Sparks Nicholas - Powrót.pdf

406 Pages • 81,467 Words • PDF • 1.5 MB
Uploaded at 2021-09-24 17:08

This document was submitted by our user and they confirm that they have the consent to share it. Assuming that you are writer or own the copyright of this document, report to us by using this DMCA report button.


ROMANTYCZNA HISTORIA W DUCHU WCIĄŻ I  JĄ KOCHAM I SZCZĘŚCIARZA .

Ranny lekarz marynarki wojennej i dwie kobiety , których sekrety odmienią jego życie. Trevor Benson nie planował powrotu do New Bern. Kiedy jednak podczas misji w Afganistanie zostaje ciężko ranny , odziedziczony po dziadku dom wydaje się dobrym miejscem na rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Planując przyszłość, Trevor nie widzi w niej miejsca na miłość do zastępczyni lokalnego szeryfa. A jednak nie jest w stanie oprzeć się pięknej Natalie. Tymczasem ona, choć wyraźnie jest nim zainteresowana, coś ukrywa. Podobnie jak Callie, ponura nastolatka, która prawdopodobnie mogłaby mu pomóc wyjaśnić okoliczności śmierci dziadka. Odkrywając uroki życia w małym mieście, Trevor nie ustaje w próbach rozwikłania sekretów obu kobiet. A przy okazji poznaje prawdziwe znaczenie słów MIŁOŚĆ i PRZEBACZENIE. I otrzymuje ważną lekcję:

ŻEBY IŚĆ W ŻYCIU NAPRZÓD, CZASEM TRZEBA WRÓCIĆ DO MIEJSCA, W KTÓRYM WSZYSTKO SIĘ ZACZĘŁO.

NICHOLAS SPARKS Współczesny amerykański pisarz, którego książki o  łącznym nakładzie przekraczającym 105 milionów egzemplarzy ukazały się w  ponad 50 językach. Serca czytelników podbił w  1997 roku swoim debiutem – powieścią Pamiętnik . Kolejne – m.in. Noce w Rodanthe , Anioł Stróż, Ślub, Prawdziwy cud, I  wciąż ją kocham , Wybór, Ostatnia piosenka , Szczęściarz, Bezpieczna przystań oraz Dla ciebie wszystko – znajdowały się przez wiele miesięcy w  czołówce światowych rankingów sprzedaży. Kolejne powieści, Najdłuższa podróż, Spójrz na mnie, Z  każdym oddechem i  Powrót wkrótce po ukazaniu się trafiły na pierwsze miejsca list bestsellerów. Większość książek Sparksa została przeniesiona na duży ekran, a w filmowych adaptacjach wystąpiłytakie gwiazdy amerykańskiego kina, jak: Rachel McAdams i  Ryan Gosling (Pamiętnik ), Diane Lane i  Richard Gere (Noce w  Rodanthe ) czy Robin Wright i  Kevin Costner (List w  butelce ). W  2016 roku swoją premierę miała ekranizacja książkiWybór.

nicholassparks.com

Tego autora PAMIĘTNIK ŚLUB LIST W BUTELCE JESIENNA MIŁOŚĆ NOCE W RODANTHE NA RATUNEK NA ZAKRĘCIE ANIOŁ STRÓŻ TRZY TYGODNIE Z MOIM BRATEM PRAWDZIWY CUD OD PIERWSZEGO WEJRZENIA SZCZĘŚCIARZ WYBÓR I WCIĄŻ JĄ KOCHAM OSTATNIA PIOSENKA BEZPIECZNA PRZYSTAŃ DLA CIEBIE WSZYSTKO NAJDŁUŻSZA PODRÓŻ SPÓJRZ NA MNIE WE DWOJE Z KAŻDYM ODDECHEM POWRÓT

Tytuł oryginału: THE RETURN

Copyright © Willow Holdings, Inc. 2020 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2021 Polish translation copyright © Maria Olejniczak-Skarsgård 2021

Redakcja: Anna Walenko Zdjęcie na okładce: © Miguel Sobreira/Trevillion Images Projekt graficzny okładki oryginalnej: Thomas Hallman Projekt graficzny okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

ISBN 978-83-8215-431-3

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, hachi.media

Spis treści

Podziękowania Prolog. 2019 Rozdział 1. 2014 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21

Epilog

Rodzinie Van Wie Jeffowi, Torri, Annie, Audrey i Avie

Podziękowania

Wprost trudno uwierzyć, że moja pierwsza powieść, Pamiętnik, ukazała się aż dwadzieścia cztery lata temu… Jeszcze bardziej zdumiewa fakt, że pozostało przy mnie tak wielu moich ówczesnych współpracowników, doradców i  przyjaciół. Nie da się należycie opisać wdzięczności, jaką czuję wobec tak zróżnicowanego zespołu, który wspierał rozwój mojej kariery. A  jednak spróbuję to zrobić kolejny raz. Przede wszystkim dziękuję mojej agentce, Theresie Park, z  agencji Park & Fine Literary and Media: gdy zaczynaliśmy naszą podróż, byliśmy jeszcze dzieciakami, a  teraz – tylko pomyśleć – wchodzimy w  wiek średni i  mamy za sobą dwadzieścia dwie wspólnie wydane książki. I  powiedzieć, że tak samo myślimy i  czujemy, że postępujemy z  taką samą determinacją, to zdecydowanie za mało. Dziękuję, że jesteś moją partnerką w  twórczym działaniu i  niezmiennie wspierasz mnie na każdym etapie naszej ekscytującej pracy. Wśród agencji literackich nie ma drugiej, która składałaby się z  osób tak profesjonalnych, przedsiębiorczych i skutecznych. Zwracam się do Abigail Koons, Emily Sweet, Andrei Mai, Alex Greene, Emy

Barnes i  Marie Michels: bystrością przewyższacie wszystkich w  branży wydawniczej, a  praca z  wami sprawia mi wielką radość. Nowi pracownicy – Celeste Fine, John Maas, Sarah Passick, Anna Petkovich, Jaidree Braddix oraz Amanda Orozco – witajcie w  zespole! Jestem zachwycony, że firma się rozrasta i  poszerza swoje kompetencje. Michael Pietsch, dyrektor Grand Central Publishing (znanego jako Warner Books, kiedy zaczynałem w  tej branży), nadal jest moim sprzymierzeńcem na niwie literackiej i  udziela mi niesłabnącego wsparcia. Praca z  wydawcą Benem Sevierem i  redaktorką naczelną Karen Kosztolnyik sprawiała mi autentyczną przyjemność – oboje są solidni, wnikliwi i nade wszystko życzliwie nastawieni. Brian McLendon wciąż z inwencją zajmuje się marketingiem moich książek. Matthew Ballast i  Staci Burt z  najwyższą starannością i  fachowością organizują kampanie reklamowe. Albert Tang, grafik i  dyrektor artystyczny, niech przyjmie wyrazy wdzięczności za projekty okładek, które stały się moim „znakiem rozpoznawczym”, a  każda następna robi większe wrażenie od poprzedniej. Amandzie Pritzker dziękuję za to, że w  cudowny sposób synchronizuje wszystkie elementy moich kampanii reklamowych i ściśle współpracuje z moją ekipą w Park & Fine Literary and Media. Catherine Olim z  agencji PMK-BNC jest moją specjalistką od PR. Od lat polegam na jej ogromnym doświadczeniu zawodowym i  zdolności do błyskawicznej reakcji. Catherine, bez ciebie nie przetrwałbym w tym drapieżnym świecie reklam. Mollie Smith i LaQuishe Wright zawsze, ale to zawsze docierają

Q g ją do mediów społecznościowych jako pierwsze. Znacie mnie lepiej, niż ja znam samego siebie, i  niezmiennie udaje się wam wydobyć ze mnie to, co najlepsze. Moje przedstawicielstwo w  Hollywood jest nie bez kozery przedmiotem zawiści każdego twórcy: Howie Sanders z  Anonymous Content, mój gorliwy orędownik i  lojalny przyjaciel bez skazy i  zmazy; Keya Khayatian, sprytna negocjatorka kontraktów i  moja wieloletnia stronniczka; i naturalnie Scott Schwimer, cięty prawnik, skrupulatny i  nieustępliwy – takiego chciałby mieć każdy w  Hollywood. Scottie, tych dwoje przełamywało schematy, kiedy ciebie jeszcze nie było na świecie! Niemniej sercem jestem zawsze przy domu. Nie mogę tu pominąć osób, które chronią i  dbają o  miejsce, gdzie czuję się najlepiej. Miles, Ryan, Landon, Lexie i  Savannah, moje dzieci, pogłębiają we mnie radość życia; Jeannie Armentrout i  Tia Scott czuwają, by moja codzienność płynęła bez zakłóceń; Pam Pope i  Oscara Stevick wspaniale prowadzą księgowość; Victoria Vodar, Michael Smith, Christie Bonacci, Britt i Missy Blackerby, Pat i  Bill Mills, Todd i  Gretchen Lanman, Lee i  Sandy Minshull, Kim i Eric Belcher, Peter i Tonye-Marie, David i Morgan Shara, dr Dwight Carlblom oraz David Wang – to przyjaciele, jakich ze świecą szukać. No i  oczywiście chcę podziękować mojej bliższej i dalszej rodzinie; są to: Mike i Parnell, Matt i Christie, Dan i Kira, Amanda i Nick, Chuck i  Dianne, Todd, Elizabeth, Monty i  Gail, Sean, Adam, Sandy, Nathan, Josh i  wreszcie Cody i  Cole – ich drzwi zawsze stoją otworem, a  telefony zawsze są włączone.

Prolog 2019

Kościół przypomina alpejską kaplicę, na jaką można się natknąć na przykład w  okolicach Salzburga, i  wita przybyłych miłym chłodem. Jest sierpień, więc na amerykańskim Południu z  nieba leje się żar, tym trudniejszy do zniesienia, kiedy człowiek ma na sobie, tak jak ja, garnitur i krawat. W powszedni dzień zwykle nie noszę garnituru. Jest niewygodny, a  poza tym, obserwując swoich pacjentów, przekonałem się, że mam z nimi lepszy kontakt, gdy ubieram się nieco swobodniej, podobnie do nich. Przybyłem tu na ślub. Znam pannę młodą od ponad pięciu lat, ale zapewne nie powiedziałaby, że się przyjaźnimy. Chociaż przez dobry rok od jej wyjazdu z  New Bern często ze sobą rozmawialiśmy, to potem nasza znajomość sprowadzała się do paru okazjonalnych SMS-ów, raz z jej inicjatywy, raz z mojej. Niemniej jednak bezspornie łączy nas więź, której korzenie sięgają przeszłości. Czasem ledwie pamiętam, jakim byłem człowiekiem, gdy skrzyżowały się nasze losy. Ale to chyba normalne, prawda? Życie ciągle daje nam możliwość obrania nowej drogi, na której będziemy

się rozwijać i  zmieniać. Kiedy patrzymy wstecz, ledwie poznajemy samych siebie. Pewne rzeczy się nie zmieniły – na przykład moje nazwisko – natomiast mam na karku trzydzieści siedem lat i  wkraczam na nową ścieżkę zawodową, o  której przez pierwsze trzy dziesięciolecia mojego życia nawet bym nie pomyślał. Kiedyś uwielbiałem pianino, teraz w ogóle nie gram. Dorastałem w kochającej się rodzinie, a  jednak od dawna nie widziałem się z  moimi krewnymi. Są ku temu powody, ale o nich później. Dziś po prostu cieszę się, że tu jestem i  że dotarłem na czas. Mój samolot z  Baltimore miał opóźnienie, a  potem musiałem stać w  kolejce po samochód zamówiony w wypożyczalni. Choć nie zjawiłem się jako ostatni z  uczestników ceremonii, ponad połowa miejsc w  kościele jest już zapełniona, wobec czego staram się niezauważenie usiąść w  trzecim rzędzie od tyłu. W  ławkach przede mną siedzą panie w  kapeluszach, jakie widuje się na Kentucky Derby: wymyślnych kompozycjach kokard i  kwiatów, które mogłyby smakować kozom. Bawi mnie ten widok i  przypomina, że na Południu można w każdej chwili wślizgnąć się do świata, który zapewne nie istnieje nigdzie indziej. Gdy tak wodzę wokoło wzrokiem, obfitość kwiatów kojarzy mi się z  pszczołami. Jak sięgnę pamięcią, pszczoły były obecne w  moim życiu. Te nadzwyczajne, cudowne stworzenia wzbudzają we mnie bezgraniczną ciekawość. Dziś doglądam kilkunastu uli – nie jest to takie pracochłonne, jak się wydaje – i  stwierdzam, że pszczoły troszczą się o  mnie tak samo jak o  wszystkich innych. Bez nich ludzkie życie byłoby prawie

niemożliwe, albowiem to im zawdzięczamy znaczną część naszego pożywienia. Niesamowite, że życie, w  formie, w  jakiej je znamy, sprowadza się do czegoś tak prostego jak przelatująca z  rośliny na roślinę pszczoła. Mam poczucie, że moje mało absorbujące hobby stanowi ważny element w  ogólnym porządku świata. Poza tym uprzytomniłem sobie, że to również ule ściągnęły mnie tutaj, do tego kościółka na prowincji, daleko od domu. Oczywiście moja historia – jak każda dobra opowieść – dotyczy zdarzeń, sytuacji i  ludzi, między innymi dwóch staruszków, którzy chętnie przesiadywali w  fotelach bujanych przed sklepem wielobranżowym w  Karolinie Północnej. Ale przede wszystkim mówi o  dwóch kobietach, z  których jedna w  owym czasie była jeszcze młodą dziewczyną. Kiedy ludzie opowiadają swoje historie, od razu zauważam, że układają je tak, żeby wyjść na głównego bohatera. Sam prawdopodobnie również ulegnę tej pokusie, ale chciałbym podkreślić, że zdarzenia, o  których mówię, nadal wydają mi się skutkiem pewnych okoliczności – śledząc bieg wypadków, pamiętajcie, proszę, że za żadnego bohatera się nie uważam. A  co do finału tej opowieści, to myślę, że ślub jest swego rodzaju dopełnieniem. Pięć lat temu nie umiałbym określić, czy przeplatające się wątki mają szczęśliwy, tragiczny czy gorzko-słodki koniec. Co myślę teraz? Tak naprawdę moje wątpliwości tylko wzrosły, ponieważ od przyjazdu tutaj zastanawiam się, czy nie jest tak, że ta kręta historia zatoczyła koło.

Zrozumiecie, co mam na myśli, gdy razem ze mną cofniecie się w czasie i wrócicie do świata, w którym tyle się zmieniło w  minionych latach, a  jednak nadal jest bliski jak na wyciągnięcie ręki.

Rozdział 1 2014

Dzień po zamieszkaniu tutaj zauważyłem, że koło mojego domu przechodzi młoda dziewczyna. Przez następne półtora miesiąca widywałem ją kilka razy w tygodniu: człapała noga za nogą, ze spuszczoną głową i  przygarbiona. Długo nie zamieniliśmy nawet jednego słowa. Przypuszczałem, że jest nastolatką – poruszała się tak, jakby przygniatał ją podwójny ciężar: niskie poczucie własnej wartości i  złość na cały świat – ale ja miałem wówczas trzydzieści dwa lata i  określenie jej wieku było dla mnie prawie niemożliwe. Poza tym, że ma długie brązowe włosy i  szeroko rozstawione oczy, wiedziałem o  niej tylko tyle, że mieszka na osiedlu przyczep kawałek od mojego domu i  że lubi chodzić piechotą. A  raczej przemieszcza się tak z  konieczności, bo nie ma samochodu. Był bezchmurny kwietniowy dzień, temperatura wynosiła około dwudziestu stopni, lekkie powiewy wiatru niosły aromatyczny zapach kwiatów. Niemal z  dnia na dzień rozkwitły w  ogrodzie derenie i  azalie, posadzone rzędem wzdłuż żwirowej drogi okalającej

dom mojego dziadka, który niedawno dostałem w spadku, tuż pod New Bern w Karolinie Północnej. Nazywam się Trevor Benson i  jestem lekarzem z  zawodu oraz powracającym do zdrowia weteranem wojennym. Tego dnia rozrzucałem kulki na mole wokół fundamentów ganku, ubolewając, że nie mogę spędzić poranka tak, jak zaplanowałem. Zajęcia domowe mają to do siebie, że nigdy nie wiadomo, kiedy się skończą, ponieważ zawsze znajdzie się coś jeszcze do zrobienia… a  ja nawet nie byłem przekonany, czy naprawianie tu czegokolwiek jest warte zachodu. Cały dom – może używam tego słowa trochę na wyrost – prezentował się nie najlepiej, był wyraźnie nadszarpnięty zębem czasu. Dziadek zbudował go sam, po powrocie z  drugiej wojny światowej, i  choć potrafił tworzyć rzeczy trwałe, brakowało mu zmysłu estetycznego. Dom był w  kształcie prostopadłościanu, z  gankiem od frontu i  werandą od tyłu, miał dwie sypialnie, kuchnię, pokój wypoczynkowy i dwie łazienki. Ściany zewnętrzne, pokryte cedrowymi deskami, z  upływem lat nabrały srebrzystoszarej barwy, podobnie jak włosy mojego dziadka. Dach był połatany, okna nieszczelne, a  podłoga w  kuchni tak krzywa, że każdy rozlany płyn spływał wąskim strumykiem w  stronę drzwi wychodzących na werandę. Lubię sobie myśleć, że pozwalało to dziadkowi utrzymywać podłogę w  czystości, gdy przez ostatnie trzydzieści lat życia mieszkał tu sam. Posesja miała jednak wyjątkowy charakter. Na powierzchni prawie dwóch i  pół hektara stała chyląca się stara stodoła i  pracownia pasieczna – gdzie dziadek pozyskiwał miód – a wokoło rozciągały się łąki kwietne,

p y ąg y ę ą porośnięte wszelkimi roślinami, jakie zna ludzkość, przede wszystkim koniczyną i  kwiatami polnymi. Od wiosny do końca lata posiadłość przypominała naziemny pokaz fajerwerków. Poza tym płynęła tam rzeka o  nazwie Brices Creek, której ciemne półsłone wody toczyły się tak leniwie, że niebo często odbijało się w  nich jak w  lustrze. W  zachodzącym słońcu powierzchnia rzeki mieniła się paletą barw: czerwienią, purpurą, pomarańczem i  żółcią, a  gasnące powoli promienie przenikały przez firanę oplątwy zwisającej z gałęzi drzew. Pszczoły miodne uwielbiały ten teren, co było spełnieniem marzeń mojego dziadka, który bez wątpienia kochał te stworzenia bardziej niż ludzi. Na posesji stało około dwudziestu uli. Dziadek przez całe życie zajmował się w  wolnym czasie pszczelarstwem i  często uderzało mnie, że ule są w  lepszym stanie niż dom czy stodoła. Po przyjeździe tutaj kilkakrotnie skontrolowałem stan uli i  choć dopiero zaczynał się sezon, stwierdziłem, że kolonie są zdrowe. Rodziny pszczele szybko się rozrastały, jak zawsze wiosną – gdy nadstawiłem uszu, dolatywało mnie wyraźne brzęczenie – więc zostawiłem je samym sobie. Postanowiłem przeznaczyć większość czasu na uporządkowanie domu. Wyczyściłem szafki, zachowując dla siebie kilka słoików miodu i  wyrzucając wszystko inne: paczkę zjełczałych krakersów, słoiki z  resztkami masła orzechowego i  dżemu, torebkę suszonych jabłek. W  szufladach było pełno rupieci: jakieś nieaktualne kupony, na wpół wypalone świece, magnesy i wypisane długopisy – wszystko wylądowało w śmieciach. Lodówka była prawie pusta i o dziwo czysta, bez śladu pleśni czy

y p p y p y brzydkiego zapachu. Pozbyłem się masy gratów – większość mebli miała ponad pięćdziesiąt lat, ponieważ dziadka cechowała lekka skłonność do zbieractwa – po czym zatrudniłem różne ekipy do trudniejszych prac. Zleciłem odświeżenie jednej z  łazienek, naprawę cieknącego kranu w  kuchni, wycyklinowanie i  polakierowanie podłóg, odmalowanie pokoi i  na koniec, co nie mniej ważne, wymianę tylnych drzwi. Stare pękły przy ościeżnicy i zostały zabite deskami. Gdy sprzątacze wypucowali dom od góry do dołu, zainstalowałem wi-fi i  podłączyłem laptopa; kupiłem również trochę mebli do salonu i  sypialni oraz nowy telewizor do pokoju wypoczynkowego. Poprzedni odbiornik miał antenę pokojową i  rozmiary kufra na skarby. Sklep charytatywny Goodwill odmówił przyjęcia w  darze mebli po dziadku – choć argumentowałem, że można je uznać za antyki – wobec tego trafiły na śmietnik. Ganek i  weranda były natomiast w  dość dobrym stanie i  tam najchętniej spędzałem poranki i  wieczory, co doprowadziło do tego, że postanowiłem rozrzucić kulki na mole. Wiosna w  południowych stanach to nie tylko kwiaty, pszczoły miodne i  śliczne zachody słońca, zwłaszcza gdy się mieszka nad rzeką wśród niemal dzikiej przyrody. Ponieważ ostatnio było cieplej niż zazwyczaj, z  zimowego snu zaczęły się budzić węże. Rankiem, gdy wyszedłem z  kawą na werandę, dostrzegłem duży okaz. Tak się przestraszyłem, że rozlewając kawę na koszulę, pognałem do domu. Nie miałem pojęcia, jaki to gatunek ani czy jest jadowity. Nie znam się na wężach. Ale w odróżnieniu od wielu osób nie zamierzałem – podobnie jak postąpiłby

p j p ąp y mój dziadek – stworzenia zabić. Chciałem tylko, żeby trzymało się z  dala od mojego domu i  gdzieś tam sobie żyło. Wiem, że węże są pożyteczne: na przykład polują na myszy, których chrobot słyszałem nocą w  ścianach. Dostałem gęsiej skórki; choć w  dzieciństwie spędzałem tu każde lato, nie jestem przyzwyczajony do życia na wsi. Zawsze uważałem się za mieszczucha, bo rzeczywiście nim byłem, aż do eksplozji, która rozwaliła nie tylko cały mój świat, lecz również mnie samego. Przede wszystkim z  tego powodu przebywałem na rekonwalescencji – o tym jednak opowiem później. Na razie wróćmy do węża. Przebrałem się w  czystą koszulę i  mgliście przypomniałem sobie, że dziadek odstraszał węże, stosując kulki na mole. Święcie wierzył, że naftalina ma magiczną moc odstraszania nietoperzy, myszy, robaków i  węży, i  w  hurtowych ilościach kupował ten środek. W stodole zauważyłem spory zapas, co upewniło mnie, że dziadek miał powód, by to robić. Wobec tego chwyciłem pudełko i  zabrałem się do obfitego rozrzucania kulek na ziemię dokoła domu; zacząłem od tyłu, a skończyłem od frontu. Wtedy znowu zauważyłem tę młodą dziewczynę, jak wlecze się drogą. Miała na sobie dżinsy i T-shirt. Pewnie musiała wyczuć, że na nią patrzę, bo zerknęła w  moją stronę. Nie uśmiechnęła się ani nie pomachała ręką, tylko spuściła głowę, jakby chciała mnie zignorować. Wzruszyłem ramionami i  wróciłem do pracy, o  ile można tak nazwać rozrzucanie kulek na mole. Nie wiedzieć czemu, pomyślałem o  osiedlu przyczep, gdzie dziewczyna mieszkała. Znajdowało się na końcu drogi, może półtora kilometra stąd. Niedługo po przeprowadzce zaszedłem tam, wiedziony ciekawością,

p p y ą bo za mojej ostatniej bytności w New Bern jeszcze go nie było. Chciałem zobaczyć, kim są moi nowi sąsiedzi. W  pierwszej chwili stwierdziłem, że w  porównaniu z  tym miejscem posiadłość mojego dziadka wygląda jak Tadż Mahal. Na gołej ziemi stało sześć czy siedem wiekowych, rozklekotanych przyczep; w  odległym rogu leżały szczątki jeszcze jednej, która spłonęła i  został z  niej tylko nadtopiony czarny kadłub. Między przyczepami, od jednego pochylonego drąga do drugiego, rozciągnięto sznury do suszenia bielizny. Chuderlawe kurczaki, poszukujące jedzenia, lawirowały między rozmaitymi przeszkodami w  postaci żelastwa i pojazdów ustawionych na klockach, skrzętnie omijając bojowego pitbula, który był przywiązany łańcuchem do starego zderzaka. Pies miał zęby wielkości plastrów bekonu i  na mój widok zacząć ujadać tak wściekle, że piana szła mu z  pyska. Niedobry piesek, pomyślałem wtedy. Zadałem sobie pytanie, dlaczego ludzie chcą mieszkać w  takich warunkach, ale odpowiedź pojawiła się sama. Wracając do domu, poczułem współczucie dla tamtych lokatorów, lecz szybko skarciłem się za snobizm, bo przecież wiedziałem, że szczęście sprzyjało mi w  życiu bardziej niż większości ludzi, przynajmniej jeśli chodzi o pieniądze. – Pan tu mieszka? – rozległ się czyjś głos. Uniosłem wzrok i  zobaczyłem tę dziewczynę. Zawróciła i teraz stała kilka metrów ode mnie, wyraźnie zachowując dystans, ale nie aż tak daleko, bym nie widział jasnych piegów na jej białych, niemal przezroczystych policzkach. Na jej rękach dostrzegłem parę siniaków, jak gdyby się o  coś uderzyła. Nie była szczególnie ładna i miała w sobie coś niedokończonego,

g g co kazało mi znów pomyśleć, że jest nastolatką. Patrzyła na mnie czujnie, jakby zamierzała uciec, gdybym zbliżył się choćby o krok. –  Teraz tak – potwierdziłem, obdarzając ją uśmiechem. – Ale nie wiem, jak długo zostanę. – Starszy pan umarł. Ten, co tu mieszkał. Miał na imię Carl. – Wiem. Był moim dziadkiem. –  Aha. – Wsunęła rękę do tylnej kieszeni. – Dał mi miód. – Cały dziadek. – Nie miałem co do tego pewności, ale chyba wypadało tak powiedzieć. – Przychodził jeść do Trading Post – dodała. – Zawsze był miły. Trading Post należał do Slow Jima. Był to rozwalający się sklep, jakich wiele na Południu, założony jeszcze przed moimi narodzinami. Dziadek zabierał mnie tam, ilekroć go odwiedzałem. Sklep miał zadaszony ganek i  powierzchnię garażu na trzy samochody. Można było kupić tam wszystko, od benzyny po jajka i mleko, sprzęt rybacki, żywą przynętę i  części samochodowe. Na zewnątrz stały przestarzałe dystrybutory paliwa – płatność tylko gotówką – a w środku był grill z daniami na ciepło. Pamiętam, że pewnego razu natrafiłem na pudełko z  plastikowymi żołnierzykami, wetknięte między pianki cukrowe a  haczyki wędkarskie. Towary na półkach i  na ścianach były wystawione bez ładu i  składu, ale i  tak zawsze uważałem, że jest to jeden z najfajniejszych sklepów, jakie znam. – Pracujesz tam? Kiwnęła głową i  spojrzała na pudełko, które trzymałem w ręce.

y ę – Dlaczego rozrzuca pan te kulki? Zaskoczony jej pytaniem, nagle uświadomiłem sobie, co robię. –  Dziś rano widziałem na werandzie węża. Podobno odstraszają je kulki naftaliny. Dziewczyna ściągnęła usta i zrobiła krok w tył. – Aha. Chciałam się tylko dowiedzieć, czy teraz pan tu mieszka. – Tak, to mój dom. A tak w ogóle nazywam się Trevor Benson. Spojrzała na mnie bacznie. Pewnie zbierała się w sobie, żeby zadać mi oczywiste pytanie. – Co się panu stało w twarz? Wiedziałem, że chodzi jej o  cienką bliznę, która ciągnęła się od linii włosów do szczęki. To bezpośrednie pytanie jeszcze bardziej przekonało mnie, że jest nastolatką. Dorośli nie mieliby śmiałości o  tym wspomnieć i udawaliby, że nic nie widzą. –  Pocisk moździerzowy, kilka lat temu w Afganistanie. – O rany. – Potarła nos wierzchem dłoni. – Bolało? – Tak. – O rany – powtórzyła. – Chyba już pójdę. – Okay. Ruszyła w  stronę drogi, ale po chwili odwróciła się gwałtownie. – To nic nie da! – krzyknęła. – Co nic nie da? – Te kulki. One nie działają na węże. – Jesteś pewna? – Wszyscy to wiedzą. Przekonaj mojego dziadka, pomyślałem.

j

j g p y –  To co mam zrobić, żeby węże nie właziły na werandę? –  Może powinien pan zamieszkać tam, gdzie nie ma węży – odpowiedziała po chwili namysłu. Roześmiałem się. Dziwna z niej była dziewczyna, bez dwóch zdań. Nagle uprzytomniłem sobie, że roześmiałem się pierwszy raz od czasu, kiedy tutaj zamieszkałem, a może nawet pierwszy raz od miesięcy. – Cieszę się, że cię poznałem. Odprowadzałem ją wzrokiem, gdy ku mojemu zdziwieniu ponownie się odwróciła. – Mam na imię Callie! – krzyknęła. – Miło mi, Callie! Kiedy zniknęła za azaliami, ogarnęły mnie wątpliwości, czy warto dalej rozrzucać te kulki na mole. Może dziewczyna miała rację, a  może nie. W  końcu uznałem, że na dziś wystarczy. Chciałem napić się lemoniady i  odpocząć na werandzie, choćby dlatego, że psychiatra radził mi dużo odpoczywać, dopóki mam na to czas. Uważał, że dzięki temu będzie mi łatwiej wystrzegać się „Ciemności”. * Mój psychiatra czasem używał kwiecistych wyrażeń, jak na przykład „Ciemność”, mając na myśli PTSD, czyli zespół stresu pourazowego. Kiedy zapytałem, dlaczego tak mówi, odrzekł, że każdy pacjent jest inny i zadaniem lekarza jest znalezienie słów, które precyzyjnie opiszą odczucia i nastroje pacjenta i pomogą mu z czasem dojść

do zdrowia. Pracując ze mną, posługiwał się takimi słowami jak „zamęt”, „sprawa”, „zmaganie się”, „efekt motyla”, „dysregulacja emocjonalna”, „nadwrażliwość na bodźce”, no i  oczywiście „Ciemność”. Wprowadzały urozmaicenie do naszych sesji, a  Ciemność odzwierciedlała moje doznania równie dobrze jak pozostałe słowa. Przez długi czas po wybuchu miałem mroczne myśli, czarne jak nocne niebo bez gwiazd i  księżyca, choć nie do końca zdawałem sobie sprawę, dlaczego tak mnie dręczą. Z  początku uparcie zaprzeczałem chorobie, no bo przecież zawsze byłem uparciuchem. Szczerze mówiąc, w  tamtym czasie całkowicie zrozumiałe było dla mnie to, że wpadam w gniew, mam depresję i  cierpię na bezsenność. Ilekroć patrzyłem w  lustro, wracało wspomnienie tego wszystkiego, co się wydarzyło na lotnisku w  Kandaharze dziewiątego września 2011 roku, kiedy pocisk wycelowany w szpital, gdzie pracowałem, spadł opodal wejścia do budynku, zaledwie kilka sekund po tym, jak stamtąd wyszedłem. Mówię to z  pewną ironią, ponieważ oglądanie się w  lustrze nie jest tym samym, czym było dla mnie dawniej. Wybuch mnie oślepił i  w  rezultacie utraciłem w  prawym oku zdolność postrzegania głębi. Patrząc na siebie, mam wrażenie, jakbym widział popularny niegdyś wygaszacz ekranu komputera z  rybkami pływającymi w  akwarium – wyglądają jak prawdziwe, ale nie całkiem – i  nawet gdybym zdołał sobie jakoś z  tym poradzić, moje pozostałe obrażenia rzucałyby się w  oczy niczym samotna flaga na szczycie Mount Everestu. O bliźnie na twarzy już wspomniałem, a klatka piersiowa, poraniona odłamkami, wyglądała jak kratery

p p yg ą j y na Księżycu. Straciłem dwa palce, mały i  serdeczny lewej ręki – bardzo niefortunnie, bo jestem leworęczny – i  do tego jeszcze lewe ucho. Trudno uwierzyć, ale ten defekt urody drażnił mnie najbardziej. Ludzka głowa wygląda nienaturalnie bez ucha. Miałem dziwne wrażenie, że stoję krzywo, i  dopiero po wypadku doceniłem fakt posiadania ucha. Dawniej, jeśli zdarzyło mi się myśleć o  uszach, to tylko w  związku z  tym, że pozwalają słyszeć dźwięki. Gdy jednak pomyśli się na przykład o  noszeniu okularów przeciwsłonecznych, łatwo zrozumieć, dlaczego brak ucha był dla mnie tak dotkliwy. Nie mówiłem jeszcze o  urazach kręgosłupa, które spowodowały, że musiałem na nowo uczyć się chodzić, ani o  dudnieniu w  głowie, które utrzymywało się przez wiele miesięcy. Wszystko razem sprawiło, że fizycznie byłem wrakiem człowieka. Ale dobrzy lekarze z  Wojskowego Centrum Medycznego Waltera Reeda jakoś mnie poskładali. Przynajmniej w znacznej mierze. Gdy tylko stanąłem na nogi, zostałem wysłany do Uniwersyteckiego Szpitala Johnsa Hopkinsa, przy mojej dawnej Alma Mater, i  tam przeprowadzono operacje plastyczne. Teraz mam zrekonstruowane ucho – tak doskonale, że nawet mnie nie wydaje się sztuczne – oko również wygląda normalnie, choć żaden z  niego pożytek. Palców nie odzyskałem – bo już użyźniły afgańską ziemię – natomiast bliznę na twarzy udało się chirurgowi zwęzić do cienkiej białej kreski. Jest dostrzegalna, ale nie aż tak, żeby małe dzieci krzyczały z przerażenia na mój widok. Lubię myśleć, że dodaje mi charakteru, że w  tym uprzejmym i  czarującym mężczyźnie, jakim widzą mnie ludzie, tkwi siła

ę

y j ą i  odwaga, albowiem doświadczył prawdziwych niebezpieczeństw i przetrwał. Coś w tym rodzaju. Niemniej jednak razem z  moim ciałem rozwaliło się całe moje życie, także zawodowe. Nie wiedziałem, czym się będę zajmował w  przyszłości. Nie umiałem radzić sobie z  natrętnymi wspomnieniami, bezsennością, wybuchami gniewu z  byle powodu i  wieloma innymi dziwacznymi objawami stresu pourazowego. Byłem w  coraz gorszym stanie, aż sięgnąłem dna – wystarczy wspomnieć o  czterodniowym ciągu alkoholowym, po którym obudziłem się we własnych wymiocinach – i  w  końcu uznałem, że muszę szukać pomocy. Skontaktowałem się z  psychiatrą, doktorem Erikiem Bowenem, specjalistą od CBT i  DBT, czyli terapii poznawczo-behawioralnej i  terapii dialektycznobehawioralnej. W istocie i jedna, i druga skupiają się na zachowaniach, które mają pomóc ci panować nad myślami i  emocjami. Jeżeli jesteś przybity, zmuś się, żeby stanąć prosto; jeżeli przytłacza cię trudne zadanie, spróbuj złagodzić to odczucie, podejmując prostsze zadania, którym podołasz, na przykład zrób pierwszy łatwy krok, a potem wykonaj następną prostą rzecz. Zmiana zachowań wymaga wiele pracy – co więcej, w obu terapiach porusza się jeszcze inne kwestie – mimo to powoli, ale jednak wziąłem się w  garść. Wtedy zacząłem myśleć o  przyszłości. Zastanawialiśmy się z  doktorem Bowenem nad różnymi opcjami kariery i  w  końcu zdałem sobie sprawę, że tęsknię za wykonywaniem zawodu lekarza. Skontaktowałem się z Uniwersyteckim Szpitalem Johnsa Hopkinsa i złożyłem podanie o  drugą rezydenturę. Tym razem z  psychiatrii. Doktorowi Bowenowi chyba to schlebiło. Krótko

y mówiąc, tu i  ówdzie pociągnięto za sznurki – może dlatego, że dawniej tam pracowałem, a może dlatego, że byłem niepełnosprawnym weteranem wojennym – i  w  drodze wyjątku wyrażono zgodę. Przyjęto mnie na rezydenturę z  psychiatrii, od lipca. Niedługo po otrzymaniu pozytywnej decyzji dowiedziałem się, że mój dziadek miał udar. Przebywał w Easley, w Karolinie Południowej, w  miejscowości, o  której nigdy nie wspominał. Polecono mi szybko przyjechać do szpitala, ponieważ dziadkowi nie pozostało wiele życia. Nie potrafiłem pojąć, dlaczego tam się znalazł. O  ile wiedziałem, od lat nie opuszczał New Bern. Kiedy dojechałem na miejsce i  odszukałem jego pokój, już ledwie mówił. Powoli wykrztuszał pojedyncze słowa, ale i  tak trudno było go zrozumieć. Mówił jakieś dziwne rzeczy, które sprawiały mi przykrość, choć nie brzmiały sensownie, a  jednocześnie nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że przed odejściem chce mi przekazać coś ważnego. Ponieważ nie miał innych żyjących krewnych, do mnie należało zorganizowanie pogrzebu. Byłem pewny, że chciał zostać pochowany w  swoim rodzinnym New Bern. Poleciłem, by przewieziono go tam, zamówiłem skromną ceremonię przy grobie, w  której uczestniczyło więcej osób, niżbym się spodziewał, i  spędziłem dużo czasu w  domu dziadka, wędrując po posiadłości i zmagając się ze smutkiem i poczuciem winy. Ponieważ moich rodziców pochłaniało ich własne życie, jako dziecko wyjeżdżałem niemal na każde letnie wakacje do New Bern. Po pogrzebie tęsknota za dziadkiem ściskała mnie tak mocno, jakbym tkwił w  szczękach imadła. Był zabawny, mądry i  dobrotliwy; sprawiał, że czułem się

y ą y y p ę starszy i  bystrzejszy, niż byłem w  rzeczywistości. Kiedy miałem osiem lat, dał mi pociągnąć swoją fajkę wykonaną z  kolby kukurydzy; nauczył mnie łowić ryby na muchę; pozwalał mi pomagać, gdy naprawiał silnik. To od dziadka dowiedziałem się wszystkiego o  pszczołach i  pszczelarstwie. Gdy byłem nastolatkiem, powiedział mi, że pewnego dnia spotkam kobietę, która na zawsze zmieni moje życie. „Skąd będę wiedział, że to jest ta właściwa?” – zapytałem. A  on odparł, że jeżeli będę miał wątpliwości, to muszę szukać dalej. Z  powodu tego wszystkiego, co się działo po Kandaharze, jakoś tak wyszło, że przez następne kilka lat nie zdołałem odwiedzić dziadka. Wiedziałem, że martwi się stanem mojego zdrowia, ale nie chciałem opowiadać mu o  demonach, z  którymi walczyłem. I  tak było mi piekielnie trudno zwierzać się doktorowi Bowenowi. Choć miałem pewność, że dziadek by mnie nie osądzał, wolałem utrzymywać dystans. Byłem zdruzgotany, że odszedł, zanim zdołałem odnowić z nim więź. Na dodatek tuż po pogrzebie miejscowy prawnik powiadomił mnie, że odziedziczyłem posiadłość dziadka i  w  rezultacie stałem się właścicielem domu, w  którym przemieszkałem wiele letnich miesięcy, kiedy kształtowała się moja osobowość. Po ceremonii pogrzebowej całymi tygodniami rozmyślałem o  tym, czego nie zdążyłem powiedzieć człowiekowi, który darzył mnie bezwarunkową miłością. Nieustannie wracałem myślami do dziwnych słów, które wyrzekł na łożu śmierci, i  głowiłem się, dlaczego w  ogóle przebywał w  Easley, w  Karolinie Południowej. Czy miało to jakiś związek z pszczołami? Czy odwiedzał wieloletniego przyjaciela? Umówił się z  kobietą? Te

g p yj ę ą pytania nie dawały mi spokoju. Rozmawiałem na ten temat z  doktorem Bowenem, a  on radził mi szukać na nie odpowiedzi. Święta Bożego Narodzenia minęły niezauważenie i  po Nowym Roku złożyłem w  biurze nieruchomości ofertę sprzedaży mojego mieszkania, zakładając, że minie kilka miesięcy, zanim sfinalizuję transakcję. A tu, proszę bardzo, po kilku dniach trafił się nabywca i  w  lutym sprawa została zamknięta. Ponieważ miałem w  planach przeprowadzić się do Baltimore i  rozpocząć rezydenturę, nie warto było szukać tymczasowego mieszkania. Stwierdziłem, że mogę wynieść się z  Pensacoli i  zamieszkać w  domu dziadka w  New Bern, czemu nie? Może doprowadziłbym ten stary dom do porządku i  wystawił go na sprzedaż. Przy odrobinie szczęścia może nawet wyjaśniłoby się, dlaczego dziadek przebywał w  Easley i  co, u  licha, chciał mi przekazać przed śmiercią. Oto dlaczego rozrzucałem teraz kulki naftaliny wokół tej zapuszczonej starej chałupy. * Tak naprawdę to nie lemoniady chciałem się napić na werandzie. Lemoniadą dziadek nazywał piwo. Kiedy byłem mały, jedną z wielkich przyjemności mojego życia było przynoszenie mu lemoniady z lodówki. Co dziwne, na butelce zawsze widniała etykietka Budweisera. Ja wolę yuengling z  najstarszego browaru w Ameryce. Pierwszy raz piłem to piwo, gdy uczyłem się

w  Akademii Marynarki Wojennej i  poczęstował mnie jeden ze starszych kadetów, niejaki Ray Kowalski. Pochodził z  Pottsville w  Pensylwanii, gdzie mieści się siedziba tego browaru, i  uważał, że nie ma lepszego piwa. Co ciekawe, Ray był synem górnika i kiedy ostatni raz o  nim słyszałem, odbywał służbę na USS Hawaii, okręcie podwodnym z  napędem atomowym. Zapewne ojciec powtarzał mu, że gdy człowiek jest w  pracy, przecenia wagę światła słonecznego i  świeżego powietrza. Zadaję sobie pytanie, jak na moje obecne życie patrzyliby moi rodzice. Ostatecznie od ponad dwóch lat nie pracuję. Tata z  pewnością byłby zbulwersowany; miał w zwyczaju prawić mi kazania, gdy na egzaminach dostawałem piątkę z  minusem, i  z  przykrością przyjął wiadomość, że wolę pójść do Akademii Marynarki Wojennej niż na Uniwersytet Georgetown, jego Alma Mater, czy Yale, gdzie ukończył studia prawnicze. Dzień w  dzień budził się o  piątej rano, czytał przy kawie „Washington Post” i „New York Times” , po czym jechał do Waszyngtonu, gdzie pracował jako lobbysta na rzecz firmy lub zrzeszenia branżowego, które akurat go zatrudniało. Miał bystry umysł, był ostrym negocjatorem i  potrafił cytować z  pamięci całe paragrafy kodeksu podatkowego, co owocowało tym, że treść jego życia stanowiło zawieranie kontraktów. Był jednym z  sześciu partnerów w  kancelarii mającej do dyspozycji ponad dwustu prawników, a  ściany jego gabinetu były obwieszone fotografiami, na których stał u  boku trzech różnych prezydentów, szóstki senatorów i  tak wielu kongresmenów, że trudno ich zliczyć.

Tata nie tylko tak po prostu pracował – praca była jego hobby. Przesiadywał w  kancelarii przez siedemdziesiąt godzin w  tygodniu, a  w  weekendy umawiał się na golfa z  klientami i  politykami. Raz w  miesiącu wydawał w  naszym domu przyjęcie koktajlowe dla kolejnych klientów i  polityków. Wieczorami często zamykał się w gabinecie, żeby odbyć niecierpiące zwłoki rozmowy telefoniczne, napisać sprawozdanie lub zaplanować kampanię. W  głowie nie postałaby mu myśl, że wczesnym popołudniem można wałkonić się na werandzie i popijać piwo. Czegoś takiego spodziewałby się po leniu patentowanym, ale nie po jednym z  Bensonów. Twierdził, że nie ma nic gorszego, niż być leniem. Choć nie nazwałbym go opiekuńczym, nie był złym ojcem. Uczciwie mówiąc, mama też nie była osobą, która piecze ciasteczka i udziela się w komitecie rodzicielskim. Z  zawodu neurochirurg, z  praktyką w  Uniwersyteckim Szpitalu Johnsa Hopkinsa, często miała dyżury; praca była jej pasją i  siłą napędową, tak jak w  przypadku mojego ojca. Dziadek mawiał, że była taka od dziecka – umniejszając fakt, że pochodziła z  małego miasta i  jej rodzice nie mieli wyższego wykształcenia. Nigdy nie wątpiłem, że rodzice mnie kochają, nawet jeśli co wieczór zamawialiśmy jedzenie na wynos i  jako nastolatek częściej bywałem na przyjęciach koktajlowych niż na rodzinnych wyprawach pod namiot. Tak czy owak, nasza rodzina nie odróżniała się niczym szczególnym od innych rodzin w  Alexandrii. W  mojej elitarnej szkole prywatnej wszyscy mieli zamożnych rodziców na wysokich stanowiskach, którzy

y y y wpoili dzieciom dążenie do doskonałości i  sukcesu. Znakomite wyniki w  nauce były normą, ale to nie wystarczało. Dzieci miały wyróżniać się także w sporcie lub w  sztuce, najlepiej na obu polach, a  do tego cieszyć się popularnością wśród rówieśników. Muszę przyznać, że też dałem się w  to wciągnąć; od pierwszego roku nauki w  szkole średniej chciałem być… taki jak oni. Chodziłem z  popularnymi dziewczynami, zdałem maturę jako drugi w  klasie, przez wszystkie lata występowałem w  drużynie piłkarskiej na rozgrywkach stanowych i  dobrze grałem na pianinie. W  Akademii Marynarki Wojennej przez całe cztery lata należałem do drużyny piłkarskiej, skończyłem dwa kierunki studiów jako główne: chemię i  matematykę, i  miałem na tyle dobre wyniki z  egzaminów, że przyjęto mnie na medycynę na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, czym chlubiłaby się moja mama. Rodzice, niestety, nie uczestniczyli w  ceremonii wręczenia mi dyplomu. Nie lubię wracać myślami do tamtego wypadku i  nie lubię o  nim mówić. Gdy wspomnę o  nim, ludzie zazwyczaj nie wiedzą, jak się zachować, rozmowa zaczyna kuleć, a ja najczęściej czuję się jeszcze gorzej, niż gdybym nic nie mówił. Z  drugiej strony, przychodzi mi czasem na myśl, że po prostu nie powiedziałem o  tym właściwej osobie, a może tej osoby w ogóle nie było w towarzystwie. No bo przecież ktoś powinien okazać współczucie, prawda? Mogę natomiast stwierdzić, że pogodziłem się z  faktem, że życie nigdy nie toczy się zgodnie z  naszymi oczekiwaniami.

Rozdział 2

Wiem, co sobie pomyśleliście: jakim cudem facet, który uważa, że od dwóch i  pół roku jest wrakiem pod względem umysłowym i  emocjonalnym, może w  ogóle zastanawiać się nad karierą psychiatry? Jak miałby komukolwiek pomóc, jeżeli sam ledwie radził sobie z życiem? Dobre pytania. Odpowiedź brzmi: nie miałem pojęcia. Może nie zdołam pomóc nikomu. Za to dobrze wiedziałem, że moje możliwości są dość ograniczone. Chirurgia w  ogóle nie wchodziła w  rachubę – między innymi z  powodu częściowej ślepoty i  braku dwóch palców – a  bycie lekarzem rodzinnym lub internistą po prostu mnie nie interesowało. Skłamałbym, mówiąc, że nie tęskniłem za chirurgią. Chciałem znowu poczuć żywą skórę po wyszorowaniu rąk i  usłyszeć szelest zakładanych rękawiczek; uwielbiałem nastawiać kości, zszywać więzadła i ścięgna i  mieć to nieodstępujące mnie wtedy uczucie, że doskonale wiem, co robię. W  Kandaharze spotkałem chłopca, może dwunastoletniego, który dwa lata wcześniej spadł z  dachu i  roztrzaskał sobie rzepkę. Miejscowi lekarze spartaczyli operację i chłopiec ledwie chodził. Musiałem od podstaw odbudować mu kolano.

Gdy zobaczyliśmy się na badaniu kontrolnym pół roku później, chłopiec podbiegł do mnie. Poczułem się wspaniale: wyleczyłem go i  umożliwiłem mu normalne życie. Byłem ciekaw, czy zawód psychiatry da mi równie wielką satysfakcję. No bo czy można całkowicie odzyskać zdrowie umysłowe i  emocjonalne? Życie to droga pełna meandrów i  wiraży, na różnych etapach zmieniają się nasze nadzieje i  marzenia. Wczoraj na Skypie – rozmawiamy co poniedziałek – doktor Bowen przypomniał mi, że w każdym z nas toczy się nieustanny proces. Rozmyślałem o  tych sprawach, gdy wieczorem, przy dźwiękach radia, robiłem sobie na grillu kolację. Słońce chyliło się ku zachodowi, tworząc na niebie wielobarwne plamy, a  ja smażyłem z  obu stron stek z rostbefu, który nabyłem u rzeźnika po drugiej stronie miasta. W  kuchni czekała już sałatka i  pieczony ziemniak. Nie myślcie jednak, że jestem wybitnym kucharzem – daleko mi do tego. Podniebienie mam niewyrafinowane, z  grillem radzę sobie całkiem przyzwoicie, ale nic ponadto. Od kiedy przyjechałem do New Bern, trzy albo cztery razy w  tygodniu ładuję węgiel drzewny do starego grilla marki Weber i  rozpalam ogień. Wracają wtedy nostalgiczne wspomnienia z  letnich wakacji, gdy niemal co wieczór jedliśmy z dziadkiem kolację z grilla. Przełożyłem stek na talerz i  usiadłem przy stole na werandzie. Zapadł już zmierzch, w  domu paliły się lampy, a  w  spokojnych wodach Brices Creek odbijał się księżyc. Stek był upieczony idealnie, ale ziemniak trochę wystygł. Powinno się go włożyć do mikrofalówki, tyle że

y yg ęg y y w tej kuchni nie było czegoś takiego. Przywróciłem dom do stanu używalności i pozostało mi podjąć decyzję, czy najpierw zrobić remont kuchni, czy też położyć nowy dach, a  może uszczelnić okna lub choćby wyrównać podłogę w  kuchni. Gdybym chciał tę posiadłość sprzedać, przypuszczam, że nowy właściciel rozebrałby chałupę i  postawił dom według zamówionego projektu. Nie trzeba było być genialnym agentem nieruchomości, by wiedzieć, że liczyła się tutaj ziemia, a  nie zabudowania. Po posiłku wstawiłem talerz do zlewu i  z  butelką piwa wróciłem na werandę, żeby trochę poczytać. Przywiozłem ze sobą stos książek i  podręczników z  dziedziny psychiatrii, które chciałem przestudiować przed wyjazdem do Baltimore. Tematyka obejmowała rozmaite zagadnienia, od leków psychiatrycznych po zalety i wady hipnozy. Im więcej czytałem, tym bardziej uświadamiałem sobie, ile jeszcze muszę się nauczyć. Zorientowałem się również, że nauka przychodzi mi trudniej niż dawniej; nieraz czułem się jak stary pies, który uczy się nowych sztuczek. Kiedy podzieliłem się tym spostrzeżeniem z  doktorem Bowenem, w  gruncie rzeczy powiedział mi, żebym przestał jęczeć. A przynajmniej tak to przyjąłem. Usadowiłem się w  fotelu bujanym, zapaliłem lampę i  ledwie zacząłem czytać, usłyszałem jakby wołanie zza rogu domu. Ściszyłem radio, odczekałem chwilę i znowu rozległ się czyjś głos. – Halo?! Z  butelką piwa w  ręce wychyliłem się przez balustradę werandy i zawołałem w ciemność: – Jest tam kto?

J Chwilę później w  kręgu światła stanęła kobieta w mundurze, konkretnie w mundurze zastępcy szeryfa. Zdębiałem. Do tej pory moje doświadczenia z  organami ścigania sprowadzały się do spotkań z  patrolem drogowym, który dwukrotnie, gdy byłem jeszcze bardzo młody, zatrzymał mnie za jazdę z  nadmierną prędkością. Choć kajałem się i  byłem uprzejmy, za jednym i za drugim razem dostałem mandat i od tamtej pory denerwuję się, mając do czynienia z  przedstawicielami organów ścigania. Nawet jeśli nie zrobiłem nic złego. Stałem w  milczeniu, intensywnie zastanawiając się, dlaczego zastępca szeryfa składa mi wizytę, a  jednocześnie próbując przetrawić fakt, że to stanowisko zajmuje kobieta. Możecie uznać mnie za seksistę, ale rzadko widywałem funkcjonariuszki organów ścigania, zwłaszcza tu, na Południu. – Przepraszam, że przychodzę z tej strony – odezwała się w  końcu. – Pukałam, ale pan pewnie nie słyszał. – Była przyjazna, a  zarazem profesjonalna. – Pracuję w biurze szeryfa. – Co mogę dla pani zrobić? Spojrzała na grill i znowu na mnie. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam w kolacji. – Ani trochę – odparłem. – Właśnie skończyłem jeść. –  To dobrze. Jeszcze raz przepraszam za najście, panie… – Benson. Nazywam się Trevor Benson. –  Wstąpiłam, żeby zapytać, czy jest pan prawnym mieszkańcem tej posiadłości. Kiwnąłem głową, lekko zdziwiony takim sformułowaniem.

–  Na to wygląda. Należała do mojego dziadka. Przypadła mi w spadku po nim. – Mówi pan o Carlu? – Znała go pani? –  Trochę. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. To był dobry człowiek. – O tak. Przepraszam, nie dosłyszałem pani nazwiska. –  Masterson. Natalie Masterson. – Zamilkła. Miałem wrażenie, że mnie obserwuje. – Więc Carl był pana dziadkiem, tak? – Ze strony matki. –  Chyba wspominał o  panu. Jest pan chirurgiem, dobrze pamiętam? W marynarce wojennej? –  Byłem. Swego czasu. – Po chwili wahania zapytałem: – Przepraszam… ale co panią tu sprowadza? Kiwnęła głową w stronę domu. –  Kończyłam służbę, ale byłam w  okolicy i zauważyłam światło w oknach. Chciałam sprawdzić, co się dzieje. – Nie mogę zapalić światła? –  Nie o  to chodzi. – Uśmiechnęła się. – Widzę, że wszystko jest w  porządku i  nie powinnam pana niepokoić. Po prostu kilka miesięcy temu, po śmierci pana dziadka, doniesiono nam, że w  oknach pali się światło. Wiedziałam, że dom stoi pusty, więc kontrolnie tutaj podjechałam. Nie mam stuprocentowej pewności, ale wydawało mi się, że ktoś tu pomieszkiwał. Niczego nie zniszczył, oprócz tylnych drzwi. Skojarzyłam to z zapalonym światłem i uznałam, że trzeba mieć oko na tę posiadłość. Dlatego od czasu do czasu przejeżdżam tędy, żeby zobaczyć, czy nie wtargnął ktoś niepowołany.

Jacyś włóczędzy, squatterzy, imprezujący nastolatkowie albo ćpuny produkujący amfę. Ktokolwiek. – Wielu takich się tu kręci? – Tylu co wszędzie. Ale i tak dają nam zajęcie. – Zapewniam panią, że nie biorę. Spojrzała na butelkę w mojej ręce. – Alkohol to używka. – Nawet piwo? Kiedy się uśmiechnęła, stwierdziłem, że musi być o  kilka lat młodsza ode mnie. Miała blond włosy, niedbale związane w  kok, i  oczy tak intensywnie turkusowe jak wody oceanu. Była atrakcyjną kobietą, bez dwóch zdań, i co więcej, nie nosiła obrączki. – Pozostawiam to bez komentarza – rzuciła po chwili. – Może pani wejdzie i skontroluje dom? –  Nie ma potrzeby. Cieszę się, że nie będę musiała pilnować tej posesji. Lubiłam Carla. Ilekroć sprzedawał miód na targu, gawędziliśmy sobie. Przypomniało mi się, jak stałem z  dziadkiem za przydrożnym straganem, ale targowiska nie pamiętałem. Z  upływem lat w  New Bern przybyło atrakcji – pojawiły się restauracje, nowe sklepy, firmy usługowe – choć w  gruncie rzeczy nadal panował tu małomiasteczkowy klimat. Alexandria, która była jednym z wielu przedmieść w aglomeracji Waszyngtonu, miała pięć albo sześć razy więcej mieszkańców. Nawet tam ludzie na pewno odwracaliby głowy za Natalie Masterson. –  Co wiadomo o  tym ewentualnym squatterze? – zapytałem. W  istocie nie obchodził mnie żaden squatter, ale jakoś nie chciałem, żeby już odeszła.

j

yj – Mniej więcej tyle, ile panu powiedziałam. –  Mogłaby pani podejść bliżej? – poprosiłem, dotykając ucha. – Będę panią lepiej słyszał. Ucierpiałem w wyniku ataku moździerzowego w Afganistanie. Tak naprawdę słyszałem doskonale. Wybuch nie uszkodził mi ucha wewnętrznego, tylko urwał małżowinę. Przyznam, że gdy mi na czymś zależy, mogę zniżyć się do tego, by grać na ludzkim współczuciu. Cofnąłem się do swojego fotela, mając nadzieję, że ona nie zastanawia się, dlaczego chwilę wcześniej słuch mi dopisywał. W świetle lampy na werandzie zauważyłem, że przygląda się mojej bliźnie, po czym wreszcie wchodzi po schodkach i  staje przy drugim fotelu, odwracając go w  moją stronę i  jednocześnie lekko odsuwając do tyłu. – Bardzo pani dziękuję. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, nie za ciepły, który jednak dał mi odczuć, że rzeczywiście nabrała podejrzeń co do mojego słuchu i  wciąż bije się z  myślami, czy tu zostać. Ten uśmiech był zarazem na tyle szeroki, że dostrzegłem jej idealnie równe białe zęby. – Jak mówiłam… – Wygodnie pani? – zapytałem. – Może przyniosę coś do picia? –  Dziękuję, nie trzeba. Jestem na służbie, panie Benson. –  Proszę mi mówić po imieniu, Trevor. Wróćmy do tych squatterów, co z nimi? Westchnęła i przysiągłbym, że przewróciła oczami. –  Zeszłego listopada, po śmierci Carla, przechodziły tędy gwałtowne burze. W  pewnej chwili błyskawica uderzyła w  przyczepę na osiedlu i  wybuchł pożar.

y p y pę y p Przybyła straż pożarna, ja też, i wkrótce ugaszono ogień. Jeden ze strażaków wspomniał mimochodem, że lubi polować na terenach za rzeką. No wiesz, takie tam gawędzenie. Kiwnąłem głową, przypominając sobie, że widziałem na osiedlu przyczep wypalony kadłub. –  Parę tygodni później wpadłam na tego strażaka i dowiedziałam się, że dostrzegł światła w domu twojego dziadka, nie raz, ale dwa czy trzy razy. Jakby ktoś przechodził ze świecą koło okien. Gość stał daleko i  może miał złudzenie, jednak uznał, że skoro zdarzyło się to kilkakrotnie, a Carl, jak wiadomo, nie żył, to trzeba mnie powiadomić. – Kiedy to było? – Zeszłego grudnia, chyba w połowie miesiąca. Przez tydzień, może dwa, było naprawdę zimno, więc wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ktoś włamał się do tego domu, żeby się ogrzać. Gdy znów byłam w  tej okolicy, weszłam na posesję i  zauważyłam zniszczone tylne drzwi i  niemal wyrwaną klamkę. Przeszukałam pomieszczenia, ale na nikogo nie natrafiłam i  oprócz tych drzwi nie znalazłam innych śladów czyjejś obecności. Wszędzie było czysto, łóżka pościelone, chyba nic nie zniknęło. Tylko… Urwała i  zmarszczyła brwi, skupiona na tamtej sytuacji. Upiłem łyk piwa i  czekałem na ciąg dalszy tej historii. –  Na blacie zobaczyłam dwie świece, trochę wypalone, z  czarnymi knotami, i  pół pudełka zapałek. Poza tym stół kuchenny był wytarty z kurzu, jakby ktoś przy nim jadł. Miałam również wrażenie, że ktoś siedział na rozkładanych fotelach w pokoju wypoczynkowym, bo

y p j yp y y odsunięto rzeczy na stoliku obok foteli i tylko on nie był zakurzony. To wszystko nie stanowiło żadnego dowodu, ale na wszelki wypadek zabiłam tylne drzwi deskami. – Dziękuję. Kiwnęła głową. Jej mina wskazywała jednak, że dręczy ją coś jeszcze. –  Kiedy się tu wprowadziłeś, zauważyłeś może, że czegoś brakuje? – zapytała. – Chyba nie – odparłem po chwili namysłu. – Tyle że nie było mnie tu kilka lat, aż do października, kiedy przyjechałem na pogrzeb dziadka. A  tamten tydzień pamiętam dość mgliście. – Czy wtedy tylne drzwi były całe? –  Wszedłem do domu od frontu, ale potem, przed wyjazdem, na pewno sprawdziłem wszystkie zamki. Raczej bym zauważył szkodę, zwłaszcza że często siedziałem na werandzie. – Kiedy się tu wprowadziłeś? – Pod koniec lutego. Rozważała moje słowa, zerkając na tylne drzwi. –  Podejrzewasz, że ktoś się jednak włamał, tak? – zapytałem w końcu. –  Sama nie wiem – przyznała. – W  takich przypadkach zwykle coś jest potłuczone i  walają się śmieci. Butelki, opakowania po jedzeniu, odpadki. A  włóczędzy raczej nie ścielą po sobie łóżek. – Zaczęła stukać palcami w  oparcie fotela. – Na pewno nic nie zginęło? Broń? Sprzęt elektroniczny? Może twój dziadek trzymał w domu gotówkę? –  O  ile wiem, nie miał tu ani gotówki, ani sprzętu elektronicznego. Broń trzymał w szafie. Była tam, gdy się

wprowadziłem, i  jest nadal. Mała strzelba, żeby odstraszać niepożądanych gości. –  To jeszcze dziwniejsze, bo włamywacze kradną przede wszystkim broń. – Co z tego wynika? –  Trudno powiedzieć. Albo nikogo tu nie było, albo odwiedził cię najporządniejszy i  najuczciwszy włóczęga w dziejach. – Powinienem się martwić? –  Widziałeś lub słyszałeś, jak ktoś zakrada się na posesję? – Nie. A w nocy często nie mogę spać. – Cierpisz na bezsenność? – Zdarza się. Ale jest coraz lepiej. – To dobrze – rzuciła. Pogładziła spodnie munduru. – Nie chcę zabierać ci więcej czasu. Właściwie to już wszystko. – Dziękuję, że wstąpiłaś i powiedziałaś mi o tym. I że naprawiłaś drzwi. – Z tą naprawą to przesada. – Dała efekt. Kiedy tu przyjechałem, drzwi nadal były zabite deskami. Jak długo jeszcze masz służbę? Spojrzała na zegarek. –  Tak naprawdę, wierzyć się nie chce, już jestem wolna. – To może jednak napijesz się czegoś? – Nie najlepszy pomysł. Czeka mnie jazda do domu. –  W  porządku, rozumiem. Ale zanim pójdziesz… skoro masz już wolne, a ja tu jestem nowy… powiedz, co muszę wiedzieć o dzisiejszym New Bern. Długo mnie tu nie było. – Czemu miałabym to robić? – zapytała zdziwiona.

y py – Przecież powinnaś chronić społeczność i jej służyć. Potraktuj spełnienie mojej prośby w kategoriach służby. Jak naprawę drzwi. – Posłałem jej swój najbardziej ujmujący uśmiech. –  Nie wydaje mi się, by do moich obowiązków służbowych należało występowanie w  roli komitetu powitalnego – oświadczyła z kamienną miną. Może nie należy, pomyślałem, ale jakoś nie ruszasz do wyjścia. –  No dobrze. Wobec tego powiedz mi, dlaczego zostałaś szeryfem. Spojrzała prosto na mnie – tak naprawdę chyba po raz pierwszy – a  ja znowu zachwyciłem się kolorem jej oczu. Jak wody Morza Karaibskiego na fotografii w eleganckim czasopiśmie turystycznym. –  Nie jestem szeryfem. Żeby nim zostać, trzeba być wybranym przez mieszkańców. Pracuję na stanowisku zastępcy szeryfa. – Wymigujesz się od odpowiedzi? – Zastanawiam się, dlaczego pytasz. –  Z  ciekawości. Pomogłaś mi, więc chciałbym coś wiedzieć o tej życzliwej osobie. – Czemu mam wrażenie, że kierują tobą jakieś ukryte pobudki? Bo jesteś nie tylko śliczna, ale bez wątpienia również bystra, pomyślałem, wzruszając ramionami. Wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę. –  Może ty najpierw opowiesz mi o  sobie – odezwała się w końcu. – W porządku. Pytaj. –  Domyślam się, że to ten atak moździerzowy spowodował, że już nie służysz w  marynarce i  nie

p j y y pracujesz jako lekarz. –  Owszem. Dostałem odłamkami moździerza, wychodząc ze szpitala, w  którym pracowałem. Strzelec miał fart, ja nie. Obrażenia były całkiem poważne. W  końcu armia uznała mnie za inwalidę i  zwolniła ze służby. – Kiepska sprawa. – Rzeczywiście. – I przyjechałeś do New Bern, bo… – Zostanę tu tylko przez pewien czas – zaznaczyłem. – Latem przeprowadzam się do Baltimore i  rozpoczynam kolejną rezydenturę, z psychiatrii. – Ach, tak? – Nie podoba ci się psychiatria? – Skądże. Po prostu jestem zaskoczona. – Umiem słuchać. –  Nie o  to chodzi. Jestem pewna, że umiesz. Ale dlaczego akurat psychiatria? –  Chcę pracować z  weteranami, którzy cierpią na syndrom stresu pourazowego – wyjaśniłem. – Uważam, że obecnie tacy lekarze są potrzebni, zwłaszcza żołnierzom wojsk lądowych i  piechoty morskiej po odbyciu czterech czy pięciu tur. Jak człowiek wraca, to wszystko często w nim nadal zostaje. Chyba próbowała wejrzeć we mnie, bo zapytała: – W tobie też zostało? – Tak. Niepewnym tonem zadała następne pytanie, jakby naprawdę chciała mnie zrozumieć. – Było trudno? – Bez dwóch zdań. Koszmarnie. Wciąż jest trudno, co jakiś czas. Ale o tym może innym razem.

j

y y –  Zgoda. Teraz widzę, że się myliłam. Myślę, że właśnie tym powinieneś się zająć. Jak długo trwa rezydentura? – Pięć lat. – Podobno jest bardzo trudna. – Nie bardziej niż łapanie przestępców. Pierwszy raz się roześmiała. –  Z  pewnością dasz sobie radę. Tymczasem postaraj się wykorzystać pobyt tutaj, żeby lepiej poznać nasze miasto. Piękna okolica, dobrzy ludzie. – Wychowałaś się w New Bern? – Nie. Dorastałam w małej mieścinie. – Zabawne. –  Ale prawdziwe. Jeśli można zapytać… co zamierzasz zrobić z tą posiadłością? Gdy wyjedziesz. – Chciałabyś ją kupić? – Nie byłoby mnie stać. – Odgarnęła włosy z twarzy. – A ty skąd pochodzisz? Powiedz parę słów o sobie. Ucieszyłem się, że jest mną zainteresowana, i  podałem kilka faktów: młodzieńcze lata w  Alexandrii, rodzice, przyjazdy na wakacje do New Bern. Potem szkoła średnia, college, Akademia Medyczna i  rezydentura. Służba w  marynarce wojennej. To wszystko lekko podkoloryzowałem, jak to robią mężczyźni, gdy chcą zaimponować atrakcyjnej kobiecie. Słuchała, niekiedy drżały jej brwi, może z  rozbawienia, a może z zaintrygowania. – Czyli jesteś chłopakiem z miasta. –  Ośmielę się mieć inne zdanie. Jestem chłopakiem z przedmieścia. Uniosła nieco kąciki ust, ale nie wiedziałem, co się za tym kryje.

y

yj –  Nie rozumiem, dlaczego wstąpiłeś do Akademii Marynarki Wojennej. Skoro byłeś takim wybitnym uczniem, to przecież przyjęliby cię na Yale czy Georgetown. Wybitnym? Naprawdę tak się wyraziłem? –  Chciałem udowodnić sobie, że obejdę się bez pomocy rodziców. Finansowej, mam na myśli. – Mówiłeś, że byliście bogaci. Aha, no tak. Chyba rzeczywiście powiedziałem również coś takiego. – Zamożni. To bardziej właściwe słowo. – Czyli powodowała tobą duma, zgadza się? – I chęć służenia krajowi. Kiwnęła lekko głową, cały czas patrząc mi w oczy. –  Oczywiście. – Jakby po namyśle dodała: – Na tym terenie, jak pewnie wiesz, stacjonuje wielu wojskowych w  służbie czynnej. Baza Cherry Point, Camp Lejeune… Część z nich była w Afganistanie czy w Iraku. –  No tak. Na placówce za granicą pracowałem z  lekarzami i  pielęgniarkami z  całego kraju, najróżniejszych specjalności, i  mnóstwo się od nich uczyłem. W  każdym razie do czasu. I  zrobiliśmy tam dużo dobrego. Najczęściej mieliśmy do czynienia z  miejscową ludnością, która przed otwarciem naszego szpitala przeważnie nigdy wcześniej nie była u lekarza. Natalie zamyśliła się. W  ciszy koncertował chór świerszczy. – Nie wiem, czy stać by mnie było na to, co ty robiłeś – przyznała po chwili. – Nie rozumiem. – Chodzi mi o codzienne przeżywanie horroru wojny. I  świadomość, że są ludzie, którym nie zdołasz pomóc.

ą y p Chyba nie umiałabym sobie z  tym poradzić. Na pewno nie przez dłuższy czas. Z  wielu ust słyszałem już takie słowa, zarówno na temat służby wojskowej, jak i ogólnie pracy lekarza, ale teraz miałem wrażenie, że Natalie dzieli się ze mną czymś osobistym. –  Ty też na pewno widziałaś okropności, pracując w biurze szeryfa. – O tak. – I wciąż wykonujesz tę pracę. –  Ale czasem nachodzi mnie myśl, jak długo wytrwam. Bywają dni, gdy marzy mi się, że otwieram na przykład kwiaciarnię. – To otwórz. – Kto wie? Może któregoś dnia tak zrobię. Zamilkła. Czułem, że coś ją zaabsorbowało i  znowu popadła w  zamyślenie, więc odezwałem się lekkim tonem: –  Ponieważ nie chcesz mnie zaznajomić z  lokalnymi nowościami, przynajmniej powiedz, dokąd najbardziej lubisz chodzić. –  Och… rzadko gdzieś się wypuszczam – odparła. – Chyba że na targ rolny w  śródmieściu. Jest otwarty przed południem w każdą sobotę. Ale jeśli liczysz na to, że kupisz tam doskonały miód, to się zawiedziesz. – Przypuszczam, że dziadek ma spory zapas. – Nie wiesz na pewno? –  W  szafce stoi kilka słoików, ale jeszcze nie zajrzałem do pracowni. Byłem zajęty remontem domu. Ten pałac kosztuje wiele zachodu. Przyjęła to z  uśmiechem, może trochę krzywym. Ruchem głowy wskazała pomost nad wodą.

g y p ą – Pływałeś już łodzią? Nie wspomniałem dotąd o łodzi. Dość powiedzieć, że wyglądała jak dom, tylko była w jeszcze gorszym stanie. Samo użycie słowa „łódź” jest dużą wielkodusznością, bo przypominała raczej wychodek z  dwoma siedzeniami, postawiony na pływającej platformie. Dziadek zbudował ją z  pustych beczek na ropę i  kawałków drewna różnej wielkości, i  wszystkiego, co mu wpadło w  ręce – majstrował przy niej, gdy nie zajmował się pszczołami. – Jeszcze nie. Nawet nie wiem, czy działa silnik. – Działał zeszłego lata, tak mi mówił Carl. Takiej łodzi trudno nie zauważyć, a  twój dziadek uwielbiał nią pływać. Gdy tylko się pojawiał, wszyscy ją fotografowali. – Jest trochę dziwaczna, prawda? – Ale twojemu dziadkowi odpowiadała. – To fakt. Natalie westchnęła i wstała z fotela. –  Muszę już iść. Mam trochę roboty w  domu. Miło było pana poznać, panie Benson. Panie Benson? Miałem nadzieję, że ten etap mamy za sobą, ale najwyraźniej się myliłem. Zeszła po schodkach, a  kiedy była już na samym dole, mój mózg wreszcie zaskoczył. –  Nie musisz obchodzić domu. Prościej będzie wyjść drzwiami frontowymi. – Dzięki, wrócę tą samą drogą. Miłego wieczoru! – Wzajemnie. Cieszę się, że cię poznałem, Natalie. Uniosła brwi, po czym odwróciła się i  po kilku szybkich krokach zniknęła mi z  oczu. Chwilę później usłyszałem trzaśnięcie drzwi na podjeździe i  warkot silnika. Pozostało mi tylko rozmyślać o  intrygującej Natalie Masterson. Była piękna, co każdy by dostrzegł,

y pę y y g jednak mnie zaciekawiło, jak mało powiedziała mi o sobie. Mówi się, że kobiety są tajemniczą płcią. Mam swoje lata, ale wciąż ogarnia mnie śmiech, gdy gość, z którym rozmawiam, twierdzi, że wie, co kieruje kobietami. Byłem skonsternowany jednostronnością rozmowy z  Natalie. O  sobie opowiedziałem dość dużo, o  niej nie dowiedziałem się prawie nic. Przeczucie mówiło mi jednak, że znów ją zobaczę, choćby dlatego, że wiedziałem, gdzie jej szukać.

Rozdział 3

Rano wyszedłem pobiegać. Od przyjazdu do New Bern trenowałem nieregularnie, mówiąc sobie, że mam ważniejsze sprawy – na przykład rozrzucić kulki naftaliny, żeby odstraszały węże – ale prawda jest taka, że ćwiczenia fizyczne nie zawsze sprawiają mi przyjemność. Znam ich zalety – w  końcu jestem lekarzem – lecz bieganie od dawna wydawało mi się głupawe, chyba że za piłką na boisku. Bez entuzjazmu, ale jednak wyszedłem z  domu. Równym rytmem przebiegłem dziesięć kilometrów, potem zrobiłem sto pompek i  brzuszków. Wziąłem krótki prysznic, coś przegryzłem – i  już byłem gotowy stawić czoło nowemu dniu. Właściwie nie miałem żadnych poważnych obowiązków, więc postanowiłem jeszcze raz zrobić ogólny przegląd domu i zobaczyć, czy czegoś nie brakuje. Zadanie było w  zasadzie niewykonalne, ponieważ nie wiedziałem, co posiadał dziadek, zanim wyjechał z  miasta, a  poza tym już pozbyłem się wielu rzeczy. W szafie znalazłem strzelbę, na swoim miejscu, i  naboje do niej; innych naboi nie dostrzegłem, co pozwoliło mi sądzić, że dziadek nie miał więcej broni. Za to pod łóżkiem w  pokoju gościnnym natrafiłem na pudełko z  plikiem banknotów

obwiązanych gumką i przykrytych grubą kopertą, która zawierała zdjęcia mojej babci oraz różne dokumenty – jej kartę ubezpieczenia społecznego, historię leczenia epilepsji i  tym podobne rzeczy. Gotówki było niedużo – może na kilka wystawnych kolacji – ale bez wątpienia skusiłaby kogoś, kto potrzebował pieniędzy na alkohol lub narkotyki. Gdyby wszedł tu włamywacz, zabrałby pieniądze, to jasne. Co oznaczało, że raczej nikt się tutaj nie wdarł. No, ale drzwi były zniszczone… Pokręciłem głową. Tak czy owak, nawet jeżeli ktoś tu był, to dawno temu ślad po nim zaginął, wobec tego przestałem się zajmować tą sprawą i  postanowiłem pouczyć się na werandzie. Lektura mnie nie wciągnęła i  po kilku godzinach miałem już dość. Na plus mogę zapisać to, że nie pojawiły się węże, co kazało mi wątpić, czy Callie miała rację. Przyznam, że co pewien czas moje myśli płynęły ku uroczej Natalie Masterson. Była dla mnie zagadką. Wciąż widziałem błysk rozbawienia w  jej oczach, gdy snułem lekko ubarwioną historię swojego życia. Wspominając naszą rozmowę, pomyślałem o  pszczołach i  łodzi, co z kolei skojarzyło mi się z dziadkiem i przypomniało mi mój ostatni pobyt tutaj. Odbywałem wówczas rezydenturę; moi znajomi wyjechali na zasłużony odpoczynek na Karaiby albo na Cancun, a  ja wyruszyłem samochodem z  Baltimore do New Bern, stęskniony za ciepłem i niewzruszoną miłością, na które zawsze mogłem liczyć u  dziadka. Był szczególny – łódź doskonale świadczy o jego dziwactwie – ale miał wielkie serce dla potrzebujących. Należał do tego typu ludzi, którzy nakarmią i ogrzeją wszelkiego rodzaju przybłędy;

y ą g ją g j p y ę y pod jego stodołę, gdzie stał rząd misek z jedzeniem, psy ściągały Bóg wie skąd. Tym, co zostawały przy nim, nadawał imiona po markach samochodów… W  dzieciństwie bawiłem się w  aportowanie z  Cadillakiem, Edselem, zwanym też Fordem, Chevym i Pintem. Jednego psa nazwał, jak na ironię, Winnebago – niepozorne stworzenie, rodzaj teriera – a  gdy zapytałem, dlaczego wybrał takie imię, mrugnął do mnie i rzekł: „Widzisz, jaki z niego gigant!”. Kiedy był aktywny zawodowo, pracował w  tartaku i  przerabiał kłody drewna na użytkową tarcicę. Na koniec życia miał, tak jak ja, mniej palców niż na początku; w  przeciwieństwie do mnie, nie przekreśliło mu to pracy w  zawodzie. Powtarzał mi, że jeśli mężczyzna nie stracił palców, wykonując swoją pracę, nie była ona godna tej nazwy. Kiedy przypominam sobie to stwierdzenie, nie mogę oprzeć się zdumieniu, że wychował moją matkę, kobietę z  klasą, ambitną, o  wyjątkowym intelekcie. W  młodości podejrzewałem, że mama została adoptowana, ale z  czasem uświadomiłem sobie, że oboje mieli w  sobie wrodzony optymizm i poczucie przyzwoitości, co uwidaczniało się w każdym ich działaniu. Dziadkowi nie było łatwo po śmierci babci. W  ogóle jej nie pamiętam, ponieważ spotkaliśmy się tylko raz, kiedy jeszcze nosiłem pieluchę. Natomiast zapadły mi w  pamięć słowa mamy, że dziadek nie może być ciągle sam i  trzeba go odwiedzać. W  jego życiu istniała tylko jedna kobieta; zakochał się raz na zawsze i  wielbił babcię do samego końca, gdy zmarła po ataku epilepsji. Na ścianie w  sypialni nadal wisiało jej zdjęcie. Po przeprowadzce tutaj nie wyobrażałem sobie, że

p p j y mógłbym je zdjąć, choć przedstawiało osobę, której nie znałem. Wystarczyło mi przekonanie, że była dla dziadka gwiazdą przewodnią. Mimo wszystko dziwnie się czułem w tym domu. Bez dziadka wydawał się pusty, a gdy zaszedłem do stodoły, poczucie braku jeszcze się wzmogło. W stodole panował taki sam nieład jak w domu. Były tam nie tylko pudełka z  kulkami na mole i  najrozmaitsze narzędzia, ale również stary traktor, części do silnika, worki z  piaskiem, kilofy, szufle, zardzewiały rower, hełm żołnierski, łóżko polowe, koc, który wyglądał tak, jakby ktoś pod nim spał, i  mnóstwo różności, jakie dziadek gromadził przez całe życie. Zastanawiałem się, czy coś kiedyś wyrzucił, ale po dokładniejszych oględzinach nie znalazłem śmieci, starych gazet czy czasopism ani niczego, co powinno trafić do kontenera. Walały się tylko rzeczy, które uznał za potencjalnie przydatne w jego przedsięwzięciach. Tamtego wieczoru, gdy zadzwoniono do mnie ze szpitala, praktycznie nie miałem nic do roboty. Równie dobrze mogłem odwiedzić dziadka w  tym tygodniu, w  poprzednim miesiącu, a  nawet roku. Albo nawet wtedy, co dobrze wiedziałem, kiedy czułem się najgorzej. Nie był człowiekiem, który wygłasza sądy, a  już na pewno nie o  wpływie wojny na ludzi. Kiedy miał dwadzieścia lat, został przetransportowany do Afryki Północnej; potem walczył we Włoszech, Francji i  na koniec w  Niemczech. Był ranny podczas ofensywy w  Ardenach, zwanej bitwą o  wybrzuszenie, po czym dość szybko wrócił do swojego oddziału, niedługo po przekroczeniu Renu przez armię amerykańską. O  tym wszystkim dowiedziałem się nie od niego – nigdy nie

y ę g g y rozmawiał o  wojnie – tylko od mamy i  dopiero później, parę dni po przyjeździe tutaj, znalazłem dokumenty, a z nimi Purpurowe Serce i inne odznaczenia za zasługi. Mama mówiła, że zainteresował się pszczołami wkrótce po zbudowaniu domu. W  tamtych czasach nieopodal znajdowała się farma, na której dziadek pracował, zanim dostał pracę w  tartaku. Farmer miał ule, ale nie lubił się nimi zajmować. To zadanie przydzielono dziadkowi. Ponieważ nie znał się na pszczelarstwie, wypożyczył z biblioteki książkę i sam się wszystkiego nauczył. Jego zdaniem pszczoły były gatunkiem niemal doskonałym, o  czym przekonywał każdego, kto chciał go słuchać. Jestem pewny, że opowiadałby o  nich lekarzom i  pielęgniarkom w  Easley, gdyby miał taką możliwość. Ale jej nie miał. Zaraz po telefonie ze szpitala zarezerwowałem lot do Greenville w  Karolinie Południowej, z  przesiadką w  Charlotte. Na lotnisku wynająłem samochód i pomknąłem autostradą, ale i tak byłem na miejscu osiemnaście godzin po tym, jak powiadomiono mnie, co się stało. Dziadek od trzech dni leżał już na OIOM-ie. Tyle czasu minęło, zanim personel poznał moje nazwisko; po wylewie dziadek stracił przytomność i później w zasadzie nie mówił. Cała prawa strona ciała była sparaliżowana, a  lewa tylko trochę mniej. Kiedy wszedłem na salę, natychmiast odczytałem wykresy na rozmaitych monitorach i  obejrzałem kartę pacjenta – i  wiedziałem już, że ma przed sobą niewiele życia. Łóżko jakby go pomniejszyło. Takie banały mówi się powszechnie, ale w  jego wypadku to była prawda. Od naszego ostatniego spotkania bardzo schudł i  na widok

g g p jego twarzy, zwiotczałej i wykrzywionej z jednej strony, nawet we śnie, niemal pękło mi serce. Usiadłem przy łóżku i wziąłem dziadka za rękę; ścisnęło mnie w gardle, gdy poczułem, że jest koścista i  krucha, jakby ptasia. Zacząłem sobie wyrzucać, że nie przyjechałem wcześniej, że od tak dawna go nie odwiedzałem. Przez długi czas leżał nieruchomo, tylko klatka piersiowa ciężko unosiła się i opadała. Mówiłem do niego, choć nie miałem pewności, czy mnie słyszy. Zdaje się, że mówiłem dość dużo, jakbym chciał nadrobić te lata, gdy za bardzo przejmowałem się własnymi problemami, by do niego przyjechać. Opowiedziałem o  wybuchu w  Kandaharze i  o  traumie, jaką potem przeżyłem. Wspomniałem o  Sandrze, mojej ostatniej dziewczynie, i  o  naszym rozstaniu. Powiedziałem, że zamierzam odbyć drugą rezydenturę. Jeszcze raz podziękowałem mu za to, że po prostu był, jako moja prawdziwa rodzina – choć przyjmowałem to za oczywistość – zarówno przed śmiercią moich rodziców, jak i później. Jedna z  pielęgniarek poinformowała mnie, że od przybycia do szpitala wypowiedział tylko dwa słowa: moje imię i Pensacola, co pozwoliło im w końcu do mnie trafić. Mógł otwierać oczy i  czasem usiłował coś powiedzieć, ale wydobywał z  siebie tylko chrapliwe, niezrozumiałe dźwięki. Bywało też, że zdumionym wzrokiem wpatrywał się w personel, jakby nie wiedział, gdzie się znajduje, a nawet kim jest. Byłem zaniepokojony i  zmartwiony, a  przy tym zdezorientowany. Dlaczego on przebywał w  Easley, w  Karolinie Południowej? Jak się tu znalazł? Odkąd go znałem, nigdy nie zapuścił się dalej na zachód niż do

g y p ę j Raleigh, a  w  Alexandrii był tylko raz. Jeszcze przed kilkoma dniami byłem przeświadczony, że od wojny dziadek nie wyjechał poza granice stanu. A Easley leżało daleko od New Bern, sześć, może siedem godzin jazdy samochodem, albo i  więcej, w  zależności od natężenia ruchu. Dziadek miał dziewięćdziesiąt jeden lat. Dokąd się wybrał ten staruszek? Podejrzewałbym alzheimera, gdyby nie jego listy, jak zwykle klarowne i  przemyślane. Zawsze dobrze pisał – widać to w jego korespondencji do mnie – ja zaś, jeśli nie odpisywałem, dzwoniłem. Tak było prościej; pewnych rzeczy nie chce mi się robić, na przykład przelewać słów na papier. Nie wprawia mnie to w  dumę, ale taki już jestem. Przez telefon rozmawiał jak zawsze przytomnie. Przybywało mu lat, to jasne, może dłużej szukał jakiegoś słowa, jednak nic nie świadczyło o  demencji zaawansowanej na tyle, by ruszył w  podróż do miasta, o którym nigdy wcześniej nawet nie napomknął. Kiedy tak leżał nieprzytomny, dręczyła mnie myśl, czy nie myliłem się w  swojej ocenie. W  późnopopołudniowym świetle jego skóra przybrała szarawy odcień; wieczorem oddech się pogorszył. Pora odwiedzin dobiegła końca, ale personel mnie nie wyrzucił. Nie wiem, czemu to zawdzięczałem – może temu, że byłem lekarzem, a  może temu, że tak się o  niego martwiłem. Całą noc siedziałem przy nim, trzymałem go za rękę i ciągle do niego mówiłem. Rano byłem wykończony. Pielęgniarka przyniosła mi kawę i  uprzytomniłem sobie, mimo zmęczenia, że wszędzie są dobrzy ludzie. Gdy zaczął się obchód, wszedł lekarz dziadka; zbadał go i  po jego minie widziałem, że myśli to samo co ja: ten dobry staruszek

y j y jest u  kresu życia. Pozostało mu najwyżej kilka godzin, może jeden dzień. Koło południa tamtego ostatniego dnia dziadek lekko się poruszył, zamrugał i  na wpół uniósł powieki. Kiedy starał się skupić, dostrzegłem na jego twarzy to samo zagubienie, które opisywały pielęgniarki. Przysunąłem się bliżej i ścisnąłem go za rękę. – Cześć, dziadku, jestem tutaj. Słyszysz mnie? Przekręcił głowę, odrobinę, tyle ile mógł. – To ja, Trevor. Jesteś w szpitalu. Powoli zamrugał. – Tre…vor. – Tak, dziadku, to ja. Od razu przyjechałem. Dokąd się wybierałeś? Poczułem, jak jego palce zaciskają się na mojej ręce. – Pomóż… kar… eee… –  Pomogę ci, dziadku. Nie jest źle. Masz tu dobrą opiekę. – Jeśli… mo…żesz… Każde słowo wypowiadał chrapliwie, gwałtownie łapiąc powietrze. – Powaliło… – To był udar, dziadku. Dotarło do mnie, że dziadek miał może większe kłopoty ze zdrowiem, niż sądziłem; jednocześnie przypomniało mi się, że jego żona cierpiała na epilepsję. – Choruje… – Wyjdziesz z tego – skłamałem. – Będziemy doglądać pszczół i  pływać łodzią. Tylko ty i  ja. Jak za dawnych czasów. – Jak… Rose…

Znowu ścisnąłem go za rękę. Nie mogłem znieść tego, że plącze mu się w  głowie, że nie rozumie, co mu się stało. – Twoja piękna żona – powiedziałem. – Znajdź… rodzinę… Nie miałem serca przypomnieć mu, że jego żona i córka od dawna nie żyją i że z całej rodziny tylko ja mu pozostałem. –  Niedługo zobaczysz się z  Rose – zapewniłem go. – Wiem, jak bardzo cię kochała. I  jak bardzo ty ją kochałeś. Będzie na ciebie czekać. – J…dź… do… chole… nnn… Idź do cholery? Zamarłem. Jeżeli chciał zażartować, zrobił to w sposób zupełnie do niego niepodobny. – Już dobrze, jestem tutaj – powtórzyłem. – Uciek… i… nie… – Nie zostawię cię – przyrzekłem. – Nie ruszę się stąd. Kocham cię. – Przytuliłem jego pomarszczoną dłoń do swojego policzka. Twarz mu złagodniała. – Kocham… cię… Czułem, jak łzy napływają mi do oczu, i starałem się nie rozpłakać. – Jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego znałem. – Przyjechałeś… – Oczywiście, że przyjechałem. – Teraz… idź… –  Nie, nie. Zostanę przy tobie. Tak długo jak trzeba. Będę z tobą. – Proszę – szepnął i opadły mu powieki. To było jego ostatnie słowo. Po niecałych dwóch godzinach przestał oddychać.

g

p

y

*

Noc po jego śmierci spędziłem w  pobliskim hotelu. Leżałem z  otwartymi oczami i  rozmyślałem o  ostatnich chwilach z  dziadkiem. Długo zastanawiałem się, co oznaczały jego słowa, aż w  końcu usiadłem na łóżku i  zapisałem je wszystkie w  bloczku, który leżał przy telefonie. Niektóre słowa próbowałem połączyć w dłuższe frazy, żeby wydobyć z nich jakiś sens. Trevor… pomóż… kar… eee… jeśli możesz… powaliło… choruje… jak Rose… znajdź rodzinę… j… dź… do… chole… nnn… uciek… i… nie… kocham cię… przyjechałeś… teraz idź… proszę Był w  tym bełkot, pewne oznaki urojeń, ale przynajmniej mnie rozpoznał. Powiedział, że mnie kocha, i  za to byłem wdzięczny. Zostałem do końca, jak mu obiecałem. Na samą myśl, że mógłby umrzeć w samotności, pękało mi serce. Kiedy już wszystko zapisałem, włożyłem kartkę do portfela i  znów pogrążyłem się w  myślach. Nie rozumiałem jednego: dlaczego kazał mi iść do cholery? Zapewniłem dziadka, że niedługo zobaczy się z  Rose, choć wcale nie był religijny. Nie wiedziałem, jakie były jego poglądy na życie pozagrobowe, a  jednak cieszyłem się z  moich słów. Może mi uwierzył, a  może nie, ale chyba chciał to usłyszeć. *

Wstałem z fotela i zszedłem po schodkach z werandy, kierując się na pomost. Wyglądał nie lepiej niż łódź, ale jakoś przetrwał niezliczone huragany. Od razu zauważyłem, że zaczął butwieć, i  ostrożnie postawiłem nogę na starych deskach, bojąc się, czy nie wpadnę do wody. Deski wytrzymały i wkrótce byłem już na łodzi. Nadbudówka, którą dziadek nazywał kokpitem, mieściła się przy dziobie; miała trzy ściany i  krzywe okno, a w środku drewniane koło sterowe, które dziadek znalazł prawdopodobnie w  sklepie ze starociami. Ponieważ nie znał się na projektowaniu łodzi, dopłynięcie nią dokądkolwiek było bardziej sztuką niż nabytą umiejętnością. Koło sterowe łączyło się z  płetwą steru, ale luźno: żeby skręcić w  którąkolwiek stronę, należało obrócić trzy albo cztery razy kołem. Nie potrafiłem pojąć, jak dziadkowi udało się oficjalnie zarejestrować tę łajbę jako jednostkę pływającą, która spełnia wymogi techniczne. Za kokpitem stały dwa plastikowe rozkładane fotele, stolik przykręcony do pokładu oraz dwa solidne metalowe stołki. Barierka z  poręczą o  wymiarach pięć na dziesięć centymetrów zabezpieczała pasażerów przed wypadnięciem. Rufę zdobiły rozłożyste rogi teksańskiego byka, osadzone na ocynkowanym słupie, które jakoby przysłał dziadkowi przyjaciel z wojny. Silnik był równie wiekowy jak cała łódź; zapalało się go jak kosiarkę do trawy – pociągając za linkę. Dziadek pozwalał mi, wtedy jeszcze brzdącowi, próbować swoich sił, ale po kilku nieudanych próbach ledwo ruszałem ramieniem. Teraz sprawną ręką mocno szarpnąłem parę razy za linkę, a  gdy silnik nie zaskoczył, domyśliłem się, że powód jest banalny: świece

y ę p j y zapłonowe. Dziadek był specem od wszystkiego, co mechaniczne, i  z  pewnością utrzymywał silnik w dobrym stanie, zanim wybrał się do Easley. Znowu zacząłem się głowić, po co tam pojechał. * Gdy przetrząsnąłem stodołę i  udało mi się znaleźć klucz francuski, wykręciłem świece, po czym wsiadłem do swojego SUV-a. Przyznaję, że moje auto nie jest przyjazne środowisku, ale ponieważ odznacza się elegancją, uważam, że dodaje urody światu, co rekompensuje jego wadę. Podjechałem półtora kilometra do Trading Post i  stwierdziłem, że sklep Slow Jima ani trochę się nie zmienił. Zapytałem kasjerkę, gdzie mogą być świece zapłonowe, i  oczywiście mieli dokładnie takie, jakich potrzebowałem. Kiedy płaciłem, zaburczało mi w  brzuchu i  uprzytomniłem sobie, że od śniadania nic nie jadłem. Nostalgiczne wspomnienia zawiodły mnie do grilla. Sześć stolików okazało się już zajętych – tu zawsze ściągał tłum – ale przy ladzie było kilka wolnych stołków. Usiadłem i  zacząłem czytać menu, wypisane kredą na tablicy, nad grillem. Dań było więcej, niż się spodziewałem, z tym że zaledwie kilka należało do jako tako zdrowych. A  co tam, przecież z  rana biegałem. Złożyłem zamówienie, cheeseburger i frytki, u Claude’a, którego pamiętałem ze swoich poprzednich pobytów. Miał na sobie fartuch, ale bardziej niż kucharza przypominał bankiera: ciemne włosy, na skroniach przyprószone siwizną, i  niebieskie oczy harmonizujące

z  koszulką polo widoczną spod fartucha. Sklep założył jego ojciec – chyba w  tym samym czasie, gdy dziadek stawiał dom – ale przez ostatnie dziesięć lat interes prowadził Claude. Zamówiłem również mrożoną herbatę i  okazało się, że jest tak słodka, jak ją pamiętałem. Południe słynie ze słodkiej herbaty. Delektowałem się każdym łykiem. W pewnej chwili Claude podsunął mi miseczkę z czymś małym, brązowym i rozmiękłym. – Co to? –  Gotowane orzeszki ziemne. Podajemy do każdego zamówienia – wyjaśnił. – Od kilku lat. Przepis mojej żony. Gotują się w garnku przy kasie. Wychodząc, może pan kupić. Większość klientów tak robi. Ostrożnie spróbowałem i  byłem zdziwiony przyjemnie słonawym smakiem. Claude odwrócił się, wyrzucił z torby mrożone frytki na gorący olej i położył burgera na grillu. W  głębi Callie ustawiała towar na półkach. Nie wiem, czy mnie dostrzegła, a jeśli tak, to nie dała tego po sobie poznać. –  My się chyba poznaliśmy – powiedział Claude. – Wygląda pan znajomo. –  Wiele lat mnie tu nie było, ale kiedyś ciągle przychodziłem do tego sklepu z  moim dziadkiem, Carlem Haversonem. –  No tak. – Twarz mu się rozpromieniła. – Jest pan lekarzem, służy w marynarce, zgadza się? – Już nie. Ale to dłuższa historia. – Mam na imię Claude – przedstawił się. – Pamiętam. A ja Trevor. –  Ho, ho, lekarz w  marynarce wojennej. – Aż gwizdnął. – Dziadek musiał być z ciebie dumny.

g

ą y y – Ja z niego także byłem dumny. – Przyjmij wyrazy współczucia. Bardzo go lubiłem. Wziąłem orzeszka. – Też go lubiłem. – Mieszkasz gdzieś tutaj? – W domu dziadka. Mniej więcej do czerwca. –  Wspaniała posiadłość – oświadczył Claude. – Twój dziadek posadził fantastyczne drzewa. O  tej porze roku wyglądają pięknie. Żona każe mi zwalniać, gdy tamtędy przejeżdżamy. Mnóstwo kwiatów. Pszczoły wciąż tam są? –  Oczywiście. – Kiwnąłem głową. – Świetnie sobie radzą. –  Co roku kupowałem od twojego dziadka miód i sprzedawałem w sklepie. Bardzo wszystkim smakował. Jeżeli zostało coś z  zeszłorocznych zbiorów, chętnie pomogę ci pozbyć się słoików. – Ile byś chciał? – Tyle, ile masz – odparł ze śmiechem. – Taki jest dobry? – Najlepszy w całym stanie, powiadają. – Jest ranking? –  Nie wiem. Ale tak mówię zainteresowanym. A  oni nie przestają kupować. Uśmiechnąłem się. –  Dlaczego stoisz przy grillu? Jeśli dobrze pamiętam, zwykle pracujesz przy kasie. –  Prawie zawsze. Jest lżej i  chłodniej, poza tym nie ociekam tłuszczem pod koniec dnia. Ale Frank, który normalnie grilluje, ma w  tym tygodniu wolne. Wydaje córkę za mąż. – Dobry powód, by nie iść do pracy.

yp y p y – Dla mnie nie taki dobry. Wyszedłem z wprawy. Ale postaram się nie przypalić ci burgera. – Będę wdzięczny. Zerknął przez ramię na skwierczące mięso. –  Carl przychodził tu ze dwa, trzy razy w  tygodniu. Zawsze zamawiał tost z  bekonem, sałatą i  pomidorem, frytki i do tego pikle. Pamiętałem, że gdy przychodziliśmy tu razem, też to jadłem. Nie wiedzieć czemu, ta kanapka nigdzie indziej tak mi nie smakowała. –  Z  pewnością uwielbiał twoje orzeszki. Są wyśmienite. – Gdzie tam! Miał alergię. –  Na orzeszki ziemne? – Z  niedowierzaniem zmrużyłem oczy. – Tak mówił. Podobno gardło puchło mu jak balon. –  Iluż to rzeczy nie wie się o  drugim człowieku – rzekłem w  zamyśleniu, przypominając sobie, że ojciec Claude’a, Jim, przyjaźnił się z  moim dziadkiem. – Jak radzi sobie twój tata? Przypuszczałem, że może niedomagać, bo był w wieku dziadka, ale Claude tylko wzruszył ramionami. –  Bez większych zmian. Wciąż parę razy w  tygodniu przychodzi do sklepu, siada w  bujaku przy wejściu i  je lunch. – No proszę. – Po prawdzie, twój dziadek zwykle przysiadał się do niego. Trzymali się razem. Mam wrażenie, że Jerrold tak jakby zastąpił twojego dziadka po jego śmierci. Poznałeś Jerrolda? – Nie.

– Pracował dla Pepsi jako kierowca ciężarówki. Kilka lat temu zmarła mu żona. Sympatyczny gość, ale trochę dziwak. Szczerze mówiąc, nie wiem, jaką oni mają korzyść z tych swoich spotkań. Tata jest głuchy jak pień i bez wątpienia coraz mniej sprawny umysłowo. Trudno prowadzić z nim rozmowę. – Chyba dobiega dziewięćdziesiątki? –  Rok temu przekroczył. Myślę, że będzie żył ze sto dziesięć lat. Pomijając głuchotę, jest zdrowszy ode mnie. – Claude odwrócił się, przełożył burgera na drugą stronę i  wsunął bułkę do opiekacza. Gdy była gotowa, dodał sałatę, pomidora i  cebulę, po czym znów spojrzał na mnie. – Mogę cię o coś spytać? – odezwał się. – Dawaj. – Co Carl robił w Karolinie Południowej? –  Nie mam pojęcia. Sam wciąż się zastanawiam. Miałem nadzieję, że ty mi wyjaśnisz. –  Niestety. Częściej rozmawiał z  moim tatą niż ze mną. Gdy zmarł, ludzi zżerała ciekawość. – Dlaczego? Oparł się dłońmi o  ladę i  popatrzył na mnie z namysłem. –  Po pierwsze, nigdzie nie wyjeżdżał. Od lat nie opuszczał miasta. A  po drugie, ten jego pick-up. Pamiętasz go? Kiwnąłem głową. Dziadek miał chevroleta c/k z  początku lat sześćdziesiątych. Można powiedzieć klasyk, tyle że gruchot, przeżarty rdzą, z  wyblakłą karoserią. –  Carl robił wszystko, żeby był sprawny. Sam wiesz, miał do tego smykałkę. Ale nawet on mówił, że auto ledwie zipie. Wątpię, czy dałoby radę pruć

p ąpę y y ę p siedemdziesiąt kilometrów na godzinę. Nadawało się do jazdy po mieście, ale nie wyobrażam sobie, żeby Carl wypuścił się nim na autostradę międzystanową. Też nie mogłem sobie tego wyobrazić. Najwyraźniej nie tylko ja zastanawiałem się, co dziadka naszło. Claude wyłożył frytki na papierowy talerz i postawił przede mną jedzenie. – Keczup i musztarda, tak? – Pewnie. Podsunął mi pojemniki. –  Carl też lubił keczup. Brakuje mi tego staruszka. Dobry był z niego człowiek. –  O  tak – mruknąłem w  zamyśleniu, raptem nabierając pewności, że Natalie słusznie podejrzewała włamanie do domu. – Chyba zjem na dworze. Miło się gawędziło, Claude. – Jasne, po to są fotele. Do zobaczenia. W  jednej ręce trzymając talerz, w  drugiej szklankę z herbatą, pchnąłem biodrem drzwi i ulokowałem się na fotelu bujanym. Jedzenie postawiłem na drewnianym stoliku obok, wciąż rozmyślając o  włóczędze, który być może zakradł się do domu, i  nagle uderzyła mnie myśl, że to mogło mieć związek z  innymi tajemniczymi sprawami w ostatnich dniach życia mojego dziadka. * Już kończyłem jeść, kiedy ze sklepu wyszła Callie, niosąc brązową papierową torbę, w  której zapewne miała swój lunch. – Cześć, Callie.

Obrzuciła mnie podejrzliwym spojrzeniem. – My się znamy? –  Spotkaliśmy się parę dni temu. Przechodziłaś koło mojego domu. Powiedziałaś mi, że nie da się odstraszyć węży kulkami na mole. – Bo się nie da. – Od tamtej pory nie widziałem ani jednego węża. – Wciąż tam są. – Ku mojemu zdziwieniu przykucnęła i  wyciągnęła przed siebie rękę, w  której trzymała papierowy talerzyk z  kulką chyba tuńczyka, sądząc z wyglądu. – Chodź, chodź, Termit. Jedzonko czeka. Położyła talerzyk na ziemi i po chwili zza maszyny do lodu wyskoczył kot. – To twój kot? – zapytałem. – Nie. Sklepowy. Claude pozwala mi go karmić. – Kot mieszka w sklepie? –  Nie wiem, gdzie jest w  ciągu dnia, ale na noc wpuszczają go do środka. Dobrze łapie myszy. – Dlaczego nazywa się Termit? – Nie wiem. – I nie wiesz, dokąd wędruje za dnia? Nie odzywała się, gdy kot jadł. I  dopiero potem, nie patrząc na mnie, powiedziała: – Ale ty dużo pytasz. – Pytam, kiedy coś mnie interesuje. – Interesuje cię kot? –  Kojarzy mi się z  moim dziadkiem. On też lubił przybłędy. Gdy kot się najadł, podniosła pusty talerzyk. Termit ruszył w moim kierunku, minął mnie obojętnie i zniknął za rogiem sklepu.

Callie milczała. Z  cichym westchnieniem wyrzuciła talerzyk do śmieci. Odeszła kilka kroków i odwrócona do mnie plecami, powiedziała coś zaskakującego: – Tak, wiem.

Rozdział 4

Zarówno w  terapii poznawczo-behawioralnej, jak i  w  terapii dialektyczno-behawioralnej podkreśla się znaczenie zdroworozsądkowego życia – czyli „tak jak uczyła cię mama” – co wpływa na poprawę zdrowia umysłowego i emocjonalnego. Terapia behawioralna jest pożyteczna dla każdego, a  w  przypadku takich osób jak ja, które cierpią na PTSD, zachowywanie zdrowego rozsądku jest podstawą dobrej jakości życia. W rzeczywistości oznacza to – konkretnie myślę o sobie – regularne uprawianie ćwiczeń fizycznych, wysypianie się, zdrowe odżywianie i  unikanie substancji, które powodują zmianę nastroju. Terapia, jak się przekonałem, polega nie tyle na narcystycznym wywnętrzaniu się, ile na przyswojeniu sobie, a potem, co najważniejsze, codziennym stosowaniu nawyków sprzyjających udanemu życiu. Pomijając cheeseburgera i  frytki, które zafundowałem sobie na lunch w  tym tygodniu, zazwyczaj starałem się przestrzegać tych zaleceń. Wiedziałem z  doświadczenia, że jeśli się przemęczam albo przez jakiś czas nie jestem aktywny fizycznie, albo za często jem niezdrową żywność, to staję się nadwrażliwy i  przesadnie reaguję na różne bodźce, na

przykład na głośne dźwięki czy irytujących ludzi. Mogłem nie cierpieć biegania, lecz prawdą było, że od ponad pięciu miesięcy nie miałem koszmarnych snów, a od kiedy przyjechałem do New Bern, nie trzęsły mi się ręce. To zachęciło mnie do odbycia w  sobotę rano treningu, po którym kawa smakowała mi bardziej niż zwykle. Potem wymieniłem świece na łodzi. Jak można było się spodziewać, silnik zaskoczył i  zaczął terkotać. Zostawiłem go na wolnych obrotach, przekonany, że dziadek byłby dumny z  mojej pracy, zwłaszcza że nie znam się na silnikach tak jak on. Kiedy słuchałem, jak równo pracuje, przypomniał mi się dowcip, który dziadek opowiedział mi podczas mojej ostatniej wizyty. „«Gdzie byłeś tak długo?». «Zatrzymali mnie za wolną jazdę». «Od kiedy to zatrzymują za wolną jazdę?». «Radiowóz mnie dogonił»”. Dziadek uwielbiał opowiadać dowcipy i  to był kolejny powód, dla którego chętnie go odwiedzałem. Miał wtedy figlarny błysk w  oku i  zaczynał chichotać, zanim doszedł do puenty. Pod tym względem – oraz pod wieloma innymi – był przeciwieństwem moich poważnych, wymagających rodziców. Nieraz zastanawiałem się, kim byłbym, gdyby nie jego wyluzowany sposób bycia. Zgasiłem silnik i  poszedłem się umyć. Włożyłem spodnie khaki, koszulkę polo i  mokasyny, po czym wsiadłem do samochodu i dziesięć minut później byłem w centrum New Bern. Zawsze lubiłem śródmieście, zwłaszcza starówkę, te wiekowe, dostojne budowle, niektóre nawet z  osiemnastego stulecia, co zadziwiające w  mieście

g ją narażonym na powodzie podczas huraganów, które raczej powinny zmieść budynki z  powierzchni ziemi. Kiedy zacząłem tu przyjeżdżać, wiele zabytkowych domów było w  okropnym stanie, ale jeden po drugim zaczęli je wykupywać inwestorzy i  stopniowo przywrócili im dawną świetność. Wzdłuż ulic rosły potężne dęby i  magnolie, tworząc baldachimy nad jezdniami. Niektóre miejsca miały znaczenie historyczne: tu upamiętniono słynny pojedynek, tam urodził się ktoś ważny, a  za następną przecznicą wydarzyło się coś, co legło u  podstaw orzeczenia wydanego przez Sąd Najwyższy. Za panowania Brytyjczyków New Bern było stolicą kolonii. Potem z krótką wizytą przebywał tu Jerzy Waszyngton, już jako prezydent. Najbardziej podobało mi się jednak to, że w  porównaniu z  niedużymi miastami w  innych częściach kraju, w śródmieściu nadal kwitły małe firmy, mimo że zaledwie kilka kilometrów dalej powstały sklepy wielkopowierzchniowe. Zaparkowałem samochód przed kościołem episkopalnym Chrystusa i  wysiadłem na jasne słońce. Przy tym bezchmurnym niebie i  zaskakująco ciepłej pogodzie nie zdziwiły mnie tłumy ludzi na ulicach. Minąłem Muzeum Pepsi – napój został wynaleziony w  New Bern przez Caleba Bradhama – i  dalej Baker’s Kitchen, popularny lokal śniadaniowy. W  środku już było tłoczno, a  na zewnątrz kolejni goście czekali na stolik. Przed wyjściem z  domu zerknąłem do internetu i  teraz bez trudu znalazłem targowisko, niedaleko Centrum Historii Karoliny Północnej. Natalie radziła pójść na ten targ, a ja nie miałem nic lepszego do roboty, więc czemu nie?

ę Kilka minut później dotarłem na miejsce. Nie roiło się tam od ludzi ani nie było towarów niczym w  rogu obfitości, a  wyobrażałem sobie stosy owoców i  warzyw jak na typowych przydrożnych straganach. Zobaczyłem natomiast handlarzy oferujących świecidełka, wypieki i  różne wyroby rzemieślnicze, jakie spotyka się na wyprzedażach garażowych. Po zastanowieniu uznałem, że właściwie to nic dziwnego – był dopiero kwiecień, za wcześnie na zbiory. Nie znaczy to, że brakowało tam świeżych produktów. Postanowiłem obejść targowisko, żeby poczuć jego atmosferę i  zobaczyć, co mi się przyda w  domu. Po drodze kupiłem kubek cydru jabłkowego i  oprócz produktów spożywczych zauważyłem lalki ze słomy, klatki dla ptaków, dzwonki wietrzne z  muszelek i  słoiki z  musem jabłkowym. Żadna z  tych rzeczy nie była mi do niczego potrzebna. W  coraz większym tłoku wróciłem do punktu wyjścia i wtedy dostrzegłem Natalie Masterson, pochylającą się nad straganem z batatami. Nawet z odległości wyróżniała się w tłumie. Trzymała w ręce koszyk i miała na sobie spłowiałe dżinsy, biały Tshirt i sandały – w tym stroju jej figura prezentowała się znacznie lepiej niż w  nudnym służbowym mundurze. Okulary przeciwsłoneczne założyła na czubek głowy i poza szminką na ustach była nieumalowana. Niesforne bujne włosy spływały jej na ramiona. Wyobraźnia podsunęła mi obraz pani Masterson, która wcześniej tego ranka ubiera się, przeczesuje palcami włosy, szybkim ruchem maluje usta i  wybiega z  domu, a  to wszystko zajmuje jej niecałe pięć minut. Najwyraźniej była sama. Po chwili wahania ruszyłem w  jej stronę i  o  mało nie wpadłem na staruszkę, która

j j ę p ę oglądała klatkę dla ptaków. Kiedy zbliżałem się do Natalie, uniosła głowę i spojrzała na mnie, a ja już byłem u jej boku. – Dzień dobry – odezwałem się trochę piskliwie. Poczułem na sobie jej wzrok. Wbiła we mnie lśniące rozbawieniem oczy. – Dzień dobry – odpowiedziała. –  Może mnie nie pamiętasz – trajkotałem dalej. – Nazywam się Trevor Benson. Parę dni temu zawarliśmy znajomość. – Pamiętam. – Co za przypadek, że spotykam cię tutaj. –  Trudno to uznać za przypadek – oświadczyła – skoro sama wspomniałam, że często tu przychodzę. –  Zarekomendowałaś mi to miejsce, więc postanowiłem je obejrzeć – wyjaśniłem. – Poza tym chciałem zrobić zakupy. – Ale jeszcze nic nie kupiłeś, prawda? –  Przed chwilą wypiłem cydr. Myślę również o kupnie słomianej lalki. – Nie wyglądasz na takiego, co kolekcjonuje lalki. –  Będę miał do kogo się odezwać, popijając poranną kawę. –  Niepokojący obrazek, muszę przyznać. – Zatrzymała na mnie wzrok odrobinę za długo, co mogło znaczyć, że taki jest jej styl flirtowania albo że każdemu tak uważnie się przypatruje. – Przede wszystkim zamierzałem kupić ziemniaki. –  Śmiało. – Wskazała ręką stragan. – Tu jest ich pod dostatkiem. Przygryzając wargę, zaczęła oglądać wystawione produkty. Zrobiwszy krok w jej stronę, zerknąłem na jej

p y y j j ę ą j j profil i  stwierdziłem, że gdy się nie pilnuje, ma zaskakująco niewinny wyraz twarzy, jakby nie przestawała się dziwić, dlaczego na świecie jest zło. Czy to wiąże się jakoś z  jej pracą? – pomyślałem. Czy może po prostu uległem złudzeniu? A  jeśli, Boże uchowaj, wiąże się to ze mną? Natalie kupiła kilka średniej wielkości batatów i  włożyła je do koszyka; ja wybrałem większe. Przeliczyła te w koszyku i dorzuciła jeszcze kilka. – Sporo – zauważyłem. –  Będę robić dużą zapiekankę. – Widząc moją zdumioną minę, dodała: – Nie dla siebie. Dla sąsiadki. – Umiesz piec? – Mieszkam na Południu. Pewnie, że umiem. – Twoja sąsiadka tego nie robi? –  Jest staruszką, spodziewa się wizyty swoich dzieci i wnuków. Uwielbia moją zapiekankę. – Miło z twojej strony… Jak minęła ci reszta tygodnia? Ułożyła ziemniaki w koszyku. – Dobrze. –  Wydarzyło się coś ekscytującego? Strzelanina? Obława? Coś w tym rodzaju? –  Nie – odparła. – To co zwykle. Burdy domowe, kierowcy pod wpływem. No i oczywiście transport. – Co za transport? –  Przewożenie więźniów. Do sądu i  z  sądu. Na rozprawę i z powrotem. – Tym się zajmujesz? – Jak wszyscy zastępcy szeryfa. – Nie boisz się? –  Zazwyczaj nie. Więźniowie są skuci i  w  większości ugodowi. W  sądzie jest dużo przyjemniej niż

g ą j p yj j w więzieniu. Rzadko, bo rzadko, ale zdarzają się kłopoty z  psychopatami. W  psychice tych ludzi brakuje czegoś zasadniczego. Masz wrażenie, że mogliby cię zabić, a  chwilę później beztrosko wrąbaliby kilka tacos. – Zerknęła do koszyka i zwróciła się do sprzedawcy: – Ile płacę? Podała mu kilka banknotów. Uniosłem swoje zakupy i  zacząłem grzebać w  portfelu. Tymczasem do Natalie pomachała jakaś trzydziestoparolatka, brunetka o orzechowych oczach, i z szerokim uśmiechem zaczęła przeciskać się między ludźmi. Na jej widok Natalie zesztywniała. Kobieta zbliżyła się i ją uściskała. – Cześć, Natalie – odezwała się niemal z troską, jakby wiedziała, że ta zmaga się z jakimś problemem, o którym nie miałem pojęcia. – Jak się miewasz? Dawno cię nie widziałam. –  Przepraszam – rzekła Natalie, gdy kobieta wypuściła ją z objęć. – Dużo się dzieje. Tamta kiwnęła głową, po czym powiodła wzrokiem od Natalie do mnie i z powrotem, nie kryjąc ciekawości. – Trevor Benson. – Wyciągnąłem do niej rękę. – Julie Richards – przedstawiła się. – Julie jest moją dentystką – wyjaśniła Natalie i znów spojrzała na kobietę. – Wiem, że powinnam zadzwonić i się umówić… –  Kiedy chcesz – powiedziała tamta lekkim tonem. – Dostosuję się do twoich godzin pracy. – Dzięki – bąknęła Natalie. – Co u Steve’a? –  Jest koszmarnie zajęty. – Julie wzruszyła ramionami. – W  przychodni jeszcze nie znaleźli drugiego lekarza, więc ma komplet pacjentów. Akurat teraz gra w  golfa, co dobrze mu zrobi, ale na szczęście

g g ę obiecał potem zabrać dzieci do kina, żeby mama też odsapnęła. –  Współpraca i  kompromis – rzuciła z  uśmiechem Natalie. –  Przyzwoity z  niego facet. – Julie znów zerknęła na mnie i przeniosła wzrok na Natalie. – Hm… a wy skąd się znacie? –  Nie przyszliśmy tu razem. Wpadłam na Trevora przypadkiem. Niedawno się tu przeprowadził i  wynikła pewna sprawa z jego domem. Kwestie prawne. W  głosie Natalie wyczułem skrępowanie, więc wskazałem na moją torbę z zakupami i oznajmiłem: – Przyszedłem po ziemniaki. Julie skupiła teraz uwagę na mnie. – Skąd pochodzisz? –  Przyjechałem z  Florydy, ale wychowałem się w Wirginii. –  Gdzie dokładnie? Ja pochodzę z  Wirginii, z Richmond. – W Alexandrii. – Jak ci się tu podoba? – Lubię to miasto, ale jeszcze się nie zaadaptowałem. – Przywykniesz. Mieszka tu dużo wspaniałych ludzi – dodała, znów spoglądając na Natalie. Słuchałem jednym uchem, jak sobie gawędzą. W końcu skończyły i Julie jeszcze raz uściskała Natalie. –  Przepraszam, muszę lecieć – powiedziała. – Dzieci są u sąsiadki, a obiecałam jej, że szybko wrócę. – Miło było cię spotkać. –  Też się cieszę. Zadzwoń, nie zapomnij. Często o tobie myślę. – Dziękuję.

ę ję Kiedy Julie odeszła, zauważyłem, że Natalie ma lekko znużoną minę. – Wszystko w porządku? – zapytałem. – Aha – mruknęła. – W jak najlepszym. Czekałem, aż coś doda, ale odezwała się dopiero po dłuższej chwili, takim tonem, jakby była nieobecna duchem. – Miałam zamiar kupić truskawki. – Już są dobre? –  Nie wiem. Zaczęli je sprzedawać dopiero w  ten weekend. W  zeszłym roku były pyszne. – Mówiła już przytomniej. Skierowała się do stoiska z truskawkami, wciśniętego między dwa stragany: na jednym były klatki dla ptaków, na drugim słomiane lalki. W  pewnej odległości od nas dostrzegłem, że dentystka rozmawia z  dwojgiem młodych ludzi. Byłem pewny, że Natalie też ją zobaczyła, ale nie dała po sobie tego poznać, tylko podeszła do stoiska. Kiedy stanąłem przy niej, nagle się wyprostowała. –  Ojej, zapomniałam o  brokułach. Oby ich nie wykupili. – Zrobiła kilka kroków w  tył. – Miło się z panem rozmawiało, panie Benson. Posłała mi uśmiech, lecz nie ulegało wątpliwości, że chce się ode mnie uwolnić, możliwie jak najszybciej. Kiedy się odsuwała, zauważyłem, że przyciągamy zaciekawione spojrzenia. – Wzajemnie, pani szeryf. Zostawiła mnie przed straganem i  ruszyła tą samą drogą, którą dopiero co szliśmy. Sprzedawczyni wydawała klientowi resztę, a  ja nie wiedziałem, co zrobić. Zostać? Pójść za Natalie? Gdybym udał się za nią,

j y y ę ą wyglądałoby to dziwnie i mogłoby wzbudzić jej irytację, wobec tego zostałem przy straganie z  truskawkami, które według mnie właściwie nie różniły się od tych z  supermarketu, może były tylko mniej dojrzałe. Postanowiłem wesprzeć tutejszych farmerów i  kupiłem jeden pojemnik. Gdy wolnym krokiem szedłem z  powrotem w  tłumie ludzi, kątem oka dostrzegłem Natalie nieopodal straganu z  musem jabłkowym – w koszyku nie miała brokułów. Zastanawiałem się, czy nie wrócić do domu, ale w  taki piękny poranek aż się prosiło, żeby pójść na kawę. Udałem się do Trent River Coffee Company, kilka przecznic dalej. Przy takiej ładnej pogodzie spacer był czystą przyjemnością. Stojąc w  kolejce, słyszałem, jak klienci przede mną zamawiają półkofeinową mocha chai latte czy co tam teraz się pije. Ja zamówiłem czarną kawę, na co młoda kobieta za ladą – z  kolczykiem w  brwi i  wytatuowanym pająkiem na dłoni – spojrzała na mnie tak, jakbym był przybyszem z  lat osiemdziesiątych zeszłego wieku, czyli dziesięciolecia, w którym się urodziłem. – To wszystko? Sama… kawa? – Tak, poproszę. – Pana imię? – Johann Sebastian Bach. – Przez „Y”? – Tak. Patrzyłem, jak pisze „Yohan” na styropianowym kubku i podaje go facetowi z kucykiem, który stał za nią. Nazwisko najwyraźniej nic jej nie mówiło.

Wziąłem kawę i ruszyłem spacerem do parku Union Point, gdzie zlewają się dwie rzeki: Neuse i  Trent. Na tabliczce umieszczonej w  stosownym miejscu było napisane, że tutaj w  roku 1710 osadnicy ze Szwajcarii i  Palatynatu założyli miasto. Pomyślałem sobie, że pewnie zmierzali w ciepłe strony – może do South Beach albo do Disney World – ale zabłądzili i  w  końcu wylądowali tutaj, bo kapitan był mężczyzną, który nigdy nie pyta nikogo o drogę. Co nie znaczy, że trafili w  złe miejsce. W  gruncie rzeczy jest tu pięknie, o  ile nie nadciąga z  rykiem huragan znad Atlantyku. Wiatry hamują bieg rzeki Neuse do morza, wody się cofają i miasto zachowuje się tak, jakby czekało na arkę Noego. Mój dziadek przetrwał tu huragany Fran i  Berthę w  1996 roku, ale gdy mówił o  tych naprawdę potężnych, wymieniał Hazel z  1954 roku. Wichura wywróciła wtedy dwa ule, co dla niego było wydarzeniem katastrofalnym. W  porównaniu ze szkodą, jakiej doznała jego duma i  radość, zerwanie dachu domu miało mniejsze znaczenie. Przypuszczam, że Rose była innego zdania; na czas remontu przeniosła się do swoich rodziców. W  środku parku stała duża altana, a  wzdłuż rzeki ciągnęła się urocza, wyłożona chodnikiem promenada. Usiadłem na pustej ławce z  widokiem na rzekę. Jej leniwe wody, w tym miejscu szerokie niemal na półtora kilometra, iskrzyły się w  słońcu. Patrzyłem, jak w  dół rzeki powoli płynie łódź, z żaglami wydymającymi się na wietrze. Przy pobliskiej rampie do wodowania łodzi stała grupka amatorów pływania z  wiosłem na desce, popularnie zwanego SUP. Jedni mieli na sobie szorty i Tshirty, inni krótkie pianki, i niewątpliwie omawiali plan

y p ąp p działania. Na drugim końcu parku kilkoro dzieci karmiło kaczki, dwoje rzucało frisbee, a  jedno dziecko puszczało latawiec. Podobało mi się, że miejscowi potrafią miło spędzać weekendy. W  Kandaharze – i  wcześniej, podczas rezydentury – pracowałem właściwie w każdy weekend i w mojej zmęczonej głowie dni się ze sobą zlewały. Teraz coraz lepiej udawało mi się wyluzować i odprężyć w sobotę i niedzielę. Z drugiej strony, robiłem prawie to samo dzień w  dzień, więc miałem coraz więcej wprawy w odpoczywaniu. Wyrzuciłem pusty kubek do kosza i  podszedłem do barierki. Gdy tak stałem, oparty o  poręcz, uprzytomniłem sobie, że życie w małym mieście też ma swoje uroki. Upewniłem się w tym jeszcze bardziej, gdy zobaczyłem Natalie, która krążyła nieopodal, z  koszykiem w  ręce, coraz bliżej mnie. Chyba nie zdawała sobie sprawy, że tu jestem, zainteresowana osobami wiosłującymi na głębszą wodę. Mógłbym do niej pomachać albo krzyknąć, lecz po niedawnym spotkaniu na targu wolałem się pohamować. Dalej obserwowałem wolno płynącą rzekę, gdy zza pleców doleciał mnie głos: – Znowu ty. Spojrzałem przez ramię. Samą miną i  postawą Natalie dała mi odczuć, że nie spodziewała się zastać mnie tutaj. – Do mnie mówisz? – Co tu robisz? – Rozkoszuję się sobotnim przedpołudniem. – Wiedziałeś, że tu przyjdę? – Niby skąd? – Bo ja wiem? – Z jej głosu sączyła się podejrzliwość.

j j jg ą y ęp j –  Jest piękna pogoda, a  stąd roztacza się zachwycający widok, więc dlaczego miałbym tu nie przyjść? Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła. – Tak czy owak – rzuciła po chwili – nie mój interes. Przepraszam, że zakłóciłam ci spokój. –  Nie zakłóciłaś mi spokoju – zapewniłem ją. Spojrzałem na koszyk. – Dostałaś wszystko, co ci było potrzebne? – Dlaczego pytasz? –  Dla podtrzymania rozmowy. Skoro postanowiłaś mnie śledzić. – Wcale cię nie śledziłam! Parsknąłem śmiechem. –  Żartuję. Jeśli już, to sądziłem raczej, że mnie unikasz. – Bynajmniej. Ledwie cię znam. – Otóż to. – Miałem wrażenie, że nagle znalazłem się na stanowisku miotacza, więc posłuchałem swojej intuicji i jeszcze raz wziąłem zamach. – Wielka szkoda. – Posłałem jej szelmowski uśmiech i  odwróciłem się w stronę rzeki. Czułem, że Natalie patrzy na mnie, jakby nie była pewna, czy odejść, czy zostać. Spodziewałem się, że odejdzie, lecz nadal stała tuż obok. Gdy z westchnieniem postawiła koszyk na ziemi, wiedziałem, że po trzecim wybiciu zająłem bazę. – Mam pytanie – odezwała się w końcu. – Dawaj. – Zawsze jesteś taki bezczelny?

–  Ja? Nigdy! Z  natury jestem cichy i  powściągliwy. W towarzystwie podpieram ścianę. – Trudno uwierzyć. Ludzie, którzy pływali na deskach, odpychając się wiosłami, kręcili się w miejscu, w górze rzeki. Milczeliśmy. Natalie oparła splecione dłonie o poręcz barierki. – W związku z tym, co było wcześniej. Na targu. Jeżeli potraktowałam cię obcesowo, to przepraszam. – Nie ma za co. –  Źle się z  tym poczułam. Chodzi o  to, że w  małym mieście ludzie gadają. A Julie… – Zawiesiła głos. – …gada więcej niż inni – dokończyłem. – Nie chciałam, żeby sobie coś pomyślała. –  Rozumiem. Plotki są tutaj zmorą. Miejmy nadzieję, że Julie wróciła do domu zająć się dziećmi, a  nie przyszła do parku, bo wtedy rzeczywiście miałaby powód, by plotkować. Powiedziałem to żartem, ale Natalie natychmiast się rozejrzała, a  ja powiodłem wzrokiem za jej wzrokiem. Choć według mnie nikt nie zwracał na nas uwagi, zacząłem się zastanawiać, co jest takiego strasznego w  tym, że ktoś zobaczy ją w  moim towarzystwie. Jeśli czytała w  moich myślach, to nie dała tego po sobie poznać, niemniej na jej twarzy chyba odmalowała się ulga. – Jak się robi zapiekankę z batatów? – Chcesz przepis? –  Chyba nigdy nie jadłem zapiekanki z  batatów. Próbuję sobie wyobrazić, jak smakuje. – Podobnie jak zapiekanka z dyni. Do batatów dodaje się masło, cukier, jajka, wanilię, cynamon, gałkę

ę j j ę y g ę muszkatołową, mleko skondensowane i  szczyptę soli. Ale najważniejsza jest skorupka na wierzchu. – Wychodzi ci ta skorupka? –  Doskonale. Sekret polega na tym, żeby użyć masła, a  nie tłuszczu roślinnego. Choć zdania na ten temat są podzielone. Po paru eksperymentach doszłyśmy z mamą do takiego samego wniosku. – Twoja mama mieszka w New Bern? –  Nie. Została w  La Grange, moim rodzinnym miasteczku. – Gdzie to jest? – Między Kinston a Goldsboro, po drodze do Raleigh. Mój tata jest farmaceutą i  wciąż pracuje w  zawodzie. Otworzył aptekę jeszcze przed moimi narodzinami. Jest połączona ze sklepem, prowadzonym przez mamę, która siedzi też przy kasie. –  Kiedy rozmawialiśmy pierwszy raz, powiedziałaś, że to mała mieścina. – Ma może dwa i pół tysiąca mieszkańców. – I apteka prosperuje? –  Zdziwiłbyś się. Ludziom potrzebne są leki, nawet w  małej miejscowości. Ale ty sam to wiesz, przecież jesteś lekarzem. – Byłem i mam nadzieję, że znowu będę. Umilkła na dłuższą chwilę. Stała odwrócona do mnie profilem i  choć patrzyłem na nią uważnie, nadal nie potrafiłem nic wyczytać z jej twarzy. –  Myślałam o  tym, co mówiłeś tamtego wieczoru – odezwała się wreszcie. – Że chcesz zostać psychiatrą i pomagać chorym na PTSD. Uważam, że to wspaniałe. – Miło słyszeć.

–  Skąd ludzie w  ogóle wiedzą, że cierpią na tę chorobę? Skąd ty wiedziałeś? Dziwna rzecz, ale wydawało mi się, że Natalie nie zadaje tych pytań, by podtrzymać rozmowę ani nawet dlatego, że specjalnie interesuje ją moja osoba. Wyczułem raczej, że ma jakieś osobiste powody – bliżej nieokreślone. Dawniej prawdopodobnie próbowałbym zmienić temat, lecz regularne sesje z  doktorem Bowenem ułatwiły mi rozmawianie o  moich problemach. – Każdy człowiek jest inny, więc symptomy mogą być różne u  różnych ludzi. Mój przypadek był w  dużej mierze podręcznikowy. Nocami dręczyły mnie albo koszmary, albo bezsenność, a  za dnia byłem niemal ciągle podenerwowany. Irytowały mnie głośne dźwięki, czasem trzęsły mi się ręce, wdawałem się w absurdalne kłótnie. Niemal przez rok byłem pełen złości na cały świat, za dużo piłem i  zdecydowanie za dużo grałem w Grand Theft Auto na komputerze. – A teraz? – Radzę sobie – odrzekłem. – A przynajmniej lubię tak myśleć. Mój lekarz też tak uważa. Rozmawiamy co poniedziałek. – To znaczy, że się wyleczyłeś? – Z tej choroby tak naprawdę nie można się wyleczyć. Sukces polega na zarządzaniu stanem, w  jakim jest człowiek. Co nie przychodzi łatwo. Stres powoduje, że stan się pogarsza. – Ale przecież życie jest stresujące. –  Bez wątpienia – przyznałem. – Dlatego nie można wyleczyć tej choroby.

Zamilkła, a  po chwili spojrzała na mnie z  krzywym uśmiechem. –  Grand Theft Auto, tak? Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że całymi dniami siedzisz na kanapie i grasz w gry wideo. –  Świetnie mi szło, choć brak dwóch palców był pewnym utrudnieniem. – Nadal grasz? –  Już nie. To była jedna ze zmian, które wprowadziłem w  swoim życiu. Mówiąc w  skrócie, terapia polega na przekształceniu negatywnych zachowań w pozytywne. –  Mój brat uwielbia tę grę. Może powinnam go nakłonić, żeby przestał grać. – Masz brata? –  I  siostrę. Sam jest starszy ode mnie o  pięć lat, a  Kristen o  trzy lata. Uprzedzając twoje pytanie, już mówię: oboje mieszkają niedaleko Raleigh. Założyli rodziny i mają dzieci. – To jak ty się tu znalazłaś? Przeniosła ciężar ciała z nogi na nogę, jakby szukała najlepszej odpowiedzi, a potem wzruszyła ramionami. –  No wiesz, w  college’u  poznałam chłopaka, który stąd pochodził. Po uzyskaniu dyplomu przeprowadziłam się tutaj. I zostałam. – Domyślam się, że wam nie wyszło. Przymknęła na chwilę oczy. – Nie tak, jak chciałam. Powiedziała to ze spokojem, ale emocje, jakie kryły się za tymi słowami, trudno mi było rozszyfrować. Żal? Uraza? Smutek? Uznałem, że nie czas i  miejsce dopytywać, i zmieniłem temat.

py y –  Jak się dorastało w  małym miasteczku? Dla mnie New Bern jest niewielkie, ale dwa i  pół tysiąca mieszkańców to malutka mieścina. –  Było wspaniale. Rodzice znali tam chyba wszystkich. Wychodząc z domu, nie zamykało się drzwi na klucz. Kolegowałam się z  całą swoją klasą od pierwszego do ostatniego roku nauki. Latem jeździłam na rowerze, pływałam w  basenie i  łapałam motyle. Im jestem starsza, tym bardziej zachwyca mnie prostota ówczesnego życia. – Myślisz, że twoi rodzice zostaną tam na zawsze? Pokręciła głową. –  Kilka lat temu kupili dom w  Atlantic Beach. Już teraz jeżdżą tam, gdy tylko są wolni. Jestem przekonana, że po przejściu na emeryturę zamieszkają nad morzem. W  zeszłym roku nawet spędziliśmy tam Święto Dziękczynienia. Moim zdaniem przeprowadzka to tylko kwestia czasu. Założyła za ucho pasemko włosów. – Dlaczego zatrudniłaś się w biurze szeryfa? – Już mnie o to pytałeś. –  Nadal jestem ciekaw, bo właściwie nie odpowiedziałaś. – Co tu wyjaśniać. Po prostu tak się złożyło. – Czyli jak? –  Moim głównym kierunkiem w  college’u  była socjologia. Po studiach zorientowałam się, że jeśli nie zamierzam robić magisterium albo doktoratu, to mam niewielkie możliwości pracy w  tej dziedzinie. Przeprowadziłam się tutaj i szybko dotarło do mnie, jaki mam wybór: założyć własny interes, podjąć pracę w  bazie Cherry Point lub pracować w  instytucji

y p y j rządowej albo w  szpitalu, bo inaczej moje opcje ograniczają się do pracy w usługach. Zastanawiałam się, czy nie wrócić do szkoły i  nie zostać pielęgniarką, ale uznałam, że to wymagałoby ode mnie zbyt wielkiego wysiłku. Potem usłyszałam, że biuro szeryfa szuka pracownika, i niewiele myśląc, ot tak, złożyłam podanie. Byłam kompletnie zaskoczona, gdy przyjęto mnie na szkolenie. Rozumiesz, nigdy w  życiu nawet nie trzymałam broni w  ręce i  nie mogłam sobie wyobrazić, jak to będzie wyglądało: przestępcy, niebezpieczeństwo, strzelaniny… ciągle ma się do czynienia z  bronią, prawda? Przynajmniej tak mówią w  telewizji i  tyle wiedziałam. Kiedy zaczęłam szkolenie, okazało się jednak, że w  tym wszystkim bardziej chodzi o  umiejętności interpersonalne, o  rozładowywanie sytuacji i  łagodzenie emocji, na ile się da. No i  jeszcze papierkowa robota, której nie brakuje. – Jesteś zadowolona? – Praca jak każda. Po części ją lubię, po części nie za bardzo. Czasem zdarza się coś, czego wolałoby się nie doświadczać. Aż się robi człowiekowi niedobrze, a potem nie może o tym zapomnieć. – Zastrzeliłaś człowieka? –  Nie. Tylko raz musiałam wyciągnąć broń. To nie wygląda tak jak w telewizji, już mówiłam. Ale wiesz co? – No? –  Chociaż nigdy nie musiałam wyjmować broni, nieźle strzelam. Prawdę mówiąc, byłam najlepsza w grupie. Po szkoleniu zaczęłam trenować strzelanie do rzutków i glinianych krążków. W tym też jestem dobra. – Do glinianych krążków?

–  To inna forma strzelania do rzutków. Zawodnicy mają wyznaczone stanowiska i  strzelają ze śrutówki do glinianych krążków, które nadlatują z  różnych kierunków, pod różnymi kątami i  z  różną szybkością. Tak jak w  naturze latają ptaki i  porusza się drobna zwierzyna. – Nigdy nie byłem na polowaniu. –  Ja też nie. I  nie mam na to ochoty. Ale gdyby przyszło co do czego, zapewne byłabym całkiem dobra. Zaimponowała mi. – Właściwie nie tak trudno mi wyobrazić sobie ciebie ze strzelbą. W  końcu gdy spotkaliśmy się pierwszy raz, byłaś uzbrojona. –  To mnie… odpręża. Kiedy jestem na strzelnicy, kompletnie się wyłączam. –  Podobno przy masażu też tak się dzieje. Ja wolę jogę. Uniosła ze zdziwieniem brwi. – Uprawiasz jogę? –  Psychiatra mi zalecił. Rzeczywiście pomaga. Nie muszę siadać na stołku, żeby włożyć buty. Wzbudzam zainteresowanie na przyjęciach. –  Nie wątpię. – Roześmiała się. – A  tutaj gdzie chodzisz na jogę? – Jeszcze nie zacząłem szukać takiego miejsca. – A zaczniesz? – Być może. Choć długo tu nie zostanę. – Zamierzasz kiedyś wrócić? –  Nie wiem. Zależy od tego, czy sprzedam dom. Być może. Na pewno przyjadę pod koniec lata, żeby zakończyć zbiór miodu. – Umiesz zbierać miód?

–  No jasne. To nie takie trudne. Człowiek trochę się upaćka i pobrudzi, ale się nie przepracuje. Wzdrygnęła się. – Boję się pszczół. Nie tych sympatycznych pszczółek, które latają z  kwiatka na kwiatek, tylko tych, co krążą z  brzęczeniem wokół mojej głowy, jakby zaraz miały mnie użądlić. –  To pszczoły strażniczki. Są jeszcze pszczoły żołnierki. Też ich nie lubię, ale pełnią ważną funkcję w ulu. Chronią go przed drapieżnikami i nie wpuszczają pszczół z innych rojów. – Czym strażniczki różnią się od zwykłych pszczół? –  W  zasadzie niczym. W  różnych okresach życia pszczoła wykonuje różne zadania: są pszczoły grabarze, pszczoły sprzątaczki, dwórki królowej, karmicielki larw i  zbieraczki pyłku i  nektaru. Pod koniec życia mogą zostać strażniczkami. – Grabarze? – powtórzyła Natalie. – Usuwają z ula martwe osobniki. – Naprawdę? –  Tak. Mój dziadek twierdził, że pszczoły tworzą w  ulu najdoskonalszą społeczność, jaka istnieje na świecie. Rodzina pszczela składa się w  ogromnej większości z  samic, więc może dlatego jest tak świetnie zorganizowana. Mógłbym się założyć, że niemal wszystkie pszczoły, z  którymi się zetknęłaś, były samicami. – Dlaczego? –  Samce, zwane trutniami, wykonują tylko dwie czynności: jedzą i  zapładniają królową. Dlatego nie ma ich tak dużo. – Uśmiechnąłem się szeroko. – Moim

zdaniem wymarzona praca. Jeść i uprawiać seks. Ja bym się chyba całkiem nieźle do tego nadawał. Natalie przewróciła oczami, ale zobaczyłem w  nich błysk rozbawienia. Punkt dla Bensona. –  Jak wygląda ul? – zapytała. – Mam na myśli taki w pasiece, nie w przyrodzie. – Mogę opisać, choć byłoby prościej pokazać. Gdybyś zechciała wpaść w  wolnej chwili, z  przyjemnością oprowadzę cię po pasiece dziadka. Spojrzała na mnie badawczo. – Masz na myśli konkretną porę? –  Może być jutro. Kiedy ci pasuje. Na przykład wczesnym popołudniem? O pierwszej? – Mogę się zastanowić? – Proszę bardzo. – No dobrze. – Westchnęła i podniosła z ziemi koszyk. – Dzięki za pogawędkę. – Też dziękuję. Poczekaj chwilę… Nie miałabyś ochoty zjeść ze mną lunchu? Trochę zgłodniałem. Przechyliła na bok głowę i  już myślałem, że się zgodzi. – Dzięki, ale nie mogę. Muszę coś jeszcze załatwić. – Nie ma sprawy. Tak mi przyszło do głowy. Uśmiechnęła się tylko i  ruszyła w  swoją stronę. Nie odrywałem wzroku od jej zgrabnej sylwetki. – Natalie! – krzyknąłem. Obejrzała się. –  Gdybym lubił się zakładać, jakie miałbym szanse zobaczyć cię jutro u siebie? Ściągnęła usta. – Pięćdziesiąt procent? – Mogę coś zrobić, żeby wzrosły?

gę y y Zrobiła krok w tył i przeciągając sylaby, odparła: – Nie sądzę. Cześć. Patrzyłem, jak się oddala, i  miałem nadzieję, że się odwróci, ale tego nie zrobiła. Stałem przy balustradzie, odtwarzając w myślach naszą rozmowę i porównując ją z  reakcją Natalie na widok Julie, gdy spotkały się na targu. To zrozumiałe, że Natalie nie chciała być obiektem plotek, ale im dłużej się zastanawiałem, tym bardziej byłem przekonany, że coś jeszcze jest na rzeczy. Nagle uprzytomniłem sobie, że Natalie celowo tak powściągliwie rozmawiała z  Julie nie tylko dlatego, że nie chciała dopuścić do plotek, lecz również dlatego, bym czegoś się o niej nie dowiedział. Cóż, wszyscy mamy jakieś tajemnice. Choć opowiedziałem Natalie swoją historię, nadal byłem dla niej obcym człowiekiem i  nie mogłem oczekiwać, że będzie dzieliła się ze mną swoimi sprawami. Kiedy analizowałem tę sytuację, nie odstępowała mnie myśl, że Natalie dręczyło nie tyle to, co wyniknie z ujawnienia jej tajemnic, ile poczucie winy, jakie te tajemnice wywoływały.

Rozdział 5

Mama od małego wpajała mi następującą zasadę: kiedy spodziewasz się gości, posprzątaj w domu. W dzieciństwie uważałem, że to bez sensu. Kto będzie się przejmował, czy w  sypialni poukładałem swoje zabawki lub czy zasłałem łóżko? Nie należało się spodziewać, że jakiś polityk albo lobbysta uda się na górę do mojego pokoju, gdy na dole moi rodzice wydają przyjęcie. Goście byli zbyt zajęci sączeniem wina, pochłanianiem martini i  udawaniem ważniaków. Przysiągłem sobie wtedy, że gdy dorosnę, takie rzeczy nie będą mnie obchodziły. I  oto kiedy zamajaczyła możliwość pojawienia się Natalie w  moim domu, zalecenie mamy rozbrzmiało mi w głowie jak syrena. Krótko mówiąc, po porannym bieganiu i  gimnastyce zrobiłem porządek, odkurzyłem podłogę, wymyłem blaty i zlew, sprzątnąłem łazienkę i na ostatek zasłałem łóżko. Sam też się umyłem, podśpiewując pod prysznicem, i  przez resztę poranka nadrabiałem zaległości w  lekturze. Czytałem rozdział o  skuteczności muzyki jako uzupełnieniu terapii i przypomniały mi się lata, gdy grałem na pianinie. Muszę wyznać, że w moim kontakcie z  tym instrumentem były przerwy; grałem przez całe dzieciństwo, w  Akademii Marynarki w  ogóle

nie grałem, wróciłem do pianina na studiach medycznych, a  podczas rezydentury ani razu nie dotknąłem klawiszy. W  Pensacoli grałem często, bo szczęśliwym trafem w  holu budynku, gdzie wynajmowałem mieszkanie, stał piękny fortepian, Bösendorfer z  1890 roku. Ale w  Afganistanie, gdzie w  całym kraju nie pozostało chyba ani jedno pianino, znów miałem przerwę. Teraz, przy braku dwóch palców, nie mogłem grać tak jak dawniej i nagle zatęskniłem za pianinem. Skończyłem czytać i  pojechałem do sklepu spożywczego. Kupiłem potrzebne rzeczy i  po powrocie zrobiłem sobie kanapkę, a  potem umyłem talerz. Zbliżała się już pierwsza. Nie miałem pewności, czy Natalie się zjawi, ale nie traciłem nadziei i  z  tą myślą udałem się do pracowni pasiecznej. Ona też, podobnie jak dom i  stodoła, z  zewnątrz wyglądała nieszczególnie. Blaszany dach zardzewiał, cedrowe deski poszarzały z  upływem lat, zawiasy, na których były osadzone dwuskrzydłowe wrota, skrzypiały, gdy je otwierałem. Ale na tym kończyły się podobieństwa. Wnętrze pracowni przypominało muzeum. Był prąd, woda, kanalizacja oraz mocne lampy jarzeniowe i  ocieplone ściany i  sufit, a  na środku betonowej podłogi znajdował się odpływ. Z lewej strony wisiał zlew ze stali nierdzewnej, z  długim wężem podłączonym do kranu; obok stał równy stos półnadstawek, które dodatkowo wstawia się do ula, i  izolatorów uniemożliwiających królowej ucieczkę. Z  prawej strony stał plastikowy pojemnik z  rozpałkami do podkurzacza, a przy nim głębokie półki pełne słoików z  miodem. Na wprost był sprzęt i  narzędzia potrzebne

p y p ę ę p pszczelarzowi: osiemnastolitrowe plastikowe wiadra z  zaworami, plastikowe taczki, skrzynki z  zapasowymi słoikami i  rolki samoprzylepnych etykietek. Na tylnej ścianie zostały zamocowane haczyki na nylonowe sita, cedzaki do miodu, dłuto pasieczne do rozdzielania ramek, dwa podkurzacze, zapalarki i  rozliczne kombinezony, kapelusze i  rękawice różnej wielkości. Znajdowały się tam również dwie miodarki do odwirowywania miodu z  plastrów. Zauważyłem znajomą miodarkę ręczną, którą wprawiałem w  ruch z  takim trudem, że potem ledwie mogłem ruszać ręką, i  drugą elektryczną, którą dziadek kupił, gdy dostał artretyzmu, obie w doskonałym stanie. Wiedziałem, że wśród wielu kombinezonów znajdę rozmiary odpowiednie dla Natalie i  dla mnie. Dziadek miał ich tyle, ponieważ chętnie pokazywał pasiekę ludziom – często całym grupom – interesującym się pszczelarstwem. Wiele osób bało się zbliżać do ula bez kombinezonu, ale dziadek nigdy go nie wkładał. „Nie użądlą mnie, jeśli nie będę chciał – powtarzał, zbywając kwestię machnięciem ręki. – Wiedzą, że się o nie troszczę”. Nie wiem, czy miał rację, ale nie przypominam sobie, żeby jakaś pszczoła użądliła go, kiedy doglądał uli. Natomiast święcie wierzył w  ludową mądrość południowców, która głosiła, że jad pszczeli łagodzi bóle artretyczne. Dzień w  dzień obowiązkowo łapał dwie pszczoły i  trzymając je za skrzydła, zmuszał je, żeby go użądliły, raz w  każde kolano. Kiedy pierwszy raz patrzyłem, jak to robi, myślałem, że zwariował, ale teraz moja wiedza medyczna pozwala mi stwierdzić, że dziadek wyprzedził swoje czasy. Z  kontrolowanych

yp j y y badań klinicznych wynika, że jad pszczeli faktycznie przynosi ulgę w  dolegliwościach artretycznych. Jeśli mi nie wierzycie, poczytajcie opracowania. Dawniej tyle razy doglądałem uli, że teraz kolejne czynności wykonywałem odruchowo. Włożyłem rozpałkę do podkurzacza, wziąłem zapalarkę i  dłuto pasieczne oraz dwa stroje ochronne: kombinezon, kapelusz i  rękawice. Ulegając nagłemu impulsowi, chwyciłem dwa słoiki miodu i zaniosłem to wszystko na ganek. Otrzepałem kombinezony i  kapelusze z  kurzu, powiesiłem na balustradzie, a resztę rzeczy złożyłem na stole przy fotelach. Było już kwadrans po pierwszej. Moje notowania u  Natalie przedstawiały się nie najlepiej, choć byłoby jeszcze gorzej, gdyby teraz przyjechała i  zobaczyła, jak czekam na ganku. Każdy mężczyzna ma przecież swoją dumę. W  domu nalałem sobie słodkiej herbaty, którą zaparzyłem poprzedniego dnia, i  ze szklanką w  ręce wyszedłem na werandę. Los oczywiście zrządził, że po kilku łykach usłyszałem warkot samochodu na podjeździe. Nie mogłem się nie uśmiechnąć. Przeszedłem przez dom i  otworzyłem drzwi w  tej samej chwili, kiedy Natalie stanęła na ganku. Miała na sobie dżinsy i koszulową bluzkę, której biel podkreślała jej oliwkową cerę. Oczy kryły się za ciemnymi okularami. Włosy były zebrane niedbale w koński ogon. Wszystko razem sprawiało, że Natalie prezentowała się nad wyraz ponętnie. –  Cześć. Cieszę się, że jednak przyszłaś – powiedziałem. Przesunęła okulary na czubek głowy.

–  Przepraszam za spóźnienie. Z  rana musiałam załatwić parę spraw. – Nic się nie stało. Nie mam szczególnych planów na dzisiaj. – Przypomniało mi się o  miodzie i  wskazałem ręką na słoiki, które postawiłem na stole. – To dla ciebie. Mówiłaś, że smakuje ci miód mojego dziadka. –  Bardzo miło z  twojej strony – odparła cicho. – Na pewno wystarczy dla ciebie? – Wystarczy. Mam aż nadto. – Jeżeli chcesz się pozbyć zapasu, sprzedaj na targu. –  To niemożliwe – odparłem. – W  sobotnie poranki zazwyczaj czytam książki niewidomym sierotom. Albo ściągam z drzew małe kotki. – Trochę przeginasz. – Próbuję ci zaimponować. Na jej wargach zaigrał uśmiech. – Nie wiem, czy to powinno mi schlebiać, czy nie. – Zdecydowanie tak. – Dobrze wiedzieć, ale niczego nie obiecuję. –  Wcale o  to nie proszę – odparowałem. – A  co do miodu, Claude z  Trading Post powiedział, że weźmie każdą ilość. Zapewne tam trafi większość słoików. – Kupię na zapas, zanim rozejdą się wieści. Przez krótką chwilę, w  ciszy, jej spojrzenie spotkało się z moim. Odchrząknąłem, nagle skrępowany. –  Wiem, że przyszłaś zobaczyć ule, ale najpierw usiądźmy na werandzie i  powiem ci, czego możesz się spodziewać. Dzięki temu lepiej wszystko zrozumiesz, gdy już będziemy na miejscu. – Ile czasu to zajmie? – W sumie jakąś godzinę, nie więcej.

Z  tylnej kieszeni spodni wyjęła telefon i  sprawdziła godzinę. –  W  porządku. Obiecałam rodzicom, że po południu ich odwiedzę. Są nad morzem. – Miałaś robić zapiekankę dla sąsiadki. – To było wczoraj. –  Sprawnie działasz – skomentowałem i  gestem zaprosiłem ją do środka. Jej kroki niosły się echem, gdy przechodziliśmy z pokoju wypoczynkowego do kuchni. – Może się czegoś napijesz? – zapytałem. Zerknęła na moją mrożoną herbatę w  zroszonej szklance i kiwnęła głową. – Też poproszę. –  Dobry wybór. Jest całkiem świeża, zrobiłem ją wczoraj wieczorem. Wrzuciłem do szklanki parę kostek lodu i  wlałem ciemną słodką herbatę prosto z  lodówki. Podałem szklankę Natalie i  opierając się o  blat, patrzyłem, jak upija łyk. – Niezła. – Równie dobra jak twoja zapiekanka? – Gdzie tam. Rozbawiła mnie. Popijała herbatę, wodząc wokoło wzrokiem. Mimo wszystko byłem wdzięczny mojej mamie za wpojone mi zasady. Natalie bez wątpienia uznała, że oprócz wdzięku cechuje mnie upodobanie do porządku. A  może nie. Byłem nią zainteresowany, to jasne, choć nadal stanowiła dla mnie zagadkę. – Wprowadziłeś tu trochę zmian – zauważyła. –  Chociaż podoba mi się stałość w  życiu, miałem ochotę nieco zmodernizować wystrój tych wnętrz.

ę y j y ę – Wydaje się, że teraz jest tu więcej przestrzeni. –  Dziadek zgromadził masę rzeczy. Wielu się pozbyłem. –  Moi rodzice też gromadzą. Na gzymsie nad kominkiem stoi u  nich z  pięćdziesiąt fotografii w  ramkach. Chcesz jedną wytrzeć z  kurzu, to pozostałe przewracają się jak kostki domina. Nie potrafię tego zrozumieć. – Może im człowiek jest starszy, tym ważniejsza staje się dla niego przeszłość? Bo przyszłość, jaką ma przed sobą, jest coraz krótsza. – Może tak – powiedziała zdawkowo. Nie potrafiłem odgadnąć, o  czym tak naprawdę myśli. – Idziemy? – Otworzyłem tylne drzwi. Wyszliśmy na werandę. Natalie usiadła w  tym samym fotelu co podczas naszego pierwszego spotkania. W przeciwieństwie do mnie, nie odchyliła się na oparcie, tylko przycupnęła na krawędzi, jakby w  razie potrzeby była gotowa zerwać się do ucieczki. Spodziewałem się, że po naszych przekomarzankach będzie bardziej rozluźniona, ale ona ciągle mnie zaskakiwała. Sączyłem herbatę, przyglądając się Natalie, której spojrzenie pobiegło w  stronę rzeki. Profil twarzy miał idealną linię, jak szlifowane szkło. – Mogłabym wiecznie na to patrzeć. –  Ja też – powiedziałem, nie odrywając od niej wzroku. Po jej ustach przemknął lekki uśmieszek, ale nie skomentowała moich słów. – Pływałeś tu kiedyś?

– Jak byłem mały. O tej porze roku woda jest jeszcze za zimna. – Może i dobrze. Podobno w górze rzeki ktoś widział aligatory. – Poważnie? – Rzadko wędrują tak daleko na północ. Raz czy dwa razy w  roku słyszy się komunikat, ale ja nigdy ich nie widziałam. Przebywają raczej tam, gdzie nie da się dojechać samochodem. – Gdybyś chciała popływać, moja łódź już czeka. – Mogłoby być miło – przyznała i zaraz splotła dłonie na kolanach, ni stąd, ni zowąd znów zachowując się oficjalnie. – Chciałeś opowiedzieć mi o pszczołach… –  Zacznijmy inaczej. – Odstawiłem szklankę. – Co o nich wiesz? I co chcesz wiedzieć? –  Mam wolną godzinę, może trochę więcej, więc chciałabym usłyszeć to, co według ciebie jest istotne. –  W porządku. – Kiwnąłem głową. – Cykl rozwojowy rodziny pszczelej trwa rok. Zimą w  ulu przebywa pięć, może dziesięć tysięcy owadów. Wiosną, gdy jest już cieplej, królowa zaczyna składać jajeczka i  rodzina się powiększa. Latem w  ulu mieszka nawet sto tysięcy pszczół. Dlatego pszczelarze dokładają czasem jeszcze jeden korpus. Z nadejściem jesieni królowa składa mniej jajeczek, pszczół znów ubywa, ponieważ rodzina wie, że ma za mało miodu i wszystkie pszczoły się nie wyżywią. Zimą te, co zostały w ulu, jedzą miód, żeby przeżyć. Poza tym zbijają się w  grupy, tworząc tak zwany kłąb zimowy, rotują i  machają skrzydłami, wytwarzając ciepło, bo inaczej zginęłyby w wychłodzonym ulu. Wraz z nadejściem wiosny cykl zaczyna się od nowa.

Natalie przetrawiła te informacje, po czym uniosła rękę. –  Chwileczkę. Zanim przejdziesz do innych rzeczy, ciekawa jestem, skąd to wszystko wiesz. Od dziadka? –  Ilekroć go odwiedzałem, razem zajmowaliśmy się ulami. No i słuchałem, jak wielokrotnie opowiadał o tym ludziom. W szkole średniej przygotowałem nawet pracę o pszczołach na lekcję biologii. – Chciałam się tylko upewnić, że znasz się na rzeczy. Mów dalej. Czyżbym wyczuwał jakiś zalotny ton w  jej głosie? Sięgnąłem po szklankę z  herbatą, nie chcąc zgubić wątku. Uroda Natalie rozpraszała moją uwagę. – W każdym ulu jest jedna królowa. Jeśli dopisuje jej zdrowie, żyje od trzech do pięciu lat. Na początku cyklu swojego rozwoju wykonuje lot godowy na swobodzie, żeby zapłodniło ją jak najwięcej samców, a potem wraca do ula i do końca swego życia składa jajeczka. Z jajeczek wylęgają się larwy, z  nich powstają poczwarki i  gdy przekształcą się w dorosłe osobniki, mogą spełniać swoje funkcje w  ulu. Odmiennie niż królowa, robotnice żyją tylko sześć do siedmiu tygodni i w swoim krótkim życiu wykonują po kolei różne zadania. Zdecydowana większość to samice. Samce określa się mianem trutni. – A trutnie nie robią nic innego, jak tylko zapładniają królową i jedzą. – Świetnie zapamiętałaś. –  To zapada w  pamięć – odrzekła Natalie. – Co się dzieje, gdy królowa umiera? –  Pszczoły zabezpieczają się na taką ewentualność. Bez względu na porę roku, gdy królowa traci siły albo składa za mało jajeczek, pszczoły zajmujące się

j j p y j ją ę pielęgnowaniem larw zaczynają karmić je mleczkiem pszczelim, które powoduje, że z larw wyrastają królowe, i  wówczas najsilniejsza z  nich zajmuje miejsce tej słabowitej. Następczyni wylatuje wtedy na swobodę i kopuluje z jak największą liczbą trutni, a potem wraca do ula i przez resztę swoich dni składa jajeczka. –  Jak na królową nie ma zbyt atrakcyjnego życia – stwierdziła Natalie. –  Bez niej rodzina by wyginęła. Dlatego mówi się o niej królowa matka. –  Chyba jednak mogłaby czasem wybrać się na zakupy albo pójść na jakiś ślub. Uśmiechnąłem się, myśląc, że mamy podobne poczucie humoru. – Wspomniałem wczoraj, że pszczoły w swoim cyklu rozwojowym wykonują wiele różnych zadań, między innymi sprzątają ul i  karmią larwy. Ale w  każdym ulu większość z nich zbiera pyłek i nektar. Ludziom wydaje się zazwyczaj, że to jedno i to samo. Nieprawda. Nektar to słodki płyn, który znajduje się w  głębi kwiatu. Natomiast pyłek to drobniutkie ziarenka, które powstają w pylnikach. Zgadniesz, z czego wytwarza się miód? Natalie ściągnęła usta. – Z nektaru? –  Właśnie. Pszczoła zgarnia nektar języczkiem i gromadzi w wolu, a potem zanosi do ula i przerabia na miód. Ma również gruczoły, w  których z  części cukru zawartego w  miodzie wytwarza wosk. Miód powstaje i jest gromadzony stopniowo. – W jaki sposób nektar zamienia się w miód? – To trochę obrzydliwe. – No mów.

–  Gdy pszczoła wraca do ula z  wolem pełnym nektaru, przekazuje go metodą usta-usta drugiej pszczole, ta następnej i  następnej, i  tak stopniowo z  nektaru wyparowuje woda. Skoncentrowany nektar nazywamy miodem. Skrzywiła się i  przez chwilę wyobraziłem ją sobie jako nastolatkę. – To rzeczywiście jest trochę obrzydliwe. – Chciałaś wiedzieć. – Co się dzieje, kiedy pszczoły przynoszą pyłek? –  Pyłek miesza się z  nektarem i  powstaje chleb pszczeli, czyli pierzga. Tym pszczoły karmią larwy. – A mleczko pszczele? –  Nie wiem, jak powstaje – przyznałem. – Kiedyś wiedziałem, ale już nie pamiętam. – Przynajmniej jesteś prawdomówny. –  Zawsze jestem – zapewniłem ją. – Teraz dochodzimy do innej ważnej kwestii. Ponieważ pszczoły muszą jeść miód, żeby przetrwać zimę, pszczelarz nie może zebrać go za dużo. – Skąd wie, ile zostawić? –  Dziadek zbierał około sześćdziesięciu procent z  każdego ula, trochę w  czerwcu i  resztę w  sierpniu. Więksi producenci podbierają więcej, ale generalnie lepiej tak nie robić. – I dlatego tak się stało z pszczołami? – Co masz na myśli? –  Czytałam gdzieś, że pszczoły wymierają. A  jeśli wymrą całkowicie, to ludzkość nie przetrwa. –  To drugie stwierdzenie jest słuszne. Bez pszczół, które roznoszą pyłek z  rośliny na roślinę, nie byłoby wielu upraw. Co do pierwszego stwierdzenia, spadek

p p g p liczebności pszczół następuje nie tyle na skutek gospodarki rabunkowej, ile z  powodu nadmiernego stosowania środków chemicznych przy miodobraniu, co robią wielcy producenci. Mój dziadek nigdy nie używał chemikaliów, bo tak naprawdę wcale nie jest to konieczne. Pokażę ci, gdy będziemy na miejscu. Wystarczy tego gadania. – Odstawiłem szklankę. – Chyba że chcesz o coś zapytać. – Tak. Dlaczego pszczoły strażniczki tak brzęczą, gdy latają ci wokół głowy? –  Bo to odnosi skutek. – Roześmiałem się. – Ludzie tego nie lubią i  odchodzą. Pamiętaj, że w  warunkach naturalnych niedźwiedzie pustoszą ule. Maleńka pszczoła ochroni ul przed wielkim niedźwiedziem tylko wtedy, gdy zdoła użądlić go w oko, w nos albo w wargę. – Rozumiem. Ale i tak ich nie lubię. – Dlatego włożymy kombinezony. Możemy ruszać? Poszliśmy do kuchni. Natalie odniosła szklankę, a  ja w  tym czasie wyjąłem z  szuflady dwie łyżeczki, zawinąłem je w  papierowy ręcznik i  włożyłem do kieszeni. Potem wróciliśmy na ganek i  podałem Natalie mniejszy kombinezon. – Włóż to na ubranie – powiedziałem. Zdjąłem buty i włożyłem kombinezon; Natalie też się ubrała – na wszelki wypadek sprawdziłem, czy wszystko jest dobrze zapięte. Kiedy włożyliśmy z powrotem buty, wręczyłem jej siatkową maskę – doczepianą do ronda kapelusza – i rękawice. Potem rozpaliłem podkurzacz. – Co to jest? – Podkurzacz. Uspokaja pszczoły. – Jak?

– Dym jest dla pszczół jedną z oznak pożaru w lesie. Gdy go czują, zaczynają napełniać wola miodem, żeby rodzina miała pożywienie, jeśli będzie zmuszona uciec z płonącego ula. Zabrałem pozostały sprzęt i  skinąłem na Natalie, by poszła za mną. Po drodze do pasieki minęliśmy krzewy azalii, gęsto rosnące derenie, kwitnące wiśnie i  magnolie. Wokół rozbrzmiewało brzęczenie pszczół, które siedziały praktycznie na każdym kwiatku. Na skraju posesji rośliny były posadzone gęściej. Na wprost nas dostrzegłem jeden z  uli. Choć dziadek sam je budował, wyglądały jak te kupowane w  zestawach albo używane na farmach pszczelich. W  zasadzie była to przykryta wiekiem skrzynka z drewnianymi korpusami. I  znów, jak wielokrotnie wcześniej, zadziwił mnie fakt, że w jednym ulu mieszka ponad sto tysięcy pszczół. – Teraz załóżmy resztę ekwipunku. W  kapeluszach i  rękawicach zbliżyliśmy się do ula. Pszczoły uderzały w nasze siatkowe maski. Wpuściłem więcej powietrza do komory, lekko odymiłem ul i postawiłem podkurzacz na ziemi. – To wystarczy? –  Nie trzeba intensywnie dymić. Pszczoły mają świetny węch – wyjaśniłem. Wskazałem wylot pod wiekiem. – Widzisz ten otwór? Tędy wlatują do ula i wylatują. Ostrożnie podeszła krok bliżej. – Kiedy dym zacznie działać? –  Już działa. Owady uspokoją się na piętnaście, dwadzieścia minut. – Dym im nie zaszkodzi?

–  Ani trochę – zapewniłem ją. – Pokażę ci wnętrze ula. Zdjąłem wieko ula, czyli daszek, jak mówią pszczelarze, i  położyłem na ziemi. Dłutem do rozdzielania ramek poluzowałem górną powałkę. Nie jest to takie łatwe, a  tym razem miałem jeszcze więcej kłopotu, bo nie była zdejmowana od miesięcy. W końcu ją też położyłem na ziemi. – Zajrzyj do środka. Teraz już są przyjazne. Z  wyraźną obawą zerknęła mi przez ramię. Wskazałem górny korpus, zwany miodnym. –  To jest magazyn żywności. Wisi w  nim dziesięć ramek, na których jest przechowywany niemal cały zapas miodu. Tuż pod magazynem znajduje się korpus rodny. –  O  rany – mruknęła, autentycznie przejęta, widząc, jak setki pszczół niemrawo wyłażą spomiędzy ramek na górną beleczkę. –  Cieszę się, że chciałaś zobaczyć pasiekę – powiedziałem. – Bo pewnie zapomniałbym wstawić półnadstawkę i  izolator. Przypomniało mi się, gdy wszedłem do pracowni. – Po co się je wstawia? –  Półnadstawka służy jako dodatkowe miejsce do gromadzenia miodu, kiedy latem rodzina się rozrasta. Wygląda jak korpus, tylko jest mniejsza. Izolator nie pozwala królowej uciec z ula. – Nie powinny być w ulu przez cały rok? Pokręciłem głową. – Zimowe ule są mniejsze, ponieważ łatwiej utrzymać w nich ciepło.

W  górnym korpusie roiło się od pszczół, które z  niespożytą energią wykonywały konkretne zadania. Wskazałem osobnika podobnego do osy. – To truteń. Widzisz go? Pochyliła się niżej i  po chwili bezbłędnie wskazała drugiego. –  Jak mówiłem, są wyraźnie w  mniejszości wobec samic. Jak Hugh Hefner w  swojej rezydencji Playboy Mansion. –  Zgrabne porównanie – uznała, na co się uśmiechnąłem. – Coś ci pokażę. Zdjąłem rękawice i  spokojnym ruchem złapałem jedną z  robotnic za skrzydła. Dym wciąż działał i  była łagodna. Kciukiem drugiej ręki drażniłem ją, aż w końcu spróbowała użądlić mnie w paznokieć. –  Co ty robisz? – szepnęła Natalie. – Chcesz ją rozzłościć? –  Pszczoły się nie złoszczą. – Znowu zacząłem ją drażnić, a  ona kilkakrotnie starała się mnie użądlić. – Tylko popatrz. – Postawiłem pszczołę na wierzchu dłoni i  puściłem. Wcale mnie nie użądliła, tylko dała kilka kroków do przodu i  powoli odleciała z  powrotem do górnego korpusu. – Pszczoła nie przejmuje się ani mną, ani tym, co zrobiłem jej przed chwilą. Zwyczajnie usiłuje się bronić – wyjaśniłem. – Gdy zagrożenie mija, nie chowa urazy. Przez siatkową maskę widziałem na twarzy Natalie zachwyt i coś w rodzaju świeżo rozbudzonego szacunku. –  Ciekawe. To wszystko jest o  niebo bardziej skomplikowane, niż myślałam – oznajmiła.

–  Pszczoły są niezwykłe. – Miałem wrażenie, jakbym słyszał dziadka. – Chcesz zobaczyć miód? I larwy? – O tak. Dłutem pasiecznym oddzieliłem ramkę przy górnej ściance i powoli ją wyjąłem. Natalie wytrzeszczyła oczy. Na obu stronach plastra roiło się od pszczół. Dokładnie mu się przyjrzałem i  stwierdziłem, że nie ma komórek pewnego rodzaju, które chciałem zobaczyć. –  Spróbuję znaleźć lepszy plaster – mruknąłem. – Mamy dopiero początek sezonu. Za czwartym razem znalazłem ten, którego szukałem, i wyjąłem ramkę z ula. Tak jak poprzednie, był pokryty pszczołami. Uniosłem go i pokazałem Natalie. –  Pamiętasz, jak mówiłem ci, że wielcy producenci stosują środki chemiczne przy miodobraniu? – Pamiętam. –  Chemia wcale nie jest potrzebna. – Cofnąłem się o  krok i  szybkim ruchem potrząsnąłem ramką. Prawie wszystkie pszczoły odleciały i  został czysty plaster miodu. – Wystarczy raz energicznie potrząsnąć, żeby pozbyć się pszczół i uzyskać dostęp do miodu. –  To dlaczego ci wielcy producenci używają chemikaliów? –  Nie mam pojęcia – odparłem. – Jeszcze tego nie rozgryzłem. Trzymając ramkę pod odpowiednim kątem, pokazałem Natalie różne komórki. – Te komórki, tam w rogu, pokryte woskiem, są pełne miodu. W  tych jaśniejszych, o  tu, są złożone jajeczka, z  których powstają larwy. A  te puste pod koniec lata wypełnią się miodem.

Natalie nabrała odwagi i  podeszła parę kroków. Widząc, że na ramce wciąż siedzi kilka pszczół, wyciągnęła okrytą rękawicą dłoń i  powoli zbliżyła do pszczoły, a ta, ku jej zdumieniu, w ogóle się nie przejęła. Inna pszczoła przeszła jej po palcu i  zsunęła się na ramkę. – Nie mają ci za złe, że wygoniłeś ich towarzyszki? – Ani trochę. – Są przecież pszczoły zabójcy. –  To inny gatunek. Jako rodzina są bardziej agresywne, gdy bronią ula – wyjaśniłem. – Te tutaj, jeżeli wyczują zagrożenie, mogą wysłać dziesięć albo piętnaście strażniczek. Natomiast pszczoły zabójcy wyślą ich setki. Są teorie, które mówią, że jest tak na skutek procesów historycznych i  ewolucyjnych. Na razie zostawmy ten temat. Chcesz spróbować miodu? – Teraz? – Czemu nie? Skoro tu jesteśmy. – Już się nadaje do jedzenia? – Jak najbardziej. Jest idealny. Wyjąłem z  kieszeni łyżeczki, odwinąłem z  papieru i  dałem jedną Natalie, żeby potrzymała. Drugą przebiłem warstwę wosku, którym pszczoły zamykają komórki. Świeży, czysty miód spłynął na łyżeczkę. – Zamieńmy się – powiedziałem. Natalie wzięła pierwszą łyżeczkę, a  ja nabrałem miodu do tej drugiej. – Tę też potrzymaj, dobrze? Kiwnęła głową. Jej oczy przeskakiwały ode mnie do miodu, który złocił się w  słońcu. Złożyłem ul, podniosłem z  ziemi podkurzacz i  dłuto, po czym wziąłem od Natalie łyżeczkę i  poszliśmy w  stronę

ą y ę p y ę pracowni. W  bezpiecznej odległości od uli skinąłem, żeby zdjęła siatkową maskę i rękawice. Kiedy odsłoniła twarz, zobaczyłem na niej podekscytowanie i  zaciekawienie, a  także warstewkę potu. Uniosłem łyżeczkę, jakbym wznosił toast. – Próbujemy? Stuknąłem swoją łyżeczką o  jej łyżeczkę i  zlizałem miód, tak słodki, aż zabolały mnie zęby. Natalie spróbowała miodu, po czym zamknęła oczy i  głęboko westchnęła. – Smakuje… – Kwiatami? –  Jest pyszny. Rzeczywiście ma silny kwiatowy aromat. –  Miód smakuje różnie, w  zależności od tego, gdzie stał ul i  z  jakich roślin pszczoły zebrały nektar. Dlatego niektóre miody są słodsze, mają bardziej owocowy albo kwiatowy smak. Podobnie jak wino. – Do tej pory nie zauważałam różnicy w smaku. –  W  sklepach zazwyczaj sprzedaje się miód z  koniczyny. Pszczoły ją uwielbiają i  dlatego na tej posiadłości też jest pole koniczyny. Ale miód jest chyba najbardziej zmanipulowanym i  przekłamanym produktem spożywczym na ziemi. Większość miodów produkowanych na skalę przemysłową to mieszanki z  różnych roślin, i  to jeszcze z  dodatkiem syropu kukurydzianego. Warto wiedzieć, od kogo się kupuje. Pokiwała głową, ale miałem wrażenie, że zachowuje się jak w  transie, może pod wpływem słońca, kojącego brzęczenia pszczół i  miodowego eliksiru, których połączenie osłabiło mechanizm obronny, jaki zazwyczaj stosowała. Jej usta były wilgotne i  rozchylone,

J j yy g y turkusowe oczy wydawały się senne i  przezroczyste. Kiedy przeniosła wzrok z  ula na moją twarz, poczułem niemal hipnotyczne przyciąganie. Zrobiłem krok w jej stronę, wyraźnie słysząc dźwięk własnego oddechu. Miałem wrażenie, że Natalie wie, co się ze mną dzieje, i chyba jej to pochlebia. W sekundę się opanowała, chwyciła maskę i rękawice – i czar tej chwili natychmiast prysł. Z trudem wykrztusiłem: –  Chciałabyś zobaczyć, jak wydobywa się miód z plastrów? – Pewnie. Nie mówiąc nic więcej, przeszliśmy do pracowni. Natalie oddała mi swoją maskę i  rękawice i  zaczęła zdejmować kombinezon. Też zdjąłem swój i  odłożyłem wszystko na miejsce. Kiedy odsunąłem od ściany miodarkę, Natalie spojrzała na nią z zainteresowaniem, ale z bezpiecznej odległości. –  Żeby zebrać miód, trzeba wyjąć ramki z  ula, strząsnąć pszczoły i  taczkami przywieźć ramki do pracowni – zacząłem w  zarysie przedstawiać całą procedurę. Powoli, ale jednak odzyskiwałem równowagę. – Potem ustawia się ramki w  koszu miodarki i  kręci korbą, żeby kosz się obracał. Siła odśrodkowa wyciąga miód i  wosk z  plastrów. – Zakręciłem korbą, pokazując, jak działa urządzenie. – Gdy cały miód wypłynie z  plastrów, wkłada się nylonowy worek do plastikowego wiadra, stawia się wiadro pod odpływem i  czeka, aż miód ścieknie. W nylonowym worku zostaje wosk, a miód przelatuje do wiadra. Potem wlewa się miód do słoików i już.

Natalie w milczeniu wodziła wzrokiem po pracowni, powoli przechodziła od jednego stanowiska pracy do drugiego i  w  końcu zatrzymała się przed plastikowym pojemnikiem na śmieci. Zajrzała do środka i  zobaczyła trociny i wióry. Z jej miny wywnioskowałem, że zgadła: były używane jako rozpałka do podkurzacza. Przeszła wzdłuż tylnej ściany, bacznie przyglądając się narzędziom, i  aż uniosła ręce na widok słoików z  miodem, opatrzonych etykietami, równo ustawionych na półkach. – Jaki tu porządek! – Od zawsze. – W warsztacie mojego taty jest tak samo. – Zwróciła się twarzą do mnie. – Tam również każda rzecz ma swoje miejsce i zastosowanie. – No proszę. – Tata kupuje stare radia tranzystorowe i gramofony, jeszcze z  lat dwudziestych i  trzydziestych zeszłego wieku, a potem naprawia je w warsztacie za domem. Jak byłam mała, uwielbiałam chodzić tam, kiedy pracował. Siedział na stołku z  wysokim oparciem, w  okularach ze szkłami powiększającymi. Wciąż pamiętam, jakie miał duże oczy. Nawet teraz, gdy odwiedzam rodziców w  La Grange, właśnie w  warsztacie rozmawiamy we dwoje o życiu. – Rzadkie hobby. –  Myślę, że go uspokaja. – Zabrzmiało to melancholijnie. – A  także napawa dumą. W  sklepie rodziców jest cały dział, gdzie tata eksponuje ten naprawiony sprzęt. – Udaje mu się coś sprzedać?

–  Prawie nic. – Roześmiała się. – Nie wszyscy podzielają jego fascynację przedpotopową elektroniką. Co jakiś czas mówi o  założeniu niewielkiego muzeum, na przykład przy sklepie, ale snuje takie plany od lat, więc może pewnego dnia… kto wie? – Co robi twoja mama, gdy tata majsterkuje? –  Pichci. Dlatego umiem zrobić zapiekankę z  doskonałą skorupką na wierzchu. Mama sprzedaje swoje wypieki w  sklepie, o  ile nie zostaną wcześniej zjedzone. – Dobrzy z nich ludzie, jak sądzę. – To prawda – przytaknęła. – Martwią się o mnie. Czekałem, aż powie coś jeszcze, ale zamilkła. W końcu spróbowałem ją delikatnie zachęcić. – Bo jesteś zastępcą szeryfa? –  Również z  tego powodu – przyznała. Chyba uprzytomniła sobie, że rozmowa zmierza w  niepożądanym kierunku, bo zaraz wzruszyła ramionami i  dodała: – Rodzice zawsze martwią się o  dzieci. Taka jest natura rzeczy. Skoro mowa o rodzicach… Muszę już iść. Będą na mnie czekać. – Oczywiście. Odprowadzę cię do samochodu. Wyszliśmy z  pracowni i  ruszyliśmy ścieżką na podjazd. Natalie miała srebrną hondę, starszy model, ale praktyczny, i  pewnie zamierzała jeździć nią tak długo, jak się da. Otworzyłem przed nią drzwi od strony kierowcy. Na siedzeniu leżała jej torebka, a  na lusterku wstecznym wisiał krzyżyk. – To był bardzo przyjemny dzień. Dziękuję. – Dla mnie również. I nie ma za co. Słońce miała za plecami, więc nie widziałem jej miny, ale gdy lekko dotknęła mojego przedramienia,

g y ę j g p wyczułem, że i  ona wolałaby jeszcze nie kończyć tego spotkania. – Jak długo będziesz u rodziców? – zapytałem. – Zostanę parę godzin i wrócę. Jutro pracuję od rana. – Może zjemy razem kolację? Kiedy wrócisz? Spojrzała na mnie bacznie i rzuciła wymijająco: – Trudno przewidzieć. –  Mnie pasuje każda pora – oświadczyłem. – Mogłabyś wysłać mi esemesa, gdy będziesz wyjeżdżać, a ja przyjadę gdzie trzeba. –  Ja… hm… – Zawiesiła głos i  wyjęła kluczyki z  kieszeni. – Nie lubię spędzać wolnych wieczorów w mieście – wyznała w końcu. Mogłem zapytać, co jest powodem, ale tylko cofnąłem się o krok, dając jej więcej przestrzeni. –  To będzie zwykła kolacja, nic zobowiązującego. Każdy musi jeść. Milczała. Coś mi jednak mówiło, że chętnie przyjęłaby zaproszenie. Ale dlaczego się wzbrania? – zadawałem sobie pytanie. – Jeśli ci wygodniej, możemy się spotkać przy plaży – zaproponowałem. – Będziesz miał dłuższą drogę. –  Od przyjazdu tam nie byłem. Miałem w  planach pojechać. Jeszcze przed chwilą nie miałem tego w  planach, przyznałem w duchu. – Nie wiem, która restauracja jest dobra – odparła. –  To może Beaufort? Na pewno masz tam jakiś ulubiony lokal. Dzwoniła kluczykami, a  ja czekałem na jej odpowiedź.

p –  Jest jedno miejsce… – zaczęła tak cicho, że ledwie było ją słychać. – Gdziekolwiek. – Blue Moon Bistro – wypaliła, jakby się obawiała, że zaraz zmieni zdanie. – Tylko niezbyt późno. – Wybierz godzinę, a ja się dostosuję. – Może o wpół do siódmej? – Świetnie. – Jeszcze raz dziękuję za wykład z pszczelarstwa. –  Zrobiłem to z  przyjemnością. Było mi miło spędzić z tobą czas. Cicho sapnęła i wsiadła do samochodu. – Mnie też. Zamknąłem jej drzwi, a  ona przekręciła kluczyk i  silnik ożył. Patrząc za siebie, ruszyła do tyłu. Gdy samochód stanął, a  potem ruszył do przodu, pomyślałem, że Natalie Masterson jest tajemniczą osobą. To pewną siebie, to bezbronną, to otwartą, to skrytą, kobietą o złożonej psychice. Tak czy owak to, co z  początku było lekkim flirtem dla rozrywki, przemieniło się w  coś głębszego: w  chęć nawiązania kontaktu i  zrozumienia kobiety, której nie mogłem rozgryźć. Nie potrafiłem oprzeć się pragnieniu, żeby dotrzeć do prawdziwej Natalie – przeskoczyć mur, który coś kazało jej postawić między nami – i być może zbudować głębszą i  poważniejszą relację. Nawet dla mnie wyglądało to jak jakaś romantyczna wizja na pograniczu absurdu – ostatecznie w ogóle nie znałem tej kobiety – a  jednocześnie w  głębi duszy domyślałem się, co powiedziałby na ten temat dziadek. „Zaufaj instynktowi, tak jak to robią pszczoły”, usłyszałbym pewnie.

y y p Wracając do domu, zobaczyłem na ganku słoiki z  miodem, o  których zapomniała Natalie, i  włożyłem je do SUV-a. Resztę popołudnia spędziłem na werandzie, z  podręcznikiem w  ręce, usiłując nie myśleć ani o Natalie, ani o własnych uczuciach, ale i tak nie mogłem się skupić. Wielokrotnie odtwarzałem w  myślach te wspólnie spędzone chwile, aż w  końcu musiałem szczerze przyznać, że liczę minuty do naszego następnego spotkania.

Rozdział 6

Jak się ubrać? Zwykle się nad tym nie zastanawiam, lecz w  tej sytuacji wyguglowałem restaurację, żeby zobaczyć, jakie obowiązują tam zasady co do stroju. Stwierdziłem, że lokal jest uroczy i  gustownie urządzony. Mieścił się w  zabytkowym budynku, a  na zdjęciach było widać sosnową podłogę, stoliki przykryte białymi obrusami i  okna, przez które wpadało dużo dziennego światła. Pomyślałem, że dżinsy będą do przyjęcia, ale w  końcu postawiłem na styl marynistyczny: beżowe spodnie, biała koszula, granatowa sportowa marynarka i  mokasyny. Brakowało tylko apaszki, a  mógłbym zapraszać na rejs jachtem. Dojazd zająłby mi prawie godzinę, ale nie chciałem się spóźnić i  w  rezultacie minąłem most do Beaufort co najmniej trzy kwadranse przed czasem. Miasto usadowiło się przy drodze wodnej wzdłuż wschodniego i  południowego wybrzeża USA. Zaparkowałem nad brzegiem, nieopodal restauracji. Po drugiej stronie dostrzegłem dwa dzikie konie, pasące się na jednej z  wielu wysp barierowych u  wybrzeży Karoliny Północnej. Dziadek mówił mi, że przodkami tych koni

były mustangi z hiszpańskich okrętów, które rozbiły się na tych wodach – ale czy to prawda? Postanowiłem wykorzystać wolny czas i  zajrzeć do galerii sztuki, znajdujących się przy nadbrzeżu. Wystawiane w  nich prace były w  większości autorstwa miejscowych artystów i  ukazywały plaże lub zabytki w  Beaufort. W  jednej z  galerii zobaczyłem obraz domu, w  którym rzekomo mieszkał pirat Czarnobrody, i  mgliście przypomniało mi się, że wrak okrętu Czarnobrodego, Zemsta Królowej Anny, został odkryty w  pobliżu Beaufort Inlet. Właściciel galerii potwierdził to, przyznając jednocześnie, że w  tej sprawie są pewne niejasności. Ustalono, że wymiary wraku się zgadzają i  że działa wydobyte z  dna oceanu pochodzą z  tamtej epoki, natomiast nie znaleziono żadnych wskazówek co do nazwy okrętu. To oczywiste, że badacze nie sięgną do schowka i  nie wyjmą dowodu rejestracyjnego, a  poza tym przez trzysta lat wiele mogło ulec zniszczeniu w morskich głębinach. Kiedy wyszedłem na dwór, zachodzące słońce kładło się złocistą smugą na powierzchni wody. „Światło niebiańskie”, mawiał mój dziadek. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie i  przypomniałem sobie, że często zabierał mnie do Beaufort, gdzie spędzaliśmy popołudnie na plaży, a  potem jedliśmy lody w  rożkach. Gdy tak sięgałem pamięcią wstecz, nie mogłem się nadziwić, że dziadek znajdował dla mnie tyle czasu, ilekroć przyjeżdżałem do New Bern. Znowu pomyślałem o tej jego dziwnej podróży do Easley, o naszym ostatnim spotkaniu i  zagadkowych słowach, jakie wtedy wypowiedział. „Idź do chole…”

Nie chciałem tego roztrząsać, więc szybko odsunąłem od siebie te myśli. Zbliżała się osiemnasta trzydzieści. Ruszyłem w  stronę restauracji, ciekaw, czy Natalie już tam jest. W  tej samej chwili zobaczyłem, jak parkuje niedaleko mojego SUV-a, i doszedłem do niej, akurat gdy wysiadła z samochodu. Miała na sobie kwiecistą sukienkę, pod szyję, bez rękawów, która podkreślała jej figurę, a  do tego czarne buty na niewysokich obcasach i sweterek przewieszony przez ramię. W  gasnącym słońcu lśnił na jej szyi cienki złoty łańcuszek. Kiedy się schyliła, żeby wziąć torebkę z  samochodu, zauważyłem, ile wdzięku jest w  każdym jej ruchu. Lekka sukienka kołysała się uwodzicielsko wokół jej smukłych, jędrnych nóg. Zamknęła samochód i  gdy się odwróciła, wyraźnie zaskoczył ją mój widok. – O, cześć. Chyba się nie spóźniłam? –  Nie, jesteś nawet kilka minut przed czasem. Wyglądasz świetnie. Poprawiła delikatny łańcuszek takim ruchem, jakby chciała schować wisiorek – medalion? sekretnik? – nie wiem, co to było. – Dziękuję. Właśnie przyjechałeś? – Byłem trochę wcześniej. Jak tam u rodziców? – Tak jak zwykle. Gdy tata jest w domu nad morzem, lubi siedzieć z  książką na werandzie. Mama powoli się urządza. Tym razem koniecznie chciała pokazać mi, jak odnowiła pokój gościnny. Kocham ich bez miary, ale podczas każdej wizyty mam wrażenie, że oglądam Dzień świstaka, w którym wszystkie dni są takie same. Kiwnąłem głową w kierunku restauracji. – Idziemy?

y –  Tylko narzucę sweter. Chłodny wieczór, nie sądzisz? Mógłbyś potrzymać mi torebkę? Kiedy wkładała sweter, przyszło mi na myśl, czy w tej ślicznej dopasowanej sukience nie czuje się skrępowana. Moim zdaniem wcale nie było chłodno. Szczelnie owinęła się swetrem, wzięła torebkę i  przeszliśmy przez jezdnię. Na ulicach było niewielu ludzi; miasto wydawało się jeszcze bardziej senne niż New Bern. – Kiedy ostatni raz jadłaś w Blue Moon Bistro? – Dość dawno. Chyba z półtora roku temu. – Dlaczego nie bywasz tu częściej? – Takie mam życie. Praca, różne sprawy. Poza tym do Beaufort jest kawałek drogi. Jeśli już tu zaglądam, to przy okazji wizyty u  rodziców nad morzem. Generalnie wolę spokojne wieczory w domu. – Nie spotykasz się z przyjaciółmi w mieście? – Rzadko. – Dlaczego? –  Takie mam życie. Praca, różne sprawy – powtórzyła. – Ponieważ wciąż jestem dość nisko na drabinie służbowej, pracuję w  różnych porach, czasem w  dzień, czasem w  nocy, to się regularnie zmienia. Trudno umawiać się ze znajomymi. – Kłopotliwe. –  O  tak, ale mam z  czego żyć. Jestem bardzo odpowiedzialną osobą. – W każdej sytuacji? – Staram się. – To niedobrze. – Gdzie tam.

– Śmiem się nie zgodzić – obstawałem przy swoim. – W  ostatecznym rozrachunku ludzie żałują tego, czego nie zrobili, a nie tego, co zrobili. – Skąd to wiesz? – prychnęła. – Może podpowiada mi to zdrowy rozsądek? – Mało przekonujące. – Może powiedział mi mój psychiatra? – Naprawdę? – Nie, ale potwierdziłby, jestem pewny. Bystry z niego gość. Roześmiała się. Zauważyłem, jak bardzo się zmieniła od naszego pierwszego spotkania. Można by sądzić, że mundur przeistacza ją w  kogoś innego. Chociaż pewnie to samo dotyczyło mnie: w  białym fartuchu czy zielonym stroju chirurga byłem innym człowiekiem niż teraz, ubrany na sportowo. W restauracji przywitała nas nastoletnia dziewczyna. Połowa miejsc była zajęta. Dziewczyna wręczyła nam dwie karty dań i  poprowadziła nas do małego stolika pod jednym z  wielu okien. Kiedy szedłem przez salę, słyszałem skrzypienie podłogi, dźwięk minionego czasu i dziejów. Odsunąłem Natalie krzesło i  usiadłem naprzeciwko niej. Widok za oknem był nieszczególny: jeszcze jeden zabytkowy budynek po drugiej stronie ulicy zamiast tafli morza, zachodzącego słońca czy dzikich koni. Natalie pochyliła się do mnie nad stołem i  jakby czytając mi w myślach, powiedziała: –  Nie tego można by się spodziewać, ale dobrze tu karmią, wierz mi. – Co polecasz? – Wszystko jest doskonałe.

y j Rozłożyłem na kolanach serwetkę i  zacząłem czytać menu. – Skłaniam się ku diecie wizualnej. – Co to takiego? – Jedz to, co masz przed nosem. Przewróciła oczami, ale lekko się uśmiechnęła. W milczeniu przeglądałem menu i raptem przypomniało mi się, co zostawiłem w samochodzie. – Tak na marginesie, nie zabrałaś słoików z miodem. – Zorientowałam się, dojeżdżając do domu. – Wziąłem je ze sobą. Przypomnij mi, żebym ci dał. Przyszła kelnerka i  zapytała, co chcemy do picia. Oboje zamówiliśmy mrożoną herbatę i  wodę. Kiedy zostaliśmy we dwoje, starałem się nie gapić na Natalie, na jej lśniące w  blasku świec włosy okalające delikatną twarz, na niezwykłego koloru oczy. Spróbowałem natomiast dowiedzieć się o  niej więcej, spragniony informacji, jak toczyło się jej życie i co ją kształtowało. –  Mówiłaś, że twój tata naprawia stary sprzęt elektroniczny, a  mama pichci i  urządza dom – pociągnąłem temat. – A  twoje rodzeństwo? Opowiedz o nich. Wzruszyła ramionami. – Każde ma dwójkę malutkich dzieci, które urządzają im piekło na ziemi. W  porównaniu ze mną, oboje w ogóle nie mają teraz życia. – A ty? – Już ci mówiłam. Co nieco, ale za mało, odparłem w duchu. – Powiedz mi, jakim byłaś dzieckiem. –  Nieciekawy temat – stwierdziła. Po chwili jednak zaczęła opowiadać: – Byłam dość nieśmiała, ale lubiłam

ę p y śpiewać. To dość częste u młodych dziewczyn, tylko że ja nic z tym nie zrobiłam. Chyba dopiero w szkole średniej odnalazłam siebie i w końcu wyszłam z cienia starszego rodzeństwa. Dostałam główną rolę w  szkolnym musicalu, byłam członkiem zespołu, który redagował księgę pamiątkową mojego rocznika, nawet grałam w piłkę nożną. – To nas łączy: muzyka i piłka nożna. – Pamiętam, jak o tym mówiłeś, ale na obu polach nie byłam taka dobra jak ty. Grałam w drużynie piłkarskiej, bo chciałam spędzać czas z  koleżankami. I  dołączyłam do niej dopiero w  trzecim roku nauki. Przez cały sezon strzeliłam może jedną bramkę. Nie zastanawiając się długo, wybrałem smażone zielone pomidory na przystawkę, a tuńczyka na główne danie, i odłożyłem kartę. – Chodziłaś do szkoły średniej w La Grange? –  W  takiej małej mieścinie nie ma szkoły średniej. Trafiłam do Salem Academy. Słyszałeś o  niej? – Pokręciłem głową, więc wyjaśniła: – To żeńska szkoła z  internatem, mieści się w  Winston-Salem. Chodziła do niej moja mama i posłała tam moją siostrę, Kristen. Brat trafił do Woodberry Forest w  Wirginii. Rodzice mieli fioła na punkcie wykształcenia i  byli gotowi wysłać nas nawet do szkół z internatem. – Podobało ci się tam? – Z początku nie za bardzo. Choć była ze mną siostra, tęskniłam za domem i  miałam beznadziejne stopnie. Miesiącami zasypiałam co noc z  płaczem. W  końcu przywykłam. Ostatniego roku czułam się tam doskonale. Do dziś utrzymuję kontakty z  kilkoma koleżankami. Poza tym myślę, że pobyt w szkole z internatem pomógł

y y ę p y p g mi dostosować się do życia w akademiku na pierwszym roku studiów na Uniwersytecie Stanowym Karoliny Północnej. Przejście ze szkoły średniej na uniwersytet nie sprawiło mi żadnej trudności, bo już od długiego czasu nie mieszkałam z  rodzicami. Nie jestem jednak pewna, czy wobec swoich dzieci postąpiłabym tak samo. Oczywiście, jeżeli będę je miała. Przypuszczam, że za bardzo bym za nimi tęskniła. – Chcesz mieć dzieci? Odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili. – Może z czasem. Nie teraz. A może nigdy. Przyszłość jest nieodgadniona, prawda? – Chyba tak. Położyła swoją kartę na mojej, na skraju stołu. Zauważyłem, że spojrzała na moją niepełnosprawną rękę. Nie cofnąłem jej, tylko rozpostarłem pozostałe palce na blacie. – Dziwnie wygląda, nie uważasz? –  Wcale nie. – Pokręciła głową. – Przepraszam. Nie powinnam się gapić. –  To zrozumiałe, że ludzie zwracają uwagę. Nawet dla mnie dłoń wygląda dziwnie, choć już zdążyłem się przyzwyczaić. Lepiej jednak stracić palce niż ucho. – Widząc jej zdziwioną minę, wskazałem swoje ucho. – Jest sztuczne. – Nie domyśliłabym się, gdybyś mi nie powiedział. – Sam nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Skłamałem. Powód był taki, że nie tylko chciałem poznać Natalie, lecz również zależało mi na tym, żeby ona wiedziała, jaki jestem naprawdę, i  żebym mógł być wobec niej całkowicie szczery. Przez chwilę milczała. Przypuszczałem, że zmieni temat albo przerwie

yp p rozmowę pod pretekstem pójścia do łazienki. Ale ona zrobiła coś zaskakującego: delikatnie pogładziła zabliźnione kikuty. Jej dotyk był elektryzujący. –  Ten wybuch… to musiało być coś… koszmarnego – powiedziała, wciąż wodząc czubkiem palca po mojej skórze. – Nie mogłam przestać o  tym myśleć. Ale wtedy mówiłeś ogólnikowo. Chciałabym usłyszeć więcej, jeśli to nie jest dla ciebie zbyt przykre. Pokrótce przedstawiłem fakty: wybuch pocisku moździerzowego, gdy wyszedłem z  budynku szpitala; nagła fala gorąca i okropne pieczenie; potem pustka, aż się obudziłem po pierwszych operacjach. Samolot do Niemiec i  dalej do Stanów, a  tam seria kolejnych operacji i  rehabilitacja w  szpitalach Waltera Reeda i  Johnsa Hopkinsa. W  trakcie mojej opowieści Natalie odsunęła rękę, mimo to wciąż czułem fantomowo jej dotyk. –  Współczuję, że musiałeś przez to przejść – powiedziała. –  Gdybym mógł cofnąć czas, opuściłbym szpital w  Kandaharze kilka minut wcześniej albo później. Ale nie mogę. Teraz staram się iść do przodu z pozytywnym nastawieniem. – Rodzice muszą być z ciebie dumni. Natychmiast przypomniały mi się dawne sytuacje, gdy mówiłem, co się stało z  moimi rodzicami. Wiedziałem, że najlepiej byłoby powiedzieć coś wieloznacznego w  rodzaju: „Mam nadzieję”, nie wdając się w  szczegóły, ale wyraz twarzy Natalie uprzytomnił mi, że nie chcę tego w sobie dusić. –  Moi rodzice zginęli na miesiąc przed ukończeniem przeze mnie Akademii Marynarki Wojennej. Wybierali

p y j j y się na Martha’s Vineyard na jakiś raut z  udziałem polityków, który był zapewne, patrząc z  perspektywy czasu, kompletnie bez znaczenia. Klient taty wyczarterował samolot, ale rodzice nie dotarli na miejsce. Samolot rozbił się w Wirginii niecałe pięć minut po starcie. – O Boże! Koszmar – jęknęła. – Tak, to był koszmar. Jednego dnia miałem rodziców, a następnego dnia zostałem sam. Byłem zdruzgotany. To wszystko wydawało mi się surrealistyczne, do dziś to wrażenie czasami do mnie powraca. Miałem zaledwie dwadzieścia dwa lata, ale czułem się bardziej nastolatkiem niż dorosłym. Wciąż pamiętam, jak mój dowódca wszedł do sali i  poprosił mnie do swojego gabinetu, żeby przekazać mi tę wiadomość. Przez chwilę milczałem – te wspomnienia nadal były żywe. –  Ponieważ zaliczyłem już większość zajęć, uczelnia udzieliła mi urlopu, żebym zajął się sprawami osobistymi, co pod wieloma względami było jeszcze bardziej surrealistyczne. Dziadek mi pomagał, ale… to ja musiałem skontaktować się z  zakładem pogrzebowym, wybrać trumny, przyszykować sukienkę dla mamy i garnitur dla taty, zastanowić się, jaka ceremonia by im odpowiadała. A  zaledwie parę dni wcześniej rozmawiałem z nimi przez telefon. – Cieszę się, że dziadek cię wspierał. –  Byliśmy sobie nawzajem potrzebni, to nie ulega wątpliwości. Dziadek już stracił żonę, a  teraz jedyne dziecko. Po pogrzebie, gdy jechaliśmy razem do New Bern, przez całą drogę nie zamieniliśmy chyba ani słowa. Dopiero w domu mogliśmy w ogóle rozmawiać na

p g y g ten temat, a  potem przez cały tydzień chodziliśmy zapłakani. Czułem straszny smutek na myśl o  tym wszystkim, czego rodzice już nie zrobią, i o tym, jak bez nich będzie wyglądała moja przyszłość. –  Nie wyobrażam sobie, że mogłabym stracić rodziców w takich okolicznościach. –  Bywa, że i  mnie wciąż nie mieści się to w  głowie. Minęło dziesięć lat, ale zdarza się, że chcę wziąć telefon i do nich zadzwonić. – Brak mi słów. – Nikt nie wie, co powiedzieć. Trudno to pojąć. No bo kto zostaje sierotą, mając dwadzieścia dwa lata? Niewiele osób musi się zmierzyć z czymś takim. Natalie odwróciła wzrok, jakby starała się przyswoić sobie to wszystko. W  tym momencie podeszła do nas kelnerka, żeby przyjąć zamówienie. Natalie jak automat poprosiła o  sałatkę z  buraczków na przystawkę i  czerwonego lucjana na główne danie, a  ja o  to, co wybrałem wcześniej z  karty. Kiedy kelnerka odeszła, Natalie spojrzała na mnie. –  Gdy byłam nastolatką, umarła moja najlepsza przyjaciółka. Wiem, że trudno porównywać jedno z drugim, ale pamiętam, jakie to było okropne. – Co się stało? –  Miałyśmy po dwanaście lat. Ona mieszkała dwa domy dalej. Obchodziła urodziny tylko tydzień przede mną. Jej rodzice przyjaźnili się z  moimi, więc dorastałyśmy prawie razem. Uczyłyśmy się w  tej samej szkole, zawsze byłyśmy w  jednej klasie, nawet obie brałyśmy lekcje tańca. W tych latach Georgianna była mi chyba bliższa niż moja własna siostra czy brat. Jeśli nie spotykałyśmy się, to ciągle gadałyśmy przez telefon.

p y y y ę ąg g y y p Tamtego dnia wracałyśmy razem ze szkoły. Pamiętam, że rozmawiałyśmy o naszym koledze, Jeffie, który jej się podobał, i  zastanawiała się, czy ona podoba się jemu. Pod moim domem objęłyśmy się na pożegnanie. Ciągle się obejmowałyśmy. Jakąś godzinę później zachciało jej się loda i  poszła do sklepu spożywczego, może trzy przecznice od domu. Po drodze zdarzył się wypadek: wjechał w nią pijany kierowca i zginęła na miejscu. Widziałem, że Natalie znowu to wszystko przeżywa, i siedziałem w milczeniu. Po chwili uprzytomniła sobie, że się nie odzywam. Pokręciła głową. – Wiem, że strata obojga rodziców to co innego. –  Ale ja nie straciłem najlepszego przyjaciela, gdy byłem chłopcem. Bardzo ci współczuję. – Dzięki. – Z udawaną pogodą ducha dodała: – Tylko spójrz na nas. Czy nasza rozmowa mogłaby być jeszcze bardziej przygnębiająca? – Raczej wolę nazwać ją szczerą. – Ale chyba jest mało odpowiednia przy kolacji. – O czym wolałabyś rozmawiać? – O czymkolwiek innym. –  Dobrze. Co jeszcze powiesz mi o  swoich młodych latach? Mam na myśli pozytywne rzeczy. – A konkretnie? – Czy miałaś w domu zwierzęta? – Spojrzała na mnie z rezerwą. – Po prostu jestem ciekaw, jaka wtedy byłaś. –  Niemal przez całe moje dzieciństwo mieliśmy psa i kota. Nazywały się Fred i Barney. – Jak z Flintstonów? – Właśnie. – Jak spędzaliście wakacje?

–  Często podróżowaliśmy. Co drugi rok odwiedzaliśmy Disney World. Jeździliśmy na narty do Wirginii Zachodniej i  do Kolorado. Każdego roku wynajmowaliśmy na dwa tygodnie dom w Outer Banks. Jedni dziadkowie mieszkali w  Charlotte, drudzy niedaleko Boone, więc ich odwiedzaliśmy. Pamiętam długie wyprawy samochodem… nie cierpiałam tej jazdy… teraz myślę, że dzięki temu zacieśniały się więzy rodzinne. – Ale sielanka. –  Tak było. – Odnosiłem wrażenie, że Natalie coraz swobodniej mówi o  sobie. – Nie mam co narzekać na atmosferę w naszym domu. –  Niewielu znam ludzi, którzy mogą tak powiedzieć. Zawsze sądziłem, że każdy człowiek miał jakieś problemy z rodzicami. – Nie twierdzę, że byli idealni, ale nasza trójka miała łatwiej, bo rodzice dobrze się dogadują. Skoro razem pracują przez cały dzień, a  potem razem wracają do domu, to można by przypuszczać, że są sobą znudzeni. Ale tata nadal szaleje za mamą, a  ona go ubóstwia. W  domu było wesoło i  co wieczór wszyscy wspólnie siadaliśmy do kolacji. Uśmiechnąłem się szeroko, zdumiony, że jej dzieciństwo tak bardzo różniło się od mojego. –  Dlaczego po szkole średniej wybrałaś studia na Uniwersytecie Stanowym Karoliny Północnej? – Tam studiował mój tata – odparła. – Mama chodziła do Meredith, żeńskiego college’u  w  Raleigh. Po ukończeniu Salem Academy chciałam iść do dużej państwowej koedukacyjnej szkoły. Wiedziałam również, że sprawię radość tacie. Cała trójka, ja, brat i  siostra,

p ę j j studiowaliśmy na tym uniwersytecie. Wszyscy jesteśmy zagorzałymi kibicami uniwersyteckich drużyn sportowych. Nawet mamę udało nam się przekabacić. Tata kupuje karnety na wszystkie mecze piłkarskie w  sezonie i  zazwyczaj raz albo dwa razy w  roku urządzamy rodzinny piknik sportowy. Rodzice nie opuszczają żadnego meczu w La Grange. –  W  ten sposób poznałaś chłopaka, za którym przeprowadziłaś się do New Bern, tak? – Miał na imię Mark – rzuciła zdawkowo. – Kochałaś go? –  Tak. – Spuściła wzrok. – Ale nie chcę o  nim rozmawiać. – W porządku. Chyba mam dość dobre pojęcie o tym, kim jesteś, nawet nie znając tego fragmentu twojego życia. – Hm, tak uważasz? – Do pewnego stopnia. – A co cię jeszcze zastanawia? –  Na przykład dlaczego zdecydowałaś się zostać zastępcą szeryfa. Bardziej pasujesz mi na nauczycielkę albo pielęgniarkę. Może księgową. – Czy powinnam czuć się urażona? –  Nie twierdzę, że jesteś za miękka. Po prostu uważam, że jesteś inteligentna, życzliwa ludziom i opiekuńcza. To dobrze. Przyglądała mi się przez chwilę. –  Już ci mówiłam. Tak się złożyło – odparła. – Jeśli według ciebie powinnam opiekować się innymi ludźmi, to wiedz, że ciągle to robię, choć sama nie rozumiem dlaczego. Dla mnie szpitale są… – zawahała się –

przygnębiające. Nie cierpię szpitali. A  poza tym jest mi niedobrze na widok krwi. –  Również dlatego nie powinnaś wykonywać tej pracy. –  Chyba już wyjaśniliśmy sobie, że nie na każdej służbie uczestniczę w strzelaninach. – Ale gdybyś uczestniczyła, wychodziłabyś z nich bez szwanku, bo świetnie strzelasz. –  Mam ksywkę Sokole Oko – oświadczyła, mrugając do mnie. – We własnym mniemaniu, oczywiście. Kelnerka przyniosła pieczywo, przepraszając, że nie zrobiła tego wcześniej. Wziąłem bułeczkę i posmarowałem masłem. Natalie również. Pogryzając pieczywo, gawędziliśmy o  tym i  owym, swobodnie, jak para, która zna się od dawna. Rozmawialiśmy o  pszczołach i  ulach, dzieliliśmy się swoimi wspomnieniami ze studiów w  college’u, porównywaliśmy życie na prowincji i  w  mieście, mówiliśmy o  służbie w  marynarce i  ulubionych atrakcjach w  Disney World, a  także trochę o  moich rodzicach i  o  dziadku. Napomknąłem nawet o  niezrozumiałej podróży dziadka do Easley i  ostatnich słowach, które wypowiedział do mnie przed śmiercią. Kiedy dostaliśmy jedzenie, okazało się tak pyszne, jak to obiecywała Natalie. Nieważne, jak długo trwa dojazd, chętnie tu jeszcze wrócę. Najchętniej z Natalie. Choć cała kolacja przebiegła w  swobodnej atmosferze, żadne z  nas nie przekroczyło granicy, za którą jest już flirtowanie – trudno mi było ocenić, na ile Natalie jest mną zainteresowana. Natomiast kolacja w  moim towarzystwie niewątpliwie sprawiła jej

przyjemność. Czy chciałaby to powtórzyć, naprawdę nie wiedziałem. Tak czy owak, nie przypominałem sobie, kiedy ostatni raz tak miło spędziłem wieczór. Nie tylko dlatego, że Natalie w odpowiedni sposób zareagowała na opowieść o  moich rodzicach i  że podzieliła się swoim smutnym przeżyciem z  dzieciństwa. Uświadomiłem sobie z  podziwem, że przykłada wagę do takich spraw jak rodzina, wykształcenie, przyjaźń czy życzliwość, a  każdego dnia w  pracy musi zmagać się z  trudnymi problemami, takimi jak narkomania, przemoc domowa czy bójki w  barach. Przyznała, że gdy wtedy wraca po służbie do domu, jest zdenerwowana i nie może zasnąć. – Dlaczego nie rzucisz tej pracy? – zapytałem. – Masz ukończone studia i doświadczenie zawodowe. Na pewno znalazłabyś inne zajęcie. – Być może. Ale teraz najlepiej będzie, jak zostanę. – Bo chcesz coś zmienić na tym świecie? Dotknęła złotego łańcuszka na szyi. –  Owszem – przytaknęła po chwili. – Można to tak określić. Żadne z nas nie miało ochoty na deser i zamówiliśmy tylko kawę. Przyda się trochę kofeiny podczas jazdy do New Bern. Kiedy mieszała cukier, uprzytomniłem sobie, że oprócz spraw związanych z  jej pracą i  rodziną niewiele mi zdradziła o  swoim życiu w  New Bern, od kiedy tam przyjechała przed kilkoma laty. Tak naprawdę nie powiedziała mi na ten temat ani słowa. Może uważała, że to nie jest takie ciekawe. Gdy się nad tym zastanawiałem, ona patrzyła w  okno. Oświetlenie wewnętrzne sprawiało, że widziałem w  szybie odbicie jej profilu, i  nagle dotarło do mnie, że

y j jp g zamiast skupiać się na naszym wspólnie spędzonym wieczorze, Natalie myśli o czymś innym. O czymś, co ją przejmuje smutkiem. * Starym zwyczajem, a  także dlatego, że zaproszenie wyszło ode mnie, zapłaciłem rachunek. Na plus muszę zapisać Natalie, że pozwoliła mi to zrobić, poprzestając na uprzejmym „Dziękuję”. Gdy wolnym krokiem szliśmy do naszych samochodów, w powietrzu czuło się lekki chłód. Wieczór był bezchmurny, na niebie lśniły gwiazdy, a  Droga Mleczna biegła świetlistym pasem w  stronę horyzontu. Ulice opustoszały i  tylko z  nadbrzeżnych restauracji dolatywał gwar rozmów i  brzęk kieliszków. Fale uderzały łagodnie o falochron. Pora nie była późna i  chętnie bym zaproponował, żebyśmy jeszcze usiedli na tarasie restauracji, skąd roztaczał się piękny widok, ale byłem niemal pewny, że Natalie odrzuci tę propozycję. Przez całą naszą znajomość nie wypiliśmy razem nawet kieliszka wina, choć nie miało to żadnego znaczenia. Po prostu w interesujący sposób spędzaliśmy czas. –  Zastanawiałam się nad tym, co powiedziałeś wcześniej – odezwała się Natalie po dłuższym milczeniu. – O twoim dziadku. – A konkretnie? –  O  jego ostatniej podróży i  śmierci w  szpitalu. Na pewno nigdy nie wspominał o Easley?

–  Nie przy mnie – odparłem. – Claude też nic nie wiedział. Jeszcze muszę pogadać z ojcem Claude’a. –  Z  tego, co wiesz, wynika, że równie dobrze mógł jechać gdzieś indziej – zauważyła. Doszliśmy już do nadbrzeża. Natalie umilkła. Wpatrywała się we mnie swoimi turkusowymi oczami. Pasemko złocistych włosów opadło jej na twarz, a  mnie kusiło, żeby je wsunąć za ucho. Z zadumy wyrwał mnie jej głos. – A jego pick-up? Myślałeś, żeby go odszukać? – Pick-upa? –  Może jest coś w  kabinie. Trasa podróży, nazwisko osoby, którą zamierzał odwiedzić, albo choćby nazwa miejscowości. Zapiski, mapy, cokolwiek. Nim jeszcze skończyła mówić, uderzyło mnie, że sam na to nie wpadłem. Może dlatego, że nie pracowałem w  organach ścigania ani nie byłem wielbicielem powieści kryminalnych. –  Słusznie – powiedziałem z  namysłem. – Ale jak znaleźć ten samochód? –  Zaczęłabym od szpitala. Dowiedz się, z  jaką firmą mają podpisaną umowę na świadczenie usług ratunkowych. Powinna być gdzieś notatka z informacją, skąd twój dziadek został zabrany. Możliwe, że w  miejscu, gdzie go znaleziono, ten pick-up wciąż stoi. Równie dobrze mogli go już odholować, ale przynajmniej masz jakiś punkt zaczepienia. – Świetny pomysł. Dziękuję. –  Nie ma za co. – Skinęła głową. – Daj znać, jak się czegoś dowiesz. Też jestem ciekawa. –  Naturalnie. A  tak przy okazji… Nie mam numeru twojej komórki. Może mi go podasz, na wypadek

j j g p yp gdybym musiał się z tobą skontaktować? A  raczej, co dużo bardziej prawdopodobne, gdybym chciał, dodałem w duchu. –  Hm… – Zabrzmiało to tak, jakby nie wiedziała, co sądzić o mojej prośbie. Żeby nie dawać jej zbyt wiele czasu do namysłu, wyjąłem telefon i włączyłem listę kontaktów. Wzięła ode mnie komórkę dopiero po chwili, z  wyraźną niechęcią, i wpisała numer. – Powinnam już wracać – oznajmiła. – Jutro wcześnie wstaję, a jeszcze dziś muszę dokończyć pranie. – Jasne. Mnie też czeka pracowity dzień. – Dzięki za kolację. –  Nie ma za co. Cieszę się, że mogłem cię lepiej poznać. – Wzajemnie. To był miły wieczór. Miły? Liczyłem na inne określenie. – Aha, poczekaj, przyniosę miód. Wyjąłem słoiki z SUV-a. Kiedy podawałem je Natalie, nasze palce się zetknęły i  przeszył mnie dreszcz, jak wtedy, gdy dotknęła blizn na mojej ręce. Chciałem ją pocałować, ale chyba wyczytała to w moich myślach, bo zrobiła mały krok do tyłu. W przestrzeni, która powstała między nami, wyczułem utrzymujący się ładunek energii, jakby ślad tego, że Natalie też chciała mnie pocałować. Być może poniosła mnie wyobraźnia, ale chyba dostrzegłem cień żalu na jej rozchylonych ustach. – Za miód też dziękuję. Kończy mi się zapas. Odwróciła się i  wolnym krokiem ruszyła do swojego samochodu. Odprowadzając ją wzrokiem, pod wpływem impulsu wyjąłem z kieszeni komórkę. Na ekranie wciąż wyświetlał się wpis Natalie. Przycisnąłem ikonę

y ę p y ą ę połączenia i  po kilku sekundach usłyszałem cichy dzwonek telefonu. Natalie sięgnęła do torebki i  gdy zobaczyła numer, spojrzała na mnie przez ramię. – Sprawdzam, czy działa – powiedziałem. Przewróciła oczami i  wsiadła do samochodu. Pomachałem jej, gdy mnie mijała, a  ona odwzajemniła ten gest i skierowała się na drogę do New Bern. Podszedłem do barierki i  dłuższą chwilę przyglądałem się tafli oceanu, roziskrzonej blaskiem księżyca. Wiatr się nasilił i zrobiło się jeszcze chłodniej. Wystawiając twarz na podmuchy, zastanawiałem się, dlaczego Natalie nie chciała mnie pocałować. Czy miało to coś wspólnego z  jej niechęcią do pokazywania się ze mną w  miejscach publicznych? Czy naprawdę przejmowała się plotkami, nawet gdy była tak daleko od New Bern? A może ona kogoś ma?

Rozdział 7

Nie okłamałem Natalie, mówiąc, że w  poniedziałek czeka mnie pracowity dzień. W  odróżnieniu od większości dni, kiedy miałem czas na obijanie się, z  przerwą na dalsze obijanie się, bywało, że musiałem wykonać pewne obowiązki, choć nie polegały one na podbiciu karty pracy czy pójściu do szpitala lub biura. Ostatecznie była już połowa kwietnia i  powinienem złożyć zeznanie podatkowe. Dokumenty od tygodni leżały w  kartonowym pudełku, dostarczonym przez UPS. Korzystałem z  usług tej samej firmy rachunkowej co moi rodzice, z początku dlatego, że nie znałem się na finansach ani na rachunkowości, a  potem dlatego, że zmiana firmy mogłaby niepotrzebnie utrudnić mi i  tak już trudne życie. Szczerze mówiąc, sprawy finansowe nudzą mnie, co pewnie wynika z  tego, że nigdy nie musiałem się martwić o pieniądze. Moje rozliczenie podatkowe było skomplikowane z  powodu różnych funduszy powierniczych, inwestycji i  portfeli, które odziedziczyłem po rodzicach, po części sfinansowanych z  ubezpieczeń na życie, liczniejszych, niż tego potrzebowało którekolwiek z  nich. Niemniej, ilekroć widziałem wartość netto swojego majątku –

a  księgowi skrupulatnie przygotowywali mi co roku w  lutym zestawienie bilansowe – zastanawiałem się czasem, dlaczego tak bardzo chciałem zostać lekarzem. No bo nie dla pieniędzy. Wypłacane corocznie odsetki od inwestycji znacznie przekraczały dochody, jakie kiedykolwiek bym uzyskał jako lekarz. Myślę jednak, że w głębi duszy zależało mi na uznaniu rodziców, choć ich już nie było na tym świecie. Podczas wręczania dyplomów ukończenia studiów medycznych wyobrażałem sobie, że rodzice siedzą na widowni i biją mi brawo, że mama ma w oczach łzy, a tata promienieje z  dumy, bo tak dobrze się spisałem. W  tym momencie naszła mnie myśl, że wolałbym mieć żywych rodziców niż ten hojny spadek. Kiedy co roku dostaję pocztą informacje o dochodach, zawsze przypominam sobie, co straciłem, i jestem tak poruszony, że nawet nie mogę ich starannie przeczytać. Choć próbowałem wyjaśnić to Natalie podczas kolacji, nie znalazłem słów na opisanie mojej rozpaczy i  poczucia braku po śmierci rodziców. Ponieważ byłem jedynakiem, straciłem nie tylko rodziców, ale też całą najbliższą rodzinę. Z  biegiem lat stopniowo doszedłem do przekonania, że rodzina jest jak twój cień w słoneczne dni, zawsze obecna, tuż za tobą, towarzyszy ci duchem bez względu na to, gdzie jesteś i  co robisz. Zawsze przy tobie. Dziękować Bogu, że miałem dziadka, który w  pewnej mierze przejął tę rolę, tak jak wiele innych ról w moich młodych latach. Po jego odejściu dni są wiecznie pochmurne, a  gdy spoglądam przez ramię, za plecami nie widzę nic. Oczywiście nie tylko ja jestem w  takiej sytuacji, lecz ta myśl nie poprawia mi

samopoczucia, bo wiem, że ci ludzie też nie mają za sobą cienia i często czują się całkiem samotni. Kiedy snułem te refleksje, ogarnęły mnie wątpliwości, czy w  ogóle powinienem sprzedawać posiadłość dziadka. Choć przyjechałem do New Bern z zamiarem, by wyszykować dom i zgłosić go do agencji nieruchomości, był ostatnim ogniwem, które łączyło mnie z  rodzicami i  dziadkiem. Ale gdybym go nie sprzedał, to co bym z nim zrobił? Nie mogłem po prostu zamknąć go na klucz – znowu ktoś by się włamał – a wynająć też nie miałem ochoty, bo nie chciałem, żeby obcy ludzie odebrali temu miejscu jego szczególny urok. W pokoju, gdzie spałem jako dziecko, na drzwiach szafy były kreski, które dziadek sumiennie rysował ołówkiem, zaznaczając mój wzrost, a  wcześniej wzrost mojej mamy. Nawet nie dopuszczałem do siebie myśli, że ktoś mógłby wymazać ten kawałek historii. W  Pensacoli po prostu mieszkałem, nic więcej, a ten dom, dom dziadka, wypełniały ważne wspomnienia; tu przemawiała do mnie przeszłość, jeśli tylko chciałem ją usłyszeć. Ponieważ czekał mnie dzień pełen zajęć, trening wykonałem w  połowie, za to rzetelnie, potem wziąłem prysznic i  zrobiłem sobie kawę. Siedząc przy stole, przejrzałem papiery z  biura rachunkowego. Jak zwykle załączono list z  wyczerpującymi wyjaśnieniami, a  na formularzach umieszczono naklejki, żebym wiedział, gdzie się podpisać. Gdy podpisywałem się po raz trzydziesty drugi, miałem mętny wzrok i  musiałem wypić jeszcze dwie filiżanki kawy, zanim wreszcie włożyłem papiery do zaadresowanej koperty. Koło południa stanąłem w  kolejce na poczcie, żeby wszystko wysłać, po czym wróciłem do domu i wysłałem maila do

y p y y moich księgowych, informując ich, że wykonałem zadanie. Następną pozycją na liście spraw do załatwienia były ule. Włożyłem kombinezon, który miałem na sobie poprzedniego dnia, i  załadowałem na taczkę potrzebny mi sprzęt, a  do tego kilka półnadstawek i  izolatorów. Oby tylko nie było za późno. Jeśli w ulu nie ma izolatora, królowa może ni stąd, ni zowąd odlecieć w poszukiwaniu nowego ula, zabierając ze sobą rój. Tak się zdarzyło w  1957 roku w  Brazylii, kiedy naukowcy sprowadzili tam afrykańskie pszczoły miodne, sądząc, że będą się dobrze rozwijać w  tropikalnych warunkach. Odwiedzając pasiekę, jakiś hodowca pszczół uznał, że izolatory utrudniają owadom przemieszczanie się w ulu, i  polecił je usunąć; w  efekcie dwadzieścia sześć królowych wraz z  rojami uciekło, poleciało na północ i dotarło do Stanów Zjednoczonych. Przewoziłem sprzęt tą samą ścieżką, którą szedłem poprzedniego dnia; zamierzałem pracować od lewej strony do prawej. Gdy dotarłem na miejsce, zerknąłem na drogę i zobaczyłem Callie, idącą prawdopodobnie do Trading Post. Znowu wlokła się z  opuszczoną głową, z ponurą, zawziętą miną. Podszedłem na skraj posesji i  pomachałem do dziewczyny. – Idziesz do pracy? Zaskoczona, raptownie się zatrzymała. – Znowu ty. To samo usłyszałem od Natalie, gdy natknęła się na mnie w parku nad rzeką, i uprzytomniłem sobie, że obie są równie tajemnicze i powściągliwe.

–  Tak, ja. – Wskazałem ręką ule, by wytłumaczyć się ze swojego stroju. – Mam robotę przy pszczołach. Żeby było im lepiej. Wciąż bacznie mi się przyglądała. Gdy skrzyżowała ręce, zobaczyłem przy jej łokciu siniaka. – Przecież to pszczoły. Same nie zadbają o siebie? –  Zadbają. Nie trzeba ich karmić jak Termita, ale od czasu do czasu należy to i owo dla nich zrobić. – Lubią cię? – Kto? Pszczoły? – No. – Bo ja wiem? Chyba mnie akceptują. –  Włożyłeś kombinezon. Nigdy nie widziałam, żeby twój dziadek go nosił. To znaczy… jak tędy przechodziłam. – Nie jestem taki dzielny jak on. Pierwszy raz zobaczyłem cień uśmiechu na jej twarzy. – Czego ode mnie chcesz? –  Niczego. Po prostu zauważyłem cię na drodze i chciałem powiedzieć „Cześć”. – Czemu? Zamurowało mnie. Takiego pytania się nie spodziewałem. –  Bo tak się zachowują życzliwi sąsiedzi – powiedziałem dopiero po chwili. –  Nie jesteśmy sąsiadami – odparła, przeszywając mnie wzrokiem. – Ja mieszkam kawał stąd. – Racja. – Muszę lecieć. Jeszcze się spóźnię do pracy. – W porządku. Ja też nie chcę, żebyś się spóźniła. – To po co zagadałeś do mnie?

p g Wydawało mi się, że już to wyjaśniłem, mówiąc o  „życzliwych sąsiadach”, ale ona była najwyraźniej innego zdania. Widziałem, że chce zakończyć rozmowę możliwie szybko – jak Natalie wtedy na targu, co ponownie nasunęło mi myśl, że mają podobne usposobienie – więc cofnąłem się o krok, bliżej taczki. – Bez powodu – odparłem. – Miłego dnia. Odczekała, aż odejdę trochę dalej, i  ruszyła przed siebie. Nie odwróciłem się, ale i  tak wiedziałem, że nawet nie rzuciła okiem w moją stronę. Jej sprawa. Włożyłem maskę i  rękawice i  popchnąłem taczkę do pierwszego ula. Rozpaliłem podkurzacz, podymiłem na tyle, żeby pszczoły się uspokoiły, i  odczekawszy kilka minut, zdjąłem daszek i powałkę. Nad górnym korpusem umieściłem izolator, a  nad nim półnadstawkę, po czym wstawiłem z  powrotem powałkę i  daszek. Powtarzałem te czynności przy kolejnych ulach; pchałem taczkę tam i z powrotem, zatracając się w rutynowych czynnościach i we wspomnieniach o dziadku. Na szczęście wszystkie królowe były w  ulach – pożywiały się i  składały jajeczka, robiły swoje – i  po niecałych trzech godzinach zakończyłem pracę. Zbliżała się pora lunchu. Uznawszy, że nadzwyczaj owocnie spędziłem przedpołudnie, uraczyłem się piwem do kanapki. Czasem po prostu tego człowiekowi trzeba. Sami dobrze wiecie. *

Na liście spraw do załatwienia po południu widniały dwie pozycje, obie istotne dla mojego wewnętrznego spokoju. Natalie słusznie zauważyła, że w  pick-upie dziadka być może znajdują się odpowiedzi na wiele pytań. Miała też rację, radząc mi przede wszystkim zadzwonić do szpitala. Z  tego, co wiedziałem, dziadka przywieziono tam z  innego hrabstwa. W  internecie wyszukałem numer telefonu i  połączyłem się ze starszą panią, która miała silny lokalny akcent i  w  ogóle nie potrafiła mi pomóc. Nie dość, że przeciągała samogłoski, to jeszcze jąkała się i  chrząkała, cedząc słowa, i  dopiero po kilku minutach znalazła nazwisko jakiegoś pracownika administracji szpitalnej i zechciała mnie z nim połączyć. Jednak w  czasie tych operacji połączenie się, niestety, urwało. Zadzwoniłem ponownie, by dopytać o  tego pracownika, ale odezwała się poczta głosowa. Nie pozostało mi nic innego, jak przedstawić się, podać swój numer, pokrótce wyjaśnić, w  jakiej sprawie dzwonię, i prosić o kontakt. Może na skutek tej nieudanej rozmowy nie miałem wielkich nadziei, że ów pracownik się odezwie. Mimo to czułem, że zrobiłem pierwszy krok do znalezienia odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. * Na różnych etapach swojego życia – w  szkole średniej, w Akademii Marynarki Wojennej, w Akademii Medycznej, podczas rezydentury czy służby

w  marynarce – zawierałem wiele przyjaźni, czasem z  niezwykłymi ludźmi. W  każdym z  tych okresów miałem wokół siebie kilka bliskich mi osób i zakładałem, że więzi między nami są nierozerwalne. Skoro teraz się trzymamy, to zawsze tak będzie. Przekonałem się jednak, że przyjaźnie nie są na wieczność. Sytuacje się zmieniają i ludzie też. Przyjaciele dorośleją, przeprowadzają się, biorą ślub i  mają dzieci; albo zostają lekarzami, jadą na misję do Afganistanu i  ich kariera się rozpada. Z  czasem, przy odrobinie szczęścia, zachowamy może kilku – a  może tylko ze dwóch – z  różnych etapów życia. Mnie dopisało szczęście: przetrwały moje przyjaźnie jeszcze z  okresu szkoły średniej, a  mimo to niekiedy myślę sobie, dlaczego jedni ludzie nadal są obecni w  naszym życiu, a inni zniknęli. Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, mogę jedynie zauważyć, że przyjaźń jest wymianą obustronną. Aby trwała, trzeba w nią inwestować. Mówię o  tym, bo czasem rozmyślam nad tym, czy mogę uważać doktora Bowena za swojego przyjaciela. Pod pewnymi względami nim jest. Rozmawiamy co tydzień i  nikt nie zna mnie lepiej. Tylko on wie, jak często – codziennie, jeśli to was interesuje – rozważałem odebranie sobie życia z  powodu moich obrażeń i  jak bardzo jestem przybity w  każdą rocznicę katastrofy lotniczej, w  której zginęli moi rodzice. Wie, ile godzin śpię w nocy, ile piw wypijam tygodniowo i jak trudno mi było pohamować gniew w  sytuacjach, kiedy po prostu powinienem przewrócić oczami i  zająć się swoim życiem. Jakieś dziewięć miesięcy temu stałem w kolejce do kasy w Home Depot, kiedy kasjer otworzył sąsiednią i poprosił „następną osobę w kolejce”, a to byłem ja, ale

p p ęp ą ę j y j stojący za mną gość przepchnął się i zajął moje miejsce. Nic wielkiego, prawda? Można się było zirytować, ale tak naprawdę o  co chodziło w  tej przepychance? O zaoszczędzenie kilku minut? W dniu, gdy nie miałem nic do roboty. Istotne jest to, że powinienem zbagatelizować tę sytuację, ale postąpiłem inaczej. Zdenerwowałem się, zezłościłem, a w końcu emocje tak się skumulowały, że aż się we mnie zagotowało. Wlepiłem wzrok w  kark tego gościa i  wysyłałem śmiercionośne promienie. Koniec końców, wyszedłem ze sklepu niecałe pół minuty po nim. Widząc, jak idzie przez parking, musiałem zdusić w sobie płynącą z trzewi chęć, by pobiec za nim i  obalić go na ziemię. W  wyobraźni okładałem go pięściami, choć tak naprawdę tylko jedną dłoń mogłem zacisnąć w  pięść; waliłem go kolanem w nerki albo w brzuch; odrywałem mu ucho, tak jak sam straciłem swoje. Z  bojowo wysuniętą szczęką przyspieszyłem i  cały się spiąłem, gotowy do konfrontacji, gdy nagle mnie olśniło, że są to typowe objawy PTSD, o  czym wielokrotnie mówił mi doktor Bowen. Już od dłuższego czasu chodziłem na terapię i  rady psychiatry, co mam robić i  jak zmieniać swoje zachowanie, uznawałem za spokojny głos rozsądku, który przebija się przez emocjonalny zgiełk. „Zatrzymaj się i  zawróć. Przywołaj na twarz uśmiech i  rozluźnij mięśnie. Pięć razy zaczerpnij głęboko powietrza. Przyjrzyj się swoim emocjom i  pozwól im odpłynąć. Rozważ zalety i  wady działania, które chcesz podjąć. Zbadaj fakty i  uprzytomnij sobie, że w  szerszej perspektywie to, co się stało, jest bez znaczenia”. Dopiero gdy gniew osłabł na tyle, że nad nim zapanowałem, mogłem pojechać do domu. Kilka dni

p g p j później opisałem całe zdarzenie psychiatrze, ale miesiącami nie wspominałem o  tym żadnemu z  moich przyjaciół. Nie mówiłem im również o  koszmarach, bezsenności ani o innych rzeczach, z którymi musiałem się zmagać. Zadawałem sobie pytanie: Dlaczego mogę to powiedzieć doktorowi Bowenowi, a nie ludziom, których uważam za przyjaciół? Zapewne ze strachu: przed odrzuceniem, rozczarowaniem lub rozgniewaniem ich, a  w  rezultacie przed ich osądem. To mówi więcej o  mnie samym niż o nich. A jednak, gdy rozmawiam z doktorem Bowenem, nie mam takich odczuć. Nie potrafię powiedzieć dlaczego. Być może powód jest prosty: płacę mu za te sesje. A  może jest tak dlatego, że choć dużo rozmawiamy, to mało o nim wiem. Patrząc na to w  ten sposób, w  ogóle nie jesteśmy przyjaciółmi. Doktor Bowen nosi obrączkę, więc zakładam, że jest żonaty, ale nie mam pojęcia, z kim się ożenił, jak dawno temu, zupełnie nic nie wiem o  jego żonie. Nie wiem też, czy mają dzieci. Na ścianie gabinetu wiszą jego dyplomy, z których wynika, że zrobił licencjat w  Princeton, a  wykształcenie medyczne zdobył na Uniwersytecie Northwestern. Natomiast nie wiem, jakie ma hobby, w jakim mieszka domu, jakie ma upodobania kulinarne, jakie lubi książki czy filmy. Innymi słowy, jesteśmy przyjaciółmi, ale tak naprawdę nie jesteśmy. Doktor Bowen to mój terapeuta, i tyle. Zbliżała się pora naszej cotygodniowej sesji, więc pozmywałem naczynia, uchyliłem tylne drzwi, żeby wlatywało świeże powietrze, i postawiłem komputer na stole kuchennym. Podczas rozmowy doktor Bowen chciał widzieć moje oczy, z  których mógł wyczytać, czy

j

y y g y y y kłamię albo czy coś ukrywam. Z  kolei mnie dużo bardziej odpowiadała taka forma kontaktu niż osobiste spotkania i w razie konieczności miałem łatwy dostęp do łazienki. Nie trzeba było przerywać sesji. Wystarczyło zabrać ze sobą komputer i załatwiać swoje sprawy. Żartuję. Punktualnie o ustalonej godzinie zalogowałem się na Skypie i  połączyłem z  doktorem Bowenem. Jego twarz natychmiast pojawiła się na ekranie. Jak zawsze siedział przy biurku w  swoim gabinecie, który odwiedziłem milion razy. Z  początkami łysiny, w  okularach z  okrągłymi szkłami w  drucianej oprawce, bardziej przypominał profesora matematyki niż psychiatrę. Myślę, że był ode mnie z dziesięć lat starszy. – Cześć, doktorze. – Cześć, Trevor. – Jak się pan miewa? – Dziękuję, świetnie. A ty? Moje pytanie było kurtuazyjne, on pytał poważnie. – Chyba dobrze – odrzekłem. – Nie mam koszmarów, dobrze śpię. Wypiłem jedno, może dwa piwa przez cztery dni w  zeszłym tygodniu. Pięć razy trenowałem. Nie miałem napadów gniewu ani stanów lękowych. Gdy zachodzi potrzeba, rozwijam umiejętności behawioralne zalecane w terapiach CBT i DBT. – Wspaniale. – Kiwnął głową. – Zdrowo żyjesz. Zawiesił głos. Bowen często zawieszał głos. – Rozmawiamy dalej? – zapytałem po dłuższej chwili. – Chciałbyś dalej rozmawiać? – Wystawi mi pan rachunek? – Tak.

–  Mogę panu opowiedzieć dowcip. Ilu potrzeba psychiatrów, żeby wymienić żarówkę? – Nie wiem. – Wystarczy jeden. Pod warunkiem że żarówka da się wymienić. Roześmiał się, tak jak przewidywałem. Bowen zawsze się śmieje z  moich żartów, a  potem znowu milknie. Kiedyś stwierdził, że opowiadam dowcipy po to, żeby trzymać ludzi na dystans. –  No dobra. – Przeszedłem do sedna i  zacząłem udzielać mu podstawowych informacji o  swoim życiu w minionym tygodniu. Na początku terapii zadawałem sobie pytanie, jaki jest z tego pożytek. Z czasem przekonałem się, że w ten sposób Bowen lepiej się orientuje, jak bardzo stresują mnie konkretne sytuacje i jak mogę kontrolować objawy PTSD. Wystarczy duża dawka stresu, do tego nieumiejętność radzenia sobie z  nim oraz niezdrowe zachowanie, a  będzie wielkie BUM, jakim groziła konfrontacja z  gościem w  Home Depot, albo wielka popijawa i Grand Theft Auto na komputerze. Rozgadałem się. Wyznałem Bowenowi, że brak mi rodziców i  dziadka, jak jeszcze nigdy od jego śmierci. Odparł, że to całkowicie zrozumiałe – doglądanie uli i  naprawa silnika na łodzi musiały rozbudzić tęsknotę i poczucie żalu. Napomknąłem, że ktoś prawdopodobnie włamał się do domu i jakiś czas tu pomieszkiwał. Kiedy Bowen zapytał, czy z tego powodu dręczy mnie niepokój albo czuję się zbrukany, powiedziałem, że to mnie raczej intryguje, bo oprócz tylnych drzwi nic nie zostało uszkodzone ani skradzione. Powtórzyłem mu, co Claude mówił o moim dziadku, i znowu – a ostatnio było to dość

y często – rozmawialiśmy o  słowach dziadka przed śmiercią i zamęcie, jaki z tego powodu miałem w głowie. – Wciąż cię to gnębi – zauważył. – O tak. W tym nie ma sensu. – Bo kazał ci iść do cholery? Doktor Bowen, podobnie jak Natalie, niczego nie zapominał. – To w ogóle do niego nie pasowało – odparłem. – Może źle go zrozumiałeś. Zasugerował taką możliwość już wcześniej. Odrzuciłem ją i wtedy, i teraz. – Jestem pewny, że tak powiedział. – Ale powiedział również, że cię kocha, zgadza się? – Tak. – Wspominałeś, że miał rozległy udar. Dostawał masę leków i mógł być odurzony. – To prawda. –  I  że minął cały dzień, zanim zdołał cokolwiek wykrztusić. – Tak. Kiedy zamilkłem, podsumował to, co nie przestawało mnie dręczyć. –  Jednak wciąż myślisz, że chciał ci przekazać coś ważnego. Bacznie przyglądał mi się z  ekranu. Tylko skinąłem głową. –  Czy zdajesz sobie sprawę, że być może nigdy nie zrozumiesz, co miał na myśli? – zapytał. – Dziadek wiele dla mnie znaczył. –  Sądzę, że był do szpiku kości przyzwoitym człowiekiem.

Odwróciłem wzrok. Przez uchylone drzwi widać było rzekę, czarną i pradawną w łagodnym świetle południa. –  Żałuję, że mnie tam nie było – mruknąłem. – Pojechałbym razem z  nim. Wtedy może nie miałby udaru. Może prowadzenie samochodu okazało się dla niego zbyt wielkim wysiłkiem. –  Może tak, może nie – odparł Bowen. – Kto to wie? Poczucie winy jest zrozumiałe, ale warto pamiętać, że jest doznaniem emocjonalnym, jak wiele innych, i  prędzej czy później mija. O  ile nie będziesz go podtrzymywał. –  Wiem. – Doktor Bowen już mi to mówił. Choć zgadzałem się, że tak jest, czasem miałem wrażenie, że moje emocje upierają się przy swoim. – Tak czy owak… Natalie uważa, że być może znajdę jakieś wskazówki w  pick-upie. Chodzi o  powody, dla których wybrał się w  podróż do Karoliny Południowej. Już rozpocząłem poszukiwania tego samochodu. – Natalie? – zainteresował się Bowen. – Jest tutaj zastępcą szeryfa. – Opowiedziałem mu, jak się poznaliśmy i  ogólnie, o  czym rozmawialiśmy w parku, potem w domu i na koniec w restauracji. – Od naszej ostatniej sesji spędziliście razem całkiem sporo czasu – zauważył. – Chciała zobaczyć pszczoły. – Aha – rzucił. Przeprowadziliśmy już tyle rozmów, że doskonale wiedziałem, co ma na myśli. –  Tak, jest atrakcyjna i  inteligentna. Tak, lubię jej towarzystwo. Nie wiem jednak, jakie jest jej nastawienie do mnie, więc nie mogę rozwinąć tego tematu. – W porządku.

p ą – Mówię poważnie. – Przyjąłem stanowczy ton. – Poza tym przypuszczam, że spotyka się z  kimś. Dostrzegłem pewne oznaki. – Rozumiem. –  W  takim razie dlaczego zabrzmiało to tak, jakby pan mi nie wierzył? –  Wierzę ci – zapewnił mnie. – Uważam, że to interesujące. – Co w tym takiego interesującego? –  Natalie jest pierwszą kobietą, o  której mi opowiadasz od czasu, gdy rozstałeś się z Sandrą. – Nieprawda. Mówiłem panu o dziewczynie od jogi. Spotkałem się z  nią dwa razy zeszłej jesieni, mniej więcej wtedy, gdy przyjęto mnie na rezydenturę. Spędziliśmy kilka przyjemnych wieczorów, ale już po drugiej randce oboje wiedzieliśmy, że nic z  tego nie wyniknie. Patrzyłem, jak Bowen wsuwa okulary wyżej na nos. –  Pamiętam – przyznał w  końcu z  westchnieniem. – Przypominasz sobie, jak ją nazywałeś? Gdy pierwszy raz mi o niej mówiłeś. – Umknęło mi. Głowiłem się, jak ona miała na imię. Lisa? Elisa? Elise? Jakoś tak. –  „Dziewczyna od jogi”. Nie posługiwałeś się imieniem. – Na pewno używałem imienia – zaoponowałem. – Z całą pewnością nie. Wówczas też uważałem, że to interesujące. – Co chce pan przez to powiedzieć? Że zadurzyłem się w miejscowej przedstawicielce organów ścigania?

Kąciki ust lekko mu się uniosły i  obaj zwróciliśmy uwagę, że nie użyłem jej imienia. – Nie mnie sądzić. – Nawet nie wiem, czy jeszcze się z nią spotkam. Aż trudno było mi uwierzyć, ale zegar na komputerze pokazywał, że minęła już prawie godzina i  nasza sesja się kończy. –  Skoro mowa o spotkaniu, to w  przyszłym tygodniu możemy porozmawiać twarzą w  twarz – oznajmił doktor Bowen. – Chyba że wolisz nadal kontaktować się drogą elektroniczną? – Miałbym przyjechać do Pensacoli? – Ależ nie. Nie wyraziłem się jasno. W bazie Lejeune w Jacksonville odbędzie się konferencja na temat PTSD. Ponieważ jeden z  prelegentów odwołał swój przyjazd, poproszono, żebym go zastąpił. Wykład mam we wtorek, ale muszę przylecieć w  poniedziałek. Jeśli chcesz, możemy się spotkać w  Jacksonville albo ja przyjadę do New Bern, jak ci pasuje. – Świetnie. O której? –  Tak jak zwykle? Wylecę rano, a  potem wynajmę samochód. – To dla pana nie za daleko? –  Skądże. Z  chęcią zobaczę posiadłość twojego dziadka. Bardzo pięknie ją opisywałeś. Uśmiechnąłem się. Nawet jeśli tak było, słowa nie oddawały w pełni jej uroku. –  Zobaczymy się za tydzień, doktorze. Wysłać panu plan dojazdu? – Na pewno trafię. Trzymaj się.

* Dwie godziny później zabrzęczała komórka. Numer był nieznany, natomiast kierunkowy oznaczał północny region Karoliny Południowej. Czyżby administracja szpitala? – Trevor Benson, słucham. –  Dzień dobry. Mówi Thomas King ze Szpitala Baptystów w Easley. Przekazano mi wiadomość od pana, ale nie wiem, jakich informacji pan potrzebuje. W  przeciwieństwie do recepcjonistki, nie miał tak silnego akcentu i lepiej go rozumiałem. Podziękowałem, że oddzwonił, i  gdy przedstawiłem swoją prośbę, kazał mi poczekać chwilę na linii. Chwila się przeciągała, dobre pięć minut słuchałem muzyki w  tle, aż w  końcu znów się odezwał. –  Przepraszam, że to trwało tak długo. Musiałem dotrzeć do odpowiedniej osoby i ją wypytać – wyjaśnił. – Zazwyczaj korzystamy z  dwóch firm ratownictwa medycznego. – Zapisałem nazwy, które mi podał. – Niestety, nie mamy dokładnych informacji o  pana dziadku. Proponuję zadzwonić do tych firm. Może tam czegoś się pan dowie. Powinni przechowywać dokumentację. Tak właśnie poradziła mi Natalie. –  Bardzo mi pan pomógł. Jestem ogromnie wdzięczny. –  Nie ma za co. Proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu śmierci dziadka. – Dziękuję.

Postanowiłem zadzwonić do tych firm nazajutrz rano. Żałowałem, że nie przyszło mi to do głowy, gdy dziadek leżał w szpitalu. Teraz, prawie pół roku później, kto wie, jak długo będą szukać potrzebnych mi informacji. Myślami wróciłem do Natalie. Po rozmowie z  Bowenem ciągle miałem w  głowie jej obraz: zadziwioną twarz, gdy pszczoła przeszła jej po palcu; zmysłowe kołysanie się sukienki wokół jej smukłych nóg i  pełne wdzięku ruchy, gdy wysiadała z  samochodu w Beaufort. Przypomniała mi się nasza szczera rozmowa i  swobodne przekomarzanki, i  zagadkowy cień smutku, jaki wyczułem w  niej pod koniec kolacji. Myślałem o  płynącej między nami energii. Świetnie wiedziałem, dlaczego użyłem jej imienia, opowiadając o  niej Bowenowi. Choć podczas sesji usiłowałem zbagatelizować tę znajomość, wiedziałem z całą pewnością, że chcę znowu zobaczyć Natalie, i to jak najszybciej. * Po kolacji postanowiłem usiąść na werandzie i zabrać się do nauki. Ale wyliczyłem sobie, że Natalie skończyła służbę już jakiś czas temu, i  sięgnąłem po telefon. Zastanawiałem się, czy do niej zadzwonić. W  końcu napisałem krótkiego SMS-a. Właśnie o  tobie myślałem. Mam nadzieję, że dzień upłynął ci przyjemnie. Znajdziesz czas na kolację w weekend?

Nie musiałem czekać z aparatem w ręce, ale chciałem się przekonać, czy Natalie ma przy sobie komórkę i  od razu przeczyta wiadomość. I  rzeczywiście, zobaczyłem potwierdzenie, że odebrała SMS-a. Spodziewałem się odpowiedzi, ale nie nadeszła. Przez cały wieczór co chwilę zerkałem na telefon. Dziecinne zachowanie. Kompulsywne. Zapewne niedojrzałe. Takie reakcje czasem występują u  mnie jednocześnie. Jak mawia doktor Bowen, w każdym z nas toczy się nieustanny proces. Już miałem iść spać, gdy wreszcie usłyszałem charakterystyczny sygnał komórki. Dzięki. Zwykły dzień. Nic specjalnego. Wpatrzony w  wyświetlacz, pomyślałem, że trudno w  tych słowach dostrzec wielką namiętność i  pociąg do mnie, tym bardziej że w  ogóle nie odpowiedziała na moje zaproszenie. Położyłem telefon na szafce nocnej, czując… Konsternację? Urazę? Szybko otrząsnąłem się z  tych uczuć, mówiąc sobie, że jest na nie o wiele za wcześnie. Poza tym, gdyby nie chciała mnie więcej widzieć, toby w ogóle nie odpowiedziała. Zgadza się? Zgasiłem lampę, poprawiłem pościel i  wtedy znowu rozległ się sygnał telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz. Zastanowię się. Nie przyjęła zaproszenia, ale również nie odrzuciła. Wlepiłem wzrok w  telefon. Po chwili znów zabrzęczał

p i dostałem od niej jeszcze jedną wiadomość.

ę

:) Uśmiechnąłem się. Założyłem ręce za głowę i gapiłem się w sufit, coraz bardziej zaintrygowany tą kobietą.

Rozdział 8

We wtorek Natalie nie odezwała się, co sprawiło mi zawód, ale również znaczyło, że moja propozycja wciąż jest do rozpatrzenia. Ona ma dużo pracy, ja też muszę załatwić różne sprawy, powtarzałem sobie. W  każdym razie wystarczyło mi silnej woli, żeby nie napisać do niej SMS-a. Nie to, że cały czas o  niej myślałem, ale… i  tak o wiele za dużo. Skontaktowałem się z  obiema firmami ratownictwa medycznego. Podobnie jak w szpitalu, odsyłano mnie od jednego pracownika do drugiego, aż w  końcu połączyłem się z  osobą, która potrafiła mi pomóc. Tak, posiadali dokumentację, skąd zabierają pacjentów, których wiozą do szpitala. Nie, te dane nie były dostępne od ręki; odszukanie ich potrwa kilka dni, może do końca tygodnia. Jeśli się nie odezwą, miałem do nich zadzwonić ponownie. Najpierw pośpiech, potem czekanie. Jak w życiu. * Licząc na to, że będę miał sposobność porozmawiać z  ojcem Claude’a, wybrałem się na lunch do Trading

Post. Przy sklepie stał pojemnik z  wywieszką zachęcającą do kupna worków z  lodem, drewna do kominka, butli z  propanem i  kompresorów samochodowych oraz stary automat do sprzedaży napojów, całkowicie zbyteczny, ponieważ można je było kupić w  środku. Niestety, nikt nie siedział w  fotelach bujanych. Claude, tradycyjnie stojący za kasą, uniósł rękę na dzień dobry, gdy skierowałem się do grilla. Wszystkie stoliki były jak zawsze zajęte, więc usiadłem przy ladzie. Potężny mężczyzna – ze dwadzieścia centymetrów wyższy ode mnie i dwukrotnie szerszy – skinął mi głową i  podsunął miseczkę z  gotowanymi orzeszkami ziemnymi. Zapewne Frank, stały pracownik przy grillu. W  przeciwieństwie do Claude’a, był milczkiem, co mi odpowiadało. Na cześć dziadka zamówiłem tost z  bekonem, sałatą i pomidorem, frytki i do tego pikle. Z tyłu, od jednego ze stolików, doleciała mnie rozmowa dwóch facetów o  ich wyprawie na ryby w miniony weekend; narzekali, że nie brały, i  zastanawiali się, dokąd pojechać następnym razem. Spojrzałem za siebie: jeden miał muskularne ramiona robotnika budowlanego, drugi był ubrany w  firmowy kombinezon dostawcy propanu, obaj nosili czapki baseballowe. Kiedy jeden z  nich napomknął, że niedawno widział aligatora, nadstawiłem uszu. – Właściwie były cztery – uściślił. – Wylegiwały się na słońcu, na brzegu, między drzewami. – Duże? – zapytał jego znajomy. – E tam, chyba młodziaki. – Gdzie były?

–  Wiesz, gdzie jest przystań dla łodzi? Widziałem je ze dwa zakola dalej, po prawej stronie. Pamiętasz ten cyprys z gniazdem bielika? Mniej więcej tam. – Z jakim gniazdem? – Rok temu też było. – Nie widziałem go rok temu. – Bo się nie rozglądasz. – Chodzę na ryby, a nie zwiedzam – odparł ten drugi. –  Próbowałeś w  kamieniołomach? Niedawno złowiłem tam bassa… Kiedy rozmowa zeszła z  powrotem na wędkowanie, przestałem słuchać. Zainteresowały mnie jednak aligatory i  orły bieliki. Może Natalie wybrałaby się ze mną na wycieczkę? Frank podsunął mi talerz z  moim daniem. Ugryzłem kęs i po raz kolejny stwierdziłem, że smakuje jak nigdzie indziej. Zjadłem całą kanapkę i  pikle, ale tylko kilka frytek, bo od razu poczułem, że zatykają mi się naczynia krwionośne, choć kubki smakowe są w siódmym niebie. Zerknąłem przez szybę na ganek i  zauważyłem dwóch staruszków w  fotelach bujanych. Na to liczyłem. Podszedłem do kasy. Claude nie miał teraz fartucha ani błyszczącej twarzy i  był znacznie bardziej zadowolony niż ostatnim razem. – Cześć, Claude. To twój tata siedzi na ganku? Zerknął ponad moim ramieniem. – Aha, ten w kombinezonie. Ten obok to Jerrold. –  Myślisz, że twój tata zgodziłby się porozmawiać ze mną o dziadku? –  Spróbuj. Nie gwarantuję, że będzie cokolwiek wiedział. O ile w ogóle usłyszy pytanie. – Rozumiem.

–  Jedna rada. Uważaj na Jerrolda. Zazwyczaj nie pojmuję, co on mówi ani co go tak śmieszy. Nie wiedziałem, co Claude ma na myśli, ale kiwnąłem głową. – Jak długo twój tata tu posiedzi? – Jeszcze nie jadł, więc pewnie przynajmniej godzinę. – Co zwykle zamawia? –  Bułkę z  grillowanym mięsem i  surówkę z  białej kapusty. Na deser kukurydziane ciasteczka. – Mogę postawić mu lunch? –  A  po co? I  tak mu nie policzę. Nadal jest współwłaścicielem sklepu. –  Chcę wyciągnąć od niego trochę informacji, więc chociaż w ten sposób się zrewanżuję. –  Twoja wola, twoje pieniądze. – Wzruszył ramionami. Wyjąłem z  portfela kilka banknotów. Schował je do kasy, po czym przyłożył dłoń do ust i krzyknął: – Frank, zrób tacie to co zwykle! Trevor mu zaniesie. Wkrótce danie było gotowe. Gdy mijałem kasę, wychodząc na dwór, Claude podał mi otwartą butelkę napoju czekoladowego yoo-hoo, z  lekko nasadzonym kapslem. – To też dla niego. – Yoo-hoo? – Jego ulubiony od niepamiętnych czasów. Z  talerzem w  jednej ręce i  butelką w  drugiej, pchnąłem biodrem drzwi. Jim uniósł głowę, gdy się zbliżyłem. Jego twarz była równie gruzłowata i  pomarszczona jak ręce, chude, kościste, pokryte plamami wątrobowymi. Nosił okulary. Brakowało mu kilku zębów. Ale w  jego oczach dostrzegłem błysk

ę j g g y zaciekawienia i  uznałem, że jest bystrzejszy i  przytomniejszy, niż to wynikało ze słów jego syna. A może byłem po prostu zbyt wielkim optymistą. – Cześć, Jim. Pomyślałem sobie, że przyniosę ci lunch – zagaiłem. – Możemy chwilę porozmawiać? – Co proszę? – mruknął, zerkając na mnie. Jerrold pochylił się ku Jimowi. –  Chłopak chce z  tobą pogadać! – krzyknął mu w ucho. – O czym? – Skąd, u licha, mam wiedzieć? Właśnie się zjawił. – Kto to taki? – zapytał Jim. Jerrold przyjrzał mi się. Był młodszy od Jima, ale i tak dawno przekroczył już wiek emerytalny. Zauważyłem, że ma aparat słuchowy, co mogło ułatwić sprawę, choć niekoniecznie. Znowu nachylił się do Jima. –  Wygląda mi na komiwojażera! – krzyknął. – Może sprzedaje damskie majtki. Zamrugałem, nie wiedząc, czy mam się poczuć urażony, ale zaraz przypomniałem sobie, co powiedział Claude. –  Niech idzie do Claude’a  – burknął Jim, machając ręką. – Jestem emerytem. Niczego nie potrzebuję od żadnego komiwojażera. – Pewnie, że niczego – przytaknął Jerrold. – Potrzeba ci kobiety i wygranej na loterii, takie jest moje zdanie. – Że co? Jerrold rozparł się w fotelu, patrząc z rozbawieniem. – Damskie majtki. – Zarechotał, wyraźnie zadowolony z siebie. – Sprzedajesz damskie majtki?

–  Nie – odparłem. – Nie jestem komiwojażerem. Chciałem tylko porozmawiać z Jimem. – O czym? – O moim dziadku – wyjaśniłem. – I przyniosłem mu lunch. –  No co tak stoisz! – Kiwnął na mnie kościstą ręką. – Daj mu ten talerz, guzdrało. Widząc, jak podaję Jimowi talerz, Jerrold zmarszczył brwi. Na jego czole powstały tak głębokie bruzdy, że zmieściłby się w nich ołówek. – A gdzie mój lunch? – rzucił ostrym tonem. Zaskoczył mnie, choć powinienem był się domyślić, że jadają razem. –  Przepraszam, nie pomyślałem. Co pan by chciał? Chętnie przyniosę. –  Hm… – Jerrold podparł brodę ręką. – Może filet mignon z  ogonem homara, porządnie polane masłem, i pilaw z ryżu? „Pilaw” zabrzmiało jak „pii-laaf”. – Podają to tutaj? – zapytałem. –  Jasne, że nie. To jest danie na specjalne zamówienie. W eleganckiej restauracji. Sądziłem, że ma na myśli jakąś inną restaurację – konkretną – i dałem się złapać. – Gdzie mogę je zamówić? – zapytałem. – Co on gada? – wtrącił się Jim. Jerrold znowu pochylił się do Jima. –  Nie chce mi zafundować lunchu! – krzyknął. – Ale zafunduje ci cadillaca, jeżeli zgodzisz się z nim pogadać. Wytrzeszczyłem oczy, nie pojmując, jak to możliwe, że ta rozmowa wymknęła mi się spod kontroli. Cadillaca? Co mu przyszło do głowy?

p y g y – Nic takiego nie powiedziałem. Chętnie przyniosę, co tylko pan wybierze z grilla… Jerrold klepnął się w  udo, nie dając mi dokończyć zdania, i raptownie podniósł na mnie wzrok. –  Rany, ale z  ciebie matoł! Na co mu cadillac? Przecież z  niego już żaden kierowca. – Pokręcił głową, rozbawiony. – Słyszałeś? Dostaniesz cadillaca! – krzyknął do Jima. Stałem oniemiały. Jerrold nie potrzebował rozmówcy; zadowolony z  siebie, plótł, co mu ślina na język przyniosła. Z  kolei Jim nie miał pojęcia, co się wokół niego dzieje. Uznałem, że muszę przejąć inicjatywę. –  Chciałem porozmawiać z  Jimem o  moim dziadku, Carlu Haversonie. Jerrold wydobył z  kieszeni pudełeczko z  tytoniem. Wyjął kilka listków, zgniótł i  włożył sobie za wargę. Wykrzywił się raz i  drugi, po czym znów rozparł się w fotelu. Wyglądał, jakby miał narośl na szczęce. – Twierdzisz, że jesteś krewniakiem Carla? –  Był moim dziadkiem. Chcę się dowiedzieć, co robił w Karolinie Południowej. Claude mówił, że dziadek i Jim utrzymywali bliskie kontakty. Myślałem, że Jim odpowie mi na kilka pytań. – Będzie trudno – odparł Jerrold. – Jim kiepsko słyszy. Jego myśli biegną swoim torem. Nie wiadomo, o  czym mówi. Zupełnie jak ty, cisnęło mi się na usta. – To dla mnie ważne. Może pan mógłby mi pomóc? – Niby jak? –  Znał pan mojego dziadka? Rozmawiał pan z  nim, zanim wyjechał?

yj –  Jasne – przytaknął, przeciągając samogłoskę jak południowcy. – Od czasu do czasu przychodziłem tutaj i  gawędziliśmy. Jim częściej. Aż któregoś razu Carl się nie zjawił, zostaliśmy we dwóch, Jim i  ja. Byłem zaskoczony, jak wszyscy, gdy się dowiedziałem, co się stało. Miałem wrażenie, że Carlowi raczej nic nie dolega. – A ta podróż do Karoliny Południowej? Wiedział pan coś o tym? – Mnie nie wspomniał ani słowem. – Zachowywał się inaczej? Coś pana w nim zdziwiło? Pokręcił głową. – Nie zauważyłem. Zakołysałem się na piętach. Chyba marnuję czas, pomyślałem. Niespodziewanie Jerrold wstał z  fotela. Musiał mocno się wesprzeć na podłokietnikach, a wyprostował się z dużym trudem i bólem. –  Pogadajcie sobie – powiedział. – Może Jim wie coś, czego ja nie wiem. Lepiej znał Carla. Tylko mów głośno, do prawego ucha. Niewiele to daje, ale lewe w ogóle jest do niczego. – Niech pan zostanie. – Usiądź na moim miejscu. Chociaż on się do tego nie przyzna, musi patrzeć na ruchy warg, żeby zrozumieć, co się do niego mówi. Dotrze do niego połowa, ale się nie zniechęcaj. – Dokąd idziesz? – zapytał Jim. – Jestem głodny! – krzyknął Jerrold. – Chcę coś zjeść. – Że co? Jerrold pomachał do niego i zwrócił się do mnie: – Nie stój jak ten głupek, tylko siadaj. Przyjdę później. Widząc, że bez szwanku doczłapał do sklepu, usiadłem w  fotelu i  nachyliłem się do Jima, tak jak to

y

ę

J

j

robił Jerrold. – Cześć! – krzyknąłem. – Jestem Trevor Benson. – Jaki rower? – Trevor, Trevor Benson, wnuk Carla. – Kogo? – Carla! – wrzasnąłem. Przyszło mi na myśl, że powinienem był poprosić Jerrolda, żeby został i tłumaczył. – Aaa, Carla – odrzekł Jim. – Carl nie żyje. – Wiem. Jestem jego krewniakiem. – Miałem nadzieję, że trafi do niego sformułowanie, którym posłużył się Jerrold. Jim spojrzał na mnie, mrużąc oczy, i  najwyraźniej szperał w pamięci. Trochę to trwało. – Lekarz wojskowy? Ożeniłeś się z Claire, tak? Potwierdziłem, choć tak miała na imię moja mama. Nie chciałem jeszcze bardziej komplikować sytuacji. – Lubił te pszczoły nasz stary Carl, bez dwóch zdań – dodał. – Od dawna je miał. Ule. Zbierał miód. –  Zgadza się. – Kiwnąłem głową. – Chciałbym porozmawiać o Carlu. –  Ja nie przepadam za pszczołami – ciągnął. – Nigdy nie mogłem zrozumieć, co on w nich widzi. Uznałem, że najprościej będzie od razu przejść do sedna. – Chciałbym ci zadać kilka pytań. Jim chyba nie usłyszał. –  W  zeszłym roku ledwie radził sobie z  pszczołami. Artretyzm. Powiedział: „atretyzm”. – Pewnie tak…

– Pomagała mu ta dziewczyna – dodał, nie zwracając na mnie uwagi. – Dziewczyna? – No tak. Dziewczyna. Ta w środku. – Rozumiem. Jednak nic nie rozumiałem. W  sklepie nie było żadnych dziewczyn, ale Jerrold przecież ostrzegał mnie, że myśli Jima biegną swoim torem. Porzuciłem ten temat, jeszcze bardziej się nachyliłem i wolno, wyraźnie i głośno, jak Jerrold, zapytałem: –  Wiesz, dlaczego Carl wybrał się do Karoliny Południowej? – Tam umarł. –  Zgadza się. Wiesz, dlaczego pojechał do Karoliny Południowej? – powtórzyłem. Jim ugryzł bułkę i dłuższą chwilę przeżuwał. – Myślę, że chciał odwiedzić Helen. Nie miałem pewności, czy zrozumiał moje pytanie. – Helen? Chciał odwiedzić Helen? – No. Helen. Tak mi powiedział. A może Jim tak usłyszał? Czy można polegać na jego słuchu? I na jego pamięci? – Kiedy ci mówił o Helen? – Że co? Powtórzyłem pytanie, głośniej. Jim sięgnął po ciasteczko. Ugryzł kawałek, a  ja czekałem, aż wreszcie przełknie. – Może tydzień przed wyjazdem. Szykował pick-upa. Jasne: chciał być pewny, że samochód nie nawali, ale… kim była Helen? Jak to możliwe, że dziadek poznał kobietę z Karoliny Południowej? Nie miał komputera ani

komórki, właściwie nie opuszczał New Bern. To się nie trzymało kupy… – Jak Carl poznał Helen? – Kogo? – Helen. – Zdaje się, że tak powiedział. – Czy Helen mieszka w Easley? – Co to takiego? – Miasto w Karolinie Południowej. Wziął następne ciasteczko. –  Słabo znam Karolinę Południową. Stacjonowałem tam w  czasie wojny koreańskiej, ale gdy tylko skończyłem służbę, wyniosłem się stamtąd. Za gorąco, za daleko od domu. Instruktor musztry… jak oni go nazywali?… coś na R… jak szpadel… Grzebał w  pamięci, a  ja próbowałem ułożyć sobie w głowie informacje od Jima, zakładając, że nie gadał od rzeczy. Kobieta o  imieniu Helen przebywała w  Easley i dziadek pojechał do niej w odwiedziny? –  Rydel! – nagle krzyknął Jim. – Tak go nazywali. Sierżant Rydel. Wredny, złośliwy typ. Któregoś razu kazał nam spać na bagnach. Smród i brud. Komarów od groma. Gryzły całą noc. Spuchłem jak bania i trafiłem do lazaretu. – Widziałeś kiedyś Helen? – Nie. Sięgnął po yoo-hoo i  z  trudem zdjął kapsel, choć był luźno nasadzony. Zaczął pić, a  ja nadal starałem się jakoś to uporządkować; przypuszczałem, że niczego więcej się nie dowiem. – No dobrze. Dziękuję za informacje. Odjął butelkę od ust.

ją ę – Dziewczyna może wiedzieć coś więcej. Skojarzyłem dopiero po chwili. – Dziewczyna w środku? Wskazał ręką szybę sklepu. – Nie pamiętam, jak jej na imię. Carl ją lubił. – Helen? – Nie. Tę w środku. Miałem już mętlik w  głowie i  wtedy, jak na sygnał, Jerrold wyszedł ze sklepu, niosąc talerz z  jedzeniem podobnym do tego, jakie przyniosłem Jimowi. Grillowana wieprzowina, skropiona octem winnym i  posypana płatkami czerwonej papryki – specjalność wschodniej części Karoliny Północnej – jest jedyna w  swoim rodzaju i  nie do podrobienia. Ustąpiłem miejsca Jerroldowi. – Skończyliście? – zapytał. –  Chyba tak – odrzekłem, zastanawiając się, czego właściwie się dowiedziałem, jeśli w  ogóle czegoś, i w jakiej mierze te informacje są prawdziwe. –  Uprzedzałem, że myśli Jima biegną swoim torem. Zdobyłeś informacje, o które ci chodziło? –  Sam nie wiem. Twierdził, że dziadek pojechał odwiedzić Helen. Wspomniał też o  dziewczynie w środku, ale co to miało znaczyć? – Jedną część chyba będę mógł ci wyjaśnić. – Którą? – O dziewczynie w środku – powiedział Jerrold. – Jim miał na myśli Callie. Ona i twój dziadek byli ze sobą dość blisko. *

Kiedy znowu wszedłem do sklepu, Claude nadal zajmował swoje miejsce przy kasie. W kolejce stało kilku klientów, więc poczekałem, aż ich obsłuży. – Udało się? – zapytał. –  Wciąż próbuję to rozgryźć – odparłem. – Kiedy przyjdzie do pracy Callie? –  Jest tu teraz, tylko wyszła na przerwę. Wróci za parę minut. Aha, dlatego nie zauważyłem jej wcześniej. – Wiesz, gdzie ją znajdę? –  Albo karmi kota, albo je lunch przy stole piknikowym na przystani. – Dzięki. Uznałem, że będzie nam się swobodniej rozmawiało poza godzinami jej pracy, więc poszedłem na tył sklepu i  dalej dróżką prowadzącą nad rzekę. Wiedziałem, że jest tam nie tylko stół piknikowy, lecz również kilka dystrybutorów paliwa, z  których mogli korzystać właściciele łodzi. Wielokrotnie byłem tam z dziadkiem. Dróżka wiodła wśród drzew i  krzewów. W  końcu rozpostarł się przede mną widok na rzekę i zobaczyłem Callie siedzącą przy stole piknikowym. Skromny lunch najwyraźniej zabrała z  domu: kanapka z  masłem orzechowym i  galaretką, kartonik mleka i  jabłko – wszystko prawie zjedzone – zapakowane do papierowej torebki. Słysząc moje kroki, zerknęła ku mnie i  zaraz przeniosła wzrok z powrotem na wodę. – Cześć, Callie – odezwałem się, gdy już byłem blisko. – Claude powiedział, że cię tu zastanę. Odwróciła się i posłała mi czujne spojrzenie. Raptem uderzyła mnie myśl: dlaczego ona nie chodzi do szkoły? Dostrzegłem nowego siniaka na jej ramieniu, obok

g g j j starego, który zauważyłem, gdy przechodziła koło mojego domu. Zamiast się przywitać, ugryzła kolejny kęs kanapki, z  której niewiele już zostało. Pamiętając, jaka jest nieufna, stanąłem kilka kroków od stołu, żeby nie czuła presji. –  Chciałbym porozmawiać z  tobą o  moim dziadku – zacząłem. – Słyszałem, że latem zeszłego roku pomagałaś mu zbierać miód. – Kto tak powiedział? – Czy to ważne? – Nie zrobiłam nic złego. Zaskoczyła mnie ta odpowiedź. –  Wcale nie twierdzę, że zrobiłaś. Staram się tylko zrozumieć, dlaczego pojechał do Karoliny Południowej. – Skąd miałabym to wiedzieć? – Bo podobno byliście ze sobą dość blisko. Wstając od stołu, pochłonęła ostatni kęs kanapki, wypiła do końca mleko, po czym schowała resztę posiłku do papierowej torebki. –  Nie mam czasu teraz rozmawiać. Nie mogę się spóźnić do pracy. –  Rozumiem. Nie zamierzam narażać cię na kłopoty. Po prostu chciałbym wiedzieć, co się przydarzyło mojemu dziadkowi. – Nic nie wiem. – Pomagałaś mu zbierać miód? – Płacił mi. – Jej blade policzki oblały się rumieńcem. – Nie ukradłam miodu, jeśli o  to panu chodzi. Niczego nie ukradłam. –  Wcale cię nie podejrzewam. Dlaczego nie powiedziałaś mi, że byliście dobrymi znajomymi? – Nie znam pana, nic o panu nie wiem.

p p – Wiedziałaś, że jestem jego krewnym. – Co z tego? – Callie… –  Nie zrobiłam nic złego! – powtórzyła z  krzykiem, nie dając mi dokończyć zdania. – Szłam drogą, on mnie zobaczył i  spytał, czybym mu nie pomogła w  pasiece. Zgodziłam się. Pomagałam mu tylko kilka dni, a  potem przykleiłam etykietki i  postawiłam słoiki na półkach. Wtedy on mi zapłacił. I już. Jakoś nie mogłem sobie wyobrazić, żeby dziadek tak ni z  tego, ni z  owego poprosił ją o  pomoc przy miodobraniu. Co więcej, biorąc pod uwagę przebieg naszych dotychczasowych rozmów, mało prawdopodobne było dla mnie również to, że przyjęłaby taką propozycję. Niemniej czułem, że jest w  tym trochę prawdy: Callie, jak sama przyznała, pomogła dziadkowi zebrać miód. Ale czego nie chciała mi ujawnić? –  Czy dziadek kiedykolwiek wspomniał, że zamierza odwiedzić Helen? Nagle otworzyła szeroko oczy i  po raz pierwszy zobaczyłem w  nich strach. Zniknął równie szybko, jak się pojawił, i  w  tej samej chwili Callie ze złością pokręciła głową. –  Współczuję panu z  powodu śmierci dziadka. Był miłym staruszkiem. Chętnie pomogłam mu przy zbieraniu miodu. Ale nie wiem, dlaczego pojechał do Karoliny Południowej. Niech pan zostawi mnie w spokoju. Zamilkłem. Dziewczyna uniosła wyzywająco brodę, odwróciła się i pomaszerowała do sklepu. Po drodze, nie zwalniając kroku, wyrzuciła resztki lunchu do kosza na śmieci.

Odprowadzałem ją wzrokiem, zastanawiając się, co ja powiedziałem, że tak się zdenerwowała. * Po powrocie do domu postanowiłem przemyśleć, czego – jeśli w  ogóle czegoś – się dowiedziałem. Czy mogę polegać na tym, co mówił Jim? I na tym, co mówił Jerrold? Czy dziadek wybrał się do Easley z  powodu kobiety o  imieniu Helen? No i  jak mam interpretować moją rozmowę z  Callie? Dlaczego wywnioskowała z moich słów, że wpadła w kłopoty? Nie miałem pojęcia. A  jednak, analizując swoje spotkanie z  Callie, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że powiedziała – a  może ja dostrzegłem – coś ważnego. To coś padło w  odpowiedzi na jedno z  moich licznych pytań. Lecz im bardziej usiłowałem skupić myśli, tym bardziej się rozpraszały. Czułem się tak, jakbym próbował zebrać w dłonie dym.

Rozdział 9

W środę, żeby dłużej nie rozważać, czy moja randka z  Natalie odbędzie się, czy nie, postanowiłem ruszyć łodzią dziadka na poszukiwanie aligatorów i  bielików, o których usłyszałem poprzedniego dnia. Zrobiłem pobieżny przegląd łodzi, po czym odcumowałem ją i uruchomiłem silnik. W polu widzenia nie było innych łodzi – i  całe szczęście, bo musiałem znowu nabrać wprawy w  sterowaniu. Nie miałem ochoty ugrzęznąć na mieliźnie czy spowodować kraksy na wodzie, więc uchyliłem przepustnicę, lekko obróciłem kołem sterowym i  odpłynąłem od pomostu. Ku mojemu zdziwieniu, łodzią sterowało się dużo łatwiej niż dawniej, czyli dziadek na pewno przy niej popracował. W  rezultacie szybko ustawiłem ją w  odpowiednim kierunku – jak wypadałoby doskonale wykształconemu absolwentowi Akademii Marynarki Wojennej. W  dzieciństwie uwielbiałem pływać z  dziadkiem łodzią. Podczas gdy większość ludzi wolała szersze rzeki, Trent i  Neuse, ja zawsze wybierałem Brices Creek. Głównie dlatego, że wiła się przez las państwowy Croatan i  przypuszczalnie nie zmieniła się od czasu pierwszych osadników, którzy przybyli tu na początku

osiemnastego wieku. W  pewnym sensie czułem się tak, jakbym podróżował w  przeszłość, a  kiedy dziadek gasił silnik, słyszeliśmy tylko ptaki na drzewach i  plusk ryb, które wyskakiwały z  wody, pozostawiając kręgi na ciemnej tafli. Z  przyjemnością płynąłem środkiem rzeki. Jak na taką brzydką łódź, była zdumiewająco stabilna. Dziadek tak ją zbudował, ponieważ babcia Rose bała się wody. Cierpiała na epilepsję, z  wiekiem miała coraz częstsze i  coraz silniejsze ataki, i  nigdy nie nauczyła się pływać. Dlatego dziadek zaprojektował łódź, która nie mogła się przewrócić ani zatonąć, i  dodał jeszcze barierkę, żeby babcia nie wypadła za burtę. Mimo takich zabezpieczeń, rzadko dawała się namówić na przejażdżkę i  dziadek często pływał sam, przynajmniej do czasu, gdy moja mama była już na tyle duża, że mogła mu towarzyszyć. Kiedy zacząłem przyjeżdżać tu na wakacje, prawie każde popołudnie spędzaliśmy na łodzi. Nastrajało to dziadka kontemplacyjnie. Czasem snuł historie ze swojego dzieciństwa, znacznie ciekawszego niż moje, albo opowiadał o  pszczołach, o  pracy w  tartaku lub o  mamie, gdy była małą dziewczynką. Niemal zawsze wspominał Rose i  wtedy okrywał go szary, znajomy płaszcz melancholii. Im był starszy, tym częściej się powtarzał, aż w końcu znałem już wszystkie jego opowieści na pamięć. Ale i  tak słuchałem go w milczeniu, wiedząc, jak wiele znaczyła dla niego Rose, i patrzyłem, jak zatraca się we wspomnieniach. Musiałem przyznać, że historia dziadka i babci miała mnóstwo uroku. Nawiązywała do miejsc i  czasów znanych mi tylko z  czarno-białych filmów, do świata, kiedy podróżowało się polnymi drogami, łowiło ryby na

yp ęp y g y y bambusowe wędki, miało sąsiadów, którzy w upalne dni przesiadywali na zacienionych werandach i  machali do przechodzących drogą ludzi. Dziadek poznał babcię po powrocie z  wojny. Pierwszy raz zobaczył ją, jak stała z  koleżankami przed sklepem i  piła jakiś napój. Był nią tak oczarowany, że oznajmił kolegom, że pewnego dnia ta dziewczyna zostanie jego żoną. Od tamtej pory widywał ją wszędzie: z  matką przed kościołem episkopalnym Chrystusa czy na zakupach w  supermarkecie Piggly Wiggly, aż w  końcu ona także zaczęła zwracać na niego uwagę. Późnym latem odbywał się coroczny festyn z  tańcami. Rose i  jej koleżanki też tam były. Dziadek długo zbierał się na odwagę, żeby poprosić ją do tańca, a gdy w końcu do niej podszedł, powiedziała mu, że czekała na to cały wieczór. Wzięli ślub niecałe pół roku później. Miesiąc miodowy spędzili w  Charlestonie, a  potem wrócili do New Bern i rozpoczęli wspólne życie. Dziadek zbudował dom, w  którym miała się wychować gromadka dzieci. Ale stało się inaczej. Rose, może z  powodu swojej choroby, miała jedno poronienie po drugim, w  sumie pięć w  ciągu ośmiu lat. Już niemal stracili nadzieję, ale znowu doszło do poczęcia i  ciąża została donoszona. Moja mama była dla nich darem od Boga. Dziadek zaręczał, że Rose wyglądała najpiękniej razem z  córką, kiedy grały w  klasy, czytały albo zwyczajnie trzepały chodniki na ganku. Wiele lat później, gdy mama dostała pełne stypendium i  wyjechała na studia, dla dziadka i  babci rozpoczął się drugi miesiąc miodowy, który trwał do końca ich wspólnego życia. Dziadek co rano szedł nazbierać kwiatów dla Rose, ona szykowała śniadanie

y i potem jedli je na werandzie, obserwując, jak nad rzeką podnosi się mgła. Wychodząc do pracy, dziadek całował babcię na pożegnanie i  witał ją pocałunkiem po powrocie. Wieczorami chodzili na spacery, trzymając się za ręce, tak jakby ten dotyk miał im wynagrodzić całodniową rozłąkę. Którejś soboty dziadek wrócił z  pasieki, gdzie przez całe popołudnie budował nowe ule, i  znalazł babcię na podłodze w kuchni. Ujął w ramiona jej pozbawione życia ciało i  przytulił do piersi. Płakał ponad godzinę, zanim wezwał odpowiednie służby. Widząc, jaki jest zdruzgotany, moja mama po raz pierwszy wzięła urlop w  pracy i  przyjechała do dziadka na cały miesiąc. W następnym roku wyrzeźbił nagrobek i od tamtej pory, aż do naszej ostatniej rozmowy przez telefon, co tydzień chodził na grób. Dla niego istniała Rose i  tylko ona; zawsze twierdził, że nikt nie zajmie jej miejsca. I z całą pewnością nie zajął – dziadek nigdy nie dał powodu, by w  to wątpić. Był starcem, miał ponad dziewięćdziesiąt lat, artretyzm i dogorywającego pick-upa. Wiódł proste życie: hodował pszczoły, majstrował przy łodzi i  cały czas pielęgnował wspomnienia o żonie, której nie mógł zapomnieć. Takie myśli krążyły mi po głowie, gdy zacząłem analizować rozmowę z  Jimem. To, co mi powiedział, zupełnie nie zgadzało się z  tym, co wiedziałem o dziadku. Byłem stuprocentowo pewny, że nie pojechał – ani nie pojechałby nigdy – do Karoliny Południowej, żeby odwiedzić jakąś Helen. *

Płynąłem w  górę rzeki, pokonując jedno zakole za drugim, aż dotarłem do ogólnodostępnej przystani na terenie lasu państwowego Croatan. Drobna ciekawostka na jego temat: zalicza się do niewielu miejsc na świecie, gdzie w  naturze występują mięsożerne rośliny, między innymi muchołówka. Dziadek nieraz zabierał mnie, byśmy ich szukali. O  dziwo, choć grasują tam kłusownicy, te rośliny wciąż występują dość często. Przystań była jednym z  punktów orientacyjnych, wymienionych w  rozmowie, którą podsłuchałem w  Trading Post. Orły i  aligatory miały przebywać w  górnej części rzeki, za paroma zakrętami, ale tych zakrętów mogło być równie dobrze dziesięć, jak i w ogóle ich nie być. Gość wyrażał się dość ogólnikowo, więc przezornie zwolniłem, lustrując drzewa na obu brzegach. Szybko się przekonałem, że właściwie nie wiem, czego mam wypatrywać. Technika to jednak wspaniała sprawa. Wyjąłem komórkę i szybko znalazłem w internecie obraz gniazda bielika. Według mnie wyglądało jak zwykłe ptasie gniazdo, tylko było dużo większe – zrobiło mi się głupio, że nie sprawdziłem tego od razu. Po pewnym czasie dojrzałem je wysoko w  gałęziach cyprysa. Sukces był tym łatwiejszy, że orla mama – a może tata – siedziała na gnieździe, a jej partner – a może partnerka – przycupnął na gałęzi sąsiedniego drzewa. Tak na marginesie, gniazdo znajdowało się nie dwa zakola za przystanią, ale cztery. Zatrzymałem się, przeczesując wzrokiem oba brzegi, ale szczęście mnie opuściło. Dostrzegłem tylko niezarośnięte błotniste miejsce, zryte w  dość charakterystyczny sposób. Mieszkałem na Florydzie,

y y y p y więc potrafiłem je rozpoznać. Niestety, aligatory się nie pojawiły. Ponieważ są to zwierzęta terytorialne, można było przypuszczać, że tu wrócą. Wobec tego znowu zainteresowałem się bielikami i  zrobiłem kilka fotek komórką. Orły miały brązowe pióra na ciele i  białe na głowie – wyglądały dokładnie jak na Wielkiej Pieczęci Stanów Zjednoczonych – i  pierwszy raz widziałem je w  środowisku naturalnym. Jednak szybko się znudziłem. Właściwie się nie ruszały, tylko czasem odwracały głowy to w  jedną, to w  drugą stronę. Obserwowanie ich było równie monotonne, jak obserwowanie drzew. Zastanawiałem się, czy w  gnieździe są jajka, ale po chwili zauważyłem, że jest tam dwoje piskląt: co rusz jedno z  nich albo oba wystawiały łebki. Miałem chęć opowiedzieć o  tym komuś. Znowu wyjąłem komórkę i  napisałem krótkiego SMS-a do Natalie. Masz później czas pogadać? Tak jak przedtem, wpatrywałem się w  ekran, żeby zobaczyć, czy przeczytała wiadomość, i  ku mojemu zdziwieniu odpowiedź nadeszła szybko. Może koło 8 wieczorem. Uśmiechnąłem się. Sprawy z  Natalie były coraz bardziej emocjonujące. Nie tak jak między dziadkiem a Rose, ale bez wątpienia emocjonujące.

* Z firm ratownictwa medycznego nikt się nie odezwał. Postanowiłem, że dam im czas do poniedziałku i  wtedy znów zadzwonię. Resztę popołudnia spędziłem jednak owocnie, jeśli tak można określić długą drzemkę po relaksującej przejażdżce łodzią. Umyśliłem sobie, że pójdę na kolację do Morgan’s Tavern. Lokal mieścił się w  centrum i  był w  moim guście: drewniane podłogi, dużo cegły rustykalnej, wysokie belkowane sufity i  urozmaicone menu. W  środku panował taki tłok, że wylądowałem przy małym stoliku w  części barowej, ale obsługa była sprawna, a  jedzenie smaczne. Miejsce w  sam raz, by zabić czas, nim zadzwonię do Natalie. Żeby nie wyglądało nachalnie, zrobiłem to dopiero siedem minut po ósmej. Natalie zapewne nie chciała okazać entuzjazmu i  odczekała do czwartego dzwonka. Ludzie prowadzą głupie gry, przeleciało mi przez myśl. – Cześć. Jak było w pracy? – zagaiłem. – Dobrze. Na szczęście w następnych tygodniach będę pracować na dzienną zmianę. Marnie mi się śpi, gdy świeci słońce. Mój organizm tego nie lubi. –  Powinnaś odbyć rezydenturę w  szpitalu. W  ogóle nie musiałabyś spać. Zaśmiała się pod nosem. – Co słychać? – Nie zgadniesz, gdzie dzisiaj byłem. – Dzwonisz, żeby zadać mi zagadkę? – Skądże. Pływałem po rzece. – Łodzią dziadka? – zapytała.

– Wolę używać określenia „jacht”. –  Aha. – W  jej głosie zabrzmiało rozbawienie. – Dlaczego mi to mówisz? – Wybrałem się na poszukiwanie aligatorów. – Nie mów, że je znalazłeś. – Nie znalazłem, ale wiem, gdzie mają swoje miejsce. Pomyślałem, że moglibyśmy poszukać ich w  sobotę. Popłyniemy łodzią, a potem zjemy u mnie kolację. Co ty na to? Chwila ciszy na linii. –  Przypuszczam, że w  weekend będzie tam masa ludzi. Łódź twojego dziadka wzbudza stanowczo za wiele zainteresowania – tego już nie musiała dopowiadać – nie chcę, by ktokolwiek wiedział, że spędzam z tobą czas. –  Nie tam, gdzie my będziemy. Popłyniemy w  górę rzeki, raczej późnym popołudniem. Wtedy jest już spokój. Potem zjemy coś u mnie. Robię rewelacyjne steki z grilla. – Nie jem czerwonego mięsa. Powoli przyzwyczajałem się do tego, że Natalie rzadko odpowiadała po prostu „Tak” albo „Nie”. –  Jeśli wolisz, upiekę ryby – zaproponowałem. – Jesz ryby albo owoce morza? – Tak. –  To może przyjedziesz o  wpół do piątej? Spędzimy parę godzin na łodzi, po powrocie rozpalimy grilla i  otworzymy wino. Nawet jeśli nie natrafimy na aligatory, i tak zobaczysz coś niezwykłego, obiecuję. – A co? – Niespodzianka. Jesteśmy umówieni? – Wpół do piątej?

p pą j – Możemy ruszyć wcześniej, ale nie później, bo zmrok zastanie nas na łodzi. Zapadła cisza. Próbowałem wyobrazić sobie Natalie po drugiej stronie linii – bezskutecznie. Gdzie teraz jest? U  siebie w  kuchni? W  pokoju wypoczynkowym? W swojej sypialni? Wreszcie usłyszałem jej głos. –  Dobrze – powiedziała, wciąż jakby z  wahaniem. – Rozumiem, że spotkamy się u ciebie. – Jeśli wolisz, mogę po ciebie pojechać. – Nie ma potrzeby. Nie chcesz podać mi swojego adresu? – pomyślałem natychmiast. –  Świetnie. – Uciszyłem swój wewnętrzny głos. – Jeszcze parę pytań… Pasuje ci tuńczyk? – Jak najbardziej. –  Czy tym razem moje szanse, że przyjdziesz, są większe niż pięćdziesiąt procent? – Cha, cha. Będę o wpół do piątej. Może się łudziłem, ale moja wytrwałość chyba jej się podobała. – Dobranoc, Trevor. – Dobranoc. * W czwartek zadzwoniła do mnie jedna z dwóch firm ratownictwa medycznego, które świadczyły usługi dla szpitala. Nie zajmowali się moim dziadkiem ani go nie przewozili. W  piątek zadzwoniła druga firma i  szczęście się do mnie uśmiechnęło. Po krótkiej rozmowie dostałem maila

ze skanem raportu. Napisano, że Carl Haverson został zabrany z miejsca przy znaczniku milowym 7 na drodze 123 i  przetransportowany do Szpitala Baptystów w  Easley. Pacjent był nieprzytomny i  miał nitkowate tętno. W  karetce podano mu tlen. Został dowieziony do szpitala o 8.17 rano. Informacje były ogólnikowe i skąpe, w większości już mi znane, oprócz miejsca, skąd zabrali dziadka ratownicy. Wystarczyło wejść do internetu i  do Google Earth, żeby znaleźć odcinek drogi niedaleko zrujnowanego centrum handlowego. Sama lokalizacja nie miała znaczenia, bo przede wszystkim chciałem wiedzieć, jak to się stało, że wezwano pomoc. Może dziadek szedł do swojego samochodu, a  może już był w  drodze albo chciał jechać do restauracji. Nie wiedziałem, kto zadzwonił po karetkę ani co oznaczało określenie „przy znaczniku milowym 7”. Żeby to wyjaśnić, prawdopodobnie musiałbym udać się na miejsce. Natomiast gdy przeczytałem, o  której godzinie dziadek znalazł się w  szpitalu, uderzyła mnie myśl, która powinna była nasunąć mi się wcześniej. Do Easley jechało się minimum sześć godzin samochodem, a  człowiekowi w  wieku dziadka, jadącemu jego pickupem, mogłoby to zająć i  dziewięć godzin. Zatem podróżował nocą? To nie mieściło mi się w  głowie. Zawsze był rannym ptaszkiem. Mogłem sobie wyobrazić, że o świcie wsiada do pick-upa, spędziwszy noc w jakimś motelu… Wobec tego gdzie spał? Nieopodal Easley? Gdzieś dalej na wschód?

j Poza tym, jeżeli znaleziono go przy pick-upie, to samochód już na pewno nie stoi przy tej drodze – minęło pół roku. Jak ja go teraz odszukam? Zmagałem się z  tymi pytaniami przez resztę dnia i  nic nie wymyśliłem. Zdecydowałem jedynie, że w  najbliższej przyszłości udam się samochodem do Easley. Nie pozostaje mi nic innego, jeżeli chcę wiedzieć, co się przydarzyło dziadkowi.

Rozdział 10

W  sobotę było ciepło jak na początku lata, przynajmniej gdy wyszedłem pobiegać. Po treningu mogłem wyżąć pot z koszulki, co było trochę obrzydliwe, ale przypomniało mi lata, kiedy uprawiałem sport, a nie – tak jak teraz – usiłowałem zapobiec, by spodnie nie piły mnie w pasie. Wziąłem prysznic, zjadłem śniadanie i  znowu wysprzątałem dom, zwłaszcza kuchnię i  łazienkę, a  następnie wyniosłem mały stół jadalny i  krzesła na werandę. Przestawiłem fotele, przesunąłem grilla w  inne miejsce i  wygrzebałem z  szafek obrus i  świece, starając się stworzyć trochę bardziej romantyczną atmosferę. Przyszykowanie łodzi wymagało więcej zachodu. Choć mnie nie przeszkadzały wyświechtane, zabrudzone fotele, Natalie mogłoby się to nie spodobać, więc poleciałem do sklepu po środki czystości. W  drodze powrotnej wpadłem do spożywczego, a  potem popłynąłem łodzią do Trading Post, gdzie były dystrybutory paliwa. Tankowanie zabrało mi więcej czasu, niż się spodziewałem, bo była długa kolejka. Trzy osoby wyciągnęły komórki, żeby sfotografować takiego

przystojniaka jak ja. A  może bardziej zaintrygowała je moja łódź. Kto wie? Nakryłem do stołu, postawiłem wazon z  kwiatami, które zerwałem w ogrodzie od frontu, włożyłem wino do lodówki, pokroiłem warzywa i  zrobiłem sałatkę. Do lodówki turystycznej napakowałem lodu oraz kilkanaście butelek piwa, napojów gazowanych i  wody. Zaniosłem lodówkę – a  także półmisek z  przekąskami – na łódź. Niepostrzeżenie nadeszło popołudnie. Próbowałem przypomnieć sobie, bezskutecznie, kiedy przygotowania do randki zajęły mi tyle czasu. Wziąłem drugi prysznic tego dnia. Zważywszy na parną pogodę, rozum podpowiadał mi, że na łódź najlepiej będzie włożyć szorty i  T-shirt. Ubrałem się jednak w  dżinsy, niebieską koszulę i  mokasyny. Podwinąłem rękawy z  nadzieją, że będzie trochę wiało i nie przepocę koszuli. Należało posłuchać rozumu. Kilka minut później zajechał samochód i  wysiadła Natalie: w  dżinsowych szortach i  koszulce z  Rolling Stonesami, w  sandałach i  okularach przeciwsłonecznych, czyli w  nienachalnie seksownym stroju, czego nie dało się nie zauważyć. Z trudem przełknąłem ślinę. Z  przedniego siedzenia zabrała średniej wielkości płócienną torbę, odwróciła się i  na mój widok stanęła jak wryta. – Myślałam, że wybieramy się na wodę. – I słusznie. Włożyłem mundur kapitański. – Ugotujesz się… Na pewno, pomyślałem, już czując, jak praży słońce. – Będzie dobrze – odrzekłem.

Gdy podszedłem do samochodu, nie wiedziałem, czy ją uścisnąć, czy stać jak ten głupi. Zrobiłem to drugie. Natalie też miała niepewną minę, świadczącą być może o  tym, że jest zdenerwowana tak samo jak ja. Było to raczej mało prawdopodobne, ale poczułem się lepiej. –  Nie wiedziałam, czy coś przywieźć. – Wskazała samochód. – Na tylnym siedzeniu jest mała lodówka z napojami. –  Butelki już załadowałem, ale wezmę i  twoje, na wszelki wypadek. Wyjąłem lodówkę z auta i ruszyliśmy w stronę domu. – Jak ci minął dzień? – zapytała Natalie. – Leniwie – skłamałem. – A tobie? – Jak zwykle w sobotę. – Byłaś na targu? –  Nie tylko. – Wzruszyła ramionami. – Naprawdę myślisz, że zobaczymy aligatora? – Mam nadzieję. Ale nie gwarantuję. – Ciekawe. To byłoby coś nowego. – Co masz w torbie? – Ubranie na wieczór. Żebym nie zmarzła. Szczerze mówiąc, byłbym szczęśliwy, gdyby została w tym, co ma na sobie, ale pominąłem to milczeniem. Podeszliśmy do drzwi. – Zapraszam. Połóż torbę gdziekolwiek. – Jak długo będziemy na wodzie? – spytała. –  Trudno powiedzieć, ale na pewno wrócimy przed zmrokiem. Wyjęła z torby krem przeciwsłoneczny i poszliśmy na werandę. Widząc, jakie poczyniłem przygotowania, uniosła brwi. – Ho, ho, napracowałeś się.

p ę – Rodzice nauczyli mnie robić dobre wrażenie. – Zrobiłeś już wcześniej, inaczej bym tu nie przyszła. Pierwszy raz w  jej obecności zabrakło mi słów. Widząc, że zbiła mnie z tropu, parsknęła śmiechem. –  No dobrze – powiedziała. – Wsiadajmy na łódź i poszukajmy tych aligatorów. Poprowadziłem ją do pomostu, postawiłem jej lodówkę koło swojej i  weszliśmy na pokład. Łódź lekko się zakołysała. –  Jeszcze nigdy nie płynęłam jachtem – wyznała słodkim tonem, nawiązując do mojego niedawnego żartu. – Mam nadzieję, że jest bezpieczny. – Bez obaw. Ma pełną zdolność żeglugową. Dałem susa na przystań, żeby odcumować, i  zaraz z powrotem wskoczyłem na łódź. –  Masz ochotę na piwo albo kieliszek wina, zanim odbijemy? – zwróciłem się do Natalie. – Poproszę piwo. Wyjąłem z  mojej lodówki yuenglingi i  otworzyłem butelkę jej i  sobie, celebrując w  duchu naszego pierwszego wspólnego drinka. –  Dziękuję, że tu jesteś. – Uniosłem butelkę. – Na zdrowie. Stuknęła się ze mną i upiła łyczek. – Dobre – stwierdziła i spojrzała na etykietę. Żeby nie marnować czasu, poszedłem na rufę i  uruchomiłem silnik jednym szarpnięciem linki. Wróciłem do kokpitu, uchyliłem przepustnicę i  powoli odbiłem od pomostu. Wypłynąłem na środek rzeki, wdzięczny za podmuchy wiatru. Już czułem warstewkę potu na skórze, podczas gdy Natalie sprawiała wrażenie całkiem zadowolonej. Stała przy barierce, podziwiając

j p y p ją widoki, a  wiatr rozwiewał jej lśniące w  blasku słońca włosy. Z  zachwytem patrzyłem na jej nogi, ale szybko skupiłem się na sterowaniu łodzią. Gdyby doszło do wypadku, prysłoby dobre wrażenie, jakie zrobiłem aranżacją na werandzie. Niespiesznie, łagodnymi łukami pokonywaliśmy jeden zakręt za drugim. Mijaliśmy zabudowania na obu brzegach, potem łowiska wędkarskie po jednej stronie, a  dalej była już tylko dzika przyroda. Mimo braku zdolności postrzegania głębi, zręcznie omijałem różne zagrożenia i  chętnie bym się popisywał swoimi wybitnymi umiejętnościami sternika, gdyby nie wszechobecne boje w  neonowych barwach, zmuszające do zachowywania bezpiecznej odległości. Natalie posmarowała ręce i  nogi grubą warstwą kremu przeciwsłonecznego, po czym dołączyła do mnie w kokpicie. –  Pierwszy raz płynę w  górę Brices Creek – powiedziała. – Piękna rzeka. – Jak to możliwe? Przecież tu mieszkasz. –  Nie mam łodzi. Płynęłam ze znajomymi obiema rzekami, i Trent, i Neuse, ale nigdy tą. – Wydawało mi się, że rzadko gdzieś wychodzisz. – To prawda. Przynajmniej ostatnio. Mogłem zapytać dlaczego, ale domyśliłem się, że nie ma ochoty wyjaśniać. – Jeżeli jesteś głodna, częstuj się przekąskami. – Dziękuję, może później. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz piłam piwo, i bardzo mi smakuje. Zwrócona twarzą do słońca, z zimną butelką w ręce, spoglądała na ciemną, leniwie płynącą wodę. – Skąd wiedziałeś, gdzie są aligatory? – zapytała.

ą g ą g y py –  Gdy jadłem lunch w  Trading Post, usłyszałem rozmowę dwóch gości i postanowiłem to sprawdzić. – Nigdy tam nie jadłam. –  Może trudno w  to uwierzyć, ale jedzenie jest całkiem dobre. – Też tak słyszałam. Tyle że to dość daleko od mojego domu. – W New Bern nigdzie nie jest daleko. –  Racja. Tyle czasu spędzam za kółkiem w  pracy, że potem nie chce mi się wsiadać do samochodu. –  Przyjechałaś tutaj, a  stąd do Trading Post jest już blisko. –  Ale w  Trading Post nie ma stolików z  obrusami i świecami. Zaśmiałem się pod nosem. Płynęliśmy dalej. Drzewa chyliły się nad rzeką, tafla wody przed nami była gładka jak stół bilardowy. Tu i  ówdzie wystawały pomosty, zarośnięte i zbutwiałe. W górze krążyły rybołowy. Gdy Natalie stała tak obok mnie, miałem wrażenie, że coś się między nami zmieniło. Co rusz upijała łyk piwa, a  mnie krążyła po głowie myśl, czy ta randka nie wprawia jej w nerwowy nastrój. Czy ona się z  kimś spotyka? Nadal uważałem, że to prawdopodobne, tylko dlaczego zgodziła się na tę wycieczkę i  dlaczego poszła ze mną na kolację? Bo się nudziła? Bo była przygnębiona? Albo zwyczajnie samotna? No i jaki był ten facet? Jak długo się spotykają? Czy to możliwe, że po prostu ciekawiły ją aligatory i  traktowała mnie jak przyjaciela? Ale w  takim razie dlaczego stoi tak blisko? Wiedziała, że mnie pociąga. Zdrowy rozsądek wskazywał, że skoro drugi raz w  tak krótkim czasie zapraszam ją na kolację, oznacza to coś

p ją ję więcej niż chęć nawiązania zwykłej przyjaźni, a mimo to znów się ze mną umówiła. Jeżeli miała kogoś innego, jak wyjaśni mu swoją dzisiejszą nieobecność? Może on nie mieszkał w  New Bern? Może służył w  wojsku i stacjonował gdzieś dalej? Jak zwykle nie znajdowałem odpowiedzi. Rzeka zaczęła się zwężać i  dopłynęliśmy do ogólnodostępnej przystani na terenie lasu państwowego. Z  pomostu łowił ryby ojciec z  synem; pomachali nam, gdy ich mijaliśmy. Choć wypiłem dopiero połowę piwa, już było ciepłe. Wylałem je za burtę, a butelkę włożyłem do koszyka w kokpicie. – Daleko jeszcze? – doleciał mnie głos Natalie. –  Jesteśmy prawie na miejscu – odrzekłem. – Jeszcze kilka minut. Za ostatnim zakrętem zmniejszyłem prędkość. W  koronie drzewa dostrzegłem bielika siedzącego w gnieździe, drugiego nie było widać. Na przeciwległym brzegu, na kawałku błotnistej gołej ziemi wprost przed nami, wylegiwały się w  słońcu dwa aligatory. Były młode, miały nie więcej niż półtora metra od czubka nosa do końca ogona, ale i tak szczęściem było zobaczyć je w naturze. – Są tam! – zawołałem do Natalie. Pobiegła na dziób, rozemocjonowana. – Nie do wiary. Rzeczywiście są! Obróciłem kołem sterowym i  ustawiłem łódź tak, żebyśmy mogli obserwować dziką przyrodę, siedząc w rozkładanych fotelach. Wyłączyłem silnik, poszedłem na rufę i  rzuciłem kotwicę; gdy zahaczyła o  dno, poczułem, że lina się naprężyła. Natalie już wyjęła komórkę i zaczęła robić zdjęcia.

j yję ę ę ję –  Jest tu coś jeszcze – oznajmiłem. – Zapowiedziana wcześniej niespodzianka. – A co? Wskazałem koronę drzewa. – Tam jest gniazdo orła bielika, z pisklętami. Niełatwo je dostrzec, ale obserwuj. Natalie wodziła wzrokiem od orłów do aligatorów, tam i  z  powrotem. Ja tymczasem zdjąłem folię z  półmiska przekąsek i  wyjąłem z  lodówki następne piwo. Wziąłem truskawkę i  usadowiłem się w  fotelu, kładąc nogi na podnóżku. – Relaksik? – rzuciła z drwiącym uśmieszkiem. – Mój dziadek wiedział, jak uprzyjemnić sobie życie. Natalie wzięła kilka winogron i  też usiadła w  fotelu, ale go nie rozłożyła. – To niesamowite, że wreszcie zobaczyłam aligatora – powiedziała z zachwytem. –  Ty masz marzenia, ja je spełniam. Pod tym względem jestem jak dżin z bajki. Skrzywiła się, ale widziałem, że moje poczucie humoru zaczyna jej się podobać. Położyłem plasterek sera na krakersie, a  Natalie postawiła swoje piwo na stoliku. – A więc… to jest twój konik? – zapytała. – Nie rozumiem. – To wszystko. – Zatoczyła łuk ręką. – Ta pokazówka w  domu, przejażdżki łodzią, niespodzianki. W  ten sposób podrywasz kobiety? – Nie zawsze. – Wypiłem łyk piwa. – To po co urządziłeś to przedstawienie? –  Bo pomyślałem, że będzie ci przyjemnie. – Przechyliłem butelkę w jej stronę. – Za aligatory!

y ę j j ę g y –  I  za bielika! – Z  niechęcią wzniosła toast. – Nie zmieniaj tematu. – A jaki jest temat? – Czuję, że z ciebie niezły flirciarz. – Bo jestem pomysłowy i charyzmatyczny? – Bo ja nie jestem naiwniaczką. –  Niech ci będzie. – Roześmiałem się. – Ale do tego trzeba dwojga. Mogłaś nie przyjąć mojego zaproszenia. Sięgnęła po winogrono. – Wiem – przyznała półgłosem. – Żałujesz? – Właściwie to nie żałuję. – W twoim głosie słyszę zdziwienie. – Jestem zdziwiona. Przez następne kilka minut oboje milczeliśmy, podziwiając widoki. Natalie wreszcie dostrzegła pisklęta w  gnieździe. Wzięła telefon, żeby zrobić im zdjęcie, ale zdążyły się schować. Westchnęła i  przeniosła wzrok na mnie. – Byłeś kiedyś zakochany? Zaskoczyło mnie to pytanie. Nieproszony, wypłynął z mojej pamięci obraz Sandry. – Chyba tak – odrzekłem. – Chyba? –  Tak sądziłem, kiedy byliśmy razem. Ale teraz nie jestem przekonany. – Skąd te wątpliwości? –  Gdybym naprawdę był zakochany, chyba bardziej bym za nią tęsknił. I częściej o niej myślał. – Kim ona była? Zawahałem się chwilę.

– Pielęgniarką urazową… miała na imię Sandra. Była inteligentną, piękną kobietą. Uwielbiała swoją pracę. Poznaliśmy się w  Pensacoli i  na początku byliśmy bardzo szczęśliwi, ale sprawy się skomplikowały, gdy wysłano mnie do Afganistanu. – Westchnąłem. – A  po powrocie… – Spojrzałem na Natalie. – Mówiłem ci, że umysłowo i  emocjonalnie byłem w  nie najlepszym stanie. Wyładowywałem się na Sandrze. Aż dziw, że wytrzymała ze mną tyle czasu. – Jak długo byliście razem? –  Trochę ponad dwa lata. Ale pamiętaj, że znaczną część tego okresu spędziłem za granicą. Gdy się rozstaliśmy, długo nie mogłem zrozumieć, że odczuwam brak towarzyszki życia, a nie brak Sandry. Zdałem sobie sprawę, że nie kochałem jej tak, jak dziadek kochał babcię, ani nawet tak, jak kochali się moi rodzice. Dziadek był z  krwi i  kości romantykiem, a  moi rodzice stworzyli związek oparty na partnerstwie i  przyjaźni, doskonale się uzupełniali. Z  Sandrą nic takiego nie czułem. Może najzwyczajniej nie byłem na to gotowy. – A może ona nie była tą właściwą? – Możliwe. – Jeszcze w kimś się kochałeś? W młodszych latach? Nie wiedzieć czemu, przemknęła mi przez myśl dziewczyna od jogi, ale pokręciłem głową. – W szkole średniej i w college’u miałem dziewczyny, ale nie na poważnie. Po śmierci rodziców, podczas studiów medycznych i  rezydentury, mówiłem sobie, że jestem zbyt zajęty, by wchodzić w głębszy związek. – Pewnie byłeś zajęty. Przyjąłem jej uwagę z  uśmiechem, choć oboje wiedzieliśmy, że był to wykręt.

y y y ę –  A  ty? Mówiłaś o  chłopaku, za którym przyjechałaś do New Bern. To był związek uczuciowy czy partnerskoprzyjacielski? – I jedno, i drugie. Chciałam dostać wszystko. – I dostałaś? –  Tak. – Uniosła butelkę, jeszcze w  połowie pełną. – Co mam z tym zrobić? – Daj. – Podniosłem się z fotela, wylałem resztę piwa do rzeki i  postawiłem butelkę w  koszyku, obok swojej. Przechodząc koło lodówki, zapytałem: – Chcesz jeszcze jedno? – Masz wodę mineralną? – Oczywiście. Jestem dobrze przygotowany. Podałem jej butelkę wody i  wróciłem na fotel. Dalej gawędziliśmy, unikając zbyt osobistych tematów i podjadając przekąski. Rozmowę o miłości zablokowała jakaś wewnętrzna bariera u  Natalie, więc przeszliśmy do tematów związanych z miastem, strzelnicą, na której Natalie ćwiczyła, i  co bardziej skomplikowanymi operacjami, jakie w  przeszłości wykonałem. W  końcu dopisało jej szczęście i sfotografowała pisklęta. Przesłała mi fotkę na komórkę, o czym zorientowałem się dopiero, gdy poczułem wibracje w  kieszeni i  spojrzałem na wyświetlacz. Z czasem słońce stało się pomarańczowe, niebo lekko się zachmurzyło, a  kiedy przybrało fioletowy odcień, wiedziałem, że trzeba wracać. Podniosłem kotwicę i  uruchomiłem silnik. Natalie przykryła folią półmisek z przekąskami, po czym stanęła przy mnie w  kokpicie. Z  powrotem płynąłem szybciej, a  przez to krócej, ale i  tak byłem zdziwiony, że czas minął tak szybko. Gdy zacumowałem, zapadał już

ą y y p j zmierzch, na niebie rozlała się paleta barw i  zaczęły grać świerszcze. Pomogłem Natalie zejść na pomost i  podałem jej mniejszą lodówkę. Na drugiej położyłem półmisek z przekąskami i uważając, żeby się nie zsunął, ruszyłem razem z  Natalie w  stronę werandy. W  domu otworzyłem lodówkę. – Chcesz się napić wody? – zapytałem. – A masz wino? – Czerwone czy białe? – Białe. Wyjąłem butelkę wina, w  szufladzie znalazłem korkociąg i z pełnymi kieliszkami wróciłem na werandę. Natalie opierała się o  balustradę, obserwując zachodzące słońce. – Proszę. Sauvignon blanc. – Podałem jej kieliszek. – Dziękuję. Oboje upiliśmy odrobinę, podziwiając widoki. –  Zadzwoniłem do szpitala, jak mi poradziłaś. W sprawie dziadka. – I co? –  Miałaś rację… to był pierwszy decydujący krok. – Poinformowałem ją o  wszystkim, a  ona słuchała z uwagą, nie odrywając oczu od mojej twarzy. –  Jak myślisz, dokąd on się wybierał? Jeśli nie do Easley? – Nie mam pojęcia. – Ale nie sądzisz, że pojechał odwiedzić Helen, tak? –  Chyba że zaszła w  nim radykalna zmiana. Nie mieści mi się w  głowie, że zainteresował się jakąś kobietą. Nie w  jego wieku, nie tak daleko od domu i  jeszcze raz zdecydowanie nie, zważywszy na to, jak zawsze wypowiadał się o mojej babci.

yp ę j j – Któregoś dnia wspomniał mi o niej – w zamyśleniu wtrąciła Natalie. – Mówił, że gdy coś gotowała w kuchni, nuciła sobie pod nosem i  że w  głowie ciągle mu rozbrzmiewa jej głos. – Kiedy ci to powiedział? –  Chyba w  zeszłym roku. Spotkaliśmy się na targu. Nie pamiętam, jak wypłynął ten temat, ale po powrocie do domu wciąż miałam w pamięci jego opowieść. Widać było, że nadal kocha żonę. –  No właśnie. O  to mi chodziło. Przez całe życie był wierny jednej kobiecie. Natalie upiła łyk wina. – Wierzysz w to? Jedna kobieta z jednym mężczyzną przez całe życie? Powinowactwo dusz? –  Myślę, że niektórym to się zdarza… jak moim dziadkom, może nawet moim rodzicom… ale to raczej wyjątek, a  nie reguła. Większość ludzi zakochuje się chyba więcej niż raz w życiu. –  A  ty nie masz pewności, czy w  ogóle byłeś kiedyś zakochany. – Proszę nie łapać mnie za słówka. Roześmiała się. – Co zamierzasz dalej zrobić w sprawie dziadka? –  We wtorek wybieram się do Easley. Chcę zobaczyć miejsce, skąd go zabrano, i odszukać jego pick-upa. Może wtedy coś się wyjaśni. –  Masz przed sobą długą drogę i  niewiele tropów – zauważyła. – Za parę dni wrócę. Gdy tak rozmawialiśmy, zauważyłem, że drży. Postawiła kieliszek na balustradzie i potarła ramiona.

–  Przepraszam, zimno mi. Jest tu gdzieś łazienka, w której mogłabym się przebrać? –  Łazienki są małe, więc jeśli chcesz, skorzystaj z którejś sypialni. Zgłodniałaś? Mam rozpalić grilla? Kiwnęła głową. –  Dobry pomysł, faktycznie robię się głodna. Mogę najpierw prosić o dolewkę wina? – Oczywiście. Poszliśmy razem do kuchni. Dolałem Natalie wina – poprosiła tylko o  pół kieliszka – a  potem zabrała z  pokoju wypoczynkowego swoją torbę i  zniknęła w sypialni. Ponieważ nie wiedziałem, co chce na kolację – oprócz tuńczyka – robiąc zakupy w  sklepie spożywczym, załadowałem do wózka masę różności. Miałem w  domu nie tylko sałatę i  fasolkę szparagową z  migdałami, lecz również pilaw z  ryżu i  surówkę z  białej kapusty. Żeby nie robić mylnego wrażenia, dodam dla ścisłości, że pilaw kupiłem w  formie półproduktu, z  prostą instrukcją, fasolkę z  oliwą, czosnkiem i  płatkami migdałów nauczyła mnie przyrządzać Sandra, a  surówka z  białej kapusty pochodziła z  działu delikatesowego. Nastawiłem wodę na ryż, przełożyłem surówkę do szklanej miski i  razem z dressingiem zaniosłem na werandę. Rozpaliłem grilla, doprawiłem mój stek, wsypałem ryż do posolonej wody. Z  sosu sojowego i  wasabi zrobiłem dip do tuńczyka dla Natalie, położyłem stek na ruszcie i  poszedłem do kuchni po fasolkę szparagową. Stek, ryż i  fasolka były gotowe dość szybko, więc przykryłem je folią aluminiową i  wstawiłem do piekarnika, żeby nie wystygły. Natalie jeszcze nie wróciła. Tuńczyk upiecze się w  kilka minut, więc mógł

y p ę ę g poczekać. Wyniosłem głośnik na werandę i podłączyłem iPhone’a z moją ulubioną muzyką z lat osiemdziesiątych. Usiadłem w  fotelu na biegunach i  sączyłem wino, patrząc, jak zza drzew wyłania się księżyc. Miał piękny kształt sierpa – nie wiem, czy go przybywało, czy ubywało. Chyba rok temu ściągnąłem na telefon aplikację, z  której można było dowiedzieć się wszystkiego o  gwiazdozbiorach i  zobaczyć ich pozycje na nocnym niebie. Teraz przyszło mi do głowy, że otworzę tę aplikację i  przy kolacji zadziwię Natalie znajomością astronomii. Odrzuciłem jednak ten pomysł. Od razu by mnie przejrzała. Dziwna sprawa, ale im częściej przewracała oczami, tym bardziej byłem przy niej sobą. Odpowiadało mi to – Natalie była bez wątpienia superlaską – ale co z  tego? Niedługo wyjadę z  New Bern. Stały związek raczej nie wchodził w  rachubę. Ja pójdę swoją drogą, ona swoją, więc w  sumie nie ma powodu, żeby się ekscytować, prawda? Dobrze znałem ten mechanizm. Kiedy byłem w  szkole średniej, zachowywałem emocjonalny dystans wobec dziewczyn, z  którymi się umawiałem; tak samo postępowałem w  college’u  i  w  Akademii Medycznej. Z Sandrą może było inaczej na początku, lecz pod koniec ledwie radziłem sobie z  samym sobą, a  co dopiero w  związku. Choć każda z  nich miała swój wdzięk, zastanawiało mnie to, że zawsze myślałem o następnym etapie w  swoim życiu bez tych kobiet. Może takie myślenie jest płytkie, ale mocno wierzę, że każdy powinien maksymalnie rozwijać swój potencjał, chociaż czasem wiąże się to z  trudnymi wyborami. Natalie myliła się jednak, widząc we mnie flirciarza. Prędzej

y ę j ą ę j byłem seryjnym randkowiczem niż łowcą kobiet. Dziewczynę od jogi (Lisa? Elisa? Elise?) określiłbym jako wyjątek, a nie regułę. Siedząc na ganku, czułem siłę starych nawyków, które przestrzegały, bym nie zadurzał się w  kobiecie, którą wkrótce porzucę. Nic dobrego nie może z  tego wyniknąć. Ona będzie zraniona, ja będę zraniony. Nawet gdybyśmy starali się wszystko jakoś ułożyć, to jak przekonałem się na własnej skórze, związek na odległość trudno utrzymać. A jednak… Zdecydowanie coś się zmieniło między nami. Nie mogłem temu zaprzeczyć. Nie umiałem również dokładnie określić, kiedy tak się stało. Może to było zwyczajne poczucie komfortu na jakimś głębszym poziomie, niemniej jednak miałem świadomość, że w  relacji z  Natalie pragnę nie tylko więzi fizycznej. Pragnąłem tego, co było między nami, gdy pokazywałem jej ule, gdy płynęliśmy łodzią, gdy popijaliśmy wino na werandzie. Pragnąłem swobodnych przekomarzanek i głębokiego porozumienia, i długich chwil w milczeniu. Chciałem wiedzieć, o  czym ona myśli, i  być zaskoczony tym, co powie. Chciałem, żeby lekko muskała blizny na mojej dłoni i żeby zobaczyła ich jeszcze więcej na moim ciele. To wszystko wydawało mi się dziwne, a  nawet budziło pewien niepokój. Wędrujący po niebie księżyc rzucał na trawnik srebrzystoniebieską poświatę. Ciepły wiatr kołysał liśćmi, wydając dźwięk podobny do szeptu. Gwiazdy odbijały się w  rzece. I  nagle zrozumiałem, dlaczego dziadek nigdy nie miał ochoty stąd wyjeżdżać. Wyczułem, że za moimi plecami zrobiło się ciemniej – zwiastun nadchodzącej Natalie. Odwróciłem się

ą j ę z  odruchowym uśmiechem i  dopiero po chwili uprzytomniłem sobie, kto stoi w drzwiach. Oniemiałem, przekonany, że nigdy nie widziałem nikogo piękniejszego. Natalie miała na sobie sukienkę koloru bordo, z  głębokim dekoltem, bez rękawów, o  fasonie ołówkowym, który podkreślał jej smukłą figurę. Zniknął łańcuszek, który do tej pory zawsze widziałem na jej szyi, natomiast pojawiły się kolczyki w kształcie dużych kółek. Całości dopełniały lekkie czółenka. Ale to jej twarz tak mnie zahipnotyzowała. Natalie zrobiła sobie makijaż: podkreśliła tuszem gęste rzęsy i  rozjaśniła skórę. Doleciał mnie delikatny zapach perfum, podobny do woni kwiatów polnych. W  ręce trzymała pusty kieliszek. Moje błędne spojrzenie musiało ją zastanowić, bo zmarszczyła nos i zapytała: – Przesadziłam? Jej głos wyrwał mnie z odrętwienia. – Nie, skądże. Wyglądasz… oszałamiająco. –  Dziękuję. – Uśmiechnęła się, jakby nieśmiało. – Wiem, że to nieprawda, ale doceniam komplement. – Mówię szczerze – odparłem. Teraz już wiedziałem, że tego właśnie pragnę: chcę być z  Natalie nie tylko tego wieczoru, lecz także całe życie, dniami i  nocami, tak jak w  tej chwili. To uczucie było nieodparte. Nagle zrozumiałem, co poczuł mój dziadek, kiedy dawno, dawno temu, przed sklepem, pierwszy raz zobaczył Rose. Zakochałeś się w niej, oznajmił mój wewnętrzny głos. Doznanie było trochę surrealistyczne, ale tak prawdziwe, jak żadne do tej pory. Jednocześnie

p j j p y J usłyszałem znane mi ostrzeżenie, żebym zakończył tę znajomość, nim będzie za późno. Dla dobra nas obojga. Ten głos był jednak cichy, stłumiony wzbierającą falą emocji. A więc tak to wygląda, pomyślałem. O tym mówił dziadek. Natalie stała w  milczeniu, ale wreszcie potrafiłem odczytać jej myśli. Patrząc na jej promienny uśmiech, wiedziałem, że czuje dokładnie to samo wobec mnie. * Gdy płynnym krokiem weszła na werandę, z trudem oderwałem od niej wzrok. Odchrząknąłem lekko. –  Może jeszcze wina? – zapytałem. – Też chętnie się napiję. – Poproszę pół kieliszka. – Zaraz wracam. Dopiero w  kuchni poczułem, że mogę głębiej odetchnąć. Próbowałem ochłonąć, skupić się na prostej czynności nalewania wina, żeby trochę wyhamować. Jakoś udało mi się wrócić na werandę, donieść dwa kieliszki wina i nie okazać wewnętrznego poruszenia. Podałem jeden Natalie. –  Możemy usiąść do stołu, kiedy ci pasuje. Jeszcze tylko upiekę tuńczyka. To potrwa chwilę. – Pomóc w czymś? – Trzeba wyjąć parę rzeczy z lodówki i z piekarnika, ale najpierw zajmę się rybą. Kiedy przy grillu odpakowywałem tuńczyka, czułem, jak Natalie podchodzi do mnie, roztaczając woń perfum.

–  Jakiego lubisz? – zapytałem mechanicznie. – Bardziej czy mniej dopieczonego? – Mniej dopieczonego. – Zrobiłem dip z sosu sojowego i wasabi. –  No, no, jestem pełna podziwu – powiedziała z  przekąsem, lekko trącając mnie łokciem. Z  wrażenia zakręciło mi się w głowie. Naprawdę muszę wziąć się w garść, pomyślałem. Sprawdziłem, czy grill się rozgrzał, i  położyłem rybę na ruszcie. Natalie uznała, że wobec tego powinna pójść do kuchni i przynieść resztę dań. –  Możesz podać mi swój talerz? – poprosiłem, spoglądając na nią przez ramię. – Oczywiście. Nałożyłem jej tuńczyka i usiedliśmy przy stole. –  Przygotowałeś tyle jedzenia, że starczyłoby dla czterech osób – zauważyła i  pochylając się do przodu, dodała: – Bardzo przyjemnie upłynął mi czas na łodzi. Cieszę się, że zaprosiłeś mnie na przejażdżkę. – To był doskonały dzień – przyznałem. Z  naturalną swobodą, jak bliscy znajomi, podawaliśmy sobie nawzajem talerze i  miski z  potrawami. Rozmawialiśmy na różne tematy: o  aligatorach, orłach bielikach i  życiu na Florydzie, o  miejscach, które chcielibyśmy kiedyś zobaczyć. Oczy Natalie płonęły wewnętrznym ogniem, sprawiały, że czułem się pełen życia. Jak to możliwe, że zakochałem się w  niej tak szybko, nawet nie zdając sobie z  tego sprawy? Po kolacji pomogła mi zanieść naczynia do kuchni i  schować resztki jedzenia. Potem znów wyszliśmy na werandę i  oparci o  barierkę, niemal ramię przy

ę p ę ę p y ramieniu, patrzyliśmy na rzekę. W  tle wciąż rozbrzmiewała muzyka z  iPhone’a, melancholijna ballada zespołu Fleetwood Mac. Miałem ochotę objąć Natalie, ale tego nie zrobiłem. W  pewnej chwili odchrząknęła i spojrzała mi w oczy. –  Powinnam ci coś powiedzieć – odezwała się łagodnie, ale z powagą. Już wiedziałem, co usłyszę, i  aż ścisnęło mnie w żołądku. – Spotykasz się z kimś – wykrztusiłem. Stała w bezruchu. – Skąd wiesz? – Nie wiem. Domyślam się. – Wbiłem w nią wzrok. – Zresztą czy to istotne? – Pewnie nie. –  Ten związek jest poważny? – Zadałem to pytanie wbrew sobie. –  Tak – przyznała i  odwróciła wzrok. – Ale wygląda inaczej, niż przypuszczasz. – Jak długo jesteście razem? – Kilka lat. – Kochasz go? Odpowiedź przyszła jej z trudem. –  Wiem, że kiedyś go kochałam. Jeszcze nawet parę tygodni temu, ale potem… – przeczesała palcami włosy i  znowu spojrzała na mnie – poznałam ciebie. Już tamtego pierwszego wieczoru, gdy rozmawialiśmy w  twoim domu, czułam, że mnie pociągasz. Szczerze mówiąc, byłam przerażona. Choć ogarnął mnie strach i  wiedziałam, że to nie jest w  porządku, pragnęłam twojego towarzystwa. Powtarzałam sobie, że nic nie czuję, że mam to zignorować i  zapomnieć o  tobie. New

ję g p Bern jest małym miastem, a  ja właściwie nie spędzam wieczorów poza domem, więc prawdopodobnie nigdy więcej byśmy się nie spotkali. Ale potem… przyszedłeś na targ. Dobrze wiedziałam, dlaczego tam byłeś. I  te wszystkie uczucia znowu mnie zalały. Zamknęła oczy i zgarbiła się, jakby przygniótł ją jakiś ciężar. –  Widziałam, jak szedłeś, z  kawą w  ręce – mówiła dalej. – Już wychodziłam z targu i raptem się pojawiłeś. Powiedziałam sobie, że lepiej to zostawić, teraz i  w  ogóle. Ale mimo woli poszłam w  tym samym kierunku co ty i zobaczyłam, że wchodzisz do parku. – Śledziłaś mnie? – Czułam, że nie mam wyboru. Jakby ktoś… albo coś mnie prowadziło. Chciałam cię lepiej poznać… Choć mówiła poważnym tonem, uśmiechnąłem się. – To dlaczego zarzuciłaś mi, że to ja ciebie śledzę? –  Wpadłam w  panikę – przyznała. – Miałam mętlik w głowie. Ogarnął mnie wstyd. Wybieraj. – Masz spore zdolności aktorskie. –  Możliwe. Nie wiem, dlaczego nie powiedziałam tego, co mi się cisnęło na usta. Gładko zaczęliśmy rozmawiać o  czymś innym… a  gdy zaproponowałeś obejrzenie pasieki, czułam, że muszę się zgodzić. Wmawiałam sobie, że to nic nie znaczy, ale w  głębi duszy wiedziałam, że się okłamuję. No i  wszystko się potoczyło… kolacja w Beaufort, wycieczka łodzią i teraz to. Kiedy jestem z  tobą, za każdym razem powtarzam sobie, że nie powinnam tego robić, że nie powinniśmy się spotykać. I  za każdym razem nie potrafię ci tego powiedzieć. – Do teraz.

Kiwnęła głową i zacisnęła wargi. Czułem, że coś mnie dławi w  gardle. Odruchowo wziąłem Natalie za rękę; w  pierwszej chwili jej palce zesztywniały, ale zaraz się rozluźniły. Łagodnym ruchem obróciłem ją ku sobie i pogłaskałem jej policzek. – Spójrz na mnie – szepnąłem. Powoli uniosła głowę. – Naprawdę chcesz już iść? Zadrżała jej broda, oczy zwilgotniały, ale nie odsunęła się ode mnie. –  Tak – wyszeptała, a  potem przełknęła ślinę i zacisnęła oczy. – Nie. W  tle płynęła piosenka, której tytułu już nie pamiętam. Ogorzała skóra Natalie złociła się w  blasku lamp. Leciutko się przysunąłem, kładąc rękę na jej biodrze, i  natychmiast dostrzegłem w  niej lęk, zakłopotanie i  miłość. Objąłem ją w  talii. Nasze spojrzenia się spotkały, ciała przylgnęły do siebie. Gdy pogłaskałem ją po plecach, zadrżała. Przez cienką sukienkę czułem gorącą skórę. Całym sobą czułem krągłości jej ciała. Tak idealnie do mnie pasowała – była nieopisanie rzeczywista, jak naturalny żywioł – że miałem wrażenie, że jesteśmy stworzeni z tej samej materii. Chłonąłem jej zapach. – Kocham cię, Natalie – szepnąłem, nie mogąc dłużej milczeć. – Nie chcę, żebyś kiedykolwiek stąd odeszła. Te słowa jeszcze bardziej urzeczywistniły to, co czułem, i  nagle uderzyła mnie myśl, że moglibyśmy razem przeżyć życie. Uprzytomniłem sobie, że zrobię wszystko, żeby nam się udało, nawet gdybym miał osiąść na stałe w  New Bern. Mógłbym odbyć rezydenturę na innej uczelni, na przykład na Uniwersytecie Wschodniej

j p y y j Karoliny, oddalonym niecałą godzinę jazdy samochodem od domu dziadka. A  nawet zrezygnować z  medycyny. Alternatywą byłoby życie bez Natalie, a  w  tej chwili nie liczyło się dla mnie nic poza tym, by pozostać z tą kobietą na zawsze. Bez wątpienia zdawała sobie sprawę, co czuję. Być może napełniało ją to strachem, ale się nie odsunęła, tylko przytuliła się i  objęła mnie za szyję, opierając głowę na moim ramieniu. Czułem dotyk jej piersi, miękkich i  pełnych. Nabrała powietrza i  wolno je wypuściła, jakby uwalniała się od czegoś. –  Też cię kocham – wyszeptała. – Nie powinnam i wiem, że nie mogę, ale tak jest. Podniosła głowę. Dotknąłem wargami jej szyi, czubkiem języka musnąłem jedwabistą skórę. Jęknęła, przyciągając mnie do siebie, i dopiero wtedy odnalazłem jej usta. Jej wargi drżały niepewnie przy pocałunku. Gdy rozchyliłem usta, zrobiła to samo i  poczułem dotyk jej języka, słodki ponad wszelkie wyobrażenie. Odkrywałem jej ciało, delikatnie wodząc dłonią po jej piersiach, brzuchu i  niżej, do biodra, i  zapamiętując każdy fragment. I  wciąż byłem świadomy tego, że ją kocham i że zalewa mnie fala pożądania tak potężnego, jak jeszcze nigdy. Pragnąłem jej całej. Kiedy lekko się cofnąłem – choć nasze ciała nadal przywierały do siebie – zobaczyłem, że ma przymknięte oczy, a  usta rozchylone w  zmysłowym oczekiwaniu. I  wtedy, w  sposób całkowicie naturalny, wziąłem ją za rękę i  zrobiłem mały krok w  tył. Wciąż patrzyła mi w  oczy, gdy pociągnąłem ją za sobą, do domu, do sypialni.

Rozdział 11

–  Ciekawe – powiedział doktor Bowen na poniedziałkowej sesji. Siedzieliśmy przy stole jadalnym, który wrócił na swoje miejsce. Przed każdym z nas stała szklanka wody z  lodem. Bowen przyjechał jakąś godzinę temu i  już zwiedził posiadłość oraz dom. Pasiekę pokazałem mu z  odległości (bez wykładu i  prezentacji, jakie zrobiłem Natalie), podobnie jak łódź. Gdy zaczęliśmy sesję, najpierw, jak zwykle, zrelacjonowałem bieżące kwestie związane z  PTSD, a  następnie przeszedłem do randki z  Natalie. Wyznałem Bowenowi prawie wszystko, pomijając intymne szczegóły. – Nic więcej nie ma pan do powiedzenia? Tylko tyle, że to ciekawe? – Co chciałbyś usłyszeć? – Nie wiem. Coś. Cokolwiek. Doktor Bowen potarł brodę. – Naprawdę uważasz, że się w niej zakochałeś? – Tak. Z całą pewnością. – Poznałeś ją niecałe dwa tygodnie temu. – Mój dziadek zakochał się w babci, gdy pierwszy raz zamienili ze sobą kilka słów – odparowałem. Gwoli uczciwości, ta myśl nie dawała mi spokoju przez cały

ranek. – Ona jest… inna niż wszystkie, które dotąd poznałem – wysunąłem kolejny argument. – Wiem, że to nie brzmi logicznie. Ale tak, kocham ją. – I zrezygnowałbyś dla niej z rezydentury? – Tak. – Ciekawe – powtórzył. Wymijające, neutralne wypowiedzi Bowena były czasem, delikatnie mówiąc, frustrujące. – Nie wierzy mi pan? – zapytałem. – Oczywiście, że wierzę. – Ale coś pana martwi, tak? – Ciebie nie martwi? Doskonale wiedziałem, o co mu chodzi. – Ma pan na myśli tamtego gościa. –  To na pewno może spowodować pewne komplikacje. –  Zdaję sobie z  tego sprawę. Ale jej uczucia do mnie są prawdziwe. Powiedziała, że mnie kocha. Doktor Bowen poprawił okulary. –  Z  twojego opisu wynika, że prawdopodobnie tak jest. – A co pan sądzi? –  Wcale bym się nie zdziwił. Czasami ludzie mają o  tobie lepsze zdanie, niż ci się wydaje. Jesteś młody, inteligentny, zamożny, odniosłeś w  życiu sukces, z  racji służby w wojsku niektórzy uważają cię za bohatera. – O rety, dzięki, doktorze. – Nie ma za co. Chciałem zauważyć, że chociaż mogę sobie łatwo wyobrazić zakochaną w tobie kobietę, wcale nie oznacza to, że jest ona w  łatwej sytuacji. I  nie oznacza również, że wasze stosunki ułożą się tak, jak byś chciał. Ludzie są skomplikowanymi istotami, życie

ą p y y rzadko toczy się wedle naszych wyobrażeń, a  doznania naszej świadomości mogą być ze sobą sprzeczne. Z tego, co powiedziałeś, wynika, że ta kobieta dała ci do zrozumienia, że jest rozdarta między wami dwoma. Dopóki nie rozwiąże tego konfliktu, sytuacja będzie trudna. Upiłem łyk wody, rozważając te słowa. – Co powinienem zrobić? – zapytałem wreszcie. – W związku z czym? – W związku z Natalie. – Usłyszałem nutę bezradności w swoim głosie. – Z nią i tamtym gościem. Doktor Bowen uniósł brwi. Zamilkł, czekając, aż sam sobie odpowiem na to pytanie. Znał mnie na tyle dobrze, by spodziewać się, że prędzej czy później znajdę odpowiedź. I tak się stało. – Muszę pogodzić się z tym, że nie mogę kontrolować drugiej osoby – oświadczyłem. – Mogę kontrolować wyłącznie własne zachowania. – Słusznie – przytaknął z uśmiechem. – Podejrzewam jednak, że ta świadomość wcale nie poprawia ci samopoczucia. Ani trochę, odparłem w  duchu. Wziąłem kilka głębokich oddechów, pragnąc, żeby było inaczej, i  jak automat przytoczyłem wnioski z poprzednich sesji. –  Zaraz mi pan powie, że na razie muszę maksymalnie rozwijać swój potencjał. Mam się wysypiać, uprawiać sport, zdrowo się odżywiać i  ograniczyć do minimum zażywanie substancji zmieniających nastrój. Gdy jestem zdenerwowany, powinienem trenować umiejętności behawioralne, zalecane w  terapiach DBT i  CBT. To wszystko wiem

i  stosuję. Ale teraz chcę wiedzieć, co mam zrobić w związku z Natalie, żeby nie zwariować z niepokoju. Doktor Bowen pewnie słyszał, jaki jestem przejęty, jednak w  żaden sposób nie skomentował mojego stanu. Wzruszył tylko ramionami, jak to miał w  zwyczaju podczas naszych sesji. – Co innego możesz robić poza tym, co już robisz? – Ale ja ją kocham. – Z pewnością. –  Nawet nie wiem, czy ona z  nim mieszka, czy tylko się spotyka. Bowen jakby posmutniał. – Naprawdę chcesz to wiedzieć? * Następnego dnia, jadąc do Karoliny Południowej, rozmyślałem o  mojej rozmowie z  doktorem Bowenem. Wiedziałem, czego chcę – żeby Natalie rzuciła tamtego gościa – ale to stanowiło zaledwie połowę równania. Albo co gorsza, jedną trzecią. Czasem myślę, że na świecie byłoby dużo lepiej, gdybym to ja wszystkim zarządzał i  sprawował kontrolę nad ludźmi, ale na ile znam siebie, prawdopodobnie zmęczyłaby mnie taka wielka odpowiedzialność. Włączyłem w  samochodzie GPS, choć do granicy z Karoliną Południową zapewne nie byłby mi potrzebny. Trasa biegła cały czas prosto: drogą 70 do międzystanowej czterdziestki blisko Raleigh, potem międzystanową numer 85 koło Greensboro, przez Charlotte, do Karoliny Południowej i dalej do Greenville.

Komputer wyliczył, że dotrę na miejsce między pierwszą a  drugą po południu. Wówczas zdążyłbym jeszcze zasięgnąć informacji. Jechało się łatwo, po płaskim terenie, między polami uprawnymi albo wśród lasów. W pobliżu miast ruch się nasilał, ale to i tak było nic w porównaniu z aglomeracją Waszyngtonu, gdzie dorastałem. Podczas jazdy próbowałem wyobrazić sobie, jak jechał tędy mój dziadek, choć nie miało to sensu. Pick-up trząsł się i  trzeszczał przy szybkości powyżej sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, a  gdyby jechał wolniej, groziłoby to wypadkiem na drogach międzystanowych. Poza tym dziadek zdawał sobie sprawę, że w jego wieku wzrok i  refleks już nie dopisują. Im dłużej o  tym myślałem, tym bardziej byłem przekonany, że wybrałby drogi wiejskie, z  jednym pasem ruchu w  każdą stronę. Wówczas podróż trwałaby dłużej i  dotarcie do Easley zajęłoby mu pewnie dwa dni. Gdzieś na południe od Charlotte zatrzymałem się na lunch, po czym ruszyłem w  dalszą drogę. GPS pokazywał, że międzystanowa numer 85 przetnie się z  drogą 123 w  Greenville, a  stamtąd już było prosto jak strzelił do celu mojej podróży. Jeszcze w  domu, gdy wyznaczałem trasę, zauważyłem, że przy drodze 123, trochę dalej na zachód, znajduje się Uniwersytet Clemson, i zacząłem się zastanawiać, czy Helen nie była studentką i czy dziadek, ten stary pryk, nie romansował z młodą panną. Ta myśl była niedorzeczna i gdy przypomniała mi się teraz, po ponad sześciu godzinach jazdy, roześmiałem się na głos.

Bez trudu znalazłem drogę 123, którą miałem przejechać ostatni odcinek trasy. Po pięciu minutach zacząłem wypatrywać znaczników milowych. Według mnie, gdyby dziadek dostał udaru w miejscu położonym dalej na wschód, zawieziono by go do Greenville, dość dużego miasta, z  większą liczbą szpitali. Gdy byłem już na obrzeżach Easley, wróciły wspomnienia, choć nie samej miejscowości. Nic nie wydawało mi się znajome, nie mogłem sobie nawet przypomnieć, którędy jechałem do szpitala, tak bardzo byłem wtedy przygnębiony. W  końcu dostrzegłem znacznik 9 i  zwolniłem, rozglądając się na lewo i  na prawo. Dotąd jechałem głównie wśród pól i  lasów, a  tu były również domy mieszkalne i  lombardy, komisy samochodowe i  złomowiska, stacje benzynowe i  nawet sklep z  antykami. Nie rokowało to najlepiej: znalezienie jakiegoś pracownika tych firm lub lokatora tych domów, który widziałby mojego dziadka przed sześcioma miesiącami – a  tym bardziej osoby mogącej udzielić pomocnych wskazówek – zajęłoby wiele dni, jeśli nie tygodni. Choć chciałem rozwikłać tę zagadkę, wiedziałem już, że nie podejmę się takiego zadania, i  zacząłem powątpiewać, czy warto było wyruszać w  tę podróż. Mimo tych wszystkich wątpliwości serce zabiło mi szybciej, kiedy minąłem znacznik 8. Po prawej stronie zobaczyłem Waffle House – dziadek był sympatykiem tej sieci restauracji – a  minutę później, po drugiej stronie szosy, mniejszą tablicę z  reklamą Evergreen Motel. Z  wykładów w  Akademii Medycznej zapamiętałem, że udary następują zazwyczaj w  dwóch dwugodzinnych przedziałach czasowych, rano i  wieczorem. Dziadek

p y miał ustalony rytm dnia. Jeśli założyć, że wstał o swojej zwykłej porze i  zjadł śniadanie w  pobliskiej restauracji, i jeśli dodać do tego informację, o której godzinie znalazł się w  szpitalu, to być może natrafiłem na motel, gdzie zatrzymał się na noc. Moje przeczucie nasiliło się, gdy pojechałem dalej i  zobaczyłem ten sam fragment ulicy co wcześniej na Google Earth. Sytuacja stawała się coraz bardziej klarowna. W  budynku, który przedtem wziąłem za zrujnowane centrum handlowe, w  rzeczywistości mieścił się stary motel; stał tuż za znacznikiem milowym 7 i  wyglądał tak, jakby gotówka była tu preferowaną formą płatności, co niewątpliwie pasowało dziadkowi, gdyż nie miał karty kredytowej. Co więcej, mogłem sobie łatwo wyobrazić, że wybrałby takie miejsce na nocleg. Parterowy motel, w  kształcie litery U, miał może dwanaście pokoi. Ściany zewnętrzne, niegdyś koloru oliwkowego, wyblakły. Przy wejściach do pokoi stało kilka sfatygowanych foteli na biegunach, co zapewne miało tworzyć swojską atmosferę. Wydawało mi się, że patrzę na dom dziadka skrzyżowany z  Trading Post, i wyobraziłem sobie, że odetchnął z ulgą, gdy natknął się na to miejsce. Mała tabliczka w  oknie od strony szosy wskazywała drogę do recepcji. Podjechałem pod drzwi. Na parkingu stały tylko trzy samochody, ale i tak uważałem, że o trzy za dużo. Minęła już zwykła pora wymeldowania się, a to oznaczało, że goście, którzy przebywali teraz w  pokojach, zostaną na następną noc, co z  trudem mieściło mi się w  głowie. Mogło być też tak, że wynajmowali pokoje na godziny i  zachciało im się jeszcze popołudniowego numerka. Ta druga

j p p g g ewentualność wydała mi się bardziej prawdopodobna. Pragnę podkreślić, że nie zamierzam nikogo oceniać… Zaskrzypiały siatkowe drzwi, zabrzęczał dzwonek i  wszedłem do małego, mrocznego pomieszczenia z  kontuarem sięgającym klatki piersiowej dorosłego człowieka. Z  tyłu na ścianie znajdowały się kołki z  kluczami na plastikowych breloczkach i  drzwi zasłonięte kotarą z  koralików, zza której dochodził ryk telewizora. Po chwili telewizor przycichł i  pojawiła się niska rudowłosa kobieta w  wieku między trzydziestką a pięćdziesiątką. Miała niezadowoloną minę, jakby moje przybycie odebrało jej jedyną radość w  pracy, a mianowicie oglądanie telewizji. – Chce pan wynająć pokój? – Nie, ale będę wdzięczny, jeśli pani mi pomoże. W  kilku słowach wyjaśniłem jej, jakie informacje są mi potrzebne. Słuchała, z  nieskrywaną ciekawością wodząc wzrokiem od mojej ręki bez dwóch palców do blizny na twarzy. Zamiast odpowiedzi usłyszałem pytanie. – Był pan w wojsku? – W marynarce. – Mój brat w wojskach lądowych. Trzy misje w Iraku. – Trudne warunki. Służyłem w Afganistanie. – Tam też nielekkie. –  To prawda – przytaknąłem. – Ale przynajmniej nie mam za sobą trzech misji. Dopiero wtedy się uśmiechnęła. – O co pan pytał? Co z tym dziadkiem? Jeszcze raz opowiedziałem jej o dziadku i dorzuciłem informacje od firmy ratownictwa medycznego: że

pacjent stracił przytomność wczesnym rankiem, nieopodal znacznika milowego przed tym budynkiem. – Chciałbym prosić, żeby pani zajrzała do księgi gości. – Kiedy to było? Usłyszawszy datę, pokręciła głową. – Bardzo żałuję. Musi pan zapytać Beau. Chętnie bym panu pomogła, ale nie wolno mi pokazywać nikomu księgi, jeśli nie ma nakazu sądowego. Straciłabym pracę. – Beau jest właścicielem motelu? – Kierownikiem. Właścicielem jest jego wuj z Wirginii Zachodniej. – Ma pani jego telefon? Dałoby się zadzwonić? –  Mam, ale nie mogę mu przeszkadzać. Teraz śpi. Lepiej go nie budzić. Pracuje na noce. Od ósmej do ósmej. Gdybym pracował w  tych godzinach, też bym nie chciał, żeby ktoś wyrywał mnie ze snu. –  Może pani coś wie o  moim dziadku? Była pani wtedy w pracy? Może coś pani słyszała? Zabębniła palcami po kontuarze. – Coś tam mówili o jakimś staruszku, którego zabrała z naszego parkingu karetka. Może to był on, a może nie. W ostatnich latach umarło tu kilka osób, więc trochę mi się to wszystko zlewa. Większość na atak serca. Raz ktoś popełnił samobójstwo. Czy to typowe dla tego miejsca, a  może w  ogóle dla moteli i hoteli? – przeleciało mi przez myśl. – Beau pracuje dziś na noc? – No. – Kiwnęła głową. – Proszę się nie zrażać, jak go pan zobaczy. Jest trochę narwany, ale to równy facet i ma dobre serce. – Dziękuję za pomoc.

ę ję p – Niewiele pomogłam. Zostawię kartkę Beau, żeby się pana spodziewał i pomógł panu, na ile zdoła. – Będę wdzięczny. – Jeszcze raz, jak się pan nazywa? – Trevor Benson. –  Jestem Maggie. Dziękuję za pana służbę w  wojsku. Szkoda, że nie mogłam bardziej pomóc. * Miałem dużo wolnego czasu, więc pojechałem z powrotem do Greenville, gdzie zaszedłem do księgarni Barnes & Noble obejrzeć książki, a  potem zjadłem stek w  Ruth’s Chris. Spodziewając się, że zostanę tu na noc, zarezerwowałem pokój w Marriotcie. Evergreen spełniał wymagania dziadka, ale ja wolałem hotel z  większymi wygodami. Wróciłem do motelu piętnaście po ósmej. Już zapadł zmrok. W świetle reflektorów mojego SUV-a zobaczyłem na parkingu cztery samochody, inne niż przedtem, co oznaczało, że amatorzy popołudniowych uciech już odjechali. Zaparkowałem tam gdzie wcześniej i  wszedłem do recepcji. Znowu dobiegł mnie ryk telewizora na zapleczu, a  po chwili z  pokoju za kotarą wyłonił się Beau. Natychmiast zrozumiałem, co miała na myśli Maggie: Beau dokładnie odpowiadał wizerunkowi faceta, który pracuje na noce w  miejscu o  nazwie Evergreen Motel, położonym przy mało uczęszczanej drodze gdzieś na odludziu. Był chyba w moim wieku albo trochę młodszy, chudy jak tyczka, z  nierównym zarostem i  brudnymi

włosami, niemytymi zapewne od tygodnia; miał na sobie poplamiony biały T-shirt, a na łańcuszku przyczepionym do szlufki jego spodni wisiał portfel. Na twarzy mężczyzny malowało się coś pomiędzy obojętnością a irytacją. Zalatywało od niego piwem. – Pan jest Beau? Potarł brodę wierzchem dłoni i westchnął. – Kto pyta? – Nazywam się Trevor Benson. Byłem tu kilka godzin temu i rozmawiałem z Maggie. –  A, tak. Zostawiła mi kartkę. Napisała, że jest pan weteranem i  mam panu pomóc. Chodzi o  pańskiego dziadka. Znowu zacząłem opowiadać całą historię. Jeszcze nie doszedłem do końca, gdy Beau pokiwał głową. –  Tak, pamiętam go. Starszy gość… naprawdę wiekowy. Miał rozklekotanego pick-upa, zgadza się? – To by pasowało – potwierdziłem. Spod kontuaru wyciągnął notatnik, jaki można kupić w każdym sklepie z materiałami biurowymi. – Kiedy to było? – zapytał. Podałem datę, a on zaczął przerzucać kartki. –  Widzi pan, wymagamy dowodu tożsamości tylko wtedy, gdy gość płaci kartą kredytową. Jak płaci gotówką za pokój albo zostawia kaucję za klucz, nie chce nam się sprawdzać. Wielu naszych gości nie podaje prawdziwego nazwiska, więc nie mogę niczego gwarantować. To było do przewidzenia, pomyślałem. –  Jestem pewny, że dziadek podałby prawdziwe nazwisko.

Dalej kartkował wstecz, aż w  końcu znalazł wpisy z tamtego dnia. – Może pan powtórzyć nazwisko? – Carl Haverson. –  Jest. Zapłacił gotówką za jedną noc. Oddał klucz i dostał zwrot kaucji. – Pamięta pan, co mówił? Dokąd się wybierał? –  Niestety, w  tym nie mogę pomóc. Ludzie mi się mieszają, rozumie pan. – A co pan pamięta? –  Pamiętam, jak go znalazłem – powiedział Beau. – Był w  pick-upie, silnik wciąż pracował na biegu jałowym. Nie wiem, jak długo tam siedział, ale pamiętam, że wyjrzałem przez okno akurat wtedy, gdy miał skręcić na szosę. Parę minut później samochód stał w  tym samym miejscu. Zapamiętałem, bo strasznie kopcił. Poza tym blokował wyjazd, więc w  końcu podszedłem do niego i już miałem zastukać w szybę, gdy zobaczyłem, że staruszek leży na kierownicy. Otworzyłem drzwi. Nie wyglądało to najlepiej. Ponieważ nie wiedziałem, czy żyje, wróciłem do recepcji i  zadzwoniłem pod numer alarmowy. Przyjechała policja, zaraz było pogotowie, ratownicy zajęli się nim i zapakowali go do karetki. Wtedy jeszcze żył. Więcej go nie widziałem. Spojrzałem przez okno wychodzące na parking i  wyobraziłem sobie całą sytuację. Beau może był narwany, może nie, ale na pewno mi pomógł. – Wie pan, co się stało z pick-upem? – zapytałem. – Niewiele. – Czyli co?

–  Zapytałem szeryfa, czy mogę przesunąć samochód, żeby nie blokował wyjazdu. Jak mówiłem, silnik wciąż pracował. Szeryf zgodził się, ale kazał włożyć kluczyki do koperty, w  razie gdyby gość wrócił. Postawiłem samochód na końcu parkingu i schowałem kluczyki. – Wciąż je pan ma? – Nie. – Co się z nimi stało? – Nie chcę mieć kłopotów. Odczekałem parę tygodni, ale gość nie wrócił. Pana dziadek, znaczy się. W ogóle się nie pojawił i nic więcej o nim nie słyszałem. –  Nie jestem na pana zły i  nie będzie pan miał kłopotów. Chcę odszukać tego pick-upa, bo a nuż znajdę w nim coś, co mi powie, dokąd wybierał się mój dziadek. Beau wbił we mnie wzrok. –  Wuj kazał mi go odholować – oznajmił w  końcu. – Zadzwoniłem do firmy holowniczej i  dałem kluczyki laweciarzowi. – Pamięta pan nazwę firmy? – AJ’s Towing. * O  tak późnej porze nie było sensu dzwonić do firmy holowniczej. Pojechałem do Marriotta w  Greenville, wziąłem prysznic, obejrzałem film akcji na platformie PPV i już leżąc w łóżku, wysłałem SMS-a do Natalie. Cześć. Podróż była długa, ale cieszę się, że pojechałem. Zdobyłem trochę informacji. Pick-

up został odholowany . Jutro się tym zajmę. Kocham cię. Byłem tak zmęczony, że nie czekałem na odpowiedź, po której wysłałbym drugiego SMS-a, tylko wyciszyłem telefon i  zgasiłem lampę. Parę minut później już zasypiałem, zastanawiając się jeszcze, dokąd zmierzał dziadek. Rano nie znalazłem w  telefonie żadnej wiadomości od Natalie. * Po śniadaniu zastanawiałem się, czy zadzwonić do AJ’s Towing, czy też udać się tam osobiście. Uznałem, że lepiej do nich wpaść. GPS zaprowadził mnie do przemysłowej dzielnicy Easley. Dotarłem pod właściwy adres, lecz nigdzie nie było szyldu firmy ani drzwi do biura. Na środku podwórza, ogrodzonego siatką i  pokrytego spękanym asfaltem, stał duży budynek – prostopadłościan z  prefabrykatów z  trojgiem wielkich rolowanych drzwi. Na teren prowadziła brama, zamknięta na łańcuch. Po drugiej stronie podwórza zobaczyłem trzy brudne samochody, jeden obok drugiego. Ani śladu pracowników. Wprawdzie przyjechałem w  godzinach pracy, ale po chwili namysłu stwierdziłem, że nie ma co się dziwić. Jeżeli nie mieli tu żadnego odholowanego pojazdu, to nie było sensu zatrudniać personelu biurowego ani nawet telefonistki. Najprawdopodobniej do firmy dzwoniło się na telefon komórkowy.

Zadzwoniłem pod numer firmowy i  po kilku dzwonkach usłyszałem nagranie z szorstkim głosem A.J. Zostawiłem krótką wiadomość z  prośbą, żeby oddzwonił. Nie mając nic innego do roboty, jak tylko czekać, wybrałem się na przejażdżkę po Easley, które okazało się nadspodziewanie ładne. Kiedy po raz kolejny mijałem szpital, wysłałem z  auta ciche podziękowania dobrym ludziom, którzy tam pracowali. Ci sumienni lekarze i  pielęgniarki troskliwie zajmowali się dziadkiem w  ostatnich dniach jego życia i  dołożyli wszelkich starań, żeby mnie odszukać i  powiadomić o jego stanie. W  południe wróciłem do Greenville, zjadłem lunch w  śródmieściu, w  lokalu, w  którym podawano rewelacyjną zapiekankę z  krabów; najwyraźniej przychodziło do niego wiele pracownic z  pobliskich biur. Ponieważ już się wymeldowałem z  hotelu, przeciągałem swój pobyt w restauracji, aż zaczęło mnie to krępować, i w końcu poszedłem na spacer. Minęły trzy godziny, a  A.J. się nie odezwał. Minęła następna godzina i jeszcze jedna. Zastanawiałem się, czy nie wracać do New Bern, ale czułem, że muszę porozmawiać z  A.J. osobiście. Poza tym, gdybym wyruszył teraz w drogę, byłbym w domu dopiero przed północą. Pojechałem do Marriotta i  wynająłem pokój na kolejną noc. Kiedy komórka się ładowała, głośność dzwonka była ustawiona na maksimum. Wysłałem następnego SMS-a do Natalie.

Myślę o  tobie. Prawdopodobnie jutro, będę w domu po południu.

wyjadę stąd

Kolację postanowiłem zjeść w  meksykańskiej restauracji, która mieściła się kilka minut spacerem od hotelu. W drodze powrotnej znowu zadzwoniłem do A.J. Tym razem odebrał. Przedstawiłem się, powiedziałem, że dzwoniłem wcześniej w  sprawie pick-upa mojego dziadka, i  raptem połączenie się urwało. Albo A.J. zakończył rozmowę, albo zawiodła moja sieć. Zadzwoniłem ponownie i  – jak przed południem – od razu odezwała się poczta głosowa. Nie pozostało mi nic innego, jak się rozłączyć. Leżąc w  łóżku, zastanawiałem się, o  co tu chodzi. Wyglądało na to, że A.J. nie chce ze mną rozmawiać, nie wiadomo dlaczego. Głowiłem się, co robić. Ponieważ nie mogłem zastać go w  firmie ani nie znałem jego nazwiska, nie wiedziałem, jak go odnaleźć. Pewnie dotarłbym do niego drogą urzędową: zaglądając w  dokumenty potwierdzające prowadzenie działalności gospodarczej albo zwracając się do lokalnych władz z  prośbą o  podanie mi adresu domowego – ale gdybym stanął na progu jego domu, czy chciałby ze mną rozmawiać? Czy po prostu zatrzasnąłby mi drzwi przed nosem? Raczej to drugie, zważywszy, że natychmiast się rozłączył. Przeleciało mi przez myśl, żeby wezwać lawetę, lecz wówczas, widząc, jak go podszedłem, rozzłościłby się i już w ogóle nie zechciał mi pomóc. Pozostały mi trzy możliwości. Albo nadal będę nagrywał mu się na pocztę głosową, albo zatrudnię prawnika, albo wynajmę prywatnego detektywa. Te

wszystkie działania mogłem podjąć z  domu. Poza tym chciałem je ponownie rozważyć nazajutrz rano. No i nie dawała mi spokoju myśl o Natalie, ponieważ, co dziwne, wciąż się do mnie nie odezwała.

Rozdział 12

Wyjechałem z  Greenville skoro świt, tak że wczesnym popołudniem byłem już w  domu. Ponieważ wciąż nie zdecydowałem, jakie działania podjąć w  związku z A.J., wyszedłem pobiegać dłuższą trasą niż zazwyczaj, a  potem przez godzinę rozciągałem mięśnie. Siedzenie tyle czasu za kierownicą nie wpłynęło korzystnie na mój kręgosłup. Biorąc prysznic, zastanawiałem się, czy napisać kolejnego SMS-a  do Natalie. Wysłałem już dwa i  nie dostałem odpowiedzi. Nie wiedziałem, jak to rozumieć. Może należała do ludzi, którzy nie lubią pisać SMS-ów, albo sądziła, że mam dużo spraw na głowie, i nie chciała mi przeszkadzać. Możliwe również, że była zajęta w  pracy, a  potem tak zmęczona, że nawet nie spojrzała na telefon. Mnie też to się kiedyś zdarzało; pamiętam, jak sprzeczaliśmy się z  Sandrą: mówiła, że jest jej przykro, bo ją ignoruję, a  przecież wystarczyłoby odpisać w dwóch słowach. Wówczas sądziłem, że Sandra robi z tego aferę, ale teraz łatwiej mi było zrozumieć jej frustrację. Przyszykowałem sobie kanapkę i  usiadłem przed telewizorem, żeby obejrzeć powtórkę serialu o  nowojorskich policjantach. Po podróży byłem

zmęczony i  zamierzałem wcześnie pójść spać. Zapadł zmrok, światło księżyca wlewało się przez okna. Telefon zostawiłem na blacie w  kuchni, podłączony do ładowarki. Dopiero gdy umyłem i  wytarłem talerz, spojrzałem na wyświetlacz. Dotarłeś do domu? Miło, że zapytała. Mimo to wciąż byłem trochę dotknięty, że napisała dopiero teraz, i  na dodatek dość bezosobowo. Przyjąłem postawę pasywno-agresywną i  nie odpowiedziałem od razu. Podczas najbliższej sesji z  Bowenem moje zachowanie będzie niewątpliwie przedmiotem analizy i rozważań, jak bardzo staram się rozwijać swój potencjał. Przez pół godziny siedziałem z książką na werandzie, ale nie mogłem się skupić i  w  końcu przestałem czytać. Wziąłem do ręki telefon, by odpisać krótko i zwięźle: Tak. Byłem ciekaw, czy wyczuła w tym jednym słowie cień irytacji. Podobno w  związkach na wczesnym etapie partnerzy są pełni zapału i pożądania. W takim razie jak to przejawia się u niej? Może jest w niej pożądanie, szepnął mój wewnętrzny głos, ale ponieważ wyjechałeś, jego obiektem stał się „tamten gość”. Nie miałem najmniejszej ochoty zgłębiać tego tematu. Chwilę później przyszedł kolejny SMS od Natalie.

Jestem w  Green spotkać?

Springs.

Możemy

się

tu

Zalała mnie fala wspomnień z  dzieciństwa. Green Springs było znane niemal w  całej wschodniej części Karoliny Północnej jako coś w  rodzaju aquaparku – pozostałość po tradycyjnych kąpieliskach, tak licznych na Południu. Tamtejszy mieszkaniec zbudował tę konstrukcję nad rzeką Neuse, a  właściwie w  rzece, z  impregnowanego ciśnieniowo drewna, opartego na palach wbitych głęboko w  koryto. Z  trzech stron ciągnęły się dwupoziomowe pomosty, każdy o  długości około dwudziestu trzech metrów, a  wieża miała cztery piętra i  tylko najodważniejsi skakali z  samej góry. Były tam liny do chodzenia, zjeżdżalnia, huśtawki i słupki, po których skakały dzieci, tak jak przy grze w klasy. Latem przychodziłem tam wielokrotnie, żeby pływać, wspinać się, huśtać i  skakać, do utraty sił. Dziadek, już ponad siedemdziesięcioletni, pewnego razu skoczył razem ze mną z drugiego piętra wieży i zebrał burzę oklasków. Wstęp na kąpielisko był darmowy, natomiast alkohol, narkotyki, uprawianie seksu, nawet całowanie się były zabronione. Obowiązywała zasada „żadnych amorów”, ale o  dziwo, wolno było palić papierosy – pozostał mi w  pamięci obraz nastolatków, którzy w  upalne dni popalali, siedząc na górnych pomostach. Jednak nigdy nie byłem tam o  zmroku. Sądziłem, że kąpielisko jest zamknięte w  godzinach nocnych, ale Natalie jako zastępca szeryfa miała być może szczególne przywileje. Albo właściciel Green Springs nie wiedział, że tam przyszła, chociaż jego posesja znajdowała się tuż

obok. Droga na kąpielisko prowadziła przez trawnik za jego domem i dalej, przez długie molo, na głębsze wody Neuse. Podejmowanie decyzji nie trwało długo; choć moja duma była trochę urażona, chciałem zobaczyć się z Natalie. Szczerze mówiąc, stęskniłem się za nią. Dobrze. Będę za 15 minut , napisałem. Narzuciłem wiatrówkę, bo znowu się ochłodziło – takie wahania temperatur często zdarzają się wiosną – wziąłem kluczyki, portfel i poszedłem do samochodu. * Choć pamiętałem, gdzie mniej więcej znajduje się Green Springs, dotarcie na miejsce zajęło mi więcej czasu, niż się spodziewałem. Google nie pomógł – brak lokalizacji w  wynikach wyszukiwania – i  w  rezultacie musiałem przejechać sporo ulic w  James City, zanim znalazłem drogę. Gdy zaparkowałem na żwirowanym placu, od razu zobaczyłem samochód Natalie. Obawiałem się, że wyjdzie właściciel, zaniepokojony, kto się tu zjawia o  takiej późnej porze, ale prócz światła w  oknie na piętrze nie dostrzegłem żadnych oznak ludzkiej aktywności. Jasny księżyc oświetlał mi ścieżkę, którą schodziłem po łagodnym trawiastym zboczu w  kierunku wody. Od strony sąsiadów doleciało mnie szczekanie psa. Wokoło grały świerszcze. Nabrałem w  płuca powietrza nasyconego zapachem sosen i  świeżo skoszonej trawy, który zawsze kojarzył mi się z latem.

Gdy dotarłem do niższej części molo, stwierdziłem, że Neuse, w przeciwieństwie do Brices Creek, nigdy nie stoi w  miejscu. Gwiazdy odbijały się w  falach i  zmarszczkach, stwarzając wrażenie, że woda jest podświetlona od dołu. Dziadek powiedział mi kiedyś, że Neuse w  miejscu, gdzie uchodzi do Pamlico Sound, jest najszerszą rzeką w  całych Stanach Zjednoczonych – szerszą nawet od Missisipi – ale tu, w  James City, miała zaledwie półtora kilometra szerokości. Tłumiąc złe przeczucia, zadawałem sobie pytanie, dlaczego Natalie zjawiła się tu po zmroku. Kiedy doszedłem do połowy molo, pojawił się zarys kąpieliska. Uśmiechnąłem się na ten widok. Green Springs wyglądało tak, jak je zapamiętałem: było miejscem, gdzie dzieci bawiły się na własne ryzyko. Nie było tu żadnych barierek ani choćby schodków na górny pomost; żeby tam wejść, należało wdrapać się po deskach, ostrożnie, bo gdzieniegdzie wystawały gwoździe. Zimą właściciel wymieniał zbutwiałe deski i  dokonywał napraw – dlatego mogło się wydawać, że Green Springs jest niezakończonym projektem budowlanym. Wreszcie doszedłem do kąpieliska. Ponieważ nigdzie nie dostrzegłem Natalie, cicho ją zawołałem. – Tu jestem. – Doleciał mnie gdzieś z góry jej głos. Zabrzmiało to tak, jakby była na górnym pomoście. Wszedłem tam i  zobaczyłem, że siedzi na brzegu pomostu, ze spuszczonymi nogami. Tak jak ja, miała na sobie dżinsy i wiatrówkę; obok niej stała butelka wina. Odwróciła się do mnie z uśmiechem. –  Jesteś. – Jej oczy błyszczały w  świetle księżyca. – Zastanawiałam się, czy nie zmieniłeś zdania.

ę y – Nie pamiętałem drogi. Dawno tu nie byłem. Usiadłem przy niej. Natalie sięgnęła po kubek i upiła łyk wina. Wyczułem od niej alkohol i  zauważyłem, że butelka jest prawie pusta. – Jak przebiegła podróż? – zapytała śpiewnie. – Dobrze. Co tu robisz? Zignorowała moje pytanie. – Znalazłeś samochód dziadka? – Wciąż szukam. Wiem, kto go odholował, ale jeszcze nie rozmawiałem z  tym człowiekiem. Jak długo tu siedzisz? – Bo ja wiem? Ze dwie godziny. Naprawdę nie wiem. A która jest teraz? – Dochodzi dziesiąta. – Robi się późno – stwierdziła. Patrzyłem, jak popija wino. Nie wyglądała na pijaną, ale bez wątpienia przyjechała tu z  pełną butelką. Ogarnął mnie lekki niepokój. Coś się działo i podejrzewałem, że może mi się to nie spodobać. –  Nie lepiej wracać do domu i  wyspać się przed jutrzejszym dniem? –  Jutro nie pracuję – oznajmiła. – Zmienił się mój harmonogram, bo drugi zastępca musiał zeznawać w  sądzie. Będę pracować przez weekend. Czyli dziś jest dla mnie jakby sobota. – Aha. – Napijesz się? – zaproponowała, podając mi kubek. – Dziękuję, nie mam ochoty. Kiwnęła głową. – Jasne. Powinnam wziąć dla ciebie yuenglinga. Nie skomentowałem tego. Patrzyłem na jej profil, bezskutecznie próbując się domyślić, co tu robimy.

p ją ę y y Opróżniła kubek i znów nalała sobie wina. – Dobrze się czujesz? – zapytałem. – Czy coś się dzisiaj wydarzyło? – Nie – odparła. – Nic się dzisiaj nie wydarzyło. I nie, nie czuję się dobrze. – Co mogę zrobić? Zaśmiała się gorzko, ale nie odpowiedziała na pytanie, tylko wbiła wzrok w kubek. –  Wiesz, że do zeszłego weekendu, który spędziłam z  tobą, przez sześć miesięcy nie wypiłam ani kropli alkoholu? A  w  tym tygodniu to już drugi raz. Pewnie myślisz, że mam z tym problem. –  Nie masz z  tym problemu, natomiast jestem przekonany, że coś cię dręczy. –  Można tak powiedzieć. Wydawało mi się, że kontroluję sytuację, ale teraz wiem, że się oszukiwałam. – Znowu się zaśmiała. Pękało mi serce, gdy słyszałem ten jej śmiech. – Chyba gadam bez sensu. Wcale nie, pomyślałem. Wiedziałem, czym są rozterki emocjonalne; pomaga wtedy rozmowa, ale to Natalie musiałaby się otworzyć, a  ja tylko bym słuchał z życzliwością, nawet jeśli nie rozumiałbym, o co chodzi. – Wierzysz w Boga? – zapytała po chwili. – Często, ale nie zawsze – odparłem. Po jej twarzy przebiegł cień smutku. –  Ja wierzę. Od zawsze. Gdy byłam nastolatką, chodziłam do kościoła w  każdą niedzielę i  w  środę wieczorem. Jak dobra baptystka. Sprawiało mi to przyjemność. Wydawało mi się, że wiem, jak powinno być w  życiu. Podrosłam i  zrozumiałam, że się myliłam. Wiem, że Bóg dał nam wolną wolę, ale nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego na świecie jest tyle

p g j y cierpienia. Dlaczego Bóg, jakoby sama dobroć i  miłość, pozwala, żeby niewinni ludzie cierpieli? Pamiętam, jak szukałam wyjaśnienia w Biblii, ale tam go nie ma. To jest podstawowe pytanie i  nie ma na nie odpowiedzi. W pracy widzę to nieustannie. Wokół siebie też. Tylko… dlaczego? – Nie wiem. I nie mogę mówić, że znam się na Biblii. W kościele najchętniej gapiłem się na dziewczyny. Parsknęła śmiechem i objęła kubek dłońmi. – Wiesz, dlaczego tu przyszłam? – zapytała cicho. – Nie mam pojęcia. –  Bo to jest jedno z  ostatnich miejsc, gdzie byłam naprawdę szczęśliwa. Usłyszałam o  nim dopiero po przeprowadzce do New Bern. Przyszłam tu późnym latem. Woda była idealna. Położyłam się na ręczniku, żeby złapać trochę słońca. Leżałam sobie, myśląc o tym, jakie wszystko jest cudowne. Moje życie toczyło się tak, jak chciałam. Byłam po prostu… w pełni szczęśliwa. Dziś chciałam znowu tak się poczuć, choćby przez chwilę. – I? – I co? – Poczułaś pełnię szczęścia? –  Nie – przyznała. – Dlatego mam wino. Skoro nie mogę być szczęśliwa, to nie chcę nic czuć. Nie podobało mi się to, co mówiła, i coraz bardziej się o  nią martwiłem. Być może wyczuła mój niepokój, bo postawiła butelkę za plecami i  przysunęła się do mnie. Odruchowo objąłem ją ramieniem i  tak siedzieliśmy w  milczeniu. Patrzyliśmy na rzekę, obserwując hipnotyzujące migotanie światła niebiańskiego na wodzie. – Przyjemnie tu, prawda? Gdy zapadnie noc.

yj p y p –  Przyjemnie. Nie sądziłem, że nocą wolno tu przebywać. – Nie wolno. Ale mało mnie to obchodzi. – Oczywiście. –  Wiesz, o  czym jeszcze myślałam, siedząc tutaj? Zanim przyszedłeś? – O czym? –  O  pszczołach. O  aligatorach, orłach i  kolacji na werandzie. Wtedy też byłam szczęśliwa. Może nie w  pełni… ale szczęśliwa. Po raz pierwszy od dawna czułam się znowu sobą i  zrozumiałam, jak bardzo mi tego brakowało. Ale… Zawiesiła głos. Chciałem, żeby dokończyła. – Ale co? –  Uprzytomniłam sobie, że nie jest mi dane być szczęśliwą. Byłem zszokowany. –  Dlaczego tak uważasz? To nieprawda. Skąd taka myśl? Zamiast odpowiedzieć, znów wypiła łyk wina. –  Chyba powinniśmy już iść. A  przynajmniej ja powinnam. Już późno. –  Nie zmieniaj tematu. Dlaczego sądzisz, że nie możesz być szczęśliwa? – Nie zrozumiesz. – Może zrozumiem, gdy dowiem się, o czym mówisz. Zapadła cisza. Słyszałem lekki oddech Natalie i poczułem nieznaczny ruch poniżej ramienia. –  W  życiu czasem jest tak, że człowiek staje przed niemożliwym wyborem. Bez względu na to, co postanowi, nic dobrego z  tego nie wyniknie. Wyobraź sobie taką sytuację… Jesteś żonaty, masz troje dzieci;

ą y ję J y j wybrałeś się z  żoną w  góry na wspinaczkę. Wisisz na skale, niezabezpieczony liną, i  jedną ręką trzymasz się skały, drugą ręką trzymasz żonę. Zaczynasz tracić siły. Wiesz, że nie zdołasz uratować i siebie, i żony. Więc albo puścisz żonę i będziesz miał na sumieniu jej śmierć, albo oboje umrzecie i  wasze dzieci zostaną sierotami. Żaden z  tych wyborów cię nie uszczęśliwi. Chodziło mi o  tego rodzaju sytuację. Zastanawiałem się, czego ona tak bardzo nie chce mi powiedzieć. – Mówisz o wyborze między mną a tamtym gościem? Kiwnęła głową; usta miała zaciśnięte. – Nie rozmawiajmy teraz o tym, dobrze? Od naszego ostatniego spotkania nie myślę o  niczym innym i  już jestem zmęczona, a  do tego piłam. To nieodpowiednia pora. Nie jestem gotowa. –  W  porządku. – Te słowa ledwo przeszły mi przez gardło. Kochałem Natalie. Pragnąłem porozmawiać o  nas, o  naszej przyszłości. Chciałem ją przekonać, że może być ze mną szczęśliwa. Chciałem ją zapewnić, że zrobię, co w  mojej mocy, by jej dowieść, że wybierając mnie, podjęła właściwą decyzję. – O  czym chciałabyś porozmawiać? – O niczym. Mógłbyś po prostu objąć mnie i chwilę tu posiedzieć? Przytuliłem ją do siebie. Siedzieliśmy w  ciszy, w  mroku. Czuło się chłód wiosennego wieczoru. W  oddali samochody przejeżdżały przez most. Po drugiej stronie rzeki widać było rozświetlone domy. Powietrze gęstniało, nabierało wilgoci. Poranna mgła najpewniej przykryje szarością zielony krajobraz.

Natalie wylała resztkę wina do wody. Ledwie usłyszałem plusk, tak byłem skupiony na tym, jakie ciepło emanowało z  jej ciała wtulonego w  moje. Wróciłem myślami do naszej randki i znów poczułem jej miękkie usta, gdy pierwszy raz się całowaliśmy. Zamknąłem oczy, wiedząc, że ją kocham, bez względu na wszystko. Przejdziemy przez to, powiedziałem sobie. To będzie dla niej trudne, może nawet bardzo bolesne, ale byłem gotów dać jej czas i  przestrzeń, gdyby tego potrzebowała. Wiedziałem, że ona kocha mnie tak samo, jak ja kocham ją. Nawet jeśli to będzie długo trwało, w  końcu dojdzie do takiego samego wniosku i znajdziemy sposób, żeby być razem. Choć usilnie starałem się przekonać samego siebie, że tak właśnie będzie, dręczyły mnie obawy, że mogę się mylić. Ale się nie odezwałem. Ona też. Siedzieliśmy razem w  tę noc, która powinna należeć do nas, lecz wcale nie mieliśmy takiego poczucia. Wreszcie odetchnęła głęboko i powiedziała: – Powinniśmy już iść. Z samego rana muszę załatwić parę spraw, bo w weekend nie będę miała czasu. Bez entuzjazmu kiwnąłem głową. Wstając, podałem jej rękę i  pomogłem jej się podnieść, po czym wziąłem butelkę i  kubek. Podszedłem do miejsca, gdzie wdrapałem się na górny pomost. Bałem się, że po alkoholu może mieć zachwianą równowagę, ale zeszła bez trudu. Butelkę i kubek wrzuciłem do kosza na śmieci na dolnym pomoście i weszliśmy na molo. Gdy chwyciła mnie za rękę, poczułem wielką ulgę. Wiedziałem, że

podjęła decyzję, i  nagle zrobiło mi się lekko na duszy, pierwszy raz tego wieczoru. Poszliśmy przez trawnik do naszych samochodów. – Myślę, że nie powinnaś prowadzić – powiedziałem, gdy stanęliśmy przy jej aucie. –  Nie będę. Tylko zabiorę torebkę. Odwieziesz mnie do domu? – Z ochotą. Wzięła z  siedzenia torebkę, a  ja tymczasem otworzyłem swój samochód i drzwi od strony pasażera. Gdy Natalie się usadowiła, obszedłem auto i usiadłem za kierownicą. – Którędy? – zapytałem, opuszczając plac. – Wróć do szosy na New Bern. Mieszkam w dzielnicy Ghent. Wiesz, gdzie to jest? – Nie mam zielonego pojęcia. – Pierwszy zjazd za mostem, a potem w prawo. Zaledwie kilka minut później kazała mi skręcić w  Spencer Avenue, śliczną ulicę z  dużymi drzewami i  z  domami, które pochodziły z  pierwszej połowy dwudziestego wieku. W  końcu wjechaliśmy na podjazd przed uroczym piętrowym domem. Zgasiłem silnik i  wysiedliśmy. Do drzwi frontowych było kilka kroków. – A więc tutaj mieszkasz? – Obecnie tak. – Zaczęła grzebać w torebce. – Zamierzasz się przeprowadzić? –  Być może. Jeszcze nie podjęłam decyzji. – Wyjęła klucze. – Ten dom jest dla mnie trochę za duży. Wolałabym parterowy. – Zaczęłaś szukać? – Na razie nie.

– Jesteś zbyt zajęta? – Właśnie. Tak to nazwijmy. Stanęliśmy pod drzwiami. Nie bardzo wiedziałem, jak się zachować, i  w  mroku próbowałem wyczytać coś z jej twarzy. – Cieszę się, że wysłałaś mi wiadomość. – Naprawdę? Byłam w rozsypce. – Nie zauważyłem. – Kłamczuch. Uśmiechnąłem się szeroko i  pocałowałem ją. Zawahała się jakby, ale po chwili oddała pocałunek. Odsunęliśmy się od siebie. –  Jestem szczęśliwy, że pojawiłaś się w  moim życiu. Chciałbym, żebyś to wiedziała, Natalie. – Wiem. Wolałem nie wywierać na nią presji, więc nie napomknąłem, że nie odwzajemniła mojego wyznania. –  Przyjechać po ciebie jutro, żebyśmy zabrali twój samochód? – Nie, poradzę sobie. – Na pewno? – Kolega z pracy się tym zajmie. Tobie byłoby nie po drodze, a  on mieszka tutaj, kawałek dalej. To nic wielkiego. Otworzyła kluczem drzwi i lekko je uchyliła. – Pamiętam, że w weekend pracujesz, ale może jutro zjedlibyśmy razem kolację? Miałem wrażenie, że rozgląda się po cichej, zadrzewionej ulicy. –  Chyba nie dam rady – odparła po chwili. – Po dzisiejszym wieczorze będzie lepiej, jak zostanę w domu.

–  Okay, nie ma sprawy. – Chętnie bym poznał powody, ale już się nauczyłem nie dopytywać. – Umówimy się w przyszłym tygodniu, dobrze? Dotknęła ręką łańcuszka. Zauważyłem, że ma taki nerwowy odruch. Odezwała się cicho, niemal szeptem: –  Wiem, Trevor, że mnie kochasz, ale czy jestem dla ciebie naprawdę ważna, czy naprawdę ci na mnie zależy? – Oczywiście, że mi zależy. – Gdybym cię o coś poprosiła, nawet o coś, czego nie chciałbyś zrobić, czy zrobiłbyś to? Gdyby była to dla mnie najważniejsza sprawa na świecie? Zobaczyłem w jej twarzy błaganie. – Tak. –  Wobec tego, ponieważ mnie kochasz i  zależy ci na mnie, chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. I chcę, żebyś mi to obiecał. – Oczywiście. – Byłem coraz bardziej spięty. – Zrobię wszystko. Obiecuję. Uśmiechnęła się żałośnie i  pochyliła ku mnie. Pocałowaliśmy się znowu, przywierając do siebie ciałami. Czułem, jak drżą jej ramiona, i  słyszałem, jak stara się uspokoić oddech. Po chwili się odsunęła. Miała wilgotne oczy. Dotknęła mojej twarzy, tam gdzie była blizna. –  Musimy to skończyć – oświadczyła. – Ja muszę to skończyć. – Co? – To. To wszystko. Między nami. Musimy to skończyć. Serce mi zamarło. – Co ty mówisz?

Otarła łzę, nie odrywając ode mnie wzroku. Po długiej chwili wykrztusiła: –  Proszę cię, nigdy, przenigdy nie próbuj się już ze mną skontaktować. Oniemiałem. Natalie chyba się tego spodziewała. Ze smutkiem weszła do domu i  zamknęła za sobą drzwi. Stałem bez ruchu, patrząc, jak wali się mój świat.

Rozdział 13

W  piątek snułem się półprzytomny, w  weekend też. Zmusiłem się do treningu, ale na nic więcej nie było mnie stać. Żołądek zaciskał mi się w  supeł, na myśl o jedzeniu mdliło mnie i choć miałem ochotę upić się do nieprzytomności, z rozsądku nie wziąłem do ręki nawet piwa. Nie czytałem podręczników, nie sprzątałem w  domu, nie robiłem prania, natomiast chodziłem popołudniami na długie spacery, odtwarzając w pamięci chwile spędzone z  Natalie i  głowiąc się, kiedy sprawy poszły nie tak. Kiedy ja zrobiłem coś nie tak. Wszystkie znaki wskazywały na „tamtego gościa”, ale mnie wciąż było trudno w  pełni się z  tym pogodzić. Niecały tydzień minął od pamiętnego dnia, a  potem nocy; nawet jeśli postanowiła na nowo rozpalić tamten związek, zamiast spróbować ze mną, dlaczego nic nie powiedziała? Skąd taka kategoryczna prośba o zerwanie wszelkich kontaktów? Czy prowadziła jakąś grę? To prawda, że nie odkrywała swoich kart, ale przecież nie była z  natury manipulantką. W  głębi duszy wierzyłem, że Natalie zmieni zdanie. Zadzwoni i  powie, że za dużo wypiła, że nie myślała trzeźwo. Przeprosi mnie i  porozmawiamy o  nas. Dojdziemy do porozumienia i prędzej czy później wszystko wróci do normy.

Ilekroć wychodziłem z  domu, zabierałem ze sobą telefon, ale milczał. Ja też nie dzwoniłem. Prosiła, żebym się nie kontaktował, więc dotrzymywałem słowa, choć byłem zły i  zarazem zdezorientowany, choć pękało mi serce. Stopniowo wracał mi apetyt, ale wciąż źle spałem. W  ciągu dnia chodziłem podminowany, jak nigdy od dłuższego czasu. Na szczęście w  poniedziałek miałem sesję z  Bowenem. Po raz pierwszy od dawna naprawdę potrzebowałem jego pomocy. * –  Oczywiście, że jesteś przybity. W tej sytuacji każdy by był – powiedział. Siedziałem przy stole w  kuchni i  wpatrywałem się w  jego twarz na ekranie komputera. Pokrótce zrelacjonowałem mu wyniki podróży do Easley, a  następnie wdałem się w  opowieść o  tym, co się wydarzyło między mną a  Natalie. Wyrażałem się mętnie, parokrotnie mówiłem o  tym samym, co rusz zadawałem te same pytania, tak naprawdę nie licząc na odpowiedź. Bowen z  kolei czekał cierpliwie, aż się wygadam, i dopiero wtedy zamierzał się ustosunkować. –  Jestem zdezorientowany i  do głębi urażony – oświadczyłem, przeczesując palcami włosy. – Nie rozumiem, co się stało. Przecież powiedziała, że mnie kocha. Jak pan myśli, doktorze, co się wydarzyło? – Nie wiem, czy potrafię odpowiedzieć na to pytanie – odrzekł. – Natomiast mam pewność co do tego, że twoim zdaniem jasno wyraziła swoje życzenie.

– Sądzi pan, że powodem jest tamten mężczyzna? – A ty tak nie sądzisz? Jasne, że sądzę, potwierdziłem w  duchu. Czy może być inny powód zerwania z osobą, którą się kocha? Wciąż milczałem, więc doktor Bowen odchrząknął i zapytał: – Jak śpisz? –  W  ostatnich dniach marnie. Może trzy, cztery godziny. Często się wiercę i przewracam z boku na bok. – Masz złe sny? – Za krótko śpię, żeby cokolwiek mi się śniło. – A w ciągu dnia? –  Jestem podenerwowany. Spięty. Ale nie piję. Trenuję. Choć nie mam apetytu, odżywiam się normalnie. – Trzęsą ci się ręce? –  Niby dlaczego miałyby się trząść? Myśli pan, że jestem kompletnym wrakiem? – warknąłem. –  Tylko pytam. Rozumiem, że odpowiedź brzmi: „Nie”. Potarłem grzbiet nosa. –  To oczywiste. Niech mi pan wierzy, znam swoją sytuację i  wiem, jak zachować zdrowie. Teraz jestem w stresie, ale robię, co mogę, jasne? Chcę tylko wiedzieć, jak mam postąpić z Natalie. Czułem na sobie jego intensywne spojrzenie. –  Jeżeli tak ci zależy, żeby zrozumieć tę sytuację – przemówił w  końcu neutralnym tonem – to zawsze możesz pójść do niej do domu i  spróbować z  nią porozmawiać. – Sugeruje pan, żebym to zrobił?

–  Nie – odparł. – Gdybyś pytał mnie o  opinię, odradzałbym takie działanie. Przynajmniej teraz. Z tego, co mówisz, wynika, że postanowienie Natalie jest jednoznaczne. Zakwestionowanie go mogłoby odnieść odwrotny skutek i pogorszyć sytuację. – Myślę, że gorsza już nie będzie. –  To dziwne, ale niemal zawsze może być jeszcze gorzej. Z  nadzieją, że to mnie odpręży, pokręciłem parokrotnie ramionami, po czym zmusiłem się, żeby głęboko odetchnąć. – Chcę tylko… – Umilkłem. W oczach Bowena malowała się empatia. –  Wiem, czego chcesz – powiedział. – Żeby Natalie czuła do ciebie to samo, co ty czujesz do niej. Chcesz kochać ze wzajemnością i układać wspólną przyszłość. – No właśnie. –  A  jednak, zanim ci to oznajmiła, podejrzewałeś, że się z  kimś spotyka, może nawet jest w  poważnym związku. Innymi słowy, nigdy nie wiedziałeś, czego się spodziewać. Cóż, terapia par to nie moja specjalność, chyba że jest powiązana z PTSD, ale w życiu nauczyłem się jednego: nie wzbudzisz zaangażowania u  osoby, która nie chce darzyć cię uczuciem. –  Rzecz w  tym, że ona właśnie chce darzyć mnie uczuciem. – Chociaż powiedziała jasno i wyraźnie, że musicie to zakończyć? Tu mnie miał. – Najlepsze, co możesz zrobić – ciągnął – to czekać, aż ona zmieni zdanie. W  tym czasie twoim głównym zadaniem jest dbać o  siebie i  iść do przodu. Nie

j p rozpamiętuj, bo prawdopodobnie poczujesz się jeszcze gorzej. – Mam o tym w ogóle nie myśleć? –  Możesz zrobić jedno: zajmij się czymś. Skup się na tym, co musisz zrobić. Miej w  pamięci zalecenia terapii CBT i  DBT: pozytywne zachowania pomogą ci złagodzić napięcie emocjonalne. Na przykład, znalazłeś sobie mieszkanie w Baltimore? Jutro jest pierwszy maja. – Jeszcze nie. Muszę to przemyśleć. –  Wyjazd z  miasta może być bardzo korzystny. Zmiana otoczenia, zwłaszcza gdy wiąże się to z  konkretnym, ważnym celem, pomogłaby ci oderwać się od emocji, które teraz cię przepełniają. Wiedziałem, że ma rację, ale i  tak dręczyła mnie myśl, czy mój wyjazd do Karoliny Południowej nie ułatwił Natalie podjęcia decyzji. Może nie doszłoby do tego, gdybym był z nią na początku tygodnia. Kto to wie na pewno? – Słuszna uwaga, doktorze. Zajmę się tym. – Nadal masz tam znajomych, prawda? –  W  okolicy mieszka paru kolegów, z  którymi odbywałem rezydenturę. –  Umów się na mecz albo na lunch. Odświeżenie dawnych przyjaźni zawsze pomaga. Doktor Bowen, jak wiedziałem, był zwolennikiem zdrowych rozrywek w każdej postaci. – Pomyślę o tym. –  Wspomniałeś również, że chcesz porozmawiać z właścicielem firmy holowniczej. W  ostatnich dniach moje plany w  związku z  A.J. znacznie albo nawet całkowicie straciły na znaczeniu. Całą energię włożyłem w to, żeby się pozbierać.

ą gę y y ęp – Tym też się zajmę – wymamrotałem. –  Doskonale. Pamiętaj, że nawet w  trudnych sytuacjach są rzeczy, z  których można się cieszyć, i pojawiają się szanse, za które warto być wdzięcznym. Bowen powtarzał to często. Choć zdawałem sobie sprawę, że dla zdrowia psychicznego ważna jest umiejętność odczuwania radości i wdzięczności, czasem irytowały mnie te maksymy. Tak było właśnie teraz. – Ma pan dla mnie jeszcze jakąś radę? – W związku z czym? – Z Natalie. –  Uważam – zaczął powoli – że w  chwili obecnej radzisz sobie dobrze, lepiej, niż można by było oczekiwać. Zastanawiam się jednak, czy nie przepisać ci czegoś na sen. Długotrwałe zaburzenia snu mają istotny wpływ na to, jak objawia się stres pourazowy. Co ty o tym myślisz? Brałem już środki na sen i  antydepresanty. Wiedziałem, że przynoszą pozytywne efekty, lecz wolałem ich unikać. – Teraz jest okay. Zobaczymy, jak będzie później. –  Daj znać, gdybyś zmienił zdanie. Pamiętaj, że w  razie potrzeby możesz się ze mną zawsze skontaktować, nie czekając na naszą następną sesję. – Będę pamiętał. * Wbrew radom doktora Bowena nie miałem ochoty poszukiwać rzeczy, które będą mnie cieszyć, ani zastanawiać się, za co mógłbym być wdzięczny.

Przemierzając posiadłość wzdłuż i  wszerz, nadal rozpamiętywałem to, co się wydarzyło. Rozważałem zalecenia lekarza; starałem się pogodzić z  myślą, że Natalie podjęła decyzję dobrą dla siebie. Tymczasem mnie pękało serce, a szczęka zaciskała się do bólu. Ku mojemu rozgoryczeniu potwierdziły się słowa Bowena. Z  nim było tak jak z  rodzicami, którzy w dzieciństwie mówią ci, że trzeba jeść warzywa. Mogą ci nie smakować, ale są bez wątpienia zdrowe. Zdawałem sobie sprawę, że nie powinienem teraz chodzić w  miejsca publiczne, bo jeszcze ktoś wepchnie się przede mnie do kolejki albo w  inny sposób wytrąci mnie z  tej chwiejnej równowagi. Samoświadomość podpowiadała mi, że czasem lepiej gdzieś się zaszyć i w ogóle nie mieć styczności z ludźmi. I właśnie tak zrobiłem. * Następnego ranka obudziłem się bardziej zirytowany na siebie niż na Natalie. Choć nadal źle spałem, postanowiłem zakończyć ten czterodniowy festiwal użalania się nad sobą. Nie znaczy to, że byłem wdzięczny – ani trochę. Z  czasem przekonałem się jednak, że terapie CBT i  DBT działają. Innymi słowy, musiałem mieć dużo zajęć i odhaczać na liście spraw do załatwienia jedną pozycję po drugiej. Po treningu i  śniadaniu zagłębiłem się w  internet i  zacząłem przeglądać opisy i  zdjęcia umeblowanych mieszkań do wynajęcia w  pobliżu Uniwersyteckiego Szpitala Johnsa Hopkinsa. Ponieważ swego czasu już

tam mieszkałem, okolica była mi znana i  znalazłem osiem interesujących ofert. Przyznałem słuszność Bowenowi co do wyjazdu z  miasta. Zadzwoniłem do kilku pośredników, żeby umówić się na oględziny pod koniec tygodnia; zarezerwowałem pokój w  hotelu; wreszcie wysłałem maila do znajomego chirurga ortopedy i  umówiłem się z nim na kolację w sobotę. Sprawdziłem również, czy nie załapię się na mecz Orioles, ale grali na wyjeździe. Wobec tego zarezerwowałem bilet do baltimorskiego akwarium. Niemal czułem, jak Bowen klepie mnie po ramieniu za wzorowe wykonanie zadania. Późnym popołudniem zadzwoniłem do AJ’s Towing i zostawiłem wiadomość nieco innej treści niż wcześniej. Powiedziałem, że zmarły dziadek zapisał mi w  testamencie pick-upa i  kategorycznie domagam się jego zwrotu. Jeśli moje żądanie nie zostanie spełnione, uznam to za kradzież i  zawiadomię odpowiednie władze. Podałem telefon i  adres i  wyznaczyłem ostateczny termin zwrotu samochodu na przyszły poniedziałek, zaznaczając jednocześnie, że A.J. ma skontaktować się ze mną jak najszybciej. Użycie takiego agresywnego tonu może nie było najmądrzejsze. Ludzie zazwyczaj źle reagują na groźby. Niemniej jednak, gdy wylałem na kogoś całą złość, poprawił mi się humor. * W  środę spakowałem się, wrzuciłem torbę do SUVa  i  o  siódmej rano już byłem poza domem. Jazda

samochodem zawsze wprawia mnie w  refleksyjny nastrój, więc oczywiście zacząłem rozmyślać o  Natalie, co przy moim wybuchowym wtedy nastroju było dodatkowym utrudnieniem w  pokonywaniu zatłoczonych dróg okolic Waszyngtonu. Nabrałem przekonania, że niektórzy kierowcy z  premedytacją usiłują mnie rozdrażnić. Na szczęście – pomimo stanu ducha, w  jakim się znajdowałem – dotarłem do Baltimore bez szwanku i  stawiłem się na spotkanie z  pośrednikiem, pierwsze z  umówionych. Mieszkanie było funkcjonalne, budynek w  miarę przyzwoity, ale poza tym nic mnie nie zachwyciło. Wystrój wnętrz był przestarzały, meble sfatygowane, a na dodatek z malutkiego ganku widziało się zaśmieconą alejkę. Drugie mieszkanie wyglądało zasadniczo tak samo, tylko miało lepszy widok, o ile ktoś lubi podglądać sąsiadów i wychylać się przez okno, żeby pożyczyć cukier. Wykreśliłem obie oferty. Zesztywniały i  niezadowolony, przez godzinę wałęsałem się po hotelu i  w  końcu zamówiłem kolację do pokoju. Choć wcześnie zasnąłem, obudziłem się w  środku nocy i  udałem się do siłowni, gdzie trenowałem wyjątkowo długo, a i tak skończyłem, zanim ktokolwiek się pojawił. Zafundowałem sobie ekskluzywne śniadanie i  w  czwartek oglądałem kolejne trzy mieszkania, z  których to drugie całkiem mi się podobało. Oznajmiłem pośrednikowi, że jestem poważnie zainteresowany, i obiecałem poinformować go o swojej decyzji do piątku wieczorem. W  piątek zobaczyłem jeszcze dwa mieszkania, oba niezłe, lecz to widziane w  czwartek bardziej przypadło mi do gustu. Umówiłem się z  pośrednikiem na późne

g ę p p popołudnie i  podpisałem umowę najmu. Byłem tak zadowolony z  podjęcia decyzji i  załatwienia sprawy, że postanowiłem uczcić to kolacją przy barze, zamiast zjeść w  pokoju. Nawiązałem tam znajomość z  kobietą, która sprzedawała produkty weterynaryjne. Była ujmującą rozmówczynią, osobą atrakcyjną i  niewątpliwie chętną do flirtu, bo jasno dała mi do zrozumienia, że interesują ją propozycje, jakie miałbym na resztę wieczoru. Ale ja nie byłem w nastroju. Po drugim drinku się pożegnałem. Położyłem się na łóżku, z  rękami pod głową, rozmyślając, czy Natalie żałuje swojej decyzji. Baltimorskie akwarium było warte poświęconego czasu, mimo dużej liczby zwiedzających. Kolacja z  przyjacielem i  jego żoną sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Joe i  Laurie byli małżeństwem od trzech lat i  mieli córeczkę. Przez część wieczoru Laurie usiłowała namówić mnie na spotkanie z  jej koleżanką. „Od razu złapalibyście wspólny język – stwierdziła. – Ona jest w twoim typie”. Wykręciłem się, przypominając im, że jutro wyjeżdżam, jednak Laurie nie odpuściła. „Wkrótce się tu przeprowadzisz – powiedziała – i wtedy wszyscy się spotkamy”. Kto wie? Może za jakiś czas będę w takim nastroju, że skorzystam z propozycji. Ale teraz nie potrafiłem sobie tego wyobrazić. W  niedzielę wróciłem do domu. Najpierw włożyłem brudne ubrania do kosza, a  potem przejrzałem pocztę, która się nagromadziła podczas mojej nieobecności. Właściwie nie było tego wiele – rozmaite rachunki i  reklamy – ale zdziwił mnie list od mecenasa Marvina Kermana z  Karoliny Południowej, zaadresowany na moje nazwisko.

j Przeczytałem go, idąc przez dom na ganek. Prawnik reprezentował firmę AJ’s Towing. W  liście informował mnie, że pick-up mojego dziadka został zlicytowany na pokrycie kosztów holowania i  przechowywania auta, zgodnie z  prawem obowiązującym w  Karolinie Południowej. Ponadto komunikował mi, że w  grudniu zeszłego roku wysłano na adres dziadka list z  zawiadomieniem, że w  przypadku nieuregulowania należności pojazd uzna się za porzucony i  firma holownicza podejmie odpowiednie czynności. Na koniec prawnik oznajmiał, że jeśli nie przestanę nękać właściciela firmy, będą wniesione przeciwko mnie zarzuty karne lub cywilne. Wspomniane pismo najprawdopodobniej znajdowało się w  stosie przesyłek, które beztrosko wyrzuciłem, kiedy tu przyjechałem. Intuicja dobrze mi podpowiadała, że zastraszanie A.J., ktokolwiek krył się pod tymi inicjałami, jest głupim pomysłem. Zabrnąłem w ślepą uliczkę. Choć nie całkiem. Mając ten list, mogłem wykonać jeszcze jeden ruch, nawet jeśli nie byłem pewny, czy to coś da. Bądź co bądź znałem nazwisko i numer telefonu prawnika. * Skoro już wynająłem mieszkanie w  Baltimore, mogłem się przeprowadzić dość szybko, choć nie goniły mnie terminy: miałem jeszcze ponad miesiąc wolnego. Byłem w  nostalgicznym nastroju i  przed sesją

z  Bowenem postanowiłem spędzić trochę czasu z pszczołami. Włożyłem kombinezon, zabrałem sprzęt i  na chybił trafił wybrałem cztery ule. Po wyjęciu ramek stwierdziłem, że miodu jest już sporo; w  ostatnich tygodniach pszczoły wykonały solidną pracę. Postanowiłem przyjechać do New Bern na początku sierpnia – mimo intensywnych zajęć na rezydenturze – i  zebrać miód. Przeznaczę na to weekend. Dziadek na pewno by tego chciał, a Claude prawdopodobnie będzie zachwycony. Kiedy już to zaplanowałem, dotarło do mnie, że nie zamierzam sprzedać ani wynająć tej posiadłości. Przy takiej masie wspomnień musiałem poukładać je sobie w  głowie i  choć nie wiedziałem, jakie będą miały dla mnie znaczenie w  przyszłości, nie wyobrażałem sobie, że zamieszka tu ktoś inny. Być może oznaczało to, że podświadomie pragnę być blisko Natalie, ale odrzuciłem tę myśl. Chciałem zatrzymać ten dom ze względu na dziadka, a  nie z  jej powodu. Ponieważ wymagał poważnego remontu, musiałem zatrudnić budowlańca. Czym innym było przebywanie tu kilka miesięcy, a  czym innym mieszkanie na stałe. Należało położyć nowy dach i nową podłogę w  kuchni; poza tym termity i  woda być może uszkodziły fundamenty. Gdybym w przyszłości chciał tu zamieszkać na dłużej, łazienka przy głównej sypialni musiałaby być większa, a  kuchnia odremontowana. No i nie miałem pojęcia, jak wygląda instalacja elektryczna i  hydrauliczna. Wszystko razem najpewniej zajmie wykonawcy parę miesięcy. Musiałem jeszcze zatrudnić zarządcę, który zadba o  bezpieczeństwo posiadłości,

ą ę y p p przypilnuje ekipy budowlanej i  będzie mi przysyłał zdjęcia z postępu prac. Przyszło mi na myśl, że może Callie zajęłaby się pasieką i  wczesną wiosną wstawiła półnadstawki i izolatory. Ponieważ przechodziła tędy, idąc do Trading Post, nie musiałaby nadkładać drogi i zarobiłaby trochę pieniędzy, prawdopodobnie więcej, niż warta będzie jej praca. Bez wątpienia przydałaby jej się dodatkowa gotówka, ale najpierw musiałbym zapytać Claude’a, jak dziewczyna sprawdza się w sklepie. Mimo że już kiedyś pomagała dziadkowi, chciałem mieć pewność, że mogę na niej polegać. Moja lista spraw do załatwienia – na której dopiero co odfajkowałem wszystkie pozycje – nagle znowu zaczęła się wydłużać. Budowlaniec, zarządca, Callie, Claude… porozmawiać z  ludźmi, wyznaczyć zadania… Równie dobrze mogę zacząć od razu; oprócz sesji z Bowenem, tego dnia miałem do zrobienia jeszcze tylko jedno. Zaraz po wyjściu z  pasieki zadzwoniłem do Marvina Kermana, prawnika AJ’s Towing. Recepcjonistka powiedziała mi, że obecnie jest w  sądzie, ale zadzwoni do mnie po południu. * Umówiłem się na spotkanie z  tym samym budowlańcem, którego zatrudniłem poprzednio; zgodził się przyjść w  przyszłym tygodniu, ale poradził mi, żebym wcześniej poprosił o  opinię inspektora technicznego, i  podał nazwisko człowieka, do którego

miał zaufanie. Inspektor na szczęście był mniej zajęty i  wyznaczył termin oględzin na czwartek. Znalazłem również trójkę potencjalnych zarządców posiadłości i  umówiłem się z  nimi na rozmowę kwalifikacyjną u mnie w domu. Sesja z Bowenem przebiegła dobrze. Był trochę zaniepokojony, że nadal mam kłopoty ze snem, ale z zadowoleniem przyjął wiadomość o moim nowym lokum w  Baltimore. Rozmawialiśmy również o  tym, że nadal jestem przejęty sprawą z  Natalie. Radził mi dać sobie czas na zaleczenie ran i  pamiętać, że żal jest procesem, którego nie można przyspieszyć. Nie chciałem się przyznać do swoich lęków, ale gdy mówiłem o Natalie, emocje rozsadzały mnie jak nigdy w ostatnich dniach. Po sesji byłem roztrzęsiony. Pierwszy raz, od kiedy Natalie ze mną zerwała, załamałem się i wybuchnąłem płaczem. * Marvin Kerman odezwał się o  wpół do szóstej wieczorem. Przypuszczam, że rozmowę ze mną zostawił sobie na sam koniec dnia. Kiedy się przedstawił, zabrzmiało to jak warknięcie. – Dziękuję, że pan zadzwonił – powiedziałem. – Mam nadzieję, że zdoła pan mi pomóc. –  Pick-up został niestety zlicytowany – oznajmił prosto z  mostu. – Jak wspomniałem w  swoim piśmie, działanie było całkowicie legalną formą rekompensaty z tytułu wykonanych usług. –  Rozumiem – odrzekłem pojednawczym tonem. – Nie przejmuję się samochodem i  nie widzę problemu

w  tym, że został sprzedany. Dzwonię do pana z  prośbą, żeby skontaktował się pan ze swoim klientem w pewnej ważnej dla mnie sprawie. – Co pan ma na myśli? Po raz kolejny przedstawiłem całą historię i związane z nią niejasności. –  Być może A.J. albo pracownik, który sprzątał samochód, schował rzeczy osobiste do pudełka lub położył gdzieś w  magazynie – dodałem. – Miałem nadzieję, że uda mi się je odzyskać. – Chodzi panu o przedmioty osobistego użytku, a nie o samochód czy pieniądze? – Po prostu staram się zrozumieć, co się przydarzyło mojemu dziadkowi. – Nie wiem, czy zachowały się przedmioty osobiste. – Mógłby pan zapytać swojego klienta? – Myślę, że tak. A jeśli nic nie zostało? –  To zamknęłoby sprawę. Nie będę szukał tropów tam, gdzie ich nie ma. Kerman westchnął. –  Myślę, że mógłbym go zapytać, ale jak wspomniałem, niczego nie gwarantuję. – Byłbym wdzięczny. Dziękuję panu. * Wyczerpany poniedziałkowym szlochaniem i  nie chcąc, by się to powtórzyło, resztę tygodnia przeżyłem na autopilocie, jednocześnie wyznaczając sobie mnóstwo rzeczy do zrobienia. Podstawowe zasady terapii CBT i DBT nieustannie krążyły mi po głowie, więc

trenowałem dłużej i  intensywniej niż zazwyczaj, unikałem alkoholu i  zdrowo się odżywiałem. Pilnowałem spraw, które należało załatwić. Inspektor techniczny dokonał oględzin i obiecał sporządzić raport na poniedziałek, żeby budowlaniec mógł na tej podstawie dokonać wyceny prac remontowych. Przeprowadziłem rozmowy z  kandydatami na zarządców i  zatrudniłem kobietę, która pracowała również w  agencji handlu nieruchomościami i  której mąż był przedsiębiorcą budowlanym. Zapewniła mnie, że potrafi nadzorować ekipę budowlaną, i  obiecała co tydzień robić obchód całej posiadłości, kiedy będę przebywał w  Baltimore. Jeszcze nie rozmawiałem z  Claude’em ani z  Callie, ale uważałem, że mogę to zrobić kiedykolwiek. W  piątek wieczorem, siedząc na werandzie, uprzytomniłem sobie, że minęło piętnaście dni od mojej ostatniej rozmowy z  Natalie. Znowu miałem kłopoty ze snem i  gdy obudziłem się w  środku nocy, stwierdziłem, że nie chcę godzinami wpatrywać się w  ciemny sufit. Wstałem, ubrałem się i  zobaczyłem, że jest kilka minut po drugiej. Poleciałem do pracowni pasiecznej, a  potem wskoczyłem do SUV-a i pojechałem na Spencer Avenue. Zaparkowałem przy końcu uliczki. Pieszo doszedłem do domu Natalie, zastanawiając się, czy właśnie jest z  „tamtym gościem”, czy są razem w  łóżku, czy może wyjechali z  miasta. Dręczyła mnie myśl, czy ona patrzy na niego tak, jak patrzyła na mnie. Ze ściśniętym gardłem postawiłem pod drzwiami dwa słoiki miodu. To jasne, że będzie wiedziała, kto je zostawił. A  jeśli znajdzie je „tamten gość”? Jaką historyjkę mu opowie? Czy w  ogóle zająknęła się na mój temat? Albo choćby

y g ją ę ę j y pomyślała o  mnie przez te ostatnie dwa tygodnie? A  może już stałem się niewyraźnym wspomnieniem, które przysłania cień żalu? Powlokłem się do samochodu, z  głową pełną pytań bez odpowiedzi.

Rozdział 14

Minął kolejny weekend. Odbyła się kolejna sesja z  Bowenem. Dostałem raport z  oględzin domu i  we wtorek spotkałem się z  budowlańcem, który obiecał jak najszybciej zrobić wycenę remontu. Ponieważ nie zwracałem uwagi na to, co się dzieje wokół mnie, nie wiedziałem, że nadchodzi burza. Dopiero po wizycie budowlańca zauważyłem, że zbierają się ciężkie chmury i  zrywa się wiatr. Pomyślałem, że to będzie zwykła późnowiosenna ulewa, ale po wysłuchaniu lokalnych wiadomości zacząłem się martwić. Zapowiadano silne opady deszczu i  porywisty wiatr, na dwa dni zamknięto szkoły. W  relacjach na żywo pokazywano zalane drogi w  Raleigh i  akcje ratownicze, już prowadzone w kilku miejscach. Upłynęła niecała godzina i  spadły pierwsze krople, a  wieczorem, gdy położyłem się do łóżka, lało tak mocno, że czułem się jak na dworcu kolejowym. Kiedy obudziłem się następnego ranka, burza miała siłę niemal huraganu. Na niebie kotłowały się ciemne chmury, drżały szyby w  oknach, drugi brzeg rzeki ledwie majaczył za ścianą deszczu. Przez chwilę stałem na werandzie, obserwując to wszystko, a  rozpryskujące się krople moczyły mi twarz.

W  końcu poszedłem do kuchni po ręcznik. Już miałem zrobić sobie kawę, gdy usłyszałem, że po domu niesie się miarowy dźwięk kapiącej wody. Wkrótce znalazłem przeciek w  salonie, dwa następne w  pokoju gościnnym i kolejny w jednej z łazienek. Na sufitach powstały duże plamy, płyty gipsowo-kartonowe się odkleiły, co oznaczało, że przecieki nastąpiły w  nocy. Nie mogłem pojąć, dlaczego wcześniej nic nie zauważyłem. Pobiegłem z  powrotem do kuchni, wziąłem trzy garnki i  mop ze schowka. Wytarłem podłogę, podstawiłem naczynia, ale ciekło coraz bardziej. Westchnąłem, dobrze wiedząc, że muszę przykryć dach plandeką, czyli spędzić na dworze, w  ulewnym deszczu, najprawdopodobniej kilka godzin. Co więcej, potrzebowałem cegieł, żeby ją przymocować. Zapowiadał się wspaniały dzień. No nie? Postanowiłem, że zanim zacznę działać, napiję się kawy. Włożyłem stary T-shirt i bluzę, po czym wróciłem do kuchni na kawę. Przy pierwszym łyku zauważyłem, że trzęsą mi się ręce. Odstawiłem kubek i  jak zahipnotyzowany, wpatrywałem się w swoje dłonie. Czy to z  powodu czekającej mnie pracy? Rychłego wyjazdu na rezydenturę? A może z powodu Natalie? Powód był oczywisty. Na szczęście nie trzęsły mi się tak bardzo jak kiedyś, ale i  tak mnie to zaskoczyło. Bez wątpienia miałem kłopoty ze snem i  niedawno płakałem, po raz pierwszy od lat. Rzeczywiście byłem podenerwowany. Nie potrafiłem sobie jednak przypomnieć, kiedy ostatnio tak mi drżały ręce. Bo nawet nie po śmierci dziadka ani po przeprowadzce do New Bern. Dlaczego teraz? Natalie zakończyła naszą

g y ą znajomość ponad trzy tygodnie temu. Jak to możliwe, że upływ czasu tylko pogorszył sytuację? Po namyśle już wiedziałem. Bezpośrednio po tym, jak zostałem ranny, też nie trzęsły mi się ręce – dopiero gdy przeprowadzono wszystkie operacje, zauważyłem różne symptomy. To spostrzeżenie rozjaśniło mi w  głowie. Wybuch pocisku w  Afganistanie rozwalił całą moją przyszłość. Taka sama opóźniona reakcja nastąpiła na poziomie podświadomości, gdy Natalie mnie odrzuciła, również rozwalając moją przyszłość, choć na innej płaszczyźnie. Bowen z  pewnością przyznałby mi stuprocentową rację. Kilka razy już mnie o  to pytał. Czyżby spodziewał się, że tak będzie? Oczywiście, że się spodziewał. Dobrze mnie zna. Choć byłem urażony, nadal kochałem Natalie i za nią tęskniłem. Raz i  drugi odetchnąłem głęboko, kilka razy zacisnąłem i  rozluźniłem dłonie – i  drżenie powoli zaczęło ustępować. W tym stanie nie służyła mi kofeina, ale co tam. Lubiłem kawę i  wypiłem dwa kubki. Włożyłem kurtkę przeciwdeszczową i  wyszedłem na dwór. Burza chyba się wzmogła, wiatr przybrał na sile, deszcz zacinał. Wskoczyłem do SUV-a  i  gdy otarłem twarz, zobaczyłem, że na siedzenie ściekła ze mnie kałuża wody. Na podjeździe powstały już tu i  ówdzie rozlewiska głębokie na piętnaście centymetrów, a  droga wyglądała niewiele lepiej. Choć wycieraczki pracowały z  maksymalną szybkością, niemal leżałem na kierownicy i  jechałem grubo poniżej limitu prędkości. Kiedy spod kół jadącego z  naprzeciwka samochodu trysnęły fontanny wody i zalały mi całą przednią szybę, musiałem wcisnąć hamulec, żeby utrzymać się na

ą y y ę drodze. Można było odnieść wrażenie, że jedzie się przez myjnię samochodową, która działa pełną parą. Widząc, jak mocno podmuchy wiatru szarpią SUV-em, uprzytomniłem sobie, że same cegły nie utrzymają plandeki na dachu. Musiałem mieć jeszcze pustaki, a  to oznaczało dodatkowe atrakcje podczas wchodzenia na drabinę. Szczęściarz ze mnie, co? Zobaczyłem ją w  ostatniej chwili, drobną postać na poboczu. Lekko skręciłem kierownicą, zanim mój mózg przetworzył informację, która do niego dotarła; wprost nie mogłem uwierzyć, że w  taki dzień ktokolwiek odważyłby się wyjść z  domu. O  dziwo, rozpoznałem ją i zatrzymałem się, uchylając okno po stronie pasażera. –  Cześć, Callie. To ja, Trevor! – Usiłowałem przekrzyczeć zawieruchę. – Podwieźć cię do pracy? Wprawdzie postawiła kaptur, ale jej kurtka nie wyglądała na nieprzemakalną. Przez ramię miała przewieszony worek na śmieci, zapewne z  suchym ubraniem. – Nic mi nie będzie. – Pokręciła głową. – Dojdę. – Na pewno? I tak jadę w tamtą stronę. Na drodze jest niebezpiecznie. Ledwie cię widać. Wskakuj. Po krótkim namyśle otworzyła niechętnie drzwi. Wślizgnęła się na siedzenie, cała ubłocona i mokra, sina z  zimna, przyciskając do piersi plastikowy worek. Wyjechałem z powrotem na drogę. – Pomijając pogodę, co u ciebie? – W porządku. – Jakby z oporami dodała: – Dzięki za podwiezienie. –  Nie ma za co. Jak chcesz, połóż worek na tylnym siedzeniu.

– Wszystko jedno. I tak jestem mokra. – Dobrze, że cię zauważyłem. Okropne warunki. – To tylko woda. – Pewnie wzięłaś suche ubranie. – Skąd pan wie? – Spojrzała na mnie podejrzliwie. – To oczywiste. – Aha. Nadarzyła się okazja, żeby zapytać ją, czy nie zaopiekowałaby się ulami, ale chciałem najpierw porozmawiać z  Claude’em. Teraz wolałem luźno sobie pogadać. – Jak tam w sklepie? – Dobrze. – Miło słyszeć. Podoba ci się ta praca? – Dlaczego pan pyta? – Próbuję podtrzymać rozmowę. – Dlaczego? – A dlaczego nie? Na to już nie miała odpowiedzi. Zerknąłem na nią kątem oka i  znowu pomyślałem, że wygląda bardzo młodo i  w  tym wieku powinna chodzić do szkoły, a  nie pracować w  pełnym wymiarze godzin. Czułem jednak, że gdybym powiedział to głośno, zamilkłaby na amen. W  tej samej chwili podmuch wiatru zachwiał samochodem. Zwolniłem jeszcze bardziej i  teraz już niemal brnąłem przez wodę. –  Widziałaś kiedyś burzę z  takim silnym wiatrem i deszczem? To jak minihuragan. – Nigdy nie widziałam huraganu. – Sądziłem, że stąd pochodzisz. – Nie. – Twoi rodzice nie mieszkają tutaj?



j

– Nie. – To jak znalazłaś się w New Bern? – Nie chcę o tym rozmawiać. Ponieważ się nie uczyła i  raczej nie miała zawodu, skoro pracowała w Trading Post, pomyślałem, że może – tak jak Natalie – przyjechała tu, bo związała się z  kimś miejscowym. Ale w  jej wieku taki albo podobny układ był mało prawdopodobny. Wobec tego należało wziąć pod uwagę problemy rodzinne. – Rzecz jasna, to nie moja sprawa. Przepraszam za te pytania. Mam nadzieję, że ułoży ci się z rodzicami. Gwałtownie obróciła ku mnie głowę. –  Dlaczego pan tak powiedział? Nic pan nie wie ani o  mnie, ani o  moich rodzicach – warknęła. – Niech się pan zatrzyma. Pójdę pieszo. – Na pewno? Jesteśmy prawie na miejscu. – Do sklepu było mniej niż sto metrów. – Niech się pan zatrzyma! Najwyraźniej trafiłem w  czuły punkt. Nie chcąc pogarszać sprawy, stanąłem przy krawężniku. Callie natychmiast wysiadła i trzasnęła drzwiami. Patrzyłem, jak idzie przez kałuże. Kiedy się trochę oddaliła, ruszyłem dalej. Było mi przykro, że ją zdenerwowałem. Nie powinienem był się wtrącać, ale z  drugiej strony, ona zareagowała zbyt ostro. Jej zachowanie przypomniało mi, jak próbowałem nawiązać z  nią rozmowę, gdy jadła lunch. Była skryta i nieufna. Ciekawe, w jaki sposób dziadkowi udało się do niej dotrzeć. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, że to ona zaproponowała pomoc przy ulach, a z kolei gdyby zrobił to dziadek, na pewno by się nie zgodziła. Chyba że już

się znali. Callie musiała ufać dziadkowi, jeszcze zanim poprosił ją o pomoc. Ale jak to się stało? Byłem trochę zdezorientowany, zamierzałem jednak porozmawiać z  nią i  choćby przeprosić. Od tego, jak przebiegnie ta rozmowa i  co Claude powie mi o  Callie, zależało, czy zaproponuję jej pracę – bo wciąż chciałem to zrobić. Kto wie? Może i mnie postanowi w końcu zaufać. * W  sklepie budowlanym kończyły się plandeki, ale udało mi się znaleźć taką, która, jak uznałem, będzie pasowała na niewielki prostokątny dom dziadka. Wsadziłem ją do wózka i  dołożyłem pustaki. Do kasy była kolejka – na szczęście dla wszystkich tam obecnych nikt się przede mnie nie wepchnął. Załadowałem towar do SUV-a  i  ruszyłem w  drogę powrotną. Dla wygody postawiłem samochód tyłem, pod samym domem, i  najpierw pobiegłem opróżnić wiadro i  garnki. Potem przyniosłem ze stodoły drabinę i  rozpoczęło się mozolne zabezpieczanie dachu: wnoszenie na górę plandeki i pustaków i rozkładanie ich w  odpowiednich miejscach, wszystko na wietrze, w  strugach deszczu. Znałem przyjemniejsze formy spędzania przedpołudnia. Po pracy byłem przemarznięty i  głodny. Wziąłem długi gorący prysznic i pojechałem na lunch do Trading Post. Ku mojemu zaskoczeniu parking był zatłoczony.

No, ale skoro mnie nie chciało się zrobić kanapki, to innym też mogło się nie chcieć. Claude, ze swojego miejsca przy kasie, skinął mi głową. Callie stała na drabinie w głębi sklepu i wieszała wadery wędkarskie na kołkach wysoko na ścianie. Frank jak zwykle obsługiwał grilla. Klientów było wielu, jedli przy stolikach i  przy ladzie; przecisnąłem się między nimi, żeby zamówić cheeseburgera i  frytki. Deszcz nadal zacinał w  okna. Ludzie rozmawiali o ulewie. Usłyszałem, że śródmieście i niektóre dzielnice są podtopione. Gdy Frank przyjął moje zamówienie, wyjąłem z lodówki sok i podszedłem do kasy. –  Nie do wiary – powiedział Claude, kiwając głową w stronę okna. – Leje jak z cebra. – Wariacka pogoda – przyznałem. – Co zamówiłeś? Wbił kwotę i przyjął należność. –  Masz chwilę? – zapytałem. – Chciałbym porozmawiać o Callie. – Jest w środku, jeśli chcesz z nią pogadać. –  Potrzebuję referencji. Pomyślałem, że zatrudnię ją przy ulach. –  Jest świetną pracownicą. Nie narzeka, zostaje po godzinach, jeśli trzeba. Nie zdarzyło się, żeby nie przyszła do pracy, nawet gdy miała kłopoty. Do tego dobrze sprząta, jak maniaczka. Będziesz z  niej zadowolony, ale pamiętaj, że jest dziwna. – Pod jakim względem? –  Pracuje tu… bo ja wiem?… z  dziesięć, jedenaście miesięcy. Zaczęła w  zeszłym roku, pod koniec lata, i  w  zasadzie nic o  niej nie wiem, oprócz tego, że wciąż

j p g ą mieszka na osiedlu przyczep. Nikomu nie opowiada o sobie. Jak było do przewidzenia, pomyślałem. – Powiedziała mi, że nie pochodzi z New Bern. – Tak sądzę. Nie widziałem jej tutaj, dopóki Carl mi jej nie polecił. Po prostu któregoś dnia jakby spadła z nieba. Miałem wrażenie, że się przesłyszałem. – Dziadek ją polecił? –  No tak. Przywiózł ją tutaj, a  właściwie wprowadził do sklepu. Poprosił, żebym zaryzykował i dał jej szansę. Osobiście za nią poręczył. Latem pracowało tu paru studentów, ale właśnie wracali na studia, więc miałem wolne miejsce. Cieszę się, że zaryzykowałem. A  tak nawiasem, szkoda, że wyjeżdżasz. – Na pewno wrócę. Dzięki za informacje. –  Za chwilę ma przerwę na lunch. Jeśli chcesz, będziesz mógł z  nią porozmawiać o  ulach. W  taką pogodę pewnie będzie jadła na zapleczu, a  nie nad rzeką. – Raczej tak. Na dworze jest okropnie. –  Przyszła tu przemoknięta. Żal było na nią patrzeć. Jeżeli jej lunch się zamoczył, dam jej coś z  grilla. O  ile weźmie, bo to wcale nie jest pewne. Niechętnie przyjmuje jakiekolwiek przysługi. Ale nie wyobrażam sobie, jak można jeść rozmiękłą kanapkę z  masłem orzechowym i galaretką. Kiedy Claude wspomniał o kanapce, coś mi zaświtało w głowie. Co dziwne, miało to jakiś związek z dziadkiem, ale jaki, za nic nie mogłem skojarzyć. –  To samo jadła na lunch, gdy rozmawiałem z  nią poprzednim razem. – Codziennie to je.

j Spojrzałem w  głąb sklepu. Callie wciąż stała na drabinie, ale teraz wieszała odblaskowe kamizelki myśliwskie. Kiedy zastanawiałem się, jak poznała mojego dziadka, Frank krzyknął, że mój lunch jest gotowy. –  Lepiej odbierz, zanim wystygnie – powiedział Claude. – Jeszcze krótkie pytanie. Krążą plotki, że chcesz sprzedać posiadłość, więc po co przejmujesz się ulami? – Postanowiłem nie sprzedawać. – O. – Tak życzyłby sobie dziadek. – Niewątpliwie – odrzekł z uśmiechem Claude. * Burger był upieczony i  doprawiony idealnie. Pochłonąłem go w  mgnieniu oka. Kiedy wrzucałem resztki do kosza, doleciał mnie łomot z  głębi sklepu. Claude natychmiast tam pognał. Klienci również poderwali się z  miejsc i  pobiegli w  tamtą stronę. Ja za nimi. Na widok przewróconej drabiny i  skulonej na podłodze Callie odruchowo zacząłem przeciskać się między ludźmi. – Przejście! Jestem lekarzem! – krzyknąłem. Claude już kucał przy dziewczynie. Natychmiast zanalizowałem sytuację: pacjentka leży na boku… nie rusza się… twarz szarobiała… krwotok wewnętrzny?… krew na włosach, zbiera się pod głową… ręka nienaturalnie wygięta, przygnieciona ciałem, przypuszczalnie złamanie kości promieniowej i łokciowej…

Lekko dotknąłem tętnicy szyjnej. Wokoło tłoczyli się ludzie. Doleciał mnie głos Claude’a, który mówił, że widział, jak Callie spadała z  drabiny. Dziewczyna miała szybkie nitkowate tętno. –  Proszę się cofnąć! – krzyknąłem. – Claude… dzwoń po karetkę! Chwilę trwało, zanim zorientował się, że mówię do niego. Szybko wyciągnął telefon, a ja zająłem się Callie. Choć minęły lata od czasu, gdy pracowałem na oddziale ratunkowym, wielokrotnie miałem do czynienia z  rozmaitymi urazami głowy i  bardzo się zaniepokoiłem, widząc krwawienie z  ucha. Podejrzewałem krwiaka podtwardówkowego, ale żeby mieć pewność, trzeba by zrobić tomografię. Delikatnie położyłem Callie na plecach, maksymalnie chroniąc jej szyję. Stwierdziłem otwarte złamanie: ręka już puchła i siniała. Callie miała płytki oddech, była nieprzytomna. Włączyłem latarkę w  telefonie i  sprawdziłem reakcję źrenic. Na szczęście była zachowana, ale przy urazach głowy zawsze trzeba działać ostrożnie… Słyszałem, jak Claude rozmawia przez telefon, w panice przedstawia sytuację i milknie. –  Powiedzieli, że to potrwa. Zalało dom opieki i  służby ratunkowe mają dużo zgłoszeń. Nawet nie wiedzą, czy pogotowie dojedzie, bo drogi są w  złym stanie. Callie była coraz bledsza – kolejny niepokojący objaw. Dostrzegłem wiele siniaków na zdrowej ręce, w  większości powstałych zapewne przed kilkoma dniami albo tygodniami. Delikatnie podciągnąłem jej koszulę, szukając oznak krwotoku wewnętrznego, ale ku swojemu zdziwieniu nie zauważyłem nic, co

j y powodowałoby coraz większą bladość skóry. Callie powinna znaleźć się w  szpitalu, i  to jak najszybciej. Oszacowałem zagrożenie: transport pacjentki wiązał się z  ryzykiem, ale bardziej ryzykowne było czekanie na karetkę, która może w ogóle nie dojechać. – Mój SUV poradzi sobie, ale ty musisz prowadzić, bo ja będę siedział przy niej z  tyłu – zwróciłem się do Claude’a. – Masz coś, żeby ją przenieść? Nosze? Polówkę? Cokolwiek? –  Na zapleczu są polówki. Akurat dowieziono sprzęt turystyczny. Może być? – Przynieś! Claude natychmiast pobiegł. Ludzie wokół mnie patrzyli szeroko otwartymi oczami. Wyjąłem z  kieszeni kluczyki do auta. – Niech ktoś pójdzie po mojego SUV-a. Stoi na lewo od wejścia, duży, czarny. Trzeba rozłożyć siedzenia, żeby zmieściła się polówka. Tylna klapa niech będzie otwarta. Potrzebuję kilku osób, żeby położyć Callie na polówce i  przenieść do samochodu. Ma ktoś parasol? Ona nie może zmoknąć. Wszyscy stali jak wryci, nie odrywając ode mnie wzroku, aż wreszcie Frank poderwał się, chwycił kluczyki i  pognał do drzwi. W  tej samej chwili wpadł Claude z pokaźnym pudłem. – Zróbcie miejsce! – zawołał, niemal wypuszczając je z  rąk. Zaczął błyskawicznie drzeć tekturę. – Wyjdzie z tego? – zapytał. – Mam nadzieję – rzuciłem. – Dzwoń na izbę przyjęć. Muszą wiedzieć, że pacjentka ma groźny uraz głowy, może również krwotok wewnętrzny, i otwarte złamanie kości promieniowej i łokciowej.

p j j Claude już wypakował łóżko polowe. Było obwiązane szeroką plastikową taśmą, żeby się nie rozłożyło. – Czy ktoś ma nożyczki albo nóż?! – krzyknął. – Słyszałeś, Claude? Zadzwoń na izbę przyjęć. Muszą być gotowi. –  Rozumiem. Mam zadzwonić do szpitala. Ale ona z tego wyjdzie, tak? Powtórzyłem, co ma powiedzieć. – Dobrze. – Kiwnął głową. – Nie wiem, jak to się stało. – Najpierw musimy się zająć Callie. Claude kazał komuś rozłożyć łóżko i wyjął telefon. – Przetnijcie taśmę. Jakiś mężczyzna wyjął nóż, nacisnął przycisk i  wyskoczyła głownia; to była ni mniej, ni więcej broń, ale kto by się przejmował? Przeciął taśmę, a  następnie rozłożył i  zablokował polówkę. Kiedy zaczął prostować nogi łóżka, machnąłem ręką. –  Będzie za wysokie. Połóżmy je przy Callie. Potrzebuję kilku ludzi, żeby delikatnie przesunąć ją na łóżko, a  potem jeszcze kilku, żeby zanieść ją do samochodu. Im więcej nas, tym lepiej, więc ustawmy się jeden przy drugim. W sytuacjach zagrożenia życia ludzie reagują różnie. Sam widziałem, jak jedni stają na wysokości zadania, a  inni nie są zdolni się nawet ruszyć. Mężczyźni w Trading Post otrząsnęli się na tyle, by wiedzieć, czego od nich oczekuję. Ten z  nożem podsunął łóżko, kilku innych otoczyło Callie. –  Będę podtrzymywał jej głowę, na wypadek gdyby miała uraz kręgosłupa. Wsuńcie pod nią ręce. Waży ledwie ze czterdzieści pięć kilo, więc pójdzie lekko. Będę liczył do trzech. Na trzy miękkim płynnym ruchem

y y ę py y przenosimy ją na łóżko. To zajmie chwilkę. Wszystko jasne? Spojrzałem na każdego. Kiwnęli głowami. –  Potem zaniesiemy łóżko do samochodu. Nie ma uchwytów, więc może być niewygodnie, ale Callie mało waży, a nas jest wielu. Znowu kiwnęli głowami. Rozpocząłem odliczanie, na „trzy” podtrzymałem jej głowę i bez problemu przełożyliśmy ją na łóżko. Chwilę później już wynosiliśmy ją ze sklepu. Przy drzwiach czekał mężczyzna z parasolem, żeby osłonić Callie. Tylna klapa SUV-a była uniesiona. Wydawałem polecenia, przekrzykując deszcz. –  Niech ktoś wejdzie do samochodu i  chwyci łóżko, gdy będziemy je wstawiać. Tylko jak najmniej nim potrząsajmy! Dwudziestoparoletni gość wskoczył do środka, wcisnął się między siedzenie kierowcy a  pasażera, twarzą do tylnej klapy. Zwartą grupą wstawiliśmy polówkę; poszło nam lepiej, niż przypuszczałem. Wsunąłem się na tył i skulony, uklęknąłem obok Callie. – Claude? Poprowadzisz? Usiadł za kierownicą. Trzasnęła tylna klapa. Łóżko wypełniało prawie całą przestrzeń między klapą a  siedzeniami. Callie, nadal nieprzytomna, oddychała płytko; krwawienie z  ucha nie ustępowało. Ponownie sprawdziłem reakcję źrenic – była zachowana. Modliłem się, żebyśmy w porę dojechali do szpitala. –  Staraj się prowadzić płynnie – powiedziałem do Claude’a, gdy uruchomił silnik. Po chwili już jechaliśmy po zalanych drogach, w  ulewnym deszczu. Nie miałem pojęcia, jak przebiega

y p ję j p g jazda, tak byłem skoncentrowany na Callie: żeby odzyskała przytomność, żeby choć się poruszyła. Ręka puchła jej coraz bardziej. Chciałem popędzić Claude’a, ale zdawałem sobie sprawę, że w  tych warunkach nie może jechać szybciej. Podmuchy wiatru trzęsły samochodem; czasem musieliśmy zwalniać do żółwiego tempa, brnąc przez wodę, która sięgała prawie do podłogi i bryzgała na szyby. Modliłem się, żeby na izbie przyjęć czekał neurolog, żeby w  miejscowym szpitalu był oddział urazowy. Do najbliższego centrum urazowego – w szpitalu Vidant w Greenville – jechało się godzinę przy dobrej pogodzie, a  przy takiej jak teraz karetka najpewniej by nie dotarła. Helikopter w  ogóle odpadał. Claude musiał krzyczeć, by informować mnie o objazdach i zakrętach, i co rusz dopytywał się o Callie. Wreszcie – choć trwało to wieczność – skręciliśmy na parking przy szpitalu i  podjechaliśmy pod izbę przyjęć. Stan Callie jeszcze się pogorszył. –  Powiedz im, że musimy ją przenieść – niemal wrzasnąłem do Claude’a. – Będą potrzebne nosze i mnóstwo personelu. Claude pognał do szpitala. Prawie natychmiast zobaczyłem nosze, z  pół tuzina pielęgniarek i  lekarza. Wysiadłem tylnymi drzwiami i  wyrecytowałem informacje o  stanie Callie. Po chwili, już na noszach, wjechała do szpitala, a  wraz z  nią zniknęli w  środku lekarz i  pielęgniarki. Poszliśmy za nimi do poczekalni, Claude i  ja. Wciąż buzowała we mnie adrenalina. Miałem jakieś dziwne poczucie dysocjacji, jakbym z boku obserwował własne życie.

Połowa krzeseł w  poczekalni była wolna. Siedziała tam matka z  dwójką małych dzieci, grupka starszych ludzi, kobieta w  wyraźnej ciąży i  mężczyzna z  ręką na prowizorycznym temblaku. Kręcił się też personel, ale nie było chaosu, więc miałem nadzieję, że Callie otrzyma należytą pomoc. Jeden rzut oka na Claude’a  wystarczył mi, bym zrozumiał, jaki jest wstrząśnięty. – Elegancko nas dowiozłeś. Dobra robota, Claude. –  Dzięki. Jeszcze godzina, a  moglibyśmy tu nie dojechać. Wszędzie są podtopienia. Myślisz, że ona z tego wyjdzie? – Mam nadzieję. – Chyba nie umrze, jak sądzisz? – Nie wiem. – Nie chciałem go okłamywać. – Martwię się, że nie odzyskała przytomności. To nigdy nie jest dobry znak. –  Chryste Panie. Biedna dziewczyna. Myślałem, że wreszcie odetchnie. Najpierw pożar, a teraz to. – Jaki pożar? – W listopadzie, niedługo po Święcie Dziękczynienia, spłonęła jej przyczepa. Callie ledwie uszła z  życiem. Straciła prawie wszystko, prócz tego, co miała na sobie. Trochę trwało, zanim znalazła nową przyczepę. Wtedy dałem jej parę mebli, które trzymałem w  garażu. Wyobraź sobie, że w tej trudnej sytuacji nie opuściła ani jednego dnia w  pracy. Żałuję, że sklep nie zapewnia ubezpieczenia zdrowotnego. Myślisz, że i  tak zajmą się nią w tym szpitalu? Mimo braku ubezpieczenia? –  Zgodnie z  prawem muszą się nią zająć. Wiele szpitali ma specjalne programy pomocy dla tych, którzy

nie mogą płacić. Nie wiem, jak jest tutaj, ale na pewno coś wymyślą. –  Oby… Cholera. Nadal nie mogę w  to uwierzyć. Ten obraz na okrągło przewija mi się przed oczami. –  Czy ona straciła równowagę i  omsknęła jej się noga? – zapytałem. – Nie. Dlatego to jest takie idiotyczne. – To znaczy? –  Stała na górnym stopniu i  wieszała kolejną kamizelkę. Miała w  ręce drążek i  wyciągała się, żeby dosięgnąć kołka, i  nagle… ni stąd, ni zowąd oczy jej się zamknęły i tak jakby… się zgięła. Jakby zemdlała. Kiedy dotarło do mnie, co on mówi, włączyły mi się w głowie dzwonki alarmowe. –  Według ciebie straciła przytomność, zanim upadła i uderzyła się w głowę? –  Tak mi się wydawało. Pamiętam, że tuż przed upadkiem spojrzałem na nią i  pomyślałem, że coś jest u  niej nie tak z  koordynacją ruchów, jakby traciła równowagę. Kiedyś u nas w sklepie zemdlał klient. Ona wyglądała bardzo podobnie. Brzmiało to wiarygodnie. Zastanawiałem się, co z tego wynika. Omdlenia mogą następować z banalnych powodów, na przykład wskutek odwodnienia albo spadku ciśnienia krwi, ale czasem przyczyna bywa poważna. Dopóki nie jest znana, uznaje się, że omdlenie samo w  sobie stanowi nagły przypadek medyczny. Przypomniała mi się blada, szarobiała twarz Callie i  pomyślałem, czy jedno nie ma jakiegoś związku z drugim. – Zaczekaj. Muszę powiedzieć o tym lekarzowi.

Podszedłem do rejestracji, ale zanim się odezwałem, kobieta za biurkiem podała mi plik kartek. –  Musimy ją zarejestrować – powiedziała. – Czy jest pan jej krewnym? –  Nie – odparłem. – Ona chyba nie ma krewnych w tym mieście. Niewiele o niej wiem. Pracuje u Claude’a, więc może on zdoła pomóc przy wypełnianiu formularzy. Skinąłem, żeby podszedł, i  wyjaśniłem rejestratorce, że chcę przekazać lekarzowi dodatkowe informacje. Napisałem na kartce wszystko, co usłyszałem od Claude’a, a  kobieta przekazała ją pielęgniarce. W  tym czasie Claude przeglądał formularze. – Niewiele mogę powiedzieć – mruknął. –  Niech pan napisze to, co pan wie – odrzekła rejestratorka. – Reszty dowiemy się od niej później. Oby – tylko to miałem w głowie. Claude zadzwonił do sklepu i  poprosił Franka, żeby odszukał pewne informacje w  aktach Callie. Ja tymczasem siedziałem w  poczekalni. Powoli spadał mi poziom adrenaliny i  byłem coraz bardziej wyczerpany. Rozmyślałem o  Callie z  nadzieją, że wszystko będzie dobrze, ale i  z  niepokojem, bo nagle ogarnęło mnie dziwne przeczucie, że najgorsze dopiero nadejdzie. * Odwiozłem Claude’a  do sklepu, nadal zmagając się z  burzą i  podtopionymi drogami. Kiedy dotarłem do domu, czekała mnie miła niespodzianka: okazało się, że plandeka spełniła swoje zadanie i  z  sufitów już nie

cieknie. Przebrałem się w  suche ubranie, mokre wrzuciłem do suszarki i  poszedłem zrobić sobie drugą kawę. Czekając, aż się zaparzy, włączyłem laptopa i zacząłem wyszukiwać strony medyczne z informacjami o  przyczynach omdleń, a  potem o  chorobach, które mogą się objawiać bladością i  powstawaniem siniaków. Przyczyn było aż za wiele, wśród nich również zagrażające życiu, ale żeby mieć pewność, należało przeprowadzić badania. Tak czy owak, w  tej chwili najgroźniejsze były urazy głowy. Miałem nadzieję, że lekarze już zrobili tomografię i  obmyślają dalsze działania. W  gruncie rzeczy nie powinienem się aż tak przejmować. Callie była dla mnie obcą osobą, a  to, że rano wyskoczyła z mojego samochodu, mogło oznaczać, że chce, by tak pozostało. Znowu głowiłem się, dlaczego wzmianka o rodzicach wywołała u niej taką gwałtowną reakcję. Wcześniej Callie zachowywała spokój, dopiero gdy napomknąłem o jej rodzicach, wpadła w panikę. Chociaż… Nagle przypomniało mi się, że spanikowała również podczas naszej rozmowy w  porze lunchu. Próbowałem odtworzyć w  myślach, co takiego ją poruszyło, ale pamiętałem tylko ogólną sytuację, a  poza tym byłem zbyt zmęczony, by się nad tym zastanawiać. Nalałem sobie kawy i  wróciłem do szperania w  internecie; czytałem wiadomości ze świata i  przeglądałem swoją pocztę. W  większości były to reklamy, które od razu skasowałem, ale pod koniec natknąłem się na list od Marvina Kermana. Spodziewałem się odmownej odpowiedzi, ale ku

p ę j p mojemu zaskoczeniu A.J. przechował rzeczy dziadka i  zgodził się je przysłać. Miałem podać swój adres oraz zrzec się jakichkolwiek roszczeń wobec A.J. Do maila załączony był formularz, który należało wypełnić. Wydrukowałem go, zeskanowałem i  odesłałem faksem. Dostarczenie przesyłki mogło potrwać, ale liczyłem, że dojdzie w przyszłym tygodniu. Znowu zgłodniałem. Wyjąłem pierś indyka z lodówki i  bochenek chleba z  szafki, żeby zrobić sobie kanapkę. Tak jak dziadek, nie trzymałem w  domu dużej ilości jedzenia, ale kiedy brałem chleb, nagle przypomniało mi się, jak zaraz po wprowadzeniu się tutaj wyrzucałem stare produkty spożywcze. I  nagle coś mnie tknęło: zacząłem się domyślać, kto mieszkał na dziko w  domu dziadka po jego śmierci. Nie miałem stuprocentowej pewności, ale przeczucie mówiło mi, że to była Callie. Podczas sprzątania wyrzuciłem słoik z  resztką masła orzechowego, a  tego dziadek nie trzymałby w  domu, bo miał alergię, natomiast Callie jadła je codziennie. Co więcej, Claude wspomniał, że dziewczyna sprząta jak maniaczka, a gdy Natalie tutaj zajrzała, wszędzie panował porządek, tylko drzwi były popsute. To wszystko mogło być kwestią przypadku, lecz pomyślałem o  czymś jeszcze: Callie przyjaźniła się z dziadkiem i nie miała krewnych w tym mieście, więc dokąd by się udała po pożarze? Jeśli tak było, to teraz rozumiałem, dlaczego podczas lunchu zarzekała się, że nie zrobiła nic złego, i  dlaczego z  uporem i  strachem wszystkiemu zaprzeczała: dlatego, że włamała się tutaj i czuła się winna. Taka interpretacja wydarzeń brzmiała przekonująco, choć nie dawało się potwierdzić jej dowodami.

ę

p j j W  następnych dniach, wciąż martwiąc się o  zdrowie Callie, nabrałem jednak pewności, że miałem rację. W  poniedziałek, po sesji z  Bowenem, nieoczekiwanie potwierdziło się moje przypuszczenie, że Callie istotnie przebywała w domu dziadka. Zadzwoniła do mnie niejaka Susan Hudson, pracownica działu rozliczeń w  administracji szpitala, i chciała rozmawiać z dziadkiem. Poinformowałem ją, że nie żyje, ale jestem jego najbliższym krewnym. Jąkała się i chrząkała, aż w końcu wyjaśniła, dlaczego dzwoni. –  Callie posługuje się numerem ubezpieczenia społecznego pana nieżyjącej babki.

Rozdział 15

Następnego ranka spotkałem się z Susan Hudson. Ta ciemnowłosa, ciemnooka kobieta po pięćdziesiątce poruszała się po niezwykle trudnym terenie zawodowym z podziwu godną pogodą ducha. Gdybym to ja prawie przez cały dzień spierał się przez telefon z  rozmaitymi towarzystwami ubezpieczeniowymi, rozmawiał z  pacjentami o  niedotrzymanych terminach spłaty rachunku albo informował ludzi, że ich ubezpieczenie nie obejmuje tej czy tamtej procedury, byłbym kompletnie przybity. Ona zaś powitała mnie miło i  ku mojemu zdziwieniu, chyba odetchnęła z  ulgą, gdy się pojawiłem. Wskazała mi krzesło przed biurkiem, po czym sięgnęła po telefon i  w  dwóch słowach powiadomiła kogoś, że już jestem. Po chwili do pokoju wszedł lekarz. –  Jestem doktor Adrian Manville – przedstawił się, podając mi rękę. – Ordynator tego szpitala. –  Doktor Trevor Benson – powiedziałem, ciekaw, dlaczego ten człowiek uczestniczy w naszej rozmowie. – Pan jest lekarzem? – zapytał. –  Chirurgiem ortopedą. Na rencie. Mam nadzieję, że nie postąpiłem źle, sam przywożąc Callie do szpitala.

– Skądże – odparł doktor Manville i usiadł obok mnie, na sąsiednim krześle. – Jesteśmy wdzięczni, że zechciał pan do nas przyjść. – Nie bardzo rozumiem, po co państwo chcieli się ze mną zobaczyć. – Spojrzałem wprost na lekarza. – Ani dlaczego pan tu jest. Sądziłem, że chodzi o  numer ubezpieczenia społecznego mojej nieżyjącej babki. Susan Hudson sięgnęła po skoroszyt leżący obok komputera. –  Nie wiedzieliśmy, co robić. Rozumiem, że pan nie jest członkiem rodziny, ale mieliśmy nadzieję, że potrafi pan rzucić nieco światła na tę sytuację. – My? – Dział rozliczeń. Szpital – odrzekła. – Zastanawiamy się, jak postąpić. –  Nie sądzę, bym mógł pomóc. Nic nie wiem. Spotkałem Callie zaledwie parę razy. Nawet nie znam jej nazwiska. – My też. – Słucham? –  Ona nie posiada żadnego dokumentu tożsamości. Mamy problem ze sprawdzeniem czegokolwiek, co jej dotyczy. Spojrzałem na lekarza, a  potem znów na Susan Hudson. –  Może zaczniemy od początku? Co państwo wiedzą na pewno? – Jak wspomniałam przez telefon, Callie posługuje się numerem ubezpieczenia społecznego pana babki. Szczerze mówiąc, mieliśmy dużo szczęścia, że udało się to ustalić. Pana babka leczyła się u nas dawno temu, gdy nie prowadzono dokumentacji komputerowej.

p j p j Nadrabiamy zaległości, ale to trwa. W  tym wypadku nam się powiodło. Czy orientuje się pan, jak pacjentka uzyskała ten numer? – Będę zgadywał. Przypuszczam, że albo go znalazła, albo dostała od mojego dziadka. Długopis w  ręce Susan Hudson zawisł nad skoroszytem. – Dlaczego miałby podać jej ten numer? –  Zawsze darzył sympatią ludzi w  potrzebie. Tak na marginesie, ona chyba też. – Słucham? – Karmił bezpańskie zwierzęta, gdy zawędrowały na jego posiadłość – wyjaśniłem. – Pewnego dnia prawdopodobnie zjawiła się Callie, a  dziadek uznał, że potrzebuje jego pomocy. –  Świadome udostępnienie komuś numeru cudzego ubezpieczenia społecznego jest niezgodne z prawem. – Trudno będzie wystąpić z tym zarzutem przeciwko niemu. Mówiłem już, że dziadek zmarł zeszłej jesieni. Kobieta spojrzała w  papiery, zapisała coś i  odłożyła długopis. –  Sprawa jest skomplikowana, ponieważ koszty leczenia Callie są pokrywane ze szpitalnego programu dobroczynnego i dane na jej karcie przyjęcia muszą być autentyczne. Obowiązują nas wymogi, składamy raporty, mamy dużo papierkowej roboty. – Czy pani pytała ją o to? – Tak. Również doktor Manville i kilku pracowników administracji. A  przede wszystkim lekarz, który się nią opiekuje. Początkowo sądziliśmy, że miesza jej się w  głowie na skutek urazu, ale potem rozmawialiśmy z  jej pracodawcą, który twierdzi, że wymieniła ten

j j p ą y y numer, gdy ją zatrudniał. Poza tym poprzedni adres zamieszkania, który nam podała, nie istnieje. Kiedy zwróciliśmy jej na to uwagę, przestała odpowiadać na pytania. – Co więcej, nalegała, żeby ją wypisać – wtrącił doktor Manville. – To również jest niepokojące, choć z  innych powodów. Na pewno nic więcej nie może pan nam o niej powiedzieć? Pokręciłem głową. Wszystko, co usłyszałem tutaj, zgadzało się z moją wiedzą. –  Ma na imię Callie. Mówiła mi, że nie pochodzi z  New Bern, ale nie mam pojęcia, gdzie mieszkała poprzednio. Obecnie mieszka na osiedlu przyczep nieopodal mojego domu i  pracuje w  Trading Post, sklepie Slow Jima. – Spojrzałem na doktora Manville’a. – Zdaje się, że chodzi tu nie o  rozliczenie, lecz o  coś innego. Przypuszczam, że podejrzewa pan u  niej jakąś poważną dolegliwość, oprócz urazu głowy. Może dlatego, że zemdlała przed upadkiem z  drabiny, może z  powodu bladości, a  może coś wykazały badania. Albo wszystko razem. I dlatego niepokoi pana jej żądanie, by wypisać ją ze szpitala. Powiedziałem to w  formie twierdzącej, a  nie pytającej. Manville lekko się wyprostował. –  Jak pan wie, obowiązuje nas tajemnica lekarska – zastrzegł się. – Nie możemy się wypowiadać o  stanie zdrowia pacjenta bez jego zgody. To była prawda, ale wyraz twarzy lekarza potwierdził moje słowa. Do rozmowy włączyła się znowu Susan Hudson: –  Liczyliśmy na to, że pan nakłoni ją, by została w szpitalu tak długo, jak będzie tego wymagało leczenie.

p g j ę g y g W tym czasie uporządkowalibyśmy papiery tak, żeby nie trzeba było jej obciążać kosztami pobytu w szpitalu. –  W  tych sprawach chyba państwo są bardziej odpowiednimi osobami. –  Próbowaliśmy ją przekonać, ale ona nalega. Mówi, że czuje się dobrze. – To porozmawiajcie z Claude’em – zaproponowałem. – Jest jej pracodawcą i zna ją znacznie lepiej ode mnie. –  Był tu wczoraj – powiedziała. – To on wypełnił formularze, gdy została przywieziona, i  zostawił swoje dane kontaktowe, więc w  pierwszej kolejności zwróciliśmy się do niego. Niczego nie osiągnął. Na jego pytania również nie chciała odpowiadać. Radził poprosić pana, ponieważ Callie znała i  lubiła pana dziadka, więc może pan zdołałby trafić jej do przekonania. Oczywiście nie wiedział, że Callie nakrzyczała na mnie w dniu wypadku. – Wątpię, żeby chciała się przede mną otworzyć. –  Niech pan przynajmniej spróbuje – rzekł doktor Manville. – To ważne z  medycznego punktu widzenia. Dla jej dobra. Rozumiemy, że nie jest pan zobowiązany do pomocy, ale… Zawiesił głos. Minęło kilka sekund, nim kiwnąłem głową. Dziadek życzyłby sobie, żebym jej pomógł, cokolwiek to miałoby oznaczać. Ponieważ była dla niego ważna, chciałby, żebym i  ja miał do niej taki sam stosunek. – Nie mogę obiecać, że mnie posłucha, ale zobaczę, co da się zrobić. – Dziękujemy. – Pod jednym warunkiem. – Mianowicie?

–  Poproszę o  formularz upoważnienia. Chcę omówić jej przypadek z lekarzami. –  Dobrze, ale i  tak będzie pan musiał skłonić Callie, żeby wyraziła zgodę i podpisała się. – To już moje zmartwienie. * Susan Hudson wręczyła mi formularz i  pożyczyła długopis. Poszedłem na drugie piętro, do pokoju Callie. Szpital, jak każdy, wywołał we mnie poczucie déjà vu. Po wyjściu z  windy od razu zwróciłem uwagę na oświetlenie jarzeniowe, nakrapianą wykładzinę na podłodze i  białawe ściany, takie same, jakie widziałem podczas rezydentury, w  Pensacoli i  nawet w  Kandaharze. Idąc za strzałką z  numerami pokoi, kombinowałem, jak zachęcić Callie do współdziałania. Byłem przekonany, że pani Hudson i Claude rozmawiali z  nią po przyjacielsku, przyjęli postawę „Jesteśmy tu, żeby ci pomóc”; z  kolei Manville i  reszta lekarzy skłaniali się ku stanowisku „Jesteśmy profesjonalistami, więc nas słuchaj”. A jednak jej nie przekonali i wolała się wypisać, mimo choroby. Dlaczego? Bo nie godziła się, żeby odebrano jej niezależność? Możliwe. Ale bardziej prawdopodobne, że żyła w  strachu, że przed czymś uciekała. Na przykład przed rodziną, przed swoim chłopakiem albo przed prawem – niewątpliwie coś budziło w niej strach. Przypuszczałem, że zaraz po wyjściu ze szpitala zniknie. Ruszy w  drogę, żeby zacząć od nowa gdzieś indziej. Być może znów użyje numeru ubezpieczenia mojej babci. Mnie osobiście

w  ogóle nie obchodziło, że tak zrobi, ale nie chciałem, żeby wpadła w kłopoty. Bardziej przejmowałem się tym, że trafi do jakiegoś szpitala, gdy może będzie już za późno, żeby jej pomóc – skoro zaangażował się w  tę sprawę doktor Manville, jej stan musiał być poważny. Z  drugiej strony, osoba w  jej wieku ma prawo podejmować własne decyzje… Zaraz, zaraz, w jej wieku, czyli w jakim? Czy rzeczywiście jest wystarczająco dorosła, żeby być zdana tylko na siebie? A jeśli jest niepełnoletnia i uciekła z domu? Minąłem stanowisko pielęgniarek i  skierowałem się do pokoju Callie. Przez krótką chwilę stałem pod drzwiami, po czym żwawym krokiem wszedłem do środka. Telewizor był przyciszony, nadawano program śniadaniowy. Callie leżała na łóżku, miała rękę w gipsie i głowę owiniętą bandażem; domyśliłem się, że przeszła kraniotomię odbarczającą krwiak podtwardówkowy. Była podłączona do monitorów, na których wyświetlały się jej parametry życiowe – wszystkie w normie. Widząc mnie, ostentacyjnie się odwróciła i  skupiła uwagę na ekranie telewizora. Czekałem, kiedy się odezwie, ale milczała. Podszedłem do okna, za którym widać było samochody na parkingu i  zachmurzone niebo. Choć poprzedniego dnia wreszcie przestało padać, dzień był ponury i  znowu zapowiadano deszcz. Po chwili odwróciłem się i  usiadłem na krześle stojącym przy łóżku. Callie nadal mnie ignorowała, wobec tego postanowiłem potraktować ją jak każdego innego pacjenta i przystąpiłem do rzeczy.

–  Cześć, Callie. Powiedziano mi, że nie odpowiadasz na ważne pytania i chcesz opuścić szpital. To prawda? Zacisnęła usta, ale poza tym nie pokazała po sobie, że mnie słyszy. –  Wszyscy tutaj są po twojej stronie. Nie warto lekceważyć tego, co do ciebie mówią. Złamana ręka to jedna sprawa, a  poza tym wokół mózgu zgromadził się płyn, który trzeba było odsączyć. Jak się czujesz? Zamrugała, wciąż milcząc. – To był groźny upadek. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, że to ja zawiozłem cię do szpitala. Pamiętasz cokolwiek? Mówiono mi, że przed upadkiem zemdlałaś, straciłaś przytomność. W  końcu odwróciła się twarzą do mnie, lecz nie odpowiedziała na pytanie. – Kiedy stąd wyjdę? –  Leczenie musi potrwać. Urazów głowy nie wolno lekceważyć. –  Doktor mówił, że zostanę tu tylko ze dwa dni. A jestem już dużo dłużej. Bo wtedy jeszcze nie wiedział, że jesteś ciężko chora, odparłem jej w duchu. –  Przemyślałaś swoje odpowiedzi na pytania personelu? – Tak – burknęła. –  Odpowiedziałaś nie na wszystkie. I  niezgodnie z prawdą. Zwęziły jej się oczy. –  Niech pan sobie pójdzie. Nie chcę z  panem rozmawiać. Wytrzymałem jej spojrzenie. – Zrobili ci biopsję szpiku? – zapytałem spokojnie.

p ję p py p j Odruchowo przyłożyła rękę do biodra. Z tego miejsca najczęściej pobiera się próbkę, więc potraktowałem ten ruch jak potwierdzenie, choć nie padło żadne słowo. Inna sprawa, czy dostała wyniki badania, ale na tę informację mogłem poczekać. Z  szafki przy łóżku wziąłem kolorowy magazyn, położyłem na nim formularz z upoważnieniem i długopis i podsunąłem jej. –  Chcę, żebyś podpisała ten formularz. To jest upoważnienie, które pozwala mi rozmawiać o  tobie z  lekarzami, oglądać kartę choroby i  omawiać twój przypadek. Możesz o  mnie myśleć jak o  swoim przedstawicielu. Bez względu na to, czy mi wierzysz, czy nie, jestem tu, żeby ci pomóc. – Nie potrzebuję pana pomocy. – Tego nie wiesz. Mogę odpowiadać na twoje pytania, wyjaśniać, na co jesteś chora, omawiać z  twoimi lekarzami różne metody leczenia. Ty masz mówić prawdę i odpowiadać na ich pytania. I tymczasem masz zostać w szpitalu. – Nie może mi pan nic kazać. –  Chyba jednak mogę. – Odchyliłem się do tyłu i  mówiłem dalej lekkim tonem: – Jeżeli opuścisz szpital, wydarzy się jedna z  dwóch rzeczy. Trafisz albo do innego szpitala, albo do więzienia. – Upadłam! – warknęła. – Nie prosiłam, żeby mnie tu przywozić… Sam mnie pan tu zaciągnął. Powiedziałabym, że nie mogę zapłacić. –  Nie chodzi o  rachunek za leczenie – odparłem. – Posługujesz się numerem ubezpieczenia społecznego mojej nieżyjącej babci. To jest przestępstwo federalne. Poza tym zniszczyłaś tylne drzwi mojego domu, gdy postanowiłaś w  nim zamieszkać, po tym, jak spłonęła

p p y j p ę twoja przyczepa. To się nazywa wtargnięcie z  włamaniem, połączone z  naruszeniem własności. Mogę jeszcze dodać, że jesteś niepełnoletnią uciekinierką… – Umilkłem. – Chyba że dojdziemy do porozumienia. Tak naprawdę nie sądziłem, że policja w  ogóle zainteresuje się którąś z tych spraw – a jeśli, to najwyżej podejrzeniem, że jest uciekinierką, choć nawet tego nie byłem pewny. Skoro przyjacielskie i  profesjonalne podejście nie skłoniło jej do współdziałania, może poskutkuje groźba. Wyjąłem z kieszeni telefon, tak żeby nie uszło to jej uwagi. –  Zadzwonię stąd na policję – oznajmiłem. – Możesz słuchać, jeśli masz ochotę. Gdy znowu skupiła uwagę na ekranie telewizora, mówiłem dalej: –  Nietrudno było się domyślić. Nie wiem tylko, jak poznałaś mojego dziadka. Późnym wieczorem przechodziłaś koło jego domu? Może padało albo byłaś zwyczajnie zmęczona i  dostrzegłaś stodołę? Zakradłaś się, zobaczyłaś łóżko polowe… też je widziałem… przekimałaś jedną noc, może kilka i  jak przypuszczam, dziadek cię w  końcu nakrył. Zamiast cię wygonić, pewnie dał ci coś do jedzenia. Może nawet pozwolił zanocować w  pokoju gościnnym. Takim był człowiekiem. Potem nabrałaś do niego zaufania. W  pudełku pod łóżkiem znalazłaś kartę ubezpieczenia społecznego. Gdy pomogłaś dziadkowi w  pasiece, poprosił Claude’a, żeby cię zatrudnił, i  wtedy wykorzystałaś numer ubezpieczenia mojej babci. Potem mój dziadek umarł. Kiedy spłonęła twoja przyczepa, włamałaś się tylnymi drzwiami do domu i  mieszkałaś

ę y y tam, dopóki nie uzbierałaś pieniędzy na wynajęcie jakiejś przyczepy. Żywiłaś się kanapkami z  masłem orzechowym i  galaretką oraz jabłkami; utrzymywałaś porządek w  domu; zapalałaś świece, bo nie było prądu. Dobrze wszystko opisałem? Nie odpowiedziała, tylko patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, co potwierdzało, że niewiele się myliłem. –  Wiem, co teraz kombinujesz… Zamierzasz prysnąć z tego szpitala, gdy tylko stąd wyjdę. Zważywszy na stan twojego zdrowia, daleko nie uciekniesz. Tym bardziej że powiem pielęgniarkom, co zamierzasz, i  będę stał na dole, aż przyjedzie policja. – Poczekałem, żeby to wszystko do niej dotarło, po czym nachyliłem się i  stuknąłem palcem w  formularz. – Masz również inny wybór: podpiszesz upoważnienie, będziesz współpracowała z  personelem szpitala i  zostaniesz pod ich opieką, dopóki nie poprawi się stan twojego zdrowia. Jeżeli się zgodzisz, nie zawiadomię policji. Nie sięgnęła po formularz, więc uniosłem telefon. –  Tracę cierpliwość – rzekłem, posyłając jej spojrzenie, które nie pozostawiało złudzeń, że mówię poważnie. Wreszcie, z  niechęcią, wzięła formularz i  podpisała się na dole kartki. –  Nie ukradłam numeru ubezpieczenia pana babci – rzuciła, odkładając długopis. – Pana dziadek sam mi go dał. Może tak, a może nie, pomyślałem. – Skąd pochodzisz, Callie? – Z Florydy – odparła, trochę za szybko.

Mogła pochodzić skądkolwiek, ale na pewno nie z Florydy. – Ile masz lat? – Dziewiętnaście. Akurat! – niemal wyrwało mi się z  ust. Przypomniałem sobie, jak zareagowała, gdy zapytałem o jej rodziców. – Masz jakichś krewnych, z którymi chcesz, żebym się skontaktował? Odwróciła głowę. – Nie. Nikogo. W to również nie uwierzyłem. * Zaniosłem podpisane upoważnienie do pokoju pielęgniarek, żeby dołączyły je do dokumentacji medycznej Callie. Poznałem również nazwiska innych lekarzy, którzy się nią zajmowali – wśród nich była onkolożka, co wzmogło mój niepokój – i  dowiedziałem się, kiedy mają obchód. Poinformowałem pielęgniarki, że przyjdę za jakiś czas, żeby porozmawiać z onkolożką, o  ile nie będzie zajęta. Potem posiedziałem przy Callie, starając się wciągnąć ją w luźną rozmowę o ulubionych książkach czy filmach, ale zorientowałem się, że nie chce mieć ze mną nic do czynienia, i  w  końcu zostawiłem ją samą. Pogoda znowu się pogorszyła i  w  strugach deszczu dobiegłem do SUV-a. W  domu zjadłem późny lunch i  zajrzałem do podręczników, szukając informacji o  biopsji i  transplantacji szpiku kostnego; potem, dla

zabicia czasu, zadzwoniłem do umówionego budowlańca i poprosiłem, żeby rozpoczął remont dachu zaraz po moim wyjeździe do Baltimore. Dałem mu więc dość czasu na zaplanowanie robót. Poza tym wytrzymałość plandeki była ograniczona. Rozmyślałem o  kłamstwach Callie, zwłaszcza tym ostatnim. Mało prawdopodobne, żeby w  jej życiu nie było nikogo. Podejrzewałem, że jej rodzice żyją, a  przynajmniej jedno z  nich. Nawet jeśli nie chciała się z  nimi kontaktować, to przecież musi być ktoś jeszcze. Bracia, siostry, ciotki i  wujowie, dziadkowie? Może ulubiony nauczyciel albo koleżanka? Choć jedna osoba. Kiedy ludzie leżą w  szpitalu, prawie zawsze potrzebują wsparcia ze strony bliskich, a gdy są w stanie zagrożenia życia, ta potrzeba jest niemal powszechna. Być może nawet właściwa naturze ludzkiej. W  takim razie coś okropnego musiało spotkać Callie, skoro wyrzekła się rodziny. Niewykluczone, że ich relacje były potworne, może nawet oparte na przemocy. Wtedy zrozumiałbym, że nie chce się z nimi widzieć ani rozmawiać. Z drugiej strony, być może ryzykuje życie – tego dowiem się od onkolożki – jeśli ich tu nie ściągnie. Godziny mijały powoli, aż wreszcie nadszedł czas jechać z  powrotem do szpitala. Po drodze wpadłem na kawę do Trading Post i  porozmawiałem chwilę z  Claude’em. Podobnie jak ja, nie miał pojęcia, co się dzieje z Callie i dlaczego nie odpowiada na pytania. Nie wspomniał ani słowem, że Callie używa cudzego numeru ubezpieczenia – być może nie został o  tym poinformowany.

Na progu szpitala uprzytomniłem sobie coś jeszcze: od kiedy Callie spadła z  drabiny, nie trzęsą mi się ręce i  nie jestem podenerwowany, nie mam kłopotów ze snem i  właściwie czuję się jak za dawnych czasów. Czyżbym, starając się uratować Callie, ratował samego siebie? * Przyszedłem przed obchodem lekarskim i  musiałem zaczekać. Wielu lekarzy przyjmowało pacjentów w  swoich gabinetach w  mieście i  dopiero po ostatniej wizycie przyjeżdżało do szpitala. Dyżurujące pielęgniarki opisały mi onkolożkę Mollie Nobles, która opiekowała się Callie: krótkie blond włosy, fryzura na pazia, niebieskie oczy – charakterystyczny wygląd, trzeba przyznać. Poinformowały mnie również, że neurolog może przyjdzie, a  może nie, ponieważ był tu już przed południem. Usiadłem w  holu przy windzie, na tym samym piętrze, na którym leżała Callie. Patrzyłem, jak ludzie energicznym krokiem przemierzają korytarz to w jedną, to w  drugą stronę. Zwróciłem również uwagę na pielęgniarki, które cicho i  sprawnie wykonywały swoje obowiązki, ciągle w ruchu, biegając z pokoju do pokoju. Zawsze uważałem, że pielęgniarki są niedoceniane. Minęło pół godziny, minęła godzina, ale po latach, kiedy praktycznie nie zajmowałem się niczym, nabrałem wprawy w czekaniu. Kolejni lekarze wychodzili z windy; wśród pierwszych czterech nie było lekarki, z  którą

chciałem porozmawiać. Niczym wytrawny detektyw zauważyłem, że wszyscy są mężczyznami. Kilka minut później pojawiła się niebieskooka blondynka, obcięta na pazia, ze skoroszytami pod pachą, wyraźnie zabiegana. – Doktor Nobles? – zapytałem, wstając z krzesła. – Tak. Słucham? –  Chciałbym porozmawiać z  panią o  Callie. – Przedstawiłem się, informując ją, że w  dokumentacji pacjentki znajduje się wystawione mi upoważnienie. – Wiem, że pani jest zajęta i zapewne musi pójść do wielu pacjentów, ale byłbym wdzięczny, gdyby poświęciła mi pani kilka minut. – Pan jest związany z Callie? –  W  pewnym sensie – odparłem ogólnikowo. – Przynajmniej teraz. – Jak dobrze ją pan zna? –  Niezbyt dobrze. Dziś po południu spędziłem z  nią trochę czasu. Nie jestem członkiem rodziny. Mam wątpliwości, czy ona w ogóle widzi we mnie przyjaciela. Ale zależy mi na tym, żeby dowiedzieć się od pani, jaki jest jej stan. – Kim pan jest? Wyjaśniłem moje powiązania z Callie, powiedziałem, że jestem lekarzem, i  zaczęły się takie same korowody jak z  doktorem Manville’em. Kiedy umilkłem, spojrzała najpierw w stronę pokoju Callie, potem na mnie. –  Dobrze. Mówi pan, że upoważnienie jest w dokumentacji, tak? Kiwnąłem głową. –  Muszę to sprawdzić. Spotkamy się w  jej pokoju za kilka minut?

– Moglibyśmy gdzieś na osobności? – poprosiłem. – W porządku, ale na krótko. Mam pełne ręce roboty. Wobec tego w poczekalni. Obejrzała upoważnienie w  komputerze u pielęgniarek, po czym zjechaliśmy windą i usiedliśmy przy stoliku w poczekalni. – Czego chce się pan dowiedzieć? – Czy dostała pani wyniki biopsji szpiku kostnego? – Skoro pan nie zna Callie zbyt dobrze, skąd pan wie, że miała robioną biopsję? A  w  ogóle dlaczego upoważniła pana do rozmowy ze mną? – Bo ją zaszantażowałem. – Co takiego? – Zagroziłem jej policją. Za długo by to wyjaśniać, ale mam nadzieję, że Callie zostanie w  szpitalu, dopóki nie poczuje się lepiej. A  tymczasem wolno pani ze mną rozmawiać. – Upoważnienie otrzymane drogą szantażu może być nieważne. –  Może tak, może nie. Nie jestem prawnikiem. W  każdym razie zostało dołączone do dokumentacji i formalnie nikt pani nic nie zarzuci. Nie wyglądała na przekonaną, ale w  końcu się zgodziła. –  Właściwie może łatwiej mi będzie rozmawiać z  panem niż z  nią. Do tej pory była dość trudną pacjentką. Nie wiem, co o tym wszystkim sądzić. – O czym konkretnie? –  Nie wydaje mi się, że to, co mi powiedziała, jest zgodne z prawdą. To jest nas dwoje, pomyślałem.

–  W  tym pani nie pomogę. Bardziej interesuje mnie jej stan zdrowia. – Co chce pan wiedzieć? –  Proszę mi opisać jej przypadek. Najważniejsze rzeczy. –  Żeby mieć pełny obraz, powinien pan zapytać jeszcze neurologa i ortopedę. – Zrobię to, jeśli będzie trzeba. Kiwnęła głową. –  Jak pan wie, była przyjęta z  urazem głowy i  otwartymi złamaniami kości przedramienia. Tomografia głowy wskazywała na krwiak podtwardówkowy. Pacjentka traciła i  odzyskiwała przytomność, na bieżąco ocenialiśmy jej stan, czekając, aż ustanie burza. Ponieważ nasz szpital zazwyczaj nie dokonuje operacji głowy, przewozimy pacjentów do innych placówek. Ale helikoptery były uziemione, a drogi nadal zalane, więc obawialiśmy się, że transport pogorszy jej rokowania. Tymczasem ciśnienie śródczaszkowe rosło i  stan pacjentki systematycznie się pogarszał. W  końcu podjęliśmy decyzję, że wykonamy kraniotomię u nas, i na szczęście, mimo ulewy, dotarł tu neurochirurg ze szpitala Vidant. Operacja się powiodła. Zawroty głowy i  dezorientacja niemal natychmiast ustąpiły i  od tamtej pory pacjentka jest przytomna. Przestała bełkotać i ma pełną zdolność motoryczną. –  Gdy z  nią rozmawiałem, nic niepokojącego się nie działo. –  Wczoraj też niczego nie zauważyłam. Ale na ten temat powinien pan porozmawiać z  neurologiem. Odniosłam wrażenie, że jest dobrej myśli. – A ręka?

ę –  Ortopeda mógł się tym zająć dopiero w  niedzielę. Złamanie było dość skomplikowane i  operacja trwała dłużej, niż zakładał. Również on powiedział, że wszystko się udało i  że jest dobrej myśli. Po dokładniejsze informacje proszę się zwrócić do niego. Umilkła. – Co jeszcze? – zapytałem. –  Jak pan widzi, Callie zajmowało się wielu lekarzy różnych specjalności. Oprócz oddziału ratunkowego, neurologia, ortopedia, a teraz onkologia. – Kiedy wezwano panią? – W niedzielę wieczorem. Zanim rozpoczęto leczenie jej obrażeń, wykonano pełen zestaw badań i  odkryto nieprawidłowość w  obrazie krwi. Miała niski poziom krwinek czerwonych i  białych oraz płytek krwi. Trzeba było zrobić transfuzję. Ponieważ nie stwierdzono krwawienia wewnętrznego, zastanawiano się, czy nie ma białaczki. I wtedy ściągnięto mnie. – Dlatego dokonano biopsji szpiku kostnego. –  Mieliśmy tu kilka gorączkowych dni, tylu lekarzy, tyle procedur, każdy przebywał z  Callie przez pewien czas. I wyłoniły się kolejne problemy. – To znaczy? – Opowiadała nam różne historie i nikt nie wie, która jest prawdziwa – odparła doktor Nobles. – Na początek oświadczyła, że ma dziewiętnaście lat, ale nie wierzyłam w  to nawet przez chwilę. Wygląda na piętnaście, szesnaście. Potem powiedziała mi, że jej rodzice zginęli w  wypadku samochodowym rok temu, że nie ma żadnych krewnych i  od śmierci rodziców jest samodzielna. Z  kolei ortopedzie powiedziała, że rodzice zginęli w pożarze domu. Nie wiadomo, co jest prawdą.

g ę p j p ą – Może była otumaniona. – Może na początku, ale nie w niedzielę. Nic złego się z  nią nie działo: prawidłowo dodawała, wiedziała, kto jest prezydentem i  jaki jest dzień tygodnia. Podczas tej rozmowy wspomniała również, że pochodzi z Tallahassee. – Mnie też powiedziała, że jest z Florydy. –  Sama pochodzę z  Tallahassee – oznajmiła z  naciskiem doktor Nobles. – Wychowałam się tam, studiowałam na Uniwersytecie Stanowym Florydy, spędziłam tam większą część życia. Gdy ot tak zapytałam Callie, w  której szkole średniej się uczyła, powiedziała, że w  George Washington High. Nigdy nie słyszałam o  tej szkole, więc sprawdziłam w  Google’u  i  okazało się, że nie istnieje. Zagadnęłam ją o  kilka innych miejsc: o  stanowe ogrody Alfreda Maclaya, o  rezerwat przyrody Świętego Marka… Zachowywała się tak, jakby o  nich słyszała, ale wiedziałam, że udaje. Wobec tego spytałam, czy naprawdę pochodzi z  Tallahassee, i  wtedy w  ogóle przestała odpowiadać na moje pytania. Tyle że ja muszę się dowiedzieć, czy ona ma jakąś rodzinę. Albo dokonamy przeszczepu szpiku kostnego, albo już nic więcej nie będziemy mogli dla niej zrobić. Trzeba odnaleźć jej rodzinę. – Jakie to stadium białaczki? – Przepraszam. Nie wyraziłam się jasno. Callie nie ma białaczki. Biopsja wykazała niedokrwistość aplastyczną. – Czy to lepsze, czy gorsze od białaczki? –  Sprowadza się do tego samego. Niedokrwistość aplastyczna zasadniczo polega na tym, że szpik nie wytwarza dostatecznej liczby krwinek. W  wypadku

y j y yp Callie choroba jest bardzo zaawansowana. Mamy sytuację krytyczną. Ale najpierw zapytam: ile pan wie o przeszczepach szpiku kostnego? – Niewątpliwie dużo mniej niż pani. Uśmiechnęła się. –  Poszukiwanie odpowiedniego dawcy często pochłania wiele trudu i  czasu, ale na pierwszym etapie zasadniczo szukamy dawców z najlepiej dopasowanymi antygenami leukocytowymi. Jest sześć głównych antygenów i  najlepszymi dawcami są ci, u  których wszystkie sześć jest zgodnych. Pięć zgodnych to trochę gorzej, cztery zgodne są do przyjęcia, choć pojawia się ryzyko, i  tak dalej. Wracamy do Callie. Gdy dostałam wyniki biopsji, poszukałam antygenów leukocytowych Callie w  rejestrze szpiku i  najlepsze, jakie tam znalazłam, to dwa szpiki zgodne w  zakresie trzech antygenów. Callie potrzebuje dawcy z  większą liczbą dopasowanych antygenów, a  to zazwyczaj oznacza, że trzeba go szukać wśród członków rodziny. – Czy Callie o tym wie? –  Nie. Wyniki przyszły wczesnym popołudniem – odparła doktor Nobles. – Natomiast wie, że przeszczep jest możliwy. Po rozmowie z  panem pójdę poinformować ją o wynikach biopsji i mam nadzieję, że powie mi coś o swojej rodzinie. No bo… jak ona może nie mieć rodziny? Taka młoda osoba raczej nie jest sama na świecie, prawda? Zasadniczo zgadzałem się z  nią, ale pamiętałem, jak przebiegały moje wcześniejsze rozmowy z Callie. –  A  jeśli nic pani nie powie? Albo zaprzeczy, że ktokolwiek żyje?

–  To możemy się tylko modlić, żeby w  rejestrze pojawił się inny dawca. – Ile czasu jej zostało? –  Trudno powiedzieć. Mamy leki, możemy ją utrzymywać przy życiu transfuzjami, ale musiałaby cały czas być pod opieką lekarza i  stosować się do jego zaleceń. Callie nie ma ubezpieczenia, które pokryłoby koszty długotrwałej opieki medycznej tego rodzaju. Więc pozostaje tylko przeszczep. Musi również mówić prawdę, żeby można było przewieźć ją do szpitala Vidant w Greenville. Jeśli będzie nadal uprawiała gierki, to jej nie przyjmą. – Dlaczego trzeba ją przewieźć? –  W  naszym szpitalu nie wykonuje się radioterapii, ale to nie problem. Skontaktowałam się z  Felicią Watkins, onkolożką ze szpitala Vidant. Już przegląda dokumentację. Swego czasu z  nią pracowałam, jest świetna. Jeżeli znajdziemy dawcę, dziewczyna będzie w doskonałych rękach. –  Dobrze wiedzieć. Proszę mnie zawiadomić, co powie Callie. – Będzie pan w pobliżu? – Tak. Zostanę tutaj. * Doktor Nobles wzięła mój numer telefonu i  powiedziała, że wkrótce się odezwie. Czekałem w kafeterii, przy kawie, nie przestając myśleć o Callie. Ile ma lat? Skąd pochodzi? Co ją właściwie łączyło z  moim dziadkiem i  dlaczego zabrał ją do siebie? Co

ważniejsze, czy żyją jej rodzice, czy ma rodzeństwo? No i dlaczego kłamie albo nabiera wody w usta, skoro tylko ktoś z rodziny mógłby uratować jej życie? Oczywiście jeszcze nie zna wyników biopsji i  nie poinformowano jej, że w  rejestrze nie ma odpowiedniego szpiku. Do tego momentu mogła uparcie odmawiać informacji, ponieważ wierzyła, że wyzdrowieje, ale jeśli nadal będzie milczała? Co może być gorszego niż śmierć? Nie znajdując odpowiedzi na to pytanie, sformułowałem je trochę inaczej, z  punktu widzenia Callie: wolałabym umrzeć, niż być z… Przy takim ujęciu pojawiło się więcej możliwości. Ojciec… rodzice… molestujący wujek? Można by dłużej wymieniać, a  każda ewentualność wyjaśniałaby przyczyny jej milczenia. Czy rzeczywiście? Nawet jeśli nie miała jeszcze dziewiętnastu lat, czyli była niepełnoletnia, i  zaznała molestowania seksualnego, czy zdawała sobie sprawę, że może udać się do sądu i  złożyć wniosek o  upełnoletnienie? Już niemal od roku jest samodzielna, pracuje na swoje utrzymanie, ma dach nad głową, płaci rachunki. Funkcjonuje lepiej niż niejeden dorosły. Nie musi z nikim mieszkać, tłumaczyłem sobie. Nie mogąc się w  tym wszystkim połapać, przestałem myśleć o  Callie, dopiłem kawę i  poszedłem kupić w  bufecie jabłko. Jedząc je, przyglądałem się wchodzącym i  wychodzącym ludziom. W  końcu dostałem SMS-a  od doktor Nobles: pytała, czy jeszcze jestem w  szpitalu. Odpowiedziałem, że siedzę w kafeterii, na co napisała, że za kilka minut przyjdzie.

p p yj I  nagle uprzytomniłem sobie, że w  pewnej mierze znam odpowiedź na przeformułowane wcześniej pytanie. Choć nie całą – i  nie znam przyczyn. Miałem wrażenie, że porywa mnie silny nurt i  niesie w nieznanym kierunku. * Wkrótce zjawiła się doktor Nobles. – Jak poszło? – zapytałem. –  Wyjaśniłam Callie wyniki badania, przedstawiłam sytuację i opcje leczenia – odparła zmęczonym głosem. – Wszystkie aspekty: jakie jest ryzyko, jakie wymagania muszą być spełnione, jakie mogą być rezultaty. Od A do Z. Zapytałam również, gdzie i  kiedy zginęli jej rodzice, bo może to pomóc przy szukaniu jej krewnych. To pytanie znowu ją zirytowało, jakby zorientowała się, że przyłapano ją na kłamstwie. Stwierdziła kategorycznie, że jest na tyle dorosła, by samodzielnie podejmować decyzje. Im mocniej na nią naciskałam, tym bardziej upierała się, żeby czekać na bardziej odpowiedniego dawcę. Mam nadzieję, że panu pójdzie z nią lepiej. –  Skoro pani jej nie przekonała, dlaczego mnie miałoby się udać? – Nie wiem. – Pomasowała sobie skronie. – Może pan ją znowu zaszantażuje. * Pora odwiedzin dobiegała końca, kiedy wszedłem do pokoju Callie. Tym razem drzwi były otwarte, telewizor

p j y yy grał głośno, a  dziewczyna ostentacyjnie wpatrywała się w ekran. Była taka przewidywalna. Usiadłem na krześle, pochyliłem się do przodu i  splotłem dłonie. Postanowiłem iść na całego, odpalić działa – wóz albo przewóz. –  No tak, jesteś oszustką. Twoi rodzice żyją – wystrzeliłem. Po jej twarzy przebiegł grymas, czyli miałem rację, i po chwili zwróciła ku mnie głowę. – Niech pan się stąd zabiera. –  Powinienem był się domyślić – ciągnąłem, nie zważając na jej słowa. – Ten, kto narusza prawo tak jak ty, zazwyczaj nie jest prawdomówny. Ale dlaczego kłamać, że rodzice nie żyją? Dlaczego kłamać, że nie ma nikogo, z kim mógłbym się skontaktować? Nie oczekując, że mi odpowie, mówiłem dalej: –  Zastanawiałem się, z  jakich powodów wmawiałaś lekarce, że twoi rodzice zmarli, ale nie znalazłem w tym żadnego sensu. Nawet gdyby mój ojciec był najgorszym człowiekiem na świecie, chciałbym, żeby go zbadano, bo a  nuż ocali mi życie. Choćby po to, żebym wrócił do zdrowia, a  potem napluł mu w  twarz. Ale jeśli nie był złym gościem, jak będzie się czuł według ciebie, gdy po twojej śmierci dowie się, że mógł ci pomóc? Milczała. –  A  matka? Też jest potworem? Jeśli tak, po co się poświęcasz? Czy swoim zachowaniem nie dajesz jej tego, czego ona chce? Ale jeśli nie jest do cna zła, nie sądzisz, że obchodzi ją to, czy będziesz żyła, czy umrzesz? Mrugnęła, więc zrobiłem następny krok. –  Zastanówmy się, co powiedzą twoi bracia i  siostry. Nie uważasz, że będą mieć poczucie winy, wiedząc, że

ę ą p y ą któreś z nich mogło cię uratować? – Im jest to obojętne – burknęła ochrypłym głosem. Bingo! Ma rodzeństwo. Tym bardziej interesująca była jej odpowiedź. – A co z tobą? Też jest ci obojętne, czy przeżyjesz, czy umrzesz? – Nie umrę. – Potrzebny jest przeszczep szpiku. – Wiem. Powiedziała mi doktor Nobles. – Masz jakieś pytania w związku z tym? – Nie. – W takim razie zdajesz sobie sprawę, że jeśli szybko nie znajdzie się odpowiedni dawca, lekarze mogą cię nie uratować. – Znajdzie się. – A jeśli nie? Co wtedy? Milczała. –  Wiem, że się boisz – powiedziałem już trochę łagodniej. – Bez względu na to, co się stało z  twoją rodziną, nie warto z tego powodu umierać. A jednak tak się dzieje, prawda? Wolisz umrzeć, niż żyć… z  samą sobą. Bo to ty coś zrobiłaś. Zauważyłem, że gwałtownie nabrała powietrza, ale mówiłem dalej. –  Cokolwiek zrobiłaś, to nie może być aż takie straszne. Oni na pewno nie chcą, żebyś umarła. Zaszkliły się jej oczy. –  Co powiesz na to? Skoro nie chcesz ich widzieć, szpital na pewno załatwi wszystko zgodnie z  twoim życzeniem. Trzeba tylko poddać ich badaniom. Nawet nie będą musieli tu przyjeżdżać. Wystarczy, żebyś mi powiedziała, jak do nich trafić.

p

j Wciąż milcząc, podkuliła kolana i  wyglądała teraz pewnie jak ta bezdomna przybłęda, którą zobaczył dziadek, gdy wszedł do stodoły. – Nie pozwolę ci umrzeć – oświadczyłem. Uświadomiłem sobie coś dziwnego: złożyłem tę deklarację szczerze i  poważnie. Ale Callie odwróciła głowę. * Stwierdziłem, że mam tylko dwie możliwości, żeby pomóc Callie: albo wciągnąć w  to policję, albo samemu poszukać jej krewnych. Ale co zdziała policja, gdy dziewczyna nie zechce odpowiadać na pytania? Jeśli nigdy nie pobrano jej odcisków palców, nie znajdą jej w żadnym rejestrze danych; jeśli będzie się upierała, że jest osobą dorosłą, być może w ogóle nie zainteresują się tą sprawą. A  zresztą jakie przestępstwo popełniła? Mogłem im opowiedzieć o  numerze ubezpieczenia społecznego i  o  włamaniu do domu, tyle że wcale nie chciałem narobić Callie kłopotów. Podobnie jak lekarze, pragnąłem tylko, żeby wróciła do zdrowia. Na policję zadzwoniłbym jedynie w  ostateczności, ale następnego ranka obudziłem się z  myślą, że najpierw spróbuję zabrać się do tego inaczej. O świcie wskoczyłem do SUV-a. Drogi były puste i na szczęście już się przejaśniło. Przejeżdżając obok osiedla przyczep, bacznie mu się przyjrzałem. Sześć przyczep nadawało się do mieszkania, a  przed czterema z  nich stały samochody. Ponieważ Callie wszędzie chodziła pieszo, założyłem, że mieszka w  jednej z  dwóch

pozostałych. Dzięki Bogu, nigdzie nie było widać tego wściekłego psa o zębach wielkości plastrów bekonu. Wróciłem do domu i  poczekałem parę godzin, po czym znowu objechałem osiedle przyczep. Trzech samochodów już nie było; potraktowałem to jako znak, że mogę trochę tam powęszyć i  nikt mnie nie zauważy. Gdyby zaczepił mnie jakiś tutejszy mieszkaniec, powiedziałbym, że Callie poprosiła mnie, żebym zabrał coś z jej domu i przyniósł do szpitala. Ostrożnie wjechałem na drogę, którą dawniej przewożono drzewa z wycinki, zostawiłem auto i pieszo ruszyłem na osiedle. Było coraz cieplej; jak zwykle późną wiosną pogoda wariowała i  nagle przychodził prawdziwie letni dzień. Wilgotność dawała się we znaki: koszula kleiła mi się do pleców. Wszedłem na osiedle i omijając kurczaki, skierowałem się w stronę pierwszej z  dwóch przyczep, które miałem na oku. Stała w  głębi, blisko osmalonych pozostałości po poprzednim lokum Callie, w  środku nie paliło się światło. Przed drzwiami zobaczyłem grilla, na schodkach rolki i  wózek na zabawki. O ile Callie nie ma dzieci – a raczej nie ma – to nie była jej przyczepa. Ruszyłem w  stronę tej drugiej. W  pewnej chwili z przyczepy, przed którą stał samochód, wyszedł starszy mężczyzna w kombinezonie. Kiedy go mijałem, spojrzał na mnie badawczo, więc pomachałem mu, udając, że jestem tu u  siebie. Zamiast odpowiedzieć na pozdrowienie, tylko zmarszczył brwi. Kiedy zbliżałem się do przyczepy, która według mnie należała do Callie, czułem, że mi się uda. Nie było zasłon w oknach, zabawek przy drzwiach, roślin w doniczkach, dzwonków wietrznych ani części do silnika, jak przy

y ę j p y większości przyczep. Mogła tu mieszkać dziewczyna, która prawie nie ma dobytku i ledwie opłaca rachunki. Zerknąłem przez ramię. Starszy mężczyzna zniknął, pewnie wrócił do siebie. Miałem nadzieję, że nie obserwuje, jak przemykam się pod okno i  zaglądam do środka, do małej, funkcjonalnej, wypucowanej kuchni. W zlewie ani na blacie nie stały naczynia, podłoga była wymyta. Dostrzegłem słoiki z  masłem orzechowym i  z  galaretką winogronową, ustawione w  równym rzędzie przy bochenku chleba. W  kilku susach byłem już przy drugim oknie. Zerknąłem przez szybę: sofa, dwa różne stoliki, pewnie podarowane przez Claude’a, i  lampa – trudno o oszczędniejszy wystrój. Obszedłem przyczepę, ale więcej okien już nie było. Pod wpływem impulsu nacisnąłem klamkę i ku mojemu zdziwieniu okazało się, że drzwi są otwarte. Wychodząc do pracy, Callie nie zamknęła ich na klucz. No, ale co tam można było ukraść? Zawahałem się. Co innego zajrzeć przez okno, a  co innego wejść do środka. Przypomniałem sobie jednak, że Callie włamała się do domu dziadka i  że wciąż szukam odpowiedzi na różne pytania. Z  tą myślą pchnąłem drzwi i wszedłem. Przeszukanie przyczepy nie trwało długo. Callie nie miała komody – ubrania składała na stos pod ścianą. W  szafie znalazłem dwie pary butów oraz kilka bluzek i  par spodni na wieszakach. Na górnej półce leżała znoszona bluza z  nadrukiem UNIVERSITY OF GEORGIA BULLDOGS – zresztą wszystko wyglądało jak ze sklepu z używanymi rzeczami.

Nie było tam zdjęć, pamiętników ani dzienników, za to na ścianie w  kuchni wisiał kalendarz z  widokami słynnych miejsc w  Georgii – jak Tallulah Gorge czy Raven Cliff Falls – oraz starannie zaznaczonymi dniami pracy i  kilkoma datami obwiedzionymi czerwonym flamastrem. Urodziny M w  czerwcu, urodziny R w  sierpniu, urodziny T i  H w  październiku, urodziny D w  grudniu. Pierwsze litery inicjałów osób, które znała, mnie nic niemówiące. Ale dające do myślenia… Dlaczego kupiłaby akurat ten kalendarz, gdyby nie lubiła tego stanu albo nie chciała go zobaczyć? Dlaczego bluza z  nadrukiem UNIVERSITY OF GEORGIA BULLDOGS leżała osobno? Przetrząsnąłem szuflady i  szafki w  kuchni, potem w łazience. Tam też nie znalazłem żadnych rzeczy, które naprowadziłyby mnie na jakiś trop. Szukałem telefonu komórkowego, mając nadzieję, że coś odsłucham w poczcie głosowej – bez rezultatu. Nie mam pojęcia, jak długo tam byłem. W  pewnej chwili spojrzałem od niechcenia przez okno kuchenne, skąd widać było miejsce, gdzie przedtem kręcił się tamten mężczyzna. Nie chciałem, żeby zauważył, jak wychodzę z przyczepy Callie. Na szczęście nigdzie go nie dostrzegłem. Raz-dwa i  już byłem za drzwiami, licząc, że ucieknę bez przeszkód, lecz natychmiast zobaczyłem rdzawoczerwony samochód z  napisem BIURO SZERYFA na drzwiach. Aż ścisnęło mnie w żołądku. Chwilę później ścisnęło mnie jeszcze bardziej, gdy ujrzałem, że z  samochodu wysiada Natalie. Stałem jak wryty, nie odrywając od niej oczu.

Rozdział 16

Byłem oszołomiony, nie mniej niż ona. Kiedy w końcu wyszła zza drzwi samochodu, przypomniało mi się, jak wyglądała podczas naszego pierwszego spotkania. Miałem wrażenie, że to było całe wieki temu. – Trevor? – Wreszcie zdobyła się na odwagę. – Cześć, Natalie. – Też odzyskałem głos. – Co tu robisz? Dostałam zawiadomienie o włamaniu. Na pewno od tamtego starszego mężczyzny, przeleciało mi przez myśl. – Tutaj? – Wskazałem przyczepę Callie. – Niczego nie zabrałem. –  Włamałeś się do cudzego domu? Widziałam, jak wychodziłeś. – Drzwi były otwarte. – I wszedłeś do środka? – A tak w ogóle, miło cię widzieć. – To nie jest wizyta towarzyska. –  Jasne. – Westchnąłem. – Chyba będę musiał wyjaśnić, co tu robię. Patrząc ponad jej ramieniem, dostrzegłem, jak mężczyzna wychodzi ze swojej przyczepy. Poniekąd byłem mu wdzięczny, że zachował się tak odpowiedzialnie.

– Słucham. –  Dziewczyna, która tu mieszka, ma na imię Callie. Jest teraz w szpitalu. Wszedłem do jej domu, bo chciałem coś sprawdzić. – Ona wie, że tu jesteś? – Raczej nie. –  Raczej? – Zmarszczyła brwi. – Co chciałeś sprawdzić? – Próbuję jej pomóc. Nie widziałem innego sposobu. – Czy ty celowo unikasz odpowiedzi? Mężczyzna zbliżał się do nas wolnym krokiem, bez wątpienia ciekaw, co się dzieje. –  Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? – zwróciłem się do Natalie. Dopiero teraz spojrzała na mnie niepewnie. –  To nie jest dobry pomysł. Najpierw muszę się dowiedzieć, o co tu chodzi. Z  pewnością sądziła, że przy okazji wyjaśnienia sprawy Callie będę chciał porozmawiać o  naszym rozstaniu. I  właśnie taki miałem zamiar, gdyby nadarzyła się sposobność. – Powiedziałem ci, dlaczego tu jestem. W szpitalu leży dziewczyna, której trzeba pomóc. Właśnie to robię. –  Jak możesz jej pomóc, skoro ona nie wie, że tu przyszedłeś? –  Proszę cię, nie rozmawiajmy przy publiczności. – Ruchem głowy wskazałem mężczyznę, który stał zaledwie kilka metrów od nas. – Zabrałeś coś stamtąd? – Nie. – Zniszczyłeś coś?

–  Nie – odparłem stanowczo. – Wejdź i  sprawdź. Drzwi są otwarte. –  Tak czy owak, naruszyłeś prawo własności prywatnej – oświadczyła. – Wątpię, czy właścicielka wniesie oskarżenie. – Ach, tak? Przysunąłem się do niej i zniżyłem głos. –  To ona włamała się do domu dziadka. Co więcej, ukradła numer ubezpieczenia społecznego mojej babci. Ta dziewczyna jest ciężko chora. Rozmowa z szeryfem to zapewne ostatnia rzecz, jakiej by pragnęła. –  Dobrze wiesz, że będę musiała z  nią porozmawiać na ten temat. – Powodzenia – odrzekłem. – Przypuszczam tylko, że ona nie zechce z tobą porozmawiać. – Niby dlaczego? Mężczyzna znajdował się już w  zasięgu głosu. Następny sąsiad też zmierzał w naszym kierunku. Kiedy otworzyły się drzwi kolejnej przyczepy i  stanęła w  nich kobieta, pochyliłem się do ucha Natalie. –  Proszę cię – szepnąłem błagalnym tonem. – Ta sprawa nie powinna nikogo obchodzić. Mówię to dla dobra Callie, a nie własnego. – Nie mogę ot tak pozwolić ci odejść. Ludzie widzieli, że się włamałeś. –  To wsadź mnie do radiowozu i  zawieź do mojego samochodu. – Gdzie go zostawiłeś? –  Przy drodze, kawałek dalej. Trudno go nie zauważyć. Ci ludzie byliby pewnie zadowoleni, gdybyś mnie zapakowała do radiowozu. Jak podejrzanego. – Jesteś podejrzany.

J

p j y –  Nie sądzę. – Nie odezwała się, więc ruszyłem w  stronę jej samochodu, kątem oka widząc, jak troje sąsiadów stoi razem nieopodal i  patrzy na mnie nieufnie. – Jeśli chcesz, możemy porozmawiać na posterunku. Minąłem Natalie i zanim mi przeszkodziła, usiadłem na tylnym siedzeniu radiowozu, obserwując rozwój sytuacji. Po chwili zastanowienia Natalie podeszła do grupki sąsiadów. Starszy mężczyzna wskazywał mnie i  z  werwą opowiadał, co widział. Natalie kiwała głową, prawie nic nie mówiąc, aż wreszcie pożegnała się i wsiadła do radiowozu. Kiedy wyjechała na główną drogę, zerknęła w  lusterko wsteczne. Niewątpliwie była poirytowana i żałowała, że musi zajmować się tą sprawą. – Gdzie stanąłeś? – Skręć w lewo. Jakieś dwieście metrów dalej. – Powinnam cię zawieźć na posterunek – mruknęła. – To jak zabrałbym wtedy swojego SUV-a? Doleciało mnie głośne westchnienie. Nie minęła minuta, a  zatrzymała się przy moim samochodzie. Gdy chciałem wysiąść, okazało się, że drzwi są zablokowane. Natalie wysiadła i  uprzejmie mi je otworzyła. Podziękowałem. – O co tu chodzi? – zapytała, krzyżując ręce na piersi. – Chcę poznać całą historię. –  Chętnie bym się czegoś napił – powiedziałem. – Chodźmy do mnie. – Wykluczone. – Robi się gorąco, a historia jest dość długa. – Jak się nazywa ta dziewczyna? – Callie.

– Pamiętam. A nazwisko? – Tego właśnie chciałem się dowiedzieć. * Natalie pojechała za mną do domu i  zaparkowała obok mojego SUV-a. Wysiadłem pierwszy, ale poczekałem na nią i  razem podeszliśmy pod ganek. Nasunęło mi się wspomnienie, jak po obejrzeniu pasieki wracaliśmy razem do domu, i  nagle poczułem, że coś straciłem. Najpierw ciągnęło nas ku sobie, potem się zakochaliśmy, a  w  końcu ona zakończyła naszą znajomość. Gdzie popełniłem błąd? Dlaczego nie dała nam szansy? Wszedłem pierwszy do kuchni i  wyjąłem dwie szklanki. – Herbaty czy wody? – zapytałem. Rzuciła okiem na werandę, która wyglądała inaczej niż podczas naszej kolacji tamtego wieczoru. – Słodka mrożona herbata domowej roboty? – A jakże. – To chętnie. Napełniłem szklanki i wrzuciłem kostki lodu. Podając szklankę Natalie, gestem zaprosiłem ją na werandę. –  Wystarczy tych ceregieli. Mów wreszcie, co się dzieje – zażądała, wyraźnie zirytowana. –  Chcę tylko usiąść – odparłem. – Nie rób z  tego czegoś, czym to nie jest. Usiadłem w  fotelu, na zacienionej werandzie, i  czekałem, kiedy Natalie do mnie dołączy. Po chwili, z ociąganiem, zajęła miejsce w fotelu bujanym.

– No więc? – odezwała się. – Oby to było ważne. Opowiedziałem jej wszystko od samego początku, kończąc na szpitalu i  na szukaniu w  przyczepie wskazówek, które pomogłyby mi odnaleźć rodzinę Callie. Natalie słuchała w milczeniu, lecz z uwagą. – Naprawdę sądzisz, że ona może umrzeć? –  Na pewno umrze – oznajmiłem. – Leki i  transfuzje pomogą na krótką metę, ale w  jej stanie koniec jest nieuchronny. Ta sama choroba zabiła Eleanor Roosevelt. – Dlaczego nie powiadomiłeś policji? – Nie chciałem wpakować jej w kłopoty. Na razie i tak musi bezwarunkowo pozostać w szpitalu. Poza tym jeśli nie rozmawia z  lekarzami, to tym bardziej nie będzie rozmawiała z policją. Natalie zamyśliła się. – Znalazłeś coś w przyczepie? –  Niewiele. Może większość rzeczy przepadła w  pożarze. Znalazłem bluzę z  nadrukiem UNIVERSITY OF GEORGIA BULLDOGS i  kalendarz ze zdjęciami różnych miejsc w Georgii. – Myślisz, że ona stamtąd pochodzi? – Nie wiem. Możliwe. – Słaby trop. – Zgadza się – przyznałem. – Georgia to duży stan. Nie wiedziałbym nawet, od czego zacząć. Popatrzyła na mnie, mrużąc oczy. – Dlaczego tak się tym przejmujesz? – Jestem nie tylko przystojny i zamożny, ale również z gruntu dobry. Po raz pierwszy na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. Pamiętałem go, ale byłem zaskoczony, że aż tak za nim tęskniłem i że nadal bardzo chciałem go widzieć

ę g w  swoim życiu. Natalie chyba wiedziała, o  czym myślę, bo odwróciła głowę. –  Chcesz, żebym spróbowała z  nią porozmawiać? – zapytała po chwili. – Wtedy na pewno nabierze wody w usta. – Można pobrać odciski palców. – Myślisz, że to coś da? Jeśli nie była aresztowana? – Pewnie nie. – No więc co ja mam zrobić? –  Nie wiem. Może zacznie mówić, gdy poczuje się gorzej. – Może. – Zapadła cisza. W końcu nie wytrzymałem. – Mógłbym zadać ci jedno pytanie? Natalie wyczuła, co nastąpi. – Nie, Trevor, nie… –  Chcę się tylko dowiedzieć, co między nami poszło nie tak, jaki błąd popełniłem. – Nie popełniłeś żadnego błędu. – Więc co było powodem? –  Nie miało to nic wspólnego z  tobą, chodziło tylko o mnie. – Co to znaczy? – Bałam się – powiedziała cicho. – Mnie? – Ciebie. Siebie. Nas. – Co budziło ten strach? –  To wszystko. – Objęła wzrokiem rzekę. Na jej twarzy malowała się udręka. – Każda chwila spędzona z  tobą była wspaniała. W  parku, w  pasiece, w  restauracji. Podczas przejażdżki łodzią i  na kolacji tutaj. Wszystko było tak, jak chciałam. Idealnie. Tylko że…

Umilkła. – Że co? – Wyjeżdżasz – powiedziała. – Już wkrótce, prawda? –  Mówiłem ci, że nie muszę się przeprowadzać do Baltimore. Zostałbym tutaj. Mogę inaczej to zorganizować. Nic wielkiego. – To jest coś wielkiego. Chodzi o twoją dalszą karierę. Uniwersytecki Szpital Johnsa Hopkinsa należy do najlepszych. Nie możesz tego odkładać z  mojego powodu. –  Przecież wiesz, że jestem dorosły i  potrafię podejmować własne decyzje. Ciężko wstała z  fotela i  podeszła do balustrady. Chwilę później dołączyłem do niej. Po drugiej stronie rzeki wyrastały z  wody cyprysy o  zbielałych pniach. Jej twarz, zwrócona do mnie profilem, była jak zawsze piękna. Czekałem, aż Natalie się odezwie, powie cokolwiek, ale unikała mojego wzroku. – Wiem, że jest ci trudno – przerwałem w końcu ciszę – ale gdybyś postawiła się na moim miejscu, zrozumiałabyś, jak bardzo jestem zdezorientowany. – Doskonale to rozumiem. I zdaję sobie sprawę, że nie odpowiadam na twoje pytania, ale wiedz, że pęka mi serce. Kiedy tego słuchałem, miałem wrażenie, że nie tylko mówimy dwoma różnymi językami, ale również że przekład z jednego na drugi jest niemożliwy. – Czy ty mnie w ogóle kochałaś, Natalie? –  Tak. – Wreszcie na mnie spojrzała. – Kochałam cię i nadal kocham. – Głos jej drżał. – Rozstanie z tobą było jedną z najtrudniejszych decyzji w moim życiu.

–  Jeżeli tyle dla ciebie znaczyłem, dlaczego to się skończyło? – Ponieważ czasem tak właśnie musi być. Już miałem to skomentować, gdy doleciał mnie warkot silnika i  chrzęst żwiru pod kołami samochodu wjeżdżającego na podjazd. Trzasnęły drzwi auta i  rozległo się natarczywe stukanie do drzwi wejściowych. Nie miałem pojęcia, kto to może być. Oprócz Natalie w  zasadzie nikt mnie tu do tej pory nie odwiedził. Za wszelką cenę chciałem kontynuować naszą rozmowę – albo rozpocząć taką, która będzie dla mnie zrozumiała – lecz Natalie skorzystała ze sposobności, żeby ją zakończyć. – Ktoś przyszedł – rzuciła. – Wiem. Ale… – Lepiej otwórz. Ja i tak muszę wracać do pracy. Mogłem ją poprosić, żebyśmy kontynuowali tę rozmowę, wiedziałem jednak, co odpowie. Poszedłem otworzyć drzwi. Zobaczyłem kuriera w  brązowym uniformie firmy UPS. Był mniej więcej w  moim wieku, chudy i  żylasty. Wręczył mi średniej wielkości paczkę. Próbowałem szybko przypomnieć sobie, czy coś zamawiałem, ale nic mi nie przychodziło do głowy. Kurier podsunął mi tablet i rysik. – Może pan potwierdzić odbiór? Odłożyłem paczkę, podpisałem się i  zamknąłem drzwi. W  holu spojrzałem na naklejkę nadawcy i  gdy zobaczyłem adres kancelarii prawnej w  Karolinie Południowej, wszystko stało się jasne. Przesyłka z rzeczami mojego dziadka. Kiedy kładłem ją na stole w  kuchni, weszła Natalie. Nie wiedziałem, co zrobić. Chciałem natychmiast

y otworzyć paczkę, a  jednocześnie zatrzymać tu Natalie i dalej ją przekonywać, że popełnia błąd, nie dając nam szansy. – Nowe garnki? – zapytała. –  Nie. – Wyjąłem scyzoryk i  zacząłem przecinać taśmę. – Prawnik reprezentujący właściciela firmy holowniczej przysłał mi rzeczy dziadka. – Po tak długim czasie? – Uśmiech losu. – Zostawiam cię, żebyś je obejrzał. – Nie zechciałabyś poczekać? Być może jest tu coś, co pomożesz mi wyjaśnić. Otworzyłem pudełko i wyjąłem zgniecione gazety. Na wierzchu leżała czapka baseballowa, którą widziałem wiele lat temu, gdy byłem tu na wakacjach. Była znoszona i  poplamiona, ale miałem wrażenie, że patrzę na starego przyjaciela, drogiego mojemu sercu. Zastanawiałem się, czy spadła dziadkowi z głowy, kiedy dostał udaru, czy też leżała na siedzeniu pasażera. Nie wiedziałem tego; natomiast z  całą pewnością wiedziałem, że będzie ze mną do końca moich dni, gdziekolwiek rzuci mnie los. Przy czapce leżał skórzany portfel, popękany, pogięty i  zapleśniały. Pieniędzy nie było, ale dużo bardziej interesowały mnie fotografie. Wyjąłem kilka zdjęć Rose, swoje z  dzieciństwa i  takie z  rodzicami, które mama zapewne wysłała dziadkowi, kiedy chodziłem do szkoły średniej, i jeszcze jedno, tylko mamy i taty. W woreczku strunowym znalazłem dowód rejestracyjny samochodu oraz kilka długopisów i  ołówków, pogryzionych na końcach, wszystko zapewne wyjęte ze schowka. Pod spodem znajdowała się nieduża torba, a w niej skarpety

p j ę j p y i  bielizna, spodnie, dwie koszule oraz dezodorant, szczoteczka i pasta do zębów. Te rzeczy wskazywały, że nie zamierzał długo przebywać poza domem, ale nie mówiły nic o tym, dokąd się wybrał. Odpowiedź znalazłem na samym spodzie, w  postaci dwóch map samochodowych, spiętych spinaczem. Były co najmniej sprzed trzydziestu lat, wydrukowane na cienkim, już pożółkłym papierze. Po rozłożeniu ich zobaczyłem zaznaczone na żółto trasy. Jedna biegła na północ, do Alexandrii – tamtędy dziadek jechał na pogrzeb moich rodziców – omijała autostrady międzystanowe i  wiodła drugorzędnymi wiejskimi drogami. Natalie stała tuż przy mnie i  śledziła wzrokiem bieg drugiej żółtej linii. Ta trasa prowadziła na zachód, również wiejskimi drogami, w  kierunku Charlotte i  dalej, przez granicę, do Karoliny Południowej. Czyżby do Easley? Nie można było mieć całkowitej pewności, choć żółty tusz wyglądał na świeższy i  miał bardziej intensywną barwę. Druga mapa przedstawiała dwa stany: Karolinę Południową i  Georgię. W  pierwszej chwili bałem się, że dziadek nie zaznaczył na niej trasy podróży, ale zrobił to: wiodła od miejsca, gdzie kończyła się na poprzedniej mapie, omijała Greenville od północy i  biegła do szosy prowadzącej prosto do Easley. I jeszcze dalej. Przez Karolinę Południową do Georgii i tam kończyła się w małym mieście na północny wschód od Atlanty, na samym skraju rezerwatu przyrody Chattahoochee. Z  Easley to już nie było daleko – jechało się najwyżej dwie godziny, nawet w  dziadkowym tempie. Gdy

g y y p y zobaczyłem nazwę miasta, miałem wrażenie, że wszystkie elementy układanki trafiły na swoje miejsca. Nazywało się Helen.

Rozdział 17

Oniemiały, wpatrywałem się w  mapę, a  moje myśli mknęły w  przeszłość, do dwóch staruszków, z  którymi rozmawiałem na ganku Trading Post. Myślałem również o tym, jak płynąłem łodzią, w głębi duszy przekonany, że dziadek nie wybrałby się w  odwiedziny do kobiety o  imieniu Helen. Wydawało mi się to niedorzeczne, ponieważ on wciąż kochał tę jedyną, choć już od dawna nie żyła. Natalie także nie odrywała wzroku od nazwy miasta. Stała tak blisko mnie, że mógłbym jej dotknąć. Przypomniało mi się, jak tamtego wieczoru wziąłem ją w  ramiona. Wydawało mi się, że jest doskonała i  że doskonale do siebie pasujemy, ale nie chciała powiedzieć mi, o  co tak naprawdę chodzi. Teraz słyszałem jej cichy oddech i widziałem, że przygląda się mapie tak samo uważnie jak ja. Czułem, że również w jej głowie elementy układanki trafiają na swoje miejsca. Jednak nadal nie wiedziałem, co ona o mnie sądzi. W milczeniu oglądałem mapy, chcąc się upewnić, czy nie ma na nich dodatkowych informacji ani innych miejscowości, do których dziadek mógł się wybrać. W  myślach wyliczyłem – tak jak poprzednio – ile czasu zajęłaby ta podróż, i  stwierdziłem, że na pewno zdawał

sobie sprawę, jaka jest ryzykowna, zważywszy na odległość i jego wiek. Z jakichś powodów była dla niego ważna i  w  moim odczuciu ten powód mógł być tylko jeden. Kiedy zerknąłem na Natalie, miałem wrażenie, że moje przypuszczenia sięgają dalej niż jej. Nic dziwnego – ta zagadkowa sprawa miała związek ze mną, a nie z nią. Stała zamyślona, z  lekko zmarszczonym czołem, i  jak zawsze zachwycała mnie swoją urodą. – Helen w Georgii? – odezwała się w końcu. – Na to wygląda. – Czy on tam kogoś znał? Dobre pytanie, prawda? Usiłowałem przypomnieć sobie, czy dziadek mówił coś o  tym mieście lub choćby o  jakimś znajomym z  Georgii. Może mieszkał tam ktoś poznany na wojnie albo kolega z  pracy, albo zaprzyjaźniony pszczelarz? Szybko uświadomiłem sobie, że życie mojego dziadka zawsze kręciło się wokół New Bern, za to Callie miała bluzę i kalendarz z Georgii. –  Wątpię – odparłem. – Ale chyba znał osobę, która jest związana z Georgią. Dopiero po chwili domyśliła się, o kim mówię. – Callie? Kiwnąłem głową. – Przypuszczam, że pojechał odszukać jej rodzinę. –  Ale dlaczego? Przecież do szpitala trafiła dopiero w zeszłym tygodniu. –  Nie wiem dlaczego. Ale to logiczny wniosek, jeśli założyć, że Callie pochodzi z  Georgii, a  dziadek wybrał się do Helen w Georgii. –  Trochę naciągany. Ta dziewczyna jest bardzo skryta, więc skąd by wiedział, że pochodzi z Helen?

y ę ą y p –  Nie wszystko jest dla mnie jasne. Wiadomo, że oni się znali. Dziadek się nią opiekował, nawet załatwił jej pracę. Musiał mieć powód, żeby jechać do Helen. Może tak jak mnie przyszło mu na myśl, że Callie jest uciekinierką i trzeba jej pomóc. – Zapytasz ją, czy to prawda? Milczałem, bo nagle odżyła w  mojej pamięci pewna scena. Kiedy rozmawiałem z  Callie w  porze jej lunchu, była spokojna, dopóki nie zapytałem jej wprost, czy dziadek wspomniał kiedyś o  Helen. Wtedy wpadła w popłoch. Opowiedziałem o  tym Natalie, lecz nadal nie wydawała się przekonana. –  Wiem, że mam rację – oznajmiłem. – Nie widzisz, jak to wszystko do siebie pasuje? Natalie westchnęła. – Daj mi chwilę. Muszę zadzwonić. Zaraz wracam. Bez dalszych wyjaśnień wyszła przed dom i wystukała na telefonie kilka cyfr, a potem jeszcze kilka. Minęło więcej niż chwila, raczej dziesięć minut, zanim wróciła. – Dzwoniłam na posterunek policji w Helen. – I co? –  Poprosiłam, żeby sprawdzili, czy nie mają zgłoszenia, że uciekła dziewczyna o  imieniu Callie. Nikt o tym imieniu nie zaginął. – Są tego pewni? –  Miasto jest małe. Bardzo małe. Może sześciuset mieszkańców – wyjaśniła. – Policjanci by wiedzieli. Zarejestrowali zaledwie kilku uciekinierów w  ciągu ostatnich pięciu lat.

Ta informacja nie zachwiała mojej pewności. Czułem, że mam rację, ale musiałem to potwierdzić. Mogłem pojechać tam samochodem, ale prościej było polecieć. Usiadłem przy stole kuchennym i włączyłem komputer. – Co robisz? – zapytała Natalie. – Sprawdzam loty do Atlanty. –  Mimo tego, co ci powiedziałam? I  co zrobisz w  Helen? Zaczniesz chodzić od domu do domu? Pytać ludzi na ulicy? – Jeżeli będzie trzeba. –  A jeżeli ona mieszkała w  okolicznej wsi, sąsiednim miasteczku? – Bez różnicy. – Robisz to dla dziewczyny, którą ledwie znasz? – Powiedziałem jej, że nie pozwolę jej umrzeć. – Poważnie? – zapytała z niedowierzaniem. – Tak. Odezwała się po chwili milczenia, już łagodniej. –  Załóżmy, że masz rację i  Callie uciekła z  domu… Dlaczego woli umrzeć, niż skontaktować się z rodziną? –  Tego chcę się dowiedzieć i  dlatego tam jadę. Mógłbym cię prosić o przysługę? – Słucham. – Zadzwoń jeszcze raz na policję w Helen, przy okazji może również do szeryfa, i  uprzedź ich o  moim przyjeździe. Będzie mi łatwiej z  nimi rozmawiać, a  na pewno się do nich zgłoszę. – Kiedy tam przyjedziesz? –  Jutro. Jeśli uda mi się wynająć samochód, powinienem być w Helen wczesnym popołudniem. – Jak długo zamierzasz zostać?

–  Dzień, dwa. Jeżeli niczego się nie dowiem, będę musiał nakłonić Callie do szczerej rozmowy. Zastanawiała się przez chwilę. – Mogę tam zadzwonić, ale nie wiem, czy to coś da – odrzekła w  końcu. – Nie jesteś ani przedstawicielem organów ścigania, ani nikim z jej rodziny. – Co radzisz? – A gdybym pojechała z tobą? Nie wierzyłem własnym uszom. – Chcesz tam jechać? –  Jeżeli ta dziewczyna jest osobą zaginioną, to formalnie rzecz biorąc, na organach ścigania spoczywa pewna odpowiedzialność. Powstrzymałem uśmiech. –  Muszę mieć twoją datę urodzenia, żeby zarezerwować bilet. – Sama się tym zajmę. – Łatwiej jest zarezerwować dwa bilety naraz. Podała mi swoje dane i  gdy je wpisywałem, nagle odezwała się bardzo poważnym tonem: – Czekaj. Zanim z tobą pojadę, mam jeden warunek. Domyślałem się, że każe mi zarezerwować dwa pokoje w  hotelu i  oznajmi, że jedzie wyłącznie jako przedstawicielka organów ścigania. Innymi słowy, mam nie marzyć o zacieśnieniu stosunków między nami. – Chcę, żebyś coś dzisiaj zrobił. Po pracy przyjadę po ciebie. – O co chodzi? Westchnęła w  taki sposób, jakby rezygnowała z oporu. – Chcę, żebyś poznał mojego męża.

Rozdział 18

Oniemiałem. Raptem wszystko zaczęło się układać w  logiczną całość. To dlatego Natalie czuła się niezręcznie na targu, kiedy dentystka zobaczyła nas razem; dlatego wolała się spotkać w  jakimś ustronnym miejscu. I dlatego nagle się ze mną rozstała. Ale to jeszcze nie wyjaśniało… Zanim odzyskałem głos, pobiegła do wyjścia i  w  drzwiach, nawet nie odwracając się w  moją stronę, rzuciła: –  Wiem, że masz dużo pytań. Później wszystko zrozumiesz. Będę o szóstej wieczorem. Zarezerwowałem bilety na samolot i pokoje w hotelu, przeczytałem opinie o  paru restauracjach w  Helen i  przez resztę dnia zastanawiałem się, jak wygląda małżeństwo Natalie. Czy byli w separacji i teraz próbują się dogadać? Czy żyją w  otwartym związku? Nawet snułem domysły, że jej mąż zmarł i  pojedziemy na cmentarz. Ale żadna z tych ewentualności nie pasowała mi do tego, co wiedziałem o  Natalie. No i  dlaczego chciała, żebym go poznał? Czy w  dzisiejszych czasach tak postępują małżonkowie, gdy osoba trzecia zaczyna się interesować

którymś z  nich? „Co ty na to? Spotkajmy się we trójkę i przegadajmy sprawę”. Niby co miałbym mu powiedzieć? Otwarcie przyznać, że nie wiedziałem, że jest mężatką? Przypomnieć, że błagałem ją, żeby rozpoczęła ze mną nowe życie, ale ona wybrała jego? Przez całe popołudnie szukałem odpowiedzi na różne pytania, które cisnęły mi się do głowy. Spakowałem swoje rzeczy do torby i jeszcze raz przejrzałem pudełko, łudząc się, że znajdę więcej informacji na temat dziadka – nic z tego. Kiedy Natalie zajechała pod mój dom, wyszedłem przed drzwi, zanim zdążyła wyłączyć silnik. Usiadłem obok niej, a  ona obrzuciła mnie zagadkowym spojrzeniem, po czym wyjechała na drogę. Nie odzywała się, więc i ja milczałem. Pierwsze zdziwienie spotkało mnie, gdy zamiast jechać do niej do domu, skręciliśmy na wschód, w  kierunku wybrzeża. Natalie, teraz już nie w  mundurze, miała na sobie dżinsy i  kremową bluzkę, niezbyt strojną, raczej codzienną. Na szyi wisiał złoty łańcuszek, jej nieodłączna ozdoba. – Mieszkasz z mężem? – zapytałem w końcu. Zmieniła położenie rąk na kierownicy. – Już nie – odparła krótko. Przemknęło mi przez myśl, że on nie żyje. Jechaliśmy dalej w  milczeniu. Po dziesięciu, może piętnastu minutach Natalie zwolniła i  zjechała na drogę dla samochodów transportowych, którą mijałem mnóstwo razy, nie zwracając na nią uwagi. Po prawej stronie znajdowało się centrum handlowe, a  po lewej, za parkingiem przyjemnie zacienionym drzewami, stał

p g p yj y parterowy budynek z  cegły, który mógł mieć najwyżej pięć lat. Kiedy zobaczyłem tabliczkę z  nazwą, serce stanęło mi w gardle. To nie był cmentarz. Dużo gorzej. Zaparkowaliśmy niedaleko wejścia, w  prawie pustej części dla odwiedzających. Natalie wzięła z  tylnego siedzenia niedużą torbę i  skierowaliśmy się do dwuskrzydłowych przeszklonych drzwi. Ubrana w uniform recepcjonistka powitała nas uśmiechem. – Dzień dobry, pani Masterson. Co słychać? –  Wszystko w  porządku, dziękuję. – Wpisując się do księgi gości, Natalie gawędziła z  kobietą jak ze starą znajomą. – A u ciebie, Sophio? Jak tam Brian? –  Jak zwykle. Doprowadza mnie do szaleństwa. Sądząc po jego zachowaniu, można by pomyśleć, że sprzątanie pokoju jest gorsze od czyszczenia szamba. – To jeszcze nastolatek. Jak mu idzie w szkole? –  Nauczyciele nie narzekają, całe szczęście. Najwyraźniej tylko mnie nie może znieść. –  Wcale tak nie jest, zapewniam cię. – Natalie uśmiechnęła się ciepło. – Łatwo pani tak mówić. Natalie zwróciła się w moją stronę. – To jest Trevor Benson, mój znajomy – powiedziała. – Też przyszedł w odwiedziny. Sophia przeniosła wzrok na mnie. – Miło pana poznać. Mógłby pan wpisać się do księgi? – Oczywiście. – Zaprowadzić państwa? – spytała Sophia. – Nie, dziękuję. Znam drogę.

Poszliśmy czystym, jasno oświetlonym korytarzem z  panelami na podłodze i  żeliwnymi ławeczkami przy drzwiach. Tu i  tam stały sztuczne fikusy w  dużych donicach, niewątpliwie z  myślą o  poprawieniu samopoczucia odwiedzającym. Kiedy znaleźliśmy się pod właściwymi drzwiami, Natalie przystanęła i  zebrała się w  sobie, zanim je otworzyła. Patrzyłem na nią ze ściśniętym sercem. –  Cześć, Mark – odezwała się, gdy weszliśmy do środka. – Niespodzianka. Znowu jestem. Mark leżał na łóżku, z  zamkniętymi oczami, z  sondą żołądkową, przez którą podawano mu pokarm. Był chudy, miał zapadniętą twarz, ale nie ulegało wątpliwości, że kiedyś musiał być przystojnym mężczyzną. Domyślałem się, że jest o  kilka lat młodszy ode mnie, co jeszcze bardziej pogarszało sprawę. – Trevor, to jest Mark, mój mąż – powiedziała Natalie swobodnym tonem. – Mark, poznaj Trevora. Kiedy przeniosła na mnie wzrok, odchrząknąłem i wykrztusiłem: – Cześć, Mark. Mark nie mógł odpowiedzieć. Gdy tak stałem, nie odrywając od niego wzroku, miałem wrażenie, że głos Natalie dolatuje do mnie gdzieś z daleka. – Prawie od czternastu miesięcy jest w ciągłym stanie wegetatywnym. Miał bakteryjne zapalenie opon mózgowych, oporne na antybiotyki. Kiwnąłem głową, cały spięty. Natalie położyła torbę na łóżku i przeczesała palcami włosy Marka. Mówiła do niego tak, jakby nie było mnie w pokoju. –  Jak się czujesz? Nie odwiedzałam cię przez kilka dni, bo miałam mnóstwo pracy. Widziałam w  księdze

p y ę podpis twojej mamy. Na pewno ucieszyła się, że cię widzi. Sam wiesz, jak się o ciebie martwi. Czułem się jak intruz. Widząc, że stoję bez ruchu, Natalie wskazała mi krzesło, po czym znów zajęła się Markiem. –  Naukowcy nie wiedzą, czego doświadcza pacjent w stanie wegetatywnym. – Wiedziałem, że skupia się na Marku, ale mówi do mnie. – Po wybudzeniu niektórzy pacjenci pamiętają pewne rzeczy, inni nie pamiętają nic. Dlatego staram się odwiedzać go kilka razy w tygodniu. Ciężko opadłem na krzesło. Pochylony do przodu, opierając przedramiona na udach, obserwowałem Natalie i Marka. –  Trevor jest ortopedą – zwróciła się do Marka. – Więc może nie wiedzieć, na czym polega ciągły stan wegetatywny i  czym się różni od śpiączki. – Mówiła łagodnym tonem, ale rzeczowo. – Wiem, kochanie, że już o  tym rozmawialiśmy, ale zrób to dla mnie i  posłuchaj. Masz sprawny dolny pień mózgu i  dlatego możesz oddychać samodzielnie, a  czasem nawet otwierasz oczy i mrugasz. Twoje odruchy też są prawidłowe. Oczywiście nadal nie możesz jeść sam, ale tym się zajmują lekarze, prawda, skarbie? Korzystasz również z  zabiegów fizjoterapeutycznych, żeby nie zanikły ci mięśnie. Dzięki temu, kiedy się obudzisz, będziesz mógł chodzić, posługiwać się widelcem i jeździć na ryby, jak dawniej. W jej zachowaniu nie było widać dogłębnego smutku, jaki czułem ja na widok tego, co miałem przed oczami. Może już przywykła, uodporniła się na tę sytuację w takim samym stopniu, w jakim ja byłem przybity. –  Wiem, że cię tutaj golą – mówiła dalej – ale ja tak lubię to robić, gdy cię odwiedzam. No i  trzeba ci trochę

ę g y ę ę podciąć włosy. Pamiętasz, jak strzygłam cię w  kuchni? Nie wiem, jak udało ci się namówić mnie do tego. Wychodziło mi nie najlepiej, ale się upierałeś. Chyba po prostu lubiłeś, kiedy stałam tak blisko ciebie. Wyjęła ręcznik, krem do golenia i maszynkę, po czym zwróciła się do mnie: –  Mógłbyś zmoczyć ręcznik ciepłą wodą? Umywalka jest w łazience. Zwilżyłem ręcznik, sprawdziłem, czy nie jest za ciepły, i  podałem Natalie. Podziękowała uśmiechem i zaczęła przecierać policzki Marka. –  Trevor przeprowadza się niedługo do Baltimore. – Mówiła i  jednocześnie rozsmarowywała pianę. – Chce być psychiatrą. Nie wiem, czy ci o  tym wspominałam. Powiedział mi, że był ranny i cierpi na stres pourazowy. Zamierza pomagać weteranom, którzy też na to chorują. Trevor ma pasiekę, mówiłam ci, pamiętasz? I pokazał mi aligatory. To też już wiesz. I  to, że jest moim dobrym przyjacielem. Świetnie byście się dogadywali, jestem pewna. Zaczęła go zręcznie golić. –  Aha, jeszcze jedno. W  zeszłym tygodniu widziałam w salonie samochodowym twojego ojca. Z nim wszystko w porządku. Przynajmniej nie traci już na wadze. Wiem, że nie odwiedza cię tak często jak twoja mama, ale to dla niego trudne, bo przecież razem pracowaliście. Mam nadzieję, że zawsze wiedziałeś, jak bardzo cię kocha, choć słabo to okazywał, gdy byłeś mały. Mówiłam ci, że twoi rodzice zaprosili mnie na przejażdżkę jachtem w  Dzień Niepodległości? Mam z  tym kłopot, bo moi rodzice wybierają się do swojego domu nad morzem i  chcą, żebym przyjechała. Nie znoszę takich sytuacji…

ą y p yj ę y j Chyba spróbuję być i  tu, i  tu, jeszcze nie podjęłam decyzji. Zakładając, że dostanę dzień wolnego, co prawdopodobnie się nie stanie, bo jestem za nisko w hierarchii. Po goleniu wytarła Markowi twarz ręcznikiem i przesunęła palcem po jego policzkach. –  Przyjemniej ci, prawda? Zawsze dbałeś o  wygląd. Skorzystam z okazji i przytnę ci jeszcze włosy. Zaczęła go strzyc nożyczkami, starannie odkładając kosmyki do torebki. –  Przy strzyżeniu zawsze robiłam bałagan, więc zdobądź się na cierpliwość. Nie chcę, żeby łaskotały cię włosy. Aha, w  tym tygodniu rozmawiałam z  Isabelle. Twoja siostra spodziewa się pierwszego dziecka. W  sierpniu. Dasz wiarę? Zarzekała się, że nigdy nie będzie mieć dzieci, a teraz inaczej śpiewa. Nie wiem, czy dam radę pojechać tam, kiedy urodzi, ale w tym roku na pewno u  niej będę. Niech się najpierw przyzwyczai do nowej sytuacji. Obcinała włosy i  cały czas o  czymś opowiadała. Potem delikatnie uniosła mu głowę i  wyjęła poduszkę. Zdjęła poszewkę i  kilka razy wytrzepała, na koniec sprawdziła, czy nie zostały włosy, naciągnęła ją z  powrotem i  wsunęła mu poduszkę pod głowę. Poprawiła pościel i  pocałowała go w  usta tak czule, że niemal łzy stanęły mi w oczach. – Tęsknię za tobą, kochanie – szepnęła. – Postaraj się szybko wydobrzeć. Kocham cię. Wzięła torbę i  dała mi znak, że wychodzimy. Poszedłem przodem. Przy samochodzie, wyjmując kluczyk, powiedziała: – Przydałby mi się kieliszek wina. Masz ochotę?

y y ę – Bez dwóch zdań.

ę

* Poszliśmy do baru Everly’s w  Havelock. Znajdował się niezbyt daleko od domu opieki. Kiedy weszliśmy, miałem wrażenie, że Natalie jest tu nie pierwszy raz. Zamówiliśmy drinki i usiedliśmy w zacisznym kącie. – Teraz już wiesz – powiedziała. –  Ogromnie ci współczuję, że znalazłaś się w  takiej trudnej sytuacji. –  Rzeczywiście jest trudna. Nigdy nie przypuszczałam, że coś takiego mnie spotka. – Co mówią lekarze? – Po trzech miesiącach szanse na powrót do zdrowia są nikłe. –  Jak to się stało? Jeśli nie chcesz o  tym mówić, zrozumiem. –  Mogę powiedzieć. Nie pierwszy pytasz. Rok temu, w  kwietniu, w  trzecią rocznicę naszego ślubu, pojechaliśmy na długi weekend do Charlestonu. Aż trudno w  to uwierzyć, ale nigdy tam nie byliśmy, choć jest słynny. Wyruszyliśmy w czwartek wieczorem. Mark skarżył się, że jest zmęczony i  boli go głowa, ale kto się tak nie czuje pod koniec tygodnia. Piątek spędziliśmy bardzo przyjemnie, choć wciąż narzekał na ból głowy. W  sobotę dostał gorączki. Rosła z  godziny na godzinę i  w  końcu pojechaliśmy na SOR, gdzie stwierdzono grypę. W  niedzielę i  tak planowaliśmy powrót, więc zbytnio się nie przejęliśmy. Ale następnego dnia, już w  drodze powrotnej, temperatura rosła mu coraz

szybciej. Chciałam zatrzymać się w  Wilmingtonie, jednak Mark się nie zgodził. Gdy dojechaliśmy do New Bern, miał czterdzieści stopni. Pojechaliśmy prosto do szpitala, ale tam dopiero następnego dnia lekarze zorientowali się, co mu dolega. Temperatura podniosła mu się do czterdziestu jeden stopni i  nie chciała spaść nawet po antybiotykach, taka złośliwa była ta bakteria. Po siedmiu dniach bardzo wysokiej gorączki zapadł w  śpiączkę. Potem, gdy temperatura się obniżyła, otworzył oczy. Myślałam, że najgorsze mamy za sobą, ale mnie nie poznawał i… Upiła łyk wina. –  Po miesiącu w  szpitalu wiadomo już było, że jest w  stanie wegetatywnym. Znaleźliśmy mu dobry dom opieki, sam widziałeś, i od tamtej pory w nim przebywa. –  Coś strasznego. – Szukałem słów. – To musiało być dla ciebie bardzo trudne… nadal jest. –  W  zeszłym roku było gorzej… Bo wciąż miałam nadzieję. Teraz już się nie łudzę. Tak bardzo ściskało mnie w  gardle, że nie przełknąłbym wina. – Czy to jego poznałaś w college’u? Kiwnęła głową. – Uroczy chłopak. Nieśmiały i przystojny, a przy tym bez cienia arogancji, co mnie zaskoczyło, bo pochodził z  zamożnej rodziny. Rodzice są właścicielami salonu samochodowego tutaj, w  mieście, i  jeszcze dwóch czy trzech w  naszym stanie. Mark grał w  drużynie lacrosse’a, chodziłam na mecze. Miał za niskie oceny, żeby dostać stypendium, ale przyjęto go do drużyny i  przez ostatnie dwa lata studiów występował prawie

w  każdym meczu. Biegał jak gepard, niemal z  każdego miejsca potrafił strzelić bramkę. – To była miłość od pierwszego wejrzenia? –  Niezupełnie. Spotkaliśmy się na oficjalnej uroczystości. Ja przyszłam z  chłopakiem, on z  dziewczyną, ale gdy ona go zostawiła, a  mój chłopak się oddalił, zaczęliśmy rozmawiać. Pewnie dałam mu swój numer telefonu, bo zaczął wysyłać do mnie esemesy. Nie jakieś dziwaczne czy natrętne… Chyba po miesiącu umówiliśmy się na pizzę. Chodziliśmy ze sobą przez ostatnie dwa i  pół roku na studiach, rok po tym, jak je skończyliśmy, odbyły się nasze zaręczyny, a  rok później ślub. – Byliście szczęśliwi? – Tak, oboje. Polubiłbyś Marka. Był taki autentyczny, pełen miłości, pełen energii. Przepraszam, jest – poprawiła się. Znów wypiła łyk wina i spojrzała na mój kieliszek. – Nie pijesz? – Za chwilę. Staram się to wszystko przyswoić. –  Jestem ci winna przeprosiny, że od razu tego nie powiedziałam. –  Nawet gdybyś powiedziała, i  tak poszedłbym na targ i zaprosił cię do pasieki. – Przyjmuję to za komplement. Musisz wiedzieć, że to nie jest żadna tajemnica. Ludzie o  tym wiedzą. Mark wychował się w  New Bern, jego rodzice są tu dobrze znani. Gdybyś popytał, szybko byś się dowiedział. –  Nigdy by mi nie przyszło do głowy, żeby zbierać o  tobie informacje. A  poza tym znam tu niewiele osób, które mógłbym zapytać. Natomiast ciekaw jestem, dlaczego nie nosisz obrączki. – Noszę. Na szyi.

ę y Wyjęła łańcuszek, na którym wisiała śliczna obrączka z różowego złota, jak od Cartiera. – Dlaczego nie nosisz jej na palcu? –  Jako nastolatka nigdy nie nosiłam pierścionków, a  na studiach chodziłam na siłownię. Treningi nie były intensywne, ale ćwiczyłam na kilku maszynach. Gdy się zaręczyliśmy, pierścionek mnie uwierał i  bałam się go zarysować, wobec tego zaczęłam go nosić jako wisiorek. Potem tak samo obrączkę. A  kiedy zostałam zastępcą szeryfa, nie chciałam, żeby ludzie cokolwiek o  mnie wiedzieli. – To nie raziło Marka? –  Ani trochę. Nie był zazdrosny. Mówiłam, że noszę obrączkę bliżej serca. Tak to czułam i on wiedział, że to prawda. Upiłem łyk wody, żeby zwilżyć ściśnięte gardło, a  potem łyk wina, chcąc pokazać Natalie, że wszystko jest w porządku. – Co na to twoi rodzice? –  Uwielbiali Marka. Ale jak to rodzice, martwią się o mnie. Już ci mówiłam. Martwią się, bo córka pracuje w  organach ścigania, tak wtedy sądziłem. Nic bardziej mylnego. – Wydaje się, że on ma tu dobrą opiekę. –  To ośrodek z  wyższej półki, nie wszystkich byłoby stać na takie warunki. Część kosztów pokrywa ubezpieczenie, resztę rodzice Marka. To dla nich ważne. Również dla mnie. – A co, jeśli… Gdy zawiesiłem głos, Natalie kiwnęła głową i dokończyła zdanie.

–  A  co, jeśli postanowimy odłączyć aparaturę? Do tego nie dojdzie. – Nigdy? –  Decyzja należy nie do mnie, lecz do rodziców Marka. – Przecież jesteś jego żoną. – Rodzice Marka mają pełnomocnictwo medyczne. To oni decydują, nie ja. Kiedy skończył osiemnaście lat, uzyskał dostęp do funduszu powierniczego. Musiał podpisać najróżniejsze dokumenty, między innymi upoważnić rodziców do podejmowania decyzji o  odłączeniu aparatury podtrzymującej życie. Sądzę, że potem w  ogóle o  tym nie myślał, a  po naszym ślubie ta sprawa nigdy nie wypłynęła. Przed ślubem Mark bardziej przejmował się żądaniem rodziców, żebyśmy zawarli umowę o  rozdzielności majątkowej. Tak naprawdę nie mógł się sprzeciwić, a mnie było wszystko jedno. Myślałam, że będziemy małżeństwem po wsze czasy, wychowamy dzieci i razem się zestarzejemy. – Rozmawiałaś z rodzicami Marka o jego przyszłości? –  Raz czy dwa, ale poszło nie najlepiej. Jego mama jest bardzo religijna i  uważa, że odłączenie sondy żołądkowej jest równoznaczne z  morderstwem. Gdy z  nią rozmawiałam na ten temat ostatnim razem, powiedziała mi, że tydzień wcześniej Mark otworzył oczy i wpatrywał się w nią, co przyjęła za oznakę, że jego stan się poprawia. Jest przekonana, że dzięki jej modlitwom Mark pewnego dnia się obudzi i  znów będzie normalnie żył. Z  kolei jego tata chce mieć po prostu spokój we własnym domu. –  Czyli tak jakby trwasz w  zawieszeniu – zauważyłem.

y – Na razie – przytaknęła. – Mogłabyś się rozwieść. – Nie mogę. – Dlaczego? – Bo jeśli jest choć minimalna szansa, że stan zdrowia Marka się poprawi, to chcę tę szansę wykorzystać. Ślubowałam wytrwać w  tym związku w  zdrowiu i  w  chorobie. Wierność w  zdrowiu to nic trudnego, dopiero wierność w  chorobie sprawia, że miłość lśni najjaśniej. Być może miała rację, ale dla mnie trochę to zalatywało męczeństwem. Z  drugiej strony, nie mnie to było oceniać. – Rozumiem – odrzekłem. –  Chcę również przeprosić za tamtą noc u  ciebie w domu. Po przejażdżce łodzią i kolacji… Uniosłem rękę, nie dając jej dokończyć. – Natalie… –  Proszę cię, pozwól mi wyjaśnić. Gdy jedliśmy kolację, czułam, że pójdziemy do łóżka, a  kiedy się całowaliśmy, wiedziałam to już na pewno. Chciałam tego. Naprawdę zakochałam się w tobie i czułam wtedy, że jesteśmy na świecie sami. Z  łatwością mogłam udawać, że nie jestem mężatką albo że mój mąż nie pozostaje pod opieką pielęgniarską dwadzieścia cztery godziny na dobę, a nawet że mogę upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu: i  być mężatką, i  mieć ciebie. Przeprowadzę się do Baltimore i  znajdę tam pracę, ty będziesz odbywał rezydenturę, razem rozpoczniemy nowe życie. Snułam takie fantazje, gdy szliśmy do sypialni…

Umilkła, a  we mnie pod wpływem wspomnień obudziły się zmysły. Przypomniałem sobie, jak ją obejmowałem, a  jej naprężone ciało przywierało do mojego. Wrócił zapach perfum, podobny do woni kwiatów polnych, gdy wtulałem twarz w  jej szyję. Czułem dotyk jej piersi, czułem jej dłonie, gdy przyciągała mnie do siebie. Kiedy zetknęły się nasze usta, drgnienie jej języka sprawiło mi rozkosz. Pomogłem jej wyciągnąć moją koszulę ze spodni i  patrzyłem, jak ją rozpina; w  jednej chwili oboje już stykaliśmy się rozpalonymi ciałami. Kiedy zacząłem całować szczyty jej piersi, usłyszałem jakby zduszony szloch. Odsunęła się, zastygła niczym kamień i tylko łza spływała jej po policzku. Wystraszony, cofnąłem się o krok. „Nie mogę – szepnęła wtedy. – Przepraszam, nie mogę. Wybacz”. * Teraz, gdy tak siedziałem naprzeciwko niej w  barze, patrzyłem, jak przełyka ślinę, wbijając wzrok w  blat stolika. –  Tamtego wieczoru… pocałowałeś mnie tuż pod obojczykiem. Mark zawsze tak robił. I nagle zobaczyłam go w  wyobraźni, jak leży na łóżku w  tym sterylnym pokoju, z tymi rurkami i sondami. Nie mogłam wymazać tego obrazu i  nie mogłam tego znieść. Że tak wobec ciebie postępuję. Pragnęłam cię i  pragnęłam się z  tobą kochać, ale nie mogłam. Czułam, że to jest… nie w  porządku. Jakbym zamierzała zrobić coś, czego będę

żałować, choć pragnę tego najbardziej na świecie. – Nabrała głęboko powietrza. – Po prostu chciałam cię jeszcze raz przeprosić. –  Już wtedy powiedziałem, że nie masz powodu przepraszać. – Tak, i to sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej. Bo okazałeś się taki dobry i wyrozumiały. Delikatnie położyłem ręce na jej dłoniach. – A ja powiem, że mógłbym to przeżyć jeszcze raz. – Zakochałeś się w nieuczciwej kobiecie. –  Nie byłaś nieuczciwa – odparłem. – Tylko… pominęłaś pewne rzeczy. Wszyscy tak robimy. Ja na przykład nie powiedziałem ci, że jestem nie tylko bogaty i przystojny, lecz również świetnie rozkładam na dachu plandekę. Uśmiechnęła się pierwszy raz, od kiedy tu weszliśmy. Ścisnęła moją dłoń i szybko zabrała rękę. Uniosła kieliszek jak do toastu. – Dobry z pana człowiek, panie Benson. Wiedziałem, że dla nas dwojga po raz drugi coś się zakończyło, mimo to stuknąłem kieliszkiem o  jej kieliszek, siląc się na uśmiech. – Ty też jesteś wspaniała.

Rozdział 19

Natalie odwiozła mnie do domu. W  nocy spałem nie najlepiej, ale rano czułem się dobrze. Nie drżały mi ręce, byłem spokojny i pewny siebie po trzech kawach, które wypiłem po porannym treningu. Już wcześniej zaproponowałem Natalie, że wstąpię po nią, jadąc na lotnisko, ale ona wolała spotkać się na miejscu. Zapewne nie chciała, żeby widziano, jak razem przyjeżdżamy tam i wylatujemy, niczym para. Przybyłem na lotnisko pierwszy i  poszedłem do odprawy. Natalie pojawiła się dziesięć minut później, kiedy stałem w  kolejce do kontroli bezpieczeństwa. Po przejściu do sali odlotów usiadłem na krześle, obok którego było wolne miejsce, ale Natalie wybrała inne, trzy rzędy dalej. Dopiero na pokładzie mogliśmy zamienić kilka słów. –  Dzień dobry – zagaiłem, gdy przeciskała się obok mnie, żeby zająć miejsce przy oknie. – Pozwoli pani, że się przedstawię. Trevor Benson. – Och, dajże spokój. Myślałem, że pogawędzimy, ale ona podkuliła nogi, zamknęła oczy i od razu zasnęła. Zastanawiałem się, ilu miała znajomych wśród pasażerów.

Lot trwał godzinę z  minutami. Skierowaliśmy się prosto do wypożyczalni samochodów, gdzie czekał zamówiony wcześniej SUV. Wkrótce jechaliśmy już do Helen. –  W  samolocie ucięłaś sobie przyjemną drzemkę – powiedziałem. –  Byłam zmęczona – odparła. – Marnie dzisiaj spałam. Wczoraj jeszcze zdążyłam znowu zadzwonić na posterunek policji i  nawet do szeryfa. To znaczy zanim po ciebie pojechałam. – I co? –  Szeryf, tak jak policjanci, też nie słyszał o  żadnej Callie, która uciekła z domu. Nie jestem pewna, czy nam pomogą. –  Nadal wierzę, że dotrzemy do sedna sprawy – oświadczyłem. –  Chcę również wyjaśnić swoje zachowanie na lotnisku. –  Nie przejmuj się. Sam załapałem, dlaczego mnie unikasz. – Nie masz żalu? – Skądże. Będziesz nadal mieszkać w New Bern. – A ty niedługo wyjedziesz. – Rozpocząć nowe życie. Poczułem na sobie jej wzrok. Byłem ciekaw, czy powie, że będzie jej mnie brakowało. Nie zrobiła tego. Ja też nie powiedziałem, że będzie mi jej brakowało. Mieliśmy co do tego pewność. Przez całą drogę prawie nie rozmawialiśmy; oboje woleliśmy jechać w milczeniu, skupieni na własnych myślach, które nie wiadomo dokąd miały nas zaprowadzić.

* Natalie miała rację. Helen było miasteczkiem malutkim, ale bardzo malowniczym i pięknym w sposób nieco zaskakujący. Kojarzyło mi się z  alpejskimi wioskami w  Bawarii; domy stały jeden przy drugim, były pomalowane na różne kolory i  miały czerwone dachówki, a nawet ozdobne wykończenia lub wieżyczki. Mogłem przypuszczać, że cieszy się popularnością wśród amatorów pieszych wędrówek, zjazdów tyrolskich i pływania na dętce po rzece Chattahoochee – turystów, którzy po dniu pełnym przygód chcą się udać na spoczynek w  miejscu wyglądającym nieco egzotyczniej niż reszta północno-wschodniej Georgii. Ponieważ od rana oboje nic nie jedliśmy, skusiła nas mała kanapkarnia w centrum. Przy lunchu omówiliśmy plan działania, który sprowadzał się do złożenia wizyty na posterunku policji i  w  biurze szeryfa. Miałem nadzieję, że wpadnę na nowy pomysł, lepszy niż ten, który już obśmiała Natalie – chodzenie od domu do domu czy wypytywanie ludzi na ulicy – ale na razie nic nie przychodziło mi do głowy. Szkoda, że nie byłem na tyle przezorny, żeby w  szpitalu zrobić Callie zdjęcie – gdybym pokazywał je ludziom, może odświeżyłoby im pamięć – wątpię jednak, czy ona by się zgodziła. Pierwsze kroki skierowaliśmy na posterunek, który mieścił się w  budynku bardziej mieszkalnym niż biurowym z  wyglądu, dobrze wtapiającym się w  otoczenie. Komendant Harvey Robertson, którego Natalie uprzedziła o  naszej wizycie, powitał nas przy wejściu. Był wysoki i  szczupły, miał siwe, przerzedzone

na skroniach włosy i  mówił z  silnym lokalnym akcentem. Zaprowadził nas do swojego gabinetu, poprosił, żebyśmy usiedli, i  po kilku słowach wstępu wręczył nam brązową kopertę. –  Jak wspomniałem przez telefon, zaledwie o  trzech ucieczkach mogę mówić z  jakąkolwiek dozą pewności – oświadczył. – Jedną zgłoszono w  zeszłym roku, dwie przed dwoma laty. Otworzyłem kopertę i  wyjąłem trzy okólniki, każdy ze słowem ZAGINIONA u  góry, ze zdjęciem i  opisem dziewczyny oraz informacją, gdzie i kiedy była widziana po raz ostatni. Wyglądały tak, jakby były zrobione odręcznie, na przykład przez rodziców tych dziewcząt, a  nie oficjalnie sporządzone przez funkcjonariuszy. Wystarczyło rzucić okiem na zdjęcia, by wiedzieć, że nie ma na nich Callie. – A wśród wszystkich zaginionych? –  Też nie znalazłem nikogo o  imieniu Callie. Jeżeli z  jakichś powodów rodzina albo znajomi nie zgłaszają zaginięcia, w żaden sposób się o tym nie dowiemy. Ale ta społeczność jest niewielka, więc sądzę, że mam całkiem dobre rozeznanie, kto tu jest, a kogo nie ma. –  Wiem, że to nie moja sprawa, ale czy wiadomo panu, co się stało z tamtymi dziewczętami? –  Dwie miały chłopaków, których też nie możemy znaleźć, więc coś mi mówi, że uciekli razem. Po trzeciej młodej damie słuch zaginął. Nie była małoletnia, szukał jej właściciel wynajmowanego przez nią mieszkania, równie dobrze mogła się przeprowadzić. – Nierozwiązane sprawy. Szkoda. –  Mówiliście, że dziewczyna, o  którą pytacie, ta Callie… jest chora, tak? Chcecie odszukać jej rodzinę?

j j j ę – Staramy się. – Dlaczego przypuszczacie, że ona jest stąd? Gdy opowiadałem mu całą historię, chłonął każde słowo. Miałem wrażenie, że jest jednym z  tych, co to potrafią zaskoczyć swoją intuicją. – Niewiele wiadomo – skwitował. – To samo mówi Natalie. Spojrzał na nią i znowu na mnie. – Bystra kobieta. Niech pan trzyma ją przy sobie. Gdybym tylko mógł, pomyślałem. * Biuro szeryfa hrabstwa było w  Cleveland, dwadzieścia minut jazdy samochodem od Helen. Mieściło się w  okazalszym budynku niż posterunek w Helen, co było zrozumiałe, gdyż szeryf odpowiadał za znacznie większy geograficznie rejon. Wprowadzono nas do pokoju zastępcy szeryfa i ten wyszukał potrzebne nam informacje. W  sumie zaginęło dziewięć osób, razem z  tamtymi trzema w  Helen. Z  sześciu nowych dwie osoby to mężczyźni. Z  pozostałej czwórki trzy były rasy białej, w tym tylko jedna nastolatka, ale to nie była Callie. –  I  co teraz? – zapytała Natalie, kiedy wyszliśmy na zewnątrz. – Zastanawiam się. – A konkretnie? –  Coś mi umyka. Nie jestem pewien co, mam jednak takie wrażenie. – Nadal sądzisz, że ona pochodzi stąd?

–  Nie wiem – przyznałem. – Ale tak czy inaczej tutaj leży rozwiązanie zagadki. Wsiedliśmy do samochodu. – Chyba mam pomysł – odezwała się Natalie. – Mów. –  Jeśli Callie jest stąd, to najpewniej chodziła tu do szkoły. Twoim zdaniem, ile ona może mieć lat? Szesnaście? Siedemnaście? – Mniej więcej. – W szkołach średnich każdy rocznik ma swoją księgę pamiątkową. Nie wiem, ile szkół średnich jest w  tym hrabstwie, ale sądzę, że niezbyt wiele i  pewnie są nieduże. Można założyć, że księgi przechowuje się w  bibliotekach szkolnych. Może tam znajdziemy nazwisko Callie. Że też na to nie wpadłem. – Jesteś genialna. –  To się jeszcze okaże. Dojedziemy do Helen koło piątej, za późno, żeby rozpocząć poszukiwania. Czyli zaczniemy z samego rana? – Ustalone. Jak ci to przyszło do głowy? – Nie wiem. Po prostu przyszło. – Pełen podziw. – Cieszysz się, że tu jestem? Niezmiernie, odrzekłem w  duchu. Choć może z innego powodu, niż myślisz. * Zameldowaliśmy się w  hotelu. Kiedy rozmawiałem z  recepcjonistą, zauważyłem, że Natalie odetchnęła

z  ulgą, słysząc, że mamy osobne, choć sąsiednie pokoje. Dostaliśmy klucze magnetyczne i udaliśmy się do windy. Słońce miało zajść dopiero za godzinę z okładem, ale zmęczenie już dawało mi się we znaki. Cieszyłem się, że Natalie mi towarzyszy, chociaż utrzymywanie znajomości na przyjacielskiej stopie i  udawanie, że nie jestem zakochany, było trudne. Mówiłem sobie, że mam być zadowolony z  tego, co od niej dostaję, i  niczego nie oczekiwać. Wiadomo jednak, że wszystko jest łatwiejsze w teorii niż w praktyce. W windzie nacisnąłem guzik drugiego piętra. –  Jak to zrobimy? – zapytała. – Ty wyszukasz szkoły czy ja? – Mogę wyszukać. Jak mówiłaś, nie będzie ich wiele. – O której ruszymy? –  O  siódmej śniadanie w  hotelu, o  ósmej możemy startować. – Zgoda. Dojechaliśmy na drugie piętro. Nasze pokoje znajdowały się niedaleko windy, po lewej stronie. –  Masz jakieś plany na kolację? – zapytała Natalie, gdy otwierałem drzwi. –  Myślałem o  restauracji Bodensee. Prawdziwa niemiecka kuchnia, przeczytałem w  recenzji, szukając dla nas hoteli. – Chyba nie znam prawdziwej niemieckiej kuchni. Czy to ma być sugestia? – pomyślałem. –  Może zarezerwuję stolik na ósmą? Dojdziemy tam pieszo, więc spotkajmy się za kwadrans ósma w holu na dole, pasuje ci? – Jak najbardziej. – Uśmiechnęła się. – Do zobaczenia.

* Zarezerwowałem stolik, uciąłem sobie drzemkę, wziąłem prysznic i dłuższy czas guglowałem w telefonie komórkowym, wyszukując adresy szkół nieopodal Helen. I usiłowałem nie myśleć o Natalie. Na próżno. Serce nie sługa. Za kwadrans ósma zszedłem do holu. Natalie już tam była, jak zawsze olśniewająca: w  czerwonej bluzce, dżinsach i  czółenkach. Zadawałem sobie pytanie, czy ona też ciągle o mnie myśli, tak jak ja o niej. – Idziemy? – zapytałem. – Czekałam na ciebie. Do restauracji mieliśmy kilka minut spacerem. Pogoda była przyjemna. Lekkie powiewy wiatru niosły zapach drzew iglastych. Gdy szliśmy pustym chodnikiem, słyszałem stukanie jej butów w  rytmie moich kroków. –  Chcę cię o  coś zapytać – odezwała się po dłuższej chwili. – Pytaj. –  Co zrobisz, gdy już znajdziemy rodzinę Callie? Co zamierzasz im powiedzieć? – Jeszcze nie wiem. Zależy, czego się dowiemy. –  Jeżeli ona jest niepełnoletnia, mam obowiązek zawiadomić organy ścigania. – Nawet jeśli była molestowana? –  Tak, tyle że w  takim wypadku sprawa może się skomplikować. Trudności pojawią się, nawet gdyby uciekła, mając około siedemnastu lat, i  teraz była już

pełnoletnia. Właściwie nie wiem, jak miałabym wtedy postąpić. – Pomyślimy, jak przyjdzie co do czego, dobrze? * Budynek, w którym mieściła się restauracja, bardziej przypominał dom mieszkalny niż biurowiec – tak jak siedziba policji. Od wejścia poczułem się tam swojsko. Kelnerki miały na sobie bawarskie stroje: dopasowane w  talii sukienki i  bluzki z  krótkimi rękawami oraz kolorowe fartuszki. W  przepełnionym barze oferowano szeroki wybór niemieckich piw. Dostaliśmy narożny stolik, przy którym można było liczyć na odrobinę prywatności, zważywszy na panujący tu tłok. Dolatywał do nas zaledwie cichy gwar rozmów. Natalie rozejrzała się po sali. – Aż trudno uwierzyć, że jesteśmy w Georgii – rzuciła z uśmiechem. – Zadziwiające miejsce. – Rzeczywiście, ma swój urok. Ku mojemu zaskoczeniu karta dań była bogata, ale nie znałem się na kuchni niemieckiej i mimo opisów nie wiedziałem, jak smakują. –  Co wybierasz? – zapytała Natalie. – Wiener Schnitzel? – Chyba tak. A ty? –  W  kwestiach kulinarnych nie lubię ryzykować – wyznała. – Wezmę łososia z grilla. – Na pewno będzie świetny. Kiedy podeszła kelnerka, zamówiłem jasne piwo, a  Natalie kieliszek wina. Chcąc nawiązać kontakt

z dziewczyną, zapytała, jak długo mieszka w Helen. –  Dopiero dwa lata – odparła kelnerka. – Mój mąż pracuje w wydziale zieleni i dostał tu posadę. –  Tutejsi mieszkańcy to raczej przybysze? Czy też większość pochodzi stąd? – Są i tacy, i tacy. Dlaczego pani pyta? – Z ciekawości. Kiedy kelnerka odeszła, pochyliłem się przez stół i zapytałem: – O co ci chodziło? –  Zbieram informacje. Nigdy nie wiadomo, co może się przydać. Rozłożyłem na kolanach serwetkę. –  Jestem ci wdzięczny, że przyjechałaś tu ze mną i ułatwiłaś kontakt z policją i szeryfem. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Jestem zaskoczony, że nie musisz pracować. –  Wzięłam kilka dni urlopu – wyjaśniła lekkim tonem. – Właściwie go nie wykorzystuję. Trudno mi wyjechać gdzieś indziej niż do rodziców nad morze. Lubię spędzać z  nimi czas, ale po kilku dniach dostaję szału. – Pokręciła głową. – Cóż, pomyślisz, że jestem egoistką. – Wcale nie. –  Z  twojego punktu widzenia. Bo ty straciłeś rodziców. – Każdy zmaga się z jakimiś wyzwaniami. Kelnerka przyniosła napoje. Piwo było wyśmienite. Natalie obracała w  palcach kieliszek, pogrążona w  myślach, i  dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że zapadła cisza. – Przepraszam, odpłynęłam.

p py ę – Można wiedzieć, na jakiej fali? – Myślałam o życiu. Nic ważnego. – Chętnie posłucham. – Zawahała się, więc dodałem: – Bardzo chętnie. Naprawdę. Upiła łyk wina. – Pierwszego roku po ślubie pojechaliśmy z Markiem na weekend do Blowing Rock. Mieszkaliśmy w uroczym pensjonacie, zwiedzaliśmy okolicę i  chodziliśmy po sklepach z  antykami. Miałam wrażenie, że moje życie wygląda dokładnie tak, jak chcę. Patrzyłem na nią z uwagą. – Co zrobisz? –  W  związku z  czym? Z  Markiem? – Gdy skinąłem głową, odparła: – Będę żyła z dnia na dzień. – Czy jesteś sprawiedliwa wobec siebie samej? Zaśmiała się bez przekonania. – A czy życie jest sprawiedliwe? * Potem zaczęliśmy rozmawiać na lżejsze tematy. Zastanawialiśmy się, dlaczego Callie tak bardzo stara się ukryć to, że ma rodzinę. Poza tym opowiadałem Natalie, co się u  mnie działo od naszego ostatniego spotkania. Poinformowałem ją, że nie sprzedaję domu dziadka i  zamierzam zrobić tam remont. Pokazałem jej kilka zdjęć mieszkania w  Baltimore. Opisałem, jak przebiega rezydentura z  psychiatrii. Pominąłem natomiast rozterki, które przeżywałem, gdy się ze mną rozstała. Gdybym o  tym wspomniał, tylko wzbudziłbym w  niej niepotrzebne poczucie winy.

Żadne z  nas nie miało ochoty na deser, więc uregulowałem rachunek i  wyszliśmy z  restauracji. Trochę się ochłodziło, ale granatowe niebo było usiane gwiazdami. Cicho szeleściły liście na drzewach, co przypominało mi głos matki usypiającej dziecko. –  Właściwie nie odpowiedziałam na twoje pytanie – odezwała się Natalie. – Na które? –  To, czy jestem sprawiedliwa wobec siebie samej, żyjąc w takim zawieszeniu. – Chyba zrozumiałem, co miałaś na myśli. Uśmiechnęła się, ale ze smutkiem. –  Tak naprawdę są chwile, gdy nie jest źle. W  towarzystwie rodziców czy krewnych zdarza się, że zapominam, jak wygląda moja rzeczywistość. Kiedy opowiadam im jakąś zabawną historię, a oni wybuchają śmiechem, łatwo jest udawać, że żyję normalnie. Ale po chwili wszystko do mnie wraca. Rzeczywistość się nie zmienia, tylko czasem ukrywa się pod jakimś płaszczykiem… a  gdy go zdejmuję, nagle czuję, że nie powinnam cieszyć się i  śmiać, bo to niewłaściwe. Bo wygląda tak, jakbym nie przejmowała się Markiem. Długo myślałam, że nie mam prawa być szczęśliwa i nie powinnam nawet próbować. Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale taka jest prawda. – Myślisz, że Mark by tego chciał? – Na pewno nie. Któregoś razu rozmawialiśmy na ten temat. To znaczy nie konkretnie o  takiej sytuacji, tylko o  tym, jak każde z  nas ułożyłoby sobie życie, gdyby drugie zginęło na przykład w wypadku samochodowym. Takie pogaduszki do poduszki, no wiesz. Wymyślaliśmy różne hipotetyczne zdarzenia, między innymi śmierć

p y ę y y któregoś z  nas. Mark zawsze chciał, żebym poszła naprzód, znalazła sobie kogoś i  założyła rodzinę. Oczywiście zaraz dodawał, że mam nie kochać nowego mężczyzny tak bardzo jak jego. –  Przynajmniej był szczery – zauważyłem z uśmiechem. –  Tak, był szczery – potwierdziła. – Ale ja już nie wiem, jak to teraz rozumieć. Jest we mnie coś, co mówi, że powinnam spędzać z  Markiem każdą wolną chwilę, powinnam rzucić pracę i  codziennie go odwiedzać. Bo tak należy zrobić, gdy ktoś zachoruje, czyż nie? Prawda jest jednak taka, że to ostatnia rzecz, jakiej pragnę. Bo ilekroć do niego przychodzę, to jakby kawałeczek mnie umierał. A potem mam wyrzuty sumienia, więc zbieram się w  sobie i  wracam do swoich obowiązków. Tak się dzieje, choć wiem, że Mark by tego nie chciał. Szła ze wzrokiem wbitym w płyty chodnikowe. –  To takie trudne, gdy nie wiadomo, kiedy, a  nawet czy w  ogóle to się skończy. W  stanie wegetatywnym można przeżyć dziesiątki lat. Skoro tak, to co mam zrobić ze swoim życiem? Choć wiem, że mogę jeszcze mieć dzieci, czy muszę z  nich zrezygnować? A  także z  innych drobnych rzeczy, które nadają życiu smak? Wymykać się z  objęć kogoś, kto mnie kocha, i  unikać nawet pocałunków? Czy na zawsze mam sobie tego odmówić? Czy mam mieszkać w  New Bern, aż jedno z  nas umrze? Nie zrozum mnie źle: kocham New Bern. Ale jakaś cząstka mnie czasem wyobraża sobie inne życie: w  Nowym Jorku albo w  Miami, w  Chicago czy w  Los Angeles. Do tej pory mieszkałam tylko w  małych miasteczkach Karoliny Północnej. Czy nie zasługuję na to, bym sama dokonała tego wyboru?

y g y Byliśmy już pod hotelem. Natalie zatrzymała się przy wejściu. –  Wiesz, co jest najgorsze? Nie mam nikogo, z  kim mogłabym o tym porozmawiać. Nikt tak naprawdę tego nie rozumie. Moi rodzice są przybici tą sytuacją, więc gdy jestem z  nimi, ciągle ich zapewniam, że u  mnie wszystko w porządku. Rodzice Marka nadają na innych falach niż ja. Moi znajomi rozmawiają o pracy, o swoich współmałżonkach albo o dzieciach, a ja nie wiem, jak się zachować. Po prostu jestem… sama. Wiem, że ludzie mi współczują, troszczą się o  mnie, ale tak naprawdę nie potrafią wczuć się w  moją sytuację, bo jest kompletnie inna od tego, jak oni wyobrażają sobie swoje dalsze życie. Poza tym… Czekałem, co powie. –  Wiesz, ludzie pytają, jakie masz marzenia, cele w życiu. Za rok, za trzy lata, za pięć lat. Czasem się nad tym zastanawiam i uprzytamniam sobie, że nie tylko nie znam odpowiedzi, ale nawet nie wiem, jak ją znaleźć. Ponieważ tak wiele spraw jest poza moją kontrolą i  nic nie mogę na to poradzić. Wziąłem ją za rękę. – Gdybym tylko wiedział, jak ci ulżyć… –  Wiem, że chciałbyś. – Ścisnęła moją dłoń. – Jestem o tym przekonana. Tak samo jak o tym, że jutro wstanie nowy dzień. * Kilka minut później oboje znaleźliśmy się już w  swoich pokojach. Wyznania Natalie sprawiły, że było

mi smutno z  jej powodu i  zarazem byłem zawiedziony sobą. Choć uważałem, że jestem empatyczny, nie bardzo potrafiłem – tak jak mówiła Natalie – postawić się na jej miejscu czy wyobrazić sobie, jak wygląda jej codzienność. Rozumiałem, w  jakim jest położeniu, współczułem jej, było mi jej bardzo żal, ale w  duchu musiałem szczerze przyznać, że nie umiem się zdobyć na pełną empatię. Każdy ma swoje życie wewnętrzne, którego nikomu nie ujawnia. Włączyłem kanał sportowy w  telewizji. Nie byłem jakoś szczególnie zainteresowany baseballem czy golfem, ale po prostu brakowało mi energii, żeby skupić się na czymś, co wymagałoby śledzenia akcji. Zrzuciłem buty, zdjąłem koszulę i  położyłem się na łóżku; to słuchałem komentatora, to głowiłem się nad sprawą Callie, jednocześnie wspominając ostatnie dwa dni spędzone z Natalie. Zastanawiałem się, czy kiedyś jeszcze spotkam taką kobietę jak ona. Jeśli w ogóle będzie mi dane znowu się zakochać, czy nie będę świadomie lub podświadomie porównywał nowej kobiety do tej, którą kocham teraz? Tutaj, w  tej chwili, byliśmy razem, tyle że osobno. Natalie była w  sąsiednim pokoju, od którego dzieliła mnie ściana i cały świat. Czy to możliwe, że podobnie jak ja, ona też rozważała to, co jest niemożliwe, i  pragnęła, by istniał świat stworzony tylko dla nas dwojga? Tego nie wiedziałem. Natomiast wiedziałem ponad wszelką wątpliwość, że choć jestem do cna wyczerpany, za żadne skarby nie zrezygnowałbym z  tych ostatnich dwóch dni.

* Obudziło mnie pukanie do drzwi. Zerknąłem na zegarek: dochodziła północ. Lampa była włączona, telewizor też; na wpół przytomny, usiłowałem znaleźć pilota. Zgasiłem telewizor, myśląc, że chyba coś mi się zdawało, gdy znów usłyszałem nieśmiałe pukanie, a  po chwili znajomy głos. – Trevor? Nie śpisz? Wygramoliłem się z łóżka i zaspany, poczłapałem do drzwi, ciesząc się, że mam na sobie spodnie. Ujrzałem Natalie, wciąż ubraną tak samo jak wieczorem, z  zaczerwienionymi oczami i  przygnębioną, ale i niepewną miną. – Coś się stało? Źle się czujesz? – Nie najlepiej. Mogę wejść? – Oczywiście. Stanęła na środku pokoju, jakby nie wiedziała, gdzie usiąść. Podsunąłem jej krzesło, a  sam usiadłem naprzeciwko, na łóżku. –  Słyszałam, że gra telewizor, i  pomyślałam, że pewnie nie śpisz – wytłumaczyła się, widząc, że wyciągnęła mnie z łóżka. – Już nie śpię. Cieszę się, że przyszłaś. Siedziała, wykręcając sobie dłonie i  patrząc na mnie udręczonym wzrokiem. – Nie chcę być teraz sama. –  Może coś jest otwarte w  mieście. Masz ochotę na drinka albo kawę?

–  Nie, nie chcę nigdzie iść. – Uniosła na mnie wzrok i  zapytała z  wahaniem: – Mogę tu spać? Z  tobą? Nie chodzi o  seks… – Zamknęła oczy i  dodała spiętym głosem: – Jesteś jedynym mężczyzną, przy którym spałam, od kiedy Mark zachorował. Chciałabym mieć teraz kogoś przy sobie. Wiem, że to nie w  porządku i powinnam wrócić do swojego pokoju… – Jasne, że możesz tu spać – przerwałem jej szybko. – Trevor… –  Chodź tutaj. – Wstałem z  łóżka, a  ona powoli się podniosła i wtuliła we mnie. Długo trzymałem ją w ramionach, zanim położyliśmy się do łóżka. Chciałem wyłączyć lampkę, ale wolałem najpierw zapytać. –  Mogę zgasić światło czy chcesz jeszcze porozmawiać? – Zgaś. W  pokoju zrobiło się ciemno. Przewróciłem się na bok, twarzą do niej, ale widziałem tylko zarys postaci i czułem lekki zapach perfum. –  Dobrze, że jest ciemno – szepnęła. – Wyglądam strasznie. – Zawsze byłaś i jesteś piękna. Dotknęła mojej piersi, a  po chwili musnęła dłonią mój policzek. –  Kocham cię, Trevor, naprawdę. Chcę, żebyś to wiedział. – Wiem. Też cię kocham. – Przytul mnie. Gdy ją objąłem, położyła głowę na moim ramieniu i  poczułem jej ciepły oddech. Bardzo chciałem ją pocałować, ale oparłem się pokusie. Ponad wszystko

p p ę p y pragnąłem choć odrobinę złagodzić jej smutek i uspokoić skołatane myśli, choćby tylko na kilka godzin. Odprężyła się i  przywarła do mnie całym ciałem, w sposób znajomy, a zarazem całkiem inny. Z czasem jej oddech zwolnił i uprzytomniłem sobie, że zasnęła. Ale ja nie spałem. Wiedziałem, że ostatni raz trzymam ją w ramionach. Chciałem rozkoszować się tym uczuciem, marząc, by trwało wiecznie. Z  bólem pomyślałem, że być może już nigdy nie zaznam takiej błogości.

Rozdział 20

Obudziłem się o  świcie, gdy przez szpary wokół zasłon zaczęły wpadać pierwsze promienie słońca. Natalie jeszcze spała. Wyślizgnąłem się z  łóżka ostrożnie, żeby jej nie obudzić. Wyjąłem z  torby czystą koszulę, włożyłem buty, wziąłem portfel i  wymknąłem się z  sypialni. Kiedy otworzyłem drzwi, światło z  korytarza wypełniło na moment pokój, ale Natalie nawet się nie poruszyła. Potrzebowała snu, a ja marzyłem o kawie. Śniadanie podawano w  pomieszczeniu otwartym na hol. Na jedzenie było jeszcze za wcześnie, ale na szczęście kawa już czekała. Ze styropianowym kubkiem w  ręce usiadłem przy stoliku, pochłonięty słodkogorzkimi myślami o Natalie. Z  każdym łykiem odżywałem coraz bardziej. W  pewnej chwili coś mnie tknęło i  wyjąłem z  portfela kartkę z  ostatnimi słowami dziadka. W  skupieniu czytałem ją po raz kolejny, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że umyka mi coś istotnego, coś, co ma związek z Callie. Trevor… pomóż… kar… eee… jeśli możesz… powaliło… choruje… jak Rose… znajdź rodzinę… j…

dź… do… chole… nnn… uciek… i… nie… kocham cię… przyjechałeś… teraz idź… proszę Poszedłem do recepcji po kartkę i  długopis. Przypomniałem sobie ostatnią rozmowę z  dziadkiem i  słowa, które wymawiał z  trudem, robiąc między nimi długie przerwy. Znów zacząłem czytać, tym razem z  założeniem, że usiłował powiedzieć mi coś, co dotyczyło Callie. Teraz już wiedziałem, że miał na myśli Callie, gdy mówił „uciek… i… nie…”, co musiało znaczyć „uciekinierka”. „Znajdź rodzinę” również brzmiało sensownie. Ponieważ spędził z Callie sporo czasu, słowa „choruje jak Rose” i  „powaliło” też były zrozumiałe, zwłaszcza jeśli na jego oczach stało się coś niepokojącego. Natomiast nadal nie pojmowałem, co miało znaczyć „idź do cholery” oraz to „nnn” przed „uciekinierka”. Chyba że pauzy były w  niewłaściwych miejscach. Kilka razy odczytałem to po cichu, zawieszając głos w różnych miejscach. A  jeśli „j…dź… do… chole… nnn… uciek… i… nie…” należało zrozumieć tak: „Jedź do Helen”? „Uciekinierka”? Serce mi waliło, gdy zapisywałem odczytany na nowo fragment. Powaliło. Choruje jak Rose. Znajdź rodzinę. Jedź do Helen. Uciekinierka. Kocham cię. Przyjechałeś. Teraz idź. Proszę.

Nie miałem stuprocentowej pewności, że moja interpretacja jest właściwa, ale intuicja podpowiadała mi, że tak. Mimo informacji uzyskanych od policjantów i  szeryfa na temat uciekinierek i  generalnie osób zaginionych w tej okolicy, wiedziałem, że dziadek mówił o Callie. Tylko dlaczego nie użył jej imienia? Popijając kawę – wkrótce poszedłem po dolewkę – próbowałem na różne sposoby odczytać początek. Przyglądałem się każdemu wyrazowi, wstawiałem i  usuwałem pauzy, ale w  żadnej wersji nie pojawiło się imię „Callie” ani nawet podobne. Na przemian to zastanawiałem się nad ostatnimi słowami dziadka, to wracałem myślami do Natalie. Przy trzecim kubku kawy przyszła mi do głowy pewna myśl. Jeśli się potwierdzi, to wszystko, co powiedział dziadek, będzie jasne jak słońce. Chociaż dopuszczałem, że mogę się mylić, nagle poczułem pewność, że cała sprawa wyjaśni się do południa. * – Cześć – rozległ się głos Natalie. Pogrążony w myślach, nie zauważyłem, że weszła do jadalni. Miała mokre końce włosów, a  zatem wzięła prysznic – nie to co ja. Obrzuciła mnie bystrym spojrzeniem, bez śladu znużenia. – Dzień dobry. – Wcześnie wstałeś. Nic nie słyszałam. – Gdy się wymykam, robię to cicho jak myszka.

– Idę po jogurt. Przynieść ci coś? – Pójdę z tobą. Natalie wzięła jogurt i herbatę, a ja zdecydowałem się na jajka na bekonie i  grzankę, pozwalając sobie na odstępstwo od zdrowej diety. Usiedliśmy naprzeciwko siebie przy stoliku. – Dobrze spałaś? – spytałem. –  Jak niemowlę – odrzekła, lekko zakłopotana. – Dziękuję za wczoraj. To było miłe. – Nie dziękuj, bo wszystko zepsujesz. – Niech ci będzie. – Kiwnęła głową. – Znalazłeś adresy szkół? – Tak. Jeszcze przed kolacją. –  Ja też. Nie jest ich za wiele, ale są rozrzucone po całym hrabstwie. Najeździmy się dzisiaj. –  Chciałbym najpierw wstąpić na posterunek policji. Jak myślisz, o której przyjdzie komendant? – Hm… może koło ósmej. A co? – Powiem ci, jak się upewnię. Jeśli się okaże, że mam rację, to mniej się najeździmy. * Po śniadaniu wróciłem do pokoju, wziąłem prysznic i spakowałem swoje rzeczy. Niecałą godzinę później już siedzieliśmy z Natalie w samochodzie. Weszliśmy na posterunek i  znów zaprowadzono nas do gabinetu komendanta Robertsona. Ponieważ nie podzieliłem się z  Natalie swoimi przemyśleniami, była równie ciekawa jak komendant, co nas sprowadza.

–  Sądzę, że nie przyszliście z  wizytą towarzyską. Czym mogę służyć? – zapytał Robertson. –  Chciałbym wiedzieć, jak w  Georgii klasyfikuje się osoby zaginione – odparłem. – Czy jest jakaś stanowa baza danych? –  I  tak, i  nie. Zgłoszeniami o  zaginięciu zajmują się lokalne posterunki. Każdy ma swój spis takich osób. Bywa, że w  daną sprawę jest również zaangażowane Biuro Śledcze Georgii, które działa na terenie całego stanu. – Jak to wygląda? – Małych społeczności często nie stać na zatrudnienie detektywów czy śledczych w  pełnym wymiarze godzin. Więc gdy na prowincji zostanie popełnione przestępstwo albo ktoś zaginie, wkracza Biuro Śledcze Georgii. Ta instytucja ma własny spis osób zaginionych. –  A  zatem, znając nazwisko danej osoby, może pan sprawdzić, czy ona jest na liście zaginionych, tak? –  Oczywiście – potwierdził komendant. – Zazwyczaj takie osoby wymienia się w porządku alfabetycznym, ale czasem spisuje się je chronologicznie. Niektóre listy są ogólnodostępne, zależy od wydziału. – A jeśli zna pan tylko imię? –  Sprawdzenie potrwa dłużej, ale jest możliwe. Trzeba samemu przejrzeć różne listy. Nie zapominając, że mogą się na nich znajdować ludzie, którzy zaginęli nawet ponad dziesięć lat temu. – Zechciałby pan przejrzeć te listy? –  Mam szukać dziewczyny o  imieniu Callie? Nawet nie jesteście pewni, czy ona zaginęła w Georgii. – Chodzi o dziecko, które jest umierające. Komendant natychmiast kiwnął głową.

y ą g ą – Dobrze. Nie wiem tylko, jak długo to potrwa. – Jeszcze jedna prośba. – Słucham. –  Gdy będzie pan szukał Callie, mógłby pan sprawdzić, czy w spisach nie ma Karen? – Karen? –  Tak. Nastolatka rasy białej, zaginęła wiosną lub latem zeszłego roku. Mówiąc to, czułem na sobie pytające spojrzenie Natalie. * Komendant Robertson kazał nam zaczekać w kawiarni, niedaleko posterunku. Ponieważ dopiero co jedliśmy, zamówiłem tylko kawę, a  Natalie herbatę. W  widocznym miejscu na stoliku położyłem pięćsetprocentowy napiwek, na wypadek gdyby nam przyszło siedzieć tutaj przez dłuższy czas. – Dlaczego Karen? – zapytała Natalie. Podałem jej kartkę z moimi pierwotnymi zapiskami. Trevor… pomóż… kar… eee… jeśli możesz… powaliło… choruje… jak Rose… znajdź rodzinę… j… dź… do… chole… nnn… uciek… i… nie… kocham cię… przyjechałeś… teraz idź… proszę Gdy przeczytała, zacząłem jej wyjaśniać, jak to rozumiem. – Chyba jasne, że mówił o niej. – Ale nie używa jej imienia.

y j j –  To prawda. Ale jeśli połączysz „kar” z  „eee” i poprzestawiasz niektóre pauzy, otrzymasz następujący tekst. – Podałem jej drugą kartkę. Trevor… pomóż Karen, jeśli możesz. Powaliło. Choruje jak Rose. Znajdź rodzinę. Jedź do Helen. Uciekinierka. Kocham cię. Przyjechałeś. Teraz idź. Proszę. – Jak na to wpadłeś? – zapytała. – Coś mnie tknęło. * Czekaliśmy krócej, niż mogliśmy się spodziewać. Minęło zaledwie czterdzieści pięć minut, gdy do kawiarni wszedł komendant z papierową teczką w ręce i  usiadł przy naszym stoliku. Kelnerka od razu przyniosła mu filiżankę kawy. Zapewne był tu stałym gościem. Podsunął mi teczkę. – Chyba ją znalazłem. – Tak szybko? – Karen Anne-Marie Johnson – oznajmił. – Z Decatur. Lat szesnaście. Uciekła z domu, gdy miała piętnaście lat, w maju zeszłego roku, czyli przepadła na ponad rok. To może być ona, nie sądzi pan? Jeśli pan to potwierdzi, będę działał dalej. Otworzyłem cienką teczkę i  ujrzałem kserokopię zdjęcia Callie. Nie wierzyłem własnym oczom. Choć ani przez chwilę nie traciłem nadziei, że poszukiwania zakończą się pomyślnie, poczułem przemożną ulgę.

ą ęp y p p ą gę – To ona. – Jest pan pewny? – Całkowicie. Natalie przysunęła się do mnie, żeby zobaczyć zdjęcie. Uprzytomniłem sobie, że nigdy nie widziała Callie – chyba że tamtej koszmarnej nocy, gdy spłonęła przyczepa. –  Nie do wiary, że znalazł ją pan tak szybko – powiedziałem. –  To nie było trudne. Znajdowała się na liście osób zaginionych, którą miało Biuro Śledcze Georgii. Tam zajrzałem w  pierwszej kolejności. Zajęło mi to niecałe dziesięć minut. Lista jest opublikowana na ich stronie, ze zdjęciami i  wszelkimi danymi. Tak naprawdę nie potrzebował pan mojej pomocy. Mógł pan sam przeprowadzić te poszukiwania, nie ruszając się z domu. Tyle że nie wiedziałem o  istnieniu tej strony ani nawet nie słyszałem o Biurze Śledczym Georgii. – Jestem wdzięczny za pomoc. –  Od tego jesteśmy. Mam nadzieję, że ta sprawa dobrze się skończy. – Ma pan dla nas jeszcze jakieś informacje? Kiwnął głową. –  Rozmawiałem z  funkcjonariuszami z  Decatur. Wyciągnęli akta, kopię ma pan w  teczce. Typowa historia. Karen powiedziała rodzicom, że będzie nocowała u  koleżanki. Gdy nie odezwała się przez cały następny dzień, rodzice zadzwonili do tej koleżanki i okazało się, że Karen w ogóle do niej nie przyszła. O ile wiedzieli, nie miała chłopaka, więc nie on był powodem ucieczki. Z  dokumentacji dowie się pan również, że Karen ma dwie młodsze siostry.

y Co oznaczało, że mogą się znaleźć odpowiedni dawcy szpiku. –  Skoro ona pochodzi z  Decatur, to dlaczego w  tej historii pojawia się miejscowość Helen? – zapytała Natalie. –  Nie wiem – odparłem. – Ale mam przeczucie, że dojdę i do tego. –  Natomiast ja muszę skontaktować się z  Biurem Śledczym Georgii i  poinformować ich o  miejscu pobytu Karen – oświadczył komendant Robertson. – I zgłosić to policji w Decatur. Rodzicom kamień spadnie z serca. Zastanawiałem się przez chwilę. –  Czy mógłby pan wstrzymać się z  tym do jutra? – zapytałem w końcu. – A dlaczego? – Komendant zmarszczył brwi. – Bo chcę najpierw porozmawiać z dziewczyną. – To nie jest przyjęty w Georgii tryb postępowania. –  Rozumiem. Chciałbym się jednak dowiedzieć, dlaczego uciekła z  domu. Jeśli była molestowana, to uważam, że powinna się jakoś przygotować na całą tę sytuację – wyjaśniłem. – Przeczucie mówi mi, że powodem ucieczki z domu nie było molestowanie – rzekł komendant. – Na jakiej podstawie tak pan twierdzi? –  Proszę zajrzeć na ostatnią stronę. Jest tam notatka prasowa, którą znalazłem po rozmowie z  policją w Decatur. Niech pan przeczyta. *

Krótka notatka, zaledwie parę akapitów, pochodziła z  „Atlanta Journal-Constitution”. Gdy ją przeczytałem, byłem skłonny przyznać, że przeczucie nie myliło komendanta Robertsona. Dla mnie prawie wszystko już było jasne. Komendant uległ prośbom moim i  Natalie i  zgodził się poczekać dobę, zanim poinformuje Biuro Śledcze Georgii i  policję w  Decatur. Jednocześnie zaręczył, że pociągnie mnie do odpowiedzialności, jeśli mój plan się posypie. W  pierwszej kolejności zadzwoniłem do doktor Nobles. Po długim oczekiwaniu na połączenie dowiedziałem się, że Callie nadal jest w szpitalu, a przez noc jej stan trochę się pogorszył. Poinformowałem lekarkę, że udało mi się odszukać rodzinę Callie i  że zamierzam porozmawiać z  dziewczyną jeszcze tego popołudnia. Potem przebukowałem bilety na wcześniejszy lot. Jadąc samochodem do Atlanty, ustaliliśmy z  Natalie, jak najlepiej postąpić w  tej nowej sytuacji. Zwróciliśmy samochód do wypożyczalni, zgłosiliśmy się do odprawy i w końcu przeszliśmy przez bramkę do samolotu. Podczas lotu Natalie wyraźnie przycichła. Oboje wiedzieliśmy, że kończy się czas, który mieliśmy spędzić razem, i żadne z nas nie miało ochoty o tym rozmawiać. Zauważyłem, że Natalie ukradkiem przygląda się pasażerom przy bramce, bez wątpienia w  obawie, że ktoś ją rozpozna. Choć rozumiałem powody jej zachowania, i tak sprawiało mi przykrość. Kiedy szliśmy przez terminal w  New Bern, usłyszeliśmy, że ktoś woła Natalie po imieniu. Jakaś kobieta, mniej więcej w  jej wieku, szła w  naszą stronę,

j ę j j j ą ę najwidoczniej chcąc z  nią pogadać. Byłem w  rozterce: zaczekać czy pójść dalej? Zobaczyłem jednak błagalne spojrzenie Natalie: Nie zatrzymuj się. Szedłem dalej sam, na parking, walcząc z pokusą, by zerknąć za siebie, i zastanawiając się, czy to będzie moje ostatnie wspomnienie związane z Natalie. * Piętnaście minut później już szedłem szpitalnym korytarzem do pokoju Callie. Kiedy stanąłem w  drzwiach, zobaczyłem, że na głowie nie ma bandaża, a  włosy są zmierzwione i  splątane. Telewizor był włączony, jak zwykle. Na mój widok Callie odwróciła się w  stronę ekranu. Przysunąłem krzesło bliżej łóżka i usiadłem. – Jak się czujesz? – Chcę wrócić do domu. – Rozmawiałem dzisiaj z doktor Nobles. –  Była tu rano. Powiedziała, że wciąż szukają dawców. Z  uwagą patrzyłem na nią, myśląc o  tym, jak trudny musiał dla niej być ten ostatni rok. – Wróciłem dzisiaj z Georgii – oznajmiłem po dłuższej chwili. Obrzuciła mnie czujnym spojrzeniem. – I co? – Wiem, kim jesteś. – Wcale pan nie wie. –  Nazywasz się Karen Johnson i  masz szesnaście lat. W  maju zeszłego roku uciekłaś z  domu w  Decatur,

w  Georgii. Twoi rodzice noszą imiona Curtis i  Louise. Masz siostry bliźniaczki, Heather i Tammy. Gdy minął pierwszy szok, spojrzała na mnie spode łba. –  Pewnie zadzwonił pan do moich rodziców? Są już w drodze? – Nie – odparłem. – Nie zadzwoniłem i nie jadą tutaj, przynajmniej jeszcze nie w tej chwili. –  Nie chcę z  nimi rozmawiać – oświadczyła podniesionym głosem. – Już mówiłam. –  Mówiłaś mi różne rzeczy. – Starałem się zachować spokój. – Ale jesteś małoletnia i przynajmniej formalnie uznana za osobę zaginioną. Policja skontaktuje się z twoimi rodzicami najpóźniej jutro i cała ta historia się zakończy, bez względu na to, czy chcesz tego, czy nie. Rodzice dowiedzą się, gdzie przebywasz, i  na pewno przyjadą cię zobaczyć. Myślę, że byłoby lepiej, gdyby najpierw dowiedzieli się wszystkiego od ciebie. Jestem przekonany, że zamartwiali się i tęsknili za tobą. – Nic pan nie wie! – Na przykład czego nie wiem? –  Oni mnie nie znoszą – powiedziała zduszonym głosem, na wpół z płaczem, na wpół z gniewem. Patrzyłem na nią, mając w pamięci wycinek z gazety, dołączony do akt policyjnych. – Z powodu tego, co się stało z Rogerem? Zadrżała na dźwięk tego imienia. Wiedziałem, że teraz zalewa ją fala bolesnych wspomnień. Nie odezwała się, tylko podciągnęła kolana pod brodę i  zaczęła się kołysać. Pragnąłem jakoś jej pomóc, ale z  własnego doświadczenia wiedziałem, że z  poczuciem winy człowiek zawsze zmaga się w  samotności, sam ze sobą.

g ę ą Gdy w  oczach stanęły jej łzy, ze złością otarła je wierzchem dłoni. – Chcesz o tym porozmawiać? – zapytałem. – Niby po co? To nic nie zmieni. –  Masz rację – przyznałem. – Ale podzielenie się swoim smutkiem czy poczuciem winy przynosi ulgę i  wtedy w  sercu powstaje czasem miejsce na dobre wspomnienia o danej osobie. Milczała przez dłuższą chwilę. –  To moja wina, że on umarł – powiedziała w  końcu urywanym głosem. – Miałam się nim opiekować. –  Roger umarł na skutek koszmarnego wypadku. Jestem pewny, że bardzo kochałaś swojego młodszego brata. Oparła brodę na kolanach, do cna wyczerpana. Siedziałem bez słowa, czekając, aż sama postanowi, co robić. Przekonałem się podczas swojej własnej terapii, jaką wielką moc ma cisza: daje ludziom czas na podjęcie decyzji, jak opowiedzieć swoją historię albo czy w ogóle ją opowiedzieć. Kiedy wreszcie się odezwała, brzmiało to tak, jakby mówiła do siebie. – Wszyscy kochaliśmy Rogera. Rodzice zawsze chcieli mieć syna, ale po urodzeniu Heather i  Tammy mama miała kłopoty z zajściem w ciążę. Pojawienie się Rogera było niemal cudem. Ja i  siostry zajmowałyśmy się nim jak lalką. Przebierałyśmy dzidziusia i  robiłyśmy mu zdjęcia. Zawsze był taki zadowolony, ciągle się uśmiechał, a  gdy zaczął chodzić, nie odstępował nas na krok. Od początku chętnie się nim zajmowałam. Rodzice rzadko spędzali czas poza domem, ale tamtego dnia obchodzili rocznicę ślubu. Tammy i  Heather nocowały u  koleżanki, a  ja zostałam sama z  Rogerem. Bawiliśmy

j g y się kolejką z  serialu Tomek i  przyjaciele, aż Roger zgłodniał i zabrałam go do kuchni na hot doga. Uwielbiał hot dogi, mógł je jeść na okrągło. Pokroiłam bułkę na kawałeczki, a  potem zadzwoniła moja przyjaciółka Maddie i  wyszłam na werandę, żeby pogadać. Była przybita, bo zerwał z  nią chłopak. Wydawało mi się, że rozmawiałyśmy tylko chwilę, ale gdy wróciłam do kuchni, Roger leżał na podłodze i  miał sine usta. Nie wiedziałam, co robić… – Urwała, jakby na wspomnienie tamtej chwili znowu sparaliżował ją strach. Kiedy odzyskała głos, mówiła jak otumaniona. – Miał zaledwie cztery latka. Zaczęłam krzyczeć. W  końcu przyszła sąsiadka i  zadzwoniła po pogotowie. Rodzice wrócili do domu i przyjechała karetka, ale… Haustami nabierała powietrza. –  Do trumny rodzice kupili mu niebieski garniturek. Każdy włożył zabawkę. Ja dałam parowóz z  serialu. Ale… to wszystko działo się jak w jakimś strasznym śnie. Roger w  ogóle nie był do siebie podobny. Miał przedziałek po złej stronie… Pomyślałam wtedy, że gdyby zrobić mu przedziałek tak jak trzeba, toby się obudził i  znowu byłoby normalnie. Potem wszystko się oczywiście zmieniło, jakby otoczył nas mrok. Mama płakała, tata spędzał większość czasu w garażu, Heather i  Tammy się kłóciły. Nikomu nie wolno było wejść do pokoju Rogera, kolejka leżała na podłodze, jak wtedy, gdy się nią bawiliśmy. Za każdym razem, gdy szłam do siebie albo do łazienki i  mijałam drzwi jego pokoju, wracała do mnie myśl, że gdybyśmy pobawili się kilka minut dłużej, to jeszcze by nie jadł, kiedy zadzwoniła Maddie, i  nic złego by się nie wydarzyło. Mama i  tata… nie chcieli na mnie patrzeć, bo byłam winna śmierci

p y Rogera. Do tego umarł w rocznicę ich ślubu, więc to też zniszczyłam. Zastanawiałem się, co sensownego można powiedzieć o takiej tragedii. – Oni na pewno nie obarczają cię winą, Callie. – Akurat! Tak się panu wydaje, bo nie było tam pana! – wykrzyknęła. – Któregoś wieczoru słyszałam, jak mówili, że gdybym nie gadała przez telefon, to Roger by żył… że gdybym od razu zadzwoniła po pogotowie, to może by go uratowali. Próbowałem sobie wyobrazić, jaka była zdruzgotana, słysząc tę rozmowę. – To nie znaczy, że przestali cię kochać – wtrąciłem. – Przecież on umarł przeze mnie! Wyszłam na dwór, żeby porozmawiać przez telefon, i  zostawiłam go samego. Za każdym razem, gdy rodzice na mnie patrzyli, wiedziałam, co myślą. A  potem… zaczęły się kłopoty. Tatę zwolnili z  pracy, mama dostała raka skóry, na szczęście został stwierdzony wcześnie, ale było dodatkowe zmartwienie. W  końcu tata znalazł inną pracę, tyle że musieliśmy sprzedać dom, co przybiło bliźniaczki, bo rozstały się ze swoimi koleżankami. Myślałam tylko o  jednym: że to wszystko dzieje się z  mojej winy, i  nagle zrozumiałam, że muszę wyjechać. Kiedy wyjadę, sprawy potoczą się normalnie. Chciałem powiedzieć, że zwolnienia z  pracy nie są rzadkością i że każdy może zachorować na raka. Że pod wpływem stresu ludzie często się kłócą. Ale Callie nie była jeszcze gotowa wysłuchać takich argumentów, bo obwiniając się, miała poczucie kontroli nad całą sytuacją. – Więc postanowiłaś uciec.

ę p –  Musiałam. Poszłam na dworzec autobusowy i  wsiadłam do autobusu, który zaraz odjeżdżał. Pojechałam do Charlotte, potem do Raleigh, stamtąd okazją w  stronę wybrzeża. W  końcu wylądowałam w New Bern. – Spałaś w stodole mojego dziadka i tam cię znalazł. – Nie miałam pieniędzy. Byłam zmęczona i brudna. – Mówiła jak ktoś stary, doświadczony życiem. – Nie myłam się od kilku dni. Znalazł mnie następnego ranka. – Przypuszczam, że zaprosił cię na śniadanie. Dopiero teraz, pierwszy raz od chwili, gdy wszedłem do pokoju, leciutko się uśmiechnęła. – Tak. Wcale nie był na mnie zły. Zapytał, kim jestem, i  niechcący podałam mu swoje prawdziwe imię, ale zaraz przyszło mi do głowy imię Callie, więc powiedziałam, że to moje drugie imię, i poprosiłam, żeby tak do mnie mówił. A on na to: „Okay, Callie. Założę się, że jesteś głodna. Może weźmiesz coś na ząb i  trochę się ogarniesz…”. O  nic nie wypytywał. Mówił głównie o pszczołach. – To w jego stylu. –  Kiedy zjadłam, zapytał, dokąd się wybieram. Nie miałam pojęcia, więc powiedział, że pościeli mi w  pokoju gościnnym i  mogę tam pomieszkać, dopóki czegoś nie wymyślę. To wyglądało niemal tak, jakby na mnie czekał. Któregoś ranka, po śniadaniu, poprosił, żebym mu pomogła w  pasiece. Kazał mi włożyć kombinezon, ale sam się nie przebrał. Powiedział, że pszczoły zaprzyjaźniły się z nim i mu ufają. Pomyślałam wtedy, że się przejęzyczył i chyba to on ufa im. Ale nie, wcale się nie przejęzyczył. Śmiesznie to brzmi, prawda?

–  Rzeczywiście. Mnie mówił to samo – wtrąciłem z uśmiechem. –  Po kilku tygodniach powiedział mi o  Trading Post. Przyznałam się, że nigdy nie pracowałam w sklepie, ale on uważał, że to nie ma znaczenia. Zawiózł mnie tam pick-upem i  w  gruncie rzeczy namówił Claude’a, żeby przyjął mnie do pracy. Gdy zaoszczędziłam trochę pieniędzy, dorzucił resztę i  mogłam się przenieść do przyczepy. Pomógł mi przy przeprowadzce, choć i  tak miałam mało rzeczy, i  dał trochę mebli, tak jak później Claude, po pożarze. Choć opowiadała o  wydarzeniach mi nieznanych, wcale nie były dla mnie zaskakujące. –  Naprawdę podał ci numer ubezpieczenia społecznego mojej babci? Dopiero po chwili pokręciła głową. –  Nie. Znalazłam tę kartę pierwszej nocy, w  pudełku pod łóżkiem. Przepraszam, że ją wzięłam, ale nie miałam wyjścia. Gdybym użyła swojej, rodzice by mnie znaleźli. – Skąd to wiedziałaś? –  Z  telewizji. Z  filmów. – Wzruszyła ramionami. – Dlatego nie zabrałam ze sobą komórki, jeździłam autobusami i zmieniłam imię. – Sprytne – mruknąłem z odrobiną podziwu. – Udawało mi się, dopóki pan mnie nie rozgryzł. – Mogę ci zadać jeszcze parę pytań? –  Czemu nie? – rzuciła zrezygnowanym tonem. – Prawdopodobnie i tak wszystkiego się pan dowie. – Dlaczego wybrałaś imię Callie? – Bo pochodzę z Kalifornii. – Żartujesz!

j –  Urodziłam się w  San Diego. Tato służył w marynarce. To też była dla mnie nowość, ale zapewne bez większego znaczenia. – Skąd mój dziadek wiedział, że jesteś chora? –  No tak… Nie jestem pewna, czy sama wtedy wiedziałam. A  może jednak? Bo ja wiem? W  każdym razie zemdlałam, gdy zbieraliśmy razem miód. Jak oprzytomniałam, powiedział mi, że mało nie umarł ze strachu. Chciał mnie zaprowadzić do lekarza, ale się nie zgodziłam. Podejrzewałam, że będą zadawać za dużo pytań. I miałam rację, jak się okazało. Nigdy bym nie przypuszczał, że jest taka łebska. Ja w jej wieku nie zdobyłbym się na takie rzeczy. Pozostało już tylko kilka oczywistych pytań. – Po sprzedaży domu twój tata zatrudnił się w Helen, prawda? –  Uciekłam, jeszcze zanim się przeprowadzili, ale mieli to w planie. Tata dostał tam pracę jako kierownik hotelu. Ciekawe, czy to był ten sam hotel, w  którym się zatrzymałem, i  czy to jej tata pożyczył mi długopis tego ranka? –  Skąd mój dziadek wiedział, że twoja rodzina mieszka w Helen? –  Któregoś wieczoru okropnie zatęskniłam za domem. Bliźniaczki miały akurat urodziny i  rozpłakałam się z  tęsknoty. Chyba wymsknęło mi się, że chciałabym być z  nimi w  Helen. Powiedziałam to do siebie, ale widocznie usłyszał. Spojrzała w  bok. Domyśliłem się, że jeszcze nie wyznała mi wszystkiego. Splotłem dłonie i czekałem.

y

y g p – Bardzo lubiłam pana dziadka. – Westchnęła. – Dbał o  mnie. Naprawdę się troszczył. Choć nie miał żadnego powodu. Kiedy umarł, byłam strasznie przybita. Czułam się tak, jakbym straciła jedyną osobę w  tym mieście, której naprawdę ufałam. Poszłam na pogrzeb, wie pan? – Tak? Nie widziałem cię. –  Stałam z  tyłu. Zaczekałam, aż ludzie odeszli, i  podziękowałam mu za wszystko, powiedziałam, że zaopiekuję się pszczołami. Uśmiechnąłem się. – Wiem, że on też cię lubił. Kiedy umilkła, wyjąłem telefon i położyłem przy niej na łóżku. Patrzyła na niego, ale nie wyciągnęła ręki. – Może byś zadzwoniła do rodziców? Co ty na to? – Muszę? – zapytała cicho. –  Nie zamierzam cię zmuszać. Ale albo ty do nich zadzwonisz, albo policja zapuka do ich drzwi, a  wtedy mogą się wystraszyć. – I policja o wszystkim im powie, nawet jeśli ja się na to nie zgadzam? – Tak. – To znaczy, że nie mam wyboru. –  Oczywiście, że masz wybór. Ale nawet jeżeli nie zadzwonisz, twoi rodzice i tak tu przyjadą. Zobaczysz się z nimi, czy tego chcesz, czy nie. Zaczęła skubać skórki przy paznokciach. – A jeśli oni wciąż mnie nie znoszą? –  Wątpię, czy kiedykolwiek tak było. Myślę, że nie mogli się otrząsnąć z  żalu i  rozpaczy, tak jak ty. Każdy cierpi inaczej, na swój sposób. –  Zostanie pan ze mną? Gdyby chcieli z  panem porozmawiać? Albo gdybym chciała, żeby pan z  nimi

p g y y y p porozmawiał, jak zaczną krzyczeć albo wariować? Przyjdzie pan jutro? – Oczywiście – zapewniłem ją. Przygryzła wargę. –  Zrobi pan dla mnie coś jeszcze? – Bezwiednie dotknęła zmierzwionych włosów. – Mógłby pan kupić mi parę rzeczy w drogerii? Wyglądam strasznie. – Czego potrzebujesz? –  No wie pan… muszę się umalować. Poza tym szczotka do włosów, tonik do twarzy, krem do rąk. – Z obrzydzeniem spojrzała na zadarte skórki. Kiwnąłem głową, zapisując w  telefonie całą listę rzeczy. – Coś jeszcze? –  To wszystko. – Westchnęła. – A  teraz powinnam zadzwonić, no nie? –  Chyba tak. Ale przedtem chcę ci powiedzieć coś jeszcze. – Co takiego? – Jestem z ciebie dumny.

Rozdział 21

Siedziałem przy Callie, kiedy dzwoniła do rodziców. Oczywiście byli zszokowani i zarazem uszczęśliwieni. Po pierwszych okrzykach niedowierzania, płacząc z radości, zasypali ją pytaniami. Na wiele z nich obiecała odpowiedzieć szerzej, gdy do niej przyjadą. Kiedy oddała mi telefon i  przedstawiłem się, jej rodzice wpadli w  popłoch, słysząc, jaka jest diagnoza i  rokowania. Zapewniłem ich, że dokładne informacje o  przebiegu terapii uzyskają w szpitalu, i podkreśliłem, że muszą jak najszybciej przyjechać do New Bern, bo dopiero wtedy okaże się, jakie są możliwości leczenia Callie. Zadzwoniłem również do komendanta Robertsona. Teraz mógł już zawiadomić Biuro Śledcze Georgii i policję w Decatur, że Callie się znalazła i że jej rodzice już o tym wiedzą. Na koniec komendant poprosił, żebym go na bieżąco informował o stanie zdrowia Callie, co – za jej zgodą – mu obiecałem. Resztę popołudnia spędziłem z  nią, słuchając, jak sama z  siebie opowiada, co się u  niej działo przed śmiercią Rogera i  jak wygląda codzienne życie nastoletniej dziewczyny. Miałem wrażenie, że nagle pękła w  niej jakaś tama, która blokowała ją przez cały rok ukrywania się i samotności, i wylała się tęsknota za

dawnym życiem. Mówiła o  regionalnych turniejach siatkówki i  zwyczajach swojego labradora retrievera, wspominała ulubionych nauczycieli w  szkole średniej i  chłopaka, z  którym chodziła przez krótki czas. Przez kilka godzin opowiadała szczegółowo o  swojej codzienności, która płynęła zaskakująco zwyczajnym torem. Nie mogłem się nadziwić, że po ucieczce z domu Callie stała się taka odważna i  samodzielna, bo jej wcześniejsze życie, spokojne i  dość jednostajne, ani trochę nie przygotowało jej na trudności, z  jakimi musiała się mierzyć w ciągu tego roku. Byłem przy niej, kiedy doktor Nobles robiła obchód i weszła do jej pokoju. W milczeniu patrzyłem, jak Callie wreszcie wyjawia prawdę o  sobie. Unikając spojrzenia lekarki i  mnąc róg prześcieradła, przeprosiła ją za wszystkie kłamstwa. Gdy skończyła mówić, doktor Nobles ścisnęła ją za rękę. – A teraz postarajmy się, żebyś wróciła do zdrowia – rzekła. Wiedziałem, że rodzice Callie zamierzają jechać samochodem przez całą noc, żeby z samego rana już być w szpitalu. To spotkanie tak ją stresowało, że kazała mi jeszcze raz obiecać, że też przyjdę i  zostanę tak długo, jak będzie trzeba. Gdy zaczął zapadać zmrok, spytałem ją, czy mam teraz być przy niej do końca pory odwiedzin. Pokręciła głową. –  Jestem zmęczona – powiedziała, opadając na poduszkę. – Dam sobie radę. – Zabrzmiało to przekonująco. Dojechałem do domu kompletnie wyczerpany. Zadzwoniłem do Natalie, ale odezwała się poczta głosowa. Zostawiłem krótką wiadomość, że rodzice

g ą Callie przyjadą rano – gdyby chciała ich poznać – i  że rozmawiałem z  komendantem Robertsonem. Potem padłem na łóżko i  obudziłem się dopiero następnego ranka. * W  drodze do szpitala podjechałem pod drogerię. Za poradą ekspedientki kupiłem kosmetyki, które kosztowały małą fortunę, oraz szczotkę do włosów i lusterko. Podając Callie torbę z zakupami, zauważyłem, że ma spiętą twarz, a  do tego bez przerwy mierzwi włosy, skubie skórę na przedramionach i  szarpie za prześcieradło. – Jak spałaś? – zapytałem, siadając przy łóżku. –  W  ogóle nie spałam – odparła. – Wydaje mi się, że całą noc wpatrywałam się w sufit. – To wielki dzień. Dla wszystkich. –  Co mam zrobić, jeżeli zaczną się wydzierać i wściekać? –  W  razie potrzeby będę mediatorem, zgoda? Gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli, rzecz jasna. Ale przecież oni się ucieszyli, że zadzwoniłaś. Nie przypuszczam, że będą na ciebie krzyczeć. –  Nawet jeśli cieszą się, że żyję… – Przełknęła ślinę. Miała twarz jak z kamienia. – W głębi serca uważają, że Roger umarł przeze mnie. Nie znalazłem na to odpowiedzi, więc w ogóle się nie odezwałem. Zapadła cisza. Callie przetrząsała zdrową ręką torbę z zakupami. – Potrzymać ci lusterko?

– Mógłby pan? – Jasne. Ujrzawszy swoje odbicie, Callie aż się skrzywiła. – Wyglądam okropnie. – Nieprawda. Jesteś śliczną dziewczyną. Z  grymasem niezadowolenia rozczesała szczotką włosy i  zaczęła się malować. Miałem duże wątpliwości, czy jej rodzice zwrócą uwagę na efekty tych zabiegów, ale nie było to ważne, jeśli tylko dzięki nim Callie poczuje się lepiej. Okazało się, że wiedziała, co robi. Przemiana była zaskakująca. Kiedy już zrobiła makijaż, schowała kosmetyki do torby i odłożyła ją na stolik. – Jak wyglądam? – zapytała z powątpiewaniem. –  Pięknie. Teraz powiedziałbym, że masz dziewiętnaście lat. Zmarszczyła brwi. – Jestem taka blada… – Nie przesadzaj z tą samokrytyką. Spojrzała w stronę okna. –  Nie martwię się o  mamę i  siostry, ale trochę się boję, jak zareaguje tata. – Dlaczego? – Tego panu nie mówiłam, ale jeszcze przed śmiercią Rogera nie dogadywałam się z  tatą. Zwykle jest cichy i  nie okazuje emocji, dopóki nie wpadnie w  złość. A  często się złościł, od zawsze. Nie lubił moich koleżanek, uważał, że powinnam mieć lepsze stopnie, krytykował to, jak się ubieram. Ciągle dostawałam szlaban. Nie cierpiałam tego. – Jak wszystkie nastolatki.

–  Nie wiem, czy chcę wracać do domu – wyznała ze strachem. – A jeśli będzie tak źle, jak było? – Wszystko w swoim czasie. Nie musisz podejmować tej decyzji teraz. –  Myśli pan, że oni się na mnie wściekną? Za to, że uciekłam i nie dzwoniłam? Kiwnąłem głową, nie chcąc jej okłamywać. –  Tak przypuszczam. Z  jednej strony będą zagniewani, ale z  drugiej szczęśliwi, że cię widzą. I  również zmartwieni, że jesteś chora. Myślę, że to będzie mieszanina różnych uczuć i że to wszystko może ich przytłaczać, więc pamiętaj o  tym podczas rozmowy z  nimi. Ale teraz ważniejsze jest co innego: w  jakim ty jesteś nastroju? Zastanawiała się przez chwilę. –  Jestem podekscytowana, że ich zobaczę, ale jednocześnie wystraszona. – Też byłbym. To normalne. – Po prostu chcę… Nie musiała kończyć. Po jej minie widziałem, czego chce – tego, czego chce każde dziecko. Żeby rodzice ją kochali. Żeby ją zaakceptowali. I żeby jej wybaczyli. –  Być może warto przemyśleć coś jeszcze – odezwałem się po chwili. – Co? –  Jeżeli chcesz, żeby rodzice ci wybaczyli, to musisz również wybaczyć sobie samej. – Jak można wybaczyć sobie coś takiego? –  Wybaczyć nie znaczy zapomnieć ani przestać myśleć o  tym, że pragnęłabyś móc zmienić przeszłość. Wybaczyć znaczy przede wszystkim zaakceptować to, że jesteś niedoskonała, bo przecież nie ma ludzi

j p doskonałych. Okropne rzeczy mogą się przytrafić każdemu. Spuściła oczy i  widziałem, że w  duchu zmaga się z  myślą o  wybaczeniu. To potrwa – prawdopodobnie potrzebna będzie pomoc terapeuty – zanim Callie dojdzie do sedna sprawy, a musi przebyć tę drogę, żeby uleczyć swoją duszę i zrobić następny krok w życiu. Nie drążyłem tematu, bo teraz musiała stawić czoło pilniejszym wyzwaniom. Nie chcąc, żeby roztrząsała to, co oczywiste, zacząłem mówić o czym innym. Podzieliłem się wrażeniami, jakie zrobiło na mnie Helen, i pokazałem zdjęcia w komórce, żeby Callie lepiej wyobraziła sobie to miasto. Nadmieniłem, że przy sposobności powinna spróbować Wiener Schnitzel w  restauracji Bodensee. Pierwszy raz opowiedziałem jej o  Natalie – nie wszystko, ale dostatecznie dużo, by mogła się zorientować, ile Natalie dla mnie znaczy. W  pewnej chwili z  korytarza doleciały mnie czyjeś głosy, coraz wyraźniejsze; usłyszałem: „Karen Johnson” i  zbliżające się kroki. Przeniosłem swoje krzesło na drugą stronę pokoju. Callie zaczęła rzucać gorączkowe spojrzenia. –  Boję się – wykrztusiła w  popłochu. – Oni nie będą chcieli mnie znać. –  Nic podobnego, przecież są tutaj – próbowałem ją uspokoić. – Co ja im powiem? –  Słowa przyjdą same, zobaczysz. Coś ci poradzę: opowiedz im wszystko tak, jak było naprawdę. – Oni nie chcą prawdy. – Możliwe. Ale to najlepsze, co możesz zrobić.

j p Cofnąłem się pod ścianę, kiedy pielęgniarka wprowadziła całą rodzinę Callie. Znieruchomieli, jakby nie mogli uwierzyć własnym oczom. Louise stała z  przodu, po jej bokach Tammy i  Heather. Cztery pary oczu prześlizgnęły się po mnie i  spoczęły na dziewczynie, która uciekła z  domu ponad roku temu. Kiedy zmagali się z  przepełniającymi ich uczuciami, zauważyłem duże podobieństwo Callie do matki. Miały taki sam kolor włosów i oczu, taką samą drobną budowę i jasną karnację. Louise chyba nie była dużo starsza ode mnie. Jej mąż, Curtis, też wyglądał na trzydzieści parę lat, ale był wyższy i grubszy, niż się spodziewałem, miał gęstą, twardą brodę i  podkrążone oczy. Obrzucił mnie pytającym spojrzeniem, jakby się zastanawiał, czy nie jestem jakimś funkcjonariuszem, do którego powinien się odezwać. Pokręciłem głową. – Cześć, mamo – powiedziała cicho Callie. Te słowa jakby wybudziły ich z  hipnozy. Louise podbiegła do łóżka, cała we łzach. Heather i Tammy, tuż za nią, z  okrzykiem radości. Były bliźniaczkami dwujajowymi, zupełnie niepodobnymi do siebie. Niczym rozradowane szczeniaki, prawie wskoczyły na łóżko i  rzuciły się na Callie. Dobiegł mnie głos Louise: „Nie mogę uwierzyć! Tak się martwiłam!”. Powtarzała to na okrągło, gładząc córkę po włosach i  ściskając jej ręce, wciąż zapłakana. Natomiast Curtis stał w  miejscu, jak sparaliżowany. Po dłuższej chwili znów usłyszałem głos Callie. – Cześć, tato – dobiegło spod kłębowiska ramion. Curtis wreszcie skinął głową i  podszedł do łóżka. Dziewczęta stanęły z  boku i  spojrzały na niego wyczekująco. Z wahaniem pochylił się do przodu.

y

ją p y ę p Callie usiadła prosto i objęła go zdrową ręką. –  Przepraszam… że uciekłam… i  nie dzwoniłam – wyszeptała. – Tak za wami wszystkimi tęskniłam. Kocham was. –  Też za tobą tęskniłem, kochanie – odrzekł Curtis zduszonym z emocji głosem. – Ja też cię kocham. * Siedziałem cicho w  pokoju, gdy Callie opowiadała swoją historię, nieustannie zasypywana pytaniami, tymi poważnymi („Dlaczego uciekłaś?”) i tymi banalnymi („Co jadłaś na lunch?”). Curtis kilka razy próbował się dowiedzieć, dlaczego nie dała choćby znaku życia. Ponieważ Callie chciała być szczera, czasem trudno im się rozmawiało. Dawne urazy, z  obu stron, nadal były świeże i wyczuwalne, mimo radości, że znów są wszyscy razem. Dobrze widziałem, że czeka ich jeszcze dużo pracy, jeśli chcą naprawić swoje relacje, zakładając, że Callie całkowicie wróci do zdrowia. Nie była tą samą dziewczyną, która rok temu uciekła z domu, a przy tym każdy z  tej rodziny – przede wszystkim Callie – wciąż cierpiał z powodu tragedii, która ich dotknęła. Opuściłem pokój, żeby mogli kontynuować rozmowę we własnym gronie, i  wypowiedziałem ciche życzenie, by mieli odwagę i  siłę pokonać czekające ich trudności. Gdy szedłem znajomym już korytarzem, myślałem o tym, jakie to dziwne, że tak mocno zaangażowałem się w  sprawy dziewczyny, o  której dwa miesiące temu nawet nie słyszałem.

A  najdziwniejsze w  tym wszystkim było to, że cała rodzina ciągle używała imienia Karen, które w ogóle nie kojarzyło mi się z tą dziewczyną. Dla mnie miała na zawsze pozostać Callie. * Następnego dnia doktor Nobles powiedziała mi, że po moim wyjściu spędziła z  rodzicami Callie prawie godzinę, usiłując w  przystępny sposób wyjaśnić im, na czym polega jej choroba. Cała rodzina zgodziła się na pobranie szpiku. Ponieważ stan pacjentki był poważny, w  laboratorium obiecano przeprowadzić badania jak najszybciej i  za dzień lub dwa poinformować, czy ktoś z  rodziny ma dostatecznie zbliżone antygeny i  zostanie poddany dodatkowym testom. Jeżeli lekarze wybiorą dawcę, Callie pojedzie do Greenville na dalsze leczenie. Doktor Nobles już skontaktowała Johnsonów z  doktor Felicią Watkins, onkolożką ze szpitala Vidant, i zapewniła ich, że będzie on gotowy na przyjęcie Callie. W  związku z  tym, po rozmowie z  doktor Nobles, zarezerwowałem pokoje w  New Bern dla całej rodziny na ten tydzień oraz w  hotelu w  Greenville na następne dwa tygodnie – i  z  góry zapłaciłem za wszystko. Przynajmniej tyle mogłem zrobić dla ludzi przepełnionych strachem o  Callie i  zmuszonych do przebywania w obcym miejscu, z dala od domu. Ponieważ moje nazwisko często przewijało się w opowieści ich córki, Curtis i Louise oczywiście chcieli więcej o  mnie wiedzieć. Gdy po spotkaniu z  doktor Nobles wróciłem do pokoju Callie, chętnie wyjaśniłem

im pokrótce, co sprawiło, że przez ostatnie kilka miesięcy mieszkałem w New Bern; pominąłem przy tym bardziej złożone kwestie mojej służby wojskowej i  toczącej się terapii. Podzieliłem się również tym, co było mi wiadome o  przyjaźni Callie z  moim dziadkiem, i  opowiedziałem, jakim był człowiekiem. Żałowałem, że nie mógł poznać jej rodziców, ale miałem nieodparte wrażenie, że czuwa nad Callie, która teraz znów połączyła się ze swoją rodziną, i  z  radością patrzy, jak doprowadziłem do końca jego starania. Natalie zareagowała na mojego SMSa  z  poprzedniego wieczoru i  przyszła po południu do szpitala, by poznać Callie i  jej rodzinę. Przeprowadziła z  nimi dwudziestominutową rozmowę w  cztery oczy, aby upewnić się, że raport, który będzie musiała złożyć, jest we wszystkich szczegółach zgodny z faktami. Potem poprosiła mnie do poczekalni i  zapytała, czy nie znalazłbym czasu na filiżankę kawy w kafeterii. Usiedliśmy naprzeciwko siebie przy stoliku. W  mundurze Natalie wyglądała bardzo oficjalnie, ale była jak zawsze piękna. Popijaliśmy słabiutką kawę, a ja opowiadałem o  długiej rozmowie z  Callie, kiedy to wreszcie połączyłem w  całość różne fragmenty jej historii, i o emocjonalnie trudnym spotkaniu rodzinnym. –  Można powiedzieć, że historia kończy się dobrze – podsumowała. – Jak na razie. Teraz wiele zależy od wyników badań. –  To byłaby tragedia, gdyby rodzice mieli ją stracić, ledwie się odnalazła. – Niewątpliwie. Wierzę jednak, że wszystko się uda. Na twarzy Natalie pojawił się uśmiech.

–  Rozumiem, dlaczego tak starałeś się pomóc Callie. Ona jest… fascynująca. Trudno uwierzyć, że ma dopiero szesnaście lat. Jest dojrzalsza od wielu moich pełnoletnich znajomych. Ciekawe, jak odnajdzie się w  swojej rodzinie, jak przystosuje się do wymagań w  szkole, czy będzie ją interesowało to, co zazwyczaj robią nastolatki. –  Na pewno czeka ją duża zmiana. Do wielu rzeczy będzie musiała się przyzwyczaić – zauważyłem. – Ale mam przeczucie, że da sobie radę. –  Też tak sądzę. Aha, coś jeszcze przyszło mi do głowy. Twój dziadek był bardzo sprytny. – Co masz na myśli? –  Gdyby wtedy w  szpitalu powiedział „Callie”, nigdy byśmy nie doszli, kim ona tak naprawdę jest. Nie szukalibyśmy Karen. Przyznałem jej słuszność. Dziadek nie przestał mnie zadziwiać. – Komendant Robertson też miał rację – mówiła dalej. – Rzeczywiście sami mogliśmy uzyskać te informacje. Weszłam na stronę Biura Śledczego Georgii i  znając jej prawdziwe imię oraz pamiętając jej zdjęcie, w  pięć minut ją odszukałam. Nie musieliśmy lecieć do Georgii. –  A  ja cieszę się z  tej podróży – odrzekłem. – Bo inaczej może już bym cię nie zobaczył. Spuściła wzrok. – Będzie mi ciebie brakowało. A  mnie będzie brakowało ciebie. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo, odpowiedziałem w duchu. –  Przed wyjazdem chciałbym zebrać trochę miodu. Przyjdziesz pomóc? Pokażę ci, jak się wiruje plastry

i klaruje miód. Jeśli będziesz miała szczęście, pozwolę ci wziąć do domu kilka słoików. Wahała się przez chwilę. – To nie jest dobry pomysł – odparła w końcu. – Gdy tylko przypomnę sobie, że wyjeżdżasz, już jest mi smutno. –  A  więc nadszedł ten moment? To jest nasze pożegnanie? – Nie w taki sposób chcę o tym myśleć. – A w jaki? –  Chcę zapamiętać nasz wspólnie spędzony czas jak piękny sen – powiedziała po krótkim namyśle. – Intensywny, prawdziwy i porywający. Ale potem następuje przebudzenie, zauważyłem w duchu. – W miarę możliwości będę przyjeżdżał do New Bern, doglądał domu i  pasieki. Zawiadamiać cię, kiedy się wybieram? Może poszlibyśmy wtedy na lunch albo na kolację? – Może… Zabrzmiało to tak, jakby wolała się nie spotykać. Udałem, że tego nie wyczuwam. – Dam ci znać. – Dzięki. Kiedy wyjeżdżasz? – Pewnie za parę tygodni. Chcę się trochę zadomowić, nim zacznę pracować. – To zrozumiałe – odrzekła. – A ty? Jakie masz plany na lato? –  Jak zwykle. Spędzę kilka weekendów u  rodziców nad morzem, pojeżdżę po okolicy. Było mi przykro, że rozmawiamy tak sztywno, i  zadawałem sobie pytanie, dlaczego jeszcze parę dni

py g j p ę temu zachowywaliśmy się znacznie swobodniej. Nie tak wyobrażałem sobie pożegnanie z Natalie, lecz podobnie jak ona, nie wiedziałem, jak z tego wybrnąć. –  Gdybyś się wybierała do Baltimore albo do Waszyngtonu, daj mi znać. Chętnie cię oprowadzę. Zobaczyłabyś muzea Smithsonian. –  Odezwę się – obiecała, ale oboje wiedzieliśmy, że tego nie zrobi; usta jej drżały, gdy to mówiła. – Natalie… – Czas na mnie – rzuciła raptem, wstając z krzesła. – Muszę wracać do pracy. – Wiem. –  Jak wyjedziesz, będę zaglądała na posesję twojego dziadka i sprawdzała, czy nie włamał się jakiś włóczęga. – Dziękuję. Odprowadziłem ją do wyjścia, choć nie miałem pewności, czy ona tego chce. A  potem wyszedłem z  nią na dwór, przekonany, że to wszystko dzieje się za szybko. Nie mogłem się pohamować i  wziąłem ją za rękę. Przystanęła, odwróciła się do mnie i  zobaczyłem w  jej oczach łzy. Ścisnęło mnie w gardle. Choć wiedziałem, że nie powinienem tego robić, pochyliłem się i  delikatnie pocałowałem ją w  usta. A  potem objąłem ją, pocałowałem w czubek głowy i mocno przytuliłem. –  Rozumiem, Natalie. Naprawdę rozumiem – wymamrotałem, z twarzą w jej włosach. –  Bardzo żałuję – szepnęła, a  ja poczułem, że cała drży. – Kocham cię. Nigdy cię nie zapomnę. – Też cię kocham.

Słońce stało wysoko, dzień był duszny i  parny. Jak przez mgłę widziałem mężczyznę, który przechodził koło nas z bukietem kwiatów. Chwilę później z budynku wywieziono na wózku inwalidzkim jakąś starszą panią. W szpitalu kobiety rodziły dzieci, które miały przed sobą całe życie, podczas gdy niektórzy pacjenci zmierzali do jego kresu. To był zwyczajny dzień, ale dla mnie nic nie było zwyczajne; oczy piekły mnie od łez, ale ponad wszystko pragnąłem, żeby ta chwila trwała wiecznie. * Parę dni później doktor Nobles poinformowała mnie, że szpik Heather jest zgodny w  zakresie sześciu antygenów na sześć, a  szpik Tammy w  zakresie pięciu na sześć. Już prowadzono dalsze badania, by ostatecznie wybrać dawcę. Lekarka miała pewność, że wszystko się uda. W tym samym tygodniu dostałem od niej wiadomość, kiedy dokładnie nastąpi przewiezienie Callie do szpitala Vidant i dokonanie przeszczepu. Termin wyznaczono na następny tydzień, kiedy ja już miałem być w  Baltimore. Lekarze uprzedzali o  pewnych zagrożeniach i konieczności brania leków przez długie lata, ale doktor Nobles była optymistką i  uważała, że pacjentka będzie mogła prowadzić normalne życie. Do dnia wyjazdu często spotykałem się z  Callie i  jej rodziną w  szpitalu; poza tym pakowałem się i  przygotowywałem dom na moją nieobecność. Ostatniego dnia ekipa sprzątająca zrobiła generalne porządki i zapakowała pościel do plastikowych worków,

żeby się nie kurzyła i  nie pleśniała. Po raz kolejny rozmawiałem z  zarządcą posiadłości i  budowlańcem, przyjąłem dostawę materiałów na remont dachu i podłogi i dopilnowałem, żeby złożono je w stodole. Zebrałem również miód. Odłożyłem dla siebie kilka słoików, większość sprzedałem Claude’owi, parę zostawiłem na progu domu Natalie. Ale nie zapukałem do drzwi ani nie zadzwoniłem. Myślałem o  niej nieustannie; ze snu budziły mnie wspomnienia jej uśmiechu i zapachu; zasypiałem, mając ją przed oczami. Przez ostatnie dni w New Bern co rusz zastanawiałem się, gdzie teraz jest i  co akurat robi. Zacząłem czuć się tak, jakby czegoś we mnie brakowało, jakby wydrążono bolesną dziurę. Zanim spotkałem Natalie, wierzyłem, że w miłości wszystko jest możliwe. Teraz wiedziałem, że miłość to czasem za mało. * Dopiero trzeciego dnia po przeprowadzce do Baltimore znalazłem list Natalie, wetknięty do pudła z  książkami, które stało w  bagażniku SUV-a. Nie wiedziałem, co to za koperta, i  w  pierwszej chwili chciałem ją wyrzucić, ale gdy okazało się, że jest zaklejona, zwyciężyła we mnie ciekawość. Na widok podpisu Natalie nagle zabrakło mi powietrza w płucach. Oszołomiony, poszedłem do salonu i  opadłem na kanapę. Było jeszcze jasno, przeszklone drzwi wpuszczały snop światła. W  ciszy, jaka panowała w moim nowym mieszkaniu, zacząłem czytać list.

Drogi Trevorze! Piszę do Ciebie list, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy. Nie wiem, kiedy go znajdziesz – ukradkiem wsunęłam go do jednego z Twoich spakowanych pudeł. No, ale Ty dwa razy, nic nie mówiąc, zostawiłeś miód na moim progu, więc uznałam, że spodobają Ci się odwiedziny tajemniczego gościa. Chciałam Ci powiedzieć, że po raz pierwszy w życiu naprawdę zrozumiałam, co to znaczy, że „miłość się budzi”. Przyszła sama, nagle, niezależnie od mojej woli. Patrząc wstecz, uprzytamniam sobie, że przez ostatnie czternaście miesięcy stałam, by tak rzec, na parapecie okiennym. Niebezpiecznie się chwiałam, robiąc wszystko, co mogłam, żeby tam pozostać. Mówiłam sobie, że jeśli się nie poruszę, jeśli się całkowicie skoncentruję, to będzie dobrze. Ale ni stąd, ni zowąd pojawiłeś się Ty. Stanąłeś na dole, zawołałeś do mnie, a ja zrobiłam krok… i leciałam, leciałam, aż mnie złapałeś. Gdy obudziła się miłość do Ciebie, było to jedno z najbardziej żarliwych doznań w moim życiu. Choć teraz jest mi tak trudno – nieustannie dręczą mnie wątpliwości, czy podjęłam właściwą decyzję – na nic bym tego nie zamieniła. Sprawiłeś, że czuję się pełna życia, a nie było tak, mam wrażenie, od wieków. Dopóki się nie pojawiłeś, nie sądziłam, że znowu będę żyła tak intensywnie. Pragnę Cię nienasycenie i bezgranicznie. Ale to pragnienie w istocie ma straszną cenę. Nigdy nie pozwoliłabym sobie na to, żeby życzyć mężowi

p y y y y ę śmierci, ani nie potrafiłabym żyć ze sobą, gdybym się z nim rozwiodła, z tej prostej przyczyny, że on nie ma możliwości nakłonić mnie do zmiany decyzji. Gdybym zrobiła jedną z tych rzeczy, nie byłabym tą samą kobietą, którą pokochałeś; każdy z tych uczynków zmieniłby mnie na zawsze. Stałabym się nędznicą, kimś dla siebie obcym, osobą, którą nie chcę być. I oczywiście nie mogłabym tak postąpić również ze względu na Ciebie. Dlatego, po naszym pożegnaniu pod szpitalem, nie mogłam się z Tobą więcej spotykać; i dlatego będzie lepiej, jeśli się nie zobaczymy, gdy znowu przyjedziesz do miasta. Wiem, jak bardzo Cię kocham, i jeżeli znowu zechcesz być ze mną, pewnie ulegnę pokusie. Jeżeli znowu poprosisz, przyjdę do Ciebie; jeżeli choć zasugerujesz coś takiego, zapukam do Twoich drzwi. Ale proszę Cię, bardzo, bardzo Cię proszę, nie pozwól, żebym stała się taką właśnie nędznicą. Błagam Cię, nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Pozwól mi nadal być taką kobietą, jaką poznałeś i pokochałeś, tą, która głęboko pokochała Ciebie. Nie wiem, co każdemu z nas przyniesie przyszłość, ale chcę Cię zapewnić, że nigdy nie zapomnę spędzonych z Tobą chwil, godzin i dni. Wiedz również, że w pewnym sensie mnie ocaliłeś. Myślę, że gdybyś się nie pojawił, ważna i cenna cząstka mnie po prostu zwiędłaby i uschła; teraz, kiedy będą mnie wzmacniać nasze wspomnienia – moje wspomnienia o Tobie – czuję, że dam radę iść dalej. I za to Ci dziękuję. Dziękuję Ci za wszystko.

j ę ję ę ję y Już za Tobą tęsknię. Brak mi Twoich docinków i beznadziejnych żartów, krzywego uśmiechu i stwarzania głupawych sytuacji, żebym przewracała oczami. Najbardziej tęsknię za Twoją przyjaźnią i za tym, że przy Tobie zawsze czułam się najatrakcyjniejszą kobietą na świecie. Bardzo Cię kocham i gdyby moje życie wyglądało inaczej, poszłabym za Tobą wszędzie. Natalie Po przeczytaniu tego listu wstałem z  kanapy i  chwiejnym krokiem poszedłem do kuchni. Wziąłem piwo z  lodówki, pociągnąłem duży łyk i  wróciłem do salonu. Długo wpatrywałem się w  przeszklone drzwi, wyobrażając sobie, gdzie teraz może być Natalie – w  nadmorskim domu u  rodziców czy na długim spacerze po plaży? Może czasem schyla się po muszelkę albo przystaje, obserwując pelikany, szybujące nisko nad grzywami fal? Chciałem wierzyć, że wspomina mnie właśnie w  tej chwili, że strzeże naszej miłości jak sekretu, który daje jej pociechę w  życiu, tak dla niej bezlitosnym. Cieszyłem się, że napisała ten list. Zadawałem sobie pytanie, czy spodziewa się odpowiedzi. Może jej odpiszę, a może lepiej nie, gdyby to miało wprowadzić w jej życie dodatkowy zamęt. Teraz nie miałem siły, żeby cokolwiek postanawiać. Usiadłem na kanapie, postawiłem piwo na stoliku i z westchnieniem zacząłem jeszcze raz czytać list.

Epilog

Wiele razy zaczynałem pisać list do Natalie, ale w  końcu nie wysłałem ani jednego. Podczas moich regularnych, choć rzadkich pobytów w  New Bern nie dzwoniłem do niej ani nie próbowałem się z nią spotkać. Dochodziły do mnie różne uwagi, zwykle wypowiadane szeptem, w  rodzaju: „Na pewno jest jej trudno” albo: „Powinna zrobić krok naprzód”. Ilekroć je słyszałem, przytłaczał mnie smutek na myśl, że żyje w  ciągłym zawieszeniu. W  moim wypadku krok naprzód oznaczał pięć lat rezydentury, pracę w  nadgodzinach i  staż kliniczny. Początkowo sądziłem, że będę się specjalizował wyłącznie w leczeniu stresu pourazowego, ale szybko się okazało, że pacjenci z  PTSD mają również inne dolegliwości. Jednocześnie są uzależnieni od narkotyków albo alkoholu, cierpią na depresję, mają chorobę afektywną dwubiegunową lub inne zaburzenia psychiczne. Przekonałem się, że każdy pacjent wymaga specyficznej terapii i że nie pomogę wszystkim, choćbym chciał. Podczas mojego pobytu w  Baltimore dwóch pacjentów popełniło samobójstwo, a  jeden trafił do aresztu po kłótni w  barze, która skończyła się postawieniem mu zarzutu zabójstwa drugiego stopnia.

Ten pacjent przebywa obecnie za kratkami i pozostanie tam co najmniej dziewięć lat. Co pewien czas przysyła mi list, w  którym narzeka na niewłaściwe leczenie, bez wątpienia zgodnie z prawdą. Psychiatria okazała się niezwykle interesująca i  wciągnęła mnie bardziej, niż się spodziewałem. Poniekąd jest większym wyzwaniem intelektualnym, niż była dla mnie ortopedia, i mogę szczerze powiedzieć, że z  entuzjazmem wychodzę codziennie do pracy. Na koniec dnia potrafię – co niektórym rezydentom sprawia trudność – oderwać się od spraw moich pacjentów; dźwiganie cudzych obciążeń psychicznych jest ponad siły każdego człowieka. Zdarza się jednak, że nie można pacjenta po prostu zostawić samego sobie; nawet gdy nie stać go na leczenie, często staram się mu pomóc. Nadal chodzę do doktora Bowena, ale już coraz rzadziej. Obecnie spotykam się z  nim mniej więcej raz w  miesiącu. Fizyczne objawy związane ze stresem pourazowym występują u  mnie tylko sporadycznie. Dobrze śpię i  od pobytu w  New Bern nie trzęsą mi się ręce, choć od czasu do czasu jest mi smutno na myśl o Natalie i życiu, które sobie z nią wyobrażałem. Jeśli chodzi o  Callie, początkowo regularnie rozmawialiśmy przez telefon, potem znajomość się rozluźniła i  pisaliśmy do siebie SMS-y, zazwyczaj w  porze świąt. Przeszczep się udał, stan jej zdrowia się ustabilizował na tyle, na ile to możliwe. Callie zamieszkała z  rodzicami, skończyła szkołę średnią i została higienistką dentystyczną. Nie mam pojęcia, jak i  kiedy poznała Jeffa McCorkle’a  – napomknęła kiedyś, że to historia sama w  sobie – i  gdy teraz siedzę w  kościele, czekając, jak przejdzie nawą do ołtarza,

ją j p j ą odzywa się we mnie cynik i  pyta, czy oni nie są za młodzi, by brać ślub. Mają zaledwie po dwadzieścia jeden lat i  jeśli spojrzeć na statystyki, to w  dłuższej perspektywie ich przyszłość nie maluje się zbyt różowo. Ale przecież Callie zawsze była nad wiek dojrzała i rezolutna. Co najważniejsze, doskonale wie – podobnie jak ja – że w  życiu są zawirowania, których nie da się przewidzieć. * Kiedy jechałem ulicami Helen do kościoła, ogarnęło mnie dojmujące uczucie déjà vu. Miasto wyglądało tak samo jak wtedy, gdy byłem tu poprzednio. Minąłem posterunek policji i restaurację Bodensee i choć miałem już niewiele czasu, stanąłem na chwilę przed hotelem, gdzie spędziłem ostatnią noc z  Natalie, trzymając ją w objęciach. Chętnie myślę, że od tamtej pory poczyniłem duże postępy, i pod wieloma względami z pewnością tak jest. Odbyłem rezydenturę i  staż, mam wiele propozycji pracy z  trzech stanów. Wiem, która odpowiada mi najbardziej, ale czy ją przyjmę, w pewnej mierze zależy od tego, co się dzisiaj wydarzy. Z  ławek dolatują mnie szmery i  szepty; nie potrafię się powstrzymać i  zerkam przez ramię na każdego, kto wchodzi do kościoła. Kiedy wreszcie pojawia się Natalie, serce bije mi szybciej. Jest ubrana w  śliczną brzoskwiniową suknię na ramiączkach. Choć zapuściła włosy, nie wygląda ani trochę starzej, a przecież minęło

pięć lat, od kiedy widziałem ją po raz ostatni. Rozgląda się za wolnym miejscem i  wtedy ktoś prowadzi ją do ławki trzy rzędy przede mną. Nie odrywam wzroku od jej głowy i  posyłam Callie ciche „Dziękuję” za to, że na moją prośbę wysłała Natalie zaproszenie. Jeff staje z  przodu, obok pastora, wraz z  trzema drużbami i  świadkiem. Rozbrzmiewa muzyka, Lohengrin Wagnera, i  w  drzwiach kościoła pojawia się Callie. Przy niej stoi jej ojciec, idealnie ogolony, w  granatowym garniturze. Oboje uśmiechają się promiennie. Goście wstają z  miejsc, gdy panna młoda idzie z  ojcem główną nawą. Curtis całuje Callie w  policzek i  siada przy Louise, która już ociera łzy. Tammy i  Heather, obie w  różowych sukienkach, są druhnami. Ceremonia przebiega w tradycyjny sposób, tak jak się spodziewałem. Wkrótce pastor ogłasza Jeffa i  Callie mężem i żoną. Rozlegają się oklaski i kilka gwizdów, co przyjmuję z uśmiechem. Przyjęcie weselne odbywa się w  eleganckim białym namiocie. Siedzę przy stole z  krewnymi Callie. Uśmiecham się szeroko, ilekroć któryś z  gości lekko stuka w  kieliszek, nakłaniając nowożeńców do pocałunku. Panna młoda tańczy najpierw z  panem młodym, następnie ze swoim ojcem, a  potem dołączają goście. Udaje mi się przez chwilę potańczyć z  Callie, po czym zostaję przedstawiony jej mężowi. Wygląda na poważnego młodzieńca, a  oboje, co przyznaję z  zazdrością, są niewątpliwie zakochani. Gdy się oddalam, słyszę, jak Jeff ze zdziwieniem pyta: „Dlaczego on mówi do ciebie «Callie»?”.

Zastanawiam się, ile mu powiedziała o  swoim pobycie w New Bern – może po prostu ograniczyła się do kilku zdań i  pominęła szczegóły. Ostatecznie to nie ma znaczenia. Prędzej czy później Jeff zapewne wszystkiego się dowie, ponieważ sekrety niemal zawsze wychodzą na jaw. * W  czasie tańców widzę, że Natalie wychodzi z namiotu. Idę za nią i zatrzymuję się, gdy ona przystaje pod wiekową magnolią. Muzyka taneczna cichnie, a my jesteśmy tylko we dwoje w  to spokojne letnie popołudnie. Znowu nie mogę się nadziwić, że jest taka piękna i wiecznie młoda. Nie spodziewaj się za wiele, powtarzam sobie w  duchu. Pięć lat to długo i  przez ten czas oboje na pewno się zmieniliśmy. Poniekąd jestem ciekaw, czy rozpozna mnie od razu, czy przez ułamek sekundy będzie szukać w  pamięci. Nawet nie wiem, co jej powiedzieć, ale gdy staję parę kroków od niej, odwraca się z porozumiewawczym uśmiechem. – Cześć, Trevor. Zastanawiałam się, ile czasu upłynie, zanim mnie znajdziesz. – Wiedziałaś, że tu jestem? –  Dostrzegłam cię w  kościele. Miałam zamiar usiąść koło ciebie, ale doszłam do wniosku, że nie będę ci ułatwiać sprawy. Podchodzi do mnie i – tak jakby te pięć lat odpłynęło w  sinej mgle – wpada mi w  ramiona. Przytulam ją

i  chłonę jej znajomy zapach, dopiero teraz uprzytamniając sobie, jak bardzo tęskniłem. – Dobrze cię widzieć – szepcze mi do ucha. – Ciebie też. Pięknie wyglądasz. Odsuwamy się od siebie. Wreszcie mogę przyjrzeć się jej z  bliska. Jeśli nie liczyć cieniutkich zmarszczek w kącikach oczu i długich bujnych włosów, jest tą samą Natalie, która przychodziła do mnie w  snach przez ostatnie pięć lat. W tym czasie umawiałem się z różnymi kobietami, ale każda z  tych znajomości kończyła się, zanim na dobre się rozpoczęła. Mówiłem sobie wtedy, że po prostu nie mam energii na nowy związek. Kiedy teraz stoję przy Natalie, wiem, że to na nią cały czas czekałem. – No jak? Jesteś już psychiatrą? –  W  zeszłym miesiącu zdałem egzamin specjalizacyjny. Formalności są dopełnione – mówię. – A ty? Nadal pracujesz w biurze szeryfa? –  Już nie. Pewnie nie uwierzysz, ale prowadzę kwiaciarnię. – Żartujesz! – Skądże. Mieści się w centrum New Bern. – Jak to się stało? –  Zobaczyłam ogłoszenie, że sklep jest na sprzedaż. Właściciel przechodził na emeryturę, nie żądał zbyt wielkiej sumy, a  ja już wcześniej postanowiłam, że zrezygnuję z  dotychczasowej pracy. Doszliśmy do porozumienia. – Kiedy to było? – Jakieś półtora roku temu. – Tak się cieszę. – Ja też. – Jak się ma twoja rodzina?

J ę j –  Rodzice ostatecznie przeprowadzili się nad morze. Pod tym względem niewiele się zmieniło. – Nadal często ich odwiedzasz? –  Co drugi weekend. Praktycznie nie ruszają się stamtąd. Sprzedali sklep i dom w La Grange. A ty? Wciąż mieszkasz w Baltimore? –  Na razie tak. Jeszcze nie zdecydowałem, gdzie się osiedlę. – Rozważasz konkretne miejsca? – Jest ich kilka. Analizuję różne możliwości. –  Podobno we wschodniej części Karoliny Północnej brakuje psychiatrów. – Ach, tak? Gdzie o tym słyszałaś? – Już nie pamiętam. Przy okazji chcę ci powiedzieć, że miałam oko na dom twojego dziadka. Gdy jeszcze byłam zastępcą szeryfa. Ale teraz też wpadam tam od czasu do czasu. – Byłaś w pasiece? –  Nie – odparła jakby z  żalem. – A  ty opiekujesz się ulami? – Zaglądam do nich parę razy w roku. Nie wymagają wiele pracy. –  Mogłam się domyślić. Od kilku lat sprzedają miód w Trading Post. Tylko tam można go dostać. – Dziękuję, że pamiętałaś o domu. Obiema rękami zbiera włosy w  kucyk i  znów je rozpuszcza. –  Callie wygląda dziś uroczo. Ma piękną suknię. Wydaje mi się, że doszła do porozumienia z rodzicami. –  Tak, wspaniała ceremonia. Cieszę się szczęściem Callie. Ale wróćmy do ciebie. Jak długo zostaniesz w Helen?

–  Przenocuję i  wracam. Przyleciałam tu samolotem i dziś rano wynajęłam samochód. – Jedziesz do New Bern? – Oczywiście. Mama zastępuje mnie w kwiaciarni, ale jestem przekonana, że nie może się doczekać powrotu nad morze. Dopiero teraz widzę, że nie ma na szyi łańcuszka, tego z obrączką. Na palcu też jej nie nosi. – Gdzie masz obrączkę? – Przestałam ją nosić. – Dlaczego? –  Mark umarł – mówi, patrząc mi w  oczy. – Dziesięć miesięcy temu. Lekarze sądzą, że miał zator płucny. – Współczuję. – Był dobrym człowiekiem. Moją pierwszą miłością. – Uśmiecha się ze smutkiem. – A ty po weselu wracasz do Baltimore? –  W  swoim czasie. Żeby się spakować. Ale teraz też jadę do New Bern. Pora zebrać miód. Myślę, że trochę tam pobędę. Umówiłem się na rozmowę w  dwóch przychodniach. – W New Bern? –  Jedna jest w  New Bern, druga w  Greenville. Obie chcą mnie zatrudnić, ale muszę mieć pewność, że podejmuję właściwą decyzję. W oczach Natalie pojawiają się iskierki. – Więc to możliwe, że zamieszkasz w New Bern? –  Kto wie? – mówię ostrożnie. – A  tak przy okazji, spotykasz się z kimś? –  Nie. – Lekko się uśmiecha. – To znaczy byłam na kilku randkach, ale nic z tego nie wyszło. A ty?

–  Mogę powiedzieć to samo. Ostatnie lata były pracowite. – Wyobrażam sobie. – Uśmiecha się radośniej. Z otuchą w sercu wskazuję namiot. – Zatańczymy? – Bardzo chętnie. Ku mojemu zaskoczeniu bierze mnie pod rękę i idziemy z powrotem do gości. – Aha, jeszcze jedno – dorzucam. – Gdybyś chciała mi pomóc przy zbieraniu miodu, kiedy wrócę do New Bern, z  przyjemnością pokażę ci, jak to się robi. Może teraz okoliczności będą bardziej sprzyjające. – Ile płacisz? Śmieję się. – A ile byś chciała? Przechyla głowę, udając, że się zastanawia, po czym znów na mnie spogląda. – Może po pracy kolacja na werandzie? – Kolacja? – Z pewnością nabiorę apetytu. –  Wydaje mi się, że to uczciwe warunki. – Po chwili dodaję, już poważnie: – Tęskniłem za tobą, Natalie. Przed wejściem do namiotu Natalie mnie zatrzymuje. Przysuwa się i bez wahania obdarza mnie pocałunkiem, który przywołuje uczucie tak znajome jak powrót do domu. –  Też za tobą tęskniłam – szepcze i  wchodzimy do środka.
Sparks Nicholas - Powrót.pdf

Related documents

406 Pages • 81,467 Words • PDF • 1.5 MB

113 Pages • 38,122 Words • PDF • 297.5 KB

113 Pages • 38,122 Words • PDF • 297.5 KB

139 Pages • 44,942 Words • PDF • 587.8 KB

222 Pages • 69,804 Words • PDF • 991.8 KB

201 Pages • 69,802 Words • PDF • 706.6 KB

143 Pages • 44,942 Words • PDF • 677.3 KB

392 Pages • 146,850 Words • PDF • 17 MB

227 Pages • 90,854 Words • PDF • 1.2 MB

163 Pages • 82,597 Words • PDF • 2.9 MB