię, że sprawa załatwiona i się rozłączam. Nie od razu jadę do domu. Wolę przez jakiś czas pokręcić się po ulicach, aby oczyścić umysł. Tak nabuzowany nie powinienem pokazywać się Karissie. To byłoby niebezpieczne. *** Srebrno - czarna maszyna zajmuje dużo miejsca i lśni nieskazitelnym blaskiem w pierwszych promieniach słońca wpadających przez szybę. Opieram się o blat w przeciwległym końcu kuchni. Słyszę, jak Karissa porusza się piętro wyżej, a potem na schodach i w holu. Kiedy tylko wchodzi, nasze oczy się spotykają. Mrugam, gdy zapala górne światło, zatrzymuje się i waha na mój widok. Boi się mnie. Świadomość tego skręca mi wnętrzności. Czuję ciężar w piersi i ból, jakbym dostał w brzuch. Bez względu na to, ile razy przysięgam, że jej nie skrzywdzę, ona wciąż zapomina. I nawet jeśli jedynie na chwilę, to dla mnie zbyt wiele. - Dzień dobry - mówię. Gapi się na mnie, panika rozpływa się w zwykłym zmieszaniu. Nie reaguje, spojrzeniem wędruje gdzie indziej, marszczy brwi, widząc stojącą na blacie maszynę. - To profesjonalny ekspres do kawy - wyjaśniam. Kieruje na mnie zaskoczony wzrok, a ja wzruszam ramionami i podają jej leżącą obok instrukcję. - Mówiłaś, że zabiłabyś za kawę. - Więc wydałeś kasę na całą machinę? - pyta, biorąc instrukcję, po czym znowu wgapuje się w urządzenie. - Nie mogłeś po prostu kupić normalnego dzbanka do kawy? Takiego, który nie wymaga przeczytania epopei. by go obsłużyć? Już mam coś odpowiedzieć, ale szybko się wcina: - Nie. jasne, że nie mogłeś. Patrzy chwilę na spis treści, ale szybko zamyka instrukcję i ją odrzuca. Wyciąga z szafki miskę, trzaska drzwiczkami i szufladami, przygotowuje sobie poranne płatki. Patrzę w ciszy, jak przechodzi tuż obok, by wyciągnąć mleko z lodówki. Wlewając je do miski, rozchlapuje

trochę dookoła, ale najwyraźniej nie zamierza tego ścierać. Stojąc tak, plecami do mnie, zaczyna jeść. Wpatruje się w okno, nadal taka zła... Powoli do niej podchodzę. Zatrzymuję się tuż za jej plecami. Tak blisko, że dotykam ich ubraniem. Wciąż mam na sobie wczorajsze ciuchy. Nie wiem, czy to w ogóle zauważy, może już nie dba o to, że nie spałem obok niej, że wróciłem o jakiejś bezbożnej godzinie, a następnie do wschodu słońca montowałem tę cholerną maszynę, żeby miała swoją poranną kawę. Nie wiem, czy wyczuła moją obecność nad ranem, ale teraz na pewno ją czuje. Wiem o tym, bo drży, kiedy się nachylam, a w odbiciu w szybie widzę, jak na moment zaciska powieki. Zbliżam usta do jej ucha i cichutko mówię: - Zdaje się, że chciałaś powiedzieć „dziękuję"

Rozdział 4 „Wiara, magia i nadzieja zrobią z ciebie czarodzieja”. Te słowa, wypisane złotymi literami, widnieją na kolorowym plakacie. Widziałem go w akademiku Karissy, zanim się stamtąd wyprowadziła. Potem już nie. W każdym razie do teraz. Wielkie oczy narysowanej na nim małej blondynki wpatrują się we mnie z drugiej strony sypialni, gdzie została niedbale powieszona. Plakat jest pomarszczony i przekrzywiony, a dolny prawy narożnik rozdarty. Wygląda, jakby jego miejsce było w koszu na śmieci, a nie na ścianie obok mojego łóżka. Ten widok sprawia, że dostaję dreszczy. Chcę go zerwać albo przynajmniej powiesić prosto, do diabła, wygładzić zmarszczki, doprowadzić do porządku. Nie robię jednak nic. Po postu stoję w drzwiach, wściekam się i patrzę na to cholerstwo w półmroku. Potrząsając głową, odwracam się i schodzę na dół. W tej chwili jestem zbyt wyczerpany. Spędziłem całe popołudnie, zajmując się sprawami Raya, więc chcę jedynie trochę się odprężyć, zostawić to wszystko za sobą. Światło dochodzi tylko z mojego ulubionego pokoju, stamtąd też dobiegają odgłosy telewizora. Zakładam, że programu kulinarnego. Wiecznie leci cholerny Food Network. Wchodzę do środka i znowu zatrzymuję się zaskoczony, bo ta sama mała blondynka zerka na mnie z ekranu. Dzwoneczek. Karissa siedzi na sofie ubrana w piżamę. Stopy podwinęła pod siebie. Podchodzę i opadam obok niej, na tyle blisko, że stykamy się udami. Sztywnieje, ale na mnie nie patrzy. Wzrok utkwiony ma w ekranie. Obserwuję ją przez chwilę, rozluźniam krawat, zrzucam buty, po chwili patrzę na telewizor. Piotruś Pan. To mnie zastanawia. Wiem o niej wiele, ale nie rozumiem, dlaczego

tak bardzo kocha ten film. Rozmyślałem nad tym sporo. Jest młoda, jasne, ale jak na kogoś tak dojrzałego to dziecinne. - Wiesz, niektórzy ludzie uważają Piotrusia Pana za horror - mówię. Kątem oka widzę, jak unosi brwi. Zerka na mnie z niedowierzaniem. - Serio - ciągnę, patrząc jej w oczy. - Istnieje teoria, że Piotruś Pan jest ponurym żniwiarzem, a Nibylandia czyśćcem, dlatego nikt się tam nie starze. Patrzy na mnie w milczeniu. Biorę to za sygnał, że mogę kontynuować. - Oczywiście są też inne teorie. Na przykład, że zagubieni chłopcy nie starzeją się, ponieważ zabija ich, nim zdążą się zmienić. Nie wiem, czy czytałaś powieść, ale pada w niej takie zdanie: „Jeśli zaczynają dorastać, co jest sprzeczne z zasadami, Piotruś zaprowadza w swoich szeregach porządki." Dość czytelne, sama przyznasz. Przesuwam palcami po szyi, w geście podrzynania gardła, Karissa patrzy na mnie. Nie odrywa wzroku. Twarz ma bez wyrazu, ale z oczu strzelają płomienie. Spaliłaby mnie, gdyby mogła. Po chwili odwraca się i wyłącza telewizor. Ekran wygasa, a ona rzuca pilota na poduszkę za mną. - Wszystko musisz zniszczyć, tak? - warczy, nie dając mi szansy na odpowiedź, bo zaraz potem odchodzi. Kiedy już jej nie ma, odchylam głowę na oparcie sofy i zamykam oczy. Ta sprawa jest przegrana. To chyba oczywiste, a jednak nie mogę przyjąć tego do wiadomości. Gdy chodzi o nią, wszystko robię źle. Ponieważ codziennie walczę o utrzymanie pozorów kontroli, ona uważa, że mam nad nią władzę, że jest na mojej łasce. Bez tego dawno bym ją stracił. Ale co, jeśli i tak ją stracę? Równie dobrze oboje możemy być martwi Wstaję i wychodzę ze swojej pieczary. Zostawiam rzeczy tak, jak leżą, dziś nie mam już siły sprzątać. Jutro się tym zajmę oraz wszystkim dokoła, co wydaje się rozpadać na kawałki, ale dzisiaj wieczorem starczy mi energii wyłącznie na Karissę. Z nią nie radzę sobie tak łatwo jak z innymi. Tamci dostają nóż w plecy albo kulkę w łeb. Jej mogę zaoferować tylko słowa, a te wydają się co najmniej niewystarczające. Ona nie chce mojej dobroci. Za nic ma moje przyrzeczenia. Machiavelli wierzył, że lepiej, by się ciebie obawiano, niż kochano, ponieważ przywiązanie łatwo stracić, ale strach przed bólem jest

wieczny. Ona się boi. Czasem kiedy na mnie patrzy, widzę ten strach. Nie wiem jednak, jak zachować jej miłość która zdaje się topnieć za każdym razem, gdy z nią rozmawiam, jakby Karissa rozkładała na części pierwsze wszystkie wypowiedziane przeze mnie sylaby, by znaleźć w nich potwierdzenie, że jestem potworem, za którego mnie uważa. Może ma rację. Pieprzenie. Wiem, że tak. Czuję czasem, że potwór wystawia łeb. Przeżera się przez moje ciało i zatruwa myśli, przejmuje kontrolę. Moje wnętrze okrywa się mrokiem, lecz serce nadal bije. I to, kurwa, dla niej. Owszem, jest we mnie potwór, ale mnie nie definiuje. Każdy z nas nosi w sobie jakiegoś, czyż nie? Światła na górze są wyłączone, słońce wreszcie zaszło. Moje oczy łatwo przystosowują się do ciemności, przez lata je do tego trenowałem. Pierwsze, co zauważam, to brak plakatu. Już go nie ma. Patrzę na pustą ścianę. Zauważam, że taśma wciąż na niej tkwi, pod nią widać skrawki papieru. Zdarła go. Wzrokiem uważnie skanuję pokój. Obydwie połówki rozerwanego plakatu leżą zgniecione na podłodze obok łóżka. Po chwili do moich uszu dociera cichutkie westchnienie. Ledwie je słyszę. Znam ten dźwięk. Aż za dobrze. Stale mnie prześladuje. Kurwa. To łapanie oddechu, słabiutki świst powietrza wciąganego do płuc, które rozpaczliwie go potrzebują. Co dzień torturuję się wspomnieniem tego dźwięku. Patrzę na łóżko, gdzie Karissa leży owinięta w koc, jakby próbowała osłonić się przed światem. Nie widzę jej twarzy, tylko zarys sylwetki, ale gdy ten dźwięk znów rozbrzmiewa w pokoju, już wiem... Wiem, że ona płacze. I to z mojego powodu. Czuję, jakbym zapadał się w sobie pod ciężarem jej rozpaczy. Nie zrzucam na siebie całej winy za stan Karissy, ale niechętnie przyznaję, że przyłożyłem do niego rękę. Próbowałem tego nie robić. Przysięgałem, że tego nie zrobię. Ale to zrobiłem. Czasem nic się nie da poradzić. Regularnie coś psujemy. Niszczenie przychodzi ludziom łatwo niczym oddychanie, Jedyne błędy, jakie

popełniłem, wynikały z braku kontroli. Jednak nawet kiedy los rzucał kłody pod nogi, udawało mi się zachować równowagę. Przy niej ją tracę. Tracę grunt pod nogami. Jeśli znowu wyda ten dźwięk, rzuci mnie na kolana. Podchodzę powoli, najciszej, jak mogę. Czuję, że cała tężeje, gdy zatrzymuję się obok, a mój cień przesłania tę odrobinę wpadającego przez okno światła księżyca. Spoglądam na nią z góry. Ma otwarte oczy mokre od łez. Nie mówiąc ani słowa, sięgam ku niej i delikatnie odgarniam z jej twarzy kosmyk włosów. Patrzy niewidzącym wzrokiem przed siebie. Na mnie nawet nie spogląda. Zupełnie jakby nie zauważała mojej obecność. Pochylam się nad nią i przyciskam wargi do policzka, rozko-szując się ciepłem. Gdy ustami dotykam jej skóry, znów słychać ten odgłos, gwałtowny wdech desperacji, który rozbrzmiewa echem w całym moim ciele i osadza się w kościach. Klękam obok i zmuszam ją, by na mnie spojrzała, dostrzegła mnie. Nie ma mowy, żebym dziś zasnął, nie dam rady się przy niej odprężyć. - Co mogę zrobić, Karisso? - pytam cichym głosem, ale ona wzdryga się, jakbym krzyczał. Kącik jej ust wznosi się szyderczo, w oczach płonie nienawiść. - Idź do piekła - syczy. Dławi się tymi słowami, jakby nigdy nie miała w ustach niczego równie gorzkiego. Brzmią niemal namiętnie. Pewnie nie powinienem się nimi ekscytować, ale jej wrogość budzi w moim wnętrzu jakąś pierwotną moc, która rośnie z każdą sekundą. Coś się we mnie skręca, gotuje, sprawia, że krew mi gęstnieje, a kutas staje na baczność. To niebezpieczne. Przesuwam wierzchem dłoni po jej policzku. - Zmierzam tam od dłuższego czasu, skarbie. W następnej chwili zostaję odepchnięty, prawie się przewracam. Udaje mi się złapać równowagę, a ona siada. Koc opada, więc oplata się ramionami. Już nie płacze, wrogość wysuszyła łzy. Z jej gniewem mógłbym sobie poradzić, ale ze złamanym sercem... Zanim zdąży coś powiedzieć albo zareagować, rzucam się na łóżko i opieram dłonie po jej obu stronach. Nachylam się nisko nad nią, stykamy

się nosami. Zaskoczona, gwałtownie zasysa powietrze. - Uważaj - szepczę niskim i wypranym z emocji głosem. -Wiesz, że lubię, gdy walczysz. - Pierdol się. Przyciskam usta do jej ust, całuję ją mocno. Nie odwzajemnia pocałunku. Trwa to tylko kilka sekund. Odpycha mnie, zyskując dość dużo miejsca, by się zamachnąć i uderzyć. Z całej siły. Wali mnie prosto w twarz. Straciłem czujność, nie spodziewałem się tego ciosu. Marszczę brwi z bólu i chwytam jej nadgarstek, zanim znów będzie mogła mnie uderzyć. Krzywi się, próbuje wyrwać dłoń, przeszywa mnie wzrokiem, nozdrza drżą jej z gniewu. Przesuwam językiem po wardze i czuję metaliczny posmak krwi. Wyczuwam rozcięcie, ślad po zaciśniętych zębach. Piecze i pulsuje w rytmie mojego rozszalałego serca. Nieczęsto się zdarza, żeby ktoś miał odwagę podnieść na mnie rękę. Jeszcze rzadziej, że tracę czujność na tyle, by udało mu się trafić. Uczucia, które przed chwilą w sobie zdusiłem, wracąją z pełną mocą. Gotuje się we mnie. Lont został podpalony Wszystko, co w sobie chowałem, eksploduje. Wciągam ją na łóżko i kładę się na niej. Ona coś krzyczy, ale słyszę jej głos tylko jako odległy szum, niewyraźny szmer stłumiony sykiem przepływającej przeze mnie elektryczności. Wyłącznie jedno słowo mogłoby wyrwać mnie z tej maligny. Czerwień. Kolor wściekłości i nienawiści, kolor biorący mnie we władanie tak silnie, że z trudem zachowuję przytomność umysłu. Kolor krwi, gęstej mazi wsiąkającej w drewniane podłogi i ubrania. Kolor rumieńców na jej policzkach, krągłych warg zdających się błagać o kolejne muśnięcie moich ust. Kolor zadrapań, jakimi pokrywa moje ramiona, moją pierś i szyję, nawet twarz. Walczy, ale przyciąga mnie, zamiast odpychać Przyciąga ku sobie, masakrując moją skórę. Czerwień. Czerwień. Czerwień. Całuję ją znowu. Ból rozciętych ust odczuwam silniej, wsącza się we

mnie, napędza do działania. Gryzę ją. Nie tak, by polała się krew, ale na tyle mocno, by poczuła to, co ja. -Powiedz... - warczę, naciskając się na nią. Jestem tak twardy, że aż boli. - Powiedz to słowo. Chcę, by je wypowiedziała. Potrzebuję go. Bo jeśli tego nie zrobi - jeśli nie wykrzyczy go ile sił w płucach, nie opluje mnie nim niczym jadem nie będę w stanie przestać. Mój wzrok zasnuwa czerwona mgła. Tylko „czerwień” może ją rozgonić. - Powiedz to - powtarzam, a moje usta są nad jej ustami tak nisko, że czuję szybki oddech Karissy. - Powiedz, jeśli naprawdę tak czujesz. Patrzy na mnie groźnie, nie widziałem jeszcze u niej takiej furii. Mój mały kotek zamienił się w dziką bestię, wygłodniałą lwicę gotową rozerwać mnie na strzępy. I tak się stanie. Ona mnie zniszczy. Wystarczy, że powie to słowo, a rozpadnę się na kawałki. - Powiedz to - naciskam. - Po prostu to, kurwa, powiedz. Rozchyla usta, a ja czekam. Każdy mięsień się we mnie napina, w piersi czuję ucisk. Czekam, aż to słowo wwierci się w moją duszę, ale słyszę tylko drżący wydech. Brzmi jak warknięcie dzikiego zwierzęcia. Przez ułamek sekundy wybrzmiewa wokół nas, po czym ona lekko unosi głowę, by sięgnąć moich ust. Przepadłem. Rozbieramy się w amoku, rwąc ubrania. Nie ma w tym cienia delikatności ani czułości. To nie jest miłość, tylko nienawiść. Prawdziwa nienawiść. Ona mnie nienawidzi i to przynosi jej ulgę. Koi ból. Pozwala wyładować na mnie gniew. Nie przeszkadza mi to. Może mnie bić, torturować... Zniosę wszystko. Chętnie wchłonę uderzenia pięści i gorycz słów. Może przelać na mnie swoją wściekłość, zatracić się w tym ze mną, a ja nigdy nie będę miał jej tego za złe. Bo znam to uczucie. Znam gniew, nienawiść i ból. Spoglądam na nią, gdy na sekundę odsuwa się od moich ust, by spojrzeć mi w oczy - jest jak odbicie w lustrze... Popękany, porysowany odłamek szkła odbijający obraz mojej duszy. Tym razem tej ciemnej strony. Jest tak samo popieprzona jak ja. Prawdopodobnie ponoszę za to winę. Może nie powinienem tego podsycać. Tylko czemu to tak wspaniałe uczucie, do cholery?

Całuję policzki, szyję, piersi, raz po raz zaciskam zęby na skórze, podciągając Karissę wyżej, układając się między jej nogami. Jest już mokra, całe ciało płonie w oczekiwaniu. Chwytam ją za nogi, rozsuwam je, dociskam jej kolana do klatki piersiowej i ustami wpijam się w usta. Wchodzę w ostro, głęboko, a ona wykrzykuje tylko: „Pieprzyć to!” - Taki mam zamiar - szepczę. - Zerżnę cię ostro. Wysuwam się z niej i zaraz wpycham z powrotem, sprawiając, że krzyczy. - Będę cię pieprzyć, póki nie zaczniesz błagać, bym przestał. - Kolejne pchnięcie, kolejny krzyk. - Ale nie przestanę, póki nie wypowiesz słowa, które mnie do tego zmusi. Znów się wysuwam, a potem wchodzę do samego końca, by wywołać jej kolejny wrzask. Karissa traci dech. - Nie przestanę, póki tego nie powiesz... Póki naprawdę tego nie zapragniesz. Patrzy na mnie złowrogo, zawzięcie, w milczeniu... To wojna charakterów, nigdy jej nie wygra. Będę ją pieprzyć, dopóki serce mi nie wysiądzie. Chrzanić to, bez niej i tak nie byłoby mi potrzebne. Nic nie mówi, zresztą nie daję jej na to szansy. Wbijam się w nią tak mocno, że każde pchnięcie przyciska ją głębiej do łóżka. Ze wszystkich sił stara się zachować milczenie, wykrzywia twarz, zaciska szczęki, by nie wydostał się z nich żaden jęk. I tak słyszę, jak spazmatycznie chwyta powietrze i dyszy, jak przełyka ślinę, kiedy ją liżę, ssę, gryzę w szyję, oddając jej całego siebie. Nie powstrzymuję się. Skończyłem już z tym. Ona wie, kim jestem. Wie, do czego jestem zdolny. Nie dostaje już taryfy ulgowej. Minuty mijają. Dziesięć. Piętnaście. Dwadzieścia. To może potrwać pół godziny. A może i pół dnia. W pokoju panują grobowe ciemności, ale wyczuwam rosnące napięcie. Nadal nie odpuszczam. Obracam nią na wszystkie strony i rzucam po łóżku jak szmacianą laleczką. Wiem, że lubi się w nią zmieniać. Znosi to do chwili, gdy rozkosz staje się obezwładniająca. Dyszy, jakby zbliżała się agonia, jej mięśnie się naprężają, orgazmy przychodzą jeden po drugim, coraz potężniejsze, coraz częstsze. Całe ciało Karissy mi się poddaje.

Czuję, jak drżą jej nogi. Palcami brutalnie rozszarpuje moją skórę. Krople potu wsączające się w rany na plecach wywołują palący ból. Drapie do krwi, ostrą krawędzią złamanego paznokcia robi mi szramę na policzku, ale to nic. Może mnie ranić. Pokryć bliznami. Może mi robić, co tylko zechce. Jej ciało znowu się napina. Zbliża się kolejny orgazm. Karissa gwałtownie wciąga powietrze. Wypuszcza je, szepcząc: - Wystarczy. - Co takiego? Nie dosłyszałem. - Wystarczy - dyszy, naciskając na moją klatkę piersiową. -Nie mogę... Już nie mogę... Więcej nie dam rady. Głos ledwo wydostaje się przez jej ściśnięte gardło. Cała drży, dochodzi. Przywiera do mnie mocno, z kącików oczu płyną łzy. Nie przestaję. Ona wie, że tego nie zrobię. Zaczyna walczyć, znowu zadaje mi ciosy, gryzie mnie, gdzie tylko zdoła, z ran sączy się więcej krwi. - Powiedz to - powtarzam, wiedząc, że dotarła do swojej granicy. Powiedz to słowo. Chcę jedynie, żeby przyznała się do porażki. Chcę wyrwać ją z tego impasu. Wpatruje się w moje oczy, gdy dociskam ją do łóżka, trzymając za nadgarstki. Drżą jej wargi. Z trudem powstrzymuję się, by ich nie przygryzać. Po chwili wypuszczam drżący wydech. Przymykam oczy w oczekiwaniu. Zaraz dojdę. Czuję nadchodzący orgazm. Znalazłem się niebezpiecznie blisko. Jej głos jest tak cichy, że prawie nie przebija się przez odgłosy uderzających o siebie spoconych ciał. To pojedyncze słowo brzmi jak westchnienie. -Żółć... Moje oczy otwierają się od razu. To instynktowne. Zwal-niam tempo, poruszam się łagodniej. Patrzę na nią z góry. - Źółć - jęczy. Zwalniam jeszcze bardziej, niemal się zatrzymuję, ale ona wciąż to powtarza: Żółć. Żółć. Żółć.

Wie, że tego nie zignoruję. Wzdłuż kręgosłupa przebiegają mi dreszcze. Dochodzę, choć nie czuję przy tym żadnej przyjemności. Wyciągam fiuta jeszcze przed finiszem, puszczam jej nadgarstki i szybko się odsuwam. Siadam, przeczesuję włosy. Ściskam pojedyncze kosmyki w pięściach i wpatruję się w sufit. Mój kutas pulsuje, dudnienie krwi w skroniach niemal rozsadza mi czaszkę. Patrzę na skrzydła obracającego się wentylatora, liczę do dziesięciu, oddycham głęboko. Żółć, niech ją szlag. W ten sposób żadne z nas nie wygra. Zmierzamy ku nieuchronnej katastrofie i nie ma w tym nic pięknego. Ona próbuje być niezłomna, a ja pozostaję niewzruszony. Ona wariuje, ja już jestem szalony. Przyciąłem skrzydła mojej więźniareczce, żeby nie mogła stąd odlecieć. Czemu wciąż mnie dziwi, że nie może się wznieść? Ten znajomy dźwięk znów rozbrzmiewa w pokoju - jakby nie mogła oddychać. Opuszczam głowę, próbuję odnaleźć w mroku jej twarz, oczy. Zaczyna płakać. Tym razem się nie powstrzymuje. Czuję eksplozję. Wreszcie. WIELKIE BUM. Szlocha tak mocno, że niemal się dusi. Leżę obok niej, przyciągam do siebie, oplatam ją ramionami, kładę jej głowę na swojej piersi. Spodziewam się, że mnie odepchnie, ale po prostu leży, bezwładna i pozbawiona energii. Nie powiedziała tego słowa, ale powinna. Wiem, że byłoby szczere. - Oddychaj - szepczę. - Po prostu oddychaj i będzie dobrze.

Rozdział 5 Mężczyzna, którego widzę w lustrze, jest kompletnie rozbity. Czerwone pręgi i zadrapania pokrywają mi klatkę piersiową, podchodzą aż do szyi, kilka szram przebiega po policzku. Dolną wargę mam spuchniętą, w jednym miejscu rozciętą, pokazał się tam siniak. Pod oczami sine wory, szczęki zaciśnięte, bezwiednie zgrzytam zębami. Przesuwam palcami po siniakach na szyi i ramionach, na skórze widać ślady zębów. Zabijałem gołymi rękami i wychodziłem z tego z mniejszą ilością obrażeń. Z westchnieniem odkręcam kran i opryskuję twarz zimną wodą. Zanim zakręcę strumień, przeczesuję włosy palcami. Cicho wchodzę na schody, mam na sobie tylko dresowe spodnie. Karissa już wstała. Nie sądzę, żeby dobrze spała, o ile w ogóle zdołała zasnąć. Całą noc leżeliśmy wtuleni w siebie, zagubieni w ciemności. Przytłoczeni ciszą. Tonąc w gorzkiej prawdzie. Zapach kawy wypełnia kuchnię. Minęły dwa tygodnie - czternaście długich poranków - odkąd przywiozłem tę maszynę do domu. W końcu jej dotknęła. Karissa stoi przy blacie, plecami do mnie. Ma na sobie bieliznę i jedną z moich koszul. Zatrzymuję się w drzwiach, by przez chwilę na nią popatrzeć. Podziwiam jej profil, pozbawioną ekspresji twarz. Trzyma małą filiżankę. Zapewne wyjęła ją z szafki z chińską porcelaną, której nigdy nie używałem. Zdmuchuje parę, a potem bierze mały łyczek. Jeszcze jeden. I jeszcze jeden. - Dzień dobry. Unosi głowę na dźwięk mojego głosu. Kieruje wzrok w moim kierunku i zamiera. Ogląda swoje dzieło: posiniaczoną twarz, podrapaną pierś. Spodziewam się, że zaraz mnie zbędzie, jak zwykle, kiedy próbuję zacząć rozmowę, ale zamiast tego sama do mnie podchodzi. Po kilku krokach zatrzymuje się przede mną. Dość blisko. Stoję w milczeniu, a ona podsuwa mi bez słowa swoją filiżankę.

Ściska mnie w piersi. To gałązka oliwna, wiem o tym, ale jej nie przyjmuję. Sama piła z tej filiżanki, więc pewnie wszystko w porządku jednak... dobrze pamiętam, co się stało, gdy ostatnio tak pomyślałem. Widząc, że nie zamierzam się poczęstować, wzdycha i cofa rękę, po czym odchodzi. - Dziękuję za ekspres do kawy, Naz - mówi cicho. - Doceniam to. *** Ray próbuje się nie śmiać. A ja próbuję go nie spoliczkować. Rozpieram się w czarnym skórzanym fotelu w Cobalt Clubie. Jest już ciemno. Sączę zimne, jasne piwo, licząc, że alkohol ukoi moje zszargane nerwy, ale to bezcelowe, biorąc pod uwagę sposób, w jaki Ray się na mnie gapi. Odwracam ku niemu wzrok i wyzywająco unoszę brew. Drżą mu kąciki ust. Zdecydowanie nie potrafi ukryć rozbawienia. Aż iskrzy mu w oczach. Po chwili przegrywa tę wewnętrzną bitwę i chichocze, szczerząc się szeroko. - Jak się czujesz, Vitale? Przynajmniej jest jeszcze trzeźwy. Bo gdyby nazwał mnie „Nazem” z takim wyrazem twarzy, niechybnie bym go uderzył. Do diabła z konsekwencjami. - Dobrze - odpowiadam i biorę łyk piwa. Nie wiem, czy jest tak gorzkie, czy to gorycz w moim sercu nadaje wszystkiemu takiego smaku. Karissa wywróciła mnie na drugą stronę. Nie mam pojęcia, czy coś właśnie się zaczyna czy też kończy. - Dobrze... - powtarza za mną, obracając szklankę szkockiej. Kostki lodu stukają o siebie, gdy wyciąga ją w moją stronę. - Jeśli to znaczy „dobrze”, nie chciałbym zobaczyć tego drugiego faceta. Chce ze mnie wyciągnąć trochę informacji, choć wie, że nie udzielę ich dobrowolnie. Nie jest głupi, ani trochę. Zmartwiłbym się, gdyby wierzył, że jakiś gość zdołał mnie tak urządzić. Zadrapania to świadectwo kobiecej pogardy, a jedyną kobietą, która mogła mi je zadać i przeżyć, jest ona. Ray o tym wie, ale nie rozumie. Nie rozumie, dlaczego Karissa nadal oddycha. Dlaczego nie... dlaczego jej nie... dlaczego nie mogę jej... zabić. Znowu się śmieje, tym razem z przekąsem. Pociąga łyk ciemnego

alkoholu. - Co za strata. Gapię się na niego, mając nadzieję, że mówi o zmarnowanej okazji i że nie jest to skierowana w moją stronę obelga. W przeciwieństwie do innych facetów, których trzyma w pobliżu, nigdy nie złożyłem przysięgi. Nigdy nie zostałem wcielony do organizacji, którą prowadzi Ray, nie powierzyłem życia jej działalności. Robię to, co robię, jasne. W każdym razie więcej niż większość z nich. Ale to mój wybór i liczę na wzajemny szacunek. Nie trzeba mi przystawiać pistoletu do głowy. Robię to, bo on jest dla mnie jak ojciec. Robię to, bo chcę. Robię to, ponieważ dawno temu zdecydowałem, że tak właśnie będzie. Więc póki jestem lojalny, a Ray o tym wie, nie może traktować mnie jak tych innych facetów. Są granice, których nie przekroczy. Nie wbilibyśmy sobie nawzajem noża w plecy, ale kto wie, czy kiedyś nie dźgniemy się w piersi. Nikt nie jest naprawdę bezpieczny. Udowodnił to mój najlepszy przyjaciel. Rzecz w tym, że nie tylko ja chciałem śmierci Johnny’ego. Ray również miał w tym interes. Chciał, żeby ród Ritów został zniszczony. Przeżuty i wypluty. Chciał, by cierpieli tak jak on. Tak jak my. Jedyną przysięgą, jaką mu złożyłem, było to, że ich zniszczę. Wymierzę sprawiedliwość. Ray już dawno powierzyłby los Karrissy komuś innemu, ale nie chce niweczyć łączącej nas więzi. Ta sprawa jest na razie ważniejsza niż interesy, lecz doskonale wiem, że to może się zmienić. Nie wątpię, że ona uważa mnie za potwora, który siłą trzyma ją przy sobie. Może coś w tym jest. Może jestem pieprzonym nikczemnikiem. Z pewnością nie dobrym człowiekiem. Ale ona nie zdaje sobie sprawy, że tylko dzięki mnie nadal oddycha. Dzięki temu budzi się co rano, by kolejny dzień poświęcić na karmienie swojej nienawiści. Żyje, bo nie mogę się zmusić, by ją zabić, a nikt inny nie byłby na tyle głupi, by zrobić to za mnie. Nikt nie chciałby wejść mi w drogę w ten sposób. - Strata, hm? - Pociągam łyk piwa, po czym wbijam wzrok w butelkę, obracając nią. - Jeśli o mnie chodzi, to wszystko jest jednym wielkim

marnotrawstwem. Nic z tego nie powinno się w ogóle wydarzyć. - Ale się wydarzyło - kontruje Ray. - Wyłącznie głupiec by to zignorował. Teraz to z pewnością zniewaga, jednak zachowuję spokój i kończę piwo. - Owszem. Dobrze, że nie jestem głupcem i niczego nie ignoruję. Odstawiam pustą butelkę na stół i wstaję, wygładzając poły marynarki. Odpuszczam sobie pożegnanie, dotykam tylko ramienia Raya i ściskam je lekko. Jest duszna noc, jedna z tych, kiedy mrok wydaje się gęstszy, a powietrze cięższe. Aż ściska w piersi, gdy próbuje się oddychać. Nienawidzę takich nocy. Podczas jednej z nich Maria wydała ostatnie tchnienie. Złe przeczucia pełzają po mojej skórze niczym lodowaty dreszcz pośród żaru, jakbym walczył z nadchodzącą falą, która próbuje mnie pochłonąć. Nie pozwolę jej. Nigdy na to nie pozwolę. Mój samochód stoi zaparkowany na tyłach Cobalt Clubu, w alejce biegnącej wzdłuż budynku. Przemierzam ją bez pośpiechu, niepewny, co mam zrobić i co powiedzieć, kiedy znów stanę przed Karissą. Wchodzę na parking, idę w stronę wozu stojącego pod latarnią. Naciskam przycisk przy kluczkach, żeby otworzyć drzwi, i wtedy słyszę jakiś dźwięk za plecami. Ciche, przytłumione Iszuranie żwiru i szmer, choć nie wieje wiatr. Włosy stają mi na rękach, sztywnieją plecy. Wszystko we mnie bije na alarm. Ktoś tam jest! Przyśpiesza mi puls, zmysły się wyostrzają. Nie noszę brom o ile nie jestem pewien, że będzie mi potrzebna. Gdybym miał przy sobie choć zwykły scyzoryk, kochana nowojorska policja uznałaby go za śmiercionośne narzędzie. Rozglądam się ostrożnie w poszukiwaniu czegoś, co mógłbym wykorzystać do obrony, ale nic takiego nie dostrzegam. Zostają mi więc ręce. Na szczęście wiele potrafię nimi zdziałać. Dopóki są sprawne, nie jestem bezbronny. Dźwięk rozlega się coraz bliżej. Gotowy do walki odwracam się w jego stronę. W następnej chwili dostrzegam znajomą twarz. Widok wielkich brązowych oczu zbija mnie z tropu na ułamek sekundy.

Wystarczający, by lufa pistoletu została wycelowana w moją pierś. Carmela Rita. Stoi poza rzucaną przez latarnię plamą światła, trzęsącymi się rękami trzyma pistolet małego kalibru. Zamieram, nie wykonuję żadnych gwałtownych ruchów, by nie sprowokować przedwczesnego wystrzału. Bo będzie strzelać. Wiem, że będzie. Widzę to w jej oczach. - Witaj, Carmelo - mówię spokojnie, trzymając nerwy na wodzy. Miło znów cię widzieć. - Nie... nie waż się tak do mnie mówić! - warczy, ale głos jej drży. - Nie mów do mnie, jakbyśmy byli dobrymi znajomymi! Wygląda na kompletnie oszalałą, nie widziałem jeszcze czegoś takiego. Jak dziki kot zapędzony pułapkę, gotowy podrapać mi twarz. Nawet nie wie, że córeczka ją w tym przebiła. Powoli podnoszę ręce na znak, że nie mam złych zamiarów. Przynajmniej nie teraz. Nie planuję skrzywdzić jej... dzisiaj. - Słusznie - odpowiadam. - Zdradzisz mi łaskawie, co tutaj robisz? - Zabiłeś go! Zabiłeś Johnny'ego! Odebrałeś mi wszystko, ale ja to odzyskam! Oddasz mi to, czego potrzebuję! Karissa. Jak mniemam, chodzi jej o Karissę. Nie dostanie jej. Nie pozwolę na to. Nie dopuszczę do tego, by Karissa stała się postronną ofiarą. Mój umysł pracuje na najwyższych obrotach, próbując wymyślić odpowiedź, która odwróci jej uwagę na chwilę wystarczająco długą, bym odzyskał przewagę. Nie sądzę, żeby wiedziała, gdzie mieszkam, chyba że Karissa powiedziała jej, zanim straciły kontakt. Niewiele osób zna mój adres. - Chcesz... - Chcę mojej córki - przerywa mi. - Ale najpierw potrzebuję pieniędzy. Unoszę brwi. - Pieniędzy? - Johnny mnie utrzymywał. Bez niego nie mam gdzie się podziać. Nic mi już nie zostało! Muszę znaleźć jakieś wyjście, a ty mi je zapewnisz. Robi krok ku mnie i wchodzi w światło latarni. Gorzej z nią, niż się spodziewałem. Jest brudna, wyniszczona. Zastanawiam się, jak przeżyła

ostatnie tygodnie bez pomocy Johnny'ego, ale ewidentnie skończyły jej się środki, które zdołała odłożyć. Teraz jest na tyle zdesperowana, by mi grozić. - Nie mam przy sobie pieniędzy. Muszę pójść ci je skołować. - Kłamca! - Wymachuje mi bronią przed nosem. - Dawaj portfel! Z wahaniem opuszczam jedną rękę, sięgając do tylnej kieszeni. Wyciągam portfel, otwieram i podaję jej trochę gotówki. Zdaje się, że niewystarczająco dużo. - Dawaj wszystko - żąda. - I nie próbuj żadnych sztuczek Vitale, bo cię zastrzelę. Rzucam portfel na ziemię. Ląduje kilka centymetrów od jej nóg. Ostrożnie schyla się, by go podnieść, upewniając się, że pistolet pozostaje wymierzony we mnie, a palec nadal spoczywa na spuście. Z trudem utrzymuje broń we właściwej pozycji, przeglądając zawartość portfela. Posyła mi oskarżycielskie spojrzenie. Skłamałem jej prosto w twarz. Jest tam ponad tysiąc dolców. Miałem nadzieję, że wyjmie kasę i wyrzuci portfel, ale zamiast tego wkłada go do kieszeni i znowu przenosi na mnie całą uwagę. - A teraz kluczyki. - Moje kluczyki? - Tak. -A więc chcesz mi jeszcze ukraść samochód, Carmelo? Miałem cię za sprytniejszą. Wiesz, że dzisiejsze samochody są wyposażone w GPS, prawda? Daleko nie zajedziesz. - Znowu kłamiesz. W życiu nie kupiłbyś samochodu, który pozwoliłby komukolwiek śledzić twoje ruchy. Nie dałbyś się namierzyć. Spryciula. Niemal zrobiła na mnie wrażenie. - Poza tym nie chcę twojego samochodu - mówi. - Chcę tylko mieć pewność, że natychmiast za mną nie pojedziesz. Spryciula, i to jaka. Powoli zaczynam ściągać kluczyk do mercedesa z breloka, ale ona potrząsa głową i robi kolejny krok w moją stronę. - Dawaj całość. Nie przechytrzysz mnie. Zbyt sprytna. Ale jednak mnie nie doceniła. Trzymam zapasowy klucz w samochodzie. Z litością rzucam kluczyki i patrzę, jak je podnosi. Kiedy zaczyna się

wycofywać, panikuję. Muszę znaleźć sposób, żeby ją zatrzymać. Nie mogę po prostu pozwolić jej odejść. Robię krok naprzód, chcę zawołać ją po imieniu. - Car... W tym momencie otwierają się tylne drzwi klubu, a na parkingu rozlegają się donośne głosy. Obecność gości całkiem wytrąca Carmelę z równowagi. Lont został podpalony. Widzę to w jej twarzy, ale jest za późno, by zareagować i próbować ją powstrzymać. Eksplozja nadchodzi nieoczekiwanie, wystrzał na ułamek sekundy rozświetla parking. Przenika mnie ból. Klnę i wydycham gwałtownie powietrze. Płuca wydają się być wypełnione żywym ogniem, pali mnie zwłaszcza z lewej strony, gdzie wkrada się odrętwienie. Kurwa. Kurwa. Kurwa. Nie mogę oddychać. Chwytam się za bok i, krzywiąc z bólu, wciągam ostro powietrze. Drugi strzał przecina noc, dzwoniąc, odbija się od drzwi mojego samochodu. Uginają się pode mną kolana i padam na ziemię obok auta. Próbuję się zasłonić, bo ona nadal strzela. Nabój za nabojem wali w otaczający mnie metal. Czuję, jak pociski rozdzierają blachę. Raz po raz pociąga za spust. Klik. Klik. Klik. Podnoszę głowę. Krew przesącza się przez koszulę, gdy słyszę szczęk magazynku. Skończyły jej się naboje. Oddycham ciężko, jadę już tylko na adrenalinie. Ból przenika głęboko, jakby ktoś dźgał mnie rozżarzonym żelaznym prętem. Mam nadzieję, że rana nie jest poważna, ale boli jak skurwysyn. Carmela robi kilka gorączkowych kroków w tył. Strzały odstraszyły tych, którzy wyszli na zewnątrz, ale wkrótce pojawią się inni i ona o tym wie. Doskonale zdaje sobie sprawę, że przyjdą, że stała się zupełnie bezbronna, a ja jeszcze żyję. Albo jestem cholernym szczęściarzem, albo ona beznadziejnym strzelcem. Nasze oczy spotykają się tylko na kilka sekund. Przez tę krótką chwilę mogę przynajmniej nasycić się jej czystym

przerażeniem. A potem odchodzi. W mgnieniu oka zrywa się do biegu i znika w ciemności. Zmuszam się do wstania, zaciskając z bólu szczęki, i staram się złapać oddech. Póki co stoję stabilnie, ale tracę dużo krwi. Czuję to. Nie mogę tu zostać. Policja zawsze jest w pobliżu. Padło sporo strzałów, ktoś musiał o nich donieść. Słyszę, jak ludzie wybiegają z klubu i coś krzyczą, ale nie próbuję się im przyglądać. Z trudem wsiadam do samochodu, otwieram schowek i wyciągam zapasowe kluczyki. Niełatwo jest tego dokonać jedynie prawą ręką, gdy lewa ściska głęboką ranę, ale udaje mi się odpalić wóz, zanim ktokolwiek zjawia się na parkingu. Kiedy wreszcie odjeżdżam, wszystko rozmywa mi się przed oczami. Mam zniekształcony obraz, głowa mi pęka. Nie wiem, jak, do cholery, zdołam wrócić do domu. Gdy docieram wreszcie na swój podjazd i parkuję, jestem u kresu sił. Nie wyłączam nawet silnika, zbieram się w sobie i zataczam w stronę domu. Wiem, że powinienem jechać do szpitala, ale nie mogę. Oni zadają pytania. A ja nie mam żadnych odpowiedzi. Drzwi są otwarte. Zwykle się wściekam, kiedy Karissa ich nie zamyka, ale teraz jestem za to wdzięczny niebiosom. Naciskam klamkę, napieram na drzwi i wpadam do środka. Cała moja dłoń pokrywa się przy tym wysiłku krwią. Z trzaskiem zamykani drzwi i opieram się o nie, dygocząc, a potem osuwam się w dół. Słyszę kroki na schodach, gdy czołgam się przez korytarz. Karissa. - Naz? - pyta pełnym paniki głosem. Wyrywa sobie z uszu słuchawki, biegnie w moją stronę, chwyta mnie za koszulę. - Boże, ty krwawisz, Naz! Ty krwawisz, do cholery! Gapię się na nią, zahipnotyzowany strachem w jej głosie, Tym razem nie boi się mnie, lecz o mnie. - Co ci się stało?! - krzyczy. - Jezu, wszędzie pełno krwi! - Dostałem kulkę - mamroczę. - Tylko jedną, jak sądzę. - Kulkę? Ktoś do ciebie strzelał? Szarpie mnie gorączkowo, aż krzywię się z bólu. Zaciskam zęby, żeby

nie krzyknąć, ale wyrywa mi się przekleństwo. - O Boże, przepraszam! - odsuwa się szybko. Krew plami jej palce. Drżącymi dłońmi próbuje utrzymać komórkę. Zanim ogarnia się na tyle, by w ogóle być w stanie przycisnąć coś na popękanym ekranie, to cholerstwo wypada jej dwa razy. Ona i ten pieprzony telefon... - Po prostu... wytrzymaj, dobra? Sprowadzę pomoc. Zaczyna wybierać numer alarmowy, ale powstrzymuję ją, zanim się połączy. Potrząsając głową, sięgam po jej komórkę. - Nie. Żadnej policji. - Co? - Patrzy na mnie zszokowana. - Naz, jesteś ranny! I to konkretnie! Potrzebujesz karetki, do cholery. Musisz jechać do szpitala! - Carter - mamroczę. - Zadzwoń do Cartera. - Kim jest Carter? - Lekarzem. Jego numer to, uch... To trzy, cztery, siedem, uch... osiem, pięć, trzy... jeden... - Jeden... i co? - dopytuje, kiedy zwlekam. - Co dalej? Potrząsam głową. Kurwa. Wszystko mi się rozmywa. Odpływam. - Mój telefon... Jego numer jest w moim telefonie. Szukaj Cartera. Odrzuca komórkę i przetrząsa mi kieszenie spodni, żeby wyciągnąć moją. Dzwoni pod wskazany numer, protestując, kiedy podnoszę się i chwiejnym krokiem ją mijam. Rana mocno krwawi, ale... Nie sądzę, żeby kula przeszła przez jakiś ważny organ. Gdyby przebiła tętnicę, już bym nie żył. Słyszę Karissę jak spod wody. Gorączkowo krzyczy do telefonu, a potem mnie woła. - Naz, poczekaj! Mówi, żebyś się nie ruszał, masz zostać tam, gdzie jesteś! Zanim w ogóle jestem w stanie odpowiedzieć, chwyta mnie za rękę, próbując pomóc mi dotrzeć do mojej pieczary. Opadam na sofę, staram się mieć oczy otwarte. Muszę powstrzymać krwawienie. - Powiedz mu, żeby się pośpieszył - mamroczę. - Jest już w drodze - odpowiada, wypuszczając telefon, jeszcze zanim dokończy zdanie. - Co mogę dla ciebie zrobić? Czego potrzebujesz? - Uciskaj ranę - proszę. Nie starcza mi już sił, by samemu ją dociskać, ból robi się zbyt silny,

żeby nadal go sobie zadawać. Cholerny instynkt samozachowawczy. -Jak? - Po prostu... weź ręcznik lub coś w tym stylu. Użyj czegokolwiek. Rozgląda się za czymś, co mogłaby wykorzystać, i pod wpływem impulsu ściąga koszulkę. Sytuacja zmienia się w ułamku sekundy. W jednej chwili siedzi obok ubrana, a w następnej na mnie, w samym staniku, z białym topem zwiniętym w dłoni. Nie mogła po prostu pójść po ręcznik? Odpycha moją rękę i mocno dociska materiał do rany. Próbuję się odsunąć i krzyczę, bo czuję, jakby coś paliło mi flaki. - Niech cię... - mamroczę. - Już jestem ranny, a ty jeszcze zaczynasz się rozbierać. Chcesz mnie zabić? - Bardzo śmieszne - mówi drżącym głosem, ale śmiertelnie poważnie. Widać w ogóle nie uważa tego za zabawne. Zmuszam się, by trzymać oczy otwarte, i zerkam na nią. Choć wzrok mam zamglony, dostrzegam płynące jej po policzkach łzy. To mnie szybko otrzeźwia. - Hej - sapię chrapliwym głosem, wierzchem dłoni głaszcząc jej policzek, choć rozmazuję po nim krew. - Nie płacz. Wszystko będzie dobrze. Nie patrzy mi w oczy, wzrok ma utkwiony w moim boku. Nie jestem pewien, co powiedzieć. Nie wiem, czy to przez ilość krwi wokół czy przez świadomość, że znowu ją ranię, lecz zawartość żołądka podjeżdża do gardła. Tak mi niedobrze, że pali mnie w przełyku, wszystko wokół wiruje, mam wrażenie, że moja klatka piersiowa zapadnie się zaraz do środka. Jak tak dalej pójdzie, w końcu naprawdę wysiądzie mi serce. Zawroty głowy robią się silniejsze, a obraz coraz bardziej niewyraźny. Krople potu płyną po twarzy. Próbuję zachować przytomność umysłu. - Skąd wiesz? - pyta cicho. - Skąd wiesz, że będzie dobrze? Powieki mi się zamykają, robią się za ciężkie, by z tym walczyć. Świat wiruje. Z całych sił usiłuję jej odpowiedzieć, lecz moje słowa brzmią ledwie jak szept. - Bo tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. *** - Naz! O Boże, Naz! Tkwię między jawą a snem, gdzie cały świat porusza się w

zwolnionym tempie. To nie może być prawdziwe. To iluzja. Jej głos zmienił się w rozpaczliwy krzyk przerażenia. Ten dźwięk wstrząsa mną aż do kości, odbiera oddech. -Naz! Znowu krzyczy. Moje imię zmienia się w jej ustach w rozdzierający wrzask. Przez ułamek sekundy dostrzegam w mroku zimną, wyrachowaną twarz, która zazwyczaj tak czule mnie witała. Podobno kiedy życie cię dopada, zwykle robi to dłońmi przyjaciela. Nigdy nie sądziłem, że właśnie jego dłońmi. Zanim kula przeszyje moją pierś, wystrzał rozświetla pokój. Jakby fajerwerki eksplodowały w moich żebrach. Nie mogę mówić, reagować. Ból mnie zalewa, przenika, obezwładnia. Kurwa, już po mnie. Umieram... Padam na łóżko, oślepiony wystrzałem. Białe prześcieradło nasiąka krwią. W ciemnościach wygląda na czarne. Jakby cieniste otchłanie niepamięci groziły, że pochłoną mnie na wieki. Ona nadal krzyczy. Krzyczy moje imię. Raz za razem. Naz! Naz! Naz! To imię zamiera jej na ustach, gdy kolejny strzał odbija się echem od ścian. Zamiera poprzedzone świstem wdechu. Łapie powietrze, bierze kolejny oddech, ostatnią szansę. Ten świst wstrząsa mną do głębi. Ciąży mi bardziej niż kula w piersi. Ściska za serce i eksploduje. Ułamek sekundy i już go nie ma. W pokoju jest tylko ciemność, wszystko nieruchomieje. W następnej sekundzie zmuszam się, by wstać. Zaprzeczając prawom natury, desperacko próbuję wziąć ją w ramiona. Nadal dyszy, ze wszystkich sił stara się chwycić haust powietrza. Porusza ustami, jakby wypowiadała moje imię, ale nie wydostaje się z nich żaden dźwięk. Trzymam ją mocno. Walczy, walczy i walczy, lecz żadna walka nie zdoła jej już pomóc. Kolejna sekunda - przepadła.

Rozdział 6 Przez nieprzeniknioną czerń uderza mnie zapach antyseptyków, aż świerzbi w nozdrza. Wstrząsa mną dreszcz. Jestem przykryty białym prześcieradłem, sztywnym i chłodnym jak cieniutka warstwa lodu. Osłania mnie przed płynącym z góry powietrzem. Dobrze wiem, gdzie się znajduję, nie muszę nawet otwierać oczu. Byłem tu już wcześniej. Nie pierwszy raz budzę się w ten sposób. Ostatnio sądziłem, że trafiłem do piekła, ale to szpital. Powietrze wokół jest lodowate, panuje niemal martwa cisza, z oddali dobiegają jednak jakieś chaotyczne dźwięki: odgłosy maszyn, szybkich kroków, rozmów prowadzonych szeptem. Zmuszam się, by otworzyć oczy. Wita mnie ciemność. Jeszcze noc. A nawet jeśli to dzień... Mój wzrok wciąż jest rozmazany, w głowie mam mętlik. Leki mocno mnie otumaniły, ale nie uśmierzyły bólu. Nie chcę się ruszać. Boli nawet mrużenie powiek. Ignoruję to i zmieniam pozycję. Zaciskając szczęki, próbuję bezskutecznie - usiąść na łóżku. Czuję mrowienie w palcach, suchość w ustach, nagły przypływ mdłości. Łeb zaraz mi eksploduje. Zapadając się z powrotem w materac, wzdycham ciężko z rezygnacją i próbuję zbadać dłońmi, co ze mnie zostało. Na lewym boku mam opatrunek owinięty bandażami, stamtąd też płynie największy ból. Do prawego ramienia podpięto mi kroplówkę. Wlewają mi coś w żyły. Cokolwiek to jest, nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Zaciskając zęby, wyrywam wenflon z ręki i odrzucam rurkę na bok, starając się ignorować strużkę krwi kapiącą na podłogę. Pozbywam się wszystkich kabli łączących mnie ze szpitalnymi machinami. Moje ledwo widzące oczy skanują pogrążony w mroku pokój. Jestem sam. Nie dziwi mnie to, ale wypełniający serce niepokój został wywołany czymś więcej niż tylko obrażeniami. Bez względu na to, jak irracjonalne

może się to wydawać, część mnie łudziła się, że ona będzie u mego boku, kiedy się obudzę. Ale nigdzie jej nie widać. „A więc w końcu dostała swoją szansę na ucieczkę. Wreszcie jest wolna”. Nie mija minuta, odkąd odzyskałem przytomność, a już drzwi do pokoju się uchylają. Kieruję wzrok w ich stronę, spodziewając się, że ją zobaczę. Idiotycznie trzymam się nadziei, że ona tu jest. Zamiast niej widzę jednak człowieka, którego znam aż za dobrze. To doktor Michael Carter. No dobra, nie taki doktor, jakiego można by się teraz spodziewać. Jest lekarzem weterynarii. A to oznacza, że żadnego z nas nie powinno tu być. Szpitale oznaczają dokumentację, więc niewątpliwie lada chwila zapuka tu policja. Carter musiałby błyskawicznie mnie pozszywać, do tego nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Tym razem jednak nie dało się zrobić tego wystarczająco sprawnie i z pewnością wieść o tym się rozniesie. Gość ma przynajmniej dość rozsądku, by nie włączać światła w pokoju. Zbliża się do mnie z nerwowym uśmiechem. Nie odwzajemniam pozdrowienia, bo nie mam powodów do radości. Chrapliwym głosem pytam: - Dlaczego tu jestem? Z wahaniem wyłącza maszyny, od których siłą się odciąłem, zanim alarm sprowadzi tu kogoś innego. Siada na krawędzi łóżka przy moich stopach. - Nie miałem wyboru, Vitale. Straciłeś za dużo krwi. - Nic mnie to nie obchodzi. Trzeba było obrabować Czerwony Krzyż, cokolwiek, byle nie sprowadzać mnie tutaj. Jest spokojny, zadumany. Rozgląda się dookoła. Patrzy uważnie na wszystko oprócz mnie. Wie, że popełnił błąd. Jego wzrok osiada na pustym fotelu po drugiej stronie pokoju, przeznaczonym dla odwiedzających. Mnie nikt nie odwiedzi. Nikogo nie obchodzę aż do tego stopnia. - Rozmawiałem z chirurgiem... To mój przyjaciel. Dobry człowiek. Powiedział, że kula przeszła na wylot. Nie wyglądało to dobrze, ale na szczęście obyło się bez większych problemów. Zatamował krwawienie i

zajął się raną. - Pozwól, że się powtórzę. Po co mnie tu sprowadziłeś? Potrząsa głową. - Ponieważ kobieta, która zadzwoniła, była bardzo zmartwiona. Moje spojrzenie również zatrzymuje się na pustym fotelu. - Chyba nie aż tak bardzo. Zduszony śmiech. - Była w rozsypce, kiedy do was dotarłem. Omal nie oszalała. Biedaczka była bardziej zakrwawiona niż ty. Odpłynąłeś, ale miałeś równy oddech. Puls słaby, lecz stabilny. Mimo to próbowała zrobić ci usta-usta, rozpaczliwie wpompowywała w ciebie powietrze, robiąc przy tym jeszcze więcej szkody Za każdym razem, gdy naciskała twoją klatkę piersiową, ty tryskałeś fontanną krwi. Próbując ratować cię przed śmiercią prawie cię zabiła. Uśmiecham się mimo woli. Brzmi to tak, jakby Karissa nie. umyślnie spierdoliła mi życie, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, co robi. - Dlatego przywiozłem cię do szpitala. Wiem, że to zawsze ostateczność, ale byłeś w takim stanie, Vitale, że naprawdę nie miałem wyboru. - Zgłosili to? Wzdycha. - Wiesz, że musieli. Chciałbym wściec się na tego faceta, bo sprowadzenie mnie tutaj spowoduje wielkie kłopoty, ale nie potrafię. Nie mogę zmusić się do złości, kiedy pali mnie w piersi i jedynym, o czym mam siłę myśleć, jest Karissa. Ta suka, jej matka, mnie postrzeliła, a i tak obchodzi mnie tylko ona. I bądź tu mądry. Krzywiąc się, próbuję zmienić pozycję. Znów przenika mnie ból. Carter wstaje. - Po prostu spróbuj się odprężyć. - Patrząc na zerwaną kroplówkę, potrząsa głową. - Wiem, że nie mam nad tobą żadnej władzy, ale liczę, że zaufasz mojemu osądowi. Będą chcieli cię zatrzymać przez czterdzieści osiem godzin na obserwacji. - Czterdzieści osiem godzin. - Tak, ale ponieważ znam cię, Vitale, liczę na to, że dasz im przynajmniej połowę tego czasu. To, że rana nie była śmiertelna, nie

oznacza, że sprawa nie jest poważna, rozumiesz? Zdaję sobie z tego sprawę, ale nic nie mówię. Jedynie wzdycham z rezygnacją. Zamykam oczy, próbując przetrzymać kolejną falę bólu. Przez resztę nocy walczę z sennością. Paranoik nie mógłby przecież uśpić swojej czujności w miejscu takim jak to, gdzie tak łatwo bez konsekwencji pozbawić kogoś życia. Wystarczy przemycić niewłaściwy lek, wszyscy uznają to za wypadek. Ja wiem swoje. Wypadki nie zdarzają się tak często. Przychodzi pielęgniarka, by sprawdzić mój stan, próbuje podłączyć z powrotem kroplówkę, żeby wpompować we mnie morfinę, ale odsyłam ją z kwitkiem. Na nic się nie zgadzam. Ból staje się coraz gorszy, bo cokolwiek mi wcześniej podali, przestaje działać. Wraz z cierpieniem powraca wściekłość. Wolę skończyć w kostnicy niż w pieprzonym szpitalu. Kiedy wschodzi słońce, jestem pełen z trudem powściąganej furii, wsączającej się w każde słowo, jakie pada z moich ust, wyzierającej z moich oczu. Muszę się wydostać z tego pieprzonego łóżka. Znaleźć jak najdalej od tego miejsca. Uciec od tego życia, tej pierdolonej sytuacji, tej cholernej egzystencji. Nie myśląc za wiele, odrzucam prześcieradło i siadam. Przeszywający ból wraca. Mam zamiar zmusić się do ustania na nogach, ale właśnie wtedy otwierają się drzwi i słyszę głosy. Od razu rozpoznają jeden z nich. Sprawia, że włosy stają mi na rękach i cały sztywnieję. Błękit. Cholerny błękit. To chyba jedyny kolor, który bardziej wpływa na mnie niż czerwień. Czerwony ma w sobie pasję, ale błękit jest tym, co zostaje z niej po wygaśnięciu. Nie czuję niczego poza czystą nienawiścią. Taką, która pęcznieje w ciele i zamienia krew w lód, zamrażając wszystko po drodze. Staję się skorupą pełną nieskażonego wzburzenia i nie próbuję tego ukrywać. Gdy zalewa mnie ten wielki błękit, nie przepraszam za nic. Spoglądam w stronę drzwi i dostrzegam dwóch mężczyzn w niebieskich mundurach i z błyszczącymi złotymi odznakami oraz malutkimi blaszkami, na których napisano ich nazwiska. Widzę naszywki NYPD na chudych ramionach. Między nimi stoi facet w szarym garniturze. Jego głos kłuje w uszy, jakby dźgał mnie szpikulcem.

Detektyw Jameson. Pierwszy raz zobaczyłem go w takim właśnie pomieszczeniu. Obudziłem się wtedy z raną w piersi i życiem, które należało poskładać na nowo. Tamtego dnia wwiercał się we mnie, poszukując odpowiedzi na pytanie, co się stało. A ja byłem szczery. W moim stanie nie potrafiłbym niczego ukryć. Powiedziałem mu, że Johnny Rita zamordował moją żonę. Odpowiedział, że wymierzy mu sprawiedliwość. Nigdy tego nie zrobił. Okłamał mnie. Mogę uszanować mordercę i złodzieja, ale nie mam szacunku dla kogoś, kto łże mi prosto w twarz. Mów, co myślisz, i mów szczerze albo zamilcz. Życie jest zbyt krótkie, by komukolwiek słodzić. Detektyw Jameson wchodzi do pokoju, uśmiechając się równic szeroko, co fałszywie. Jego młodszy partner depcze mu po piętach. Osobiście nie miałem wiele do czynienia z detektywem Andrewsem, lecz on nie przykleja sobie do gęby wymuszonych uśmiechów i nie udaje kogoś, kim nie jest. To skończony kutas, ale autentyczny, za co prawie go lubię. Prawie. - Pan Vitale - mówi detektyw Jameson, podchodząc do łóżka. Przykro mi z powodu tego, co się stało. - Z pewnością. -Naprawdę mi przykro. Cieszę się jednak, że może się pan poruszać. Chyba nie... - przerywa, teatralnie omiatając pomieszczenie wzrokiem. Chyba nigdzie się pan na razie nie wybiera, co? Nie zaszczycam go odpowiedzią. Staram się powstrzymać złość i zostać w łóżku, bo pewnie walnąłbym twarzą o podłogę. Nie dam im tej satysfakcji. Nie wspominając już o tym, że mam na sobie wyłącznie szpitalną koszulę, a moich ubrań nigdzie nie widać. - A dokąd miałbym się udać? - Dobre pytanie - mówi Jameson, siadając w fotelu, który zajął bez zaproszenia. Jego partner opiera się o ścianę tuż obok. Umundurowani funkcjonariusze pozostają w korytarzu. Nie próbują się zbliżać. Są tu tylko jako wsparcie. Po co im wsparcie? Nie mam bladego pojęcia. Przecież nie skrzywdziłbym żadnego z nich w szpitalu, w biały dzień. Zakradłbym się nocą do ich domów.

- Chcemy zadać kilka pytań na temat incydentu, który miał miejsce zeszłej nocy. Pozwolisz, że przejdę na ty? - kontynuuje detektyw, wyciągając z kieszeni marynarki mały notes wraz z długopisem. Otwiera na pierwszej wolnej stronie i nie patrząc na mnie, pyta: - Czy możesz mi powiedzieć, kto cię postrzelił? Moja odpowiedź jest natychmiastowa. -Tak. Na kilka sekund zapada kompletna cisza. W końcu mężczyzna unosi brwi. - A więc? - pyta ponownie. - Więc co? - Czy zamierzasz mi powiedzieć? - Nie. Marszczy brwi. -Nie? - Zapytałeś, czy mogę ci powiedzieć, a nie czy to zrobię -wyjaśniam. Tak się składa, że nie mam zamiaru nic ci mówić. Andrews wcina się chrząknięciem. - Jeśli boisz się odwetu... Wyrywa mi się ostry śmiech. Oczywiście od razu stają mi w oczach łzy, a twarz wykrzywia się od bólu przepływającego przez ciało niczym elektryczny wstrząs. Odwracam wzrok od detektywów, po czym zaciskam szczęki i powieki, żeby uspokoić nerwy. Kiedy otwieram oczy, mój wzrok pada znów na drzwi i zamieram, zaskoczony niespodziewanym widokiem. Karissa stoi w progu, opierając się o framugę. Ubrana w za dużą czarną koszulkę i flanelowe spodnie wygląda, jakby dopiero co wyszła z łóżka. Włosy ma spięte na czubku głowy, splątane i skręcone strąki opadają na jej zmęczoną twarz. Policzki są zaczerwienione, pokryte smugami, które mogą świadczyć tylko o jednym - niedawnym płaczu. Wygląda na wykończoną, ale mimo wszystko jest cholernie piękna. Chciałbym pomóc jej się pozbierać. I jednocześnie złamać ją jeszcze bardziej. Nasze oczy się spotykają. Ściska mnie w piersi na widok tego, co czai się w jej spojrzeniu. Smutek, owszem, ale również strach. Czy ona nadal się mnie boi? Dlaczego w ogóle tu jest? Wzdychając, odrywam od niej wzrok i znowu patrzę na detektywów.

Jestem zbyt wyczerpany i upokorzony, zbyt cierpiący, by ciągnąć tę farsę. Jameson wygaduje te same bzdety co zawsze, ględzi o utrzymywaniu bezpieczeństwa na ulicach i że jestem jednym z najgorszych przestępców w tym zapomnianym przez Boga mieście. Obaj o tym wiemy, ale nikt nie może tego udowodnić, więc jego gadanina nie pada na żyzny grunt. Ot, narcystyczny bełkot ignoranta pragnącego władzy, niezdolnego pokonać nawet jednej nędznej szumowiny. To go spala. A ja pragnę któregoś dnia spalić mu dom. Najlepiej z nim w środku. - Chcesz wiedzieć, kto mnie postrzelił? - pytam retorycznie, żeby zbić go z tropu. Obaj patrzą na mnie szeroko otwartymi oczami, Jameson ściska mocno swój notatnik. - Pozwól, że ci przeliteruję, będzie łatwiej. Nie chciałbym, żeby coś ci umknęło. Jameson macha długopisem w moją stronę. - Jestem gotowy. - To będzie, uch... J-E-B. Nazwisko S-I-Ę. Masz to? A może przeliterować jeszcze raz? Zanim skończę zdanie, Jameson już wstaje, wpychając notatnik do kieszeni. Wie, że nic ze mnie nie wyciągnie. Idzie w stronę drzwi, a Andrews zbiera się, żeby pójść za nim. Przygląda mi się przez chwilę, jakby miał coś do powiedzenia. Cokolwiek to jest, marnuje tylko oddech. A może powinien zacząć go oszczędzać, kto wie, na ile mu starczy. Zdaje się, że po chwili to do niego dociera, bo potrząsa głową i się wycofuje. Karissa ma spuszczoną głowę, oczy utkwione w podłodze, przyciska plecy do ściany, robiąc im miejsce. Andrews przechodzi obok niej z grymasem niezadowolenia na twarzy, ale Jameson zatrzymuje się i uśmiecha się ciepło. - Miło znów panią widzieć, panno Reed. - Pana również. Jej głos ledwo do mnie dociera, jest bardziej jak szept załamujący się na tych pustych słowach. Jameson wychodzi, a zaraz za nim podążają umundurowani oficerowie, zostawiając nas samych. Nie mogę uwierzyć, że ona tu jest. Zapada cisza, nie licząc odgłosów dobiegających z korytarza. Karissa stoi przez chwilę, po czym przesuwa wzrok na drzwi, jakby myślała już o

odejściu. Skręca mnie na myśl, że mogłaby to zrobić, ale duszę w sobie uczucia i chrząkam znacząco, wiedząc, że nie odezwie się pierwsza. - A więc tu jesteś. Nie reaguje od razu. Wodzi oczami po spękanym linoleum, aż w końcu podnosi je na mnie. - Czemu miałoby mnie nie być? Bo mnie nienawidzisz. Bo zabiłem twojego ojca. Bo następna będzie twoja matka, a sądząc po tym, jak na mnie patrzysz, dobrze o tym wiesz. - Nic było cię, kiedy się obudziłem. - Och... - Odpycha się od ściany i idzie przez pokój. Opada na fotel, który czekał na nią całą noc. Ściąga klapki, usadawia się w nim i podwija pod siebie brudne stopy. - Cóż, nie jesteśmy spokrewnieni, a oni tylko rodzinie pozwalają zostać na noc, więc... - Nie pozwolili ci tu wejść? -Tak. Wzbiera we mnie gniew. Sądziłem, że nie przyszła, ale fakt, że jej nie pozwolili, wszystko zmienia. Nie mogę jej o nic obwiniać, choć chciałbym. Zdecydowanie jednak wypomnę to im. - Powiedziałaś, kim dla mnie jesteś? - Nie - odpowiada jeszcze ciszej. - Byłeś nieprzytomny, nie mógłbyś tego potwierdzić. Czekałam w poczekalni, dopóki nie powiedzieli, że odzyskałeś przytomność. - Byłaś tu całą noc? Ostrożnie kiwa głową, majstruje coś przy paznokciach. Spoglądam na jej zaróżowione palce, pozdzieraną skórę. Ciekawe, ile razy je szorowała, żeby zmyć moją krew. Nie ma na sobie pierścionka zaręczynowego. Nie dziwi mnie to. Nigdy nie założyła go z powrotem. Może to akt buntu. Sposób na przejęcie kontroli nad sytuacją. A może nie ma w ogóle zamiaru za mnie wychodzić. Nie pytałem o to, a ona nigdy o tym nie wspomniała. Teraz siedzi bez słowa, patrząc na własne nogi. Wreszcie wzdycha i mówi: - Myślałam, że umrzesz. Z jej cichego głosu nie potrafię wyczytać emocji, więc zadają pytanie, bojąc się odpowiedzi: - Jesteś zawiedziona, że tak się nie stało? W ułamku sekundy atmosfera diametralnie się zmienia. Karissa

obraca ku mnie twarz, oczy lśnią od łez. Wrogość w jej spojrzeniu jest tak silna, że gdyby nie obrażenia, pewnie rzuciłbym się do ucieczki. Powtarza mi, że jestem potworem, ale i w niej drzemie bestia, która od czasu do czasu wyrywa się na wolność. - Powinnam być - mówi drżącym głosem, próbując powstrzymać płacz. - Powinnam pragnąć, byś zginął. Bóg wie, że prawdopodobnie na to zasługujesz. Powinnam cię nienawidzić. .. i nienawidzę. Czasami budzę się i żałuję, że nie możesz po prostu zniknąć, bym nigdy więcej nie musiała patrzeć na twoją twarz. Ale kiedy pomyślałam, że naprawdę może się tak stać, że naprawdę umierasz... Przerywa, gdy po policzku spływa jej pierwsza łza. Ściera ją nerwowym ruchem, odwracając wzrok śmiejąc się gorzko pod nosem. - Myślałam, że już nigdy więcej nie zobaczę twojej twarzy, nigdy więcej nie usłyszę twojego kłamliwego głosu. To zabolało bardziej, niż się spodziewałam. Obserwuję ją. gdy ściera koleiną łzę. I kolejną. . W końcu odpowiadam: - Nigdy cię nie okłamałem. - Ciągle to powtarzasz - mówi głosem o wiele wyższym niż przed chwilą. Mocniejszym. Jakby przyznanie, że nie chce mojej śmierci, zdjęło jej z barków ogromny ciężar. - Najsmutniejsze jest to, że prawdopodobnie sam w to wierzysz. - Wierzę. Naprawdę nigdy cię nie okłamałem. - Cóż, żyjesz w innym świecie. Może w nim faktycznie tak jest. W tym prawdziwym pomijanie pewnych rzeczy też może być kłamstwem. I boli tak samo. Oszukałeś mnie. Przez cały czas, gdy byliśmy razem, zastanawiałam się: „Dlaczego ja”? Teraz już wiem. Manipulowałeś mną! Nie byłeś szczery. Nie możesz uśmiechać się i zachowywać, jakbyś naprawdę mnie kochał, by za chwilę zniszczyć mi życie, a po wszystkim oczekiwać jeszcze, że nadal będę ci ufać. Te słowa uderzyły we mnie niczym cios prosto w klatkę piersiową. Ktoś mi to raz zrobił i do dziś mu tego nie wybaczyłem. - Nigdy nie próbowałem odgrywać kogoś, kim nie jestem. Może i nie odkryłem przed tobą wszystkich kart, ale też nie zwodziłem cię w kwestii tego, w jaką gramy grę. - To nie powinna być gra!

-I tu się mylisz, Karisso. Życie to jedna wielka gra. Są w nim zwycięzcy i przegrani, a ja zrobiłem co w mojej mocy, by upewnić się, że nigdy nie przegram. Czasami muszę oszukiwać i niekiedy nie gram uczciwie, bo nie zawsze się da. Nie wówczas, gdy chce się przeżyć. Możesz mnie za to nienawidzić, ale i tak będę cię chronił. I zrobię, co tylko się da, by się upewnić, że i ty wygrasz. - A co, jeśli się nie da? Nasze oczy znów się spotykają. Karissa wyrzuca z siebie wszystko, co do tej pory jej doskwierało. Ma serce na dłoni. Wylewa swoje żale zamiast zamieść je pod dywan. - Co, jeżeli oboje nie możemy wygrać? - Powiedziałem ci już, co się wtedy stanie. -Co? - Oddam ci deskę, Karisso. Dopiero po chwili zrozumiała. Deska Karneadesa. Gdyby tylko jedno z nas mogło przeżyć, kto by to był? Niektórzy ludzie uważają, że morderstwo jest usprawiedliwione, jeśli trzeba się ratować. I choć nie należę do osób, które skrzywiłyby się na myśl o odebraniu życia, są ludzie, którym nigdy nie mógłbym tego zrobić. Ludzie tacy jak ona. Nie... Wyłącznie ona. Bo nie jestem pewien, czy w świecie bez niej warto byłoby żyć. Latami brnąłem przez ciemności, jednak teraz, kiedy ujrzałem światło słońca, nie sądzę, bym potrafił odwrócić się do niego plecami. Gapi się na mnie, nie ściera już kolejnej łzy, która z podbródka spada na kolana, gdy potrząsa głową. Wygląda, jakby nie mogła uwierzyć w to, co właśnie powiedziałem. Nie reaguje, nie drąży, przesuwa się po prostu w fotelu i układa głowę na jego podłokietniku. Twarda powierzchnia służy jej za poduszkę. Pokój znowu wypełnia się ciszą. Żadne z nas się nie odzywa ani nie porusza. Wbijam wzrok w Karissę, a ona powoli zamyka oczy. Mijają godziny, tykanie zegara doprowadza mnie do szału. Jestem zesztywniały i zmęczony, zirytowany i obolały, wolałbym być wszędzie, byle nie tutaj, w tym cholernym łóżku. Pracownicy szpitala zostawiają mnie w spokoju. Wchodzą za próg i zaglądają do środka, ale zaraz idą dalej, nawet mnie nie zagadując. Kiedy Karissa się budzi, jest już późne popołudnie. Przeciąga się i

ziewa. Zdecydowanie źle spało jej się w tym fotelu. Powinna być w domu. Oboje powinniśmy tam być. - Nie wiesz przypadkiem, gdzie są ubrania, w których mnie tu przy wieziono? Karissa przenosi uwagę na mnie. - Były kompletnie zniszczone. - I nie przyniosłaś mi żadnych na zmianę, co? - Nie. Po co? - Bo chciałbym się stamtąd wydostać. - Chcesz wyjść? Już?! - W ogóle nie powinienem się tu znaleźć. - Zostałeś ranny - mówi z niedowierzaniem, prostując się w fotelu. Poważnie ranny. Jesteś dokładnie tam, gdzie powinieneś być. - Nic nie mogą dla mnie zrobić - odpowiadam. - Nie zamierzam jeść ich jedzenia ani przyjmować leków. A tym bardziej spać, kiedy w każdej chwili mogą pojawić się tu nieznajomi Może mi pomóc tylko odpoczynek, a tutaj go nie zaznam. - Ale... - Słuchaj, wyjdę stąd taki jak teraz, jeśli będzie trzeba. -Wskazuję na siebie. - Ale wolałbym tego uniknąć. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. - Taki jak teraz, czyli... -Tak. - W samej koszuli? -Tak. Wątły uśmiech rozjaśnia jej zmęczoną twarz. Szybko poważnieje, ale i tak go zauważam. To wszystko, czego mi trzeba, by napięcie zbierające się w piersi zelżało. Potrząsa głową i wyciąga przed siebie nogi. Wstaje. - Zobaczę, co da się zrobić. Wychodzi, zostawiając mnie samego. Wtedy znowu zaciskam zęby i zmuszam się, by usiąść, przesuwając ciało tak, by nogi opadły na podłogę. Dociskam rękę do bandaży i oddycham głęboko, próbując odeprzeć ból. Spodziewam się, że nie będzie jej przez jakiś czas, a mi cholernie chce się lać, więc z wysiłkiem wstaję, trzymając się krawędzi łóżka. Mój wzrok

się rozmywa, a ciało płonie, gdy idę kierunku małej łazienki. Zamykam się w środku. Robię, co mogę, żeby sobie ulżyć. Jedną ręką trzymam się umywalki, drugą próbuję wcelować do toalety, ale i tak obsikuję całą deskę. Głos Karissy zaskakuje mnie, kiedy tylko wchodzę z powrotem do pokoju. - Och, wstałeś! - Wróciłaś. - Tak - mówi, idąc w moją stronę. Rumieni się, uśmiech znowu przemyka przez jej twarz. - I znalazłam to. Podaje mi zawiniątko ciemnoniebieskiego materiału. To uniform chirurga. - Lekarz ci dał? - Ktoś... - urywa. - Znalazłam te ciuchy w szafkach personelu na pierwszym piętrze. - Ukradłaś je? - Pożyczyłam. Potrząsając głową, uważnie się im przyglądam. Są czyste i pasują niemal idealnie. Kuśtykam do łóżka i, przytrzymując się ramy, pozwalam koszuli opaść na ziemię. Karissa wzdycha i zasłania oczy. - Masz zamiar zrobić to tutaj? Chichoczę, choć to tylko podsyca ból. - Nie zobaczysz przecież niczego, czego byś już nie widziała. - Może i tak, ale teraz cały świat może zobaczyć. - Nie wstydzę się - mówię, siadając na krawędzi łóżka i próbując założyć spodnie, co okazuje się niemożliwe. Nie mogę się pochylić, żeby wciągnąć je na pieprzone nogi Szamoczę się chwilę, aż do oczu napływają mi łzy, ale Karissa podbiega i bez słowa pomaga mi je założyć. Chwytam jej dłoń, a ona próbuje się odsunąć. Twarz ma całą czerwoną, unika patrzenia mi w oczy, kiedy przyciągam ją ku sobie. - Nie wstydź się. Mnie to nie krępuje. Poza tym jeszcze wczoraj widziałem, jak się rozbierasz. - Krwawiłeś, musiałam czegoś użyć. - Jasne. - Puszczam jej dłoń. - Zawsze wiedziałem, że jest w tobie coś z ekshibicjonistki.

Przewraca oczami, ale nie zaprzecza. Koszulę zakłada się łatwiej niż spodnie. Gdy jestem wreszcie ubrany, oglądam się uważnie, zadowolony, że nikogo już nie zgorszę. - Dzięki za podwędzenie dla mnie tych ubrań. - Tylko je pożyczyłam - podkreśla. - Nazwij to, jak chcesz, więźniareczko - mówię, patrząc na nią z uniesionymi brwiami. - Gotowa, by stąd wiać? Nie odzywa się od razu, jakby rozważała, co odpowiedzieć na moje pytanie, ale w końcu wzrusza ramionami, jak gdyby chciała powiedzieć: „Do diabła z tym, idziemy”. Wychodzę za nią na zatłoczony korytarz. Każdy krok okazuje się bolesny, ale zmuszam się, by brnąć dalej, moje bose stopy z plaskaniem uderzają o pieprzoną brudną podłogę. - Jak tu dotarliśmy? - pytam w drodze do wind. - Karetką. - Masz przy sobie jakieś pieniądze? - Nie sądzę. Wzdycham, gdy zatrzymujemy się przed windą. - Cóż... trudno. Musimy więc wykombinować, jak dostać się do domu. Kiedy tylko wypowiadam te słowa, zwalniam, bo oto przy stanowisku pielęgniarek widzę Raya. W chwili gdy go dostrzegam, dyżurna pielęgniarka pokazuje na mnie palcem. Ray się odwraca i od razu mnie zauważa. Karissa stoi obok i przysuwa się do mnie. Obejmuję ją ramieniem. Instynktownie, by ją ochronić, ale bardziej po to, żeby się na niej oprzeć. Ciężko mi utrzymać równowagę. Ray póki co ignoruje jej obecność. Zatrzymuje się przed nami, ale jest w pełni skupiony na mojej osobie. Bada mnie wzrokiem, jakby miał rozebrać mechanizm na części i znaleźć w nim wadliwą sprężynę. - Już wychodzisz, Vitale? - Tak. Co tu robisz? - Przyszedłem tylko sprawdzić, co u ciebie - odpowiada. -Zeszłej nocy wyraźnie się śpieszyłeś. Nie byłem pewien, co właściwie się stało, ale słyszałem, że cię postrzelono. - To niegroźna rana. Bywało gorzej. - Z pewnością - mówi, kiwając głową. - No dalej, odwiozę cię do domu. Próbuję protestować, ale to bez sensu. Nie mamy innej możliwości, by

się stąd wydostać. Zataczając się, wpadam do windy, a Karissa wciąż mnie podtrzymuje. Wysiadamy na dole i zmierzamy do oczekującej na zewnątrz limuzyny. Kierowca odpala silnik, a my sadowimy się na siedzeniach. Przez całą drogę na Brooklyn atmosfera jest napięta. Nikt nic nie mówi. Nikt nie wie, co powiedzieć. Mam mętlik w głowie, obolałe ciało i serce ciężkie od zbliżających się konsekwencji. Kiedy stajemy przed moim domem, Ray chrząka znacząco. - Mogę zająć ci kilka minut, Vitale? Chwilę się waham, ale w końcu gestem daję Karissie do zrozumienia, żeby pierwsza poszła do domu. Wychodzi z auta i zamyka za sobą drzwi, a my siedzimy w kompletnej ciszy. Patrzę przez okno na podziurawiony kulami, stojący na podjeździe samochód. Ray wygląda na wystraszonego. Przeskakuje wzrokiem raz na mnie, raz na moje auto. - Kto to zrobił? Kłamstwo mam już na końcu języka. Próbuję je przełknąć, ale wyrywa się na wolność. - Nie wiem. Nigdy dotąd nie okłamałem Raya. - Nie wiesz? - Nie - oznajmiam. - Oślepili mnie, ukradli portfel i klucze, potem spanikowali i strzelili. - I nie wiesz, kto to był? - Nie - powtarzam. - Nie wiem. Wychwytuję ostre spojrzenie Raya. Nie wierzy mi, widzę to w jego oczach. Wie też, że nigdy go nie okłamałem. Nie chce myśleć, że coś się między nami zmieniło. Ja też nie chcę, choć to czuję. Wyczuwam tę zmianę, zanim on wyciągnie ją na światło dzienne. - Zmiękłeś, Vitale. Pozwoliłeś, by ktoś cię okradł i postrzelił, w dodatku bez konsekwencji. - Wczoraj mi uciekli, ale na tym się nie skończy - oznajmiam. Zemszczę się. Jak zawsze. - Zemsta - mówi Ray, śmiejąc się gorzko. - Zaczynam myśleć, że inaczej rozumiemy to pojęcie. Dla mnie zemsta to odwet. Oko za oko, rodzina za rodzinę... Żadnej drogi na skróty.

„Tylko spokojnie, tylko spokojnie”, powtarzam sobie. Potrząsam głową. I tu się różnimy, Ray. Wydajesz się myśleć, że to, co zrobiłem, porzucenie planu, który realizowałem prawie dwadzieścia lat, było łatwe, ale się mylisz. Nie było w tym nic prostego. Nadal czuję się, jakbym zawiódł, jak gdybym nie wydarł światu ani krztyny sprawiedliwości za to, co spotkało Marię. - Bo ci się nie udało - odpowiada, a raczej stwierdza fakt. Jego słowa ranią jak wbity w serce nóż. - Zdradziłeś pamięć mojej córki, pozwalając Carmeli żyć. - Tak, ale tymczasowo. Po tym, co stało się wczoraj, nie mogę dłużej na to zezwalać. Nie mogę pozwolić, by Carmela nadal chodziła po ulicach. Próbowałem dać jej szansę ucieczki dla dobra Karissy, lecz teraz jest już za późno. Popełniła poważny błąd. - A ich dziecko? - pyta Ray, odwracając się, by na mnie spojrzeć. Nie podnoszę wzroku, ale kątem oka widzę, jak poważny ma wyraz twarzy. Karissa. - Co z nią? - Pozwolisz jej żyć? Tak po prostu? Pozwalasz tej dziewczynie oddychać, mieszkać w domu, który powinien należeć do mojej córki, spać w twoim łóżku? Z tobą? Dajesz jej życie, którym mogłaby... Nie! Którym powinna żyć moja córka? Dajesz to jej? Właśnie jej?! Każde padające z jego ust słowo rani, pali moje wnętrzności niczym trucizna, rozrywa mnie, sylaba po sylabie. Ray nie mówi nic, czego choć raz sam bym nie pomyślał. Poczucie zdrady już we mnie tkwi, ale oskarżycielski ton wydobywa je na powierzchnię. Czuję się, jakbym miał zemdleć. - Córka mordercy mojej córki - mówi pod nosem. - Właśnie ona ma ją zastąpić? - Nikt nigdy jej nie zastąpi - odpowiadam, zmuszając słowa do przedarcia się przez falę wzbierających w piersi emocji. -Nie próbuję nikim jej zastąpić. Po prostu nie jestem w stanie zdusić w sobie tego, co czuję do Karissy. - Tu chyba również się nie zgadzamy. Mogłeś temu zaradzić. Mogłeś tego uniknąć, podrzynając tej małej dziwce gardło, tak jak planowaliśmy.

Czyż sam tego nie powiedziałeś, Vitale? Niech się udławi nieczystą krwią, która ją stworzyła? Wzdrygam się, gdy to mówi. Gniew w jego głosie tak bardzo przypomina mój własny, kiedy wypowiadałem te słowa zaledwie kilka miesięcy temu. Te kilkanaście tygodni zmieniło mnie w kogoś, kogo nie poznaję. Rozumiem wzburzenie Raya. Jak może pojąć coś, z czym sam nadal się nie pogodziłem? Przez prawie dwadzieścia cholernych lat marzyłem, by wycisnąć z tej rodziny krew do ostatniej kropli, a teraz, kiedy mam okazję to zrobić, waham się. Nie, nie waham się. Zmieniam zdanie. Cała wstecz, pełen odwrót praktycznie w jedną noc - z powodu Karissy. Nie tyle zaszła mi za skórę, co wsiąkła w moje organy wewnętrzne, zagnieździła się w każdej komórce ciała. Jestem nią zarażony. - Staram się tylko zrozumieć, Vitale - mówi Ray. - Staram się zrozumieć, jak możesz oddychać tym samym powietrzem co ta dziewczyna i nie myśleć w każdej sekundzie, że powinna nim oddychać moja córka. Że w tym domu powinna mieszkać twoja córka lub syn, a nie dziecko Johnny’ego. Jak możesz być z nią, pieprzyć ją, robić z nią rzeczy, które kiedyś robiłeś z moją córką, zamiast po prostu poderżnąć jej gardło, wiedząc, jakie to wszystko jest niesprawiedliwe? Nie mam pojęcia, co powiedzieć, jak zareagować. Siedzę przez chwilę bez ruchu i patrzę w okno. - Pierwotny plan jej nie uwzględniał. - Plany się zmieniają. - Dokładnie. I znowu się zmieniły. Zabijając ją, stałbym się równy Johnny'emu. Przestałbym być mężczyzną, jakiego po kochała twoja córka. Zabicie Karissy nie odda pamięci Marii żadnej sprawiedliwości. Zabicie Karissy pogorszy tylko sprawę. Wysiadam z samochodu, nie dziękując mu za podwózkę. Popycham drzwi, ale zanim się zatrzasną, słyszę jego głos: - I tu także mamy rozbieżne opinie. Obserwuję, jak limuzyna odjeżdża. Potrząsam głową i zataczając się, idę w stronę domu. Pierwszym, co zauważam po wejściu, są smugi zaschniętej krwi ciągnące się po całej podłodze. Patrzę na ciemnoczerwone plamy i wzdycham przeciągle. Karissa wchodzi do holu.

Zamykam oczy. „Oddychaj głęboko”. Wdech. Wydech. Nie mogę tego teraz posprzątać. Zrobię to później. „Nie przejmuj się tym”. Kiedy ponownie otwieram oczy, Karissa jest tuż przede mną. Przekręca zamki w drzwiach, a ja ukrywam twarz w dłoniach. To prawdopodobnie nic nie da. Nie jestem pewien, czy Carmela wie, gdzie mieszkam. Na prawie jazdy nie było tego adresu, ale jeśli i tak go zna, ma teraz także klucze... Wiem, że jest mądra, ale okazała się również nieustraszona, a to może być zabójcza kombinacja. Jak gdybym i wcześniej nic żył w totalnej paranoi... Karissa pomaga mi wejść na górę. Padam na łóżko, nogi zwisają z krawędzi, a oczy od razu się zamykają. Nie chcę spać, nie powinienem ryzykować, ale nic na to nie poradzę. Ona mówi coś łagodnym głosem, delikatnie przeczesując palcami moje włosy, lecz nie dociera do mnie znaczenie jej słów. Zmęczenie jest zbyt silne.

Rozdział 7 „Bądź taki, jakim chciałbyś się widzieć” Zapadam w sen, na długie godziny przepadam w nicość, umyka mi mnóstwo czasu, zanim w końcu odzyskuję przytomność. Leżę w ciemności i patrzę w sufit, mrugając szybko. Jestem sam w pokoju. Głowa mi pęka, a ciało płonie żywym ogniem. Nie ośmielam się jeszcze poruszać, oczami wodzę za skrzydłami sufitowego wentylatora, owiewającego chłodnym powietrzem moją spoconą twarz. Czuję się słaby. Tak kurewsko słaby, że nawet mruganie sprawia mi ból. Resztki energii, jaka mi pozostała, zużywam na oddychanie. Łatwo byłoby mnie dziś wykończyć. Jestem bezbronny. Choć żyję, jedną nogą stoję w grobie. Odnoszę takie wrażenie już od dłuższego czasu. Ciekawe, kiedy w końcu wlezę do niego w całości. Nadal jestem zmęczony, ale nie mogę znowu odpłynąć. Zaciskam więc powieki i zęby, próbując zwlec się z łóżka. Nic się samo nie zrobi, świat nie poczeka. Muszę stawić mu czoła podnieść się i iść przed siebie tak długo, jak będzie to możliwe. Nie mogę okazywać słabości. Muszę być silny. Nogi mam ciężkie. Schodząc na dół, stawiam miarowe kroki. W ustach czuję pustynię. Gardło mam zdarte, jakby ktoś przejechał po nim papierem ściernym. Z kuchni sączy się światło. Wchodzę, lecz zatrzymuję się, widząc Karissę stojącą przy ladzie obok zlewu. Sieka warzywa i wrzuca je do stojącego na kuchence garnka. Nie radzi sobie z krojeniem. Masakruje marchewkę, tnąc ją na nierówne kawałki, które pryskają z deski na wszystkie strony. Obserwuję ją z ponurym rozbawieniem. - Nikt nigdy nie nauczył cię posługiwania się nożem? Cisza sprawia, że mój głos brzmi bardzo donośnie. Karissa podskakuje zaskoczona. Wyraźnie się mnie nie spodziewała. Ostrze zsuwa jej się z marchewki na palec wskazujący. Klnąc, puszcza trzonek, a

nóż upada z brzękiem na podłogę. - Kurwa, kurwa, kurwa! - piszczy, przeskakując z nogi na nogę. - Jezu, Naz! Przestraszyłeś mnie! Nic nie mówię. Zatrzymuję się obok niej, chwytam za nadgarstek i przyciągam do siebie, aby zobaczyć rozcięcie. Nie jestem w stanie dobrze się przyjrzeć, bo wyrywa rękę, wsadza palec do ust i ssie go ze skrzywioną miną. Znowu napływa fala nudności. Niemal czuję smak krwi. Obrzydliwe. Mijam Karissę, by otworzyć szufladę najbliżej lodówki. Pełno w niej gratów, wszystkiego po trochu. To jedna z niewielu kuchennych szuflad, która nie jest pusta. Grzebię chwilę w środku i wyciągam małą saszetkę. Kładę ją na ladzie, otwieram, po czym wyjmuję plaster. Ostrożnie wyciągam Karissie palec z ust Patrzę przez chwilę, jak mała kropelka krwi wypływa ze skaleczenia. Nie jest głębokie, nie trzeba szwów. Sądząc jednak po spojrzeniu Karissy, musi boleć. Przez lata poszukiwałem dziedziczki tej krwi, by wyssać ją do cna, zatrzymać bijące serce, pozbyć się tego zhańbionego rodu. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że jedna mała kropelka jej krwi, najmniejsza oznaka bólu, będzie miała na mnie taki silny wpływ. Karissa nie protestuje. Bez słowa przygląda się, jak odklejam plaster. - Powinniśmy wprowadzić zasadę, że w ciągu dnia tylko jednemu z nas wolno krwawić. - Jest po północy - szepcze. - Jeszcze dziś nie krwawiłeś. Jeszcze. Śmiejąc się sucho, owijam plaster wokół palca. Następnie unoszę go do ust i delikatnie całuję, zanim wypuszczę jej rękę. - Trochę późno na gotowanie. - Twój, uch... ten lekarz wpadł i zostawił jakieś recepty i instrukcje... No wiesz, odpoczywać, przyjmować dużo płynów, takie tam. Powiedział, że powinieneś spróbować coś zjeść, ale pewnie na razie będzie ci trudno, więc pomyślałam... - Co pomyślałaś? - Że zrobię ci rosół. - Rosół? - Tak, mam kurczaka, marchewkę, seler i... - urywa, by zamieszać to, co jest w garnku. Po chwili znów na siebie patrzymy. Karissa marszczy

nos, widząc mój wyraz twarzy. - Tylko tyle. Plus trochę wody i przypraw. Nic więcej w tym nie ma. Chcę jej wierzyć. Naprawdę. - Nie mieliśmy żadnej kostki rosołowej w szafce? Byłem pewien, że gdzieś widziałem całą paczkę... Karissa wykrzywia twarz. - Są pewne rzeczy, których nie powinno się przyrządzać z gotowców, a rosół z kurczaka jest jedną z nich. - Ale wino z kartonu to co innego? - pytam, opierając się o blat. -Lubię wino z kartonu - odpowiada. - Jest niedrogie, a działa jak należy. - Cóż, nie mam nic przeciwko bulionowi z kostki - stwierdzam, wzruszam ramionami i odpycham się od blatu. Jak dotąd mnie nie zabił. Zbieram się do wyjścia, gdy słyszę, jak mruczy pod nosem: - Ja też cię nie zabiję. Nie kręcę się po domu. Idę prosto do swojej pieczary. Kiedy tylko przekraczam próg, uderza mnie zapach detergentów. Przebiegam wzrokiem po podłodze, sofie, potem odwracam się i patrzę na korytarz. Krew zniknęła. Dom został uporządkowany, wyczyszczony i odkażony. Nie ma śladu po tym, co się tu wydarzyło. Wszystko zostało wymazane, gdy spałem. Od pewnego dawno zapomnianego uczucia przewraca mi się w żołądku, ale jestem zbyt wyzuty z energii, by je ukrywać. Wdzięczność. Posprzątała cały bałagan, jaki zrobiłem. Starła krew rozlaną rękoma swojej matki. Nie musiała tego robić, a jednak... Z westchnieniem padam na sofię. Odchylam głowę do tyłu i zamykam oczy, próbując oddychać mimo bólu. Powinienem wrócić do łóżka, ale czuję się tam oderwany od świata, uwięziony w pustce, gdzie nie płynie czas. Nie siedzę tu dłużej niż kilka minut, a już prawie zasypiam, ledwo trzymam się na skraju świadomości. Niespodziewanie czuję dotyk miękkiego materiału. Otwieram oczy i napotykam wzrok Karissy, która okrywa mnie kocem. Wdzięczność znów we mnie narasta, ale próbuję ją zdusić. - Dlaczego to robisz?

Wygładza koc i przysiada na małym stoliku przed sofą. Tak blisko, że jej kolana ocierają się o moje. To zaskakująca zmiana od ostatniego razu, kiedy siedzieliśmy razem w tym pokoju. Wówczas robiła wszystko, by uniknąć jakiegokolwiek kontaktu. Jasne, bywa, że godziny są niczym tygodnie, a dni ciągną się wieczność, ale to było mniej niż czterdzieści osiem godzin temu. Dwa dni i taka drastyczna różnica. - Miałeś gęsią skórkę - mówi. - Pomyślałam, że marzniesz. - Nie o to mi chodzi. Dlaczego to robisz? - Bo jesteś ranny. Dopiero co cię postrzelono, Naz. Nie powinieneś w ogóle wychodzić ze szpitala, a tym bardziej kręcić się po domu, jakby wszystko było w porządku. - Jest w porządku - odpowiadam. - Nic mi nie dolega. To nie pierwszy raz, kiedy przytrafiło mi się coś takiego. - Wiem. - I pewnie nie ostatni - dodaję. - Potrafię o siebie zadbać. Robię to dłużej, niż ty żyjesz. Nie musisz udawać, że cię obchodzę tylko dlatego, że jestem ranny. Wyjdę z tego, skarbie. Czy będziesz się nade mną litować czy nie. Wkrótce będę jak nowy. Natychmiast zabiera ręce. Widać po niej, że te słowa ją zraniły, ale to szybko rozpływa się w gniewie. Patrzy na mnie zmrużonymi oczami i zaciska pięści. - Musisz być takim dupkiem? Staram się pomóc. - Dlaczego? - Bo jesteś ranny - powtarza. - I bez względu na to, co myślisz, to nie litość czy jak sobie to, do cholery, nazwiesz. Może wydaje ci się, że nikogo nie potrzebujesz, może nawet taka Jest prawda... Nie wiem... Ale to nie znaczy, że nie zasługujesz na bliskość. Nie powinieneś być teraz sam i bez pomocy. Są rzeczy, w których mogę cię przecież wyręczyć. - Dlaczego miałbyś to robić, Karisso? Dlaczego miałbyś mi pomagać? - Robię to, co należy. Gapię się na nią. Postanawiam nie ciągnąć tego dalej. Patrzy na mnie przez chwilę, aż w końcu coś w niej pęka - potrząsa głową i odwraca wzrok. Gdy wstaje, wypuszczam pełne rezygnacji westchnienie. Znaleźliśmy się w impasie. Nigdy z niego nie wyjdziemy, jeśli jedno z nas nie da za wygraną. Mówiąc „jedno z nas”, mam na myśli siebie. Ona ustępuje, jak tylko

potrafi. - To nie twoja wina - mówię cicho. Marszczy brwi, słysząc te słowa. Nie wyjawiłem jej, kto mnie postrzelił... Nikomu tego nie wyjawiłem, a i tak czuję wstyd Karissy. - Jeśli robisz to wszystko przez jakieś pokręcone poczucie winy... Jeśli myślisz, że jesteś mi coś winna... - Nie - przerywa mi, chociaż ton jej głosu wyraźnie sugeruje, że przynajmniej częściowo mam rację. - Myślałam, że umierasz. Nie chciałabym znowu przez to przechodzić. Wiem, że mi nie ufasz. Może nie zaufasz mi już nigdy więcej, ale ja naprawdę nie próbuję cię oszukać ani skrzywdzić. Chcę ci pomóc. Czy możesz po prostu... dać mi szansę? Mam mnóstwo powodów, żeby nie wierzyć w ani jedno jej słowo... ani kogokolwiek z tej rodziny, ale powiedziałem przecież, że to nie wina Karissy. Obrócenie teraz tego przeciwko niej zrobiłoby ze mnie jeszcze większego mięczaka. Zdecydowanie nie takim chciałbym się widzieć. Odchylam głowę na oparcie sofy, zamykam oczy i, parafrazując jej wypowiedź sprzed kilku dni, mówię: - Dziękuję za koc, Karisso. Doceniam to. Dawać i brać. Tylko dając i biorąc, można funkcjonować. - Nie ma za co - odpowiada szeptem. Czuję, Jak ocierają się o mnie jej nogi, wyczuwam delikatny zapach, kiedy się przysuwa. Chwilę później miękkie usta muskają mój policzek. - Słodkich snów. „Słodkich snów”, dawno tego nie słyszałem. Moje sny nigdy nic są słodkie. Mam wyłącznie koszmary. Wizje z przeszłości. Raz po raz ciągle to samo. Ból. Cierpienie. Wystrzały. Znowu odpływam w sen. Budzę się i zasypiam, tak przez całą noc. Wiercę się, próbując znaleźć wygodną pozycję, ale nic nie przynosi mi ulgi. Coś mnie budzi o świcie. Pierwsze promienie słońca padają na drewnianą podłogę, nadając jej złotego połysku. Trzęsę się, serce bije mi dziko, zimny pot oblewa mnie od stóp do głów. Muszę wziąć prysznic. Muszę się ogolić. Kurwa, cokolwiek Leżę nieruchomo i nasłuchuję, próbując ustalić, co mnie obudziło. Przełykam podchodzącą do gardła falę nudności. Dociera do mnie, że był to odgłos zamykających się drzwi wejściowych. Szczęknęły zamki. Ciche kroki rozbrzmiewają w domu. Stłumione, jakby ktoś skradał się przez salon do

kuchni Słychać przesuwanie przedmiotów, otwieranie szafek. Zmuszam się, by usiąść, dociskam dłoń do bandaży, jak gdyby to miało pomóc mi się pozbierać. Powoli wychodzę ze swojej pieczary, gotowy na wszystko, choć wzrok mam zamglony i kręci mi się w głowie. Jestem totalnym wrakiem. Gdyby ktoś spróbował teraz zaatakować, załatwiłby mnie z łatwością. Poruszam się niepewnie, ledwo cokolwiek widzę. Cicho idę w stronę kuchni i zatrzymuję się w drzwiach. Ulga rozlewa się po ciele, gdy stwierdzam, że to ona. To Karissa. Po prostu Karissa. Ubrana jest w krótkie dżinsowe spodenki, ledwo zakrywające jej krągły tyłek, i biały top, wyzywający jak sam grzech. Obserwuję ją, opierając się o framugę drzwi, bo trudno mi utrzymać równowagę. Muszę odzyskać trochę energii, i to szybko. Dotarcie tutaj mnie wykończyło. Na podłodze widzę kilka siatek z zakupami. Karissa przekopuje się przez nie, wypakowuje zawartość. W uszach ma słuchawki, przebija się przez nie cicha muzyka. Mimo że ciągle zastanawiam się, czego słucha, nigdy nie pytam. Wyjmuje pudełko Cocoa Puffs i staje na palcach, by wepchnąć je do szafki. Koszulka podjeżdża do góry, a mój wzrok pada na odsłonięty kawałek skóry. Bywa świadoma tego, jak działa na mnie jej ciało, zwłaszcza gdy widzi, że ją obserwuję. Wtedy zakrywa materiałem miejsca, których mam nie oglądać. To zbyteczne. Zapamiętałem każdy centymetr jej cuda. To wgłębienie na w dole pleców, szczyty żeber, gdy wypręża się na łóżku, smukłe palce, które we mnie wbija, sposób, w jaki kurczy stopy, kiedy obezwładnia ją rozkosz. Jest perfekcyjna w swej niedoskonałości, począwszy od piegów na plecach, po pieprzyki na rumieniących się policzkach. Wszystko w niej uważam za piękne. Nawet kiedy się wścieka, pluje jadem i przepełnia ją nienawiść. Jest piękna, gdy płacze i popada w melancholię; piękna, kiedy się uśmiecha i śmieje ze mnie. Ale najpiękniejsza wydaje mi się, gdy nie robi nic i myśli, że nikt nie patrzy. Nie przywdziewa masek ani póz obronnych i mogę oglądać prawdziwą Karissę. Uspokajam się, widząc ją taką. Czasem błądzi gdzieś myślami i choć nie znoszę tego, jak analizuje wszystko do przesady, muszę przyznać, że wówczas również jest cholernie piękna.

Gdybym musiał wyjaśnić, dlaczego się w niej zakochałem, właśnie taka byłaby moja odpowiedź: bo jest piękna. I nie chodzi mi po prostu o piękno zewnętrzne. Jej twarz nie trafiłaby na okładki magazynów. Taką urodę znajduje się raczej w mu.zeach, na dziełach sztuki, w porywającej prozie. Bo piękno tkwi w jej duszy. Ma go w sobie dość dla nas obojga. Karissa wraca do siatek z zakupami. Podskakuje na mój widok. Wyszarpuje z uszu słuchawki. Muzyka staje się głośniejsza, a ona z przestrachem wciąga powietrze. - Jezu, ciągle się do mnie zakradasz, a przecież jesteś praktycznie inwalidą! - Inwalidą? - powtarzam, unosząc brew. - Nazywasz mnie ułomnym? - Cóż... - Uśmiecha się z rozbawieniem i podchodzi do mnie. - Skoro sam użyłeś tego słowa... - Czuję się zraniony. - Bo jesteś. - Wskazuje na mój obandażowany bok. Im bliżej mnie się znajduje, tym wyraźniej dostrzegam na jej twarzy zmartwienie. Chwila spokoju się kończy, znowu nadciąga burza. Karissa zatrzymuje się tuż przede mną i sięga do mojego policzka. - Okropnie się pocisz, Naz. Dlaczego w ogóle tu stoisz? - Myślałem o tym, jaka jesteś piękna. Nie kłamię. Dokładnie to robiłem. Nie dość często jej o tym mówiłem, a nawet jeśli, nie dość dosadnie. Przewraca oczami i rumieni się. Sięga do mojego czoła. - Musisz mieć gorączkę. Chwytam ją za nadgarstek i potrząsam głową. - Nic mi nie jest - Ciągle to powtarzasz - mówi. Cofa się kilka kroków i z wahaniem podchodzi do swoje torebki leżącej na blacie. Przez chwilę czegoś w niej szuka, a potem wyciąga dwie pomarańczowe fiolki z lekami. - Wykupiłam twoje recepty. Czekając, aż je przygotują, zrobiłam też inne zakupy. Nie wiem, jakie masz ubezpieczenie... - Nie mam żadnego. Wygląda na naprawdę zaskoczoną. - Żadnego? - Właśnie tak.

- Przecież jakieś powinieneś mieć... - A ty masz ubezpieczenie? Nie ma. Wiem, że nie ma. W ogóle się nie dziwię, kiedy kręci głową. Ubezpieczenie oznacza udostępnienie danych, papierkową robotę, ślad, który może kogoś do ciebie doprowadzić. - Po prostu go nie potrzebuję, Karisso. Mój lekarz przyjmuje gotówkę. - W każdym razie... - ciągnie, nie zważając na moje słowa. - Zapłaciłam za nie pełną kwotę, wiesz, nie wiedziałam, czy przysługuje ci jakaś zniżka, a nie dopytywałam, bo musiałabym cię obudzić. Doceniam, ale niepotrzebnie się fatygowałaś. Nie planuję przyjmować żadnych leków. Jej twarz znowu diametralnie się zmienia. Zerka to na pigułki, to na mnie. - Jeśli się martwisz, że... Jeśli sądzisz, że coś przy nich majstrowałam, przysięgam ci, że tak nie jest Możesz policzyć pastylki... Sprawdź, sam zobaczysz. - Nie o to chodzi. - Więc o co? - Nie lubię być pod wpływem leków. - Ale teraz przecież ich potrzebujesz - mówi, potrząsając przede mną fiolką. - W jednej jest antybiotyk. W drugiej coś przeciwbólowego. Wiem, że musisz bardzo cierpieć. - Nic mi nie dolega. - To nieprawda - protestuje podniesionym głosem, który załamuje się na ostatnim słowie, zaś w kącikach oczu pojawia się zapowiedź łez. Jesteś tak uparty, nie tkniesz mojej zupy nie chcesz wziąć leków, nie odpoczywasz... Musiałam cię błagać, żebyś dał się okryć kocem! Mówisz, że przesadnie wszystko analizuję, więc spójrz na siebie. Jesteś gorszy ode mnie! Teraz już na mnie krzyczy. Jest piękna także wtedy, gdy podnosi głos. Nie mogę się powstrzymać od uśmiechu. Jakoś wcale jej to nie uspokaja. Przeciwnie, tylko bardziej ją podminowuje. Piorunuje mnie spojrzeniem i przekrzywia głowę, - No i czego się szczerzysz?! - Bo... jesteś taka piękna. Nawet teraz. - A ty jesteś szurnięty - warczy śmiertelnie poważnym tonem i

podchodzi bliżej, wpychając mi fiolki w ręce. Krzywię się, gdy na mnie napiera, prawie wywracam się do tyłu. Jakoś utrzymuję równowagę, ale wymyka mi się syk, kiedy nagły ruch wywołuje ból w zranionym boku. Karissa zastyga, jakby ktoś wylał na nią wiadro zimnej wody. Patrzy na mnie wielkimi, przerażonymi oczami. - Przepraszam, ja... - Nie przepraszaj - mówię, ściskając fiolki. - Zdążyłem się już zorientować, że lubisz patrzeć, kiedy cierpię, - Jak zwykle wszystko zrozumiałeś po swojemu - odpowiada. - Wierz lub nie, ale ja nie jestem taką osobą. Nie jestem sadystycznym dziwakiem, któremu staje, gdy obserwuje cudze cierpienie. Robi krok w tył. Gapię się na nią. Tli się w niej ogień nawet silniejszy niż zwykle, jednak nie sądzę, by celowo była tak okrutna. - Masz na myśli mnie? -Że co? Zaciskam palce lewej dłoni na fiolkach, a prawą wyciągam do niej. Wzdryga się zaskoczona, kiedy muskam jej szyję i kładę rękę na krtani. - Sadystycznego dziwaka, któremu staje, gdy patrzy na cudze cierpienie. - Wcale nie miałam tego na myśli. Nie nazwałabym cię... Zanim skończy, zabieram dłoń i odwracam się, potrząsając fiolkami. - Przemyślę łyknięcie tego antybiotyku. - A środki przeciwbólowe? - Nie chcę uśmierzać bólu. Kiedy przestanę go czuć, mogę zapomnieć. - Zapomnieć, że jesteś ranny? - Zapomnieć, że ktoś mnie zranił. Nie odpowiada. Bez słowa patrzy, jak wyrzucam fiolkę ze środkami przeciwbólowymi do kosza, a antybiotyk stawiam na blacie. Kuśtykam w stronę lodówki i wyciągam butelkę. Odkręcam, biorę łyk wody. - Masochista - mamrocze. - Oto czym jesteś. - Mocne słowa jak na kogoś, kto pierwszy raz użył hasła bezpieczeństwa ledwie dwa miesiące temu. Wywraca oczami, sięga do śmietnika po leki przeciwbólowe i stawia na blacie obok antybiotyków. - Po prostu przemyśl wzięcie ich obu, dobra? Z pewnością dość już wycierpiałeś. Nie musisz się torturować. Bóg wie, że to, jak torturujesz

mnie, wystarczy za nas oboje. Zbiera się do wyjścia, a ja opieram się o szafkę obok lodówki. - I znowu zostałem sadystą. - No cóż, skoro sam siebie tak nazywasz... Śmieję się pod nosem, kiedy wychodzi, i stoję tak jeszcze przez chwilę, popijając wodę. Mojego pragnienia nie sposób ugasić. Czuję ucisk w piesi i żołądku. Znowu robi mi się słabo. Naprawdę muszę wziąć prysznic. Przechodzę obok sypialni. Karissa leży na plecach, w pełni ubrana, przesłaniając przedramieniem oczy. Przez ostatnie dwa dni spała pewnie znacznie mniej ode mnie. Nie chciałbym jej przeszkadzać, gdy próbuje odpocząć. Wchodzę więc prosto do łazienki. Krzywię się, widząc swoje odbicie w lustrze. Nie wyglądałem tak źle, nawet kiedy dostałem kulkę prosto w pierś. Byłem wtedy młodszy, bardziej wytrzymały... A może po prostu nie zwracałem uwagi na wygląd. Mój świat kręcił się wtedy wokół straty. Dziś liczy się tylko to, że nadal żyję. Czuję się jak gówno, ale żyję, oddycham. I ktoś za to zapłaci. Z trudem ściągam przepocony, ukradziony ze szpitala uniform. Zostawiam ciuchy zwinięte na podłodze. Włączam strumień wody, by się nagrzała. Wzrokiem badam bandaże. Podważam plaster i próbuję odkleić go od skóry. Jestem już w połowie, kiedy słuchać delikatne pukanie i moje imię wypowiedziane cichym głosem. Drzwi się otwierają. Kątem oka zauważam, że Karissa zamiera w progu, widząc mnie nagiego, ale powstrzymuje ją to ledwie na sekundę. Podchodzi i odsuwa moje ręce. - Pozwól, że ja się tym zajmę - mówi cicho, ostrożnie odwijając bandaż, po czym robi obrzydzoną minę i wyrzuca go do kosza. Odwracam się w stronę lustra, żeby ocenić rozmiar zniszczeń. Z przodu rana jest niewielka, idealne kółko w miejscu, w którym kula przeszyła skórę. Za to z tyłu wygląda, jakby coś we mnie wybuchło. Postrzępiona, niekształtna dziura została w pośpiechu zszyta. - O Boże - szepcze Karissa. - To straszne. - Nie jest tak źle - mówię. - Szybko się zagoi. Za kilka dni nie będę już nic czuł. Za tydzień lub dwa zostanie mi tylko kilka blizn.

Odsuwam się od niej i wchodzę pod prysznic. Nie dbam o zasunięcie zasłony ani o to, że rozchlapuję dookoła wodę. Jestem zbyt wyczerpany, by czymkolwiek się dziś przejmować. Spodziewam się, że Karissa zostawi mnie w spokoju, ale zamiast tego zbliża się do kabiny. - Mogę ci jakoś pomóc? - Nie wiem. Możesz? Chwilę się zastanawia, po czym ściąga koszulkę i rzuca ją nieopodal moich ubrań. Odwracam głowę, zamykam oczy i wzdycham przeciągle. Nie patrzę. Nie mogę. Wchodzi pod prysznic i staje tuż obok. Jej dłonie wędrują na moje plecy. Gdy przebiega nimi wzdłuż kręgosłupa, wstrząsają mną dreszcze. Męczarnie. Pozwalanie innym na zajmowanie się mną nie leży w mojej naturze. Nie lubię polegać na nikim w żadnej sprawie. Jednak coś we mnie pęka, kiedy czuję na sobie jej ręce... jej bliskość, gdy zaciąga zasłony. Stoję po prostu, a ona mnie dotyka. Delikatnie przemywa miękką gąbką moje rany, starając się nie sprawiać mi bólu. Stoję pod strumieniem wody. Żadne z nas nic nie mówi. W końcu zawroty głowy stają się nie do zniesienia. Odsuwam się od niej i siadam na stołku, opierając głowę o kafelki. Karissa zastyga przede mną pod strumieniem wody i spogląda na mnie z góry. Nieważne, jak bardzo starałbym się nie patrzeć, pożeram ją wzrokiem, pochłaniam nim każdy centymetr ciała, a w końcu patrzę jej w oczy. Nic nie mówi. Ja także milczę. Nie wiem, co powiedzieć. Zamiast tego oplatam ją ramionami, przyciągam do siebie, opieram głowę na jej brzuchu. Przeczesuje moje włosy. Przymykam oczy i przez chwilę pozwalam sobie czuć. Czuć to wszystko. Czuć całym sobą. To, czego unikam, co spycham w głąb siebie, co staram się ignorować. Kocham kobietę, której nie powinienem był pokochać. Zmierzamy prosto ku katastrofie. Ta gra w przeciąganie liny w końcu nas zniszczy. Ona nie potrafi się poddać, ja nie umiem odpuścić. Jest jeszcze coś, co sprawia, że tak ją kocham. Karissa toczy wewnętrzną walkę i właśnie ona będzie początkiem naszego upadku.

Ponieważ ja... toczę taką samą. Nadal nic nie mówimy. Trzymam ją tak, dopóki nie zaczyna płynąć zimna woda, póki nie wyczuwam, że Karissa drży. Odsuwa się, wymyka z moich ramion, wychodzi spod prysznica. Ja siedzę tam jeszcze chwilę, nasłuchując jej kroków, po czym sięgam do kurka i zakręcam wodę.

Rozdział 8 Daję sobie jeszcze jeden dzień. Jeden dzień, zanim paranoja nabierze takiej mocy, że nie będę mógł już spokojnie leżeć. Uzbrajam się w maskę odwagi i staję na własnych nogach. Każdy krok piekielnie dużo mnie kosztuje, ale i tak posuwam się naprzód. Czuję, jakby jelita wypełniała mi gorąca lawa. Zaciskam zęby i nie daję po sobie niczego poznać, nawet gdy znowu rozmywa mi się wzrok. Nawet gdy obezwładniają mnie zawroty głowy i ból ugina pode mną nogi. Karissy nie zastaję w sypialni. Chyba już zmierzcha, a może zbliża się świt? Nie mam pewności. Wiem tylko, że w domu jest ciemno. Za ciemno. Wiele godzin byłem bezbronny, wiele straconych godzin. Prześladuje mnie to uporczywe uczucie, a cisza pod jej nieobecność zdaje się ogłuszająca. Początkowo myślę, że odeszła, ale smużka światła z łazienki odgania tę myśl. Drzwi są uchylone i popycham je, by zajrzeć do środka. Siedzi w wannie. Opieram się o framugę i obserwuję ją przez chwilę. Piana osłania intymne miejsca, ale wyobraźnia przejmuje kontrolę, więc widzę wszystko, co zechcę. Po kolejny uderza mnie jej piękno. Ulga, jaką niesie obecność Karissy, uśmierza ból. Przynajmniej tymczasowo. Ta kobieta tak bardzo zawładnęła moim sercem, że gdybym ją zabił, prawdopodobnie sam musiałbym umrzeć. Kiedy poprzednia miłość rozerwała mnie na strzępy, przeżyłem. Drugi raz chyba nie byłbym w stanie. I tego właśnie Ray nie pojmuje. Już nie rozumie miłości. Ma żonę i kochankę, setki mężczyzn gotowych przybiec na każde jego zawołanie, ale nie sądzę, żeby kiedykolwiek kochał kogoś poza swoją córką. Miłość skończyła się dla niego tamtego dnia i nigdy się po tym nie podniósł. Nie rozumie tego, jak mnie się to udało. Karissa czyta starą, wyświechtaną książkę, znaną mi tak dobrze, że mogę cytować ją na wyrywki. Sądząc po zmarszczce na czole i wydętych ustach, lektura chyba nie fascynuje jej tak jak mnie. A mimo to nie

przerywa lektury. - Książę. Słysząc mój głos, podskakuje wystraszona. Nie zauważył mnie aż do tej chwili. Książka wyślizguje jej się z rąk i pluskiem wpada do wody. Klnąc, chwyta ją, zanim całkiem się zamocz i rzuca mi spanikowane spojrzenie. - Cholera, przepraszam. Nie chciałam... - Nie przepraszaj. - Ale twoja książka - mówi, strząsając z niej wilgoć. - jest mokra. Podchodzę do wanny, wzruszając ramionami. - To tylko książka. - Twoja ulubiona. A przynajmniej tak sądzę, biorąc pod uwagę, ile w niej podkreśleń i notatek na marginesach. Tymczasem ja ją niszczę... Przepraszam, naprawdę. Nie chciałam,ale tak mnie przestraszyłeś... Jak ty to robisz, do cholery? Powinnam już dawno się przyzwyczaić. - Brakuje ci intuicji. Przewraca oczami. - O nie, nie, mam ją, po prostu szwankuje. Chyba wdaję się w mamusię. Waham się przez chwilę, po czym siadam na brzegi wanny, zgrzytając zębami z bólu. - Czemu tak mówisz? - Wiecznie żyła w paranoi, że ludzie ją obserwują. Zresztą pewnie tak było... - Rzuca mi ostre spojrzenie. - Sama nie wiem, ostatnio też się tak czuję. - Jakby ktoś cię obserwował? - Tak. Poczułam to wczoraj, idąc do sklepu, i dzisiaj, kiedy wyszłam na podjazd. Wiem, że to tylko kilka metrów, ale... -przerywa, marszcząc brwi. - Pewnie po prostu jestem nerwowa po tym, co ci się stało. „To nie paranoja”, myślę, ale nie mówię tego na głos. Nie zdziwiłoby mnie ani trochę, gdyby ją śledzono. Te słowa rozbudzają moją czujność. - Co ty tu w ogóle robisz? - pyta, zmieniając temat. - Czemu nie leżysz? - Mam parę rzeczy do zrobienia. - Owszem. Leżeć, spać, odpoczywać i nabierać sił. - To niewielka rana. Już prawie nie boli. Przewraca oczami, ale nie protestuje. Przenosi uwagę z powrotem na

książkę. - Naprawdę mi przykro, że zamoczyłam twoją książkę. - Nic nie szkodzi, mogę przecież kupić nowy egzemplarz. Wzdychając, zamyka Księcia, a jej policzki zabarwiają się na różowo. - Stracisz swoje notatki. - Nonsens. - Stukam się znacząco w głowę. - Wszystko jest tutaj, Karisso. - Wierzę - odpowiada i podaje mi książkę. Biorę ją, dotykam rozmiękłej okładki. Ten egzemplarz ma swoje lata i zdecydowanie jest zniszczony. - Czuję się, jakbym zaglądała ci w mózg. - I jak tam jest? - To skomplikowane. Śmieję się cicho, ale zaraz wykrzywiam twarz. Cholera, nawet to boli. - Czyli dobrze czy źle? Wzrusza ramionami, a potem przesuwa się w wodzie, żeby podciągnąć kolana i opleść je ramionami. Ewidentnie próbuje osłonić przede mną niektóre miejsca. Nie chce, żebym je oglądał. Niepotrzebnie się trudzi, doskonale poznałem przecież całe jej ciało. - Hmm. - Zerkam na książkę. - „Ludzie więcej osądzają oczyma niż rękoma, bo widzieć dane jest każdemu, a dotykać niewielu”. - Czy ty... - Karissa kręci palcami młynki na wodzie. - Chcesz mnie zmacać czy co? Wstaję, potrząsam głową. - Mam na myśli to, że mnie dotknęłaś, Karisso, głęboko. Zbliżyłaś się o wiele bardziej niż ci, którzy tylko patrzą. Dlatego to takie skomplikowane. Wychodzę, zostawiając ją w spokoju. Nie chcę, by czuła się niekomfortowo. Odkładam zmoczoną książkę na komodzie w sypialni i wyciągam z szafy garnitur. Słyszę kroki Karissy w korytarzu. Idzie za mną do pokoju. Zerkam na nią. Stoi w drzwiach, kurczowo trzymając ręcznik. Patrzy na mnie. Zdejmuję koszulę z wieszaka i powoli zaczynam ją zakładać. Odwracam spojrzenie. W kilka sekund jest tuż obok i odpycha moje ręce, by zająć się koszulą. - To znaczy, że... wcale nie chcesz mnie macać? Jej rozbawienie przywraca mi uśmiech. Miło znowu słyszeć ją taką.

- Nie spodziewaj się, że kiedykolwiek to ode mnie usłyszysz. Cofam się, siadam na krawędzi łóżka i zakładam spodnie, zanim znów na nią spojrzę. Wzrokiem dotykam nagiej skóry, na którą pada światło księżyca, po czym znowu patrzę w oczy Karissy. Przygląda mi się badawczo, lekko marszcząc brwi. - Na pewno nic ci nie jest, Naz? - pyta cicho, zbliżając się do mnie. Ma skrzyżowane ramiona. - Naprawdę chciałabym, żebyś trochę wyluzował. Obserwuję jej twarz, karmię się tym, co z niej wyczytuję. Wygląda na to, że Karissa naprawdę się o mnie martwi. Powoli wyciągam do niej ręce, dotykam jej kolan, przesuwam palcami w górę ud, zatrzymuję się na biodrach. Przyciągam ją ku sobie, aż znajdzie się między moimi nogami. Wtulam głowę w jej brzuch. Nie odpycha mnie, tylko bez słowa bawi się moimi włosami. - Nic mi nie będzie - mruczę z przymkniętymi oczami. -Odetchnę, kiedy wszystko zostanie załatwione jak należy. - Co zostanie załatwione? Siedzę tak przez chwilę, nie odpowiadając i rozkoszując się jej bliskością. Nie daję Karissie szansy, by znów pierwsza się ode mnie odsunęła. Tym razem to ja ją puszczam. - Która godzina? - pytam, szukając zegarka, choć nie mam pojęcia, gdzie on może być. Nie wiem też, gdzie jest mój telefon. To do mnie niepodobne. - Koło siódmej. - Rano czy po południu? - Wieczorem - odpowiada z niedowierzaniem. - Widziałaś mój telefon? - Jest na dole. Na biurku w twojej pieczarze. Kiwam głową. Wstaję i zapinam spodnie, po czym mijam ją, by znaleźć jakieś buty. - Kiedy co zostanie załatwione? - dopytuje. - Gdzie idziesz? Znowu jej nie odpowiadam. Obserwuje mnie przez chwilę, a potem odwraca się, zabiera ubrania na zmianę i wybiega z pokoju, trzaskając drzwiami. Jest zła. Nic nowego.

Rozdział 9 Gdy ludzie śpią, domy skrzypią, osadzają się w gruncie. Kupiłem ten budynek tuż po tym, jak wbito ostatni gwóźdź. Dopóki Karissa nie przeprowadziła się tu kilka miesięcy temu, byłem jedynym, który zajmował te pokoje, jedynym, który nocami przemierzał korytarze lub drzemał za dnia w salonie. Zaczynałem od zera. W te podłogi nie wsiąkły żadne wspomnienia, w ściany nie wsączyły się niczyje historie, a i tak dom sam z siebie pojękuje nocami, jakby opłakując to, czym nie mógł się stać. Bo to nie ściany i dach czynią dom. Po drugiej stronie Brooklynu, kilka minut spacerkiem od mojej ulubionej pizzerii, znajdował się mały budynek, który niegdyś uważałem za dom. Miał jedno piętro, jedną sypialnię i najmniejszą kuchnię, jaką kiedykolwiek widziałem, ale było to pierwsze miejsce, w którym czułem się naprawdę u siebie. Pierwsze miejsce, w którym czułem się bezpiecznie. Pierwsze miejsce, w którym odnalazłem szczęście. To tam po raz pierwszy kochałem. Oczywiście nie sprawił tego sam budynek, lecz to wszystko, co działo się między jego ścianami. Nie upłynął nawet rok, gdy zostaliśmy w nim zaatakowani. Przez dziewiętnaście lat mieszkania w innym miejscu ani razu nie zbliżyłem się do tego, jak czułem się tam. Dobrze rozumiałem, co Karissa miała na myśli, kiedy powiedziała, że dom to nie fizyczne miejsce, bo dla mnie również nigdy tak nie było. Johnny odebrał mi dom, który potem spaliłem. - A więc to prawda, co mówią. Głos Karissy przyciąga moją uwagę. Odwracając się, zuważam ją stojącą u podstawy schodów, ze wzrokiem wbitym w drzwi wejściowe. Wczesne poranne słońce łagodnie oświetla je pomarańczowym blaskiem, podkreślając błysk nowiutkich zamków. Poświęciłem całą noc,

zakładając dodatkowe zabezpieczenia, robiąc wszystko, żeby uczynić to miejsce bezpieczniejszym. Nie powstrzymam Carmeli przed wizytą tutaj, ale mogę utrudnić jej wtargnięcie do środka. - Co takiego mówią? Karissa spogląda na mnie. Włosy ma rozczochrane, piżamę pogniecioną. Musiała dopiero co obudzić się z głębokiego snu, z oazy spokoju, gdy ja przez ostatnie kilka godzin tonąłem w paranoi. Ilekroć coś zatrzeszczało w domu, wariowałem. - Historia się powtarza - mówi. - Za pierwszym razem jako tragedia, za drugim jako farsa. Karol Marks. Rozpoznaję cytat. Daniel Santino musiał ją tego nauczyć. Hmm... Macham w stronę drzwi wejściowych. - Mam rozumieć, że cię to bawi? - Niespecjalnie - odpowiada, zbliżając się powoli. - Raczej zastanawia. Całe życie spędziłam uwięziona za zamkniętymi drzwiami, a tutaj znowu mi się to przytrafia. Zawsze wiedziałam, że coś jest na rzeczy, kiedy mama zaczynała kupować dodatkowe zamki i zabijać okna dechami. Mam lekkie déjà vu, widząc, jak robisz to samo. Z wahaniem sięgam do kieszeni i wyciągam zestaw kluczy. Rzucam je bez ostrzeżenia, więc spadają i dzwonią o drewnianą podłogę. Ona zaś schyla się i podnosi je, obserwując mnie z zaintrygowaniem. - Nie jesteś tu uwięziona, Karisso. Zaciska pięść na pęku kluczy, przepala mnie spojrzeniem na wylot i unosi brew. Przez dłuższą chwilę milczy, potem pyta z przekąsem: - Czyżby? - Nie jesteś. Możesz wyjść z domu, kiedy tylko zechcesz. - Doprawdy? - Oczywiście. Ale to nie znaczy, że za tobą nie pójdę. Gapi się na mnie przez chwilę, po czym odwraca wzrok, skupiając go z powrotem na nowych zamkach. - Cofam to. - Co takiego? - Jednak to zabawne - mówi, choć w jej głosie nie ma krztyny rozbawienia. - Jedynym powodem, dla którego dorastałam w zamknięciu,

byłeś ty, a teraz dzieje się to samo, znowu przez ciebie. Ironia losu, nie sądzisz? - Prawie jak w piosence Alanis Morissette. -Czyjej? Potrząsam głową i idę w jej stronę. - Nieważne. Czasami zapominam, jaka jesteś młoda. Patrzy mi w oczy. - Nie ja jestem młoda, tylko ty jesteś stary. - Hmm... - Zatrzymuję się tuż przed nią. - Pamiętam, jak kiedyś, nie tak dawno temu, zarzekałaś się, że nie jestem stary. Tej samej nocy mówiłaś też, żebym z tobą został, a ostatnio jasno dałaś do zrozumienia, jak tego żałujesz. Nie powinienem być zaskoczony, jeśli cofniesz wszystkie swoje słowa. Wytrzymuje moje spojrzenie przez kilka sekund, ale potem odwraca wzrok. Nie czekam, co się dalej wydarzy. Mijam ją i idę do swojej pieczary. Jestem wycieńczony i sfrustrowany, Chcę tylko zwalić się na sofę i spać wiele dni, ale nadal mam zbyt wiele do zrobienia. Dość czasu już zmarnowałem. Kiedy pojawia się Karissa, wiszę akurat na telefonie z American Express. Spodziewam się, że usiądzie na sofie, włączy telewizor i będzie robić to, co zwykle, ale zaskakuje mnie, zbliżając się do biurka. Siada na rogu. - Muszę anulować swoją kartę i zamówić nową - mówię do konsultantki. - Chciałbym też uzyskać informację, czy była ostatnio używana. Babka wygłasza zwyczajową gadkę o bezpiecznym przedziale czasowym i przegląda moją historię. Ostatnio użyto karty na stacji benzynowej na północnych obrzeżach miasta w noc, gdy została skradziona. Hmm... Kiedy wszystko jest już załatwione, rozłączam się i patrzę, jak Karissa w zamyśleniu wygląda przez okno za moimi picami. Próbuje żyć inaczej ze względu na mnie, lecz tak naprawdę niewiele się zmienia. Nie chcę, żeby zachowywała się jak więzień, ale to oczywiste, że czuje się tu jak w pułapce. Nawet sama tak powiedziała. - Mam coś dla ciebie - mówię. - Ja ni...

- Niczego ode mnie nie chcesz - kończę za nią. - Rozumiem, Karisso. - Właściwie to miałam zamiar powiedzieć, że niczego nie potrzebuję. - Cóż, nieważne, bo myślę, że to ci się spodoba. Otwieram górną szufladę biurka, wyciągam kwit z NYU i podaję jej. Bierze go i powoli rozkłada. Gdy jej wzrok pada na rachunek, ściska nerwowo papier. Czyta uważnie. - Opłaciłeś moje czesne? - Opłaciłem. -Ale skąd ty... To znaczy... Jak dowiedziałeś się, że... -przerywa i potrząsa głową. - Nieważne. Czy w ogóle jest cokolwiek, czego o mnie nie wiesz? Niewiele, jak sądzę, a nawet jeśli, wkrótce się dowiem. - Nie musiałeś tego robić - dodaje, patrząc na mnie. - Nie zamierzałam cię o to prosić. - Wiem - odpowiadam. - Dużo ryzykowałaś, przyjeżdżając tu na studia. Jeśli szkoła naprawdę jest dla ciebie ważna, nie powinnaś rezygnować. Chyba brakuje jej słów. Kilka razy otwiera i zamyka usta. Po paru próbach odwraca wzrok, rezygnując z ciągnięcia rozmowy. Wiem, że jest wdzięczna, nawet jeśli tego nie powie. Wzdycham, odsuwam fotel i wstaję, chwiejąc się lekko. Zaciskam powieki, chwytając się biurka. Biorę kilka głębokich wdechów, żeby złapać równowagę. Kiedy otwieram oczy, dostrzegam, że Karissa mnie obserwuje, ale nie przeciągam tego dłużej. Nie chcę, żeby się martwiła. Wychodzę bez słowa. Idę na górę, pod prysznic. Stoję pod chłodnym strumieniem wody, mając nadzieję, że to mnie rozbudzi, zanim pójdę się przebrać. Potem, nadal oszołomiony i nieobecny myślami, człapię do szafy, zakładam garnitur, wiążę krawat. Siadam na łóżku, trzymając parę butów. Zerkam w stronę drzwi. Karissa opiera się o framugę. Wciąż ma mi coś do powiedzenia. Chyba w końcu znalazła słowa. - W ogóle nie spałeś tej nocy. - Dziwię się, że to zauważyłaś. - Zawsze zauważam. - Więc dziwię się, że cię to obchodzi.

- Obchodzi. Zawsze. - To w sumie ma sens - mamroczę, zakładając buty i śmiejąc się gorzko. - Obchodzi cię, gdzie jestem, bo chcesz, żebym był daleko. Nie protestuje, ale wzdycha dramatycznie, kiedy wstaję, by założyć płaszcz. - Wychodzisz? Znowu? - Muszę załatwić kwestie związane z samochodem. Zająć się nowym prawem jazdy i innymi dokumentami, które miałem w portfelu. - Czy to nie może poczekać? - Nie - odpowiadam. - Nie może. - Więc jakiś czas cię nie będzie? To pytanie sprawia, że przyglądam jej się z uwagą, zastanawiając się, co się za nim kryje. - Może. - Och... - Czyżbyś planowała urządzić małą imprezę pod moją nieobecność? A może uciec, kiedy zniknę z pola widzenia? - Oczywiście, że nie - odpowiada cicho. - Po prostu pomyślałam że, no wiesz, może mogłabym pojechać z tobą. Na te słowa moje palce zamierają na guziku zapinanego właśnie płaszcza. - Chcesz jechać ze mną? - Jeśli nie masz nic przeciwko... Chyba że planujesz robić coś... No wiesz... - Nielegalnego? - zgaduję i potrząsam przecząco głową. -Dziś same nudziarstwa dla porządnych obywateli. Żadnych ciemnych występków ani szarej strefy. Słowo harcerza. Lekko się uśmiecha. - Byłeś harcerzem? - Owszem - przyznaję. - Aż do gimnazjum. - Naprawdę? -Tak. - Widać od zawsze pociągały cię organizacje. Mimo woli wybucham śmiechem. Z zasady nie opowiadam o pracy i w żaden sposób nie daję się połączyć z działalnością przestępczości zorganizowanej, ale ona nie jest idiotką, a ja mam dość udawania.

Przejrzała mnie. - Lubię myśleć, że dzieje się to z korzyścią dla obu stron -tłumaczę. Organizacje uczą mnie tego, co powinienem wiedzieć, a ja wykorzystuję to, by przydać się najlepiej, jak mogę. - Czego nauczyłeś się w harcerstwie? - Podstaw. Wiązania różnych węzłów, śledzenia, strzelania do celu, rozniecania ognia... Przetrwania. - A w tej... eee... drugiej organizacji? Zastanawiam się chwilę nad odpowiedzią. - Właściwie prawie tych samych rzeczy. Karissa przygląda mi się uważnie. - Musisz więc być naprawdę dobrze wytrenowany. Robię kilka kroków i staję tuż przed nią. Tak blisko, że czubkami butów dotykam jej palców. Wpatruje się we mnie intensywnie i przygryza wnętrze policzka. Ostrożnie przeciągam palcami po linii jej szczęki i patrzę na drżące wargi. - Co mówiłem o wypytywaniu o te sprawy? - Że powinnam uważać, o co pytam - odpowiada cicho -bo odpowiedzi mogą mi się nie spodobać. - Dokładnie. - Ale ja o nic nie pytałam. Stwierdziłam tylko fakt. -Człowiek uczy się przez całe życie - niemal szepczę, nachylając się ku niej. - Nikt i nic nie da ci takiej wiedzy jak świat, który obserwujesz. Jestem niezły, ale nie zawdzięczam tego żadnym szkoleniom. To świat nauczył mnie, jak sobie radzić. Niewielu widziało, co potrafię, Karisso... A jeszcze mniej osób żyło dość długo, by o tym opowiedzieć. Cała sztywnieje... Widzę, jak napinają się jej mięśnie, kiedy próbuje stać nieruchomo, choć moje słowa wywołują w niej dreszcze. Mijam ją i wychodzę na korytarz. - Będę na dole. Przebierz się, jeśli masz ochotę pójść ze mną. To zależy od ciebie. Nie spodziewam się, że zejdzie. Nie sądzę, by w ogóle pokazała się, zanim wyjdę. Biorę trochę gotówki z sejfu ukrytego w mojej pieczarze, zapasowe kluczyki, paszport i kilka ważnych papierów. Idę w stronę drzwi, a potem powoli kieruję się na podjazd, badawczo przyglądając się autu.

Jest kilka wgnieceń na drzwiach od strony kierowcy, ale kaliber .22 nie dał rady opancerzonym blachom Mercedesa S-Guard. Kupiłem ten samochód, bo jest prawdopodobnie najbezpieczniejszy na rynku. Może nie gwarantuje stuprocentowego bezpieczeństwa, ale tego nic nie może mi zapewnić Wystarczająco potężna broń przebije się przez każdą konstrukcję. Jednak na taką, która może zostać wycelowana we mnie, powinien wystarczyć. Najgorzej wygląda boczne okna Pajęcza sieć pęknięć w rogu szpeci hartowane szkło. Pociągam za klamkę i zamieram, kiedy drzwi stają przede mną otworem. Na skórzanych obiciach widać wyraźne ślady krwi, ale poza tym jest czysto. Wnętrze samochodu zostało dokładnie wytarte. Słyszę za plecami jakieś szmery. Odwracam się szybko. Zbyt szybko, a wstrząs bólu niemal mnie powala. Mocno chwytam się drzwi i zamykam oczy, by powstrzymać zawroty głowy. Kiedy ponownie je otwieram, widzę Karissę. Ma na sobie dżinsy, obcisły czarny top, wysokie czarne butv i różową apaszkę. Włosy zaplecione w luźno opadający na bok warkocz, twarz muśniętą lekkim makijażem. Bardzo przypomina kobietę, którą zobaczyłem przy pierwszym spotkaniu. Tę, która mnie zauroczyła. Znów pomyliłem się co do niej. -Próbowałam zmyć krew; ale nie chciała zejść - mówi, wskazując na obicia. - Pomyślałam... Cóż, doszłam do wniosku,. że będziesz miał w tym więcej doświadczenia. W tych słowach nie było sarkazmu. Przecież to prawda. - Nie musiałaś. Wzrusza ramionami. - Przynajmniej tyle mogłam zrobić. Ale naprawdę nie powinna... Wzdycham i siadam za kierownicą. Czekam, aż Karissa zajmie miejsce i zapnie pasy, po czym włączam silnik i ruszam. Jest cicha, kiedy kręcę się po mieście, załatwiając różne sprawy, i marnuję nieludzką ilość czasu, by zdobyć nowe prawko. Cały czas mi towarzyszy. - To już ostatni przystanek - oznajmiam. - Ktoś musi zająć się samochodem. Wodzi oczami po popękanym oknie.

- Jedziemy do warsztatu Donizettiego? Unoszę brwi. -Gdzie? - Do Donizettiego - powtarza, po czym patrzy na mnie. -Tak się chyba nazywał. Znalazłam wizytówkę i... Sięga do schowka. Żołądek ciąży mi jak kamień, gdy uświadamiam sobie, o czym mówi. Kurwa. Zanim zdąży odnaleźć karteczkę, powstrzymuję ją, przymykam drzwiczki schowka i potrząsam głową. - Wszystkie naprawy załatwiam u oficjalnego dealera. - Och. - Usadawia się z powrotem w fotelu. - Sądziłam, że on ci dotąd pomagał. Nie komentuję, a ona nie ciągnie tematu. Co za ulga. Jest późne popołudnie, gdy docieramy do warsztatu Mercedesa we wschodnim śródmieściu. W holu panuje spokój, kręci się tu tylko kilka osób. Rozmawiają ze sprzedawcami albo czekają. Staję przy oblanym dziwną, błękitną poświatą kontuarze. - Proszę poczekać, to powinno zająć góra kilka minut, panie Vitale mówi recepcjonistka. Krwistoczerwone usta uśmiechają się do mnie szeroko, odsłaniając nienaturalnie białe zęby. Uśmiech jest sztuczny, wymuszony, za takie uśmiechy się płaci. Nie znoszę, kiedy ludzie szczerzą się bez potrzeby, jakby ich twarzami ktoś sterował pociągając za niewidzialne sznurki. - Niech pan spocznie, wkrótce ktoś do pana podejdzie. Zabiera mój ostatni komplet kluczy i się oddala. Wzdycham przeciągle i odchodzę od kontuaru. Karissa wierci się bezmyślnie w niebieskim krześle po drugiej stronie lobby. Podchodzę do niej. Zerka na mnie, ale mijam ją i idę dalej. Wkrótce wraam z dwoma espresso. - Trzymaj - mówię. - To może zająć chwilę. Mówią „kilka minut”, ale to zwykle raczej parę godzin. - Dziękuję - odpowiada, biorąc ode mnie papierowy kubek. Wynagradza mnie delikatnym, wdzięcznym uśmiechem. W przeciwieństwie do tego, który widziałem przed chwilą, jest autentyczny. Lubię ten uśmiech. Tęskniłem za nim. - Nie ma za co - odpowiadam, siadając obok. Krzyżuję przed sobą nogi i pociągam łyk espresso. Gęstsze niż zwykle piję, z wyczuwalną nutą goryczy. Krzywię się, gdy smak rozpływa się w

moich ustach i zerkam w stronę Karissy, która marszczy nos. - Ta kawa jest ohydna. - To espresso. Prycha, biorąc kolejny łyk. - Co za różnica. - No wiesz? Naprawdę? - Kręcę głową z niedowierzaniem.- Hańbisz włoski naród rozproszony po całym świecie. Śmieje się. - Dobrze, że nie jestem Włoszką. - Och, ależ jesteś - wyjaśniam. - Twój ojciec był obywatelem Włoch, więc z automatu ty także. Waha się chwilę, zanim pociągnie kolejny łyk. - Moja mama też? - Cóż... - mruczę i zerkam na Karissę. - Jej rodzice, a twoi dziadkowie... mieli przodków z Włoch. Otwiera szeroko oczy. - Moi dziadkowie? - Tak. Przecież też ich masz, jak wszyscy. Widzę to po niej - nigdy nie przyszło jej głowy, że może ma gdzieś więcej krewnych. - Ale oni już nie żyją, prawda? - pyta cichym głosem. - Kiedy dorastałam, mama powtarzała, że zginęli, - Tak, w wypadku samochodowym. - Przynajmniej w tej kwestii nie kłamała. - Najwyraźniej. Ale wiesz, miałaś oboje rodziców. Matka Johnny'ego wciąż się trzyma. - Naprawdę? - Tak. mieszka w Harlemie. Zgorzkniała jędza. Wyrzuciła twojego ojca z domu na zbity pysk, kiedy skończył szesnaście lat. Ma na imię Janice. - Janice - powtarza. - Interesujące. Siedzę tak, popijając espresso, aż powraca recepcjonistka. Wciąż ma przyklejony do twarzy sztuczny uśmiech. - Panie Vitale, czy ma pan ze sobą jakiś dokument tożsamości? Musimy zweryfikować, czy jest pan właścicielem, abyśmy mogli zamówić z centrali dodatkowy komplet kluczyków. -Tak.

Sięgam do kieszeni płaszcza i wyciągam tymczasowe prawo jazdy, Dołączam do tego paszport, gdyby potrzebowała czegoś ze zdjęciem. Odchodzi, a po chwili wraca i oddaje dokumenty. Zaczynam wsuwać je z powrotem do kieszeni, lecz głos Karissy przecina ciszę: - Mogę zobaczyć? Zerkam na nią. - Co zobaczyć? - Twój paszport. Waham się chwilę, ale przecież chyba nic się nie stanie, jeśli go zobaczy. Może się dowiedzieć tylko rzeczy, które sam bym jej powiedział, gdyby zapytała. Otwiera książeczkę i natychmiast wybucha śmiechem. Napawam się jego dźwiękiem, czując, jak rozluźnia napięcie w moim ciele. Doskonale wiem, z czego się śmieje, nie musi nawet mówić. - Michele? Masz na drugie Michele? Wymawia to imię jak większość Amerykanów, miękko, jakby było kobiece. Śmieje się coraz głośniej, powtarzając je raz za razem. Michele. - Nie wymawia się tego „Miszel” - poprawiam ją. Ileż razy wypowiadałem te słowa, dorastając? - Tylko „Mikele”. To włoski odpowiednik waszego Michaela. - Jesteś Włochem? - No przecież. -Obywatelem Włoch jak mój... jak Johnny? Biorąc pod uwagę to, jak się nazywasz, wszystko by na to wskazywało, ale paszport masz amerykański, więc... - Och, nie - odpowiadam. - Urodziłem się i wychowałem w Nowym Jorku. -Więc twoi rodzice po prostu lubili, ehm... tradycyjne imiona? - pyta, jąkając się lekko przy słowie „tradycyjne” i ewidentnie powstrzymując się od śmiechu. - Takie jak „Miszel”. Znowu się śmieje, jeszcze głośniej, specjalnie przekręcając moje drugie imię. Wyciągam rękę, żeby odebrać jej paszport, ale trzyma go mocno i nie chce oddać. - Nie, czekaj, oglądam. Potrząsam głową z rezygnacją. Nie mam w sobie na tyle energii, by się na nią złościć, nawet kiedy tak do siebie chichocze. Trzeba odwagi,

żeby się ze mnie naśmiewać. Przecież wie, kim jestem i do czego potrafię być zdolny. Mimo to nie obawia się reakcji. W głębi duszy wcale się mnie nie boi. Znowu zapomina, że powinna mnie nienawidzić. Zapomina, jakim potrafię być potworem. Nie mogę się na nią w takiej sytuacji złościć. Uśmiecham się więc, choć robię to na siłę. - A tak już całkiem poważnie, czemu dali ci takie tradycyjne imię? - Musiałabyś spytać moich rodziców. Nie miałem z tą decyzją nic wspólnego. - A oni jakie nosili imiona? - Ojciec ma na imię Giuseppe. - A matka? Zwlekam z odpowiedzią, bo wiem, że znowu zacznie się śmiać, ale czuję, jak świdruje mnie wzrokiem w oczekiwaniu. Dopijam espresso w milczeniu. Dealer, który zawsze obsługuje mój samochód, pojawia się w holu, rozgląda uważnie dookoła i w końcu mnie dostrzega. - Michelle - odpowiadam, wymawiając to imię „Miszel”. -Nazywa się Michelle. Wstaję i wyrzucam kubeczek do kosza na śmieci, a Karissa parska śmiechem, tak jak przewidywałem. Moje imię jest włoskim ekwiwalentem amerykańskiego „Michaela”, ale niezaprzeczalnie zostałem tak nazwany po matce. Karissa śmieje się głośno. Nachylam się nad nią ostrożnie, opierając ręce na oparciu jej krzesła. Zerka na mnie, a śmiech się urywa. Przysuwam się powoli, wpatrując się w nią intensywnie i śmiertelnie poważnie, - Śmiej się, póki możesz - mówię, patrząc jej w oczy, gdy stykamy się nosami, a potem szepczę do ucha: - Zobaczymy, czy to imię nadal będzie cię bawić, kiedy następnym razem zmuszę cię, byś je wykrzyczała. Otwiera szeroko oczy. Rozbawienie szybko się rozprasza, za to na policzki wypływa rumieniec. Odsuwam się i zwracam w stronę dealera. Szczerzy się do mnie. Kolejny sztuczny, wymuszony uśmiech. Stale mnie tu takimi raczą. Podaje mi jakieś papiery, w tym rachunek i zapasowy kluczyk. - Zamówiłem kopię klucza, ale dotrze za około tydzień -mówi. Skradziony egzemplarz dezakty wowałem zdalnie, nie będzie już nim można uruchomić silnika. Niestety złodziej nadal będzie w stanie

otworzyć nim drzwi i bagażnik, ale jeżeli podejmie taką próbę, włączy się alarm i tylko pan zdoła go wy-łączyć. Możemy umówić się na wymianę zamków otwieranych kluczykiem, jeśli ma pan taką potrzebę. - Przemyślę to - odpowiadam, kiwając głową. - Dziękuję. Odwracam się, by wrócić do Karissy, bo mam wrażenie, że rozmowa została zakończona, ale dealer woła za mną: - Co do zniszczeń, to znaczy śladów po... kulach... Karissa rzuca mi zaniepokojone spojrzenie. - Co z nimi? - pytam ze spokojem. - Czy chciałby pan, abyśmy je usunęli? Na szczęście wnętrze nie zostało uszkodzone, ale... Nasz warsztat blacharski może zająć się naprawą. - Może innym razem. Udaję się do recepcji i płacę rachunek. Wściekam się na utratę portfela, wyciągając gotówkę prosto z kieszeni. Wreszcie w towarzystwie Karissy wychodzę z salonu. Idziemy do samochodu, zaparkowanego niedaleko tutejszego warsztatu. Otwieram przed nią drzwi. Zatrzymuje się przy nich na chwilę i przygląda mi się badawczo. Widzę w jej oczach zaciekawienie. Przysięgam, że odpowiedziałbym na wszystkie pytania, po prostu nigdy nie zadaje tych właściwych! Bez szemrania wślizguje się na fotel pasażera i czeka, aż zamknę drzwi. Siadam za kierownicą i odpalam silnik Zaraz potem wtapiamy się w korek na Manhattanie. Nadal trzyma mój paszport. Otwiera go i kartkuje strona po stronie w wielkim zamyśleniu. - Nie ma Włoch. - Słucham? Pokazuje mi paszport. - Nie ma żadnych pieczątek z Włoch. - Jakoś nigdy tam nie stemplowali. - Dlaczego? - Nie wiem. - Nie zastanawiałem się nad tym wcześniej. Cieszyłem się, że ilekroć lądowałem w Rzymie, przepuszczali mnie bez ceregieli. - To ma jakieś znaczenie? - Mówiłeś, że byłeś we Włoszech. Odwracam się do niej, zatrzymując wóz na czerwonym świetle, zaskoczony jej oskarżycielskim tonem.

- Bo byłem. Patrzy na mnie rozdarta. Niepewna, czy powinna mi wierzyć. Zaczynam rozumieć, czemu to takie ważne. Wciąż szuka powodu, by we mnie wątpić, jakiegoś pretekstu, aby podsycić swoją nienawiść. Kurczowo chwyta się przebłysków sceptycyzmu, żeby przekonywać samą siebie, że nie powinna mnie kochać. Nie chce tego uczucia. Trudno ją za to winić. A jednak takie są fakty. Kocha mnie. I pewnie nienawidzi siebie za to bardziej, niż ostatnimi czasy nienawidzi mnie. Odwracam się od niej, kiedy światło zmienia się na zielone. Wydaje się, że na razie postanowiła mi wierzyć. Przebiegi wzrokiem po pieczątkach, jakie udało mi się zebrać, po czym wrzuca paszport do schowka i rozsiada się wygodnie w fotelu, by bez przeszkód móc patrzeć przez okno. - Czy twoi rodzice mieszkają w Nowym Jorku? -Tak. - TU? W centrum? -Tak. - I nigdy się z nimi nie widujesz? -Nie. - Czemu? Wzdycham i znowu hamuję na czerwonym. Cholerne światła. Jak tak dalej pójdzie, droga na Brooklyn zajmie nam sporo czasu. Jestem wykończony, niedobrze mi, cały jestem obolały. Zerkam na nią z irytacją, ale patrzy na mnie z takim przejęciem... - A ty co, piszesz moją biografię? Przewraca oczami. - Po prostu chcę zrozumieć, kim właściwie jesteś, Naz. - Wiesz, kim jestem. -Nie, nie wiem - mówi zdecydowanym, ostrym tonem. Wyczuwam w nim nutkę złości, która przyprawia mnie o gęsią skórkę. - Jesteś jak bohater z kreskówki. Zarys mężczyzny, niewyraźny szkic postaci. Próbuję uzupełnić twój obraz, wypełnić czarny obrys kolorami. Nie wiem, jak tego dokonać, jak dociec, kim naprawdę jesteś. Mogę tylko próbować wyciągnąć to z ciebie. - Co chciałabyś wiedzieć?

- Wszystko - odpowiada. - Chcę wiedzieć o tobie wszystko. Pamiętam, jak powiedziałeś, że to, co usłyszę, może mi się nie spodobać. Nie dbam o to. Jeśli ma się nam coś udać, czymkolwiek by nie było to, co właściwie próbujemy razem zbudować, muszę najpierw zrozumieć, co czyni te odpowiedzi tak paskudnymi. Rozważam przez chwilę jej słowa, siedząc w ciszy i wpatrując się w czerwone światła w oczekiwaniu, aż się zmienią. Gdy włącza się zielone, robię nagły zwrot i zajezdzam drogę pozostałym, nie przejmując się trąbieniem. Skręcam w lewo, w pobliską uliczkę, a po chwili w kolejną. Oddalamy się od Brooklynu, praktycznie wracając tam, skąd przybyliśmy. - Zgłodniałaś? - pytam, zerkając na Karissę. Patrzy na mnie z niedowierzaniem. Widzę w jej oczach furię. Czuje się zignorowana. Jeśli udało mi się nieco rozbić dzielący nas mur, to właśnie zaczęła go odbudowywać. Znów będzie się pilnować, znów przywdzieje swoją zbroję. Ale w tej chwili się z tego cieszę. Bo prawdopodobnie mur jej się teraz przyda. - Nic dziś jeszcze nie jadłaś - mówię, nie doczekawszy się odpowiedzi. - Owszem, za to ty nie jadłeś od tygodnia. Przesadza, lecz to bez znaczenia, bo dzisiaj też nie mam zamiaru jeść. - Musisz być głodna. Zabiorę cię gdzieś. Kręci tylko głową i odwraca się ode mnie. Nic więcej nie mówię, w milczeniu jadę przez Manhattan. Rzucam Karissie przelotne spojrzenia, ilekroć zatrzymują nas czerwone światła, Złość nadal gości na jej twarzy Z każdą chwilą rośnie, tak jak ciekawość. Zdaję sobie sprawę, że bardzo chce mnie spytać, dokąd jedziemy, zażądać, żebym powiedział, gdzie ją zabieram. Knajpka mieści się w starym ceglanym budynku w Hell‘s Kitchen, wciśnięta pomiędzy sklepik mięsny a spożywczy. Metalowe kraty niepotrzebnie okrywają przyciemniane szyby, nad nimi wisi zielona markiza. Na ceglanej ścianie drukowanymi literami napisano „Włoskie Delikatesy”. Prawdziwa nazwa tego miejsca już tutaj nie figuruje. Szyld zdjęto dawno temu. Widać jednak, gdzie wisiał, bo w tych miejscach ściana jest wyraźnie odbarwiona. Nie ma to tak naprawdę większego znaczenia. Z nazwą czy bez, to

kultowe miejsce. Ludzie przyjeżdżają z północy stanu po ulubione kanapki, świeżą mozzarellę, kawałek wędzonej szynki. Właściciele mogliby równie dobrze otworzyć food trucka i sprzedawać swoje cuda na ulicy, a klienci i tak by się do nich zjeżdżali. Wszyscy odczytują brak szyldu jako znak skromności właściciela. Sądzą, że nie obchodzi go uznanie. „Liczy się tylko jedzenie”, mówi ludziom, kiedy go o to pytają. Kogo interesuje nazwa, skoro przychodzi się tutaj jeść? Ja jednak wiem swoje. Tu nie chodzi o pokorę, lecz o żal. On po prostu nie dba już o nazwę. Parkuję na rogu, najbliżej jak się da, i wrzucam drobniaki do parkometru. Karissa siedzi w samochodzie, jakby nie miała w planach wychodzić, ale w końcu do mnie dołącza, choć wyraz jej twarzy nie zmienił się ani odrobinę. - Nie musimy tu być, jeśli nie masz ochoty - mówię. - Natychmiast zabiorę cię do domu, jeżeli tylko zechcesz. Jakaś część mnie ma nadzieję, że się zgodzi. Wystarczająco dużo syfu wydarzyło się w tym tygodniu, żeby koronować go tym, co ma zaraz nastąpić. Niestety nie będzie mi dane się wykpić. - Nie, skoro już tu przyjechaliśmy - mówi, ręką wskazując otoczenie. Nie ma pojęcia, gdzie się znajdujemy. - Równie dobrze możemy zostać. - Jeśli jesteś tego pewna... - Jestem. Sam cholernie chciałbym mieć taką pewność. Prowadzę ją, delikatnie opierając dłoń na jej plecach. Zwalniam, gdy zbliżamy się do znajomej knajpki. Uważnie rozglądam się dookoła, instynktownie szukając czegokolwiek, co mogło się zmienić od mojej ostatniej wizyty, ale wszystko jest dokładnie takie, jak zapamiętałem. Otwieram drzwi. Zawieszony nad nimi stary dzwonek brzęczy głośno. Jak zwykle działa mi na nerwy. Wewnątrz jest skromnie - podłoga w szachownicę, kilkanaście drewnianych stolików, przyćmione oświetlenie i wysoka, zakrzywiona lada. Przeszklone półki zajmują połowę pomieszczenia. Pełno na nich wędlin i serów. Wysłużone, ręcznie spisane menu góruje nad wszystkim. Młody facet siedzi przy kasie, obsługując czekających w kolejce klientów, a nieco dalej drugi mężczyzna tnie zamówione mięso. Kawał mocnego chłopa, ponad sto osiemdziesiąt centtymetrów wzrostu,

ciemne, chaotycznie układające się loki tu i ówdzie przyprószone siwizną. Mimo wieku porusza się płynnie. To twardziel. I właściciel tego miejsca. Gwiżdże głośno jak gigantyczny krasnal z Królewny Śnieżki. Te gwizdy oraz odgłosy krojenia są jedynymi dźwiękami towarzyszącymi klientom. Nie ma telewizorów, nie ma muzyki, nie ma Wi-Fi. Ot, facet pogwizduje Walkin in the rain Johnniego Raya. Nie słyszałem tej piosenki od wieków... Karissa zajmuje miejsce na końcu kolejki. Przyłączam się do niej bez słowa. To pogwizdywanie zjada mnie od środka. Z każdą sekundą kolana mam coraz bardziej miękkie, wzrok rozmyty, a w głowie pulsującą od bólu miazgę. Pocę się. Kulę w sobie. Wsadzam ręce do kieszeni. To był kurewsko beznadziejny pomysł. Żadne z nas się nie odzywa. Karissa po cichu studiuje menu. Stopniowo posuwamy się do przodu. Trwa to zaledwie kilka minut. Przed nami wszyscy zostali obsłużeni, za nami stoją dwie, może trzy osoby. Facet przy kasie zerka na nas. Nie może być dużo starszy od Karissy, początkowo wydaje się, że zauważa tylko ją. Uśmiecha się w taki sposób, jakby chciał powiedzieć, że chętnie zabrałby ją na obiad, a potem zjadł na deser, po czym pyta entuzjazmem: - W czym mogę pomóc? Mam ochotę sięgnąć przez ladę, złapać go za gardło i wyrwać mu struny głosowe za sam fakt, że się do niej odezwał. Gdybyśmy byli gdzie inaczej, pewnie bym to zrobił. Wypatroszyłbym chłopaka, bo miał czelność choćby pomyśleć o flircie z Karissą. Ale w moim obecnym stanie ten wypierdek mógłby mi nawet dołożyć. Żałosne. Karissa odwzajemnia uśmiech, po czym patrzy mi w oczy, oczekując, że odpowiem na jego pytanie. Gapię się na faceta i obserwuję, jak jego wyraz twarzy ulega zmianie, gdy mnie zauważa. Chrząkam i zwracam się do Karissy; - Zamów, co tylko chcesz, skarbie. Jeszcze zanim dokończę zdanie, w pomieszczeniu zapada cisza. Krojący mięso nóż zawisa w powietrzu, gwizdanie urywa się w połowie frazy. Czuję w powietrzu nagłą zmianę, napływ chłodu, jakby słońce zniknęło za gęstymi chmurami, okrywając świat cieniem. W takich

cieniach żyją ludzie mnie podobni. Cały się trzęsę. Czuję na sobie spojrzenia. Nie ruszam się z miejsca, wodzę tylko wzrokiem wzdłuż lady. Usta, które przed momentem tak żywiołowo gwizdały, ściągnęły się w wąską, pogardliwą linię, jakby ich właściciel powstrzymywał się od mówienia. Strzeliłby mi w plecy, gdyby otrzymał taką możliwość. Mogę sobie wyłącznie wyobrażać, co myśli. Patrzy przenikliwie i krytycznie. Oczywiście mnie rozpoznał, ale nie idą za tym żadne sentymenty. Niczego nieświadoma Karissa mówi: - Poproszę kanapkę Italian sub special. Naz, co dla ciebie? - Nic - odpowiadam, wciąż patrząc na tamtego mężczyznę. W końcu odwracam się do kasjera. - Ja podziękuję, więc tylko Italian sub dla niej. Facet drukuje paragon, a ja szybko płacę, nie czekając na resztę. Po prostu rzucam dwudziestkę na ladę i odwracam się. Chwiejnym krokiem idę do stojącego na środku stolika. Karissa dołącza do mnie. Dopóki jej kanapka nie pojawi się na stole, nic nie mówi. Spogląda to na mnie, to na swoje jedzenie, skonfundowana. - Nic nie weźmiesz? -Nie. - Czemu? - dopytuje i bierze gryzą, niemal jęcząc przy przeżuwaniu. Jezu, to jest przepyszne. Wierzę. Jedzenie tutaj zawsze było wspaniałe. Ale nie mógł, bym nic teraz zjeść, a na pewno nie tutaj. - Nieraz mówiłaś, że jestem paranoikiem, bo wierzę, że ludzie mogą próbować mnie otruć, prawda? - No, nie powiedziałbym, że masz paranoję, ale... tak. - Jeśli ktoś naprawdę miałby to zrobić, obstawiałbym jego. Mógłbym założyć się o sporą sumkę. Mówiąc to, wskazuję głową w kierunku lady. Oczy Karissy się rozszerzają. Zerka na kanapkę z rosnącą paniką. Wygląda, jakby dopadła ją fala mdłości. - Spokojnie - mówię, śmiejąc się z jej gwałtownej reakcji -Z twoją kanapką na pewno wszystko jest w porządku. Nic by przy niej nie mieszał - Skąd ta pewność?

- Nie ma ku temu powodu. Nie obraziłaś go. - A ty? - Ja owszem. - W jaki sposób? Gapię się na nią, zastanawiając się, jak odpowiedzieć. - Przez sam fakt, że istnieję. Kiwa głową i wraca do jedzenia, jakby rozumiała, choć z pewnością tak nie jest. Jeszcze nie, nie tak naprawdę. Wkrótce jednak zacznie. Wystarczy poczekać, aż on rzuci na sprawę nieco światła. Musi tylko minąć szok związany z moją obecnością tutaj, musi opaść maska wesołka pogwizdującego przy robocie jak gdyby nigdy nic. Większość ludzi nie zauważa takich jak ja lub uznaje za zło konieczne. Próbuje nie wchodzić w drogę, trzymać się z dala. Lecz on ma zbyt silne poczucie sprawiedliwości, kij w tyłku zbyt głęboko, by trzymać gębę na kłódkę i nie wciskać nos w nie swoje sprawy. Przyjazd tutaj był zdecydowanie złym pomysłem. Powinienem być mądrzejszy. Ale skoro Karissa chce wiedzieć... Samymi opowieściami nie zdołałbym jej za wiele wyjaśnić. Można komuś opowiadać, jak niebieskie jest niebo, ale póki choć raz go nie zobaczy, nie będzie wiedział. Jeśli zaś chodzi o to, jakie uczucia żywi do mnie ten człowiek, przyrównałbym je do nocnego nieba w czarną, bezksiężycową noc. Gwizdanie więcej nie rozbrzmiewa, ale pojawiają się inne dźwięki. Stukanie narzędzi, szuranie szufladami. Przypomina mi to Karissę próbującą gotować. Karissa już niemal kończy, gdy słyszę jego głos. Uprzejmy, ale dość krzykliwy. Brzmi, jakby samymi słowami potrafił obdzierać ludzi ze skóry aż do samych kości. To nic nadzwyczajnego - zagaduje przecież klientów każdego dnia, przy każdej możliwej okazji, upewniając się, że jedzenie jest dobre i im się tu podoba. Nasz stół znajduje się w centrum, ale on zdaje się omijać go szerokim lukiem, zostawiając nas na koniec. Karissa przygląda mu się z zaciekawieniem. Ludzie śmieją się, gdy z nimi żartuje. Ma zaraźliwy śmiech i lubi publiczność, lecz ja z pewnością nie jestem mile widziany na widowni. I ona też nie będzie. W końcu podchodzi do naszego stolika. Karissa spogląda na niego, jej wyraz twarzy natychmiast się zmienia. Zerka na mnie, zbita z tropu.

Czuję, że ze strachu wali jej serce. Dla nas mężczyzna nie ma ciepłego powitania. Ani uśmiechu, ani żartów. Wygląda na wściekłego. Opiera się obiema dłońmi o stół, pochyla, aż jego twarz znajdzie się zaledwie kilka centymetrów od mojej. Czuję promieniujące od niego ciepło, zapach potu, sól zmieszaną z tytoniem. Byłbym w ekstazie, wiedząc, że nigdy już tego nie poczuję. Raz jeszcze pozwalam naszym oczom się spotkać. Próbuję zachowywać się na luzie, ze spokojem. W środku jednak konkretnie mnie skręca. - Nie mógłbyś łaskawie udać się gdzie indziej? - Jego oddech cuchnie aromatyzowanymi cynamonowymi wykałaczkami, które żuje, by nie palić. - Nie mógłbyś jeść gdzie indziej? W tym mieście, Ignazio, są tysiące restauracji. Tysiące. Po coś tu przyszedł? - Jedzenie jest dobre. - Jedzenie jest dobre - szydzi. - Niczego nie zamówiłeś. - Miałem obawy, czy to bezpieczne. Mruży oczy. To go ubodło. - Myślisz, że majstrowałbym przy twoim jedzeniu? Myślisz, że próbowałbym ci zaszkodzić? Otruć, jak mają to w zwyczaju męty, z jakimi się zadajesz? - Sądzę, że to całkiem możliwe. - Wysokie masz o sobie mniemanie. Zawsze tak było. Ale nigdy bym tego nie zrobił. Nigdy. To moje życie. Ta kuchnia jest dla mnie wszystkim. A ty nie jesteś jej wart. Nie jesteś godny moich potraw. Nie marnowałbym żywności na takich jak ty. Jego głos powoli odziera mnie za skóry, kawałek po kawałku. Wpatruję się w niego intensywnie, kątem oka widząc zdumiony wyraz twarzy Karissy. Nie odwracam się do niej. Nie reaguję. Stukam jedynie palcami o blat stołu i chłonę każde jego słowo, mając świadomość, że ona też słyszy. I dobrze. Może dowie się tego, co chciała wiedzieć. Zyska potwierdzenie, że nie tylko ona mnie nienawidzi. Są ludzie, którzy nienawidzą mnie bardziej, niż Karissa kiedykolwiek zdoła. Nie byłaby zdolna do nienawiści tak wielkiej, jaką on mnie darzy. - Szumowina - ciągnie. - Myślisz, że zrobiłbym coś złego? Skaził jedzenie? Zdradził to, co kocham? Ale to ty, Ignazio. Ty, nie ja... To ty

wszystko niszczysz. Głos należy do niego, ale słowa są jej... „Musisz wszystko niszczyć?”, zapytała mnie jakiś czas temu. Sięga do kieszeni i wyciąga dwudziestodolarowy banknot. Rzuca go na stół przede mną, wciąż patrząc mi w oczy. - Nie jesteś tu mile widziany, podobnie jak twoje krwawe pieniądze. Weź je i wynoś się stąd. Dla mnie od dawna jesteś martwy. I dobrze. Nie pozwolę ci już nas nawiedzać. Nie mogę na ciebie patrzeć. Nie mogę patrzeć na demona, którym się stałeś. Lepiej, żebyś pozostał martwy. I Bóg mi świadkiem, nawet na takiego wyglądasz. - Cofa się i przenosi uwagę na Karissę. -Uciekaj, dziewczyno. Uciekaj od niego najdalej, jak możesz. Odprowadzam go wzrokiem, kiedy idzie przez salę prosto na zaplecze. W końcu znika za wahadłowymi drzwiami. Biorę kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. Muszę odzyskać nad sobą panowanie. Po tej tyradzie zapada martwa cisza. Jestem pewien, że Karissa nie była jedyną osobą, która usłyszała jego słowa. - Naz? - szepcze drżącym głosem. Gapię się na wciąż kołyszące się drzwi w zamyśleniu i nadal bębnię palcami o stół. Chwilę później Karissa sięga ku mnie. - Ignazio? Przenoszę spojrzenie na swoją dłoń. A raczej na jej dłoń, leżącą na mojej. Paznokcie pomalowała na bladoróżowy kolor kontrastujący z opaloną skorą. Potem patrzę w jej oczy. Jest zszokowana. Widuję czasem takie spojrzenie u ludzi, którzy czują, że byli świadkami czegoś, czego nie powinni oglądać. Tych obawiających się, jak na to zareaguję. - W porządku - mówię i odchrząkuję, by oczyścić gardło. Głos mi się jednak załamuje, z pewnością nie brzmi tak, jak powinien. - Skończyłaś jeść? Unosi brew i spogląda na resztkę kanapki, jakby nie dowierzała, że w takiej chwili w ogóle o tym wspomniałem. - Eee... tak. - Na pewno? Kiwa głową. - Tak, straciłam apetyt.

- Więc wynośmy się stąd. Zabieram rękę, odsuwam krzesło i wstaję. Czekam, aż Karissa się podniesie. Idąc do wyjścia, nie patrzę na żadnego z klientów. Pieniądze zostawiłem na stole. Niech sobie je wyrzuci do kosza. Co mnie to obchodzi? W drzwiach przepuszczam Karissę przed sobą. Na dźwięk kołyszącego się nad nami dzwonka zamykam oczy i zaciskam zęby. - Co to było? - pyta, zatrzymując się na chodniku. Nie rusza się z miejsca, choć próbuję ją popędzić. - Za kogo ten koleś się, do cholery, uważa? Czemu tak się do ciebie odzywa? Patrzy na mnie, brwi ma uniesione, czeka na odpowiedz. Nie jestem pewien, czego ode mnie oczekuje. To dość oczywiste, jak sądzę. - Nie przepada za mną. - Zauważyłam - mówi, machając w kierunku budynku. -Tylko po co zatrzymujemy się na żarcie, skoro nie jesz? I czemu tutaj? Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś, wiedząc, jak to się skończy? Jest głośna. Robi scenę porównywalną do tej, jakiej doświadczyliśmy w środku. Ludzie mijają nas z zaciekawieniem, - Zadałaś mi pytanie. - Zadałam ci wiele pytań, na które nigdy nie chciałeś odpowiedzieć, o ile nie były akurat dla ciebie wygodne. - Wygodne? Zirytowało mnie, jak użyła tego słowa. Łatwe... Wygodne... Dlaczego ludzie uważają, że to nie jest dla mnie kłopotliwe? - Naprawdę uważasz, że to było dla mnie wygodne, Karisso? Myślisz, że podobała mi się napaść na oczach tych wszystkich ludzi? Że kręci mnie bycie rozszarpywanym na strzępy w miejscu publicznym? Myślisz, że zrobiłem to dla zabawy, do cholery? Otóż nie. Nie podobało mi się ani przez chwilę. Ale zadałaś pytanie, powiedziałaś, że chcesz mnie poznać. Postanowiłem więc wszystko ci pokazać. -Pokazać... co? - Dlaczego nie widuję się z rodzicami. Złość znika z jej spojrzenia, gdy wytrzeszcza na mnie oczy. Coś wreszcie przeskakuje u niej w głowie i zaczyna rozumieć, czemu tu przyszliśmy. Wszystko podaję jej na talerzu. Od zawsze. Gdyby tylko wreszcie, kurwa, zechciała otworzyć oczy i poświęcić mi odrobinę uwagi... „Dawać i brać”. Niestety nie mam teraz dość siły, żeby cierpliwie

stać na brudnym, spękanym chodniku i znosić gapiów w oczekiwaniu, aż coś sobie poukłada. Macham w stronę zaparkowanego na rogu auta. - Możemy jechać, zanim zemdleję? - pytam. - Czy musisz jeszcze trochę na mnie pokrzyczeć? Widzę w jej oczach błysk poczucia winy. Opuszcza głowę i rusza w stronę auta. Wzdycham, potrząsam głową, rozglądam się dookoła. Na moment zatrzymuję się przy przebarwieniach na ścianie, na której wisiała niegdyś nazwa knajpki. Gdy jeszcze miała dla niego znaczenie. Zanim zbrukałem imię, które napawało go dumą. Vitale's. U Vitalego. Kiedy tylko zamykamy się w samochodzie, Karissa zaczyna nawijać. Nie zdążyłem nawet odpalić silnika. - Przepraszam, nie zdawałam sobie sprawy... - Nie przepraszaj. - Przykro mi. Naprawdę. Mówił takie rzeczy... - Mówił szczerą prawdę - odpowiadam, przerywając, zanim zacznie drążyć. - Nie jestem dobrym człowiekiem, Karisso. Ja ci to mówiłem, mówili ci to twoi rodzice, teraz usłyszałaś to jeszcze od mojego ojca. Nie przepraszaj mnie, bo ja nie mam zamiaru przepraszać ciebie. Nie żałuję tego, kim jestem. Chciałaś wiedzieć, więc ci pokazałem, koniec tematu. Nie ma o czym gadać. Moje słowa ją uciszają. Odwraca się ode mnie, przesuwa w fotelu i gapi się przez okno całą drogę na Brooklyn. Kiedy docieramy do domu, słońce zaczyna już chylić się ku zachodowi, a ja wciąż nie zrobiłem wszystkiego, co zaplanowałem. Brakuje mi snu, jestem psychicznie i fizycznie wykończony. Niezły bajzel. Pełen frustracji parkuję na podjeździe, ale zamiast wysiąść zerkam w lusterko na znajomy wóz. Zauważyłem go, gdy tylko wjechałem w swoją uliczkę. Detektyw Jameson. Wprost wspaniale. W końcu jednak wysiadam i czekam. Podchodzi do nas, a jego partner trzyma się z daleka. - Detektywie - odzywam się, gdy Jameson zatrzymuje się kilka metrów od nas. - Co pana sprowadza? - Pomyślałem, że sprawdzę, jak się macie - odpowiada. -Słyszałem, że stanąłeś na nogi. Najwyraźniej incydent w Cobalt Clubie nie spowolnił cię na długo.

Gapię się na niego. Brzmi, jakby wpadł kurtuazyjnie i próbował zagadać, ale nie jestem przecież idiotą. Detektyw przenosi uwagę na Karissę. - Panno Reed, miło znów panią widzieć. Widać, że Karissa spanikowała, bo nic nie mówi. - Cóż - ciągnie Jameson, zwracając się do mnie. Wzrokiem śledzi uszkodzenia na moim samochodzie. - Szkoda wozu. - Nie jest źle, to tylko tak kiepsko wygląda. - Znam gościa, który mógłby to wyklepać. Być może go kojarzysz. Nazywa się Josh Donizetti. Urywa i unosi brew, jakby czekał na potwierdzenie, że wiem, o kim mowa. Oczywiście wiem, a on zdaje sobie z tego sprawę. Widzę to w jego oczach. - Ma zakład niedaleko stąd. Na pewno dałby ci zniżkę. Często robi przysługi gościom takim jak ty. - Jameson odwraca się, jakby miał już odejść, ale po chwili zawraca, pstryka palcami i wzdycha teatralnie. Fatalny z niego aktor. - Ach, zapomnij... Całkiem wyleciało mi z głowy, facet niedawno zmarł. Tragiczny wypadek, i to jaki. Przygniótł go samochód. Skąd jednak mógłbyś o tym wiedzieć... Wpatruje się we mnie. Wie. Skądś wie. Niedobrze. - Nie miałem o niczym pojęcia. Detektyw kiwa głową i zwraca się do Karissy: - Żegnam, panno Reed. Stoję bez ruchu, patrząc, jak odchodzi, a potem, jak ich samochód znika za rogiem. Kiedy tylko przestaje być widoczny, idę prosto do domu, do sypialni. Ściągam płaszcz i buty, siadam na brzegu łóżka. Słyszę, że Karissa też wchodzi do domu i mocuje się z nowymi zamkami, a potem nasłuchuję, jak zmierza na górę. Rozluźniam krawat i zerkam w jej stronę, gdy pojawia się na progu. - Mylisz się - mówi od razu. Ściągam krawat i rzucam na łóżko. - Wątpię. Lekko zadrżał jej kącik ust. Zdaje się, że moja riposta wywołała cień uśmiechu. - A jednak. - Dobra - poddaję się. Rozpinam rękawy koszuli i zastanawiam się, do

czego właściwie zmierza. - W czym tak bardzo się mylę? - Powiedziałeś wcześniej, że nie ma już o czym gadać. Ale to nieprawda, zawsze jest o czym. Wzdycham z irytacją i zaczynam zdejmować koszulę, nie siląc się na odpowiedź. Jeśli chce coś powiedzieć, zrobi to i bez mojej zachęty. - Może nie jesteś dobrym człowiekiem... - Nie jestem. Milknie na chwilę, ale zaraz kończy myśl: - Dobra, ale to nie znaczy, że jesteś złym człowiekiem, Naz. Odrzucam koszulę na bok i patrzę na Karissę. - Więc jakim? - Po prostu człowiekiem. Takim jak wszyscy. Chciałbym wierzyć tym słowom. Miło słyszeć je z jej ust. - „W rzeczy samej, nic nie jest złem ani dobrem samo przez się, tylko myśl nasza czyni to i owo takim”. Uśmiecha się do mnie. Zorientowała się, że cytuję Hamleta. Jest bystra. Wie, co robię. - A ty sam... myślisz, że jesteś zły? Przez moment patrzę na nią w milczeniu. -Tak - Cóż, nie sądzę, żeby zły człowiek tak o sobie myślał - mówi. Prawdziwie zły człowiek nie widziałby w swoich czynach niczego zdrożnego. Czułby się usprawiedliwiony. Niczego by nie żałował. Otwieram usta, bo na końcu języka mam już odpowiednie słowa, ale widząc jej natchniony wyraz twarzy, postanawiam je przełknąć. Myli się. Bardzo, ale to bardzo się myli. Czuję się usprawiedliwiony. Nie żałuję. Nie przepraszam. Jest jak jest. A jednak urzeka mnie, jak bardzo Karissa wierzy w to, co mówi. Jak bardzo pragnie myśleć, że nie jestem zły. Wiem, że to nieprawda, a świadomość tego niczego nie zmienia. Po prostu to akceptuję. Ona wręcz przeciwnie i za to ją kocham. Kolejny powód, by darzyć szalonym uczuciem tę przeklętą kobietę. Mimo tego, co o mnie wie, mimo tego, że przez większość czasu mnie nienawidziła, nie może porzucić tej odrobiny nadziei, że na samym dnie mojej duszy kryje się coś dobrego. Powiedziałem jej, że nie może mnie zmienić, ale ani przez chwilę w to nie uwierzyła. Chciałbym... Naprawdę, kurwa, bym chciał, by jakaś część mojego jestestwa zezwoliła jej mieć

rację. Zamiast się wykłócać odwzajemniam uśmiech. Błądzi, ale pozwalam jej nadal wierzyć. Będę walczył o czystość, jaką w sobie nosi, póki tylko będę w stanie. - Dziękuję. - Za co? - Za to, że tak właśnie myślisz. Uśmiecha się szerzej, rozluźnia ramiona. Sądzi, że przyznaję jej rację, ale wdzięczność nie gasi zachłanności, tak jak woda nie zmyje całej krwi z moich rąk. Na pierwszy rzut oka może nie być jej widać, ale pozostanie na nich i nic tego nie zmieni. Pod wpływem chwili przywołuję ją gestem. Spodziewam się, że odwróci się do mnie plecami, ale o dziwo podchodzi. Oplatam ją ramionami, przesuwam palcami po jej krągłym tyłku, wślizguję się pod bluzkę i kładę dłoń na plecach Karissy. Uwielbiam ją dotykać. - Kocham cię, wiesz? - mówię cicho, wpatrując się w oczy. - Bez względu na wszystko. Mówiłem poważnie. Waha się chwilę, otwiera i zamyka usta, szukając właściwych słów, lecz zamiast powiedzieć mi to samo, szepcze tylko; - Wiem.

Rozdział 10 Brak snu robi z człowiekiem zabawne rzeczy. Wyczerpanie osiąga taki punkt, że nie czujesz się już zmęczony. Senność ustaje. Znużenie zanika. Pojawia się dziwna ulga: myśli masz klarowne, oczy otwarte. Zwą to łapaniem drugiego oddechu. Ten fenomen często towarzyszy też umieraniu... a w każdym razie śmierci naturalnej. Gdy ludzie docierają do granicy i zaczynają rozumieć, że ich ciało dłużej nie wytrzyma, rozpala się w nich jakiś płomień i przez chwilę koniec wydaje się nowym początkiem. Życie spuszcza na cienkiej nitce odrobinę nadziei przed tymi najbardziej zdesperowanymi, by po chwili zabrać im ją sprzed oczu. Sam nigdy tego nie doświadczyłem i jak dotąd nie byłem w pobliżu kogoś, kogo śmierć zabrałaby w sposób naturalny, ale testowałem to na moich celach. Zwykle staram się wykonać robotę możliwie jak najszybciej, lecz czasem zdarzają się wyjątkowe sytuacje. Z fascynacją patrzę wtedy, jak przez moje ofiary przechodzi ta fala ulgi, jak iskrzy im w oczach, kiedy myślą, że może jakimś cudem uda im się wywinąć śmierci. Że może przeżyją. Może zdołają przetrwać. Ale nigdy im się nie udaje. Zastanawiam się, czy to okrutne pogrywać sobie z ludźmi w ten sposób. Czy może powinni być mi za to wdzięczni. Mogę sobie tylko wyobrazić, co czują - ulgę, wdzięczność, szacunek dla życia. Zastanawiam się, ilu z nich w tych ostatnich sekundach swojej żałosnej egzystencji po raz pierwszy odnajduje Boga, bo adrenalina i dopamina dają im takiego kopa. Najwyższy haj zapewniany przez najniższy upadek. Może myślą, że to dar, okazja, której nie można przegapić... a może to jedynie okrutna sztuczka. Nie jestem pewien. I nie wiem, co właściwie bym wolał. To rzeczy, o których myślę, gdy leżę w łóżku w nocy, wpatrując się w ciemny sufit, łapiąc drugi oddech. Ile czasu minęło? Dwa dni? Czterdzieści osiem godzin, odkąd ostatnio zamknąłem oczy i zasnąłem.

„Wyśpię się po śmierci”, mawiał mój ojciec, kiedy matka zamartwiała się, że za dużo pracuje. On też mało sypiał. Życie jest tak krótkie, dla niektórych to ledwie mgnienie oka. Po co marnować jego połowę z zamkniętymi oczami? Wyśpię się po śmierci. Czyli możliwe, że całkiem niedługo... Wzdycham i odwracam głowę, wzrokiem omiatam łóżko. Karissa śpi. Leży na brzuchu z twarzą zwróconą do mnie. Nogę zaczepiła o moją łydkę. Jest tak blisko, że nawet w mroku nocy widzę dokładnie jej rysy. Wygląda tak spokojnie. Ciekawe, czy ma jakieś sny. Zastanawiam się, jak często myśli o śmierci. Zaciskając z bólu zęby, przewracam się ostrożnie na zdrowy bok. Sięgam do Karissy, odgarniam z jej policzka kilka pasemek włosów, zakładam je za ucho, wierzchem dłoni głaszczę ciepłą skórę. Ja myślę o jej śmierci cały czas. Nachylam się, żeby pocałować ją w czoło, a potem zwlekam się z łóżka. Ubieram się po cichu i wychodzę. Idę do kuchni, sięgam po butelkę wody i zerkam na leki pozostawione na blacie. Nadal ich nie biorę. Wychodzę z domu, pilnując, żeby dobrze zamknąć drzwi. Patrzę na zegarek. Jest piąta rano. Nie wiem, dokąd zmierzam ani po co, ale nie mogłem już patrzeć w sufit. Nie mogłem leżeć w łóżku obok Karissy i myśleć o śmierci. Jeżdżę więc bez celu przez jakiś czas, pozwalając, by pochłonęły mnie mrok i cisza. Jakimś sposobem o świcie trafiam w pobliże Hell's Kitchen. Powoli wstaje słońce, robi się coraz cieplej... To będzie upalny dzień. Parkuję samochód obok znajomych delikatesów drugi raz w ciągu doby. Zamykam drzwi i idę tam. Sala jest pusta, krzesła poustawiano do góry nogami na stołach, ale dostrzegam, że za wahadłowymi drzwiami pali się światło. Wiem, że tu jest. Jak zawsze o tej porze. Drzwi są zamknięte. Nie otwierają się, kiedy pociągam za klamkę. Czasami zastanawiam się, czy to przeze mnie założył kraty. Pamiętam czasy, gdy ich tu nie było. Dawno temu szyld z naszym nazwiskiem wisiał w widocznym miejscu. Okna często były otwarte, przyjazne. Zapraszano wszystkich. Ledwie skończyłem osiemnaście lat, kiedy ojciec powiedział, że mam się wynosić i nigdy nie wracać. Tamtego dnia oznajmił, że ja i mnie podobni nie mają tutaj wstępu. Tydzień po tej rozmowie pojawiły się

kraty. Od tamtej pory trzymałem się z daleka. Skręcam za róg i wchodzę w wąską alejkę, na tyły ciągnących się wzdłuż niej budynków. Śmietniki odznaczają się na tle ścian pomazanych sprayem, odór śmieci i szczyn pali mnie w nozdrza. Tylne drzwi są uchylone. Ojciec stoi do mnie tyłem przy długim metalowym stole, kroi warzywa. Nie może widzieć, jak wchodzę, ale słyszy moje kroki. Zamiera i widzę, jak napinają mu się ramiona. Nie odwraca się jednak. Mija pięć, dziesięć, może piętnaście sekund, po czym wraca do pracy. - Dwa razy wciągu jednego dnia, Ignazio - mówi, nawet na mnie nie patrząc. Sieka z fachową precyzją, głośno uderzając ostrzem o deskę. To od niego nauczyłem się, jak z gracją używać noża. Tyle że wykorzystuję tę wiedzę do innych celów. - Słońce już prawie wstało - stwierdzam, wsuwając ręce do kieszeni. Opieram się o ścianę tuż przy drzwiach. - Mamy nowy dzień. Ojciec kończy kroić główkę kapusty i zabiera się za kolejną, - Minęło tylko dwanaście godzin od twojej ostatniej wizyty. To pół dnia. - Cóż mogę rzec? Zawsze jesteś taki gościnny, że trudno mi się powstrzymać. Zapada cisza. Stoję i czekam, aż wreszcie odłoży nóż i się obróci. Wyciera ręce w stary, poplamiony fartuch, a zaraz potem pociera dłońmi twarz, wzdychając przeciągle. Patrzy zmęczonymi oczami, osądza mnie. Giuseppe Vitale jest najbardziej nieustraszonym człowiekiem, jakiego znam. Nigdy nie widziałem, by się przed kimś płaszczył - ani przed policją, ani przed bandziorami, którzy próbowali wymuszać na nim haracze, a tym bardziej nie przede mną. Ma wysokie standardy, a ja nie sprostałem jego oczekiwaniom. Rozczarowałem go już w chwili, gdy zacząłem mówić, a jego krytycyzm z każdym dniem nieuchronnie oddalał nas od siebie. Wyparł się mnie, kiedy zacząłem pracować dla Raya. Z czasem to Ray stał się dla mnie ojcem. Jednak Giuseppe dał mi życie. Takie są fakty. Jestem za to wdzięczny. I szanuję go. Choć bez wzajemności. - Co to za jedna? - pyta, krzyżując grube ramiona na szerokiej piersi. -Kto?

- Dziewczyna, którą tu przywiozłeś. Przyglądam mu się z zaciekawieniem. - Nie wyglądała znajomo? - Wyglądała. Dlatego pytam. Takich twarzy się nie zapomina. Kiedyś codziennie na taką patrzyłem. Dziewczyna po szkole zaglądała tu, żeby kupić ciasteczka twojej matki. Słodka buzia... Dawno już jej nie widziałem. Przez ciebie. Obwinia mnie, oczywiście. To ja rozpętałem lawinę. Ja ustawiłem na jej drodze kostki domina. Gdybym nie okradł wtedy Raya, on nie zaproponowałby mi pracy i pewnie nigdy nie spotkałbym na swojej drodze Johnny’ego i Carmeli. Marię poznałem, gdy mając szesnaście lat, po raz pierwszy wszedłem do domu Raya. Z mojej winy została w to wszystko wciągnięta i mój ojciec o tym wie. Uważał mnie za zbyt słabego, bym dał radę kogoś ochronić. W dniu pogrzebu mojej żony podszedł do mnie, mocno chwycił za ręce, spojrzał mi w oczy i powiedział: - Szczury zawsze opuszczą tonący statek, Ignazio. Na początku myślałem, że chciał okazać zrozumienie. Że współczuje mi tego, jak opuścił mnie przyjaciel. Dopiero później zdałem sobie sprawę, że to mnie nazwał tonącym statkiem. Nie winił Johnny'ego za salwowanie się ucieczką w obronie życia. Nie winił jego i Carmeli za to, że wyskoczyli za burtę. Winił mnie. Bo poszedłem na dno. - To córka Johnny'ego i Carmeli. - Czy ona wie, kim jesteś? -Tak. - Więc dlaczego jest z tobą? To cholernie dobre pytanie. Nie umiem na nie odpowie, dzieć. Mógłbym wymienić tuzin powodów, dla których jest ze mną, ale niczego by nie wyjaśniały. Po prostu nie może inaczej. Nic więcej się nie liczy. Gdyby chciała wyjechać, zrobiłaby to dawno temu. Nadal ma taką możliwość, jeśli stanie się coś, co ją do tego zmusi. W odpowiedzi na moje milczenie ojciec potrząsa głową, odwraca się, chwyta za nóż i wraca do pracy. - Chciałbym móc powiedzieć, że mnie zaskoczyłeś, wciągając tę dziewczynę w swoje afery, ale wcale mnie to nie dziwi. Natomiast twoja matka... Twoja matka byłaby tym zdruzgotana. Rozczarowana.

Zniesmaczona. Siebie możesz niszczyć do woli. Nie obchodzi mnie to. Już się o ciebie nie troszczę Chcesz być jednym z tych durniów, którzy nazywają siebie mężczyznami, ale żyją jak bandyci? Śmiało. Byle z dala od nas, a zwłaszcza z dala od niewinnych małych dziewczynek. Cieszę się, że na mnie nie patrzy, bo aż wykrzywiam się na dźwięk jego słów. - To nie jest mała dziewczynka. - Czyżby? Ile ma lat? - Dziewiętnaście. Śmieje się. Naprawdę się śmieje. - Pamiętam, jaki byłeś w tym wieku. Biegałeś po ulicach, myśląc, że taki z ciebie męski macho. Kawał chłopa. Nie byłeś jeszcze nawet mężczyzną. Ledwie małym chłopcem z bronią i urazą do świata. Sądziłeś, że wszystko rozgryzłeś, ale coś ci powiem: nic nie rozumiałeś. I nadal nie rozumiesz. Nigdy nie dorosłeś, a teraz spójrz na siebie. No popatrz! - Nie odwraca się, lecz mogę sobie wyobrazić, co by zobaczył, gdyby to zrobił. Ściskam zraniony bok. Cały pulsuje bólem. - Słyszałem, że znowu cię postrzelono. Usłyszał o tym jeden z sąsiadów. Powiedział matce. Myślałem, że dostanie udaru! - To nic wielkiego - bagatelizuję. - Nic mi nie jest. W ciągu ostatniego tygodnia powiedziałem to ze sto razy. - Wyglądasz jak śmierć na chorągwi - odpowiada. - Znowu spadasz w przepaść. Toniesz i pociągniesz tę dziewczynę ze sobą, jeśli nie będziesz ostrożny. A to na pewno nie uczyni cię mężczyzną, Ignazio. Nie mówi mi nic nowego, ale - jak na siebie - zachowuje się w miarę łagodnie. Wyczuwam w nim wyczerpanie zabarwione nutą troski. O Karissę. Mną jest zwyczajnie zmęczony. - Nie wpadłem tu na wykład. - W ogóle nie powinieneś przychodzić - stwierdza. - Mówiłem, że nie jesteś mile widziany. Wkraczasz teraz na teren prywatny. - Zadzwonisz na policję? Donieść na syna? - Mój syn nie żyje - stwierdza. Trudno temu zaprzeczyć. -Zginął na ulicy, choć był jeszcze dzieckiem. Nie wiem, po co tu przychodzisz. - No widzisz - mamroczę pod nosem - ja też nie wiem. Zbieram się do wyjścia, ale on nagle się odwraca i mierzy we mnie nożem. Nie grozi mi. Próbuje tym gestem zdobyć pełnię mojej uwagi.

- Zależy ci na niej? Pamiętasz, co się stało, kiedy ostatnio ci zależało. Znów staje tyłem. Wiem, że powiedział już wszystko, co zamierzał powiedzieć. Jeśli teraz nie wyjdę, zadzwoni na policję. Na pewno. A ja nie mogę pozwolić, żeby to zaszło tak daleko. Nie mogę zrobić tego matce. Ojciec dawno spisał mnie na straty. Ale matka wciąż wierzy, że nie jestem jeszcze stracony. *** - Wdała się infekcja. Zsuwam z twarzy zasłaniające ją przedramię i spoglądam na doktora Cartera. Nie lubię, gdy po moim domu pałętają się ludzie. Nie zapraszam gości. A jednak on tu jest. Znowu stoi nade mną i to w mojej ukochanej pieczarze. Zerkam na moją klatkę piersiową. Leżę bez koszulki na sofie. Rana jest wilgotna, pulsuje. Każdy centymetr mojego ciała boli, jakby obdarto mnie żywcem ze skóry. Infekcja? Bez jaj. Wyczuwam to po samym zapachu. Przenoszę wzrok na lekarza, lecz nic nie mówię. Poszedłem na kompromis, wymuszone ustępstwo. Karissa nalegała, żebym wrócił do szpitala, ale powiedziałem, że nic mi nie jest, więc zadzwoniła po Cartera. Jeszcze chwila i każę mu się wynosić w cholerę. Lekarz odkasłuje, zagląda do swojej torby medycznej. - Zażywałeś lekarstwa, które ci przepisałem? - Nie - odpowiada głos z korytarza. - Nie brał ich. Karissa. Wzdycham i znowu zasłaniam oczy ręką. Nie jestem w nastroju na takie przepychanki. Carter zajmuje się mną już dość długo, by wiedzieć, że gadaniem nic nie osiągnie, dlatego odpuszcza sobie kolejne pytania. Zaciskam zęby, on tymczasem zakłada lateksowe rękawiczki i bez słowa zajmuje się raną. Oczyszcza ją, dezynfekuje i zakłada świeży opatrunek. Wszystko cierpliwie znoszę. Na koniec Carter przysiada na stoliku. - Rozumiem cię, Vitale - mówi cicho. - Jeśli chcesz cierpieć, śmiało. Ale jak nie będziesz uważał, infekcja może cię wykończyć. Bierz antybiotyki, dezynfekuj ranę i, na litość boską, nie wstawaj. - Jak długo? - wtrąca się Karissa. - Jak długo musi leżeć? Już mam się odgryźć, bo jakie to niby ma znaczenie, ale prawda jest taka, że nie mógłbym się teraz podnieść, nawet gdybym chciał.

Przegiąłem. Znalazłem się na skraju własnej wytrzymałości. - Dopóki mu się nie polepszy - odpowiada Carter. - Musi odpoczywać i dużo spać. - Wyśpię się po śmierci - mamroczę. - Jak tak dalej pójdzie, nie będziesz musiał długo czekać. Wychodzi. Nasłuchuję jego oddalających się kroków. Towarzyszy mu Karissa. Słyszę ich głosy w salonie. Mówią tak cicho, że nie mogę zrozumieć słów. W końcu drzwi się zamykają. Ulga przepływa przeze mnie, gdy rozlega się szczęk zamków. Nie słyszę kroków Karissy. Panuje podejrzana cisza. Nagle czuję, że siada obok na sofie. Zsuwam ramię z oczu i zerkam na nią. Trzyma pomarańczowe fiolki z lekami i potrząsa nimi. - Antybiotyki - mówi. - Sam słyszałeś. Mam ripostę na końcu języka: „Nikt mi nie będzie rozkazywał”, ale w ostatniej chwili się powstrzymuję i z wysiłkiem siadam. Z grymasem bólu na twarzy biorę do ręki jedną fiolkę. Spoglądam na etykietę: jedna tabletka cztery razy dziennie przez siedem dni. Bez słowa wyciągam pigułkę, wkładam do ust i połykam bez popijania. Odrzucam lekarstwo na stolik i znowu padam na plecy. Natychmiast zamykam oczy. - Powinno się przyjmować je z jedzeniem. - Nie jestem głodny. - Może chociaż przyniosę ci wody. - Nic mi nie dolega, Karisso. Czuję się jak nowo narodzony. - Jesteś szurnięty. - Chciałaś chyba powiedzieć „przystojny”. Prycha. - Nie dziś. Wyglądasz jak kupa gówna. Kiedy spotykamy się wzrokiem, wywraca oczami. - No dobra, nadal jesteś przystojny, choć wyglądasz, jakby przed chwilą zerżnął cię ponury żniwiarz. Wybucham śmiechem. Boli jak skurwysyn, ale warto było, bo na ustach Karissy pojawia się uśmiech. Sięgam ręką do jej twarzy, dotykam policzka, potem ust. - Coraz odważniej poczynasz sobie ze słowami. - Bo doprowadzasz mnie do szału - mówi, gdy opuszczani dłoń. Jesteś taki uparty... Wiem, pewnie nikogo nie potrzebujesz, ale skoro już

się tu znalazłam, mogłabym... - Pomóc - dopowiadam, kiedy się waha. -Tak. Zastanawiam się chwilę, po czym wzdycham ż rezygnacją. Okazywanie słabości jest wbrew moim zasadom. Przyznanie się do bezbronności przed obcymi byłoby zbyt niebezpieczne, ale skoro jesteśmy tutaj tylko we dwoje, może nie stanie się nic złego. - W porządku. Chcesz mi pomóc? -Chcę. - Więc przypilnuj, żeby nikt więcej nie przekroczył progu tego domu. Uśmiecha się delikatnie. - Tyle mogę zrobić. Jeden tydzień. Tym razem daję sobie równe siedem dni, żeby odpocząć i nabrać sił. Biorę antybiotyki o wyznaczonych porach i pozwalam Karissie na trochę swobody. Ostatniego dnia zaczynam czuć się lepiej, wraca mi energia, infekcja ustępuje. Rana nadal boli, ale niedługo przestanie. Póki co nadal pamiętam, że tam jest. Nie zapomnę, skąd się wzięła. I nie zapomnę, co muszę w związku z tym zrobić...

Rozdział 11 „Tylko raz możesz zrobić dobre pierwsze wrażenie”. Gdy byłem dzieckiem, ojciec stale to podkreślał. Stój prosto. Nie garb się. Trzymaj głowę wysoko. Nie grymaś. Wystarczy sekunda, żeby ktoś wyrobił sobie opinię na twój temat. Jedno spojrzenie. Mgnienie oka. Dorastając, miałem to zawsze w pamięci. Ludzie będą postrzegać mnie takim, jakim zechcę się im pokazać. I choć to ważne, sądzę, że tak naprawdę liczy się wyłącznie, jakim mnie zapamiętają. Mogą zapomnieć, co wcześniej myśleli, nigdy jednak nie zapomną ostatnich chwil. Są wieczne. Ostatnie słowa. Podobno Al Capone na łożu śmierci błagał ducha Jimmy’ego Clarka, by zostawił go w spokoju. Sławnego gangstera dręczyło wspomnienie człowieka, którego kazał w przeszłości zamordować. Ciekawe, czy ze mną będzie tak samo. Czy mój pieczołowicie porządkowany świat pewnego dnia legnie w gruzach, by uczynić mnie wrakiem? Mam nadzieję, że skończę raczej jak Frank Gusenberg. Czternaście kul wystrzelonych przez ludzi Capone’a przeszyło mu pierś. - Kto cię postrzelił? - dopytywała policja, kiedy dokonywał żywota na szpitalnym łóżku. - Nikt - odpowiedział Frank, wydając ostatnie tchnienie. Często o tym myślę. Uważnie dobieram słowa. Nigdy nie można mieć pewności, że nie będą ostatnimi, jakie kiedykolwiek się wypowie. Stara rzeźnia jest opuszczona, sprawia upiorne wrażenie, tym bardziej że znajduje się w Queens, które nie jest zbyt przyjazną dzielnicą. Ray nazywa ją „Rzeźnią numer pięć”. W tym miejscu umarło więcej ludzi niż na niejednej wojnie. Choć z zewnątrz wygląda w miarę nieźle, wnętrze to ruina. Czas wracać do pracy. Z haka zwisa mężczyzna. Jego nadgarstki są spętane łańcuchem. Dynda tak, że butami szura o beton. Pobity, zakrwawiony, zalany łzami,

totalnie rozpieprzony. Nie znam jego nazwiska. Nie wiem, czym sobie zasłużył na taki koniec. Lecz skoro już tu zawisł, ma tylko jedną drogę ucieczki. Do kostnicy. - Jakieś ostatnie słowa? Facet mruga powoli, jakby był na haju, ale wiem, że jest czysty. Po prostu odpływa, jego umysł się wyłącza. Kto wie, jak długo tu wisi. Rano dostałem telefon od Raya, by zakończyć jego cierpienia. ,,Jest taki jeden..." Patrzy na mnie, jak gdybym był aniołem śmierci. I w pewnym sensie pewnie nim jestem. Odbiorę mu życie jako zapłatę za popełnione grzechy. Dłonią w rękawiczce sięgam do kieszeni płaszcza i wyciągam tanią spluwę kaliber .22. Jest naładowana i zarejestrowana na cudze nazwisko. Na papierze nie posiadam żadnej broni. Wskazuję nią w jego stronę, dając mu czas do namysłu. Milczenie nie działa na mnie najlepiej. - Ostatnia szansa - mówię. - Wymyśl coś wyjątkowego. Pluje na podłogę mieszaniną krwi i śliny. Wreszcie stęka: - Pierdol się. Mowa godna podziwu, choć mało oryginalna. Wiele razy ludzie znajdujący się w jego położeniu wypowiadali do mnie podobne słowa. Celuję i pociągam za spust. Odgłos wystrzału odbija się echem od ścian, kula rozsadza facetowi czaszkę. Już po nim. Ciało huśta się, stopy szurają po brudnej podłodze. Rzucam pistolet obok trupa i wychodzę. Nikt nie połączy ze mną tej śmieci, nikt się nie dowie, że tu byłem. Już to mówiłem i powtórzę znowu. Nie jestem dobrym człowiekiem i nigdy nie będę. Jeżdżę przez jakiś czas bez celu, czekając, aż opadnie adrenalina. W końcu wracam na Brooklyn. Jest wcześnie, więc dziwię się na widok Karissy, która już jest na nogach. Stoi w kuchni, ma na sobie dżinsowe szorty i jeden z moich białych podkoszulków założony na jasnoróżową górę od bikini. Jest nieumalowana, włosy związała w koński ogon. Wsadza butelki z wodą do niewielkiej torby termoizolacyjnej. - Wychodzisz? Zbliża się do mnie tanecznym krokiem, uśmiechając się szeroko. Na

widok tego uśmiechu ściska mnie w piersi. Z jakiegoś powodu jest w wyjątkowo dobrym humorze. Cokolwiek się dzieje, dam radę. Cokolwiek ją uszczęśliwia, niech trwa. - Tak. No wiesz, jest czwarty. - Czwarty? - No... czwarty lipca. Niech żyje wolność i swoboda! Ach, faktycznie. Zapomniałem. Jak zwykle. Święta to dla mnie zwyczajne dni. Nic nie znaczą. Ona jednak wydaje się podekscytowana. -Hm... Na widok mojej reakcji wyraz jej twarzy nagle się zmienia. - Nie masz nic przeciwko, prawda? Czujesz się już lepiej, więc pomyślałam, że nie będziesz mnie potrzebował, skoro wyszedłeś z samego rana. A zadzwoniła Melody i... Papla. I to nerwowo. - W porządku - mówię, choć nie jestem pewien, co o tym myśleć. Szczerze mówiąc pomysł, żeby wmieszała się w ogromny świętujący tłum, nie wydaje mi się najlepszy, zwłaszcza że mogłaby zniknąć na zawsze. W ciągu ostatnich tygodni nieraz wspomniała, że czuje, jakby ktoś ją obserwował. To kwestia czasu, kiedy stalker wykona kolejny krok. - Po prostu bądź ostrożna. Przez chwilę przygląda mi się uważnie. -Będę. - Dobrze, bo jak wychodzisz gdzieś sama, zazwyczaj natychmiast ściągasz na siebie kłopoty. To nie jest tak do końca żart, ale ona uśmiecha się z rozbawieniem. - Co zrobić, mam wrodzony talent. Kiwam głową i patrzę na nią jeszcze przez chwilę. Potem odwracam się i pozwalam jej dokończyć, cokolwiek tam przygotowuje. - Naz? - woła. - A nie chciałbyś pójść z nami? Zaproszenie mnie zaskakuje. - Nie, dziękuję. Idę korytarzem, ale jej głos zaraz rozlega się ponownie. - Zamierzasz mnie dzisiaj śledzić? Znowu mnie zaskakuje. Pyta, jakby naprawdę miało to dla niej znaczenie. Od dawna już tego nie robiłem, ale nie mogę zaprzeczyć, że

taka myśl przeszła mi przez głowę. Odwracam się do niej. - A jeśli tak? - Jeżeli zamierzasz iść za mną, to równie dobrze możesz do nas dołączyć - mówi, wsuwając zamrożone wkłady do torby. -Całe to podglądanie z oddali jest trochę niepokojące, wiesz? Rozumiem, że mi nie ufasz, ale takie coś uszłoby na sucho tylko Edwardowi Cullenowi. Cullen... To nazwisko nic mi nie mówi. - Komu? - No wiesz, temu wampirowi ze Zmierzchu! - Patrzy na mnie, jakby spodziewała się, że będę wiedział, o co chodzi, ale po chwili się poddaje. Mniejsza z tym. W sumie w jego wykonaniu też jest to niepokojące. Po prostu jeśli zamierzasz za mną pójść, żeby upewnić się, czy nic złego mi się nie dzieje, możesz równie dobrze od razu się z nami zabrać. Zadziwia mnie, z jakim luzem wypowiada te słowa. Coś jednak poruszyło we mnie czułą strunę. - To nie tak, że ci nie udam. - A ufasz? -Nie. Wybucha śmiechem. - Ale to nie ma z tym nic wspólnego. Robię takie rzeczy, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo. - Potrafię sama zadbać o swoje bezpieczeństwo. - Naprawdę tak uważasz, Karisso? - Owszem. - Cóż, mylisz się. Nie rozpoznajesz zagrożenia, nawet kiedy patrzy ci prosto w oczy, skarbie. Prawdziwe zagrożenie nie pojawia się wraz z wyciągnięciem broni. Nie rzuca się na człowieka z furią, lecz wita go uśmiechem i słodkimi słówkami. Nie wygraża, nie wymusza, ale kusi, wywabia z ukrycia. Ma moc, która sprawia, że zaczyna się wierzyć, że jest się bezpiecznym. Manipuluje przed uwiedzenie. Karissa z łatwością mu ulega. Wiem, bo sam z nią to zrobiłem. Wpadła od razu. Krzyżuje ramiona na piersi. Chce się jakoś obronić przed tym, co mówię. Patrzy na mnie w milczeniu. Wyraźnie nie chce, żeby nasza rozmowa przerodziła się w sprzeczkę.

- Mniejsza z tym. Po prostu myślę, że jeżeli i tak zamierzasz być w pobliżu, powinieneś pójść z nami. - Nie chcę psuć ci planów. - Przecież sama cię zaprosiłam. - Czemu? - Bo chcę, żebyś przyszedł. Unoszę brew. - Naprawdę? - Uch, tak. W przeciwnym razie dostanę paranoi, że ktoś mnie obserwuje. - A co zaplanowałaś? - Idziemy do parku w pobliżu mostu, żeby zrobić grilla, pobujać się trochę po mieście, może popływać... Potem fajerwerki. Melody przyjdzie z chłopakiem i kilkoma innymi osobami. Ze swoimi przyjaciółmi. Fajnie byłoby mieć kogoś... z kim mogłabym porozmawiać. Kto wie, może udałoby ci się trochę rozerwać? Bardzo wątpię, ale nie mówię tego na głos. Niech wierzy, że naprawdę tego chce. Najchętniej kategorycznie odrzuciłbym zaproszenie, ale zagaduje mnie na śmierć i nie mam takiej możliwości. - Dobra - mówię w końcu. Na jej twarzy przez chwilę maluje się zaskoczenie, ale szybko zastępuje je uśmiech. - Co za entuzjazm! - Grillowanie i bujanie się po mieście nie należą do moich ulubionych aktywności - przyznaję. - Wolę żarcie w domu i święty spokój. - Zauważyłam - mówi, wracając do przygotowań. Dokłada kilka napojów. - A pływanie? Nic nie mówiłeś o pływaniu. - Bo nie umiem pływać. Prawie upuszcza butelkę z colą, tak szybko się obraca. Tym razem nie próbuje ukryć zaskoczenia. - Żartujesz?! - A wyglądam, jakbym żartował? Przygląda mi się badawczo i kręci głową. - To nadaje zupełnie nowy sens naszej umowie, że podasz mi deskę, wiesz? - Wcale nie - mówię, opierając się o framugę drzwi. -1 tak bym utonął,

bez względu na to, czy umiem pływać czy nie. - Tak, ale gdybyś umiał, mógłbyś przynajmniej mieć nadzieję na ocalenie. - Czasem lepiej nie mieć nadziei. Prycha. - Bzdura. Chcąc wypłynąć na głęboką wodę, muszę czuć, że przynajmniej mam szansę. - Nawet jeżeli to złudzenie? - Oczywiście. - Zamyka wypchaną po brzegi torbę termoizolacyjną. Wolę mieć motywację do walki niż poddać się już na starcie. Nieważne, czy nadzieja jest fałszywa czy tylko odsuwam nieuniknione. Będę przynajmniej miała się czego złapać. Zawsze lepsze to niż nic. Opiera się o szafkę obok lodówki i krzyżuje ramiona na piersi. Przygląda mi się z osobliwym wyrazem twarzy. Znam ją na tyle dobrze, by odgadnąć, że myśli teraz o matce, o tamtym podstępie, o przebłysku nadziei, że matka próbowała jakoś wrócić do jej życia, przemycając gorzką prawdę w akceptowalnym kłamstwie. Kłamstwie, które obnażyłem, nadziei, którą odebrałem. Z radością żyłaby z głową w chmurach, ale ściągnąłem ją za nogi na ziemię. Karissa pragnie złapać nowy wiatr w żagle. Nawet gdy kostucha wali do jej drzwi, chce wierzyć, że jednak dostanie szansę, by tu pozostać. - Naprawdę pójdziesz z nami? -Tak. - Dam znać Melody - mówi. - Miałam się zabrać z nią i Paulem, ale skoro idziemy razem, nie ma takiej potrzeby. - Okej. Wyciąga telefon, na razie jednak nie wybiera żadnego numeru, tylko przygląda mi się, jakby zamierzała coś dodać. Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów. W końcu nasze spojrzenia się spotykają. - Ale przebierzesz się, prawda? Odruchowo zerkam na garnitur. - Nie zamierzałem. -To grill, a nie spotkanie biznesowe czy tam, no wiesz... Cokolwiek robisz w tych swoich garniturach. Sposób, w jaki to mówi, sprawia, że wybucham śmiechem. - Wszystko robię w garniturze. Spotykam się z ludźmi, jem, pracuję...

Słynę nawet z tego, że się w nich pieprzę. Na jej policzki wypływa rumieniec. Szelmowski uśmieszek mówi mi, że doskonale pamięta podobną sytuację. - Tak tylko mówię... Może będzie ci wygodniej, jeśli ubierzesz się podobnie do mnie. Wskazuje na siebie, chcąc dobitniej wyrazić swoje stanowisko. Odruchowo lustruję ją wzrokiem, korzystając z okazji, że mogę bezkarnie nasycić się widokiem jej ciała. - Coś mi mówi, że nie wyglądałbym w tych ciuchach równie dobrze jak ty. Przewraca oczami, a rumieńce na jej policzkach przybierają na sile. - Wiesz, o co mi chodzi. - Tak, wiem - odpowiadam. - Jeśli to cię uszczęśliwi, przebiorę się. - Dziękuję. Koniec końców zakładam swoje ciuchy treningowe - szorty i zwykłą białą koszulkę. Z dna szafy udało mi się wykopać również czarne trampki. Nie ćwiczyłem już od dość dawna, zajęty Karissą i leczeniem rany, która nadal utrudnia mi życie. Gdy schodzę na dół, Karissa rozmawia przez telefon. - Tak, jestem pewna - mówi. - Spotkamy się na miejscu. Rozłącza się, wsuwa telefon do tylnej kieszeni szortów i idzie w stronę drzwi. Wtedy mnie zauważa. Robi wielkie oczy, opada jej szczęka, gapi się na mnie takim wzrokiem, że aż nabieram wątpliwości, czy wszystko gra. - Co tym razem? - pytam, oglądając się odruchowo. - Uch, nic - odpowiada, unikając kontaktu wzrokowego. -Po prostu nigdy nie widziałam cię w czymś takim. Wygląda dobrze... To znaczy... Ty wyglądasz dobrze. Znowu się rumieni. - Czy ty mnie podrywasz, Karisso? - Co? Nie! Oczywiście, że nie! Tak tylko mówię... - Mówisz, że dobrze wyglądam. - Ta... tak. Śmieję się, potrząsam głową i czekam, aż skończy się szykować. Po kilku minutach wraca uśmiechnięta, na ramieniu ma dużą płócienną torbę pełną rozmaitych rzeczy. Wnioskuję, że jest gotowa do drogi, więc

chwytam torbę-chłodziarkę i wskazuję głową drzwi. Chwilę później wrzucam chłodziarkę do bagażnika, a ona kładzie obok swoją torbę, dysząc przy tym ciężko. - Jezu, ale dziś gorąco. - Jesteś pewna, że chcesz jechać? - pytam, zatrzaskując bagażnik. Potem będzie jeszcze upalniej. - Pewnie, gorąco nie robi na mnie wrażenia - prycha. Brooklyn Bridge Park mieści się na wschodzie miasta, niedaleko wybrzeża East River. Trawa wydaje się tam nienaturalnie zielona, w powietrzu czuć zapach soli i wody. Karissa przechyla głowę i z uśmiechem wciąga powietrze. - Kocham ten zapach. Kocha ten smród. Nie pojmuję tego. Mnie aż kręci w nosie. Zauważam niewielką grupę ludzi. Kilka osób siedzi przy jednym z długich drewnianych stołów. Większości nie znam, a po coraz wolniejszym kroku Karissy i wyrazie jej twarzy wnioskuję, że i ona nie wszystkich kojarzy. Melody stoi za swoim chłopakiem, który zajmuje miejsce między dwoma innymi kolesiami. Towarzyszą im dziewczyny, piękne, drobne blondynki z ciemną opalenizną, bardzo podobne do Melody. Teraz zaczynam rozumieć. Nic dziwnego, że Karissa nie chciała iść sama. Przyglądam się im, po czym zerkam na Karissę, która rzuca się w ramiona Melody. Trzymam się na uboczu, stawiam torbę termoizolacyjną na ziemi i patrzę, jak wszyscy się witają i sobie przedstawiają. Dwie dziewczyny to Mandy i Monica, najlepsze przyjaciółki Melody z liceum. Przyszły ze Scottem i Jacksonem. Na koniec Melody podchodzi do Paula, obejmuje go ramionami i wyciska mu na policzku pocałunek. Kiedy tylko odchodzi, chłopak ociera twarz. - Paula oczywiście znacie. - Tak - odpowiada Karissa nieśmiało i rzuca mu przelotne spojrzenie. - Oczywiście. Nikt nie zauważa tej drobnej zmiany w jej głosie, tego spadku entuzjazmu. Dla mnie to jednak czytelny znak, czerwona flaga. Mierzę chłopaka wzrokiem. Widziałem go, obserwując Karissę z oddali, oraz

tamtej nocy, gdy odurzona padła na środku ulicy. Hmm... Ta zagadka tak mnie pochłania, że nie zauważam nawet, kiedy inni zaczynają do mnie zagadywać. Wracam na ziemię dopiero wtedy, gdy czyjaś dłoń dotyka mojej piersi. Zerkam na nią, widzę jasnoczerwony lakier na nienaturalnie długich paznokciach. Dopiero po chwili zauważam, że ręka należy do kogoś, kto zdecydowanie nie powinien mnie dotykać. Melody. - Dobrze wyglądasz, Naz - mówi z rozbawieniem. - Dotąd widywałam cię tylko w garniturze. Nieźle, podoba mi się. Patrzę w dół, dopóki ręka nie odrywa się ode mnie. - Panno Carmichael, miło cię widzieć. Rumieni się, najwidoczniej odebrała mój ton jako flirt, tymczasem próbuję jedynie nie wszczynać awantury z przyjaciółką Karissy. Uśmiecham się i odzywam uprzejmie, żeby nikogo nie urazić. Choć gardzę takimi szopkami, wiem, jak grać w tę grę. Niestety muszę robić to często. Znam takie jak Melody. Uśmiechają się z przesadną łatwością, witają zbyt wylewnie, ich słowa są równie fałszywe jak jęki, którymi raczą swoich chłopców, gdy ci nurkują im między nogi. Pochodzą z dobrych rodzin, niczego im dotąd nie brakowało. Nie znają bólu ani cierpienia. Nie wiedzą, jak to jest obudzić się pewnego ranka ze świadomością, że całe twoje dotychczasowe życie było kłamstwem. One nie wiedzą, ale ja wiem i Karissa także. Nie zasługuje na nią. Choć Karissa zupełnie tu nie pasuje, wydaje się zrelaksowana i zadowolona, jakby jej miejsce było między takimi ludźmi. Może naprawdę tak myśli. Może tego pragnie. Ja jednak wiem swoje. Walczyła i udało jej się przetrwać. Niczego nie dostała na tacy. Paul i pozostali w końcu wstają od stołu, żeby zacząć grillowanie. Karissa zajmuje jedno ze zwolnionych właśnie miejsc. Melody siada obok i zaczynają swoją zwyczajową paplaninę. Przysłuchuję się temu przez chwilę, po czym kieruję uwagę na Paula. Chłopaki wsypują do grilla całą masę węgla. W końcu Paul sięga po zapalniczkę i zapala. Trzyma ją nad suchymi węgielkami, najwidoczniej oczekując, że same z siebie zajmą się ogniem.

Nie jestem w stanie powstrzymać się od śmiechu. Na tyle głośnego, że Karissa na chwilę ścisza głos. Nie przerywa jednak, by zapytać mnie, o co chodzi. Nie mam pojęcia o grillo-waniu, ale o rozpalaniu ognia? Owszem. To dla mnie bułka z masłem. Patrząc na nich, nietrudno się domyślić, że brak im podstawowej wiedzy na ten temat. Pozwalam, by przez chwilę robili z siebie idiotów i kłócili się między sobą. Scott i Jackson obwiniają Paula o kupno niewłaściwego węgla i że niczego nie potrafi zrobić jak trzeba. Jeszcze chwila, a zaczną okładać się pięściami. Wzdycham więc przeciągle i wkraczam, zanim poleje się krew. Nic nie mówię, tylko wślizguję się między skłóconych chłopaków i spoglądam na ich sprzęt Nie przynieśli tego, co trzeba, ale jakoś dam radę. Kilka chusteczek i puszka sprayu do smażenia wystarczy. - Masz ogień? - mówię do Paula. Wyciągam rękę, a on bez słowa podaje mi zapalniczkę. Brzegi chusteczek zajmują się płomieniem, który lekko parzy mnie w palce. To nic. Chwilę przyglądam się, jak ogień pochłania papier, po czym oddaję Paulowi zapalniczkę. - Załatwione. Nie dziękuje mi. Ten kretyn po prostu się na mnie gapi, Melody rozmawia z Mandy i Monicą. Podchodzę więc bliżej wody, do siedzącej za piknikowym stołem Karissy. W tafli odbija się panorama Manhattanu. Od miejskiego zgiełku dzieli nas tylko rzeka. Karissa odchyla głowę i unosi brew. - Jesteś w tym niezły - mówi. - W czym? - W tym, co właśnie zrobiłeś. Zerkam na grilla. Płomień strzela w górę tak intensywnie, że chłopcy musieli zrobić kilka kroków do tyłu. Wzruszam ramionami. - Każdy ma jakiś talent. Jest cicha, podejrzliwie mruży oczy. Po chwili nachyla się, by lepiej mi się przyjrzeć. - Igranie z ogniem - szepcze ledwo słyszalnie - to twoja specjalność, prawda? Unoszę brew. - Słyszałam kiedyś, jak to mówisz - dodaje. - Rozmawiałeś przez telefon.

Przełyka ślinę, jakby wystraszyła się tego, co powiedziała. Wodzę wzrokiem po jej szyi. Jest piękna. Przypomina mi to chwilę, gdy wzięła mojego kutasa do ust. Kiedy wślizgnąłem się w jej gładkie gardło, pochłonął mnie żar. Choć było cudownie, nie potrafiłem długo tego znieść. Pieprzyć ją to jedno - wtedy biorę jej ciało i duszę w posiadanie. Kiedy jestem w niej, przejmuję nad nią władzę. Lecz gdy ona wzięła mnie i popatrzyła spomiędzy moich nóg, szczerość w jej oczach sprawiła, że poczułem się pokonany. Wtedy to ja należałem do niej. W porównaniu do Karissy jestem zwykłą szumowiną. To ja powinienem paść przed nią na kolana. Mimowolnie śmieję się na tę myśl i dostrzegam zaskoczenie na jej twarzy. Sięgam do zagłębienia między obojczykami Karissy, dołeczka, gdzie spoczywa jej wisiorek. Ten, który ode mnie dostała. Nigdy nie zakłada pierścionka zaręczynowego, ale ten naszyjnik ma zawsze na sobie. Unoszę go lekko i obracam, by przeczytać wygrawerowane na nim słowa: „carpe diem”. Dziwne uczucie tak cenić sobie coś, co chciało się kiedyś zniszczyć. Może nie do końca zabawny, ale jednak żart losu. - Zawsze będziesz wobec mnie taka podejrzliwa? - Tak - odpowiada cicho, ledwo ją słyszę. Znowu się śmieję, chociaż bez cienia rozbawienia. Doceniam jej szczerość, ale ta odpowiedź mnie ani trochę, kurwa, nie cieszy. - Tak samo jak ty zawsze będziesz podejrzliwy wobec mnie, Naz ciągnie. - Może kiedy zaczniesz mi znowu ufać, ja też dam ci szansę. - Może - szepczę jej do ucha. - Choć nie powinnaś. Puszczam wisiorek i prostuję plecy. Wraca Melody i znowu zaczyna szczebiotać do Karissy. - Przemyślałaś to? - pyta błagalnym tonem. - Co takiego? - Zapisanie się ze mną na ten przedmiot, wiesz, etykę i społeczeństwo. Karissa marszczy nos. - Nie ma mowy. - Oj, weź! - jęczy Melody, szarpiąc ją za ramię jak rozkapryszone dziecko. - Proszę! Nie zdzierżę zajęć z filozofii bez ciebie. To bluźniercze

wręcz bzdury! - No to się nie zapisuj. - Ale chcę. I nie rozumiem, czemu ty nie chcesz. - O co chodzi? - pyta Paul, pochodząc do stołu. - Co się tu wyrabia? - Karissa nie chce zapisać się ze mną na zajęcia. Paul wybucha śmiechem. - Z filozofii? A nie oblała tego na pierwszym roku? - Nie oblałam - odpowiada Karissa. - Po prostu testy poszły mi gorzej, niż się spodziewałam. - Wszystko przez tego dupka Santino - syczy Melody. - Należała ci się piątka. Byłaś świetna! Te popieprzone rozkminy... Całuśnico moja, przecież ty snujesz takie filozoficzne rozważania całymi dniami. Praktycznie nic innego nie robisz! Przyznaję, że Melody potrafi być zabawna. Moją uwagę pochłania jednak chwila, gdy Karissa wzdryga się, słysząc swoje przezwisko. Całuśnica z Kissimmee. Ciekawe, czy wie, co przydarzyło się jej rodzicom i mnie w tym miasteczku. Może powinienem jej opowiedzieć? To tam uciekli Carmela i Johnny po tym, jak zrujnowali mi życie. Myśleli, że w Kissimmee znajdą schronienie. Ale ja ich wyśledziłem. Mieszkali w małym domku na Florydzie niczym wzorowa rodzinka. To tam po raz ostatni byli razem. Wkrótce Johnny miał wysłać Carmelę na niekończącą się tułaczkę, a sam wrócił do domu, bym wymierzył mu sprawiedliwość „Nikt nie odbierze nam Kissimmee”, powiedział kiedyś. Myślał, że zostawię ją w spokoju, jeśli poda mi się na tacy, ale mnie nie dało się tak łatwo zaspokoić. Oko za oko. Chciałem pełnego wyrównania rachunków. Paul się oddala, gdy woła go jeden z kumpli. Płomienie nad grillem nieco się uspokoiły, ze swojego miejsce ledwie je widzę. - Etyka i społeczeństwo - wtrącam się do rozmowy. - Zakładam, że będzie dotyczyć kontrowersyjnych problemów społecznych. Zapowiada się ciekawie. -Widzisz? - Melody macha w moją stronę. - On kuma! Pamiętasz ten esej o morderstwie? Dostałaś za niego szóstkę! To coś w sam raz dla ciebie. Ty i morderstwa, co może pójść nie tak? Parskam śmiechem. Czytałem tamten esej. Zauważyłem go na biurku Daniela, gdy

pierwszy raz przyszedłem porozmawiać z nim o tym, jak traktuje Karissę. Był koszmarny. Zasłużyła, by oblać. Oczywiście dzięki mojej interwencji dostała dobrą ocenę. - Poza tym - drąży Melody - cały dział poświęcony jest seksualności. Musisz się zapisać. Reszta to zwykłe pieprzenie, ale przy tym, kochanieńka, będzie pierdolenie pierwsza klasa! Dziś każdy chce mieć w tej kwestii coś do powiedzenia, ale jak przychodzi co do czego, wszystkich zatyka. Masakra. Gdzie indziej posłuchasz o tak podniecających rzeczach? Nie mam pojęcia, o czym bredzi Melody, ale Karissę najwidoczniej to bawi, bo z uśmieszkiem odpowiada, że u Eminema. Melody dramatycznie chwyta się za pierś i odrzuca głowę do tyłu. - Daj Boże! Ten mógłby podniecać mnie całą noc! Niestety nie ma go z nami, więc pozostaje zapisać się na te zajęcia. - Poza tym - krzyczy Paul, kładąc metalową kratkę na węgle - w tym roku nie będziesz musiała przejmować się Santino! Ktoś już się nim zajął w twoim imieniu! Karissa momentalnie spogląda mi w oczy. Melody ochrzania swojego chłopaka za nabijanie się ze śmierci profesora, ale wbite we mnie spojrzenie jest pełne podejrzliwości. Ona bierze to pod uwagę. Nie mam wątpliwości, że tak jest. Nie zapytała wprost, nie poruszyła tego tematu, ale widzę w jej oczach, że o tym myślała. I chce mnie zapytać. Oby nigdy się na to nie zdecydowała. Bo jeśli oczekuje skruchy albo jakiegoś racjonalnego wytłumaczenia, nie doczeka się ich. Nie żałowałem tego, co zrobiłem, ani przez sekundę. Sam się o to prosił. Przebiłem mu serce pieprzonym wskaźnikiem. Nigdy dotąd nie dźgnąłem nikogo w serce. To bezlitosna zemsta za osobistą urazę, a ja wolę nieskomplikowaną robotę, On jednak nadepnął mi na odcisk. Obraził mnie. Chciałem, by umierając, patrzył mi w oczy. Sądziłem, że pójdzie mi łatwo, ale długo się szamotał. Walczył, próbował uciekać, nawet gdy cholerny wskaźnik sterczał mu z piersi. Zrozumiałem coś wtedy i więcej nie powtórzę tego samego błędu. Dlatego poderżnąłem Johnny'emu gardło, zanim wbiłem mu w serce nóż. Tymczasem unoszę brew i zerkam na Karissę. Spodziewam się, że zaraz odwróci wzrok, ale tak się nie dzieje.

Patrzy... Patrzy... Wciąż patrzy, jakby przepuszczała moją duszę przez maszynkę do mielenia mięsa. Tak właśnie mi się przygląda. Jak gdyby odzierała mnie z mroku, próbując wyłonić z niego to, co tam zagrzebałem. Ciekawe, czy byłaby zawiedziona, widząc, że każdy zakątek tej duszy jest nim splamiony, że nawet tkwiące we mnie dobro nie jest wystarczająco szlachetne, by się przed nim uchronić. Po chwili Melody odzywa się znowu: - To jak będzie? W odpowiedzi Karissa wzdycha przeciągle. - Niech będzie. - Przemyślisz to? - Zapiszę się na te cholerne zajęcia. Melody piszczy i znów chwyta ją za ramię, tym razem z ekscytacją. Nie trzeba wiele, by ją zadowolić. - A co to za typek, ten cały Santino? - wtrąca się Scott. Melody snuje długą opowieść, zaczynając od pierwszego dnia zajęć. „ Wystarczyło jedno spojrzenie i od razu uwziął się na Karissę stwierdza. - Nienawidził jej, choć nie dała mu żadnego sensownego powodu. Wariactwo. Może i wariactwo, ale to nie jej nienawidził. Zobaczył po prostu dziewczynę wyglądającą jak ta, za którą uganiał się jako nastolatek. Jak kobieta, przed którą otworzył serce, choć ona postanowiła je zmiażdżyć. Nigdy nie wyleczył się z uczucia do Carmeli. Łaził za nią niczym pies. Merdał ogonem na każde jej zawołanie. Rzucał się na każdy rzucony przez nią ochłap. Carmela dość cierpliwie znosiła jego zaloty i poszła z nim nawet na kilka randek. Sama przyznała, że z litości chciała mu chociaż dać szansę. W końcu jednak skończyła z nim i wybrała kogoś jeszcze gorszego. Johnny ego. Tamtego dnia, kiedy Karissa weszła do klasy, Santino nie widział w niej nowej uczennicy. Zobaczył swoją dawną miłość. Tę, która go porzuciła. Ale jej widok go nie zezłościł. Nie... To był strach, ponieważ Santino dobrze wiedział, że szukam Karissy. Wiedział też, co planuję zrobić, gdy ją wreszcie odnajdę. Melody dociera w swojej opowieści do połowy semestru. Tam pojawiam się ja. Czuję, że Karissa słucha tego z zakłopotaniem. Wierci się, unika spojrzeń. Paul wcina się i zaczyna gadać o jedzeniu, które

właśnie rzuca na grilla. Słucham jego bredzenia z wdzięcznością, widzę, że Karissie też ulżyło. Nie wiem, czemu ona sobie to robi. Ja nie spędzam czasu z ludźmi, o ile nie jestem do tego zmuszony. Dzień mija, nastaje późne popołudnie. Mimo zakazu picia alkoholu na terenie parku stawiamy na stole torbę-chłodziarkę pełną piwa. Słychać syk otwieranych puszek. Pociągam łyk wody z butelki, którą wzięła ze sobą Karissa. Jest cholernie gorąco. A towarzystwo mnie nudzi. Pocę się i źle się czuję, ale nie skarżę się i bez słowa nakładam sobie na papierowy talerzyk spalonego burgera, choć wcale nie mam zamiaru go jeść. Siadam na ławce obok Karissy, tak blisko, że stykamy się ramionami, ilekroć któreś z nas się poruszy. Nikt nie zwraca uwagi na to, co robię, oprócz niej, bo co jakiś czas mierzy mnie wzrokiem. Próbuje to ukryć, ale w jej oczach dostrzegam ciekawość. Gdy napotyka moje spojrzenie, zamiera, jakbym przyłapał ją na gorącym uczynku. Biorę mały kęs burgera, przeżuwam suche mięso z wysiłkiem, choć najchętniej bym je wypluł. Po chwili Karissa nachyla się do mnie na tyle blisko, bym usłyszał szept: - A co, jeśli mięso jest zatrute? Sięgam po serwetkę i wypluwam wszystko, co miałem w ustach. Obrzydlistwo. Dość tego. Karissa otwiera szeroko oczy. - Nie chciałam odbierać ci apetytu... - To nie twoja wina - odpowiadam, pociągając łyk wody z butelki. Nie mógłbym tego przełknąć, nawet gdybym chciał. Zerka to na mnie, to na swój talerz z nietkniętym jeszcze burgerem. Zaraz potem wstaje i bez słowa bierze swoją porcję, a po chwili wahania także moją, po czym wyrzuca je do kosza. Po drodze dopija resztę piwa i wyjmuje kolejną puszkę z chłodziarki. Późne popołudnie przechodzi w wieczór. Wszystko już zjedli, wszędzie walają się śmieci. Towarzystwo postanawia przenieść się gdzie indziej, żeby popływać. Siedzę blisko wody przy małym okrągłym stoliku. Nad głową mam gigantyczny niebieski parasol. Dookoła są tłumy ludzi. Co najmniej setka par oczu może z łatwością śledzić każdy ruch Karissy ale jej to wcale nie

onieśmiela. Zrzuca ubrania i zostaje w skąpym bikini. Opalona skóra zdaje się błyszczeć. Lśniący różowy materiał osłania jej najbardziej intymne miejsca, poza tym nie zostawia zbyt wiele wyobraźni. Karissa dumnie prezentuje swoje krągłości, każdy dołeczek, każde zagłębienie. Wszystkie te cuda, które przywołuję z pamięci, gdy śpi obok mnie zanurzona w mroku. To grzeszne. Nie do wytrzymania. Muszę się powstrzymywać, by nie kazać jej się ubrać. Karissa zatrzymuje się na brzegu basenu i związuje włosy w niedbały kok na czubku głowy. Odrywam od niej wzrok z ciężkim westchnieniem i przecieram dłońmi spoconą twarz. Gdy znowu otwieram oczy, pierwszym, co widzę, jest Paul stojący po drugiej stronie basenu, dokładnie naprzeciw Karissy. Pożera ją wzrokiem. Wędruje spojrzeniem niebezpiecznie blisko miejsc, do których nigdy nie powinien zawędrować. Przegina. Cały się gotuję, aż dostaję gęsiej skórki. Muszę wszystko w sobie zdusić, żeby nie wszcząć awantury. Karissa wskakuje do wody i znika pod powierzchnią. Dopiero wtedy chłopak odkleja od niej spojrzenie. Również wskakuje do basenu i podpływa do swojej dziewczyny. Bierze ją w ramiona, po czym nurkują razem. Melody piszczy przy tym i śmieje się głośno. Wszyscy się wygłupiają, bawią i pluskają. Dziwnie jest patrzeć na Karissę tak wyluzowaną wśród innych ludzi. Zrelaksowaną i wesołą, jakby rzeczywistość, którą ją przygniotłem przed dwoma miesiącami, się rozpłynęła. Nie widziałem, by tyle się uśmiechała, odkąd... cóż, odkąd została zraniona. Dzień dobiega końca, słońce przesuwa się coraz dalej na zachód. Karissa wychodzi w końcu z basenu, krople wody spływają z niej, gdy idzie w moim kierunku. Staje przede mną i osłania piersi rękami. Wyciąga ręcznik z torby, by osuszyć włosy. Kiedy dociera do niej, że ją obserwuję, owija się ciasno ręcznikiem i uśmiecha nieśmiało. - Czemu to robisz? - pytam. Unosi brew. - Co takiego? - Zasłaniasz się przede mną. Ludzie w basenie ci nie przeszkadzali,

ich wzrok nie sprawiał, że czułaś dyskomfort. - Wcale na mnie nie patrzyli. - Mogli. - Ale nie patrzyli - upiera się. - To znaczy widzieli mnie, ale nie zaprzątali sobie mną głowy. Za to ty... - Co ja? - dopytuję, kiedy przerywa. - Ty naprawdę patrzysz. - I to jest problem? Wzdycha i obraca się, jakby zamierzała sobie pójść. Wiem, mój ton jest oskarżycielski, nie próbuję jej jednak stawiać zarzutów, chcę tylko wiedzieć. Widzę, jak ściana między nami rośnie. Zanim zdąży odejść, chwytam ją za rękę i zatrzymuję. Czuję, jak napinają jej się mięśnie, gdy przyciągam ją ku sobie. - Nie chcę być upierdliwy - mówię, sadzając ją na krześle obok siebie. - Próbuję po prostu zrozumieć. - Wiesz co? - pyta, nachylając się do mnie. - Jak na kogoś, kto wszystko o mnie wie, zadziwiająco niewiele czaisz. Głos ma zdecydowany, niemal wrogi. Zalazłem jej za skórę. - Ci ludzie - kontynuuje, wskazując na basen - mogą sobie na mnie patrzeć do woli. Nie zwracam uwagi, kiedy mi się przyglądają, bo nie obchodzi mnie, co pomyślą. Już nie. Dawniej było inaczej. Chciałam się dopasować, być normalna. Czasem nadal myślę, że gdybym próbowała, dałabym radę się wpasować, choć wiem, że jestem inna. Inna, bo moi rodzice to mordercy i kłamcy, a ty... - Śmieje się sucho. - Ty jesteś, jaki jesteś. Więc tak, niech się gapią. Nie obchodzi mnie, co widzą. Za to ty mnie dostrzegasz. Widzisz mnie naprawdę. I może, Naz, obchodzi mnie, co zobaczysz. Reszta towarzystwa wychodzi z basenu, nie mam więc czasu odpowiedzieć. Puszczam Karissę, a ona wstaje i zsuwa ręcznik na tyle, by móc włożyć na siebie szorty i top. - Potrzebuję drinka - mówi. Na tyle głośno, by usłyszała ją Melody. - Tak jest! - wykrzykuje przyjaciółka, obejmując Karissę ramieniem. I to rozumiem! Niech się dzieje wola nieba, lać do pełna w gardło trzeba!

Rozdział 12 Kierujemy się na trawnik porastający teren wokół dużego pomostu. Mnóstwo tam ludzi, ale Melody i jej przyjaciele jakoś znajdują wolne miejsce. Rozkładają koce i sadowią się wygodnie. Piją alkohol, żartują, śmieją się i bawią, jak to młodzi. Ja zaś siadam nieco dalej, sam, i w milczeniu rozważam słowa Karissy. Kiedy słońce wreszcie zachodzi, Karissa jest już nieźle nawalona. Nie może być inaczej, gdy się pije w upale i z pustym żołądkiem. Spoglądam na rozciągającą się za rzeką nocną panoramę Manhattanu. Podziwiam światła miasta, które nigdy nie śpi, ale cały czas mam Karissę w zasięgu wzroku. W końcu odchodzi od przyjaciół i zatrzymuje się tuż przede mną. - Co robisz? Przyglądam się jej uważnie. - Podziwiam widok; - Och... - Zerka za siebie. - Zasłaniam? - Nie. Mówiłem o tobie. Przewraca oczami i robi krok do tyłu, ale łapię ją, korzystając z chwili nieuwagi. lej ruchy są spowolnione przez ilość gżącego w żyłach alkoholu. Wciągam ją na koc, a ona z zamoczenia piszczy, traci równowagę i wpada prosto do mnie, brząkam, gdy jej kolano trąca moje krocze. Czuję ukłucie boku, ale Karissa chichocze. Po prostu sobie, kurwa, chichoce. Nie umiem się jednak złościć. - Jesteś pijana, moja więźniareczko. - Trochę - stwierdza, próbując uszczypnąć mnie w nos. - Powinnaś była coś zjeść. - Ta, jasne - mamrocze. - Nie zjadłabym niczego, czego dotknął ten facet. -Kto? - Paul. Hmm... Coraz mniej mi się podoba ten typek.

- Mogłem ci coś kupić. Nie jest dobrze pić na pusty żołądek. Prycha lekceważąco. - Ja cię proszę... Co w ogóle jest dzisiaj dobre? Ty - odpowiadam, odsuwając kosmyk włosów z jej twarzy. Wiele wyślizgnęło się z koka, gdy pływała. - Wciąż jesteś świetna. Znowu się śmieje, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszała. Spodziewam się, że spróbuje wstać i chwiejnym krokiem odejść, ale zamiast tego przysuwa się i siada między moimi nogami. Opiera się o mnie plecami, kładzie głowę tuż pod moim podbródkiem. Pachnie chlorem i potem. Jej gładka skóra promienieje, ramiona i policzki pokrywa jeszcze więcej piegów. Nawet nos ma zaróżowiony. Słońce wykonało dobrą robotę. - Powiedz, czy ktoś dobry mógłby pokochać kogoś takiego jak ty? pyta szczerze i chociaż może trochę złośliwie, to nadal najbliższa wyznaniu miłości rzecz, jaką od niej ostatnio usłyszałem. Opieram się policzkiem o czubek jej głowy i jakiś czas rozważam, co odpowiedzieć. - Pewnie nie - mruczę w końcu. Przez chwilę milczy, po prostu odpoczywa. Moje ręce wędrują po jej ciele, czuję jego ciepło, tulę ją do siebie. Odzywa się dopiero, kiedy niebo rozświetlają fajerwerki. - Piękne - szepcze. Uśmiecham się, słysząc zachwyt w jej głosie. Patrzę, jak sztuczne ognie barwią skórę Karissy na najróżniejsze kolory. - Zawsze lubiłem fajerwerki - mówię. - Proch strzelniczy, utleniacze, barwniki i spoiwo w starannie odmierzonych proporcjach sprawiają, że coś zabójczego wydaje się nieszkodliwe. Ktoś wkłada w to tyle pracy... Fascynujące. Karissa lekko się przesuwa i obraca głowę, by na mnie spojrzeć. Patrzę jej w oczy. Wydają się całkiem czarne. - Promieniejesz, gdy o tym mówisz - mruczy. Wzruszam ramionami, ani na chwilę nie odrywając od niej wzroku, światło pada tylko na część twarzy, resztę spowija ciemność. - Wystarczy zrobić coś odpowiednio pięknego, by ludzie zapomnieli, jak potrafi być niebezpieczne. Znów patrzy tym spojrzeniem, które sprawia, że czuję, jakby

odzierała mnie żywcem ze skóry, by móc zajrzeć głębiej. Teraz rozumiem, o czym mówiła... bo nikt nie patrzy na mnie tak jak ona. Odwzajemniam spojrzenie. Siedzę nieruchomo i czekam, aż pierwsza odwróci wzrok. Wcale jej jednak nie onieśmielam. Na pewno nie tak jak wszystkich innych ludzi. Nigdy nie miałem na nią takiego wpływu. Nie wiem, czy urodziła się cholernie nieustraszona, czy ma odwagę zakodowaną w DNA, czy jest to coś, czego nauczyło ją życie. Zastanawiam się, czy tę odwagę przekazał jej ojciec? A może ja to w niej rozbudziłem? Przysuwa się, powoli i z wahaniem. Zamyślona zerka na moje usta tak przelotnie, że ledwie to wychwytuję. Bierze głęboki oddech, zamyka oczy i... całuje mnie. Moja dzielna, nieustraszona dziewczyna mnie całuje. Lekko. Niepewnie. Słodko. Jej oddech drży, a usta ledwo się rozchylają, ale to niewątpliwie pocałunek, a ja się nim delektuję. Nie pierwszy raz się całujemy, odkąd wszystko się zawaliło. Nawet nie pierwszy, gdy ona inicjuje kontakt. Ale ten pocałunek jest inny. Nie przypomina ataku pożądania, raczej tęsknotę zbolałego serca. Jakby Karissa próbowała ugasić pragnienie, przypominając sobie, jak pić. Małymi łyczkami. Nie zachłystuje się. Muska subtelnie moje wargi. Po chwili się odsuwa i wbija we mnie spojrzenie. Patrzy tak pięć... dziesięć... piętnaście sekund. A potem się odwraca. Znów siedzi w moich ramionach i w ciszy patrzy na niebo. Ogląda fajerwerki równie nieustraszonym wzrokiem, jakim mierzyła przed chwilą mnie. Nie ja jeden umiem igrać z ogniem i - z tego, co widzę - nie ja jeden czerpię z tego przyjemność. - Wiesz, o czym myślę, kiedy patrzę na ciebie, Karisso? - O czym? - O tym, że nie ma na świecie drugiej takiej kobiety jak ty. Fajerwerki zdają się trwać wieczność. Karissa nie mówi do mnie nic więcej. Ani w parku, ani w drodze do samochodu, ani podczas powrotu do domu. Cisza nie wydaje się jednak tak wypełniona napięciem jak zwykle. Karissa siedzi tuż obok, zupełnie spokojna. Nie wiem, czy to dlatego, że jest zbyt pijana, by pamiętać, czy wreszcie zapomniała, że mnie nienawidzi. Prowadzę ją do drzwi, podtrzymując plecy. Zatrzymuje się na ostatnim stopniu schodów i czeka, aż znajdę właściwy klucz. Zajmuje mi

to chwilę, a kiedy szamoczę się z nowymi zamkami, dziwne przeczucie pełznie mi w górę kręgosłupa, a włosy na karku stają dęba. Przekręcam klucz prawie do końca, ale zamieram. Moje mięśnie mimowolnie się napinają. Ktoś tam jest Ostrożnie odwracam głowę, uważnie obserwuję ciemną okolicę, patrzę i nasłuchuję, lecz nic nie widzę. Nic, tylko czerń. Nie jestem jednak głupcem. Mrok mnie nie oszuka. To, że nikogo nie dostrzegam, nie znaczy, że nikogo tam nie ma. Wyczuwam czyjąś obecność. Przyprawia mnie o dreszcze. Ktoś nas obserwuje. Ktoś obserwuje mnie. Ktoś obserwuje ją. Znowu omiatam wzrokiem teren, czekając, aż coś się wydarzy, aż ktoś wyjdzie z cienia. Prawie, kurwa, podskakuję, kiedyś dotyka mnie czyjaś dłoń. Mrugam szybko. To Karissa. Patrzy na mnie zatroskana. - Coś nie tak, Naz? „Owszem”, myślę. Coś jest zdecydowanie nie tak. Ktoś się tu czai. Patrzę jeszcze raz za siebie, rzucam ostatnie spojrzenie na ulicę, po czym zwracam się do Karissy z lekkim uśmiechem, by jej nie niepokoić. Jest zbyt pijana, żeby sama się zorientowała. - To nic takiego. Przekręcam klucz w ostatnim zamku i otwieram drzwi Wskazuję, by weszła pierwsza, jednocześnie próbując zdusić złe przeczucie. Karissa ignoruje moje zaproszenie i zatacza się, aż w końcu wpada w moje ramiona. Patrzę na nią uważnie. powoli oblizuje usta i staje na palcach, ale powstrzymuję ją, ujmując jej twarz w dłonie. Zaglądam w czarne oczy, próbując znaleźć w nich choćby ślad niezdecydowania. - Jesteś pijana - mówię z powagą. - Nie wiesz, co robisz. - Doskonale wiem, co robię - szepcze. - Trochę się wstawiłam, ale nie jestem kretynką. Wiem, kim jesteś... czym jesteś... Wiem, co zrobiłeś. I ja też wiem, co robię. Wiem, czego chcę. - Więc co to takiego? - pytam. - Czego chcesz? Łapie moje nadgarstki, odciągając je od swojej twarzy. Nie jest dość silna, by mnie do tego zmusić, ale nie stawiam oporu. Staje na palcach, dociska wargi do moich i przymyka powieki.

Odwzajemniam pocałunek, ale oczy mam nadal otwarte. Dziwne uczucie nie mija, a wręcz się wzmaga. Jestem paranoikiem, ale zbyt wygłodniałym, zbyt wyczerpanym, by sobie z tym poradzić. Próbuję oderwać się od ust Karissy, lecz otacza moją szyję ramionami i popycha mnie w kierunku otwartych drzwi. Cofam się, nie odrywając od niej ust i lustrując okolicę podejrzliwym wzrokiem. Zauważam jakiś cień. Może to moja wyobraźnia? Może po prostu, do ciężkiej cholery, muszę się przespać. Odwracam się, by uważniej się przyjrzeć, ale w ciemnościach niczego nie dostrzegam. Tylko drzewa, trawę, samochody, skrzynki na listy. W oddali słychać wybuchy fajerwerków. Brzmią jak odległe wystrzały, co odświeża wspomnienia o wszystkich moich ranach. Zatrzaskuję drzwi i rygluję zamki. Dopiero wtedy oddaję Karissie swoją niepodzielną uwagę. Cokolwiek kryje się w mroku, przyjaciel czy wróg, cienie czy wiatr, nie wejdzie do środka i nie zaszkodzi temu, co mam przed sobą. Wchodzimy na górę, nie śpiesząc się, ale też bez zbędnego ociągania. Karissa ustami wpija się w moje usta, obejmuje mnie za szyję. Całuję ją coraz namiętniej, a dłonie wsuwam pod koszulkę, by dotknąć rozgrzanej skóry. Na moment przerywam pocałunek, lecz tylko po to, by zdjąć irytujący materiał. Karissa podnosi ręce, pozwala mi się rozebrać. Robię to powoli, by delektować się każdą sekundą. Wciągam ją na łóżko i kładę się na niej, w pełni ubrany. Moje usta wędrują w dół, odnajdują jej piersi. Okrążam sutek językiem i ssę wrażliwą skórę. Karissa jęczy i wygina plecy w luk, zaciskając palce na moich włosach. - Proszę - jęczy, gdy zaczynam ssać drugi sutek. Niezgrabnie zsuwam przy tym buty. - Proszę, Naz. Całuję jej obojczyk, a potem raz jeszcze usta, by zdusić błagalny jęk. Zdejmuję z niej resztę ubrań, starając się przy tym nie przerywać pocałunku, i układam się między jej nogami. Ciepło, jakie od nich bije, przyprawia mnie o dreszcz. Nadal czuję zapach rozgrzanej słońcem skóry, jestem kompletnie odurzony, wdychając tę woń. Kurwa, tak wspaniale jest z nią być. Aż trudno uwierzyć, że coś kiedykolwiek się między nami zepsuło. To niemożliwe, żebym nie był dla niej właściwym mężczyzną. Choć wiem, że nie jestem... Że nie powinna

mi się oddawać. A jednak w chwilach takich jak ta, gdy uzmysławiam sobie, jak doskonale nasze ciała pasują do siebie, zaś Karissa wzdycha, jakby nareszcie czuła się dopełniona, jak gdyby znalazła swoją brakującą połowę, odzyskuję nadzieję. Nadzieję, że stanę się jej godzien. - Powiedz - szepczę, przesuwając język po zagłębieniach jej ucha. Powiedz, jak chcesz to zrobić. Powiedz, co mam ci dać. Dam jej wszystko. Rozerwę własną pieprzoną klatkę piersiową gołymi rękami, wyrwę sobie serce i podam jej na tacy, jeśli będzie chciała. Wystarczy, że powie choćby słowo. Wystarczy, że poprosi. Może zasypać mnie milionem żądań, a ja zaharuję się na śmierć, spełniając je wszystkie po kolei. Ona jednak szepcze tylko: - Chcę, żebyś się ze mną kochał. Więc tak też czynię. Kocham się z nią. Delektuję się byciem w niej. Nie odrywam ust od jej skóry. Wypełniam ją sobą, jak tylko mogę. Kocham się z nią, póki cała nie spłonie, póki jej ciała nie pokryje warstwa potu, póki znowu nie zacznie mnie błagać, tym razem o więcej. Chce mnie mocniej. Głębiej. Wciąż więcej i więcej. Dociska piersi do mojej klatki piersiowej, twardymi sutkami pociera o mnie, desperacko pragnąc jeszcze większej bliskości. Dłońmi przesuwa po moich plecach. Nie wbija się paznokciami w skórę, nie drapie do krwi, ale czuję, że zostawią ślady. Twarz wtulam w zagłębienie jej szyi, oddycham ciężko, dyszę, liżę spoconą skórę. Potem przyciskam usta do miejsca tuż pod uchem i zaczynam ssać. Karissa jęczy, znowu zaciskając palce na moich włosach. Czuję, jak napina się pode mną, gdy wślizguję się w nią i wyślizguję. Trzymam drżące ciało tak mocno, że przy każdym ruchu pocieram o łechtaczkę. Zwiększam tempo, by wbić się głębiej, docisnąć mocniej. Karissa wydaje z siebie zduszony jęk, odchyla głowę. Wgryzam się w jej ramię, kiedy dochodzi. Wsłuchuję się w odgłosy rozkoszy. Karissą wstrząsają konwulsje. Ja też jestem już blisko. Nie potrafię dłużej tego odwlekać. Drżę i jęczę, wtulając twarz w szyję Karissy. Dochodzę w środku, zanim jej orgazm wygaśnie. Robię jeszcze kilka pchnięć, by wydłużyć falę

przyjemności, a potem zamieram. Nie odsuwam się. Nadal jestem w niej. Słucham, jak dyszy i jak serce szaleńczo tłucze się w jej w piersi. „Obyś tylko nie żałowała - myślę, zamykając oczy. - Nie mów, że żałujesz tego, co się stało". Leży nieruchomo, jakby starała się pozbierać myśli, doprowadzić się do porządku. Nie żałuj tego, do cholery. Niczego nie żałuj. - Naz, ja... Zanim dokończy, cokolwiek zamierzała powiedzieć, przerywa nam nagły hałas. Wystarczy sekunda, by dotarło do mnie, co się dzieje. Alarm w samochodzie. Odsuwam się od Karissy i zrywam na równe nogi. Szybko wciągam szorty. - Zostań tu - mówię. Zbiegam na dół, chwytając po drodze kluczyki. Wpadam do swojej pieczary i pędzę do regału z książkami. Przesuwam palcami po brzegach woluminów, aż trafiam na Wojnę i pokój. Na szczęście stoi na swoim miejscu. Dobrze, że Karissa nigdy nie zajrzała do tego tomu. Strony są wycięte w taki sposób, by w środku powstał otwór. Spoczywa w nim srebrny pistolet. Wyciągam go i upewniam się, czy jest naładowany. Książkę rzucam na biurko, po czym idę do drzwi frontowych. Alarm wyje tak głośno, że wibruje od niego cała podłoga. Wciskam guzik na pilocie. Z ulgą odnotowuję, że wyłącza się nawet przez ścianę. Chwilę nasłuchuję, a potem otwieram drzwi. Serce mi wali, gdy rozglądam się po podwórku, mocno ściskając pistolet. Jest cicho i spokojnie. Wokół nie widzę nikogo ani niczego, nic licząc mojego auta. Drzwi od strony kierowcy są szeroko otwarte, a znajomy komplet kluczy wisi w stacyjce. Podchodzę ostrożnie i wyciągam je, szybko zerkając do środka, zanim zamknę samochód. Wpatruję się w ciemność. Za plecami słyszę szelest Zamieram, po czym czuję nagły przypływ adrenaliny. Odwracam się i wymierzam broń prosto w intruza. To Karissa. Celuję w jej twarz. Zatrzymuje się w drzwiach z cichym jękiem. Od razu unoszę ręce na

znak, że nie mam złych zamiarów. - Cholera, Karissa, nie zakradaj się tak. To się dla ciebie źle skończy. Mówiłem, żebyś została na górze. Rozgląda się dookoła oszalałym wzrokiem. Zabezpieczam pistolet i wsuwam za gumkę szortów. - Co się dzieje? - pyta. - Co to miało znaczyć? - Włączył się alarm. To ją chyba trochę uspokaja, chociaż nadal zerka nerwowo na broń. - Co go uruchomiło? - Nie martw się tym, wszystko gra. Widzę, że ma więcej pytań, ale rozprasza ją hałas, jaki robią drzwi garażowe. Otworzyłem je przyciskiem na pilocie, lepiej będzie tam zaparkować auto. To daje mi chwilę, by się pozbierać, więc przecieram dłońmi twarz i biorę głęboki oddech. - Spokojnie. To prawdopodobnie jakiś gryzoń. - Gryzoń? -Tak. Potrząsa głową. - Myślałam, że mnie nie okłamujesz. - Nie okłamuję. Patrzy sceptycznie, niemal ze złością. Podchodzi do mnie bliżej. Wiem, że mi nie wierzy. - Powiedziałem „prawdopodobnie”, a nie „na pewno". - Czyli to nie gryzoń? - Nie - przyznaję. - Więc kto? - Jeśli mam zgadywać, powiedziałbym, że ta sama osoba która mnie okradła. Gapi się na mnie. - Skąd wiesz? Widziałeś? - Nie, nikogo nie przyłapałem - mówię, unosząc odzyskane niechcący kluczyki. - Ot, intuicja. Karissa patrzy na moją zdobycz, a potem na mnie. - Wiesz, kto to zrobił? Kiwam głową. - Znam tę osobę?

Znów kiwam głową. Tym razem z wahaniem. Patrzę na nią, obawiając się kolejnego pytania. „Nie pytaj, czy to twoja matka. Nie pytaj mnie o to...” -Czy jest tu, eee... - Karissa marszczy brwi i odwraca wzrok. Zbiera myśli. - Czy jest tu już bezpiecznie? Sięgam ku niej, palcami sunę wzdłuż linii jej szczęki i chwytam ją pod brodę, by znów na mnie spojrzała. Wygląda na zmartwioną, więc uśmiecham się do niej łagodnie, żeby rozwiać jej obawy. Czy jest bezpiecznie? Zdecydowanie nie. W moim świecie nigdy nie bywa i nigdy nie będzie bezpiecznie. Śmierć czyha za każdym rogiem. Któregoś dnia znów po mnie przyjdzie. - Nic ci się nie stanie - mówię, kciukiem pieszcząc jej dolną wargę. Zadbam o to. Bez obaw. Odwzajemnia uśmiech. Nie wiem, czy mi wierzy, ale widzę, że chce wierzyć. Powoli, krok po kroku, odzyskuję jej zaufanie.

Rozdział 13 - Wszystkiego najlepszego. Siedzę na sofie w swojej kryjówce, gdy padają te słowa. Biały podkoszulek mam podciągnięty pod brodę, bo właśnie badałem swój bok. Zerkam na stojącą przede mną Karissę. - Słucham? -Wszystkiego najlepszego - powtarza, uśmiechając się niepewnie. Trzyma pojemnik z czekoladowym puddingiem i łyżeczkę. - To dla ciebie. Opuszczam koszulkę i przyglądam się uważnie Karissie. Waham się tak długo, że jej uśmiech blednie, a na twarzy pojawia się zatroskanie. Powoli biorę pudding, Karissa zaś siada obok z własną porcją, po czym bez czekania na odpowiedź zaczyna jeść. - Skąd wiedziałaś? - pytam, otwierając pojemnik. Nie jestem głodny i nie wiem, czemu mi to dała. - Widziałam datę urodzenia w twoim paszporcie. -Ach... - Upiekłabym tort albo zamówiła, ale pewnie uznałbyś, że doprawiłam ciasto cyjankiem. - Zerka na mnie kątem oka. - Mogłabym kupić ci słodkie bułeczki, ale pudding mieliśmy już w lodówce, więc... - Więc niech będzie pudding - mamroczę i macham w jej stronę łyżeczką. - Niczego się nie spodziewałem. - Tak myślałam. W końcu nigdy nawet nie wspomniałeś o urodzinach. Kończy swoją porcję i wylizuje resztki czekolady z pustego kubeczka. Ja odstawiam swój niedojedzony pudding na stół. Znowu podciągam koszulkę. Karissa przygląda mi się uważnie. - Wygląda lepiej - stwierdza i również odstawia kubeczek. Dotyka rany tak delikatnie, że niemal łaskocze. Blizna będzie paskudnie wyglądać, ale wszystko dobrze się goi i prawie już nie boli Wzdycham, napawając się jej dotykiem. -A ja czuję się lepiej. Karissa zsuwa rękę na mój brzuch. Wodzi palcami po zagłębieniach

wokół mięśni, kierując się do klatki piersiowej, a potem powoli się nade mną nachyla. Zamykam oczy pod wpływem dotyku jej ust na skórze. Dłonią przesuwa po moim biodrze, pieści moją męskość przez spodnie. Od razu twardnieję, wystarczył subtelny dotyk. Karissa wciska rękę pod materiał i chwyta penisa, przesuwa w górę i w dół, zanim wyjmie go na zewnątrz. Otwieram oczy, a ona zmienia pozycję i zniża głowę w okolice moich bioder. -Karissa... Patrzy mi w oczy, ale nie przestaje, nie waha się ani przez chwilę i bierze penisa w usta. Czuję wilgotne ciepło. Chcę zaprotestować i powinienem to zrobić, ale jest mi tak dobrze. Za dobrze, do cholery. Kładę ręce na jej głowie, lekko przeczesując włosy. Ssie... Ssie i ssie, lekko muskając wrażliwą skórę zębami, pieszcząc ją językiem. Zaczyna mi się kręcić w głowie i czuję, jakbym miał zaraz eksplodować. Powinienem ją ostrzec, zatrzymać, przerwać to, ale jestem słaby. W końcu odzyskuję siły, lecz ona nadal ma moc zdolną mnie zniszczyć. Dochodzę... Orgazm jest niesamowicie intensywny. Moje ciało całe się napręża. Przeszywa mnie ból. Jednak to najlepsza rzecz, jaka spotkała mnie od lat. Chwytam włosy Karissy, gdy przełyka, nie odpuszczam, dopóki nie wypuści mnie ze swoich ust. Zamykam oczy, oddycham głęboko. - Mówiłem, żebyś tego nie robiła... - Nie, mówiłeś, że nie powinnam nigdy padać przed tobą na kolana, a ja wcale nie byłam na kolanach - odcina się, patrząc na mnie. W jej oczach dostrzegam błysk rozbawienia. - Powinieneś zawsze mówić to, co naprawdę myślisz. Próbuje się odsunąć, ale przyciągam ją do siebie. Jęczę, kiedy siada na mnie okrakiem, bo kolanem uderza przy tym w mój zraniony bok. - Przepraszam! - krzyczy spanikowana, gdy wykrzywiam twarz, lecz nadal trzymam ją za biodra. Chcę, by tu została. Patrzę na nią, przenoszę dłonie na jej plecy, a potem przyciągam Karissę do siebie, chwytam za kark i całuję. Niespodziewanie rozbrzmiewa dzwonek telefonu. Mojego. Chcę pogłębić pocałunek, ale ona się odsuwa. - Nie odbierzesz?

Potrząsam głową i całuję ją znowu, a ona szepcze: - Nie powinieneś chociaż sprawdzić, kto dzwoni? - Wiem kto. -Tak? - Moja matka. Karissa siada i patrzy na telefon, choć już umilkł. - Skąd wiesz? - Bo dziś są moje urodziny. Próbuję znów ją pocałować, ale się opiera, rozpłaszczając dłonie na mojej piersi. - Twoja matka... Czy jest równie serdeczna jak ojciec? - Niewielu ludzi jest tak sympatycznych jak Giuseppe Vitale odpowiadam, potrząsając głową. - Moja matka to dobra kobieta. Nie ma nikogo milszego od niej. - Więc czemu się z nią nie widujesz? Czemu nie odebrałeś? - Bo lepiej dla niej, żebym trzymał się z daleka od rodziny. Jeśli się kogoś kocha, ma się na uwadze dobro tej osoby, a czasem to oznacza wykluczenie jej ze swojego życia. - Kiedyś powiedziałeś mi coś podobnego. Powiedziałeś, że mnie kochasz i chcesz dla mnie tego, co najlepsze, choć, jak sądziłeś, nie ty byłbyś tym najlepszym. - Mówiłem szczerze. Tyle że zakochałem się i jestem egoistycznym sukinsynem. To nie było właściwe, ale pragnąłem cię... Nadal pragnę. Dlatego cię zatrzymam. Karissa śmieje się sucho. - Zatrzymasz mnie. -Tak. - A pomyślałeś może, że twoja mama chciałaby zatrzymać ciebie? Okej, to zabrzmiało trochę dziwnie, ale chodzi mi o to, że czasem, nawet jeśli ktoś nie jest dla nas najlepszy, wcale nie chcemy usuwać go ze swojego życia. Przecież po tym, co mi powiedziałeś, byłam gotowa porzucić dla ciebie wszystko. -Byłaś. -Tak. - Czas przeszły Unosi brew.

-Że co? - Powiedziałaś, że byłaś gotowa. A nie, że jesteś. Rozważa to przez dłuższą chwilę, po czym zsuwa się ze mnie i wstaje. - Cóż, chyba nadal się zastanawiam. - Nad czym? - Czy cię zatrzymać. Mój telefon znowu zaczyna dzwonić. Karissa zgarnia ze stołu plastikowe kubeczki i idzie wyrzucić je do śmieci. - Powinieneś odebrać - mówi. - Pogadaj z mamą. Nie wyprowadzam jej z błędu, ale tym razem to nie moja mama. Dzwonek jest inny. Niewielka, ledwie słyszalna różnica, lecz wiem, że dzwoni Ray. Wzdycham, podnoszę się i podchodzę do biurka. Przez chwilę patrzę na ekran, po czym odrzucam połączenie. W przeciwieństwie do mamy on z pewnością nie dzwoni z życzeniami. Pewnie nie wie nawet, że dziś mam urodziny. - Chodźmy gdzieś! - wołam do Karissy, słysząc jej krzątaninę w kuchni. - Może coś zjemy? Błyskawicznie pojawia się w drzwiach. - Serio? -Tak. Mój telefon znowu dzwoni, Ray nie daje za wygraną. Karissa zerka na mnie podejrzliwie. - Na pewno nie masz nic innego do zrobienia? Wyłączam telefon i potrząsam głową. - Nie, nic. *** - Co to takiego ten Cobalt? Patrzę na Karissę. Nawet nie wyjechaliśmy z mojej ulicy, a ona już zaskakuje mnie niespodziewanym pytaniem. - Cobalt? - Tak, Cobalt. - Gdzie o nim usłyszałaś? - Słyszałam, jak tamten detektyw wspominał tę nazwę, Mówił, że miała tam miejsce strzelanina. Wiem, to było parę tygodni temu, ale nagle mi się przypomniało. Co to? - Pierwiastek chemiczny. I odcień niebieskiego.

- Tak, oraz model chevroleta - odcina się. - Co wciąż nie wyjaśnia, gdzie cię postrzelono. Z trudem zwalczam uśmiech, słysząc jej opryski iwy ton. - Nie zapytałaś, gdzie mnie postrzelono. - Dobra, więc gdzie cię postrzelono? - W bok. -Naz... - W Greenwich Village - odpowiadam, wiedząc, że nie odpuści. - Pod Cobalt Social Club. Unosi brwi. - Social Club? W sensie... -Tak. - Jesteś członkiem jakiegoś klubu? - Tak. - To eufemizm? Dla agencji towarzyskiej? - Nie, nie. Żadnych striptizerek ani prostytutek. Właściwie w ogóle nie ma tam kobiet, choć czasem nagina się zasady. To coś w rodzaju miejsca spotkań dla członków stowarzyszenia. - I co się tam robi? - Socjalizuje się z pozostałymi członkami. I pije. Prowadzi interesy. Snuje plany. - Czyli to specjalny klub, w którym możesz się napić i spotykać z innymi facetami. -Dokładnie. - Zdajesz sobie sprawę, że to brzmi jak opis baru dla gejów? Śmieję się i rzucam jej przelotne spojrzenie. - No, skoro w ten sposób to ujmujesz, pewnie można tak pomyśleć. Ale Cobalt to Cobalt. Wzrusza ramiona mi i odwraca się, żeby wyjrzeć przez okno. - Mogłabym go zobaczyć? - Zobaczyć co...? - Cobalt. - Uch, jak mówiłem, kobiet zwykle się tam nie wpuszcza .. - Nie chcę wchodzić do środka. Tylko zobaczyć, gdzie... gdzie to się stało. Nie przychodzi mi do głowy żadna odpowiedź. Nie wiem, czemu ją to

interesuje. Przez resztę drogi żadne z nas się nie odzywa. W końcu Karissa wyciąga telefon i przesuwa palcem po popękanym ekranie, by wysłać chmarę kolorowych ptaszków naprzeciw zielonym świnkom. Potrzebny jej nowy telefon. Trudno powiedzieć, ile ten jeszcze wytrzyma, Tak często ląduje na ziemi, aż dziwne, że nadal funkcjonuje. Sam nie wiem czemu, ale jadę prosto do Cobalta zaspokoić jej ciekawość. Skręcam w boczną alejkę, by zaparkować z tyłu, Nie ma żadnej tabliczki informującej, że mieści się tam klub. - Oto Cobalt. Karissa marszczy brwi i widzę, że ciśnie się jej na usta coraz więcej pytań. - Więc to się zdarzyło tutaj? -Co? - Strzelanina - Och. - Rozglądam się - Tak pod latarnią. Kiwa głową, przez chwilę przyglądając się temu miejscu, po czym odwraca się do mnie z uśmiechem. - Dziękuję. Wolę nie przebywać tu za długo, więc znów odpalam silnik. Wyjeżdżam z parkingu i już mam się włączyć do ruchu, kiedy dostrzegam czarną limuzynę. Zatrzymuje się tuż przy wjeździe i blokuje mi drogę. Na ten widok ściska mnie w żołądku i kłuje w środku. Zaciskam ręce na kierownicy. To Ray. Wysiada i przytrzymuje drzwi dla Brandy. Po chwili zamyka je i patrzy w moją stronę. Wygląda tak, jakby miał zamiar odejść, pominąć milczeniem fakt, że go zignorowałem. Wyraz jego twarzy diametralnie się jednak zmienia, gdy dostrzega siedzącą obok mnie Karissę. Szlag. Ray się waha, oplata ramieniem Brandy, zerka to na Karissę, to na mnie. Pochyla się i szepcze coś do ucha swojej dziewczynie, a ona podnosi wzrok na mój samochód. Zaczyna gorączkowo machać, podekscytowana, ja zaś po prostu siedzę. Kątem oka widzę, że Karissa macha w odpowiedzi. Brandy, jakby tylko na to czekała, podbiega do samochodu i pokazuje, by Karissa opuściła okno. Niechętnie uchylam

więc dla niej szybę, nie odrywając wzroku od Raya, który powoli idzie w naszym kierunku. Brandy wypuszcza z siebie szczebiotliwy bełkot. - Hej! Co robicie? Jak się macie? Gdzie jedziecie? Karissa próbuje wyjąkać coś w odpowiedzi, nie zdradzając przy okazji zbyt wiele, choć i tak nic przecież nie wie. Ray kiwa sztywno głową. - Vitale. Odpowiadam skinieniem. - Mieliśmy właśnie skoczyć z Rayem na coś do jedzenia. Powinniście zjeść z nami! Co wy na to? - Zanim którekolwiek z nas zdoła odpowiedzieć, Brandy odwraca się do Raya, chwyta go pod ramię i patrzy na niego z nadzieją w oczach. - Co sądzisz, Ray? - Sam nie wiem, laleczko. - Wzdycha przeciągle, patrząc wprost na mnie. - Z pewnością Vitale ma dziś lepsze rzeczy do roboty. Nadal nic nie mówię. To test, jestem tego pewien. Sprawdza, czy postawię jego, człowieka, który jest dla mnie jak ojciec, oraz organizację, która uczyniła mnie bogatym, na pierwszym miejscu. Chciałbym. Powinienem tak zrobić. Nawet gdy nie miałem nic, gdy wszystko, co dobre, zostało mi odebrane i pozostała jedynie ziejąca mrokiem pustka, jedno przetrwało: moja lojalność. Poświęciłem to, co ze mnie zostało, człowiekowi stojącemu przede mną, chcąc uczcić pamięć mojej żony. Powinienem wysiąść z samochodu i pójść na lunch z kimś, kto mnie podniósł, kiedy sięgnąłem dna, kto dał mi cel, bym utrzymał się przy życiu. Nie chodzę do kościoła, nie wiem też, czy wierzę w jednego, sprawiedliwego Boga, ale zawsze wierzyłem w Raymonda Angelo. Był moim zbawcą. Teraz jednak zaczynam tracić wiarę także w niego. Kuszony przez siedzące obok mnie zło, grzech pierworodny... mój zakazany owoc. Spontanicznie wziąłem kęs i zrozumiałem, że wcale nie jest zgniły w środku, choć przekonywał mnie o tym cały świat. Ray chce, bym odrzucił ten owoc, pozwolił mu sczeznąć w ziemi, gdzie jego miejsce, ale nie sądzę, bym zdołał nasycić się czymkolwiek innym. Napiłem się ze Świętego Graala. Nikt nie zdoła mi tego odebrać. Moje spojrzenie przesuwa się z Raya na Karissę, która siedzi cicho obok mnie, ręce złożywszy na kolanach. Równie głębokie jak lojalność

wobec rodziny Angelo jest moje oddanie dla Karissy. Tak głębokie, że chwilami mnie przeraża. Kocham tę kobietę. Jest moim światłem. Patrzę na Raya i nadal nic nie mówię. Nie muszę. Widzi to w moich oczach. Wiem, że tak, bo ja dostrzegam to samo w nim. Wyczuwam poczucie zdrady, które zaczyna rosnąć w jego sercu. Kolejne rysy na powierzchni naszej relacji. - Cóż, innym razem - mówi Ray, robiąc krok w tył, i ciągnie za sobą Brandy, zanim ta zdąży się sprzeciwić. - Rób, co musisz, Vitale. Patrzę, jak odchodzi. Wzdycham głęboko, zamykam oczy i potrząsam głową. Czuję napięcie w mięśniach. Nie opadnie tylko dlatego, że Ray zniknął z mojego pola widzenia. Powinienem z nim pójść. Powinienem wybrać lojalność. Ale nie mogłem, nie tym razem. Oblałem test. - Dokąd teraz? - pytam Karissę, otwierając oczy. - Jeszcze jakieś sugestie? Wzdycha i podnosi szybę. - Może gdzieś, gdzie nikt nas nie zna? - Raczej trudno będzie nam znaleźć takie miejsce w Nowym Jorku. *** Sprawdzam na laptopie giełdę i zapisuję kilka pomysłów. Próbuję się skoncentrować, wymyślić nowy plan, który sprawi, że Ray da mi spokój. Muszę go udobruchać. Tymczasem kątem oka dostrzegam jakiś ruch, który mnie rozprasza. Karissa porzuciła swoje zwyczajowe miejsce w mojej pieczarze i stoi przed regałem. Wyciąga książki, ogląda ich okładki, przewraca strony, a następnie wpycha je z powrotem na półki. Czasami na właściwe miejsce, innym razem nie. Były ułożone w porządku alfabetycznym, ale próbuję się nie irytować. Rzucam w jej kierunku szybkie spojrzenie i oddycham z ulgą, gdy pomija Wojnę i pokój. W końcu postanawia zająć się czymś innym. Gdy odchodzi od regału, przyciska coś do piersi. Zauważa, że na nią patrzę, więc uśmiecha się i podchodzi bliżej. - Masz portfolio? - pyta, patrząc na ekran. - Portfolio? - No wiesz, portfel inwestycyjny. Tak się to nazywa, prawda? Kiedy kupujesz akcje i takie tam...

- Ehm, owszem, tak to się nazywa. Skąd wiesz? Melody ci opowiadała? - Pff, nie, skąd miałaby o tym wiedzieć? - Cóż, jej ojciec jest bankierem inwestycyjnym, prawda? Gapi się na mnie i mruga kilka razy, rozważając zadane przeze mnie pytanie, ale nie odpowiada. Nie musi. - Przeraża mnie, jak wiele wiesz o ludziach z mojego otoczenia. A tak na marginesie, o portfelach inwestycyjnych usłyszałam w reklamie z gadającymi bobasami. Mówi to ze śmiertelnie poważną miną. W odpowiedzi śmieję się i potrząsam głową. Gdy Karissa odchodzi, próbuję skupić się na ekranie, ale to bezcelowe. Póki jest ze mną w tym jebanym pokoju, nie dam rady się skoncentrować. Wzdychając, zamykam laptopa i wstaję, by podejść tam, gdzie siedzi. Na kolanach trzyma zdjętą z regału książkę. Usadawiam się obok, ciekawy, co przykuło jej uwagę. Piotruś Pan Barrie’ego. Hm... - Czytałaś to kiedyś? - Nie. Ale domyśliłam się, że gdzieś to masz, skoro cytujesz na wyrywki. - Tak, to porządna literatura. Mam w biblioteczce większość klasyki. - Zauważyłam. - Patrzy na otwartą książkę, po czym zerka na mnie. Mogę cię o coś spytać? - Jeśli naprawdę musisz. - Owszem. - Śmieje się. - Więc słucham. - Masz tyle książek i filmów, gigantyczne kino domowe, ale żadnych płyt z muzyką. Patrzy na mnie w milczeniu, czekając na wyjaśnienie. - To było stwierdzenie, a nie pytanie - zauważam. Wywraca oczami. - Dlaczego, Naz? - Dlaczego nie mam żadnych nagrań? - Tak. Nawet radia. Nie słuchasz muzyki w samochodzie. Nie ściągasz empetrójek na telefon, nie masz odtwarzacza CD, kaseciaka ani gramofonu na korbkę... czy z czego tam korzystaliście w twoim

dzieciństwie... - Gramofonu? Myślisz, że ile ja mam lat? Znowu wywraca oczami. - Jesteś starożytny, ot co. Dojrzałam dzisiaj pierwszy siwy włos na twojej skroni. Żartuje sobie, ale wcale by mnie to nie zdziwiło, biorąc pod uwagę, ile ostatnio mam powodów do stresu. - Po pierwsze, jeśli siwieję, to przez ciebie. Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Po drugie, nie mam tu sprzętu muzycznego ani nagrań, bo muzyka jest dla mnie bezsensowna. Gapi się na mnie z rozdziawionymi ustami, jakbym właśnie przyznał się do morderstwa. Co ja gadam, kiedy zrozumiała, że jestem mordercą, nie była nawet w połowie tak zszokowana. - Jak możesz mówić coś takiego, do cholery? - To tyiko hałas. Nie ma żadnego zastosowania poza wypełnianiem ciszy. Natomiast ja lubię ciszę. Im dłużej mówię, tym większe przerażenie maluje się na jej twarzy. - Pierdolisz... - Nie, ale chciałbym... - Pierdolić mnie, zapewne - wcina mi się w pół zdania. Robię się przewidywalny. - Wiem. Ale... Wow. Serio, Naz? Mózg mi eksplodował. Jak można nie lubić muzyki? To jest w ogóle możliwe? - A czemu ty jej słuchasz? - Unoszę brew i wskazuję na splątany kabel od słuchawek leżących na oparciu kanapy. -Czemu wiecznie chodzisz z tym czymś w uszach? Poza tym, żeby uniemożliwić mi podjęcie rozmowy? Rumieni się i po raz kolejny przewraca oczami, jakby to było najbardziej absurdalne oskarżenie, jakie kiedykolwiek słyszała, ale czerwień na jej policzkach podpowiada mi, że mam rację. - Słucham muzyki, bo jest w niej tyle emocji... Czuję, jak gdyby docierała do jakiejś zapomnianej części mojej duszy. Jakby część wszechświata faktycznie mnie rozumiała. Dzięki muzyce czuję, że żyję. Tobie się to nie przytrafia? Potrząsam głową. - Ja nic nie czuję. Z wyjątkiem irytacji, bo w hałasie trudno mi myśleć. I bólu głowy,

który często temu towarzyszy. Dostrzegam w jej oczach współczucie. Karissa Reed... Karissa Rita... mi współczuje. Niewiarygodne. - Czekaj, czekaj... Ale załapałeś moje odniesienie do Tupaca, kiedy rozmawialiśmy o Machiavellim, prawda? Mogłabym przysiąc. - To, że nie przepadam za muzyką, nie znaczy, że nic o niej nie wiem. Tupac był na fali, jak nakręcałem korbką gramofon, wiesz? - Rzucam jej sardoniczny uśmieszek, a ona w odpowiedzi wybucha śmiechem i wzrusza ramionami. - Hej, nie moja wina, że jesteś starym dupkiem! - Dziwię się, że w ogóle wiesz o jego istnieniu. Umarł mniej więcej wtedy, gdy się urodziłaś. - Cóż, dobra muzyka nigdy się nie starzeje, a już zwłaszcza ta od Tupaca. Tego akurat nauczyłam się od Melody. Zna na pamięć tekst każdej raperskiej piosenki z lat dziewięćdziesiątych, ale nie sądzę, żeby wiedziała, czym jest portfel inwestycyjny, niezależnie od tego, co robi jej ojciec - mówi, po czym wraca do czytania. Patrzę, jak przewraca strony, ale po pewnym czasie ciekawość bierze górę. - Co ci się w tym podoba? - W muzyce? - Nie, w Piotrusiu. - Och, cóż... Zawsze lubiłam tę historię. Wiecznie się przeprowadzałyśmy, więc nigdy nie miałam wielu przyjaciół. Gdy się do kogoś zbliżałam, mama natychmiast panikowała... Chyba myślała, że zdradzę, kim naprawdę jesteśmy, chociaż nawet ja sama lego nie wiedziałam... Pewnie bała się, że nas wyśledzisz, Nic mówi tego z gniewem. Ani ze smutkiem, Stwierdza fakt, prawdę, którą zaakceptowała. - I jest coś magicznego w idei ucieczki od dorastania i obowiązków kontynuuje. - Kiedy byłam mała, myślałam, że to wszystko prawda, że gdzieś istnieje cały świat, przed którym mama mnie ukrywa. W nocy otwierałam okno sypialni i zostawiałam je szeroko otwarte, tak na wszelki wypadek. Uśmiecha się z tęsknotą i patrzy na książkę, chociaż nie czyta. - W końcu mama mnie przyłapała i kazała mi przestać. Nie posłuchałam.

- Oczywiście. - To wtedy zaczęła zabijać okna dechami. Zawsze wydłubywałam gwoździe, ale pamiętam, jak na nią krzyczałam, jak nienawidziłam jej za to, że zablokowała drogę Piotrusiowi. Powiedziała tylko, że jestem śmieszna i że jeśli ktokolwiek wejdzie do mnie przez okno, w niczym nie będzie przypominał postaci z bajki. Odwraca głowę i patrzy na mnie. - No dobra, skoro już gadamy, to powiedz, czemu twoim ulubionym filmem jest Dwunastu gniewnych ludzi. - Obawiam się, że to o wiele mniej ciekawe od twojej historii. Zwyczajnie intryguje mnie, jak ludzie będą kultywować ideę, którą się w nich zasieje. Nie jest trudno sprawić, by uwierzyli w to, co zechcesz im wmówić. - Na przykład sprawiłeś, że wzięłam cię za księcia z baiki. - Wcale nie próbowałem. Wręcz przeciwnie. Powiedziałem, że nie jestem dobrym człowiekiem, i powtarzałem to potem jeszcze wielokrotnie. - Aha, ale wiesz, że ,,na złość mamie odmrożę sobie uszy", prawda? Czego się spodziewałeś? - Że uwierzysz moim słowom. - Cóż, czyny mówią więcej niż słowa. Twierdziłeś jedno, ale robiłeś drugie i uwierzyłam twoim gestom, a nie zapewnieniom, Zakochałam się w mężczyźnie, który zwalił mnie z nóg. Sprawiał, że czułam, jakbym była dla niego kimś wyjątkowym. - Bo byłaś - odpowiadam, - Jesteś dla mnie wyjątkowa. - Wiem - stwierdza chłodno. - Dlatego że należę do rodziny Ritów. Patrzę na nią zadziwiony. Owszem, nie da się temu zaprzeczyć, ale znaczy dla mnie o wiele, wiele więcej. Sadziłem, że to rozumie, bo zapewniałem ją o tym niezliczoną ilość razy. Dopiero teraz to do mnie dociera. Nic, co powiem, nigdy nie będzie miało większego znaczenia niż to, co dla niej zrobię. Ona patrzy - zupełnie jak ja. Dotyka - zupełnie jak ja. Uczy się przez obserwację. Sięgam do jej podbródka i zmuszam, by spojrzała mi w oczy. Chodźmy gdzieś, wyjdźmy z tego domu... Wyjedźmy z miasta. Robi sceptyczną minę. -Dokąd?

Wzruszam ramionami. - Gdziekolwiek zechcesz. Ewidentnie nie jest przekonana, czy to dobry pomysł. - No nie wiem. - Proszę. - Pocieram kciukiem jej dolną wargę. - Spędzimy trochę czasu razem. Nic nie będzie nas rozpraszać. Zostawimy za sobą zmartwienia... Tylko ty i ja. Pokażę ci, jak wyjątkowa dla mnie jesteś. - Zastanowię się. Odsuwa się i skupia uwagę na książce. Koniec rozmowy. *** Karissa daje za wygraną. Nie wymagało to ode mnie wiele wysiłku. Wystarczyło, że wypowiedziałem magiczne słowo: Włochy. Dwa dni później siedzimy w limuzynie i jedziemy na lotnisko. Jest bardzo wczesny ranek, niebo wciąż ciemne. Karissa wpatruje się w boczną szybę i śmieje do siebie sucho, gdy mijamy znak witający nas w New Jersey. - Wiedziałeś? Patrzę na nią, unosząc brwi. -Co? - Ostatnim razem, kiedy jechaliśmy na lotnisko, zapytałam cię, co ciekawego można znaleźć w New Jersey, a ty wygadywałeś te wszystkie bzdury... Wiedziałeś, że tam właśnie są moi rodzice, prawda? Wiedziałeś, co naprawdę można znaleźć w New Jersey? - Ach, nie. Nie miałem pojęcia. - Naprawdę? - dopytuje. - Bo jak ci powiedziałam, gdzie byłam, natychmiast zorientowałeś się, o który dom chodzi... Dokładnie wiedziałeś, gdzie ich znaleźć. - Poznałem ten adres. -Jak? - Bo bywałem tam wcześniej - odpowiadam z wahaniem, niepewny, czy powinienem to ciągnąć. Jej wyraz twarzy mówi mi jednak, że będzie zadawać więcej pytań, jeśli nie powiem, jak było. - Wiele lat wcześniej wyśledziłem tam twojego ojca. - I co się stało, kiedy go znalazłeś? - Niewiele - przyznaję. - Twoja matka już opuściła Johnny’ego, a ja nie byłem jeszcze gotowy go zabić. Chciałem, żeby cierpiał równie mocno jak ja. W końcu zdecydował się zaszyć na przedmieściach, a twoja matka

nieustannie przenosiła się z miejsca na miejsce. - Dałeś radę potem ją znaleźć? To znaczy... nas? - Tak, ale zawsze docierałem na miejsce za późno. Pojawiałem się, kiedy już was tam nie było. Zostawało tylko kilka śladów, które zapominała zatrzeć. Z czasem nabrała wprawy. Zrobiła się sprytniejsza. Trop urwał się przed trzema laty, po waszym wyjeździe z Syracuse. Nie udało mi się was na nowo wywęszyć, dopóki nie pojawiłaś się w Nowym Jorku. Karissa patrzy mi w oczy. Jest niewzruszona. Przez chwilę milczy w zamyśleniu, po czym pyta: - Kiedy zmieniłeś zdanie? Pragnie wyjaśnienia. Czegoś, co usprawiedliwi zaufanie, jakim mnie obdarza. Chce wierzyć, że się zmieniłem. Że mężczyzna, którego kocha, nie jest tym samym potworem, jakiego się dotąd bała, ale nie mam dla niej takich rewelacji. Pozostałem tym, kim byłem, i robię to, co robiłem. Nie zamierzam przepraszać... choć wyraz jej twarzy sprawia, że chciałbym to potrafić. Chciałbym być lepszym człowiekiem. Chciałbym móc to dla niej zrobić. Niestety ona jest zbyt uparta, a ja zbyt popieprzony, żeby cokolwiek zmienić. Nadzieja matką głupich. - Kiedy zmieniłem zdanie na temat czego, Karisso? - Zabicia mojej matki - szepcze. - Zabicia mnie. Mimo że mówi cicho, jej głos nie drży. Instynktownie mam ochotę zapytać: „Czemu myślisz, że je zmieniłem?” Mówi to jednak z taką odwagą... Nie chcę, by się mnie obawiała. Nie zabiję jej. Nie mogę. Za to jej matka to zupełnie inna historia. - Nie jestem pewien - odpowiadam. - Nie wiem, kiedy to się stało. Gówno prawda. Podziwiam odwagę Karissy i zwalczam wpełzający mi na usta uśmieszek, bo wiem, że tylko by ją zranił. Nie ma nic zabawnego w tej sytuacji. - Nie powiedziałbym, że to była świadoma decyzja. Zobaczyłem cię, rozmawialiśmy, zabrałem cię do domu, do mojego łóżka... I gdzieś po drodze zakochałem się w tobie. Gdy nadszedł czas, by zrealizować mój plan, zdałem sobie sprawę, że nie potrafię tego zrobić. I nie chcę. Może

wiedziałem to od początku, może zrozumiałem później. Nie wiem, Karisso. Taka jest prawda. Wytrzymuje moje spojrzenie przez kilka sekund, po czym odwraca się, by znów wyjrzeć przez okno. Jedziemy w ciszy. Żadne z nas nie mówi ani słowa przez resztę drogi na lotnisko. Nie rozmawia ze mną, kiedy opuszczamy samochód ani gdy wsiadamy do samolotu. Jest mniejszy niż ten, który Ray wyczarterował na podróż do Vegas, ale jako jedyni pasażerowie nie potrzebujemy więcej miejsca. Karissa opada na pojedyncze siedzenie na samym końcu samolotu. Zatrzymuję się przy nim na chwilę, zastanawiając się, czy ją uraziłem, a potem zajmuję miejsce po drugiej stronie. Chcę jej dać trochę przestrzeni. Nie patrzy na mnie. Oczy utkwiła w oknie, podbródek oparła na dłoni. Nie znoszę, gdy ucieka do swojego świata. Wygląda na zagubioną, a ja chciałbym sprowadzić ją tam, gdzie jej miejsce. Zamieniam parę słów z pilotem i po kilku minutach wzlatujemy w powietrze. Rozsiadam się w fotelu, wyciągam nogi. To będzie długi lot... Ma trwać ponad osiem godzin. Obserwuję Karissę, która podziwia wschód słońca. Zaczyna się coraz bardziej przejaśniać, ale światła w samolocie są przyciemnione. Mija dziesięć minut. Dwadzieścia. Pół godziny. Czas płynie powoli. Karissa odzywa się dopiero po godzinie. - Żałujesz tego? - pyta. - Żałujesz, że mnie pokochałeś? Nie odpowiadam. Nie od razu. Wpatruję się w nią, aż w końcu odwraca głowę, żeby na mnie spojrzeć, jakby coś w niej pękło. W jej oczach widzę strach. Taki, który mówi mi, że moja odpowiedź może ją załamać - tak jak słowo „czerwień” rozerwało kiedyś moje serce. - Nie żałuję - mówię wreszcie. Marszczy brwi. - Niczego? - Niczego. - Po tym wszystkim, co zrobiłeś, nie żałujesz niczego? Jak to możliwe? - Bo nie można cofnąć czasu i tego, co się wydarzyło. Nie można zmienić historii. Zanurzanie się w niej, dywagowanie, co by było gdyby albo jak wszystko potoczyłoby się w idealnym świecie, to strata czasu. Ponieważ ten świat nie jest idealny, a żyde również takie nie jest i nigdy

nie będzie. Jestem tylko człowiekiem, mam jedno życie i nie zamierzam marnować go na żałowanie swoich decyzji i marzyć o odmienieniu przeszłości. Pobożne życzenia nigdzie cię nie zaprowadzą, skarbie. Uwierz mi. Pragnę wielu rzeczy, ale cóż z tego? Utraciłem swoje dawne życie w jednej chwili i nic mi go nie zwróci. Więc nie, Karisso, niczego nie żałuję. W jej oczach dostrzegam coś, czego nie spodziewałem się zobaczyć: smutek Nie wiem, czy wierzy moim słowom, ale jasne jest, że to, co powiedziałem, do niej dotarło. Otwiera usta, jednak waha się przez chwilę. - Czy ty w ogóle wiesz, co to żal? - szepcze. - Oczywiście. Dwadzieścia lat byłem w żałobie. - Nie - mówi, potrząsając głową. - Dwadzieścia lat planowałeś zemstę. To nie to samo. A nie można żyć, czując tak wielki gniew, i nagle odpuścić. Musisz to pojąć, Naz, albo nigdy się z tym nie pogodzisz. Włosy na rękach stają mi dęba. Słowa Karissy wpijają się we mnie głęboko, przenikają pod skórę, - Mówisz, że niczego nie żałujesz, i może to prawda. Ale to mnie jest żal ciebie, jeśli napraw,.. - Nie potrzebuję twojej litości. - To nie litość, tylko zrozumienie. Nie chcesz cierpieć, więc zamiast tego zadajesz ból innym. Teraz wreszcie to rozumiem. Ale smutek nie jest czymś, co można ot tak zakończyć. Nie ma początku ani końca. Jest czymś, co trzeba zaakceptować, lecz żeby nauczyć się z nim żyć, musisz żyć naprawdę. -Żyję. - Robisz uniki. Odbijasz piłeczkę. Im więcej mówi, tym bardziej się wkurzam. Gdybym chciał psychoanalizy, zapłaciłbym pieprzonemu psychoterapeucie. Jednak Karissa milknie i odwraca się, żeby znowu spojrzeć przez okno. Jedna godzina za nami, trzeba wytrzymać jeszcze siedem. Próbuję zdusić w sobie gniew. Uspokoić się na tyle, by rozluźnić zaciśnięte pięści. Usnęła, a ja gapię się na nią, pogrążając się w jej słowach. Jak tylko samolot ląduje, wstaję. Karissa budzi się i wychodzi za mną, ściskając w dłoni nowiuteńki paszport. Musiałem wykorzystać kilka

zaległych przysług, żeby wyrobić go w kilka dni. Podczas odprawy celnej wystarczy, że migniemy paszportami, a obsługa natychmiast macha, abyśmy przeszli dalej. Karissa jednak nie idzie. Stoi bez ruchu, blokując kolejkę. Patrzy na urzędników w milczeniu, a paszport nadal trzyma przed sobą. Facet w okienku wygląda, jakby chciał ją udusić. Jest nieznośnie upartą kobietą, wiem, ale należy do mnie i tylko moje ręce mają prawo ściskać ją za gardło. - Timbrare il passaporto - mówię ostro, by zwrócić uwagę pracownika. „Pieczątka w paszporcie". Facet rozdziawia usta, grzebie w szufladzie i wyciąga małą pieczątkę, Przybija stempel na pierwszej stronie paszportu, po czym wrzuca pieczątkę z powrotem do szuflady. - Dziękuję - szepcze Karissa z satysfakcją i odchodzi. Kiwam głową na znak podziękowania, pracownik odwzajemnia skinienie i przechodzi do kontroli pozostałych pasażerów. To znaczy macha, żeby szli dalej. Przed lotniskiem czeka samochód, kierowca trzyma przed sobą tabliczkę z napisem „Vitale”. Zabiera nas do hotelu w samym sercu Rzymu. Budynek ma tylko kilka pięter i niewiele pokoi. Jest mały, ale luksusowy. Zapewnia prywatność i jednocześnie wszystkie wygody. Taki dom poza domem. Gdy wchodzimy do środka, witają mnie ciepłe uśmiechy i serdeczne słowa powitania. Rozumiem większość tego, co mówią, choć jestem rozkojarzony i skupiony na Karissie. Wygląda na zdziwioną. Oczy ma szeroko otwarte, pełne ciekawości i uważne. Obsługa prowadzi nas do apartamentu na ostatnim piętrze. Staram się ukryć negatywne emocje, by uszanować ich gościnność, ale jestem zirytowany, wyczerpany i wolałbym zostać teraz sam. Tak grzecznie, jak tylko mogę, mówię pracownikom, żeby spieprzali, po czym zamykam za nimi drzwi i zamki. Apartament jest dość duży: ma otwarty salon z kanapą, fotelami, kominkiem i telewizorem, niewielką kuchnię, przestronną łazienkę i sypialnię z królewskim łożem oraz wyjściem na prywatny taras. Karissa ogląda wszystko dokładnie, a ja idę prosto do sypialni i umieszczam swoje rzeczy w niewielkiej garderobie. Czuję się trochę lepiej, gdy udaje mi się zaprowadzić porządek i odzyskać poczucie

kontroli nad otoczeniem. Właśnie wieszam ostatni garnitur, kiedy wchodzi Karissa. Zatrzymuje się w drzwiach, opiera o futrynę i spogląda na mnie. Rzucam jej szybkie spojrzenie, a nasze oczy spotykają się na chwilę. - Nie chciałam cię zdenerwować - mówi. Śmieję się z przekąsem, wygładzając ciemny materiał. - Ale ci się udało. - Przecież... - Mówiłaś to, co myślisz - odpowiadam, podchodząc bliżej. - Nie cofaj szczerze wypowiedzianych słów. Wolałbym, żebyś obrażała mnie z premedytacją, ale z przekonania, niż kłamała mi w twarz tylko po to, by mnie uspokoić. Może mi się nie podobać to, co mówisz, ale jesteś jedną z niewielu osób, których opinie szanuję. Nie psuj tego, próbując się tłumaczyć. Okaż mi choć tyle szacunku. - Dobrze. Nie dodaje niczego więcej. Tymczasem ona wciąż na mnie patrzy, a mój gniew wcale nie osłabł. Odwracam się z zamiarem odejścia, ale Karissa wzdycha z irytacją. - Jak długo jeszcze będziesz się wściekać? - Kto mówi, że się wściekam? - Ja. Mówię, że jesteś wściekły. Obracam się do niej zaskoczony, że naciska, choć wie, że nie powinna. - Jesteś pewna, że tego chcesz? Że chcesz teraz prowadzić tę rozmowę? -Tak. Ani przez sekundę się nie zawahała. Wpatruje się we mnie, czekając na wyjaśnienie. W porządku. Dam jej to, czego chce. - Będę wściekły tak długo, jak będę wściekły. I jeśli życie nadal będzie doprowadzać mnie do szału, nigdy nie przestanę się złościć. - A może gdybyś skończył się wreszcie wściekać, pozwoliłbyś sobie opłakiwać to, co straciłeś. - Już to opłakałem. - Miałeś nie kłamać. Jej oskarżycielski ton do reszty wyprowadza mnie z równowagi. Uważa mnie za kłamcę? Twierdzi, że łżę? Tak właśnie o mnie myśli? Od rana balansuję na krawędzi ataku szału, a ona właśnie mnie z niej

zepchnęła. Zanim zdąży zareagować, łapię ją i popycham na ścianę, a potem dociskam własnym ciałem i chwytam za gardło. Próbuje złapać oddech i ten widok przyprawia mnie o dreszcze. Już jestem twardy. Wystarczył moment. Nie zaciskam dłoni zbyt mocno, ale zmuszam ją, by na mnie patrzyła. Czuję pod palcami szybki puls. Serce wali jej jak szalone. Spoglądam na nią z góry, stykamy się czubkami nosów. Oddech ma nierówny, a jej ręce drżą, gdy próbuje odepchnąć moje. Ciekawe, z przerażenia czy z podniecenia? Mogłaby się wywinąć, wyślizgnąć z mojego uścisku bez większego wysiłku, a jednak się nie rusza. Oczy jej błyszczą, szeroko otwarte i czujne. Patrzą na mnie wyczekująco. I wiedzą, na co czekają. Napiera na mnie, uderzając piersią w moją pierś. Wcale mnie nie odtrąca. Nie, to zaproszenie. A ja nie mógłbym odmówić. Znów pcham ją gwałtownie na ścianę. Podciągam jej głowę coraz wyżej i zmuszam w ten sposób, by stanęła na palcach. Wpijam się w chętne usta, całuję je namiętnie. Smukłe palce wbijają się w moje przedramiona, paznokcie drapią, ale tylko na pokaz. Walczy ze mną, lecz nie próbuje się odsunąć. Odwzajemnia pocałunek. Dreszcze przebiegają przeze mnie falami, od czubka głowy po palce u stóp, nie omijając kutasa. Pulsuje w rytmie uderzeń jej serca, który wyczuwam opuszkami palców. Ba-dum. Ba-dum. Ba-dum. Szlag! Wolną ręką zdzieram z niej ciuchy, wgryzam się w skórę, liżę linię szczęki. Narasta we mnie frustracja. Minęło może dwadzieścia sekund, ale mam wrażenie, że to dwadzieścia minut. Nie! Minie cała wieczność, zanim wreszcie w nią wejdę. Puszczam jej szyję. Karissa chwyta moją koszulę, żebym nie mógł się odsunąć, ale wcale nie mam takiego zamiaru. Ściągam jej szoty razem z majtkami. Nogą odrzuca je na bok. W tym czasie ja rozpinam spodnie, nie kłopoczę się zdejmowaniem reszty. To zajęłoby zbyt wiele czasu. Łapię ją za biodra i podciągam wyżej. Owija wokół mnie nogi i znowu się całujemy. Wzdycha gwałtownie, gdy wbijam się w nią głęboko, dociskając ją mocno do ściany.

- Kurwa - warczy, zarzucając mi ramiona na szyję i zaciskając palce na moich włosach. Szarpie je, kiedy ja robię swoje. - Kurwa, pieprzyć to. Więc ją pieprzę. Pieprzę mocno, pieprzę całym sobą, pieprzę, póki cały nie oblewam się potem i nie miękną pode mną kolana, póki czaszka nie zaczyna mi pulsować, póki moje ciało nie staje na granicy eksplozji. Pieprzę ją, aż skręcają mi się wnętrzności, jakby ktoś postrzelił mnie kolejny raz. Jedno pchnięcie za drugim, dociskam Karissę do ściany. Włącznik światła wbija jej się w plecy. Swoją siłą wprawiam go w ruch. Światło zapala się i gaśnie, ale ona chyba tego nie zauważa, a ja mam to w dupie. Zaciska powieki i mocno przygryza dolną wargę, próbując stłumić jęki. Zmieniając pozycję, próbuję wsunąć dłoń między nasze ciała, ale jesteśmy za blisko i Karissa musi opierać się o mnie, by pozostać w tej pozycji. Piszczy, bo niemal ześlizguje się w dół, ale chwytam ją mocniej za biodra i odsuwam od ściany. Idę przez pokój, po czym rzucam Karissę na łóżko. Gdy układam się na niej i znowu w nią wchodzę, otwiera szeroko oczy. Widzę krew na jej dolnej wardze. Musiała przegryźć skórę. Wysuwa język, by zlizać czerwoną kropelkę, i patrzy mi w oczy. Ten widok rozpala mnie do białości. Takiego ognia nie da się powstrzymać. Rozsuwam szerzej jej uda i wchodzę w nią znowu. Kolistymi ruchami palców pieszczę łechtaczkę i pieprzę tak mocno, jakbym chciał przebić się na drugą stronę. Tym razem nie może powstrzymać jęków rozkoszy. Krzyki odbijają się od ścian, tak głośne, aż dziw, że nie drży i podłoga. Niedługo potem całe ciało Karissy napina się, mięśnie sztywnieją. Zbliża się orgazm. Kiedy tylko wyczuwam, że nadchodzi, wysuwam się z niej. Bierze głęboki wdech, a moja dłoń raz jeszcze zaciska się na jej gardle. Zaskoczona, próbuje złapać oddech. Tym razem ściskam naprawdę mocno. Twarz jej blednie, źrenice się rozszerzają, a ja dociskani kciukiem tętnicę, blokując dopływ krwi i tlenu. W żyłach Karissy płynie teraz czyste przerażenie. Wiem o tym, bo widzę je w rozszerzonych strachem oczach. Poprzednio nie wiedziała do końca, co się dzieje, ale teraz pojmuje już, co jej wtedy nieomal zrobiłem. Co chciałem zrobić.

Próbuje rozluźnić mój uścisk, wbija mi paznokcie w nadgarstki, szamocze się, choć przygniatam ją całą swoją wagą. Na jej policzkach znowu pojawia się kolor, tym razem czerwony. Poddaje się i nie próbuje mnie dalej powstrzymywać. Zamiast tego zaczyna walczyć. Dłońmi rozdziera mi ubranie, chwyta mój krawat i przyciąga do siebie, próbując też mnie dusić. To wszystko daremne. Nie robi na mnie wrażenia. Trwa to jedynie kilkanaście sekund. Tyle wystarczy, by zaszkliły jej się oczy, a usta zaczęły poruszać bezdźwięcznie jak u ryby. Nogi Karissy drżą, cała sztywnieje, plecy wygina w łuk, zaciska powieki. Wstrząsa nią fala rozkoszy, gdy tylko rozluźniam uścisk. Spazmatycznie wciąga powietrze, płuca łapczywie rozkoszują się powietrzem. Oddechem, który jej podarowałem. Oddechem, który o mały włos by straciła. Jej rozdzierający krzyk czuję aż w kościach. Cała konwulsyjnie drży, moje imię jest jedynym słowem, jakie wydostaje się z jej ust. -Naz! Słysząc to, tracę nad sobą kontrolę. Czuję, jakbym dostał cios w brzuch, i też zaczynam drżeć. Dochodzę, a orgazm jest tak intensywny, że niemal mnie paraliżuje. Nie mogę się poruszyć. Zaciskam palce na prześcieradle wokół Karissy, zgrzytam zębami, zdolny tylko wysyczeć pojedyncze przekleństwo. - Kurwa... Gdy odzyskuję nad sobą panowanie, odsuwam się i spoglądam na Karissę. Ma zaciśnięte powieki i dyszy ciężko, ale poza tym się nie rusza. Leży bezwładnie, jakby jej kończyny przestały działać. Jedyną oznaką życia jest wznosząca się i opadająca klatka piersiowa. Kiedy oddech zwalnia, Karissa rozchyla powieki i nasze spojrzenia natychmiast się spotykają. Strach zniknął, teraz widzę w jej oczach ulgę. Na ten widok przechodzą mnie ciarki. To jak odrodzenie, przebudzenie się w nowym świecie, umiłowanie życia, wdzięczność za każdy oddech. Nikt tak nie docenia tego, że żyje, jak ktoś, kto sądził, że już umiera... Niełatwo o drugą szansę. Większość umierających jej nie dostaje. Nie wiedzą, jakie to uczucie znaleźć się na granicy śmierci i wrócić. To zmienia człowieka. Mnie na pewno zmieniło.

Rozdział 14 Rzym nocą jest cichy. W oknach niektórych budynków palą się światła, ale z krzesła na balkonie i tak niewiele widzę. Jest trzecia, może czwarta rano. Siedzę tak od wielu godzin, odkąd Karissa zasnęła. Bezsenność nie pozwala mi odpocząć i sprawia, że miasto, na które patrzę, wydaje się nawiedzone. Nocami często czuję się martwy. Przypominam żywego trupa. Zresztą trudno naprawdę czuć się żywym, kiedy w środku jesteś wrakiem. Trudno czuć się rzeczywistym, gdy nie pamiętasz, jak śnić. To pewnie całkiem do mnie pasuje. Nie śpi już chyba tylko włoska żandarmeria. Uzbrojeni karabinierzy patrolują ulice. Można by pomyśleć, że wzbudzą mój niepokój, ale czuję się tu spokojniejszy niż w Nowym Jorku. Tutaj nikt do mnie nie strzeli. Drzwi za mną są otwarte. Pomimo gorąca nadał jestem ubrany, ale rękawy podwinąłem do łokci, rozpiąłem koszulę do połowy, rozwiązałem krawat Wyciągam przed siebie nogi i zakładam jedną na drugą. Z pokoju dociera do mnie szmer. Słyszę powolne kroki. Brzmią, jakby ktoś się skradał. Przez chwilę tuż za sobą czuję czyjąś obecność, a potem Karissa mija mnie i zbliża się do balustrady. Ma na sobie tylko koszulkę i figi. Biała tkanina zdaje się lśnić w ciemności. Spogląda na miasto. - Jest tu tak... pomarańczowo. To osobliwe zdanie wywołuje uśmiech na mojej twarzy. - Fakt. Ta poświata przypomina mi płomienie. Jakby całe miasto pochłaniał ogień. Odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. Opiera się o ścianę i krzyżuje ręce na piersi. - Rzym już kiedyś płonął. - Owszem. - Słyszałam, że za sprawą cesarza... Podobno spalił miasto, by móc je odbudować po swojemu. I grał na skrzypcach, gdy szalał pożar.

- Serio? -No. -Hm... Mruży oczy. - A nie było tak? -Nie. - Skąd wiesz? - pyta. - Nie było cię tam. - Skrzypiec również - zauważam. - Nawet ich wtedy nie wynaleziono. I choć jestem pewien, że ten cesarz byłby zdolny zniszczyć własne miasto, trudno w to uwierzyć, bo w pożarze stracił też własny pałac. - Zbudował przecież kolejny. - Po odratowaniu z poprzedniej posiadłości czego tylko się dało. Facet na tyle zdesperowany, aby spalić własny dom, nie przejmowałby się ratowaniem dobytku... Wolałby zacząć naprawdę od zera. - Może sprawy wymknęły mu się spod kontroli. - Nie sądzę. - Brzmisz, jakbyś sporo o tym wiedział. Zastanawiam się, co odpowiedzieć, a raczej jak zareagować, bo to nie było nawet pytanie. - Wiem dość dużo. Też byłem kiedyś zdesperowany. Patrzy na mnie chwilę, po czym odpycha się od balustrady. Bez słowa pochodzi do mnie i, ku mojemu zaskoczeniu, rozsiada się na moich kolanach i przytula mocno. Przyciągam ją do siebie i przesuwam się, by miała więcej miejsca, a potem całuję w czubek głowy. Pachnie mną. Pokrywa ją zapach wody kolońskiej. Wpatruje się w światła miasta całkiem spokojna. Odsuwam kosmyk włosów z jej ramienia i patrzę na nią. Na szyi dostrzegam ślady po palcach. Są ledwo widoczne i do rana zapewne znikną, ale dla mnie jarzą się niczym neony. Dotykam ich delikatnie. Karissa sztywnieje. -Boli? - Już nie - szepcze. - Bolało, kiedy to robiłem? Zwleka z odpowiedzią. - Nie jestem pewna. Marszczę brwi. Jak może nie mieć pewności? Ona natomiast wzdycha i wzrusza ramionami.

-To znaczy... chyba tak, ale trudno powiedzieć, bo tak się bałam, że nie myślałam o bólu. Nie wiem, czy naprawdę zrobiłeś mi coś bolesnego, czy tylko przerażała mnie myśl, że możesz. - Nie zrobiłem tego, by cię skrzywdzić. Przechyla głowę, aby na mnie spojrzeć. - Więc czemu? Trudne pytanie. Nie wiem, co powinienem powiedzieć. - Podobało ci się, prawda? - pytam zamiast tego. - Niepowtarzalny odlot. Widziałem, jak wstrząsały nią drgawki, jak rozkosz stała się dla niej tak bardzo nie do wytrzymania, że wybuchnęła płaczem. Mogę jedynie próbować wyobrażać sobie intensywność tych odczuć. - Dla mnie może i tak, ale co ty z tego masz? Jeszcze trudniejsze pytanie. Nie chcę na nie odpowiadać, ale Karissa patrzy na mnie. Wydaje mi się tak otwarta i obnażona, że mógłbym wszystko z niej wyczytać. Czasem może mnie nienawidzić, ale to nie powstrzymało jej, by się przede mną odsłonić. Jestem jej winien prawdę, choćby nie kryła w sobie nic pięknego. Bo kryje jedynie ohydę. Pieprzony rozpierdol. Jak to u mnie. - Moja żona umarła. - Wiem o tym. - Więc wiesz także - ciągnę - że widziałem jej śmierć. Trzymałem ją w ramionach i patrzyłem na nią, gdy wydawała ostatnie tchnienie. -Tak. - Nie mogłem nic dla niej zrobić... Nie było sposobu, by przywrócić jej oddech. Sam znalazłem się na granicy śmierci, ale mnie to nie obchodziło. Nie dbałem o to, czy się wykrwawię, byle ona nadal oddychała. Nic jednak nie podziałało. Nie odzywa się, a ja patrzę na nią i kciukiem delikatnie pieszczę ślady na jej szyi. - Pytasz, co ja z tego mam, Karisso... Cóż, puszczam twoją szyję i patrzę, jak wciągasz w płuca powietrze. Sprawiam, że znowu oddychasz. Jakbyś wróciła ze świata umarłych. To tak cholernie piękne. Może też chore. Wiem, że jestem popieprzony, ale mam w takiej chwili niesamowite doznania. - To wcale nie jest chore - mówi, znów spoglądając przed siebie i

układając się w moich ramionach. - Ma więcej sensu niż większość twoich działań. Parskam śmiechem. - Wszystko, co robię, ma sens. - Tak? To czemu jesteś ze mną? - Czemu... - „Czemu nie”, wiecznie tak odpowiadasz - wcina się, zanim dokończę myśl. - Za każdym razem. To żadna odpowiedź i za cholerę nie ma w niej sensu. Kłopot w tym, że nie mam innych odpowiedzi. Na szczęście Karissa nie naciska. Zamiast tego wzdycha, zamyka oczy i zasypia wtulona we mnie. Opieram policzek o jej głowę i gapię się przed siebie. Sam już nie zasnę. Czemu z nią jestem? Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Chyba tylko dlatego, że chcę. Muszę. Ona mnie potrzebuje, a ja, mówiąc szczerze, potrzebuję jej jeszcze bardziej. ***

- Włochy! - Jej głos jest pełen zachwytu, wykrzykuje to słowo, prawie się śmiejąc. - To naprawdę pieprzone Włochy! W pierwszej chwili przychodzi mi na myśl, że zadzwoniła do kogoś. Jej popękany iPhone leży jednak na środku łóżka, a ona stoi na balkonie. Woda kapie mi na pierś, włosy mam jeszcze mokre. Wyszedłem właśnie spod prysznica i zakładam bokserki. Cicho podchodzę do drzwi balkonowych. Karissa opiera się o ścianę i patrzy na miasto. Właśnie wzeszło słońce. Rzym budzi się do życia, turyści zalewają ulice, wszędzie pełno samochodów, ona zaś jest nadal w piżamie, włosy ma w nieładzie, splątane. Dopiero wygrzebała się z łóżka. -Nie mogę w to uwierzyć - szepcze ledwo słyszalnym głosem. Wreszcie dociera do mnie, że mówi sama do siebie. -Naprawdę jestem w cholernych Włoszech. - Owszem. Podskakuje zaskoczona i przyciska dłoń do piersi. Gdy się do mnie odwraca, widzę, że się zarumieniła, ale kąciki ust ma uniesione do góry. Mierzy mnie wzrokiem z góry na dół, zawieszając go zwłaszcza na nagim brzuchu i błądząc wokół moich bokserek. - Nie słyszałam cię.

Nigdy nie słyszy. Wychodzę na balkon, przeczesuję wilgotne włosy palcami. - Chyba przerwałem ci ciekawą rozmowę. Rumieni się jeszcze bardziej i ucieka wzrokiem. Przygryza wargę, a potem odwraca się, by znowu spojrzeć na miasto. - To po prostu... niesamowite. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek postawię stopę na włoskiej ziemi. Zawsze chciałam tu przyjechać. - Zerka na mnie. - Pewnie to też wiedziałeś. Uśmiecham się w odpowiedzi. Przed tamtym popołudniem w Vegas nie miałem pojęcia, że o tym marzyła. Nie sposób było się domyślić. Choć tyle wiem o tej kobiecie - jej zwyczajach i przeszłości - najskrytsze pragnienia pozostają dla mnie tajemnicą. Przy tamtym stoliku w altance byłem całkiem pogrążony w myślach, pudełko z pierścionkiem ciążyło mi w kieszeni marynarki, wciąż wahałem się. czy prosząc ją o rękę, na pewno podejmuję właściwą decyzję. Przed laty moie życie wydawało się idealne, widziałem przed sobą jasną przyszłość, perfekcyjny obrazek, który wkrótce miał spłonąć. Moja historia urwała się w połowie, pozostałe strony tamtej opowieści pozostały puste. Zostałem sam i to nie miało się nigdy zmienić. A przynajmniej sądziłem, że taki los jest mi pisany. Przed oświadczynami raz za razem zadawałem sobie te same pytania. Kochałem ją i chciałem zatrzymać przy sobie. Wiedziałem jednak, że to będzie wobec niej niesprawiedliwe. Coś, co chciałem zrobić z miłości, było złe. Coś, co by mnie dopełniło, ją mogłoby rozbić na kawałeczki. Nie jestem idiotą.Rozumiałem, jak prawda wpłynie na Karissę i że moje oświadczyny tylko wszystko pogorszą. Niemal się wycofałem. „Nie przywiązuj jej do siebie. Nie zamykaj w klatce”. Prześladowały mnie myśli o Marii. Wspomnienia o tym, co ją spotkało. Marzenia o kobiecie, którą nie miała szansy się stać, życiu, którego nie było jej dane ze mną przeżyć. Nie mogłem tego zrobić Karissie - pozwolić, by przywiązała się do kogoś, kogo prawie nie zna, wciągnąć ją głębiej w świat, który mógłby pożreć ją żywcem. Maria nie dostała szansy, by zostać matką. Ledwie stała się moją żoną, a już odeszła. Nigdy nie zabrałem jej nawet na miesiąc miodowy. - Zawsze marzyłam o podróży do Włoch. - Wiem.

Odpowiedziałem wtedy cicho, bezmyślnie, nie zdając sobie sprawy z tego, co mówię, póki nie obróciłem głowy i nie spojrzałem na Karissę. Dopiero to sprowadziło mnie na ziemię. Wyciągnąłem pierścionek, ignorując wszystkie argumenty przeciw. Przekonały mnie jej własne słowa: „Nie chcę się od ciebie oddalać. Nigdy nie odejdę”. Przysięgała, że mówi szczerze. Nadal trzymam ją za słowo. Próbuję oderwać wzrok od Karissy, ale wciąż zerkam na jej dłonie. Na palcu nie ma pierścionka. W końcu podnoszę wzrok na panoramę Rzymu. - Może się ubierzemy i pójdziemy pozwiedzać, co? - proponuję. -Tak? -Tak. - Szkoda, że nie mam aparatu - mówi, rozglądając się dookoła. - Jest tak pięknie. Chciałabym zapamiętać ten widok na zawsze. - Coś wymyślę. Idź pod prysznic. Kiedy włącza wodę, zaczynam się ubierać. Wkładam na siebie dżinsy i biały T-shirt, po czym wymykam się bez słowa i wracam po dwudziestu minutach, trzymając reklamówkę ze sklepu na dole. Owinięta ręcznikiem Karissa stoi pośrodku pokoju, a na łóżku leży tona wywalonych z walizki ciuchów. - Dla ciebie - oznajmiam. Waham się nieco, zanim położę reklamówkę na szczycie tej sterty, ale ostatecznie kładę ją tam. Karissa marszczy brwi, zerka do środka i aż ją zatyka. - Nie znam się na aparatach... Ten był czarny, więc przypadł mi do gustu. Sprzedawca powiedział, że to towar z najwyższej półki, a cena zdecydowanie odzwierciedlała jego opinię. - Jezu, Naz, nie musiałeś tego robić! - krzyczy, wyciągając aparat i unosząc go do góry. - Mogliśmy kupić jedną z tych jednorazówek za pięć dolców... To jest... - Godne Rzymu, ot co - odpowiadam, czując wibracje telefonu w kieszeni. Rozlega się znajomy dzwonek. - Podładuj akumulator i wychodzimy. Wyciągam komórkę i wychodzę na balkon, by mieć odrobinę prywatności. To Ray. Zwlekam z odbieraniem, aż wreszcie dzwonienie ustaje. Patrzę na ekran, a telefon niemal natychmiast znów zaczyna

dzwonić. Naciskam na zieloną słuchawkę i siadam na krześle. -Tak? -Żyjesz. Mówi to głosem pozbawionym emocji. Bez choćby cienia sarkazmu. Aż skręcają mi się wnętrzności. - Czemu miałbym nie żyć? - Cóż, nie widuję cię ostatnio za często. Pomyślałem, że coś musiało ci się stać. Zwykle nie trzymasz się z dala tak długo. - Byłem zajęty. - Ach tak? -Tak. - Gdybym nie znał cię lepiej, pomyślałbym, że mnie unikasz. Ale nie unikasz, prawda? - Oczywiście, że nie. - Dobrze wiedzieć. Jestem w Cobalcie. Wpadnij na drinka, pogadamy. - Wpadłbym, gdybym tylko mógł - odpowiadam - ale wyjechałem poza miasto. -A dokąd? - Do Rzymu. - Do Rzymu? Daleko. Trafiła ci się jakaś okazja? - Nie jestem tu biznesowo, tylko prywatnie. Milczy. Już myślałem, że się rozłączył, ale w tle nadal słychać klubowy gwar. Czekam na jego ruch i również milczę. Odzywa się dopiero po minucie. - Wziąłeś ze sobą córkę Ritów? -Tak. Znowu milczy, ale tym razem nie tak długo. - Żona planuję kolację w przyszły weekend. W sobotę. Rozumiem, że jesteś za granicą, ale chciałbym, żebyś się pojawił. -Będę. - Dobrze. I weź ze sobą dziewczynę. Rozłącza się, zanim zdołam odpowiedzieć. Wzdycham i przez chwilę rozkoszuję się ciszą. Nie ruszam się z miejsca. To chwila spokoju tylko dla mnie, ściskam telefon obiema dłońmi, łokcie opieram na udach, patrzę niewidzącym wzrokiem w przestrzeń. Próbuję oczyścić umysł. Za jakiś czas otwierają się szklane drzwi za moimi plecami. Zerkam za

siebie. Karissa stoi w progu, ubrana w sięgającą do kolan kwiecistą sukienkę bez ramiączek. - Musimy poczekać, aż ten cosiek zrobi się zielony - oznajmia, pokazując na instrukcję obsługi. Książeczka jest obszerniejsza niż ta dołączona do ekspresu do kawy, ale tym razem Karissa jakoś nie zwleka, by się w nią zagłębić. - Poczekać, aż cosiek zrobi się zielony - powtarzam. - Tak. - Zerka na mnie. - To chyba nie potrwa długo. Jak myślisz? - Wiem tyle samo co ty. Dwie godziny później światełko na ładowarce nadal miga na żółto. Karissa krząta się po pokoju, układa włosy, poprawia makijaż i przebiera buty, bezustannie mnie przy tym przepraszając. Wreszcie nie wytrzymuję, podchodzę do niej i łapię ją za biodra, gdy próbuje mnie wyminąć. - Przestań przepraszać. -Ale... Kiedy próbuje protestować, światełko nagle zmienia się na zielone. Wskazuję palcem ładowarkę. - Widzisz? Gotowe. Dziesięć minut później wychodzimy. Karissa trzyma aparat, a buty, które wybrała jako pierwsze, wróciły na jej stopy. Gdy przemierzamy ulice Rzymu, nadal jest wcześnie, ledwie dziesiąta rano. - Dokąd idziemy? - pyta. - A dokąd chcesz iść? - Gdziekolwiek - odpowiada, wzruszając ramionami. -Hm... -No co? - Jak na kogoś, kto zawsze marzył o wyprawie do Włoch, jesteś dość niezdecydowana. Wywraca oczami. - Dobra, właściwa odpowiedź brzmi: wszędzie! Chcę zobaczyć wszystko, więc możemy iść gdziekolwiek, naprawdę. Dokądkolwiek mnie zabierzesz, będę zadowolona, bo chcę doświadczyć ile się da. Lepiej? - Lepiej. Odwiedzamy wszystkie obowiązkowe punkty turystyczne, muzea, kościoły, Panteon, Piazza Navona, Hiszpańskie Schody. Karissa jest

podekscytowana, cyka zdjęcie za zdjęciem, a ja przyglądam się temu, podziwiając jej entuzjazm. Zatrzymujemy się na lekki lunch w kafejce, po czym ruszamy do Koloseum. Są absurdalnie długie kolejki, ale Karissa jest tak rozpromieniona, że nawet nie próbuję namawiać, byśmy zrezygnowali. Robi kilka zdjęć z zewnątrz, by uwiecznić otoczenie. Wygląda jak modelowa turystka z aparatem przyklejonym do twarzy. Równie dobrze mogłoby mnie tu nie być, ale akurat w tej chwili ta myśl nie wzbudza mojego niepokoju. Mury obronne Karissy się kruszą, przestała się pilnować. W końcu po to tu przyjechaliśmy. Ważny jest cel, nawet jeśli miałaby mnie ignorować, a póki jest szczęśliwa... Po jakichś trzydziestu minutach wreszcie docieramy do wejścia. Kupuję dwa bilety i ruszamy zwiedzać Koloseum. Po wejściu do środka oczy Karissy rozpalają się blaskiem. Ja również muszę przyznać, że mimo zniszczeń budowla robi imponujące wrażenie. Moja mała turystka cyka jeszcze więcej fotek. W końcu jednak opuszcza aparat i zbliża się do barierki, by mieć lepszy widok. - Jak tu pięknie - mówi cicho, patrząc w dół. - Chciałabym przenieść się do czasów, kiedy stawiano Koloseum. Nie mogę się powstrzymać, bo powaga w głosie Karissy doprowadza mnie do wybuchu śmiechu. Nie nabijam się z niej, choć wnioskuję po jej spojrzeniu, że musiała tak to odebrać. - No, byłoby fajnie, o ile lubisz takie rzeczy... - Jakie rzeczy? - Masową rzeź. Robi wielkie oczy, a ja znów się śmieję. Jest taka niewinna. - Do czego według ciebie Rzymianie używali tego miejsca? -Nie wiem. Wystawiano tu sztuki, może organizowano zabawy, zawody sportowe, festiwale... - Och, to były festiwale, owszem. Tyle że bardzo krwawe. - No, słyszałam o gladiatorach... - zaczyna, gdy zbliżam się do niej. Podobno ludzie obserwowali, jak walczą na śmierć i życie. Byli wojownikami. Taka naiwna. - W tamtych czasach jednego dnia mordowano tysiące ludzi. I na pewno nie w sposób humanitarny. Było tyle krwi, że musieli wysypywać

arenę grubą warstwą piasku, by wszystko wchłonął. Na nieuzbrojonych mężczyzn napuszczano lwy, a pięćdziesiąt tysięcy ludzi siedziało na trybunach i przyglądało się, jak są rozszarpywani na strzępy. Nie wytrzymałbyś ani minuty na takim pokazie, Karisso. Nie dałaś nawet rady bez zasłaniania oczu obejrzeć meczu bokserskiego w Vegas. Wygląda na rozdartą między fascynacją a odrazą. - Więc czekaliśmy tak długo w kolejce, aby stanąć wewnątrz areny egzekucyjnej? Dlaczego? - Bo, jak sama powiedziałaś, to piękne. - Umieranie? - Miałem na myśli Koloseum. - Opieram się leniwie o barierkę i przyglądam się Karissie z zaciekawieniem. - Umierać też można pięknie, śmierć jest częścią życia. Niektórzy z nas mają szczęście żyć dłużej niż inni, ale wszystko, co się narodziło, w końcu umrze. Nikt nie jest nieśmiertelny. - To przygnębiające - stwierdza, rozglądając się dookoła. -Czy możemy teraz udać się gdzieś, gdzie nie mordowano ludzi dla sportu? - Co powiesz na fontannę di Trevi? - sugeruję. - Po wrzuceniu do niej monety można wypowiedzieć życzenie. - A czy mogę sobie życzyć nieśmiertelności? - Jasne, ale w tej sprawie lepiej udać się do Watykanu. To tam dzieją się cuda. - Och, więc moglibyśmy tam pojechać? - pyta podekscytowana. Możesz, no wiesz, tak po prostu odwiedzić Watykan? - Tak - mówię z uśmiechem, niepewny, czy ma na myśli konkretnie mnie czy ludzi w ogóle. - Jestem przekonany, że nie spłonie, gdy postawię tam stopę. To jednak daleki spacer, a kolejki będą ogromne, więc lepiej zostawmy to na inny dzień. - Dobra - zgadza się z uśmiechem. - A więc fontanna di Trevi. Nikt tam nie umarł, prawda? - Pewnie kilku facetów zginęło przy budowie, ale poza tym nie sądzę. Śmieje się, jakbym żartował, ale to nie był dowcip. Ludzie umierają w każdym miejscu. Bez względu na to, gdzie stoisz, ziemia pod twoimi stopami nasiąknęła kiedyś krwią. To nieuniknione. Nic nie pozostaje nietknięte przez śmierć. Nic. Wokół fontanny jest tłoczno. Zbliża się wieczór, ale wciąż pełno tu

ludzi. Wyjmuję z kieszeni monetę i podaję ją Karis-sie, po czym wycofuję się i obserwuję, jak wciska się w tłum. Z łatwością przepycha się do przodu, stoi tam przez chwilę, zamyka oczy i wrzuca monetę. Gdy ponownie je otwiera, patrzy kilka sekund w wodę i zaczyna znów się przeciskać, by do mnie dołączyć. - I co, prosiłaś o nieśmiertelność? Śmieje się. -Nie. - Więc o co? Kręci głową, jej włosy opadają raz na jedną, raz na drugą stronę. - Nie powiem. - Dlaczego? - Bo wtedy życzenie się nie spełni. - Kto tak powiedział? - Wszyscy! Takie są zasady. - Ach, daj spokój - mówię, przyciągając ją do siebie. - Mnie możesz powiedzieć. Jestem wyjątkiem. - A co czyni cię wyjątkowym? - Po prostu tak już mam - odpowiadam z uśmiechem, gdy przewraca oczami. Ujmuję ją pod brodę i przesuwam kciukiem po jej ustach. - Poza tym sam spełnię każde twoje życzenie. Więc możesz mi powiedzieć. Cokolwiek sobie zażyczysz, będzie twoje. Patrzy na mnie w zamyśleniu. - Przemyślę to. Nachylam się i całuję ją delikatnie. - Cóż, na początek dobre i to. Robi kilka zdjęć, po czym odchodzimy, by powłóczyć się bez celu. Zatrzymujemy się w kilku sklepach, kupuję jej lody. Z radością patrzę, jak je zjada. Mruży oczy z zadowolenia. - Spróbuj - mówi, wyciągając do mnie łyżeczką. Waham się, ale zaraz potrząsam głową. Są orzechowo-czekoladowe. - Nie, dzięki. Wzrusza ramionami i je dalej. Chodzimy jeszcze przez jakiś czas. Dzień dobiega końca, kiedy docieramy w okolice Villa Borghese, dużego parku położonego w centrum miasta. Kierujemy się w stroną jeziora, a gdy jesteśmy już

blisko, Karissa zwalnia i rozgląda się dookoła. W końcu pyta: - Możemy na chwilę tu przysiąść? - Cokolwiek zechcesz. Od razu zbacza z wyznaczonej ścieżki i schodzi na trawnik. Siada pod starym drzewem, z dala od spacerowiczów, zdejmuje buty i kładzie się w chłodnej zieleni. Dołączam do niej z westchnieniem ulgi. -Uch, tak lepiej. - Jakie to uczucie? - pyta, podpierając się na łokciach, by lepiej mi się przyjrzeć. - Słucham? - Być jednym z nas, zwykłych ludzi - dopowiada. - Przeżyłeś cały dzień bez specjalnego traktowania... Musiałeś czekać na stolik, stać w kolejce, nie troszczono sią o siebie ani nie wożono tam, gdzie zechciałeś sią udać. Musiało być dla ciebie torturą, no wiesz, bycie traktowanym normalnie. Potrząsam głową. - Podoba mi się anonimowość. Miło jest nie martwić się o to, czyje oczy patrzą, czyje ręce majstrują przy moim jedzeniu, czy ktoś do mnie nie strzeli, czy za rogiem nie czeka zasadzka. W Nowym Jorku stale ktoś celuje mi w plecy. Jasne, dobrze mnie traktują, kiedy mam ich przed sobą, ale kto wie, co planują, gdy tylko się odwracam. Tu jest inaczej, nikt na mnie nie poluje. - A ja? Nie martwisz się o to, co mogłabym ci zrobić? - Wcale. Wydaje się szczerze zaskoczona, jakby oczekiwała, że odpowiem twierdząco. Znów bym się roześmiał, gdyby nie było to tak absurdalne. - Wszystko ci się pomieszało, więźniareczko - mówię. -Myślisz, że byłem zły, bo mnie odurzyłaś. To nie tak... Byłem zły, że naraziłaś się na niebezpieczeństwo. Nadal jestem. Uciekłaś w środku nocy gdzieś, gdzie nie mogłem cię chronić. - Nic mi się nie stało. - Dzięki Bogu, ale mogło być różnie. Nie jestem jedynym niebezpieczeństwem, jakie na ciebie czyha, Karisso, i na pewno nie największym. Milczy przez chwilę, unika mojego wzroku, skubie nerwowo trawę. W końcu wzdycha cicho i mówi:

- Dziwne, co? -Hm? - Moja matka tak się ciebie bała, a nigdy o tobie nie wspomniała. Nie pokazała żadnego zdjęcia, nie wymówiła nawet twojego imienia. - Nie widzę w tym nic dziwnego. Ray się nie ukrywa, wszyscy wiedzą, jak się nazywa i co robi. Ze mną jest inaczej. Twoja matka myślała, że będzie bardziej niebezpieczne, jeśli dowiesz się o moim istnieniu. Poznasz moje nazwisko i zapamiętasz je. Poza tym kiedyś się ze mną przyjaźniła. I choć martwiła się, że wrócę, by się zemścić, nie sądzę, by naprawdę wierzyła, że grozi ci niebezpieczeństwo. Nie wierzyła, że zabiję niewinną istotę. - Łapię ją za nogi i przyciągam ku sobie. Piszczy, gdy kładę je na swoich kolanach. - Miała mnie za lepszego człowieka. Zaczynam masować Karissie stopy. Raz jedną, raz drugą. Mruczy z zadowoleniem. - O Boże, jesteś nim - mówi, leżąc na trawie z uśmiechem. -Jesteś wspaniałym człowiekiem. Przerywam to, co robię, i patrzę na nią z niedowierzaniem. - Och, nie, nie, nie przerywaj - prosi, zerkając na mnie. Potrząsam głową i skupiam się znów na jej stopach, a ona śmieje się pod nosem. Serio, nie patrz tak na mnie. Poznałam cię dziś z zupełnie innej strony. Jesteś cierpliwy i naprawdę miły. - A co, wcześniej nie byłem miły? Ani cierpliwy? - dopytuję. Wyraźnie pamiętam, że jadłem tani, mdły makaron w najmniejszym, najpodlejszym pokoiku, w jakim kiedykolwiek postawiłem stopę. Sądziłem, że należy mi się za to choćby odrobina uznania. -Jasne - przyznaje. - Po prostu... No nie wiem... To dziwne. Nie umiem stwierdzić, co powinnam o tobie myśleć, zwłaszcza gdy tak na mnie patrzysz. Czasami nie mam pojęcia, czy chcesz mnie pocałować czy zabić. - Wszystko przez to, że ja sam tego nie wiem. Ponownie otwiera oczy, żeby na mnie zerknąć. Uśmiecham się, a ona odwdzięcza mi się tym samym. - Jesteś wyjątkowy, Ignazio Michele Vitale. Znowu to robi, wymawia moje drugie imię jak „Michelle” W odpowiedzi przesuwam palcem po podeszwie jej stopy, a ona wybucha śmiechem i zaczyna się wić. Próbuje kopać i uciekać, ale trzymam mocno. Ma łaskotki.

- Naz! - Siada, próbując wyrwać nogę i śmiejąc się dziko. -Przestań! - Przestać? Też coś. A co się stało z „nie przerywaj”? - Zmieniłam zdanie. - To w twoim stylu. Popycha mnie, a ja rozluźniam chwyt. Wtedy zabiera nogi na tyle szybko, że nie mam czasu ich dosięgnąć. Tymczasem ona kładzie głowę na moich kolanach. Przeczesuję palcami jej potargane przez wiatr włosy. Gdy ją głaszczę, przymyka oczy i uśmiecha się delikatnie. Nie rozmawiamy potem zbyt wiele. Co jeszcze można powiedzieć? Ja byłem szczery, ona przyjęła wszystko do wiadomości. Może jednak jest dla nas szansa? - Chodźmy, zaraz zrobi się ciemno - mówię wreszcie. Wzdycha i wstaje. - Jak daleko mamy do hotelu? - Niecałe dwa kilometry. - Uch, jak daleko - marszczy nos, podnosząc leżące w trawie buty. Obracam się i klepię się po barku. - Wskakuj, zaniosę cię. Otwiera szeroko oczy. - Na barana? - Czemu nie? - Jestem za ciężka! - Daj spokój, ile ty możesz ważyć? Czterdzieści, może czterdzieści pięć kilogramów... Śmieje się z niedowierzaniem, zakładając buty. Zamiast wspinać się na moje plecy wsuwa dłoń do mojej dłoni. Nasze palce się splatają, a Karissa wtula się w moje ramię. - Raz jeszcze to udowodniłeś, Naz. - Co takiego? - Tkwi w tobie dobro.

Rozdział 15 - Chcesz się zabawić? - mówię cicho, niemal mrucząc. Sumienie każę mi nie prosić, nie naciskać jej dziś wieczorem, ale mój kutas jest twardy, a serce otwarte i pragnie każdego kawałka tej kobiety, jaki tylko potrafi dla siebie wydrzeć. Karissa stoi przy drzwiach balkonowych, ręce opiera o szybę. Odwraca głowę na dźwięk mojego głosu i przygląda mi się uważnie. Podejrzewam, że odmówi. „Szlag, proszę cię, nie odmawiaj.. .” Otwiera usta. Czekam na jej odrzucenie, ale zamiast tego szepcze: -Tak. -Tak? Kiwa głową i powtarza trochę głośniej: -Tak Przyglądam się jej chwilę, po czym podchodzę bliżej, z premedytacją trzymając ręce w kieszeniach. Całym sobą muszę się powstrzymywać, by nie zadrzeć z niej sukienki, nie rzucić na najbliższy mebel i nie rżnąć bez pamięci. Całą noc. Do samego rana. Chcę ją pieprzyć, aż nie będzie mogła ustać na nogach. Odebrałem jej wiele i będę brał nadal, póki śmierć nas nie rozdzieli. Dziś jednak chodzi o nią, o to, aby przypomniała sobie, jak bardzo mnie kiedyś kochała. Chcę, żeby było jej dobrze, żeby też coś z tego miała. Chcę, żeby wiedziała, że jest dla mnie wyjątkowa, że chodzi o coś więcej niż tylko o pochodzenie. Pożeram ją wzrokiem. Wygląda pięknie w swojej sukience. Bez niej będzie wyglądała jeszcze lepiej. - Powiedz - mruczę, stając tuż przed nią - jaka jest twoja najskrytsza fantazja? Otwiera szeroko oczy. -Co? - Fantazja - powtarzam, muskając ją po ramieniu. Prawie jej nie

dotykam, ale nawet to wywołuje w niej dreszcze. - Nieważne, jak niewielka albo dziwaczna, powiedz mi. - Ja, eee... Nie wiem. - No dalej, każdy ma coś, co go kręci - zachęcam, robiąc jeszcze jeden krok i nie pozostawiając między nami żadnej przestrzeni. Przyciskam ją do szyby, pochylam się i szepczę jej do ucha: - Chcę wiedzieć, co cię podnieca. O czym myślisz, gdy jesteś sama i się dotykasz. Bierze gwałtowny wdech, gdy dłonią zaczynam wędrować po jej ciele, głaszcząc brzuch i pieszcząc piersi przez sukienkę. Językiem przeciągam po uchu. Daję Karissie chwilę na zastanowienie. - Ja, uch... - szepcze drżącym głosem. - Nie jestem pewna. Denerwuje się. Z jednej strony chciałbym ją uspokoić, z drugiej mam ochotę wyciągnąć z niej wszystko, co przede mną ukrywa. Musi jednak otworzyć się dobrowolnie, a tej części siebie z jakiegoś powodu nie chce odsłonić. Uparta kobieta. Cholernie piękna, uparta kobieta. Kiedyś mnie wykończy. - Zdradzę ci swój sekret, dobrze? - proponuję. - Chcesz wiedzieć, co mnie podnieca? Kiwa głową. - Nie ma nic seksowniejszego niż twoje westchnienia - wyznaję. Zwłaszcza przy pierwszym pchnięciu... Oddech ci się urywa i wzdychasz, jakbyś nie mogła uwierzyć, że tak dobrze jest mieć mnie w sobie. - Bo nie mogę. To moja wstydliwa przyjemność. - Ta rozkosz cię zawstydza? -Zawsze. - Wstydzisz się tego, że mnie kochasz? Waha się chwilę, po czym mamrocze niewyraźnie: -Czasami. Mówi to, jak gdyby bała się, że usłyszę, jakby przerażała ją myśl o tym, w jaki sposób zareaguję. Ale ja dobrze wiem, co czuje. Znam ten wstyd, to rozdarcie. Wiem, jak to jest kochać kogoś, kogo nie powinno się darzyć uczuciem. Kocham przecież właśnie ją. Nie wyśniłbym sobie gorszego koszmaru. Koszmary napędza strach przed nieznanym. Klaun przestaje być straszny z chwilą, gdy zmyje makijaż. Potwór nie przeraża, kiedy zapalają się światła. Mój wróg był moim wrogiem, dopóki nie wejrzałem w jego

wnętrze i nie przekonałem się, że w rzeczywistości wcale tak bardzo się nie różnimy. Karissa opowiada mi o żalu, ale nie rozumie, że nawet gdyby na końcu naszej wspólnej drogi miała mnie zniszczyć, nie będę żałował tego, co udało nam się zbudować. Nie cofnąłbym czasu ani o sekundę. Mam serce. Jest po prostu twardsze niż u innych ludzi. Poza tym w środku wypełnia mnie pustka. Ka-rissa tchnęła jednak życie w skorupę, która dawno temu stała się martwa. Jest dla mnie jak tlen. Bez niej zginę. Teraz opuszcza niżej głowę i patrzy w podłogę. Wędruję dłonią w górę, chwytam ją pod brodę, zmuszając, by na mnie spojrzała. - Wiem, co czujesz. - Naprawdę? - Mówiłem ci, że mam problem, bo naprawdę cię lubię. - Znalazłeś już rozwiązanie tego problemu? Uśmiecham się, pieszcząc delikatnie jej twarz. - Znalazłem. Przez chwilę milczy, a potem szeptem pyta: - Jak go rozwiążesz? - Biorąc cię za żonę. Nagle wyraz jej twarzy się zmienia. Wywraca oczami. - I co to zmieni? - Cóż, nie będziesz nazywać się Rita. Gdy tylko wypowiadam te słowa, odpycha mnie, ale chwytam ją za nadgarstek i zatrzymuję, nim zdąży odejść. Odwraca się, wzdychając ciężko. Nic nie poradzę. Znowu mi stanął. - Zawsze będę tym, kim jestem, Ignazio - mówi poważnie. Nienawidzę, kiedy nazywa mnie po imieniu, ale i tak mi stoi. Karissa wygląda na wściekłą. A ja? Uwielbiam ją taką. - Mógłbyś wyssać moją krew do ostatniej kropli, niczego by to nie zmieniło. Takie mam geny. Oto ja, w całej okazałości. Wyrywa rękę z mojego uścisku, ale nie ucieka. - Nie wezmę z tobą ślubu, by uwolnić cię od Ritów. To nie jest rozwiązanie. Jeśli tylko tyle to dla ciebie znaczy, jeśli widzisz w ślubie wyłącznie alternatywę dla zakończenia mojej egzystencji, wolałabym, żebyś zabił mnie tu i teraz. Wyjdę za ciebie, ale nadal będę córką moich rodziców.

Złości się, robi mi awanturę, nawija i nawija, ale ja zawieszam się na czymś, co powiedziała przed kilkoma sekundami: „Wyjdę za ciebie". Nie użyła słowa „jeśli”. Uśmiecham się mimowolnie, a Karissa mruży oczy i aż wyje ze złości. - Co cię tak cholernie bawi?! - Ty - przyznaję, śmiejąc się. Zatrzymuję ją znowu, gdy próbuje odejść. - Nie bądź taka. Sama jesteś sobie winna, bo wyglądasz pięknie, kiedy się złościsz. - Jesteś szalony. - Owszem. To ty doprowadzasz mnie to szaleństwa. Trudno się z tym sprzeczać, więc po prostu mi się przygląda. - Daj spokój - mówię, przyciągając ją do siebie. - Chcę tylko wiedzieć, co cię kręci. Odgrywanie ról? Potrząsa głową. - Trójkąty? Marszczy nos. Dzięki Bogu. Nie sądzę, żebym zdołał się nią z kimkolwiek podzielić. - Sprośne teksty? Wzrusza ramionami i rumieni się lekko. Biorę to za potwierdzenie. - Lubisz, kiedy ktoś patrzy? Oto reakcja, na którą czekałem. Rumieniec oblewa ją aż do szyi, usta drżą, unika kontaktu wzrokowego. Bingo! Przyciągam ją bliżej, a ona się nie opiera, pozwala mi wsunąć pałce w swoją dłoń i wyprowadzić się na balkon. Słońce zachodzi, okolicę spowijają róż i pomarańcz. Zatrzymuję się, puszczam rękę Karissy i przyglądam się jej uważnie. Będzie się działo. Robię krok w tył, a potem wykonuję gest mówiący, by się zatrzymała i nie szła za mną. Zdziwiona unosi brew, ale słucha, przyglądając mi się uważnie, kiedy robię kolejny krok w tył, aby rozsiąść się w wypoczynkowym fotelu. Na tyle dużym, że nawet wyciągnąwszy nogi na podnóżku, wciąż mam dużo miejsca. Rozkładam się wygodnie i zrzucam buty, po czym patrzę na nią znowu. Nerwowo kręci młynki palcami. Dobrze.

- Rozbierz się. Słysząc to, oblewa się rumieńcem, policzki ma całkiem czerwone, a oczy otwarte szeroko. -Co? - Rozbierz się. Zrzuć sukienkę. Nie porusza się ani o centymetr. - Myślałam, że chcesz się zabawić, że będziemy... - Rzuca spojrzenie na drzwi do pokoju. - Że będziemy, no wiesz... - Nie zawsze musimy to robić po mojemu. Wczoraj byłem dla ciebie ostry. Dziś spróbujemy czegoś innego. - Och... Mówi tylko tyle. Jakby w ogóle nie zakładała, że możemy zabawiać się bez użycia przemocy. Kiwam głową i powtarzam po raz trzeci: - Rozbierz się. Tym razem niczego nie kwestionuje. Szybkim ruchem ściąga z siebie sukienkę i staje przede mną w czarnym staniku bez ramiączek oraz stringach. Zsuwa ze stóp buty i przygląda mi się pytająco. Kiwam głową na znak, by na tym nie poprzestawała. Stanik spada na podłogę. Po chwili Karissa zahacza kciukami o sznureczki majtek, bierze głęboki wdech, zamyka oczy i opuszcza bieliznę do kostek. Jest teraz zupełnie naga, ale zasłania się rękami. Patrzę na nią, sycąc się każdym kawałkiem ciała, jaki pozwala mi dostrzec. Rumieni się, onieśmielona moją uwagą. - I? - pyta z przekąsem. - Zadowolony? Hm... Zadziorność. To lubię. - Bardzo - przyznaję. - Choć mogłabyś popracować nad choreografią. - No kurwa, wybacz. Powiedziałeś „rozbierz się”, nie sądziłam, że mam włączyć w tle Def Leppard i zrobić z tego show. - Następnym razem miej to na uwadze. Karissa przewraca oczami, a ja nie mogę powstrzymać się od śmiechu. - Więc tak się dziś bawimy? Upokarzając mnie? - Nie, ale intryguje mnie fakt, że poczułaś się upokorzona. Miałem wrażenie, że kręci cię bycie na widoku. - To co innego. -Dlaczego?

- Nie wiem. - Wyrzuca ręce do góry, zapominając, że miała się zasłaniać. Gestem daję jej znać, by podeszła bliżej. Posłusznie robi kilka kroków w moją stronę. Gdy tylko znajduje się w moim zasięgu, chwytam ją za biodra i sadzam na swoich kolanach - Kocham każdy centymetr ciebie - mówię. - Każda część twojego ciała, której się teraz wstydzisz, daje mi rozkosz. Nie widzę żadnych wad. Nie powinnaś czuć się upokorzona... Nie powinnaś niczego przede mną ukrywać. Wszystko widziałem i wszystko kocham. Jesteś piękna, kochanie. Karissa rozluźnia się, wyraz jej twarzy łagodnieje. - Pierwszy raz tak mnie nazwałeś. - Jak? - Kochanie... - odpowiada cicho. - Nigdy tak nie mówiłeś. - Czy to ci przeszkadza? - Co? Nie, pewnie, że nie. - Patrzy na mnie zdziwiona. -Czemu miałoby mi przeszkadzać? - Niektóre kobiety nie lubią takich czułych słówek. Uważają je za uwłaczające. -Nie ja. Dzięki nim czuję się... - Posyła mi delikatny uśmiech. - No wiesz... - Jak? - Wyjątkowa. Jakbyś się mną cieszył. Kochał mnie. - Kocham - zapewniam, dłońmi wędrując z jej bioder ku piersiom, czubkami palców pieszcząc sterczące sutki. - Szaleję za tobą, kochanie. Przygryza dolną wargę, walcząc z chęcią uśmiechnięcia się. Gdybym wiedział, że to słówko tak na nią wpłynie, wypowiedziałbym je już dawno. Mówiłbym je raz po raz, bez przerwy. Całuję ją delikatnie, bawiąc się sutkami. Wije się na moich kolanach. Odsuwam usta od jej ust, całuję linię szczęki, a potem szepczę: - Chcę zobaczyć, jak się dotykasz. Otwiera szeroko oczy, a ja się odsuwam i przybieram dogodniejszą pozycję. - Serio? Kiwam głową, znów wędrując dłońmi do jej bioder. - Chcę popatrzeć.

- Uhm... ja, eee... - Znowu zaczyna się denerwować. - No nie wiem. - Oprzyj się wygodnie i zamknij oczy. Pokaż mi, jak robisz sobie dobrze. Nie muszę jej długo nakłaniać. Po chwili kładzie się między moimi nogami, z głową przy moich stopach. Przysuwa się bliżej, bym lepiej widział. Dłonią obejmuje swoją cipkę, lecz zasłania ją tylko na chwilę, po czym zaczyna się dotykać. Na początku jest sztywna, a jej ruchy nienaturalne. Widać, że zżera ją stres. Im dłużej jednak pociera łechtaczkę, tym bardziej się odpręża. Wykonuje koliste ruchy. Cipka jest niemal tak ciemna jak czerwony lakier na jej paznokciach. Karissa rozsuwa szerzej nogi, dając mi lepszy widok, a mój kutas jest tak twardy, że aż boli. Spodnie prawie pękają mi w szwach, czuję pulsowanie. Desperacko chcę go wyciągnąć i zacząć masować, by przynieść sobie ulgę, ale tkwię w bezruchu, oszołomiony pięknem Karissy. Głaszczę jej skórę, delikatnie muskam uda. Wije się, pociera łechtaczkę coraz szybciej, zaczyna dyszeć. Jest już blisko. Ten dźwięk mnie zabije, na pewno. Śmierć przez orgazm... I to nawet nie mój własny. Myliłem się. Sądziłem, że najpiękniejsza jest, kiedy nic nie robi, ale nie. Zaczynam rozumieć - ona mi ufa. I to na tyle, by się odsłonić, pokazać mi siebie taką, jakiej nikt inny jej nie ogląda. Taką, jaka jest, gdy nikt nie patrzy. Dyszenie przechodzi w jęki. Karissa wygina plecy w łuk. Czuję, że mięśnie jej nóg się napinają. Zaciska kolana i podwija palce stóp, gdy przepływa przez nią orgazm. - O Boże! - jęczy. - Och, Naz! Oczy ma zamknięte. Daje sobie rozkosz, ale wzywa moje imię. Moje. Prawie spuściłem się we własne pieprzone spodnie. Mruczę cicho, dłonie kładę na wewnętrznych stronach jej ud, trzymam je mocno, a ona cała drży z rozkoszy. To trwa tylko kilka sekund. Po chwili przestaje się dotykać i zamiera. Nic patrzy na mnie. Po prostu leży i oddycha z wysiłkiem. Przesuwam ręce na jej kolana. Muskam je kciukami. Po kilku sekundach Karissa zaczyna chichotać. Ma łaskotki. Otwiera oczy, a nasze spojrzenia się spotykają. Widać, że nadal jest zawstydzona, ale uśmiecha się, jakby jej ulżyło.

- Cieszę się, że już po wszystkim - mówi - Och, mylisz się - odpowiadam. - To był dopiero początek. Wstaję z fotela i podciągam ją za rękę do góry. Chwiejnie rusza za mną. - Zaraz, dokąd idziemy? Co chcesz zrobić? Czekaj! Nie odpowiadam. Tłumaczenie byłoby bezsensowne. Dobrze wie, czego chcę, ciągnąc ją w kierunku murka balustrady. Sięga jej ledwie do pasa. Ustawiam Karissę przed sobą. Dotyka plecami mojej klatki piersiowej. Natychmiast zasłania piersi. Jesteśmy za wysoko, żeby jakiś przechodzień mógł cokolwiek widzieć w zapadającej ciemności. Otaczają nas jednak wysokie budynki z szeroko otwartymi okiennicami. Mnóstwo okazji dla ciekawskich, aby docenić wspaniały widok, jaki ofiarowuję Rzymowi. - Naz - syczy, gdy rozpinam pasek, by wypuścić kutasa na wolność. Co ty wyprawiasz? Przesuwam po nim kilka razy dłonią i przyciskam się do niej. Zginam kolana i rozsuwam jej nogi, by stanęła w większym rozkroku. Główką kutasa pocieram cipkę. Karissa wielokrotnie szepcze moje imię. Protestuje, ale jej ciało poddaje mi się. Instynktownie wygina plecy i wypina tyłek. - Naz, do cholery. Jesteś szalony Jęczę, powoli wciskając się w jej wnętrze. - Powtarzasz się. Zawsze była ciasna, ale nie aż tak. Jej ciało otula mnie, gdy wślizguję się coraz głębiej. Karissa powtarza moje imię, ale tym razem pojękuje z przyjemności, przyjmuje mnie całego. Jedną ręką obejmuję ją w talii, drugą wędruję w górę, między jej piersiami, aż do szyi. Zmuszam, by się wyprostowała i nie mogła się już dłużej ukrywać. Ona zaś łapie mnie za przedramiona, ale nie walczy, próbuje po prostu utrzymać równowagę. Wsuwam się powoli. Muszę. To niewygodna pozycja, różnica wzrostu też utrudnia ruchy, cały wszechświat jest przeciwko nam, ale damy radę. Nie chodzi o samo pieprzenie, lecz o głębsze doznania. O to, żeby dać jej to, co ją najbardziej kręci. A po tym, jak się na mnie opiera, poddaje mojej władzy, czuję, że trafiłem w sedno.

Niemal wymachuje do mnie białą flagą. Jest moja. - Kochanie - szepczę, zanurzając usta w jej włosach. - Kochanie, kochanie moje... Czuję, że przebiegają ją dreszcze. Drży w moich ramionach, jakby w środku cała topniała. Dłoń, która obejmowała ją dotąd w talii, wędruje w dół, na tyle nisko, bym mógł pieścić jej łechtaczkę. Karissa wije się, oddycha ciężko, poddaje mi się coraz bardziej, rozluźniając mięśnie. Widzę, że pokrywa ją gęsia skórka. Z przedramion przechodzi aż na szyję, gdy obsypuję jej łopatki pocałunkami. Chwyta mnie mocniej, paznokciami wbija się w moją skórę, prawie upada, kiedy przepływa przez nią orgazm. Trzymam ją wyprostowaną, utrzymuję cały jej ciężar. Sycę się jękami rozkoszy, a ona próbuje nie wykrzyczeć mojego imienia. To niebo i piekło zarazem. Słuchanie ich to piękna tortura, podsycanie plugawych pragnień. Gdy tylko upewniam się, że odzyskała władzę w nogach, wypuszczam ją. Napina się zaskoczona, już ma coś powiedzieć, ale obracam ją, łapię za biodra i podciągam do góry, żeby posadzić tyłkiem na murku. Zachłystuje się powietrzem i przywiera do mnie z całych sił, piszcząc z zaskoczenia. - Odpręż się - mówię ze śmiechem. - Nie masz lęku wysokości, prawda? - Nie, ale... - Trzymam cię - dopowiadam, patrząc jej w oczy i unosząc brew w odpowiedzi na przerażoną minę. - Zaufaj mi, Karisso. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Przerażenie ustępuje wahaniu. Nie wie, czy mi uwierzyć czy uciekać. W kącikach oczu lśnią łzy. Wygląda, jakby miała się rozpłakać. - Przysięgam na Boga, Ignazio - syczy przez zaciśnięte zęby, rozluźniając uścisk. - Jeśli pozwolisz mi umrzeć, będę nawiedzała cię całe dnie i noce i znajdę sposób, żeby cię zamordować. Dzikość w jej głosie wywołuje u mnie uśmiech. Trzymam jedną rękę wokół jej talii, ale drugą głaszczę ją po zarumienionym policzku. - Nie mam co do tego wątpliwości. - Mówię poważnie. - Wiem, że tak. - Jeśli ja umrę, ty też umrzesz.

- Ani przez moment nie sądziłem inaczej. - Umowa stoi - mówi z westchnieniem i zarzuca mi ramiona na szyję. - A teraz pieprz mnie, póki nie zmienię zdania. Wraz z pierwszym pchnięciem przestaję mieć ochotę na żarty. Wbijam się w Karissę o wiele głębiej niż poprzednio. Muszę ją trochę podnieść, ale to łatwiejsze niż schylanie się i uginanie kolan. Przesuwam jej tyłek bliżej siebie, by zyskać lepszy dostęp do cipki, i zwiększam tempo pchnięć. Na początku jest spięta, ale po chwili oddaje mi się w całości. Stłumione jęki zmieniają się w głośne krzyki. Zapada noc, oświetla nas tylko blask lampy zapalonej w pokoju, a my jesteśmy jedynie ciemnymi sylwetkami na jego tle. Och, Karissa jest taka odważna. Przymyka oczy i przechyla głowę do tyłu, ufając, że ją utrzymam, że nie dopuszczę do tego, by spadła. Pieprzę ją coraz mocniej, coraz szybciej. Plaśnięcia skóry o skórę mieszają się z jękami i płaczem Karissy. - Lubisz to, prawda? - pytam. Wolną ręką głaszczę jej włosy, a potem zaciskam na nich palce i ciągnę, odsłaniając smukłą szyję. Jęczy zaskoczona. Uciszam ją, liżąc skórę przy krtani, smakując jej pot. Wgryzani się w miejsce tuż pod podbródkiem. - Lubisz, kiedy jestem dla ciebie ostry. - Uwielbiam - odpowiada niemal bez tchu. - Bo wierzysz, że potem się tobą zajmę - szepczę blisko jej ucha. - Że będę się o ciebie troszczył. - Ufam ci. - Bo nadal ci na mnie zależy. Kochasz mnie. - O tak - szepcze. - Boże, dopomóż mi, kocham cię. Nim zdąży powiedzieć coś jeszcze, odsuwam się. Otwiera oczy, a ja wpijam się ustami w jej usta, składając na nich namiętny pocałunek. Odwzajemnia go dopiero po chwili, gdy puszczam jej włosy i chwytam z powrotem za biodra, przyciągając je do siebie. Ześlizguje się z brzegu murka, dociskani ją więc swoim ciałem do zimnego betonu. Pchnięcia są ostre, pieprzę ją całym sobą, warczę, czując, jak napinają mi się mięśnie, jak buduje się we mnie orgazm. Kurwa, zaraz dojdę.

Przerywam pocałunek, by złapać oddech, zerkam przy tym ponad ramieniem Karissy. Coś przyciągnęło mój wzrok. Jakaś postać stoi na balkonie w budynku po drugiej stronie ulicy, dość blisko, by widzieć dokładnie, co robimy. Uśmiecham się mimowolnie, wyrywa mi się cichy śmiech. - Mamy publiczność, skarbie. Karissa cała się napina. - Żartujesz, prawda? - Nie. Jakiś facet wyszedł, by się nam przyjrzeć. - O Boże! Dociskam ją do betonu i znów zaczynam pieścić jej łechtaczkę. Karissa robi krótki wdech i po chwili wykrzykuje te same słowa, tym razem jęcząc z rozkoszy: - O Boże! Nie trzeba długo czekać, aż znowu dojdzie. Nogi jej się trzęsą, właściwie całe ciało drży, a głośny krzyk wstrząsa jej piersią. Nie może go powstrzymać. To krzyk rozkoszy na granicy agonii. Wstrząsa mną do głębi, eksploduje w moim wnętrzu. Ja też dłużej już nie wytrzymam... Zaciskam zęby i dochodzę w środku. Jeszcze kilka pchnięć i muszę się wycofywać. Wysuwam się z niej, szybko chowam kutasa do spodni i chwytam Karissę za biodra. Upewniam się, że trzyma równowagę i pomagam jej stanąć. Nogi ma jak z waty. Zamiast jak najszybciej biec do pokoju albo rzucić się na leżące obok ubrania pada w moje ramiona i głowę opiera na mojej piersi. Przytulam ją, oplatam ramionami, całuję w czubek głowy. Facet gwiżdże do nas. Zerkam na niego. Klaszcze! - Bravo! - krzyczy. - O mój Boże - warczy Karissa. - Nie mogę nawet... Wymyka się z mojego uścisku i ucieka, pozostawiając ubrania dokładnie tam, gdzie je zdjęła. - Czego nie możesz? - wołam, ale za późno. Mężczyzna po drugiej stronie ulicy dalej coś wykrzykuje, ale jego szybki, płynny włoski mnie przerasta. Poza tym myślami jestem już przy Karissie i obserwuję, jak biega po pokoju. Śmiejąc się, macham do mężczyzny. - Ciao! - słyszę jeszcze, zanim docieram w pokoju.

Rozdział 16 -Chcesz... -Nie. Kiedy Karissa mi przerywa, zamieram i zalewa mnie fala niepokoju. Sądziłem, że te bzdury mamy już za sobą. Wczorajsza noc była najcudowniejsza ze wszystkich, jakie wspólnie przeżyliśmy. Nigdy nie czułem się z nią tak blisko jak w chwili, gdy leżeliśmy wtuleni w siebie, nadzy i uwolnieni od wszelkich tajemnic. Byłem pewien, że obudzimy się i zaczniemy świętować nowy dzień, ale zamiast tego... znowu to samo? Karissa leży rozciągnięta na łóżku, ma na sobie wielki, biały szlafrok hotelowy, a włosy nadal wilgotne po prysznicu. Skacze po kanałach. Mamy ich tu tylko kilka i do tego są włoskie, a jednak wydaje się kompletnie pochłonięta szukaniem czegoś do oglądania. To mi się nie podoba. Czuję przytłaczającą potrzebę rozpieprzenia telewizora. Podświadomie zaciskam pięści. Kurwa. Nie wiem, czy Karissa wyczuła moje zdenerwowanie, ale odkłada pilota i spogląda na mnie. Unosi brew, widząc moją minę, po czym się uśmiecha. - Jeśli coś wymaga chodzenia, nie ma mowy, żebym to zrobiła. Po wczorajszym dniu jestem wypompowana. Jeśli chcesz gdzieś iść, musisz mnie tam zanieść. - Mówiłem, że mogę cię ponieść, ale się nie zgodziłaś. - Cóż, dziś nie odmówię - odpowiada, poprawiając poduszki, i znowu patrzy w telewizor. - Nie wyjdę z łóżka, chyba że mnie z niego wyciągniesz siłą. - Na twoje szczęście znam wiele sposobów na spędzanie czasu w łóżku - mówię, siadając obok niej. - Miałem zamiar zapytać, czy chcesz zejść na śniadanie. Ale mogę zamówić do pokoju. - Och, tak, to brzmi fantastycznie. Mają bekon i jajka? I tosty francuskie, o ile serwują je poza Francją.

-Właściwie Francuzi nie wymyślili tostów francuskich. Raczej starożytni Rzymianie. - Więc mają je tutaj, tak? - Nie. Wydyma usta, a ja sięgam po leżący przy łóżku telefon i łączę się z recepcją. Proszę o espresso i kilka cornetto. Pukanie do drzwi rozlega się już po dziesięciu minutach. Otwieram, pozwalam pracownikowi hotelu wprowadzić wózeczek do środka, a potem zanoszę śniadanie Karissie. Podaję jej espresso, a tackę z jedzeniem kładę na łóżku. - Serio? Croissant? - pyta, podnosząc cornetto. - One na pewno pochodzą z Francji. - Właściwie to z Austrii. - Jezu, Naz, zaraz powiesz mi, że pizza nie jest włoska. - Och, nie, pizza jest włoska, ale nie pepperoni. Jeśli zamówisz taką tutaj, dostaniesz peperoni z jednym „p”. - A co to za różnica? - Peperoni to ostre papryczki. Karissa marszczy brwi. - Można się nieźle urządzić. Zaczynam pieścić wewnętrzną stronę jej uda. Wzdryga się, pociąga łyk espresso i jęczy, kiedy dotykam cipki. Masuję łechtaczkę, a Karissa popija kawę małymi łyczkami. Obserwuję, jak przełyka. Jęki robią się coraz głośniejsze. Gardłowe pomruki przyjemności stają się coraz częstsze, gdy pieszczę ją coraz intensywniej. Nie widzę, co robię, ale znam jej ciało lepiej niż swoje własne. Nawet niewidomy mógłbym doprowadzić Karissę do orgazmu. Odstawiam przeznaczoną dla mnie filiżankę na podłogę i odsuwam tackę, po czym wchodzę na łóżko, by ułożyć się między nogami Karissy. Nie porusza się, gdy rozchylam jej szlafrok. Całuję kolano, a potem wędruję coraz wyżej. Kiedy docieram do cipki, przesuwam językiem przez sam środek i przysysam się do łechtaczki. Karissa jęczy, ale nie przestaje pić kawy. Wreszcie kończy i odrzuca na bok filiżankę, która uderza w coś i spada na podłogę. - O Boże... - słyszę pomruk, a palce wczepiają się w moje włosy. - To jest to.

Liżę i ssę, przygryzam skórę wewnątrz jej ud, wsuwam w nią dwa palce, zaginając je tak, by dosięgnąć punktu G. Dochodzi szybko, z łatwością, nogi jej drżą, mocno trzyma mnie za włosy. Plecy wygina w łuk. Czuję, jak cipka zaciska się po orgazmie na moich palcach, jakby błagała o więcej. Jeszcze zanim podniecenie odpłynie, kolanami rozpycham jej nogi szerzej i wyciągam kutasa z bokserek, spodnie opuszczając tylko na tyle, bym mógł bez problemu w nią wejść. Oplata mnie ramionami, zarumieniona, z szelmowskim uśmieszkiem na ustach. Wiem, że całując moje wargi, może posmakować siebie. Ja zaś czuję gorycz espresso. - I jak? - szepczę. - Najlepsza kawa w historii - mamrocze. *** Karissa znowu biega w kółko. Układa włosy, smaruje się balsamem, przymierza biżuterię, kilkanaście razy przebiera buty. Stoję na balkonie, trzymam w ręku telefon, ale to jej przyglądam się z ciekawością. Zastanawiam się, czy tak właśnie się zachowywała, ilekroć zapraszałem ją na kolację albo wspominałem, że niedługo wpadnę. Wydaje się taka zestresowana. Zupełnie jakby denerwowała się na myśl o spędzaniu ze mną czasu. Ale dzięki temu wręcz promienieje. Blask Karissy wnika we mnie i aż ściska za serce, gdy ją obserwuję. Nie musi się upiększać. I tak jest idealna. Mimo to się stara. Dla mnie. Szklane drzwi balkonowe otwierają się i staje przede mną, nerwowo wykręcając palce. - Przesadziłam, co nie? Ta sukienka jest chyba nieodpowiednia. Powinnam była wybrać inną... Kilka godzin wcześniej wysłałem Karissę na zakupy - oczywiście z wynajętym tłumaczem. Powiedziałem jej, żeby kupiła sukienkę na dzisiejszy wieczór, bo wychodzimy. Zachowywałem się, jak gdyby wcale nie obchodziło mnie to, że rozstaniemy się na pół dnia, ale tak naprawdę wolałbym pójść z nią. Niestety miałem do załatwienia kilka ważnych spraw. Sycylijski szpieg Raya był akurat z wizytą w Rzymie i miałem coś od niego odebrać. Nawet nie zapytałem co i po co, nie interesowało mnie to. Nigdy nie interesuje. Chociaż nie chciałem zostawić Karissy samej, wolałem to niż ciągnięcie jej na spotkanie z włoskim gangsterem. Może w Ameryce

bywamy brutalni, ale nie tak jak tutejsi. Teraz próbowałem dodzwonić się do Raya, by przekazać mu, że wszystko załatwione, ale nie odebrał. - Wyglądasz pięknie - odpowiadam wreszcie. - Naprawdę? Podoba ci się? - Ty mi się podobasz. Uśmiecha się i spogląda na siebie. - A co myślisz o sukience? Wzdychając, wsuwam telefon do kieszeni spodni. - Pozwól, że zdradzę ci sekret, kochanie. Karissa patrzy na mnie z zainteresowaniem. -Jaki? - Większość mężczyzn, w tym ja, nie zauważa ubrań. Widzimy tylko, jak kobieta w nich wygląda. Opakowanie nic nie znaczy w porównaniu z zabawką w środku. Sukienka nie ma dla mnie znaczenia, fest różowa... -Lila. - I chyba satynowa. -To jedwab. - Sama widzisz. To tylko sukienka. Ale ty wyglądasz w niej zjawiskowo. Ubrana czy naga, jesteś piękna zawsze... A szczególnie kiedy dochodzisz. Jej policzki zabarwiają się rumieńcem. - Dziękuję. - Nie trzeba mi dziękować. Ja po prostu mówię prawdę. Patrzy w dół na swoją sukienkę, a potem na mnie. Po raz pierwszy, odkąd prawie tydzień temu przybyliśmy do Rzymu, mam na sobie czarny garnitur. Niemal zapomniałem, jakie to uczucie. Nie wiem też, jak powinienem się czuć, będąc znowu tym człowiekiem. - Ty też świetnie wyglądasz. Prawdziwy przystojniak. - Zawsze wyglądam tak samo. - No właśnie. Zawsze wyglądasz przystojnie. Uśmiecham się, podchodzę do niej, obejmuję w pasie i wskazuję, by poszła przodem. Na dole czeka mercedes, elegancka czarna limuzyna. Karissa przez chwilę przygląda jej się badawczo, po czym mija stojącego przy otwartych drzwiach kierowcę i zajmuje siedzenie z tyłu. Kierowca wita nas w języku włoskim, a ona uśmiecha się słodko, ale nic nie mówi. Ja zaś

odpowiadam, siadam obok Karissy i rozpieram się wygodnie. - Powiesz mi, dokąd jedziemy? - dopytuje Karissa. - Na La Bohème - odpowiadam. -Hę? - Jedziemy na przedstawienie operowe. - Na włoską operę? - Tak. Jej oczy rozświetlają się i widzę w nich ekscytację. - O czym jest? - To tragiczna historia miłosna, jak w większości oper. - Dobra? - Podobno. Nigdy jej nie widziałem. Limuzyna zabiera nas do Term Karakalli, gdzie latem wystawiane są spektakle operowe. Noc jest piękna, a nad nami migoczą miliony gwiazdy. Gdy wysiadamy z samochodu, Karissa bierze mnie za rękę. Wtula się w moje ramię i przygląda starożytnym ruinom z nieśmiałym uśmiechem. Mamy miejsca blisko sceny, idealnie pośrodku widowni. Karissa nie chce wypuścić mojej ręki, nawet kiedy siadamy. Nie przeszkadza jej to, że opera w całości jest wykonywana po włosku. Cały czas z zachwytem wpatruje się w wykonawców. Widzę, że ma gęsią skórkę. W połowie spektaklu mój telefon odzywa się brzęczeniem wibracji. Wkurzam się coraz bardziej i jestem bliski wybuchu, gdy wreszcie ustają. Wzdycham z ulgą. Oglądam spektakl nieuważnie, myślami błądząc gdzieś daleko. Karissa pociąga nosem. Nachylam się do niej, zdziwiony widokiem łez w jej oczach. - Wszystko w porządku? - szepczę zmartwiony. -Nie. Ujmuję ją pod brodę. - Co się dzieje? Marszczy brwi, a potem śmieje się, chociaż po jej policzkach spływają łzy. - To smutne, Naz. Ona umiera. Przenoszę wzrok na scenę, gdzie bohaterka kona przy akompaniamencie smutnej muzyki. Cóż...

Karissa przewraca oczami i odwraca ode mnie wzrok. Niedługo potem przedstawienie się kończy. Wybuchają oklaski. Karissa zrywa się na nogi, klaszcze z ekscytacją, piszczy głośniej niż inni. Uśmiecham się, widząc jej entuzjazm. Również wstaję, kilka razy klaszczę, po czym ujmuję ją za łokieć i ruchem głowy wskazuję wyjście. Karissa wyraźnie nie chce iść, ale słucha i bierze mnie za rękę. Wyciągam telefon, by zadzwonić po limuzynę, a następnie zerkam na nieodebrane połączenia. Ray dzwonił do mnie dwanaście razy. - Samochód będzie za pół godziny - mówię, wsuwając telefon do kieszeni. Później zajmę się Rayem. - Możemy chyba pójść pieszo, nie? - pyta Karissa, rozglądając się po okolicy. - Sądziłem, że skończyłaś z chodzeniem. - Już wypoczęłam i jestem jak nowa. - To ponad trzy kilometry. - W porządku. Noc jest taka piękna - szepcze. Wzruszam ramionami, znów biorę ją za rękę i wychodzimy. O tej porze ulice są niemal puste. - Smutna historia, prawda? - Nie oglądałem zbyt uważnie - przyznają. Karissa przez chwilę milczy, a wreszcie pyta: - Wszystko w porządku? Czuję, że na mnie patrzy, ale nie odwracam się w jej stronę. - Wydajesz się... nieobecny. - To znaczy? - Nie wiem. Powiedziałabym, że jesteś przygnębiony, ale chyba nie. Po prostu zachowujesz się, jakby dę tu nie było. - Myślę. - Myślisz? - Karissa robi zdziwioną minę i melodramatycznie składa dłoni na piersi. - Ty? Mężczyzna, który radził mi myśleć mniej? Uśmiecham się. Cieszy mnie, że dopisuje jej dobry humor, ale wkurza świadomość, że dostrzegła zmianę w moim zachowaniu. Cały dzień czuję się nieswojo. Staję się znowu dawnym sobą, ulegam wcześniejszym nawykom i pragnieniom. Tracę kontakt z rzeczywistością. Szczęście nie będzie trwać wiecznie. Otaczająca nas bańka pęknie, gdy tylko

znajdziemy się z powrotem w Ameryce. Tam wszystko się zmieni. Kiedy leżeliśmy z Karissą w ciemności, wyszeptałem jej obietnice, których mogę nie być w stanie dotrzymać w świetle dziennym. Idziemy dłuższą chwilę w ciszy. Spodziewam się, że zapyta mnie, co się dzieje, ale odpuszcza. W połowie drogi do hotelu zwalnia kroku. Widzę, że jest już zmęczona, a stopy musi mieć obolałe od nowych butów. Zatrzymuję się i oferuję przejażdżkę na barana. Tym razem się zgadza. Wskakuje na mnie, piszcząc radośnie. Ramionami obejmuje mnie za szyję, a nogami oplata w pasie. Udem prawie dotyka mojej rany, ale niemal nie odczuwam bólu, jedynie dyskomfort. Jest lekka, a gdy przywiera do mnie całą sobą, czuję się niesamowicie dobrze. Mógłbym ją nosić do końca świata. Parska śmiechem, a po chwili szepcze: - Myślisz, że moglibyśmy się tu pobrać? Prawie ją puszczam. Na szczęście trzymała się mocno i nie spadła. Zanim jestem w stanie pomyśleć o odpowiedzi, Karissa kontynuuje: - Nie mówię, że teraz, ale pewnego dnia. - Jeśli tego właśnie chcesz - odpowiadam. Niosę ją w ciszy aż do hotelu. Dopiero przy drzwiach wejściowych zsuwa się z moich pleców i znów śmieje. Nigdy nie słyszałem, żeby robiła to tak często jak w minionym tygodniu. Jest szczęśliwa, choć wie, kim jestem. Jej szczęście to coś, czego nie chcę stracić. Czego nie chcę zniszczyć. Ale mam wrażenie, że kiedy wrócimy do domu, wszystko się zmieni. Gdy Karissa zasypia, wychodzę na balkon i wybieram numer Raya. Odbiera już po pierwszym dzwonku, a ton jego głosu utwierdza mnie w moich przeczuciach. - Nie podoba mi się to, w co zmieniła cię ta dziewczyna, Vitale. Żadnego przywitania. Jest niezadowolony. Może słusznie. Teraz mam już pewność, że bez względu na to, co zrobię, stracę jedno z nich. Rozczaruję albo kobietę, która obdarzyła mnie miłością i dała nowe życie, albo mężczyznę, który ofiarował mi szansę i zastąpił ojca. Jedna i druga opcja może mnie zabić.

Rozdział 17 Wszystkie moje garnitury są szyte na miarę. Mam ich pięćdziesiąt, każdy w innym odcieniu czerni. Większość ludzi pomyślałaby, że są identyczne, ale ja dostrzegam różnice. Uszyto je z różnych materiałów, poza tym jedne są zimowe, inne letnie, a kilka ma kamizelki do kompletu. Większość zapina się na trzy guziki, lecz jest i kilka dwurzędowych. Rzadko noszę ten sam garnitur dwa razy w ciągu miesiąca. Dbam o nie i dlatego niektóre wiszą w mojej szafie od wielu lat. Pierwszy kupiłem dwadzieścia lat temu. Wcześniej ubierałem się jak każdy dzieciak w Helis Kitchen - w dżinsy, koszulki i trampki. Nie założyłbym krawata, nawet gdyby ktoś chciał mi za to zapłacić. Musiałem jednak pójść na pogrzeb, więc kupiłem garnitur. Materiał wydawał się ciężki, choć może ciążyło mi tylko serce. Czułem się przytłoczony. Zmiażdżony, jak gdybym miał ciało odlane z betonu. Ale w noszeniu ciemnego garnituru było coś dziwnie kojącego. Zupełnie jakbym założył zbroję powstrzymującą świat przed kradzieżą kolejnych odłamków mojej duszy. Włożyłem go na pogrzeb i nigdy tak naprawdę nie zdjąłem. W każdym razie nie na długo. Dziś znowu mam go na sobie. Ten pierwszy. W klatce piersiowej jest trochę przyciasny, ale nadal leży dobrze. Dziwne, że fizycznie zbytnio się nie zmieniłem, choć czuję się jak zupełnie inny człowiek. Jednak garnitur, zamiast chronić niczym zbroja, odziera mnie z tajemnicy, odsłaniając te części duszy, które trzymałem zamknięte na klucz. Kelvin stoi na bramce w Cobalcie. Kiwa głową na przywitanie i od razu odwraca wzrok. Mijam go w drodze do głównego baru. Ray siedzi tam, gdzie zawsze, ze szklanką szkockiej w dłoni. Bez słowa podchodzę i siadam obok. Kelnerka rzuca przelotne spojrzenie w naszym kierunku i przynosi nieotwartą butelkę jasnego piwa. - Dziś jesteś sam? Rzadko widzi się Raya bez towarzystwa.

- Już nie - odpowiada, patrząc na mnie. - Chłopaki są, cóż... A lalunia miała coś do załatwienia. Sięgam do kieszeni po klucze i zdejmuję kapsel. Ray patrzy na mnie, unosząc brwi. - Widzę, że znalazłeś swoje klucze. - Tak, jednak się udało. - Zabawne... - mamrocze pod nosem, popijając drinka. -Myślisz, że coś straciłeś, a tu nagle... Wzruszam ramionami i biorę łyk piwa. Ray milknie. - To tylko klucze. Więcej o nich nie wspomina, ale znam jego myśli. A on moje. Siedzimy w ciszy, sącząc alkohol. Nie pamiętam tak gęstej atmosfery między nami. Czego chce? Przeprosin? Wyjaśnień? Nie sądzę, by tego ode mnie oczekiwał, a nawet jeśli, nie otrzyma ich. To byłoby sprzeczne z moją naturą. Zresztą i tak niewiele by zmieniły. - A więc wróciłeś do domu. Jak się ma twój mały problem? - Jaki problem? - Ten, że Carmela nadal oddycha. Nie pierdoli się. Od razu przechodzi do sedna. - Pracuję nad tym. - Pracujesz nad tym dość długo, Vitale. Zbyt długo. Kto wie, może będę musiał skorzystać z czyjeś pomocy, by rozwiązać tę sprawę. Ściska mnie w żołądku. To groźba. Daje do zrozumienia, że nie jestem mu potrzebny. Powierzył mi to zadanie, bo miałem w tym interes. Też pragnąłem zemsty. Lecz prawdę mówiąc każdy mógłby się tym zająć. Logicznie rzecz biorąc, tak pewnie byłoby lepiej. Carmela spodziewa się właśnie mnie, a ja w mojej obecnej sytuacji chętnie zrzuciłbym ten ciężar z ramion. Jednak gdybym teraz się wycofał, byłoby to równoznaczne z odejściem. A od Raya się nie odchodzi. To on pozbywa się ludzi. Póki mam przy sobie Karissę, i tak stąpam po cienkim lodzie. Może ją jeszcze mi odpuści, o ile udowodnię, że niczemu nie zawiniła. Sprawa Carmeli nie podlega jednak negocjacjom. - Nonsens. Wszystkim się zajmę. - Na pewno? - Na pewno. - A co z dziewczyną?

- Co ma być? - pytam niepewnie. - Jak przyjmie twoje plany? Dziwne. Ray zwykle nie zadaje takich pytań. Może zaczyna godzić się z rzeczywistością? Może. - Masz przed nią sekrety? Wzruszam ramionami. - Pewnych rzeczy lepiej nie mówić. Ray wychyla resztkę szkockiej i wstaje. Odstawia szklankę, po czym podchodzi i zatrzymuje się tuż przed moim krzesłem. Zaciska wielką dłoń na moim ramieniu. - Jesteś dla mnie jak syn - mówi. - W związku z tym wiele ci odpuszczam, także dlatego, że moja córka cię kochała. Widziała w tobie to coś, co i ja zobaczyłem, gdy się poznaliśmy. Nie tchórzyłeś, Vitale. Nigdy nie tchórzyłeś. Więc nie stchórz i teraz. Nie zepsuj tego. Nie wypowiada tych słów ze złością. Raczej z frustracją. Sięgam do ramienia i na chwilę przykrywam jego dłoń swoją na znak, że zrozumiałem. Kiedy odchodzi i zostawia mnie samego, wracam do piwa. Po chwili wstaję i zmierzam w kierunku wyjścia. Kelvin zniknął, zamiast niego na bramce stoi jakiś gość, którego nie kojarzę. Zerka na mnie przelotnie i spuszcza głowę. Na zewnątrz świeci popołudniowe słońce. Obchodzę właśnie budynek, kiedy słyszę, jak jakiś samochód wjeżdża w alejkę za moimi plecami. Jedzie powoli, dźwięk żwiru pod oponami przypomina zduszony ryk umierającego. Zwalniam kroku, czuję ciarki na kręgosłupie. Drżą mi palce. Serce wali dziko w piersi, ale na widok kolorowych świateł na murach budynków doznąję natychmiastowej ulgi. Wysoki, piskliwy sygnał odbija się od nich echem. Policja. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek ulży mi na ich widok. Zatrzymuję się i powoli unoszę do góry ręce. Nawet się nie odwracam. Słyszę otwierające się drzwi, zamaszyste kroki, a po chwili oklepują mnie czyjeś ręce. Funkcjonariusz sprawdza, czy nie mam przy sobie broni, chociaż dobrze wie, że niczego nie znajdzie. Pozostali obchodzą mnie dookoła. Znajoma twarz detektywa Jamesona wita mnie uśmiechem ciepłym jak suchy lód. - Pan Vitale! Odpowiadam skinieniem głowy i mruczę:

- Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? W tym momencie funkcjonariusz chwyta mnie mocno za krocze. Zamykam oczy, warczę z bólu, ale staram się trzymać język za zębami. Sukinsyn. - Przebywałem w okolicy - odpowiada niezobowiązująco Jameson, kiedy ten sam funkcjonariusz potrząsa połami mojego płaszcza. Zaciskam ręce w pięści, a wtedy uśmiech Jamesona zamiera. Detektyw spogląda ponad moim ramieniem i mówi: - Sądzę, że już wystarczy. Jest czysty. - Jak zawsze - stwierdzam, opuszczając ręce. - Pewności nigdy dosyć. Przy okazji, ponoć w zeszłym tygodniu byłeś poza krajem... We Włoszech, prawda? Wakacje dobrze ci posłużyły, wyglądasz na wypoczętego. Na pewno lepiej niż kilka miesięcy temu, po tamtej małej podróży do Vegas. Ale mogło być gorzej, nie? Słyszałem, że na tamtym wyjeździe straciłeś jednego z przyjaciół. Unoszę brwi. - A może tak przestaniesz pieprzyć i powiesz mi, czego chcesz? Chciałbym już jechać. - Ach, pomyślałem, że możemy pogadać. - Pogadać... -Tak. - Jak facet z facetem? Czy jak detektyw ze świadkiem? - Raczej podejrzanym - odpowiada ze śmiechem funkcjonariusz za moimi plecami. Detektyw Jameson piorunuje go spojrzeniem, a tamten natychmiast milknie. Napięcie rośnie. „Podejrzany”. - Jeśli masz jakieś pytania, skieruj je do mojego adwokata. Ja nie mam nic do powiedzenia. Zamierzam odejść, lecz Jameson zachodzi mi drogę i blokuje przejście. Już mam dać wyraz swojemu zniecierpliwieniu, ale przechodzi mi na to ochota, gdy Jameson wskazuje na umundurowanych funkcjonariuszy. Wszyscy naraz rzucają się na mnie i wyginają mi ręce za plecy. Szamoczę się, kiedy ciągną mnie do tyłu i rzucają na maskę samochodu, a potem skuwają mi nadgarstki. Przeszywa mnie ból w boku, nie mogę powstrzymać grymasu na

twarzy. - No, no - mówi Andrews, pochylając się, by spojrzeć mi w oczy. Wiesz, że nie powinieneś się opierać. Siłą zmuszają mnie, bym się wyprostował. -Masz prawo zachować milczenie - oznajmia Jameson monotonnym głosem, prawie mamrocząc. - Wszystko, co powiesz, może zostać użyte przeciwko tobie. Masz prawo do adwokata. Jeśli nie możesz zapewnić sobie pomocy prawnej, zostanie ci przydzielona. Czy rozumiesz swoje prawa? Nie czeka na odpowiedź. Wpycha mnie do samochodu i zawozi na posterunek. Tam od razu prowadzą mnie do pokoju przesłuchań i zostawiają samego. Mija godzina, może dwie. Mam wrażenie, że siedzę tam całą wieczność, ale drzwi wreszcie się otwierają. Mój prawnik depcze detektywom po piętach. Nie wita się ze mną. To bezcelowe. Jest tu, by wykonać swoją robotę, natychmiast się zresztą do niej zabiera. - Jakie zarzuty stawia się mojemu klientowi? - Na razie nie ma żadnych zarzutów - odpowiada luźno Jameson, siadając naprzeciw mnie. - Pański klient został zatrzymany jako podejrzany o morderstwo. - Jakie morderstwo? Niemalże wybucham śmiechem, słysząc, jak wypowiada to słowo. Nie mogę się powstrzymać przed choćby małym uśmieszkiem. Jameson patrzy na nas z niedowierzaniem. Mówiąc „jakie”, mój prawnik brzmiał, jakby chciał zapytać „które". - Morderstwo Daniela Santino, rzecz jasna - mówi Jameson, zerkając raz na prawnika, raz na mnie. - A powinniśmy przyjrzeć się jeszcze innym? - Oczywiście, że nie. Co do Daniela Santino, odpowiadaliśmy na pańskie pytania niezliczoną ilość razy. Treść zeznań pozostaje bez zmian. Pan Vitale nie miał żadnego powodu, by krzywdzić tego człowieka. Nie było między nimi żadnej wrogości. Brakuje motywu, nie ma dowodów, trzymacie się przeczucia, a na dodatek trwa to już dosyć długo. - Och, ależ miał motyw - wcina się Andrews, prostując się na krześle. Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale zdaje się, że pańska narzeczona była jedną ze studentek Daniela.

-I? - Nasz informator twierdzi, że miała sporo problemów z zaliczeniem zajęć, więc postanowiłeś wziąć sprawy w swoje ręce. - Informator? - przerywam mu zaciekawiony. Nienawidzę tego słowa. Cholerne szczury. - Któż to taki? - lego nie możemy powiedzieć - odpowiada Jameson. -Ale to wiarygodny informator. „Informator”. Kolejny synonim gnidy. - Pozwólcie, że się upewnię, czy dobrze rozumiem - mówi mój prawnik. - Bezimienny informator twierdzi, że pan Vitale zamordował wieloletniego znajomego przez nieporozumienie związane z zaliczeniem przedmiotu? Motywem morderstwa jest kiepska ocena? - To sięga głębiej niż problemy z nauką panny Reed - ciągnie Jameson. - Santino ją prześladował. - Czy są na to jakieś dowody? - dopytuje prawnik. - Skargi do dziekanatu? Prośba o przeniesienie do innej grupy? Jakikolwiek dowód, że sprawiał jej problemy? Nie, oczywiście, że nie. Opieracie się na historyjkach z drugiej ręki. Muszę przyznać, detektywie, że jeśli szuka pan choćby ziarna prawdy, bardziej już pomogłyby panu zeznania Pinokia. Detektywa najwyraźniej nie bawi ta porada, ale mnie owszem. Śmiałbym się, gdyby nie to, jak nieswojo poczułem się z tym, co właśnie powiedział. Od dłuższego czasu miałem podejrzenia, a teraz właśnie się potwierdziły. Ktoś ma za długi język, a ja będę musiał mu go wepchnąć do gardła. - Skoro mowa o wieloletnich znajomych - ciągnie detektyw. Chciałbym porozmawiać o Johnie Rita. - Więc mów, choć nie mogę obiecać, że będę odpowiadał. Prawnik rzuca mi spojrzenie sugerujące, że mam siedzieć cicho. Tym razem słucham. Jameson natomiast wpatruje się we mnie. - Niesamowite, wszędzie, gdzie się pojawisz, zdarzają się tragedie. Zostali ci jacyś przyjaciele z dzieciństwa, Vitale? Wzruszam ramionami. Prawnik grozi, że zakończy rozmowę, jeśli nie zaczną padać konkrety. -Sęk w tym, że został tylko on. Maria Angelo... Daniel Santino... John Rita... - James przerywa i przygląda mi się uważnie. - Nie widziałeś

ostatnio Carmeli, jego żony? Nic nie mówię. Nawija i nawija. Powtarza wciąż te same pytania, ale na żadne nie odpowiadam. Jest już po zmroku, kiedy pozwalają mi wreszcie opuścić komisariat. Tyle razy przyprowadzali mnie tu w kajdankach, lecz jeszcze nigdy nie zaciągnęli przed oblicze sędziego. Samo podejrzenie nie wystarcza, by postawić zarzut. Teraz jednak mają coś, czego dotąd im brakowało, coś, co zbliża ich do celu. Informatora. Godzinę zajmuje mi odzyskanie samochodu i ruszenie w drogę. Gdy docieram na Brooklyn, widzę, że w całym domu palą się światła. Odgłosy ożywionej rozmowy słyszę aż na podwórku, piskliwy kobiecy śmiech nijak nie uspokaja moich nerwów. Karissa znowu ma gości. Otwieram drzwi i wchodzę do środka. Natychmiast dostrzegam całą trójkę. Karissa usadowiła się na kanapie w salonie. Z jednej strony siedzi Melody, a z drugiej ktoś, kogo obecność szczerze mnie zaskakuje. Brandy, dziewczyna Raya. Najwyraźniej zaprzyjaźnienie się z Karissą było dziś ważniejsze niż randka z nim. - Hej - niepewnie wita mnie Karissa. - Spójrz, na kogo wpadłyśmy. Nie umiem określić, czy jest nerwowa, bo boi się, jak zareaguję, czy po prostu nie czuje się swobodnie w jej towarzystwie. Zamiast wypytywać zmuszam się jednak do uśmiechu. - Cześć. - Dzień dobry, Vitale - mówi Brandy, rozglądając się dookoła. - Piękny dom. Zanim zdołam coś odpowiedzieć, Melody zrywa się na równe nogi. - Cóż, robi się późno, więc będę lecieć. - Podchodzi bliżej i zatrzymuje się tuż przede mną. - Dobrze wyglądasz, Ignazio. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę cię w smokingu. Patrzę na nią uważnie, gdy klepie mnie w pierś i przesuwa dłonią po płaszczu. Karissa jęczy, żeby przestała, ale Melody tylko się śmieje. - Ja też będę lecieć - oznajmia Brandy i wstaje. Unika kontakt u wzrokowego i szybko rusza ku drzwiom. - Zrzucimy się na taryfę na Manhattan, Mel? - Jasna sprawa - odpowiada Melody, uśmiechając się do nas. - Bawcie się grzecznie i pamiętajcie, że narkotyki to zło!

Obserwuję, jak wychodzą. Karissa wstaje, kiedy tylko znikaią z pola widzenia, podchodzi do drzwi i przekręca zamki. - Czasem zastanawiam się, czy w ogóle mówię tym samym językiem co one - wzdycham, ściągając płaszcz. - Zupełnie jakby używały jakichś szyfrów. Karissa uśmiecha się łagodnie. - Myślę, że nawet sama Melody przez większość czasu nie wie, co mówi. Rozpinam mankiety koszuli. - O co chodziło ze smokingiem? - Tak, cóż, my... - Rumieni się. - Pytały mnie o ślub. - Ustaliłaś już datę? - Nie. Kiwam głową i mijam ją, kierując się do swojej pieczary. Buty zrzucam w przejściu, płaszcz kładę na oparciu sofy, po czym opadam na poduszki, wyciągam przed siebie nogi, a głowę odchylam do tyłu. Czuję lekkie ukłucie w skroni, jakie zwykle pojawia się po stresujących przesłuchaniach. - Wszystko gra? - pyta Karissa. - Trochę boli mnie głowa - odpowiadam. - Długi dzień. - Wyobrażam sobie - mówi, siadając obok i podwijając nogi pod siebie. - Myślałam, że wrócisz wcześniej, ale domyśliłam się, że miałeś... że pracowałeś. „Pracowałeś". Wypowiada to słowo ostrożnie, ledwo słyszalnym szeptem. Przygląda mi się, jakby miała wiele pytań, na które woli nie poznać odpowiedzi. - Poszedłem na drinka z Rayem - rzucam, mając nadzieję, że nie zacznie wypytywać o szczegóły. - Byłbym w domu wiele godzin wcześniej, ale napotkałem pewną przeszkodę. - Jaką? - Prawną. Otwiera szerzej oczy, ale nie naciska. Zamiast tego przysuwa się do mnie i układa głowę na mojej piersi. Wzdycham, przyciągam ją do siebie i całuję w czubek głowy. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko dzisiejszym odwiedzinom - mówi cicho. - Upewniłam się, żeby nie wchodziły do pieczary... Żeby się

nigdzie nie pałętały. -W porządku, zaskoczyła mnie tylko obecność Brandy. Nie sądziłem, że się przyjaźnicie. -Nie przyjaźnimy się... Wpadłyśmy na nią w kawiarni. Okazało się, że ona i Melody mają mnóstwo wspólnych znajomych. Brandy zna nawet jej ojca, w dodatku twierdzi, że z pracy. Pewnie pracowała gdzieś na Wall Street. Nie wiem w sumie, czym się zajmuje. - Rayem. Karissa unosi głowę i zerka na mnie z niedowierzaniem. - Rayem? - Zarabia na życie Rayem. Zanim dotrze do niej sens moich słów, mija dłuższa chwila. W końcu wdycha gwałtownie powietrze i podrywa się. - Serio?! Parskam śmiechem i wzruszam ramionami. - Opłaca jej rachunki i daje sowite kieszonkowe w zamian za to, by była gotowa na każde jego zawołanie. Nie musi pracować, bo Ray się nią opiekuje. A przed Rayem byli inni mężczyźni. Jednym z nich, jak sądzę, musiał być pan Carmichael. - Czyli, że ona jest... eee... w sensie... Nie może nawet wymówić tego słowa. - Jest profesjonalną damą do towarzystwa - odpowiadam, wybierając najłagodniejsze możliwe określenie. Normalnie nazwałbym ją dziwką, ale nie mam interesu w obrażaniu potencjalnych przyjaciółek Karissy. Osobiście nie mam nic do Brandy. Ledwo ją znam i zupełnie mnie nie obchodzi, ale z jakiejś przyczyny Ray ufa tej dziewczynie, więc nie może być taka zła. Poza tym mogłaby pomóc Karissie oswoić się z naszy m środowiskiem, a co za tym idzie przekonać do niej Raya. On naprawdę szaleje za swoją lalunią. Jeśli Brandy polubi Karissę, może on też. -Ale wydaje się taka... urocza - niedowierza Karissa. -Wiedziałam, że jest z Rayem i tak dalej, i że on... cóż... a ona jest jego, no... Ale myślałam, że to coś prawdziwego. - Bo jest prawdziwe - odpowiadam. - Każdy robi to, co musi, by przetrwać. Ray się z nią nie ożeni, ale to nie znaczy, że nie zapewni jej godnego życia. Faceci tacy jak on traktują swoje żony jak własność, którą

trzeba się zajmować, albo jak pracę. Ray pieprzy się pewnie z żoną raz na miesiąc, za to z Brandy co noc. Bo Brandy zawsze robi to, czego się od niej oczekuje. Ona jest dla niego, a nie on dla niej. Daje mu szczęście. - Nie odnalazłby szczęścia z żoną? - Ray? Nie. Pewnie na początku było to możliwe, ale teraz nie jest. Nawet się nie lubią. - Ale ty nie jesteś taki, prawda? Nie mógłbyś... - Nie, nie mógłbym. Mówiłem, że interesujesz mnie tylko ty, Karisso. -Ale kiedyś może... Co, jeśli obudzisz się któregoś dnia i stwierdzisz, że już mnie nie lubisz? - Nie wiem, ty mi powiedz. - Unoszę brew. - Jak to jest utknąć pod jednym dachem z kimś, kogo się nie lubi? Gapi się na mnie. - Nie mam pojęcia. -Czyżby? - Lubię cię - szepcze i po chwili wahania dodaje. - Przeważnie. - Dobrze wiedzieć. - Przyciągam ją do siebie. - Na szczęście nie ma takiej możliwości, bym przestał cię lubić. Czasem doprowadzasz mnie do szału, ale życie z tobą nabiera kolorów i nie da się temu zaprzeczyć. Karissa rozluźnia się i wzdycha. - To wszystko strasznie pokręcone. Nawet ojciec Melody jest taki? To cholerny bankier. Mówiła, że jej rodzice są idealnym małżeństwem. - Nie ma ideałów. Tylko maski, które ludzie zakładają, by ukryć paskudną prawdę. Nigdy nie ufaj wiecznie uśmiechniętym ludziom. Milczy dłuższą chwilę. - Ray zawsze się do mnie uśmiecha. Całuję ją w czubek głowy. - Otóż to. *** - Kolejny klient! Krzyk jest głośny i niecierpliwy, zdecydowanie brak w nim przyjaznego tonu, jakiego można by oczekiwać od obsługi w takim miejscu. Podchodzę do lady i spoglądam na zirytowaną twarz chłopaka wpatrzonego w kasę. Ma na sobie zielony fartuch. Wyczuwa moją obecność i warczy: - Czego chcesz?

- Zależy, co możesz mi załatwić. Zerka w górę i zamiera, gdy orientuje się, kim jestem. Zastanawiałem się, czy mnie rozpozna, biorąc pod uwagę, że ledwo się znamy, ale jego szeroko otwarte oczy mówią mi, że tak. - Uch, hej... Ignazio, prawda? -Owszem. Paul patrzy na mnie zamyślony, po czym chrząka i spogląda z powrotem na kasę. - Co dla ciebie? - Chcę tego, co sprzedałeś mojej narzeczonej. Waha się, znów rzuca mi krótkie spojrzenie. Widzę jego niepewny wyraz twarzy i to wystarcza, nie potrzebuję więcej podpowiedzi. Przyszedłem tu kierowany przeczuciem wywołanym drobnymi znakami, które zauważyłem w ciągu ostatnich miesięcy, ale brakowało mi pewności... Teraz wszystko potwierdziły jego oczy. Karissa odurzyła mnie, używając proszku z małej fiolki. Obserwowałem ją uważnie, odkąd wkroczyła do mojego życia. Znam jej zwyczaje. Znam wszystkich, z którymi rozmawia. A tylko garstka jej znajomych ma możliwość załatwienia silnych środków odurzających. Natomiast w tej chwili lista podejrzanych skróciła się do jednego gościa, on zaś niewątpliwie rozmawiał z policją. Przegiął, więc wypada z gry. - Ja nie, eee... Nie jestem pewien, o co chodzi. Nie wiem, co ci nagadała, ale ja niczego jej nie sprzedawałem. Widzę, jak się poci. Słyszę, jak łamie mu się głos. Łatwo rozszyfrowywać ludzi, a zwłaszcza niewprawnych kłamców. - Nigdy jej nie obsługiwałeś? - pytam, unosząc brew. - Przecież bezustannie przychodzi tu z twoją dziewczyną. - Eee, tak... Pewnie. - Ociera czoło, po czym uśmiecha się z nieskrywaną ulgą. - A więc herbata czekoladowo-miętowa. - Tak, poproszę. Paul nabija na kasę zamówienie, a ja płacę dwudziestodolarowym banknotem, każąc mu zatrzymać resztę. Odsuwam się, kiedy przygotowuje napój. Czekam, nie odrywając od niego wzroku. Wygląda na przerażonego. Gdy herbata jest gotowa, kiwam Paulowi głową na pożegnanie i wychodzę. Idę za róg, wchodzę w alejkę, gdzie zaparkowałem samochód,

i biorę łyk. Obrzydlistwo. Wyrzucam kubek prosto do śmietnika. Paul wypada z kawiarni kilka minut później. Stoję w alejce za budynkiem, opierając się o ceglaną ścianę przy jego samochodzie. Jest zbyt skąpy, by płacić za miejski parking, więc stanął w pobliżu śmietnika. Wychodzi, nie zwracając na nic uwagi, telefon ma przyklejony do ucha, nawija z ożywieniem. Odwraca się i idzie w kierunku wozu, nagle wzdycha zaskoczony moją obecnością. Telefon wyślizguje mu się z ręki i uderza o chodnik. Zanim zdoła po niego sięgnąć, odpycham się od ściany i rozdeptuję jego komórkę. Oczy otwierają mu się szeroko, widać w nich przerażenie. Nie ma czasu na reakcję, bo od razu się na niego rzucam. Unieruchamiam go w swoich ramionach, a dłonią w rękawiczce chwytam za gardło, miażdżąc krtań. Dziesięć sekund. Tylko tyle. Dziesięć nędznych sekund, a jego ciało wiotczeje. Paul pada nieprzytomny prosto w moje ręce. Nawet Karissa dłużej wytrzymuje, szamocząc się ze mną w łóżku. Przeciągam go bliżej śmietnika, gdzie czeka mój samochód, bagażnik jest już otwarty. Podnoszę Paula, wpycham do środka, taśmą izolacyjną oklejam mu nadgarstki i kostki, po czym owijam resztę wokół jego głowy, zatykając usta i nos. Za kilka minut umrze z braku tlenu. Zatrzaskuję bagażnik i wyrzucam pozostałość rolki do kosza. Wsiadam do auta, odpalam silnik i wyjeżdżam z alejki. Czysta, szybka robota, stosunkowo bezbolesna, choć dla mnie nie ma to większego znaczenia. Nie będę patrzył na jego śmierć, nie skąpię się w blasku agonii, ale zrobiłbym to, gdybym mógł, Najchętniej sprawiłbym, by umierał w cierpieniach, lecz niestety mam mało czasu. Muszę zdążyć w konkretne miejsce. Wzdycham, zerkając na zegarek. I tak się spóźnię. Prawie godzinę zajmuje mi powrót na Brooklyn. Parkuję na podjeździe i kieruję się prosto do drzwi. Karissa stoi w salonie, ubrana w czerwoną sukienkę. Na nogach ma buty na wysokich obcasach, lekko skręcone włosy opadają jej na ramiona. Mocno się umalowała, usta mają ten sam krwisty odcień czerwieni co sukienka. Trzyma telefon przy uchu i odwraca się do mnie, akurat kiedy moja komórka zaczyna dzwonić. Nawet jej nie wyciągam. W chwili, gdy opuszcza telefon i dotyka ekranu, mój również cichnie. Dzwoniła do mnie.

- Zastanawiałam się, gdzie jesteś. - Musiałem coś załatwić na mieście - mówię, zamykając za sobą drzwi. - Pięknie wyglądasz. Karissa wierci się nerwowo. - To twoja ulubiona sukienka. Z zaskoczeniem podnoszę brwi. - Czyżby? - Tak. - Zerka na mnie z powątpiewaniem. - Przynajmniej tak kiedyś mówiłeś. Miałam ją na sobie w Vegas... - Ach, w takim razie to zdecydowanie moja ulubiona. - Nie zwracam uwagi na jej ubrania, ale ten dzień był z pewnością jednym z najlepszych w moim życiu. - To co, gotowa? - Nie - mówi stanowczo, potrząsając głową. -Nie? - Nie - powtarza. - Nie idę. - Nie idziesz? - Nie, nie idę. To mnie w ogóle nie dotyczy. Nie wiem, po co miałabym tam iść. - Nie dotyczy cię? - Nie, dlatego odmawiam. Powiedz, że odrzuciłam zaproszenie. Patrzę na nią przez chwilę. Jest skrępowana. Sam zresztą też czuję się nieco zdenerwowany. - Mam powiedzieć Raymondowi Angelo, że odrzucasz jego zaproszenie? - Tak - odpowiada, ale po chwili wahania dodaje: - No... może lepiej ujmij to jakoś inaczej. - Jak? - Nie wiem. - Sfrustrowana wyrzuca ręce do góry. - Powiedz, że jestem chora. Mam grypę albo rzygam jak kot. Chciałbym móc tak powiedzieć i wierzyć, że to załatwi sprawę, ale Ray nie jest idiotą. Jeśli Karissa się nie pojawi, odbierze to jako afront, a ja przecież intensywnie pracuję nad tym, by zaakceptował fakt, że ona wciąż żyje. Zerkam znowu na zegarek. Kolacja zaczyna się za kwadrans. - Nie będziemy tam długo - zapewniam ją. - Pokażmy się tylko, by go ugłaskać.

Marszczy nos, ale się nie sprzeciwia, tylko idzie prosto do drzwi. Podążam za nią, a w drodze do samochodu zerkam na bagażnik. Chwilę później ruszamy. W czasie jazdy nie mogę się skupić, często zerkam w lusterka, instynktownie nasłuchuję jakichkolwiek odgłosów z bagażnika. Panuje jednak kompletna cisza, nie licząc paplaniny Karissy. Strasznie jest dziś rozmowna. To pewnie z nerwów. Niestety moich tym nie uspokaja. Stukam odzianymi w rękawiczki palcami o kierownicę i czekam, aż zmieni się czerwone światło. Wciąż się rozglądam. Tymczasem paplanina Karissy robi się coraz głośniejsza, a końcu zmienia w krzyk: - Ignazio! Odwracam się do niej zaniepokojony. - Co się dzieje? - O to właśnie pytam! Mówię do ciebie od dwudziestu minut, ale ty chyba nie usłyszałeś z tego wszystkiego ani słowa. - Zgadza się. Marszczy brwi, frustracja ustępuje miejsca szczerej trosce. - Coś się stało? - Nic - odpowiadam, zerkając raz jeszcze w lusterko, gdy światło zmienia się na zielone. - Teraz już będę słuchał. Co mówiłaś? - Pytałam, czy zimno ci w ręce. - Nie. Czemu? Palnąłem to bezmyślnie, nawet się nie zastanowiłem. Spoglądam na swoje dłonie, na skórzane rękawiczki, których wciąż nie zdjąłem. Karissa nie komentuje, nie musi. Widziała, jak na nie patrzę. Nie mam dla niej żadnych wyjaśnień. Na następnych światłach ściągam rękawiczki i rzucam je na panel nad kierownicą. - Martwię się, gdy jesteś taki - wzdycha Karissa, potrząsając głową. Kiedy ostatnio tak się zachowywałeś, myślałam, że jesteś na mnie zły. Przez całą drogę nawet nie zerknąłeś w moją stronę, odwołałeś wszystkie nasze plany i pojechaliśmy prosto do ciebie. Dobrze wiem, o jakim dniu mówi. Wtedy też miałem w bagażniku ciało. - Nie jestem na ciebie zły - mówię wymijająco. - Cóż, dobrze wiedzieć, ale coś jednak wytrąciło cię z równowagi.

Nie odzywa się aż do końca podróży. Do Raya docieramy z piętnastominutowym poślizgiem. Przed jego domem stoją samochody. Znajduję miejsce do zaparkowania dopiero po drugiej stronie ulicy. Wyłączam silnik i siedzę chwilę bez ruchu, próbując oczyścić umysł. - Trzymaj. - Podaję jej opakowanie miętówek. - Weź jedną. Chwilę się waha, ale w końcu się częstuje. - Czyżbyś sugerował, że śmierdzi mi z ust? - Absolutnie nie. - Również biorę cukierka i zaczynam go ssać. - To taki mój trik Kiedy człowiek się denerwuje, dobrze wziąć coś do ssania. Mózg zakłada, że nie jadłabyś niczego w sytuacji prawdziwego zagrożenia, więc gdy masz coś w ustach, uznaje problem za rozwiązany. Na dodatek dzięki temu Karissa może zmieni temat. - Nigdy nie widziałam, żebyś jadł miętówki. - Niewiele rzeczy jest w stanie mnie zdenerwować. - Ale teraz jesteś zdenerwowany. To nie było pytanie. Mam nadzieję, że mój niepokój nie rzuca się w oczy aż tak... - Cóż, skarbie, mam taką samą ochotę być tutaj jak i ty. Zamykam samochód i mimowolnie spoglądam na bagażnik, a potem posyłam Karissie uśmiech i biorę ją za rękę, ściskam lekko palce i przesuwam językiem po rozpuszczającej się w ustach miętówce. Idziemy równym krokiem. Kiedy docieramy na ganek, czuję paznokcie Karissy wbijające mi się w skórę. Wciskam dzwonek, drzwi natychmiast się otwierają, a ze środka wylewają się ożywione głosy. Przed nami stoi Kelvin. Ciekawe, ile zapłacił mu Ray, by zamiast pilnować Cobalta strzegł jego domu. - Pan Vitale - wita mnie, opuszczając wzrok i usuwając się na bok. Czekają na pana. Nic nie mówię, tylko pociągam za sobą Karissę, a Kelvin zamyka za nami drzwi. Ona wlepia w niego zdziwiony wzrok i przyciska się do mnie. - Znam go - mówi zduszonym szeptem. - Stoi na bramce w klubie, pod którym się poznaliśmy -wyjaśniam, by ułatwić jej dochodzenie. - Pracuje także w Cobalcie. Nie wygląda, jakby mi wierzyła, ale nie mam czasu, by ją przekonać. Zanim którekolwiek z nas zdąży się odezwać, rozlega się głos Raya:

- Vitale! Biorę głęboki wdech, ściskam dłoń Karissy i prowadzę ją w jego kierunku. Stoi w tłumie gości. Mniej więcej dwadzieścia osób plotkuje, popija drinki i czeka na rozpoczęcie kolacji. Podchodzę do Raya i kłaniam się uprzejmie. -Ray. - Cieszę się, że jesteś. Zaczynałem się już martwić, kiedy wybiła ósma, a ciebie nadal nie było. - Zatrzymały mnie interesy - wyjaśniam. - Za nic w świecie nie przegapiłbym dzisiejszego wieczoru. - Dobrze, dobrze. - Klepie mnie po ramieniu i po plecach, po czym przenosi wzrok na Karissę. Zanim zdążę zareagować, ujmuje jej dłoń. Wspaniale, że mogła pani do nas dołączyć, panno Rita. Napinam się, słysząc, że celowo zwrócił się do niej, używając prawdziwego nazwiska, ale ona chyba nie wyłapuje tego niuansu. Ray uśmiecha się i całuje ją w rękę. Karissa odwzajemnia uśmiech. - Dziękuję - odpowiada. - Dziękuję za zaproszenie. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Ray puszcza jej dłoń i wpatruje się w nią, by po chwili zwrócić się do mnie: - Vitale, chodźmy, przywitasz się z chłopakami, a dziewczyny niech sobie poplotkują. Karissa rzuca mi spanikowane spojrzenie, ale Ray już się oddala i nie mam sposobności zaprotestować. Nachylam się do Karissy, całuję ją przelotnie i szepczę: - Dasz radę. To tylko kilka minut. Muszę wyrwać rękę, bo widzę, że Ray obserwuje mnie, stojąc w drzwiach biura. Mijam go, wchodzę do środka, a on zamyka za mną drzwi. Czeka tam na nas kilku wysoko postawionych członków organizacji. Siedzą, popijają szkocką i dyskutują o interesach. Ray nie zawraca sobie głowy proponowaniem mi drinka. Wie, że niczego nie przyjmę. Siada za biurkiem. Ja usadawiam się z boku i obserwuję. Rozmawiają o tym i owym, snują plany, knują intrygi... Siedzę cicho, ale Ray ewidentnie czeka na moją reakcję. Wziął mnie pod jebany mikroskop. Mija dziesięć minut... dwadzieścia... trzydzieści... Często zerkam na zegarek, marząc, żeby to się skończyło. Po czterdziestu pięciu minutach mam dość. Wstaję, próbując wymknąć się niepostrzeżenie, ale Ray nie

pozwoli mi odejść bez walki. - Dokąd się wybierasz, Vitale? - Sprawdzę tylko, co z Karissą. - Nic jej nie jest - zapewnia. - Z pewnością masz rację, ale mimo to chciałbym zobaczyć, jak się ma. Przetrzymuje mnie jeszcze chwilę, po czym macha ręką na znak, że mogę odejść. Wracam do salonu. Tłum jakby się przerzedził, ludzie zapewne rozeszli się po całym domu. Rozglądam się, ale Karissy tu nie ma. Ściska mnie w piersi. Przepraszam kogoś, kto próbuje ze mną porozmawiać i przeciskam się w głąb domu, by ją odnaleźć. Nagle kątem oka dostrzegam czerwoną sukienkę. Zatrzymuję się w drzwiach. Stoi samotnie w ciemnym, cichym pokoju i wpatruje się w coś na półce nad kominkiem. Obserwuję ją przez chwilę, a potem powoli idę w jej stronę. Nie muszę nawet pytać. Wiem, co tam zobaczyła. Wiem, bo patrzę na to samo, ilekroć tu przychodzę. - Karissa. Podskakuje na dźwięk mojego głosu i patrzy mi w oczy, spanikowana. - Ja, eee... Szłam właśnie do łazienki i... - Rozumiem. Zatrzymuję się tuż za nią, a ona odwraca się, by znowu spojrzeć na stojące nad kominkiem zdjęcie. Zrobiono je prawie dwadzieścia lat temu, ale cały czas było za szkłem, więc świetnie się zachowało. Wydaje się, jakby ktoś postawił je tam wczoraj. Wczoraj... Mnie też się zdaje, jak gdyby to było wczoraj. Jakbym dopiero co stanął przed fotografem, obejmując ramieniem Marię, ubrany w ten przeklęty smoking, gdy ona niemal tonęła w bufiastej, białej sukni. Wszystko to było okropnie pretensjonalne i nijak się miało do tego, jacy byliśmy, ale marzyła, żeby mieć ślub dokładnie taki jak jej rodzice. Więc go dla niej zorganizowałem. - Wyglądasz na szczęśliwego - szepcze Karissa. - Byłem szczęśliwy - przyznaję, patrząc ze ściśniętym sercem na stare zdjęcie. - Bardzo szczęśliwy. - A czy... - przerywa na chwilę. - Czy teraz jesteś? Czuję na sobie jej wzrok. Odwracam się tak, by mogła spojrzeć mi w

oczy. Milczę, a ona przygryza policzek. Nie jestem pewien, jak odpowiedzieć na to pytanie. Część mnie pragnie po prostu powiedzieć „tak”, bo Karissa pewnie to właśnie chce usłyszeć. Zapewne tego potrzebuje. Inna część nie może jej jednak dłużej okłamywać. - Nie tak jak wtedy - mówię i widzę, jak jej niepokój zmienia się w przygnębienie. - Byłem taki naiwny, Karisso. Myślałem, że doskonałość naprawdę istnieje. Wierzyłem, że ją odnalazłem. Sądziłem, że jestem nietykalny, że nic i nikt nie może odebrać mi tego, co mam. Czułem się szczęśliwy, bo byłem głupi. Od tego czasu odebrałem od życia ciężką lekcję i nigdy nie będę już taki jak wówczas. Nigdy nie będę tak szczęśliwy. Spuszcza głowę, by uniknąć kontaktu wzrokowego. Chwytam ją pod brodę i unoszę jej twarz, żeby na mnie spojrzała. Nie chciałbym, żeby źle mnie zrozumiała albo wyszła stąd, wierząc, że powiedziałem coś innego, niż zamierzałem. - Nie jestem już naiwny - ciągnę. - To jednak nie znaczy, że mnie nie uszczęśliwiasz. Bo naprawdę dajesz mi wiele szczęścia. Po prostu w tym, co nas łączy, nie ma beztroskiej ignorancji. Jest autentyczne, nie zawsze słodkie jak z obrazka, ale z tobą czuję się wspaniale. Więc tak, dajesz mi szczęście, Karisso. Szczęście innego rodzaju. Takie, o które warto walczyć, nawet jeśli miałoby mnie zniszczyć. Karissa uśmiecha się delikatnie i wślizguje w moje ramiona. Kładę policzek na czubku jej głowy, głaszczę ją po plecach. Wtedy słyszę chrząknięcie. Zerkam za siebie i widzę parę ciemnych, przeszywających mnie na wylot oczu. To Martina Angelo. - Pani Angelo - mówię uprzejmie. - Miło panią widzieć. Nic nie odpowiada, tylko przenosi wzrok na Karissę. Unosi brew i mierzy ją spojrzeniem jak sędzia na sali rozpraw. Po chwili spogląda znowu na mnie. - Kolacja gotowa. Ray cię szukał. Domyśliłam się, że będziesz tu ze swoją... - Macha pogardliwie dłonią w kierunku Karissy. - Z nią. Martina odchodzi, zostawiając nas samych. Karissa patrzy na mnie pytająco. - To żona Raya?

-Tak. - Brandy polubiłam znacznie bardziej. Jadalnia jest ogromna. Na środku stoi wielki stół. Dwa miejsca najbliżej Raya są puste. Przystaję na chwilę, by rozejrzeć się po pomieszczeniu i przypatrzeć pozostałym gościom, a potem prowadzę Karissę do stołu. Odsuwam krzesło, mówiąc, by je zajęła. Robi to z wahaniem. Ja natomiast uprzejmie kiwam głową w stronę Raya i siadam między nimi. Podczas kolacji czuję napięcie, które niemal zaciska się wokół mojej szyi. Inni natomiast jedzą, śmieją się, piją i cieszą swoim towarzystwem. Kilka miesięcy temu czułabym się tak samo. Ale coś się zmieniło. Ja się zmieniłem. Wcale nie jestem pewien, czy na lepsze. Zerkam na Karissę. Dziubie jedzenie widelcem. Nie sądzę, by spróbowała choćby kęs. Sam też nie jem. Nachylam się i szepczę jej do ucha: - Nie jesteś głodna? Przysuwa się, bym mógł usłyszeć jej cichutki głos. - Skoro nic nie jesz, pomyślałam, że dla mnie też może to być niebezpieczne. Uśmiecha się lekko, gdy wybucham śmiechem i wzruszam ramionami. W końcu i ona zaczyna chichotać. Wtedy Ray chrząka znacząco, by przykuć naszą uwagę. - Podzielisz się z nami żartem, abyśmy wszyscy mogli się pośmiać? Karissa natychmiast milknie, a ja zwracam się do Raya: - To nic takiego. Nie wygląda na rozbawionego. Przewierca mnie chwilę wzrokiem, po czym zwraca się do Karissy: - A więc, panno Rita... - Reed - wtrąca Karissa. - Nazywam się Reed, nie Rita. Przy naszym końcu stołu zapada śmiertelna cisza. Odległe szczękanie sztućców wydaje się w niej tak głośne, że Karissa podskakuje, ilekroć ktoś stuknie nożem w talerz. Szefa się nie poprawia, wszyscy to wiedzą. Mógłby cię nazwać pieprzonym skurwysynem, a ty siedziałbyś cicho, byle nie dolewać oliwy do ognia. Ale wzniecanie pożarów leży w naturze Karissy. Musiała to wyssać z mlekiem matki.

- Reed - syczy Ray. Najwyraźniej nie jest pewny, jak powinien odebrać tę deklarację. - Popraw mnie, jeśli się mylę, ale twój ojciec to Johnny Rita. Goście wstrzymują oddech. To nazwisko jest jak trucizna, której oparów nikt nie chce wdychać. Karissa rozgląda się dookoła, chrząka i spogląda na Raya. - Odkąd pamiętam, nie miałam ojca. Od zawsze noszę nazwisko Reed. Ray zerka na mnie i śmieje się głośno. Nagle czuję chłód. - No cóż, teraz już z pewnością go panienka nie ma, nieprawdaż, Vitale? Zazwyczaj Ray nie wywleka takich brudów publicznie, ale najwyraźniej musi podkreślić swoje stanowisko. Jego intencje stają się dla mnie jasne jak słońce, kiedy kątem oka dostrzegam napięcie Karissy. Potrząsam głową i patrzę w dół, na swój talerz. - Nie, nie ma. - I dobrze - odpowiada Ray. - O jednego Ritę mniej, świat uwolnił się od kolejnego zdrajcy. Czyż nie? Wpatruje się prosto we mnie. Świerzbią mnie palce i czuję przemożną potrzebę zaciśnięcia ich na jego krtani za to, że zadaje mi takie pytania w jej obecności. Nie mam jednak wyboru. Muszę odpowiedzieć tak, jak on sobie tego życzy. - Owszem. O jednego zdrajcę mniej. Ray znowu się śmieje i mruczy pod nosem, lecz na tyle cicho, byśmy usłyszeli: - Że też tylu ich jeszcze zostało. Już wcześniej atmosfera była ciężka, teraz jednak kolacja przeradza się w torturę. Wszyscy wracają do swoich ról i udają, że nic się nie wydarzyło, a Ray zmienia temat, jakby w ogóle nie odezwał się do Karissy. Zrobił, co miał zrobić, osiągnął swój cel. Chciał pokazać mi, gdzie moje miejsce. Pokazać jej, kto tu rozdaje karty. Teraz Karissa wie. Widzę to, bo nie patrzy na mnie. Nie patrzy właściwie na nic. Jest tu, ale jakby jej nie było. Do jadalni wjeżdżają desery. Czekoladowe biscotti i kawa. Wiem, że Karissie bardzo by smakowały, ale nawet ich nie zauważa. Pozostali się śmieją, ona jest na granicy łez. Drżą jej ręce, próbuje powstrzymać emocje, ale za chwilę wybuchnie.

Wstaję, podchodzę do Raya i szepczę: - My już pójdziemy. Zerka na mnie. - Tak wcześnie? Nie muszę odpowiadać. I tak nie daje mi szansy. Podnosi się i zwraca do Karissy. Chwyta jej dłonie, zanim ona zdąży się odsunąć. - Cieszę się, że mogła pani być tu dziś z nami - oznajmia, całując ją w rękę. - Jak zwykle cała przyjemność po mojej stronie, panno Rita. Cała przyjemność po mojej stronie. Karissa odsuwa się bez słowa i wychodzi. - Dziękuję za kolację - mówię, choć on dobrze wie, że nie zjadłem ani kęsa. - Zawsze jesteś tu mile widziany, Vitale. Informuj mnie o postępach w sprawie, o której rozmawialiśmy. Potem pogadamy o dziewczynie. Kiedy wychodzę na zewnątrz, Karissa stoi już przy samochodzie, oparta o bagażnik. Zwalniam kroku, mięśnie mi się napinają. Otwieram drzwi, a ona natychmiast zajmuje miejsce pasażera. W drodze do domu nic nie mówi. Nie odzywa się też, gdy docieramy na miejsce. Parkuję w garażu i wyłączam silnik. Przez moment siedzimy w ciszy. Zbieram się, by coś powiedzieć, ale Karissa wysiada, bez słowa wyciąga klucze i idzie do domu, nie czekając na mnie. Siedzę w bezruchu kilka minut, po czym ruszam za nią. Znajduję ją na górze, leży w łóżku z kołdrą naciągniętą na głowę. Postanawiam jej nie przeszkadzać, przyglądam się tylko chwilę i wychodzę. Idę do swojej pieczary. Nie zapalam światła. W głowie mam mętlik. W końcu sięgam po kluczyki i wychodzę z domu. Muszę zająć się kilkoma sprawami. Poza tym nie wiem, co powiedzieć Karissie. Jadę do małego miasteczka. Trzymam się znajomych dróg, którymi jeździłem już dziesiątki razy. Parkuję pod chatką na skraju lasu. Okna są ciemne, ale dostrzegam znajomy samochód, a ten widok mówi mi, że człowiek, z który muszę się zobaczyć, jest w domu. Walę do drzwi i nasłuchuję szmerów. Chwilę później słychać szczęk zamków. Mężczyzna, który stoi przede mną, ma na sobie jedwabną piżamę. Siwe włosy sterczą mu na wszystkie strony. Wygląda jak zaspany Albert Einstein. Pociera oczy i rozgląda się, ale na mój widok nagle trzeźwieje.

Doktor Carter. - Vitale - mówi grobowym głosem. - Nie spodziewałem się ciebie. Mam jeszcze jedno oznajmiam bez ogródek, pomijając uprzejmości. - Muszę skorzystać z twojego sprzętu. Przed wielu laty zawarliśmy umowę. Płacę mu szczodrze, a w zamian udostępnia mi małe krematorium na tyłach domu. Jest przeznaczone dla zwierząt, a raczej ich sentymentalnych właścicieli, ale nadaje się też do moich potrzeb. Ręce weterynarza pozostają czyste... Względnie. Wystarczy, że spojrzy w drugą stronę. Po chwili wahania idzie po klucze, a ja w tym czasie rozglądam się po wnętrzu. Kiedy wraca, dziękuję mu skinieniem głową, wychodzę i wsiadam do auta, by podjechać na tyły. Trzy godziny. Tyle wystarczy, by Paul zniknął z powierzchni ziemi. Ostatecznie zostaje z niego jedynie kupka prochu, którą wysypuję przez otwarte okno samochodu w drodze powrotnej, pozwalając tej szumowinie ulecieć z wiatrem. Kiedy docieram w końcu do domu, dochodzi piąta rano. Parkuję w garażu i zamykam za sobą bramę. Włączam światło i otwieram bagażnik, żeby go dokładnie wyczyścić. Szoruję, spryskuję sprayem i odkurzam każdy najmniejszy zakamarek. Po skończeniu roboty zerkam w górę i zamieram, widząc prowadzące do domu boczne drzwi. Stoi w nich Karissa ubrana jedynie w za duży Tshirt. Najpierw wędruję wzrokiem po jej gołych nogach, potem wyłapuję pytające spojrzenie. Ma przekrwione oczy, zmęczoną twarz. Chyba wcale nie spała. - Co robisz? - pyta, krzyżując ręce na piersi. - Nie mogłem zasnąć - odpowiadam. - Postanowiłem wyczyścić samochód. - A nie był czysty? - Niewystarczająco. Patrzy na mnie przez chwilę, po czym podchodzi i zagląda do otwartego bagażnika. Nic tam nie ma. Kiedy traci zainteresowanie, zamykam go i uśmiecham się do niej, opierając się o wóz. Pożeram ją wzrokiem. Po prostu nie mogę się powstrzymać. Koszulka odsłania jej obojczyki. Sięgam powoli, przebiegam palcami po szyi, chwytam Karissę pod brodę i zaglądam w oczy, rozkoszując się lśniącym w nich lękiem.

- Gdzie byłeś? - Gdzieś. - Co robiłeś? - Nie przejmuj się tym - mówię cicho, kciukiem pieszcząc jej wargi, by zaraz je pocałować. - Nie masz powodu do obaw. Nie pozwolę cię skrzywdzić... Nikomu. Patrzy na mnie dłuższą chwilę. Sięga do mojej dłoni i przykrywa ją własną. - Skąd pewność, że ci się uda? - Po prostu nie pozwolę. Nic prostszego.

Rozdział 18 Nadszedł początek roku akademickiego. Siedzę w aucie przed jednym z budynków uniwersytetu w Greenwich Village i obserwuję, jak Karissa wchodzi do środka, przyciskając do piersi nowe podręczniki. Upierała się, że chce pojechać metrem, ale powiedziałem, że i tak mam coś do załatwienia w okolicy, więc mogę ją podwieźć. Zgodziła się niechętnie i oznajmiła, że do domu wróci sama. Oczywiście nie zamierzam na to pozwolić. Zapamiętałem jej plan zajęć, zanim ona dobrze mu się przyjrzała. Tydzień zaczyna od przedmiotu, na który zapisała się po bardzo długim zastanowieniu, czyli etyki i społeczeństwa. Zajęcia odbywają się w tej samej sali, gdzie wykładał Santino. Wyremontowali ją w wakacje. Najwyraźniej ostro na-bałaganiłem i musieli wymienić podłogi. Potem ma angielski i matematykę, więc powinna skończyć o drugiej. Zerkam na zegarek. Jest dziewiąta rano. To daje mi dokładnie pięć godzin, by coś zdziałać. Czekam, aż za Karissą zamkną się drzwi, i jadę kilka przecznic dalej, pod Cobalt. Parkuję na tyłach, a potem wchodzę do środka. Kelvin znowu stoi na bramce i patrzy na mnie uważnie. Tym razem nie spuszcza wzroku, póki sam z zaciekawieniem nie odwzajemnię spojrzenia. - Vitale - mruczy pod nosem. Mijam go i nieśpiesznie udaję się do baru. Już po kilku krokach słyszę głos Raya: - Kogo my tu mamy! Odwracam się w jego stronę, lecz zamieram na widok Brandy siedzącej mu na kolanach. Ostatnio jest w Cobalcie niemal codziennie. Kojarzy mi się w tymi bezużytecznymi lampami porozstawianymi na stołach. Nie ma w nich nawet pieprzonych żarówek. - Ray. - Kłaniam się na przywitanie. — Dobrze cię widzieć. - Ciebie też - odpowiada Ray i wstaje tak energicznie, że Brandy

prawie spada na podłogę, po czym chwyta mnie za rękę i przyciąga do siebie. - Zadziwiająco wcześnie dziś wstałeś. Która godzina? Czwarta? Piąta rano? - Dziewiąta - poprawiam go, machając na kelnerkę, by przyniosła mi coś do picia. Jest wcześnie, ale nie za wcześnie na piwo. - Dziewiąta? - pyta z niedowierzaniem i zerka na zegarek. Jest pijany. Totalnie nawalony. Zatacza się i śmierdzi alkoholem. Musieli spędzić tutaj całą noc. - Kurwa, żona mnie zabije. Byliśmy umówieni rano na... eee... no wiesz, to i owo... -Macha ręką, jakby było oczywiste, co ma na myśli. - Cholera, nawet nie pamiętam, może to nie takie ważne. - Pewnie nie - wzdycham. - Martina by zadzwoniła, gdyby to było ważne. - Tak albo sama tutaj przyszła - śmieje się Ray. - Na szczęście wie, że kobiety nie są tu mile widziane. Zerkam na uśmiechniętą Brandy. Cieszy się, że stanowi odstępstwo od reguły. Kiedyś sam byłem dla Raya kimś takim. - Co cię tu sprowadza? - pyta Ray, gdy kelnerka przynosi moje piwo. Zdejmuję kapsel swoim otwieraczem i biorę duży łyk. Ray siada, a Brandy znów sadowi się na jego kolanach. Wskazują mi miejsce obok. Nie przyszedłem tu na imprezę, nie przyszedłem nawet, by spotkać się z Rayem, ale nie byłoby mądrze go ignorować, więc siadam. - Zwykłe interesy. - Te same, które załatwiałeś przed kolacją? - Ray unosi z zaciekawieniem brwi. - Spóżnialstwo jest nie w twoim stylu. Zastanawiałem się, co cię zatrzymało. - Musiałem zdjąć jednego kolesia. Nic wielkiego. - Kogo? Co zrobił? - Był zagrożeniem dla Karissy. Ray uśmiecha się i prycha pod nosem. - Zagrożeniem dla Karissy... -Tak. - Zabawne, jeszcze niedawno sam chciałeś ją załatwić, a teraz jesteś gotów zdjąć każdego, kto mógłby ją zranić. Kim był ten gość? Znałem go? - Nie, to chłopak jednej z jej koleżanek. - A więc wyeliminowałeś go, bo wydawał się groźny? - Tak

- Rycerska postawa - mamrocze. - Moja córka to w tobie uwielbiała. Zawsze rozpływała się nad tym, że otwierasz przed nią drzwi, masz nienaganne maniery, odsuwasz dla niej krzesła, oddajesz swój płaszcz, gdy jest jej zimno. Wciąż powtarzała, że znalazła swojego osobistego bohatera. Potrząsam głową i wychylam resztkę piwa, po czym stawiam pustą butelkę na stoliku. Żadna ilość alkoholu nie sprawi, że lżej mi będzie tego słuchać. - Nie jestem niczyim bohaterem. - Ale próbujesz stać się nim dla Karissy. - To nie tak. Nie chciałbym tylko zostać czarnym charakterem w jej bajce. - Ach, heros, złoczyńca... Co to w ogóle za różnica w dzisiejszych czasach? Zabijanie dzieciaków w imię miłości uznaje się teraz za bardziej honorowe niż skrócenie czyichś cierpień. Świat stanął na głowie. - Cóż... Może po prostu patrzysz na sprawy od niewłaściwej strony. - Może - przyznaje Ray. - A może ty jesteś zaślepiony. - Albo ty. Ray wzrusza ramionami. - Jeden z nas na pewno. Wpadamy w impas, z którego prawdopodobnie nigdy nie wyjdziemy. Zerkam na Brandy, która przygląda mi się badawczo. Nie powiedziała ani słowa, ale słucha uważnie. - Nie powinniśmy porozmawiać na osobności? - Nie ma takiej potrzeby. Wokół są sami przyjaciele - odpowiada beztrosko Ray, gestem dłoni wskazując bar. Ja nie mam przyjaciół. Tylko rodzinę. A połowie tej rodziny nie ufam. Ray tymczasem wierzy w co zechce i żadna siła tego nie zmieni. Wzdycham, wstaję i kieruję się do biura na tyłach lokalu. Odkładałem to już wystarczająco długo, ale nie mogę sobie pozwolić na dalsze opóźnienia. Ray robi się niecierpliwy, więc muszę się tym zająć i spróbować naprawić nadszarpnięte relacje. Innymi słowy, muszę znaleźć Carmelę. Menadżer jest w środku. Siedzi za biurkiem. Chwilę mu to zajmuje, ale gdy mnie rozpoznaje, zrywa się na nogi. - Panie Vitale, w czym mogę pomóc?

- Potrzebuję nagrań z monitoringu sprzed kilku tygodni. Na parkingu miał wówczas miejsce pewien incydent. - Ach, tak. - Wie pan, o czym mówię? Siada i zaczyna przekładać papiery na biurku. - Chodzi o ten sam incydent, o który pytał pan Angelo? Wieczór, kiedy pana postrzelono? Cały sztywnieję. - Ray widział nagrania? -Oczywiście. Czuję ucisk w żołądku. Ray wie, kto do mnie strzelił. Wie, że go okłamałem. Wiedział od początku, a jednak niczym się nie zdradził. Dlaczego? - Potrzebuję kopii tych nagrań na własny użytek - mówię. -Z wszystkich kamer, z całego tygodnia poprzedzającego incydent, a także z następnego dnia po nim. Facet unosi brwi i gapi się na mnie. - Ale... To setki godzin. Jeśli szuka pan czegoś konkretnego, mogę... - Proszę nie zaprzątać sobie tym głowy - przerywam mu -i dostarczyć mi szybko kopie nagrań. - Oczywiście, proszę pana. Będą gotowe po południu. Kiedy wychodzę z biura, bar jest pusty. Ray i Brandy wyszli. Drzwi też nikt nie pilnuje, więc Kelvin prawdopodobnie poszedł z nimi. Podchodzę nieśpiesznie do baru i opadam w skórzanym fotelu, gestem dając kelnerce znać, by przyniosła kolejne piwo. Może teraz trochę się zrelaksuję... Po kilku godzinach kopie nagrań są gotowe. Odbieram płyty od menedżera, kiwam głową na pożegnanie i wychodzę* Mam wystarczająco dużo czasu, aby zatrzymać się w pobliskiej kawiarence i zamówić miętowo-czekoladową herbatę. Na miejscu panuje chaos. Wygląda na to, że jeden pracowników nie pojawił się w pracy od kilku dni i brakuje im personelu. Doprawdy, niesłychane. Zegarek wskazuje drugą. Siedzę w samochodzie i obserwuję budynek, z którego tłumnie wylewają się studenci. Szukam Karissy wzrokiem, ale nigdzie nie dostrzegam różowego sweterka, który miała dziś na sobie.

Mijają minuty. Nie ma jej. Czuję, jak wywracają mi się wnętrzności. Wyciągam telefon, by do niej zadzwonić, lecz zanim to zrobię, jeszcze raz rozglądam się po okolicy i upewniam, że stanąłem pod właściwym budynkiem. Odpalam silnik. Dzwonię do niej kilka razy, ale nie odbiera. Pędzę do domu w zawrotnym tempie. Parkuję na podjeździe, po czym biegnę do wejścia. Naciskam klamkę, a drzwi stają przede mną otworem. Nie zaryglowała zamków. Już w holu słyszę odgłosy płaczu. Stopy wrastają mi w podłogę, robi mi się zimno. - Karissa? Płacz nie ustaje, ale odpowiada mi spokojny głos: - Tutaj. Ruszam szybkim krokiem w kierunku mojej pieczary i zatrzymuję się dopiero w progu. Karissa siedzi na sofie, tuląc do siebie plączącą Melody. Zalewa mnie fala ulgi, ale nie tracę czujności. - Co się dzieje? - pytam. Nienawidzę widoku łez. - Chodzi o Paula - mówi Karissa, patrząc z czułością na przyjaciółkę, która szlocha jeszcze głośniej. - Ach, Paul. Coś mu się stało? - Tak - odpowiada po chwili wahania i wzdycha. - To znaczy... nie wiemy. On po prostu... zniknął. Owszem. Przepadł. Jak kamień w wodę. - Zniknął - powtarzam. - Nikt go nie widział ani nie miał z nim kontaktu od kilku dni. Policja mówi, że nie było śladów walki, ale jego samochód stał pod kawiarnią, a rozbity telefon leżał na ziemi. Przecież nie wyjechałby nigdzie bez słowa... - Nie zrobiłby tego - zapewnia Melody, z trudem łapiąc oddech. - Nie uciekłby tak po prostu. Miał pracę, studia... Mnie. Coś mu się stało... Ktoś mu coś zrobił... Boże! Ale dlaczego ktoś chciałby go skrzywdzić? Dlaczego? Oto pytanie zą milion dolarów. Mógłbym na nie odpowiedzieć, ale lepiej będzie, jeśli nie poznają prawdy. Melody znowu zaczyna szlochać, a ja biorę to za sygnał do natychmiastowego odwrotu. Wyciągam płyty z kieszeni płaszcza i

siadam za biurkiem. Na zewnątrz Cobalt Clubu jest sześć kamer. Dwie z przodu, dwie z tyłu i dwie w bocznej alejce, dzięki czemu ochrona ma doskonały widok na wszystko, co dzieje się dookoła budynku. Jednocześnie można oglądać na jednym ekranie nagrania ze wszystkich sześciu kamer. Nie jestem pewien, czego właściwie szukam ani czy to w ogóle pomoże, ale znam Carmelę. Nie zaatakowałaby mnie spontanicznie. Desperacja nie odebrała jej rozumu. *** Oglądam nagrania od pewnego czasu, przewijam długie godziny, podczas których nic się nie dzieje. Sprawdziłem już całe dwa dni. Tymczasem Karissa i Melody rozmawiają na sofie Płacz działa mi na nerwy. Bębnię palcami w blat biurka, zbliżając się do granicy mojej wytrzymałości. Chcę ciszy i spokoju. Chcę, żeby to się skończyło. Muszę położyć temu kres. Ruszyć do przodu. Przeglądam trzeci dzień nagrań, gdy Melody wstaje. - Późno już, powinnam się zbierać. No ja myślę. Zaraz zapadnie zmrok. Siedzi tu od wielu godzin. Zbyt wielu. - Jesteś pewna! - pyta Karissa. - Nie musisz iść. Możesz zostać tak długo, jak chcesz. Mamy pokoje gościnne. Zerkam na nią i nasze spojrzenia się spotykają Wyraz twarz Karissy wyraźnie daje mi do zrozumienia, że mam się nie odzywać, więc postanawiam posłuchać. Zrobiłaby się z tego niezła awantura. Jeśli wyproszę Melody, źle na tym wyjdę. - Wolę wrócić do siebie - odpowiada Melody przytulając Karissę, Dziękuję za wsparcie. Przykro mi, że opuściłaś przeze mnie zajęcia. -Nic się nie stało. Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, dzwoń albo przyjeżdżaj, - Dobrze - odpowiada Melody ze smutnym uśmiechem, po czym zwraca się do mnie. - Dzięki, że pozwoliłeś mi się wypłakać na twojej sofie, Ignazio. - Podziękuj za to Karissie, ona cię zaprosiła, nie ja.

Karissa wzdycha ciężko. - Naz chciał powiedzieć: „Wpadaj, kiedy zechcesz, zawsze będzie nam miło cię widzieć". Odprowadza przyjaciółkę, a ja wracam do oglądania nagrań. Gdy podnoszę po kilku chwilach wzrok. Karissa stoi w progu i mierzy mnie spojrzeniem. - Opuściłaś zajęcia - mówię, znów patrząc na ekran. — I to pierwszego dnia. - Melody mnie potrzebowała. - Do czego? Nic przecież nie możesz zrobić. Nie odzywa się, ale czuję na sobie jej spojrzenie. Podnoszę wzrok. Karissa wpatruje się we mnie intensywnie. - A może ty mógłbyś coś zrobić? - Co na przykład? - Nie wiem... Zasięgnąć języka. Znasz różnych ludzi, prawda? Mówiłeś, że zdobywanie informacji i znajdowanie ludzi to twoja specjalność. Mnie przecież znalazłeś. - Właściwie to ty znalazłaś mnie - mówię, naciskając pauzę. - Sama stanęłaś na mojej drodze. -I tak byś mnie w końcu znalazł. Szukałeś mojej matki. I może nadal szukasz, kto wie... Przerywa, lecz nie odwraca wzroku. To nie było pytanie, ale wiem, o co chciałaby zapytać. Ona natomiast wie, że i tak bym nie odpowiedział. Dlatego szybko wraca do pierwotnego tematu rozmowy. - Chodzi mi tylko o to, że zajmujesz się podobnymi rzeczami... więc mógłbyś poszukać Paula. Dla Melody. Dla mnie. - Dla ciebie? - Tak. Wyświadczyłbyś mi przysługę. Odchylam się na fotelu i patrzę na nią uważnie. Sama zaczęła, ale wątpię, czy naprawdę jest gotowa na tę rozmowę. - Powiedz mi coś, Karisso. Milczy przez chwilę, a potem pyta: - Co takiego? - Skąd wzięłaś narkotyk, który dosypałaś mi do jedzenia? Policzki płoną jej rumieńcem, a w oczach dostrzegam niepokój. Unika patrzenia mi prosto w oczy.

- Nie chciałam cię skrzywdzić. - Odpowiedz na moje pytanie. - To nieważne. - Owszem, ważne. Dla mnie. Potrząsa głową i patrzy w podłogę. - A co to ma do rzeczy? Co chciałbyś usłyszeć? Przepraszam, że dosypałam wtedy narkotyk do twojego jedzenia. Przepraszam, że uciekłam w środku nocy. Przepraszam, że doprowadziłam cię do moich rodziców. Przepraszam, że zabiłeś mojego ojca. - Myślałem, że nie miałaś ojca. - Nie miałam - odpowiada gniewnie. - Mówię tylko, że... - Że przepraszasz - kończę za nią. - Nie mówisz mi za to, że Paul dał ci narkotyk. Patrzy na mnie bez słowa. - Złym ludziom przytrafiają się złe rzeczy, Karisso. - Paul nie był zły. - Stanowił dla ciebie zagrożenie. - Nie takie jak ty, kiedy planowałeś mnie zabić! - Owszem, ale nigdy nie zgrywałem miłego kolesia. - Co próbujesz mi powiedzieć, Naz? - Jeśli chcesz, bym go szukał, zrobię to, ale i tak go nie znajdę. Nikt nie znajdzie Paula. - Skąd wiesz? - Bo już by się odnalazł, gdyby istniała taka możliwość. Karissa opiera się o futrynę, trawiąc moje słowa. Ja natomiast zamykam laptopa, wstaję i wygładzam poły marynarki. - Słuchaj, chodźmy gdzieś na kolację. Powinniśmy uczcić pierwszy dzień nowego roku akademickiego. - Zerwałam się dziś z zajęć, zapomniałeś? Nie ma czego świętować. - Nonsens. Pierwszy dzień to pierwszy dzień. „Życie toczy się dalej nawet bez twojego udziału”. - Platon się znalazł. Uśmiecham się, słysząc sarkazm w jej głosie, i podchodzę bliżej. - Wolę Plauta: „Świętujmy przy winie i czułych słówkach”. - Nie kojarzę gościa. Nachylam się i całuję ją w kącik ust.

- Mówił też, że ci, którzy znoszą trudy życia, bardziej doceniają, gdy staje się lżejsze. Uśmiecha się lekko, kiedy znowu ją całuję. - I co to ma niby znaczyć? - Cokolwiek zechcesz. - A co znaczy dla ciebie? Całuję ją po raz trzeci, lekko przygryzając jej dolną wargę. - Może ci pokażę, kiedy wrócimy do domu. *** Zapomniałem o tej cholernej miętowo-czekoladowej herbacie. Pełny kubek nadal jest w samochodzie, dokładnie tam, gdzie go odstawiłem, gdy jechałem odebrać Karissę z zajęć. Całe wnętrze przesiąkło dziwacznym zapachem. Aż mnie od tego kręci w nosie. Karissa gapi się na kubek całą drogę do miasta. Czekam, aż mnie o niego zapyta, ale nic nie mówi, jednak dobrze wiem, co myśli. - Kupiłem ci to dzisiaj - tłumaczę wreszcie. - Próbowałem po południu odebrać cię z zajęć. - Mówiłam, że nie potrzebuję podwózki - odpowiada łamiącym się głosem. - Dotąd mnie to nie powstrzymywało. Nie było cię na uczelni, więc próbowałem zadzwonić. - Ach, no tak. - Dopiero teraz odrywa wzrok od kubka, by spojrzeć na mnie. - Mój telefon nie działa. - Czym go dobiłaś? Mruży oczy. - Czemu zakładasz, że to ja coś zepsułam? Uśmiecham się. - Bo cię znam. Miał z tobą prawdziwe piekło. Karissa wywraca oczami. - No dobra, upuściłam go i nie chciał się już potem włączyć. Ale to nie znaczy, że ja go zepsułam. Może po prostu padł ze starości. - Wątpię. - Mniejsza z tym. - Kupię ci lepszy. Z nowym numerem. Dołączę cię do swojego abonamentu. - Jak... rodzinnie.

- W końcu będziesz moją żoną, czyż nie? Waha się. Waha! - Będziesz moją żoną - powtarzam, tym razem stwierdzając fakt. - Co moje, to i twoje. A to, swoją drogą, jest parafraza Plauta. Karissa milczy przez kilka minut. Wreszcie chrząka. -Będę. -Co? - Będę twoją żoną. Kiedyś. - Niedługo. - Nie tak znowu niedługo. - Ale w niedalekiej przyszłości. - Nieważne. - Nieważne - przedrzeźniam ją. - A skoro o tym mowa, wybrałaś już datę? Myślałaś o tym? -Nie. Tym razem odpowiada bez wahania. Cholera. -Nie? - Nie chodzi o to, że nie chcę - tłumaczy się. - Wydaje mi się, że chcę. -Wydaje ci się... Wzdycha ze złością. - Możesz tego nie robić?! - Nie robić czego? - Tego! Powtarzać wszystkiego takim... takim tonem! - Nie powtarzać wszystkiego takim tonem? -Naz! Gdy wykrzykuje moje imię, biorę głęboki oddech, próbując zdusić narastającą frustrację. Wiem, że ją to wkurza, ale staram się po prostu dać sobie czas na uporządkowanie myśli. I chcę mieć pewność, że dobrze ją rozumiem. - A więc myślisz, że chcesz? - pytam, wracając do tematu. - Wydaje mi się, że tak. Moje uczucia nie zmieniły się od dnia, kiedy mi się oświadczyłeś, choć tak naprawdę nigdy nie spytałeś o zgodę. - Nie spytałem? Zerka na mnie znacząco, ale nie narzeka, że znowu powtarzam jej słowa.

- Nie. Powiedziałeś: „Wyjdź za mnie”. To nie było pytanie. Wygląda, jakby czekała na odpowiedź, ale nie mam pojęcia, co jej rzec. - Chcę za ciebie wyjść, tylko że sama myśl o całej tej ceremonii wydaje mi się przytłaczająca. No bo... Po co to wszystko? Kto miałby mnie poprowadzić do ołtarza? Kto w ogóle by przyszedł? Nie mam nawet kogo zaprosić. Może poza Melody... Zaprosiłabym mamę, ale wolałabym nie organizować wesela jak w Grze o tron. Zresztą i tak by nie przyszła. Melody ma za to własne problemy na głowie. Pewnie moglibyśmy zaprosić twoich byłych teściów. Z pewnością byliby zachwyceni, tak jak cała reszta rodziny, która ewidentnie mnie nienawidzi. Może twój ojciec mógłby zorganizować catering. Jej słowa ociekają takim sarkazmem, że nie mogę się powstrzymać od śmiechu. - Mój ojciec cię nie nienawidzi. - Zdecydowanie mnie jednak nie lubi. - Żal mu ciebie, bo jesteś moją narzeczoną. - Nie potrzebuję litości. To mi się podoba. - Zatem witaj w moim świecie. *** - Killer. To krótkie słowo odbija się echem w mojej pieczarze. Podnoszę wzrok i zerkam na Karissę, która siedzi na sofie z notesem w dłoni. Mam deja vu. Znowu robi notatki z programów kulinarnych. - Killer - powtarzam. Killer. Zabójca. - Tak. Killer. Nie mam pojęcia, o co chodzi. Czemu mnie tak nazywa? Czyżby wiedziała coś, czego nie powinna wiedzieć? Po chwili wyraz jej twarzy łagodnieje i Karissa się uśmiecha. - Nie masz pojęcia, co właśnie powiedziałam, prawda? -Killer. - Tak. Powiedziałam: „Ciekawe, jak miewa się Killer” Mija sporo czasu, zanim orientuję się, że mówi o cholernym kundlu. Pamiętam, jak o nim wspominała, kiedy odwiedziliśmy jej dom w

Watertown, a potem widziałem go w domu Johnny'ego. - Ach, ten twój pies. - Tak. Tęsknię za nim. - Marszczy brwi w zamyśleniu. -Czy to normalne? Tyle się wydarzyło, a ja martwię się o psa. - Istotnie, to dość dziwne. Karissa śmieje się do siebie i znów zaczyna coś notować. Widzę jednak, że jest pogrążona w myślach i wcale nie ogląda programu. - Ja... No nie wiem. Czasem myślę, że tylko on był naprawdę niewinny w całym tym zamieszaniu. - Pies? - pytam, by upewnić się, że się nie pogubiłem. Znowu się śmieje. -Tak! - A siebie nie uważasz za niewinną? - Siebie? - Robi pełną niedowierzania minę. - Już nie. Wyrżnąłeś ze mnie tę niewinność, dosłownie i w przenośni. - Py tam poważnie, Karisso. - A ja poważnie odpowiadani. Może byłam niewinna kiedyś, na pewno nie teraz. - Naprawdę tak sądzisz? -Tak. - Dlaczego? - Bo nadal z tobą jestem. Mówi z przekonaniem. Wyczuwam to w jej głosie. Myśli, jest współwinna, że ma swój udział we wszystkim, co się wokół nas dzieje. - Jak mogłabym być niewinna, śpiąc z mężczyzną, który chce wymordować moją rodzinę? Kiedy pierwszy raz opowiedziałeś mi o Marii i dziecku, o tym, co ich spotkało... Gdy powiedziałeś, że szukasz sprawiedliwości, od razu pojęłam, co przez to rozumiesz. Nie przerażała mnie twoja żądza przelania krwi. Tamtej nocy pokochałam cię jeszcze bardziej. I szanowałam twoją decyzję. Dopiero gdy uświadomiłam sobie, że polowałeś na mnie... na moją rodzinę... dopiero wtedy stało się to dla mnie problemem. - Nie skrzywdzę cię - powtarzam po raz milionowy. - Wiem - mówi cicho. - Teraz w to wierzę. Może zawsze wierzyłam. Ale krzywdzisz innych ludzi. Nie jestem kretynką. Wiem, do czego jesteś zdolny. Widziałam to. A jednak siedzę tu i zamartwiam się o psa. Moja

matka to silna kobieta. O nią też się martwię, ale... No nie wiem. Jak mogłabym ją bronić? Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, do czego ona byłaby zdolna. Za to pies nie zrobił niczego złego i martwię się, co z nim będzie. Gdybym był mądralą po psychologii, powiedziałbym to i owo o projekcji, o tym, jak przenosi swoje lęki na inną żywą istotę, bo brak jej odwagi, by się z nimi zmierzyć. Wiem jednak, że nie chciałaby tego słuchać. Wiem, bo w szpitalu kazano nmi kiedyś odbyć rozmowę z jednym takim. Prawie wyrwałem mu pieprzony kręgosłup, gdy próbował mnie zdiagnozować. Zaburzenia osobowości, niech go sziag. Nie, Karissa chce pogadać o cholernym psie. Niech będzie. - Nie martw się. Killer sobie poradzi. - Serio tak myślisz? - Jasne. Uśmiecha się. Moje słowa ją uspokoiły, choć nie wiem dlaczego. Skąd miałbym cokolwiek o nim wiedzieć, do cholery? Karissa wraca do notatek, wzrokiem przeskakuje z ekranu na papier. Ja z kolei pochylam się nad laptopem i... Nagle cały sztywnieję. Oto jest, w prawym górnym rogu, w alejce na tyłach klubu - stary jeep wagoneer. Prawie go przegapiłem, zajęty rozmową z Karissą. Znam ten samochód. Carmela jeździła nim przez długie lata. Zawsze z inną fałszywą rejestracją. Wciskam pauzę i robię powiększenie. Potem znów włączam nagranie, ale w spowolnieniu. Z przodu dostrzegam jedną osobę, ale na tylnym siedzeniu coś się porusza. Killer. - Wiesz, w nocy zawsze ze mną spał - mówi Karissa. - Był moim najlepszym przyjacielem. Wyczuwał, kiedy byłam zła albo smutna. Dotrzymywał mi wtedy towarzystwa. No i może zabrzmi to śmiesznie, ale tylko on nigdy mnie nie okłamał. - Ja też nigdy cię nie okłamałem. - No, lepszego kłamstwa nigdy nie słyszałam - prycha. -Jesteś pieprzonym królem intryg! - Istnieje duża różnica między zwodzeniem kogoś a okłamywaniem. - Może ty jakąś widzisz, ale ja nie. Zapisuję numery rejestracyjne, choć nie wiem jeszcze, do czego mogłyby się przydać, i wracam do przeglądania nagrań. Obserwuję, jak

samochód okrąża klub i odjeżdża, by na końcu alejki skręcić na południe. Opieram się wygodnie i mimowolnie zerkam na Karissę. Stuka długopisem w zeszyt. Nie ogląda telewizji. Patrzy przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie mogę się nadziwić, jak bardzo jest piękna. Fizycznie przypomina swoich rodziców, ale już ich nie widzę, gdy się jej przyglądam. Nie rozpoznaję piegów Johnny'ego ani owalu twarzy Carmeli. Dostrzegam wnętrze Karissy. Jej niewinność, choć sama twierdzi, że ją utraciła... Myli się. Jaśnieje w niej takim blaskiem, że nawet spanie z mężczyzną takim jak ja tego nie zmieni. Wzdycham, zamykam laptopa i biorę do ręki komórkę. - Muszę wykonać kilka telefonów. - Chcesz, żebym wyszła? -Nie - odpowiadam, wstając. - Nie przeszkadzaj sobie. Wrócę za kilka minut. Wymykam się bocznymi drzwiami i idę do pustego garażu. Chodzę w kółko po wylanej cementem podłodze, omijając małe plamy oleju, które chciałbym jakoś usunąć. Informuję kilka osób, że szukam jeepa wagoneera, i podaję numery rejestracyjne. - Pięćdziesiąt kawałków - rzucam, krzywiąc się na dźwięk tych słów. To duża suma, ale mam nadzieję że dzięki temu szybko odnajdę Carmele. - Żadnych konfrontacji. Nikomu nie wolno jej tknąć. Pięćdziesiąt kawałków za adres, resztą zajmę się sam. Rozmowy zajmują mi mniej więcej pół godziny, po czym wsuwam telefon do kieszeni i idę do pralni po detergent. Szoruję plamy przez godzinę, na kolanach. Nie przestaję, dopóki nie znikną, choć skórę na rękach mam od tego zdartą i krwawię. Potem wracam do domu i wchodzę na górę, by wziąć prysznic. Kiedy już jestem czysty, schodzę na parter ubrany w szary dres. Z kuchni dochodzi brzęk garnków. Karissa gotuje. Zatrzymuję się w progu i opieram o futrynę, by ją poobserwować. Teraz wydaje się bardziej pewna siebie niż na początku. Porusza się płynnie. W uszach nadal ma te wstrętne słuchawki. Blat zawalony jest różnymi produktami, garnek podskakuje na gazie, żeliwna patelnia stoi obok. Karissa rzuca mi przelotne spojrzenie i otwiera lodówkę. Wyciąga kostkę masła i kładzie ją na blacie, po czym znów zerka na mnie z uśmiechem. Jest ostrożna, niepewna. Wyciąga z uszu słuchawki i owija je

wokół szyi. Kilka razy otwiera i zamyka usta. Wiem, o co chce zapytać, jeszcze zanim dobierze właściwe słowa. - Czy nie jesteś może... - urywa, patrzy na mnie wzrokiem pełnym nadziei i wskazuje na kuchenkę. - Nie jesteś może głodny? - Mógłbym być - odpowiadam. - Myślałam, że... że mogłabym... no wiesz... zrobić coś. Moje spojrzenie przesuwa się z Karissy na panujący wokół bałagan. - Widzę. Karissa nie odzywa się więcej. Odwraca się i podejmuje przerwane czynności. Nie zakłada jednak słuchawek. Obserwuję, jak wrzuca pokrojone w kostkę ziemniaki do wrzącej wody i wlewa trochę oleju na patelnię. Następnie wyciąga sałatę lodową z lodówki i kładzie ją na desce do krojenia. Chwyta mały, ząbkowany nóż do steków i wbija go w sam środek główki sałaty. Ta nie ustępuje, więc Karissa wyciąga nóż i próbuje pod innym kątem, prawie się przy tym kalecząc. Nie mogę na to patrzeć, więc marszczę nos i wyruszam jej na ratunek. - Co robisz z tą sałatą? - mruczę. Odbieram Karissie nóż, zanim odrąbie sobie palec. - Poza tym, że ją masakrujesz... - dodaję. Gapi się na mnie i stara się odebrać mi ostrze, ale wrzucam nóż do zlewu. - Robię sałatkę - mówi, chwytając miskę i wymachując nią, jakby to miało coś udowodnić. - A przynajmniej próbuję. - Owszem, próbujesz, to się zgadza - potwierdzam i wyjmuję z szuflady duży, gładki nóż. - Tego powinnaś użyć do krojenia sałaty, Odwracam główkę, odcinam końcówkę, zdejmuję wierzchnie liście, po czym wyrzucam je do kosza. To, co zostaje, kroję przez środek na cztery ćwiartki, a potem szybko szatkuję i przesypuję cienkie paseczki do miski. Zajmuje mi to niecałą minutę. - Co tam jeszcze masz? Podaje mi pomidory. Kroję je szybko, pozbywając się zbędnego soku i pestek Zanim zdążę cokolwiek powiedzieć, Karissa podaje mi ogórki. Zerkam na nią. Uśmiecha się i odwraca do kuchenki. Podsuwa mi kolejne warzywa, nawet kiedy sałatka jest gotowa. Cebulę, zieloną paprykę, a później

świeży tymianek, oregano. Wszystko, co będzie jej potrzebne do przyrządzanego dania, czymkolwiek miałoby być. Następnie wręcza mi ser. Przyglądam mu się z konsternacją i kroję w równiutką kosteczkę. - Do czego potrzebujesz sera? - Jeszcze nie wiem - mówi i wkłada kawałek do ust. - Po prostu lubię patrzeć, jak to robisz. Śmieję się i wrzucam nóż do zlewu, żeby nie dawała mi już niczego do krojenia. - Kiedy byłem mały, ojciec nauczył mnie, jak obchodzić się z nożem. Każdego lata pomagałem mu w sklepie. - Urocze. - E tam. Traktował mnie po prostu jak tanią siłę roboczą. To skąpiradło nie chciało nikogo zatrudnić. - Na pewno było fajnie spędzać razem czas. - Owszem - stwierdzam, przecierając blat i sprzątając bałagan. Chyba tylko w takich chwilach dostrzegał we mnie coś pozytywnego. Zwykle słyszałem jedynie: ,,Ignazio, zawiodłem się na tobie!" albo ,,Ignazio, bądź mężczyzną!". Kiedy pracowa liśmy razem, mówił natomiast: „Ignazio, mój synu, dobrze się dziś sprawiłeś”. Miło było to usłyszeć. - Nauczył cię gotować? -Tak. - Więc czemu nigdy tego nie robisz? Zamartwiasz się, że ktoś może cię otruć, ale nie gotujesz. - Dobre pytanie. Może lubię igrać ze śmiercią. Zanim odpowie, uśmiecham się i wychodzę. - Będę u siebie, gdybyś czegoś potrzebowała. Nie zatrzymuje mnie. Jestem jej za to wdzięczny. Mija kilka minut - pięć, może dziesięć - i słyszę, jak klnie. Wyczuwam lekki swąd spalenizny. Wzdycham, rozsiadam się wygodniej w fotelu, dłonie zaplatam na karku i zamykam oczy. Nie wiem, co się tam dzieje, ale Karissa na pewno sobie poradzi. A nawet jeśli nie, to wie, gdzie mnie szukać. W końcu przekleństwa cichną. Cieszę się chwilą spokoju. Zaraz jednak dobiega mnie jej głos:

-Naz? Otwieram oczy i widzę ją w drzwiach. Znów patrzy na mnie niepewnie. -Tak? - Jeśli zgłodniałeś, to jedzenie jest już gotowe. Wierci się jak dziecko czekające na wymierzenie kary. - Przyjdę za minutkę. To małe ustępstwo z mojej strony, ale dla niej musi znaczyć bardzo wiele. Uśmiecha się promiennie, gdy wychodzi z pokoju. To łagodzi i moje obawy. Postanawiam jej zaufać. Kiedy wchodzę do jadalni, siedzi już przy stole, na tym samym krześle co zawsze. Zajmuję miejsce naprzeciwko niej i oglądam uważnie nasze talerze. Stek z purée ziemniaczanym i sałatka. - Możemy zamienić talerze, jeśli chcesz - mówi szybko. -Albo podzielić się porcjami, no wiesz, pół na pół. - Nie trzeba - odpowiadam, odsuwając swoje paranoiczne obawy. - A więc przygotowałaś stek. - Twoje ulubione danie. Kiedyś tak powiedziałeś. - Owszem. Podnoszę sztućce i kroję stek. Na zewnątrz jest przypalony, a w środku prawie surowy. - Nie byłam pewna, jaki stopień wysmażenia lubisz, ale i tak nie potrafiłabym go przyrządzić w konkretny sposób. Po prostu rzuciłam mięso na tłuszcz z nadzieją, że coś z tego będzie. Wkładam do ust mały kawałek. Nie sądzę, aby kiedykolwiek wyglądała na szczęśliwszą niż w tej właśnie chwili. Sama też zaczyna jeść, próbując zachować uśmiech. Nie ma w nim nic złowieszczego. Jemy i rozmawiamy jak normalna para. Jadałem posiłki przygotowywane osobiście przez światowej sławy szefów kuchni, ale żaden z nich nie znaczył tyle co ten. Włożyła w niego dużo serca. Nie jest idealny, ale został przygotowany dla mnie. Nie zmarnuję ani odrobiny. Otwieram butelkę wina. Alkohol rozwiązuje Karissie język, opowiada mi o najróżniejszych rzeczach. Im bliżej dna, tym bardziej jest wstawiona. Widzę to w jej błyszczących oczach. Wstaje, żeby zająć się naszymi talerzami, ale chwytam ją za nadgarstek, zanim zdąży się

odsunąć. Odbieram od niej brudne naczynia i odstawiam na stół, ignorując nieśmiałe protesty, po czym sadzam ją na swoich kolanach. Siada okrakiem i zarzuca mi ramiona na szyję, a spódnica podjeżdża jej do góry. Sunę więc dłońmi po gładkich udach i nachylam się, szukając różowych ust. Smakują kwaśno - jak wino, które wypiła. Za to słowa, które do mnie szepcze, są słodkie. - Kocham cię, Naz - mówi cichutko. Brzmi to ledwie jak westchnienie, które chciwie wdycham. - Boże, tak właśnie jest. Kocham cię. Mówi mi to pierwszy raz od miesięcy. Jedną rękę kładę na jej biodrze, drugą wsuwam między uda, pod materiał, by pieścić łechtaczkę. Karissa jęczy prosto w moje usta, całuje mnie łapczywie, dotyka włosów. Jest gorąca i mokra, gdy wciskam w nią palce. Unosi biodra i ociera się o moją nogę, pragnąc więcej. Z radością poddaje się pieszczotom. - Właśnie tak - mówię, kiedy pieprzy moje palce. - Użyj mnie, jak tylko chcesz. Jęczy, ma zamknięte oczy. - Jeszcze. - Chcesz więcej? - pytam, ustami sunąc po jej szyi. - Powiesz, czego byś chciała. - Ciebie - szepcze zduszonym głosem. - Chcę ciebie. - Której części mnie? - Ciebie całego. Uśmiecham się, wtulając się w nią i gryząc w szyję, gdy odchyla głowę. - Jestem tutaj, kochanie, i dam ci wszystko, czego zapragniesz. Powiedz tylko słowo. Oddech Karissy robi się coraz płytszy, kiedy mój kciuk dociska łechtaczkę, pocierając ją coraz szybciej i szybciej. Zaraz dojdzie. Osiągnąłem perfekcję w zaspokajaniu jej. Wystarczy kilka ruchów i ma orgazm. Napina się i wykrzykuje moje imię. Zaraz potem podnoszę ją i kładę na stole. Nie sprzeciwia się. Otwiera oczy i patrzy na mnie, gdy ściągam jej majtki. Rzucam je na bok, kopnięciem odsuwam krzesło i padam na kolana. Obejmuję cipkę ustami, językiem przesuwam po niej z góry na dół, a na koniec wsuwam go do środka. Smakuję ją całą.

Tak wygląda niebo. Karissa porusza biodrami, masuje swoje piersi, ściskając je mocno, jakby zależało od tego jej życie. Dotykam, pieszczę, liżę, przysysam się, pieprzę ją językiem, a ona znowu dochodzi - Dziękuję za kolację - mówię, głaszcząc ją po udzie. - Najwspanialszy był deser. Chwyta mnie za rękę, gdy próbuję się odsunąć, i oplata mnie mocno ramionami. - Chcę ciebie. - Słyszałem, kochanie. - Chcę cię w sobie. - Na jej twarz wypływa rumieniec. -Chcę, żebyś mnie zerżnął. Uśmiecham się zawadiacko, zdejmuję jej ręce z mojego karku, cmokam ją w usta i mówię: - Pani życzenie jest dla mnie rozkazem. A potem pieprzę ją na stole. Pieprzę ją, kiedy leży na plecach, na boku, na brzuchu. Pieprzę ją, aż jęki zmieniają się w kolejny orgazm. Potem pieprzę ją powoli, głębokimi pchnięciami, namiętnie. Rozpada się w moich objęciach, obnaża przede mną swoją duszę. Jest odurzona ekstazą, reaguje na każdy dotyk. Pieprzę ją jak nigdy wcześniej. Przenosimy się na górę i pieprzę ją dalej. Po wszystkim leżymy w łóżku totalnie wyczerpani. Karissa przywiera do mnie całym ciałem. Nie dzieli nas nawet skrawek tkaniny. Błyszczymy od potu, jaśniejemy od rozkoszy, oświetla nas wpadające przez okno światło księżyca. Koniuszkami palców muskam jej nagie plecy, rysuję na nich najróżniejsze kształty. Śpi z głową na mojej piersi. Nie porusza się nawet wtedy, gdy mój telefon zaczyna dzwonić. Ostrożnie sięgam po komórkę i zerkam na ekran. Nieznany numer. Waham się, ale wreszcie odbieram. -Tak? Przez chwilę panuje cisza, ale potem słyszę znajomy głos. To jeden ze współpracujących z organizacją facetów. - Ja w sprawie tego zlecenia. - Słucham. - No, znalazłem ją. Właśnie patrzę na jej wóz. Zerkam na Karissę, upewniając się, że nadal śpi. Kilka godzin. Tyle

wystarczyło, by wytropić Carmelę. Unikała mnie latami, ale teraz już nie ucieka. Zabiłem jej męża, odebrałem córkę, usunąłem grunt spod nóg. - Wyślij mi adres SMS-em. - Jasne. A co do nagrody... - Kiedy tylko dostanę to, czego chcę, otrzymasz swoją zapłatę. Pasuje? - Pasuje. Rozłączam się i odkładam telefon na szafkę nocną. Nie odczytuję przychodzących SMS-ów. Nie chcę teraz wiedzieć. Nie dzisiaj. Dam sobie jeszcze jedną noc. To wszystko, czego potrzebuję. Jednej nocy udawania, że wcale nie muszę zrobić tego, co do mnie należy. Jednej nocy przespanej z czystym sumieniem. A gdy wstanie słońce, zrobię dokładnie to, czego przysięgałem nie robić. Skrzywdzę Karissę. Zabiję jej matkę. Odgarniam Karissie włosy z twarzy i delikatnie próbuję ją obudzić. - Kochanie - szepczę i potrząsam nią lekko. Wzdryga się, otwiera oczy i mruga kilka razy. Senny uśmiech unosi kąciki jej ust, cała promienieje szczęściem. Żyje w błogiej niewiedzy, a ja pamiętam, jak to jest. I w tej chwili niesamowicie jej tego zazdroszczę. Tak bardzo chciałbym znów się tak poczuć. - Co się stało? - pyta sennie. - Nic - mówię, kładąc się na niej. - Co złego mogłoby się stać, skoro mam ciebie? Nie sądziłem, że to możliwe, ale emanuje od niej jeszcze jaśniejszy blask. Oplata mnie ramionami i przyciąga do siebie. Całujemy się. Już jestem twardy. Znowu. Wchodzę w nią powoli, wsłuchując się w jej oddech. Westchnienia przyjemności wywołują we mnie dreszcze. Wtulam się w ciepłą szyję Karissy. Tym razem jej nie pieprzę. Nie mogę. Nie chcę. Kocham się z nią, wlewając w nią swoją duszę. Obdarowuję ją sobą, tak jak ona zrobiła to dla mnie dzisiejszego popołudnia. Całuję każdy centymetr jej ciała, szepcząc, jak bardzo ją kocham, muskając słowami skórę. Pocieram nosem o jej nos, patrzę w pełne niewinności oczy. - Jest w tobie coś - mówię cicho. - Coś, czego szukałem od bardzo dawna.

Przestaje się uśmiechać i patrzy na mniej uważnie. - Słyszałam to już kiedyś. - Wiem. - Dokładnie to samo powiedziałem tamtej nocy w akademiku. - Teraz, gdy to znalazłem, nie wiem, czy zdołam odpuścić. Sięga ku mojej twarzy, odgarnia opadające mi na czoło kosmyki włosów i obejmuje dłońmi moją twarz. - Więc nie rób tego. Nie odchodź.

Rozdział 19 „Gdy się krzywdzi człowieka, należy czynić to w ten sposób, aby nie trzeba było obawiać się zemsty” - ten cytat z Księcia Machiavellego zawsze należał do z moich ulubionych. Odkąd pamiętam, żyłem w zgodzie z tą maksymą. Utrzymała mnie przy życiu, kiedy inni ginęli. Jeśli zamierzasz kogoś skrzywdzić, po prostu go zabij. Nie pozwól ofierze uciec. Na starym kontynencie ludzie kierują się zasadą głoszącą, że jeśli zabije się jednego człowieka, należy pozbyć się całej jego rodziny. Osierocone dzieci wyrastają na mściwych dorosłych. Owdowiali małżonkowie stają się żądni krwi. Siedzę w aucie, znowu w małym miasteczku o nazwie Dexter, kilkanaście kilometrów na zachód od Watertown. Na moich kolanach leży wysłużony egzemplarz Księcia. W ciemności kartkuję podniszczone strony. Gdy rano odczytałem SMS-y, zaniemówiłem z wrażenia na widok znajomego adresu kwiaciarni. Wygląda na to, że Carmela wróciła do domu. Jestem ciekaw czemu. Może po to, by Karissa mogła łatwo ją odnaleźć, a może dlatego, że Carmela nie ma dokąd pójść. A może domyśla się, co nadciąga, i chce, żeby to wydarzyło się na jej terenie. Ma tutaj przewagę. Albo tak jej się przynajmniej wydaje. Dom stoi za niezbyt gęstym laskiem. Wszystkie drzwi są zamknięte, na podwórzu nie widzę żadnego auta. Nie wiem, czy w tej chwili Carmela jest właśnie tutaj, lecz jeśli nie, na pewno kryje się w okolicy. Gdzie indziej miałaby nocować? Nie ma pieniędzy. Nie ma przyjaciół. Cholera, może nawet nie spodziewa się, że mógłbym jej tu szukać, w końcu już raz ją stąd wykurzyłem. Siedzę w samochodzie od dłuższego czasu, zabijam czas, kartkując książkę, i obserwuję dom. Jest cichy, ciemny, wygląda na opuszczony. Zaczynam powoli nabierać wątpliwości, lecz nagle dostrzegam jakiś ruch na podwórzu. Przemyka cień, po chwili słychać szczekanie. Killer. Obserwuję uważnie, jak drzwi frontowe się uchylają i niewielki

piesek wpada do środka. Nie odrywając wzroku od domu, rozważam mój następny ruch. Sięgam do schowka i wyciągam pistolet małego kalibru. Zbliża się północ, kiedy wreszcie wysiadam z samochodu i ostrożnie przedzieram się przez zarośla, uważnie się rozglądając. Raczej nie ma alarmu, bo pies dawno by go uruchomił. Podejrzewam, że nie ma tu nawet prądu. Co stanowi dodatkowe utrudnienie. Ludzie nie zwracają uwagi na towarzyszące im codziennie dźwięki. Przywykamy do nich i przestajemy je słyszeć, ale gdy znikają, zaczyna nam ich brakować. Maskują nieznane, a bez tego bufora bezpieczeństwa każde skrzypnięcie, każdy świst brzmi nienaturalnie i groźnie. Obchodzę dom dookoła. Dobrze zapamiętałem układ pokoi. Podchodzę tam, gdzie znajdowało się kiedyś okno sypialni Karissy. Mam w pamięci to, co mi opowiadała. Carmela zabijała okna dechami, a ona wydłubywała gwoździe. Odnajduję pasujące do tego opisu ślady i napieram na okno, modląc się, by nie narobić hałasu. Otwiera się z łatwością, prawie nie skrzypi. Podciągam się i ostrożnie wspinam do środka. Gdy moje stopy opadają na drewnianą podłogę, daję sobie chwilę, by przyzwyczaić oczy do ciemności. W środku panuje kompletna cisza. Po paru minutach, mocno zaciskając palce na pistolecie, podchodzę do drzwi. Nie są zamknięte. Zapamiętałem, że mają rozwalony zamek. Ruszam w kierunku pokoju Carmeli, stawiając ciche kroki. Chwytam za klamkę. Zamknęła drzwi, ale nie na klucz. Biorę głęboki wdech, by się uspokoić. Ciekawe, czy Johnny czuł to samo, włamując się do mojego domu, aby zabić moją żonę w środku nocy. Czy zawahał się przed drzwiami sypialni? Czy choćby przez moment rozważał odwrót? A może przyszło mu to łatwo? Wszedł, oddał strzał i ot tak zniszczył mi życie. Odganiam od siebie te myśli i otwieram szerzej drzwi. Wydają przeraźliwy zgrzyt. Świat wokół zdaje się spowalniać, za to ja poruszam się z prędkością światła. Widzę niemal tak wyraźnie jak w dzień. Pies warczy, a na łóżku coś się porusza. Carmela siada. Mijają sekundy. Patrzę na znajomą, przerażoną twarz. Wiem, że staje jej teraz przed oczami całe życie, przewijają się przed nimi wspomnienia, utracone szanse. Co by było, gdyby...? Może ta historia mogła skończyć się inaczej, ale nie ma to już żadnego

znaczenia. Za późno. Wszystko przepadło. Podnoszę broń. Mija kolejna sekunda. Pociągam za spust. Pojedyncza kula rozsadza czaszkę Carmeli. Umiera natychmiast. Nie zdążyła nawet poczuć bólu. Pies przestaje warczeć, za to zaczyna ujadać jak oszalały. Celuję w niego. Kładzie uszy po sobie i groźnie obnaża kły. Zbliża się, gotowy do ataku. Próbuję. Naprawdę próbuję pociągnąć za jebany spust, ale nie mogę. Po prostu nie potrafię. - Szlag - przeklinam, odrzucając broń. Szczęk metalu uderzającego o podłogę płoszy Killera na chwilę. Skamle, ale potem znów zaczyna warczeć, przerażony, lecz gotowy do walki. Idzie za mną, kiedy kieruję się do drzwi frontowych. Otwieram je, by mógł uciec, a on cofa się w głąb korytarza. Myślę, czy go tu nie zostawić. Prawie się na to decyduję. Ale nie mogę. Tego też nie mogę zrobić. Ciągle słyszę w głowie echo słów Karissy. Kocha go. Jest niewinny. Pod wpływem chwili chwytam psa i wynoszę go na zewnątrz. Szczeka, wyrywa się. Gdy tylko rozluźniam uchwyt, odsłania zęby i wgryza się w moje przedramię. Czuję ostry ból i instynktownie go puszczam. Kurwa. Spodziewałem się, że ucieknie, ale on stoi i warczy. Muszę się pozbierać i dokończyć robotę. Wyjmuję z bagażnika kanistry z benzyną, część wylewam w sieni, a resztę zużywam na drewniany ganek. Sięgam do kieszeni po zapalniczkę i podpalam, a potem odsuwam się na bezpieczną odległość. Długi czas patrzę, jak płomienie się rozprzestrzeniają. Odpływam gdzieś myślami. Unieruchamia mnie dziwne odrętwienie. Zwykle po dokonaniu morderstwa godzinami świerzbią mnie palce i wali mi serce, z trudem uspokajam ciało i umysł. Dziś natomiast nie czuję nic. Ani euforii. Ani adrenaliny. Niczego. Serce mi nie wali. Nie ma we mnie życia. Jestem potworem. Karissa miała rację. Czuję tylko ból w przedramieniu. Nie mogę uwierzyć, że ten kundel mnie ugryzł. Uratowałem mu życie, a on tak mi za to podziękował? Czekam, aż płomienie zajmą większość domu, po czym odchodzę. Pies idzie za mną do samochodu, wciąż warczy, próbuje mnie wystraszyć. Nie mam czasu na bzdury. Ktoś zobaczy pożar i zadzwoni po

straż. Do tego czasu nie może być tu po mnie śladu. Nikt nie powinien nawet podejrzewać, że kiedykolwiek tutaj byłem. Otwieram więc tylne drzwi i wpycham psa do auta, zanim znowu ugryzie. ***

Doktor Carter znowu jest rozespany. Stoi w drzwiach, mrugając raz po raz, i próbuje mi się przyjrzeć mimo braku światła. - Kolejny? Nie spodziewał się, że zobaczy mnie tak szybko. Myśli, że przywiozłem ze sobą zwłoki, ale tym razem chodzi o coś innego. Ray będzie chciał dowodów, że sprawiedliwość została wymierzona. Oczekuje, że ciało Carmeli zostanie odnalezione. Głównie dlatego nie skorzystałem z pomocy Cartera po zabiciu Johnny'ego. Potrząsam głową i podwijam rękaw, pokazując mu ugryzienie. Rana krwawi mocno. Czuję, jak krew wsiąka w koszulę, zamieniając śnieżną biel w ciemną czerwień. - Wejdź - mówi Carter Rozgląda się nerwowo i zamyka drzwi, idę za nim do kuchni, próbując nie nakapać na podłogę krwią. Nie dlatego, że nie chcę, by musiał po mnie sprzątać. Po prostu wolrałbym nie zostawiać dodatkowych śladów. Nie pierwszy raz mnie zszywa i z pewnością nie ostatni. Siadam przy kuchennym stole, a on zapala górne światło i zabiera się do roboty. Przyrządy ma już gotowe, absolutne minimum: igła i nitka. Sam bym to zrobił, ale chujowo szyję. Niejednokrotnie próbowałem. - Pójdę tylko po coś na znieczulenie - mamrocze. Zbiera się do wyjścia, lecz chwytam go za ramię. Zaskoczony zerka na moją dłoń, a potem patrzy mi w oczy. - Daj spokój - mówię i puszczam go. - Po prostu szyj. - Jesteś pewien? - Nie mówiłbym tak, gdybym nie był. Kiwa głową i zaczyna oczyszczać ranę. Okrutnie boli, gdy gazą nasączoną antyseptykiem dotyka skóry. Wyraźnie widać ślady zębów, pojawiają się wybroczyny. Weterynarz przygląda im się z uwagą. Prawie nie czuję, kiedy wbija igłę.

- Walczyłeś dziś z dzikim zwierzem? - To chyba nie twoja sprawa. - Fakt. Wystarczy kilka szwów i jest już po wszystkim. Carter odsuwa się od stołu, by posprzątać bałagan. - Kiedy ostatni raz szczepiłeś się na tężec, Vitale? - Wiesz to lepiej ode mnie. Przerywa sprzątanie. Widać, że nad czymś się zastanawia. - Dla bezpieczeństwa powinieneś dostać zastrzyk, - Nie martwię się tym. - A powinieneś, tężec jest.., - Najmniejszym z moich problemów w tej chwili, - Pozwól przynajmniej, że przyniosę ci antybiotyki, - Daruj sobie. Nie zamierzam ich brać, Potrząsa głową z rezygnacją. Teraz jest Już zupełnie rozbudzony Wie, że i tak nie zaśnie do rana. - To naprawdę niesamowite, że nadal żyjesz. - Owszem - przyznają, wstając od stołu, - Będę się zbierać, Wychodzę, zanim zacznie rzucać kolejne niedorzeczne propozycje. Wracam do samochodu. Zatrzymuję się przed nim, widząc psa na tylnym siedzeniu. Nadal na mnie warczy. Patrzę na drzwi domu Cartera. Wciąż stoi na progu. Głową wskazuję na tylne siedzenie. - Mógłbyś coś z tym zrobić? Otwiera szeroko oczy. - Z psem? - Tak. - Nie chcesz chyba, żebym... - Kiwa głową w stronę krematorium. Prawda...? Śmieję się, słysząc nerwowy ton jego głosu. - Nie mówię, że masz go zabijać - tłumaczę. - Zajmij się zanim, póki czegoś nie wymyślę, dobra? Otwieram tylne drzwi i pozwalam psu wyskoczyć. Nie czekam na odpowiedź Cartera. Wsiadam do auta i odjeżdżam. Już prawie świta, gdy docieram na Brooklyn. Jestem wykończony i sfrustrowany. Żałuję, że nie poczułem więcej. Parkuję w garażu. Muszę

wyczyścić samochód. Idę do domu po ręcznik, wybielacz i coś, co pomoże mi pozbyć się psiego futra. Coś, co wymaże wspomnienia. Sądziłem, że poczuję ulgę. Że spadnie ze mnie jakiś ciężar. A jednak, kiedy wchodzę do domu i w kuchni staję twarzą w twarz z zaniepokojoną Karissą, czuję, że przygniata mnie znacznie cięższe brzemię. Ściska mi się serce, gdy widzę troskę w jej oczach... Troskę o to, gdzie byłem i co mogłem zrobić. Nie ma pojęcia... - Wróciłeś - stwierdza głosem tak cichym, jakby mówiła do siebie. - A ty wcześnie wstałaś - zauważam. - Nie mogłam spać. - Ja też nie. Pośpiesznie całuję ją w policzek. Nie mam czasu do stracenia. Biegnę na górę, zdejmuję ciuchy i wrzucam je do kosza na pranie, pamiętając, by pozbyć się koszuli, zanim Karissa ją znajdzie. Lecę do łazienki, myję się, przebieram w czyste ciuchy i schodzę na dół. Zajęło mi to ledwie kilkanaście minut. Karissa jest jeszcze w kuchni. W powietrzu unosi się zapach kawy, którą właśnie parzy. Mijam ją i wyjmuję z lodówki butelkę wody. - Będę w garażu. - Po co? - Chcę wyczyścić samochód. - Przecież dopiero go myłeś. Nie odpowiadam. Nie wiem, co powiedzieć, więc wychodzę. Prawie spodziewam się, że za mną pójdzie, ale nie robi tego. Jestem zaskoczony, jaką ulgę odczuwam. Choć uwielbiam mieć ją przy sobie, gdy spojrzałem jej w oczy, zdałem sobie sprawę, że kiełkuje we mnie uczucie, które dotychczas było im obce. Żal. Nigdy niczego nie żałowałem. I nie chciałbym teraz zaczynać.

Rozdział 20 W Dexter od dziesięciu lat nikogo nie zamordowano. Nie było żadnych podpaleń. Nawet napaści. Zdarzały się tu co najwyżej drobne kradzieże, ale ta noc wszystko odmieniła. Tak przynajmniej piszą na pierwszej stronie Watertown Daily Times: „Lokalna społeczność zszokowana potwornym aktem przemocy”. Dwa dni później wchodzę do Cobalta, trzymając w ręku egzemplarz gazety. Kelvin patrzy na mnie z ciekawością. Nie opuszcza głowy, gdy przechodzę obok Słyszę głos Raya, głośny i pełen złości. Coś wprawiło go w kiepski nastrój. Wkrótce jednak wróci mu dobry humor. Wrzaski dochodzą z biura na zapleczu. Zatrzymuję się przy barze, szybko zamawiam piwo, żeby ukoić nerwy, i kieruję się prosto do jaskini lwa. Pukam do drzwi. Na ten dźwięk zrzędzenie cichnie. Skręcają mi się wnętrzności, ale nie okazuję zaniepokojenia. Słyszę, jak Ray idzie przez pokój, stawiając ciężkie kroki, i otwiera gwałtownie drzwi. - Lepiej, żeby to było coś ważnego! Na mój widok zmienia wyraz twarzy. Ewidentnie się mnie nie spodziewał. - Vitale. Potrzebujesz czegoś? Nie - odpowiadam, pokazując mu zwiniętą gazetę i klepiąc go nią w pierś. - Ale ty potrzebowałeś czegoś ode mnie. Widzę, że jest wkurzony, mimo to udaje mu się powstrzymać wybuch złości. Wyrywa mi z ręki gazetę i patrzy na pierwszą stronę. Wchodzę do biura, nie czekając na zaproszenie, i siadam na jednym z krzeseł. - Per dio! - wykrzykuje, zamykając drzwi. - Zrobiłeś to! Czytałem ten artykuł, stojąc w korku, więc dobrze wiem, co w nim jest. Policja próbuje zidentyfikować zwłoki. W artykule nie padają żadne nazwiska, ale to tylko kwestia czasu, zanim wszystko się wyjaśni. - Zrobiłeś to - powtarza Ray z niedowierzaniem. Opada bezwładnie na krzesło. Czyta uważnie, po czym przenosi wzrok na mnie. - Naprawdę to, kurwa, zrobiłeś.

Nie odpowiadam. Nie muszę. Jego euforyczny śmiech mówi mi, że słowa są zbędne. Rzuca gazetę na biurko i rozsiada się wygodnie. Patrzy wprost na mnie. - Będę z tobą szczery, Vitale. Nie sądziłem, że się na to zdobędziesz. Miałem wrażenie, że zmiękłeś, że zrobiłeś się za słaby na tę branżę. Że ta dziewczyna cię omotała i złamała w tobie ducha walki. Myślałem, że zapomniałeś, kim jesteś, skąd się tu wzięliśmy i co zrobiła jej rodzina. Co ci odebrano. Sądziłem, że zapomniałeś o tym wszystkim przez nią, ale chyba jednak się myliłem. - Nigdy nie zapomnę. Ray raz jeszcze zerka na gazetę. - Inie przebaczyłeś. - Oczywiście, że nie. Tego nie da się wybaczyć Zapłacili za swoją zdradę, to już koniec. Zająłem się tym. Wykonałem zadanie. Patrzy na mnie bez słowa. Żołądek ściska mi się z niepokoju. chwili zerka znowu na leżącą na biurku gazetę i sutka palcami w blat. Wiesz, odbyłem niedawno pogawędkę z tym kutasiarzem, Jamesonem. - Ja też. Wiecznie ma jakieś pytania. - Tak, ale tym razem wiedział rzeczy, których nie powinien wiedzieć. Połączył kropki, jakich nie miał prawa ze sobą połączyć. Może nie ty stałeś się nieuważny, ale ktoś zrobił się gadatliwy, a to mi się nie podoba. Nie lubię czuć się osaczony. Jednym z powodów, dla których zawsze na tobie polegałem, Vitale, był fakt, że trzymałeś psy z daleka od nas. Niestety to już nie działa. Mamy tutaj jakiegoś szczura. - Masz podejrzenia, kto to? Przygląda mi się intensywnie. - Kilka miesięcy temu przesłuchiwali twoją dziewczynę, prawda? Była u nich na posterunku. Mam wrażenie, jakby oblał mnie benzyną i zapalił zapałkę tuż przed moim nosem. Wstrząsa mną dreszcz tak lodowaty, że aż przeszywa moje serce. W trzewiach wzbiera gniew. Odwzajemniam intensywne spojrzenie. Jego słowa raz po raz rozbrzmiewają się w mojej głowie. Nie wierzę, że naprawdę to powiedział. Nie wierzę, że w ogóle to zasugerował. Prostuję się na krześle. Nie podoba mi się, dokąd zmierza ta

rozmowa. - Nie mów takich rzeczy. - Biorę łyk piwa, zmuszam się, by przełknąć. - Niektórych rzeczy nie da się cofnąć, Ray, więc ostrzegam cię... - Ty mnie ostrzegasz? - Owszem. Nie mów takich rzeczy. Nie jeśli nie masz żadnych dowodów. Waha się. Zapada pełna napięcia cisza, Po chwili Ray odwraca wzrok, sięga do szuflady i wyjmuje dużą, brązową teczkę. Otwiera ją, wyciąga zawartość, po czym kładzie na blacie tak, bym mógł dobrze się przyjrzeć. Widząc zdjęcie, zamieram. Karissa stoi przed komisariatem z detektywem Jamesonem. Niemożliwe. Nie zrobiłaby tego. Nie wygadałby się przed nimi. Nic by nie powiedziała. Nie o mnie. Nie ma mowy. Ray rzuca na blat kolejną fotografię, potem następną i jeszcze jedną. W sumie jest ich co najmniej dziesięć. Przestaję liczyć. Przestaję patrzeć. Spoglądam na Raya. Nie dostrzegam na jego twarzy satysfakcji. Jedynie żal. Litość. Pieprzyć jego litość. - Nie zrobiłaby tego. To nieporozumienie. W milczeniu Ray sięga po telefon. Kiedy nawiązuje połączenie, mówi tylko: - Pozwól do mnie na sekundkę. Po chwili słychać pukanie do drzwi. W progu staje Kelvin. Zerka nerwowo to na mnie, to na Raya, w końcu koncentruje wzrok na nim. - Wzywał mnie pan. Ray wskazuje na jedną z fotografik - Czy to może być nieporozumienie? - Nie, proszę pana - odpowiada natychmiast - Śledziłem ją od domu na Brooklynie. Była na komisariacie pół godziny, może nawet czterdzieści minut. Potem detektyw ją wyprowadził. Rozmawiali jeszcze chwilę przed wejściem. Nie słyszałem dokładnie o czym, ale powiedział jej, żeby wróciła, kiedy tylko zdobędzie więcej informacji. Gdy kończy, Ray wskazuje gestem, by wyszedł i zostawił nas samych. - Kazałeś ją śledzić? Wysłałeś go za nią? - Dziwię się, że sam tego nie zrobiłeś - odcina się Ray bez cienia skruchy w głosie. - To nie w twoim stylu obdarzać kogokolwiek takim

zaufaniem. Przynajmniej ja nie dałem się zwieść. Ta dziewczyna ma w sobie krew Ritów. Jak możesz wierzyć w choćby jedno jej słowo? Niedaleko pada jabłko od jabłoni, Vitale. Potrząsam głową. Nie wierzę w to. Nie mogę. Karissa by mnie nie zdradziła. Nie mogłaby. Ona mnie kocha. Ray zbiera zdjęcia i wpycha z powrotem do koperty, po czym podaje mi ją. - Zatrzymaj je na pamiątkę. Mnie się już nie przydadzą. Ignoruję te słowa, nie przerywając kontaktu wzrokowego. - Czego ode mnie teraz oczekujesz? - Niczego - odpowiada, opierając się wygodniej. - Kochaj albo rzuć, nie obchodzi mnie to. Mówisz, że wszystko załatwione? Niech będzie. Sprawa zamknięta. Nie każę ci jej zabijać. Od ciebie zależy, co się stanie dalej. Rób, co musisz. Biorę kopertę i wstaję, po czym wychodzę bez słowa. Mijam kelnerkę, rzucam butelkę na jej wózeczek. Kelvin stoi na bramce i przygląda mi się uważnie. Myśli pewnie, że przejdę, nawet na niego nie patrząc. Nie jest przygotowany na to, że chwytam go za fraki i dociskam do ściany. Brakuje mu tchu, gwałtownie łapie powietrze, w oczach ma strach. - Nie zbliżaj się do niej - warczę. - Nie chciałbyś, żebym przyłapał cię na śledzeniu jej. - Ale ja... Przecież... przecież on mi kazał! - Nie obchodzi mnie to. Nawet gdyby miał cię zabić za niewypełnianie obowiązków, strzelę ci w łeb, jeśli znajdziesz się w promieniu kilometra od Karissy, jasne? - Tak, proszę pana - głos mu się trzęsie. - Zrozumiałem. *** Jest w kuchni. Stoję w progu, spokojny, nieporuszony. Znowu gotuje. Intensywny zapach jedzenia sprawia, że przewraca mi się w żołądku. Nie z głodu. Po prostu robi mi się niedobrze. Nie słyszała, kiedy wszedłem, nie zauważyła też, że tu stoję. To daje mi chwilę, by się jej przyjrzeć i zebrać myśli. Wygląda na wyluzowaną. Nawet wesołą. Biega po kuchni, z uśmiechem wymachuje szpachelką. Ciekawe, czy przez to, że jest dumna z tego, co udało nam się odbudować, czy po prostu cieszy się, bo myśli, że nie ma mnie w pobliżu.

Ściskam w dłoni kopertę. Nie chcę wierzyć w to, co zobaczyłem na zdjęciach. Patrzę na Karissę totalnie rozdarty. Szczury giną. Tak już jest. Tym, co nie umieją utrzymać języka za zębami, zaszywa się go w ustach, a potem wyrzuca za burtę. Tym razem nie może być żadnych wyjątków od reguły. Nie i koniec. Czemu wiecznie łamię dla niej własne zasady? Zabijałem ludzi za mniejsze przewinienia. Wystarczyło podejrzenie, że rozmawiali z policją, a podrzynałem im gardła we śnie. Jednak na samą myśl o zabiciu jej lub choćby zranieniu skręcają mi się wnętrzności. Równie dobrze mógłbym wbić nóż we własną pierś, wyrwać serce gołymi rękami i obserwować jego ostatnie uderzenie. Od dawna nie zaangażowałem się tak w relację z kimkolwiek. Poprzednio zabiło to moją duszę. Może teraz wreszcie naprawdę umrę. Oblanie testu u Raya nie oznacza kiepskiej oceny. Oznacza pewną śmierć. Johnny Rita nie mógł mnie zabić, ale Ray owszem. Poszczułby na mnie wszystkich swoich chłopaków. I zrobiłby to bez wahania. Jej życie albo moje. Muszę dokonać wyboru. Winę za śmierć Karissy poniósłbym wyłącznie ja. Jej krew splamiłaby tylko moje ręce. Musiałbym przeżyć z tą świadomością resztę swoich dni. Widziałbym ją przed sobą, budząc się rano i kładąc do łóżka wieczorem. Jestem mordercą. Normalnie przyznałbym to z dumą. Ale gdy chodzi o nią... Nie, to byłoby samobójstwo. Karissa odwraca się, zaskoczona moją obecnością. Wzdychając, łapie się za serce i upuszcza szpachelkę. Gapi się na mnie. W jej oczach dostrzegam strach. Próbuje to zatuszować uśmiechem. Tym razem jednak jest wymuszony. Jej radość zniknęła. - Naz? Wszystko w porządku? - Czemu miałoby nie być? - Ja, eee... Nie wiem. - Nachyla się i podnosi szpachelkę. -Wyglądasz, jakbyś był... -Jaki? - Zdenerwowany. Zdenerwowany. Eufemizm. Jestem wkurwiony. - Nic podobnego - kłamię, jednak ona wyczuwa, że coś nie gra. - Jak

się masz? - W porządku. - Przygląda mi się uważnie. - Ale tak serio, coś się stało? Nic ci nie jest? Czy coś się stało? Tak, stało się. Zerkam na kopertę, potrząsając głową. - Czy ty mi ufasz, Karisso? - Eee... - waha się. Wrzuca szpachelkę do zlewu. - Próbuję. Ufam, że mnie nie skrzywdzisz, jeśli o tym mówisz, a co do zaufania w ogóle... Nie wiem. Chyba tak. Czemu pytasz? - Byłem ciekawy - mówię, wchodząc do kuchni. - A czy ja mogę ufać tobie? - Oczywiście. - Bo zacząłem ci ufać. Nie było to dla mnie łatwe. Dużo mnie kosztowało. - Wiem - odpowiada cicho. - Możesz mi ufać. - Więc nie ma niczego, co chciałabyś mi wyznać? Niczego, co chciałabyś zrzucić z serca? Marszczy brwi, słysząc te pytania. -Nie. - Zupełnie nic? - Zupełnie nic. - Jest wyraźnie zdenerwowana. - O co ci chodzi, Naz? Patrzę na nią i bez słowa sięgam do koperty. Wyciągam pierwsze z brzegu zdjęcie, po czym przesuwam ku niej, by dobrze widziała. Przez chwilę przygląda mu się bez reakcji, ale gdy pojmuje, co na nim jest, natychmiast robi wielkie oczy. Rzuca mi spanikowane spojrzenie. Tym samym obraca wbity w moje serce nóż. - Skąd to masz? Kto je zrobił? - Kelvin. Pamiętasz go, prawda? Bramkarza z klubu? Najwyraźniej naprawdę ktoś cię obserwował. Otwiera oczy jeszcze szerzej. - Kazałeś mnie śledzić? Mówiłeś, że tego nie robisz. Okłamałeś mnie! - Ja ciebie okłamałem? Ja ciebie, Karisso? - pytam z niedowierzaniem, potrząsając zdjęciem przed jej nosem. - Mówiłaś, że mogę ci ufać! - Bo możesz. To nie tak, jak myślisz. Nie wiem, co on ci nagadał, ale to nie jest to, na co wygląda. - Czyżby? Bo dla mnie to wygląda, jakbyś została przyłapana na

gadaniu z policją. - Nie zostałam na niczym przyłapana. - Czyżby? Nie przypominam sobie, żebyś mówiła mi o tej pogawędce. Nie pamiętam, abyś się do mnie z tym zwróciła. - Byłeś wtedy ranny - tłumaczy, potrząsając głową. Wyłącza piekarnik. - Jezu, Naz, dostałeś kulkę! Miałeś wystarczająco dużo na głowie. Próbowałam być silna... Dla ciebie i dla siebie... dla nas. Robiłam, co mogłam, okej? Ilekroć wychodziłam z domu, ci detektywi siedzieli mi na ogonie. Więc wreszcie z nimi porozmawiałam. - Aha. Porozmawiałaś z nimi. - Tak, kiedy byłeś ranny. - Aha. Kiedy byłem ranny. - Przestań! Przestań wszystko powtarzać. Poszłam tam, bo nie chcieli zostawić nas w spokoju. Poszłam tam, bo ty byłeś ranny, Naz. Bo zostałeś postrzelony, a ja chciałam się dowiedzieć, co zamierzają z tym zrobić. Zapytałam, a oni poprosili, żebym ci pomogła. Powiedziałam im więc to, co wiem. Wściekłość czasem przybiera postać lodowatej goryczy. Pali boleśniej niż rozpalona do białości furia. - A co niby wiesz? - Wiem, kto cię postrzelił. Rzucam kopertę na blat, robię krok i staję tuż przed Karissą. - Przecież nie masz pojęcia, kto to zrobił. -Oczywiście, że mam - mówi roztrzęsiona. Widzę, że próbuje trzymać emocje w ryzach. - Nie jestem głupia. Wielu rzeczy mi nie mówisz, ale potrafię połączyć fakty. Wiem, kto cię postrzelił. - I powiedziałaś im? - Tak. Bo to było lepsze niż alternatywne rozwiązanie. - O jakim alternatywnym rozwiązaniu mówisz, Karisso? Powiedz, dlaczego naprawdę to zrobiłaś. Powiedz, dlaczego poszłaś na policję. - Właśnie ci powiedziałam. Gdyby to zaszło dalej, jedno z was skończyłoby martwe. Nie mogłam na to pozwolić. Wyjawiłam im, że postrzeliła cię moja matka, bo wolę, żeby siedziała w więzieniu, niż leżała w grobie! Kurwa! Nie takie słowa chciałem usłyszeć. Miałem nadzieję na jakieś

zaprzeczenie. Na wymówkę, której mógłbym się trzymać. Pragnąłem, by powiedziała, że to nieporozumienie. Że nigdy nie poszłaby na policję. Tymczasem potwierdziła jedną z moich najgorszych obaw. - I co jeszcze? Co im powiedziałaś? - Słucham? -Daj spokój... Przecież przed chwilą oznajmiłaś, że nie jesteś głupia. Nie zgrywaj teraz idiotki. Wiedzą różne rzeczy, o których nie mieliby pojęcia, gdyby ktoś im nie doniósł. Wiedzą o rzeczach, które zrobiłem. Wprawdzie nigdy wprost ci o nich nie mówiłem, ale sama stwierdziłaś, że nawet nie muszę. Dlatego powiedz mi, skarbie. Opowiedziałaś im, jaki ze mnie potwór? O tym, jak zabiłem twojego ojca...? Jak zabiłem twojego profesora? Krew odpłynęła jej z twarzy. Wie, że zamordowałem Santino, choć się do tego nie przyznałem. - Nic im nie wygadałam. - Nie wspomniałaś, że polowałem na twoją rodzinę? Ani o facecie w garażu? Ani o znajomym, który nie wrócił razem z nami z podróży do Vegas? - Nie. Przysięgam. - I myślisz, że ci uwierzę? - Tak. - Dlaczego? - Bo mówię prawdę. Chcę wierzyć, że nie kryje się za tym nic więcej, ale dowody świadczą przeciwko niej. Poza tym częściowo już się przyznała. Pragnę jej zaufać, niestety nie jestem pewien, czy potrafię. - Nie zrobiłam tego. Jeśli coś wiedzą, to nie ode mnie. Nic im o tobie nie opowiadałam. Powiedziałam tylko, że moja mama cię postrzeliła. I tyle. Przysięgam. Nie chciałam, by ktokolwiek jeszcze musiał umierać! Myślałam, że będzie bezpieczna, jeśli ją aresztują. Próbowałam ocalić życie wam obojgu! - I przy okazji naraziłaś własne - mówię, śmiejąc się gorzko. Cofam się o krok Potrzebuję przestrzeni, by złapać oddech. Pomyśleć. Powolnym ruchem przeczesuję włosy, choć w środku ryczę z frustracji i próbuję stłumić narastającą wściekłość. - Wiesz, co oni robią kapusiom? Co my im robimy? W takich

sytuacjach dzwoni się do prawnika. I siedzi cicho, aż gliny dadzą za wygraną. Ten facet, Jameson, ma w dupie mnie, twoją matkę i ciebie. Niczym się nie przejmuje. Dałaś mu powód, by zaczął drążyć głębiej. Pomogłaś wyłącznie jemu. -Nie chciałam... - Nieważne - przerywam jej. - Ile razy mam ci powtarzać, Karisso, że jak coś powiesz, to nie powinnaś tego cofać. A teraz ja muszę... - Co musisz? - pyta drżącym głosem. Obracam się i idę do drzwi frontowych, nie odpowiadając na jej pytanie. Bo co miałbym odpowiedzieć? Że teraz muszę zdecydować, kto jeszcze przez to zginie?

Rozdział 21 Są chwile gorsze niż te, gdy zostajesz całkiem sam. Istnieje straszliwszy rodzaj samotności. Taki, kiedy jesteś z kimś w jednym pokoju, oddychasz tym samym powietrzem i czujesz się, jakby dzieliły was setki kilometrów. Osamotnienie, jakie odczuwa się, leżąc w łóżku obok kogoś, z kim nic cię nie łączy, jest potworne. Niektórym ludziom wystarcza niezobowiązujący seks, fizyczna przyjemność. Dla mnie to zawsze było za mało. Spałem z kilkoma kobietami od śmierci żony, ale te znajomości kończyły się równie szybko, jak się zaczęły. Nic nie wnosiły do mojego życia. Po wszystkim leżałem przy rozpromienionych, spoconych kobietach i nie czułem niczego oprócz osamotnienia. Obrzydzenia do samego siebie, cuchnąłem desperacją. To były najbardziej samotne chwile mojego życia. Aż do tej chwili. Karissa leży w łóżku obok mnie. Żadne z nas nie śpi. Mógłbym wyciągnąć rękę i dotknąć jej, gdybym chciał, ale poddanie się tej pokusie byłoby jednoznaczne z poddaniem się w ogóle. Seks z Karissą zawsze jest namiętny. Balansujemy na krawędzi miłości i nienawiści. Dziś mogłoby być niebezpiecznie. Równie łatwo potrafiłbym jej przebaczyć, jak i ją zniszczyć. Po prostu zacisnąłbym palce wokół gardła, zapomniał się i nie puścił na czas... Wzdycham z irytacją, siadam i opuszczam stopy na podłogę. Przecieram dłońmi twarz. Jestem wycieńczony, fizycznie i psychicznie, a mimo to nie mogę spać. Wstaję. - Ignazio? Nie „Naz”, tylko „Ignazio”, chociaż dobrze wie, jak to na mnie działa. - Nie teraz - mamroczę, kierując się w stronę szafy. - Nie dam teraz rady, Karisso. Mówi coś jeszcze, ale nawet tego nie słucham. Zakładam gamitur i schodz ę na dół, a potem wsuwam buty, biorę kluczyki i już mnie nie ma. Zamykam za sobą drzwi. Potrzebuję przestrzeni. Jakichś odpowiedzi. Muszę pomyśleć, do

cholery. Gdy jadę na Manhattan, jest piąta rano. Nie ma jeszcze zbyt dużego ruchu. Sam nie wiem, dokąd zamierzam się udać i co właściwie chcę robić. Jakimś sposobem znowu ląduję w Helis Kitchen. Prawie świta. Przejeżdżam przez znajome ulice, na których dorastałem. Przez miejsca, które odwiedzałem z Johnnym w czasach, kiedy Carmela była dla mnie jak siostra. To tu zakochałem się w Marii. A teraz wszyscy nie żyją. Cała trójka. Mam na rękach krew każdego z nich, Parkuję na końcu ulicy, ignorując parkometr. Nie mam przy sobie drobnych. Idę chodnikiem, mijam ceglane kamieniczki. Jedna z nich wydaje się o ton jaśniejsza od pozostałych. W środka nie palą się światła, ale to nic. I tak nie miałem zamiaru wchodzić. Stoję przed nią chwilę, patrząc na odrapane, czarne drzwi, po czym siadam na stopniach. Odpoczywam tak przez pewien czas w świetle wschodzącego słońca. Po kilku minutach drzwi za mną niespodziewanie się otwierają. Nie odwracam się. Czuję jednak na sobie czyjś wzrok. Słyszę kroki, ktoś schodzi po stopniach. Powoli podnoszę głowę i zauważam nad sobą ojca. - Widzę cię tego lata częściej niż w ciągu ostatniej dekady. - Nie przyszedłem się z tobą zobaczyć. Myślałem, że będziesz już o tej porze w pracy. - Zamierzałeś odwiedzić matkę? Słyszę złość w jego głosie. - Nie, nie będę zawracał jej głowy. - Więc co tu robisz? Waham się chwilę, w końcu postanawiam postawić na szczerość. - Nie wiem. Kiwa głową, a jego rysy łagodnieją, jakby wreszcie dostał sensowną odpowiedź. Wpycha ręce w kieszenie swoich poplamionych bojówek. Patrzę na niego z zaciekawieniem, zadziwiony, że jeszcze tu stoi. W końcu nie przepada za moim towarzystwem. Pewnie sądzi, że spróbuję się włamać. - Dziwnie wiedzieć, że zakradasz się tutaj po ciemku, biorąc pod uwagę to, jak bardzo kiedyś bałeś się ciemności. Zwraca się do mnie tak bezceremonialnie, że aż jeżą mi się włosy na

karku. - Nie boję się już ciemności. - Nic dziwnego. To nie ciemność jest przerażająca, lecz to, co się w niej czai. Nie boisz się jej, bo sam stałeś się tym, co czai się w mroku i sieje grozę. Wie, do czego potrafię być zdolny, ale nie wygląda na wystraszonego. Dla niego jestem skorupą po tym małym chłopcu, który upierał się, by zostawiać włączoną lampkę, bo bał się zasypać w ciemności. Jestem wypatroszonym trupem. - Mogę cię o coś spytać? Nie odpowiada, ale nie zmienia też wyrazu twarzy, co biorę za przyzwolenie. - Rozmawiałeś kiedyś z policją na mój temat? -Tak. Nie próbuje się migać. Nie zaprzecza. Śmieję się gorzko do siebie i odw racam wzrok, potrząsając głową. - Przychodzą czasem i wypytują o różne rzeczy. Odpowiadam, że nic nie wiemy. Słyszę różne plotki, Ignazio, ale nie mam powodu ich powtarzać. To sprawa między tobą i twoim stwórcą. - Ty nim jesteś. Prycha pogardliwie. - Wiesz, o kim mówię. - Owszem, wiem - mamroczę pod nosem, opierając twarz na dłoniach. - Więc nigdy nie chciałeś mnie wydać? Kilka razy mi tym groziłeś. - Nigdy nie groziłem, że wydam cię policji - zaprzecza. -Chronię tylko to, co moje. Nie jestem tchórzem, Ignazio. Nie zdołasz zniszczyć tego, co kocham. Nie mam nic wspólnego z tym, czym się zajmujesz. Nie szukam kłopotów. Dlatego prosiłem, byś trzymał się z daleka. Kiwam głową i wstaję. - Nie powinienem tu przychodzić. - Jest jakiś powód, dla którego mnie o to pytasz? Chciałem zignorować pytanie i odejść, ale co mi szkodzi mu powiedzieć? Muszę to z siebie zrzucić, a jego opinia o mnie przecież i tak nie może już bardziej się pogorszyć. Ojciec nie owija w bawełnę, a kto wie, może to właśnie brutalnej szczerości teraz mi potrzeba. - Karissa, ta kobieta, z którą ostatnio przyszedłem...

- Córka Johnny’ego i Carmeli? - Tak. Poszła na policję. - Wsypała cię? - Przysięga, że nie. - Nie wierzysz jej? - Sam nie wiem. Stoi przez chwilę w milczeniu, po czym siada na schodku, z którego właśnie wstałem. - Teraz ty coś mi powiedz, Ignazio... Mówisz, że ta dziewczyna wie, kim jesteś i co wydarzyło się między tobą a jej rodzicami? -Tak. - I przysięga, że cię nie wsypała? -Tak. - Dlaczego? To pytanie zbija mnie z tropu. - Dlaczego co? - Dlaczego cię nie wsypała? Wydaje się, że miała aż nadto powodów, by tak zrobić. Chronimy to, co kochamy. Czemu więc cię nie wsypała? - Dobre pytanie. - A czemu poszła do glin? Jakie ma wytłumaczenie? - By powiedzieć im, że Carmela mnie postrzeliła. Otwiera szeroko oczy. - Nakablowała na własną matkę? Tak twierdzi. Mówi, że wydawało się jej to najlepszym rozwiązaniem. Chciała zapewnić nam bezpieczeństwo. Naraziła jednak samą siebie. Kto ją teraz ochroni? - Ty - odpowiada mój ojciec bez chwili wahania. - Bo jak mówiłem, chronimy to, co kochamy. - Nie wiem, czy zdołam. - Daj spokój, Ignazio. Wielu rzeczy w tobie nie znoszę, ale zawsze podziwiałem cię za odwagę. Nie odziedziczyłeś po mnie uczciwości, jednak jaja owszem. Jeśli ktokolwiek może ją ochronić, ty jesteś tym człowiekiem. -Ale Ray... Przerywa mi śmiechem tak gorzkim, że aż czuję ból w sercu. Jak dotąd nie słyszałem takiej goryczy w ludzkim głosie.

- Raymond Angelo. Nigdy gościa nie lubiłem. Nie podoba mi się, kim jest i kogo zrobił z ciebie. - Nikogo ze mnie nie zrobił. - Doprawdy? Jak na moje pojęcie, stworzył demona... A teraz się go obawia, inaczej nie owijałby cię tak ciasno wokół swojego palca. Nic nie jesteś mu winien. Nieważne, co Angelo myśli ani czego chce. Wciągnąłeś tę dziewczynę w straszną historię... -Wcale nie... - Ależ tak - odpowiada zdecydowanym tonem. - Nie znalazłaby się w takiej sytuacji, gdyby nie ty. Spoczywa na tobie część odpowiedzialności. Jeśli stanie się jej coś złego, winę za to również poniesiesz ty. Wychowałem cię na mężczyznę. Mężczyznę! A nie na. .. coś takiego. Wskazuje na mnie ręką, by podkreślić swoje zdanie. - Są zasady, których trzeba przestrzegać. - Bzdura. Myślisz, że ktoś taki jak Raymond Angelo przestrzega zasad? Wszystko ustala na poczekaniu według własnego widzimisię. Bo dba tylko o jedno: o własny tyłek. Za nic ma społeczność, w której żyje, ludzi, z którymi pracuje, w tym ciebie. Myślisz, że policja się tobą przejęła? Albo ktokolwiek z twoich znajomych? Jeszcze kilka miesięcy temui stanąłbym w obronie Raya, lecz teraz nie mogę się na to zdobyć. Moje milczenie nie umyka jednak ojcu, który śmieje się sam do siebie, wstając ze schodów;. Odchodzi bez pożegnania, ale po kilku krokach się odwraca. - Chcesz mojej rady, Ignazio ? Po chwili wahania kiwam głową. - Ludzie popełniają błędy. Robią rzeczy, których nie pochwalasz, których sam byś nie zrobił. To nie znaczy, że masz ich skreślać i palić mosty. Bo póki człowiek oddycha, ma szansę na odkupienie. - To dobra rada,. -Twoja matka powtarza mi te słowa od lat. Nie byłem w stanie jej posłuchać, ale może ty okażesz się lepszym człowiekiem niż ja. - Wątpię. Śmieje się. - Pewnie nie. Posłuchaj mnie, Ignazio. Sam podejmuj decyzje. Nie kieruj się wolą Angelo. Gwarantuję ci, że wybór, którego on by dokonał, byłby korzystny tylko dla niego.

Stoję i patrzę, jak znika za rogiem, a potem idę do samochodu. Wolę odjechać, zanim matka się obudzi. Udaję się z powrotem na Brooklyn, myśląc o słowach ojca. Jaką ja bym podjął decyzję? Co bym zrobił, gdvyby wszystko zależało ode mnie? Zrobiłbym co w mojej mocy, by uczynić Karissę szczęśliwą. Przeszedłbym przez ogień, spalił każdy most, przeciął każdy węzeł, byle dać jej to, na co zasługuje. Chciałbym ofiarować Karissie życie, a nie je odebrać. Chronić ją, a nie z nią skończyć. Gdyby to zależało ode mnie, powiedziałbym: jebać Raya. Jebać jego zasady. Jebać jego plany. Kiedy docieram na Brooklyn, słonce jest już wysoko. Czuję dziwną ulgę, jakby decyzja została podjęta bez mojego udziału. Jakby nigdy nie było innego wyboru. Mój ojciec miał rację, choć przyznaję to niechętnie. Ulga nie trwa jednak długo. Gdy tylko zbliżam się do domu, żołądek wywraca mi się do góry nogami. Przyjechała policja. Jedna suka stoi na moim podjeździe, koleina za rogiem. Szybko skręcam, prawie taranując nieoznakowany radiowóz. Parkuję byle jak, tył mojego mercedesa wy-staie na ulicę. Wysiadam, zatrzaskuję drzwi i pędzę do domu z walącym sercem. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Bardzo, kurwa, niedobrze. Drzwi frontowe nie są zaryglowane, klamka ustępuje bez trudu. Gdy tylko je otwieram, niemal wpadam na jakiegoś faceta. Zanim zdążę cokolwiek powiedzieć albo choćby się rozejrzeć, do uszu dociera histeryczny szloch. Patrzę tam, skąd dobiega. Karissa siedzi na sofie z twarzą w dłoniach i płacze, obok niej siedzi znajomy mężczyzna. Jameson. W moim domu. Na mojej kanapie. - Co się tu dzieje? Kiedy tylko się odzywam, Karissa zachłystuje się płaczem. Podnosi głowę i patrzy prosto na mnie. Ma przekrwione oczy, spuchniętą twarz, wygląda bardzo źle. Otwiera usta, ale mówi z wielkim trudem. - Moja mama! Moja mama nie żyje. Nie reaguję. Próbuję stłumić wzbierający we mnie gniew i niespodziewany przypływ żalu. Przyjechali, by ją powiadomić. Poskładali kawałki układanki. - Wynoście się z mojego domu - mówię do funkcjonariuszy. -

Natychmiast. Próbują protestować, ale ucinam to szybko. - Proszę grzecznie, abyście opuścili ten dom. Znam swoje prawna i mogę was stąd usunąć. - Usunąć! - prycha Jameson i wstaje. - Czy to groźba? - Nie, stwierdzam tylko fakt. - Czyżby? - Właśnie tak. Kiwa głową, idzie w moją stronę, ale po chwili się zatrzymuje. Patrzy mi prosto w oczy, nie mruga, nie umyka wzrokiem, nie dostrzegam choćby cienia lęku. Myśli, że już wszystko rozgryzł. Nie zna mnie jednak tak dobrze, jak mu się wydaje. Inaczej wiedziałby, że ktoś taki jak on nigdy nie dopadnie kogoś takiego jak ja. Jesteśmy wrogami, a ludzie mi podobni giną z rąk przyjaciół. - Powiem panu, co myślę. Nie odpowiadam. Nie obchodzi mnie, co myśli. - Myślę, że to zastanawiające - kontynuuje. Zachęta jak widać nie była mu potrzebna. - Nie wydaje się pan ani trochę zaskoczony. Kobieta, z którą pan dorastał, matka pańskiej narzeczonej, nie żyje, a pan w ogóle się temu nie dziwi. Nie komentuję. - Zastanawiające. Zupełnie jakby już pan o tym wiedział. Mija mnie, a ja patrzę, jak wychodzi, i zamykam za nim drzwi. Płacz cichnie, w pokoju zapada cisza. Gdy zostajemy sami, podchodzę do sofy. Karissa patrzy mi w oczy wzrokiem pełnym przerażenia. Usłyszała, co powiedział Jameson. - Wiedziałeś. Jej dolna warga drży. Próbuje nad sobą zapanować, ale ponosi porażkę. Cała się trzęsie i zaraz się rozpadnie pod ciężarem własnych emocji. Wystarczy jeden oddech, źle dobrane słowo, a pęknie na pół. - O nie, nie mógłbyś...Powiedz, że to nie ty! Łzy płyną jej po policzkach. Bez słowa robię krok do przodu, ignorując to, że wzdryga się, gdy podchodzę bliżej. Siadam obok, biorę ją w ramiona i nie rozluźniam uścisku, kiedy próbuje mnie odepchnąć. Cichy płacz znowu przeradza się w histeryczny szloch. Trzymam ją mocno. Nie może się wyrwać.

- Powiedz, że tego nie zrobiłeś! - krzyczy, szamocząc się w moim uścisku. - Powiedz, że to nie ty! - Cicho - szepczę jej do ucha. - Wszystko będzie dobrze. - Nie! - wrzeszczy głośniej, dławiąc się łzami. - Powiedz! Powiedz, że tego nie zrobiłeś! Powiedz, że nie mógłbyś zrobić czegoś takiego! Po wszystkim, co razem przeszliśmy przez co ja przeszłam... Nie zrobiłbyś tego, prawda? Nie czeka na odpowiedź. W głębi duszy wie, że nie mogę zaprzeczyć. Ja nie chcę kłamać a ona - usłyszeć prawdy. Ciszę znów wypełnia szloch. Karissa się załamuje, płacze wtulona w moją pierś, trzęsie się w moich ramionach. Próbuję ją pocieszyć lecz moje słowa tylko pogorszyłyby sytuację. Poczucie winy prawie odbiera mi dech. Ból, który ona czuje, przenika przez moją skórę. Zrobiłem to. Nie da się zaprzeczyć. Wszystko przeze mnie. - Przepraszam - szepczę. - Tak mi przykro, Karisso. Te słowa sprawiają, że ponownie wybucha złością. Uderza mnie, odpycha, wymyka się z moich ramion, gdy zaskoczony tą agresją rozluźniam uścisk. Wstaje i patrzy na mnie dziko. Ma całą czerwoną twarz. - Naprawdę...?! Naprawdę ci przykro? - Naprawdę - przyznaję, zdziwiony, jak prawdziwe okazało się to wyznanie. - Nie chciałem... - Nie chciałeś mnie skrzywdzić - mówi, wyrzucając w górę ręce, maskując swój ból furią. - Ale nie jest ci przykro, że skrzywdziłeś moją mamę, prawda! Nie żałujesz, że ją zabiłeś, że odebrałeś jej życie, że odebrałeś ją mnie, prawda! Nie, oczywiście, że nie! Wcale nie jest ci przykro! - Twoja matka nie była niewinna. - Żadne z nas nie jest! Popełniła wiele błędów, nie była idealna, ale była moją matką! Była... moją... matką... moją matką! Zabiłeś ją, zabrałeś ją, a teraz mówisz tylko, że nie była niewinna? Co z tobą jest nie tak?! Zbyt wiele, by wymieniać. - Powiedz, że to jakiś chory żart - ciągnie błagalnym tonem. Nie nadążam za tempem, w jakim zmieniają się jej emocje. - Powiedz, że to nieprawda. Powiedz, że nie jest martwa. Obiecałeś, że jeśli pójdę za tobą, jeśli jej nie obudzę, pozwolisz mojej mamie żyć. Zrobiłam to... Zostałam z

tobą. Zrobiłam wszystko, by ją ocalić. Pragnęłam, by żyła. Nawet wydałam ją policji! Powiedz, że to nie poszło na marne. Proszę. Powiedz, że ona żyje! Jej słowa sprawiają, że poczucie winy, które zżerało mnie od środka, zmienia moje wnętrzności w lód. Patrzę na stojącą przede mną kobietę. Czy to dlatego ze mną została? Dlatego postanowiła drugi raz otworzyć się przede mną? Zrobiła to, by uratować matkę? Więc nie chodziło o mnie? O nas? Pytania odbijają się echem w mojej głowie, napędzając kolejne gorzkie myśli. Z trudem powstrzymuję się przed wypowiedzeniem ich na głos. Poczucie zdrady zamraża krew w moich żyłach. Boję się, że jej odpowiedzi mogą mnie złamać niczym sopel lodu. - Proszę - szepcze, obejmując się ramionami, jakby chciała utrzymać w piersi rozbite na kawałki serce. - Powiedz, że to nieprawda. Wzdycham i opuszczam wzrok. - Przepra... Zanim wypowiadam to słowo do końca, Karissa pada na ziemię. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Szloch odbija się echem od ścian. Zamykam oczy, przeczesuję włosy, zaciskam na nich palce i ciągnę, próbując rozproszyć myśli bólem. Czuję, jak do oczu napływają mi łzy, których nie chcę. Nie chcę tego wszystkiego. Pragnąłem sprawiedliwości. Zadośćuczynienia. A zamiast tego jest tylko więcej złamanych serc. Mówią, że ten, kto szuka zemsty, kopie dwa groby. Jeden dla siebie, drugi dla swojej ofiary. Zakopałem już wszystkich, pozbyłem się ciał, zostawiłem po sobie zwęglone szczątki. Pozostał ostatni dół. Ten przeznaczony dla mnie. Sam go przygotowałem. Kopałem tak głęboko, że nigdy się z niego nie wydostanę. W dodatku za chwilę w tę otchłań pociągnę za sobą kobietę, którą kocham. - Idź. - To słowo wyrywa mi się bezwiednie. Staram się nie myśleć, bo jeśli zacznę, egoistyczny potwór przejmie kontrolę i przerwie tę chwilę słabości. - Idź. Teraz. Bo potem znowu nie będę w stanie pozwolić ci odejść. -Co? Jej głos jest zbolały i zaskoczony jednocześnie. Otwieram oczy, patrzę na nią. Widok cierpienia Karissy sprawia mi ból. Muszę odwrócić wzrok.

- Odejdź, jeśli chcesz. Jeżeli chcesz to zakończyć, idź. Nie pójdę za tobą. - Nie pójdziesz? Nadzieja w jej głosie rani mnie jeszcze bardziej, - Nie. Jeśli chcesz odejść, pozwolę ci. Patrzy na mnie pustym wzrokiem, najwyraźniej nie dowierzając temu, co słyszy. - Nie chcę, żebyś odchodziła - mówię bez namysłu, a głos mimowolnie mi się załamuje. Nigdy nie czułem się tak obnażony, moja skorupa pęka na jej oczach. - Puszczenie cię wolno mnie zabije. Proszę, żebyś została... Teraz moja kolej, by cię o to błagać. Wybór jednak należy do ciebie. Nie mogę podjąć za ciebie takiej decyzji. Wybierz. Zostań lub odejdź. Powoli zbiera się w sobie i wstaje. Robi jeden krok w tył. Tylko jeden, ale to wystarczy. Coś we mnie pęka. - Nigdy nie wracaj. Nigdy nie pojawiaj się w pobliżu. Jeżeli wyjdziesz przez te drzwi, Karisso... dla dobra nas obojga będzie lepiej, jeśli nie wrócisz. Waha się. Jedną, dwie, trzy sekundy. A potem odwraca się ode mnie. Zamykam oczy. Nie patrzę, jak odchodzi. Nie mogę. Kiedy tylko wychodzi, piekące łzy wyrywają się na wolność. Płaczę pierwszy raz od dwudziestu lat. Więc tak wygląda prawdziwy żal... *** Dziś po południu w Cobalcie panuje kompletna cisza. Kelvin stoi w drzwiach, a na mój widok odwraca wzrok, zupełnie jak dawniej. Ignoruję go. Idę prosto do miejsca, które zajmuje Ray i kilku naszych znajomych. Przerywają rozmowę i patrzą wprost na mnie. Mężczyzna siedzący obok Raya zwalnia bez słowa miejsce w skórzanym fotelu. Siadam w ciszy. Zachowuję stoicki spokój. - Panowie. - Ray chrząka. - Pozwolicie, że zamienię kilka słów sam na sam z moim zięciem. Minęło tyle lat, a on wciąż mnie tak nazywa. To daje pozory więzów rodzinnych, zażyłości większej niż z innymi pracującymi dla niego dupkami, ale w rzeczywistości nie znaczy zbyt wiele. Co najwyżej, gdyby przyszło co do czego, zatłukłby mnie z większym okrucieństwem niż tamtych. W pewnym sensie już to zrobił.

Mężczyźni szepczą między sobą i wychodzą, za to Brandy, ostatnio stale obecna u boku Raya, nie rusza się z miejsca. Podchodzi kelnerka i podaje mi butelkę piwa, ale odmawiam. - Podwójną szkocką. Kelnerka zamiera. - Życzy pan sobie, żebym... ja nalała? - Zakładam, że to należy do obowiązków barmana, ale jeśli ci to schlebia, skarbie, droga wolna. Patrzy na mnie oniemiała, po czym kiwa głową i znika razem z piwem. Odwracam głowę do Raya, który przygląda mi się badawczo. Nawet Brandy wydaje się zaskoczona. Sądzi, że już trochę mnie zna, a jednak ciągle zaskakuje ją to, co robię. - Szkocka - komentuje Ray. - Ryzyk-fizyk, co? Pijesz u mnie alkohol... Jeszcze trochę i zaczniesz wsuwać posiłki mojej żony. - Kto wie - mówię, zerkając na Brandy, która wykrzywia się na wzmiankę o żonie. - Skoro o niej mowa, kiedy ostatnio spędziłeś trochę czasu z Martiną? Ciągle widzę cię z tą tutaj. Mina Brandy znowu się zmienia, tym razem wyraża złość. Ray zerka na nią ukradkowo i wzrusza ramionami, pociągając łyk ze swojej szklanki. - Róbmy to, co nas uszczęśliwia. - Nie, róbmy to, co do nas należy - odcinam się. Kelnerka właśnie przyniosła mojego drinka. Odbieram go od niej, upijam spory łyk, Czuję, jakby ogień przepływał mi przez gardło. - Tak mnie uczono - dodaję. - By robić, co trzeba, nie to, na co ma się ochotę. Ray znowu świdruje mnie wzrokiem. Gdy kelnerka próbuje przyjąć od niego kolejne zamówienie, odganiają gestem. - Chcesz mi coś powiedzieć, Vitale? Czy nastąpiły jakieś zmiany w... twojej sytuacji? - Nie będzie już sprawiać problemów - oznajmiam ponuro, próbując załagodzić ból w sercu kolejnym łykiem alkoholu. -Zniknęła. - Zniknęła? Jak to? Zerkam na Raya. Zaciekawiłem go, to na pewno. Chce wiedzieć, czy Karissa żyje, ale nie zapyta wprost. - Nieważne - odpowiadam. - Przepadła, jak cała reszta.

Myśli chwilę nad moimi słowami, postukując palcami o brzeg szklanki. - Co wpłynęło na twoją decyzję? - Gdy wróciłem wczoraj do domu, była tam policja. Jameson siedział w moim salonie... - Więc się tym zająłeś. - Owszem. Technicznie rzecz biorąc, to nie kłamstwo. Nie moja wina, że błędnie zinterpretował wypowiedziane przeze mnie słowa. - Widzisz, nie myliłem się - mówi z jadowitym uśmieszkiem i kiwa głową. - Teraz rozumiesz. Tak, teraz rozumiem. Teraz rozumiem, jaki z niego dupek. Teraz rozumiem, jaki może być niebezpieczny. Teraz rozumiem, że mój ojciec miał rację w kwestii Raymonda Angelo. To nie jest człowiek, którego powinienem obierać za wzór. Inaczej mnie wychowano. Moje ręce już nigdy nie będą czyste. Nie dam rady wymazać swoich grzechów, zresztą nie chciałbym tego. Jeśli ktoś pragnie mojej skruchy, nie doczeka się jej. Żałuję tylko jednego - bólu, jaki zadałem Karissie. Tego, jak ją skrzywdziłem, choć obiecałem ją chronić. Ona jedna usłyszała ode mnie słowa skruchy. Ale odeszła, a ja zostałem z niczym. -Teraz rozumiem - odpowiadam, kończąc drinka, po czym odstawiam szklankę na stół. - I odchodzę. Gapi się na mnie, kiedy wstaję. - Odchodzisz? -Wykonałem zadanie, Ray. Upuściłem ostatnią kroplę krwi. Nic nie zostało. Skończyłem, co zacząłem. Zrobiłem wszystko, czego ode mnie oczekiwałeś... Co musiałem zrobić. A teraz skończyłem. - Myślisz, że możesz tak po prostu odejść? - Nie myślę. Po prostu to zrobię. Wyciągam do niego rękę. Patrzy na nią przez chwilę, po czym spogląda mi w oczy. Bierze moją dłoń, ściska ją mocno, aż do bólu. Wcale mnie to jednak nie onieśmiela. Mógłby strzelić mi między oczy. Nawet bym się nie skrzywił. - Ona cię zniszczyła.

- Nie zniszczyła mnie. Pomogła mi zrozumieć, że od początku nie było czego ratować. Zginąłem razem z twoją córką, Raymondzie. Jestem żywym trupem, a potwora nikt nie pokocha. Nikt. Zabieram rękę i zerkam na Brandy. Nie odrywa ode mnie zaciekawionego spojrzenia. Przesuwam po niej wzrokiem. Jej ubrania odsłaniają więcej, niż zasłaniają. Patrzę znów na Raya i potrząsam głową. - Doceń to, co masz, póki możesz. Bóg wie, że ja chciałbym móc odzyskać to, co miałem. Odchodzę bez pożegnania. Wiem, że to nie koniec. On przyjdzie dopiero z kulką w łeb. Nikt nie odchodzi od Raymonda Angelo, ale ja owszem. Może przeżyję dzień. Może tydzień albo miesiąc. Nieważne. Koniec i tak nadejdzie. Mam w piersi tykającą bombę. Ale co z tego? I tak długo już żyłem. Jeżdżę przez jakiś czas bez celu. Nie czuję się gotowy, by wrócić do domu. Nie byłem tam, odkąd Karissa odeszła. Nie minął nawet dzień, ale wydaje mi się, że to cała wieczność. Nie wzięła ze sobą nic oprócz torebki, zostawiła ubrania i telefon. Chciałbym wiedzieć, dokąd poszła i co robi, choćby po to, by upewnić się, że nic jej nie grozi. Złożyłem jednak obietnicę. Jest silna. Da sobie radę. Przynajmniej póki będzie się trzymać z daleka od tego przeklętego miejsca. Muszę w to wierzyć. Godzinę później znów jestem w Helis Kitchen, stoję na progu mieszkania ojca. Po chwili wahania pukam cicho do starych, drewnianych drzwi. Słyszę głos matki. - Już idę! - woła. Opieram się o poręcz, krzyżuję ręce na piersi i czekam. Chwilę później drzwi się otwierają i ukazuje się w nich moja mama, Michelle Vitale. Jest piękna, nie wygląda na swoje sześćdziesiąt lat. Zachowała naturalną urodę. Dzięki temu, że trzymałem się z dala od niej, mogła żyć bez ciągłego stresu. Choć mnie kocha i za mną tęskni, moja nieobecność jej służy. Ja to wiem i zdecydowanie wie to również mój ojciec. To dlatego nie chce, bym się do niej zbliżał. Ale dziś nie mogłem się powstrzymać. Rozpromienia się na mój widok i wzdycha głośno. Natychmiast wciąga mnie w swoje ramiona i przytula z całych sił, a ja odwzajemniam uścisk. Przy niej znowu czuję się niczym mały chłopiec. Nie jak skorupa

po nim. - Ignazio! Co za wspaniała niespodzianka! - Mamo - mówię, całując ją w policzek. - Wyglądasz pięknie, jak zawsze. - Och, daruj sobie pochlebstwa. - Rumieni się i klepie mnie w pierś. Wejdź, wejdź, właśnie robię obiad. Waham się chwilę, zanim zrobię pierwszy krok. Zamyka za mną drzwi i zatrzaskuje zamki. Nigdy tego nie robiła, kiedy byłem mały. Rodzice nie przejmowali się też zabezpieczaniem sklepu. Ciekawe, czy to znak czasów, czy może ojciec zamontował zaniki ze względu na mnie. Idę za nią do kuchni i siadam na krześle przy małym stoliku. Mama jest niczym żywy ogień: nawija, jakbyśmy widzieli się wczoraj. Traktuje mnie jak stałego bywalca. Jakbym miał tu swoje miejsce. Tęsknię za tym... Za tym, by gdzieś przynależeć. Słucham z radością, głos mamy mnie uspokaja. Odzywam się, gdy mnie o coś pyta, ale poza tym pozwalam jej się wygadać. Po kilku minutach dzwoni telefon. Mama biegnie do salonu. Czekam w milczeniu, rozglądam się. Wszystko wygląda tak samo jak przed laty. Wraca, nakłada na talerze spaghetti i zwraca się do mnie z uśmiechem: - Mam nadzieję, że jesteś głodny. Odwzajemniam jej uśmiech, kiedy stawia przede mną talerz i siada obok. Mimowolnie opuszczam głowę, gdy odmawia szybką modlitwę przed jedzeniem, po czym chwytam za widelec i nawijam na niego makaron. - Nie jest zatruty, co? - pytam. Śmieje się i sięga przez stół, by klepnąć mnie w ramię. - Aleś wymyślił. Kto mógłby chcieć otruć mojego synka? Wzruszam ramionami. - Zdziwiłabyś się. Wraca do swoich opowieści. Cieszę się jej towarzystwem i domową kuchnią. Niemal wylizałem talerz do czysta. Po jedzeniu odchylam się na krześle. Już chciałem podziękować, miałem te słowa na końcu języka, ale nagle rozlega się walenie do drzwi. Cały tężeję, a ona wzdycha z irytacją i odsuwa krzesło, by wstać. - To pewnie twój ojciec - mówi, wywracając oczami. -Wiecznie

zapomina kluczy. - Miał wpaść na obiad? - Nie, ale nie dziwię się, że wrócił. To on dzwonił przed chwilą... Był bardzo zdziwiony, kiedy powiedziałam mu, że przyszedłeś z wizytą. Myślał, że go nabieram. Nie mógł uwierzyć, że tu jesteś. Ściska mnie w żołądku. Mama sądzi, że ojciec się ucieszył. Wiem jednak, że wcale nie. Wstaję i idę za nią. Gdy tylko otwiera drzwi, słyszę znajomy głos. Ojciec nie przyszedł, ale przysłał kogoś innego. Nie powiem, żeby mnie to zdziwiło. - Czy zastałem pani syna, pani Vitale? - pyta Jameson. Mama jest wyraźnie zbita z tropu. - Eee, tak, proszę. Odwraca się, by mnie zawołać, ale ja już stoję obok. Zerkam na Jamesona, aż mu się oczy świecą z radości. Każda okazja, by się nade mną poznęcać, to dla niego powód do świętowania. - Zakładam, że wezwał cię mój ojciec. Jameson kiwa głową. - Nie sądziłem, że zajmujesz się wtargnięciami. - Przy okazji zadam ci kilka pytań. - Naturalnie. - Wtargnięciami? Kto tu niby wtargnął? - dziwi się mama. - Ja - odpowiadam i nachylam się, by pocałować ją w policzek. Dziękuję za obiad, mamo. Wspaniale było się z tobą zobaczyć. Wychodzę na zewnątrz. Policjant zakłada mi kajdanki. - Możesz przynajmniej nie robić tego na jej oczach? Z szacunku? Moja prośba zostaje zignorowana, czemu w ogóle się nie dziwię. Zostaję popchnięty na poręcz, a policjanci wykręcają mi ręce do tyłu. Gdy jestem już skuty, ciągną mnie do radiowozu. Zerkam na matkę stojącą w drzwiach. Wygląda na przerażoną. Nagle bardzo się postarzała. Powinienem był trzymać się z daleka... Nie odzywam się w drodze na komisariat ani kiedy tam docieramy. Jak zwykle czekają, aż pojawi się mój prawnik, by rozpocząć przesłuchanie. Siedzimy w małym, obskurnym pokoiku. Ramiona skrzyżowałem na piersi, Jameson i Andrews zajęli miejsca naprzeciwko. - O co chodzi? - dopytuje prawnik. - Mam nadzieję, że nie będziecie

zadawać tych samych pytań co poprzednio. Mój klient nic nie wie na temat morderstwa Daniela Santino. - Ani Johna Rity... i jego żony, Carmeli. O nich też nic nie wie, prawda? - Jestem pewien, że gdyby mój klient dysponował użytecznymi informacjami na ten temat, zwróciłby się bezpośrednio do panów. Jednakże to, że byli kiedyś ze sobą zaprzyjaźnieni, nie oznacza, że zna ich dalsze losy. - A co z córką Ritów, Karissą? - pyta Jameson, patrząc mi prosto w oczy. - Czy o niej posiada jakieś informacje? - Jakie konkretnie? - Mamy powody przypuszczać, że zaginęła. - Zaginęła? - To słowo samo wyrywa się z moich ust. Prawnik posyła mi spojrzenie nakazujące milczenie, ale nie mogę się powstrzymać. Nie kiedy chodzi o nią. - Dlaczego uznaliście ją za zaginioną? - Dostaliśmy powiadomienie, że... - Powiadomienie... - wcinam się. - Ktoś złożył powiadomienie o zaginięciu? Nie minęła doba, odkąd sam ją widziałeś, detektywie. Nie sądzę, by twój wydział wszczął dochodzenie w sprawie dorosłej osoby, którą widziano zeszłej nocy. - Informacja przyszła z pewnego źródła. - Źródła? -Tak. - A cóż to właściwie jest za źródło? - pytam. - Bo ja mogę zapewnić, że nie zaginęła i nie ma powodu, by ktokolwiek uważał inaczej. - Więc jest u ciebie? Byliśmy tam, nikt nam nie otworzył. Panna Reed nie pojawiła się także na zajęciach. - Odeszła. - Odeszła - powtarza Jameson i nagle zaczynam rozumieć, co tak irytowało Karissę. Jego protekcjonalny ton sprawia, że mam ochotę mu przywalić. - Dokąd poszła? - Ją o to pytaj. - A gdzie mogę ją znaleźć? - Ty jesteś detektywem. Przeprowadź śledztwo. Patrzy na mnie z taką nienawiścią, że prawie się uśmiecham. Prawie. Pochyla się w moją stronę. - Czy ona nie żyje, Vitale? Zabiłeś ją?

- Czemu miałbym to zrobić? - Wpuściła nas wczoraj do twojego domu. Może to przesądziło sprawę. - Myślisz, że zabiłbym ją z twojego powodu? - pytam i również pochylam się do przodu. Prawnik próbuje mnie powstrzymać, ale go ignoruję. - Gdyby o to chodziło, czy nie zabiłbym jej wcześniej, kiedy rozmawiała z tobą pierwszy raz? Jameson marszczy brwi, a na jego twarzy maluje się konsternacja. To natychmiast utwierdza mnie w przekonaniu, że Karissa mówiła prawdę. Jeżeli byłaby policyjną informatorką, zachowałby się zupełnie inaczej. - Karissa żyje, detektywie. Cokolwiek usłyszałeś od swojego ,,źródła”, to bzdury. - Więc nie zająłeś się tym, czym powinieneś? Nie zdjąłeś jej za donoszenie policji? Czy Raymond Angelo nie chciał, żebyś pozbył się panny Reed? - Raymond Angelo nie Jest moim szefem. - Ach, racja. Odszedłeś. Kiedy to mówi, nagle wszystkie elementy układanki składają się w całość. Przecież nie mógłby tego wiedzieć, gdyby nie znał treści mojej rozmowy z Rayem. Jameson ma w Cobalcie pluskwę, i to nie elektroniczną. Ochrona codziennie sprawdza klub i odwiedzających go gości. Ktoś zatem musiał nas podsłuchać... A tę rozmowę słyszała tylko jedna osoba. Ta, która zawsze towarzyszy Rayowi. Brandy. - Nie mam nic więcej do powiedzenia - oznajmiam i zwracam się do prawnika. - Zamierzasz się tym zająć? - Próbuję - cedzi przez zęby, rozdrażniony, że wdałem się w gierkę z detektywem. Uzyskałem jednak dzięki temu informacje, które były mi potrzebne. Mój prawnik i detektywi wracają do standardowych przepychanek: postawić zarzut czy nie postawić, „proszę o natychmiastowe zaprzestanie nękania mojego klienta, inaczej odpowiemy skargą” i tak dalej, i tak dalej, aż w końcu wyprowadzają mnie z pokoju przesłuchań. Po raz pierwszy, odkąd bywam na tym komisariacie, zostaje po mnie ślad w papierach. Wtargnięcie na teren prywatny to karalne wykroczenie. - Nie przesadzacie? - pytam, kiedy zdejmuję mi odciski palców. - W

końcu matka sama mnie zaprosiła. - Pan Vitale twierdzi, że nieraz prosił, abyś trzymał się z daleka. - Więc wnosi zarzuty? - Tak. Śmieję się. Pierwszy wpis do policyjnej kartoteki zapewnił mi ojciec, Nawet nie mogę być na niego zły. W końcu mnie ostrzegał. Wielokrotnie.

Rozdział 22 Znów oglądam nagrania z monitoringu. Skupiam się na kwadraciku, na którym widoczny jest parking. Patrzę, jak upadam. Jak Carmela trzyma pistolet trzęsącymi się dłońmi. Nawet na niskiej jakości nagraniu wyraźnie widzę jej twarz. Ray na pewno z łatwością ją rozpoznał. Kiedy pada ostatni strzał i Carmela rzuca się do ucieczki, przewijam i zaczynam oglądać od początku. Sam nie wiem, jak długo tak siedzę. Za długo. Musiało minąć wiele godzin. Nie wiem. Po prostu oglądam ten sam fragment nagrania raz po raz, jakby za którymś odtworzeniem coś miało się zmienić. Jakby coś mogło sprawić, że poczuję się mniej opuszczony. Może zniknie żal i poczuję się usprawiedliwiony. Niestety nie jestem w stanie wyrzucić z głowy spojrzenia Karissy. Wzdycham z desperacją i zamykam oczy. Pocieram twarz. Muszę uspokoić nerwy, zdusić w sobie tę agresję, inaczej eksploduję. W domu jest cicho. Zbyt cicho. Kiedyś ceniłem ten bezruch, dziś nie kojarzy mi się ze spokojem, lecz z pokutą. Ta cisza nie jest darem, tylko karą za grzechy. Otwieram oczy i widzę, jak Carmela panikuje, a potem ucieka. Już zamierzam cofnąć nagranie, ale coś przykuwa moją uwagę. Po raz pierwszy dostrzegam, że gdy rzuca się do ucieczki, na ziemię upada jakiś błyszczący przedmiot. Cofam film o kilka sekund, pauzuję i powiększam kadr. Ściska mnie w piersi i żołądku. To moje kluczyki wypadają z jej ręki. Nie podnosi ich. Coś tu nie gra. To niemożliwe. Wróciła? Po kluczyki? Przewijam, by zobaczyć, co wydarzy się dalej. Patrzę, jak wybucha wrzawa, ludzie wybiegają na parking, żeby sprawdzić, co się stało. Mija godzina, dwie. W końcu ktoś podnosi moje kluczyki. Mężczyzna. Widzę jego twarz, gdy odwraca się do kamery. To Kelvin. Nie wierzę własnym oczom, kiedy Kelvin rzuca kluczyki komuś odwróconemu plecami do kamery. Nie muszę jednak widzieć twarzy, by rozpoznać, że to Ray. Przez chwilę trzyma je w dłoni, po czym wsuwa do

kieszeni i odchodzi. Wyłączam nagranie, ekran robi się czarny, a pokój zalewa ciemność. Ray miał moje kluczyki cały ten czas. Ten sukinsyn się mną zabawił. Sięgam po leżący na biurku telefon Karissy i podnoszę go, myśląc, co z tym wszystkim zrobić. Pocieram kciukiem rozbity ekran, czuję się winny, że nie kupiłem jej nowej komórki. Jestem beznadziejnym facetem. Koszmarnym narzeczonym. Jeszcze gorszym mężem. Nie jestem dobrym człowiekiem. Udowadniałem to wielokrotnie. Wciskam główny przycisk. Czuję ulgę, gdy telefon się uruchamia. Przysięgam, ma więcej żyć niż kot. Otwieram listę kontaktów, przesuwam w dół, nie zaskakuje mnie widok numeru Brandy. Teraz rozumiem, czemu chciała zaprzyjaźnić się z Karissą. Próbowała dopaść mnie. Ciekawe, czy Ray o wszystkim wiedział. Czy domyślał się, kto naprawdę sypie? A może sam to zaplanował. Może celowo manipulował Brandy, by móc wpływać na przebieg wydarzeń. Myślę, że byłby do tego zdolny. Gdy przestałem być przydatny, zacząłem zawadzać, postanowił więc mnie usunąć. Żadnych sentymentów. Nie najlepiej znoszę brak szacunku. Jeszcze gorzej próby manipulacji. Jeśli jednak chce ze mną pogrywać, włączę się w to. Pokażę mu, jak wygląda prawdziwa zabawa. Brandy mieszka w luksusowym apartamencie na Manhattanie. Jej mieszkania strzeże odźwierny i najlepsza ochrona, jaką można wynająć. Oczywiście płaci za to Ray. Nie ma mowy, by wślizgnąć się tam bez zwracania na siebie uwagi. Zatem skoro ja nie mogę pójść do niej, ona musi przyjść do mnie. Wciskam zieloną słuchawkę i nasłuchuję sygnału. Jeden, drugi, trzeci. Już mam się rozłączyć i spróbować ponownie, ale w końcu odbiera. - Karissa? - Brandy - mówię spokojnie. - Tu Ignazio Vitale. - Och, eee... Vitale. Cześć. Co mogę... eee... co mogłabym dla ciebie zrobić? - Właściwie pomyślałem, że ja mógłbym zrobić coś dla ciebie. Właśnie sprzątałem dom, wiesz, jest tego tyle... Karissa miała dużo rzeczy, nie będzie już ich potrzebowała. Pomyślałem, że może chciałabyś je przejrzeć, wziąć coś dla siebie. Waha się.

- Ja... No, nie wiem. - Słuchaj, mam za sobą ciężkie dni. Niełatwo wziąć na klatę, że ktoś cię wsypał glinom. Muszę się z tym uporać. Ale nie chcę po prostu wyrzucać rzeczy Karissy. - Dobra. - Słyszę w jej głosie wahanie, ale nie odmowę, co biorę za dobrą monetę. - Niedługo wpadnę. - Świetnie. Rozłączam się, patrzę przez chwilę na ekran, po czym odkładam telefon na biurko. Sięgam do dolnej szuflady, wyciągam parę skórzanych rękawiczek i zakładam je. Czekam pół godziny, czterdzieści pięć minut. Mija godzina. Potem kolejna. W końcu słyszę, że jakiś samochód parkuje na moim podjeździe. Wychodzę na ganek. Wcale nie jestem zaskoczony, widząc Kelvina za kierownicą. Brandy wysiada. Trzymam ręce w kieszeniach, by nie dać Kelvinowi powodów do podejrzeń. Idę w stronę wozu z uśmiechem przyklejonym do twarzy. To mu działa na nerwy. - Wejdź, proszę - zwracam się do Brandy. - Sypialnia jest na górze, po prawej. Ja pogadam chwilę z Kelvinem. Brandy nie trzeba zachęcać. Nie odpuściłaby sobie okazji do powęszenia. Jak to szczur. Czekam, aż zniknie, i zwracam się do Kelvina. - Jedź do domu. Potem ją odwiozę. - Ale... - Jedź. Brandy i ja mamy sporo do obgadania. Pewnie wiesz, co mam na myśli. - Och, jasne. - Kiwa głową. - Rozumiem. Myśli, że rozumie, ale tak nie jest. - Cenię sobie dyskrecję - mówię, kiedy odpala silnik. -Wiem, że Ray ci płaci, ale wolałbyś nie wchodzić mi w drogę, rozumiemy się? - Tak, zrozumiałem - mamrocze, unikając mojego wzroku. - Miłego wieczoru, proszę pana. - Och, z pewnością taki będzie. Dawno takiego nie miałem. Naprawdę dawno. Odjeżdża z piskiem opon, a ja śmieję się sam do siebie, wchodząc do domu. Cichutko zamykam za sobą drzwi i nasłuchuję. Słyszę jakieś hałasy w sypialni. Skradam się po schodach,

bezszelestnie przemierzam korytarz i zatrzymuję się w progu. Oparty o futrynę, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, patrzę, jak Brandy przekopuje się przez szafę. Moją szafę. Przegląda ubrania, ale wkrótce sięga na najwyższą półkę. Koncentruje się na metalowym pojemniku wielkości pudełka po butach. Mimowolnie się krzywię, gdy próbuje je stamtąd ściągnąć. Prawie upuszcza pudełko, ale łapie je w ostatniej chwili i kładzie na łóżku. Usiłuje zdjąć wieczko. Widzę jej minę, kiedy w końcu dociera do niej, że nie zdoła go otworzyć. - Niech to szlag - warczy. - Gdzie kluczyk? Odwraca się i zamiera na mój widok. Otwiera szeroko oczy, wyraźnie przerażona. Wstrzymuje oddech. Wygląda, jakby miała się zsikać ze strachu. - Pomyliłaś szafy. - Ja, eee... Pomyślałam sobie... To znaczy... Nadal próbuje coś z siebie wydusić, kiedy robię krok i wyciągam ręce z kieszeni. Podchodzę bliżej, a wtedy zaczyna drżeć. Nie odrywa oczu od moich rękawiczek. - Wiesz, Karissa spytała mnie kiedyś, co jest w tym pudełku. Powiedziałem, że nic. To oczywiście nieprawda, bo ewidentnie coś tam dzwoni. Lecz tak do końca nie było to kłamstwo. Po prostu zawartość jest nieistotna. - Nie wiedziałam - wypala bez sensu Brandy. - Po prostu rozglądałam się, zobaczyłam je i... Nie wiedziałam. Nie ma żadnej wymówki. Oboje to wiemy. Po prostu liczy, że jej odpuszczę. - Zapytaj, co jest w środku. Śmiało. - Co jest w środku? Sztywnieje, gdy sięgam za nią, do szuflady w szafce nocnej, i wyciągam jedną ze wsuwek Karissy. Wyginam ją i pokazuję Brandy. - Widzisz, nie ma kluczyka. Kiedyś był, dawno, dawno temu, ale się go pozbyłem. Do środka można się dostać tylko siłą. Chwilę zajmuje mi otworzenie pudełka, ale w końcu wieko odskakuje. Obserwuję, jak Brandy z zaciekawieniem zagląda do środka i marszczy brwi, widząc zawartość. - To moje życie - mówię. Nie otwierałem tej skrzynki od bardzo,

bardzo dawna. Odkąd zamknąłem ją przed wieloma laty. - A raczej życie, jakie miałem kiedyś. Po śmierci żony zamknąłem w tym pudełku kilka pamiątek po nas i je ukryłem. Resztę spaliłem. Pogrzebałem wspomnienia pod ciężarem wściekłości, aż zapomniałem, kim był ten człowiek. - Wskazuję pudełko. - Zamiast niego, stałem się tym. - Pokazuję na siebie. Brandy patrzy na mnie uważnie. Przerzucam papiery leżące na wierzchu: akt małżeństwa, akt zgonu Marii, akt notarialny domu, w którym mieszkaliśmy. Potem przeglądam pozostałe przedmioty: coś nowego, coś starego, coś pożyczonego, coś niebieskiego, różne ślubne akcesoria, kilka bibelotów, które wyjątkowo lubiła, a ja nie potrafiłem się z nimi rozstać. Jest i grzechotka, jedyne, co zdążyliśmy kupić dla naszego dziecka. Zdjęcia, dużo zdjęć i wreszcie, na samym dnie, nasze obrączki. Wyciągam jej pierścionek zaręczynowy. Diament lśni w świetle lamp. - Wiesz, ile musiałem zarobić, by kupić ten pierścionek? Wiesz, co musi zrobić osiemnastolatek, by zapłacić za pierścionek z tak wielkim diamentem? Kręci głową. - Sporo obiecałem Rayowi. Powiedziałem, że zrobię, co zechce. Że będę na każde jego zawołanie. Że za pieniądze podejmę się wszystkiego, bo chcę kupić jego córce pierścionek, na jaki zasługuje. Zgodził się. Wracałem do niej wieczorami z krwią na rękach, kłamałem prosto w oczy. Nikogo jednak nie zabiłem. Nie wtedy. Ray nie prosił mnie o to aż do chwili, gdy kupiłem pierścionek i wzięliśmy ślub. Wtedy przyszedł i oznajmił, że muszę zająć się szczurem, który sypie. Nie wiedziałem jeszcze, co to znaczy „zająć się” kimś. Teraz już wiem, ty z pewnością też. Brandy kiwa głową. Drży, bo domyśla się, czemu jej to opowiadam. I dobrze. - Ray powiedział, że jestem mu to winien za pieniądze, które wyłożył na pierścionek, ale jeśli zrobię tę jedną rzecz, daruje mi resztę długu. Więc się zgodziłem. Spojrzał na mnie tamtego dnia i powiedział: „Ignazio, musisz zabić swojego najlepszego przyjaciela”. Nie mogłem tego zrobić. Ci, którzy sypią, muszą zapłacić, ale... miałbym zamordować Johnny'ego? Potrząsam głową i przed zamknięciem pudełka wsuwam pierścionek do kieszeni. Patrzę na wieko, próbując zepchnąć w głąb siebie emocje,

jakie wywołało. - Nie byłem w stanie tego zrobić, ale Johnny nie miał oporów. Zemsta zabrała mi niemal dwadzieścia lat. Odebrałem od życia cenną lekcję, której nigdy już nie zapomnę. - Jaką? - pyta cicho. - Szczura trzeba się pozbyć, zanim opuści statek. Nim zdąży zareagować, zaciskam ręce na gardle Brandy. Popycham ją na ścianę i z całej siły walę jej głową o beton. Wytrzeszcza oczy i próbuje stawiać opór, ale nie osłabiam uścisku. Trzymam ją mocno, póki jej serce nie przestanie bić, póki nie wyda ostatniego tchnienia. Wrzucam ciało do bagażnika i jadę na północ, do domku w lesie. Po północy pukam do drzwi Cartera. Patrzy na mnie z niedowierzaniem, bez słowa podaje klucz do krematorium i wraca do łóżka. Nie robię tego, by zatuszować ślady zbrodni. Ray wszystkiego się domyśli, a ja chcę, żeby wiedział. Upewniam się tylko, że nie będzie miał nad czym ronić łez. Zabawił się moim kosztem, więc odebrałem mu jego ulubioną laleczkę.

Rozdział 23 Żałoba nigdy tak naprawdę się nie kończy. Możesz ignorować żal, zepchnąć go w najdalszy zakątek siebie, przełknąć razem z łzami, udawać, że nie istnieje, ale on cały czas tkwi w tobie. Wyziera z każdego cienia, mości się w głębi umysłu, żywi się gniewem, czeka na odpowiednią chwilę, by przejąć kontrolę. Nie, żałoba nie mija. Ona staje się częścią ciebie. Wrasta w twój system nerwowy, skaża krwiobieg. Pulsuje w rytmie uderzeń serca, wydostaje się z płuc wraz z każdym oddechem. Skrywa się za twoimi powiekami, ilekroć mrugasz. Żyje w każdym wypowiedzianym słowie. Żałoba to pijawka. Wiem, bo właśnie ją przeżywam. Ignorowałem swój żal przez lata, maskowałem wściekłością, a jednak nie byłem w stanie go zmniejszyć. Dopiero kiedy przestałem próbować, kiedy się otworzyłem, kiedy opuściłem gardę i pozwoliłem sobie czuć, przejął nade mną kontrolę. Trawa jest nienaturalnie zielona. Wydaje się lśnić pod posępnym, szarym niebem. Ziemia błyszczy od wilgoci, która moczy mi buty. Jestem tu od jakichś dwudziestu minut. Dwudziestu godzin. Dwudziestu dni. Co za różnica, do cholery! Przyszedłem tutaj pierwszy raz od dwudziestu lat. Tego jestem pewien. Marmurowy nagrobek wygląda na całkiem nowy. Wielkimi literami wyryto na nim jej imię i nazwiska: Maria Angelo-Vitale. Ktoś położył świeże kwiaty. Kilka długich, różowych róż. To chyba były jej ulubione kwiaty. Sam nie wiem. Pamięć mnie zwodzi. Dziś zapominam o kwiatach, jutro zapomnę twarzy Marii. Nie potrafię już przypomnieć sobie brzmienia jej głosu. Tyle straciłem. Czemu nie potrafiłem tego zatrzymać? Wszystko zabrała wściekłość. Zgubiła mnie zemsta, która wcale nie oddała sprawiedliwości jej pamięci, jak chciał tego Ray. Zemsta przyniosła nam zgubę. Zwłaszcza mnie. Odebrała resztki tego, co pozostało mi po Marii.

Podchodzę bliżej, zatrzymuję się tam, gdzie stałem, gdy opuszczali ją do ziemi. Mam na sobie ten sam garnitur co wtedy. Może po wszystkim go spalę. - Dawno się nie widzieliśmy. Bardzo, bardzo dawno - mówię cicho, ale wiatr niesie moje słowa daleko. Tego ranka na starym cmentarzu nie ma nikogo, lecz i tak sprawia mi to ból. Wiatr kradnie słowa przeznaczone tylko dla niej. Wściekam się. Może to irracjonalne, ale od kiedy ja zachowuję się racjonalnie? Chciałem zamordować młodą kobietę tylko dlatego, że miała czelność się urodzić. - Nie wiem, czemu tu przyszedłem - przyznaję. - Nie jestem pewien, czy chciałabyś mnie oglądać ani co pomyślałabyś na mój widok. Nie wiem, Mario... Wiem jedynie, że bardzo za tobą tęsknię. Spędziłem dwadzieścia lat, zżerany tęsknotą, wściekły, że odebrano nam szansę... Byłem tak cholernie zły, że zapomniałem, jak się naprawdę żyje. Próbuję sobie przypomnieć, ale to trudniejsze, niż sądziłem. Czuję się winny. Winny, bo pozwoliłem sobie na szczęście. Nie trwało długo, lecz odmieniło moje życie. Pozornie łatwo porzucić żałobę, wystarczy ją zignorować. Ale ona wraca. Dlatego tu jestem. Wyciągam z kieszeni pierścionek z diamentem, patrzę na niego i kładę na nagrobku pośród kwiatów. Ciekawe, kto je tu zostawia. Jej matka? Może ojciec? Przyjaciele, którzy mogą nadal o niej pamiętać? - Powinnaś zatrzymać pierścionek. Powinienem cię z nim pochować. Nie myślałem wtedy jasno... Zdjęli go z twojego palca, a ty byłaś już w ziemi, gdy sobie o nim przypomniałem. Ktoś pewnie tu przyjdzie i ukradnie go przed zachodem słońca. Nic nadzwyczajnego. Ludzie wszystko kradną. Ale on należy do ciebie, nie do mnie, więc ci go oddaję, tym razem nie ślubując niczego. Robię krok w tył, raz jeszcze zerkając na kwiaty. Dziwnie tu nie pasują. Pewnie dlatego, że są różowe. Teraz pamiętam. Najbardziej lubiła brzoskwiniowe kwiaty. - Żegnaj, Mario. Część mnie zawsze będzie cię kochać, teraz jednak muszę odejść i poradzić sobie z trawiącym mnie żalem. Ostatni raz spoglądam na nagrobek, a potem odwracam się i idę po mokrej trawie. Wsiadam do auta i ruszam do domu. Minął tydzień. Tydzień odkąd zniknęła Karissa. Może być wszędzie.

Daleko na południu lub na zachodzie. Gdzieś... Ale nie tu. To był długi tydzień. Nie mogę spać. Czuję się odrętwiały i pusty w środku. Nie mam już nic do oddania. Zżera mnie paranoja. Wystarczy, że zaszumi wiatr albo zaszeleszczą liście, a odbieram to jako zagrożenie. Jestem zmęczony. Chcę tylko, by wszystko się skończyło. Parkuję na podjeżdzie, wysiadam i zamykam drzwi. Wolnym krokiem ruszam w stronę domu, wyciągam klucze, otwieram zamki. Ostrożnie uchylam drzwi. Zamieram, słysząc ożywione głosy dochodzące z mojej pieczary. To telewizor. Jest włączony. Nie uruchamiałem go cały tydzień. Nie oglądam telewizji. Nie interesuje mnie. Nic mnie nie interesuje. Dostaję gęsiej skórki, a zawartość żołądka podchodzi mi do gardła. Puszczam klamkę. Powolutku robię krok w tył. Tak się zafiksowałem na telewizorze, że nie usłyszałem szelestu trawy za plecami. Ktoś idzie. Gdy to do mnie dociera, jest już za późno. Podszedł za blisko, a ja nie mam broni. Odwracam się. Pierwszym, co widzę, jest lufa pistoletu wymierzona prosto w moją twarz. Ray trzyma palec na spuście. Patrzę mu w oczy. Widzę tylko wściekłość. Od razu ją rozpoznają. W końcu przez tak długi czas nie czułem nic innego. Widziałem to spojrzenie za każdym razem, kiedy patrzyłem w lustro. - Byłeś w domu. Szukałeś mnie? Potrząsa głową. - Nie wchodziłem. Nie musiałem. Nie było twojego samochodu, ale wiedziałem, że prędzej czy później wrócisz. Kłamie. Musi kłamać... Ktoś tam wchodził. - Jestem zdziwiony, że przyszedłeś - mówię ze spokojem, próbując kupić sobie chwilę na zebranie myśli. - Sądziłem, że przyślesz Kelvina lub kogoś takiego. Brudzić sobie ręce? To do ciebie niepodobne. - Osobistą sprawę trzeba załatwić osobiście. - A więc to osobiste? - Wiesz, że tak. Ręka ani mu drgnie. Zastrzeli mnie, to pewne, wiem o tym. Nie chybi celu. To nie blef, który miałby przekazać mi jakąś wiadomość. Ma jasny cel i jest nim moja śmierć. Mówiłem, że takich jak ja zabijają ich najbliżsi.

Wszystko się zgadza. Ten człowiek był dla mnie jak ojciec. - No dalej - mówię pewnym głosem. Nie czuję strachu. Może powinienem? Potwór we mnie nie boi się śmierci. Bardziej przerażające jest życie... cholernie ciężkie życie. Raz już umarłem. - Zrób to, jeśli musisz. Strzel mi w łeb. Uczyń swoją córkę dumną. Podżegam tylko płomień jego gniewu. - Nie zasługiwałeś na nią. - Owszem - przyznaję - ale i tak mnie kochała. Palec Raya zaciska się powoli na spuście, zaraz za niego pociągnie, ale ja nadal patrzę mu w oczy. Coś ze mną nie tak. Powinienem błagać o życie. Modlić się, żeby przeżyć ten strzał. Powinno walić mi serce. Powinienem pocić się ze strachu. Cokolwiek. Nic jednak nie czuję. Nic we mnie nie ma. Przynajmniej dopóki nie usłyszę własnego imienia. Wypowiedziano je niepewnym głosem, ledwie szeptem. Głosem tak znajomym, choć nie sądziłem, że kiedykolwiek go jeszcze usłyszę. „Naz”. To musi być moja wyobraźnia. Nie mogłem tego naprawdę słyszeć. Ale słyszałem. Słyszałem i słyszę znowu: „Naz”. Tym razem usłyszał także Ray. Ten głos jest prawdziwy. Ray spogląda ponad moim ramieniem na otwarte drzwi. Gniew ustępuje miejsca zaskoczeniu. Odwracam się szybko i dostrzegam parę brązowych oczu. Pełnych wahania, ale pozbawionych strachu. Widzi mnie, lecz nie widzi jego. Myśli, że jestem sam, że tak po prostu tu stoję. Nie boi się mnie. Już nie. To Karissa. Chyba nie wie, co sądzić o moim milczeniu. Robi krok w moją stronę i woła raz jeszcze: - Ignazio! Serce na moment mi się zatrzymuje, a potem zaczyna walić jak oszalałe. Nagle zalewa mnie lawina myśli Wróciło czucie. Wrócił strach. Wróciła adrenalina. Przepływają przeze mnie wszystkie jednocześnie. Niemal w nich tonę. Nie boję się jednak o siebie. Chodzi o nią. Nie. Nie. Nie. Nie, kurwa! Nie powinno jej tu być! Karissa robi krok w moją stronę. Tak samo Ray. Zerkam rozszalałym

wzrokiem raz na jedno, raz na drugie. Na tych kilka sekund, kiedy patrzysz w lufę pistoletu, który zaraz odbierze ci wszystko, ziemia przestaje się obracać. Za chwilę stracisz życie. Albo gorzej: powód, by żyć. Ray celuje ponad moim ramieniem, w stronę drzwi. Naciska spust. Krzyczę. Wystrzał cichnie, ale nadal jestem ogłuszony. Rzucam się na Raya o sekundę za późno. Obalam go na ziemię. Ogarnia mnie znajoma wściekłość. Szamoczemy się, chwytam za pistolet i tłukę Raya lufą, aż rozluźni uchwyt. Nie waham się, robię to instynktownie. Wyrywam mu pistolet z dłoni i naciskam spust. Gdy milknie huk wystrzału, słyszę spazmatyczny wdech, desperackie wciąganie powietrza w spragnione płuca. Zerkam szybko na Raya. Leży na plecach kompletnie nieruchomy. Nie oddycha. To nie on. Nie. Boże, nie... Odgłos rozlega się ponownie, a ja patrzę w stronę drzwi. Nie widzę Karissy. Już tam nie stoi. Mimo to ją słyszę. Słyszę, jak się dusi, jak próbuje złapać oddech. Podrywam się na nogi, rzucam pistolet daleko w trawę i biegnę do domu. Gdy staję w progu, uginają się pode mną nogi. Białe linoleum wokół Karissy jest całe we krwi, a ona sama leży na plecach, ściskając ranę na piersi. Próbuje zatamować upływ krwi, ale bezskutecznie. Padam na kolana i biorę ją w ramiona. Odsuwam jej ręce od rany i rozrywam koszulkę. Powietrze ucieka z niej, ilekroć próbuje zrobić wdech. Szlag! Znowu układam jej ręce na ranie i dociskam je mocno. - Trzymaj się, dobra? Trzymaj się! Poszukam czegoś, czym zatkam wlot kuli. Biegnę do kuchni, nerwowo przetrząsam szafki, aż wreszcie znajduję folię spożywczą. Z szuflady zabieram rolkę taśmy klejącej i wracam do Karissy. Leży dokładnie tak, jak ją zostawiłem. Padam na kolana tuż obok, a potem odciągam Karissie ręce od zranienia i nakrywam je kawałkiem folii, którą zabezpieczam taśmą. Trzęsącymi się rękami zaczynam przeszukiwać kieszenie, by odnaleźć telefon. Wybieram numer alarmowy, a serce wali mi jak oszalałe. Zakrwawione dłonie Karissy ściskają moje ramię. Kurczowo się mnie trzyma. Łzy ciekną po jej policzkach, świszczy w płucach, gdy dusząc się,

próbuje oddychać cały czas wpatrzona we mnie. Już ma to zamglone, oszołomione spojrzenie. - Oddychaj głęboko, kochanie - mówię łamiącym się głosem i przytrzymuję telefon ramieniem. - Spróbuj się rozluźnić. Im bardziej się boisz, tym szybciej bije ci serce, a wtedy wypompowuje więcej krwi. - Dziewięćset jedenaście, proszę określić zagrożenie. - Potrzebuję karetki, natychmiast. Dziewiętnastoletnia dziewczyna z otwartą raną postrzałową klatki piersiowej. Szybko podaję adres. Operator próbuje udzielić mi instrukcji, prosi, żebym pozostał na linii aż do nadejścia pomocy, ale upuszczam telefon. Pozwalam, by upadł na ziemię, nawet się nie rozłączam. Dociskam ranę, próbując spowolnić upływ krwi, wolną ręką odgarniam włosy z czoła Karissy. - Naz - szepcze. - Naz... - Już dobrze - mówię, patrząc jej w oczy. - Jestem tu. Po prostu oddychaj, dobrze? Nic ci nie będzie, tylko oddychaj. Zrób to dla mnie. Dasz radę? Kiwa słabo głową. - Oddychaj - powtarzam, wsłuchując się w jej oddech. - Po prostu oddychaj. Próbuje. Kurwa, widzę, że próbuje, bo z każdym wdechem krzywi się z bólu. Próbuję otrzeć jej łzy. - Naz... - Nie. - Kręcę głową. - Nawet nie próbuj. Żadnych „Nazów”. Musisz tylko oddychać, a wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Nie możesz... Nie mogę cię stracić. Musisz oddychać, Karisso. Pomoc jest w drodze. Trzymaj się. Zrób to dla mnie. Mijają dwie minuty. Cztery. Dziesięć. Całe pieprzone wieki. Nie wiem, ile to trwa, ale w końcu z oddali dobiega dźwięk syreny. Dostrzegam przez okno błyskające światła. Najpierw policja, potem karetka. Dom wypełnia się ludźmi, funkcjonariuszami i ratownikami. Ktoś mnie chwyta i odsuwa od niej. Karissa odwraca głowę w moją stronę. Zostaję wyciągnięty na korytarz. Nie słyszę jej głosu, ale widzę, jak porusza ustami układającymi się w moje imię: „Naz”. Ktoś ciągnie mnie na zewnątrz. Panuje chaos. Mija kolejny wiek. A może tylko minuta.

Nie wiem. Nic nie wiem. - Po prostu oddychaj - szepczę do siebie. - Oddychaj. Mrugam, otaczają mnie funkcjonariusze. Gdy mrugam znowu, zabierają Karissę. Próbuję przebić się przez tłum, przedostać do niej, ale mnie powstrzymują. Jest tu zbyt wielu ludzi. Skąd oni się wzięli, do cholery? Nieważne, jak głośno krzyczę i jak mocno się szamoczę, karetka odjeżdża beze mnie. Mrugam jeszcze kilka razy. Ludzie coś do mnie mówią. Ich głosy są zniekształcone. Nie mogę, kurwa, myśleć. Zaciskam palce na włosach i chodzę w kółko, powtarzając tylko: „Oddychaj, oddychaj”. Nie wiem kiedy, ale nagle pojawia się Jameson. Żółta taśma policyjna otacza mój dom. Stoję na stopniach przed drzwiami, cały we krwi, trzęsą mi się ręce. On stoi naprzeciwko z zatroskaną miną. Widzę go jak przez mgłę. Mrugam, by skupić na nim wzrok, i wtedy dociera do mnie, że płaczę. Znowu, kurwa, płaczę. - Muszę iść - mówię, próbując go wyminąć. - Muszę dostać się do szpitala. Muszę być przy niej. Blokuje mi przejście. Towarzyszy mu pięciu funkcjonariuszy. Patrzę na niego, zaciskając zęby. Czuję, jak łzy wypalają mi oczy. To budzi jeszcze większą wściekłość. - Chcesz mnie powstrzymać? - warczę, robiąc krok w jego stronę. Śmiało. Tylko spróbuj. Nie widać po nim śladu złości. Odwraca zakłopotane spojrzenie, by się rozejrzeć. Jego uwagę przykuwa podłużny kształt okryty białym prześcieradłem. - Powiedz mi, co tu się stało - mówi, po czym znowu spogląda na mnie. Wygląda bardzo poważnie. - Co się wydarzyło? Waham się. - Strzelił do mojej narzeczonej. Chciał nas zabić. - Więc ty zabiłeś jego. - Powstrzymałem go - poprawiam. - Sprawiedliwość została już wymierzona, Jameson. Nic ze mnie nie wyciągniesz, twoja robota się tutaj kończy. Jak zwykle wszystko zrobiłem za ciebie. Kiwa głową i usuwa się na bok.

- Jedź. Będę miał potem do ciebie kilka pytań, ale teraz jedź do szpitala. Mijam go i biegnę do samochodu. - Pozwolisz mu odejść? Tak po prostu? - pyta z niedowierzaniem Andrews. - Właśnie przyznał się do morderstwa, a ty pozwalasz mu stąd iść? - Strzelał w samoobronie - mówi Jameson. - Tak samo jak ty chcę go widzieć za kratkami, ale nie życzę sobie, byśmy przy tym wyszli na czarne charaktery w tej historii. Wsiadam do wozu i odjeżdżam z piskiem opon. Zostawiam dom otwarty na oścież i wypełniony policją. Trudno. Mogą przeszukać każdy jego centymetr kwadratowy, a nawet spalić do gołej ziemi. Nic mnie to nie obchodzi. Już nie.

Rozdział 24 Szpitalne poczekalnie są jak czyściec. Takie miejsce między niebem a piekłem, gdzie musisz czekać, aż nadejdzie twój czas, aż szepną ci do ucha, co dalej. Nic w tym miłego. Właściwie to gorsze niż tortury. A jednak siedzisz, trzymasz się iskry nadziei, powtarzasz sobie, że nie jest tak źle, że przecież mogło być gorzej. Wiesz, że mogło. Poczekalnia jest jasno oświetlona, od mrugających jarzeniówek bolą mnie oczy. Boli każdy ruch, całe dało. W rogu pomieszczenia wrzeszczy jakiś dzieciak. Jego matka zanosi się płaczem. Staruszek chrapie. Jakaś kobieta nie przestaje nawijać. Dźwięki zlewają się w głośny chaos. Ściskam włosy w palcach i gapię się w drzwi. Patrzę, patrzę i patrzę. Czekam, aż się otworzą. Czekam na sąd ostateczny. Niebo albo piekło. Życie albo śmierć. Czuję się, jakbym był przypięty pasami do noszy, z igłą wbitą w ramię. Sam już nie wiem, czy jestem w szpitalu czy komorze egzekucyjnej. Jeszcze kilka minut. Wdycham i wydycham powietrze, modląc się, by ona robiła to samo. „Po prostu oddychaj”. Nagle otwierają się drzwi i wychodzi lekarz. Wszyscy z nadzieją zwracają na niego oczy, ale on patrzy prosto na mnie. Jego twarz jest bez wyrazu. Zatrzymuje się, po czym robi kilka kroków w moją stronę, wyraźnie zdenerwowany. Ściska mnie w żołądku. Nie, nie, nie... Nie mów tego. Nie mów, że ona też ode mnie odeszła. Nie mów, że jej ostatnim słowem było moje imię. - Panie Vitale, czy możemy porozmawiać na osobności? Odwracam od niego wzrok i rozglądam się po sali. Matka znowu płacze, dzieciak wrzeszczy. Staruszek smarka, a babsko zaczyna mu opowiadać o swojej cholernej opryszczce. To jednak piekło, a nie czyściec.

- Proszę mówić. Miejmy to za sobą. - Skoro pan nalega. - Nalegam. - Jest na oddziale intensywnej terapii. Dopiero po kilku uderzeniach serca dociera do mnie sens jego słów. Podnoszę wzrok. - Intensywnej terapii? Kiwa głową. - Z początku sytuacja była bardzo groźna... Przebite płuco, połamane żebra. Miała szczęście, że znajdował się pan w pobliżu. Szybkość pańskiej reakcji uratowała jej życie. Powinienem poczuć ulgę, ale nic z tego. Nie ocaliłem jej życia. Przeze mnie nieomal je straciła. - Dziękuję. Czy mogę ją zobaczyć? - Wkrótce. Nadal jest nieprzytomna. Niebawem zostanie przeniesiona do innej sali. Pielęgniarka poinformuje pana, gdy tylko odwiedziny będą możliwe. *** Przychodzą do mnie po trzech godzinach. Wiem, że minęło dokładnie tyle, bo cały ten czas patrzyłem nie na drzwi, lecz na zegarek. W ciągu tego czasu staruszek usłyszał dobre wieści, gadatliwe babsko zasnęło, a matka dowiedziała się, że jej życie już nigdy nie będzie takie samo. Pielęgniarka prowadzi mnie do słabo oświetlonej sali. Zatrzymuję się w progu, wpatrzony w szpitalne łóżko. Karissa leży nieruchomo. Oddycha, ale nie samodzielnie. Podłączyli ją do respiratora. - Ma pan kilka minut - mówi pielęgniarka - ale potem będę musiała prosić pana o opuszczenie sali. Jest już dawno po godzinach odwiedzin, więc proszę wrócić jutro. Wychodzi, a ja nadal stoję w drzwiach. Patrzę na Karissę, nasłuchując jej oddechu. Nie czekam, aż mnie wyproszą. Sam wychodzę. Nie idę jednak daleko. Wracam do poczekalni, i kładę się na kilku krzesłach w rogu, ale nie zasypiam. Ludzie wchodzą i wychodzą przez całą noc i kolejny dzień. Raz na jakiś czas wstaję i włóczę się po szpitalu, mijają godziny. Staję wreszcie przed drzwiami oddziału intensywnej terapii. Minęła doba, odkąd ją tu przywieziono. Nadal mam na sobie te same, pokryte jej

krwią, ubrania. Gapię się przez okno na parking, obserwuję jeżdżące po nim samochody. W końcu ktoś zachodzi mnie od tyłu. - Pan Vitale? Odwracam się i staję twarzą w twarz z lekarzem, który wczoraj przekazał mi nowiny. Przygląda mi się uważnie, wyraźnie zadziwiony. - Przez cały ten czas był pan tutaj? - Tak. - Powinien pan wrócić do domu i trochę odpocząć. Odwracam wzrok i kręcę głową. - Nic tam na mnie nie czeka. - Proszę przynajmniej się umyć. Przyniosę panu roboczy uniform. Mamy tu prysznice, z których może pan skorzystać. Już chcę zaprotestować, ale prysznic wydaje się dobrym pomysłem. Idę za lekarzem na wyższe piętro. Podaje mi ciemnogranatowy uniform oraz ręcznik i zapewnia, że nie muszę się śpieszyć. Długo stoję pod strumieniem gorącej wody, zmywając z siebie czerwone plamy i próbując otrząsnąć się z nawiedzających mnie wspomnień. Ilekroć zamykam oczy, widzę jej poszarzałą twarz, zdumione spojrzenie, krew wylewającą się z rany. W końcu wyłączam wodę, wycieram się i zakładam uniform. Garnitur wyrzucam do śmieci, po czym wracam na oddział. Podchodzę do pokoju Karissy i przystaję w progu. Obudziła się. Nadal jest podłączona do pikających maszyn, ale respirator zniknął. Przy jej łóżku stoi pielęgniarka i sprawdza różne parametry. Karissa porusza się lekko. Patrzę na nią w milczeniu, póki pielęgniarka nie skończy. Kobieta posyła mi uśmiech i wychodzi po chwili. Podchodzę bliżej, nie odrywając wzroku od Karissy. Obserwuje mnie. Nie wiem, co powiedzieć. Na końcu języka mam przeprosiny, kolejną cholerną prośbę o wybaczenie, ale to ona przerywa ciszę. - Znowu zwędziłeś lekarzowi ciuchy? Głos ma zachrypnięty i słaby, ale żartuje. To natychmiast przynosi mi ulgę. Napięcie, które od wczoraj utrzymywało się w moich mięśniach, wreszcie opada. Podchodzę bliżej, ośmielony faktem, że nie kazała mi spieprzać. - Mówiłaś, że pożyczamy, pamiętasz?

- Pamiętam. - No więc zmieniłem chwilowo styl. Czarne garnitury już do mnie nie pasują. - Podoba mi się. Jest taki... doktorski. - Doktorski - powtarzam, przysuwając krzesło bliżej łóżka. - Będę musiał zapamiętać ten termin. Uśmiech drży jej w kącikach ust, lecz rozpływa się, gdy Karissa na mnie patrzy. Wyciąga rękę. Palce drżą, kiedy próbuje utrzymać ją w górze. Wzdycham i chwytam jej dłoń, a potem ściskam ją obiema rękami. Skórę ma zimną jak lód. - Wystraszyłaś mnie, skarbie - mówię cicho. -Przepraszam. - Nie przepraszaj. Nigdy mnie nie przepraszaj, Karisso. To nie twoja wina... tylko moja. Jeśli ktokolwiek powinien przepraszać, to ja. Powoli kreci głową. - Lekarz mówił, że uratowałeś mi życie. - Ale to przeze mnie było narażone. Nie powinnaś przychodzić. Odeszłaś, a ja mówiłem, żebyś nie wracała... Powiedziałem, że jeśli odejdziesz, nigdy nie powinnaś wracać. Jak się tam znalazłaś? Co ci strzeliło do głowy? - Tęskniłam za tobą - mówi jeszcze cichszym głosem. - Tęskniłaś za mną? - Śmieję się z niedowierzaniem, - Naprawdę... za mną tęskniłaś? -Tak. - Dlaczego? Patrzy na mnie, ale nic nie mówi. - Powinnaś się cieszyć. Powiedziałem, że za tobą nie pójdę i dotrzymałem słowa. Byłaś wolna. Wreszcie wolna. - W tym problem. Wiedziałam, że po mnie nie przyjdziesz. - Myślałem, że tego właśnie chcesz, Karisso. Żebym odpuścił i zostawił cię w spokoju. - Ja też tak sądziłam. Ale tak naprawdę chciałam tylko mieć wybór. Chciałam, żebyś to powiedział, poprosił, bym została. - Prosiłem. - Nie, wcale nie. Mówisz, że prosiłeś, bym z tobą została, ale nigdy tak naprawdę tego nie powiedziałeś.

To bezsensowna przepychanka. Nieważne, jakich słów użyłem... Mogła odejść, jeśli chciała. I odeszła. Zostawiła mnie. Nie rozumiem, czemu wróciła. - Tęskniłam za tobą - szepcze, gdy głaszczę jej rękę. - Nie sądziłam, że będę aż tak za tobą tęsknić. Brakowało mi naszych rozmów... Tego, jak mnie zwodzisz, jak na mnie patrzysz. Niektórych rzeczy w tobie nienawidzę... Tych zakamarków, gdzie czai się potwór, w jakiego czasem się zmieniasz. Nie mogę jednak znienawidzić mężczyzny, którego pokochałam. Tb za nim tęskniłam. - Nie jestem dobrym człowiekiem. Karisso. - Ale złym też nie, Ignazio. I znowu ta sama sprzeczka. - Myślałem, że nie znosisz tego, jak na ciebie patrzę. - Nie znoszę i kocham jednocześnie. Potrząsam głową, wzdycham przeciągle i pochylam się, by pocałować jej dłoń. - Powinnaś była uciec jak najdalej. - Wiem. Chciałabym móc to zrobić. - Możesz. Kręci głową i odwraca wzrok. Patrzy w sufit. Mruga powoli, powieki ma ciężkie. - Nie wiem, dlaczego wróciłam. Nic z tego nie rozumiem, choć może nie muszę...? Nie powinno mnie tutaj być, ale jestem. Nie powinnam cię kochać, ale kocham. Masz problem, Naz. Masz naprawdę poważny problem ze sobą. Może ja również, skoro nie potrafię cię znienawidzić ani trzymać się z dala od ciebie. Kocham cię, choć nie rozumiem... Nie rozumiem, dlaczego to zrobiłeś, jak mogłeś tak mnie skrzywdzić, skoro powinieneś po prostu odwzajemniać moją miłość. - Nie chodziło o ciebie. - Jak możesz tak mówić? - Jej głos przybiera na sile. - Była moją matką. - Nie chciałem tego robić, Karisso. Nie miałem z tego ani odrobiny satysfakcji. - I to ma polepszyć moje samopoczucie? - Nie - odpowiadam, patrząc na dłoń Karissy ukrytą w mojej, a potem na wbity w nią wenflon z podłączoną kroplówką. - Nic tego nie naprawi.

Co się stało, to się nie odstanie. Nie zdołam tego cofnąć. Nie oczekuję, że mi wybaczysz... Nawet nie wiem, czy powinnaś. Przebaczenie... Ja z pewnością nie byłem do niego zdolny. Płacze cicho, nie patrząc na mnie. Łzy spływają jej po policzkach. -Ona nie wiedziała... Nie wiedziała, co zaplanował i co chce zrobić. Powiedziała mi o tym. Wierzę jej. Nie wiedziała o niczym, a potem było już za późno. - To może być prawda, ale przez lata chroniła go, wiedząc, co uczynił. Wybrała Johnny'ego. Mimo jego strasznych czynów nie odwróciła się do niego plecami. - Jaka matka, taka córka - szepcze Karissa. Głaszczę jej dłoń, kreśląc na niej kółka swoim kciukiem. -Nie próbuję przez to powiedzieć, że jej wybór usprawiedliwia to, co zrobiłem. Mówię tylko, że podjęła decyzję. Wiedziała, jakie będą tego konsekwencje. Strzeliła do mnie. Rozumiała, że jedno z nas zginie. Przykro mi, że to musiała być właśnie ona, ale nie umiem żałować, że nie byłem to ja. Bierze głęboki wdech, jakby próbowała się uspokoić, i zamyka oczy. - Nie wiem, co powinnam zrobić. Cały czas jest w Water-town. Mówią, że mam przyjechać, że mogę... odebrać szczątki, ale nie wiem, co robić. - Pochować ją. - Gdzie? Przez chwilę milczę, zastanawiając się nad tym pytaniem. Puszczam jej dłoń. Trzyma ją przez chwilę w tym samym miejscu, po czym kładzie na piersi. - Znam pewne miejsce - odpowiadam. Odwraca głowę, by na mnie spojrzeć. - Miejsce? - Cmentarz katolicki imienia świętego Jana w Queens. Wykupiłem tam kwaterę. - Serio? - Tak. Myślę, że spodobałoby się twojej mamie. Kilka miesięcy temu pochowano tam Johnny'ego. Byliby blisko siebie. Karissa nic nie mówi, ale nie protestuje, a to już coś. - Załatwię to za ciebie - mówię, wstając. - Nie powinnaś się tym zajmować.

Zbieram się do wyjścia, ale zatrzymuje mnie. - Naz, czemu masz tam kwaterę? - Wykupiłem ją dawno temu - tłumaczę, patrząc na nią. -Obok Marii. - Ale czy nie chciałeś...? - Już jej nie potrzebuję - odpowiadam, zanim dokończy pytanie. - To nie miejsce dla mnie. Już nic. Życie Marii było naznaczone przemocą... Powinna odpoczywać w spokoju. *** Dwa tygodnie później Karissę wypisano ze szpitala. Stoimy na cichym cmentarzu. Przed nami koło świeżo wykopanego grobu stoi lśniąca czarna trumna. Wszystko wokół przypomina o tym, dokąd zaprowadziło nas dotychczasowe życie. Carmela żyła w ukryciu, a jej śmierć nie zmieniła wiele w tym względzie. Nikogo tu nie ma. Nikt nie dzieli się wspomnieniami. Nikt jej nie żegna. Nikt oprócz mnie i Karissy, nie licząc księdza i pracowników zakładu pogrzebowego. W oddali na wzgórzu dostrzegam nieoznakowany wóz policyjny. Nie będą się jednak zbliżać. Tylko nas obserwują. A raczej mnie, bo mimo wszystko nadal są zdeterminowani, by za coś mnie przymknąć. - Czy możemy zaczynać? - pyta ksiądz, gdy atmosfera staje się napięta. Karissa nie odpowiada. Stoi obok w prostej, czarnej sukience. Tak blisko, że muska mnie ramieniem. Głowę ma spuszczoną, wzrok utkwiony w ziemi, ręce splecione w geście modlitwy. Lekko się chwieje. Nie powinna jeszcze wstawać z łóżka. Jest jednak taka uparta... Tak cholernie uparta. Zignorowała mnie, kiedy prosiłem, by usiadła. W kącikach jej oczu błyszczą łzy. Chciała, by ktoś przyszedł, by życie jej matki było ważne dla kogoś poza nią. Wzdycham, rozglądam dookoła i... zamieram, widząc, że ktoś się zbliża. Szczerze mówiąc, jestem zszokowany. To mój ojciec. Ma na sobie zwykłe robocze ciuchy, bojówki i białą koszulkę oraz poplamiony fartuch przewiązany w pasie. Przyszedł prosto ze sklepu. W pośpiechu musiał zapomnieć go zdjąć. Ściska bukiet kwiatów, a kiedy się zbliża, zauważam, że to różowe róże. Zerkam na sąsiedni nagrobek. Pierścionek dawno zniknął, ale róże nadal tkwią na swoim miejscu, choć zwiędły. Chyba już wiem, kto je

zostawił. Ojciec nie podnosi wzroku, mamrocze coś sam do siebie, podchodząc do nas. Karissa unosi głowę i szeroko otwiera oczy. - Przepraszam za spóźnienie - mówi nie wiadomo do kogo. Straciłem wyczucie czasu. - Nie ma problemu - odpowiada ksiądz, ściskając mu dłoń. Najwyraźniej czuje ulgę, że ktoś się wreszcie pokazał. - Cieszę się, że może pan być tu z nami. Ojciec kiwa głową i kładzie na trumnie kwiaty, po czym się wycofuje i splata przed sobą ręce. Unika mojego wzroku. Po prostu stoi i czeka. Ksiądz zaczyna. Nie ma wiele do powiedzenia. Czyta swoje notatki o życiu Carmeli, robiąc z niej karykaturę kobiety, jakiej żadne z nas nie rozpoznaje. Następnie chrząka z zakłopotaniem, nie wiedząc, co mógłby dodać, i patrzy na naszą trójkę. - Czy ktoś z zebranych pragnąłby podzielić się wspomnieniem o Carmeli? -Ja. Głos ojca przyciąga moją uwagę. Ksiądz kiwa głową, zachęcając, by zajął jego miejsce. - Znałem Carmelę, odkąd była małą dziewczynką - mówi ojciec, schylając się i machając ręką na wysokości swoich kolan. - Była mniej więcej taka duża, kiedy się spotkaliśmy. Codziennie w drodze ze szkoły wpadała do mojego sklepu, a ja pytałem, czy miała dobry dzień. Nieważne, jak udany by nie był, zawsze znajdowała powód do narzekania. Strasznie lubiła marudzić. Dawałem jej ciastko na pocieszenie. Mówiłem, żeby się nie martwiła i że będzie dobrze. Minęło wiele lat, odkąd ostatnio ją widziałem. Przyszła wtedy do sklepu, a ja jak zwykle zapytałem, co u niej. Właśnie się dowiedziała, że będzie mieć dziecko, więc nie miała powodu do narzekania. Wzięła ciastko i wyszła. Nigdy więcej jej nie zobaczyłem. Po dziś dzień myślę o niej, kiedy piekę ciastka cynamonowe. Bardzo je lubiła. Karissa uśmiecha się przez łzy i szepcze: - Często je dla mnie robiła. Znowu zapada cisza. Ksiądz chrząka znacząco. Wszystko kończy się tak szybko, jak się zaczęło. Po ceremonii ojciec chwyta Karissę za rękę. Całuje ją w oba policzki,

próbuje jej chyba zrekompensować to, jak potraktował ją przy pierwszym spotkaniu. - Wpadnij kiedyś do sklepu. Dostaniesz ciastka. - Dziękuję. Na pewno przyjdę. Puszcza ją i wskazuje głową na mnie. - Tylko zostaw tego tutaj w domu. Ksiądz odciąga Karissę na bok, a ojciec patrzy mi w oczy. Jedynie przez chwilę, ale bez cienia lęku. - Różowe róże - mówię. Wzrusza ramionami. - To ulubione kwiaty twojej matki, więc pomyślałem, że będą pasować. Odwraca się, by odejść, ale staje w miejscu, gdy znów się odzywam: - Słuchaj, ja... Podnosi rękę, by mnie uciszyć. - Odpuść sobie, Ignazio. Nie chcę niczego słyszeć. - Zerka na Karissę, a potem na mnie. - Postaraj się tylko, bym nie musiał odwiedzać przez ciebie grobu kolejnej kobiety. Odchodzi, a ja nie mogę odeprzeć się myśli, że widzę go ostatni raz w życiu. -Naz? Spoglądam na Karissę, a potem biorę ją w ramiona i mocno przytulam. - Gotowa, by stąd pójść? -Tak. Rzuca ostatnie spojrzenie na miejsce wiecznego spoczynku matki i po chwili ruszamy. Wsiadamy do samochodu. Odpalając silnik, zerkam w lusterko, ciekaw, czy pojedzie za nami policja, ale wóz skręca w drugą stronę. Nie przyszli po mnie. Kiedyś to zrobią, ale nie dziś. Wzdycham z ulgą i ściskam dłoń Karissy. Nie jadę do domu, a ona nie oponuje. Wyjeżdżam za miasto, na północ. Wygląda przez okno, nadal trzymając mnie za rękę. Milczy. Może boi się pytać, a może ufa mi i wierzy, że zabieram ją w bezpieczne miejsce. Nie wiem, ale doceniam tę ciszę. Jest przyjemniejsza, niż się spodziewałem. W okolicy chatki doktora Cartera nie ma żadnych samochodów ani

ludzi. Parkuję przed wejściem i wyłączam silnik, a Karissa rozgląda się zaskoczona. Natychmiast dostrzega maleńką tabliczkę: „Dr Michael Carter. Weterynarz”. - Chyba żartujesz - mówi, patrząc na mnie. - Myślałam, że to prawdziwy lekarz! - No przecież jest lekarzem. Od zwierząt - Postrzelono cię, prawie zginąłeś i zamiast dzwonić po karetkę kazałeś mi wezwać pieprzonego konowała? Śmieję się z jej zadziwienia, ale nie komentuję. Zamiast tego wysiadam z samochodu. - Chodź, chcę ci coś pokazać. Idzie za mną na tyły. Zza rogu dobiega warczenie. Zatrzymuję się i patrzę w dół na parę błyszczących, wlepionych we mnie oczu. - Killer! Karissa wzdycha, wyrywa się do przodu i biegnie do psa. Warczenie natychmiast ustaje, bo zwierzak skacze z ekscytacji na jej widok. Ona zaś pada na kolana, przytula go mocno i zaczyna płakać. Długo zanosi się płaczem. Przechodzi tortury, czuję to. Czuję, jak jej dusza im się poddaje. To tylko pies, wiem. Nie chodzi nawet o matkę, zdecydowanie nie o ojca. Jej ból nie ma z nimi nic wspólnego. Nie chodzi o mnie ani o nią, o nikogo. Nie płacze przez Daniela, Paula, nie przez Raya. Takie cierpienie przynosi po prostu życie, z całym okrucieństwem, jakie czasem ze sobą niesie. Z całą niesprawiedliwością, jaka się z nim wiąże. Wszyscy mamy w tym współudział. Robimy, co do nas należy, bierzemy, co musimy, czasem raniąc przy tym ludzi, których przysięgaliśmy strzec, lecz to życie nas do tego zmusza. Człowiek człowiekowi wilkiem. Każdy z nas jest potworem. Karissa patrzy mi w oczy. - Dziękuję - mówi szeptem. Odpowiadam skinieniem głowy. Nie zasługuję na jej wdzięczność, ale ona taka właśnie jest. Wdzięczna mimo tego, co ją spotyka.

Epilog Zdradzę wam słowa, jakie przekazał mi kiedyś pewien mądry człowiek: „To nie ciemność jest przerażająca, lecz to, co się w niej czai”. Jako dziecko bałem cię ciemności i potworów mogących zakraść się do mnie w mroku. Dziś wiem, że nie ma się czego bać. Nie dlatego, że potwory nie istnieją. Wręcz przeciwnie. Nieraz je widywałem. Walczyłem z nimi. Jeden zaatakował mnie, gdy spałem. Po tym sam stałem się taki jak on. Nie trzeba bać się ciemności, bo prawdziwe potwory nie kryją się przed światłem. Trik polega na tym, by dostrzec je, zanim to one dopadną ciebie. Nie jestem dobrym człowiekiem. Naprawdę. I dobrze o tym wiem. Karissa mówi jednak, że nie jestem też zły. Należę do tych, którzy łatwo przechodzą ze światła w mrok, potworem ciągnącym za sobą cienie. W ciemnościach udaje mi się dostrzec twarz leżącej obok Karissy. Ona też na mnie patrzy. Jej wzrok jest czujny, nerwowy. Czeka na moją reakcję. Dyszę, usiłując złapać oddech, próbuję się uspokoić i odpędzić prześladujące mnie wspomnienia. Nienawidzę tych pieprzonych koszmarów. W przypływie paniki chwytam Karissę, osłaniając ją swoim ciałem. Serce umiera mi w piersi, patrzę na drzwi. - Spokojnie - szepcze, ściskając moje ramię.- To tylko Killer drapie w drzwi. Killer. Mija chwila, zanim dociera do mnie, o czym mówi, ale nie mogę się rozluźnić i nadal napinam mięśnie. Wreszcie uśmiecham się do Karissy. Całuje mnie delikatnie w usta. Odwzajemniam pocałunek, Muska dłonią moją twarz, ocierając z niej pot, O nic nie pyta. Niczego nie kwestionuje. Oddałem jej cały świat, a ona w zamian obdarzyła mnie zaufaniem. Oboje wiemy, że nie zasłużyłem. Nigdy nie zasłużę.

Mimo to okazuję wdzięczność. Całuję ją mocniej. Instynktownie mi się oddaje, rozchyla nogi, by mnie przyjąć. Natychmiast to wykorzystuję. Gdy chodzi o nią, nigdy się nie waham. Odebrałem swoją lekcję. Czasem udaje mi się odnaleźć spokój w mroku, bo ona mi go przynosi. Do końca świata niczego nie zapomnę, przy niej jednak czuję, że dobrze jest pamiętać. Trzeba pamiętać ból i strach. Nie ma nic złego w przyznaniu się do tego, że bałem się ciemności. W niej odnalazłem światło. Odnalazłem ją. Drapanie nie ustaje, a po chwili, gdy Karissa zaczyna jęczeć, dochodzi do tego warczenie. Ona mi ufa, ale pies zdecydowanie się do mnie nie przekonał. Bierze jej jęki rozkoszy za wołanie o pomoc i koniecznie chce wejść, by dać mi nauczkę. Skoro tak dobrze pilnujesz sekretów, zdradzę ci kolejny. Kiedy byłem mały, miałem jeszcze jedną fobię. Tylko jedną. Cholerne psy.

Karissa Bar jest pogrążony w chaosie. Wszystkie miejsca są zajęte, na każdym stołku siedzi jakieś dupsko. Kelnerzy biegają tam i z powrotem, barmani wydają piwo za piwem. Naz nadal sączy to, które zamówił ponad pół godziny temu. Wyobrażam sobie, że napój musi mieć teraz temperaturę szczyn, ale to mu najwyraźniej nie przeszkadza. Albo w ogóle tego nie zauważa. Siedzi naprzeciwko mnie w niewielkim drewnianym boksie. Wygląda na rozluźnionego, ale minę ma nieobecną. Fizycznie jest tutaj, lecz myślami odleciał hen, daleko. Dokąd? Nie wiem. Zapytałabym, ale pewnie i tak mi tego nie wyjawi. Powie tylko, żebym się nie przejmowała. Ostatnio mówi to za każdym razem, gdy o coś pytam. Widocznie wydaje mu się, że znowu zaczynam przesadnie drążyć. „Nie przejmuj się tym”, powtarza jak katarynka. Próbuję, ale to trudne, biorąc pod uwagę, przez co przeszliśmy i kim jest. A raczej kim był...

- Odszedłeś? - Tak daleko, jak to tylko możliwe. - Co to w ogóle znaczy? - Nie przejmuj się. Ważne, że z tym skończyłem. „Odszedł” „Skończył z tym”. Wątpię. Przez ostatni rok zdarzały się różne incydenty. Ciche rozmowy telefoniczne, zniknięcia w środku nocy. Nigdy niczego nie wyjaśniał. Kończyło się tylko obsesyjnym czyszczeniem samochodu albo pogarszającymi się atakami paniki. Trudno zliczyć, ile razy nachodziła nas policja. Wypytywali o sytuację oraz o różnych ludzi, a Naz udawał całkowitą niewiedzę. Chrząkam, by przerwać ciszę, i podnoszę do ust cheeseburgera. Kelnerka przed chwilą podała mi go w biegu. Biorę gryza i dramatycznie przewracam oczami. Jezu Chryste, niebo w bułce. Aż dziw, że nie rozlegają się trąby jerychońskie, gdy przeżuwam to cudo, ścierając co chwila kapiący mi po brodzie sos. Najlepszy burger na świecie. - Przysięgam, mogłabym tu jeść codziennie. Słysząc to, Naz zerka w moją stronę. Sam nic nie je. Mówi, że nie jest głodny. - Nie wiem, jak by się to odbiło na twoim zdrowiu. - Ale nadal byś mnie kochał, gdybym przytyła ze trzysta kilo, co? Patrzy na mnie i uśmiecha się lekko, samymi kącikami ust, ale to wystarczy, by pokazały się jego dołeczki. - Jasne. - Więc nie ma problemu. - Dopóki nie dostaniesz zawału. Już teraz martwię się, czy nie zachorujesz na cukrzycę, bo ciągle wsuwasz czekoladę. Wzdycham i biorę kolejny kęs. Naz się śmieje. Przełykam i dopijam resztkę coli. Kelnerka zatrzymuje się przy mnie. - Dolewkę, kochanie? - pyta. - Poproszę. - Jeszcze jedno piwo? - zwraca się do Naza. Naz potrząsa butelką. Jest pusta. - Pewnie. Kelnera się ulatnia, ale po chwili wraca z napojami. Na piwie nie ma

kapsla, ale on nie zwraca na to uwagi. Pije. Uśmiecham się mimowolnie. Naz znowu odlatuje gdzieś myślami i przestaje zwracać na mnie uwagę, ale nie szkodzi. Dzięki temu mam szansę przyjrzeć mu się tak, jak zwykle to on mi się przygląda. Gdyby ktoś znał nas i naszą historię... Gdyby ją gdzieś przeczytał. .. Zastanawiałby się pewnie, jak to możliwe, że z nim jestem. Jak mogę siedzieć naprzeciwko niego, oddychać tym samym co on powietrzem, dzielić z nim przestrzeń. Jak mogę czuć do niego cokolwiek prócz nienawiści. Patrzeć w jego oczy i nie marzyć, by padł trupem. Tak naprawdę sama się czasem nad tym zastanawiam. Może coś jest ze mną nie w porządku. Czy to jakaś choroba? Delirium? Urojenia? Syndrom sztokholmski? Jakiś defekt, z którym się urodziłam? Nic zaraźliwego, choroba genetyczna, coś, co odziedziczyłam po matce? Czuję, jak rezonuje we mnie jej przeszłość. Potykam się na tej samej ścieżce, na której ona dawno temu się zgubiła. Ścieżce wytyczonej miłością do mężczyzny skazanego na śmierć. Ciekawe, czy tak właśnie się czuła, gdy zaczynała rozumieć, że mężczyzna, któremu się oddała, zabierze jej tak wiele. Ciekawe, czy czuła się jak ja, widząc to, co ja widzę: mężczyznę pełnego wad, ze zszarganą cierpieniem duszą, chwytającego się resztek nadziei w sytuacji, którą inni uznaliby za beznadziejną. Od dawna się zastanawiam, ale nie dochodzę do żadnych wniosków, nie mam szansy na uzyskanie odpowiedzi, a to wszystko dzięki niemu. Są dni, gdy jestem wściekła na to, co zrobił. A kiedy indziej... na przykład dziś... patrzę na Naza w ciszy i widzę go bez pancerza, którym się zwykle osłania. Doznaję wtedy chorego uczucia ulgi. Ulgi, że nigdy nie poznam odpowiedzi, że nikt mi nie uświadomi, jak bardzo jesteśmy popieprzeni. Kończę jeść, a on sączy piwo, patrząc w telewizor. Trwa mecz piłkarski, wokół panuje wrzawa. Odsuwam talerz i też zerkam na ekran. Nic nie wiem o sporcie. Jest drużyna zielonych i drużyna niebieskich. Wpadają na siebie, mieszają się ze sobą i robią co trzeba, by zdobyć punkty. Nie czaję. - Muszę znaleźć pracę. Słysząc to, zerkam na Naza. - Co?

Wzdycha z irytacją i przenosi na mnie wzrok. Przygląda mi się ze zrezygnowaną miną. Po chwili wzrusza ramionami. - Pracę. Jakieś zajęcie. - Czy ty...? Bo wiesz, jeśli chodzi o pieniądze, to ja... Przerywa mi śmiechem i bierze łyk piwa. - Z kasą nie mamy problemu. Wystarczy jej dla naszych dzieci i dzieci naszych dzieci, a także dzieci dzieci naszych dzieci. Nie chodzi o pieniądze. Gapię się na niego. To cała chmara hipotetycznych dzieci. Odważnie sobie poczyna jak na kogoś, kto nawet nie zająknął się o tym, że moglibyśmy założyć rodzinę, odkąd odwiedziliśmy miasto grzechu. - Jeśli nie o pieniądze, to o co? - Muszę coś robić - wyjaśnia, wędrując wzrokiem po stole. -Ty masz studia. Jakąś karierę przed sobą. Ja nie mam nic. - Nieprawda - protestuję, choć dobrze wiem, o czym mówi. Brakuje mu celu. Całe dorosłe żyde spędził, polując na coś. Teraz trwa w stagnacji, niepewny, co dalej. - Zapytałaś kiedyś, co zrobiłbym ze swoim życiem, gdybym wszystkiego nie stracił. Myślałem o tym... Myślałem, kim mógłbym się stać, gdyby Johnny mnie nie zdradził. - I na co wpadłeś? - Sam nie wiem. - Kończy piwo i odstawia butelkę. Byłem buntownikiem. Poszedłem wprawdzie do college’u, ale długo tam nie wytrwałem. W końcu już wtedy pracowałem dla Raya. Pragnąłem jak najszybciej stać się kimś innym niż mój ojciec. Nie chciałem zapracowywać się na śmierć tylko po to, by opłacić rachunki. Pomyślałem więc, że nawet gdyby Johnny nie zrobił tego, co zrobił, ktoś i tak by mnie dopadł. Pewnie byłbym taki sam jak teraz. Jest przybity. Jakby ta świadomość wysysała z niego życie. - Myślisz, że to przeznaczenie? Że taki się urodziłeś? - Nie. - Patrzy mi w oczy. - Sądzę po prostu, że moje wybory i tak doprowadziłyby mnie do tego miejsca. Mogę winić wyłącznie siebie. Żałować, że będąc tym, kim jestem, skrzywdziłem tyle osób, które kochałem. Przerażają mnie te słowa. Nie spodziewałam się usłyszeć ich z jego ust. Nie wiem, co mogłabym mu powiedzieć.

- Więc tak... - Daje znak kelnerce, że chce zapłacić. - Muszę coś wymyślić. Wyjmuje z portfela banknoty, rzuca je na stół i wstaje. Wyciąga do mnie rękę, a ja patrzę na nią kompletnie zszokowana. Czy on naprawdę to powiedział? A niech mnie. Ignazio Vitale przyznał się do winy. Naz śmieje się pod nosem, kiedy otrząsam się z szoku i biorę go za rękę. Ściska lekko moją dłoń, po czym wychodzimy z zatłoczonego baru w MGM Grand. Nie spodziewałam się, że znów zobaczę to miejsce. W kasynie kłębi się dziki tłum gości. Jest wczesny piątkowy wieczór. My jednak zamiast pójść na miasto idziemy prosto do naszego apartamentu. To dokładnie ten sam co poprzednio, lecz czuję się w nim inaczej. Tym razem nie ma Brandy ani żadnego faceta, którego Naz na koniec zamorduje - a przynajmniej taką mam nadzieję. Nie ma spraw do załatwienia - a przynajmniej ja o niczym nie wiem. Niczego nie zaplanowaliśmy - chyba że mi nie powiedział. Nie ma żadnych oczekiwań. Po prostu jest „tu i teraz”. Podoba mi się to. Kiedy tylko docieramy do apartamentu i Naz otwiera drzwi, dostrzegam na stole butelkę szampana chłodzącą się w kubełku z lodem. Obok nich leży taca z truskawkami oblanymi czekoladą. Z uśmiechem sięgam po jeden z owoców i macham nim do Naza. - Jak na kogoś, kto zamartwia się o mój poziom cukru, zdecydowanie rozpieszczasz mnie słodyczami. Otwiera szampana i nalewa do kieliszków, po czym podaje im jeden. Z przyjemnością wgryzam się w truskawkę. - Nie mam zamiaru niczego ci odmawiać. Owszem, któregoś dnia może cię to zabić, ale nie zamierzam oceniać twoich wyborów. Wszystko, co robię, kiedyś się na mnie zemści, a gdy to nastąpi - wzrusza ramionami, bierze łyk szampana i uśmiecha się szelmowsko - rozpęta się niezłe piekło. - Dla ciebie? - Albo dla nich. - Dla nich, czyli dla kogo? Robi krok w moją stronę. Instynktownie się prostuję. Chwyta mnie pod brodę i unosi moją twarz ku sobie, kciukiem muskając dolną wargę.

Na moich oczach zupełnie się zmienia. Zza maski rozbawienia wynurza się potwór i patrzy na mnie z uwagą. - „Oni” to wszyscy, którzy odważą się stanąć na mojej drodze - mówi cicho. Słysząc ton jego głosu, mimowolnie drżę. Ze strachu. Z podniecenia. Ogarnia mnie przerażenie... i euforia. Dwa uczucia walczą o przejęcie kontroli nad moim ciałem, skręcają mi wnętrzności, odbierają władzę w nogach. Ani przez chwilę nie wątpię, że mówi poważnie, i choć to straszne, gdy się wie, do czego jest zdolny, delektuję się tą obawą. Zabiłby cały świat, spalił go do gołej ziemi, ale wierzę, że mnie by oszczędził. Nie jest nieśmiertelny. Wiem, że nie. Myślę jednak, że teraz stał się odporniejszy. Po tym, co przeszedł, niełatwo będzie go skrzywdzić. Kiedyś umrze, ale odejdzie, walcząc. Nikt go już nie złamie. Przygląda mi się, powoli i metodycznie studiując moje rysy, po czym koncentruje się na ustach. Oblizuje swoje wargi. W odpowiedzi wzdycham cicho i przymykam powieki, gdy Naz delikatnie mnie całuje. Mimowolnie jęczę, czekając, aż pogłębi pocałunek. Zamiast tego słyszę śmiech. Otwieram oczy i patrzę, jak się wycofuje. Jego twarz promienieje. Potwór zniknął. Naz stuka w mój kieliszek, a potem wychyla resztkę szampana. - Smacznych truskawek. Idę pod prysznic. Znowu mnie zwodzi, cholera. Patrzę, jak odchodzi, i wgryzam się w truskawkę. Słyszę jego kroki na piętrze, a później strumień wody w łazience. Stoję tak przez chwilę i nasłuchuję, nachmurzona. Muszę zostać. Naprawdę. Nie powinnam za nim iść i mu przeszkadzać. W końcu nie prosił, bym poszła za nim. Powinnam zostać tu, gdzie stoję. Wypić szampana do dna, zjeść wszystkie truskawki. Niech się chrzani, dupek jeden. Powinnam, ale tego nie robię. Wypijam to, co zostało w kieliszku, odstawiam go na stolik i idę na górę. Stawiam lekkie kroki, właściwie się zakradam. Drzwi są uchylone. Nie wydają żadnego dźwięki, kiedy otwieram je szerzej, by wślizgnąć się do środka, światła są przyćmione, wszędzie pełno pary, która osiadła też na lustrach. Mimo to widzę go pod strumieniem wody.

Stoi plecami do mnie i myje włosy. Jest taki męski. Nawet z daleka czuję jego zapach. Jezu, ten gość pachnie równie dobrze, jak wygląda. Pachnie grzechem. Wystarczy, by dziewczyna wciągnęła w nozdrza tę woń i już musi klepać zdrowaśki: „Zdrowaś Mario, łaski pełna, spraw, by ten mężczyzna zerżnął mnie dzisiejszej nocy”. - Jakoś nie jestem zaskoczony. Na dźwięk jego głosu cała tężeję. Nadal stoi odwrócony do mnie plecami. Nawet nie spojrzał w moją stronę, ale wie, że tu weszłam. Nie odpowiadam. Nie jest zaskoczony? A może nie mówił do mnie? Spłukuje pianę z włosów jak gdyby nigdy nic. Po chwili ciszy odwraca się i patrzy mi w oczy. Robi krok bliżej zaparowanej szyby i przeciera ją dłonią. Próbuję utrzymać kontakt wzrokowy. Próbuję. Naprawdę. Z całych sił. Niestety moje zdradzieckie oczy nie chcą ze mną współpracować. Ciało robi, co chce. Wędruję wzrokiem w dół jego piersi, spoglądam na blizny, na ścieżkę włosów prowadzącą prosto do kutasa. Taaak... Zdecydowanie nie idzie mi to próbowanie. Naz śmieje się, bo wie, że pożeram go wzrokiem. - To nie dla mnie. Ekshibicjonizm to twoje hobby. Rumienię się, a on przywołuje mnie skinieniem dłoni i otwiera drzwi kabiny. Z lekkim wahaniem podchodzę. Naz opiera się o ściankę prysznica, krzyżując ramiona na piersi. Czuję się jak dziecko, które zaraz dostanie ochrzan za podglądanie. On zaś patrzy na mnie z uniesionymi brwiami. Jakby był poirytowany. Uch, to chyba jeszcze bardziej mnie kręci. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Teraz mierzy mnie wzrokiem, tak jak ja robiłam to przed chwilą. - Potrzebujesz czegoś? Wiadomo, co insynuuje, choć w jego głosie nie ma nawet odrobiny rozbawienia. Mówi ostrym tonem, do tego pociemniały mu oczy. Potwór wrócił i jest rozdrażniony. Racjonalna część mnie krzyczy, bym uciekała ile sił w nogach i pozwoliła mu wziąć prysznic w spokoju, ale nie posłucham jej. Ja to wiem i Naz także. Znowu unosi brew, czekając na moją odpowiedź. Nie mogę znaleźć odpowiednich słów. - I? - pyta. - Odpowiesz na moje pytanie czy chcesz, żebym wymusić na tobie odpowiedź? Otwieram usta, by coś powiedzieć. Ledwo udaje mi się wyjąkać jakąś

sylabę, a Naz chwyta mnie mocno. Do diabła, nawet nie czeka. Słowa zmieniają się w krzyk, gdy wciąga mnie, w pełni ubraną, pod prysznic. Woda jest gorąca. Jezu, to wrzątek! Aż dziwne, że nie poparzyła mi skóry. Naz zatrzaskuje szklane drzwi. Woda sprawia, że sukienka przykleja mi się do ciała. Czuję na skórze przemoknięty materiał. Próbuję odepchnąć Naza, ale jest zbyt silny. Przyciska mnie do ściany, łapie za uda i podciąga całą do góry. Zaskoczona, wdycham gwałtownie powietrze i oplatam go ramionami, trzymając się kurczowo, jakbym walczyła o życie. - Jak już mówiłem. - Ustami muska linię mojej szczęki, zatrzymując się przy uchu. - Nie jestem zaskoczony. - A kiedykolwiek bywasz? - Nie. Przytrzymuje mnie jedną ręką, a drugą wsuwa między nasze ciała, pod przemoczoną sukienkę. Zaczynam dyszeć, gdy pociera moją cipkę przez cienki materiał majtek. W następnej chwili wsuwa pod nie palce. O kurwa. O kurwa. Jezu, kurwa, ja pierdolę. Ma chropowate, twarde opuszki. Wcale nie jest delikatny. Pociera mocno, a przez moje ciało przepływają dreszcze. - Jaka mokra - mruczy. - Cóż. - Wpijam paznokcie w jego plecy i przywieram do niego mocno. - Jesteśmy pod prysznicem. Naz śmieje się złowieszczo. - Nie to miałem na myśli, skarbie. Wkłada we mnie palec, potem kolejny, a kciukiem pieści łechtaczkę. Przygryzam policzek, próbując powstrzymać jęki, ale to na nic. Gryzę tak mocno, że płynie krew. Naz wie, jak mnie dotykać, zna każde miejsce, które należy pieścić, by doprowadzić mnie do orgazmu. Wystarczy jego dłoń, a dyszę, drżę i wiję się, pragnąc więcej. Więcej. Więcej. Więcej. - Czy tego właśnie chcesz? Tego potrzebujesz? Potrząsam głową, zamykam oczy i opieram się o ścianę. Woda płynie mi po twarzy, pieką mnie oczy, z rzęs spływa tusz, ale jestem tak bliska orgazmu, że nie dbam o nic.

- Jeszcze? - Jeszcze, więcej - jęczę, czując, jak ciśnienie rośnie, a całe moje dało płonie. Naz całuje mnie w szyję, przysysa się do niej, przygryza wrażliwe miejsce pod uchem. Szybko porusza palcami, a ja ocieram się o jego dłoń, jestem coraz bliżej... Coraz bliżej... - O Boże, już prawie! - wyję i odchylam do tyłu głowę. Przenosi usta na moją krtań i gryzie mocno, a ja krzyczę, zaskoczona bólem. Napinają mi się wszystkie mięśnie. Naz zagina lekko palec i znajduje punkt G. Eksploduję z rozkoszy i z bólu, napięcie odpuszcza, między nogami wybucha mi kula ognia. Uderzam głową w ścianę, ostry ból przenika mnie na moment. Zanim orgazm na dobre się rozpłynie, Naz rozluźnia uścisk i staję na nogi. Uginają się pode mną kolana, ale zanim upadnę, on mnie chwyta i popycha na masywną szklaną ścianę, przez którą widać niższe piętro. Materiał sukienki przykleja się do niej, tak jak klei się do mojego drżącego ciała. Naz nie mówi ani słowa. Nie pada z jego ust ani jedna sylaba, ani jedno westchnienie. Zrywa moje majtki i unosi mnie na tyle, by móc we mnie wejść. Wzdycham przeciągle. Zatrzymuje się, słysząc to, poprawia chwyt na moich biodrach, staje stabilnie i zaczyna pchać. Pieprzy mnie tak mocno, tak brutalnie, że prawie płaczę. Ta mieszanina przyjemności i bólu jest tak intensywna, tak niespodziewana... Jezu, nie byłam na to przygotowana. Jedną ręką nadal podtrzymuje mnie w biodrach, drugą chwyta za szyję. Biorę głęboki wdech i z drżeniem wydycham powietrze. Czuję, jakby zaraz miały mi pęknąć płuca. To agonia, czekać na tak odurzające doznanie, czekać, aż ściśnie moją krtań i zatrzyma dopływ powietrza. Nie mogę zebrać myśli, czekam... Czekam... Czekam, aż zacznie mnie podduszać. Ale to nie nadchodzi. Mam ochotę krzyczeć. - Naz! - Mój głos brzmi jak ryk zwierzęcia. - Proszę... Nie wiem nawet, dlaczego go błagam. Czy chcę, żeby to zrobił? Nie mam pojęcia. Pragnę tylko, że przerwał tę torturę. Jezu Chryste, to dla mnie zbyt wiele. Nadciągająca groźba tego, że zaciśnie dłoń na moim gardle, wywołuje potężny dopływ adrenaliny, aż rozmywa mi się wzrok.

Kurwa, sama nie wiem, czego chcę. On za to wydaje się wiedzieć. Unosi rękę i zac iska na tyle mocno, bym łapczywie chwytała powietrze. Wystarczy kilka sekund i wstrząsa mną orgazm, a Naz rozluźnia chwyt. Wciągam w płuca powietrze i wykrzykuję tego imię. Pchnięcia są tak mocne, że dziwię się, jakim cudem szyba wytrzymuje. Zaskakujące, że nie pękła pod naporem naszych ciał i pchnięć. Naz puszcza mnie nagle i się wycofuje. Zbita z tropu, padam na ziemię. Krzywię się i odwracam do niego. Dotyka się, coraz szybciej i szybciej. aż wreszcie dochodzi. Nie robił tego od dawna. To znaczy od dawna nie wycofywał się w ostatniej chwili, by dojść na zewnątrz, a nie we mnie. Oczy ma zamknięte, głowę odchyloną do tyłu. Oddycha ciężko. Bez wątpienia wygląda zjawiskowo, ale czuję się nieswojo. Coś jest nie tak. Przed czymś się hamuje. Gdy się uspokaja, otwiera oczy i patrzy na mnie. Wraca jego rozproszone, odległe spojrzenie. Marszczy brwi, widząc mnie na podłodze. - Nic ci nie jest? Potrząsam głową. - Złamałam sobie tylko tyłek, poza tym okej. Wyciąga do mnie rękę i pomaga mi wstać, po czym wciąga z powrotem pod strumień wody. Zdejmuje ze mnie sukienkę i odrzuca ją w kąt, a potem zaczyna wędrować dłońmi po moim ciele. Pieści mnie, masuje, myje ciało, na koniec zaś naciera włosy szamponem. Nic nie mówi, ale czuję, że próbuje mnie w ten sposób przeprosić. Na końcu myje mi twarz. Dostrzegam na myjce czarne smugi. - Wyglądam jak szop pracz, co? Uśmiecha się lekko. - Jesteś piękna, kochanie. Bez obaw. Przewracam oczami, ale nie daje mi szansy, by się o to posprzeczać. Zakręca wodę i otwiera drzwi kabiny. Wychodzimy Ściąga z wieszaka szlafrok i owija mnie nim szczelnie, masując moje ramiona. Całuje mnie w czoło. - Może zejdziesz i nalejesz nam szampana? Zaraz do ciebie dołączę. Idę na dół zgodnie z jego życzeniem. Chwilę trwa, zanim się pojawia,

lecz znowu się to dzieje. Siedzi obok, ale myślami jest daleko. Raz jeszcze dopytuję, czy wszystko gra, ale on tylko powtarza tę swoją mantrę. - Nie przejmuj się. Oczywiście, że się przejmuję. Martwię się. Kładę się do łóżka, nadal się martwiąc. Zasypiam zmartwiona, śnię o tym. Coś budzi mnie w środku nocy. W pokoju jest ciemno, wszystko spowijają cienie, światło przeziera jedynie przez szczelinę między zasłonami. Przewracam się na bok, mrugając sennie, i zamieram, bo Naza nie ma. To nie pierwszy raz, kiedy budzę się w nocy w pustym łóżku. Za każdym razem mam jednak nadzieję, że to się więcej nie powtórzy. Wzdycham i siadam, przecierając oczy. Pewnie pracuje. Czyli przyjechał tu w konkretnej sprawie. Właśnie mam wstać, gdy zauważam jakiś ruch. Ze strachu i zaskoczenia zachłystuję się powietrzem. W mroku z ledwością mogę rozróżnić kształty Dopiero po chwili dociera do mnie, że to Naz. Siedzi na brzegu łóżka, nagi, ze spuszczoną głową. Z trudem uspokajam oszalałe ze strachu serce. Przełykam ślinę, sięgam do jego twarzy i odwracam ją ku sobie. Nie widzę za wiele, ale domyślam się, co się na niej maluje. Niepokój. - Byłem taki głupi - mówi cicho. - Pieprzony dureń. - Czemu tak twierdzisz? Co zrobiłeś? - Nic - wzdycha i dodaje. - Wszystko. Czekam, ale nie mówi nic więcej. - Nie rozumiem. Kręci głową i odwraca wzrok. - Nic dziwnego. Czuję się zbita z tropu, a niepokój wzrasta, kiedy widzę, że zaciska pięści. Zapada ogłuszająca cisza. Jest jeszcze tyle niewypowiedzianych słów. Wiem, że tak... Nie wiem tylko, co mogłabym powiedzieć. Zanim zdążę coś wymyślić, Naz wstaje. Mój niepokój rośnie z każdą chwilę. Czyżby próbował mnie... zostawić? Odejść i nigdy nie wrócić? Otwieram usta, by zawołać go po imieniu, ale odwraca się do mnie, a ja aż krzyczę na widok jego miny. Zanim zdołam dojść do siebie, opada na kolana tuż obok łóżka. A właściwie na jedno kolano. Klęczy przede mną w ciemnościach kompletnie nagi. W głowie mam chaos. Czuję, jakbym unosiła się w powietrzu.

- Naz - jęczę spanikowanym głosem. - Boże, Naz, co ty... - Bądź przez chwilę cicho i pozwól mi to zrobić, zgoda? - Ale... - Proszę, Karisso. Ten mężczyzna powiedział „proszę” Samo to mnie ucisza. - Myślałem nad tym cały dzień. Cały pieprzony dzień. Powinienem to zrobić? Nie powinienem? Nie wiem. Ale nie mogę już dłużej o tym myśleć. Więc robię to, mając cholerną nadzieję, że ty wiesz, jaki wybór będzie właściwy. Zatyka mnie i z trudem łapię powietrze. Naz otwiera dłoń, w której ściskał pierścionek. Nie widzę za dobrze w tych ciemnościach. Dostrzegam jedynie, że w ogóle nie przypomina tego, który podarował mi wcześniej. Tamten był wielki i ekstrawagancki. Ten wygląda jak coś, co sama bym wybrała. - Wyrzuciłaś poprzedni - mówi cicho - ale mógłbym kupić setki podobnych. Setki błyszczących diamentów, większych, jaśniejszych, każdy kolejny coraz droższy. Ale co z tego? To tylko pierścionki. Kupowałbym je za pieniądze zarobione w sposób, do którego nigdy bym ci się nie przyznał. Będąc na twoim miejscu, sam nie związałbym się z osobą kupującą takie rzeczy. -Naz... - Poczekaj. Znowu milknę. - Poszedłem więc do swojego ojca i poprosiłem go o pierścionek, który dał matce. Prawie zapracował się na śmierć, by go kupić. Oszczędzanie na niego zajęło mu lata. Byłem już nastolatkiem, kiedy wreszcie było go stać na prawdziwy pierścionek. To nic takiego, ledwo jeden karat, ale dla nich znaczy bardzo wiele. Ściska mi się żołądek. To pierścionek jego matki. Michelle Vitale umarła kilka miesięcy temu. Nagle, we śnie. Nigdy nie miałam okazji jej poznać, ale poszłam na pogrzeb... I choć Naz trzymał się na uboczu, nie uczestniczył w mszy i ani razu nie zbliżył się do ojca, wiem, ile dla niego znaczyło, że mógł tam być. Że dostał szansę, by się pożegnać. Obwinia siebie. Wiem, że tak jest „Śmierć dotyka każdego, kogo pokocham”, powiedział mi kiedyś. Odpowiedziałam mu tylko: „Nigdzie się nie wybieram”.

- Poszedłem do niego i poprosiłem o ten pierścionek, bo on naprawdę coś znaczył. Został kupiony za uczciwie zarobione pieniądze dla kobiety kochanej ponad wszystko. Ten pierścionek jest oznaką szacunku, wierności i szczerości. Taki pierścionek daje człowiek uczciwy, ktoś taki jak mój ojciec. Byłem głupi, nie chcąc być taki jak on. Prosiłem, spodziewając się, że odmówi, ale dał mi go ze słowami: „Jeśli zamierzasz to zrobić, musisz naprawdę tego chcieć. Zrób to jak należy”. Chcę tego, Bóg jeden wie jak bardzo, ale nie wiem, czy to słuszne. Patrzy dłuższą chwilę na pierścionek, po czym przenosi wzrok na mnie. - Nie jestem dobrym człowiekiem, ale próbuję. Nie mogę obiecać, że stanę się kimś, na kogo zasługujesz, kogo potrzebujesz... kogo zawsze pragnęłaś. Mogę tylko obiecać, że będę cię kochał aż do śmierci i zawsze będę się starał. Dla ciebie. Przerywa, uważnie wpatrując się w moje oczy. - Więc proszę cię... - Potrząsa głową i mruczy zniecierpliwiony, a potem dodaje: - Wyjdziesz za mnie, Karisso? Wygląda, jakby sądził, że odmówię. Powinnam. Wiem, że powinnam. Racjonalnie byłoby odrzucić oświadczyny i uciec jak najdalej. Miłość jednak nie ma w sobie nic racjonalnego. Bywa pełna chaosu. Nie ma w niej za grosz sensu. A jak go kocham, choć wydawałoby się to niemożliwe. Kocham go, mimo że to niedorzeczne. Nie potrafię wyobrazić sobie życia bez Naza. Zastanawiając się nad przyszłością, zawsze myślę o nim. I oto klęczy przede mną, nagi, bezbronny. Mogłabym go zranić, choć w porównaniu do tego, jak on mnie skrzywdził, byłoby to ledwie draśnięcie. Wiem jednak, że bardzo bym tego żałowała. - Tak - szepczę. - Wyjdę za ciebie. Gdy wyciągam przed siebie rękę, dostrzegam ulgę na jego twarzy. Wsuwa mi na palec pierścionek, który okazuje się trochę za duży, ale dla mnie jest idealny. Naz wstaje powoli, a zaraz potem otacza mnie ramionami i wpija się w moje usta. - Teraz - mruczę, zarzucając mu ręce na szyję. - Chcę to zrobić teraz. - Chcesz? - pyta. Sunie ustami po linii szczęki, a później całuje to miejsce na szyi, które

wcześniej ugryzł. Przyciska się do mnie, jakby chciał mnie zmiażdżyć. Czuję, że jest twardy. - Chcesz tego, skarbie? - Och, tak, ale miałam na myśli ślub. Odsuwa się zaskoczony i unosi brwi. - Chcesz wziąć ślub... teraz? - Tak. Tej nocy. - Ale... - Cicho - zasłaniam mu usta dłonią i wybucham śmiechem. - Chciałeś, żebym wybrała sobie datę, prawda? No to wybrałam. Dzisiaj. Jest zaskoczony, ale się nie sprzeciwia. Uśmiecha się, całując mnie w usta. - Cokolwiek zechcesz, Karisso. Wszystko będzie twoje. Kilka godzin później stoimy w malutkiej kaplicy w hotelu MGM Grand. Nie ma żadnych gości, przyjaciół ani rodziny, tylko nieznajomi wynajęci na świadków i facet z licencją na udzielanie ślubów. Nie mam na sobie sukni ślubnej, a Naz nie założył garnituru. „Przysięgam zawsze cię kochać”, to nasza jedyna obietnica. Kiedy ogłaszają nas mężem i żoną, Naz bierze mnie w ramiona, przyciąga do siebie i całuje namiętnie. Odsuwam się zarumieniona, a on ciągnie mnie do wyjścia. - No chodź. Mamy małżeństwo do skonsumowania. - Ach, tak? - Owszem - mówi niskim, zachrypniętym głosem. - Zerżnę cię przed fontannami Bellagio. Tak, żeby cały świat mógł na to patrzeć.