Wzlot Persepolis - James S. A. Corey.pdf

SAVE OFFLINE

Tytuł oryginału: Persepolis Rising: Book 7 of the Expanse Copyright © 2017 by James S. A. Corey Copyright for the Polish translation © 2019 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Iwona Sośnicka Korekta: Elwira Wyszyńska Ilustracja na okładce: Dark Crayon Opracowanie graficzne okładki: Piotr Cieśliński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń Wydanie II ISBN 978-83-66409-72-9 Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228 134 743 www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Dressler Dublin sp. z o. o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 22 733 2519 www.dressler.com.pl Skład wersji elektronicznej: [email protected]

Spis treści Strona tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Cortazár Rozdział pierwszy Drummer Rozdział drugi Bobbie Rozdział trzeci Santiago Jilie Singh Rozdział czwarty Holden Rozdział piąty Drummer Rozdział szósty Holden Rozdział siódmy Bobbie Rozdział ósmy Singh Rozdział dziewiąty Bobbie Rozdział dziesiąty Drummer Rozdział jedenasty Bobbie Rozdział dwunasty Holden Rozdział trzynasty Drummer Rozdział czternasty Singh Rozdział piętnasty Bobbie Rozdział szesnasty Singh Rozdział siedemnasty Holden Rozdział osiemnasty Bobbie

Rozdział dziewiętnasty Drummer Rozdział dwudziesty Singh Rozdział dwudziesty pierwszy Holden Rozdział dwudziesty drugi Bobbie Rozdział dwudziesty trzeci Drummer Rozdział dwudziesty czwarty Singh Rozdział dwudziesty piąty Holden Rozdział dwudziesty szósty Bobbie Rozdział dwudziesty siódmy Drummer Rozdział dwudziesty ósmy Holden Rozdział dwudziesty dziewiąty Bobbie Rozdział trzydziesty Singh Rozdział trzydziesty pierwszy Drummer Rozdział trzydziesty drugi Holden Rozdział trzydziesty trzeci Bobbie Rozdział trzydziesty czwarty Drummer Rozdział trzydziesty piąty Singh Rozdział trzydziesty szósty Bobbie Rozdział trzydziesty siódmy Aleks Rozdział trzydziesty ósmy Singh Rozdział trzydziesty dziewiąty Amos Rozdział czterdziesty Naomi Rozdział czterdziesty pierwszy Singh Rozdział czterdziesty drugi Drummer

Rozdział czterdziesty trzeci Naomi Rozdział czterdziesty czwarty Bobbie Rozdział czterdziesty piąty Drummer Rozdział czterdziesty szósty Singh Rozdział czterdziesty siódmy Bobbie Rozdział czterdziesty ósmy Clarissa Rozdział czterdziesty dziewiąty Bobbie Rozdział pięćdziesiąty Singh Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Drummer Rozdział pięćdziesiąty drugi Naomi Epilog Duarte Podziękowania O autorze

Dla dr Shank. Nigdy tego nie ułatwiamy

Prolog Cortazár

Minęło prawie trzydzieści lat, od kiedy Paolo Cortazár przeleciał przez wrota Lakonii ze zbuntowaną flotą. Wystarczająco dużo czasu, by zbudować namiastkę cywilizacji, miasto, stworzyć kulturę. Wystarczająco dużo czasu, by mógł potwierdzić, że obcy inżynierowie zaprojektowali protomolekuły jako budowniczych mostów. Rozrzucili je pośród gwiazd jak nasiona, by wchłaniały napotkane życie organiczne i tworzyły pierścienie wrót do kieszonkowego wszechświata, ogniwa między światami. Do czasu ich śmierci powolna strefa z jej pierścieniami była centralnym punktem imperium, wykraczającym poza ramy ludzkiego pojmowania rzeczywistości. Teraz znowu tak będzie. Drobny mechanizm, który budował mosty wychodzące poza lokalność, zmienił wszystko dla całej ludzkości. Choć Paola w zasadzie nie obchodziła cała ludzkość. Dla niego fakt istnienia protomolekuły i udostępnianych przez nią technologii był wszechogarniający. Zmieniał nie tylko kształt otaczającego go wszechświata, lecz także wpłynął na jego życie osobiste i zawodowe. Na dziesięciolecia stał się jego jedyną obsesją. Podczas kłótni, która zakończyła ich związek, jego ostatni chłopak oskarżył go, że wręcz kocha protomolekułę. W zasadzie Paolo nie mógł temu zaprzeczyć. Minęło tyle czasu, od kiedy czuł coś zbliżonego do miłości względem innego człowieka, że stracił już kontekst do oceny tego, co można

zakwalifikować jako miłość. Studiowanie protomolekuły i niezliczonych, wywodzących się z niej działów wiedzy naukowej pochłaniało większość jego czasu i uwagi. Zrozumienie sposobów, w jakie oddziaływała na inne artefakty i technologie obcych, było zadaniem na pokolenia. Nie przepraszał za swoje zaangażowanie. Maleńka, cudowna drobina tak pełna ukrytych informacji była niczym nieustannie rozkwitający pączek. Była piękna w sposób, w jaki nie mogło być piękne nic innego. Jego kochanek nie potrafił tego zaakceptować i w końcu, patrząc na to z perspektywy czasu, rozpad ich związku był nieunikniony. Paolo tęsknił za nim w dość abstrakcyjny sposób. Tak jak mógłby tęsknić za parą wygodnych butów. Jego czas i uwagę pochłaniało tyle cudownych spraw. Na ekranie przed nim koronka węglowa rozrastała się i rozwijała w złożone, przeplatane wzory. We właściwych warunkach środowiskowych i odpowiednim ośrodku wzrostu protomolekuła domyślnie tworzyła właśnie takie struktury przestrzenne. Utworzony w ten sposób materiał był lżejszy niż taka sama objętość włókien węglowych i miał większą wytrzymałość na rozciąganie niż grafen. Komisja technologii Lakońskiej Rady Wojskowej poprosiła go o zbadanie możliwości wykorzystania materiału w pancerzach piechoty. Co było wyzwaniem inżynieryjnym ze względu na fakt, że siatka miała skłonność do trwałego wiązania się z ludzką skórą. Ale to w niczym nie ujmowało jej urody. Paolo zmodyfikował czułość wiązki elektronowej i nachylił się do monitora, przyglądając się, jak protomolekuła wychwytuje wolne atomy węgla i sprawnie wplata je w siatkę, jakby była dzieckiem skupionym na zabawie. – Doktorze Cortazár – zabrzmiał głos. Paolo odpowiedział burknięciem i machnięciem ręki znaczącym we wszystkich językach idź sobie, jestem zajęty. – Doktorze Cortazár – nie ustępował głos za plecami. Paolo oderwał wzrok od ekranu i odwrócił się. Zobaczył osobę o niezidentyfikowanej płci, bardzo jasnej cerze, ubraną

w fartuch laboratoryjny, trzymającą duży terminal ręczny. Spróbował przypomnieć sobie imię postaci. Caton? Canton? Cantor? Jakoś tak. Jeden z licznych techników laboratoryjnych. O ile Paolo pamiętał, nawet dość kompetentny, ale ośmielił mu się przeszkodzić, więc będzie musiał wyciągnąć konsekwencje. Nerwowy wyraz twarzy osoby imieniem Caton/Cantor/Canton sugerował, że zdaje sobie sprawę z tego faktu. – Dyrektor poprosił mnie o przypomnienie panu – wyjaśnił, zanim Paolo zdążył się odezwać – że ma pan zaplanowane spotkanie. Z – głos technika przycichł prawie do szeptu – nim. Z Nim. Technik nie miał (czy też nie miała) na myśli dyrektora. Był tylko jeden On. Paolo wyłączył ekran i upewnił się, że system monitorowania wszystko rejestruje, a potem wstał. – Tak, oczywiście – potwierdził. A potem, ponieważ ostatnio się starał, dodał: – Dziękuję. Cantor? – Caton – odpowiedział technik z widoczną ulgą. – Oczywiście. Przekaż dyrektorowi, że już idę. – Mam panu towarzyszyć, doktorze – wyjawił Caton, stukając w ekran terminala ręcznego, jakby był to element jakiejś listy. – Oczywiście. – Paolo zdjął z wieszaka przy drzwiach swój fartuch i wyszedł. Laboratorium bioinżynerii i nanoinformatyki Uniwersytetu Lakonii było największą placówką badawczą na planecie. Możliwe, że największą w całej przestrzeni zajmowanej przez ludzkość. Kampus uniwersytecki rozciągał się na powierzchni prawie czterdziestu hektarów na przedmieściach stolicy Lakonii, a jego laboratorium obejmowało prawie ćwierć tego terenu. Jak wszystko na planecie, było o rzędy wielkości większe niż było to potrzebne dla zajmujących je obecnie ludzi. Zbudowano je z myślą o przyszłości. Dla tych wszystkich, którzy przyjdą później. Paolo maszerował energicznie po żwirowej ścieżce, po drodze sprawdzając odczyty z ekranu na przedramieniu. Caton biegł za nim truchcikiem.

– Doktorze – odezwał się technik, wskazując w przeciwną stronę – przygotowałem dla pana wózek. Jest na parkingu C. – Przyprowadź go pod Stodołę. Muszę tam jeszcze coś zrobić. Caton wahał się chwilę, zawieszony między bezpośrednim rozkazem wydanym przez Paola a odpowiedzialnością bycia jego opiekunem. – Tak, doktorze – odpowiedział w końcu i pobiegł w przeciwną stronę. Idąc, Paolo przejrzał listę swoich zadań na dzisiaj, by się upewnić, że nie zapomniał o niczym, a potem zsunął rękaw w dół, zasłaniając monitor, i spojrzał w górę. Dzień był bardzo ładny. Nad jego głową rozciągało się jasnobłękitne niebo z nielicznymi kłębkami białych chmur. Dało się zobaczyć olbrzymią kratownicę orbitalnej platformy konstrukcyjnej, z mnóstwem długich ramion i pustej przestrzeni pomiędzy nimi, podobnej do unoszącego się w kosmosie gigantycznego oligonukleotydu. Łagodny wiatr niósł delikatną woń spalonego plastiku, związaną z uwalnianiem przez miejscowy odpowiednik grzybów tego, co uchodziło tu za zarodniki. Bryza pochylała długie łodygi psich gwizdków rosnących wzdłuż ścieżki. Trzymające się roślin świntuchy – zajmujące z grubsza tę samą niszę ekologiczną, co świerszcze, wykazujące nawet kilka podobieństw morfologicznych – syczały na niego, gdy za bardzo się do nich zbliżał. Nie miał pojęcia, dlaczego zielsko nazwano psimi gwizdkami. Według niego wyglądały bardziej jak bazie. Jeszcze mniej sensu miało nazywanie świntuchem odpowiednika owada, który wyglądał jak świerszcz o czterech kończynach. Wydawało się, że proces nadawania nazw miejscowej florze i faunie nie opiera się na żadnych podstawach naukowych. Ludzie po prostu przypisywali różne nazwy do poszczególnych rzeczy i w końcu wyrabiał się konsensus. Bardzo go to irytowało. Stodoła różniła się od pozostałych budynków laboratorium. Polecił, aby jej ściany wzniesiono z jednolitych płyt wytrzymałego pancerza, zespawanych hermetycznie pod kątem

dziewięćdziesięciu stopni, co nadawało jej wygląd ciemnej, metalicznej kostki o boku dwudziestu pięciu metrów. Przed jedynym wejściem do budynku stało na straży czterech żołnierzy w lekkich pancerzach i z bronią automatyczną. – Doktorze Cortazár – przywitał go jeden z nich, wyciągając rękę w uniwersalnym geście zatrzymaj się. Paolo wyciągnął spod koszuli identyfikator na smyczy i podał strażnikowi, który włożył go do czytnika. Następnie dotknął czujnikiem skóry na nadgarstku Paola. – Miły dzień – odezwał się uprzejmie strażnik, gdy urządzenie dokonywało porównania identyfikatora Paola z pomiarami fizycznymi oraz jego unikalnym zestawem białek. – Uroczy – zgodził się Paolo. Urządzenie dźwiękowo potwierdziło, że Paolo Cortazár faktycznie jest osobą z identyfiaktora: prezesem Uniwersytetu Lakonii i kierownikiem laboratorium badań egzobiologicznych. Strażnicy znali go, ale rytuał był ważny z wielu powodów. Drzwi się rozsunęły i wojskowi rozstąpili się na boki. – Miłego dnia, doktorze. – Wzajemnie – odpowiedział Paolo, wchodząc do śluzy bezpieczeństwa. Jedna ze ścian zasyczała, uderzając w niego powietrzem z dziesiątków dysz. Czujniki na przeciwległej ścianie szukały obecności materiałów wybuchowych i zakaźnych. A może nawet złych zamiarów. Po chwili syk ustał i otworzyły się wewnętrzne drzwi śluzy. Dopiero wtedy Paolo usłyszał jęki. Stodoła, nazywana tak przez wszystkich pomimo braku oficjalnej nazwy w jakiejkolwiek dokumentacji, nie bez powodu była budynkiem o drugich najlepszych zabezpieczeniach na Lakonii. Tu właśnie Paolo trzymał swoje mleczne stado. Nazwa narodziła się podczas wczesnej kłótni z jego byłym kochankiem. Miała to być obelga, ale okazała się zgrabną analogią. Wewnątrz Stodoły resztę swojej egzystencji przeżywali ludzie i zwierzęta, wszyscy celowo zakażeni protomolekułą. Gdy nanotechnologia obcych przejmowała ich komórki i zaczynała

się namnażać, personel Paola mógł spuszczać płyny z ich ciał i odfiltrowywać krytyczne cząstki z macierzy tkankowej. Po zużyciu ciał wszelkie pozostałe płyny można było spalić bez utraty czegoś cennego. Znajdowały się tu dwadzieścia cztery zagrody, ale obecnie zajętych było tylko siedem. Kiedyś, gdy zwiększy się liczba ludności, łatwiej będzie o obiekty laboratoryjne. Wielkie dzieła Lakonii opierały się na komunikacji z bazą technologiczną, którą pozostawiła po sobie dawno wymarła cywilizacja. Protomolekuły nie zaprojektowano jako uniwersalnego interfejsu sterowania, ale technologia obcych miała w sobie modułowość, która pozwalała jej funkcjonować w sposób często wystarczający do wymaganych zadań. Paolo odpowiadał za dostarczanie wymaganych aktywnych próbek. Między innymi za to. Po drodze do swojego biura, które znajdowało się na tyłach budynku, zatrzymał się na pomoście nad jedną z zagród. Wewnątrz ciasnej, ograniczonej metalowymi ścianami przestrzeni kręciło się sześć osób we wczesnych stadiach zakażenia. Wciąż znajdowali się w fazie pseudogorączki krwotocznej, którą technicy nazywali rzygaczami. Nie potrafili niczego poza poruszaniem się chwiejnym krokiem i okazjonalnymi atakami gwałtownych wymiotów. Protomolekuła tak właśnie pilnowała szybkiego rozprzestrzeniania się zakażenia. Po usunięciu ciał z tego miejsca każdy centymetr metalowych ścian i podłogi zostanie wypalony, by zniszczyć wszelkie pozostałości biologiczne. W dotychczasowej historii laboratorium doszło do tylko jednego niezamierzonego zakażenia i Paolo zamierzał dopilnować, by tak pozostało. Doktor Ochida, kierownik Stodoły i zastępca Paola, dostrzegł go z drugiej strony zagród i ruszył mu na powitanie. – Paolo – powiedział, klepiąc go w ramię w przyjacielskim powitaniu. – W samą porę. Przed godziną zakończyliśmy wyciąganie kultur komórek macierzystych i przygotowujemy zastrzyki.

– Znam tego człowieka – odezwał się Paolo, wskazując na zarośniętego, muskularnego mężczyznę w zagrodzie. – Hm? Ach. Tak, chyba był jednym ze strażników. W dokumentach przyjęcia widniała informacja o „zaniedbaniu obowiązków”. Może przyłapali go na spaniu na służbie? – Testowałeś ich? – zapytał Paolo. Tak naprawdę wcale nie obchodził go zarośnięty mężczyzna w zagrodzie i odpowiedź Ochidy całkowicie zaspokoiła jego ciekawość. Ochida potrzebował chwili na zorientowanie się, że wrócili do pierwotnego tematu. – Och, tak. Trzy razy przetestowałem próbki pod kątem czystości. Osobiście. – Idę stąd wprost do budynku rządowego – poinformował Paolo, obracając się, by spojrzeć Ochidzie w oczy. Jego asystent wiedział, o co pyta. – Rozumiem. Zastrzyki dokładnie spełniają zadane przez ciebie parametry. Obaj wiedzieli, kto zostanie umieszczony w Stodole, jeśli coś pójdzie nie tak. Byli cenni, ale też podlegali prawu. Wszyscy mu podlegali. To właśnie znaczyła Lakonia. – Doskonale – powiedział Paolo, posyłając Ochidzie nieszczery przyjazny uśmiech. – Wezmę je. Ochida machnął do kogoś w kącie pomieszczenia i techniczka podbiegła, niosąc srebrną metalową walizkę. Podała ją Paolowi, a potem się oddaliła. – Coś jeszcze? – zapytał Ochida. – Zaczynam widzieć pewien wzrost – przyznał Paolo, wskazując na ostrogę kostną wystającą z kręgosłupa kudłatego mężczyzny. – Tak – zgodził się Ochida. – Są prawie gotowi. *** Pracując z Winstonem Duartem, Paolo odkrył w nim wiele cech,

które wzbudzały jego podziw. Wysoki konsul był inteligentny, potrafił pojmować dogłębnie bardzo złożone tematy, a jednak decyzje podejmował starannie i po głębokich przemyśleniach. Duarte cenił rady innych, ale po zebraniu informacji był stanowczy i zdecydowany. Potrafił być charyzmatyczny i ciepły, a przy tym nie sprawiał wrażenia fałszywego czy nieszczerego. Jednak Paolo przede wszystkim szanował jego całkowity brak pretensjonalności. Wielu mniejszych ludzi, mając władzę absolutnego dyktatora wojskowego całej planety, otoczyłoby się pompą i wyszukanymi pałacami. Duarte zamiast tego zbudował Budynek Rządowy Lakonii. Była to olbrzymia kamienna budowla, wznosząca się nad stolicą, a jednocześnie, mimo monumentalnych rozmiarów, sprawiająca wrażenie ciepłej, nie zastraszającej. Jakby cała jej solidność i rozmiary miały po prostu pomieścić ważne prace i rozwiązania istotnych problemów, a nie nadawać wielkość jej rezydentom. Caton i Paolo jechali małym wózkiem szeroką ulicą prowadzącą do głównego wejścia budynku. Poza nimi nie było tu innych osób i pojazdów. Ulica kończyła się kamienną ścianą, wąską bramą i budką strażniczą. Paolo wysiadł z wózka, biorąc ze sobą metalową walizkę. – Nie musisz na mnie czekać – zwrócił się do Catona. Technik nie odezwał się od czasu zabrania go sprzed Stodoły i wydawał się zadowolony ze zwolnienia. – Tak, doktorze. Proszę zadzwonić, jeśli... Ale Paolo już się oddalał. Idąc, usłyszał elektryczny jęk pojazdu. Wąska brama otworzyła się przed nim i dwóch żołnierzy opuściło swoje stanowiska, bez słowa podążając po jego bokach. Ci nie byli w lekkich pancerzach jak wartownicy stojący na straży na uniwersytecie. Mieli na sobie zwiększające siłę pancerze wspomagane, zbudowane z kompozytowych płyt, z zamontowanymi różnymi rodzajami uzbrojenia. Skafandry miały granatowy kolor flagi Lakonii, a ozdobiono je identycznymi parami stylizowanych skrzydeł. Sądził, że mają symbolizować feniksa, ale równie dobrze mógł to być jakiś

drapieżnik. Przyjemny kolor sprawiał, że pokryte nim zabójcze maszyny zdawały się nie na miejscu. Ich kroki na kamiennym dziedzińcu i delikatny szum silników pancerzy wspomaganych były jedynymi dźwiękami towarzyszącymi mu w drodze do drzwi Budynku Rządowego. Przy wejściu strażnicy zatrzymali go, a potem rozstąpili się na boki. Paolo wyobrażał sobie, że czuje dotyk promieni rentgenowskich i fal milimetrowych odbijających się od jego skanowanego od stóp do głów ciała. – Wysoki konsul czeka na pana w skrzydle medycznym – odezwał się jeden z nich po dłuższej chwili, a potem odwrócili się i wszyscy odmaszerowali. *** – Technicznie rzecz biorąc, tak. Sny ustały – przyznał Duarte, gdy Paolo wprowadzał w żyłę na jego przedramieniu igłę wenflonu. Z doświadczenia wiedział, że Duarte odwraca własną uwagę, by nie patrzeć w dół, na wbijane igły. Urocze było to, że najpotężniejszy człowiek we wszechświecie wciąż czuł się trochę nieswojo, gdy chodziło o igły. – Doprawdy? – zapytał Paolo. Pytanie wcale nie było niedbałe. Działania niepożądane niezwykle eksperymentalnych zabiegów, które przechodził Duarte, były czymś, co wymagało uważnego śledzenia. – Jak dawno temu? Duarte westchnął i zamknął oczy. Albo zaczynały działać podawane dożylnie środki znieczulające, albo próbował przypomnieć sobie dokładną datę. A może i to, i to. – Ostatni zdarzył się jedenaście dni temu. – Jest pan pewien? – Tak – potwierdził Duarte z uśmiechem, nie otwierając oczu. – Jestem pewien. Właśnie wtedy ostatni raz spałem. Paolo prawie puścił wężyk linii kroplówki, który podłączał do wenflonu. – Nie spał pan od jedenastu dni?

Duarte w końcu otworzył oczy. – W ogóle nie czułem zmęczenia. Wręcz przeciwnie. Każdego dnia mam więcej energii i czuję się zdrowszy niż dzień wcześniej. Jestem pewien, że to skutek uboczny procedur. Paolo przytaknął, choć czegoś takiego się nie spodziewał. Poczuł w brzuchu bolesny skurcz niepokoju. Skoro występowały tak ekstremalne skutki uboczne, to co jeszcze ich czekało? Prosił Duartego, by zaczekał na zebranie większej liczby danych, ale ten domagał się dalszych postępów, więc jak mógł mu odmówić? – Widzę ten wyraz twojej twarzy, stary przyjacielu – powiedział Duarte, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Nie musisz się martwić. Sam uważnie to monitoruję. Gdyby coś wyglądało podejrzanie, wezwałbym cię tydzień temu. Ale czuję się fantastycznie, nie dochodzi do nagromadzenia toksyn zmęczenia i badanie krwi twierdzi, że nie rozwija się psychoza. A dzięki temu wszystkiemu mam teraz codziennie osiem dodatkowych godzin na pracę. Nie mógłbym być szczęśliwszy. – Oczywiście – odpowiedział Paolo. Zakończył podpinanie worka kroplówki z porcją zmodyfikowanych przez protomolekułę ludzkich komórek macierzystych. Duarte sapnął cicho, gdy do jego żyły dotarł chłodny płyn. – Ale proszę pamiętać o przesyłaniu mi tego typu informacji, nawet jeśli będzie się wydawać, że nie stanowią problemu. Modele zwierzęce nigdy nie są doskonałe, a jest pan pierwszą osobą, która przechodzi tę procedurę. Śledzenie skutków jest niezwykle ważne dla... – Obiecuję – wszedł mu w słowo Duarte. – Jestem całkowicie pewien, że twoje laboratorium działa dokładnie tak, jak powinno. Ale dopilnuję, żeby mój osobisty lekarz przesyłał ci wszystkie codzienne notatki. – Dziękuję, wysoki konsulu – odpowiedział Paolo. – Pobiorę też krew i dam ją do analizy moim pracownikom. Tak na wszelki wypadek. – Czego tylko potrzebujesz – zgodził się Duarte. – Ale jak długo jesteśmy sami, proszę, nie tytułuj mnie „wysokim konsulem”. Wystarczy Winston. – Głos Duartego zrobił się niewyraźny

i Paolo nie miał już wątpliwości, że zaczynają działać środki uspokajające. – Chcę, żebyśmy wszyscy pracowali razem. – Współpracujemy. Ale ciało potrzebuje mózgu. Przewodnictwa, prawda? – odpowiedział Paolo. Odczekał na opróżnienie worka kroplówki, użył wenflonu do pobrania małej próbki krwi Duartego, umieścił ją w metalowej walizce i cicho zajął się skanowaniem całego ciała. Procedura zaczęła prowadzić do pojawienia się w ciele Duartego niewielkiej liczby nowych narządów zaprojektowanych przez najlepszych fizjologów eksperymentalnych na planecie i zaimplementowanych z wykorzystaniem lekcji zdobytych przez studiowanie niekończącego się rozkwitu protomolekuły. Jednak wciąż było tak wiele rzeczy, które mogły się nie udać, a śledzenie postępów zmian u Duartego było najważniejszym aspektem pracy Paola. Pomimo ciepła wysokiego konsula i okazywanej przez niego szczerej przyjaźni, gdyby przywódcy Lakonii coś się stało, bardzo szybko doszłoby do jego egzekucji. Powiązanie bezpieczeństwa Paola z własnym było sposobem Duartego na zagwarantowanie sobie pełnego zaangażowania naukowca. Obaj to rozumieli i nie kryła się za tym żadna zła wola. Śmierć Paola nie byłaby tak do końca karą, lecz po prostu wyraźnym środkiem zniechęcającym do dopuszczenia do zgonu pacjenta. W zakresie relacji międzyludzkich ta była zapewne najbardziej szczera, w jaką Paolo kiedykolwiek był zaangażowany. – Zdajesz sobie sprawę, Winston, że to będzie bardzo długi proces. Mogą pojawić się zaburzenia na tyle drobne, że nie ujawnią się przez całe lata. Dziesięciolecia. – Stulecia – dopowiedział, przytakując. – Proces nie jest doskonały, wiem. Ale robimy, co musimy. I nie, stary przyjacielu. Przykro mi, ale nie zmieniłem zdania. Paolo zaczął się zastanawiać, czy zdolność czytania w myślach była kolejnym nieoczekiwanym skutkiem ubocznym procedury. Gdyby tak... cóż, byłoby ciekawie. – Nie sugerowałem, że...

– Że ty też powinieneś się poddać procedurze? – zapytał Duarte. – Oczywiście, że tego właśnie chciałeś. I powinieneś to zasugerować. Zaprezentuj swoje najlepsze argumenty. Nie sądzę, żebym dał się przekonać, ale bardzo bym się ucieszył, gdyby ci się to udało. Paolo popatrzył na swoje dłonie, unikając spojrzenia Duartego. Wyzwanie byłoby dla niego dużo łatwiejsze. Melancholia w głosie mężczyzny była niepokojąca w sposób, którego nie potrafił zrozumieć. – Wiesz, co jest ironiczne? – rzucił Duarte. – Zawsze odrzucałem koncepcję wielkich ludzi. Wiarę, że ludzka historia kształtowana jest przez pojedyncze osoby, a nie przez szerokie siły społeczne. To romantyczna wizja, ale... – Niedbale machnął ręką, jakby mieszał mgłę. – Trendy demograficzne. Cykle ekonomiczne. Postęp technologiczny. To wszystko czynniki predykcyjne, prognozy dużo potężniejsze od możliwości jakiejkolwiek pojedynczej osoby. A jednak, proszę, oto ja. Wiesz, zabrałbym cię ze sobą, gdybym tylko mógł. Ale ten wybór nie należy do mnie, tylko do historii. – Historia powinna to przemyśleć – skomentował Paolo. Duarte się zaśmiał. – Różnica między zero i jeden to coś na granicy cudu, ale tego cudu nie da się powielić. Jeśli zrobi się z tego dwa, trzy albo setkę, powstanie po prostu kolejna oligarchia. Trwały czynnik nierówności, prowadzący do wojen, które właśnie próbujemy wyeliminować. Paolo wydał z siebie cichy dźwięk, który można było uznać za zgodę. – Najlepszymi władcami w dziejach byli królowie i cesarze – powiedział Duarte. – Byli też najgorszymi. Król-filozof może osiągnąć za swego życia bardzo wiele, ale wszystko to może zaprzepaścić jego wnuk. Duarte sapnął, gdy Paolo wyciągał mu z ręki wenflon. Nie musiał zakrywać rany opatrunkiem, otwór zasklepił się, zanim zdążyła z niego wypłynąć choćby kropla krwi. Nie powstał nawet strupek.

– Jeśli chcesz stworzyć trwały, stabilny porządek społeczny – stwierdził Duarte – nieśmiertelny może być tylko jeden człowiek.

Rozdział pierwszy Drummer

Pierścień mieszkalny stacji transferowej w punkcie Lagrange’a 5 miał średnicę trzykrotnie większą od tego, w którym Drummer mieszkała na Tycho pół życia temu. STL-5 mieściła biura w liczbie równoważnej małemu miastu i wszystkie miały takie same ściany ze sztucznego marmuru i łagodne oświetlenie pełnozakresowe jak w kwaterze, którą jej przydzielono, takie same łóżka z prycz przeciążeniowych i prysznice. W powietrzu nieustannie unosiła się woń związków terpenu, jakby stacja była największą chryzantemą wszechświata. Kopuła w centrum stacji mieściła stanowiska dokowe dla statków i magazyny tak liczne i przestronne, że zapełnienie ich pozostawiłoby Ziemię pustą jak wyciśnięta bańka. Wszystkie te stanowiska i magazyny stały na razie puste, ale od jutra to się zmieni. STL-5 zostanie uruchomiona i nawet pomimo całego zmęczenia i irytacji, jaką wywoływał w Drummer fakt, że została ściągnięta przez pół Układu na coś, co w gruncie rzeczy sprowadzało się do ceremonii przecięcia wstęgi, czuła też podniecenie. Po trzech dziesięcioleciach zmagań Matka Ziemia znowu przyjmowała gości. Planeta jarzyła się na ekranie, ze zwojami białych chmur i przebłyskami wciąż zielonkawych mórz w dole. Przez tarczę chmur powoli przesuwała się linia pomiędzy oświetloną i nieoświetloną częścią planety, ciągnąc za sobą koc ciemności

i świateł miast. Wokół niej unosiły się statki floty Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej, kropki ciemności pływające w oceanie powietrza. Drummer nigdy nie zleciała w dół tej studni, a teraz, zgodnie z warunkami porozumienia podpisanego przez nią w imieniu Związku, nigdy już tego nie zrobi. I dobrze. I bez tego czasem miała problemy z kolanami. Choć w zakresie obiektów do podziwiania trudno było znaleźć coś ładniejszego od Ziemi. Ludzkość zrobiła, co mogła, żeby solidnie dokopać temu powoli kręcącemu się jajku. Przeludnienie, nadmierna eksploatacja zasobów, zaburzenie równowagi oceanicznej i atmosferycznej, a potem trzy uderzenia meteorów, z których każde doprowadziłoby do wyginięcia dinozaurów. A jednak wciąż tu była, jak żołnierka. Pełna blizn, złamań, zniekształcona, odbudowana i przerobiona. Podobno czas powinien leczyć wszystkie rany. Dla Drummer był to po prostu ładny sposób powiedzenia, że jeśli poczeka dość długo, każda ze spraw, które były dla niej naprawdę istotne, przestanie mieć znaczenie. A przynajmniej nie tak, jak sobie je wyobrażała. Czas plus doświadczenie marsjańskiego projektu terraformacji, pozbawionego teraz pierwotnego znaczenia, bezwzględnej administracji sektora politycznego Ziemi oraz olbrzymi rynek ponad tysiąca trzystu planet złaknionych biologicznych substratów potrzebnych do hodowania żywności, która nadawałaby się do jedzenia, powoli i niepewnie postawiły Ziemię z powrotem na nogi. Jej system zadźwięczał cicho, emitując sygnał podobny do dźwięku łamania bambusa. Chwilę później jak nieunikniony łyk whisky rozległ się głos jej sekretarza. – Pani prezes? – Daj mi chwilę, Vaughn – rzuciła. – Tak, proszę pani. Ale sekretarz generalny Li chciałby porozmawiać z panią przed uroczystością. – Koalicja Ziemsko-Marsjańska może poczekać, aż skończymy z koktajlami. Nie otworzę tej stacji, stając na baczność do każdego odchrząknięcia KZM. To stworzyłoby niewłaściwy

precedens. – Rozumiem. Załatwię to. System wyemitował kolejne drewniane pyknięcie, które oznaczało, że odzyskała prywatność. Rozparła się w fotelu i popatrzyła na zdjęcia zawieszone na ścianie za jej biurkiem. Wszyscy poprzedni prezesi Związku Transportowego przed nią: Michio Pa, potem Tjon, Walker, Sanjrani i jej własna, poważna twarz patrząca na nią z końca rzędu portretów. Tak bardzo nie lubiła tego zdjęcia. Wyglądała na nim, jakby właśnie zjadła coś kwaśnego. Jego pierwsza wersja z kolei przypominała fotkę z forum dla singli. Na tym przynajmniej miała trochę godności. Dla większości członków Związku Transportowego to zdjęcie było jedynym kontaktem z nią. Tysiąc trzysta światów, a w ciągu dziesięciolecia większość, jeśli nie wszystkie, będzie miała swoje wersje STL-5. Stacje transferowe, wyznaczające granice bańki, gdzie kończyła się sfera kontroli planety i zaczynała władza Związku. Wszystko, czego kolonie potrzebowały z pierwszego domu ludzkości lub od siebie nawzajem, wędrowało w górę studni grawitacyjnej. To był problem wewnętrznych. Przewożenie towaru z jednego układu do innego było zadaniem Pasa. Stare terminy. Wewnętrzni. Pasiarze. Utrzymały się, ponieważ język taki już był, nawet gdy zmieniały się realia jego stosowania. Koalicja Ziemsko-Marsjańska była kiedyś centrum ludzkości, najbardziej wewnętrznymi wewnętrzniakami. Teraz stanowiła ważną szprychę koła, którego piastą była stacja Medyna, gdzie znajdowała się dziwna kula obcych, wisząca pośrodku nieprzestrzeni łączącej wszystkie pierścienie wrót. Gdzie mieściła się jej cywilna kwatera w chwilach, gdy nie odwiedzała próżniowych miast. Gdzie był Saba, jeśli nie leciał statkiem wraz z nią. Stacja Medyna była jej domem. Tylko że nawet dla niej czarno-błękitny dysk Ziemi na ekranie także był domem. Może zawsze będzie to prawdą. Były już dzieci dość duże, by głosować, które nigdy nie doświadczyły sytuacji, gdy ma się tylko jedno słońce. Nie wiedziała, czym dla nich była Ziemia, Mars lub Sol. Może ta atawistyczna melancholia

odczuwana tuż pod mostkiem zaniknie wraz z jej pokoleniem, a może po prostu była zmęczona, marudna i potrzebowała snu. Znowu usłyszała dźwięk łamanego bambusa. – Proszę pani? – Już idę. – Tak, proszę pani. Ale dostaliśmy priorytetową wiadomość od kontroli ruchu na Medynie. Drummer nachyliła się do ekranu, kładąc dłonie płasko na chłodnym blacie biurka. Cholera. Cholera, cholera, cholera. – Straciliśmy kolejny? – Nie, proszę pani. Żadnych straconych statków. Poczuła lekkie rozluźnienie niepokoju. Ale nie ustąpił do końca. – Co w takim razie? – Zgłosili nieplanowany przelot. Frachtowiec, ale bez transpondera. – Poważnie? – rzuciła. – Myśleli, że ich nie zauważymy? – Nie mogę skomentować – odpowiedział Vaughn. Wywołała kanał administracyjny z Medyny. Mogła tam dostać wszystko ze swojej krainy – dane kontroli ruchu, środowiska, informacje o mocy oraz odczyty czujników z dowolnego wycinka widma elektromagnetycznego. Z drugiej strony opóźnienie światła oznaczało, że wszystkie te dane miały ponad cztery godziny, a każdy wydany przez nią rozkaz dotrze jakieś osiem, osiem i pół godziny po tym, jak pojawi się prośba o instrukcje. Potężna inteligencja obcych, która stworzyła pierścienie wrót i olbrzymie ruiny w układach poza nimi, znalazła sposoby na manipulowanie odległością, ale prędkość światła wciąż stanowiła nieprzekraczalne ograniczenie i wyglądało na to, że zostanie tak już na zawsze. Przewinęła rejestry, znalazła właściwy kawałek i odtworzyła go. – Tu Medyna. Confermé. – Zwykły spokój kontroli ruchu. W odpowiadającym głosie słyszała trochę interferencji. Artefakt wrót. – Tu frachtowiec Ostre lądowanie z Castilii, Medina. Przesyłam

nasz status. Otworzyło się nowe okienko. Status statku jako lekkiego frachtowca. Marsjański projekt. Stary, ale wciąż całkiem w porządku. Kontrola ruchu potrzebowała kilku sekund na odpowiedź. – Visé bien, Ostre lądowanie. Masz pozwolenie na przejście. Kod kontroli to... Kurwa! Przerwij, Ostre lądowanie! Nie przechodź! Nagły skok na krzywej bezpieczeństwa i status alarmu świecący na czerwono. Na panelu sterowania Medyny pojawiła się nowa sygnatura silnika, ze smugą wylotową mknącą przez bezgwiezdną czerń powolnej strefy. Dokonało się. Wszystko to zdarzyło się godziny temu, ale Drummer i tak poczuła, jak przyśpiesza jej tętno. Kontrola ruchu wrzeszczała do nowego statku z poleceniem identyfikacji, aktywując jednocześnie stanowiska dział szynowych. Jeśli wystrzelili, wszyscy na statku lecącym bez pozwolenia już nie żyli. Krzywa bezpieczeństwa opadła, zakłócenie wywołane masą i energią przelatującą przez pierścień gasło, aż zeszło poniżej progu. Intruz wykonał zwrot i lecąc z dużym ciągiem, przemknął przez inne wrota, ucieczką znowu podnosząc wartości krzywej. Kontrola ruchu klęła w kilku językach, wysyłając polecenia zatrzymania do trzech przylatujących statków. Ostre lądowanie się nie odzywało, ale strumień danych z ich systemu pokazywał boleśnie ostry ciąg, którym odrywali się w bok, schodząc z kursu na wrota Castilii. Opadła na oparcie fotela, czując powrót spokoju. Zuchwały dupek przeleciał z Freehold i skierował się na Auberon. No oczywiście. Resztkowe promieniowanie z wrót Auberonu zdradzało, że statek zdołał dotrzeć na drugą stronę. Choć leciał bardzo blisko granic krzywej bezpieczeństwa, nie przepadł. Z drugiej strony, gdyby Dzikie lądowanie przeszedł zgodnie z planem, jeden z tych statków lub oba zniknęłyby w objęciach tego, co połykało statki przy nieudanych przejściach.

Na krótką metę oznaczało to przesunięcie Dzikiego lądowania na później. Trzeba będzie wprowadzić całe mnóstwo wymaganych modyfikacji. Pewnie kilkanaście jednostek zostanie zmuszonych do zmiany ciągu i skoordynowania nowych czasów przejść. Co nie było groźne, ale upierdliwe. I nie było dobrym precedensem. – Mam odpowiedzieć – zapytał Vaughn – czy woli pani załatwić tę sprawę osobiście? Bardzo dobre pytanie. Ustalanie zasad działało jak przekładnia z blokadą. Jeśli pociągnie za spust, jeśli rozkaże zniszczyć następny statek, który przeleci bez upoważnienia, nie będzie to coś, z czego zdoła się później wycofać. Ktoś dużo lepszy od niej w tę grę nauczył ją zachowywać bardzo dużą ostrożność przy robieniu czegoś, na czego zrobienie nie była gotowa za każdym razem od tej pory. Ale, Chryste, jak ją kusiło. – Niech Medyna zarejestruje przelot i doda pełny koszt do rachunków Freehold i Auberon, razem z karami za spowodowane przez nich opóźnienia – poleciła. – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn. – Coś jeszcze? Tak, pomyślała, ale jeszcze nie wiem co. *** Salę konferencyjną zaprojektowano z myślą o tej chwili. Sklepiony sufit wyglądał dostojnie jak katedra. Sekretarz generalny Li z Ziemi stał na swoim podium, prezentując poważne, lecz zadowolone oblicze kamerom kilkunastu starannie dobranych kanałów informacyjnych. Drummer próbowała robić to samo. – Prezes Drummer! – zawołał jeden z dziennikarzy, unosząc dłoń dla zwrócenia uwagi tak samo, jak ludzie zapewne robili to jeszcze na forach w Rzymie. Ekran podium podpowiedział, że to Carlisle Hayyam z Ceres Munhwa Ilbo. Równocześnie jej uwagę próbowało zwrócić kilkanaście innych rąk.

– Hayyam? – powiedziała z uśmiechem, a pozostali przycichli. Prawdę mówiąc, lubiła tę część. Lubiła przywoływać te dawno zapomniane emocje związane z występowaniem na scenie i było to jedno z nielicznych miejsc, gdzie czuła się, jakby faktycznie panowała nad sytuacją. Większość jej pracy kojarzyła się jej raczej z próbami wepchnięcia z powrotem powietrza do nieszczelnego balonu. – Co może pani odpowiedzieć na wyrażone przez Martina Karczeka wątpliwości dotyczące stacji transferowej? – Najpierw musiałabym je poznać – odpowiedziała. – Mój dzień ma ograniczoną liczbę godzin. Dziennikarze zaśmiali się i usłyszała ich złośliwą satysfakcję. Tak, otwierali pierwszą darowaną stację. Owszem, Ziemia miała się właśnie podnosić z dziesięcioleci kryzysu środowiskowego, aby zwiększyć aktywny handel z koloniami. A tak naprawdę wszyscy chcieli tylko, żeby paru polityków zaczęło się wadzić. Ale to nie szkodzi. Jak długo będą się zajmować drobiazgami, mogła pracować nad poważnymi sprawami. Sekretarz generalny Li, mężczyzna o szerokiej twarzy, z bujnymi wąsami i spracowanymi dłońmi robotnika, odchrząknął. – Jeśli pani pozwoli – odezwał się. – Zawsze będą ludzie obawiający się zmian. I to dobrze. Zmiany należy obserwować, moderować i kwestionować. Jednak to konserwatywne podejście nie powinno hamować postępu ani blokować nadziei. Ziemia to pierwszy i najprawdziwszy dom ludzkości. Gleba, z której wszyscy wyrośliśmy, niezależnie od tego, w jakim układzie teraz mieszkamy. Ziemia zawsze, zawsze będzie kluczowa dla większego projektu, jakim jest ludzkość we wszechświecie. Dobra mina do złej gry. Ziemia świętowała olbrzymi kamień milowy swojej historii, a dla niej była to może trzecia na liście ważności rzecz w jej kalendarzu na dzisiaj. Ale jak powiedzieć planecie, że historia ją porzuciła? Lepiej przytakiwać i uśmiechać się, ciesząc się chwilą i szampanem. Kiedy będzie po wszystkim, wróci do pracy.

Przeszli przez wszystkie spodziewane pytania: czy renegocjacje umów celnych będą nadzorowane przez Drummer czy byłego prezesa Sanjraniego, czy Związek Transportowy pozostanie neutralny w nadchodzących wyborach na Nowej Katalonii, czy rozmowy dotyczące statusu Ganimedesa będą prowadzone na Lunie czy Medynie. Pojawiło się nawet jedno pytanie o martwe układy – Charona, Adro i Narakę – gdzie pierścienie wrót prowadziły do czegoś znacznie dziwniejszego niż układy planetarne w ekostrefie gwiazd. Sekretarz generalny Li zbył to pytanie, co jej nie przeszkadzało. Martwe układy wzbudzały w niej dreszcze. Po zakończeniu sesji pytań i odpowiedzi Drummer pozowała do mnóstwa zdjęć z sekretarzem generalnym, przedstawicielami najwyższych władz stacji i celebrytami z planet – ciemnoskórą kobietą w błękitnym sari, bladym mężczyzną w garniturze, parą komicznie identycznych mężczyzn w złotych smokingach. Jakiejś jej części to też sprawiało przyjemność. Podejrzewała, że satysfakcja, jaką odczuwała, obserwując Ziemian walczących o pamiątki ze spotkania z szefową Pasiarzy, nie świadczyła o niej dobrze w jakiś niesprecyzowany, duchowy sposób. Dorastała w świecie, w którym ludzie jej pokroju nie byli traktowani poważnie, ale przeżyła dość długo, by koło fortuny wyniosło ją powyżej ziemskiego nieba. Wszyscy chcieli się przyjaźnić z Pasem teraz, gdy termin ten oznaczał coś więcej niż chmarę na wpół wyeksploatowanych kawałków kosmicznego śmiecia między Marsem a Jowiszem. Dla dzisiaj urodzonych dzieci Pas był czymś, co łączyło całą ludzkość. Dryf semantyczny i zmiana polityczna. Ale jeśli najgorsze, co z tego wynikało, to jej złośliwa satysfakcja, mogła z tym żyć. Vaughn czekał w małym przedpokoju. Miał twarz pobrużdżoną w sposób, którego nie powstydziłoby się małe pasmo górskie, ale w jego przypadku wcale nie wyglądało to źle. Jego garnitur uszyto w stylu przywodzącym na myśl skafandry próżniowe. Elementy opresji przekształcone w modę. Czas leczył wszystkie rany, choć nie tyle zmazywał blizny, co je ozdabiał. – Ma pani godzinę do rozpoczęcia przyjęcia, proszę pani –

powiedział, gdy Drummer usiadła na kanapie i rozmasowała sobie stopy. – Zrozumiano. – Mogę coś pani zaoferować? – Szyfrowaną wiązkę kierunkową i prywatność. – Tak jest, proszę pani – potwierdził bez chwili wahania. Kiedy zasunęły się za nim drzwi, włączyła kamerę systemu i ustawiła się odpowiednio. Plan, który narodził się w jej głowie podczas uroczystości, nabrał konkretnych kształtów. Miała wszystkie elementy potrzebne do jego realizacji, im szybciej to załatwi, tym lepiej. Kara sprawdzała się najlepiej, gdy następowała szybko po przewinieniu, a przynajmniej zawsze tak jej powtarzano. Z drugiej strony danie przestępcy czasu na zakosztowanie żalu też miało swoje zalety. Najlepsze było to, że mogła zrobić obie te rzeczy naraz. Dotknęła przycisku nagrywania. – Kapitanie Holden – odezwała się. – Przesyłam panu dane dotyczące nieautoryzowanego przejścia z Freehold do Auberon, do którego doszło w dniu dzisiejszym. Udzielam panu także dostępu do akt wywiadu dotyczących systemu Freehold. Nie ma tego wiele. Jedna zamieszkała planeta, nieco mniejsza od Marsa, i druga, którą da się eksploatować, jeśli górnikom nie przeszkadza trochę za dużo azotu i cyjanku w powietrzu. Gubernator Freehold nazywa się... Sprawdziła dokumenty i parsknęła śmiechem podbitym pogardą. – Payne Houston. Zakładam, że to jego wybór, a nie imię nadane mu przez mamusię. Niezależnie od tego, wysyłam pana w ramach mandatu wykonawczego, żeby mógł pan ruszyć natychmiast. Pogonię Emily Santos-Bacę i komitet bezpieczeństwa, żeby nad tym przysiedli, zanim pan tam doleci, więc wszystko będzie gotowe. Pańską oficjalną misją jest przekazanie wiadomości, że wielokrotne naruszenia wytycznych Związku Transportowego wymusiły zastosowanie działań karnych i zakazuję wszelkiego ruchu z i do Freehold przez trzy lata. Jeśli spyta, czy chodzi o lata ziemskie, odpowiedź

brzmi tak. Na pewno poruszy tę kwestię, bo to właśnie tego typu dureń. Pańskie nieoficjalne zadanie to... nie śpieszyć się. Chcę, żeby Freehold i wszystkie podobne mu układy widziały okręt bojowy pełznący w ich stronę tygodniami i nie wiedziały, co zrobi, kiedy już doleci. Mój personel przygotuje standardową umowę. Jeśli nie może pan przyjąć zlecenia, proszę dać mi znać najszybciej, jak to możliwe, w przeciwnym wypadku polecę wpisanie pana do kolejki do tankowania i przejścia przez wrota w ciągu najbliższych piętnastu godzin. Przejrzała wiadomość, a potem wysłała ją wraz z kopią dla Ahmeda McCahilla, przewodniczącego komitetu do spraw bezpieczeństwa. Zostało jeszcze wysłanie polecenia przesunięcia Rosynanta na początek kolejki uzupełnienia zaopatrzenia i upoważnienia do przejścia przez wrota. Chwilę później do jej drzwi dyskretnie zapukał Vaughn. Uznał jej burknięcie za zgodę na wejście, czym faktycznie było. – Sekretarz generalny Li pyta, czy jest pani niedysponowana – poinformował. – Zaczyna się niepokoić. Spojrzała na zegar. Jej godzinna przerwa skończyła się dwadzieścia minut temu. – Powiedz mu, że już idę – poleciła. – I czy mam się w co przebrać? – W szafie, proszę pani – wyjaśnił Vaughn, ponownie znikając za drzwiami cicho jak duch. Drummer szybko się przebrała, zrzucając formalny żakiet i spodnie na rzecz bluzki z bambusowego jedwabiu oraz samodopasowującej się spódnicy z wplecioną we włókna siecią neuronową o inteligencji na poziomie owada – w sam raz, by dopilnować właściwego ułożenia. Z pewną satysfakcją obejrzała się w lustrze. Żałowała tylko, że nie ma do towarzystwa Saby, ale pewnie rzucałby zbyt wieloma żartami o kochanku królowej. Wyłączyła lustro, które przełączyło się na domyślny obraz Ziemi. Na połowie planety panowała teraz noc, prezentując półksiężyc bieli i błękitu. Pasiarze próbowali zniszczyć Ziemię,

a jednak wciąż się kręciła. Próbowali spalić statki planet wewnętrznych, a jednak widziała flotę KZM, odbudowaną z niedobitków i wciąż latającą. Z drugiej strony, Ziemia próbowała przez pokolenia dławić Pasiarzy swoim butem, a oto Drummer. Czas uczynił z nich sojuszników w wielkiej ekspansji cywilizacji do gwiazd. Przynajmniej do czasu, aż zmieni się coś innego.

Rozdział drugi Bobbie

Mieli już za sobą przejście z powolnej strefy, a od Freehold wciąż dzieliły ich tygodnie, ale lądowanie atmosferyczne w statku tak starym jak Rosynant nie było czymś równie łatwym jak kiedyś. Wiek ujawniał się na nieoczekiwane sposoby. Dochodziło do awarii systemów, które do tej pory zawsze działały. Na coś takiego przygotowywali się, na ile tylko się dało. Bobbie zmrużyła oczy, przyglądając się panelowi ściennemu na pokładzie warsztatu i obserwowała przewijanie długiej listy danych, zakończonej zapewnieniem statku, że zdoła poradzić sobie z przynajmniej jeszcze jednym lądowaniem bez spalenia się. – Wszystko świeci się na zielono, jeśli chodzi o atmosferyczne silniki hamujące – poinformowała Bobbie. – Hm? – odpowiedział jej senny głos Aleksa. – Śpisz tam? To twoja cholerna lista przygotowań do lądowania, a ja tu na dole odwalam całą czarną robotę. Mógłbyś chociaż udawać zainteresowanie. – Jasne, nie śpię – odpowiedział pilot. – Po prostu mam własną listę rzeczy do zrobienia. – Usłyszała jego uśmiech. Zamknęła ekran diagnostyczny. Weryfikacja statusu silników była ostatnią pozycją na jej liście zadań. Zresztą poza założeniem skafandra i wyjściem na zewnątrz, by obejrzeć dysze, nie mogła zrobić już nic więcej.

– Zrobię tu trochę porządków, a potem wrócę na górę – rzuciła. – Mhm. Bobbie odłożyła na miejsce swoje narzędzia i użyła łagodnego rozpuszczalnika do starcia rozlanego przez nią smaru. Pachniał słodko i intensywnie, jak coś, co gotowała, gdy mieszkała jeszcze samotnie na Marsie. Niepokój sprawiał, że usiłowała przygotować się do misji nawet, gdy była już gotowa. W dawnych czasach zajmowała się w takiej sytuacji czyszczeniem i konserwacją swojego pancerza wspomaganego, powtarzając te czynności wielokrotnie, aż stały się czymś w rodzaju medytacji. Teraz w ten sam sposób traktowała konserwację statku. Mieszkała na Rosynancie dłużej niż w jakimkolwiek innym miejscu. Dłużej niż w rodzinnym domu, dłużej niż trwała jej służba w marines. Warsztat był krainą Amosa, a mechanik bardzo dbał o swój teren. Wszystkie narzędzia znajdowały się na miejscach, każda powierzchnia lśniła. Poza olejem i rozpuszczalnikiem jedynym dodatkowym zapachem w pomieszczeniu był ozon, który zdradzał obecność przemykającej blisko olbrzymiej energii. Podłoga wibrowała w rytmie reaktora fuzyjnego, bijącego serca statku, znajdującego się poziom niżej. Na ścianie Amos wymalował maksymę: ON DBA O CIEBIE – TY DBASZ O NIEGO Przechodząc obok nich, Bobbie poklepała wymalowane słowa i wspięła się na biegnące przez środek statku połączenie drabiny i windy. Ros leciał z bardzo łagodnym hamowaniem 0,2 g i były takie czasy, że skorzystanie z windy zamiast wspięcia się po drabinie byłoby jak przyznanie się do porażki, nawet jeśli ciąg był dziesięciokrotnie większy. Jednak przez ostatnie kilka lat stawy Bobbie zaczęły sprawiać problemy i udowadnianie sobie, że wciąż potrafi się wspiąć – przestało być aż tak istotne. Zaczynała dochodzić do wniosku, że prawdziwą oznaką

starzenia się był fakt, że człowiek nie musiał sobie już udowadniać, że się nie starzeje. Włazy rozdzielające pokłady otwierały się przed zbliżającą się windą, a potem zamykały się cicho po jej przejściu. Ros mógł być przeterminowany o dekadę lub dwie, ale Clarissa nie tolerowała na swoim statku żadnych zbędnych dźwięków. Claire przynajmniej raz na tydzień przechodziła przez wszystkie systemy środowiskowe i włazy ciśnieniowe. Kiedy Bobbie wspomniała o tym Holdenowi, odpowiedział: to dlatego, że kiedyś zepsuła ten statek. Wciąż próbuje go naprawić. Winda zatrzymała się z cichym dźwiękiem na mostku i Bobbie wysiadła. Właz do kokpitu był otwarty. Znad górnej części oparcia pryczy przeciążeniowej pilota wystawała brązowa i niemal całkowicie łysa głowa Aleksa. Załoga spędzała większość czasu pracy na mostku, więc powietrze tutaj pachniało nieco inaczej. Długie godziny spędzone w pryczach przeciążeniowych oznaczały, że woń potu nigdy nie znikała do końca, niezależnie od tego, jak intensywnie pracowały wymienniki powietrza. I jak we wszystkich pomieszczeniach, w których dużo czasu spędzał James Holden, unosił się tu przyjemny zapach kawy. Bobbie przesunęła palcem po ściance, czując, jak tkanina pochłaniająca uderzenia trzaska pod naciskiem. Ciemnoszara barwa wyblakła i coraz trudniej było stwierdzić, gdzie tkanina nie pasuje z powodu uszkodzeń i łat, a gdzie po prostu nierówno się starzeje. Wkrótce trzeba będzie ją wymienić. Mogła ignorować kolor, ale trzaskanie oznaczało, że materiał traci wymaganą elastyczność. Robił się zbyt kruchy na wykonanie swojej pracy. Bobbie miała obolałe ramiona i coraz trudniej było jej rozróżnić to, które zostało gwałtownie zwichnięte podczas ćwiczeń z walki wręcz dziesiątki lat temu, od tego, które bolało po prostu od całych dekad nieszanowania swojego ciała. Miała na sobie całkiem sporo bitewnych blizn i z każdym rokiem coraz trudniej było je odróżnić od normalnych uszkodzeń zużywania się ciała wraz z wiekiem. Jak odbarwione miejsca na ścianach

Rosa, wszystko po prostu blakło nierównomiernie. Wspięła się po krótkiej drabince przez właz do kokpitu, próbując czerpać przyjemność z obolałych ramion tak, jak kiedyś cieszyła się z bólu po intensywnym treningu. Jak mawiał jej dawny sierżant musztry, ból jest przyjacielem wojownika. Ból przypomina, że jeszcze żyjesz. – Jo – rzucił Aleks, gdy opadła na fotel działonowego za nim. – Jak wygląda nasza staruszka? – Młoda nie jest, ale wciąż się trzyma. – Pytałem o statek. Bobbie roześmiała się i wywołała ekran taktyczny. Daleko w oddali ukazała się planeta Freehold. Ich cel. – Mój brat zawsze narzekał, że za dużo czasu spędzam, szukając metafor. – Starzejąca się marsjańska wojowniczka mieszkająca wewnątrz starzejącego się marsjańskiego wojownika – rzucił Aleks z uśmiechem pobrzmiewającym w głosie. – Tym razem nie musisz się zbytnio wysilać. – Nie aż tak stara, żeby nie skopać ci tyłka. – Bobbie powiększyła obraz planety Freehold na ekranie. Plamista kulka brązowych kontynentów i zielonych oceanów z okazjonalnymi smugami bieli. – Ile czasu potrzebujemy, żeby tam dotrzeć? – Będziemy tam za tydzień. – Rozmawiałeś ostatnio z Giz? Co słychać u mojego ulubionego malucha? – Giselle ma się dobrze, mówiła też, że Kit świetnie sobie radzi. Wybrał inżynierię planetarną jako główny przedmiot na politechnice Marinera. – To w tej chwili najbardziej poszukiwana specjalizacja – zgodziła się Bobbie. Była drużbą Aleksa, gdy żenił się z Giselle, i czekała w szpitalu na Ceres, gdy trzynaście miesięcy później rodził się Kit. A teraz Kit szedł na studia, od rozwodu Aleksa minęło zaś ponad dziesięć lat. Był jej najlepszym przyjacielem, ale nie zmieniało to faktu, że stanowił fatalny materiał na męża. Po nieudanej drugiej próbie Bobbie zwróciła mu uwagę, że jeśli naprawdę

chce cierpieć, może mu po prostu złamać rękę, co zaoszczędzi jemu i innym mnóstwa czasu. Jednak pomimo całego niepotrzebnego dramatyzmu krótkotrwałe, nieudane małżeństwo Aleksa i Giselle doprowadziło do tego, że urodził się Kit, co sprawiło, że wszechświat stał się dla niej trochę lepszym miejscem. Chłopak miał cały lakoniczny wdzięk Aleksa i doskonały wygląd matki. Za każdym razem, gdy nazywał ją ciocią Bobbie, miała ochotę tulić go tak mocno, by zatrzeszczały żebra. – Kiedy będziesz odpowiadał Giz, pamiętaj, żeby jej przekazać, że powiedziałam „odpierdol się” – rzuciła Bobbie. Niepowodzenie związku nie było winą tylko Giselle, ale podczas rozwodu Bobbie wybrała stronę Aleksa, więc zachowywanie się tak, jakby obwiniała za wszystko jego byłą, stanowiło element odgrywania najlepszej przyjaciółki. Aleks się temu opierał, ale wiedziała, że docenia mówienie przez nią tych wszystkich rzeczy, których on powiedzieć nie mógł. – Przekażę Giselle twoje wyrazy miłości – skomentował Aleks. – Dorzuć jeszcze pozdrowienia dla Kita od cioci Bobbie. Ma przysłać nowe zdjęcia. Wszystko, co od niego mam, jest już od lat nieaktualne. Chcę zobaczyć, jak rośnie mój mały człowieczek. – Wiesz, że flirtowanie z chłopakiem, którego znasz całe jego życie, jest chore? – Moja miłość jest czysta – zapewniła Bobbie, a potem przełączyła ekran taktyczny na parametry misji. Populacja Freehold wynosiła niecałe trzysta osób, samych rodzonych Ziemian. Nazywali się Zgromadzeniem Samorządnych Obywateli, cokolwiek to znaczyło. Jednak manifest statku kolonizacyjnego obejmował obecność na statku mnóstwa broni i amunicji. Biorąc zaś pod uwagę tygodnie, które Ros spędził, opadając w stronę słońca Freehold, miejscowi mieli mnóstwo czasu na nakręcenie się. – Kapitan będzie potrzebował tam trochę wsparcia – skomentował Aleks, który wraz z nią czytał dane. – Owszem. Rozmowa z Amosem na ten temat jest następną sprawą na mojej liście.

– Zabierzesz Betsy? – To prawdopodobnie nie jest sytuacja wymagająca obecności Betsy, marynarzu – odpowiedziała Bobbie. Betsy było przydomkiem nadanym przez Aleksa pancerzowi zwiadu marsjańskich marine, którą Bobbie trzymała w ładowni. Nie zakładała go od lat, ale i tak pilnowała jego konserwacji i utrzymywała w stanie pozwalającym na użycie go w każdej chwili. Świadomość jego istnienia zdecydowanie poprawiała jej nastrój. Na wszelki wypadek. – Potwierdzam – rzucił Aleks. – A swoją drogą, gdzie jest Amos? Różnica między Aleksem rozluźnionym a udającym rozluźnionego była bardzo subtelna. – Zdaniem statku jest w ambulatorium – odpowiedział. Clarissa, pomyślała Bobbie. Cholera. *** Ambulatorium Rosynanta pachniało środkami dezynfekcyjnymi i wymiocinami. Zapach środków dezynfekcyjnych dochodził z małego automatu, który z cichym szumem czyścił podłogę, zostawiając za sobą lśniącą smugę pokładu. Kwaśna woń wymiocin pochodziła od Clarissy Mao. – Bobbie – przywitała ją z uśmiechem. Leżała na jednej z prycz ambulatorium, a jej przedramię oplatał mankiet automatycznego lekarza, który szumiał, popiskiwał i chwilami klikał. Przy każdym kliknięciu napinała się twarz Claire. Może zastrzyki, może coś gorszego. – Cześć, Babs – rzucił Amos. Potężny mechanik siedział przy łóżku Claire, czytając coś z terminala ręcznego. Nie podniósł wzroku, gdy Bobbie wchodziła, ale uniósł dłoń na powitanie. – Jak się dzisiaj czujesz? – zapytała Bobbie, krzywiąc się w duchu natychmiast po wypowiedzeniu tych słów.

– Za kilka minut wyjdę z łóżka – odpowiedziała Claire. – Ominęłam jakieś kontrole przed lądowaniem? – Nie, nie – zapewniła Bobbie, kręcąc głową. Obawiała się, że gdyby potwierdziła, Claire wyrwałaby sobie igły z przedramienia i wyskoczyła z łóżka. – Nic z tych rzeczy. Po prostu chciałam na chwilę pożyczyć przygłupa. – Tak? – Amos wreszcie oderwał wzrok od ekranu. – Nie będzie ci to przeszkadzać, Złotko? – Czego tylko potrzebujesz – rzuciła, niedbałym gestem, obejmując całe ambulatorium. – Zawsze znajdziesz mnie w domu. – W porządku. – Amos wstał, a Bobbie wyprowadziła go na korytarz. Otoczony blaknącymi szarymi ścianami i po zamknięciu włazu do ambulatorium Amos jakby nieco zapadł się w sobie. Oparł się plecami o ścianę i westchnął. – Ciężko się na to patrzy, wiesz? – Jak się trzyma? – Ma lepsze i gorsze dni, jak wszyscy – odpowiedział Amos. – Te jej czarnorynkowe gruczoły ciągle spuszczają swoje syfy do krwi, a my je z powrotem odfiltrowujemy. Ale całkowite ich usunięcie spaprałoby ją jeszcze bardziej, więc... Amos znowu wzruszył ramionami. Wyglądał na zmęczonego. Bobbie nigdy tak naprawdę nie zdołała zrozumieć, na czym polegał związek między mechanikiem Rosa a jego drobną współpracowniczką. Nie sypiali ze sobą i nie wyglądało na to, żeby kiedykolwiek to robili. Przez większość czasu nawet ze sobą nie rozmawiali, ale kiedy zdrowie Claire zaczęło się pogarszać, Amos zwykle siedział przy jej boku w okrętowym szpitaliku. Bobbie zastanawiała się, czy dla niej robiłby to samo. Czy ktokolwiek by to robił. Masywny mechanik ostatnio sam też wyglądał na nieco chudszego. O ile większość dużych mężczyzn pod koniec życia zwykle robiła się otyła, Amos reagował przeciwnie. Cały jego tłuszcz zniknął, przez co ręce i kark wyglądały bardzo żylaście od widocznych tuż pod skórą mięśni. Jakby był twardszy od

podeszwy. – No dobrze – rzucił. – To co jest? – Czytałeś mój raport dotyczący Freehold? – Przejrzałem go. – Trzystu ludzi nienawidzących centralnej władzy, za to kochających broń. Holden będzie nalegał na spotkanie z nimi na ich terenie, bo dokładnie takie głupoty robi. I będzie mu potrzebne wsparcie. – Owszem – zgodził się Amos. – Będę miał na niego oko. – Myślałam, że może tym razem ja powinnam się tym zająć – stwierdziła Bobbie, kiwając głową w stronę włazu do ambulatorium. Nie mówiąc ona nie wygląda dobrze. Amos zacisnął wargi i zamyślił się. – Hm, dobra – zgodził się. – Lądowanie atmosferyczne pewnie i tak rozłupie statek na kawałki. Będę miał tu pełne ręce roboty. Bobbie wstała z zamiarem odejścia, ale coś ją zatrzymało. – Ile jeszcze? – spytała, zanim zrozumiała, że zada to pytanie. – Resztę życia – odpowiedział Amos, a potem wrócił do ambulatorium i zamknął za sobą właz. Holdena i Naomi znalazła w kambuzie, jedli śniadanie. Aromat jajecznicy ze sproszkowaną cebulą i tym, co uchodziło za paprykę, konkurował z zapachem świeżej kawy. Brzuch Bobbie zaburczał, gdy tylko weszła do pomieszczenia, a Holden bez słowa pchnął w jej stronę talerz i zaczął nakładać na niego jajka. – Smacznego, bo to ostatnie prawdziwe jajka do czasu powrotu na Medynę – zachęcił Holden, napełniając jej talerz. – Co się dzieje? – zapytała Naomi, gdy udało się jej przełknąć porcję, którą akurat miała w ustach. – Czytaliście moją ocenę zagrożeń na Freehold? – Przejrzałem – odpowiedział Holden. – Kolonia pierwszego pokolenia – powiedziała Naomi. – Osiem lat od założenia i wciąż tylko jedno miasteczko w stosunkowo umiarkowanej strefie klimatycznej. Podstawowe rolnictwo, ale większość żywności pochodzi z odzyskanych

instalacji hydroponicznych. Trochę kóz i kur, ale zwierzęta gospodarskie też żywią się produktami hydroponiki, więc nie jest to zbytnio efektywny model. W płaszczu planety jest lit i podejrzanie duże ilości uranu w lodowcach na biegunach, co być może oznacza łatwe zbieranie helu, jeśli uda im się kiedyś stworzyć infrastrukturę do rozwoju górnictwa. Karta założycielska zakłada radykalną autonomię osobistą, chronioną przez milicję obywatelską, na którą składają się wszyscy mieszkańcy kolonii. – Serio? – zainteresował się Holden. – Wszyscy mieszkańcy? – To oznacza trzystu ludzi, którzy lubią broń – zauważyła Naomi, a potem wskazała palcem Holdena. – Ten tutaj będzie upierał się przy wyjściu na zewnątrz i bezpośredniej rozmowie z nimi. – Prawda? – rzuciła Bobbie, a potem szybko zgarnęła do ust pełen widelec jajek. Były tak dobre, jak obiecywał ich zapach. – To musi być zrobione twarzą w twarz – oświadczył Holden. – Jeśli nie, to równie dobrze mogliśmy im przesłać wiadomość drogą radiową z Medyny i oszczędzić sobie podróży. – Dyplomacja to twoja domena – przyznała Bobbie. – Ja przejmuję się kwestiami czysto taktycznymi. A kiedy będziemy rozmawiać z władzami Freehold, powiemy im, że nie mają powodu, żeby zacząć do nas strzelać, i mieć nadzieję, że będzie dobrze. Holden odsunął od siebie częściowo opróżniony talerz i odchylił się do tyłu, marszcząc brwi. – Wyjaśnij to. – Naprawdę powinieneś czytać moje raporty. Naomi wzięła kubek Holdena i ustawiła pod dyszą ekspresu do kawy. – Chyba wiem, do czego zmierzasz. Napijesz się kawy, Bobbie? – Tak, dziękuję – potwierdziła Bobbie, a potem wywołała ocenę taktyczną na swoim ręcznym terminalu. – Ci ludzie opuścili Ziemię, żeby utworzyć kolonię opierającą się na

całkowitej niezależności. Wierzą w bezwzględne prawo każdego obywatela do obrony siebie i swojej własności, w razie potrzeby z zabójczą siłą. I są w tym celu dobrze uzbrojeni. – Tę część czytałem – potwierdził Holden. – Na tym etapie miną jeszcze lata, zanim będą w stanie się sami utrzymać. To, że polegają na uprawach hydroponicznych, wynika z faktu, że mają trudności z opracowaniem gleby dla swoich szklarni. Ma to jakiś związek z zawartością minerałów w tutejszym gruncie. Pieniądze zdobyte na podstawie wstępnych przewidywań co do wielkości przyszłego wydobycia minerałów w całości trafiają na Auberon, w zamian otrzymują zaopatrzenie rolnicze, które ma im pomóc sobie z tym poradzić. Uważają, że Związek Transportowy nie ma prawa do pobierania cła za podstawowy handel, który umożliwia przeżycie. Co właśnie nas tu doprowadziło. Naomi podała jej kubek z parującą kawą i mnóstwem śmietanki, dokładnie tak, jak lubiła. Holden kiwnął głową w sposób, który prawdopodobnie oznaczał kłopoty. Zrozumiał, co chciała powiedzieć. – Ile czasu minie, zanim wyhodują własne uprawy? – zapytała Naomi, nachylając się jej nad ramieniem, by spojrzeć na raport. – Nie wiem, ale nie o to tu chodzi... – Chodzi tu o to – wtrącił się Holden – że mamy im ogłosić wyrok śmierci. Zgadza się? Wylądujemy tam i powiemy im, że zostają odcięci od handlu z innymi koloniami. A oni wiedzą, że za kilka miesięcy skończy im się jedzenie, a sami nie będą w stanie wyhodować niczego jeszcze przez długie lata. Związek stawia ich w beznadziejnym położeniu. A przez związek mam w tej chwili na myśli nas. My ich stawiamy pod ścianą. – Owszem – potwierdziła Bobbie zadowolona, że wreszcie zrozumiał. – To ludzie, którzy wierzą w nienaruszalne prawo użycia zabójczej siły w obronie własnego życia. A my wylądujemy tam, żeby im ogłosić, że zostają odcięci od dostaw. To idealny powód do tego, aby spróbować zdobyć nasz statek. – Nie rozumiem tej kary – odezwała się Naomi. – Wydaje się

trochę ostra. – Sądzę, że Drummer czekała na coś takiego – stwierdził Holden. Nie wyglądał na zadowolonego. – Czekała na tę pierwszą kolonię, która zdecyduje się sprawdzić, jak daleko Związek jest gotów się posunąć, by ochronić swój monopol na korzystanie z wrót. I zamierza potraktować ten pierwszy przykład na tyle mocno, by już nikomu innemu nie przyszło do głowy próbować. Zabija jedną kolonię teraz, żeby później nie musiała tego robić z tysiącem trzystu pozostałych. Wizja zawisła w powietrzu jak dym nad stolikiem do pokera. Wyraz twarzy Naomi odzwierciedlał niepokój Bobbie. Na twarzy Holdena rysowało się wewnętrzne skupienie, które świadczyło o tym, że bardzo intensywnie o czymś myśli. Trzy lata to ostry wyrok. Trzy lata przerwy, gdy zaczyna się życie w trudnym środowisku, były czymś jeszcze gorszym. Przynajmniej motywem do przemocy. Może do czegoś więcej. – No więc – rzuciła Bobbie – to będzie ciekawe.

Rozdział trzeci Santiago Jilie Singh

Singh poczuł wibrację na nadgarstku i podciągnął rękaw. Owinięty wokół przedramienia monitor zarejestrował, że Singh na niego patrzy, więc wyświetlił powiadomienie o najpilniejszym zadaniu: zbliżającej się audiencji u wysokiego konsula. Zresetował zegar powiadomienia do pół godziny przed samym spotkaniem. Nosił swoją konsolę na przedramieniu lub w kieszeni już od prawie pięciu lat, więc urządzenie wiedziało o nim wszystko, co powinno. Nadchodzącą audiencję u wysokiego konsula traktowało, jakby było to najważniejsze wydarzenie w jego życiu. I nie myliło się. Z powrotem obciągnął rękaw, szarpiąc na koniec ostro, żeby wygładzić zagniecenia, i przyjrzał się sobie w lustrze. Granatowo-biały mundur pasował jak rękawiczka, podkreślając muskularną sylwetkę, każdego dnia kształtowaną przez godzinę na siłowni. Na kołnierzu błyszczały świeżo zdobyte gwiazdy kapitańskie, wypolerowane tak, by lśnić złotem. Był gładko ogolony i wyobrażał sobie, że nadawało mu to groźny, drapieżny wygląd wojskowego. – Wciąż stroszysz piórka? – spytała z łazienki Natalia. Otworzyła drzwi i wyszła w chmurze pary z włosami ociekającymi wodą. – Tak przystojnego mężczyznę trzeba

koniecznie obmacać. – Nie – rzucił Singh, cofając się. – Jeśli zmoczysz mi mundur... – Za późno – ze śmiechem rzuciła jego żona, ruszając w jego stronę. Objęła go ciasno w pasie, kładąc mokre włosy na ramieniu. – Nat – powiedział, chcąc zaprotestować, ale nie znalazł w sobie dość stanowczości. Chwytając go, puściła ręcznik i w lustrze widział łagodną krzywiznę jej biodra. Położył na nim dłoń i ścisnął. – Teraz jestem cały mokry. – Wyschniesz – odparła, sięgając za jego plecy, by szczypnąć go w pośladek. Świeżo awansowany kapitan lakońskiej floty krzyknął bez cienia powagi. Poczuł kolejną wibrację na nadgarstku i przez chwilę miał wrażenie, że urządzenie na ręce wyraża dezaprobatę dla jego zachowania. Znowu podciągnął rękaw i przekonał się, że to tylko powiadomienie o tym, że za dwadzieścia minut podstawią samochód. – Niedługo przyjedzie samochód – powiedział z żalem, na chwilę wciskając nos w mokre włosy żony. – I czas obudzić Elsę – zgodziła się Natalia. – To twój wielki dzień, więc możesz wybrać: budzisz Potwora czy robisz śniadanie? – Dzisiaj wezmę służbę przy Potworze. – Uważaj. Ją jeszcze mniej obchodzi zamoczenie twojego świeżego nowego munduru – skomentowała Natalia, zakładając na siebie szlafrok. – Śniadanie za dziesięć minut, marynarzu. Jednak potrzebował prawie piętnastu na wyciągnięcie Elsy z łóżeczka, zmianę pieluchy, ubranie jej i zaniesienie do kuchni. Natalia rozstawiła już na stole talerze pełne naleśników i świeże jabłka, a powietrze wypełniał aromat świeżej herbaty z przyprawami. Zawibrował nadgarstek Singha i tym razem nie musiał sprawdzać, by wiedzieć, że to ostrzeżenie o pięciu minutach pozostałych do przybycia samochodu. Przypiął Elsę do jej wysokiego krzesełka i postawił przed nią najmniejszy talerzyk

z kawałkami jabłka. Dziewczynka roześmiała się radośnie i uderzyła w nie dłonią, rozpryskując wszędzie sok. – Zdążysz coś zjeść? – zapytała Natalia. – Obawiam się, że nie – odpowiedział Singh, podciągając rękaw i przewijając harmonogram dzisiejszego dnia. – Potwór nie chciał dzisiaj pozwolić założyć sobie spodni. – Mam wrażenie, że jej największym powodem niechęci do przedszkola jest właśnie wymaganie noszenia spodni – z uśmiechem skomentowała Natalia. Potem zerknęła na harmonogram spotkań na jego przedramieniu i spoważniała. – Kiedy możemy się ciebie spodziewać? – Spotkanie jest zaplanowane na ósmą czterdzieści pięć i nie mam dzisiaj nic innego, więc... – powiedział Singh. Nie dodał jednak ale spotykam się z wysokim konsulem Winstonem Duartem, więc nie mam żadnego wpływu na porę rozpoczęcia lub zakończenia spotkania. – Dobrze – stwierdziła Natalia i pocałowała go w policzek. – Dzisiaj będę w laboratorium przynajmniej do szóstej, ale twój ojciec zgodził się przejąć Potwora, jeśli nie zdołasz jej odebrać z przedszkola. – Dobrze, dobrze – rzucił Singh. – To do zobaczenia. Na zewnątrz zatrzymał się ciemnogranatowy samochód personelu floty. Singh stanął przed lustrem przy drzwiach, by skontrolować swój wygląd po raz ostatni i zetrzeć kawałek śniadaniowego odłamka Potwora. Natalia siedziała już przy stole, próbując jeść i równocześnie wciskając trochę jedzenia do buzi potwora, zgarniając je przy tym z bluzki. Niepokój ścisnął mu żołądek, kładąc się cieniem na serce. Musiał kilka razy przełknąć ślinę, zanim zdołał się odezwać. Kochał żonę i dziecko bardziej, niż potrafił to wypowiedzieć, a opuszczanie ich zawsze było dla niego trudne. Dzisiaj było inaczej. Niezliczone pokolenia marynarzy miały do czynienia z porankami takimi jak ten. Spotkania z przełożonymi, zapowiadające zmiany. Skoro oni je przetrwali, jemu też to się z pewnością uda. Profesor historii w akademii floty powiedział kiedyś, że

perspektywa historii jest daleką perspektywą. Ludzie tworzyli imperia, ponieważ chcieli, by ich imiona nie zostały zapomniane przez czas. Wznosili olbrzymie budowle z kamienia i stali, żeby ich potomkowie pamiętali ludzi tworzących świat, w którym dopiero oni żyją. Na Ziemi istniały budynki mające ponad tysiąc lat, czasami stanowiły jedyne dowody na istnienie imperiów, które miały trwać przez wieczność. Nieposkromiona pycha, jak określał to profesor. Budując, ludzie próbują nadać fizyczną postać swoim aspiracjom. Jednak gdy umierają, ich plany grzebane są wraz z nimi. Zostaje tylko budynek. Choć Marsjanie nigdy nie wyrażali jednoznacznie imperialistycznych zamiarów, mieli w sobie solidną porcję takiej samej pychy. Zbudowali tunele i komory jako tymczasowe kwatery w skałach Marsa, a potem zabrali się za zaplanowaną na pokolenia pracę uczynienia powierzchni planety miejscem nadającym się do zamieszkania. Pierwsze pokolenie odeszło, nie osiągając zamierzonego celu. Podobnie drugie, trzecie i kolejne, z dziećmi idącymi w ślady rodziców. Skończyło się na tym, że, dzieci znały ostatecznie tylko tunele i wcale nie uważały ich za takie złe. Straciły wgląd w szerszą wizję, ponieważ nigdy nie była ich marzeniem. Gdy przepadli twórcy oraz ich zamiary, zostały po nich tylko tunele. Patrząc na przemykające za oknem samochodu budowle stolicy Lakonii, Singh widział w nich te same masy materiałów i intencji. Olbrzymie budynki z kamienia i stali zaprojektowane, by pomieścić rządy jeszcze nieistniejącego imperium. Więcej infrastruktury niż Lakonia potrzebowałaby dla siebie przez całe stulecia. Ich kolumny oraz iglice odwoływały się do tysiącleci kultury Ziemi i Marsa, przekształcając je w wizję zadziwiająco ludzkiej przyszłości. Jeśli marzenia o imperium się nie ziszczą, pozostaną tylko dużymi, nigdy nieużywanymi budowlami. Pośród wysokich rangą oficerów lakońskiej armii nie było tajemnicą, że laboratoria wysokiego konsula dokonały niezwykłych przełomów w zakresie modyfikacji budowy ciała ludzi. Jednym z najważniejszych projektów było znaczne

przedłużenie życia samego wysokiego konsula. Kapitan, pod którego rozkazami Singh służył jako porucznik, otrzymał oficjalną naganę za upicie się i określenie wysokiego konsula mianem „naszego własnego króla-boga”. Singh rozumiał jednak, dlaczego ten właśnie projekt jest tak ważny dla wysokiego konsula. Imperia, podobnie jak budynki, były ucieleśnionymi aspiracjami. Tracąc twórcę, gubiły swe przeznaczenie, a więc nie można było pozwolić, by ich twórca zginął. Jeśli pogłoski były prawdziwe i naukowcy wysokiego konsula naprawdę pracowali nad uczynieniem go nieśmiertelnym, mieli szansę stworzyć imperium, o jakim historia dotąd tylko marzyła. Stabilność władzy, ciągłość celu i jedna, nieustająca wizja. I wszystko to było bardzo dobre, ale nie tłumaczyło, dlaczego został wezwany na osobiste spotkanie z Duartem. – Jesteśmy prawie na miejscu, sir – odezwał się kierowca. – Jestem gotowy – skłamał Singh. Budynek Rządowy Lakonii był cesarskim pałacem we wszystkim poza nazwą i był zdecydowanie największą budowlą w stolicy. Tam właśnie znajdowała się siedziba rządu, jak i pomieszczenia zajmowane przez wysokiego konsula i jego córkę. Po przejściu przez rygorystyczną kontrolę bezpieczeństwa, dokonaną przez żołnierzy w najnowocześniejszych lakońskich pancerzach wspomaganych, Singh został w końcu po raz pierwszy wpuszczony do środka. Co okazało się nieco rozczarowujące. Właściwie nie był pewien, czego się spodziewał. Może sufitu dwadzieścia metrów nad podłogą, utrzymywanego przez rzędy olbrzymich kamiennych kolumn. Czerwonego dywanu, który prowadził do wzniosłego złotego tronu. Ministrów i służby czekających na możliwość rozmowy z wysokim konsulem, szeptem snujących intrygi. Zamiast tego zobaczył foyer i poczekalnię pełną wygodnych krzeseł i z łatwym dostępem do łazienek oraz monitor ścienny, który wyświetlał zasady bezpieczeństwa obowiązujące w Budynku Rządowym. Wszystko

to wydawało się bardzo zwyczajne. Bardzo rządowe. Przez największe drzwi pomieszczenia przeszedł niski uśmiechnięty mężczyzna w czerwonej marynarce i czarnych spodniach, kłaniając się niemal niezauważalnie. – Kapitan Santiago Singh – powiedział w sposób, który nie był pytaniem. Singh wstał, z wysiłkiem powstrzymując się przed zasalutowaniem. Mężczyzna nie miał munduru wojskowego ani oznak rangi, choć znajdowali się w domu ich władcy. To miało wagę wykraczającą poza ramy protokołu. – Tak, proszę pana. Jestem kapitan Singh. – Wysoki konsul ma nadzieję, że będzie mu pan towarzyszył podczas śniadania w rezydencji – powiedział niski mężczyzna. – Oczywiście, będę zaszczycony. – Proszę za mną – rzucił człowiek w czerwonej marynarce i wyszedł przez drzwi, z których się wyłonił. Singh ruszył za nim. Jeśli foyer Budynku Rządowego było antyklimatyczne, to reszta wnętrza wyglądała zdecydowanie użytkowo. Na wszystkie strony odchodziły korytarze prowadzące do biur. Było tu wielu ludzi w garniturach i mundurach wojskowych oraz takich czerwonych marynarkach i czarnych spodniach, jakie nosił jego przewodnik. Singh uważał, by salutować za każdym razem, gdy trafił na kogoś o randze, która tego wymagała, i próbował ignorować wszystkich innych. Całą populację Lakonii stanowili pierwotni koloniści z floty Duartego oraz dzieci urodzone tu w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci. Nie wyobrażał sobie, że na planecie mieszka tyle ludzi, których jeszcze nie spotkał. Jego niewysoki przewodnik poruszał się tak, jakby nie widział nikogo innego, i cały czas utrzymywał na twarzy niezobowiązujący uśmiech. Po dziesięciu minutach marszu przez labirynt korytarzy i sal dotarli do podwójnych szklanych drzwi, które prowadziły do dużego patio. Jego przewodnik otworzył jedno skrzydło i gestem zaprosił go do środka, a potem oddalił się, znikając w budynku. – Kapitanie Singh! – zawołał wysoki konsul Winston Duarte,

absolutny władca wojskowy Lakonii. – Proszę do mnie dołączyć. Kelly, dopilnuj, żeby kapitan miał talerz. Kolejny mężczyzna w czerwonej marynarce i czarnych spodniach, najwyraźniej ten o imieniu Kelly, przygotował dla niego miejsce, a potem odsunął krzesło. Singh usiadł, czując zawroty głowy i wdzięczność, że nie będzie musiał próbować ich ukrywać, gdyby zachwiał się na nogach. – Wysoki konsulu, ja... – zaczął, ale Duarte uciął mu machnięciem ręki. – Dziękuję, że dołączył pan do mnie dziś rano. I sądzę, że możemy tu używać naszych stopni wojskowych. Admirale Duarte, ale też zupełnie wystarczy samo admirale. – Oczywiście, admirale. Kelly postawił przed nim pojedyncze jajko w stojaczku i używał właśnie szczypców, żeby położyć mu na talerzu słodką bułkę. Singh jadł już kiedyś jajko, więc choć było luksusem, nie stanowiło kompletnej zagadki. Stół był mały – dla czterech osób byłoby przy nim za ciasno – i stał przed dużym obszarem czegoś, co wyglądało na bardzo zadbaną ziemską trawę. Pośrodku trawnika siedziała może dziesięcioletnia dziewczynka, bawiąc się ze szczeniakiem. Prawdziwe kury i ziemskie psy. W przeciwieństwie do Arki Noego w starej historii, okręty pierwszej floty zabrały ze sobą na Lakonię tylko nieliczne gatunki zwierząt. Zobaczenie na własne oczy dowodów na jednoczesne istnienie dwóch z nich było nieco przytłaczające. Singh zastukał w skorupkę jaja łyżeczką, żeby ją rozbić, a potem spróbował opanować nerwy. Admirał Duarte wskazał filiżankę Singha, do której Kelly nalał kawy. – Przepraszam – powiedział Duarte – za oderwanie pana od rodziny tak wcześnie dziś rano. – Z przyjemnością służę wysokiemu konsulowi – odpowiedział Singh automatycznie. – Tak, tak – rzucił Admirał. – Natalia, prawda? I jedna córka? – Tak, admirale. Elsa. Ma już prawie dwa lata. Admirał Duarte posłał uśmiech w stronę dziewczynki na

trawie i kiwnął głową. – To dobry wiek. Nie ten z uczeniem dziecka korzystania z nocnika, ale ten, gdy przesypia całą noc, prawda? – Przeważnie, sir. – Fascynujące jest obserwowanie, jak ich mózgi zaczynają się wtedy rozwijać. Uczą się języka, uczą się identyfikować się jako odrębny byt. Słowo nie nabiera magicznej mocy. – Tak jest, sir – potwierdził Singh. – Niech pan nie odpuszcza tej bułce – zasugerował admirał. – Nasz piekarz to geniusz. Singh przytaknął i ugryzł bułkę. Była dla niego za słodka, ale doskonale komponowała się z gorzkim smakiem kawy. – Proszę mi opowiedzieć o kapitanie Iwasie – poprosił Duarte z uśmiechem. Właśnie przełknięty kęs bułki zmienił się nagle w bryłę ołowiu. Kapitan Iwasa został zdegradowany i dyscyplinarnie zwolniony ze służby na podstawie raportu złożonego admiralicji przez Singha. Jeśli jego były dowódca był bliskim znajomym wysokiego konsula, Singh niniejszym pożegna się ze swoją karierą. Albo jeszcze gorzej. – Przepraszam, ja... – zaczął Singh. – To nie przesłuchanie – powiedział Duarte głosem łagodnym i ciepłym jak flanela. – Znam wszystkie fakty dotyczące sprawy kapitana Iwasy, ale chcę usłyszeć pańską wersję. Złożył pan raport dotyczący zaniedbania obowiązków. Co pana do tego skłoniło? Jeden z jego wykładowców w akademii wojskowej powiedział kiedyś, gdy brak osłony, jedyną rozsądną rzeczą jest jak najszybsze pokonanie pola ostrzału. Singh wyprostował się na krześle, próbując jakby stanąć na baczność w pozycji siedzącej. – Sir, tak jest, sir. Kapitan Iwasa nie dopilnował wprowadzenia w życie nowo otrzymanego kodeksu postępowania floty, a gdy zadano mu bezpośrednie pytanie dotyczące tych wytycznych, w mojej obecności skłamał swojemu przełożonemu, admirałowi Goyerowi. Wysłałem admirałowi notatkę, w której podważyłem twierdzenia kapitana Iwasy.

Duarte przyglądał mu się badawczo bez śladu złości na twarzy. Co nic nie znaczyło. Według wszelkich opinii wysoki konsul nie był człowiekiem łatwo zdradzającym emocje. – Zmieniony kodeks postępowania uczynił z niedopełnienia obowiązków wykroczenie karane wysłaniem do Stodoły? – zapytał admirał Duarte. – Tak, sir. Kapitan Iwasa uważał tę karę za nadmierną i otwarcie wypowiadał się na ten temat. Gdy dwóch marines znaleziono śpiących na służbie, zamiast tego wymierzył im karę administracyjną. – A pan z pominięciem go zwrócił się do admirała Goyera. – Sir, nie, sir – odpowiedział Singh. Opuścił wzrok, by spojrzeć bezpośrednio w oczy wysokiego konsula. – Byłem świadkiem, jak oficer okłamuje swojego przełożonego w odpowiedzi na bezpośrednie pytanie dotyczące jego struktury dowodzenia. Powiadomiłem tego oficera, co było moim obowiązkiem. Singh urwał, ale Duarte nic nie powiedział. Po prostu patrzył na niego, jakby był szczególnie ciekawym owadem przypiętym szpilką do korkowej tablicy. – Nie lubił pan Iwasy? – rzucił, jakby było to bardzo niedbałe pytanie. – Czy mogę mówić otwarcie, sir? – zapytał Singh. Gdy Duarte kiwnął głową, kontynuował. – Postępowanie zgodnie z kodeksem wojskowym jest zaprzysiężonym obowiązkiem każdego oficera i marynarza. Jest to instrument, który czyni z nas wojsko, a nie po prostu bandę ludzi z bronią i okrętami. Gdy oficer okazuje brak poszanowania dla kodeksu, przestaje być oficerem. Skoro Iwasa wielokrotnie dowiódł świadomego ignorowania tego kodeksu, przestał być moim przełożonym. Poinformowałem po prostu o tym fakcie kolejną osobę stojącą wyżej w strukturze dowodzenia. – Czy wiedząc, jakie miało to konsekwencje dla Iwasy, nadal uważa pan, że postąpił słusznie? – zapytał admirał. Jego twarz ani ton głosu nie zdradzały, co on sam myśli o tej sprawie. Równie dobrze mógłby pytać Singha, czy chce cukru do kawy.

– Tak, admirale – potwierdził Singh. – Powinność to nie bufet, z którego można wybrać to, co się lubi, i zignorować resztę. Warunkowa lojalność nie jest lojalnością. Obowiązkiem kapitana Iwasy było wymuszanie przestrzegania zapisów kodeksu postępowania w stosunku do swoich podwładnych. Gdy skłamał w tej sprawie, moim obowiązkiem stało się poinformowanie o tym jego przełożonego. Wysoki konsul kiwnął głową. Mogło to znaczyć cokolwiek. – Brakuje go panu? – Owszem. Był moim pierwszym przełożonym po akademii wojskowej. Nauczył mnie wszystkiego, co powinienem wiedzieć. Brakuje mi go każdego dnia – odpowiedział Singh i uświadomił sobie, że wcale nie przesadza. Śmiertelną wadą Iwasy okazała się sympatia do ludzi, którymi dowodził. Dzięki czemu łatwo było go pokochać. – Kapitanie – odezwał się Duarte. – Mam dla pana nowy przydział. Singh wstał, prawie przewracając przy tym krzesło, i zasalutował. – Kapitan Singh zgłasza się na służbę, wysoki konsulu. – Wiedział, że to niedorzeczne, ale coś w całej tej rozmowie było surrealistyczne i niedorzeczne, a w tej chwili po prostu wydało mu się to właściwym postępowaniem. Duarte był na tyle miły, że potraktował to z szacunkiem. – Dobiega końca pierwsza faza naszego projektu, przechodzimy do drugiej fazy. Przydzielam panu dowodzenie nad Zwiastunem burzy. Szczegółowe rozkazy znajdują się w sejfie kapitańskim tej jednostki. – Dziękuję, admirale – odpowiedział Singh, czując jak serce wali mu w piersi. – Z zaszczytem wypełnię te rozkazy co do joty. Duarte obrócił się, by popatrzeć na dziewczynkę bawiącą się z psem. – Dostatecznie długo ukrywaliśmy się przed ludzkością. Nadszedł czas, by pokazać im, co robiliśmy.

Rozdział czwarty Holden

Holden miał dwadzieścia parę lat, gdy został wyrzucony z ziemskiej floty. Oglądał się na tamtą wersję siebie z tęsknotą i afektacją, którą ludzie zwykle obdarzali szczeniaczki przesadnie dumne z siebie z powodu przegonienia wiewiórki. Zatrudnił się do lotów na lodowcowcach z poczuciem odwracania się od całej skorumpowanej, autorytarnej i cynicznej historii swojego gatunku. Wagę tej decyzji podkreślała nawet nazwa firmy, w której się zatrudniał – Pur’n’Kleen – co kojarzyło się z czystością. Zdawała się być obietnicą prawości i czystości. Jeśli nawet było to nieco komiksowe, wtedy wcale tak tego nie odbierał. W tamtych czasach Pas był dzikim pograniczem, a ONZ i Marsjańska Republika Kongresowa – politycznymi bogami Układu Słonecznego izolowanego bardziej niż antyczna wyspa pośrodku oceanu, Pasiarze zaś byli wyzyskaną klasą pracującą, walczącą o to, by mieszkańcy planet wewnętrznych choćby zauważyli ich umieranie. Teraz ludzkość rozproszyła się na ponad tysiąc trzysta nowych układów słonecznych i Ziemia mogła już nawet nie być najbardziej gościnną dla życia planetą. Gdy tylko kilku podobnie myślących ludzi zdołało zebrać dość zasobów na założenie kolonii i opłaty za przelot przez wrota, między gwiazdami można było posiać ziarna nowej wspólnoty. Nawet najliczniej

zasiedlone z nowych układów miały zaledwie osiem lub dziesięć miast na całej planecie. Był to potężny, prowadzony równolegle eksperyment w zakresie możliwych form ludzkich zbiorowisk, szansa na przekształcenie samej istoty kultury. A jednak w jakiś sposób wszystko kończyło się bardzo znajomo. – Dlaczego uważacie, że macie prawo kontrolować handel między samorządnymi państwami? – zapytał gniewnie gubernator Freehold, Payne Houston. – Jesteśmy wolnymi ludźmi, i pomimo tego, co mogą uważać wasi panowie na Medynie, nie odpowiadamy przed wami. Houston przyszedł na spotkanie już dość mocno nakręcony, a Holden nie miał jeszcze wielu okazji do rozładowania jego emocji i skłonienia do znaczącego, produktywnego poziomu dyskusji. Zamiast tego obserwował, słuchał i próbował zdecydować, czy złość gubernatora powodowana była bardziej strachem, frustracją czy narcyzmem. Holden doskonale rozumiał strach. Frustracja też miała sens. Wszystkie planety połączone pierścieniami wrót miały unikalne biomy, niezależne biologie i własne, nieoczekiwane przeszkody dla kogoś próbującego wykroić w nich sobie niszę środowiskową dla ludzi. Możliwość handlu w celu uzyskania potrzebnych towarów bardzo często decydowała o różnicy między życiem a śmiercią. Każdy, kto uważał, że jest wraz ze swoim ludem arbitralnie niedopuszczany do potrzebnych mu rzeczy, mógł być przerażony do szpiku kości. Jednak im dłużej przemawiał gubernator, tym bardziej Holden odnosił wrażenie, że facet jest po prostu dupkiem. – Freehold to niezależne i samorządne państwo – oświadczył Houston, uderzając w stół otwartą dłonią. – Będziemy prowadzić handel z zainteresowanymi współpracą partnerami i nie będziemy płacić daniny pasożytom pańskiego pokroju. Nie będziemy. Salę rady urządzono jak salę sądową, Holdena i Bobbie posadzono przy niskim stoliku, a gubernator i jego jedenastu członków rządu siedzieli wysoko, patrząc na nich w dół niczym sędziowie. Stół wykonano z zabarwionego na ciemno

odpowiednika drewna. Okna umieszczone za Houstonem i jego ludźmi sprawiały, że wyglądali jak ciemne sylwetki. Projektowanie wnętrz jako narzędzie polityczne. Podkreślała to jeszcze noszona przez wszystkich mieszkańców Freehold broń. Zerknął na Bobbie. Miała spokojny wyraz twarzy, ale wzrok przenosiła między ludźmi patrzącymi na nich z góry a strażnikami stojącymi przy drzwiach. Oceniając, kogo powinna powalić najpierw, jak ich rozbroić, gdzie szukać osłony i jak uciec. Bobbie zajmowała się takimi rzeczami tak, jak niektórzy zajmowali się szydełkowaniem. – Jest tak. – Holden odezwał się, gdy Houston nabierał powietrza. – Myśli pan, że przyleciałem tu z wami negocjować. Ale to nieprawda. Houston zmarszczył brwi. – Bóg dał wszystkim wolnym ludziom prawo, i nie zniesiemy żadnych tyranów lub królów... – Rozumiem źródło nieporozumienia – stwierdził Holden głośniejszym, ale wciąż przyjaznym głosem. – Widzieliście przylatujący okręt bojowy. Lecieliśmy tu całe tygodnie. Uważacie, że to coś, gdzie spodziewamy się mnóstwa negocjacji, żądań i ustępstw. Opóźnienie światła sprawiłoby, że tego typu rozmowy byłyby bardzo niezręczne, więc ma sens przysłanie tu kogoś, kto będzie oddychał tym samym powietrzem, prawda? Wy coś powiecie, my coś powiemy. Żadnego opóźnienia. Ale sytuacja wygląda tak, że Związek Transportowy już zdecydował, co się wydarzy. Nie jesteśmy negocjatorami, nie szukamy pokojowego rozwiązania. Kobieta siedząca po lewej stronie Houstona położyła mu dłoń na ręce. Houston odchylił się do tyłu. To było ciekawe. Holden zmienił pozycję, mówiąc w przestrzeń między nimi, by włączyć ją w rozmowę. – Wszyscy jesteśmy tu dorośli – stwierdził. – Nie musimy przed sobą udawać. Związek wysłał nas tu osobiście, bo nie chcą być zmuszeni do powtarzania tego wciąż na nowo w przypadku mnóstwa innych kolonii. Chcą się upewnić, że wszyscy będą obserwować tę sytuację. A zwłaszcza wasi przyjaciele

i partnerzy handlowi na Auberonie. – Spektakl polityczny – z pogardą w głosie rzucił Houston. Co było dość zabawne w ustach faceta siedzącego półtora metra wyżej, niż było to wymagane. – Jasne – potwierdził Holden. – W każdym razie, jest tak. Wysłaliście statek przez wrota bez uzyskania zgody. Naraziliście na niebezpieczeństwo inne jednostki korzystające z wrót... Houston sapnął i pogardliwie machnął ręką. – ...a takie rzeczy wiążą się z konsekwencjami – kontynuował Holden. – Przylecieliśmy wam po prostu powiedzieć, jak one wyglądają. Bobbie poruszyła się na krześle, obracając się tak, by mieć wolne nogi. Co mogło być przypadkową zmianą pozycji, ale wcale nią nie było. Holden przesunął dłonią po blacie stołu. Z czegokolwiek go zrobiono, nie było to drewno, choć materiał miał podobną twardość i teksturę. Houston i członkowie jego gabinetu milczeli. Skupili na Holdenie całą swoją uwagę. Musiał się teraz zastanowić, co z tym zrobić. Postąpić zgodnie z instrukcjami czy trochę je nagiąć. – Sytuacja może się potoczyć na dwa sposoby – powiedział, naginając rzeczywistość. – Pierwszy wygląda tak, że Związek odcina Freehold dostęp do wrót na trzy lata. – Jeszcze nie jesteśmy samowystarczalni – odezwał się któryś z pozostałych członków gabinetu. – Mówi pan o wyroku śmierci na trzystu ludzi. – To decyzja podjęta przez was w chwili, gdy wysłaliście przez wrota statek bez autoryzacji – odciął się Holden. – Być może zdołacie znaleźć jakiś sposób na skrócenie wyroku. Na szybsze nakarmienie swoich ludzi. Wszystko zależy od was. Jednak przez trzy lata każdy statek, który wleci lub wyleci z wrót Freehold, zostanie zniszczony bez ostrzeżenia. Żadnych wyjątków. Łączność z wrotami będzie zagłuszana. Zostaniecie całkiem sami. Alternatywa wygląda tak, że gubernator Houston poleci z nami, stanie przed sądem i prawdopodobnie spędzi mnóstwo czasu w więzieniu. Houston prychnął. Przybrał taki wyraz twarzy, jakby właśnie

ugryzł coś zgniłego. Pozostali ludzie na ławie nie wyrażali uczuć tak otwarcie. Freehold to kolonia ludzi, którzy potrafili zachować pokerowe twarze. – Zapomniał pan o trzeciej opcji – rzucił Houston. – Bycie ambasadorem tyranii jest pracą obarczoną ryzykiem, kapitanie Holden. Bardzo. Poważnym. Ryzykiem. – No dobrze, to przeliczmy to sobie – odpowiedział Holden. – Siedzimy tutaj, tam u góry siedzi was dwanaścioro, plus czterech strażników przy drzwiach... – Sześcioro – skorygowała Bobbie. – Sześcioro strażników przy drzwiach – poprawił się Holden bez mrugnięcia okiem. – Jeśli uwzględnicie jakieś sto metrów wokół tego budynku, to macie bezwzględną przewagę liczebną oraz przewagę w liczbie broni. Ale jeśli rozszerzyć promień do pół kilometra, mam okręt bojowy. Z działkami obrony punktowej. I działem szynowym oraz dwudziestoma torpedami. Cholera, ma silnik Epsteina, który może smugą wylotową zmienić całe to osiedle w szkło, jeśli ustawimy go pod odpowiednim kątem. – Czyli siła – rzucił Houston, kręcąc głową. – Podatki zawsze zbierane są pod groźbą użycia broni. – Uważam to raczej za argument przeciw strzelaniu do ambasadorów – odpowiedział Holden. – Oddalimy się teraz i wrócimy na statek. Dwanaście godzin później wystartujemy. Jeśli na pokładzie znajdzie się gubernator Houston, możecie znowu zacząć ustalać harmonogram lotów ze Związkiem. Jeśli nie, przyślemy tu kogoś za trzy lata. Holden wstał, a Bobbie ruszyła jego śladem tak szybko, że stała na nogach jeszcze przed nim. Houston nachylił się do przodu z lewą ręką na stole, a prawą przy boku, jakby opierał go na rękojeści pistoletu. Zanim gubernator zdążył coś powiedzieć, Holden ruszył w stronę drzwi. Strażnicy przyglądali się, jak idzie w ich stronę, spoglądając na niego, potem na Bobbie i Houstona. Na skraju widzenia Holdena Bobbie osiadła trochę głębiej na nogach, opuszczając nieco środek ciężkości. Nuciła coś cicho, ale nie potrafił wychwycić melodii.

Gdy doszli do drzwi, strażnicy rozstąpili się i Holden znowu zaczął oddychać. Krótki korytarz do przedsionka, potem na ulicę z ubitej ziemi. Idąc, wyciągnął z kieszeni swój ręczny terminal. Aleks odebrał połączenie natychmiast po wywołaniu. – Jak to wygląda u was? – zapytał Aleks. – Właśnie wracamy – odpowiedział Holden. – Dopilnuj, żeby śluza była otwarta, kiedy tam dotrzemy. – Idziecie pod ostrzałem? – zapytał Aleks. – Może – stwierdził Holden. – Potwierdzam. Rozłożę dywan na powitanie i rozgrzeję działka. – Dziękuję – rzucił Holden i się rozłączył. – Naprawdę myślisz, że będą na tyle głupi, by tego spróbować? – zapytała Bobbie. – Nie chcę uzależniać swojego życia od inteligencji innych ludzi – skomentował Holden. – Głos doświadczenia? – Kilka razy już się naciąłem. Freehold było nazwą miasta, planety i układu słonecznego. Holden nie wiedział, która nazwa pojawiła się jako pierwsza. Miasteczko osiadło w dolinie między dwoma pasmami górskimi. Łagodny wiatr pachniał lekko octem i miętą, które były produktami biochemii wykorzystywanej przez miejscową biosferę do podtrzymywania życia. Światło słońca było nieco bardziej czerwone, niż Holden się spodziewał, przez co cienie były bardziej niebieskie i sprawiały wrażenie nieustannego zmierzchu. Albo świtu. W górze przeleciało stado miejscowych odpowiedników ptaków, leciały kluczem i harmonijnie brzęczały przezroczystymi skrzydłami. Na swój sposób planeta była piękna. Ciążenie wynosiło nieco mniej niż pół g – więcej niż na Marsie, mniej niż na Ziemi – a przechylenie osi planety i jej obroty składały się na zaledwie osiem godzin dnia i nieco ponad dziewięć nocy. Dwa pomniejsze księżyce były nieruchome względem dużego, o masie prawie jednej trzeciej planety. Duży księżyc miał nawet rzadką atmosferę, ale nic tam nie żyło. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Jeśli Freehold przetrwa kilka pokoleń, ktoś w końcu prawdopodobnie umieści i tam małe osiedle, choćby tylko po to, żeby uciec przed miejscowymi. Zdawało się to uniwersalnym schematem postępowania ludzkości – sięgnąć w nieznane, a potem zmienić je w to, od czego się uciekło. Zdaniem Holdena parcie ludzkości do gwiazd kierowane było może w jednej części głodem przygód i eksploracji, ale w dwóch częściach pragnieniem ucieczki od siebie nawzajem. Widok Rosynanta spoczywającego na brzuchu zawsze był dziwny. Statek zaprojektowano tak, by lądował w ten sposób w przypadku zejścia do studni grawitacyjnej. Nie szkodziło mu to, po prostu wyglądało niewłaściwie. Działka obrony punktowej sterczące z boków poruszyły się, gdy się zbliżył, niespokojne i aktywne. Śluza załogowa była otwarta, drabinka sięgała ziemi. Amos siedział na brzegu otwartych drzwi śluzy ze zwieszonymi nogami, na udach trzymał strzelbę. Holden zdziwił się nieco, że nie towarzyszy mu Clarissa. Bobbie zamachała, gdy się zbliżyli, a Amos uniósł dłoń w odpowiedzi, ani na chwilę nie spuszczając wzroku ze ścieżki za nimi. Holden wszedł do góry pierwszy, potem odwrócił się i stanął między drabiną a Amosem, gdy Bobbie wspinała się za nim. Dalej od strony miasta stała grupka czterech osób, nie zbliżali się, ale ewidentnie ich obserwowali. Z tej odległości Holden nie był pewien, czy brali udział w spotkaniu, czy byli kimś nowym. Bobbie wcisnęła coś na panelu i drabina złożyła się do wnętrza statku. – Jak poszło? – zapytał Amos, dźwigając się na nogi i cofając od zewnętrznych drzwi. Bobbie włączyła cykl, zamykając je, i podniosła głos, by być dobrze słyszaną w szumie silników. – Wróciliśmy bez wymiany ognia, co uznaję za wygraną. Otworzyły się wewnętrzne drzwi i Amos schował strzelbę w szafce, która przy ich nietypowej orientacji wyglądała bardziej na szufladę. Holden skierował się na pokład dowodzenia, maszerując po ścianie. Mostek powinien być w górze, ale chwilowo znajdował się po lewej.

– Będę zadowolony, kiedy się stąd wyniesiemy – rzucił. Amos uśmiechnął się w sposób równie życzliwy i pusty jak zawsze, a potem powędrował za nim. Naomi i Aleks siedzieli w swoich pryczach przeciążeniowych, grając w złożoną grę symulacji wojennej, którą zajmowali się od ostatnich kilku lat. Holden poczuł się pewniej, widząc na obu ekranach okna z obrazem zewnętrznych kamer wyświetlających ścieżkę do miasteczka. Cokolwiek innego robili, by zabić czas, wszyscy czujnie przyglądali się miastu. Tak na wszelki wypadek. – Cześć, kapitanie – rzucił Aleks z akcentem nieco silniejszym niż zwykle. – Jesteśmy gotowi do pionizacji i zabrania się stąd w diabły? – Poczekamy dwanaście godzin – odpowiedział Holden, siadając na pryczy. Zawieszenie się nie poruszyło. Stałe ciążenie planety oznaczało, że wszystkie prycze zostały zablokowane w miejscu, a stacje robocze obrócone do właściwej orientacji. Naomi wykręciła się, by na niego spojrzeć. – Dwanaście godzin? Na co? – Może nieco zmieniłem warunki kontraktu – przyznał. – Powiedziałem, że jeśli oddadzą nam gubernatora do osądzenia, nie dojdzie do kwarantanny. Naomi uniosła brew. – Czy Związek o tym wie? – Uznałem, że prześlę im wiadomość, kiedy już tu wrócę. – Sądzisz, że Drummer się z tym pogodzi? – Z tym, że kapitan zmienia zasady? – Amos powiedział, wzruszając ramionami. – Jeśli o mnie chodzi, to nic nowego. Jeśli nie zostawiła mu trochę swobody, to jej błąd. – Nie zamierzam pozwolić, by cała kolonia cierpiała z powodu tego, co zrobiło kilku przywódców – rzucił Holden. – To kara zbiorowa, a dobrzy ludzie nie powinni się zajmować czymś takim. – A przynajmniej nie bez dwunastu godzin ostrzeżenia? – zapytała Naomi. Holden wzruszył ramionami.

– Tyle mają czasu na dokonanie wyboru. Jeśli będą mieli szansę postąpienia inaczej i zrezygnują z tego, poczuję się trochę lepiej, odcinając ich od zaopatrzenia. Przynajmniej będę wiedział, że próbowaliśmy. – „Trochę lepiej” oznacza tu „nie całkiem przeżarty poczuciem winy”. – Nie całkiem – zgodził się Holden, kładąc się. Żel był przyjemnie chłodny pod głową i barkami. – Wciąż nie podoba mi się ta cała sprawa z odcinaniem ludzi od potrzebnego im zaopatrzenia. – Powinieneś był się zgodzić na kierowanie Związkiem, gdy miałeś taką możliwość – rzucił Aleks. – Wtedy mógłbyś tym pokierować, jak tylko byś chciał. – A przynajmniej miło byłoby tak myśleć – odparł Holden. *** Dwanaście godzin. Na Freehold znaczyło to noc i część dnia. I nie dość czasu, by wiadomość wysłana z Rosa na Medynę do biura Związku Transportowego zdążyła doczekać się odpowiedzi. Jeśli Drummer się obrazi i zaprotestuje, będą już lecieć do Medyny, zanim poznają jej reakcję. Gdyby mógł, dałby mieszkańcom Freehold więcej czasu na przemyślenie sprawy, ale prędkość światła była niezmienna. Na tym polegała ironia gróźb przy posiadaniu masy. Wiadomości i głosy, kultura i konwersacje mogły rozprzestrzeniać się nieporównywalnie szybciej niż nawet najszybsze statki. W najlepszym przypadku nadawało to znacznie większej wagi perswazji i argumentacji. Przekazywanie idei między planetami było łatwe, przemieszczanie obiektów trudne. Ale oznaczało to także, że ktokolwiek znajdował się po drugiej stronie, musiał słuchać i być gotów dać się przekonać. We wszystkich innych przypadkach pozostawały okręty i groźby, jak zawsze. Holden spał, gdy w końcu dotarła odpowiedź.

– Obudź się – rzuciła Naomi. – Mamy gości. Przetarł oczy, opuścił nogi na ścianę będącą teraz podłogą, przeczesał włosy dłonią i popatrzył rozespanym wzrokiem na ekran. Przed statkiem stała spora grupa ludzi. Rozpoznał kilka twarzy ze spotkania z radą. A pośrodku grupy stała ceramiczna taczka, na której leżał związany w baleron gubernator Houston. Ulga, która przelała się przez ciało Holdena, była tylko trochę ograniczona perspektywą spędzenia miesięcy z ciągiem ze zhańbionym gubernatorem na pokładzie. Otworzył połączenie. – Mówi kapitan Holden z Rosynanta. Jedną chwilę, zaraz wyjdziemy. – Uważaj – przypomniała Naomi. – Fakt, że to na coś wygląda, nie musi oznaczać, że tak naprawdę jest nie czymś innym. – Racja – przyznał i połączył się z mostkiem. – Aleks? Jesteś tam? – Śpi – odpowiedziała Clarissa. – Aktywowałam działka obrony punktowej, a Amos i Bobbie już idą do śluzy. Jeśli to pułapka, będzie bardzo nieudana. – Dziękuję – odpowiedział Holden, ruszając w stronę śluzy wzdłuż ściany szybu windy. Niemal od razu usłyszał przemieszane echa głosów Bobbie i Amosa. – Daj znak, jeśli będziesz chciał, żebym zrobiła coś więcej, niż tylko obserwowała. Po otwarciu śluzy i opuszczeniu drabinki Holden zszedł jako pierwszy. W jego stronę z grupy ludzi wystąpiła kobieta o ostrych rysach twarzy i gęstych, czarnych włosach przeplatanych siwizną, zebranych w kucyk. – Kapitanie Holden – odezwała się. – Jestem Semple Marks, tymczasowa gubernator. Przyszliśmy tu spełnić żądania pańskiego rządu. – Dziękuję – odpowiedział Holden, podczas gdy za jego plecami po drabinie zsuwała się Bobbie. Amos zszedł chwilę później, z brzękiem obijając strzelbą o drabinkę. – Zgłaszamy w Związku formalną skargę na to naruszenie

naszej suwerenności – dodała Marks. – Ta sprawa powinna zostać rozstrzygnięta wewnętrznie na Freehold. – Nie będę się wtrącał w rozmowy ze Związkiem – stwierdził Holden. – Dziękuję, że zgodziliście się ugiąć w tej sprawie. Bardzo nie chciałem wymuszać kwarantanny waszego układu. Oczy Marks mówiły myślę, że chciałeś, ale nie powiedziała tego na głos. Bobbie pomogła więźniowi wstać. Twarz miał szarą w miejscach, gdzie nie była czerwona. Chwiał się na nogach. – Hej – rzucił Amos. Chwilę później Houston skupił na nim wzrok. Amos przyjaźnie kiwnął głową. – Jestem Amos. To Bobbie. Robiliśmy już takie rzeczy, więc mamy pewne zasady dotyczące tego, jak będzie wyglądać sytuacja. Lepiej słuchaj bardzo uważnie...

Rozdział piąty Drummer

Drummer nie chciała być przytomna, ale była. Pryczę zrobiono dla dwojga, dla niej i Saby. Ramę z żelem przeciążeniowym zaprojektowano tak, by zapewnić im możliwość spania w swoich objęciach, gdy Dom Ludu, największe z próżniowych miast, wirował lub leciał z małym ciągiem, lub rozdzielić ich, gdyby podczas snu pojawiła się konieczność użycia dużego ciągu. Ostrożnie balansując, tak by poruszenia pryczy nie obudziły Saby, sprawdziła odczyt konsoli na ścianie najbliżej jej strony łóżka. Miała jeszcze dwie godziny do chwili, gdy będzie musiała wstać. Za mało czasu na pełny cykl snu, za dużo czasu, by go zignorować. Można było argumentować, że jest najpotężniejszą kobietą pośród tysiąca trzystu planet, ale to nie pomagało w radzeniu sobie z bezsennością. Saba poruszył się we śnie i wymamrotał coś niezrozumiałego. Drummer położyła dłoń na jego plecach, głaszcząc go po dolnej części kręgosłupa, niepewna, czy chce go uspokoić, czy obudzić. Wybrał to pierwsze, układając się wygodniej w żelu tak, jak zwierzęta robiły to w gniazdach na długo przed tym, zanim ludzkość była czymś więcej niż chomikiem z ambicjami, próbującym unikać dinozaurów. Uśmiechnęła się w ciemności i spróbowała nie poczuć rozczarowania. Musiała się wysikać, ale jeśli teraz wstanie, to z pewnością obudzi Sabę i będzie miała wyrzuty sumienia.

Mogła zamiast tego trochę pocierpieć. Dom Ludu mamrotał wokół niej, jakby cieszył się z jej powrotu. Na pewne sposoby nie miała już swojego domu, nie od chwili przyjęcia stanowiska prezes. Miała kwaterę na Medynie blisko poziomów administracyjnych. Kajutę kapitańską na statku Saby, Malaclypse. Zanim została przywódczynią Związku Transportowego, były w zupełności wystarczające. Teraz miała dla siebie więcej przestrzeni, niż kiedykolwiek zobaczy. Jak pałac podzielony i rozrzucony na niezliczone lata świetlne. Stacja Medyna, Ganimedes, Ceres, Pallas, Japet, Europa. Vanderpoele, będący do jej dyspozycji, jak długo zajmowała stanowisko. Na STL-5 znajdowały się kwatery wydzielone specjalnie dla niej, podobnie jak na wszystkich budowanych stacjach transferowych. Istniały też próżniowe miasta, które stanowiły rdzeń dominium Pasiarzy: Niepodległość, Strażnik Przejścia i Dom Ludu. W spoczynku centralny rdzeń Domu Ludu pozostawał w nieważkości: siedemdziesiąt pokładów pełnych infrastruktury i wyposażenia, niczym peleryną otoczonych sekcją cylindra. Dok na jednym końcu, silnik na drugim. Pola magnetyczne potężniejsze niż te stosowane do napędu pociągów magnetycznych utrzymywały separację między rdzeniem a cylindrem i korygowały ruch przy rozkręcaniu cylindra, dzięki czemu rdzeń pozostawał bez ruchu przy przełączeniu z ciążenia ciągu na obroty. Pomieszczenia i korytarze cylindra zaprojektowano z uwzględnieniem obrotu, z podłogami prostopadłymi do kierunku ciągu przy włączonym silniku i zwróconymi ku gwiazdom przy stałej jednej dziesiątej g, gdy tkwili w miejscu. Dość, by wyznaczyć stały kierunek góry i dołu, ale zachowując ciążenie na tyle nieduże, by mogli w nim przebywać nawet najbardziej dostosowani do nieważkości. Nie był to statek, a miasto, które nigdy nie zaznało studni grawitacyjnej. Saba ziewnął i przeciągnął się, z wciąż zamkniętymi oczami. Drummer przesunęła dłonią po jego sterczących jak szczotka włosach, tym razem z nieco większą energią. Otworzył oczy,

a potem na jego ustach na chwilę pojawił się szelmowski uśmieszek. – Nie śpisz? – zapytała, próbując zachować cichy głos, choć tak naprawdę pragnęła usłyszeć potwierdzenie. – Tak. – Bogu dzięki – rzuciła i wstała z pryczy, kierując się do ubikacji. Kiedy wróciła, Saba stał nagi przy małym automacie do herbaty, przeznaczonym do wyłącznego użytku prezes. Saba był z nią już prawie od dziesięciu lat i choć lekkie zaokrąglenie brzucha i twarzy zdradzało trochę jego wiek, wciąż był bardzo przystojnym mężczyzną. Czasami, widząc go w ten sposób, zastanawiała się, czy także starzeje się równie wdzięcznie. Miała taką nadzieję, a jeśli nie, to chociaż, że tego nie zauważał. – Kolejny piękny poranek w korytarzach władzy, co? – odezwał się. – Sprawozdania budżetowe rano, umowy handlowe po południu. Oraz Carrie Fisk i jej pieprzone Stowarzyszenie Światów. – A także ryba w piątek – dodał, odwracając się i podając jej bańkę gorącej herbaty. Biorąc pod uwagę, jak mało czasu Dom Ludu spędzał w nieważkości, równie dobrze mogła sobie sprawić ziemskie kubki. Ale nigdy tego nie zrobi. – Czym jest Stowarzyszenie Światów? – To dobre pytanie, prawda? – odpowiedziała Drummer. – W tej chwili to kilkadziesiąt kolonii, które uważają, że będę ich słuchać uważniej, jeśli zaczną przemawiać wspólnym głosem. – Mają rację? Przygotował kolejną bańkę dla siebie i oparł się o ścianę. Miał dziwnie skupiony sposób słuchania, co czyniło go atrakcyjnym jeszcze bardziej niż jego oczy. Drummer usiadła na pryczy i skrzywiła się, na nic konkretnego i na wszystko na raz. – Tak – przyznała po chwili. – I przez to ich nie lubisz? – Nie czuję do nich niechęci – stwierdziła i napiła się herbaty. Była zielona, słodzona miodem i wciąż trochę za gorąca. –

W takiej czy innej postaci istnieją od czasu Sanjraniego. Do tej pory wszystko sprowadzało się do ubranych w ostre słowa komunikatów prasowych i deklaracji politycznych. – A teraz? – Ubrane w ostre słowa komunikaty prasowe, deklaracje polityczne i okazjonalne spotkania – odparła. – Ale to już coś znaczy. Wcześniej nie musiałam robić dla nich miejsca w swoim harmonogramie, a teraz wygląda na to, że muszę. – Co z Freehold? – Większym problemem jest Auberon – stwierdziła. – Mówi się, że robią postępy w pracach nad uniwersalnym generatorem krzyżowym polipeptydów. – A co to będzie, kiedy już powstanie? Był to mechanizm, do którego z jednej strony wlewało się dowolne toksyczne, bezsensowne zupy z biosfer powstałych na różnorodnych planetach, a z drugiej strony dostawało się coś, co nadawało się do jedzenia przez ludzi. A to znaczyło, że w ciągu najbliższych dziesięciu lub piętnastu lat skończy się faktyczny monopol Sol na glebę i substraty rolnicze. Oznaczało także, że Auberon stanie się nową superpotęgą pośród rozproszonych ścieżek ludzkiej diaspory, o ile Ziemia i Mars nie postanowią przerzucić floty przez wrota, by rozpocząć pierwszą wojnę międzygwiezdną. Oczywiście, wszystko to przy założeniu, że przełom nie był tylko szumnymi zapowiedziami i sztuczkami, czego nie dało się wykluczyć. Podobno każdy wielki kraj powstał dzięki klingom i kłamstwom. – Nie powinnam o tym rozmawiać – przyznała. – Przepraszam, nie powinnam była tego poruszać. Twarz Saby na chwilę zesztywniała, ale po chwili znowu pojawił się na niej uśmiech. Nienawidziła ukrywania przed nim informacji, ale niezależnie od tego, jak bardzo mu ufała – niezależnie od poziomu dostępu przyznanego mu przez wydział ochrony Związku – nie znajdował się w strukturach władzy. Drummer spędziła zbyt dużą część życia na pilnowaniu przestrzegania procedur bezpieczeństwa, by je teraz ignorować.

– Wynik jest taki – powiedziała, próbując wprowadzić go na tyle głęboko, by ugłaskać jego dumę, nie mówiąc przy tym nic faktycznie tajnego – że Freehold stanowi między innymi ostrzeżenie dla Auberon, żeby nie zrobili się zbyt pewni siebie, a Carrie Fisk i Stowarzyszenie Światów niucha wokół sprawy, żeby sprawdzić, czy nie trafią im się tu jakieś soczyste kąski. Włącznie z tym, jak bardzo mogą na mnie naciskać. Saba kiwnął głową i – ku jej lekkiemu rozczarowaniu – zaczął się ubierać. – Czyli kolejne intrygi pałacowe, savvy sa? – rzucił. – Do tego się to sprowadza – potwierdziła Drummer, przepraszając, a równocześnie złoszcząc się za przepraszanie, nawet jeśli tylko przez implikację. Saba zobaczył wzbierającą w niej burzę, niemal jeszcze zanim sama się zorientowała. Podszedł do niej, klęknął przy jej stopach i położył głowę na jej kolanach. Roześmiała się i znowu pogłaskała go pogłowie. Był to gest poddania, którego wcale nie czuł i dobrze o tym wiedziała. On też to wiedział. Jednak nawet jeśli nie zamierzał się przed nią korzyć, ten gest i tak coś znaczył. – Powinieneś zostać na jeszcze jedną noc – powiedziała. – Nie powinienem. Muszę dbać o swoją reputację wolnego człowieka, załogę i towar. – Śmiech w jego głosie pozbawił słowa jadu. – W takim razie powinieneś szybko wrócić – stwierdziła. – I przestać umawiać się ze wszystkimi dziewczynami na Medynie. – Nigdy bym cię nie zdradził. – Cholerna racja – rzuciła Drummer, ale w jej głosie też brzmiało rozbawienie. Wiedziała, że nie łatwo było ją kochać. Ani nawet z nią pracować. W niezmierzonym wszechświecie nie było wielu ludzi, którzy potrafiliby radzić sobie z jej zmianami nastroju, choć Saba był jednym z nich. Był w tym najlepszy ze wszystkich. System wyemitował dźwięk łamanego bambusa. Vaughn, z pierwszym podejściem tego dnia. Wkrótce czekają ją odprawy,

spotkania i nieoficjalnie rozmowy z ludźmi, których lubiła, którym ufała lub których potrzebowała, ale nigdy wszystkie te trzy rzeczy na raz. Bardziej poczuła, niż usłyszała westchnięcie Saby. – Zostań – poprosiła. – Leć ze mną. – Kocham cię. – Te amo, Camina – powiedział i wstał. – I polecę na Medynę i z powrotem tak szybko, że nawet nie zauważysz mojej nieobecności. Pocałowali się jeszcze raz, a potem wyszedł, a kabina zrobiła się pusta. Bez serca jak dzwon. System wyemitował kolejny dźwięk. – Będę za pięć minut – rzuciła. – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn. Ubrała się, uczesała i znalazła się w biurze w niecałe piętnaście minut, ale Vaughn nie próbował jej robić wyrzutów. – Od czego dziś zaczynamy dzień? – zapytała, gdy podawał jej małą miseczkę kibble z sosem. Jego zawahanie było niemal zbyt drobne, by je zauważyć. Ale tylko niemal. – Dotarła wiadomość od kapitana Holdena z Rosynanta. – Podsumowanie? Tym razem wahanie było wyraźniejsze. – Może powinna pani sama ją obejrzeć. *** Sala zebrań mieściła się na najbardziej zewnętrznym poziomie cylindra Domu Ludu. Siła Coriolisa w próżniowym mieście była trywialna dla każdego, kto spędził więcej czasu w stacjach pierścieniowych, ale osoby z zewnątrz, znające dotąd tylko ciążenie masy i przyśpieszenia, uznawały ją za kłopotliwą. Perłowoszare ściany, przynitowany wprost do podłogi tytanowy stół z bambusowym pokryciem blatu. Drummer siedziała u jego

szczytu, kipiąc. Większość towarzyszących jej osób – Emily Santos-Baca, Ahmed McCahill, Taryn Hong i pozostali przedstawiciele rady oraz biura finansów – znała ją na tyle dobrze, by rozpoznać jej nastrój i zachować ostrożność. Przemawiający właśnie biedak nigdy wcześniej jej nie spotkał. – To tak naprawdę kwestia priorytetów – powiedział mężczyzna. Nazywał się Fayez Okoye-Sarkis i przybył tu przemawiać w imieniu jakiegoś rodzaju pozarządowej, nieakademickiej grupy wspierającej badania naukowe. Instytut Cherneva, z Ganimedesa i Luny. – Przez ostatnie trzy dziesięciolecia, a właściwie od chwili zbombardowania Ziemi, zdecydowana, zdecydowana większość badań naukowych skupiała się na zwiększeniu wydajności produkcji żywności oraz infrastruktury. I przeważnie sprowadzała się do odwrotnej inżynierii technologii, która umożliwiła powstanie rzeczy takich jak protomolekuła i stacja pierścieni. Artefakty i stare technologie znajdujemy na każdej planecie, na którą dotarliśmy. – Tak – rzuciła Drummer. Co znaczyło przejdź do rzeczy. Okoye-Sarkis uśmiechnął się, jakby był przyzwyczajony do myśli, że uważa się go za uroczego. – Kiedy moja żona była jeszcze doktorantką, w dawnych czasach – powiedział – jej badania terenowe obejmowały śledzenie gatunków gryzoni, które przystosowały się do życia w strefach podwyższonego promieniowania. Starych reaktorach i rejonach próbnych wybuchów jądrowych. Zwierzęta te wyewoluowały w sposób dostosowujący się do sztucznie stworzonych warunków. Stworzonych przez ludzi. No cóż, teraz to my jesteśmy tymi gryzoniami. Dostosowujemy się do miejsc i środowisk pozostawionych przez nieistniejącą już rasę lub grupę ras, które to wszystko stworzyły. Obserwujemy niezwykle wielkie zmiany w technologii, a wedle wszelkich obietnic to wciąż dopiero początki. – No dobrze – rzuciła Drummer. Okoye-Sarkis napił się wody z bańki. Zmarszczki na czole zdradzały, że zdaje sobie sprawę z tego, że ją traci. Miała nadzieję, że skłoni go to do skrócenia prezentacji, przeskoczenia

nudnych części i przejścia do tego, czego faktycznie chciał, żeby mogła mu odmówić i wrócić do pracy. – Pojawiło się mnóstwo spekulacji dotyczących tego, jakiego rodzaju istoty zbudowały to wszystko, co znaleźliśmy. Czy były świadomymi, indywidualnymi bytami, czy też jakiegoś rodzaju umysłem zbiorowym. Czy stanowiły jeden gatunek w społeczności, czy też były współdziałającymi różnymi, powiązanymi gatunkami. Czy – i zdaję sobie sprawę z tego, że zabrzmi to dziwnie – czy miały taki sam związek z materią, jak my. Poświęcono tym sprawom dużo przemyśleń, wiele teorii. Brakuje jednak badań eksperymentalnych. Instytut Cherneva chce się znaleźć na czele nowej generacji badań naukowych dotyczących najbardziej podstawowych pytań stawianych nam przez pierścienie wrót. Kto lub co je zbudowało? Co stało się z tymi gatunkami w czasie między wystrzeleniem Febe a powstaniem wrót Sol? Czy zostawiły po sobie jakieś możliwe do przetłumaczenia i zrozumienia dokumenty? Wierzymy, że gdzieś w układach po drugiej stronie wrót lub w samych wrotach znajdziemy coś, co spełni rolę kamienia z Rosetty. Coś, co umieści we właściwym kontekście wszystkie pozostałe odkrycia. Naszym celem jest szerokie otwarcie wszystkich obecnych prac w zakresie materiałów, fizyki wysokich i niskich energii, biologii, botaniki, geologii, a nawet filozofii nauki. Drummer odchyliła się na fotelu i przekrzywiła głowę. – Czyli... uważa pan, że problem polega na tym, że nie rozwijamy się dostatecznie szybko? – No cóż, moim zdaniem postęp jest zawsze lepszy i wydajniejszy, gdy... – Bo moim zdaniem – przerwała mu Drummer – jesteśmy obecnie na samej granicy możliwości radzenia sobie z tym, co już mamy na talerzu, i nie bardzo widzę, jak mogą nam pomóc kolejne bóle rodzenia. – Chodzi właśnie o lekarstwo na te bóle – odpowiedział mężczyzna. Powiedział to z taką pewnością i autorytetem, że Drummer musiała uszanować jego zdolności aktorskie. Charyzmatyczny

gnojek. Zrozumiała, dlaczego go tu przysłali. Siedząca po lewej Emily Santos-Baca odchrząknęła w sposób, który mógł nic nie znaczyć, ale jeśli coś znaczył, było to istotne. Drummer zachowywała się jak dupek. Z dużym wysiłkiem opanowała irytację. – No dobrze – powiedziała. – Gdzie w tym wszystkim miejsce Związku? – Jest kilka rzeczy, które Związek Transportowy może zrobić, żeby pomóc w tych wysiłkach. Pierwsza to oczywiście kontrakt na udzielenie zgody na przeloty statków Instytutu. Przygotowaliśmy propozycje prac terenowych na kilku planetach, gdzie wstępne badania wyglądają obiecująco. Ale najpierw musimy tam dotrzeć. – Jego szeroki uśmiech był zaproszeniem do uśmiechu w odpowiedzi. – To ma sens – przyznała Drummer. Jego uśmiech złagodniał. – Drugą byłoby rozpoczęcie rozmowy na temat... Związek Transportowy znajduje się w unikalnym położeniu. Owoce naszej pracy będą korzystne dla Związku w równym, jeśli nie większym stopniu niż dla wszystkich innych w dowolnym układzie. – Czyli chciałby pan, żebyśmy finansowali wasze badania – podsumowała Drummer. – Zgadza się? – Przygotowałem trochę więcej wstępnych informacji, które pomogłyby uzasadnić taką prośbę – powiedział Okoye-Sarkis – ale tak. – Rozumie pan, że nie jesteśmy rządem – stwierdziła Drummer. – Jesteśmy związkiem spedycyjnym. Przewozimy towary z miejsca na miejsce i chronimy infrastrukturę, która nam to umożliwia. Kontrakty na badania naukowe to tak naprawdę nie nasza działka. Okoye-Sarkis rozejrzał się wokół stołu, szukając przychylnych mu twarzy. Może nawet kilka się znalazło. Drummer wiedziała, że mogła zareagować inaczej, gdyby propozycję przedstawiono jej dzień wcześniej, ale wiadomość Holdena z Freehold... – Instytut to szanuje, proszę pani – oświadczył Okoye-Sarkis. –

To bardzo nowatorski projekt, ale uważam, że ma on potencjał, że przyniesie realne korzyści dla wszystkich. Mam zestawienie naszych proponowanych misji, mogę je zostawić pani i personelowi, który byłby nim zainteresowany. – Dobrze – zgodziła się Drummer. – W sprawie umowy na przeloty. Nie chcę naciskać, ale wciąż szukamy wsparcia, a opłaty... – Proszę nam dać te propozycje – rzuciła Drummer. – Rada może się z nimi zapoznać. Zgodzę się z każdą podjętą przez nią decyzją, która dotyczy obniżenia lub rezygnacji z opłat. – Dziękuję, pani prezes. To wspaniała wiadomość. Bardzo pani dziękuję. Naukowiec wyszedł z sali, praktycznie całą drogę się kłaniając. Drummer odhaczyła ostatnią pozycję w porannym harmonogramie. Lista na popołudnie wyglądała na równie długą i przynajmniej tak samo irytującą. Santos-Baca spojrzała jej prosto w oczy i uniosła brew. – To interesująca propozycja. Powinna stanowić punkt wyjścia do ciekawej debaty – powiedziała, co znaczyło widzę, że właśnie przekazałaś radzie kolejny problem do rozwiązania. – To bardzo ważne, by rada uczestniczyła w podejmowaniu wszelkich ważnych decyzji – odpowiedziała Drummer, co znaczyło poradź sobie z tym. Emily Santos-Baca roześmiała się, a Drummer niemal wbrew sobie odpowiedziała uśmiechem. Ale tylko przez chwilę. Przetrwała pogaduszki i uprzejmości towarzyszące początkom i końcom wszelkich zebrań jak socjalny kamień nazębny, a potem wróciła do swojego biura najszybciej, jak mogła. Vaughn lub ktoś z jego ludzi zostawił dla niej miskę makaronu sojowego z grzybami i kieliszek wina. Zaczęła od kieliszka. Wywołała na ekranie schemat całego układu Sol. Planety, miasta w próżni, stacje. Asteroidy wirujące w złożonym tańcu orbitalnym tam, gdzie ciążenie i rozkład planet tworzyły oazy stabilności. Wyglądało to jak obrazy śnieżycy na Ziemi. Choć nigdy nie widziała dość śniegu, by ocenić poziom zbieżności.

Usunęła większość danych, upraszczając schemat na tyle, by ogarnąć go ludzkim okiem. Został na nim Dom Ludu na orbicie Marsa, ale z dala od planety. A tam, bliżej pierścienia wrót, znajdowała się Niepodległość. Po kilku kliknięciach w klawiaturę na obrazie pojawił się Malaclypse – pojedyncza jasnożółta kropka, która wyglądała, jakby znajdowała się tuż przy Domu Ludu. Jakby statek jeszcze nie odleciał. Problem skali. To nałożenie dwóch świetlnych plamek na ekranie w rzeczywistości oznaczało już sto tysięcy kilometrów. Ponad dwa razy więcej niż obwód Ziemi i z każdą chwilą odległość rosła. Problem polegał na tym, że ten niedający się pokonać dystans między nią a Sabą był niczym w porównaniu do bezmiaru wokół. Tu, w układzie, i tam, we wszystkich innych układach gwiezdnych między wrotami. Było to przytłaczające nawet dla kobiety urodzonej w pustce. A wyglądało na to, że wszyscy chcieli, by kontrolowała dla nich ten bezmiar. Przyjęła odpowiedzialność za niego, aby mieli wrażenie, że gdzieś jest ktoś, kto za to wszystko odpowiada. Nigdy nie powiedziała tego na głos, ale jakaś jej cząstka tęskniła za porządkiem, który znała z młodości. Pas oznaczał SPZ, Ziemia i Mars byli wrogami. Wtedy i to wydawało się przytłaczające, dopiero wszystko, co zdarzyło się później, sprawiło, że tamte problemy sprawiały wrażenie drobnych i łatwych do opanowania. Odczuwała nostalgię za czasami, które uczyniły z niej obecną osobę. Które dały jej wszystkie umiejętności potrzebne wtedy i doprowadziły ją do miejsca, w którym przez połowę czasu czuła się jak przebieraniec udający kogoś, za kogo wszyscy ją brali. Rosynant znajdował się godziny świetlne stąd – w drodze przez wrota. I wieki świetlne od tego miejsca, gdyby poruszał się bardziej tradycyjnymi drogami. Wyobraziła sobie Holdena, jakby siedział teraz po drugiej stronie stołu. Odetchnęła głęboko, powoli wypuściła powietrze i zaczęła nagrywanie. – Kapitanie Holden. Otrzymałam pański raport dotyczący sytuacji na Freehold. Ujmując rzecz uprzejmie, proponowane przez pana rozwiązanie się nie sprawdzi...

Rozdział szósty Holden

– Ujmując rzecz uprzejmie – powiedziała Drummer na ekranie – proponowane przez pana rozwiązanie się nie sprawdzi. To, co pan robi, w fundamentalny sposób zmieniłoby Związek. Naszym zadaniem nie jest wsadzanie kogoś do więzienia. Jesteśmy związkiem transportowym, nie policją. Nie mamy więzień, nie mamy więźniów ani sędziów. Mamy kontrakty. Gdy ktoś naruszy warunki kontraktu, protestujemy. A potem nakładamy kary umowne i podatki. A potem, jeśli wciąż nie chcą robić tego, co powinni, po prostu przestajemy robić z nimi interesy. To, czego nie robimy, to ich nie aresztujemy. – Wydaje się wkurzona – skomentował Aleks. Holden wstrzymał odtwarzanie wiadomości. Mostek był ciemny, tak jak Aleks lubił. Wymiennik powietrza klikał, a silnik nucił przez szkielet statku odgłosy równie znajome, jak cisza. – Owszem – potwierdził Holden. – To raczej nie brzmi jak pochwała, prawda? Aleks podrapał się po brodzie i posłał Holdenowi współczujące wzruszenie ramion. – Chcesz tego wysłuchać na osobności? – Nie sądzę, żeby to w czymś pomogło. – Holden wznowił odtwarzanie i Drummer na ekranie ożyła. – Drugą rzeczą, której nie robimy, to pozwolenie każdemu,

kto jest kapitanem statku w naszym rejestrze, na podejmowanie decyzji w imieniu całego Związku. To, co zrobił pan na Freehold, nie ustanowi precedensu w zakresie tego, co będę musiała robić z każdym układem, który postanowi złamać zasady. Wysłałam pana z misją przekazania wiadomości, nie negocjowania ani zawierania umów. Poleciał pan tam, ponieważ bardzo zależało nam, by wszyscy obserwatorzy – a wszyscy to obserwowali – zobaczyli, co się stanie w przypadku złamania warunków kontraktu ze Związkiem Transportowym. – Czyli najpierw to był teatr, a dopiero potem egzekucja – rzucił Holden w stronę ekranu. Nie, żeby mogła go usłyszeć. Mimo tego urwała, spuściła wzrok i zebrała się w sobie, jakby faktycznie usłyszała jego słowa. – Mój problem teraz – powiedziała – polega na znalezieniu sposobu naprawienia tego, co pan zepsuł, tak by maksymalnie ograniczyć straty. Skonsultuję się z radą i naszym radcą prawnym, a kiedy podejmiemy decyzję, poinformujemy pana. Pan zaś ją wykona. Naprawdę mam nadzieję, że jest to na tyle jednoznaczne, by zdołał pan to zrozumieć. – Zaczynam nabierać podejrzeń, że ona mnie nie lubi – rzucił Holden. – Trochę się nakręciła – skomentował Aleks. – Nie brałbym tego do siebie. – Na razie – oświadczyła Drummer – nakazuję panu polecieć na Medynę z gubernatorem Houstonem. Ktoś będzie czekał na pański statek po zadokowaniu. Oczekuję, że odczyta pan wtedy przygotowane przeze mnie oświadczenie. Może zawierać przeprosiny. Może obejmować wyjaśnienie zasad Związku Transportowego. Cokolwiek to będzie, otrzyma je pan, zanim dotrze na miejsce. I wyrecytuje je pan słowo w słowo. Nie uczyni pan wszechświata takim, jakim pan chce go widzieć, tylko przez wypowiedzenie swoich życzeń. Żyją w nim też inni ludzie. Następnym razem proszę okazać trochę szacunku. Nagranie się skończyło. Aleks powoli i długo wypuszczał powietrze z płuc.

– No cóż, może jednak weź to odrobinę do siebie – stwierdził, gdy Holden zamykał wiadomość. Ekran powrócił do wyświetlania serii raportów systemowych. Moc silnika, stabilność warunków środowiskowych, zarządzanie resztkowym ciepłem. Rosynant robił to, w czym był najlepszy. To, co zawsze. Bryła lodu w żołądku nie chciała się rozpuścić. Nie potrafił stwierdzić, czy powstała w wyniku złości, rozczarowania, czy jeszcze czegoś innego. Aleks strzelił kostkami palców. – Masz ten wygląd – powiedział. – Nie, wcale nie – zaprotestował Holden. – Wcale nijak nie wyglądam. – Ona ma trochę racji. Tam jest całe mnóstwo kolonii. Jeśli zaczniemy ściągać przestępców z wszystkich tych miejsc... cóż, może się tu pojawić spore pole do interpretacji. Powiedzenie im, że jeśli nie będą przestrzegać reguł, nie będą mogli w ogóle się bawić, jest surowe, ale nie zmienia tego, czym jest Związek Transportowy, wiesz? – Tak jest wygodniej. – Holden rzucił ostrzej, niż zamierzał. – Nie, rozumiem. Rozumiem, że łatwiej jest kierować Związkiem, jeśli wszystko odbywa się w kategoriach tego, kto naruszył kontrakt, wycofania się ze świadczenia usług i... jeśli poczeka się kilkadziesiąt lat, gdy wszystkie kolonie będą faktycznie samowystarczalne, to może odcięcie handlu będzie klapsem w tyłek. Ale w obecnych realiach? To wyrok śmierci. – Może – przyznał Aleks. – Z tego, co słyszałem o kompleksie Bara Gaon i Auberonie, to już...... – Ale to nie jest kompleks Bara Gaon ani Auberon, tylko Freehold. Jeśli odetniemy ich na trzy lata, kolonia upadnie i wszyscy umrą z głodu. Więc w tej chwili owszem, ona twierdzi, że powinniśmy ich zabić. Tylko ujmuje to w takie słowa, że brzmi to jak naturalna konsekwencja ich wyborów, a nie także naszych. – No tak – mruknął Aleks, ale Holden jeszcze nie skończył. Słowa wylewały się z niego strumieniem. – Nie głosowali na Drummer – powiedział, ostro uderzając

w ekran. – Nie mogą się odwoływać od jej decyzji, a ona ma nad nimi władzę życia i śmierci. Musi się trzymać wyższych standardów, niż „to, co w danej chwili było najwygodniejsze”. A w każdej służbie wojskowej w historii, gdy dowódca wydał niemoralny rozkaz, powinnością żołnierzy było sprzeciwienie mu się. – W każdej służbie wojskowej w historii? – We wszystkich dobrych. – No dobrze – zgodził się Aleks. A po chwili zauważył: – Nas też nie wybrali. – Dokładnie! Właśnie o to mi chodzi. – Słusznie – rzucił Aleks. – Czyli się ze sobą zgadzamy. – Tak. Ale i tak wygląda to tak, jakbyśmy się kłócili. – Owszem – potwierdził Holden i odchylił się na oparcie. Prycza przeciążeniowa przesunęła się pod nim z sykiem. Supeł w żołądku wcale się nie rozluźnił. Naprawę miał nadzieję, że trochę ustąpi. – Szlag. – Myślisz, że znowu ich odetnie? Z powrotem ogłosi kwarantannę? – Nie wiem – przyznał Holden. – Tylko że gdyby miała to zrobić, chyba kazałaby nam zabrać Houstona z powrotem, żeby zginął ze swoimi kumplami. A i nie najlepiej działa na wizerunek polityczny, jeśli kapitan twojego ulubionego okrętu bojowego zaczyna odmawiać wykonywania twoich rozkazów. Będzie musiała nam tutaj ustąpić. – Też mi się tak wydaje – zgodził się Aleks. – Za to następne zadanie będzie interesujące. – Owszem. Przez chwilę siedzieli w ciszy. Wiedział, że Aleks zamierza się odezwać, jeszcze zanim zabrzmiały słowa. Dziesięciolecia spędzone na wspólnym mieszkaniu i pracy oznaczały, że nigdy nie trzeba było prosić kogoś o podanie soli przy posiłku. Z tym było tak samo. – Jeśli chcesz, możemy jeszcze trochę na siebie pokrzyczeć. – Dzięki – rzucił Holden.

Aleks kiwnął głową. Zaproszenie było otwarte i tylko częściowo żartobliwe. Znowu skonsultował się ze swoim brzuchem, a potem dźwignął się na nogi i ruszył do windy. Aleks nie pytał, dokąd idzie. Zapewne się domyślał. W kambuzie wciąż unosiła się woń herbaty imbirowej pijanej przez Clarissę dla złagodzenia bólów żołądka, ale nie było tam teraz ani jej, ani Amosa. Dozownik żywności wyświetlał poziomy zaopatrzenia. Popatrzył na nie, wcale ich nie widząc. Mieszkał na Rosynancie dłużej niż w jakimkolwiek innym miejscu przez całe życie, znał statek lepiej niż siebie. Idąc korytarzem do ich kabiny, próbował pozbyć się odczuwanej goryczy i złości. Wzbierającego w gardle poczucia winy. Mimo tego wiedział, że ona natychmiast wszystko zobaczy. Naomi leżała na pryczy przeciążeniowej z oczami zasłoniętymi przedramieniem, ale jej oddech nie brzmiał głęboko, jak we śnie. Jej drzemka dobiegła już końca albo jeszcze się nie zaczęła. Uśmiechnęła się i głębokie linie w kącikach ust były piękne. – Jak bardzo źle to wygląda? – zapytała, jeszcze zanim zabrała rękę sprzed oczu. Holden głęboko wciągnął powietrze i z sykiem wypuścił je przez zęby. Ciężar w brzuchu nie ustąpił, ale trochę się przemieścił. Gniew zmienił się w coś głębszego. Może żal. Złożył ręce na piersi. Przesunęła się, żeby popatrzeć na niego. Siwizna po raz pierwszy pojawiła się na jej skroniach kilka lat temu i powoli się rozprzestrzeniała. W kącikach oczu miała linie, których nie umiały rozprostować przyjmowane przez wszystkich leki przeciw starzeniu. Te zmarszczki też były piękne. – Myślę, że przyszedł już czas, żebyśmy zajęli się czymś innym – powiedział. – A przynajmniej przyszedł dla mnie. Poruszyła się, a prycza przeciążeniowa zareagowała na jej ruch. Jeśli gdzieś czaił się jakiś żart, impuls, by rozluźnić nastrój, zniknął z chwilą, gdy na niego popatrzyła. Widząc jej reakcję, sam zrozumiał, jak poważnie mówi. Jak źle wygląda.

– Opowiedz mi wszystko – poprosiła. Zrelacjonował jej zarys – co powiedziała Drummer, o czym rozmawiali z Aleksem, czego się w tym wszystkim dopatrzył, i z każdym słowem, z każdym zwrotem czuł, jak zaczyna ustępować zmieszanie, z którego dotąd nie zdawał sobie sprawy. Samo powiedzenie jej tego wszystkiego ze świadomością, że nawet jeśli słowa lub myśli są błędne, ona usłyszy ich prawdziwe znaczenie, pozwoliło mu się go doszukać. Napięcie w żołądku nie ustąpiło. – Kiedy polowaliśmy na piratów, mogłem przyjąć ich poddanie się – powiedział. – Nawet Wolna Flota mogła złożyć broń, a wtedy moglibyśmy ich aresztować, ale teraz pracuję dla biurokratycznego systemu, który jest gotów zabijać ludzi w imię polityki. Nie mam wrażenia, że wymuszam przestrzeganie zasad, czuję się jak kat i... nie sądzę, żebym potrafił to robić. Naomi przesunęła się, robiąc dla niego miejsce na pryczy przeciążeniowej. Położył się obok niej. Prycza poruszyła się, uwzględniając ich połączoną masę. Wydała cichy dźwięk, na wpół nucenie, na wpół westchnięcie. – Trudno będzie nam wykonywać naszą pracę. – Te kolonie? Wszystkie są uzależnione od Związku Transportowego i może nie zawsze tak będzie. Ale dopóki nie są samowystarczalne, powinny mieć głos, jeśli chodzi o to, jak Związek ustala zasady. Jak wymusza ich przestrzeganie. Oni nie wybierali Drummer. – Nie wybrali nikogo z nich. Walkera, Sanjraniego, Pa. – Pozostali nie odcinali handlu, a Drummer tak. I owszem, wiem. Z perspektywy czasu zapewne było to nieuniknione. Może to cud, że doszło do tego dopiero teraz. Ale w końcu się zdarzyło i... – I kiedy zmienia się jedno, inne sprawy też się zmieniają. Z kambuza dobiegł głos. Bobbie z kimś rozmawiała – z Aleksem, Amosem albo Clarissą. Nie usłyszał odpowiedzi, ale Bobbie się roześmiała. Ucisk w żołądku jeszcze się nasilił. – Mogę przygotować oświadczenie dla prasy – powiedział, a te słowa zdawały się wcisnąć go głębiej w żel. – Przesłać do kolonii

wiadomość o tym, co chce zrobić Drummer i dlaczego uważam to za niewłaściwe. Spróbować poprowadzić coś w rodzaju... sam nie wiem, koalicji reform. Może porozmawiać ze Stowarzyszeniem Światów, zobaczyć, czy zechcą się tym zająć. – To duże wyzwanie – stwierdziła Naomi, nie negując ani nie zachęcając. Po prostu powiedziała to, co było prawdą. – Będzie to oznaczało uziemienie Rosa lub trzymanie się przez jakiś czas jednego układu. Wciąż prowadzi się dość intensywny handel między Ziemią a Marsem. Ganimedesem. Ceres. Może są już jakieś skolonizowane światy, które mają dostateczną infrastrukturę, byśmy mogli znaleźć tam sobie niszę. Albo ją sobie stworzyć. Mógłbym też powiedzieć paru osobom o tym, co się dzieje... – Oni już wiedzą – wtrąciła się Naomi. – Drummer wysłała nas tutaj, żeby coś pokazać. Wszyscy i tak już patrzą. Wszystko, co powiedziałeś, trafiło już do wiadomości i kanałów dyskusyjnych na wszystkich koloniach. – Czyli może mógłbym pozwolić komuś innemu poprowadzić tę bitwę – podsumował, zamykając oczy. – Po prostu brać tylko kontrakty w ramach układu i zobaczyć, co się stanie. To ważne, ale... sam nie wiem. Jestem zmęczony. Zbyt zmęczony, żeby prowadzić tę walkę. – Albo. Otworzył oczy i obrócił na bok. Głowę przechyliła tak, jak zwykle, gdy ukrywała się za włosami, tylko tym razem się nie kryła. Mocno zacisnęła wargi. Spojrzała mu w oczy. – Pamiętasz, gdy pierwszy raz trafiliśmy na Rosa? – spytała. – Uciekaliśmy przed, och, w zasadzie chyba przed wszystkimi? Lecieliśmy skradzionym statkiem. Zapytałeś, czy nie chcemy go sprzedać, podzielić się pieniędzmi i przejść na wcześniejszą emeryturę. Zaśmiał się. – Wtedy był wart dużo więcej. – Ale okres emerytury też znacznie się skrócił – stwierdziła. Nie śmiała się. – A co, jeśli nie musisz podejmować tej decyzji za

wszystkich? – To znaczy? – Oboje wiemy, że Aleks umrze w tym fotelu pilota. Bobbie czuje się tu jak w domu. Stan zdrowia Clarissy nie jest najlepszy. I nie wiem na pewno, ale mam wrażenie, że jeśli zdecyduje się spróbować leczyć w jakimś ośrodku medycznym na Ceres czy gdziekolwiek indziej, Amos może odejść z nią. Holden zastanawiał się nad tym przez chwilę. Nie rozumiał więzi między Amosem i Clarissą poza faktem, że była bardzo głęboka, platoniczna i trwała już od wielu lat. Jeśli była to miłość, nie przypominała żadnej doświadczonej przez niego wersji, ale nie wyglądała też na nic innego. Spróbował sobie wyobrazić Amosa na Rosynancie bez Clarissy. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiał. Wizja była dość melancholijna. – No tak, może – przyznał. – Owszem – dodał po chwili. – Docieramy do tego samego wieku, w którym był Fred, gdy dostał udaru podczas lotu, a ty już przez ponad połowę życia codziennie łykasz leki przeciwnowotworowe. Nie ma znaczenia, jak bardzo są dobre, to w końcu i tak odbije się na twoim zdrowiu. Zrobi się ono odrobinę bardziej kruche. Ta druga rzecz, jaką możemy zrobić, to po prostu sprzedać nasze udziały. Polecieć na Tytana, wybrać ośrodek i cieszyć się emeryturą. Nie, pomyślał Holden. Nie, nigdy nie zostawię tego miejsca i tych ludzi. To mój dom i niezależnie od tego, jakie czekają nas niebezpieczeństwa, groźby i walki, zostanę na stanowisku. Tu jest moje miejsce. To miejsce nas wszystkich. Tylko że z jego ust wydostało się coś innego. – Boże, to brzmi cudownie. Zróbmy to. Naomi nachyliła się do przodu, marszcząc brwi. – Poważnie? Bo przygotowałam jeszcze całe mnóstwo argumentów przeciwko twoim twierdzeniom, że to fatalny pomysł. – Och tak, nie zapominaj o nich – rzucił Holden. – Całymi tygodniami będę zmieniał zdanie w tej sprawie. Ale w tej chwili mieszkanie pod kopułą na Tytanie wygląda na najlepszy pomysł, jaki kiedykolwiek przyszedł komuś do głowy.

– Czy nie poczujesz się przez to mniej męski? – Nie. – Że zostawiasz świat swojemu losowi, nie biorąc udziału w każdej możliwej walce? Bo nad tym pracowałam szczególnie długo. Mam kilka naprawdę dobrych argumentów. – Zatrzymaj je – odpowiedział. – Będziesz ich potrzebować później. Chwilowo dałem się przekonać. Jej twarz się rozluźniła. Wciąż widział w niej kobietę, którą była, kiedy spotkali się na Canterbury. Czas i wiek, troski i śmiech ścięły nieco krzywiznę jej policzków i sprawiły, że skóra szyi nie była już tak napięta. Nie byli już młodzi. Może naprawdę czyjeś piękno dało się zobaczyć do końca dopiero, gdy się razem zestarzało. Przechylił się, by ją pocałować... ... i oddryfował z pryczy przeciążeniowej. Po nagłym odcięciu ciągu ruch odepchnął go w głąb kabiny i nadał mu lekkie obroty. Odruchowo sięgnął nogą do tyłu, próbując zaczepić stopą o jeden z uchwytów, ale statek zaczął się obracać, więc udało mu się to dopiero po kilku próbach. Naomi zaczepiła się już o ramę pryczy. – No cóż – rzucił Holden. – Chyba Drummer zmieniła zdanie co do pozwolenia Houstonowi na przylot do Medyny. Czuję się rozczarowany. – Dziwne, że Aleks nie ostrzegł wcześniej przed nieważkością – odpowiedziała Naomi i włączyła konsolę systemu. – Aleks? Wszystko w porządku? – Właśnie miałem ciebie pytać – zabrzmiał z głośnika głos pilota. – Jakaś zmiana planu? Holden wyciągnął z kieszeni swój ręczny terminal. – Amos? Czy ty właśnie wykonałeś zwrot? – Hej, kapitanie – głos Amosa dobiegł zza jego pleców, gdy wielkolud pojawił się w drzwiach. – To nie ja. Coś się dzieje? Wzdłuż kręgosłupa Holdena przebiegł dreszcz niemający nic wspólnego z temperaturą. Naomi już zajęła się szukaniem odpowiedzi, odpytując dzienniki Rosa i systemy sterowania, ale zanim zdążyła coś znaleźć, z głośnika rozbrzmiał głos Clarissy. – Dostałam ostrzeżenie z wymienników powietrza –

poinformowała mocniejszym niż zwykle głosem. – Z maszynowni ręcznie wydano polecenie ściągnięcia poziomu tlenu do zera i zastąpienia go azotem. – To nie brzmi dobrze – skomentował Holden. – Nie powinniśmy tego robić. – Zainstalowałam tam niestandardowe obejście. Nikt nie zmieni moich ustawień środowiskowych bez mojej zgody – oświadczyła Clarissa tak spokojne, jakby wcale nie chciała powiedzieć moja paranoja właśnie uratowała nam życie. – Choć chciałabym wiedzieć, co się dzieje. – Maszynownia, warsztat i reaktor są zablokowane – rzuciła Naomi, przewijając ekrany systemu szybciej, niż Holden nadążał je śledzić. – Chyba znalazłam wyłączenie silnika, ale nie mogę..., Holden zaczął już wyciągać się z pokoju. Amos przysunął się na płasko do ściany korytarza, gdy obok niego przelatywał, a potem ruszył jego śladem. Przez kambuz do windy, a potem poziom niżej. Jego serce biło jak oszalałe, puls dudnił w uszach, ale to tylko adrenalina. Tylko strach. Nic złego nie działo się z powietrzem. Miał nadzieję, że to prawda. Areszt nie był tak naprawdę aresztem, a po prostu jedną z kabin załogowych, w której sterowanie drzwiami odizolowano od systemu i wyłączono po stronie wewnętrznej. Przez lata spędziło w niej dni, tygodnie lub miesiące około dwunastu więźniów. Teraz drzwi stały na wpół otwarte, panel sterowania migotał i wyświetlał kody błędów. Holden przeciągnął się ostrożnie do drzwi – w drzwiach najłatwiej było oberwać – ale kiedy do nich dotarł, był już pewien, co zastanie w środku. Kabina była pusta, w powietrzu unosiły się jedynie kawałki śmieci. Tkanina przeciwuderzeniowa w spiralnych wstęgach, kawałki wypełnienia z materaca, jak lutowe płatki śniegu, które nigdy nie docierały na ziemię. Jaskrawe linie zdradzały, gdzie szuflada została wyrwana z prowadnic i skąd wyciągnięto kawałek stalowej listwy. Obok pryczy unosił się ekran ścienny, a odsłonięta elektronika jasno pokazywała, jak doprowadzono do zwarcia zamka drzwi.

Nigdzie nie było widać gubernatora Freehold. – No cóż – odezwał się Amos. – To coś nowego.

Rozdział siódmy Bobbie

Ciążenie ciągu stałego przyśpieszenia miało w sobie coś z luksusu. Podłączanie intymnych części ciała do toalety próżniowej było jedną z niedogodności, do której czasem zmuszały człowieka podróże kosmiczne. W nieważkości, gdy nic nie odciągało wydalin, alternatywą były kulki moczu unoszące się w pomieszczeniach mieszkalnych. Możliwość siedzenia na sedesie w ubikacji załogowej i odprężenia się przez chwilę to było coś, co bardzo sobie ceniła. Chociaż – jeśli przyjrzeć się temu bliżej – traktowanie tej czynności jak luksus nie było zbyt wyrafinowane. Bobbie sięgała właśnie do tyłu, do dozownika chusteczek czyszczących zamocowanego na ścianie, gdy ciążenie znikło bez żadnego ostrzeżenia. Energia ruchu wykręcenia korpusu wysłała ją w powietrze wprost z deski klozetowej ze spodniami wciąż spuszczonymi poniżej kolan. Na szczęście Ros natychmiast aktywował system próżniowy ubikacji i oszczędził jej konieczność unikania unoszących się wydalin. Krzyknęła, wirując w powietrzu ciągnącym ją za biodra. – Ros, połącz mnie z mostkiem! – Jo. – Niemal natychmiast odpowiedział pilot. – Gdzie jes... – Nie dałeś nawet pieprzonego światła ostrzegawczego? Siedziałam w kiblu, sikając, i nagle musiałam podciągać spodnie w nieważkości!

– To nie moja robota – odpowiedział Aleks. – Wygląda na... ach. Czekaj. Z głośnika zabrzmiał głos Naomi zgłaszającej się na innym kanale. Aleks? Wszystko w porządku? – Właśnie miałem ciebie pytać – odparł Aleks. – Jakaś zmiana planu? Naomi? Bobbie? Chyba mamy problem. Nie potrzeba było nawet słów, wystarczył jej ton głosu Aleksa. Bobbie oparła się stopą o ścianę, zaczepiła drugą o uchwyt i podciągnęła spodnie. – Potwierdzam – rzuciła bezbarwnym, pozbawionym emocji głosem starej marine, przejmującej kontrolę. – Już lecę. Kiedy przybyła na miejsce, zastała Holdena i Amosa unoszących się tuż za drzwiami prowizorycznego aresztu. Oglądali ekran ścienny, który ktoś wyrwał ze ściany. Oczywiście, nie było tam więźnia. – Jak długo go nie ma? – zapytała Bobbie, zatrzymując się ręką o futrynę drzwi. – Ros zaczął rzucać błędami z tych drzwi prawie godzinę temu – krzywiąc się, odpowiedział Amos. – To moja wina, kapitanie. Powinienem był zwracać uwagę, ale byłem... – Daj spokój – rzucił Holden. – Skupmy się na powstrzymaniu go przed dalszymi zniszczeniami. – Skoro zdołał wyłączyć silnik i obrócić statek, to siedzi w maszynowni – skomentowała Bobbie. – Dokładnie tam jest – potwierdził Holden. – Naomi pracuje nad tym, żeby uniemożliwić mu narobienie za dużego bałaganu, ale ma tylko dostęp zdalny, a ten gość wykazał zaskakujące umiejętności techniczne. – Opcje? – zapytała Bobbie. Sytuacja taktyczna była dalece nieoptymalna. Jeśli więzień zamknął się w maszynowni i zdołał też zablokować warsztat poziom wyżej, to musieli przeciąć lub przebić dwa włazy tylko po to, żeby się do niego dostać. Nawet przy Naomi hakującej systemy sterowania fizyczna bliskość reaktora dawała Houstonowi opcje, których Naomi nie miała. A Bobbie wcale się

to nie podobało. Holden przez chwilę stukał palcami w nogę, co nadawało mu w nieważkości prawie niezauważalny ruch wirowy. – Jeśli uzna, że nie ma żadnego wyjścia, może z czystej złośliwości wysadzić reaktor – stwierdził Holden, powielając wnioski Bobbie. – Czyli standardowy szturm musi być ostatnią opcją. Amos, ty za to odpowiadasz. Niech Clarissa pomoże ci zainstalować obejście czujnika drzwi do warsztatu, żebyś mógł je przeciąć, nie ostrzegając Houstona. Potem załóż ładunek kumulacyjny na drzwi do maszynowni i czekaj na mój sygnał. – Jasne – rzucił Amos i odepchnął się w głąb korytarza. Wyciągnął już swój ręczny terminal i mówił do niego. – Złotko? Podejdź do włazu warsztatu... – Jeśli nie robię szturmu, to... – zaczęła Bobbie, ale Holden przerwał jej, kręcąc głową. – Chcę, żebyś użyła rufowego włazu technicznego. Możesz go podejść od tyłu. To powinno pozwolić nam uniknąć bardzo ryzykownego przebijania się. – Dobra – odpowiedziała Bobbie, przeciągając to słowo. – Ale ten właz jest niedostępny przy włączonym silniku. – Naomi dopilnuje, żeby został wyłączony. – A jeśli nie. – To się usmażysz – potwierdził Holden, kiwając głową. – Ale nie mamy zbyt wiele czasu. Nie wiemy, jak długo Houston będzie czekał, zanim zdecyduje, że śmierć w kuli ognia jest bardziej romantyczna od gnicia w więzieniu. – Betsy nie zmieści się do tego tunelu technicznego. – Owszem, nie zmieści się – zgodził się Holden. – Ale jestem pewien, że i tak zdołasz mu skopać tyłek. – Nie wątpię. – No to się szykuj, marine. Wychodzisz na zewnątrz. Bobbie nie była szczególnie dobrym mechanikiem okrętowym, ale wiedziała, jak kręcić kluczem i umiała poprawnie używać spawarki. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat mieszkania na pokładzie Rosynanta całkiem sporo czasu spędziła na zewnątrz statku. Czasami z Amosem, który z sobie

tylko znanego powodu nazywał ją Babs i który często zakładał, że wie, co robi nawet w sytuacjach, gdy tak naprawdę nie wiedziała. Czasami z Clarissą, której okazjonalnie zdarzało się zwracać do niej per Roberta, i która wyjaśniała jej każdą procedurę ze wszystkimi możliwymi szczegółami jak komuś, kto nie znał nawet podstaw. I z czasem, praktycznie nieświadomie, stali się jej rodziną. Wciąż miała na Marsie braci, bratanice i siostrzeńców, z którymi była faktycznie spokrewniona, ale rzadko z nimi rozmawiała. Nawet wtedy zawsze były to nagrane wiadomości przesyłane przez kosmos w laserowej wiązce. Zamiast tego miała Amosa, szorstkiego starszego brata, który pozwalał jej spieprzyć coś podczas naprawy i śmiał się z niej, a potem to naprawiał i nigdy więcej nie wspominał o sprawie, oraz Clarissę, irytującą mądralę, młodszą siostrę, otoczoną zasadami, listami procedur i formalnością jak pancerzem chroniącym bardzo wrażliwy środek. A do tego Holden i Naomi, których nie mogła nie traktować jak rodziców okrętowej rodziny. Aleks, najlepszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miała, i osoba – jak uświadomiła sobie niedawno – z którą bardzo chciała się zestarzeć, choć nigdy nie widziała go nago. Dziwna grupa do zakochania się, do przyjęcia za własną rodzinę i plemię, a jednak. I absolutnie tego nie żałowała. A teraz zagrażał im Payne Houston. – Spieprzyłeś, gościu – rzuciła pod nosem, zatrzymując dryf przy awaryjnym panelu dostępowym komory reaktora. – Spieprzyłeś to koncertowo. – Powtórz? – zabrzmiał w jej uchu cichy głos Aleksa. Bobbie uświadomiła sobie, że w drodze ze śluzy załogowej na rufę statku zostawiła otwarty kanał przy niskim poziomie głośności. – Nic takiego – rzuciła, z powrotem zwiększając głośność. – Jestem na pozycji. – Przełączam cię z powrotem na główny kanał – odpowiedział Aleks, a potem nagle usłyszała dyszenie pięciu osób.

– Raport – rzucił Holden. – Przeszliśmy bez problemu przez drzwi warsztatu i Złotko mówi, że nie aktywowaliśmy żadnych alarmów. Ładunek penetracyjny gotowy. Wystarczy sygnał. – Głos Amosa, był spokojny i lekko rozbawiony. Równie dobrze mógłby podawać wyniki meczu. – Przestawiłam Rosa w tryb diagnostyczny, więc będzie mnie pytał o weryfikację wszystkich rozkazów wydawanych z konsoli maszynowni – zabrzmiał głos Naomi. – Ale to nie będzie trwało wiecznie. Niedługo może zacząć niszczyć różne rzeczy w tradycyjny sposób. – Tu Draper. Jestem przed awaryjnym włazem dostępowym. – Ile będziesz miała czasu po otwarciu tych drzwi? Bobbie przypomniała sobie układ wnętrza. Był to stary nawyk, wyrobiony przez lata ćwiczeń w najtwardszych siłach wojskowych kiedykolwiek stworzonych przez ludzkość. Zaplanuj wszystko, zanim wejdziesz do akcji, bo gdy zaczną latać pociski, skończy się czas na myślenie. Można tylko ruszać się i reagować. – Piętnaście sekund do zamknięcia włazu. Kilka sekund na przeciśnięcie się przy osłonie reaktora, tam jest ciasno. Ale dobre trzydzieści na wyrównanie ciśnienia, więc to nasze główne ograniczenie. Po zrównoważeniu atmosfery w korytarzu mogę przejść przez wewnętrzny właz w niecałe pięć sekund. – Naomi? Dasz radę trzymać naszego gościa z dala od sterowania przez następną minutę, żeby nie usmażył naszej jedynej dobrej Marsjanki? – Hej, kapitanie, a ja? – odezwał się Aleks ze śmiechem. Fakt, że potrafili w takiej chwili żartować, był dla Bobbie równocześnie pocieszający i straszny. – Bobbie – zabrzmiał głos Naomi, łagodny ale stanowczy. – Nie ma mowy, żeby przejął ten reaktor, gdy tu jestem. – Potwierdzam. Draper ruszy na rozkaz. – Ruszaj – rzucił po prostu Holden. Właz przed nią zawibrował pod rękawicą skafandra próżniowego, gdy Naomi poleciła go otworzyć. Z wnętrza śluzy

uciekła niewielka chmurka pary. Bobbie weszła do środka, wciskając się w zakrzywioną przestrzeń między wewnętrznym kadłubem statku a zewnętrzną osłoną rdzenia reaktora Rosa. Właz zaczął się za nią zamykać. – Gubernatorze Houston. – W radiu rozległ się głos Holdena. – Nadaję to przez system alarmowy, żeby na pewno mnie pan usłyszał. Pańskiej pozycji w żaden sposób nie zagrozi przynajmniej nawiązanie dialogu. Bobbie przeczołgała się wokół krzywizny reaktora do wewnętrznego włazu. Panel jarzył się czerwonym symbolem blokady, a na ekraniku obok widniał tekst BRAK ATMOSFERY. Zegar na wyświetlaczu hełmu wskazywał, że minęło dopiero dziesięć sekund, więc zewnętrzny właz nie zdążył się nawet jeszcze zamknąć. Czyli minie jeszcze prawie czterdzieści sekund, zanim będzie mogła otworzyć wewnętrzny właz i skopać dupę Houstona z jednej strony statku na drugą. Wyciągnęła z uprzęży na piersi ciężki pistolet bezodrzutowy i jeszcze raz sprawdziła poziom amunicji. Dziesięć samonapędzających się pocisków przeciwpiechotnych z ładunkiem wybuchowym. Jeśli Houston zmusi ją do strzelenia, przez miesiąc będą sprzątać plamy z krwi. Bobbie służyła na statkach przez większość życia, więc nie przerażała jej wizja małego sprzątania. – Hej, człowieku – nie ustępował Holden. – W tej chwili możemy cię zablokować przed zrobieniem czegokolwiek. Prędzej czy później będziesz musiał coś zjeść. Ku jej zaskoczeniu Houston w końcu odpowiedział. – Nie. Znalazłem tu lodówkę waszego mechanika. Miał w niej paczkę paluszków sezamowych. O smaku jalapeño. Trochę ostre jak na mój gust, ale i tak smaczne. – Lepiej, żebyś nie wypił mojego pieprzonego piwa. – Amos odezwał się równie nonszalanckim głosem. – W każdym razie – wciął się Holden – wciąż mamy problem. Nie będziesz w stanie przejąć statku, a naprawdę chciałbym znowu zacząć z niego korzystać. Jak możemy dojść do jakiegoś porozumienia?

Bobbie usłyszała dobiegający z zewnątrz pierwszy syk systemu atmosferycznego. Wyrównywanie ciśnień prawie dobiegło końca. Ścisnęła pistolet w prawej dłoni, a lewą chwyciła właz. Gdy tylko kontrolka zaświeci się na zielono, znajdzie się w pomieszczeniu z dupkiem. – Nie wiem, co zrobimy – powiedział dupek. – Masz rację. Nie mogę obejść tej blokady diagnostycznej. Swoją drogą, sprytne posunięcie. Ale sądzę, że z czasem pewnie zdołam stąd z powrotem uruchomić reaktor, a wtedy pewnie będę mógł wyłączyć butelkę, jeśli uda mi się znaleźć właściwe przewody. Też tak uważasz? – No cóż – zaczął Holden, ale kontrolka wewnętrznego włazu zaświeciła się na zielono, więc gwałtownie go otworzyła. Główna konsola reaktora znajdowała się po jej lewej stronie. Houston najprawdopodobniej używał tej stacji roboczej, więc tam znajdował się jej pierwszy cel. Jeśli mocno się odepchnie, wyleci z małego włazu jak pocisk i wykona szybki przewrót, by wylądować stopami na przeciwległej ścianie. Stamtąd będzie miała nieprzesłonięte pole widzenia na całą maszynownię. Houston nie zdoła się nigdzie ukryć. Chwyciła brzeg włazu i szarpnęła z całą siłą, by wlecieć do wnętrza komory. Musiała... Coś walnęło w bok jej hełmu i posłało ją w powietrze z obrotami w poziomie. Próbowała podnieść ręce, żeby nie uderzyć głową w ścianę i udało się jej to tylko połowicznie. Lewa ręka ustąpiła pod jej masą i poczuła w barku ból z mokrym ciepłem. Odbiła się od ściany i zobaczyła Houstona, który stał na ścianie nad włazem z włączonymi butami magnetycznymi, trzymając ciężką gaśnicę z wgnieceniem na dnie. O dziwo, wciąż miała pistolet w dłoni. Pomimo czerni gromadzącej się na skraju pola widzenia Bobbie spróbowała wymierzyć do strzału. Houston odepchnął się od ściany silnym kopnięciem i zamachnął się gaśnicą jak kijem bejsbolowym, celując w jej rękę. Poczuła, jak łamią się jej dwa palce, a pistolet i gaśnica poleciały przez salę w przeciwne strony. Miała wrażenie, że podkład unosi się jej na spotkanie. Kątem

oka zobaczyła Houstona obracającego się w stronę sufitu. Zdołała włączyć magnesy w rękawicy i pociągnęła się w dół na tyle szybko, że jej buty zaczepiły się o płyty podłogi. Jeśli miała walczyć wręcz, potrzebowała punktu zaczepienia, a to oznaczało zablokowanie stóp. Zwiększyła moc magnesów w butach prawie do maksimum i patrzyła, jak Houston zatrzymuje się przy suficie. Szeroko rozłożyła ręce, choć sądząc po bólu, jaki rozrywał jej lewe ramię, prawdopodobnie ta ręka nie na wiele jej się przyda. A kolei złamane palce prawej dłoni nieco utrudniały chwytanie lub wyprowadzenie ciosu. – Masz szczęście z tym skafandrem – rzucił Houston, przełykając, by złapać oddech. – Walnąłem w ten hełm tak mocno, że bez niego nie miałabyś już mózgu. – A ty – odpowiedziała Bobbie – masz dużo szczęścia, że to ten skafander. Mam jeszcze inny. – Cóż. Będziemy gadać czy zatańczymy? – Grają pod moje... – zaczęła Bobbie, a wtedy Houston rzucił się z sufitu prosto na nią. Spodziewała się tego. Skłonienie przeciwnika do mówienia, gdy wyprowadzało się cios, było starą sztuczką. Gdy tylko oderwał się od ściany, w górze zaczęła przesuwać ciało w lewo i wyprowadzać obrót z bioder. Gdy Houston przelatywał obok, wbiła łokieć w jego podbródek. Zęby mężczyzny trzasnęły z dźwiękiem, który świadczył, że kilka z nich pękło, a potem jego całe ciało obróciło się i z głuchym łomotem walnęło w ścianę. Wyłączyła magnesy butów i pchnęła się w jego stronę, owijając jego szyję ramieniem i uniemożliwiając oddychanie. To nie było już potrzebne. W oczodołach Houstona zobaczyła tylko białka oczu, a ze zmiażdżonych ust wydobywały się bańki krwi. Raz i załatwione. Jak za dawnych czasów. – Uśpiłam naszego gościa – zgłosiła Bobbie przez radio, a potem przeciągnęła Houstona do panelu ściennego i odblokowała właz. – Amos, zdejmij tę bombę z drzwi, zanim je otworzę, dobra?

*** Bobbie siedziała w kambuzie z lewą ręką na temblaku i prawą dłonią w usztywnieniu, które statek przygotował dla niej z włókien węglowych. Holden siedział naprzeciw niej z dymiącym kubkiem kawy na stole, utrzymywanym w miejscu przez łagodne 0,3 g, z którym leciał Aleks. – No tak – odezwał się Holden, a potem przerwał, by dmuchnąć na powierzchnię kawy. – Okazuje się, że facet umiał znacznie więcej, niż się po nim spodziewałem. Dziękuję za uratowanie mojego statku. – W zasadzie traktuję go też jak własny – odparła z uśmiechem. Holden to Holden. Musiał przyjmować na siebie winę za wszystkie niepomyślne wydarzenia i przesadnie podkreślać, jak docenia te dobre. To właśnie czyniło go nim. Emanował bezinteresownym heroizmem, bo to właśnie chciał widzieć w ludziach. To samo zresztą było źródłem większości problemów w jego życiu – większość ludzi nie była takimi, jakich chciał ich widzieć – ale to była miła chwila. Statek był bezpieczny. Nikt nie zginął. Nawet Houston, choć jeśli ktoś nie będzie uważał na Amosa, mogło się to zmienić. – Zabawne, że o tym mówisz – stwierdził Holden. Zawiesił głos nad swoją kawą na tyle długo, że prawie zdążyła zapomnieć, co powiedziała. – Chciałabyś odkupić ode mnie ten statek? – Ja... – zaczęła. – Chwila, co? – Myślimy z Naomi o odpuszczeniu sobie. Robimy to wszystko już od bardzo dawna, czas znaleźć sobie jakieś spokojne miejsce. Zobaczyć, jak się nam to będzie podobać. Uderzenie było silniejsze, niż wszystko, czym poczęstował ją Houston. Ból pojawił się tuż pod żebrami i zaczął się rozprzestrzeniać. Jeszcze nie wiedziała, co znaczył. – Czy wszyscy pozostali w załodze...? – zaczęła Bobbie, ale nie wiedziała, jak powinna dokończyć to zdanie.

– Nie. Jak ostatnio zauważyła Naomi, Aleks umrze w fotelu pilota. Ktokolwiek kupi statek, będzie musiał się z tym pogodzić. Nie potrafię powiedzieć, co Amos będzie planował po, no wiesz, potem. Potem. Miał na myśli śmierć Clarissy. – Oszczędzałam większość swojej działki, ale nie jestem pewna, czy stać mnie na kupno okrętu – odpowiedziała Bobbie lekkim tonem, próbując zrobić z tego żart. – Damy radę to sfinansować. Podzielimy konto na sześć, a potem ustawimy plan płatności ratalnych za resztę. Biorąc pod uwagę nasze wcześniejsze dochody, nie powinno być z tym problemu w żadnym banku. Ty pokryjesz wynagrodzenie wszelkich nowych członków załogi. A Ros stanie się twoim statkiem. – Czemu ja? Czemu nie Aleks? – Bo nie ma na tym statku nikogo innego, od kogo ja wolałbym przyjmować rozkazy, a jestem najgorszy na świecie, jeśli chodzi o ich przyjmowanie. Będziesz fantastyczną kapitan i ochronisz reputację tej łajby. Może to dziwne, ale to coś, na czym naprawdę mi zależy. Bobbie przełknęła coś, co utkwiło jej w gardle, i wyprostowała plecy. Z najwyższym wysiłkiem powstrzymywała się przed stanięciem na baczność. Trudno jest stłumić wojskowe tradycje, a przekazanie dowodzenia statkiem przez kapitana wymagało uświęconego zaufania. – Będę – powiedziała. – Prędzej zmienimy się w chmurę gazu, niż dopuszczę do naruszenia honoru i dobrego imienia tego statku. – Wiem. Czy to oznacza zgodę? – Zastanawiam się... – zaczęła Bobbie. Holden przytaknął i napił się kawy, czekając, by skończyła. – Zastanawiam się, jak będzie wyglądał wszechświat bez Jamesa Holdena próbującego ruszać na ratunek. – Podejrzewam, że wszystko będzie działać dużo sprawniej – odpowiedział Holden z uśmiechem. – Zastanawiam się – powtórzyła Bobbie.

Rozdział ósmy Singh

Singh śnił o wędrowaniu, zagubiony w korytarzach olbrzymiego statku kosmicznego, gdy obudziło go brzęczenie komunikatora na biurku. – Tak? – wychrypiał, jeszcze zanim otworzył oczy. Nie było nic złego w drzemce we własnej kwaterze. Nie uchylał się od żadnych swoich obowiązków. Z kolei dziewicza podróż i dostrajanie się załogi jego okrętu, Zwiastuna burzy, oznaczało pracę po szesnaście, a czasem i osiemnaście godzin dziennie od wielu tygodni. Nie mógł funkcjonować jako skuteczny przywódca i oficer, jeśli nie będzie korzystał z każdej okazji na chwilę snu. A jednak coś w nim nie chciało, by załoga o tym wiedziała. Jakby podleganie tym samym wymogom biologicznym, co inni ludzie, było przyznaniem się do słabości. – Sir, coraz bliżej do spotkania z Sercem nawałnicy – rozległo się z głośniczka. Porucznik Trina Pilau, jego oficer nawigacyjny. – Prosił mnie pan o... – Tak, tak, słusznie. Już idę – powiedział Santiago, stoczył się z pryczy i gestem obudził światła. Jego kajuta była równocześnie biurem i na blacie biurka leżała czerwona teczka zawierająca rozkazy z admiralicji. Przeglądał je po raz pięćdziesiąty, gdy zmorzył go sen. Zostawienie jej na wierzchu było naruszeniem zasad

bezpieczeństwa, za które zbeształby młodszego oficera. Chowając ją z powrotem do sejfu, polecił okrętowi zarejestrować to zaniedbanie w jego prywatnym dzienniku. Przynajmniej trafi do trwałego rejestru, a jego przełożeni mogli później zdecydować, czy sprawa będzie wymagała dalszych działań. Miał nadzieję, że to zignorują. Poświęcił chwilę na umycie twarzy w prywatnej łazience. Zimna, orzeźwiająca woda była jednym z przywilejów związanych ze stanowiskiem. Założył świeży mundur. Kapitan był wzorem dla swoich oficerów. Pojawienie się na służbie umytym i w wyprasowanym mundurze stanowiło minimalny poziom profesjonalizmu, jakiego od nich oczekiwał, więc był też odpowiedzialny za takie postępowanie ze swojej strony. Gdy wyglądał już przyzwoicie, otworzył drzwi dzielące jego prywatną przestrzeń od mostka okrętu. – Kapitan na mostku! – rzucił dowódca wachty. Oficerowie, którzy nie wykonywali żadnych czynności przy konsolach, wstali i zasalutowali. Nawet konsole, wypolerowane i bez śladu zabrudzeń, zdawały się emanować szacunkiem, jeśli nie dla niego jako człowieka, to przynajmniej dla jego stanowiska. Granatowa barwa ścian miała kolor dokładnie taki, jak flaga, a w powierzchnię wmontowano symbol jego dowództwa – trzy zachodzące na siebie trójkąty. Jego widok wzbudzał w nim głęboką, niemal atawistyczną dumę. Jego okręt. On nim dowodził. Jego powinność. – Czy jest tu pułkownik Tanaka? – zapytała Singh. – Pułkownik jest w sali odpraw ze swoimi starszymi oficerami, sir. Zaniepokoiła go fala irytacji odczuwanej względem siebie i swojej szefowej ochrony. Chciał z nią porozmawiać na osobności przed spotkaniem z admirałem Trejo. Słyszał nieoficjalnie, że Tanaka i Trejo znali się już wcześniej, i chciał poznać jej ocenę admirała. Teraz było już na to za późno. – Mostek jest pański – oświadczył Davenport, jego pierwszy oficer. – Przejmuję mostek – potwierdził kapitan Singh i usiadł

w fotelu. – Nawałnica wyłączyła ciąg i czeka na nasze przybycie – poinformował oficer kontroli lotu, wywołując na głównym ekranie mapę zasięgów. – Przy obecnym hamowaniu końcowe podejście do dokowania przeprowadzimy za dwadzieścia trzy minuty. – Zrozumiano – odpowiedział Singh. – Łączność, proszę przesłać moje wyrazy szacunku admirałowi Trejo i poprosić o zgodę na dokowanie do Serca nawałnicy. a – Tak jest, sir. – Chętnie mu się przyjrzę – odezwał się Davenport. – Dobrze, rzućmy okiem – zgodził się Singh, kiwając głową. Prawdę mówiąc, był równie ciekaw. Oczywiście, wszyscy otrzymali informacje dotyczące konfiguracji pancerników klasy Magnetar, której Nawałnica była pierwszym gotowym egzemplarzem. Starą klasę Proteus wycofano ze służby, a nową generację dopiero do niej wprowadzano. Widział dziesiątki szkiców koncepcyjnych i fotografii budowanych okrętów, docierały do niego pogłoski na temat wykorzystywanych w nich nowych technologiach. To będzie jego pierwsza okazja zobaczenia najpotężniejszego okrętu bojowego Lakonii lecącego swobodnie w próżni. – Czujniki, przyjrzyjmy się z bliska. – Tak jest, sir – odpowiedział oficer przy konsoli czujników i na głównym ekranie zamiast schematu dokowania pojawił się obraz teleskopowyzbliżającej się jednostki. Ktoś sapnął cicho. Nawet Davenport, oficer mający za pasem prawie dziesięć lat służby we flocie, odruchowo cofnął się o pół kroku. – Dobry Boże, ale wielki – rzucił. Serce nawałnicy był jednym z zaledwie trzech okrętów klasy Magnetar, które opuściły orbitalną platformę konstrukcyjną Lakonii. Oko cyklonu przydzielono do floty domowej i ochrony samej Lakonii, a Głos zawieruchy wciąż jeszcze rósł między wspornikami i kończynami orbitalnej stacji obcych. Choć zaś flota obejmowała teraz ponad sto jednostek, te klasy Magnetar

były zdecydowanie największe i najpotężniejsze. Zwiastun burzy, jego okręt, był niszczycielem klasy Pulsar i, widząc Nawałnicę, nabrał przekonania, że mógłby zmieścić wewnątrz kadłuba kilkanaście takich okrętów. Niszczyciele klasy Pulsar były długie i zgrabne, Singhowi kojarzyły się niemal z okrętami morskimi starej Ziemi. Z drugiej strony Serce nawałnicy był masywny i przysadzisty, kształtem przypominał krąg kręgosłupa jakiegoś od dawna nieżyjącego olbrzyma wielkości planety. Był też blady jak kość – nawet w miejscach, gdzie jego krzywizny chowały się w cień. Podobnie jak wszystkie jednostki budowane przez orbitalne platformy konstrukcyjne Lakonii, sprawiał wrażenie czegoś nie do końca ludzkiego. Miał zestawy czujników, działka obrony punktowej, działa szynowe i wyrzutnie rakiet, ale wszystko to było ukryte pod pancerzem z systemu samoleczących się płyt, przez które powierzchnia okrętu bardziej przypominała skórę. Wyhodowaną, choć nie biologiczną. W jego geometrii było też coś fraktalnego. Jak kryształy zdradzające w widocznych makroskopowo kształtach ograniczenia swej molekularnej architektury. Singh nie był ekspertem od protomolekuły ani wywodzących się z niej technologii, ale było coś upiornego w pomyśle, że budowali rzeczy częściowo zaprojektowane przez gatunek nieistniejący od tysiącleci. Współpraca z martwymi rodziła pytania, na które nie istniały odpowiedzi. Dlaczego systemy konstrukcyjne dokonywały takich, a nie innych wyborów? Dlaczego napęd został umieszczony tu, a nie tam? Dlaczego struktura wewnętrzna była symetryczna, a zewnętrzna nie? Czy taki projekt był sprawniejszy? Bardziej estetyczny dla od dawna nieistniejących konstruktorów? Nie był w stanie poznać odpowiedzi na pytania i pewnie nigdy to nie nastąpi. – Nawałnica potwierdza – zgłosił oficer łączności. – Zdalne sterowanie do dokowania – dodał jego pilot, i główny ekran przełączył się z teleskopowego obrazu pancernika na schematyczny kurs kończący się na Nawałnicy. – Bardzo dobrze – rzucił Singh z uśmiechem.

Admiralicja powierzyła mu jeden z najnowocześniejszych okrętów Lakonii, pełen poważnych i skupionych na pracy oficerów i marynarzy. Nie mógł marzyć o niczym lepszym, obejmując swoje pierwsze dowodzenie. Fakt, że wraz z okrętem stanowili czubek imperialnej włóczni, był tylko wisienką na torcie. – Admirał Trejo przesyła pozdrowienia – poinformował oficer łączności. – Zaprasza pana na kolację w swojej prywatnej mesie. Singh obrócił się do pierwszego oficera. – Zostań na Burzy i utrzymuj załogę w gotowości. Nie mamy pojęcia, z jakiego rodzaju powitaniem możemy się liczyć po drugiej stronie wrót, więc w każdej chwili trzeba być gotowym do walki. – Tak jest, kapitanie. – Przygotować się do dokowania. Będę w dziobowej śluzie załogowej. Panie Davenport, mostek należy do pana. *** Po drugiej stronie śluzy czekała na niego oficer operacyjna Nawałnicy, trzecia oficer admirała Trejo. Technicznie rzecz biorąc, mieli we flocie te same stopnie, jednak zgodnie z tradycją, jako kapitan okrętu, Singh powinien być traktowany jak wyższy rangą. Trzecia zasalutowała i udzieliła mu pozwolenia na wejście na pokład. – Admirał powitałby pana osobiście – powiedziała, prowadząc go krótkim korytarzem ze śluzy do windy. Ściany Nawałnicy wyglądały jak arkusze matowanego szkła i jarzyły się łagodnym niebieskim światłem. Bardzo różniły się od ścianek Zwiastuna burzy. – Ale nie chce opuszczać mostka tak blisko wrót. – Fisher, prawda? Wydaje mi się, że była pani rok niżej ode mnie na akademii. – Zgadza się – potwierdziła kobieta, potakując. – Specjalizacja: inżynieria. Wszyscy twierdzili, że logistyka to najszybsza ścieżka

do dowodzenia, ale po prostu kocham pracować z egzotycznym sprzętem. Zatrzymała się i stuknęła w panel ścienny, by przywołać windę. Kiedy czekali, ściany zaczęły pulsować, zmieniając kolor z niebieskiego na żółty. – Proszę się chwycić – podpowiedziała Fisher, wskazując na pobliski uchwyt. – Za chwilę włączy się silnik. Chwilę później oboje opadli na pokład i Singh czuł, jak jego waga rośnie, aż osiągnęła około pół g. – Bez pośpiechu – skomentował Singh, a winda wyemitowała cichy dźwięk i otworzyły się jej drzwi. – Admirał jest ostrożny. – Co dobrze o nim świadczy – odpowiedział, gdy zaczęli jechać do góry. Admirał Trejo był niskim, krępym mężczyzną o jasnozielonych oczach i rzednących czarnych włosach. Pochodził z rejonu doliny Marinera na Marsie, ale w jego głosie prawie nie było słychać tamtego akcentu. Był również najbardziej udekorowanym oficerem w armii Lakonii, jego kariera rozpoczęła się jeszcze za czasów polowania na piratów dla floty marsjańskiej, jeszcze przed otwarciem wrót. W akademii studiowali opracowaną przez niego taktykę, Singh uważał, że jego karierę można bardzo zgrabnie podsumować określeniem geniusz wojskowy. Spodziewał się, że prywatna mesa admirała i dowódcy floty będzie większa i bardziej luksusowa od tej, z której korzystał na Zwiastunie burzy, ale okazało się, że jest to stół opuszczany z jednej ze ścian w nieco większej kajucie kapitańskiej admirała. Estetyka pomieszczeń była inna tylko dlatego, że sam statek był inny. – Sonny! – powiedział na przywitanie Trejo, czekając, by oddać jego salut, a potem chwycić go za rękę i potrząsnąć nią energicznie. – W końcu wszystkie figury są na miejscach. Co za ekscytujące czasy. Wolisz usiąść czy chcesz zaliczyć wycieczkę? – Admirale – odpowiedział Singh. – Jeśli można skorzystać z wycieczki, będę zaszczycony, mogąc dokładniej obejrzeć okręt.

– Dobrze wygląda, prawda? Proszę, mów mi Anton. Na osobności nie ma potrzeby trzymania się formalności, a w ciągu najbliższych miesięcy będziemy bardzo blisko współpracować. Chcę, żebyś widział, że możesz całkowicie swobodnie mówić wszystko, co masz na myśli. Oficer, który nie będzie chciał się dzielić opiniami i przemyśleniami, do niczego mi się nie przyda. Stanowiło to echo zachowania wysokiego konsula, który podczas prywatnego spotkania pozwolił mu używać tytułu wojskowego, co budowało poczucie więzi i bezpośredniości. Teraz, gdy zetknął się z czymś takim po raz drugi, zrozumiał, że od niego też będzie się tego oczekiwać. – Dziękuję, sir. Anton. Doceniam to. – No to chodź. Jest zbyt duży, żeby obejrzeć wszystko za jednym zamachem, ale możemy zaliczyć co ciekawsze miejsca. – Admirał Trejo poprowadził go krótkim korytarzem do windy o drzwiach szerszych niż te na Zwiastunie burzy, z bardziej zaokrąglonymi rogami. Singhowi winda skojarzyła się z paszczą jakiejś ryby głębinowej. – Zapoznawałem się z twoją dotychczasową karierą. – Obawiam się, że podobnie jak większość oficerów przeszkolonych po przejściu do Lakonii, mam bardzo niewielkie doświadczenie operacyjne. Admirał machnął ręką na te słowa. Otworzyły się drzwi windy i weszli do środka. Elastyczna osłona ścian była łagodnie falowana, jakby sugerowała możliwość rozwinięcia się łusek. – Pierwsze miejsce w klasie z logistyki. Dokładnie tego będzie potrzeba na tym przydziale. Ja jestem tylko starym dowódcą bojowym. Arkusze kalkulacyjne wzbudzają we mnie dreszcze. Winda opadła z cichym dźwiękiem podobnym do obracających się naraz tysięcy małych łożysk lub syku nektarnika. Singhowi zjeżyły się włoski na karku. W Nawałnicy było coś niepokojącego. Jakby znalazł się we wnętrzu olbrzymiego zwierzęcia i szedł obejrzeć jego zęby. – Tak jest, sir – odparł. – Moje rozkazy dość szczegółowo... Admirał znowu machnął ręką. – Zapomnij na chwilę o rozkazach, będzie jeszcze mnóstwo

czasu, żeby do nich wrócić. Na razie chcę cię trochę lepiej poznać. Masz rodzinę? Kolejny punkt. Duarte również poruszył temat życia rodzinnego. Kolejny element tajnych nauk lakońskiego dowództwa. Czytał, że struktura dowodzenia przejmuje ton od osób na szczycie, ale nigdy wcześniej nie widział tego tak wyraźnie w działaniu. Zaczął się zastanawiać, czy miał sobie z tego zdawać sprawę. Czy była to lekcja świadomie przekazywana od Duartego do Trejo i wreszcie do niego. Miał wrażenie, że tak właśnie było. – Tak, sir. Moja partnerka prowadzi badania z zakresu nanotechnologii w laboratorium Lakonii. Specjalizuje się w genetyce. Mamy jedno dziecko, Elsę. – Elsa. Niezwykłe imię. Bardzo ładne. – Po mojej babci. Nat... Natalia, moja partnerka, nalegała. Winda się zatrzymała. Drzwi otworzyły się na szeroki i organiczny pokład. Nie było tu schodów, ale łagodne falowania powierzchni wynosiły niektóre konsole wyżej niż inne. Efekt wydawał się prawie losowy do chwili, gdy zobaczył stanowisko kapitańskie mające bezpośrednią kontrolę wzrokową nad wszystkimi członkami załogi mostka. Projekt był elegancki, a równocześnie całkowicie obcy. Zauważył ich pierwszy oficer i stanął na baczność, oddając dowodzenie, ale Trejo kazał mu wrócić na miejsce. Admirał był na mostku, lecz nie przyszedł przejąć stanowiska. – Połączenie z przeszłością jest ważne – skomentował Trejo, gdy szli przez łagodnie nachylony pokład. – Ciągłość. Szanujemy tych, którzy byli przed nami, z nadzieją, że kolejne pokolenia zrobią to samo dla nas. – Tak jest, sir. – Proszę, Anton. – Anton – zgodził się Singh, ale wiedział, że zwracanie się do admirała po imieniu nigdy nie będzie dla niego naturalne ani właściwe. – Prawie nigdy nie nazywamy jej Elsa. – To jak, jeśli nie Elsa? – zapytał admirał. – Potwór. Nazywamy ją Potworem.

Admirał zachichotał. – Nazwana tak po kolejnym wielkim przodku? – Nie – zaprzeczył Singh, a potem urwał. Obawiał się, że może przesadzać z dzieleniem się osobistymi informacjami, ale admirał patrzył na niego, czekając na resztę odpowiedzi. – Tak naprawdę nie byliśmy jeszcze gotowi, gdy Nat zaszła w ciążę. Właśnie kończyła swój doktorat, a ja robiłem dwui trzymiesięczne patrole jako pierwszy oficer na Cleo. – Tak naprawdę nikt nigdy nie jest gotowy – skomentował admirał. – Ale tego się nie wie, dopóki to się nie zdarzy. – To prawda. Kiedy więc Elsa się urodziła, przeniosłem się na stanowisko administracyjne, a Nat rozpoczęła prace badawcze i oboje uczyliśmy się, jak to działa z bardzo upartym noworodkiem pełnym ciągłych żądań. Trejo poprowadził go wzdłuż zakrzywionej rampy z boku pomieszczenia. Włazy otwierały się jak przesłony, gdy podchodzili, a potem zamykały po ich przejściu. Światło dochodziło z niewielkich zagłębień w ścianie, rozmieszczonych regularnie, ale zaokrąglonych i miękkich. Życie organiczne poddane wojskowemu planowaniu. – Tak więc – kontynuował Singh, idąc – byliśmy wyczerpani. I któregoś ranka, około trzeciej nad ranem, gdy Elsa zaczęła płakać, Nat obróciła się do mnie i powiedziała „ten potwór mnie zabije”. I tak już zostało. Od tamtej pory stała się Potworem. – Ale teraz mówicie to z uśmiechem, prawda? – Owszem – potwierdził Singh, widząc przed sobą twarz córki. – Dokładnie tak. I dlatego właśnie tu jestem? – Co masz przez to na myśli? Nie wydajesz się typem człowieka, który wolałby żyć z dala od rodziny. – Rozłąka z nimi na czas tej misji będzie bolesna. Upłyną przynajmniej miesiące, zanim będą mogły do mnie dołączyć na Medynie. Może nawet lata. Ale jeśli zdołam zapewnić mojej córce wersję ludzkości zaplanowaną przez wysokiego konsula, wszystko to będzie warte swojej ceny. Galaktyczne społeczeństwo pokoju, dobrobytu i współpracy to najlepsze dziedzictwo, jakie mogę sobie dla niej wyobrazić.

– Prawdziwy wierzący – skomentował admirał, a Singh poczuł uderzenie wstydu, że być może wydał mu się naiwny. Ale Trejo mówił dalej tonem, w którym nie było ani śladu drwiny. – Ta wizja może zostać zrealizowana tylko dzięki prawdziwie wierzącym. – Tak jest, sir – odparł. – Anton – poprawił się po chwili. Admirał ruszył przodem do szerokiego korytarza, większego niż cokolwiek, co widział dotąd na statkach. Nawałnica nie miała w sobie ciasnoty innych jednostek, planów ograniczonych potrzebą eliminacji każdego zbędnego kilograma i niemarnowania żadnej przestrzeni. Ten statek emanował potęgą przez sam kształt swoich ścian. Singh poczuł falę zachwytu. Zapewne właśnie tak miało być. Przy stole siedziało dwoje kadetów, śmiejąc się i flirtując do chwili, gdy zobaczyli Trejo. Dowódca zmarszczył brwi, a para zasalutowała i uciekła do swoich obowiązków. Singh uświadomił sobie, że nikt nie odzywał się do nich od chwili, gdy wyszli z kabiny admirała. Wycieczka mogła sprawiać wrażenie swobodnej, ale miała być też prywatna. – Wyjaśnij mi, proszę, taktyczne i logistyczne problemy związane z kontrolowaniem Medyny – powiedział admirał tonem głosu, którego mógłby użyć do zapytania o godzinę. Singh nieco bardziej się wyprostował. Koniec rozmów o rodzinie, pora na pracę. Podciągnął odrobinę rękaw, żeby ściągnąć monitor z nadgarstka i rozłożył go płasko na opuszczonym stole. Wywołał odprawę. Przygotowywał ją od tygodni, a jednak wciąż nie opuszczał go atakujący znienacka, irracjonalny strach, że przegapił coś oczywistego, przez co admirał nie uzna go za godnego partnera. Był to stary, znajomy rodzaj strachu i wiedział, jak go od siebie odsunąć. W powietrzu nad ekranem pojawił się schematyczny obraz stacji, wykreślony cienkimi kreskami. – Stacja Medyna – zaczął Singh. – Przy założeniu, że nasze dane wywiadowcze są prawidłowe, mieści setki członków koalicji planetarnej oraz ich personel, włącznie z ochroną. Jeśli dodać do tego stały personel i załogę stacji oraz przebywających

tam tranzytem członków związków zawodowych, mamy do czynienia z trzema, pięcioma tysiącami ludzi, szacując bardzo ostrożnie. Moim zdaniem faktyczna liczba jest dwukrotnie większa. – Zakładasz, że nasz wywiad się myli? – Monitorowanie bierne, nawet prowadzone przez wiele lat, zawsze wiąże się z większym ryzykiem błędu niż badania aktywne. A interferencja powierzchniowa wrót dokłada do tego kolejny poziom błędu – wyjaśnił Singh. Admirał sapnął i gestem kazał mu kontynuować. Obrócił schemat stacji i na czerwono zostały podświetlone umocnione punkty jej powierzchni. – Sama stacja wyposażona jest w systemy obronne. Sieć dział obrony punktowej chroni stację przed pociskami, a z czasów, gdy była Behemotem, wciąż dostępna jest jedna sprawna wyrzutnia torped. Osiem szyn, automatyczny system przeładowywania, szacunkowa pojemność czterdziestu rakiet. – Głowice jądrowe? – zapytał admirał. – Prawie na pewno nie. Brak zdolności manewrowych oraz ograniczona natura przestrzeni pierścieni sprawia, że broń wysokiej mocy mogłaby być zagrożeniem dla samej stacji. Singh skorygował obraz i skupił go na stacji pierścieni, idealnej kuli o średnicy kilkuset kilometrów, unoszącej się w samym centrum sieci wrót. Najczystszy i najaktywniejszy artefakt obcych wśród wszystkich znanych im światów. Z powierzchni kuli sterczało sześć potężnych luf dział szynowych. – Podstawowym systemem obronnym stacji jest starzejąca się sieć dział szynowych, zainstalowana przez ludzi Marco Inarosa i uszkodzona podczas ostatecznego konfliktu z jego frakcją. Działa zostały umieszczone tak, że przynajmniej trzy, a maksymalnie pięć z nich, może strzelać naraz do dowolnego z pierścieni. Sami je zaprojektowaliśmy w czasach, gdy jeszcze dostarczaliśmy broń Wolnej Flocie. Teraz są już starsze i przestarzałe, ale zdolne do ciągłego ognia z szybkostrzelnością trzydziestu pocisków na minutę. Oczywiście, zakładając, że nie

wprowadzili tam żadnych modyfikacji. – Działa szynowe. W dawnych czasach na Ziemi mieli działa, które mogły ostrzeliwać zatoki w razie pojawienia się wrogich okrętów. Obrona morza z lądu. Pozbyliśmy się ziemi i morza, ale logika obrony została ta sama. A niby wszystko się zmienia, co? – Tak jest, sir. – Co o nich myślisz? – zapytał Trejo. – Projekt jest elegancki. Umieszczenie baterii obronnej na stacji obcych było genialnym pomysłem – powiedział Singh. Poczuł narastający w gardle niepokój. Czy takiej odpowiedzi oczekiwał Trejo? – W każdym innym miejscu działa szynowe musiałyby kompensować odrzut silnikami, ale stacja się nie porusza. A może to robi i ciągnie ze sobą cały lokalny kontekst. Tak czy inaczej, pozwala to uniknąć martwienia się o trzecie prawo Newtona. I jak długo ma amunicję, może się bronić przed atakami z każdego z pierścieni, a nawet z kilku jednocześnie. Szczerze mówiąc, będzie mi jej żal. Trejo westchnął. – Odbudowanie ich trochę potrwa, to prawda. Ale musimy patrzeć w dalszej perspektywie. Nawet jeśli zainstalowanie i przetestowanie nowej baterii zajmie miesiące, zostanie tam na stulecia. Chciałbym, żebyśmy mogli przejąć nad nią kontrolę, ale to pierwszy cel Nawałnicy, podczas gdy ty będziesz unieszkodliwiał systemy obrony stacji. A potem wejdziesz na pokład i ją zabezpieczysz. – Tak, sir. Logistycznie, gdy zabezpieczymy już systemy obrony stacji i unieszkodliwimy sieć dział szynowych, marines Zwiastuna burzy z grupy uderzeniowej Nosorożec będą mogli przejąć kontrolę nad stacją w czasie liczonym w minutach. Kiedy opanujemy systemy łączności i dostęp do przestrzeni wrót, będziemy w praktyce kontrolować całą łączność i handel między tysiącem trzystoma koloniami. – Będziesz miał kontrolę operacyjną nad lądowaniem i zabezpieczeniem stacji Medyna. Czy grupa uderzeniowa jest przygotowana? – Tak, admirale. Ćwiczyli zadania od wielu miesięcy, a moim

szefem ochrony jest pułkownik Tanaka. Jest bardzo szanowana. – Tanaka jest dobra. A dobry personel to podstawa – skomentował Trejo. – Jakie przewidujesz przeszkody? – Ruch statków przylatujących i wylatujących z przestrzeni wrót jest nieprzewidywalny. Jest więcej niż prawdopodobne, że znajdzie się tam przynajmniej jeden statek o możliwościach bojowych wykraczających poza użycie smugi wylotowej z silnika jako broni. Ich liczebności i uzbrojenia nie da się określić z pewnością do czasu przejścia przez wrota. Ponadto stacja Medyna funkcjonuje już od dziesięcioleci w sposób istotnie różny od jej pierwotnego planu. Nasze informacje dotyczące pierwotnej konfiguracji będą zdecydowanie nieaktualne. Kiedy przejmiemy kontrolę, istnieje możliwość, że natkniemy się na opór miejscowych, choć powinien być minimalny. Później to kwestia przejęcia i usprawnienia istniejącej infrastruktury oraz skoordynowania łańcuchów dostaw między nowszymi planetami a tymi, które lepiej sobie radzą. Włącznie z układem Sol. – A potem przez jakiś czas będziesz siedział za biurkiem – rzucił admirał. – Sądzę, że to będzie najtrudniejsza część twojego zadania. Zmuszenie do współpracy tysiąca trzystu kłótliwych dzieci. – Wysoki konsul Duarte, w czasach, gdy był jeszcze we flocie marsjańskiej, napisał książkę dotyczącą teorii rządowej kontroli handlu. Wciąż studiujemy ją w akademii. Jestem przygotowany, aby wprowadzić nowe rozkazy bezwzględnie co do litery. – Nie wątpię. Duarte ma oko do talentu, a wybrał cię osobiście – zauważył admirał, a potem wskazał na schematy odprawy unoszące się w powietrzu między nimi. – I z pewnością sprawiasz wrażenie, jakbyś odrobił zadanie domowe. – Tak jest, sir – potwierdził Singh, a potem odchrząknął. – Czy mogę mówić otwarcie, sir? – Wydaje mi się, że już jasno wyraziłem się w tej sprawie. – Tak jest, sir – powiedział Singh, ale wciąż dręczył go niepokój. – Jestem absolutnie pewien tej części planu, ale martwi mnie układ Sol. Wywiad twierdzi, że Koalicja Ziemsko-

Marsjańska stale odbudowuje i unowocześnia swoją flotę. I że znajduje się obecnie na poziomie gotowości równym przynajmniej temu sprzed wojny. Jeśli pojawi się sprzeciw wobec naszych planów, z pewnością nadejdzie właśnie z tej strony. I choć mamy nowsze okręty, będą mieli po swojej stronie korpus oficerski, który uczestniczył w dwóch poważnych konfliktach wojennych w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Będą mogli się opierać na dużo większym doświadczeniu bojowym. Admirał milczał przez chwilę, przyglądając mu się. Jego jasnozielone oczy zdawały się wwiercać mu się pod skórę. Singh nie potrafił stwierdzić, czy jest zadowolony, czy rozczarowany. Kiedy się uśmiechnął, wydawał się to zrobić szczerze. – Masz rację, będą mieli po swojej stronie doświadczenie i przewagę znanego terenu, ale uważam, że nie powinieneś się tym zbytnio martwić – powiedział w końcu admirał. – Nawałnicę zbudowano w jednym, i tylko jednym celu: żeby każda inna potęga w znanej galaktyce straciła jakiekolwiek znaczenie.

Rozdział dziewiąty Bobbie

Siedzieli w kambuzie, jak zawsze. Amos i Clarissa obok siebie, Aleks na końcu stołu, naprzeciw niej. Holden trochę z boku, a Naomi bliżej niego niż pozostałych. Bobbie czuła emocje pulsujące w gardle i nogach, jakby szykowała się do walki. Gorzej, bo z przemocą nadchodziła chwila spokoju, której tutaj raczej nie będzie. Na kolację jedli makaron z grzybami w czarnym sosie, ale wszyscy przestali jeść, gdy Holden odchrząknął i powiedział, że ma coś do ogłoszenia. Wydawało się, że przekazując wiadomość, czuje żal, ale ukrył to, mówiąc o liczbach i interesach. Omawiał ostatnie lata i przewidywania na kilka następnych. Powiedział o swojej decyzji o rezygnacji, jego i Naomi. Wyznaczył Bobbie na swoje miejsce i podał wszystkie przemawiające za tym argumenty. Pozostali słuchali w milczeniu, gdy przeszedł do szczegółów sprzedaży. Makaron w miskach wystygł i zrobił się lepki. – My z Naomi zamieniamy na gotówkę jedną czwartą udziałów w statku – powiedział – z płatnością za pozostałe rozłożoną na dziesięć kolejnych lat. To pozwoli zostawić całkiem przyzwoity stan konta operacyjnego. Plan płatności ratalnych ma elastyczną strukturę, więc gdyby sytuacja zrobiła się z jakichś powodów ciężka, nie pogrążymy was, a jeśli będzie wam szło naprawdę dobrze, możecie też spłacić nas wcześniej.

Jak mówiłem, elastyczność. Uważał, że jest dla nich dobry. Że formalizując to wszystko, sprawi im mniejsze cierpienie. Może miał rację. Bobbie wciąż rozglądała się po jadalni, próbując się zorientować, jak to przyjmują. Czy Aleks nachylał się nad stołem na łokciach, bo się złościł czy po prostu trochę bolały go plecy? Czy łagodny uśmiech Amosa coś znaczył? Czy kiedykolwiek coś znaczył? Czy zgodzą się na ten pomysł? Jeśli nie, to co wtedy? Niepokój dźgał ją w trzewia. – No dobrze – powiedział Holden. – Przynajmniej tak wygląda nasza propozycja. Wiem, że zawsze głosowaliśmy nad tego typu decyzjami i jeśli jest w tym coś, czemu ktoś chciałby się jeszcze przyjrzeć, lub gdyby ktoś chciał złożyć kontrpropozycję... Cisza brzmiała głośniej od dzwonu. Bobbie zacisnęła dłonie w pięści i rozluźniła je. Zacisnęła i rozluźniła. Może to wszystko od samego początku było złym pomysłem. Może powinna była... Aleks westchnął. – No cóż. Nie mogę powiedzieć, że się tego nie spodziewałem, ale i tak mi smutno, że w końcu do tego doszło. Na ustach Naomi pojawił się cień uśmiechu, ledwie widoczny, ale obecny. Bobbie poczuła coś jak początek ulgi rozluźniającej węzeł ściskający jej żołądek. – Jeśli chodzi o posadzenie Bobbie w fotelu kapitana – mówił dalej Aleks – praktycznie niczego to nie zmieni. I tak zawsze mi rozkazuje. Więc jasne, ja się zgadzam. Holden przekrzywił głowę w sposób typowy dla niego, gdy był zaskoczony i nieco zawstydzony, a Naomi położyła mu dłoń na ramieniu. Podświadomy fizyczny język długich lat wspólnego życia. – Spodziewałeś się tego? – zapytał Holden. Aleks wzruszył ramionami. – Przecież nie jesteś wcale taki subtelny. Już od jakiegoś czasu byłeś coraz bardziej zestresowany. – Byłem dupkiem i po prostu tego nie zauważyłem? – Holden spróbował zrobić z tego pytania żart. – Powiedzielibyśmy ci – zapewnił Amos. – Ale chyba już od

kilku lat coraz częściej wyglądałeś, jakby cię coś swędziało i nie chciałeś, żeby ktoś widział, że się drapiesz. – To była cholernie długa tura – rzucił Aleks. – Gdybym w dawnych czasach zgłosił się na kolejne dwadzieścia lat, byłbym już wolny. – Tylko że twoja flota nie przetrwała tak długo – zauważył Amos. – Po prostu mówię, że dobry lot to dobry lot. Kocham was dwoje i będzie mi was cholernie brakowało, ale jeśli przyszedł czas na coś nowego, to trudno. Uśmiech Naomi zrobił się mniej wieloznaczny. Holden odchylił się kilka centymetrów na ławce. Najlepsze scenariusze wyobrażane sobie przez Bobbie obejmowały płacz i obejmowanie się, najgorsze złość i wzajemne oskarżenia. Rzeczywistość zdawała się tylko lekko zabarwiona smutkiem. Wydawała się... właściwa. Odchrząknęła. – Kiedy wrócimy na Medynę, będę musiała poszukać kilku nowych członków załogi, więc nie ma pośpiechu, ale muszę wiedzieć, czy mam zapełnić więcej niż dwie prycze. Aleks się roześmiał. – Nie moją. Jedno, czego chyba jednoznacznie nauczyło mnie życie, to fakt, czy nadaję się do czegoś poza stanowiskiem pilota. Zostaję tu tak długo, jak długo będziesz mnie chcieć. Bobbie rozluźniła się odrobinę. – Dobrze. – Zwróciła się w stronę Amosa. Ten wzruszył ramionami. – Mam tu wszystkie swoje rzeczy. – W porządku. Clarissa? Claire spuściła wzrok. Twarz miała pustą i bledszą niż zwykle. Położyła dłonie na stole wnętrzem w dół, jakby próbowała docisnąć go z powrotem na miejsce. Jakby było coś, co można było tam wcisnąć. Jej uśmiech był wymuszony, ale kiwnęła głową. Zostanie. – No cóż – odezwał się Holden. – No to dobrze. To... znaczy, chyba to wszystko. O ile ktoś chciałby poruszyć jeszcze jakiś

temat? – Trochę trudno to przebić – rzuciła Naomi. – No tak – zgodził się Holden – ale chodziło mi... – To może tak – odezwał się Aleks, wstając. – Idę do mojej kabiny i przyniosę butelkę szkockiej, którą trzymałem na specjalną okazję. Wypijmy za Holdena i Nagatę. Najlepszą cholerną kadrę dowódczą, jaką można mieć. Wyraz twarzy Holdena zmienił się, a w jego oczach pojawiło się coś podobnego do łez, ale uśmiechał się przy tym. – Nie odmówię – odpowiedział i wstał. Aleks objął go w niedźwiedzim uścisku, a potem Naomi objęła ich obu. Bobbie spojrzała na Amosa i wskazała kciukiem na objętą trójkę. Czy my też powinniśmy to zrobić? Amos wstał i podszedł do nich, a Bobbie zrobiła to samo. Przez długi czas załoga Rosynanta stała spleciona razem w ostatnim, długim uścisku. Po kilku sekundach Bobbie poczuła przy sobie nawet Clarissę, opartą delikatnie i ostrożnie jak ćma. Formalnie nic się potem nie zmieniło. Długi lot w nieważkości przed hamowaniem do wejścia we wrota i podejściem do Medyny przebiegł zgodnie z planem. Houston w celi był ponury i niezadowolony, ale bezpieczny. Ich zadania, harmonogramy, przyzwyczajenia i zwyczaje nie uległy zmianie. Jedyne, co się zmieniło, to ich znaczenie. To był ich ostatni wspólny lot. Bobbie czuła, jakby zmieniało się coś w jej ciele. James Holden od początku był dziwnym człowiekiem. Jeszcze zanim go poznała, był kimś, kto wysunął oskarżenia przeciwko Marsowi. Potem go ocalił. Sądząc z tego, co myślała na jego temat, spora część ludzkości, był oportunistycznym narcyzem lub bohaterem wolności słowa, narzędziem SPZ, ONZ lub nieobliczalnym szaleńcem, który przed nikim nie odpowiadał. Ona też go za takiego miała, nawet w większym stopniu, niż sądziła, gdy pierwszy raz znalazła się na Rosynancie. Od tamtego czasu, dzień za dniem, czasem godzina za godziną, rzeczywisty człowiek i jego reputacja coraz bardziej się rozchodziły. Kapitan James Holden, z Rosynanta był osobą rozpoznawaną wszędzie. Znany jej Holden był facetem pijącym za dużo kawy,

podniecającym się dziwnymi rzeczami i zawsze zdającym się po cichu martwić, że świat naruszy jego specyficzną i nieprzewidywalną moralność. Te jego dwie wersje były ze sobą związane mniej więcej tak, jak ciało i jego cień. Owszem, związane. Jedna nierozerwalnie połączona z drugą, tak. Ale nie były tym samym. A teraz odchodził, a Naomi wraz z nim. Utrata jej też była czymś bardzo dziwnym, ale innym. Naomi aktywnie walczyła, by nie stać się znaną osobą, zawsze pozwalała swojemu ukochanemu stanąć na scenie, żeby ona nie musiała tego robić. Kiedy odejdzie, nie zmieni to historii opowiadanych przez innych o Rosynancie tak bardzo, jak w przypadku Holdena, ale Bobbie to jej będzie bardziej brakować. O ile Holden był publiczną twarzą statku, Naomi była osobą, której Bobbie bezgranicznie ufała w ich praktycznym życiu codziennym. Cokolwiek mówiła Naomi, było to prawdą. A jeśli nie było to ściśle dokładne, to przynajmniej na tyle bliskie, że Bobbie i pozostali mogli na tym polegać. Kiedy odejdą, nic nie będzie takie samo. Bobbie czuła związany z tym smutek. Ale, ku własnemu zaskoczeniu, również radość. Stwierdziła, że powtarza ciągle te same czynności, krąży po statku, sprawdzając wszystko, co zostało już sprawdzone, zaznaczając każdy element, który wydawał się jej nieprawidłowy – poziom ciśnienia gazu spadający odrobinę za szybko, drzwi z oznakami zużycia, przełącznik zasilania po dacie wymiany – a i sam statek się zmienił. Teraz był jej. Kiedy kładła dłoń na ścianie i czuła wibracje wymienników, to był jej statek. Kiedy budziła się przypięta do pryczy przeciążeniowej, nawet ciemność była inna. Była marine – zawsze nią będzie, nawet jeśli ta rola nie będzie już jej pasować. Objęcie dowództwa Rosynanta wydało się jej właściwe w sposób, którego się nie spodziewała. Perspektywa zajęcia fotela kapitańskiego niosła ze sobą takie samo poczucie zagrożenia i oczekiwania, jakie towarzyszyło kiedyś zakładaniu pancerza wspomaganego. Miała wrażenie, jakby jej stary skafander zmienił się z czasem – przynajmniej

tak bardzo, jak zmieniła się ona – i stał się okrętem. Owszem, zużytym. Nie najnowszym, ale wciąż groźnym. Pobrużdżonym, ale pewnym. Nie tylko metaforą tego, kim Bobbie była, ale też kim chciała się stać. Wierzyła, że pozostali – Aleks, Amos, Clarissa – traktowali zmianę na takim luzie, jaki okazali podczas przemowy Holdena. I wcześniej zostawiłaby to bez komentarza. Zanim był to jej statek. Teraz, gdy miała zostać kapitanem, jej obowiązkiem było sprawdzenie, jak jest naprawdę. Amosa znalazła w warsztacie, jak zwykle przeskakiwał przez kanały omawiające strategie utrzymania sprawności i bezpieczeństwa starego okrętu, takiego jak ich. Biała szczecina z tyłu czaszki sugerowała, że nie golił się od kilku dni. Lecieli w nieważkości, oszczędzając masę odrzutową, ale zaczepił się o pokład, jakby przewidywał nagłą zmianę. Może faktycznie tak było, choćby tylko z przyzwyczajenia. Jego potężne, pełne blizn ręce stukały w monitor, przechodząc z tematu na temat w strukturze programu – naprawy strukturalne pancerzy koronkowych, wykwity w bakteryjnych wymiennikach powietrza, autoadaptacyjne sieci zasilające. Wszystkie niezliczone usprawnienia powstałe dzięki badaniu technologii obcych. Rozumiał to wszystko. Czasami łatwo było zapomnieć o głębi skupienia i inteligencji kryjącej się za radosną przemocą Amosa. – Hej, wielkoludzie – rzuciła Bobbie, zatrzymując się przy jednym z uchwytów. – Cześć, kapitan Babs – odpowiedział. – Jak leci? Obejrzał się na nią. – No cóż, trochę niepokoję się o płyty, które umieściliśmy przy silniku w tej stoczni na Stoddard. Sporo ludzi zgłasza rozwarstwienia w tej partii przy dużych dawkach promieniowania. Pomyślałem, że gdy dotrzemy do Medyny, powinienem wyjść na zewnątrz i je obejrzeć. Nie chciałbym, żeby zmieniły się w proszek, gdy będziemy ich potrzebować.

– Byłoby niefajnie – zgodziła się Bobbie. – Pancerze koronkowe są świetne, gdy są świetne – rzucił Amos, odwracając się z powrotem do ekranu. – A jak z resztą? – zapytała Bobbie. Amos wzruszył ramionami, przełączając program. – Chyba jest jak jest. Zapadła między nimi cisza. Bobbie podrapała się po karku i dźwięk paznokci na skórze zabrzmiał głośniej niż wszystko inne w pomieszczeniu. Nie wiedziała, jak zapytać, czy naprawdę nie przeszkadza mu, że Holden i Naomi zostawiają go, odchodząc. – Nie przeszkadza ci, że Holden i Naomi odchodzą? – Nie – potwierdził Amos. – Dlaczego pytasz? Ty się tym martwisz? – Trochę – przyznała Bobbie, z zaskoczeniem odkrywając, że to prawda. – To znaczy, wiem, że spodziewałeś się tego, jeszcze zanim sprawa dotarła do Holdena. Chyba wszyscy się z tym liczyliśmy, ale ty latałeś z nimi bardzo długo. – Owszem, ale w Holdenie najbardziej lubiłem świadomość, że jest gotów przyjąć kulę za każdego członka załogi. A jestem całkowicie pewien, że ty rzeczywiście kilka za nas oberwałaś, więc to się nie zmienia – wyjaśnił Amos, a potem na chwilę urwał. – Choć możesz porozmawiać ze Złotko. – Tak myślisz? – Tak – potwierdził Amos. I to wszystko. Bobbie opuściła warsztat. Clarissa siedziała w ambulatorium, przypięta do jednego z automatycznych lekarzy. Rurki biegły z cicho mruczącej maszynerii do gniazda wszczepionego w bok kobiety, krew wypływała ze szczupłego ciała i była pompowana z powrotem. Skóra koloru woskowej świecy mocno napinała się na kościach policzkowych. Mimo wszystko uśmiechnęła się i uniosła dłoń na powitanie, gdy Bobbie wpłynęła do środka. Jako techniczka, Clarissa Mao zawsze była jedną z najlepszych, z jakimi Bobbie pracowała. Miała poczucie, że siłą napędową szczupłej kobiety było coś w rodzaju gniewu i desperacji. Pracowała, by odsunąć

od siebie jakiś głębszy mrok. Bobbie doskonale rozumiała coś takiego. – Ciężki dzień? – zapytała Bobbie, kiwając głową w stronę rurek pełnych krwi. – Nienajlepszy – przyznała Clarissa. – Ale do jutra będę z powrotem na nogach. Obiecuję. – Nie ma pośpiechu – rzuciła Bobbie. – Radzimy sobie. – Wiem. Po prostu... Bobbie strzeliła kostkami palców. Automatyczny lekarz wyemitował jakiś dźwięk i pobrał kolejną większą porcję krwi Clarissy. – Chciałaś czegoś? – zapytała kobieta, patrząc w oczy Bobbie. – Wszystko porządku, możesz mówić. – Nie jestem jeszcze twoją kapitan – zastrzegła Bobbie. – Ale nią będę. – Pierwszy raz powiedziała te słowa na głos. Zabrzmiały na tyle dobrze, że je powtórzyła. – Będę nią. I postawi mnie to w sytuacji, w której będę za ciebie odpowiedzialna. Za twoje dobre samopoczucie. Od wielu lat nie myślała o swoim oddziale. Tym starym. Hillman. Gourab. Travis. Sa’id. Ostatnim, którym dowodziła przed tym. Przez chwilę znaleźli się tu w salce, niewidoczni i bez głosu, ale równie obecni, jak Clarissa. Bobbie przełknęła i stłumiła uśmiech. To było to. To właśnie do tego przez te wszystkie lata próbowała z powrotem odnaleźć drogę. Dlatego tak ważne było, by tym razem zrobiła to dobrze. – A skoro będę za to odpowiadać – stwierdziła – musimy porozmawiać. – W porządku. – Ta sprawa z twoimi starymi implantami. Będzie tylko gorzej, nie poprawi się – powiedziała Bobbie. – Wiem – potwierdziła Clarissa. – Pozbyłabym się implantów, gdyby to nie zabiło mnie jeszcze szybciej. Uśmiechnęła się, zapraszając Bobbie, by zrobiła to samo. Zmieniając prawdę w coś w rodzaju żartu. – Kiedy dotrzemy na Medynę, będę musiała zatrudnić kilka nowych osób – stwierdziła Bobbie. – Nie współwłaścicieli statku,

jak my, po prostu płatną pomoc. To dlatego, że Holden i Naomi odchodzą. – Ale możesz też zatrudnić kogoś na moje miejsce – zauważyła Clarissa. W jej oczach pojawiły się łzy, tworząc warstewkę na powierzchni. Automatyczny lekarz znowu zadźwięczał, pompując jej oczyszczoną krew z powrotem do ciała. – Jeśli chcesz zostać na Medynie, możesz to zrobić – zapewniła Bobbie. – Jeśli wolisz zostać na statku, jesteś tu mile widziana. W nieważkości łzy Clarissy nie spadały. Napięcie powierzchniowe trzymało je na miejscu do chwili, gdy pokręciła głową – utworzyły wtedy kilkanaście rozproszonych kulek soli fizjologicznej. Z czasem zostaną wessane do wymiennika i opuszczą go jako powietrze pachnące nieco żalem i morzem. – Ja... – zaczęła Clarissa, a potem pokręciła głową i bezradnie wzruszyła ramionami. – Myślałam, że to ja odejdę jako pierwsza. Załkała, Bobbie przepchnęła się do niej. Ujęła jej dłoń. Clarissa miała chude palce, ale ich chwyt był silniejszy, niż Bobbie się spodziewała. Zostały tak razem do czasu, aż oddech Clarissy zrobił się trochę bardziej miarowy. Kobieta położyła drugą dłoń na ramieniu Bobbie. Na jej policzki wróciło trochę koloru, choć Bobbie nie wiedziała, czy był to wynik emocji, czy po prostu pracy systemów medycznych. Może obu. – Rozumiem – zapewniła ją Bobbie. – Trudno jest kogoś stracić. – Tak – potwierdziła Clarissa. – I... sama nie wiem. Coś w tym wszystkim wydaje się mniej szlachetne, gdy chodzi o Holdena. Rozumiesz, co mam na myśli? Ze wszystkich ludzi, nad którymi można by się rozczulać... – Nie – odpowiedziała Bobbie. – Nie musisz tego lekceważyć. Clarissa otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. Przytaknęła. – Będzie mi go brakować, to wszystko. – Wiem. Mnie też. I... słuchaj, jeśli nie chcesz teraz o tym rozmawiać, mogę po prostu sprawdzić twoje dokumenty pod

kątem planu medycznego i wyborów dotyczących śmierci. Cokolwiek ustaliliście z Holdenem, zamierzam to honorować. Clarissa zmarszczyła wąskie, jasne brwi. – Holden? Niczego z nim nie ustalałam. Bobbie poczuła lekkie zaskoczenie. – Nie? – Nie rozmawialiśmy o takich rzeczach – wyjaśniła Clarissa. – Omawiałam to z Amosem. On wie, że chcę tu zostać, z nim. Jeśli sytuacja zrobi się bardzo zła, to obiecał... obiecał, że mi to ułatwi. Kiedy przyjdzie czas. – W porządku – odpowiedziała Bobbie. – Dobrze wiedzieć. – I bardzo ważne, pomyślała, żeby w pełni to udokumentować, by – gdyby doszło do tego w czyjejś innej jurysdykcji – nikt nie został aresztowany za morderstwo. Jakim cudem Holden tego, u diabła, nie załatwił? – Jesteś pewna, że Holden nigdy nie rozmawiał z tobą na ten temat? Clarissa pokręciła głową. Automatyczny lekarz zakończył cykl. Rurki odłączyły się od portu w skórze Clarissy i wróciły do urządzenia jak nazbyt uprzejme węże. – No to dobrze – rzuciła Bobbie. – Teraz już wiem. Dopilnuję wszystkiego, zaopiekujemy się tobą. Amos też. – Dziękuję. I przepraszam. – Za co? – Trochę się nad sobą użalałam z powodu Naomi i Holdena – przyznała Clarissa. – Nie chciałam robić z tego powodu problemu innym. Wrócę do pracy. – Każdy obchodzi żałobę tak, jak może – skomentowała Bobbie. – I dopiero wtedy wszyscy muszą wziąć dupy w troki i zabrać się za pracę. – Tak jest, sir – Clarissa odpowiedziała z energicznym, choć nieco ironicznym salutem. – Cieszę się, że odbyłyśmy tę rozmowę. – Ja też – zapewniła Bobbie i pchnięciem ręki wydostała się na korytarz. Oraz zdumiewa mnie, że Holden nigdy tego nie zrobił. Po raz pierwszy Bobbie odniosła wrażenie, że były pewne punkty – nie

wszystkie, ale jakieś – w których będzie zdecydowanie lepszą kapitan niż on.

Rozdział dziesiąty Drummer

– No dobrze – powiedziała Drummer, mając wrażenie, że robi to po raz tysięczny – ale czy to występuje naturalnie, czy nie? Cameron Tur, doradca naukowy Związku, był imponująco wysokim, tyczkowatym mężczyzną z jabłkiem Adama wielkości kciuka i wyblakłymi tatuażami na kostkach palców. Został zatrudniony, gdy prezesem Związku była Tjon, i utrzymał stanowisko za kadencji Walkera i Sanjraniego. Biorąc pod uwagę jego wiek i doświadczenie, spodziewała się, że będzie emanował aurą protekcjonalności, ale zdawał się być jedynie zakłopotany. Zaśmiał się teraz przepraszająco. – To bardzo dobre pytanie od strony semantycznej – stwierdził. – Różnica między czymś stworzonym przez naturę a czymś stworzonym przez istoty, które wyewoluowały w ramach natury, sa sa? – Trudne – zgodziła się Emily Santos-Baca. W radzie nadzorczej Związku była przedstawicielką komisji politycznej. Oficjalnie nie miała rangi wyższej niż inni członkowie rady, ale dogadywała się z Drummer lepiej od pozostałych, przez co była kimś w rodzaju pierwszej pośród równych. Była też młodsza od Drummer równo o dwa lata. Obchodziły urodziny dokładnie tego samego dnia, przez co Drummer odrobinę ją lubiła, nawet jeśli była wrzodem na tyłku. Drummer znowu spojrzała na zdjęcia. Cokolwiek to było,

miało długość trochę większą od dwóch rozłożonych dłoni, było zakrzywione jak szpon albo torebka nasienna i lśniło szarozielono w świetle słońca na zewnątrz kompleksu Gallish na Fusang. Włączyła odtwarzanie i młody mężczyzna na ekranie ponownie obudził się do życia, ze słyszalnym trzaskiem wsuwając jeden szpon, torebkę czy cokolwiek to było – w drugie, tworząc pustą przestrzeń o kształcie zbliżonym do migdała. W przestrzeni zamigotało światło, zmienne, tańczące, nic nieznaczące kształty. Młodzieniec uśmiechnął się do kamery i powiedział to samo, co za każdym razem, gdy go oglądała. Obserwacja światła wiąże się z uczuciami wielkiego spokoju i powiązania ze wszystkim formami życia w galaktyce, a także zdaje się stymulować bla bla cholerne bla. Znowu to zatrzymała. – Są ich miliony? – zapytała. – Jak na razie – potwierdził Tur. – Gdy kopalnia zejdzie niżej, mogą znaleźć więcej. – Kurwa. Istnienie kolonii na planetach zaczynało się dość prosto. Kilka domów, parę miasteczek, desperackie zmagania z miejscową biosferą o wytworzenie czystej wody i nadającej się do jedzenia żywności. Czasami kolonie zawodziły i wymierały, zanim mogła do nich dotrzeć pomoc. Czasami poddawały się i ewakuowały, ale całkiem sporo zapuściło korzenie w skałach i obcej glebie odległych planet. A w miarę, jak znajdowały swoje nisze, jak zyskiwały stabilność, zaczynała się pierwsza fala dogłębnej eksploracji. Olbrzymie podwodne łuki transportowe na Corazón Sagrado, zaginające światło ćmy na Persefonie, programowalne antybiotyki z Ilusa. Sama ewolucja stworzyła wszystkie cuda i złożoności Ziemi. Powtórzenie tego ponad tysiąc trzysta razy byłoby dostatecznym wyzwaniem, ale dochodziły do tego artefakty martwych gatunków, które zaprojektowały protomolekularne wrota, powolną strefę i olbrzymie, wieczne miasta, zdające się istnieć gdzieś na każdej odkrytej dotąd planecie. Artefakty obcych twórców narzędzi, które potrafiły i chciały przechwycić całe życie na Ziemi tylko po to, żeby stworzyć jeszcze jedną drogę

między gwiazdami. Mogły być kluczem do niewyobrażalnych cudów. Albo katastrofy. Lub placebo-euforycznego, bzdurnego pokazu świetlnego, który udawał cuda. Obrazy z torebek nasiennych mogły być zaszyfrowanymi nagraniami upadłej cywilizacji, która stworzyła cuda, jakie dopiero zaczynali rozumieć, albo mogły być zarodnikami tego, co ich zabiło. Lub błyskotkami. Kto, do cholery, miał to wiedzieć? – Stacje badawcze na Kinlej nie mogą się doczekać na transport w celu zbadania ich – poinformowała Santos-Baca. – Ale skoro nie wiemy, czy to artefakty technologiczne czy zasoby naturalne... – Co – przepraszająco odezwał się Tur – trudno ocenić, korzystając tylko ze środków dostępnych na Fusang... – Rozumiem – rzuciła Drummer i obróciła się, by posłać spojrzenie Santos-Bacy. – Czy tego rodzaju decyzje nie leżą praktycznie w zakresie twojej odpowiedzialności? – Mam głosy, które pozwolą na przyjęcie kontraktu – odparła Santos-Baca – ale nie dość, by przewalczyć weto. Drummer kiwnęła głową. Prawdziwym problemem nie było to, czy przewożenie psychoaktywnych torebek nasiennych między planetami jest dobrym pomysłem, a raczej to, czy ktoś nie straci twarzy na spotkaniu komitetu. Tak podejmowano wielkie decyzje w dziejach. – Jeśli nie sądzimy, by te rzeczy stwarzały bezpośrednie zagrożenie, wyślijcie je jako obce artefakty z protokołem izolacji trzeciego poziomu. Pozwolę im przelecieć. – Dziękuję – powiedziała Santos-Baca, wstając. Chwilę później to samo zrobił Tur. – Zostań ze mną na chwilę, Emily – poprosiła Drummer, wyłączając nagranie demonstracyjne z Fusang. – Chciałam z tobą jeszcze o czymś porozmawiać. Tur wyszedł, zamykając za sobą drzwi, a Santos-Baca opadła z powrotem na miejsce. Jej pusta, skrzywiona twarz była maską. Drummer spróbowała uśmiechu. Sprawdził się równie dobrze, jak cokolwiek innego.

– Wiesz, jedna z rzeczy, których nauczyłam się, pracując dawno temu z Fredem Johnsonem – powiedziała Drummer. – to nie pozwalać, by sytuacja zbyt długo się kisiła. Zawsze kuszące jest zignorowanie sytuacji, która chwilowo nie stwarza zagrożenia, ale potem prędzej czy później trzeba będzie poświęcić zasoby na gaszenie pożarów. – Mówisz o strukturze ceł, które Ziemia i Mars proponują dla Ganimedesa? Serce Drummer opadło do żołądka. Udało się jej zapomnieć o tym narastającym problemie, więc przypomnienie jej o nim nie było przyjemne. – Nie, chodzi mi o problem z Rosynantem. I tym, jaki ma związek z... – Machnęła ręką w stronę wyłączonego monitora, na którym odtwarzała wcześniej nagranie z artefaktem. – Właśnie przejęliśmy kontrolę nad gubernatorem planetarnej kolonii. Stowarzyszenie Światów nie zapytało jeszcze formalnie o jego status, ale to tylko kwestia czasu. Czuję, jak Carrie Fisk zaciera swoje pulchne rączki. Bardzo bym się ucieszyła, gdybyśmy mogli zrobić z tym porządek. – Hm – rzuciła Santos-Baca. – No cóż, odbyłam w tej sprawie pewne nieformalne rozmowy. Pomysł poproszenia ONZ o kartę praw jest... Trudno go sprzedać. Nie przebyliśmy całej tej drogi, żeby wracać teraz na planety i prosić o pozwolenie na różne rzeczy, prawda? Drummer przytaknęła. Wrogość między wewnętrznymi a Pasiarzami wciąż stanowiła największą przeszkodę w działaniach Drummer. Zresztą nawet ona nie widziała wielu zastosowań dla Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej. – Rozumiem – zapewniła Drummer. – Mnie też się to nie podoba, ale daje nam to pewien poziom wiarygodnego wyrzeczenia się spraw w rodzaju nowych pomysłów Jamesa Holdena na sposób naszego działania. To, czego nie chcę, to uznania przez tysiąc trzysta planet, że Związek stanowi problem. Jeśli za zastosowaniem kary będzie stało ONZ – choćby formalnie – to rozproszy się odpowiedzialność. Ten Houston i jego banda zbirów mogą gnić w więzieniu ONZ, a wtedy wciąż

będziemy tylko statkami przewożącymi towary z miejsca na miejsce. Między innymi więźniów. – Albo – rzuciła Santos-Baca – przyznamy, że mizialiśmy się pod stołem, od kiedy tylko zostawiliśmy za sobą głodowe lata. I zaczniemy traktować Związek jak rząd tysiąca trzystu światów. – Nie chcę rządzić tysiąc trzystoma układami gwiezdnymi – zaprotestowała Drummer. – Chcę kierować Związkiem Transportowym regulującym handel przez wrota. A w drugiej kolejności chcę, żeby te wszystkie planety, księżyce i satelity rozwiązywały swoje problemy bez mieszania nam w trybach. I tak mamy za dużo na głowie. – Gdybyśmy mieli więcej personelu... – Emily – wtrąciła się Drummer – wiesz, jaka jest jedna rzecz, co do której mam absolutną pewność, że nie rozwiąże żadnych naszych problemów? Kolejna komisja. Santos-Baca roześmiała się, a z biurka Drummer dobiegł cichy dźwięk. Alarm od Vaughna. O wysokim priorytecie. Pozwoliła mu chwilę rozbrzmiewać. Przecież to nie tak, że Dom Ludu zaczynał się rozpadać, więc jedna minuta niczego nie zmieni. A zresztą, gdyby się rozpadał, i tak by to nie pomogło. – Czytałaś te same raporty logistyczne co ja – stwierdziła Drummer. – Oczekiwanie, że Związek będzie w stanie pełnić rolę policji dla całej... Alarm zabrzmiał ponownie, tym razem głośniej. Drummer burknęła gniewnie i stuknęła w ekran, by odebrać. Pojawił się Vaughn i odezwał się, zanim zdążyła na niego warknąć. – Lakonia wysłała wiadomość, proszę pani. Drummer popatrzyła na niego. – Co? – Komunikat ostrzegawczy nadawany z wrót Lakonii został wyłączony – wyjaśnił Vaughn. – Zastąpiono go nową wiadomością. Raport z Medyny dotarł... – spojrzał w bok, potem z powrotem na nią – cztery minuty temu. – Transmisja szerokozakresowa? – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn. – Tylko dźwięk. I nawet nie zaszyfrowana. To komunikat prasowy.

– Daj mi go wysłuchać. Głos spikera był niski i ciepły, kojarzył się jej z drapiącym nieco kocem, jaki kiedyś miała. Równocześnie przyjazny i nieco szorstki. Nie ufała mu. – Obywatele koalicji ludzkości, mówi admirał Trejo z dowództwa lakońskiej floty. Otwieramy nasze wrota. Za sto dwadzieścia godzin wlecimy do powolnej strefy w drodze do stacji Medyna z personelem i wsparciem, by wyjaśnić rolę Lakonii w dalszym rozwoju szerszej społeczności ludzkiej. Mamy nadzieję i spodziewamy się, że spotkanie będzie miało przyjazny charakter. Wiadomość będzie powtarzana. – No proszę – rzuciła Santos-Baca. – Tego się nie spodziewałam. – No dobra – rzuciła Drummer i spojrzała w szeroko otwarte oczy Santos-Bacy. – Emily, zbierz wszystkich. *** Próżniowe miasto Dom Ludu wciąż znajdowało się na orbicie Marsa, blisko Ziemi i Słońca, za to cholernie daleko od księżyców Jowisza i Saturna. Potrzeba było dziesięciu godzin na odpowiedź od ekspertów z wyższych szczebli Związku i kolejne pięć na dokonanie przeglądu wszystkiego i przygotowanie jednolitego raportu. Tyle samo czasu potrzeba było na każde kolejne pytanie, wyjaśnienie i każdy nowy niuans. Drummer spędzi większość ze stu dwudziestu godzin do ponownego otwarcia wrót Lakonii, czekając na wiadomości od swoich ludzi. Ich teksty leciały między planetami i księżycami, miastami próżniowymi i stacjami z prędkością światła w próżni, ale to i tak było cholernie za wolno. Głos w wiadomości pasował do Antona Trejo, porucznika FMRK, który odleciał na Lakonię ze zbuntowaną flotą po zbombardowaniu Ziemi. Owszem, głos mógł zostać sfałszowany, ale służby techniczne były skłonne zaakceptować jego autentyczność. Stacja Medyna zgłosiła zwiększone emisje

światła i promieniowania docierające przez wrota Lakonii, zgodne z obecnością statków hamujących do podejścia. Było za mało informacji, by zgadywać, ile jest jednostek oraz jakiego typu. Mars stracił prawie jedną trzecią okrętów, gdy Wolna Flota podjęła swą krótką, nieudaną próbę przejęcia władzy. Zostały one rozdzielone między siły Wolnej Floty w układzie Sol a zbuntowaną flotę, która uciekła do Lakonii. W ciągu dziesięcioleci, które upłynęły od tamtych czasów, Ziemia i Mars powoli odbudowały swoje siły. Standardem były już przełomowe technologie oparte na odwrotnej inżynierii obcych artefaktów – pancerze koronkowe, butelki zwrotne, działka obrony punktowej z kompensacją inercyjną. Nawet jeśli okręty po drugiej stronie wrót Lakonii były w stanie podejrzeć jakieś szczegóły dotyczące działania procesów produkcyjnych, musiałyby zbudować stocznie i bazę produkcyjną, zanim mogłyby zacząć ich używać. Trzydzieści lat bez remontu to bardzo długo. Najbardziej prawdopodobnym scenariuszem było to, że coś w prywatnej republice bananowej Duartego poszło na tyle źle, że został zmuszony do ponownego kontaktu, by wymusić, wyżebrać lub drogą handlu dostać to, czego on lub jego następcy potrzebowali do naprawienia sytuacji. Podczas czytania raportu wywiadu Drummer zwróciła uwagę na oznaczenie dotyczące losu aktywnej próbki protomolekuły skradzionej podczas wojny przez Wolną Flotę z Tycho. Pamiętała tamten dzień. Walka we własnych korytarzach, na swojej stacji. Nawet teraz pamiętała zimną furię, jaką wzbudziło w niej odkrycie, że ludzie w jej szeregach dopuścili się zdrady. I dowodzenie Freda Johnsona podczas ataku. Wciąż brakowało jej Freda. Teraz, siedząc w pryczy przeciążeniowej z raportami wywiadu czekającymi cierpliwie na monitorze, zastanawiała się, co on pomyślałby o tym wszystkim. Nie tylko o Duartem i Lakonii, ale o wszystkim. Monitor zadźwięczał i pojawiła się pomarańczowa flaga priorytetu czasowego. Nowy raport z Medyny ze zaktualizowaną

analizą sygnatur napędu z drugiej strony wrót Lakonii. Odetchnęła i otworzyła go. Współczynniki pewności wciąż były mizerne, ale silniki były niezarejestrowane lub zmodyfikowane do tego stopnia, że nie pasowały już do bazy danych. Przesuwała palcem po tekście, czytając, by jej zmęczone spojrzenie nie przeskakiwało zbyt często. We flocie skradzionej przez Duartego był przynajmniej jeden pancernik klasy Donnager. Biorąc pod uwagę rozmiar smugi nadlatującego okrętu, było możliwe, że to właśnie ta jednostka. Owszem, starsza i zużyta, ale wciąż potężna. Wstała i przeciągnęła się. Plecy bolały ją od miejsca na wysokości łopatek aż do podstawy czaszki. Zbyt dużo czasu spędzała, czytając raporty, które powinna była przekazać Vaughnowi. W końcu streszczanie informacji do kluczowych elementów było częścią jego pracy. Przynajmniej kiedyś tak było, podobnie jak w jej przypadku. Sobie ufała bardziej niż jemu. Odszukała na statku Emily Santos-Bacę. Było późno, ale młodsza kobieta też jeszcze nie wróciła do swojego mieszkania. Według systemu była w kantynie administracyjnej. Myśl o jedzeniu obudziła jej żołądek i niezauważany wcześniej głód wybuchł z siłą pożaru. Drummer wysłała szybką wiadomość z prośbą, by poczekała na nią kilka minut. Wyłączyła monitor, zablokowała go swoim kodem i wyszła. W korytarzach Domu Ludu wciąż czuło się ich świeżość i nowość. Uchwyty na stopy i dłonie na ścianach nie wykazywały śladów zużycia widocznych na starszych statkach czy stacjach, a światła świeciły z jasnością, która subtelnie, lecz jednoznacznie świadczyła o niedawnej instalacji. Jeszcze nie minęło dość czasu, by coś się zestarzało lub zepsuło. Ich wielkie swobodne miasto wypracuje sobie z czasem takie elementy, ale na razie to i podobne mu konstrukcje były jasnymi, perfekcyjnymi tworami swoich czasów. Dobrze kontrolowanymi miastami. Gdyby tylko mogła wprowadzić ten porządek pośród gwiazd, wszystko byłoby idealne. Znalazła Santos-Bacę siedzącą ze starszym mężczyzną

w szarym kombinezonie. Kiwnął głową Drummer, gdy do nich podleciała, i oddalił się, kiedy usiadła. Santos-Baca uśmiechnęła się. – Wyglądasz, jakby przydało ci się coś do jedzenia. – Minęło trochę czasu od ostatniego posiłku. Zaraz się tym zajmę. Widziałaś raporty? – Nie jestem całkiem na bieżąco, ale tak. – Jak traktuje to rada? Młodsza kobieta zebrała się w sobie, zamyślona i zamknięta jak przy grze w pokera. Kiedy się odezwała, mówiła bardzo ostrożnie. – Trudno martwić się flotą przestarzałych marsjańskich okrętów dowodzonych przez pozostałości buntowników sprzed kilkudziesięciu lat. Szczerze mówiąc, dziwię się, że ktoś tam jeszcze żyje. – Zgadzam się. – Wiadomość nie jest nadawana z jakąś określoną flagą lub szczególnym napięciem w głosie. Nie ma też żadnych żądań, przynajmniej na razie. – Wiem, Emily. Czytałam raporty. Pytam, co o tym myślisz. Santos-Baca rozłożyła dłonie w staromodnym geście mówiącym masz to wszystko przed nosem. – Myślę, że zobaczymy bandę egocentrycznych dupków, do których dotarło, że ich fantastyczna niezależność nie zadziała w izolacji. Jeśli zdołamy nie dopuścić do utraty przez nich twarzy, może uda nam się wynegocjować drogę do ponownej integracji. Ale problemem będzie Mars. Będą chcieli ściągnąć ich wszystkich z powrotem na Olympus Mons i powiesić jako zdrajców. – Też tak myślałam. Masz jakiś pomysł, jak do nich z tym podejść? – Wymieniałam trochę wiadomości z admirał Hu. Jest z Ziemi, ale blisko przyjaźni się z dowództwem Marsjan – wyjaśniła Santos-Baca. – Nic formalnego. I z McCahillem w bezpieczeństwie. – Oczywiście.

– Druga możliwość jest taka, że spróbują użycia siły. – Z okrętami, które od dziesięcioleci nie widziały uzupełnień ani stoczni – rzuciła Drummer. – Oraz przy naszych stanowiskach dział szynowych rozgrzanych i gotowych do wybicia dziur w każdym, kto zrobi się zbyt zadziorny. Naprawdę uważamy to za realistyczną możliwość? – Nikt tego raczej nie obstawia. Nawet gdy ich flota była nowa, zniszczenie dział szynowych byłoby naprawdę dużym wyzwaniem. Drummer zastanawiała się przez chwilę. – Możemy podesłać tam kilka jednostek jako wsparcie, tak na wszelki wypadek. Jeśli okaże się, że Lakonia potrzebuje skopania tyłka, nie wyślę okrętów przez ich wrota, ale to może ułatwić sprzedanie pomysłu karty praw. Niech Mars poczuje krew i zemstę, a potem zobaczymy, czy KZM zrobi się bardziej zainteresowana działaniami policyjnymi niż dotychczas? – To byłby bardzo odmienny przypadek – zgodziła się SantosBaca. Dobrze, że w tej sprawie rozumowały podobnie. Drummer bała się trochę, że rada wypracuje własną, zupełnie odmienną strategię. Jej praca zwykle polegała na pilnowaniu stada kociąt, ale na szczęście nie tym razem. Próbowała uniknąć uczynienia ze Związku sił policyjnych, a już bardzo zdecydowanie nie chciała dowodzić wojskiem. Jeśli dojdzie do wojny po drugiej stronie wrót Lakonii, niech toczy ją Mars. – No dobrze – stwierdziła. – Czyli raczej nie czeka nas nic, z czym sobie nie poradzimy.

Rozdział jedenasty Bobbie

Kiedy Ros przybił to portu w Medynie, na miejscu czekał patrol ochrony, by przejąć Houstona. Bobbie przyglądała się Holdenowi, który śledził wzrokiem odchodzącego więźnia. Miała wrażenie, że w jego oczach widzi melancholię. Jego ostatnim aktem jako kapitana był wydanie człowieka, który spędzi teraz mnóstwo czasu w celi. A może dopatrywała się w sytuacji czegoś więcej, niż ta faktycznie w sobie kryła. Obiecywany komunikat prasowy Drummer się nie pojawił. Kiedy było po wszystkim, poszli do klubu. Naomi wynajęła dla nich prywatną salkę, gdzie zjedli kolację z hodowanej w kadziach wołowiny i świeżych warzyw przyprawianych bogatą w mikroelementy solą oraz pieprzem. Bobbie starała się nie upić i nie rozkleić, ale była w tym jedyna. Poza Amosem. Przyglądał się całemu temu obejmowaniu, łkaniom i wyznaniom miłości jak mama na urodzinach pięciolatków, pobłażliwa i pełna wsparcia, ale tak naprawdę się nie angażująca. Po jedzeniu wyszli na parkiet klubu, gdzie tańczyli, śpiewali karaoke i znowu pili. A potem Holden i Naomi poszli razem, obejmując się ciasno. Wyszli w korytarze stacji Medyna, jakby jeszcze mieli wrócić. Tylko że nie wrócą. Ich czwórka wróciła do portu, rozmawiając i śmiejąc się. Aleks recytował teksty i odtwarzał sceny z jednego ze

zbieranych przez siebie filmów neo-noir. Podpuszczała go do spółki z Clarissą. Amos szczerzył się i szedł nieco z tyłu, ale widziała, że uważnie obserwuje korytarze na wypadek, gdyby czwórka prawie kompletnie pijanych marynarzy przyciągnęła jakieś kłopoty. Choć nie mieli powodu się ich spodziewać. Po prostu miał to we krwi. Zauważyła to dlatego, że sama tak robiła. Po powrocie na statek rozeszli się do swoich kabin. Bobbie czekała w kambuzie, popijając świeżą kawę z bańki, aż wszyscy zniknęli. Była jeszcze jedna rzecz, którą chciała zrobić przed zakończeniem dnia, a chciała być przy tym sama. Rosynant wokół mniej tykał i pojękiwał cicho, pozbywając się powoli resztek ciepła z podróży wypromieniowywanych do absolutnej próżni powolnej strefy. Szumiały wymienniki powietrza. Ogarnęło ją wrażenie spokoju, jakby znowu była dzieckiem i była to noc po Bożym Narodzeniu. Pozwoliła sobie zwolnić i pogłębić oddech, chciała poczuć, że otaczający ją statek jest czymś w rodzaju jej skóry. Kiedy dopiła ostatnią kroplę kawy, odstawiła pustą bańkę do recyklera i przeciągnęła się korytarzem do kabiny Holdena. Kabiny kapitańskiej. Jej kabiny. Holden i Naomi zabrali już wszystkie swoje rzeczy. Szafki były otwarte. Sejf kapitański został otwarty i zresetowany, czekając na nowe kody dostępu. Podwójna prycza przeciążeniowa – tak długo dzielona przez Holdena i Naomi – lśniła, czysta i wypolerowana. Nieco gryząca woń świeżego żelu zdradzała, że Naomi wymieniła wszystko przed odejściem. Świeże prześcieradła dla nowego lokatora. Bobbie pozwoliła sobie powoli wlecieć do środka, rozciągając ręce i nogi. Z zamkniętymi oczami wsłuchiwała się w swoistą ciszę kabiny, w to, jak była podobna do kabiny zajmowanej przez nią przez lata. I czym się różniła. Gdy sięgnęła do uchwytu, ściana wciąż znajdowała się pół metra od niej. Podwójna kabina załogowa utworzona, by Naomi i Holden mogli mieszkać razem, stała się przywilejem kapitańskim Rosynanta. Ta myśl wzbudziła

uśmiech na jej ustach. Sejf czekał na nowe hasło. Podała mu odciski swojego kciuka i obu palców wskazujących, a potem wpisała wybrane hasło i wypowiedziała je na głos, by system mógł się go nauczyć. Szesnaście cyfr, zapamiętanych i niezwiązanych z żadną datą ani wydarzeniem. Drzwiczki zamknęły się z satysfakcjonującym kliknięciem i zaskoczyły zamki magnetyczne. Od tej pory otwarcie ich bez hasła wymagałoby palnika i mnóstwa czasu. Wywołała na ekranie ściennym swoją partycję, by sprawdzić, czy wszystko jest na miejscu. Silnik nie pracował, reaktor wyłączono, wszystkie systemy środowiskowe świeciły się na zielono. Wszystko było tak, jak powinno być na jej statku. Uznała, że minie trochę czasu, zanim oswoi się z myślą, że nie udaje kapitan. Choć powinna się do tego przyzwyczaić. Jej statek. W kolejce do otwarcia czekały cztery wiadomości. Pierwsze dwie były automatycznymi komunikatami: jeden potwierdzał umowę dokowania i strukturę opłat dla bieżącego pobytu na Medynie, drugi informował o przelewie z grupowego konta kwoty wypłaty dla Holdena i Naomi. Rosynant wysyłał jej już rzeczy, które do tej pory kierował do Holdena. Trzecia wiadomość została wysłana przez kontrolę ruchu Medyny, ale czwarta przez niego. Jamesa Holdena. Tę otworzyła jako pierwszą. Na ekranie pojawiła się jego twarz, unosił się w zajmowanej przez nią teraz kabinie jeszcze wtedy, gdy należała do niego. Uśmiechał się i poczuła, że reaguje tym samym. – Cześć, Bobbie – powiedział na przywitanie, a w ciszy jego głos wydawał się donośny. – Chciałem ci tylko zostawić to jako przypomnienie. Spędziłem mnóstwo czasu na Rosie, z tą łajbą wiążą się moje najlepsze wspomnienia. I trochę z tych najgorszych. Wiąże się z nią również obecność większości ludzi, których kocham. Na tysiąc trzystu planetach nie znam nikogo innego, komu zaufałbym chętniej niż tobie. Dziękuję, że przejęłaś ode mnie ten puchar. A jeśli kiedykolwiek będę mógł ci w czymś pomóc, wystarczy, że poprosisz. Mogę nie być już

członkiem załogi, ale wciąż jesteśmy rodziną. Wiadomość się skończyła, a ona oznaczyła ją do zapisania. Otworzyła tę z kontroli ruchu. Do kamery ukłonił się młody mężczyzna o bardzo ciemnej skórze i krótko ściętych włosach. – Kapitanie Holden, jestem Michael Simeon z ochrony stacji Medyna. Wysyłam tę wiadomość, by poinformować, że zgodnie z zasadami Związku Rosynant jest wzywany do zawarcia obowiązkowego kontraktu ochrony. Wymagamy pańskiej obecności podczas odprawy dotyczącej kontaktu z nadlatującym ambasadorem z Lakonii. Odprawa odbędzie się o czasie wskazanym w tej wiadomości. Proszę o potwierdzenie obecności pana lub przedstawiciela. Bobbie wcisnęła przycisk odpowiedzi, przez chwilę przyglądała się sobie na ekranie, potem zebrała włosy w kucyk i przybrała poważny wyraz twarzy do odpowiedzi. – Mówi kapitan Draper z Rosynanta – powiedziała. – Przyjdę. *** Dziesięć minut przed odprawą Bobbie pomyślała, och, to dlatego nie chciał już tej roboty. Sala odpraw mieściła się wysoko w cylindrze stacji, w pobliżu nieobracającego się centrum dowodzenia. Stoliki ustawiono w rzędach jak w najgorszym możliwym typie klasy szkolnej, z twardymi krzesełkami i wbudowanymi uchwytami na napoje, do których nie mieściły się rozdane im tanie, ceramiczne kubki. Na niewygodnych krzesełkach wraz z nią siedziało około czterdziestu osób – przedstawicieli wszystkich statków obecnych w powolnej strefie – ale ona i pierwszy oficer Tori Byrona zajmowali honorowe miejsca. Na środku pierwszego rzędu, gdzie sadzano najbystrzejsze dzieciaki. W końcu Rosynant i Tori Byron były obecnie jedynymi okrętami bojowymi w przestrzeni Medyny. Cała reszta to holowniki i frachtowce. Naprzeciw zebranych siedział nie człowiek, który ją tu wezwał, a jego szef. Onni Langstiver był kierownikiem sił

ochrony, a w związku z tym, na czas obowiązkowego, czasowego kontraktu, technicznie był jej przełożonym. Mundur Medyny nosił tak, jakby był kombinezonem spodnim operatora mechów. Na jego ramionach widać było drobinki łupieżu. – Najważniejsze w tym spotkaniu jest to, że nie chcemy sprawiać wrażenia agresywnych – powiedział Langstiver – ale też nie chcemy wyglądać na biernych. Kątem oka zobaczyła, że pozostali pokiwali głowami. Bobbie spróbowała strzelić kostkami palców, ale ponieważ zrobiła to już dwa razy, od kiedy usiadła, stawy odmówiły współpracy. Langstiver mówił dalej. – Mamy stanowiska dział szynowych na stacji obcych, tak jak zawsze, sa sa? Więc jeśli ktoś czegoś spróbuje, włączymy je i... – Szef ochrony stacji z ramienia Związku Transportowego złożył palce w pistolety i udał odgłosy wystrzałów. – Probáb przylecą jak każdy ambasador. Dokowanie, rozmowy i los politicos pod ich melodię. Ale jeśli będą mieć jakieś pomysły, jesteśmy gotowi. Niczego nie zaczniemy, ale też nie damy im strzelać, nie? Po sali rozszedł się pomruk potwierdzeń. – Musicie chronić działa – odezwała się Bobbie. – Te stanowiska dział szynowych na stacji obcych? Jeśli zdołają sprowadzić na powierzchnię oddział... – Savvy, savvy – rzucił Langstiver, poklepując powietrze. – Tym zajmie się Tori Byron, w porządku? – Tak naprawdę potrzebujemy informacji o tym, co przeleci przez wrota, zanim się tu znajdzie – powiedziała Bobbie, choć jeszcze zanim skończyła wypowiadać te słowa, zrozumiała, że nikt jej za to nie podziękuje. Mimo wszystko, skoro już zaczęła... – Garść sond wysłanych teraz przez wrota mogłaby nam powiedzieć, czy mamy do czynienia z pancernikiem klasy Donnager, kilkoma mniejszymi jednostkami czy tylko z promem. Na każdą z tych możliwości powinniśmy się szykować trochę inaczej... – Tak, myśleliśmy o tym – przyznał Langstiver. – Ale nie chcemy się zachowywać prowokacyjnie, nie? Zresztą nasze zachowanie nie będzie tak bardzo różne, niezależnie od tego, co

przyleci. Będziemy pracować z tym, co się tu pojawi. – To wyślijcie statek z koszem owoców – rzuciła Bobbie. – Niech ich powitają na ich terenie i przyślą raport. Langstiver znieruchomiał i wbił w nią wzrok. Odpowiedziała tym samym. W sali zapadła cisza trwająca tyle, co długi oddech. Potem kolejny. Pierwszy odwrócił wzrok. – Nie możemy przesłać statku z załogą. Zasady Związku. Takie są zapisy w kontrakcie, nie? Po prostu ustawimy Tori Byrona jak gwardię honorową. Rosynant zostanie w cieniu Medyny i dopilnuje, żeby nie wylądował na niej nikt bez zaproszenia. Wszyscy inni siedzą w dokach lub odsuwają się na tyle daleko, by zapewnić czyste pole ostrzału między Medyną a wrotami Lakonii. Opóźnimy tym samym realizację planów poszczególnych załóg, ale Związek pokryje koszty. Tori Byron dostanie pełny kontrakt ochrony, Rosynant trzy czwarte stawki za działania pomocnicze. Standardowo. Bobbie zastanawiała się, co w tej sytuacji zrobiłby Holden. Wygłosiłby żarliwą mowę na temat tego, jak zasady Związku zamykały im oczy na elementarne zasady taktyki? A może uśmiechnąłby się tym swoim uśmiechem „w zasadzie cię nie lubię”, wrócił na statek i zrobił to, na co miałby ochotę? Czy odpuściłby, uznając, że nie warto o to walczyć? Problem w tym, że teraz to była jej walka i choć nie miała wątpliwości co do swojej racji, bardzo wyraźnie widziała też, że nie ma szans zmienić planu Langstivera. Kamienia nie dało się nauczyć rozsądku, nawet gdy próba wydawała się ciekawym zajęciem. – Zrozumiano – rzuciła Bobbie. Zaciskała szczękę przez całą drogę do doku. To tylko ludzie. Wszędzie są tacy sami. Ścierała się z biurokracją, kiedy służyła we flocie i pracując w ośrodku pomocy dla weteranów. Nadziała się na nią, gdy Fred Johnson wpadł na idiotyczny pomysł uczynienia z niej zastępczej marsjańskiej ambasador podczas kryzysu konstytucyjnego. A kiedy znalazła sobie miejsce na Rosynancie, z radością pozwalała, by to Holden, a czasem Naomi, stawali na czele bzdurnych dyplomatycznych tańców.

Nie chodziło nawet o to, żeby szczególnie martwiła się o wynik tego konkretnego zdarzenia, po prostu można to było lepiej rozegrać, powiedziała im, w jaki sposób, a oni zignorowali jej poradę. Jej statek zaś – jej ludzie – będą narażeni na część zupełnie niepotrzebnego ryzyka. Nie było żadnej sytuacji, w której mogła się zgodzić na coś takiego. Jako statek pokoleniowy Nauvoo nie przewidywał dokowania wielu jednostek. Wymogi Behemota jako pancernika także były minimalne w tym zakresie. Czas i potrzeba uzupełniły braki. Zasadnicze doki stacji Medyna mieściły się na zewnątrz cylindra, w pobliżu maszynowni i dawno nieużywanego silnika zaprojektowanego, by wysłać statek w trwającą stulecia drogę do gwiazd. Na przeciwległym końcu cylindra, koło pokładu dowodzenia, zbudowano mniejszy dok, ale używano go głównie na potrzeby prywatnych promów i spotkań dyplomatycznych. Rosynant zacumował w głównym doku, niedaleko Tori Byrona, i Bobbie przeszła przez śluzę, czując, jak powoli zanika odczuwana dotąd furia. Powoli. Mogła się wściekać, ale i tak wykona zadanie. Właściwie to wszystko, co mogła zrobić. – Witaj z powrotem. – Aleks przywitał ją przez interkom, gdy tylko zamknęły się za nią wewnętrzne drzwi śluzy. – Mamy jakiś plan? – Plan wygląda tak, że mamy trzymać się na uboczu i zobaczyć, czy lakoński ambasador będzie miał potrzebę pokazania wszystkim, jak wielkiego ma fiuta – odpowiedziała Bobbie. – Obroną zajmą się Tori Byron i stanowiska dział szynowych. Będziemy siedzieć w ukryciu i w razie potrzeby rozwalimy potencjalne oddziały abordażowe. Przeciągnęła się obok szafek do szybu windy i w górę, do mostka. Kiedy się zbliżyła, głos Aleksa zamiast z głośników zaczął dochodzić do niej na żywo. – No cóż, to miło, że tym razem nie będą strzelać do nas. To znaczy, zakładając, że w ogóle dojdzie do strzelania. Choć muszę przyznać, że wcale bym się nie obraził, gdyby czegoś spróbowali. – Chodzi ci o to, że Duarte i jego ludzie to banda zdrajców

Republiki i wszyscy zasługują na powieszenie za zdradę stanu? – I kradzież, nie zapomnij o kradzieży. Oraz nieostrzeżenie nikogo, gdy Wolna Flota szykowała się do zabicia kilku miliardów ludzi. No wiesz, jestem pełen chęci do wybaczenia, co było – minęło, ale łatwiej będzie przejść nad tym do porządku dziennego, gdy wszystkie te dupki zginą. Bobbie przypięła się do pryczy przeciążeniowej. – To mogą nawet wcale nie być ludzie Duartego. Równie dobrze mogli go utopić w wannie piętnaście lat temu. – Można mieć nadzieję – zgodził się Aleks. Mrok panujący na mostku wiązał się z tym, że światło na jej twarz padało głównie z monitora. – Przełączyłem Rosa z powrotem do konfiguracji czterech osób w załodze. – To nie wystarczy – skomentowała Bobbie. – Potrzebujemy większej obsady. – Lataliśmy tak przez wiele lat, zanim dołączyłaś do nas ty i Claire. Sprawdza się lepiej, niż mogłabyś się spodziewać. Hej...... słuchaj, skoro istnieje ryzyko, że ktoś może chcieć wybić trochę dziur w Medynie, czy będziesz miała coś przeciwko, jeśli zostawię Holdena i Naomi na kanale statku? Tak na wszelki wypadek. Bobbie się zawahała. Jakaś jej część zjeżyła się na myśl o dostępie do kanału łączności osób, które nie uczestniczyły w operacji, ale to w końcu Holden i Naomi, a odcięcie ich też wydawało się dziwne. Aleks czekał na odpowiedź. Machnęła ręką, jakby myślała o czymś innym. – Oczywiście, że nie – rzuciła. – To rodzina. – Lekki uśmieszek Aleksa sugerował, że dokładnie tego się spodziewał, i ucieszył się, że tak odpowiedziała. Otworzyła połączenie do Amosa i Clarissy. – Dobra, słuchajcie. Kontrole przedstartowe. Ustawmy się na pozycji. Powolna strefa – wrota, stacja Medyna i stacja obcych z działami szynowymi – była maleńka tylko w porównaniu z bezmiarem zwykłej przestrzeni. Cała objętość wyznaczona pierścieniami była mniejsza od Słońca, a biorąc pod uwagę widziane przez nią oszacowania dotyczące ilości energii

wymaganej do utrzymania otwartych i stabilnych wrót, prawdopodobnie zawierała przynajmniej tyle samo energii, ale kontrolowanej przez siły, których nawet nie próbowała zrozumieć. A między wrotami znajdowała się czerń, w którą materia i energia mogły wniknąć, ale z której nigdy nic nie wracało. Nie-pustka obok wrót sprawiała, że czuła się nieco klaustrofobicznie, mając do dyspozycji tylko kulę o średnicy miliona kilometrów. Nawet przy tych ograniczeniach Medyna byłaby zbyt mała, by zobaczyć ją na monitorze, gdyby wyświetlano ją zgodnie z faktyczną skalą. Zamiast tego miała okno z pełnym systemem – wrotami, stacjami, Rosem, Tori Byronem i stanowiska dział szynowych – z jednej strony monitora, a do tego trzy mniejsze okna prezentujące wyświetlacze taktyczne Rosa w wąskim jak igła cieniu radarowym Medyny, Tori Byrona i wrota Lakonii. Znacznik zegara odliczał minuty i sekundy do chwili, na którą swoje przybycie zapowiedział admirał Trejo. Miała spięte ramiona. Czuła się, jakby znajdowała się między chwilą rzucenia kości a zobaczeniem wyrzuconych oczek. Podniecenie hazardzisty. Nie podobało jej się, że to uczucie sprawiało jej przyjemność. – Czujniki Medyny coś odbierają – poinformowała Clarissa z pokładu technicznego. – Rzuć mi, proszę, aktualizację – odpowiedziała Bobbie i okno z wrotami Lakonii na jej monitorze przełączyło się na obraz na żywo z wrót z fałszywymi kolorami, by zrobić czerń nieco bardziej czytelną. Dziwny krąg wrót. Migoczące gwiazdy po drugiej stronie i ruchomy cień jednostki. Nawet patrząc na niknące za nim gwiazdy, Bobbie zorientowała się, że statek jest duży. Może faktycznie był to ich pancernik klasy Donnager. Co samo w sobie byłoby deklaracją Lakonian. Chyba że było to coś innego. Statek, który przeszedł przez wrota, w pierwszej chwili wyglądał nie tak. Nie chodziło tylko o jego dziwnie organiczny kształt. Sposób, w jaki fałszywe barwy z wysiłkiem próbowały

zaprezentować jego powierzchnię, miał w sobie coś z usterki graficznej lub ze snu. Zaczęła się przyglądać w poszukiwaniu spoin połączeń płyt pancerza, ale niczego nie zobaczyła. Jej umysł wciąż próbował zobaczyć w tym statek, ale przełączał się na jakiegoś rodzaju antyczne stworzenie morskie z głębin ziemskiego oceanu. – To nie jest jeden z naszych – rzucił Aleks. – Cholera. Skąd oni to wzięli? – Nie podoba mi się to – stwierdziła Clarissa. Mnie też nie, siostrzyczko, pomyślała Bobbie. Na kanale kontroli ruchu kapitan Tori Byrona wywoływał lakońskie coś, rozkazując mu się całkowicie zatrzymać. Bobbie kiwnęła głową w stronę ekranu, próbując myślami skłonić Trejo do odpowiedzi. Podświadomie chciała, żeby to zdarzenie nabrało elementów normalności. Zamiast tego dziwny statek leciał dalej swoim kursem, spokojny i niewzruszony. Po drugiej stronie wrót wciąż widać było jeszcze jedną smugę z silnika. Znacznie mniejszą, ale niewątpliwie był tam drugi statek. Po kilku chwilach Tori Byron włączył główny silnik, ruszając kursem do przechwycenia. Przypominało to oglądanie sceny, gdy domowy kot szykuje się do walki z lwem. To wasze ostatnie ostrzeżenie, ogłosił Tori Byron. Obraz na monitorze Bobbie został zaktualizowany. Tori Byron namierzył wielki statek laserem celowniczym... I zniknął. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się Tori, unosiła się tylko migocząca chmura materii tak dziwna, że czujniki Rosa nie wiedział, jak ją zinterpretować. – Co do kurwy...! – sapnął Aleks. – Strzelili czymś? Nie widziałem, żeby czymś strzelali! Żołądek Bobbie zrobił się tak ciężki, że teoretycznie powinien ją ciągnąć w dół, nawet w nieważkości. Otworzyła kanał do stanowisk dział szynowych, zanim uświadomiła sobie, że to robi. Nawet w chwili uzyskania połączenia była coraz bardziej przekonana, że to nie wystarczy. Nic już nie pomoże. Ale takie rzeczy należało robić w określony sposób. Rozkaz do bitwy, nawet pozbawionej szans na zwycięstwo.

– Ognia, ognia, ognia! – krzyknęła. Na ekranie działa szynowe splunęły ogniem.

Rozdział dwunasty Holden

Biuro księgowego Związku Transportowego znajdowało się trzy poziomy w dół wirującego cylindra Medyny. Dzięki temu siła Coriolisa była tu nieco mniej odczuwalna niż na wewnętrznej powierzchni cylindra, ale znaczyło też, że znajdowali się wewnątrz szarych metalowych pudełek z biurkami i bez żadnych ekranów choćby udających okna. Holden nie potrafił zdecydować, dlaczego czuł się tam bardziej depresyjnie, niż siedząc w metalowym pudle wewnątrz statku kosmicznego, ale tak właśnie było. Naomi siedziała obok niego, oglądając wiadomości na ręcznym terminalu i nie przejmując się ponurym otoczeniem. Rosynant realizował obowiązkowy kontrakt na rzecz ochrony. Pierwsze zlecenie od czasu ich odejścia. Może właśnie na to reagował. – Formularz 4011-D przenosi pańskie honorarium i przyszłe kontrakty na Robertę W. Draper i potwierdza, że od teraz jest ona legalną kapitan Rosynanta oraz prezes Roskorp, korporacyjnego bytu prawnego zarejestrowanego na Ceres. Przedstawicielka Związku Transportowego zajmująca się ich dokumentami podała Holdenowi przesadnie wielki terminal pełen prawniczego tekstu. Miała ściągniętą twarz z głębokimi zmarszczkami na czole i wokół ust, a ufarbowane na czerwono włosy zebrane w sterczące kolce. Holden pomyślał, że wygląda jak nadęta ryba najeżka, ale zdawał sobie sprawę, że ta

niepochlebna opinia wynika przynajmniej w części z bycia zmuszonym przez nią do wypełnienia góry formularzy. – Zdaje pan sobie sprawę – powiedziała najeżka – że jest to tymczasowa zmiana statusu, do chwili potwierdzenia rejestracji zmiany własności? – Od pani pójdziemy prosto do banku, gdzie sfinalizujemy pożyczkę na sprzedaż statku. – Mmhmm – mruknęła najeżka głosem wyrażającym głęboki sceptycyzm. Podczas wypełniania kolejnego z niekończących się formularzy Holden słuchał głosów dochodzących z terminala Naomi. Wyłapywał tylko co trzecie słowo, ale tematem konwersacji zdecydowanie były zbliżające się statki z Lakonii. – Luna – rzuciła Naomi. – Coś się dzieje na Lunie? – Nie, po prostu polećmy najpierw na Lunę. Tam łatwo będzie znaleźć pracę w konsultingu, przy tych wszystkich robotach, które wykonują na Ziemi. – Nie jestem pewien, czy ja... – zaczął Holden. – Nie ty. Ja. Mogłabym pracować jako konsultantka. Podoba mi się tamtejsze ciążenie. A ty mógłbyś w każdej chwili skoczyć na dół, gdybyś chciał odwiedzić rodziców. – Prawda. – Wszyscy jego rodzice zbliżali się już do setki i choć miał szczęście i byli jeszcze w całkiem dobrej formie, nie chciał, żeby wylatywali na orbitę, by się z nim spotkać, jeśli tylko dało się tego uniknąć. – A na dodatek to wszystko jest bardzo daleko od tego – dodała, wskazując swój ekran. – Co ma swoje zalety – zgodził się i podał wypełniony ekran z powrotem najeżce. – Choć podoba mi się pomysł życia w zbytku i luksusie na Tytanie. – Kiedy będziemy mieć dość pieniędzy, żeby robić to przez kolejne trzydzieści lat. Dwie godziny – powiedziała Naomi, a Holden nie musiał pytać, czego to dotyczy. Dwie godziny do czasu przejścia przez wrota pierwszych przedstawicieli Lakonii od trzydziestu lat.

– Skończyliśmy już? Najeżka potwierdziła. – Chętnie bym się napił – zasugerował Holden. – To chodźmy się napić i obejrzeć wielkie przybycie na ekranach w barze albo czymś podobnym. Oglądali. Nie poszło najlepiej. *** Holden biegł przez otwarte pola wirującego cylindra, kierując się do windy prowadzącej do centrum dowodzenia Medyny. Adrenalina szumiąca w żyłach sprawiała, że serce biło szybciej bez zwiększania tempa biegu. Z surrealistycznym oderwaniem od rzeczywistości dotarło do niego, że sytuacja bardzo wiernie oddaje jego liczne koszmary senne. Dotarł do stacji wind, wcisnął przycisk wywołania i próbował siłą woli przyśpieszyć otwarcie drzwi. Na kanale grupowym Rosa Bobbie krzyczała Ognia, ognia, ognia, głosem dobiegającym z terminala – głośno, ale bez paniki. Rozkazująco. Aleks na ekranie przesyłał mu zawartość wyświetlacza taktycznego Rosa. Trzy działa szynowe na stacji w środku przestrzeni wypaliły do olbrzymiego lakońskiego statku. Wszystkie trzy pociski trafiły, wyrywając dziury w kadłubie, ale otwory zasklepiły się niemal równie szybko, jak zostały wybite. Wcale nie wyglądało to jak działanie systemów naprawczych, tylko jak... gojenie się ran. Holden widział już kiedyś tego typu niemal natychmiastową naprawę, ale nie w przypadku rzeczy, które były wytworami rąk ludzkich... Ten obraz zmienił naprawdę złą sytuację w koszmar. – Bobbie! – wrzasnął do terminala. – Trzymaj statek... Nie zdołał skończyć, bo ekran błysnął bielą i zgasł. Medyna zadrżała. Cała stacja zatrzęsła się i zadźwięczała jak dzwon. – Jim – zaczęła Naomi, a potem nie mogła dokończyć, bo wciąż brakowało jej tchu po biegu.

Wykonała pasiarski gest sygnalizujący niebezpieczeństwo. Czy nie powinniśmy poszukać schronu? Bardzo dobre pytanie. Jeśli Lakończycy zaczną wybijać dziury w Medynie, lepiej byłoby znaleźć się w hermetycznym pomieszczeniu awaryjnym z własnym zapasem powietrza. – Idź, poszukaj czegoś – odpowiedział. – Ale ja muszę iść na górę, do dowództwa. – Dlaczego? Kolejne dobre pytanie. Ponieważ walczyłem w trzech dużych wojnach, pomyślał. Ponieważ Pasiarze kierujący stacją to ci, którzy nie dołączyli do Wolnej Floty Marco, więc nigdy nie uczestniczyli w tego typu walce. Będą potrzebować mojego doświadczenia. Wszystko to były całkowicie prawdziwe i prawdopodobnie rozsądne powody, ale nie powiedział tego na głos, wiedząc, że Naomi natychmiast dostrzegłaby kryjącą się za nimi prawdę. Ponieważ dzieje się coś strasznego, a ja nie wiem, jak nie być pośrodku tego wszystkiego. Drzwi w końcu się otworzyły i winda rozpoznała w nim kapitana z przepustkami Związku, pozwalając mu wejść. W miarę jak jechali do góry, ciążenie powoli zmieniało się w ruch obrotowy w bok, a potem całkowicie zniknęło. Winda otworzyła się na korytarze, które Holden pamiętał z walki pod ciężkim ostrzałem jeszcze w czasach, kiedy ludzie po raz pierwszy dotarli do systemu pierścieni. Zdumiewający moment historii ludzkości, gdy ludzie pierwszy raz przekroczyli stabilną bramę, docierając do stworzonej przez obcych sieci wrót międzygwiezdnych, zmienił się po prostu w okazję, by mnóstwo ludzi zaczęło do siebie strzelać. A teraz grupa ludzi izolowanych od ludzkości przez dziesięciolecia powracała do społeczeństwa w chwili, gdy wszystko zdawało się całkiem dobrze układać. I co zrobili? Zaczęli strzelać. Terminal Holdena wyemitował cichy dźwięk, a potem ponownie połączył się z siecią. Chwilę później zobaczył na nim twarz Aleksa. – Wciąż tam jesteś, kapitanie? – Tak, tuż przed mostkiem Medyny. Czy to coś uderzyło

w stację? Nie widzę tu żadnych alarmów o utracie powietrza. – To strzeliło do... – zaczął Aleks, ale po chwili zmienił zdanie. – Łatwiej będzie pokazać. Przyjrzyj się, co robi to gówno. – Momencik. Holden nacisnął panel ścienny i drzwi się rozsunęły. Wyciągnął się w nieważkości na pokład dowodzenia. Oficer dyżurna uniosła rękę. – Nie może pan tu wchodzić, sir. To znaczy, kapitanie Holden. Sir. – Kto tu teraz dowodzi? – Ja? Holden spotkał ją kiedyś podczas jakiegoś przyjęcia Związku Transportowego. Daphne Kohl. Kompetentna techniczka. Ktoś, kto odpracował turę, pracując w dziale inżynierii na Tycho. Idealna do służby niewymagającej działań bojowych na stacji pokroju Medyny, ale kompletnie nie na miejscu w obecnej sytuacji. – Holden? – odezwał się Aleks. – Jesteś tam jeszcze? Holden obrócił swój ręczny terminal tak, by oficer dyżurna też mogła widzieć obraz. – Puszczaj, Aleks. Na ekranie terminala pojawił się wielki lakoński okręt przechodzący przez pierścień wrót. Miał z grubsza kształt grubego cukierka, nie do końca okrągłego w przekroju, z różnorodnymi asymetrycznymi elementami sterczącymi z boków. Bardziej organiczny niż zbudowany. Zatrzymał się łagodnie tuż na skraju pierścienia wrót. Tori Byron, krążownik Związku Transportowego obarczony zadaniem obrony Medyny, ruszył w jego stronę. Holden nie widział ich ani nie słyszał, ale mógł sobie wyobrazić strumień wywołań i żądań słanych przez Byrona w stronę lakońskiego statku. A potem tak szybko, jakby trafił na jakąś usterkę przekazu, Byron zmienił się w szybko rozszerzającą się chmurę przegrzanego gazu i fragmentów metalu. Na odtwarzanym nagraniu Bobbie krzyczała ognia, ognia, ognia i działa szynowe na stacji obcych rozpoczęły ostrzał.

Obraz zamigotał i działa szynowe zostały zerwane ze stacji, odlatując z wirowaniem i zamieniając się w chmurę ceramicznych odłamków. – To właśnie poczułeś – wyjaśnił Aleks. – Gdy drugi raz odpalili tę broń, każdy statek w strefie zatrząsł się i wywaliło połowę elektroniki. – Co to, kurwa, było? – krzyknął Holden. Aleks nie odpowiedział. Wyraz jego twarzy mówił tyle, co wzruszenie ramion. – Dobra, zakładam, że Bobbie kazała wam zostać w ukryciu w radarowym cieniu stacji, skoro z tobą rozmawiam i jeszcze żyjesz. – Owszem – potwierdził Aleks. – Wydaje się jednoznacznie głosować za nierobieniem niczego, co by ich rozzłościło. – Zobaczę, czego zdołam się tu dowiedzieć, i oddzwonię. – Potwierdzam – rzucił Aleks. – Ros się rozłącza. – Czy to... coś magnetycznego? – zapytała Naomi równocześnie autorytatywnym i zdumionym głosem. Tak właśnie jest, ale nie wierzę w to, co widzę. Przeleciała przez stanowisko dowodzenia do jednej z konsol i zaczęła rozmawiać z pracującym tam technikiem. – Stacja zarejestrowała niezwykle silne pole magnetyczne skupione do precyzyjnej wiązki. – To w ogóle możliwe? – zapytała oficer dyżurna zdławionym głosem. – Tylko, jeśli zdefiniujesz „możliwe” jako coś, co już się stało – odpowiedziała Naomi, nie odwracając się do niej. – Czyli podatne jest wszystko, co zrobiono z metalu – skomentowała inna techniczka. – Nie tylko z metalu – zauważył Holden, a potem odepchnął się, by przedryfować do stanowiska Naomi i spojrzeć na wywoływane już przez nią dane. – Wszystko ma pole magnetyczne – dodała Naomi. – Zwykle jest zbyt słabe, żeby się liczyło, ale poziom osiągany przez tę wiązkę może posiekać na części nawet atomy wodoru. Rozerwie wszystko, czego dotknie. – Przed czymś takim nie ma żadnej obrony – zauważył

Holden, a potem zawisł bezwładnie. W nieważkości nie było to tak satysfakcjonujące, jak zwalenie się na fotel. – To właśnie wstrząsnęło Medyną – dodała Naomi. – Po prostu wiązka przechodząca w pobliżu. Silniki manewrowe musiały odpalić, żeby utrzymać pozycję stacji. – Holden, mówi Draper – zabrzmiał jego terminal. – Tu Holden. – Wygląda na to, że drań nas ignoruje, jak długo siedzimy bez ruchu i nie włączamy broni. – To dobry znak – odpowiedział Holden. – Może znaczyć, że nie chcą wszystkich zabijać, tylko robią demonstrację, niszcząc wszystko, co stanowi zagrożenie. – Zakomunikowali to bardzo głośno i wyraźnie – zgodziła się Bobbie. – Ale musisz wiedzieć, że jest jeszcze drugi statek. Mniejszy. I kieruje się w stronę Medyny. – Ocena taktyczna? – Na podstawie tego, jak gruntownie pozbawili nas obrony – odpowiedziała Bobbie – założę się, że przebiją się, zaatakują pokład dowodzenia i poziom reaktora, a tym samym przejmą pełną kontrolę nad stacją. Jeśli ich piechota dysponuje techniką taką jak okręt, nie zajmie im to dużo czasu. – Potwierdzam. Spróbuję zminimalizować liczbę ofiar na miejscu. Czekaj, aż nawiążę z tobą kontakt. Rozłączam się. – Przebiją się? – zapytała Naomi, choć ton głosu sugerował, że znała już odpowiedź. – Zrzucą grupy szturmowe na różne miejsca stacji, żeby przejąć kontrolę nad punktami dostępu, ośrodkami sterowania, zasilaniem i sprzętem do podtrzymywania życia. – Holden odpowiedział bardziej dla załogi pokładu niż do Naomi. Odwrócił się do Daphne Kohl. – Chyba powinna pani kazać wszystkim tutaj nawiązywać połączenia. Wszyscy przedstawiciele Związku i planet powinni udać się do bezpiecznych miejsc, ale proszę polecić ich ochronie, aby nie podejmowała walki. Żadnej widocznej broni. Proszę im powiedzieć, że nie próbujemy walczyć z abordażem. To tylko

doprowadzi do śmierci ludzi i może wkurzy ten wielki statek. – Tak jest, sir – odpowiedziała. – Przejmuje pan dowodzenie? – Nie. Ale to właściwy sposób postępowania i musimy tak zrobić natychmiast, więc zróbmy to. Proszę. Wyraźnie zrzedła jej mina. Miała nadzieję, że ktoś zdejmie z niej odpowiedzialność. Ktoś, kto wiedział, co robić. Rozpoznał zarówno jej nadzieję, jak i rozczarowanie. – W ogóle nie będziemy walczyć? – zapytała Kohl. Wskazał ręką na ekrany. Na pył, który jeszcze niedawno był Tori Byronem i stanowiskami dział szynowych. Kohl odwróciła wzrok. Mimo wszystko nie potrafił się zmusić do zaprzeczenia. – Jeszcze nie – powiedział. Naomi zbierała już pistolety od techników w centrum dowodzenia, wkładając je do torby. Jeszcze nie. Zdaniem Holdena drugi okręt wyglądał na coś wielkości niszczyciela. Jednostka przeleciała wzdłuż stacji, niszcząc wyrzutnie torped i stanowiska działek obrony punktowej precyzyjnymi strzałami z działa szynowego, a potem wypuściła kilkanaście kapsuł abordażowych wypełnionych marines. Kiedy nadlatywały, Kohl postąpiła zgodnie z jego sugestią, przekazując rozkazy dla Medyny, by nie stawiać oporu. Przeżyć, by walczyć innego dnia. Po ostatnim połączeniu zachwiała się na chwilę, potem odwróciła się, splunęła na pokład i wyciągnęła coś, co wyglądało jak interfejs systemu bezpieczeństwa. – Co pani robi? – Kasuję system ochrony – odparła. – Żadnego spisu, żadnych danych biometrycznych, planów pokładów ani rejestrów. Nie możemy powstrzymać skurwieli, ale nie musimy im niczego ułatwiać. – Fou bien – skomentowała Naomi z aprobatą. Holden zaczął się zastanawiać, czy zbliżające się siły zdołają odkryć, że to ona podjęła tę decyzję. Miał nadzieję, że im się to nie uda. Każda lądująca kapsuła mieściła oddział szturmowy ośmiu marines w pancerzach wspomaganych o nietypowym wyglądzie – trochę podobnych do tego Bobbie, ale o innym sposobie

zginania w stawach. I wszystkie miały ciemnoniebieski, niemal granatowy kolor, przez co wyglądały jak coś, co wyszło z morza. Marines poruszali się metodycznie i profesjonalnie. Tam, gdzie otwierano dla nich drzwi, wchodzili bez żadnych zniszczeń, jednak gdy natrafiali na zamknięte, przebijali się z bezlitosną skutecznością, wysadzając uszczelki i odciągając płyty sprawnymi, dobrze wyćwiczonymi ruchami. Mijając nieuzbrojonych cywili, przechodzili, wygłaszając jedynie ostrzeżenie przed podejmowaniem prób oporu. Kilka razy, gdy trafili na kogoś z zapędami bohaterskimi, na kogoś, kto próbował walczyć, zabijali osoby stanowiące zagrożenie, ale nikogo więcej. Fakt, że nie urządzali masakry, stanowił jedyne pocieszenie. Obserwując to wszystko ze swojego miejsca w centrum dowodzenia, Holden stwierdził, że podziwia poziom przeszkolenia i dyscypliny prezentowany przez Lakonian. Nie zostawiali nawet cienia wątpliwości, że to oni tu rządzą i na każdą agresję reagowali z natychmiastową zabójczą siłą, ale nie wyżywali się na cywilach. Nikogo nie popychali. Nie prezentowali niczego, co można by określić mianem brawury lub brutalności. Nawet przemoc nie miała w sobie żadnej złości. Zachowywali się jak pasterze. Holden, Naomi i pozostali technicy z centrum dowodzenia zrobili, co mogli, by nie dopuścić do wybuchu paniki wśród mieszkańców lub głupich prób oporu, ale prawie nie miało to znaczenia. Nic nie zapewniało większego spokoju niż ten prezentowany przez napastników. Kiedy otworzyły się drzwi do centrum dowodzenia i do środka wkroczył jeden z oddziałów szturmowych, Holden polecił wszystkim podnieść ręce do góry. Wysoka, ciemnoskóra kobieta w pancerzu z insygniami wyglądającymi jak zmodyfikowane oznaczenie stopnia marsjańskiego pułkownika podeszła do niego w magnetycznych butach. – Jestem pułkownik Tanaka – oznajmiła elektronicznie wzmocnionym głosem. – Stacja Medyna przechodzi pod naszą kontrolę. Proszę wskazać, że rozumiecie i jesteście posłuszni.

Holden kiwnął głową i posłał jej swój najlepszy sztuczny uśmiech. – Rozumiem, i jak długo nie będziecie krzywdzić obecnych tu ludzi, nie będziemy stosować aktywnego oporu. Co było świadomą prowokacją. Jeśli Tanaka przyszła tu prężyć mięśnie i pokazać, jak bardzo jest ważna i dowodzi, mogła przypomnieć, że jej ludzie mogą krzywdzić mieszkańców, gdy tylko zachcą, a on absolutnie nic nie mógł z tym zrobić. – Zrozumiano – odpowiedziała zamiast tego. – Przygotować dok na poziomie reaktora stacji do dokowania naszego statku. Kiedy kierownik doków potwierdził gotowość, Tanaka dotknęła przycisku na nadgarstku. – Kapitanie Singh, stanowisko jest gotowe do dokowania. Stacja jest nasza. *** – Jestem kapitan Santiago Singh z lakońskiego niszczyciela Zwiastun burzy – oznajmił młody mężczyzna. – Przybyłem tu przyjąć wasze poddanie. Jego mundur był wyprasowany i nieskazitelny. Wzór wyglądał na marsjański, poza niebiesko-szarą barwą tam, gdzie Holden przyzwyczaił się do czerwieni i czerni. Kohl unosiła się przed nim ze spojrzeniem wyrażającym brak zrozumienia. – Zaatakowaliście nas – powiedziała drżącym głosem. Holden poczuł pragnienie wkroczenia do akcji, skupienia na sobie spojrzenia mężczyzny, by poczuła się bezpieczniej. Bardzo głupi impuls. – Związek. Koalicja Ziemsko-Marsjańskiej. Stowarzyszenie Światów. Nie pozwolą na to. – Wiem – odpowiedział oficer. – Wszystko będzie w porządku. Ale teraz muszę usłyszeć formalne poddanie się. Kohl wyprostowała się na baczność i po chwili było po wszystkim. Od chwili przejścia przez wrota wszystko zajęło niecałe cztery godziny. Punkty dowodzenia i korytarze stacji

patrolowali marines w lakońskich pancerzach wspomaganych. Personel floty w eleganckich mundurach sprawnie zajmował się podłączaniem sprzętu w różnych systemach łączności i kontroli środowiska w sposób świadczący o dobrym przeszkoleniu. Mieszkańcy Medyny głównie przyglądali się ich działaniom z czymś w rodzaju oszołomienia. Wszystko potoczyło się tak szybko, że mieli problem z przyswojeniem wydarzeń. On sam wraz z Naomi zostali zgarnięci wraz z setkami przedstawicieli skolonizowanych światów, kilkudziesięcioma przedstawicielami Związku Transportowego i wyższym personelem Medyny. Właściwie nie miał żadnej faktycznej władzy. Nawet nie był już kapitanem statku ani członkiem Związku Transportowego, ale nikt się nie wykłócał. Wszyscy zostali zebrani w sali rady Związku, amfiteatrze na dwa tysiące miejsc – ze sceną mieszczącą podium, świadomie naśladującą układem salę Zgromadzenia Generalnego ONZ na Ziemi. Admirał Trejo był krępym starszym mężczyzną z aurą człowieka tak długo trzymającego się wojskowej postawy, że wyglądał w niej swobodnie. Zajął miejsce na podium w towarzystwie dwóch marines. Kapitan Singh i pułkownik Tanaka stanęli z szacunkiem z tyłu i z boku. – Witam – odezwał się admirał, uśmiechając się do nich. – Jestem wysoki admirał Anton Trejo z Imperium Lakonii, osobisty przedstawiciel wysokiego konsula Winstona Duartego, naszego przywódcy. Teraz także waszego. Urwał, jakby czekał na oklaski. Po chwili zaczął mówić dalej. – Jak wiecie, przejęliśmy kontrolę nad stacją Medyna. I tak, zamierzamy przejąć kontrolę nad wszystkimi układami gwiezdnymi, do których prowadzą wrota. Nie jest to akt agresji, a konieczności. Nie mamy wobec was złych zamiarów ani nie odczuwamy wrogości. Jak widzieliście, zmiana władzy odbędzie się tak bezkrwawo, jak wy na to pozwolicie. Zebrałem was tutaj, by błagać, żebyście, proszę, bardzo proszę, skontaktowali się ze swoimi macierzystymi światami. Udostępnimy łączność każdemu, kto spróbuje przekonać ich do pokojowego oddania

nam władzy. Jeśli to zrobią, nie będzie potrzeby stosowania żadnej przemocy. – Muszę przyznać, że podobają mi się ci ludzie – wyszeptał Holden do Naomi. – Przynajmniej jak na konkwistadorów. – Zaraz będzie „ale” – odparła. – Zawsze jest jakieś „ale”. – Walutą imperium jest współpraca – kontynuował Trejo. – Początki zostały tu już zawiązane. Wasze Stowarzyszenie Światów, Związek Transportowy. Wszystko to będzie działać dalej. Wysoki konsul Duarte chce słyszeć opinie i spotykać przedstawicieli ze wszystkich układów skolonizowanych już przez ludzkość i takich, które dopiero zostaną zamieszkane. Związek Transportowy stanowi kluczowy element wspierania tych działań. Obie organizacje mogą i muszą kontynuować swoje ważne działania. Jedyne, co się zmieni, to fakt, że wysoki konsul Duarte będzie przyśpieszał proces. Lakońska flota będzie bronić nowej cywilizacji galaktycznej, której obywatelami staniecie się wy wszyscy. Jedyną ceną jest współpraca z nowym porządkiem i płacenie nieuciążliwego podatku imperialnego, który zostanie w całości zainwestowany w tworzenie nowej infrastruktury i pomoc dla rozwijających się i słabych gospodarek planetarnych. Pod przywództwem wysokiego konsula rozpocznie się nowa złota era ludzkości. Trejo znowu urwał, lecz tym razem z jego ust zniknął uśmiech. Wyglądał, jakby bolało go i smuciło to, co miał teraz powiedzieć. – Teraz – szepnęła Naomi. – Jednak tym, którzy zamierzają się sprzeciwić nowemu rządowi i spróbują odebrać ludzkości jej nową świetlaną przyszłość, mówię: zostaniecie unicestwieni bez chwili wahania i litości. Armia Lakonii ma tylko jeden cel, którym jest obrona i ochrona imperium i jego obywateli. Lojalni obywatele imperium zaznają tylko pokoju i dobrobytu oraz całkowitej pewności osobistego bezpieczeństwa pod naszym czujnym okiem. Brak lojalności skończy się tylko jednym: śmiercią. – Ach – bardziej westchnęła, niż powiedziała Naomi. – Jestem pewna, że będzie to najmilszy rząd totalitarny w całych

dziejach. – Zanim odkryjemy wszystkie sposoby, na które nie jest – skomentował Holden – będzie za późno, żeby coś z tym zrobić. – Będzie? – zapytała Naomi. – Czy już jest?

Rozdział trzynasty Drummer

McCahill, szef ochrony, rozłożył przed sobą ręce jakby próbował przekonać kogoś z bronią, by ją odłożył. – Wszyscy zostaliśmy wzięci z zaskoczenia. I chyba wszyscy możemy się zgodzić, że była to porażka wywiadu. – No cóż, skoro się zgadzamy, to chyba nie ma problemu – rzuciła Drummer. McCahill lekko się wzdrygnął. – Co się tam do cholery stało? Sala była mała – McCahill, Santos-Baca i obecny przedstawiciel Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej, Benedito Lafflin. Oraz Vaughn straszący w głębi salki jak obudzony ze snu przedsiębiorca pogrzebowy. Zdalnie miała dostęp do innych. Odbierała wiadomości od każdego działu Związku i dziesiątków organizacji poza nią. To było jak kopnięcie w mrowisko wielkości Układu Słonecznego, gdzie wszyscy chcieli od niej odpowiedzi i instrukcji. Samo przejrzenie wszystkich nagrań zajęłoby jej kilka dni, a odpowiedzenie parę tygodni. Nie miała na to czasu ani energii. Potrzebowała odpowiedzi. Odpowiedzi i sposobu na cofnięcie czasu na wystarczająco długo, by odwrócić coś, co już się stało. Lafflin był mężczyzną o grubo ciosanej twarzy i włosach ściętych w sposób nadający mu wygląd zadowolonej z siebie ropuchy. Odchrząknął. – Nigdy nie mieliśmy wielu danych dotyczących Lakonii –

zauważył. Miał piskliwy głos i manierę lekarza tłumaczącego, dlaczego zostawił przez pomyłkę w czyimś brzuchu gazik. – Zbuntowane siły Marsa odtwarzały swoją wiadomość ostrzegawczą, jeszcze zanim powstał Związek Transportowy. Zalały swoje wrota od strony prawdziwej przestrzeni szumem w całym zakresie widma elektromagnetycznego – fale radiowe, widzialne, RTG, wszystko. W zasadzie nie mieliśmy żadnych pasywnych danych wywiadowczych. Kilka razy, gdy wysłaliśmy na drugą stronę sondy, uszkodzono je lub zniszczono. Oficjalna doktryna wprowadzona przez Związek na początku swojego istnienia zakładała blokadę. Floty Ziemi i Marsa na tyle mocno ucierpiały w walkach z Wolną Flotą, że rządy skupiły się na odbudowie po katastrofie na Ziemi i minimalizowaniu skutków zapaści infrastruktury. Lakonia nigdy nie stanowiła aktywnego zagrożenia i... – Twierdzi pan, że brakująca flota nigdy nie stanowiła priorytetu? – zapytała Drummer, choć znała już odpowiedź. Owszem, dokładnie tak twierdził. Śpiące psy można zostawić w spokoju do czasu, aż dobrze wypoczną. A najbardziej bolał fakt, że przynajmniej część z tego działo się już pod jej rządami. Jeśli chodzi o odsuwanie tego problemu na przyszłość, była winna tak samo, jak wszyscy poprzednicy. Nagrania odebrane z Medyny były surrealistyczne. Okręt, który przyleciał z Lakonii, nie przypominał niczego, co poleciało w tamtą stronę kilka dziesięcioleci temu. Uderzenie niszczące Tori Byrona bardziej przypominało wysokoenergetyczne zjawisko gwiezdne niż broń stworzoną przez ludzkość. Z kolei zniszczeniu stanowisk dział szynowych towarzyszyła emisja promieniowania gamma z samych wrót, którą Cameron Tur opisał jako energetyczny odpowiednik rozbłysku słonecznego. Promieniowanie zniszczyło Sharon Chavez, frachtowiec czekający na pozwolenie przelotu od kontroli ruchu Medyny. Załoga zginęła w mgnieniu oka i to nawet nie na skutek bezpośredniego ataku. Nie było to coś, z czym Drummer umiała się pogodzić. To wszystko było zbyt wielkie, zbyt dziwne, zbyt

nagłe. – Napastnicy wyłączyli sieć przekaźników – poinformował Vaughn, odpowiadając na jakieś pytanie Santos-Bacy. – Brak jakichkolwiek nowych sygnałów z przestrzeni pierścieni. Medyna jest praktycznie odcięta. Drummer ścisnęła pięści tak, że zabolało. Nie mogła sobie pozwolić na takie rozpraszanie się. Nie miało znaczenia, że czuła się jak po uderzeniu. Związek był atakowany i to ona za wszystko odpowiadała. Musiała się skupić. – Mamy trochę nagrań z frachtowca zaparkowanego poza wrotami. Interferencje są zbyt silne, by zobaczyć cokolwiek z większą rozdzielczością, ale widać wystarczająco dużo, by z pewnym przekonaniem stwierdzić, że przeprowadzono abordaż Medyny. Musimy założyć, że została przejęta. – Czy możemy przesyłać dane przez wrota? – zapytała Drummer. – Sygnał radiowy dość mocny, by przebił się przez interferencje po obu stronach? Albo laserowe wiązki kierunkowe? Coś, co pozwoliłoby przesłać wiadomości do innych układów? – To możliwe – Laffin powiedział głosem sugerującym, że tak naprawdę wcale w to nie wierzy. – Ale taka łączność niewątpliwie będzie monitorowana. A choć nasze algorytmy szyfrowania nie są do złamania przez żadną znaną technologię, musimy się jednak liczyć z użyciem nieznanej. – Zadzwonił jego ręczny terminal. Zerknął na wiadomość i uniósł brew. – Przepraszam na chwilę, ktoś popełnił błąd. Drummer machnęła na zgodę i wewnętrzny zostawił ich sobie samym. Gdy zamknęły się za nim drzwi, zwróciła się do Santos-Bacy i McCahilla. – No dobrze, skoro jesteśmy sami, to jakie mamy opcje? – Jeśli znajdziemy sposób na nawiązanie łączności z innymi układami, możemy skoordynować kontratak – odparła SantosBaca. – Zaczęłam tworzyć arkusz zasobów, jakimi dysponujemy w poszczególnych układach. – Pokaż – rzuciła Drummer. Santos-Baca przesłała dane na ekran Drummer. Ponad tysiąc

trzysta wrót, każde prowadzące do nowego układu słonecznego. Prawie wszystkie z koloniami od ledwie funkcjonujących wiosek do kompleksów naukowych niemal na granicy samowystarczalności. Próżniowe miasta Związku były największymi statkami, ale atakujące siły mogły przechodzić przez wrota tylko z określoną prędkością, jeśli nie chciała ich stracić w tajemniczym mechanizmie wrót. Wysyłałaby je pojedynczo na pewną śmierć. Przycisnęła palce do warg, dociskając skórę do zębów, aż zaczęła boleć. Istniał sposób. Jakiś musiał istnieć. Najpierw musiała wszystko skoordynować, a to oznaczało ponowne nawiązanie łączności ze wszystkimi siłami Związku we wszystkich układach. Trzeba będzie zmontować jakiegoś typu system ukrytych przekaźników. Może jakiś manewr zmyłkowy, który ściągnie uwagę wroga na dość długo, by zdołała przemycić kilka przekaźników, umieszczając je po obu stronach – jeśli nawet nie wszystkich, to tych paru o strategicznym znaczeniu... – Proszę pani – odezwał się Lafflin gdzieś z tyłu – proszę, nie może pani... Odpowiedział mu nieznany głos. – Daj spokój, do cholery, Benedito. Mogę robić, na co tylko mam cholerną ochotę. Kto mi zabroni? Ty? Staruszka szła powoli, używając laski nawet w niewielkim ciążeniu Domu Ludu. Włosy miała olśniewająco białe, rzednące i ściągnięte w koński ogon u podstawy czaszki. Obwisła skóra wyglądała jak pergamin, ale w oczach błyszczała nieosłabiona wiekiem inteligencja. Spojrzała na Drummer i posłała jej ciepły uśmiech babci. – Camina. Dobrze cię widzieć. Wsiadłam na pierwszy dostępny prom. Co u twojego brata? Drummer zdławiła wykwitające równocześnie reakcje – zaskoczenie jej obecnością, przebłysk zachwytu, dezorientację z powodu publicznego użycia jej imienia, niepokój wynikający z faktu, że Chrisjen Avasarala – emerytowana wielka dama polityki planet wewnętrznych – w ogóle wiedziała o jej bracie.

Na koniec poczuła także niewzruszoną pewność, że wszystkie doświadczane właśnie przez nią emocje zostały przewidziane. Nawet więcej niż przewidziane. Zaprojektowane. To wszystko było manipulacją, ale przeprowadzoną tak sprawnie i z takim wdziękiem, że świadomość nie czyniła jej mniej skuteczną. – U niego wszystko dobrze – odpowiedziała Drummer. – Regeneracja się udała. – Bardzo dobrze – ucieszyła się Avasarala i usiadła na krześle. – Zdumiewające, co potrafią w tych czasach osiągnąć, jeśli chodzi o układ nerwowy. Kiedy ja dorastałam, częściej to pieprzyli niż robili poprawnie. Ale kilka lat temu naprawiono mi większość obwodowego układu nerwowego. Działa lepiej niż oryginał, tylko że nogi robią mi się niespokojne w nocy. Santos-Baca i McCahill uśmiechnęli się, ale z niepokojem w oczach. – Proszę pani – odezwał się Lafflin – proszę. Mamy tu spotkanie. – Dokończycie później – odparła Avasarala. – Muszę porozmawiać z prezes Drummer. – Nie widziałam pani w moim planie dnia – łagodnie zauważyła Drummer. Avasarala obróciła się z powrotem do niej. Ciepło zniknęło, ale inteligencja została, ostra i groźna. – Byłam tam, gdzie ty teraz – oświadczyła staruszka. – Jako jedyna w całej rasie ludzkiej. To, jak ściska ci żołądek, gdy próbujesz jeść? Ta część, która krzyczy w środku przez cały czas, nawet gdy zachowujesz się spokojnie? Poczucie winy? Zna to każdy, kogo dziecko wylądowało w szpitalu. Ale to, że na twoich barkach spoczywa przyszłość całej historii ludzkości i masz tylko jedną szansę? To tylko ty i ja. Przyleciałam, bo mnie potrzebujesz. – Doceniam... – Za chwilę spieprzysz – rzuciła Avasarala głosem twardszym od stali. – Mogę do tego nie dopuścić. I możemy odbyć tę rozmowę tutaj, w obecności tych biednych gnojków, albo możesz przewrócić oczami i dogodzić starej szalonej suce,

oferując jej filiżankę herbaty i trochę prywatności. Możesz zwalić winę na mnie, nie przeszkadza mi to. Jestem zbyt stara i zmęczona na uczucie wstydu. Drummer splotła palce. Bolała ją szczęka i musiała się skupić, żeby przestać ją zaciskać. Miała ochotę wrzeszczeć. Miała ochotę rozkazać zamknąć Avasaralę w awaryjnej bańce ratunkowej i wyrzucić ją w kosmos z karteczką przyklejoną do laski Najpierw umów się na spotkanie. Chciała, by McCahill i SantosBaca patrzyli na nią z uwielbieniem i strachem z powodu gwałtowności jej reakcji. Ale żadna z tych rzeczy nie miała związku z Chrisjen Avasaralą. Wszystkie były reakcją na to, co stało się z Medyną. – Vaughn – rzuciła Drummer. – Czy mógłbyś przynieść madam Avasarali dzbanek herbaty? Zrobimy sobie godzinną przerwę. – Oczywiście, pani prezes – potwierdził Vaughn. Reszta wstała z miejsc. Santos-Baca przed wyjściem poświęciła chwilę na uściśnięcie dłoni Avasarali. Drummer podrapała się po podbródku, choć nic jej tam nie swędziało i panowała nad emocjami do chwili, gdy zostały same w pokoju. Odezwała się ostrożnym, kontrolowanym tonem. – Jeśli jeszcze kiedyś podważysz w taki sposób mój autorytet, znajdę sposób, by już nikt w KZM nie odbierał twoich telefonów. Odizoluję cię tak, jak nie był izolowany jeszcze nikt po tej stronie drzwi do więzienia. Spędzisz resztę życia, próbując namówić stażystów, żeby podali ci kawę. – Postąpiłam chujowo – przyznała Avasarala, nalewając sobie kubek herbaty, a potem drugi dla Drummer. – To moja wina. Reaguję przesadnie, gdy jestem przerażona. Przekuśtykała przez salę i postawiła kubek przed Drummer. Akt poddania równie wyrachowany, jak wszystko inne, co robiła. Nie miało znaczenia, czy jest szczery. Przynajmniej trzymała się konwenansów. Drummer podniosła herbatę, podmuchała i upiła łyk. Ponieważ i ją w całości trzymało tylko przestrzeganie konwenansów. Avasarala z aprobatą kiwnęła głową i wróciła na swoje miejsce.

– Ja też się boję – przyznała Drummer. – Wiem. To, co dotarło z Medyny, to przerażający syf. Ten statek? Nigdy nie widziałam niczego takiego. Nigdy nie widziałam spekulacji na taki temat. – Avasarala podniosła własny kubek, napiła się i kiwnęła głową w stronę herbaty. – Bardzo dobra. – Hodujemy ją tutaj. Prawdziwe liście. – Wszyscy chemicy od żywności w układzie nigdy nie zrobią niczego lepszego niż ewolucja, jeśli chodzi o przyzwoity liść herbaty. – W jaki sposób mam spieprzyć? – Próbując odrobić swoje straty – wyjaśniła Avasarala. – Zresztą nie tylko ty. Twoi doradcy ze wszystkich stron będą chcieli dokładnie tego samego. Zgromadzić siły w celu odbicia Medyny, znaleźć sposób na skoordynowanie ich i zabranie walki z powrotem do Lakonii. Wielkim wysiłkiem i niezwykłym kosztem doprowadzić do przywrócenia wcześniejszego status quo. – Problem utopionych kosztów? – Tak. – Czyli nie uważasz... – Drummer musiała urwać. Słowa zaczęły ją wręcz fizycznie dławić. Napiła się jeszcze herbaty, jej ciepło rozluźniło gardło. – Nie uważasz, żebyśmy mogli odzyskać powolną strefę? – Skąd, do cholery, mam wiedzieć? Ale wiem na pewno, że nie możesz tego zrobić jako pierwszej rzeczy. Choć zdaję sobie sprawę, jak bardzo tego chcesz. Masz wrażenie, że jeśli tylko będziesz dość bystra, szybka i silna teraz, to będzie tak, jakby wcale tego nie było. Ale to tak nie działa. I wiem, jak pochłaniający może być żal. Żal doprowadza ludzi do szaleństwa. Tak było ze mną. Uczucie było takie, jakby mieszanka powietrza w sali była nieprawidłowa. Nic z tego, co mówiła Avasarala, nie było dla niej nowością, ale współczucie w głosie staruszki było gorsze od krzyku. W trzewiach Drummer zebrał się potężny lęk, rozległy i okrutny. Odstawiła kubek ze stuknięciem, a Avasarala kiwnęła

głową. – W czasach moich rządów zapoznałam się z historią Duartego – powiedziała staruszka. – Mars nie chciał się wtedy niczym dzielić. Myślałam, że to z powodu wstydu, że zostali z zaskoczenia wyruchani w tyłek. Co do pewnego stopnia było prawdą. Po przejściu na emeryturę Duarte stał się dla mnie... swoistym hobby. – Hobby? – Nie wychodzi mi robienie na drutach, a coś musiałam robić – rzuciła, machając ręką. – Znalazłam jego pracę doktorską – dodała po chwili. Wyciągnęła skądś małą książkę wydrukowaną na cienkim papierze z jasnozieloną okładką. Była szorstka pod palcami. Tytuł wydrukowano prostą czcionką bez ozdobników: Oparta na logistyce strategia konfliktów międzyplanetarnych, Winston Duarte. – Napisał ją na uniwersytecie – wyjaśniła Avasarala. – Próbował ją opublikować, ale nigdy mu się to nie udało. Pozycja wystarczyła, by dać mu stanowisko w marsjańskiej flocie i ustawić go na ścieżce kariery. – No dobrze – rzuciła Drummer, przeglądając strony. – Po Wolnej Flocie najlepsze służby wywiadowcze dwóch planet przegrzebały życie tego człowieka tak szczegółowo, że można było poznać imiona wszystkich pcheł, które go kiedyś ugryzły. Czytałam... cholera, z pięćdziesiąt analiz? Może więcej. Wszystko sprowadza się do tych stu trzydziestu stron tutaj. – Dlaczego? – Ponieważ jest to plan przejęcia przez Mars kontroli nad Układem Słonecznym, z odebraniem go Ziemi i Pasowi bez jednego wystrzału. I zadziałałby. Drummer zmarszczyła brwi i otworzyła książkę na przypadkowej stronie. Kontrolę nad zasobami można osiągnąć jedną z trzech strategii: okupacją, wpływami i koniecznością ekonomiczną. Z tych trzech opcji okupacja jest najmniej stabilna. Schemat na sąsiedniej stronie zawierał zestawienie minerałów oraz ich lokalizacji w Pasie. Avasarala przyglądała się jej

skupionym i przenikliwym spojrzeniem ciemnych oczu. Odezwała się łagodnym tonem. – Mając dwadzieścia lat, Winston Duarte dostrzegł ścieżkę, której nie widział żaden z jego przełożonych. Której nie dostrzegł nikt na Ziemi. Opisał ją szczegółowo, punkt po punkcie, a jedynym powodem, dla którego historia potoczyła się swoim torem, był fakt, że nikt tego nie zauważył. Potem przez dziesięciolecia był porządnym oficerem, aż do chwili, gdy coś zobaczył – może okazję – w danych z pierwszej fali sond wysłanych przez wrota. Nie zmieniając żadnych codziennych zwyczajów, zajął się organizowaniem największej kradzieży w historii wojen. Przejął jedyną aktywną próbkę protomolekuły, dość statków do obrony wrót i zorganizował chaos, który unieszkodliwił Ziemię i Marsa. – Wiem to wszystko – wtrąciła się Drummer. – Oczywiście – potwierdziła Avasarala. – I wiesz, co to oznacza. Ale boisz się i wciąż jesteś w szoku, więc nie chcesz spojrzeć temu w twarz, ponieważ twój mąż jest na Medynie. Drummer podniosła kubek z herbatą i napiła się, nie czując smaku. Miała kamień w żołądku. Ściśnięte gardło. Avasarala czekała, pozwalając, by cisza między nimi się przedłużała. Saba był na Medynie. Unikała myślenia o tym, te słowa były niczym dotknięcie rany. – Duarte jest dobry – powiedziała w końcu Drummer. – Jest bardzo dobry w tym, co robi. I wrócił na własnych warunkach w wybranym przez siebie momencie. – Dokładnie – zgodziła się Avasarala. – Chcesz mi powiedzieć, że nie przeliczy się ze swoimi siłami. – Twierdzę, że wrócił, bo uważa, że może wygrać – oświadczyła Avasarala. – A jeśli on tak uważa, powinnaś się przygotować do przyjęcia myśli, że może to być prawdą. – Czyli nie ma sensu – rzuciła Drummer. – Mamy po prostu się poddać? Podstawić karki pod jego but i mieć nadzieję, że nie będzie naciskał zbyt mocno? – Oczywiście, że nie. Ale nie próbuj go nie doceniać, nie traktuj go jak kolejnego Marco Inarosa. Duarte nie wręczy ci

zwycięstwa, bo nie jest głupim bucem. Nie rozproszy za bardzo swoich sił. Nie przeliczy się. Nie przygotuje sześciu różnych planów, żeby potem zakręcić butelką w celu wybrania jednego. To szachista. Jeśli zdasz się na instynkt i postąpisz zgodnie z tym, co czujesz, Duarte pokona nas wszystkich. – Zrezygnować z Medyny. Powolnej strefy. I wszystkich skolonizowanych planet. – Zrozumieć, że to okupowane tereny – odpowiedziała Avasarala. – Chronić to, co możesz chronić. Układ Słoneczny. Sięgaj tam, gdzie możesz, jeśli możesz. Na Medynie wciąż są ludzie lojalni względem Związku. A informacje Duartego na temat ostatnich kilku dziesięcioleci będą mizerne, przynajmniej na początku. Znajdź podejścia, o których nie wie. Ale nie próbuj go atakować wprost. Drummer poczuła coś jakby kliknięcie w sercu, fizyczną manifestację zrozumienia. Avasarala próbowała ją przekonać do obrony Ziemi. To dlatego tu przybyła. Drummer i Związek, próżniowe miasta i okręty były kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa Ziemi i Marsa. Strategia, do której chciała ją przekonać, sprowadzała się do obrony, a to, czego Drummer będzie bronić w ostatecznym rozrachunku, sprowadzało się do planet wewnętrznych. Za to właśnie miała zginąć ona i jej ludzie: za Ziemię, Marsa i wszystkich ludzi, którzy zbudowali swoje cywilizacje na plecach Pasiarzy w czasach sprzed Związku. Nie chodziło po prostu o strategię, a o bezwstydne wyrachowanie. A przy tym miała rację. Medyna znajdowała się teraz za liniami wroga, a Drummer nie miała szans na jej odbicie. Co nie znaczyło, że jest bezradna. – No dobrze – powiedziała – to co mamy do dyspozycji? – Flotę koalicji – odparła Avasarala. – Flotę Związku. I wszystkich agentów, z którymi zdołamy się porozumieć na Medynie. – Nie możemy dotrzeć do nikogo – zauważyła Drummer. – Wszystkie kanały łączności są kontrolowane przez Duartego. Avasarala westchnęła i spojrzała na swoje dłonie.

– Twoje – powiedziała. Drummer potrzebowała chwili na zrozumienie. Avasarala wzruszyła ramionami. – Wszyscy wszystkich szpiegują, Camina. Nie udawajmy złości na wodę za to, że jest mokra. – Masz sposób na przekazanie wiadomości do Medyny? – Tego nie powiedziałam – zastrzegła Avasarala. – Ale znam mnóstwo ludzi.

Rozdział czternasty Singh

– Wprowadzono istotne zmiany wewnętrznej struktury stacji – powiedziała pułkownik Tanaka. – Co wcale nie jest dziwne. Pierwotnie miał to być statek pokoleniowy wirujący na tyle szybko, by przez kilka stuleci zapewniać ciążenie równe ziemskiemu. Teraz jest stacją przesiadkową z jedną trzecią tego ciążenia. Spora część infrastruktury musiała wymagać przeróbki, a nigdy nie było statku Pasiarzy, który nie został zmodyfikowany do bieżących potrzeb. Gdyby nie skasowali baz danych ochrony i konserwacji, wiedzielibyśmy dużo więcej, ale nie straciliśmy niczego, czego z czasem nie da się odtworzyć. – Rozumiem – stwierdził Singh, rozważając możliwe metody odzyskania straconych danych. – Ponadto podczas przeszukań zarekwirowaliśmy tysiąc dwieście sześćdziesiąt cztery sztuki broni palnej, z których przeważająca większość to pistolety – poinformowała, przeglądając listę na swoim monitorze. – Obszary zawierające złożone związki organiczne, które mogą być łatwo wykorzystane do produkcji bomb, są ściśle kontrolowane, ale będziemy musieli przeprowadzić znaczącą redystrybucję i wprowadzić zmiany w zakresie bezpieczeństwa, zanim wszystko da się skutecznie opanować. – Coś jeszcze? – zapytała Singh. – Wciąż mają noże kuchenne i narzędzia z zasilaniem. Oraz

wszystko, czego nie znaleźliśmy. Tanaka nie miała na sobie pancerza wspomaganego, a jej wysoka, szczupła postać bezczelnie rozciągała się na krześle w biurze Singha. Była od niego starsza o prawie dwadzieścia lat i widział jej reakcję na jego względnie młody wiek w sposobie, w jaki trzymała ramiona i w kształcie jej uśmiechu. Udawała szacunek dla niego. Biuro – jego biuro – było na tyle małe, by mogło być funkcjonalne. Biurko, krzesła, mały dekoracyjny kredens z własnym barkiem. Pomieszczenie robocze ważnego administratora. Przejął kompleks służący wcześniej za biura księgowości, sądząc po nazwach i tytułach, których jeszcze nie usunęli z drzwi. Centrum dowodzenia i podobne mu pokłady, jak maszynownia i doki, znajdowały się w trwałej nieważkości, a pracę w miejscu, gdzie nie było ciążenia, uznał za nieodpowiednią. Co więcej, u Duartego i Trejo widział, jak wygląda stanowisko pracy prawdziwego dowódcy, czyli skromnie. Wrócił do tematu, który najbardziej go zaniepokoił. – Tysiąc dwieście sztuk broni? Na całej stacji nie było nawet setki personelu ochrony. – Pasiarze mają długą tradycję braku zaufania do władz i ich zdolności do zapewnienia im bezpieczeństwa – odpowiedziała Tanaka, wzruszając ramionami. – Prawie cała ta broń znajdowała się w rękach cywilów. – Przecież Pasiarze są tu rządem. – To Pasiarze – odparła, jakby jej doświadczenia sprzed Lakonii wyjaśniały wszystko, co działo się teraz. – Opierają się scentralizowanym rządom. Taką mają naturę. – Po raz ostatni zerknęła na raport, a potem uderzyła monitorem o przedramię, gdzie zwinął się w szeroką bransoletę. – Mam dzisiaj spotkania z ich „scentralizowanym rządem”, co powinno być pouczające – stwierdził Singh zdumiony pogardą w swoim głosie. Tanaka posłała mu uśmieszek. – Ile miał pan lat podczas kampanii Io? – zapytała.

Odebrał to jak lekki przytyk. Kampanię Io pamiętał tak, jak większość dzieci w jego pokoleniu. Wiadomości informujące o wystrzeleniu pocisków w stronę Marsa. Skręcający żołądek strach, że rakiety niosące hybrydy obcych dotrą aż na powierzchnię Marsa. Tygodnie koszmarów nawet po zakończeniu kryzysu. Był wtedy dzieckiem i wspomnienia miały w sobie coś z prawie mitycznej historii modyfikowanej tyle razy, że ledwie przypominały prawdę. Tamte koszmarne dni przekonały jego rodziców, że należy zrobić coś więcej, by ochronić ludzkość przed nią samą i jej nowymi odkryciami. Zasiali ziarno, które rozkwitło później pod niebem Lakonii. Jednak wspomnienie jego wieku sprawiało wrażenie zagrania o władzę. Sposobu na wskazanie jego braku doświadczenia. Spróbował nie okazywać, jak bardzo mu to dopiekło. – Nie dość, by myśleć o tym jako kampanii Io, choć oczywiście doskonale znam tę historię. – Kiedy się to stało, byłam podporucznikiem – powiedziała Tanaka. – W tamtych czasach aktywnie walczyliśmy z różnymi frakcjami Pasiarzy. Pewnie uważa pan, że ci ludzie są tylko o krok od dzikusów z włóczniami... – Ja nie... – Miałby pan co do tego rację. – Nie dała sobie przerwać. – Mogą być najbardziej głupio upartymi ludźmi, jakich pan spotka. Ale są też przy tym bardzo twardzi i pomysłowi. – Chyba mnie pani nie zrozumiała – stwierdził Singh, z wysiłkiem próbując się nie zaczerwienić. – Zapewne – zgodziła się Tanaka i wstała. – Mam spotkanie z grupą dokonującą przeglądów technicznych. Zgłoszę się, gdy skończymy. A w tym czasie proszę nie opuszczać biura bez swojego monitora. Zalecenie dotyczące bezpieczeństwa. – Oczywiście – potwierdził Singh, czując, jak fala wstydu zmienia się w złość. Ochrona personelu podczas okupowania stacji podlegała rozkazom Tanaki. Był to jeden z niewielu obszarów, w których Singh nie mógł ignorować wydawanych przez nią rozkazów. Tak więc po tym, jak go zbeształa i zakwestionowała rozumienie

przez niego ich sytuacji, teraz wydawała mu bezpośredni rozkaz. Upokorzenie zapiekło. – Doceniam to – powiedziała i skierowała się do drzwi. – Pułkowniku – rzucił Singh do jej pleców. Poczekał, aż odwróciła się z powrotem w jego stronę. – Jestem tymczasowym gubernatorem tej stacji na podstawie bezpośredniego rozkazu samego wysokiego konsula. Po wejściu do tego biura będzie pani stała na baczność do chwili, aż zaoferuję pani miejsce i będzie mi pani salutować jak swojemu przełożonemu. Zrozumiano? Tanaka przekrzywiła głowę w bok i posłała mu kolejny ze swoich enigmatycznych półuśmieszków. Singh pomyślał nagle, że Aliana Tanaka osiągnęła stopień pułkownika w najbardziej morderczo szkolonej jednostce bojowej w dziejach ludzkości, a on znajduje się z nią sam na sam w swoim biurze. Chciał spuścić wzrok na jej nogi i zobaczyć, czy przesuwa ciężar ciała, szykując się do ataku. Zamiast tego patrzył jej w oczy i czuł, jak żołądek ściska mu się w ciasny splot. Jeśli miał być miły i skromny, pytać o rodzinę i zaprzyjaźniać się z nią, nie szło mu to najlepiej. – Sir – rzuciła Tanaka, stając na baczność i salutując. – Tak jest, sir. – Odmaszerować – powiedział Singh, a potem odchylił się i skierował wzrok w monitor, jakby już jej nie było. Chwilę później usłyszał otwarcie i zamknięcie drzwi. Dopiero wtedy opadł na oparcie fotela i starł pot z twarzy. *** – Daj mi jeden powód, dla którego nie mamy ci powiedzieć, żebyś się pierdolił – powiedział kierownik Powietrza, Wody i Zasilania stacji Medyna. – PWZ... – PWZ pracuje teraz dla nas – odpowiedział Singh bezbarwnym głosem. – Jak cholera. To szok, powiedział sobie Singh. Efekt zaskoczenia, zmieszania

i żalu z powodu tego, że wszechświat nie działa tak, jak się tego po nim spodziewa. I z czymś takim będą się zmagać wszyscy na Medynie – może nawet wszyscy w koloniach i Układzie Słonecznym. A wszystko, co mógł dla nich zrobić, to wciąż mówić im prawdę, tak wyraźnie i prosto, jak potrafił, z nadzieją, że w końcu do nich dotrze. – Owszem, pracuje – kontynuował Singh. – I jeśli nie poleci pan swoim pracownikom, aby podjęli swoje obowiązki, rozkażę technikom ze Zwiastuna burzy, aby je przejęli, a potem aresztuję absolutnie wszystkich pracowników pańskiej firmy. – Nie możesz tego zrobić – zaprotestował szef PWZ, ale potarł przy tym łysą głowę i nie miał już tak pewnej miny. – Mogę – zapewnił Sigh. – Wszyscy pańscy pracownicy zgłoszą się do pracy na następną zmianę albo zacznę wydawać nakazy aresztowania. – Nie zrob... – Odmaszerować – rzucił Singh, a potem machnął do jednego ze stojących na straży marines, by wyprowadził szefa PWZ z gabinetu. Porządkowanie Medyny przebiegało bardzo chaotycznie. Przylatując tu, wyobrażał sobie, że jako gubernator stacji będzie się trzymał z dala od jej zwykłych mieszkańców i robotników, że jego status zapewni mu szacunek otaczających go osób i to jego podwładni będą zajmować się bezpośrednimi kwestiami administracyjnymi. W praktyce to admirał Trejo był u władzy, a on okazał się podwładnym. Zaakceptował to z godnością. Wszystko będzie wyglądało lepiej za kilka miesięcy, gdy ukończą instalowanie nowych stanowisk obronnych i Nawałnica będzie mogła przejść do następnej fazy ich misji. Odprawy, które zaliczył po drodze tutaj – wszystkie informacje zebrane z pasywnego monitorowania sygnałów radiowych przenikających przez pierścień wrót Lakonii – były dokładne, ale dalece niekompletne. Miał przez to wrażenie, jakby cały czas był o pół kroku do tyłu. Nie chodziło nawet o podstawowe struktury – te podlegały ograniczeniom nakładanym przez potrzeby biologiczne i energetyczne statków

i stacji, więc na swój sposób były przewidywalne. Chodziło o kulturę i oczekiwania. O absurdalność i przypadkowość ludzkich charakterów, co wpływało na przepływ towarów i informacji w sposób równie nieprzewidywalny, co wyczerpujący. Jak konieczność wsadzenia do aresztu całego działu technicznego obsługi infrastruktury Medyny. – Kto teraz? – Singh zwrócił się do swojego adiutanta, podporucznika Kasika, którego wybrał z puli personelu administracyjnego na Sztormie. Kasik przewinął listę na swoim monitorze. – Następna jest Carrie Fisk – poinformował. – Prezydent Stowarzyszenie Światów – skomentował Signh ze śmiechem. – Wprowadź ją. Do jego biura wkroczyła Carrie Fisk, a zmarszczki na czole i niespokojne dłonie zdradziły Singhowi, że pod płaszczykiem gniewu próbowała ukryć strach. Była niską, szczupłą kobietą z ostrą twarzą i pięknymi czarnymi włosami, zebranymi na głowie. Miała na sobie drogi strój, czyli to ktoś z jednej z bogatszych kolonii. Znał ją z nagrań przechwyconych wiadomości. Na żywo wyglądała na chudszą i mniej sympatyczną. – Proszę usiąść, pani prezydent – powiedział Singh, wskazując krzesło stojące przed jego biurkiem. Usiadła, a jej gniew wyparował pod jego uprzejmością. – Dziękuję. – Mam dla pani wiadomość, pani prezydent – rozpoczął Singh, gestem przesyłając do niej dokument ze swojego monitora. W jej kieszeni zabrzęczał ręczny terminal. – Będzie to wiadomość dobra lub zła, w zależności od tego, jak poważnie traktuje pani swoją pracę i na ile lubi ją pani wykonywać. Może to pani przeczytać później, by zapoznać się ze wszystkimi szczegółami. Kiedy mówił, zaczęła wyciągać terminal z kieszeni, ale schowała go, słysząc końcówkę. – Bardzo poważnie traktuję swoją pracę. – To świetnie, bo wygląda na to, że przywykła pani do tytułu,

z którym nie wiązała się żadna faktyczna władza poza przewodniczeniem spotkaniom Stowarzyszenia Światów. Które to ciało negocjuje prawa międzyplanetarne, choć nie ma żadnego sposobu na wymuszanie ich przestrzegania. Ziemia i Mars nie przystąpiły formalnie do waszej koalicji, a Związek Transportowy mógł dotąd dyktować warunki wszystkich waszych porozumień. Przynajmniej tak rozumiem tę sytuację. Przyznaję, że miałem ograniczony dostęp do wiadomości. – Spróbował skromnego uśmiechu i uznał, że prawdopodobnie udało mu się go osiągnąć w trzech czwartych. – To jakiś początek – skomentowała Fisk, a na jej twarzy znowu zaczęły się pojawiać zmarszczki. – Przynajmniej ludzie tutaj rozmawiają o swoich problemach, zamiast od razu sięgać po broń. – Zgadzam się – potwierdził Singh. – I co ważniejsze, zgadza się z tym także wysoki konsul Duarte. Dokument, który pani przesłałem, nadaje Stowarzyszeniu Światów uprawnienia tworzenia praw, mających wiążącą moc dla wszystkich członków – a od teraz stały się nimi wszystkie ludzkie kolonie. Pani, jako prezydent tego organu, otrzyma różnorodne uprawnienia legislacyjne, pomocne w realizacji tych celów. – A kto udziela nam tych uprawnień? – zapytała Fisk. Skrzywiła się, jakby zaproponował jej zjedzenie czegoś obrzydliwego. Znała odpowiedź na to pytanie, ale i tak chciała, żeby to powiedział, umożliwiając jej rozpoczęcie swojej argumentacji. Argumentacji, której Singh wcale nie chciał wysłuchiwać. – Wysoki konsul Winston Duarte, który jest teraz najwyższą władzą wykonawczą Stowarzyszenia Światów i wszystkich podległych mu rządów. Wszystkie dekrety tego gremium, które nie zostaną zawetowane przez władzę wykonawczą, będą miały siłę prawa wspieranego przez potęgę wojskową Lakonii. – Nie wiem, czy... – Pani prezydent. – Singh uciął jej, nachylając się i czekając, aż skupi na sobie jej pełną uwagę. – Sugeruję, by potraktowała to pani bardzo poważnie. Wysoki konsul pragnie w pełni

sprawnej legislatury i biurokracji i wierzy, że ta już istniejąca, oczywiście z pewnymi modyfikacjami, zupełnie się sprawdzi. Zdecydowanie zalecam, aby nie dawała mu pani powodów do uznania, że lepiej będzie zniszczyć istniejące struktury i stworzyć w ich miejsce coś nowego. Rozumiemy się? Fisk przytaknęła. Znowu nerwowo ruszała dłońmi na podołku. – Doskonale – rzucił Singh. Wstał i wyciągnął rękę. Fisk także wstała i uścisnęła ją. – Jako przedstawiciel wysokiego konsula Duartego z niecierpliwością czekam na współpracę z panią. Czeka nas mnóstwo pracy, ale wierzę, że będzie ona ekscytująca i owocna. Puścił jej dłoń i lekko się ukłonił. – Co teraz? – zapytała Fisk. – Sugeruję, by zaczęła pani od zapoznania się z przesłanym przeze mnie dokumentem. Zawiera wszystkie tymczasowe zasady dotyczące zgromadzenia ustawodawczego Stowarzyszenia, obowiązujące do czasu, gdy możliwe będzie przegłosowanie trwalszych procedur. – W porządku – rzuciła Fisk. – Zdaję sobie sprawę, że będzie pani miała mnóstwo pracy – powiedział do niej Singh, delikatnie prowadząc ją obok strażników do drzwi. – Ale już cieszę się na nasze kolejne spotkanie. Gdy wyszła, odetchnął głęboko i oparł się o ścianę. – Jeszcze jedno spotkanie, poruczniku i możemy sobie zrobić przerwę na lunch – rzucił. – Tak jest, sir – zareagował Kasik. – Następny jest Onni Langstiver, szef ochrony Medyny. Singh uśmiechnął się pod nosem, myśląc o tym, jak Tanaka zareagowałaby na ten tytuł. – Były szef ochrony – poprawił adiutanta, wracając do biurka. – Daj mi chwilę, niech poczeka. – Tak jest, sir – potwierdził Kasik. – Czy w takim razie mogę coś panu podać? Wodę? Kawę? – Tutejsza woda smakuje jak stare siki, a kawa jak stare siki

przesączone przez skarpetę po ćwiczeniach na siłowni – skomentował Singh. – System recyklingu na tej stacji jest przestarzały o dziesięciolecia i kiepsko utrzymywany. – Tak jest, sir – odpowiedział Kasik. – Mogę dla pana sprowadzić wodę z Burzy. – Albo – Singh obrócił się do adiutanta – możemy zająć się naprawianiem tutejszych problemów. – Tak jest, sir – potwierdził Kasik, przytakując. Gdyby Singh nie był już zmęczony i zirytowany, zostawiłby tę sprawę bez dalszego komentarza, ale nieustanny opór jego własnych ludzi i mieszkańców Medyny rozdrażnił go na tyle, by wzbudzić gniew i nie do końca potrafił go opanować. – Jeśli ten przydział zostanie utrwalony – powiedział – a nie mam powodów uważać, że tak nie będzie, sprowadzę na stację moją rodzinę. Nie pozwolę, żeby moja córka piła kiepsko oczyszczoną wodę, oddychała źle przefiltrowanym powietrzem i chodziła do fatalnie kierowanych szkół. Kasik wydostał skądś butelkę wody i nalewał ją właśnie do ekspresu do kawy. – Tak jest, sir – odpowiedział, jakby stało się to jego odruchową reakcją. – Proszę na mnie spojrzeć, poruczniku. – Sir? – odpowiedział Kasik, odwracając się. – To, co tu robimy, jest ważne. Nie tylko dla Lakonii, ale dla całej ludzkości. Ci ludzie? Oni nas potrzebują. Potrzebują nas nawet do pokazania im, że nas potrzebują. Kiedy dorobicie się dzieci, zrozumiecie, dlaczego to takie ważne. A do tego czasu będziecie się przez cały czas zachowywali jak wzorowy przykład lakońskiego charakteru i dyscypliny. Jeśli nie rozumiecie, czemu to tak ważne, będziecie się zachowywali, jakbyście rozumieli, albo przydzielę wam zadanie osobistego szorowania systemu oczyszczania wody do czasu, aż zacznie wypuszczać wodę pitną o czystości laboratoryjnej. Jasne? Jeśli w jego oczach pojawił się przebłysk urazy, była to naturalna reakcja na dyscyplinę. – Jak kryształ, gubernatorze Singh.

– Doskonale. Przyślijcie tu byłego szefa ochrony. Onni Langstiver był tyczkowatym Pasiarzem w niechlujnym mundurze ochrony Medyny, miał przetłuszczone włosy i trwały szyderczy uśmieszek na wargach. Obejrzał się na marines Singha stojących tuż za drzwiami, a potem posłał samemu Singhowi spojrzenie tak żałośnie przebiegłe, że niemal kazał go wyrzucić z powrotem. – Jestem – odezwał się Onni. – Chcesz, bossmang? – Mieliśmy omawiać twoją zmianę statusu na tej stacji – stwierdził Singh. – Omawiać? Bist bien. Omawiajmy. – Onni wzruszył ramionami, a potem podszedł do krzesła dla gości. – Nie siadaj – rzucił Singh. Coś w jego tonie zatrzymało Onniego i mężczyzna zmarszczył brwi, patrząc na niego, jakby zobaczył go po raz pierwszy. – Nie zostaniesz tu długo. Onni znowu wykonał gest uniesienia obu dłoni, będący odpowiednikiem wzruszenia ramion bez ruszania ramionami. Kurs wprowadzający do kultury Pasiarzy zawierał tego typu informacje. Większość ich odruchowych gestów wykształciła się tak, by używać tylko dłoni, ponieważ tak dużo czasu spędzali w skafandrach próżniowych, że wcześniejszy język ciała był niewidoczny. Z kursu dowiedział się także, że Pasiarze uznają siebie za wyzyskiwane ofiary we wszystkich interakcjach z ludźmi, którzy Pasiarzami nie są. No cóż, jeśli Onni przyszedł tu, spodziewając się zostać ofiarą, Singh nie zamierzał go rozczarować. – Nie jesteś już szefem ochrony stacji Medyna – oznajmił. – Kto jest nowym szefem? – zapytał Onni. Nie był zły, co było ciekawe. – Dla ciebie to nieistotne – rzucił Singh z uśmiechem. – Bo nie pracujesz już w ochronie stacji. Właściwie nie masz żadnego oficjalnego przydziału na Medynie. Twoim ostatnim formalnym zadaniem będzie przekazanie wszystkich osobistych plików dotyczących stacji, których nie ma w oficjalnej bazie danych. Niewykonanie tego polecenia będzie się wiązało z aresztowaniem i postawieniem przed sądem wojskowym floty

Lakonii. – Jasne, jasne, jefelito. Tylko wiesz, większość przepadła. Skasowana – skomentował Onni. – Przekażesz wszystko, co masz. – Jak sobie chcesz. – Możesz odejść. Przez twarz Onniego przemknął uśmiech, lekki i irytujący. Singh widywał go już wcześniej, od czasów przedszkola do akademii. Widział go jako chłopiec w oczach zespołu naukowego obecnego na Lakonii, gdy przybyły okręty Duartego, i u drużyny piłki nożnej, gdy zrezygnowała ich trenerka i na jej miejsce przyszedł nowy mężczyzna. Szacunek dla siły, ale też chęć wykorzystania okazji. Oportunizm dogadywania się z nową władzą. – Jedna sprawa, bossmang – odezwał się Onni, czego Singh się spodziewał. – Nie, nie chcę słyszeć... – Nie, nie, nie, czekaj. Musisz tego wysłuchać. – No dobrze – rzucił Singh. – Mów. – Ta broń, której użył wasz duży okręt? Ta magnetyczna? – Nawałnica. Tak, co z nią? – No tak, więc – powiedział Onni i urwał, żeby podrapać się po tłustych włosach i uśmiechnąć się. – Kiedy trafiliście z niej w stację obcych? Tam, gdzie były działa szynowe? – Tak – warknął Singh. – Mamy duże doświadczenie z podobnymi artefaktami i oceniliśmy, że ryzyko jest minimalne. – Dobra. Ale kiedy ta wiązka trafiła w stację, ta pinché kula rozjarzyła się na żółto na que, piętnaście sekund. Za każdym razem, gdy w kulę trafi coś, co przekazuje jej energię, dostajesz te małe błyski żółtego światła. To był pierwszy raz, gdy zapaliła się cała cholerna kula, a piętnaście sekund to bardzo długo. – Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi – rzucił Singh. – Ano o to, że przez piętnaście sekund wszystkie tysiąc trzysta pierścieni wysłało do swoich układów potężne dawki promieniowania gamma. Na tyle duże, że ugotowały załogi czterech statków podchodzących do wrót. Włączyły się systemy

awaryjne i autopilot zatrzymał wszystkie statki, więc nie mamy czterech bezzałogowych pocisków lecących przez wrota prosto na nas, ale... Onni uniósł ręce, jakby wręczał prezent. Singh zamrugał i cofnął się na oparcie fotela. Coś poruszyło się w jego brzuchu. Emocja, której nie czuł od chwili przybycia na Medynę. Zaskoczenie. Może nawet nadzieja. Zgodnie z najlepszym rozumieniem naukowców, przestrzeń pierścieni była najbardziej aktywnym energetycznie miejscem w znanym wszechświecie. Moc wymagana do powstrzymania przestrzeni przed zamknięciem się była oszałamiająca nawet dla ludzi rutynowo budujących rzeczy w rodzaju pancerników klasy Magnetar. Efekt opisany przez Langstivera nie byłby nawet błędem zaokrąglenia dla całego systemu, ale jego zastosowanie mogło mieć istotne znaczenie taktyczne. – Skąd to wiesz? – Mieszkam tu. – Pasiarz rozłożył ręce. – Wiem rzeczy, o których nie wszyscy wiedzą. – Czy to prawda? – Singh zwrócił się nie do Onniego, a do Kasika. – Natychmiast każę przygotować raport – odpowiedział adiutant i wyszedł z gabinetu, już mówiąc do nadgarstka. – No więc tak – kontynuował Onni, z lekkim rozbawieniem w głosie. Zachowywał się, jakby już uzyskał miejsce między nimi. I jeśli nie zostanie skorygowany, stanie się to prawdą. – Związek Transportowy będzie wkurzony, że ugotowaliście im cztery załogi frachtowców. Singh przyjrzał się mężczyźnie. Będzie potrzebował miejscowych kontaktów, mieszkańców Medyny lojalnych nowej strukturze władzy i wspierających Lakonię. Jednak perspektywa posiadania tego dupowłaza jako jednego z pierwszych pośród nich była poniżej jego godności. – Odmaszerować – rzucił do niego. Musiał zadzwonić do Trejo na Nawałnicy i to zgłosić. Wyraz twarzy Onniego gwałtownie się zmienił. Uśmiech najpierw przekształcił się w wyraz zaskoczenia, a potem urazy

i oburzenia. Na oczach Singha odrzucenie zaowocowało nienawiścią. Rzadko zdarzało mu się podejmować decyzje, o których słuszności mógł się tak szybko przekonać. Ludzie pokroju Onniego nigdy nie będą częścią jego administracji, ale to, że Onni zyskał tak dużą władzę, było typowe dla Medyny i jej charakteru. – Musisz mnie posłuchać, bossmang – odezwał się Onni. – Kazałem ci wyjść – warknął na niego Singh, a potem spojrzał na jedną ze stojących przy drzwiach marines. Kobieta natychmiast chwyciła Onniego za rękę i prawie uniosła go z podłogi siłą wspomaganego pancerza. – Au! Kurwa! – wrzasnął Onni, gdy zaczęła go wyprowadzać z gabinetu. – Każcie sprowadzić wózek – polecił Singh drugiemu marine. – Chcę pojechać do centrum dowodzenia i przyjrzeć się danym dotyczącym tej emisji gamma. – Tak jest, sir – potwierdził marine, a potem wyszedł. Singh musiał najpierw potwierdzić historię Onniego, a potem przygotować pełny raport dla admirała Trejo. Jeśli ten człowiek miał rację, dysponowali możliwością emitowania zabójczych dawek promieniowania gamma przez wrota, gdy tylko tego zechcą. Czy mógł istnieć potężniejszy sposób kontrolowania ruchu w sieci? Potencjalnie mogło to o całe miesiące przyśpieszyć ich harmonogram w zakresie przejęcia kontroli nad różnymi skolonizowanymi światami. Po raz pierwszy tego dnia poczuł, że się odpręża. Możliwe, że właśnie zdobył dla Lakonii imperium, i to bez oddania choćby jednego strzału w złości.

Rozdział piętnasty Bobbie

Jako członkini oddziałów szturmowych desantu orbitalnego Bobbie ćwiczyła z komandosami ze wszystkich struktur marsjańskich sił zbrojnych z myślą o jednym celu: inwazji na Ziemię. I choć stare powiedzenie „jeśli chcesz pokoju, szykuj się na wojnę” miało swoich oponentów, ich sceptycyzm nie był akceptowany przez wojsko. Opierała się na niej doktryna stojąca u podstaw Marsa przez ponad półtora stulecia od ogłoszenia deklaracji niepodległości. Mars nigdy nie będzie miał tak dużej ludności ani bazy przemysłowej jak Ziemia i jedyne, co nie pozwalało Ziemi na podbicie zbuntowanej kolonii, to nieustanne prezentowanie przez Marsa gotowości i możliwości do zdecydowanego odwetu. Jak długo mogli wylądować na ulicach Ziemi, planeta ta powstrzyma się przed walką w ich tunelach. Bobbie wraz z towarzyszami i towarzyszkami ze zwiadu bojowego marines regularnie w jawny sposób szkoliła się do tego dnia. Przyjmowali leki i ćwiczyli w pełnym ciążeniu, by przebywanie na Ziemi było po prostu nieprzyjemne, a nie miażdżyło im kości. Ćwiczyli zrzuty z orbity w transportowcach i jednoosobowych kapsułach. Trenowali techniki zdobywania miast i walki z partyzantami. Uczyli się nadrabiać braki liczebności stosowaniem agresji i zastraszania, by utrzymać posłuszeństwo podbitych ludzi. Spędziła dosłownie całe lata, przygotowując się na kroczenie ulicami Ziemi, wymuszając

posłuszeństwo pod groźbą śmierci. W porównaniu z tymi wizjami inwazja i podbicie stacji Medyna odbyło się w bardzo cywilizowany sposób. Zastanawiała się, czy ta sytuacja zdoła się utrzymać. Czwórka lakońskich marines w pancerzach wspomaganych stała na straży przed biurami doku, z butami magnetycznymi zaczepionymi do pokładu, i uważnie obserwowała ludzi czekających na swoją kolej przed biurem kapitanatu portu. I choć wyglądali na czujnych, nie zachowywali się agresywnie. Sprawiali wrażenie, jakby mieli świadomość, że sama ich obecność wystarczy do zapewnienia porządku. Bobbie uznała, że przy jakiegoś rodzaju broni pociskowej wbudowanej w pancerz na każdym przedramieniu i dwóch granatnikach na ramionach zapewne mieli rację. Przed biurem kapitana na swoją kolej czekało około trzydziestu unoszących się w powietrzu ludzi. Czwórka Lakonian wyglądała, jakby mogła sobie poradzić z dziesięciokrotnie większą liczbą. Kiedyś była taka jak oni. – Podoba mi się twój skafander – zwróciła się do stojącego najbliżej Lakończyka. – Słucham? – odpowiedział, nie patrząc na nią, dalej skanując pomieszczenie. – Podoba mi się twój skafander. Kiedyś nosiłam starego Goliata. To ściągnęło jego uwagę. Lakończyk obejrzał ją z góry na dół. Tak bardzo przypominał członków oddziałów, z którymi ćwiczyła po wstąpieniu do wojska, że poczuła się, jakby cofnęła się w czasie. Zaczęła się zastanawiać, czy jest takim samym ignorantem, jak ona wtedy. Prawdopodobnie. Szlag, może nawet bardziej. – Oddziały rozpoznania MMF? – zapytał. W jego głosie zabrzmiało coś zbliżonego do szacunku. – Kiedyś – potwierdziła. – Widzę, że wprowadziliście trochę ulepszeń. – Studiowaliśmy operacje rozpoznania na akademii – przyznał Lakończyk. – Byliście prawdziwą siłą. Odbieranie serc

i życia. – Coraz mniej obu, w miarę jak się starzeję – odpowiedziała Bobbie i spróbowała się uśmiechnąć. Lakończyk odpowiedział tym samym. Był w najlepszym razie o połowę młodszy od niej, ale miło było się przekonać, że jeszcze potrafi czarować. Mogła sobie wyobrazić chłopaka na stacji metra w domu. Cholera, pewnie miał rodzinę na Marsie. – Założę się, że nieźle sobie radzisz – rzucił, wciąż z uśmiechem. – Walczyłaś gdzieś? Uśmiechnęła się trochę inaczej, a chłopak zrozumiał, co powiedział. Na jego policzkach pojawił się lekki rumieniec. – Trochę – przyznała Bobbie. – Byłam na Ganimedesie podczas działań prowadzących do kampanii Io. I na samym Io. – Serio? – Pewnie nie ma sposobu, żeby taka stara marine jak ja mogła przymierzyć jeden z tych skafandrów, co? – zapytała Bobbie, zwiększając moc uśmiechu. Nie używam seksu jako broni, pomyślała. Ale chętnie dorwałabym twój pancerz. Lakończyk zaczął odpowiadać, a potem przybrał nieobecny wyraz twarzy, tak doskonale znany Bobbie. Ktoś na kanale grupowym mówił mu prosto do ucha. – Proszę iść dalej, obywatelko – zwrócił się do niej już bez śladu uśmiechu. – Dzięki za poświęcony czas – rzuciła, a potem wróciła na swoje miejsce w kolejce. Oczekiwanie było długie i odbywało się w nieprzyjemnie wysokiej temperaturze. Czekający wraz z nią ludzie mieli na ubraniach naszywki z kilkunastu różnych statków i taki sam zrezygnowany wyraz twarzy. Zachowywali się, jakby byli traktowani w taki sposób, bo zrobili coś, czym sobie na to zasłużyli. Bobbie próbowała nie wyglądać w ten sposób. Biuro kapitana portu było małe i ostro oświetlone. Przedstawiła się i podała nazwę swojego statku, ale kapitan portu uciął jej, zanim zdążyła powiedzieć coś więcej. – Jednostka wojskowa, zarejestrowany na Ceres okręt

o nazwie Rosynant został zatrzymany przez dowództwo floty Lakonii. – Był niskim, ciemnym mężczyzną w mundurze lakońskiej floty, a na jego twarzy rysowała się mieszanina znudzenia i irytacji, wspólna dla wszystkich urodzonych biurokratów. Ekran ścienny wyświetlał wszystkie statki w powolnej strefie wraz z ich statusami: BLOKADA na czerwono, pozycja za pozycją, jakby to była mantra. Na ekraniku blatu przed nim jarzył się napis STARSZY BOSMAN NARWA. – W porządku – odpowiedziała Bobbie. Czekała w kolejce prawie dwie godziny, by dotrzeć do tego okienka i na pewno nie zrobiła tego tylko po to, by usłyszeć coś, co już wiedziała. Napór ciał za nią był na tyle duży, że dodatkowo nagrzewał małe biuro i sprawiał, że zrobiło się zbyt duszne. – Rozumiem. Ale mam pytania. – Mam wrażenie, że powiedziałem już wszystko, co musi pani wiedzieć – odpowiedział Narwa. – Słuchajcie, bosmanie – rzuciła Bobbie – chcę tylko wyjaśnić kilka szczegółów i przestanę wam zawracać głowę. Narwa lekko wzruszył ramionami. Gdyby znajdowali się w ciążeniu, oparłby się o blat. Wyglądał jak ktoś, kto w Innis Shallows obsługiwał bar z makaronem. Zaciekawiło ją, czy są spokrewnieni. – Jestem właścicielką tego statku – kontynuowała Bobbie. – Czy to trwałe zatrzymanie? Konfiskujecie go? Czy otrzymam jakieś odszkodowanie za utratę statku? Czy ja lub moja załoga będziemy mogli wejść na pokład i zabrać rzeczy osobiste w przypadku, gdyby statek został skonfiskowany? – Kilka szczegółów? – rzucił Narwa. – Tylko tyle – zapewniła Bobbie. – Na razie. Narwa wywołał coś na ekranie blatu i posłał w jej stronę. Poczuła wibrowanie ręcznego terminala w kieszeni. – To formularz, który może pani wypełnić w celu złożenia wniosku o zwrot własności lub rekompensatę za utratę statku. Nie jesteśmy złodziejami. Flota zapewni jedno lub drugie. – A co z naszymi rzeczami? – zapytała Bobbie. – W czasie, gdy

powoli będą się obracać żarna sprawiedliwości floty? – Ten formularz – Narwa znowu posłał coś w jej stronę – to wniosek o wejście pod eskortą na statek w celu pobrania rzeczy osobistych. Zwykle są rozpatrywane w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, więc nie powinna pani czekać tak długo. – No cóż, dzię... – zaczęła Bobbie, ale Narwa patrzył już na następną osobę w kolejce i krzyknął: – Następny! *** – Masz już jakieś wieści od Holdena i Naomi? – spytał Aleks. – Jeszcze nie – odpowiedział Amos, stukając kciukiem w ekran swojego terminala. – Ale system jest na razie mocno obciążony. Wiadomość mogła utkwić w kolejce. – Sieć jest zablokowana – rzuciła. – Na Medynie nie będzie wolnej łączności niemonitorowanej przez ich systemy. – Takie coś może wydłużyć czas dostarczenia – skomentował Amos. – Standardowe procedury okupacji bardziej przejmują się bezpieczeństwem niż wygodą – zauważyła Bobbie. – Śledzenie wiadomości, szyfrowanie w izolowanych systemach, cenzura na bazie słów kluczowych, cenzorowanie przez moderatorów, ograniczanie ruchu. Co tylko chcesz. Pasowało to do wszystkiego innego, co uległo nagłej zmianie i na co nie miała wpływu. Nie mogła odzyskać swojego statku. Nie mogła zebrać z powrotem swoich ludzi. Musiała prosić o pozwolenie i eskortę, by wpuszczono ją w celu zabrania jej własnych rzeczy. Tak więc oczywiście, że wiadomości grzęzły w systemie Medyny. Znaleźli bar na wewnętrznej powierzchni cylindra. Długa rampa z punktu transferowego w osi obrotu była pełna wózków i ludzi idących pieszo, część z nich kierowała się do góry, ku dokom, a wielu – jak oni – schodziło w dół. Bez względu na to, w którą stronę szli ludzie, na ich twarzach rysował się taki sam ponury wyraz.

– Byłam kapitanem przez jakiś tydzień – rzuciła Bobbie, niebezpiecznie chlupiąc piwem w kubku, gdy podkreśliła słowa ruchem ręki. – No wiecie, jeśli liczyć od chwili, gdy Holden mi to zaproponował. Albo od kiedy zarejestrowaliśmy umowę. Umowa była później, więc pewnie oficjalnie od wtedy. Nawet Houston kontrolował Rosynanta mniej więcej tyle czasu, co ja. – Upiłaś się – skomentował Aleks, łagodnie spychając jej rękę z piwem w kierunku stołu. Siedział obok niej przy długim stole ze sztucznego drewna. Amos i Clarissa siedzieli po jego drugiej stronie. Amos miał piwo w ręku i sześć pustych kubków na stole, ale nie wyglądał w najmniejszym stopniu na pijanego. Przed Clarissą stał talerz zimnych, rozmokłych frytek, których używała do rysowania spiral w keczupie. – Jestem trochę pijana – zgodziła się Bobbie. – Właśnie zaczynałam się przyzwyczajać do myśli o byciu kapitan mojego własnego statku, kiedy zabrały mi go te lakońskie dupki. Podkreśliła słowo lakońskie gwałtownym ruchem kubka z piwem w stronę przechodzących nieopodal dwóch marines. Piwo chlusnęło na stół i frytki Clarissy. Wyglądało, jakby kobieta tego nie zauważyła albo się tym nie przejęła. Bobbie wyciągnęła chusteczkę i zebrała większość napoju, czując przy tym lekkie ukłucie poczucia winy. – I dlatego właśnie musisz już sobie odpuścić piwo, kapitanie – rzucił Aleks, zabierając jej z ręki kubek. – Musimy przejść z tego etapu użalania się nad sobą do etapu kopania tyłków i odzyskania naszego statku. – Masz jakiś plan? – zapytał Amos. Jego ton sugerował wątpliwości. – Jeszcze nie, ale tym powinniśmy się zająć – odparł Aleks. – Taaaa... kilkuset marines, jeden niszczyciel w doku i jedno... cholera wie czym jest to naruszenie praw fizyki – powiedział Amos, urywając, by napić się piwa i cmoknąć. – Przy tym wszystkim to musi być cholernie dobry plan. Nie przegapię takiej akcji. – Hej, dupku – rzucił Aleks, częściowo podnosząc się

z miejsca. – Przynajmniej chcę zrobić coś poza użalaniem się nad sobą. – To tutaj? – odezwał się Amos. Wskazał na marine w pobliżu baru, drony monitoringu unoszące się teraz nad każdą częścią cylindra Medyny i widocznych wszędzie ludzi w lakońskich mundurach. – Widziałem już coś takiego. Właśnie zalewają nas betonem. Jedyne, co możemy teraz zrobić, to znaleźć sobie jakieś szczeliny i w nich się rozwijać. – Szczeliny? – zapytał Aleks, a potem usiadł gwałtownie. – Od jak dawna się znamy? A przez połowę czasu wciąż nie mam pojęcia, o czym ty, u diabła, mówisz. – Nikt niczego nie zrobi – rzuciła Bobbie. – Przynajmniej do czasu, aż wydam taki rozkaz. Poczekamy na pozwolenie zabrania naszych rzeczy z Rosa i może wtedy będziemy mogli zacząć pracować nad jakąś strategią. Mogę nie mieć statku, ale pewne jak cholera, że wciąż mam swoją załogę. – Byłoby miło przemycić ze statku pistolet albo dwa – zgodził się Amos. – Jeszcze milej znaleźć sposób na zabranie stamtąd Betsy – rzucił Aleks. – Jeśli to możliwe. – A na razie czekamy – oznajmiła Bobbie, a potem zaczęła stukać w stół, próbując zamówić kolejne piwo. – Chciałabym tylko zrozumieć, czego chce ten dupek Duarte. – Nie zaczęli zabijać ludzi – zauważył Amos. – To znaczy, wciąż jest wcześnie, jeszcze mnóstwo możliwości, żeby wszystko się zjebało. – Ale dlaczego teraz? – Bobbie szerokim gestem objęła bar, Medynę i całą przestrzeń zajmowaną przez ludzi. – Właśnie zaczynaliśmy sobie to wszystko jakoś układać. Ziemia i Mars współpracują, kolonie rozmawiają o swoich problemach. Nawet Związek Transportowy okazał się całkiem niezłym pomysłem. Po co teraz wywracać stół? Nie mógł po prostu przystawić sobie kolejnego krzesła? – Bo niektórzy ludzie muszą posiadać wszystko. Głos był tak cichy, że Bobbie dopiero po chwili zrozumiała, że powiedziała to Clarissa. Wciąż rysowała wzory w keczupie

swoimi frytkami i nie patrzyła na nich. – Co to było, Złotko? – zapytał Amos. – Niektórzy ludzie – powtórzyła Clarissa głośniej, podnosząc na nich wzrok – muszą posiadać wszystko. – Cholera, spotkałem tego całego Duartego – przypomniał Aleks. – Nie pamiętam, żeby był... – To brzmi jako coś z osobistego doświadczenia – ucięła mu Bobbie. – O czym myślisz, Claire? – Pamiętam, jak byłam małą dziewczynką, mój ojciec postanowił kupić większościowy pakiet w największej firmie produkującej ryż na Ganimedesie. Ryż to uprawa podstawowa, nie spekulacyjna. Zawsze sprzedaje się całe plony, ale ceny nie są wysokie, bo uprawa jest łatwiejsza niż w przypadku wielu innych roślin. A w tamtych czasach jego firmy miały roczne przychody przekraczające bilion dolarów. Pamiętam, jak doradca powiedział ojcu, że dochody z posiadania kopuł z ryżem na Ganimedesie dodałyby do tego ułamek procenta poprzedzony pięcioma zerami. – Nie jestem pewien... – zaczął Aleks, ale Clarissa go zignorowała, więc ucichł. – Ale największym producentem żywności byli plantatorzy ryżu. Mieli największe kopuły i farmy, największe tereny użytkowe. Posiadając większościowe udziały w ich firmie, mój ojciec mógł dyktować warunki Związkowi Rolniczemu Ganimedesa. I jeśli chodzi o produkcję żywności na Ganimedesie, oznaczało to, że nie mógł być ignorowany przez miejscowy rząd. – Do czego to wykorzystał? – zapytała Bobbie. – Do niczego – odpowiedziała Clarissa z lekkim ruchem dłoni. – Ale to miał. Był właścicielem ważnego kawałka Ganimedesa, czegoś, czego wcześniej nie kontrolował. A niektórzy ludzie po prostu muszą posiadać wszystko. Wszystko, co wpadnie im w oko i czego nie posiadają, jest jak drzazga w palcu. Clarissa odsunęła od siebie zimne frytki i uśmiechnęła się do nich. – Mój ojciec mógł być najmilszym, najhojniejszym

i najbardziej kochanym człowiekiem aż do chwili, gdy czegoś chciał i mu się tego odmówiło. Nie wiem, dlaczego tak uważam, ale Duarte sprawia takie samo wrażenie. To ludzie, którzy bezlitośnie ukarzą każdego, kto się im sprzeciwi, choć zrobią to ze łzami w oczach, błagając, by wyjaśnić, dlaczego ich do tego zmuszasz. – Znam parę takich osób – odezwał się Amos. – Czyli nie zatrzyma się, dopóki nie będzie miał wszystkiego – skomentowała Bobbie. – I wygląda na to, że dysponuje technologią, dzięki której może mu się udać. Pancerze, tamten niszczyciel i zabójca planet unoszący się na zewnątrz. Czy dla was to wszystko też wygląda, jakby opuściło tę samą fabrykę? – Tak, to protomolekularny syf – zgodził się Amos. – Część z tego wygląda jak niektóre byty rosnące na Erosie. – Widzę tu pewną chronologię – powiedziała Bobbie. – Kiedy poszedłem rozmawiać z tym całym Duartem, zajmowaliśmy się zaginionymi statkami – wtrącił się Aleks. – Mniej więcej wtedy Medyna wysyłała mnóstwo sond przez wrota, żeby rozejrzeć się za planetami nadającymi się do zasiedlenia. Bobbie zdołała w końcu wyświetlić na stole ekran do zamawiania, ale ulegając impulsowi, zamiast kolejnego piwa wzięła szklankę oranżady. Miała wrażenie, jakby gdzieś na końcu języka siedziało jej coś ważnego i nie chciała utopić tego w alkoholu. – Czyli tak – powiedziała, pozwalając, by słowa wypływały z głębi głowy w nadziei, że podświadomość doszła do czegoś, co jeszcze do niej nie dotarło. – Sonda znajduje coś w systemie Lakonii, coś produkującego statki, pancerze i Bóg wie co jeszcze. – Że co...? Że mają wielką drukarkę 3D z napisem na boku „Tu wsadzić protomolekułę”? – Amos się zmarszczył. – Hej – odpowiedział Aleks – znaleźliśmy elektrownię wielkości planety z księżycami, które mogły wyłączyć fuzję jądrową. Amos rozważał to przez chwilę. – Racja. Niech będzie.

– Na tym etapie ludzie Marco działają na Medynie jak piąta kolumna – kontynuowała Bobbie. – Duarte musiał już z nimi współpracować. Obiecał im sowitą zapłatę za wczesne informacje z sond wysyłanych przez pierścienie. Zadzwonili do niego i powiedzieli: „Hej, znaleźliśmy takie cudo”. – A on oddaje im trochę marsjańskich okrętów – uzupełnił Aleks. – I Marco zaczyna rozwalać System Słoneczny, podczas gdy Duarte zabiera resztę swojej floty z bandą podobnie myślących Marsjan i przejmuje Lakonię – dokończyła Bobbie. – Gdzie spędza kilkadziesiąt lat, budując okręty, wyszukane pancerze i co tam jeszcze, a potem przechodzi przez wrota gotowy koronować się na króla – dokończył Aleks w chwili, gdy przybyła jej oranżada. – A to oznacza, że Marco był tylko narzędziem – zauważyła Bobbie. – Tak jakby to wiedziałem – wtrącił się Amos. – Wolna Flota odwracała uwagę wszystkich, pozwalając Duartemu urządzić się na Lakonii. A my przez kolejne trzydzieści lat siedzieliśmy tutaj, poklepując się po plecach i przewożąc żywność tam, gdzie była potrzebna, podczas gdy on cały ten czas szykował się na skopanie nam tyłków – podsumowała Bobbie. – Aleks, może powinieneś spisać swoje wrażenia ze spotkania z nim. Jakiego typu był człowiekiem. – Siedziałem w jego biurze przez kilka minut. Pewnie na Medynie są ludzie, którzy służyli w tym samym czasie co on – powiedział Aleks. – Jeśli dowiemy się, gdzie spędzają czas marsjańscy weterani, możemy popytać, czy ktoś go znał. – Tak, to dobry... – zaczęła Bobbie i urwała, widząc, że Amos sztywnieje na krześle. Ręka wielkiego mechanika powędrowała w stronę prawego biodra i pistoletu, którego już tam nie było, od kiedy Lakończycy skonfiskowali broń. – Amos? – zapytała. – Nadchodzą kłopoty – odpowiedział z lekkim skinieniem głowy. Wskazał tym samym na grupę Pasiarzy, sądząc po tatuażach

weteranów starej szkoły SPZ. Szli przez pobliską sekcję cylindra, ubrani w płaszcze za duże i zbyt ciężkie na stałą, idealną pogodę wnętrza Medyny, kilku z nich niosło duże torby. Głowy trzymali opuszczone i szli szybko, jak ludzie mający wyraźny cel. Rozpoznała jednego z nich. Onni Langstiver, dupek kierujący ochroną. – Co tam jest? – zapytała Bobbie. – Jakieś biura? Sektor bankowy i jakaś administracja – odpowiedział Aleks. – Wszystko przejęli Lakończycy – dodała Clarissa. – Zaczyna się – rzucił Amos i wstał. W oddali Pasiarze zaczęli wyciągać sprzęt z płaszczy i toreb. Bobbie poczuła we krwi przypływ adrenaliny w tej samej chwili, gdy opadł na nią spokój: niebezpieczeństwo, a bezpośrednio po nim – dobrze wyćwiczona reakcja na nie. Poczuła się jak w domu. Rozejrzała się po barze w poszukiwaniu możliwej osłony. Nic w zasięgu dziesięciu kroków nie wyglądało, jakby mogło zatrzymać pocisk, więc chwyciła jedną ręką Aleksa, drugą Clarissę i ściągnęła oboje wraz z sobą na ziemię. Amos wciąż stał, przyglądając się, jak rozgrywa się akcja. – Na ziemię, ty dur... – zaczęła Clarissa, ale reszta jej słów utonęła w grzmocie wystrzałów.

Rozdział szesnasty Singh

Wychodząc z kompleksu biurowego, Singh popełnił błąd i spojrzał w górę. Cienka kreska pełnozakresowego światła biegnąca przez środek cylindra mieszkalnego Medyny nieco go oślepiła. Wycięła jarzącą się kreskę przez jego pole widzenia i wypełniła oczy łzami. Tak jakby spojrzał w słońce, gdyby zamiast kuli odległej o kilka minut świetlnych była linią wyrysowaną blisko na niebie. – Poczekajcie chwilę – powiedział do eskorty, próbując odzyskać wzrok. – Potwierdzam – odpowiedział marine, a potem dodał: – Jesteśmy w drodze, obiekt dwie minuty od wózka. Rozstawić zespoły do osłony na trasie. Singh dopiero po chwili zrozumiał, że większość tego była wymianą informacji z resztą jego ochrony. Darzył pełnym szacunkiem podlegających mu marines i cenił sobie zapewnianą przez nich ochronę, ale uważał, że przesadzają ze stosowaniem swojego żargonu. Chwilę później pozbył się większości łez z oczu, a żółtozielony powidok zaczął blednąć. – Dobrze, jestem gotowy. – Potwierdzam – odpowiedział marine i wskazał w stronę parkingu znajdującego się mniej więcej pięćdziesiąt metrów dalej, gdzie czekał rząd wózków elektrycznych. Porucznik Kasik szedł ku niemu śpiesznie od strony wózków,

wymachując monitorem rozłożonym do pełnych rozmiarów. Dotarł do nich po paru sekundach, dysząc z wysiłku. – Mam wstępne raporty obrony – powiedział, podając monitor Singhowi. – Doskonale. – Singh przewinął arkusz kalkulacyjny pełen niezrozumiałych liczb. – Mam nadzieję, że jest tu jakieś podsumowanie? – Tak jest, sir, a grupa techniczna czeka na pana w centrum dowodzenia stacji, by udzielić odpowiedzi na wszelkie pytania. Ale wstępne wyniki są bardzo podniecające. – Streść. – To, co widzimy – zaczął Kasik – to system pierścieni przekształcający całą energię z projektora pola Nawałnicy w promienie gamma emitowane przez pierścienie. – Wiedzieliśmy to już – odpowiedział Singh, marszcząc brwi. – Ale... uwolniona energia była o kilka rzędów wielkości większa niż ta pochłonięta przez znajdującą się w środku kulę. System pierścieni ją wzmocnił, i to wykładniczo. Jeśli współczynnik okaże się stały, możemy bardzo szybko utworzyć modele predykcyjne mocy wyjściowej w zależności od wejścia. Dokładnie na coś takiego miał nadzieję. Pierścienie obcych można było zmienić w system obrony, całkowicie pomijając odbudowę baterii obronnej. Nawałnica będzie mogła polecieć do systemu Sol całe miesiące wcześniej, niż zakładał pierwotny plan. Żaden atak nie miał szans, nawet gdyby został przeprowadzony przez wszystkie wrota naraz. Jeden pancernik klasy Magnetar będzie mógł pilnować tysiąca trzystu wrót równocześnie i nigdy nie chybić. Walka o przejęcie kontroli nad wszystkimi światami w galaktyce kontrolowanymi przez ludzi została w tym momencie wygrana. Później zostanie już tylko zarządzanie nowym imperium. Singh spróbował sobie wyobrazić zadowolenie wysokiego konsula i możliwe nagrody, ale wyobraźnia go zawiodła. Jedno wciąż nie dawało mu spokoju. – Kasik, dlaczego w takim razie dowiedzieliśmy się o tym od miejscowego? Gdyby to pozostało niezauważone...

– Jestem pewien, że w końcu byśmy to zauważyli, sir. Po prostu nie sprawdzaliśmy rejestrów. Mamy dodatkowe dane w centrum dowodzenia – odpowiedział Kasik. – I poprosiłem techników o przeprowadzenie dalszych analiz. Singh uświadomił sobie, że jego marzenia o nagrodach ze strony wysokiego konsula przeciągnęły się w niezręczną pauzę. Zanim zdążył odpowiedzieć, coś poruszyło się na skraju jego pola widzenia. Ktoś szedł w jego stronę zdecydowanym krokiem posłańca przekazującego przesyłkę. Tylko że tą osobą był Langstiver, człowiek, który przekazał mu wiadomość o tym wspaniałym odkryciu. Jego śladem podążała mała grupa Pasiarzy. Uznał, że Langstiver idzie domagać się nagrody za przekazaną przez siebie informację. – Nie chcę... – zaczął Singh, ale jedna z ochroniarek marines położyła mu dłoń na piersi i pchnęła do tyłu. Kasik ostro kiwnął głową, a potem splunął mu na twarz śliną koloru jagód. Marine gwałtownie pociągnęła Singha na ziemię, a potem nad nim uklękła, osłaniając swoim ciałem. Jej kolana boleśnie wbijały mu się w kręgosłup. Usłyszał, jak kobieta wykrzykuje rozkazy do reszty swojego oddziału głosem stłumionym przez hełm. A potem nie słyszał już nic poza ogłuszającym rykiem wielu karabinów szybkostrzelnych. Jego ochrona siedziała na nim, blokując mu widok, ale między jej udem a łydką powstało małe trójkątne okienko z widokiem na rzeź. Langstiver z grupą innych ludzi poruszali się do tyłu w ostatnim tańcu, rozstrzeliwani na kawałki strumieniami plastikowych pocisków wystrzeliwanych z dużą prędkością przez czterech lakońskich marines. Miał wrażenie, jakby ostrzał trwał w nieskończoność, jakby pociski uniemożliwiały zabójcom upadek, choć tak naprawdę nie mogło to trwać dłużej niż kilka sekund. Doznał krótkotrwałej utraty świadomości, jakby na chwilę usnął, choć było to niemożliwe, a potem marine dźwignęła go na nogi i zaczęła popychać z powrotem w stronę biura. Pozostali członkowie jej oddziału powoli cofali się w jego kierunku, trzymając broń w gotowości.

Kasik wciąż stał koło wózków, nie ruszywszy się przez cały czas strzelaniny. Wyglądał, jakby umazał sobie usta nadzieniem ciasta malinowego i drgał jak epileptyk doznający ataku padaczkowego. Singh zrozumiał coś, co do tej pory mu umykało. – Kasik został postrzelony – powiedział. Nadzienie ciasta malinowego na jego twarzy było raną wylotową pocisku. Plamy czerwieni na twarzy i mundurze Singha nie były plwociną, tylko krwią jego adiutanta. – Służby medyczne zostały już powiadomione – oznajmiła jego marine, najwyraźniej myśląc, że mówi do niej. – Ale nie – powiedział Singh. Nie rozumiała. – Został zastrzelony. Przepchnęła go przez drzwi budynku administracyjnego i zatrzasnęła je za sobą. Tuż przed ich zamknięciem skończyła się wstrząsająca cisza po strzelaninie i na zewnątrz dało się słyszeć pierwsze wrzaski setek ludzi. Kasik zmarł na stole operacyjnym trzy godziny po ataku. Według raportu, został trafiony w tył głowy, a pocisk przebił płat potyliczny mózgu i rdzeń przedłużony. Potem przeszedł przez tył gardła i prawie urwał język, a następnie roztrzaskał pięć zębów i wyleciał przez usta. Singh sześć razy przeczytał część raportu ze zdarzenia z opisem przygotowanym przez chirurga i za każdym razem miał wrażenie, jakby robił to po raz pierwszy. W trakcie wymiany ognia nie ucierpiał nikt z chroniącego go oddziału marines, choć kilku cywili odniosło pomniejsze obrażenia od kawałków pocisków, a jeden dziewięcioletni chłopiec złamał rękę podczas ucieczki po schodach. Zginęło wszystkich siedmiu radykalnych Pasiarzy, którzy podjęli próbę zabójstwa. Ludzie z wywiadu grzebali w ich przeszłości i powiązaniach, by sprawdzić, czy bunt miał jakieś szersze korzenie. Bunt. To słowo nie wydawało się Singhowi właściwe. Langstiver i jego towarzysze mogli w najlepszym razie liczyć na jego śmierć. W żaden sposób nie pomogłoby to przejąć kontroli

nad stacją z powrotem przez Pasiarzy, który wcześniej nią kierowali. Trejo po prostu przydzieliłby innego oficera na jego miejsce do czasu przysłania z Lakonii nowego gubernatora. To było tak krótkowzroczne. Takie marnotrawne. Siedem osób postanowiło zmarnować swoje życie, by wykonać ten gest. Ci ludzie opierają się scentralizowanym rządom, powiedziała mu pułkownik Tanaka. Wtedy tego nie zrozumiał, teraz tak. Nie byli racjonalni, nie byli zdyscyplinowani. Swoje życie cenili mniej od perspektywy jego śmierci. To, co uderzyło go najbardziej – co uraziło go w równym stopniu, jak wciąż niepojęta idea tego, że był świadkiem zabicia Kasika – to okazany w ten sposób potworny brak wdzięczności. Nieposkromiona pycha wiary, że warto było zabijać niewinnych ludzi, by opierać się wytyczonej przez Duartego drodze do przyszłej ludzkości. I to po tym, jak Trejo był dla nich tak hojny. Stuknął w leżący na jego biurku monitor, na co błyskawicznie zareagował oficer ochrony. – Tak, sir. – Proszę natychmiast przysłać do mojego biura pułkownik Tanakę. – Sir, tak jest, sir. Singh rozłączył się, niemal jeszcze zanim oficer skończył mówić. Rozejrzał się po swoim biurze nie tyle, by zobaczyć coś nowego, ile by ocenić stan swojego umysłu. Nie czuł już drżenia rąk. Potrafił przenieść spojrzenie z drzwi na swoje biurko i małe krzaczki w doniczkach pod ścianą tak, że wzrok nie uskakiwał mu na boki w niekontrolowany sposób. Doznał szoku. Niewielkiego. I tylko przez krótki czas. Co było normalne, naturalne, spodziewane. Reakcje fizjologiczne stanowiły tylko konsekwencję bycia zwierzęciem w stresującej sytuacji. Nie miał się czego wstydzić. A jednak, gdy do gabinetu weszła Tanaka z tym swoim bezczelnym uśmieszkiem na ustach, musiał pohamować swój gniew. Bawi cię to? Nie powiedział tego. – Sir – odezwała się, stając na baczność. – Chciał mnie pan widzieć?

– Prawie zostałem dzisiaj zamordowany – oświadczył Singh. – Pani milczenie w tej sprawie jest niepokojące. Tanaka zmieniła wyraz twarzy. Czyżby rozgoryczenie? W jej przypadku trudno było stwierdzić. W każdym razie w jej głosie nie usłyszał drżenia, którego oczekuje się po kimś, kogo właśnie besztano. – Przepraszam. Gdy uzyskałam pewność, że zapewniono panu bezpieczeństwo, skupiłam się na reagowaniu i śledztwie. Powinnam była wcześniej zgłosić się z raportem. – No tak, cóż – rzucił Singh. – Czy jest pani gotowa przedstawić raport? Tanaka w widoczny sposób zebrała myśli, a potem kiwnęła głową w stronę krzesła przed jego biurkiem, bezgłośnie pytając o pozwolenie na zajęcia go. Machnął ręką. Usiadła pochylona do przodu, opierając łokcie na kolanach. – Podstawowe fakty wydają się dość jednoznaczne. Próba została podjęta i zorganizowana przez Langstivera. Przed naszym przylotem był szefem ochrony, a towarzyszący mu ludzie zostali wybrani z szeregów jego podwładnych. – Dlaczego ich nie monitorowaliśmy? – zapytał Singh. – Monitorujemy, ale wygląda na to, że Langstiver nie korzystał z sieci stacji. Moi ludzie wciąż nad tym pracują, ale prawdopodobnie całą koordynację i planowanie przeprowadził z użyciem szyfrowanej sieci na bazie przewodów zasilania. Fizycznie odrębnej od głównego systemu tak, jak Burza nie łączy się z Medyną. Przerwa powietrzna. I na ile możemy stwierdzić, ta sieć została zmontowana przez organizacje przestępcze Medyny. Langstiver miał powiązania również z nimi. Singh odchylił się centymetr na oparcie fotela. – Organizacje przestępcze? Chce pani powiedzieć, że był skorumpowany? – To nie jest takie wyjątkowe po tej stronie wrót – stwierdziła Tanaka. – A przy okazji sprawia, że śledztwo jest dużo bardziej złożone, niż bym chciała. Należy do tego dodać, że prawdopodobnie wykasował kilka baz danych, do których wciąż miał dostęp, i wprowadził fałszywe wpisy do tego, co już mamy.

Sam zaś Langstiver i jego kumple nie zostaną już teraz przesłuchani przez nikogo poza Bogiem. – Ale znalazła pani sieć, z której korzystali. – Jedną z nich – zauważyła Tanaka. – Mogą być też inne. Część problemu bierze się stąd, że Medyna nie była kierowana jak placówka wojskowa. Były tu – i zapewne nadal są – konkurujące ze sobą poziomy kultury i infrastruktury. Kontrolowanie oficjalnych kanałów jest banalne, ale nawet oficjalne władze korzystały z dodatkowych, nieudokumentowanych sieci. Miejscowi wcale nie muszą w tej chwili tworzyć sposobów na obejście naszego monitoringu, te wszystkie sposoby istniały tu, jeszcze zanim się pojawiliśmy. Uniosła dłonie w lekkim wzruszeniu ramion. Singha dopadło żywe wspomnienie Kasika, a wraz z nim potężny, wszechogarniający lęk. W jego wyobraźni Nat i potwór oglądały jego zdjęcie z krwią spływającą po policzku. Jego furii wcale nie wzbudziła wizja własnej śmierci, a niefrasobliwość, jaką Tanaka okazywała im. – Będziemy więc musieli zająć się tym wprost – oświadczył. – Zaczniemy od obowiązkowej godziny policyjnej i lotnych punktów kontrolnych. Proszę też zamknąć personel ochrony stacji w areszcie domowym do czasu przesłuchania i oceny pod kątem dalszej służby. Chcę też dostać listę wszystkich osób, które mogą stanowić zagrożenie i które należy poddać prewencyjnemu monitorowaniu. I... hm. Tak, proszę to koordynować przez Zwiastuna burzy. Jeśli nie możemy mieć pewności, że miejscowe systemy są czyste, powinniśmy używać własnych. Najważniejsze w tej chwili jest niedopuszczenie do infiltracji systemów Zwiastuna burzy. – Zorganizowałam już bezpieczne stanowisko szyfrantów – poinformowała Tanaka, kiwając głową, choć wcale nie sprawiała wrażenia, jakby się zgadzała. Jej westchnięcie podrapało go po skórze. – Ale sugerowałabym zachowanie ostrożności, jeśli chodzi o środki kontroli, zwłaszcza na tak wczesnym etapie. To mogłoby być źle odebrane. – Źle odebrane – powtórzył Singh, rozciągając każdą sylabę

w pytanie i wyzwanie. – Kultura i tożsamość Pasiarzy została zbudowana na opieraniu się władzy. Tak właśnie wygląda to w praktyce. Wiedzieliśmy, że taka sytuacja jest możliwa i... – Wiedzieliśmy? – zapytał Singh ostro. – Wiedzieliśmy coś takiego? Spojrzenie Tanaki zrobiło się puste i mocno zacisnęła wargi. – Tak, sir. Wiedzieliśmy. To dlatego cały czas miał pan eskortę grupy szturmowej. I z całym szacunkiem, sir, to dlatego pan żyje. – Szkoda, że nie miał jej też Kasik. – Tak, sir – odpowiedziała Tanaka. Z jej głosu zniknął rozleniwiony ton. Teraz brzmiało w nim napięcie zdradzające, że w końcu traktuje go poważnie. – Bardzo żałuję, że go straciliśmy, ale to nie zmienia mojej oceny sytuacji. Wprowadzenie na stacji Medyna i w innych układach lakońskiego sposobu życia i dyscypliny nie jest kwestią wymuszania na nich naszych zwyczajów i zasad. – Dziwię się, że mówi pani coś takiego. – Nasza dyscyplina należy do nas, sir. Te same działania mogą mieć różne znaczenia w różnym kontekście. To, co byłoby rutynowe w domu, tutaj zostałoby odebrane jako drakońskie. Wszystko, co będzie surowsze od rutyny, zostanie odebrane jako zdecydowanie przesadna reakcja. Wierzę, że wysoki konsul zgodziłby się, że pobłażliwa reakcja byłaby lepszą demonstracją autorytetu. Singh wstał. Nie zamierzał tego robić, ale nagle ogarnęła go przemożna potrzeba ruchu, zajmowania przestrzeni w swoim biurze. Tanaka została na miejscu. Wyraz jej twarzy kojarzył mu się z kimś śledzącym cel na strzelnicy – skupiony, ale bez emocji. Podszedł do barku i sam nalał sobie drinka, skoro nie miał adiutanta, który mógłby to dla niego zrobić. – To ciekawa perspektywa i mogę ją uszanować – powiedział w końcu. – Ale jej nie podzielam. Ma pani moje rozkazy. Alkohol był ostry i dziwnie gryzący. Żołądek nieco mu się zbuntował. Przełknął mimo to, próbując cieszyć się wykwitem

ciepła w gardle. Kasik był w tym lepszy od niego. – Gubernatorze. – Tanaka powiedziała to, nie wstając z miejsca. Był to pierwszy raz, gdy użyła jego tytułu. – Bardzo proszę o ponowne rozważenie tych rozkazów. Proszę się przynajmniej przespać przed ich wprowadzeniem. Odwrócił się do niej. Wyobraził sobie siebie widzianego jej oczami. Młody mężczyzna, który pierwszy raz jako dorosły opuścił Lakonię. Pierwszy raz stał się celem wrogich działań. Po raz pierwszy zobaczył nieplanowaną śmierć w wyniku przemocy. Z pewnością wydawał się jej roztrzęsiony i słaby. Bo choć nienawidził tego faktu, faktycznie czuł się roztrzęsiony i słaby. I nagi pod jej nieprzejednanym i oceniającym spojrzeniem. Uważała, że zachowuje się irracjonalnie, pozwalając, by strach dyktował jego działaniami. Ale jeśli teraz zmieni kurs, dowiedzie, że miała rację. – Z całym należnym szacunkiem – powiedziała znowu Tanaka – jako szefowa pańskiej ochrony i kobieta o wieloletnim doświadczeniu, nie popieram tych rozkazów. Singh powoli wciągnął powietrze przez odsłonięte zęby. Zrobiło mu się od tego zimno w dziąsła. Teraz już nie miało znaczenia, czy miał rację, czy się mylił. Nie mógł się cofnąć. – Pani zastępcą jest major Overstreet? – Tak jest, sir. – Proszę go tu przysłać po wyjściu z gabinetu. Zwalniam panią ze stanowiska. Zobaczył błysk w jej oczach i uniesienie podbródka. Pogardę, której się spodziewał. Ustąpienie jej tylko nasiliłoby w niej to uczucie. Tanaka nigdy go nie szanowała. Uważała się za lepszą od niego osobę do ustalania zasad i rządzenia. Nie miało znaczenia, czy ma rację, czy nie. Bez słowa wstała, spięła się i wyszła z gabinetu. W zasadzie spodziewał się, że wychodząc, trzaśnie drzwiami, ale zamknęła je delikatnie. Jednym haustem dopił niesmacznego drinka i wrócił do biurka. Alkohol zrobił to, co powinien, odrobinę rozluźniając jego zbyt napięty umysł. Pozwalając mu się odrobinę odprężyć.

Drugiego nie wypije. Przycisnął rozłożone na płasko dłonie do blatu biurka, czując, jak szybko zanika jego chłód. Głęboko wciągnął powietrze i powoli je wypuścił. Potem jeszcze raz. Kiedy odzyskał względny spokój, otworzył osobisty dziennik i zarejestrował w nim swoją decyzję wraz z uzasadnieniem. Widoczna słabość mojej szefowej ochrony podważa zaufanie do struktury dowodzenia. Doświadczenie Tanaki jest bardzo cenne, ale umieszczenie jej na Medynie okazało się niewłaściwe. Bez uprzedzeń zalecam przydzielenie jej do bardziej odpowiedniej służby. Miał nadzieję, że przełożeni zaaprobują jego działania. Jeśli nie, wkrótce się o tym dowie. Dokonało się. Powinien wrócić do pracy. Czuł się już lepiej, pewniej. Prawie tak, jakby odzyskał kontrolę. To był zły dzień, może najgorszy, jaki mu się przytrafił, ale żył, a jego władza pozostała nienaruszona. To tylko zły dzień. Otworzył nową wiadomość i oznaczył ją do natychmiastowego dostarczenia. Przez chwilę poczuł impuls, by najpierw wysłać wiadomość do domu, do Nat. Być z nią, nawet jeśli tylko odrobinę. Jego ograniczona, jednostronna obecność byłaby lepsza niż nic, ale to będzie musiało poczekać na ukończenie obowiązków. Obowiązek zawsze był ważniejszy. Skierował wiadomość do Nawałnicy, nie do domu. – Admirale Trejo – odezwał się do kamery systemu. – Załączam wstępne dane dostarczone przez byłego szefa ochrony stacji Medyna Langstivera i potwierdzone przez mój personel... Jego personel, czyli trupa. Jego pierwszą ofiarę dla imperium. – Ach. Tak. Potwierdzone przez mój personel, a dotyczące nieoczekiwanych skutków ubocznych naszych działań podczas zabezpieczania Medyny. Jeśli dowództwo zgodzi się z moją oceną, że to niespodziewane odkrycie zapewnia istotny sposób obrony i będzie skłonne umieścić trwale w przestrzeni wrót okręt uzbrojony w projektor USPM, to sądzę, że możliwe będzie wyraźne przyśpieszenie harmonogramu dalszej okupacji. Jeśli Nawałnica przyjmie bardziej agresywny plan działań, siły lokalne w systemie Sol będą miały znacząco mniej czasu na

przygotowanie obrony. W ciągu kilku tygodni możemy zdobyć całkowitą kontrolę nad Ziemią i Marsem.

Rozdział siedemnasty Holden

– Nie ruszaj się – polecił Lakończyk. – Patrz na czerwoną kropkę. Holden zamrugał i zrobił, co mu kazano. Torba z zapasem żywności uderzyła go w nogę, jakby próbowała zwrócić jego uwagę, ale nie poruszył się. Kropka na ręcznym terminalu zdawała się na niego patrzeć i coś błysnęło, wypełniając mu jedno oko żółtą barwą. Ręczny terminal strażnika zadzwonił i żołnierz przesunął się do Naomi. Drugą rękę opierał na rękojeści pistoletu. – Nie ruszaj się. Patrz na czerwoną kropkę. Pan może już iść, proszę pana. – Jesteśmy razem. – Może pan przejść tutaj – powiedział strażnik, wskazując ruchem głowy w głąb korytarza. Ton głosu jasno sugerował, że to nie prośba. Holden przeszedł kilka kroków i zatrzymał się wciąż na tyle blisko, by móc wrócić, gdyby coś się stało. Nie, żeby wiedział, co robić. Ręczny terminal znów zadzwonił. Strażnik polecił Naomi iść dalej, czekając, aż dotrze do Holdena i oboje ruszą w głąb lekko zakrzywionego korytarza pokładu załogowego. Potem odwrócił się z powrotem do kolejki i następnej kontroli tożsamości. Starszy mężczyzna z krótko przyciętą brodą uśmiechał się do strażnika jak pies mający nadzieję, że nie zostanie kopnięty. – Nie ruszaj się – polecił strażnik. – Patrz na czerwoną kropkę.

A potem Holden i Naomi skręcili za róg i zostawili za sobą punkt kontrolny. Poczuł, że jego żołądek trochę się rozluźnia, napięcie opada odrobinę przez sam fakt, że nie znajdują się już na linii ognia. – Cholernie nieprzyjemne – skomentował. Ogłoszenie nowych zasad zmieniło Medynę jak wpuszczenie barwnika do wody. Ruchoma godzina policyjna oznaczała, że w publicznych przestrzeniach nie mógł się znajdować nikt poza zmianą, a do tego obowiązywał trzygodzinny okres podczas każdego cyklu, gdy nikomu nie wolno było przebywać poza kwaterami. Zakaz zgromadzeń – nie więcej niż trzy osoby w grupie. Zostanie aresztowany każdy, przy kim znajdą broń. Areszt dla wszystkich korzystających w nieautoryzowany sposób z systemu łączności. Dla każdego, kogo służby bezpieczeństwa uznają za zagrożenie. Z każdym nowym rozporządzeniem zmieniał się klimat stacji i gasła krucha nadzieja, że może wszystko się jakoś ułoży, że może wszystko będzie w porządku. Zdawał sobie sprawę, że architektura stacji nie uległa zmianie. Ściany stały pod takimi samymi kątami, korytarze zakrzywiały się wokół cylindra tak jak zawsze. Powietrze pachniało jak wszędzie. Tylko twarze spotykanych ludzi sprawiały, że wszystko wydawało się mniejsze, ciaśniejsze, bardziej podobne do więzienia. Twarze i punkty kontrolne. Dotarli do wynajmowanego mieszkania i Naomi wstukała ręczny kod otwarcia, ponieważ ich terminale wciąż były zablokowane. Drzwi się rozsunęły. Kiedy zamknęły się za nimi, Naomi zachwiała się i oparła o nie, jakby była na skraju załamania. Holden usiadł przy małym stole na trwałe przymocowanym do ściany i w milczeniu rozpakował torbę. Pad thai i czerwone curry, oba z tofu i przyprawione tak ostro, że jego oczy zaczęły łzawić od samego zapachu. Każdego innego dnia potraktowałby to jak luksus. Naomi poszła do łazienki, umyła twarz w małej umywalce i wróciła z kropelkami wody wciąż trzymającymi się włosów i rzęs. Opadła na miejsce naprzeciw niego i wzięła do ręki

widelec. – Jakieś przemyślenia? – zapytała. – Na temat? Wykonała niewielki krąg widelcem, obejmujący pokój, stację i cały wszechświat. Potem nabiła na niego kostkę tofu i wsadziła sobie do ust. – Jeszcze nie – przyznał. – Ale muszę powiedzieć, że wolałbym, żeby tamte dupki nie próbowały zabijać tego całego Singha. – Albo żeby lepiej im poszło – odparła Naomi, a Holden poczuł w brzuchu niepokój. Czy ochrona stacji monitorowała ich kabinę? Czy tego rodzaju luźny żart mógł ich zaprowadzić do aresztu? Naomi wyczytała to w jego twarzy. – Przepraszam – rzuciła, częściowo dla niego, częściowo dla mikrofonu, który mógł tam być lub nie. – Kiepski żart. – Mam wrażenie, że to raczej zdejmuje ze stołu propozycję pracy w charakterze konsultantki na Lunie. – Na to wygląda. Oraz Tytana. – Wielka szkoda. Naprawdę chciałbym polecieć na Tytana. – Gdybyśmy tylko dotarli tu tydzień wcześniej – rzuciła Naomi. – Wtedy wszystko wyglądałoby inaczej. – Owszem – zgodził się Holden. Pad thai było ostre i aromatyczne, smakowało prawie tak, jakby do zrobienia go użyli prawdziwych limetek i orzeszków ziemnych. Prawie, ale nie do końca. Odłożył swój widelec. – Nie wiem, co robić. – Jeść – odparła Naomi. – A kiedy skończysz, chodź ze mną pod prysznic. – Poważnie? – zapytał. Uniosła brew i uśmiechnęła się do niego. Potem jedli w milczeniu. Pomyślał o włączeniu jakiejś nastrojowej muzyki i nawet sięgnął do ręcznego terminala, ale wtedy przypomniał sobie, że został wyłączony. Kiedy zjedli, Naomi odłożyła talerze i widelce do recyklera, złapała za nadgarstek i zaprowadziła go do łazienki. Powoli zdejmowała ubranie i poczuł, że pomimo stresu i strachu reaguje na jej ciało.

A może nie pomimo, a z powodu. Pożądanie i lęk mieszały się w coś będącego więcej niż jednym rodzajem desperacji. Kiedy się rozbierał, ustawiła wodę na odpowiednią temperaturę, a potem weszli do niej razem, obejmując się ramionami, gdy ciepła kaskada wypełniała krzywizny w miejscach, gdzie ich ciała tworzyły kubki i zbiorniki. Oparła czoło o jego głowę, przystawiając usta do uszu. – Teraz możemy rozmawiać – powiedziała cicho. – Mamy jakieś piętnaście minut, zanim zadziała racjonowanie wody. – Och – odpowiedział. – A ja myślałem, że to mój męski urok. Złapała go łagodnie za dość wrażliwe miejsce. – To też – powiedziała i rozbawienie w jej głosie było lepsze niż cokolwiek, co zdarzyło się od wielu dni. – Musimy opracować prawdziwy plan. Nie wiem, co się stanie z naszymi pieniędzmi. Ten pokój mamy opłacony tylko do końca tygodnia i nie jestem pewna, czy dadzą nam go potem zatrzymać, czy wyrzucą nas wcześniej. Zresztą, niczego nie jestem pewna. Nie w tej chwili. – Musimy wrócić na Rosa – stwierdził. – Może – odpowiedziała. – Chyba że to ściągnie więcej uwagi na dzieciaki. James Holden ponownie latający Rosynantem może nie być dla nich dobrym rozwiązaniem. Chyba że to walka, w której chcesz uczestniczyć. – Myślisz, że będzie jakaś walka? Przesunęła się do niego, a ich zwilżona płynącą wodą skóra nie ułatwiała skupienia. – Co powiedziałaby Avasarala? – zapytała Naomi. Holden przesunął dłońmi po jej plecach i łagodnie przycisnął mocniej do siebie. Delikatnie pocałował. – Że gubernator Singh spieprzył – odpowiedział cicho. – Że tak twarde dociskanie przeciwnika zdradza, że się go boisz. – Właśnie – potwierdziła Naomi. – Ci ludzie, którzy próbowali go sprzątnąć? Byli dupkami i amatorami. Teraz powstanie prawdziwe podziemie i będzie się składało z profesjonalistów. Jeśli będziemy bardzo, bardzo uważać, może uda nam się w to nie zaangażować. Jeśli zaczniemy próbować kontaktować się

z załogą, ochrona może uznać, że próbujemy z powrotem zebrać ekipę. – Więc ich do tego nie mieszajmy. Mamy zaangażować się w pełni w nasze nowe życie uchodźców wojennych? – Albo wypiąć się na to wszystko, zebrać ekipę z powrotem i zginąć jako dysydenci. – Naprawdę chciałbym, żeby Tytan wciąż znajdował się na liście opcji. – To czekanie na wczoraj, skarbie. Oparł głowę na jej ramieniu. Zabrzmiał sygnał ostrzegawczy racjonowania wody. Choć dopiero pierwszy. Wciąż mieli czas. – Dlaczego mam wrażenie, że przejmuję się tym dużo bardziej niż ty? – zapytał i poczuł jej uśmiech przy swoim policzku. – Jesteś w tym nowy – odpowiedziała. – Ja jestem Pasiarką. Ochrona depcząca ci twardo po odciskach tylko dlatego, że mogą? Punkty kontrolne i śledzenie tożsamości? Świadomość, że możesz wylądować w recyklerze z dowolnej przyczyny albo w ogóle bez powodu? Dorastałam w ten sposób. Amos też, na swój sposób. Nigdy nie chciałam do tego wracać, ale dobrze wiem, jak to się toczy. Wspomnienia z dzieciństwa, sa sa que? – Cóż, cholera. Przesunęła dłonią wzdłuż jego kręgosłupa i pchnęła go do tyłu. Ściana za plecami była zimna. Pocałowała go mocno i ostro i stwierdził, że poddaje się temu w sposób, w jaki nie robił tego od lat. Kiedy rozdzielili się, by nabrać powietrza, spojrzenie Naomi było twarde. Prawie gniewne. – Jeśli to zrobimy – powiedziała – będzie paskudnie. Mają przewagę w sprzęcie i planowaniu, a ja nie bardzo wiem, jak możemy wygrać. – Ja też nie – przyznał. – Ale też nie bardzo wiem, jak możemy trzymać się od tego z daleka. – Zbieramy ekipę z powrotem? – Tak. A byliśmy tak blisko zamknięcia tego etapu. – Byliśmy – potwierdziła. Ostrzeżenie racjonowania wody zabrzmiało ponownie, tym razem trochę głośniej. Holden poczuł jakąś silną emocję

budzącą się w piersi, ale nie wiedział, czym jest. Żalem, złością czy też czymś innym. Wyłączył wodę. Ucichł tłumiący słowa szum. Łagodny chłód parowania wywołał gęsią skórkę na jego rękach i nogach. Oczy Naomi były łagodne, ciemne i niewzruszone. – Chodź do łóżka – powiedziała. *** W ciemności panel kontrolny przy drzwiach jarzył się bursztynowo. Zieleń oznaczałaby otwarte drzwi, czerwień blokadę. Kolor bursztynowy oznaczał obejście. Znaczył, że nie kontrolowali zamka, że w fundamentalny sposób nie były to już ich drzwi. Należały do ochrony stacji. Naomi wciąż spała, oddychając głęboko i regularnie, więc Holden siedział w ciemności, nie ruszając się, by jej nie obudzić, i przyglądał się bursztynowemu światłu. Była pora godziny policyjnej między zmianami. W tej chwili wszystkie korytarze Medyny były puste. Tak samo jak zakrzywione pola i parki w cylindrze. Windy zablokowano. Tylko lakońskie oddziały ochrony mogły przemieszczać się swobodnie, gdy wszyscy inni tkwili w jednym miejscu. Włącznie z nim. Jeśli mierzyć w roboczogodzinach, był to potężny podatek. Gdyby chodziło tylko o Rosa, godzina policyjna byłaby równoznaczna z utratą kogoś na osiemnaście godzin każdego dnia. Cała Medyna mnożyła tę wartość o współczynnik z przynajmniej trzema zerami na końcu. Ktoś w lakońskiej strukturze dowodzenia uważał, że warto tyle poświęcić. Sam ten fakt mówił bardzo wiele. Naomi zamruczała coś, przesunęła poduszkę i zapadła z powrotem w głębszy sen, nie do końca wynurzając się z nieświadomości. Choć niedługo się obudzi. Sypiali na jednej pryczy dość długo, by rozpoznawał sygnały dawane przez jej organizm, nawet nie mając do końca pewności, na co właściwie reagował. Poczuł, gdy znowu zaczęła się budzić. Miał nadzieję,

że prześpi do czasu, aż drzwi znowu będą należeć do nich. Może nie poczuje się uwięziona w taki sam sposób jak on. Przez lata Ros odpracował sporą liczbę misji przewożenia więźniów. Houston był ostatnim, ale od czasu, gdy Tachi stał się Rosynantem, przewozili wielu takich jak on. Teraz, gdy się nad tym zastanowił, przypomniał sobie, że pierwsza była Clarissa Mao. Wszyscy ich więźniowie spędzali całe miesiące w kabinie mniejszej od tej, wpatrując się w drzwi, których nie mogli kontrolować. W odległy, intelektualny sposób zawsze wiedział, że zapewne było to dla nich mało komfortowe, ale nie mogło zbytnio różnić się od siedzenia w areszcie okrętowym, a w tych bywał. A jednak nie było tak samo. W areszcie obowiązywały pewne zasady, można było oczekiwać pewnych rzeczy. W areszcie siedziało się do czasu, aż przyszedł na rozmowę prawnik lub przedstawiciel Związku. Były przesłuchania. Jeśli poszły źle, z aresztu trafiało się do więzienia. Jedno następowało po drugim i wszyscy nazywali to sprawiedliwością, nawet gdy w najlepszym razie znali tylko jej przybliżenie. Teraz jednak był w kabinie. Przestrzeni do życia. Zmienianie jej w celę więzienną odczuwał jak naruszenie jego wolności w sposób zupełnie inny niż w przypadku aresztu. Areszt miał wnętrze i zewnętrze. Siedziało się w nim, a potem przechodziło przez drzwi lub blokadę bezpieczeństwa i wychodziło się z niego. Teraz cała Medyna był więzieniem i pozostanie nim jeszcze przez dwanaście minut. Wzbudzało to w nim uczucie klaustrofobii i opresji w sposób, który wciąż próbował zrozumieć. Miał wrażenie, że stacja zrobiła się tak ciasna jak trumna. Naomi znowu się poruszyła, nasuwając sobie poduszkę na głowę. Westchnęła. Nie otworzyła oczu, ale znowu była tu z nim. Obudzona, choć jeszcze niegotowa, by się do tego przyznać. – Cześć – rzucił na tyle cicho, by mogła udawać, że nie usłyszała. – Cześć – odpowiedziała. Minęła kolejna minuta i Naomi przełożyła poduszkę z powrotem pod głowę, ziewnęła i przeciągnęła się jak kot. Jej

dłoń wylądowała na jego dłoni i splótł z nią palce. – Cały czas rozmyślasz? – zapytała. – Trochę tak. – Pomogło? – Nie. – Właśnie. To może lepiej coś zróbmy? Kiwnął głową w stronę bursztynowego światła zamka. – Jeszcze nie. Zerknęła w tamtą stronę. Światło obejścia zamigotało w jej oczach jak płomień świecy. – Hm. No dobrze. Umyjemy zęby, wysikamy się i wtedy coś zrobimy? – Powinno się udać – zgodził się i wstał z łóżka. Zamek kliknął i zmienił kolor na czerwony w czasie, gdy mył zęby – zamknięty, ale pod jego kontrolą. Ulga i uraza przyszły w jednym pakiecie. Korytarze pokładu mieszkalnego nie były zatłoczone bardziej niż zwykle. Punkt kontrolny, przez który przechodzili wcześniej, zniknął, przeniesiony na jakieś inne skrzyżowanie korytarzy. Przypuszczał, że miało to zapewnić nieprzewidywalność i dużą widoczność kontroli. Zresztą, skoro Lakończycy mieli do dyspozycji systemy monitoringu, strażnicy i punkty kontrolne i tak były tylko przedstawieniem. Pokazem siły mającym przestraszyć miejscowych i zmusić ich do posłuszeństwa. Transport został zablokowany – żadnych wind ani wózków. Jedynym sposobem na dotarcie gdziekolwiek było chodzenie. Sztuczne światło słońca w cylindrze było tak samo ciepłe jak zawsze. Pola i parki, ulice i budynki, wszystko zakrzywione i zawinięte tak samo jak zawsze. Holden prawie mógłby zapomnieć, że znajdowali się w okupowanej stacji, do chwili, gdy kogoś spotykał. Mężczyzna, u którego zatrzymali się po miski z makaronem i sosem, dał im dodatkowe paczuszki orzeszków ziemnych i po kawałku cynamonowych kamyczków na koszt firmy. Starsza kobieta, którą mijali, idąc na rufę w stronę maszynowni i doków, uśmiechnęła się do nich a potem stanęła i zaczęła

głaskać Naomi po ramieniu, aż w jej oczach pojawiły się łzy. Grupa idących w przeciwną stronę młodych mężczyzn ustąpiła im z drogi na długo, zanim było to konieczne, i z szacunkiem pokiwali głowami. Holden uznał, że wcale nie chodziło o to, że ludzie go rozpoznawali i okazywali szacunek jako celebrycie. Wszyscy mieszkańcy Medyny traktowali się wzajemnie tak, jakby byli z cienkiego szkła. Jakby mogli się rozpaść od najlżejszego stuknięcia. Rozpoznał to z pobytu na Lunie po tym, jak na Ziemię spadły kamienie. Głęboko zakorzeniony ludzki instynkt jednoczenia się w kryzysie. Dbania o siebie wzajemnie. W najlepszych chwilach to właśnie czyniło ludzkość ludzką. Niestety, dręczyło go też mroczne podejrzenie, że był to rodzaj targowania się. Zobacz, wszechświecie, widzisz, jaki jestem miły i uprzejmy? Nie pozwól, by spadł na mnie młot. Nawet jeśli był to tylko efekt żalu i strachu, i tak mu się podobał. Przyjmie wszystko, co pomagało im dobrze się traktować. Obok małej kawiarni, w której sprzedawano herbatę i ciastka ryżowe, kilkunastu ludzi w lakońskich mundurach coś budowało – ścianę z bloków głębokich na dwa i pół metra, szerokich na osiem i wysokich na trzy, ze stalowymi ścianami i szerokimi drzwiami z siatki, zwróconymi w stronę ścieżki. Wyglądało to jak klatki dla zwierząt. W okolicy stała grupka miejscowych, którzy przyglądali się pracom, a Naomi podeszła i stanęła z nimi. Młoda kobieta o brązowych włosach i z piegami na twarzy przesunęła się trochę, robiąc dla nich miejsce. Kolejna drobna uprzejmość, jak moneta wrzucona do studni życzeń. – Czy to znaczy, że spodziewają się więźniów? – Naomi zapytała kobietę, jakby się znały. Jakby wszyscy, którzy nie byli Lakończykami, stanowili teraz część tej samej grupy. – Tak uważamy – odpowiedziała piegowata, a potem kiwnęła głową Holdenowi. – Robią to na pokaz. Pewnie ma nas przestraszyć, nie? – Tak to działa – rzucił Holden, próbując ukryć gorycz w głosie. – Chcą wszystkim pokazać, jak wygląda kara. Jeśli

dostatecznie nas nastraszą, wszyscy zrobimy się potulni. Będą nas szkolić jak psy. – Nie tak się szkoli psy – odparła piegowata. Lekko kiwnęła głową, gdy na nią popatrzył, ale nie zamierzała ustępować. – Psy szkoli się, nagradzając je. Karanie wcale się nie sprawdza. W jej oczach zalśniły łzy i Holden poczuł, że ściska go w gardle. Zostali najechani. Przejęci. Wróg mógł zabić wszystkich na stacji i nikt nie mógł ich przed tym powstrzymać. To nie mogło się dziać, a jednak się działo. – Tego nie wiedziałem – odpowiedział. Banalne słowa, ale to było najlepsze, co mógł zaoferować, by zapewnić pocieszenie. – Karanie nigdy nie działa – rzuciła Naomi twardym głosem. Nie potrafił odczytać wyrazu jej twarzy. Przestąpiła lekko z nogi na nogę, jakby oglądała jakąś rzeźbę w muzeum. Pokaz siły podziwiany jak sztuka. – Nigdy. – Jesteście stąd? – zapytała piegowata. Nie rozpoznała ich. – Nie – odparł Holden. – Nasz statek jest w porcie. W każdym razie nasz stary statek, ten, którym tu przylecieliśmy. I jego załoga. – Mój też jest zablokowany – powiedziała piegowata. – Stara Buncome z Nowego Rzymu. Mieliśmy wracać do domu w przyszłym tygodniu. Teraz nie wiem, gdzie mamy zostać. – Nie na statku? Pokręciła głową. – Port jest niedostępny. Nikt nie może wejść na żaden statek bez eskorty. Mam nadzieję, że znajdziemy tu jakieś pokoje, ale słyszałam, że może trzeba będzie obozować tutaj, w cylindrze. Naomi odwróciła się i wyczytał w jej twarzy odbicie własnych myśli. Skoro port i doki były niedostępne a załogi zawracano, pozostałych nie znajdą na Rosie. A przy wyłączonej sieci nie mogli po prostu do nich zadzwonić ani napisać. Nie mieli żadnego sposobu na kontakt z Bobbie, Aleksem ani Amosem. Albo Clarissą. Jeśli uwzględnić wszystkie pokłady i wewnętrzną powierzchnię cylindra, stacja miała około pięćdziesięciu

kilometrów kwadratowych korytarzy, kabin, kanałów technicznych i magazynów. Instalacji recyklingu. Upraw hydroponicznych. Magazynów powietrza. Szpitali. Labirynt wielkości małego miasta i gdzieś pośród tego wszystkiego znajdowało się czworo ludzi, których chcieli odszukać. Holden roześmiał się boleśnie. Naomi przekrzywiła głowę. – Nic takiego – powiedział. – Po prostu jeszcze bardzo niedawno myślałem, jak mała wydaje się Medyna.

Rozdział osiemnasty Bobbie

Kolejkę do statków wyznaczała lina. Dwieście pięćdziesiąt, może trzysta osób, każdy z dłonią na linie rozciągniętej nierówno przez całą długość doku. Kobiety i mężczyźni w kombinezonach dziesiątków różnych firm unosili się przy niej w nieważkości portu, przesuwając się powoli wzdłuż liny, jakby okazywanie niecierpliwości mogło przyśpieszyć cały proces. Na obrzeżach unosili się lakońscy strażnicy z karabinami w dłoniach, gotowi do użycia siły. Gdyby do tego doszło, pomyślała Bobbie, atak nie byłby precyzyjny. Nie w takim tłumie. Gdyby ktokolwiek sprowokował strażników, wymienniki powietrza całymi miesiącami wypluwałyby skrzepy krwi. Miała nadzieję, że wszyscy zdają sobie z tego sprawę. I że ich to obchodzi. Co jakiś czas pojawiał się oddział eskorty lakońskich żołnierzy, którzy zgarniali grupę zaczepioną na końcu liny, sprawdzali ich dokumenty, przeszukiwali pod kątem broni i odprowadzali ich do właściwego statku. Wszyscy przy linie przesuwali się trochę do przodu, zyskując kolejne pół metra w stronę końca, czując falowanie liny, jej szorstkość i tłuszcz z dłoni poprzedników. Niezakotwiczony koniec unosił się swobodnie, czekając na kolejną nieszczęsną załogę, która dołączy do czekających. Mieli szczęście, powiedziała sobie Bobbie. Większość statków miała pełne załogi obejmujące dwadzieścia lub trzydzieści osób,

podczas gdy na Rosie była ich tylko czwórka. Mogli wejść na pokład wszyscy na raz. Faktycznie, drobne błogosławieństwa. Niemal zbyt drobne, by je zauważyć. Strażnicy wyprowadzili kolejną grupę. Ponownie przesunęli się wzdłuż liny. – Jak się trzymasz, Claire? – zapytała Bobbie. Clarissa odetchnęła głęboko z drżeniem i kiwnęła głową. Kiedy się odezwała, jej słowa wybrzmiewały trochę za szybko i wszystkie spółgłoski miały ostre brzmienie. Jakby próbowała je powstrzymać, ale nie potrafiła. – Miło byłoby dostać się do ambulatorium, ale w tej chwili to tylko euforia i mdłości. Poradzę sobie. – Daj znać, jeśli się to zmieni – rzucił Amos. – Dam – obiecała. Bobbie nie była pewna, czy podoba się jej ta sytuacja. Nie było tak wiele możliwości, których Amos mógł spróbować, by poprawić sytuację. Jeśli spuszczenie głowy i pokora nie wystarczą, by zapewnić Clarissie leki, lista opcji bardzo szybko robiła się nieprzyjemna. – Ktoś jeszcze uważa, że jest tu zimno? – odezwał się Aleks. – Owszem – potwierdziła Clarissa. – I chyba mają trochę niskie ciśnienie. Wszystkie układy środowiskowe są trochę rozstrojone. – To nie brzmi dobrze – skomentował Aleks. – Pasiarze – rzuciła Bobbie. – Ćwiczyliśmy takie rzeczy. – Ćwiczyliście na wypadek niskiego ciśnienia? – zapytał Amos. Wydawał się rozbawiony, co było lepsze od frustracji. – Szkoliliśmy się do okupacji stacji Pasiarzy. Jedna z podstawowych stosowanych przez nich taktyk polegała na lekkim rozregulowaniu systemów środowiskowych tak, żebyśmy co chwila musieli ustawiać ich korygowanie na pierwszym miejscu listy rzeczy do zrobienia. Ktoś gdzieś na stacji próbuje utrudnić życie tym ludziom. – Hm – sapnął Amos. – To dość odważne. – Przy czym to działa tylko, jeśli siły okupacyjne nie są gotowe

zabić wszystkich i zacząć od zera. Więc tak, jest w tym element wykazywania się odwagą. Grupa przed nimi była ubrana w szaro-czarne kombinezony z zielonym logo CHARLES BOYLE – TRANSPORT GAZU na plecach. Unoszący się najbliżej nich mężczyzna obejrzał się, prawie z nieśmiałością patrząc Bobbie w oczy. Kiwnęła głową, a on odpowiedział tym samym, zawahał się i odrobinę przechylił głowę do przodu. – Perdó – powiedział, kiwając w stronę Clarissy. – La hija la? Jest chora? Bobbie poczuła, że się spina. To nie była groźba, to nie była zniewaga. Po prostu ktoś życzliwy, kto zainteresował się członkiem jej załogi. Ale może była równie spięta jak Amos. Odetchnęła i przytaknęła. Mężczyzna klepnął towarzysza zajmującego miejsce przed nimi na linie. Przez chwilę rozmawiali w pasiarskim żargonie tak szybko i tak mocno akcentowanym, że Bobbie nie potrafiła ich zrozumieć, a potem puścili linę i gestem zaprosili Bobbie do przodu. Odstąpili im swoje miejsce w kolejce, żeby Clarissa mogła kilka minut wcześniej dostać się do Rosa. Drobiazg. Gest. Nie powinien był poruszyć jej aż tak bardzo. – Dziękuję – powiedziała i poprowadziła swoich do przodu. – Bardzo dziękuję. – Jest jest – rzucił mężczyzna, gestem zbywając podziękowania. Tego idiomu jeszcze nie słyszała, ale wszytko wyjaśniał wyraz jego twarzy. Robimy dla siebie, co możemy. Lakończycy byli sprawni, kolejka posuwała się dość szybko. Nawet przy tak dużej liczbie czekających załoga Rosa dotarła na czoło kolejki w ciągu zaledwie kilku godzin. Eskorta czterech marines sprawdziła jej autoryzację i przeskanowała wszystkich pod kątem broni. Poza chwilą paniki, gdy sprawdzali wynik skanowania Clarissy – czy jej modyfikacje uniemożliwią jej wejście na pokład? – wszystko poszło gładko. W końcu jej dodatkowe narządy zaprojektowano tak, by nie wzbudzały podejrzeń przy kontrolach bezpieczeństwa. Dobrze wiedzieć, że

wciąż wykonywały swoje zadanie, nawet jeśli równocześnie ją zabijały. Rosynant czekał na nich w doku, wierny jak pies. Kiedy otworzyli śluzę i wciągnęli się do środka, Bobbie poczuła rozluźnienie ramion. Powietrze pachniało znajomo. Nie chodziło nawet o jakiś konkretny zapach, ile o ogólne poczucie bycia na właściwym miejscu. Bycia w domu. Bobbie pozwoliła sobie na wyobrażenie, że wchodzili na pokład, by odlecieć, że ruszą do któregoś z pierścieni. Zanurkują ku jakiemuś słońcu. Może kiedyś. Nie teraz. – Macie godzinę – oznajmił dowódca eskorty. Bobbie pokręciła głową. – Moja mechaniczka potrzebuje dłuższej sesji w ambulatorium. Musi sobie oczyścić krew. – Będzie musiała zrobić, ile się da w godzinę. Może odwiedzić placówki medyczne na stacji. Bobbie popatrzyła na żołnierza. Miał szeroką twarz i skórę odrobinę ciemniejszą niż ona. Wieloletnie przyzwyczajenie sprawiło, że Bobbie wyobraziła sobie, jak mogłaby go rozbroić, przejąć jego broń i dotrzeć za osłonę. Nie miała wielkich szans. Lakończycy poruszali się, jakby byli dobrze przeszkoleni, a najstarszy z nich wydawał się być przynajmniej dziesięć lat młodszy od niej. – W porządku, kapitanie – odezwała się Clarissa. – Mogę ustawić system na szybkie czyszczenie i przyjąć blokery. Robiłam już takie rzeczy. – Jeśli będziecie potrzebować kolejnego wejścia – powiedział żołnierz – możecie złożyć wniosek po wyjściu. – Dobrze – rzuciła Bobbie. – Załatwmy to. Przeszli przez statek, jakby odwiedzali kogoś w więzieniu. Eskorta towarzyszyła im wszędzie, sprawdzała wszystko, co brali z szafek, obserwowała każde polecenie wydawane statkowi, kopiowała wszystkie raporty zwracane przez urządzenia. Bobbie czuła w brzuchu ból ze złości, ale nic z tym nie mogła zrobić. Przepustka pozwalała im na zabranie rzeczy osobistych i narzędzi potrzebnych do pracy pod warunkiem, że

nie stanowiły zagrożenia dla bezpieczeństwa. Wielka szkoda. Jakaś jej część pragnęła wyjaśnić, że pracowała jako najemna żołnierka, dzięki czemu mogłaby wymaszerować stąd osłonięta Betsy jak skorupą. Pakując swoje rzeczy w kajucie kapitańskiej ze strażnikiem obserwującym ją bez słowa spod drzwi, otworzyła połączenie do Aleksa. – Jak tam wygląda? – zapytała. – Ros jest trochę znudzony, ale w dobrym stanie – odpowiedział Aleks z kokpitu. – Trochę zanieczyszczeń w zbiorniku wody, należałoby się temu przyjrzeć, ale prawdopodobne to tylko zużywająca się uszczelka. Odrobina wymywania. – W porządku – odpowiedziała Bobbie. Chciała zostać. Chciała spędzić godziny, polerując swój statek i naprawiając każdą usterkę, jaką mogła dorwać w swoje ręce. Zostało jej trzydzieści pięć minut. – Oznacz to, zajmiemy się tym następnym razem. – Następnym razem, kapitanie – zgodził się Aleks. Bo oczywiście, że będzie następny raz. A jeśli miałoby go nie być, będą udawać, że będzie. Zamknęła swoje szafki, sprawdziła kolejkę wiadomości z systemu statku, by upewnić się, że wszystko zostało przekazane do jej ręcznego terminala – albo przynajmniej, że lakońscy cenzorzy blokowali wszystko równo – i przeciągnęła się z powrotem na korytarz, a potem w stronę windy. – To marsjański statek? – zapytał jej strażnik. – Owszem – potwierdziła Bobbie i po dotarciu do szybu skierowała się w stronę warsztatu. – Widziałem w domu takie jak ten. Pierwsza flota miała ich sporo. Pierwsza flota, czyli okręty skradzione przez Duartego, gdy uciekał na Lakonię. Ale Bobbie zrozumiała, że implikowało to też istnienie drugiej floty. Takiej z okrętami podobnymi do potworności, która zniszczyła Tori Byrona. – Musi wyglądać dość uroczo, nie? – rzuciła, próbując

lekkiego tonu i starając się wyciągnąć coś więcej z żołnierza, ale jeśli miała na to jakąś okazję, nie trafiła w nią. W warsztacie Amos prawie skończył zbieranie do małej ceramicznej skrzynki zestawu narzędzi zatwierdzonych pod kątem bezpieczeństwa. Kiwnął jej głową, gdy wleciała do środka i zatrzymała się przy uchwycie. Znowu zobaczyła jego tabliczkę: TY DBASZ O NIEGO, ON DBA O CIEBIE. Te słowa znaczyły teraz więcej. Ledwie miała szansę zacząć dbać o Rosynanta, przynajmniej jako jego kapitan. Miała nadzieję, że dostanie jeszcze jedną szansę. – Gotowy do wyjścia? – zapytała. – Tak – potwierdził Amos. Gdy Bobbie z Amosem dotarli do śluzy, Clarissa i Aleks czekali tam już ze swoją strażą. Clarissa wyglądała na bardziej odprężoną, a jej skóra odzyskała trochę koloru. Aleks wydawałby się rozluźniony każdemu, kto go nie znał, ale Bobbie zauważyła, jak ogląda się na statek i jak jego dłoń przesuwa się po ściankach. Wiedział równie dobrze jak ona, że nie mieli gwarancji, że kiedykolwiek tu jeszcze wrócą. Strażnicy odeskortowali ich przez prawie puste doki z powrotem do punktu transferowego do cylindra i ciążenia wirowego, a potem wrócili po następną załogę do następnego statku. Kiedy zostali sami, Bobbie odchrząknęła. – No dobrze. Jak wam poszło? – zapytała. – Zablokowali go dość solidnie – stwierdził Aleks. – Ale nie dotarli do wszystkiego. Mając dwadzieścia minut, prawdopodobnie zdołam go uruchomić. – Mam przyzwoity zestaw – powiedział Amos, unosząc skrzynkę z narzędziami. – Mógłbym z tym robić trochę niskopoziomowej pracy. Choć nie przetnę żadnego pokładu. – Claire? Clarissa uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. – Czuję się trochę lepiej i mam dość blokerów. Bobbie położyła dłoń na jej chudym ramieniu. – Zaopiekujemy się tobą – zapewniła. – Wiem – potwierdziła Clarissa.

– No dobrze – rzuciła Bobbie. – Moim zdaniem następny krok to znalezienie kogoś, kto zdoła przesłać wiadomości do Związku. Albo Ziemi i Marsa. Zobaczmy, czy jest tam ktoś z jakimś planem, czy będziemy musieli wymyślać własny. – Da się zrobić – skomentował Amos. – To nie powinno być trudne. – Jesteś pewien? – zapytał Aleks. – To stacja Medyna pod okupacją bandy zbuntowanych uchodźców z Marsa, nie Baltimore. Uśmiech Amosa był łagodny jak zwykle. – Wszędzie jest Baltimore. *** Bobbie znała Amosa Burtona i pracowała z nim od lat, ale wciąż potrafił ją kompletnie zaskoczyć. Przez następne dwa dni to Amos ich prowadził, wędrując przez Medynę pozornie bez żadnego widocznego celu. Siedzieli w barze przy instalacji oczyszczania wody, poszli na rozmowę do firmy oferującej mieszkania ludziom odciętym od statków, grali przez chwilę w piłkę nożną z grupą techników, których stare tatuaże rozerwanego kręgu SPZ rozmyły się przez lata. Co jakiś czas Bobbie coś zauważała – zwrot lub gest – który nie do końca wyglądał naturalnie, jakby na jakiejś niedostępnej jej częstotliwości odbywała się równocześnie druga rozmowa. Zajęła pozycję za plecami Amosa i obserwowała otoczenie pod kątem zagrożeń ze strony Lakończyków lub miejscowych. Wszędzie, gdzie przebywali, stacja wydawała się na granicy... czegoś. To coś wisiało w powietrzu i głosach wszystkich, z którymi rozmawiali. Wartownicy w pancerzach wspomaganych. Punkty kontrolne. Lakończycy zbudowali więzienie na otwartym powietrzu i zapełnili je kobietami i mężczyznami, którzy żyli za kratami jak zwierzęta w wyjątkowo paskudnym zoo. Przy zablokowanych ręcznych terminalach i sieci łączności wewnętrznej ograniczonej do

poziomu bezużyteczności, wszystkie rozmowy zdawały się pełne napięcia i niebezpieczne. Wszystko, co warto zaszyfrować, nie jest warte umieszczania w sieci, mawiał czasem Amos. Bobbie nigdy tak naprawdę nie zastanawiała się nad tym, jak bardzo komunikacja zmieniała się, gdy za każdym razem, gdy otworzyło się usta, trzeba było być na tyle blisko drugiej osoby, że mogła cię dźgnąć nożem, jeśli poczuła się urażona. A przynajmniej nie zastanawiała się do tej pory. A potem, po trzech dniach, stary Pasiarz będący bramkarzem przeciwnej drużyny podczas ich meczu w piłkę podszedł do ich stolika w restauracji, w której jedli makaron z grzybami, kiwnął głową Amosowi i odszedł. Wielkolud wstał, przeciągnął się tak, że strzeliły mu kręgi szyjne i zwrócił się do Bobbie. – Mamy sprawę – powiedział. – Dobrą czy złą? – zapytała. – Taką albo taką. Bobbie wsadziła sobie do ust ostatnią porcję śniadania, przeżuła i połknęła. – Zrozumiano – potwierdziła. – Chodźmy. Clarissa i Aleks wstali zaraz po niej. Coś w niej chciało im rozkazać, aby trzymali się z tyłu. Gdyby sytuacja zrobiła się nieprzyjemna, byliby bezpieczni. Jakby gdziekolwiek było bezpiecznie. Ale nic nie powiedziała. Starszy Pasiarz zaprowadził ich do korytarza z rampą opadającą w dół, w stronę pancerza cylindra i pustki za nią, z próżnią znajdującą się zawsze pod stopami. Przeszli przez dwa ukryte stanowiska strażnicze, które zauważyła, i choć nie sądziła, żeby jakieś uszło jej uwadze, nie mogła wykluczyć, że były też inne. Pasiarz się nie odzywał, a Amos nie próbował nawiązywać konwersacji. Magazyn, do którego trafili, był w połowie wypełniony skrzyniami przymocowanymi do pokładu zamkami magnetycznymi. Oświetlenie było ostre, lampy robocze z ograniczonym zakresem widma migały w sposób, który sprawiał, że wszystko zdawało się szarpać, jeśli za szybko się ruszała. O skrzynki opierało się trzech mężczyzn z rękami luźno

zwieszonymi przy bokach, dzięki czemu nie musieli marnować ułamka sekundy na opuszczenie ich, gdyby doszło do przemocy. Bobbie poczuła ciepło w trzewiach, prawie mile widzianą reakcję na potencjalne kłopoty. Inwazja okrętów z niewyobrażalnym uzbrojeniem, oparta na protomolekule technologia umożliwiająca rozbijanie atomów, niespodziewane imperia narzucone im bez żadnego ostrzeżenia lub precedensu. Zaciskała zęby i szła dalej, bo nie miała innej możliwości, ale zbiry w magazynie były tym, co rozumiała. Mężczyzna pośrodku trójki był wysokim i muskularnym Pasiarzem. Skórę miał tak samo brązową jak włosy i oczy. Robiłby wrażenie nawet, gdyby nie był ładny. A był. – Słyszeliśmy, że chcecie porozmawiać – odezwał się. Amos obejrzał się na nią i ruchem głowy wskazał przystojniaka. Doprowadził ich tutaj, ale to ona była szefową. Teraz na nią kolej. – A z kim, według ciebie, chcieliśmy rozmawiać? – zapytała Bobbie, występując do przodu. Clarissa przesunęła się na bok. Biorąc pod uwagę jej niewielką posturę i mizerny wygląd, podczas ewentualnej walki będą ją ignorować. Bobbie nie wiedziała dokładnie, jakie możliwości zapewnia sobie Clarissa dzięki implantom, ale zanim będzie musiała zapłacić jakąś cenę, wszyscy trzej będą unieszkodliwieni lub martwi. I to bez udziału jej i Amosa. Piękniś przekrzywił głowę. – Nazwiska są niebezpieczne, coyo – rzucił. Bobbie wskazała siebie kciukiem. – Kapitan Bobbie Draper. – Obróciła się do pozostałych. – Aleks Kamal. Clarissa Mao. Amos Burton. To kim ty, do cholery, jesteś? Piękny mężczyzna skrzywił się, przekrzywiając głowę, jakby próbował przypomnieć sobie piosenkę czającą się na skraju pamięci. Widywała już taki wyraz twarz, ale nie miała ochoty pomagać mu w skojarzeniach. Przynajmniej jeszcze nie. – Saba – przedstawił się w końcu mężczyzna – i na razie tylko tyle.

– Trzymasz karty blisko piersi, Saba – skomentowała Bobbie. – Nie jestem zainteresowany tym, aby znaleźć się we władzy władz – odpowiedział. – Mam ku temu swoje powody. – No cóż, ja nie pracuję dla Lakonii, więc chyba możemy sobie odpuścić bzdety, prawda? – Nie jestem tego pewien – powiedział Saba. Jego ręczny terminal zadzwonił – Bobbie nie kojarzyła, by słyszała ten dźwięk od chwili przejęcia stacji – ale zignorował go. Choć ciekawe, że miał działający ręczny terminal. Szanse, że miała do czynienia z prawdziwym ruchem oporu, zdecydowanie wzrosły. – Słyszałem, że chcesz się skontaktować z ruchem oporu – rzucił Saba. – Człowiek zastanawia się nad powodami. Chcesz coś przehandlować nowemu szefowi? – Nie – stwierdziła Bobbie. – To może uważasz, że przyjdziesz tu i będziesz nam mówić, co mamy robić? Bobbie się uśmiechnęła. Poczuła, jak wargi odsłaniają jej zęby. Albo zdołają jakoś rozładować tę sytuację, albo skończy się rozlewem krwi. Miała nadzieję, że uda się to pierwsze, ale decyzja nie należała do niej. – Byliśmy w pobliżu, gdy ten pieprzony kretyn próbował zabić gubernatora. Jeśli to poziom, na jakim działacie, to tak, chętnie pomogę w organizacji. Ktoś powinien. Twarz Saby stężała. – Pasiarze przez pokolenia byli przygniatani butem ciemiężycieli. Myślisz, że możesz nas czegoś nauczyć? – Na to wygląda – stwierdziła Bobbie. – Bo mam wrażenie, że zdążyliście już sporo zapomnieć. Oliwkowe policzki Saby pociemniały. Wyprostował się i zrobił krok do przodu. Bobbie wyszła mu na spotkanie. Jeśli teraz okaże słabość, nigdy więcej nie potraktują jej poważnie. Świergot jego terminala zdawał się dochodzić z innego świata. – Co? – powiedziała Bobbie, nie dając mu dyktować tempa. – Zamierzasz to zrobić bez żadnych sojuszników? Bez wsparcia? Ty przeciwko lakońskiemu imperium? Widziałam, jak wam na

razie szło i... – Saba! Zza jej pleców rozległ się nowy głos. Nie miała ochoty odwracać się plecami do trzech Pasiarzy, ale nie chciała też mieć za plecami kogoś nieznanego. – Saba! – powtórzył ten sam głos. Brzmiał młodo, był podniecony. Bobbie zerknęła przez ramię. Młoda kobieta w zielonym kombinezonie szczerzyła zęby, jakby ktoś właśnie dał jej prezent. – Que, Nanda? – zapytała Saba. – Znalazłam kogoś – wyjaśniła dziewczyna. – Zobacz. Zza pleców dziewczyny do magazynu weszli Holden z Naomi, mrużąc oczy w nieprzyjemnym świetle. – Hej! – rzucił Holden, a potem – Bobbie. Świetnie. Nie byłem pewien, jak mamy was odszukać. Saba zagwizdał cicho. – James pieprzony Holden. Nie uwierzysz, ile o tobie słyszałem. – Mam nadzieję, że same dobre rzeczy? – odpowiedział Holden, idąc przed siebie, nie zauważając napięcia w pokoju. A może je ignorując. Z nim zawsze trudno było stwierdzić. – Widzę, że poznałeś już moją starą załogę? – Twoją załogę? – zapytał Saba, a potem popatrzył na Bobbie, jakby zobaczył ją po raz pierwszy. Roześmiał się. – Savvy, poznałem. No cóż. Witamy w podziemiu. Uśmiechnęła się, ale coś nieprzyjemnie ukłuło ją w brzuchu. James pieprzony Holden, pomyślała. Trzy magiczne słowa i tak po prostu ktoś inny przejął dowodzenie.

Rozdział dziewiętnasty Drummer

Obraz był ziarnisty, a dźwięk miał prawie tyle szumów, co sygnału. Kilka nałożonych, a potem usuniętych warstw szyfrowania dodało swoje artefakty, zniekształcając kolory i spłaszczając ścieżkę audio. Mimo wszystko Drummer i tak zrobiło się cieplej na sercu, bo pośrodku tego wszystkiego niewątpliwie widziała Sabę. Jego oczy niedwuznacznie zdradzały zmęczenie, ale uśmiechał się promiennie. – Nie savvy jak dobrze było dostać wiadomość od ciebie, Cami – powiedział. – Jesteś moim sercem poza ciałem. I nie ma nikogo lepszego od nas, by siedzieć w takiej sytuacji. – Ja też cię kocham – powiedziała do ekranu, ale tylko dlatego, że była sama w biurze. Tajne kontakty Avasarali dostarczyły wiadomość dużo szybciej, niż Drummer się spodziewała. W zasadzie wstrząsem był fakt, że w ogóle zdołały coś przekazać. Była skłonna wierzyć, że staruszka wyolbrzymiała swoje możliwości, przypisując sobie wpływy, które tak naprawdę straciła już dawno wraz temu z wiekiem i wycofaniem się z czynnego udziału w polityce. Jednak miała przed oczami dowód na to, że bez względu na swoją sytuację, Chrisjen Avasarala potrafiła dotrzymać słowa. Saba zagrzebał się głęboko w stacji Medyna jak kleszcz, nawiązując kontakty z tyloma przedstawicielami Związku, z iloma mógł to zrobić bezpiecznie. A mówiąc o Związku,

przeważnie miał na myśli SPZ. Słuchała i ręcznie notowała, w miarę jak składał jej pełny raport. Pisanie pomagało jej zapamiętać szczegóły. Sześćdziesiąt osiem osób na Medynie utworzyło niezależne komórki liczące od trzech do ośmiu osób. Amatorska, spieprzona próba zabójstwa i wprowadzone po niej drakońskie ograniczenia. Saba nie musiał mówić, że wykorzystał je do rekrutacji większej liczby osób. To było oczywiste. Na razie zamierzał skupić się na gromadzeniu danych wywiadowczych i zdobywaniu infrastruktury. Sieć Avasarali była dobra, ale posiadanie licznych kopii zapasowych i ślepych stref stacji, gdzie nie mogła sięgnąć lakońska ochrona, i tworzenie tylnych wejść do protokołów łączności wroga było sposobem na przygotowanie się do następnej fazy. A jednocześnie pozwalało odkryć, co właściwie miała obejmować następna faza. Drummer stwierdziła, że przytakuje jego słowom, myśląc nad ich konsekwencjami. Lakończycy przekierowywali całą łączność przez zadokowany przy Medynie okręt wielkości niszczyciela, użyli silnego szyfrowania i znajdującej się poza okrętem lokalnej stacji deszyfrującej, by fizycznie odseparować od siebie obie sieci. Nie było dobrego sposobu na zebranie tam danych wywiadowczych i żadnej szansy na włamanie się do systemu wroga. Musiałaby znaleźć kod oprogramowania sprzętowego do anten i przekaźników. Może ludzie Avasarali w Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej mieli jakieś nieujawnione programy wykorzystujące istniejące błędy w oprogramowaniu i mogłaby je przekazać Sabie. Lakońskie punkty kontrolne angażowały jedną trzecią ich sił lądowych. To zapewniało zajęcie żołnierzom w znanych i publicznych korytarzach, dając ludziom Saby więcej czasu na tworzenie kryjówek i ślepych stref. Na wypadek, gdyby przykręcanie śruby się spowolniło, będą potrzebowali czegoś prowokacyjnego, by zapewnić wrogowi zajęcie w postaci sprawdzania tożsamości i kontroli ruchu. Trywialne pokazy kontroli bezpieczeństwa, podczas gdy podziemie będzie się zajmować kopaniem kolejnych tuneli. Istniała możliwość, że Lakończycy mieli w rękach wszystkie zaktualizowane plany

Medyny. Musieli założyć, że wszystkie znane kryjówki były znane wszystkim graczom, ale stworzenie nowych nie będzie dla Saby czymś trudnym. Znał się na przemycie równie dobrze jak ona, a może nawet lepiej. Nagranie kończyło się szelmowskim uśmiechem Saby. – Tylko patrz, moja droga – powiedział i posłał całusa do kamery. – Żyj, jakbyś już nie żyła. Drummer dotknęła ekranu jakby był jego policzkiem, ale był zimny i twardy. Żyj, jakbyś już nie żyła. Bardzo dawno nie słyszała tego powiedzenia. Kiedyś stanowiło motto Kolektywu Voltaire. Wezwanie do odwagi z fatalistyczną brawurą, powtarzane przez młodych gniewnych, kojarzone z romantyzmem. Kiedyś też uważała to za romantyczne. Sprawdziła godzinę. Wiadomość Saby miała prawie dwadzieścia minut. Jakaś jej część nie mogła uwierzyć, że naprawdę była tak długa. Mogłaby spijać dźwięk jego głosu przez kolejną godzinę i wciąż by się nie nasyciła. Biorąc pod uwagę długość zrobionych przez nią notatek, zdumiało ją, że w tak krótkim czasie Saba zdołał zmieścić tak dużo informacji. Uważnie przejrzała wszystkie zapisy, zapamiętując je, a potem skasowała notatki. Informacji nie dało się zdradzić, jeśli nie istniała. Wywołała połączenie z Vaughnem. Odpowiedział natychmiast. – Na czym stoimy z attaché wojskowym? – Czeka na pani wezwanie – odpowiedział Vaughn. – Niech zjawi się w sali konferencyjnej za dziesięć minut. – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn. W jego głosie usłyszała dyskretną satysfakcję. Od chwili upadku Medyny do Domu Ludu przybywali dyplomaci i koordynatorzy z Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej, a Vaughn czerpał satysfakcję z rządzenia nimi. Zapewne była to jego słabość, ale nie miała nic przeciwko niej. Drummer wstała zza biurka i przeciągnęła się. Coś głośno strzeliło jej w kręgosłupie między łopatkami. Ziewnęła, ale nie ze zmęczenia. Był to rodzaj ziewnięcia, jaki biegacz wykonywał przed startem. Głęboki wdech kogoś przewidującego olbrzymi

wysiłek. Gdyby przestrzegała zwykłego harmonogramu, praktycznie kończyłaby już zmianę, ale nie żyła już w ten sposób. Teraz czuwała, gdy musiała czuwać i spała, gdy tylko mogła. Gdy była młodsza, ten styl życia nazywali sin ritma. Teraz jej ciało znosiło go zdecydowanie gorzej i czasem potrzebowała dodatkowej bańki kawy, by oprzytomnieć, ale też dzięki temu uśmiechała się w sposób, który nie do końca rozumiała. Benedito Lafflin, łącznik KZM, czekał już na nią dwadzieścia minut później. Dłoń zaciskał na bańce napoju gazowanego, od siły jego uścisku zdążyła się już w połowie zapaść. Jego szeroka, kojarząca się z ropuchą twarz była mniej zadowolona z siebie niż zwykle. – Pani prezes – przywitał ją, wstając. Drummer gestem kazała mu usiąść. Kiedy sama siadała, Vaughn przyniósł jej bańkę herbaty. Wypiła łyk. Gorąca, ale nie parzyła. Vaughn dyskretnie oddalił się pod ścianę, jakby stanowił element maszynerii statku. – Jak to wygląda? – zapytała Drummer. Lafflin odchrząknął. – Szczerze? Uważam, że będzie pani całkiem zadowolona z planu. – Przekażecie mi bezpośrednią kontrolę nad waszymi flotami? Zamrugał. – Ach... cóż, to... Drummer się uśmiechnęła. – Pewnie i tak będę zadowolona. Co macie? Wyciągnął terminal ręczny i przerzucił dane na ścianę sali konferencyjnej. Mieli przed sobą Układ Słoneczny. Oczywiście, nic nie było pokazane we właściwej skali, przestrzeń była na to zbyt wielka i pusta. Obrysowano na niej floty Ziemi, Marsa i Związku Transportowego – pozycje i wektory wszystkich obiektów znajdujących się aktualnie w przelocie, planety i orbity dla wszystkich pozostałych. I wszystko to zmieniało się w czasie. Nic nigdy nie spoczywało w bezruchu.

Na skraju systemu, w cholerę daleko od wszystkiego, znajdowały się wrota, z których przyleci przeciwnik. – Biorąc pod uwagę to, co wiemy o pancerniku wroga – zaczął Lafflin – przygotowaliśmy kilka scenariuszy, które naszym zdaniem dadzą połączonym siłom największą przewagę taktyczną. Oczywiście, pierwszą jest utrudnienie przelotu. – Streść mi to – poprosiła Drummer. Przez następne dwie godziny Drummer przeglądała scenariusz za scenariuszem. Lafflin uzasadniał każdy z nich. Inne podobne mu osoby siedziały ze wszystkimi członkami rady, prezentując te same argumenty. Wkrótce zaczną się debaty. Uwzględniając próżniowe miasta, Związek dysponował flotą przynajmniej równie potężną, co KZM. Jeśli Saba zdoła nawiązać kontakt ze statkami w koloniach, być może da się skoordynować ataki na powolną strefę, niezależnie od tego, co myślała Avasarala. A jeśli nie, istniała możliwość przeprowadzenia lokalnych akcji na Medynie, mogłyby się one okazać równie dobre, albo nawet lepsze. Raz za razem jego plany sprowadzały się do tego samego – ochrony Ziemi, ochrony Marsa. Niedopuszczenia, aby przeszkodzono wewnętrznym, niezależnie od kosztów. Przypuszczała, że rada zobaczy to samo, co ona, a wtedy... Nie chciała zarządzać policją dla tysiąca trzystu światów, zdecydowanie nie chciała też dowodzić armią. Jednak przy każdym nowym pomyśle, każdej sugestii taktycznej, słyszała wyobrażone komentarze rady, sekretarza generalnego Li i Avasarali. To się nie uda. Ktoś będzie musiał przejąć dowodzenie i nie potrafiła wyobrazić sobie zbyt wielu scenariuszy, w których nie była to ona. – Dziękuję – powiedziała, gdy na monitorze rozegrała się ostatnia z wyimaginowanych bitew. – Doceniam poświęcony czas. Omówimy to i porozmawiamy ponownie rano? – Dziękuję, pani prezes – odpowiedział, a Vaughn wyprowadził go z sali. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, wywołała scenariusze jeszcze raz, przeglądając je ponownie już bez niego. Rozważali

zaminowanie ich strony wrót ścianą głowic nuklearnych wysokiej mocy, ale zrezygnowali z tego pomysłu, bo nikt nie był pewien, czy nie zniszczyliby przy tym pierścienia. Bezpieczniejszym planem było wypuszczenie serii statków lecących powyżej ekliptyki z dużym ciągiem i wyrzucających żwir, który utworzyłby kamienną kurtynę przed ujściem wrót. Mogłaby kontrolować przerwy umożliwiające przelot, a każdy statek nieznający właściwego rozkładu nadziałby się na wystrzał ze śrutówki. Można było to utrzymywać do czasu, aż zabraknie im masy reakcyjnej i żwiru. Typowa taktyka Pasiarzy, kolejny pozostałość starych czasów. Pomyślała o opisaniu tego pomysłu w odpowiedzi dla KZM, ale prawdę mówiąc, nie potrzebowała ich zgody, a próżniowe miasto Niepodległość było na tyle blisko wrót, że gdyby teraz włączyli silniki, mogliby zorganizować coś, zanim rada w ogóle zakończyłaby dyskusje... Drummer pozwoliła sobie opuścić głowę na dłonie. Bolał ją kark i męczyła głęboka, nieokreślona chęć – coś jak pragnienie, ale bez jasnego poczucia, czym je zaspokoić. Jeśli w ogóle było to możliwe. Usłyszała, że otwierają się za nią drzwi, ale nie podniosła głowy. Nie obchodziło jej, kto to jest. Zresztą mógł to być tylko Vaughn. – Pani prezes – odezwał się Vaughn. – Tak. – Odebraliśmy coś, co chyba powinna pani zobaczyć. – Coś wspaniałego, co napełni moje życie radością? – Nie. Usiadła, wykonując okrężny ruch dłonią. Mów. – Przyszła nowa transmisja z Medyny – wyjaśnił Vaughn. – Na oficjalnych kanałach. – Kolejne groźby i stroszenie piórek z Lakonii? Czy oficjalnie wypowiedzieli nam wojnę? – Nic z tych dwóch rzeczy – odpowiedział jej asystent i przejął sterowanie monitorem. Prosty strumień wideo z podium stojącym przed rzędami krzeseł. Zaskoczyły ją proste granatowe zasłony z tyłu.

Spodziewała się jakieś imperialnej pompy. Signa Romanum z dwugłowym orłem. Na krzesłach siedzieli ludzie, którzy wyglądali jak dziennikarze, niezależnie od tego, czy faktycznie nimi byli. W kadr weszła Carrie Fisk i zajęła miejsce na podium. Drummer poczuła, że zaciska usta. – Dziękuję wszystkim za przybycie – rozpoczęła Fisk, kłaniając się widowni. Zebrała się w sobie. Spojrzała na salę, potem znowu w dół. – Od czasu swego powstania Stowarzyszenie Światów było gorącym zwolennikiem niezależności i suwerenności planet. Nasza organizacja śledziła problemy związane z samostanowieniem nowo skolonizowanych układów i walczyła o prawa zamieszkujących je ludzi. Hegemonia potęgi układu Sol i Związku Transportowego wielokrotnie dowodziła, że włodarze nie cenili wszystkich układów tak samo. Sol i Związek przejęły de facto rządy nad tym, co przez swoje jednoznaczne działania uważają za planety i rządy drugiej kategorii. – Och, pieprz się – warknęła Drummer. – Pieprzyć ciebie i twoje kolaboranckie pieprzenie. – Kilkakrotnie miałam okazję odbyć spotkania z przedstawicielami układu Lakonii, dotyczące przyszłości pierścieni wrót i natury handlu oraz rządów między światami. Jestem bardzo szczęśliwa, mogąc ogłosić, że Stowarzyszenie Światów jednogłośnie zagłosowało za przyjęciem wystosowanej przez Lakonię oferty ochrony i koordynacji handlu. W zamian za to wysoki konsul Duarte przyjął wymagane przez stowarzyszenie samostanowienie i autonomię polityczną światów. Dzięki temu... Drummer wyłączyła nagranie. Duarte zaplanował także i to. Nie tylko kampanię wojskową, ale i historię, która czyniła z niej coś więcej niż tylko zwykły podbój. Wrócił, bo uważa, że może wygrać. A jeśli on tak uważa, powinnaś się przygotować do przyjęcia myśli, że może to być prawdą. Carrie Fisk znajdzie się w kanałach informacyjnych tysiąca trzystu światów – od których Drummer została odcięta – a jej wersja historii trafi na

dostatecznie podatną glebę, by zapuścić korzenie. – Samostanowienie i autonomia polityczna? – rzuciła. – Pod wymierzonymi w plecy lufami? Jak to ma działać? – Trybut – odpowiedział Vaughn. – Zobowiązanie do tego, aby w razie potrzeby wesprzeć ich finansami i towarami, przy czym sugestia, że będzie to wymagane, jest bardzo delikatna. – Zapewne dodatkowo Duarte złożył im obietnicę, że ich nie pozabija? Uśmiech Vaughna był bardzo twardy. – Fisk nie powiedziała tego wprost, ale owszem, można to wywnioskować z jej wystąpienia. Drummer przycisnęła dłoń do podbródka i wstała. Jakaś jej część chciała wysłać Vaughna do ambulatorium, żeby przyniósł jej coś na sen. Amfetaminę, kokainę, cokolwiek mocniejszego od bańki herbaty. – To był długi dzień – stwierdziła. – Kiedy zaczną nadchodzić wiadomości KZM, powiedz im, żeby się ogarnęli i że zamierzam się tym zająć. – A w przypadku członków rady? – zapytał Vaughn. – To samo – rzuciła Drummer, wychodząc z gabinetu. – Powiedz im, że wszystko jest pod kontrolą. Po powrocie do swojej kwatery rozebrała się, zostawiając ubranie na trasie od drzwi do prysznica. Długo stała pod prawie parzącą wodą, pozwalając, by spływała jej po plecach i twarzy. Uczucie było cudowne. Przewodnictwo ciepła jako czysty komfort fizyczny. W końcu wyłączyła wodę, starła ręcznikiem większość wilgoci i padła na pryczę przeciążeniową, jedną ręką zasłaniając oczy. Wyczerpanie wgniotło ją w żel silniej niż wirowanie cylindra. Czekała na nadejście rozpaczy. Nie nadeszła. Związek znajdował się w sytuacji zagrażającej jego istnieniu. Delikatna tkanina ludzkiej cywilizacji w koloniach zaczynała się rozchodzić na jej oczach, a ona czuła ulgę. Od czasu pierwszych wspomnień do zniszczenia Wolnej Floty była Pasiarką i członkinią takiej czy innej frakcji SPZ. Jej mózg, dusza i tożsamość wykształciły się pod butem wewnętrznych depczących jej gardło. Gardła wszystkich,

których kochała. Szacunek, jakim darzono stację Tycho, potem Związek, a teraz jej stanowisko – od samego początku był jej marzeniem. Wiodła ją wizja Pasiarki osiągającej potęgę równą wewnętrznym, jeśli nie dla niej, to przynajmniej dla Pasiarza takiego, jak ona. I jak we wszystkich jej marzeniach, im bliższa była jego realizacja, tym lepiej rozumiała, czym naprawdę było. Przez lata nosiła władzę i autorytet, jakby były cudzym kombinezonem. Teraz, z Duartem i Lakonią, zaczynało się rozpadać wszystko, co zbudowała. I jej część się z tego cieszyła. Wychowano ją do walki z wielkimi potęgami, do prowadzenia wojen, których nie mogła wygrać, ale też przegrać. Powrót do tego stanu rzeczy był niepowetowaną stratą, ale sprawiał również wrażenie powrotu do domu. Jej myśli zaczęły odpływać, świadomość powoli zapadała w sen. Historia toczyła się kołem. Wszystko, co zdarzyło się wcześniej, całą drogę przez pokolenia, zdarzy się na nowo. Czasami koło kręciło się szybko, czasami powoli. Zobrazowała to sobie jak przekładnię podajnika, z zębami i łożyskami oraz nią i wszystkimi ludźmi stojącymi na skraju tego urządzenia. Jej ostatnią myślą przed zapadnięciem w głęboki sen było to, że nawet wrota nic tak naprawdę się nie zmieniły, wszystko powtarzało się w nieskończoność wciąż na nowo – tylko za każdym razem z nowymi ludźmi. Co w świetle pierwszego spotkania następnego dnia okazało się nie tylko trochę ironiczne. *** – Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś takiego. – Znała Camerona Tura zawodowo, od kiedy zaczęła pracować dla Związku, i nigdy dotąd nie wydawał się niczym zainteresowany w jakimś większym stopniu. Teraz siedział naprzeciw niej przy stole, machając tortillą, jakby za jej pomocą dyrygował orkiestrą. Miał szeroko otwarte,

promienne oczy, a mówił wyższym i szybszym głosem niż zwykle, za to ona za nic nie potrafiła zrozumieć, co, u diabła, mówi. – Gorące miejsca w przestrzeni – powtórzyła, patrząc na schemat. – Coś jak niewykrywalne statki? Twierdzisz, że przed pierścieniem wrót czekają niewykrywalne statki? – Nie, nie, nie – zaprotestował Tur. – Nie ten rodzaj gorąca. Nie gorące w znaczeniu temperatury. Drummer roześmiała się z frustracji i odłożyła ręczny terminal. – No dobrze, może powinniśmy spróbować jeszcze raz. Wyobraź sobie, że mówisz do cywila. Wykryliśmy te obszary, które są... jakie właściwie? – No cóż – rzucił Tur, kiwając głową, bardziej do siebie niż do niej. – Oczywiście wiesz, że próżnia tak naprawdę nie jest pusta. Zawsze są w niej fale elektromagnetyczne i cząstki, które pojawiają się i znikają. Fluktuacje kwantowe. – Mam wykształcenie z ochrony i polityki – przypomniała. – Och. No tak – powiedział. Wyglądał, jakby nagle dostrzegł swoją tortillę i ugryzł jej kęs. – No cóż, stan próżni to nie jest tylko po prostu pustka. Zawsze zachodzą w niej spontaniczne kwantowe kreacje i anihilacje. Promieniowanie HawkingaZel’dovicha, które umożliwia... – Ochrona, Tur. Ochrona i polityka. – Przepraszam. Naprawdę drobne rzeczy, które po prostu się pojawiają, a potem znikają – uprościł Tur. – Dużo mniejsze od atomów. To się dzieje cały czas i jest całkowicie normalne. – W porządku – stwierdziła Drummer i upił łyk swej porannej kawy. Albo była dzisiaj trochę bardziej gorzka niż zwykle, albo ona zrobiła się przesadnie wrażliwa. – No więc..., kiedy skierowaliśmy wszystkie zestawy czujników na wrota, próbując zebrać więcej informacji o wojnie i tym wszystkim – pojawiły się interferencje, których nie potrafiliśmy zidentyfikować. Były podobne do tego, co pojawia się, gdy przez wrota przechodzą sygnały, ale nie były

zlokalizowane tam, tylko w normalnej przestrzeni. – Znowu wywołał schemat. – Tu i tu. Przynajmniej wiemy tylko o tych, ale mogą być też inne, tylko że dotąd nie próbowaliśmy ich szukać. W każdym razie nigdy jeszcze nie widzieliśmy niczego takiego, a sądząc na podstawie zapisów, ta sytuacja zadziała się mniej więcej wtedy, gdy lakoński statek przeleciał przez wrota. Albo kiedy wystrzelił w stację pierścieni. Nie mamy zbyt wielu danych dotyczących precyzyjnego czasu. – No dobrze – powiedziała Drummer. Zaczynała się niecierpliwić. – Widzisz, chodzi o szybkość. Wskaźniki kwantowej kreacji i anihilacji są... wystrzeliły przez sufit. Wzrost jest olbrzymi. Z wysiłkiem próbowała się pogodzić z ideą, że pustka nie jest pusta, ale coś w zachwycie brzmiącym w głosie Tura wywołało dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa. – To chcesz mi powiedzieć, że... co właściwie? – Że przestrzeń w pobliżu pierścienia zaczęła się gotować – oświadczył Tur. – I nie wiemy dlaczego.

Rozdział dwudziesty Singh

Santiago Singh spędził kilka bardzo nieprzyjemnych dni na radzeniu sobie ze skutkami ubocznymi wprowadzonych przez niego procedur bezpieczeństwa dla Medyny. Dzwonili do niego chyba wszyscy biurokraci i urzędnicy, by wyrazić swój niepokój dotyczący negatywnego wpływu ograniczeń na morale i działanie stacji. Niezależnie od tego, jakich używano słów, zawsze słyszał w nich to samo. Nowe zasady sprawią, że ludzie będą niezadowoleni. Nie będą pracować ze zwykłą wydajnością, nasili się sabotaż. Czy na pewno tego chcemy? Jego odpowiedzi, choć różnie formułowane, także brzmiały tak samo: Nie obchodzi mnie, czy ludzie będą zadowoleni z nowych zasad. Jeśli nie będą wykonywać swoich zadań, zostaną zwolnieni, a sabotaż karany jest więzieniem lub śmiercią. Tak, chcemy. W swej przełomowej pracy dotyczącej logistyki wysoki konsul Duarte zauważył, że ze wszystkich metod, jakich można użyć do politycznej i ekonomicznej kontroli nad innym państwem, okupacja wojskowa jest najmniej skuteczna i najbardziej niestabilna. Uzasadnieniem okupacji Medyny był fakt, że jako kluczowy punkt kontrolny dla wszystkich tysiąca trzystu skolonizowanych światów minimalizowała ona potrzebę działań wojskowych i pozwalała imperialnym rządom szybko

przejść do nacisków ekonomicznych i kulturalnych, które stanowiły znacznie stabilniejsze, długoterminowe strategie kontrolowania innych. W zasadzie wykazanie mieszkańcom Medyny, że przejęcie władzy przez Lakonię doprowadzi do lepszego życia dla wszystkich, było też przypadkiem testowym. Jeśli Singh zdoła przekonać stację pełną urodzonych anarchistów, że imperialne rządy są dobre, to przekonanie do tej idei wciąż kształtujących się kolonii za wrotami powinno być pestką. Dobrze to rozumiał, co nie zmieniało faktu, że musiał spędzić całe popołudnie, wyjaśniając głupim, rozzłoszczonym ludziom, dlaczego próba zabicia gubernatora musiała się wiązać z konsekwencjami. Gdy zakończył ostatnią – miał nadzieję – rozmowę na temat skarg, krzyknął, by ktoś przyniósł mu kawę czy cokolwiek tam uchodziło za napoje na tym zgniłym zadupiu stacji. Nikt nie odpowiedział. Ponieważ Kasik nie żył, a on nie zabrał się jeszcze do wybrania kogoś innego, kto będzie pełnił jego obowiązki. Jakby utrzymując poległego w grafiku, pozwalał jakiejś jego części nadal być częścią dziejącej się historii. Na chwilę emocje rozmów i aktywności, rozdrażnienia i konfrontacji kultywowanych przez niego od czasu zdarzenia rozstąpiły się i zobaczył Kasika plującego malinowym dżemem, który tak naprawdę był jego mózgiem, krwią i częścią języka... Singh stracił kilka sekund. Kiedy ponownie odzyskał świadomość, klęczał obok biurka, wymiotując do kosza na śmieci. Sądząc po stanie kosza, robił to już od dłuższej chwili. Woń i wygląd wymiocin wywołały kolejną falę zwracania, która zakończyła się dopiero wtedy, gdy żołądek zacisnął się boleśnie na pustce, a potem po jego gardle spłynęła cienka strużka żółci. Opóźniony szok. Reakcja na wstrząs. To normalne, powiedział sobie. Każdy by przez to przechodził. – Tak mi przykro, Kasik – powiedział z twarzą nagle zalaną łzami z powodu człowieka, którego imienia nawet nie pamiętał. Komunikator na biurku zapiszczał uprzejmie. – Zostawcie mnie, kurwa, w spokoju – wrzasnął na niego

Singh. – Przyszedł do pana admirał Trejo, sir – odpowiedział starannie neutralny głos. – Tutaj? – Jest w przedsionku ochrony, sir. Singh zaklął pod nosem, cicho ale jadowicie. Wyjął worek z kosza na śmieci i wepchnął go do recyklera. Powietrze pewnie pachniało wymiocinami. Przestawił wymienniki powietrza na maksymalną moc. – Proszę go wprowadzić za minutę – odpowiedział, a potem wykorzystał ten czas na umycie twarzy i przepłukanie ust. Trejo wrócił do Medyny. Mogło to oznaczać różne rzeczy, ale wszystkie sprowadzały się do rozmowy twarzą w twarz, zamiast wymiany wiadomości przez stosunkowo powolny system zabezpieczeń łączności, związany z oficjalnymi kanałami. A to oznaczało rozmowę na wrażliwe tematy. – Synu – rozpoczął admirał Trejo, wchodząc do pokoju. – Koszmarnie wyglądasz. – Tak jest, sir – zgodził się Singh. – Obawiam się, że ostatnie zdarzenia wstrząsnęły mną trochę bardziej, niż się spodziewałem. Ale kontroluję to. Jestem w doskonałej formie i gotowy do lotu, sir. – Spałeś w ogóle? – zapytał Trejo. Brzmiał na szczerze przejętego. – Tak jest, sir – zapewnił. A ponieważ poczuł się z tym, jakby kłamał: – Trochę, sir. – Trudno jest kogoś stracić. Zwłaszcza kogoś, z kim blisko się współpracowało. – Nic mi nie będzie, sir. Proszę zająć moje biurko. Trejo usiadł, uśmiechając się współczująco. Przyjął oferowane miejsce. – Przynajmniej mam dla ciebie dobre wieści. Przekazałem dalej twoje odkrycie dotyczące emisji promieniowania gamma przez wrota wraz z sugestią, która dotyczyła użycia okrętu z projektorem ultrasilnego pola magnetycznego stacjonującego w powolnej strefie do kontroli dostępu. Dowództwo floty jest

bardzo zaintrygowane, poszli z tym na samą górę. „Góra” na Lakonii mogła oznaczać tylko jedną osobę. – Jestem zaszczycony, że spotkało się to z tak dużym zainteresowaniem wielu ważnych osób, admirale. – Zgadza się z tobą – rzucił Trejo. Jego głos miał w sobie płaskość, którą Singh nie do końca rozumiał. Spojrzenie zielonych oczu admirała odszukało oczy Singha i już na nich zostało. – Wysyłają tu Oko cyklonu. Trochę potrwa, zanim wyposażenie będzie w stu procentach gotowe, bo nie planowano wypuszczania okrętu ze stoczni jeszcze przez cztery miesiące, ale dostaniesz go najszybciej, jak to możliwe. Jego oficjalną misją będzie obrona stacji Medyna, ale częścią parametrów będzie utrzymanie systemu pierścieni z wykorzystaniem twoich nowych danych. – O ile dobrze pamiętam, dowodzi nim kontradmirał Song. – Tak, to łajba Song – potwierdził Trejo. – Ale ty wciąż zostajesz gubernatorem Medyny. Będziesz miał dowodzenie operacyjne nad obroną stacji, co obejmuje decydowanie, kiedy i czy należy zastosować naszą nową strategię dotyczącą pierścieni. – Tak jest, sir – odpowiedział Singh. – Świadomość, że admirał musi tańczyć, jak jej zagrasz, może uderzać do głowy, synu, więc pamiętaj, że ten przydział nie będzie trwał wiecznie. Nie rób sobie wrogów, których nie potrzebujesz. Słowa Trejo miały w sobie wagę, jakby niosły coś więcej niż tylko to, co powiedział. Wylądowały na piersi Singha jak łagodna nagana. – Rozumiem i doceniam tę sugestię, Admirale – powiedział Singh. – Czy Nawałnica zostanie tu do czasu przybycia Cyklonu? – Nie. Przyśpieszymy wykonanie planu, zgodnie z twoją analizą. Nawałnica przeleci przez wrota Sol za cztery godziny. Chyba że zmieniłeś zdanie odnośnie do swojej pozycji? Singh wyczuł w tym pytaniu ofertę. Dostał szansę na przyznanie się, że sytuacja go przerosła, że potrzebuje pomocy i wsparcia. Odczuwał silną pokusę ogłoszenia doskonałej formy,

ale nie mógł zignorować faktu, że sytuacja wcale nie wyglądała idealnie. Musiał sobie postawić pytanie, czy jego wrażliwość była dostatecznie duża, by ryzykować zapewnienie układowi Sol większej ilości czasu na przygotowanie się. Najniebezpieczniejszym elementem misji Nawałnicy w systemie Sol było przejście przez wrota i godziny bezpośrednio po nim. Im więcej czasu wróg miał na wykorzystanie tego okna, tym mniej czasu wygra swoim odkryciem tego, co może im dać emisja promieniowania gamma. Nie chciał pomniejszać właśnie zapewnionej przez siebie przewagi. A jednak... Zaczął odpowiadać, ale urwał, gdy poczuł, jak w gardle znowu wzbiera mu gorzko-kwaśny smak żółci. Nie teraz. Przełknął gwałtownie ślinę, mając nadzieję, że to wystarczy do zatrzymania kolejnej fali wymiotowania do kosza na śmieci. Oczy Trejo rozszerzyły się z prawdziwą troską. – Synu – odezwał się – byłeś u lekarza? – Niezwłocznie po ataku. Nie odniosłem żadnych obrażeń poza siniakiem na kolanie i urażoną dumą. – Nie o to mi chodzi – rzucił Trejo. – Nic mi nie będzie – skłamał Singh, ale Trejo nic z tym nie zrobił. – Wiem, że emisje pierścieni nie były wcześniej elementem strategii obrony, ale nie mogę się nie martwić o zignorowanie tak potężnego narzędzia. – Rozumiem. Będę szczery, nie jestem całkiem zadowolony z przyśpieszania realizacji planu. Powoli i równomiernie, to moja ulubiona strategia. Ale jak na razie nic nie wskazuje na to, żeby miejscowy dokonali jakichś przełomów, o których nie wiemy. Wysoki konsul uważa, że możemy sobie pozwolić na całkowite wyprowadzenie Nawałnicy za wrota. Choć czuję się trochę tak, jakbym zostawiał cię tu na odstrzał. Z drugiej strony, w znanym kosmosie jest dokładnie jedna flota stanowiąca zagrożenie dla naszych planów, i siedzi właśnie w układzie Sol. W ogóle nie będziesz musiał się martwić o obronę Medyny przed nią, bo zmuszę ich do walki na ich terenie. Nie spodziewam się, żeby kolonie mogły spróbować czegoś, z czym

nie poradzi sobie niszczyciel. – Zgadzam się, sir – potwierdził Singh. – Będziemy utrzymywać pozycję i czekać na przybicie Cyklonu lub wieści o pańskim zwycięstwie, cokolwiek dotrze pierwsze. Singh spodziewał się, że rozmowa na tym się skończy i czekał, aż admirał Trejo wstanie z miejsca. Zamiast tego starszy mężczyzna przyglądał mu się spojrzeniem pełnym inteligencji, aż cisza zrobiła się nieprzyjemna. Etykieta nakazywała, by nie kończył rozmowy, dopóki nie zwolni go przełożony, więc patrzył na niego i spróbował lekkiego uśmiechu. Kiedy Trejo znowu się odezwał, mówił cichszym głosem. – Tanaka złożyła raport. Wkrótce wejdzie na pokład promu, żeby zająć stanowisko na Nawałnicy. – Och – odpowiedział Singh z nadzieją, że zabrzmi to niedbale. – Nie zrozum mnie źle. Jest dobrym oficerem i jej doświadczenie bardzo się tam przyda, ale jeśli są z nią jakieś problemy, chciałbym wiedzieć, na czym polegają. – Jestem pewny, że jej talenty będą... – zaczął Singh, ale Trejo uciął mu, nie podnosząc głosu. – Jeśli ma objąć na moim okręcie stanowisko dowódcze, muszę zrozumieć, dlaczego usunąłeś ją z takiego stanowiska u siebie – wyjaśnił admirał głosem tak spokojnym, jakby pytał o godzinę. – Właśnie o to cię pytam. – Tak jest, sir – odpowiedział Singh. Gdybym sam to rozumiał, pomyślał. Furia na wszystko i wszystkich, która ogarnęła go po ataku, osłabła, zostawiając po sobie tylko niejasno nieprzyjemne uczucie. Coś jak strach nastolatka z powodu nieodrobionego zadania domowego. Jakby było coś, co wymagało zrobienia, coś, co mogło stać się źródłem kłopotów, ale nie miał pojęcia, czym to było, ani nawet jak się tego dowiedzieć. – W każdej chwili, synu – rzucił Trejo. Singh głęboko odetchnął, drżąc przy tym lekko. Nienawidził tego drżenia. – Miałem wtedy wrażenie, że brak reakcji na atak

przeprowadzony na mnie, a przez uogólnienie, na władzę wysokiego konsula i samo imperium, jedynie rozzuchwali wszelkie niechętne nam elementy na stacji. Uznałem, że wymagana jest zdecydowana i stanowcza reakcja, by uświadomić im, że teraz to jest nasza stacja, że nigdzie stąd nie pójdziemy i że nie powiodą się żadne próby utrudniania nam pracy. Chciałem zdusić w zarodku pomysł buntu, zanim jeszcze się narodzi. – I uważasz, że pułkownik Tanaka nie zrozumiała lub nie poparła tego stanowiska? – zapytał Trejo. – Doradzała mi zastosowanie podejścia pojednawczego. Wierzę, że kierowała się w tym swoim doświadczeniem ze służby w siłach marsjańskich, ale doświadczenie to nie przekładało się dobrze na tę nową sytuację. Nie zgodziła się i oświadczyła, że nie poprze nowych rozkazów dotyczących bezpieczeństwa, uznając je za zbyt surowe. Wtedy podjąłem decyzję o zwolnieniu jej ze stanowiska. – Dlaczego, twoim zdaniem, jej doświadczenie nie miało tu zastosowania? – zapytał Trejo. Jego słowa można było uznać za retoryczne lub prześmiewcze, ale coś w głosie starszego człowieka nadało im wrażenie szczerej ciekawości. Gdy brak osłony, jedynym rozwiązaniem jest szarża. Dlaczego ciągle lądował w tego typu sytuacjach? Singh odchrząknął. – Pułkownik Tanaka zdobyła doświadczenie w pacyfikacji buntowników przez kontakty z agresywną, ale odmienną populacją. Pasiarze nie byli obywatelami Marsa, choć podlegali marsjańskim wpływom i prawom. Do pewnego stopnia częścią misji zawsze było wtedy „zdobywanie serc”. Ona wciąż myśli w ten sposób. Chce tak podchodzić do buntowników. Ukarać tylko zaangażowanych w atak i spróbować zyskać sobie przychylność reszty populacji przez łagodne traktowanie. – A ty nie zgadzasz się z tym podejściem – skomentował Trejo. – Owszem. Z edyktu samego wysokiego konsula wszyscy ludzie są obywatelami Imperium Lakońskiego. Mieszkańcy Medyny nie są neutralną trzecią stroną, która znajduje się

między nami a grupką buntowników. Są Lakończykami, a buntownicy to nie jest obcy rząd opierający się podbojowi, tylko przestępcy. Każda inna reakcja sprzeniewierza się imperialnym rozkazom i je legitymizuje. Nie muszę zdobyć ich serc, muszę zmusić ich do zrozumienia, że wszystkie wcześniejsze organy i relacje polityczne są bez znaczenia. Nie podbijamy nowego terytorium, tylko pilnujemy przestrzegania prawa w naszym imperium. Trejo się uśmiechnął. – Brzmi jak wykład teorii politycznej na akademii. Nie pytałem o pracę domową, kapitanie. Wierzy pan, że to wszystko prawda? Bardzo dziwne pytanie. – Nie byłoby mnie tu, gdybym tak nie uważał, admirale. – Zdecydowanie bardzo wiernie zacytował pan oficjalne stanowisko imperium – zgodził się Trejo. – Jeśli to wszystko, sir, to ja... – Dlaczego – Trejo zapytał, jakby Singh w ogóle się nie odzywał – pana zdaniem wysoki konsul powierzył panu to stanowisko? – Sir? – Ma pan nieskazitelne referencje z uczelni. Czytałem pańską analizę teorii Duartego, dotyczących tworzenia imperium przez kontrolę logistyczną. I założę się, że nawet on był pod wrażeniem. Przypisał pan jego tekstowi dość unikalne idee, których – moim zdaniem – tak naprawdę wcale tam nie ma. – Dziękuję panu – odpowiedział Singh, bezskutecznie próbując nie nadać tym słowom pytającej intonacji. – Z drugiej strony przed trafieniem tu odbył pan dokładnie jedną turę na okręcie wojennym, a na Lakonii znalazłaby się pewnie ponad setka ludzi takich jak ja i Tanaka, mających faktycznie doświadczenie dowodzenia w walce. Dlaczego pan, a nie ktoś z nich? Singh sam się nad tym zastanawiał. – Naprawdę nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, sir. – I to jedyna prawidłowa odpowiedź, synu. Owszem, nie

wiesz, ale coś ci zasugeruję. Wiesz, jak się poleruje kamienie? – Nie, sir. – Wsadza się je do obrotowego cylindra z mnóstwem innych kamieni i piaskiem, a potem obraca się je przez kilka tygodni, aż wszystkie krawędzie się zetrą i nabiorą ładnego połysku. Przejmujemy kontrolę nad tysiącem trzystoma bardzo różnymi światami, mając tylko setkę starych pierdzieli takich jak ja i Tanaka oraz kilka tysięcy twojego pokroju żółtodziobów prosto z akademii. Singh nie miał pojęcia, czym jest żółtodziób. Brzmiało to jak jakiś idiom z doliny Marinera, ale kontekst był jasny. I bardzo dosadny. – Pułkownik Tanaka została tu skierowana, żeby... – zaczął Singh. – Zetrzeć z ciebie część głupoty. Walczyła z partyzantami, jeszcze zanim się urodziłeś, i zabiła więcej ludzi, niż spotkałeś w całym życiu. Z drugiej strony mamy już pułkownik Tanakę, przydzielenie jej dowodzenia nie stworzy niczego nowego. Mam nadzieję, że ta cała sytuacja starła trochę twoich ostrych krawędzi, bo inaczej będzie to strata czasu dla wszystkich. Tanaka ma wylot zaplanowany za godzinę. Myślę, że jesteś jej winien rozmowę. – Tak jest, sir – odpowiedział Singh. Słowa miały smak żółci, ale admirał miał rację. Trejo wstał, spotkanie dobiegło końca. – Jest pan wolny, kapitanie. Proszę dopilnować, żeby Medyna wciąż tu była, gdy będę wracał. – Zrozumiano, admirale. *** Najodważniejsze byłoby udanie się na Nawałnicę, a najłatwiejsze nagranie wiadomości i wysłanie przez system Medyny, którego bieżące zabezpieczenia stanowiłyby wytłumaczenie braku rozmowy w czasie rzeczywistym. Poszedł

na kompromis. Pasiarska whisky, którą ktoś zostawił w jego starej kabinie na Burzy, smakowała jak kwas i grzyby, ale Singh i tak ją wypił. Alkohol przynajmniej w końcu spłukał resztki smaku żółci z jego ust i gardła. Zrzucił buty, położył nogi na biurku i czekał na rozluźnienie ściśniętej piersi, choćby odrobinę. To od początku powinno być oczywiste. Z perspektywy czasu jedynym, co przemawiało na rzecz Singha, jeśli chodzi o stanowisko gubernatora, było jego pełne oddanie wizji wysokiego konsula Duartego. Ale tylko tego od niego chcieli. Musieli wybrać niedoświadczonych, młodych, prawdziwie wierzących – jak on – i rzucić ich prosto na środek jeziora w nadziei, że nauczyli się dość, by dopłynąć z powrotem do brzegu. Do tego Tanaka: jej arogancja, pogarda dla jego braku doświadczenia, odmowa bezkrytycznego przyjmowania rozkazów. Dokładnie to było powodem, dla którego trafiła pod jego rozkazy. Wyrzucenie jej w napadzie złości było dokładnie takim typem niedojrzałego zachowania, jakie chcieli w nim wyplenić. Spieprzył to. Fakt, że admirał Trejo rozumiał, że Singh zrobił to w ślepej panice po znalezieniu się po raz pierwszy pod ostrzałem, było równocześnie źródłem ulgi i upokorzenia. A także prawdopodobnie jedynym powodem, dla którego nie został zdjęty ze stanowiska. Trejo rozumiał, co poszło nie tak, i mimo wszystko uważał, że Singh miał coś do zaoferowania, że jeszcze nie kwalifikował się do wyrzucenia na śmietnik. Znowu, równocześnie pocieszające i upokarzające. Napił się jeszcze whisky. Rozgrzała mu gardło i to było najlepsze, co mógł o niej powiedzieć. Ale wystarczyło. Miał przed sobą kolejną pułapkę. Stwierdził, że ją wyczuwa. Czuł skupioną na sobie uwagę Trejo, który czekał, czy Singh zdoła wyplątać się z sytuacji teraz, gdy zrozumiał już, na czym polegał jego błąd. Admirał praktycznie rozkazał Singhowi porozmawiać z Tanaką przed jej wylotem, czyli tutaj kryła się pułapka. Miał kilkanaście pomysłów dotyczących tego, jak

powinna wyglądać ta rozmowa, i odrzucał każdy, gdy tylko analiza ujawniała kryjące się za nimi motywacje. To on był dowódcą, więc mógł zostać pozbawiony tego stanowiska. Może właściwe byłoby pragnienie honorowej porażki. Nawet jeśli zostanie odesłany do domu, do Nat i Potwora, hańba będzie mniejsza, jeśli będzie miał świadomość, że postąpił dojrzale i odpowiedzialnie. Ściągnął ekran z nadgarstka i rozłożył go płasko na biurku. – Pułkownik Tanka, obraz i głos – powiedział do niego. – Mówi Tanaka – odpowiedziała chwilę później. Na małym ekranie jej twarz została skompresowana do tylko najbardziej wyrazistych cech. Ciemne obfite brwi, szeroka szczęka, spłaszczony, nieco niesymetryczny nos. Nadało jej to groźny i gniewny wygląd. W tej chwili zapewne oba te przymiotniki do niej pasowały. – Pani pułkownik – przywitał się Singh, próbując utrzymać spokojny i informacyjny ton głosu. Uznał, że raczej mu się to udało. Rozmowa brzmiała w sposób, jakby chciał sfinalizować jakieś drobne biurokratyczne detale. – Gubernatorze – powiedziała pozbawionym emocji tonem, który próbował osiągnąć. – Rozmawiałem z admirałem Trejo o pani przeniesieniu. Powiedział, że z przyjemnością przydzieli pani stanowisko dowódcze na Nawałnicy, a ja nie wyraziłem żadnych zastrzeżeń dotyczących tego ruchu. – Dziękuję, że nie próbował pan storpedować mojej kariery – odpowiedziała tonem, w którym trudno byłoby doszukać się wdzięczności. Fakt, że nie powiedziała Pieprz się, gnojku, nie zdołałbyś mnie bardziej skrzywdzić nawet, gdybyś tego chciał, był szczytem uprzejmości, na jaką mógł liczyć z jej strony. – Chcę, by pani wiedziała, że zdaję sobie sprawę z faktu, iż będąc w stanie wzburzenia emocjonalnego po ataku, podjąłem nienajlepsze decyzje, z których zwolnienie pani bynajmniej nie było najmniej istotną.

Przez chwilę panowała cisza. Ułamek ułamka sekundy, ale zauważalna. – Doprawdy – rzuciła. Jej gęste brwi uniosły się o milimetr. – Tak. I cofnąłbym tę decyzję, gdybym mógł to zrobić bez zaostrzenia mojego błędu. Niestety, w tej chwili najważniejsze, zarówno dla mojego personelu, jak i mieszkańców Medyny, jest prezentowanie obrazu siły spokoju na szczycie władzy. Podjęcie tak drastycznej decyzji jak zwolnienie pani, a potem przywrócenie na stanowisko sprawiłoby, że wyglądalibyśmy... że ja wyglądałbym na słabego i niezdecydowanego. Pani przeniesienie zostanie zarejestrowane jako ruch mający na celu wzmocnienie personelu admirała Trejo o osoby z doświadczeniem bojowym, skoro zabezpieczyliśmy stację i przechodzi do ataku na Sol. Nie skalam pani doskonałego przebiegu służby. Niestety, moje przeprosiny i wyrazy żalu będą musiały na razie pozostać nieoficjalne. Tanaka zmarszczyła brwi, choć wyglądało to bardziej na zaskoczenie niż złość. – Doceniam to, gubernatorze. – Powodzenia w układzie Sol, pani pułkownik. Będziemy niecierpliwie czekać na wieści o powodzeniu waszej misji. Rozłączam się. Zamknął połączenie i dopił resztę fatalnej pasiarskiej whisky. Nie był pewien, czy chodziło tylko o alkohol, ale miał wrażenie, jakby zniknął gdzieś ciężar noszony przez niego od chwili wylądowania na Medynie. Teraz była to jego stacja. Jego dowodzenie, odniesie sukces lub porażkę wyłącznie dzięki swoim działaniom. Teraz, gdy poczuł, że najgorsze błędy, jakie mógł popełnić, ma już za sobą, w sumie nie było wcale aż tak źle. Teraz mogło być już tylko lepiej.

Rozdział dwudziesty pierwszy Holden

Zamiast zmuszać ich do przemykania do i z obozów uchodźców w cylindrze lub kwater przydzielonych przez Lakończyków, Saba dał Holdenowi i załodze dostęp do kabiny przemytników: przestrzeni z piętrowymi pryczami na sześć osób wyciętej przez jego ludzi z tunelu serwisowego, dla którego dane stacji były niekompletne lub nieaktualne. Choć było tam ciasno, a Aleks trochę chrapał, zdecydowanie woleli to od tego, co stacja oferowała im oficjalnie. Pokój, w którym spędzali większość czasu, został przewidziany na magazyn średniego poziomu: nie głębokie kieszenie wielopokoleniowego statku kosmicznego wędrującego przez otchłań między gwiazdami, nie podręczny schowek na potrzeby kobiet i mężczyzn, których życie zaczęłoby się i zakończyło w drodze, bez poznania jej początku lub końca. Wbudowane żółte prowadnice wskazywały, gdzie wzdłuż ścian i pokładu powinny być ustawione skrzynie z narzędziami i żelaznymi zapasami. Historia zdecydowała o innym losie pomieszczenia. Wokół częściowo rozmontowanego wyświetlacza holograficznego, pełniącego funkcję stołu, rozłożono żelowe i materiałowe poduszki. Wymienniki powietrza ustawiono na minimum, by pomieszczenie nie wykazywało zbytniej aktywności, a gęste powietrze mieszał wentylator zasilany

bateryjnie. Ściany były osłonięte przez pasy zadrukowanych tkanin, szeleszczące nieco w podmuchach z wentylatora, choć trudno było stwierdzić, czy to włókna na ubrania, plastik czy może siatka węglowa. Nie wiedział też, czy pełnią jakąś funkcję, czy też impuls dekorowania wnętrz był silniejszy od wszelkich innych okoliczności. Ogólny wygląd pokoju kojarzył się Holdenowi z marokańską restauracją, którą odwiedzał często na Japecie, gdy jeszcze przewoził lód dla Pur’n’Kleen. Saba w towarzystwie czterech osób, które uznał za jego zastępców, siedział naprzeciw niego i załogi, napełniając kubki parującą herbatą, gdy tylko jej poziom spadał zbyt nisko. Oprócz dowodzenia frachtowcem o nazwie Malacalypse, który utkwił w doku tak samo jak Ros, Saba był też mężem Drummer. Z początku Holden martwił się, że będzie go prześladować to, co zrobił z Freehold, ale kiedy poruszył ten temat, Saba zbył go machnięciem ręki. To stało się we śnie, powiedział, co było trochę niejasne do chwili, gdy Naomi wyjaśniła mu, że to stary idiom Pasiarzy na nie przejmuj się tym. Nawet po tak długim czasie spędzonym poza strefą ciążenia Ziemi Holden wciąż potrafił się zadziwić wszystkim tym, czego nie wiedział. – Perdón – powiedziała Pasiarka, przeciskając się obok strażnika przy drzwiach. – Saba? Jesteście już gotowi na jedzenie? Sabie prawie udało się uprzejmie uśmiechnąć. – Nie, Karo. Bist bien. Kobieta poruszyła dłońmi, przytakując po pasiarsku. Przesunęła spojrzeniem po reszcie pokoju, ale zatrzymała je na chwilę na załodze Rosynanta – Holdenie, Naomi, Bobbie, Aleksie, Amosie i Clarissie. – A wy? Mamy bekon z grzybami. Bobbie w zamyśleniu strzeliła kostkami palców. Holden był prawie pewien, że to oznaka irytacji. – Dziękujemy – odpowiedział. – Nie trzeba. Nie jesteśmy głodni. Kobieta ponownie poruszyła dłońmi i wyszła. Już po raz

trzeci tego ranka przerwano im rozmowę, co było trochę dziwne, ale Holden przypisał to ogólnemu poziomowi nerwowości. Po rozgoszczeniu się sił okupacyjnych swoboda, jaką dysponowało podziemie Saby, była bardzo niewielka, ale wszyscy i tak chcieli coś robić. – Przepraszam – odezwał się Holden, zmieniając podwiniętą pod siebie nogę. Uznał, że jeśli jedna z nich ma być stale zdrętwiała, to niech przynajmniej się zmieniają. – Co mówiłeś? Saba nachylił się do przodu. Nie wyglądało na to, żeby jego nogi drętwiały od siedzenia na poduszkach, ale był młodszy o dziesięć albo dwadzieścia lat. – Musimy znaleźć jakąś równowagę, sa sa? Im więcej zbudujemy sobie miejsc, tym więcej będziemy mogli wykorzystać, ale tym łatwiej będą mogli je znaleźć. Jedna z zastępczyń Saby, ta, która spędziła poranek na przekonywaniu do zbudowania całkowicie odrębnego systemu łączności przez przeciągnięcie cieniutkich kabli przez rury kanalizacyjne, odchrząknęła. – Według mnie, mamy trzy priorytety: zrobienie przestrzeni dla siebie, zrobienie dla siebie narzędzi i pilnowanie, by przestrzeń i narzędzia nie trafiły do wewnętrznych. Na razie mamy trzy procent Medyny, gdzie nie sięga wzrok ochrony. Mamy wsparcie załogi oraz łączność przez wrota Sol. Musimy przyjrzeć się różnicy między ryzykiem a potencjalnymi korzyściami. Tyle chcę powiedzieć. – Jasne – zgodził się Holden, a Saba przekrzywił głowę. Kątem oka dostrzegł, że Bobbie pochyla się do przodu. Kiedy się na nią obejrzał, jej twarz niczego nie sugerowała, ale miał wiele lat doświadczenia, dzięki któremu wiedział, że coś ocenia. Może zagrożenie, tylko że patrzyła na niego. Znowu zmienił nogę. – Problem w tym, że cokolwiek będziemy robić, musimy założyć, że to będzie tymczasowe, prawda? – Tutaj niczego nie postawimy na kamieniu – skomentował Saba z uśmiechem, choć Holden był przekonany, że nie zrozumiał, o co mu chodziło.

– Medyna to nasza stacja – zauważył. – Znamy ją lepiej. Wszystkie nisze i przejścia, wszystkie nieudokumentowane korytarze. Wszystkie sztuczki, drzwi i kąty. I będzie to prawdą do chwili, gdy przestanie nią być. Ci ludzie nie są głupi. Na razie są zajęci i może zostanie tak jeszcze przez chwilę, ale prędzej czy później poznają stację. Nasza przewaga będzie trwać tylko przez tyle czasu, ile będą potrzebować, żeby poznać to miejsce. A to oznacza, że cokolwiek tu będziemy robić, nie powinniśmy planować długoterminowo. Nie mamy mnóstwa czasu, tylko planowanie krótko-, a może średnioterminowe. Bardzo może. Saba przesunął środek ciężkości, napił się herbaty i przytaknął. – Słuszna uwaga, coyo – stwierdził. – Może też powinniśmy się zacząć przyglądać planom ewakuacji. Jak nie spędzić długiego życia w więzieniu albo krótkiego w śluzie. – Jakiekolwiek obierzemy cele – odezwał się Holden. – Po prostu nie sądzę, żeby miało sens inwestować dodatkowy wysiłek w stworzenie czegoś, co przetrwa dziesięć lat w sytuacji, gdy mamy perspektywę ośmiu do dziesięciu tygodni wolności. Powiedział to w sposób sugerujący przeprosiny. Saba przesunął dłonią po podbródku. W pokoju zrobiło się tak cicho, że Holden usłyszał szelest zarostu przesuwającego się po skórze, nawet przez odgłosy wiatraka. Osiem do dziesięciu tygodni wolności. Po raz pierwszy ktoś podczas tych rozmów pozwolił sobie na zasugerowanie ram czasowych. Niezależnie od tego, jaka mała apokalipsa zniszczy podziemie, Holden spodziewał się, że nastąpi to w czasie krótszym od trwania wiosny na Ziemi. – Słuszna uwaga – rzucił Saba w chwili, gdy z korytarza dobiegł jakiś hałas. Głosy. Do pokoju zajrzał mężczyzna o szczupłej twarzy z blizną nad lewym okiem, rozejrzał się i kiwnął głową. – Są nowe raporty z góry, jeśli chcesz – powiedział. – Choć nie wygląda na to, żeby było tam coś interesującego. Punkty kontrolne wciąż się przemieszczają i wsadzili jakiegoś głupiego coyo do publicznego więzienia za chodzenie po godzinie policyjnej.

– Nie uważam... – zaczął Saba. – Może powinieneś – przerwała mu Bobbie. – Możemy zrobić sobie przerwę. Prawda, Holden? – Uch – wydobył z siebie zapytany. – Jasne. – Bien á. – Saba wzruszył rękami. – Może ściągniemy coś do jedzenia, co? Spotkanie uległo zmianie. W tej samej przestrzeni wciąż siedzieli ci sami ludzie, ale zmieniła się atmosfera. Holden nachylił się i łagodnie pocałował Naomi w policzek. Oparła głowę o jego ramię, jakby był to tylko wyraz bliskości. – Co się tu, do cholery, dzieje? – wyszeptał Holden. – Zrobiłem coś, co wkurzyło Bobbie? Bo naprawdę staram się nie robić takich rzeczy nieświadomie. Naomi delikatnie pokręciła głową, tak że tylko on to poczuł. – Będziesz musiał ją zapytać – stwierdziła. – Ale nie mylisz się, coś jest na rzeczy. Rozmowy w pokoju nasiliły się i zmieniły ton, wirowały jak ptaki. Słowo czy fragment wypowiedzi wymienionej między Amosem a Clarissą zostało usłyszane przez kogoś z ludzi Saby, wpłynęło na jego słowa i po chwili Saba wspomniał to Aleksowi. Zwykle chcą kontrolować ludzi. Jeśli nie chcesz niczego, to w zasadzie zostaje im bicie do chwili, aż zrobisz, co ci każą, potem z wewnętrznymi było łatwiej, bo chcieli się wzbogacić i robić zabawki dla bogaczy, a potem czego w ogóle chcą ci coyo z Lakonii? I co są gotowi zrobić, żeby to dostać, nie? Wszyscy rozmawiali ze wszystkimi, czy zdawali sobie z tego sprawę, czy nie. Holden przyglądał się temu, słuchał i czekał, by Bobbie się odezwała. Jeśli ludzkość stworzy kiedyś umysł zbiorowy, nie będą go łączyły telepatyczne wymiany myśli, tylko plotki podczas spotkań towarzyskich. – Hej, Holden – odezwała się Bobbie, dotykając jego ramienia. – Możesz mi poświęcić chwilę? – Jasne – odparł i dźwignął się z podłogi. Bobbie ruszyła w stronę korytarza, a on trzymał się jej pleców. Powietrze na zewnątrz pokoju było chłodniejsze i nie

pachniało tak, jakby właśnie opuściło czyjeś płuca. Techniczne diody LED dawały jasne i ostre światło. Ściany pomalowano na kilkanaście kolorów, kodując nimi informacje o ukrytych pod spodem przewodach i rurach. Równocześnie teren i jego mapa. Bobbie zatrzymała się na skrzyżowaniu tunelu serwisowego z głównym korytarzem. Z tyłu dobiegały głosy, zbyt odległe, by je zrozumieć, ale obecne. Korytarz był na tyle ciasny, że mogła się opierać o obie ściany równocześnie, jednym ramieniem o każdą. Naprężyła i rozluźniła ręce jakby szykowała się do walki na ringu. Niedługo po tym, jak ją poznał, Holden odczuwał obawę przed potężną budową Bobbie. Przez lata wrosła w jego głowie w miejsce, w którym była tylko sobą, ale zdarzały się sytuacje, gdy przypominał sobie, że jest zawodową żołnierką, dobrze wyszkoloną, jeśli chodzi o stosowanie przemocy. Miała bardzo skupiony, napięty wyraz twarzy. Równie dobrze mogła rozmyślać nad jakimś skomplikowanym problemem, co powstrzymywać się przed wpadnięciem w zabójczą furię. W obu wypadkach wyglądała podobnie. – Hej – odezwał się Holden. – Co ci chodzi po głowie? Przeniosła na niego uwagę i kiwnęła głową, jakby powiedział coś godnego potwierdzenia. – To jesteś tu, żeby pomóc czy przeszkadzać? – No cóż – odpowiedział Holden. – Zanim zapytałaś, powiedziałbym, że pomóc, ale teraz mam wrażenie, że to pytanie z podtekstem. Czy coś mi umyka? Bobbie wyciągnęła dłoń wnętrzem do przodu, jakby prosiła kogoś o zwolnienie, ale odniósł wrażenie, że ten gest przeznaczony jest raczej dla niej. – Myślę mówiąc, więc po prostu... – Rozumiem – wtrącił się Holden. – Cokolwiek to jest, wal śmiało. Rozpracujemy to. – Inni ludzie... Tacy jak ja... Możemy się pokazać i może nikt nas nie zauważy. Z tobą to tak nie działa. Ty albo popychasz sprawy do przodu, albo je hamujesz. Nie ma neutralnego ustawienia. Poczuł dyskomfort i złożył ręce na piersi.

– Czy to... Bobbie, czy chodzi o fakt, że jesteś kapitan Rosa? Bo to się zdecydowanie nie zmieniło. My z Naomi... – Tak – potwierdziła Bobbie. – Dokładnie tak to wygląda. Słuchaj, widziałeś tych ludzi, którzy ciągle przerywają podczas zebrań, prawda? Wpadają do pokoju, żeby być w nim przez chwilę, nawet jeśli to coś, co można załatwić przez ręczny terminal. Albo wcale. – Wiem, o kogo ci chodzi – potwierdził Holden. – Ale tu nie chodzi o mnie, tylko wyłącznie o ciebie. Jamesa Holdena, który poprowadził walkę przeciwko Wolnej Flocie. I powstrzymał Protogen przed zniszczeniem Marsa. Dowodził pierwszym statkiem, który przeleciał przez wrota. Na Ilusie doprowadził do zjednoczenia ludzi w sytuacji, gdy dookoła wszystko się waliło. Przez sam fakt wejścia do pokoju stajesz się centrum wszystkiego. – Bynajmniej nie dlatego, że tak lubię – zauważył Holden. – Kiedy się pokazałeś, właśnie szykowaliśmy się z Amosem do wywalczenia sobie drogi do tego wszystkiego. Ale proszę, przyszedłeś, zostałeś rozpoznany i teraz wszyscy siedzimy w samym środku konspiracji. Nawet gdybym się do tego wcisnęła, minęłoby wiele dni, może tygodni, zanim dowiodłabym Sabie i jego ludziom, że mogą mi ufać. Ty dostałeś to za darmo, a reszta została pociągnięta za tobą. Dotarłam tu jako kapitan Rosynanta, ale to nie wystarczyło, by potraktować mnie tak poważnie, jak ciebie; faceta, który dostał to zaufanie za darmo. Holden miał ochotę zaprotestować. Czuł wzbierające w piersi przeczenia, ale nie potrafił się zmusić, do wypowiedzenia ich. Bobbie miała rację. – Mam pomysł, jak możemy zebrać informacje wywiadowcze dotyczące Lakończyków – powiedziała Bobbie. – To pierwsze, czego nam potrzeba. Ale musimy działać szybko. Saba i jego ludzie uważają, że to wszystko będzie jak powrót do czasów sprzed wrót. Niezależnie od tego, co mówią, spodziewają się, że to wszystko będzie trwało i stanie się dla nich sposobem życia, jak kiedyś. Zauważyłeś, że zaczęli nazywać Lakończyków

„wewnętrznymi”? – Owszem. – Ale z jednym miałeś rację. Mamy naprawdę bardzo krótkie okno czasowe, więc jeśli mamy zrobić to, co – jak sądzę – naprawdę jest niezbędne, to musi to być twój pomysł. – Chwileczkę, trochę się pogubiłem. O jakim moim pomyśle rozmawiamy? – Mówię o tobie mówiącym o wymyślonej przeze mnie operacji: wrócisz do tamtego pokoju i przedstawisz ją tak, jakbyś sam wszystko wymyślił. Holden nie wiedział, czy ma się śmiać, czy oburzyć, więc zrobił odrobinę obu. – Nie zamierzam tego zrobić – oświadczył. – Powiesz, co wymyśliłaś, a ja cię poprę. Ale nie zamierzam sobie przypisywać twoich pomysłów. – Jeśli to będzie mój pomysł, to skończy się dokładnie tak, jak kiedy się pokazaliśmy – wyjaśniła Bobbie. – Będę musiała walczyć, żeby go przepchnąć. Jeśli ty to zrobisz, po prostu cię posłuchają. Pomysł z twoich ust nabierze wagi, której nie da mu sam fakt, że jest słuszny. Z tyłu rozległ się brzęk świadczący o otwieranym włazie lub upuszczeniu przez kogoś narzędzia. Nie odwrócił się. Odczuwany wcześniej dyskomfort zmieniły swą naturę, ale nie ustąpił. – Nie podoba mi się to – oświadczył Holden. – Nie znoszę faktu, że jesteś traktowana jak osoba warta mniej ode mnie. To bzdura. Powiem Sabie, że... – Pamiętasz, jak ostatni raz poszliśmy na karaoke z Giselle? Tuż przed tym, jak Aleks zrezygnował? Holden zamrugał, zbity z tropu. – Tak, oczywiście. To był okropny wieczór. – Pamiętasz, jaką śpiewała piosenkę? „Szybkie bicie serca”? – Jasne – potwierdził Holden. – Kto to śpiewał? Chodzi mi o oryginał. Kto śpiewał ten kawałek. – Uch – wydobył z siebie Holden. – Zespół nazywa się

Kurtadam, a piosenkarz to Peter coś tam? Facet z jednym stalowym okiem. – Pítr Vukcevich – potwierdziła Bobbie, kiwając głową. – A kto gra na basie? Holden się roześmiał, ale po chwili spoważniał. – Prawda? – rzuciła Bobbie. – No dobrze, niech będzie. Rozumiem. Ale wcale mi się to nie podoba. Nie jestem ważniejszy niż ktokolwiek inny. Postępowanie w taki sposób, żeby wszystko, co istotne, przechodziło przeze mnie, bo nie zostanie poważnie potraktowane... sam nie wiem. Czuję się jak dupek. Bobbie położyła mu dłoń na ramieniu. Miała spokojne spojrzenie i uśmiechała się, choć wargi zacisnęła w prostą linię. – Jeśli to w czymś pomoże, potraktuję ciebie jako narzędzie do osiągnięcia swojego celu. W ten sposób mniej się złoszczę. *** Rozmawiali jeszcze przez dwadzieścia minut, Bobbie wyłożyła mu swój plan dostatecznie szczegółowo, by mógł go przedstawić. Zadał kilka pytań, ale nie potrzebował wielu. Współpraca z nią wzbudziła w nim dziwne poczucie nostalgii. Jakby od czasu przybycia do Medyny a chwilą obecną minęły całe lata, nie dni. Wielkie, nagłe wydarzenia działały właśnie w ten sposób, zmieniały sposób przepływu czasu. Może nie formalnie, ale wpływały na miarę tego, kim byli dla siebie z Bobbie. I dla siebie samych. Przed miesiącem Lakonia była jednym z pomniejszych problemów pośród tysięcy, teraz stała się otoczeniem. Prawdą równie głęboką, jak KZM czy Związek. A może nawet większą. Kiedy wrócili do pokoju, czekało na nich jedzenie. Miski z recyklowanego papieru pszennego pełne makaronu i siekanego bekonu grzybowego z sosem rybnym. Pachniało to lepiej, niż powinno. Bobbie usiadła koło Aleksa i Clarissy, składając się elegancko przy nich. Holden poczuł impuls, żeby też do nich dołączyć, żeby znów stać się częścią rodziny. I mógł

to zrobić, ale w zasadzie nie do końca. Czy jeśli do nich dołączy, będzie pomagał czy utrudniał? Bo nie mógł robić obu tych rzeczy naraz. Po raz pierwszy poczuł, ile kosztowało go opuszczenie pokładu Rosa. A jednak nie potrafił tego żałować. – Wszystko w porządku? – zapytała Naomi, obejmując go ręką w talii. – Wydajesz się trochę nieobecny. Jakieś przemyślenia? – Owszem, kilka – potwierdził. – Głównie dotyczą tego, że jestem narzędziem, ale przydatnym. Naomi przez chwilę rozważała jego słowa. Zauważył ich Saba i podszedł. Na niskim stole czekały na nich dwie miski z widelcami i butelki z piwem. – Powinnam się obrazić w twoim imieniu? – spytała Naomi. – Nie – odpowiedział Holden. – Powinnaś coś zjeść. Gdy Holden usiadł, Saba nachylił się w jego stronę. – Dobre to. Jedno, co możemy powiedzieć o Medynie, to fakt, że tutaj zawsze mają świeże składniki. – Prawda – zgodził się Holden. – Ale to zwykle i tak grzyby i drożdże. Bekon z kadzi jest... cóż, ma specyficzny smak. No dobrze, Saba, chciałbym z tobą porozmawiać o pewnym pomyśle...

Rozdział dwudziesty drugi Bobbie

– Nie możemy umieścić fizycznego monitora na połączeniu danych z lakońskim okrętem – powiedział Holden dokładnie tak, jak mu poleciła. Saba wybrał ludzi do wprowadzenia, kierując się jakimiś kryteriami, których Bobbie nie znała ani nie chciała zagadywać. Uważnie wpatrywali się w Holdena. Dziwnie się czuła ze świadomością, że rola Jamesa Holdena, który przybył poprowadzić ich do chwały, odgrywana była przez znanego jej Jamesa. Poza zbieżnością nazwisk te dwie osoby nie miały ze sobą wiele wspólnego. – Musimy pasywnie monitorować sygnały przychodzące i wychodzące bez wykrycia. Robić kopię danych. – Dla dla? – zapytał wysoki, patykowaty mężczyzna. Nazywał się Ramez i pracował w dziale wsparcia technicznego Medyny. Według Saby to on miał kierować tą operacją. Bobbie go nie lubiła. – Alles la gęste od szyfrowania. Więcej sensu ma wróżenie z fusów po kawie. – Odszyfrowanie to problem na później – odpowiedział Holden, nie zdradzając nikomu zbyt wiele szczegółów planu. Bobbie miała dobry pomysł, choć wciąż pracowała nad szczegółami zdobycia kluczy deszyfrujących. Im mniej ludzi znało detale, tym mniejsze było ryzyko, że informacje się wydostaną, zanim będzie gotowa. – Na razie chcemy po prostu zgarnąć najwięcej, jak się da, żeby było co odszyfrowywać, gdy

przyjdzie na to pora. W tej chwili ważnym aspektem jest przechwycenie sygnału w taki sposób, by nikt nie wiedział, że to robimy. – Do tego trzeba zajrzeć do rury bez jej dotykania. Que pensa? – Mam tu ze sobą moją szefową zespołu i ekspertkę techniczną, które wyjaśnią szczegóły – powiedział Holden, kiwając głową na Bobbie i Clarissę. – Kapitan Draper? Bobbie mrugnęła do niego tak, że tylko on to zobaczył. Co by o nim nie mówić, potrafił z polotem odgrywać rolę nieznaczącego figuranta. Bobbie przeszła na przód pokoju i wywołała na ekranie ściennym za sobą schematyczną trójwymiarową mapę Medyny. – Nauvoo został pierwotnie pomyślany jako statek pokoleniowy – zaczęła. – Co to, kurwa, jest „nowość”? – rzuciła jakaś pasiarka. Pozostali się zaśmiali. – Poczytaj sobie kiedyś trochę historii – rzucił jej Saba, a potem kiwnął głową Bobbie, żeby mówiła dalej. – Wiedzieli, że będzie odbierał sygnały z odległości większych niż kiedykolwiek wcześniej. – Bobbie wróciła do tematu. Powiększyła zestaw łącznościowy Medyny. – Przez to system łączności jest bardzo potężny oraz znacznie czulszy niż systemy dostępne na statkach komercyjnych i wojskowych. Ramez kiwnął głową i machnął szeroko długimi rękami. – Większości tego sprzętu nawet nie używamy. Nikt tutaj nie rozmawia na takie odległości. Mówił o powolnej strefie i miał rację. Nic tutaj nie mogło się znaleźć dalej niż pół miliona kilometrów od Medyny. Uniemożliwiały to fizyczne ograniczenia przestrzeni. – To prawda, ale ten sprzęt tam jest. A jednym z elementów tego zestawu jest detektor fotonów tak czuły, że może wyłapać pojedynczy foton przez gruby na metr pakiet światłowodów – powiedziała Bobbie, powiększając część mapy technicznej za plecami. – Ale nie możemy go po prostu ukraść. Claire? Clarissa wydostała się z kąta, w którym dotąd się ukrywała, i stanęła obok Bobbie. Miała na sobie kombinezon mechanika

z wyszytą na plecach nazwą TACHI, włosy zebrała w ciasny kucyk. Przy chudych policzkach i zapadniętych oczach wyglądała na poważną i niecierpliwą. – Choć czujniki nie są używane – zaczęła bez zbędnych wstępów Clarissa – wciąż są podłączone do głównego systemu łączności. Jeśli zaczniemy od niego odłączać różne rzeczy, uaktywni to alarmy w centrum dowodzenia. A to znaczy, że zanim fizycznie wyciągniemy części, musimy wymusić na obwodach przejście w tryb diagnostyczny. – W centrum dowodzenia masz pełno kurwonistów, ninita – rzucił Ramez. – Cały czas wszystko kontrolują. – Tu właśnie jest miejsce dla ciebie – odparła Clarissa, kiwając głową. – Musisz dostać się na pokład centrum dowodzenia i wyłączyć panel na dość długo, by pozwolić nam zrobić naszą część – wyjaśniła. – A jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie „małą dziewczynką”, zrobię ci krzywdę. – Doprawdy, ninita? – rzucił Ramez z pogardliwym uśmieszkiem. – Nie – odpowiedziała Bobbie, robiąc krok w jego stronę. – Nie pozwolę na to. Wyciągnięcie tego sprzętu będzie bardzo precyzyjną robotą i nie mogę ryzykować, że Clarissa uszkodzi sobie dłonie, zanim wyjdziemy w przestrzeń. – Bobbie zrobiła kolejny krok w stronę Rameza i popatrzyła na niego ciężko. – Więc zamiast tego to ja zrobię ci krzywdę. Mao jest w tym moją zastępczynią. Nie zmuszaj mnie, żebym ci wbiła do dupy trochę szacunku, ninito. Zerknęła na Holdena. Wydawał się wstrząśnięty i trochę zasmucony. Zastanowiło ją, jak on by załatwił tę sprawę, gdy jeszcze był kapitanem. Bardzo dziwne było robienie tego wszystkiego w jednym pomieszczeniu ze sobą. Ramez obejrzał się na swoich kumpli siedzących na skrzynkach. Nikt nie wyglądał, jakby chciał mu przyjść z pomocą. Saba uśmiechał się i robił dłonią okrężny gest znaczący dajmy już temu spokój. – Sabe – rzucił Ramez, odwracając wzrok, jak zawstydzone naczelne robiły to od czasu pleistocenu. – Tak się tylko

wygłupiam, que? – Sa sa – odpowiedziała Bobbie, a potem przełączyła ekran z mapy przestrzennej na plan misji. – Tu jest zestawienie, włącznie z precyzyjnymi czasami, kiedy muszą zostać wykonane poszczególne kroki. Przez większość czasu będę z Mao poza stacją, a nie możemy tam sobie pozwolić na żadne transmisje, bo lakońskie odbiorniki prawie na pewno je wychwycą. – Zadzwonię do centrum dowodzenia z odblokowanego terminala ręcznego, który zdobędzie dla mnie Ramez – odezwał się Holden, kiwając mu głową w zaproszeniu do tego samego. – Wybierzemy czas, gdy oficerem dyżurnym będzie Daphne Kohl. Zna mnie teraz i myślę, że zrozumie, co chcemy zrobić – bez konieczności tłumaczenia jej tego. Obowiązuje ścisła dyscyplina łączności przy założeniu, że wszyscy wszystko słyszą. – Czyli nasłuchujemy tego połączenia Holdena z Kohl – podsumowała Bobbie. – Przekażemy wam listę słów kodowych, których Holden użyje podczas rozmowy jako sygnałów. To nasza jedyna metoda koordynowania akcji i nie będzie żadnego sposobu na zasygnalizowanie rezygnacji lub wezwanie pomocy. Plan B wygląda tak, że wszyscy robią to właściwie za pierwszym razem, żebyśmy nie potrzebowali planu B. Zrozumiano? – Spore ryzyko dla zgarnięcia strumienia bełkotu, którego nie da się odczytać – skomentował Ramez. Przez Bobbie przetoczyła się fala irytacji. – Im więcej będziemy mieć, tym większe prawdopodobieństwo, że znajdziemy to, czego nam potrzeba, gdy uda się rozwiązać problem szyfrowania – odpowiedziała. – Zaczniemy od tego, co jest możliwe, a to właśnie to. Wszystko jasne? Przez pokój przeszedł pomruk dui, sabe i sa sa. – Doskonale – rzuciła Bobbie. – Bierzmy się do roboty. *** Powolna strefa albo przestrzeń pierścieni lub sieć wrót.

Niezależnie od tego, jakiej nazwy się używało, było to cholernie dziwne miejsce. Bobbie i Clarissa opuściły sekcję cylindra Medyny, korzystając ze starej śluzy technicznej, co do której Saba przysięgał, że nie jest monitorowana z pokładu dowodzenia. Obie miały na sobie ratunkowe skafandry próżniowe tak cienkie, że ledwie się je zauważało. Ich jedynym zadaniem było niedopuszczenie do śmierci z uduszenia noszącej je osoby na tyle długo, by zdążyła do niej dotrzeć pomoc. Były przy tym jaskrawopomarańczowo-żółte, by dało się je łatwo wypatrzeć w dymie lub na tle czerni kosmosu. Na hełmach i ramionach błyskały duże światła ułatwiające pracę służbom ratunkowym, ale Bobbie rozbiła je kluczem przed założeniem skafandrów. Wystarczył już sam fakt, że będą jaskrawymi plamami koloru pełznącymi na zewnątrz stacji, nie było sensu, żeby jeszcze błyskać światłami. W normalnych warunkach wyjście na zewnątrz statku lub stacji w skafandrze ratunkowym było proszeniem się o ugotowanie przez promieniowanie – tanie, jednorazowe skafandry nie miały prawie żadnego ekranowania. Ale powolna strefa była piekielnie dziwna. W przestrzeni pierścieni nie było dosłownie żadnej radiacji, której ludzie nie przywieźli tu ze sobą. Żadnego promieniowania tła, wiatru słonecznego, nic. Tylko olbrzymia, nienaturalnie czarna pustka wokół, ograniczona odległymi i lekko jarzącymi się pierścieniami, rozmieszczonymi równomiernie wokół oraz błękitną kulą stacji obcych na środku, gdzie zamontowano działa szynowe. Bobbie i Clarissa wyszły na zewnątrz olbrzymiego, wirującego cylindra Medyny przez starą śluzę. Jedynym, co wskazywało na ruch, był okazjonalny, odległy pierścień, który przemieszczał się względem czarnego okna zewnętrznych drzwi śluzy, oraz fakt, że coś ciągle próbowało wypchnąć je przez drzwi z przyśpieszeniem jednej trzeciej g. Bobbie zahaczyła je obie linką do zaczepu wewnątrz śluzy, żeby nie zostały wyrzucone w dziwną nie-przestrzeń na zewnątrz. Przed zewnętrznymi drzwiami śluzy przemknęła duża,

prostokątna struktura. Bobbie przycisnęła swój hełm do hełmu Clarissy i krzyknęła, żeby dźwięk przeniósł się bezpośrednio. – To jedna z zewnętrznych wind. Wskakujemy na następną. Clarissa przytaknęła z szeroko otwartymi oczami i przygotowała się do skoku. Na zewnątrz cylindrycznej części Medyny, wzdłuż całej długości dawnego statku, dwie struktury rozciągały się od pokładu maszynowni na rufie do pokładu dowodzenia na dziobie. Mieściły maszynerię, przewody i dwie windy do przemieszczania się między znajdującymi się w nieważkości pokładami bez konieczności przechodzenia przez cylinder. Kobiety planowały użyć jednej z nich do wspięcia się po stacji do sprzętu łączności na dziobie, a potem z powrotem do lakońskiego okrętu zadokowanego na rufie. Bobbie otworzyła zawieszoną na biodrze siatkę i po raz kolejny sprawdziła, czy ma wszystko, jak robiła to już wielokrotnie wcześniej. Zapasowe butle z tlenem dla niej i Clarissy. Będą na zewnątrz wiele godzin, wspinając się. Pistolet strzelający wytrzymałą linką z zaczepem magnetycznym i mechanicznym kołowrotkiem. A do tego jeszcze masywny, czarny pistolet bezodrzutowy, który jeden z Pasiarzy zdołał ukryć przed szukającymi broni Lakończykami. Jeśli będą musiały go użyć, będzie to oznaczało porażkę misji, ale w śmierci podczas walki było coś, co przemawiało do romantycznej części duszy Bobbie. Przypięła linkę ratunkową swojego skafandra do pętli na pasie Clarissy, a potem odczepiła się od śluzy. Stacja próbowała wyrzucić ją przez drzwi, ale jedną ręką złapała brzeg zewnętrznych drzwi śluzy i zdołała się utrzymać. W drugiej ręce trzymała pistolet z linką. Clarissa za nią trzymała jedną dłoń na jej ramieniu, a drugą na ścianie śluzy. – Trzy, dwa, jeden, już! – krzyknęła Bobbie w nadziei, że dźwięk w wystarczającym stopniu przedostanie się wzdłuż ręki Clarissy. Wyleciała ze śluzy przez puszczenie trzymanych wcześniej drzwi i pomknęła w pustkę z prędkością trzech i trzech dziesiątych metra na sekundę.

W jej stronę popędziła wielka struktura szybu technicznego, w którą wystrzeliła magnetyczny zaczep na linie. Jeśli zaczep nie zaskoczy, odlecą w pustą przestrzeń powolnej strefy i będą dryfować, aż skończy im się powietrze, a ich martwe ciała wlecą w końcu w upiorną zasłonę czerni na skraju obcej przestrzeni. Było to dość niebezpieczne wyzwanie, choć nie większe niż wspinaczka bez zabezpieczeń na Marsie. Nawet o tym nie myślała. Jej wzrok odnalazł miejsce, gdzie powinien znaleźć się zaczep, ręka i dłoń wykonały resztę. Trafiła niecałe pół metra od miejsca, w które celowała. Jak jazda na rowerze. Linka z zaczepem i druga, łącząca pistolet ze skafandrem, szarpnęły gwałtownie i pociągnęły ją w szybki łuk wokół szybu technicznego, ciągnąc za nią bezradną Clarissę. Bobbie włączyła silniczek kołowrotka, ściągając je coraz bliżej – w miarę jak rosła prędkość ich lotu po łuku. Tuż przed uderzeniem zgięła kolana i włączyła buty magnetyczne. Lądowanie będzie nieco bolesne. Walnęła w metalową powierzchnię szybu technicznego z odgłosem przypominającym strzelenie z bata i pozwoliła, by uderzenie zgięło jej kolana aż do brzucha. Clarissa uderzyła ją w plecy i poczuła się tak, jakby ktoś zrzucił na nią worek cementu z kilku pięter. Bobbie poddała się uderzeniu, klepiąc otwartymi dłońmi metalową powierzchnię, by aktywować również magnesy rękawic. Kilka bolesnych sekund później znalazły się na boku szybu technicznego, pozbywszy się całej przemocy ruchu, zamienionej w lekko nadwyrężone kolana i zbiór siniaków. – Auć – rzuciła Bobbie i przez chwilę unosiła się bez ruchu, przyczepiona do szybu tylko jedną dłonią. – Owszem – odpowiedziała Clarissa cicho przez hełm stykający się od tyłu z jej plecami. Bobbie zetknęła swój hełm z hełmem Clarissy. – To długa wspinaczka, ale przynajmniej nie musimy walczyć z ciążeniem. Dasz radę? Clarissa odpowiedziała, odczepiając swoją linkę i podciągając się wzdłuż płaskiej szarej ściany szybu. – No dobra – mruknęła Bobbie i poszła jej śladem.

Dwie godziny i jedną wymianę butli z tlenem później znalazły się przy olbrzymim zestawie sprzętu łącznościowego. Miały przed sobą potężny gąszcz anten, talerzy i wież do transmisji szerokozakresowych, a w samym sercu laser dość potężny, by przesłać wiadomości na Ziemię z odległości stu lat świetlnych. Nigdy go nie użyto. – Pamiętam, gdy to prawie zniszczyło całą ludzkość – powiedziała Clarissa, przyciskając przyłbicę do hełmu Bobbie. – Teraz nie wygląda tak groźnie. – Słyszałam tę historię – odpowiedziała Bobbie. – Żałuję, że mnie tu nie było, żeby pomóc wam w tej walce. Clarissa wzruszyła ramionami. – Opowieść jest dużo lepsza od faktycznych wydarzeń. Niewiele cię ominęło. Clarissa podciągnęła się przez rusztowanie zestawu łączności, zatrzymując się przy wielkim talerzu odbiorczym. Wskazała panel dostępowy pod nim, a potem wykonała dłońmi pasiarski sygnał oznaczający to ten. Bobbie potwierdziła gestem i stuknęła w bok hełmu. Teraz czekamy na wiadomość od Holdena. Włączyła małe awaryjne radio swojego skafandra dostrojone już do kanału, którego Holden miał użyć do rozmowy z Daphne Kohl w centrum dowodzenia. Czekała. Clarissa patrzyła na nią przez dzielącą je próżnię, nieruchoma i cierpliwa jak polujący kot. Minuty się przeciągały. Gdy radio obudziło się wreszcie do życia, na twarzy Bobbie pojawił się uśmiech. – Kontrola Medyny, tu ekipa kilo alfa, odbierasz? Bobbie słyszała tylko słowa Holdena, więc na dłuższą chwilę zapadła cisza, zanim znów zabrzmiały jego słowa. – Potwierdzam. Czy mogę rozmawiać z inżynier Kohl? Muszę przepuścić przez jej biuro parę napraw. Biuro było kodem oznaczającym, że Ramez znajduje się przed centrum dowodzenia, czekając na pozwolenie na wejście, czyli plan postępował i czekał tylko na współpracę Kohl. – Cześć, pani inżynier. Dobrze znowu słyszeć pani głos – powiedział Holden, mocno akcentując słowa. Nie przedstawił się

z nazwiska i nie miał tego robić. Jeśli Daphne Kohl nie zorientuje się, co się dzieje, zrezygnują z misji. Jeśli podniesie alarm... cóż, będą mieli interesujący problem. – Pracuję z Sabą na dole w elektrochemii. Próbujemy zwalczyć problem wywołany przez ten lakoński promień śmierci i chcielibyśmy tu otworzyć panel, żeby znaleźć jego źródło. Tutaj właśnie kryła się najniebezpieczniejsza część planu. Wcale nie był nią lot przez próżnię na lince ani wspinanie się na zewnątrz olbrzymiej stacji w najcieńszym i najbardziej gównianym skafandrze próżniowym. Nawet nie to, co miało się zadziać później, gdy zejdą w dół, do lakońskiego okrętu, by podłączyć ich detektor sygnałów w nadziei, że nikt nie będzie patrzył na zewnątrz doku. To był ten moment, gdy Holden liczył na swój głos, imię Saby i wspomnienie o Lakończykach, by zasygnalizować Kohl, że robią coś nielegalnego i potrzebują jej pomocy. Co więcej, licząc na to, że jej pasiarska duma przezwycięży strach przed śmiercią z rąk lakońskich panów. Ponieważ jeśli któryś z tych elementów nie okaże się prawdą, Kohl mogła im odmówić i to oznaczało koniec ich planu. Albo coś gorszego. Bobbie czekała przez minutę bardzo napiętej ciszy radiowej, a potem znowu usłyszała Holdena. – Świetnie. Jeden z moich techników idzie do centrum dowodzenia, żeby wyciągnąć ten panel, jeśli może go pani wpuścić... Rozejrzy się w poszukiwaniu naszego problemu i nie będzie pani przeszkadzać. Rozejrzy się. Kod na zaczynajcie za pięć. – Potwierdzam, pani inżynier. Dziękujemy za cierpliwość na czas rozwiązywania problemu. Bobbie pokazała Clarissie kciuk do góry, a potem pięć palców. Clarissa przytaknęła pięścią i zaczęła wyciągać narzędzia z siatki przy biodrze. Pierwsze załatwione, pomyślała Bobbie. Teraz już tylko dwa kilometry wędrówki na rufę i umieszczenie pluskwy na lakońskim niszczycielu tak, by nie dać się złapać. Przy stacji Medyna, praktycznie nieruchomej w powolnej

strefie, czekała ich nie tyle wspinaczka, co szuranie w magnetycznych butach po powierzchni dwukilometrowego szybu technicznego. Bobbie ciągnęła kanciasty moduł z czujnikiem pola na krótkiej smyczy za sobą. Nie był zbyt masywny, ale przejęła go bez słowa, gdy zajrzała przez przyłbicę Clarissy i zobaczyła, że twarz techniczki zrobiła się szarozielona. Poza wyskoczeniem ze śluzy w wirującym cylindrze nie zrobiły niczego, co wymagało szczególnego wysiłku fizycznego, ale nie było wątpliwości, że Claire funkcjonuje na oparach. Gdy zbliżyły się do części zawierającej maszynownię i dok, zza krzywizny stacji wyłonił się lakoński okręt. Bobbie nie potrafiła się powstrzymać przed zagwizdaniem na jego widok. Cokolwiek by się mówiło o lakońskim autorytaryzmie, ich inżynierowie potrafili tchnąć w swoje projekty mnóstwo estetyki. Niszczyciel – Holden nazwał go Zwiastunem burzy – wyglądał jak naturalna formacja kryształów, która przybrała formę noża, w kolorach przejrzystych różów i błękitów przeświecających jak klejnot. Na ogonie zauważyła coś, co prawdopodobnie było dyszą głównego silnika statku, ale nie przypominało niczego znanego jej z projektów ONZ ani marsjańskich. Dziób okrętu kończył się dwoma ostrymi elementami, kojarzącymi się ze szpicem sztyletu z kanałem wyciętym w środku. Była prawie pewna, że to działo szynowe. Jeśli okręt wyposażono w wyrzutnie torped lub działka obrony punktowej, nie zauważyła ich. Z drugiej strony był tak dziwny i tak niepodobny do niczego, co ludzie wcześniej zaprojektowali i czym latali, że gdyby wyszły teraz z niego zielone ufoludki z trzema oczami, wydałoby się tu bardziej na miejscu niż ludzie. Clarissa zatrzymała się i odwróciła, więc Bobbie pociągnęła za smycz czujnika, by go zatrzymać, a potem zetknęła ich hełmy. – Tutaj – Clarissa wskazała na właz techniczny, który wyglądał dokładnie tak samo, jak setka wcześniejszych. – Tutaj znajduje się router łączący doki z siecią stacji. – Jesteś pewna? – zapytała Bobbie, rozglądając się po

wszystkich pozostałych włazach. Clarissa nie odpowiedziała, tylko przewróciła oczami i przejęła smycz. Ściągnęła czujnik w dół i przyczepiła go do kadłuba, tuż obok włazu. Wyciągnęła kilka przewodów, podłączyła je do gniazd wewnątrz panelu za włazem, a potem przystawiła ręczny terminal do boku czujnika i spędziła kilka minut, nawigując przez różne menu. Podczas gdy pracowała, Bobbie wymieniła im obu butle z tlenem. Po kilku minutach Clarissa wstała i uniosła kciuk. Bobbie jeszcze raz obejrzała wielką klingę lakońskiego niszczyciela. Jeśli ktoś je tu zobaczył, statek w żaden sposób tego nie okazał. Clarissa podeszła, trzymając w ręku swój terminal, i dotknęła nim boku hełmu Bobbie. Obudził się jej wyświetlacz przezierny, wyświetlając ścianę tekstu. Ruch danych między niszczycielem i lokalnym ośrodkiem deszyfrującym, włącznie ze znacznikami przekierowań i oznaczeniami czasu. Dane wciąż były niedostępne z powodu szyfrowania klasy wojskowej, ale było tam wszystko, co Zwiastun burzy przesyłała do Medyny i z niej odbierała, a podziemie robiło z tego kopię. – Hm – Bobbie rzuciła w pustkę. – Naprawdę myślałam, że będzie trudniej.

Rozdział dwudziesty trzeci Drummer Statek przeszedł przez pierścień jak wieloryb wynurzający się spod powierzchni morza na starym nagraniu. Tysiące kilometrów pierścienia wrót były maleńkie w skali Układu Słonecznego i olbrzymie w ludzkiej skali, a lakoński okręt mieścił się gdzieś pomiędzy nimi – był zbyt duży, by dobrze mieścić się w jednej i za mały na drugą. Jego wygląd też zdawał się pochodzić z tego nieprzyjemnego miejsca: nie do końca znajoma jeszcze upiorność protomolekuły, ale też nie coś stworzonego przez ludzką inżynierię, tylko połączenie obu i żadnego z nich. Drummer w kółko oglądała nagrania i za każdym razem dreszcz przebiegał jej po plecach. Nie była gotowa. Statki pełne żwiru leciały ostro na pozycje, które nie miały już żadnego znaczenia. Flota KZM zbierała się przy planetach wewnętrznych i w układzie Jowisza, ale zostały jej jeszcze dni – a w niektórych przypadkach tygodnie – lotu. Miasta próżniowe leciały im na spotkanie. Wszystko to było przygotowaniem do nieaktualnych już planów taktycznych. Duarte i jego admirał Trejo decydowali o tempie. Musiała dopilnować, by cena za to była wyższa, niż byli gotowi zapłacić. – Pani prezes – odezwał się Vaughn. Zanim odpowiedziała, jeszcze raz obejrzała wyłonienie się Nawałnicy. Zdumiewało ją, że coś tak wielkiego w ogóle mogło przejść przez wrota. Wydawało się wystarczająco duże, by

własną masą i energią przełamać bariery bezpieczeństwa. Może był jakiś sposób, aby w walce z Lakonią wykorzystać to monstrum tak, jak zrobiono to z Wolną Flotą. Tylko że ta pieprzona rzecz zdążyła już przelecieć przez wrota. – Vaughn – odezwała się, nie patrząc na niego. – Łączność prosi o pani decyzję dotyczącą przekaźnika – wyjaśnił asystent. Głęboko wciągnęła powietrze i powoli wypuściła je przez zęby. W układzie znajdowały się tysiące rozproszonych przekaźników sygnałów radiowych, ale wiedziała, o który chodzi Vaughnowi. Ich tajna łączność z Medyną – dar dla niej od Avasarali – przechodziła przez niskiej mocy przekaźnik, który unosił się bez emisji na zewnątrz pierścienia wrót. Z Medyny jego sygnał był słaby, a używane długości fal na tyle podobne do zwykłych zakłóceń wrót, że łatwo było go przeoczyć. W normalnej przestrzeni był łatwiejszy do zauważenia, a w tej chwili najbliższym mu statkiem była Nawałnica. Mogła nakazać swojemu działowi łączności nieużywanie go. To było łatwe. Ale miał do niego dostęp również wywiad KZM i podziemie Saby. Im więcej ludzi mogło popełnić błąd, tym większe prawdopodobieństwo, że coś pójdzie nie tak. Wyłączenie go byłoby dla niej trywialne: sprawę załatwi jeden pakiet sygnałów, jak wyłączenie światła. Urządzenie przejdzie w tryb pasywnego nasłuchiwania i ktoś musiałby wiedzieć, gdzie szukać, żeby zobaczyć coś więcej niż ziarnko piasku unoszące się w niewyobrażalnie wielkim oceanie pustki. Przejście w tryb pasywny było słusznym krokiem, a jednak buntowała się przeciw niemu. – Jaki ma sens – odezwała się – posiadanie czegoś, czego nie możemy użyć? Z praktycznego punktu widzenia to tak samo, jakbyśmy tego nie mieli. – Film na ekranie dobiegł końca i odtwarzanie zaczęło się ponownie. Nawałnica wyłaniająca się z wrót. – Zachowanie czegoś do użycia we właściwej chwili to już coś, sa sa que? – zauważył Vaughn. – To było pytanie retoryczne – wyjaśniła Drummer.

– Przepraszam. – Powiedz im... – To było coś więcej niż jej okno na Medynę. Łącze z Sabą. Co się stanie, jeśli będzie musiał się z nią skontaktować? Jeśli coś się stanie i jego wołanie o pomoc zaniknie w głuszy, bo była zbyt ostrożna? Samotność wykwitła w jej piersi i rozciągnęła się, zajmując przestrzeń dużo większą od niej. Bardziej pustą. – Każ im go wyłączyć. Zachowamy go na deszczowy dzień. – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn i odwrócił się, by wyjść. – Widziałeś kiedyś deszcz, Vaughn? – spytała, zatrzymując go. Dała sobie kilka dodatkowych minut przed połączeniem się z Medyną i wciąż obecnym tam Sabą. Nawet jeśli nie mogła ich użyć. – Nie, proszę pani. Nigdy nie byłem na Ziemi i nigdy tego nie planowałem. – A jednak, „deszczowy dzień”. Wciąż tak mówimy. – Imperializm kulturalny planet wewnętrznych przenika wszystko – skomentował Vaughn. – Deszcz nie jest tylko dla wewnętrznych. Pada też na Tytanie. Co prawda metan zamiast wody, ale można to oglądać z tamtejszych kopuł. Spędziłam tam swój tydzień madhu chandra. Miliony kropek na powierzchni kopuły, z pomarańczowymi chmurami w oddali, wyglądają jak maleńkie, ciemne gwiazdy. Jeśli je widzisz. Saba nie widzi zbyt dobrze na odległość, on ich nie widział. Ale ja tak. – Jeśli tak pani mówi – skomentował Vaughn uprzejmie. Albo czuł z jej powodu lekkie zawstydzenie, albo tylko to sobie wyobraziła. Sam się pieprz, pomyślała, ale nie powiedziała tego na głos na wypadek, gdyby tylko to sobie wyobraziła. – No dobrze – rzuciła, obracając się z powrotem do ekranu. – Wyślij rozkaz. Vaughn nie odpowiedział, po prostu wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Po raz ostatni obejrzała, jak Nawałnica przechodzi przez wrota, szukając w tym jakiejś podpowiedzi. Albo iskierki nadziei. Żadnej nie zobaczyła, więc zamknęła nagranie

i wywołała inne. Mówi admirał Anton Trejo z imperialnej floty Lakonii, wysoki dowódca Serca nawałnicy. Lecę obecnie z misją zabezpieczenia lakońskich interesów w układzie Sol. Uznajemy głębokie historyczne i kulturalne znaczenie układu Sol i mamy nadzieję, że to przejście może się odbyć pokojowo, z minimalnymi zaburzeniami. W przypadku, gdyby miejscowe siły stawiły opór, jestem gotów i mam upoważnienie do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wykonania mojego zadania. Wysoki konsul Duarte i ja przesyłamy najlepsze życzenia miejscowym obywatelom i prosimy o skontaktowanie się z rządami, by domagać się działania w imieniu pokoju. Przemoc zawsze prowadzi do strat, a ich zakres leży całkowicie w waszych rękach. Fałszywa szlachetność groźby wzbudzała w niej ochotę usłyszenia z jego ust, że po prostu spali ich miasta i zabierze dzieci. Zabrzmiałoby to bardziej uczciwie. Dom Ludu hamował właśnie do spotkania z drugą flotą KZM, gdzie czekał już Strażnik Przejścia. Niepodległość dołączyła do pierwszej floty przy Jowiszu. Najnowsze próżniowe miasto – Zapewnienie Pokoju – było dopiero w połowie zbudowane w stoczniach Pallas-Tycho i nie będzie gotowe jeszcze przez rok przy założeniu, że będą go mieć. Niewypowiedzianą na głos prawdą było, że Związek zamówił próżniowe miasta jako trwałą odpowiedź na zainteresowanie skolonizowanych światów budowaniem własnych flot. Próżniowe miasto nie mogło kontrolować całego Układu Słonecznego, ale wystarczyło do opanowania pierścienia wrót. A przynajmniej tak sądziła Drummer i rada Związku. Teraz Dom Ludu był tylko okrętem bojowym. Potężnym, ze szklarniami i szkołami, dziećmi, przestrzeniami publicznymi, uniwersytetami i laboratoriami badawczymi. Jednak perspektywa przemocy oznaczała, że nic z tego nie miało znaczenia. Dom Ludu był systemem transportu dział szynowych, pocisków i działek obrony punktowej, ona zaś pokieruje nim, by chronić Ziemię i Marsa, będąc chroniona przez ich okręty. Nienawidziła wszystkich aspektów tych

działań, ale i tak to zrobi. I, do jasnej cholery, będzie się przy tym uśmiechać. Konfiguracja Domu Ludu w locie z ciągiem sprawiła, że sale konferencyjne znajdowały się w pobliżu zestawu olbrzymich silników Epsteina. KZM reprezentowali: admirał Hu z Marsa i podsekretarz komitetu wykonawczego Vanegas. Chrisjen Avasarala siedziała na wózku w głębi sali, jedząc pistacje i udając zbzikowaną staruszkę, żeby ludzie zostawili ją w spokoju. Światła ustawiono na ciepły wycinek widma, podobno zgodny z letnim popołudniem na Ziemi, a powietrze pachniało ogórkami i glebą. Poprawiające pewność siebie środowisko, które w zamierzeniu miało wpłynąć na nastrój wydarzenia, nawet jeśli to były to tylko sztuczki. Dziennikarze i dygnitarze zajmujący miejsca na ławkach z formowanego bambusa mieli na sobie formalne garnitury i sukienki, jakby konferencja prasowa była tym samym, co wyjście do kościoła. I może była. Drummer przeczytała kiedyś, że kanały wiadomości były miejscem, gdzie świeckie społeczeństwa zdobywały informacje o tym, jakie narracje kulturalne są ważne, a które można zignorować. W tej chwili nadawano tysiące strumieni na cały układ, z każdą możliwą interpretacją historii przeżywanych właśnie zdarzeń. W większości Lakonia była najeźdźcą, któremu należało się opierać, ale niektórzy twierdzili, że jest wyzwolicielem, oferującym koniec ucisku przez KZM i Związek Transportowy. Albo że reprezentują prawdziwego ducha Marsa, zdradzonego przez starą republikę kongresową, wracającego teraz, by zatriumfować. Lub że są niepokonani i jedyną opcją jest kapitulacja. Jeśli postawi się przed kamerami dwanaście osób, zaprezentują trzynaście opinii. Żadna z nich nie będzie znaczyła tyle co jej, ponieważ to ona była prezes Związku Transportowego, a to, pomimo wszelkich jej zamiarów i wysiłków, oznaczało, że jest teraz przywódczynią. W pokoju przygotowań Vengas odświeżał sobie makijaż przed wyjściem przed kamery. Hu odstawiła kawę, gdy tylko Drummer weszła do pomieszczenia, i podeszła do niej

z ponurym wyrazem twarzy. – Prezes Drummer – odezwała się. – Czy moglibyśmy porozmawiać na temat przygotowanych przez radę dokumentów dotyczących strategicznej współpracy? Steward zaprowadził Drummer do krzesła. Podszedł do niej technik z paletą kosmetyków w dłoni. W zasadzie nie stosowała makijażu, ale nie chciała też przed kamerami wyglądać na chorą. – Jeszcze nie widziałam nowej wersji – odpowiedziała, próbując nie ruszać przy tym twarzą. – Santos-Baca nalega na uwzględnienie komitetu w strukturze dowodzenia – wyjaśniła Hu. – To nie jest koordynacja, tylko zrobienie z KZM oddziału Związku Transportowego. Jeśli zabiją nas wszystkich, pomyślała Drummer, to właśnie będzie powodem. Nie ich technologia, nie strategia, nie niewidoczne koło cyklu historii. Przyczyną będzie nasza niezdolność do zrobienia czegoś bez odbycia pięciu spotkań komitetów i omówienia tego. – Nie czytałam wstępnego tekstu, pani admirał. Gdy tylko tu skończymy, każę sobie przesłać kopię. Tak samo jak pani – nie chcę, żeby zrobiło się to mętne. Hu energicznie kiwnęła głową i uśmiechnęła się, jakby Drummer właśnie się poddała. Technik dotknął jej policzków pędzlem z różem i przyjrzał się jej, jakby była obrazem. Musiała stłumić impuls wystawienia do niego języka. A potem się zaczęło. Najpierw wyszedł Vangeas, potem Hu. Zajęli podia po obu stronach, Drummer stanęła na środku. Ekran podium wyświetlał obraz widoczny tylko dla niej, przewijając wiersze tekstu. Uniosła podbródek. Nie miało znaczenia, jak się czuje, nie liczyło się, co myśli. W tej chwili istotne było tylko to, jak wygląda i brzmi. Niech okaże tym pewność siebie, a później odnajdzie ją w sobie. – Dziękuję wszystkim za przybycie – rozpoczęła. – Jak wiecie, statek pochodzący z systemu Lakonii dokonał nieautoryzowanego przejścia do układu Sol. Stanowisko Związku jest w tej sprawie jednoznaczne: lakońskie wtargnięcie

jest nielegalne. Stanowi naruszenie władzy Związku oraz suwerenności Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej. Połączymy nasze siły w obronie Układu Słonecznego i jego obywateli. Drummer urwała. Na tyłach grupy Chrisjen Avasarala wstała z wózka i otrzepała sari z kawałków pistacji. Jej uśmiech widoczny był nawet stąd. – Związek – powiedziała Drummer – użyje do obrony wszystkich swoich zasobów. Tak jak nam kazałaś, ty stara zdziro, pomyślała. Ale nie powiedziała tego. *** Śniło jej się, że Saba nie żyje. Nie wiedziała, jak zginął ani gdzie, lecz zgodnie z logiką snu w ogóle tego nie kwestionowała. Taka była prawda: Saba zginął, a ona żyła. Nigdy więcej już go nie zobaczy. Nie obudzi się przy jego boku. Z tego powodu reszta jej życia będzie bardziej pusta, mniejsza i smutniejsza. We śnie wiedziała to wszystko, ale czuła ulgę. Saba zginął, więc teraz była bezpieczna. Nie mogło mu się już stać nic złego. Nie mogła go zawieść, porzucić ani odczuć ciężaru jego rozczarowania. Obudziła się w ciemności, czując chwilowe zmieszanie, a potem falę przemożnego poczucia winy. Przynajmniej ciemność mogła kontrolować. Włączyła oświetlenie kabiny na małej mocy. Przyćmione złoto, na tyle słabe, by nie ujawniać barw. Obracając się, poczuła ciążenie ciągu. Brak choćby śladu siły Coriolisa potwierdzał to, co i tak już wiedziała. Chciała wysłać wiadomość. Powiedzieć Sabie, że o nim myśli, a nie tęsknić cicho za porażkami, od których straci go na zawsze. Jednak odcięła ten kanał łączności, a dziwne sny nie były dobrą podstawą do zmiany tego postępowania. Zamiast tego przeciągnęła się w prawie ciemności. Minęła dopiero połowa czasu na sen, ale nie była zainteresowana

ponownym przykładaniem głowy do poduszki. Wzięła prysznic i zamówiła bańkę herbaty oraz tortillę z dżemem owocowym. Menu na pocieszenie. A potem sprawdziła mapę układu. Nawałnica wciąż znajdowała się w bezmiarze między orbitami Urana i Saturna. Półtora miliarda kilometrów dzieliło pierścień wrót i pierwsze ludzkie osiedle istotnych rozmiarów, nawet gdy Saturn ze swoimi księżycami znajdował się po właściwej stronie. Po przelocie przez wrota o tyle wcześniej, niż na to liczyła, Nawałnica nie leciała w stronę Słońca z dużym ciągiem. Przy obecnym przyśpieszeniu dotarcie do okrętu zajmie kilka tygodni. Drummer wbiła się w mundur i wyszła do Domu Ludu. Stacja metra znajdowała się blisko jej kwatery. Miasto próżniowe wiedziało, gdzie się znajduje, i podesłało jej prywatny wagonik bez potrzeby wzywania go. Ochrona towarzyszyła jej z wieloletnią wprawą. Nawet podczas szczytu między zmianami poruszała się przez stację jak przez miasto duchów. Tylko śmieci i unosząca się w powietrzu woń ciał i starego curry obiecywały, że nie jest tak samotna, jak się czuje. Arboretum było strefą ograniczonego dostępu. Niektóre drzewa były eksperymentalne i zbyt duża liczba przechodzących ludzi wpłynęłaby na zbierane dane. Ale jedna osoba czy kilka osób? Mieściły się w granicach tolerancji. Było tam ciepło, z powietrzem gęstym od wilgoci i świeżości tlenu wypuszczonego właśnie przez inną żywą istotę. Miejsce było dziwne, egzotyczne i surrealistyczne, jak coś z dziecięcych fantazji. Zwykle była tam jedynym człowiekiem. Avasarala siedziała w cieniu katalpy z dłońmi złożonymi na podołku. Spojrzenie miała nieostre aż do chwili, gdy Drummer stanęła przed nią na czarnej gumowanej ścieżce. – Co ty tu, kurwa, robisz? – warknęła staruszka. – Nie sypiasz? – Mogłabym zapytać o to samo – odpowiedziała Drummer. – Ja już nie sypiam. To jedna z rzeczy, które traci się w tym wieku. Ale jeszcze kontroluję zwieracze, więc nie mogę narzekać. Drummer oparła się o jedno z drzew, składając ręce na piersi.

Nie wiedziała, czy cieszy się z obecności starej kobiety, irytuje nią, czy obie te rzeczy na raz. – Jest jakiś powód, dla którego wciąż jesteś w Domu Ludu? – zapytała, ale bez jadu w głosie. – Myślałam, że może będę musiała ci pomóc z decyzją. Ale okazało się to niepotrzebne. Teraz jestem tu tylko dlatego, że kurewsko nie cierpię podróży kosmicznych, a wy lecicie we właściwą stronę. Wysiądę, gdy ostatni odcinek podróży do domu będzie krótszy. – Czyli wcale nie próbujesz wtykać nosa w moje sprawy? – Nie, aż do chwili, gdy coś spieprzysz – potwierdziła Avasarala. – Usiądź, Camina. Wyglądasz na wyczerpaną. – Wiesz, nikt tak do mnie nie mówi – rzuciła Drummer, ale usiadła na ławce obok Avasarali. – Prawie nikt. Siedziały przez chwilę przy akompaniamencie kapiącej wody i liści uderzających o siebie w sztucznym wietrze. Resztki snu dręczyły Drummer jak powidok po silnym błysku. – Jeden statek – odezwała się. – Wysłali jeden statek. Nie próbują się bronić przy Medynie. Nie fortyfikują się. Nie zbudowali linii zaopatrzenia ani nie wysłali armady. Tylko jeden wielki, lecący samotnie okręt. Jak przechwałkę. – Jestem równie zaskoczona, jak ty – przyznała Avasarala. – Choć mam wrażenie, że nie powinnam, bo czytam o historii. Wiesz, czasami to jak studiowanie przepowiedni. – Jedyne, co musimy zrobić, to poradzić sobie z tym jednym okrętem, a wszyscy zobaczą, że Duarte nie jest niezniszczalny. Nie jest nieomylny. – To prawda. Drummer splotła palce i pochyliła się, by oprzeć łokcie na kolanach. – Wystarczy nam tylko jeden uśmiech losu. Jedno, co pójdzie po naszej myśli, a twój logistyczny geniusz, który nigdy nie przeceniłby swoich sił, utraciłby największy atut na oczach wszystkich, którzy to obserwują. A robią to chyba wszyscy. – To prawda – Avasarala zgodziła się z westchnięciem. – Ale...

– Ale co? Uśmiech Avasaralai był wąski, ostry i gorzki. Jej oczy błysnęły inteligencją skażoną rozpaczą. – Ale to nie będzie z jego strony pycha, jeśli ta strategia nie zawiedzie.

Rozdział dwudziesty czwarty Singh

Monitor Singha leżał płasko na biurku przed nim. Powyżej unosiła się trójwymiarowa projekcja uśmiechających się do niego Natalii i Elsy. Nie było to ich najlepsze ujęcie, zdjęcie zrobił sam i było trochę nieostre. Ale zostało wykonane w parku, gdzie świętowali drugie urodziny Potwora, i córka uśmiechała się do niego z policzkami pokrytymi lukrem waniliowym, a Nat promieniała ze szczęścia. To było jedno z jego ulubionych wspomnień. Gdy przybędzie Cyklon, będę mógł zająć się ważniejszymi sprawami. Dodatkowo prawie na pewno oznacza to, że mój przydział na Medynę wkrótce stanie się trwały. Chcę, żebyś zaczęła myśleć o przeniesieniu się. Twoja praca zawsze dotyczyła pomagania skolonizowanym planetom w uzyskaniu stabilnych źródeł żywności, a tu będzie centrum wszystkiego. Powitają twoje badania z otwartymi ramionami. I obiecuję, że do czasu twojego przybycia z Potworem problemy z wodą zostaną rozwiązane. Dostaniecie tylko czystą wodę, albo własnymi rękami rozbiorę tę stację i zmontuję ją z powrotem. Dodatkowo... – Gubernatorze – zabrzmiał głos z monitora, zaskakując go. – Tak? – Przyszedł major Overstreet i mówi, że to pilne. – No dobrze – odpowiedział Singh, a potem wyłączył obraz i zapisał list do dokończenia później. – Niech wejdzie.

Overstreet był niemal fizycznym przeciwieństwem swojej poprzedniczki. O ile pułkownik Tanaka była bardzo, niemal przesadnie wysoka, on był niski, miał szeroki karki i szerokie barki oraz pięści wielkości rękawic bokserskich. Jego ogolona głowa miała najjaśniejszą skórę, jaką widział Singh, a do tego patrzył jasnobłękitnymi oczami. Wśród Marsjan taka kombinacja była dość egzotyczna. – Gubernatorze – odezwał się Overstreet, salutując na powitanie. – Spocznij, majorze. Overstreet rozsunął stopy i złożył ręce za plecami. O ile Tanaka prezentowała arogancką niefrasobliwość, Overstreet emanował postawą zdyscyplinowanego marine. Singh lubił z nim pracować. – Gubernatorze, z przykrością muszę zgłosić kolejny incydent terrorystyczny. Niestety, tym razem doszło do utraty ludzkiego życia. W tym kontekście utrata ludzkiego życia oznaczało tylko jedno: śmierć Lakończyka. – Dziękuję za powstrzymanie się od użycia łączności elektronicznej, majorze – odpowiedział Singh. Po próbie zabójstwa rozkazał, aby nie nadawać rozgłosu dalszej aktywności terrorystycznej. Chciał, by mieszkańcy Medyny czuli się bezpieczni pod kontrolą Lakonii. – Kto i gdzie? – Podporucznik Imari, specjalistka inżynierii środowiskowej. Zajmowała się szukaniem błędu dotyczącego filtrowania powietrza i trafiła do ciasnego tunelu technicznego w najbardziej zewnętrznym poziomie cylindra. Zdalnie odpalono tam mały ładunek wybuchowy. Porucznik Imari zginęła natychmiast. Jeden z jej techników odniósł drobne obrażenia i jest obecnie leczony na pokładzie Burzy. – Imari – powtórzył Singh, skupiając się, aż przypomniał sobie jej twarz. Spotkał ją tylko kilka razy. Miła i profesjonalna przy każdej okazji. Będzie mu też bardzo brakować jej znajomości układów środowiskowych przy naprawach Medyny. – Wiemy, kto to zrobił?

– Moi saperzy znaleźli się na miejscu w ciągu kilku minut od wybuchu – powiedział Overstreet. – Źródło chemikaliów, użytych do wytworzenia bomby, prześledzono do magazynu na drugim poziomie cylindra. Sprawdziłem rejestry i udało się zidentyfikować większość osób z dostępem. Marines zaczęli ich już zgarniać. – Doskonała robota, majorze – pochwalił Singh. Overstreet przynosił rozwiązania każdego zgłaszanego przez siebie problemu, przez co jego okropny błąd z potraktowaniem Tanaki zaczynał wyglądać jak prawdziwe błogosławieństwo. – Obowiązujące zasady pozwalają nam traktować aktywne komórki terrorystyczne jak żołnierzy wroga – zauważył Overstreet. – Ale o ile ktoś z tych idiotów nie ukrył broni, to założę się, że zbierzemy ich wszystkich żywych. A więc decyzja należy do pana, sir. Overstreet wyglądał, jakby nie miał żadnych preferencji. Jeśli Singh rozkaże mu pójść do klatek aresztu i zabić każdego strzałem w głowę, byłaby to po prostu kolejna rzecz, którą zrobi tego dnia. Żadnych wykładów o tym, jak to walczył z komórkami Pasiarzy w dawnych czasach, żadnych przytyków do jego braku doświadczenia. – Na którymś etapie będziemy musieli zacząć przeprowadzać rozprawy sądowe – stwierdził Singh. – Ten moment wydaje się równie dobry, jak każdy inny. Ukształtowanie cywilnego systemu sądowego dla Medyny i kolonii zajmie trochę czasu, ale trzeba będzie nam czegoś mniej uciążliwego niż dotychczasowe struktury. – Tak jest, sir – zgodził się Overstreet, przytakując. – Każę moim ludziom złożyć zebrane przez nas dowody i przesłać je do biura prawnego. Nie jesteśmy policją, ale chętnie pomożemy przyśpieszyć i ułatwić procedurę procesową. Singh odchylił się na oparcie i wskazał jedno z krzeseł dla gości stojących przed jego biurkiem. – Wykonuje pan doskonałą robotę, majorze. Bez najmniejszych trudności przejął pan stanowisko po pułkownik Tanace. Doceniam to.

Overstreet rozciągnął się nieco i odprężył, ale bez agresywnej nieformalności swojej poprzedniczki. – Tanaka była świetną mentorką. Zostawiła mi szczegółowe kartoteki dotyczące... obowiązków związanych z tym stanowiskiem. To jej należy się uznanie za gładkie przejęcie obowiązków. – Mhm – mruknął Singh. – W każdym razie wysłałem swoją rekomendację dotyczącą awansowania pana na podpułkownika, co jest odpowiednie dla zajmowanego przez pana stanowiska. Czekamy na potwierdzenie z Lakonii, które uprawomocni tę sprawę. Ma pan wymagane lata służby i zdecydowanie doskonałą historię służby. Nie przewiduję żadnych trudności. – Doceniam to, sir – zaczął Overstreet, a potem urwał, spuszczając wzrok na monitor na nadgarstku. – Szybko się uwinęli. Oddział zgłasza, że wszystkich siedmiu podejrzanych już aresztowano i zebrano w jednym miejscu, gdzie czekają na pańskie rozkazy. Mam ich zamknąć w publicznych celach na powietrzu do czasu rozprawy? Żeby wszyscy na stacji widzieli, że są w więzieniu? To wyśle pewien komunikat. – Tak, ja... – zaczął Singh, ale zmienił zdanie. – Nie. Jeśli są trzymani na osobności, niech tak zostanie. Chcę z nimi porozmawiać. – Oczywiście – potwierdził Overstreet. – Obiekt Oskar Mike – zwrócił się do swojego monitora. – Potrzebujemy transportu i eskorty na poziom czwarty, przedział jeden trzy jeden jeden echo brawo. Gotowi do wyjścia za pięć. *** Singh przestudiował szczegółowe akta historii Medyny, od jej wzniosłych początków religijnej frakcji Ziemian, kradzież przez SPZ i zmianę w najgorszy pancernik świata, a w końcu osadzenie jako centrum ludzkiej ekspansji przez sieć wrót. Idea statku pokoleniowego była dla niego na swój sposób równocześnie ponura i fascynująca. Mógł zrozumieć

ryzykowanie z myślą o dzieciach, przecież dokładnie sam to teraz robił. Próbował pomóc w budowie dobrze rządzonego ludzkiego imperium, w którym mógł kwitnąć jego Potwór, Elsa, i jej przyszłe dzieci. Było coś romantycznego w wizji wyruszenia w drogę, której końca nigdy się nie zobaczy, by jego wnuki mogły zaznać lepszego życia. Z drugiej strony wszystkie widziane przez niego wyliczenia dotyczące przebiegu stuletniego lotu były dość przerażające. Delikatnie rzecz ujmując, koszt był bardzo wysoki, a prawdopodobieństwo powodzenia – niewielkie. Singh zakładał, że oprócz ryzyka z całym przedsięwzięciem wiązał się element wiary, który mu umykał. Jego zdaniem wiara zasadniczo była czymś dla ludzi, którzy niezbyt radzili sobie z matematyką. Przedział 1311EB okazał się byłym magazynem paszy dla zwierząt. Kolejna z licznych struktur przygotowanych na stacji Medyna w czasach, gdy była ona jeszcze statkiem Nauvoo, a jego celem było zasiedlenie gwiazd. Medyna pełna była takich reliktów przeszłości; miejsc, których pierwotne przeznaczenie zmieniono, dostosowując je do nowych celów. Na podłodze siedziało siedmioro Pasiarzy z rękami związanymi za plecami. Czterech mężczyzn, dwie kobiety i osoba mogąca być dowolnej płci lub żadnej, choć wyglądała na zbyt młodą, by decydować się na karierę w organizacji terrorystycznej. Singh wszedł do pokoju w towarzystwie dwóch marines w pancerzach wspomaganych i Overstreeta, który stanął przy drzwiach. Czwórka marines przebywająca w środku zasalutowała, a potem wróciła do pilnowania małej grupki więźniów. Z piętnastoma osobami wewnątrz pokój zrobił się bardzo ciasny. – Jestem kapitan Santiago Singh, gubernator stacji – przedstawił się, poświęcając przy tym chwilę na spojrzenie każdemu z więźniów w oczy. Najmłodszy odpowiedział spojrzeniem pełnym dzikiej furii, całkowicie nieprzystającej do pięknej, bezpłciowej twarzy. – Nikogo to, kurwa, nie obchodzi – rzucił jeden z mężczyzn. Stojący najbliżej niego marine leniwie kopnął go w żebra.

Singh odsunął go gestem. – Musicie mnie bardzo uważnie posłuchać – powiedział. – Ze środków chemicznych przechowywanych w magazynie, w którym pracuje wasza siódemka, zrobiono bombę. Ta bomba zabiła jednego oficera lakońskiej floty i zraniła drugiego. – I dobrze – rzuciła jedna z kobiet. – Wcale nie dobrze – odpowiedział Singh bez zmiany tonu głosu. – Ponieważ karą za ten akt przestępczy będzie rozstrzelanie przez pluton egzekucyjny. Na tym etapie nie mam powodu wierzyć, że wasza siódemka nie brała udziału w tym zdarzeniu. Albo współpracujecie z grupami terrorystycznymi, albo sami zrobiliście i podłożyliście tę bombę. – Lepiej zginąć jako wolny Pasiarz, niż żyć jak niewolnik – odpowiedziała młoda osoba. Miała głos śpiewaka, wysoki i czysty. Zaczął się zastanawiać, czy zamiast odbyć jedną rozmowę ze wszystkimi, nie lepiej byłoby odbyć siedem indywidualnych konwersacji. Teraz grali przed sobą nawzajem, każdy sygnalizował innym swoją lojalność. W ten sposób trudniej było się zorientować, na ile faktycznie byli skłonni się ugiąć. – Później możemy dyskutować o zaletach scentralizowanego rządu – odpowiedział Singh. – Na razie mam dla was ofertę, która padnie tylko raz. Gdy opuszczę ten pokój, poproszę, by wyznaczony sędzia zapoznał się z dowodami zebranymi po ataku bombowym i uznał waszą siódemkę za winnych dopuszczenia się aktu terrorystycznego. Zostaniecie zabrani w miejsce publiczne i zastrzeleni. – Zajebista oferta – rzucił pierwszy z mężczyzn, pocierając kopnięte żebra. – Kiedy sędzia będzie zapoznawał się z materiałami dowodowymi, każde z was trafi do osobnej celi. Pierwsza osoba, która zdecyduje się na współpracę w naszym śledztwie dotyczącym działań terrorystycznych na tej stacji, przeżyje. – Zdradzić, żeby ocalić kark – odezwała się młoda osoba. – W ogóle nie znasz Pasiarzy. – Znam ludzi. Wiem, że pozostanie przy życiu i zapewnienie

bezpieczeństwa swojej rodzinie nie jest drobną nagrodą za cenną służbę imperium. To jedyny wybór, jaki został wam w tym życiu. Podejmijcie właściwy. Zanim mogli wykrzyczeć do niego kolejne obelgi, Singh odwrócił się i wyszedł. Na zewnątrz zwrócił się do Overstreeta. – Proszę ich wsadzić do osobnych cel na tyle daleko od siebie, żeby się nie słyszeli. A potem niech przed każdymi drzwiami stanie strażnik na wypadek, gdyby ktoś zdecydował się skorzystać z mojej oferty. – Potwierdzam – odpowiedział Overstreet. Jego ton zdradzał ślad zwątpienia. Singh się zatrzymał. Overstreet odwrócił się do niego ze zdziwieniem rysującym się na szerokiej twarzy. – Coś pana niepokoi, majorze? – Nie chciałem okazać braku szacunku, sir. – Zadanie przydzielone nam przez wysokiego konsula Duartego obejmuje zdobycie serc mieszkańców tej stacji, co ma być pierwszym krokiem do zdobycia serc populacji skolonizowanych światów. Robimy to przez połączenie naszych interesów, nauczenie ich, że to, co uważają za „zdradzanie”, jest tak naprawdę elementem obywatelskiej powinności. To tylko pierwszy krok w budowaniu tego, co – jak mam nadzieję – w przyszłości stanie się siatką współpracujących z nami ludzi. – Zrozumiano – potwierdził Overstreet. – Marines nie są najlepszymi policjantami, sir. Nie szkolono nas do tego typu pracy. Gdybyśmy mogli stworzyć siły ochrony składające się z miejscowych współpracowników i elementów marine, z pewnością by to pomogło. – Dobrze. Proszę od teraz uczynić z tego element pańskich zadań. Przyznaję panu uprawnienia do oferowania amnestii osobom, które uzna pan za przydatne. – Przekażę tę wiadomość podwładnym – odpowiedział Overstreet. Zaczął łagodnie popychać Singha korytarzem z powrotem w stronę małego konwoju pojazdów. – Jeszcze jedno – rzucił Singh. – Wydaje mi się, że dobrze

byłoby przeprowadzić pełny audyt procedur ochrony. Może pan to nazwać uzupełniającą kontrolą bezpieczeństwa. – Mogę to przeprowadzić, jeśli pan sobie tego życzy, sir – zapewnił Overstreet. – Ale czy mogę zapytać, jaki będzie cel tego audytu? Tak naprawdę pytał czy jestem wzywany na dywanik? To też było elementem skutków odwołania Tanaki. Jego ludzie przez jakiś czas będą obdarzać go mniejszym zaufaniem. Podejrzewać, że będzie ich obwiniał za problemy systemu i karał za coś, co nie było ich winą. – Musimy... – zaczął, a potem się zmitygował. – Muszę dokonać przeglądu naszego pełnego systemu zabezpieczeń. Sytuacja ulegnie zmianie po prostu dlatego, że jesteśmy tutaj, z tymi ludźmi, a nie na sali lekcyjnej w akademii. Jeszcze nie wiem jak, ale to nieuniknione. Ufam, że powie mi pan nie tylko, co robimy, ale też dlaczego. I co, pańskim zdaniem, powinno zostać zmienione. – Czyli wszechstronny – skomentował Overstreet, ale wydawał się bardziej zadowolony z implikowanego zaufania niż z konieczności wykonania dodatkowej pracy. – Zajmę się tym. Z powrotem do biura, sir? Singh prawie potwierdził, ale powstrzymała go pewna myśl. – Nie – odpowiedział. – Proszę mnie zabrać do biura Carrie Fisk. I poinformować ją, że jedziemy. Po drodze do biur Stowarzyszenia Światów Singh wrócił myślami do swojego listu do domu. Idea, że zdolność utrzymania przestrzeni wrót oznaczała wygranie wojny, była bardzo optymistyczna. A przynajmniej bardzo uproszczona. Lakonia mogła bezwzględnie kontrolować dostęp do światów przez wrota, ale każdy z układów gwiezdnych mógł zdecydować, że to wcale nie oznaczało podbicia ich. A nawet jeśli umieszczą lakońskiego gubernatora na każdej plancie z lakońskim okrętem wojennym na orbicie i marines patrolującymi ulice, każda poszczególna osoba mogła zdecydować, że ona nie została podbita. Zbudowanie imperium polegało na niekończącej się serii mikroskopijnych powiększeń

do coraz większej ziarnistości, a każde ziarno stanowiło potencjalnego buntownika. Medyna była po prostu miniaturą problemów, na które będą się natykać wszędzie. Opozycja polityczna w ujęciu geometrii fraktalnej. Został tu wysłany jako gubernator, a im dłużej tu siedział, tym lepiej rozumiał, na czym faktycznie polegało jego zadanie. Nie był tylko biurokratą nadzorującym sprawne funkcjonowanie stacji i kontrolowanego przez nią ruchu. Tworzył szablon do przekształcenia każdego innego ludzkiego świata w nową Lakonię. Siedmioro Pasiarzy uznało, że zabicie jednego, niskiego rangą oficera jest warte ryzykowania życia ich wszystkich. To nie było racjonalne postępowanie. Wróg mający tak duże problemy z elementarną matematyką mógł zrobić wszystko. Skolonizowane światy mogły uznać, że wsadzenie na statek transportowy kilkuset ludzi z karabinami i posłanie go do samobójczego ataku na Medynę miało sens. Musiał utrzymać stację jeszcze tylko przez kilka tygodni, do czasu przybycia Cyklonu, który pozbawi znaczenia każdy tego typu lekkomyślny plan ataku. Carrie Fisk pomoże mu przekazać wiadomość, która zniechęci ludzi do podejmowania tego typu prób. Kompleks biurowy zajmowany przez Stowarzyszenie Światów mieścił się w cylindrze Medyny, otoczony ziemią uprawną. Obejmował trzy kanciaste struktury z prefabrykowanych arkuszy włókien szklanych pomalowanych na łagodny kremowy kolor i ozdobionych splatającymi się plastrami miodu logo ich organizacji. Singh podejrzewał, że miało to symbolizować połączone wzajemnie pierścienie sieci wrót. Jak na kwaterę główną organizacji, której celem było scentralizowane zarządzanie tysiącem trzystoma światami, wyglądało to tanio, nędznie i jakby zbudowanego to na szybko. W żaden sposób nie mogło się równać z olbrzymimi kamiennymi budowlami wzniesionymi przez Lakonię dla przyszłego rządu ludzkości. Carrie Fisk zajmowała biuro na trzecim piętrze największego z budynków. Miała tam dużo pustej przestrzeni, jedno biurko z czterema krzesłami i łuszczącą się zieloną farbę na ścianach

z włókien szklanych. Zastanowiło go, jak wyglądałoby ich pierwsze spotkanie, gdyby to on przyszedł do jej biura, zamiast sprowadzać ją do swojego. Widząc to wszystko, mógłby zalecić rezygnację z współpracy z nią. – Pani prezydent – przywitał się, ujmując jej dłoń w swoje. – Cieszę się, że zdołała pani znaleźć w swoim harmonogramie czas dla mnie. To major Overstreet, dowódca marines Medyny. Carrie uścisnęła mu rękę i kiwnęła głową Overstreetowi. – Oczywiście, gubernatorze, zawsze – odpowiedziała i gestem zaprosiła ich na krzesła. Singh usiadł, Overstreet nie skorzystał z zaproszenia. – Herbaty? Singh odmówił ruchem dłoni. – Obawiam się, że nie mam zbyt wiele czasu na rozmowy towarzyskie. Mam ważną wiadomość. Chciałbym, żeby przesłała ją pani do stowarzyszonych światów oraz do lokalnych rządów tych planet, które na razie zdecydowały się oficjalnie do was nie przystępować. – Dobrze – odpowiedziała Carrie. Singh widział w niej bardzo wystraszoną myszkę. Zaczął się zastanawiać, jak taka osoba mogła zostać przywódczynią czegokolwiek, a co dopiero tworzącego się rządu republiki obejmującej całą galaktykę. Jednak zanim tu przybył, miała kim kierować, więc może miała w sobie coś więcej, niż dostrzegał. A jeśli nie, dało się ją ukształtować w osobę, jakiej potrzebował. – Pomyślałem, że w czasie, gdy Serce nawałnicy prowadzi działania z flotami w Układzie Sol, a na stację Medyna nie przybyły jeszcze dodatkowe siły w celu zapewnienia jej bezpieczeństwa, jacyś niedoinformowani członkowie pani stowarzyszenia lub inni potencjalni członkowie, którzy jeszcze oficjalnie do niego nie wstąpili, mogą to uznać za chwilę słabości naszej okupacji. – Ja nie... – zaczęła Carrie. – Jednak bardzo ważne jest, by wszyscy zrozumieli, że taki pogląd jest zarówno błędny, jak i niebezpieczny. – Singh nie dał sobie przerwać. – Wyśle pani tę wiadomość jako prezydent nowego Lakońskiego Kongresu Światów na każdą planetę

w sieci. – Co takiego? – Zmiana nazwy będzie lepiej odzwierciedlać połączenie pani grupy z imperium. Bardzo ważne jest, by została pani uznana za prawomocną i zaufaną przedstawicielkę Lakonii. Powie im pani, że wszelkie wrogie działania wyprowadzone przez dowolny pierścień wrót, czy będzie to statek pełen żołnierzy, czy kamień rzucony w gniewie, poskutkuje całkowitym wyjałowieniem zamieszkałej planety po drugiej stronie tego pierścienia. Carrie na chwilę zamarła. – Jezu Chryste. Poważnie? – Doszły mnie słuchy, że wiele organizacji społecznych w starych strukturach władzy ludzkości wykazuje szokującą niezdolność przeprowadzenia analizy ryzyka. Mogą podejmować głupie próby skazanych na niepowodzenie ataków, sądząc, że ryzykują tylko własnym życiem. Do takich ludzi nie przemawiają racjonalne argumenty. Musi pani sprawić, by zrozumieli na poziomie emocjonalnym, jaka będzie cena takich ataków. Zabiję wszystkich ludzi na ich planecie. Zakładam, że nawet byli członkowie radykalnego SPZ mają rodziny, które kochają i których życiem nie będą skłonni ryzykować w imię romantycznej wizji bohaterskiej śmierci. Skupiło się na nim spojrzenie jasnoniebieskich oczu Overstreeta. Poczuł, że mężczyzna go ocenia. – Nie mogę uczestniczyć w czymś takim – zaprotestowała Carrie. – Może pani – stwierdził Singh z naciskiem. – Ponieważ wprowadzam taką zasadę naszej okupacji tego miejsca niezależnie od tego, czy ostrzeże pani swoich ludzi, czy nie. Chyba najlepiej będzie, by wszyscy zrozumieli to, zanim zrobią coś obarczonego tak wysoką ceną. Chyba się pani zgodzi? Singh wstał, a Overstreet otworzył dla niego drzwi. Carrie Fisk patrzyła na niego zza swojego biurka. Singh nie zobaczył w niej spodziewanego strachu, bardziej coś w rodzaju zmieszania prostaczka. – Proszę rozesłać tę informację przed końcem dnia –

powiedział. – Sformułowanie jej zostawiam pani pod warunkiem, że komunikat będzie zawierał przedstawione właśnie szczegóły. Dobrego dnia, pani prezydent. Wyszedł z gabinetu, gdy Fisk wciąż jeszcze nie otrząsnęła się z szoku. Overstreet gładko wszedł w krok tuż za nim. – Mogę o coś zapytać, sir? – odezwał się formalnym i opanowanym, prawie nieobecnym głosem. Singh poczuł chwilowy niepokój. Powinien był zwrócić się do Overstreeta po imieniu. Zapomniał o tym, a teraz chyba było już za późno na zmianę przyzwyczajeń. Musiał bardziej uważać na takie rzeczy. – Proszę, majorze. – Czy wykonamy te ataki? – Tylko, jeśli będziemy musieli – odpowiedział Singh. Overstreet nie zareagował od razu, ale po chwili odezwał się bezbarwnym głosem. – Zrozumiano.

Rozdział dwudziesty piąty Holden

Holden przesunął się na pryczy. Jeśli leżał na boku z uniesioną ręką i głową spoczywającą na niej jak na poduszce, mógł zablokować to ucho, a dłonią zasłonić to skierowane w stronę pryczy powyżej. Prawie wystarczało to do wytłumienia chrapania Aleksa. Z drugiej strony po jakimś czasie zaczynał go boleć bark, a ręka drętwiała, zanim zapadał w sen. Mógł poszukać zatyczek do uszu, ale to wymagałoby wyjścia z łóżka, co w jego stanie, gdy nadal nie czuł się całkowicie obudzony, wydawało się przesadnie skomplikowane. W każdym razie wydawało się, że nikomu na pryczy to nie przeszkadza. Wiedział także – prawie wiedział – że jeśli obudzi się na tyle, by rozwiązać problem, będzie zbyt obudzony, by ponownie usnąć. Przyznanie się, że wiek i niepokoje zamieniły jego sen w lekki, wydawało się w jakiś sposób wstydliwe, choć zapewne uczucie to nie wytrzymałoby analizy całkowicie przytomnego umysłu. Wieloletnie mieszkanie z załogą wytworzyło zwyczaje i normy naruszane w nowych okolicznościach, co było bardzo dziwne. Clarissa wydała nieprzyjemny dźwięk gdzieś w pół drogi między jękiem a warknięciem. Na pryczy po drugiej stronie przejścia poruszyła się Naomi. W słabym pomarańczowym świetle lamp awaryjnych dostrzegał z trudem krzywiznę jej ramienia i zarys włosów rozsypanych po poduszce. A to znaczyło, że ma otwarte oczy. Czyli nie spała.

Spróbował z powrotem zamknąć oczy i zmusić się do zapadnięcia w sen, ale Aleks powyżej zakaszlał i Holden poruszył ręką. Poczuł mrowienie w palcach. Ostatnie opary snu i niebytu rozwiały się i opuściły jego mózg. Najciszej jak potrafił przeturlał się na brzeg pryczy, opuścił się na pokład i wyszedł za drzwi, zostawiając innych w objęciach odpoczynku, którego sam nie potrafił zaznać. Sieć niemonitorowanych przestrzeni wyciętych przez Sabę i jego ludzi z korpusu stacji była ciaśniejsza niż na wszystkich statkach, na jakich Holdenowi zdarzyło się latać. Utrzymanie zużycia energii na poziomie pozwalającym uniknąć wykrycia oznaczało gęste powietrze i racjonowanie wody. Pomruk głosów rozmawiających melodyjną gwarą Pasiarzy był równie wszechobecny, co szum wymienników powietrza. Holden poszedł do ubikacji z sedesem wielkości odpowiedniej dla pięciolatka – prowizorycznie domontowanej do systemu przetwarzania. Musiał poczekać, aż zwolni go przebywająca w środku kobieta. Kiedy wrócił na korytarz, był już całkowicie obudzony, głodny i trochę marudny. W jego stronę szła sennie Naomi. Podkoszulek miała poplamiony potem ze snu i używaniem. Górna połowa rozpiętego kombinezonu zebrała się wokół jej bioder jak najgorsza turniura świata. Twarz i włosy wciąż nosiły na sobie kształt poduszki. Była piękna. Jej obecność sprawiała, że wszystko stawało się lepsze niż bez niej. – Wstałeś – odezwała się. – Wstałem. – Ja też. – Niefajnie, nie? – O tak – zgodziła się, a potem wskazała ubikację. Zszedł jej z drogi. – Chcesz zaryzykować śniadanie w szerszym świecie? – zapytała, mijając go. Holden zastanawiał się nad odpowiedzią, czekając samotnie w korytarzu. Przebywając w sekretnych korytarzach podziemia,

byli bezpieczni w tym sensie, że nie podlegali monitorowaniu. Stacja kontrolowana przez Lakonian była niebezpieczna, ale też otwarta. Świeże powietrze i lepsze jedzenie, a na ile wiedział, nie byli jeszcze na liście osób poszukiwanych przez ochronę. Na dodatek, przebywając tam, mogli się dowiedzieć rzeczy, które z pewnością ominą ich, jeśli zostaną tu, gdzie czuli się bezpiecznie. Kiedy Naomi wyszła, wziął ją pod rękę, jakby wkraczali na jakieś formalne spotkanie, i razem podeszli do jednego z włazów i dalej w głąb Medyny. Najniebezpieczniejsze były punkty graniczne. Przejście z przestrzeni niemonitorowanych do publicznych tak, by nie pojawić się tam znikąd, oznaczało konieczność wybrania czasu przejścia przez miejsca monitorowane tylko okazjonalnie lub skorzystanie z ukrytych wejść do pryszniców, przebieralni i ubikacji, gdzie osłonę zapewniała im potrzeba prywatności. Dotarcie do otwartych sekcji stacji oznaczało przejście z jednego rodzaju przytłaczającego otoczenia do zupełnie innego. Ściany były jasne i daleko od siebie, powietrze świeże i może nawet trochę za chłodne. Ekrany i monitory wyświetlały przygotowane lokalnie i zatwierdzone przez Lakonię wiadomości: propagandę o stabilności i bezpieczeństwie stacji, przemieszaną z programami popkultury spoza powolnej strefy, którym udało się przedostać przez cenzorów. Holden z Naomi wędrowali przez to wszystko jak uchodźcy przez centrum handlowe, próbując nie mrugać w zbyt jasnym świetle. Nie byli jedyni. W zasadzie wszystkie załogi innych statków i mieszkańcy stacji mieli taki sam, oszołomiony wygląd, choć w różnym nasileniu. Ludzie wciąż mieszkali tymczasowo w cudzych kwaterach lub obozowali na wewnętrznej powierzchni cylindra. Port wciąż był zamknięty i nic nie wskazywało, by coś tu miało ulec zmianie. Wszystkie zwykłe terminale ręczne ciągle nie mogły wysyłać wiadomości poza Medynę ani pobierać danych nieprzechowywanych lokalnie i niezatwierdzonych. Na swój sposób uczestnictwo w podziemiu Saby miało w sobie coś z pogrzebania żywcem, ale z drugiej

strony wyjście poza nie sprawiło, że pogrzebanie nie wydawało się wcale takie złe. Przynajmniej było przytulnie. Zatrzymali się w kawiarni dwa poziomy poniżej otwartej przestrzeni wnętrza cylindra. Dostał bańkę zdecydowanie trzeciorzędnej kawy, za ostro palonej, by smakiem węgla ukryć beznadziejne ziarna, oraz kredowy w smaku substytut śmietanki – a Naomi herbatę i kukurydzianego mufina, którym mogli się podzielić. Usiedli przy małym stole najdalej od publicznego korytarza jak się dało, zachowując jednocześnie dobry widok na przechodzących ludzi. Dwóch mężczyzn palących fajki, które wyglądały, jakby zrobiono je z ceramiki na pokłady. Grupa uczniów w jednakowych szaro-zielonych mundurkach. Uliczna artystka z marionetką, próbująca żartami rozbawić przechodniów. Mogła to być dowolna stacja w przestrzeni zajmowanej przez ludzi. Obserwując, rozmawiali o rzeczach, które nie były groźne w przypadku podsłuchiwania ich przez kogoś. Korytarzem przeszedł patrol ochrony. Dwie postacie w niebieskich pancerzach wspomaganych najeżonych bronią. Wózki i ruch pieszy omijały ich jak strumień opływający skały. Ludzie nie wyglądali już na tak bardzo przestraszonych ich obecnością, a przynajmniej nie w ten sam sposób. Na ekranie po drugiej stronie korytarza Carrie Fisk z przemianowanego właśnie Lakońskiego Kongresu Światów udzielała wywiadu przystojnemu młodzieńcowi z wojskową fryzurą. Holdena zaciekawiło, o czym mówiła, ale kawiarnia ustawiła swój system na lekką i przyjazną listę saidi, przechodzącą z melodii na melodię bez choćby chwili ciszy między utworami. Holden podejrzewał, że była to dokładnie taka sama muzyka, jaką grali przed pojawieniem się Lakonian. To wszystko robiło się normalne. Widział to w sposobie, w jaki kelnerka podawała jego koszmarnie paskudną kawę, słyszał w rozmowach prowadzonych przy pobliskich stołach. Czytał to z ekranów i kroku przechodzących korytarzem ludzi. Panika i stan alarmu były wyczerpujące. Sam był nimi wyczerpany, dotyczyło to także całej Medyny. Wszystko

zaczynało już zmieniać się w nową rutynę. Owszem, są punkty kontrolne, krąży uzbrojona ochrona. Cały ten popis dominacji i kontroli bez czegokolwiek, co podważyłoby tę narrację. Rozglądając się wokół, nikt by się nie domyślił, że doszło do zamachu bombowego. Saba też nie wiedział o jego przygotowaniu, a oni po wszystkim dowiedzieli się właśnie od niego. Mały wybuch, choć według nieoficjalnych raportów zginął przynajmniej jeden Lakończyk. Według oficjalnych źródeł najwyraźniej w ogóle nic się nie zdarzyło. Co było odmianą. Próba zabójstwa gubernatora była uzasadnieniem przykręcenia im śruby. Teraz drakońskie środki bezpieczeństwa były codziennością, więc zwracanie uwagi na podobne zamachy na struktury władzy nie było przydatne. Niczego nie musieli już uzasadniać. Gubernator Singh próbował ze swojego biura chronić poczucie normalności i nieuchronności, i przynajmniej według Holdena, całkiem dobrze mu to wychodziło. – Trochę tu cicho – powiedział, mając na myśli sądzą, że wygrywają. Naomi zgarnęła sobie włosy na oczy. – Prawda? – Co znaczyło ja też uważam, że wygrywają. *** Po powrocie do ukrytych tuneli Holden zastał Sabę siedzącego przy prostym terminalu z klawiaturą. Nawet w pełnym świetle włosy Saby były koloru niemal identycznego ze skórą, a w blasku ekranu wyglądał prawie jak przerysowana wersja samego siebie. Kiwnął głową Holdenowi i przesunął się nieco na ławce, robiąc mu miejsce. Holden usiadł. – Sprawdzasz zrzut z Burzy? – zapytał Holden, kiwając w stronę ekranu. Przewijały się przez niego wpisy rejestrów. Dane przechwytywane przez nich od Lakończyków były zaszyfrowane na kilku poziomach, z użyciem różnych metod.

– Dui – potwierdził Saba. – Łapiemy wszystko, co przechodzi między stacją a Burzą, ale zanim nie zdobędziemy dostępu do serwera deszyfrującego, to tylko śmieci. Choć w tym barszczu jest więcej grzybów. Łączność Medyny została spenetrowana głębiej, niż sądziliśmy. Okazuje się, że Złota Gałąź osiemnaście miesięcy temu przekupiła technika i wprowadziła do systemu swoje dojście, którego nie zauważyliśmy. – Serio? – zdziwił się Holden. – To jak się teraz dowiedziałeś? – Coyo nam powiedział – wyjaśnił Saba z uśmiechem. – Patriotyzm to dziwna sprawa. Holden się roześmiał. – Pewnie przyda się każdy kawałek. Przez chwilę siedzieli bez słowa. Saba podrapał się po ręce i bardzo zdecydowanie nie patrzył na Holdena, gdy znowu się odezwał. – Duża coya wygląda, jakby coś solidnie utkwiło jej w gardle. Masz jakiś problem z załogą? – Nie – odpowiedział Holden. – A właściwie tak, ale nic, co będzie sprawiać jakieś trudności. – Pewnie nie chcesz wyjaśniać sprawy? Czułbym się lepiej z tą wiedzą. Holden nachylił się nieco. Rejestry przemykały przez ekran, zapełniając banki pamięci informacjami, które mogły być dla nich bezcenne. Albo bezwartościowe. Do tej pory z nikim nie rozmawiał o Bobbie i nie był pewien, czy chce zacząć teraz, ale mieszkał w pokojach Saby, jadł jego żywność i uczestniczył w jego działaniach. – To nie do końca moja załoga – odezwał się w końcu. – Miałem trochę problemów ze Związkiem, zanim to wszystko się zaczęło. Na twarzy Saby znowu pojawił się uśmiech. – Zapominasz, czyim jestem mężem, que no? Drummer trochę mówiła o tobie za twoimi plecami, ale tylko ze mną. – No tak. Kiedy to wszystko na nas spadło, byłem w trakcie przechodzenia na emeryturę. Odstawienie tego gościa z Freehold było moją ostatnią misją. Miało nią być. Tak

naprawdę to już załoga Bobbie, tylko nagle weszła nam w drogę historia i teraz trochę jakby znowu dowodzę, a trochę nie. To niezręczne. – Savvy – rzucił Saba. – Też tak mam. – Coś nie tak między tobą a Bobbie? – Nie, nie, nie. Tylko tyle, że Medyna to mój port macierzysty, ale moim domem jest Malaclypse. Zwaliło się to wszystko i wylądowałem na czele z powodu mojej żony i jej stanowiska w Związku. Jest tu mnóstwo ludzi, którym się to nie podoba. Działają po swojemu, bo to ich podwórko. – Jak z tym zamachem bombowym – skomentował Holden. – Tak, jak z tą pułapką. I próbą zamachu na gubernatora. I ta powstrzymana przeze mnie banda dupków, która chciała ukraść lakońskie mundury i pobić paru naszych ludzi, żeby wywołać zamieszki, nie? – To nie wydaje się specjalnie pożyteczne – skomentował Holden. – Nie chodziło im o pożyteczność – wyjaśnił Saba – tylko o zrobienie czegoś wykonalnego. Na Medynie jest mnóstwo ludzi ze starego SPZ. Kiedy Sojusz zmienił się w Związek, nie skasował tym samym wszystkich starych frakcji. Jest SPZ Ochoi, SPZ Johnsona i nawet taka bez Ochoi czy Johnsona. Kolektyw Voltaire podłożył tę bombę, jakby czekali na jakąś okazję, i może właśnie tak było. Starsi rzucają się na to, jakby trafiła im się druga młodość, a młodzi próbują dorównać opowieściom ze starych dobrych czasów. To jak pompowanie tlenu do ognia. Holden pokręcił głową. – Jeśli mamy tu nad czymkolwiek zapanować, będziemy musieli... Terminal zaświergotał i jeden z wpisów został podświetlony. Saba przysunął bliżej klawiaturę i przewinął z powrotem do podświetlonego wiersza. Puścił porównanie i otworzył plik. Wszystko to system zrobiłby za niego automatycznie, gdyby odważył się używać czegoś bardziej zaawansowanego niż najprostszy terminal. Cmoknął.

– Co tam mamy? – zapytał Holden. – Aktualizacja planu kontroli ruchu – wyjaśnił Saba. – Dopisano coś, co ma przejść przez wrota Lakonii, ale nie od razu. – Kiedy? – Za czterdzieści dwa dni – odczytał Saba. Przemieszczał się przez dane najostrożniej jak potrafił, sprawdzając rozkład znaczników i kodów czasowych. Znalezienie nazwy i parametrów przejścia dla statku nie zajęło mu zbyt dużo czasu. Cyklon. A sądząc na podstawie profilu masy i energii, był olbrzymi. Kierując się przeczuciem, Holden poprosił Sabę o porównanie go z pierwszym przejściem Lakończyków. Oba profile były identyczne. Czyli Cyklon był kolejną Nawałnicą. Holden poczuł, jak ściska mu serce na myśl o tym, ile jeszcze takich jednostek istniało. Saba zaklął pod nosem. Z tyłu dobiegł męski głos, dochodził gdzieś spośród plątaniny ukrytych korytarzy. Odpowiedziała mu kobieta. Ściany, odsłonięte przewody i rury, przemysłowe wykończenie podłóg, gęste powietrze i ciemność. To wszystko było takie samo, jak kiedy Holden siadał, tylko teraz wydawało się dużo bardziej kruche. Kolejny okręt z Lakonii wiozący jeszcze więcej żołnierzy. Początek trwałej okupacji. Nie tylko początek końca, po prostu koniec. Saba strzelił kostkami palców i uśmiechnął się smutno do Holdena. – No cóż – powiedział. – Zaczynam żałować, że nie mogę o tym powiedzieć Drummer i Związkowi. Chyba chciałaby wiedzieć o czymś takim. – Owszem – zgodził się Holden, próbując zebrać myśli. Jakaś jego część, wcale nie mała, skakała wewnątrz czaszki jak przerażona małpa, ale to nie był czas na takie zachowanie. – No dobrze. Wciąż mamy trochę czasu. Cokolwiek postanowimy zrobić, nasze przeszkody to Zwiastun burzy na zewnątrz stacji i jakieś dwieście, dwieście pięćdziesiąt marines w pancerzach wspomaganych w środku.

– Oraz niekontrolowane frakcje SPZ strzelające bez ostrzeżenia – dorzucił Saba. – Kiedy o tym usłyszą, sytuacja zrobi się jeszcze gorsza. Wszystko się skomplikuje, jeśli nie będą chcieli koordynować działań. – Czyli jeszcze to – zgodził się Holden. Miał wrażenie, że w głowie ma tylko watę. Chciał zebrać wszystkich swoich ludzi na Rosynancie i uciekać, gdzie pieprz rośnie. O ile istniało w ogóle jakieś miejsce, gdzie Lakończycy po prostu nie polecieliby za nim i ich nie zestrzelili. Jakby pośród tysiąca trzystu układów gwiezdnych było jeszcze jakieś bezpieczne miejsce. Dla nich i dla kogokolwiek. – Dobra – rzucił. – W porządku. Jakiekolwiek cele sobie obierzemy, musimy uwzględnić te trzy rzeczy. I musimy to zrobić w ciągu następnych czterdziestu dwóch dni. – Bo później – odpowiedział Saba – już nas nie będzie, nie?

Rozdział dwudziesty szósty Bobbie

Bobbie, Aleks i Clarissa jedli razem lunch w małym pomieszczeniu z napisem MAGAZYN SPRZĘTU ELEKTRYCZNEGO, wymalowanym na drzwiach w czterech językach. Było tam kilka nieopisanych skrzynek, których mogli użyć jako stołów i krzeseł, więc zaczęli nazywać to miejsce jadalnią. Jedli mocno przyprawione i smażone w głębokim tłuszczu kulki pasty fasolowej, nazywane przez Pasiarzy czerwonym kibble. Dodatkiem była garść suszonych owoców i cienka zupa rybna, która smakowała, jakby nazwa wzięła się od ryby przepływającej przez bulion. – Wiecie, czego mi teraz najbardziej brakuje z Rosa? – odezwał się Aleks, szturchając widelcem kibble, które poturlało mu się po talerzu. – Mój statek wie, jak zrobić marsjańskie jedzenie. Mam już powyżej uszu tego pasiarskiego paskudztwa. Wymawiał słowa, przesadnie akcentując je na sposób z doliny Marinera jak zwykle, gdy mówił o swoim statku. Bobbie roześmiała się wraz z nim, a potem głośno dopiła resztkę zupy. – To ci posłuży, chłopcze – odparła, naśladując jego ciężki akcent. – Łączy ze sobą ciało i duszę, co jest największym komplementem dla tego jedzenia, jaki przychodzi mi do głowy. Clarissa uśmiechnęła się, ale nic nie powiedziała. Brała do ust po jednej kulce na raz, a potem starannie ją przeżuwała.

Przypominało to obserwację spowolnionego nagrania jedzącego ptaka. – Ciekawe, czy Lakończycy wciąż jedzą marsjańskie dania – rzuciła Bobbie. – Moglibyśmy zapytać. Aleks z niesmakiem rzucił swój talerz na skrzynkę pełniącą funkcję stołu. – Wiesz, co wkurza mnie w tym wszystkim bardziej niż cokolwiek innego? Goście, którzy wyszli z tych wrót, zaczęli nam zabierać zabawki i przejmować kontrolę, nie są jakimiś pieprzonymi obcymi, tylko cholernymi Marsjanami. Założę się, że na tym lakońskim okręcie są ludzie, z którymi kiedyś służyłem. I postawię dolary przeciwko orzechom, że dowództwo miejscowych marsjańskich oddziałów to ludzie, których znasz, przynajmniej z nazwiska. Bobbie kiwnęła głową, przeżuwając ostatnią smażoną kulkę. – To właściwie ciekawa myśl. To znaczy, czy mogłoby się to do czegoś przydać? Znaleźć w strukturze dowodzenia ludzi, którzy nas znają? Czy to jakieś wejście? – Nie mówię o tym, czy to przydatne, Bob – stwierdził Aleks, gniewnym ruchem ręki prawie wywracając szklankę wody Clarissy. – Mówię, że ludzie tacy jak my, marsjańscy patrioci, spakowali się i uciekli z tym całym Duartem, zabierając ze sobą jakąś jedną trzecią naszej floty. – Zastanawiałeś się kiedyś, czy moglibyśmy też tam być? – zapytała Bobbie. Aleks popatrzył na nią, marszcząc brwi. – Odbiło ci? – Nie, poważnie się nad tym zastanów – zaprotestowała Bobbie. – Oboje opuściliśmy już wojsko, gdy Duarte zaczął się szykować do przewrotu. Ty byłeś na emeryturze już od dziesięciu lat, a ja od kilku. Ale gdybyśmy oboje wciąż byli w czynnej służbie, czy dalibyśmy się skusić jego wizji? No wiesz, nabrało się na to sporo dobrych ludzi. – Trzecia część gwiazd nieba – odezwała się Clarissa, jakby się zgadzała. – Uch. – Aleks przekrzywił głowę, wyraźnie zmieszany.

– Trzecia część czego, skarbie? – zapytała Bobbie. – To z Biblii. Apokalipsa św. Jana. Gdy diabeł wypadł z łask, zabrał ze sobą jedną trzecią aniołów. Opisano to w formie wielkiego smoka zmiatającego ogonem z nieba jedną trzecią gwiazd. – Huh – rzucił Aleks, jakby wciąż nie miał pojęcia, o czym mówi. – Dlaczego przyszło ci to teraz do głowy? – zainteresowała się Bobbie. – Jakkolwiek brzmiała wizja sprzedawana przez Duartego, była dostatecznie pociągająca, by kupiła ją spora część marsjańskiego wojska. Wizja diabła polegała na wolności od ograniczających zasad Boga i też była dość dobra, by przeciągnąć na jego stronę sporo aniołów. Cokolwiek sprzedawał Duarte, było to atrakcyjne. Nie bądź taki pewien, że byś tego nie kupił. – Och, jestem całkiem cholernie pewien – prychnął Aleks. Bobbie musiała przyznać, że ona wcale nie czuje tej pewności. Obejmująca całą galaktykę ludzka cywilizacja kierowana tak, jak Marsjanie zarządzali wszystkim w najlepszych chwilach. Zorganizowana i skupiona na jednym, dalekosiężnym celu. Skuteczna, dobrze zaplanowana i niczego niemarnująca. Rozumiała, dlaczego taki obraz mógł być atrakcyjny dla mnóstwa ludzi na Marsie, obserwujących, jak umiera ich marzenie o terraformacji. Duarte mógł wkroczyć i zaoferować im nową wizję, w której mogliby korzystać z tych samych umiejętności i nastawienia jak w poprzedniej, tylko na jeszcze większą skalę. Bobbie potrafiła się przyznać sama przed sobą, że mogła zaistnieć jej wersja, która walczyłaby teraz po stronie Lakonii i wcale nie czuła się z tym dobrze. Aleks zaczął zbierać talerze i kubki z ich posiłku, gdy do pokoju wszedł Amos. – Cześć, Babs. Kapitan chce się z nami spotkać w tamtej sprawie. – Jakiej sprawie? – Tej o dopilnowaniu, żeby nie wybuchły już żadne bomby,

o których nie będziemy wiedzieć. – Ach, tej. Przyjdziemy za pięć minut – odparła, a on wzruszył ramionami i wyszedł bez słowa. – Wciąż trochę kłuje w boku, prawda? – odezwał się Aleks łagodnym tonem. – Co? Słyszenie, że znowu nazywa Holdena kapitanem? – rzuciła Bobbie, gotowa zbagatelizować tę sprawę. Ale poczuła coś w gardle. – Owszem, muszę przyznać, że tak. Może będę musiała z nim zamienić dwa słowa w tej sprawie. – Bądź delikatna – wtrąciła się Clarissa. – Jest w tej chwili bardzo delikatny. Bobbie nie miała pojęcia, co może znaczyć słowo delikatny w przypadku Amosa. I wcale nie była pewna, czy chce to wiedzieć. *** Saba stał oparty o jedną ze ścian większego magazynu używanego przez nich jako sala spotkań ich komórki ruchu oporu. Ktoś w końcu odsunął wszystkie skrzynie i pudła pod ściany, robiąc z nich siedzenia, a jakiś bardziej aktywny członek grupy przyniósł nawet kilka ławek skradzionych z jednego z parków. W sali siedziało rozproszonych około dwudziestu osób z ich grupy, wliczając Holdena, Naomi i Amosa. Na ekranie ściennym za Sabą widniał schemat Medyny i zdjęcie poważnie wyglądającej kobiety z czarnymi włosami i dużą ilością kolczyków na twarzy. Patrzyła w kamerę gniewnym wzrokiem, przez co zdjęcie sprawiało wrażenie policyjnego, zrobionego tuż po aresztowaniu. Pod zdjęciem widniał podpis: Katria Mendez. – Kolektyw Voltaire – oświadczył Saba, wskazując na nią. – W dawnych czasach to oni rzucali bombami. – Wojownicy – odpowiedział ktoś w sali z wyraźnym szacunkiem w głosie. – Sa bien – zgodził się Saba. – Ale teraz wrócili do starych

metod z Lakonią. – Pomijając fakt, że ich strategia już się nie sprawdza i cholernie psuje nam szyki, to wyglądają na ludzi, których chcielibyśmy mieć w zespole – skomentował Holden. – Powinniśmy ich zrekrutować, koordynować z nimi działania. Zabicie ich lub wydanie Lakończykom powinno znajdować się na samym końcu listy opcji. Mówił trochę niepewnie, jakby myślał o czymś innym. Zastanawiała się, o co chodzi. Wiedział lub podejrzewał coś, co zjadało mu wszystkie wolne cykle procesora. Bobbie widywała go już w podobnym stanie. Saba przytaknął ruchem pięści. – Powinniśmy, jeśli damy radę. – Wskazał jeden z poziomów na mapie Medyny opisany jako „oczyszczalnia wody”. – Tutaj siedzą. Uważam, że powinniśmy wysłać do nich posłańców i zaproponować sojusz. Holden obrócił się na ławce i popatrzył wprost na Bobbie. Nieznacznie skinęła mu głową. Wstał, zajmując miejsce obok Saby. – Uważam, że powinniśmy wysłać Bobbie, żeby przemówiła w naszym imieniu. Może przekazać nasze wyrazy szacunku, powiedzieć im, że powinniśmy się połączyć, a jeśli zrobią się agresywni... cóż, z tym też sobie poradzi. – Zgadzam się – rzucił Saba. – Ile osób chcesz mieć ze sobą? – Spróbujmy się ograniczyć – odpowiedziała Bobbie. – Na razie tylko ja i Amos. Dzięki temu będziemy wyglądać jak naturalni sojusznicy wyciągający dłoń do współpracy, a nie oddział bojowy. – Sabe bien – zgodził się Saba. – Ale muszą się zgodzić na to, aby nie podkładać żadnych bomb, chyba że my im tak powiemy. To my będziemy wydawać rozkazy. Albo na to przystaną, albo... – Właśnie – zgodziła się Bobbie. – Albo przystaną, albo na tym się skończy. ***

Najkrótsza droga do instalacji oczyszczania wody obejmowała krótki spacer przez wewnętrzną powierzchnię cylindra. Bobbie nie miała nic przeciwko temu. Ukrywanie się z kumplami z ruchu oporu oznaczało dużo spania i jedzenia w maleńkich pomieszczeniach z metalowymi ścianami. Wyjście na otwartą przestrzeń z mnóstwem powietrza, podłogą z gleby i pełnozakresowym światłem na twarzy było bardzo miłą odmianą. Nastroju nie zepsuli jej nawet wszechobecni Lakończycy. Najczęściej nietrudno było się z nimi dogadać. Zachowywali się jak ludzie mieszkający na Medynie od lat: jadali w restauracjach, kręcili się po sklepach, korzystali z dzielnic rozrywkowych. Jeśli się im kiwnęło głową, odpowiadali tym samym, jak starzy sąsiedzi. Nawet patrole marines, poruszające się w swych egzotycznych niebieskich pancerzach wspomaganych, wyglądały na czujne, ale nieszczególnie groźne. Bobbie widziała ich alternatywną wersję podczas próby zamachu na gubernatora, więc wiedziała, że potrafią błyskawicznie przestawić się z bycia przyjaznymi i profesjonalnymi w pełny tryb bojowy. Czy zachowywali się przyjaźnie, czy nie, Lakończycy prowadzili wojskową okupację. O czymś takim można było zapomnieć wyłącznie na własne ryzyko. – Jak się trzymasz? – zapytała Bobbie, gdy szli przez szczególnie zielony fragment parku. Bardzo zadbana ścieżka wiła się pośród traw, kęp kwiatów, chwilami również drzew. W powietrzu brzęczały owady, wciąż będące najlepszymi systemami zapylania roślin. Technologia potrafiła zrobić bardzo wiele, ale ewolucja miała sporo przewagi, gdy chodziło o systemy środowiskowe. – Bolą mnie stopy – odpowiedział Amos. – Teraz w zasadzie cały czas. Cieszę się, że Pasiarze utrzymują obroty przy jednej trzeciej g. – Ostatnio łatwiej wymienić to wszystko, co nie boli – skomentowała Bobbie. – Ale naprawdę nie o to mi chodziło. – Tak? – zapytał Amos.

Ton jego głosu nie uległ zmianie, ale Bobbie znała go już od kilkudziesięciu lat. Mimo wszystko usłyszała w jego głosie napięcie. – Claire uważa, że możesz mieć teraz trudniejszy okres. – Doprawdy. – Głos Amosa zrobił się tak bezbarwny, że mógłby być kiepsko zrobioną komputerową symulacją. Przestawał uczestniczyć w rozmowie, dalsze napieranie w niczym nie pomoże. – W każdym razie – rzuciła Bobbie, utrzymując swobodny ton głosu. – Jeśli czegoś potrzebujesz, jestem gotowa na wszystko. – Jasne, wiem, Babs – potwierdził Amos. – Ale ci goście z Voltaire to nie żart. Lepiej się dobrze przygotować. *** Kolektyw Voltaire zajmował obszar zakurzonych korytarzy technicznych pod i między kilkoma olbrzymimi zbiornikami ze stali. To było dobre miejsce. O ile nie doszłoby do wycieku z rur, nikt nie miał żadnego powodu, żeby tam schodzić. Kolektyw ewidentnie wciąż dysponował pewnymi umiejętnościami, które pozostały im z czasów walki SPZ. Katria Mendez na żywo składała się z samych ostrych krawędzi i twardych brzegów, a jej ciemne oczy płonęły nieustanną niskopoziomową furią. – Naprawdę przychodzicie tutaj pouczać nas, jak kierować ruchem oporu na okupowanym terenie? – powiedziała. Głos miała ciepły i łagodny, jak głos ulubionej nauczycielki lub ukochanej cioci. Głos pytający, czy chcesz trochę oranżady do ciastek. Słyszało się w nim także precyzyjną wymowę i wystudiowany brak akcentu, co kojarzyło się Bobbie z wyższym wykształceniem. Nasilenie jej pasiarskiego akcentu można by zmierzyć w częściach na miliard. – Ależ skąd – zaprotestowała Bobbie. – Ponieważ – nie dała sobie przerwać Katria – Kolektyw od zawsze był bojową frakcją SPZ, od prawie stulecia walcząc z kontrolą planet wewnętrznych.

– Rozumiem – zapewniła Bobbie. – Doprawdy? Bo odniosłam wrażenie, że przyszliście tutaj i powiedzieliście nam, że nie wolno nam prowadzić żadnych działań aktywnego oporu bez waszej zgody. Czy może źle zrozumiałam twoje słowa? Bobbie usłyszała szuranie z tyłu, odwróciła się i zobaczyła pięcioro członków komórki Katrii, zajmujących pozycje w luźnym półokręgu z tyłu. Nikt nie miał w rękach żadnej broni, ale wszyscy mieli na sobie luźne kombinezony personelu technicznego Medyny. A to oznaczało mnóstwo dużych kieszeni, które mogły kryć wszystko: od młotka po mały pistolet maszynowy. Stojący z lewej strony Amos złapał jej spojrzenie, nawet na moment nie gubiąc uśmiechu. Zrobił pół kroku do tyłu tak, że wyglądało to na coś całkiem przypadkowego. – Słuchaj – Bobbie zwróciła się do Katrii, robiąc krok do przodu i patrząc na nią z półmetrowej przewagi wzrostu. – Nie przyszliśmy tu wszczynać burd. Jeśli o mnie chodzi, jesteśmy w jednej drużynie. Ale jeśli wymusisz inny bieg spraw, na to też jesteśmy gotowi. I obiecuję, że wcale nie pójdzie to tak, jak byś chciała. – Szczerze mówiąc, zastanawiam się, dlaczego Saba nie przyszedł osobiście – nie ustępowała Katria. – Albo dlaczego uznał, że wysłanie Marsjanki i Ziemianina, żeby powiedzieli Pasiarzom, jak prowadzić walkę, będzie odpowiednio odebrane. Bobbie miała gotową tylko jedną odpowiedź: ponieważ od kiedy chodzenie przez Medynę z bronią palną stało się naprawdę złym pomysłem, jesteśmy jego najgroźniejszymi żołnierzami. Zamiast tego poszła za ciosem. – Bo może uznał, że to powinno być odpowiednio odebrane; że to jest odpowiedni komunikat. Ponieważ nie chodzi tu o Pasiarzy, wewnętrznych i bzdury z zeszłego stulecia. Teraz chodzi o nas zjednoczonych przeciwko dupkom, którzy wyskoczyli ze swoich wrót po trzydziestu latach i uznali, że nagle wszystko należy się im. Katria kiwnęła głową i się uśmiechnęła. – To właściwie wcale nie jest taka zła odpowiedź.

– W takim razie odpuśćmy trochę – zaproponowała Bobbie, robiąc pół kroku do tyłu, żeby dać Katrii trochę przestrzeni. – Znajdźmy jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy usiąść, napijmy się czegoś i porozmawiajmy o tym, jak możemy współpracować, żeby wyruchać tych lakońskich dupków. Może być? – Jeśli dalej będziesz tak na mnie patrzył, chłopcze, to wyjmę ci to oko z głowy i oddam do rączki – Amos odezwał się tonem tak łagodnym i konwersacyjnym, że Bobbie potrzebowała chwili na zarejestrowanie realnej groźby. Patrzył na półokrąg zbirów SPZ za jej plecami, kierując na nich puste spojrzenie. Bobbie zauważyła jednak, jak żyłka na jego skroni pulsuje, jakby groził mu udar. Mięśnie poruszały się pod jego skórą niczym napięte liny przesuwające kości. – Amos – powiedziała, a potem zamilkła, bo musiała walczyć. Amos rzucił się na kogoś za nią i usłyszała sapnięcia i mięsiste uderzenia pięści o ciało, ale nie mogła się odwrócić, żeby zobaczyć, co się tam dzieje, bo w dłoni Katrii pojawiło się długie ostrze i kobieta ruszyła w jej stronę. Wojownicy, powiedział jeden z ludzi Saby. I podobnie jak Lakończycy, ludzie z Kolektywu Voltaire także zdawali się być gotowi do przejścia z zera na sto w jednej chwili. Nie miała czasu na taniec z Katrią ani ochoty na szycie po walce na noże, więc posłała prosty kopniak w przeponę kobiety i tym samym błyskawicznie powaliła ją na podłogę ze zdławionym okrzykiem. Poświęciła sekundę na kopnięcie noża dalej, a potem zaczęła się obracać, gdy nagle coś ciężkiego walnęło ją w policzek. Przez rozbłysk gwiazd zobaczyła Amosa zmagającego się z dwoma mężczyznami równocześnie, jednego dusił lewą ręką, prawą wbijając drugiego raz za razem w jeden ze zbiorników z wodą. Trzeci mężczyzna wspiął mu się na plecy i próbował założyć chwyt na gardło, ale nie potrafił wcisnąć przedramienia pod podbródek Amosa. Pozostałych dwóch zbirów z SPZ obeszło Bobbie z boków, a jeden z nich trzymał łom, którego uderzenie właśnie uszkodziło jej kość policzkową. Ze swoistą klarownością widzenia w zwolnionym tempie, której zawsze doświadczała

podczas walki, Bobbie zobaczyła na krawędzi narzędzia krew i kawałek skóry. Och, pomyślała, to dlatego czuję wilgoć na twarzy. Napastnik z łomem znowu szykował się do ciosu, a jego partner próbował dostać się za jej plecy. Bobbie uznała, że ten z łomem stanowi poważniejsze zagrożenie i rzuciła się na niego, żeby znaleźć się wewnątrz łuku zamachu. Jego ręka powędrowała za nią i poczuła, jak narzędzie uderza ją łopatkę, od czego momentalnie zdrętwiała jej prawa ręka. Wyprowadziła nią cios w jego gardło i choć nie poczuła trafienia, kończyna zrobiła to, co jej kazała. Gość puścił łom i z charczeniem chwycił się obiema dłońmi za gardło. Jego partner dwukrotnie kopnął ją w plecy: jeden kopniak w nerkę, drugi w pośladek. I choć uderzenie w nerki mogło sprawić, że przez kilka dni będzie sikać z krwią, to kopniak w pośladek prawie powalił ją na ziemię. Poczuła się, jakby ktoś odpalił małą bombę w dolnej części jej pleców, uderzeniu towarzyszyło ostre trzaśnięcie, które prawie na pewno oznaczało złamanie kości ogonowej. Odwróciła się na czas, by zobaczyć, jak wyprowadza kolejne kopnięcie i prawie zeszła mu z toru. Pozwoliła, by noga odbiła się od jej biodra i zmusiła przeciwnika do zatoczenia się w jej stronę. Chwyciła go za lewą rękę, wyprowadziła obrót z bioder, rzucając go twarzą w konsolę monitorowania ciśnienia jakiś metr dalej. Uderzył w nią z łomotem i trzaskiem, a potem zaczął bezwładnie zsuwać się na podłogę. A ponieważ kopnął ją w tyłek, złamała mu jeszcze lewą rękę, zanim puściła go i pozwoliła paść. Pięć minut później Katria i jej piątka przyjaciół siedzieli lub leżeli na podłodze z rękami związanymi za plecami. Jedno z oczu Amosa puchło tak, że prawie nic widział, a na policzku miał cztery szramy, które wyglądały tak, jakby przejechał tam pazurami wielki kot. Bobbie starannie unikała spoglądania na swoją twarz w jakiejkolwiek odbijającej powierzchni, ale sądząc po ilości krwi na koszuli, rana na twarzy musiała wyglądać dość groteskowo. To tyle, jeśli chodzi o plan z unikaniem szycia. Ból

tyłka oznaczał także, że przez kilka następnych miesięcy siedzenie nie będzie przyjemnością. A ta myśl wzbudzała w niej chęć ponownego skopania nieprzytomnego mężczyzny ze złamaną ręką. Albo Amosa. – Katria – powiedziała Bobbie, nachylając się nad przywódczynią komórki Kolektywu Voltaire. – Mogę ci coś powiedzieć, Katria? Jeśli kobieta miała jakieś obiekcje, zatrzymała je dla siebie. – Świetnie. No to słuchaj. Mogło to pójść dużo lepiej. Skopaliśmy wam tyłki i jesteś teraz wkurzona, rozumiem. Jeśli chcesz być częścią rewolucji, to świetnie, bardzo się ucieszymy, mając cię w zespole, ale od tej pory wszystkie operacje będziesz uzgadniać z grupą Saby. To nie podlega negocjacjom. Jeśli zrobisz coś bez uzgodnienia, pozabijamy was i ukryjemy ciała w systemie recyklingu nawozów. Bobbie chwyciła przód koszuli Katrii i podniosła ją na nogi, a potem unosiła dalej, aż ich oczy znalazły się na tym samym poziomie. – Rozumiemy się? Ku jej zaskoczeniu, Katria się roześmiała. W jej oczach pojawił się blask dziwnie podobny do gorączki. – Rozumiemy – odpowiedziała. Mogło to być pozdrowienie partnera sparingowego albo groźba odwetu. Bobbie naprawdę chciałaby umieć je rozróżnić.

Rozdział dwudziesty siódmy Drummer

Czasami łatwo było zapomnieć, że próżniowe miasta nie istniały od zawsze. Podczas lat głodu były swoistym marzeniem. Ziemią obiecaną, bez ziemi. Domami dla Pasa, mogącymi przelatywać przez wrota do dowolnie wybranych układów. Miały w sobie coś magicznego. Poczucie bycia czymś bez precedensu. Czas pozbawił je tego blasku. W ciągu ostatniej dekady Drummer spędziła więcej czasu w Domu Ludu, Niepodległości i Strażniku Przejścia niż na statkach i stacjach w pasie asteroidów. Stały się dla niej tak znajome, że wtapiały się w jej wspomnienia, aż miała wrażenie, że ich korytarze i sale istniały jeszcze w jej dzieciństwie, nawet jeśli ona ich nie odwiedzała. Jak często wspominane miasto, które odwiedziła dopiero jako dorosła osoba. Musiała sobie przypominać, że tak zawsze było z wojną. Zawsze istniała. Miasta padały po ich oblężeniu od czasów, gdy tylko powstały miasta. Na szkoły spadały pociski z moździerzy. Żołnierze szturmowali szpitale. Ogień bomb pochłaniał kościoły, parki i dzieci. Zawsze niszczono domy. Wyświetlacz taktyczny unoszący się nad jej stołem prezentował obraz o całe rzędy wielkości nie w skali. Gdyby był we właściwej skali, Niepodległość byłaby zbyt mała, by dało się ją zobaczyć przez mikroskop. W tej chwili nawet kod identyfikacyjny był większy od ikony statku. Plamka światła mniejsza od okruszka oznaczała miasto, w którym żyło

i pracowało jakieś dwieście tysięcy ludzi, żeniąc się i rozwodząc, wychowując dzieci, pijąc, tańcząc i umierając. Dalej, w stronę słońca, uciekała chmara jeszcze mniejszych statków ewakuacyjnych, unoszących jak najdalej od pola bitwy wszystkich, których udało się na nie zmieścić. Patrzyła na nie i widziała wszystkie inne razy, gdy dzieci wywożono przed zbliżającą się katastrofą, której nie dało się zapobiec: Londyn, Pekin, Denver. Musiała sobie przypomnieć, że historia była pełna chwil podobnych do tej. Wydawało jej się, że jest inaczej tylko dlatego, że to było jej miasto, miasto próżniowe, i takie coś jeszcze się nie zdarzyło. Na potrzeby tego zdarzenia przekształciła centralny ośrodek kontroli ruchu Domu Ludu. Przy biurkach zajmowanych dotąd przez cywilów siedzieli wojskowi analitycy i inżynierowie, niektórzy ze Związku, większość z KZM. Połączenia wideo z ośrodków dowodzenia na Ziemi i Marsie pokazywały podobne pomieszczenia z podobnymi ludźmi, choć ze znacznie mniejszym opóźnieniem światła. Ekrany wyświetlające zwykle zbliżające się i wylatujące statki z wektorami podejścia i spodziewanymi godzinami przylotu prezentowały sygnały odbierane ze wszystkich aktywnych w Pasie teleskopów. Obrazy z większych stacji obserwacyjnych wyświetlane były po otrzymaniu świeżych strumieni danych wraz z identyfikacją źródła, gdy nadawał Dom Ludu. Nagrania z Niepodległości i kilkunastu okrętów KZM wzbogacono o oznaczenia opóźnienia czasu – godzina i dwadzieścia trzy minuty – a na centralnym ekranie prezentował się złożony z tego wszystkiego obraz przeciwnika. Jasny jak kość, leciał leniwie w stronę punktu, gdzie zacznie się bitwa. Może już się zaczęła. Może rozpoczęła się i zakończyła w ciągu godziny i dwudziestu trzech minut, których światło potrzebowało na dotarcie do nich. – Rozdzielczość... obrazu poprawi się, gdy zdołamy odbić sygnał – odezwała się techniczka KZM. Była młodsza niż Drummer, gdy ta zaczęła pracę na Tycho, miała rude włosy zebrane w kucyk i szeroką, mięsistą twarzą. Na Ziemi i Marsie inni technicy zapewne odbywali takie same rozmowy

z sekretarzem generalnym i premierem. – To oczywiście kompromis między szybszym wysłaniem bezpośrednich sygnałów a większą gęstością informacyjną i odczekaniem kilku minut na zebranie dodatkowych strumieni. – Po prostu muszę wiedzieć, co się tam dzieje – odpowiedziała Drummer. Avasarala, która wciąż nie poleciała z powrotem na Ziemię, i Vaughn, znajdowali się na skraju pomieszczenia. Admirał Hu siedziała przy jednej z centralnych konsol sterowania, nachylona do przodu jak przejęta uczennica na pierwszym w roku szkolnym wykładzie. Była tu obserwatorką, dowódczynią wojskową KZM, znajdowała się najbliższej działań wojennych spośród tych, którzy w niej nie uczestniczyli. Bańka z czymś, co pachniało jak zielona herbata, stała na stoliku ustawionym obok przez Vaughna tak, by admirał nie rozlała napoju na konsolę sterowania. Drummer podeszła do niej, kierowana nie tyle chęcią rozmowy, co potrzebą ruchu. – Pani prezes – przywitała ją Hu skinieniem głowy. – Admirał. – Kto by pomyślał, że znajdziemy się po tej samej stronie w walce, prawda? Nigdy nie sądziłam, że nadejdzie taki dzień. To mówi więcej o tobie niż o faktycznych realiach, pomyślała Drummer. KZM nie była po swojej własnej stronie ani trochę bardziej niż Ilus, Surabhi czy Neue Ausland. Marzenia o imperium gasły bardzo wolno. Co nie miało znaczenia. – Mamy raport łączności, pani prezes. – Odtwórz – ostro poleciła Drummer. Na głównym ekranie pojawił się lakoński admirał. Mówił spokojnym i cierpliwym głosem, ale w spojrzeniu pojawił się błysk. Podniecenie. Drummer poczuła gwałtowny skurcz żołądka. – Mówi admirał Trejo z Serca nawałnicy, do zbliżających się okrętów. Proszę o ustąpienie. Odpowiemy stosownie na wszelkie próby przeszkodzenia naszemu okrętowi. Nie pogarszajcie sytuacji bardziej, niż jest to konieczne. – Pieprz się – warknęła Drummer do ekranu, ale na tyle cicho,

że admirał Hu się nie roześmiała. Minęło tylko dziesięć sekund, zanim pojawiła się odpowiedź. Boże, tamte okręty były już tak blisko siebie. Sekundy świetlne. Emily Santos-Baca, najwyższa rangą członkini rady mieszkająca na Niepodległości. Włosy zebrała w ciasny warkocz, szykując się na nieważkość. A przynajmniej tak wyglądały godzinę i dwadzieścia trzy minuty temu. – Admirale Trejo – powiedziała Santos-Baca – w imieniu Związku Transportowego oraz Koalicji Ziemsko-Marsjańskiej informuję, że pańska obecność w układzie Sol stanowi naruszenie przestrzeni terytorialnej i została uznana za wypowiedzenie wojny. Pański okręt ma natychmiast wyhamować i wrócić na Lakonię do czasu podpisania właściwych umów i nawiązania kontaktów dyplomatycznych. Raporty z dwóch kompletnie rozbieżnych rzeczywistości. Drummer żałowała, że Santos-Baca nie brzmi trochę bardziej wiarygodnie. Ikony oznaczające jednostki KZM wyglądały jak kropki na powierzchni balonu z Nawałnicą lecącą jak igła. To już nie potrwa długo. Nie trwało. – Rozproszenie – rzuciła Hu. – Widzi to pani? Sposób, w jaki się rozproszyli? Zrobili to na podstawie danych z Medyny wysłanych przez pani ludzi. Z powodu rozproszenia tego magnetycznego... cholera wie czego. Ustawiliśmy statki tak, by niezależnie od tego, w który wymierzy, nie zdołał zniszczyć dwóch na raz. Dobre, nie? – Doskonałe – zgodziła się Drummer. Zaschło jej w gardle, ale zapach herbaty wywoływał lekkie mdłości. – Zasięg tego też nie może być zbyt duży – mówiła dalej Hu. – Jajogłowi mówią, że krzywa mocy musi być logarytmiczna. Utrzymanie się poza zasięgiem powinno zmusić drani do użycia innych systemów uzbrojenia. Zakładając, że to działo magnetyczne w ogóle działa w normalnym kosmosie, bo przynajmniej jeden z pomysłów zakłada, że to coś wykorzystuje szczególne właściwości istniejące tylko w przestrzeni wrót. A jeśli faktycznie tak jest...

– Gloria. – Głos starszej kobiety był jak nóż. – Znowu to robisz. Admirał Hu obejrzała się na Avasaralę. Drummer nie usłyszała, kiedy staruszka podeszła, ale była tuż obok nich. Jej uśmiech był przyjazny, ciepły i – jak sądziła Drummer – kompletnie sztuczny. – Gloria jest świetną wojowniczką, ale kiedy się denerwuje, robi się rozgadana. – Widzimy wystrzały – odezwał się jeden z analityków. Jego głos był spokojny i rzeczowy jak głos chirurga informującego o krwawieniu. Obraz na ekranie się zmienił. Okręty KZM i Niepodległość wciąż tam były, ale stały się tłem, a na pierwszym planie znalazła się chmura pocisków wysyłanych w stronę Nawałnicy. Wszystkie leciały z takim przyśpieszeniem, że ludzkie ciało zostałoby w nich zgniecione na miazgę, a jednak zdawały się ledwie poruszać. Odległości do pokonania wciąż były olbrzymie. Nawet przy ich prędkości trzy miliony kilometrów wymagały sporo czasu. Groźby słowne potrzebujące sekund na dotarcie z prędkością światła, a po nich uderzenia wymagające minut lub godzin. Nawet bez głowic bojowych energia kinetyczna uderzenia tych torped byłaby olbrzymia. Jeśli trafią. Chmura pełzła do przodu, piksel za niezwykle małym pikselem. Drummer przywołała do siebie stewarda i zamówiła bańkę wody z lodem oraz miskę hummusu z chlebem. Musiała spróbować coś zjeść. Zanim zaczęły znikać pierwsze pociski, zdążyła zjeść połowę hummusu, a w wodzie rozpuścił się cały lód. – Na co patrzymy? – zapytała Hu. – Wygląda to na działka obrony punktowej dalekiego zasięgu – odpowiedział jeden z analityków. – Czekamy na dodatkowe strumienie, żeby uzyskać obraz w wyższej rozdzielczości. Po kolejnych dwudziestu minutach pojawił się znacznie ostrzejszy obraz Nawałnicy ze znacznikiem czasowym, który wskazywał, że został zarejestrowany zaraz po wystrzeleniu rakiet przez flotę. Wzdłuż boków okrętu pojawiły się drobne czarne wypryski, jak kropki na rekinie.

– Wygląda na to, że stanowiska obrony punktowej są osłaniane kadłubem. Dane telemetryczne z Michaela Southera wskazują, że pozostałe pociski są przekierowywane w stronę tych struktur. To znaczy zostały przekierowane. Godzinę i dwadzieścia minut temu. – Nie używają swojej wiązki magnetycznej – skomentowała Hu. – To dobrze. Gdyby strzelanie z niej było dla nich tanie, mogliby nią zniszczyć pociski. Jeśli jej użycie jest kosztowne, może zdołamy ją wyczerpać. Zdaniem Drummer brzmiało to trochę jak pobożne życzenia, ale nie powiedziała tego. Próbowała czerpać pocieszenie z optymizmu Hu. Strumienie danych zmieniły się, wzbogacone o nowe informacje. Obraz Nawałnicy się wyostrzył. Działka obrony punktowej stały się wyraźniejsze, ale to nie pomogło Drummer ich zrozumieć. Otwory w boku statku wyglądały jak otwierające się i zamykające paszcze. Jakby cała burta okrętu śpiewała. Nie widziała żadnego wyraźnego mechanizmu. Zadrżała. Chmura torped rzedła. Żadna z nich nie dotrze do wrogiego okrętu. Z boku Nawałnicy wykwitła chmura świetlistego gazu, zamigotała i rozproszyła się. – Działa szynowe – wyjaśnił analityk. Szmer rozmów wszedł na wyższy bieg. Śledzenie pocisku z działa szynowego, analiza widma towarzyszącej mu plazmy, identyfikacja torpedy, którą pocisk zmienił w pył. – Czy już zaczyna im brakować pocisków do działek obrony punktowej? – Hu powiedziała to w równym stopniu do siebie, co do innych. – To ostrzeżenie – odpowiedziała Avasarala. – Pokazują nam swoje zęby i dają szansę na wycofanie się. – Może powinnyśmy – rzuciła Drummer. Nikt nie odpowiedział. Znaczniki okrętów KZM przesunęły się jak ławica ryb, a Niepodległość wraz z nimi. Też wystrzeliły salwę z dział szynowych, posyłając pociski ze wszystkich stron. Nawałnica nie miała możliwości ich powstrzymać, mogła tylko robić uniki. Drummer liczyła minuty, patrzyła, jak Nawałnica

zwalnia i robi beczki, schodząc z drogi pociskom. Większości z nich. – Widzę trafienie. – Dwa uderzenia na sterburcie. Czekam na potwierdzenie z Pallas i Luny, ale chyba trochę ich uszkodziliśmy. Kamień w brzuchu Drummer zrobił się trochę lżejszy. Mogli go zranić, mogli go zniszczyć. To tylko kwestia skali i taktyki. – Kadłub wydaje się samodzielne regenerować. – Zgodne z zapisem bitwy o Medynę – rzuciła Hu. – Pokaż – warknęła Drummer, a obraz na jej ekranie znowu się zmienił. Był świeży, wciąż nieostry. Jasna jak kość powłoka Nawałnicy zafalowała od uderzenia pocisku, a potem jeszcze raz, po drugim trafieniu. Fale rozeszły się po statku jak po powierzchni wody. W miejscu uderzenia pocisków z dział szynowych pojawiły się paskudne czarno-czerwone plamy, ale pancerz – czy cokolwiek to było – ścisnął się nad raną, zamykając ją, potem złożył ponownie i zniszczenia zniknęły, jakby nigdy ich tam nie było. Posłano kolejną salwę z dział szynowych okrętów KZM, ale tym razem wykonująca uniki Nawałnica wykwitła chmurą plazmy, wyłaniając się z niej po chwili. Drummer nie zrozumiała, dopóki nie odezwała się Hu. – Cholerny szlag! Ile dział szynowych ma ten skurwysyn? Nawałnica wirowała teraz i uskakiwała, zostawiając za sobą ślad z gazu, przypominający powidok. Na swój sposób było to piękne, taniec wojownika – potęga, wola i technika miały w sobie coś z baletu. A potem zaczęły ginąć okręty KZM. – Ontario został trafiony, zgłasza przebicie reaktora i zrzucenie rdzenia. Widzimy trafienia w Severina, Talwara i Odachi, ale nie mamy jeszcze potwierdzeń z systemu. Pociski dotarły trzydzieści sekund wcześniej, niż przewidywały modele. – Sukinsyny – rzuciła Avasarala. – To dlatego zdjęli rakietę. Rzucili nam podpuchę i pozwolili myśleć, że to najlepsze, na co ich stać. – Czegokolwiek używają do algorytmów predykcyjnych, jest

to naprawdę dobre – z podziwem w głosie skomentowała Hu. – Zdjęli już prawie jedną trzecią naszej grupy uderzeniowej. A jeśli... och. Przez chwilę Drummer nie rozumiała, co widzi. Niepodległość, drugie zbudowane miasto próżniowe, dom setek tysięcy ludzi, rozłożył się jak kwitnący kwiat. Odwinęły się długie płatki koronki węglowej i tytanu, skręcając się przy tym. Coś strasznego i jaskrawego stało się w centrum miasta, ale Drummer nie potrafiła się domyślić, co to było. To, czego była pewna, to, co wiedziała, co się liczyło, co zaszło między jednym oddechem a następnym to fakt, że Niepodległość została zniszczona. – Naliczyliśmy osiem równoczesnych trafień w miasto próżniowe – powiedział analityk gdzieś z głębi sali dowodzenia. – Wygląda na to, że zostały wystrzelone tak, by wykorzystać rezonans. Obserwujemy rozpad struktury. Drummer pomyślała, że na Niepodległości jest Emily SantosBaca, która nie żyje już od ponad godziny. Nie miało znaczenia, ile adrenaliny płynęło żyłami Drummer, jak mocno ściskała swoją bańkę z napojem. Jeśli chciała, mogła wykrzyczeć rozkaz wycofania się, ale każdy, kto mógł ją usłyszeć, i tak już nie żył, albo zginie, zanim je słowa do niego dotrą. Znowu zamigotały działka obrony punktowej wzdłuż boku Nawałnicy. Przepadła kolejna grupa torped KZM, tym razem szybciej, bo było ich mniej. Nawałnica jakby znieruchomiała, unosząc się w odległej pustce, zapraszając okręty KZM to strzelania. Szydząc z nich. Godzinę i dwadzieścia minut wcześniej okręty KZM przesunęły się, rozjarzyły silniki Epsteina z pełną mocą i skręciły na wektor, który zabrał je z pola bitwy najszybciej, jak to możliwe. Nawałnica nie zareagowała. Żadnych nowych wykwitów z jej dział szynowych, żadnych nowych torped. Drummer nawet przez chwilę nie sądziła, że przeciwnik wyczerpał swoje zapasy. Trejo nie niszczył pozostałych okrętów, bo nie odczuwał takiej potrzeby albo tego nie chciał. To wszystko.

Drummer odstawiła swoją bańkę na stoliku obok Hu, odwróciła się i wyszła. W jakiś dziwny sposób była świadoma obecności Vaughna za sobą, wołającego jej imię. Nie liczyło się to na tyle, by musiała coś z tym zrobić. Pokład Domu Ludu pod jej stopami wydawał się bardzo kruchy, jakby uderzenia jej stóp mogły wystarczyć do rozbicia go i wyrzucenia jej wraz ze wszystkimi innymi w mieście wprost w próżnię. Minęła przydzieloną sobie ochronę w odległy sposób świadoma obecności mężczyzn i kobiet odpowiedzialnych za jej bezpieczeństwo, ruszających jej śladem. To nie miało znaczenia. Ponieważ oni nie mieli znaczenia. Nie w sytuacji, gdy całe miasto mogło zginąć w czasie jednego uderzenia serca. Gdy odnalazła ją Avasarala, znajdowała się w lobby biur kierowniczych Związku. Siedziała na niewygodnej kanapie ze spojrzeniem wbitym w pustkę. Staruszka podjechała swoim wózkiem naprzeciw Drummer, jakby znajdowały się w czyimś prywatnym mieszkaniu albo na werandzie ziemskiego domu. W lobby nie było nikogo poza nimi, co najprawdopodobniej było zasługą Vaughna. W jej wyobraźni pokład pod nią i Avasaralą zafalował i rozpadł się na części. Co myślała Santos-Baca, gdy do tego doszło? Czy w ogóle miała czas na myślenie? Próbowała zrozumieć, że już nigdy więcej nie zobaczy młodszej kobiety, ale ta myśl nie chciała się utrzymać w jej głowie. Bała się chwili, kiedy w końcu załapie. – Przykro mi – powiedziała Avasarala. Drummer pokręciła głową. – To ci nie pomoże – odezwała się staruszka – ale pakując się w to, wszyscy znali ryzyko. Szanse na to, że zdołamy przegnać Nawałnicę przy pierwszej próbie, zawsze były niewielkie. – Powinniśmy byli czekać – odpowiedziała Drummer. – Powinniśmy byli ich wszystkich odciągnąć. Zebrać całe siły razem i zaatakować to pieprzone kurestwo równocześnie wszystkimi posiadanymi statkami. Skasować go. Jej głos się załamał. Płakała, choć wcale nie czuła, że to robi. Avasarala podała jej chusteczkę.

– Mylisz się, Camina. Koszt był dużo większy, niż chcieliśmy. Większy, niż sądziliśmy, ale zrobiliśmy to, po co tam polecieliśmy. – Żeby zginąć? Bez sensu? – Uczyć się – wyjaśniła Avasarala. – Jak szybko pancerz się uleczył? To coś, czego musieliśmy się dowiedzieć. Albo miejsca, gdzie pociski z dział szynowych trafiły w ich działka obrony punktowej – zauważyłaś, że systemy uzbrojenia tam nie odrosły? Tych informacji też potrzebowaliśmy, a nawet nie wiedzieliśmy, że powinniśmy ich szukać. Może statek nie potrafi naprawić bardziej złożonych mechanizmów. Mamy teraz mapę ich uzbrojenia. Gdzie znajdują się działka obrony punktowej, gdzie siedzą działa szynowe. Skąd wystrzeliwują torpedy. Następnym razem będziemy mogli celować dokładnie w te miejsca. Osłabić jego zdolność ataku, napierać w sposoby, na jakie tym razem nie mogliśmy, bo nie wiedzieliśmy, że to możliwe. – No dobrze – zgodziła się Drummer. – Nie zginęli na próżno – zapewniła Avasarala. – Każdy ginie na próżno – odcięła się Drummer. Przez chwilę siedziały w ciszy. Drummer zakaszlała, wydmuchała nos w chusteczkę, a potem nachyliła się do przodu, opierając łokcie na kolanach. Od czasu, gdy została zaprzysiężona na stanowisko, zdarzały się jej chwile – niezbyt często, ale dość, by je rozpoznawać – kiedy była pewna, że jej stanowisko w Związku było koszmarną pomyłką. Saba przysięgał, że każdemu czasem zdarzało się czuć jak oszust nieposiadający prawdziwych kwalifikacji do tego, co robi. To część bycia człowiekiem. Wtedy jego słowa były pocieszeniem. W jej głowie znowu wybuchła Niepodległość. Miała nieprzyjemne uczucie, że zginie jeszcze tysiąc razy, zanim uda jej się zasnąć. I jeszcze więcej razy zginie we śnie. – Czy ty mi to zrobiłaś? – zapytała. Avasarala zmarszczyła brwi, a jej pergaminowe czoło pofałdowało się jak prześcieradło. – Czy manipulacjami skłoniłaś mnie do poświęcenia swoich

ludzi, żebyś uzyskała potrzebne ci dane? – zapytała Drummer. – Czy to ty? – To historia, która wyruchała nas obie – odparła Avasarala. – Jeśli żyje się tak długo, jak ja, i widziało te wszystkie zmiany, człowiek uczy się czegoś strasznego. – Powiedz. – Nie warto. Nie zrozumiesz, dopóki sama tego nie zobaczysz. – Wiesz co? Pierdol się. Avasarala roześmiała się tak mocno, że jej wózek uznał to za żądanie ruchu i przejechał kilka centymetrów, zanim zdążyła go zatrzymać. – Słusznie, Camina, słusznie. No dobrze, zobaczmy, czy zrozumiesz, co chcę powiedzieć. Jeśli przetrwasz dostatecznie długo, zrozumiesz, że wszyscy są naszymi ludźmi. – Niepodległość i Ontario – warknęła Drummer. – Związek i KZM, jedna wielka rodzina wspólnie walcząca przeciwko zagrożeniu. Cudownie. – Powiedziałam, że nie zrozumiesz – przypomniała Avasarala ostrym i zimnym głosem. – Ci skurwiele na Nawałnicy? Próbuję ci powiedzieć, że oni też są nasi.

Rozdział dwudziesty ósmy Holden

Przystojny w sztuczny sposób mężczyzna, który prezentował wiadomości na kanale nazywanym przez wszystkich państwowymi wiadomościami Lakonii, siedział ze smutną powagą, nie patrząc w kamerę. Na ekranie za nim rozgrywała się pierwsza bitwa między Nawałnicą i połączonymi siłami układu Sol. Oczywiście, wszystko prezentowane było z perspektywy Nawałnicy. Dużo zbliżeń teleskopowych i nagrań z systemów naprowadzania torped. Na jednym z nich marsjańska fregata, jedna z kuzynek Rosynanta z następnego pokolenia, zginęła w kuli ognia, gdy pocisk z działa szynowego przebił ją od dzioba po rufę. Na innym kamera na dziobie torpedy mknęła przez kosmos, uderzając wprost w burtę niszczyciela ONZ, kończąc nagranie w rozbłysku szumów. Okręty floty Sol ginęły jeden po drugim. Na podstawie wyświetlanych nagrań nie dało się stwierdzić, czy Nawałnica została w ogóle uszkodzona. Każde kolejne zniszczenie okrętu wywoływało u ludzi siedzących wokół Holdena ciche sapnięcia. Członkowie jego małej grupy ruchu oporu oglądali pierwszy akt końca świata skupieni w ciasnym metalowym pomieszczeniu. Ekran za przystojnym mężczyzną zgasł. Prezenter zwrócił poważną twarz wprost do kamery. – Mamy zaszczyt zaprezentować mieszkańcom stacji Medyna oświadczenie gubernatora stacji, kapitana Santiago Singha,

dotyczące tego, co właśnie państwo obejrzeli. Kamera cofnęła się i odsłoniła gubernatora Singha siedzącego przy biurku w studio, tuż obok przystojniaka. Singh nie miał jego starannie wyrzeźbionej, androginicznej urody, ale na jego twarzy również rysowała się smutna powaga. – Witajcie, obywatele Lakonii i mieszkańcy Medyny. Przyszedłem tu w chwili tragedii, która dotknęła nas wszystkich. Nie będę wychwalał lakońskiej przewagi wojskowej, nie pragnę czerpać chwały ze zniszczenia, którego byliście świadkami. Zamiast tego chciałbym złożyć hołd dzielnym wojownikom z układu Sol, którzy zginęli, wierząc, że bronią swoich domów. Nie ma większego poświęcenia, jakiego może dokonać wojownik, i odczuwam jedynie szacunek dla tych pełnych odwagi ludzi. Proszę, byście i wy oddali im cześć minutą ciszy. Singh opuścił głowę i zamknął oczy. Śliczny chłopiec zrobił to samo. – Skurwysyn – skomentował z pasją ktoś za Holdenem. Siedząca obok Bobbie strzeliła kostkami palców i skrzywiła się tak mocno, że Holden zaczął się obawiać o świeże szwy trzymające w całości jej policzek. Singh na ekranie uniósł głowę, a chwilę później otworzył oczy. – Lakończycy, a mówiąc to przemawiam do wszystkich na Medynie, jako że uważam was za równych sobie moich współobywateli. Lakończycy, zadaniem waszej armii jest zawsze obrona i ochrona życia. Gdy tylko flota układu Sol zaprzestała ataku i rozpoczęła ucieczkę, Serce nawałnicy natychmiast przestało do nich strzelać. I żaden element lakońskiego wojska – okręt, żołnierz ani stacja – nie wystrzeli nigdy w sytuacji innej niż zagrożenie życia lub mienia. – Albo w odwecie przeciwko całemu pieprzonemu układowi, który ci się nie podoba – skomentował ktoś zza pleców Holdena. – Zakłamany dawusa. Singh nachylił się w stronę kamery, spojrzeniem błagając wszystkich widzów. – Proszę wszystkich, którzy mają rodziny lub przyjaciół

w układzie Sol, by skontaktowali się z nimi i nalegali, aby ich przedstawiciele polityczni spotkali się z admirałem Trejo w celu przedyskutowania warunków włączenia do imperium lakońskiego bez dalszych działań wojennych i utraty życia. Polegli dzisiaj byli bohaterami, ale Lakonia pragnie żywych obywateli, nie martwych bohaterów. Naszą powinnością – waszą i moją – jest zrobienie wszystkiego, co możemy, żeby osiągnąć pokój i zapewnić wszystkim bezpieczeństwo. W związku z tym czasowo wycofuję blokadę łączności z Układem Słonecznym dla osób mających tam rodziny. Użyjcie tej swobody, by pomóc bliskim wam osobom podjąć właściwą decyzję. Dziękuję za uwagę i życzę wszystkim dobrego dnia. Bobbie poruszyła barkami jak bokser wychodzący na ring. Siedząca na prawo od niej Naomi wpatrywała się w ekran spod na wpół opuszczonych powiek, jakby rozwiązywała złożony problem matematyczny. Holden właśnie chciał się odezwać, gdy Saba wstał i wyszedł na przód pokoju. Około trzydziestu członków ruchu oporu Medyny trwało w pełnej szacunku ciszy. Holden wstrzymał oddech. – Żadnych działań odwetowych – oświadczył Saba, a Holden gwałtownie wypuścił powietrze. Nie to spodziewał się usłyszeć. – Savvy, coyos? Ani jednej pieprzonej rzeczy. Jasne, wszyscy jesteście wkurzeni. Macie powód. Wszyscy go mamy. Chcecie podrzynać gardła i dopilnować, żeby ktoś za to wszystko zapłacił. – Cholerna racja – krzyknął chudy mężczyzna zwany przez wszystkich Nutter, wstając i bawiąc się nożem przy pasie. – Może całkiem sporo gardeł. – Jeśli to zrobisz – odpowiedział mu Saba – następne będzie twoje i poderżnę je osobiście. Będziesz nawozem dla grzybów. Każde poderżnięte przez ciebie gardło to dziesięć krwawiących naszych. Jesteśmy wściekli, ale nie przestawajmy być mądrzy, sabe? Trzymajcie się swoich zadań, trzymajcie się planów. Przez pomieszczenie przetoczyła się fala niechętnych potwierdzeń. Ludzie zaczęli wstawać do wyjścia. Pomruki rozmów miały w sobie ostre tony, ale Holden nie usłyszał, żeby

ktoś planował faktyczne morderstwo, więc uznał to za wygraną. Złapał spojrzenie Bobbie, a potem wstał i chwycił Sabę za rękę, zanim zdążył wyjść. – Porozmawiajmy. Piętnaście minut później Saba, Bobbie i Naomi popijali herbatę z papierowych kubków w ich jadalni. Holden przez chwilę próbował niedbale opierać się o ścianę, ale poddał się i zaczął chodzić po pomieszczeniu, żeby w jakiś sposób spożytkować przepełniającą go niespokojną energię. – Nasz problem w tej chwili polega na tym, że wszyscy jesteśmy szczurami w klatce – odezwał się. – Spędzamy też mnóstwo czasu i energii na sprawdzanie, jak duża jest ta klatka, gdzie są drzwi i w jaki sposób je otworzyć. Ale tak naprawdę nie mamy pojęcia, co zrobić, jeśli faktycznie się wydostaniemy. – Nie zaczynamy od faktycznego wydostania się? – zapytała Naomi. – Był taki czas, gdy powiedziałbym, że to wystarczy – zgodził się Holden. – Ale to było wtedy, gdy jeszcze myślałem o tym jak o wojnie. Gdy ucieczka, by dołączyć do naszej strony i wziąć udział w walce, miała jeszcze sens. – Teraz to już nie jest wojna – stwierdziła Bobbie cichym i groźnym tonem. – Nie? – zapytała Saba. – Nie – potwierdził Holden. – Wojna się skończyła. Sol może jeszcze o tym nie wiedzieć i wielu ludzi zginie, by upewnić siebie i innych, że nie poddali się bez walki, ale jest już po wszystkim. – To co w takim razie? – spytał Saba. – Dobrzy Lakończycy, my? – Nie – odpowiedział Holden. – Przynajmniej jeszcze nie. Ale to zmienia naturę tego, co tu robimy. Nie próbujemy już uwolnić Rosa i dołączyć do walki. To ucieczka z więzienia. Naomi wydała językiem cichy dźwięk zniecierpliwienia, patrząc przy tym w dal. – Tylko że to te same problemy. Marines, lakoński niszczyciel, lunety Medyny. Ale twierdzisz, że jeśli zdołamy je rozwiązać, to

możemy uwolnić jak najwięcej ludzi i statków i spróbować ucieczki. Rozproszyć się. Saba przytaknął pięścią, a potem zasalutował dwoma palcami na sposób SPZ. Holden poczuł dziwne ukłucie dyskomfortu na ten widok, ale to nie była pora na rozmowę na ten temat. – To da nam cel – powiedział. – Może zdołamy przekonać wszystkich do ciągnięcia w jedną stronę, jeśli zrozumieją, jakie mamy plany. Saba przekrzywił głowę. Na jego twarzy nie zobaczył zaskoczenia. Najwyraźniej myślał o czymś podobnym, więc może doszedł do takich samych wniosków. – Pokój szyfrantów. – Nie chciałbym go tracić – powiedział Holden, patrząc bardziej na Bobbie niż na Sabę. – Wciąż dostajemy mnóstwo danych z podsłuchu i wiem, że gdy zaczniemy realizować plan, stracimy to wszystko. I nie odzyskamy tego dostępu. Ale do czasu, aż zdołamy to odszyfrować, nie możemy skorzystać z tych danych. I do tego Cyklon, który ma przylecieć za trzydzieści trzy dni. – Trzydzieści dwa – poprawiła go Naomi. – Nie chcę zginąć z jednym pociskiem w komorze – skomentowała Bobbie. – Dobrze radzę sobie z wyczuciem czasu. – Bien – rzucił Saba. – Wchodzę w to. – Świetnie – odpowiedział Holden. – Daj znać wszystkim dowódcom komórek i kapitanom statków, którym ufasz. Wszyscy muszą być gotowi, gdy przyjdzie czas. – To będzie dziwne towarzystwo – skomentował Saba, wychodząc z pomieszczenia. – Poszukamy jakiegoś lunchu? – zaproponował Holden Naomi. – Daj mi pół godziny – odparła. – Chcę puścić w komputerze analizę danych taktycznych, które mamy z tego nagrania. Ale potem spotkajmy się przy wyjściu, dobrze? – W porządku – zgodził się Holden, zastanawiając się, jak znieść pół godziny w ciasnych przestrzeniach ich małej kryjówki.

– Hej, Holden – rzuciła Bobbie, gdy tylko Naomi wyszła. – Możesz mi poświęcić chwilę? Holden wzruszył ramionami i usiadł na skrzynce. Bobbie siedziała, rozciągając ręce i wpatrując się w podłogę tak długo, że zaczął się zastanawiać, czy może źle ją zrozumiał. Zebrał się w sobie. Nie wiedział, w jakim kierunku ma się potoczyć ta rozmowa, ale podejrzewał, że miała dotyczyć jego, jej i dowodzenia Rosynantem, a zdecydowanie nie wiedział, czego oczekuje od niego Bobbie. Kiedy okazało się, że nie ma racji, poczuł ulgę. – Amos będzie problemem – oświadczyła w końcu. – Udało mi się rozładować sytuację z ludźmi z Voltaire rozmową, gdy on zaczął tę walkę. Chciał rozbić parę głów i dokładnie do tego doprowadził. I to nie jest problem w normalnej sytuacji, gdy schodzi ze statku po locie i chce spuścić trochę pary, ale nie przejdzie, gdy działamy w ukryciu, tak jak teraz. – Hm. Racja. Zastanawiałem się, jak to wyglądało. – To problem, dla którego nie znam rozwiązania – wyznała Bobbie. – Ja też nie – przyznał Holden. – Ale poczekaj kilka dni. – Nie jestem pewna, czy je mamy – stwierdziła Bobbie. – Dlaczego nie? Bobbie wskazała kciukiem do tyłu, nie mając na myśli tego, co znajduje się fizycznie za nią, a cofnięcie się w czasie. – Właśnie dałeś nam cel – przypomniała. – Coś, co połączy nas wszystkich. – To prawda – potwierdził Holden. – I sądząc po tym, jak na mnie w tej chwili patrzysz, być może przeoczyłem jakiś aspekt tej sprawy? – Niektórzy z nas to Katria Mendez i jej szaleni terroryści z bombami. Holden poczuł zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. – No tak. Może się zrobić ciekawie – przyznał. – Prawda?

*** Amosa znalazł w wąskim bocznym korytarzu. Na rękach wielkoluda widać było małe czerwone kropki w miejscach, gdzie wylądowały iskry ze spawarki, której właśnie używał, ale Amos nie zadał sobie trudu założenia choćby koszuli z długim rękawem. – Cześć – odezwał się Holden. – Jak leci? – W porządku – odparł Amos, gestem wskazując na przewody zajmujące całą ścianę. – Ludzie Saby powiedzieli, że powinniśmy przekierować zasilanie. Jeśli wszystko ciągle się zmienia, glinom będzie trudniej wyśledzić braki. – Tak? – W teorii słuszny plan – rzucił Amos. – W praktyce trochę upierdliwy, ale niech im będzie. – Nie wątpię – zgodził się Holden i urwał. Tak naprawdę, pomimo wielu dziesięcioleci wspólnego latania na statku, Holden wciąż miał bardzo słabe pojęcie o tym, co ruszało Amosa. Lubił jedzenie, alkohol, nic nieznaczący seks i żarty. Wydawało się, że lubi spędzać czas z Aleksem, jednak kiedy ich pilot zdecydował się ponownie spróbować małżeństwa, jego drużbą została Bobbie. Amos traktował jak objawienie każde słowo padające z usta Naomi, ale prawdę mówiąc, ostatnio dotyczyło to ich wszystkich. Mechanik odnalazł przewód, którego szukał, aktywował palnik i rozciął całe sześć centymetrów przewodu, odsłaniając pokryty plastikiem kabel w środku bez choćby nadtopienia jego izolacji. Dobrze sobie z tym radził. Amos zgasił palnik. – No dobrze – ponownie spróbował Holden. – To jak leci? Amos znieruchomiał, a potem odwrócił się do Holdena. – Ach – odezwał się. – Przepraszam, kapitanie. Prowadzimy rozmowę, a ja nie zauważyłem? – Owszem, tak jakby – potwierdził Holden. – Babs mnie wystawiła. – Głos Amosa był spokojny jak powierzchnia wody w bezruchu, choć Holden usilnie

podejrzewał, że pod jej lustrem pływa coś dużego. – Słuchaj – powiedział – nie trafiliśmy tu, gdzie jesteśmy, dzięki temu, że wciskam nos w sprawy, których nie chcesz ruszać. Nie zamierzam tego teraz zmieniać, ale owszem, Bobbie się o ciebie martwi. I ja też. Żyjemy w dość niebezpiecznych czasach, a zbliżają się jeszcze gorsze, i jeśli jest coś, co musisz z siebie wyrzucić, to lepiej będzie, jeśli zrobisz to teraz niż później. Amos wzruszył ramionami. – Nie, wszystko w porządku. Trochę mnie poniosło, kiedy poszliśmy na ostatnią wycieczkę. Ruszyłem wcześniej, niż Babs tego chciała. Dam sobie na wstrzymanie, jeśli będzie jej z tym lepiej. – Nie chcę z tego robić problemu – stwierdził Holden. – W takim razie nie ma problemu – zapewnił Amos i odwrócił się z powrotem do przewodu. Wyciągnął z kieszeni parę solidnych kombinerek, zacisnął je wokół kabla i zaczął się z nim siłować, jakby próbował wydłubać mięso kraba z pancerza. Wyglądało to naprawdę groźnie. – Będę grzeczny. Dwa palce na sercu. – No dobrze – rzucił Holden. – Świetnie. Cieszę się, że pogadaliśmy. – Zawsze do usług – odpowiedział Amos. Holden zawahał się, odwrócił i odszedł. Bobbie miała rację. Nie wiedział, co działo się w głowie Amosa, ale bez wątpienia coś tam było. I miał poważny problem z wymyśleniem, jak mogła wyglądać dobra wersja czegoś takiego. A jeśli Amosowi zaczęło odbijać, nie wiedział też, co mogło być przyczyną, ani jak to naprawić.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Bobbie

Przedstawiciele Kolektywu Voltaire weszli do sali zebrań tak, jakby spodziewali się ataku. Sama czułaby się podobnie, gdyby ich sytuacja się odwróciła. Trójka na przedzie szła z pustymi rękami, trójka z tyłu rozglądała się jak turyści wchodzący do kasyna po raz pierwszy, a w samym środku szła Katria Mendez. Na jej twarzy rysował się spokój gracza przy stole do pokera, jednego z tych, którzy zawsze odchodzą, mając więcej żetonów niż na początku. Na sam jej widok policzek Bobbie przypomniał o sobie pulsowaniem. Ból psychosomatyczny, ale i tak bolesny. Zarejestrowała to uczucie, ale nie pozwoliła, by jej przeszkadzało. Saba wyszedł do przodu z Holdenem przy boku i przywitał ich, zapraszając dalej gestami, uśmiechami i pasiarskimi salutami. W ramach uprzejmości pozwolił im się przeszukać pod kątem broni, Holden zrobił to samo. W głowie Bobbie pojawił się stary zwrot z dawnych czasów: Jest SPZ i SPZ. Nic się nie zmieniło. Zawsze trochę dziwnie było obserwować, jak szybko i swobodnie kobiety i mężczyźni ze Związku Transportowego wkraczali z powrotem w role kryminalistów. I jak dobrze ona i załoga Rosa pasowali do tego towarzystwa, gdy już do tego doszło. Amos przeciągnął ramiona i szyję. – Wiem – rzuciła Bobbie. – Mnie też się to nie podoba.

– Nie poznaję tego z nosem – skomentował Amos, wskazując podbródkiem ochroniarza Katrii. – Co do reszty, to jestem pewien, że z nimi tańczyliśmy. Bobbie przyjrzała się ich twarzom. Ten, o którym mówił Amos, trzymał się z tyłu, stojąc tuż za Katrią. Miał oliwkową skórę, krótko ostrzyżone włosy i długi nos, kilkakrotnie złamany i nienastawiony prawidłowo. Jedno z nozdrzy znaczyła biała blizna, jakby ktoś mu je kiedyś rozciął. Była przekonana, że by go zapamiętała, gdyby trafiła na niego wcześniej. Pozostałych nie była już taka pewna. Oczywiście, Katrię tak, a dwóch z obstawy na przedzie wyglądało znajomo. – Może go jeszcze poznamy – powiedziała. – Teraz ze mną flirtujesz, Babs. Obiecujesz dobrą bitkę, gdy wszyscy inni przyszli tu rozmawiać. – No cóż – skomentowała Bobbie. – Dziewczyna może marzyć. Pogaduszki brzmiały prawie normalnie, ale nie czuła się z nimi komfortowo. Jeszcze nie. Choć na razie była gotowa grać na jego melodię. Katria spojrzała jej w oczy i kiwnęła głową. Bobbie uśmiechnęła się, czując, jak policzek napina się pod strupem, i odpowiedziała tym samym. Mógł to być wyraz szacunku partnerów albo uścisk dłoni przed rozpoczęciem walki. Uznała, że wkrótce się przekonają. Miejsce spotkania było dla niej nowe. Był to długi, wąski pokój będący elementem systemu oczyszczania wody jeszcze na tyle niedawno, że wciąż pachniał trochę mokrymi glonami i ściekami. Przy długości dwukrotnie większej od szerokości oferował dość przestrzeni dla załogi Rosa, Saby i sześciu jego najbardziej zaufanych ludzi. Tych, którzy znali już plan. Miejsce nie było przyjemne, ale kartografia granic podziemia coraz częściej ulegała zmianie. Grupy pomiarowe Lakończyków odnajdywały dziury w pokryciu kamerami monitoringu przestrzeni Medyny, odmawiając im dostępu do korytarzy i pomieszczeń, które wcześniej dla siebie wykroili. Coraz więcej czasu spędzali więc w monitorowanych przestrzeniach publicznych. Część tego było zwiadem na potrzeby jej planu, część wynikała z faktu, że na Medynie było z każdym dniem

coraz mniej miejsc, gdzie mogli swobodnie rozmawiać. Po całej stacji kręcili się żołnierze, latały drony kontroli tłumów. Nie przeszkadzało jej mijanie ludzi z nawiedzonym spojrzeniem, chodzących tak, jakby pokład mógł być zbyt delikatny, by utrzymać ich masę. Rozumiała ich. Bardziej niepokoili ją inni, śmiejący się, rozmawiający i słuchający muzyki na tyle głośnej, że słyszała pulsowanie basów. Zachowywali się, jakby więzienia na otwartym powietrzu, marines w pancerzach wspomaganych, cenzura łączności i ruchoma godzina policyjna były czymś całkowicie normalnym. I dzięki nim tak było. Nie minie wiele czasu, zanim Lakończycy wznowią ruch przez powolną strefę. Kiedy do tego dojdzie, może ona wraz z pozostałymi zostanie z powrotem wpuszczona na Rosa, choć Bobbie trudno było uwierzyć, że i tam nie znajdą się kamery. Naomi i Clarissa mogą potrzebować całych dni lub tygodni na ich usunięcie i sprawienie, że statek będzie znowu w pełni należał do nich. A wtedy i tak już będzie za późno. Każdy dzień, każda godzina coraz bardziej przybliżała przybycie Cyklonu. A kiedy już przeleci przez wrota Lakonii, unikanie sił okupacyjnych stanie się trudniejsze o całe rzędy wielkości. Co w zasadzie było optymistycznym sposobem powiedzenia „niemożliwe”. Bobbie czuła presję uciekającego czasu, jakby przyglądała się zamykającym się drzwiom, z nią stojąc po ich niewłaściwej stronie. Gdyby nie presja czasu, nie przystałaby na sugestię Saby wyciągnięcia ręki do Kolektywu Voltaire. A przynajmniej nie tak szybko po tym, jak z Amosem skopali im tyłki. Jedyna pocieszająca myśl w tym wszystkim była taka, że Katria i jej ludzie mieli przerąbane w równym stopniu co Saba i Holden, na dodatek przez te same siły. – No dobrze – odezwała się Katria, gdy skończyli obmacywanie na powitanie. – Dziwię się, że mamy tak spokojne spotkanie. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że chcecie ode mnie czegoś, czego nie potraficie osiągnąć sami? Saba uśmiechnął się, ale dwukrotnie ostro machnął dłonią.

– Za dużo uszu, sa sa? Chodź ze mną i moimi, napij się, a porozmawiamy o tym, co wymaga omówienia. Katria złożyła ręce na piersi. – Nie chodzi o was – zapewnił Holden. – Po prostu im mniej ludzi będzie o tym wiedziało, tym mniejsze ryzyko, że ktoś z nich zostanie zatrzymany przez ochronę. Nie możesz nikomu zdradzić czegoś, czego nie wiesz, prawda? Katria Mendez przeniosła wzrok z Saby na Holdena, a potem znacząco tam, gdzie siedziała załoga Rosa. Nie tylko Bobbie i Amos, ale też Naomi, Aleks i Clarissa. – Czyli nikt z moich, ale wszyscy z waszej strony? – Oni wszyscy już wiedzą – wyjaśnił Saba. – To właśnie oni najbardziej chcą z tobą rozmawiać. – Mają dziwny sposób okazywania tego – rzuciła Katria. – To mój dom – oświadczył Saba. – Moja sól na stole, nie? Parley. A jeśli nie, to nie. Tylko że wszyscy mamy ten sam but na karku. Nie proszę cię, byś kogoś pokochała, po prostu ich wysłuchaj. Przez chwilę Katria się wahała. Jej grymas niezadowolenia wgryzł się w policzki, jakby chciał się dostać do kości. Bobbie doznała przebłysku pewności, że cały Kolektyw Voltaire za chwilę odwróci się na pięcie i odejdzie, nie dając jej szansy na złożenie propozycji i poczuła dużą ulgę z tego powodu. – Esá es bzdury – warknął ten z długim nosem. – Chcą cię po prostu ściągnąć na swój teren, que? Załatwić cię, to wszystko. Albo pójdziemy wszyscy, albo nikt! – To moja decyzja, Jordao – warknęła Katria. – Nie twoja. Ten z nosem – najwyraźniej Jordao – cofnął się z urazą na twarzy. Holden uśmiechał się jak sprzedawca, jakby promieniująca od niego życzliwość mogła ocieplić wszystkie interakcje w pokoju. Wyglądał z tym zdecydowanie niedorzecznie, ale Katria przyjrzała mu się przez dłuższą chwilę, a potem się roześmiała. – Jeśli odmówię, okaże się, że odbyłam ten długi marsz na próżno – stwierdziła. Holden się rozpromienił. Bobbie nie była pewna, jak on to

robi. Sposób, w jaki potrafił rozbroić napiętą sytuację swoją niemal namacalną niewinnością, zdumiewał ją za każdym razem. – Dziękuję – powiedział Holden. – Naprawdę to doceniam. Saba uniósł rękę i z korytarza weszło dwóch jego ludzi, wyprowadzając ochronę Katrii. Stojąc między nimi samotnie, wcale nie wyglądała na mniej pewną siebie. Drzwi na korytarz zamknęły się, potem trzasnęła zasuwa. Było to najbliższe prywatności, na ile można było ją uzyskać na Medynie. – No dobrze – rzuciła Katria. – To co wam chodzi po głowie? Bobbie głęboko wciągnęła powietrze i powoli wypuściła je przez zęby. Pomysł od samego początku był jej i mieliła go w głowie od wielu dni. Nie sypiała tyle, ile by chciała. Nawet gdy nie analizowała planu, szukając w nim dziur, czuła się zbyt rozdrażniona i nakręcona, by spać. Część tego obejmowała sposób prezentacji, której musiała teraz dokonać. – Istnieje pojedynczy punkt kontaktu między lakońskim niszczycielem a Medyną – zaczęła. – Umieściliśmy tam pluskwę. Katria odrobinę szerzej otworzyła oczy. Zerknęła na Sabę, który przytaknął: To prawda. Katria nie usiadła, ale jej masa trochę niżej osiadła na biodrach. Bobbie zdobyła jej uwagę. Co było dobre. – Szyfrowania nie da się złamać – stwierdziła. – Nie z zewnątrz. Marsjańskie kody, na których jest ono oparte, są bardzo porządne. Może mielibyśmy jakieś szanse na ich złamanie, gdybyśmy mieli na to z dziesięć lat, ale została nam tylko ograniczona liczba dni. A to znaczy, że zebraliśmy dość danych wywiadowczych, żeby zapełnić biblioteki, ale nie możemy ich odczytać. Jednak sądzę, że możemy to naprawić. Wyciągnęła z kieszeni swój ręczny terminal, podpięła go do lokalnego systemu Saby i wywołała używany przez nią schemat Medyny. Olbrzymi środek cylindra, centrum dowodzenia i kontroli na jednym końcu, maszynownia i doki oraz potężne, lecz uśpione silniki na przeciwnym. Szyby wind biegnące między nimi na powierzchni cylindra. Oraz statki w dokach, włącznie z – podświetlonym na czerwono – Zwiastunem burzy.

– Dalszy cel polega na znalezieniu sposobu na unieszkodliwienie Burzy, wyłączeniu czujników Medyny i odwróceniu uwagi oraz odizolowaniu sił bezpieczeństwa na Medynie na tyle długo, żeby pozwolić wszystkim statkom uciec ze stacji i przelecieć przez pierścienie, zanim dotrą tu posiłki z Lakonii. Celem bezpośrednim – powiększyła mały czerwony symbol wewnątrz samej Medyny, blisko portu – jest to. – Co to takiego? – zapytała Katria. – Kiedyś był to zapasowy magazyn – wyjaśniła Bobbie. – Ale po przybyciu naszych gości z Lakonii zmieniono jego przeznaczenie. – Rzecz w tym – wtrącił się Aleks – że ci goście z Lakonii na początku byli Marsjanami, a przynajmniej ich dowództwo. I służyli krótko po tym, jak ja i Bobbie zaliczaliśmy nasze tury. Przeniósł spojrzenie z Bobbie na Katrię, potem Sabę i z powrotem. Bobbie kiwnęła głową, zachęcając go do mówienia. Aleks oblizał wargi. – Jedną z rzeczy, z których nas szkolono, był sposób zabezpieczania wrogiej stacji – powiedział, co nie było prawdą. Szkolono z tego Bobbie, nie jego. Szturmowanie i przejmowanie kontroli nad domami i społecznościami Pasiarzy. Jeśli mieli się spodziewać jakiegoś odcisku, to tutaj. Dlatego właśnie mówił to Aleks, zamiast kobiety, która pobiła Katrię i zostawiła ją przywiązaną do grupy towarzyszy. W ten sposób istniało mniejsze ryzyko, że Katria źle zareaguje na te słowa. – Słyszałaś o pokojach szyfrantów z fizyczną izolacją systemów? Oczy Katrii się rozjarzyły. Nie słyszała, ale nie chciała tego przyznawać. Aleks znowu oblizał wargi, zerknął na Bobbie, na Katrię i z powrotem na Bobbie, a potem kontynuował. – Jedną z rzeczy, które robiliśmy, było utrzymanie fizycznej separacji między statkiem przejmującym kontrolę a lokalnymi systemami. Przeciągało się kabel do jednej z naszych skrzynek na stacji i przez nią przesyłało wszystkie polecenia dla bazy. Łączność, protokoły kontroli, wszystko. Tam dane są deszyfrowane i zapisywane na jednorazowym nośniku fizycznym, który przenosi się do miejscowego systemu. Żadnych

połączeń na żywo. – Bzdura – rzuciła Katria. – To standardowa procedura – zapewniła Bobbie. – I jest to jeden z powodów, dla których nikt nigdy nie zdołał włamać się do marsjańskiego okrętu z kontrolowanej stacji. A ponieważ Lakończycy opierają swoje procedury na marsjańskich, tam właśnie znajduje się to urządzenie. – Ale opóźnienia... – Katria pokręciła głową. – Robi wrażenie. – W pokoju zawsze znajdują się dwie osoby. Drzwi są fizycznie zamknięte. Bez połączenia z siecią bezpieczeństwa, bez interfejsu elektronicznego. Staromodna zasuwa i klucz, bez dziurki od klucza od zewnątrz. Nie da się tego zhakować zdalnie, nie da się łatwo włamać – powiedziała Bobbie. – A do tego pełny oddział straży podczas zmiany wachty. Katria przejęła kontrolę nad modelem, jeszcze bardziej powiększając pokój szyfrantów. Jej twarz zdradzała zamyślenie, co było reakcją lepszą od tej, której Bobbie się obawiała. Robiła się przez to nerwowa, mówiąc o planach. – Rozumiem – rzuciła Katria. – Nie można się tam dostać bez narobienia mnóstwa hałasu i wezwania kawalerii. To dlatego mnie potrzebujesz? Do wysadzenia drzwi? – Nie – odpowiedziała Bobbie. – Mamy sposób na wejście. Potrzebujemy cię do ukrycia śladów, gdy już z nimi skończymy. Katria powoli wykreśliła palcami krąg w powietrzu. Mów dalej. Temat podjęła Clarissa. – Pomieszczenie wciąż jest podpięte do systemów środowiskowych. Ale jeśli wprowadzimy tu zespół – z powrotem zmniejszyła skalę i dotknęła węzła mocy w pobliżu maszynowni – będziemy mogli wyłączyć wentylatory i otworzyć płuczki ditlenku węgla oraz systemów recyklingu. – Udusić ich? – zainteresowała się Katria. Aleks pokręcił głową. – Zrobić drogę do wprowadzenia do środka małego drona. A nawet kilku, z kumulacyjnymi ładunkami wybuchowymi. Zabić strażników, a potem użyć pozostałych do wybicia zamka.

Ustami udał cichy dźwięk wybuchu i otworzył pięści w fizycznym geście eksplozji. Bobbie wskazała Naomi. – Ona ma konsolę do klonowania pamięci, a ja łom i młotek. Wejdziemy do środka, zrobimy pełną kopię maszyny szyfrującej i uciekniemy do wzmocnionego schronu radiacyjnego – Bobbie przesunęła model – tutaj. A wtedy ty wejdziesz do akcji. – Jeśli coyos z los ochrony będą wiedzieli, że ukradliśmy im kody – odezwał się stojący pod ścianą Saba – będą mogli wszystko zmienić, nie? Nie tylko nowe klucze, ale nowe procedury. Wszystko, co zdobędziemy, będzie miało dużo mniejszą wartość. A to znaczy, że nie mogą wiedzieć, co zrobimy, nawet gdy będzie po wszystkim. Holden wywołał model, żeby wskazać Burzę zadokowaną przy boku stacji. – Musimy im zaoferować inną historię. Tam jest zaparkowana Burza. A główne zbiorniki ciekłego tlenu są... właśnie tu. Jeśli wybuchną, będzie wyglądało, jakbyśmy próbowali wysadzić Burzę, ale Tycho dobrze zbudowało to miejsce. Jest tu mnóstwo redundancji i zabezpieczeń. Istnieje kanał bezpieczeństwa na wypadek wybuchu, który odprowadzi ciśnienie eksplozji wzdłuż tej drogi tutaj... a przy okazji zniszczy pokój szyfrantów. Oraz, no wiesz, mnóstwo innych rzeczy. – Chcecie wysadzić nasze powietrze jako przykrywkę? – zapytała Katria z niedowierzaniem. – Chyba jesteście nam winni przeprosiny. Zwykle to nas nazywa się ekstremistami. – Nie nasze powietrze – zaprotestował Saba. – Ich powietrze. Jest tak od chwili, gdy tu weszli. My tu oddychamy z ich łaski. Zresztą te zbiorniki są przeznaczone do uzupełnień zadokowanych statków, nie dla cylindra mieszkalnego. – Poza tym zostanie jeszcze mnóstwo w zbiornikach wtórnych i awaryjnych – zapewnił Holden. – Pamiętaj, mnóstwo redundancji i zabezpieczeń. A oryginalny projekt Tycho pamięta dłużej niż mieszkający w nim ludzie. Katria zamilkła na bardzo długą chwilę. Bobbie czuła, jak w jej trzewiach wzbiera niepokój. Sprowadzenie do tego

wszystkiego Kolektywu Voltaire było błędem. Nie miało znaczenia, jak bardzo Saba im ufał, ani jak dobrze radzili sobie z materiałami wybuchowymi. Powinna zostawić całą sprawę w załodze, gdzie mogła wszystko kontrolować. Gdzie była pewna każdej osoby... – Nie podoba mi się to – oświadczyła w końcu Katria, kręcąc głową. – Mnóstwo ruchomych elementów. A im więcej części, tym więcej możliwości zepsucia czegoś. Bobbie wzruszyła ramionami. – Gdybyśmy mieli więcej czasu, zaproponowałabym coś prostszego. – Wszystko, czego nam potrzeba, to właściwa bomba we właściwym miejscu. Daj ją nam, a my zajmiemy się resztą. – Nie – odparła Katria. – Potrzebujecie wielu ładunków i kogoś, kto umieści je we właściwych miejscach o właściwym czasie. Oraz osoby do obsługi zdalnego detonatora; osoby, która nie spanikuje i nie wciśnie go trochę za wcześnie, zabijając wasz zespół. A nawet jeśli nie, naprawdę uważacie, że ktoś w schronie przeciwradiacyjnym przetrwa ten wybuch? Naomi odchrząknęła. – Mają właściwe parametry. Ale masz rację, nie dowiemy się, dopóki nie spróbujemy. – Jaki macie plan ewakuacji po zakończeniu tego waszego mini Armagedonu? – zapytała Katria. Bobbie nie chciała się dzielić tą informacją. Pewne części planu powinny pozostać niejawne. Saba zawahał się, rozważając, czy wprowadzić Katrię tak głęboko w plan. W końcu odpowiedział opryskliwym tonem. Tak samo jak Bobbie nie podobało mu się wyciąganie informacji. – Skafandry próżniowe w schronie. Wyjście przez dziurę. Do wejścia z powrotem użyjemy tej samej śluzy, z której skorzystaliśmy przy podkładaniu pluskwy. Katria znowu przejęła kontrolę nad modelem, obracając go i przesuwając pokład za pokładem przez dolne części Medyny. – Zginą przy tym ludzie – zauważyła. – Gdy na pokładach maszynowni pojawi się próżnia, nie wszyscy zdołają dotrzeć do

schronów. – Savvy – rzucił Saba. – Ma swoją cenę. – Jesteś gotów ją zapłacić? – Jestem – potwierdził Saba, ale wyraz twarzy Holdena nie świadczył o przekonaniu. Bobbie wiedziała, o czym myśli. Gdy przyjdzie czas, na tych pokładach mogą być niewinni ludzie. Nawet w najlepszym razie ich plan mógł im zagrozić, w najgorszym niektórzy zginą. Jeśli Sabie i Katrii to przeszkadzało, nie pokazali tego po sobie. Holden wyraźnie nie był szczęśliwy. Zaczęła się zastanawiać, czy zbuntuje się w imię zasad i odrzuci cały plan. Znając go, było to całkiem prawdopodobne. – Zespół saperów idzie tutaj – odezwała się Katria. – Podkładają ładunki, potem wycofują się do schronu i czekają na przybycie zespołu ze skradzionymi danymi, a na koniec wysadzają zbiorniki. Wszyscy wychodzą razem albo nie wychodzi nikt. To nie jest moja pierwsza tego typu operacja. Będziecie potrzebować paru dodatkowych skafandrów próżniowych, to wszystko. Bobbie nie zarejestrowała istotnego słowa do chwili, gdy łagodnym, pytającym tonem odezwała się Clarissa. Jednak Bobbie usłyszała kryjącą się pod słowami ostrość. – Twoja tego typu operacja? – A kto inny? – odpowiedziała Katria. – Jeśli chcecie, żeby to było zrobione dobrze, bierzecie najlepszego. Ja jestem najlepsza. Zrobię ładunki, sama je rozmieszczę i to moja pewna ręka będzie trzymać detonator. W pokoju zrobiło się cicho, jeśli nie liczyć cichego syku wymienników powietrza i łagodnego, harmonicznego brzęczenia statku. Ślad woni starych ścieków jakby się nasilił. Saba chciał dostać od Kolektywu Voltaire tylko wsparcie materiałowe, nie chcieli włączać kolejnego gracza do przeprowadzenia operacji. Ale powiedzenie Katrii, że nie mogła aktywnie uczestniczyć w operacji... czy to by ją obraziło? A jeśli tak, czy dostatecznie mocno, by zwróciła się przeciw nim? – Brzmi nieźle – skomentował Amos. – Ty i ja w zespole

saperskim, panno Kitty. Uśmiechał się łagodnie i pusto. Bobbie poczuła uderzenie alarmu. Spojrzała w oczy Holdenowi i o milimetr przekręciła głowę. To bardzo zły pomysł. Holden przełknął ślinę, kiwnął głową i też zmusił się do uśmiechu. – No dobrze – powiedział. – Clarissa prowadzi zespół wsparcia przy kontroli środowiska dla Aleksa. Aleks pilotuje rój dronów. Bobbie i Naomi zajmą się serwerem, a Katria, Amos i ja podłożymy ładunki, żeby to wszystko potem zamaskować. Bobbie odchyliła się do tyłu, czując węzeł w trzewiach. Dodanie Holdena nie było lepszym rozwiązaniem. – Będzie świetnie – rzucił Holden.

Rozdział trzydziesty Singh

OPERACJA SOL ZBLIŻA SIĘ KU KOŃCOWI. PRZYGOTOWAĆ PIERWSZE POZWOLENIA NA TRANSPORT. Singh dwa razy przeczytał wiadomość od Trejo, czując radość w piersiach. Poświęcił chwilę na przesłanie rozkazu do kierowników sekcji i dowódców grup, a potem wywołał to, co wszyscy żartobliwie nazywali „kalendarzem okupacji”. Nawet w porównaniu ze skorygowanymi przewidywaniami z Lakonii, które obejmowały nieczekanie na odbudowanie baterii dział szynowych, natychmiastowy przelot Nawałnicy do układu Sol i wcześniejsze wprowadzenie Cyklonu, wyprzedzali harmonogram o całe tygodnie. Uwzględnili w harmonogramie pewien zapas elastyczności na wypadek, gdyby Związek Transportowy ostrzej walczył o utrzymanie Medyny albo gdyby Koalicja Ziemsko-Marsjańska wykazała się siłami lub technologią znacząco przewyższającą ich szacowania. Jednak nic z tego nie okazało się prawdą i znacznie szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał, mogli się zająć rzeczywistym zadaniem budowania nowej cywilizacji ludzkości. Smutną rzeczywistością gatunku ludzkiego, tak dobrze rozumianą przez wysokiego konsula Duartego, był fakt, że poczucia przynależności plemiennej i nacjonalizmu nie dało się pokonać argumentami. Nacjonalizm był czymś irracjonalnym i nie dało się racjonalnymi argumentami zwalczyć irracjonalnej

postawy. Tak więc zamiast przedstawienia logicznego planu, który wyjaśniałby, dlaczego ludzkość musi zrezygnować ze starych podziałów narodowych i kulturalnych, stając się jednym zjednoczonym gatunkiem, wysoki konsul zaprzągł zrozumiałe dla wszystkich stare formy i poszedł na wojnę. Na szczęście bardzo krótką. Prawdziwa praca, ta, która pozwoli Elsie dorastać w bezpiecznym dla niej wszechświecie, tak samo jak dzieciom dzieci jej dzieci, była pracą, która zaczynała się po podbiciu reszty ludzkości. Pracą wymagającą stabilizacji. – Chorąży – zwrócił się Singh do monitora aktualnie rozłożonego płasko na jego biurku. Przydzielił sobie tymczasowe zastępstwo porucznika Kasika i jeszcze nie zdołał zapamiętać jej nazwiska. – Gubernatorze? – odpowiedziała po chwili. – Proszę przesłać moje wyrazy uszanowania prezydent Fisk i poinformować ją, że wysyłamy po nią wózek. Muszę się z nią natychmiast spotkać w celu przedyskutowania pilnych spraw. Proszę nie przyjmować odmowy. – Tak jest, sir – odpowiedziała chorąży. – Chciałabym też... – Natychmiast, chorąży – rzucił Singh i rozejrzał się po swoim biurze. Kwiaty ustawione przez kogoś w wazonie na stoliku w rogu więdły, a na półce z ekspresem do kawy panował bałagan. – Przyślijcie tu kogoś, żeby zrobił świeżą kawę i wymienił te kwiaty przed spotkaniem. – Tak jest, sir. Chciałam też zwrócić pana uwagę, że ma pan nadchodzącą wiadomość z Lakonii. Została właśnie przekazana z Burzy. – Prześlijcie. I dajcie mi znać pięć minut przed przybyciem prezydent Fisk. – Oczywiście, sir – odpowiedziała adiutantka i się rozłączyła. Singh dotknął przycisku wiadomości na swoim monitorze i zobaczył nieruchomy obraz jego żony trzymającej Potwora. – Odtwórz wiadomość – polecił. Obraz obudził się do życia. Nagranie musiało się zacząć gdzieś w połowie zmiany wyrazu twarzy, bo twarz Nat zmieniła

się z enigmatycznego uśmiechu godnego Mony Lisy do jej zwykłego uśmiechu, z wysoko podniesionymi kącikami ust. Potwór nie wydawał się zbytnio zainteresowany obiektywem kamery, skupiając się zamiast tego na czymś nad ramieniem mamy. Obie były piękne i Singh poczuł wewnętrzną pustkę, która stale tam była, choć potrafił ją ignorować do chwili, gdy znowu zobaczył ich twarze. – Cześć, Sonny – odezwała się Nat do kamery. Uniosła rączkę Potwora i pomachała nią do ekranu. – Przywitaj się z tatusiem. – Cześć, skarbie – powiedział Singh do nagrania jak idiota. Nie potrafił się powstrzymać. – Wiem, że jesteś teraz zajęty, ale chciałam ci przekazać dobre wieści – mówiła dalej Nat. Odstawiła Potwora i dziewczynka uciekła z kadru. Singh poczuł irracjonalne rozczarowanie, widząc, jak odchodzi. – Moja praca nad modyfikacją owiec została zatwierdzona do następnej rundy testów polowych. Możemy wyjść z tym do powszechnego zastosowania w ciągu najbliższych trzydziestu miesięcy. A to oznacza, że przeniesienie na Medynę faktycznie pomogłoby mi w dalszym prowadzeniu projektu. Nie żebym naciskała czy coś takiego. Uśmiechała się, mówiąc to, ale zobaczył w jej oczach odbicie własnej samotności. Mówiła dalej. – Potwór radzi sobie dobrze. Jest trochę znudzona i tak bardzo gotowa do przeniesienia do sali ze starszymi dziećmi w szkole. Większość dni po południu spędza z twoim tatą i stają się najlepszymi przyjaciółmi. Nazywa go teraz Poompaw, a on zaczął nalegać, żeby inni też się tak do niego zwracali. Przeważnie nawet nie chce, żebym ją odbierała, gdy wychodzę do pracy. Dość często jemy u niego kolację. Singh poczuł falę miłości i wdzięczności do ojca, nie zaznał jej nigdy wcześniej, dopóki sam nie dorobił się dziecka. Wstrzymał odtwarzanie nagrania i odczekał chwilę, żeby nie zrobić się zbyt sentymentalnym. Nie wyglądałoby to najlepiej, gdyby Carrie Fisk, której miał wkrótce wydać rozkazy, zobaczyła u niego zaczerwienione od płaczu oczy. Kiedy się opanował, wznowił

odtwarzanie. – To chyba na razie wszystko. Odpowiedz, gdy będziesz miał wolną chwilę. Domowy monitor nauczył się potwornej wersji polecenia odtwórz, więc ona w kółko odtwarza twoje wiadomości. Kocham cię, Sonny. Bądź tam bezpieczny. I tyle. Nat wyznająca mu miłość strzaskała resztki jego opanowania i spędził kilka minut, bezwstydnie chlipiąc pod nosem. Ktoś zapukał do jego drzwi. – Chwileczkę! – krzyknął. A potem uciekł do prywatnej łazienki. Myjąc twarz, słyszał, jak ktoś sprząta jego biuro, a do czasu, gdy zdołał się doprowadzić do właściwego wyglądu, by spotykać się z ludźmi, na półce do dzbanka kapała świeża kawa. Podoficer kończył właśnie sprzątanie, wymieniając kwiaty w wazonie. Po skończeniu zasalutował i zniknął z pokoju jak kot. Singh usiadł za biurkiem, przygotował się i zaczął nagranie dla Nat. – Witaj, ukochana. Dziękuję za uroczą wiadomość. Bardzo się cieszę, że wszystko tam idzie dobrze, a Potwór wygląda na dobrze odżywioną, co znaczy, że mój ojciec prawie na pewno rozpieszcza ją mnóstwem słodyczy. Tutaj sprawy wciąż toczą się szybciej, niż przewidywał plan. Życie w tym miejscu wymaga przyzwyczajenia się, ale jest tu mnóstwo nadającego się do wykorzystania terenu dla twoich owiec i laboratorium, a pracujemy nad doprowadzeniem wszystkich służb do poziomu właściwego dla mojej dziewczynki. Wkrótce porozmawiamy. Kocham cię, Nat. Kocham cię... – prawie powiedział Potworze, ale użycie tego przydomka nie wydało się właściwe. – Kocham cię, Elsa. Zamknął połączenie i wysłał plik do przetworzenia i przesłania na Lakonię w następnej porcji łączności. Poczuł się bardzo dumny z faktu, że powiedzenie „kocham cię” do Nat nie wywołało w nim kolejnego ataku łez. Byli ludzie, którzy uważali, że coś takiego nie przystoi mężczyźnie. Singh się tym nie przejmował, ale niewątpliwie było to zachowanie niegodne

gubernatora. – Pięć minut – odezwała się z jego monitora chorąży Jakaśtam. – Jestem gotowy – odpowiedział. *** Carrie Fisk siedziała na krześle w jego biurze, pijąc jego kawę. Wyglądała na zdenerwowaną i niepewną. Została zgarnięta z domu przez opancerzonych marines i zawieziona do biura gubernatora konwojem trzech wózków pełnych żołnierzy. Z pewnością w celu zapewnienia jej ochrony, ale było to również trochę zastraszające dla kogoś nieprzyzwyczajonego do takich procedur. Z drugiej strony, jeśli dało to Singhowi odrobinę przewagi własnego boiska w interakcjach z pomniejszymi funkcjonariuszami Medyny, nie miał nic przeciwko. Poczekał, aż przestała się nerwowo poprawiać i zaczęła zwracać na niego uwagę, a wtedy wywołał listę setek układów pierścieni z zamieszkałymi koloniami i rzucił ją na ścianę. – Pani prezydent – zaczął. – Osiągnęliśmy ekscytujący moment dla nas wszystkich, ale w szczególności dla pani, jako pierwszej prezydent Lakońskiego Kongresu Światów. – Czy ta zmiana nazwy jest absolutnie konieczna? – zapytała. – Czy... – Nazwa ciała ustawodawczego została zapisana w dokumentach, które przekazałem pani po naszym pierwszym spotkaniu. Nie czytała ich pani? – Czytałam – zapewniła. – Po prostu nie byłam pewna, czy to nazwa robocza, czy ostateczna. Nie głosowaliśmy nad przyjęciem nowej... – Nie głosuje się nad dyrektywami przekazanymi bezpośrednio przez władzę wykonawczą biura wysokiego konsula. – Rozumiem – odpowiedziała Fisk.

Spuściła wzrok na kolana i podmuchała na kawę w kubku. – Jak już mówiłem – Singh wrócił do tematu – to bardzo ekscytujące czasy. Wysoki admirał Trejo uznał, że sytuacja jest na tyle bezpieczna, by pozwolić na wznowienie w ograniczonym zakresie handlu przez wrota. Fisk popatrzyła na niego z autentycznym zaskoczeniem. – Co? – Tak. Ograniczony handel można zacząć planować już od teraz. Proszę przygotować listę najbardziej potrzebujących planet wraz z harmonogramem dostaw, które mogą zaspokoić te potrzeby. Nie z układu Sol, jeszcze nie. Z początku pozwolimy na jedno przejście statku na tydzień i oczywiście każde przejście musi zostać zatwierdzone osobiście przeze mnie przynajmniej trzydzieści dni przed jego planowaną datą. – To właściwie... – zaczęła Fisk, a potem urwała na chwilę. – To właściwie bardzo dobra wiadomość. Jest mnóstwo kolonii, które trzymają się na włosku. To uratuje życie mnóstwa ludzi. – A to, oczywiście, zawsze jest pierwszym priorytetem na naszych stanowiskach. – Ach – powiedziała Fisk, a potem nachyliła się, by odstawić kubek z kawą na brzegu jego biurka. Singh zmarszczył brwi z powodu okazanego w ten sposób braku szacunku i formalności. – Skoro o tym mowa, przesłałam pańską groźbę do wszystkich skolonizowanych światów. Przekazałam także pańskie zaproszenie dla planet, które nie dołączyły jeszcze do stowarzyszenia – proszę wybaczyć, Lakońskiego Kongresu Światów – aby wybrali przedstawicieli i dołączyli do naszej grupy po wznowieniu handlu. Zakładam, że niektóre z nich poproszą o zgodę na przysłanie swoich przedstawicieli wraz ze statkami handlowymi. – Bardzo dobrze – skomentował Singh. Wysoki konsul Duarte nalegał na stworzenie Lakońskiego Kongresu Światów, by wchodzące w jego skład planety czuły, że mają swoich przedstawicieli w rządzie. Choć idea konieczności radzenia sobie z tysiąc trzystoma osobami w typie Fisk była odrażająca, opinia wysokiego konsula w tej sprawie była

prawem, więc zrobi, co w jego mocy, by to ciało ustawodawcze działało jak najlepiej. Fisk patrzyła na niego, czekając na jakąś odpowiedź. – I? – zapytał. – I jeśli niektóre z przelatujących statków będą miały na pokładach nowo wybranych przedstawicieli, będą potrzebowały zgody na dokowanie promów do Medyny. Czy zniesienie zakazu przelotów obejmuje także zgodę na dokowanie na stacji? Co było świetnym pytaniem i Singh poczuł irytację faktem, że Carrie Fisk pomyślała o tym, zanim jemu wpadło to do głowy. – Zgoda będzie udzielana przez moje biuro indywidualnie dla każdego przypadku. Podania należy składać minimum trzydzieści dni przed przelotem – odpowiedział, mając wrażenie, że zabrzmiało to jak już ustalone zasady, a nie coś, co właśnie wymyślił. Musiał to udokumentować zaraz po wyjściu Fisk. – Dziękuję, gubernatorze – odpowiedziała kobieta. – Bardzo ważne jest, by to wszystko zrobiło się znajome, stabilne i bezpieczne najszybciej, jak to możliwe – zwrócił się do niej Singh. – W maksymalnym możliwym stopniu użyje pani statków i pilotów Związku Transportowego. Związek będzie także obsługiwać odbiór i dostawy towarów, stosując dotychczasowe zasady. Poza kwestią uzyskania zgody na przeloty, wszystko powinno działać tak, jak poprzednio. – Wyślę wiadomość do przedstawicieli Związku na stacji i lokalnych przywódców na każdej z planet. – Doskonale – rzucił Singh, wstając i wyciągając rękę na pożegnanie. – Powtórzę, ale to naprawdę ekscytujące czasy dla nas wszystkich. Fisk nie wstała. Dalej siedziała na krześle, ściskając dłonie i nie patrząc na niego. – Chciała pani poruszyć jeszcze jakiś temat, pani prezydent? – zapytał, gdy cisza zrobiła się nieprzyjemna. – Tak – potwierdziła, po raz pierwszy patrząc mu prosto w oczy. Nie zdradzała żadnych oznak chęci wstania do wyjścia, więc

usiadł z powrotem. – To słucham – rzucił, natychmiast żałując ostrego tonu. – Proszę. – My... ja robię wszystko, o co pan prosi. Przekazałam pańskie wiadomości do wszystkich światów, poprosiłam o przysłanie przedstawicieli ze wszystkich planet, które nie są jeszcze członkami stowarzyszenia. Przekazałam przysłane przez prezydenta Duartego... – Wysokiego konsula Duartego – przerwał jej Singh. – Oczywiście – zgodziła się. – Przekazałam przysłane przez wysokiego konsula bardzo szczegółowe dokumenty dotyczące zwoływania nowego Kongresu Światów. – Lakońskiego Kongresu Światów – znowu skorygował ją Singh. – Oczywiście. Ale jak dotąd to jedyne, czym zajmowało się moje biuro. Działałam jak sekretarz prasowy pańskiego biura. A przy całym należnym szacunku, nie do tego wybrano mnie na to stanowisko. Mówiąc to, wyglądała na zdenerwowaną i Singh dał jej minutę na duszenie się we własnym niepokoju. Jeśli myszka chciała wyhodować pazurki, to na dłuższą metę było to zapewne pożądane. Lakoński rząd nie miał miejsca dla ludzi, którzy nie walczyli o swoje przekonania. Wysoki konsul bardzo jasno dał do zrozumienia, że sprzeczne punkty widzenia powinny być prezentowane przez bardzo energiczne osoby, by wszyscy mieli wrażenie, że ostateczna decyzja została przyjęta po gruntownym rozważeniu wszystkich możliwości. Kongres planetarny pełen potulnych myszy nikomu nie służył. – A co – odezwał się Singh, gdy uznał, że dość długo się denerwowała – byłoby lepszym wykorzystaniem pani czasu, pani prezydent? – Jeśli mamy być organem ustawodawczym tego nowego rządu, to kiedy faktycznie zaczniemy pracować nad ustawami? Sprowadził mnie pan tutaj w celu przekazania do rozpowszechnienia tych dyrektyw, ale nikt nad nimi nie głosował. Obawiam się, że bardzo szybko zaczniemy być

odbierani jako kongres tylko z nazwy, służący tylko do stemplowania pańskich rozkazów. – Jako gubernator – odpowiedział Singh – jestem tu bezpośrednim przedstawicielem rządu i biura wysokiego konsula. Nie głosuje się nad rozkazami wysokiego konsula. Nie potrafił się powstrzymać od śmiechu na samą myśl o tak niedorzecznej idei. Jakby wysoki konsul mógł zmienić swoje zasady na skutek głosowania. – W takim razie – odparła Fisk – nad czym możemy głosować? – Jako pierwsza zostanie pani poinformowana, pani prezydent, gdy biuro wysokiego konsula ustali tegoroczny porządek głosowań. Do tego czasu proszę dalej pracować ze światami członkowskimi, by ułatwić im przejście pod nowe rządy. I zapewniam panią, że będzie to doskonałe wykorzystanie pani czasu. – Dobrze – rzuciła Fisk, wstając. – Pójdę dopilnować, żeby moje pieczątki miały dość tuszu. Singh nie wstał, by uścisnąć jej dłoń. – Może pani odejść. *** Wciąż rozmyślał nad wysoce niesatysfakcjonującym spotkaniem z Carrie Fisk, gdy jego monitor zabrzęczał i z głośnika zabrzmiał głos Overstreeta. – Sir, mam tu... człowieka, który twierdzi, że ma dla pana ważne informacje. – Nie może ich przekazać panu? – Jest bardzo ku temu niechętny, sir. Twierdzi, że to wyłącznie dla pańskich uszu. Uważam, że może warto go wysłuchać. To było ciekawe. Nawet jeśli rzekome informacje okażą się bezwartościowe, chętnie się przekona, co Overstreet uważał za dostatecznie istotne, by go angażować w spotkanie. – Znamy tę osobę?

– Nie, sir – odpowiedział Overstreet. – Zakładam, że został już przeszukany pod kątem broni. – Tak jest, sir. – Proszę mi dać dwie minuty – powiedział Singh i zamknął połączenie. W biurze wciąż panował porządek po wizycie Fisk. Ustawił bardziej w pionie oparcie fotela i poprawił bluzę mundurową. Włączył kamerę monitora i uważnie się sobie przyjrzał. Pewny siebie i nieskazitelny. Wzorcowy obraz dowódcy wojskowego. Rozległo się dyskretne pukanie, a potem do środka weszło dwóch marines z Overstreetem i wysokim, chudym mężczyzną postury typowej dla Pasiarzy. Jego jedyną cechą charakterystyczną wydawał się komicznie wielki nos. Był zniekształcony po licznych złamaniach, a na jednym z nozdrzy widać było sporą bliznę. Najwyraźniej ktoś, kto zaliczył kilka bójek, i kiepsko radził sobie z gardą podczas boksowania. – Chciałeś ze mną rozmawiać? – odezwał się Singh. Nie zaproponował mu miejsca na krześle. – Moja siostra siedzi w jednej z waszych klatek – powiedział mężczyzna, wyraźnie starając się kontrolować pasiarski akcent, choć nie do końca mu to wychodziło. Singh zerknął na Overstreeta. – Nie jest to jedna z osób powiązanych z zamachem bombowym, gubernatorze – wyjaśnił Overstreet. – Drobna kradzież od kupca. – Powołano trybunał wojskowy i wszystkie przypadki zostaną sprawnie osądzone w kolejności ich zgłoszenia – odpowiedział Singh. – To wszystko? – Nie mogło tak być, bo Overstreet nie przyprowadziłby go do niego, ale był skłonny pozwolić Pasiarzowi się trochę wysilić. – Wszystkie te bzdety, które pan mówił, że gdy my pomożemy panu, pan pomoże nam... To tylko merde, czy co? – To prawda – zapewnił Singh, czując przebłysk zainteresowania. Na ustach Overstreeta rysowało się coś, co można było uznać za cień uśmiechu. – Przyszedłeś mi pomóc? – Wypuść pan moją siostrę. Jest tylko głupia i złapali ją na

kradzieży, ona w niczym wam nie grozi. Puśćcie ją, a ja wiem coś, co chcecie wiedzieć. – Mówiąc to, mężczyzna nerwowo pocierał swój długi, nierówny nos. – Coś nadchodzi, a ja znam coyo, który za tym stoi, nie? Siedzę głęboko w Kolektywie Voltaire. – Jesteś w kontakcie z ludźmi stojącymi za zamachem bombowym? – Może – odpowiedział mężczyzna ze złamanym nosem. Brawury ledwie starczało mu na osłonięcie strachu. – Jeśli będzie w tym dość informacji. Sam mi powiesz, czy to jest coś warte. Singh zawahał się na chwilę, pozwalając ciszy się przeciągnąć. Sieć lojalnych mu miejscowych agentów. Uzależnionych od jego łaskawości. Wszystko tak dobrze się składało. – Chyba niedługo zostaniemy przyjaciółmi – stwierdził Singh.

Rozdział trzydziesty pierwszy Drummer

Sen wszedł z Drummer w niewygodny związek. Jego najgorszym aspektem był czas, jaki zostawał jej na czytanie publicznych wiadomości i ich komentarzy. TEGO RODZAJU POCZUCIE CELU TO DOKŁADNIE TO, CO MARS STRACIŁ PO OTWARCIU WRÓT. TO WCALE NIE JEST INWAZJA, TO POWRÓT PRAWDZIWEGO MARSJAŃSKIEGO DUCHA NA NALEŻNE MU MIEJSCE I JESTEM SZCZĘŚLIWY – SZLAG, ZACHWYCONY – ŻE PRZEŻYŁEM DOŚĆ DŁUGO, ŻEBY TO ZOBACZYĆ. Można było się spodziewać takiego obrotu spraw. W ciągu dnia miała wrażenie, że Dom Ludu zbyt szybko obraca się wokół osi, tylko że nie tylko jej ciało było wirowane. Jej umysł był zbyt ciężki, by go udźwignąć. Kontrolowała się z fatalnym opóźnieniem, jakby prowadziła mecha z kiepskim oprogramowaniem lub sterowała mechanicznym wysięgnikiem na granicy zasięgu. Spotkania z radą Związku, admiralicją KZM, jej własnym gabinetem. Wywiady i przemowy, w których deklarowała niepodległość Związku. Brnęła przez to wszystko z fizycznym odczuciem, że jej mózg cały czas odparowuje. Od chwili rozpoczęcia zmiany do ostatniego momentu przed pójściem do łóżka chciała tylko zamknąć oczy. A potem, gdy tylko to robiła, oczy otwierały się z powrotem, jakby niezależnie od niej.

TE DUPKI POWINNY BYŁY ZOSTAĆ WYRŻNIĘTE, PRZEDOSTAŁY SIĘ PRZEZ WROTA. TO DOKŁADNIE TEN PROBLEM, O KTÓRYM MÓWIŁEM OD WIELU LAT. ZWIĄZEK TRANSPORTOWY NIE MA ŻADNEGO ZNACZENIA, GDY POD DRZWIAMI POJAWIA SIĘ WOJSKO. JEŚLI POTRZEBOWALIŚCIE JAKIEGOŚ DOWODU NA TO, ŻE ADMINISTRACJA ZWIĄZKU JEST NIEKOMPETENTNA, TO PROSZĘ BARDZO. MACIE WSZYSTKO PRZED SAMYM NOSEM, I TO AŻ W NADMIARZE. Próbowała spać. Przywołać z powrotem sen. Czuła piasek pod powiekami i suchość w ustach. Chciała jeść, choć wcale nie była głodna. Chciała wody, choć nie była spragniona. Wrażenie było takie, jakby jej ciało czegoś potrzebowało, ale potrafiło tylko w kółko przechodzić przez listę opcji w nadziei, że coś da jej pocieszenie, którego nie zaznała poprzednim razem. Choć nie paliła od wielu lat, zaczęła tęsknić za fajką pełną marihuany. Czekała godzinę, może dwie, a potem wstawała i przewijała wiadomości i dyskusje sieciowe, używając anonimowego konta założonego specjalnie w tym celu. Mówiła sobie, że to badania, że ocenia morale mieszkańców Układu. Łatwo było jej udawać przed sobą, że dowiaduje się w ten sposób czegoś, co może być pomocne. Uczucie było podobne do zrywania strupa i wciskania soli w otwartą ranę, ale i tak było to lepsze od przeglądania list poległych. Emily Santos-Baca... Dwadzieścia minut nagrania listu otwartego, przygotowanego przez niezależnego dziennikarza z Ganimedesa, o znaczeniu solidarności w obliczu wroga. List otwarty starego Ziemianina o tym, że przeżył straszne lata po zrzuceniu kamieni i dlaczego tym razem było inaczej. Dyskusja przy okrągłym stole w otwartym salonie na Ceres na temat tego, że Związek nie jest w stanie sprostać wyzwaniu i uporać się z lakońskim zagrożeniem. Dziesiątki języków, tysiące twarzy, głosów i stylów wypowiedzi. Jeśli szukała tam klarowności, nie znalazła jej. MOJA ŻONA JEST NA MEDYNIE. WŁAŚNIE DOSTAŁEM OD NIEJ WIADOMOŚĆ, W KTÓREJ MÓWI, ŻE LAKOŃSKI GUBERNATOR OFERUJE LEPSZE WARUNKI NIŻ WCZEŚNIEJ ZWIĄZEK TRANSPORTOWY DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY DLA

NICH PRACUJĄ. POWIEDZIAŁA TEŻ, ŻE TECHNOLOGIA DOCIERAJĄCA PRZEZ WROTA LAKONII WYPRZEDZA O CAŁE POKOLENIA WSZYSTKO, CO TU MAMY. WIEM, ŻE TO NIE JEST POPULARNA OPINIA, ALE JEŚLI MAJĄ LEPIEJ TRAKTOWAĆ ROBOTNIKÓW, SPROWADZIĆ LEPSZY SPRZĘT I POZA TYM NIE WTRĄCAĆ SIĘ W NASZE SPRAWY, TO MOIM ZDANIEM NASZYM PRAWDZIWYM WROGIEM SĄ BIUROKRACI KIERUJĄCY ZWIĄZKIEM TRANSPORTOWYM. Były też inne głosy – właściwie całe mnóstwo głosów – które widziały w ataku na Medynę to, czym naprawdę był. Czytała eseje o sprzeciwie wobec tyranii, słuchała muzyki stworzonej po to, by wzbudzić poczucie patriotyzmu i ruszyć na wroga. Szkoła na Lunie rozpoczęła kampanię, w której dzieci farbowały sobie prawe dłonie na czerwono w akcie sprzeciwu wobec Lakonii. Nie bardzo rozumiała tę symbolikę, ale trend wyszedł poza szkoły i już połowa dziennikarzy i odpytywanych przez nich osób miała jakąś wersję tego gestu: czerwone rękawiczki, nakładki na palce albo pierścionki. Gdyby szukała nadziei lub moralnego wsparcia, łatwo byłoby znaleźć tego typu ludzi i spędzać bezsenne godziny tylko z nimi. Jednak niczym język obmacujący bolący ząb, ciągle sięgała do innych. Lakonia to przyszłość. Podbój jest nieunikniony. Zakończcie wojnę. Poddajcie się. Było też mnóstwo pobocznych wątków poświęconych spekulacjom na temat strategii KZM i Związku. Niektóre z prowadzonych tam rozmów dziwnie przypominały odprawy z admiralicją KZM, inne były pełne karmionego desperacją optymizmu, ubranego w teorie wojskowe. Nic z tego nie dawało Drummer ani trochę więcej nadziei, niż miała wcześniej, a niektóre jeszcze pogarszały jej nastrój. I nie miała żadnych wiadomości od Saby. Nawet gdy Medyna zniosła blokadę łączności dla propagandy, nie dostała od niego żadnych wieści. Ani od innych walczących z okupacją. Wyobrażała sobie, że wciąż tam jest, przemykając między pokładami jak szczur stworzony do przegryzania stali. Że

Medyna upadnie i usłyszy jego głos oznajmiający ich zwycięstwo. Albo, jeśli nic z tego nie dojdzie do skutku, że choć usłyszy jego głos, tak po prostu. A za tym wszystkim, gniotąc jej duszę jak olbrzymia dławiąca ręka, Nawałnica leciała statecznie, nieśpiesznie w stronę Słońca. Już minęła połowę drogi. Już hamowała. Doskonale rozumiała ich strategię. Pojedynczy okręt lecący tak, by widzieli go wszyscy w Układzie. To wszystko było demonstracją potęgi. Nieuchronności. Przedstawieniem, które miało upokorzyć i poddać ich kontroli. Dokładnie to samo zrobiła z Freehold. I to właśnie, w równym stopniu co inne powody, trzymało ją przy stole w jej kwaterze, gdy powoli mijały kolejne bezsenne godziny. Kiedy podejmowała tamtą decyzję, wydawała się oczywistym sposobem postępowania. Owszem, to była trudna decyzja, ale miała posłużyć zapewnieniu pokoju w przyszłości. Wprowadzeniu porządku we wszechświecie. Stworzeniu jakiegoś miejsca, gdzie szanowało się zasady. Koloniści na Freehold dokonali własnych wyborów, złamali zasady ustanowione przez nią i jej poprzedników. Wysyłając Rosynanta, czuła się usprawiedliwiona. Teraz zastanawiała się, czy tamtejsi koloniści też nie spali po nocach, zastanawiając się, jak wykarmią swoje dzieci. Czy był jakiś sposób na wykręcenie się ze zbliżającej się do nich nieuchronnie przyszłości. Pewnie tak było. Może właśnie w ten sposób wszechświat pokazywał jej, jak bardzo się myliła. Przejmując tak swobodnie popełnione przez nią zło i zwracając je w jej stronę. Jej i Santos-Bacy. Wszystkich uchodźców z Niepodległości, wszystkich poległych w próżniowym mieście. Jeśli tak było, to wszechświat nie przyswoił sobie jeszcze koncepcji proporcjonalnej odpowiedzi. Drobna, cicha część jej umysłu obserwująca całą resztę wiedziała, że nie ma racji. Że nie było mowy, by mogła ją mieć, nie w tego typu sytuacji. Gdyby potrafiła spać, to może, ale strach niszczył ją kawałek po kawałku, odbierając jej wszystko, co pozwalało jej dochodzić do siebie. Jak w sadzawce systemu

oczyszczania z zatkanym odpływem, miała w sobie coraz więcej gówna i prędzej czy później musiało się to wylać. To nie był powód niepokoju, to po prostu było coś, z czego zdawała sobie sprawę na swój temat, jakby myślała o jakiejś innej kobiecie. Ciaśniej owinęła się szlafrokiem i przewinęła kolejną partię kanałów. Przez kilka sekund oglądała wiadomości z Loundres Nova, kilka sekund ze stoczni w kompleksie Tycho-Pallas, Ceres, Luny, Ziemi. Nigdy wystarczająco długo, by usłyszeć całą historię. Co dziwne, nie wszystko dotyczyło Lakonii. Wybuchł pożar w arkologii w okolicach Paryża. Zmarł popularny muzyk, którego Drummer lubiła w młodości. Wyglądało na to, że nie wszystko było definiowane przez Lakonię, Duartego i jej porażki. A potem kanały o największym ruchu ulegały ponownemu przesortowaniu i pojawiał się obraz Nawałnicy, w całej jej okazałości, wyrażającej groźbę i chwałę. Holden miał rację. Jej plan dla Freehold był okrutny, a zdecydowała się na niego dla wygody niebycia rządem, przynajmniej nie do końca. Żeby mogła nie być przygotowana, gdy pod jej drzwiami pojawi się armia, z której istnienia nikt nie zdawał sobie sprawy. Powinna była być łaskawsza, mądrzejsza i bardziej przebiegła. Powinna była być kimś innym, niż faktycznie była. Musiała nastąpić taka chwila, kiedy mogła wybrać coś innego, kiedy to wszystko dało się zatrzymać. Ale nie przychodził jej do głowy żaden taki moment. Jej system wyemitował ciche stuknięcie. Gdyby spała, zapaliłyby się światła. – Proszę pani? – odezwał się Vaughn. Vaughn, a nie jego personel na nocną zmianę. Cokolwiek to było, najpierw obudzili jego, a on zdecydował, żeby obudzić ją. To nie mogło być nic dobrego. – Nie śpię – odpowiedziała. – Otrzymaliśmy wiadomość z Nawałnicy. Dotarła wiązką kierunkową godzinę temu. Dział łączności i wywiad twierdzą, że jest autentyczna. – Nie transmisja szerokozakresowa?

– Nie, proszę pani. Nie jest zaszyfrowana, ale nie transmisja. Coś, co przeciwnik chciał pokazać jej i jej ludziom, ale nie jako komunikat prasowy. W jej głowie przestawił się przełącznik i nagle niczego nie chciała bardziej, niż paść na łóżko i spać w nieskończoność. – Obejrzę to w moim pokoju – stwierdziła. Jej ekran zrobił się czarny, a potem pojawił się na nim admirał Trejo, który patrzył na nią, jakby faktycznie widział przez ekran, z pominięciem opóźnienia światła. Miał prawie smutny wyraz twarzy. Co, oczywiście, było grą, podjętą przez niego decyzją dotyczącą sposobu, w jaki miał wyglądać. Nienawidziła tego, że nawet pomimo świadomości pozy miała nadzieję, że da się z nim rozsądnie rozmawiać. Pragnęła go lubić, bo może wtedy on polubi ją. Pierwsze, delikatne wypustki syndromu sztokholmskiego. Odsunęła od siebie ten impuls i przywołała nienawiść. – Prezes Drummer – odezwał się. – Mam nadzieję, że dobrze się pani czuje. W imieniu wysokiego konsula Duartego ponownie proszę, by statki Związku Transportowego złożyły broń i poddały się administracji imperium lakońskiego. Proszę jednak zrozumieć, że jeśli odpowiedź ponownie będzie negatywna, będę dalej prosił, aż zmieni pani zdanie. Im wcześniej to nastąpi, tym mniej ludzi zginie w walce. Ich los jest wyłącznie w pani rękach. Jednak jeśli nie otrzymamy pani bezwarunkowego poddania się w ciągu osiemnastu godzin, obawiam się, że sytuacja zrobi się mniej przyjemna. Dostałem rozkaz, aby uniemożliwić wam korzystanie ze stoczni na stacji Pallas. Wolałbym osiągnąć ten cel przy jak najmniejszych stratach w personelu i infrastrukturze. Znowu, wszystko zależy wyłącznie od pani. Może to pani w każdej chwili zakończyć. Wysyłam podobną ofertę do KZM i przypuszczam, że będziecie chcieli to omówić. Z całą mocą namawiam panią do postąpienia właściwie i złożenia broni. Wysoki konsul udzielił mi pewnej swobody w zakresie sposobu zakończenia tych działań, ale im dłużej to wszystko będzie trwało, tym mniej będę miał swobody. A naprawdę nie chciałbym sięgać po najgorszy możliwy

scenariusz. Proszę porozmawiać ze swoimi kolegami z KZM i odpowiedzieć mi najszybciej, jak będzie pani mogła. Jeśli nie dostanę odpowiedzi, uznam, że postanowiła pani ciągnąć to jeszcze trochę. To pani będzie miała na rękach krew Pallas. Mam szczerą nadzieję i modlę się, by okazała się pani mądrzejsza. Ukłonił się lekko i wiadomość się zakończyła. Furia Drummer była ociężała i nieostra z braku snu, ale bardzo gorąca. Zadzwoniła, a Vaughn natychmiast odebrał. – Ile osób to widziało? – Dyżurny oficer łączności, mój asystent, ja i pani. Czyli tylko cztery. O dwie osoby za dużo. Może o trzy. Mimo wszystko może nie trafi do sieci, w zależności od tego, jak dobrze KZM kontrolowało u siebie przepływ informacji. Złe wieści miały w swej naturze rozchodzenie się, a gdy to wydostanie się raz, będzie dostępne na zawsze. Musiała założyć, że nie miała wiele czasu, zanim do tego dojdzie. Jeszcze jedna szansa na stanie się osobą, której potrzebowała sytuacja, a nie tylko sobą. Gdyby była osobą, która powinna tu być, gdyby była przywódczynią, której potrzebował teraz Związek, Układ i ludzkość, co by teraz powiedziała? Jakich użyłaby słów? – Obudź Laffina i ściągnij admirał Hu. Będziemy musieli porozmawiać. *** Trejo nazwał to stacją Pallas. Nie kompleksem Pallas-Tycho. Jednym z dziwnych aspektów języka lakońskiego były dziesięciolecia dryfu lingwistycznego. Nikt nie nazywał tego miejsca stacją Pallas już od czasów, zanim Sanjrani został szefem Związku. To on nadzorował unowocześnienie rafinerii Pallas i półtrwałej instalacji stacji Tycho jako głównej stoczni wykorzystującej produkowane tam metale, ceramikę, koronki i nanolaminaty. Było to bardziej wydajne niż pozostawienie

Tycho niezależnej, w przestrzeni. Czekała ich praca na pokolenia, a umieszczenie wszystkiego w tym samym miejscu sprawiało, że dało się pracować trochę szybciej. Tam właśnie zbudowano Dom Ludu. I Niepodległość. Miasto próżniowe Zapewnienie Pokoju było już w połowie gotowe, z olbrzymimi żebrami z koronki węglowo-krzemowej wciąż wystawionymi na próżnię. Mieszkały tam i pracowały tysiące rodzin, i pozostanie tak przez kilka kolejnych godzin, chyba że Drummer się podda. – Utrata zdolności produkcyjnych cofnęłaby nas o dziesięciolecia – oświadczyła admirał Hu. – Od tej stacji zależne są wszelkie nasze szanse na odrobienie strat i wzmocnienie floty. Spowodowałoby to spiętrzenia drastycznie zmieniające nasze przewidywania. Drummer poruszyła się na krześle. Nie pierwszy raz słuchała tej wiadomości. – W przedstawionych tu ramach czasowych nie da się wprowadzić do walki pełnych, połączonych sił KZM i Związku. Twarz Hu zastąpił schemat Układu Słonecznego, każda flota była oznaczona czasem do możliwego ataku. Utrzymywali jednostki w rozproszeniu, żeby pozbawić Nawałnicę środowiska bogatego w cele. Taka była cena za to podejście... – Co więcej, tylko trzy czwarte naszych okrętów zakończyło uzupełnienia w torpedy zmodyfikowane na podstawie wyników pierwszego starcia. Wnioski z naszej analizy strategicznej są takie, że poświęcenie kompleksu Pallas-Tycho w celu pełnego przygotowania połączonej floty osłabi naszą długoterminową gotowość, ale zwiększy szanse zadania decyzyjnego ciosu Nawałnicy na krótką metę. Oczywiście, każda decyzja wymaga pełnej koordynacji między Związkiem i KZM. Cokolwiek wybierze, oni zrobią to samo. Pośrodku apokalipsy wojskowe dowództwo na Lunie wciąż bawiło się w krycie swoich tyłków. To wydawało się najbardziej optymistycznym aspektem całego raportu. Wciąż uważali, że kiedy będzie po wszystkim, mogą mieć jakieś kariery do stracenia. Drummer pamiętała czasy, gdy mieszkała na stacji Tycho. We

wspomnieniach wciąż potrafiła wędrować jej korytarzami. Pamiętała układ pokładów technicznych sprzed przeróbki. Zapach pierścienia mieszkalnego. Biuro, które odziedziczyła po Fredzie Johnsonie po jego śmierci. Miał tam prywatną szafkę z kilkoma rzeczami – starą książką, butelką brandy, fizycznymi kopiami zapisów niektórych z jego osobistych inicjatyw, które upadły po jego śmierci. Przez trzy lata dowodziła stacją, zanim w końcu ją opróżniła, ale wciąż pamiętała, jak się przy tym czuła. Jak wdowa sprzedająca w końcu garnitury po zmarłym mężu. Patrząc na kompleks Pallas-Tycho, znowu tak się właśnie czuła. Pragnęła sposobu na uratowanie tego miejsca. Wciąż szukała sprytnego ruchu, który wyrwałby go z rąk wroga, tylko że nic takiego nie istniało. Już było za późno. Mogła go oddać wraz z wszelkimi nadziejami na wolność albo zobaczyć moment, w którym jest niszczony. Jedno albo drugie. I musiała wybrać. – Vaughn? – Pani prezes? – Musimy wysłać rozkaz natychmiastowej ewakuacji PallasTycho. Wszyscy, którzy nie mają własnych statków, mają się przenieść na Tycho i odłączyć ją od kompleksu. Nikomu nie wolno zostać w strukturach Pallas i zaleca się najwyższy możliwy ciąg dla wszystkich statków i stacji Tycho. Obejrzała się na niego. Zrobił się szary na twarzy, a oczy miał martwe jak u rekina. Ale nie protestował. Spiął się tylko wewnętrznie, odwrócił się i wyszedł z pokoju, żeby przekazać rozkaz. Nawet jeśli się z nią nie zgadzał, prawdopodobnie cieszył się, że to nie on musiał podjąć tę decyzję. Ona by się cieszyła. Ustawiła system na nagrywanie i przyjrzała się sobie na ekranie. Oczy miała zapadnięte z wyczerpania i rozpaczy, ale nie aż tak bardzo, jak się obawiała. W jasnym świetle prywatnego biura jej skóra wyglądała woskowo. Będzie musiała poprosić personel łączności o trochę pudru i różu, zanim wygłosi publiczne oświadczenie. Boże, jak ona ich nie znosiła.

Ale to później, to będzie następne. Wstukała kod odpowiedzi i zabezpieczone łącze z Luną pokazało stan gotowości. Odkaszlnęła i spojrzała do kamery. – Admirał Hu, wydałam rozkaz ewakuacji Pallas-Tycho – oświadczyła. – Nawet jeśli nie zdołamy ocalić stacji, możemy utrudnić Nawałnicy zabicie pracujących tam ludzi. Przy okazji zobaczymy, czy uznają, że cywilne cele są warte polowania, co da nam lepszy wgląd w charakter i cele naszego wroga. Sugeruję, żeby siły KZM powstrzymały się na razie od wszelkich przedwczesnych starć z przeciwnikiem. Moim zdaniem próba ocalenia stacji Pallas byłaby błędem. Lepiej będzie przygotować posiadane siły do pełnego, skoordynowanego i nieograniczonego ataku w warunkach, które będziemy lepiej kontrolować i które będą dla nas korzystniejsze. Oraz gdy wszystkie okręty będą dysponować zmodyfikowanymi torpedami i amunicją. Cokolwiek da nam większą szansę w bitwie, warte jest poświęceń. Urwała. Myślała o tym wszystkim na bieżąco. O implikacjach podjętej przez nią decyzji i przyszłości wojny. – Mamy tylko jedną szansę – stwierdziła. – Nie ma możemy sobie pozwolić na półśrodki. Spróbujemy go zabić.

Rozdział trzydziesty drugi Holden

Wózek elektryczny, którym jechali, wydawał się niemal równie stary jak stacja. Koła magnetyczne trzymały się rampy i pozwalały im jechać dalej nawet w miarę powolnego słabnięcia ciążenia wirowego cylindra. Gdyby Medyna poleciała zgodnie z pierwotnymi zamierzeniami, byłaby już teraz bardzo daleko od Ziemi, znikając w potężnej głębi między gwiazdami, gdzie trudno byłoby o nowe wózki. Wszystko, co wiązało się ze statkiem, mormoni zaprojektowali tak, by trwało przez pokolenia, rosło i odnawiało się, pozwalając na odzysk z najmniejszymi możliwymi stratami. Medyna przetrwa dłużej niż oni wszyscy. Tylko że on zamierzał wybić w niej dziurę. Amos jechał obok kierowcy, z dłońmi rozłożonymi na kolanach i świeżo ogoloną głową. Ze swojego miejsca z tyłu Holden widział głównie tył jego karku – białą skórę upstrzoną plamami wieku, ale wciąż napiętą i muskularną. Nie musiał widzieć łagodnego uśmiechu, by wiedzieć, że tam jest i jak niewiele znaczy. U stóp Amosa pobrzękiwał wielki klucz do przewodów wysokiego napięcia. Katria prowadziła z wystudiowanym znudzeniem kogoś znającego konsekwencje ściągania na siebie uwagi ochrony stacji. Włosy zebrała już w ciasny kucyk, przygotowana na nieważkość pokładów technicznych. Stukała palcami o burtę wózka, jakby słuchała

jakieś muzyki, więc może faktycznie miała słuchawkę w uchu. Holden spróbował wygodniej rozsiąść się na miejscu, ale w niskim ciążeniu napór na oparcie tylko go od niego odepchnął. Bomba spoczywała na siedzeniu obok niego jak czwarty pasażer. Nie była duża: kwadratowe pudełko w ostrzegawczym pomarańczowym kolorze, z zadrapaniami na krawędziach i rogach świadczących o długim używaniu. Nie wiedział, co dokładnie jest w środku, poza tym że Katria była pewna, iż wybije właściwą dziurę w zbiornikach ciśnieniowych, a te z kolei wysadzą odpowiednią część stacji. Powiedziała też, że w obecnej postaci bomba była zarówno trudna do wykrycia dla ochrony, jak i dostatecznie stabilna, by grać nią w piłkę, jeśli nie miało się nic przeciwko używaniu do tego kanciastego pudełka. Mimo wszystko Holden wolał się o nią nie opierać. Byli już prawie u szczytu rampy, gdy zatrzymała ich kolejka wózków, wszystkie jechały w tę samą stronę co oni i wszystkie czekały na swoją kolej. Przy wejściu do punktu transferowego trzech lakońskich marines w pancerzach wspomaganych rozmawiało z ciemnoskórą kobietą w zielonym kombinezonie. – Punkt kontrolny – zauważył Holden. – To niefortunne – skomentowała Katria. Zabrzmiało to tak, jakby kontrola była bardziej źródłem irytacji niż bezpośrednim zagrożeniem ich życia i bezpieczeństwa wszystkich w podziemiu, którzy na nich liczyli. Naprawdę podziwiał sposób, w jaki to powiedziała. Rajd Lakończyków po kryjówkach podziemia rozpoczął się dwie zmiany temu, gdy Holden miał swój cykl snu. Między chwilą, gdy zwinął się na pryczy i przyłożył głowę do cienkiej poduszki, a ponownym otwarciem oczu zgarnięto jedną czwartą ludzi Saby, a na wszystkich ekranach stacji wyświetlano niejakiego Overstreeta, który opowiadał o tym całej Medynie. Cyklon minął już połowę drogi, hamując teraz w drodze do drugiej strony wrót Lakonii. Nie mówili, kiedy dokładnie przyleci, ale na podstawie danych, które udało im się zebrać, powinno się to odbyć za około trzynaście dni. Wieści z Sol też

wyglądały ponuro, nawet jeśli uwzględniło się fakt, że wszystkie były transmitowane przez państwowe wiadomości. Pętla zaciskała się coraz mocniej. Żeby mieć jakąkolwiek szansę na ucieczkę z niej, mieli właśnie zaryzykować życiem i prawdopodobnie zabić całkiem sporo ludzi, którzy znajdowali się na pokładach maszynowni w niewłaściwej chwili. – Holden. Musisz to robić? – zapytała Katria. – Co takiego? – Posapywać. – Posapywałem? – Kapitan robi coś takiego, kiedy myśli o czymś, co mu się nie podoba – wyjaśnił Amos. – Może robić całe mnóstwo innych rzeczy – rzuciła Katria. Sądząc po sposobie, w jaki rozmawiali, Holden prawie mógł uwierzyć, że nie pozabijają się przy pierwszej możliwej okazji. Prawie, ale nie na tyle, żeby żałował dołączenia do grupy. Może Katria naprawdę nie miała żalu o bójkę wszczętą przez Amosa. I może Amos wcale nie chciał zacząć następnej. A może bomba była najstabilniejszym elementem w wózku. – Myślę o samych miłych rzeczach – powiedział. – Motylki. Tęcze. – Co to, kurwa, są motylki? – warknęła Katria. Wózek przed nimi przesunął się, więc pojechali za nim. Potrzebowali piętnastu minut na dotarcie do patrolu i półtorej minuty na przedostanie się za niego. W ogóle nie został poruszony temat ich przykrywki, zgodnie z którą Holden i Amos mieli złożyć wnioski o pracę na stacji, ponieważ ich statek był unieruchomiony, a Katria zabierała ich na test umiejętności na miejscu. Katria doprowadziła wózek do miejsca postoju, zarzuciła sobie bombę na plecy i poprowadziła ich na pokłady techniczne, przesuwając się od uchwytu do uchwytu z nieświadomym wdziękiem kogoś, kto spędził w nieważkości sporą część życia. Amos szybował jej śladem z kluczem trzymanym w dłoni jak maczuga. Gdy zostawili za sobą cylinder, Holden wyciągnął z kieszeni słuchawkę douszną i włączył mikrofon kontaktowy.

– ...czysto – powiedziała Clarissa. – Możesz potwierdzić? – Tak – rzucił Aleks głosem powolnym w sposób znaczący, że się koncentruje. – Właśnie przeprowadzam moje małe elfy. Daj mi chwi... dobra, przeszedłem. – Włączam z powrotem wymiennik – poinformowała Clarissa. Clarissa z zespołem byli w cylindrze, podłączeni do sterowania systemami środowiskowymi przez furtkę, która po odkryciu nigdy już nie będzie mogła zostać użyta ponownie. Aleks siedział w kambuzie podziemia i sterował dronami, korzystając ze swojego ręcznego terminala i kilku poziomów szyfrowania. Jeśli chodzi o Bobbie i Naomi, to zakładał, że kręcą się w okolicy zabezpieczonej serwerowni, gotowe wbić się do środka. Dziwnie było słyszeć ich głosy, jakby byli tu razem z nim. Czuł się przez to tak, jakby wrócił na Rosynanta. Pokłady techniczne Medyny były żywym przykładem tego, jak statki uczyły się i zmieniały z czasem. Jeśli zmrużył oczy, wciąż mógł dostrzec zarys oryginalnej, niezmodyfikowanej przestrzeni, ale lata zmian przeznaczenia wszystko zmieniły. Tutaj sekcja podłogi miała nieco inny kolor w miejscu, gdzie usunięto ściankę. Tam inaczej przeprowadzono przewody z użyciem trójpunktowego stylu spawania, preferowanego przez Marsjan. Rury wzdłuż opisano licznymi językami i zgodnie z różnorodnymi stylami przepisów dotyczących bezpieczeństwa. Fizyczna manifestacja historii. Przez dziesięciolecia zmieniła się nawet lokalizacja ścian, wzmacnianych podczas budowania doków lub usuwanych przy montowaniu reaktorów nowej generacji. Katria prowadziła ich korytarzem, sprawnie przemieszczając się od uchwytu do uchwytu. Amos podążał tuż za nią, tylko trochę na nią napierając, ale zdawała się nie zwracać na to uwagi. A przynajmniej się tym nie przejmować. Ich mały triumwirat. Katria do umieszczenia ładunku, Amos do pilnowania jej, a Holden do pilnowania Amosa. W przeciwną stronę przeleciała obok nich młoda kobieta. Do przedramienia miała przymocowany zestaw elektryka, a jej włosy wyglądały tak samo, jak Naomi, gdy pierwszy raz się spotkali. Minęła Katrię, potem Amosa. Gdy złapali z Holdenem

ten sam uchwyt, uśmiechnęła się przepraszająco i szybko się odepchnęła. Zaczął się zastanawiać, czy za chwilę ją zabiją. Wydawało się to możliwe. Nienawidził tej myśli. – Aleks? – odezwała się Bobbie. – Jesteś cholernie cicho, stary. Wszystko w porządku? – Tak, przepraszam. Po prostu... mam małe opóźnienie. Nie jest bardzo źle, ale sprawia, że robię się paranoiczny. Zdecydowanie nie chcę, żeby któryś z tych ładunków wybuchł gdzieś po drodze w szybach wentylacyjnych. To by załatwiło całą grupę. – To byłoby fatalne – zgodziła się Bobbie. – Jim? – zapytała Naomi. – Jesteście już? – Zbliżamy się – odpowiedział cicho. – Minęliśmy punkt kontrolny, ale jeszcze nie doszliśmy do zbiorników. – Był tam punkt kontrolny? – zainteresowała się Bobbie. Głos Amosa brzmiał spokojnie. – Poradziliśmy sobie z nim, Babs. – Zbliżam się do ostatniego zakrętu – poinformował Aleks. – Jest tam wlot płuczki ditlenku węgla – ostrzegła Clarissa. – Nie daj się złapać w ciąg powietrza. Właśnie się do niego podpinam. Katria zaczęła gwizdać przez zęby, wydając pozbawiony melodii dźwięk, którego nie wychwytywał jej mikrofon. Dotarli do panelu dostępowego z nalepkami ostrzegawczymi w kilkunastu językach i połowie kolorów tęczy. BACZNOŚĆ SYSTEM POD WYSOKIM CIŚNIENIEM. Katria wyciągnęła nóż z buta i otworzyła panel tak swobodnie, jakby robiła to codziennie. – Dopilnujcie, żeby nikt nie podszedł – poleciła. – Załatwione – odpowiedział Aleks, oddalając się w głąb korytarza i ustawiając się na środku wąskiego przejścia tak, że ktoś zbliżający się w tę stronę miałby problem z przedostaniem się przez niego i jego wielki klucz. Katria ściągnęła bombę z pleców i otworzyła obudowę. Urządzenie w środku nie wyglądało imponująco. Stożek koronki węglowo-krzemowej, takiej samej jak pancerz statku. Terminal

ręczny, kilka standardowych kabli. Nie wyglądało to tak, jakby mogło spowodować duże zniszczenia. Z pewnością nie dość, by wysadzić dziurę w boku stacji. Ale oczywiście wcale nie miało tego robić. Przebicie zapewnią znajdujące się za ścianą ciśnieniowe zbiorniki z gazem. To była tylko igła do przekłucia balonu. – Dobra – odezwała się Clarissa. – Możesz lecieć. – Przelatuję – zgłosił Aleks. – I minąłem. Kratka wentylacyjna serwerowni powinna być tuż przede mną. Wygląda... wygląda trochę solidniej, niż się spodziewałem. – Czy mamy problem? – zapytała Bobbie. Usłyszał napięcie w jej głosie. Z jego pamięci wynurzyła się twarz elektryczki, z którą zetknął się chwilę wcześniej. Towarzyszyła mu nadzieja, że może wszystko się nie uda i będą musieli zrezygnować z misji. – Chyba sobie poradzimy – odpowiedział Aleks. – Moje małe elfy są gotowe na walkę z niedźwiedziem. Ale odciągnę pięcioro z nich za róg, żeby przypadkiem nie oberwały podczas wybuchu przy kratce. Katria zamknęła skrzynkę, ustawiła ją za panelem dostępowym, zmrużyła oczy i przesunęła ją o piętnaście stopni. Holden zaczął się zastanawiać, jakie to uczucie umieć sobie wyobrazić stożek wybuchu ładunku kumulacyjnego. Jakiego rodzaju życie trzeba było prowadzić, by coś takiego przychodziło człowiekowi naturalnie? Katria potarła dłonią po gardle, a gdy się odezwała, jej głos zabrzmiał podwójnie, dochodził równocześnie przez powietrze i słuchawkę. Pobrzmiewanie nadało jej słowom większej wagi. – Skończyliśmy tutaj. Do zobaczenia na miejscu. Czyli w schronie. Gdzie, kiedy dołączą do nich Naomi i Bobbie, będą mogli odpalić ładunek i zatrzeć w ten sposób swoje ślady. – Hej – zawołała Katria w głąb korytarza. – Idziesz? Amos poszybował z powrotem w ich stronę, a Katria założyła panel na miejsce i schowała nóż do buta. Lecieli razem przez powietrze, gdy wszystko się zawaliło.

– Uch – rzucił Aleks. – Chyba mamy problem. – Co jest, Aleks? – zapytała Bobbie. – Cóż, podesłałem jednego z elfów, żeby zajrzał do środka przez kratkę. Patrzę na obu Lakończyków i jeden z nich trzyma rękę na czymś, co zdecydowanie wygląda na czuwak, przełącznik truposza. – Tego nie było w procedurze – rzuciła Bobbie. – Nie w marsjańskiej – zgodził się Aleks. – Ale jestem całkowicie pewien tego, co tu widzę. Jeśli zaczniemy realizować plan, nie uda mi się nawet otworzyć drzwi, zanim Lakończycy dowiedzą się, co się tu dzieje. Bardzo szybko wylądujecie po same gardła w stadzie krokodyli. – Wiedzieliśmy, że trzeba będzie działaś szybko – skomentowała Bobbie. – To po prostu oznacza, że zrobimy to jeszcze szybciej. – To znaczy coś więcej – wtrąciła się Clarissa. – To znaczy, że zarejestrują alarm. Cały sens wysadzenia zbiorników ciśnieniowych sprowadzał się do tego, żeby nie wiedzieli o wydostaniu informacji. Jeśli pokój szyfrantów pokaże alarm tuż przed wybuchem, domyślą się, co zrobiliśmy. Zmienią wszystkie procedury i uzyskane przez nas dane będą nic nie warte. Cisza trwała przez jeden długi oddech. Potem kolejny. Holden poczuł, jak w jego piersiach porusza się coś, co prawie było ulgą. I prawie strachem. Wiedział, co trzeba zrobić, zanim dotarło to do pozostałych. – No dobrze – odezwała się Bobbie, a Holden zobaczył jej zaciśnięte szczęki tak wyraźnie, jakby tu z nim była. – Niech pomyślę. – Wszystko będzie dobrze – rzucił Holden. – Musicie po prostu poczekać, aż... nie wiem. Włączy się dziesiąty alarm. – Co dziesiąty? – zapytał Aleks, ale Holden zdjął już słuchawkę z mikrofonem i rzucił je Amosowi. Wielkolud złapał je szeroką dłonią. – Wybierasz się gdzieś, kapitanie? – Owszem – potwierdził Holden. – Mogę pożyczyć ten klucz?

Amos łagodnie pchnął go w jego stronę. Narzędzie było na tyle masywne, że Holden musiał lepiej złapać się uchwytu, żeby je zatrzymać. – Odzyskam go? – zapytał Amos. – Może. Zaprowadź Katrię do schronu, wszystko będzie szło dalej zgodnie z planem. Twarz Amosa zesztywniała na chwilę, jakby przybrał maskę, a potem pojawił się na niej jego pusty uśmiech. – Załatwione. Holden zaparł się o ścienne uchwyty na stopy i odepchnął w głąb korytarza. Amos i Katria błyskawicznie znaleźli się za nim. Wszystko będzie dobrze, powiedział sobie, ale wolał nie zastanawiać się nad tym, jak miałoby do tego dojść. Był prawie pewien, że ten tekst nie wytrzymałby konfrontacji z faktami. Potrzebował tylko dwudziestu sekund na znalezienie panelu z ręcznym alarmem pożarowym. Otworzył drzwiczki, przestawił dźwignię w dół i rozległ się sygnał klaksonu. Jeden. W następnym korytarzu wybrał cienką miedzianą rurkę, zahaczył o nią klucz i pociągnął, aż pękła. Do korytarza zaczął tryskać zielony płyn woniejący octem i octanami. Gdzieś na jakiejś konsoli system musiał zarejestrować spadek ciśnienia i wyświetlić ostrzeżenie. To było dwa. Usłyszał głosy krzyczące na głównym pokładzie. Nie spanikowane, jeszcze nie. Prawdopodobnie próbowali się usłyszeć przez ryk alarmu. Dotarł do alarmu radiacyjnego i ten też aktywował – trzy – a potem skierował się w stronę głosów. Naomi zrozumie, nawet jeśli inni nie. Znała go dość dobrze, by podążyć za jego tokiem myślenia bez chwili wahania. Były dwa sposoby na ukrycie czegoś: umieścić to w miejscu, gdzie nikt go nie zobaczy, albo na widoku wszystkich, pośród tysięcy podobnych. Gdyby alarm został aktywowany tylko w pokoju szyfrantów, mogło to znaczyć tylko jedno. Jeśli na całym poziomie maszynowni i w dokach zostanie aktywowanych całe mnóstwo alarmów, a ten będzie tylko jednym z nich, to może strażnicy spanikowali. Będzie to tylko więcej szumu w chaosie. Nic, co by się wyróżniało.

W szerokiej przestrzeni prowadzącej do śluzy transferowej ściany trzymało się sześciu ludzi, z których każdy mówił do pozostałych. Rozpoznał techniczkę, którą wcześniej mijali. – Hej – krzyknął, machając kluczem. – Nie słyszeliście? Uciekać do schronów! To wystarczyło, żeby wywołać ruch. Wybrał inny przypadkowy korytarz i pchnął się w jego głąb. Zniszczył trzy przewody elektryczne, aktywował jeszcze jeden alarm pożarowy i kolejny radiacyjny. Jeśli zdoła dotrzeć na poziom z reaktorami, będzie tam więcej rzeczy do uszkodzenia, ale z pewnością będą też strażnicy. Klucz był na tyle nieporęczny i masywny, że zrywanie przewodów i rozbijanie rur zaczynało się odbijać bólem w ramionach i dłoniach. Wcisnął się w tunel techniczny i wyciągnął ze ściany dwa wymienniki mocy. To musiało zasłużyć na przynajmniej jedno ostrzeżenie. Wleciał do kolejnego korytarza. Pokład maszynowni zalewała kakofonia ryczących alarmów. Podciągnął się do drabiny. Gdyby stacja leciała z ciągiem, prowadziłaby w dół, do dysz silników. Lakończycy potrzebowali około dwóch minut na zlokalizowanie go, choć miał wrażenie, że trwa to dłużej. Próbował właśnie wcisnąć klucz za wspornik konstrukcyjny, gdy zza rogu wyłoniło się dwóch marines w pancerzach wspomaganych, klikających od aktywujących się siłowników. Holden zaczął podnosić ręce, ale pierwszy wpadł na niego, zanim miał szansę skończyć ten gest. Uderzenie na kilka sekund pozbawiło go przytomności. Następne, czego był pewien, to fakt, że do czoła tuż nad lewym okiem ma przyciśniętą lufę, a żebra bolą go bardzo przy oddychaniu. – Właśnie spierdoliłeś, staruszku! – warknął żołnierz. Holden zamrugał. – Poddaję się – powiedział. Oddychanie naprawdę bolało. Musiał mieć złamane kości, był tego pewien. – Nie masz tej opcji – rzucił żołnierz. Holden uświadomił sobie, że jego życie zależy teraz od tego, czy lakoński marine, który wygląda na dwudziestolatka, miał

dość opanowania i samokontroli, by nie zastrzelić go ze złości i podniecenia. Holden przytaknął. – Rozumiem, sir – powiedział w nadziei, że poddańczość i szacunek wystarczą, by powstrzymać przed odpaleniem ten jeden kluczowy neuron. – Nie opieram się. Złapał mnie pan. Nie stanowię zagrożenia. – CJ – odezwał się drugi marine. Ten z bronią warknął, cofnął się o parę centymetrów i uderzył Holdena w bok twarzy na tyle mocno, by rozerwać skórę. Jaskrawoczerwone kule krwi odleciały w chmurze, znacząc plamami pochłaniającą uderzenia tkaninę ścian korytarza. Ból z początku był tępy, ale potem się rozjarzył. – Ty niewdzięczny gnojku – powiedział marine, najwyraźniej CJ. – Gdybyśmy byli w jakimś cywilizowanym miejscu, wylądowałbyś w stodole. – Co to jest stodoła? – zapytał Holden, a żołnierz znowu go uderzył, mocno, tym razem w prawe ucho. Miał wrażenie, że CJ lubił takie zabawy. Holden był nie tyle przerażony, co zrezygnowany. Wiedział, że za szansę realizacji planu Bobbie będzie musiał zapłacić wolnością. I za życie tej techniczki. Skończyła się już ta dobra część jego planu, a zła może trwać bardzo długo albo szybko się skończyć. W każdym razie, prawdopodobnie do końca jego życia. CJ wyciągnął go w pustą przestrzeń korytarza, gdzie Holden nie miał się czego chwycić. Na wizjerze Lakończyka rozmazała się kropla krwi. – Co masz, kurwa, do powiedzenia na swoją obronę, dupku? – zapytał CJ, szarpiąc nim tak mocno, że zagrzechotał zębami. Holden głęboko, boleśnie wciągnął powietrze. – Chyba powinniśmy się dostać do schronu ratunkowego – powiedział.

Rozdział trzydziesty trzeci Bobbie

– Co dziesiąty? – zapytał Aleks. Mówił piskliwym i nieobecnym głosem, co nie było tylko efektem maleńkiego głośnika. Aleks zrozumiał, co robi Holden w równym stopniu, co ona. Jeden alarm był istotny. Jeden spośród kilkunastu – już zdecydowanie mniej. Holden zapewniał im osłonę, a Aleks prosił Bobbie, by powiedziała mu, że Holden nie zdecydował się właśnie poświęcić, żeby umożliwić wykonanie misji. Zaschło jej w ustach. – Słyszałeś – odpowiedziała rzeczowym tonem. – Gdy tylko włączy się dziesiąty alarm, wysadź tę kratkę, zabij strażników i wpuść nas do pokoju. – Odzyskam go? – zapytał Amos, ale nie mówił do żadnego z nich. Naomi patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Ona też była w sieci łączności, wiedziała, co się dzieje. Ale poprawiła chwyt na narzędziach, mocniej zacisnęła wargi, a potem kiwnęła głową Bobbie. Możemy jechać. Była pierwsza oficer Rosa wykona swoje zadanie. A potem będzie się martwić o Holdena. Obie będą. Gdzieś niedaleko zaczęły rozbrzmiewać sygnały alarmów, oddalając się w miarę, jak coraz więcej syren dołączało do kakofonii. Holden się od nich oddalał. Na szczęście! Biorąc pod

uwagę to, co miało się stać... – Szefowo – rzucił Aleks. – Ten był dziesiąty. Bobbie po raz ostatni rozejrzała się po otoczeniu. Razem z Naomi unosiły się samotnie w wąskim korytarzu. Drzwi do pokoju z komputerami znajdowały się pięć metrów dalej. Bobbie w jednej ręce trzymała improwizowany taran. Jak zwykle w ciągu spokojnych sekund tuż przed rozpoczęciem misji jej umysł przebiegł przez listę kontrolną tego wszystkiego, co miało się teraz stać. Nic nie zostało oznaczone czerwoną flagą, więc odezwała się do mikrofonu. – Ruszaj. Przez trzy długie oddechy nic się nie działo. Potem odległy grzmot, jak wystrzał petardy w zamkniętej szafce. Pierwszy dron właśnie wybuchł, niszcząc kratkę wentylacyjną. Zaraz potem usłyszała krzyki zaskoczenia. Bobbie mogła sobie wyobrazić dwójkę ludzi w pokoju, patrzących w szoku do góry na otwór kratki, która właśnie obsypała ich odłamkami, i widzących pięć małych dronów, wylatujących ze środka. Dwa kolejne wystrzały, raz za razem, jak podwójne uderzenie pistoletem. Tym razem głośniej i bliżej. Wybuchły dwa kolejne drony, zabijając strażników. W pokoju zaczął wyć alarm uruchomiony przez zabitego mężczyznę, który trzymał wcześniej rękę na czuwaku. Jednak teraz, zamiast ściągać tu wszystkich żołnierzy w okolicy, był to tylko jeden z kilkunastu aktywnych sygnałów alarmowych, których przybywało z każdą chwilą. Holden nie próżnował. – Mam dym w szybie – poinformowała Clarissa. – Zwiększam obroty wymienników. Ostatni wybuch był najgłośniejszy z dotychczasowych, tuż po drugiej stronie drzwi. Ostatnie trzy drony zebrały się przy zamku i wybuchły. – Moje zabawki załatwione – odezwał się Aleks. – Czyścimy rejestry i się zwijamy. Bobbie zaparła się stopami o ścianę korytarza po lewej i poleciała w stronę drzwi. W obu dłoniach trzymała masywny kawał rury pełnej ceramiki, służący jej za taran, którym

uderzyła w drzwi tuż nad zasuwą. Drzwi otworzyły się do środka tak gwałtownie, że odbiły się od ściany i poleciały z powrotem, uderzając ją przy tym w kolana. Zabolało, ale nie aż tak, żeby musiała o tym myśleć. Miała ułamek sekundy na ocenę pokoju: stacja robocza i dwóch martwych mężczyzn w zakrwawionych kombinezonach obok, szafa serwerowa przynitowana do podłogi pośrodku pomieszczenia, proste metalowe ściany. Uderzyła w szafę serwerową i odbiła się, lecąc w pusty kąt pokoju. – Au. Szlag. – Co jest, szefie? – zapytał Aleks. – Nic. Po prostu wleciałam setką, choć wystarczyłaby dwudziestka – wyjaśniła Bobbie. – Czysto, Naomi. Bierz się do dzieła. Szczupła postać Naomi przeleciała przez drzwi z wdziękiem Pasiarki, zaczepiła się stopą o ścianę i zatrzymała się idealnie tuż obok serwerów. Obserwowanie, jak sunie przez powietrze niczym ryba przez wodę, sprawiło, że Bobbie poczuła się za duża i niezgrabna. – Będę w korytarzu wypatrywać gapiów – rzuciła. – Mmhmmm – odpowiedziała Naomi, już ją ignorując. Wyciągała panele z szafy serwerowej i w powietrzu wokół niej unosiły się różne sprzęty, jak zaawansowana technologicznie chmura. Przed wyjściem Bobbie przesunęła się do lakońskich strażników i sprawdziła ich puls. Z bliska stało się jasne, że nie jest to konieczne. Obaj mieli bardzo ciężkie obrażenia głowy, wokół nich unosiły się krople krwi, kawałki kości i części dronów. Gówniana śmierć dla żołnierza, w tego typu pułapce, a Bobbie musiała zdusić w sobie poczucie winy i żalu. Trwała wojna. W tej chwili jej bracia i siostry w marsjańskiej flocie walczyli i umierali w Układzie Słonecznym, prowadząc tę samą wojnę. A jak na razie dużo więcej krwi przelano po jej stronie niż po lakońskiej. Mimo wszystko, jako osobie stojącej na straży na wrogim terytorium widok pozbawionych oczu dwóch martwych

mężczyzn wywołał w niej nieprzyjemne uczucie mrowienia, jakiego spodziewała się w sytuacji, gdyby znalazła się na celowniku wrogiego snajpera. – Teraz twoja kolej – zwróciła się do jednego z martwych. – Moja później. Wypchnęła się na korytarz, by stanąć na straży. W korytarzu rozbrzmiewały nieprzyjemnie wysokie dźwięki licznych sygnałów alarmowych. Jak dotąd nikt nie przyleciał sprawdzać alarmu w pokoju szyfrantów. Czemu mieliby to robić? Holden dopilnował, żeby ten jedyny ważny alarm został pogrzebany pod lawiną innych. Musiała mu przyznać, że jak na improwizowany element planu był to świetny pomysł. Pewnie powinni byli to uwzględnić wcześniej, tak na wszelki wypadek. Następnym razem, pomyślała, doskonale wiedząc, że nie będzie następnego razu. – Mam – rzuciła zza jej pleców Naomi. Bobbie prawie walnęła ją łokciem w twarz, zanim jej mózg zdołał zatrzymać reakcję na wystraszenie. – Świetnie – odpowiedziała zamiast tego. – Chodźmy do schronu, zanim Katria zrobi się zbyt nerwowa i wysadzi nas wszystkich w diabły dla przyjemności. – Jim nie przyjdzie – powiedziała Naomi. *** Amos i Katria unosili się w ciasnocie wybranego przez nich schronu radiacyjnego. Tak naprawdę był to tylko czterometrowej długości odcinek korytarza z solidnymi grodziami na obu końcach. Obie ściany obwieszono siatkami utrzymującymi maski oddechowe, zestawy pierwszej pomocy i ratunkowe skafandry próżniowe. Bobbie wypchała swoją torbę mniej standardowym wyposażeniem. Gdy tylko przeszły z Naomi przez otwarte drzwi, Katria walnęła dłonią w panel na ścianie i zamknęła je. – Co, do kurwy...? – rzucił Amos, odwracając się do niej.

– To musi być zamknięte, gdy odpalę bombę – odpowiedziała Katria, wyciągając z torby detonator. – No wiesz, żeby przeżyć. – Nic się nie dzieje bez mojego bezpośredniego rozkazu – zwróciła się do niej Bobbie, równocześnie kładąc dłoń na piersi Amosa. Zareagował, zaczepiając się magnesami butów o podłogę, więc kopnęła swoje buty i przywarła do ściany, żeby utrzymać przewagę. – Babs – odezwał się Amos. – Idę po kapitana i byłoby miło, gdybyście poczekali z wybuchem do mojego powrotu. Bobbie czekała na potwierdzenie Naomi, potem protesty Katrii i zmianę ich małego schronu w pomieszczenie pełne wrzasków i chaosu. Ale ku jej zaskoczeniu wszyscy popatrzyli na nią. Musiała uznać za interesujący fakt, że podczas jej krótkiego dowodzenia jedyny raz ktoś oczekiwał od niej decyzji w sytuacji, gdy nie chciała jej podejmować. Amos wpatrywał się w nią z wyrazem twarzy równie pustym, co zwykle. Jednak trzymał pięści ze swobodą długiej wprawy, a Bobie wiedziała, jak szybki potrafił być w walce. Ze stopami zaczepionymi o pokład, co dawało mu punkt zaczepienia, trudno będzie go unieruchomić, jeśli postanowi się rzucać. – Nasze okno się zamyka – powiedziała Bobbie, unosząc ręce, by jednoznacznie dać do zrozumienia, że chodzi o logikę w jej słowach, nie o groźbę. – W końcu ktoś sprawdzi ten alarm i znajdzie w środku dwa trupy. Nie mamy czasu na ratunek. – Ona ma rację, więc pozwól mi wysadzić tego gnojka i miejmy to za sobą – dodała Katria. Bobbie skrzywiła się na zimną obojętność jej słów, ale nie oderwała wzroku od Amosa. Naomi wciąż się nie wypowiedziała, ale Amos oglądał się na nią, czekając na znak do ataku. Bobbie wiedziała, że jeśli Naomi powie Tak, idź po niego, to jedynym sposobem na zatrzymanie Amosa w pomieszczeniu będzie związanie go. Nie widziała, co Naomi robi za jej plecami, ale cokolwiek to było, Amos nie dostawał sygnału, na który czekał, bo wciąż tkwił w miejscu. – Te alarmy szybko się od nas oddalały – powiedziała Bobbie,

wciąż patrząc tylko na Amosa. – Holden znał plan. Albo udało mu się dotrzeć do schronu, albo powiedział tym, którzy go złapali, żeby się w jakimś schowali. – Nie wiesz tego – odezwała się w końcu Naomi. – Owszem, nie wiem. Ale mam nadzieję. I w tej chwili to jedyne, co mam. Bo musimy wysadzić tę bombę teraz albo cała ta operacja zawiedzie, a Holdena i tak nie odzyskamy. – No właśnie, to zróbmy to – rzuciła Katria. – Przestań mi, kurwa, pomagać, kobieto – warknęła na nią Bobbie, nie odwracając głowy. Odezwała się Naomi, głosem równie spokojnym, co pustym. – Bobbie ma rację. To wszystko nie może być na próżno. Amos zerknął na Naomi, a potem wbił spojrzenie w Bobbie. Na jego twarzy rysował się ten sam nic nieznaczący uśmiech, co zawsze, ale miał spięte ramiona i zbielały mu kostki ściśniętych w pięści dłoni. Kark pociemniał od napływu krwi. Bobbie jeszcze nigdy nie widziała go w takim stanie i wcale jej się to nie podobało. Co i tak niczego nie zmieniało. – Katria, przygotuj się do wysadzenia na mój znak – powiedziała. – Załóżmy te ratunkowe skafandry próżniowe do natychmiastowej ewakuacji. Macie minutę na ubranie się. Bobbie usłyszała odgłosy rozrywania taśm rzepowych zdejmowanych ze ścian i pośpiesznie zakładanych skafandrów. Amos się nie ruszał. – Załóż skafander, wielkoludzie – powiedziała Bobbie. – Naprawdę to wysadzisz – odparł Amos. Nie brzmiał na zdziwionego ani jakby było to wyzwanie. W jego głosie nie było słychać żadnych uczuć. Bobbie odruchowo spięła się w przygotowaniu do walki. – Tak – potwierdziła. Nie zmieniając wyrazu twarzy, Amos przechylił się ku niej z rękami przy bokach. – Pewnie bardzo chcesz odzyskać fotel kapitana, co, Babs? Zanim zrozumiała, co zamierza zrobić, Bobbie chwyciła już go za kołnierz i szarpnęła dość mocno, by oderwać jego buty od

podłogi, a potem walnąć o ścianę. – Gdybyśmy mieli więcej czasu – wysyczała na niego przez zęby – zatańczylibyśmy sobie teraz. Amos się do niej uśmiechnął. – Ja mam czas. – Katria. Wysadzaj – poleciła Bobbie i świat się skończył. *** Wybuchając, ładunek Katrii zniszczył panel sterowania i wybił siedmiocentymetrową dziurę w zbiorniku z tlenem. Bobbie nie znała dokładnej wielkości zbiornika, ale niejasno pamiętała, że ciekły tlen kompresował się do około tysiąca stu kilogramów na metr sześcienny, a teraz cały chciał naraz z powrotem stać się gazem. Pierwszy grzmot rozszerzającego się gazu był ogłuszający. Fala uderzeniowa rozrywała ściany i rury. Cały ciekły tlen z tych rur dołączył do wybuchu, zapewniając dodatkową masę rozszerzającego się gazu. Z wnętrza względnie bezpiecznego, wzmocnionego schronu brzmiało to tak, jakby ktoś odpalił w pokoju obok atomową bombę taktyczną. A potem, co było nieuniknione, coś utleniło się na tyle szybko, by wywołać płomień i cały początkowy wybuch powietrza zmienił się w ogień. Cały schron zadygotał, a potem przechylił się na bok. Wzmocnione i utwardzone przeciwko uderzeniom ściany nie zostały rozerwane, ale spojenia mocujące schron do pokładu zostały zerwane przez siłę wybuchu. Zajęło to kilka trwających całe godziny sekund. Wewnętrzne ściany i grodzie ciśnieniowe na obu końcach zrobiły się tak gorące, że zaczęły dymić. Bobie wymieniła spojrzenia z Amosem, a potem puściła go i oboje zaczęli wciągać na siebie ratunkowe skafandry próżniowe. Wybuchowi zewnętrznego pancerza nie towarzyszył kolejny ogłuszający grzmot, a nagły spadek natężenia dźwięków. Ryk

został zastąpiony sykiem pędzącego powietrza, przechodzącym w wysoki jęk i ciszę. Uszczelnienia ich schronu zostały nienaruszone, więc od tej chwili słyszeli już tylko swoje pełne paniki oddechy. – Dobra, mamy mnóstwo potężnych alarmów – odezwała się Clarissa głosem będącym oazą spokoju we wszechświecie. – Stacja zaczyna się wyłączać. Ja też się wycofuję. Do zobaczenia na miejscu. – Cholera jasna – rzuciła Naomi. – Mówiłam – odparła Katria. – Moje zabawki zawsze działają. Bobbie skończyła zakładać swój skafander i zobaczyła, że Amos właśnie uszczelnia własny. Wymienili spojrzenia. – Musimy się stąd zbierać – powiedziała do niego, a on przytaknął. Cokolwiek miało się stać między nimi, zostało na razie odłożone na bok. Choć była pewna, że wrócą do tematu. I trzeba będzie załatwić tę sprawę. Jeśli właśnie zabiłam Holdena, to pewnie skończy się śmiercią jednego z nas. Cokolwiek wyobrażała sobie, słysząc wybuch z wnętrza schronu, rzeczywistość była gorsza. Otworzyli drzwi na cały pokład wrzucony do miksera, a potem odwirowany. Panele ścienne, stacje sterowania, sprzęt, podłogi. Wszystko zostało wyrwane, poskręcane, spalone i rzucone z dużą prędkością na zewnętrzne ściany. W pobliżu sterczał długi kawał rury, wciąż drżał jak strzała wystrzelona w drzewo. Coś, co wyglądało na biurko, walnęło we wspornik tak mocno, że metale uległy stopieniu. A w jednym rogu do sufitu przylepił się pojedynczy but, topiąc się następnie w stalaktyt z gumy. Miała nadzieję, że w środku nie było stopy. Szybowali cicho przez zniszczenia, szukając swojego wyjścia. Nietrudno było je znaleźć. W zewnętrznym pancerzu cylindra zionęła pustką dziura szeroka prawie na pięć metrów. Praktycznie okrągły otwór otaczały wygięte na zewnątrz płaty metalu, jakby była to ściana rozbita przez gigantyczny taran. Co, jak pomyślała Bobbie, na

swój sposób było prawdą. Tylko zamiast betonu i stali dokonał tego tlen i ogień. Na zewnątrz zobaczyła słabe migotanie wyrzuconego materiału oddalającego się od stacji w stronę zasłony czerni na krawędzi przestrzeni pierścieni. – Dokładnie tam, gdzie mówiłam, że będzie – zarechotała Katria. – Prawie pół metra od miejsca, które oznaczyłam jako słaby punkt. Powinnam za to brać pieniądze. – Myślisz, że ktoś przeżył? – zapytała Naomi. – Trzymaliśmy z dala od tego obszaru wszystkich, których mogliśmy – odparła Bobbie. – Powinni tu być tylko Lakończycy... – I każdy, kto nie dostał naszej pieprzonej wiadomości – dodał Amos. – Jim musiał ostrzegać wszystkich, na których się natknął – zauważyła Naomi. – Nie mógłby się przed tym powstrzymać. – Tak, wtedy to już nie miało znaczenia – zgodził się Amos. – Nie byłoby czasu na odszukanie bomby, zanim zrobiła swoje. – I pieprzyć wszelkich Lakończyków, którzy tu byli – dodała Katria tonem brzmiącym tak, jakby miała splunąć, gdyby nie była zamknięta w hełmie. – Mam nadzieję, że skurwiele widzieli, co nadciąga. – Kat – odezwała się Bobbie – proszę, zamknij się teraz. – To się uda – stwierdziła Naomi, wskazując na dziurę w stronę doków. – Uznają, że to był nasz cel. Zwiastun burzy siedział kilkadziesiąt metrów dalej. Na dziobie okrętu i jego bakburcie widać było wyraźne uszkodzenia kadłuba. Odłamki z wybuchu wybiły dziury w klamrach cumowniczych i wyryły długie bruzdy w boku. Duża grupa obiektów, które wyglądały na zestaw czujników albo anten, została prawie oderwana od burty, unosząc się na końcu pęku kabli. Okręt wyglądał bardzo dziwnie. Jego kąty nadawały mu wygląd czegoś wyciętego z kryształu, a krzywizny sprawiały wrażenie bardziej wyhodowanych niż zbudowanych. Przypominało to przyglądanie się jadowitemu wężowi. Trudno było oderwać wzrok od tego zjawiska. – Szkoda, że go nie zniszczyliśmy – skomentowała Katria,

ignorując rozkaz Bobbie. – Owszem – zgodziła się Bobbie. – Szkoda. Amos wyciągnął ze swojej torby karabinek z liną i zaczepem magnetycznym i strzelił w stronę szybu windy. Musieli się na niego dostać i przejść niedaleko włazu technicznego na zewnątrz cylindra, którego wcześniej użyły Bobbie z Clarissą. Najtrudniejszym elementem będzie zaczepienie się o cylinder i utrzymanie, gdy stacja będzie próbowała ich odrzucić z jedną trzecią g. Później zostanie im już tylko łatwa wspinaczka do ich tajnego wejścia z powrotem do stacji. Ze świata podziemi w górę Medyny, a misja zostanie wykonana. Chyba że jeszcze coś pójdzie nie tak. Jedyne, co było gorsze od utraty Holdena, to stracenie go bez żadnego cholernego powodu. – Lakończycy znajdą ten właz – zauważył Amos. – Po wszystkim powinniśmy zarzucić pomysł, żeby ponownie go wykorzystać. Nie ma mowy, żeby przeoczyły go ekipy, które przyjdą naprawiać tę dziurę. – Owszem – zgodziła się Bobbie. – I jeśli sądziliśmy, że dotychczasowe przeszukania były uciążliwe, to teraz zrobi się sto razy gorzej. – Jasne, pieprzyć ich – prychnęła Katria. – Nie – rzuciła Naomi. – Będzie dużo gorzej. Wcześniej uraziliśmy ich dumę, ale dzisiaj naprawdę ich skrzywdziliśmy. I to mocno. Odwdzięczą się, krzywdząc nas w odwecie. I nie tylko nas, każdego, kogo uznają za podobnego do nas. Kiedy Amos zaczepiał drugi koniec liny do brzegu dziury tak, by mogli się wspiąć na obudowę windy, Naomi stała, wpatrując się w uszkodzony lakoński okręt. – Zabiliśmy dzisiaj mnóstwo ludzi – skomentowała. – Niektórzy z nich po prostu jeszcze o tym nie wiedzą.

Rozdział trzydziesty czwarty Drummer

– Bitwa rozegra się tutaj – oświadczył Benedito Lafflin, wskazując przestrzeń między krzywizną pasa asteroid a orbitą Marsa. Miejsce, gdzie według wyników obliczeń fizycznych i geometrii przetną się trajektorie Nawałnicy, flot KZM oraz Związku. Teraz nie było tam nic: żadnego portu, miasta, placówki żadnej cywilizacji. Tylko twarda próżnia szersza od światów, pustka o znaczeniu strategicznym. – Nazywamy to punktem Leuktry. – Le-uktry? – To było miejsce spektakularnego zwycięstwa Teb nad Spartanami – wyjaśnił Lafflin. – W końcu nazwali swoją planetę Lakonia. Wydział walki psychologicznej uznał, że może to wpłynąć na ich poczucie bycia niezwyciężonymi. Przez chwilę patrzyli na siebie. Na końcu języków czaiło się pytanie: To wszystko, co możemy zrobić? Przestraszyć ich aluzjami do historii starożytnej? W końcu Lafflin wzruszył ramionami. – No dobrze – rzuciła Drummer. Bo co innego mogła powiedzieć? Przecież jej życzenia i tak nie mogły zmienić tej sytuacji. Harmonogram wyświetlony był z boku ekranu, na czerwono i złoto pokazywał dni i godziny. – Jajogłowi mają dobry model Nawałnicy – mówił dalej Lafflin, zastępując mapę Układu schematem wrogiego okrętu.

Dziwny, organiczny kształt jednostki skojarzył jej się z oglądaniem jakiegoś szczegółu z autopsji. Oto krąg, od którego wszystko się zaczęło. Proszę, tu widoczne jest odkształcenie. Uśmiechnęła się na absurdalność tej myśli. Lafflin odruchowo odpowiedział uśmiechem. – Jedyne konkretne dane, jakimi dysponujemy, to miejsca, z których strzelały działka obrony punktowej i wylatywały torpedy, ale mamy też sporo danych cieplnych z ostatniego starcia. – Ze zniszczenia Niepodległości – przypomniała Drummer. Zniszczenia pierwszego próżniowego miasta i wszystkich, którzy nie uciekli ze swego domu. Lafflin spuścił wzrok. – Owszem, proszę pani. Te dane dają nam pewien wgląd w struktury wewnętrzne. Dostateczny, byśmy czuli się przekonani, że możemy celować we właściwe miejsca tego drania i zniszczyć go, zanim dotrze do Ziemi. Bo przecież o to chodziło. Zawsze tylko o to. Chronić Ziemię i Marsa. Utrzymać bezpieczeństwo i niepodległość planet wewnętrznych, nawet kosztem życia kolejnych Pasiarzy. Wiedziała o tym. Wiedziała od chwili, gdy na jej spotkaniu pojawiła się Avasarala. Jakaś jej część spodziewała się doznać poczucia zdrady i oburzenia. Urazy wynikającej z faktu, że koło historii wciąż toczy się najpierw po grzbietach jej ludu. Jednak nic takiego nie poczuła. Był taki termin, który pamiętała z czasów SPZ. Saahas-maut. Nie znała jego pochodzenia, ale oznaczał coś w rodzaju przyjemności czerpanej z ciężkiej doli. Rzekomo było to uczucie typowe tylko dla Pasiarzy, coś, czego wewnętrzni nie nazwali, ponieważ tego nie odczuwali. Przyglądała się teraz Nawałnicy, domniemanym liniom jej struktury wewnętrznej i silników, punktów docelowych wzdłuż kadłuba. Drummer nie czuła gniewu na wewnętrznych za użycie Związku do ochrony Ziemi. Nie była nawet zła na Lakończyków za bycie kolejną iteracją wszystkiego, czym byli wewnętrzni przed powstaniem Związku. Wojna i strata, perspektywa buta oprawcy. Miało to w sobie

pewną nostalgię. Głębokie wspomnienie bycia młodym. Nie mogła nie pomyśleć o tym, co tamta dziewczyna latająca na skalnych skoczkach i pracująca na Ceres, Japecie i Tycho pomyślałaby o kobiecie, którą stała się teraz. Przywódczyni uciskających. Pewnie nie miałaby o niej zbyt dobrego zdania. Lafflin odchrząknął. – Przepraszam – rzuciła Drummer. – Nie spałam najlepiej. Vaughn? Mógłbyś mi przynieść herbatę? – Tak, proszę pani – potwierdził Vaughn. – Do tego Pallas. – Dziękuję – odpowiedziała. Wcale tak nie myślała. Świadomie umieściła w harmonogramie rozmowę z Lafflinem o bieżącej sytuacji strategicznej. Nieubłagany lot Nawałnicy w stronę Słońca miał zaprowadzić go do punktu najbliżej stacji Pallas w ciągu godziny. Ewakuacja dobiegła końca, a przynajmniej na ile dało się ją przeprowadzić, bo oczywiście zawsze znajdzie się jakiś stary skoczek skalny z bronią, nastawiony na to, że zostanie na miejscu, z czystej złości i przekory. To w niczym nie pomoże. Jeden z najstarszych domów ludzkości w Pasie zostanie zniszczony, zanim znowu położy się spać, a nawet jeśli nie, stanie się tak tylko z łaski admirała Trejo. Była przekonana, że do tego nie dojdzie. Przynajmniej mogła oglądać tę straszną, przewidywalną tragedię, mając w głowie wszystkie wrażliwe punkty Nawałnicy. Miała małą nadzieję na odwet. Brak możliwości użycia podstępu dawał pewną dozę pokoju ducha. Oczywiście, istniały niewykrywalne okręty i torpedy dalekiego zasięgu. Sekretna wojna znikania w pustce między światami. Czasami się to sprawdzało, ale głównie małym, zwinnym i sekretnym. Jednak w takiej skali – skali wojny na polu bitwy otchłani – wszyscy z grubsza wiedzieli, gdzie znajdują się pozostali. Zdradzały ich smugi wylotowe z silników i sygnatury cieplne. Nieubłagane prawa mechaniki orbitalnej i czasu ustawiały każdą bazę, planetę i każdego człowieka w bardzo przewidywalny sposób przed jego własnym plutonem egzekucyjnym. W sytuacjach takich jak ta widzieli nadchodzącą

śmierć, ale to nie miało znaczenia. Śmierć i tak nadchodziła. – Czy pani... – zaczął Lafflin. – Dokończymy to później. Jeśli będzie pani chciała. Nie chciała. Nie chciała widzieć, jak się to dzieje, nie chciała czuć nadziei, że może Pallas przetrwa. Jednak była prezes Związku, więc bycie świadkiem tego, co ma się wydarzyć, było częścią jej obowiązków. Zaczęła się zastanawiać, gdzie jest Avasarala i czy staruszka też będzie to oglądać. – Tak – powiedziała Drummer. – Możemy tak zrobić. Lafflin kiwnął głową, wstał zza stołu i wyszedł z sali konferencyjnej. Drummer także wstała, przeciągnęła się i przełączyła ekran na analizę taktyczną. Obraz nie był rzeczywisty, stanowił złożenie optycznego obrazu teleskopowego i wewnętrznych danych Pallas, zmontowanych według najlepszych możliwych przewidywań, sprzed pięciu minut opóźnienia świetlnego. Bez Tycho obok Pallas wyglądała... spokojnie? Nieruchomo. Krzywizny struktur bazy nie obracały się na tle gwiazd. Pallas była na to za stara, używano jej od ponad pokolenia, zanim nauczyli się rozkręcać tego typu asteroidy. Zginie, nie zmieniając się. Zegar odliczania pokazywał minuty do największego zbliżenia Nawałnicy. Siedem minut i trzydzieści trzy sekundy. Drzwi znowu się rozsunęły i do sali cicho wszedł Vaughn z bańkami do picia w obu dłoniach. Zapach herbaty dotarł po paru sekundach. Nie odezwał się, podając jej napój. Bańka ogrzała jej dłoń, a herbata była aromatyczna i słodka. – Ciężki dzień – odezwał się Vaughn. Dziwne. Nie czuła sympatii ani antypatii do Vaughna, ale nauczyła się na nim polegać, a teraz, w tej strasznej godzinie, zamiast Saby u jej boku stał ten asystent o kanciastej twarzy. Wszechświat był podstępny, a jego poczucie humoru potrafiło pokąsać. – Ciężki dzień – zgodziła się. Nawałnica na ekranie powoli sunęła w stronę Słońca. Stacja Pallas znajdzie się z jej sterburty, zbyt daleko, by zobaczyć ją gołym okiem. Admirał Trejo będzie się przyglądał pokazowi,

korzystając z własnego ekranu. Zniszczenie Pallas będzie jednym z najliczniej obserwowanych wydarzeń w historii. Pięć minut i piętnaście sekund. Co w układzie odniesienia Pallas znaczyło teraz. Wypiła kolejny łyk herbaty. Czuła ciepły płyn na języku i gardle, miała wrażenie musowania cząsteczek herbaty o miękkie tkanki podniebienia, uderzania o poszczególne kubki smakowe. Cząsteczki cukru wiązały się z receptorami, a nerwy przebiegały przez mięśnie jej języka w głąb ciała, jakby piła dwukrotnie, raz płyn, drugi raz elektryczny żar. Miała wrażenie zawrotów głowy. Spróbowała odstawić bańkę, ale powierzchnia stołu była odległa, widoczna przez rozpraszającą chmurę powietrza, na które składały się zderzające się ze sobą atomy i cząsteczki, uderzając, odlatując i obijając się od siebie ponownie. Gęstsze niż ludzkie ciała na stacji metra. Próbowała krzyknąć do Vaughna. Widziała go tuż przed sobą, z nierówną powierzchnią skóry, fraktalnie podobną w każdej skali. Chciała odczytać wyraz jego twarzy, ale nie potrafiła się skupić. Jakby starała się zobaczyć twarz Boga. Coś brzęczało i pulsowało, stukając szybciej, niż rejestrowały to jej zmysły. Puls jej mózgu, tempo świadomości. Śpiewała niczym chór i usłyszała swoje usłyszenie. Puściła bańkę, która uderzyła o stół, przeturlała się i spadła na podłogę, nie otwierając się, dzięki czemu nie uciekła z niej nawet kropla herbaty. Vaughn zrobił krok, a potem opadł na kolana. Miał szeroko otwarte oczy i twarz bladą jak śmierć, całą pokrytą potem. Drummer powoli usiadła. Zmiękły jej kolana. – Boże – powiedział Vaughn. – Besse Boże. Drummer nie potrafiła stwierdzić, czy to przekleństwo, czy modlitwa. Zegar odliczania na ekranie wskazywał dwie minuty i dwadzieścia sekund. Cokolwiek się stało, wycięło z jej życia prawie trzy minuty. Nie wydawało jej się, żeby trwało to tak długo. Może straciła przytomność? – Muszę – zaczęła, a jej głos zabrzmiał dziwnie. Jakby wciąż

mogła słyszeć dźwięki emitowane przez struny głosowe. – Muszę wiedzieć, co to było. – Ja nie wiem – odparł Vaughn. Płakał. Po jego policzkach spływały duże, szerokie łzy. – Vaughn – warknęła i zabrzmiało to już bardziej na jej głos. – Oprzytomniej! Muszę wiedzieć, co to było. – Widziałem wszystko – powiedział. – Czy to uczucie było powszechne. Czy doznali tego wszyscy. Co się stało. Wszystko. Przynieś mi raporty. – Tak – rzucił niemrawo, a po chwili – tak jest, proszę pani. Ale oparł głowę na rękach i nie ruszył się ani na milimetr. Na ekranie licznik dotarł do dwunastu sekund i Nawałnica wystrzeliła. Nie pociski, a zgłoszoną wcześniej przez Sabę wiązkę magnetyczną. To coś, co pozbawiło powolną strefę systemów obrony i wywołało emisję promieniowania gamma ze wszystkich wrót. Stacja Pallas zniknęła niczym zdmuchnięta świeczka, choć zostało jeszcze jedenaście sekund. Znajdowali się około pięciu minut od niej, czyli to się stało... te dwie rzeczy wydarzyły się równocześnie w układzie odniesienia Nawałnicy. – Tur – rzuciła. – Sprowadź mi tu Camerona Tura. *** – Musi pani zrozumieć, że technologia stacji pierścieni nie narusza prędkości światła – powiedział Tur, a jego jabłko Adama podskakiwało przy tym jak piłeczka na lince. – Jedyne, co możemy powiedzieć z absolutną pewnością, to fakt, że protomolekuła jest ograniczona prędkością światła. Wszystko, co zaprojektowali, obchodzi ten problem innym zrozumieniem lokalności. To było coś zupełnie innego. Mówił szybko i, zdaniem Drummer, przynajmniej w połowie zwracał się do siebie samego. Jej obecność w pokoju pozwalała mu myśleć na głos, ale nie używał swojego tonu doradcy naukowego. Bardziej przypominało to szympansa wrzeszczącego i wskazującego poczerniałe miejsce po uderzeniu

pioruna. – Jeśli się temu przyjrzeć, same wrota są wyraźnie ograniczone prędkością światła. Strategia stosowana przez twórców protomolekuły polega na wysyłaniu budowniczych mostów z prędkościami podświetlnymi do środowisk, w których istnieją stabilne replikatory, żeby je przejąć i... i wybić dziury do innej przestrzeni. Lecąc z wrót Sol do Lakonii, Ilusa czy gdziekolwiek, nie przyśpieszamy statków powyżej prędkości światła, po prostu korzystamy ze skrótu, bo powolna strefa to miejsce poza lokalnością, z którego bardzo różne miejsca w naszym układzie odniesienia mogą być blisko w tamtym układzie. – To świetnie – wtrąciła się Drummer. – Czy to była broń? Tur na nią popatrzył. – Czy co było bronią? – To... – Machnęła palcami przed oczami. – Cokolwiek to, u diabła, było. Z halucynacjami i zgubionym czasem. Czy to była broń? Czy Lakończycy mogą nas tak wyłączyć, kiedy tylko będą chcieli? – To było... to było związane z ich bronią – przyznał Tur. – To znaczy, wydarzyło się w tej samej chwili, ale na tym polega problem. Czas nie działa w taki sposób. „Równoczesność” to dziwna fantazja lingwistyczna. Tak naprawdę nie istnieje, równoczesność nie działa w ten sposób. Gestykulował przy tym, wymachując rękami w stronę ścian. To. Czymkolwiek, u diabła, było to, co wydarzyło się właśnie w sali konferencyjnej Drummer albo na Domu Ludu. Rozeszło się to po całym Układzie – Ziemi i Marsie, księżycach Saturna i Jowisza. Nawet na stacjach naukowych na księżycach wokół Neptuna i Urana oraz w laboratoriach głęboko w pasie Kuipera. Wszystkie raporty były dziwnie podobne – halucynacje i utrata czasu, występujące zawsze dokładnie w chwili wystrzelenia przez Nawałnicę ze swojej broni w stację Pallas. Albo, żeby ująć to precyzyjniej, w chwili wystrzału w układzie odniesienia Nawałnicy. Tur wydawał się kłaść na to bardzo duży nacisk.

Jakby było to ważne. – Ale nic takiego nie stało się, kiedy wystrzelili w powolnej strefie – zauważyła Drummer. – Dlaczego nie było tego na Medynie? – Co? O nie, tego nie wiemy. Przestrzeń pierścieni, tamtejsza stacja i wrota... tak naprawdę nie wiemy, jaki jest ich związek z normalną przestrzenią. Mogą tam obowiązywać inne prawa fizyki. To znaczy, jest to wyraźnie aktywny system, więc i emisja energii z broni magnetycznej była tam dużo mniejsza niż energia wyemitowanego promieniowania gamma, więc korzystało to ze źródła energii niemającego nic wspólnego z samą Nawałnicą. Ale problem polega na tym, że nie jestem pewien, czy to było zdarzenie propagujące się. Jeśli tak nie było, to może nie naruszyło prędkości światła. – Nie wiem, co to znaczy – powiedziała Drummer przez zaciśnięte zęby. – No wie pani, jeśli wrzuci się kamyk do stawu, pojawiają się fale. Propagują się, czyli rozchodzą, a cała propagacja jest ograniczona prędkością światła. Ale proszę sobie wyobrazić, że zamiast kamienia wrzuca pani arkusz metalu w taki sposób, że cała powierzchnia arkusza równocześnie uderza w powierzchnię stawu. Wtedy nie będzie miało znaczenia, że czynnik zrzucający arkusz znajdował się w jednym miejscu, bo uderzenie nastąpi wszędzie. Zamiast lokalizacji punktowej – lokalizacja nielokalna. – Nielokalna. Lokalizacja – powiedziała Drummer, wciskając podstawy dłoni w oczodoły. Gardło ściskały jej irytacja i strach. Tuż na końcu języka wisiały słowa: Czyli mówisz mi po prostu, że gówno wiesz. – Wszyscy odbieraliby to zdarzenie tak, jakby zaczęło się dokładnie od nich, a potem rozchodziło się z prędkością światła we wszystkie strony, ale tak naprawdę... – Nie obchodzi mnie to – rzuciła. Co było ostre, ale znacznie mniej od tego, na co miała ochotę. Tur i tak się przed nią cofnął. – Co to było, jakie to ma znaczenie dla naszego zrozumienia wszechświata lub fizyki. Nie obchodzi mnie to. Nic z tego się dla

mnie nie liczy. – Ale... – Właśnie zademonstrowali użycie broni, która ustawiona na minimum rozbiła stację Pallas na bardzo mocno przyśpieszony pył, a ja przygotowuję się do poprowadzenia tysięcy żołnierzy na setkach statków do walki z tym czymś. Musisz mi powiedzieć, czy ta przerwa w świadomości była wynikiem ich ataku i czy mogą to powtórzyć, kiedy tylko zechcą? Czy wiedzieli, że coś takiego nastąpi? Czy doznali takiej samej super dziwności jak my? Bo jeśli mogą wyłączyć nam na kilka minut mózgi, to będę potrzebowała bardzo odmiennej strategii. Na końcu już krzyczała. Wcale tego nie chciała. Tur wystawił dłonie w jej kierunku, jakby bał się ataku z jej strony. Dobrze, niech się martwi. Może to zmusi go do skupienia się. – Ja... to jest... – Tur głęboko wciągnął powietrze i powoli je wypuścił. – Mogę z przekonaniem powiedzieć, że to zakłócenie, jeśli tak mamy je nazywać, było powiązane z atakiem Nawałnicy na Pallas. Biorąc pod uwagę fakt, że nie wydarzyło się to w powolnej strefie, nie potrafię powiedzieć, czy był to efekt kontrolowany czy też uboczny broni, mający związek z jakimiś właściwościami lokalnej przestrzeni wokół Sol. – No dobrze – burknęła Drummer. – Nie potrafię powiedzieć, czy przeciwnik to przewidział, czy nie. – W porządku – zgodziła się Drummer. W głębi jej umysłu zaczęły się formować pierwsze ukłucia poczucia winy. Nie powinna była na niego krzyczeć. – I nie potrafię stwierdzić, czy doświadczyli tego samego... ale podejrzewam, że tak. Jeśli mam rację odnośnie do mechanizmu, nie istnieje żaden sposób osłonienia się przed czymś takim. Nie można zablokować czegoś, co już tu jest. To właśnie oznacza termin niepropagujący. To nie dociera z żadnego miejsca, jest wszędzie i właśnie stamtąd pochodzi. Drummer odchyliła się do tyłu. Przynajmniej to było ciekawe. Jeśli Lakończycy musieli przechodzić przez to samo po każdorazowym odpaleniu wielkiego działa, może to stworzyć

szczelinę, którą automatyczne systemy mogą wykorzystać do przedostania się przez ich obronę. – Obserwujemy też powszechnie znacznie podwyższony poziom kwantowej kreacji i anihilacji – mówił Tur gdzieś z bliska. – Powszechnie w skali całego układu. Pojawiły się też wczesne sugestie, że w pewnych eksperymentach prowadzonych na Neptunie i Lunie nad kontrolowanymi strukturami splątanymi doszło do ich skomasowania. Więc może... Drummer odchyliła się na oparcie krzesła, splatając dłonie. Jej powieki opadły do połowy. Wiedziała – wszyscy wiedzieli, że był to pierwszy raz, gdy jeden z lakońskich okrętów opuścił swój macierzysty układ. To była nie tylko inwazja, lecz także dziewiczy rejs, a na takich nigdy nie zdarzyło się, żeby wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami. Pytanie, czy Lakończycy wiedzieli, co się stało. Czy to przewidywali. Jeśli też zostali wzięci z zaskoczenia, mogą więcej nie zaryzykować użycia wiązki magnetycznej. Tur nie będzie w stanie jej tego powiedzieć, podobnie jak Vaughn czy Lafflin. Admirał Trejo mógłby to powiedzieć, ale nie jej. A to znaczyło, że ma tylko jeden praktyczny sposób na dowiedzenie się. Jej serce zabiło mocniej na tę myśl i poczekała, aż radość trochę przygaśnie, zanim znowu odważyła się o tym pomyśleć. Zawsze łatwo było wpaść w pułapkę w sytuacji, gdy wszechświat wybierał ścieżkę, w której rozsądny sposób postępowania był zgodny z tym, czego się pragnęło. Gdzieś tam w oddali Tur mówił dalej. Równie dobrze mógłby być na innym statku. Umysł Drummer przegrzebywał możliwości, niebezpieczeństwa, możliwe korzyści i pewne straty. Za każdym razem dochodziła do tego samego wniosku. Podziękowała Turowi, sygnalizując mu kurtuazyjną rozmową, że pora już iść. Uścisnęła mu nawet rękę, żeby wynagrodzić mu fakt, że przez moment nie potrafiła panować nad swoimi emocjami. Gdy odprowadzała go do drzwi, wciąż mówił o lokalności i utracie sygnału. Zamknęła za nim drzwi

i wróciła do biurka. Vaughn odebrał jej połączenie, jakby siedział z palcem nad przyciskiem. – Proszę pani? – Nawałnica wyśle raport. Może zostać skierowany na Medynę albo przekierowany przez nią na Lakonię – odezwała się. – Musimy się dowiedzieć, co w nim będzie. – Tak, proszę pani. A jak mamy to osiągnąć? – Saba – wyjaśniła. – Teraz ryzyko jest tego warte. Otworzymy na nowo łączność z Medyną.

Rozdział trzydziesty piąty Singh

– Improwizowane urządzenie wybuchowe przebiło zbiornik z ciekłym tlenem na czwartym pokładzie maszynowni – powiedział Overstreet. Czytał raport przesuwający się po monitorze owiniętym wokół grubego przedramienia. – Zebraliśmy bardzo niewiele z samego urządzenia, ale nieliczne posiadane przez nas kawałki wskazują, że wyprodukowano je z użyciem materiałów, które są tu powszechnie dostępne. Wyśledzenie ich źródła będzie bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. Singh siedział, słuchając raportu. Próbował wyglądać na obecnego i zamyślonego, choć tak naprawdę jego myśli szalały jak małe zwierzątko uciekające przed drapieżnikiem. Docierała do niego tylko połowa tego, co mówił Overstreet. Ręce trzęsły mu się tak mocno, że nie odważył się sięgnąć po stojącą przed nim na biurku szklankę z wodą. Trzymał je pod blatem, gdzie Overstreet nie mógł zobaczyć drżenia. Poczucie znajdowania się w bezpośrednim zagrożeniu było nieuniknione, bo prawdziwe. – Wybuch spowodował poważne uszkodzenia na tym pokładzie. Całkowicie zniszczony został główny zbiornik ciekłego tlenu. Odrzut spowodowany wybuchem doprowadził do włączenia się silników manewrowych stacji, a związane z tym wstrząsy zniszczyły kilka struktur wzniesionych w cylindrze mieszkalnym. Całkowitemu zniszczeniu uległa

stacja przesyłu łączności dla Burzy. Stwierdzono istotne uszkodzenia zapasowych systemów środowiskowych, których prawdopodobnie nie uda się naprawić. – Burza – odezwał się Singh. Mój pierwszy okręt. Symbol lakońskiej potęgi na Medynie. – Są to, oczywiście, wstępne oceny – odparł Overstreet, przesuwając palcem po ekranie, by przewinąć w dół raportu. – Wygląda na to, że celem ataku mógł być okręt, więc drobne uszkodzenia kadłuba i utrata zestawu czujników wydają się bardzo niewielkimi zniszczeniami. Ręce Singha trzęsły się tak mocno, że ich drżenie mogło być widoczne nawet pomimo zasłaniającego je biurka, więc obiema dłońmi złapał się za uda. – Wstępne raporty dotyczące ofiar? – Tu też nam się udało – odpowiedział Overstreet. – Jak na razie mamy pięć potwierdzonych ofiar śmiertelnych wśród Lakończyków, z tego trzy z inżynierii, dwa z ochrony. Siedmioro rannych, od obrażeń zagrażających życiu do bardzo powierzchownych. Jak na razie tylko dwie potwierdzone ofiary wśród miejscowych. Ale też kilkunastu brakuje, więc ta liczba prawdopodobnie wzrośnie. – Żeby być gotowym na tak poważne uszkodzenie własnej stacji i zabicie własnych ludzi, tylko po to, żeby nam zaszkodzić... – powiedział Singh, a potem ucichł. – Aresztowaliśmy kilka podejrzanych osób – zauważył Overstreet. – Jedna z nich tuż przed wybuchem aktywowała i wywoływała alarmy. Jest możliwe, że ten człowiek nie brał udziału w zamachu, ale przypadek wydaje się mało prawdopodobny. Pójdę go przesłuchać, gdy tylko tu skończymy. – To ktoś miejscowy? – Były kapitan statku Związku Transportowego. James Holden. Singh zmarszczył brwi. – Skąd znam to nazwisko? – Najwyraźniej to swego rodzaju celebryta, sir. W dawnych czasach brał udział w kampanii Io i pokonaniu Wolnej Floty.

Obie te rzeczy wydarzyły się, gdy Singh był jeszcze dzieckiem. Stara gwardia wciąż bawiła się w gierki starej gwardii. – Musimy zareagować na to w najostrzejszy możliwy sposób – oświadczył Singh. Overstreet przytaknął z ponurą twarzą. Jego zawahanie znaczyło coś, czego Singh nie rozumiał. – Sir, radykalne frakcje Sojuszu Planet Zewnętrznych prowadziły wojnę partyzancką z Ziemią i Marsem przez prawie dwa wieki. Weterani tamtej wojny prawie na pewno zajmują kierownicze stanowiska w tym ruchu oporu. A to oznacza, że musimy podjąć dość trudne decyzje dotyczące zakresu reakcji. – Przepraszam – stwierdził Singh. – Nie rozumiem... – Historycznie rzecz biorąc, partyzantek prawie nie dało się wyeliminować z kilku bardzo prostych powodów. Partyzanci nie noszą mundurów, wyglądają tak samo, jak niewinni mieszkańcy. I są ich rodziną albo przyjaciółmi. A to oznacza, że każdy zabity buntownik może oznaczać zwiększanie rekrutacji do partyzantki. O ile więc nie jest pan gotów na znaczącą liczbę ofiar cywilnych, nie możemy po prostu zastrzelić wszystkich, których będziemy podejrzewać. Jeśli zareagujemy w najostrzejszy możliwy sposób, przestanie się to nazywać zwalczaniem partyzantki, a zacznie ludobójstwem. – Rozumiem – rzucił Singh. Oczywiście, w akademii studiował walkę z partyzantką i pacyfikację ośrodków miejskich. Afganistanu nie dało się podbić przez całą historię, poczynając od Aleksandra Wielkiego. Irlandia w dwudziestym wieku. Kłopoty z Pasiarzami przez ostatnie dwa stulecia. Czytanie o tym było inne, ale teraz zobaczył, jak tego rodzaju koło przemocy mogło się toczyć w nieskończoność również dla niego. – Nie jestem gotowy na egzekucję wszystkich Pasiarzy na stacji. Overstreet jakby się rozluźnił, choć w ogóle się nie poruszył. – Zgadzam się, sir. Wszystko, co możemy zrobić, to utrudnić im działanie – stwierdził. – Będziemy musieli rozkazać marines wejście do wszystkich pomieszczeń stacji. Wszystko, czego nie kontrolujemy albo nie będzie bezpośrednio użyteczne, zostanie zamknięte i pozbawione powietrza. To nie rozwiąże problemu,

ale znacząco utrudni im planowanie i prowadzenie działań w warunkach, gdy nie będą mogli kontrolować żadnych przestrzeni. – Zgoda – rzucił Singh. – Ma pan pozwolenie na przeprowadzenie tej operacji i wyłączenie z użycia wszystkich sekcji stacji, które uzna pan za stosowne. Zobaczmy, czy ci ludzie zdołają działać w świetle dnia, nie ukrywając się w kanałach. Overstreet wstał i zasalutował, a potem skierował się do drzwi. Jednak tuż przed wyjściem odwrócił się, jakby nagle coś sobie przypomniał. – Sir, może pan rozważyć mocniejsze przyciśnięcie cywilnych informatorów. To dokładnie jedna z rzeczy, o których powinni nas informować. – Tak – zgodził się Singh. – To następna pozycja na mojej liście. *** Pasiarz z brzydko złamanym nosem – Singh miał wrażenie, że nazywał się Jordao – został wprowadzony do jego biura przez marines. Trzymali go tak mocno za ramiona, że jego stopy prawie nie dotykały podłogi. Wyraz jego twarzy utkwił gdzieś w pół drogi między złością a płaczem. – Postawcie go – polecił Singh. – Nie siadaj – rzucił, gdy Jordao ruszył w stronę krzesła. – Sabe, bossmang. – Wiesz o ataku? Po wyjściu Overstreeta ręce Singha prawie przestały się trząść, więc napił się wody. Wszystko było grą na pokaz. Spokojny, swobodny, opanowany wygląd. Niech Jordao ma wrażenie, że Singh zna już odpowiedzi na wszystkie zadawane przez siebie pytania. Niech się trochę potrzęsie ze strachu. Ta strategia zdawała się działać. Jordao potarł dłonie i pokiwał głową jak potulny petent.

– Sa... znaczy tak, szefie, słyszałem. – Wstrząsnął stacją dość mocno, by zwalić budynki wewnątrz cylindra – zauważył Singh – więc oczywiście, wszyscy o nim wiedzą. Nie o to pytam. Interesuje mnie, czy wiesz o nim. – Wiedziałem, że podziemie coś planuje, ale szczegóły? Ja nie... – Bo widzisz – kontynuował Singh – zwolniłem twoją siostrę z naszego aresztu jako zaliczkę na poczet przyszłych usług. Usług takich jak na przykład informowanie mnie o bombie, która ma wysadzić połowę maszynowni mojej stacji. Z twarzy Jordao zniknęła cała uniżoność. Singh widział przejście, jakby w głowie mężczyzny przeskoczył przełącznik. Oto człowiek, który będzie się płaszczył tylko do pewnego poziomu i ani trochę niżej. Był to interesujący fakt na jego temat, choć dość wyraźnie umniejszał jego wartość. – Stare SPZ, oni, sa sa que? Ci, których nie potrafili zabić wewnętrzni – powiedział Jordao, nie próbując ukrywać swojego pasiarskiego akcentu. – Tacy jak my? Nam się nic nie mówi. – Zanim wyjdziesz z tego pokoju, dasz mi listę nazwisk wszystkich osób, jakie twoim zdaniem mogą tworzyć podziemie, żebyśmy mogli dodać je do naszej listy monitorowania. Dopilnujesz także, byś – niezależnie od tego, co się dalej wydarzy – został jego częścią, żebyśmy mogli złapać konspiratorów na gorącym uczynku i zastosować przeciw nim całą potęgę prawa. Jordao pokręcił głową. – Kenna nic, ty... – Albo – nie dał sobie przerwać Singh – rozkażę ponownie aresztować twoją siostrę. Osądzimy ją za kradzież i zbrodnie przeciwko imperium, a potem powiesimy na widocznym miejscu jako ostrzeżenie dla innych. Zanim Jordao zdążył zareagować, Singh kiwnął głową do marines, którzy znowu dźwignęli Pasiarza z podłogi. – Nie wyjdzie, dopóki nie dostarczy swojej listy i dopóki nie zostanie ona zweryfikowana. – Tak jest, sir – odpowiedział jeden z marines i zasalutował

ręką, którą nie trzymał Jordao. Pasiarz przeniósł wzrok z niego na marine i z powrotem, z rodzącym się w spojrzeniu zrozumieniem. I strachem. *** Kiedy było po wszystkim i został sam w swoim biurze, Santiago Singh stwierdził, że bardzo pragnie wysłać wiadomość do żony. Powiedzieć jej, jak bardzo się boi. Przekazać, że może przyjęcie tego stanowiska było potwornym błędem. Że bycie z jednej strony człowiekiem, za jakiego zawsze się uważał, a z drugiej – bezwzględnym autorytarnym dowódcą, jakiego wymagała ta praca, było jak poruszanie się po krawędzi, pozbawiało go spójności. O tym, że człowiek wydający rozkaz zabicia cywilów za karę nie mógł dzielić tej samej przestrzeni z mężczyzną kochającym swoją żonę i bawiącym się z córką, niemogącym się doczekać, aż dorośnie na tyle, by móc kupić jej kotka. Jednak nie mógł wysłać tego wyznania, ponieważ wybuch odciął Burzę od stacji. Musiał czekać, aż przygotują nowy węzeł szyfrowania sieci. Co zapewne było dobre, bo podejrzewał, że każde słowo, które powiedziałby do żony, byłoby kłamstwem. Prawda była taka – ta, do której chyba nigdy nie będzie się w stanie przed nią przyznać – że mógł być obydwoma tymi osobami na raz. Przekazał już Carrie Fisk ultimatum, zgodnie z którym zostanie zniszczona każda kolonia, która przyłączy się do ruchu oporu. Rozumiał, że gdyby okazało się to konieczne, mógł rozkazać Overstreetowi zabicie na stacji wszystkich ludzi, którzy nie przybyli tu na pokładzie Nawałnicy lub Burzy. I dowódca marines wykonałby ten rozkaz. A także, że gdy przybędzie Natalia z Potworem, mógłby je obejmować, całować i być człowiekiem, którym zawsze był w ich towarzystwie. Ze świadomością, że zapewnił im bezpieczeństwo. To właśnie go przerażało. Nie, że praca wymuszała na nim bycie obydwoma, a fakt, że potrafił być nimi jednocześnie. Że wystarczyłoby tylko trochę więcej presji i Santiago Singh stałby

się człowiekiem z całego serca kochającym swoją córkę, ale też nakazującym ludobójstwo. Postukał w biurko. – Bosmanie. – Sir – nadeszła natychmiastowa odpowiedź. – Ile czasu minie, zanim odzyskamy sieć, żebym mógł wysyłać wiadomości przez Burzę? – Ta pozycja jest na liście priorytetów. Powiedziano mi, że uruchomienie zastępczego systemu zajmie jedenaście godzin. – Dziękuję – rzucił Singh. – Proszę mnie poinformować, gdy zostanie to zrobione. Mam priorytetowe wiadomości do wysłania na Lakonię. – Tak jest, sir. Sir? Skoro o tym mowa, Burza zgłasza wiadomości z wrót Sol, oznaczone najwyższym priorytetem. Wysłali z nimi kuriera. – Bardzo dobrze. Niech przyniesie je prosto do mnie – polecił Singh i rozłączył się. Miał wrażenie, że jest zbyt wcześnie, by Nawałnica zgłaszała poddanie się systemu Sol, ale nie miałby nic przeciwko miłej niespodziance. Według jego mapy taktycznej okręt ledwie przekroczył pas asteroidów. Zgodnie z ich przewidywaniami, najwcześniejszy punkt poddania mógł wystąpić po przekroczeniu orbity Marsa. Singh potrzebował czegoś, co oderwie go od użalania się nad sobą i introspekcji. Cokolwiek admirał Trejo chciał mu pilnie przekazać, musiało to być bardzo ciekawe. Bosman wprowadzona do jego biura pół godziny później była wysoką kobietą o jasnych włosach, pociemniałych od potu. Dyszała ciężko i miała wilgotny mundur. – Sir – powiedziała, a potem podała mu małą czarną kartę. – Źle wyglądacie, marynarzu – odpowiedział Singh, przyjmując czip. – Dobrze się czujecie? – Marines zabrali wszystkie wózki na potrzeby patroli, więc... – Biegliście tu całą drogę z Burzy? Z powodu ataku przejście ze statku do jego biura wymagało założenia skafandra próżniowego, przejścia przez zniszczone

rejony stacji, zdjęcia skafandra i zbiegnięcia po długiej spiralnej rampie, która schodziła od środka obrotu do dna cylindra. A potem jeszcze półtora kilometra biegu przez cylinder, by dotrzeć do jego kompleksu biurowego. – Tak jest, sir – potwierdziła bosman, powoli odzyskując kontrolę nad oddechem. – Wyślę pochwałę do waszego przełożonego. Doskonała postawa, marynarzu. Doprowadźcie się do porządku, a my znajdziemy wózek, który zawiezie was z powrotem. – Dziękuję, sir – rzuciła, zasalutowała energicznie i wyszła. Singh zdawał sobie sprawę z tego, że jednym z powodów potencjalnie łatwego wpadnięcia w pułapkę użalania się nad sobą było okropne poczucie całkowitej samotności, jakie towarzyszyło mu w tej pracy. Potrzebował więcej interakcji z innymi Lakończykami. Ze swoim okrętem i podlegającymi mu ludźmi. Potrzebował nieustannego przypominania, że nie pracuje sam, że marzenie o imperium dzielą z nim setki podobnych mu profesjonalistów. Podjął decyzję o konieczności spędzania więcej czasu na pokładzie Burzy. Rozwinął swój monitor na biurku i położył na nim małą czarną kartę. – Przenieś wszystkie pliki i wymaż źródło – polecił, a gdy monitor zamrugał na potwierdzenie, złamał mały czarny czip na pół i wyrzucił go do recyklera. Na monitorze pojawiła się twarz admirała Trejo. Singh stwierdził, że czuje lekkie podniecenie. Trejo dźwigał na barkach dużo większą odpowiedzialność niż Singh, a jednak radził sobie z nią z zaangażowaniem i wdziękiem. Zawsze wiedział, jak właściwie postąpić, i robił to bez chwili wahania. Jeśli Singh chciał spędzać więcej czasu z lakońskimi marynarzami jak on, to tak naprawdę chciał być admirałem Trejo. Polecił monitorowi odtworzyć wiadomość. Twarz admirała rozmyła się w ruchu i pojawił się na niej wyraz zdziwienia, a może nawet strachu. – Sonny. Coś się wydarzyło, nie mamy pojęcia, co to jest i co mamy z tym zrobić. Potrzebujemy pomocy.

Urwał, a w wyrazie jego twarzy znowu pojawiło się coś na kształt obawy. – Wygląda na to, że przywieźliśmy ze sobą jakiegoś pasażera na gapę. Singh oglądał odtwarzaną wiadomość z fascynacją, potem przerażeniem i ponownie z fascynacją. Obiekt – tak naprawdę nie było lepszego słowa na opisanie go – był kulą światła i ciemności, unoszącą się mniej więcej metr nad pokładem w jednym z korytarzy Serca nawałnicy. Samo patrzenie na nagranie obiektu na małym monitorze sprawiło, że zaczęła go boleć głowa. Na nagraniu ktoś przesunął kawałek rury przez obiekt najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Rura wydawała się w żaden sposób nie wchodzić w interakcję z obiektem. Co więcej, Singh miał wrażenie, że widzi obiekt i rurę równocześnie równie wyraźnie, choć coś takiego nie powinno być możliwe. To jeszcze nasiliło ból głowy. Na szczęście człowiek z rurą przestał nią machać, a w głośniku znowu zabrzmiał głos Trejo. – Jak widzisz, anomalia wydaje się nie istnieć jako obiekt fizyczny. Nie wydaje się emitować niczego w żadnym zakresie widma poza widzialnymi fotonami. Żaden ze skierowanych na nią czujników nie zarejestrował jej obecności, choć bez problemu możemy ją nagrywać i widzieć. Przebywanie w tym samym pomieszczeniu i patrzenie na nią jest dezorientujące, wywołuje podwójne widzenie i silne bóle głowy. Jakby w reakcji na jego słowa czworo marynarzy ustawiło parawan wokół anomalii zrobiony ze stojaków i prześcieradeł. Trejo mówił podczas ich pracy. – Porusza się z nami. Wraz ze statkiem, bo wciąż lecimy z ciągiem, a to nie przemieściło się ani o milimetr od chwili, gdy się pojawiło. Próbowałem dokonywać drobnych zmian kursu, ale utrzymuje nas jako swój układ odniesienia. Do pliku dołączam wszystkie zebrane przez nas dane, ale mogę ci powiedzieć, że jego pojawienie się niemal idealnie pokrywa się z chwilą zniszczenia stacji Pallas. Obejmowało ono także trwającą prawie trzy minuty utratę świadomości wszystkich

ludzi na statku. Marynarze skończyli ustawianie parawanu i odeszli. Trejo przysunął do siebie monitor i jego twarz wypełniła cały ekran. Przyciszył głos, jakby zdradzał Singhowi tajemnicę. – Jeśli to jakaś nowa broń planet wewnętrznych, musimy ją zrozumieć, i to już. Pozbawienie przytomności załogi na trzy minuty, właściwe trzy minuty, może doprowadzić do uzyskania przez nich poważnej przewagi taktycznej. Musisz przekazać te informacje na Lakonię, korzystając z najlepiej zabezpieczonych kanałów. Daj mi szybką odpowiedź, Sonny. Niedługo zetrę się z całą potęgą połączonych flot planet wewnętrznych i jest to pierwsza rzecz, przez którą zacząłem się zastanawiać, czy zdołam wygrać. Singh zapadł się głębiej w fotel i potarł twarz dłońmi. A jeśli wszystko, włącznie z atakiem na Medynę, było po prostu odwróceniem uwagi? Jeśli planety wewnętrzne potrzebowały czasu na wprowadzenie do akcji jakiejś nowej superbroni, a dotychczasowe ataki i potyczki z flotą Sol i jego partyzantami miały tylko wprowadzić zamieszanie i zapewnić im więcej czasu? – Majorze Overstreet? – Singh odezwał się do monitora. – Tak jest, sir. – Potrzebuję wózka z uzbrojoną ochroną. Jadę na Burzę. – Potwierdzam, sir. Singh wziął z biurka nowy czip danych, położył go na monitorze i skopiował wszystkie pliki przysłane przez Trejo. Następnie kazał monitorowi skasować lokalne dane. Schował czip do zamykanej metalowej walizeczki i czekał na przybycie transportu. Kiedy tak siedział, coś nie dawało mu spokoju. Jakieś wspomnienie, może z czasów akademii. Inna wzmianka o kuli złożonej ze światła i ciemności. Musiało mieć coś wspólnego z pierwszą falą kolonizacji, jeszcze zanim wysoki konsul poprowadził swoich ludzi na Lakonię... Poświęcił chwilę, by rozkazać monitorowi przeszukanie lokalnej sieci pod kątem wzmianek na temat obiektu

o właściwościach opisanych przez Trejo. Proces zajął niecałą sekundę, na monitorze pojawiła się informacja o pomniejszej kolonii nazywanej Ilus albo Nowa Ziemia. Jedno z nazwisk na liście osób powiązanych z tym, co artykuł nazywał „Incydentem na Ilusie”, zostało wyróżnione. Kiedy go dotknął, zrozumiał powód. W swoim raporcie kapitan James Holden z Rosynanta zgłosił spotkanie dokładnie takiego obiektu, jaki rezydował obecnie na okręcie admirała Trejo. Ten sam James Holden, który siedział teraz w jego areszcie podejrzewany o działania terrorystyczne.

Rozdział trzydziesty szósty Bobbie

Publiczne więzienie było pełne, ale nie było w nim jej ludzi. Lakońscy strażnicy stali na rogach z bronią w gotowości, obserwując tłumy oglądające więźniów. W górze brzęczały drony, nieustannie skanując przestrzeń. Po drugiej stronie stalowej siatki kobiety i mężczyźni siedzieli z żałosnymi minami, czekając na osądzenie lub wyrok. Bobbie wcisnęła pięści głęboko do kieszeni swojego prostego szarego kombinezonu. Mężczyzna w głębi najniższej celi po lewej wyglądał trochę jak Holden, ale nie na tyle, by zdołała przekonać siebie samą, że to faktycznie on. Nawet gdyby go złapali, prawdopodobnie nie wsadziliby go tutaj. To więzienie było w dużym stopniu na pokaz, takie publiczne dyby dla współczesnego pokolenia. Każdy, kto stanowił realną wartość dla sił ochrony, musiał być trzymany gdzieś indziej. Mimo wszystko, mogła mieć nadzieję. Nadzieja nigdy nie szkodziła, no chyba że to robiła. – Pinché schwists, alles la – mruknął pod nosem stojący obok mężczyzna. Miała kontakt z Pasiarzami dość długo, by to sobie przetłumaczyć. Parszywe dzieciaki, wszystkie jak leci. Mężczyzna miał długie siwobrązowe włosy i wyraz twarzy kwaśny jak stare cytryny. Tylko uśmiechnęła się na potwierdzenie. Nie było to miejsce, w którym chciała mówić na głos cokolwiek przeciwko

Lakończykom. I okazało się, że nie powinna. – Esá wszystko to pieprzone podziemie, nie? – rzucił. – Jakby nie było dość ciężko, to jeszcze teraz niszczą naszą cholerną stację. Bobbie poczuła, że jej uśmiech robi się ostrzejszy i mniej szczery. Furia w spojrzeniu mężczyzny nie była skierowana przeciwko najeźdźcom, którzy wpadli tu, zniszczyli ich obronę i przejęli kontrolę, tylko przeciw walczącym z nimi ludziom. Przeciw niej. – Ciężkie czasy – powiedziała, bo mogły ich słuchać drony. Odeszła, kierując się na północ cylindra. Nad głową miała prostą kreskę słońca, a ruiny pokładów technicznych – daleko z tyłu, za plecami. Przebywanie na otwartej przestrzeni, jak ta, sprawiało, że czuła się odsłonięta. Lakończycy byli wszędzie, punkty kontrolne rozstawiono dwukrotnie gęściej niż poprzednio. Gdzie tylko spojrzała, widziała twarze zniekształcone przez strach. Lakończycy bali się, że ich kontrola nad stacją nie była dostateczna, by powstrzymać działanie podziemia. Miejscowi bali się działań odwetowych. Ona sama bała się tego, że zostanie odkryta oraz że zniszczyła coś, czego nie będzie potrafiła naprawić. Siatka Saby zdołała całkiem sprawnie rozprowadzić ostrzeżenie i liczba ofiar eksplozji była niewielka. Słyszała o kilkunastu, z tego większość to Lakończycy, ale trudno było stwierdzić, czy to prawda. Pasiarze mieli zakodowane w swej istocie głęboko jak kości przekonanie, że nie wolno psuć systemów podtrzymywania życia. Nie pomyślała o symbolicznym znaczeniu jej planu ani o tym, czego wymagała od Saby i Katrii zgoda na jego realizację. Dla Bobbie akcja umożliwiała zdobycie ważnych danych wywiadowczych i ukrycie śladów tego działania, a dla Pasiarzy była oświadczeniem, że uwolnią się od lakońskich rządów, nawet jeśli jedynym sposobem na to była śmierć. I nie mogła mieć pretensji, że nie wszyscy mieszkańcy stacji się na to pisali. Na płachcie zielonego trawnika po prawej siedziała grupa

dzieci i nauczyciel opowiadający o owadach i glebie. Tuż obok niej przejechał mężczyzna na rowerze, gwizdaniem ostrzegając innych i torując sobie drogę. Wszystko to działo się także przed pojawieniem się Duartego, Trejo i Singha. Nie potrafiła zgadnąć, ilu z mijanych na ścieżce ludzi wydałoby ją władzom, gdyby tylko wiedzieli. Ilu pochwaliłoby jej działania. Nie miała możliwości zapytać. Na tym polegał problem życia pod butem dyktatora: niszczył wszystkie rozmowy, nawet te prywatne. Inwazja w taki czy inny sposób skrzywdziła wszystkich. W tym bardzo zdecydowanie i ją. Zadzwonił jej terminal i z niepokojem wyciągnęła go z kieszeni. Wiadomość wysłał Aleks, a zawierała jedynie: GDY BĘDZIESZ MIAŁA WOLNĄ CHWILĘ. Podziemie wciąż używało szyfrowanych tajnych kanałów, ochrona nie zobaczy tej wiadomości w swoich rejestrach. Jednak gdyby Bobbie została aresztowana lub gdyby ktoś zajrzał jej przez ramię, te słowa byłyby niewinne. Ciasne pomieszczenia i korytarze Saby były jedynym miejscem, gdzie mogli swobodnie rozmawiać. Wszystkie inne miejsca na Medynie stały się terenem podtekstów. Znalazła windę i zjechała nią w głąb korpusu cylindra. Wejście do alternatywnej kryjówki Saby nie było daleko, ale wszyscy musieli uważać i sprawdzać, czy nie są śledzeni. Ich balonik wolności był bardzo delikatny, a po przebiciu nie da się go już odtworzyć. Aleks czekał na nią, gdy weszła do tunelu technicznego. Miał szarą skórę pod oczami, a jego barki zwisały, jakby funkcjonował pod znacznie większym ciążeniem niż to faktycznie panujące. Mimo wszystko uśmiechnął się, a świadomość, że przyjaciel cieszy się na jej widok, dużo znaczyła. Właściwie zdecydowanie więcej, niż powinna. – Jak pogoda na zewnątrz? – zapytał, gdy ruszyli w dół, w stronę prowizorycznego kambuza. – Burzowa – odparła. – I mam wrażenie, że jeszcze się pogorszy, zanim się rozpogodzi.

– To było pewne. W kambuzie przy stołach siedziało i rozmawiało kilkoro ludzi Saby. Powietrze pachniało makaronem w czarnym sosie, ale nie zobaczyła jedzenia. W sumie i tak nie była głodna. Jeden z ludzi Katrii, Jordao, ten o krzywym, długim nosie, kiwnął jej głową i uśmiechnął się trochę za szeroko. Odpowiedziała kiwnięciem, czując pewien niepokój. Zdecydowanie nie była to dobra chwila na czyjeś zaloty. – Jakieś wieści? – zapytała cicho, choć tu ochrona nie mogła ich usłyszeć. Nie bała się, że zostaną tu odkryci, ale rany były jeszcze zbyt świeże. Niektóre sprawy nie powinny wychodzić poza rodzinę. – O Holdenie nie – odpowiedział Aleks. – W porządku – rzuciła Bobbie. Każda informacja o braku wiadomości była jak cięcie i witała je z otwartymi ramionami. Jeśli okaże się, że go zabiła, cierpienie będzie milion razy gorsze. Każda drobna rana była mile widziana, bo nie oznaczała końca. – Te dane, które Naomi wyciągnęła z maszyny szyfrującej? To działa. Ludzie Saby przeglądają teraz mnóstwo rzeczy, które przechwyciliśmy wcześniej. Oczywiście, Burza nie rozmawia już z Medyną, bo rozwaliliśmy ten kanał, więc nie dostajemy niczego nowego, ale to i tak utrudnia zbirom życie, bo nie mogą pozwolić na rozmowę statku ze stacją za pomocą radia ani wiązki kierunkowej, więc... – Przycichł powoli, jakby jego słowom kończyła się para. – Czyli wygraliśmy – skomentowała. – Brawo my. – Ale wcale się tak nie czujemy, prawda? Wciąż zadaję sobie pytanie, co się, u diabła, stało. – Straciliśmy Holdena. Aleks pokręcił głową i stuknął w blat czterema palcami. – Tak, i to bolesne, ale coś zdarzyło się jeszcze wcześniej. Zdarzało nam się już mierzyć z bardzo złymi sytuacjami, ale to nigdy nie podzieliło rodziny. Zawsze działo się to z innymi, nigdy z nami. A teraz Naomi siedzi w swoim pokoju, a Amos jest... tam, gdzie jest Amos. Ty wychodzisz na długie spacery.

Kiedyś byliśmy załogą, a teraz jestem tylko ja i Claire. Gramy w karty i martwimy się o wszystkich. Usłyszała oskarżenie w jego głosie i miała ochotę mu się odciąć. Tylko że miał rację, zepsuło się coś głębiej. Już jakiś czas temu. Z korytarza dobiegł głos Saby, odpowiedziała mu kobieta. Rozmowę prowadzono za cicho, by zrozumieć słowa. Ludzie przy drugim stole zareagowali na coś śmiechem. Bobbie skuliła się trochę bardziej i zmarszczyła twarz tak, że zaczęła ją boleć. – Holden nie jest tylko Holdenem – powiedziała, zdając sobie przy tym sprawę, że robi unik. – Jest twarzą Rosynanta. Pojawiał się na ekranach wiadomości na długo, zanim do was dołączyłam. To szczególny człowiek. Udało nam się to zrobić i straciliśmy w operacji tylko jedną osobę. To zwycięstwo. Gdybyś to ty został złapany, ja albo Claire, i tak byśmy je celebrowali, ale złapano Holdena. Teraz mamy wrażenie, że straciliśmy szczęśliwą maskotkę. – Oni z pewnością tak uważają – skomentował Aleks, wskazując kciukiem pozostałych. – Ale traciliśmy go już wcześniej i to nas nie złamało. Jego przejście na emeryturę z Naomi było smutne, ale potem nie odszedł i to było dziwne. – Owszem. Cała ta sprawa z kapitan Draper mogła się udać, gdyby faktycznie zniknął z pola widzenia... Aleks nachylił się w jej stronę. – Ale wiemy lepiej. Cokolwiek dzieje się między tobą i Amosem, nie zaczęło się z chwilą odejścia Holdena. Ani kiedy wrócił. To stało się, kiedy z Lakonii przyleciał ten zajebiście wielki statek i wyruchał wszystkich na drugą stronę. A teraz Naomi kuli się na swojej pryczy, a wszystko wciąż płonie. – Nie pomaga przy odszyfrowywaniu? Aleks raz ostro przekręcił głowę. – Nie może się wycofać – obruszyła się Bobbie. – Jest najlepszą techniczką na stacji. Ludzie Saby są dobrzy, ale ona jest lepsza. Nie może tak po prostu przestać pracować, bo... Bo jej ukochany nie żyje. Albo jeszcze gorzej. Bobbie znowu zaatakowały ból i poczucie winy.

– Potrzebujemy jej – zgodził się Aleks. – Porozmawiam z nią, jeśli chcesz. Chyba że to ty wolisz skopać jej tyłek? – Bardzo tego nie chcę. – To dobrze, bo nie chcę być tym, który powie Amosowi, żeby się opamiętał. To spada na ciebie. Ku własnemu zdziwieniu, Bobbie się uśmiechnęła. Przez chwilę mogła udawać, że zatłoczony mały kambuz był Rosynantem. Że razem z Aleksem lecą gdzieś między wrotami i gwiazdami. Położyła dłoń na jego ramieniu wdzięczna za obecność przyjaciela. I że jakkolwiek gówniana zrobiła się sytuacja, plan wciąż polegał na jej naprawieniu. Uśmiech Aleksa wystarczył do potwierdzenia, że zrozumiał wszystko, czego nie powiedziała. – No nie? – rzucił. – Ty idziesz do Naomi, ja do Amosa. A potem, jeśli Holden jeszcze żyje, znajdziemy go, uwolnimy i wyniesiemy się stąd w cholerę, zanim przez te wrota przeleci kolejny cholernie wielki statek. – Widzisz? Teraz mówisz z sensem – rzucił Aleks. Westchnął. – I bardzo dobrze, bo myślałem, że będę musiał ci powiedzieć, żebyś przestała się dąsać, a naprawdę nie chciałem skończyć z twoją pięścią na twarzy. *** Saba stał w szerszej części korytarza, gdzie ktoś kiedyś zdjął panel dostępowy i nigdy nie założył go z powrotem. Trzymał ręce nad głową, opierając się o sufit z podświadomą swobodą kogoś gotowego na niespodziewaną zmianę kursu statku. Kiedy Bobbie się zbliżyła, uniósł podbródek. – Cześć, szukam Amosa – powiedziała. – Jakiś problem? – Powiem ci, jeśli się dowiem – zapewniła. – Nie odbiera wiadomości. Saba zmarszczył brwi.

– Que shansy que szuka Holdena? – Nie sądzę, żeby istniało duże ryzyko, że sam poszedł go odbić – stwierdziła Bobbie. – To znaczy, jest taka możliwość, ale chyba niezbyt prawdopodobna – przyznała po chwili. – Dopilnuj, żeby tak zostało, jeśli możesz – powiedział Saba. – Mamy już dość na głowie, a spadnie na nas jeszcze więcej, nie? Coś w jego głosie zwróciło jej uwagę. – Jakieś wieści? Saba zawahał się, a potem przekręcił głowę. Chodź tam. – Ty dbasz o swoich, ja o ciebie. Chcesz najpierw dobre wieści czy te niepokojące? – Dobre – zdecydowała Bobbie. – Brakuje mi dobrych wieści. – Mam wiadomość od coyo z ekipy sprzątaczy, że Holden żyje. Zamknięty na głucho, ale nie zginął. Coś rozluźniło się w trzewiach Bobbie. Cokolwiek innego się stało, nie zabiła go. Co więcej, kiedy znajdzie Amosa, będzie miała to po swojej stronie. Poczuła głęboką wdzięczność z faktu, że trafiła na Sabę, zanim znalazła mechanika. Musiała to powiedzieć Aleksowi. I Naomi. Wszystkim. Ulga była dogłębna. – To... dobrze. A co jest niepokojące? – Wiadomość od Związku. Ze szpiegowskiego przekaźnika. – Chwila – rzuciła Bobbie, idąc za nim w stronę jego kabiny. – Mamy otwarte linie łączności? Myślałam, że zostały wyłączone. – Włączyli je specjalnie dla przekazania tych wiadomości – wyjaśnił Saba. – Chwilę później przekaźnik oberwał pociskiem. Drummer uznała, że warto spalić ten kanał dla bezpieczeństwa. – Czyli coś dużego? – Chodź, to zobaczysz. Saba odtworzył wiadomość Drummer na monitorze w swojej kabinie. Wstrząsnęła nią zmiana jej wyglądu. Nie chodziło tylko o to, że prezes wyglądała na chudszą i zmęczoną. Wydawała się starsza, jakby kilka ostatnich tygodni odmierzyło lata zamiast dni. Saba się nie odezwał, po prostu włączył wiadomość od początku. Bobbie wysłuchała jej do samego końca, a potem odtworzyła ponownie, upewniając się, że zrozumiała. Strata Pallas i strata czasu.

– No cóż – powiedziała. – Cholerny szlag. – Owszem – zgodził się Saba. – Moi ludzie przeszukują wszystkie przechwycone przez nas informacje, a przynajmniej przez to, co już się odszyfrowało. Nie ma tam nic o utracie czasu ani gotowaniu próżni. – Nawet jeśli coś znajdziemy, to przecież raczej nie wyślemy wiadomości powrotnej, skoro nie ma już przekaźnika. – Owszem, nie zdołamy jej wysłać potajemnie – zgodził się Saba. – Ale możemy ją wykrzyczeć. Jeśli wybierzemy właściwą chwilę. Medyna nie jest już domem, nie naszym. Kiedy się rozproszymy, może wyślemy też coś na Dom Ludu. Powiemy im to, co będziemy mieć do powiedzenia. Jeśli w ogóle będziemy coś mieć. – Słusznie – zgodziła się Bobbie. – I na tym w tej chwili polega plan, tak? Oczyścić drogę i ewakuować tylu ludzi, ilu się da, zanim dotrze tu nowy okręt? – Zacząłem już rozpuszczać wici w podziemiu – potwierdził. Wydawał się równie zmęczony jak ona. – Tylko tym, którym ufamy. Mówiąc, żeby się przygotowali. Kiedy otworzy się okno, mają pędzić na statki i uciekać. Każdy w innym kierunku. Trudniej będzie nas zabić, jeśli nie uciekniemy w jedno miejsce. – Jeszcze lepiej, jeśli nie będą wiedzieć, kto gdzie poleciał – zauważyła Bobbie. – Świetnie byłoby przy wylocie unieszkodliwić czujniki Medyny. – Byłoby bosko – zgodził się Saba pustym głosem. – Trzymasz się? – zapytała Bobbie. Saba wzruszył ramionami patrząc na obraz Drummer na ekranie. – Ta kobieta jest moim sercem, a ja ją straciłem. Straciłem statek, straciłem miejsce dla moich ludzi. Wrogi okręt niszczy moje miasta i stacje, a teraz jeszcze potrafi wyłączać umysły równocześnie w całym układzie. A drugi taki sam leci w moją stronę. Mam tu tych wszystkich marines w pancerzach wspomaganych, gotowych rozstrzelać mnie i moich ludzi na kawałki, a najbardziej wygadana gęba z tysiąca światów siedzi w więzieniu wroga. W tym kontekście nawet się trzymam.

– Holden nas nie zdradzi. Przez lata wypuścił mnóstwo niecenzurowanych komunikatów prasowych, ale to nie to samo. – Mają jego, dopadną i nas. Nie, żebym źle o nim myślał, ale zanim ci ludzie stali się tymi z Lakonii, byli ludźmi z Marsa. Zapytaj, kogo chcesz spośród SPZ z dawnych czasów. Przy marsjańskich przesłuchaniach złamanie człowieka jest tylko kwestią czasu, to wszystko. Lepiej byłoby, gdyby zginął. – Możemy się przenieść – zasugerowała Bobbie. – Masz jakieś kryjówki, o których Holden nie wiedział? – Kilka – niechętnie przyznał Saba. – A teraz jeszcze mniej. Moi ludzie się właśnie przenoszą. Na razie wciąż jest miejsce dla ciebie i twoich, ale to się skończy. Już niedługo. I... Pokręcił głową. – I co? – zapytała Bobbie. – Jeśli jest coś jeszcze, muszę wiedzieć. Saba wzruszył ramionami i kiwnął głową w stronę ekranu. – Kiedy ruszymy, jeśli do tego dojdzie, to jest jeden układ, do którego nie możemy lecieć. Sol. Mogę próbować lecieć w każde inne miejsce, ale wszystko jedno, jaki kierunek wybiorę, jej tam nie będzie. Nie było tak źle, gdy wciąż działał przekaźnik, ale bez niego czuję się... Po brązowym policzku Saby spłynęła łza. Bobbie odwróciła wzrok. Tak łatwo było zapomnieć o innych. Nie tylko o Sabie, ale o wszystkich. Załogach wszystkich statków uwięzionych w doku razem z Rosem. Dzieciach w klasach Medyny, personelu placówek medycznych. Artystach grających z zamiłowania muzykę na żywo przed kawiarniami. Stacja Medyna była bytem najbliższym miastom próżniowym, zanim je zbudowano. Była domem całego pokolenia ludzi i każdy z nich dźwigał teraz coś, to czyniło życie cięższym. Pomyślała o więźniach w publicznym areszcie i gniewnym mężczyźnie, który przyszedł ich oglądać. Kogo stracił w układzie Sol? Co nie dawało mu spać w nocy? Było tak wiele rodzin, załóg, rodziców i dzieci, kochanków i przyjaciół, których życie zostało zmienione nie do poznania od czasu otwarcia wrót Lakonii. Nie dotyczyło to tylko jej i załogi

Rosa. Nie tylko Saby. Wszyscy próbowali się utrzymać na nogach w tej samej lawinie i nikt nie wiedział, jak ją przetrwać. Chciała powiedzieć coś pocieszającego, ale nie potrafiła zmusić się do kłamstwa. Najlepsze, co przyszło jej do głowy, to zmiana tematu. – Kiedy się wydostaniemy – powiedziała. – Nie jeśli. Kiedy. Będziemy potrzebować planu. Jeśli każdy statek po prostu poleci niezależnie od pozostałych, stracimy kontakt. Oni nie powinni wiedzieć, gdzie polecieliśmy, ale my tak. Powinniśmy wiedzieć, kto gdzie poleciał. To opcja minimum. Akcja w stylu „każdy walczy za siebie, a Bóg jest przeciw wszystkim” jest bardzo romantyczna, ale musimy zaplanować coś lepszego. Saba przytaknął. Z oddali dobiegły głosy i dźwięki kroków. – Nie tylko zaszyfrowane, ale i kodem – stwierdził. – Tak, żebyśmy tylko my wiedzieli, co naprawdę znaczą słowa. – My? – Ou y mé – sprecyzował Saba. – Jesteśmy przywódcami podziemia. Pierwszymi pośród dysydentów. Bobbie się roześmiała. – Cholernie fajna nazwa stanowiska. Kroki nabrały tempa i wyraźnie się zbliżyły. Saba obejrzał się jak zwierzę czujące dym. Kurwa, pomyślała Bobbie. Tylko nie coś kolejnego. I tak było już tego za dużo. Nie damy rady udźwignąć jeszcze czegoś. Kobieta, która pojawiła się w drzwiach Saby, była starsza, miała siwe włosy zebrała w długi, ciasny warkocz. Była wysoka i chuda, a jej głowa wyglądała na trochę za dużą jak na jej barki. Klasyczna budowa osoby dorastającej w narzucającym ograniczenia ciążeniu. Nie brakowało nawet wytatuowanego na przedramieniu rozerwanego kręgu SPZ. Powinna wyglądać na bardzo starą, ale jej promienne oczy pasowały do kogoś dużo młodszego. Spojrzała najpierw na Sabę, a potem na Bobbie z triumfem w oczach. – Maha? – odezwał się Saba. – Que? – A potem zwrócił się do Bobbie. – Maha jest jedną z naszych najlepszych techniczek łączności. Siedziała po uszy w kodzie, jeszcze zanim się

urodziłem, nie? – I znam wszystkie ich tajemnice – powiedziała dziwnie akcentowanym głosem. Wyciągnęła rękę z terminalem odciętym od systemów Medyny. – Nowy przebieg odszyfrowywania obrócił trochę kamieni. I zobacz, co wije się pod jednym z nich. Bobbie była bliżej, wzięła ręczny terminal i zaczęła przeglądać wyświetlony na nim plik. Nazywał się UZUPEŁNIAJĄCY PRZEGLĄD ZABEZPIECZEŃ STACJI MEDYNA PRZEPROWADZONY NA POLECENIE GUBERNATORA SANTIAGO SINGHA. Jako twórcę dokumentu wymieniono majora Lestera Overstreeta. Sprawdziła długość pliku i zagwizdała. – Que? – zapytał Saba. – To zdecydowanie za długie, żeby było tylko raportem przyczynkowym – wyjaśniła Bobbie. – To... Poszczególne rozdziały nazywały się Materiały, Procedury, Protokoły personelu, Podsumowanie audytu i Zalecenia. Rozpoznała styl oznaczania akapitów z czasów, gdy odbywała szkolenie w Olympus Mons. Dokument wyglądał jak raport zabezpieczeń korpusu marsjańskich marines, ale był dwukrotnie dłuższy. Albo nawet trzykrotnie. Przeglądała akapit za akapitem, czując, że zaczyna się jej kręcić w głowie. – Myślę... Saba, myślę, że mamy tu wszystko – powiedziała.

Rozdział trzydziesty siódmy Aleks

Bolały go plecy. Z całego tysiąca spraw, które teraz źle układały się w jego życiu, akurat to jedno doprowadzało go do szaleństwa. Tuż poniżej żeber, gdzie przez kilka dni po dłuższym locie w nieważkości coś strzelało. Teraz znowu to czuł, trochę bolało. Po prostu dopadał go wiek, ale doprowadzało go to do szaleństwa. Zresztą pewnie będzie się tak teraz czuł ze wszystkim, czego nie mógł naprawić. Szedł ciasnym korytarzem, ocierając się ramionami o przewody i kable, powtarzając sobie, że będzie lepiej. Nie stracili Holdena. W tej kwestii było jeszcze bardzo daleko do poprawy. Ale reszta. Pozostali. Cokolwiek jeszcze się zdarzy, wciąż miał Bobbie. A przynajmniej dla niego, Bobbie liczyła się podwójnie. Dbanie o ich małą rodzinę było jego zadaniem praktycznie od dnia zniszczenia statku Canterbury, jeszcze w zupełnie innym życiu. I zwykle miał wrażenie, że radzi sobie z tym całkiem nieźle. Tak naprawdę jedyny czas, gdy wszystko faktycznie się rozpadło, to moment, w którym ożenił się z Giselle, i zajmował się próbami pompowania powietrza do tego dziurawego balonu związku. Jednak zawsze, gdy się nie rozpraszał, miał wrażenie, że przeważnie potrafi utrzymywać jedność załogi Rosa. To nigdy nie było nic wielkiego. Naprawdę ważne rzeczy okazywały się zawsze drobne. Ciepłe słowo, gdy Clarissa czuła się

niedoceniana. Lekkie szturchnięcie łokciem w żebra, gdy złość Holdena na kogoś groziła, że ta osoba zacznie tracić pewność siebie. Kordon ochronny wokół Amosa, gdy wielkolud stawał się trochę nieobecny i przez to jakby bezbronny. Każda załoga, która latała razem dłużej niż trzy kursy, miała kogoś, kto pilnował utrzymania równowagi. Na Rosie już od dziesiątków lat to on był tą osobą. Tylko że teraz nie byli na Rosie, co jego zdaniem stanowiło źródło przynajmniej połowy problemów. Nie wszystkich, ale zdecydowanie więcej niż połowy. – Hoy, hoy, hoy – odezwał się jeden z ludzi Katrii, doganiając go. Aleks rozpoznał chłopaka z kambuza. Był to ten młody facet z nosem, który kiedyś został złamany i nigdy nie nastawiono go poprawnie. – Passé alles gut? – Jasne – rzucił Aleks. – Wszystko w porządku. – Co nie było prawdą, ale nie miał ochoty rozmawiać o sprawach rodziny poza rodziną. – Bist bien – odpowiedział gość z krzywym nosem. – No wiesz. Wszyscy jesteśmy przejęci Holdenem, nie? Cokolwiek Voltaire może zrobić, żeby pomóc, nie? Aleks klepnął faceta w ramię i popatrzył mu głęboko w oczy. – Dziękuję. Poważnie. To wiele dla mnie znaczy. Chłopak był po prostu kolejną osobą, która chciała się zbliżyć do akcji. Przez lata spotkał całe miliony takich jak on. To Holden zawsze ściągał na siebie sławę i osiągał status celebryty, choć przeważnie w ogóle tego nie zauważał. Po prostu dalej był sobą i dziwił się nieco, gdy ktoś go rozpoznawał. Pozostali musieli sobie wypracować procedury i sposoby odwrócenia uwagi, umiejętność uprzejmego zachowania wobec ludzi, którzy chcieli otrzeć się o wszystko, co zrobił Rosynant, żeby móc pochwalić się swoim znajomym i wiadomościom, że znają Jamesa Holdena. Uściśnięcie ręki krzywonosego i odesłanie go nie kosztowało Aleksa wiele, ale też nie obyło też bez kosztu. Jakaś jego część chciała zignorować faceta lub na niego nawrzeszczeć. Tylko że na dłuższą metę tak było łatwiej. Zdobył tyle doświadczenia, że nie miał co do tego wątpliwości, a potrafił całkiem dobrze

okazać cierpliwość, gdy była wymagana. Po dobrze wymierzonej chwili odwrócił się i ruszył dalej w stronę prowizorycznej sypialni. I Naomi. Gdy Holden i Naomi postanowili odejść, było mu ciężko, choć nie było to coś, co go zaskoczyło. Jakaś jego część szykowała się na to od chwili jego drugiego rozwodu. Był gotowy na cios w momencie, gdy ci dwoje zbiorą swoje rzeczy i przejdą na emeryturę. Kiedy siły Duartego wtargnęły przez bramę i wszystko zmieniły, coś w nim pomyślało, że odzyskanie Holdena i Naomi będzie jakąś nagrodą. Ale nie miał racji. Zachowywali się, jakby Lakonia była jedynym problemem, ponieważ to ona właśnie stanowiła największe zagrożenie dla życia, ale to nie było wszystko. Teraz, gdy zabrakło Holdena, jedyną osobą, która mogła ich naprawić, została Naomi. Naprawić. Przejaw optymizmu. Jedyną osobą, która mogła poprawić sytuację, na ile było to możliwe. Miał nadzieję, że zdoła tego dokonać. I że jemu uda się ją przekonać. Jednak niezależnie od tego, jak fatalnie wyglądała sytuacja, z Bobbie układało się całkiem dobrze. Wciąż miał jeszcze Bobbie. Kabina przemytników była ciemna. Złote światło dochodziło z latarki narzędziowej używanej przez nich do oświetlenia, gdy wbudowane lampy świeciły za ostro. Było tu cieplej, a w powietrzu unosił się lekki zapach ciał i starego prania. Nie zmieniali pościeli, od kiedy tu trafili. Niektóre rzeczy popadały w zapomnienie, gdy człowiek ukrywał się przez oddziałami policji autorytarnego rządu i próbował obalić armię najeźdźców. Pościel zdawała się jedną z nich. Naomi siedziała pod ścianą w głębi na stołku odchylonym tak, że mogła się o nią opierać plecami. Gdy wszedł, uśmiechnęła się i przystawiła palec do ust. Aleks znieruchomiał, a ona kiwnęła głową w stronę pryczy po jego lewej stronie. Wybrzuszenie pod kocem było krzywizną pleców Clarissy. Powoli unosiła się i opadała. Spała. Aleks zwrócił się z powrotem do Naomi i zapraszająco wskazał na drzwi za sobą, ale kobieta przesunęła stołek w bok, robiąc Aleksowi miejsce tak, że mógł usiąść na

dolnej pryczy obok niej. Chodź, usiądź ze mną. Nie wyjdę na zewnątrz. Usiadł, czując wzbierający ciężar w brzuchu. Kręgosłup strzelił, jakby zerwał nit, i ból pleców ustąpił. W cieniach Naomi wyglądała jak ktoś, kto właśnie obudził się ze snu lub w niego zapada. W każdym razie gdzieś na granicy, między jednym stanem a drugim. – Cześć – odezwał się cicho Aleks. Naomi lekko machnęła ręką i posłała mu uśmiech. – Siedzę z nią już od kilku godzin. Amos próbuje zdobyć coś, co choć na chwilę poprawi jej stan, ale tak naprawdę musimy ją zaprowadzić do szpitala. W jej krwi gromadzi się coraz więcej śmieci, robi się od tego roztrzęsiona. – Jak tylko się stąd wyrwiemy – zgodził się Aleks. – To będzie pierwsze na liście. Jak ty się trzymasz? Wzruszyła dłońmi. – No tak – rzucił. – Przyszedłeś mi powiedzieć, że powinnam założyć buty dużej dziewczynki? Przestać smęcić i dołączyć do bitwy, szybko, zanim Patroklos zrobi coś pochopnego? – W jej głosie kryło się ciepło i humor, których się nie spodziewał. Prawie niweczyły oczekiwany przez niego smutek. – Tak, choć w sumie to nie wiem, kim jest Patroklos – odpowiedział Aleks. – Grecki dzieciak, który wpakował się w coś, z czym nie umiał sobie poradzić – wyjaśniła Nami z lekceważącym gestem. – Nic mi nie będzie, Aleks. Wyjdę do świata. Po prostu potrzebuję trochę odosobnienia. To tylko dołek. Przebiegł myślami przez to wszystko, co planował powiedzieć, przez wszystkie przygotowane przez siebie argumenty. Żaden z nich nie pasował do tej sytuacji. – No dobrze – odpowiedział zamiast tego. – Dołek? – zapytał po chwili. – Ta część, kiedy nie wiem, czy on zginął, czy żyje. Ta część, kiedy nie wiem, czy jeszcze go zobaczę. W której myślę o tym, jak bardzo pragnę, żeby był tutaj, był bezpieczny i nie cierpiał.

I mówił mi, żebym też nie cierpiała. – Wiem, to... to musi być... – Aleks, ja tu mieszkam – przerwała mu Naomi. – Nie potrafię policzyć, ile razy stawiał mnie w takiej sytuacji. Ile razy dostrzegał właściwy sposób postępowania i pędził, by to zrobić, w ogóle nie myśląc o cenie. Nie pozwalając mnie, tobie ani Rosowi na bycie kimś mniejszym, niż wymagało jego sumienie. On nawet nie wie, że to robi, to dla niego naturalne. Po prostu taki jest. To jedyna rzecz w nim, która mnie naprawdę denerwuje. – Emocje w jej głosie nie były smutkiem. Aleks głęboko wciągnął powietrze i powoli je wypuścił. – Możliwe, że nie do końca zrozumiałem całą sytuację. – Pamiętasz Io? Kiedy poleciał na tamten okręt cały zajęty przez protomolekułę, bo uznał, że może zdoła ocalić Marsa? Albo Ilus, gdzie zniknął z tym czymś, co było dziwaczną wersją Millera, bo może w ten sposób da radę sprawić, że ty i ja nie spadniemy z orbity? Albo na Marais, gdzie wspiął się na tamte urwiska, żeby nie zabrakło nam wody? Tym razem poszedł przypilnować, żeby Amos i Katria grzecznie się zachowywali, a zamiast tego uratował całą operację i może otworzył nam wszystkim drogę do bezpiecznej ucieczki. I kosztowało nas to tylko jego. A on bez wahania zapłacił cenę. Tak samo jak za każdym pierdolonym razem. Po jej policzku spłynęła łza, a on poczuł, że i jego pieką oczy. – Odzyskamy go – powiedział. – Zawsze go odzyskujemy. – Jasne, że tak. Aż do czasu, gdy to się nie uda – odparła. – Tak jest dla wszystkich. W końcu zawsze przychodzi ten ostatni raz. Po prostu wolałabym, żeby z Jimem był tylko jeden ostatni raz, a nie wszystkie, ciągle i ciągle na nowo. Ujął jej dłoń. Jej palce były ciepłe, ale szczuplejsze, niż pamiętał. Czuł drobne kostki pod suchą skórą. – On jest bardzo męczący – powiedziała. – Ale go kochamy. Westchnęła. – Owszem. Siedzieli przez chwilę w ciszy, a potem zabrała swoją dłoń

i wytarła policzki. Przechyliła się do przodu, stawiając na pokładzie wszystkie nogi swojego stołka. Jej westchnienie dobiegło z tysiąca kilometrów. – Pójdę się umyć i wezmę się do pracy – powiedziała. Aleks wstał razem z nią, ale został z tyłu, gdy wychodziła. Podróżował z Naomi od bardzo dawna. Zdumiewające, jak łatwo zapomniał, jak dobrze się znają. Nie wiedział, czy więcej mówiło to o nim, czy o niej. Pewnie o nim. Clarissa wydała z siebie cichy dźwięk, gdzieś między sapnięciem a kaszlnięciem. Odwróciła się w jego stronę. Miała bladą skórę zroszoną potem, ale jej uśmiech był szeroki i szczery. – Cześć – odezwała się. – Co mnie ominęło? Mamy jakieś wieści o Holdenie? Coś wiadomo? – Nie, to nic z tych rzeczy. Po prostu mała przemowa motywacyjna – wyjaśnił Aleks. – Jak się trzymasz? Clarissa powoli przymknęła powieki i znowu je otworzyła, jakby mrugała w zwolnionym tempie. – Jak we śnie – powiedziała i się roześmiała. – Widziałeś Amosa? Miał mi przynieść... coś. – Chyba wciąż jeszcze nie wrócił. Ale przyjdzie, nie martw się. – Nigdy się nie martwię – oświadczyła Clarissa i zadrżała, jakby było jej zimno. W pokoju było ciepło. – Myślisz, że potrafiliby mnie naprawić? – Kto? – Lakończycy – wyjaśniła Clarissa. – Wciąż myślę o tym, że ich technika jest wyraźnie bardziej zaawansowana od naszej i zastanawiam się, czy z medycyną też poszli do przodu. Może potrafiliby ze mnie wyciągnąć te pieprzone implanty. I to tak, żeby nie zrobiło się od tego gorzej. – Nie wiem. Może. – Trochę ironiczne, że pracuję nad wyruchaniem ich aż po sam czubek, nie? – Wydała z siebie cichy dźwięk. Gdyby złożyć kilka podobnych, zabrzmiałoby to jak śmiech. – Pewnie tak – zgodził się. – Chcesz iść do jednego z ich

szpitali? – zapytał po chwili. – No wiesz, to pewnie oznaczałoby odcięcie się od tej sprawy z podziemiem, ale jeśli chcesz, możemy coś wymyślić. Z jej uśmiechu wyczytał miłość i żal. – Naprawdę myślisz, że to możliwe? Że moglibyśmy coś wymyślić? – Cholera, jasne – zapewnił Aleks. – Cóż, będę pamiętać o tej opcji – powiedziała. – Jesteś dobrym człowiekiem, Aleksie Kamalu. – Ty też jesteś niezła – skomentował. – Aktualnie nie jestem w najlepszej formie – zauważyła. – Ale doceniam wysiłek. Naprawdę. Jej powieki zadrżały i przymknęła je. Rozluźniła twarz. Wyglądała, jak woskowy model siebie samej. Będzie z nią lepiej, gdy wrócimy na Rosa, pomyślał. Nie dużo bardziej, ale lepiej niż obecnie. A gdy tylko wróci na fotel pilota, już nigdy więcej nie zejdzie do żadnego portu, jeśli tylko będzie miał coś do powiedzenia w tej sprawie. Bycie na pokładzie Rosynanta oznaczało pozostawanie w domu. Wszędzie indziej pojawiały się kłopoty. *** Bobbie przyszła z wieścią o Holdenie i czymś ekstra. Wyglądało to prawie jak dostawa na zamówienie. Gdy tylko powiedział Naomi, że uratują Holdena, ten pojawił się w areszcie stacji, a wraz z nim w ich ręce wpadł dokument opisujący sposób uwolnienia go. Było to na tyle idealne, że zrobiła się nerwowa. – To zdumiewające – skomentowała Naomi, przeglądając plik. Aleks nachylił się nad nią, próbując zaglądać na ekran terminala tak, by jej przy tym nie przeszkadzać, i nie do końca wychodziły mu obie te rzeczy. Jeśli istniała jakaś pewna oznaka ulgi Naomi, to był nią fakt, że z powrotem zajęła się pracą. Pokój był mały, drzwi mocno zamknięte, a Saba ustawił monitor na lokalne wiadomości i zwiększył głośność. Jakiś

nieznany mu młody mężczyzna prowadził wywiad z Carrie Fisk na temat wojny w układzie Sol i ruchu między skolonizowanymi światami, który miał właśnie zostać wznowiony. Kolonii nie interesuje, kto kieruje Medyną, o ile robi to dobrze. Związek Transportowy był dobry, a lakoński nadzór też taki będzie. A nawet lepszy, bo model lakoński szanuje samorządność. Lakoński Kongres Światów to prawdziwy głos dla jego członków. Nigdy wcześniej nie istniało nic takiego. Aleks próbował ją oglądać, żeby mieć jakieś zajęcie poza pochylaniem się nad Naomi. Nie szło mu za dobrze. Bobbie chodziła wzdłuż ściany, trzy kroki w jedną stronę, zwrot, trzy kroki z powrotem. Saba był bardziej opanowany. Siedział nieruchomo i tylko rzucał spojrzenia. Oboje sprawiali wrażenie, że z ledwością hamują pragnienie działania. Jak głaz na szczycie góry, który właśnie zaczyna się przechylać ku zboczu. Naomi wydała z głębi gardła cichy dźwięk świadczący o satysfakcji i wyświetliła załączony schemat statku, który z zewnątrz wyglądał na Zwiastuna burzy. – Kto o tym wie? – spytał Aleks. – To znaczy, kto to widział? – Jedna z moich złamała szyfrowanie – odpowiedział Saba. – Przyniosła to prosto do mnie. Nawet tego nie czytała. Maha, jest pewna jak głaz. Nie wszyscy z moich, ale ona? Jeśli jej powiem, że tego nie widziała, to jej spojrzenie nigdy na to nie padło. – Tutaj są plany operacyjne Zwiastuna burzy – powiedziała Naomi. – Cokolwiek by mówić o Lakończykach, jednego nie można im odmówić – są drobiazgowi. – Większość z tego to procedury i praktyki marsjańskiej floty i marines – zauważyła Bobbie. – Pięć szóstych to procedury operacyjne, na których podstawie szkoliłam się ja i Aleks, słowo w słowo. – W takim razie oboje powinniście to czytać – zasugerował Saba. – Alles la. Zaznaczać wszystko, co się zmieniło. Każda zmiana ma jakiś powód, a to może nas skierować we właściwą stronę. Wiedza, co za tym stoi, może być nawet lepsza od samych tych informacji.

– Nie wiem – rzuciła Naomi. – To samo w sobie jest cholernie dobre. Podniecenie w piersi Aleksa sprawiało wrażenie podobne do bąbelków szampana. Jasne i tańczące. Przy całej tej depresji zapomniał już, jakie uczucie daje oderwanie się od niej. Zdumiewająca była teraz myśl, jak blisko był zrezygnowania z misji, zostawiając porzucone w kanale wentylacyjnym drony i twierdząc, że to niemożliwe. A jeśli to było kluczem, który pozwoli im, wraz z wszystkimi innymi w podziemiu, uciec z Medyny, zanim pojawi się Cyklon, jego rezygnacja oznaczałaby zaprzepaszczenie ich największej szansy. Manewr Holdena zadziałał. Rzucił się na pożarcie wilkom, żeby to zdobyli, a nagroda okazała się bardzo cenna. Zdobyli wszystko, poza odzyskaniem go, choć i to nie było wykluczone. – Czy jest tam coś o miejscu, w którym trzymają więźniów? – zapytał. – Jest – potwierdziła Naomi, akcentując to w sposób sugerujący, że była to pierwsza sprawdzona przez nią informacja. Cała reszta była bardzo ważna, ale ta część – gdzie jest Holden i jak się do niego dostać – było dla niej najważniejsza. Aleksowi to wystarczyło. Szczegółów mógł wysłuchać później, skoro były jakieś do wysłuchania. – Problemas son – rzucił Saba, przesuwając środek ciężkości. – Może za dobre, żeby było prawdziwe, co? Może zaprojektowano to tak, żeby wyglądało na coś, czym nie jest. – Myślisz, że to fałszywka? – zapytała Naomi. Saba cmoknął dwuznacznie. – Nie. Ale nie mogę przyjąć tego założenia, nie ryzykując życiem nas wszystkich, nie? Mam nadzieję, że to prawda. Jeśli to naprawdę jest tym, czym jest, nie zostanie tajemnicą na długo. Zbyt dumne zwycięstwo, nie? Ktoś się dowie, upije się i wszystko się rozejdzie. – Nie masz zaufania do dyscypliny swoich ludzi? – zapytała Bobbie. Saba wskazał zamknięte drzwi.

– Moi ludzie to załoga Malaclypse. Pozostali nie byli moi do chwili, gdy przestali być ludźmi Drummer. A od niej dzieliło ich pięć albo sześć warstw biurokracji. Nie chodzi o to, że nie ufam, tylko o to, że nie darzę ich ślepym zaufaniem. Ludzie są ludźmi. W naszej bieżącej sytuacji, prawdę mówiąc, dziwię się, że potrafimy zrobić choćby kanapkę. – Człowiek nieskończonego cynizmu – skomentowała Naomi, ale Aleks usłyszał spokój kryjący się za jej słowami. Cokolwiek widziała w tej sytuacji, ukoiło ją to bardziej, niż on potrafił. – Bobbie, czy kiedy służyłaś w korpusie marsjańskich marines, czy wasze Goliaty miały blokadę dowódczą? – zapytała. – Co takiego? – zdziwiła się Bobbie. – Blokadę dowódczą. Coś, co pozwala oficerowi dowodzącemu wyłączyć pancerz? – Jasne, nazywaliśmy to radio. Oficer kazał się zatrzymać, to się zatrzymywaliśmy. Co tam znalazłaś? Naomi odchyliła się do tyłu, by Bobbie – a skoro stał obok, także Aleks – mogła lepiej zobaczyć. W czasach, gdy jeszcze służył w armii, zawsze istniała wyraźna struktura dowodzenia i procedury na wypadek, gdyby ktoś ją zignorował. W większości wypadków sprowadzały się do żandarmerii wojskowej odciągającej kogoś na bok, by naprostować go na miejscu, a później postawić go przed sądem wojskowym. Może w korpusie marines było inaczej, ale był przekonany, że nigdy nie widział niczego podobnego do treści podkreślonej na ekranie. – Mogą... mogą ich wyłączyć? – zapytała Bobbie głosem gdzieś w pół drogi między oburzeniem a śmiechem. – Bo to tutaj wygląda, jakby twierdzili, że gubernator może nacisnąć guzik i zmienić te wszystkie śliczne pancerze wspomagane w parę tysięcy sarkofagów. – Funkcje podtrzymywania życia dalej działają – zauważyła Naomi. – Ale blokada wyłącza broń, systemy łączności i unieruchamia wszystkie stawy. Aleks gwizdnął z uznaniem. – Ci goście muszą się solidnie bać buntowników.

– Cóż – rzuciła Bobbie. – Pomyśl o tym, jak tu trafili. Duarte zdołał zbudować frakcję rozłamową w FMRK dość dużą, by stworzyć własną flotę. Założenie, że nikt nigdy więcej nie spróbuje czegoś takiego w stosunku do jego osoby, byłoby głupie. A on głupi nie jest. Choć to rozwiązanie... – Wydaje się odrobinę zbyt agresywne – skomentował Aleks. – I to zawsze agresor odsłania swoją słabość – powiedziała Bobbie. Położyła dłoń na ręce Naomi. – Jakie mamy szanse na sfabrykowanie sygnału blokady? – Daj mi jeden z ich pancerzy wspomaganych – odpowiedziała zapytana – a jestem przekonana, że się to uda. – Burza, czujniki Medyny i marines – odezwała się Bobbie. – To zaczyna wyglądać na plan, w którym osiągniemy wszystkie trzy cele. – I więźniowie – dodała Naomi. – Uwolnienie więźniów. Aleks wiedział, że myślała o Holdenie. Bobbie też. – To jest oczywiste – zapewniła Bobbie.

Rozdział trzydziesty ósmy Singh

Myślenie o czasach przed Lakonią okazało się dla Singha niepokojące. Kiedy jego rodzice zdecydowali się na przelot, był jeszcze na tyle młody, że praktycznie nie miał innych wspomnień niż te z Lakonii. A jednak Lakonia nie była nawet pierwszym z tysiąca trzystu światów do skolonizowania. Pierwsza była kula błota i wody, nazwana przez osadników Ilus. Rząd Ziemi, mając przed sobą onieśmielającą perspektywę eksploracji, zbadania i eksploatacji potencjalnie wielkich bogactw nowych planet, zrobił to, co zawsze. Podpisał kontrakty z cywilnymi firmami, żeby zrobiły to za niego. Kiedy jednak statek zwiadowczy Royal Charter Energy przybył na planetę nazywaną przez ONZ Nową Ziemią, zastał tam kilkuset dzikich lokatorów, którzy wydobywali już minerały i nazywali się niezależnym rządem. Doszło do wielu aktów przemocy, przez co RCE opuścił planetę, Ilus uzyskał akt lokacyjny od ONZ i aż do niedawna był jednym z członków założycieli Stowarzyszenia Światów Carrie Fisk, a także eksporterem litu i metali ciężkich. James Holden był tam w najgorszych chwilach aktów przemocy. A teraz siedział w celi obserwacyjnej z kostkami przykutymi do podłogi. Singh przyjrzał się mężczyźnie na monitorze. Holden był starszy, niż się spodziewał, miał całkiem siwe skronie. Sięgające

dziesięciolecia wstecz obrazy, które wywołał z publicznych archiwów, pokazywały tego samego otwartego mężczyznę o poważnym spojrzeniu, prawie dokładnie w wieku Singha. Holden siedział teraz z opuszczoną głową. Klatę piersiową i rękawy więziennego stroju znaczyły plamy krwi. Okrągłe krople upstrzyły papierowe kapcie. Jedną rękę przyciskał do brzucha, a policzki miał spuchnięte i posiniaczone. Zajmowany przez niego stołek miał tylko jedną, przynitowaną do pokładu nogę. Holden kiwał się na nim jak człowiek zapadający powoli w sen. Kajdanki na jego rękach sprawiały wrażenie szerokiej czarnej wstęgi, ale Singh wiedział, że prędzej złamią się kości, niż rozerwie się ten materiał. Wyglądał nie tyle na człowieka, co esencję ludzkiego nieszczęścia. – Czy powinienem pytać, ile tych ran jest wynikiem wybuchu? – odezwał się Singh. Overstreet się nie uśmiechnął, ale w jego oczach pojawił się radosny błysk. – Jeśli ma to dla pana znaczenie, sir, z pewnością mogę się dowiedzieć. Więzień został schwytany po tym, jak zaczął aktywować fałszywe alarmy na całym pokładzie maszynowni. Pięć minut przed włączeniem się prawdziwych alarmów. W innych okolicznościach Holden już by nie żył. Przy życiu trzymał go teraz jedynie związek z mechanizmami i ludźmi uczestniczącymi w jego grupie terrorystycznej, a także własny upór. Singh wiedział jednak, że jeśli to ma się udać, musiał jakoś do niego dotrzeć. Nawiązać nić porozumienia z kimś gotowym zabijać Lakończyków z powodu uprzedzeń i nienawiści. Jeśli miał znaleźć coś, co będzie mógł wykorzystać, musiał uwierzyć, że ten człowiek ma w sobie coś dobrego, nawet jeśli utrzyma to złudzenie tylko przez krótki czas. Może będzie to wykonalne, jeśli zdoła spojrzeć na Holdena z innej perspektywy, jeśli zobaczy jakąś jego inną wersję od tej oczywistej. – Ostrzegał ludzi. Te alarmy przed wybuchem? Przez nie mnóstwo ludzi uciekło do schronów. Kiedy został złapany,

ostrzegł żołnierzy, że powinni iść do schronu. Gdyby tego nie zrobił, straty w ludziach byłyby dużo większe. – To prawda – zgodził się Overstreet. – Mógł też nie podkładać bomby pod zapasy powietrza. Kim był ten człowiek? Patriotą własnego rządu? Kimś tak bojącym się zmian, że uciekł się do przemocy? Awanturnikiem traktującym gubernatora Singha jako kolejną okazję do wszczęcia burd, które i tak wywoływałby w innych okolicznościach? Wszystko jednak sprowadzało się do do jednego faktu: Holden pozwolił się złapać, by uratować ludzkie życie. Nie było tego wiele, ale to wszystko, czym dysponował Singh. – No cóż – powiedział. – Zobaczymy, co się stanie. *** Kiedy wszedł do pokoju, Holden podniósł wzrok. Lewe oko starszego mężczyzny było prawie niewidoczne pod opuchlizną, górną wargę miał rozbitą i pełną strupów. Kiwnął głową Singhowi, gdy strażnik przyniósł dla gubernatora lekkie krzesełko. – Kapitanie Holden – odezwał się Singh. – Przykro mi, że nie mogliśmy się spotkać w bardziej sprzyjających okolicznościach. – Mnie też – odpowiedział Holden. Mówił niskim i chrapliwym głosem. Singh odniósł wrażenie, że nie zawsze tak było. – Mogę coś panu zaoferować? Szklankę wody? – Kawę – odparł Holden. – Nie zaszkodziłby mi kubek kawy. Singh stuknął w monitor na nadgarstku i chwilę później ten sam wartownik wszedł z bańką. Holden przyjął ją obiema rękami i spróbował. Jego uśmiech wydawał się szczery. – Jest całkiem niezła. – Cieszę się, że panu smakuje. Osobiście wolę herbatę. – Od biedy może być – stwierdził Holden, a potem skierował wzrok na Singha. Miał zaskakująco czyste i skupione spojrzenie,

biorąc pod uwagę to, przez co przeszedł. – Żeby od razu było jasne, czy to pan próbuje nawiązać ze mną nić porozumienia, czy ja z panem? Trochę jestem skonfundowany. – Sądzę, że obie wersje są prawdziwe – przyznał Singh. – Jeszcze tego nie robiłem, można mnie uznać za nowicjusza. – No cóż. Bez urazy, ale wygląda pan na nastolatka. – Mam tyle samo lat, co pan, gdy wyrzucono pana z ziemskiej floty. Holden się roześmiał. Dźwięk był ciepły i smutny. – Nie jestem pewien, czy dobrze pan robi, porównując się ze mną z tamtych czasów. W zasadzie byłem idiotą. Singh nie miał problemu z roześmianiem się. Przyszło mu do głowy, że mógłby polubić tego człowieka. To dobrze, ułatwiało to następną część. – To czemu nas pan nienawidzi? Jeśli mogę zapytać. – Pana osobiście? Wcale nie. Ale te bzdury o konkwiście? Przyznaję, że nie mam o tym wysokiego mniemania. Singh odchylił się na oparcie krzesła i przekrzywił głowę. – Czyli to wszystko jest dla pana rozmową o polityce? Ma dla pana duże znaczenie, czyją wizją kieruje się rząd, niezależnie od tego, jak ona wygląda? – To nie jest takie akademickie – wyznał Holden. – Spędziłem wiele lat, próbując nakłonić ludzi do współpracy bez przygniatania cudzych karków swoim butem. Wasz plan A to coś, przeciwko czemu walczę całe życie. – Naprawdę uważa nas pan za takich złych? Proszę się przyjrzeć temu, co osiągnęliśmy i jak to zrobiliśmy. Nie otworzyliśmy ognia do żadnego statku, który najpierw nas nie zaatakował. Ile razy zdobywcy mogli powiedzieć coś takiego w całych dziejach podbojów? Jesteśmy gorącymi zwolennikami lokalnej władzy. Każdy ze skolonizowanych światów, który do nas przystąpi, może powołać własny, lokalny rząd, zachować miejscowe cła... – O ile nie będą sprzeczne z waszymi zasadami. – Oczywiście. Holden napił się kawy.

– W tym problem. Kontrolowani przez was ludzie nie mają nic do powiedzenia w sprawie tego, jak ich kontrolujecie. Jak długo wszyscy mają podobne opinie, wszystko może wyglądać świetnie, ale w razie rozbieżności to wy wygrywacie. Prawda? – Musi być jakiś sposób podejmowania ostatecznej decyzji. – Nie, wcale nie. Za każdym razem, gdy ktoś zaczyna w polityce mówić o czymkolwiek ostatecznym, oznacza to zbliżanie się zbrodni. Ludzkość dokonała zdumiewających rzeczy przez mieszanie, kłócenie się, argumentowanie oraz walkę i negocjacje. To chaotyczne i bez cienia godności, ale właśnie wtedy dajemy z siebie to, co najlepsze, bo każdy może zabrać głos. Nawet jeśli wszyscy inni próbują go przekrzyczeć. Za każdym razem, gdy jest tylko jeden znaczący głos, rodzi się z tego coś strasznego. – A jednak z tego, co słyszałem od pani Fisk, Związek Transportowy skazywał całe kolonie, które nie przestrzegały jego zasad. – Prawda? – powiedział Holden. – I dlatego nie posłuchałem tego rozkazu i przestałem dla nich pracować. Właśnie miałem się wycofać na emeryturę w układzie Sol. Czy pan może to zrobić? – Czy co mogę zrobić? – Jeśli otrzyma pan niemoralny rozkaz, czy może pan zrezygnować i odejść? Bo wszystko, co widziałem, jeśli chodzi o sposób rządzenia przez pana tym miejscem, sugeruje, że nie ma pan takiej opcji. Singh złożył ręce na piersiach. Zaczął odnosić wrażenie, że przesłuchanie wymyka mu się z rąk. – Wysoki konsul jest bardzo mądrym i bardzo przenikliwym człowiekiem – powiedział. – Pokładam całkowitą wiarę w... – Nie, dość. „Całkowita wiara” naprawdę mówi mi wszystko, co muszę wiedzieć – stwierdził Holden. – Uważa pan, że to łagodny, bezkrwawy podbój, prawda? – Jest, do takiego stopnia, na jaki pozwolicie. – Brałem udział w wojnie, którą Duarte wszczął, żeby zatrzeć swoje ślady. Przeżyłem głodowe lata, które nastąpiły potem.

Ręce waszego imperium wyglądają dużo czyściej, gdy możecie dyktować, kiedy zaczyna się historia i które jej części się nie liczą. – Czyli zamiast tego będzie decydował pan i pańscy przyjaciele? – zapytał Singh, starając się utrzymać lekki ton. – Wie pan, że prędzej czy później będzie pan musiał nam powiedzieć, kim są. Holden upił długi łyk z kawy i ostrożnie odstawił bańkę na podłodze przy swoich nogach. – Mam nadzieję, że raczej później – stwierdził. – Ale widzę, że skończyliśmy już z tą częścią, w której traktujemy się przyjaźnie. Singh poczuł, że starannie kultywowana życzliwość do Holdena zaczyna zmieniać się we frustrację. Zaczął za szybko. Powinien był spędzić więcej czasu na budowaniu relacji, a teraz obaj weszli w role przeciwników. Przyszła pora na zmianę tematu. – Proszę mi powiedzieć, co tylko pan może o Ilusie – powiedział Singh. Holden zmarszczył brwi, ale nie w złości. – Co chce pan wiedzieć? Singh czekał w milczeniu. Holden wzruszył ramionami. – W porządku. To była pierwsza kolonia o kontestowanym statusie. Poleciałem tam, żeby spróbować mediacji między stronami zgłaszającymi roszczenia, ale wszystko się popsuło. Ludzie zaczęli do siebie strzelać. Obudziły się do życia stare artefakty, wysadzając ocean. Lokalne ekosystemy próbowały wykorzystać nas jako źródło świeżej wody. I jeszcze te zabójcze ślimaki. Nie było wcale tak świetnie. – Obudziły się stare artefakty? – Owszem – potwierdził Holden, poprawiając się na stołku. – Mieliśmy na statku śladową ilość aktywnej protomolekuły. Nie wiedzieliśmy o niej. Próbowała zgłosić ukończenie stworzenia wrót do Sol, ale wszystko, czemu chciała złożyć raport, był martwe albo wyłączone, więc zaczęła wszystko włączać. Tylko że częścią tego był facet, którego kiedyś znałem... to dość dziwna

historia. Dlaczego pyta pan o Ilusa? – A co z tym innym artefaktem? Holden pokręcił głową, rozkładając dłonie. Jakim innym artefaktem? Singh wywołał na monitorze obraz z Nawałnicy. Jasnoczarna pustka. Powiększył go i obrócił, pokazując Holdenowi. – A tak, pocisk – skomentował Holden. – To było to coś, co z powrotem wszystko wyłączyło. Dezaktywowało protomolekułę. Singh poczuł zimny dreszcz. Spokój i niewinność, z jaką Holden wypowiedział te słowa, były głębsze od wszelkich gróźb. – Co zrobił? – Ten facet, którego znałem... Ten nieżyjący... Był detektywem i protomolekuła używała go do znalezienia miejsc, w których mogłaby się zgłosić. Tylko że on – jego zrekonstruowana wersja – zauważył, że było takie miejsce, które niszczyło aktywność protomolekuły. Powiedział, że to jest jak pocisk wystrzelony przez kogoś do zabicia... cywilizacji... która... Mogę się temu jeszcze raz przyjrzeć? Singh powiększył zdjęcie. Holden zamrugał. W jednej chwili zniknęło całe jego zmęczenie i zapomniał o bólu obrażeń. Kiedy się odezwał, jego głos miał w sobie pewność i autorytet, których Singh wcześniej nie słyszał. – To nie jest Ilus. Gdzie to zrobiono? – To coś pojawiło się w układzie Sol. Na jednym z naszych statków. – Och. O kurwa – rzucił Holden. – Dobra, słuchaj. Jest taka kobieta, którą musicie znaleźć. Nazywa się Elvi Okoye. Była naukowcem na Ilusie. Nie wiem, gdzie jest teraz, ale spędziła tam całe lata, badając artefakty, włącznie z tym. Przeszła przez to. – Dokąd przez to przeszła? – Nie jak przez drzwi. Zabrała do tego część sieci protomolekuły, a to zabiło próbkę. Całkowicie ją dezaktywowało. I powiedziała, że przy tym... tak jakby ją wyłączyło.

– Wyłączyło ją. W sensie utraty przytomności? – zapytał Singh. – Straciła jakiś czas? – Coś w tym stylu – potwierdził Holden. – Nie wiem, nie przechodziłem przez to. Ale widziałem to coś na stacji, widziałem, co się z nimi stało. Singh stwierdził, że posuwa się do przodu. Miał wrażenie, że jego krew wrze. Co więcej, zobaczył te same uczucia na poobijanej twarzy Holdena. – Na Ilusie była stacja? – zapytał. – Nie, ta tutaj. Stacja kontrolująca przestrzeń pierścieni. Kiedy pierwszy raz przelecieliśmy przez pierścień, ten sam martwy facet zabrał mnie na stację. Wszystko było elementem tego, jak doszło do włączenia pozostałych pierścieni. Ale zobaczyłem tam pewne rzeczy. Coś w rodzaju nagrania starej cywilizacji. Mój kumpel, ten martwy, szukał tam czegoś, a ponieważ używał do tego mnie, ja też to wszystko zobaczyłem. Kimkolwiek lub czymkolwiek było to, co doprowadziło do powstania wszystkiego wokół... To coś zostało zniszczone na bardzo długo przed tym, zanim tu dotarliśmy. Może nawet miliardy lat temu. Zobaczyłem gasnące całe układy. Zobaczyłem, jak próbowali to powstrzymać, spalając całe układy słoneczne. Ale to nie zadziałało. Cokolwiek próbowali zrobić, zawiodło, a potem po prostu zostali zniszczeni, zostawiając po sobie drogi i maszyny, na które teraz się natykamy. To coś, co pojawiło się na waszym statku, to właśnie oni. Ci inni oni. To właśnie zabiło wszystkich, zanim Ziemia i Mars stały się częścią sieci wrót. – Ale dlaczego pojawiło się teraz? Holden zaśmiał się chrapliwie. – Cóż, tego nie wiem. Czy robiliście ostatnio coś nietypowego? Singh poczuł ukłucie wstydu. To była słuszna uwaga. Nawałnica po raz pierwszy użyła generatora pola magnetycznego w niekontrolowanym środowisku, zarówno tutaj, jak i w układzie Sol. Może to był efekt uboczny. Albo chodziło o coś innego związanego z pancernikiem zbudowanym na platformach. Albo... – Słuchaj – odezwał się Holden. – Ty i ja... Nie jesteśmy

przyjaciółmi i nimi nie zostaniemy. Będę do ostatniego tchu walczył z tobą i twoim imperium. Ale w tej chwili nic z tego się nie liczy. Cokolwiek zbudowało wrota, protomolekułę i wszystkie ruiny, w których żyjemy, zostało całkowicie zniszczone. A to, co ich zniszczyło, właśnie zainteresowało się wami. *** Singh nie mógł spać tej nocy. Był wyczerpany, ale za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział Holdena patrzącego przez zapuchnięte oczy i wskazującego obitą ręką. A do tego zagadka pocisku, związane z nim zagrożenie i tajemnica. To wszystko pracowało na jego bezsenność. Pośrodku pory snu poddał się, założył szlafrok i zamówił z kantyny dzbanek herbaty. Kiedy go przyniesiono, przeszukiwał już zapisy stacji pod kątem dokumentacji dotyczącej bredzenia Holdena. Miał nadzieję znaleźć coś, co by sugerowało, że ten człowiek jest szalony albo gra takiego, by odwrócić uwagę od swojego udziału w aktach terroru. Jedna plik za plikiem, raport za raportem potwierdzały jego słowa. Nawet gdy nie było innych świadków tego, co widział, istniały historie dowodzące, że przynajmniej jego twierdzenia były spójne. Byłoby o tyle łatwiej, gdyby James Holden był tylko szaleńcem. Ręce waszego imperium wyglądają dużo czyściej, gdy możecie dyktować, kiedy zaczyna się historia i które jej części się nie liczą. Znał historię założenia Lakonii. Był przy tym, choć wtedy jeszcze jako małe dziecko. Otworzyły się wrota do tysiąca trzystu światów i przeleciały przez nie sondy. Przesłały z powrotem raporty o różnych układach, gwiazdach, planetach i dziwnych, zaobserwowanych tam rzeczach. Cała ludzkość zobaczyła okazję kryjącą się w nowych ziemiach, nowych światach do zamieszkania, ale tylko Winston Duarte zrozumiał

kryjące się w ekspansji straszliwe zagrożenie. Chaos i przemoc ludzkości prącej poza granice cywilizacji. Kontrolujący wszystko punkt powolnej strefy i związane z tym niezliczone wojny. Nieprzewidziana zapaść środowiska, którą nasilił brak scentralizowanej reakcji. I tylko on miał dość woli, by rozwiązać ten problem. Spośród wszystkich planet po drugiej stronie wrót wybrał Lakonię z powodu orbitalnych platform konstrukcyjnych. Znalazł żywą kulturę protomolekuły, której mógł użyć do wykorzystania potęgi Lakonii. Znalazł doktora Cortazára, który zajął się badaniami i rozwojem. I zabrał jedną trzecią marsjańskiej floty jako zarodek, z którego wyrośnie drzewo światów. Ułamek ludzkości, który miał się odtworzyć na Lakonii i wyjść na świat, by wprowadzić porządek w chaos ludzkości. Sprowadzić wieczny pokój. Koniec wszystkich wojen. Singh nie wątpił w żadne słowo. Wersja Holdena nie była z tym sprzeczna, nawet jeśli kładł nacisk na inne elementy. Sam Holden używał protomolekuły na Ilusie – lub był przez nią wykorzystywany – do włączenia starożytnych mechanizmów. Tylko że on zrobił to w przypadkowy sposób, na chybił trafił, ze strasznymi skutkami. Duarte postępował ostrożnie i osiągnął fantastyczne wyniki. Napił się herbaty. Nie wystygła do końca, ale też nie była tak ciepła, jak oczekiwał. Holden był problemem. Stanowił klucz do złamania siatki terrorystycznej na Medynie, ale też był kluczem do zagadki obiektu, który pojawił się na Nawałnicy. Tylko on był źródłem raportu dotyczącego wizji ze stacji pierścieni. Był wyjątkowy wśród całej ludzkości, bo tak wiele razy trafiał we właściwe miejsca w tak wielu właściwych chwilach. Jeśli historia Lakonii czegoś uczyła, to faktu, że bycie właściwą osobą we właściwej chwili miało w sobie potęgę. Singh zawsze wiedział, że historia Lakonii jest powiązana z historią układu Sol, ale nigdy nie odczuwał tych wspólnych korzeni mocniej niż teraz. Wrażenia, że ten świat i świat Holdena są częścią jednej, dużo większej opowieści. Twórcy protomolekuły także stanowili element tego szerszego obrazu. I rzeczy, które zabiły ich, a potem zniknęły.

Te rzeczy, które teraz wróciły.

Rozdział trzydziesty dziewiąty Amos

– Myślałam o recyklerach – odezwała się Złotko. Mówiła zmęczonym głosem. Zawsze wyglądała na trochę zmęczoną, ale tym razem bardziej. – Tak? – zapytał. Byli sami w sypialni. Siedziała, przycinając sobie paznokcie u stóp małym nożem, który dla niej znalazł. Któryś z jej leków sprawiał, że robiły się grubsze i żółte. Wiedział, że pilnowanie, by były krótkie, jest dla niej istotne, choć nigdy tego nie powiedziała. Jego dłonie wyobrażały sobie, jakie uczucie towarzyszyłoby skręceniu jej karku. Najpierw napięcie, potem zgrzytliwe wrażenie darcia ustępującej chrząstki. Zobaczył poczucie zdrady w oczach, z których uchodziło życie. Wizja była tak wyraźna, jakby faktycznie to zrobił. – Wydajność nie jest tak dobra, jak powinna – wyjaśniła. – Uzyskiwaliśmy osiemdziesiąt osiem do dziewięćdziesięciu procent odzysku, ale nie wydaje mi się, żeby podczas lotu do Freehold przekroczyły osiemdziesiąt pięć. – Warto się temu przyjrzeć – zgodził się Amos. – Masz jakieś konkretne podejrzenia? – Chciałabym się przyjrzeć filtrom wody. Wiem, że podobno to najlepsze z dostępnych bez przerabiania na system czysto żelowy, ale wydaje mi się, że wcale nie działają tak dobrze, jak

są reklamowane. Zamknął oczy i w jego głowie pojawił się system recyklingu Rosynanta. Jeśli filtry działały z niedostateczną wydajnością... tak, to mogło zaburzyć ciśnienie dochodzące do recyklerów. Mogłoby to wystarczyć, żeby obniżyć procent odzysku. Zaczął się zastanawiać, jakie jeszcze byłyby efekty. – Powinniśmy się przyjrzeć liniom doprowadzającym – stwierdził. – Poszukać rozstrzeń? – zapytała. Mruknął na potwierdzenie. Złotko zmarszczyła czoło i kiwnęła głową jak zwykle, gdy doszli do porozumienia. Wciąż były rzeczy, które – jeśli chodziło o Rosa – znał lepiej niż ona, ale było ich zdecydowanie niewiele. I dotyczyły głównie systemów uzbrojenia. Nie lubiła ich, a to wpływało na ilość poświęcanej im uwagi. Tego rodzaju rozmowy mógł prowadzić tylko z nią, nie sprawdziłyby się z nikim innym. Ale to nie powstrzymywało myśli od tego, by przestały go nachodzić. W niczym nie pomagało na to coś w gardle. – Myślisz, że Holdenowi nic nie jest? – zapytała. – Jest albo nie – rzucił Amos. To coś w gardle trochę się powiększyło. I ścisnęło mocniej. Nie był pewien, z jakiego powodu. – Chciałabym móc coś z tym zrobić – powiedziała. – Naomi coś wymyśli. Cokolwiek trzeba będzie zrobić, zrobimy to. Skończyła z ostatnim paznokciem i rzuciła mu nóż. Złapał go w powietrzu, złożył i schował pod poduszkę. Złotko wysypała z buteleczki kilka tabletek, połknęła je na sucho i położyła się z powrotem na pryczy. Między jej pryczą i tą wyżej nie było nawet dość miejsca na wyprowadzenie porządnego ciosu, ale wiedział, co by poczuł, kopiąc ją w żebra. Albo w głowę. Gdyby dopchnął ją do ściany, nie byłaby w stanie uniknąć następnych kopniaków. Nie zamierzał tego robić, ale myśli i tak go nachodziły. – Chcesz się przespać? – zapytał. – Trochę.

– Powinnaś później spróbować coś zjeść. – Ostatnio nie zatrzymuję wiele w żołądku. – Dlatego powiedziałem o próbie – skomentował. – W najgorszym razie po prostu rozsmaruj to sobie po twarzy jak niemowlę. Wchłoniesz trochę składników odżywczych przez skórę. Zaśmiała się. – Przekonałeś mnie, wielkoludzie. Spróbuję, jak odpocznę. – Ja pójdę trochę wcześniej – stwierdził. – Jeśli czegoś potrzebujesz, to powiedz. – Dziękuję – odparła Złotko. Poszedł w stronę kambuza, ocierając ramionami o przewody i kable po obu stronach korytarza. W kambuzie jeden z ludzi Saby pił kawę. Ten o przyjemnym wyglądzie, zawsze był miły. To coś w jego gardle poruszyło się odrobinę i Amos poczuł uderzenie kubka z kawą w twarz mężczyzny. Krawędź naczynia miażdży jego górną wargę, kawa parzy ich obu. Poczuł, jak by to było, gdyby odchylił go do tyłu, unieruchomił mu nogi pod stołem, żeby nie mógł się wyrwać i pociągnął, aż zerwałyby się kręgi szyi. Do tego czasu pojawiliby się następni. Jego kumple. Pomyślał o tym, jak zabić również ich. Amos uśmiechnął się łagodnie i kiwnął głową. Facet odpowiedział tym samym. Amos wziął sobie miskę owsianki o smaku miodu. Usiadł w pojedynkę, żeby zjeść. Facet od Saby dopił kawę i wyszedł. Kiedy odwrócił się do niego plecami, Amos przez chwilę czuł własną stopę uderzającą w tył jego kolana, widział, jak przewraca go w dół i do przodu, gdzie łatwo byłoby mu założyć duszenie. Westchnął i nabrał kolejną łyżkę owsianki. Ta na Rosie była lepsza, ale jedzenie przynajmniej było ciepłe. Rozluźniało mu gardło. – Cześć, wielkoludzie – przywitała go Babs od drzwi. Podeszła i usiadła naprzeciw niego. Miała zaciśniętą szczękę i pewne spojrzenie utkwione przed siebie. Patrzyła prosto na niego, jakby bawiła się w bycie Holdenem. – Masz chwilę? Amos zgarnął miskę z niedojedzoną owsianką, wrzucił do niej

łyżkę i wyrzucił razem, gdy wychodzili. Jakieś siedem poziomów niżej znajdowało się stanowisko kontroli środowiska. Saba używał go do przechowywania żywności, ale wszyscy jedli całkiem sporo, więc teraz pomieszczenie było prawie puste. Miało tylko jedno wejście, więc nikt nie spędzał tam dużo czasu. Grube ściany były wypełnione w środku pianką izolacyjną. Taką, która pochłaniała dźwięki, jakby w ogóle ich nie było. Gdyby znaleźli ich tu Lakończycy, byłaby to śmiertelna pułapka. Pchnął drzwi ramieniem. Kroki Babs rozbrzmiewały z tyłu, twarde, szybkie i stanowcze. Jak kroki nauczycielki, która zamierza rozprawić się z uczniami. W środku było ciemno, ale znalazł przełącznik. Zbyt jasne oświetlenie techniczne. Zostało im już tylko pół palety teksturowanego białka i trochę tubek ziarna i drożdży. Wszystkie ściany wyłożono stalowymi płytami, z wyjątkiem jednego rogu, gdzie użyto koronki węglowo-krzemowej. W rogu z lewej strony przebiegała rura. Pulpity sterowania warunkami środowiska zamknięto w szafkach i za drzwiczkami, do ich otwarcia potrzeba byłoby łomu, spawarki i kilku godzin. Pomieszczenie miało może trzy metry na cztery i kilka w pionie. Nie było idealne, ale całkiem niezłe. Nie miał niczego lepszego. Babs weszła za nim i zamknęła drzwi. Na jej nosie obok nozdrzy pojawiły się dwa półksiężyce zdradzające, że jest wkurzona. To coś w gardle pulsowało jak rak. Przez chwilę nawet myślał, że pęknie. Złożyła ręce na piersi, blokując drzwi. – Słuchaj, Amos. Rozumiem, że się na mnie wkurzasz. I, na Boga, przysięgam, że sama w tej chwili jestem na siebie wkurzona. Ale jesteśmy załogą. Jesteśmy przyjaciółmi i możemy to rozwiązać, czymkolwiek jest ten problem. Jestem tu, rozumiesz? Więc cokolwiek to jest... – Kiedy zmieniłaś się w taką pieprzoną ciamajdę, Babs? – zapytał. Jego dłonie mrowiły, jakby miały w sobie za dużo energii. Jakby właśnie miał ją uziemić. – Naprawdę przyszłaś tu rozmawiać o uczuciach?

Jej twarz zrobiła się pusta, spojrzenie matowe. Spuściła ręce. Ciężar ciała osiadł na biodrach, lekko zgięła kolana. Uznał, że może potrzebować dwóch albo trzech serii obelg, ale źle ją ocenił. Przesunęła ramiona, wyprowadziła ruch z bioder i jej prawa ręka poleciała. Kilka lat wcześniej może zdołałby się usunąć i podejść bliżej. Ale też kilka lat temu mogła być szybsza. W każdym razie zdołał tylko obrócić głowę i cofnąć się kilka centymetrów, zanim jej kostki uderzyły w kość policzkową. Gdyby się spóźnił, cios rozsmarowałby mu nos po całej twarzy. Jej następne uderzenie już leciało, więc obrócił się tak, że trafiło go w bark pod kątem. Ból był nagły, ostry i znajomy jak stara piosenka. Poczuł jak ta rzecz w gardle rośnie się jak balon, rozszerzając się i stając się czymś większym niż on. Kopnął prosto, uderzając tuż nad biodrem z wciąż zgiętym kolanem. Nie chciał jej połamać, tylko odepchnąć, a potem po otwarciu przestrzeni między nimi rzucił się na nią. Prawa pięść w twarz, lewą z zamachu w żebra. Uniosła ręce to pozycji bokserskiej, ale ułamek sekundy za późno. W końcu udało mu się przedostać za jej zastawę, uderzył prawym łokciem w gardło i przydusił głowę do drzwi, napierając na tchawicę. Przesunęła się pod nim, szukając sposobu nabrania powietrza. Jego nogi i plecy bolały od wysiłku zduszania jej gardła. Zaciskał zęby tam mocno, że zazgrzytały. Ból w jądrach zaczął się od tępego stuku, jak dźwięk upuszczanej cegły, a sekundę później nadszedł rozbłysk, rozchodząc się po całym ciele. Poczuł, że zatacza się do tyłu. Bobbie obróciła się spod jego ręki, uderzając kolejno pięściami w to samo żebro. Ustąpiło. Nie hamowała swoich ciosów, zaangażowała się. Pozbył się resztek opanowania i rzucił się na nią z rykiem. Gotowy zabić lub zginąć. Jakaś jego drobna cząstka, która wciąż go obserwowała, wciąż myślała i była świadoma, spodziewała się, że Bobbie odskoczy. Zamiast tego poszła w zwarcie. Zderzyli się z potężną siłą, zacisnęła mu ręce szyi, zwarli się biodrami i wyleciał w powietrze. Uderzył w ścianę tak mocno, że na

sekundę zniknęły wszystkie dźwięki. Odepchnął się w chwili, gdy wyprowadziła cios kolanem w jego brzuch, chwycił ją w talii i dźwignął, unosząc ją nad głowę, a potem oboje walnęli w podłogę z taką mocą, na jaką pozwalało ciążenie obrotowe. Ktoś krzyczał, możliwe, że on. Teraz wszystko toczyło się w parterze, z jej dłońmi na jego głowie, palcami grzebiącymi w skórze i szukającymi zaczepienia. Jeśli złapie jego ucho, zatrzyma je. Cofnął się, sięgając po jej ramię i próbując ustawić łokieć tak, żeby mógł go odchylić. Złamać. Przez sekundę prawie mu się udało, ale wykręciła się, wsunęła stopę na jego talię i odepchnęła go. Złapał jej kostkę i spróbował tego samego z kolanem, ale mięśnie nóg były za silne, a staw zbyt mocny, by zdołał go złamać. A kiedy tego próbował, nie mógł się poruszyć. Jej druga pięta walnęła w lewy łuk brwiowy, uszkadzając mu kość. Pchnął się w jej stronę, odganiając ją. Krew piekła w oko, ale poruszał się szybko i z wprawą całego życia. Dotarł dłońmi do jej gardła i ścisnął najmocniej jak potrafił. Jej tchawica znalazła się między jego kciukami i mógł ją zgnieść jak skorupkę orzecha włoskiego... Tylko że ona już unosiła ręce wewnątrz jego chwytu, obracając barkami i uwalniając się. Zaplanowała to, nie zatraciła się w furii. Wciąż myślała. Splotła nogi z jego nogami i przetoczyła się tak, że wylądowała na górze. Podstawą lewej dłoni pchnęła jego podbródek do góry, odsłaniając gardło na cios prawej pięści. Amos zakaszlał i spróbował się usunąć. Ze świstem wciągał powietrze, ale do płuc nie docierało go wystarczająco dużo. Próbował dźwignąć się na nogi, ale ona była już nad nim, nie pozwalając mu wsunąć kolan pod siebie. Mocno uderzył w pokład. Była w górze, kopała go. Miażdżyła z całej siły. Spróbował się odturlać. Jej pięta uderzyła go w ramię, w plecy. Próbowała trafić w nerki, więc usiłował się odsunąć, ale nie potrafił. Ból był bardzo silny i wszechogarniający. Był bezradny. Miał przesrane. Kopnęła go jeszcze raz, używając masy całego ciała i poczuł, że ustępuję kolejne żebro. Nie zdoła już nic z tym zrobić. Przemoc będzie trwała tak

długo, aż ona zdecyduje ją przerwać, a on nie mógł zrobić niczego, by ją zatrzymać. Zwijał się po każdym kolejnym uderzeniu, czuł, że odnosi coraz cięższe obrażenia. Nie mógł zrobić niczego, żeby się obronić. Jeśli Bobbie zechce go zabić, zginie. Znosił to bezradnie. Ból rozchodził się coraz bardziej, aż nie bolała go już żadna konkretna część. Ból był większy od jego ciała. Jego umysł przeskoczył, przesunął się. Przemknęły przez niego obrazy, jak wspomnienia zbyt głębokie, by zawracać sobie głowę spójnością. Zapach perfum z bzu i bergamotki. Białe prześcieradło tak wyświechtane, że włókna bawełny się rozrywały, ale nadal było miękkie. Smak tanich lodów na patyku w gównianym sklepiku na rogu Carey i Lombard. Dźwięki telewizji z sąsiedniego pokoju, odgłosy deszczu. Minęło bardzo dużo czasu, od kiedy ostatnio myślał o tym, jak w Baltimore brzmiał deszcz. Przemoc, bezradny ból, ale i tanie lody na patyku. Poczuł głęboki spokój, który zalewał go i unosił poza ciało. Rozluźnił się w nim. To coś w jego gardle zniknęło. Albo nie. To nigdy nie nastąpi. Zostało nasycone. Wróciło w głębiny, gdzie jego miejsce. Poczuł się jak w chwili po orgazmie, tylko lepiej. Głębiej. Bardziej prawdziwie. W końcu zauważył, że Bobbie go już nie kopie. Przeturlał się na plecy, otworzył oczy. Zobaczył krew na ścianach i pokładzie. Jego jądra sprawiały wrażenie piłek do koszykówki zrobionych z agonii. Zasychająca krew zakleiła mu lewe oko. Gardło bolało go i piekło, gdy przełknął ślinę, ale to coś zniknęło. Choć coś dziwnego działo się z jego oddechem. Potrzebował chwili, by odkryć problem. Po prostu nie tylko on świszczał ciężko. Bobbie siedziała oparta plecami o drzwi. Lekko rozstawiła nogi, zajmując przestrzeń. Dłonie oparła na kolanach. Małe krwawiące plamy w miejscach, gdzie skóra pękła na kostkach palców, wyglądały jak dzieło sztuki. Spocone włosy przykleiły się jej do szyi. Zauważył, że na niego patrzy. Przez chwilę żadne z nich się

nie odzywało. Jedynym dźwiękiem był szmer stacji. – No dobra – odezwała się Bobbie, a potem odetchnęła kilka razy, zanim kontynuowała. – Co to, kurwa, było? Amos przełknął ślinę. Tym razem bolało trochę mniej. Spróbował usiąść, ale zrezygnował. Zauważył kilka rozprysków krwi nawet na suficie. Jeden z nich wyglądał jak kreskówkowa wersja psiego pyska. – Ja nie... – zaczął, ale musiał przerwać, żeby złapać oddech. – Ja nie chcę rzeczy. Wiesz, o co mi chodzi? – Nie. – Ludzie... ludzie chcą rzeczy. Chcą dzieci. Albo chcą zostać sławni, bogaci czy co tam jeszcze. A potem wszystko się pieprzy, kiedy próbują to osiągnąć. Więc ja niczego nie chcę. Nie w ten sposób. – No dobrze – rzuciła Bobbie. – Tylko że spieprzyłem. Nawet nie wiedziałem, co robię, ale skończyło się na tym, że czegoś chciałem. – Czekał. Poczekał na powrót guli w gardle, ale kiedy się nie pojawiła, mówił dalej. – Chcę, żeby Złotko mogła umrzeć w domu. Z rodziną. – Na Rosie – powiedziała Bobbie. – Z nami. – Właśnie, tego chcę. Tylko że od kiedy wróciliśmy z Freehold, to wszystko się rozsypuje. Nie było tak źle, gdy Holden i Naomi urwali się na swoje, bo sami tego chcieli. – Ale też w sumie wcale nie odeszli – zauważyła Bobbie. – Ale potem przez wrota Lakonii przeleciał ten wielki drań i teraz jesteśmy odcięci od Rosa, a ja mam wrażenie, że szansa na zrobienie tego dobrze coraz bardziej się wymyka, wiesz? Widzę, jak ona udaje, że to nic takiego, ale dla mnie to poważne. A wtedy... wtedy wszystko robi się trudniejsze. Robię się marudny. Zaczynam myśleć o rzeczach, o których wcale nie chcę myśleć. No wiesz. Siedzieli w milczeniu przez dłuższą chwilę. Amos znowu spróbował usiąść i tym razem mu się udało. – No dobrze – powiedziała Bobbie. – Rozumiem. – Tak? – W każdym razie wystarczająco – stwierdziła. – Rozumiem to

dostatecznie. Dźwignęła się na nogi, a potem wyciągnęła do niego rękę. Złapał ją, chwytając za nadgarstek, tak jak ona jego. Pociągnęli razem i postawili go na nogi. Na twarzy prawie nie miała śladów, ale na szyi zaczynały się tworzyć sińce. – Naprawdę cholernie mnie pobiłaś – powiedział. – Łatwiej byłoby cię zabić – odpowiedziała Babs i wyszczerzyła zakrwawione zęby. – Ale uznałam, że wciąż potrzebujemy twojej durnej pały. Przytaknął. Miała rację w obu sprawach. – Powinniśmy ci znaleźć trochę lodu – zasugerował. – Pieprz się – rzuciła. – Jeśli zrobiłam choć połowę tego, co sądzę, to będziesz sobie wpychał do gaci wszystkie zimne rzeczy w okolicy. – Owszem. Ale możesz ich użyć, kiedy już skończę. Posłała mu kolejny krwawy uśmiech i odwróciła się do drzwi. – Hej, Babs – rzucił. – Bez urazy, prawda? – Tylko następnym razem, kiedy będziesz chciał kogoś pobić, może nie zaczynaj od obrażania mnie. Zaśmiał się. Zabolało. – Jeśli będę miał ochotę kogoś pobić, to mam całą stację możliwości. Ale gdybym chciał przegrać walkę, to w zasadzie zostajesz mi tylko ty. Znieruchomiała na chwilę. – Racja. Dotarcie do łazienki zajęło mu jakieś pięć minut. Umył się najlepiej, jak potrafił, ale potrzebował czystego ubrania, a umycie oka trochę obluzowało skrzep. Znowu zaczęło krwawić. Porozmawia z Sabą, może ma kogoś, kto będzie umiał to zaszyć. Ale najpierw ubranie. – Jezu Chryste – odezwała się Złotko na jego widok. – Co się stało? – Hm? A, chodzi ci o to? Zrobiliśmy sobie mały sparing z Babs. Podstawiłem twarz gdzieś, gdzie nie powinienem. Drobiazg. Jej twarz zdradzała wahanie między brakiem wiary i przyjęciem jego słów, pomimo bardzo kiepskiego kłamstwa.

Popatrzył na jej obojczyk, czekając, czy przed oczami pojawi się wizja złamania go, ale nic takiego nie nadeszło. Czyli było nieźle. – Musisz bardziej na siebie uważać – powiedziała w końcu. – W sumie racja – zgodził się Amos. – Co robisz? – Właśnie chciałam rozsmarować sobie na twarzy jakieś jedzenie, jak niemowlę – odpowiedziała. – Brzmi nieźle – rzucił. – Pójdę z tobą.

Rozdział czterdziesty Naomi

– Obudź się. Musimy iść – powiedział ktoś. – Już. Idziemy! Naomi zmusiła się do otwarcia oczu. Jej stopy wylądowały na pokładzie, zanim zdążyła wyrwać myśli z objęć snu. Był pożar. Rozmawiała z nim... poczuła, że zapomina, sen rozpuszczał się jak wata cukrowa w wodzie. Amos sturlał się z pryczy z sapnięciem bólu i podszedł do pryczy Clarissy, żeby pomóc jej wstać. Aleks wciągał kombinezon na chude, brązowe nogi. Nowy głos należał do dziewczyny zbyt młodej na tatuaż rozerwanego kręgu na wierzchu dłoni. – Co się dzieje? – zapytała Bobbie. – Mamy problem? – Saba dostał wiadomość, że musimy stąd uciekać, to uciekamy. Idźcie. – Gdzie on jest? – chciała wiedzieć Bobbie. – Zniknął – rzuciła dziewczyna i też uciekła. Na pryczę padało światło z niezamkniętych przez nią drzwi. Głosy i dźwięki metalu uderzającego o metal były głośne i spanikowane, ale nie świadczyły o walce. Nie było słychać strzałów. Strach i chęć ucieczki, które opanowały serce Naomi i tak były bardzo silne. – Wszystko w porządku, Złotko? – zapytał Amos. Clarissa kiwnęła głową i ściągnęła włosy w kucyk, jakby szykowała się do pracy. Od kiedy dostała nowy lek, jej policzki

nabrały żywszych barw. Gdyby Amos nie znalazł źródła, musieliby ją teraz nieść. Boże. Drobne uprzejmości. Takie jak ta. Przecisnęli się przez drzwi na korytarz, Naomi zatrzymała się i obejrzała. Nie zostawili tu żadnych narzędzi, terminali, niczego, poza śladami włosów i DNA. Co w zupełności wystarczy, żeby ich zidentyfikować. – Naomi? – rzucił Aleks z korytarza . – Wszyscy inni cholernie szybko stąd uciekają. Może powinniśmy... Ruszała się szybko, stanowczo, zbierając koce, prześcieradła i poduszki. Były tanie, więc ścisnęła je w bardzo niewielki kłąb. Kolejna drobna łaska. Wcisnęła je w prowizoryczny otwór recyklera na końcu korytarza. Może to niczego nie zmieni, może była głupia, marnując na to czas. To nie miało znaczenia. Zrobiła, co zrobiła. Ostatnio tak właśnie wyglądała większość jej życia. Saba stał przy drzwiach technicznych, które prowadziły do pozostałej części stacji, przeważającej większości Medyny niekontrolowanej przez podziemie. Mocno zaciskał szczęki, a jego oczy otaczały sińce, których nie ukrywała nawet brązowa skóra. – Co się dzieje? – zapytała. – Dostałem wiadomość od jednego z naszych w logistyce. Lakończycy zaplanowali zbadanie tej sekcji. Jeśli mają znaleźć nasze kryjówki, to lepiej, żeby nas w nich nie było. – No cóż. Wiedzieliśmy, że to nastąpi. Wcisnął jej w dłoń ręczny terminal. – To twoje. Fałszywa tożsamość. Mam po jednej dla alles la z tobą. Mieszkania, praca. Nie próbuj w tym grzebać, bo się rozsypie, ale to wszystko, co mogłem zrobić na szybko. – Dziękuję – powiedziała Bobbie, gdy podał jej urządzenie. – Są tam też wiadomości. Tylko tekst i tylko do mnie. Twój krąg jest twoim kręgiem. Naomi przytaknęła. Poczuła się, jakby znów była młoda, na wszystkie najgorsze sposoby. Amos, Aleks i Clarissa szli już w stronę publicznego korytarza, więc Bobbie potruchtała, żeby ich dogonić. Naomi położyła dłoń na ramieniu Saby.

– Fałszywe tożsamości nie muszą się utrzymać długo. Jesteśmy już blisko celu, nie rozpaczaj. Spojrzenie Saby złagodniało. – Moja żona jest w układzie Sol i prowadzi walkę z tymi draniami. A ja poruszę cały świat, żeby znów się przy niej obudzić. Choćby jeden raz. Naomi pomyślała o Jimie oraz bólu strachu w żołądku. Saba dotknął jej ramienia i popchnął łagodnie w stronę przyjaciół. Jej załogi. Rodziny, minus jeden. Wewnętrzna warstwa cylindra Medyny mogła być dowolną ze starych stacji wirowych. Szersze publiczne korytarze z miejscem na ruch pieszy i wózków, rampy prowadzące w górę do gleby i fałszywego słońca wewnętrznej powierzchni lub w dół, do próżni pod stopami. Nie wychodziła poza ukryte korytarze Saby od czasu utraty Jima. Teraz, idąc pomiędzy zwykłymi mieszkańcami Medyny i próbując się dopasować do ruchu pośrodku zmiany, ciągle na nowo zauważała, jak wszystko było tu otwarte. W innym kontekście mogłaby odczuć ulgę, teraz czuła się odsłonięta jak mysz na terytorium kota. Wyciągnęła terminal otrzymany od Saby i starając się wyglądać na znudzoną, sprawdziła swoją tożsamość, miejsce zamieszkania i wszystkie odpowiedzi, których będzie potrzebować w razie zatrzymania przez Lakończyków. Widywała już mnóstwo fałszywych tożsamości i musiała przyznać, że ta była niezła. Prawdziwe pytanie polegało na tym, jak głęboko ludzie Saby byli w stanie dotrzeć w lakońskich bazach danych. Po zerwaniu połączenia między Medyną a Burzą musieli opierać się na lokalnych kopiach. Te dało się zinfiltrować. Dziwna była myśl, że bez poświęcenia Jima cały ruch oporu mógł się wtedy skończyć. Jej wdzięczność komplikował fakt, że była wściekła. Na wielkich ekranach wyświetlano wiadomości stacji. Lakońską propagandę, choć może było w niej ziarno prawdy. Odtwarzali nagrania z układu Sol i prowadzonej tam wojny. Nie oglądała tego, ale kiedy obraz się zmienił, przystanęła. Młoda kobieta z oliwkową skórą i szeroką szczęką, ubrana w lakońskie

błękity. Tekst poniżej głosił ADMIRAŁ JAE-EUN SONG Z OKA CYKLONU. A po drugiej stronie ekranu młody mężczyzna. Santiago Singh, gubernator Medyny. – Czego spodziewa się pani w związku z przybyciem na stację Medyna? – zapytał, a poniżej wyświetlono podpisy po hiszpańsku, chińsku oraz – niepokojąco – w kreolskim Pasiarzy. Kobieta poważnie kiwnęła głową i odpowiedziała. – Najważniejsze jest bezpieczeństwo ludzi mieszkających na stacji. Wysoki konsul Duarte bardzo, bardzo jednoznacznie stwierdził... Naomi nie zauważyła, że stanęła, aż do chwili, gdy Amos ją szturchnął. – Chyba nie powinniśmy stawać, szefowo. Będziemy zwracać na siebie mniej uwagi. – Tak – zgodziła się Naomi. – To jest edytowane – zauważyła Clarissa. – Ciągle robią takie rzeczy. Opóźnienie w łączności tak naprawdę jest większe, wciąż mamy czas. Naomi kiwnęła głową. Chwilowo wolała się nie odzywać. Według fałszywych dokumentów dostarczonych przez Sabę była Ami Henders, z adresem w przytułku dla uchodźców na poziomie czwartym. Miała być pilotką Smutnego geniusza, lodowcowca, który leciał teraz z ciągiem po drugiej stronie wrót Aten. Zaciekawiło ją, czy Saba zdołał usunąć Naomi Nagatę z baz danych stacji. Nie dało się jej wymazać z dziesięcioleci nagrań wiadomości, stojącej za Jimem z głębokim pragnieniem, by kamery skierowane były gdzieś indziej. Wędrowała po powierzchni bańki mydlanej z nadzieją, że ta nie pęknie. Kwatery dla uchodźców, gdy do nich dotarli, okazały się nieco lepsze od ich nory w podziemiach. Małe mieszkanie z pięcioma pokojami, wąskim wspólnym holem i jedną łazienką. Po oparciu się o ścianę mogła dotknąć drugiej łokciem. Było tam ciaśniej niż w ich kabinie na Rosie, ale mieli drzwi, więc mogli spać, nie wkraczając sobie wzajemnie do snów. Mały monitor na ścianie ustawiono na oficjalny kanał stacji, ale kapitan Cyklonu już

zniknęła, zastąpiona przez poważnie wyglądającego mężczyznę w mundurze ochrony. – Baza była dokładnie tym, co spodziewaliśmy się znaleźć. Właśnie takie szczurze nory pozwalały terrorystom na potajemne działania i planowanie. Bez nich będą zmuszeni wyjść na światło dnia. Tam będziemy mogli ich zatrzymać. Nie wiemy, ile osób korzystało z tajnej bazy, ale otoczyliśmy teren i prowadzimy pełne śledztwo. Jesteśmy pewni, że poziom zagrożenia dla stacji został zmniejszony, ale nie możemy spoczywać na laurach. Ci ludzie są skłonni zaryzykować integralnością środowiska dla czystości ideologicznej. Zaryzykować życiem ludzi na całej stacji. Bardzo ważne jest odizolowanie i rozbrojenie tych terrorystów, zanim spróbują kolejnego ataku takiego jak ten na zbiornik z tlenem. W związku z tym gubernator upoważnił mnie do ogłoszenia ograniczonej amnestii dla każdego, kto... Clarissa kciukiem wyłączyła monitor. Spojrzała w oczy Naomi, a kryjące się w nich determinacja i wyczerpanie były wyraźniejsze od wszelkich słów. Odpuść. Mamy coś do zrobienia. Aleks odchrząknął. – No cóż, skoro nie mamy już kambuza, to chyba wybiorę się w głąb korytarza i zobaczę, czy znajdę jakąś kawiarnię czy coś takiego. Ktoś jeszcze chce śniadanie? Tam będą strażnicy. Drony. Będzie ryzyko, że próba zapłacenia za coś doprowadzi to zawalenia się fałszywej tożsamości Aleksa lub oznaczy jego prawdziwą. Chciała go złapać i zamknąć w pokoju. Chciała dopilnować, żeby nikt nie opuszczał niepewnego bezpieczeństwa ich kabiny. – Herbata – powiedziała. – Może jakieś ciastka proteinowe. – Dobra – rzucił Aleks. – Wrócę. Powiedział to, jakby składał obietnicę. Jakby mógł jej dotrzymać. – Ja pójdę... – rzucił Amos, wskazując na Clarissę. Naomi kiwnęła głową. – Spróbuję popracować. – To zostawia mnie na straży – skomentowała Bobbie

z krzywym uśmieszkiem. – Niezbyt złożony plan, ale to już coś. – Przygotuję ci plan – obiecała Naomi. Siedząc samotnie na swojej nowej, wąskiej pryczy, przygotowała listę na terminalu Saby. Wiedziała, że jeśli będzie za dużo myśleć o zagrożeniach i presji czasu, pojawią się mroczne myśli. Nie mogła sobie na to pozwolić. Jeśli zdoła się skupić na faktach i rozwiązywaniu problemów, wszystko będzie dobrze. Znała siebie na tyle dobrze, żeby się tego nauczyć. Dbanie o dobrze używany umysł i karmienie go. Ostatecznym celem było wydostanie się z powolnej strefy i znalezienie jakiegoś bezpiecznego miejsca na ukrycie się i przegrupowanie. Tak więc na początku jej listy znalazł się ostatni krok: PRZEGRUPOWANIE Nie miała szczegółów tego, jak miałoby to wyglądać. Zapewne trzeba będzie się nie wychylać i patrzeć, co się stanie. Poczekać na błąd przeciwnika lub pojawienie się nowych sojuszników. Stare, bardzo stare strategie. Jednak niezależnie od postaci, jaką przybiorą, taki był ostateczny cel. Żeby było to możliwe, będą musieli zrealizować inne zadania. DOTRZEĆ W BEZPIECZNE MIEJSCE A wcześniej... ZIDENTYFIKOWAĆ BEZPIECZNE MIEJSCA W końcu musieli wiedzieć, gdzie uciekać, zanim faktycznie to zrobią. Musiało to być jakieś miejsce, gdzie mogli wylądować Rosem. Gdzieś, gdzie istniało niewielkie ryzyko, że miejscowi opowiedzą się po stronie Duartego i ich wydadzą. Czyli żaden ze światów stowarzyszenia Fisk ani nie Sol. To nie będzie łatwe, ale czuła, że w jej głowie zaczynają się krystalizować jakieś pomysły. No dobrze. Jednak to wszystko było zależne od jeszcze jednego czynnika, więc podzieliła kolumnę i dodała jeszcze jeden wers. OŚLEPIĆ MEDYNĘ I ZWIASTUNA BURZY Jeśli Lakończycy będą wiedzieć, gdzie polecą, nie zdołają się ukryć na długo. Czyli to będzie ważne. I będzie to musiała być ostatnia rzecz przed odlotem, żeby wróg nie miał czasu na

naprawienie tego, co zepsują. Będzie musiała przygotować wszystkich do odlotu, zanim padną czujniki, więc... ZEBRAĆ GRUPY DO EWAKUACJI A żeby to było możliwe, będą musieli przekazać wiadomość wszystkim w sieciach Saby. Całemu podziemiu, wszystkim. Znalazła go. Smutek i żal. Oraz ściśnięte gardło. Nic nie szkodzi. Musiała to po prostu umieścić na liście. To część planu. URATOWAĆ JIMA *** Saba wysłał wiadomość godzinę przed tym, gdy „Ami Henders” miała skończyć swoją zmianę. Bobbie dostała tę samą wiadomość, choć nie trafiła do nikogo więcej. Adres wskazywał na małą restaurację jeden poziom pod wewnętrzną powierzchnią cylindra, przy odrobinie szczęścia droga do tego miejsca pozwalała na ominięcie punktów kontrolnych. Naomi umyła twarz nad małym zlewem nie szerszym od jej dwóch dłoni i z grubsza uporządkowała włosy. Kiedy wróci do domu na Rosie, spędzi cały dzień pod prysznicem. Cały cholerny dzień. Aleks i Clarissa czekali na nią w publicznym korytarzu. Bobbie i Amos byli kilka metrów dalej, udając rozmowę, choć tak naprawdę stali na straży. Oboje byli posiniaczeni, a Amos miał rozcięty łuk brwiowy. Razem wyglądali, jakby zaskoczył ich wybuch, co technicznie było prawdą, ale przynajmniej zniknęło napięcie, które Amos zdradzał sposobem trzymania ramion i postawą. Nie, nie zniknęło, ale osłabło. Bardzo dobrze. – Gotowi pomalować miasto na czerwono? – zapytała Clarissa, ujmując Naomi pod ramię. Miało to formę radosnego gestu, ale wiedziała, że ruch częściowo wynika z potrzeby wsparcia. – Mam nadzieję, że serwują tam margaritę – rzucił Aleks. – Minęło cholernie dużo czasu, od kiedy piłem dobrą margaritę. – Wierz mi, kiedy ci mówię, że nigdy nie piłeś dobrej

margarity, Marsjaninie – odpowiedział Amos. – Do tej pory są rzeczy, które tylko Ziemia robi dobrze. Bobbie przechwyciła spojrzenie Naomi, posłała jej lekkie skinięcie głową i ruszyła wyznaczoną trasą. Amos szedł obok niej, trochę nierówno pomimo nieznacznego ciążenia, jakby przy każdym kroku coś go bolało. Naomi dała im kilka sekund, a potem poszła za nimi. Za tymi siniakami kryła się jakaś historia, ale odniosła wrażenie, że nigdy jej nie pozna. James Holden latał w towarzystwie pięciu osób w załodze, ale teraz nie była to piątka. Rozbili się na dwójkę na przedzie i niezależną grupę trzech osób z tyłu. Jako sposób na uniknięcie rozpoznawania wzorów nie było to za wiele, ale lepsze niż nic. Restauracja obejmowała szeroki bar z ceramicznym blatem otwarty na korytarz. Z tyłu dochodziły kłęby pary, niosąc za sobą zapachy ryb i curry. Lokal zdecydowanie nie pasował do projektu oryginalnego statku. Przestrzeń została zmodyfikowana w miarę, jak Nauvoo zmieniał się w Behemota, a potem w stację Medyna, w procesie uczenia się, czym był i czym będzie. Z tej perspektywy Naomi spodobała się restauracja, nawet jeśli była trochę brzydka. Duży mężczyzna za kontuarem ukłonił się, przywitał ich w dialekcie, którego Naomi nie rozpoznała, i gestem zaprosił do środka. Kuchnia była mała, pracowały w niej dwie kobiety – bardzo stara i bardzo młoda dziewczyna. Popatrzyły na nich z zaciekawieniem, kiedy przechodzili. Stary mężczyzna otworzył im grube metalowe drzwi i ukłonił się z uśmiechem, wskazując na chłodnię po drugiej stronie. Saba już tam był, z kocem na ramionach i cienkim, czarnym papierosem w ustach. Policzki zaczerwieniły mu się od zimna. Stary mężczyzna zamknął za nimi drzwi i zapaliło się złote światło awaryjne, rzucając na nich cienie skrzyń z hodowanymi w zbiornikach rybami. Spojrzenie Amosa powędrowało do Clarissy, ale wyglądało na to, że kobieta cieszy się z chłodu. – Nie jest idealnie – odezwał się Saba – ale trudniej będzie im nas podsłuchać. – Myślisz, że słuchają?

– Nie – odpowiedział Saba. – Ale tutaj jest mniejsze ryzyko, że się mylę. Perdón za szybką zmianę. Ostrzeżenie przyszło bardzo późno. – Shikata ga nai – odparła Naomi, a Saba kiwnął głową z żalem. – Mamy plan – oznajmiła Bobbie. – A w każdym razie ma go Naomi. – Przynajmniej zarys planu – poprawiła Naomi. – Niezbyt mi się podoba, bo dużo rzeczy musi się wydarzyć w bardzo małym przedziale czasowym. Tylko że Cyklon przylatuje za niecały tydzień, a tego w żaden sposób nie opóźnimy. – Mam ludzi – rzucił Saba. – Powiesz mi, ja powiem tym, co muszą usłyszeć. – Po prostu jest w tym mnóstwo ruchomych elementów – przyznała Naomi. – Mnóstwo sposobów, na jakie wszystko może się posypać. – Opowiedz mi historię – poprosił Saba przez chmurę dymu i skroplonego w parę oddechu. Opowiedziała. Omówiła krok po kroku, szczegół za szczegółem. W miarę jak relacjonowała, cała operacja zestaliła się w jej głowie, co pozwoliła jej mówić jasno i z przekonaniem, które czuła tylko częściowo. Plan był fatalny, podatny na tysiące różnych zagrożeń, a w przypadku niektórych nie dało się nic uratować. Jeśli oddział szturmowy nie zdoła dostać się na Burzę. Jeśli kod unieruchomienia zostanie zmieniony lub nie da się go złamać. Jeśli lakońskie grupy naprawcze zdołają doprowadzić czujniki do użytku szybciej, niż się spodziewała. Ale z każdym wypowiedzianym przez nią słowem i każdym przedstawionym szczegółem czuła coraz bardziej nadciągający Cyklon. Zbliżający się. Pozbawiający ich jakiejkolwiek szansy. – Będziemy potrzebować dwóch bomb – skomentował Saba, wyciągając swój ręczny terminal. Ten, który nie łączył się z oficjalną siecią stacji. Mówiąc, pisał wiadomość. – Jedną na czujniki, jedną do więzienia. Katria zrobi pierwszą, będę musiał zapytać, kogo poleca do drugiej. Która jest ważniejsza? Obie są ważne, Naomi powiedziała to równocześnie

z wypowiedzianym przez Clarissę: Więzienie. – Kiedyś pracowałam na tej stacji – przypomniała Clarissa. – Dajcie mi dostęp do wtórnego węzła mocy, który je zasila, i sposób na zresetowanie głównego, to dopilnuję, żeby czujniki zostały nieaktywne. – Claire – Bobbie odezwała się z troską w głosie. – Z tym sobie poradzę – zapewniła Clarissa. – To zadziała. A więc zdecydowali. Saba wpisywał już wiadomość w swoim terminalu. – Bist bien alles – rzucił. – Ja z Amosem zajmiemy się Burzą – oświadczyła Bobbie. – Dasz nam oddział, ale będziemy dowodzić albo nic z tego. – Załatwione – rzucił Saba. – Zabiorę siebie i moich na Malaclypse, gdy tylko wyślecie sygnał. Jeśli mięśniaki będą miały kłopoty, przynajmniej będzie dwóch na jednego. Plan B, sa sa? Aleks podniósł rękę. – Rosem nie będzie latał nikt poza mną. Wszyscy to wiedzą, prawda? – Ja wezmę więzienie – oznajmiła Naomi. Ja odbiję Jima. Terminal Saby zadzwonił, a on spojrzał na niego z satysfakcją. – Katria ma kogoś. Coyo z doświadczeniem w saperce. Będzie musiał wiedzieć, co robimy. Ale tylko jego część. My zostaniemy wewnętrznym kręgiem. – Wewnętrznym kręgiem – potwierdziła Naomi. – Mogę się z nim spotkać razem z Claire. – Dobrze – rzucił Saba, podszedł do drzwi chłodni i zastukał w nie pięścią osłoniętą kocem. Potem wskazał Bobbie i Amosa. – Pójdziecie ze mną, spotkamy się z Katrią. Porozmawiamy o tym, jak upolować marines. Coś przeskoczyło na twarzy Bobbie. Było to niemal niezauważalne i trudne do zdefiniowania, ale Naomi to dostrzegła. – Ty prowadzisz, my idziemy za tobą – rzucił Amos ze swoim pustym uśmieszkiem. – Jakieś pomysły na wprowadzenie mnie do mojego statku? –

zapytał Aleks, gdy otwierały się drzwi. – Kilka – potwierdził Saba. – Powinieneś iść z nami. – Potem pokręcił głową. – Za dużo spraw, za mało czasu. Wyszli w nagle gorące powietrze. Naomi nawet nie zauważyła, że marznie, do chwili, gdy wreszcie przestała. Saba wyprowadził ich z kuchni, a potem dwójkami przechodzili przez parę do świata cywilów, aż została sama z Clarissą. Usiadły w kącie i patrzyły na przechodzących ludzi. Ryba była nijaka, ale curry i ryż z grzybami okazały się bardzo dobre. Po drugiej stronie korytarza monitor wyświetlał w pętli program wiadomości. Clarissa jadła, piła herbatę i rozmawiała o wszystkim i o niczym. Naomi prawie nie zauważała drżenia jej rąk czy tego, jak czasem skakało jej spojrzenie. Jeśli uważa, że sobie z tym poradzi, to sobie poradzi, powiedziała sobie Naomi. Mężczyzna przyszedł w końcu, siadając na krześle obok nich. Ciemne, ładne oczy i jasny, podniecony uśmiech były rozdzielone krzywym nosem. – Namnae na Jordao – przedstawił się. – Widziałem was obie w domu, nie? – Pamiętam – potwierdziła Clarissa. – Katria, ona mnie wysłała – rzucił, a potem nachylił się nad stołem. – To co chcemy zrobić?

Rozdział czterdziesty pierwszy Singh

W domu ćwiczył na okrętach, jak każdy z jego stopniem. Spędził tygodnie, sypiając w ciasnej kabinie i jedząc łokieć w łokieć z innymi oficerami, ale po zakończeniu szkolenia wracał do domu, z powrotem na Lakonię, do Natalii i Potwora. Weekendy po szkoleniach były jednymi z najlepszych, jakie kiedykolwiek przeżył, budząc się późno z Natalią u boku. Zanim urodził się Potwór, mieli kwaterę z sypialnią na trzecim piętrze i składaną ścianę, którą mogli odsunąć, gdy potrzebowali świeżego powietrza i lepszego widoku. Pamiętał, jak leżał na tamtym łóżku wyglądając na miasto w zapadającym zmroku. Wielkie chmury na horyzoncie zmieniały barwę na złotą i fioletową, a potem pośród gwiazd zamigotały platformy konstrukcyjne obcych. Oparł głowę o jeszcze niezajęty brzuch Natalii i myślał o statkach budowanych nad atmosferą planety. Jak któregoś dnia może objąć dowodzenie jednego z nich. Wtedy ta myśl wydawała mu się wspaniała. Bez sprawdzania dat wiedział, że jego wygnanie na Medynę trwało już tyle, ile pełna tura szkoleniowa. Coś w głębi jego głowy przewidywało koniec niskich sufitów i fałszywego nieba. Każdego dnia robił się coraz bardziej niespokojny i nie wynikało to tylko z zagrożenia związanego z miejscowymi terrorystami ani narastającego parcia na otwarcie ruchu przez wrota. To jego

własne ciało wysyłało mu sygnały, przyzwyczajone do końca długich okresów rozłąki, oczekujące ulgi, której nie zaznawał. Pragnące jego żony i dziecka oraz ich nieba, nawet gdy jego świadomy umysł wiedział, że pierwsze dwa dostanie dużo później, a ostatniego... być może nie dostanie nigdy. Było możliwe, że przeżyje całe swoje życie i umrze jako gubernator Medyny i nigdy już nie zobaczy prawdziwych chmur. Wiedział to od chwili, gdy spotkał się z wysokim konsulem wiele miesięcy wcześniej. I nie męczyło go to aż do tej pory. Na monitorze miał otwartą roboczą wersję comiesięcznego raportu, z osobistym dziennikiem wyświetlonym w mniejszym oknie. Każdy wyżej od niego w strukturze dowodzenia mógł czytać jego dziennik, jeśli tylko chciał, ale raport dawał im szansę na podsumowanie jego doświadczeń. Na przekazanie tego, co z jego perspektywy było ważne. Palce unosiły się nad klawiaturą bez ruchu od chwili, gdy w jego myśli wtargnęło wspomnienie Natalii oraz ich starej sypialni i chmur. Chciałby zatrzymać je na dłużej. Wielu miejscowych upiera się przy określaniu przeniesienia władzy w układzie Sol mianem wojny. Tego rodzaju retoryka rozzuchwaliła buntownicze frakcje stacji Medyna. Z uwagi na nasilające się akty przemocy buntowników postanowiłem utrzymać wrota zamknięte aż do przybycia Cyklonu. Statki przylatujące ze skolonizowanych systemów niosą zbyt wielki potencjał przemytu zaopatrzenia i posiłków znajdującym się tu zbuntowanym elementom. Znowu urwał. W jego głowie odezwał się cichy, gniewny głos. W razie kolejnego dużego, przeprowadzonego z rozmachem ataku na stację zalecam wycofanie sił Lakonii z powrotem na Burzę i wypuszczenie powietrza z Medyny. Odsunął od siebie tę myśl bez zapisywania jej. Nie chodziło tylko o to, że jest niemoralna, choć to powinno wystarczyć. Stanowiła też oznakę słabości. Przyznanie się do tego, że nie potrafił wyrwać korzeni tego drzewa bez spalenia wszystkiego. A jednak elegancja rozwiązania sprawiała, że trudno było mu się od niego

odwrócić. Gdyby Holdena i jego sojuszników osądzać zgodnie z prawdziwie lakońskimi standardami, już by nie żyli. To było takie proste. Skoro Singh traktował ich z szacunkiem i godnością, z jakimi jego traktował Duarte – z którym porównywał się Singh – całkowite usunięcie ich z równania byłoby właściwym działaniem dyscyplinarnym. Dorósł jednak do zrozumienia, że nie są Lakończykami. Jeszcze nie. Nie mieli czasu zrozumieć konieczności powstania imperium. Argumenty Holdena stanowiły na to kolejny dowód. Musiał być cierpliwy, jeśli o nich chodziło. Stanowczy, ale cierpliwy. Musiał powstrzymać ich przed zrobieniem krzywdy sobie i innym do czasu, aż uspokoją się fale po tej – jak sam przyznawał – bardzo dużej zmianie. Aż nowy schemat życia stanie się dla nich normą. Choć jestem pewien, że James Holden wie więcej o miejscowych frakcjach buntowników, niż obecnie przyznaje, nie jest naszym jedynym źródłem w tym temacie. Jego doświadczenie i wiedza w zakresie anomalii zgłoszonej przez admirała Trejo czynią go autentycznie przydatnym źródłem w tej kwestii. Z tego względu postanowiłem zakończyć przesłuchiwanie go na miejscu i niezwłocznie wysłać go na Lakonię do przesłuchania w dowolnym kontekście, jaki wysoki konsul uzna za odpowiedni. A to znaczyło, że symboliczny przywódca terrorystów zobaczy Lakonię przed nim. Może nawet spotka Natalię i Potwora, zanim przylecą na Medynę, jeśli wysoki konsul postanowi go potraktować łagodnie. Holden poczuje zapach deszczu. Zobaczy wschód słońca. A tymczasem Singh będzie tutaj, w tej wirującej puszce w upiornej nie-przestrzeni, która nie miała nawet gwiazd, dzięki którym poczułby się bardziej jak w domu. Na głęboką ironię zakrawał fakt, że bycie więźniem i dowódcą z pełnią władzy mogło być tak niezgodne. – Niech to szlag – rzucił do pustego biura, a potem odchylił się na oparcie fotela, przeczesując włosy dłonią. Powinien umieścić w raporcie o wiele więcej. Opisać przeprowadzone – prowadzone – przez siebie przygotowania do

stacjonowania tu Cyklonu i dodatkowego personelu, wiezionego przez okręt na Medynę. Odniesione zwycięstwa w pozbywaniu się zamachowców i naprawie wyrządzonych przez nich zniszczeń. Harmonogram koordynacji i kontrolowania ruchu między światami. Imperium odniesie sukces lub porażkę w zależności od jego planowania logistycznego, a jego implementacja wizji wysokiego konsula była dość szczegółowa. Tylko że chwilowo coś drażniło go w duszy i nie potrafił się skupić. Zastanawiał się, czy Duarte doznawał kiedyś takich samych prostych, zwierzęcych rozterek. Wydawało się, że powinien, choć Singh nie potrafił sobie tego wyobrazić. Zamknął roboczą wersję raportu i powiększył okno swojego dziennika na tyle, by móc go edytować, a potem zamknął i to. Wydawało mu się, że ściany pchają na niego powietrze. Przypominało to złudzenie optyczne czegoś spadającego, co nigdy tak na prawdę nie spadało. – Niech to szlag – rzucił ponownie, tym razem z mniejszym naciskiem. Rozpraszały go też raporty docierające z Sol. Prywatne raporty Trejo przechodziły przez Zwiastuna burzy, ale były przeznaczone dla Duartego. Singh bardzo chciałby móc je przeczytać. Miał tyle pytań... Czy Nawałnica doznała jakichś trwałych uszkodzeń w zmaganiach z przeciwnikiem. Czy coś zmieniło się w kwestii anomalii, która pojawiła się po Pallas. Kiedy Trejo spodziewał się nadejścia następnej bitwy. Oraz czy wierzył, że będzie ostatnią. Oczywiście, miał publiczne kanały. Pozycje połączonych flot były w znacznej części całkowicie jawne. Większych krążowników nie dało się ukryć, podobnie jak olbrzymich statków Związku, które nazywali miastami próżniowymi. Jednak mogły się tam czaić niewykrywalne okręty lub pola torped wystrzelonych na cichą orbitę w nadziei, że bezmiar przestrzeni ukryje je do chwili, gdy obudzą się do życia. Samo przyglądanie się odtajnionej mapie taktycznej sprawiało, że po plecach przebiegały mu ciarki. Olbrzymia chmura wrogich

okrętów sunąca przez zniekształconą ciążeniem przestrzeń planet wewnętrznych, jak chmura owadów mająca jednego, znienawidzonego wroga. I samotna Nawałnica lecąca prostym kursem. Trejo nie zamierzał robić uników ani się wycofać. Miał swoje rozkazy i zamierzał je wykonać. Singh przypomniał sobie, jak potężnym okrętem jest Nawałnica. Jak odpornym. Wysoki konsul nie wysłałby okrętu na misję, która mogłaby się zakończyć zawstydzeniem imperium i śmiercią Trejo. Ale co będzie, jeśli się przeliczył? Albo to Ziemia, Mars lub Związek stały za falą straconego czasu? Albo... Spekulacje były bezcelowe. Gorzej, były oznaką pobłażania sobie. I pomimo że wiedział wszystko, co powinien umieścić w swoim oficjalnym raporcie, ten będzie musiał poczekać. Musiał wyjść z biura, choćby na chwilę. Musiał zebrać myśli. Overstreet niemal natychmiast odebrał jego połączenie. – Gubernatorze? – Będę potrzebował eskorty ochrony do biura, natychmiast. Milczenie Overstreeta trwało krócej niż uderzenie serca. – Jakiś problem, sir? – Nie. Chcę przeprowadzić inspekcję doków. Kiedy dostanę ochronę wystarczającą do tego celu? Jeśli Overstreet poczuł zaskoczenie lub irytację, w żaden sposób nie zdradził tego swoim głosem. – Marines będą u pana za pięć minut, sir. – Dziękuję – rzucił Singh, a potem się rozłączył. Łamacz światła był frachtowcem stanowiącym element floty Związku. Nie był duży, ale szybki, ze sprawnym silnikiem. Wszystkie statki i ich załogi zostaną gośćmi imperium do czasu przybycia Cyklonu, ale nie Łamacz światła. Ze wszystkich statków w spisie stacji, ten najbardziej nadawał się do przewiezienia więźnia. Jego wylot zaplanowano za pół godziny, z Jamesem Holdenem w pokładowym areszcie i załogą ze Zwiastuna burzy, wybraną przez Singha. Sam Singh stwierdził, że bardzo chce być na miejscu, gdy z Medyny wyleci pierwszy statek na Lakonię. Pierwsze przejście, do którego dojdzie, od

kiedy to on odpowiadał za przestrzeń pierścieni. Na jego wachcie. Poprawił mundur i sprawdził swój wygląd w lustrze, a potem energicznym krokiem wyszedł do zewnętrznego biura. Usłyszał zmianę, która towarzyszyła jego wejściu do pokoju. Podlegający mu mężczyźni i kobiety pilnujący, by zobaczył ich głęboko pogrążonych w pracy. Na zewnątrz czekało ośmioro marines w pancerzach oraz kierowca. Kobieta nie miała na sobie pancerza wspomaganego, ale obok niej w wózku spoczywał karabin szturmowy. – Do doków, sir? – zapytała. – Stanowisko K osiemnaście – sprecyzował i usiadł, a pojazd natychmiast ruszył. Eskorta biegła z szybkością wózka, wcale nie sprawiając przy tym wrażenia, że tempo jest dla nich męczące. Korytarze zostały oczyszczone dla niego, a na skrzyżowaniach stali strażnicy z bronią w gotowości. Przypominało to podróżowanie przez wyśnioną stację metra, rozciągającą się we wszystkich kierunkach tak, że gubiła się gdzieś obietnica znalezienia drogi na powierzchnię. Zza ramienia jednego ze strażników wysunęła się kobieca twarz w kształcie serca. Próbowała go zobaczyć, więc Singh jej pomachał. Niech cywile wiedzą, że ich gubernator tu jest, że nie kryje się w swoim biurze. Skoro on nie bał się terrorystów, to lojalna część mieszkańców też nie powinna się ich obawiać. Albo przynajmniej obawiać w mniejszym stopniu. Mimo wszystko zaczął się zastanawiać, ilu z mijanych ludzi ucieszyłoby się na wieść o jego śmierci. Czy dziewczyna z twarzą jak serce zastrzeliłaby go, gdyby tylko miała okazję. Nie było sposobu, by wiedzieć to na pewno. Nigdy nie zdoła się całkowicie upewnić. A przynajmniej sposobu innego niż... Na końcu cylindra zostawili za sobą ciążenie wirowe. Marines zgrabnie przeszli do utworzenia formacji ochronnej gwiazdy z nim w środku. Widział zdjęcia ze skutków ataku terrorystycznego – powyginany metal i strzaskaną ceramikę. Płatki koronki węglowej unoszące się w powietrzu niczym czarny śnieg. Kiedy teraz tu trafił, najbardziej uderzył go smród.

Spawarki i płonący olej smarowniczy, przegrzane przewody i sięgająca głębi gardła gorycz opróżnionych gaśnic. Zrobili to swojej własnej stacji po prostu na złość mnie, pomyślał. A potem: Nie, nie własnej. Mojej. To bardziej niż cokolwiek innego dowodzi faktu, że nie można im powierzyć ich przyszłości. Ta stacja jest moja. Minęli tłum ludzi czekających na zgodę na odwiedzenie swoich statków. Marines czujnie wypatrywali w tym tłumie oznak przemocy. W doku strażnicy trzymali Holdena przed śluzą, przypuszczając, że Singh przyjechał tu, bo chciał skontrolować stan więźnia przed wylotem. W nieważkości Holden wyglądał młodziej. Wygładziły się zmarszczki na jego twarzy, a włosy sterczały dziko na głowie. Dostrzegł urok, jakim Holden emanował w młodości. Singh kiwnął głową. – Gubernatorze – przywitał go Holden. Powiedział to w sposób na tyle uprzejmy, by jasno dać do zrozumienia, że się niecierpliwi, nie dając przy tym powodu do obrazy. – Kapitanie Holden. Życzę bezpiecznej podróży. – Dzięki. – Lakonia to piękna planeta. – Nie jestem pewien, czy zobaczę jej ładne części, ale nie mam nic przeciwko miłej niespodziance. – Jeśli zechce pan współpracować z wysokim konsulem, będzie pan dobrze traktowany – zapewnił Singh. – Jesteśmy honorowymi ludźmi. Niezależnie od tego, co pan myśli, nigdy nie byliśmy waszymi wrogami. W uśmiechu Holdena zobaczył zmęczenie. – W porządku. To bzdura, ale jestem zbyt zmęczony, by się o to spierać. Singh kiwnął głową i strażnicy odprowadzili więźnia. Zamknęła się za nim śluza. Piętnaście minut później Łamacz światła opuścił dok i ruszył z dużym ciągiem w stronę wrót Lakonii, wioząc na pokładzie Holdena.

*** Singh wysłuchał raportu Overstreeta w biurze ochrony, a nie we własnym. Ściany miały tu przyjemny, szarozielony kolor, który pasował do wszystkiego. Jedynymi ozdobami pomieszczenia był mały krzaczek w doniczce i oprawiony w ramkę, wykaligrafowany na czarno, czerwono i złoto tekst wyliczający Dziewięć Zasad Moralnych wysokiego konsula. Sam Overstreet siedział za biurkiem, wyglądał, jakby wrósł w fotel. Singh stał, patrząc na niego z góry, zamiast usiąść i przyjąć pozycję gościa. Biuro mogło należeć do Overstreeta, ale stacja do Singha. – Spodziewam się pewnych niepokojów po otrzymaniu wiadomości z Sol – zgłosił Overstreet. – Ludzie nie lubią, kiedy ich zespół przegrywa. Próbuję wyjść temu naprzeciw, skanalizować to w coś, co zdołamy kontrolować, nie pozwolić, by emocje się rozkręciły. – Bardzo słusznie. Zauważył pan jakąś reakcję na wiadomości o pozbawieniu podziemia kryjówki? – Nie w ogólnej populacji, ale miało to duże znaczenie dla sił bezpieczeństwa. Wiedzieliśmy, że gdzieś tam jest, ale faktyczne znalezienie jej i zamknięcie stanowi duży krok do przodu. Bez fizycznie izolowanej przestrzeni terrorystom trudniej będzie koordynować działania. I pozwala nam to przejść do następnej fazy: identyfikacji. – Ilu pan znalazł? – zapytał Singh. Overstreet rozłożył swe potężne ręce. – Na pewno piętnaście osób, może dwadzieścia. Nie można nie doceniać poziomu zepsucia miejscowej populacji. Według moich szacunków jedna trzecia personelu operacyjnego jest przynajmniej otwarta na działania skierowane przeciw nam. Singh pozwolił, by ta wartość zawisła na chwilę w powietrzu, przyglądając się jednocześnie, jak jego wściekłość na niewdzięczność i arogancję miejscowych rozbłyska, jakby działo się to poza nim samym. Odezwał się dopiero po uzyskaniu

pewności, że nie zaklnie. – To niedopuszczalne – powiedział. – Zmiana tej sytuacji musi być naszym najważniejszym priorytetem. – Nie chciałem sugerować, że to akceptuję. Po prostu zgłaszam, na czym stoimy. Wprowadziłem podwójne i potrójne kontrole, losowe audyty i wszystkie wewnętrzne procedury bezpieczeństwa, jakie tylko mogłem, ale to coś, z czym będziemy się zmagać do czasu ponownego otwarcia regularnego handlu. Spodziewam się, że gdy zaczniemy w końcu rozbijać miejscową starą gwardię, te problemy zanikną. Wyczyścić to, co zepsute, sprowadzić nowe. Po prostu. Singh wydał cichy dźwięk potwierdzenia, ani aprobaty, ani odrzucenia. – Do ich kryjówki doprowadził nas atak na doki – przyznał Overstreet. – Ale nawet w tej sytuacji jestem przekonany, że nie trafiają do nas wszystkie informacje. – A na czym stoimy, jeśli chodzi o śledztwo związane z wybuchami? Overstreet odwrócił spojrzenie lodowato błękitnych oczu. – Czy mogę mówić szczere, gubernatorze? – Proszę. – Mógłbym zrobić znacznie większe postępy, gdyby nie wysłał pan do domu mojego najlepszego źródła. Holden był kluczowym elementem konspiracji. To morderca, a wciąż nie jestem na sto procent pewien, co było celem ataku. – Uszkodzenie Burzy, póki wciąż znajduje się w doku – podpowiedział mu Singh. – Może – przyznał Overstreet. – Ale dlaczego? W ramach przygotowania do jakiejś kolejnej akcji? Czy chcieli tylko zmniejszyć nasze zasoby tlenu, by zmusić nas do uruchomienia dostaw, zanim będziemy na to gotowi? Czy może chodziło o zniszczenie serwera łączności albo zapasowych akumulatorów bądź jednego z ośmiu magazynów zniszczonych w wybuchu? A może po prostu było to działanie propagandowe, które miało pokazać, że lakońska władza jest słaba? Lub sprowokować akcję odwetową, która ułatwiłaby rekrutację nowych powstańców?

– Osiągnęli wszystko, co pan wymienił – rzucił Singh. – Tak, sir, ale ważne jest, który był zamierzony. Zrozumienie umysłów przeciwników pozwala mi na wykonywanie mojej pracy. Singh usłyszał frustrację w głosie Overstreeta. Była uzasadniona. Częścią błędu, jaki popełnił, usuwając Tanakę, było awansowanie Overstreeta na to stanowisko bez szkolenia i potrzebnego mu czasu przygotowania. Przy tak swobodnie sobie poczynającym podziemiu nie mógł mieć wrażenia, że dobrze sobie radzi. Nic nie obniżało morale tak bardzo, jak wrażenie, że odmawia się człowiekowi możliwości realizacji jego pełnego potencjału. Na szczęście Singh mógł od ręki załatwić tę sprawę. Wyciągnął swój ręczny terminal, otworzył wiadomość, którą zatrzymał na okoliczność tej wizyty, zdjął z niej osobiste szyfrowanie i przesłał Overstreetowi. Na monitorze dowódcy ochrony pojawił się młody mężczyzna. Szeroko otwarte, nieco gorączkowe oczy, włosy w nieładzie. Soczewka i perspektywa sprawiały, że jego nos wydawał się jeszcze większy niż w rzeczywistości. – Hej, bossmang. Szykuje się coś dużego – oznajmił Jordao. – Znam tylko swoją część, ale chodzi o zestawy czujników. Parley, tu y mé, aber nikomu nic nie mów. Jeśli Voltaire się dowie, że cię znam, zobaczysz w kranie moją wodę, nie? Oczy Overstreeta zmrużyły się do kawałków lodu, wargi zwęziły w pojedynczą ciemną kreskę. – No proszę, ciekawe – skomentował. – Nie tylko Pasiarze mają swoje źródła – powiedział Singh. – Już nie. Dopilnuj, żeby ta rozmowa nie miała świadków. Tym razem wyprzedzamy drani. – To może wymagać odciągnięcia personelu od śledztwa w maszynowni – zauważył Overstreet. – To jest w tej chwili najważniejsze – oświadczył Singh. Overstreet powoli przytaknął, wyraźnie pogrążony we własnych planach i oszacowaniach. Kiedy westchnął, zabrzmiało to jak ostatni oddech konającego.

– Utrzymujemy tę stację wyłącznie za pomocą obsady przywiezionej tu na Zwiastunie burzy i kilku uzupełnieniach, którymi obdarzył nas admirał Trejo. A stacja jest o wiele większa od naszego okrętu. – Czy to jest dla was jakiś problem, Overstreet? – Problem w tym, że mamy dość szeroki wybór najważniejszych priorytetów, prawda, sir?

Rozdział czterdziesty drugi Drummer

– ...a jeśli nie zawrócicie – mówił sekretarz generalny Li – będziemy zmuszeni do użycia siły. Nie będzie dalszych ostrzeżeń. – Dobrze wygląda – skomentował Lafflin. – Dostojnie. Zdaniem Drummer wyglądał smutno, co w zasadzie całkiem mu pasowało, jeśli wziąć pod uwagę sytuację. Dzięki temu sprawiał wrażenie, że ciąży mu na sercu nieuchronna strata ludzkiego życia. Była przekonana, że gdyby oświadczenie przypadło jej, emanowałby z niego gniew. Albo strach. Lub niemal prowadzący do psychozy brak snu. Wróciła do nagranej wiadomości i obejrzała ją jeszcze raz. Linię wyznaczono tam, gdzie wszyscy się jej spodziewali. Punkt Leuktra, dwie i jedną dziesiątą jednostki astronomicznej od Słońca. Zgodnie z konwencjami przepisów górniczych i stuleci precedensów, stawiało to Serce nawałnicy wewnątrz pasa asteroid. Niewidoczna linia w przestrzeni, wykreślona wyłącznie tym, co ludzie o niej myśleli. Ale to wystarczyło. Połączona flota KZM i jej Związku nie próbowała się ukrywać. Lecieli z ciągiem i hamowali, by dotrzeć w to miejsce. Dwieście trzydzieści siedem jednostek, od miast próżniowych po szalupy kontroli ruchu. Wszystkie statki z bronią rozmieszczono na powierzchni zmodyfikowanej paraboli, z ogniskiem na trasie lotu Nawałnicy. Okręty po jej stronie mogły zmieniać pozycję

i robić uniki, ale wszystko, co powiedział sekretarz generalny, było przeznaczone dla wiadomości i potomnych. Każdy z mapą i zaliczoną połową semestru historii wojskowości mógł sam dojść do właściwych wniosków. Zastanawiała się, czy Saba zobaczy to na Medynie. Chciałaby wiedzieć, czy jeszcze żył. Nie nadeszła żadna odpowiedź na jej desperackie pytanie o przeskok czasu, a Nawałnica okazywała wszelkie oznaki ignorowania ostrzeżenia KZM. Drummer wahała się między optymizmem – zgodnie z którym Cameron Tur miał rację i Lakończycy nie odważą się użyć wiązki rozrywającej materię z obawy przed jej tajemniczymi skutkami ubocznymi – aż do oczekiwania przeskoku czasu i obudzenia się już po zniszczeniu floty. Jeśli tu zginie, czy Saba to zobaczy? Czy sposobem ich pożegnania będą informacje z lakońskich wiadomości? Lafflin przełączył wyświetlacz na mapę taktyczną – setki zielonych kropek znaczących ich flotę, włącznie z tą wskazującą Dom Ludu. Pojedyncza pomarańczowa plamka była ich przekleństwem. Jeśli spojrzeć na to jak na sztukę abstrakcyjną, wyglądało to na coś, co mógłby wymyślić student pierwszego roku. Gdyby to jej kiedyś przyszło zaprezentować na ekranie coś o tytule bez szans, byłaby to mała, jarząca się plamka w kolorze pomarańczowym. A jednak... Kiedyś, gdy wciąż jeszcze pracowała w ochronie, widziała wywiad ze starym, uśmiechniętym imamem, którego nazwiska nie zapamiętała. Uderzyło ją jedno jego stwierdzenie: Jestem istotą ludzką. Może mi się przytrafić cokolwiek, co przytrafia się istotom ludzkim. Przez lata, jakie upłynęły od tego wywiadu, zdarzało jej się czerpać pocieszenie z tych słów. Lub ostrzeżenie. Ludzie się zakochują, więc i ja mogę. Ludzie dostają pracę, więc może ja też dostanę. I ludzie chorują. Zdarzają im się wypadki. A teraz ludzie są zapewne oddzielani od rodzin przez wojnę i historię. Jej też mogło się to przytrafić. Nawet gdy wygrają, czy będzie to znaczyło, że znowu obudzi się przy boku Saby? Zwycięstwo i przegrana miały tyle różnych odmian.

– Są bardzo pewni siebie, prawda? – odezwał się Lafflin, odchylając się na oparcie fotela. – To zdumiewające. – Pewnie tak – zgodziła się. Nie wiedziała, o czym myślał, ale najwyraźniej jego myśli biegły innym torem niż jej. – Chyba powinien pan iść na statek. Lafflin uśmiechnął się smutno. – Czy mam coś tam przekazać? – Nie – odpowiedziała Drummer. – Wszystko, co będzie potrzebne, powiem później. Albo, nie powiedziała, wcale. Ta część była oczywista. Podobnie jak w przypadku stacji Pallas i Niepodległości, plan polegał na ewakuacji cywilów przed rozpoczęciem przemocy. Już od wielu dni do Domu Ludu cumowały statki, zabierając rodziny mieszkające tam od lat, i przewoziły je na Marsa, Ziemię, Lunę i do stacji w punktach Lagrange’a bądź dowolnej z tysięcy dziur w Pasie, gdzie wciąż można było utrzymać powietrze. Przejście do doków z Lafflinem przypominało spacer po cmentarzu. Szerokie, zakrzywione korytarze powinny być pełne ludzi. W publicznych parkach, metrze i dokach powinny rozbrzmiewać głosy i muzyka. Nawet powietrze pachniało inaczej – było lekko zatęchłe, od kiedy wymienniki przestawiły się zgodnie ze zmniejszonym zapotrzebowaniem. Musiała przyznać Lafflinowi punkty za doczekanie prawie do samego końca. Większość bardziej politycznych typów z jego personelu była pośród pierwszych odlatujących, zaraz po rodzinach z dziećmi. Kolejki uchodźców czekających na wylot składały się już tylko ze starszych ludzi. Personel i obywatele bez umiejętności wymaganych, by pomóc w bitwie, wszyscy z unoszącymi się obok małymi torbami. W wielu wypadkach z rzeczami na jedną noc, jakby mieli zaraz wrócić. W kolejce słychać było dużo śmiechów i emanowało z niej prawie gorączkowe wrażenie oczekiwania. Jakaś jej część chciała się zatrzymać, uścisnąć dłonie, przejąć na siebie część tej żywej, ekscytującej energii, ale nie zatrzymali się. Mimo wszystko z rangą wiązały się pewne zasady. Poczekalnia dla ważnych gości była dobrze wyposażona w bańki

z kawą i alkoholami, żywe rośliny na ściennych ogrodach, cichą muzykę i diody LED o widmie porannego światła typowego dla wczesnej wiosny. Przynajmniej tak jej powiedziano. Przecież wiosna nie była pojęciem mającym jakiekolwiek realne przełożenie na jej życie. W każdym razie oświetlenie było miłe. Do środka wleciała Avasarala w białym sari ze złotą szarfą. Drummer zazdrościła staruszce umiejętności noszenia tych strojów i zachowania przyzwoitości. Niewiele Ziemianek potrafiło to osiągnąć. Dotknęła ramienia Lafflina. – Przepraszam na chwilę. – Oczywiście, pani prezes – odpowiedział. – Czekam na spotkanie podczas odprawy po bitwie. – Ja także – zapewniła Drummer. Avasarala kiwnęła głową, gdy Drummer podleciała i złapała uchwyt, by wyhamować lot. – Ty też odlatujesz? – Avasarala zapytała starannie neutralnym tonem. – Nie – odpowiedziała Drummer. – Ja tu mieszkam. – Cholerna z ciebie idiotka – westchnęła staruszka – ale byłabyś nią także, odlatując. Świat byłby lepszy, gdyby zawsze istniała przynajmniej jedna dobra odpowiedź zamiast koszyka popieprzonych. – Dobrze się pani czuje? – zapytała Drummer. Avasarala machnięciem zignorowała pytanie, a potem sięgnęła do uchwytu, by powstrzymać ruch wirowy. – Próbuję zdecydować, czy jesteśmy bezwzględnie pewni przegranej, czy bezwzględnie pewni wygranej – wyznała. – Zdanie zmieniam mniej więcej co dziesięć minut. – To tylko jeden okręt, który od tygodni nie otrzymywał zaopatrzenia – przypomniała Drummer. – Brał już udział w bitwie. A to coś z wyłączaniem umysłów, co zrobił poprzednio: tym razem jesteśmy na to gotowi. Systemy automatyczne mają wyłączone blokady. Może przed pojawieniem się następnego będziemy musieli zrobić się sprytniejsi, ale niezależnie od tego, co się stanie, będziemy

strzelać do czasu, aż to coś zmieni się w chmurę złożonych cząsteczek i żalu. – A ponieważ jestem w tych dziesięciu minutach – powiedziała Avasarala – uznaję ten argument za przekonujący. Za kolejnych kilka przypomnę sobie, że wysłał go Duarte i znowu będę przerażona. – Pokręciła głową. – Kto wie? Ten sukinsyn siedział odcięty w swoim prywatnym układzie, jeszcze zanim Wolna Flota dostała swoje jaja na srebrnej tacy, i nie ma wątpliwości, że ocierał się o artefakty, które znalazł na miejscu. Może od tego zgłupiał. – Co nie zmienia faktu, że mamy do wykonania swoje zadanie – odparła Drummer. – To prawda – zgodziła się Avasarala. – Nienawidzę tej części. Masz jasną linię sukcesji? Santos-Baca też zginęła ze swoim statkiem i nawet jeśli przerobisz to cholernie brzydkie bydlę na żużel, któryś z drani z KZM na pewno wyśle coś w złą stronę. Ale jeśli to pójdzie źle, to ostatnim, czego chcemy, jest długie, gniewne zebranie komitetu ze wszystkimi, którzy mają coś do powiedzenia. Drummer poczuła wybuch irytacji, ale ją stłumiła. Staruszka wcale nie próbowała jej obrażać, po prostu machała na oślep, próbując znaleźć coś, nad czym wciąż miała kontrolę. – Mamy wewnętrzne przepisy – odpowiedziała. – Ale to nie będzie miało znaczenia. Jeśli trafi mnie zbłąkana torpeda, kierownictwo przejmie Albin Nazari. – Ta maruda? Ledwie przyzwyczaił się do stołka Santos-Bacy, a teraz ma dostać też twój? Będzie jak pięciolatek kierujący mechem załadunkowym. – Ja będę martwa – rzuciła Drummer. – Więc nic nie będzie mnie obchodzić. Śmiech Avasarali był krótki, zaskoczony i radosny. – Nie nienawidzę cię, Camina. Nienawidzę ostatnio prawie wszystkich, ale nie ciebie. – Nie zamierzam przekazywać władzy Nazariemu – oświadczyła Drummer. – Planuję wygrać.

*** W planie bitwy Dom Ludu miał wiele funkcji: pancernika, placówki medycznej, portu i źródła zaopatrzenia. Był wszystkim, czym mogło być miasto. Na ekranie był kropką nieco jaśniejszą od pozostałych zielonych kropek w jego otoczeniu. Strażnik Przejścia zajmował lustrzaną pozycję. Dwa wielkie miasta Związku z unieruchomionymi pierścieniami, lecące do walki jako kamienie węgielne floty. Miasta zmienione w pancerniki. – Kawy? – zapytał Vaughn, a Drummer zbyła go gestem. Sterownia była oświetlona jak teatr – słabo i ciepło, z wyświetlaczem taktycznym pokazującym kompozytowy obraz holograficzny. Drummer uczestniczyła w innych bitwach, jeszcze więcej ich studiowała. Nigdy nie widziała większej siły ognia skierowanej przeciwko jednemu celowi. Była pewna, że nic takiego jeszcze się nie zdarzyło. Przypięła się do pryczy przeciążeniowej i sprawdziła ustawienia koktajlu. Były bardzo niewielkie szanse na to, że Dom Ludu odpali silniki, ale jeśli to zrobi, będzie gotowa. Cała sfera bitwy miała poniżej trzech sekund świetlnych średnicy. Osiemset pięćdziesiąt tysięcy kilometrów między dwoma najodleglejszymi okrętami floty KZM, balon mieszczący sto kwadrylionów kilometrów sześciennych niczego z kilkuset statkami na powierzchni. Gdyby była w skafandrze próżniowym, smugi z dysz floty byłyby niewidoczne pośród gwiazd. Była to najciaśniejsza formacja bojowa, jeśli chodzi o większe starcia, od dziesięcioleci, a może w ogóle... A ona nie byłaby w stanie gołym okiem zobaczyć najbliższego sojusznika. – Wróg przekroczył punkt Leuktra – zgłosił technik uzbrojenia spokojnym głosem. – Czy okręty KZM otworzyły ogień? – Tak, proszę pani. – To dołączmy do nich – rzuciła. Chciała poczuć pulsowanie dział szynowych, wibracje ognia

działek obrony punktowej, ale Dom Ludu był olbrzymią strukturą. Nawet gdy wyświetlacz informował ją o strzałach dział szynowych, w sali panowała cisza. W tej chwili to samo robiły setki okrętów. Dziesiątki tysięcy wolframowych pocisków lecących z zauważalnym ułamkiem prędkości światła. Upłynie niecała minuta, zanim zbiegną się na Nawałnicy, rozproszone i ustawione tak, by trudno było ich unikać. Ale nie było to niemożliwe. – Wróg wykonuje uniki – poinformowała ostrym głosem techniczka przy konsoli czujników. – Mamy obraz? W odpowiedzi wyświetliła obraz z kamer. Sekunda opóźnienia, może dwie. Tyle co nic. Byli tak blisko, że mogliby rozmawiać w czasie rzeczywistym. Czuła się nieswojo, będąc tak blisko Nawałnicy. Ale na ekranie widziała dziwnie organiczny okręt, jaskrawoczerwony w fałszywych kolorach. Z jednej strony tryskały strumienie masy odrzutowej, spychając statek na nieco inny kurs. – Koryguję na nowy wektor – oznajmiła stacja uzbrojenia. – I strzelam. Siły KZM wypuszczają też torpedy. – Zrób to samo – poleciła Drummer. Sprawdziła godzinę. Minęły trzy minuty. Przejęła kontrolę nad obrazem i powiększyła powłokę wrogiej jednostki. Nie wyglądała wcale jak poszycie, tylko jak jednolita powierzchnia o określonej fakturze. Dołączyła nakładkę taktyczną i pojawiło się kilkanaście punktów niewidocznych gołym okiem. Cele o dużej wartości, wrażliwe miejsca Nawałnicy, które nie odrastały, a przynajmniej nie szybko. Kilkanaście starannie rozmieszczonych kropek, aby odkryć te miejsca, zginęła Emily Santos-Baca wraz z Niepodległością. – No dalej – rzuciła, poganiając pociski. – Wróg strzela z działek obrony punktowej – poinformowała techniczka pilnująca czujników. – Pokaż – poleciła Drummer i Nawałnica prawie zniknęła pod chmurą śladów. Pole danych było zbyt bogate, by je objąć – rakiety,

strumienie ognia z działek, proste linie pocisków z dział szynowych. – Pancernik KZM Frederick Lewis zgłasza uszkodzenia – poinformował Vaughn. – Obsługujesz teraz łączność? – zapytała Drummer. – Kto będzie mi przynosił kawę? – Zrzucają rdzeń – powiedział Vaughn, ignorując ją. Rozległ się radosny okrzyk i Drummer dopiero po pół sekundy zrozumiała powód. Jeden z punktów z bronią Nawałnicy migał – system zgłaszał uderzenie pocisku, który trafił w cel. Chmura ognia działek obrony punktowej zrobiła się odrobinę rzadsza. Każdy znany Drummer statek, każda stacja, o której kiedykolwiek słyszała, zostałyby już przerobiona na chmurę odłamków i koronki. Jedyne, co jej zdaniem mogłoby wytrzymać taką siłę ognia, to planeta. Ale nawet wtedy miasta zostałyby zniszczone na proch pod ostrzałem tego, co wypuszczono przez ostatnie piętnaście minut. Teraz już szesnaście. Wszystko działo się tak szybko. Między wystrzałami a reakcją powinny upływać godziny. Tylko że to nie był ten rodzaj bitwy. Nie było w niej żadnej finezji, tylko brutalna, ciągła przemoc. Jej gardło wciąż ściskało się na wspomnienie Pallas. Im bardziej naciskali na Nawałnicę, tym bardziej Drummer bała się wiązki magnetycznej. Gdyby Lakończycy użyli jej przeciwko Domowi Ludu, nie przeżyłaby dość długo, by zauważyć, że jest rozrywana na atomy. A jeśli znowu wystąpi utrata przytomności... cóż, obserwatorzy na Ziemi i Marsie mogą zebrać więcej danych na temat tego, ile czasu wróg potrzebuje na ponowne naładowanie tego czegoś. Ale jeszcze nie użyli swojej tajemniczej broni. Może przeskok czasu był efektem jakiejś awarii...? Wszechświat był jej winien odrobinę szczęścia takiego jak to. Kolejne dwa trafienia w Nawałnicę. Przesunęła się, wypuszczając chmury pary z silników i unikając tym samym ognia przeciwnika. Kolejnych pięć okrętów KZM doznało ciężkich uszkodzeń lub zmieniło się w jasny pył, zbyt daleko, by

go zobaczyć. Nawałnica wykręcała się i tańczyła. Ciemne plamy znaczyły jej boki w miejscach, gdzie trafiły torpedy i pociski z dział szynowych, i choć większość śladów zanikała, nie dotyczyło to wszystkich. – Zużyliśmy dwie trzecie amunicji do dział szynowych – poinformował technik uzbrojenia. – Kontynuować ostrzeliwanie? – Tak – potwierdziła Drummer. – A potem zacznij ładować krzesła do wyrzutni. Będziemy do niego strzelać, aż zostaną nam tylko poduszki i piwo. – Zrozumiano – odpowiedział technik. Słyszała uśmiech w jego głosie. Ona też to czuła – przyprawiające o zawrót głowy uczucie, że nawet jeśli wygrywają brzydko, to przynajmniej wygrywają. Nawałnica na ekranie przesuwała się i uskakiwała jak ryba w zbiorniku. Organiczne krzywizny jej kadłuba sprawiały, że trudno było nie myśleć o statku jak o zwierzęciu. Drapieżniku z samego szczytu piramidy pokarmowej, zaskoczonym faktem, że ofiara z nim wygrywa. Zauważyła coś jeszcze... – Od rufy. Przy tym trzecim punkcie trafienia. Czy to pióropusz gazu? Techniczka obsługująca czujniki przełączyła w niecałą sekundę przynajmniej sześć różnych wycinków widma. – Zgadza się, proszę pani. Wygląda na to, że Nawałnica traci powietrze. – KZM Gubernator Knight wypuszcza torpedy jądrowe dużej mocy – poinformował Vaughn. Drummer cofnęła się na oparcie pryczy przeciążeniowej. Oczekiwanie objawiało się ściśniętym gardłem i napięciem dłoni. Nie udało im się zniszczyć wszystkich działek obrony punktowej Nawałnicy. Statek wciąż miał możliwość zniszczenia atomówek, zanim zbliżą się dość, by wybuchnąć. Sekundy rozciągały się w minuty. Szyja bolała ją od wyciągania w stronę ekranu. Blask wybuchu zalał ekrany białym światłem. Rozległ się niepewny wiwat.

– Jeden załatwiony – rzuciła pod nosem. – I pieprz się na lewą stronę. To nie był koniec. Lakonia wyśle tu następny okręt. Kolejnym razem całą flotę. Związek i KZM będą musieli się zrobić znacznie sprytniejsi. Ale teraz wiedzieli więcej – o sposobie działania wrogich okrętów, ich manewrach podczas walki oraz, co najważniejsze, jak można je zniszczyć. Musiała spodziewać się odwetu. Decydując się na wysłanie ostatniej, desperackiej wiadomości, praktycznie powiedziała Lakończykom, że wciąż ma sojuszników na Medynie. Wtedy ta decyzja wydawała się słuszna i nieunikniona. A jednak wskazała Medynę i powiedziała szukajcie tam moich ludzi. Może to doprowadzi do śmierci Saby i jego załogi. To problem na kiedy indziej. Tragedia, z którą zmierzy się, gdy będzie mogła coś z tym zrobić, ale nie wcześniej. Za dużo rzeczy wymagało zrobienia tu i teraz. – Wysłać sygnał powrotu do wszystkich statków transportowych i przygotować doki na sprowadzenie wszystkich do domu – poleciła. – To będzie kilka bardzo długich tygodni, równie dobrze możemy się za to zabrać od razu. Kolejny okrzyk radości, tym razem głośniejszy. Tak bardzo byli głodni zwycięstwa, że zaczęli się nim upajać. Ona też. – Proszę pani? – odezwała się techniczka przy czujnikach głosem jak bryłka lodu w saunie. Czujniki skończyły się resetować. Nawałnica wciąż była tam, gdzie poprzednio, wcale nie rozbita na atomy. Upiorne błękitne cętki tańczyły w liniach niczym żyły pod skórą statku, jasne, ale gasnące. Ładunki jądrowe KZM mogły nie zetknąć się ze statkiem przed wybuchem, ale kula ognia powinna wystarczyć do zniszczenia wszystkiego. A przynajmniej wszystkiego znanego Drummer. – Wystrzeliwują rakiety, proszę pani – zgłosiła techniczka. Wiedzieli. Lakonia wiedziała, że zmierzą się z torpedami jądrowymi, a teraz wszyscy na wszystkich skolonizowanych światach zobaczą, że nawet to nie wystarczy, żeby zniszczyć ich okręty. Może od początku o to chodziło.

– Taktyczny – rzuciła. – Daj mi taktyczny. Obraz na ekranie zamigotał i zmienił się. Pomarańczowa kropka była teraz głęboko w naczyniu stworzonym do jej zniszczenia, ale wciąż cała. Nawet pomimo manewrów taktycznych jej kurs w stronę planet wewnętrznych nie uległ zmianie. Zielone kropki wszędzie wokół niej gwałtownie znikały.

Rozdział czterdziesty trzeci Naomi

Drapanie rozległo się pośrodku trzeciej zmiany. Gdyby Naomi umiała spać, byłaby to jej północ, ale leżała na pryczy, wpatrując się w ciemność i czekając na coś, co na pewno nie nadejdzie. Usłyszała więc – paznokcie przesuwane po drzwiach prowadzących na korytarz. Było to cichsze od pukania, ale znaczyło to samo. Jestem tu, wpuść mnie. Usiadła. Całe ciało miała obolałe, jakby za mocno ćwiczyła, ale był to tylko efekt stresu i zmęczenia. Dźwignęła się na nogi i otworzyła drzwi w chwili, gdy po drugiej stronie to samo ze swoimi zrobiła Bobbie, ubrana w przylegający do ciała kombinezon w rodzaju tych, które zakłada się pod skafander próżniowy. Albo – zapewne – pancerz wspomagany. Kiwnęła Naomi głową, ale się nie odezwała. Obie zachowywały ciszę dla pozostałych: Amosa, Aleksa i Clarissy. Tych, którzy może mogli spać. Ktoś powinien. Bobbie otworzyła drzwi na publiczny korytarz. Katria miała na sobie strój służb technicznych Medyny, zielony z logo stacji wydrukowanym na rękawach i plecach. Przy jej lewej stopie na pokładzie stała ceramiczna skrzynka narzędziowa. Szara w miejscach, gdzie od długiego używania nie została starta do białości. Naomi domyślała się, że w środku jest dość materiałów wybuchowych na zabicie ich wszystkich tak szybko, że aż do pogrzebu nie zauważyliby własnej śmierci.

Nonszalancja Katrii była jak przechwalanie się. Kolektyw Voltaire zawsze taki był, nawet w dawnych czasach, gdy Układem Słonecznym rządziła Ziemia i Mars, a nikt nawet nie słyszał o Protogenie. Najwyraźniej każda rewolucja potrzebowała szalonych zamachowców. – Berek. – Katria odezwała się do Naomi. A potem do Bobbie. – Gotowa do zabawy? Bobbie oparła dłoń na ramieniu Naomi. – Zaopiekuj się dziećmi do mojego powrotu. – Zaopiekuję się – zapewniła Naomi. – Dobrych łowów. – Dzięki – rzuciła Bobbie. Katria odsunęła się, pozwalając przejść dużej kobiecie. Ktoś, kto jej nie znał, mógłby uznać pustkę na twarzy Bobbie za oznakę obojętności. Ale tylko ktoś, kto nie rozumiał braterstwa odczuwanego przez Bobbie z Marsem i jego żołnierzami oraz tymi, którzy kiedyś służyli, a potem zostali skłonieni przez swój wybór lub okoliczności do odejścia. – Bobbie – odezwała się Naomi. – Przykro mi. Bobbie kiwnęła głową. To wszystko. Potwierdzenie faktu, że obie rozumieją sytuację i zrobią to, co wymaga zrobienia. Katria podniosła skrzynkę i obie odeszły w głąb korytarza. Naomi zamknęła za nimi drzwi. Po powrocie na pryczę, nadal bez snu, zaczęła się zastanawiać, co zrobiłby Jim. Zapewne coś idealistycznego i impulsywnego, co byłoby źródłem kolejnych komplikacji. Z pewnością. I gdyby tylko mógł, zrobiłby to tak, by na twarzy Bobbie nie pojawił się ten wyraz. Nawet gdyby oznaczało to zrobienie sobie czegoś strasznego. Jak wylądowanie w lakońskim więzieniu. W jej głowie pojawił się obraz torturowanego Jima, ale go odsunęła. Znowu. Odczuwanie strachu i żalu przyjdzie później, kiedy już skończą. Kiedy go odzyska. Wtedy będzie na to czas. Nie udało jej się zasnąć, ale zdołała zdrzemnąć się chwilę przez końcem zmiany. Wystarczyło, by poczuła się trochę wypoczęta, choć niezbyt mocno. Spotkała Sabę przy tej samej ladzie, za którą rozmawiali

w chłodni, ale tym razem siedzieli z przodu, jak klienci. Dziewczyna za barem zwiększyła głośność muzyki odtwarzanej z głośników restauracji na tyle, że prawie się nie słyszeli, ich słowa tonęły w perkusji, gitarach i modulowanych głosach. Saba wyglądał na tak zmęczonego, jak ona się czuła. – Coś się dzieje w układzie Sol – powiedział. – Wygląda na dużą bitwę, ale nie jestem pewien, jaki będzie wynik. Przez jej niedospany mózg lotem błyskawicy przemknęło kilka możliwości, od cudownie dobrych do katastrofalnie złych. To nie miało znaczenia. Nic, co się tam stanie, nie zmieni tego, co szykowali tutaj. Z drugiej strony tam była żona Saby, w pustych przestrzeniach, w których kiedyś mieszkali. Aż nazbyt dobrze wiedziała, jak wyglądał taki strach. – Masz listę? – zapytała. Saba przytaknął i wsunął jej w dłoń srebrny czip pamięci. – Wszystkie statki, z którymi zdołaliśmy się skontaktować. – Ile? – Dwadzieścia jeden. Naomi kiwnęła głową. Dwadzieścia jeden statków zadokowanych w Medynie, czekających na szansę załadunku i odlotu. Było ich więcej, niż się spodziewała. Z drugiej strony stwarzało to pewne problemy. – Nie podoba mi się, że tylu ludzi będzie wiedziało, co się dzieje. – To ryzyko – Saba powiedział tak, jakby zgadzał się z jej słowami. – Jak to dla nas wygląda, jeśli chodzi o czas? – Jeśli nie przeszkadza ci, że połowa zniknie podczas przejścia, możemy polecieć całkiem szybko – odpowiedziała Naomi ostrzej, niż zamierzała. Przepraszająco pokręciła głową, ale Saba zignorował ostry ton i przeprosiny. – Przyjmijmy, że mi przeszkadza. Wszyscy mają bezpiecznie przelecieć przez wrota. Jak to będzie wyglądać? – Nie mogę odpowiedzieć, dopóki nie zobaczę profili statków. Masa, typ silnika, ładunek. To wszystko będzie istotnie wpływało na parametry.

– Na oko. – Jakieś sto minut, ostrożnie licząc. Pewnie zdołam ustawić to tak, żeby zajęło mniej. Przeszła obok nich dziewczyna zza lady, dolewając im do szklanek świeżej herbaty. W bursztynowym płynie wirowały maleńkie kawałki liści mięty. Saba zmarszczył brwi, a Naomi się napiła. – To bardzo długo jak na brak działania czujników stacji. I mnóstwo do stracenia, jeśli znajdą sposób, żeby się z tym uporać. – Prawda – zgodziła się Naomi. Saba podrapał się po brodzie wierzchem dłoni. Gdyby grywali razem w pokera, warto byłoby zapamiętać ten gest. Zdradziłby go. – Twoja techniczka. Ta, która ma zepsuć system... – Clarissa. – Właśnie, ona. Jeśli nie wykona swojego kawałka albo nie zrobi tego dość dobrze, wszyscy na tych statkach zginą, bo mi zaufali. Bez urazy, ale mam prawo to powiedzieć: nie jestem pewien, czy sobie z tym poradzi. – Clarissa wie, co robi – odparła Naomi. – Jest inteligentna, ma dużą wiedzę i zna stację. Raz ją już kiedyś popsuła. – Jest chuda jak drut – zauważył Saba. – Mógłbym ją wywrócić dmuchnięciem. Na jego twarzy nie było ani śladu humoru. – Ufam jej swoim życiem – zapewniła Naomi. – Bez chwili wahania. – Prosisz mnie o powierzenie jej czegoś dużo większego – przypomniał Saba. – A ja jej nie ufam. Nie o to chodzi, że się nie zna, że nie jest gotowa... ale tak bez ogródek między nami, siostro. Oddanie nas wszystkich w ręce tylko jednej dziewczyny, która wygląda jakby za chwilę miała wylądować w szpitalu? To nierozważne. – Mam wrażenie, że mnie o coś prosisz. – Idź z nią – potwierdził Saba. – Zostaw robotę w więzieniu mnie i moim. Zrobimy to. Ty wesprzyj swoją załogę.

Naomi pokręciła głową. – Więzienie jest moje – oświadczyła. – Clarissa zrobi to, co wymaga zrobienia. I ma już wsparcie. Jordao, człowiek Katrii. Chyba że jemu też nie ufasz? – Nikomu nie ufam – zapewnił Saba. – Ani jemu, ani jej, ani nawet tobie. Ale pracuję z tym, z czym muszę pracować, i wiem, że nie uciekniesz, gdy zrobi się ostro. Może ludzie Katrii to zrobią, a może nie, ale nie ty. A... te czujniki są dużo ważniejsze od więzienia. Jeśli stracimy więźniów, to stracimy tylko ich, savvy sa? Wiedziała, że ma rację. Opieranie powodzenia lub porażki misji na barkach kobiety o bardzo złym stanie zdrowia – niezależnie od jej kompetencji – a potem niezapewnienie jej wsparcia w radzeniu sobie z pojawiającymi się problemami było złą praktyką. Jednak oczyma duszy Naomi widziała litery na swojej liście zadań do zrobienia tak wyraźnie, jakby właśnie je czytała. URATOWAĆ JIMA. Pokręciła głową. – Więzienie jest moje, czujniki jej. Nie będzie problemu. Saba westchnął, a muzyka równocześnie zmieniła ton i tempo. Męski głos wibrujący jak psujące się łożysko lamentował nad własnymi porażkami w mieszance hindi i hiszpańskiego. Prawie rozumiała tekst. Patrzyła Sabie w oczy, aż odwrócił wzrok. – W takim razie opracuj harmonogram. Są tam wszystkie dane statków. Ale zrób to szybko, musimy go rozprowadzić, zanim naciśniemy na spust. – Dwie godziny – odpowiedziała Naomi. – Będzie gotowe. *** Godzinę później wciąż nie miała żadnej wieści od Bobbie. Nie miała żadnego sposobu na kontakt. Czekali na pryczach z drzwiami otwartymi na wspólny korytarz. Amos stał w łazience, z założonymi rękami, opierając się o umywalkę. Aleks siedział w drzwiach do swojej sypialni, a Clarissa

rozciągnęła się na podłodze jak znudzona nastolatka, która czeka, aż znowu będzie mogła żyć. Skórę miała nienaturalnie gładką i napiętą, co potęgowało złudzenie, że tak właśnie było. Naomi siedziała na swojej pryczy z terminalem na kolanach i, rozmawiając, dopasowywała plan lotów. – Nie wiem – powiedział Aleks. – To znaczy, jasne, istnieje ryzyko, że po drugiej stronie wrót będą czekać statki. Musi się tworzyć kolejka ludzi czekających na dostanie się do Medyny, gdy już nikt nie będzie do nich strzelał. Ale gdyby to dotyczyło tylko dwudziestu jeden statków? – Mnie interesuje tylko jeden – wtrącił się Amos. – No dobrze, to powiedzmy, że na przelot na tę stronę czeka dwieście jednostek – powiedziała Clarissa, ignorując go. – To raczej mało prawdopodobne, ale dlaczego nie, prawda? To daje tysiąc sto wrót, gdzie po drugiej stronie nie ma nikogo stojącego na tyle blisko, żeby dobrze przyjrzeć się temu, kto tam przeleci. To wciąż piętnaście procent szansy na to, że zostaniemy zauważeni. – Aż tyle? – zdziwił się Aleks. – Jesteś pewna? Wydawało mi się, że to będzie mniej. Naomi przeanalizowała dane przekazane jej przez Sabę. Stara Buncome, stosunkowo nowy transportowiec z silnikiem Epsteina dużej mocy i ładownią pełną oczyszczonego tytanu. Łamacz światła, jacht sprzed trzech generacji, wciągnięty na służbę częściowo rządowej firmy kurierskiej. Różany krzyż, zmodyfikowany statek zwiadowczy, który zmienił po drodze pięciu właścicieli; silnik, na którego upływowym promieniowaniu można by gotować. Han Yu, prywatny frachtowiec mający pozwolenie na przewożenie osadników na skolonizowane światy. Każda jednostka miała własną specyfikację, unikalne ograniczenia. I każda z nich będzie miała wpływ na wrota pierścieni, przez które następny przechodzący statek mógł przepaść w tym, gdzie znikały porywane we wrotach statki. Naomi znała krzywą tak dobrze, jak własne imię, a ręczny terminal – choć mocno ograniczony – miał dość mocy

obliczeniowej, by to wykreślić. Napisanie programu do oceny zmiennych, oceny każdego statku i wygenerowania modelu o najkrótszym czasie nie było trudne, ale wymagało czasu i skupienia. Żadnego z nich nie miała w nadmiarze. – Wcale nie są duże, jeśli patrzysz tylko na jeden statek – wyjaśnił Amos. – Można wtedy całkiem nieźle nagiąć szansę. To znaczy, nikt nie poleci do wrót Sol, chyba że ma już dość życia. I nie ma co liczyć na statki czekające na przylot z Charona albo Naraki. – Jeśli przyszło nam się ukrywać w martwych układach... – zaczął Aleks. Przerwała mu Clarissa. – Powinniśmy polecieć na Freehold. – Dobrze się czujesz, Claire? – zapytał Aleks. – Pamiętasz chyba, że nie rozstaliśmy się w przyjaźni, prawda? Przez chwilę nawet wyglądało na to, że zastrzelą Bobbie i Holdena, zanim ci zdołają wrócić na statek. Z zajmowanego przez nią miejsca Naomi zobaczyła, że kostki Clarissy obracają się wokół siebie, gdy przekręcała się na brzuch. – Nie, mówię poważnie. Są cholernie niezależni. Byli gotowi postawić się Związkowi Transportowemu i nie bardzo sobie wyobrażam, żeby zaczęli teraz wymachiwać flagą Lakonii. Są dostatecznie słabo rozwinięci, żeby nie było tam skomplikowanej miejscowej polityki. Żadnych frakcji wewnątrz frakcji, których nie zrozumiemy. A przynajmniej wyraźnie mniej, niż napotkasz w miejscu takim jak Kompleks Gaon. A na dodatek wiemy z całą pewnością, że nie ma żadnych statków obserwujących drugą stronę ich wrót, bo byliśmy tam jedyną jednostką w układzie i nikt nie poleciał tam od czasu rozpoczęcia okupacji. – Ten dupek Houston był dość inteligentny – zauważył Amos. – Ach! Rozumiem, co chcesz osiągnąć – rzucił Aleks. – Próbujesz sprawić, żeby lot do Charona i unikanie rozbłysków promieniowania wyglądał na dobry pomysł. Generalnie sprowadza się to do „podsunę kiepski pomysł oraz bardzo

kiepski pomysł, więc przez porównanie ten pierwszy wcale nie będzie wyglądał tak źle”. – Ja też uważam, że powinniśmy polecieć na Freehold – oznajmił Amos. – Naomi? Czy ty uważasz, że powinniśmy polecieć na Freehold? – Jasne – rzuciła, rozpoczynając cykl obliczeń. – Poważnie? – zapytał Aleks. – Jej argumenty są bardzo rozsądne – wyjaśniła. Obliczenia zostały przerwane po dokonaniu około jednej trzeciej z nich. Zawiesiła proces i otworzyła rejestr przebiegu. – Na jakiś czas musimy się przyczaić, zniknąć. Poczekać, aż Lakonia pokaże nam, gdzie ma słabe punkty. Kiedy to nastąpi, musimy gdzieś być. Równie dobrze możemy być właśnie tam. – Ale ta część ze strzelaniem do nas? – Będziemy musieli nad tym popracować – przyznała Naomi. – Hej, te papierowe stroje, które można dostać z kiosków na stacji... Myślicie, że dałoby się skłonić automat do wydrukowania arkuszy? – Czegoś jak prześcieradło? – zapytał Aleks. – Czegoś, na czym da się pisać, żebyśmy to mogli rozprowadzić, kiedy skończę. Nie mogę tego wrzucić do systemu. – Może – rzucił Amos. – Ale będą trochę dziwne. Rejestr wyglądał przyzwoicie do chwili, gdy zaczął procedurę potwierdzeń. Tam się na czymś wieszał. Przechwyciła identyfikator kodu i wróciła do oryginalnego skryptu. Pozostali wciąż rozmawiali, ale dla niej skupienie się na ekranie zmniejszyło ich głośność. Była świadoma niskiego, chrapliwego głosu Amosa, wyższego i bardziej muzykalnego Clarissy oraz głosu Aleksa ze śladem akcentu z doliny Marinera, teraz już bardziej przyzwyczajeniem niż faktycznym akcentem. Jej rodziny. Części jej rodziny. Skrypt zwracał zero tam, gdzie powinien był odczytać numer stanowiska. Dlatego kod się zawieszał. Prawdopodobnie należało po prostu całkowicie usunąć tę procedurę. Sięganie poza tajną sieć Saby – nawet jeśli tylko w celu pasywnego

pobrania informacji takich jak rejestry doków – było nieco ryzykowne. Z drugiej strony przygotowanie planu na podstawie niepotwierdzonych danych też mogło się źle skończyć. Zawahała się, usunęła kod, a potem wkleiła go z powrotem i otworzyła rejestr. Niewłaściwy wpis dotyczył dwunastego statku w rejestrze. Łamacza światła. Postukała palcami o udo. Pogrzebać głębiej i zaryzykować zauważenie przez ochronę czy zignorować błąd i działać dalej, jakby wszystko działo się zgodnie z oczekiwaniami? Gdyby się trochę przespała, łatwiej byłoby jej podjąć tę decyzję. – Bárány o juh, son toda son zawisł – powiedziała do siebie i wysłała niskopoziomowe zapytanie do rejestrów doków. Odebranie potwierdzenia zajęło tylko kilka sekund. Łamacza światła nie było na stanowisku dokowym. Wyleciał dwa dni temu. Plan lotu podawał jako cel Lakonię z kodem misji wyglądającym na wojskowy. Cóż, jeden mniej do planu ewakuacji. Tak będzie szybciej, ale Saba będzie musiał się dowiedzieć. Załoga, jeśli nie lecieli teraz w samo serce wroga, będzie potrzebowała innych koi. Przyjrzała się kodowi misji. Dotknęła go czubkiem palca. – Aleks? Czy FMRK miała kod osiemnaście dwadzieścia-SKS? – Jasne – potwierdził z korytarza. – Sam kilka razy leciałem z takim kodem podczas służby. Priorytetowy transfer więźnia. Dlaczego pytasz? Kiedy miała jakieś jedenaście lat, Naomi pracowała w magazynie na Japecie. Stalowa belka nośna zerwała spawy i wyskoczyła, ocierając się o tył jej głowy. Nie czuła bólu, nie od razu. Po prostu wrażenie uderzenia i osłabienia zmysłów. Agonia miała dwie, może trzy sekundy na odchrząknięcie i podciągnięcie rękawów, zanim się na nią rzuciła. Teraz uczucie było prawie takie samo. Drżały jej ręce, gdy sprawdzała manifest. Jakieś informacje na temat tego, kto znajdował się na Łamaczu światła. Kto był dla imperium na tyle ważny, że zajęli statek tylko po to, żeby go zawieźć. Niczego nie znalazła. Oczywiście, że tego tam nie było. Dlaczego Lakonia miała to komuś ogłaszać? Sprawdziła daty

i godziny. To nie musiał być Jim. To mógł być ktoś inny. Ale nie był. Poświęciła chwilę dla siebie i bólu. Pięć sekund. Mogła sobie pozwolić na cierpienie przez pięć sekund. Potem musiała się zabrać z powrotem do pracy. Reszta będzie na później. Wysłała wiadomość tekstową do Saby. Brakujący statek, oznaczenie kodowe, podejrzenie, że James Holden przeleciał już przez wrota pierścienia i znalazł się w przestrzeni Lakonii. Czy Saba miał jakieś kontakty, które mogłyby to potwierdzić? Po wysłaniu wiadomości odetchnęła głęboko. Potem znowu. Usunęła Łamacza światła ze swojego zestawu danych i ponownie uruchomiła kod. Tym razem się nie zawiesił. Wstała, zaskoczona tym, jak pewnie się czuła, i zrobiła dwa kroki do drzwi. – Co jest, szefowo? – zapytał Amos. Naomi pokręciła głową. Kiedy się odezwała, zwróciła się do Clarissy. – Rozmawiałam z Sabą. Pójdę z tobą na misję dotyczącą czujników. Brwi Clarissy wygięły się na widok tego, co zobaczyła na twarzy Naomi. – W porządku. Dlaczego? – Kontrola ryzyka – odpowiedziała Naomi. – Jeśli włamanie do więzienia się nie powiedzie, nie wydostaniemy aż tylu ludzi. Jeśli czujniki zostaną włączone z powrotem i zdołają namierzyć, które statki przeleciały przez które wrota, cała misja będzie nieudana. Lepiej będzie, jeśli zużyjemy zasoby tam, gdzie będą najwięcej znaczyć. – Ale jeśli Holden jest... – zaczęła Clarissa i umilkła. Naomi zobaczyła na jej twarzy zrozumienie. – Transfer więźnia. Aleks poszarzał na twarzy. I zbladł. – Kurwa – rzucił. – I nadal potrzebujemy czegoś, na czym będzie można zapisać plan ewakuacji – przypomniała Naomi. – Czegoś małego i przenośnego, w ogóle niepodłączonego do sieci komputerowych. Amos oderwał się od umywalki.

– Zrobi się, szefowo. Daj mi dwadzieścia minut. – I coś do pisania – rzuciła Naomi, gdy wielkolud wychodził na publiczny korytarz. Jej terminal zabrzęczał, więc wróciła na swoją pryczę przeciążeniową. Program zakończył pracę. Dwadzieścia statków w kolejności, która umożliwi im przelot przez wrota i zniknięcie w punkcie przecięcia minimalnego ryzyka i maksymalnej szybkości. Optymalny czas wynosił osiemdziesiąt siedem minut, nawet z Rosynantem robiącym pętlę, by odebrać Amosa, Bobbie, Clarissę i ją. Plan był bardzo dobry. Miała bardzo dobry plan. Wywołała swoje notatki organizacyjne i przez chwilę siedziała, patrząc na umieszczone tam przez nią słowa. URATOWAĆ JIMA. Przekreśliła je.

Rozdział czterdziesty czwarty Bobbie

– Berek – rzuciła Katria, a potem odwróciła się i popatrzyła na nią. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu i Bobbie zaczęła się zastanawiać, ile z przemocy, do której doszło podczas ich pierwszego spotkania, naprawdę zostało zapomniane i wybaczone. – Gotowa na małą grę? Po niecałym uderzeniu serca spoczęło na niej spojrzenie Naomi. Przemęczenie zażółciło jej oczy, a skóra przybrała kolor popiołu. Położyła dłoń na ramieniu Naomi w geście wsparcia i podtrzymania. – Zaopiekuj się dziećmi do mojego powrotu. – Zaopiekuję się. Udanych łowów. Te słowa były jak uderzenie w brzuch. Mam nadzieję, że kogoś zabijesz. Jakichś innych marines, którzy będą mieli pecha urodzenia się po niewłaściwej stronie konfliktu. Równie lojalnych wobec swoich ludzi, jak ty w stosunku do własnych. Kimkolwiek są, mam nadzieję, że dostaniesz ich, zanim oni dorwą ciebie. Choć tak naprawdę, pomimo wszystko, cieszyła się na akcję. Spędziła część z najważniejszych lat młodego życia, ćwicząc, przygotowując się na chwile takie jak ta i niezależnie od tego, jak bardzo chciała czuć się dojrzałą i dorosłą, zmienić się w osobę pragnącą pokoju, jej część wciąż to lubiła. – Dzięki – rzuciła Bobbie i wyszła. – Bobbie... przepraszam.

Bobbie kiwnęła głową, a Katria podniosła z podłogi swoją skrzynkę. Pomaszerowały razem w stronę skrzyżowania z większym korytarzem. Drzwi zamknęły się za nimi z cichym kliknięciem i szmerem zamka. Katria zaśmiała się cicho, ale Bobbie nie zapytała o powód. Chyba nie chciała wiedzieć. Większość ludzi na korytarzu chodziła pieszo, ale spotkały też kilka wózków przewożących kontenery. Na jednym ze skrzyżowań mężczyzna kierował mechem, przeprowadzając go między magazynami. Uprząż czteropunktowa. Gdyby stanęła obok niego, mogłaby objąć go ramieniem za szyję i dusić, drugą ręką odpinając od panelu sterowniczego. Zrzucić go, wykręcić się i przypiąć się na jego miejsce. Zajęłoby jej to może trzydzieści sekund. Albo mniej. Bułka z masłem. Czuła, że w miarę jak idą coraz bardziej się rozluźnia, osiadając głębiej na biodrach. Obniżając środek ciężkości. Zaczęła cicho gwizdać. Katria uniosła brew, ale nie skomentowała. Ekrany na ścianach informowały, że siły bezpieczeństwa są coraz bliżej złapania grupy terrorystycznej, która dopuściła się wsadzenia zbiorników z tlenem, ale Bobbie nie zauważyła, żeby ktoś im się przyglądał, a już tym bardziej się do nich zbliżał. Korytarze nie były zatłoczone. Sprawiały wrażenie pustawych nawet pomimo wózków i pieszych. Częściowo pewnie wynikało to z faktu, że przy braku statków przylatujących na stację i wylatujących z niej, po prostu nie było tyle pracy, co zwykle. Ale częściowo było to efektem strachu. Ludzie zostawali w swoich dziurach, trzymali się z daleka od punktów kontrolnych, z dala od kłopotów. Zeszły rampą w dół, oddalając się od wewnętrznej powierzchni cylindra. W cylindrze nie było wiele miejsc, które znajdowały się blisko pancerza stacji. Większość zewnętrznych warstw zaprojektowano z myślą o ochronie przed promieniowaniem. Zbiorniki z wodą, magazyny ceramiki, metalu i materiałów sterylnych. Korytarze serwisowe z powłoką przeciwuderzeniową pokrytą farbami, kablami i rurami. Jednak w pobliżu śluz technicznych było kilka skrzyżowań, gdzie od

próżni na zewnątrz ich stopy dzieliło tylko kilka warstw ceramiki, stali i pianki. Kojarzyło jej się to z przebywaniem na jednym ze starych pancerników klasy Donnager. Czysta funkcjonalność projektu była zaszłością innej generacji niż poziomy mieszkalne czy wewnętrzna powierzchnia cylindra. Korytarz, w którym zatrzymała się Katria, wyglądała jak sekcje, przez które już przechodziły, ale sprawdziła identyfikator odcinka wymalowany na ścianach i rurach, a potem uderzyła stopą w pokład, jakby nasłuchiwała czegoś w sposobie, w jaki zabrzęczał. – Tutaj? – zapytała Bobbie. – To właściwe miejsce. Podsadź mnie. Bobbie splotła palce w kołyskę, a Katria oparła na niej stopę. Nie ważyła wiele. Bobbie dźwignęła ją w stronę sufitu i pomyślała, że mogłaby ją tam trzymać godzinami. Katria pogłaskała sufit dłonią, znalazła to, czego szukała, nacisnęła na tyle mocno, że Bobbie to poczuła i przesunęła panel na bok. Pojawiła się mała szczelina między panelem a belką nośną powyżej, nie więcej niż dziesięć centymetrów. Katria dźwignęła skrzynkę narzędziową, sprawdziła jej orientację i wsunęła ją na miejsce. Przesunęła panel sufitowy z powrotem i klepnęła Bobbie w ramię, żeby ją opuściła. – To wszystko? – Nie – odparła Katria i wyciągnęła z kieszeni kawałek czarnej taśmy. Po chwili namysłu owinęła ją wokół kawałka rury tuż obok bomby, a potem wyjęła swój ręczny terminal i wywołała ekran, jakiego Bobbie nigdy jeszcze nie widziała. Pojawił się na nim obraz korytarza – ziarnisty, o małej rozdzielczości, włącznie z nią i Katrią z perspektywy taśmy. Kobieta stanęła bezpośrednio pod bombą, a potem stuknęła swój obraz na ekranie. Pojawił się czerwony tekst – BLOKADA – i schowała terminal z powrotem do kieszeni. – Teraz to wszystko – rzuciła. – Dobra – stwierdziła Bobbie. – Wyjdźmy na zewnątrz. Śluza techniczna nie była obsadzona. W szafkach wisiały dwa

skafandry próżniowe, obok stała duża szara skrzynia transportowa z rozszczelnioną i otwartą pokrywą, a w środku żółta ceramiczna skrzynka z wymalowanym na czarno napisem ZEMÎ TOR. Kółka skrzyni transportowej schowano, uchwyt sterowniczy złożono na boku. Ścianki i pokrywa były tylko odrobinę grubsze od zwykłej skrzyni. Czegokolwiek używali do ekranowania, było cienkie. I miała nadzieję, że jest lekkie. Bobbie założyła skafander próżniowy, a potem sprawdziła jego uszczelki i zapas powietrza. Sprawdziły siebie nawzajem z Katrią. Skafander miał wbudowaną magnetyczną linkę ze wstęgą szerokości jej dłoni i grubości małego palca, brudną od wieloletniego używania. Samą śluzę osadzono w podłodze. Mała platforma, do wywiezienia ich na powierzchnię cylindra, zapewne tak, żeby nie wyleciały od razu w pustkę powolnej strefy. Z nimi dwoma i skrzynią w środku było bardzo ciasno. Bobbie przyglądała się, jak rękawy skafandra nadymają się lekko w miarę jak śluza odpompowuje powietrze. Katria przycisnęła swój hełm do Bobbie i krzyknęła. Przy tym sposobie komunikowania się jej głos był odległy i przytłumiony. – Ostatnia szansa na wycofanie się. Bobbie uśmiechnęła się i wykonała obsceniczny gest. Zobaczyła śmiech Katrii, ale go nie usłyszała. Śluza skończyła odpompowywać powietrze i platforma została opuszczona. Korpus cylindra Medyny zakrzywiał się powyżej z lewej i prawej, rozciągając się w dal z przodu i z tyłu. Miała wrażenie, że zawisła pod brzuchem jakiegoś niezwykle potężnego wieloryba. Wrota były zaledwie kropkami upiornego i migotliwego światła, rozmieszczonego regularnie jak wydrukowany wzór na tle nierzeczywistej ciemności w dole. Wrota oraz drobna kropka stacji obcych w samym środku przestrzeni wrót. To nie był jej pierwszy raz na zewnątrz statku w powolnej strefie, ale i tak zadrżała. Odpadnięcie od wirującej stacji w normalnej przestrzeni oznaczało dryfowanie z prędkością nadaną przez ruch wirowy do czasu, aż ktoś przyleci i zabierze ją z powrotem lub zabraknie jej powietrza.

Utrata połączenia tutaj oznaczała spadnięcie w czerń między wrotami i zniknięcie w tym, co istniało – lub czego nie było – po drugiej stronie. Zwykła, usiana gwiazdami przestrzeń mogła sprawiać wrażenie nieskończonego oceanu, olbrzymiego, wspaniałego i obojętnego. Powolna strefa kojarzyła się z wylądowaniem w czyjejś paszczy. Katria zaczepiła swoją linkę zabezpieczającą o powierzchnię cylindra, położyła się na plecach i dźwignęła stopami do przodu, aż jej magnetyczne buty przywarły do stacji. Bobbie poczekała z pójściem w jej ślady, aż kobieta wykona kilka niezgrabnych, chwiejnych kroków. A potem ona także zwisała głową w dół na obracającej się stacji. Trzymana przez nią skrzynia chciała odlecieć w górę jak pętla uprzęży bezpieczeństwa. Krew napłynęła do głowy, przy każdym kroku napełniając uszy odległym rykiem – zwolnienie, zamach, pchnięcie w górę, ponowne zaczepienie o stację – aż dotarły do kawałka pancerza, który miał stać się punktem przebicia. Katria wskazała skrzynkę – dwa wyprostowane palce, pasiarski gest na otwieram i aktywuję. Bobbie potwierdziła, zaciskając dłoń w pięść. Sieć górnicza była kwadratem plecionej linki stalowej, wzmocnionej włóknem węglowym. Tego typu sprzęt używany był do wydobywania minerałów z asteroidów, od kiedy tylko ludzkość wypełzła poza studnię grawitacyjną Ziemi i zabrała się za pobliskie skały. Główny hak był grubszy niż udo Bobbie. Wbiła go w cylinder stacji, a potem poczekała chwilę, aż w górze pojawi się konstrukcja zewnętrznego szybu windy, biegnącego wzdłuż cylindra od maszynowni do pokładu dowodzenia. Chwyciły z Katrią przeciwne rogi, ciągnąc i napinając sieć wokół celu, rozmieszczając dodatkowe haki, aż cała konstrukcja została rozłożona jak niewysoki, czarny pęcherz na skórze cylindra. Pułapka wreszcie została zastawiona. Katria puściła skrzynię, która odleciała w mrok, znikając w mgnieniu oka. Poprowadziła je z powrotem prawie do platformy ze śluzą, potem wyłączyła jeden but, drugi i zawisła na uprzęży, stopami zwróconymi do pustki. Bobbie zrobiła to

samo. Poczuła się lepiej zwrócona właściwą stroną do góry i gorzej przez świadomość, że przy życiu utrzymywał ją tylko jeden punkt podatny na awarię. Kompromisy. Zawsze kompromisy. Katria połączyła swój ręczny terminal z wyświetlaczem na przedramieniu skafandra, skopiowała efekt do Bobbie i skonfigurowała połączenie radiowe niskiej mocy między nimi. Korytarz, na którym podłożyły bombę, wyglądał tak samo szaro i ziarniście jak wcześniej. Na razie pusty, ale nie będzie tak w nieskończoność. – Teraz czekamy – Katria odezwała się przez radio. – Aż w naszą pułapkę wejdzie patrol albo ktoś zauważy, że tu jesteśmy. – Owszem – potwierdziła Bobbie. – Bez obaw. Ci Lakończycy są jak Ziemianie. Myślą tylko o wnętrzach statków i stacji. Efekt dorastania na wolnym powietrzu. – Przewidywalne ograniczenia zakresu postrzegania – skomentowała Bobbie. Cytat z zajęć bardzo dawno temu w Olympus Mons. – Zawsze tam właśnie należy atakować wroga. Kimkolwiek się on okaże. Kiedy uczono mnie robić takie rzeczy, myśleliśmy o Ziemianach i piratach. Katria się roześmiała. – Kiedy uczyłam się, jak to robić, myślałam o ludziach takich jak ty. Dziwne, jak toczy się życie. Winda znowu przejechała nad/pod nimi, z jarzącą się kulą stacji obcych w sercu powolnej strefy, wyłaniającą się po lewej i znikającą po prawej. Bobbie odwróciła się w stronę doków. Gdzieś tam zaparkował Rosynant. Jej dom i jej statek. Albo Holdena. Bądź żadnego z nich. Dziwne, jak toczy się życie. Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Stawały się godzinami. Korytarzem dwukrotnie przechodzili ludzie. Para elektryków. Podejrzanie wyglądająca kobieta ciągnęła dziecko za rękę i oglądała się co chwila przez ramię. Bobbie zastanawiała się, jaka historia się z tym wiąże, ale to nie była jej sprawa. Jej

niepokój powoli zmienił się w coś w rodzaju ponurego oczekiwania, a potem w oba te uczucia równocześnie. Pustka przesuwała się pod jej stopami wciąż i wciąż na nowo. Przełączyła powietrze na zapasową butlę. – Ach – odezwała się Katria. – Jedziemy. Na monitorze korytarzem w stronę kamery szło dwoje ludzi. Bobbie nie pomyliłaby lakońskiego pancerza wspomaganego z niczym innym. Patrol, na który czekali. Zbliżający się wróg. Obróciła się bez słowa, oparła stopy o stację i ponownie włączyła magnesy butów. Ciążenie wirowe próbowało wyprostować jej nogi, ale tego właśnie należało uniknąć. Zgięła się w pół, umieściła dłonie za kolanami i tak została. Katria zrobiła to samo. Pozycja nietoperza. Trudno było się tak rozluźnić, w szczególności wiedząc, co miało nastąpić. Odetchnęła głęboko, wciągając powietrze najpierw przeponą, potem klatką piersiową, a potem je wypuściła. Poruszyła ramionami, żeby pozbyć się napięcia. Wygładzić i rozluźnić. To było to. Przypomniała sobie młodego marine, z którym przez chwilę flirtowała zaraz po przybyciu Lakończyków na stację. Zastanawiała się, czy był jednym z dwójki idącej właśnie nad nią w patrolu, podeszwami butów nieświadomie stykając się z jej butami. Twoja kolej teraz, moja później, pomyślała. Sekundy się rozciągały. Opanowała ją niemal przemożna pokusa rozluźnienia ramion, by spojrzeć na ekran. Stacja walnęła w podeszwy jej stóp jak młot. Nogi uderzyły ją w pierś, wybijając powietrze z płuc. Jeden but magnetyczny wyświetlił błąd, ale tylko na sekundę, potem było po wszystkim. Odwróciła się, ruszając szybko do siatki. Teraz nie była już pęcherzem, tylko półkulą odłamków i kabli. Wygięte płyty pancerza, rozerwana pianka, a w samym sercu, uwięzione jak dwie ryby wyciągnięte ze zbiornika, dwie ludzkie postacie. Powyżej śmieci dostatecznie małe, by wydostać się przez siatkę, zdawały się od niej odlatywać, choć tak naprawdę to ona oddalała się od nich przez ruch obrotowy. – Szybko – rzuciła Katria. – Już będą w drodze.

– Wiem – odpowiedziała Bobbie. Przy sieci odczepiły jeden z haków, otwierając ją jak wejście do namiotu. Z dziury wybitej w stacji ciekła przelatująca obok nich woda i płyn chłodniczy. Bliższe z dwóch ciał przyjęło na siebie większość energii wybuchu. Pęknięcie wzdłuż kołnierza i zespołu pancerza piersiowego. Wnętrze hełmu wypełniała zupa z krwi. Bobbie przeciągnęła korpus bliżej, trzymając ręce i talię w uchwycie ratowniczym, podczas gdy Katria mocowała zaczepy do pancerza. – Nie ruszaj – rzuciła Katria. Radio niskiej mocy sprawiało, że jej głos wydawał się dochodzić z bardzo daleka. – Robię, co mogę – odpowiedziała Bobbie przez zaciśnięte zęby. – Dobra. Załatwiony. – Jesteś pewna? – Całkowicie – potwierdziła Katria i zwolniła główny hak. Sieć oderwała się i odleciała pod nimi w pustkę. Bobbie odwróciła się, ruszając z powrotem do śluzy. Jej mięśnie piekły z wysiłku. Dwadzieścia lat temu nie miałaby tego problemu. Obroty stacji sprawiały, że martwy marine wydawał się ciągnąć ją w stronę otchłani albo też w górę, w najbardziej puste niebo wszechświata. Hełm pancerza wspomaganego uderzał w tył jej hełmu. Ręce i nogi truposza zwisały luźno. Z pęknięcia napierśnika wyciekała krew. – Mam nadzieję, że nie jest zbytnio zniszczony – rzuciła Bobbie. – Nadzieja później – odpowiedziała Katria. – Teraz marsz. Po dojściu na platformę Bobbie zmieniła pozycję własną i martwego marine z krzykiem wysiłku na tyle głośnym, że Katria wyłączyła radio. Zawisła z linki zabezpieczającej i gestem wezwała Bobbie do góry. Na platformie nie było miejsca na całą trójkę. Bobbie nawet nie przytaknęła, po prostu włączyła sterowanie i platforma zaczęła się podnosić. W czasie pompowania powietrza siedziała naprzeciw pancerza. Jej serce waliło, bolały ją mięśnie. Właśnie zabiła dwóch wrogów. Z tym

zawsze będzie się coś wiązało – coś ciążącego na jej poczuciu człowieczeństwa po każdym akcie przemocy. Ale odczuwała też satysfakcję. Nic z tego nie znaczyło, że jest dobrą albo złą kobietą, a jedynie, że jest marine. W tej chwili gdzieś wewnątrz stacji siły bezpieczeństwa i technicy konserwacji usiłowali właśnie zdecydować, czy większym zagrożeniem jest dziura w stacji, czy ryzyko natknięcia się na kolejne bomby. Musiała znaleźć się jak najdalej stąd, zanim podejmą w końcu jakąś decyzję. Otworzyły się wewnętrzne drzwi śluzy i wytaszczyła trupa do pomieszczenia z szafkami, a potem zamknęła śluzę i włączyła cykl, by umożliwić wejście Katrii. Kiedy rozszczelniła hełm, w jej nozdrza uderzyła woń krwi, przegrzanego metalu i tego samego rodzaju smaru, jaki stosowała na stawach Betsy. Wciągnęła ciało do dużej szarej skrzyni transportowej, zamknęła pokrywę i aktywowała uszczelnienie. W ten sposób zablokowała wszelkie ostrzeżenia i alarmy wysyłane przez pancerz wspomagany. Chyba że Saba się mylił... Razem z Katrią wkrótce się o tym przekonają. Śluza otworzyła się, gdy Bobbie zdejmowała z siebie skafander próżniowy. Kombinezon pod spodem był kompletnie przepocony. Katria rozpięła uszczelnienie swojego hełmu i powiesiła go w szafce. – Ty dostarczysz paczkę do Saby – powiedziała kobieta. – Znam plan. – zapewniła Bobbie. – Zajmę się tym. I dziękuję. Wiem, że nie zaczęliśmy najlepiej, twoi ludzie i moi. – Nie warto o tym mówić – odpowiedziała Katria, z wprawą rozpinając zamknięcia skafandra. – Po prostu wykonajmy zadanie. – Potwierdzam. – Wiesz, to już drugi raz, gdy użyliśmy tej samej sztuczki, czyli ukrycia naszego prawdziwego celu za pomocą wybuchu. Najpierw centrum danych, teraz zaginiony pancerz wspomagany, co do którego zapewne uznają, że jest gdzieś tam w pustce. – Jeśli uznają, że go mamy, zmienią kody blokady, zanim

zdołamy je rozpracować odwrotną inżynierią. – Wiem, dlaczego to robimy – odparła Katria. – Po prostu mówię, żeby nie liczyć na zrobienie tego jeszcze raz. Trzymanie się wzorów prowadzi do śmierci ludzi takich jak ty i ja. Ta strategia już się zużyła i jeśli Saba uważa inaczej, to jest durniem. Bobbie wysunęła kółka skrzyni transportowej i rozciągnęła uchwyt. Toczyła się gładko. Wcale nie cieszyła się na myśl o przeprowadzeniu tego ładunku przez publiczne obszary stacji do miejsca spotkania z Sabą, ale też chciała to mieć za sobą najszybciej, jak to możliwe. Choć zanim otworzyła drzwi, zmusiła się, aby dokładnie przyjrzeć się skrzyni. Na wypadek, gdyby była na niej krew. – Trzeciego razu nie będzie – oświadczyła. – Jesteś tego pewna? – zapytała Katria. – Zdecydowanie – potwierdziła Bobbie. – Zbierz swoich ludzi i powiedz im, żeby się przygotowali. Złamanie kodu tego pancerza będzie sygnałem. Dwie minuty później zbieramy się stąd w diabły.

Rozdział czterdziesty piąty Drummer

Jasnozielone kropki gasły. Nie wszystkie na raz, ale dość, by je zauważyć. Fala ciemności wędrująca przez chmurę atakujących statków. Drummer sprawdziła znacznik czasu, ale nie było żadnego opóźnienia. Cokolwiek Nawałnica zrobiła z Pallas, nadal nie powtórzyło się tutaj. Więc co się, do cholery, dzieje? – Czy to Nawałnica? Strzela? – Tak, proszę pani – odpowiedziała techniczka od czujników. – Nawałnica wysyła pociski. – Ile, kurwa? Chmura zieleni, pomarańczowa kropka, a teraz coś nowego. Z wroga wystrzeliwały czerwone nitki, grube i rozgałęzione, jak mapa naczyń włosowatych. Sam statek gubił się pod nimi. Sięgały ku okrętom KZM. Jednostkom bojowym Związku. Miastom próżniowym. – To niemożliwe. To nieprawda – wyszeptała Drummer. Nawałnica nie uzupełniała zapasów od czasu przelotu z przestrzeni wrót. Brała już udział w poważnym starciu. Nie było mowy, żeby to, na co patrzyła, było prawdziwe. – Dane zostały potwierdzone – powiedziała techniczka. – Strażnik Przejścia zgłasza to samo. – Daj mi Camerona Tura – rzuciła. – Albo Lafflina. Kogokolwiek, kto będzie potrafił wytłumaczyć coś nie do pojęcia.

– Czy mam dalej strzelać? – zapytał technik uzbrojenia. – Dalej bierzemy udział w kurewskiej walce? No to tak, strzelaj dalej. Vaughn wydał cichy dźwięk z głębi gardła, świadczący o dezaprobacie, ale wyszła daleko poza przejmowanie się jego uczuciami. Czerwone nici sunęły przez pustkę. Na wyświetlaczu wydawały się powolne tylko dlatego, że odległości były tak wielkie... Tu i tam nitka się urywała, po zniszczeniu ataku Nawałnicy przez pocisk obrony punktowej lub rakietę, ale było ich tak wiele... A gdy choć jedna przemknęła się przez zasłonę, gasła kolejna zielona kropka. Zielone kropki przesuwały się, zmieniając pozycje na wyświetlaczu zgodnie z ruchami statków w ciemności. Kilka zanurkowało w stronę Nawałnicy, pędząc prawie z tą samą prędkością, co torpedy. Choć na ekranie wyglądało to łagodnie, ciąg musiał być zabójczy. Atak samobójczy dla każdego okrętu, który się na to zdecydował. Ich śladem szły następne i niedługo w stronę wroga leciały już dziesiątki jednostek. Taktyka świadczyła o niewyobrażalnej odwadze i desperacji. Drummer nawet nie zauważyła, że zaciska dłonie w pięści do chwili, gdy poczuła ból. Zmusiła się do rozprostowania palców i popatrzyła na małe skrawki skóry oderwane paznokciami. Atak samobójczy dotarł do punktu kulminacyjnego. Widok kojarzył się jej ze zdjęciami chmur burzowych nad pustyniami na Ziemi. Wielkie, gniewne chmury z sięgającymi w dół niezliczonymi szarymi mackami. Strumienie wody pędzące ku wyschniętej ziemi, parującej ponownie, zanim choć kropla zdołała zwilżyć piach. Na wyświetlaczu jaskrawe, wijące się żyły Nawałnicy gasły i teraz, gdy wiedziała, na co zwracać uwagę, Drummer dostrzegała maleńkie paszcze wzdłuż burt statku, otwierające się i zamykające jak pory. Rozbłyski smug z dysz silników rakiet wyglądały jak niebieskie świetliki. – Jak oni to robią? – wyszeptała przez ściśnięte gardło. – Mam Camerona Tura – poinformowała techniczka

łączności. Kamera sprawiła, że jego twarz wyglądała na jeszcze większą niż w rzeczywistości. W jego oczach odbijało się światło. – Gdzie ty, kurwa, jesteś? – warknęła Drummer. – Widzisz to? Przed odpowiedzią prawie nie było opóźnienia, czyli był blisko. Na jednym z uciekających statków. – Nie rozumiem. Liczba pocisków, które wystrzelili... które wystrzeliwują. To nie mogą być normalne rakiety. Ostatni statek prowadzący atak samobójczy zgasł na ekranie. Jeśli Nawałnica zmieniła kurs, żeby uniknąć chmur odłamków, ruch był na tyle nieznaczny, że nie zarejestrowały go skanery. Wyglądało na to, że wróg nie zawracał już sobie nawet głowy unikami. – Podczas pierwszej bitwy chcieliśmy się czegoś o nich nauczyć. – Tur mówił szybko, nie patrząc wprost do kamery. – To znaczy, chcieliśmy wygrać. Oczywiście, że chcieliśmy wygrać, ale nie spodziewaliśmy się tego. Dane... o tym jak przegramy, były równie ważne, jak powstrzymanie ich. – Tur? – Może oni też się od nas uczyli. Może przekalibrowali coś w sposobie regeneracji statku. Albo pociskach. – Przeżyli bezpośrednie uderzenie jądrowe – przypomniała Drummer. – Chcesz mi powiedzieć, że to coś, co po prostu potrafią? – Najwyraźniej... – odpowiedział Tur. Nerwowo oblizał wargi. – Od chwili, gdy zerwali działa szynowe ze stacji pierścienia, wiedzieliśmy, że potrafią kierować niezwykłymi źródłami mocy. Czymś, co dotąd obserwowaliśmy tylko na poziomie kosmicznym. Kolapsujące gwiazdy. – Kolapsujące gwiazdy? Walczymy z supernową o kształcie statku? Dlaczego, u diabła, tego nie przewidziałeś? Krzyczała. Bolało ją od tego gardło. Tur zamrugał i wysunął do przodu szczękę. Gdyby nie łzy na policzkach, wyglądałby jak ktoś szykujący się do walki. Nie sądziła, żeby te łzy miały jakiś związek z jej podniesionym głosem.

– Proszę pani, ten statek rozbił Pallas na coś mniejszego od atomów. Wyłączył świadomość w całym układzie w sposób, na którego opisanie nie mam nawet podstaw językowych i wydaje się mieć w dupie pojęcie lokalności. Wpływa na naturę próżni w całym Układzie Słonecznym. Jeśli nie wiedziała pani, że walczymy z czymś dużo wyższej wagi, to nie jestem pewien, jak mogłem to powiedzieć jaśniej. – Jest jakiś sposób na pokonanie ich – powiedziała Drummer – a nam kończy się czas. Znajdź mi sposób na wygranie tego, i to już. Rozłączyła się, zanim miał szansę na odpowiedź. W sali dowodzenia zapadła cisza. Nikt nie patrzył prosto na nią, ale czuła skupioną na sobie uwagę wszystkich dookoła. Cały ten czas spędzony przez nią na opieraniu się, aby przekształcić Związek Transportowy w siły policyjne – w wojsko – a jednak i tak się tym stał. – Panie Vaughn? – Tak, proszę pani? – Proszę mi znaleźć osobę, która dowodzi skrzydłem KZM floty. Potrzebuję go natychmiast. – Ktokolwiek jeszcze żyje, pomyślała, nie mówiąc tego. – Tak, proszę pani. Głos technika uzbrojenia drżał. – Czy powinniśmy... – Strzelaj dalej – warknęła Drummer. Poczuła żar w piersi. Furię i pewność. Nadeszła chwila sprawdzająca wszystko, czym powinna być. To właśnie znaczyło być przywódczynią w czasach kryzysu. Poczuła związaną z tym potęgę, czystą wolę zwycięstwa. Zniszczenia i zmiecenia ludzi, którzy chcieli zniszczyć ją i stojące za nią układy. Podniosła się z miejsca z rękami za plecami, wiedząc, że wszyscy patrzący na nią w sali dowodzenia zobaczą wyłącznie jej nadludzką pewność. Nawet Vaughn. Zdawała sobie też sprawę z tego, jak pusta jest ta maska. Jak krucha. – Strażnik Przejścia zgłasza uderzenie rakiety, która

przedarła się przez obronę punktową – poinformował Vaughn. – Proszą o pozwolenie na wycofanie się. – Nie możemy uciec – odpowiedziała Drummer. – Jeśli teraz zrezygnujemy... Dom Ludu zatrząsł się. Z podłogi, ścian i sufitów uderzył dźwięk podobny do wycia tysięcy demonów. Czekała na gwałtowny, niski syk uciekającej atmosfery. Zanik krzyków w powietrzu zbyt rzadkim, by je przenosić. Zamiast tego ryknęły klaksony. Utrzymała głos na tyle spokojny, na ile potrafiła. – Raport? – Oberwaliśmy – odpowiedziała techniczka czujników. – Coś nas trafiło. – Wiemy, co to było? – rzuciła Drummer. – Działo szynowe – zgłosił Vaughn. – Wygląda na to, że trafiło w sekcję dwunastą, trochę w stronę kierunku obrotu, obok ośrodka medycznego. – Jak poważne są zniszczenia? – Poinformuję, jak tylko uzyskam wiarygodne informacje – odpowiedział. – Wciąż próbuję zidentyfikować strukturę dowodzenia KZM. Co znaczyło, że panuje tam chaos. Zaczęła się zastanawiać, czy grupa okrętów, które rzuciły się do samobójczego ataku, była kierowana przez jakiegoś admirała pragnącego przechylić losy bitwy. Domem Ludu wstrząsnęło ponownie, potem jeszcze dwa razy. – Trafiono maszynownię – zgłosił Vaughn. – Reaktor... nie potrafię powiedzieć. Coś jest nie tak z reaktorem. Gdyby zawiodła butelka magnetyczna, efekt przypominałby wybuch bomby jądrowej małej mocy. Nawet gdyby nie rozbiłoby to miasta jak jajka, systemy utrzymujące ich przy życiu zostałyby stopione i spalone. Z kolei perspektywa statków z pomocą docierających do nich w tym chaosie była na tyle niewielka, że można było ją od razu odrzucić. – Zrzucić rdzeń – poleciła Drummer. Vaughn nie odpowiedział, ale ciążenie ciągu ustało. Drummer

chwyciła brzeg pryczy przeciążeniowej i przyciągnęła się do niej z powrotem, przypinając się ze swobodą dziesięcioleci praktyki. Automatyczny raport pokazywał blokadę wielkich połaci miasta, z grodziami ciśnieniowymi izolującymi poziomy i korytarze. Utrzymującymi powietrze w mieście na możliwie najlepszym poziomie. Gdyby nie odesłała tylu ludzi nienależących do kluczowego personelu, ile pomieściły statki, byłoby dużo gorzej. Mimo wszystko trafienia oznaczały śmierć. Ludzi, którzy zaufali wyborom Związku, oddając władzę w ręce kogoś, kto ich ochroni. Ilu z żyjących godzinę temu było teraz martwych? I ile minie sekund do następnego trafienia? Poczuła się tak, jakby w jej głowie pojawiła się cudza myśl. Przetoczył się przez nią upiorny spokój. A więc tak właśnie wyglądało zobaczenie śmierci. Zrozumienie, że nadciąga najgorsze i że nie ma już nic, co mogłaby zrobić, by to odsunąć. – Nie przestawaj strzelać – poleciła. – Jeśli mamy zginąć, to z przytupem. Technik uzbrojenia parsknął w sposób będący na wpół śmiechem, na wpół rozpaczą. – Skończyły się nam pociski do dział szynowych. Zostało nam sześć konwencjonalnych torped plazmowych i pięć procent amunicji do działek obrony punktowej. Strzelaj mimo to, pomyślała Drummer. Rzucaj w nich wszystkim. Tylko że jeśli Nawałnica wystrzeli w nich rakietę, nie będą mieli jak się obronić. Drummer zamknęła oczy. Wciąż czuła pokusę. Oznaczałaby, że zginie – zabierając ze sobą w objęcia śmierci wszystkie kobiety i mężczyzn pod jej dowództwem – ale przynajmniej byłoby po wszystkim. Nie będzie musiała budzić się w fali strachu. Nie będzie musiała patrzeć, jak struktury, których przyrzekała chronić, rozpadają się w wyniku zagrożenia, o którym w ogóle nie pomyślała do chwili, gdy Nawałnica przeleciała przez wrota Lakonii. No dalej. Musi być jakiś sposób. Myśl. Znajdź go. – Mam dalej strzelać? – zapytał technik uzbrojenia. Drummer nie otworzyła oczu. Chwila się przeciągała. – Nie – odparła. – Przełącz na ogień wyłącznie obronny. Nie

zdołamy zestrzelić pocisków z dział szynowych, ale możemy odpierać ich rakiety. – Tak jest, proszę pani – potwierdził technik. Usłyszała ulgę w jego głosie. Zaciekawiło ją, czy na jej rozkaz pozbawiłby ich ostatnich resztek ochrony. I zaczęła się zastanawiać, czy na jego miejscu by to zrobiła. Może. – Mam połączenie z pułkownikiem Masseyem – odezwał się Vaughn. – Kim? – Komandor Fernand Massey z Róży Arkadii, proszę pani. To on dowodzi okrętami KZM. – Nigdy o nim nie słyszałam – zauważyła Drummer. – Owszem, proszę pani – zgodził się Vaughn. Wszyscy admirałowie zginęli, podobnie jak inni, których mogła znać. Dom Ludu był poważnie uszkodzony, a flota została przetrzebiona. Na wyświetlaczu taktycznym widniała lista zniszczonych lub wyłączonych z akcji okrętów. Było ich tak wiele. Jedna czwarta połączonej floty wyłączona z akcji lub zniszczona. Rzucili na Nawałnicę wszystko. Ścianę wolframu i materiałów wybuchowych. A wróg dalej leciał z ciągiem, dalej strzelał. To wszystko było przedstawieniem. Zdawała sobie z tego sprawę. Celowo przewidywalny lot Nawałnicy w stronę Ziemi i Marsa. Pozwolenie, by Związek i KZM się przygotowały. Sądziła, że był to tylko sposób na zepsucie ich morale, ale chodziło o coś więcej. Teraz to zrozumiała. Wiedzieli, że wygrają, więc zaprosili wroga do zrobienia największego pokazu siły, na jaki mógł się porwać. W ten sposób, gdy nadejdzie zwycięstwo, będzie jednoznaczne. – Proszę pani – odezwał się Vaughn. – Tak, pieprzyć to. Dobrze. Porozmawiam z nim. – Nie, proszę pani. Przyszła do pani nowa wiadomość. Wiązka kierunkowa z Nawałnicy. Opisano ją jako „dowódca do dowódcy”. Coś skręciło się w jej brzuchu. Po części rozpacz, po części ulga. Skoro wysyłali wiadomości, to może nie słali atomówek.

Przynajmniej nie do czasu, aż będzie miała szansę wysłuchać, co mają do powiedzenia. Rozpięła pasy bezpieczeństwa i odepchnęła się do uchwytu na ścianie. Jej prycza przeciążeniowa zasyczała i okręciła się na zawieszeniu. – Proszę przekierować do mojego biura – powiedziała, jakby była to zwykła wiadomość w zwykły dzień, a nie linia graniczna między życiem pod butem zdobywców a śmiercią przed końcem zmiany. Gdy przelatywała, na wszystkich twarzach – nawet Vaughna – rysowała się ciekawość pełna niepokoju. Mogła odtworzyć wiadomość tam, przy nich wszystkich. Może powinna była to zrobić. I tak nic nie zostanie tajemnicą na długo. Jednak nie chciała, żeby ktoś obserwował ją, gdy to zobaczy. Poza Sabą, którego obecności pragnęła bardzo głęboko. Po dotarciu do biura zamknęła za sobą drzwi, a potem je zabezpieczyła. Mały krzaczek w rogu wysoko unosił gałęzie w nieważkości. W powietrzu unosiło się kilka nieschowanych rzeczy – bańka do picia, wydruk na arkuszu plastiku, grudka ziemi z doniczki. Za dużo czasu spędzała w ciążeniu wirowym. Zaczęła oczekiwać, że zawsze tam będzie. Kilkuletnie przyzwyczajenia wystarczyły do zatarcia pokoleń doświadczenia i tożsamości Pasiarki. Zdawała sobie sprawę, że jej mózg nie funkcjonuje prawidłowo. Miała wrażenie, że raczej pilotuje swoje ciało, zamiast w nim żyć. Wiedziała, że to szok i reakcja na wstrząs, ale ta świadomość niczego nie zmieniała. Przypięła się do fotela, przejęła sterowanie osobistym interfejsem i otworzyła czekające wiadomości. Jako nieprzeczytane wymieniono trzy: od dowódcy jednego ze statków z uchodźcami, od kapitana któregoś okrętu KZM i ostatnia, opisana jako pochodząca od admirała Antona Trejo z imperialnej floty Lakonii. Gdzieś w innym wszechświecie ucichły klaksony. Pożałowała, że nie zabrała ze sobą przynajmniej Vaughna. I może whisky. Włączyła odtwarzanie wiadomości.

Trejo siedział na swoim stanowisku, w nienagannym i wyprasowanym mundurze. Jego rzednące czarne włosy trzymały się na miejscu, a oczy jarzyły się zielenią. Nawet nie miał dość przyzwoitości, by wyglądać na zaniedbanego. Jego uśmiech promieniował ciepłem i współczuciem. Prawie zaczęła się spodziewać, że zacznie do niej mówić o swoim związku z Bogiem lub o okazji biznesowej, którą nie powinna się z nikim dzielić z obawy przed wywołaniem trendu. – Mam nadzieję, że mówię do prezes Drummer. – Mówił z wyraźnym akcentem kogoś z doliny Marinera. – Jeśli nie, to proszę przyjąć kondolencje z powodu jej odejścia. Jestem admirał Trejo z lakońskiego pancernika Serce nawałnicy, ale to już wiesz. Zwracam się teraz do ciebie, bo nie chcę zostać źle zrozumiany. Pomimo całej wrogości, z jaką powitała mnie Koalicja Ziemsko-Marsjańska i Związek Transportowy, nie jesteśmy wrogami. Nie ty i ja. Nie Związek i imperium. Nawet nie układ Sol i Lakonia. Wysoki konsul zdawał sobie sprawę, że ta zmiana napotka opór. Wszyscy o tym wiedzieliśmy i szanujemy to, że zrobiliście to wszystko. Kiedy ludzie tacy jak ty i ja wkraczają w nową fazę historii, następują... nie wiem, jak to nazwać. Bóle rodzenia? Nadchodzi taki czas, podczas którego trzeba się spodziewać przemocy, choć się nią nie cieszymy. Gdy wysoki konsul po raz pierwszy objaśnił mi parametry tej misji, nie byłem zadowolony. Jeden okręt bez wsparcia przeciwko całemu układowi? Ale udało mu się mnie przekonać. Ta wiadomość również jest dowodem na to, dlaczego uznałem, że takie podejście jest jedynym moralnym sposobem postępowania. Próbowałem skontaktować się z sekretarzem generalnym Li, ale jeszcze nie dostałem od niego odpowiedzi. Ty jesteś na miejscu i masz pozycję równą dowódcom z planet wewnętrznych. Możesz to zakończyć. Rozumiem, że musieliście walczyć, musieliście spróbować mnie zniszczyć. Nie winię was za to. Ale na tym etapie pozwolono mi przyjąć wasze poddanie. Zróbcie to, a planety wewnętrzne zrobią to samo. Zostaniecie sprawiedliwie potraktowani przez nową administrację, obiecuję. Jeśli jeszcze nie jesteś gotowa zaakceptować

przegranej, to kierując się czymś, co mam nadzieję jest wzajemnym szacunkiem, zapytam cię o jedno. Jakiej liczby poległych potrzebujesz, by dowieść historii, że decyzja o zakończeniu tego była słuszna? Że kontynuowanie walki nie byłoby odwagą, a głupotą? Jeszcze sto? Tysiąc? Milion? Miliard? Powiedz po prostu, ile trupów ci to umożliwi, a ja je dostarczę. – Rozłożył ręce. – Podaj mi liczbę. Czekam na odpowiedź. Wiadomość się zakończyła. Drummer unosiła się pod pasami bezpieczeństwa, zastanawiając się, czy odtworzyć wiadomość jeszcze raz, choćby po to, by dać sobie jeszcze kilka chwil przed powrotem do centrum dowodzenia. Czuła pulsowanie w szyi i nadgarstkach, efekt potężnego wyczerpania. Odpięła się, pchnęła w stronę drzwi, potem przez krótki korytarz. Kiedy wróciła na mostek, wszyscy milczeli. Popatrzyła na swoją pryczę przeciążeniową tkwiącą przed ekranem. Wygryzioną przez mole falę zieleni. Drobną, niezłomną pomarańczową kropkę. – Vaughn, wyślij wiadomość do Serca nawałnicy. – Tak jest, proszę pani – Vaughn energicznie kiwnął głową. Mogłabym mu kazać iść na śmierć. Mogłabym polecić im walczyć do ostatniego tchu. – Treść wiadomości: „Ta liczba to zero”. Wyślij to, a potem rozkaż wszystkim statkom Związku przerwać walkę. Przyjrzała się twarzy Vaughna, szukając na niej jakiejś reakcji. Wściekłości, ulgi albo rozczarowania. Równie dobrze mogłaby oczekiwać emocji od posągu. – Tak jest, proszę pani – odpowiedział. – Coś jeszcze? – Nie – odparła. Nie ma nic więcej. Żadnej drogi do przodu. Jej walka dobiegła końca. Jeśli była jeszcze jakaś nadzieja na walkę przeciw imperium, to nie tutaj. Jeśli.

Rozdział czterdziesty szósty Singh

Nie dostrzegł nadejścia katastrofy. Nawet, gdy jej zakres stał się jasny, wciąż miał problemy z jej zrozumieniem. Dał się zaślepić. Rozmowy prowadzone na stacji – w zasadzie wszędzie – dotyczyły układu Sol i poddania się. Singh oglądał przebieg wydarzeń w wiadomościach i na forach dyskusyjnych, przyjmując rolę oficjalnego cenzora bardziej z radości uczestnictwa w historycznych wydarzeniach niż z jakiejś faktycznej potrzeby. Połączona flota Związku Transportowego i KZM została pobita i złożyła broń. Wiadomości z lokalnych źródeł w układzie Sol pełne były cierpienia i rozpaczy, zaledwie kilka stacji wciąż nawoływało bez przekonania do dalszej walki. Ze swej strony Carrie Fisk i Lakoński Kongres Światów okazały się dobrymi narzędziami do pracy, którą było wychwalanie kapitulacji Związku Transportowego jako chwili wyzwolenia dla byłych kolonii. Zasady i ograniczenia handlu nie są już dyktowane przez pokoleniową politykę Sol. Dzięki znajdowaniu się poza układem faworytyzmów, nepotyzmu, powiązań politycznych i kompromisów Lakonia jest na pozycji umożliwiającej wprowadzenie reform, tak desperacko potrzebnych ludzkości. Zauważył, że unikała przywoływania nazwiska wysokiego konsula Duartego. Zawsze była to tylko Lakonia. Nic nie szkodzi, w zasadzie stanowiły jedność.

Jednak najbardziej nastrój poprawiały mu rozmowy prowadzone poza nią i specjalnie rekrutowanymi sojusznikami. Gubernator Kwan z kompleksu Bara Gaon wydał oświadczenie o wsparciu nowej administracji tak szybko, że Singh miał niemal pewność, że zostało nagrane z wyprzedzeniem. Lokalny parlament Auberona także wysłał publiczną wiadomość, by ustawić się na pozycji wczesnych popleczników nowego reżimu. Nowa Hiszpania, Nowy Rzym, Nyingchi Xin, Félicité, Paradíso, Pátria, Azyl, Chryzantema, Ríocht. Duże kolonie, niektóre z liczbą ludności sięgającą już milionów, widziały bitwę w punkcie Leuktra i doszły do jedynego rozsądnego wniosku. Zmienił się ośrodek władzy rasy ludzkiej i rozsądni się do tego dostosowywali. Pomagało też zbliżające się przybycie Cyklonu. Znał kontradmirał Song, od kiedy tylko wstąpił do służby. Nie, żeby kiedykolwiek byli blisko, ale była twarzą i nazwiskiem niosącym z sobą wagę znajomości. Wymienili między sobą tylko kilka wiadomości, głównie w celu przygotowania segmentu dla kanału informacyjnego, ale rozmowa z nią bardzo mocno przypominała mu o domu. Zwyczaje, których trzymał się na Lakonii, smak herbaty, chwile, gdy po narodzinach Elsy jego żona odpoczywała, a on siedział z dzieckiem, patrząc, jak nektarniki nurkują w stawie. Zaczęło się od wysłania do domu Jamesa Holdena, a wyłonienie się Cyklonu zakończy proces. Ruch do i z Lakonii. Dowód na to, że wielkie drogi przestrzeni znowu są otwarte. Tęsknota za domem, wywołana ostatnimi wydarzeniami, była przemożna i złożona. Otwarte niebo, którego nie zobaczy, jak długo pozostanie gubernatorem Medyny. Dotyk skóry żony na jego skórze – to było coś, do czego mógł tęsknić. Śmiech córki i ciche dźwięki wydawane przez nią tuż przed zaśnięciem. Na swój sposób każdy dzień od chwili zejścia z Burzy był przerwą, czymś podobnym do długiego wstrzymania oddechu. I wkrótce, już niedługo będzie się mogła zacząć jego prawdziwa praca. Z Cyklonem na miejscu i podbitym układem Sol imperium będzie nie do obalenia, zapewniając ludzkości nowe możliwości.

Do tej pory ignorował własny niepokój i niecierpliwość. Teraz, gdy prawie mógł się odprężyć, czuł, że te emocje prężą się, szukając ujścia. Spiętrzenie dobrych wieści prawie wystarczało do zrównoważenia złych. – W porównaniu z wcześniejszym, ten atak był skromny – powiedział Overstreet, idąc obok niego w drodze do stołówki dla kadry oficerskiej. – Straciliśmy dwóch marines, ale zniszczenia infrastruktury są minimalne w porównaniu z poprzednim atakiem. Singh nie był pewien, czy przyszli w porze przerwy między posiłkami, czy też wieści rozeszły się przed jego dotarciem tutaj, ale w pomieszczeniu przewidzianym na pięćdziesiąt osób przy stołach siedziały tylko cztery. Kierownik sali zaprowadził ich do małego stolika ustawionego z dala od reszty, gdzie nikt nie mógł ich podsłuchać. Razem z Overstreetem złożyli zamówienia – zielona herbata dla Singha, miejscowy napój „Czarny zamek” dla Overstreeta – a potem rozmawiali dalej. – Zmusiliśmy ich do ucieczki – stwierdził Singh. – Mniejsze ataki i cele oportunistyczne, zamiast strategicznych? Podziemie zaczyna tracić parę. – To zdecydowanie możliwe, sir – zgodził się Overstreet. – Mimo wszystko poczuję się lepiej, gdy wszystkich wsadzimy do aresztu. Prawdopodobnie nie był to kolejny przytyk do podjętej przez niego decyzji o odesłaniu Holdena, ale Singh i tak poczuł się nieco urażony. Napoje przyniesiono wraz z małym talerzem ciastek. Overstreet wstrzymał się z częstowaniem do chwili, gdy Singh wybrał jedno. Drobiazg, ale Singh to docenił. – Jak wygląda status operacji naszego znajomego? – zapytał. Overstreet nachylił się do przodu, obejmując dłońmi kubek Czarnego zamku. Zacisnął wargi. – Powinniśmy się dowiedzieć za około pół godziny. Jeśli pański informator jest faktycznie tym, za kogo się podaje, to razem ze współkonspiratorami wejdą do stacji transformatorowej. Czeka tam na nich pięciu policjantów

i pięciu marines. – Spodziewa się pan walki? – Liczę na nią – przyznał Overstreet. – Ludzie nie pragną bardziej niczego niż okazji do rozbicia paru głów. – Te mózgi będą mi potrzebne w całości. – No to palców – skorygował Overstreet ze śmiechem. – Nikt nie lubi szalonych saperów. – W porządku. Ale informator. On ma wyjść wolny. Overstreet przytaknął, choć wyglądał, jakby zakosztował czegoś gorzkiego. Singh nachylił się odrobinę i pozwolił, by cisza zadała pytanie za niego. Overstreet spojrzał mu w oczy, odwrócił wzrok i wzruszył ramionami. – Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, sir. Jeśli zgarniemy pozostałych, a on ucieknie, jego ludzie będą wiedzieć, że pracuje dla nas. Mogą go z powrotem przekabacić. Singh poczuł ukłucie irytacji, ale ją stłumił. Musiał pamiętać, czego nauczył się przy Tanace. Lepiej okazać cierpliwość. – Myśli pan, że może być potrójnym agentem? – Nie byłby to pierwszy raz, gdy zdarzyło się coś takiego. Jedno, co trzeba wiedzieć o człowieku skłonnym zdradzić swoich sojuszników, to fakt, że jest skłonny zdradzić swoich sojuszników. – Co pan sugeruje? – Przesłuchać go, tak jak pozostałych – odparł Overstreet. – Kiedy przyjdzie pora na proces, szepnąć słówko do ucha sędziego. Singh napił się herbaty. Wciąż była trochę za gorąca. Parzyła. – Nie jestem pewien, czy pomoże nam to w budowaniu sieci miejscowych skłonnych do współpracy z nami. – Jeśli dobrze wykonam swoją pracę, będziemy w stanie umieścić zastępstwo na jego miejscu. A odrobina łaskawości przy ogłaszaniu wyroku to naprawdę więcej, niż na to zasługuje. Czuł się, jakby go zdradzał. W końcu mężczyzna, choć nie miał czystych intencji, zrobił co obiecał. Przekazał Singhowi informacje, które miały pozwolić na niedopuszczenie do zniszczenia czujników Medyny. Postawienie go przed sądem nie

wydawało się właściwą nagrodą za lojalność. Z drugiej strony Overstreet też miał rację. Jordao uczestniczył w spisku skierowanym przeciwko stacji i Lakonii. Zapewne miał krew na rękach, a gubernator powinien być lojalny względem swoich ludzi, a nie względem miejscowego zbira. – Dobrze – zdecydował w końcu. – Zwykłe przesłuchanie. Ale proszę powiedzieć swoim ludziom, żeby do tego się ograniczyli. Jeśli muszą wyładowywać na kimś swoje frustracje, niech to będzie ktoś, kto z nami nie współpracuje. – Mogę to zrobić – zgodził się Overstreet. A chwilę później dodał: – Dobrze będzie zamknąć to wszystko, zanim dotrze tu Cyklon. Miałem nadzieję, że nie będzie się to przeciągać. – Do pewnego stopnia – odpowiedział Singh – należało się tego spodziewać. Okresy przejściowe stwarzają okazję do pewnych... Overstreet drgnął. Ostawił swój Czarny zamek na tyle szybko, że rozchlapał trochę płynu na stół, a potem spojrzał na monitor na nadgarstku. Czerwień priorytetowego alarmu jarzyła się tam jak płomień. Stuknął go, marszcząc brwi. Jego oczy znieruchomiały. Singhowi zaparło dech. Coś się stało. Kolejny atak terrorystyczny. – O co chodzi? – zapytał Singh. – Mamy nieautoryzowany start – odpowiedział Overstreet, wstając. Singh wstał wraz z nim, zapominając o napojach i ciastkach. Poczuł uderzenie adrenaliny. Statek – nawet mały – uderzający w Medynę mógł wyrządzić olbrzymie zniszczenia. Nawet doprowadzić do pęknięcia cylindra i zniszczenia stacji. Overstreet maszerował już w stronę centrum ochrony szybkimi, długimi krokami, które – choć nie były biegiem – nie bardzo mieściły się w jakiejś innej kategorii ruchu. Singh musiał truchtać, by za nim nadążyć. – Jaki statek? – zapytał. – Stara marsjańska jednostka bojowa – odpowiedział Overstreet. – Nazywa się Rosynant. – Statek Jamesa Holdena?

Co to znaczyło? Czy jego załoga próbowała rzucić się w skazany na niepowodzenie pościg za Łamaczem światła i sprowadzić go z powrotem? Czy zemścić się za jego stratę? – Może przenosić dwadzieścia rakiet i ma stępkowe działo szynowe. Nie wspominając o silniku fuzyjnym, którym może stopić stację na żużel, jeśli tylko zechce – dodał Overstreet – ale nie otworzył ognia. Trzyma się blisko stacji, używając silników manewrowych. – Możemy go zestrzelić? – Przejmując Medynę, zniszczyliśmy systemy obronne stacji – wyjaśnił Overstreet. – Mamy kilka, które nadają się do naprawy, ale bez zasobów Cyklonu nasze możliwości są ograniczone. – W takim razie Burza – rzucił Singh. Overstreet głęboko wciągnął powietrze, energicznie skręcając na skrzyżowaniu. Zaskoczenie i niepokój sprawiły, że dowódca ochrony wydawał się bardzo daleki. – Nie podoba mi się pomysł prowadzenia starcia na małe dystanse między tymi okrętami tuż przy stacji. Jeśli Rosynant tylko próbuje uciec, można by argumentować za pozwoleniem mu na to. – Nie możemy przyjąć dobrej woli przeciwnika jako sposobu na ochronę stacji – odparł Singh i otworzył priorytetowe połączenie z Burzą. Komandor Davenport, jego pierwszy oficer podczas lotu w tę stronę, odpowiedział, jakby tylko na to czekał. – Davenport, mówi gubernator Singh. Oficjalnie wydaję rozkaz natychmiastowego wyjścia z doku i ochrony stacji przed okrętem Rosynant. – Tak jest, sir – odpowiedział Davenport, a potem się zawahał. – Mamy obecnie niepełną załogę, sir... – Niedobory personelu teraz są znacznie lepsze od pełnej obsady, gdy będzie już za późno. Zanim otworzy pan ogień, proszę spróbować ich trochę odgonić od stacji. – Tak jest, sir – odpowiedział i się rozłączył. Ochrona opróżniała korytarz przed nimi. Zabrzmiał sygnał alarmu i łagodny głos. Nadajemy sygnał alarmowy. Należy

natychmiast skierować się do schronu i czekać na oficjalne instrukcje. Nadajemy sygnał alarmowy. Centrum ochrony szumiało jak kopnięty ul. Powietrze zagęszczały uniesione z przejęcia głosy, wszystkie ekrany wyświetlały obrazy z dronów i kamer monitoringu. Singh uznał, że wszystko to jest reakcją na start Rosynanta aż do chwili, gdy krzyknęła do nich starsza kobieta w mundurze ochrony. – Majorze Overstreet, sir! Mamy raporty o buncie w celach aresztu. – Co? – rzucił Singh. Głos Overstreeta był równy i spokojny, jak głos pilota statku, który rozpada się wokół niego. – Co wiemy? – Ktoś złamał blokadę cel w areszcie. Doszło do jakiegoś wybuchu. Strażnicy wycofali się do schronu, ale dostaję raporty o strzałach również po stronie cywilnej. Dwie drużyny bojowe są już w drodze. – Dobrze – pochwalił Overstreet. Odwrócił się do Singha. – Sir, moim zdaniem próba sabotażu odkryta przez pańskiego znajomego jest elementem znacznie większej operacji i cokolwiek zaplanował przeciwnik, dzieje się to właśnie teraz. Singh pokręcił głową, nie w przeczeniu, a raczej jak pijany próbujący pozbyć się oparów. Jakaś jego część wciąż myślała, że ponieważ ustawili w gotowości oddział straży przy czujnikach stacji, sytuacja nadal jest pod kontrolą. Że był przygotowany na to, co się dzieje, nawet gdy wszystko rozrastało się wokół niego. – Rozumiem – powiedział. – Jako szef pana ochrony sugeruję umieszczenie pana oraz innego kluczowego personelu w chronionych pomieszczeniach do czasu lepszego opanowania sytuacji. – Oczywiście. Wrócę do swojego biura. – Może lepiej byłoby, gdyby nie zbliżał się pan do oczywistych celów, sir. Mam przygotowane bezpieczne miejsce. Oddział marines odprowadzi tam pana i proszę tam zostać do chwili, gdy lepiej zrozumiemy, z czym mamy do czynienia – powiedział Overstreet. Odwrócił się do starszej kobiety i wskazał Singha. –

Potrzebuje eskorty. – Już idą, sir. Odwołać rozkaz, pomyślał Singh. Zostaję tutaj. Tylko że był to głupi impuls, wywołany poczuciem urażonej dumy. Dowódca w chwili kryzysu powinien pozostawać ze swoim zespołem, ale – choć go to złościło – w tej chwili ich dowódcą był Overstreet. Tylko wchodziłby mu w drogę. Ale mimo wszystko jakaś jego część chciała zostać. Być widzianym jako osoba kierująca. – Oczekuję aktualizacji na bieżąco – oświadczył Singh. – Będę czekał, jeśli będzie pan potrzebował mojej zgody. – Dziękuję, sir – rzucił Overstreet bez chwili wahania, a potem się odwrócił. Chwilę później przez główne drzwi przeszło czworo marines w pancerzach wspomaganych i zasalutowało. – Gubernatorze Singh, sir. – Czyli jesteście moją eskortą? – rzucił Singh z uśmiechem, który jego zdaniem powinien świadczyć o pewności siebie. – No to ruszajmy. W drodze Singh zaczął korzystać z własnego monitora. Działo się zbyt dużo – było zbyt wiele poszczególnych grup koordynujących działania na bieżąco – by mógł uzyskać pełny obraz sytuacji. Burza manewrowała, a Rosynant jeszcze nie wykonał żadnych agresywnych ruchów. Bunt w celach aresztu przybierał na sile i robił się coraz gwałtowniejszy, w związku z czym oddział marines poprosił o zgodę na użycie ostrej amunicji. Wróciły do niego słowa Overstreeta, pełne implikacji: Według moich szacunków jedna trzecia personelu operacyjnego jest przynajmniej otwarta na działania skierowane przeciw nam. Najtrudniej było zaufać, że jego ludzie dobrze wykonają swoją pracę, ale to właśnie musiał zrobić. Zaciekawiło go, czy wysoki konsul odczuwał coś podobnego – świadomość, że wszystkie kluczowe działania będą wykonywane przez innych kierujących się jego rozkazami, ale w warunkach, których mógł się tylko domyślać, i w miejscach, gdzie jego interwencja, nawet jeśli możliwa, tylko skomplikowałaby sytuację. Myśl była zarazem subtelna i straszna. Bezradność kontroli.

Na stacji zabrzmiało ostrzeżenie. Przez skrzyżowanie przed nimi przebiegł mężczyzna, nawet się na nich nie oglądając. Singha bolały nogi od szybkiego marszu. – Gdzie idziemy? – zapytał dowódcę drużyny. – Mamy schron na końcu tego korytarza, sir. Znajduje się trochę na uboczu od głównych biur, żeby nie był oczywistym celem, ale wyposażono go w niezależną aparaturę do kontroli środowiska i... Marine zamarł w pół kroku. Singh poczuł uderzenie strachu i obejrzał się w głąb korytarza, by sprawdzić, na jakie niebezpieczeństwo reaguje mężczyzna. Niczego nie zobaczył. – O co chodzi? – zapytał. Dopiero kiedy nie dostał odpowiedzi zorientował się, że znieruchomieli wszyscy marines. Ich przyłbice były nieprzezroczyste, radia milczały, a pancerze wspomagane zostały zablokowane. Singh stał, nagle sam i niezwykle boleśnie świadomy własnej wrażliwości. Tył głowy zaswędział go, gdy pomyślał, że ktoś właśnie w tej chwili mógł w niego celować, a on nie miał żadnej ochrony. Na chwilę znowu zobaczył ginącego przed sobą Kasika. Czy to wszystko było tylko odwróceniem uwagi, mającym wyprowadzić go poza bezpieczne miejsca? Z drżącymi rękami ruszył szybko w głąb korytarza do pierwszych drzwi. Publiczna ubikacja. Wszedł do środka, upewnił się, że jest sam i zamknął za sobą drzwi. Jego serce biło tak mocno, że czuł pulsowanie naczyń krwionośnych na szyi. Oparł się o wąską umywalkę, wyciągnął monitor i wstukał swoje kody bezpieczeństwa. Jego blokada marines nie została aktywowana. Czyli marines nie powinni zostać unieruchomieni. Ktoś wysłał fałszywy sygnał wyłączenia. Overstreet natychmiast odebrał jego połączenie. – Mój oddział marines został unieruchomiony – powiedział. – Tak jest, sir. Widzę to samo dla wszystkich zespołów wspomaganych. Proszę zostać tam, gdzie pan jest. Wysyłam do pańskiej lokalizacji eskortę. – Co się tam, u diabła, dzieje? Potrzebuję raportu!

Przez twarz Overstreeta przemknęła irytacja, znikając niemal natychmiast, zanim Singh zdążył ją zauważyć. – Utrata sprawnych zespołów ogniowych doprowadziła do pogorszenia sytuacji w areszcie. Mam wstępne raporty na temat tego, co dzieje się w biurze kapitanatu portu. Czekam na więcej informacji, ale widzę coś, co wygląda, jakby kilka statków przygotowywało się do startu. Burza zajęła się Rosynantem, ale jak dotąd brak rozstrzygnięcia. Czy mogę wreszcie zająć się moją pracą, zamiast o niej opowiadać? Nie powiedział tego, ale Singh i tak to usłyszał. – Poczekam na drugą eskortę – powiedział. – Proszę kontynuować. Rozłączył się. W lustrze wyglądał na małego. Przestraszonego. Wyprostował się, poprawił swój mundur i przybrał kontrolowany wyraz twarzy, aż jego odbicie bardziej przypominało człowieka pewnego swojej kontroli nad sytuacją. Było ważne, by sprawiał właściwe wrażenie, gdy przyjdą tu jego ludzie. W tej chwili to wszystko, co mógł zrobić. Coś łupnęło gdzieś głęboko w dole. Może uderzenie w cylinder stacji. Oznaka bitwy trwającej wszędzie wokół niego, podczas gdy on ukrywał się w publicznej ubikacji. Podziemie złapało go nieprzygotowanego. Musiał im przyznać, że nie docenił ich poziomu koordynacji, liczebności i woli walki. Powiedziano mu, że Pasiarze ze starych czasów żyli w kulturze oporu opartego na przemocy. Po sabotażu zbiornika z tlenem sądził, że zrozumiał, co to znaczyło, ale aż do teraz nie docenił głębi tych uczuć. Ich plan rozwijał się właśnie na całej stacji. Mógł tylko mieć nadzieję, że to jedno miejsce, o którym wiedział z wyprzedzeniem, okaże się decydujące. Jeśli zniszczenie zestawów czujników było kluczowe dla ich planu, wciąż mógł doprowadzić do ich porażki.

Rozdział czterdziesty siódmy Bobbie

Uprząż Bobbie składała się z trzech zaczepów magnetycznych wielkości jej dłoni i dwóch pasów z tkanego nylonu, wyglądających, jakby kiedyś były zielone. Podstawowy sprzęt bezpieczeństwa, standardowy na każdym statku, w doku i na każdej stacji poza studnią grawitacyjną. Zastanawianie się, czy działał, było jak zastanawianie się, czy następny krok zapadnie się przez atomy pokładu. – Myślisz, że to nas utrzyma? – zapytała. Jej radio nastawiono na moc nadawania tak małą, że mógł je zagłuszyć gruby T-shirt. Amos obok niej popatrzył na długą zewnętrzną krzywiznę Zwiastuna burzy. Hełm ukrył wyraz jego twarzy, ale ton głosu miał jednoznacznie fatalistyczny. – Jeśli nie, to będzie bardzo dziwny dzień. Powierzchnia statku nie przypominała niczego, z czym Bobbie miała dotąd do czynienia. Cięta jak klejnot, z wystającymi elementami kryjącymi działka obrony punktowej lub zestawy czujników. Róże i błękity zdawały się nie tyle kolorem samego materiału, co efektem jakiegoś rodzaju refrakcji. Czegoś, co powierzchnia robiła ze światłem w sposób znacznie dziwniejszy od wybiórczego pochłaniania. Ciemność powolnej strefy była bardzo głęboka. Jej hełm musiał wzmacniać wszystko, co wychwycił z jarzenia się stacji pierścieni. Rozciągał nawet granice, wyciągając ultrafiolet

i podczerwień do zakresu widzialnego, żeby mieć więcej fotonów do obróbki. Zawsze to tu tak działało, ale czekanie – w odsłonięciu i przy braku pewności – sprawiało, że wszystko robiło się złowieszcze. Choć powierzchnia statku wyglądała jak kryształ, była też miękka w sposób, o którym wolała myśleć jak o pianie. Tak naprawdę powierzchnia kojarzyła się jej ze skórą. Zaczepy magnetyczne wiązały ją ze statkiem w zgrubnej, niewygodnej kołysce, a przynajmniej będzie tak, gdy statek wyruszy. Pod warunkiem, że magnetyczne zaczepy będą działać. Czerwony blask świadczący o zamocowaniu świecił pewnie, tylko że chwilami miała wrażenie, że widzi przebłyski koloru bursztynowego. Wszystkich pozostałych dziesięciu członków jej grupy szturmowej – plus ona i Amos – używało tego samego sprzętu. Wszyscy mieli na sobie bardzo podstawowe skafandry próżniowe, nikt nie miał nic lepszego od osłony spawacza, jeśli chodzi o opancerzenie. Wyglądali bardziej na grupę sprzątającą niż oddział wojskowy. Martwiło ją, jak bardzo prawdziwa mogła być ta myśl, ale ta troska była dopiero na drugim miejscu po zaczepach. Jeśli Burza odepchnie ich od doku, a potem zostawi wszystkich unoszących się z tyłu jak skóra zrzucona przez węża, to Aleks będzie musiał rozwiązać problem wrogiego niszczyciela. I zapewne wszyscy zginą. Nie było innego końca. – Naprawdę mam nadzieję, że to nas utrzyma – rzuciła Bobbie. Nadszedł zaszyfrowany alarm. Bobbie stuknęła panel sterowania na przedramieniu. Kiedy dotarł do niej głos Aleksa, towarzyszył mu intensywny akcent z doliny Marinera, co oznaczało, że Aleks boi się jak jasna cholera, ale też odczuwa lekką euforię. – Mówi Aleks Kamal z Rosynanta do znajomych i rodziny oraz wszystkich statków na morzu. Za chwilę zaczniemy to rodeo. Uwalniam się z zacisków dokowych za dziesięć. Dziewięć... – Przygotujcie się – rzuciła Bobbie. – Nie wiemy, jak szybko to się teraz potoczy. Chwyciła nylonowe liny, mocno je objęła i czekała na

opuszczenie portu przez Zwiastuna burzy. *** Żeby się tam dostać, przepełzli z szybu windy biegnącego wzdłuż całej stacji od centrum dowodzenia na dziobie do maszynowni na rufie. Sunęli szybko, lecąc kilka centymetrów nad powierzchnią stacji. Pozostali śmiali się do chwili, gdy Bobbie przypomniała im, że radio niskiej mocy nie równa się ciszy radiowej i uprzejmie zasugerowała, żeby wszyscy stulili pyski, bo sprowadzą na siebie śmierć. Potem została sama z odgłosami swojego oddechu, wonią starej gumy i cudzego potu. Aleksa miała po prawej, Amosa po lewej, a dok pełen statków – ćwierć kilometra przed sobą. Dalej już tylko czerń powolnej strefy i zabójcza nicość za wrotami. Pod nimi wirował cylinder stacji. Po krótkiej bitwie z Burzą wciąż widniały na nim blizny i uszkodzenia w postaci zaczernionych smug i jasnych plam pianki. Medyna doznała w swym życiu sporej porcji uszkodzeń, a dzisiaj wcale nie będzie lepiej. Użyli wszystkich sztuczek, jakie podziemie Saby trzymało w rękawach. Kradzież sprzętu do spawania, wydobycie ukrytych zapasów broni, ujawnienie szybu dostępowego, który pozwolił im na przejście. Od kiedy tylko Lakończycy przeszli przez wrota, bystrzy ludzie znający stację szykowali się na chwilę taką jak ta. Może nawet jeszcze dłużej, jeśli niektórzy z nich byli przemytnikami. Gdy mijali ostatnią część cylindra, Aleks oderwał się od nich. Musiał przebyć prawie jedną trzecią drogi w kierunku przeciwnym do ruchu obrotowego względem Burzy, by dotrzeć do Rosynanta. Powiedziała sobie, że to wcale nie ostatni raz, gdy go widzi, jakby wiedziała, że to prawda. A potem ruchem dłoni skierowała oddział uderzeniowy w stronę mrocznej, masywnej sylwetki niszczyciela. Plan zakładał skłonienie Zwiastuna burzy do odłączenia się

od stacji. Gdy tylko zostaną otwarte klamry dokowe i na pokład nie będą mogli wejść nowi żołnierze, Bobbie z Amosem przebiją pancerz, poprowadzą oddział i wyeliminują Burzę z gry. Czy zrobią to przez wysadzenie reaktora, sabotaż systemów sterowania czy skierowanie jej w nicość między wrotami – będzie zależało od decyzji podejmowanych po dostaniu się do środka. Bez dobrej znajomości sposobu działania statku i jego układu improwizacja była lepszym podejściem od udawania, że można przygotować jakiś realny plan. Dodatkowym celem było wyprowadzenie jej ludzi z Burzy i bezpieczne podjęcie ich przez jeden z uciekających statków. Celem trzeciorzędowym była ucieczka jej samej. *** Aleks doliczył do zera i Bobbie miała wrażenie, że poczuła lekkie drżenie przechodzące przez Burzę, gdy Ros oderwał swoje zaciski i wyleciał z doku, używając korpusu Medyny jako osłony. Dwa z jej zaczepów magnetycznych mignęły na bursztynowo, ale po chwili wróciły do bezpiecznej czerwieni. Ten dzień zebrał w sobie mnóstwo sposobów na śmierć. Podobnie jak Aleks, nie mogła się powstrzymać od szerokiego uśmiechu. Może to było coś marsjańskiego. Wciąż czekała spięta ze stopami na kadłubie i zgiętymi kolanami. Minuty się przeciągały. Podmuch powietrza z hełmu wydawał się zimny na czole. A to znaczyło, że zaczęła się pocić. – Jak się tam trzymasz, Babs? – zapytał Amos. Radio sprawiało, że brzmiał, jakby znajdował się pół kilometra od niej i szeptał. – Wszystko będzie dobrze, gdy zabiorą ten statek z doku. – Właśnie. Nie śpieszy im się do akcji, co? – Mieliśmy nadzieję na złapanie ich ze spuszczonymi gaciami. – To prawda – zgodził się Amos. – Mimo wszystko. – Może nie zauważyli – odezwał się jeden z pozostałych. A może czekają, żeby na pokład wróciło więcej ludzi,

pomyślała Bobbie, a Zwiastun burzy szarpnął do tyłu, napinając nylonowe linki. Używali silników manewrowych. Piętnaście metrów od nich z kadłuba wystrzelił strumień przegrzanej pary, pchając niszczyciel do szybkiego obrotu. Nie wydawał się wydobywać z żadnego konkretnego miejsca, jakby silnik był ukryty pod dziwnym, niemetalowym kadłubem do chwili, gdy był potrzebny. Dobrze, że nie rozłożyli się tam, bo przynajmniej jeden z nich zostałby oderwany od statku i ugotowany. Burza skoczyła. Grzmot silników przenosił się przez jej nogi. Medyna oddaliła się, jakby ktoś nią rzucił. Rozbłysła smuga głównego silnika Burzy i okręt pomknął do przodu. Tylko około jednej czwartej g. Nie zamierzali zaryzykować stopienia Medyny smugą wylotową. Mimo wszystko trochę dziwnie było zobaczyć swój cień rozciągający się z przodu na kadłubie statku. Przypomnienie faktu, że jeśli odpadnie, zginie w ogniu. – Amos – rzuciła. – Zrób nam dziurę. – Widzę, że za mną lecisz – ni to krzyknął, ni to zaśpiewał Aleks. – Nie złapiesz Rosa, kolego. Jesteśmy na to dla ciebie dużo za ładni. – Zejdź z tego kanału, Aleks – krzyknęła, a potem przypomniała sobie, że jej sygnał był celowo zbyt słaby, by do niego dotrzeć. Pokręciła głową i miała nadzieję, że nie będzie im za bardzo przeszkadzał. Amos wyciągnął zestaw spawalniczy z zasilaczem przypiętym do biodra. Pomyślała, że przy dwóch złamanych żebrach dźwiganie zestawu musiało go boleć jak diabli, ale nic w jego ruchach nie zdradzało bólu. W sumie jej pęknięta kość ogonowa też nie ułatwiała życia. Wyrządzili sobie sporo zniszczeń, żeby dotrzeć tak daleko. Musiała dopilnować, żeby to nie zrobiło różnicy. Ból był tylko informacją przesyłaną jej przez ciało, mogła go zignorować. Amos przystawił palnik do kadłuba i wszystko zostało zalane przez światło. Iskry zdawały się uciekać od nich, odlatując po łukach i znikając w głębi kadłuba, jakby działało na nich ciążenie, a nie tylko obroty statku.

– Szykować broń – warknęła, a pozostali potwierdzili. Jeśli niszczyciel miał podwójny kadłub, zgodnie z projektem wszystkich okrętów marsjańskich, przebicie się tutaj będzie dopiero pierwszym krokiem. Ale kluczowym. Mogli tu wyrządzić pewne szkody, ale też trudno byłoby im się bronić, a skoro nie było tam też nikogo z załogi Burzy, taktyka w rodzaju zalania ich wodorem i tlenem mogłaby wyeliminować cały jej oddział bez żadnego ryzyka dla wroga. Choć było to kuszące, musiała dostać się do samego statku i... – Uch, Babs? To cholernie dziwne. Amos stał zaparty. Cięcie po palniku plazmowym było jasną linią na kadłubie długą na pół metra. I szybko się kurczącą. – Co my tu mamy? – Pamiętasz te momenty podczas walki, gdy kadłub zachowywał się, jakby mógł się sam naprawiać? Teraz też do robi. – To będzie problemem? – Tak – powiedział Amos. – Powiedziałbym, że trochę nam to utrudni życie. Burza szarpnęła pod ich stopami. Smuga z dyszy w dole rozjarzyła się i okręt zwiększył prędkość. Przyśpieszenie napięło taśmy, gdy ciążenie ciągu sprawiło, że rozgrzewane jądrowo płomienie z dyszy ustaliły bardzo zdecydowany dół. Umieszczony najbliżej dziobu zaczep magnetyczny Bobbie zamigotał bursztynowo i zsunął się kilka centymetrów, zanim z powrotem przybrał kolor czerwony i się zatrzymał. Ta chwila sprawiła, że do jej żył trafiła porcja adrenaliny. Serce waliło jej w uszach. Jej głos był tak spokojny, że brzmiał jak cudzy. – Masz jakieś mądre pomysły? – Zaraz czegoś spróbuję – odpowiedział i przysiadł. Ciął ponownie, ale w ciasnym łuku, nie robiąc otworu, przez który mogliby się przedostać, tylko coś znacznie mniejszego. Kiedy doszedł do końca kręgu, uderzył, wbijając mały kawałek materiału kadłuba do przestrzeni wewnątrz statku. Wykonany w ten sposób otwór natychmiast zaczął się zamykać, ale Amos ciął już kawałki z jego brzegów. Z każdą chwilą coraz bardziej

powiększał otwór, choć ten próbował się zamykać. Poruszał się szybko i sprawnie. Nie zwolnił nawet, gdy statek szarpnął i skręcił pod nimi, dowodząc, że dziesięciolecia pracy fizycznej uodporniły go na różne warunki pracy. Bobbie doskonale wiedziała, że gdyby sama tego spróbowała, nie byłaby w stanie nadążyć, ale Amos coraz bardziej zwiększał dziurę. – Krawędzie będą gorące – skomentował Amos. – Nic z tym nie zrobię. W uchu Bobbie zabrzmiał cichy głos Saby. Grupy uderzeniowe marines dotarły do aresztu. Czas wyłączyć naszych koleżków. – Lepiej prędzej niż później – odpowiedziała Bobbie. – Tu się nie mylisz – zgodził się Amos. Zaczął gwizdać między zębami bez żadnej melodii. – Ale nie będę mógł tego przerwać, gdy ludzie będą przechodzić. – Pieprzyć to – rzucił jeden z pozostałych. – Nie zamierzam utknąć w połowie tam, w połowie tutaj, ja. Bobbie odwróciła się do żołnierza. – Zrobisz, co ci każą, albo strzelę ci w łeb jako przykład dla pozostałych – odpowiedziała znacznie uprzejmiej, niż na to zasługiwał. – Stawaj koło dziury. Wejdziesz za... Trzy... dwa... Mężczyzna zanurkował do środka, a Amos przeciął jego nylonowe taśmy. Dziura nie zamknęła się na nim, ale tylko dlatego, że Amos dalej ciął boki. – Następny – rzuciła Bobbie, wskazując najbliższego żołnierza. – Ty. Trzy. Dwa. Jeden. Raz za razem Bobbie wpychała członków swojego oddziału przez otwór w kadłubie o roztopionych brzegach. Porzucone zaczepy magnetyczne zebrały się wokół niego jak kwiaty na łące, z odciętymi linkami poruszającymi się przy zmianach kursu statku. Jak wodorosty w niepewnym nurcie. Medyna przepływała nad nimi, Bobbie dwukrotnie zauważyła przebłyski smugi z dyszy Rosynanta, oświetlającej stację jak wschód słońca, który nie nadchodził. – Będzie ciasno, Babs. To zużywa dużo więcej paliwa, niż przewidziałem. – Tnij dalej – poleciła.

Ciął. Osiem. Dziewięć. Dziesięć. A wtedy została już tylko ich dwójka. – Zrobione – powiedziała. – Daj mi sprzęt, wpuszczę cię do środka. – Doceniam tę myśl – stwierdził Amos. – Ale tak między nami? Nie jesteś dość dobra w spawaniu. Właź, ja sobie poradzę. – Żadnych heroicznych gestów. – Och, nie zamierzam tu zginąć – zapewnił Amos i wskazał ruchem głowy na wnętrze statku. – W najgorszym razie zginę tam w środku. Bobbie przesunęła zaczepy magnetyczne na brzeg wypalanej dziury, a potem rzuciła się na drugą stronę, podciągając nogi. Czyjeś ręce złapały ją i odciągnęły na bok. Reflektory skafandrów wypełniały przestrzeń między kadłubami białobłękitnym blaskiem. Wyglądało to nieco upiornie. Znajomo jak ukochana twarz, a równocześnie źle. Tam, gdzie powinny się znajdować wsporniki z tytanu, ceramiki i stali, rosły kryształy. Przechodziły przez nie linie znikających natychmiast pęknięć, przez co przypominało to oglądanie wyładowań elektrycznych w butelce. W miejscach, gdzie spodziewała się zobaczyć arkusze metalu i koronki węglowej, przestrzeń wyznaczały jednolite powierzchnie czegoś, o czym najpierw próbowała myśleć jak o pancerzu kraba, a potem arkuszach lodu. Niewątpliwie był to marsjański niszczyciel, a równocześnie nie przypominał niczego, co do tej pory widziała. – Przechodzę – poinformował Amos, a ona odwróciła się, by bezpiecznie przyciągnąć go do uchwytu. Zrobiony przez nich otwór zrobił się ciasny. Nie zamknął się całkowicie, ale dziura miała najwyżej pięć centymetrów średnicy. W świetle reflektorów Amos uśmiechnął się w swój łagodny, pusty sposób. – No dobrze, ta część za nami – powiedział. – Mam nadzieję, że następny kadłub będzie trochę bardziej znajomy, jeśli wiesz, co mam na myśli. Aleks utrzymywał pościg w stałym tempie, co było jedynym

powodem, dla którego nie byli obijani w ciasnej przestrzeni między kadłubami jak szczury w suszarce. Wejście do właściwego statku zawsze stanowiło najniebezpieczniejszą chwilę. Bobbie wiedziała to od samego początku. Ruszyli szybko, zapierając się dłońmi i stopami, aż znaleźli pusty kawałek ściany. Amos sprawdził poziom paliwa w spawarce i pokręcił głową, ale nic nie powiedział. Dym drżał i opadał przy każdym skręcie statku jak woda wypływająca z kranu. Kadłub się nie goił, ale to była jedyna dobra wiadomość. – Otwór będzie mały – zauważyła. – Musi wystarczyć – odpowiedział Amos. – Przy większym musielibyśmy odginać materiał, żeby się przecisnąć. Amos ciął, a z drugiej strony zaczęło docierać światło i powietrze. Wnętrze statku wciąż było pod ciśnieniem. Co było dziwne jak na warunki bojowe. Jeśli załoga Burzy dotąd nie wiedziała, że ktoś prowadzi abordaż, dowiedzieli się właśnie teraz. Bobbie przecisnęła się pierwsza, trafiając w głąb sypialni. Dwa rzędy prycz z materacami żelowymi, nieróżniącymi się zbytnio od tych na Rosie, gdzie miał mieszkać pokładowy kontyngent marines. Te były puste i uporządkowane. Zajęła pozycję przy drzwiach, czekając, aż do wnętrza wejdą pozostali. Amos wszedł ostatni, umieszczając na dziurze plastikową łatę, która wydęła się w przestrzeń między kadłubami jak balon, zanim zesztywniała. – Nie chcę do was strzelać, dranie – Aleks krzyknął przez radio. Był to zwrot kodowy. Burza się zbliżała, manewry unikowe Rosa wkrótce zawiodą. Bobbie otworzyła drzwi, wystawiła na zewnątrz głowę i natychmiast ją cofnęła, a pocisk wyciął bruzdę w ramie tam, gdzie przez chwilę była jej głowa. – Ilu? – zapytał stojący obok niej mężczyzna. – Przynajmniej jeden. – Rozejrzała się po sypialni w poszukiwaniu czegoś – czegokolwiek – co dałoby im przewagę. – To miejsce to pułapka, a nam skończył się czas. Wy

trzej, ze mną. Wy dwaj strzelacie w lewo, ty w prawo ze mną. Jeśli zobaczycie granat albo coś, co może nim być, chowajcie się z powrotem. Wszyscy pozostali na prycze, kłaść się na plecach. Ustawić się tak, żeby strzelać między nogami, jeśli tamci rzucą się do środka. Macie cztery sekundy. Już. Kiedy wyskakiwali, wybrała górę. Kobieta kucająca obok niej mogła być kimkolwiek, ale ich życie było teraz od siebie uzależnione. W głębi korytarza Bobbie zobaczyła skrzyżowanie, z którego poprzednio strzelano. Wychyliła się tam na chwilę jedna głowa. Wycelowała w nią, ale nie potrafiła stwierdzić, czy trafiła. Po drugiej stronie korytarza kolejne drzwi. Wskazała i machnęła ręką. Pośpiesznie przebiegły do środka. Kolejna kabina. Prycze dla dwunastu osób, ale żadnego śladu, by były używane. Nikt do nich nie strzelał. Ktokolwiek próbował wcześniej, został trafiony albo uciekł. I ruszył po posiłki, jakie mógł zebrać na statku. Czyli zaskoczenie doprowadziło ich do tego momentu. Od teraz muszą im służyć umiejętności. – Amos – odezwała się do nadajnika. Ściany statku tłumiły jego odpowiedź, ale i tak go usłyszała. – Babs? Jak chcesz to rozegrać? Minęło za wiele lat od czasu kursu taktyki abordażowej, ale to przynajmniej było proste. Statek miał dwa punkty podatne na abordaż – maszynownię i mostek. Wróg miał przewagę własnego boiska, ale jeśli nie mieli pełnej obsady, będą chronić to, co uznają za jej cel. Czyli powinna wyprowadzić udawany atak na jedno, a potem uderzyć w drugie. – Wezmę tę piątkę i pójdę na mostek. Poczekaj dwie minuty i zabierz swoich do maszynowni. – Załatwione. Chcemy go unieszkodliwić czy wysadzić? Burza znowu skoczyła. Przez statek echem przebiegło gładkie klekotanie, jak dźwięk łańcucha zsuwającego się z półki. Był na tyle odmienny od znajomego dźwięku, że prawie nie rozpoznała w nim ognia z działek obrony punktowej. Atakowali Rosa. Zanim zdążyła się odezwać, w radiu zabrzmiał głos Saby. Zespoły ewakuacyjne są w dokach. Czekamy na sygnał wolnej

drogi, nie? A potem niemal natychmiast usłyszała odpowiedź Naomi. Wiadomość przyjęta. Wchodzimy. Statki podziemia były gotowe do startu, wkrótce zostaną unieszkodliwione czujniki Medyny. Otworzyło się okno, ale nie zostanie otwarte zbyt długo. – Jeśli znajdziesz coś, co zniszczy statek, zrób to – poleciła Bobbie. – Co z ewakuacją? Wiedziała, o czym mówi. Czy jeśli będzie mógł wysadzić reaktor, powinien to zrobić? Czy misja była ważniejsza od jej przeżycia? – Sam zdecyduj, wielkoludzie – odpowiedziała. – Ufam ci.

Rozdział czterdziesty ósmy Clarissa

Teraz odczuwała już tylko jedno z dwojga. Albo miała dreszcze, albo była wyczerpana. Z początku dreszcze były bardzo nieprzyjemne, bo czuła się z nimi jak wystraszona – roztrzęsiona i z przyśpieszonym biciem serca. A ponieważ były podobne do strachu, ciągle sądziła, że się boi, a potem bała się, nie mając ku temu żadnego konkretnego powodu. Kiedy już zrozumiała, że to tylko jej gówniany czarnorynkowy układ hormonalny cieknie do jej krwiobiegu, było jej łatwiej. Przynajmniej zrozumiała, że nie zaczyna wariować z nieokreślonego strachu. Choć wciąż się trzęsła. W najgorszych chwilach wróciła do swojej starej mantry, tej z więzienia. Zabiłam, ale nie jestem zabójczynią. Bo zabójczyni to potwór, a potwory się nie boją. Teraz cały czas czuła się, jakby się czegoś bała i w tym kontekście było to prawie pocieszające. Jej przesądna część wciąż uważała, że zaprosiła ten kształt do swojego życia magiczną mocą własnych słów, choć racjonalna część wiedziała, że zaprosiła go, płacąc mnóstwo pieniędzy za nielegalne modyfikacje ciała w ramach szalonej, niedojrzałej fantazji o zemście. Plus ta część, w której zabiła całe mnóstwo ludzi. – Dobrze się czujesz? – zapytała Naomi. Clarissa uniosła dłoń w tej samej odpowiedzi Shrödingera, której udzielała zawsze, niezależnie od tego, jak ją wyrażała.

Zawsze tak i zawsze nie. Tak, w porządku, po prostu aktualnie jestem w zapaści medycznej. Z drugiej strony to, co zwykle znaczyło dobrze, nie było czymś, na co zasługiwała po wyborach podjętych wcześniej w życiu. – A ty? – W porządku – rzuciła Naomi tonem głosu prawdopodobnie znaczącym to samo. Od kiedy schwytano Holdena, z oczu Naomi zniknął blask. Po odkryciu, że Łamacz światła odleciał z Holdenem na pokładzie, Naomi nie pogrążyła się w zapaść z żalu, więc jasne. W porządku. Czekały na ławce na brzegu pola na wewnętrznej powierzchni cylindra. Pszenica rozciągała się w prawo, zakrzywiała się w górę i od nich, dojrzewając w świetle fałszywego słońca. Ścieżką szła kobieta w uniformie kontroli systemów, trzymając za rękę małego chłopca. Przechodząc obok nich, zagapił się na Clarissę. Myślał tak głośno, że praktycznie słyszała Co jest nie tak z tą kobietą, mamusiu? Czuła się trochę dziwnie, przebywając pośród zwykłych mieszkańców Medyny. Wszyscy ludzie zajmują się swoim życiem, jakby próbowali zapomnieć, że kiedyś istniało coś takiego jak Związek Transportowy. Odbierają dzieci ze szkoły, jedzą kolacje z przyjaciółmi, wykonują swoje prace i obowiązki, jakby zawsze robili to, mając wycelowaną w siebie broń. Jakby rządy Lakonii były czymś normalnym. Jakby w ruch nie zostały już wprowadzone siły, które przed wieczorem wszystko zmienią. – Przykro mi z powodu Holdena – odezwała się Clarissa. Nie zamierzała tego mówić, ale powiedziała. Naomi szybko wciągnęła powietrze, potem wypuściła je dużo wolniej. Jak ktoś zrywający bandaż, który trochę za mocno przywarł do skóry. Szybki ból, a potem ulga. – Dziękuję. To nie... coś, czego oczekiwałam. – Owszem – zgodziła się Clarissa. – Wydaje się, że zawsze jest to, czego oczekujemy od życia i coś, co faktycznie się dzieje. W cylindrze rozległ się sygnał ostrzegawczy, odbijając się echem w oddali przez wolne powietrze. Sztucznie generowany

głos dodawał otuchy tonem, powtarzając: Nadajemy sygnał alarmowy. Należy natychmiast skierować się do schronu i czekać na oficjalne instrukcje. – Słuchaj – powiedziała Naomi. – Grają naszą piosenkę. – O rety – odpowiedziała ze śmiechem Clarissa. – Źle przeżyłyśmy życie, prawda? Naomi ujęła ją za rękę, po części dla żartu, po części, by zapewnić jej oparcie, gdyby go potrzebowała, i ruszyły do punktu spotkania. Podczas marszu ciało Clarissy drgało i trzęsło się. Gdy zeszły w dół, do korytarzy i sal cylindra, ruch przybrał na sile. Dźwięki alarmu dobiegały ze wszystkich rogów. Firmy zamykały drzwi, sklepy spuszczały rolety. Wszyscy szli szybko, niektórzy gniewnie krzycząc, ale większość z nich miała na twarzy coś w rodzaju śmiertelnie poważnego skupienia. Było już zbyt wiele wybuchów i za dużo przemocy, by pozwalać sobie na żarty. Prysło złudzenie, że ich życie jest całkiem normalne. Razem z Naomi poczekały na przerwę w przepływie ciał, a potem schowały się w publicznej ubikacji. Clarissa usiadła na ławeczce wbudowanej w ścianę. Czuła mdłości wzbierające w głębi gardła, ale nie były przesadnie silne. Naomi podeszła do umywalki i powoli umyła dłonie, nie po to, żeby je oczyścić, ale na wszelki wypadek, gdyby do środka wszedł ktoś z ochrony stacji. Nie powinny wtedy wyglądać, jakby tu na coś czekały z Clarissą. Plan – a w każdym razie ich część planu – był bardzo prosty. Przynajmniej z perspektywy Clarissy. Raz próbowała opisać go Aleksowi i była pewna, że zrozumiał tylko około połowy. Wszystkie zestawy czujników Medyny były połączone z głównym systemem, ale każdy miał własne baterie zapasowe. Wyłączenie zasilania uniemożliwiłoby Medynie obserwację w czasie rzeczywistym kierunków, w które odlatywały statki, ale nie spowodowałoby wymazania pamięci podręcznej poszczególnych zestawów. Natychmiast po odzyskaniu zasilania czujniki ponownie nawiązałyby połączenie i przekazały wszystkie zapisane dane. I tam właśnie kryła się podatność systemu. Gdy czujniki po

przerwie nawiążą połączenie, system mógł od nich zażądać przeprowadzenia diagnostyki. Zestawy będą potrzebować około dwudziestu sekund na wykonanie procedur diagnostycznych i zwrócenie wyników z kolejnym połączeniem. Podczas tych dwudziestu sekund nie były rejestrowane żadne nowe dane. Z kolei jeśli żądania nawiązania połączenia kierowane przez zestawy czujników zostaną przekierowane do fałszywego systemu odpowiadającego wyłącznie żądaniami wykonania diagnostyki, mogli utrzymywać ten układ do czasu, aż jakiś biedny drań odkryje, skąd pochodziło przekierowywanie lub fizycznie podłączy nowe przewody do każdego zestawu. Kiedy dotarła do tej części opisu, oczy Aleksa straciły skupienie i musiała uprościć resztę. Zrobią fałszywą kartę kierowania ruchem sieciowym. Umieszczą ją w awaryjnym węźle zasilania. Wysadzą główny węzeł zasilania, żeby zresetować wszystkie zestawy. Zestawy czujników nie połączą się z właściwym systemem bez mnóstwa czasochłonnej pracy. Wtedy dostała od niego aprobujący gest. Co było urocze. Zawsze dziwnie się czuła, przypominając sobie, że wiedziała rzeczy, które dla innych nie były powszechną wiedzą. Nie tylko te dotyczące protokołów zasilania i kierowania ruchem sieciowym. Również te, jak to jest zabić kogoś, kto był dla ciebie dobry. Jakie to uczucie, gdy ludzie, których chciało się zabić i poświęciło się temu zadaniu całe życie, przygarną cię jak rodzinę. Choć wiedziała, że wcale tak nie jest, zawsze zakładała, że jej życie nie jest wyjątkowe. Że cokolwiek zrobiła, musiało nie być takie dziwne, ponieważ w końcu to zrobiła. Otworzyły się drzwi i do środka wszedł facet od bomby, niosąc ceramiczną skrzynkę na narzędzia. Jordao. Kiwnął głową Clarissie, a potem Naomi. Z przygarbionymi plecami i szarą skórą wyglądał jak przykładowa ilustracja „przyszły możliwy terrorysta”. Jeśli ma się nam to udać, ten gość musi się w cholerę uspokoić. – Cześć – rzuciła Clarissa. – Hoy – odpowiedział. – Bist bien? – Jak na razie żadnych problemów – powiedziała Naomi. – Ale

nie jesteśmy na bieżąco. Ty coś słyszałeś? – Nieautoryzowany start – powiedział Jordao, kładąc swoją skrzynkę obok umywalki i otwierając ją. – Nos ew bû? – Tak, to jeden z naszych. – Perdíd – rzucił z wymuszonym uśmiechem. – Ile przedstawień gramy tego dnia? – O jedno mniej, jeśli się nie ruszymy – burknęła Naomi. Jordao otworzył skrzynkę i rzucił małe zestawy słuchawkowe jej i Naomi, a potem sam założył jeden. – Katria, ona nie parle ero que la, co nie? Po tym ostro nas przydepną. Alles la preva? Będzie wyglądało, jakbyśmy byli dziećmi w szkole. – Jeśli to zadziała tak, jak powinno, to nie będzie problemem – zapewniła Clarissa, poprawiając słuchawkę w uchu tak, żeby wygodniej ją osadzić. – Po prostu trzymaj się nas, a nic ci nie będzie. Naomi wytarła ręce, wyciągnęła z kieszeni ręczny terminal, sprawdziła odczyt i schowała go z powrotem. – Musimy iść – powiedziała. Jordao zamknął skrzynkę, oparł ją sobie na biodrze i wyszedł za Naomi. Clarissa szła ostatnia. Drżenie trochę osłabło. Trochę. Co było w zasadzie dobre, bo nienawidziła drżenia. Z drugiej strony było trochę złe, bo po nim przychodziło wyczerpanie, a musiała przetrwać tę misję. Przynajmniej mieć dość energii, by nie zwolnić działań Naomi. W korytarzach na zewnątrz było wyraźnie mniej ludzi. Nadajemy sygnał alarmowy. Należy natychmiast skierować się do schronu i czekać na oficjalne instrukcje. Naomi skierowała się do rampy prowadzącej w dół, ku zewnętrznej części stacji. Clarissa schowała ręce do kieszeni i próbowała wyglądać na znudzoną. Jej umysł wdzięcznie podzielił się między powtarzanie kroków, które będzie musiała wykonać w celu wymiany kart kontroli ruchu, i wypatrywania patroli ochrony. Przestraszyło ją, gdy Saba złamał ciszę. – Zespoły ewakuacyjne są w dokach. Czekamy na sygnał wolnej drogi, nie?

Naomi przyłożyła dłoń do ucha. Słyszenie jej słów równocześnie przez słuchawkę i na żywo nadało jej słowom lekki pogłos. Jakby miały znacznie większą wagę, niż powinny. – Wiadomość przyjęta – powiedziała. – Wchodzimy. Wymiana kart i podłożenie ładunków powinno zająć najwyżej kilka minut. Później pójdą do doków, jeśli ludzie Saby zdołają utrzymać je tak długo, a jeśli odbije je ochrona Lakonii, pójdą do śluzy. Naomi zatrzymała się przy panelu dostępowym, sprawdziła swój ręczny terminal i kiwnęła głową. To był ten. Jordao zbladł i mocno się pocił. Wyglądał gorzej od niej. – Wszystko będzie dobrze – powiedziała. – Mamy zdumiewająco dużo doświadczenia z dziwnymi sytuacjami. Naomi oparła się o panel dostępowy. Przez skrzyżowanie za nimi przeleciał dron ochrony, ale nie skręcił w ich stronę. Clarissa poczuła lekkie zastrzyk adrenaliny, ale tylko podkreśliło to nasilające się odrętwienie jej mięśni. Zrób to, pomyślała. Załatw tę sprawę. Odpoczniesz sobie w trumnie. Panel dostępu kliknął i zsunął się w dół. – Co my tu robimy? – zapytał Jordao. – Musimy iść, my. – Robimy coś, przez co następna część będzie miała znaczenie – wyjaśniła Naomi, a potem się odsunęła. Trzewia stacji wyglądałyby chaotycznie dla każdego, kto nie dysponował tą samą wiedzą co ona. Ona widziała prostą logikę w każdym spawie, przewodzie i połączeniu. Wyciągnęła z kieszeni zmodyfikowaną kartę kontroli ruchu, wyciągnęła starą i wsadziła na jej miejsce swoją. Wskaźnik usterki ledwie mrugnął na bursztynowo, a potem wrócił do radosnej zieleni. – W porządku – powiedziała i wsunęła panel z powrotem na miejsce. – Chodźmy podłożyć ładunki. Jednak kiedy ruszyła, zorientowała się, że będzie to trudniejsze, niż sądziła. Jeśli pójdą dość szybko, zdążą wszystko zrobić, zanim wyczerpie się jej energia. W końcu dlatego właśnie była tu Naomi. Ponieważ nikt z nich nie sądził, że da sobie z tym radę samodzielnie. I w zasadzie wcale nie musieli się mylić. Najgorsze w tym wszystkim było to, że sama to sobie zrobiła.

Uszkodzenia jej ciała, zużycie i zmęczenie były wynikami świadomych, zdeterminowanych wyborów podjętych przez dziewczynę, którą nie była już od dziesięcioleci. Nosiła ciężar podjętych wtedy decyzji jak worek z kośćmi. Jak pełną ich skrzynkę narzędziową. Niektóre grzechy miały swoją własną karę. Czasami odkupienie oznaczało noszenie przeszłości ze sobą już na zawsze. Przyzwyczaiła się do tego przez lata, ale i tak było to kurewsko niewygodne. – Tutaj – powiedział Jordao, poganiając je gestem. – Wiem – mruknęła Naomi. Drzwi do głównego węzła zasilania były wzmocnione. Wokół framugi wymalowano czerwony obrys z ostrzeżeniami w kilku językach, znaczącymi Zachowaj ostrożność. Jest tam mnóstwo rzeczy, które będziemy musieli naprawić, kiedy cię już zabiją. Jordao otworzył drzwi i Naomi przeszła obok niego na korytarz techniczny po drugiej stronie... A potem cofnęła się, podnosząc ręce. Z tyłu rozległy się gwałtowne i głośne dźwięki biegnących stóp. Z obramowanych czerwienią drzwi wyłonił się młody mężczyzna w niebieskim mundurze lakońskiej ochrony, celując z pistoletu w brzuch Naomi. Brutalne dłonie chwyciły Clarissę za ramię i obaliły na podłogę. Jordao oparł się o ścianę i opadł do pozycji siedzącej. – Jakiś problem, proszę pana? – zapytała Naomi głosem pełnym niewinności. – Na kolana – rzucił mężczyzna z bronią. – I trzymaj ręce w górze. Naomi zerknęła na nią z góry. W jej spojrzeniu Clarissa nie zobaczyła żalu, tylko kalkulację. A potem wniosek. Naomi opadła na kolana. Jordao odchylił głowę do tyłu, patrząc na sufit i oddychając głęboko i chrapliwie. Wciąż trzymał pod pachą skrzynkę narzędziową i pomyślała, że może odpalić ładunki, zmieniając ich wszystkich w pastę aż do chwili, gdy zaczął się śmiać. Śmiech nie był oznaką rozbawienia ani triumfu, a zwykłą ulgą. Jeszcze zanim się odezwał, Clarissa zrozumiała, że zostały sprzedane. Położyła głowę na gumowanej podłodze, a ktoś oparł

kolano na jej plecach i zaczął odciągać do tyłu jej ręce. Wyczerpanie robiło się coraz silniejsze. Podłoga wydawała się prawie wygodna. – Jest jakaś rzecz – powiedział Jordao. – Coś włożyły za panel dostępu. No savvy mé que, ale mogę wam pokazać gdzie, nie? – Co to było? – zwrócił się do Naomi facet z pistoletem. Naomi smutno pokręciła głową. – Obawiam się, że będziesz musiał iść się jebać, coyo. Uderzył ją, zrobił krok do przodu. Clarissa poczuła plastikową opaskę obejmującą jej prawy nadgarstek, gdy facet próbował objąć lewą. Obróciła głowę. Razem pięciu, wszyscy z wyciągniętą bronią. Pistolet został skierowany w dół, gotowy zabić Naomi na miejscu. – Jesteś pewien, że umiesz znaleźć to miejsce? – zapytał mężczyzna. – Oczywiście, że tak – zapewnił Jordao. – Gdzie wasi marines? Mówiliście, że będą marines. – Zmiana planu. Są posągami do czasu, aż uda się nam zdjąć kody blokady. – Spojrzał z góry na Naomi. – To też twoje dzieło, suko? Naomi popatrzyła w oczy Clarissy. Kalkulacja zniknęła. Skończyły im się opcje. A to tak naprawdę znaczyło, że opcje skończyły się Naomi. Clarissa zawsze miała jeszcze jedną. Chwila była bardzo dziwna. Przez sięgające głębi kości zmęczenie, przez strach, panikę i złość, otworzyło się coś jeszcze. Coś jak furia i radość, ale przede wszystkim głęboka ulga. Naomi zobaczyła to w jej twarzy i szerzej otworzyła oczy. Clarissa przycisnęła język do podniebienia i przesunęła nim po kręgu w sposób, którego nie używała od lat. Fałszywe gruczoły w jej ciele zostały aktywowane, wylewając swoje świństwo prosto do jej krwi. Zabolało. Kiedyś tak nie było, ale tym razem zabolał każdy gruczoł. Nawet ból był przyjemny. Czas wokół niej zwolnił. Szarpnęła się i mężczyzna na jej plecach poleciał do tyłu. Wciąż trzymał rękę na jej prawym nadgarstku i nie puścił, padając. Poczuła zwichnięcie barku

i usłyszała głębokie pyknięcie, ale nie towarzyszył mu żaden ból. Nogi miała pod sobą i odepchnęła się, zanim uderzył w podłogę. Jej prawa ręka była bezużyteczna, mięśnie wynędzniałe i kruche. Sam skok wystarczył, by poczuła wysiłek i naderwanie ścięgien w kolanach i biodrach, ale już się toczyła, gotowa uderzyć w ścianę i znów się odbić. Facet z pistoletem nie przestał mierzyć w Naomi, ale pozostali trzej obracali się w jej stronę, poruszając się powoli jak ktoś pod wodą. Jeden pistolet szczeknął, ale pocisk tylko rozerwał wykładzinę przeciwuderzeniową na ścianie. Clarissa zawirowała w powietrzu, ciągnąc za sobą uszkodzoną rękę. Prowadziła kolanem i czuła się jak w tańcu. Jakby leciała. Wciąż potrafiła dobrze wymierzyć. Uderzyła kolanem w nos faceta z pistoletem i poczuła jak chrząstka wbija się w jego twarz i jej staw, uszkadzając obie strony. Chorowała tak długo, że doprowadziła się do stanu, w którym zrobiła się krucha. Tak duża część jej życia sprowadzała się do pielęgnowania pozostałego jej zdrowia, co przypominało racjonowanie go jak wodę z jednego bukłaka, z którym musiała przebyć pustynię. Teraz piła haustami i cudownie się z tym czuła. Dwaj, którzy dotąd nie strzelili, zrobili to niemal w tej samej chwili. Jeden spudłował, ale pocisk drugiego wbił się w chude mięso na jej żebrach. Bolało, lecz ból był odległy. Skoczyła na najbliższego. Kiedy padali, objęła jego głowę zdrową ręką, chwytając uważnie, tak by mogła mu złamać kark po upadku. Twardo uderzyła w podłogę, pociągnęła i poczuła jak jego kręgosłup ustępuje. Zabiłam. Ale nie jestem zabójczynią. Wyrwała pistolet z jego ręki, gdy pozostali jeszcze się obracali. Clarissa poczuła narastający w gardle krzyk bitewny, poczuła napór powietrza i dźwięku wibrującego w jej krtani. Poczuła kopnięcie skradzionego pistoletu. Kobieta najbliżej niej strzeliła na oślep, a Clarissa posłała pocisk w jej policzek, odrzucając jej głowę. To druga. W jej stronę skoczył ten, który wcześniej klęczał Clarissie na plecach. Pocisk roztrzaskał mu

zęby. Trzy. Naomi sięgała po upuszczoną broń mężczyzny z pistoletem. Wciąż leżał na podłodze, trzymając się za strzaskany nos, jakby to był jego największy problem. Clarissa strzeliła do niego dwa razy w środek masy. Został już tylko jeden strażnik i był blisko Clarissy. Popatrzyła w głąb lufy jego pistoletu. Zobaczyła strach w jego oczach. Wystrzelił. Nie mógł chybić. Padając, strzeliła do niego. Ostatni strażnik dostał pociskiem w gardło. Wylądowała z impetem, ale jej krew wciąż była pełna światła i zachwytu. Przetoczyła się, uklękła. Bolał ją brzuch i trudno było jej wciągnąć powietrze. Jordao wyglądał, jakby zobaczył diabła. Nie! Przepraszam! krzyknął w jakimś wszechświecie tuż obok jej. Pieprzę twoje przepraszam, przeprosiny niczego nie naprawią. Nie wiedziała, czy wykrzyczała to, czy słowa zabrzmiały tylko w jej głowie. Niezależnie od wszystkiego, strzeliła do niego – raz w brzuch, a gdy się zgiął w pół, strzeliła w sam szczyt głowy, gdzie właśnie zaczynała mu się robić łysina. A potem uderzenie hormonów dobiegło końca. Nie było tak źle, jak zapamiętała. Wymioty i wrażenie choroby. Bezradność. Ból. Jednak na jakimś etapie to wszystko stało się znajome, więc doświadczenie nie było aż tak złe. Albo po prostu ogarniał ją szok. Szok lub coś podobnego. Naomi trzymała jej głowę i dopiero wtedy zauważyła, że leży. W ustach czuła smak wymiocin. Strażnicy i zdrajca leżeli na podłodze korytarza, powietrze śmierdziało krwią i prochem. Wyglądało to jak scena z piekła. Całe lata żyła z żalem, pokutując za odebrane przez nią życia, a teraz jedyne, co przychodziło jej do głowy, to świetna zabawa. Gdzieś niedaleko działy się słowa. Zostań ze mną, Claire. Przypomniała sobie, że jest tam Naomi, i znowu otworzyła oczy. Nie pamiętała, żeby je wcześniej zamykała. Naomi była opryskana krwią i miała bladą twarz. Stał za nią Ren. Miał na sobie jakąś czarną szatę, przez co wyglądał jak Jezus.

– Jestem potworem – powiedziała Clarissa. Wcale nie jesteś, skarbie. Nie jesteś potworem. Wcale nie. A to znaczyło, że Naomi ją źle zrozumiała. Tak naprawdę Clarissa chciała powiedzieć nie boję się. Próbowała pomyśleć, co powinna powiedzieć, by to wyjaśnić, ale wysiłek był zbyt duży. Zresztą jakie miało znaczenie, czy ktoś inny zrozumie? Ona wiedziała. Pieprzyć, pomyślała. Pewne rzeczy zabiera się do grobu. Clarissa Melpomene Mao zamknęła oczy.

Rozdział czterdziesty dziewiąty Bobbie

Kiedy była młoda, Bobbie wielokrotnie śniło się, że znajduje w swoim pokoju drzwi prowadzące do jakiejś nowej, egzotycznej części jej mieszkania, o której rodzina zapomniała lub nikt nigdy w ogóle o niej nie wiedział. Tamte sny były dziwne, ale też bardzo piękne. Pełne obietnic, zadziwienia i gróźb. Zwiastun burzy był dokładnie jak znalezienie się w jednym z tych snów. Architektura statku wykazywała tę samą estetykę i założenia, co Rosynant. Centralna winda, rozmiar i rozkład korytarzy i drzwi, znajome były nawet kształty uchwytów na dłonie i stopy. A nawet jeśli nie do końca znajome, to przynajmniej zbliżone. Element tej samej rodziny. Lakończycy i Marsjanie dzielili to samo kulturalne DNA i statek dowodził tego w równym stopniu, co wszystko inne. Ale był też dziwny. Na pokładach nie było spoin ani nitów. Pianka i tkaniny na ścianach miały takie same, cieliste struktury jak kadłub. Nawet światła były w jakiś sposób inne. Nie wiedziała, czy chodzi o widmo, jasność czy to, że wydawały się w jakiś subtelny sposób poruszać, ale wszystko sprawiało wrażenie trochę takie, jakby znaleźli się pod wodą. Jakby statek był olbrzymią rybą z bioluminescencyjnym blaskiem najgłębszych mórz.

To był dom, ale szerszy, większy i zmieniony. Przechodzili z korytarza do korytarza, zachowując sztywną formację, kryjąc się wzajemnie po drodze. Do grzechotu działek obrony punktowej dołączyło coś jeszcze, czego nie rozpoznała. Najbardziej prawdopodobne wydało jej się, że to jakaś lakońska wersja wyrzutni torped. Pokład szarpnął i przechylił się na skutek manewrów statku, ale główny silnik nie przestał pracować ani na chwilę, więc dół pozostawał dołem. Spodziewała się, że obrońcy będą na nich czekać w centralnym szybie windy, prowadzącym na mostek. Był to oczywisty punkt obronny i utrzymanie tej przestrzeni oznaczało kontrolę ruchu między wszystkimi pokładami, przez które przechodził szyb. Gdyby to ona dowodziła, wszystkie włazy zostałyby otwarte ze skierowanymi w dół karabinami, gotowymi wybić dziury we wszystkich wystawionych głowach. Zamiast tego szybem uciekało w górę trzech Lakończyków z pistoletami, strzelając za siebie bardziej w celu zniechęcenia Bobbie i jej ludzi od gonienia ich, niż by faktycznie kogoś zranić. Zbierali się na mostku. Nie była pewna, czy to dobrze, czy źle. – Amos? – odezwała się, a kiedy nie odpowiedział, zwiększyła moc nadajnika. – Amos, zgłoś się. – Trochę tu koślawo, Babs – odpowiedział Amos. – Dotarliśmy do czegoś, co prawie na pewno powinno być warsztatem, ale niech mnie diabli, jeśli wiem, czym jest połowa z tych rzeczy. – Jakiś kontakt z wrogiem? – Tak, straciliśmy paru. Dźwięk, który mu przerwał, przypominał rozrywanie metalu z użyciem wielkiej siły. Dopiero po ułamku sekundy dotarło do niej, że to ogień broni szybkostrzelnej. Amos krzyczał przez dźwięki i to nie do niej. Czekała z napięciem skręcającym żołądek. Chciała wiedzieć, co się tam dzieje, ale nie aż tak, by odwracać uwagę Amosa. Stęknął raz i była pewna, że został trafiony. Usłyszała coś głośnego – może wybuch granatu – i strzały ucichły. – Wciąż tam jesteś, wielkoludzie? – Jasne – potwierdził. – Mieliśmy tu małe coś. Architektura

jest dość dziwna i wygląda na to, że jest tu trochę rzeczy zrobionych z... sam nie wiem z czego. Kryształów? Skorup robali? Pamiętasz te budynki na Ilusie? To wygląda jak one. Pokład ostro przesunął się w prawo i Bobbie zakręciło się trochę w głowie od siły Coriolisa. Złapała za uchwyt. – Nie było mnie na Ilusie. – Ach, racja – zgodził się Amos. – Cóż, w każdym razie takie jak one. Ale tak, trochę jakby utknęliśmy, chyba że zdołamy zrobić kolejną dziurę. Szukamy czegoś, czym da się przeciąć ściany. Dobrze byłoby to zrobić, zanim zdecydują się nas zaatakować. Wciął się głos Aleksa. Nie był w stanie ich usłyszeć, chyba że dużo bardziej zwiększyłaby moc nadajnika, ale transmitery Rosa dysponowały aż nadto wystarczającą mocą. – Hej tam. Burza rezygnuje z naszego tańca. Wygląda na to, że próbuje wrócić do portu. To może być dobra chwila na start dla każdego, kto chce startować. Zaczyna się wam kończyć czas. Odpowiedział Saba. – Ciągle czekamy na spóźnialskich z więzienia. Wyślę w drogę każdy gotowy do tego statek, ale trzymaj tego drania z daleka jak długo dasz radę, dobra? – Robi się – rzucił Aleks. Bobbie zacisnęła zęby. Miała ochotę zrezygnować i ruszyć w dół, ze wsparciem dla Amosa i jego grupy. Zła taktyka. Musiała się trzymać planu. Amosowi nic nie będzie. Musiała w to wierzyć. Rura windy biegła przez całą długość statku, aż na pokład z mostkiem. Nie widziała, żeby ktoś tam w górze czekał. Co nie znaczyło, że nikogo tam nie ma. – Dobra – zwróciła się do swojego oddziału. – Zrobimy to tak samo, jak wcześniej. Dwóch idzie do przodu, trzech ich kryje, a potem para na przedzie osłania tę trójkę. Tylko że zamiast przechodzenia od drzwi do drzwi, idziemy z pokładu na pokład. Jeśli zaczną do nas strzelać, spróbujemy puścić przed sobą windę, choć pewnie jest zablokowana, a ja wolałabym nie ogłaszać, gdzie jesteśmy. Wszyscy Pasiarze potwierdzili i zajęli miejsca. Pierwsza

poszła Bobbie z wysokim mężczyzną, używając uchwytów jak przy wspinaczce bez asekuracji. Zerknęła na pokład wyżej, zanim na niego weszła, ale zdziwiłaby się, gdyby trafiła tam na zasadzkę. Oparła się o ścianę z bronią wycelowaną w górę. Wyglądało na to, że właz prowadzący na mostek jest zamknięty. Pozostawienie innych włazów otwartych zapewniało obrońcom doskonałe pole ostrzału, ale nie korzystali z niego. Jeszcze nie. Gestem przywołała pozostałych i nie spuszczała wzroku z pozycji wroga, gdy wspinali się obok niej. Burza była większa od Rosa. Od mostka dzieliło ich jeszcze osiem pokładów. Ostatni krok będzie ryzykowny, ale... Zniknęło ciążenie i odruchowo sięgnęła do uchwytu, gdy statek wykręcił się wokół niej, ustawiając jej nogi równolegle do pokładu. I równie nagle jak ciążenie zniknęło – pojawiło się z powrotem. Ostry ciąg, cztery lub pięć g, walnął nią w podłogę. Uderzenie wypchnęło jej powietrze z płuc, a potem ciążenie znowu zniknęło, chwila obrotu w nieważkości i kolejny krótki ciąg z dużym przyśpieszeniem. Tym razem cała jej drużyna była zabezpieczona. Nieważkość i ostry ciąg następowały jeszcze trzy razy. Zdawało się to ciągnąć w nieskończoność. – Amos? – Hej, Babs. – Czy to ty? Coś tam zepsułeś? – Nie. Cokolwiek robią, to efekt świadomie podejmowanych decyzji. – Myślę... – ostry ciąg zmusił ją do zaciśnięcia zębów. Potem nieważkość. – Myślę, że próbują nas wytrząsnąć jak robaki w puszce. Ostry ciąg, nieważkość. – To trochę utrudni nam działanie. Próbują nas spowolnić? – Do czasu powrotu do portu. Ostry ciąg, nieważkość. Jej umysł przeskoczył. Opóźnianie i powrót do portu miał najwięcej sensu, jeśli Burza miała niedostateczną załogę. Wyjaśniało też fakt, dlaczego nie ostrzeliwano ich intensywniej z pokładu dowodzenia. Jeśli

Lakończycy zdołają wrócić po posiłki, nie będzie miała żadnych szans. A jeśli ona ich nie będzie miała, to nikt inny też nie. Jeszcze dwa cykle nieważkości, zwrotu i wgniatania jej w pokład nie zdołały oderwać jej z miejsca. Kiedy Amos znowu się odezwał, usłyszała wysiłek w jego głosie. – To może być problem. – Też tak właśnie myślałam. Przez radio dobiegły do niej odgłosy kolejnej strzelaniny. – Nie jestem pewien, czy będę w stanie to powstrzymać. – Dobra – rzuciła Bobbie. – Nowe rozkazy. Nie giń, dopóki ci na to nie pozwolę. – A jeśli znajdę sposób na zabicie tego ptaszka? – Wtedy działaj, jakbym ci pozwoliła, ale nie wychylaj się tylko po to, żeby go znaleźć. – Masz jakiś plan? – zapytał Amos. – To za dużo powiedziane – odparła – ale jest coś, czego chcę spróbować. Statek wciąż wykonywał swój przerywany taniec, jak któryś z pierwszej generacji statków badawczych, używających do napędu odpalanych co jakiś czas bomb jądrowych. Sposób podróżowania był bardzo żałosny nawet dla załóg, które dotarły do prycz przeciążeniowych. Odetchnęła głęboko, wyczuła rytm i przy następnej chwili nieważności pchnęła się do szybu windy. Dwa dobre uchwyty na dłonie, dwie podpory na stopy i nagle ważyła pięć razy więcej niż zwykle. Palce dłoni i stop zawyły w proteście. Plecy i ramiona otarły się o skurcze. Wróciła nieważkość i statek skręcił, ale ona się wspinała. Tym razem tylko jeden zestaw uchwytów, zanim wróciła waga. Ale była bliżej. Jeśli spadnie, czekał ją długi lot w kierunku dna. Jednak wtedy nikt nie będzie do niej strzelał, a oni nie spodziewali się, że mogła się wspinać podczas takich manewrów. To było jedyne, co mogła zrobić. Z każdą rundą zwolnienia, skrętu i ostrego ciągu wspinała się coraz wyżej, nie oglądając się, by sprawdzić, czy jej ludzie idą za nią. Potrzebowała do tego całkowitego skupienia uwagi.

Na jej czole pojawił się pot i włączył się wiatrak hełmu na wysokich obrotach, żeby jej przyłbica nie pokryła się parą. Zużywała tlen w takim tempie, że zapas na trzy godziny wystarczy może na jedną. Pomyślała o zrobieniu sobie przerwy na jednym z pokładów po drodze i całkowitym zdjęciu hełmu, ale jeśli po czymś takim Lakończycy zdecydowaliby się na usunięcie powietrza... cóż, to byłoby niefortunne. Lepiej zachować ostrożność. A przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe podczas wspinaczki bez zabezpieczeń, gdy ma się pod sobą pokłady w liczbie odpowiedniej dla niszczyciela i zdecydowanie niepewne ciążenie. Głos Saby zabrzmiał ponownie, gdy Bobbie wciąż miała do pokonania jeszcze trzy pokłady. – Zestawy czujników wyłączone. Wypuszczamy wszystko. Nie możemy dłużej czekać. – Spróbuję cię osłaniać, Malaclypse – odpowiedział Aleks. – Burza wciąż jest aktywnym zagrożeniem. Mogę próbować zestrzelić jej torpedy, ale taka maszyna musi mieć więcej zębów. – Bien – rzucił Saba. – I mam przesyłkę w drodze do ciebie, Rosynant. Miej oczy otwarte. Aleks zaklął pod nosem. Nie miała czasu na zgadywanie powodów. Kolejna chwila nieważkości, kolejny powrót do potwornej wagi. Pokusa ruszenia szybciej, spróbowania przejścia dwóch uchwytów zamiast jednego była pułapką. Oznaczało to mniej czasu na zaczepienie się i było zaproszeniem do upadku. Bolało. Ciągnęło się w nieskończoność. Tak było prawidłowo. Nie mogła zrobić się pazerna. Ból rąk się nasilał, ale stopy prawie przyzwyczaiły się do wysiłku. Albo po prostu traciła w nich czucie. Miała już za sobą połowę drogi. Jeszcze trzy i pół pokładu i będzie przy mostku. Przy zamkniętym włazie utrzymującym na miejscu windę. Dwa i pół. Jeszcze jeden. Wtedy znowu nadeszła nieważkość. Ruszyła do góry. Wzrok wbiła w spojenie w miejscu, gdzie odsuwała się płyta blokady windy. Gdzie, jeśli był to statek jak każdy inny marsjański, na jakim była, miałoby

najwięcej sensu ukryć się i strzelać do atakujących. Do niej. Czekała na następne przyśpieszenie, ale nie nadeszło. Tylko delikatny napór manewrującego statku. Zły znak. – Burza podchodzi do dokowania – poinformował Aleks głosem brzmiącym jak popiół. – Jeśli ktoś ma dobry pomysł, to słucham. Jej ręce i nogi drżały z wysiłku, a w oczy szczypał pot. Zaryzykowała spojrzenie w dół. Jej oddział ruszył za nią, ale byli dopiero w połowie drogi. Wszystko spadło na nią. Z mostka dobiegły głosy. Ostre, wykrzykiwane rozkazy. Grzechot, zapewne z szafki z bronią. Wiedzieli, że nie będzie dużo czasu, ale myśleli też, że ma do pokonania dużo dłuższą drogę. Odsunęła się płyta grodzi, a ona sięgnęła, chwyciła rękę w granatowym mundurze za łokieć i pociągnęła w dół doczepionego do niej mężczyznę. Uderzył o kilka ścian, zanim się zatrzymał, ale do tej chwili jej ludzie mierzyli do niego z broni, a Bobbie przeszła przez otwór na mostek. Troje ludzi w najdziwniej zaprojektowanych pryczach przeciążeniowych, jakie kiedykolwiek widziała. Bobbie uniosła pistolet. Zdecydowanie niepełna obsada. – Komandorze Davenport! – krzyknął jasnowłosy mężczyzna, który zobaczył ją pierwszy. Starszy facet przesunął się do przodu. W każdym razie starszy od pozostałych, bo nadal wyglądał na szczeniaka. – Wprowadź nas do doku! Cokolwiek się stanie! – Jestem sierżant kompanii Roberta Draper z MKM – wykrzyczała Bobbie. – Zabiję was wszystkich, jeśli ktokolwiek dotknie sterowania. Davenport buntowniczo uniósł podbródek. – Wydałem rozkaz. – To się nie musi tak skończyć – rzuciła Bobbie. – Wiesz, do czego nas to doprowadzi. Twoi ludzie zginą, moi też. I pewnie mnóstwo cywili, jeśli będę musiała staranować stację tą łajbą, żeby ją zniszczyć. Powiedziałam nie dotykać sterowania. Pilot drgnęła, odsuwając się od panelu i obejrzała się na Davenporta. Patrzył na nią, jakby widział własną śmierć. Jakby

próbował się przekonać do bycia odważnym, ale jeszcze nie do końca mu się to udawało. Istniała jakaś szansa w przestrzeni między tym kim był, a tym, kim próbował się stać. Zabicie tej trójki nie rozwiąże sytuacji w maszynowni. Nie ocali Amosa. Za jej plecami na mostek wpływała reszta jej oddziału. Wolałaby, żeby ich tam nie było. Zwiększona presja na Lakończyków tylko uradykalni ich stanowisko. Odezwała się głosem, któremu starała się nadać spokojny i kojący ton. – Sytuacja wygląda tak. Albo zginą wszyscy wasi ludzie i moi, albo wszyscy przeżyją. Sami możecie zdecydować, czy ta banda amatorów i dupków jest warta załogi najlepszych Lakończyków. – Hej! – rzucił ktoś z jej ludzi. Zignorowała go. – Mam uwierzyć, że nie ukradniecie okrętu? – zapytał Davenport. No cóż, aż do tej chwili tego nie planowałam, pomyślała Bobbie. Ale skoro o tym wspomniałeś... – Nie mówię o okręcie, tylko o tobie i twoich ludziach wystawionych przez śluzę w skafandrach z butlami z powietrzem albo zabitych na miejscu. – Widziałem, jak działacie – prawie splunął. – Jeśli złożymy broń i tak nas zabijecie. Nie macie honoru. – Ugryź się w ten pieprzony język – odpowiedziała Bobbie. – Jestem z marsjańskiego korpusu marines. Jeśli to przeżyjesz, możesz zapytać ludzi z dawnych czasów, co to oznacza. Powiedzą ci, ile masz szczęścia, że nie wywróciłam ci dupy na lewą stronę za wypowiedzenie tych słów. Jeśli mówię, że jesteście bezpieczni, to jesteście kurewsko bezpieczni. Davenport nie odpowiedział, ale coś kryło się za jego oporem. Pomyślała, że może to być nadzieja. Otworzyła połączenie z Amosem. – Hej, wielkoludzie. – Hej, Babs – odparł. Brzmiał na zdyszanego. – Właśnie wbiliśmy do maszynowni. Daj mi jeszcze pięć minut, a mogę wysadzić tego drania. Może wybuchając, urwie kawałek stacji, ale pomyślałem, że to już nie będzie mój problem. Jak wygląda

sytuacja tam na górze? – Twój oddział musi wstrzymać działania. Żadnych wrogich akcji wobec wroga. Potwierdź. Na linii zapadła cisza. – Nie taki plan słyszałem – odezwał się Amos. – Posłuchaj mnie, Amos. Wstrzymaj działania. Nie wysadzaj statku. Jeśli ktoś tam na dole zabije jeszcze jednego Lakończyka, osobiście go zastrzelę. Włącznie z tobą. Zrozumiano? – Tak. – Czekaj. Jeśli będziesz musiał wrócić do planu A, dam ci znać za minutę. Davenport przeniósł wzrok z niej na zebraną za jej plecami drużynę. Skrzywił się. Bobbie poczuła, że jej oddech robi się płytszy. Czekała. – Trzydzieści sekund, panie Davenport – rzuciła. – Stanęliście po niewłaściwej stronie, Gunny – odezwał się Davenport. – Powinniście być jedną z nas. *** Dwadzieścia pięć minut później ocalała załoga Zwiastuna burzy stała powiązana ze sobą w śluzie towarowej. Ręce mieli unieruchomione za plecami, kostki powiązane, a silniczki manewrowe skafandrów pozbawiono zbiorników z gazem. Amos i ktoś z jego grupy przeszedł, po raz ostatni sprawdzając uszczelki i mocując im do kolan nadajniki awaryjne. Dowódca Lakończyków wpatrywał się teraz w Bobbie z intensywnością człowieka planującego zemstę. Amos stuknął w przyłbicę Davenporta, żeby zwrócić jego uwagę. – Możesz tam oddychać? Dostajesz dobre powietrze? Bo jeśli nie, to ostatnia chwila, żeby coś powiedzieć. Komandor kiwnął głową z wyraźną obrazą. Na zewnątrz Burzy kolejne statki uciekały przez wrota zgodnie z harmonogramem przygotowanym przez Naomi.

W większości leciały do mniejszych kolonii, o mniejszej liczbie statków zaparkowanych po drugiej stronie w oczekiwaniu na otwarcie ruchu. Jednak niektóre udawały się do ludniejszych miejsc, takich jak kompleks Bara Gaon, ufając w swoje możliwości unikania kontroli ruchu po drugiej stronie, by dotrzeć w bezpieczne miejsca. Wciąż miała upłynąć jeszcze nieco ponad godzina, zanim przez wrota przeleci ostatni, a potem przyjdzie pora na Burzę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, czujniki Medyny nadal będą atakowane wymuszeniami nieustannej diagnostyki przez fałszywe przekierowania jeszcze przynajmniej przez cztery godziny. A więźniowie mieli dość powietrza na dziesięć. Sześciogodzinne okno na podjęcie ich wydawało się zupełnie wystarczające. Amos wystawił kciuk do góry i Bobbie kiwnęła głową, by kontynuował. Odpiął linkę cumowniczą od pokładu śluzy, odepchnął się i podleciał, zatrzymując się obok niej. Bobbie włączyła cykl śluzy, a gdy zewnętrzne drzwi otworzyły się na ciemniejszą od kosmosu przestrzeń powolnej strefy, dotknęła przycisku radia. – Dobra – odezwała się. – Zobaczmy, czy sterowanie działa tak, jak mówili. – Potwierdzam, bossmang – rzucił jej nowy pasiarski pilot. Burza przesunęła się, odpychając się łagodnie w bok. Więźniowie zdawali się wypłynąć na zewnątrz, choć tak naprawdę to Bobbie się poruszała. Daleko za nimi w ciemności odległa smuga z silnika jarzyła się jak gwiazda, a potem zniknęła, przechodząc przez wrota. – W porządku – powiedziała. – Załatwione. Uważaj, żebyśmy się znaleźli dostatecznie daleko, zanim zapalimy silnik. Nie chcę ich uratować tylko po to, żeby potem spalić głównym silnikiem. – Sa sa – potwierdził pilot. – Aleks? – zapytała, a potem przypomniała sobie, że skafander wciąż jest na ustawieniach niskiej mocy. Zmieniła je i spróbowała ponownie. – Aleks? Na czym stoimy? Odpowiedział jej inny głos. Męski, na jego rozpoznanie Bobbie potrzebowała kilka sekund.

– Trzymamy się blisko Medyny do ekstrakcji. – Houston? – rzuciła. – To ty? – Teraz, gdy oprzytomnieliście skurwiele, jeśli chodzi o niemoralność scentralizowanej władzy? Tak, to ja. I jestem gotów na przyjęcie przeprosin, gdy tylko rozwiniesz swoją pieluchę. – Będzie z nim kupa radości – skomentował Amos spokojnie. – Trochę mi go brakowało. Bobbie wyłączyła mikrofon. – Nie potrafię stwierdzić, czy to sarkazm. Muszę wiedzieć takie rzeczy. – Z powrotem włączyła mikrofon. – Plan się zmienił. Nie będziemy potrzebować podjęcia. – Nie ma mowy – natychmiast odpowiedział Aleks. – Nie zostawię was tutaj. – Polecimy z eskortą – odparła Bobbie. – Burza jest nasza. – Serio? – zapytał Aleks, a potem krzyknął radośnie. – Cholerny świat, zdobyliście go? Wygląda na to, że w końcu znalazłaś sobie statek, kapitan Draper. Zabrzmiał głos Naomi, przycinając ostatnie sylaby Aleksa. – Wychodzę. – W porządku – potwierdził Aleks. – Dwie do podjęcia, a potem możemy ustawić się w kolejce i zwiać z tego gówna. – Jedna – skorygowała Naomi. – Jedna do podjęcia. Napotkaliśmy problem. Clarissa zginęła w walce. Bez niej bym nie przeżyła. Nic z tego by się nie udało. Bobbie ścisnęło w gardle. Obejrzała się na Amosa, który uśmiechnął się w zwykły sposób i wzruszył ramionami. Na chwilę zobaczyła coś prawdziwego pod jego maską. Ból, stratę, żal i wściekłość, a potem znowu stał się tylko sobą. – Szlag – rzucił Aleks. – Przykro mi to słyszeć. – Dobra – powiedział Houston. – Mam cię na teleskopie. Przesuniemy się i podejmiemy cię. – Naomi – odezwała się Bobbie. – Kiedy znajdziesz się na Rosie, będziesz musiała znaleźć bezpieczne miejsce dla Burzy w kolejce do ucieczki. – Załatwione – potwierdziła Naomi.

Tym razem Bobbie usłyszała wyczerpanie w jej głosie. Zmęczenie smutku. Wyłączyła mikrofon i odwróciła się do Amosa, ale on już odpychał się w stronę windy. Podążyła za nim, czując adrenalinę w żyłach. Czekała, by sprawdzić, co teraz będzie. Amos zatrzymał się przy windzie i podrapał się po nosie. – Pomyślałem, że chyba powinienem zgarnąć parę nowych dzieciaków. Przejść przez statek i upewnić się, że na pokładzie nie ma nikogo, kogo nie chcemy zabierać w drogę. Przez chwilę myślała, żeby odpuścić. Pozwolić Amosowi na zapadnięcie się w zwykłego siebie. Tak byłoby łatwiej. Wydawałoby się okazaniem większego szacunku. W ten sposób postąpiłby Holden. – Muszę wiedzieć, czy wszystko z tobą w porządku – powiedziała. – Ja wcale nie... Przysunęła się bliżej, prawie nos do nosa. Nie uśmiechała się, on też nie. – Nie pytałam, czy chcesz rozmawiać. Powiedziałam, że muszę wiedzieć. Wszystko jedno, jak się nazywa dowodzony przeze mnie statek. Jeśli na nim latasz, to znaczy, że musimy odbywać jasne, otwarte i szczere rozmowy dotyczące twojego zdrowia psychicznego. Tu nie chodzi o przyjaźń ani o pocieszanie. Po prostu mówię ci, jak jest. Oboje wiemy, co się dzieje, kiedy ci odbije i nie zamierzam udawać, że jesteś kimś więcej lub mniej niż jesteś faktycznie. Kiedy więc mówię, że muszę wiedzieć, czy wszystko z tobą w porządku, to rozkaz. Zrozumiano? Amos zacisnął szczęki i jego spojrzenie zrobiło się bez wyrazu. Nie cofnęła się. Kiedy się uśmiechnął, nie był to pusty, łagodny wyraz twarzy, po który zwykle sięgał. Nie była to żadna jego wersja, jaką widziała wcześniej. – Jest mi smutno, Babs. Złoszczę się. Ale się trzymam. Śmierć w walce była dla niej dobrym sposobem na koniec. Mogę z tym żyć. Bobbie pozwoliła sobie oddryfować do tyłu. Jej serce biło

trochę szybciej, niż by chciała, ale nie pokazała tego po sobie. – No dobrze. Zabierz swoich ludzi i przejdźcie przez statek. Ostrzegę was, gdy będziemy włączać silnik. – Robi się – rzucił Amos. A po chwili dodał: – Wiesz, będziesz dobra w tym całym kapitanowaniu.

Rozdział pięćdziesiąty Singh

– To dokładnie taki rodzaj lekkomyślności, jaki czaił się w Związku Transportowym od chwili jego powstania – powiedziała Carrie Fisk. Miała zaczerwienioną twarz, ostro gestykulowała, a jej głos z każdym słowem wyrażał kryjącą się za nim furię. Miała na sobie brązową bluzę z czarnymi motywami, a na rękawie zieloną opaskę symbolizującą solidarność przeciwko terrorystom wśród ludzi lojalnych Lakonii i wysokiemu konsulowi Duartemu. – Związek twierdził, że ich głównym zadaniem jest zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa. Na tym opierało się samo założenie pozwolenia im na zarządzanie przestrzenią pierścieni! Ale w chwili – w chwili – gdy tylko przybył ktoś, kto miał dość siły, by to zakwestionować, zaczęły się ataki bombowe. Kradzieże. Morderstwa. Ich hipokryzja jest oszałamiająca. Wręcz nierzeczywista. Wywiad prowadził młody mężczyzna, podobno powszechnie znany w układzie Sol i na Medynie. Singh przyglądał się, jak mężczyzna kiwa głową i głaszcze podbródek niczym starożytny mędrzec rozważający głęboką, mistyczną prawdę. Jego powaga potęgowała efekt wypowiedzi Fisk. – A czy powiedziałaby pani, że sytuacja jest teraz ustabilizowana? – zapytał. – Możemy mieć na to nadzieję – odparła Fisk, równocześnie

kręcąc głową na nie. – Kiedy patrzę na cierpliwość okazaną nam przez obecną administrację i przemoc, będącą odpowiedzią na nią, czuję się... nawet nie zła. Zawstydzona. Nazywamy się cywilizacją, a jedyne, co mamy do zaoferowania, to te gniewne rozboje. Mogę jedynie mieć nadzieję, że ludzie, którzy dali się przekonać, że takie postępowanie może być uzasadnione, też czują wstyd. To zdanie Singh napisał osobiście i przesłał Fisk. Powtórzyła je teraz, jakby było luźną myślą i sprawiła, że zabrzmiało to prawie przekonująco. Ze wszystkiego, co zrobił od czasu przybycia na Medynę, Fisk i Lakoński Kongres Światów okazały się zdecydowanie najbardziej udane. Wszystko inne – przyśpieszenie harmonogramu przejścia Nawałnicy do układu Sol, wykurzenie podziemia, zarządzanie Medyną – było splamione. Katastrofa trwała pięć godzin i czterdzieści pięć minut od chwili startu statku Jamesa Holdena do przywrócenia pełnej funkcjonalności Medyny. W tym czasie zamordowano jego najlepszego informatora wraz z oddziałem wysłanym do jego wsparcia, dezaktywowano zewnętrzne czujniki stacji, zneutralizowano oddziały lakońskich marines, otwarto cele aresztu i uwolniono z nich pięćdziesięciu dwóch więźniów, których jeszcze nie udało się schwytać, dwadzieścia statków Związku przeleciało przez nieznane wrota, a Zwiastun burzy został zaatakowany i przejęty. Była to bez wyjątku największa porażka sił bezpieczeństwa, o jakiej Singh kiedykolwiek słyszał, a on, jako gubernator stacji Medyna, spędził prawie cały ten czas, ukrywając się w ubikacji. Upokorzenie ciążyło mu w brzuchu jak kamień i miał dziwne przeczucie, że zostanie tam już na zawsze. W świetle tej porażki wracała do niego każda decyzja podjęta od czasu przybycia na Medynę i każdą z nich obmacywał jak ranę na skórze. Gdyby od początku ostrożniej traktował miejscową populację, czy Kasik by żył? Gdyby zdecydował się inaczej zareagować na próbę zabójstwa, czy podziemie zdobyłoby mniej sojuszników i członków? Gdyby uniknął

zamieszania restrukturyzacji sił bezpieczeństwa przez zatrzymanie Tanaki, czy służby ujawniłyby podziemie na czas, by zapobiec obecnej sytuacji? Lista zdawała się ciągnąć w nieskończoność. I każdy jego wybór – wysłanie Burzy pomimo ostrzeżenia Davenporta, że mają niedostateczną obsadę, wysłanie Jamesa Holdena na Lakonię, zamiast bardziej szczegółowego przesłuchania go w zakresie podziemia, zachęcanie Trejo i Nawałnicy do przyśpieszenia harmonogramu przejścia do układu Sol – doprowadził go właśnie tutaj. A więc na jakimś poziomie każdy z nich był zły. Niezależnie od tego, jak słuszne się wtedy wydawały, jak nieznaczące i drobne były jego pomyłki i złe osądy, końcowy dowód był niepodważalny. Traktował mieszkańców Medyny, jakby był ich przywódcą, zamiast dyrektorem więzienia. Zamiast dyrektorem zoo. A oni odpłacili mu przemocą, śmiercią i hańbą. Teraz wszystko to było oczywiste, nie mógł się zdystansować od porażki. To stało się na jego wachcie, więc on musiał to naprawić. I nie dotyczyło to wyłącznie Medyny. Teraz to zrozumiał. Jego zadaniem było w końcu koordynowanie imperium z tego miejsca, tego ośrodka. A to oznaczało zmiażdżenie podziemia, gdziekolwiek uciekło. Gdziekolwiek wyłoni się ze świeżej kupy łajna pozostałej po śmierci Związku. Uważał Medynę za stację do kierowania, logistyczne serce podtrzymujące wspaniałą przyszłość ludzkości. Mylił się. Jego system zadźwięczał prośbą o połączenie. Sprawdził swój wygląd na monitorze, wygładził włosy i poprawił bluzę. Już nie będzie wyglądał inaczej niż perfekcyjnie. W końcu to pierwsze dni odbudowy jego kariery. Odebrał. Na ekranie pojawiła się kobieca twarz, z małym identyfikatorem wyświetlanym nad nią informującym o jej nazwisku i stosunku służbowym. – Porucznik Guillamet – powiedział energicznie. – Kontradmirał Song z prosi o połączenie na poziomie dowódczym, gubernatorze.

– Oczywiście – odpowiedział. Monitor zamigotał. Ponownie poprawił bluzę munduru i natychmiast poczuł skrępowanie z powodu tego gestu. Była to oznaka niepewności, nawet jeśli był jedyną osobą, która o nim wiedziała. Pojawiła się kontradmirał Song. Na jej szerokich ustach rysował się uprzejmy uśmiech. Opóźnienie światła było prawie do pominięcia, co było dowodem na to, że Cyklon był na dobrej drodze do przejścia przez wrota. – Gubernatorze Singh – przywitała go. – Dobrze pana widzieć. – Wzajemnie – odpowiedział. – Podchodzimy do pierścienia wrót – poinformowała Song, a potem odwróciła wzrok. – Bardzo mi przykro, ale biorąc pod uwagę wszystko, co ostatnio zaszło, muszę zadać to pytanie. Czy może mnie pan zapewnić, że przejście jest bezpieczne? Singh zapadł się głębiej w fotel. Oczywiście, że tak, pojawiło się samo na końcu języka. Cyklon może przejść przez wrota i nie będzie żadnego buntowniczego statku przemykającego przez którąś z pozostałych bram na kilka sekund wcześniej, żeby zmienić krzywą bezpieczeństwa. Wraz z załogą przeżyje pani podróż i zajmie swoje miejsce obrończyni przestrzeni wrót. Przełknął te słowa. Przyznanie, że nie ma całkowitej pewności, było kolejną rysą na jego duszy. – Nie mam żadnych nowych ostrzeżeń dotyczących bezpieczeństwa – odpowiedział. – Nie widzimy żadnych statków zbliżających się przez inne wrota i nie mamy powodu podejrzewać żadnych akcji ze strony elementów wywrotowych. Jednak jeśli pani chce, skonsultuję się z moim szefem ochrony w celu upewnienia się, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, w celu zminimalizowania ryzyka dla was. – Będę wdzięczna – odpowiedziała Song tonem znaczącym przykro mi, że muszę o to prosić. – Bezpieczeństwo pani okrętu i załogi jest teraz najważniejsze – zapewnił Singh. – Rozumiem pani ostrożność. – Do czasu pańskiej odpowiedzi dopasuję orbitę do wrót – powiedziała Song. – I dziękuję, gubernatorze. Doceniam to.

Przytaknął i rozłączył się. Nie ufała mu. Oczywiście, że nie. Sam sobie nie ufał. *** Marines towarzyszący mu podczas przeglądu doków stanowili mieszaną grupę – połowa w pancerzach wspomaganych, połowa w standardowych osłonach balistycznych. Nawet gdyby podziemie zdołało ponownie unieruchomić pancerze wspomagane – co, jak zapewnił go Overstreet, było niemożliwe – wciąż miałby do dyspozycji ochronę gotową do akcji. Singh nienawidził faktu, że musiał zmienić procedury. Nienawidził pamięci o strachu w chwili zrozumienia, że nie ma żadnej ochrony, i nienawidził świadomości, że ten strach nigdy nie zniknie. Wciąż nie wiedział, w jaki sposób podziemie w ogóle dowiedziało się o istnieniu procedury na wypadek buntu, nie mówiąc już o tym, jak zdołali się do nich włamać. Czy ktoś – jakiś Lakończyk – ich zdradził? Może byli aż tak nieostrożni? Nie miał sposobu na odkrycie, jak wyciekły te informacje. Co było kolejną drobną obelgą drażniącą go pod skórą. Poruszał się przez doki, korzystając z małego silniczka na sprężone powietrze. Puste stanowiska dokowe patrzyły na niego oskarżycielsko. Ślady na pokładzie i ścianach w miejscach, gdzie podczas walk uderzyły pociski, nie zostały jeszcze załatane ani zamalowane, choć zostanie to zrobione. Czuł na sobie uwagę dokerów. W końcu byli widownią tej wycieczki. Mieli zobaczyć na własne oczy, że gubernator stacji nie kryje się w swoim biurze, zbyt przestraszony, by wystawić nos zza biurka. Żadnego ukrywania się w publicznej ubikacji. Przekaz osłabiała trochę silna ochrona i strach w trzewiach. Jednak będzie udawał i udawał, i udawał w nadziei, że w jakiś sposób stanie się to prawdą. Uniósł więc podbródek i przeprowadził pełną inspekcję doków, nawet w miejscach, gdzie pokład wciąż był zdeformowany po wysadzeniu głównych zbiorników tlenu.

Przyjrzał się tymczasowym płytom na ścianach w sposób, który powinien świadczyć o godności i zamyśleniu. Tak naprawdę chciał jedynie z tym skończyć i wrócić do biura. Towarzyszyła mu tymczasowa kapitan portu. Na jej twarzy rysował się ewidentny gniew, ale nie wiedział, czy była to wściekłość na terrorystów, którzy dopuścili się zniszczeń, czy na niego za dopuszczenie do nich. – Ile czasu zajmą nam naprawy? – zapytał. – To będzie zależało od łańcucha dostaw, sir – odpowiedziała. – Kiedy przyleci Cyklon, powinniśmy móc zacząć pracować na pełnych obrotach, ale jak na razie niszczyliśmy więcej, niż przewidują zapasy materiałów konstrukcyjnych. – To okropne – skomentował, bo nie wiedział, co innego mógłby powiedzieć. Nie odpowiedziała. – Jak obecnie wygląda nasza przepustowość? – Nie jest zła. Jedyne stanowisko, które doznało istotnych uszkodzeń, to stanowisko pierwsze. Oderwano klamry dokowe. Po wylocie tego starego okrętu bojowego dranie przejęli moje biuro. Wszystkie pozostałe zostały zwolnione z pulpitu sterowania. Pewnie to jeden sposób, na który sytuacja mogła być gorsza. Co by było, gdyby sprowadził tu Potwora i Natalię? W tych buntach ginęli Lakończycy. Gdyby jego rodzina przyleciała na Medynę, czy też stałaby się celem? Czy oglądałby śmierć swojej córki tak, jak był świadkiem śmierci Kasika? I owszem, miejscowi także ucierpieli, ale żeby jego ludzie ginęli i doznawali ran... I z jakim skutkiem? Przestępcy rozproszyli się jak ziarno na wietrze, zabierając ze sobą jego okręt. Jaka kolonia po obejrzeniu tych obrazów nie pomyśli, że może zrobić to samo? Przesunął się do uszkodzonej powierzchni i położył na niej dłoń. Wcześniej był słaby. Pobłażliwy. Uważał, że traktując ludzi na Medynie jak obywateli imperium, w jakiś sposób zdoła ich przekształcić. Że zdoła ich ucywilizować. Pokład miał pół metra grubości, a został wykręcony jak rozdarty liść. Byli skłonni zrobić coś takiego, a on udawał, że może ich traktować jak

zdrowych na umyśle. Kolejny z jego błędów. Wcześniej wahał się przed korzystaniem ze swojej władzy, a wszechświat pokazał mu, jakie nagrody niosło ze sobą wahanie. Cóż, przyjął lekcję. – Dziękuję. Teraz rozumiem – powiedział. Być może do kobiety pełniącej obowiązki kapitan portu. A może do czegoś głębiej w swojej duszy. Odwrócił się do niej. – To się więcej nie powtórzy. *** – Do tego właśnie się szykowali – stwierdził Overstreet. – Zła wiadomość jest taka, że w przeważającej większości udało im się osiągnąć swe cele. Nie będę owijał w bawełnę, sir, pobili nas. – Zgadzam się – potwierdził Singh. Overstreet nachylił się do przodu na fotelu i przerzucił obraz z monitora na nadgarstku na ekran nad biurkiem Singha. Lista ludzi, których obecnie nie umiano się doliczyć na Medynie. Ludzi, o których wiedzieli, że uciekli. Albo zginęli. – Z drugiej strony – kontynuował Overstreet – ich cele były natury obronnej. To była ucieczka. Kazałem technikom przeprowadzić pełen audyt i jestem przygotowany zaświadczyć, że Cyklon może bezpiecznie dokonać przejścia. – Jest pan tego pewien? Całkowicie bezpiecznie? – Sądzę, że ustaliliśmy już, że doskonała wiedza w tym kontekście nie jest możliwa, ale by przeprowadzić tę ostatnią serię ataków, podziemie musiało zużyć niezwykłe ilości swoich zasobów i kapitału na Medynie. Gdyby tu zostali, tę samą znajomość stacji i agentów w populacji cywilnej mogliby użyć do przedłużania walki tutaj o całe miesiące. Może nawet lata. Zamiast tego zużyli wszystko jednego dnia. – Czyli to coś dobrego? – zapytał Singh. – Nie – zaprzeczył Overstreet. – Ale były to wszystkie złe rzeczy, jakie mogli na nas rzucić równocześnie. Jestem pewien, że niczego sobie nie zachowali na później. Tak więc niezależnie

od tego, jak źle to wygląda – a wygląda bardzo źle – ostatecznie na Medynie znajdować się będzie mniejsza populacja buntowników, o mniejszej ilości zasobów do dyspozycji i z głównym trzonem podziemia rozproszonym pośród skolonizowanych układów. – Kolonie – rzucił Singh. – Tak. – Utrata Burzy... cóż, to poważny cios. Gdybyśmy nie ściągnęli z okrętu większości załogi do pomocy przy innych działaniach... Albo gdyby pański pierwszy oficer zniszczył statek, gdy stało się jasne, że nie zdołają odeprzeć abordażu... – Porozmawiajmy o koloniach – uciął Singh. Overstreet zamrugał nazbyt błękitnymi oczami, jakby się zmieszał. – Sir? – Kolonie – powtórzył Singh. – Tam właśnie polecieli terroryści. Tam rozegra się następna faza ich działań, prawda? – To zgodne z moją analizą, sir. – Czyli sposób dalszego postępowania powinien być rozważany z uwzględnieniem kolonii. Powinniśmy zbadać, jakie jest prawdopodobieństwo współpracy z wrogiem. I w jaki sposób możemy wpłynąć na te decyzje. – Tak jest, sir. – Konieczne będzie przykładne działanie. Coś, co nie tylko przywróci zaufanie do bezpieczeństwa Medyny i sieci wrót, ale pokaże też wartości, którymi kieruje się lakońska cywilizacja. W co wierzymy. Na co jesteśmy gotowi, aby zapewnić sobie kontrolę nad tą sytuacją. Overstreet milczał przez chwilę. Singh przewijał listę zaginionych. Twarze wroga. Były ich całe strony, ale nie aż tak wiele. Problem wciąż można było rozwiązać. – Co dokładnie jesteśmy gotowi zrobić, sir? – zapytał Overstreet, a ton jego głosu powiedział Singhowi, że wie, czego się spodziewać. – Lista zaufanych miejsc – wyjaśnił Singh. – Niech pan zidentyfikuje ludzi, co do których mamy pewność, że nie biorą udziału w powstaniu. Ludzi, którym z całą pewnością możemy

zaufać. – A pozostali? Singh zamknął listę na ekranie. Wróg zniknął. – Konieczna będzie demonstracja. Overstreet znieruchomiał. Przez chwilę jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu był szum wymienników powietrza. – Rozumiem – powiedział wreszcie. – Czyli eskalacja względem zwalczania powstańców. – To uzasadnione. – Oficjalna pozycja wysokiego konsula jest taka, że wszyscy są lakońskimi obywatelami. Że terroryści to lakońscy obywatele, będący równocześnie kryminalistami. – Wiem – zapewnił Singh. – Ale wiem także, że powierzono mi dowodzenie Medyną, abym nauczył się w praktyce tego, czego nigdy nie można się dowiedzieć z teorii. I to właśnie lekcja, której nauczył mnie James Holden i jego przyjaciele. Odmówi pan przestrzegania struktury dowodzenia? Overstreet roześmiał się cicho na te słowa, choć Singh nie widział w nich nic śmiesznego. – Nie, sir, będę jej dokładnie przestrzegał, zgodnie z moim obowiązkiem. – Dobrze. W takim razie proszę przygotować listę skazanych. Zaufam pańskiej ocenie w zakresie tego, kto powinien zostać oszczędzony. – Tak jest, sir – odpowiedział Overstreet. – Tylko że mam inne rozkazy. Sir. Wzdłuż kręgosłupa Singha przebiegł dreszcz zmieszania. – Inne rozkazy? Od kogo? – Obowiązujące rozkazy otrzymane od pułkownik Tanaki, gdy przyjmowałem to stanowisko. Ostatecznie więc od admirała Trejo. Widzi pan, sir, wysoki konsul bardzo jasno dał do zrozumienia admirałowi Trejo, że władza imperium będzie trwała. A jeśli historia czegoś nas nauczyła, to tego, że ludzie chowają urazy przez pokolenia. Całe społeczeństwa trwały i ginęły z powodu antypatii zrodzonych z wydarzeń, które zadziały się wiele pokoleń wcześniej. A może sprawy zostały tak

zmitologizowane, że byli po prostu wkurzeni z powodu historii, które tak naprawdę nigdy się nie wydarzyły. Admirał jednoznacznie nalegał, żebyśmy trzymali się wyższych standardów. Zawsze tak robił. Overstreet rozłożył ręce w geście znaczącym co mogę zrobić? W prawej dłoni trzymał pistolet. Singh poczuł, że jego serce zamiera, a potem zaczyna walić, jakby zbiegał po stromym zboczu. – Mogę zapytać, jakie dostał pan rozkazy? – Ustanowić przykład, sir. Przywrócić zaufanie w bezpieczeństwo Medyny i sieci wrót oraz zademonstrować wartości, którymi kieruje się lakońska cywilizacja. Włącznie z tym, że musimy przyjąć na swoje barki ciężar władzy i wymagać od siebie i pozostałych przestrzegania najwyższych możliwych standardów. Singh wstał. Zmiękły mu nogi. To niemożliwe. To się nie działo. – Przecież byłem lojalny – powiedział. – Posłuszny. – Wydał mi pan rozkaz zabicia lakońskich obywateli, którym nie udowodniono żadnej zbrodni. – Ale... – O ile to coś warte, nie powiem, żebym się z panem nie zgadzał. Ci ludzie to szumowiny. Nie zasługują na to, co chcieliśmy im zapewnić, ani tego nie rozumieją. I osobiście uważam, że nigdy tego nie pojmą. Ale mogą to zrobić ich dzieci. Wnuki lub prawnuki. Historia Medyny powie, że gubernator Singh źle zarządzał stacją, stracił statek na rzecz bandy malkontentów i zgubił perspektywę. A kiedy pozwolił, by jego zraniona duma wykroczyła poza uprawnienia uzyskane w ramach wytycznych wysokiego konsula, został usunięty dla zapewnienia ochrony powierzonych mu zwykłych obywateli. Widzi pan różnicę? Jeśli zabije pan buntownika, staje się pan wrogiem wszystkich jego przyjaciół. Całej jego rodziny. I tak rodzą się oczekiwania. Precedensy. Wrogowie na pokolenia. Na zawsze. Jeśli zabije pan swojego – nawet najwyższego pośród swoich – by chronić kogoś bezradnego, to też zapamiętają. Tak

wzbudza się wdzięczność i zaufanie. Miną pokolenia i pańska ofiara doprowadzi do pokoju, dobrobytu i poczucia wspólnoty wszystkich ludzi. W pomieszczeniu zniknęło całe powietrze. Nie potrafił oddychać. Jego umysł odrzucał wszystko, co słyszał. Znowu zobaczy Natalię. Znowu będzie trzymał w ramionach Potwora i słuchał jej paplania o przedszkolu, jej śnie i marudzenia, że chce dostać żywe zwierzątko. I to wszystko wciąż było prawdą. Nie mogło się zmienić. Nie tak szybko, nie tak ostatecznie. – Dodatkowo zwróci to uwagę na gubernator Song – dodał Overstreet. Wstał. – Bardzo mi przykro z tego powodu, ale mogło być gorzej. Mógł pan zostać wysłany do Stodoły. Uniósł pistolet. – Czekaj! – krzyknął Singh. – Czekaj. Wierzysz w to wszystko? W to, co podobno ma przynieść zabicie mnie? – Jestem oficerem imperium lakońskiego, gubernatorze Singh. Wierzę w to, w co każe mi się wierzyć.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Drummer

Minęły trzy miesiące, zanim Serce nawałnicy doleciało do stacji transferowej w punkcie Lagrange’a 5. Dom Ludu przyleciał za nim, jak służący czekający na właściwą chwilę do oddania ukłonu. Podczas tych długich, nierzeczywistych tygodni Układ zmienił się nie do poznania. A przynajmniej zmienił się dla Drummer. Poddanie statków Związku pozwoliło KZM zrobić to samo. Pojawiły się pewne oznaki, że Nawałnica doznała jakichś uszkodzeń od przyjętego łomotu – fluktuacje w sygnaturze cieplnej, niechęć do skręcania na bakburtę, decyzja o locie z przyśpieszeniem nie większym niż około jednej piątej g. To nie miało znaczenia. Nawet jeśli Lakonia straciła trochę krwi, i tak wygrała. Drummer musiała się jej pokłonić. Nowa armada statków, które przyleciały za Cyklonem do Medyny, zatrzymała się tam na niecały dzień, zanim ruszyła w stronę wrót Sol. Były to mniejsze jednostki, o bardziej znajomym wyglądzie i około dziesięciu wystarczyło, aby zdominować cały Układ Słoneczny. Wiadomości niemal wyłącznie powtarzały w kółko nazwy nowych lakońskich niszczycieli klasy Protektor – Daskell, Ackermann, Ekandjo, Smith – podając przy tym ich położenie w układzie. Gdzie są i gdzie mogą polecieć.

Ganimedes i Japet, inspirowane Bóg wie jak egzotycznym impulsem, zadeklarowały, że niezależnie od tego, co powiedział Związek i KZM, one się nie poddały. Dwa z nowych okrętów skierowały się w stronę obu stacji, co szybko zakończyło buńczuczne komunikaty. Niezależne kanały wzywające do oporu przeciw Lakonii emitowały swoje programy coraz rzadziej i były coraz bardziej ostrożne w doborze słów. Stacja Ceres wystawiła komitet powitalny dla dokującego tam Ekanjo i zdjęcia gubernatora Ceres ściskającego dłoń lakońskiego kapitana stały się ikonicznym obrazem tej chwili. Kapitulacji. Dwóch uśmiechniętych mężczyzn. Koniec pewnej epoki, początek czegoś nowego. Okręt, który przyleciał eskortować Dom Ludu, nazywał się Stover, a eskortowanie tak naprawdę znaczyło okupację. Do tego czasu Dom Ludu zebrał już z powrotem większość swoich obywateli, którzy uciekli przed bitwą. Oczywiście, nie wszystkich. Niektóre jednostki ewakuacyjne rozproszyły się pośród mniejszych osiedli i asteroid. Ucichły w nadziei, że mając zaledwie kilkanaście okrętów, Lakonia ich przeoczy. Może to nawet działało. Dla tych, którzy wrócili do próżniowego miasta, nowym dowódcą stał się kapitan Rowman Perkins. Był starszym Marsjaninem o krótko ściętych siwych włosach i skórze koloru barwionego dębu, z charakterystycznym akcentem z doliny Marinera, ciepłym spojrzeniem i oddziałem marines w pancerzach wspomaganych, gotowych zmienić jego życzenia w prawo. Kiedy zjawił się w jej biurze, był na tyle miły, by podczas rozmowy siedzieć na krześle naprzeciw jej biurka. Była to drobna uprzejmość, bardzo dobitnie podkreślająca, jak kompletnie została pokonana. Lakonia nie przybyła tu, by ją straszyć lub poniżać. Dla Perkinsa nie miało znaczenia, czy straci przed nią twarz. Przyszedł wziąć, co tylko zechce – a chciał całkowitej władzy – i zamierzał to dostać. Łagodnie będzie dobrze, ale brutalnie też mogło być. Zostało jej złudzenie wyboru. Wybrała. Areszt domowy był dużo lepszy od więzienia. Jej prycza,

ubrania, pliki i dostęp, choć bez żadnego prawa nadawania i z lakońskim cenzorem sprawdzającym wszystkie jej strumienie danych. Bała się chwili, gdy Saba spróbuje się z nią skontaktować i się zdradzi, ale ta wiadomość nigdy nie nadeszła. Przyjęła, że aresztowanie i współpraca prezes Związku Transportowego były przydatne dla Perkinsa, Trejo i Duartego. Zamknięcie jej w apartamencie, eskortowanie na siłownię, posiłki przynoszone przez lakońskich żołnierzy – to wszystko były elementy narracji zwycięstwa, transmitowane do tysiąca trzystu światów jako ostrzeżenie, by dobrze się zachowywać. Przed Lakonią korzył się nawet Związek. Nawet Mars. Nawet Ziemia. Jakie szanse mógł mieć w starciu z nimi dowolny skolonizowany świat? Oczywiście, były to spekulacje. Nie miała już dostępu do wiadomości. Mogła jednak oglądać stare filmy, słuchać muzyki, jeść, co tylko chciała, grać, spać, ile tylko mogła i miała ochotę, ćwiczyć na wszelkich możliwych urządzeniach wszystkie zestawy, na które kiedykolwiek miała ochotę, lecz brakowało czasu. W najlepsze dni areszt domowy był prawie jak wymuszone wakacje. Po raz pierwszy w dorosłym życiu nie miała żadnych obowiązków. Żadnych długoterminowych aspiracji politycznych, którymi powinna się zajmować, żadnych dziennikarzy czy administratorów do ścierania się. Problemów w stylu: kto przeleci przez które wrota albo jakie artefakty były zabronione, a które opodatkowane, jak zrównoważyć potrzeby zasiedlonych planet. To wszystko było teraz cudzym problemem. Z wyjątkiem nieobecności Saby było to życie, jakie wyobrażała sobie po przejściu na emeryturę z końcem kadencji. W najgorsze dni jej apartament był pudłem miażdżącej depresji i porażki, a jedyną ucieczką była śmierć. Jej opiekunowie radzili sobie ze wszystkimi nastrojami z równym spokojem i nieszczerą uprzejmością. Byli dla niej dobrzy, bo tak postanowili. Jeśli zdecydują inaczej, to też będzie zależało tylko od nich. Jej opinie nie miały znaczenia, chyba że ktoś zdecyduje inaczej. Miała też wszelkie powody sądzić, że

zostanie w takim zawieszeniu – apartament, siłownia, znowu apartament, straż, odcięcie od całej ludzkości – już do końca życia. A potem, trzy miesiące po poddaniu się, Serce nawałnicy dotarło do stacji transferowej w Lagrange-5 i Drummer przyleciała wraz z nim. Vaughn przyszedł do niej jak duch z poprzedniego życia. Jeśli potrzebowała jakiegoś sposobu na zmierzenie stopnia, do jakiego wpłynęła na nią izolacja, była nią radość odczuwana na jego widok. Na twarzy Vaughna pojawiło się kilka nowych bruzd: na policzkach i na czole. Zachowywał się ze zwykłym dla siebie formalizmem, ale zamiast emanować typową pogardą, wydawał się kruchy. Jak chleb wydrążony w środku tak, że została z niego tylko skórka. A może to tylko ona tak się czuła i chciała zobaczyć swoje wrażenia odbite w kimś innym. Żeby nie być z nimi tak samotna. Stał w drzwiach, gdy zbierała się w sobie. – Odbędzie się spotkanie, proszę pani – powiedział. – Admirał Trejo poprosił mnie, żebym... pomógł się pani przygotować. – Trejo? – zdziwiła się i przez chwilę poczuła się prawie jak podczas rozmowy, którą mogli prowadzić wcześniej. – Jest tutaj? – Bardziej niż my, ale owszem. Sekretarz generalny, pani i admirał Trejo. Kilka innych osób. Nie dali mi całej listy, ale wydaje się, że chcą, by dobrze pani wyglądała. I jest jeszcze to. Wyciągnął rękę z ręcznym terminalem. Wzięła go, przejrzała listę plików, do których miała dostęp. Była bardzo krótka, ale przynajmniej nowa. Rzeczy, których nie oglądała już od tygodni, miały teraz pewien urok. Plik tekstowy z jej nazwiskiem. Otworzyła go. UWAGA DLA MÓWCY: BARDZO WAŻNE JEST, BY UKŁADY POZA SOL NIE BYŁY JUŻ NAZYWANE „KOLONIAMI”. PODCZAS TEGO WYWIADU I WSZELKICH LUŹNYCH UWAG MAJĄ BYĆ NAZYWANE „PLANETAMI” LUB „UKŁADAMI”. ZIEMI, MARSOWI ANI UKŁADOWI SOL NIE WOLNO PRZYPISYWAĆ ŻADNEJ WYŻSZOŚCI.

DZIENNIKARZ: MONIKA STUART. PYTANIE: CZY ZWIĄZEK TRANSPORTOWY WSPÓŁPRACUJE PRZY PRZEKAZYWANIU KONTROLI? ODPOWIEDŹ: ZWIĄZEK TRANSPORTOWY ZAWSZE BYŁ STRUKTURĄ TYMCZASOWĄ. ZANIM PRZYBYLI NASI LAKOŃSCY PRZYJACIELE, PROWADZILIŚMY JUŻ ROZMOWY Z ONZ I KOALICJĄ ZIEMSKO-MARSJAŃSKĄ W CELU PRZYGOTOWANIA STATUTU, KTÓRY ZAPEWNIŁBY SIŁOM WOJSKOWYM WIĘKSZE UPRAWNIENIA W ZAKRESIE KONTROLI PORZĄDKU. FLOTA LAKOŃSKA STANOWI OCZYWISTY WYBÓR DO ZAPEŁNIENIA TEJ PRÓŻNI I ZWIĄZEK CIESZY SIĘ Z MOŻLIWOŚCI WSPÓŁPRACY Z WYSOKIM KONSULEM DUARTEM ORAZ PREZYDENT FISK W CELU DOPILNOWANIA, BY HANDEL MIĘDZY PLANETAMI (PATRZ UWAGA) PRZEBIEGAŁ SPRAWNIE I BEZ OGRANICZEŃ. DZIENNIKARZ: AUDEN TAMMET. PYTANIE: CZY ZWIĄZEK JEST GOTOWY DO WYPŁATY LAKONII ODSZKODOWAŃ ZA USZKODZENIA WYRZĄDZONE JEJ STATKOM? – Czyli konferencja prasowa? – zapytała Drummer. – To wydaje się elementem harmonogramu – potwierdził Vaughn. – Oczywiście, może pani odstępować od tekstu... – Mogę? – Ale lakoński cenzor skontroluje wszystko, zanim materiał zostanie wyemitowany. A istnieją miejsca znacznie mniej przyjemne od tych. Drummer przewinęła przygotowany tekst. Trzy strony pytań, wszystkie dopracowane, zapisane i zatwierdzone. – Czyli mówisz, że powinnam to zrobić? – Odmawiając, niczego pani nie zyska, a z życiem – by walczyć innego dnia – wiąże się pewna godność. – Albo po prostu z życiem – skomentowała Drummer. – Albo to. Drummer westchnęła. – Pewnie powinnam zadbać o swój wygląd. Ile mam czasu?

*** Sala konferencyjna była tą samą, w której występowała podczas oddania STL-5 do użytku. Sklepiony sufit wydawał się teraz wspanialszy. Obsługa roznosiła wysokie kieliszki z szampanem i przekąski – krewetki ze zbiorników, prawdziwy cheddar, daktyle owinięte bekonem, który kiedyś był prawdziwą świnią. Ekrany ścienne wyświetlające Ziemię i Lunę, Dom Ludu i Nawałnicę były wyraźne i piękne. Najwyżsi rangą urzędnicy spacerowali i rozmawiali, jakby cały system ludzkości nie został postawiony na głowie. Jakby historia była tym, co zawsze. Wyglądało na to, że tylko ona zauważa brak pewnych osób – na przykład Emily Santos-Bacy. Sekretarz generalny miał na sobie jasny garnitur z koszulą bez kołnierzyka i złoty znaczek w klapie. Uśmiechał się i ściskał dłonie otaczających go osób. Spodziewała się, że będzie bardziej ponury, ale szczerze mówiąc, stacja transferowa zawsze była dla niego swoistym upokorzeniem. Miejscem w kosmosie wyznaczającym granicę jego władzy. Wcześniej to ona znajdowała się po drugiej stronie strefy, teraz była to Lakonia. W pewnym sensie miał już więcej możliwości przyzwyczajenia się do czegoś takiego. Mężczyzna, z którym właśnie się śmiał, trzymając mu rękę na ramieniu, był nie do pomylenia. Admirał Trejo był niższy, niż się spodziewała. Masywniejszy w klatce piersiowej i brzuchu w sposób świadczący nie tyle o mięśniach czy tłuszczu, co o dziedzictwie genetycznym i wieku. Jego włosy rzedły i nie starał się ukrywać tego faktu. Zieleń oczu była jasna i w dziele artysty wydawałaby się afektowana. Trejo zauważył ją, przerwał rozmowę z sekretarzem generalnym i podszedł do niej. Miał nieznacznie krzywe nogi. Drummer poczuła irracjonalne ukłucie zdrady. Człowiek, który ją zniszczył i upokorzył, powinien być przynajmniej Adonisem z brązu, a nie zwykłą istotą ludzką. Łatwiej byłoby jej przełknąć porażkę, gdyby została pokonana przez boga.

– Prezes Drummer – przywitał ją, wyciągając rękę. – Cieszę się, że mogliśmy się wreszcie spotkać w spokojniejszych okolicznościach. – Tylko Drummer – odpowiedziała i stwierdziła, że ściska jego dłoń. – Chyba możemy sobie odpuścić tę część z „prezes”. – Och, mam nadzieję, że nie – zaprotestował Trejo. – Okresy przejściowe, takie jak ten, są bardzo delikatne. A im głębsze są nadchodzące zmiany, tym ważniejsze są pozory ciągłości. Nie sądzi pani? – Jeśli pan tak mówi – odparła. Obok przeszedł kelner, więc wzięła sobie kieliszek. Potrzebowała nie tyle alkoholu, co jego idei. Ale, na Boga, bardzo czegoś potrzebowała. – Przykro mi, że nie mógł do nas dołączyć pani mąż – powiedział Trejo. W jego głosie nie było nic, co nie mogło być po prostu uprzejmością, tyle że imię Saby powiązano z nieprzyjemnościami na Medynie. Usłyszała przynajmniej tyle, zanim ją odcięto od świata. Teraz poczuła dreszcz strachu. Czy Trejo coś wiedział? Czy miał jej właśnie powiedzieć o schwytaniu Saby? Zabiciu? – Mnie też przykro – wyznała. – Bardzo za nim tęsknię. Ale nasze kariery zawsze szły dwoma różnymi torami. – Mam nadzieję, że kiedyś będę mógł go spotkać – skomentował Trejo, a ona odrobinę się odprężyła. Nie zginął. Trejo dostrzegł jej reakcję i uśmiechnął się łagodnie i smutno. – Gdyby mogła pani pomóc w rozwiązaniu związanej z nim sytuacji, byłoby to bardzo dobrze odebrane. Chaos szkodzi wszystkim. – Nie mam żadnego sposobu na skontaktowanie się z nim – zauważyła Drummer. Nie próbowała dodawać i nie wiem, co bym mu powiedziała, gdybym jakiś miała. – Racja – zgodził się Trejo. – Porozmawiamy jeszcze na ten temat następnym razem, dobrze? W tej chwili chciałem z panią porozmawiać o czymś innym. Wysoki konsul Duarte chce zebrać

ważne osoby zajmujące się nowymi przedsięwzięciami ludzkości na Lakonii. Coś w rodzaju trwałego zgromadzenia najlepszych umysłów i najbardziej wpływowych osób. Poprosił mnie o przekazanie pani zaproszenia. Uprzejmość tych słów była obrzydliwa. Udawanie, że wciąż była niezależna, że sama decydowała o swoim losie. Och, zapewne mogła odmówić. Duarte wydawał się dość inteligentny, by nie przyjmować z otwartymi ramionami osób, które otwarcie mu się sprzeciwiały. Ale będzie to miało swoje konsekwencje. Fakt, że nie uznał za stosowne nimi straszyć, sprawił, że stały się groźniejsze. – To jak z koloniami, prawda? – skomentowała. Trejo uniósł brwi, odpowiadając na jej pytanie niewypowiedzianym własnym. – Przenosicie wszystko na Lakonię – wyjaśniła. – Nie tylko statki czy pieniądze. Kulturę. Trejo się uśmiechnął. – Ziemia zawsze będzie domem, z którego zrodziła się ludzkość, ale tak. Wysoki konsul uważa że... fetyszyzowanie Ziemi będzie niekorzystne dla długoterminowej przyszłości gatunku. Wprowadzimy też plan przyśpieszonej repatriacji. Spróbujemy zmienić równowagę tak, by w układzie Sol nie zamieszkiwała przeważająca większość ludności. – Nie możecie przewieźć miliardów ludzi przez pierścienie wrót – zaprotestowała Drummer. – To się nie uda. – Nie za naszego życia – zgodził się Trejo. – Mówimy o pracy na pokolenia. Ale... cóż, zanim zostałem Lakończykiem, byłem Marsjaninem. Nie boję się dalekosiężnych planów. Obok przeszła jakaś kobieta w białej sukience ze złotą biżuterią na szyi i nadgarstkach, kłaniając się przy tym Trejo. Odpowiedział uśmiechem i zerknął na jej tyłek, a potem podniósł wzrok tak szybko, że można to było uznać za uprzejmość. – Wasz plan terraformacji też niezbyt się udał – rzuciła Drummer z większym jadem w głosie, niż powinna. Po prostu tak jej to wyszło.

– Udałby się – odpowiedział Trejo – gdyby nie pojawiło się coś większego. W każdym razie proszę się zastanowić nad zaproszeniem. Wysoki konsul cieszy się na spotkanie z panią. Trejo położył dłoń na jej ramieniu, jakby byli starymi znajomymi i ruszył przeprowadzić kolejne rozmowy na swojej liście. Spojrzenia i uwaga zgromadzonych w sali podążyły za nim, zostawiając ją samą sobie. Jednym haustem wypiła swojego szampana i zaczęła szukać jakiegoś miejsca na odstawienie kieliszka, żeby dostać następny. – Upijasz się, Camina? Myślisz, że to rozsądne, czy też po prostu już gówno cię obchodzi? Avasarala siedziała na swoim wózku. Śnieżnobiałe włosy zebrała w kucyk, a jej sari migotało zielenią, która prawie ukrywała chudość ciała. Wyglądała starzej, niż kiedy Drummer ostatnio ją widziała. A już wtedy wydawała się starsza od skamielin. – Próbuję osłabić ból – odpowiedziała Drummer. – Bo co innego mogę zrobić? Avasarala odwróciła wózek i popatrzyła w stronę podium i krzeseł. Wciąż jeszcze były puste, ale dziennikarze zaczęli już zajmować swoje miejsca. Niedługo zacznie się przedstawienie. – Przyłączyłabym się, ale powiedziano mi, że mam już swoją ostatnią wątrobę – stwierdziła Avasarala. – Już nie mogę pić alkoholu. – Wydaje się pani całkiem dobrze znosić ten podbój. – A jaką, kurwa, mam inną możliwość? – rzuciła Avasarala. – Jestem staruszką, która spędziła życie, próbując doprowadzić do zawarcia pokoju między Ziemią i Marsem. Całe to gówno przypomina sytuację w stylu: nie poszłam jeden dzień do szkoły i w tym czasie wszyscy nauczyli się mówić po chińsku. Nic z tego nie rozumiem. – No tak – zgodziła się Drummer. – W sumie rozumiem. – To nagroda starości – dodała Avasarala. – Jeśli pożyjesz dość długo, możesz oglądać, jak wszystko, nad czym pracowałaś, staje się nieistotne. – Nie przekonujesz mnie – skomentowała Drummer.

– No to się pieprz. Zgiń młodo, zobaczysz, czy się przejmę. Drummer się roześmiała. Avasarala wyszczerzyła się w uśmiechu i przez chwilę obie się doskonale rozumiały. I przez tę chwilę Drummer nie czuła się sama. – Wybierasz się na tę jego orgię czy co tam innego organizuje Duarte? – zapytała Avasarala. Znajdujący się dalej w sali Vaughn przechwycił spojrzenie Drummer i ruszył w stronę kobiet stanowczym krokiem. Drummer nie chciała z nim iść. Nie chciała uczestniczyć w przedstawieniu i fałszu następnej części. Zwróciła się z powrotem do Avasarali. – Nie wiem. Chyba będę musiała. – Olanie imperatora to zawsze zły pomysł – zgodziła się Avasarala. – Czy wiesz, dlaczego szukają Okoye? – zapytała po chwili. – Kogo? – Elvi Okoye – wyjaśniła Avasarala, a wtedy dotarł do nich Vaughn. – Już czas, proszę pani – powiedział. Drummer przytaknęła i podała mu swój kieliszek. Chwyciły ją szpony dłoni Avasarali i zatrzymały przez chwilę. – Głowa do góry, Camina. Te gnidy potrafią wyczuć krew. A ten syf wcale się jeszcze nie skończył, niezależnie od tego, jak to teraz wygląda. – Dziękuję – odpowiedziała Drummer i się odsunęła. Miejsca dla dziennikarzy były już zapełnione. Rozpoznawała ich twarze. Czasem nawet sposób, w jaki siedzieli i się ruszali. Robiła to od lat, ale nigdy w taki sposób. Admirał Trejo zaczął od krótkiego wprowadzenia – podziękował wszystkim za przybycie, wyraził duże nadzieje na przyszłość, przekazał pozdrowienia od wysokiego konsula Duartego... i wystawił ją na pierwszy ogień. Inni będą później. Sekretarz generalny. Przewodniczący marsjańskiego parlamentu. Ktokolwiek inny. Ale to ona była prezes Związku Transportowego. To jej godność musiała zostać zniszczona w pierwszej kolejności.

Popatrzyła po twarzach widowni i przypomniała sobie, że kiedyś sprawiało jej to przyjemność. – Prezes Drummer? – jej podium zidentyfikowało osobę pytającą. Monika Stuart. – Czy Związek Transportowy współpracuje w przekazywaniu kontroli? Nie, wcale nie. Nie, nie współpracuję. Nie, zostaliśmy podbici, ale będziemy walczyć do ostatniego tchu, ponieważ życie z cudzym butem na karku jest niedopuszczalne, zawsze takie było i zawsze będzie. Nie z powodu Lakonii, nie z powodu Związku, nie z powodu historycznych przywódców, którzy ustanawiali zasady, a potem wyzywali ludzi, by odważyli się je złamać. Ponieważ jesteśmy ludźmi, a ludzie są wrednymi, niezależnymi małpami, które osiągnęły wielkość, mordując wszystkie gatunki hominidów, które odważyły się krzywo na nas spojrzeć. Nie damy się kontrolować zbyt długo. Nawet przez siebie samych. Każdy inny plan to złudne marzenie. W pierwszym rzędzie zakaszlała Avasarala. Drummer uśmiechnęła się nieco krzywo. – Związek Transportowy zawsze był strukturą tymczasową – zaczęła.

Rozdział pięćdziesiąty drugi Naomi

Freehold było cierpieniem. Czasami było to nawet dobre, dawało jej coś, z czym mogła walczyć, na czym mogła się skupić. Kiedy indziej było to po prostu męczące. Wąziutką dolinę, w której posadzili Rosa, od północy, wschodu i południowego zachodu otaczały strome górskie zbocza. Dnem płynął wąski strumyk zasilany wodą z lodowców. Jasnozielone organizmy podobne do drzew trzymały się skał korzeniami grubości palców i wyciągały do góry pnącza upstrzone bladozielonymi pęcherzami, które unosiły się w powietrzu, jakby sama natura szykowała balony na imprezę. Pnącza wyginały się na wietrze to w jedną, to w drugą stronę. Co jakiś czas któreś się odrywało i odlatywało w dół doliny, może zginąć, może znaleźć nowe miejsce na ukorzenienie się. Rozumiała, że jest to efekt ewolucyjnego wyścigu zbrojeń. Prowadzące fotosyntezę struktury spędziły niezliczone wieki czy tysiąclecia, próbując zadusić się wzajemnie w ciemności, aż jedno z nich znalazło sposób na równoczesne trzymanie się korzeniami gleby i latanie, coś jak równocześnie rządzić w powietrzu i pogrążać wszystko w dole w wiecznym półmroku. Nic z tego nie powstało z myślą o Rosynancie. Po prostu dobrze się złożyło. Sam Ros przysiadł na szerokiej łące przy zakręcie strumienia. Gazy z silników manewrowych wypaliły ziemię wokół niego, ale

nie trzeba było więcej niż dnia czy dwóch i lokalne rośliny zaczęły odrastać. Walka o przetrwanie sprawiła, że wszystko robiło się odporne lub zapomniane. Unoszące się w powietrzu pnącza tworzyły ruchome sklepienie piętnaście metrów wyżej, kryjące ich przed obserwatorami, gdyby jakimś zdarzyło się tu kiedyś przylecieć tu, aby ich szukać. Jak na kryjówkę, miejsce było przyzwoite. Sama kolonia – jedyne pozostałe trzysta osób na planecie – znajdowała się w suchym biomie sześć godzin marszu w dół doliny. Przynajmniej ona potrzebowała na tę drogę sześciu godzin, bo miejscowi potrafili ją przebyć w połowę tego czasu. Mieszkał tam Houston, pośród swoich, a czasami pomieszkiwała tam też ona i Aleks. Jednak przez większość czasu była na pokładzie Rosa – w jej prawdziwym domu. Musiała się zajmować konserwacją i uzupełnianiem zapasów, destylowaniem wody ze strumienia, aż robiła się na tyle czysta, by można ją było wlać do zbiorników Rosa. Reaktor mógł działać miesiącami bez potrzeby uzupełnienia paliwa, ale masa reakcyjna zawsze stanowiła problem. Gdyby chcieli gdzieś polecieć. Jeśli po prostu zostaną na miejscu... cóż, wtedy był to mniejszy problem. Dzisiaj pół dnia spędziła, zniechęcając grupę bardzo powolnych zwierząt lub na wpół mobilnych roślin próbujących zbadać, czy zagłębienia wokół działek obrony punktowej Rosa byłyby dobrym miejscem do zamieszkania. Gdy słońce przygasło, zrobiła sobie przerwę na lunch. Trwający nieco ponad szesnaście godzin cykl dobowy planety oznaczał, że większość jej dniówek obejmowała przynajmniej połowę nocy. Rosa zbudowano tak, by w studni grawitacyjnej spoczywał na brzuchu. Wszystkie jego systemy działały nawet pod kątem dziewięćdziesięciu stopni względem kierunku, do którego się przyzwyczaiła. Tego właściwego. Była w domu, ale też w przestrzeni, której jej ciało nie rozumiało. Kontrolowała swój dzień, ale nie swoje życie. Była boleśnie sama i nie pragnęła towarzystwa ludzi. Wszystko było w kawałkach. Gdyby to wyśniła, te kawałki miałyby jakieś znaczenie.

Zaraz po powrocie na statek wzięła prysznic. W biosferze Freehold były jakieś składniki, które drażniły jej skórę, jeśli ich nie zmywała. Potem wyciągnęła świeży kombinezon, poszła do kambuza, zrobiła sobie miskę białego kibble i usiadła. Czekała na nią wiadomość od Bobbie, więc ustawiła swój ręczny terminal na stole, żeby móc używać obu rąk przy jedzeniu, i włączyła odtwarzanie. Kibble było ciepłe i pikantne, grzyby ślizgały się na jej zębach dokładnie tak, jak powinny. Bobbie wyglądała równocześnie na wyczerpaną i podnieconą. Włosy zebrała w ciasny kucyk, jak zwykle, gdy pracowała z urządzeniami, a nie w koczek, który zaplątywała podczas ćwiczeń w siłowni. Miała rozpromienione oczy, a w kącikach jej warg czaiła się sugestia uśmiechu, choć ten się nie pojawił. Wyglądała o dziesięć lat młodziej. Co więcej, wydawała się szczęśliwa. – Cześć, Naomi. Mam nadzieję, że dobrze ci się tam układa. Mam wrażenie, że robimy tu prawdziwe postępy. Nie jestem na sto procent pewna, ale chyba odkryłam, jak Burza zarządza swoimi profilami energetycznymi. To trochę popieprzone, jak wszystko na tej łajbie. Zastanawiałam się, czy mogłabyś przejrzeć nowy zestaw danych, które udało mi się wyciągnąć. Może zobaczysz tam coś, co mi umknęło? Dołączone dane miały strukturę buforów danych środowiskowych i były o połowę większe od tych Rosa. Naomi otworzyła je i zerknęła na indeks. Sporo znajomych części, ale też jakieś dziwne elementy w strukturze wielkoskalowej. Jeśli choć trochę przypominało to inne kawałki kodu operacyjnego Zwiastuna burzy, które wydobyli do analizy, im głębiej będzie sięgać, tym dziwniej się zrobi. Zrzuciła dane do zabezpieczonej partycji Rosa i zaczęła je rozpakowywać ulubionymi narzędziami, konwertując język statków w coś z elementami, których jej umysł mógł użyć jako punktów zaczepienia. Ustawiła swój ręczny terminal na nagrywanie. – Dane odebrane, przetwarzam. Może mi się z tym zejdzie dzień albo dwa, ale dam ci znać, co o tym myślę. A poza tym wszystko tu w porządku. Nie trzeba nas ratować.

Taka była zasada. Gdzieś w wiadomości wysyłanej z dna studni zawsze umieszczała słowo ratunek i będzie tak robić zawsze do chwili, gdy ten będzie potrzebny. Słowem kodowym Bobbie był postęp. Wymieniały między sobą wiadomości przynajmniej raz na dwadzieścia cztery godziny. Nie, żeby Naomi dostrzegała jakieś rzeczywiste zagrożenie, ale procedura była procedurą. Miejscowi na Freehold byli skłonni przynajmniej słuchać, gdy przyleciała tu z Payne Houstonem, a od tamtej pory wykazywali wyłącznie ostrożną dobrą wolę. Choć Naomi nie spodziewała się, by miało to trwać wiecznie. Kolonia Freehold będzie udzielać jej wsparcia jako uchodźczyni i bojowniczce o wolność tak długo, jak długo będzie to dla nich wygodne. Doskonale zdawała sobie przy tym sprawę, że posiadanie jedynego okrętu bojowego w układzie i pierścienia wrót dostatecznie daleko, by mogła swobodnie decydować o sposobie korzystania z niego przez całe tygodnie przed przybyciem ewentualnej pomocy, było istotnym czynnikiem w decyzjach podejmowanych przez miejscową radę. Improwizowana załoga Pasiarzy dowodzona przez Bobbie siedziała na małym księżycu krążącym wokół jednego z trzech gazowych olbrzymów Freehold, kryjąc się w kanale lawowym wielkiego wulkanu, i nie okazywała żadnych oznak buntu. Naomi uważała, że z Bobbie jako kapitan i Amosem pełniącym obowiązki pierwszego oficera dyscyplina nie powinna stanowić problemu. Dawało to również Freehold kolejny powód do dobrego traktowania jej oraz dodatkowe oczy pilnujące pierścienia wrót na wypadek, gdyby przeleciało przez niego coś niemiłego. Burza niechętnie zdradzała swoje sekrety, i to nie z powodu wewnętrznych zabezpieczeń – choć niewątpliwie przyczyniały się do utrudnień – a bardziej z fundamentalnej obcości niektórych z użytych w niej technologii. Na przykład zapotrzebowanie statku na wapń było o rzędy wielkości większe, niż Naomi kiedykolwiek spotkała, a kanały próżniowe używane zamiast przewodów wciąż wywoływały w niej ból głowy, jeśli zbytnio się nad nimi zastanawiała. Choć była pewna,

że mając dość czasu, uda im się zrozumieć okręt. W lepsze dni sądziła, że będą gotowi, choć nie do końca wiedziała, na co się szykowali. Kiedy Ros konwertował dla niej dane, a kibble przyjemnie układało się w żołądku, położyła się na plecach i na kilka minut zamknęła oczy. Bolały ją kolana. Bolał ją kręgosłup. Nawet nie chodziło o ciążenie Freehold. Planeta była mniejsza od Marsa i tylko odrobinę gęstsza, uczestniczyła w długich lotach z ciągiem o przyśpieszeniu większym niż to. Część problemu polegała na tym, że nie ćwiczyła. Pracowała i okazało się, że ma cały zestaw drobnych, zapomnianych mięśni, które uległy atrofii przez lata i nie były zadowolone z zaprzęgnięcia ich do pracy przy usuwaniu roślinności i czołganiu się po dnie studni grawitacyjnej. Podejrzewała też, że przynajmniej częściowo czuła coś w rodzaju efektu placebo. Spędziła tyle lat, stawiając znak równości między życiem w atmosferze na powierzchni planety z ciągłym, wyniszczającym ciążeniem pełnego g, że teraz nawet pomimo faktu, że ciążenie było dość umiarkowane, musiała zauważać dyskomfort. Spodziewała się go, więc go czuła. Rosynant zadźwięczał, informując o zakończeniu obróbki danych, a potem niemal natychmiast ponownie, zgłaszając powrót Aleksa. Minęła niecała minuta, zanim usłyszała, jak idzie w górę korytarza będącego zwykle szybem windy. Podśpiewywał sobie. Lekką, skoczną melodię, której nie rozpoznała. – Tutaj – zawołała, gdy się zbliżył. Aleks wsunął głowę do kambuza. Czuł się dużo pewniej, idąc do osady, a połączenie długich spacerów i słonecznego światła przyciemniło jego skórę i oddało mu kości policzkowe. – Hola – rzucił. – Dobre wieści z Freehold. Możemy handlować! Uniósł prawą rękę. Trzymał w niej torbę pełną baterii do naładowania. Dla mieszkańców osady było to bardzo wygodne, że Aleks przychodzi, zbiera baterie, ładuje je z reaktora Rosa i odnosi pełne i nie muszą czekać na swoją kolej do ładowania

z baterii słonecznych. Dzięki kiepskiemu planowaniu mieszkańców Freehold w zakresie energii słonecznej mieli usługę do zaoferowania. Przynajmniej na razie. Aleks uśmiechnął się jeszcze szerzej. – I... – I? Podniósł lewą rękę. Druga torba. – Zapłacili piwem i marynowaną kozą. Przygotowałem na zewnątrz małe ognisko. Będzie świetnie. Naomi zaczęła odpowiadać, że przed chwilą jadła, ale radość w oczach Aleksa była zaraźliwa. Usiadła. – Już idę – powiedziała. Kiedy wyszła przez śluzę, nad doliną nie świeciły księżyce, ale ognisko rozpalone przez Aleksa do pieczenia świeciło radośnie obok wspornika, a gwiazdy jarzyły się między pnączami unoszącymi się w górze. Palili uschnięte pnącza i pancerze zrzucane przez wielkie, powolne zwierzęta, które żyły w płytkich jaskiniach wzdłuż całej doliny. Dym był blady i aromatyczny. Kawałki pancerzy co jakiś czas pękały z trzaskiem, wysyłając w górę niewielkie chmury iskier i bardzo szybko znikającego dymu. Dym odstraszał nocne skoczki – drobne, aktywne w nocy stworzenia, podobne do owadów i zafascynowane ludźmi. Aleks przygotował dwa rożny z mięsem ociekającym do ognia tłuszczem i curry, a Naomi musiała przyznać, że pachniało to lepiej niż kibble. Usiadła, opierając się plecami o podporę statku. Aleks wyciągnął z torby butelkę, otworzył i podał jej. Piwo było zimne, miało bogaty smak i więcej alkoholu, niż się spodziewała. – Mocne – skomentowała. – Danielle lubi wyższy procentaż niż niektóre warzelnie – potwierdził Aleks z uśmiechem, gdy odchylała się, by popatrzeć na pnącza i prześwitujące zza nich niebo. – Wygląda na to, że nieźle dogadujesz się z miejscowymi. – Są w porządku – przyznał Aleks. – Jeśli tylko nie spróbujesz z nimi rozmawiać o naturze samorządności, wszystko będzie dobrze. Ale nawet wtedy da się przeżyć, po prostu mnóstwo na

ten temat rozmawiali. To ich podwórko i bardzo starannie je przegrzebują. Sięgnął i obrócił rożny. Wysoko w górze coś aktywowało jeden z pęcherzy pnączy – na chwilę rozjarzył się słabo na żółtozielono, a potem z powrotem ściemniał. – Dobrze nawiązać porozumienie – skomentowała Naomi. – Przez jakiś czas Freehold będzie wyglądało jak uprzejma, zgodna mała kolonia. – Żadnych problemów. Rada przyjęła postawę „wróg mojego wroga, niech żyje Lakonia, precz ze Związkiem”. Przynajmniej na razie. Mam wrażenie, że właściwie cieszą się z naszej obecności. Impulsem założycielskim Freehold było sprzeciwianie się rządowi. – Co traci trochę powabu, kiedy samemu zostanie się wybranym. – Prawda? – Aleks sprawdził pieczone mięso palcami, ściskając i puszczając dość szybko, by się nie oparzyć. Podał rożen Naomi. Machała nim przez chwilę w nocnym powietrzu, by ostudzić mięso, a potem zdjęła z końca pierwszą kostkę i włożyła do ust. Lekkie zwęglenie na mięsie dodało mu smaku. Jeszcze lepsze były przyprawy, które przeniknęły do środka. Gryzła powoli, ciesząc się smakiem. – Myślisz, że nas sprzedadzą? – W końcu tak – potwierdził Aleks radośnie. – Ale nie od razu. I pewnie nie tanio, jak długo będą nas lubić. Jej plan sięgał daleko w przyszłość. Inaczej nie miało sensu planować. Siła Lakonii wydawała się przytłaczająca. Potęga bez żadnych słabych punktów, której nic nie mogło zaszkodzić. Co było złudzeniem. Kiedyś, gdy Naomi była jeszcze dziewczyną ledwie radzącą sobie z życiem w Pasie, tak samo myślało się o Ziemi – że jest niezniszczalna. Wtedy też nie było to prawdą. Będą czekać, będą obserwować. Będą mali, cisi i czujni. Prędzej czy później Lakonia zdradzi im swoją słabość. A między teraz a wtedy – będzie się toczyć życie. Ładowanie baterii za piwo. Nawiązywanie przyjaźni wśród mieszkańców osady. Próby odkrycia tajemnic Zwiastuna burzy z pomocą Bobbie

i Amosa. Utrzymywanie Rosynanta w dobrym stanie i niepozwolenie sobie na popadnięcie w rozpacz. To wystarczyło, żeby wypełnić jej dni. Będzie musiało wystarczyć. – Który z nich to Bobbie? – zapytał Aleks. – Hm? Drugim rożnem wskazał na nocne niebo prześwitujące zza latających pnączy. – Jedna z tych gwiazd nie jest gwiazdą, prawda? To znaczy, możemy ją stąd zobaczyć, nie? Naomi spojrzała w górę, na mały wycinek gwiazd. Dysk galaktyki wyglądał tak samo jak w układzie Sol, ale gwiazdozbiory były inne niż w domu. Wiedziała, że to właśnie na podstawie paralaksy rozpoczęto mapowanie lokalizacji poszczególnych układów po drugich stronach wrót. Kiedyś widziała mapę przedstawiającą rozrzucone układy połączone wrotami. Tysiąc trzysta gwiazd w galaktyce zawierającej ich trzysta miliardów. Wszystkie połączone siecią wrót znajdowały się blisko siebie, dwie najdalsze dzieliło niewiele więcej niż tysiąc lat świetlnych. Odrobinę powyżej jednego procenta galaktyki, a jednak rozmiary były olbrzymie. – Spójrz tam, trochę powyżej tej grani – powiedziała, wskazując miejsce nad głowami. – Widzisz, gdzie skały wyglądają trochę jak zgięty palec? Zaokrąglony knykieć? – Tak, widzę. – Z tego miejsca do góry i trochę w prawo. Są tam trzy gwiazdy prawie w jednej linii. Ta środkowa to Bobbie. – Hm – mruknął Aleks, a potem zamilkł. Już nie śpiewał, ale chwilami Naomi miała wrażenie, że słyszy kilka dźwięków nuconych tuż pod nosem. Minęło może pięć minut, zanim znowu się odezwał. – Ciekawe, która z nich to Mars. – Układ Słoneczny? – zapytała. – Nie wiem. – Myślę o Kicie – wyznał Aleks, a potem pociągnął łyk piwa z butelki. – I Giselle też, ale głównie o Kicie. Mam gdzieś tam syna. Dopiero zaczyna własne życie. Wkracza w dorosłość. Nie będzie mnie przy nim. Zresztą nawet nie wiem, czy gdybym był, do czegoś bym się mu przydał. To znaczy, kiedy ja byłem w jego

wieku, zapisałem się do floty, a Ziemia i Mars były największymi sprawami w całym wszechświecie. Teraz... sam nie wiem. Wszystko jest inne. Musi znaleźć własną drogę. – Tak to zawsze działa – odpowiedziała Naomi. – Wiem. Każdy dzieciak musi odszukać siebie bez mamy i taty, ale... – Z historią jest tak samo. Mars przed Solomonem Epsteinem. Ziemia – zanim podniósł się poziom morskich wód. Zanim wymyślono samoloty, a potem już z nimi. Kiedy wymyśliliśmy, jak hodować sobie jedzenie. Wszystko zawsze się zmieniało. – Ale aż do tej chwili to nie był mój problem – oświadczył Aleks z lekką rozpaczą w głosie. Oboje się roześmiali. Kilka pęcherzy pnączy rozświetliło się i zgasło. Nie wiedziała, co jest powodem tych zmian, ale ładnie to wyglądało. Czuła przyjemne ciepło, które rozchodziło się z żołądka. To pewnie efekt piwa. Albo mięsa, bo wbrew temu, czego się spodziewała, zjadła prawie wszystko. A może wrażenia przebywania pod nocnym niebem usianym gwiazdami pośrodku oceanu powietrza, które się nie zużyje ani nie wycieknie. Naprawdę było to uspokajające w sposób, z którym nigdy nie mogła się równać nawet najlepsza atmosfera na stacji. – W ten sam sposób myślę o Jimie – wyznała. – Nie, że wkracza w dorosłość, ale zawsze chciał mnie zabrać na Ziemię. Pokazać mi, jak wygląda życie na planecie. Teraz jestem tutaj i dowiaduję się tego, ale jego nie ma. – Nic mu nie będzie – skomentował Aleks. – Zawsze sobie radzi. – Wiem – powiedziała głośno, choć oboje wiedzieli, że tak naprawdę znaczyło to może. Coś trzasnęło w poszyciu, wydało wysoki żałosny dźwięk i oddaliło się z hałasem. Słyszeli coś takiego wcześniej na tyle często, że oboje to zignorowali. Aleks dopił piwo i schował pustą butelkę z powrotem do torby. Dźwignął się na nogi i rozciągnął ręce do góry, w blasku płomieni wyglądał niczym jakiś antyczny kapłan. – Powinienem to podpiąć – powiedział, dźwigając wyczerpane

baterie. – Powiedziałem, że dostaną je z powrotem jutro. Potem pewnie wezmę zmianę snu w mieście, jeśli nie masz nic przeciwko byciu solo? – Może być – odpowiedziała. – Bobbie przysłała mi nowy zestaw danych, będę nad nimi pracować. I tak nie byłabym dobrym towarzystwem. – Mam zgasić ogień? Naomi pokręciła głową. – Zrobię to, zanim wejdę do środka. Chyba się przejadłam, muszę tu jeszcze trochę posiedzieć. – Dobrze – rzucił Aleks i ruszył do śluzy. Dźwignął się do środka i usłyszała, że znowu zaczyna śpiewać, aż zamknęły się za nim drzwi. Położyła się. Wszystko się zmieniło i wciąż zmieniało się dalej. Była to straszna myśl, gdy wszystko szło dobrze, w tym momencie była jednak pocieszeniem. Cokolwiek się stało, mogła mieć pewność, że sytuacja nie pozostanie taka, jak w tej chwili. A jeśli będzie mądra, sprytna i dopisze jej szczęście, będzie w stanie wpłynąć na kolejną nadchodzącą zmianę. Lub ją wykorzystać. Jeśli tylko będzie dość cierpliwa, znowu odnajdzie Jima. Jedno z pnącz oderwało się od zbocza góry i oddryfowało na jakimś nieodczuwanym przez nią podmuchu wiatru. Przyglądała się, jak oddala się na południowy zachód, na chwilę zaczepia się o inne pnącze, potem urywa się ponownie i odlatuje. W jego miejscu pojawiły się teraz nowe gwiazdy, migocząc światłem sprzed dziesięcioleci lub wieków, a ono przypadkiem tylko padało na nią tu i teraz. Zastanawiała się, czy jedna z nich była Lakonią.

Epilog Duarte

Winston Duarte przyglądał się, jak jego córka bawi się na brzegu fontanny. Teresa miała już dziesięć lat i była prawie równie wysoka, jak jej mama. Zajmowała się łódką z gliny, samodzielnie odkrywała związek między zdolnością do utrzymywania się na powierzchni wody a wypornością. Kształtowała i przekształcała małe dzieło własnego projektu. Odkrywała nie tylko to, co jest najbardziej skuteczne, ale też co przyjemnie wygląda. Co będzie się unosić na wodzie, ale też zapewni sterowność i wrażenia estetyczne. Jej nauczyciel, pułkownik Ilich, też siedział na brzegu fontanny, rozmawiając z nią. Prowadził jej myśli przez cały proces i pomagał powiązać dzieło rąk z lekcjami z matematyki, historii i sztuki. Nie wiedział, czy zdawała sobie sprawę, jak samotne jest jej dzieciństwo. Budynek Rządowy obejmował pomieszczenia dla dzieci członków rządu. Mogły tu mieszkać, pracować i uczestniczyć w zajęciach w czasie, gdy ich rodzice zajmowali się pilnowaniem sprawnego funkcjonowania imperium, ale większość sal lekcyjnych – podobnie jak biur – była pusta. Przygotowano je z myślą o pokoleniu, które dopiero dorastało. Teresa urodziła się w złym czasie. Kiedyś dzieci będą biegać i bawić się razem na ulicach i parkach Lakonii, ale Teresa będzie już wtedy dorosła. Nachyliła się i opuściła swe najnowsze dzieło na wodę. Ilich

o coś zapytał, odpowiedziała mu. Duarte nie słyszał stąd ich słów, ale zobaczył zmianę w sposobie, w jaki trzymała swą małą łódkę. Co więcej, zobaczył zmianę jej myśli. Zaczęło się to niedawno i nie był jeszcze pewien, co o tym myśleć. Wzór czegoś wokół jej głowy, gdy intensywnie nad czymś myślała. Gdy pracowała z gliną, przenosiło się to też na jej dłonie. Ilich też to miał, choć u niego nie było to tak intensywne. Zmiany, jakie zachodziły w ciele Duartego w różny sposób wpływały na zmysły, a ta zmiana była zdecydowanie najciekawsza. Podejrzewał, że w pewnym sensie widzi myśli. Teresa zerknęła w jego stronę i cokolwiek to było, zmieniło się na chwilę, zanim uniosła rękę. Pomachał jej w odpowiedzi, uśmiechnął się do niej, a potem wszedł do Budynku Rządowego, żeby nie rozpraszać jej podczas zajęć. Bardzo kochał swoją córkę i radość czerpana z obserwacji jej uczenia się była lepsza od wszystkiego, co miał zaplanowane, ale jego obecność nie pomoże ani jej, ani imperium. Obowiązki wzywały. Kelly czekał na niego w jego prywatnym biurze. Wyraz jego twarzy wystarczył mu za potwierdzenie przybycia. Zrobiło mu się ciężko na sercu. Obawiał się tej chwili, od kiedy tylko usłyszał, że Natalia Singh poprosiła o osobiste spotkanie. Miała jednak do tego prawo. A on miał wobec niej obowiązek. – Są we wschodniej bawialni, sir. – Są? – Przyszła z córką. Odebrał to jak cios w żołądek. Ale... – Dobrze. Dziękuję, Kelly. Natalia i Elsa Singh miały na sobie takie same barwy. Ciemnoniebieskie z białymi akcentami. Kolory sugerujące ich sytuację, mimo że nie była to żałobna czerń. Usiadł naprzeciw nich, gdy Kelly podawał herbatę i ciasteczka. Duarte czuł pokusę skupienia się na tym nieznanym czymś, by sprawdzić, czy smutek i gniew wyglądały inaczej niż lekcja Teresy z łódką, ale wydawało się to nieuprzejme, więc zrezygnował. Wychodząc, Kelly zamknął za sobą drzwi. Duarte napił się herbaty. Natalia Singh nie dotknęła swojej, ale dziewczynka

zjadła trochę ciasteczek. Słodycz cukru wygrywała u dzieci ze wszystkim innym. Nawet ze stratą. Było w tym coś głębokiego. Równocześnie smutnego i pięknego. – Doktor Singh – odezwał się Duarte. – Bardzo mi przykro z powodu pani straty. Uniosła nieco głowę, przejaw dumy i wyzwania. Miał nadzieję, że nie zamierza zrobić niczego głupiego. Cierpienie było czymś strasznym. – Dziękuję panu – odpowiedziała przez ściśnięte gardło. Dziewczynka popatrzyła na nią zdziwiona nie tyle słowami, co tonem głosu mamy. Elsa była bystrym dzieckiem, nie miał co do tego wątpliwości. Empatycznym, co tak naprawdę było ważniejsze od innych rodzajów inteligencji. Poruszyła się na kanapie, przesuwając bliżej mamy. Duarte nachylił się do przodu, odstawiając filiżankę. Splótł palce i gdy się ponownie odezwał, wpompował w głos tyle ciepła i troski, ile swoim ruchem wyraziła chwilę wcześniej mała dziewczynka. – Prosiła pani o rozmowę ze mną. Jak mogę pomóc? – Chcę poprosić o kopię dokumentacji śledztwa przeprowadzonego w związku ze śmiercią mojego męża – powiedziała i przełknęła ślinę. Duarte stracił kontrolę nad swoją uwagą. Skupił się na niej i na chwilę bardzo wyraźnie zobaczył, cokolwiek to było – myśli, świadomość, uwagę. Owinęło się to ciasno wokół głowy i piersi Natalii Singh, obejmując ją jak welon. Dziewczynka – Elsa – miała to coś rozproszone wokół siebie, gęstsze od strony Natalii, jakby coś fizycznego sięgało w kierunku matki, pragnąc pocieszania i bycia pocieszaną. Skierował uwagę z powrotem na zwykłe zmysły, czując niewielki wstyd, jakby coś podsłuchiwał. – Oczywiście – odpowiedział. – Dopilnuję, żeby została do pani przesłana. Natalia kiwnęła głową i starła łzę, wyglądającą jak owad, który przysiadł na jej policzku. – Był dobrym człowiekiem – powiedział Duarte. – Wiem o tym. Pani to wie. W innym czasie i innym miejscu byłby

celebrowany. – Nie był zabójcą – odezwała się kobieta głosem ściśniętym do szeptu. – Został postawiony w ekstremalnej sytuacji i zareagował zbyt ostro – odpowiedział Duarte. – Nasze miejsce wśród ludzkości jest wyjątkowe. Obowiązujące nas zasady – panią, mnie i jego – są bardzo surowe. Ale istnieją ku temu powody i chcę, by pani wiedziała, jak bardzo szanuję jego poświęcenie. I pani. Was obojga. Elsa popatrzyła na niego, jakby wiedziała, że mówi o niej. Uśmiechnął się do dziewczynki, która po chwili odpowiedziała tym samym. W drobnej, miękkiej twarzy dostrzegł echo rysów matki. A także ojca. Ujął dłoń Natalii, która się nie cofnęła. – Otrzyma pani pełne wsparcie rządu – powiedział – jeśli tylko pani tego chce. Pani córka ma zagwarantowane miejsce w akademii. Pani praca jest dla nas ważna. Dla mnie. Wiem, że to trudne i ma pani moje słowo, że nie będzie się z tym pani zmagała sama. Wszyscy jesteśmy z panią, czegokolwiek pani potrzebuje. Przytaknęła, tym razem wolniej. I już nie starła łez. Córka wspięła się na jej kolana, a Natalia objęła ją wolną ręką, powoli kiwając się do przodu i do tyłu. Ten widok rozdzierał mu serce, ale podjął decyzję. Nie odwróci wzroku od konsekwencji swoich decyzji. To też było jego powinnością. – Czy mogę coś jeszcze dla pani zrobić? Pokręciła głową. Nie była w stanie nic mówić. Gdy płakała, nalał jej jeszcze herbaty, będąc świadkiem jej rozpaczy i będąc z nią i dzieckiem. Po kilku minutach podniosła na niego wzrok, teraz już spokojniejszy. Odetchnął głęboko, delikatnie ścisnął jej dłoń i ją puścił. – Dziękuję – powiedziała Natalia. Ukłonił się jej lekko w ostatnim geście szacunku i wyszedł. Za każdym razem, gdy Lakończyk zginął w służbie imperium, jego rodzina miała prawo do prywatnej audiencji u wysokiego konsula. Była to tradycja zapoczątkowana przez niego, gdy pierwszy raz przelecieli przez wrota. Będzie musiał ją ponownie

rozważyć w miarę rozwoju imperium, ale na razie wciąż mógł ją honorować, więc to robił. Kelly czekał na niego w biurze z wyrazem współczucia w spojrzeniu. Nie wspomniał o wdowie i jej córce w salonie. Kelly był człowiekiem doskonałego taktu. – Raport od doktora Cortazára, sir – poinformował. Duarte wywołał nowy plik i otworzył go ruchem dłoni. Skumulowana aktualizacja z przesłuchań więźnia nr 17. Duarte przewinął plik, widząc pytania Cortazára i odpowiedzi więźnia. To tylko słowa. Wzory światła rysowane w powietrzu. Po zerknięciu na żywe myśli dr Singh i jej córki zwykłe słowa wydały mu się jałowe. Spojrzał na Kelly’ego i zamknął plik. – Myślę – powiedział Duarte – że może nadszedł czas, bym spotkał się z tym kapitanem Holdenem. *** Mężczyzna siedział na podłodze, oparty plecami o ścianę celi. Sposób siedzenia i jasne oczy sprawiały, że wydawał się młodszy, niż sugerowały siwiejące włosy. Kiedy Duarte wszedł do środka, spojrzenie Holdena przenosiło się kilka razy między nim a strażnikiem, aż w końcu spoczęło na nim. Duarte usiadł na pryczy z dłońmi na udach i popatrzył z góry na człowieka, który przez lata sprawił tyle problemów. Wyglądał jak stary marynarz lodowcowca z nieco za dużą dawką ciekawości i za małą zdolnością panowania nad sobą. Nikt więcej. Duarte znał ludzi takich jak on z czasów swej służby we flocie. Narwańców i upierdliwców. Takich, którzy zawsze byli pewni, że wszystko wiedzą najlepiej. Tak naprawdę oni też mieli swoje miejsce. Jak wszyscy inni, mogli być właściwymi narzędziami, jeśli pasowali do bieżącego zadania. Tutaj nie miał oporów przed korzystaniem ze swych nowych zmysłów. Holden był wrogiem i zdobyczą, nie miał prawa do żadnej prywatności. A wzór jego myśli był... fascynujący. Jako chłopiec Duarte widział złudzenie optyczne zmieniające

twarz na inną w miarę, jak widz się do niego zbliżał. Holden wyglądał podobnie. We wzorze jego myśli było coś, co przywodziło mu na myśl wyschnięte koryta rzek. Zarys czegoś, co było tam i zniknęło, jednak zostawiło po sobie ślady przejścia. Wzory wewnątrz wzorów. – Jesteś Winston Duarte – odezwał się Holden, ściągając jego uwagę z powrotem do bardziej standardowego sposobu widzenia. – Tak – potwierdził Duarte. – To ja. Holden podciągnął kolana do siebie i oparł na nich ręce. Oczy miał szeroko otwarte, jakby nieco przestraszone. – Co się z tobą, do cholery, stało? Duarte potrzebował chwili na zrozumienie, a potem zaśmiał się cicho. – Ach tak. Zapominam. Przeszedłem pewne zmiany. Nie wszyscy to zauważają, ale zaszły pewne... sam nie wiem. Przesunięcia? – Używasz tego gówna na sobie? – Chyba zaczęliśmy w niewłaściwy sposób, kapitanie. Proszę pozwolić, że spróbuję od początku. Jestem wysoki konsul Duarte. Dzielimy wspólne zainteresowanie pochodzeniem i działaniem protomolekuły. Mam rację? – Musisz mnie posłuchać. Widziałem, co się z nimi stało. Z istotami, które stworzyły protomolekułę. Na stacji pierścieni było nagranie z czasów, zanim je wyłączyli. – Czytałem raport dotyczący tej sprawy – odpowiedział Duarte. – Jeszcze zanim tu przyleciałem. Był to jeden z elementów, które zainspirowały mnie do podjęcia działań. Nie tylko... – wskazał swoje ciało – ale wszystkiego. Imperium to narzędzie, jak wszystko inne. To uciszyło Holdena. Wzór wokół jego głowy przesuwał się i wibrował jak rój gniewnych os. Znowu odniósł wrażenie, że dostrzegał w jego umyśle pozostałości czegoś. Ślady innego wzoru. Był na to właściwy termin, ale... – Palimpsest – powiedział głośno Duarte, a potem pokręcił głową, gdy Holden zmarszczył brwi. – Próbowałem sobie

przypomnieć słowo, i właśnie mi się to udało. Palimpsest. – Przyleciałeś tu z powodu tego, co zabiło protomolekułę? Duarte odchylił się nieco, przyjrzał się Jamesowi Holdenowi i zastanowił, jak najlepiej będzie teraz nawiązać porozumienie. Może brutalna szczerość za brutalną szczerość? Warto spróbować. – Kiedy otworzyły się wrota, miałem powiązania ze służbami wywiadowczymi FMRK. Te pierwsze, wrota Sol. A po otwarciu pozostałych oglądałem zestawy danych przysyłanych przez sondy, gdy tylko docierały. Wczesne badania wszystkich systemów prowadzone tak szybko, jak tylko mogliśmy to wówczas zrobić. I dostrzegłem tu okazję. Najbardziej ewidentnie nietknięte ruiny. Zestaw struktur orbitalnych z czymś, co wyglądało na w połowie zbudowany statek lub coś podobnego. I zrozumiałem, że protomolekuła może potencjalnie funkcjonować jako coś w rodzaju dźwigni. Oferuje sposób na interakcję z pozostawionymi przez nich artefaktami. Zdobyłem więc ostatnią istniejącą próbkę i zebrałem najlepsze umysły znające się na temacie. Dzięki dyscyplinie i poświęceniu rozwinęliśmy nowe technologie szybciej i lepiej niż wszystkie pozostałe światy razem. Lakonia to Mars. Marsjański ideał wyniesiony na nowy poziom. – To wszystko świetnie – odpowiedział Holden. – Z wyjątkiem tej części, gdy coś przyszło i zabiło w cholerę wszystkie te rzeczy, które robiły artefakty. Widziałem, jak gasną całe układy. Wyłączyli wrota tylko po to, żeby powstrzymać to, co ich zabijało, ale to nic nie dało. – Wiem. – To coś, co pojawiło się na waszym statku, to dokładnie to samo, co zabiło protomolekułę. Co zniszczyło cywilizację, która to wszystko zbudowała. – To też wiem – potwierdził Duarte. – A przynajmniej domyśliłem się tego. Wydawało się to najbardziej obiecującą hipotezą. I wierzę, że ma związek z niknącymi statkami. Coś głębokiego, coś niezwykłego nie lubi, gdy ktoś korzysta z tych technologii i mocy. Nie podobało mu się, gdy robili to poprzedni

właściciele, nie jest zadowolone teraz, gdy włączyliśmy je z powrotem. To ciekawy problem. Holden wstał. Strażnik zrobił krok do przodu, ale Duarte gestem kazał mu się cofnąć. – Ciekawy problem? Coś do ciebie strzeliło. W twój statek. Wyłączyło umysły ludzi w całym układzie, a dla ciebie to ciekawy problem? To był atak. – Który nie zadziałał – zauważył Duarte. – Nie jesteśmy tym samym, co zostało zniszczone poprzednio. To, co ich zabiło, wpływa na nas, ale nas nie niszczy. – Wydajesz się dość przekonany, że nie znajdzie sobie innego sposobu, który zniszczy i nas. Nie wszczyna się walki z czymś, co stworzyło protomolekułę, tylko z tym, co ich zabiło. To rzędy wielkości powyżej istot, które stały w rozwoju o rzędy wielkości wyżej od nas. Musisz wiedzieć, że jeśli będziemy korzystać z tych technologii, sytuacja będzie się rozwijać. – Zawsze mieliśmy dalej używać tych technologii. To było nieuniknione od chwili, gdy otworzyliśmy wrota – stwierdził Duarte. – Jeśli w ogóle uczył się pan historii, musi pan to wiedzieć. Nigdy w dziejach ludzkości nie zdarzyło się tak, żebyśmy zdecydowali się nie skorzystać z jakiegoś przydatnego odkrycia. Holden rozejrzał się po celi, jakby miał w niej zobaczyć coś, co mu pomoże. Duarte nie potrzebował żadnych nowych sposobów percepcji, by dostrzec poruszenie w umyśle Holdena. Złagodził głos tak, jak zrobił to podczas rozmowy z Natalią i Elsą, oferując komfort i pocieszenie tonem głosu, jeśli nie słowami. – Nie istniała ścieżka, na której zostawiamy wrota samym sobie. Żadna przyszłość, w której nie korzystalibyśmy z technologii i wiedzy zdobytej od nich. I nie było prawdopodobne, by zaistniała taka, w której nie natkniemy się na ten sam opór, który zniszczył istoty będące tu przed nami. Istniała tylko droga do przodu, w której rozpraszamy się i działamy chaotycznie, lub taka, w której jesteśmy zorganizowani, uporządkowani i zdyscyplinowani. A znikające statki stanowią obietnicę tego, że zabójcy z otchłani wrócą. Że

tak naprawdę nigdy nie odeszli. Pan bardziej niż ktokolwiek inny powinien to rozumieć. – Zrozumiałem – potwierdził Holden. – Rozumiem. To dlatego tu przybyłem. Żeby cię ostrzec. Duarte odchylił się do tyłu. Prycza była cienka i niewygodna. Nie zazdrościł Holdenowi konieczności spania na niej. Ale przez okno wpadały powiewy wiatru i odrobina światła słońca. Cela była i tak znacznie bardziej luksusowa od połowy okrętowych kabin przydzielanych Duartemu na wczesnych etapach jego kariery. Holden trzymał otwarte dłonie, jakby coś oferował. I faktycznie tak było, choć mylił się co do obiektu. – Nie potrzebuję ostrzeżenia – oświadczył Duarte. – Potrzebuję sojusznika. Widział pan rzeczy, których nie widział nikt inny. Wie pan rzeczy, które muszę wiedzieć, a może pan nawet nie zdawać sobie sprawy ze znaczenia niektórych z nich. Doktor Cortazár próbuje się tego dowiedzieć. Proszę mu pomóc, proszę z nim współpracować. Proszę pracować ze mną. – W jakim celu? – Żeby pozbierać odłamki złamanego miecza protomolekuły i przekuć go na nowo. Żeby stworzyć z ludzkości jedną, silną, sprawną i zjednoczoną społeczność. I przygotować nas. Holden roześmiał się, ale bez śladu rozbawienia. Duarte zrozumiał, że do niego nie dotarł. Co było rozczarowujące. – Na co nas przygotować? – zapytał Holden. – Do szturchania bogów zaostrzonym kijem? – Nie, kapitanie Holden. Żadnych kijów – odparł Duarte. – Do walki z bogami należy szturmować niebo.

Podziękowania Choć napisanie każdej książki jest aktywnością znacznie mniej samotną niż mogłoby się zdawać, w ciągu ostatnich kilku lat znacząco wzrosła liczba osób zaangażowanych w Expanse we wszystkich ucieleśnieniach cyklu, włącznie z tym. Ta książka nie powstałyby bez ciężkiej pracy i poświęcenia Danny’ego i Heather Baror, Willa Hintona, Tima Holmana, Anne Clarke, Ellen Wright, Alex Lencicki i całej genialnej ekipy wydawnictwa Orbit. Szczególne podziękowania dla Carrie Vaughn za jej usługi czytania wstępnej wersji tekstu i grupie z Sakeriver: Tomowi, Sake Mike’owi, Non-Sake Mike’owi, Jim-me, Porterowi, Scottowi, Raji, Jeffowi, Markowi, Danowi, Joe i Erikowi Slaine, którzy wprowadzili wszystko w ruch. Grupa wsparcia dla The Expanse powiększyła się również o pracowników Alcon Entertainment i Syfy, obsadę i załogę serialu The Expanse. Składamy podziękowania i wyrazy wdzięczności zwłaszcza Mattowi Rasmussenowi, Glentonowi Richardsowi i Kennowi Fisherowi. Oraz, jak zwykle, nic z tego nie powstałoby bez wsparcia i towarzystwa Jayné, Kat i Scarlet.

O autorze James S. A. Corey to pseudonim piszących fantastykę autorów Daniela Abrahama, autora entuzjastycznie przyjętej powieści Long Price Quartet i pisarza Ty Francka. Obaj mieszkają w Albuquerque, stan Nowy Meksyk, USA. Więcej informacji na temat tej serii znajdziesz na: www.the-expanse.com.