Ward Alice - The List.pdf

SAVE OFFLINE

THE LIST ALICE WARD

Tłumaczenie: Dominkko88 & youandme4ever Korekta: youandme4ever & Dominkko88

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

CHAPTER ONE Riley

Reflektory migały przez przednie okna. Czerwone i białe kule rosły i kurczyły się, gdy samochody torowały sobie drogę wzdłuż ulicy Perry. Nawet mając zamknięte drzwi frontowe, słodki zapach świeżo padającego deszczu przenikał piekarnię. Podniosłam ostatnie metalowe krzesło, obracając je do góry nogami i umieściłam na jednym ze stołów. Ostatnie okruchy nie były wcale takie złe. Przynajmniej właśnie to próbowałam sobie powiedzieć. Po dziesięciu godzinach pracy, moje mięśnie łydek błagały, aby je rozluźniać, ale byłam przynajmniej sama, dopóki nie zamknęłam. Cały dzień z żonami Greenwich Village ubrane od stóp do głów w Luisa Vuitton, a dzieciaki z college’u, które zakuwały, miały tendencję uciekać. Zanim zaczęłam pracę w Crumbs, nigdy nie przypuszczałam, jak ważne jest, aby ludzie dostawali ciasto z największą ilością cukru. Przynajmniej raz dziennie ktoś zachowywał się, jakby ich wybór popołudniowej przyjemności był najważniejszą decyzją, którą podjąć przez cały dzień. Zgarnęłam krzesło z podłogi i skierowałam się do szafy z miotłą. Ciężkie stukanie w drzwi frontowe sprawiło, że obróciłam się. Moja współlokatorka spojrzała na mnie znad znaku zamknięcia z jej piwnymi, szeroko otwartymi oczami i pofalowanymi, kasztanowymi włosami, które są grubsze od wieczornej pogody. Otworzyłam drzwi i zatrzasnęłam je, nie pozwalając Ann-Marie wejść. – Nasza gotówka została zdeponowana po całym dniu. Idź okradać kogoś innego. Uśmiechnęła się. – Skąd wiesz, że jestem włamywaczem, a nie gwałcicielem? Otworzyłam drzwi i kiwnęłam do niej, aby weszła. – To jest chore. Wbiegała nerwowo na podłogę, a jej pofarbowana letnia sukienka falowała za nią. – Kiedy skończysz?

3

– Jeśli wyjdziesz teraz? Dwudziesta. Z tobą rozpraszającą mnie? Kilka godzin. Dawaj lub bierz. Zignorowała mnie i usiadła na fotelu na miękkich poduszkach. Ann-Marie i ja dawałyśmy sobie gówno cały czas. Była jedyną osobą, z którą mogłam być w taki sposób, ale przypuszczam, że nasze wspólne poczucie humoru było świadectwem naszej bliskości. – Mogę ci pomóc – zaproponowała. Szybko pokręciłam głową. – Nie, ale dzięki. Gdyby Dan wpadł… – Czy on na zewnątrz nie wciąga koksu z cycek prostytutek? – Przerwała z przekrzywioną głową. Krzyżuję moje ręce i przekrzywiam swoje biodra na bok. – To plotka. Jedna osoba to powiedziała i nie pracuje już tutaj. – To nie znaczy, że to nie prawda – zaśpiewała, a jej kasztanowa brew uniosła się niemal do linii jej włosów. – Nigdy nie słyszałam o nim i prostytutkach. W każdym razie muszę śpieszyć się i zamykać, ale możesz posłuchać muzyki, a ja zamiotę i umyję podłogę. Ann-Marie obraziła się. – Nie zastanawia cię, dlaczego tutaj jestem? Zanim mogłam odpowiedzieć, uniosła złożoną kartkę papieru. Był to gruby, rozdarty materiał koloru złamanej bieli z przerwaną czerwoną woskową pieczęcią. Wyglądało to, jak zaproszenie ślubne i list przyjmujący małe dziecko do Hogwartu. – Co to? Ann-Marie uśmiechnęła się prawie w nikczemny sposób. – Słyszałaś kiedykolwiek o Enigmie? Słyszałam o tym? Myślę, że mam mokre sny o tym. – Tak. – To, moja droga, jest zaproszenie. – Nie – wyszeptałam, nie będąc w stanie w to uwierzyć. Pokiwnęłą głową. – To dla dwojga i jest ważne tylko dzisiejszej nocy. Podłoga mogła poczekać. Usiadłam na poduszce i wzięłam zaproszenie w moje ręce.

4

– Jak to dostałaś? – Znasz z pracy Bethany? Jej kuzynka pracuje dla Marca Jackobsa, a ona jest na wysokim szczeblu. Nie jestem pewna, co robi, ale mimo to dostałam je od Bethany. Rzecz w tym, że… nie mogła pójść tej nocy, bo jej siostra ma dziecko. Tak, hurra jest nasze! Przesunęłam spojrzenie od zaproszenia na twarz Ann-Marie. – Skąd wiesz, że Enigma jest nawet prawdziwa? Jej czoło zmarszczyło się. – O czym ty mówisz? Mam tu zaproszenie. – Taa, ale może jest fałszywe – rozmyślałam, a potem skrzywiłam się na to, jak głupio to zabrzmiało. To z podekscytowania, że miałam okazję odwiedzić takie miejsce, ale jestem również zdenerwowana. Może jeszcze bardziej. Ann-Marie opadła wolno na bok, kiedy mi się przyglądała. – Nie chcesz iść. Moje serce waliło, a ja skręcałam ręce na swoich kolanach. – Tak… nie. – Głośno żułam moją wargę. – Jestem dość zmęczona. – Czy to jedyny powód? – zapytała tonem, który mówił, że wiedziała, że tak nie jest. – W piątek wieczorem i poważnie nie chcesz iść do klubu, który jest najgorętszym w Nowym Jorku? – Nie wiem – przyznałam, przygryzając wargę, gdy niepokój zagrażał, że wsadzi mnie do mojej muszli. – Czego właściwie nie wiesz? – Słyszałam o tym miejscu. Podobno, naprawdę jest dzikie… i mroczne. Przewróciła oczami. – Słyszałam wszystko pod słońcem o Enigmie w tym, że nie istnieje. Ale istnieje. – Potrząsała zaproszeniem przed moją twarzą. – Będziemy idiotkami, jeśli nie pójdziemy. Nigdy nie dostaniemy kolejnej szansy Riley. – To prawda – zgodziłam się, spodziewając się nerwów. Uśmiechnęła się. – Po za tym zrobiłam kilka badań w Internecie. – Czego się dowiedziałaś?

5

– Cóż, przeważnie szalonych rzeczy, jak to, że to miejsce należy do Leonardo DiCaprio i trzyma to, jako murowane zaciszne miejsce. – Leo jest dobry – przytaknęłam głową. – Poszłabym tam, gdyby byłaby najmniejsza szansa, że może tam być. Ale co, jeśli to miejsce jest szalone? A jeśli ktoś, kto wchodzi musi się tam rozebrać do naga? Oczy Ann-Marie otworzyły się szeroko. – Nie słyszałam tego. – Ja słyszałam. Odetchnęła. – Nagość, jako wymóg nie wydaje się prawdopodobne. Po prostu idźmy. Przyjrzyjmy się temu. Jeśli, któraś z nas poczuje się dziwnie, wyjdziemy. Bez żadnych pytań. Moje serce wzrosło, ale teraz było to z podniecenia. Plotki o Enigmie mogły być szalone, ale jedna rzecz była prawdziwa – klub był legalny. Chociaż słyszałam o tym miejscu, w rzeczywistości nie znałam nikogo, kto byłby tam. Podobnie, jak powiedziała Ann-Marie, że byłybyśmy szalone rezygnując z takiej okazji. Wstałam. – W porządku. Pozwól mi skończyć, a potem wrócimy do domu i przygotujemy się. Dłonie Ann-Marie nadal trzymając zaproszenie, wzbiły się w powietrze nad jej głową. – Tak! Moja dziewczyna. Pędziłam ze sprzątaniem na autopilocie, ledwo widząc to, co było przede mną. Tajemniczy klub i to, co mogło lub nie mogło się wydarzyć, było tylko w moich myślach. Nie wiedziałam czego się spodziewać, kiedy przejdziemy przez drzwi Enigmy. Ale miałam wrażenie, że niezależnie od tego, co miało to nam przynieść, miało być czymś wielkim. Złapałyśmy nasze pierwsze metro, gdy weszłyśmy na stację. Musiałyśmy zrobić jednak przesiadkę i zajęło nam czterdzieści pięć minut dotarcie do Brooklynu. Tam, AnnMarie i ja wpadłyśmy pod prysznice i pomogłyśmy sobie nawzajem w wyborze strojów. Nie mogłam oddychać, kiedy wcisnęłam się w moją czarną, wyszywaną cekinami mini sukienkę i odwróciłam się biorąc głęboki oddech, żeby uspokoić nerwy. Mówiłam sobie, że większość rzeczy, o których słyszałam o Enigmie była prawdopodobnie fałszywa, ale to nie powstrzymało moich nerwów skradających się na wierzch mojej skóry.

6

Adres z zaproszenia zabrał nas z powrotem na Manhattan. Było blisko północy, kiedy szłyśmy przez miasto Alphabet, ale ta godzina nic nie znaczyła dla tłumów tłoczących się wokół nas. Większość klubów była prawdopodobnie wypełniona. Ann-Marie obserwowała mijające adresy, bacznie lustrując stacje metra. Skoczyłam w bok, aby uniknąć wejścia obcasem w jedną ze stalowych pułapek. Ann-Marie zatrzymała się za mną parę metrów dalej. – Co się stało? – zapytałam, cofając się do niej, aby stanąć obok niej. Spojrzała na błyszczące czarne drzwi i podniosła swoją dłoń, żeby prześledzić wyraźny czerwony pasek. Na ścianach znajdowały się również graffiti i słabo migocząca lampa, ale żaden znak nie wskazywał, gdzie mogłyby one prowadzić. – Myślę, że to jest to. – Sprawdziła ponownie zaproszenie. – Tak. To jest to. Dreszczyk przebiegł wzdłuż moich pleców. Oczywiście Enigma była „pod ziemią”, ale nie przypuszczałam, że jej fasada będzie tak… straszna. – W porządku? – zapytała Ann-Marie. Przytaknęłam głową, ale unikałam jej oczu. Byłam zdenerwowana, ale nie tchórzyłam. – Zróbmy to. Pociągnęła za klamkę, ale ta nie poruszyła się. Jak tylko uniosła dłoń, aby zapukać, drzwi się otworzyły. Wielki mężczyzna w czerni, który nie mógł być nikim innym, jak tylko strażnikiem, wpatrywał się w nas. Spojrzał na zaproszenie w dłoni Ann-Marie, a jedna z jego brwi powoli podniosła się. – Zaproszenie? – zapytał niskim i dudniącym głosem. Ann-Marie prawie drżała z podniecenia, kiedy przekazała nasze zaproszenie mu z rozmachem. – To jest to. – Sprawdził, wsunął do kieszeni swojej marynarki i odsunął się na bok. Ann-Marie i ja weszłyśmy do słabo oświetlonego korytarza, w której drugi strażnik skinął i otworzył kolejne ciężkie drzwi. Przygotowałam się na atak muzyki i światła, ale nic z tego nie pojawiło się. Zamiast tego klub był przygaszony. Weszłyśmy przez drzwi na małą platformę i zatrzymałyśmy się, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu, które rozciągało się przed nami. Krótki bar ulokowany został po prawej. Przed nim znajdowało się kilka okrągłych stolików z miękkimi, zaokrąglonymi boksami. Miejsce to nie było bardzo zatłoczone, ale każdy stolik był zajęty przez co najmniej kilka osób. Po przeciwnej ścianie była pusta scena, która czekała na

7

wykorzystanie. Miejsce to było urządzone w czerwonych i czarnych kolorach z dużo słabszym oświetleniem z powodu czerwonych żarówek. Druga kondygnacja znajdująca się nad naszymi głowami i była jeszcze ciemniejsza, ale mogłam dostrzec tam stoliki i kilka poruszających się tam ciał. Miejsce bez wątpienia było małe, ale ten kto zaprojektował klub był ekspertem w pracy z ograniczonymi przestrzeniami. Pomieszczenie było również zmysłowe, z tajemniczą wysoką klasą, która dała mi zupełnie inny rodzaj dreszczy. Ann-Marie ścisnęła moją dłoń i uśmiechnęła się do mnie. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi – widok wnętrza Enigmy natychmiast mnie uspokoił. – O mój Boże – westchnęła Ann-Marie. – Czy to Gisele? – Skierowałam się za jej oczami i znalazłam super modelkę siedzącą przy stole zaledwie kilka metrów dalej. – To miejsce jest niesamowite – niemal zapiszczała Ann-Marie. Mężczyzna w smokingu zbliżył się do nas i lekko ukłonił się. – Panie, witajcie w Enigmie. Jestem waszym gospodarzem. Proszę dać mi znać, jeśli potrzebujecie czegoś podczas waszej wizyty. Zsunęłam swoje oczy na Ann-Marie. Ta cała wyprawa była jej pomysłem, więc byłam dość mocno za tym, aby to ona decydowała. Uśmiechnęła się szeroko. – Dziękuję, Fernando. Chcemy tylko trochę napić się i usiąść. – Jeśli jest coś, co mogę zrobić, abyście spędziły czas tutaj bardziej przyjemnie, będzie to dla mnie sama przyjemność. Chwyciłam Ann-Marie za rękę i pociągnęłam parę kroków dalej. Teraz, kiedy byłam w Enigmie rozpierała mnie energia. – Napijmy się! Barman zobaczył, że idziemy i podszedł, aby spotkać się z nami, zanim dotarłyśmy do baru. – Dobry wieczór. W czym mogę pomóc, paniom? Poszłyśmy za jego sugestią, dwóch Old Fashioned. Całe doświadczenie z piciem w Enigmie było inne niż w jakimkolwiek innym klubie czy barze. Nie było ludzi, pchających się i walczących, aby dostać się do barmana. Facet, który dostarczał nam nasze drinki nie patrzył na nas jak zombie, patrząc na butelkę piwa na barze i odchodząc. Zamiast tego barman starannie przyrządzał nasze drinki z idealnymi kawałkami pomarańczy i wiśni, a następnie podał nam je, tak jakby usługiwał królowej Anglii.

8

– Na zdrowie. – Ann-Marie podniosła koktajl, a ja zrobiłam to samo naprzeciwko niej. Ostra whiskey wypełniła mój nos, a pomarańczowa skórka dotknęła moich ust, gdy piłam. Wzmocniona alkoholem, rozejrzałam się dookoła. Ann-Marie i ja usiadłyśmy na dwóch stołkach na końcu baru. Był to idealny punkt obserwacyjny, z którego widziałyśmy prawie wszystko, co działo się wokół nas. – Widzisz? – zapytała Ann-Marie. – To nie jest takie złe, prawda? – Nie. To niesamowite. Przekręciła się na stołku, aby spojrzeć na scenę. – Mają pokazy. Może dziś coś będzie. Niebawem, po tym, jak to powiedziała, pojawiły się światła na scenie. Rozpoczęła się delikatna muzyka i po raz pierwszy zauważyłam pianino wciśnięte w kąt rogu. Okazało się, że na klawiszach gra mężczyzna, zajmując się nimi z miłością. Na scenę weszła kobieta ubrana w suknię, która błyszczała, jak stopione złoto. Wachlowała się pawim piórem i zaczęła tańczyć. Nie byłam pewna, co oglądam, ale było to fascynujące – jak skrzyżowanie nowoczesnego tańca i burleski, jak również wiele innych. Kobieta na scenie poruszała się z pasją, której nigdy nie widziałam. Jakby była przepełniona siłą życiową z bolesną zmysłowością, a brak poruszania się nie był nawet opcją. Wykonywała każdy krok, jakby był najbardziej bolesną rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiła i była najbardziej wytworna. Pot zebrał się w mojej dłoni, kiedy trzymałam Old Fashioned w niej i odstawiłam swój drink na barze. Gdy zrobiłam to, miałam uczucie, że jestem obserwowana. Moja głowa automatycznie odwróciła się w lewo, jakby była przyciągana jakąś siłą magnetyczną. Na drugim piętrze stał mężczyzna, tuż nad nami z nogami dociśniętymi do poręczy. Jego twarz była ukryta w ciemności, ale wiedziałam, że patrzył na mnie. Czułam, jak jego spojrzenie naciska na mnie, jak ciężkie obciążenie. Rozbrzmiał fortepian, a dźwięk wypełnił klub i owinął się wokół mnie. Patrzyłam się na ciemną twarz nieznajomego, zastanawiając się czy mnie widział. Zakręciło mi się w głowie i dziwne uczucie wypełniło moją pierś. To było tak, jakbym leciała w kosmos. Utwór skończył się, co sprawiło, że szarpnęłam i spojrzałam na swoje kolana. Moje serce dotarło do mojego gardła, gdy krew rzuciła się do moich uszu. Co się ze mną dzieje? Patrzyłam na tego mężczyznę, jakbym była w transie. To nie mógł być mój drink. Wzięłam tylko dwa łyki.

9

Nie, to była, tylko Enigma. To było coś w całym tym miejscu. Z chwilą, gdy przeszłam przez te drzwi, zostało rzucone na mnie zaklęcie. Teraz wiedziałam, dlaczego klub miał taką reputację. Niewielki tłum klaskał, a ja ukradkiem spojrzałam się na balkon, ale tajemniczy mężczyzna zniknął. Moje serce natychmiast opadło. W ciągu dziesięciu sekund, zostałam przywiązana do ciemnej postaci, która czaiła się wyżej. Mój żołądek skręcił się na samą myśl, że nie dowiem się, kim był. Pochyliłam się do przodu, aż moje usta były tylko centymetry od ucha Ann-Marie. – Idę do łazienki. Nie odwróciła wzroku od sceny, gdzie druga kobieta dołączyła do pierwszej. – Chcesz, żebym z tobą poszła? – Nie, jest w porządku. Niedługo wrócę. Złapałam moją kopertówkę i ruszyłam do krótkiego korytarza, który wskazał nam barman, gdy serwował nam nasze drinki. Kinkiety wzdłuż ścian były przyjemniejsze od tych na podłodze. Przycisnęłam dłoń do drzwi do toalety damskiej i weszłam do ekskluzywnego pomieszczenia. Opierając się o blat, wpatrywałam się w moje odbicie. Moje źrenice zmniejszyły się i rosły, a kilka kropelek potu błyszczało na mojej górnej wardze. Wyglądało na to, że miałam atak paniki. Wyjęłam z mojej kopertówki papier i przyłożyłam go do mojej mokrej skóry. Po ponownym nałożeniu makijażu, znów wyglądałam normalnie. Po prostu nie czułam tego. Moje serce wciąż waliło, a zawroty głowy zalały cały mój system. Zbyt długo nie dotykał mnie mężczyzna. To było to. Byłam tak zajęta dwiema pracami, starając się opłacić czynsz i zaimponować kierownikowi firmy „Crumbs”, że nawet nie myślałam o randce z… Boże, nie wiedziałam, jak długo. Przestałam o tym myśleć. To była prawdziwa odpowiedź. Minął prawie rok od ostatniego spotkania z Jesse. Nasze niespodziewane zerwanie, zabiło moje pragnienie, aby kiedykolwiek wchodzić w interakcje z mężczyzną, a tym bardziej dzieleniem się jednym posiłkiem z nim. Ale mogłam już o tym myśleć. Chwyciłam tusz do rzęs i szminkę, wrzucając je do mojej kopertówki. Tej nocy chodziło o zabawę, a nie wracanie do przeszłości.

10

Wyszłam z łazienki, robiąc dwa kroki i zatrzymałam się. Korytarzem szedł mężczyzna, a jego szerokie ramiona zdawały się zbliżać do sufitu. Moje serce wykonało salto i przestało bić. To było powietrze wokół tego mężczyzny. Błyskawiczne trzaśnięcie, jak błyskawica, zmuszające mnie do zatrzymania się w szoku. To był on. Mężczyzna z balkonu.

11

CHAPTER TWO Xavier

Stała kilka metrów ode mnie, z pełnymi rozchylonymi ustami, a jej brązowe włosy całowały jej nagie ramiona. Była bardziej dziewczyną, niż kobietą. Albo może nie. Minęła sekunda, a niewinność w jej twarzy zamieniła się w coś bardziej dojrzałego. Uniosła lekko podbródek, prawdopodobnie nie wiedząc nawet, że to robi. Brązowe oczy wydawały się przenikać we mnie, starając się, żebym zrobił pierwszy ruch. To była dobra rzecz, bo wyzywanie było moją specjalnością. – Podobało ci się przedstawienie? – zapytałem. Minęła chwila. – Tak, to było wspaniałe. – Jej głos był lekki i słodki, ale z lekką chrypką. – Mamy je prawie, co noc. Zrobiłem krok do przodu, zachęcając, aby sama go zrobiła. Została przyklejona do swojego miejsca na dywanie. – To jest mój pierwszy raz tutaj. – Wyjaśniła, oblizując usta, ukazując swoje nerwy w tym geście. – Wiem. – Jej oczy rozszerzyły się i posłałem jej powolny uśmiech, aby dać jej znać, że nie jestem niebezpieczny. – Xavier Fields. Jestem jednym z właścicieli Enigmy. W przypadku, jeśli się nad tym zastanawiasz, to moja praca z zauważania naszych gości. – Och. Trochę rozczarowania zabrzmiało w tej pojedynczej sylabie. – Ale muszę powiedzieć… Zauważyłem cię w chwili, kiedy przeszłaś przez drzwi. Jej policzki zarumieniły się, a oczy opadły na dywan. Ciepło przebiło się przez moje żyły, mimo, że nie była w moim typie. Lubiłem kobiety, które wiedziały czego chcą, ale ta dziewczyna przyniosła coś świeżego na stół. Była łanią, która lśniła w jej brązowych oczach. Dodajmy do jej wykończenia, szczupłe ciało i zakończyłem polowanie na noc. Ta dziewczyna jechała ze mną do domu. I oboje będziemy kochać się gorąco do każdej spoconej minuty jej wizyty.

12

Wyciągnąłem rękę w zaproszeniu. Przygryzła swoją dolną wargę i zawahała się. Możliwe, że nie będzie taka łatwa. – Chodź – powiedziałem. – Nie gryzę. Z kim tu jesteś? Jej ciemne rzęsy zatrzepotały, kiedy spojrzała mi w twarz. – Z moją współlokatorką. – Pozwól, że wezmę ci stół na górze. Jej oddech zmienił się w coraz szybszy, gdy zrobiłem kolejny krok w jej kierunku. – Nie musisz tego robić. – Chcę. Wciąż nie poruszyła się, ale mogłem powiedzieć, że była w głębokiej fizycznej odpowiedzi na moją bliskość. Jej piersi unosiły się ostro z każdym oddechem, a ona nadal lizała swoje usta. Prawdopodobnie była mokra między swoimi nogami. Ale z jakiegoś powodu, wciąż mnie nie dotykała. Spojrzałem w jej brązowe oczy, z odwagą opierając się mojej ofercie po raz kolejny. Wystarczyło tylko jedno spojrzenie. Podeszła do przodu i lekko oparła palce na moim przedramieniu. – Jak masz na imię? – zapytałem. – Riley. – Riley. – Owinąłem jej imię wokół mojego języka. – Chodźmy poszukać twojej współlokatorki i sprawić, aby ta noc rozpoczęła się właściwie. Riley zabrała mnie do baru, gdzie siedziała jej współlokatorka kołysząc się do muzyki fortepianu i przedstawiła nas sobie. Wyraźne kiwnięcie i ruch oczami w bok i górę, a Fernando wiedział, że potrzebuję stołu. Usunąłem taśmę do najlepszej części balkonowej i poprowadziłem Riley oraz Ann-Marie na górę. Druga dziewczyna była równie gorąca, co pierwsza, ale czegoś w niej brakowało. Nie była dzika, z pozorną surowością Riley. Nie wiedziałem czy była to niewinność czy ogólna ostrożność, ale podobało mi się to. Było to wyzwanie, coś nowego do zdobycia. Usiedliśmy na kanapach, kiedy zaczęło się syntetyczne walenie. Bas odbił się od podłogi i dotarł do moich stóp. Choć klub miał często muzykę taneczną późno w nocy, zachowywaliśmy to na klasycznym poziomie. Jeden z moich trzech partnerów i ja

13

zgodziliśmy się na otwarcie Enigmy, ale klub musiał posiadać pewien stopień wyrafinowania, który można było rzadko spotkać. Jedna z kelnerek pojawiła się prawie natychmiast z preferowanym alkoholem. Wymieszała trzy drinki, a następnie zostawiła alkohol, wodę sodową i pojemnik z lodem. Odchyliłem się w moim miejscu i wpatrywałem się w młode kobiety, które były naprzeciwko mnie. Ann-Marie skrzyżowała nogi i wzięła obfity łyk drinka. Riley poszła za jej przykładem, wyraźnie potrzebując umocnienia. Były zdenerwowane i prawdopodobnie wiedziały, dlaczego zaprosiłem je, żeby spędziły ze mną czas. – To miejsce jest tak miłe – tryskała radością Ann-Marie. Pochyliłem głowę na znak wdzięczności, ale wpatrywałem się w Riley. Spojrzała na mnie spod swoich rzęs i wsunęła włosy za ucho. Posłałem jej swój najlepszy powolny uśmiech, który okazywał się przyciągać kobiety. – Jesteście studentkami? Riley pokręciła głową. – Nie. Ukończyłam je rok temu. Ann-Marie objęła ramieniem Riley. Muzyka robiła się coraz głośniejsza, a ona musiała podnieść głos. – Ona chce zostać cukiernikiem. – Tak? Twarz Riley zmiękła. – Tak. To znaczy, nie mam żadnego w tym doświadczenia. Studiowałam nauki ścisłe, planując kontynuować naukę weterynarii. Po ukończeniu studiów zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę chcę otworzyć piekarnię. Myślę, że wiedziałam to przez całe czas, ale nigdy nie pozwoliłam na to sobie. Wiesz? – Jej ramiona rozluźniły się, kiedy mówiła. Rozmowa była o tym, co kochała, wchodząc w swój żywioł. – Wiem – zgodziłem się. Nie byłem człowiekiem, który miałby wątpliwości, co do swoich motywów, ale widziałem wyraźnie, jak inni czynili z tego swój nawyk. To niefortunny sposób na życie. – Moi rodzice byli bardzo rozdrażnieni. Ale to nie było tak, abym miała kiedykolwiek okazję, żeby o tym porozmawiać o tym, czego chciałam. Oboje chcą, abym była lekarzem

14

weterynarii, tylko dlatego, że właśnie tego oni chcą. – Riley wypiła połowę swojego drinka. Sądząc po tym, jak szybko się wyluzowała, był to bezpieczny zakład, że nie piła zbyt dużo. – Prowadzisz ten klub samodzielnie? – zapytała mnie Ann-Marie. – Nie. Jestem menadżerem. I technicznie rzecz ujmując posiadam tylko jedną czwartą tego. To bardziej hobby, niż rzeczywiście przedsięwzięcie biznesowe. Odwróciła się w drugą stronę, a kolana Ann-Marie zaczęły podskakiwać. – Powinnaś pójść potańczyć – powiedziała do niej Riley. Szybko pokręciła głową i rzuciła oczami w moim kierunku. – Mam się w porządku. Riley zawirowała swoją ilością płynu, pozostającą w jej szklance. – Widać, że chcesz potańczyć. – Chodź ze mną. Riley roześmiała się. – W tej sukience? Z moimi dwiema lewymi stopami? Tak, jasne. Po prostu idź. Dostałem znak, że rozmowa miała się zmienić w osobistą. Położyłem łokieć na podłokietniku kanapy i gapiłem się na parter. W klubie pojawiło się jeszcze kilkanaście osób. Nie widziałem żadnego śladu Juliana, choć powinien teraz tu być. – Powinnyśmy trzymać się razem – usłyszałem Ann-Marie. – Trzymamy się – stwierdziła Riley. – Myślę, że już wypiłaś wystarczająco. Zapanowała ciężka cisza, a potem kilka mruczących słów, których nie zrozumiałem. Kątem oka zauważyłem, że Ann-Marie wstaje i odchodzi od stołu. – Wszystko w porządku? – zapytałem Riley. Jej policzki zarumieniły się i uśmiechnęła się. – Ona tylko się martwi. Ale jest dobrze. Jest taka przez cały czas. – Miło, że masz kogoś, kto się o ciebie martwi. Riley spojrzała na mnie, jakby nigdy nie rozważała tej myśli. – Taa. Myślę, że tak jest. Zacisnąłem dłonie i pochyliłem się do przodu. – Zaufaj mi. Tak jest.

15

Riley wpatrywała się we mnie ze zmieszaniem na swojej twarzy. Nie mogła zrozumieć, dlaczego to powiedziałem. Ja też nie mogłem. Odchrząkując, wyprostowałem plecy. – Nie byłabyś zainteresowana prywatnym spacerem? Zerknęła przez ramię na Ann-Marie, tańczącą z facetem, którego nie rozpoznałem. – Nie chcę się martwić… Wyciągnąłem swoją rękę i wziąłem w nią dłoń Riley. Zamiast odsunąć się, jak tego się spodziewałem, pochyliła się ku mnie. Stół między nami był wąski, trochę więcej niż stopa rozdzielająca sofy. – Sprawię, że będzie to warte twojego czasu. Nie wiedziałem czy może usłyszeć mnie z powodu muzyki, ale spojrzenie na jej twarzy zapewniało jedną odpowiedź, jakiej potrzebowałem. Jej usta rozchyliły się, a jej oczy zamknęły. Zamknąłem przestrzeń między nami i przycisnąłem swoje usta do jej. Najdelikatniejsze wargi, jakich kiedykolwiek doświadczyłem poddały się moim, a ciepło przebiło się przez moje usta i w dół mojego kutasa. Uniosłem moją wolną dłoń i przesunąłem palcami po jej włosach. Usta Riley otwierały się coraz bardziej, zapraszając mnie do przejęcia nowego terytorium. Ale jak tylko wsunąłem język między jej zęby, odsunęła się. Jej usta oderwały się od moich, a jej włosy opuściły moje palce. – Co się stało? – zapytałem. Jej brwi zmarszczyły się, jakby czuła ból. – Przepraszam. Jest późno i muszę naprawdę już iść. Moja cała klatka piersiowa zdawała się skurczyć. – Nie musimy… – W porządku – powiedziała pośpiesznie, nie patrząc na mnie. Chwyciła swoją i AnnMarie kopertówki, po czym wstała. – Dzięki za drinka. Muszę jutro wcześnie wstać, więc naprawdę muszę już iść. Mówiłem tak gładko, jak tylko mogłem. – Riley.

16

Ale ona już uciekła. Usiadłem i patrzyłem, jak chwyta Ann-Marie. Rudowłosa spojrzała na mnie szybko i kiwnęła głową. Wstałem, jak minęły stół. – Dzięki za niesamowitą noc – uśmiechnęła się Ann-Marie. – Dobrze się bawiłam! Otworzyłem usta, ale były całkowicie suche, kiedy dziewczyny rzuciły się w dół schodów i zniknęły. Dziwny, całkiem nowy rodzaj adrenaliny przepływał przeze mnie i zacisnąłem ręce. Zostałem odrzucony. Kula wściekłości kręciła się w mojej klatce piersiowej. Wychyliłem resztę mojego drinka i trzasnąłem szklanką o stół, zanim ruszyłem do drzwi w ścianie. Damion, jeden z ochroniarzy kiwnął głową i otworzył je dla mnie. Ruszyłem w dół korytarza i pchnąłem mocno drzwi do drugiego biura. Uderzyły one z hukiem w ścianę. – Jezu. Co jest z tobą nie tak? Julian siedział na skórzanej kanapie ze skrzyżowanymi rękami i nogami na stoliku. Za nim zapaliło się oświetlenie z budynku po przeciwnej stronie ulicy. Przed nim na ścianie znajdował się płaski ekran, pokazujący jednocześnie cztery różne sekcje klubu. Szybko przeszukałem go, ale nigdzie nie widziałem Riley czy Ann-Marie. Opuściły klub na dobre. – Jesteś tutaj tylko obserwując kamery bezpieczeństwa? – warknąłem. – I czekam na coś dobrego. Przeszedłem przez pokój i poczęstowałem się drinkiem z baru. – Możesz iść do domu. Tam się nawalić. Zachichotał. – Tego wieczoru nie ma szans? Przełknąłem łyk wódki i dołączyłem do niego na kanapie. – Wszystkie te dziewczyny są tak nadęte. Nawet mówiąc to, nie wierzyłem w to. Mnóstwo dziewczyn mogło być nadętych, ale nie Riley. Ona nie odeszła, bo była wrzodem na tyłku. Odeszła, bo była… co? Wystraszona? Podenerwowana? – Jeśli jesteś w potrzebie, wiesz gdzie szukać. Zmarszczyłem nos z niechęcią. Moje oczy skierowały się na biurko z komputerem znajdującym się tam.

17

– Czy ktoś został dodany? Julian wzruszył ramionami. – Nie wiem. Odstawiłem drinka u jego stóp. – To stolik do kawy za dwadzieścia tysięcy dolarów. – Z mokasynami wartymi trzy i pół tysiąca dolarów. Idź, spójrz na listę. Jego głowa odwróciła się z zadowoleniem ze mnie. Nawet, gdy wpadałem w swoje podłe nastroje, Julian nonszalancko miał sposób na naprostowanie mnie. Poszedłem i usiadłem przed biurkiem, wpisując hasło, aby dostać się na ekran główny komputera. Kiedyś używałem drugiego hasła, aby otworzyć plik. Była tam tylko jedna kopia. Była tam umowa między czterema z nas, kiedy omawialiśmy po raz pierwszy pomysł stworzenia listy. Tylko dlatego, że byliśmy dobrzy w dzieleniu się informacjami o kobietach, z którymi spaliśmy, ale nie oznaczało to, że wszyscy byliśmy w porządku z resztą świata, wiedząc, że to zrobiliśmy. Gdyby ludzie zdali sobie sprawę, jak łatwo moi przyjaciele i ja wymienialiśmy się kobietami, moje imperium nieruchomości przyjęłoby cios, który byłoby bardzo trudno naprawić. Wykonałem wyszukiwanie nowych informacji. Każdy przedmiot dotyczył nazwisk, z krótkim opisem, zdjęciem i informacją, gdzie znaleźć kobietę. Nie było nic nowego. Odepchnąłem krzesło od komputera ze zniesmaczeniem. Nie miało znaczenia czy na liście była nowa dziewczyna. Nawet nie byłbym nią zainteresowany. Nie, jeśli ma na imię Riley z czekoladowymi oczami i ustami koloru waty cukrowej. – To nie jest pomocne – oznajmiłem wracając na kanapę, aby dokończyć mojego drinka. Lista ta miała być łatwym sposobem, aby Julian, Seth, Davis i ja, mogliśmy nabywać kobiety. Koncepcją było tylko to, aby skrócić czas spędzony na polowaniu. Kiedy mieliśmy ochotę na pewien typ kobiety, musieliśmy tylko otworzyć bazę danych, wpisać słowa wyszukiwania i mogliśmy mieć numerek. Ponieważ wszyscy czterej z nas byli mężczyznami, bez zainteresowania rozpoczęciem długoterminowej relacji, to miało sens. Jeśli chodzi o zasady, było ich tylko dwie. Jeśli spałeś z kobietą, umieszczałeś ją na liście – chyba, że planowałeś uczynić ją swoją oficjalną dziewczyną. Co najważniejsze, nigdy nie dzieliłeś się tą listą z nikim. Nigdy.

18

Skończyłem drinka i przeczesałem moje włosy. Byłem zmęczony klubem, ale nie byłem jeszcze gotowy wracać do domu. Odejście Riley pozostawiło moje usta z rodzajem kwaśnego smaku, którego rzadko doświadczałem. – Rzutki? – zapytałem Juliana. Zanim zdążył odpowiedzieć, otworzyły się drzwi i Seth wszedł do środka. – Hej stary, jak leci? – Co tu robisz? – zażądałem. Seth zadrwił. – To nie jest bardzo przyjazne przywitanie. Skrzyżowałem ręce na mojej klatce piersiowej. – Powiedziałeś, że wyjeżdżasz na Kostarykę. Uniósł ramię. – Mam dość tego. Tam nic nowego się nie dzieje. – Podszedł do baru i nalał sobie jakiegoś burbonu. – Skąd, więc wziąłeś opaleniznę? – zapytał Julian. – Uderzyłeś do salonu? Śmiałem się głośno, a Seth strzelił wściekłym spojrzeniem w Juliana. – Twoje włosy są jaśniejsze – powiedziałem, zwracając uwagę na platynowe pasemka w blond włosach Setha. – Poszedłeś do piątego miejsca czy do nowego salony piękności w dół bloku? – Cokolwiek – mruknął Seth. – Dupku jesteś po prostu zazdrosny. Jesteś tutaj drapiąc się po swoich jajach, a ja mam zamiar przespać się z dwoma laskami. – Wziął drinka. – Ale nie martw się. Dostaniesz swoją szansę. Umieszczę je na liście, kiedy się nimi zmęczę. Mówiąc o zmęczeniu, byłem już właśnie zmęczony z głupim gadaniem z Sethem. Odwróciłem swoją uwagę do telewizora, wciąż trzymając się nadziei, że Riley wróci do klubu. Wiedziałem, że to się nie stanie. Większość dziewczyn nigdy nie opuściłoby go. Większość dziewczyn było by ze mną w połowie drogi do mojego domu, wolno pozbywało się swoich sukienek w tylnej części limuzyny. Ale Riley nie była, jak większość dziewczyn. I teraz płacę za to, że pozwoliłem jej odejść.

19

CHAPTER THREE Riley

Ann-Marie nie odzywa się przez całą drogę do pociągu. Wiedziałam, że jej koła zębate przewracają się i czeka na właściwą chwilę, aby coś powiedzieć, ale kiedy zeszłyśmy po schodach do stacji metra, nawet mnie to nie obchodziło. Już żałowałam, że opuściłam Enigmę i nienawidziłam tego uczucia. Nadal czułam usta Xaviera dociskające się do moich. To było tak, jakby spalał moją skórę. Oznaczał mnie. Był maj i było ciepło, ale owinęłam ramiona wokół siebie, kiedy stałyśmy na peronie i czekałyśmy na pociąg. Przybył z piskiem, który rozdzierał moje uszy. Nawet, gdy otworzyły się drzwi, zastanawiałam się czy nie zmienić zdania i nie wracać do domu. Mogłam odwrócić się i wrócić prosto do Enigmy. Jeśli Xavier pocałował mnie, na pewno chciał więcej. I dlaczego nie powinnam mu tego dać? Nikt nie powstrzymał nas przed przespaniem się. Za wyjątkiem mnie. Nie odwróciłam się. Wsiadłam do pociągu i usiadłam na siedzeniu obok Ann-Marie. – Jestem z ciebie dumna. Odwracam swój wzrok na nią. – Co? – On jest graczem. Chociaż ja też myślałam o tym samym, najeżyłam się na jej słowa. – Nie wiesz tego. Wyciągnęła brwi. – Riley. Daj spokój. Jest właścicielem klubu. Dostał dla nas stolik. Widziałam, jak cię pocałował. Nie byłyśmy w kościele na spotkaniu dla singli. Coś mi mówi, że Xavier nie jest w tym klubie, co noc szukając swojej drugiej połówki. Westchnęłam.

20

– Wiem. I myślę, że instynktownie wiedziałam, że mnie dotknie. Pozwoliłam sobie na to tylko przez chwilę. – Oczywiście, że tak. Facet jest wspaniały. Nie miałam nic więcej dopowiedzenia. Czułam się gorzej z każdą sekundą. Minęło prawie pół roku, odkąd miałam jakieś działania, a ostatni raz nie był nawet dobry. Było to z facetem, który pracował w barze, w którym kelnerowałam. Wyjście to nawet prawdopodobnie nie kwalifikowało się do randki, bo było to tacos i margarita z trzema współpracownikami. Ta noc skończyła się mną idącą do domu, śpiącą i zdającą sobie sprawę, że popełniłam straszną pomyłkę. To nie było żadne przeżycie w przeciwieństwie do dzisiejszej nocy. Z wyjątkiem tej nocy, zamiast taniej tequili, piłam wódkę, która prawdopodobnie kosztowała tyle, co mój czynsz. – Był gorący – mruknęła Ann-Marie. Znów westchnęłam. – Taa. Ty to powiedziałaś. – Hej. Spojrzałam na jej twarz. – Hej. – Jeśli chcesz tam wrócić, znajdź go i idź z nim do domu… Nie będę cię oceniała. Wyrwał się ze mnie śmiech. – Taa, jasne. – Poważnie. – Nie wierzę ci. Powiedziałaś, że jest graczem. – I pewnie, że jest. Posłuchaj, wiem, że nie brzmię jak ja, ale czy nie uważasz, że nadszedł czas? Udawałam głupią i gapiłam się tylko na nią. – Minęły cztery tygodnie, od kiedy uprawiałam seks, a ja mam zamiar oszaleć. Mogę tylko sobie wyobrazić, jak czujesz się ty. – To nie byłoby tego warte. – Wypowiedziałam te słowa z determinacją, choć w głębi duszy, wciąż nie byłam tego taka pewna. – Mam cię. Mam rację. Dobra, chodź, znajdziemy ci kogoś innego.

21

Jęknęłam. – Nie. W tej chwili chcę iść tylko do domu, wziąć kąpiel i zapomnieć nawet, że istnieją mężczyźni. Z jednym wyjątkiem nie mogłam. Po powrocie do domu Ann-Marie zamknęła się w swoim pokoju i włączyła głośno radio. Prawdopodobnie była zdenerwowana, że wyszłyśmy z klubu, choć obie z nas nie chciałyśmy. Przysięgłam sobie, że wynagrodzę jej to czekoladą przed wizytą w restauracji i poszłam do łazienki, żeby wziąć kąpiel. Było za ciepło, aby jeszcze rozgrzewać się ciepłą kąpielą, ale wzięłam ją. Chwyciłam krawędź wanny i wsunęłam się do niej. Otoczyła mnie wokół para i oczyściła mnie z moich zmartwień. Wreszcie mogłam się zrelaksować. Westchnąwszy, oparłam się plecami i wyciągnęłam się. Ale wszystko, co widziałam było Xavierem. Jego szare oczy i jego srogie usta. Byliśmy w klubie, bawiąc się, ale wciąż było w tym coś poważnego. To mnie przeraziło. Podniecało mnie. Przyciągając mnie do niego. I ostatecznie mnie odepchnęło. Prawdopodobnie był z kolejną dziewczyną pięć minut później, po tym, jak opuściłam Enigmę. Pomyślałam, że powinnam być szczęśliwa, że uniknęłam takiej kulki. Gdybym poszła z nim do domu, noc mogłaby być niesamowita, ale pewnie skończyłaby się na tym. Byłam nieśmiałą, niezdarną kujonką, która wolała spędzić noc na pieczeniu babeczek i oglądaniu powtórek seriali komediowych z lat dziewięćdziesiątych, niż wyjść i flirtować. Jednak, Xavier? Miał ciało, które wyglądało jakby było wykute z kamienia. Mając idealną twarz i więcej pieniędzy, niż kiedykolwiek potrzebowałby kobiety, choć te prawdopodobnie rzucały się na niego regularnie. Więc nie potrzebował spędzać kolejnej nocy, z którąkolwiek z nich. Ale może byłoby to tego warte. Być może ta jedna noc uczyniłaby mnie szczęśliwą. Nie mogłam powstrzymać moich myśli pędzących w tym kierunku. Opuściłam się w wodzie i wydostałam się z wanny, podczas, gdy woda wciąż była ciepła. Ann-Marie była nadal w swoim pokoju, ale nie grała już u niej muzyka. Weszłam do swojej sypialni, podeszłam do łóżka i wyjęłam na nie swoje ubrania na kolejny dzień. Ustawiłam budzik w moim telefonie i nie myśląc o tym, odkryłam, że otwieram Instagrama.

22

Ale to nie było to czym się karmiłam, kończąc przeglądanie. To były moje własne posty. Leżałam na plecach w łóżku i znalazłam moje pliki, które były pobrane więcej, niż rok temu. To było masochistyczne, ale nie mogłam się powstrzymać. Osiemnaście miesięcy wcześniej, dziewięćdziesiąt procent moich postów z Instagrama dotyczyło tylko jednego tematu: mojego związku. To był Jesse, Jesse, Jesse. Ja i Jesse na promie. Ja i Jesse dostający mrożony jogurt. Ja i Jesse w chacie jego rodziców w Poconos1. Na każdym zdjęciu uśmiechał się do aparatu z przepięknymi piaszczystymi blond włosami i głębokimi dołeczkami. Patrząc w dół, czułam prawie żal do siebie. Być może miałam obsesję na punkcie naszego związku, zakochana w niezdrowym stopniu w najlepszym chłopaku, jakiego kiedykolwiek miałam. Bo kiedy on wyjechał, wszystko stało się dla mnie złe. Naprawdę złe. Wpadłam w miesięczną depresję. Może gdybym była bardziej obiektywna wobec naszego związku, uznałby, że nie może być ze mną wiecznie i mogłabym uporać się z konsekwencjami. Ale to nie byłam ja. To nigdy nie byłam ja. I wiedziałam, że nie mogła to być jedna noc. Nawet szybki pijacki numerek z współpracownikiem, zniszczył mnie i nie interesowałam się facetami. Miałam tendencję do przywiązywania się. Ciężką. Podłączyłam telefon do ładowania i wyłączyłam wszystkie światła, ale została lampa solna w rogu. Wróciłam do łóżka, przewróciłam się na swój bok i patrzyłam w znajomy blask, gdy zasypiałam. Dobrze zrobiłam, przypomniałam sobie. Dobrze zrobiłam. Ale żadna pewność siebie nie mogła pozbyć się tych przeszywających szarych oczu.

1

To region geograficzny, geologiczny i kulturalny w północno-wschodniej Pensylwanii , w Stanach Zjednoczonych. Poconos to wyżyn większego płaskowyżu Allegheny .

23

CHAPTER FOUR Xavier

Pomimo, że była prawie druga, noc nadal była pełna życia, kiedy przeszedłem przez klub. Jeszcze jedna minuta w biurze z Sethem, a sam bym się zabił. Ten facet i ja nigdy tak naprawdę się nie dogadywaliśmy. Jedyny powód, dla którego był częścią całej tej operacji – listy i Enigmy – było to że był kuzynem Davisa. Utrzymywałem między nami cywilne rzeczy ponieważ rozpoczęcie gówna sprawiałoby, że wyglądałbym źle. Ale, Jezu, rzeczy, które czasami gada ten facet... brzmiały po prostu jak zepsuty, miliarder bachor, jak chłopak z bractwa, którym był. Seth nie przepracował nawet dnia w swoim życiu i ten fakt był całkowicie na nim wypisany. Przeszukałem ponownie klub, na wypadek gdyby Riley wróciła w tym krótkim okresie czasu pomiędzy odejściem od kamer bezpieczeństwa, a zejściem na parter. Nigdzie jej nie było widać. Irytacja wspinała się po mojej piersi, jak cierniste winogrono. Oparłem się o krawędź blatu i złapałem spojrzenie Mikey’a. Młody barman pospieszył do mnie. – Wszyscy są dzisiaj szczęśliwi? – zapytałem. – Tak, proszę pana – uśmiechnął się. – To wspaniała noc. – Dobrze – wymamrotałem. Moje spojrzenie prześlizgnęło się obok niego i opadło na młodej kobiecie w połowie drogi do baru. Była gorąca, ale to nie dlatego przykuła moją uwagę. To był ten napięty uśmiech, który miała na twarzy. To jak obracała się w swoim krześle, próbując unikać mężczyzny, który stał za nią. Zająłem puste miejsce kilka krzeseł od tej dwójki i nastawiłem ucho. Muzyka sprawiła, że trudno było usłyszeć całą rozmowę, ale trafiały do mnie pojedyncze kawałki. – ...Kupiłem ci drinka – powiedział facet. – ...nie prosiłam... – odpowiedziała dziewczyna, odchylając się nawet dalej od niego. Moje palce zwinęły się i wbiłem je w dłoń. To była rozmowa, którą słyszałem setki razy. Zawsze były różne wersje, ale był taki sam rdzeń. Kretyn wchodzi do baru, rozgląda się

24

i decyduje, że może mieć każdą kobietę, jaką chce. Kiedy dziewczyny się nie zgadzają, zaczynają naciskać, aby spędziły z nim czas. Byłem zapalonym uczestnikiem ścigania. I nigdy nie byłem Chłopakiem Roku, dlatego, że nigdy nie byłem czyimś chłopakiem. Ale nie wywierałem nacisku na kobiety. Nie naciskałem na nie, aby zrobiły coś, czego nie chciały. Nigdy. Jeśli dziewczyna odmawiała, kurewsko tego słuchałem. I nie mogłem znieść mężczyzn, którzy nie robili tego samego. Byli chujami, nie wartościowymi gównami, którzy dzielili z nami tlen. Przesunąłem spojrzenie na bok i zobaczyłem twarz dziewczyny. Wepchnęła włosy za swoje ucho i sięgnęła po torebkę. Jej szczęka była napięta, ale jej oczy zdradzały strach i ból. Szybko jak bicz, dopadło mnie wspomnienie z dawna. Widziałem oczy mojej matki, takie same jak dziewczyny przede mną. Była skulona na podłodze pod moim ojcem, czekając na to, aż ją ponownie uderzy. I stałem wtedy, obserwując całą tę rzecz, nie będąc w stanie nic zrobić. Ta retrospekcja była tak wyraźna i prawdziwa jak chwila obecna. Wziąłem głęboki oddech i odepchnąłem się. Nie chciałem więcej tego widzieć. Byłem dorosłym mężczyzną. Miałem trzydzieści lat. I nie zatrzymywałem się z tym gównem. Dziewczyna zaczęła odchodzić od baru, ale ohydny koleś stanął przed nią i zablokował jej drogę. Skrzyżował ramiona i posłał jej zadowolony uśmiech, jakby wygrał grę i nie było nic, co mogłaby zrobić. Odepchnąłem się od baru i podszedłem do nich. – Dobry wieczór – powiedziałem, zbliżając się do kobiety. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale dostaliśmy zgłoszenie o kradzieży torebek dzisiaj wieczorem w klubie. Czy któreś z was zauważyło coś podejrzanego? Mężczyzna spojrzał na mnie z irytacją. W przeciwieństwie do dziewczyny, która wyglądała jakby ogarnęła ją ulga. – Nie – powiedziała. – Nie sądzę. – Ach, widzę. – Uśmiechnąłem się do niej. – Cóż, przepraszam, że przeszkadzam. Czy mogę zaoferować drinka? Jej oczy przesunęły się na dupka obok mnie. – Nie dzięki. Ja, uch, miałam już wychodzić. Moi przyjaciele na mnie czekają.

25

Przytaknąłem. – Dobrej nocy. Uciekła. Facet chciał za nią pójść, ale złapałem go za ramię. – A co z tobą? Flaszkę? To go zatrzymało. Wydawało się, że rozważał to tylko przez chwilę. – W porządku, stary. Tak. Skierowałem go do stołu i wskazałem Mikey’owi, aby przysłał flaszkę. Darmowy alkohol jest oczywiście podstępem. Miałem kolejny, bardziej odpowiedni, plan w rękawie. Tylko pomyślałem o adrenalinie krążącej po moich żyłach. Znalazłem jednego z ochroniarzy i wskazałem na pana Kretyna. – Wykop go za pięć minut – poinstruowałem. – Do małej alejki, tylko bądź dyskretny. Nie chcę, aby zadawali nam pytania tak jak ostatnio. – Tak, panie Fields – odpowiedział John. Poszedłem do drzwi prowadzących do alejki, rozpinając i podwijając rękawy, kiedy szedłem. Powietrze pachniało jak śmietnik, ale był tutaj również lekki zapach świeżej bryzy. W pobliżu, ruch na Dolnym Manhattanie trąbił i był zapełniony imprezującymi dwudziestolatkami i trzydziestolatkami. To jednak wydawało się być odległe. Byłem w innym świecie, gotowy zemścić się na mężczyźnie, które nie miał prawa istnieć. Cały zespół ds. bezpieczeństwa wiedział o moim zwyczaju. Można było powiedzieć, że to popierali. Pomagali znaleźć mi facetów, których trzeba była nauczyć lekcji. I byli też zbyt szczęśliwi, aby to zrobić. Każdy członek personelu Enigmy dostawał niezłą wypłatę. Niektórzy zabierali do domów dwa razy więcej, niż w standardowych branżach. Czekałem w alejce, czując spokój po raz pierwszy, odkąd Riley mnie odrzuciła. To mogła być gówniana noc, ale skończę ją z dozą sprawiedliwości. Brałem jedną złą rzecz w świecie i ją naprawiałem. Boczne drzwi się otworzyły i kretyn wypadł przez nie. – Ale ja nic nie zrobiłem – protestował. John tylko zatrzasnął drzwi. Pan Kretyn obrócił się z ponurym wyrazem twarzy. Zaczął iść w stronę końca alei, ale zatrzymał się, kiedy mnie zobaczył. Jego oczy pojaśniały. – Ej. Ty jesteś tym kolesiem, który postawił mi szampana, prawda? Nie odpowiedziałem.

26

Wskazał kciukiem za ramię. – Twój pieprzony ochroniarz właśnie mnie wyrzucił! Możesz w to uwierzyć? Co za pieprzony idiota! Muszę tam wrócić, stary. Właśnie poznałem dziewczynę z zajebistym tyłkiem... – Nie wrócisz tam. Zrzedła mu mina. – Co? O czym ty mówisz? Skrzyżowałem ramiona na piersi. – Jak często wychodzisz i obrażasz kobiety? Kilka nocy w tygodniu? Albo to jest twój dzienny zwyczaj? – O czym ty mówisz? – Opróżnij kieszenie. – Czemu? – Zobaczymy co tam masz. A może planujesz użyć dzisiaj brutalnej siły i pomóc sobie z tabletką gwałtu? Odsunął się. – Pieprz się. Właśnie na to czekałem. Wiedziałem, że ten koleś mógł nie mieć ze sobą prochów, ale kilku mężczyzn, których wcześniej znalazłem mieli. Wiedząc to, umieszczałem frajerów w odpowiednim miejscu z podwójną satysfakcją. Odsunął się na bok i przeszedł obok mnie, ale zablokowałem mu drogę. Zamarł, a jego górna warga zaczęła zwisać. – Co? Zamierzasz mnie pobić? – zażądał. – Pobrudzisz sobie te szałowe ciuszki. Jesteś pewien, że jesteś na to gotowy? W odpowiedzi, walnąłem go w szczękę. Upadł, a jego prawe ramię uderzyło w chodnik. Wściekłość uderzyła we mnie i została połączona ze świeżą surowością w moich kłykciach. Milczał, wstając po sekundzie i ruszył na mnie. Jego wściekłość i szybkość jednak mnie nie przestraszyła. To mnie ekscytowało. Kochałem to kiedy to oddawali, kochałem to, kiedy wściekłość i mroczność pojawiała się na ich twarzach. Zablokowałem jego prawy sierpowy i uderzyłem go w wnętrzności. Zorientowałem się, że to potężny przeciwnik, taki który mógłby mnie utrzymywać w gotowości.

27

Pomimo, że walka była wyzwaniem, to każdy ruch nadal był powtarzany. Robiłem to miliony razy wcześniej – nie tylko za klubem, ale również w innych miejscach. Moja pierwsza walka miała miejsce pośrodku parku przyczep, kiedy miałem dziesięć lat. Dzieciak nazwał mojego tatę pijakiem. Miał rację, ale to nie znaczyło, że mógł tak mówić. Sprawiłem, że zapłacił za to dwoma zębami. Od tamtej pory sprawiałem, że mężczyźni płacili nawet za mniej. Kretyn uderzył mnie w szyję, zbijając z tropu. Minęło sporo czasu, odkąd zostałem uderzony i ten szok sprawił, że widziałem gwiazdy. Zassałem oddech, kiedy zrobiłem unik i uderzyłem go. Jego plecy uderzyły w ziemię, a jego nogi poleciały w powietrze. Zaczynałem na niego wskakiwać, aby dać mu wycisk, ale nie było takiej potrzeby. Pokazałem swoje zdanie. Jeśli uderzałbym dalej, to mógłbym nie być w stanie powstrzymać mojego gniewu. Parsknął i zakaszlał. Stałem kilka metrów dalej i po prostu go obserwowałem. – Drań – mruknął. – Myślisz, że możesz mnie atakować i odejść? – Co zamierzasz powiedzieć? – wyliczyłem. – Jesteś w moim klubie, nękając moich klientów. To jest wystarczające, aby mój zespół bezpieczeństwa cię nie lubił. I jest ich słowo przeciwko twojemu. Pomyślałbym o tym, zanim poszedłbym na policję. Zdanie sobie z tego sprawy pojawiło się na jego twarzy. Był na moim terenie. Nie było żadnej jego przewagi. Byłem królem tego terenu i nikt nie mógł mnie ścigać. Facet stanął na nogi i odwrócił się plecami do mnie. W kąciku jego ust pojawiła się krew. Wytarł ją i pokręcił głową. – Jesteś kurewsko szalony. Gdyby tylko wiedział. – Nie wracaj tu więcej. I zapomnij o uderzaniu do dziewczyn w moich klubach. Nie są tobą zainteresowane. Wierz mi. Uniósł brodę. – Jak zamierzasz mnie powstrzymać? – Mam więcej oczu w różnych miejscach, nie tylko tutaj. Nie musiałem mówić o moich kontaktach z innymi ekskluzywnymi miejscami na Manhattanie. Ton mojego głosu powiedział wszystko. Z rozszerzonymi oczami, odwrócił się i ruszył w stronę drogi. Kolejny szczur szuka schronienia. Czekałem, aż byłem pewien, że odszedł, a następnie podbiegłem do bocznych drzwi. John spotkał się ze mną z woreczkiem lodu. Przyciskając je do moich obolałych kłykci,

28

wróciłem do klubu. Tym razem trzymałem się przy ścianie, nie będąc w nastroju, aby z kimś rozmawiać. Biuro było puste, Julian i Seth zniknęli. Wiedzieli o moim częściowym hobby i jak personel bawili się tym. Miałem wyrobione nazwisko w prawdziwym świecie nieruchomości, co oznaczało, że jeśli pojawiałby się jakiś skandal z moim udziałem, to ucierpiałaby moja reputacja. I jako właściciel klubu to reputacja nas wszystkich poleciałaby na łeb, na szyję. Julian, Seth, Davis i ja nie zawsze mieliśmy czyste rzeczy, ale zawsze zachowywaliśmy się jakby tak było. Spryskałem twarz w łazience przy biurze, owinąłem czysty bandaż wokół stłuczonych kłykci i zadzwoniłem po mojego kierowcę. Już znajdywał się przed klubem, kiedy wyszedłem. Jazda do mojego penthousu wydawała się, że trwała wieczność. Ulice zaczęły się oczyszczać, nawet większość nocnych marków i dzieciaków z hardcorowych imprez stwierdziło, że pora kończyć. Kiwnąłem głową do portiera i pojechałem windą na najwyższe piętro. Penthouse przywitał mnie zimno i cicho. Dokładnie tak, jak to lubiłem. Nie spędzałem za wiele czasu w domu, ale kiedy to robiłem, było to przyjemne. Mój luksusowy apartament był oazą ciszy pośrodku jednego z najbardziej szalonych miast na świecie. Ale to się inaczej odczuwało. Coś było nie tak. Rozszalała energia nadal we mnie pulsowała. Ta walka ani trochę mnie nie uspokoiła. Zamiast tego, poczułem się bardziej nabuzowany. Podszedłem do barku w salonie, ale nie nalałem sobie drinka. Już wtedy wiedziałem, że nie byłoby to dla mnie dobre. Zamiast tego, wziąłem długi prysznic, mając nadzieję, że rozluźni to moje napięte mięśnie i będę mógł spać. Ale kiedy wszedłem do łóżka, mój umysł nadal się kręcił. Cała noc była w dziwnym tonie i to nie z powodu faceta, z którym walczyłem. Robiłem coś takiego przez cały czas, czasami nawet dwa razy w tygodniu. To było przez nią. Wiedziałem o tym. Pierwsza dziewczyna, którą odkąd pamiętam mnie odrzuciła. Nawet w liceum, gdy byłem introwertykiem i obchodziło mnie tylko uczenie się i wyrwanie się z tego wygwizdowa, Południowej Karoliny, dziewczyny nadal były mną zainteresowane. Ale coś się zmieniło. Poznałem pierwszą dziewczynę, która mnie wyzywała. Odrzucenie Riley zrobiło mi coś, czego nie rozumiałem. To nakręcało mnie w środku i drwiło ze mnie, zmuszając mnie, aby się nie poddawać.

29

I nie zrobiłbym tego. Wiedziałem o tym bez wątpliwości.

30

CHAPTER FIVE Riley

Mój budzik był bardziej jak młot pneumatyczny, który wylądował obok mojej głowy. Chętna, aby go uciszyć, szybko wyciągnęłam rękę i złapałam telefon. Przycisk „drzemki” naśmiewał się ze mnie, kusząc mnie, aby go nacisnąć i cieszyć się jeszcze piętnastoma minutami nieba. Oparłam się chęci, aby zabić alarm i wyszłam z łóżka. Moje stopy zaplątały się w spodnie, które zostawiłam na podłodze i prawie wpadłam w kurz, ale udało mi się zachować równowagę. Prysznic zrobił dobrą robotę, aby mnie obudzić i kiedy wypijam połowę filiżanki kawy, mogę sobie przynajmniej przypomnieć jak to jest się czuć żywym. Ann-Marie nadal spała, szczęśliwa suka. W przeciwieństwie do mnie, jej grafik był normalny. Pracowała od poniedziałku do piątku, jako recepcjonistka w organizacji nonprofit na Manhattanie. Tak jak ja, żyła życiem, które nico wkurzała jej rodziców. Pracowała nad kolejną wspaniałą amerykańską powieścią. Albo przynajmniej, ja tak to nazywałam. Ona była dużo pokorniejsza w tej sprawie, zawsze powtarzając: „Żadna książka young adult nie dosięgnie do stylu Steinbecka.” Ubrałam się w mundurek z czarnymi spodniami i ciemnoniebieską koszulę na guziki, po czym zmusiłam się, aby wyjść z mieszkania i zeszłam schodami. Zeszła noc nadal była ze mną, poza tym, że zmieniło się to teraz w ból głowy. To nie będzie łatwy dzień. Po mojej zmianie w Crumbs, musiałam być koktajlową kelnerką o trzeciej. Bar nie miał być otwarty o czwartej, ale skoro ja otwierałam, to musiałam znaleźć się tam wcześniej. Przynajmniej to oznaczało, że będę w domu przed północą. W niektóre dni, to były naprawdę małe rzeczy. Aby się obudzić, bujałam się do muzyki Beyonce w pociągu. Piekarnia już działa, kiedy tam dotarłam, a kolejna ciągnęła się aż do drzwi. Weszłam do środku i dołączyłam do reszty personelu. Zamówienia uderzały we mnie, kiedy pakowałam bułki i croissanty, próbując sobie przypominać, aby trzymać otwarte oczy. Wraz z upływem godzin, ból nóg dołączył do bólu głowy. Obserwowałam zegar, mając ochotę na przerwę obiadową. O

31

jedenastej czterdzieści pięć, wpadłam na zaplecze i złapałam torebkę. Miałam wystarczającą ilość czasu, aby pobiec do delikatesów po drugiej stronie ulicy i zjeść łapczywie kanapkę. Po tym, wróciłam za ladę z okropnym przypadkiem zgagi. – Riley – odezwał się Dan, który pojawił się w drzwiach piekarni. Za nim nasz cukiernik, Dominique, wydawał instrukcje jednemu z piekarzy jak toczyć ciasto. Przykleiłam uśmiech do twarzy. Dan, kierownik zakładu, nie był jednym z ulubionych pracowników, ale próbowałam być przy nim miła. Nie byłam tutaj dla minimalnej pensji i resztek bułek francuskich. Chciałam wspinać się po szczeblach i miałam nadzieję, że awansuję do pracy na zapleczu. Skoro technicznie nie mam wykształcenia, ani oficjalnego doświadczenia w pieczeniu, to oznacza, że musiałam czekać, aż ktoś dostrzeże, że jestem godna, aby wziąć mnie pod swoje skrzydła. Byłam całkiem pewna, że Dominique nadal nie miał pojęcia, że istniałam i aż do momentu, gdy mnie dostrzeże musiałam zadowalać Dana. Wiele zatrudnionych w piekarni działało w biurze. Ludzie otrzymywali awanse i ciągle zmieniali wydziały. Jeśli byłam miła i ciężko pracowałam, wiedziałam, że moja szansa pojawi się prędzej czy później. Dan podrapał się po brodzie. – Kelsey dzwoniła, że się spóźni. Czy możesz pracować aż przyjdzie Blake? – O której? – Czwarta. Moje serce opadło. – Muszę być w mojej drugiej pracy o trzeciej. Przepraszam. – Nie możesz tego odpuścić? Zawahałam się. Prawdopodobnie mogłam zrobić sobie wolny wieczór. Była sobota, co oznaczało, że mogłam zarobić prawdziwe pieniądze. Większość pozostałych kelnerek byłaby szczęśliwa, aby przejąć moją zmianę. Ale ja też tego potrzebowałam. Crumbs nie płaciło moich rachunków. Ale robiło to zakładanie obcisłej sukienki i podawanie koktajli biznesmenom. Z drugiej strony, musiałam zrobić jakiś prawdziwy postęp w mojej karierze. Miesiąc temu, Dan polecił jednego z kasjerów do pomocy Dominique w kuchni. To mogłam być ja. To nadal mogę być ja. – Mogę to zrobić – wypaliłam. – Znajdę kogoś, kto przejmie moją zmianę. Jestem pewna, że to nie będzie zbyt trudne.

32

– Dobra dziewczynka – powiedział, jakby nie był zaskoczony tym, że poszłam mu na rękę. Wyszedł na przód, a ja pospieszyłam, aby zamówić dla siebie jedzenie. Podczas gdy było robione, zadzwoniłam do Kim, jednej z kelnerek, z którą pracowałam kilka dni w tygodniu. Miałam szczęście z tą rozmową. Była dostępna i chętna do pracy. Jak tylko zakończyłam połączenie, poczułam się trochę smutno. Właśnie odpuściłam dwieście dolarów przez moją zmianę. To były pieniądze, które mogłam wykorzystać, aby wysłać moją rodzinę na wakacje w przyszłym roku do Irlandii. Albo pieniądze, których mogłam użyć, aby sobie kupić ładną parę trampek do pracy. Przypominałam sobie powód, dla którego to zrobiłam i wróciłam do piekarni. Popołudnie było tak samo zatłoczone jak poranek. Podczas gdy pracowałam, wizualizowałam sobie długoterminowy cel. Widziałam moją własną piekarnię, na pięknym rogu w Greenwich Village. Albo może w Williamsburg. Nie byłam zbyt wybredna. Około godziny czwartej, te wyobrażenia miejsca stawały się dla mnie prawdziwe. Mogłam zobaczyć żółte i niebieskie bratki na parapecie i zapach rosnącego wokół cynamonu. Byłam obolała, zmęczona i złamana, ale nie żałowałam dłużej mojej decyzji pozostania w Crumbs. Blake się spóźniał i skończyłam zostając do piątek. Niestety, nie było tam Dana, aby to zobaczyć, skoro wyszedł krótko po swojej przerwie na lunch. Przypominam sobie, że zobaczy to, że zostałam dłużej, gdy przyjdzie rano i sprawdzi zapis z komputera. Zdejmując fartuch, odsunęłam się od kasy, aby Blake mógł zająć moje miejsce. – Przepraszam, jaka jest wasza specjalność? – zapytał zza mnie męski głos. Trzydzieści sekund temu skończyłam zmianę. Prawie pozwoliłam, aby jeden z moich współpracowników odpowiedział, ale coś w tym głosie mnie przyciągnęło. Był dziwnie znajomy. Odwracając się, stanęłam twarzą w twarz z nikim innym, jak Xavierem. Jego głęboko szare oczy pozbawiły mnie powietrza z płuc. Przez chwilę nie byłam w stanie oddychać ani myśleć. Stojąc przed mężczyzną, którego sądziłam, że nigdy więcej nie zobaczę, czy mi się to podobało czy nie. Kiedy się odezwałam, odpowiedź nie była dowcipna, jak prawdopodobnie tego oczekiwał. – Nasze czekoladowe croissanty. Są naprawdę wielkie i jest w nich tona, uch, czekolady. Ciepło zalało moje policzki. Brzmiałam na wielką idiotkę.

33

– Czekolada jest dobra – zgodził się Xavier po drugiej stronie blatu. Spojrzał na fartuch w mojej dłoni. – Idziesz na przerwę? Przełknęłam mocno, przesuwając biedny materiał między palcami. – Właściwie to właśnie skończyłam. Przyjemność zalała moją twarz i sprawiła, że moje serce nabrzmiało z radością. Ale z pożądaniem. To było prawdopodobnie pożądanie. – Chciałabyś pójść na drinka? – Um... Uśmiechnął się. – Tylko na drinka. Żadnego całowania. Czułam na sobie jak moje współpracownice, Mira i Amy, obserwowały mnie, prawdopodobnie zastanawiając się, dlaczego ten gorący facet zwracał na mnie swoją uwagę, ale nadal wpatrywałam się w Xaviera. – A co powiesz na kawę? Nie tylko mogłabym skorzystać z zastrzyku kofeiny, ale też nie byłam w nastroju na picie. Byłam szczupła i podejrzewałam, że nawet najmniejsza ilość alkoholu z wcześniejszej nocy miała wpływa na mój osąd. Lepiej było, jeśli zostałabym całkowicie trzeźwa przy niesłuchaniu seksownego mężczyzny. – Kawa brzmi świetnie – odpowiedział. – Świetnie – powtórzyłam. – Świetnie. Zaczęłam iść, zanim zawstydziłabym siebie powtarzając „świetnie” po raz trzeci. Wchodząc do pomieszczenia dla personelu, złapałam torebkę i spotkałam się z Xavierem po drugiej stronie blatu. – Czy możemy? – zapytał. Przytaknęłam, a on przytrzymał dla mnie otwarte drzwi, a jego dłoń spoczęła nisko na moich plecach, prowadząc mnie. Posiadał wszystkie maniery dżentelmena, ale musiałam się zastanowić, na ile naprawdę szacunku mógł okazywać playboy. Jeśli sypiał co weekend z inną dziewczyną, czy nie oznaczało to, że nie miał żadnego szacunku dla kobiet? – Jest tutaj dobra kawiarnia – powiedziałam, wskazując, ale nie spoglądając na niego. Odczuwałam jego obecność tak intensywnie, a jego ciepło było tak silne, że pójście obok niego było dziwnie magnetycznym polem siłowym. Spoglądanie na niego było trudne. Ucieczka była niemożliwa.

34

– Jak minął ci dzień? – zapytał. Przygryzłam wargę. Musiałam powiedzieć to, o czym myślałam, zanim straciłabym odwagę. – Jak mnie znalazłeś? Zatrudniłeś prywatnego detektywa czy coś? Albo wysłałeś kogoś, aby mnie śledził do domu, a potem do pracy? Ponieważ muszę powiedzieć, że to lekko przerażające. Zerknęłam na Xaviera. Odwzajemnił spojrzenie z rozbawieniem w oczach. – To dość długa odpowiedź jak na „Jak minął ci dzień?” Wypuściłam ostry oddech. Ten mężczyzna, wobec którego miałam skonfliktowane uczucia, nagle pokazał się w mojej pracy. Nie było absolutnie żadnego powodu, dla którego miałby wiedzieć, że był w Crumbs. I co więcej, nie byłam w nastroju na gierki. – Facebook – przyznał w końcu Xavier. – Szukałem cię na Facebook’u. – Och. – Przetwarzałam to przez chwilę. – Dodałeś mnie? Nie wiedziałam dlaczego o to zapytałam. Zgaduję, że wydawała się to logiczna rzecz do powiedzenia. – Nie mam tam konta, ale twój profil jest publiczny. Widziałem twój post ze zdjęciem z ciastkiem z dzisiejszego poranka i napisałaś, że pracujesz przez cały dzień. Był też link do strony Crumbs. To było całkiem proste. Żaden detektyw nie był w to zaangażowany. – Och – powiedziałam ponownie. Jeśli kiedykolwiek w swoim życiu wyglądałam jak idiotka, to właśnie w tej chwili. – Przepraszam. Nie chciałam cię oskarżyć o stalkowanie mnie czy coś. Chodzi mi o to, że wiem, że powiedziałam, że byłeś przerażający, ale to było okrutne. Nie pomyślałam. – Przygryzłam dolną wargę, aby powstrzymać się przed gadaniem. – W porządku, to właściwie zabawne. Masz tam wiele informacji. Dla przykładu, wiem też, że pracujesz w barze, który nazywa się Tawerna Joe i masz skłonność do memów z kotami. – Świetnie – odpowiedziałam, a moje policzki płonęły jak ogień. Zdecydowałam, że w chwili, w której dotrę do domu, wejdę na wszystkie portale społecznościowe i pousuwam wszystko, co mogłoby mnie zawstydzać. – Nie martw się, chodzi mi o to, że robisz to w znośny sposób. Czy to tutaj? Dotarliśmy do kawiarni, a ja nawet tego nie zauważyłam. Nie było kolejki i przeszliśmy bezpośrednio do zamawiania zwyczajnej kawy. Xavier wyciągnął portfel, zanim mogłam zaprotestować.

35

– Zacznijmy to nazywać oficjalną randką – zasugerował. Moje serce głośno waliło. Oficjalna randka? Czy chodziło o Ann-Marie, a ja go źle zrozumiałam? Albo to było tylko wyobrażenie? Jedna randka nie sprawiała, że mężczyzna się angażował. Gracze przez cały czas zabierali dziewczyny na randki. I potem je pieprzyli i nigdy nie oddzwaniali. Wzięliśmy naszą kawę i usiedliśmy na dwóch fotelach w kącie. Przyszliśmy tutaj o dobrej porze. Zazwyczaj jest tutaj tak tłoczono, że nie było szans, aby zająć miejsce. – Ładnie tutaj jest – powiedział Xavier. Upiłam kawę i skrzywiłam się, kiedy poparzyła ona mój język. – Taa – zgodziłam się, zdejmując papierowe wieko, aby podmuchać w napój. – Przychodzę tutaj między zmianami. – Pracujesz na podwójnych zmianach w piekarni? – Zazwyczaj nie. Ale często przychodzę tutaj prosto z piekarni, udając się do drugiej pracy. – Objęłam palcami kawę i wzięłam kilka ostrożnych łyków. Płyn był nadal niebezpiecznie gorący, ale picie go dawało mi przynajmniej coś do robienia. To sprawiało, że czułam się mniej niezręcznie przez całą tę sytuację. – I gdzie jest Tawerna Joe? – Wiliamsburg. Jest bliżej mojego mieszkania, niż piekarnia co jest fajne. – Rozejrzałam się. Samo wspomnienie o moim mieszkaniu, w którym czekało moje łóżko, sprawiało, że czułam się nieśmiało. Było tak, jakbym nie mogła nic powiedzieć przy Xavierze bez oblewania się rumieńcem. – Jesteś zajętą kobietą. Wzruszyłam ramionami. – Tak sądzę. Słuchaj, co do zeszłej nocy... – Przepraszam. Zerknęłam na niego. – Nie wiesz, co chciałam powiedzieć. Xavier wyciągnął dłoń. – Przepraszam. Wyrwałem się. Założyłem, że zamierzałaś mi powiedzieć, że przekroczyłem granicę, gdy cię pocałowałem. – Nie. Wcale nie. – Przerwałam. Wiedza, że jego umysł skierował się w błędne miejsce sprawiło, że się rozgrzałam. – Chciałam przeprosić, że wyszłam tak nagle. Ja tylko...

36

to trudno jest wyjaśnić, ale wziąłeś mnie przez zaskoczenie. I nie chodzi o to, że mi się nie podobało... ja tylko... – Pokręciłam głową, poddając się. – Mój pocałunek pojawił się znikąd, rozumiem. Jeszcze raz przepraszam, jeśli za bardzo wyszedłem do przody. To było to, co chciałam usłyszeć. Wypuszczając po raz kolejny powietrze, połowa napięcia z mojego ciała zniknęła. – Dziękuję. Xavier odłożył swoją kawę na stół pomiędzy nami. Pochylił się w przód, kładąc dłonie na kolanach. Wpatrywał się w moje oczy i przytrzymał spojrzenie. – Mówiąc o tym, to nie byłem w stanie przestać o tobie myśleć zeszłej nocy. Kiedy obudziłem się dzisiaj rano, wiedziałem, że muszę cię znaleźć. – Kącik jego ust ponownie uniósł się w uśmiechu. – Na szczęście, całkiem łatwo jest cię wyśledzić. Parsknęłam i przerwałam kontakt wzrokowy. Ten mężczyzna coś mi robił. Odczuwało się to tak dobrze, ale wiedziałam, że było to prawdopodobnie złe. Jeśli weszłabym w to, to kto wie, jakby się to zakończyło. Umawiałam się z kilkoma facetami, którzy pogrywali w gierkę, co do której byłam pewna, że Xavier był profesjonalistą. Tak samo Ann-Marie. Nie dawało się łatwo oszukać naszej dwójki. – Wyjdź ze mną – wyszeptał Xavier. – Jutro wieczorem. Każda możliwa emocja urosła we mnie. Zrób to, szeptał mały głosik w mojej głowie. Po prostu to zrób. I mogłam. Jedna randka nie zrani. Prawdziwym zagrożeniem było przespanie się z nim. Wiele kobiet poszłoby na to, tylko po to, aby zerwać klątwę posuchy. Ale to nie było dla mnie takie nieskomplikowane. Jeśli śpię z mężczyzną, ryzykowałam tym, że się przywiążę i nie będę w stanie ruszyć dalej, kiedy on się mną zmęczy. Jeśli wyszłabym z Xavierem, musiałam się upewnić, że nie pojawią się żadne fizyczne rzeczy. Marne szanse. Byłam w celibacie przez czas, który odczuwało się jako wieczność, a najgorętszy facet, z jakim kiedykolwiek rozmawiałam zapraszał mnie na randkę. Nie było możliwości, abym mogła się kontrolować przy nim. – Martwisz się – powiedział Xavier. Spojrzałam na niego, ale nie odpowiedziałam. Chciałam się odezwać, ale moje gardło było tak nabrzmiałe. Nigdy nie byłam za dobra w byciu otwartą księgą. Czułam się bezpieczniej, gdy ludzie nie wiedzieli co się działo w mojej głowie i sercu.

37

Xavier kontynuował. – Rozumiem. Nie znasz mnie. Prawdopodobnie założyłaś coś na mój temat. – Obserwował moją twarz, próbując sprawdzić czy miał rację. Zebrałam w sobie odwagę i odchrząknęłam. – Jesteś właścicielem klubu. – Taa. Pracuję też w nieruchomościach. – Co jeszcze powinnam o tobie wiedzieć? Na prawym policzku pokazał się dołeczek. – Wyjdź ze mną, a dam ci każdą informację, jakiej zechcesz. – Chcę kilka teraz – odparłam. Oczy Xaviera tańczyły i uśmiechnęłam się. Rozmawianie z nim szybko stało się łatwiejsze niż sądziłam. – Jak co? – zapytał. – Chcesz wiedzieć, co robię w czasie wolnym? – Oparł się na krześle i wziął głęboki oddech. Jego koszula napięła się na jego piersi, powodując rozproszenie. – Pracuję i idę do Enigmy. Czasami idę na siłownię, ale jest w moim biurowcu, więc tak naprawdę nie wychodzę z pracy, może być? Te trzy aktywności podsumowują wszystko. Posiadam firmę wartą miliardy dolarów. Nie chełpię się. Tylko dzielę się faktem, dzięki któremu będziesz wiedzieć jakie jest moje życie. Pracuję przez cały czas, a klub jest dla mnie ucieczką. Pozwoliłam, aby jego słowa przeze mnie przesiąkły. Podawał mi fakty, ale nadal miałam wrażenie, że nic nie wiedziałam o Xavierze, jako mężczyźnie. Chciałam wiedzieć co lubił, a czego nie lubił, jego pasję. Chciałam wiedzieć z kim był blisko i co sprawiało, że się złościł. Chciałam, aby pokazał mi bardziej siebie i zobaczyć, co o tym myślał. – Jutro wieczorem? – zapytałam. Skinął pojedynczo głową. – Chciałbym, aby to było dzisiaj, ale mam spotkanie za trzydzieści minut. Prawdopodobnie będę przez cały wieczór jeść. – Może być jutro. – Zorientowałam się, że to powiedziałam. Żadne mięśnie w twarzy Xaviera nie poruszały się, ale wydawało się, że jego oczy pojaśniały. – Wspaniale. – Sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął wizytówkę oraz długopis. – Jaki jest twój numer i adres?

38

Podałam mu je i obserwowałam jak je zapisywał. Jego pismo odręczne było piękne, a jego palce poruszały się z taką pewnością i kontrolą. Czy każde zadanie wykonywał w ten sposób? – O siódmej? – zapytał. Przytaknęłam, a podekscytowanie przepłynęło przeze mnie. Robiłam to. To było prawdziwe. Nadal mogłam trzymać się z tyłu, ale już dłużej tego nie chciałam. Chciałam wykorzystać szansę, pożyć życiem. Chciałam udowodnić sobie, że myliłam się co do Xaviera Fieldsa. Xavier sprawdził zegarek. – Idealna pora. Muszę iść. Czy wezwać dla ciebie taksówkę? – Nie dziękuję. Myślę, że będę tutaj przez chwilę. Xavier wstał, a ja podążyłam za nim. Uniósł moją dłoń i pocałował ją. Gdyby zrobił to jakiś inny facet, uznałabym to za kiepskie, ale u Xaviera wyglądało to na naturalne. Był staromodnym dżentelmenem i do niczego nie czuł się zmuszany. – Do zobaczenia jutro, Riley – powiedział cicho. – Cześć – sapnęłam. Obserwowałam go, jak się odwrócił i wyszedł z kawiarni. Moje nogi były jak galaretka, kiedy usiadłam ponownie. Wypuściłam długi oddech i siedziałam w milczeniu, rozważając to, co się wydarzyło. Mogłam popełnić wielki błąd. Próbowałam zachować dystans od Xaviera, ale wyglądało na to, że moje próby były na próżno. Ten mężczyzna mnie chciał i przyszedł po mnie. Nie wiedział gdzie mnie znaleźć, ale prowadził sobie z tym. I to było wystarczające, aby powiedzenie mu „nie”, które było całkowicie niemożliwe.

39

CHAPTER SIX Xavier

Cisza w mojej garderobie była podobna do grobu. Jeśli główna część mojego loftu była cicha, to obszar, gdzie znajdowały się moje garnitury, buty i wszystko pomiędzy, pasowała do mnicha. Skończyłem zabezpieczać błękity krawat, wygładzając rękami moją czarną marynarkę i wyszedłem z garderoby. Mój kierowca czekał na dole, a silnik pracował przy krawężniku. W niewielkiej odległości dalej, czekała Riley. Wiedziałem, że śledzenie jej byłoby łatwą czynnością. Właściwe to nawijanie do niej i sprawienie, żeby spędziła ze mną trochę czasu było znacznie trudniejsze. Ale okazało się, że nie wzmacniało to naszej wzajemnej atrakcyjności. Podczas rozmowy w kawiarni, mogłem zobaczyć w jej oczach, że ciągnęło ją tak samo do mnie, ja mnie do niej. Riley chciała mnie tak samo bardzo, jak jaj jej. I wkrótce będzie całkowicie moja. W każdym razie tylko na chwilę. Ale w tym krótkim okresie czasu, który z nią spędziłem, była wszystkim czego chciałem. Nawet najbardziej interesująca kobieta, nie może utrzymać mojego zainteresowania dłużej niż kilka tygodni. W drodze do holu, minąłem sypialnię. Pudełko wystające spod łóżka, przykuło moją uwagę, sprawiając, że się zatrzymałem. Samo zobaczenie tego bambusowego pudełka sprawiło, że mój puls wzrósł. W środku tego pudełka znajdowały się moje najcenniejsze skarby. Nie korzystałem z nich regularnie, ale kiedy to robiłem, była to wyjątkowa okazja. Być może Riley. Wziąłem oddech i wyrzuciłem tę myśl z głowy. Nie miałem nic przeciwko sobie. Ale nadal nie wyczuwałem Riley, ale miałem podejrzenie, że nie była dziewczyną, która zostałaby całkowicie przerażona przez myśl o zdominowaniu. Jej osobowość mogła zawierać mocną nieśmiałość, ale była to czasami wskazówka na mroczniejsze pragnienie. Wiele kobiet nawet nie wie, że tego pragnie, aż nie skosztują tej dzikiej strony po raz pierwszy. Złapałem portfel, telefon i klucze, a następnie wyszedłem w coś, co było ekscytującą nocą. Moja dłoń skręciła się, kiedy zamknąłem frontowe drzwi. Lekki ból był

40

przypomnieniem sprawiedliwości, którą wymierzyłem w piątkową noc. Ani przez chwilę nie zastanawiałem się nad tamtym kolesiem. Byłem zbyt zajęty pracą i planowaniem mojego wieczoru z Riley, ale już wiedziałem, że ten facet nie pojawi się więcej w Enigmie. Nie, chyba, że ma życzenie śmierci. Jazda do mieszkania Riley na Bed-Stuy była długa, ale czas upłynął mi na fantazjowaniu o skórze Riley. Równo o siódmej, limuzyna zatrzymała się przed jej budynkiem. Wyskoczyłem z samochodu, wpisałem jej numer mieszkania i czekałem aż zacznie dzwonić. Minęła minuta. Już miałem zadzwonić po raz kolejny, kiedy frontowe drzwi się otworzyły i Riley pozbawiona tchu wyleciała z budynku. – Przepraszam – powiedziała szybko. – Domofon nie działa. Powinnam była ci powiedzieć. Właśnie przebiegłam całą drogę. Pochłaniałem jej luźne włosy, małą czarną sukienkę i cieliste obcasy. Jakoś udało jej się wyglądać jednocześnie niewinnie i uwodzicielsko. Wyglądała przepysznie w piątkowy wieczór w klubie, ale to było ciasteczko. Najlepszą częścią było to, że teraz była nawet bliżej tego, żeby zaoferować mi siebie. Zdałem sobie sprawę, że nic nie powiedziałem na jej przeprosiny. Byłem zbyt zatracony w podziwianiu jej ciała. – Nie martw się o to. Wyglądasz niesamowicie. Nieśmiało, odwróciła głowę, a jej oczy opadły na limuzynę za mną. – Twoja? – Tak. – Podałem jej ramię. – Jesteś gotowa? – Taa – powiedziała, nadal wpatrując się w limuzynę. Kierowca zauważył jak podchodziliśmy i pospieszył, aby otworzyć tylne drzwi. Riley wymamrotała „dziękuję” i wsiadła przede mną. Spocząłem naprzeciwko niej i położyłem ręce na kolanach. – Złożyłem rezerwację w Oishii. To japońska restauracja, ale jeśli wolisz pójść gdzieś indziej, powiedz tylko słowo, a cię tam zabiorę. Oczy Riley się rozszerzyły. – Oishii? Żartujesz? Tak, zdecydowanie chcę tam pójść. – Uśmiechnęła się, jak małe dziecko. – Czytałam o tym miejscu w The New Yorker. Powinno być niesamowite. – Dobrze. Wygląda na to, że moje przeczucie było właściwe. – Twoje przeczucie jest bardzo mądre.

41

Uśmiechnęła się szerzej i odwzajemniłem gest. Temperatura w limuzynie wzrosła. Każdy mój cal chciał się wychylić i złapać kobietę siedzącą naprzeciwko mnie, ale nie mogłem tego zrobić. To było zbyt wcześnie. Musiałem zaczekać, zagrać w grę i delektować się procesem uwodzenia. Oczekiwanie mogło potrwać długo, ale było tego warte. Riley opowiedziała mi o swoich dwóch pracach, kiedy wracaliśmy na Manhattan. Wydawało się, że rozmowa pomagała jej się rozluźnić. Z każdym nowym zdaniem, jej twarz stawała się coraz bardziej ekspresyjna, a jej dłoń mocniej gestykulowała. – Właściwie jest coś dobrego w tym barze – powiedziała. – To dzięki niemu rzeczywiście opłacam rachunki. Lubię ludzi, z którymi pracuję i zmiany nie są zbyt długie. Ale to nigdzie mnie nie zaprowadzi, wiesz? Chcę otworzyć własną piekarnię. Nie chcę podawać drinków już zawsze. – I co potrzebujesz zrobić, aby to osiągnąć? – zapytałem, żeby dalej mówiła. Była w niej żywiołowość, kiedy naprawdę wkręciła się w temat i było to zarówno przyjemne oraz uspokajające. Westchnęła tak ciężko, że wydawało się, że jej klatka piersiowa wydawała się zapadać. – Przede wszystkim, muszę nauczyć się jak piec. Taa, wiem, jak zrobić proste rzeczy. Piekę przez cały czas w domu. Ale potrzebuję tego, aby prawdziwy cukiernik mnie uczył. Muszę się nauczyć, jak przyrządzać prawdziwe crossianty. Ale potrzebuję do tego pieniędzy, a to jest inna historia. – I praca w piekarni zapewni ci takie doświadczenie, jakiego potrzebujesz? Jej usta skrzywiły się. – Mam taką nadzieję. W tej chwili, po prostu pracuję z frontu, ale czasami kasjerzy są przerzucani do tyłu. – Prosiłaś, żeby cię tam przenieśli? – Raz, ale nie było wolnych miejsc. – Hmm. Więc zapytaj jeszcze raz. Wierciła się w fotelu. – Nie chcę być natrętna. Nie jestem tam za długo i potrzebują mnie teraz z przodu. Mamy za mało personelu. Uderzałem palcami po podłokietniku i wpatrywałem się w nią. – Rozumiem.

42

Więc nieśmiałość Riley nie była wynikiem tego, że przebywała w moim towarzystwie. To rozciągało się na wszystkie obszary jej życia. – Pamiętam, kiedy pracowałem w trzech pracach. Wpatrywała się w mnie. – Trzy? – Sześćdziesiąt godzin tygodniowo. To było wtedy, gdy pierwszy raz przyjechałem do miasta. Miałem siedemnaście lat. Pochyliła się w przód z ciekawością. – Przeprowadziłeś się tutaj z rodzicami? – Nie. Przyjechałem sam. Zawsze wiedziałem, że chciałem tu mieszkać, więc kiedy ukończyłem szkołę średnią semestr wcześniej, zjawiłem się tutaj. – Wow – odetchnęła. – Przyjechałeś sam do Nowego Jorku? – Tak. – Odchrząknąłem i rozejrzałem się. Nigdy nie przywykłem do mówienia o sobie i nie zamierzałem teraz zaczynać. – Jeśli czegoś chcesz, to musisz zbudować sobie autorytet. Każdy poszukuje siebie. Nikt ci niczego nie da w tym świecie. Nie, chyba, że ciągle o tym mówisz. Usta Riley wykręciły się. – To wydaje się być cyniczne. – Może. To nie znaczy, że nie jest to prawda. Rozważała to przez chwilę. – Zgaduję, że nie mam odpowiedniego stanowiska, aby obalać tę teorię. Wydaje się, że u ciebie to podejście poskutkowało. – Masz rację. Limuzyna podjechała do Oishii. Restauracja oświetlona żółtym światłem, a w środku kelnerzy poruszali się dookoła z tackami. Mogła być niedziela, ale i tak było tłoczono. Mój kierowca otworzył drzwi i pomogłem Riley wysiąść z samochodu. Przywarła do mojego boku, kiedy przechodziliśmy przez drzwi restauracji i do stolika. Położyłem dłoń nisko na jej plecach, prowadząc ją delikatnym ruchem, albo w lewo, albo w prawo. Z tym, że jej głowa sięgała tylko do mojej brody, idealnie do mnie pasowała. Moje ciało reagowała na tę myśl w prymitywny, niekontrolowany sposób. Nie mogłem przestać wyobrażać sobie, jakby to byłoby mieć Riley pod sobą nagą. Zajęcie przez nas miejsca przy stole było mile widziane. Posiadanie tej niesłychanej kobiety tak blisko

43

mnie, sprawiało, że mój kutas był zauważalnie twardy. Przesunąłem krzesło i czekałem, aż główna kelnerka przyniesie mi butelkę wina, które zamówiłem, gdy składałem rezerwację. Wino zostało zaprezentowane z fanfarami. Riley spędziła czas pozwalając, aby pooddychać nim i powąchała je, i mogłem stwierdzić, że to nie była gra. Kochała jedzenie i wszystko co się z tym wiązało kochała tak samo bardzo, jak podejrzewałem. Kiedy wino zostało skosztowane, słuchała z uwagą jak kelner opisywał ich specjały i sugerował pewne z nich. Po tym jak skończył, powiedziała, abym od razu zamówił za nią. – Nie możesz sama zdecydować? – zapytałem. Policzki Riley poczerwieniały. – To wszystko brzmi tak dobrze. – Zgadza się. – Podałem kelnerowi menu. – Poproszę specjał, który był wspominany. Kelner przytaknął i skierował się do kuchni. Riley od razu złożyła ręce na stole i odwróciła się do mnie. – Gdzie dorastałeś? Mówiłeś, że przeniosłeś się tutaj, gdy miałeś siedemnaście lat. Cieszyłem się, że mówiła, ale nie podobało mi się to, że temat znowu dotyczył mnie. Machnąłem ręką. – Południowa Karolina. To jest małe miasteczko, o którym nigdy nie słyszałaś. Skąd ty jesteś? Przybrała rozbawiony wyraz twarzy. – Long Island. Jej głupkowaty2 wyraz twarzy wywołał u mnie śmiech. – Pozostawiło zły posmak? – Long Island jest w porządku, tylko, że miasto z którego pochodzę, nie jest do końca ekscytujące. – Co trzeba byłoby zrobić, aby było więcej zabawy? – Nie wiem, może coś do robienia w sobotnie wieczory oprócz kręgli i kina. – Więc przyjechałaś do wielkiego miasta w poszukiwaniu ekscytacji. Jej oczy powędrowały do sufitu, gdy o tym myślała. – Taa, sądzę, ze tak. Moi rodzice chcieli, abym poszła do szkoły gdzieś blisko nich, ale potem dostałam się do NYU. Jednak, szczerze mówiąc, nie miałoby to znaczenia, nawet 2

Tutaj zostało użyte słowo, które oznacza „głupi, głupie, głupkowaty” ale w sposób żartobliwy, a nawet czuły. Jednak po polsku nie znam takiego wyrażenie poza ew. pozytywnym wydźwiękiem „głupola”, lecz w tym miejscu to po prostu nie pasuje. /J./

44

gdybym dostała się do najlepszej szkoły na świecie. Oni tylko chcieli, żebym została weterynarzem. Mają obsesję na punkcie dziwnego dziedzictwa, kiedy o to chodzi. – Są weterynarzami? Wzięła lekki łyk wina. – Mm hmm. Pracują ze sobą. A ja kocham zwierzęta i wszystko co z nimi związane. Przewinęło się ich wiele przez mój dom, kiedy dorastałam. Co było bardzo fajne, ale wiem, że bycie weterynarzem nie jest dla mnie. – Całkowicie to rozumiem. Kręciła swoim kieliszkiem. – Więc wyprowadziłam się z moją najlepszą przyjaciółką. Poszłam do szkoły, ale tylko dlatego, że moi rodzice chcieli, abym to zrobiła. – Ale nie studiowałaś tego, co chciałaś? Błysnęła uśmiechem, który rozjaśnił pomieszczenie. – Nie. Nadal nie mogę przyznać tego rodzicom. Czy to nie jest smutne? – Nie martw się o to. To normalne. Każdy z nas staje się dzieckiem, kiedy chodzi o interakcje z rodzicami. Riley roześmiała się. – Właśnie tak podejrzewałam. Jednak nadal jest to do bani. – Zmarszczyła się i spojrzała na mnie. – Co? Próbujesz coś wyczytać z mojej duszy? Ponownie oblała się rumieńcem i odwróciła spojrzenie. – Przepraszam. Próbowałam zgadnąć ile masz lat. – Czterdzieści pięć – powiedziałem, kiedy napiła się wina. Oczy Riley sie rozszerzyły, a policzki nadęły. Odłożyła lampkę wina tak mocno, że aż trysnęło i przycisnęła wierzch swojej dłoni do ust. – Wszystko w porządku? – Zaśmiałem się. – Przepraszam. Tylko wyglądasz tak... – Żartowałem. Mam trzydzieści lat. Uśmiechnęła się. – Ufff, dzięki Bogu. – Masz coś przeciwko starszym mężczyznom?

45

– Nie, nie o to chodzi. Ja tylko... – Rozejrzała się wokół stołu, jakby obawiała się, że ktoś mógłby podsłuchiwać. – Pomyślałam, że jeśli miałbyś czterdzieści pięć lat, to byłbyś za stary dla mnie. Ponieważ chodzi o to... ja właściwie nie poszłam do college’u. W każdym razie, jeszcze nie teraz. Mam tylko siedemnaście lat. – Moja usta opadały. Sekundę później Riley wybuchła śmiechem. – Żartuję! Żartuję. – To niesprawiedliwe – wykrztusiłem. – Naprawdę myślałeś, że mam siedemnaście lat? Stary, to wyglądałby naprawdę źle dla twojego klubu, pozwalając wejść dzieciakom z liceum i tak dalej. – To świadczyłoby naprawdę źle o mnie – powiedziałem do niej. Próbowałem udawać gniew, ale nie mogłem pozbyć się tego uśmiechu, który rozciągał się na mojej twarzy. Rozmowa ruszyła dalej i Riley opowiedziała mi o swoich ostatnich pięciu latach życia. Powiedziała mi o przeniesieniu się do miasta z Ann-Marie, o ukończeniu szkoły i przyznała, że chciała otworzyć swoją piekarnię, zanim poszła pracować dla Crumbs. Kiedy podano nasze jedzenie, rozmowa przekształciła się w monolog kręcący się wokół jedzenia. Riley była „zakochana” w sushi. Była „zakochana” w ośmiornicy. Była „zakochana” w rzeczach, których nawet nie potrafiła wymówić. Stało się oczywiste, że naprawdę lubiła jedzenie. Samo obserwowanie jej żywiołowości uszczęśliwiało mnie. Miło też było wyjść z kobietą, która nie przesuwała jedzenia po talerzu i nie marudziła o tym, że musi stracić cztery kilogramy. Kiedy skończyliśmy jeść, w butelce nadal było wino, ale wskazałem na rachunek. – Gotowa, aby stąd wyjść? Riley wyglądała na nieco rozczarowaną. – Czy jest jakieś lepsze miejsce? Powstrzymałem uśmiech. – Właściwie to jest. Nasz drugi cel nie znajdywał się daleko. Ominęliśmy korki uliczne przechodząc pieszo wzdłuż trzech budynków. Riley rozglądała się sceptycznie wokół, kiedy weszliśmy do hotelowego lobby. – Hotel? – zapytała, unosząc brew. – Poczekaj, a zobaczysz. Poprowadziłem ją do windy i nacisnąłem przycisk prowadzący na dach. Pojechaliśmy na górę i weszliśmy na szczyt budynku. W czasie zimy, to miejsce było pokryte plastikiem i

46

wypełnione zewnętrznymi grzejnikami, aby zapewnić ciepło, ale boki były puste dzisiaj, a widok na Wschodni Manhattan rozciągał się przed nami. Po lewej stronie, barman czekał za barem ze złożonymi ramionami. – To jest wspaniałe – powiedziała Riley, podchodząc do najbliższej poręczy. Podmuch wiatru uderzył w budynek i jej włosy rozwiały się wokół jej ramion. – Drinka? – Pewnie. – Co byś chciała? Wzruszyła ramionami. – Cokolwiek. Zmrużyłem oczy. – Nie rób tego. Obróciła się do mnie, z rozszerzonymi oczami z niewinnością. – Nie robić czego? – Nie każ mi podejmować za ciebie decyzji. Masz swoje własne, ważne preferencje. Teraz, co byś chciała? Moje słowa mogły być trochę szorstkie, ale Riley potrzebowała je usłyszeć. Nie była w stanie nawet zamówić dla siebie kolacji, pomimo tego, że miała własną opinię co do wszystkiego, co działo się przy stole. Najpierw, pomyślałem, że było tak, dlatego, że była podekscytowana, ale wkrótce zacząłem wierzyć, że było tak dlatego, że była nieśmiała i uprzejma. – Jesteś inteligentną dziewczyną – kontynuowałem. – Z doskonałymi smakami, oceniając na podstawie przeżyć, jakie miałaś w czasie kolacji. Rzeczy, które chcesz są w porządku. Twoje opinie są celne po prostu dlatego, że je masz. Nie pozwól, aby ktoś mówił coś innego. Może po raz piąty dzisiejszego wieczoru, jej policzki się zarumieniły, ale tym razem nie odwróciła spojrzenia. Kiedy jej brązowe oczy przytrzymały moje spojrzenie, moje ciało zareagowało na to intensywne spojrzenie, ale nie w sposób, do którego przywykłem. To nie pragnienie krążyło w moich żyłach. To było coś innego. Coś, czego nie rozumiałem. – Chcesz zatańczyć? – zapytałem, a to pytanie wyrwało mi się. – Dżin z tonikiem. – Co?

47

W jej oczach pojawiło się rozbawienie. – Zapytałeś mnie, jakiego chcę drinka... a teraz przerywasz mi i pytasz czy chcę zatańczyć. Śmiech uformował się we mnie, jak warknięcie. – Masz rację. Przepraszam. Pójdę po drinka. Uśmiechnęła, a za tym uśmiechem kryło się coś złośliwego. – Właściwie, teraz kiedy o tym wspomniałeś, to wolałbym zatańczyć. Wyciągnąłem do niej dłoń. – Więc zatańczmy. – Nie ma muzyki. Szarpnąłem głową w stronę baru. – On coś włączy. Oczywiście, jeśli wolisz napić się drinka i po prostu zrelaksować, to możemy tak zrobić. Spodziewam się wahania, które widziałem u Riley odkąd się poznaliśmy. Ale zamiast tego, pewnie złapała mnie za dłoń. – Zatańczmy. Przycisnąłem dłoń nisko na jej plecach, i pociągnąłem ją w stronę otwartego baru. Barman, jak na rozkaz, włączył coś, zanim nawet wieczór się zaczął, odtwarzając jakiś jazz. Riley uśmiechnęła się i spojrzała ponad moim ramieniem na pusty bar. – Nie ma tutaj nikogo – skomentowała. – To miejsce jest niesamowite. Myślałam, że będzie tłoczno, nawet w niedzielę. – Nie dzisiaj. – Dlaczego nie...? – Spojrzała ponownie na mnie, a je oczy się zmrużyły. – Poczekaj. Czy wynająłeś całe to miejsce na dzisiejszy wieczór? – Nie musisz wynajmować miejsca, które należy do ciebie. Usta Riley opadły. – Nie musiałeś tego robić. Wzruszyłem ramionami, zachowując się nonszalancko, ale byłem ekstremalnie usatysfakcjonowany jej przyjemnością i zaskoczeniem. Kiedy moim celem jest dostarczenie przyjemności, pogrążam się w tym całkowicie. Rzadko zostawiam kobiety chcące więcej. Chyba, że okazywało się, że są nudne i skończyłem z nimi. – Chcę zapytać jak wiele posiadasz miejsc w mieście.

48

– Mogę ci powiedzieć. Przygryzła dolną wargę. – Nie jestem pewna czy chcę wiedzieć. – Chcesz zostawić wypiekanie i wejść w nieruchomości? Roześmiała się. – Nawet nie za milion lat. – Dobrze. Mam więcej, niż konkurencja. – To miło – szepnęła. – Dziękuję. – To sprawia, że ta noc ma wartość. Bez ciebie, tańczyłbym sam ze sobą. I wyglądałbym jak szaleniec. Uniosła brew. – To byłoby niefortunne. Nigdy nie dostaliśmy naszych drinków. Zamiast tego, tańczyliśmy i przekomarzaliśmy się, aż Riley zaczęła marudzić, że bolały ją stopy. Nie pytając jej o zdanie, zadzwoniłem po mój samochód i zasugerowałem, że czas już iść. Z wdzięcznością wsunęła się do limuzyny, westchnęła i odchyliła głowę. – Świetnie się bawiłam. Dziękuję. – Nie ma za co – odpowiedziałem, siadając obok niej. Limuzyna ruszyła. Już poinstruowałem kierowcę, aby wrócił bezpośrednio do mojego penthouse’u. Przysunąłem się bliżej Riley, ale zanim mogłem wykonać jakiś ruch, wyprostowała się i przycisnęła swoje usta do moich. Było tak, jakby moje komentarze na dachu dotyczące przejęcia odpowiedzialności za jej preferencje przekształciły się. Nieśmiała Riley zniknęła i zamiast tego obudziła się szalona Riley. Nie, żebym narzekał. Usta Riley poruszały się w stałym rytmie i całkowicie skorzystałem z sytuacji. Objąwszy ją za kark, przysunąłem ją bliżej. Słodki smak waty cukrowej pokrył moje kubki smakowe. Na krótko przerwałem pocałunek, ale nie odsunąłem się. – To mnie zaskoczyłaś – wyszeptałem w jej usta. Uśmiechnęła się. – Mówiłeś, żebym była bardziej asertywna. Cóż, jestem tutaj, podejmując decyzję. – Muszę powiedzieć, że bardzo mi się to podoba.

49

Całowaliśmy się przez całą drogę do penthouse’u. Kiedy podjechaliśmy przed budynek, Riley pochyliła się, aby wyjrzeć przez okno. – Twoje...? – Mogę zabrać cię do domu. – Wstrzymałem oddech i czekałem na odpowiedź. Wpatrywała się w moje oczy. – Nie. Chcę być tutaj. Czy to, jeśli... Powstrzymałem jej słowa kolejnym pocałunkiem. Trzymaliśmy się za ręce przez całą drogę z samochodu i w holu. W chwili, w której drzwi windy się zamknęły, obróciłem ją i przycisnąłem ją do ściany. Lekkie sapnięcie uleciało z jej ust, tuż zanim zmiażdżyłem je swoimi. Przesunąłem rękami po jej ramionach i plecach, gdy splataliśmy języki. Przyciskała swoje gorące ciało do mojego, a każdy cal jej odsłoniętej skóry odczuwało się jak promień słońca. Chwyciłem przez sukienkę jej tyłek i uniosłem ją. Opierając się plecami o ścianę, wbiła dłonie w moje ramiona i owinęła nogi wokół mojej talii. Wsuwałem język głębiej w jej usta, badając każdy cal jej słodkości. Za mną, otworzyły się drzwi z dźwiękiem. Odstawiłem Riley i przeciągnąłem ją przez drzwi. Na ostatnim piętrze było kilka mieszkań, ale korytarz po prawej, który zarówno był najlepszym obszarem w całym budynku, należał wyłącznie do mnie. Ścisnąłem dłoń Riley, kiedy prowadziłem ją przez frontowe drzwi. Serce waliło mi w uszach, sprawiając, że miałem zawroty głowy i prawie omamy – wszystkie fizyczne uczucia, których nigdy wcześniej nie doświadczyłem z kobietą. Ledwo co pamiętałem kod do systemu bezpieczeństwa, ale jakoś udało mi się zrobić to właściwie. Kiedy drzwi wreszcie się otworzyły, objąłem ramieniem talię Riley i zabrałem ją do korytarza. Większa część penthouse’u była ciemna, ale niewielka ilość światła wpadała do salonu. Riley rozejrzała się z zainteresowaniem. Wciąż obejmując ją ramieniem, skryłem twarz w jej szyi. – Chcesz, żebym cię oprowadził? – wymamrotałem w jej skórę. Zadrżała pod moim dotykiem. – Może później. Przygryzłem jej ucho, przesuwając językiem po delikatnej muszelce. – To właśnie chciałem usłyszeć. Łapiąc jeszcze raz jej dłoń, przeprowadzam ją przez salon i krótki korytarz. Główna sypialnia czekała na nas, a światła miasta sączyły się przez okna, które zajmowały całą ścianę.

50

Wziąłem torebkę Riley z jej dłoni, odkładając ją na krzesło i delikatnie popchnąłem ją na brzeg łóżka. Opadając na kolana, powoli zdjąłem jedną szpilkę, a potem drugą. Ledwo widziałem twarz Riley, ale pomyślałem, że zobaczyłem na niej uśmiech. – Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – zapytałem. Pokręciła głową. – Nie – wyszeptała. – Tak jest idealnie. Głębokie dudnienie zaczęło rozlegać się w mojej piersi. Byłem dzikim zwierzęciem, nieokrzesanym i będącym w pułapce. Byłem gotów zatwierdzić kobietę przede mną, pożreć każdy cal jej ciała i sprawić, że drżałaby pod moim dotykiem. Powoli wstałem i przycisnąłem się do nogi Riley. Zakołysała się i upadła do tyłu. Mając ją rozłożoną pode mną, wyglądała tak niewinnie, prawie sprawiając, że wybuchłem. Uspokoiłem się zaczerpując drżący oddech i zsunąłem w dół jej sukienkę. Jej klatka piersiowa falowała, kiedy tkanina opadła z jej talii i odsłoniła nogi. Długa, giętka forma – lepsza niż się spodziewałem – czekała na moją niepodzielną uwagę. Wspinając się na łóżko, oparłem się na przedramionach po obu stronach głowy Riley i pocałowałem ją otwartymi ustami. Powoli, przesunąłem palcem po jej gołym ramieniu. Znajdowały się na nim ramiączka jej stanika, ale nie wykonałem żadnego ruchu, aby rozpiąć więcej jej ubrań. Zamiast tego objąłem dłonią jej miseczki biustonosza. Jej sutki od razu stwardniały przez mój dotyk. Riley wygięła plecy i przysunęła się bliżej do mnie, a jej piersi i biodra spotkały się z moim ciałem. Mój fiut pulsował i rósł z twardością, błagając, aby zostać uwolniony od napiętej tkaniny moich spodni. Przesuwając dłonie nisko na plecy Riley, przekręciłem się i przesunąłem ją ze sobą. Wylądowaliśmy pośrodku łóżka, a ona znajdywała się na mnie. Opuścił ją chichot i odpowiedziała wsuwając moje dłonie pod swoje majtki. Moje palce uderzyły w jej wilgoć i uśmiechnąłem się. Była więcej niż gotowa dla mnie. Mógłbym wsunąć się nią już teraz i byłoby to tak łatwe jak krojenie masła. Przycisnąłem kciuk w jej twardą grudkę i sprawiłem, że zapiszczała z przyjemnością. Opuściła swoją twarz do mojej, a jej włosy stworzyły welon wokół nas. Całowaliśmy się, kiedy ją pocierałem, każdy ruch mojej dłoni wywoływał ruch jej bioder. Niski jęk opuścił jej gardło, gdy pocałowałem ją głębiej, chętny, aby zabrać jej przyjemność i uczynić ją swoją.

51

Oddech Riley stał się ostrzejszy. Kiedy zbliżała się do krawędzi, odsunąłem dłoń z jej łechtaczki. Tak szybko, jak mogłem obróciłem ją, przesuwając ją pod siebie. Skręciłem jej majtki w dłoni i odsunąłem je od jej ud. Jej nogi od razu się rozchyliły i nie marnowałem żadnego czasu, tylko zatopiłem twarz w jej wilgoci. Z taką kontrolą, jaką zdobyłem, wykorzystałem mój słodki czas liżąc i drażniąc miękkie otwarcie Riley. Ostre syczenie i niskie jęki wypełniły pomieszczenie. Była głośna, a ja to uwielbiałem. Można było pomyśleć, że ta dziewczyna nie była dotykana przez mężczyznę od lat. Zwiększyłem tempo i mocno uderzałem w jej napiętą perłę. Jej dłonie znalazły się na mojej głowie i ostre paznokcie zatapiały się w mojej skórze, ale ból tylko mnie pobudzał. Riley wreszcie eksplodowała z głębokim krzykiem, a jej ciało próbowało się odsunąć od intensywności, którą przeżyła. Nie dałem jej czasu, aby się pozbierać. W tej chwili, wszystko mnie bolało. Unosząc się na kolana, szarpnąłem koszulę i rzuciłem ją na podłogę. Musiałem wstać, aby pozbyć się spodni i bokserek, ale to zajęło mi drogę do szafki nocnej. Szarpiąc małą szufladą, złapałem prezerwatywę i przetoczyłem ją. Riley czekała na mnie dokładnie tam, gdzie ją zostawiłem, a jeden palec przyciskała do kącika ust. Miejskie światła oświetlały bok jej twarzy, sprawiając, że wyglądała jak starannie skonstruowana fotografia. Opadając na bok, odpiąłem i pozbyłem się jej biustonosza. Przewróciła się na bok, twarzą do mnie, podpierając głowę na jednej ręce. Moja dłoń przejęła kontrolę i przesunęła się po jej ciele i biodrze. Oczy Riley zamknęły się w połowie, a wolną dłoń przycisnęła do mojej piersi. Jej palce ścisnęły moje mięśnie i przesunęły się na południe, przesuwając się po mięśniach brzucha. Mój kutas szarpnął się, kiedy jej dłoń go odnalazła. Pociągnęła go lekko, niemal ostrożnie. Wydawało się, że błyskawice uderzały mi przed oczami. Nie mogłem czekać ani sekundy dłużej. Musiałem znaleźć się w tej kobiecie. Musiałem usłyszeć jej nierówny oddech i to jak mówi moje imię. Ściskając biodro Riley, obróciłem ją na plecy. Obniżyłem się nad nią, wsuwając się między te idealne nogi. Uniosła głowę, ochoczo spotykając się z moimi ustami. Nasze usta zderzyły się, gdy pchnąłem w nią.

52

Riley westchnęła w moje usta, kiedy jej ścianki zacisnęły się wokół mnie. Obejmując ją ramionami za plecy, pompowałem w nią w wolnym, równomiernym tempie. Przyjemność przelatywała przez moje ciało, gdy próbowałem kontrolować swoje ruchy, nie chcąc, aby skończyło się to zbyt szybko. Pot wypływał z każdego pora we mnie, tworząc małą barierę między naszymi ciałami. Riley sapnęła i szarpnęła się pode mną, a jej piękne oczy wywróciły się do wnętrza głowy. Zwiększyłem tempo, wlewając całą energię, jaką posiadałem w nią. Zadrżała i wybuchła, a jej ręce ściskały moje ramiona. Odpuściłem i wystrzeliłem w niej. Mój orgazm się ciągnął i ciągnął, co wydawało się, że nigdy się nie skończy. Całkowicie opróżniony i wyczerpany, zsunąłem się z Riley i opadłem obok niej. Nasze szybkie oddechy wypełniły powietrze, kiedy kręciło mi się w głowie. Co się właśnie stało? Uprawiałem wiele seksu z wieloma kobietami. Uprawiałem waniliowy seks, jak i seks, przez który gwiazda porno zaczerwieniłaby się. Ale to, co właśnie miałem z Riley, było czymś innym. Innym. Ale wszystko takie z nią było, prawda?

53

CHAPTER SEVEN Riley

Z nadal zamkniętymi oczami, przewróciłam się na brzuch i zagrzebałam twarz w chłodnej poszewce. Wszystko wokół mnie było doskonałe. Prześcieradła były jedwabiście miękkie, a kołdra gruba. Ale jak długo spałam? Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam oczy, aby usiąść. Pierwszą rzeczą jaką zauważyłam było to, że znajdowałam się sama w sypialni Xaviera. Druga strona była pognieciona od nocy pełnej aktywności, ale brakowało mi mężczyzny, który zasnął obok mnie. Żaluzje w oknie były do połowy zamknięte, utrzymując pokój w półmroku. Mogła być to każda godzina poranna. Przetarłam oczy i spojrzałam na drzwi sypialni i usłyszałam w pobliżu dźwięki. Nic tam nie było. Odrzuciłam pościel i kołdrę, po czym wstałam. Zasnęłam zupełnie naga, ale temperatura w penthouse była idealna. W ogóle nie potrzebowałam ubrań. Nie mam zamiaru chodzić nago po mieszkaniu kogoś innego. Nawet jeśli uprawiałam z nią seks. Zauważyłam moją sukienkę na podłodze. Chwytając ją, zaczęłam szukać innych ubrań. Moja torebka znajdowała się na pobliskim fotelu, ale moje buty i bielizna okazały się trudniejsze do znalezienia. Zastanawiałam się nad poprzednią nocą, kiedy miałam na sobie moje matki i nosiłam wysokie obcasy. Przejażdżka. Domu. Xavierem. Teren. To prawie wydawało się niewiarygodne. Wtedy ponownie wiedziałam, gdzie ta sprawa była od samego początku. Starałam się trzymać z dala, ale nie mogłam. I zrobiłam jedną rzecz, która wiedziałam, że była złym pomysłem. Przespałam się z Xavierem na pierwszej randce. Gdyby naprawdę był kobieciarzem, o co go po raz pierwszy podejrzewałam, trafiłam prosto w jego pułapkę. Nie, żebym mi się to nie podobało. Boże, ale to mi się podobało. Prawie zapomniałam, jak dobry może być seks. A może było to tylko, spowodowane, że nigdy nie uprawiałam seksu podobnego do tego, jaki miałam z Xavierem.

54

Zdając sobie sprawę, że nie założyłam biustonosza, zaczęłam poszukiwać go po pokoju. Nie dostrzegając go pod kołdrą czy na podłodze, opadłam na kolana i wsunęłam się wolno po spódnicę pod łóżko. Tuż obok leżało jasnobrązowe pudełko. Wyciągnęłam biustonosz i popatrzyłam na pudełko. Zwykle nie byłam taka ciekawska, ale to była jedyna rzecz pod łóżkiem. Zauważyłam również, że Xavier nie miał wielu osobistych rzeczy w swoim pokoju. Były tam w zasadzie tylko meble. Cokolwiek było w pudełku było dla niego ważne. Zerknęłam na drzwi. Powinnam czy nie powinnam? – Halo? – zawołałam. Brak odpowiedzi. Wydawało mi się, że naprawdę byłam sama w mieszkaniu. Co oznaczało, że była to moja jedyna szansa, aby zajrzeć w wewnętrzną tajemnicę, która należała do Xaviera Fieldsa. Powoli wyciągnęłam pudełko i uniosłam pokrywę. Pudełko było wypełnione przedmiotami, jednym z nich był czarny skórzany bat, a druga para kajdanek. Były też miękkie satynowe wstążki i gumowe zabawki, których nie rozpoznałam. Wiedziałam, że wszystkie są erotycznymi zabawkami. W tym samym czasie przepłynął po mnie emocje, a w tym samym wina wskazała na to palcem. Zamknęłam pudełko i popchnęłam je z powrotem pod łóżko. Więc Xavier był szorstki. Nigdy tego nie doświadczyłam, choć od czasu do czasu zastanawiałam się nad tym. Jak byłoby być związaną? Być całkowicie być pod cudzym kaprysem osoby i jego łasce? Czy miałabym nawet szansę dowiedzieć się? Czy Xavier miał mnie już dość, więc dlatego obudziłam się w pustym mieszkaniu? Pomyślałam, że mogło to być głupie. Był poniedziałek rano. Prawdopodobnie musiał pojechać do pracy. W tym momencie nadal nie wiedziałam nic o mężczyźnie… oprócz tego, że pokazał mi niesamowity wieczór wieczorem. I tego rodzaju rzeczy trudno będzie wypuścić. Założyłam sukienkę, aby odzyskać mój biustonosz, a potem chwyciłam torebkę i sprawdziłam telefon. Miałam dwanaście nieodebranych połączeń i trzy wiadomości tekstowe od Ann-Marie. Proszę powiedz mi, że żyjesz, jej ostatnia wiadomość została przeczytana. Wywróciłam moimi oczami, wzięłam torebkę i ruszyłam przez penthouse. Tak, jak spodziewałam się, byłam zupełnie sama. List od Xaviera czekał na mnie w kuchni, który przepraszał za to, że musiał iść do pracy, zanim się obudziłam powiedział mi, że „świetnie się

55

bawił wieczorem”. Wiadomość wydobyła mój uśmiech, więc złożyłam go i schowałam do torebki. Pochyliłam się nad jednym z krzeseł barowych, dzwoniąc do Ann-Marie. Od razu odebrała. – Riley?! – Panika uczyniła jej jedno słowo prawie piskiem. – Kto jeszcze byłby to? – Seryjny morderca, udający ciebie. – Nie. To tylko stara ja. – Dzięki Bogu – westchnęła. – Następnym razem, jak nie zamierzasz wracać do domu, zrób mi przysługę i daj mi o tym znać. – Zrobię to. Przepraszam za to. Nie zawiadomiłaś policji, prawda? – Prawie. Jestem poważna. Właśnie siedziałam tutaj, rozmyślając o tym. Powinnaś przesłać mi adres miejsca, pod którym znajdujesz się. Pamiętasz? Wymyśliłyśmy ten plan bezpieczeństwa lata temu. I jeśli ty nie wrócisz do domu, dajesz mi znać o tym i nie martwię się. Odsunęłam z mojej twarzy włosy. – Wiem. Bardzo przepraszam. Przypuszczam, że byłam wczoraj złapana w chwili ostatniej nocy. – Masz na myśli, że uprawiałaś seks, prawda? – Tak. W jej głosie pojawiła się nowa lekkość. – Jak było? – Niesamowicie… jak, wow. – Gdzie teraz jesteś? – Jestem u Xaviera. Pojechał do pracy. – Rozejrzałam się po kuchni i ruszyłam do jadalni. Było urządzona tak samo stylowo, jak sypialnia główna, ale podobnie, jak pokój Xaviera, w ogóle pozbawiona smaku. Bez zdjęć i drobiazgów wokół, przez co czułam się, jakbym była w środku modelowego domu. Miejsce wydawało się sprzedawać myśl tego, czym powinien być dom, a rzeczywiście nie będąc domem. – Grzebiesz w jego rzeczach?

56

Pytanie wprawiło, że płonęłam z zakłopotania, gdy przypomniałam sobie pudełko pod łóżkiem. – Naprawdę to nie ma tego wiele. Nie wygląda, aby miał z tego tutaj wielką radość. – Nie dziwi mnie to. – Co to ma znaczyć? – Boże, nie musisz być defensywna. Mam na myśli tylko, że wydaje się, nie wiem, nudny. Byłam defensywna, zdałam sobie sprawę. – Cóż, nie jest. I sama mówiłaś, że prawdopodobnie jest kobieciarzem. – To nie znaczy, że jest ciekawy. – Wczoraj mieliśmy niesamowitą noc. Zaśmiała się. – Nie wątpię. – Może nie jest kobieciarzem. Nie widzę tutaj żadnych kobiet. – Przepraszam, Riley. Oznacza to, że prawdopodobnie jest aktywny… jeśli wiesz, co mam na myśli. Ściszonym głosem powiedziała coś na koniec. – Tak – zgodziła się. – Riley? Muszę wracać do pracy. Wcisnęłam palce w końcówkę oka. – Proszę, powiedz, że nikt nie słyszał naszej rozmowy. – Dobra, nikt nie słyszał naszej rozmowy. Ale Leslie chce wiedzieć, jakie to opakowanie jest. Czy było doręczone standardowo czy ekspresowo? – Ann-Marie! – upomniałam, gdy dwa głosy wybuchły śmiechem. – Muszę iść – zachichotała. – Do zobaczenia w domu. – W porządku. Pa. Rozłączyłam się i poszłam do łazienki, aby z niej skorzystać, przed powrotem metrem do domu. Mogłam nosić suknię z ostatniej nocy i obcasy, ale mogłam przynajmniej umyć twarz i zrobić makijaż, więc mój spacer wstydu nie będzie taki oczywisty. Choć spałam do dziesiątej, nadal byłam zmęczona. Gdybym pośpieszyła się do domu, miałabym czas, żeby się zdrzemnąć przez godzinę lub dwie, zanim będę musiała przygotować się na popołudniową zmianę do baru.

57

Po tym, jak wyglądałam przyzwoicie, wzięłam torebkę i przeszłam przez hol. Zanim zamknęłam za sobą drzwi, rzuciłam po raz ostatni okiem na penthouse. Czy moja jedyna noc spędzona tutaj była normalną rzeczą? Czy nigdy nie zobaczę ponownie tego miejsca? W rzeczywistości, zastanawiałam się nad Xavierem. Czy teraz, gdy spaliśmy ze sobą, skończył ze mną? A może zaskoczyłby mnie i nie okazał się być podobnym do mężczyzny, którym obawiałam się, że był? Nie mogłam za dużo myśleć o tym. Nie mogłam na czekać na jego telefon. To było szaleństwo. Mieliśmy niesamowitą noc razem i nie miało znaczenia to, czego pragnęłam. Musiałam skupić się na rzeczach, które musiałam zrobić. Musiałam zamknąć te drzwi i iść przez moje życie, niezależnie od tego czy usłyszałabym ponownie Xaviera czy nie. I tak też zrobiłam… albo przynajmniej próbowałam.

58

CHAPTER EIGHT Xavier

– Według Vanessy, jeśli liczba ta się poprawi, we wrześniu powinniśmy zobaczyć wzrost dochodów. Wysłałem ci teraz zeszłotygodniowy raport. Czy widziałeś artykuł z Forbes, który wysłałem? Panie Fields? Wstałem z fotela i odwróciłem się, spoglądając na Kennetha. Mój asystent mrugał na mnie znad swojego laptopa. – Wszystko w porządku? – zapytał. – Chcesz jeszcze kawy? Spojrzałem na ledwie tknięty kubek na biurku i odchrząknąłem. – Nie, jest w porządku. Co było… co było w raportach? Kenneth zagłębił się w tym, podając mi tę liczbę i tę liczbę. Jego słowa stały się szybko niekończącym się strumieniem bezsensownej paplaniny. To nie była jego wina. Cały ranek przebiegał w taki sposób. Odkąd opuściłem Riley w moim penthouse. Obraz tego, jak spała wrócił do mnie. Sposób w jaki zwinęła się na boku z jedną ręką ściskającą krawędź poduszki… Chciałem wsunąć się z powrotem pod pościel z nią i nie wychodzić. Myślałem, aby ją obudzić, zanim wyszedłem z łóżka, żebyśmy mogli powtórzyć czynności z ostatniej nocy, ale wyglądała tak idealnie, że nie mogłem tego zrobić. To nie było tak, że często miałem takie pragnienia. Zwykle sprawiały to tylko wyjątkowe kobiety, że chciałem przejść do drugiej rundy. Ale, kiedy chodzi o ten przypadek, naprawdę nie mogłem być zaskoczony. Wiedziałem, że Riley była inna, odkąd po raz pierwszy spojrzałem na nią. Cały ranek moja głowa była zajęta pomysłami i planami. Miałem zamiar ponownie spotkać Riley, ale nasz kolejny wypad odbędzie na zupełnie nowym poziomie. Kolacja i taniec na dachu nie wystarczały. Każdy mężczyzna z połową mózgu, mógł wymyślić taką podstawową randkę. Riley zasługiwała na więcej. I ja chciałem dać jej więcej. Przynajmniej przez chwilę. Nie mogłem zatrzymać jej przy sobie za długo. Nie mógłbym. Były tam… zasady… zastrzeżenia.

59

Ostatecznie, musiała znaleźć się na liście, tak jak każda inna kobieta, z którą spałem. To była obietnica, którą daliśmy sobie, ja, Davis, Julian i Seth. I to było jedne, przed czym nie cofałem się. O ile mi wiadomo, dotyczyło to tak samo trzech innych mężczyzn. Mogliśmy mieć problemy między sobą, ale lista była święta. To był święty Graal naszej małej grupy, a my nie mogliśmy go, nie szanować. Jak tylko imię Riley zostanie dodane do listy, nie będzie już wyłącznie moja. To była uczciwa gra, biorąc pod uwagę trzech innych mężczyzn. Gdyby jeden z nich zobaczył jej zdjęcie i postanowił, że chce jej, wszystko, co powinien zrobić, to wyszukać o niej informacji i zrobić ruch. Moje dłonie zawinęły się w pięści na tę myśl. Nie miałem absolutnie żadnego planu, aby zrobić z Riley moją dziewczynę, ale myśl o jakimś innym mężczyźnie, który dotknąłby jej, sprawiała, że widziałem na czerwono. – Panie Fields? Popatrzyłem na Kennetha i zauważyłem, że ten znów na mnie spogląda. Usiadłem prosto, kładąc swoje ręce na biurku. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Odchrząknąłem. – Zróbmy przerwę. Idź wcześniej na lunch. Podejrzliwość zaświeciła mu w oczach, ale tylko skinął głową. Jego pracą nie było przesłuchiwanie mnie, a on to wiedział. – Tak, proszę pana. – Możesz zrobić sobie długi lunch. Mogę wyjść na chwilę. – Tak, proszę pana. Daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebował. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, odepchnąłem się od fotela i podszedłem do okna. Zaciskając oczy, złapałem za nasadę nosa. Nigdy wcześniej nie martwiłem się o choroby psychiczne, ale być może to było takie, jak było szalone. Starałem się ze wszystkich sił, ale nie mogłem przejść przez dwadzieścia sekund bez myślenia o Riley. Potrzebowałem rozproszenia. Praca tego nie robiła, więc pozostawała tylko jedna opcja. Muszę walczyć. Muszę przelać tę niekontrolowaną energię w pięści, gdzieś, gdzie mogłaby być użyteczna. Ponieważ ona nie robi nic dobrego ze mną. Wyciągam moją komórkę, przewijając w dół i znajduję ostatni tekst wysłany do szefa bezpieczeństwa Enigmy. Zanim jednak mogę coś napisać, dzwoni Davis. – Cześć?

60

– Xavier. Masz chwilę? – Mam. – Odsuwam się od okna i siadam za moim biurkiem. W głosie Davisa słychać powagę, co sugeruje pilną potrzebę. – Co się dzieje? – Seth przyniósł dziewczynę do biura Enigmy. Przekazana wiadomość rozpaliła irytację we mnie. – Mówisz poważnie? – Tak. Jeden z pracowników widział, jak przyprowadził ją tam zeszłej nocy. Wypuściłem niski świst. Nawet nie próbuje ukryć jego farsy, jak Seth. – Rozmawiałeś z nim? – Rozmawiałem, ale wiesz, że to mały gnojek. Zacząłem się śmiać. – Mówisz to, bo łączą cię z nim więzy krwi. Reszta to tylko ci się wydaje. – Coraz trudniej się do niego dodzwonić. Czy zrobiłbyś mi przysługę? Nadal jestem w L.A. i nie wrócę do następnego tygodnia. Porozmawiaj z nim, jeśli możesz. Musi wiedzieć, jak bardzo jest to poważne. Wsiadłem na niego ostro, ale jeśli coś jeszcze powiesz, to pomoże. – Oczywiście. Nie mogę uwierzyć, że zrobił coś tak głupiego. Właściwie nie. Odwołuję to. Mogę w to uwierzyć. Devis westchnął. – Jest jeszcze młody. I nie ma jeszcze tak dużo jazdy po bandzie, jak my. Jeśli zaangażuje się w skandal, to wszystko będzie dla niego nudnym tytułem z New York Post. Kurwa, to może uczynić go nawet szczęśliwym. To będzie pochlebstwo dla jego ego. – On nie ma firmy, aby myśleć o tym – wymruczałem. – Dokładnie. Nie musieliśmy nawet mówić, że Seth igra z ogniem. Nikt nie zostaje wpuszczany do naszego wspólnego biura. Nikt. Wyjątkiem była sprzątaczka, która je sprzątała i wchodziła do niego, kiedy jeden z nas tam był, aby mieć na to oko. Największa tajemnica naszego życia była ukryta w tym biurze, na jednym małym, ale niebezpiecznym dysku twardym. Jeśli wyciekłaby lista, doszłoby do katastrofy. Jak powiedział Devis, Seth mógł pozwolić sobie na jeżdżenie po jego reputacji, ale reszta z nas nie mogła. To byłoby

61

zabójstwo dla nas. Nasza reputacja mogłaby spaść gwałtownie, a wraz z nią nasze firmy. Bylibyśmy skończeni na różne możliwe sposoby. – Wyślę mu teraz wiadomość – obiecałem. Gdy tylko się rozłączyliśmy, wysłałem do Setha wiadomość i kazałem mu spotkać się ze mną w klubie za trzydzieści minut. Był to środek dnia pracy, ale to cholernie nic nie znaczyło dla Setha. Jeśli nie był jeszcze w łóżku, prawdopodobnie był w mieszkaniu dziewczyny lub wciągał koks w Plaza. Czas był dla mnie dobry. Byłem bardzo chętny, aby wyjść z biura i znaleźć coś do zrobienia, więc pośpieszyłem do Enigmy i wyszedłem. Nikogo jeszcze tam nie było, nawet ochroniarzy czy barmana. Pewne było, że będzie tutaj puste jeszcze przez kilka godzin. Czekając, sprawdzałem bar, upewniając się, że wszystko było w dobrym stanie i wyglądało dobrze. W jednej z umywalek był wyciek, więc chwyciłem wiadro z szafy na miotłę i zająłem się tym. Praca w moich dłoniach zawsze okazywała się miła zmianą tempa. W pewnym sensie był to rodzaj medytacji, pomagający oczyścić moją głowę i zrelaksować się. Prawdopodobnie byłem zbyt podekscytowany, aby racjonalnie porozmawiać w każdym razie z Sethem, więc poświęcenie czasu na ochłodzenie moich dysz było dobrym pomysłem. Seth pojawił się piętnaście minut później, ze zirytowanym wyrazem twarzy. – Co się stało? – zapytał, siadając przy barze. – Rozmawiałem z Davisem. Seth jęknął. – Nie potrzebuję, abyś ty też zabawiał się w mojego ojca. Dostałem już swój wykład od niego. Skrzyżowałem ręce i spojrzałem na niego. – I jestem pewny, że wziąłeś to na poważnie. Uniósł wyzywająco brew. – Mówiąc poważnie, obaj bierzecie rzeczy zbyt poważnie, człowieku. No i co z tego? Zabrałem dziewczynę do biura. Byłam tam, aby zrobić mi głębokie gardło, a nie hakować nasz system komputerowy. Te pisklę nie potrafiłoby hakować ze swoim iPhonem. Zaufaj mi, gdybyś ją zobaczył, wiedziałbyś, że nie była żadnym problemem. – Nie o to chodzi. Coś mogło się wydarzyć. – Jak co?

62

– Mogła coś zobaczyć. – Komputer nie był otwarty. Nigdy nie jest otwarty. – Ale mógł być! – Uderzam pięścią w bar. – Mógł być! Twarz Setha poczerwieniała. – Musisz wyluzować. Wskazałem na niego palcem. – A ty musisz dorosnąć. Zacznij czasem myśleć o innych. To nie tylko tę grupę narażasz na niebezpieczeństwo z każdym swoim działaniem, które robisz, ale i swoją rodzinę. Minęła dłuższa chwila. Seth wiedział, o co chodzi. Jego rodzice byli śmietanką towarzyską klasy wyższej na Manhattanie. Jego matka była jedną z najsłynniejszych model z lat osiemdziesiątych, a jego ojciec po dwóch kadencjach jako senator, obecnie inwestujący we wszystko od fastfoodów, aż do produkcji filmowych. Ludzie wiedzieli kim są i ludzie patrzyli. Przez. Cały. Czas. Seth pokonany, zacisnął swoją szczękę, jakby chciał się odgryźć, ale zamiast tego potrząsnął głową. – W porządku. Nie zrobię tego ponownie. – Wstał. – Dzięki, że mnie tu ściągnąłeś. Następnym razem, jak narobię bałaganu, możesz pominąć ten krok i zadzwonić od razu do moich rodziców. Wyszedł bez słowa, pozwalając, aby drzwi frontowe zatrzasnęły się z hukiem za nim. Wypełnił mnie gniew i zamazał moją wizję. – Kurwa! Nikt nie usłyszał mojego przekleństwa, które odbiło się echem po pustym klubie. Przycisnąłem dłonie do chłodnego baru i wyrównałem mój oddech. Musiałem coś zrobić, zanim eksplodowałbym. Gdyby była to noc, znalazłbym zasłużonego do tego faceta i bezpiecznie wyciągnął na zewnątrz, żebym mógł wybić z niego gówno. Było to tylko południe i nie miałem takiej możliwości. Trudno byłoby znaleźć kogoś w nawet za rogiem Starbucks. Ale była jedna rzecz, która wiedziałem, że mnie na pewno uspokoi. Sięgnąłem do swojej kieszeni, wyjmując telefon i zadzwoniłem do Riley.

63

CHAPTER NINE Riley

Mój telefon zaczął dzwonić, gdy tylko rozerwałam świeże pudełko płatków zbożowych. Ponieważ był środek dnia, Ann-Marie była w pracy, a ja byłam sama w domu. Oznaczało to, że moim planem był Netflix i drzemka na kanapie, dopóki nie zaczęłaby się moja zmiana w barze. Och i starałam się nie myśleć o Xavierze. Zostawiłam pudełko zbożowe na blacie i poszłam do mojego pokoju, aby sprawdzić telefon. Moje serce zrobiło salto i utknęło mi w gardle. To był on. Dzwoni do mnie tego samego dnia, którego opuściłam jego penthouse. Czy zrobiłam coś nie tak? Czy nie zamknęłam drzwi po moim wyjściu? Czy wrócił do domu i zobaczył, jak przeglądam jego pudełko z pod łóżka? To był środek dnia, a Xavier był prawdopodobnie bardzo zajęty. On nie mógł tego sprawdzić, aby zobaczyć, jak to robię. Z walącym sercem, wcisnęłam przycisk odbierający. – Halo? – Czy możesz spotkać się ze mną w klubie? – Jego głos brzmi ostro i niespokojnie. Walka w mojej piersi zamienia się w jeszcze bardziej ekstremalną formę niepokoju. Coś zdecydowanie nie było w porządku. – Kiedy? Dziś wieczorem? – Nie, teraz. Milczałam, ale naprawdę wiem, co chciałam powiedzieć. Po poprzedniej nocy nie było żadnej nadziei na to, żebym mogła powiedzieć „nie” Xavierowi Fields. – Pewnie. Będę niedługo. Czy wszystko w porządku? – Tak… tak, wszystko w porządku. Dobrze bawiłaś się wczoraj wieczorem? Jego pytanie wysłało po moim ciele, ciepłe drżenie. – Tak, świetnie się bawiłam. – Tak, jak ja. Powinienem wysłać samochód, po ciebie? – Nie, dziękuję. Po prostu wyjdę i wsiądę do pociągu.

64

Zanim dotarłam do Enigmy, byłam jeszcze bardziej zdziwiona, niż gdy zadzwonił do mnie Xavier. W jednej sekundzie przeszłam od myśli o tym, że już nigdy nie usłyszę tego mężczyzny dzwoniącego do mnie i proszącego mnie, abym spotkała się z nim dzień po naszej randce. Próbowałam pchnąć drzwi wejściowe do klubu, tylko na wszelki wypadek, ale te nie były zamknięte i poddały się pod moim dotykiem. Przeszłam przez krótki korytarz, a moje kroki niepokojąco odbijały się echem. Drugie drzwi otworzyły się, zanim zdążyłam je dotknąć. Xavier stał przede mną, ubrany w garnitur i wyglądał jeszcze lepiej, niż go zapamiętałam. Jego głęboko fioletowy krawat był poluzowany, a jego włosy zaczesane do tyłu, jakby przesuwał po nich dłonią. Widok jego patrzącego na mnie z profesjonalizmem, rozpaliła ogień między moimi nogami. – Cześć – powiedział. Musiałam wziąć oddech, zanim odpowiedziałam. Xavier wyglądał tak dobrze, że moje ciało zapomniało, jak samodzielnie oddychać. – Hej. Zrobił krok w bok i pozwolił mi wejść. Enigma wyglądała zupełnie inaczej, gdy nie było nikogo w niej. Scena i kanapy były osamotnione, czekając, aż przyjdą ludzie i wypełnią je. – Usiądź – zaproponował Xavier, wskazując na bar. Zajęłam miejsce na samym końcu. Czułam prawie, jakbym miała dèjá vu, siedząc w tej samej przestrzeni, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Xaviera. To było tylko kilka dni wcześniej, ale już wydawało się, jakby było to w innym życiu. Był wtedy obcym, a teraz był… no cóż, nie byłam tego pewna. Jeszcze go nie poznałam, ale czułam się przywiązana do niego w dziwny i prawdopodobnie nie bezpieczny sposób. Część niebezpieczeństwa, byłam przerażająca i przyprawiała o dreszczyk emocji. Mój czas z Xavierem był niesamowity, ale czułam również obawę, ponieważ nie wiedziałam, co będzie dalej. To trzymało mnie, bo chciałam więcej. – Często przychodzisz tu tak wcześnie? – zapytałam, odkładając mój plecak na podłodze. Przyniosłam ze sobą ubrania robocze, jeśli nie miałabym czasu na pójście do domu przed moją zmianą. Wyglądało na to, że nie dostałam drzemki, ale czułam się z tym porządku. Trochę czasu spędzonego z Xavierem było absolutnie tego warte. Xavier otworzył usta, a potem zawahał się.

65

– Nie – odparł ponuro. – Zazwyczaj nie. Miałem pewną sprawę, aby się tutaj spotkać. Nie muszę spieszyć się z powrotem do biura i pomyślałem… o tobie. – Jego oczy zatrzymały się na moich, wysyłając energię elektryczną po mojej skórze. Powiedziałam bez namysłu. – Ja też myślałam o tobie. Moje oświadczenie brzmiało bardzo emocjonalnie w porównaniu do jego. Gryzę się w język, aby zapobiec powiedzeniu jeszcze czegoś innego, zbyt odsłaniającego. Ale Xavier nie miał nic przeciwko. Jego usta zacisnęły się, jakby starał się nie uśmiechnąć. – Właśnie to chciałem usłyszeć. Uniosłam głowę i wpatrywałam się w niego – po raz pierwszy naprawdę uczyłam się jego, zanim dostałam się do Enigmy. Nie mogłam tego wyjaśnić, ale w jego oczach była historia. Był smutny albo zdenerwowany. Czy był taki poprzedniej nocy? Czyżbym tego nie zauważyła? – Czy wszystko w porządku? Zamrugał tak mocno, że nieomal wzdrygnął się. – Co masz na myśli? – Ja… tylko zastanawiałam się. Wygląda na to, że coś mogło się wydarzyć. – Nie – powiedział, z ponowną pewnością w głosie. – Wszystko w porządku. Po prostu chciałem cię zobaczyć. Czy coś z tym nie tak? Podszedł bliżej i rozciągnął swoją szeroką dłoń na moich plecach. Ciepło eksplodowało w moim rdzeniu, a wszystkie myśli i refleksje opuściły mnie. Mój mózg zamieniał się w stopioną papkę. Wszystko, co wiedziałam i rozumiałam to dotyk Xaviera. Moje oczy zamknęły się, kiedy opuścił swoją twarz na moją szyję. – Czy myślałam o moich dłoniach na tobie? – wyszeptał mi do ucha. – Tak. – Prawię jęknęłam. Moje kolana zaczęły drżeć. Straciłam całą kontrolę nad moim ciałem. Dobrze, że już siedziałam, ponieważ wątpiłam, że byłabym w stanie wytrzymać stać w tej chwili. Wolna dłoń Xaviera opadła na moje krzesło. Przyciągnął je ze mną do siebie z ostrym zgrzytaniem. Jego nogi zgarnęły moje, zamykając mnie między nimi. Zęby wbiły się delikatnie w skórę mojej szyi. Wyzwalając się na to, co działo się, zamknęłam oczy na resztę drogi, kiedy przyjemność zalała moje ciało.

66

Palce Xaviera wsunęły się pod moją koszulkę i sunęły w górę, rzeźbiąc pyszną drogę. Przechyliłam mój podbródek w górę i spotkałam się z jego ustami. Jego pocałunek był mocny i gorący, prawie jak atak. To było dokładnie to, co chciałam. Pulsowałam z pragnienia, tak bliska gorączki, która znajdowała się pod moimi ubraniami, stając się coraz bardziej bolesną. Kiedy całowaliśmy się, zanurzyłam palce w koszulę Xaviera i pociągnęłam za jego krawat. Chwycił moją dolną wargę między swoje zęby i pociągnął. Wydałam z siebie jęk, jakiś dźwięk, inny do jakiegokolwiek, kiedykolwiek zrobiłam. Za każdym razem, kiedy Xavier dotykał mnie, moje całe ciało reagowało. To nie to samo, jak kontakt skóra przy skórze, ale czułam przyjemność. To było czucie całego ciała. Kiedy tylko jeden z jego palców dotknął moją skórę, każdy z moich nerwów krzyczał z radości. Nic dziwnego, że był w mojej głowie przez cały poranek. Nie było nikogo takiego, jak Xavier Fields. I nigdy nie będzie. Pocałunek Xaviera stał się bardziej szaleńczy, gdy pociągnął koszulkę przez moją głowę, a ta po chwili zniknęła. Usta Xaviera znalazły mój biustonosz, a zęby zetknęły się z jednym z moich sutków przez materiał. Przycisnęłam jego głowę bliżej do mojej piersi i wygięłam plecy. Dwie silne dłonie zablokowały się na mojej talii i podniosły mnie z fotela. Szybkim ruchem Xavier umieścił mnie na szczycie baru. Moje nogi zwisały po bokach, a pięty uderzyły o drewno. Xavier wstał, wyprostował się i odpiął guzik z zamkiem błyskawicznym w moich dżinsach. Dwa palce wsunęły się w ten otwór i docisnęły się do moich majtek. Wypełniła mnie przyjemność dzika i bezwzględna. Złapałam koszulę Xaviera, chcąc rozpiąć guziki i położyć moje dłonie na jego napiętych mięśniach, które czekały tam na mnie. – Jesteś zadziorna – odparł cicho Xavier. – Wiedziałem, że taka będziesz. – Tylko z tobą – jęknęłam. Jeszcze raz było to prawdopodobnie bardziej odkrywające oświadczenie, niż chciałabym odkryć, gdybym była przy zdrowych zmysłach, ale w tej chwili byłam daleka od zdrowych zmysłów. – Mam zamiar zrobić tak wiele dla ciebie – powiedział cicho Xavier, jakby było to bardziej do niego, niż do mnie. Zatrzymałam się na chwilę, chwytając go. – Jak mnie związać? Jego oczy rozbłysły przyjemnością. – Prosisz o to?

67

– Znalazłam pudełko. Te, pod twoim łóżkiem. – Zdałam sobie sprawę, jak ta wiadomość zabrzmiała i szybko próbowałam się wycofać. – Nie grzebałam w twoich rzeczach. Mój biustonosz leżał pod łóżkiem i… – Spodobało ci się – powiedział z ciemniejszym tonem. Choć nie był to dźwięk niezadowolenia. Możliwe, że był zadowolony. Widziałam to na jego twarzy. Usta Xaviera ponownie złapały moje, a jego język torował sobie drogę przez mój własny. Wrócił do moich spodni, ściągając je i opuszczając na podłogę. Po chwili zostałam całkowicie nich pozbawiona, gdy odepchnął moje majtki na bok. Jeden z jego palców wślizgnął się we mnie i badał moje wejście. Jego dotyk głęboko we mnie posłał mnie na krawędź. Podczas gdy całowaliśmy się, a jego palec był we mnie, przebiegłam dłonią po jego wybrzuszeniu w spodniach. Szaleńczo, rozpięłam pas i uwolniłam pulsującą długość Xaviera. Żar wydobywający się z kutasa Xaviera była tak silna, że mogłabym przysiąść, że prawie palił moją dłoń. Szarpnęłam jego dolną część, ciesząc się jedwabistością. Xavier grzebał w swojej kieszeni i wyciągnął coś. Zabrzmiał szelest, a kilka sekund później miał nałożoną na sobie prezerwatywę. Nie przerywaliśmy ani na chwilę. Xavier wsunął się we mnie z doskonałą precyzją, rozciągając moje ścianki i wysyłając przyjemność rozchodzącą się po mnie. Szybki ruch po ruchu, uderzał we mnie. Mój nagi tyłek ślizgał się wzdłuż drewnianego baru, a moje buty uderzały w jego boki z ciężkim łomotem. Otworzyłam usta tak szeroko, jak tylko mogłam, przyjmując język Xaviera na moim, tak łatwo, jak przyjmowałam jego pchnięcia. Jego dłonie zsunęły się w dół po moich plecach, aby chwycić górną część mojego tyłka. Trzymał mnie tak mocno, że poczułam ból. Co dziwne, nie było to niewygodne. To było idealne. Wszystko w tym, co się działo było dzikie i prawie… brutalne. Czułam się jak zwierzę. Czułam nawet, że nie kontroluję własnego ciała. Dochodziłam tak, jak nigdy wcześniej. Usta Xaviera oderwały się ode mnie i znalazły moje ramię. Zakopał swoje zęby w skórze i zassał ją mocno. Pozwoliłam mojej głowie opaść do tyłu, gdy wyrwał mi się jęk. Cała przyjemność, kręciła się we mnie jak kula ognia. Jego dłonie wciąż spoczywały na moim tyłku, a Xavier pchnął na mnie całą swoją wagą, gdy dochodził i wstrząsnęło to naszymi ciałami. Zamknęłam oczy i doszłam. Cała przyjemność ciągle kręciła się we mnie, docierając do moich palców u nóg i kradnąc mój oddech, gdy mój orgazm przebił się przeze mnie, jeden za drugim. Xavier jęknął

68

i napiął się. Poczułam, jak jego długość szarpie głęboko we mnie, a potem odetchnął ciężko w moją szyję. Powoli odchylił się i spojrzał na mnie. – Właśnie tego potrzebowałem. Moje serce biło mocno. – Myślałam, że powiedziałeś, że nic się nie stało. W mgnieniu oka jego twarz zmieniła się z relaksowanej, nakładając na nią maskę, którą nosił. – Nic złego. Ale to nie znaczy, że tego nie potrzebowałem. Kiwnęłam głową. – W porządku. Skręcanie się w mojej klatce piersiowej, wciąż tam było. Xavier ukrywał coś. Jego twarz mogła być zimna i bierna, ale w jego oczach był widoczny ból i strach. Po raz drugi, przypomniałam sobie o zwierzętach. Gdy czuły ból, najbardziej się boją. Są najbardziej agresywne. Xavier ostrożnie odsunął się ode mnie, podnosząc moje spodnie i podając mi je. – Chcesz się odświeżyć? Mój język wydawał się gruby, gdy odpowiedziałam. – Pewnie. Wchodząc do damskiej toalety, wytarłam się papierowymi ręcznikami i obmyłam zimną wodą moją twarz. Wiedziałam, że nie powinnam martwić się tym, że Xavier nie dzielił się wszystkim ze mną. Jezu, spotkaliśmy się tylko kilka dni wcześniej. Nie spodziewałam się jego historii życia, ani głębokich mrocznych tajemnic. Ale tak łatwo twierdził, że nic się nie stało, a potrzebował mnie. Jego odpowiedź wydawała się niemal refleksyjna, jakby dał mi to bez względu na to, o co poprosiłabym. Mimo, że zapytałam w tak swobodny sposób, nadal nie mógł być ze mną szczery. Poważni, dobrze wychowani ludzie dzielili się swoimi przeżyciami swojego życia. I nie tylko z kobietami, którymi uprawiali seks. Z każdym. To było coś normalnego. Opór Xaviera względem tego, był znakiem ostrzegawczym i wiedziałam to.

69

A przecież to nic nie znaczyło. Mężczyzna czekający na mnie na zewnątrz tej łazienki już złapał mnie w swoje sidła. Tak, jak się tego bałam, byłam zachwycona i zauroczona. Nie zdążę uciec, dopóki on nie podejmę decyzji i nie zakończy tego.

70

CHAPTER TEN Xavier

Żadnego więcej debatowania. Podłączyłem laptopa do ładowania i rozejrzałem się po moim biurze. Z rezerwacją na weekend i wyczyszczeniem grafiku mojego i Riley, wszystko zostało ustalone. Nasza dwójka wyjeżdżała ze sobą od sobotniego poranka do niedzielnego wieczoru. Jeździłem wcześniej w podróże z kobietami. Nie częściej niż raz czy dwa z każdą kobietą i nigdy nie było to przedłużane. Pojechanie na weekend z Riley mogło być słodkogorzkie. Podczas gdy gwarantowało to wspaniały czas i prawdopodobnie apogeum naszego związku, był to również z pewnością początek końca. Jeśli liczysz tę eskapadę w klubie w poniedziałek, co liczyłem, to weekendowa podróż byłaby trzecią randką z Riley. Więc to, co mieliśmy, było niebezpiecznie blisko terytorium związku. A nie bywałem w związkach. Stały za tym różne powodu, ale każdy z nich był równie ważny. Byłem zajętym mężczyzną. Nie miałem czasu na dramaty i nie miałem potrzeby, aby być związany. Właśnie z tego powodu moi przyjaciele i ja stworzyliśmy listę. Jeden dobry weekend... Jeden dobry weekend i mógłbym myśleć o kierowaniu rzeczy z Riley. Ale aż do tamtej pory, mogłem swobodnie cieszyć się jej miękkim, mocnym ciałem... jej delikatną cipką... jej muzycznym śmiech. Nie rozmawialiśmy ze sobą przez cały tydzień, oprócz tego, kiedy napisałem do niej, aby dołączyła do mnie w czasie naszej podróży i to było dobre. Pokazywanie Riley ciągłego zainteresowania dałoby jej błędne wrażenie co do nas. Pewnie, byliśmy ze sobą bardziej zaangażowani, niż kiedykolwiek byłem z większością kobiet. Jej towarzystwo było korzystne dla większości mężczyzn. Była światłością, którą przynosiła do stołu. Ale to niczego nie zmieniało. Umawianie się nadal było zabawne. Gdyby zaczęło się coś innego niż to, rzeczy nieuchronnie musiały się skończyć. I szybko. Zamknąłem laptop i zacząłem pakować swoją teczkę. Piątkowe popołudnie nie było dla mnie zazwyczaj przyczyną dla świętowania odkąd moje życie nie miało typowego

71

zwyczaju na każdy dzień tygodnia. Pracowałem każdego dnia i świętowałem każdej nocy, nieważne czy była to środa czy niedziela. To był pierwszy piątek, który od dłuższego czasu wydawał się być... przeciętny. W mojej klatce piersiowej była lekkość, kiedy wyszedłem z biura i zjechałem windą na parter. Wiedziałem, że nie byłem jedynym, który tak czuł. Kiedy powiedziałem Kennethowi, aby wziął cały weekend wolny, prawie zatańczył jig. Przez większość czasu, był pod telefonem każdego dnia oprócz niedzieli. Możliwość na szalony weekend był nagrodą dla niego. Odkąd było już po godzinach szczytu, miałem przygotowane dla siebie BMW. Położyłem moją teczkę obok mojej torby weekendowej w samochodzie i pojechałem na Brooklyn. Kiedy podjechałem przed budynek Riley z czerwonego piaskowca, siedziała na schodach w żółto-białej letniej sukience, prawie wyglądając jakby właśnie wyszła z farmy. Ten widok sprawił, że mój kutas od razu zesztywniał. Najwyraźniej, miałem coś do dziewczyn z farmy. Stało się tak po raz pierwszy, ale całkowicie mi to pasowało. Wjechałem na miejsce parkingowe kilka miejsc dalej od budynku Riley. Spotkała się ze mną w połowie drogi, a plecak zsuwał się z jej jednego ramienia. – Cześć – powiedziała bez tchu, kiedy objąłem ją ramieniem w talii. Wziąłem głęboki oddech i wdychałem wanilię. – Gotowa? Praktycznie promieniała. – Zdecydowanie. Gdy weszliśmy do samochodu, mój telefon zabrzęczał z wiadomością pochodzącą od Erica, menadżera Enigmy. Dana zgubiła klucz do nowej skrzynki. Jesteś w pobliżu? – Cholera – wysyczałem. Riley spojrzała na mnie ze zmartwieniem w oczach. – Coś nie tak? – Muszę wpaść do klubu. – Zacisnąłem dłoń wokół kierownicy i zgiąłem palce. – Przepraszam. Jedna z moich pracownic zgubiła klucz do skrzynki. Muszę zawieźć tam mój. – Och. Zdarza się. Nie musimy ruszyć o konkretnej godzinie, prawda? Roześmiałem się.

72

– Jesteś tak optymistyczna. Uśmiechnęła się. – Prawdopodobnie dlatego, że mam wyjechać na weekend z gorącym facetem. Ścisnąłem jej kolano. – Teraz sprawisz, że czuję się lepiej. Jazda powrotna na Manhattan zajęła poważny czas, ale Riley zabawiała mnie opowiadaniem o jej tygodniu. Nadal było jasno, gdy zajechaliśmy przed budynek Enigmy. Sprawdziłem chodnik z wahaniem i miałem szczęście, kiedy samochód odjechał od krawężnika, zostawiając miejsce. Zaparkowałem równolegle BMW i wyskoczyłem. – Wrócę w dwie sekundy – obiecałem Riley. Nie czekałem na jej odpowiedź. Przeszedłem przez chodnik i popędziłem do środka. Klub miał zostać otwarty za trzydzieści minut, co znaczyło, że cały personel – i może Julian oraz Seth – już byli w środku. Otwierając drugie drzwi, rozejrzałem się po pomieszczeniu. Nigdzie nie było Erica, ale Julian stał na scenie i rozmawiał z jedną z tancerek. – Ej! – krzyknąłem. Spotkał mnie w połowie parkietu. – Daj to Ericowi. – Rzuciłem mu klucz i odwróciłem się. – Co to za pośpiech? Zatrzymałem się, ale odwróciłem się do niego tylko w połowie. – Nic. Julian zmrużył oczy. – Wybiegasz stąd jakby się paliło. – Muszę ominąć korki. – Już za późno na to. – Skrzyżował ramiona i uśmiechnął się z rozbawieniem. – W każdym razie, kim jest dziewczyna, z którą wyjeżdżasz? – Nikt – odpowiedziałem szybko. – Tylko dziewczyna, którą niedawno poznałem. – Ktoś, kogo znam? – Prawdopodobnie nie. Przygotowywałem się na jego pytanie czy dostanie prawo pierwszeństwa, kiedy wejdzie na listę. Julian i ja posiadaliśmy podobny gust co do kobiet i nie miał problemu w dzieleniu się nimi. Nawet jeśli był moim najbliższym przyjacielem, to nie zmieniało

73

ochronnych instynktów, kiedy chodziło o Riley. Nie chciałem, aby ktoś ją dotykał. Nawet po tym, gdy ja z tym skończę. – W porządku. Baw się dobrze. – Machnął do mnie dwoma palcami w pożegnaniu i poszedł z powrotem na scenę. Moje ramiona zrelaksowały się. Riley, jak na razie, była cała moja. Ponownie skierowałem się do drzwi, ale coś było inaczej. Moje dłonie się pociły i powietrze w klubie wydawało się być grubsze, bardziej zgniłe. Riley musiała kiedyś wylądować na liście. Wiedziałem o tym i nie miałem nic przeciwko. Albo przynajmniej większość mnie nie miała. Mała, irytująca część mnie chciała zatrzymać ją w ukryciu, chcąc utrzymać ją z dala od listy, nawet po tym, jak skończę się z nią widywać. Właśnie dlatego nie chciałem, aby Julian, czy pozostali dwaj faceci widzieli nas razem. Kiedy inni dowiedzą się, że spieprzyłem i uwolniłem Riley, zostałoby to poddane krytyce. Podróż do Connecticut była nudna, ale tak jak wcześniej w drodze z Brooklynu do Manhattanu, Riley opowiadała swoje historie. Powiedziała mi o wizycie domowej z jej rodzicami-weterynarzami i spędzeniu wakacji w liceum na jeździe na rowerach do Coney Island z jej przyjaciółkami. – Godziny trwała droga w każdą stronę – wyjaśniała – ale było to tego warte. Moi rodzice zawsze myśleli, że byłam u Ann-Marie i jej rodzice zawsze myśleli, że była u mnie. – Co robiłyście, kiedy tam dotarłyście? Zaśmiała się. – Głównie siedziałyśmy na plaży, bo byłyśmy tak zmęczone. Zjechałem z międzystanowej i wjechałem na bardziej malowniczą autostradę. Byliśmy blisko małego ustronia, w którym zarezerwowałem pokój, ale nadal mieliśmy przed sobą trzydzieści minut drogi. – Próbuję wyobrazić sobie ciebie, jak nie słuchasz swoich rodziców i jedziesz w stronę zachodzącego słońca. – I jak idzie? – Szczerze... to nie widzę tego. – Dlaczego? Nie sądzisz, że mam zew przygody?

74

– Nie – powiedziałem wolno, upewniając się, że dałem sobie trochę czasu na odpowiedź. To był swobodny element historii, która nie miała dla mnie sensu. Riley, którą ja znałem wahała się, nie będąc w stanie szybko podjąć własnych decyzji. Tak, jakby czytała mi w myślach, Riley westchnęła. – Zgaduję, że byłam wtedy trochę odważniejsza. Robiłam co chciałam. Nie chciałam, aby ktoś inny, nawet moi rodzice, dawali mi pozwolenie. Mogłem usłyszeć prawdziwy smutek w jej głosie. To ścisnęło moją pierś tak mocno, że aż trudno było oddychać. – Co się zmieniło? Przygryzła wargę, podczas gdy rozmyślała nad tym. – Nie stało się nic wielkiego. Myślę, że po prostu zaczęłam dorastać i wraz z tym stałam się bardziej ostrożna. – A może bardziej kwestionująca siebie. Odwróciła się do mnie twarzą, oczekując dalszych wyjaśnień. – Jedną rzeczą jest stanie się ostrożnym – powiedziałem do niej. – Inną rzeczą jest strzelanie sobie w stopę, ponieważ nie możesz podjąć własnych wyborów, albo wstawiać się za sobą. Jej ramiona opadły nieco i odwróciła się, aby spojrzeć przez okno. Jej głos ściszył się i brzmiała prawie tak, jakby się broniła. – Taa. Zgaduję, że masz rację. Nie chciałem niszczyć nastroju, ale, tak jak innego dnia, wydawało się, że uderzyłem u Riley w czułe miejsca wspominając samowystarczalność. Ten weekend miał być lekki. Szybko poszukiwałem nowego tematu, aby zmienić bieg rozmowy. – Twoje młodzieńcze lata brzmią na bardziej zabawowe niż moje. Spojrzała na mnie z zainteresowaniem. – Co robiłeś w liceum? Przerwałem. Unikanie butelek piwa. Podczas gdy mój ojciec nigdy nie podniósł na mnie pięści, to rzucał rzeczami w moją głowę więcej niż raz. To moja mama otrzymywała pełną siłę jego alkoholowej wściekłości. I nie miało znaczenia to, jak często próbowałem przekonać ją, aby odeszła od niego – i kurwa, próbowałem – a ona tego nigdy nie zrobiła. – Głównie się uczyłem – odpowiedziałem. – To ma sens. Założę się, że nigdy się nie leniłeś.

75

Jak dla mnie to było tak samo dobre, jak komplement. – Dziękuję. – Odwzajemniłem uśmiech. – Dostałeś stypendium, żeby pójść do college’u, albo pracowałeś, aby za niego zapłacić? – Ani to, ani to. Nie poszedłem do college’u. Usta Riley otworzyły się. – Ty nie? Ale jak ty... jak się udało? – Pamiętasz jak mówiłem, że przyjechałem do Nowego Jorku mając siedemnaście lat? I zacząłem pracować w trzech pracach? Cóż, robiłem to przez jakiś czas, ale też zacząłem inwestować. Byłem naprawdę wkręcony w tę naukę. Poznałem facetów, którzy pracowali na tym polu i pomogli mi. Jedna rzecz prowadziła do kolejnej i nieruchomości stały sie czymś dla mnie. – Wow – odetchnęła. – A ja jestem tutaj harując, ponieważ poszłam do szkoły i studiowałam nie to, co chciałam. – Szkoła jest dobra. Oczywiście. To jest świetna ścieżka, którą możesz się udać, aby dostać to, czego chcesz, ale to nie jest tylko jedyna droga. Riley przytaknęła i wydawało się, że naprawdę nad tym rozmyślała. – Nigdy nie myślałeś, żeby pójść? – Myślałem. To był cały plan. Właśnie dlatego tak ciężko pracowałem w liceum. Ale otworzyły się nieoczekiwane możliwości. Ale chcę powiedzieć, że nie przez przypadek. Wiedziałem już wcześniej jak ważne jest nawiązywanie i utrzymywanie znajomości. – Czy kiedykolwiek chciałbyś pójść na nie? Tylko dla... nie wiem... doświadczenia? Potrząsnąłem głową. – Naw. Riley zachichotała. – Naw? Wziąłem drżący oddech. Zazwyczaj dobrze sobie radziłem w ukrywaniu swojego naturalnego akcentu.. Riley ciągnęła. – Kocham to. – Co? – To jak mówisz „naw”. Brzmisz tak...

76

– Południowo? Zachichotała i pokręciła głową. Za nią, wzdłuż autostrady pojawiły się drzewa. – Chciałam powiedzieć, że brzmisz jak dżentelmen z południa. Udałem, że myślę nad tym. – Hmm... więc myślisz, że jestem dżentelmenem? – Oczywiście. – Czy dżentelmen zrobiłby coś takiego? Zanim mogła odpowiedzieć, przesunąłem jej spódnicę w górę i odsłoniłem jej mleczne uda. – Ej – skrytykowała. – Ręce na kierownicy. – Jedna jest. Zacisnęła usta, próbując zachowywać się, jakby była na mnie zła, ale nie wychodziło jej to dobrze. Po kilku sekundach, uśmiechnęła się i zaczęła śmiać. – Jesteś szalony. Opuściłem głos i po raz pierwszy od lat pozwoliłem, aby pokazał się mój akcent. – Kochana, nawet nie wiesz jak bardzo mogę być szalony. Riley zadrżała pod moją dłonią, kiedy przesuwałem palcami po wewnętrznej stronie jej uda. Jej majteczki były gorące i mokre, gdy przesunąłem palcami po materiale. Riley ścisnęła bok siedzenia i przesunęła swoją wagę. – Co zrobiłbyś, gdybym to ja tak zrobiła tobie? – zapytała pomiędzy ciężkim oddychaniem. – Pokochałbym to – odparłem. – Och, naprawdę? – Nagle jej pas przesunął się za plecy i wygięła się na moich kolanach. Moje spodnie zostały rozpięte i mój kutas został uwolniony. Riley przesunęła po nim palcami, obdarzając każdy cal ostrożną uwagą. – Nie rozbij nas – dokuczała, kiedy wolno pompowała podstawę. Wolny oddech wydostał się moimi nozdrzami. – Dlaczego ty mówisz? Nie powinnaś wsunąć mojego kutasa między te usta? Rozległa się cisza. Przez chwilę zastanawiałem się czy nie posunąłem się za daleko z tą sprośną gadką. Może Riley miała mi powiedzieć, żebym się odwalił, albo może nawet zalałaby się łzami. Zamiast tego jednak odwróciła głowę w górę i posłała mi złośliwy uśmiech.

77

– Albo co? Te słowa wylały lawę w moich żyłach. Mój członek zacisnął się nawet bardziej, stając się twardy jak skała. – Albo zatrzymam ten samochód i będę cię pożerać, aż będziesz krzyczeć do mnie, abym przestał – odrzekłem. Oczy Riley rozszerzyły się. – Ssij – rozkazałem. Powoli te idealnie różowe usta otworzyły się. Pochylały się i pochylały, po czym owinęły się wokół czubka mojego kutasa. Delikatne pociągnięcia przetoczyły przyjemność przez moją długość. Riley pompowała dłonią wokół podstawy, kiedy ssała. Wziąłem głęboki oddech i wstrzymałem go. Przyjemność była zbyt dobra. Jeśli rozluźniłbym się, wybuchnąłbym w jej usta w ciągu kilku sekund. Obserwowałem drogę i liczyłem wykropkowane linie. Jeden... dwa... trzy... Delikatne ugniatanie moich jąder sprawiło, że moja głowa się odwróciła. – Chryste – wysapałem. Riley ssała jeszcze raz i potem usiadła. – Jak było? – Nie skończyłaś. Wracaj tam. Zignorowała mnie, zamiast tego poprawiła swój pas i wygładziła sukienkę. – Mam się dobrze, dzięki. Zerknąłem na nią. – Chcesz być ukarana. Riley wzruszyła ramionami i wyjrzała przez okno. Głęboki chichot wyrwał się z mojego gardła. Mała jędza. Wiedziałem, że miała w sobie trochę dzikiej strony, ale nigdy nie spodziewałem się tego. Wycofała się z tego, co zaczęła, zdecydowanie nie słuchając mnie. Chciała zostać ukarana. BMW wzięło zakręt z ulicy, ukazując pole z drogą gruntowną w jego środku. Zjechałem samochodem z asfaltu i wjechałem na dróżkę. Riley spojrzała na mnie w zaskoczeniu. – Co ty robisz? – Karzę cię – powiedziałem zwyczajnie.

78

Autostrada była pusta. Samochód mógł się pojawić, ale mógł się nie pojawić. W tej chwili, gówno mnie to obchodziło. Mój kutas krzyczał z mieszaniną frustracji i pragnienia. Riley sprawiła, że chciałem jej bardziej, niż jakiejkolwiek innej kobiety, kiedykolwiek w swoim życiu. Zamierzałem się za to odpłacić. Planowałem doświadczyć ją z tą samą szaloną agonią, którą zapewniała mi za każdym razem, gdy mnie dotykała. Rozpinając pas, wysiadłem z samochodu i podszedłem od strony Riley. Nadal obserwowała mnie tymi rozszerzonymi oczami, częściowo podnieconymi i częściowo bojącymi się, ale co więcej niż to, podekscytowanymi. Otworzyłem jej drzwi, sięgnąłem przez jej kolana i rozpiąłem jej pas. – Odwróć się do mnie twarzą. Rozłóż nogi. – Co...? – Zrób to. Posłuchała, wolno odwracając się w siedzeniu, zwracając się twarzą do miejsca gdzie stałem w otwartych drzwiach. Rozsunąłem jej nogi, że jej stopy były rozłożone, jedna na ziemi, a jedna w samochodzie. Jej sukienka zsunęła się, pokazując mokre miejsce na jej majteczkach. Ściskając po jednym jej kolanie w każdej dłoni, uklęknąłem w błocie. Moje spodnie prawdopodobnie zostaną zniszczone, ale pieprzyć to. – A co jeśli ktoś będzie jechać? – zapytała nieśmiało Riley. – To wtedy zobaczą, co dzieje się ze sprośnymi dziewczynkami, które nie słuchają. Jej przełknięcie było słyszalne. Łapiąc materiał między jej nogami, wsunąłem w niego paznokcie i rozerwałem majtki na pół. Riley krzyknęła w zaskoczeniu, kiedy jej bielizna została zniszczona. Przyciskając opuszki palców do wrażliwej skóry wnętrza jej uda, wsunąłem język w jej mokre wejście. Pisnęła przy moim dotyku, ale zacieśniłem uścisk i przytrzymałem ją w miejscu. Wydawała delikatne jęki, gdy lizałem jej szczelinę w górę i w dół. Kiedy zbliżała się do orgazmu, zwiększyłem nacisk mojego języka. Z całą siłą, którą mogłem zebrać, ssałem i okrążałem każdą część jej delikatnej cipki. Wsuwałem i wysuwałem język, zanim przesunąłem się w górę, aby naciskać na jej łechtaczkę. Pieprzyłem Riley ustami, sprawiając, że wiła się i krzyczała o więcej. Wybuchła przy mnie, a jej soki zalały moje wargi. – Przestań – wysapała. – P... przestań.

79

Jej dłonie naciskały na moje ramiona, zachęcając mnie, abym przestał ją dotykać. Ale nie posłuchałem. Ssałem teraz jej nadwrażliwy pączek, nie pokazując ani trochę miłosierdzia. Riley wysapała moje imię, błagając mnie, abym jej pozwolił. Każdy krzyk, który wychodził z jej ust, tylko mnie zachęcał. Przytrzymałem jej nogi i nadal krążyłem. Jej krzyki znowu się pojawiły i zmieniały się od tych torturowanych do tych z przyjemnością. Jęki przesunęły się przez jej płuca i zadrżała z kolejnym orgazmem. Dopiero jak jej drugi wybuch zniknął, wylizałem ją do czysta i wreszcie puściłem jej nogi. Odsunąłem się, wstałem i spojrzałem na nią. Jej majteczki leżały w kawałkach w błocie, jej sukienka była zmięta, a jej włosy były rozczochrane, kiedy wpatrywała się we mnie. Jej klatka piersiowa falowała z każdym wydechem, a jej długie rzęsy trzepotały. – To tylko przedsmak – powiedziałem do niej. – Ponownie się drażnij, a naprawdę zostanie ci odpłacone. Źrenice Riley rozszerzyły się, a jej usta się rozchyliły. – Więc? – naciskałem.– Co powiesz? Trzy słowa wyleciały z jej ust, tak cicho, że ledwo byłem w stanie je usłyszeć. – Tak, proszę pana. Podekscytowanie przesuwające się przeze mnie było nowatorskie. Mój kutas od razu stał się twardy, a wizja się zamazała. Nawet nie powiedziałem Riley jakie są zasady tej gry – nawet ani razu o nich nie wspomniałem – a ona tam była... odgrywając to absolutnie, kurewsko idealnie. Chryste. Miałem kłopoty.

80

CHAPTER ELEVEN Riley Blask księżyca nad jeziorem był fascynujący. Nie wiedziałam jak długo stałam tam, wpatrując się, ale wiedziałam, że nie odwróciłam spojrzenia odkąd wyszłam na zewnątrz. Małe krople światła tańczyły wokół jak diamenty na powierzchni wody, a rozróżnianie przede mną było rzadkie i cenniejsze niż jakikolwiek inny kamień mógłby być. – Podziwiasz widoki? Odwróciłam się i zobaczyłam Xaviera idącego chodnikiem od naszej kwatery. Po tym jak przyjechaliśmy do miejsca nad jeziorem, odłożyliśmy nasze bagaże i udaliśmy się na wędrówkę po lesie, gdzie Xavier zaskoczył mnie, nazywając przynajmniej tuzin różnych drzew i roślin. Wieczór zaczął się od kolacji w głównym domu i skończył się z nami idącymi do naszej prywatnej kwatery. – To jest niesamowite – powiedziałam do niego. – Zapomniałam. Zatrzymał się obok mnie i włożył ręce do kieszeni. Nawet tutaj, w lesie, Xavier nosił eleganckie spodnie. Zastanawiałam się czy posiadał jakieś inne. – O czym zapomniałaś? – Zgaduję, że o naturze. To łatwe, kiedy mieszkasz w mieście, zawsze pędząc od jednego miejsca do drugiego. – Chodźmy popływać. – Dobra, wezmę stój kąpielowy. – Nie kłopocz się tym. Chodźmy tak, jak stoimy. Mogłam poczuć jak moje oczy prawie wypadły z głowy. – W tym? – Wskazałam na jego spodnie. Xavier zaśmiał się sucho. – Nie. – Zaczął rozpinać swoją koszulę. – W niczym. Moje serce zatrzepotało. Rozejrzałam się, upewniając się, że nadal byliśmy sami. Najbliższa kwatera znajdowała się w połowie drogi na zboczu wzgórza. Gruba linia drzew rozdzielała dwa budynku, pokazując tylko trochę światła świecącego przez okno. – Nie martw się – zapewniał Xavier. – Jesteśmy sami.

81

Skończył ze swoją koszulą i zaczął działać nad swoimi spodniami. Chociaż wiedziałam dokładnie jak wyglądał nago, nie mogłam powstrzymać się przed gapieniem, kiedy się rozbierał. Nawet w przyciemnionym świetle, linia jego mięśni była zdumiewająca. Przesunęłam własne palce i zdjęłam sukienkę. Ponieważ nigdy nie zastąpiłam tych majtek, które wcześniej Xavier rozdarł, pozbywając się części ubrania, oznaczało to, że byłam naga. Xavier wziął mnie za dłoń i poprowadził przez zniszczone kamienie w stronę jeziora. Znajdowała się tam wąska plaża z piaskiem, który miało się wrażenie, jakby pochodził z oceanu. Mokre fragmenty przesuwały się między palcami, gdy gwałtownie wpadaliśmy do wody. Każda fala, która uderzała o moją nagą skórę odczuwało się jak pocałunek od kochanka. Mogłam poczuć jak moje sutki twardniały i gęsia skóra pojawiła się na mojej skórze, ale to nie z powodu temperatury wody. Jezioro samo w sobie było ciepłe. Xavier nadal trzymał moją dłoń zamkniętą w swojej, gdy wchodziliśmy głębiej do jeziora. Zatrzymaliśmy się po przejściu jeszcze paru metrów, w miejscu, w którym woda sięgała mi do połowy klatki piersiowej. Moje oczy przyzwyczaiły się do nocy, pozwalając mi wreszcie zobaczyć w pełni twarz Xaviera. Jego oczy zsunęły się w dół i pochłaniał moje gołe ciało. Pod wodą, wolną dłonią obmacywał delikatnie moje piersi. Zamknęłam oczy i zostałam pochłonięta przez słodkie uczucie jego dotyku. Kiedy otworzyłam je, Xavier zbliżył się. Teraz znajdowaliśmy się centymetry od siebie. Zassałam oddech, niepewna tego, co pojawi się jako kolejne, ale z wiedzą, że w pełni to obejmę. To, co Xavier zrobił mi wcześniej na poboczu było niepodobne do niczego, co doświadczyłam wcześniej. Sprawił, że wybuchłam z przyjemnością, zbierając wszystkie kawałki i ponownie złożył mnie. I ten proces sprawił, że zdałem sobie z czegoś sprawę. Należałam do niego. Może nie chciałam tego. I może on mnie też nie chciał, ale nie było żadnego sensu, aby z tym walczyć. Xavier sięgnął do mnie obiema dłońmi i ujął moją twarz. Jego kciuk przesunął się po mojej dolnej wardze i wysłał podekscytowanie tuż pod moją skórę. Uniosłam brodę i przycisnęłam usta bliżej jego dotyku. – Ty – powiedział cicho. Jego usta drgały, tak, jakby chciał powiedzieć coś innego, ale nie dał rady. Jego oczy przeszyły moje. Przytrzymałam jego spojrzenie, odwzajemniając je. Jeśli naprawdę było coś, co chciał powiedzieć, ale nie mógł, to zrozumiałam. Cała ta rzecz między nami zmieniła się w coś, czego się obawiałam, że się stanie. Zakochałam się, kiedy tego nie chciałam. I nie wiedziałam, co miało być kolejne. Czy Xavier zabawi się mną

82

tak, jak się tego obawiałam, zostawiając mnie zdaną na własne siły i żałując, że kiedykolwiek go poznałam? Albo zaskoczy mnie i zmieni się w mężczyznę, którym nawet nie miałam nadziei, że się okaże? – Chodźmy do środka – wyszeptał. – Chodźmy do środka. Jego słowa wysłały siłę od głowy do palców u moich stóp. Roztapiało to każdy centymetr mnie. Nie mogłam myśleć o tym, co przyniesie jutro, albo pojutrze. Ta chwila była zbyt silna. To obejmowało całe zrozumienie rzeczywistości. Wszystko, co wiedziałam, to, że tylko ja i Xavier zostaliśmy na planecie Ziemia. Pozwoliłam mu zabrać mnie z wody i w górę wzgórza. Fakt, że nasze ubrania leżały na trawie, nie przeszkadzał mi. Był tutaj zewnętrzny prysznic i kiedy przekręcił uchwyt, kaskada zimnej wody spłynęła na nas. Nalewając płyn do mycia ciała do dłoni, umył mnie wszędzie, wykorzystując dodatkowy czas na moich narządach. Byłam w transie i oddychałam ciężko, kiedy mył sam siebie i przeniósł mnie przez przesuwne drzwi do sypialni. Nadal mokrą, opuścił mnie na łóżko, każąc mi się nie ruszać, a następnie podszedł do torby w kącie. Wrócił z kilkoma kawałkami czerwonego jedwabiu. – Dzisiaj wieczorem jesteś moja – oznajmił, kiedy unosił moje ręce ponad głowę i przywiązywał je do łóżka. – Nawet nie próbuj walczyć. – Nie chcę tego – odpowiedziałam szczerze. Moja odpowiedź miała na niego trzewny wpływ. Mogłam zobaczyć to, jak oblizał swoje usta i przysunął swoje nogi bliżej łóżka. Obserwowałam w milczeniu, kiedy przywiązywał moje kostki do dolnej części łóżka. Byłam kontrolowana, ale nie więziona. Żeby być więzioną, musiałabym chcieć wyjść, a nie miałam żadnej ochoty odchodzić. Kończąc przywiązywanie mnie do łóżka, Xavier wyjął z torby prezerwatywę i wsunął ją na swoją już twardą długość. Wolno wracał do łóżka wczołgując się na kołdrę i położył się pomiędzy moimi rozszerzonymi nogami. Łapiąc kształtną część moich ud, ścisnął je prawie jak w masażu. Kiedy jego ręce przesunęły się w górę mojego ciała każdy mój mięsień otrzymał to specjalne traktowanie. Na mojej klatce piersiowej, Xavier zatrzymał się. Biorąc drąży oddech, oczekiwałam na to, co miało się pojawić. Zanim mogłam wypuścić powietrze, Xavier uderzył moje piersi. Zapiekły z bólu, a ja krzyknęłam. Uniósł brew i spojrzał na mnie z wyraźnym pytaniem. Przytaknęłam. Drżałam, trochę się bojąc, ale też będąc chętna na więcej.

83

– Powiesz mi, że mam przestać – powiedział – i przestanę. Żadnych pytań. – Rozumiem – wyszeptałam przez zęby. Mogłam brzmieć, jakby mnie bolało, ale prawda była taka, że byłam tak podniecona, że ledwo co mogłam mówić. Każde wypuszczenie powietrza, które opuszczało moje ciało, groziło jękiem, a Xavier tylko zaczął mnie dotykać. Biorąc oba sutki między palce, trochę się skrzywiłam. Skomplikowana mikstura przyjemności i bólu przeszyła mnie. Krzyknęłam, a mój wrzask był tak bardzo połączeniem, kiedy pojawiła się przyjemność, na którą przygotowywał mnie Xavier. Mężczyzna

nade

mną uśmiechnął się złośliwie i delikatnie potarł bolesne miejsca, które właśnie zmęczył. Moje sutki odpowiedziały na świeży dotyk i jakoś stały się jeszcze twardsze. – Jesteś na mnie gotowa? – zapytał chrapliwie Xavier, ujmując swoją długość w dłoń. Przytaknęłam. – Powiedz to. – Tak. Tak, jestem gotowa na ciebie. Wrócił z powrotem do miejsca między moimi nogami. Przygotowałam się, spodziewając się szybkiego i gwałtownego wtargnięcia. Zamiast tego, Xavier wsunął się powoli, biorąc mnie ostrożnie cal po ostrożnym calu. Moje ścianki zassały się niecierpliwie na jego szerokość, chętne, aby przyjąć go tyle, ile było to możliwe. Xavier obserwował mnie, kiedy we mnie wchodził, a całe jego skupienie było na zadaniu w jego dłoni. Pochylając się na łóżku na dłoni, zaczął się kołysać. To był najwolniejszy sposób, w jaki kiedykolwiek byłam brana. Przyjemność, która pocierała się o mój rdzeń była ciepła i ospała. Odchyliłam głowę i oddałam się temu. W kółko, Xavier pulsował we mnie, biorąc mnie w najdelikatniejszy sposób, który nigdy nie sądziłam, że był możliwy u mężczyzny. To był wyraźny kontrast do zniszczeń, które wyrządził na moich piersiach, ale było to mile widziane. Przyjemność podwoiła się i eksplodowała, wysyłając szokującą falę za szokującą falą przeze mnie. Xavier obserwował moją twarz, kiedy leciałam na falach, a jego wargi rozchyliły się i pot sączył się po jego skroni. Przeklinając, znalazł we mnie uwolnienie. Ścisnęłam swoje ścianki wokół niego, dojąc go i zachęcając. Jego wybuch, podobnie jak mój wydawał się rozciągać jak najdłużej. Wreszcie, wysunął się ze mnie i opadł na tyłek. Nasze ciężkie oddechy mieszały się ze sobą i wypełniły pokój.

84

Xavier wypuścił długi oddech i wytarł twarz. – To co mi robisz – wymamrotał. – Dokładnie tak samo. *** Ogień trzaskał w salonie, kiedy wyszłam spod prysznica. Przestałam wycierać swoje włosy i wpatrywałam się ze zdumieniem. – Ty to zrobiłeś? Xavier uśmiechnął się i wsunął kolejną kłodę do ognia. – Myślisz, że zawsze byłem miejskim chłopakiem? – Nie. – Odwzajemniłam uśmiech. – Udowodniłeś to dzisiaj w lesie. Nie sądzę, żebym mogła zidentyfikować dąb, nawet gdyby zależało od tego moje życie. Ale rozpalenie ognia to jest kolejny poziom niesamowitości. – To może dać ciepło, ale pomyślałem, że doda trochę miłej atmosfery. – Tak jest – zgodziłam się, spoglądając obok niego przez drzwi z siatką przeciw owadom. Musiała być już prawie północ, ale nie byłam ani trochę zmęczona. Każda komórka w moim ciele czuła się niesłychanie żywa. Wibrowałam energią czując się podekscytowana i uważna, jak nigdy wcześniej. W lesie, świerszcze i żaby rechotały. Główny budynek był niedaleko, ale przez większość czasu, byliśmy na swoim. To było idealne. Chciałabym zostać tutaj na zawsze, tylko ja i Xavier, zaszywając się w szczerym polu. Nawet nie obchodziłoby mnie, jakby nam się to udało. Moglibyśmy łowić ryby z jeziora i zbierać jagody oraz grzyby, jeśliby mnie to obchodziło. Nadal było coś bajkowego w naszej egzystencji i to było dla mnie wystarczająco dobre. Zacisnęłam usta i odwróciłam się plecami od drzwi z siatką przeciw owadom. Nie było sensu w zabawianiu się takim marzeniem. Musiałam skupić się tylko na zabawieniu się bieżącym weekendem. Jeślibym tego nie zrobiła, to ryzykowałabym zaprzepaszczeniem całej wycieczki. Znajomy dźwięk przeszył powietrze. Brwi Xaviera złączyły się, a następnie wstał. – To twój telefon? – Tak. Zastanawiam się, kto tak późno może dzwonić. – Obezwładnił mnie strach. Późno nocne telefony oznaczały tylko jedną rzecz. Coś nagłego.

85

Myśląc o moich rodzicach, albo o Ann-Marie i tuzinie okropnych rzeczy, które mogły przydarzyć się, któremuś z nich w głowie, popędziłam do sypialni i odłączyłam telefon od ładowarki. Kiedy zobaczyłam, że dzwonił Dan, odetchnęłam z ulgą. – Tak? – odebrałam. – Riley, tutaj Dan. Wiem, że jest późno, ale dzwonię, ponieważ potrzebuję, abyś otworzyła jutro rano. Wzdrygnęłam się. – Nie mogę. Nadal jestem poza miastem. – Poza miastem? – warknął. – Co to znaczy, że jesteś poza miastem? – Jestem w Connecticut, w kwaterze pośrodku lasu. Prosiłam o wolny weekend, pamiętasz? – Nie, nie zrobiłaś tego. Ciepło zalało moją twarz. Szuflada za mną zaskrzypiała, sygnalizując wejście Xaviera, ale nie odwróciłam się. – Umieściłam to do listy wniosków. – Cóż, jestem całkiem pewien, że tego nie zrobiłaś, bo jeśli tak byłoby, to zobaczyłbym to, czyż nie? – warknął. Nie sądziłam, że było to możliwe, ale gorąco podwoiło się. – Przykro mi. Naprawdę sądziłam, że napisałam to na liście. I nie miałam zapisanej zmiany na ten weekend, więc... Dan przerwał mi. – Nadal muszę wiedzieć, kiedy wyjeżdżasz z miasta, Riley. Znasz politykę. To nie jest akceptowalne. – Wiem – rzuciłam, aby go uspokoić. – Wiem i przepraszam. Chciałabym móc przyjść jutro. – Mówiłaś, że gdzie jesteś? – Um, gdzieś w Connecticut. Nie jestem pewna gdzie. – To nie tak daleko. Nie możesz przyjechać z powrotem? Nie było mowy, żebym poprosiła Xaviera, aby odwiózł mnie do Nowego Jorku z innego powodu niż coś naprawdę pilnego. Nie miało znaczenia, jak bardzo chciałam zrobić przyjemność Danowi. To byłby bardzo sukowaty ruch. Obniżyłam głos i wymamrotałam do telefonu.

86

– Nie mam tutaj swojego samochodu. Dan wypuścił ostre westchnięcie. – W porządku. Upewnij się, że dasz mi znać następnym razem, kiedy będziesz wyjeżdżać z miasta. – Tak zrobię – obiecałam. – Zapiszę to na liście i powiem ci osobiście. Linia zamarła. Sprawdziłam ekran, aby upewnić się, że naprawdę się rozłączył, a następnie położyłam telefon z powrotem na szafkę nocną. Mogłam poczuć na sobie spojrzenie Xaviera, wtapiające się w tył mojej głowy. I mogłam usłyszeć jego wcześniejsze słowa odbijające się echem w mojej głowie. Znaliśmy się tylko przez krótki czas, ale nietrudno było nie zauważyć asertywności Xaviera. Odwróciłam się powoli i zmierzyłam się z mężczyzną czekającym na moją uwagę. Stał w drzwiach sypialni, a jego ramiona były skrzyżowane na piersi. – To był twój szef? – Taa. – Czego chciał? – zapytał ostrożnie. Xavier zdecydowanie słyszał część mojej rozmowy, jeśli nie całej. Musiał być zaciekawiony tym, co zamierzałam powiedzieć, ale nie byłam w nastroju na żadne testy. – Chciał wiedzieć, czy mogłabym przyjść jutro rano do pracy. – I ty mu powiedziałaś „nie”, a on powiedział „spoko, dzięki” i rozmowa się zakończyła? Moje plecy nieco zesztywniały. Ten agresywny ton w jego głosie był w zupełności niepotrzebny. Xavier wiedział, że rozmowa należała do tych spiętych. Stał tuż za mną i podsłuchał ponad połowę. – Taa – powiedziałam, a mój głos był nieco szorstki. Xavier nieznacznie pokręcił głową. – Nie tak to brzmiało. – To dlaczego mnie pytasz? – sapnęłam. – Kim ty jesteś, policja telefoniczna? Parsknął. – Twój telefon był całkiem głośno podkręcony. Nie mogłem usłyszeć konkretnych słów menadżera, ale wiem, że nie był dla ciebie miły. Brzmiało to tak, jakby był zły na ciebie, że wzięłaś kilka dni wolnego. – Właściwie, to był miły. Źle słyszałeś.

87

Xavier spojrzał na mnie, jakby był zmieszany i nie rozpoznał mnie. – Jeszcze raz, słyszałem ton jego głosu, Riley. – Jego nozdrza falowały, kiedy jego ramiona zsunęły się do jego boków. – Ten facet brzmiał jak dupek klasy A. Nie musisz tego robić. Zacisnęłam zęby i policzyłam do dziesięciu. To szybko zmieniło sie w naszą pierwszą kłótnię i nie tak myślałam o spędzaniu spokojnego weekendu na wsi. Po chwili, aby się uspokoić, odezwałam się. – To jest moja praca. – Rozumiem to, ale to nie oznacza, że powinnaś być wycieraczką. – Wycieraczką? – wysyczałam. Xavier uniósł dłoń. – Wiem, że próbujesz, żeby tak nie było, ale to brzmi, jakby ten koleś tak cię traktował. I to nie jest właściwe. Wpatrywałam sie w Xaviera, próbując się zorientować do czego zmierzał. – Co cię to obchodzi? – zapytałam. Na jego twarzy pojawił się ból. – Obchodzi... – Przełknął ślinę. – Obchodzi mnie to, co się tobie przytrafia. Wyraz jego twarzy w jeziorze powrócił do mnie. To było wszystko czego potrzebowałam, aby uspokoić swoją wściekłość. – Dziękuję. I wiem, jak to wygląda, ale Dan ma teraz po prostu mało personelu. – Powiedziałaś mu, że chciałaś wolne na ten weekend? – Myślałam, że tak zrobiłam. Znaczy się, przyrzekam, że umieściłam swoje nazwisko na liście wniosków. Xavier ostro pokręcił głową. – Już do teraz wiem, jak poważnie traktujesz swoją pracę. Nie zapomniałabyś umieścić swojego nazwiska na liście. Ten dupek prawdopodobnie przejrzał listę, przegapił twoje nazwisko i zadzwonił. Próbował marnej sztuczki i teraz jest zbyt leniwy, aby wrócić i ponownie spojrzeć na ten papier. – Nie wiesz tego – powiedziałam słabo, chociaż wiedziałam, że mogło tak się zdarzyć. Szukałam bardziej solidnych argumentów. – Dan jest tym, który może mnie awansować. – Ale zrobi to? Jąkałam się, kiedy szukałam odpowiedzi.

88

– J... ja... prawdopodobnie. Wreszcie. Oczy Xaviera zmrużyły się. – Hmm. Zamierzam pogadać z tym kolesiem. Moje kolana zagroziły, że przestaną mnie utrzymywać. – Żartujesz? – Nie. Potrzebuje kogoś, kto umieści go we właściwym miejscu, kogoś kto nauczy go, co znaczy szacunek. Przyjemność i przerażenie nabrzmiały się we mnie. Z jednej strony, pochlebne było to, że Xavier zrobiłby coś takiego dla mnie. Ale to było również szalone. Ogólnie rzecz biorąc, musiałam nie zgodzić się na nic, co śmierdziało takim szaleństwem. – Dziękuję – powiedziałam, podchodząc do Xaviera. – Ale mam to pod kontrolą. Przycisnęłam dłoń do jego piersi. Spojrzał na mnie sceptycznie. – Jeśli jest taki z tobą, to jest taki z innymi dziewczynami. Prawdopodobnie traktuje w ten sposób połowę pracowników. Oblizałam usta. – Nie mam pewności, że taki jest. Zauważyłam, że Xavier powiedział „inne dziewczyny” i nie wspomniał o części Crumbs, która była obsługiwana przez mężczyzn. Czy myślał, że Dan miał coś przeciwko dziewczynom? Xavier zaczął mówić, ale mu przerwałam. – Odpuść. Proszę? Poradzę sobie. Bardzo niechętnie przytaknął. – Dobrze. Ale daj mi znać, jak będzie sprawiać jakieś kłopoty. Prawdopodobnie tego nie zrobię. Ponieważ nie chciałam przedłużać tej rozmowy, po prostu przytaknęłam. – Wracajmy do tego niesamowitego ognia, który rozpaliłeś. Tak długo, jak nie jest zbyt gorąco. Oczy Xaviera zabłyszczały. – Och, może być za gorąco. Właściwie, może nie będziesz w stanie zatrzymać ubrań na sobie. Mówiąc to, uniósł mnie, dosłownie zmiatając mnie z nóg.

89

CHAPTER TWELVE Xavier

Przez moje okno wleciało morze kolorów, sceneria na zewnątrz limuzyny wygląda jak film, ustawiony na powtarzanie. Przejechałem obok każdego budynku setki razy. Coś innego było w nich każdego dnia, ale czym to było teraz, nie wiedziałem. Trudno było zwracać uwagę na cokolwiek tego poranka. Moja głowa znajdowała się w innym miejscu, zajęta pytaniami, na które nie mogłem znaleźć odpowiedzi. Głęboko w mojej kieszeni, mój telefon zabrzęczał. Wyjąłem go i spojrzałem na ekran, ale nie znalazłem żadnej wiadomości. – Urojone brzęczenie – wymamrotałem do siebie. – Co to jest? – zapytała Rochelle z siedzenia naprzeciwko mnie. Spojrzałem na moją publicystkę, która, jak zawsze, siedziała wyprostowana. Dodając do tego splecione czarne włosy i ołówkową spódnicę, którą często zakładała, wyglądała jak stereotypowa bibliotekarka. Przestała pisać na swoim tablecie, krótko na mnie zerknęła pomiędzy kliknięciami palców. – Urojone brzęczenie – powiedziałem ponownie. – To wtedy, kiedy myślisz, że telefon wibruje ci w kieszeni. To zdarza się nawet wtedy, gdy go nie masz przy sobie. To twoje mięśnie odpowiadają za ten stan. Rochelle przestała pisać, ale nie odłożyła tablet. – Czekasz, aż się ktoś z tobą skontaktuje? Ten problem z dzisiejszym motocyklistą został rozwiązany. Jeśli twój menadżer... – Nie. Nie czekam na nikogo. Ponieważ nie robię tego – przypomniałem sobie. Mój weekend z Riley był jednym z najlepszych w moim życiu. Pieprzyć to. To były najbardziej przyjemne dwa dni, jakie miałem w życiu. Bycie z nią w Connecticut, ukrytymi w lesie, wydawało się jakbym znalazł się milion lat świetlnych od tych trzech dekad, które spędziłem idąc mozolnie. Byłem miliony kilometrów od siebie.

90

Ale jestem teraz tutaj, z powrotem na Manhattanie, w poniedziałek i nastąpił powrót do rzeczywistości. Mój czas z Riley był niesamowity, ale co tak naprawdę robiłem? Jak długo to trwało, zanim podekscytowanie nowego związku znikało? Czy nie byłoby łatwiej zakończyć to i umieścić ją na liście? Albo powinienem to ciągnąć, ciesząc się nią tak długo, jak mogłem? Ten mały konflikt z sobotniej nocy nie był nawet prawdziwą kłótnią. Między nami było wspaniale. I to co mi robiła... cholera. Pobudzała mnie tak, jak żadna inna wcześniej kobieta. Z Riley, byłem żywy. To nie jest coś, z czego zrezygnowałaby inteligentna osoba. Ale były również inne rzeczy, których mądra osoba nie zrobiłaby. Jeden z nich odnaleźliby się w przypadkowym związku, kiedy nie chcieli, ani nie mieli powodu, aby w takim być. – Coś ci przeszkadza – rzuciła Rochelle. – Nie – powiedziałem, szybciej niż chciałem. Odłożyła tablet obok siebie. Limuzyna zatrzymała się, kiedy podjechaliśmy do skrzyżowania. Rochelle pozostała bierna, nieruchoma jak posąg i wpatrująca się we mnie. – Co? – zażądałem. – Ile lat się znamy? Wzruszyłem ramionami. – Nie pamiętam. Oczywiście, że pamiętałem. Minęło sześć lat. Rochelle była moją pierwszą publicystką i miałem nadzieję, że ostatnią. Nie musiałem kierować się specjalistami z zakresu relacji z mediami, aby wiedzieć, że była najlepsza. Nie tylko wykonywała dobrze swoją pracę, ufałem jej. To dużo mówiło. Oprócz niej, jedyną osobą, z którą kiedykolwiek podzieliłbym się swoim sekretem byłby Julian. – Coś jest z tobą nie tak. Czy to mogłaby... być kobieta? – Uśmiechnęła się do własnego żartu. W tym czasie odkąd się znaliśmy, Rochelle nigdy nie widziała mnie dwukrotnie z tą samą kobietą. Rozumiała moje potrzeby, aby postawić karierę na pierwszym miejscu. Tak jak ja, odstawiła wszystko na boczny tor, aby skupić się na swojej pracy. Odmówiłem zaśmiania się na jej sarkazm. – Co masz na myśli? Uśmiech zniknął z jej twarzy. – Jest kobieta?

91

Nie podobało mi się to, jak Rochelle wpatrywała się we mnie. Szybko odwróciłem spojrzenie w stronę okna. Nadal znajdowaliśmy się dwadzieścia budynków od lokalizacji konferencji prasowej. – Dlaczego to powiedziałaś? – zapytałem okno. Wykorzystała swój czas. – Ponieważ wydajesz się być rozproszony. To był żart. Spotkałem kogoś. Te słowa miałem na końcu języka, gotowy je wygłosić i ogłosić je światu, w chwili w której zdecydowałem się je uwolnić. Ale nie zrobiłbym tego. Powiedzenie komuś o Riley, sprawiłoby, że jej obecność w moim życiu stałaby się zbyt rzeczywista... zbyt trwała. Zbyt niemożliwa. – Nie ma nikogo. Te słowa wyszły ostrzej, niż zamierzałem, wypalając moje usta i zostawiając posmak smogu. Mogłem zrobić Riley moją. Jeśli tylko chciałbym tego. Była na to chętna. Mogłem zobaczyć to w jej oczach, to jak prawie się rozpadała za każdym razem, gdy ją dotykałem. Wszystko co musiałbym zrobić to powiedzieć kilka słów, a ona stałaby się moja. Ale nie mogłem tego zrobić. Nie miałem czasu. Nie miałem takiej potrzeby. I co więcej nie miałem długotrwałego pragnienia. Moja fascynacja Riley była najprawdopodobniej czymś przechodnim. Rochelle odchrząknęła. – Więc pozwól mi o to zapytać. Jeśli nikogo nie ma, to co się z tobą dzieje? Wszystko w porządku? Ponownie na nią spojrzałem. – Tak. Po prostu przygotowuję się mentalnie na tę konferencję prasową. Rochelle przytaknęła, ale mogłem powiedzieć, że nie była tym usatysfakcjonowana. Ta kobieta była ostra i sprytna. Czasami czytała ze mnie jak z otwartej księgi. Czasami mogłem unikać jej detektywistycznych zapędów, ale nie zawsze. Czasami, czy mi się to podobało, czy nie, mogłem być zbyt łatwy do przeanalizowania. Jeśli Rochelle tak łatwo odgadła mój nastrój, to źle to robiłem. Pozwoliłem sobie być rozproszonym przez kobietę. Lata temu obiecałem sobie, że nigdy nie pozwolę, aby związek mnie pożarł. Widziałem co się stało z moimi rodzicami, z bardzo złymi skutkami ubocznymi. Ludzie zatracali się w intymnych związkach, zazwyczaj na gorsze. Byłem lepszy niż to. Musiałem być lepszy niż to.

92

Zamknąłem oczy i potarłem je kłykciami. Całkowite pozbycie się Riley, nie byłoby odpowiedzią, ale ograniczenie z nią czasu owszem. Narzuciłem za szybkie tempo. Zabrałem nas na romantyczny weekend, kiedy nie powinienem był tego robić. Wynik był taki, że nie tylko dałem jej błędne wrażenie, ale również zrobiłem to samo samemu sobie. Pokazałem sobie jak mogłoby wyglądać życie z kobietą i podobało mi się to. Aż za bardzo mi się to podobało. Teraz nadszedł czas, aby wrócić do pracy i przywrócić porządek rzeczy. To oznaczało brak kontaktu z nią tego dnia. Albo kolejnego. Albo przez resztę tygodnia. Kiedy przyszedłby piątek, mógłbym do niej wpaść i zobaczyć co się działo. Aż do tamtej pory, musiały być mocno wyrysowane linie. Moje ciało napięło się na tę myśl, a moja paznokcie wgłębiły się w skórzany podłokietnik obok mnie. Dwa dni ciągłego badania ciała Riley, tylko sprawiło, że chciałem więcej. Nie wiedziałem, jak miałoby mi się udać przetrwać bez niej pięć dni. Zawsze była możliwość, aby wejść i poderwać inną dziewczyną. Wiele kobiet byłoby podekscytowanych dzieleniem mojego łóżka przez noc. Ale nie podobało mi się to teraz. Jeśli już, to dotykanie ciała innej kobiety, tylko sprawiłoby, że chciałbym bardziej Riley. Musiałem znaleźć inny sposób, aby uwolnić zbitą energię. I była tylko jedna, inna metoda, która zadziałaby. Wyjmując ponownie telefon z kieszeni, wysłałem szybką wiadomość do Johna. Powiadom mnie o dzisiejszych problemach. Będę blisko. Usatysfakcjonowany, odsunąłem telefon. Dobra walka mogła być tym, czego potrzebowałem. Jeśli miałbym szczęście, to może byłbym w stanie dostać w swoje ręce dwóch dupków w czasie jednej nocy. Rochelle ponownie mnie obserwowała. Skrzyżowałem nogi i odwzajemniłem nonszalanckie spojrzenie. – Tak? Wzruszyła ramionami i odwróciła spojrzenie. – Nic. – Co? – zażądałem, zaczynając się wkurzać. Uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy odwróciła się do mnie. – Jesteś okropnym kłamcą, wiesz. – Jeśli jestem taki zły, to jak stałem się tak bogaty?

93

Zaśmiała się. – Och, jesteś dobry w kłamaniu, gdy chodzi o interesy. Kiedy chodzi o twoje życie osobiste, to stajesz się okropny. Mogłem poczuć, jak moja szczęka praktycznie nie działała. Uśmiech Rochelle stał się pełny. – Mam nadzieję, że poznam ją wkrótce. *** Nie miałem zamiaru pójść do Enigmy. Cholera, nigdzie nie planowałem iść. Myślałem o popracowaniu nad projektem, który nie przyciągał mojej uwagi. Następnie pracowałbym, aż stałbym się zbyt wyczerpany, poza zapadnięciem w śmiertelny sen. Ale byłem tutaj, kierując się schodami do salonu VIP i byłem szczęśliwy widząc Juliana siedzącego przy poręczy balkonu, pijącego drinka i krzywiącego się na coś, na głównym parkiecie. Zaśmiałem się, kiedy podskoczył, gdy położyłem dłoń na jego ramieniu. – Kogo chcesz zabić i czy mogę pomóc? – zapytałem z uśmiechem. Nie odpowiedział, tylko dalej krzywił się w stronę parkietu, następnie zaśmiał się i spojrzał na mnie. Jego nagła zmiana nastroju była myląca. – Zapomniałeś dzisiaj o swoich lekach? – zapytałem i usiadłem naprzeciwko niego. Podążyłem za jego spojrzeniem i dostrzegłem wspaniałą blondynkę podającą jakiemuś wkurzonemu kolesiowi ręcznik. Mężczyzna wstał i mogłem zobaczyć, że jego krocze było mokre. Spojrzałem z powrotem na Juliana, który nie odrywał oczu od blondynki. – Ładna. Przytaknął i spojrzał na mnie, przeszywając mnie spojrzeniem. – Poza zasięgiem – warknął. – Pomogę jej wyjść. Kelnerka postawiła mojego typowego drinka na stole. Uniosłem szklankę do ust i pociągnąłem długi łyk. – Pomóc, co? Jego oczy bardziej się zmrużyły. – Tak, pomogę. Łapy precz. Uniosłem dłoń w poddaniu. – Słyszę cię. Chcesz o tym porozmawiać? Wykrzywił się. – Nie, dr Phil. Myślę, że dam sobie radę.

94

Zaśmiałem się i spojrzałem na parkiet, a później ponownie zerknąłem na Juliana, aby zobaczyć jak praktycznie ślinił się do blondynki. Uniosła tackę nad głowę, a dół jej sukienki się uniósł. Julian jęknął, a ja ponownie się zaśmiałem. Skrzywił się do mnie. – Wydajesz się być w dobrym humorze – powiedział i wziął długi łyk, a następnie wskazał do barmana o kolejną kolejkę. Utrzymałem uśmiech przyklejony do twarzy. – Życie jest... um, interesujące. Julian prychnął. – Kupiłeś taką naklejkę na zderzak? – Tak i koszulkę. Między nami rozległo się milczenie. Nie to niezręczne, znaliśmy się zbyt długo na coś takiego. Ale odczuwało się to jako puste, jakby coś, co musiało zostać powiedziane zawisło nad nami. Ponownie spojrzałem na niego i kusiło mnie, aby powiedzieć mu o Riley. Kurwa. Potrzebowałem czyjeś rady. Dlaczego nie od najlepszego przyjaciela? Ale nie byłem gotowy. Poza tym, byłem cholernym facetem. Kolesie nie mówią o swoich uczuciach i takie gówno. Zamiast tego, rozmawialiśmy o futbolu i nowej MLB drużynie baseballowej, o Bestiach i o tym, że oboje chcieliśmy kupić bilety sezonowe. Rozmawialiśmy o biznesie. Kobietach. O szafce. Imię Riley kręciło się na końcu mojego języka, ale jeszcze nie mogłem powiedzieć go na głos. Nawet nie przy Julianie. – Wszystko w porządku, stary? – zapytałem Juliana, kiedy ponownie powrócił spojrzeniem do głównego poziomu. Znalazłem tę samą blond kelnerkę, którą obserwował. Pomagał. Taa, racja. Ale nie naciskałem na niego. Julian widocznie też nie był gotowy, aby rozmawiać o dziewczynie. Spojrzał na mnie. – Taa, w porządku. Uśmiechnąłem się, a następnie cały humor uciekł, kiedy obserwowałem dziewczynę. Tęskniłem za Riley. I nienawidziłem tego, że tęskniłem za nią. Unosząc drinka, wypiłem kilka łyków i wstałem. Położyłem dłoń na ramieniu Juliana. – Wkrótce porozmawiamy. Ja też mam coś na głowie.

95

Wydawało się, że reagował z opóźnieniem i spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Chcesz iść do biura? – zaproponował. – Mam teraz czas. Spojrzałem na zegarek. – Nie teraz. Może później w tygodniu. Wstał i wyciągnął dłoń. – W każdej chwili, w każdym miejscu. Potrząsnąłem jego dłonią i zszedłem schodami, ponownie sprawdzając godzinę. Kierując się na dół, po raz ostatni spojrzałem na Juliana. Nadal wpatrywał się w dziewczynę. I miałem wrażenie, że nasze życia miały się zmienić.

96

CHAPTER THIRTEEN Riley

Usiadłam na plastikowym krześle wzdychając z wyczerpania. Każda część mojego ciała bolała, ale moje łydki były najbardziej obolałe. Mając chwilę dla siebie, zamknęłam oczy i wsunęłam nogi pod stół. Przynajmniej byłam sama w piekarni. Po zakończonym dniu wszyscy klienci zniknęli, jak i reszta pracowników. Byłam tylko ja, brudna podłoga czekająca na umycie, a gotówka czekała na podliczenie. Otworzyłam oczy, wyciągnęłam ręce nad moją głową i wyjrzałam przez okno. Bycie zajętą przez cały tydzień było dobre. Dało mi to mniej czasu, na rozmyślanie o Xavierze. Myślałam, że zadzwoni, albo chociaż napisze wiadomość, że nie będziemy widzieć się w tygodniu, ale czy zobaczymy się w weekend? Był rodzajem faceta, który nie spuszczał z ciebie oczu, rodzajem faceta, który sprawdzał codziennie rano i wieczorem, dzwoniąc co noc, upewniając się, że dotarłaś bezpiecznie do domu. Co stało się z tym mężczyzną? Pojawiał się tylko w weekendy? Gdy był księżyc w pełni? Mogłam nawet napisać sama wiadomość do Xaviera, ale nie wiedziałam, co powiedzieć. Hej, co się stało? Nie mogłam prosić o spotkanie, bo byłam po uszy zagrzebana w pracy. Mógł być zajęty. Tak jak ja. Cały tydzień zapracowywałam sobie tyłek. Próbując zrekompensować swoją nieobecność Danowi za weekend, biorąc dwie dodatkowe zmiany. Dodając je do moich zmian kelnerki, co oznaczało, że ostatnie dwa dni były podwójne. Byłam blisko przewrócenia się. Ale przynajmniej podciągnęłam się w kasie. Wszystkie moje rachunki zostaną opłacone na czas w tym miesiącu i miałam trochę gotówki, którą mogłam dodać do oszczędności. Przypominając sobie, że sprawiło to, że poczułam się trochę lepiej w swoim życiu. Biorąc rachunki z szuflady, zaczęłam liczyć. Zapisałam wszystko, sprawdzając dodatkowo uzyskane liczby. Jak tylko skończyłam, policzyłam rachunki na nowo, sprawdzając sumy i przygotowałam szufladę na następny dzień. Włożyłam nową szufladę do

97

kasy i zdeponowałam resztę pieniędzy w sejfie w biurze. Wszystko, co pozostało, była podłoga. Po tym, jak skończyłam to, zajęłam się nią. Kiedy doszłam do frontu, debatując nad tym, jakiego rodzaju muzyki mam użyć do sprzątania, zaczął dzwonić mój telefon. Podeszłam szybko do torebki i wyjęła go. Xavier.

Hej, widziałaś mój zegarek, kiedy byliśmy w kwaterze? Początkowa euforia, którą czułam widząc jego imię wyświetlające się na moim telefonie zniknęła. Zamiast tego pojawiła się irytacja. W ten sposób, postanowił wrócić kontaktując się ze mną po czterech dniach milczenia? Pytając mnie, czy widziałam jego zegarek? A kto nawet nosił zegarki? Bogaci, wyniośli biznesmeni, jak to kto. Jak Xavier. Facet, który mógł sobie prawdopodobnie pozwolić na kupno każdego zegarka na świecie i dodatkowo nieco więcej. Nie. Przykro mi. – Odesłałam. Zdałam sobie sprawę, jak to zabrzmiało i utworzyłam nową wiadomość. Spojrzę do mojej torby, jak wrócę do domu. Może zawieruszył się, w niektórych z moich rzeczach. Mogłam być zirytowana, ale absurdalna zjadliwość nie dawała mi nic dobrego. Po wysłaniu wiadomości, zaczęłam sprzątać. Zostawiłam włączony dźwięk, na wszelki wypadek, gdy Xavier napisał wiadomość. Mój telefon milczał, gdy myłam podłogę. Właśnie skończyłam ostatni róg, gdy Dan zapukał w okno. Ostrożnie przeszłam po wciąż widocznych mokrych plamach, otwierając dla niego drzwi wejściowe. – Ostrożnie – powiedziałam. – Podłoga jest mokra. – Wygląda dobrze – powiedział, podchodząc do lady i przeglądając wydruk sprzedaży tego dnia. – Przyszedłem po depozyt. Zamierzam umieścić go w banku wcześnie rano, zanim pojadę jutro do Coscto. – Świetnie. – Wróciłam do mojego mopa. Byliśmy cicho, kiedy skończyłam, a Dan zabrał pieniądze z biura. – Skończyłam wszystko – oznajmiłam.

98

Dan podniósł swój wzrok z nad telefonu, rozejrzał się wokół sklepu i pokiwał głową. – Wyczyściłaś dobrze łazienki? – Tak. Włożyłam te kapsułki do toalety na noc. Schował telefon do kieszeni i odwrócił się ode mnie. – Wychodzę. Wciągnęłam swoją torebkę na ramię, po czym podążyłam do frontowych drzwi. Jak tylko otworzyłam je, jakiś mężczyzna zniknął za rogiem i spojrzałam ponownie. To był Xavier. Stałam w otwartych drzwiach, niespodziewanie przyszpilona do tego miejsca. Xavier zatrzymał się kilka metrów przede mną, posłał mi szybkie spojrzenie, po czym rzucił okiem na Dana. Mój menadżer widząc, że coś się dzieje, podniósł swój podbródek. – Mogę ci w czymś pomóc? Xavier pochylił się do mnie. – Jestem tutaj, aby eskortować Riley do domu. Eskortować. Czułam się teraz, jak w XIX wieku. Xavier eskortujący mnie do domu było nowością dla mnie, ale trzymałam swoją buzię na kłódkę. – Jesteś Dan? – zapytał Xavier. – Zgadza się. Wzdrygnęłam się, przeczuwając burzę gówna, która zbliżała się. Otworzyłam usta, żeby go powstrzymać, ale Xavier parł do przodu, robiąc to, co zawsze robił. – Mam nadzieję, że nie każesz Riley pracować zbyt ciężko. Słabe oświetlenie nie zrobiło nic, aby ukryć, jak pierś Dana nadyma się. – Szczycimy się tutaj ciężką pracą. I nagradzamy za nią. – Ty? – zapytał Xavier, a jego głos brzmiał jak lód. – Przepraszam? Ciepło rozpaliło moje ciało i zamknęłam oczy. To się nie działo. Xavier pojawia się po pół tygodniu zaginiony w akcji i jest teraz tutaj, próbując bronić mojego honoru? – Pozwól, że cię o to zapytam – powiedział Xavier. – Czy płacisz pracownikom za odpowiednią ilość nadgodzin? Za zmianę i dodatkowe godziny?

99

– Wiem, co to są nadgodziny – zawarczał Dan. – A kim ty jesteś, żeby przychodzić tutaj i pytać mnie o to, jak prowadzę te sprawy? Co ty robisz? – Prowadzę multimilionową korporację – odpowiedział chłodno Xavier. Usłyszałam wystarczająco dużo. Nie tylko nigdy nie byłam zakłopotana w swoim życiu, co czułam, że byłam od około trzydziestu sekund od wylania. Szybko poruszając się, stanęłam między dwoma mężczyznami. – Naprawdę muszę wrócić do domu. Dan zignorował mnie i nachylił się, aby spojrzeć przeze mnie na Xaviera. Jego oczy zmrużyły się, a na jego twarzy było widoczne obrzydzenie. – Kim ty jesteś? Jej chłopakiem? Usta Xaviera otworzyły się, ale milczał. – Dobrze – odparł Dan. – Sądzę, że usłyszałem wystarczająco dużo. – Odwrócił się i ruszył chodnikiem. Długi, wstrzymywany oddech wyszedł z mojej piersi. To nie na takie wyjście z tego liczyłam, ale przynajmniej nie zostałam zwolniona. W każdym razie, na razie. – Dupek – mruknął za mną Xavier. Złość zapłonęła we mnie, tak szybko, że było to niespodziewane, że niewyczerpana się ona od jego intensywności. Obróciłam się na pięcie, stając przed aroganckim mężczyzną. – Czy ty żartujesz? Xavier spojrzał na mnie z niepokojem. – Właśnie zawstydziłeś mnie przed moim szefem! I może mnie zwolnić. I dlaczego? Ponieważ musiałeś tu przyjść i upewnić się, że nie mam tego durnego zegarka? Jego nos zmarszczył się. – Nie obchodzi mnie zegarek Teraz była moja kolej, aby być zdezorientowaną. – Po co tu przyszedłeś? – Zobaczyć się z tobą. – Och. – Pozwoliłam, żeby jego słowa zatonęły we mnie. Jak on to zrobił, że mój gniew trochę zniknął. – Chodź. – Teraz?

100

– Tak – mruknął. – Mój samochód jest tutaj. – Kiwnął głową na SUV na biegu jałowym tuż przy krawężniku. Choć byłam zła na to, co właśnie się wydarzyło, odetchnęłam głęboko, aby oczyścić głowę. Czy chciałam powiedzieć odmówić Xavierowi? Mogłam? Wyciągnął swoją dłoń, zapraszając, abym z nim poszła. Jakbym była przyciągana przez silny magnes, moje palce złączyły się z jego. Uśmiechnął się i podeszliśmy do jego samochodu, po czym wsiedliśmy do środka. Kierowca powiedział dobry wieczór, a ja skinęłam głową. – Nie chciałem cię zawstydzić – powiedział Xavier, gdy usiadł obok mnie. – Rozumiem. – Ale zrobiłem to. – Yhm. Xavier odchylił głowę na dach. – Ten facet jest nawet gorszy, niż myślałem, że będzie. Mój gniew wrócił. – Więc co? Co jeśli jest? To mój problem. Pozwól, że sobie z tym poradzę. Nie wchodzę do twojego biura w środku dnia i mówię, co masz robić. – To byłoby zabawne. Jego beztroska odpowiedź uderzyła mnie w brzuch. Oparłam się z powrotem o swoje siedzenie i patrzyłam przez okno. Czułam się zbyt pokonana i zmęczona, aby dbać bardziej o siebie. W przerwach między pracą i Xavierem, wydawało się, że zawsze walczyłam z wątpliwościami i chaotyczną wojną. Ale czy to było tego warte? – Riley. Nie patrzyłam na niego. Nie mogłam na niego spojrzeć. Gdybym to zrobiła, wygrałby z jakimś przeprosinami lub niezachwianą deklaracją, którą chciał wyrzucić z siebie. Zwycięstwo Xaviera było niebezpieczne. Mógł być tej nocy, a co z kolejną? – Przez cały tydzień się nie odezwałeś – powiedziałam, nadal nie odwracając się do niego. – A teraz zjawiasz się, przeżuwasz mojego szefa i… i… – Słowa mnie zawiodły. Nawet nie wiedziałam, dokąd z tym zmierzam. Nastąpiła długa cisza. Moje oczy płoną, a żołądek zaciska się w supeł/węzeł. Może powinnam była poprosić Xaviera, żeby zabrał mnie do domu. Nawet naprawdę pragnął mnie, jego zachowanie było dla mnie za dużo. Nie mogłam ryzykować pracy dla niego.

101

Jego głos przeciął ciemność na tylnej kanapie. – Jesteś moja. Nie pozwolę nikomu cię wykorzystywać. Nigdy. Wściekłość w jego głosie była tak silna, że myślałam, że sobie ją wyobraziłam. Kiedy odwróciłam się do niego, zobaczyłam go patrzącego na mnie z taką intensywnością, jakiej nigdy wcześniej nie widziałam. Jego twarz migała w ciemności i świetle, gdy samochód mijał lampy uliczne. Za każdym razem, kiedy widziałam jego oczy, wciąż mi się przypatrywał, wpatrując się we mnie. Wpatrując się w moją duszę. Wygrywając ze mną. Nikt nigdy wcześniej nie powiedział tego mi. Byłam czyjąś dziewczyną, ale nigdy nie należałam do kogoś. Nie w ten sposób w jaki Xavier sprawiał, że należałam do niego. Sprawił, że poczułam się ważna. Potrzebna. Z samego rana zdałam sobie sprawę, że nie myślałam o Jessie przez cały tydzień. Mój były chłopak, który pochłaniał moje myśli przez ponad rok, w końcu rozmył się w przeszłości. Ruszyłam dalej i to z powodu Xaviera. – Musisz być chroniona – powiedział, mężczyzna siedzący obok mnie. – Ja? Zamrugał szybko, jakby odpowiedź była oczywista. – Oczywiście. Sięgnął przez siedzenie i położył swoją dłoń na mojej. Kciukiem robił delikatne kółka na mojej skórze, trudno było trudno było odmówić temu, co zaproponował. Westchnęłam i zamknęłam oczy, rozkoszując się falą rozluźnienia, która przyszła razem z kontaktem z Xavierem. Wydawało się, że kierowca był kilka metrów dalej. Nie było sposobu, żeby nie słyszał wszystkiego, co powiedział Xavier. Ta myśl wydobyła uśmiech na moje usta. Otworzyłam oczy, aby zobaczyć, jak Xavier patrzy na mnie z przyjemnością. – Lepiej. Pohamowałam uśmiech i kiwnęłam głową w stronę przedniego fotela. Nie musiałam nic mówić. Xavier rozumiał to, co się stało, choć wcale nie wydawał się tym niepokoić, gdy ktoś przysłuchiwał się naszej rozmowie. Podniósł rękę i uśmiechnął się, jakby to nie był wcale wielki problem. Zamrugałam oczami, żeby odgonić łzy, które zaczęły się tam zbierać. – Rozumiem, co robisz. I dziękuję. Tylko twoje metody są trochę… surowe.

102

Xavier odchylił z powrotem głowę i spojrzał na dach. – Nie mam zamiaru się z tobą zgadzać. – Widzę to. Co powiesz na to, aby zgodzić się lub nie zgodzić się i mówić o tym więcej w przyszłości? – Mogę trzymać się tego. – W porządku. – Ścisnęłam jego dłoń. Skrzywił się na mój dotyk. Zdezorientowany spojrzał w dół, gdy mijaliśmy duże skupisko światła. Na jego knykciach były siniaki, których wcześniej nie zauważyłam. – Co się stało? – Z czym? – Twoja dłoń. Jest cała posiniaczona. – Och. – Zabrał swoją dłoń i podniósł do sprawdzenia. – Nie zauważyłem. – Nie czułeś tego? Jak to się stało? – Byłem na boksie, któregoś dnia. Na siłowni. Chybiłem w gruszkę i uderzyłem w ścianę. To czasami się zdarza. – Auć. Odciągnął ją jeszcze dalej i masował jej górną część. – Zbliżamy się do tego miejsca. – Pochylił się i wyjrzał przez okno. – Prawie jesteśmy na miejscu. Jesteś głodna? Jadłaś obiad? – Tak, ale było to kilka godzin temu. – Zamierzam coś ci zamówić. Na co masz ochotę? Wzruszyłam ramionami. W jakiś sposób nie mogłam wyrwać jego siniaków z mojej głowy. Powiedział, że nie czuje ich, ale wydawało się, że było to kłamstwo. Jak ktoś mógł uderzyć w ścianę i zapomnieć o tym? – Riley. – Hmm? – Jesteś w stanie podejmować decyzję. Pamiętasz? Uśmiechnęłam się. – Chińszczyzna. Chcę chińszczyznę. Usta Xaviera powiększyły się w pełnym uśmiechu, gdy samochód zatrzymał się przed jego budynkiem. – Świetny wybór.

103

CHAPTER FOURTEEN Xavier

Ciemność wydawała się poruszać wzdłuż sufitu, rozbiegając się i płynąc, a następnie przekształcając się i zamieniając się w zwierzęce kształty. Obróciłem się i spojrzałem na zegar przy łóżku. Pięć po pierwszej. Obok mnie, spała spokojnie Riley po swojej stronie łóżka, a jej włosy opadały w dół odsłaniając jej nagie plecy. Obserwowałem, jak jej ramię unosi się i opada, a ruch był taki lekki, że ledwie dostrzegalny. Planowałem poczekać na skontaktowanie się z nią do piątku, ale nie mogłem już dłużej wytrzymać. Musiałem dotknąć ją, poczuć jej miękką skórę przy mojej. Musiałem wiedzieć, że wszystko było w porządku. Tekst o zegarku był początkowo podstępem. Straciłem zegarek, ale nie wariowałem, do cholery, przez to, gdzie on był. Miałem ich pół tuzina znajdujących się w szafce. Nie wiedziałem, co miałem myśleć, gdy zadzwoniłem do mojego kierowcy i poprosiłem, żeby zabrał mnie do Crumbs. Nie myślałem. To była odpowiedź. Po prostu wariowałem. Musiałem skupić się na Riley, zanim całkowicie oszalałbym. To nie ja. Zmieniałem się w mężczyznę, którego wcale nie rozpoznawałem. Każda chwila w moim życiu polegała na kontroli. Zaczęło się wcześnie, jeszcze, kiedy byłem małym dzieckiem. Rozejrzałem się wokół siebie, wiedziałem, że dorośli w moim pobliżu przeżywają swoje życie, nie mając wpływu na własne zachowanie i obiecałem, że nigdy nie będę do nich podobny. Rozumiałem moje impulsy. Chciałem je powstrzymać. Chciałem rzeczy, które tylko tak naprawdę pomogłyby mi. Mimo, że jako dziecko nie posiadałem słów, którymi mógłbym wyrazić prawdziwe pragnienie, które rodziło się we mnie. Musiałem być lepszy od tego, co widziałem i nikt nie mógł mnie powstrzymać. I teraz doznałem niepowodzenia. Pozwoliłem zamazać się swoim celom dla szaleństwa za kobietą. Nie poczyniło to jeszcze trwałej krzywdy, ale wiedziałem, że to nadchodzi. Nie minęło wiele czasu, zanim moja praca zaczęła mnie męczyć. Raczej chciałbym obudzić się, pewnego dnia i stać się częścią pary. Nie będzie mnie już więcej. Xavier, który podejmował własne decyzje i robił to, co chciał i kiedy chciał, odszedł.

104

Wdarł się we mnie strach. Odrzuciłem prześcieradło i złapałem swoje bokserki. Wciągając je szybko, wyszedłem z sypialni. Musiałem usłyszeć jeszcze kogoś mówiącego. Głosy w mojej głowie doprowadzały mnie do szaleństwa. Zgarniając telefon z miejsca, w którym go zostawiłem w holu, poszedłem do jadalni, która była najbardziej oddalona od sypialni. Znałem wielu ludzi, których mógłbym nieświadomie obudzić, ale nie byłem w nastroju do rozmowy z Julianem lub innym swoim przyjacielem. Chcieliby wiedzieć, dlaczego dzwonię tak późno. Przez co pozostawała tylko jedna osoba. I był to również dobry czas, bo nie rozmawiałem z mamą ponad miesiąc. Wybrałem numer i słuchałem połączenia. Tendencje nocnych marków muszą być dziedziczne, ponieważ, podobnie jak ja, moja mama rzadko kładła się przed drugą nad ranem. – Hej, laleczko – nadeszła jej nagła odpowiedź. Stary pseudonim sprawił, że moja klatka piersiowa bolała, ale nie w ten dobry sposób. Przypominało mi to moje dzieciństwo, czas, który powinien zostać usunięty z mojej głowy. – Cześć, mamo. Jak się masz? – Dobrze, dobrze. – Przeciągała samogłoski z akcentem Południowej Karoliny. – Co tam w wielkim mieście? – Nie wiem. Nie wychodzę dużo, chyba, że idę do pracy. – Jak Julian? – Z nim w porządku – przerwałem. Nie podjęła na nowo rozmowy. To była oczywista prawda, którą ignorowaliśmy. To była jedyna rzecz bez wyjątku w naszych rzadkich rozmowach. – Co się stało z tatą? Ostatnie słowo źle odczuwałem na swoim języku. Tata. To miało być miłe słowo. Ujmujące. Dla mnie takie nie było i nigdy nie będzie. Przychodziło z nim zbyt wiele negatywnych wspomnień. – Fabryka go wyrzuciła. – Wpuściłaś czy wywaliłaś go? Nie podobało jej się to. Mogłem powiedzieć to po jej milczeniu. Wyparłem przekleństwo, zanim te wyrwałoby się z moich ust. Nawet nie była to minuta rozmowy i już wiedziałem, że nic do cholery nie zmieniło się w domu. Nie mogłem już być miłym. Musiałem powiedzieć, co myślę.

105

– Przyszedł po pracy znów pijany? Dlatego go zwolnili? – On jest zestresowany, Xavier – powiedziała ostro. – Wiesz o jego stanie serca. – Taa, wiem, że zagubił się w tym i prawdopodobnie zrobił to sam sobie. To się nazywa karma. Jej gwałtowny oddech dudnił po linii. – Kiedy zamierzasz…? – Kiedy masz zamiar odejść? – przerwałem. – Myślisz, że to takie proste. – Jej głos stał się gruby, gdy zaczęła płakać. – Chryste. – Odetchnąłem, pochylając się z powrotem na moim krześle i przebiegając ręką po mojej twarzy. – Nie płacz, mamo. Nie dzwonię po to, żeby cię zdenerwować. Musiałem upewnić się, że wszystko w porządku. – W moich słowach był pewien gniew, ale nie mogłem go powstrzymać. Ta kobieta sprawiała, że czułem się bezsilny, a kiedy byłem w tym stanie, zawsze stawałem się wściekły. – Moglibyśmy skorzystać z odrobiny pieniędzy. Przygryzłem od środka swój policzek. Wiedziałem, że coś nadchodzi. – Czeka tu na ciebie apartament. Wiesz to. Jest już opłacony. Mówisz słowo, a jutro będą nowe meble. Wyślę samolot po ciebie. – Wiesz, że twój tata nie chce przenieść się do miasta. Smog nie jest dobry dla jego płuc. – To nie dla niego – odpowiedziałem przez zaciśnięte zęby. To była ta sama stara rozmowa, jaką zawsze mieliśmy. Różniła się za każdym razem trochę, kiedy dzwoniłem, ale zawsze było to zmęczone odtwarzanie tego samego dramatu. Moja mama zawsze starała się zdobyć moje współczucie przebiegłym sposobem. Ale nie było to współczucie do niej, kiedy próbowała. Było ono dla mojego ojca. Człowieka, który nie zasługiwał na moją litość. – On nie znosi za dobrze utraty swojej pracy – kontynuowała mama. – Chcesz przez to powiedzieć, że znowu cię uderzył. – Xavierze Michaelu Fields – syknęła. – Czy nie słyszałeś tego, co mówię? On jest twoim ojcem i potrzebuje pomocy. Masz miliardy dolarów i wszystko, co nam potrzebne, to odrobina pomocy w tym…

106

– Wiem, jak dużo potrzeba – przerwałem. – Wiem również, że jeśli dam ci trochę pieniędzy, jeśli wyślę je bezpośrednio na ciebie, skończą one w jego brudnych łapskach. Odbierze ci je, tak jak zawsze. – Jesteśmy małżeństwem. To, co moje jest jego i wiem, że trudno to zrozumieć, ale nadszedł czas, żebyś spróbował. – Twoje siniaki były jego? Złamany nadgarstek, który ci zapewnił był jego? Ponieważ stamtąd gdzie stałem, mamo, nie wyglądało, aby był wasz. Wyrządzał ci ten cały ból, a ty musiałaś go nosić sama. On nawet nie zawiózł cię na izbę przyjęć, kiedy złamał ten nadgarstek. Ja cię zawiozłem. Miałem trzynaście lat. Pamiętasz? Nawet nie miałem prawa jazdy. – Wiem, zawsze byłeś dla mnie dobrym chłopcem. Więc dlaczego nie możesz teraz być dla mnie dobry? Moja wolna dłoń zacisnęła się w pięść. Naparłem nią na szczyt w najbliższym miejscu na stole, wkładając w to tyle siły, że zaskoczyło mnie, że drewno nie pękło. – Staram się dbać o ciebie. Dlatego dzwonię i proszę, żebyś tu przyjechała. Przyjedź, mamo. Odejdź, zanim staniesz się jedną z tych głupot kobiet, o których słychać w wiadomościach, które zostały i zapłaciły za to ich życiem. – Nie nazywaj mnie głupią – warknęła. – Nadal jestem twoją matką i zasługuję na szacunek! – Nie o to mi chodziło. Przekręcasz moje słowa. – Cóż, nie dajesz mi pracować. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz mógł porozmawiać ze mną z szacunkiem. Linia zamarła. Odciągnąłem telefon od mojej twarzy i spojrzałem na niego, aby upewnić się, że naprawdę mnie zawiesiła. I zrobiła to. Skończyła. – Kurwa – ryknąłem. Szarpnąłem ręką do tyłu gotowy do rzucenia telefonem i posłać go do roztrzaskania na ścianę. Tuż przed rzuceniem go, zdałem sobie jednak sprawę, jak bardzo destrukcyjny byłem. Tylko dlatego, że moi rodzice byli szaleni, nie znaczyło, że muszę być też taki sam. Odłożyłem telefon na stół, zanim zmieniłbym zdanie. Wściekłość pulsowała w moich żyłach, zmuszając mnie za chwycenie się za włosy. Musiałem wydostać z siebie tę złość, ale nic by to nie dało. Mogłem ubrać się, zejść na dół i uderzyć do Enigmy. Nadal była otwarta

107

przez parę godzin. Gdybym nie znalazł tam kogoś do walki, było kilka innych klubów, do których mogłem pojechać. – Xavier? – Szarpnąłem się na krześle i odwróciłem się. Riley stała w drzwiach, ubrana w majtki i jedną z moich koszulek. – Wszystko w porządku? Prawie zapomniałem, że tutaj była. Nie powinna widzieć mnie takiego. Nikt nie powinien mnie takim zobaczyć. Moi rodzice byli cholernymi katalizatorami, a ja byłem w połowie tak zły, jak oni. Odwróciłem się od Riley, zanim zdążyłaby zobaczyć moją twarz. – Mam się w porządku. – Słyszałam, jak krzyczysz. – Mam się w porządku – powtórzyłem, utrzymując mój głos spokojnym, jak tylko mogłem. – Dobrze – mruknęła. – Chcesz, żebym z tobą została? Moja klatka piersiowa zacisnęła się. Prawie powiedziałem „tak”, ale uścisk w moich płucach stał się jeszcze silniejszy. Nie dzieliłem się swoimi rodzinnymi problemami z nikim. Oni nie definiowali mnie, ale niektórzy mogli sądzić błędnie, myśląc, że tak było. – Mam sie dobrze. Wracaj spać. – Dobrze. – W jej głosie było słychać ból. Uderzyło to we mnie, jak zardzewiały nóż, rozcinając mnie i sprawiając, że krwawiłem mocniej, niż było to możliwe. To był typ bólu, z którym chodziła codziennie moja mama. Ból taki, jaki odziedziczyłem po rodzicach. Nie mogłem nic zrobić dla Riley. Nie byłem magikiem. Nie byłem nawet monogamicznym mężczyzną. Nie mogłem dać jej tego, czego chciała, a ona nie mogła mnie naprawić. Mogłem powiedzieć jej to wszystko, ale ona nie zrozumiałaby. Walczyłaby. Powiedziałaby, że mylę się, że ludzie mogą się zmienić, że rzeczy mogą się poprawić. Ale już wiedziałem, że nic nie zmieni się tak łatwo. Próbowałem zmusić do tego moją mamę przez ostatnie trzydzieści lat, ale nadal nie miałem do tego szczęścia. Słuchałem oddalających się kroków Riley, kiedy wracała do sypialni. W końcu byłem sam. Tak, jak tego potrzebowałem.

108

CHAPTER FIFTEEN Riley

Obudziło mnie trzaskanie. Brzmiało to tak, jakby ktoś otwierał i zamykał szuflady tak mocno, jak tylko potrafił. Przetarłam swoje oczy, wyskoczyłam z łóżka i znalazłam moje ubrania. Pachniały wczorajszą zmianą, ale nie dało się już nic z tym zrobić. Po wciągnięciu spodni i zapięciu na guziki mojej koszuli, podążyłam za hałasem przez penthouse. Źródłem hałasu był Xavier. Był w małym pokoju, w którym nigdy nie byłam, wyglądający jak domowe biuro. Wyjął folder z szafki i odwrócił się. – Obudziłaś się. – Taa. – Uśmiechnęłam się i oparłam o framugę drzwi. – Myślę, że potrzebowałam snu. Zwykle nie leżę tak długo w łóżku. Podszedł do biurka po środku pokoju i włożył folder do teczki. – Muszę iść. Ton jego głosu sprawił, że wyprostowałam się. – Przepraszam. Nie wiedziałam, że jesteś spóźniony. – W porządku. – Chodził po pokoju, a jego wzrok utkwiony był w podłodze. Kiedy przechodził obok mnie, było tak, jakby arktyczny chłód podążał za jego śladem. Coś było bardzo nie tak. Chwilę zajęło mi, aby się odwrócić, a on był już w połowie drogi korytarzem. Zniknął w kierunku salonu. Poszłam i zabrałam swoje rzeczy, a potem założyłam swoje buty. Nie mogłam nic zrobić, aby go tak wkurzyć. Kiedy poszliśmy spać w nocy, wszystko wydawało się świetnie. Może byłam paranoiczką, ale nie mogłam poradzić nic na to, ale wzięłam ten nieoczekiwany zwrot nastoju Xaviera do siebie. Czekał na mnie przed drzwiami, a jego twarz była skierowana w telefon. – Jestem gotowa – oznajmiłam. Spojrzał na mnie po raz pierwszy tego ranka, ale jego twarz była bez wyrazu. Była tam fasada, mroczna i pozbawiona emocji maska.

109

– Chodźmy zatem. W windzie jadąc w dół, starałam się wymyślić coś do powiedzenia. – Jak spałeś? Jego wargi zadrżały. – Dobrze. – Nawet, gdy obudziłeś się w środku nocy? Poprawił klapki swojego garnituru. – Często mi się to zdarza. Próbowałam go nakłonić, żeby rzucił tym we mnie. Co robił w nocy? I dlaczego był teraz w takich zgorzkniałym nastroju? Xavier wyciągnął z powrotem z kieszeni swój telefon. – Chcesz, żebym zamówił dla ciebie Ubera? – Yyy, nie. Mam ochotę przejść się. – Na Brooklyn. – Tylko chwilę, a potem wsiądę do pociągu. Nie chciałam powiedzieć mu, że przyjmując teraz cokolwiek od niego w tej chwili, czułabym się z tym źle. Jego chłodna postawa sprawiła już, że poczułam się jakbym sama narzuciła pozostanie swoje na noc… mimo, że on był tym, który poprosił mnie, żebym została u niego na noc. Drzwi windy otworzyły się, kradnąc resztę naszego czasu. Buty Xaviera szybko uderzyły w podłogę holu. Przyśpieszyłam, aby dogonić go. – Miłego dnia – powiedział, kiedy portier otworzył dla nas drzwi. To było najmilsze zdanie, jakie usłyszałam od niego przez cały ranek, ale podobnie jak wszystkie inne było wypowiedziane bez uczucia. – Tobie też – powiedziałam głupio, zatrzymując się na chodniku. Xavier trzymał cały czas swoje oczy skierowane na telefon, gdy podszedł do swojego SUV-a. Nawet nie musiał przerywać kontaktu wzrokowego ze swoim telefonem, aby otworzyć drzwi samochodu, ponieważ jego kierowca zrobił to za niego. Odwróciłam się i ruszyłam w odwrotnym kierunku. Nie miałam zamiaru stać i patrzeć, jak odjeżdża, aby pomyślał, że byłam jedną z takich dziewczyn, jak w Les Mis.

110

Wyciągnęłam swój telefon i wysłałam wiadomość do Ann-Marie, gdy szłam.

W

piątki, nie musiała być w swojej pracy biurowej przed dziesiątą, więc wysłałam propozycją z miejscem i poprosiłam o spotkanie. Dwadzieścia minut później siedziałam we wschodniej części Manhattanu, czekając na nią. Lokalizacja, którą wybrałyśmy była dziesięć minut spacerem od jej biura. Obracałam w dłoni solniczkę i patrzyłam przez okno. Moja głowa była bałaganem myśli, a moje serce było pełne emocji. Jedyne, co wiedziałam na pewno, że wyrywało się wszędzie. Xavier pogrywał sobie ze mną, nawet jeśli świadomie tego nie próbował. Ann-Marie weszła do restauracji w sześciu centymetrowych obcasach i jej najlepszej białej bluzce. Pomachałam jej i obserwowałam, jak siada w kabinie naprzeciwko mnie. Z lekko muśniętymi swoimi ustami. – Czy moja szminka jest rozmazana? – zapytała zamiast sie przywitać. – Nie. Wyglądasz świetnie. – Ty też. Jaki kolor nosisz? Cielisty stosunek oralny? Uśmiechnęła się, a jej żart spowodował coś wewnątrz mnie, że coś we mnie pękło. Wielkie łzy wywarły nacisk na moje gałki oczne, a mój podbródek zaczął drżeć. Oczy Ann-Marie otworzyły się szeroko. – Jezu. Przepraszam. Chwyciłam serwetkę ze srebrnego dozownika i odwróciłam twarz, tak, że kelnerki i inni stali klienci nie zobaczyli, że płaczę. Szybko wytarłam łzy i próbowałam się uspokoić. – O mój Boże – odparła Ann-Marie. – Już płaczesz przez niego? Och, to źle. – Wiem – wykrztusiłam. Machnęła na kelnerkę. – Obie chcemy naleśniki z jabłkiem i cynamonem. Dużo bitej śmietany. – I kawę – dodałam z żalem. – Jasne – powiedziała kelnerka, biorąc nasze menu i odchodząc. Ann-Marie oparła swoje ręce na stole i pochyliła się do mnie. – Co on zrobił? – Ugh. To jest to. Nawet nie wiem. Wczoraj w nocy wszystko było w porządku. To znaczy, po scenie w piekarni. – O czym mówisz?

111

– Przyszedł do Crumbs, gdy wychodziłam i zaczął zadawać te wszystkie pytania Danowi. Takie jak, upewnienie się czy dostaję odpowiednie wynagrodzenie za nadgodziny. Takie rzeczy. – Powoli. – Taa. Było to dość intensywne. Dan nie był za szczęśliwy. Ann-Marie dotknęła palcami swoje podbródka. – Muszę powiedzieć, że Xavier brzmi, jak naprawdę opiekuńczy facet. – Taa. – uniosłam ramię. – Czasami. Bo on tak postępuje, że daje mi dużą mowę na temat tego, że muszę być bardziej zdecydowana, a on wtedy znika. Obudziłam się dziś rano, a on zachowywał się bardzo dziwnie. Nawet nie mógł patrzeć na mnie, Ann-Marie. Nie wiem, co zrobiłam. Wykonała zniesmaczony ruch nosem. – Może nie zrobiłaś niczego. Nie przyszło ci do głowy, że nie może poradzić sobie z własnym gównem? Znasz go, ile? Dwa tygodnie? Westchnęłam, przyswajając jej logikę. – Masz rację. – Taa, mam rację. Kelnerka wróciła, a my milczałyśmy, kiedy stawiała dwie filiżanki kawy. Ann-Marie pochyliła się, aby upić swoje picie bez podnoszenia kubka. Mieszałam śmietankę ze swoją i patrzyłam, jak białe wiry zmieniały się w bursztyn. – Jak idzie ta piosenka Patsy Cline? – zapytałam. – Coś o marzeniach, które są chmurami w mojej kawie? – Myślałam, że miałam być pisarzem. Nie dramatyzuj przede mną. I to Patsy Cline. To Carly Simon… wspaniała, jedna z najlepszych piosenek w historii. – Ta cała rzecz jest taka podobna. Mam te marzenia, te uprzedzenia… – Riley, po prostu zrób to. Daj mu odejść. Ten związek ledwo się zaczął, a już doprowadza cię do obłędu. – Wiem – wyjęczałam, a moja głowa opadła. – To doprowadza mnie do szaleństwa. Ale nie mogę tak po prostu odejść. Jestem zbyt głęboko w tym. – Zakochałaś się w nim?

112

– Ja… to nie to, co chciałam powiedzieć. Chciałam powiedzieć, że muszę wiedzieć, co się dzieje. Muszę wiedzieć, dlaczego tak postępuje. – Ale jesteś, prawda? Zakochałaś się w nim. Objęłam dłońmi kubek z kawą i rozmyślałam. Byłam zakochana tylko raz w swoim życiu. To było z Jessem, facetem, który prześladował moje myśli przez rok po jego odejściu. A ja prawie nie myślał o nim, po spotkaniu z Xavierem. W rzeczywistości, wszystko, o czym myślałam, to był Xavier. I za każdym razem, gdy to robiłam, czułem się, jakbym była wypełniona helem i unosiła się na niebie. – Tak – odpowiedziałam. – Myślę, że zakochałam się w nim. Ann-Marie skrzywiła się, jakby odczuwała ból. – Nie rób tego. To nie pomaga. – Przepraszam – powiedziała, kontynuując krzywienie się. – Może spędzamy zbyt dużo czasu ze sobą i potrzebuje trochę przestrzeni. – Nawet, jak wypowiedziałam te słowa, wiedziałam, że nie były prawdziwe. Spędziliśmy większość tygodnia bez rozmawiania. – Albo może on jest poważnie pojebany, a ty powinnam uciekać, póki jeszcze możesz. – Podniosła swoją kawę, tak jakby kibicowała czemuś i upiła łyk. – Zachęciłaś mnie. – O nie, nie, nie zachęciłam. Mówiłam, żebyś wyszła i pieprzyła się. Nie powiedziałam, abyś się zaangażowała z jakimś facetem, który mógłby okazać się seryjnym mordercą. Widziałam na True Crime, że… – Naprawdę nie chcę wiedzieć o tym, co dzieje się na True Crime. Ann-Marie zmrużyła oczy. – To są prawdziwe historie. – Stąd nazwa True Crime. – Musisz uważać na siebie. Jeśli masz jakieś złe przeczucia co do Xaviera, musisz odejść. – To okrutne. – Nie jest normalnym facetem, Riley – syknęła. – Co chcesz przez to powiedzieć? Odsunęła dłonią włosy ze swojej twarzy.

113

– Mam na myśli, po prostu postaw się na jego miejscu. Jesteś młodym, gorącym miliarderem. Posiadasz własny klub, w którym masz okazję natknąć się na setkę nowych kobiet, co noc. Nigdy nie miałeś poważnego związku w swoim życiu, a ty korzystasz z każdej nowej okazji, którą dostajesz. – Skąd znasz te dwie ostatnie rzeczy? Wywróciła swoimi oczami. – Nie wygooglowałaś go? – Nie. Ty to zrobiłaś. – Taa. – Spojrzała na mnie, jakby grzebanie w informacjach dotyczących mężczyzny, z którym się spotykam, były jedyną logiczną rzeczą. – I jeśli wierzyć w jego przeszłość, jest taki, jak podejrzewamy, że jest. On dobrze kręci. Ostatnie stwierdzenie było prawie za dużo. Ugryzłam dolną wargę i trzymałam ją mocno między zębami. Ból był moim uziemieniem i powstrzymywał mnie od łez. – Przepraszam – powiedziała łagodnie Ann-Marie. – Nie chciałam, aby tak wyszło. Odchrząknęłam. Nie chciałam płakać w tej samej restauracji drugi raz w ciągu jednego dnia. – Wszystko w porządku. Ty tylko przekazujesz informacje. – Nie chcę, abyś została zraniona. – Taa, wiem. Problem z tym polega na tym, nie wiem, co będzie bolało mnie bardziej, pozostanie czy odejście. Ann–Marie z powagą kiwnęła głową. – Słyszę cię. Naleśniki zostały podane dostarczone, a my zatopiłyśmy się w nich. Była tam wokół mnie ciemno-szara chmura, otaczająca mnie, blokująca moją szansę na uzyskanie słońca i szczęścia. Ann-Marie zrobiła wszystko, żeby mnie pocieszyć, opowiadając śmieszne historie o jej współpracownikach, a ja naprawdę śmiałam się. Przez kilka chwil, wszystko było w porządku. A potem przypomniałam sobie Xaviera. Przypomniałam sobie chłód w jego oczach. Ciężki strach. Wyglądający w jego oczach, jak ból, przerażonych zwierząt. Ukrywał coś. Cokolwiek to było, trzymał to zamknięte gdzieś głęboko w sobie. I nawet jeśli nigdy nie miałam już z nim porozmawiać, wiedziałam już, że wpłynął na mnie w dużym znaczeniu.

114

Tak czy nie, pozytywnie czy negatywnie, będę żyć ze skutkami, które wyrywał we mnie na resztę mojego życia.

115

CHAPTER SIXTEEN Xavier

Sprawdziłem listę numerów i rzuciłem kartkę na stół. – To jest obrzydliwe. Usta Calvina zacisnęły się w wąską linię. – To jest ten sam raport, który widziałeś w zeszłym tygodniu. Wyprostowałem się i poprawiłem marynarkę. – Racja. I co dzieje się tam w Oahu? Sprzedajesz nasze działki za pięćdziesiąt procent tego, co są warte? Jego napięty wyraz twarzy stał się jeszcze bardziej intensywny. Po drugiej stronie stołu, ktoś odchrząknął. To była Vivaca, nasza konsultantka wnętrz. Oparła dłonie na stole i wstała. Vivaca przypominała mi trochę Rochelle i zazwyczaj uważałem to za urocze, ale nie dzisiaj. Dzisiaj wszystko i wszyscy kurewsko mnie wkurzali. Vivaca spojrzała na mnie. – Henrick zamierza udać się tam w przyszłym miesiącu, aby nadzorować budowę hoteli. Może chciałbyś pojechać wraz z nim? – Nie, nie muszę jechać na pieprzone Hawaje – warknąłem. W pomieszczeniu pojawiła się napięta atmosfera, kiedy pięciu pozostałych ludzi prawie zamarło, całkowicie milcząc. Skoro, nikt nie był pomocny, aby cokolwiek powiedzieć, kontynuowałem. – Potrzebuję, aby ludzie wykonywali swoją pracę. Tego właśnie potrzebuję. – Albo może potrzebujesz trochę wolnego – odpowiedział Calvin. Obróciłem głowę w jego kierunku tak szybko, że moja wizja się zamazała. – Przepraszam? Rozłożył szeroko dłonie. – Wydajesz się być zestresowany. Próbował udawać, że jego komentarz był niewinny, ale to był podstępny wysiłek, aby mnie zwieść. Ale to był naprawdę brzydki i tani ruch.

116

Wstałem, zanim wiedziałem, że podjąłem decyzję, żeby to zrobić. – Zawsze masz jakiś problem ze mną, więc co powiesz, żebyśmy wreszcie o tym porozmawiali? – Ja? Mam problem z tobą? – Wymienił uśmiech z kimś za moim ramieniem. Moja wściekłość się podwoiła i coś szarpnęło się w moim mózgu. Zrobiłem krok do przodu i wcisnąłem palce w kołnierz koszuli Calvina. Byłem ledwo świadom tego, że wszyscy sapnęli, kiedy pociągnąłem go, aby wstał, ale wydawali się być odlegli. Twarz Calvina szybko stała się czerwona, a później purpurowa. Owinął dłonie wokół moich nadgarstków, mocno mnie ściskając. Ręce pojawiły się na moich ramionach, odciągając mnie od niego, ale nie kontrolowałem swojego ciała. Calvin źle postąpił i musiał za to zapłacić. – Jesteś szalony – splunął, a trochę śliny trafiło mnie w twarz. Te słowa sprawiły, że zastygłem bez ruchu. Rozluźniłem mój uchwyt i opuściłem go na podłogę. Ktoś szarpnął moim ramieniem i potknąłem się w tył. Twarz Vivacki pojawiła się przed moją, a gościło na niej przerażenie. Pozwoliłem, aby wyciągnięto mnie z sali posiedzeń i wciągnięto do gabinetu z boku. Zamknęła drzwi i odwróciła się twarzą do mnie, a jej klatka piersiowa falowała. – Xavier – wysapała. – Ja... – Wiem. – Złapałem się za włosy i odwróciłem się od niej. Nie mogłem znieść patrzenia teraz na kogokolwiek. Jeśli w pomieszczeniu byłoby lustro, to prawdopodobnie nie byłbym też w stanie na siebie patrzeć. – Czy coś się dzieje? Nie zaczęło się formować na moich ustach, ale przerwałem i zastanowiłem się nad tym. Naprawdę wolałbym wcale jej nie odpowiadać. – Przełóż spotkanie – powiedziałem do niej, odwracając się nieco, aby wyjrzeć przez okno. – Będziemy kontynuować w poniedziałek. – Bardzo dobrze. Czekałem, żeby się ruszyć, aż zamknie drzwi. Kiedy Vivaca zniknęła, opadłem na krzesło. To było to. Traciłem rozum. Nie było żadnego innego wyjaśnienia. Praca była ostatnio stresująca, ale zawsze tak było. Przeżyłem cale swoje życie w ciągłym stanie stresu. To zaczęło się z moimi rodzicami i kontynuowało z moją karierą. Nie było żadnego powodu, który miałby spowodować, żebym miał wyjść z siebie w ten sposób.

117

Chodziło o Riley. Ona była tego przyczyną. Powinienem był wiedzieć, że to się pojawi. W chwili, w której poczułem coś do niej, a nie było to fizyczne, powinienem był uciec. Powinienem był wykasować jej numer i zapomnieć jak miała na imię. Zamiast tego, kręciłem się w pobliżu i pozwalałem sobie na zwiększenie przywiązania do niej. Podniosłem się z krzesła w obrzydzeniu i wyjąłem telefon z kieszeni. Największą zaletą kierowania własną firmą było to, że mogłem zrobić sobie wcześniej weekend, kiedy tego potrzebowałem. Zapłacę za to w poniedziałek dodatkową liczbą godzin, ale to będzie tego warte. Wzięcie przerwy i oczyszczenie głowy pozwoliłoby mi wrócić do biura w lepszym stanie. Dwa dni w moim domu w Key West 3 prawdopodobnie temu zaradzi. Wykonałem telefon i zażądałem, aby mój prywatny samolot był gotowy w LaGuardia w ciągu godziny. Po tym, jak wygładziłem swój garnitur i włosy, wróciłem do sali posiedzeń. Wszyscy wyszli. Zostałem oszczędzony przed przepraszaniem Calvina przed wszystkimi, ale zamierzałem wysłać mu pisemne przeprosiny przed końcem dnia. I rzeczy nigdy więcej nie będą takie same między nami. Mogłem być szefem tego miejsca, ale nie miałem zwyczaju zwracaniu moich pracowników przeciwko sobie. To była zła polityka. Próbowałem się czymś zajmować w drodze na lotnisku sprawdzając e-maile, ale mój umysł był zamglony. Ciągle myślałem o tym, jak zostawiłem Riley dzisiaj rano. Jak samo patrzenie na nią było trudne. Wiedziałem, że była zmieszana, wiedziałem, że zastanawiała się, co się ze mną działo. I chciałbym móc dać jej odpowiedź, ale to nie było tak proste. Było wiele spraw, których o mnie nie wiedziała. Tak wiele, o których nigdy się nie dowie. Kiedy się rozstawaliśmy nie miałem zamiaru ciągnąc tego między nami. Wiedziałem, że spędziliśmy ze sobą zbyt wiele czasu i to mnie niszczyło. Jeśli chciałem ogarnąć swoje gówno, potrzebowałem urzeczywistnić nasz związek. Potrzebowałem wrócić do metod, które tak dobrze się sprawowały. Jeśli mógłbym widywać Riley okazjonalnie i zrobić to świetnie. A jeśli nie... to musiałem się przyzwyczaić do możliwości, że nigdy więcej jej nie zobaczę.

3

Key West – miasto w USA, w archipelagu Florida Keys, port turystyczny nad Ciesniną Florydzką o największej głębokości pomiędzy Nowym Orleanem i Norfolkiem.

118

CHAPTER SEVENTEEN Riley

– Nie jest tak źle. Szarpnęłam się na głos rozlegający się tak blisko mnie i odwróciłam się, aby spojrzeć na Prestona. Mój współpracownik uśmiechnął się i pochylił nad wystawką z croissantami. – Wiem, że jest sobota, ale wkrótce stąd wyjdziemy. – Przepraszam. Byłam osowiała? – Jeśli tak właśnie nazywasz gapienie się przez okno z wyrazem tęsknoty na twarzy, to tak. Moja twarz została zalana ciepłem. To nie o słonecznym dniu na zewnątrz myślałam. To był Xavier. Nie rozmawialiśmy ze sobą odkąd wyszliśmy razem z jego budynku, a już była trzecia w sobotę. Miałam przeczucie, że nie otrzymam od niego żadnych wieści przez cały weekend. Jeśli kiedykolwiek. Rozmyślałam długo i ciężko nad tym, co powiedziała Ann-Marie i nadal czułam się bezsilna. Zorientowałam się, że nie mogłam podjąć decyzji wobec Xaviera takiej czy innej, aż dowiedziałabym się więcej o tym, co działo się w jego życiu. Gdyby tylko mnie wpuścił. Zawsze udawało mu się unikać pytań, które mu zadawałam dotyczących przeszłości. Nic nie wiedziałam o jego przyjaciołach, czy rodzinie i miałam wrażenie, jakbym ja podzieliła się większymi informacjami o sobie, niż większość ludzi w ciągu sześciu miesięcy. Może po prostu potrzebował trochę przestrzeni. Może chodziło o to, że miał problemy w pracy, albo z przyjacielem i potrzebował czasu, aby uporządkować rzeczy. Co oznaczało, że po prostu musiałam zaczekać. Niestety ta część rozrywała moją duszę. Cały kolejny dzień miałam wolny i nie miałam nic zaplanowane. Jeśli skończyłabym obserwując telefon, czekając na jego telefon, mogłabym stracić swój popieprzony rozum. – Jeśli jest czas się opierać, to jest też czas posprzątać – rozległ się głos Dana. Preston wyprostował się z miejsca, w którym opierał się o wystawę, a ja szybko przesunęłam ręcznikiem, który miałam w dłoni po blacie. Na szczęście, wyglądało to, jakbym była w

119

trakcie wycierania czegoś. – Pusto tutaj – skomentował Dan, podchodząc, aby stanąć obok nas. Położył dłonie na biodrach i uniósł głowę w górę. Już wcześniej przeprosiłam za przesłuchanie Xaviera jednego wieczoru, ale nastrój Dana skierowany w moją stronę wydawał się być coraz bardziej twardszy. Nie przyjął moich przeprosin i tylko powiedział: – Nie pozwól, aby stało się to ponownie. – Mieliśmy ruch zaledwie kwadrans temu – rzuciłam. – Hm. – Jego spojrzenie leniwie przesunęły się po sklepie. W odległym kącie dwie kobiety rozmawiały ze sobą, ale poza tym, sklep był pusty. Kuchnia skończyła pracę na dzisiaj i Preston oraz ja byliśmy jednymi członkami personelu, którzy zostali z przodu. Kolejna zmiana miała pojawić się za trzydzieści minut i nie byłam zazdrosna o całą noc. Przed nimi miał być dopiero długi wieczór. Dan nadal stał obok nas, wpatrując się przez okno. Preston oddalił się w stronę kasy, gdzie zaczął poprawiać pokwitowania z kart kredytowych. – Kto zamyka dzisiaj wieczorem? – zapytałam niewinnie Dana, wyłącznie z potrzeby zabicia niezręcznej ciszy. – Potrzebuję, abyś ty to zrobiła. – Co? Za ramieniem Dana, Preston wykrzywił się obrzydliwie w plecy naszego menadżera. Jego obrzydzenie Danem nigdy nie było sekretem – za wyjątkiem Dana. – Nie pracujesz dzisiaj wieczorem w swojej drugiej pracy, prawda? – zapytał Dan. – W grafiku napisałaś, że jesteś dostępna przez cały tydzień. – Nie – odpowiedziałam powoli. – Nie pracuję tam dzisiaj wieczorem. – Świetnie, to możesz zamknąć tutaj. – Ale czy już ktoś nie został temu przypisany? Wiesz, kogoś kto wie o tym z więcej niż trzydziestominutowym wyprzedzeniem? Podrapał szczękę i odwrócił spojrzenie. – Nie mogłem nikogo znaleźć. Bez dalszych wyjaśnień, zniknął z frontu i wrócił z powrotem do swojego małego biura, zamykając za sobą drzwi. Preston od razu podszedł do mnie. – Ma na myśli to, że zapomniał umieścić kogoś w grafiku na wieczór. – Co? Nie. Jak mógłby zapomnieć? Tam jest przecież rubryczka. Wszystko, co trzeba zrobić to wpisać czyjeś imię.

120

Preston uniósł brew. – Zrobił tak już wcześniej. Moje skronie zaczęły pulsować. – Poważnie? – Tak. Wypuściłam oddech tak mocno, że moje usta uderzyły o siebie. – Świetnie. – Dlaczego nie powiedziałaś mu, że nie możesz? Łzy pojawiły się w moich oczach i odmrugałam je. – Ponieważ nie chcę sprawiać trudności. Muszę zostać awansowana. Preston wyglądał, jakby poczuł coś śmierdzącego. – Tutaj? W tym miejscu? Mówisz mi, że pracowanie w Crumbs to twoja praca marzeń? Pokręciłam głową. – Tylko przez jakiś czas. – Hm. – Dzwoneczek przy drzwiach wejściowych zadzwonił i rodzina z małymi dziećmi weszła do środka. Preston podszedł, aby im pomóc, zostawiając mnie samą. Moja skóra była nienormalnie gorąca, a mój żołądek wzburzał się, jakbym miała zwymiotować. – Idę na przerwę – zawołałam do Prestona, który machnął do mnie ręką przez ramię, informując, że usłyszał. Zdjęłam fartuch i wyszłam frontowymi drzwiami. Między granicą Crumbs, a sklepu odzieżowego obok znajdowała się ławka. Opadłam na nią, zamykając oczy i zaczęłam głęboko oddychać. Spodziewałam się, że każdy oddech sprawi, że poczuję się lepiej. Zamiast tego, coraz bardziej panikowałam. Co ja tutaj robiłam? Co jeśli te wszystkie nadgodziny i energia, którą podjęłam, aby zrobiły wrażenie na Danie to wszystko na nic? Chciałabym obwiniać Xaviera o mój strach, mówiąc sobie, że jego wybuch był jak sabotowanie moich szans na dostanie awansu, ale naprawdę nie sądziłam, żeby była to prawda. Dan nigdy nie pokazał żadnych preferencji wobec mnie. Nie było żadnej gwarancji, że czas spędzony w tej piekarni dostarczy mi to, czego chciałam.

121

Powinnam wrócić do szkoły. Powinnam wziąć pieniądze, które zaoszczędziłam tu i zrobić to. Albo pójść do jakiejś innej piekarni. Gdzieś, gdzie zależy im na swoich pracownikach i dadzą mi realną szansę. Mój telefon zabrzęczał, przerywając moją medytację. Wyjęłam telefon z kieszeni i zobaczyłam przypomnienie z kalendarza. Odbierz kanapę. 18.00 – O rany – wyszeptałam. Całkowicie zapomniałam o kanapie. To przesądziło sprawę. Odsuwając telefon, wróciłam do sklepu. Rodzina, która była tutaj wcześniej wyszła i nie było żadnych nowych klientów, więc przeszłam obok blatu i udałam się bezpośrednio do biura Dana, gdzie zapukałam do zamkniętych drzwi. – Kto tam? – zapytał. – Tu Riley. – Co tam? – Muszę porozmawiać z tobą... o dzisiejszym wieczorze. Minęło kilka sekund, a następni drzwi się otworzyły. Dan spojrzał za mnie. – O co chodzi z dzisiejszym wieczorem? – Zapomniałam, że w ogóle nie mogę zostać do późna. Muszę pomóc mojej współlokatorce odebrać kanapę. Znalazła naprawdę dobrą na Craiglist i musimy pójść tam dzisiaj wieczorem, albo sprzedadzą... – Zacisnęłam usta, zdając sobie sprawę, że paplałam i za bardzo wyjaśniałam coś, czego nie musiałam. – Ktoś inny nie może jej pomóc? Szansa znalezienia kogoś innego, kto byłby chętny spędzić sobotni wieczór dźwigając kanapę na schodach były bardzo niewielkie. – Nie sądzę – odpowiedziałam. Dan zassał zęby. – Może wrócić na Craiglist i znaleźć kogoś innego, aby jej pomógł. To kosztuje trzydzieści dolców. Zarobisz więcej zamykając dzisiaj wieczorem. Chciałam tak bardzo się zgodzić. Potrzebowałam tak bardzo się zgodzić. Ale było tak, jakby Dan nie miał pojęcia o czym mówił. Miałyśmy odebrać kanapę w ciągu trzech godzin. Polegając na kimś nieznajomym z Internetu, aby pomóc, brzmiało jak zły pomysł sam w sobie. I jeszcze była zwykła ostrożność Ann-Marie. Nie musiałam wspominać jej o tym pomyśle, aby wiedzieć, że gwałtownie sprzeciwi się obecności jakiegoś przypadkowego kolesia w naszym mieszkaniu.

122

Uniosłam brodę. – Przykro mi. Potrzebuje mnie, abym jej pomogła. Klatka piersiowa Dana wydęła się i jego ramiona uniosły się prawie do jego uszu. – Myślałem, że praca jest dla ciebie ważna, Riley. – Jest dla mnie ważna. Jego nozdrza zafalowały, a następnie lekko się zbliżył. – Może nie pasuje za dobrze. Wpatrywałam się w Dana, ciągle mrugając. Nie mogłam uwierzyć w to, że sugerował to, co myślę, że sugerował. Spędziłam w tej piekarni więcej godzin niż ktokolwiek inny, kto tu pracował. Przełożyłam na później koncert z Ann-Marie, wyjazdy weekendowe do domu i lepsze pieniądze, tylko po to, aby pracować więcej godzin w Crumbs. Nie widziałam, aby ktoś inny tak robił. I wtedy to we mnie uderza. Nikt inny tego nie robił, ponieważ nie byli tak głupi jak ja. Nie pozwalali się wykorzystywać. Dan wolno pokręcił głową. – Myślałem, że mogłem na ciebie liczyć, Riley. Jesteś moją główną dziewczyną z przodu. Właśnie dlatego, potrzebuję, abyś zrobiła to dzisiaj wieczorem. Jeśli nie możesz tego zrobić, będziemy musieli się poważnie zastanowić nad tym, czy pasujesz tutaj, czy nie. Moje oczy płonęły, gdy wpatrywałam się w Dana. – Wiesz co? Masz rację, że nie dopasowuję się do tej pracy. Oczy Dana rozszerzyły się. Zobaczenie u niego zaskoczenia nakręciło mnie. Siła pojawiała się gdzieś z mojego wnętrza i przelatywała przeze mnie jak strzał adrenaliny. Słowa wyleciały z moich ust, jakby cały czas tam były, tylko czekały na odpowiedni moment. – Właściwie to jestem dużo więcej warta niż to. Ta praca ledwo starcza na opłacanie rachunków i ty mnie źle traktujesz. Więc, żegnaj. – I rzuciłam mój fartuch na podłogę pomiędzy nami. – I następnym razem, gdy będziesz uzupełniać grafik, to może pomyśl o dwukrotnym sprawdzeniu, aby się upewnić, że wszystko wypełniłeś. Twarz Dana poczerwieniała i jego szczeka zgrzytała, przygotowując się, aby rzucić czymś w odwecie, ale nie czekałam, aby usłyszeć, co miał do powiedzenia. Dłużej mnie to już nie obchodziło. Obracając się, złapałam torebkę z pobliskiej szatni dla pracowników i wleciałam do piekarni. – Co tam? – zapytał Preston.

123

Nie zatrzymałam się ani na chwilę. – Właśnie to rzuciłam. Usłyszałam jak Preston krzyknął za mną z podekscytowaniem. Chwilę później znalazłam się za drzwiami, a dzwoneczek zadzwonił za mną po raz ostatni. Moje buty uderzały w chodnik, kiedy zostawiałam za sobą Crumbs. Każdy krok stawał się coraz lżejszy i lżejszy, aż pomyślałam, że mogłabym szybować. Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie zrobiłam. Właśnie rzuciłam gównianą robotę. Gównianą robotę, którą myślałam, że potrzebowałam. I proszę bardzo, byłam tutaj odczuwając większą ulgę, niż w całym swoim życiu. Było to jak ogromny ciężar zrzucony z mojej klatki piersiowej. Byłam wolna, aby żyć teraz swoim życiem. Po prostu nie mogłam zrozumieć tego, jak to zrobiłam. Dziewczyna, która powiedziała to wszystko do Dana, nie była jak Riley, do której przywykłam. Ona była kimś zupełnie innym. Weszłam na stację metra i złapałam pociąg. Był prawie pełen, ale udało mi się zająć miejsce tuż przy drzwiach. Kołysząc się na zimnym plastiku, zamknęłam oczy i odtwarzałam tę scenę w głowie. Policzki Dana zmieniły się w purpurę i czerwień. Dramatyczne. Triumfalny krzyk Prestona. Ann-Marie zawsze mówiła mi, abym rzuciła tę pracę. Więc będzie taka dumna, kiedy usłyszy, że wreszcie to zrobiłam. I tak samo Xavier. Moje oczy ponownie się otworzyły. Xavier. Przez całą tę dramę, która właśnie wydarzyła sie z Danem, udało mi się przebrnąć przez dwadzieścia minut bez myślenia o Xavierze. Będzie taki szczęśliwy słysząc, co właśnie zrobiłam. Może. Właśnie, to trudno było określić jaka będzie jego reakcja, biorąc pod uwagę to, że tak dziwnie zachowywał się, gdy ostatni raz go widziałam. To przez niego rzuciłam pracę. Albo może całkowicie przez niego. On był tą osobą, która popychała mnie, abym stała się bardziej zdecydowana i asertywna. I teraz wreszcie to zrobiłam. Tylko, że nie z nim. To była twarda pigułka do przełknięcia. Byłam tutaj, stojąc na ziemi w mojej pracy i biorąc się za swoje życie. To jest dokładnie to, czego nie zrobiłam z Xavierem. Pozwoliłam mu dyktować warunki w naszym krótkim życiu nie żądając, że ja też miałam coś do

124

powiedzenia. Może nigdy nie otworzyć dla mnie drzwi, ale nigdy nie wzięłam się na odwagę, aby do nich zapukać. Siedziałam na siedzeniu w szoku, wpatrując się w podłogę. Byłam tak głupia. Jak wiele życia spędziłam siedząc tutaj, czekając na to, aby ludzie dali mi to, czego chciałam? Poszłam do szkoły i studiowałam coś, co mnie nie obchodziło, ponieważ nie miałam jaj, aby zrobić to, co chciałam. Otrzymałam pracę w Crumbs i prawie się zajechałam pracując godziny z nadzieją, że zostanę zauważona. I zaczęłam umawiać się z mężczyzną, w którym dogłębnie się zakochałam, ale z którym nigdy nie domagałam się swoich praw. Całe moje życie pędziło i nikt go nie prowadził. Myślałam, że moja obecność była wszystkim, ale byłam sprawdzana siedem dni w tygodniu. Nigdy więcej. Bierny sposób życia musiał się skończyć i musiało się to zakończyć dzisiaj.

125

CHAPTER EIGHTEEN Xavier

Obserwowałem światła na pasie startowym z ostatniego miejsca w moim samolocie. Samolot lekko się obniżył, przygotowując się do lądowania. Z lekkim uderzeniem, znaleźliśmy się na pasie i przyjechaliśmy z powrotem do Nowego Jorku. Pozostanie było bezcelowe. Miałem nadzieję, że oczyszczę sobie głowę i wyprostuję się, ale spędziłem cały weekend mając głowę gdzieś indziej. Nie mogłem przestać rozmyślać o Riley, chcąc zaprosić ją, aby dołączyła do mnie na Florydzie. Było tak źle, że w końcu wyszedłem z mojego domu w Key West i zamiast tego udałem się do Miami. Tam, zarezerwowałem apartament i zadzwoniłem do lokalnej, zaprzyjaźnionej agencji modelek. Do godziny w hotelu zjawiły się trzy dziewczyny. Ale nawet towarzystwo trzech, pięknych kobiet i nieskończona ilość szampana nie mogła zdrapać mojego świądu. Skończyło się na tym, że odesłałem dziewczyny bez niczego. Resztę wieczoru spędziłem pracując. Siedziałem do późna nad planami i pisałem e-maile, przez co poszedłem spać około północy. I teraz jestem tutaj, z powrotem w miejscu, w którym wszystko się zaczęło. Z powrotem w mieście, w którym znajdowała sie Riley. Nie dzwoniła, ani nie pisała. Może czekała na mnie. Jeśli tak, to poczeka chwilę. Chociaż starałem się przestać o niej myśleć, pozwoliłem sobie dojść do kilku konkluzji. Pierwsza była taka, że mogliśmy się ponowie ze sobą widywać. Nie musiało być to od razu i przez cały czas. Dwa była taka, że potrzebowałem przypomnienia o tym, kim byłem i jakie były moje długoterminowe cele. W moim życiu nie było miejsca na dziewczynę. Zaczynałem zapominać jak to było z Riley i to wtedy, kiedy rzeczy stały się skomplikowane. Fajne i łatwe. Zwyczajne. To były słowa kluczowe. Napisałbym je na wierzchu dłoni, jeśli miałoby mi to o tym przypominać. Samolot zatrzymał się w pełni i rozpiąłem pas. Łapiąc jedną małą torbę, którą ze sobą zabrałem, przeszedłem między pozostałymi kremowo białymi skórzanymi siedzeniami. Stewardessa czekała na mnie z uśmiechem. Kiwnąłem do niej głową i ruszyłem po schodach.

126

Tylko kilka metrów od ostatniego schodka czekał na mnie mój kierowca, a tylne drzwi SUV-a byłby już otwarte. Wspiąłem się na siedzenie, kiedy zadzwonił John. – Tak? – zapytałem. – Panie Field, pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć o weekendowej sytuacji w klubie. Przeniosłem telefon do drugiego ucha, żebym mógł zapiąć pas. – Jakiej sytuacji? – Był tam facet, który kręcił się wokół i przeszkadzał młodym dziewczynom. Przyszedł zarówno w piątkową i sobotnią noc. – Ach. Walka. O to właśnie chodziło ochraniarzowi Enigmy. Myślał, że może mógłbym być w nastroju na wpieprzenie komuś. Prawda była taka że byłem zawsze w nastroju, aby to zrobić. Zwłaszcza, jeśli facet na to zasługiwał. Ale moje dwie ostatnie walki niczego mi nie przyniosły. Odszedłem od nich obu czując się gorzej, niż wcześniej. Uszkodzenie kłykci aż do mięsa, tylko podwajało moją frustrację. – Mam tutaj jego adres – powiedział John. – Wysłałem jednego z facetów, aby poszli za nim zeszłej nocy, na wypadek gdybyś chciał tam pójść i porozmawiać z nim. Zajęło mi trochę czasu, aby sformułować odpowiedź. – Dziękuję, ale to nie będzie konieczne. Wiecie jak teraz ten koleś wygląda, więc zabrońcie mu wchodzić. Nigdy więcej nie wejdzie do tego klubu. – Tak, proszę pana. – John przerwał. – Chcesz ten adres, tak na wszelki wypadek? Oblizałem moje suche usta. Kusiło mnie, aby powiedzieć „tak”. Chciałem wierzyć, że była szansa, że pójście do jakiegoś przypadkowego faceta było tym, czego potrzebowałem. Ale tak nie było. Był kiedyś czas, kiedy bicie kogoś, kto na to zasługiwał uspokajało mnie, ale z jakiegoś powodu te dni zniknęły. – Nie – odpowiedziałem wreszcie. – Pozbądź się tego. Rozłączyłem się, zanim miałem możliwość zmienić zdanie. Samochód przyspieszył, włączając się do ruchu w mieście. Nigdy nie czułem się tak nieszczęśliwy z powodu powrotu do Nowego Jorku. W tym momencie, zrobiłem to tylko dlatego, że nie było innej możliwości. Tam była moja firma i potrzebowała ona mojej uwagi.

127

Powtórzyłem to dla swojego dobra. Moja firma potrzebuje mojej uwagi. Moja firma i nikt więcej.

128

CHAPTER NINETEEN Riley

W poniedziałek rano wstałam ze słońcem. Przebijało się ono przez okno w salonie, rozgrzewając wysłużone deski podłogowe i nakłaniało mnie, abym wyszła na zewnątrz, spotkać się z nim. Ponieważ nie musiałam nigdzie iść i nie miałam nic do roboty, przyjęłam jego ofertę. W moich kapciach i kubkiem świeżej kawy w mojej dłoni, wspięłam się na parapet i usiadłam na schodach ewakuacyjnych. Ludzie poruszali się w pośpiechu po chodniku – dzieci na skuterach, psy szarpały za smycze, a dorośli rozmawiali przez telefony komórkowe. Czułam się, jakbym była tu w swoim własnym odosobnionym świecie, oglądają zapowiedź życia tych, którzy są poniżej mnie. W salonie rozległ się hałas, a Ann-Marie wystawiła swoją głowę przez okno. – Co robisz? – Chwytam dzień. To sprawiło, że się uśmiechnęła. – Och. Dobra, świetnie. Wychodzę do pracy. Jaki masz plan na później? – Jestem wolna jak ptak. Tak, jak było pierwotnie zaplanowane, aby pracować dla Crumbs tego dnia, byłam teraz bez czegoś przez cały dzień. Moja kolejna zmiana kelnerki była w środę. Potrzebowałam, aby zacząć szukać drugiej pracy, ale jeden dzień nie zabije mnie. – Spotkajmy się. Może pójdziemy do tego baru w Hell’s Kitchen i rozejrzymy się za facetami? Wzmianka o mężczyznach sprawiła, że mój żołądek opadł. Moja reakcja musiała być widoczna na mojej twarzy, ponieważ Ann-Marie zmarszczyła brwi. – Co? – Nie chcę rozglądać się za facetami. – Bo nie jesteś gotowa, ponieważ… – Urwała, wskazując palcem, abym dokończyła zdanie.

129

– Od piątku nawet nie rozmawiałam z Xavierem. Muszę wiedzieć, co dzieje się z nami. – Wzięłam głęboki oddech i powoli go wypuściłam. – Nie mogę zamknąć tych drzwi, wiesz? Nie dając nam realnej szansy. – Och. Myślałam, że miałaś prawdopodobnie dość jego okropnego zachowania. – Nie mogę tak po prostu przestać widywać, Ann-Marie, tylko dlatego, że jego działanie w pewnym sensie mi się nie podobało. Zacisnęła usta i skinęła powoli głową. – W porządku. Rozumiem. Nie wiedziałam czy rzeczywiście to robiła czy nie. W umyśle mojej przyjaciółki, rzeczy były dość oschłe. – Napiszę do ciebie później – powiedziała, wciągając głowę do mieszkania. – Nie szalej za bardzo w swój wolny dzień. – Postaram się. Czekałam, aż odejdzie, żeby wyciągnąć swój telefon. Spędziłam cały dzień, zanim długo myślałam, co musiałam powiedzieć Xavierowi. Teraz, kiedy doszłam do tego, nadeszła pora, zanim stracę odwagę.

Masz czas spotkać się dzisiaj? Wysłałam wiadomość i wróciłam do swojej kawy i obserwowania ludzi. Nie zaszkodziło mi siedzenie i czekanie na jego odpowiedź. Kiedy telefon zawibrował trzydzieści sekund później, podskoczyłam na czarnych schodach przeciw pożarowych.

Tak. Powinniśmy porozmawiać.

To sprawiło, że moje serce wywróciło się na zewnątrz. Najwyraźniej nie byłam jedyną osobą, która miała coś do powiedzenia. Czy Xavier zamierzał zakończyć to coś ze mną? Jeśli tak, lepiej było to zakończyć wcześniej, a nie później. Przesłałam mu inną wiadomość z zaproponowanym czasem i nazwą kawiarni. To było trzy budynki od Enigmy. Miałam również czas, aby przejść się przez Manhattan i nie

130

chciałam już dłużej czekać, zanim zobaczę Xaviera, zgadzając się spotkać z nim za parę godzin. Weszłam do środka ubierając się w parę wąskich dżinsów i bluzkę z odsłoniętymi ramionami. Nałożyłam trochę więcej makijażu niż zwykle i poświęciłam trochę czasu nad ułożeniem włosów. Skrzyżowałam palce, mając nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze między Xavierem, a mną, ale przygotowanie się, żeby wyglądać ładnie i przypomnienie mu, co było stawką, nie mogło zaszkodzić. Ćwiczyłam to, co chciałam powiedzieć, podczas mojej wędrówki do kawiarni. Podzieliłam szczegóły na dwa punkty, dzięki czemu moja prezentacja była łatwiejsza do zapamiętania i – miejmy nadzieję – łatwiejsza do przetrawienia. Mimo to, moje dłonie pociły się, gdy wysiadłam z pociągu i podeszłam do tego miejsca. Byłam kilka minut wcześniej, co było dobre. W ten sposób miałam chwilę czasu na odetchnięcie, zanim pojawi się Xavier. Miejsce było zalane ludźmi. Zamówiłam dwie czarne kawy i zajęłam mały stolik dla dwojga przy oknie. Gdy tylko usiadłam, po drugiej stronie szyby pojawił się Xavier. Nie zauważył, że patrzę na niego. Obserwowałam go, kiedy szedł chodnikiem i wszedł do kawiarni. Wszystko w nim było silne i pewne. Sposób w jaki ubierał się. Sposób w jaki się z sobą obnosił. Ale czy taki naprawdę był? Czy może była to tylko fasada? Czy w Xavierze Field była tajemnicza, ciemna strona? Nieszczęśliwa strona? A jeśli poprosiłabym, pokazałby mi ją? Czy pozwoliłby mi pomóc uporać mu się z tym? Xavier przeszedł przez drzwi i rozejrzał się. Nasze oczy zamknęły się na sobie, a powietrze w całym pomieszczeniu wydawało się zmieniać. Nadal tam była: niezaprzeczalna chemia. I bez względu, na to, co wydarzyłoby się między nami, wiedziałam, że zawsze tam będzie. Podszedł do mnie z utkwionym we mnie spojrzeniem. Nie odezwał się ani słowem, gdy zajął miejsce naprzeciwko mnie. Delikatnie przesunęłam w jego stronę jego kubek z kawą. – Lubisz czarną, prawda? – Dziękuję. – Spojrzał na kawę, ale nie tknął jej. Po mojej stronie stołu, moja własna kawa została porzucona. Wzięłabym mimo to drinka. Xavier wyrównał swój mankiet od garnituru i usiadł prosto. – Jak się masz?

131

– W porządku – odpowiedziałam nienaturalnym głosem. – A ty? Miałam wrażenie, jakbyśmy nie widzieli się od miesięcy. Xavier odchrząknął i poprawił się na krześle. Pomyślałam, że czuł się nieswojo, ale Xavier jakby miał wyrwać sobie włosy. Czarne kółko. Musiałam pamiętać o swoich punktach. A do B do C. Byłam asertywna. Wiedziałam kim jestem i co robię. Musiałam o tym pamiętać. – Rzuciłam pracę w Crumbs. Zdziwienie pojawiło się u Xaviera. – Rzuciłaś? Przytaknęłam, czując się nieco podekscytowana, kiedy podzieliłam się z nim tymi wiadomościami. – Dan chciał, abym pracowała na podwójnej zmianie, a ja nie mogłam. Groził, że mnie zwolni… – To dupek – stwierdził Xavier. – Więc po prostu odeszłam. Rzuciłam fartuch na podłogę i wyszłam. – Żartujesz. Potrząsnęłam głową i zachichotałam. – Nie. To było całkiem niezłe. Oczy Xaviera zabłyszczały. – Wow. Jestem z ciebie dumny. Jesteś lepsza niż to miejsce. – Dzięki. Tak czy siak, ta cała sprawa zmusiła mnie do rozmyślań… powód, dla którego zrezygnowałam, byłeś po części ty. Dzięki tobie. Powiedziałeś mi, że muszę walczyć o siebie i wyrażać bardziej wyraźniej wyrażać samą siebie. Twarz Xaviera złagodniała. – Dobrze. Cieszę się. Nie zasługujesz na tego typu traktowanie, Riley. Żeby ludzie po tobie… – przerwał, a jego oczy przygasły. – Wiem – zgodziłam się. – To dlatego musiałam z tobą porozmawiać. Oczy Xaviera nabrały ostrości, gdy spojrzał na mnie. – Tak, ostatnie kilka tygodni było… intensywnych. – Zgadza się. Nie spodziewałam się tego. Pokiwał głową.

132

– Ja też nie. – Ale mi się to podoba. Lubię być z tobą. Ale nic nie mogę poradzić na to, że zastanawiam się… chodzi mi o to, że czasami wydaje się, że coś się z tobą dzieje. Wydaje się przez to, że coś jest nie tak. Jeden kącik ust Xaviera drgał. – Co sugerujesz? – Nie wiem, co sugeruję. Wydaje mi się, że masz dwie strony. – Położyłam swoje dłonie na stole. Teraz, gdy byłam na dobrej drodze, mówienie było dużo łatwiejsze, niż spodziewałam się. – Tak więc, na przykład, tej pewnej nocy, której pojawiłeś się w Crumbs i zachowałeś się, jakbyś miał prawo się wtrącić i miałbyś prawo przeszkadzać w mojej pracy. Xavier otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale szybko ciągnęłam dalej. – To całkiem inna sprawa. Nie narzekam na to. Miałeś rację, co do Dana i miałeś rację, co do tej pracy. Chcę powiedzieć, że zabrałeś mnie ze sobą do domu tej nocy i wszystko było wspaniałe, ale następnego ranka byłeś odległy. Coś musiało się wydarzyć. Co robiłeś w środku nocy? Słyszałam twój głos. Rozmawiałeś przez telefon? Rysy twarzy Xaviera zaciskały się coraz bardziej z każdym słowem, które wypowiadałam. Stawał się defensywny. Już mogłam powiedzieć, że nie ujawni pełnej prawdy tego, co działo się z nim. Musiałam spróbować innej taktyki. – Nie musisz mi mówić, co się stało, ale chcę, abyś wiedział, że jestem tutaj, jeśli mnie potrzebujesz. Porozmawiać. Albo po prostu do słuchania. Nie muszę nic mówić, jeśli nie chcesz, żebym to robiła. Górne zęby Xaviera wbiły się w jego dolną wargę. Dał jedno leniwe kiwnięcie głową, jakby miał przemyśleć to wszystko. Czekałam, słuchając mojego bicia serca, tłumiącego wszystkie inne dźwięki kawiarni. Słowa Xaviera wysunęły się powoli i gęsto. – Doceniam twoją troskę. Tak dużo dzieje się w pracy. To, co zauważyłaś było wynikiem tego właśnie stresu. To było kłamstwo. Widziałam to w jego twarzy. To był ten sposób, w jaki nie mógł utrzymać kontaktu wzrokowego przez więcej, niż jedną sekundę. Fakt, że nie mógł podzielić się ze mną odrobiną prawdy był przykry. Znaliśmy się przez krótki czas, ale moje dni spędzone z Xavierem były wypełnione emocjami i pasją, niż kiedykolwiek przeżyłam. Aby

133

mnie uciszyć, było to niesprawiedliwe. Cokolwiek było nie tak, mogłam pomóc, jeśli tylko pozwoliłby mi. – Czy to wszystko? – zapytałam. Xavier najeżył się na to pytanie. – Tak. To wszystko. Kiedy tak powiedział, nie było sensu tego podważać. Chciałam go tylko odepchnąć. Wsunęłam za ucho włosy i odchrząknęłam. Znów się denerwowałam. Musiałam spieszyć się i powiedzieć to, po co tu przyszłam, zanim straciłabym odwagę. – Jest coś jeszcze, co chcę powiedzieć. Rozumiem, że wszystko jest teraz stresujące w pracy, ale myślę, że to zły znak, że tak szybko wpływa na nasze wzajemne relacje. Używałam fraz, które wydawały się zbyt duże dla mnie i takie były. Ta część mowy, którą ćwiczyłam w głowie dwadzieścia razy, kiedy jechałam tutaj pociągiem. Xavier zdawał sobie prawdę, że tak dzieje się. Patrzył na mnie z kamiennym wyrazem twarzy, nieufnością w swoich oczach. Kontynuowałam. – Byłeś gorący w czwartkowy wieczór oraz zimny w piątkowy poranek i po raz pierwszy widziałam cię w ten sposób. To… niepokojące. Nie sądzę, aby ktoś sobie z tym poradził. Xavier wciąż patrzył na mnie z twarzą, jak posąg. To było zastraszające, ale nie pozwoliłam temu dostać się do mnie. Z jeszcze jednym oddechem, przedstawiłam mu swoje ostatnie ultimatum. – Potrzebuję większej spójności. Muszę wiedzieć czy chcesz mnie wokół, bo czasem zachowujesz się, jakbyś nie chciał. I jeśli nie możesz dać mi tego, a przynajmniej obietnicy tego, że spróbujesz, albo będę musiała to zrobić. Nie będę mogła już cię zobaczyć. Przygryzłam od środka swój policzek i usiadłam w swoim krześle. Wypowiedzenie ostatniej kwestii było bolesne, ale musiałam to zrobić. Patrzyłam na Xaviera, czekając na odpowiedź i modliłam się, żeby nie powiedział mi, że jest już między nami koniec. Sekundy

skradały

się.

Kawiarnia

wokół

nad

wydawała

się

poruszać

z

nieprawdopodobną prędkością, dźwięków i hałasów atakujących moje uszy, podczas Xavier i ja siedzieliśmy w tej samej małej bańce. Tam gdzie byliśmy jedna sekunda zdawała się jedną minutą, a każda minuta zmieniała się w godzinę.

134

Xavier spojrzał na miejsce na ścianie obok mojej głowy. Mogłam praktycznie zobaczyć jego koła obrotowe. Kiedy jednak spojrzał na mnie, zauważyłam, że nic się nie zmieniło. W tych szarych źrenicach była odległość. – Brzmi to dla mnie – powiedział ostrożnie, wymawiając wyraźnie każde słowo – tak jakbyśmy chcieli różnych rzeczy. I prawda jest taka w tym, Riley, że nie mam teraz czasu na związki. Jego słowa przecięły mnie jak nóż. Użycie mojego imienia sprawiło, że ból był jeszcze większy. Może dlatego, że moje imię wstawione w te zdanie nie zaprzeczało temu, że wiadomość była skierowana do mnie. Xavier nie chciał mnie. Został skończony. Ścisnęłam usta, aby zatrzymać ich drżenie. Fala bólu zalała mnie, ale trzymałam plecy prosto i patrzyłam prosto na Xaviera. To było dobre poznać prawdę tak szybko. Teraz wreszcie mogłam ruszyć dalej i zacząć wszystko od nowa. Dałam sobie zadanie, odejść temu mężczyźnie. Nie udawać rzeczy, na które nie zasługiwałam. – Rozumiem – wyszeptałam. – Dziękuję, że mi to powiedziałeś. Xavier obrócił na w bok na swoim miejscu. Wyglądało na to, że już chciał wyjść, ale w końcu usiadł na krawędzi krzesła i nie poszedł nigdzie. – Nadal chcę cię widywać. Po prostu nie tyle. Jasne jest, że spędzaliśmy zbyt wiele czasu razem. To nie było dobre dla żadnego z nas. Połowa jego słów została wypowiedziana, kiedy wpatrywał się w ścianę, a druga połowa została powiedziana, gdy gapił się na moje czoło. Kontakt wzrokowy znowu był dla niego trudny. – Więc myślisz, że spędziliśmy zbyt wiele czasu razem? – zapytałam, aby upewnić się czy miałam rację. – Tak. Mój ból obrócił się i zmienił się w dziki gniew. – To ty mnie zaprosiłeś na weekend. To ty zjawiłeś się u mnie w pracy i prosiłeś mnie, abym pojechała z tobą do domu. – Wiem – powiedział przez zaciśnięte zęby. Jego oczy przesunęły się na bok, w stronę stołu obok nas. Nie obchodziło mnie czy wszyscy wiedzieli, że się kłócimy. To był Nowy Jork. Nie zobaczymy nikogo kolejny raz z tej kawiarni.

135

– Ja po prostu cię nie rozumiem. Działasz… Nie wiem. Po prostu działasz inaczej przez cały czas. I widzę, że coś ci przeszkadza. Dobrze, jeśli nie chcesz mi tego powiedzieć, ale czy nie możesz przyznać tego, że coś się dzieje? Xavier ścisnął wargi. – Starasz się mnie zranić? Tak właśnie jest? Czy tylko starasz się, aby ta rozmowa była nie do zniesienia, jak tylko to możliwe, że będę jednym z tych, który odejdzie, a ty nie będziesz miała brudu na swoich rękach? – Co? Nie, próbuję cię zrozumieć. – Tam… Nie… Ma… Nic… Do… Zrozumienia. – Jego dłoń na stole zwinęła się w pięść i stała się biała. Wstrzymałam oddech, bojąc się po raz pierwszy będąc z nim. Nie wkurzył się jednak. Zamiast tego położył dłonie na kolanach i spojrzał bezpośrednio na mnie. – Oto, co oferuję. Widujemy się od czasu do czasu. Możemy spotykać się przypadkowo. Jestem już świadomy czasu, jaki mamy teraz. Z nikim nie interesuje mnie nic poważnego. Uniósł brew, czekając na moją odpowiedź. Ale nie było jej u mnie. Cała ta relacja była burzliwa. Odsłonił przede mną przepiękny burzowy wiatr, a teraz wiózł mnie po środku zakurzonego, jałowego pola. Powinnam była wiedzieć. W chwili, kiedy poczułam na sobie w Enigmie parę oczu, powinnam była wiedzieć, że sprowadzam na swoją głowę kłopoty. Powinnam była odwrócić się, uciec i nigdy się nie odwracać. To było zbyt złe, ale nie mogłam.

136

CHAPTER TWENTY Xavier

Riley była blada jak duch. Wyglądała na tak małą, siedząc naprzeciwko mnie. Część mnie miała ochotę sięgnąć przez stół i wciągnąć ją na swoje kolana, aby powiedzieć jej, że żałuję, że muszę ją zostawić samą i nigdy nie wkręcać jej w moje pokręcone życie. Ale nie mogłem tego zrobić, bo jeśli zrobiłbym, rzeczy stałyby się trudniejsze. To sprawiło, że umieszczenie przestrzeni między nami, ból był jeszcze gorszy. Wiedziałem, że nie byłem idealny. Nie byłem taki, jak wielu innych facetów. Nie szukałem białego płotka i kobiety, żeby założyć jej pierścionek. Zawsze byłem z nią szczery. Może powinienem był pozwolić Riley, zobaczyć, jaki byłem, kiedy się poznaliśmy, ale to, co zostało zrobione, zostało zrobione. Przynajmniej dałem jej czystą prawdę. Od teraz mogła podejmować własne decyzje z informacjami, które jej podałem. Jeśli chciałaby spotykać się nadal okazjonalnie, byłoby wspaniale. Jeśli nie, będę musiał z tym żyć. Przyzwyczaiłem się do rzeczy, które nie wychodzą. Wiedziałem, jak się pozbierać i ruszyć dalej. Riley wreszcie odezwała się, a jej słowa brzmiały, jak nic innego, jak echo jej zwykłego głosu. – Nie wiem, co powiedzieć. Skierowała swoje wielkie oczy na mnie i moja pierś zaczęła boleć. W cholerę z tą kobietą. Chciała zmusić mnie do robienia rzeczy, których miałem pożałować. Zamieniała mnie w osobę, której nie rozpoznawałem. – Muszę o tym pomyśleć. – Wstała i ścisnęła swoje ręce razem. – O czym chcesz myśleć? – Moje własne słowa zmusiły mnie do skrzywienia się. To właśnie chciałem powiedzieć, ale wyszło nie tak. Riley popatrzyła na mnie, a w jej oczach było coś zupełnie innego. To był żal… litość. – Naprawdę myślisz, że nie mam o czym myśleć? – Pokręciła głową. – Jeśli tak, to żal mi ciebie, Xavier. Naprawdę.

137

Z tym odeszła. Kiedy odwróciłem się w swoim miejscu, przeszła przez drzwi. Zostałem sam, z grubymi ciepłymi kulami przetaczającymi się pod moją skórą. To był nowy stopień gniewu, którego nie czułem od dawna. Doszło do szybkich eksplozji, a każda sprawiała, że byłem w kółko rozdzierany. Zamknąłem oczy, ale nie było tam nic nowego. Była tam tak samo twarda, wściekła czerń. Jeden… Dwa… Trzy… Cztery. Odliczałem w ciszy. To była technika, którą wykonywałem tylko wtedy, gdy byłem naprawdę blisko utraty kontroli. Gdybym nie był w kawiarni, jest spora szansa, że stół przede mną byłby obrócony. – Co się stało, bracie? Medytujesz? W żadnym pieprzonym wypadku. Otworzyłem oczy i wpatrywałem się w jedną z ostatnich osób, które chciałem teraz zobaczyć. Seth siedział na miejscu, które opuściła Riley przed plastikowym kubkiem. Uśmiechał się do mnie zza słomki w zarozumiałym chłopięcym stylu, z którym nie chciałem dzielić stołu. – Chyba cholernie sobie ze mnie żartujesz. Seth uśmiechnął się do mnie jeszcze szerzej. – To ja. Uwierz lub nie. – Co ty tutaj robisz? – Obserwowałem niesamowite widowisko. Kim była ta laska, z którą się kłóciłeś? – Nie kłóciliśmy się – odpowiedziałem szybko. Za szybko. – Och, więc odgrywałeś rolę? W środku kawiarni również? Perwersyjnie. – Czemu mi przeszkadzasz, Seth? Zmarszczył brwi. – Przyszedłem sie tylko przywitać. Jezu. Wyciągnij kij ze swojego tyłka, Fields. Westchnąłem. Powinienem był przeprosić Setha, że nakrzyczałem na niego, ale z nim oznaczało to porzucenie mojej dumy. Na pewno nie zrobiłbym tego. – W tej chwili nie jestem w dobrym nastroju. – Widzę to. – Odstawił kubek na stole i pochylił się bliżej mnie. – Naprawdę, jednak. Kim jest ta dziewczyna z długimi nogami? Czy ona jest na liście?

138

Moje paznokcie wbiły się w moje dłonie. Riley nie była moją dziewczyną, ale to nie oznaczało, że podobały mi się w tym brudne łapska Setha wokół niej. – Xavier? Daj spokój. Jak ona ma na imię? Chcę jej się przyjrzeć. Przesunąłem swoim językiem po suchych ustach. Musiałem odpowiedzieć. Był tylko jeden wyjątek dla dziewczyn umieszczanych na liście i było to wtedy, kiedy była twoją stałą dziewczyną. Gdybym powiedział Sethowi, żeby się wycofał, oznaczałoby to, że uważałem Riley za moją własną. Co oznaczało, że nie będę mógł dostać się do kobiet na liście. Uznane byłoby to za akt chciwości. Dla trzech innych z mojego kręgu, wyglądałoby to, że zachowuję najlepsze dla siebie, a jednocześnie korzystam na boku. Byłoby to całkiem sprzeczne z kodeksem. Byłoby to równoczesne z maluchem biorącym zabawkę, a

jednocześnie

pomagając sobie w zabawkach swoich przyjaciół. Jedną z podstawowych koncepcji listy było to, że swobodnie wymieniamy się informacjami. Nie było żadnego kolekcjonowania kobiet, gdy nie dotyczyło to bazy danych czy to czasowo czy długoterminowo. – Riley. Nazywa się Riley Carson. – Słowa te objęły mój język grubym, nieprzyjemnym dymem. Wypowiadając je, czułem się, jak zdrajca. Wiedziałem, choć tak nie było. Teraz byłem bałaganem. Moje głupie emocje były coraz silniejsze ode mnie. – Co, myślałem, że będzie to coś ładniejszego. Więc, co to za interakcja? Jest twoją dziewczyną? – Roześmiał się na swój własny żart. Seth, podobnie, jak wszyscy inni, którzy mnie znali, wiedzieli, że nie bawię się w dziewczyny. Wstał i przeciągnął się. – Jest już na liście? – Nie – powiedziałem wpatrując się w stolik. – Nie ma jej tam. Dopiero niedawno ją poznałem. – Słodko. Daj spokój, umieśćmy ją teraz. Muszę iść do biura. Wczoraj byłem tak pijany, że zostawiłem swojego iPhone’a Moje nogi były z ołowiu, ale zmusiłem je do poruszania się. Nie chciałem umieścić Riley na liście, ale zrozumiałem również, że umieszczenie jej tam było dobre. To pomogłoby mi przejść dalej obok tego, co działo się między nami. Pomogłoby mi zapomnieć, że znalazłem się w jednym calu utraty samego siebie. Przeszedłem drogę do klubu, a Seth gadał ciągle o swoim nowym jachcie i ile kosztował on jego ojca. Enigma była zupełnie pusta. Byliśmy wciąż kilka godzin przed

139

pojawieniem się personelu. Z chwilą, kiedy weszliśmy, moje oczy zatrzymały się na barze, gdzie pieprzyłem Riley. Moje emocje szarpnęły pamięcią. Przyśpieszyłem tempo i zaprowadziłem nas na górę. Wewnątrz biura, Seth usiadł i zaczął wpisywać informacje o Riley do bazy danych, gdy dyktowałem. Każde słowo było bolesne, a agonia była sygnaturą. To oznaczało, że muszę pozbyć się tego głupiego przywiązania, które stworzyłem. Riley musiała stać się dla mnie inną kobietą, która oferowała mi okazjonalnie swoje towarzystwo i seks. Skończenie pliku było dla mnie ulgą. Seth pobrał zdjęcie ze strony Facebooka Riley, ale nie miałem ochoty na nie patrzeć i widzieć jej na nim. Wszystko, co chciałem upić się. – Wychodzę do baru na dach – oświadczył Seth, gdy wstał. – Chcesz iść? Mogę otrzymać dla nas sekcję VIP. Obróciłem się od niego i wolałem pomóc sobie z mini baru. – Nie, dzięki. – Twoja strata. Wyszedł z pokoju bez słowa. Wziąłem moją whiskey i usiadłem na kanapie. Komputer zerkał na mnie przez całe pomieszczenie. Mogłem wtedy podnieść się i usunąć plik Riley. Mogłem zadzwonić do Setha i kazać mu zapomnieć o tej całej sprawie, że Riley była moja i musiał trzymać się z dala od niej. Ale nie zrobiłem tego. To co robiłem, było konieczne. To mogło być pieprzone żądło, ale wydawało się, że to moja jedyna opcja.

140

CHAPTER TWENTY ONE Riley

Wyszłam z butiku odzieżowego Williamsburg i rozciągnęła kark, aby rozluźnić spięte mięśnie. Tydzień bez pracy pełnym wymiarze pracy nie czułam się za dobrze. Za każdym razem, kiedy nie pracowałam w barze lub spałam, polowałam na pracę. Pierwszą rzeczą, którą robiłam było sprawdzenie czy nie było w barze jakiś zmian. Ponieważ nie było, biegałam między Brooklynem i Manhattanem, roznosząc moje CV. Zostawiałam je w kawiarniach, sklepach z odzieżą i piekarniach. Pomimo tego, że rozważałam jak najszybszy powrót do szkoły, nadal potrzebowałam drugiej pracy, żeby zaoszczędzić trochę pieniędzy. Nie byłam zachwycona tą perspektywą, ale miałam nadzieję, że jakakolwiek nowa praca, jaką dostałabym, nie byłaby tak szalona, jak w Crumbs. Teraz właśnie te małe rzeczy mnie trzymały. To była obietnica lepszej przyszłości. I dzięki Bogu, że to zrobiłam, bo ostatnie dni byłyby nie tylko rozczarowaniem, ale i pomyłką. Powiedziałam Xavierowi, że potrzebuję trochę czasu, aby pomyśleć o nas, ale wiedziałam, że to nie dla mnie, że nie musiałam nawet rozmyślać nad tym tematem. Xavier i ja różniliśmy się od siebie. Chcieliśmy zupełnie innych rzeczy. Powinnam tylko dziękować swoim szczęśliwym gwiazdom, że odkryłam prawdę w dwa tygodnie, a nie sześć miesięcy czy rok później. Choć byłam już zdecydowana, wciąż nie napisałam ani nie zadzwoniłam, aby dać mu znać. Nie potrafiłam wyjaśnić moich działań. Może miałam nadzieję, że nagle zmieni zdanie o mnie, więc zostawiłam otwarte drzwi. Z każdym dniem, który mijał, widziałam coraz więcej światła. Xavier nie był z tych mężczyzn, których szukałam. Chciałam czegoś podobnego do tego, co miałam z Jessem. Chciałam chłopaka. Kto trzymałby się wokół mnie. Szkoda, że nie mógł być to Xavier, ale co mogłam zrobić? Zostać w łóżku przez cały dzień i płakać? Wyśledzić i błagać go, aby był mój? Marzenia nie są łatwe. Każdej nocy, jak w zegarku, kładę głowę na poduszce, jakby był tam Xavier. Dotykając mnie. Smakując mnie. Patrząc przez te delikatne, szare oczy.

141

Tylko, że w moich marzeniach był inny. Był prawdziwym Xavierem, tego, którego nigdy nie poznałam. Nie był mężczyzną, który trzymał mnie na dystans i żył w cieniu. Był tym, który kochał szczodrze i korzystał z życia. Wiedziałam, że ten Xavier istniał. Był tam, tuż pod maską. Były ulotne chwile, w których pokazywał się, jak na przykład w jeziorze. Może pewnego dnia w pełni się odsłoni. Niestety, nie byłabym w pobliżu, żeby zobaczyć, jak to się dzieje. Odmrugałam łzy, gdy szłam chodnikiem. Przynajmniej nauczyłam się z tej lekcji. Jeśli mężczyzna wyglądał i pachniał, jak kłopoty, prawdopodobnie był nimi. W momencie, gdy po raz pierwszy powiedziałam cześć, nie było wstydu w biegu na wzgórze. Po przybyciu do baru Joe, pomachałam witając się z barmanem Bobby’m. Delphine i Janet, dwie inne kelnerki na noc, przygotowywały się już do naszej zmiany. Podbiegłam do nich i związałam włosy w wysoki kucyk, a potem zaczęłam napełniać pieprz i sól. Delphine i Janet, były szybkimi kelnerkami oraz zabawnymi. Mówiły o swoim tygodniu, zanim dostałyśmy gotowy bar. Kiedy zapytały, co dzieje się w moim życiu, dałam szybką i ogólną odpowiedź. Nie byłam gotowa rozmawiać o tym, co stało się z Xavierem i nie wiedziałam czy kiedykolwiek będę. Biznes rozkręcił się w ciągu kilku godzin. W porze wieczornej, byłyśmy zajęte tak jak zawsze. Przyszła duża grupa z pobliskiej kancelarii, a miejsce stało się niemal zapełnione ramię w ramię. Janet, Delphie i ja, uwijałyśmy się tak szybko, że nasze obcasy rzadko dotykały podłogi. Intensywność, którą proponował mi bar była dobra. Kiedy byłam zajęta tym, nie było czasu, żeby pomyśleć o czymkolwiek innym niż o otrzymywanych zamówieniach drinków i upewniając się, że frytki wychodzą z kuchni na czas. Moje życie osobiste i wszystkie jego nieszczęścia był miliony kilometrów stąd. Duża grupa zmniejszała się stopniowo około dziesiątej, a o dziesiątej wróciliśmy do powolnego biznesu. Delphine i usiadłyśmy przy barze koktajlowym w pobliżu wejścia i zaczęłyśmy porządkować nocne napiwki. – Ugh. – Delphine wyrzuciła z siebie i trzymała paragon, aby pokazać mi ośmioprocentowy napiwek. – Co jest do cholery nie tak z tymi ludźmi? – Mnie nie pytaj. – Obsłużyłam ich doskonale. Doskonale. Wywróciłam oczami.

142

– Taa i zapewne pomyśleli, że nagrodzą cię ogromnym ośmioprocentowym napiwkiem. Obie wybuchłyśmy chichotem. – To prawda – zgodziła się. Jej oczy przesunęły się za moje ramię, a potem opadły do sterty paragonów. – Nie patrz, ale jakiś facet gapi się na ciebie. – Co? – Moje ramiona natychmiast napięły się. Była jedna osoba, o której pomyślałam od razu. To nie mógł być on. Czy to możliwe? – Jak wygląda? – zapytałam z suchym językiem. Delphine po kryjomu zerknęła na faceta. – Blondyn. Rodzaj pakera. – Znów zaczęła się śmiać. – Och. – To nie twój typ? – Nie, tylko… – Miałam nadzieję, że to ktoś inny. – Jestem tylko zmęczona tym, że klienci do mnie uderzają. – Witaj w klubie. – Złapała stos paragonów w klips i wstała. – Zamierzam zacząć prace przy lodzie. Ty zajmujesz się łazienkami? – Tak. Zrobię je jako ostatnią rzecz. Delphine mrugnęła. – Dobry pomysł. Nie chciałabyś ich czyścić tylko po to, jak jakiś pijany facet sika po wszystkich ścianach. Odeszła, aby zadbać o swoją pracę z tyłu. Powoli zsunęłam się ze stołka, wpychając moje napiwki do czarnej książeczki i poprawiłam mój fartuch. Kiedy odwróciłam się, niemal upadłam do tyłu. – Przepraszam – powiedział facet, stojący kilka stóp dalej. Wyciągnął rękę i na chwilę dotknął mojego łokcia. – Nie chciałem cię zaskoczyć. Tylko nie chciałem przerywać tego, co robisz. – Posłał mi krzywy uśmiech. Zobaczyłam jego blond włosy i różowe guziki, przypuszczając, że był to facet, o którym mówiła Delphine. – W porządku – powiedziałam mu. – Nie przejmuj się tym. – Wciąż, czuję się z tym źle. – Przyglądał mi się. – Przepraszam nie chciałem się gapić. To tylko… Zobaczyłem cię tutaj, a wyglądasz znajomo.

143

– Ja? – Spojrzałam na mężczyznę przed sobą, próbując dojść, czy widziałam go gdziekolwiek. – Przepraszam, ale ja cię nie rozpoznaję. Skąd myślisz, że mnie znasz? Pstryknął palcami z podniecenia. – Wiem! Znasz Xaviera Fieldsa? Moje serce skręciło się w agonii na to imię. Jedną rzeczą było to, że ciągle było powtarzane w mojej głowie, a co innego, gdy ktoś powiedział to na głos. Te cztery sylaby paliły moje uszy, boleśnie przypominając, co mogłam mieć, ale nigdy nie będę miała. – Tak – powiedziałam, podciągając moje ramiona prosto. – Znam go. – Super. Jestem Seth Wasser. Wyciągnął swoją rękę i potrząsnęłam nią. – Riley Carson. – Widziałem waszą dwójkę razem, może coś około tygodnia temu. Piłaś kawę. Miałem podejść i się przywitać, ale wyglądało, jakbyście odbywali dość ważną rozmowę. – Och. – Zabrzmiałam, jak idiotka, ale nie mogłam powiedzieć nic innego. Moje serce nadal było w spazmach bólu, a mój mózg nie działał prawidłowo. Seth wydawał się zupełnie nieświadomy, że rozmowa dotyczyła mnie. Włożył swoje dłonie do kieszeni i uśmiechnął się. – Więc, skąd go znasz? – Tylko z… mniej więcej… z klubu. Spotkaliśmy się w klubie. – Mówienie o Enigmie było równie bolesne, jak mówienie o Xavierze, ponieważ było to miejsce, w którym się poznaliśmy. Zerknęłam przez ramię Setha, mając nadzieję, że pojawili się nowi klienci. Rozpaczliwie potrzebowałam ucieczki od tej rozmowy. Niestety bar był jeszcze bardziej pusty, niż dziesięć minut temu. – Ładnie, ładnie. To ciekawy facet. Czy wy dwoje…? – Seth uniósł brew i czekał, aż odpowiem na niedokończone pytanie. – Nie – powiedziałam cierpko. – My nie. – Zassałam palący oddech i skrzyżowałam ręce. – Przepraszam. Nie chciałem tego zakładać. Widziałem was razem i pomyślałem… – Nie. Nic nie dzieje się między nami. Seth kontynuował podchody, machając ręką i mówiąc, jakby mnie nie słyszał.

144

– Mam na myśli, że widuję Xaviera z wieloma kobietami, więc czasami jest trudno to stwierdzić. Mogą one być tylko smakiem na minutę lub tylko przyjaciółką albo wiesz… cokolwiek innego. Najeżyłam się. – Na pewno nie jestem jedną z tych rzeczy. – Och. – Jego oczy zaczęły tańczyć w nowy sposób. – Wiem, że może to być trochę nie na miejscu, ale nie chciałabyś napić się kiedyś wspólnie drinka? Gdzieś indziej, niż w miejscu, w którym pracujesz? – Uśmiechnął się szeroko i wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Przygryzłam dolną wargę tak mocno, że rozcięłam skórę. – To miłe z twojej strony, ale dziękuję. Nie mam teraz na to czasu. – Rozumiem. To może być bardzo rozluźniające. Bez żadnego ciśnienia. Po prostu wydajesz się być miłą dziewczyną. Lekkość jego słów sprawiła coś pozytywnego we mnie. Seth nie był uprzejmy, jak Xavier. Nie był elokwentny i przebiegły. Był prawdziwy i podobało mi się to. Mimo to minął już tydzień, odkąd wszystko ucichło z Xavierem. Chciałam co najmniej kilka miesięcy siedzieć na kanapie i jeść lody i oglądać „Seks w wielkim mieście”, zanim mogłabym pomyśleć o zanurzeniu z powrotem palca w randkowaniu. Czekałam rok, a moja pierwsza próba wybuchła mi w twarz. Gdyby zespół stresu po urazowego był lenistwem, byłabym pewna, że go mam. – Dziękuję – odpowiedziałam szczerze. – Gdyby był to inny czas, prawdopodobnie powiedziałabym tak. W moim życiu dzieje się teraz zbyt wiele rzeczy. – Rozumiem. – Wyjął ze swojej kieszeni białą wizytówkę i podał mi. – Uderz do mnie w każdej chwili w jakiej zechcesz. Znowu może to być bardzo relaksujące. Lubisz żeglować? – Nie wiem – roześmiałam się. – Nigdy tego nie robiłam. – Doskonale. – Uśmiechnął się, pokazując rząd prostych, białych zębów. – Mogę dać ci lekcje. Spojrzałam na wizytówkę w dłoni. Zostały wydrukowane na niej, imię Seth, numer telefonu i e-mail, ale nic więcej. – Mam nadzieję, że wkrótce cię usłyszę. – Podarował mi machnięcie dwoma palcami na pożegnanie i odszedł. Patrzyłam, jak przechodzi na drugą stronę do drzwi i wychodzi z baru.

145

Nie mniej, niż pięć sekund później, Delphine była u mojego boku. – Czy ten psychol uderzał do ciebie? – Był naprawdę miły. – Hmm. – Usta Delphine wykręciły się. – Skoro tak mówisz. Hej, stolik numer cztery zajęty. Chcesz go? – Taa, wezmę go. Schowałam wizytówkę Setha do swojego fartucha i poszłam powitać nową grupę. Biznes lekko podniósł się i spędziłam resztę nocy przeszywając rachunki i napełniając piwa. Przez cały czas, zdawałam sobie sprawę, że wizytówka Setha wypalała dziurę w moim fartuchu. Prawdopodobnie nie zadzwoniłabym, gdybym nawet kiedyś poczuła się gotowa na kolejne spotkanie. Mimo to, bycie spytaną o to było miłe. Przyniósł mi trochę nadziei, którą czułam wcześniej tego samego dnia. Było dobrze odczuwać ponownie życie. Wiedząc, że mogłabym mieć depresję, ale wciąż patrzyłam w przyszłość i po raz pierwszy od tygodnia na mojej twarzy pojawił się szczery uśmiech.

146

CHAPTER TWENTY TWO Xavier Przeciskałem się przez tłum i kierowałem się w stronę stanowiska DJ. Benji zobaczył, że podchodziłem i zdjął swoje słuchawki. Jest zbyt głośno – powiedziałem do niego samymi ustami. Przytaknął i wysłał sygnał do faceta odpowiedzialnego za głośniki. Odwróciłem się i zacząłem wracać do baru, gdzie nic się nie zmieniło. Enigma była cholernie zatłoczona. Jakoś, pomimo faktu, że codziennie rozprowadzaliśmy określoną liczbę zaproszeń, to klub był zatłoczony. Każda osoba zaproszona dzisiejszego wieczoru musiała zabrać ze sobą trzy osoby towarzyszące. Chcąc uciec od tłumu, skierowałem się na górę. Spędzałem tam każdą noc w ostatnim tygodniu będąc w klubie. Zasadniczo, kiedy nie byłem na siłowni, to byłem tutaj. Z wyjątkiem potrzebnego czasu na przejażdżkę samochodem, nie było żadnego czasu „pomiędzy”. To było dobre. Wolałem tak. Ponieważ Riley nie kontaktowała się odkąd zasadniczo wybiegła z kawiarni, musiałem założyć, że było między nami dobrze i to się już skończyło. Jeden tydzień to było zbyt wiele czasu. Odmawiałem czekania na nią, że przyjdzie ponownie i zgodzi się na moją propozycję utrzymania tak niewidocznych rzeczy pomiędzy nami. Nigdy nie czekałem na kobietę dłużej niż pięć minut i nie zamierzałem teraz zaczynać. Niestety, moja podświadomość nie była tego samego zdania. Każda noc spędzona z dala od Riley, została naznaczona snami o niej. Głównie to siedzieliśmy przy jeziorze w Connecticut, albo siedzieliśmy przy ogniu/kominku lub przy wodzie. Sceneria z wodą była tą najczęstszą. Odgrywała się mniej lub bardziej, tak jak to się wydarzyło, za wyjątkiem tych snów, w których mówiłem więcej, niż rzeczywiście powiedziałem w prawdziwym życiu. Powiedziałem Riley, że nigdy nie chciałem, aby odeszła, że to, że należała do mnie było nieuniknione i że planowałem zrobić, cokolwiek będzie potrzebne, aby sprawić, żeby było to właściwe. To wszystko było udawane, oczywiście. Sny reprezentowały moją słabszą stronę. Wszyscy mieliśmy błędy w psychice. Po prostu zazwyczaj lepiej kontrolowałem swoją głowę.

147

Otwierając drzwi do biura, znalazłem puste pomieszczenie. Myślałem, że chciałem uciec od hałasu na dole, ale w chwili, w której znalazłem puste miejsce, zdałem sobie sprawę, że nie było nic, co sprawiłoby, że poczułby się lepiej. Prawdopodobnie musiałem po prostu skończyć z tą nocą. Nie było ani Juliana, ani Davisa, a to były jedyne dwie osoby, z którymi mógłbym siebie zobaczyć, jak rozmawiam. Wracając na dół, powróciłem do antresoli. W sekcji VIP znajdowała się nowa grupa, ale jedna głowa wydawała się być bardziej znajoma od pozostałych. Seth wstał od swojego stołu i pomachał do mnie. Moje stopy chciały się odwrócić i dalej iść, ale nie rozmawiałem z nim przez cały tydzień. Nie, odkąd umieściliśmy Riley w bazie danych. I cholera, jeśli nie byłem ciekawy, aby dowiedzieć się, o co z nim chodziło. Odsunął się od swojego stołu, kiedy skończyłem do niego podchodzić. Jedna z dziewczyn, która wyglądała jak supermodelka, obserwowała go z dąsem na twarzy. Seth posłał jej całusa i odwrócił się, aby się ze mną przywitać. – Cześć, stary. Jak leci? – Ile zaproszeń dzisiaj wysłałeś? – warknąłem. Seth cofnął się. – Jezu. Tobie też cześć. Nie jestem odpowiedzialny za zapraszanie. To jest część Matta. – Wydaje się, że duża. – Spojrzałem na główny obszar pod nami. Wzruszył ramionami. – Znowu, kurwa, gdybym wiedział o co chodzi. Ale dzisiaj wieczorem jest prawdziwa impreza. Ej, dwie z tych dziewczyn tam są aniołkami Victoria Secret. Chcesz się w to zaangażować? Brunetka jest w twoim typie. Spojrzałem ponad ramieniem Steha i zobaczyłem dziewczynę z wcześniej, która nadal wpatrywała się w niego z zniecierpliwieniem. – Idę do domu. – Twoja strata. – Upił piwo, które trzymał w dłoni. – Och, hej. Widziałem tę dziewczynę. Riley. Przebiegł przeze mnie prąd, paraliżując moje kończyny i usta. – Lubię ją – ciągnął Seth. – Jest trochę gorączkowa. Założę się, że jest dzika w łóżku. Mam rację?

148

Przycisnąłem czubek języka do zębów, chcąc bardziej odgryźć Sethowi głowę, niż odpowiedzieć na jego pytanie. – I? – zapytał Seth. – Ty... zaprosiłeś ją na randkę? To była łagodniejsza wersja pytania, które chciałem naprawdę zadać. Chociaż chętnie dałem Sethowi informacje o Riley w zeszłym tygodniu, coś w tym nie wydawało się być prawdziwe. Była możliwość, że mógł z nią wyjść, ale nie pozwoliłem sobie o tym myśleć. Ale teraz, słysząc, że faktycznie wykonał ruch, sprawiło, że cały świat był inny. Seth mylił się co do Riley. Nie zasługiwała na lizusa z bractwa, jak obmacywał ją. Kurwa, żadna kobieta nie zasługiwała. – Taa, taa – powiedział Seth wyglądając na bardzo zadowolonego z siebie. – Zaprosiłem ją na randkę. Udaje trudną do zdobycia. Lubi być taką, co? – Jego uśmiech rozszerzył się. – Kocham to gówno. Ciepło przewróciło się w moim brzuchu i strzeliło do rąk. Mocno zwinąłem palce. Byłem dwie sekundy od uderzenia Setha w twarz. Facet był nieświadomy mojego nastroju. Kontynuował i kontynuował, machając butelką swojego piwa przy swoich ustach. On prawdopodobnie nadal gadał o Riley, ale nie słyszałem nic, co powiedział. Hałas w klubie zmienił się do brzęczenia podobnego w ulu. Bez pożegnania odwróciłem się i zbiegłem schodami. Już wtedy wiedziałem, dokąd się udawałem. Kwestionowanie siebie było nie do zniesienia. Pulsowanie w moich skroniach i napięcie w mojej klatce piersiowej sprawił, że niemożliwym było jasno myśleć. Seth. Riley. Razem. Riley z innymi mężczyznami. To było złe. To było bardzo, bardzo złe. Nie poświęciłem czasu, aby zaczekać na mojego kierowcę. Wybiegłem na ulicę i przywołałem taksówkę. Podając taksówkarzowi, opadłem na siedzenie i zamknąłem oczy. Jeden... dwa... Próbowałem techniki liczenia, aby się uspokoić. Jednak dzisiejszego wieczoru to nie działało. Już nic więcej nie działało. Nie rozpraszałem się w biurze czy w klubie. Ani wybijaniem gówna w alei. Była jedna rzecz, której potrzebowałem i nie mogłem tego zastąpić. Zaczął padać deszcz, kiedy przekraczaliśmy most przed Brooklynem. Ruch stawał się coraz mniejszy z każdym mijającym budynkiem. Była prawie druga nad randem i okolica Riley uspokajała się na noc. Rzuciłem kierowcy trochę pieniędzy i wyskoczyłem. Mżawka

149

zmieniła się w burzę. Grube, ciepłe krople uderzały mnie w kark i zsuwały się z mojego kołnierzyka. Podszedłem, aby zadzwonić domofonem do mieszkania Riley, ale pomyślałem o tym. Nie chciałem, aby jej współlokatorka się obudziła i powiedziała Riley, aby mnie nie wpuściła. Zamiast tego schowałem się pod okapem i zadzwoniłem do Riley. Dzwoniło i dzwoniło. Gdy już byłem pewny, że nie odbierze, odezwał się półprzytomny głos. – Halo? Xavier? – Riley. – Co ty robisz? Jest późno. – Jestem na dole. Wpuść mnie. Nastąpiła ciężkie milczenie. – Wpuść mnie – powtórzyłem. – Jesteś... na dole? – Tak. Kolejna chwila się przeciągnęła. Byłem całkiem świadomy tego, że Riley mogła mnie w tej chwili nienawidzić. Mogłem też zrozumieć jej punkt widzenia. Nie byłem odsłoniętą osobą. Może miała nadzieję, że taki będę. Tak, jak miała nadzieję, że byłem osobą, która utknęłaby na dłużej, w sposób regularny. Nie miałem żadnego uzasadnienia co do tego, co robiłem w tej chwili. Riley i ja widzieliśmy już światło. Byliśmy różnymi ludźmi, którzy chcieli różnych rzeczy. Fakt, który powinien uspokoić wszystko między nami. Ale jednak byłem tutaj, robiąc to, czego nie przemyślałem z powodów, których nie mogłem zrozumieć. Było tak, jakby ktoś inny przejął moje ciało. – Dobra – powiedziała wreszcie. – Zaczekaj. Wziąłem pierwszy prawdziwy oddech, odkąd do niej zadzwoniłem. Linia zamarła i chwilę później zobaczyłem ją przez szybę, idącą w przyciemnionym korytarzu. Jej włosy były rozczochrane i miała wory pod oczami, ale jak dla mnie, to wyglądała lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej. Otworzyła frontowe drzwi i wepchnąłem się do środka, uciekając z deszczu, wchodząc wraz z kałużą. Riley zlustrowała mnie, a jej oczy się rozszerzyły. – Co ty robisz? – zapytała.

150

Ponieważ nie było żadnej prawdziwej odpowiedzi, nie kłopotałem się w poszukiwaniu takiej. Zamiast tego, zrobiłem krok do przodu i wziąłem ją w ramiona. Jej klatka piersiowa przycisnęła się do mojej i nasze usta się złączyły. Byłem ociekający wodą, ale po jej stronie nie było żadnego oporu. Oddała mój pocałunek, a jej ramiona owinęły się wokół mojej szyi i trzymała mnie bliżej. Uniosłem ją z podłogi, kiedy się całowaliśmy i objęła mnie nogami. Jej koszulka przez rękaw i miękkich spodni od piżamy stawały się bardziej mokre z powodu deszczu, ale nie wydawało się, że to zauważała. Głód w jej pocałunku powiedział mi, że pragnęła tego tak samo bardzo, jak ja. Przycisnąłem ją mocno do siebie, tak bardzo jak mogłem, ale nadal to nie było wystarczające. Myśli o tym, co mogło wydarzyć się w zeszłym tygodniu, rozlały się po moim umyśle. Czy Seth ją dotknął? Czy dotknął ją inny mężczyzna? Riley Carson była moja, nawet kiedy nie byliśmy ze sobą. Nawet, kiedy okoliczności nas rozdzielały. Nie można było zaprzeczyć, że była mi przeznaczona, a nie innemu mężczyźnie. Instynktownie podszedłem do schodów, kiedy się całowaliśmy. Gdybym uwolnił jej usta na sekundę, to odezwałaby się. Zapytałaby co się działo. Chciałaby wiedzieć, czy zmieniłem zdanie co do nas. Ponieważ nie miałem żadnych odpowiedzi, po prostu potrzebowałem nadal ją całować. Potrzebowałem mieć nadal nasze usta złączone i moje ręce przesuwały się po całym moim ciele, aż reszta światła wyblakła. Potknąłem się o pierwszy schodem i Riley wysunęła się z moich ramion. Wskakując na pierwszy schodek, wzięła mnie za dłoń i wciągnęła mnie na górę. Najwyraźniej, była tak samo chętna, jak ja, aby uniknąć rozmawiania. Wpadliśmy przez drzwi mieszkania i do jej salonu. To był pierwszy raz, gdy byłem w miejscu, w którym mieszkała, ale nie było możliwości, aby sprawdzić to miejsce. Riley poprowadziła mnie przez pokój i otwarte drzwi. Zamknęła za nami drzwi i znowu znaleźliśmy się na sobie. Moje dłonie znalazły się w jej włosach i położyłem ją na łóżku. Jej znajomy zapach i smak przytłoczył mnie. Pomyślałem o Sethcie dostającym nawet odrobinę jej delikatnego aromatu i pożarła mnie wściekłość. Ściskam mocniej tył głowy Riley i rozbijam swoje zęby o jej. Przyciskając ją do łóżka swoim ciężarem, zepchnąłem w dół jej piżamę. Była rozpalona i gotowa dla mnie. Wsunąłem palec pomiędzy jej delikatne fałdki i wziąłem to, co

151

moje. Riley wiła się przy ostrym dotyku, ale to był dźwięk bólu w przyjemności. Całkowicie ją badałem, pieprząc ją moją dłonią i przypominając jej to, że nikt inny nie mógł tego zrobić. Przesuwając w dół moje usta, otarłem zęby o wrażliwą skórę jej szyi. Odnalazłem jej ramię i mocno przygryzłem, sprawiając że krzyknęła. Wyciągając dłoń z jej nóg, ścisnąłem jej cienki top i zsunąłem go przez głowę. Jej cycki zostały oświetlone przez lampę uliczną docierającą przez zasłony. – Nikt inny nie dostanie tego ciała – wyszeptałem. – Nikt, oprócz mnie. Riley spojrzała na mnie z zarumienionymi policzkami. Przez to, że jej klatka piersiowa falowała i jej usta drżały, wyglądała podniecająco. – Rozumiesz? – zapytałem. – Tak – szepnęła. – Rozumiem. Z okrzykiem, który pochodził z moich głębokich części, których nawet nie rozpoznałem, zsunąłem jej majtki. Jej nagie ciało rozciągnęło się pode mną, gotowe na moje zniszczenia. Rozbijając jeszcze raz usta o jej, objąłem ją ramionami za plecy i przysunąłem bliżej. W moich jądrach i kutasie pojawiło się palenie i Riley nie marnowała czasy, aby zareagować. Ścisnęła podstawę fiuta i długo pociągnęła z ściskaniem. Sapnąłem w jej usta, a każdy mój wydech stawał się jej wdechem. Palenie w moim kutasie stało się ogniem. Bolało mnie, aby posiąść kobietę pode mną, jak jeszcze nigdy. Ściskając jej biodra, przewróciłem ją na brzuch. – Na czworaka – rozkazałem. Uniosła się na łokciach, jej wąski tyłek skierował się w stronę sufitu. Pocierałem swoją długość i podziwiałem piękno przed sobą. Pochłonięcie jej dzisiejszego wieczoru będzie bardziej satysfakcjonujące niż wcześniej. Ponownie wyciągając ramię, położyłem dłoń na jej tyłku. Riley szarpnęła się w przód i jęknęła. Klepnąłem drugi pośladek, a potem zrobiłem to ponownie. Czerwień pojawiła się na jej ciele, tak intensywna, że nawet słabe światło w pokoju nie mogło tego ukryć. Moje ręce przygotowały się, aby zrobić to ponownie, ale powstrzymałem się. Jeszcze raz, a ona powiedziałaby mi, żebym przestał i nie chciałem jej skrzywdzić. Byłem tam, aby oddać jej cześć i pożreć ją. Byłem tam, aby przypomnieć jej o niezbywalnej pozycji, jaką miałem w jej życiu.

152

Podniecony oddech Riley wypełnił pokój. Przesunąłem dłonią po jej tyłku i po zagłębieniach w dolnej części pleców. W chwili, w której znalazłem jej włosy, skręciłem palce i pociągnąłem. Jej głowa szarpnęła się w tył, natychmiast zwracając uwagę. Z jej włosami owiniętymi w mojej dłoni i jej nogami wepchniętymi między moje, była uwięziona. Trzymając jej biodra, szarpnąłem w przód miednicą. Czubek mojego kutasa przesunął się przez jej otwarcie. Soki pocałowały mój nabrzmiały czubek. Właśnie wtedy zdałem sobie sprawę, że nie miałem prezerwatywy. – Czy jesteś na tabletkach antykoncepcyjnych? – Tak. Riley pchnęła tyłek w tył, prosząc mnie w milczeniu, aby w nią wejść. Zamknąłem oczy, widząc twarz Setha, kiedy o niej mówił, widząc zranienie w jej oczach, kiedy wychodziła z kawiarni. Otwierając oczy, spuściłem się ze smyczy i uderzyłem w nią. Riley niemal pofrunęła w przód z powodu siły mojego pchnięcia. Tylko moje ręce, jedna w jej włosach i jedna na jej biodrze, przytrzymało ją w miejscu. Uderzałem w nią ponownie i ponownie. Z jej ust ulatywały miękkie, stłumione dźwięki. Satysfakcjonujące ciepło zebrało się w moich rdzeniu. Każde pchnięcie zbliżało mnie coraz bardziej do oznaczenia Riley. Zdając sobie sprawę, że byłem zbyt chętny, zwolniłem, potrzebując przeciągnąć cały ten akt tak długo, jak to możliwe. Riley zaczęła się trząść, a jej nogi drżały przy mnie. Wysuwając się z niej, opadłem na łóżko, a moje głowa opadła na poduszkę. Riley odwróciła się do mnie z oczekiwaniem. Widząc ją tak gotową, tak chętną, aby mi się oddać, sprawiło, ze się uśmiechnąłem. Poprowadziłem ja w milczeniu, pomagając jej się odwrócić i wejść na mnie. Jej stopy znalazły się po różnych stronach moich bioder, obniżała się powoli na odwrotną pozycję kowbojki. Mój kutas był wygłodniały, aby sięgnąć do niej. Przesuwała się w dół i w dół, zsuwając się na mnie. Moje dłonie delikatnie kołysały jej biodrami, przesuwając ją tam i z powrotem. Jej głowa odchyliła się w cichym krzyku ekstazy. Objąłem jednym ramieniem jej brzuch i położyłem ją w dół i do siebie. Kiedy jej zarumienione plecy oparły się o moją klatkę piersiową, mój kutas był nadal zagłębiony między jej delikatnymi udami. Wepchnąłem w górę i w nią, wsuwając siebie głębiej z każdym pchnięciem.

153

To nadal nie było wystarczające. Mogłem zrobić ją swoją, ale potrzebowałem, aby ona o tym wiedziała. Odwracając jej twarz na bok, wsunąłem język w jej usta. Jej własny język był chętny i przesunął się po moim. Trzymając jedną dłoń nadal na jej biodrze, zacisnąłem drugą delikatnie wokół jej szyi. Mocno trzymając jej biodro i szyję, nie była dla mnie niczym więcej, niż moją niewolnicą. Wreszcie, była całkowicie i zupełnie moja. Myślałem, że posiadałem ją wcześniej, ale teraz wiedziałem o tym bez wątpliwości. Ściskając trochę bardziej moje uchwyty, wbijałem się w nią. Kochała to. Jej wilgoć, zwiększała się wraz z doznaniami między nami. Jej język chętnie wsuwał się na mój. Była odpowiednia tam gdzie jej potrzebowałem i to było dużo bardziej odpowiednie, niż cokolwiek innego w moim życiu. Riley zadrżała przy mnie, a jej cipka gorączkowo zaciskała się na mojej długości. Czułem jej wybuch, kiedy przesunął się przez jej ciało i wszedł na mój. Jęknęła w moje usta, nasycona, a jednocześnie wygłodniała. Nie mogłem się już dłużej powstrzymywać. Szybko i ostrożnie wysunąłem się spod niej, mój kutas krzyczał przez tę intensywność. Ściskając jego podstawę, pociągnąłem raz, dobrze i długo. Gorący strumień spermy wyleciał, pokrywając brzuch Riley. Krople wychodziły i wychodziły, grube i ciężkie. Pompowałem swoją długość, aż nic nie została, aż była tak bardzo oznaczona, że nigdy nie będzie w stanie zmyć z siebie mojego zapachu. W końcu kończąc, obniżyłem twarz do Riley i pocałowałem ją ze wściekłością. Uniosła głowę do mojej i zassała moje zęby i język. Odsuwając się na kilka centymetrów, spojrzałem na nią z satysfakcją. – Tylko ja ci to robię. Rozumiesz? Jej szerokie źrenice wpatrywały się we mnie, sprawiając, że wyglądała jak jeleń przed nadciągającym samochodem. Oblizała wargę i szybko mrugnęła. – Tak – wymamrotała. – Tylko ty.

154

CHAPTER TWENTY THREE Riley

Xavier i ja leżeliśmy bok przy boku na łóżku, a ostatnie trzydzieści minut krążyły mi po głowie. Kiedy poszłam spać kilka godzin temu, byłam całkiem pewna, że nigdy więcej nie będę mieć od niego żadnych wieści. I teraz był nagi obok mnie. Nie wiedziałam co się zmieniło, ale nie narzekałam... ale się zastanawiałam. Xavier przewrócił się na bok i przesunął dłonią po linii mojego biodra. – Brakowało mi tego. – Mnie też – przyznałam, łącząc dłonie i wsuwając je pod głowę. Jego spojrzenie przesunęło się po moim ciele. – Weźmiesz ze mną prysznic? Ta propozycja sprawiła, że uśmiechnęłam się z przyjemnością. – Nie chcę obudzić Ann-Marie. – Nie sądzisz, że już tak się stało? Świadomość tego uderzyła we mnie i jęknęłam z umartwieniem. – O mój Boże. Nie byłam głośna, prawa? – Nie – zaśmiał się. – Tylko się drażnię. Klepnęłam go w ramię. – To nie fair. Pociągnął mnie za ramię. – Śmiało. Zamierzam cię umyć. Już próbowałam z chusteczkami, ale weszłam do łazienki, gdzie Xavier sprawił, że prysznic był pełen pary. Biorąc mnie pod zraszacz razem z nim, wziął mydło i przesunął nim po moim ciele. Zamknęłam oczy i oparłam się plecami o jego pierś, ciesząc się jego twardymi mięśniami i gładkim strumieniem.

155

Kiedy byliśmy umyci, cicho wróciliśmy do mojej sypialni. Drzwi Ann-Marie nadal były zamknięte i Bogu niech będą dzięki za to. Jeśli miałam szczęście to nie słyszała ani jednego słowa, czy jęku przez całą noc. Xavier i ja ubraliśmy się i usiedliśmy na łóżku, gdzie zwróciłam się do niego twarzą z skrzyżowanymi nogami. Lampa w kącie rzucała miękki blask na jego twarz, sprawiając, że widzenie go w mojej sypialni było jeszcze bardziej surrealistyczne. – Więc – zaczęłam, a potem zamknęłam usta. Siedząc naprzeciwko siebie, w pełni ubrani, sprawiając, że to wydarzenie odczuwało się jak spotkanie biznesowe. Pomimo namiętności, którą dzieliliśmy, teraz ponownie czułam się przez to wszystko niezręcznie. – Poznałaś Setha. Jego

krótkie zdanie zabrzmiało

jak

oskarżenie. Skrzyżowałam ramiona

i

wyprostowałam się. – Taa, tak było. Powiedział ci? – W... wpadłem na niego. – Xavier przesunął dłonią po swojej szczęce i zerknął z zainteresowaniem na moje biurko. – Piszesz? – Co? Skinął w stronę biurka. – Siedzisz tam i piszesz? – Nie – odpowiedziałam, zmieszana szybką zmianą tematu. – Niczego nie piszę. Jednak mogę pracować tam nad zadaniami, jeśli wrócę do szkoły. Spojrzał na mnie z nowym zainteresowaniem, – Wracasz do szkoły? – Może. Nie wiem. Czemu pytasz? Dwie sekundy temu rozmawialiśmy o twoim przyjacielu. Przez jego twarz przebiegła ciemność. – Uważam, że to luźne użycie tego terminu, jeśli chodzi o niego. – Czemu mnie o niego pytasz? Spojrzenie Xaviera skierowała się na bok, jakby poszukiwał odpowiedzi. Kilka sekund opóźnienia w jego odpowiedzi dało mi wszystko, co potrzebowałam widzieć, a pomijałam to. – Jesteś zazdrosny. Twarz Xaviera szybko wróciła w moją stronę. – Proszę?

156

– Jesteś zazdrosny. Seth powiedział ci, że rozmawiał ze mną i nie mogłeś tego znieść, więc pomyślałeś, że przyjdziesz tutaj i... Nie wiedziałam, jaka była prawdopodobna kolejna część planu Xaviera, ale mogłam stwierdzić przez to, jak jego twarz się zaczerwieniła, że trafiłam w sedno. – Dlaczego miałbym być zazdrosny? Tak źle szło mu ukrywanie jego zazdrośni, że nawet nie mogłabym być zraniona. Szorstki śmiech wydobył się z mojego gardła. – Ty mi powiedz. To ty przyszedłem tutaj w środku nocy, po tym, jak nie widzieliśmy się przez cały tydzień. Pomyślałam... – Moje gardło zaczęło płonąć, ale ciągnęłam. – Pomyślałam, że nigdy więcej się nie zobaczymy. Czerwień z jego policzków zniknęła. – Nie wychodzisz z nim na randkę, prawda? – Nie. Dlaczego miałabym to zrobić? – Ponieważ cię zaprosił. Gwałtownie pokręciłam głową. Pomimo jego uroku i inteligencji, ten facet mógł być czasami całkiem głupi – Nie chcę z nim wychodzić. Jest tylko jeden mężczyzna, którego chcę. Wiesz o tym. Znaczy się, musisz o tym wiedzieć. – Kiedy to powiedziałam, stałam się niesłychanie wściekła. – Oddałam ci wszystko w zeszłym tygodniu, Xavier. Myślisz, że jest to coś, co robię przez cały czas? – Nie – wymamrotał. – Nie myślę tak. – Dobrze – sapnęłam, krzyżując ramiona. – Ponieważ tak nie jest. – Próbowałem żyć bez ciebie. – Powiedział wolno, przerywając przy każdym słowie, jakby je sprawdzał. – I nie było tak jak wcześniej. Jesteś moja, Riley. Nie mogę poradzić sobie z tobą i innymi mężczyznami. – Nie chcę ich. Spotkał moje spojrzenie. – Dobrze. Jego dłoń znalazła moją i potarł jej wierzch. Jednak byłam daleka od skończenia czy pocieszenia. Było znacznie więcej rzeczy, które chciałam powiedzieć. – Co się stanie potem? Wyjdziesz i nie będę mieć od ciebie żadnych wiadomości przez tydzień, czy dwa?

157

Szczęka Xaviera drgała. Nie spodobało mu się to. – To cię rani – odpowiedział ostrożnie. – Taa. Do bani. – Mogę popracować nad tym. Mogę być bardziej uważny, ale wiesz, jestem zajęty. Uniosłam brodę. – Wiem. Ja też jestem zajęta. Uśmiechnął się lekko, ale humor nie rozproszył mojego nastroju. Nadal potrzebowałam odpowiedzi. Potrzebowałam wiedzieć dokładnie, co sie działo między nami. – Miejmy trochę czasu, który nam zapasuje – powiedział. – Może dni w tygodniu, które są dobre. I od tego możemy zacząć. Napięcie w moich ramionach odpłynęło i wzięła świeży i oczyszczający oddech. – To brzmi, jakby to mógłby być dobry pomysł. – Dobrze. Lekko uniosłam kącik ust. – Więc, jestem twoja, co? Przesunął palcem po moim ramieniu. – Tak. Myślisz, że tak nie jest? – Co to znaczy, dokładnie? Co znaczy, kiedy mówię, że jestem twoja? Mijały sekundy. Xavier wydawał się zesztywnieć. Kiedy zaczerpnął nowy oddech, jego nozdrza falowały. – Co sugerujesz? – Co? Niczego nie sugeruję. Chcę tylko wiedzieć, co to znaczy, kiedy... – Chcesz wiedzieć, czy jesteś moją dziewczyną? – przerwał. To pytanie było przerywające. Sprawiło, że się źle poczułem, kiedy tak naprawdę nie powinno być. – Dobra, postawmy sprawę jasno, że nie chodzi mi o etykietki. – Więc czemu na to naciskasz? Moje usta otworzyły się. – Nie proszę cię, abyś nazwał to, co mamy. Chcę tylko wiedzieć, co to oznacza. Jakie są postanowienia? Jakie są zasady? Oczy Xaviera zmrużyły się. – Nie potrzebuję zasad.

158

– Och, ale dla mnie takie masz? Zacisnął wargi. Wpatrywałam się w niego, a w moim sercu wzrastał gniew. – Mówisz, że nie mogę być z innymi mężczyznami. Ale co z tobą? Widujesz się z innymi kobietami? Nadal zamierzasz się z nimi widywać? Xavier westchnął długo i spojrzał na sufit. – Xavier? – zapytałam ponad szaleńczym biciem mojego serca. Pięć minut temu rzeczy szły dobrze i teraz znowu się łamały i paliły. Jego policzki uniosły się i podrapał się na linii włosów. Jego spojrzenie przesuwało sie po pokoju, spoglądając wszędzie, tylko nie na mnie. – Nigdy wcześniej nie byłem w takiej sytuacji. – Jakiej sytuacji? Masz na myśli, że nigdy nie byłeś w... związku? – Nie. Ciężar jego odpowiedzi naciskał na mnie. O to był trzydziestoletni mężczyzna, na szczycie swojej kariery, uprzejmy i pewny siebie... i nigdy nie miał dziewczyny. To wydawało sie być niemal szalone, ale tak było. – Dobra – odparłam. –Więc, jest to dla ciebie nowe. To jest też swego rodzaju nowe dla mnie. Znaczy się, tę odrobinę czasu, którą spędziliśmy na poznawaniu siebie nie była niczym podobnym do czegokolwiek wcześniej. To było bardziej... intensywne... bardziej dzikie, niż coś innego. Xavier przytaknął w zgodzie. – Zdecydowanie. – Więc trudno jest wiedzieć, jak się z tym obchodzić. Ale wiem jedną rzecz. Nie może być podwójnych standardów. Nieważne, jak nazywają się te rzeczy między nami, nie możesz mieć pewnych oczekiwań wobec mnie, nie mając takich samych wobec siebie. To nie jest sprawiedliwe. To jest szalone. Xavier zacisnął usta tak mocno, że zaczęły stawać się białe. Nie wiedziałam jakie myśli krążyły mu po głowie, ale wyraźnie sprawiały mu ból. – Zgadzasz się? – zapytałam. Przełknął ślinę. – Riley, tak jak mówiłem... Nie mogłam tego dłużej znieść. Byłem tak cierpliwa z tym mężczyzną. Byłam nawet więcej niż cierpliwa, naprawdę. W tym momencie, pozwoliłam sobie na popchnięcie.

159

– O pieprzony Boże! – krzyknęłam, wstając i ciągnąc się za włosy. Xavier wpatrywał sie we mnie, jakbym miała oszaleć. I może tak było. – Taa – zgodziłam się. – Dokładnie. Przeklęłam! I ty musisz, kurewsko, sobie teraz ze mnie żartować, Xavier. Czy to chociaż siebie słyszysz? Czy ty rozumiesz to, co mówisz? Brzmisz jak największy w świecie wróg kobiet. Oczy Xaviera rozszerzyły się i krew odpłynęła z jego twarzy. Wyglądał, jakby zobaczył ducha. Jego zszokowany wyraz twarzy zmroził mnie. Stałam obok łóżka, zmuszając się, aby zaczerpnąć oddech. Minęła długa, długa chwila. To był impas, kiedy wpatrywaliśmy się w siebie wzajemnie. – Nie cofnę tego – powiedziałam. – Miałam to na myśli. – Nie nienawidzę kobiet – powiedział najcichszym głosem, jaki kiedykolwiek u niego słyszałam. – A gdybyś znała ludzi, którzy rzeczywiście tak mają, Riley Carson, nie oskarżałabyś mnie o znajdowanie się w ich szeregach. Jego słowa były lodowate, ale nie zastraszyły mnie. Byłam dużo ponad to. Przez Xaviera, zmieniłam się. I, o ironio, teraz moja nowa wersja mnie stała przed nim. – Więc przestań się zachowywać tak jak oni – splunęłam. Moje nowe oskarżenie pobudziło go do życia. Położył dłonie na nogach i pokręcił głową. Przygotowywał się na drugą rundę, ale moje serce nie chciało walczyć. Im dłużej byłoby to przeciągane, tym gorsze stałoby się to dla mnie. – Musisz iść. – Wskazałam na drzwi. – Musisz iść teraz. – Żartujesz sobie – prychnął Xavier. – Och, przepraszam, nigdy wcześniej żadna kobieta cię nie wyrzucała? Cóż, dodaj to do twojej listy z zerwanymi wisienkami. Wstałam na ziemię, wyciągnęłam ramię i wskazałam w stronę drzwi. Xavier wstał w liczeniu i poszedł. W drzwiach, odwrócił się. – Są rzeczy, których nie zrozumiesz – powiedział wściekle. – Nie wszystko jest tak idealne jak na zdjęciu. To zdanie spadło jak grom z jasnego nieba. Teraz przyszła moja kolej, abym zesztywniała. Dźwięk otwierających się w pobliżu drzwi nie przerwał zaklęcia Xaviera, które rzucił na mnie. Ann-Marie pojawiła sie za jego ramieniem, a jej śpiąca maską uniesiona była na czubek głowy.

160

– Co się dzieje? – zapytała. Nie odpowiedziałam, Xavier też nie. Musiał powiedzieć swoje ostateczne rzeczy ponieważ odwrócił się i prawie wyleciał przez drzwi wejściowe. Zatrzasnęły się za nim, a jego kroki na schodach obijały się echem. Ann-Marie wpatrywała się we mnie, a jej włosy spadały na jej twarz w niechlujnych kawałkach. – Co to, do diaska, było? Nie mogłam odpowiedzieć. Całe moje ciało drżało. Rzeczy przeszły od dobrych po złe do okropnych szybciej, niż kręciło mi się w głowie. – Riley? Co się dzieje? – Wykopałam go – odpowiedziałam. Moje słowa brzmiały jakby były powiedziane z oddali i były pozbawione emocji. Może byłam w szoku. – Naprawdę? – Taa, naprawdę. – Wow – zagrzmiała. – Dobrze dla ciebie. – Taa... dobrze dla mnie. – Mówiąc to, opadłam na kanapę i zalałam się falą łez.

161

CHAPTER TWENTY FOUR Xavier Jakoś skończyłem znowu w klubie. Nie pamiętałem, jak tutaj przyszedłem, ale zobaczyłem czarne podłogi zakryte wieczornymi śmieciami pod nogami. Stali klienci wyszli i został tylko personel. Barman powiedział coś do mnie, kiedy go mijałem, ale nie mogłem rozumieć co to było i nie zatrzymałem się, aby poprosić go, żeby powtórzyć. Wspiąłem się po schodach, jeden bolesny krok na raz. Moje ciało było skręcone i ociężałe tak, jak do tego przywykłem. Ogromny ciężar naciskał na mnie, grożąc, że mnie spłaszczy. Słowa Riley odgrywały się w kółko – nie tylko w mojej głowie, ale i w powietrzu, które mijałem. Brzmisz jak największy wróg kobiet na świecie. Czy miała na myśli to, co powiedziała? Jak mogłaby? Jak dziewczyna taka, jak Riley, z wyższej klasy średniej z miłego miasta na Long Island, mogła rozumieć prawdziwą nienawiść na świecie? I jak mogła mnie oskarżyć o bycie częścią tego? Mogła równie dobrze powiedzieć, że byłem taki jak mój ojciec. Kurwa, może nie musiała tego. To, jak na mnie spoglądała z czystym obrzydzeniem w oczach, nie musiała nic mówić. W tamtym momencie, Riley nienawidziła mnie tak samo bardzo, jak ja nienawidziłem swojego ojca. Może miała rację. Może byłem bardziej do niego podobny, niż wiedziałem. Przez całe życie wmawiałem sobie, że chroniłem kobietę przez bicie mężczyzn, którzy chcieli ich zranić, ale może robiłem z siebie głupca. Mimo wszystko, zraniłem Riley. I nie byłem całkowicie pewny tego, jak mógłbym tego uniknąć. To była najgorsza część. Byłem kim byłem, głównie przez to, przez co przeszedłem, ale również przez to, czego nie zrobiłem, aby się poddać. Unikałem prawdziwej intymności w próbie chronienia siebie. O ironio, to właśnie sprawiło, że kogoś zraniłem. Widziałem to teraz wyraźnie. I to mogła nie być tylko Riley. To mogłaby być również inne kobiety. Kobiety, które w czasie tych wszystkich lat, miały nadzieję, że się do mnie zbliżyć. Ale jeśli tak było, to nigdy bym się o tym nie dowiedział.

162

Nigdy nie próbowałem otworzyć się przed innymi, nigdy nie poświęciłem czasu, aby wysłuchać tego, co chcieli i potrzebowali. To ostatnie uświadomienie sobie uderzyło we mnie jak piorun. Zatrzymałem się w korytarzu i zacisnąłem oczy. Wybierałem kolesi z tłumu Enigmy i zaczynałem walki z nimi od czasu powstania klubu i wszystko to pod pozorem chronienia kobiet. Ale każdego wieczoru, kiedy te bójki się kończyły, mogłem wyjść i paradować z kobietami, ale nigdy tak naprawdę im nie dawałem siebie. Bez względu na to, jak bardzo chciały poznać prawdziwego mnie. Po prostu nie mogłem tego zrobić. Teraz widziałem prawdę. Mogłem nie być dokładnie taki jak mój ojciec, ale niedaleko padało jabłko od jabłoni. – Kurwa! – Krzyk wydobył się ze mnie jak ogień z piersi smoka. Cholera, to było odpowiednie. Byłem bardziej smokiem, niż mężczyzną. Byłem bardziej ognistą bestią, niż człowiekiem. Wbiegając do biura, kopnąłem w tył sofy. Ciężki mebel ani drgnął przy moim bucie. Zamiast tego przerzuciłem się na stół, przewracając go i posyłając szklanki na podłogę. Ściana przyszła jako kolejna. Dwukrotnie szybko uderzyłem w gładkie, drewniane panele. Moja stopa utknęła w ostatniej dziurze, sprawiając, że się potknąłem i prawie przewróciłem. Ta chwila dała mi to, czego potrzebowałem. Zmuszając się, aby przerwać, odsunąłem się i zbadałem uszkodzenia. – Kurwa – powiedziałem, dużo łagodniej tym razem. – Kurwa, kurwa, kurwa. Jedyną słuszną rzeczą wydawało się być nalanie drinka. Podszedłem do minibaru i napełniłem szklankę whisky, a następnie usiadłem na kanapie. Jednak coś było nie tak. Uderzając szklanką na stolik kawowy, odepchnąłem się od kanapy, zwracając się twarzą w stronę okna. Żaluzje były odsłonięte i mogłem zobaczyć światło dochodzące z budynku naprzeciwko. To sprawiło, że poczułem się trochę lepiej, wiedząc żółty kwadrat. W tamtym budynku, było przynajmniej kilka osób, które nie spało. Żyli swoimi życiami, przygotowując się do łóżka, albo budząc się. Nie znali mnie i nie wiedzieli o tym, jak bardzo byłem popieprzony. Wypiłem swoją whisky i wyglądałem przez okno. W końcu, ciemność zmieniła się w szarość, a następnie szarość zmieniła się w ciemnoniebieski. Wydawało się, że działo się to w

163

ciągu minuty. Byłem zamrożony w czasie, nie będąc w stanie nawet myśleć. Jednak nadal słyszałem głos Riley. Jej obrzydzenie. Jej gniew. Jej rozczarowanie. Nienawidziła mnie. Rzeczywiście mnie nienawidziła. Nie winiłem jej. Ona miała problemy z podjęciem decyzji co chciała do picia. Moja zniewaga musiała być czymś za wielkim. W smutny, skręcony sposób, moje gówniane zachowanie zmusiło ją, aby wyjść ze swojej powłoki. Niebo pojaśniało nawet bardziej, ale nie był to pomarańcz czy róż, który można byłoby zobaczyć na wsi. Zamiast tego, były to stopniowo lżejsze odcienie brudnego niebieskiego. Pomyślałem o ośrodku, do którego zabrałem Riley, o spokoju jeziora i spokojnego nocnego powietrza. Jeśli mógłbym gdzieś wrócić w każdej chwili i do każdego miejsca w moim życiu, to byłoby tam. Mój telefon leżał na poduszce ozdobnej obok mnie. Wpatrywałem się w niego, a nowy pomysł krążył po mojej głowie. Wiedziałem, że Riley nie zadziwiłaby do mnie wkrótce. Spieprzyłem z nią sprawy. Zraniłbym ą i wiedziałem, że było jej lepiej beze mnie. Kurwa, może ja też byłem lepszy bez niej. Nawet jeśli udawało nam się, znalazłbym inny sposób, aby zniszczyć te rzeczy prędzej czy później. Ale może nadal została mi jedyna szansa, aby zrobić coś dobrego na tym świecie. Była jedna kobieta, którą zostawiłem, z która nadal mogłem naprawić rzeczy. Zanim miałem okazję, aby zadać sobie pytanie, złapałem telefon i znalazłem numer mojej matki. Bez żadnych wątpliwości ona w tej chwili już spała. Mój telefon mógł ją obudzić, ale nie mogłem czekać kolejnej minuty, aby zrobić to, co musiałem. Już teraz czekałem trzydzieści lat. Nie potrzebowałem od niej szczegółów, aby dowiedzieć się, że z moim tatą nic się nie zmieniło. Był tym samym agresywnym dupkiem, co zawsze. Ale może wreszcie mogłem przekonać mamę, aby go zostawiła. Nie, wymaż to. Sprawię, że go zostawi. Żadnych pytań. Mam mieszkanie na Upper East Side, które na nią czekało. Miałem prywatny odrzutowiec do natychmiastowego użytku. Jeśli bym musiał, poleciałbym do Południowej Karoliny i zmusił ją, aby go zostawiła. Ta decyzja sprawiła, że przez moje ciało przepłynęła adrenalina. Wybrałem zapisany numer i zassałem oddech. Jeden sygnał i cała moja pewność siebie załamała się. Podekscytowanie zostało zastąpione paniką. Upuściłem telefon, jakby się palił i uderzył w podłogę. Co ja tak naprawdę

164

robiłem? Czy ja naprawdę wierzyłem, że mogłem zastraszyć, albo fizycznie zmusić moją matkę, aby zrobiła to, czego chciałem? Oczywiście pomyślałem o tym. Pomyślałem o tym ponieważ byłem tego uczony. Uczyłem się przez obserwowanie mężczyzny, który mnie wychował. Agonia przebiła moją klatkę piersiową. Pochyliłem w przód głowę i trzymałem ją między dłońmi. Chciałem zrobić odpowiednie rzeczy, ale w tym momencie nie miałem pojęcia, gdzie zacząć. Mogłem wychodzić z siebie. Być wewnątrz nakręcony. Nie byłem osobą, którą myślałem, że byłem i nie miałem pojęcia, jak stać się osobą, którą chciałem być. Była tylko jedna odpowiedź. Musiałem usunąć się z tych żyć, w których odgrywałem za wielką rolę. Nie mogłem pozwolić sobie na zbliżenie do kogokolwiek. Nie mogłem więcej ryzykować swoimi pieprzonymi rzeczami. Jeśli moja mama nie chciała mojej pomocy, to nie było nic, co mógłbym zrobić. To też oznaczało, że nie mogłem pozwolić, aby to, co się stało z Riley powtórzyło się. Żadnych więcej potknięć, kiedy chodziło o kobiety. Byłem złymi wieściami i to oznaczało, że musiałem bronić je przed sobą. Pierwszy krok na tej nowej ścieżce mógł być najtrudniejszy, ale także jeden z tych najważniejszych. Żadnej więcej Riley. Żadnego więcej dotykania jej. Żadnego więcej widywania jej. Żadnego więcej rozmawiania z nią. Nigdy więcej.

165

CHAPTER TWENTY FIVE Riley

– Wyglądasz świetnie – powiedziała zza kuchennego stołu Ann-Marie. Ze swoimi włosami spiętymi w kok, okularach w czarnej oprawce i kawą, znajdującą się przed nią, wyglądała jak pisarka, którą pragnęła być. – Dziękuję. Nie wydaje ci się to zbyt dużo. Zanim zdążyła odpowiedzieć, wróciłam do swojego pokoju i zamknęłam drzwi, żebym mogła zobaczyć jak wyglądałam w lustrze. Szmizjerka, którą wybrałam, schodziła, aż na moje kolana, zatrzymując się zalewie kilka centymetrów od szczytów moich brązowych butów na wysokim obcasie. Poprawiłam górny guzik i wróciłam do salonu. – Jest doskonale – odpowiedziała Ann-Marie, jakbym nigdy nie wyszła. – Powiedziałabym, że elegancko. – Jesteś pewna, że nie chcesz pójść ze mną? – Na twoją randkę? – zaśmiała się. – Czy pytasz tylko czy chcę być twoim piątym kołem u wozu? Skrzywiłam się. – Taa. Przepraszam. – Dasz sobie radę. Jeśli rzeczy staną się dziwne, zadzwoń do mnie lub napisz wiadomość. Pamiętasz? – Tak. „Zapomniałam odebrać pranie”. – Dobra. – Oparła swoje ręce na krześle i uśmiechnęła się do mnie. – Wiesz, że ci to naprawdę dobrze zrobi. Przygryzłam dolną wargę. – Nie jestem pewna. To znaczy, nie jestem nawet zainteresowana tym facetem. – Spotkałaś się z nim tylko raz. Jak mogłabyś być? – Xavier powiedział…

166

– Nie rób tego – warknęła Ann-Marie. – Nawet nie mów o nim. I oczywiste, że nie lubi Setha. Ten facet był super zaborczy o ciebie. – Przerwała na chwilę i rozmyślała przez chwilę. – Tak, jak mówią, jeśli czujesz, że coś jest nie tak… – Napiszę, a wtedy ty zadzwonisz z fałszywym alarmem, że będę mogła wyjść. – Dobrze. To także działa. – Posłała mi swój promienny uśmiech, jakby była moim nauczycielem, a ja jej uczniem. – Rzecz w tym, że staram ci się powiedzieć, że chodzenie na randki jest dobre. Nic nie musi gdzieś iść i nie każda randa musi być magiczna. Wystarczy, że spotkasz się i poznasz ludzi, to jest ważne. – Och, tak? Kiedy byłaś ostatni raz na randce? – Hej. Pracuję nad powieścią. Widzisz jaka jestem zaangażowana? – Machnęła na laptop i notes przed sobą. – Jesteś pewna, że nie chcesz iść? To sobotnia noc. Posłała mi uśmiech. – I będziesz świetnie się bawić? Gdzie on cię zabiera? – Spotykamy się w galerii. – Och. W porządku. Napiszesz mi adres? – Już to zrobiłam. – To moja dziewczynka. – Odwróciła się, aby spojrzeć w swój komputer. – A teraz wynoś się stąd. Mam dwoje bardzo zakochanych nastoletnich bohaterów i nie mam pojęcia, jak mam zaprowadzić ich ze sobą na bal. – Ach, te łatwe dni. – Podniosłam torebkę i złapałam swoje kluczyki z haczyka przy drzwiach. – Do zobaczenia wkrótce. – Mam nadzieję, że nie za szybko – krzyknęła, kiedy wychodziłam przez drzwi. Odkąd przebiegłam parę minut, było już późno i wzięłam samochód, aby zatrzymał się pod podanym przystankiem, po czym pojechałam pociągiem do Columbus Circle. Fakt, że wychodziłam dziś wieczorem, był jeszcze nieco szokujący, nawet dla mnie. Kiedy Seth pojawił się ponownie w barze i zaprosił mnie po raz drugi na randkę, nie wiedziałam dlaczego nie odmówiłam. Być może z tego powodu, o którym powiedziała Ann-Marie. Możliwe, że rośnie we mnie potrzeba, żeby zacząć ponownie żyć. Dlatego, pomimo tego, co powiedział Xavier, powiedziałam Sethowi, że wyjdę z nim.

167

To nie tak, że opinia Xaviera miała wpływ na moją decyzję. Trzy tygodnie bez niego w moim życiu i nadal byłam wściekła za naszą ostatnią rozmowę. Gdyby tylko powiedział coś więcej, gdyby tylko posiadał jakąś sensowną, prawdziwą odpowiedź na moje oskarżenia. Zamiast tego, po prostu siedział tam, jakby był zszokowany, a potem rzucił oskarżenia we mnie… i wyszedł. Tak, byłam tą, która kazała mu wyjść. Na swoją obronę powiem, że nie pozostawił mi wyboru. Jeśli Xavier nie mógł się chociaż odrobię otworzyć na mnie, nie było żadnej przyszłości dla nas. Powinnam odczuwać ulgę, że zniknął z moje życia. Znalazłam budynek – stan z minimalnymi oknami – i wjechałam windą na dziesiąte piętro. Moje nerwy wydostawały wszystko, co najlepsze we mnie, czekając na otwarcie drzwi. Nadal nie czułam się, sobą. Ta Riley, pracowałaby, poszłaby do domu, upiekłaby ciasto i poszłaby spać, a potem wstałaby i zrobiła to jeszcze raz. Albo byłaby zagubioną Riley, która istniała przed Xavierem. Mniejsza z tym. Zacisnęłam usta, gdy winda otworzyła się. Moje myśli ciągle powracały do Xaviera i musiałam zrobić wszystko, co potrzebne, żeby się rozproszyć. Wychodząc z windy, kelnerka zaproponowała mi tacę z kieliszkami szampana. Wzięłam jeden i od razu napiłam się. Bąbelki wypełniły mój nos i wysłały przeze mnie rozluźnienie. To było już lepsze. Przestrzeń była ogromna, a ściany wypełnione obrazami, które były tak wysokie, jak ludzie. Nigdy nie byłam na pokazie dzieł sztuki, który byłby tak zatłoczony. Musiałam obrócić się w bok i przedostać się przez tłum. Moje szanse znalezienia tutaj Setha były niewielkie. Stanęłam w kącie, wyciągając swój telefon, myśląc o wysłaniu wiadomości, gdzie jest. Zanim mogłam to zrobić, ktoś dotknął mojego ramienia. – Cześć. Uniosłam spojrzenie i zobaczyłam stojącego Setha kilka centymetrów ode mnie. – Cześć. – Posłałam mu uśmiech, zaskakująco poczułam ulgę, że go widzę. – Nie przypuszczałam, że cię tu znajdę. Jest tak tłoczno. Przewrócił oczami. – Wiem. A sztuka jest tak słaba. – Taa? – marszczę brwi. – Myślałam, że znasz artystę. – Taa, znam. – Kręcił szampanem. – Jest tak zarozumiała, że nie uwierzysz.

168

– Ach. – Chwyciłam mocno swój kieliszek. Chciałam obejrzeć, niektóre z prac, ale najbliższy obraz był ode mnie kilka metrów dalej, a pomieszczenie zatłoczone ludźmi. – Chcesz się stąd wydostać? Chcesz wyskoczyć gdzieś na drinka? – Pewnie. – Świetnie. Wziął ode mnie szampana i odstawił oba kieliszki na pobliskiej półce, po czym zaoferował mi swoje ramię. Wsunęłam swoją rękę pod nie i poprowadził mnie z powrotem do windy. Już teraz czułam się rozczarowana. Jeśli Sethowi nie podobały się dzisiejsze obrazy czy artysta, to dlaczego zaprosił mnie na otwarcie? – Dzięki Bogu – powiedział po wejściu do windy. Podniósł kołnierzyk swojej koszuli i wachlował swoją twarz. – Było tam duszno. – Taa, było. Bycie z dala od galerii było mile widziane. Z hałasem i bliskością ciał, zdałam sobie sprawę, jak bardzo nie chciałam tam być. – Jesteś głodna? – zapytał Seth. – W pobliżu jest świetny pub. Mój brzuch zaburczał i oboje roześmialiśmy się. – Taa. Zgaduję, że jestem. – Chodźmy. Znaleźliśmy się na ulicy, ruszyliśmy na lewo i poszliśmy na wschód. Moje zdenerwowanie powróciło i szukałam czegoś, co mogłabym powiedzieć. Coś, co nie miało wspólnego z Xavierem, jedyną rzecz, którą ja i Seth mieliśmy ze sobą wspólnego. Może Ann-Marie myliła się. Być może nie byłam wcale gotowa na randkowanie. Zajęło mi rok, aby zapomnieć o Jessem. Mój związek z Xavierem, mimo, że znacznie krótszy, był dużo bardziej intensywny niż jakikolwiek wcześniejszy. Minęło wiele czasu, zanim poczułam się zupełnie wolna od niego. – Wczoraj odebrałem mój nowy jacht – powiedział Seth przerywając milczenie. – Och, wspaniale. – Uśmiechnęłam się z ulgą, że znalazł coś do przerwania ciszy. Zadałam mu kilka pytań o żeglarstwo i to wszystko, czego potrzebował. Drogę do baru spędziliśmy na rozmowie o tym, jaka pogoda sprawia, że są dobre warunki do żeglugi i plusach oraz minusach konkurowania.

169

W barze usiedliśmy przy stoliku na środku przestrzeni. Cała atmosfera przypominała mi jak większość pubów, w których pracowałam i zastanawiałam się czy Seth lubił takie miejsca. Jak tylko przyszliśmy, pojawiły się dwie duże grupy i rozeszły się po tym miejscu. Seth mówiąc ciągle o swoim jachcie, ale w tym momencie wyłączyłam się. Po kilku minutach bez pojawienia się kelnera i rozejrzał się z wahaniem. – Jezu, co z tym miejscem? Co trzeba zrobić, aby ktoś nas obsłużył? – Oni są bardzo zajęci – rzuciłam. – To żadne usprawiedliwienie. Ich zadaniem jest przyjście tutaj i przyjęcie naszego zamówienia. Myślisz, że ktoś pracujący na napiwki dążyłby do proszenia. Mam rację? Wydałam niezgrabne chrząknięcie, jako odpowiedź. Czy Seth zapomniał, że kelneruję sama przy stołach? – Muszę zapalić – westchnął. – Chodź ze mną. – Może powinnam zaczekać. Prawdopodobnie stracimy naszą kolejkę, jeśli oboje odejdziemy od stołu. – Pieprzyć to – warknął. – To miejsce jest do bani. Pójdziemy gdzieś indziej. – Yyy… w porządku. Seth nie zdawał się zauważyć mojego wahania, wstając i podchodząc do drzwi. Podeszłam wolniejszym tempem. Mój żołądek zaczął się kurczyć. Nie mogłam powiedzieć, że było to tylko moją pierwotną myślą o wyjściu dzisiejszej nocy czy było to związane z czymś innym. Jak mężczyzna, z którym byłam. Seth nigdy nie zadał mi pytania o mnie i było to drugie miejsce, z którego on zdecydował się wyjść zaledwie po kilku minutach. Ta pilna wiadomość do Ann-Marie wydawała się teraz kusząca. Znalazłam Setha na zewnątrz palącego papierosa przy krawężniku. Zauważył mnie i uśmiechnął się. – Podoba mi się to ta sukienka. – Dziękuję. – Nieśmiało pociągnęłam ją w dół. – Fajkę? – Nie, dzięki. Nie palę.

170

Wziął jeszcze jednego macha i rozmyślałam jeszcze raz, co mogłabym powiedzieć, kiedy staliśmy na chodniku. Za nami rozległ się głośny śmiech grupki przyjaciół z baru, którzy właśnie wychodzili. – Już wiem – powiedział Seth. – Moje mieszkanie znajduje się tylko dziesięć przecznic stąd. Wracajmy tam. Mój portier przyniesie nam kolację. Po za tym, mam stół bilardowy. Uśmiechnął się do mnie zza swojego papierosa, a mój żołądek skurczył się tak bardzo, że czułam, że miałby się zaraz podwoić z bólu. Szukałam szybko wymówki, ale mój umysł był pełen mgły. Nie byłam dobra w tych sytuacjach. Unikanie niepożądanych sytuacji nie było moją specjalnością. Nawet nie wiedziałam, jak zrobić to w uprzejmy sposób. – Co na to powiesz? – zapytał Seth. – Tylko na kolację – powiedziałam nagle. – Świetnie. Zadzwonię po samochód. Wyrzucił kiepa na ulicę i wyciągnął swój telefon. Popatrzyłam na tlący się papieros i wyjęłam swoją komórkę z torebki. Dwadzieścia minut z Sethem, i wiedziałam, że nie muszę tracić więcej czasu razem z nim. Moje serce waliło, kiedy pisałam wiadomość do Ann-Marie.

SOS.

Sygnał alarmu wysłany, schowałam telefon i spojrzałam w stronę Setha. Zapalił kolejnego papierosa, a chmura dymu unosiła się w moim kierunku. Zrobiłam krok do tyłu, a Seth zaśmiał się. – Przepraszam – powiedział, robiąc krok do przodu i odmachując dym z dala ode mnie. – Doceniam przeprosiny – mruknęłam z lekkim kaszlem. W torebce zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na niego i udałam zaskoczoną. – Przepraszam. Pozwól, że zobaczę kto to jest. – Nadal nie patrzyłam na Setha, obawiałam się, że odsłonię swoje karty. – Wyciągnęłam swój telefon. – Halo? – Riley? – pisnęła Ann-Marie. – O mój Boże, potrzebuję cię teraz w domu! Mój tata właśnie dzwonił i… i… babcia odeszła. – Głośny, fałszywy jej szloch uderzył w moje uszy. Musiałam pogratulować mojej współlokatorce później, wspaniałego występu aktorskiego.

171

Odwróciłam się od Setha i przycisnęłam telefon do swojej twarzy. – Mówisz poważnie? O mój Boże. W porządku, jestem już w drodze. Tak mi przykro. Wszystko będzie dobrze. – Nie wiem – jęknęła, a jej krzyk osiągał apogeum. – Tylko nie wiem, czy tak będzie. – Czekaj. Już jadę. – Rozłączyłam się, zanim mogłaby rozpocząć ponownie płakać. Jeszcze chwila jej fałszywych skomleń, a Seth mógłby zacząć podejrzewać, że coś się dzieje. – Kto to był? – zapytał za mną Seth. Obróciłam się na pięcie i spojrzałam na niego. – To była moja współlokatorka. Jej babcia właśnie zmarła. Naprawdę mi przykro, ale muszę wracać do domu. Naprawdę jest bardzo zdenerwowana. – Jesteś pewna? Patrzyłam na niego, mrugając i nie wiedząc, co powiedzieć. Seth pokręcił głową. – Nieważne. Spotkamy się innym razem... – Taa – zgodziłam się. – Jutro? Mój język zamarł mi w ustach. – Jutro jestem dość zajęta. To była po części prawda. Nie pracowałam w barze, ale musiałam wrócić do szukania pracy. Wzięłam tydzień wolnego i zakończył się on leniwie. – Hmm. – Seth zmrużył oczy. – Innego dnia w tym tygodniu. – Taa. – Może powinnam mu powiedzieć, że nie chcę się już z nim ponownie spotykać. Byliśmy na wpół bezpiecznym miejscu. Nie mógł wkurzyć się i rzucić na mnie… przynajmniej się tego nie spodziewałam. Facet wydawał się potencjalnym samolubem, ale nie sądziłam, aby był gwałtowny. Samochód zatrzymał się za Sethem. Spojrzał i przytrzymał palec w górze, dając znak kierowcy, żeby poczekał. Włożył swoje dłonie w kieszenie i obrócił się do mnie. – Nie chodzi o niego, prawda? – Niego? – Powtórzyłam jego słowo, bo nie mogłam powiedzieć tego imienia. – Taa, bo jeśli tak jest, nie musisz się martwić. – Seth ruszył ku mnie. – Nie będzie zazdrosny. Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele dzielą się swoimi rzeczami.

172

Dzielą? Dreszcz przebiegł wzdłuż mojego kręgosłupa. Napisanie wiadomości Ann-Marie było dobrym pomysłem. – Nie chodzi o to. Nawet już z nim nie rozmawiam. Powiedziałam ci, że zmarła babcia mojej współlokatorki. Seth zacisnął usta. – Widziałem jak pisałaś wcześniej do kogoś. Czy było do twojej współlokatorki? Trzymałam się ziemi. – Nie. Odpowiedziałam na e-maila. Naprawdę, muszę już iść. – Co on ma, czego ja nie mam? – Seth podszedł do mnie bliżej. Byliśmy teraz tylko kilka metrów od siebie. Mogłam zobaczyć w jego oczach plamy złota i zieleni. – Dlaczego mnie o to pytasz? – zażądałam. Stałe narzucanie się zaczęło do mnie docierać. Moje nerwy odeszły. Teraz byłam zła na faceta stojącego przede mną. Jeśli chciałam opuścić randkę, powinnam odejść. Nie powinnam czuć się, jakbym próbowała wyrwać się z więzienia. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Co ma Xavier, czego ja nie mam? – Nic – syknęłam. – Absolutnie nic. Musiałam zacisnąć zęby ze sobą, gdy z nim rozmawiałam. Gdyby nie zaczęłabym krzyczeć. Xavier posiadał setki rzeczy, których Seth nie miał. Był uprzejmy i namiętny. To były rzeczy, które zmusiły mnie do zatrzymania się. Prawie. Ale kiedy miałam to na głowie, powody, którymi zostałam przytłoczona, abym została. Nie, żeby była to sprawa Setha. – Wciąż się z nim widujesz? Zerknęłam przez jego ramię. – Kierowca czeka na ciebie. Seth wzruszył ramionami. – Płacę mu za czekanie. Może poczekać kilka minut. Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Nadal spotykasz się z Xavierem? – Nie. – Prawie warknęłam, krzyżując swoje ręce. – I to nie twoja sprawa. To część mojego prywatnego życia.

173

– Zastanawiam się – powiedział, a jego ton był zjadliwy. – Nie sądziłem, że nigdy nie wiedziałaś. Xavier zwykle spotyka się z dziewczynami przez tydzień, ale coś mogło się zmienić. Jego słowa wypaliły mnie, czując, jak spadam jeszcze raz przez Xaviera na nowo. – Cóż, myślę, że lepiej go znasz. – Zacisnęłam palce wokół swojej torebki, przechodząc obok Setha. – Mimo wszystko, to było miłe z jego strony, przekazanie cię mi. Jego słowa zmusiły mnie do zatrzymania się na chwilę. – To obrzydliwe spojrzenie na to. – Nie, myślę, że to oczywisty sposób. W końcu jesteś na liście. Czując, jakbym miała w nogach wlany beton, powoli obróciłam się, aby spojrzeć na niego. – O czym ty mówisz? Twarz Setha była pozbawiona emocji. – Nie wiesz o liście? Mamy ją od lat. Jest to plik z nazwiskami wszystkich kobiet, z którymi spaliśmy. – Uśmiechnął się i zmienił się ze złego światła w żyjące w swoim wyrazie twarzy. – Xavier, dodał oczywiście najwięcej nazwisk. Słowa Setha odtwarzały się w mojej głowie. Myślałam, że rozumiałam co powiedział, ale może nie… Nie miało to sensu. Lista kobiet, które pieprzyli? – Zmyślasz. Mrugnął. – Nie. Nie robię tego. W pewnym momencie w jakiś sposób znałam prawdę… on nie kłamał. Polizałam swoje suche usta i odchrząknęłam, starając się pozbyć waty z ust. – Chcesz mi powiedzieć… że wy dwaj macie… listę… z nazwiskami dziewczyn? – My i paru innych facetów, tak. Sądzę, że to nic dziwnego, że Xavier nie powiedział ci o tym. On nie lubi o sobie mówić. – Po co jest ta lista? Co z nią robisz? – Nawet, kiedy zadałam te pytania, mogłam sama sobie na nie odpowiedzieć. Jego oczy zlustrowały moje ciało.

174

– Dzielimy się dziewczynami. Ale nie w tym samym czasie. – Uśmiechnął się, jakby żartował. – Tylko wtedy, gdy męczymy się nimi. Wiesz, jeśli Xavier chce zająć się blondynką, która lubi niewolnictwo, może wejść na listę i znaleźć blondynkę, której słowem kluczowym jest niewolnictwo i tadam. Sprawia, że jest to całkiem proste. Nie mogłam odpowiedzieć. Moje uszy płonęły, a serce czuło tyle bólu, przez co myślałam, że upadnę. Xavier prowadził listę kobiet, które pieprzył. To nie był żart. To nie był sen. Kiedy wykopałam ze swojego domu Xaviera, to z powodu, w jaki mnie traktował. Nie wiem, naprawdę, jak głęboki jest tego problem. – Ale przynajmniej opowiedział ci o swoim małym hobby walki w klubie, prawda? – zapytał Seth. Zacisnęłam zęby. Nie chciałam odpowiadać, nie chciałam prosić o więcej. Powinnam odwrócić się i uciec, ale nie mogłam. Przywarłam do chodnika, trochę ciemniejszej, smutniejszej części mnie, która chciała, to usłyszeć, z każdym mrocznym sekretem, który Seth był skłonny ujawnić. Seth nie potrzebował mojej zachęty, aby kontynuować. – Wybiera facetów z tłumu Enigmy i bije się z nimi. Zabiera ich do alei i zaczyna ich bić. Ostatnia część była o wiele za duża. Moje kolana drżały, faktycznie grożąc ugięciem się. Musiałam się stamtąd wydostać. Teraz. Moje oczy płonęły, ale odmrugała łzy. Ten mężczyzna nie mógł zobaczyć mnie załamanej. – Dziękuję za informacje – powiedziałam, a mój głos ociekał lodem. – Ale nie prosiłam o to, i muszę iść. Odwróciłam się i ruszyłam chodnikiem. – Zadzwoń do mnie, kiedy chcesz wpaść – zawołał Seth, a jego ton był jak mieszanina humoru i szczerości, że nie mogłam stwierdzić czy żartował, czy był poważny. – Ja też lubię seks nad wodą. Słowa te zmusiły mnie do wzdrygnięcia się, ale nadal szłam, biorąc każdy krok szybciej i ciężej, niż ostatni. Xavier powiedział mu o jeziorze. Mój brzuch wzburzył się, a każdy ruch przynosił żółć bliżej i coraz bliżej do gardła. Skręciłam za róg i opadłam na ścianę. Zasłaniając twarz dłońmi, skupiłam się na oddychaniu. Xabier zmuszał ludzi do walki z nim dla swojej przyjemności… Xavier prowadził listę kobiet, z którymi uprawiał seks z… dzieląc ją z innymi mężczyznami.

175

Moje ręce opadły, gdy głowa do tyłu w górę. I znajdywałam się na tej liście. Mój telefon zaczął dzwonić. Trzęsącymi się dłońmi, sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam go. – Halo? – Riley! – krzyknęła Ann-Marie. – Co się stało? Gdzie jesteś? Wszystko w porządku? – Nie. Nie, na pewno nie jest ze mną w porządku.

176

CHAPTER TWENTY SIX Xavier

Odchyliłem się w swoim fotelu i wyciągnąłem ręce nad moją głową. Zgięte mięśnie w moich ramionach jęknęły z ulgą. Minęło już trochę czasu od mojej porannej przerwy. Po prysznicu w domu po trzydziestu minutach, uderzyłem na siłownię w swoim budynku i miałem wystarczająco dużo czasu na spotkanie o jedenastej. Zaharowywałem się jak idiota, przez ostatnie kilka tygodni. Mogłem pracować, tak jak nikt inny, ale ten miesiąc był jednym z najbardziej wydajnych w moim życiu. Nie był tam żadnych kobiet odwracających uwagę i walk poza Enigmą, które już mnie nie pociągały, wszystko, co pozostało, to praca. Co było świetne. W tym miesiącu podpisałem dwie nowe oferty. Wydajność pracowników w biurze w Nowym Jorku. Ze mną bez przerwy, zapewniającym swoim pracownikom uwagę, wszyscy pracowali ciężej i osiągali lepsze wyniki. Wszystko było idealne. Kiedy pracowałem, tak było. Noce były zupełnie inną sprawą. Opracowałem nowy harmonogram, aby radzić sobie z nimi. Po wyjściu z biura, ponownie odwiedzałem siłownię i popychałem się na krawędź wyczerpania. Potem jadłem kolację, brałem prysznic i kładłem się w swojego łóżka. Jeśli miałem szczęście, zasypiałem. Większość czasu, nie było tak, abym miał szczęście. Przez wiele godzin leżałem bez snu, przechodząc przez wszystko, co stało między mną, a Riley. To niezmiennie prowadziło mnie do przemyślenia wszystkiego, co wydarzyło się między mną, a każdą inną kobietą w moim życiu, włączając to moją matkę. Te myśli były, jak ślepy zaułek. Bo nie ważne, jak ciężko próbowałem, nadal nie widziałem z niego wyjścia. Zrobiłem w swoim czasie kilka szkód, ale co się stało, to się nie odstanie. Nie mogłem tego teraz zmienić. Próbowałem dzwonić do mamy kilka razy w ciągu tych tygodni, ale zawsze odkładałem słuchawkę, zanim odpowiedziała. Chęć zrobienia dobrej rzeczy, była jedną rzeczą. W zasadzie była to zupełnie inna sprawa.

177

Z fuknięciem rozluźniłem swój krawat i wstałem. Krzyki zza moich zamkniętych drzwi, zmusiły mnie do przerwy. – Nie możesz tam wejść! – powiedział, znajomy głos mojej recepcjonistki. Drzwi otworzyły się, a do mojego biura wparowała Riley. Moja ręka zamarła na moim krawacie. To był jak sen, obserwując ją tak. Wyglądała niemal na dziką. Jakby wyszła właśnie z jednej z moich fantazji. Jej włosy były luźne i lekko zmierzwione, policzki zaczerwienione, a oczy płonęły z intensywnością. Nagle zatrzymała się, skrzyżowała swoje ręce i wpatrywała się we mnie. Janice wbiegła za nią. – Przepraszam, panie Fields. Powiedziałam jej, że nie może wejść bez uprzedniego zapisu na wizytę. Uniosłem swoją dłoń, uspokajając sytuację. – Jest w porządku. Dziękuję. Może wejść. Janice przełknęła powietrze, jak ryba. Musiała gonić Riley przez cały główny korytarz. – Tak, proszę pana – westchnęła, zanim wyszła. Drzwi zamknęły się. Riley i ja zostaliśmy tam, gdzie oboje byliśmy, spoglądając na siebie. Wysłałem Kennetha kilka godzin temu. Minie jeszcze godzina, zanim wróci. Na razie Riley i ja byliśmy sami. – Cześć – powiedziałem. Jej podbródek uniósł się, a jej niebezpieczny ruch był wyraźny. – Więc, co z tą listą, o której słyszałam? I tobie bijącym niewinnych ludzi poza Enigmą? Jej słowa były ciosem prosto poniżej pasa. Otworzyłem usta, żeby odpowiedzieć, ale tylko uleciało z nich powietrze. Nie wiedziałem, co mnie bardziej zaskoczyło, fakt, że Riley wiedziała o moich tajemnicach czy fakt, że weszła właśnie do mojego biura, jak całkowity twardziel. Dziewczyna, którą poznałem kilka tygodni temu, nigdy by tego nie zrobiła. – Tobie też cześć – odpowiadałem, próbując zabić czas, dopóki nie zorientowałem się, jak najlepiej podejść to, co się dzieje. Riley wywróciła oczami.

178

– Jesteś chory. Naprawdę. Musisz pójść na terapię, Xavier. Albo trafić do domu wariatów. – Prawdopodobnie – Jej ramiona opadły po bokach i spojrzała na mnie ze zdziwieniem. – Wiem, że jestem pieprzonym sukinsynem. Przyszłaś tu tylko po to, aby mi to powiedzieć? Zatrzepotała szybko rzęsami, w ten sam sposób, w który to czasami robiła, kiedy była zdenerwowana. Za wyjątkiem tej chwili, kiedy była zainteresowana. W tej chwili była wściekła. Możemy to zaakceptować w tej chwili, ale najpierw musimy wyprostować pewne rzeczy. – Gdzie usłyszałaś te plotki? – zażądałem. – Są plotkami czy są prawdą? – Odpowiedz na moje pytanie – warknąłem, szybko przemierzając podłogę i zamykając odległość między nami. Prędkość z jaką podszedłem do Riley, sprawiła, że jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Odskoczyła lekko, ale nie odeszła. – Gdzie usłyszałaś te rzeczy? – zapytałem. – Unikasz tego pytania – odetchnęła, a jej gorący oddech uderzył w moją szyję. – Czy to, co usłyszałam to prawda czy nie? – To Seth, prawda? – Moja wizja zamazała się od szybkiego gniewu, który we mnie uderzył. – Kurwa! To lizusowska gnida. Powinienem był wiedzieć już lata temu, że pewnego dnia zrobi coś takiego. Nie miał tego samego do stracenia, co Davis, Julian i ja. Z jego pieniędzmi od mamusi i tatusia, nie miał problemów w swoim prawdziwym życiu, aby zamartwiać się. Ujawnienie naszej listy, nie miałoby wpływu na niego, tak samo, jak na resztę z nas. Jeśli Seth powiedział Riley o liście i moich walkach, trudno powiedzieć, czy jego paplanie skończyło się. Kto mógłby jeszcze wiedzieć, przez jego ujawnienie informacji? To było złe. Bardzo złe. – Nie jestem tutaj z powodu Setha – powiedziała Riley. – Jestem tutaj, aby cię zobaczyć. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Gniew zniknął z jej twarzy, ale teraz było nawet trudniej na nią patrzeć. Jej oczy zalśniły smutkiem, rozczarowaniem… i współczuciem. – Riley – powiedziałem, a mój głos załamał się na jej imieniu.

179

Nie mogłem iść dalej. Nie miałem nic więcej do powiedzenia. Co miałem jej powiedzieć? Że było mi przykro? Nie było. – Więc, to prawda. Masz listę kobiet, z którymi spałeś i walczysz. – Biję się tylko z mężczyznami, którzy na to zasługują. Mężczyznami, którzy narażają dziewczyny w klubie na ryzyko. – A co z dziewczynami, które wpisałeś na listę? – Jej dolna warga zadrżała. – Czy dodajesz na nią tylko dziewczyny, które na to zasługują? – Oni nie zmuszają ich do niczego – powiedziałem szybko. – To tylko lista kontaktów, takich jak Facebook czy LinkedIn. Riley zaśmiała się sucho. – Jeśli szczerze w to wierzysz, to żal mi ciebie, Xavierze Fields. Naprawdę, naprawdę mi przykro. Jej oczy zalśniły łzami. Cierpiałem, chcąc sięgnąć i wytrzeć je, ale nie mogłem tego zrobić. To nie było moje miejsce. Być może, było to coś, co chciałem zrobić w tej chwili, ale na dłuższą perspektywę nie byłoby to dobre. Ostrożnie dobierałem słowa. To mógł być ostatni raz, kiedy widziałem Riley i chciałem być z nią szczery. Ten jeden raz. – Lista została utworzona lata temu. Tak, nadal jestem częścią grupy, która jej używa. Dodaję imiona. Spotykałem się z kobietami, które były na niej. Oszczędzam sobie czekania, które niedorzecznie wykorzystywał mój czas… i nie wymaga to dużego wysiłku włożonego przeze mnie w to. Moje gardło nabrzmiewało. Przez te wszystkie lata myślałem, że ten sposób traktowania kobiet był sprawiedliwy. Kurwa, wiedziałem, że nie jest do przyjemne. Wiedziałem, że nie jest to konwencjonalne. Ale skoro mój plan życia zawierał te rzeczy? Byłem zajęty pracą, aby iść do przodu, zajęty, trzymając się na dystans od innych, zajęty, upewniając się, że nie stałem się takim kutasem, jak mój ojciec. Myślę, że starałem się zbyt ciężko i stałem się dokładnie taką osobą, którą pogardzałem. Chciałem przynajmniej powiedzieć o tym Riley, ale słowa ugrzęzły mi w ustach. Zamarłem ze strachu. Pomysł, żeby pozwolić jej poznać moją przeszłość, był zbyt przerażający, aby stawić mu czoło. Twarz Riley nie zmieniła się w reakcji na moje słowa. Patrzyła na mnie, tak jakby była taka smutna, że ledwo mogła to wytrzymać.

180

– Czy jestem na liście? Ból przeszył moją pierś. Nie mogłem w żaden sposób odpowiedzieć na to. – Xavier? – Jej głos był mocny i potężny. – Powiedz mi czy jestem na liście i nie kłam. – Przełknęła, a jej głos stał się gęstszy od emocji. – Wiele się między nami wydarzyło i pogodziłam się z większością z nich. Ale nie okłamuj mnie, co do tego. Powiedz mi, prawdę. Jej błaganie wyciągnęło ode mnie odpowiedź. – Tak. Jesteś na niej. Oczy Riley błysnęły, sprawiając, że wyglądała, jak dzikie zwierzę. – Od kiedy? – Od dnia w kawiarni. – O mój Boże – sapnęła, unosząc dłoń do ust. – Kiedy przyszedłeś do mojego mieszkania tamtej nocy, nie próbowałeś wrócić. Chciałeś tylko… – Nie – prawie krzyknąłem. – Chcę cię, Riley. – W jakim charakterze, Xavier? Kiedy mówisz, że chcesz mnie, co to oznacza? Bo normalni ludzie mają na myśli jedno, kiedy to mówią, ale ty zawsze masz na myśli coś innego. Chwyciłem ją za ramiona i przytrzymałem, obawiając się, że odwróci się i ucieknie w każdej chwili. – Poszedłem się z tobą zobaczyć, ponieważ nie mogłem wytrzymać pieprzonej myśli, że już nigdy cię nie zobaczę. Nie mogłem pogodzić się z myślą, że Seth cię dotyka. Czy jest to wystarczająca odpowiedź? Riley niestety potrząsnęła głową. – Nie. Nie jest. Mówisz w zasadzie, że nie chcesz mnie, ale nikt inny nie może mnie mieć. Ona miała rację. To właśnie mówiłem z wyjątkiem… że chciałem jej desperacko. Po prostu nie mogłem jej mieć, a wiedza ta doprowadzała mnie do szaleństwa. I nie wiedziałem, co z tym zrobić. – Więc, czego ode mnie chcesz? – zapytałem, ale nie potrafiłem utrzymać goryczy słów.

181

– Ty… – Miała oczy wypełnione łzami, ale trzymała je pod kontrolą. – Chciałam tylko ciebie. Chciałam zobaczyć, kim jesteś. Chciałam podzielić się z tobą upadkami i wzlotami. Oto, co ludzie robią, Xavier. Chciałam tego dla nas. Mówiło to wszystko w przeszłości i wywoływała we mnie dręczący, ostry ból. Skończyła ze mną. Właściwie już tak było. Spędziłem kilka ostatnich tygodni, że byłem ponad nią, tylko, gdy wpadła do mojego biura, odkryłem, że nie. Ale to nie było to samo dla niej. Zraniłbym ją i nic nie sprawiłoby, że rzeczy byłyby lepsze. Nie mogłem zatrzymać swoich rąk od tego, co robiły dalej. Przesunęły się w dół po jej bokach, chwyciłem ją w pasie i przyciągnąłem do siebie. Riley upadła na mnie z sapnięciem, a nasze usta zderzyły się. Jej słodki, niepowtarzalny smak, wypełnił mnie. Czułem, że mnie odepchnie. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nie zamierza, zawładnęła mną nowa siła. Ująłem jej tyłek, uniosłem ją i zaniosłem do biurka. Opuściłem ją na krawędź, usadawiając się między jej rozchylonymi udami. Riley owinęła swoje nogi wokół mnie, witając mnie. Nasze ręce poruszały się, jak wiatr, przywierające i ściskające. Nie mogłem się nacieszyć jej włosami i delikatną skórą. Za każdym razem, kiedy moje palce znalazły nowy centymetr jej ciała, zaczęły bliżej badać następną część. Riley wbiła w moje plecy swoje pięty, przyciskając mnie do siebie z głodem, którego nigdy nie widziałem u niej. Bez ostrzeżenia jej usta oderwały się od moich. Odwróciła głowę w bok i zakryła dłońmi twarz. – O mój Boże – wyszeptała. – Co ja robię? Odsunąłem jej dłonie od twarzy. – Przepraszam. Nie chciałem cię skrzywdzić. – Ale to zrobiłeś. I zraniłeś również innych ludzi. Może nie bezpośrednio, ale potraktowałeś ich bez szacunku. Traktowałeś kobiety tak, jak rzeczy, które były takie same, jak uderzenie kogoś w twarz. Jej słowa trafiły w sedno. Miała rację. Już to sobie wyobrażałem, ale usłyszenie prawdy w jej głosie paliło, jak skurwysyn. Zabrałem ręce od niej i cofnąłem się. Wykorzystała okazję i zsunęła się na podłogę. – Muszę się stąd wydostać. – Nie odchodź. – Słowa te były tak nieoczekiwane, że ledwo mogłem uwierzyć, że pochodziły z moich własnych ust.

182

Riley nie patrzyła na mnie, kiedy podbiegła do drzwi. – Muszę. Nie kłopotała się zamknięciem za sobą drzwi. Patrzyłem w pustą przestrzeń, w której zniknęła, moja głowa waliła, a moja krew wrzała w moich żyłach. Długa seria przekleństw opuściła moje usta. Zacząłem sięgać po swoje włosy, ale zatrzymałem się. Nie potrzebowałem wylać na siebie swój gniew. Nie, kiedy była tam pewna osoba, która zasłużyła na to. Liczyłem do dziesięciu, prawie tysiąc razy w drodze do mieszkania Setha. Nie zrobił nic dobrego. Zanim dotarłem do jego przedniego wejścia, byłem bardziej wściekły, niż wtedy, gdy Riley powiedziała mi, co zrobił. Portier, rozpoznał mnie i wpuścił mnie. Poruszałem się szybko windą i uderzyłem w drzwi Setha. Liczyłem na szansę, że będzie w domu. Nie zawracałem sobie najpierw dzwonieniem, bo straciłbym wtedy swoje gówno i zrujnował okazję do osobistego wyrównania rachunków. – Siema. – Dotarł jego głos z drugiej strony drzwi. – Xavier. Było trochę ruchu, a potem cisza. Seth mógł się mnie teraz bać. Gdybym był nim, bałbym się. Po chwili drzwi otworzyły się. Seth stał i patrzył na mnie, a jego twarz była wypełniona po brzegi samozadowoleniem. Gdyby był jakimś innym facetem, uderzyłbym nim w ścianę. Ale nie był jakimś tam przypadkowym kolesiem. Był kuzynem Davisa, a to oznaczało, że były tam pewne zasady i musiałem w nie grać. Jeśli nawet sam Seth nie robił tego samego. Przeszedłem przez próg i przygotowałem się fizycznie, że Seth zablokuje mi drogę, próbując zamknąć drzwi. Przesunął się tylko na bok i patrzył na mnie wchodzącego do holu. Spojrzałem na wazon w różami znajdującymi się pod lustrem. To miejsce było tak oczywiste, urządzone i utrzymywane przez własny personel jego matki, że aż było to śmieszne. W mieszkaniu odwróciłem się i dałem mu to. – Co się do cholery z tobą dzieje? Chcesz nasz wszystkich zniszczyć? Seth skrzyżował swoje ręce i zmarszczył nos. – Zniszczyć nas wszystkich? Kto tak mówi? Który to rok, dziewiętnasty czy dwudziesty?

183

Wyciągnąłem rękę, aby chwycić go za kołnierzyk, ale zatrzymałem się, zanim doprowadziłem do kontaktu. Seth cofnął się na bezpieczną odległość, co dało mi trochę satysfakcji. Przynajmniej idiota bał się mnie. Mogłem zamienić go w krwawy bałagan w ciągu minuty, jeśli zechciałbym tylko i on o tym wiedział. – Więc, jaka jest twoja wymówka? – zażądałem. Twarz Setha wygładziła się. – Nie wiem, o czym mówisz. Wciągnąłem oddech tak szybko, że zapłonął mój nos. – Seth, przysięgam na Boga… – A ja przysięgam, że nie wiem, do cholery, o czym mówisz. Mogłem wyczytać z jego twarzy, że niczego z niego nie wyciągnę. Nie bez prawdziwych działań. Ale obaj wiedzieliśmy, co zrobił i chciałem znaleźć sposób, aby poczuł się źle z tym. – Widziałem się z Riley – powiedziałem mu. – Dobrze dla ciebie. – Czy na serio, nie wiesz, czym ryzykujesz? Być może, nie masz interesów do ochronienia, ale Davis ma. Jego imię wymieszane z błotem będzie oznaczało problemy dla całej twojej rodziny. Myślisz, że twoi rodzice nie podejmą działań, jeśli dowiedzą się o tym, co robiłeś? – Kiwnął głową na hol wokół nas. – Ile pieniędzy wysyłają ci, co miesiąc? I jakie są warunki tego zatrzymania? Założę się, że musisz być dobrym chłopcem, prawda? Brwi Setha złączyły się. – Nie chodzi tutaj o listę. Chodzi o nią. Chcesz jej całej, dla siebie samego. – Nie, nie chcę – odpowiedziałem raczej odruchowo. – Jesteś kłamcą, Xavier. Nigdy nie działasz, jak szaleniec. Chcesz całej Riley dla siebie. – Umieściłem ją na liście – ryknąłem. – Tylko dlatego, że widziałem was razem. Skąd mam wiedzieć, że dopiero ją poznałeś? Może od miesięcy trzymasz ją dla siebie. Nowy atak furii przebił się przeze mnie. – Nie próbuj zmieniać tematu, Seth. Ciągle trzymał się tego, udając, że mnie nie słyszał.

184

– Myślę, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli ona i ja wyjdziemy ponownie. Myślałem o zabraniu jej na mój nowy jacht. Hol wydawał się zamieniać w chłód. – Nie wyjdziesz z nią. Seth uśmiechnął się. – Dobra, pewnie. Cokolwiek powiesz. Nie wyjdę. – Riley nigdy nie dotknie takiego nieudacznika, jak ty. Oczy Setha rozbłysły. – Myślisz, że jesteś o wiele lepszy, nić wszyscy pozostali. Tak jakbyś był pieprzonym darem od Boga dla kobiet i… Machnąłem ręką, przerywając mu. – Przysięgam na Boga, że jeśli zrujnujesz rzeczy dla mnie… – Co? Umieściłem swoją twarz tak blisko niego, że czułem od niego strach. – Cholernie cię zniszczę. Seth przełknął i cofnął się o krok. – Nie masz takiej władzy. – Nie byłbym taki tego pewny. Davis jest już bardzo wkurzony po tym, jak przyprowadziłeś dziewczynę do biura. Będzie wściekły, gdy usłyszy o tej nowej fazie rozwoju. Możesz teraz równie dobrze ucałować Enigmę na pożegnanie. Jesteś dwie sekundy od usunięcia z klubu. Seth uniósł brodę. – To będzie trudne dla ciebie, żeby mnie wyrzucić, biorąc pod uwagę wszystkie posiadane przeze mnie informacje o tobie. Nikt nie powinien dowiedzieć się o liście, ale co z twoimi walkami? To nie wygląda dobrze. I nie tylko dla ciebie. To sprawi, że Davis też będzie wyglądał źle. Uświadomienie sobie tego, co mówił, uderzyło we mnie jak pociąg. Miał rację. Seth miał rację. Chociaż chciałem się go pozbyć, a nawet jeśli Davis i Julian zgodziliby się, nie byłoby to takie proste. Wszyscy byliśmy nierozerwanie związani ze sobą. Co mnie mniszyło, niszczy ich. Davis nie ryzykowałby wyrzucenia Setha, a następnie sprawiając, że Seth

185

rozniósłby po całym mieście moje sprawy. Najrozsądniejszym wyborem było tylko staranie się tym zarządzać i uspokojenie durnego dzieciaka. – Jeszcze nie skończyliśmy – rzuciłem, odwracając się, a potem zamknąłem za sobą drzwi tak mocno, że aż poruszyłem zawiasami. Nawet gdyby drzwi Setha upadły wprost na podłogę, nie przyniosłoby mi to ulgi. Utknąłem między młotem, a kowadłem i najgorsze było to, że znalazłem się tam z własnej woli. Powinienem przewidzieć to wszystko, że nadejdzie. Nawet jeśli Seth nie chciał mnie szantażować, ktoś inny zrobiłby to prędzej czy później. Byłem głupi, myśląc, że mógłbym spędzić resztę swojego życia, tak, jak chciałbym. Wiedząc, że nie mógłbym wystać choć przez chwilę, poszedłem schodami. Po pustych schodach rozchodziło się echo moich uderzających o nie butów. Potrzebowałem planu. Zjebałem hardcorowo i musiałem znaleźć sposób, żeby to naprawić. Było zbyt źle i nie miałem żadnego pojęcia, od czego zacząć.

186

CHAPTER TWENTY SEVEN Riley

Patrzyłam na sufit, na małe kulki przypominające popcorn, które były tam niewyraźną plamą. Nie spędziłam tak wiele czasu w łóżku, bo miałam grypę. To, co obecnie przechodziłam, przypominało grypę. Moje kończyny odczuwałam, jakby były wykonane z ołowiu. Mój brzuch wzburzał się. Bolała mnie głowa. Nie mogłam przestać myśleć o Xavierze, liście, Sethcie, Xavierze, walkach, Xavierze… było tak źle, że zadzwoniłam do pracy o zwolnienie z nocy. Wiedziałam, że nie mogę wejść do baru i być w jakimkolwiek stopniu produktywna. W tej chwili ledwo mogłam jeść. Nie mogłam ponownie funkcjonować, dopóki nie dowiedziałabym się, co robić dalej. Lista była największą rzeczą, która niepokoiła moją głowę. Gdybym nie myślała o tym, tak obsesyjnie, opłakiwałabym Xaviera. Sposób w jaki potraktował mnie rano w swoim biurze, jak pocałował mnie. Przez chwilę sprawiło to, że zapomniałam o dramacie. Mężczyzna, który przyciągnął mnie do siebie, nie był osobą, która biła niewinnych ludzi czy katalogowała kobiet, jakby były przedmiotem zakupów w czasopiśmie. Był zupełnie kimś innym. Ale była to tylko fasada. Musiała być. Nacisnęłam na Xaviera, aby rozmawiał o tej liście, a nawet nie przyznał się, że żałował, że ją stworzył. Najgorsze było to, że umieścił mnie na niej. Myśli te wypełniły łzami moje oczy. Wcisnęłam palce w moje gałki oczne, próbując odeprzeć łzy. Nie chciałam płakać z tego powodu. Miałam zamiar coś z tym zrobić. Spędziłam tyle czasu, siedząc i pozwalając sobie na gówno, które się ze mną stało. Pozwoliłam, żeby ludzie dokonywali wyborów za mnie – będąc bierną i miłą. Ale wszystko, co ostatnio się wydarzyło, pomogło mi się obudzić. Nie mogłam siedzieć, kiedy ta żałosna lista nadal istniała. Musiałam ją znaleźć.

187

Gdybym mogła dostać ją w swoje ręce, mogłabym skontaktować się z kobietami z niej. Mogłabym dać im do zrozumienia, co się dzieje, kiedy zbliżał się do niej Xavier czy Seth, wiedziały, co naprawdę się dzieje. Mogłabym uratować je od bólu, którego sama nie mogłam uniknąć. Jeśli chodziło o opcje, miałam dwa miejsca, od których mogłam zacząć. Lub raczej dwie osoby. I nie mogę rozmawiać z Xavierem. Gdybym zobaczyła go, wybuchłabym płaczem. Pozostała jedna opcja. Przygotowałam się, usiadłam i złapałam swój telefon. Kliknąć tylko w imię Setha na ekranie i tak to zrobiłam. – Najwyższy czas – odpowiedział. – Cześć. – Cześć – wymruczał. Prawdopodobnie próbował być uwodzicielski, ale skrzywiłam się na jego próbę. – Możemy… porozmawiać? Tak, osobiście. – Taa, oczywiście. Co to jest? Potarłam bolący punkt między swoimi oczami. – O tym, co powiedziałeś mi ostatniej nocy. O Xavierze. Wstrzymałam oddech po ostatnim słowie. Było bardzo prawdopodobne, że Seth nic mi nie powie. Nasza wymiana na chodniku nie była tak miła. W tej chwili mógłby mnie nie lubić, tak samo, jak ja jego. – Może jutro rano? – zapytał, zbijając mnie z tropu. – Um, taa. Taa. brzmi dobrze. – Idę żaglować. Możesz iść ze mną. Możemy o tym pomówić prywatnie. Pomysł, jak izolowanie się z nim, spowodował, że mój żołądek wzburzył się, ale żadna droga nie była lepsza, żeby wrócić do odpowiedzi na moje pytania. Zrobiłabym wszystko, aby pomóc tym kobietom na liście. W dziwny sposób, byłyśmy teraz siostrami. Zanim mogłam rozważyć swoje konsekwencje, odpowiedziałam: – Kiedy i gdzie?

188

– Napiszę szczegóły. Posłuchaj, Riley… przepraszam, że wyszedłem wczoraj trochę na za silnego. Właśnie taki staram się być. Wszyscy mówią mi, że mogę być intensywny. Pracuję na to. – Och. Dobrze, dzięki. To miło z twojej strony. Byłam sama chyba dość intensywna. – Zacznijmy od nowa od jutra. Spotkamy się na przystani o dziesiątej? Wyślę ci adres. – Brzmi dobrze. Dzięki. Rozłączyłam się i wpatrywałam się w swój telefon. Nie wiedziałam czy przeprosiny Setha były prawdziwe czy nie, ale miałam taką nadzieję. Gdybym zmiękczyła go, mam nadzieję, że nasza rozmowa następnego dnia zakończy się dobrze. Nastawiałam budzik na siódmą trzydzieści i położyłam się pod pościelą. Sen nie przyszedł łatwo. Przychodził i odchodził, zawsze czując, że jednocześnie zasypiam i budzę się. Kiedy mój alarm zadzwonił z żalem zwlekłam się z łóżka pod zimny prysznic. Dzisiaj jest ten dzień, przypomniałam sobie. Dzień, w którym zaczynam być naprawdę aktywna. Dzień, w którym dostaję coś z całego tego szalonego bałaganu. Ann-Marie była na nogach, siedząc na kanapie, oglądając występ rozrywkowy jednego artysty. W chwili, kiedy wróciłam do domu, powiedziałam jej wszystko, co stało się z Sethem i o tym, co Seth powiedział mi o Xavierze. Wiedziała, co wydarzyło się w biurze Xaviera dzień wcześniej. Nadal uważała, że muszę ratować siebie i odejść tak daleko, jak to możliwe, od tej klęski, dopóki nie było za późno. – Hej – powiedziała z pełną buzią płatków śniadaniowych. – Obudziłaś się wcześniej. Rozprostowałam ramiona. To nic nie dawało. – Idę żaglować. Spojrzała na mnie, jakbym straciła swój własny rozum. – Proszę? – Tak, idę z Sethem. Jęknęła. – Riley, nie. – Ma potrzebne mi informacje. – Nie jesteś tajniakiem. – I nie chcę być. Zadzwoniłam do niego wczoraj i byłam bardzo szczera z nim. Powiedziałam mu, że chcę porozmawiać o rzeczach, które mi powiedział.

189

Ann-Marie odstawiła płatki śniadaniowe na stolik. – Dobra, tym razem muszę naprawdę iść z tobą. – Nie. Nie możesz. Jeśli będziesz tam, nie będzie chciał o tym rozmawiać. Szanse na jego otwarcie się będą zerowe. – Będziesz pływała z tym facetem. Zdajesz sobie sprawę, co to znaczy? Będziesz na wodzie z nim. Sama. – Nie zabije mnie. Ann-Marie uniosła powoli brew. – Proszę, nie rób tego, tylko po to, aby spróbować wrócić do Xaviera. To nie jest tego warte. On nie jest tego wart. – Nie chodzi o wrócenie do Xaviera. – Więc, chodzi o odkrycie każdego drobiazgu, który on robi? – Nie. Nie wyglądała na przekonaną. – Mam nadzieję, że nie, bo jeśli tak, to tylko doprowadzisz samą siebie do szaleństwa. – Tu nie chodzi o Xaviera czy mnie. Chodzi o ujawnienie tej listy. – Jeśli chcesz go zdemaskować, idź opowiedz o tym reporterowi! Przygryzłam dolną wargę, rozważając tę możliwość. – Nie. Nie chcę skrzywdzić Xaviera. Chcę tylko pomóc kobietom z tej listy. – O mój Boże. – Oparła się o kanapę. – Chodzi o Xaviera. Jęknęłam z frustracji. – Nie słuchasz mnie? – Powiedziałaś, że nie chcesz go skrzywdzić. – Spojrzała na mnie poważnie. – Dalej coś do niego czujesz. – Po tym, co się stało, byłoby to niemożliwe. – A jednak pocałowałaś go wczoraj. – Muszę iść – rzucam. – Seth czeka na mnie. Muszę to zrobić, niech inne kobiety dowiedzą się, aby nie stały się ofiarami. – Proszę, miej przy sobie telefon. – Będę. Myślę, że będę miała. – Pociągnęłam za sobą drzwi frontowe, przypadkowo zamykając je mocniej niż chciałam.

190

CHAPTER TWENTY EIGHT Xavier

Patrzyłem przez okno pode mną, jak maleńkie postacie przemieszczały się po chodniku. Z mojego biura wyglądały jak mrówki. Riley mogła być jedną z nich, wszystko, co wiedziałem. Mogła być niebieska albo czerwona przechodząc przez ulicę. To było mało prawdopodobne. Wczoraj wtargnęła do mojego biura i zaskoczyła mnie, ale mogłem założyć, że to już nigdy więcej nie będzie miało miejsca. Teraz znała już prawdę o mnie. Lub przynajmniej poznała prawdę o tym, co miało znaczenie. Wiedziała, że nie byłem dla niej dobry i że lepiej będzie nam bez siebie. Fakt, że cholernie mnie to zabijało, nie miał znaczenia. Fakt, w ogóle myślałem – po raz pierwszy w swoim życiu – że praca nad związkami z kobietą była możliwa, ale nie miało to znaczenia. Nadal nic nie było stracone, ale Riley była zbyt dobra, aby poradzić sobie z tym szaleństwem. Co oznaczało, że moja uwaga musiała skupić się na obecnych problemach – kontrola zniszczeń. Seth dosłownie wymknął się spod kontroli. Widząc go wczoraj, wiele razy śniłem na jawie o tym, jak się go pozbyć. Wszystkie były fantastyczne i nie wydarzyły się, ale czułem się trochę lepiej. Myśli o wywiezieniu go na środek pustyni i zostawieniu go tam, przynajmniej powodowały u mnie śmiech. Rozległo się głuche pukanie do drzwi. Odwróciłem się ze zniecierpliwieniem i podszedłem, żeby je otworzyć. Stał w nich Davis ze spiętym wyrazem twarzy. Wyciągnąłem swoją rękę na przywitanie się, a on mocno ją ścisnął. – Wejdź. – Machnąłem ręką. – Jak się masz? – Nie za dobrze, ale tylko ze względu na twój telefon. – To nie jest to, co chciałem zrobić, wierz mi. Napijesz się czegoś? Mój asystent może przynieść jakąś kawę.

191

– To brzmi świetnie. Usiedliśmy na kanapie w najdalszym rogu mojego ogromnego biura i rozmawialiśmy trochę o ostatnich podróżach Davisa i mojej pracy, podczas gdy Kenneth podawał kawę. Kiedy po raz kolejny zostaliśmy sami, mogliśmy porozmawiać o biznesie. – Już dzień po tym, jak to się rozpoczęło, żałowałem, że zaprosiłem Setha, aby stał się tego częścią – powiedział, odstawiając filiżankę kawy na stół. Spojrzał na mnie. – Przepraszam. To moja wina. – Co się stało, to się już nie odstanie – westchnąłem. – Jestem zainteresowany teraz tym wszystkim. Mówił, że będzie mnie szantażował, jeżeli spróbuję usunąć go z jego pozycji. Davis podrapał się po podbródku i spojrzał w zamyśleniu na podłogę. – Porozmawiam z jego rodzicami. To rozwiąże ten problem. Jeśli Seth spróbuje sabotażować ciebie, Enigmę lub grupę, wkroczą jego rodzice. Pieniądze decydują o wszystkim, a Seth nie ma własnych środków… – Doskonale. – Upiłem łyk kawy i cieszyłem się z lekkiego gorąca na moim języku. – W takim razie myślimy tak samo. – Całkowicie. Zakręciłem łyżką w filiżance kawy. Czułem się lepiej. To, że sprawa z zachowaniem się Setha była w toku, z moich ramion został zdjęty ogromny ciężar. Kolejne pukanie do drzwi sprawiło, że Davis i ja, spojrzeliśmy. – Wejść – poleciłem. Rochelle weszła do środka ze swoim tabletem i stosem folderów w swoich rękach. – Dzień dobry. – Skinęła głową do mojego przyjaciela. – Davis, jak się masz? – Bardzo dobrze – uśmiechnął się. – Wspaniale cię widzieć, Rochelle. Zmarszczyłem oczy na moją publicystkę. – Przeoczyłem od ciebie jakąś wiadomość? Nie wiedziałem, że przyjdziesz. Przechyliła swoją głowę w zmieszaniu. – Twój wywiad z Freshem jest za piętnaście minut. Pamiętasz? – Cholera. Myślałem, że to jutro. Davis wstał i poprawił swój garnitur. – I tak muszę już iść. Do zobaczenia jutro w klubie. Potrząsnąłem jego ręką.

192

– Do zobaczenia. Pożegnał się z Rochelle i wyszedł. Pozostaliśmy oboje, podeszła do krzesła i odłożyła swoje rzeczy na stół. – Czy wszystko w porządku? – Ostatnio sporo mnie o to pytasz. Zmrużyła oczy. – Ostatnio zapominasz o wielu ważnych rzeczach. – To… stres związany z klubem. – Ach. – Świadomie uniosła brwi i odwróciła wzrok. Rochelle nie wiedziała, że istniała lista, ale zdawała sobie sprawę, że miałem jakiś sekretny pakt z trzema pozostałymi mężczyznami. Nie była głupia i przez to, że pracowała dla mnie od lat, pozwoliłem jej zgromadzić mnóstwo wskazówek dotyczącej ukrywanej strony mojego życia. Otworzyła jeden z folderów i wyciągnęła jakieś dokumenty. – Czy musimy przerobić pytania do wywiadu? Powiedziała mi o pytaniach, o które miał zapytać reporter Fresh. Właśnie kończyliśmy, gdy pojawił się mężczyzna. Był niski i młody, z fryzurą hipstera i koszulą we flamingi. Podał mi swoje imię, ale od razu zapomniałem o tym jak brzmiało. Co oznaczało, że Rochelle miała rację. Moja głowa była do dupy. Wywiad odbył się w standardowy sposób. Dzieciak zapytał mnie o wszystkie przeciętne pytania, o poradę dla osób, które starają się rozpocząć swoją własną firmę odbijając się od dna, a także moje opinie na temat aktualnego kierunku rynku. Wszystkie były potwornie nudne i proste. Spojrzałem na Rochelle chcąc wiedzieć, jak długo to jeszcze potrwa. Uniosła swoją dłoń i zasygnalizowała pięć minut. – Jest jeszcze jeden temat, który chciałbym poruszyć – powiedział reporter, uderzając piórem w powietrze. Nagrywał cały wywiad, a ja jeszcze nie widziałem, aby coś napisał. – Jesteś znany jako jeden z najstarszych nowojorskich kawalerów. Czy uważasz, że pasuje to do twojego modelu sukcesu? Myślisz, że masz więcej czasu i energii, aby umieścić go w swojej karierze, ponieważ nie masz kobiety, która sprowadza cię w dół? – Sprowadzającej mnie w dół? – powtórzyłem. Nie pamiętałem, aby Rochelle mówiła coś na ten temat, który pojawił się w wywiadzie. – Tak – skinął głową, a potem uśmiechnął się, jakby dzielił się ze mną żartem.

193

Ostro odetchnąłem i rozciągnąłem ramiona. Siedząc tutaj i odpowiadając na niemądre pytania, popycha mnie do mojego punktu krytycznego. – Wydaje mi się, że mam wrażenie, że według ciebie wszystkie kobiety są brzemionami. Uśmiechnął się i spojrzał szybko w kierunku Rochelle. – Dokładnie… – Dokładnie, nie jest odpowiedzią. – Zarzuciłem nogę na nogę i spokojnie spojrzałem w niego. – Moja publicystka, Rochelle, nie sprowadza mnie w dół. W rzeczywistości, jest ona jedyną, która tak uprzejmie przygotowała ten wywiad dla ciebie. – Nie sypiasz z nią… prawda? Rochelle odchrząknęła, chcąc coś powiedzieć. Wkroczyłem jednak. – Jeśli masz zamiar wychodzić z takim punktem widzenia, że ludzie sprowadzają cię w dół, bo czeka cię wyboista droga – powiedziałem, a chłód wypływał z moimi słowami. Podniósł ręce w geście poddania się. – Hej, stary. Przepraszam. Chciałem tylko porozmawiać o twoim słynnym kawalerskim życiu. Niektórzy naprawdę obserwują. Jeśli masz Reddit, możesz znaleźć wszystko tam na ten temat. Jest wielu mężczyzn, którym podobają się twoje priorytety w życiu. Dla nich, zostawiasz kobiety na koniec. Jego ostatnie zdanie rozniosło się po cichym pomieszczeniu, najgorsze z tych, które mógł wypowiedzieć. Zostawiałem kobiety na koniec. Przypominało mi to oskarżenie Riley, co do mnie, o moim obraźliwym traktowaniu kobiet. Ona miała rację. Podobnie, jak ten samolubny dupek przede mną miał rację. Wiedziałem to, ale nie wytrzymałem. – I to podziwiasz? – odpowiedziałem zjadliwie. – Myślisz, że umieszczenie ludzi na dalszym planie i używanie ich dla własnej rozrywki jest słuszne? Zamrugał z niepokojem. – Nie, tylko… – Dobrze! – Rochelle ćwierkała swoim nadmiernie radosnym głosem. – Nie mamy czasu. Bardzo za to dziękujemy. Nie możemy się doczekać, aby przeczytać artykuł. Położyła swoją dłoń na ramieniu reportera i odprowadziła go do drzwi. Zamknąłem oczy i potarłem grzbiet swojego nosa. W każdej chwili, straciłbym to.

194

– Wszystko poszło dobrze – powiedziała sarkastycznie Rochelle. – Tak. Usiadła na kanapie naprzeciwko mnie i oparła swoje dłonie na kolanach. – To było dość niewinne pytanie. Chyba, że czytasz to. Wyrzuciłem ręce w powietrze. – Co mogę powiedzieć? Nienawidzę głupoty. Kilka sekund później Rochelle, zapytała: – Kim ona jest? Zesztywniałem. – Co? – Czemu mam się powtarzać? Westchnąłem. – Ma na imię Riley. Wypowiedzenie tego imienia, było dla mnie niesamowitą ulgą. Usta Rochelle drgnęły, jakby starała się powstrzymać od uśmiechu. – Pytałam cię o kobietę, jakiś czas temu, pamiętasz? Uciszyłeś mnie. Co się zmieniło? Oblizałem suche usta. Tak bardzo unikałem pytań o swoje własne życie prywatne. Był to po prostu mój nawyk. Robiłem to, nie myśląc dlaczego. Ale nie dzisiaj. Byłem zmęczony trzymaniem tego tylko dla siebie. Jeśli istniała osoba, której mogłem zaufać moje życie, jak i moje tajemnice, była to właśnie Rochelle. – Wiele się zmieniło. Wiele się wydarzyło. – W porządku. Więc, mogę założyć, że nie powiesz mi wszystkiego. I to dobre dla mnie. Ale powiesz mi, gdzie teraz z tym stoisz? – Dlaczego się o to martwisz? – Martwię się o ciebie, Xavier – powiedziała łagodnie. – Jeśli nie ja, to kto? – Słuszna uwaga. – No dalej. Odpowiedz na moje pytanie. – Nigdzie. Nie chce mnie więcej widzieć. Ale to jest w porządku. Tak jest lepiej. Nie jestem dobry dla niej. – Nie rozumiem tego. Roześmiałem się.

195

– Czy nie powinnaś powiedzieć mi, że się mylę? – Nie okłamuję cię, Xavier. Nigdy się nie mylisz. Traktujesz kobiety, jak ręczniki do rąk. – Ciekawa analogia – wyszeptałem. Nie uśmiechnęła się. – Niektórzy ludzie mogą pomyśleć, że to szaleństwo, aby wierzyć, że Xavier Fields kiedykolwiek związał się z kobietą. I to jest zrozumiałe. Z twoimi osiągnięciami i przeszłością… Przyglądała mi się, prawdopodobnie niepewna, czy powinna iść dalej. Rochelle wiedziała o mojej rodzinie więcej, niż większość ludzi. Wiedziała o przemocy i o moich regularnych próbach przekonania matki do odejścia od mojego ojca. – Nie jesteś nimi – powiedziała. Spojrzałem na nią. – Nigdy nie powiedziałem, że jestem. – Czy nie boisz się zamienić w nich? Zakochując się w dziewczynie, która jest podobna do twojej matki? Zamieniając się w mężczyznę, który jest podobny do twojego ojca? Moja pierś paliła. Nie mogłem już patrzeć na Rochelle. Zamiast tego, opuściłem wzrok na swoje kolana. Odpowiedź była taka prosta. Tak. Ale nie mogłem tego powiedzieć. – Nie jesteś sam. Wielu ludzi życie w strachu, że staną się tacy sami, jak ich rodzice, ale nie dlatego, że twoja matka i ojciec prowadzą tak swoje życie, nie oznacza, że jesteś skazany na robienie tego samego. Możesz zrobić wszystko, co chcesz i być, kim tylko chcesz. Jej słowa były tak silne, że nie mogłem już patrzeć na swoje kolana. Podniosłem głowę do góry i spojrzałem w jej oczy. – To jest to, co możesz usłyszeć na konferencjach Teda. – Tak i założę się, że nikt nie powiedział ci tego bezpośrednio – odpowiedziała poważnie. – Ale musiałeś to usłyszeć. Zawdzięczasz wszystko tylko samemu sobie, Xavier. Jesteś samotny. Nie bój się działać, jak on.

196

CHAPTER TWENTY NINE Riley

Powoli ruszałam wzdłuż chodnika West Side, szukając Setha. Z Brooklynu zabrało mi to całe wieki i skończyło się, że spóźniłam się piętnaście minut. Zatrzymałam się na linii, łączącej molo z chodnikiem i zmrużyłam oczy w stronę światła. Postać machała ręką do mnie. Przeszłam przez linę, spinając się na molo i podeszłam do Setha. – To trwało dłużej, niż myślałam. – Właśnie skończyłem. Chcesz wejść na pokład? – Wyciągnął swoją rękę. Spojrzałam obok niego, gdy jacht był przywiązany do stacji dokowania. Nie wiedziałam nic o łodziach, ale wiedziałam, że ten był większy niż myślałam, że będzie. – Żaglujesz tym wszystkim sam? – To nie jest takie trudne. Chodź. Przyjęłam jego zaoferowaną rękę i pomógł mi wejść na podkład. Byliśmy na przedzie jachtu, gdzie długie ławki zostały ozdobione poduszkami. – To naprawdę miłe. Dziękuję za zaproszenie. – Wygodne. Weź coś do picia. – Skinął głową na lodówkę turystyczną. – Muszę wydostać nas stąd, ale wkrótce wrócę. Zrelaksowałam się na poduszkach, gdy Seth prowadził jacht z dala od brzegu. Płynęliśmy na południe, poruszając się wolnym tempem. Byliśmy gdzieś między Manhattanem, a New Jersey, wysokie budynki sięgały nieba po obu stronach. Otworzyłam lodówkę u swoich stóp i przekopałam się przez lód. Były tam puszki piwa, mrożona herbata i woda. Było jeszcze rano i zdecydowałam się na herbatę. Łódka przestała się poruszać i pojawił się Seth. Usiadł obok mnie i oparł swoje ręce na oparciach ławki. – Ładnie jest tutaj – pochwaliłam. – Taa. – Odwrócił się i spojrzał na mnie, ale musiał zmrużyć oczy ze względu na słońce. Zasłoniła twarz, żałując, że zapomniałam zabrać ze sobą okulary przeciwsłoneczne.

197

Odchrząknęłam. Nie było nic łatwego w rozpoczęciu całego tego tematu. Jeśli miałam nadzieję na uzyskanie od Setha jeszcze jakiś brudów, musiałam je od niego zdobyć. – Przepraszam za tamtą noc. Byłam zbyt szorstka. Wzruszył ramionami. – Zdarza się. Każdy miewa takie dni. – Taa, zdecydowanie miałam jeden z nich. – Zespół napięcia przedmiesiączkowego jest suką. – Sięgnął przeze mnie i wziął butelkę wody z lodówki. – Tak, słyszałem. Najeżyłam się, ale byłam spokojna. – Tak. – Wyciągnęłam te słowo, nie wiedząc, co jeszcze dodać. Wskazanie na to, że nie mam zespołu napięcia przedmiesiączkowego nie wydawało się efektywne. Mogło to doprowadzić do zderzenia się naszych głów. Cokolwiek się stało, musiałam pamiętać o znaczeniu zachowania Setha po mojej stronie. – Muszę pokazać ci swoje miejsce. – Odkręcił korek i upił duże łyki. – To byłoby miłe. – Dotykałam kropli na swojej butelce. – W każdym razie chciałam porozmawiać o tej liście, o której wspomniałeś. Seth podrapał się po głowie. – Tak naprawdę to nie wiem o niej za wiele. – Naprawdę? Myślałam, że masz do niej dostęp. Czyż nie tak powiedziałeś? – Powiedziałem? – Rozmyślał nad tym. – Nie od dłuższego czasu. Dlatego… – Więc, jak mnie znalazłeś? – Co? – Skąd wiedziałeś, gdzie pracuję? To sprawiło, że znów zaczął się zastanawiać. Pochylił się na ławce z westchnięciem. – Posłuchaj, widziałem ciebie i Xaviera razem, pomyślałem, że jesteś gorąca, więc poszedłem i znalazłem cię. Nie używam tej listy przez cały czas. Nie jestem żałosny, w przeciwieństwie, do niektórych ludzi. Nie musiał używać imion przede mną, abym wiedziała, kim mogą być ci „niektórzy ludzie”. – Dobra – odpowiedziałam, starając się zdecydować o moim następnym ruchu. – Więc, nie za bardzo korzystasz z listy?

198

– Cholera, nie. Mogę zarządzać swoim własnym życiem towarzyskim. Odwróciłam się do niego. – Ilu ludzie tego używa? Robiłam wszystko, żeby brzmiało to, jak zadawanie pytań z czystej, niewinnej ciekawości, ale Sethowi nie podobało się to coś. Pokręcił głową z niesmakiem i odłożył butelkę z wodą. – Będziemy rozmawiać o tym cały ranek czy będziemy się dobrze bawić? – Chcę się dobrze bawić – powiedziałam szybko. – Tylko pytałam, bo ta cała rzecz brzmi tak ciekawie. Zaśmiał się częściowo. Nie wierzył mi. Boże, byłam w tej chwili taka zła. Może powinnam była przyciągnąć ze sobą Ann-Marie. – Włączę muzykę – oznajmił Seth, wstając. Wszedł do kabiny, a chwilę później muzyka taneczna wypełniła powietrze. Usiadł obok mnie, zapalił, zaciągnął się i zaproponował mi go. – Nie, dzięki. – Nie palisz? – To jest, um, trochę za wcześnie jak dla mnie. – Z braku czegoś innego do zrobienia, wzięłam obfity łyk swojej mrożonej herbaty. Seth wziął kolejne sztachnięcie i wyrzucił nogi przed siebie. – Chociaż to śmieszne w Xavierze. Mój słuch wyostrzył się, jak u psa myśliwskiego. – Co to jest? – On tak się nad tobą napracował – zachichotał Seth. – Wyglądało to tak, jakbyś była zbyt dużo dla niego, żeby mógł sobie z tym poradzić. – Jego oczy wpatrywały się we mnie. – Widzę to. Jesteś zadziorna. Blask iskry w jego oczach, sprawił, że chciałam wiercić się. Trzymałam się nadal, zmuszając się do uśmiechu. Przyjaciele, przypomniałam sobie. Powinniśmy być tutaj przyjaciółmi. Seth ciągle patrzył na mnie z dziwnym uśmiechem na swojej twarzy. Przełknęłam i szybko odwróciłam się. Na wodzie było więcej jachtów, ale były daleko. Czułam się, jakbyśmy byli z Seth’em sami w tym świecie.

199

– Czy jest tu łazienka? – zapytałam. Seth skinął głową w dół. – Jest pod pokładem. Tuż obok sypialni. Żałowałam, że nie widziałam jego spojrzenia, kiedy powiedział to ostatnie zdanie. Odstawiłam napój na pokład, obróciłam się od Setha i ruszyłam do kabiny. Czułam, jak jego oczy wypalają dziury w moich plecach przez całą drogę. Poszłam we wskazane powyżej miejsce, gdzie był ster. Był to ogromny obszar z zamkniętymi drzwiami na zewnątrz, które prowadziły poniżej. Musiałam trochę schylić się, żeby wejść pod pokład. Znalazłam się tam w kabinie z podwójnymi drzwiami. Przemierzając pomieszczenie, zamknęłam się w łazience. Myłam długo ręce i opryskałam wodą swoją twarz. Było zbyt wiele nerwowej energii krążącej we mnie. To było nie w porządku. Bo tu jest nie w porządku. Zaczęłam szukać pretekstu, jaki mogłabym podać, aby zażądać od Setha, żeby zabrał mnie z powrotem na ląd. Nie, nie mogłam tego zakończyć. To była jedyna szansa, dzięki, której kiedykolwiek dowiem się o tej liście. Już zdecydowałam, że było to ważne. Nie miałam zamiaru zawracać. Dopiero, kiedy ta lista byłaby w moich rękach. Dopóki nie zadzwoniłabym do każdej kobiety z niej. Chciałam tam wrócić i bawić się z Sethem. Były pewne granice, których nie przekroczyłabym. Gdyby próbował czegoś więcej, odrzuciłabym go. Powiedziałabym mu, że to dla mnie za wcześnie. Z tym postanowieniem, wróciłam przez kabinę, prosto na pokład. Słońce wydawało się jaśniejsze, ale wiał również wiatr. Poruszając się po wodzie i ochładzając moje policzki. Wróciłam na przód jachtu i zajęłam swoje miejsce, tym razem uważnie umieszczając wiele miejsca między mną, a Sethem. – Czy podobała ci się kabina? – zapytał. – Taa. – Poprawiłam spódnicę swojej letniej sukienki i spojrzałam na niego. – Jest przyjemna. – Ile masz dzisiaj czasu? Przygryzłam od wewnątrz policzek i pomyślałam nad tym. Bycie tu z Sethem, robi się coraz bardziej niewygodne, ale minął już czas. Ale każda minuta spędzona tutaj również przybliża mnie do tego, czego chcę.

200

Uśmiechnęłam się do niego. – Mam cały dzień.

201

CHAPTER THIRTY Xavier

– Wysadź mnie tutaj – powiedziałem do mojego kierowcy. – Po prostu trzymaj się w pobliżu, zadzwonię do ciebie, kiedy będę cię potrzebował. Skinął głową w potwierdzeniu. – Tak, proszę pana. Wyskoczyłem z samochodu, który utknął w korku z resztą dzielnicy. Wchodząc na chodnik przebiegłem przez konstrukcję i za róg. Dzień był jasny, ale spokojny, jak na lato. Prawie, czułem wiosnę. Kiedy zbliżałem się do mieszkania Riley, zwolniłem tempo. Zanim dotarłem do jej wejścia, czułem się, jak starzec. Byłem podekscytowany dostaniem się na Brooklyn, aby ją zobaczyć, ale teraz kiedy dotarłem kwestionowałem siebie. Cholera, nawet nie miałem planu. Nie miałem pojęcia, co chciałem powiedzieć Riley, więcej niż cześć. I zakładałem, że była w domu. Nie dzwoniąc z wyprzedzeniem, nie ryzykowałem, że nie mogłoby jej nie być. Ale dzwonienie wydawało się złym pomysłem. Gdybym zadzwonił, wiedziałaby, że chciałem ją zobaczyć. A gdyby wiedziała, że chcę ją zobaczyć, to mogłaby wyrzucić mnie. Postawiłem jedną stopę na niższym schodku jej domu i wpatrywałem się w okna naprzeciwko mnie. Jedno z nich było oknem do sypialni Riley, ale nie mogłem przez nie zajrzeć z chodnika. Po tym, jak Rochelle opuściła moje biuro, nie mogłem przejść przez resztę swojego dnia, jak zawsze. Jej słowa, niektóre najdelikatniejsze, które kiedykolwiek do mnie wypowiedziano, uderzyły w czuły punkt. Miała rację. Przez całe życie obawiałem się naśladowania swoich rodziców. Nie tylko byłem przerażony zostaniem takim mężczyzną, jak mój ojciec, ale byłem przerażony stworzeniem toksycznego związku, w którym sam dorastałem. Zamiast tego zaprojektowałem swoją własną piekielną matnię.

202

Nie znałem wszystkich kroków, które musiałem zrobić, aby wszystko naprawić. Miałem nadzieję, że pojawią się jeden po drugim. Teraz wiedziałem tylko, że chciałem Riley w swoim życiu. Na świecie nie było nic bardziej wartego od niej. Myśl o tym wszystkim była cholernie przerażająca. Ale musiałem to zrobić. W tym momencie proste, Przepraszam, proszę, przyjmij mnie z powrotem nie było wystarczalne. Riley nienawidziła moich wnętrzności. Zmieniłaby się tylko to tylko na moją korzyść. Wciąż gapiłem się na budynek, zastanawiając się, co zrobić. Miałem dwie opcje – dzwonienie lub wrzeszczenie. Tak czy inaczej, gdy to ogłoszę, Riley może mnie nie wpuścić. A co, jeśli udawałbym, że dostarczam paczkę? W korytarzu pojawił się hałas i otworzyły się drzwi. Pojawiła się w nich Ann-Marie ze słuchawkami i spuszczoną głową. Zostałem na miejscu, czekając, aż mnie zobaczy. Zrobiła kilka kroków przez drzwi i zatrzymała się. Przez kilka sekund patrzyliśmy tylko po sobie. – Cześć. – Podniosłem swoją dłoń w przyjaznym geście. – Hej – odpowiedziała, wyciągając z uszu słuchawki. – Co ty…? Szybko odezwałem się, bojąc się, że Ann-Marie zdecyduje się, że nie jestem wart jej czasu i odejdzie. – Wiem, że prawdopodobnie nie chce mnie teraz widzieć, ale musze z nią porozmawiać. To ważne. Zmrużyła oczy. – To nie tak, że nie chce cię teraz widzieć. Nigdy więcej. – Słusznie zauważyłaś. Potrząsnęła głową. – Więc, dlaczego tutaj jesteś? – Ponieważ ja… – zawahałem się. Ann-Marie dramatycznie podniosła brwi, czekając na mnie, żebym kontynuował. Zdając sobie sprawę, że rozmowa z Ann-Marie może być dla mnie dobrą praktyką, zanim zobaczę się z Riley, oblizałem usta i ciągnąłem dalej. – Ponieważ byłem prawdziwym idiotą. Zaśmiała się. – Podoba mi się to. Dobra, kontynuuj. – Zrobiłem rzeczy, których nie powinienem był zrobić. To, z czego nie jestem dumny. – Jak kobiety wykorzystywane jako zabawki?

203

– To trochę przesadzone, nie sądzisz? Szanowałem kobiety, z którymi byłem. Ann-Marie prychnęła. – Każdy, kto miałby coś do powiedzenia, powiedziałby na głos, że nie szanujesz kobiet. Jeśli nie obchodzą cię o kobiety, byłoby to oczywiste. W ogóle nie musiałbyś się bronić. Miała mnie. Westchnąłem i przejechałem dłonią po swojej twarzy. – Masz rację. Posłuchaj, czy mogę porozmawiać z Riley? – Nie. Przebił się przeze mnie gniew. – Ona jest tam teraz, prawda? Nie masz prawa trzymać mnie z dala od niej. Ann-Marie uśmiechnęła się, jakby to wszystko było śmieszne. – Nie możesz teraz z nią porozmawiać, bo nie ma jej w domu. – Gdzie ona jest? W pracy? – W barze rano? Nie sądzę. – Spojrzała na mnie, patrząc na mnie monolitycznie, stojąc nade mną. Czekała na mnie, żebym zrobił kolejny ruch. Wiedziała, że trzyma mnie za jaja. Co więcej, prawdopodobnie kochała każdą sekundę swojej władzy. – Kocham ją. Oczy Ann-Marie zrobiły się tak wielkie, jak spodki. Moje prawdopodobnie również. Dotknąłem swoich ust, wciąż niepewny, że słowa te wyleciały z moich ust. To było coś, czego nigdy wcześniej nie powiedziałem. Nie byłem nawet pewien, czy kiedykolwiek powiedziałem to do swojej własnej matki. – Lepiej, żeby nie był to żart. Przełknęła ciężko. Moje serce waliło tak ciężko, że je słyszałem. – Nie jest. Mam to na myśli. – Chryste – wyszeptała. Zrobiła kilka kroków w dół i podeszła do mojego poziomu. – Cóż, powiedzenie tego to jedna sprawa, ale udowodnienie tego, to kolejna sprawa. – Wiem i muszę to udowodnić. – Jaki masz plan na zrobienie tego? Wyrzuciłem ręce w poddaniu się. – Kurwa, żebym to ja wiedział. Miałem nadzieję, że nadejdzie odpowiedni moment. Ann-Marie uśmiechnęła się, ale tym razem było coś przyjaznego w jej wyrazie.

204

– No dobra, wierzę ci, ale musisz ruszyć swoją dupą. Riley wyszła niedawno. Pojechała na żagle, z twoim przyjacielem Sethem. – Co? – wybuchłem. Ann-Marie skrzyżowała swoje ramiona. – Tak. Opowiedz mi o tym. – Dlaczego to zrobiła? – zażądałem. Twarz Ann-Marie poróżowiała. – Ponieważ chce dowiedzieć się więcej na temat tej głupiej listy, jesteś idiotą. Potrząsnąłem głową. – Nie rozumiem. – Ma nagle jakiś kompleks bohaterki. Uważa, że może sprawić, że Seth da jej listę czy coś. A potem chce skontaktować się ze wszystkimi kobietami i opowiedzieć im o tym, co się dzieje. – To szalone – odetchnąłem. To był również śmiały plan. Nie pomyślałbym, że Riley go wymyśliła. – Właśnie, to powiedziałam. – Seth nie da jej tego. On niczego nie daje. Strach wymalował się na twarzy Ann-Marie. – Może powinnam do niej zadzwonić. Miałam złe przeczucie, co do jej wyjścia. – Żuła kciuk. – Powinnam była jechać z nią. Boże… jestem taka głupia. Wyciągnęła swój telefon, wciskając kilka przycisków i przycisnęła go do ucha. – Nie odbiera. Powiedziałam, żeby trzymała telefon przy sobie. – Nie martw się. Mam zamiar ją stamtąd zabrać. – Nie znam nazwy jachtu. – Wiem. – Cofnąłem się od wejścia i obróciłem się. Nie było czasu na pożegnanie. Mój telefon z kieszeni był już w mojej dłoni. Doszedłem do rogu, gdy zadzwoniłem do mojego kierowcy i kazałem mu podjechać. Więc, Riley była teraz detektywem? I gdzie w tym wszystkim byłem ja? Planowała publicznie ujawnić listę i zrujnować mnie? A może chodziło o te kobiety?

205

W tej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Seth nie było osobą, na której można było polegać. Na myśl o Riley, wyruszającej z nim na jego jachcie sama, miałem ochotę wrzeszczeć ze wściekłości. Chciałem ich znaleźć. I jeśli Seth choćby dotknął włosa na głowie Riley, chciałem zmusić go do zapłaty za to. Ona była moja. To, co powiedziałem Ann-Marie było prawdą. Kochałem tę kobietę. Dzięki Bogu, wreszcie to zrozumiałem.

206

CHAPTER THIRTY ONE Riley Seth złapał swoje trzecie, albo czwarte piwo z chłodziarki i otworzył je. Obserwowałam go z rosnącym dyskomfortem. Nie miałam pojęcia jak długo byliśmy tutaj, ale nie tak dawno temu Seth przerzucił się z wody na alkohol. Od jego pierwszego piwa, żłopał jak mistrz. Już też palił drugiego skręta. Poprawiłam się na siedzeniu i odwróciłam twarzą w stronę żagla. – To w porządku, że pijesz, a potem zawieziesz nas z powrotem? Seth się zmarszczył. – Oczywiście, że tak. Picie i prowadzenie samochodu jest złe. Żeglowanie jest spoko. Czy widzisz jakieś wykropkowane linie? – Machnął ręką po całej powierzchni wody. – Huh. – Nie kupowałam tego, co mówił. Ja sama osobiście nie miałam żadnego pojęcia o żeglowaniu i nie byłabym w stanie zabrać nas z powrotem do brzegu, jeśli coś stałoby się. Jednakże, pomyślałam, że picie Setha może mieć dobrą stronę. Może teraz był już tak rozluźniony, aby porozmawiać o tym, co chciałam się dowiedzieć. – Jakie podobają ci się dziewczyny? – zapytałam. Butelka Setha zatrzymała się w połowie drogi do jego ust. Spojrzał na mnie z zadowolonym uśmiechem. – Brunetki. Z brązowymi oczami. Mój żołądek zacisnął się, ale zmusiłam się, aby zachować spokój. – To zabawne. Gdybyś kiedyś chciał taką poznać, musimy tylko pójść i poszukać jej... w szafie? – Nie musiałbym nikogo szukać. Mam jedną tutaj. – Przesunął się wzdłuż wyściełanej ławki. Jego ramię owinęło się wokół mnie i przycisnął dłoń do wyższej części mojego ramienia. Zassałam drżący oddech i wstrzymałam go. Seth nachylił się twarzą w moją stronę. Piwo w jego oddechu obwiało moją twarz. W każdym oddechu, który zassałam, mogłam to wyczuć. Tuż zanim jego usta nawiązały kontakt z moimi, odsunęłam się z jego zasięgu. Seth wpatrywał się we mnie z dzikim spojrzeniem.

207

– O co chodzi? – Ja po prostu, ja po prostu nie chcę być z tobą w ten sposób, Seth. To miłe z twojej strony, że zabrałeś mnie tutaj dzisiaj, ale nie czuję pociągu do ciebie. Miałam nadzieję, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Powstrzymałam swoje wzdrygnięcie. Nie mogłam pozwolić sobie, aby przyłapał mnie na kłamstwie. Nozdrza Setha falowały. – Dobra, łapię. Przyszłaś tutaj, żeby tylko mnie podrażnić. W ten sposób uchodzi ci to na sucho. – Nie – nalegałam. – Po prostu nie czuję tego do ciebie. Prychnął i wziął kolejny łyk piwa. – Uczucia. Jakie musisz mieć uczucia, żeby się zabawić? Jezu Chryste, Riley, jesteś taką królową lodu. Nic dziwnego, że Xavier przez ciebie szaleje. Masz go owiniętego wokół cipki. Jego słowa rozpaliły mnie. Przyjście tutaj było błędem. Głupie było myślenie, że w jakiś sposób mogłabym zmusić Setha, aby zasadniczo podzielił się ze mną swoją i Xaviera listą. Teraz utknęłam pośrodku rzeki Hudson z jednym z najbardziej żałosnych ludzi, jakich kiedykolwiek poznałam. Chciałam się ukryć, ale stałam na łodzi, gdzie wyraźne było, że było tutaj tylko kilka metrów. Chciałam uciec, ale nie miałam dokąd. Odwróciłam spojrzenie od Setha i opuściłam wzrok, że moje włosy opadły mi na policzki. – Nie czuję się dobrze. Myślę, że mam chorobę morską. – Nie poruszamy się. – Taa, ale nie jestem do tego przyzwyczajona. Myślę, że powinniśmy wracać. Seth zasyczał. – Jesteś tak złą kłamczuchą. Naprawdę. Złapał mój nadgarstek i szarpnęłam swoim ramieniem. Moje serce waliło i te wszystkie małe głosiki w mojej głowie krzyczały. Biegnij – mówiły. – Uciekaj! Płyń jeśli musisz! Czy w rzece były rekiny? To było wszystko, o czym byłam w stanie myśleć, kiedy wpatrywałam się w Seetha. Skończył swoje piwo i wyrzucił je na podłogę. Uderzyło w

208

drewno z hukiem i trochę się potoczyło, zanim zatrzymało się. Ponownie zaczął po mnie sięgać. Tak szybko jak mogłam wstałam i odsunęłam się. – Naprawdę – powiedziałam drżącym głosem. – Czuję się naprawdę źle. Myślę, że mogę zwymiotować. Seth wstał. – Nie martw się. Zajmę się tobą. Chociaż obserwowałam go uważnie, nadal byłam zaskoczona, gdy rzucił się w moją stronę. Zrobiłam unik w prawo, kiedy uderzył w pokład. Seth leżał całkowicie, a jego prawa stopa wplątała się w linę, która go uwięziła. – Kurwa – warknął, odwracając się, aby uwolnić swoją kostkę. Teraz, kiedy odsunęłam się o krok, nie mogłam się zatrzymać. Ominęłam Setha i wbiegłam do kabiny. Kiedy znalazłam się w środku, zamknęłam drzwi i je zablokowałam. Słyszałam stłumiony głos Setha na pokładzie wyżej, wołającego moje imię. Odsunęłam się kilka kroków od drzwi, gdy jego kroki kierowały się w moją stronę. – Oddychaj – wyszeptałam do siebie. – Po prostu oddychaj. Byłam tak głupia. Nie powinnam była tutaj przychodzić. Wiedziałam, jakim facetem był Seth, a jednak sądziłam, że mogłam go kontrolować. Myślałam, że mogłam go wykorzystać i dostać od niego to, czego chciałam. Myślałam, że mogłam uratować sytuację i zrobić odpowiednią rzecz, albo nawet pomóc innym kobietom. Może lepiej zrozumieć Xaviera. Zamknęłam oczy ze zbliżającymi się łzami. To była część, której nie pozwoliłam się wymknąć. To było smutne, naprawdę, ale w połowie wierzyłam, że jeśli znalazłabym tę listę, znalazłabym inną część Xaviera. Brakującą część. I może to byłoby to, czego potrzebowałam i wreszcie zrozumiałabym go. Mogłabym odkryć, dlaczego mężczyzna tak namiętny i głęboki, jak on, robił taką rzecz, jak dzielenie się kobietami. To nie miało sensu, ale tak było. Wiedziałam, że musiałam pozwolić Xavierowi odejść, ale nie chciałam zrobić tego w pełni. Jeszcze z nim nie skończyłam. Potrzebowałam więcej. – Riley! – Seth uderzył w zamknięte drzwi i wzdrygnęłam się. – Wpuść mnie! Zmusiłam siebie, aby oddychać. Wszystko będzie dobrze. Tylko musiałam wykonać telefon. Mogłam zadzwonić na policję i dać im znać, gdzie się znajdowaliśmy i to, co się

209

działo. Powiedziałabym, że Seth za dużo wypił i próbował mnie skrzywdzić. Wysłaliby straż przybrzeżną, albo kogokolwiek kto był odpowiedzialny na patrolowanie rzeki Hudson. Odwróciłam się i szukałam swojej torebki... i zdałam sobie sprawę, że nie zabrałam jej ze sobą na dół. Zostawiłam ją na górze na pokładzie – wraz z moim telefonem.

210

CHAPTER THIRTY TWO Xavier Zadzwoniłem do Juliana w drodze na molo, wstrzymując oddech, kiedy jego telefon dzwonił. Jeśli nie byłby dostępny, musiałbym znaleźć kogoś innego z łodzią, kto zabrałby mnie na rzekę. Z tymi wszystkimi pieniędzmi, które zarobiłem i wszystkimi zajęciami, których się imałem, łódź nigdy nie była w zasięgu moich zainteresowań. Jeśli nie odebrałby, to zadzwoniłbym na policję i zgłosiłbym uprowadzenie. To nie była taka odległa myśl, zakładając, że Riley miała kłopoty. Seth już pewnie się podekscytował. Prawdopodobnie szukał zemsty na mnie i na Riley. Jednak, chociaż tego nie powiedział, mogłem być pewien, że Riley odrzuciłaby go i każdy ruch, jaki wykonałby. Seth był podobny do malucha, kiedy chodziło o jego mentalność. Powiedz mu nie, a od razu pojawi się burza. – Halo? – Dzięki Bogu – odetchnąłem. – Julian, tu Xavier. Muszę się spotkać z tobą na łodzi. – Co się dzieje? Jestem w połowie robienia czegoś. – Seth szaleje. Zabrał dziewczynę... tę dziewczynę, którą widziałem na jego pieprzonym jachcie. Powiedział jej też wszystko o liście i moich bójkach. – To mały dupek – wysyczał Julian. – Ona jest w niebezpieczeństwie. Wiem o tym. Muszę się tam dostać w tej chwili. – Xavier, po prostu się uspokój. Jestem pewien, że z nią jest w porządku. Zajmiemy się Sethem dzisiaj popołudniu, po tym, jak ja... – Nie – przerwałem. – To nie może czekać. Riley jest dla mnie ważna, Julian. Bardzo ważna. I wiem, że coś się dzieje. – Zacisnąłem zęby i spróbowałem ponownie. – Wiem. Tylko oddech Juliana pojawił się w powietrzu. Sięgałem po swój kolejny argument, kiedy wreszcie odpowiedział. – Dobra. Będę tam za dwadzieścia minut. Dotarliśmy na molo prawie jednocześnie. Julian trzymał swoją łódź niedaleko od Setha. Weszliśmy na łódź i ją uruchomił. Osłoniłem oczy i skanowałem wodę. Kilka małych statków było w zasięgu wzroku, ale nie mogłem stwierdzić, która należała do Setha.

211

– Spróbuj najpierw tam – powiedziałem, wskazując na lewo. Julian prowadził nas przez wodę. – Nie musisz mi mówić wszystkiego i najwyraźniej tak jest... ale to wszystko z powodu dziewczyny? – Seth próbuje się na mnie odegrać. – Zwinąłem dłoń w pięść i przycisnąłem ją do konsoli. – I wie, że Riley jest moja. Julian spojrzał na mnie w zaskoczeniu. – Od kiedy masz dziewczyny? – Od nigdy. – Ach. – Przytaknął. – Brzmi na skomplikowane. – Niestety. – Może w międzyczasie trochę mi opowiesz. W tej chwili, skupmy się na znalezieniu ich. Pierwsze jachty, które minęliśmy należały do kogoś obcego. Z każdym mijającym okrętem, mój żołądek opadał o kilka cali. Co, jeśli ich tutaj nie było? Co jeśli Seth zabrał ich z rzeki? Mógł być gdziekolwiek z Riley, robiąc jej... Zacisnąłem zęby, aby powstrzymać warknięcie, które chciało ze mnie ulecieć. Seth zapłaci za wszystko, co zrobił do tej pory. Jeśli miał śmiałość tknąć Riley, kurewsko go zabiję. – Tam! – krzyknął Julian. Wskazał na znany nam jacht. Unosił się na wodzie, miał zwinięte żagle i z tego, co widziałem nikogo nie było na pokładzie. Strach ścisnął moje serce. – Płyń tam. Szybko. – Pracuję nad tym. Julian nawigował swoją łódź, aż znalazła się przy jachcie Setha. Teraz cały pokład był widoczny. Seth siedział na przednim pokładzie i pił piwo. Nigdzie nie było Riley. Pospieszyłem i poszedłem. Przez cały ten czas, Seth obserwował wszystko, jakby się mnie spodziewał. – Gdzie ona jest? – zażądałem. Seth wziął kolejny łyk piwa. Sięgnąłem w dół i wytrąciłem butelkę z jego dłoni. Uderzyła w pokład, wylewając pianę i ciecz wszędzie dookoła. Seth się skrzywił.

212

– Ej, potrzebowałem tego. Gdybyś nie zauważył, to mam obrażenia. – Odsunął włosy i pokazał siną opuchliznę na czole. – Gdzie ona jest? – powtórzyłem, starając się utrzymać równomierny głos... bardziej dla własnych celów, niż dla Setha. Jeśli naprawdę straciłbym kontrolę, to nikt nie mógłby stwierdzić, co zrobiłbym. Miałem kilka chwil, w których się obawiałem, że naprawdę kogoś skrzywdzę, ale to była jedna z tych chwil. – Och, odeszła – odpowiedział unosząc ramię. Coś we mnie drgnęło. Złapałem koszulę Setha, uniosłem go w górę i przycisnąłem swoją twarz do jego. Ponieważ był niższy ode mnie, jego stopy wisiały w powietrzu. Wpatrywał się we mnie, a jego twarz była poczerwieniała, a oczy wypełnione strachem. – Xavier! – krzyknął Julian z drugiej strony łodzi. – Odstaw go! – Taa, Xavier – rzucił Seth. – Odstaw mnie. Nawet kiedy go ściskałem, nadal był cholernie zarozumiały. Ten dzieciak musiał mieć życzenie śmierci. – Xavier – powiedział cichszy głos. To jedno słowo sprawiło, że mogłem ponownie oddychać i od razu opuściłem Setha. Opadł na stopy i potknął się lekko. Odwracając się, zobaczyłem Riley stojącą w drzwiach kabiny. Jej policzki były lekko opalone i jej oczy były zaczerwienione z opuchlizną pod nimi. Płakała. – Riley – wykrztusiłem. Żyła. Miała się dobrze. W większości. Jeśli jej twarz była jakąś wskazówką, to musiało jej się zdarzyć coś okropnego. Po raz drugi w ciągu minuty, załamałem się. Moja dłoń zacisnęła się w pięść. Odwracając się, odsunąłem ramię i pozwoliłem mojej pięści latać. Moje knykcie złączyły sie ze szczęką Setha, wydając satysfakcjonujący dźwięk. Jego głowa odchyliła się i przewrócił się. – Chryste! – powiedział Julian zza mnie. Jacht się poruszył, kiedy wspiął się na pokład. Stałem w swoim miejscu, a grube sznury wściekłości przytrzymywały mnie. Julian uklęknął obok Setha i przewrócił go. – Odleciał. To, albo go ogłuszyłeś. Potarłem moją bolącą pięść. – Nie uderzyłem go na tyle mocno, żeby odleciał. Sam sobie to zrobił. Pił za wiele na słońcu.

213

Julian wyprostował się. – Och, nie upominałem cię. Po raz pierwszy zauważyłem torebkę Riley leżącą na końcu ławki. Podniosłem ją i podszedłem do drzwi, w których stała znieruchomiała. W milczeniu przyjęła torebkę, wpatrując się w wodę za mną. – Co ty tu robisz? – zapytała cicho. – Lepszym pytaniem jest co ty tu robisz? Uniosła głowę i zmrużyła oczy. – Mogę iść gdzie chcę i robić to na co mam ochotę. To, co powiedziała było zbyt sugestywne. Pożerała mnie zazdrość. Walczyłem, aby utrzymać równomierny oddech. – I jak ma się do tego Seth? Co ty z nim robiłaś? – Ja... – Riley zamilkła i zacisnęła usta. Jej oczy przesunęły się ponad moim ramieniem, a potem spojrzała ponownie na mnie. – Tylko z nim rozmawiałam. Unosząc dłoń, lekko dotknąłem jej policzka. – I wtedy tak zupełnie, zwyczajnie zaczęłaś płakać? Spodziewałem się, że odsunie się od mojego dotyku, ale tak się nie stało. – Nie powinnam była tutaj przychodzić sama. – Nie, nie powinnaś. Riley uniosła brodę. – Ale tak zrobiłam i to była moja decyzja do podjęcia. Prychnąłem. – Kiedy stałaś się taka zarozumiała? Wypuściła powietrze, nagle wyglądając na smutną. – Musiałam. Zdarzyły się różne rzeczy i musiałam. Moje gardło zacisnęło się. – Czy Seth zmusił cię do czegoś? Jej policzki wydęły się. – Nie. Nie do końca. Chodzi mi o to, że próbował, ale zamknęłam się w kabinie. – Spojrzała obok mnie. – Wszystko z nim w porządku?

214

– Odleciał – odpowiedział Julian, podchodząc, aby stanąć z nami. – Prawdopodobnie ocknie się i zacznie poruszać za około dziesięć minut czy coś koło tego, ale powinniśmy pewnie wysłać go do lekarza, tak dla pewności. – Albo możemy zostawić go tutaj – odpowiedziałem, zerkając nad dupka. Julian kiwnął głową z aprobatą. – Tak bardzo, jak podoba mi się ten pomysł, to nie jest to najlepsze rozwiązanie, na rozgłos publiczny. Jeśli ktoś będzie tu płynął i zobaczy, że zemdlał, zadzwonią po władzę. Przez to, kim są rodzice Setha, cała ta historia już jutro pojawi się w Internecie. – Racja – odpowiedziałem przez zaciśnięte zęby. – Zgaduję, że zabierzmy go ze sobą. – To jedyna odpowiedź. Zabiorę go do jego mieszkania i zadzwonię po lekarza. Poruszaliśmy się szybko, wciągając Setha w cień. Julian zajął się jachtem, którym było dużo trudniej żeglować niż jego, a Riley ze mną trzymała się z tyłu łodzi. Podróż przez wodę odbywała się w milczeniu. Riley stała ode mnie tak daleko, jak tylko mogła, ramiona miała skrzyżowane na piersi i jej oczy były skierowane w stronę Manhattanu. Chciałem się odezwać, ale po raz kolejny byłem zamrożony w swojej postawie. Mogłem powiedzieć AnnMarie co czułem do Riley, ale bycie przy samej Riley było inną historią. Coś złego przydarzyło jej się dzisiaj. Wiedząc, co mogło się wydarzyć, sprawiło, że chciałem paść na kolana i krzyczeć, aż moje płuca poddałyby się. Pozwoliłem jej wcześniej odejść i nie zamierzałem ponownie popełnić tego błędu. Kiedy nie było Riley, byłem bałaganem. Kiedy nie było Riley, była w niebezpieczeństwo. Nic nie było odpowiednie, kiedy nie miałem jej w swoim życiu. Chciałbym po prostu przyjść i powiedzieć te rzeczy, ale było prawdopodobnie za późno. Miałem nadzieję, że byłaby podekscytowana i wdzięczna, że mnie widziała, że przyszedłem ją uratować na jachcie Setha, ale nadal wpatrywała się we mnie z zimnym dystansem w oczach. Mógłbym ją ocalić przed płonącym budynkiem i nadal nienawidziłaby mnie. Zacumowaliśmy łodzie i pomogłem Julinowi przenieść Setha na koniec mola. Jęknął trochę i pokręcił głową z boku na bok, ale jego oczy nadal były zamknięte. Podjechał kierowca Juliana i załadowaliśmy Setha na tylne siedzenie. Julian odwrócił się i potrząsnął moją dłonią. – Zadzwonię do Davisa i sprawię, żeby przyszedł – powiedział. – Jego kolej, aby być niańką.

215

– Brzmi nieźle. Daj znać, jak idzie. – Zrobi się. – Jego spojrzenie wylądowało na Riley. – Miło było cię poznać. Wolałbym, aby stało się to w lepszych okolicznościach. – Mnie też – wymamrotała Riley. Julian jeszcze raz na mnie spojrzał, ale ponieważ jego twarz była płaska i pozbawiona emocji, nie mogłem stwierdzić, co to oznaczało. Wspiął się do samochodu i odjechał, zostawiając mnie i Riley ponownie samych. – Muszę iść do domu – ogłosiła. Dotknąłem jej łokcia, obawiając się, że odsunie się ode mnie na więcej niż krok. – Wracajmy do mnie. – Czemu? – Ponieważ... jest bliżej. Możesz wziąć prysznic, a ja zrobię coś do jedzenia. – Nie sądzę, aby to był dobry pomysł. – Musimy porozmawiać. Potarła swoje skronie. – Masz kolejny sekret, który masz mi objawić? – Coś w tym stylu – odpowiedziałem, a słowa odczuwałem jako grube na moim języku. Riley zamknęła oczy na kilka sekund, wyglądając jakby rozmyślała, albo się modliła. Wreszcie je otworzyła. – Dobra. Chodźmy.

216

CHAPTER THIRTY THREE Riley Przechyliłam głowę w stronę natrysku prysznica. Ciepła woda uderzyła w moje powieki i policzki z mocnym rozpryskiem. Każda kropla obmywała każdą sekundę dnia. Strumienie wody obmywały mnie z mojego strachu i zmartwień. Pieniąc trochę mydła, umyłam każdy centymetr mojej skóry. Prysznic Xaviera był jednym z najbardziej luksusowych, jakie kiedykolwiek widziałam, z dwoma słuchawkami prysznicowymi i z długą ławeczką, na której można było usiąść. To prawie wydawało się być błędne, ciesząc się tym wszystkim. Wyłączyłam wodę i chwyciłam ręcznik,, zanim mogłam za bardzo rozmyślać. Rzeczy pomiędzy mną, a Xavierem zostały skończone. Tylko dlatego, że stałam w jego mieszkaniu, myjąc się, nic nie znaczyło. Powiedział, że chciał porozmawiać, więc porozmawiamy. A po tym, ja wyjdę. I prawdopodobnie nigdy więcej go nie zobaczę. Ta myśl wywołała ból. Łatwe było przekonać siebie, że ruszałam od Xaviera, gdy nie było go przede mną. Złamałam się jednego dnia w jego biurze i obawiałam się, że przebywanie w jego mieszkaniu oznaczało, że ponownie się złamię. Musiałam być ostrożna. Musiałam zająć się sobą. Nie zrobiłam tego na jachcie Setha, ale potrzebowałam zrobić to teraz. Wysuszyłam się i ponownie założyłam sukienkę. Xavier zostawił swoją koszulę i szorty wiszące na drzwiach dla mnie, ale nie mogłam ich założyć. Zrobienie tego, byłoby pierwszym krokiem na bardzo śliskim stoku. Mając wciąż wilgotne włosy, wyszłam z łazienki i weszłam do cichego mieszkania. Podążyłam wolno korytarzem, zerkając za drzwi każdego pokoju, poszukując Xaviera.

217

Znalazłam go w jadalni. Na stole były rozłożone pudełka jedzenia na wynos i talerze, ale nie siedział przed nimi. Zamiast tego, stał przed oknem wyglądając przez nie, a jego dłonie były złączone za plecami. – Hej – powiedziałam. Szarpnął się w zaskoczeniu i odwrócił się, aby na mnie spojrzeć. – Hej. Usiądź. Dostarczono trochę indyjskiego jedzenia. Nie wiedziałem, co chciałabyś, więc wybrałem kilka różnych rzeczy. – Dzięki. – Dziwnie się czułam będąc mu wdzięczną, po tym wszystkim co zaszło. Krótko się zastanawiałam, czy byłam zbyt surowa dla niego, ale szybko odepchnęłam te myśli. Xavier był dużym chłopcem. Podejmował własne decyzje, wiedząc jakie mogły być tego konsekwencje. Usiadłam pośrodku stołu, ale niczego nie odtykałam. Nie jadłam od śniadania, ale nie miałam apetytu. Mój żołądek był wypełniony nerwami. W tej chwili, czułam jakbym nigdy więcej nie była w stanie nic zjeść. Xavier został w tym miejscu, w którym był, a jego ręce nadal znajdowały się z tyłu. – Jak sie masz? Potrzebujesz czegoś? – Mam się dobrze. Spojrzał w moje oczy. – Musisz się z kimś zobaczyć? Porozmawiać z kimś? Wpatrywałam się w niego z zmieszaniem. – Nie, już zadzwoniłam do Ann-Marie, więc... och. – Zamknęłam usta, kiedy zdałam sobie sprawę do czego zmierzał. – Seth mnie nie dotknął. Znaczy się, złapał mnie za nadgarstek i próbował mnie pocałować, ale odsunęłam się od niego. Xavier ostro wciągnął oddech. – Gdybym wiedział, że zamierzałaś dzisiaj z nim wyjść... – Ależ wiedziałeś. Xavier zbladł. – Wiedziałeś – powtórzyłam. – Umieściłeś moje nazwisko na tej liście, Xavier, wiedząc, że mógł mnie znaleźć. Więc przestań się zachowywać, jakbyś próbował trzymać mnie z dala od niebezpieczeństwa. To ty jesteś tym mężczyzną, który mnie w to wpakował. Taa, wyszłam dzisiaj na jacht, ponieważ miałam własne powody, ale nie miałabym tych powodów, jeśli nigdy nie poznałabym ciebie czy Setha.

218

– Twoje własne powody – powtórzył. Skrzyżowałam ramiona i przytaknęłam. Niech spróbuje się domyślić, o czym mówiłam. – Ann-Marie powiedziała mi, że próbowałaś dostać dostęp do listy. Sapnęłam. – Co? Kiedy? – Dzisiaj rano. Poszedłem do twojego mieszkania, aby porozmawiać. Powiedziała mi, że wyszłaś na żeglowanie z Sethem i to, że chciałaś dobrać się do listy. – Nie powiedziała mi o tym – wymamrotałam. – Rozmawiałam z nią tuż, zanim poszłam wziąć prysznic. W jednym kąciku jego ust pojawił się uśmiech. – Może pomyślała, że mogłabyś być na nią wściekła. Wpatrywałam się w niego, a moje usta opadły. Więc Xavier był teraz powiernikiem Ann-Marie? W którym momencie świat stanął na głowie? Spojrzałam na kolana, szukając kolejnej rzeczy, którą mogłabym powiedzieć. Już dłużej nie czułam się na tak zarozumiała, jak kilka minut wcześniej. Krzesło przesunęło się z piskiem i Xavier usiadł naprzeciwko mnie. – Cieszę się, że masz się w porządku. Kiedy pomyślałem... – Przełknął ciężko. – Weszliśmy na jacht i nigdzie cię nie widzieliśmy. Pomyślałem, że coś mogło ci się stać. Obserwowałam jego twarz, próbując zbadać powagę jego stwierdzenia. – Naprawdę? – Tak. – Muszę być szczera, ciężko jest mi uwierzyć w to, co mówisz. Ukrywałeś przede mną tak wielką rzecz. Jak mogę ci teraz wierzyć? – Słuszna uwaga – zgodził się. – Jednak... Uniósł brew. – Przyszedłem po mnie – skończyłam. – I muczę ci za to podziękować. Nie wiem, co zdarzyłoby się, gdybyś ty i... – Julian – podpowiedział.

219

– Racja. Nie wiem, co zdarzyłoby się, gdybyś ty i Julian nie przyszli tam. – Drżenie groziło, że pojawi się na mojej skórze, ale tłumiłam to. Nie mogłam odsłonić swoich emocji. Nie na oczach Xaviera. – Seth nie jest facetem, któremu ufa się z czymkolwiek – powiedział Xavier. – Nawet nie z jego własnym bezpieczeństwem. – Ale ty się niby od niego różnisz? Spojrzał na mnie ze smutkiem w oczach. – Może tak bardzo się od niego nie różnię. Jego odpowiedź mnie zaskoczyła. Spodziewałam się odpowiedzi, która chociaż w połowie byłaby defensywna. Xavier oparł łokcie na stole i splótł swoje palce. Widząc te znajome dłonie, te, które nie dotykały mnie tak długo, sprawiło to, że bolesna tęsknota przesunęła się przez moje ciało. Cała ta sprawa była niesłychanie niesprawiedliwa. Nie miałam żadnego interesu w zadawaniu się z tym facetem, a byłam tutaj. Siedziałam naprzeciwko niego w jego jadalni, zachowując się, jakbym go nienawidziła, ale całe to uczucie było strasznie sprzeczne. Nienawidziłam rzeczy, które zrobił Xavier, ale jego samego nie nienawidziłam. Błagałam u Boga, żeby tak było. Jeśli życie byłoby naprawdę proste, to byłoby super. Ale rzeczy nie były czarne czy białe. Nigdy tak nie było. Xavier wpatrywał się w miejsce w ścianie, jakby posiadało wszystkie odpowiedzi, których szukał. Zauważył, że gapiłam się na niego i spojrzał na mnie. – Przez całe życie próbowałem robić właściwe rzeczy i okazało się, że wszystko spieprzyłem. – To nie takie trudne. Znaczy się, robienie właściwych rzeczy. Po prostu traktujesz ludzi, jak na to zasługują. – Tak słyszałem. Ale przez większość swojego życia, chciałem być sam. – Och – powiedziałam smutno. – To ci nie pomogę. – Nie chcę tego więcej. Riley, chcę cię poznać. Chcę budzić się rano i widzieć ciebie obok mnie. Emocje piętrzyły się we mnie. Byłam szczęśliwa i przerażona. Podekscytowana i wściekła. Ale głównie zła.

220

– Nie możesz mi tego robić. Nie możesz po prostu zwracać trochę uwagi i mówić mi, że chcesz mnie w swoim życiu, kiedy zaledwie kilka tygodni temu, powiedziałeś mi, że mogłam być jedynie dziewczyną „raz na jakiś czas”. – Myliłem się – prawie wykrzyczał. – Byłem głupi. Byłem kurewsko zmieszany i nie wiedziałem jak poradzić sobie z tym co się działo między nami. Jesteś dla mnie kimś więcej w życiu, niż jakakolwiek inna kobieta. Czy ty to rozumiesz, Riley? Czy mi wierzysz? Ponieważ nawet jeśli mi nie wierzysz, zamierzam pracować przez resztę życia, aby mieć pewność, że pewnego dnia powiesz „tak”. Moja dolna warga zaczęła się trząść. Przygryzłam ją i powstrzymałam przed poruszaniem się. – Jak to możliwe, że mówisz mi, że ci zależy na mnie, po tym, jak powiedziałeś, że skończyłeś? Komuś takiemu jak ty nie zależy na nikim, Xavier. – Wiem – powiedział cicho. – Przestań się za mną zgadzać! – krzyknęłam, uderzając dłońmi w stół. – Po prostu powiedz mi prawdę. Powiedz mi prawdę! – Suchy szloch wyrwał się z mojej piersi. Łzy pojawiły się w moich oczach, ale nie próbowałam już dłużej ich powstrzymywać. Niech Xavier zobaczy, co mi zrobił. Nie wiedział, jak bardzo załamana i pokonana się czułam. Teraz, kiedy się otworzyłam, nie mogłam powstrzymać słów wylatujących z moich ust. Są pospieszne, wyskakując jedno za drugim, w niekończącym się strumieniu spowiedzi. – Otworzyłam się dla ciebie. Minął rok odkąd coś takiego zrobiłam. I wzięłam prawdziwą szansę. Ostatni raz, kiedy zależało mi na facecie, złamał moje serce. Czy wiesz jak to się czuje? Czy wiesz jak trudno jest ruszyć dalej po czymś takim? Białko w oczach Xaviera stało się czerwone. – Przykro mi, że ci się to przydarzyło. Czy rozumiem jak to jest? Nie wiem. Samotnie spędziłem wszystkie lata. Nie sądzę, że w ten sam sposób, wygląda, kiedy robi to reszta ludzi. – Więc właśnie udowodniłeś moją rację – zaszlochałam. – My, będąc ze sobą, nie przyniesie niczego dobrego. Odepchnęłam krzesło i wstałam. Zrobiłam kilka kroków, aby wyjść, ale Xavier nagle pojawił się przede mną. Zablokował moją drogę, a jego ciało i twarz zasłaniały mi wizję. Jedną dłoń przycisnął do tyłu mojej głowy, a drugą ujął moją szczękę. – Riley – wyszeptał.

221

Zamknęłam oczy i opierałam się emocjom. To nie miało sensu. Wciskały we mnie swoje pazury i ciągnęły w dół, w głęboką, ciemną studnię. Nie mogłam oddychać. Nie mogłam myśleć. Kochałam tego mężczyznę. To nie było sprawiedliwe. W moim sercu istniała cała miłość, namiętność i nie mogłam nic z tym zrobić. Mogłam tylko stać i obserwować jak znika i umiera. Xavier ponownie powiedział moje imię, sprawiając, że było to zbyt wiele. – Lista – wysapałam. – Nie powinienem był brać w niej udziału. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. – Kto ma do niej dostęp? Tylko ty i Seth? Szczęka Xaviera drgnęła. – Nie mogę ci powiedzieć. Nie zdradzę pozostałych mężczyzn. – Więc nadal jesteś wobec tego lojalny. – Nie. Nigdy więcej nie dodam do niej kobiet. Nie wybierałem kobiet z niej. Mam to, czego chcę tutaj, Riley. – Próbowałam odwrócić od niego spojrzenie, ale zacieśnił uścisk na mojej głowie i zmusił mnie do utrzymania kontaktu wzrokowego. – Rozumiesz? Ty jesteś tą, której chcę. – A co z innymi? Zamierzasz tak stać i pozwolić, aby lista istniała? Zamierzasz pozwolić, aby kobiety były nadal wykorzystywane? – To nie jest takie proste. To jest porozumienie. Są zasady... – Nie obchodzą mnie twoje zasady – Zmusiłam się, aby wyrwać się z jego uścisku. – Nie obchodzi mnie twój głupi klub, albo to, czy jesteś jego częścią, czy nie. Zależy mi na tobie, Xavier. Zaczęłam ponownie płakać. Wyglądałam jak głupiec i też się tak czułam. Musiałam się stąd wydostać. Z każdą minutą, w której zostawałam, mój stan się pogarszał. Okrążyłam szybko Xaviera i wypadłam przez drzwi. Złapałam torebkę z haczyka w korytarzu i wyleciałam przez drzwi. Nigdy więcej. Musiałam przestać. Musiałam otworzyć serce i ponownie zostało złamane. Teraz zostałam sama z jego fragmentami. I Xavier mógł myśleć, że również został zraniony, ale nie miał pojęcia, co mi zrobił. Nie uporządkuję tego bałaganu przez dłuższy czas. Może nawet przez resztę swojego życia.

222

CHAPTER THIRTY FOUR Xavier Zależy jej na mnie. Nie byłem pewien jak długo stałem tak zesztywniały, a moje stopy i mózg nie były w stanie funkcjonować. Jej słowa wzięły mnie z zaskoczenia, że zostałem obrabowany ze zdolności myślenia. – Zależy mi na tobie – powiedziała wtedy. Po tym wszystkim, co się stało, po całym tym bólu przez który przeszła, nadal jej na mnie zależało. Miałem nadzieję, że tak będzie, ale jednocześnie wiedziałem, że nie zasługiwałem na uczucia Riley. Ale mogłem na to zapracować. Mogłem próbować, każdego dnia przez resztę mojego życia, aby być lepszym, niż jestem. Ale najpierw, musiałem przekonać Riley, aby została. Musiałem sprawić, aby uwierzyła, że byłem tego wart. Zaczynając od teraz. – Riley! Wyrwałem się z mojego zamroczenia, kiedy rzuciłem się przez otwarte drzwi mojego mieszkania. W korytarzu było pusto i nigdzie nie było jej widać. Pośpieszyłem do windy, modląc się, aby nie odeszła za daleko. Skręciłem za róg – drzwi windy były zamknięte. Przekleństwa wyleciały z moich ust, gdy gorączkowo wciskałem guzik. Kiedy Riley wyjdzie z tego budynku, moje szanse na przekonanie jej dramatycznie spadną. Z każdym fizycznym krokiem, z którym się ode mnie oddalała, brała również mentalny krok. Wkrótce nie będę dla niej niczym więcej, jak odległym wspomnieniem. Bolesnym żałowaniem. Drzwi windy się otworzyły i przepchnąłem się przez nie. Kable nie mogły zabrać mnie wystarczająco szybko na dół. Brakowało mi jej. Nie było mowy, aby nadal była w budynku. Zacisnąłem ręce i odliczałem mijające sekundy. Kiedy drzwi windy ponownie się otworzyły, wpadłem do lobby w odpowiednim momencie, aby zobaczyć jak Riley wychodziła przez frontowe drzwi.

223

– Riley! – Mój głos odbił się echem w lobby. Zarówno Riley, jak i odźwierny, trzymający dłoń na otwartych drzwiach, odwrócili się i spojrzeli na mnie. Przebiegłem przez korytarz i zatrzymałem się parę metrów od niej. Kiedy jej spojrzenie spotkało moje, jej oczy były wypełnione smutkiem. – Proszę nie rob tego, Xavier. Po prostu pozwól mi odejść, dobrze? Chociaż raz spraw, żeby to było łatwiejsze dla mnie. – Nie. Nie mogę tego zrobić. Spojrzałem na odźwiernego, który nadal stał z otwartymi drzwiami. Kiedy moje spojrzenie opadło na niego, a jego mina zrzedła. – Porozmawiajmy o tym – powiedziałem do Riley. – Gdzieś na osobności. Zesztywniała. – Właśnie to zrobiliśmy. – Wiem, ale mam więcej do powiedzenia. Wyrzuciła ręce w powietrze z frustracją. – Co jeszcze miałbyś powiedzieć? Powiedziałeś mi, że zdałeś sobie sprawę, że się myliłeś, ale nadal pozwalasz, aby... ta rzecz... się ciągnęła. – Wiem, ale to jest... – Skomplikowane. Racja. Rozumiem. – Ale nie ty i ja. Już nie. Nie mogę sobie poradzić nie mając cię w pobliżu. Rozumiesz to? – Wyrzuciłem dłoń w powietrze, rozpaczliwie próbując wyrazić to, jak bardzo byłem poważny. – Spieprzyłem w swoim życiu wszystko, co nie było biznesem. I są różne rzeczy, które chcę ci powiedzieć. Nie używam tego jako wymówki, ja tylko... myślę, że jeśli będziesz o mnie coś widziała, to może pomoże ci to mnie zrozumieć. Riley położyła dłonie na biodrach. Była zaintrygowana, ale jeszcze nieprzekonana. – Jakie rzeczy? – Coś o moim... życiu. Chodzi mi o dorastanie. I teraz. – Przełknąłem i spojrzałem ponownie na odźwiernego. Stał tak samo blisko mnie, jak Riley, jak trzecie koło w tej bardzo osobistej rozmowie. Ponownie spojrzałem na Riley. – Nie możemy zrobić tego w bardziej prywatnym miejscu? – Nie – odpowiedziała cierpko. Sprawdzała mnie. Popychała mnie do krawędzi. Doprowadzało mnie to do szału, ale sprawiło, że kochałem ją nawet bardziej. Odźwierny spojrzał przez okno i wpatrywał się w

224

przechodniów. Kiedy wyobrażałem sobie odsłonięcie się przed Riley, obnażając przed nią swoją duszę, nie sądziłem, że stanie się to na oczach odźwiernego pracującego na pół etatu, którego imienia nie mogłem zapamiętać. Ale jeśli oznaczało, że albo to, albo utrata Riley, to w porządku. Zrobiłbym cokolwiek, aby zatrzymać ją przy swoim boku. W moim gardle uformowała się gula i dołączyło do tego napięcie w mojej piersi. To były rozpoznawalne uczucia. Przez całe moje życie mi towarzyszyły. W każdej chwili, w której myślałem o wyjawieniu komuś prawdy, strach przejmował kontrolę. To powstrzymało mnie przed staniem się osobą, którą naprawdę chciałem być. Ale już nie. Ból mógł być nadal obecny, ale nie pozwoliłbym, aby mnie to powstrzymało. Mogłem popychać do przodu pomimo tego. Stałbym się czymś więcej. Mógłbym stworzyć więcej dla siebie. Więcej dla Riley. Wziąłem głęboki oddech i kontynuowałem. – Wiedziałem, że byłaś wyjątkowa odkąd zobaczyłem cię po raz pierwszy. Próbowałem odpędzić to wyjaśnieniami, mówiąc sobie, że byłaś tylko unikatową dziewczyną i że ktoś inny mógłby pomyśleć tak samo. Ale teraz znam prawdę. Byłaś dla mnie wyjątkowa, ponieważ zostałaś stworzona dla mnie. Wiem, że to brzmi głupio, ale to jest pieprzona prawda, Riley. Po prostu nie mogłem przyznać tego wcześniej. To jest... trudne. Dorastałem w rodzinie, która nie okazywała uczuć czy uznania. Mój tata dotykał moją mamę tylko wtedy, gdy ją bił. Rzęsy Riley poruszyły się w zaskoczeniu. – Przepraszam. Nie wiedziałam o tym. – Ponieważ nie chciałem, abyś wiedziała. Nie mówię ludziom o swoim życiu. Noszę to ze sobą, ale upewniam się, że to jest zawsze zachowywane jako sekret. Każdy ma swoje brudy, o które musi się martwić. Nie chcę prosić nikogo, aby pomógł mi z moimi. – Ja bym pomogła – powiedziała Riley, a jej głos i twarz były tak serdeczne, że moje serce się ścisnęło. – Wiem, że tak. To jest jedna z tych rzeczy, które są w tobie tak wyjątkowe. Spójrz, wspominam o tym, ponieważ chcę, abyś wiedziała, czym to dla mnie jest. Nie wiem, jak pozwolić komuś wejść, ponieważ obiecałem sobie, że nie pozwolę na to. Obiecałem sobie, że nigdy nie stanę się taki jak moi rodzice. – Xavier...

225

– Poczekaj. Jest więcej. Ten wybór był głupi. A co za tym idzie, podejmowałem inne głupie wybory. Polowałem na mężczyzn w klubie, mężczyzn, którzy pieprzyli się z dziewczynami. Myślałem, że mogłem zabierać ich na zewnątrz i walczyć z nimi, zajmować się wymierzaniem sprawiedliwości. Myślałem, że byłem swego rodzaju bohaterem. – To z nimi walczysz? Z facetami, którzy... naprzykrzają się dziewczynom? – Tak. Oczy Riley były zamglone i miała odległe spojrzenie. – Wow. Kobieta podeszła do drzwi. Ująłem Riley za łokieć i pociągnąłem ją do ściany. – Biję się tylko z mężczyznami, którzy na to zasługują. – Nie wiem, Xavier, to nadal brzmi brutalnie. – Jestem brutalny – powiedziałem, a prawda w tych słowach była bardzo uciążliwa. Zacisnęła usta. – Taa, zgaduję, że jesteś taki. – Spojrzała na swoje dłonie, które były skręcone przy jej sukience. – Nie wiem, co na to wszystko powiedzieć. – Rozumiem, jeśli nie masz nic do powiedzenia w tej chwili. Po prostu nie mogłem pozwolić ci odejść bez powiedzenia o tym. Nie byłem fair wobec ciebie. Ukrywałem siebie, podczas gdy ty się eksponowałaś. – To zrozumiałe – powiedziała, a następnie westchnęła. – Tak sądzę. Było naprawdę źle? Z twoimi rodzicami? Zacisnąłem zęby. – Moja mama miała więcej, niż raz złamane kości. Nie nabyła ich przez zlecenie ze schodów czy wejście w drzwi, jak chciała przekonać pielęgniarki na SOR-ze. Oczy Riley zwilgotniały i wielka łza spłynęła po jej policzku. – Dziękuję, że mi powiedziałeś. To daje mi sporo do myślenia. W jej słowach była bolesna ostateczność. Ona mogła po tym wszystkim nie zostać, gdy zdałem sobie z tego sprawę. Nadal mogła się odwrócić i odejść z mojego życia. Tak bardzo ją zraniłem. – To jest wiele – wypaliłem. – Wiele. Nie idź. Kocham cię. Tak bardzo cię kocham, Riley. Jesteś moja. Wiem, że już to powiedziałem, ale mam to na myśli w każdy sposób. Miałaś być moja. Na zawsze. Jakoś, po prostu o tym wiem. Oczy Riley rozszerzyły się, jak jeszcze nigdy.

226

– Ja... ja... Chwyciłem jej talię i przyciągnąłem do siebie, moje usta uciszyły jej słowa. Przyciskałem ją do siebie tak mocno, jak mogłem, podczas gdy ją całowałem. Jeśli mógłbym, to stopiłbym nasze ciała ze sobą. Zrobiłbym z nas jedną osobę. Riley przerwała pocałunek i odsunęła się o pół kroku. Jej oczy nadal były pojaśniałe i wielkie, sprawiając, że wyglądała, jakby była zszokowana. Położyłem dłoń na jej plecach. Nie zdjąłem jej z niej, aż zostałem do tego zmuszony. Wpatrywała się we mnie przez długi czas. Ta chwila wydawała się być niekończąca się. Nawet, kiedy rozwarła usta, aby się odezwać, było pół sekundy opóźnienia, jakby w zwolnionym tempie. – Zabierz mnie na górę – powiedziała łagodnie. To były najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek słyszałem. Prawie żałowałem, że nigdy nie zostały wypowiedziane; tak dobre były. Były tak niesamowite, że raniły. Przeszywały moją klatkę piersiową i wstrzykiwały we mnie doznania, których nigdy nie doświadczyłem. Miłość. Tak właśnie było. Zdumione. Wspaniałe. Ta niezwykła kobieta chciała być moją. Splatając jej palce ze swoimi, pociągnąłem ją w stronę windy. Widziałem kątem oka odźwiernego, pokazał mi uniesiony kciuk w górę. W ciągu kilku sekund znaleźliśmy się w windzie, nasze dłonie i usta znalazły się na nas. Przycisnąłem Riley do ściany i całowałem jej szyję. Odchyliła głowę i pchnęła biodra w moje. Paliłem się, a moja skóra i mięśnie płonęły z oszalałą potrzebą. Kroki, które zabrały nas do mieszkania wyglądały, jakbyśmy byli na karuzeli. Wypadliśmy z windy i podążyliśmy korytarzem. Drzwi poddały się pod naszą połączoną wagą i wpadliśmy do korytarza. Udało mi się kopniakiem zamknąć drzwi, a później znaleźliśmy się na podłodze. To było zimne i twarde, ale nie obchodziło mnie to. Wciągnąłem Riley na siebie i pocałowałem ją z całą miłością i bólem, które miałem w sobie. Jej palce rozpinały moje guziki, podczas gdy ja unosiłem jej sukienkę. Znalazłem materiał jej majtek i rozerwałem je. Syknęła z szoku i bólu, ale rozchylone usta i zarumienione policzki, powiedziały mi, że uwielbiała każdą część tego, która się działa.

227

Odrzucając na podłogę strzępy, które były bielizną Riley, pociągnąłem ją do przodu i na siebie. Nasze języki się splątały, wygłodniale i desperacko, aby posmakować tę drugą osobę. Riley wepchnęła dłoń pomiędzy nasze ciała i rozpięła mój pasek. Pomogłem jej, szybko rozpinając spodnie. Mój kutas wysunął się przez lukę w moich bokserkach, już twardy i przeciekający preejakulatem. Przesunął się po wewnętrznej stronie uda Riley i szarpnął się ku ciepłu pochodzącemu z jej wejścia. Riley odchyliła się, a jej biodra przesuwały się przy moich. Pragnienie pulsowało w każdej mojej komórce. – Tak bardzo za tym tęskniłem – wysapałem pomiędzy szybkimi, przerywanymi oddechami. – Ja też. – Pochyliła się i ponownie mnie pocałowała, zanim wyprostowała, spoglądając na mnie, a miłość lśniła w jej oczach. Złapałem podstawę swojego kutasa i czekałem, aż wykona kolejny ruch, dając jej czas, aby zdecydować czy tak naprawdę tego chciała. Minęły długie sekundy, zanim uniosła biodra i opuściła się na mnie, a nasze oczy wpatrywały się w siebie, kiedy nasze ciała stały się jednością. Mój kutas przeszywał ją, znikając wewnątrz jej idealnego, jedwabistego kanału. Riley przewróciła ramiona do tyłu i jęknęła nisko, kiedy obniżyła się do końca. Zaczęła powoli poruszać się w te i we w tę, a jej palce rozciągały się na moich ramionach. – Dokładnie tak, skarbie – wyszeptałem. – Ujeżdżaj mnie. Ujeżdżaj mnie tak, jak jesteś moja. – Jestem – westchnęła. W tej pozycji, miałem wolny dostęp do jej słodkiego ciała i byłem w stanie dotknąć ją wszędzie, gdzie chciałem. Jej twarz, gardło, piersi, jej wąska talia. Ścisnąłem jej biodra, pomagając jej się poruszać, ale nie pośpieszając jej. Pozwalając jej przejąć dowodzenie. Jęknąłem, kiedy jej cipka ścisnęła mojego kutasa i przyjemność strzeliła przez cały mój członek, aż do moich mięśni brzucha. Z każdym nowym pchnięciem, moje jądra coraz bardziej się ściskały, aż stały się przepełnione, gotowe, aby wybuchnąć. Riley kołysała się szybciej, ujeżdżając mnie, jakby tego nie kontrolowała. Kochałem obserwować ją w ten sposób, całkowicie zatraconą w swojej przyjemności i oszalałą z ekscytacji. Każdy płynny ruch jej miednicy sprawił, że jęczała głębiej i dłużej. Uniosłem swoje biodra, chcąc dosięgnąć końca jej kanału, chcąc ją wypełnić i sprawić, aby eksplodowała.

228

Krzyknęła moje imię, gdy dochodziła, jej ciało drżało przy moim i nie mogłem powstrzymać swojego orgazmu. Rozrywał mnie i szybko zsunąłem z siebie Riley i obserwowałem jak moje gęste uwolnienie zalewało jej uda i moje mięśnie brzucha. Riley była pierwszą kobietą, z którą nie używałem prezerwatywy, pierwszą kobietą, której ufałem na tyle, aby tak zrobić. Była na tabletkach i wierzyłem jej, gdy mówiła, że przestrzegała zażywania ich. Poza tym, myśl o posiadaniu dziecka z tą kobietą nie przerażała mnie. Opadła bezwładnie na podłogę obok mnie. Wsunąłem ramię pod jej barki i przyciągnąłem ją bliżej. Nasze szorstkie oddechy wpadły w dziwną synchronizacją, kiedy leżeliśmy spokojnie, wpatrując się w sufit. Riley jęknęła i przewróciła się na bok, a jej nos przycisnął się do mojej klatki piersiowej, kiedy mocno ją objąłem i pocałowałem ją w czubek głowy. Pachniała jak kombinacja jej miejsca i mojego miejsca. To było idealne. Ostrożnie zsuwając ją z siebie, pomogłem jej wstać i zaprowadziłem ją do łazienki. Przez cały czas, kiedy się myliśmy, wpatrywałem się w nią. Oblała się rumieńcem, ale nie mogłem sie powstrzymać. Ta niesamowita dziewczyna była moja. Kiedy wysuszyłem Riley i ubrałem ją w moją najwygodniejszą piżamę, zaprowadziłem ją ponownie do jadalni. Na zewnątrz było ciemno, słońce zaszło w międzyczasie, podczas gdy Riley i ja zatraciliśmy się w naszym osobistym niebie. – Jesteś teraz głodna? – zapytałem. Uśmiechnęła się z poczuciem winy. – Tak. Wysunąłem dla niej krzesło. Kiedy już usiadła, zacząłem nakładać jedzenie, które nie za bardzo wcześniej ruszyliśmy. – Jest zimne – ogłosiłem, zsuwając jagnięcinę z talerza. – Podgrzeję. Riley nie odpowiedziała. – To zajmie kilka minut. – Spojrzałem przez stół i zobaczyłem, że żuła wargę. Moja dłoń trzymająca łyżkę natychmiast opadła. – Co jest? Spojrzała na mnie smutnymi oczami. – Przepraszam, Xavier, ale nie mogę tego odpuścić. Co zamierzasz zrobić z listą? Jej ból był tak widoczny, że naciskał na moją pierś. Westchnąłem i opadłem z powrotem na krzesło.

229

– Nie możesz być z mężczyzną, który pozwala, aby coś takiego się działo. Przytaknęła. – Wiem, że nie zamierzasz już więcej używać tej listy... – Ale nie będziesz szczęśliwa, gdy będę siedział i pozwalał jej trwać – skończyłem za nią. – Dokładnie – wyszeptała. – Przepraszam. Teraz wszystko jest tak bliskie perfekcji. Ty jesteś tak idealny, to... – Przerwała i opuściła głowę do swoich dłoni. Nowe pragnienie już we mnie wzrastało. Teraz mając Riley, zrobiłbym wszystko, co trzeba było, aby ją zatrzymać i uszczęśliwić. Część tego oznaczała zrobienie właściwej rzeczy, ponieważ to właśnie musiało zostać zrobione. Riley nie mogła trzymać się z boku i bezczynnie obserwować listę. I teraz, ponieważ ona nie mogła, ja też nie.

230

CHAPTER THIRTY FIVE Riley – Chodź tutaj – powiedział Xavier, wskazując na kanapę. Wstałam, moje kolana lekko drżały, a następnie przeniosłam się do końca kanapy, siadając i spoglądając na niego. To, jak miał zaciśniętą szczękę mówiło mi, że miał coś wielkiego do ogłoszenia. Opadł obok mnie i wziął moje ręce w swoje. – Rozumiem dlaczego jesteś zła, ale mam plan. Zamrugałam do niego. – Jaki plan? Xavier spojrzał mi prosto w oczy. – Zamierzam zniszczyć listę. Tysiące emocji ścisnęło moje serce. – Poważnie? – Tak. Miłość sprawiła, że moje serce nabrzmiało. – Dziękuję – wyszeptałam z zaciśniętym gardłem. Uniósł moją dłoń do ust. – Tak będzie najlepiej. Dla ciebie i dla mnie, jak również dla kobiet na niej się znajdujących. Cholera, to prawdopodobnie będzie też najlepsze dla Juliana i Davisa. To stwarzało zbyt wiele problemów. Już dawno temu powinna była zostać usunięta. – Gdzie ona jest? – W aktach na komputerze w biurze Enigmy. Zmarszczyłam się. – Wyobrażałam sobie, że znajduje się w bardziej dramatycznym miejscu. Uśmiechnął się. – Jak napisana na zwoju i zamknięta w skarbcu bankowym? – Cóż, nie tak dramatycznie... Xavier odchylił się z bólem na twarzy. – Łamię pakt robiąc to i moje słowo jest wszystkim co mam. To znaczy dla mnie wszystko.

231

Przytaknęłam. – Jesteś dobrym mężczyzną. Prychnął. – Raczej nie, ale mam zestaw zasad według których żyję i łamanie jednej z nich jest trudne. Właśnie dlatego chcę to zrobić wkrótce. Jutro. Najlepiej będzie to wszystko zakończyć, żebyśmy mogli ruszyć dalej. – Pójdę z tobą. – Nie – powiedział uszczypliwie. – Co? Czemu nie? – Ponieważ jest coś, co muszę zrobić i to mogłyby... – Mogłoby być jakie? – Niebezpieczne – powiedział z zaciśniętymi zębami. Pokręciłam głową. – Jakie to niebezpieczeństwo? – Jeśli pozostali się nie zgodzą.... – Nie zgodzą? Co, jeśli tak? Jesteś właścicielem tego miejsca, tak samo jak oni, Xavier. Masz prawo to zakończyć. Zacisnął zęby i spojrzał w sufit. – To nie tak. Nadal nie rozumiałam. – Zatem jak? Powiedz mi, w jakim będziesz niebezpieczeństwie. – To nie o siebie się martwię, ale o ciebie. Davis i Julian są dobrymi facetami, ale stworzyliśmy zrozumienie dawno temu. Paczka pierwsza, kobieta druga. – Nadal nie łapię. Myślisz, że mnie skrzywdzą? Zmarszczył się. – Nie, oczywiście, że nie. Po prostu nie jestem pewien, jak zareagują. Może stać się brzydko. Sfrustrowana skrzyżowałam ramiona i spojrzałam na niego. – Brzmi, jakbyś był irracjonalny. Jego nozdrza falowały. – Bezpieczniejsza jesteś tutaj, Riley. Wyrzuciłam ramiona w powietrze.

232

– Mówisz to, ale nie dajesz mi żadnego powodu na to, dlaczego tutaj jest bezpieczniej. – Jest bezpieczniej, ponieważ ja tak mówię. Kiedy, a nie jeśli, Seth się dowie, to pojawią się kłopoty. Mogą nawet latać pięści. Nie chcę umieszczać cię pośrodku możliwego niebezpieczeństwa. – Hm. – W porządku? Ponownie skrzyżowałam ramiona. – Nie. Nie jest w porządku. – Riley, przysięgam na Boga... – Przysięgaj sobie ile chcesz, idę z tobą. A jeśli spróbujesz wyjść beze mnie, to po prostu sama tam pójdę. Xavier potarł oczy. – Chryste, od kiedy masz taką silną wolę? Uśmiechnęłam się. – Odkąd cię poznałam. – Powiedz mi – powiedział spokojniejszym głosem, niż wcześniej. – I proszę, bądź szczera. Dlaczego tak naprawdę chcesz pójść ze mną? Ponieważ jeszcze ci nie ufam. Spojrzałam w dół, zawstydzona taką myślą. Wierzyłam w to, że Xavier mnie kochał i chciał zapewnić mi bezpieczeństwo, ale nie do końca wierzyłam w to, że miał takie samo zdanie jak ja, gdy chodziło o tę listę. Widziałam to, jako wyniszczające i zostawiające ślad, że mógł uważać to za dużo łagodniejsze. Skąd mogłam się dowiedzieć, czy ją rzeczywiście zniszczył? Co, jeśli tylko poszedłby do klubu, wykreślił moje nazwisko, a następnie usiadł na chwilę, zanim wróciłby do mnie? – Riley? – Proszę, pozwól mi pójść – wyszeptałam. – Umrę z niepewności, jeśli zostanę zmuszona czekać, aż wrócisz. Westchnął. – To nie potrwa długo. Nie ufasz mi? Nie mogłam kłamać, ale jednocześnie nie mogłam się zmusić do powiedzenia prawdy. Zamiast tego, wbiłam zęby w dolną wargę i spojrzałam na niego. Po chwili jego głowa opadła.

233

– Przepraszam! – wypaliłam. – Przepraszam. Wiem, że zrobisz to, co jest właściwie i dla mnie i dla ciebie, ale... – Ale nie ufasz mi, że zrobię odpowiednią rzecz dla pozostałych ludzi – skończył za mnie. – Nie wiem – szepnęłam. Oczy Xaviera zostały przysłonięte smutkiem. – To ma sens. Nie ma żadnego powodu, aby myśleć, że to dokładnie zrobię. Nie mam najlepszej historii, zwłaszcza z tobą. Nawet, kiedy próbuję zrobić właściwą rzecz dla pozostałych, często się mylę. Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. Ciężar smutku i depresji groził, że przyciśnie mnie do podłogi. Chciałam być szczera z Xavierem, ale obawiałam się tego, co się właściwie stanie. – Dobra. Możesz pójść ze mną. Nadzieja nabrzmiała w mojej piersi. – Naprawdę? – Tak. Chcę, abyś zobaczyła jak niszczę listę. Chcę twojego całkowitego zaufania, Riley. – Ponownie złapał mnie za dłoń. – I wiem, że nie uda mi się tego zdobyć w ciągu jednego dnia. To zajmie mi sporo czasu, zanim mi uwierzysz. Jej oczy wypełniały się łzami wdzięczności. – Dziękuję. Pochylił się i przycisnął swoje usta do moich. Absorbowałam jego ciepło i spokój, kiedy wypełniało mnie tak wiele nienazwanych emocji. – Kiedy pójdziemy? – zapytałam. Xavier zerknął na zegar na ścianie. – Jutro. Zadzwonię do Davisa oraz Juliana i spotkamy się tam. – A Seth nie? Górna warga Xaviera podwinęła się. – Nie. On nie zasługuje na uprzejmość, aby być tego częścią. – Dobrze. – Przytaknęłam, a później pomyślałam o czymś. – Skąd wiesz, że jest tylko jedna kopia listy? Wypuścił długi oddech. – Uzgodniliśmy, że nigdy nie zostaną zrobione żadne kopie.

234

– Ale czy nie można tego złamać? Jeśli ktoś naprawdę wierzy, ze tego potrzebuje? Ty złamiesz uzgodnienie niszcząc listę, prawda? Mięsień w jego szczęce drgał. – Mam ważniejsze powody. – Każdy tak myśli. – Zgadza się. – Przytaknął i rozmyślał nad czymś. – Nic nie możemy zrobić, jeśli są kopie – powiedział wreszcie. – Możemy martwić się tylko tą jedną. – Dobrze. – Mój żołądek skręcił się. – Jeśli jest kopia, to Seth ją prawdopodobnie ma, prawda? – Tak. To ułatwiłoby sprawę. Po dzisiejszym, znajduje się pod naszą kontrolą. Nie będzie powodować przez jakiś czas problemów. Julian i Davis są dobrymi mężczyznami. Nie ma powodu, aby zrobili kopię dla siebie. – Dobrze – powtórzyłam, brzmiąc jak zdarta płyta. Xavier wydawał się mieć opory ze zmierzeniem się z możliwościami duplikatu, ale tak jak powiedział, jeśli było więcej kopii listy, to nic nie mogło zostać z tym zrobione. – Powinnaś spróbować się trochę przespać. – Nie czuję się, jakbym miała teraz spać. Nie po tym, co się wydarzyło. – Wiem. – Potarł kciukiem wierzch mojej dłoni. – Ale spróbuj. Chodź tutaj. Wciągnął mnie na siebie i oparł się o kanapę. Miejsce było wystarczająco szerokie dla dwóch osób, ale Xavier ciągle trzymał mnie na sobie. Bicie jego serca wypełniło moje uszy i od razu mnie rozluźniło. Z jego klatką piersiową unoszącą się i opadającą pod moją głową, wreszcie zamknęłam oczy..

*** Obudziłam się na dźwięk zamykanych szafek. Byłam sama na kanapie, koc znajdował się w moich nogach. Xavier czekał na mnie w kuchni. Miał na sobie te same ubrania, które nosił, gdy zasypiałam i sądząc po worach pod jego oczami, ani trochę nie odpoczął. – Śniadanie? – zapytał. Uśmiechnęłam się do niego. – Nie, dzięki. Może później? Nalał sobie coś, co wyglądało jak druga filiżanka kawy.

235

– Może być później. To idź się ubierz. Spotykamy się z chłopakami za godzinę. Moje dłonie skierowały się do moich włosów, próbując poczuć, jak bardzo były rozczochrane. Poznanie najlepszych przyjaciół twojego faceta było wielką sprawą, a włosy w strąkach nie były świetnym pierwszym wrażeniem. Xavier uśmiechnął się, jakby czytał jej w myślach. – Wyglądasz pięknie. Parsknęłam i wysunęłam śpiochy z kącików oczu. – Jeszcze nie, ale zrobię co w mojej mocy, aby cię nie zawstydzić... Jego dłoń wyrwała się szybko, jak wąż i złapał mnie za ramię przyciągając mocno do swojej piersi. – Jesteś piękna. W środku i na zewnątrz, jak w każdy sposób, który ma znaczenie. Moi przyjaciele pokochają cię tak bardzo – jego oczy złagodniały – tak bardzo, jak ja kocham ciebie. Jeśli człowiek mógłby się roztopić, to tak stałoby się w tej chwili. Zwyczajnie zmieniałbym się w „kałużę Riley” u stóp tego mężczyzny. Zamiast tego, stałam na silnych nogach i uniosłam dłoń do jego policzka. – Też cię kocham, Xavier. Wiem, że nie znamy siebie długo i wiem, że nadal musimy sporo dowiedzieć się o sobie. Ale chcę cię poznać. Chcę dowiedzieć się wszystkiego, co tylko mogę o tobie. Chcę, abyśmy się upewnili, że to wszystko, co w tej chwili czujemy przetrwa próbę czasu. Przytaknął, a na jego twarzy malowała się pewność. – Tak będzie. Uniosłam się na palcach i przycisnęłam swoje usta do jego. – Tak będzie, jeśli oboje będziemy ze sobą szczerzy. I przejdziemy przez dobre i złe momenty. Pocałował mnie ponownie, łagodniej i bardziej słodko niż wcześniej. Następnie poklepał mnie w tyłek. – Idź się przygotuj. Mamy bardzo ważne spotkanie i nie chcę się spóźnić. Kiedy kierowałam się do łazienki, nie mogłam powstrzymać uśmiechu na twarzy. Xavier powiedział, że będzie musiał długo popracować, aby wygrać moje zaufanie i miał rację. Zaufania nie można było zdobyć pojedynczym aktem, ale to, co planował dzisiaj zrobić, było dobrym początkiem. Oboje musieliśmy popracować nad zaufaniem do siebie nawzajem,

236

kiedy lepiej się poznawaliśmy. Następnie mogliśmy dopiero spoglądać na to, dokąd nas to prowadziło.

237

CHAPTER THIRTY SIX Xavier

Czoło Juliana zmarszczyło się, kiedy wszedł do biura Enigmy i zauważył Riley siedzącą na krześle. Jego spojrzenie przesunęło się do mnie. – Co się dzieje? – Wyglądał na zmęczonego, jakby nie spał przez całą noc. Nie był też ogolony. I czy on pachniał jak perfumy? Jakieś kwiatowe gówno i wanilia? – Wchodź – powiedziałem do niego, machając dłonią w stronę kanapy. – Wyjaśnię wszystko, jak przyjedzie Davis. Ku mojej uldze, Julian podszedł do nerwowo wyglądającej Riley i wyciągnął dłoń. – Miło cię ponownie widzieć. Tym razem w lepszym okolicznościach. Riley zamrugała i przycisnęła swoją dłoń do jego. – Ciebie też. I dziękuję jeszcze raz za pomoc w wydostaniu się z tej łodzi. To było głupie z mojej strony, aby szturchać kijem takiego śpiącego niedźwiedzia. Julian zachichotał. – Głupota i odwaga mają cienką linię, aby wiedzieć które jest które. Nie mogę powiedzieć, że zrobiłbym inaczej. Gdybym był tobą to... – Ej – przerwałem. – Nie dawaj jej żadnych pomysłów. Ich dwójka nadal ze sobą rozmawiała, gdy otworzyły się drzwi i wszedł do środka Davis. Mając taką samą reakcję jak Julian, Davis zmarszczył się, ale wyglądał bardziej na zaciekawionego, niż złego, kiedy wymieniał uprzejmości z Riley. – Więc co się dzieje? – zapytał Davis i trzy pary oczy skierowały się na mnie. W czasie swojej kariery, prowadziłem setki spotkań, pośredniczyłem wielomilionowym umowom, nawet byłem przewodnikiem dla tłumu ponad dwóch tysięcy osób. Ale nigdy nie byłem bardziej przerażony otwarciem ust, niż w obecności trzech osób, które są dla mnie najważniejsze w życiu. – Kocham ją – wypaliłem, a potem uderzyłem dłonią w czoło. Brzmiałem jak idiota, który palnął jak głupek pierwszej klasy. Poczułem jak moja twarz się rozgrzewała, ale

238

przepchnąłem to, w nawet obecności gównianych uśmiechów Juliana i Davisa. – Tak. Kocham ją i chcę zrobić coś, aby udowodnić, jak bardzo. Julian wyglądał na zmieszanego. – Cóż, zrób to. Dlaczego nam to mówisz? – Ponieważ nie chodzi tylko o mnie. – Wypuściłem oddech. – Jak wiemy, Seth powiedział Riley o liście.... – Ten mały skurwiel – wymamrotał Davis pod nosem. – ... i jak możesz sobie wyobrazić, koncepcja listy jest obraźliwa dla Riley. I mówiąc szczerze, po pomyśleniu o tym, ja też nie jestem z tego dumny. – To nie jest nielegalne – powiedział Davis, tym razem głośniej, wyglądając defensywnie. Uniosłem dłoń. – Nie, to nie jest nielegalne, ale to nie jest coś, co chcemy, aby było rozgłaszane, co oznacza chwianie się nad granicą moralności. Riley prychnęła i wszystkie oczy skierowały się w jej stronę. Oblała się rumieńcem, ale uniosła brodę. – Moim zdaniem jest to setki kilometrów na południe od moralności. – Pozbądźmy się tego – rzucił Julian i moja szczęka opadła. – Poważnie. To było fajne, jak mieliśmy po dwadzieścia lat, ale teraz... – wzruszył ramionami. – Kiedy ostatnim raz wszedłeś w listę? Wpatrywaliśmy się w siebie. Wyraźnie, nie chciałem odpowiedzieć na to pytanie i nie wyglądało jakby pozostali chcieli się tym też podzielić. Riley przewróciła oczami. – Co? Teraz wasza trójka należy do chóru kościelnego? Uśmiechnąłem się, trzymając buzię na kłódkę. – Poza tym... – dodał Julian, spoglądając na swoje dłonie. – Ja też poznałem kogoś wyjątkowego. Wpatrywałem się w niego, przypominając sobie blondynkę i przytaknąłem. – Więc pora jest dobra, Julian? Spojrzał na mnie trochę nieśmiało. – Taa. Odrzućmy przeszłość. Davis uniósł ramię i uśmiechnął się.

239

– Seth się wkurzy. Więc, zróbmy to. Jedna rzecz mniej, która może nam wszystkim zaszkodzić. Kiedy wstałem, poczułem się pobłogosławiony po raz pierwszy od... zawsze. Pewnie, czułem, że osiągałem sukcesy. Czułem, że dopisywało mi szczęście. Nawet fortuna, ale nigdy pobłogosławiony. Nigdy nie czułem się, jakbym rzeczywiście zasługiwał na dobre rzeczy w moim życiu. Nie byłem pewien, czy było to przeważające i niepewne środowisku, gdy dorastałem i to mnie spieprzyło, albo moje naleganie, aby trzymać ludzi na długość wyciągniętego ramienia, sprawiając, że trudno było mi wchodzić w związki. Ale cokolwiek to było, to nie miało dłużej znaczenia. Miałem dobrych przyjaciół. Miałem biznes przynoszący sukcesy. I miałem kobietę, która mnie kochała. Kobietę, którą również kochałem. Obserwując jak Davis, Julian i Riley podeszli do laptopa, który zawierał zaszyfrowany plik... obserwując jak Julian wyjaśniał Riley kombinację narzędzi, które można było użyć, aby pozbyć się pliku z twardego dysku raz na zawsze... słuchając jak komputer uruchamiał oprogramowanie, które oddzieliło przeszłość od naszej przyszłości, uśmiechnąłem się. Może mimo wszystko nie byłem tak popieprzony. *** Riley obudziła się, kiedy niosłem ją przez korytarz. Zamrugała w zmieszaniu i spojrzała na mnie. – Zasnęłaś w samochodzie – wyjaśniłem z chichotem. Potarła oczy. – Taa, byłam zmęczona. Możesz mnie odstawić. – Myślę, że podoba mi się to, gdzie jesteś. Uśmiechnęła się szerzej i objęła mnie dłońmi za szyję. – Och, naprawdę? – Nie pracuję dzisiaj – ogłosiłem, gdy weszliśmy do windy. – Może powinieneś. Chodzi mi oto, że powinieneś robić wszystko, co robisz normalnie, aby nic nie wyglądało podejrzanie dla Setha. – Jednak wczorajszy dzień nie był normalny. Moja dziewczyna została porwana. Uśmiech Riley stał się nawet większy. – Lubię to słyszeć. – Że zostałaś porwana? – dokuczyłem. – Nie, głupku – zaśmiała się. – Że jestem twoją dziewczyną.

240

Kręciłem to słowo w kółku w głowie. Nigdy wcześniej go nie używałem. Zawsze miałem negatywne konotacje z tym związane. Mówiąc to, nawiązując do Riley, jednak czuło się właściwie. – Lubię to mówić. Drzwi windy otworzyły się i mężczyzna z kobietą weszli na dwunastym piętrze. Riley piszczała w moich ramionach, wyraźnie chcąc stanąć, ale chwyciłem ją mocniej. Para wysiadła po kilku piętrach. W chwili, w której drzwi się zamknęły, Riley sapnęła. – Xavier! To było zawstydzające! Uśmiechnąłem się. – Myślę, że ci się podobało. – Nie – powiedziała ze śmiechem. – Nie podobało! Pozwoliłem jej stanąć, kiedy znaleźliśmy się w penthousie. Jej stopy i torebka uderzyły w podłogę, a to wcześniejsze wydało głośny dźwięk. Obejmując ją ramionami za talię, przycisnąłem twarz do czubka jej głowy. – Pracujesz dzisiaj? – Idę na piątą. – Zadzwoń do nich. Powiedz, że coś wyskoczyło. Pokręciła nieznacznie głową. – Nie wiem... Uniosłem jej głowę i pozwoliłem, aby jej szyja opadła do tyłu. – Sprawię, że to będzie tego warte... Poczułem jak przebiegł przez nią dreszcz. – W porządku – powiedziała z długim westchnięciem. – Zadzwonię. Ale nie mogę robić tego przez cały czas. – Wiem. – Co powiesz na jakiś brunch? – zapytałem. Jej uśmiech rozjaśnił pokój. – To brzmi nieźle. Otoczyłem ramię wokół niej i skierowałem do kuchni. – Chodź. Myślę, że mam wszystkie składniki na omlet. Riley zaśmiała się. – Gotujesz?

241

– Rzadko. Obawiam się, że będzie potrzebny wspólny wysiłek. Wyjąłem składniki z lodówki i Riley posortowała je, podczas gdy rozgrzewała patelnię. Kazała mi kroić, a jej słowa były uszczypliwe i szybkie, jakby była szefem mojej kuchni. – Dobra w tym jesteś – powiedziałem do niej. – Tylko chciałam zrobić to, jak należy – odpowiedziała nieśmiało. – Dlatego, że ty dowodzisz, to będzie najlepszy omlet, jaki Nowy Jork widział. – Wyciągnąłem dłoń i klepnąłem ją w tyłek. – Hej. Przebijam tutaj jajka. Mrugnąłem do niej. – Spróbuję być grzeczny, ale nie obiecuję jednak. Zwróciłem uwagę na pieprz i cebulę przede mną, krojąc je w małe kwadraciki zgodnie z instrukcjami Riley. Wrzuciła je na patelnię i pyszny zapach smażonych warzyw wypełnił kuchnię. Objąłem ramionami Riley i przycisnąłem biodra do jej pleców, kiedy pracowała przy kuchence. Teraz, kiedy była całkowicie moja, nie mogłem przestać jej dotykać. Za każdym razem, gdy czułem potrzebuję, aby przycisnąć swoją skórę do jej, po prostu to robiłem. To wydawało się tak proste i tak perfekcyjne. Wszystko w tym nowym etapie mojego życia wydawało się być proste i perfekcyjne. Od czasu Riley, nie musiałem przejmować się rzeczami, tak jak wcześniej. Po raz pierwszy, uświadomiłem sobie, jak mało potrzebowałem. Jak lista. Osobiście nie planowałem dalszego korzystania z niej, ale pomyślałem, że pozwalając jej dalej istnieć, nie wyrządziłoby to zbyt wiele zniszczeń. Ale myliłem się w tym. I, jeszcze raz, Riley miała rację. Dobrze, że zniszczyliśmy tę listę. Nie tylko dla nas, ale również dla wszystkich zaangażowanych. Usiedliśmy i zjedliśmy wspólnie nasz posiłek. Właściwie, to była zabawa, kiedy rozmawialiśmy na normalne tematy, jak inne pary. Rozmawialiśmy o jej szkole. Mojej pracy. O naszych nadziejach i marzeniach. I kiedy kochałem się z nią później, nastąpiła słodka wolność, której nigdy nie doświadczyłem. Zabawne było to, jak nigdy nie uświadomiłem sobie, jak bardzo czułem się uwięziony w życiu, które wokół siebie zbudowałem.

242

CHAPTER THIRTY SEVEN Riley

Ann-Marie siorbała ice-latte, a jej usta zaciskały się wokół słomki i miała szeroko otwarte oczy. Wyglądała, jakby słuchała niesamowitej historii, jaka kiedykolwiek została opisana w ludzkości. – Nie możesz nikomu powiedzieć – powiedziałam. – Żadnej osobie. Nawet nie pisz o tym w swoim dzienniku. Lista musi zniknąć i zostać zapomniana. Zniecierpliwiona przytaknęła. – Nie martw się. Twój sekret jest bezpieczny u mnie. Naprawdę fajnie, że zrobił to dla ciebie. – Wiem – wyszeptałam. – Myślę, że ten facet jest uczciwy. Kocha cię. Zadowolenie przesunęło się przeze mnie i ukryłam twarz w swoich dłoniach, aby schować rumieniec. – Naprawdę go kocham. To jest prawie tak głupie, że tak jest, zwłaszcza tak szybko. – Teraz oboje się przynajmniej do tego przyznajecie. – Tak, bez twojej pomocy. Szczęka Ann-Marie opadła. – Hej! Starałam się chronić twój tyłek. I najwyraźniej moje wysiłki poszły na próżno. Poszłaś na ten jacht, pomimo, że powiedziałam ci, że to był zły pomysł. – Wiem. I żartuję. Nie bądź zła. – Sięgnęłam przez stół i ścisnęłam jej dłoń. – Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie. I to był głupi pomysł. Obiecuję słuchać w przyszłości. Odwzajemniła uścisk. – Może, ty i Xavier nazwalibyście swoje pierwsze dziecko moim imieniem. Hej, muszę lecieć. Do zobaczenia wieczorem?

243

– Nie wiem. – Racja. – Przewróciła oczami. – Teraz jesteś zakochana. W porządku. Cóż, pamiętaj, że możesz wrócić do domu, kiedy ty i Xavier będziecie mieć swoją pierwszą prawdziwą kłótnię. Zaśmiałam się. – To już się stało. – Więc drugą kłótnię. Pooglądamy HBO i zamówimy pizzę, kiedy ty i Xavier będziecie mieć drugą kłótnię. – Złapała swoją torbę i wstała. – Z lodami. Lekko skinęłam do niej głową. – Wkrótce będę w domu. Obiecuję. – Dobrze. Stałabym się zbyt samotna, gdybyś przeprowadziła się do swojego nowego chłopaka. – Posłała mi całusa i wyszła z kawiarni. Dokończyłam resztę swojej kawy i wyszłam na ulicę. W mojej torebce w kieszonce, zabrzęczał telefon. Spojrzałam na ekran, aby odkryć wiadomość od Xaviera:

Tęsknię za Tobą.

Roześmiałam się i odpisałam:

Wracam teraz do Ciebie.

Wędrówkę do budynku Xaviera, czułam bardziej, jakbym unosiła się nad wodą, a nie szła po chodniku. Miałam gorączkę wiosenną, gdy kończyło się właśnie lato. Odczuwałam natychmiastową miłość, taką, jak otrzymujesz z pierwszym pocałunkiem. Byłam na szczycie świata i nic nie mogło sprowadzić mnie w dół. Z wyjątkiem osoby, na którą wpadłam przed budynkiem Xaviera. Tak jakby, Seth wyczuł moje spojrzenie na swoim profilu, zatrzymał się i obrócił się, aby spojrzeć na mnie. – Co ty tu robisz? – zapytałam, zatrzymując się na odległość wyciągniętej ręki od niego. Skrzyżowałam ręce na piersi, natychmiast wchodząc w tryb defensywny. – Powinienem zadać ci te samo pytanie. Idziesz na górę, aby trochę się zabawić, prawda?

244

Słowa dotykały mnie głębiej niż powinny. Seth naprawdę mnie nie znał, ale nie powstrzymywało go to przed bezlitosną uwagą trafiającą prosto w sedno. – Czy Xavier spodziewa się ciebie? – Odbiłam piłeczkę z powrotem. – Taa, w gruncie rzeczy tak. Mogłam powiedzieć po jego drgnięciu oczu, że kłamał. Ponadto, Xavier nie spotkałby się z Sethem w tym samym czasie, kiedy to ja miałam przyjść. Nie po tym, co stało się na jachcie Setha. – Wracaj do domu, Seth. Daj odpocząć głowie. Słyszałam, że uderzyłeś w nią dość mocno. Wciągnął oddech, a jego klatka piersiowa wydawała się wypełnić powietrzem. – Igrasz się ogniem, dziewczynko. Wiesz, że mogę cię zniszczyć? Z jednym tweetem, mogę sprawić, aby wszyscy w mieście wiedzieli, że jesteś dziwką. Xavier nie będzie trzymał przy swoim boku dziewczyny z opinią dziwki w okolicy. Przepraszam. Właściwie w całym naszym mieście. Gniew, jakiego nigdy nie czułam przebiegł przeze mnie. Zanim zorientowałam się, zrobiłam krok do przodu i znalazłam się kilka centymetrów od Setha. Był tylko o kilka centymetrów wyższy ode mnie, więc wszystko, co musiałam zrobić, aby spojrzeć mu w oczy, to unieść brodę. – Nie przychodź tu więcej. Nie martw się o Xaviera i nie rozmawiaj ze mną. Jeśli to zrobisz, zgłoszę informację o molestowaniu seksualnym. Jego górna warga zwinęła się. – Nic ci nie zrobiłem. Dotknąłem tylko dotknąłem twoją dłoń. – Nie tak to pamiętam. Minęła długa chwila, naszego wzajemnego wpatrywania się w siebie. Seth cofnął się o krok i pokręcił głową. – Jesteś szaloną suką. – Cieszę się, że tak myślisz. Może to oznacza, że weźmiesz moją groźbę sobie do serca. Z tym weszłam do budynku. Odźwierny z wczoraj wrócił. Podniósł kapelusz i mrugnął do mnie, a ja posłałam mu wielki uśmiech. Trzy sekundy po tym, jak zamknęłam drzwi mieszkania Xaviera za sobą, pojawił się.

245

– Gdzie byłaś? – Właśnie widziałam się z Ann-Marie. Och i Sethem. – Sethem? Przycisnęłam dłoń do jego piersi, próbując go uspokoić. – Jest w porządku. Wpadłam na niego przed budynkiem. Przyszedł tu, żeby z tobą porozmawiać. Zasadniczo kazałam dać mu nam spokój, bo inaczej zgłoszę sprawę o molestowanie seksualne przeciw niemu. – W każdym razie powinnaś to zrobić – powiedział Xavier, przyciągając mnie do siebie. – Myślę, że wziął sobie do serca to, co mu powiedziałam. Zostawi nas w spokoju… mam nadzieję. Xavier złączył swoje palce z moimi. – Więc, naprawdę powiedziałaś Sethowi, żeby spieprzał? Parsknęłam. – Nie użyłam dokładnie tego słowa… ale staliśmy twarzą w twarz. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nie mogę tylko znieść dźwięku jego głosu, czy tego, co mówi o tobie oraz mnie i następną rzeczą, którą zrobiłam, było stanie kilka centymetrów od niego. Xavier roześmiał się. – Być może, muszę nauczyć cię, jak się walczy. Teraz, kiedy wychodzi twoja postawa, musisz nauczyć się bronić. – Nie. Nie, dziękuję. Żadnej walki. Chcę tylko upiec babeczki i leżeć z tobą nago. Tu kończą się moje cele życiowe. Xavier odchylił głowę. – Och, naprawdę? – Tak, naprawdę – odpowiedziałam, obniżając głos. Nachyliłam się niżej i uniosłam twarz. Jego dłoń wcisnęła się w moje plecy, gdzie idealnie pasowała, a on oddychał przez nos i usta. – Masz szczęście – wyszeptał. Opuścił swoją twarz i przeciągnął nosem po moim policzku i uchu. Jego zęby zahaczyły o mój płatek ucha i lekko pociągnął za nie. Lekki dreszczyk przebiegł przeze mnie. Ogień rozpalił się w moim rdzeniu, podnosząc temperaturę ciała.

246

– Och, tak? – Udało mi się zapytać, a moje słowa zabrzmiały bardziej, jak jęk niż zrozumiały angielski. – Taa – wyszeptał mi do ucha. – Bo mam ochotę teraz na jakiś miks ciasta w kuchni. – Xavier! – pacnęłam go w ramię. – Właśnie podnieciłeś mnie moją pracą. Zacisnął dłonie na moich plecach i przycisnął mnie do swoich bioder. – Och, nie martw się. Zamierzam zjeść tort z ciebie. Szybkim ruchem podniósł mnie i przerzucił przez swoje ramię. Pisnęłam z zaskoczenia i przyjemności. – Xavier! Nie odpowiedział, tylko klepnął mnie w tyłek i zabrał mnie do swojej sypialni. Opadłam na łóżko i odbiłam się od materaca, a moja sukienka owinęła się wokół mojej tali. Xavier nie zawahał się Rozebrał się tak szybko, co wydawało się niemożliwe. W ciągu kilku sekund ściągnął moje spodnie i rzucił na łóżko. Tarzaliśmy się w pościeli, jego ciężar na mnie, a potem mój na nim, następnie na mnie. Nasze dłonie zaplątały się w naszych własnych włosach, a nasze biodra były mocno przywarły twardo do siebie. Nasze języki wpadły w swój własny rytm, oddajać wszystko, co mieli dla siebie. Byłam już mokra, gotowa przyjąć wewnątrz siebie Xaviera. Sięgnęłam w dół i przeciągnęłam dłonią po jego długości. Jego kutas szarpnął w mojej dłoni, ciepły i miękki jak aksamit. Z chęcią naprowadziłam go w stronę swojego wejścia. Mocnym ruchem, Xavier wszedł we mnie. Wypełnił mnie całkowicie, a jego gruby obwód pochłaniał każdy centymetr. Objęłam go nogami w talii, zagrzebując paznokcie w jego plecach, trzymając się tak mocno, jak tylko mogłam. Xavier wsunął swoje dłonie pod mój tyłek i podniósł mnie pod kątem, że wsunął się głębiej z każdym impulsywnym uderzeniem w mój koniec. Rozkosz wirowała przez każdą moją komórkę, a ja zamknęłam oczy i doszłam. Doszłam z szaleńczą intensywnością, a moje paznokcie rozcięły ramię Xaviera, a jego usta ssały moje. Wraz z kilkoma pchnięciami, Xavier warknął w swoim własnym uwolnieniu, a jego Biodry uderzyły we mnie po raz ostatni. Trzymałam go, kiedy wypełniał mnie, jęcząc w kółko moje imię. Przyjęłam cały jego ciężar, gdy opadł, a jego ciepły oddech ogrzewał mój policzek. – Kocham cię, Riley.

247

Uśmiechnęłam się. – Też cię kocham. – Trzymając go mocno naprzeciwko mnie, dodałam: – To było prawie idealne. – Prawie idealne? – Xavier podniósł swoją głowę, aby spojrzeć na mnie, z oburzonym wyrazem twarzy. – No cóż, tak – powiedziałam niewinnie. – Nie było dużego ciasta. Powolny uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. – Jeszcze nie mówiłem, że skończyłem. Roześmiałam się cicho. – Nie? Obrócił się, wciągając mnie na siebie. – Cholera, nie. Teraz zabierz swój tyłeczek do kuchni na drugą rundę.

248

CHAPTER THIRTY EIGHT Xavier

Riley spała po swojej stronie, prześcieradło okrywało jej nagie ciało. Jej ramiona unosiły się i opadały, gdy brała wolne i ociężałe oddechy. Wyciągnąłem rękę, pociągnąłem prześcieradło pod jej podbródek. Nie ruszyła się. Była zagubiona w swoim śnie, dryfując w swoim świecie snów. Miałem nadzieję, że są dobre i miałem nadzieję, że przynajmniej jeden z nich dotyczył mnie. Po zatroszczeniu się o nią, usiadłem po swojej stronie łóżka i patrzyłem na jedną listwę w półprzymkniętych żaluzjach. Jak wszystko tak szybko się zmieniło? Kilka miesięcy wcześniej prowadziłem interesy, jak zwykle, z częstotliwością z sześćdziesięciusiedemdziesięciu godzin tygodniowo i ciesząc się z bycia zawsze z inną dziewczyną w każdej chwili. A teraz wszystko było inne. Lista zniknęła, a nawyk moich walk w klubie umarł. Te rzeczy zostały zastąpione czymś lepszym. Teraz zajmowałem się kobietą po raz pierwszy w swoim życiu. Była moja. Moim zadaniem było ją chronić i utrzymać szczęśliwą. Trzy miesiące wcześniej taka myśl przeraziłaby mnie. Dziś mnie to ekscytowało. Robienie wszystkich poprawnie rzeczy z Riley było wyzwaniem, które należało spełnić. Byłem podekscytowany udowodnieniem swoich zdolności. Też się bałem, ale słowa Rochelle dzwoniły w mojej głowie. Tylko dlatego, że twoja matka i ojciec prowadzą tak swoje życie, nie oznacza, że jesteś skazany na robienie tego samego. Miała rację. Musiałem tylko o tym sobie przypominać. Ze słoneczną obecnością Riley nie powinno być to zbyt trudne. Myślenie o rodzicach, przypomniało mi, że nie rozmawiałem ze swoją matką od kilku tygodni. Ostatni raz, jak i wszystko pozostałe, nie poszło za dobrze. Prawdopodobnie nadeszła pora, kiedy musiałem spróbować jeszcze raz… nawet jeśli nie chciałem.

249

Wyskoczyłem z łóżka, chwyciłem bokserki i założyłem je. Sięgnąłem po telefon gdzie był podłączony do ładowania i wszedłem do salonu. Usiadłem na kanapie, po czym zacząłem wybierać numer matki – i zatrzymałem się. Dlaczego to robiłem? Naprawdę? Dlaczego dzwoniłem do niej raz w miesiącu i próbowałem przekonać ją, aby odeszła od mojego ojca? Ta taktyka nie działała przez ostatnie pięćdziesiąt razy, odkąd próbowałem. Czy naprawdę myślę, że tym razem będzie inaczej? Zamknąłem oczy i potarłem grzbiet swojego nosa. To, co robiłem, zawierało definicję szaleństwa. Wykonywałem tę samą czynność w kółko, wierząc, że dostanę inny wynik. Oczywiście nigdy tego nie dostawałem. Moja matka nie chciała się zmienić. Ponieważ ja się nie zmieniałem. To było uświadomienie sobie, które strzeliło we mnie. Otworzyłem oczy z powrotem i potrząsnąłem głową w zdumieniu. To było tak oczywiste… to, co musiałem zrobić, było tak wyraźne. Nie mogłem nadal naciskać na matkę, zawsze mówiąc jej, co ma robić. Komu to w ogóle podobałoby się? Oczywiście, że odsunęła się. Ja też, gdybym był na jej miejscu. Ale co, jeśli spróbowałbym innej taktyki? Co byłoby gdybym spróbował ją lepiej zrozumieć? Załóżmy, że zadzwonię do niej, żeby tylko z nią porozmawiać, a nie wychodzić z żądaniami i sugestią. Co byłoby wtedy? Odpowiedź brzmiało, że nie miałem pojęcia, jak rozmawiać. Co oznaczało, że warto było spróbować. Nie miałem planu. Nie wiedziałem, co powiem, ale wybrałem numer. Odebrała po drugim sygnale. – Hej, tobie. – Cześć, mamo. Jak się masz? – Dobrze, skarbie. Zastanawiam się, kiedy przyjedziesz do mnie. Masz zamiar zrobić to w najbliższym czasie? To było coś, o czym mówiła wiele. Nie byłem w domu od wielu lat i z oczywistych powodów. Nie byłem zainteresowany, aby widzieć mojego ojca. Mogłem niemal usłyszeć jej spięcie, czekając na moją nieuniknioną odmowę. Kiedy jednak otworzyłem usta, przypomniałem sobie o swojej obietnicy przed tym, zanim wybrałem jej numer. – To brzmi dobrze, mamo. Może uda mi się przyjechać w przyszłym miesiącu. Nastąpiła krótka przerwa.

250

– Och, Xavier, to byłoby miłe. Rozkoszowałem się radością w jej głosie, sprawiając, że uśmiechnąłem się przy odpowiedzi. – Zarezerwuję pokój w hotelu w mieście… bo może ktoś być ze mną. – Dziewczyna? – zapytała z podekscytowaniem. – Taa, dziewczyna. – Xavier Fields, daj spokój. Ty nie masz dziewczyny. Nigdy nie mówiłeś mi o dziewczynie w swoim życiu. Uśmiechnąłem się do telefonu. – To całkiem niedawna rzecz. – Czy jest ładna? – Jest wspaniała – powiedziałem natychmiast. – I również słodka. Ma naprawdę ogromne serce. – To dobrze, skarbie. Cieszę się z tobą. – Dziękuję, mamo. Może… – Przełknąłem i zastanawiałem się, jak najlepiej ująć moje pytanie. W końcu poszedłem za tym. – Może po tym, jak cię odwiedzimy, będziesz mogła na chwilę przyjechać tutaj. Riley i ja możemy pokazać ci miasto. – Cóż, teraz myślę, że mogłabym to zrobić. Moja pierś wzrosła z wdzięcznością. Odbywaliśmy najlepszą rozmowę, jaką mieliśmy od lat. Jest jeszcze jedna rzecz, którą muszę powiedzieć zanim się poddam. Gdybym nie zrobił tego, żałowałbym tego. – Kocham cię, mamo. Słyszałem, jak jej bransoletki zabrzęczały razem, gdy uniosła swoją rękę. Nieznaczne pociągnięcie nosem rozbrzmiało na linii. – Ja też cię kocham, Xavier. Moje gardło stało się ciasne. – Wkrótce skontaktuję się z tobą, abyśmy mogli coś zaplanować. – W porządku, kochanie. Nie mogę się doczekać. Rozłączyłem się i uśmiechnąłem się do siebie. Nawet nie planowałem tej rozmowy, ale miałem już zobowiązania. I to było ważne i nie wysunąłem swoich opinii. Ani razu nie wspomniałem o swoim ojcu.

251

Byłem podekscytowany, aby zobaczyć ją. Powrót na pola przyczep, na którym dorastałem, byłby ciężki. Przynajmniej pobyt w hotelu łagodził to doświadczenie. Nadal nie byłem pewien czy zabrać ze sobą Riley. Moja przeszłość była brzydka, a ona była zbyt dobra, aby ją na to narażać. W każdym razie, nie wszystko w tym samym czasie. Wciąż było mało rzeczy, którymi podzieliłem się z nią. Dotarcie do miejsca, w którym mógłbym dać jej dużą ilość informacji, zajmie trochę czasu. Mój telefon przerwał moje myśli. Zauważyłem imię mojej matki na ekranie i odebrałem szybko. – Mamo? – Xavier, ja… właśnie myślałam. Po rozłączeniu się… chciałabym przyjechać do Nowego Jorku i zostać na jakiś czas, mam na myśli. – Zrobiła wdech, powodując trzaski siła swojego oddechu. – Mówię o zobaczeniu cię. Chciałabym spojrzeć na to mieszkanie, które masz tam dla mnie. To brzmi strasznie miło. W moich oczach pojawiły się łzy. Ledwo mogłem mówić, a nie mówiąc już o oddychaniu. W jakiś sposób udało mi się wydostać słowa. – To jest. Naprawdę miłe. – To dobrze. Cóż, może jutro? Zamrugałem, nie mogąc uwierzyć w słowa, które słyszałem. – Jutro? – Rozumiem, że masz inne rzeczy. Wiem, że cały czas pracujesz… Przerwałem jej. – Przyjedź jutro. Wyślę samolot. I wyślę też samochód, aby cię odebrał. Jaka odpowiada ci godzina? – Myślę, że koło południa. Zamrugałem mocno, aby nie dopuścić do łez. – Wspaniale. Nie mogę doczekać się, aby zobaczyć cię, mamo. – Ciebie też, kochanie. Rozłączyłem się i odłożyłem telefon na stoliku. Ciemność salonu roztaczała się wokół mnie, ale zamiast wydawać się na przerażające i przytłaczająca, była wspaniała i rozległa. Właśnie wydarzyło się coś szalonego i nieprzewidywalnego. Z powodu jednego prostego

252

rozwiązania, które podjąłem, nasze relacje już zaczęły się leczyć. Zrobiłem coś, co myślałem, że nigdy nie zrobię. I wynik był cudowny. – Hej. Odwróciłem się, żeby zobaczyć Riley opierającą się o framugę. Miała na sobie jedną z moich za dużych koszulek, a jej brzeg sięgał jej niemal do kolan. Potarła oczy i spojrzała na mnie. – Nie śpisz, tak późno. Jest późno, a ty nie śpisz. – Rozmawiałem ze swoją matką. Riley wyprostowała się. – Och. To miłe. Wstałem i wyciągnąłem rękę do niej. – Taa, było. Riley weszła prosto w moje ramiona, wtulając się w miejsce, w które idealnie pasowała. – Przyjeżdża do Nowego Jorku – powiedziałem jej. – Jutro. Riley odchyliła twarz w górę. Dzięki za zasłonom odsłoniętym za nami, mogłem zobaczyć jej uśmiech. – Naprawdę? To jest takie świetne. Kiwnąłem głową i przełknąłem ciężko. – Nie widziałem jej od lat. – Mówisz poważnie? Wow… – uśmiechnęła się szeroko. – Założę się, że jesteś podekscytowany. – Jestem. I cieszę się, że ją poznasz. Uśmiech Riley złagodniał, a jej oczy tańczyły. – Jak poznam? Mam zostać? – Ja powinienem zadać to pytanie. Pokręciła głową i wyglądało za zmieszaną. Zahaczyłem palcem o jej podbródek i uniosłem jej twarz, aby nasze oczy mogły się ze sobą połączyć. Światła miasta, które wpadały przez okno, przemknęły po jej twarzy, oświetlając najlepszą rzecz w moim życiu. Najlepsza rzecz, która mi się przydarzyła.

253

– Nigdzie się nie wybierasz, prawda? – zapytałem. Riley zacisnęła usta z zadowolenia. – Nie śmiałabym o tym pomyśleć. – W porządku. – Przyciągając ją bliżej i naciskając swoimi ustami o jej. Z jej pocałunkiem

próbowałem

wanilii,

cynamonu

i

pożądania.

Kosztowałem

miłości.

Kosztowałem nowego początku. Kosztując nieograniczonych możliwości, dla których jej miłość otworzyła się dla mnie.

254

EPILOGUE Riley

Moje palce drżały, kiedy trzymałam przed sobą bukiet, zapach róż i kalli, docierał do mnie, gdy podjęłam wolny i spokojny krok, który polecono mi. Muzyka wzrosła w całym pomieszczeniu z kompletnym kwartetem smyczkowym w kącie, a wiolonczela sprawiała, że moje serce topniało jej pięknem. Moje serce roztopiło się jeszcze bardziej, gdy zobaczyłam, że Xavier stoi na podwyższeniu z otoczką światła oświetlającą przestrzeń pomieszczenia, co wydaje się, że świeci się od wewnątrz. Nasze oczy łączą się, ale to nie było już moim centrum, które zwracało moją uwagę. Coś nisko i głęboko w moim brzuchu przekręciło się po spojrzeniu na twarz Xaviera, kiedy akceptował mnie. Powolny, seksowny uśmiech stawał się coraz szerszy, im bliżej byłam niego. Posyłając mu zuchwałe oczko, wkręciłam w lewo i zajęłam swoje miejsce obok pastora, odwracając się w samą porę, żeby zobaczyć uśmiechniętą twarz Ann-Marie w połowie drogi do ołtarza. Ale ona nie patrzyła na mnie. Jej oczy były na Davisie i po szybkim zerknięciu, zobaczyłam, że Davis patrzył stanowczo na nią. Łzy wypalały moje nozdrza, kiedy byłam świadkiem rosnącej miłości kwitnącej między nimi. Tak wiele zmieniło się w ubiegłym roku. To było tak, jakby zniszczenie listy, otworzyło wiele nowych możliwości dla Xaviera i jego przyjaciół. Cóż, nie Setha. Seth wciąż był palantem, którego unikaliśmy za wszelką cenę. Nawet więzi rodzinne Davisa nie były na tyle silne, aby utrzymać ich relacje, ale on nie miał nic przeciwko temu. Ponieważ dzień, w którym poznałam go z Ann-Marie, Davis koncentrował się tylko na jednej rzeczy… na niej. Muzyka zmieniła się i skupiłam spojrzenie na tylnej części pomieszczenia, gdy kwartet zaczął grać „A Thousand Years”, a Summer pojawiła się w drzwiach. Wyglądała, jak anioł z jej falującym welonem za jej plecami, jakby lekki wiatr wirował wewnątrz Cipriani tylko dla niej. Spojrzałam na Juliana i łzy piekły moje oczy, kiedy widziałam czystą miłość bijącą z jego twarzy. Moje spojrzenie przesunęło się od pana młodego do Xaviera,

255

mężczyzny, który tak delikatnie zajmował się moim sercem. Uśmiechnęłam się. Na jego twarzy również była czysta miłość. Dla mnie. W dniu, w którym zniszczyliśmy listę, Julian zasugerował, że znalazł kogoś o kim myślał, a tydzień później wszyscy jedliśmy razem kolację. Polubiłam Summer od razu, a ona również mnie polubiła. Podobnie, jak moje i Xaviera, ich relacje ewoluowały szybko, ale obiecali, że odczekają rok, aby upewnić się, że natychmiastowe zauroczenie wytrzyma próbę czasu. Dało radę. Rok i jeden dzień później, mieli stać się mężem i żoną, ale Summer nie odbywała tego ważnego spaceru sama. Obok niej, jadąc na wózku inwalidzkim, była jej mama, słabo wyglądająca kobieta, którą jechała z dumą, gdy ruszyła w górę korytarza obok swojej wspaniałej córki. Zatrzymały się prze pastorem, a łzy szczypały moje oczy, gdy pani Shaw oddała Summer w ręce Juliana, zanim zajęła swoje miejsce obok, gdzie siedziała matka Xaviera. To była kolejna zmiana, która miała miejsce w naszym życiu. Wizyta pani Fields stała się trwałą przeprowadzką, gdy okazała się na tyle odważna, aby rozwieźć się z okrutnym ojcem Xaviera. Kiedy pani Fields dowiedziała się o trudnej sytuacji matki Summer, zaproponowała niepełnosprawnej kobiecie pokój w swoim mieszkaniu. Obie stały się przyjaciółkami od tamtego czasu. – Jesteśmy tu tego wspaniałego i pięknego wieczora, aby świętować jedną z największych chwil życia – dając uznanie wartościom i pięknej miłości – i publicznie oświadczyć o stworzeniu związku małżeńskiego, które Julian i Summer stworzyli już wewnętrznie. Spojrzałam na chwilę powyżej pary, żeby znaleźć kogoś, kto wciąż mnie obserwował, a słowa pastora unosiły się na powierzchni wokół nas, jak objęcia. – Dzielą się z nami swoją radością w znalezieniu wzajemnej miłości w sobie i popieramy ich decyzję, aby byli razem od tej chwili, aż do samego końca. Ta piękna para zawiera małżeństwo, robiąc to rozważnie i szacunkiem. Dziękując za przeszłość, która doprowadziła ich do tego miejsca i doceniają to, co przyniesie przyszłość. Kocham cię, powiedziałam samymi ustami do Xaviera.

256

Jego dołeczek pojawiał się, kiedy jego usta wykrzywiają się w seksownym uśmiechu, który powoduje, że moje palce u nóg zwinęły się. Kocham cię bardziej, powiedział swoimi wargami. – Małżeństwo jest, jak ogromny parasol, który chroni miłość od żywiołów i zapewnia bezpieczeństwo otoczenia dla życia razem, stojąc jak jeden, patrząc na życie i świat ręka w rękę. Małżeństwo będzie rozwijać się jako jednostka, określając was jako parę i pogłębiając waszą miłość do siebie. Aby odnieść sukces, potrzebujecie siły, odwagi, cierpliwości i bardzo dobrego poczucia humoru. Dwustu gości się roześmiało. Patrząc na łagodne światło, splątane ze złotymi gałęziaki nad głową, odmrugałam łzy. Obiecałam Summer, że nie będę płakać i nie zrujnuję zdjęcia. Nie ufałam w pełni wodoodpornemu makijażowi, aby wykonał dobrze swoją pracę. Po raz kolejny byłam świadkiem połączenia dwóch pięknych żyć, klaszcząc, gdy Julian nachylił się do Summer w długim pocałunku. To było bajkowe wesele, zamieniające się w magiczną opowieść. I powitanie było takie piękne. – Zmęczona? – zapytał Xavier, jak wszyscy obserwowaliśmy Summer i Juliana odjeżdżających wiele godzin później, a płatki róż, które zostały rzucone, wciąż unosiły się w powietrzu. Trzymałam bukiet ślubny. Nie miałam wyboru. Zamiast delikatnie rzucić elegancką kompozycją nad głową stada samotnych kobiet, Summer uśmiechnęła się i rzuciła nią prosto na moją twarz. To było albo ją złapać lub dostać w usta różami. Złapałam ją. Oparłam się o niego, wiercąc się w jego ramionach, podnosząc kwiaty do nosa. – Bardzo zmęczona – wybełkotałam i obróciłam się w jego ramionach. – Chcesz zabrać mnie łóżka i obudzić mnie? – Chodźmy najpierw – powiedział i przycisnął swoje usta do moich, zanim pociągnął mnie dookoła budynku, aż do małego ogrodu. To było piękne, ciąg światła, zapewniający magiczny blask. – To jest wspaniałe. Wierzba płacząca stała w samym centrum, a jej długie gałęzie zamiatały ziemię. Xavier odsunął gałęzie i ruszył do przodu, ciągnąc mnie za sobą. Nie mogłam mówić. W

257

głębi było równie pięknie. Światło oświetlało pień, wywołując niemal magiczny efekt. Na trawie leżał koc. I wiaderko z lodem. I szampanem. Uśmiechnęłam się do Xaviera. Oddał uśmiech, wyglądając na zadowolonego z siebie. W Wyraźny sposób sobie to zaplanował. – Jest coś ważnego, o czym chcę z tobą porozmawiać. Moje serce zaczęło bić szybciej, a siła krwi krążyła w moich uszach. – W porządku. – Przykro mi, ale nie jestem już zadowolony z naszego wspólnego planu na życie. Bicie zatrzymało się, a krawędzie mojej wizji wyblakły. Panika i ból chwyciły moje gardło. Nie ufałam sobie, aby powiedzieć coś, czy to, że nie spoliczkowałabym go, obróciłam się, nie chcąc płakać, aż nie zeszłabym z jego zasięgu słuchu. Przyciągnął mnie z powrotem z uśmiechem. – Właściwie brzmiało to lepiej w mojej głowie. To, co staram się powiedzieć, powiedziałem źle, że nie chcę, abyśmy byli razem. Chcę, żebyśmy byli na zawsze razem. Opadł na jedno kolano, a moje kolana stały się tak słabe, że prawie opadłam z nim. – Och… – udało mi się wyszeptać. – Wyjdź za mnie. Jakby jakąś magiczną sztuczką w jego dłoni pojawiło się pudełeczko. Kiedy otworzył je, sapnęłam. Królewskie cięcie diamentu, był taki wielki, jak guzik, otoczony obwódką małych diamentów, które ciągnęły się w dół pierścionka. Był wytworny. A Xavier wyjął go z małego pudełka. Trzymał go, patrząc na mnie wyczekująco. – Wyjdziesz za mnie, Riley? Tysiąc emocji zablokowało moje gardło, blokując małe ważne słowo, które chciałam powiedzieć. Zamiast tego, łzy zaczęły zalewać moje policzki. Xavier roześmiał się, nerwowo brzmiącym chichotem. – Riley? – Wziął moją lewą dłoń i przycisnął do niej swoje usta, gdzie byłby pierścionek, gdybym mogła sprawić, żeby moje usta działały. – Tak. Słowo to wyskoczyło ze mnie, jak szloch, który był również śmiechem. – Tak.

258

Moja odpowiedź była bardziej mocniejsza w tym czasie i oboje śmieliśmy się, kiedy wsunął pierścionek na jego miejsce. Łzy spadły na jego twarz, kiedy pochyliłam się, aby go pocałować, a potem zostałam zmieciona ze swoich stóp i kręciliśmy się dookoła, a światła wokół nas były zamazane. – Kocham cię, Riley Carson, prawie Fields. Uśmiechnęłam się, trzymając się go mocniej. – Też cię kocham. I naprawdę podoba mi się dźwięk mojego nowego, niemal nazwiska. Gdy znów postawił mnie na moje stopy, czułam się, jakbym była we śnie, ale miłość, aż biła z oczu Xaviera, będąc dowodem na to, że tak naprawdę było. I wiedziałam, że nigdy nie mogłabym poprosić o nic więcej.

THE END

259