Moon Kele - Untamed Hearts - 1. The Viper.pdf

SAVE OFFLINE

2

KELE MOON

THE VIPER Tłumaczenie : weirdwoman Korekta : xxaniia16xx plomykowa

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

3

Hrabstwo Garnet 1 styczeń, 2014 Piosenka Gartha Brooksa grała w radio. Wycieraczki pracowały odpychając śnieg, gdy Katie wracała do domu po imprezie sylwestrowej, która odbywała się u jej brata. Ulice były puste o drugiej nad ranem. Nie to że, kiedyś były zatłoczone w Garnet, jej małym, rodzinnym mieście. Kaite poszła do swojego brata Chrisa, tylko na wypadek, gdyby jej były próbował zatrzymać się przy domu po tym, jak wysłał jej kwiaty na Sylwestra, prosząc o drugą szansę. Jej rozwód był dwoma latami piekła, a Greyson nadal nie chciał odpuścić. Teraz utknęła w drodze do domu przez wczesny zaczątek, co można było nazwać paskudną burzą śnieżną. Cholerny Greyson. Byłaby szczęśliwsza mogąc spędzić noc na swojej kanapie z butelką wina i Nickiem Seacrestem dotrzymującym jej towarzystwa. Zdeterminowana, aby cieszyć się pierwszymi śladami Nowego Roku, włączyła radio. Zaczęła myśleć o matce i celowo śpiewała. Jej matka kochała Gartha Brooksa. Kaite nie zauważyła niebieskiego samochodu za nią do czasu, gdy był już praktycznie tuż przy niej. Ten mały samochód wydawał się po prostu pojawić znikąd. Musiał jechać co najmniej dziewięćdziesiątką. Na śnieżnej, dwupasmowej drodze, która miała ostre zakręty. Czy oni byli szaleni?

4

Spodziewała się, że ją wyminą. Nawet jeśli była to dwupasmówka, ludzie robili to cały czas. Katie na pewno nie zamierzała przyśpieszać podczas śnieżycy, aby uszczęśliwić obłąkanego kierowcę. Dreszcz przeszedł jej po plecach, jak kierowca kontynuował jechanie na jej ogonie, zamiast wyprzedzić. Przez jedną chwilę pomyślała, że mógł to być Grayson, ale ten kierowca zauważalnie zbaczał. Grayson nie pił. Zwolniła, mając nadzieję, że kierowca wyprzedzi, ale oni tylko pozostali przyklejeni do zderzaka Katie w sposób, który sprawiał, że czuła się prześladowana. Jej instynkty były w stanie gotowości. Było jasne, że ta osoba starała się ja przestraszyć. I byli oczywiście pijani. Włączyła kierunkowskaz z zamiarem zjazdu z drogi, ale zanim mogła to zrobić, kierowca przyśpieszył i w końcu wykonał ruch, aby ja wyprzedzić. Katie spojrzała na kierowcę, ale w ciemności, wszystko co mogła zobaczyć, to długie włosy i szczupła sylwetka kobiety. Nie mogła nic na to poradzić, ale zauważyła, że obca kobieta wystawiła rękę przez szyberdach i pokazała jej środkowy palec. Może jeśli ta kobieta zwracałaby uwagę na drogę, zamiast pokazywać Kaite środkowy palec, mogłaby zauważyć białego pickupa, zbliżającego się na wzgórzu. Ponieważ tak nie było, kobieta nawet nie starała się zwolnić. Jak złapana w koszmarze, Katie obserwowała jak ciężarówka zbacza gwałtownie, aby uniknąć niebieskiego samochodu, który znalazł się nagle na ich pasie. Ostatnią rzeczą, jaką słyszała Katie zanim jej świat eksplodował, był dźwięk klaksonu i ślizganie się opon na pokrytym lodem asfalcie. Szkło było wszędzie. Odłamki znajdowały się na jej twarzy i szyi. Mogła poczuć ciepłą strużkę krwi, zmierzającą do oka, ale wszystko to było niczym w porównaniu z czuciowych kłopotem związanym z jej lewym ramieniem. Agonia była tak ekstremalna, że nie byłaby w stanie jej zrozumieć do tego momentu. Wydostał się z niej krzyk, ponieważ szok od uderzenia wzmożył się miedzy

5

jednym biciem serca, a kolejnym. Spróbowała wyszarpnąć wolno swoje ramię z miejsca, do którego przyszpilona była przez poskręcany metal, który był kiedyś drzwiami od strony kierowcy. Niemal straciła przytomność z bólu. Zaczęła hiperwentylować, kiedy zapach dymu wypełnił jej zmysły. W najlepszym wypadku cierpiała na klaustrofobię. Po pięciu latach psychicznie męczącego związku, Katie nie lubiła czuć się jak w potrzasku. Była w takim dziwnym trybie, znalazła się próbując wyszarpać stal pomimo bólu i starając się siłą zabrać ramię, aby było znów wolne… nawet, jeśli spowodowałoby to więcej obrażeń. Potrzebowała wydostać się z samochodu. - Dzwonię po 911! Katie usłyszała skądś dochodzący głos. Niski i szorstki, wibrujący paniką. Mrugała skupiając się na nim. - Przestań się ruszać. Sprowadzę pomoc. Katie nie zdawała sobie sprawy, że walczyła, aby wydostać się dopóki drzwi od strony pasażera nie zostały gwałtownie otwarte, a podmuch zimnego powietrza uderzył w nią. Zamrugała w opaloną twarz. Jasnoniebieskie oczy obracały się w skupieniu, ukryte częściowo pod lokami ciemnych włosów. Tak szalone jak to było, ten mężczyzna był taki przystojny, że na jedną sekundę zapomniała o bólu, ale wraz z następnych oddechem uderzyło to w nią z taką siłą, że nie zmieniłby tego nawet siedzący na fotelu pasażera Bradley Cooper. Przystojny nieznajomy rozmawiał szybko przez telefon. Zaczynała płakać. Żenujące. Okropny płacz. Przerywany przez naprawdę dostojne wyrażenia dotyczące jej kłopotliwego położenia jak: Ow, ow, ow. Zadawał jej pytania. Pomyślała, że odpowiadała na nie poprawnie. Nie mogła uwierzyć że to tym zaczęła Nowy Rok. Kiedy siedziała tam, uwieziona, w bólu i drżąc w szoku i zimna, zdjął swoją kurtkę i położył ją na jej ramionach.

6

- Przyjadą - powiedział jej, brzmiąc na zaniepokojonego, gdy trzymał telefon przy uchu. – Pani Wellings mówi, że będą tu w trzy minuty, albo mniej. Katie pokiwała, czując się odrobinę lepiej i cieplej. - To Jules? - Starała się zatrzymać łzy i mówić wyraźnie. – Możesz jej powiedzieć, że to Katie Foster, więc czy mogłaby zadzwonić do mojego brata? Katie rzeczywiście słyszała wrzaskliwy głos Jules przez telefon. Jules Wellings była prawniczką Katie podczas rozwodu i jedną z jej prawdziwych obrońców. Bardzo zajęta kobieta i mama bliźniaków, Jules rzadko pracowała w 911 w tych dniach, nawet jeśli jej brat bliźniak był szeryfem. Był to drobny, szczęśliwy traf. Z ulgi świat stał się mniej zamglony. Wiedza, że Jules wysyła pomoc, złagodziła jakoś jej panikę i ten przystojny, mający miłe oczy nieznajomy siedzący w zmiażdżonym samochodzie Katie. Nawet dał jej swoją kurtkę i zostawił swoje ramiona gołe na zimnie - naprawdę duże ramiona. Miał plemienny tatuaż na bicepsie i dużego prążkowanego węża na mięśniach od wewnętrznej strony prawego przedramienia. Nigdy z tak bliska nie widziała takiego tatuażu. Nadawały mu one wygląd niewątpliwie niebezpiecznego, ale z jakiegoś powodu nie była zdenerwowana przez jego wygląd. Skupiała się na nim ponieważ nie było tam niczego innego oprócz bólu, który zwracał jej uwagę. Przeklął kiedy padł mu telefon - Hijo de la gran puta!1 - N-nie jest ci zimno?- jąkała się jak przyglądała się tej masie, wytatuowanych mięśni i nie myślała o agonii w jej ramieniu. - Właśnie uderzyłem w twój samochód, dwie godziny po rozpoczęciu Nowego Roku. Powinnaś chcieć, żeby mój tyłek zamarzł. - Zaśmiał się gorzko z nienawiści do samego siebie, jak odwrócił się do niej z troską. – Przepraszam za

1

Z hisz. Sukinsynu!

6

to. - Potrząsnął głową. – Cono2. To kiepsko zabrzmiało, co? Nie można powiedzieć przepraszam za coś takiego. - Pocierał dłonią twarz. – To jest mój najgorszy koszmar. To ostatnia rzecz, jakiej cholernie potrzebowało moje sumienie. - Wiem, że to nie była twoja wina. - Więcej łez stoczyło się po moich policzkach. – N-nie było nic, co mogłeś zrobić. - Mogłem gwałtownie skręcić w drugą stronę. Cóż, może jednak było. - Wypiłem kilka piw, kiedy wybiły zegary. Nawet nie wiem dlaczego kręciłem się wokół Chuito, kiedy powinienem był wyjechać do Miami wczorajszego ranka. Po prostu nie wiedziałem przez tak długi czas. Cholera, myślałem że byłem trzeźwy. Przeczekałem kilka godzin zanim skierowałem się z powrotem do domu, ale oczywiście - zatrzymał się, a następnie podniósł dobrą rękę Katie, ściskając ją mocno. – Naprawdę jest mi przykro, Katie Foster. Wydajesz się być słodką dziewczyną i nie potrzebujesz mojego gównianego szczęścia ścierającego się z tobą. - Moje szczęście również nie jest wcale takie świetne – przyznała, gdy oddała uścisk zamiast wyrwać rękę. – Najwyraźniej. - Czuję się lepiej. Zapewniam cię, że jak ten bałagan z twoją ręką się skończy, będzie się ono miało dużo lepiej niż to, co ten wypadek zamierza zrobić mi. Będziesz miała swoją zemstę, chica3. Słyszała nerwowość po drinkach jakie wypił. Prawdopodobnie doświadczył DUI4. Mógł być jak inny kierowca. Zamiast tego siedział tutaj, bez kurtki, trzymając jej dłoń. - Powinieneś odejść - wyszeptała. – Idź, a ja zapomnę jak wyglądała twoja ciężarówka. Zobacz czy jest jeszcze zdolna do jazdy.

2

Ja pierdolę. dziewczyna 4 prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu 3

7

- Nie zostawię cię – parsknął, jakby ta myśl była niedorzeczna. - Ale alhohol? - Twoja znajoma, Jules Wellings wie, że to ja zadzwoniłem pod 911. Spotkałem się z nią kilka dni temu, mając nadzieję uzyskać sponsoring dla Cellar5. Cholera, zostałem z Chuito Garcia. On mieszka nad jej biurem. Wie, gdzie mnie znaleźć. Zapewniam. - Posłał jej smutny uśmiech, pokazując białe zęby. Przednie były odrobinę przekrzywione, co było oczywiste, że przez cztery lata nie nosił aparatu, tak jak robiła to Katie, ale w jakiś sposób dodawało mu to uroku. – Więc będziemy siedzieć teraz razem i zmierzymy się bezpośrednio z pechem. To jest tym, co zazwyczaj robię. Tym razem mam towarzystwo. Spojrzała na tego nieznajomego z niemałą ilością podziwu dla jego odwagi. Był wojownikiem. Nawet jeśli nie przyznał się do tego, wyglądał na mężczyznę, który spędza dnie ćwicząc w Cellar. Według całego Garnet, jednym z powodów chwały The Cuthouse Cellar, było to, że było to miejskie centrum szkolenia sztuk walki MMA. Każdego dnia wydawało się, że więcej wojowników przychodziło wybrać Cellar, jako ich obóz treningowy. Było jasne, że był jednym z tych mężczyzn, którzy przyjeżdżali tu szukać sławy i chwały, ale niefortunnie dla tego jednego, w zamian jego życie zderzyło się z jej. Jaka szkoda. Nadal wpatrywała się w niego w osłupieniu. Jej zaintrygowanie nim, było wystarczającym powstrzymaniem przed płaczem. Ból w jej ramieniu był nadal rwący, promieniował na zewnątrz w gwałtownych buch, buch, buch z jej serca, ale z nim w pobliżu, było to prawie tak, jakby tą siłę przejęła od wojownika MMA. - Czy to działa? - wyszeptała. - Czy co działa? - Zmarszczył brwi.

5

Podziemie, piwnica

8

- Zmierzenie się z tym bezpośrednio? - wyjaśniła. – Z pechem? Wydawał się rozważać to przez chwilę zanim szeroko się uśmiechnął. - Przynajmniej wiesz, kiedy nadchodzi następny cios. Nie ma nic gorszego od zaskoczenia, prawda? - Prawda - zgodziła się miękko, patrząc w dół ma swoje ramię, starając się zobaczyć jak złe są uszkodzenia. Wszystko co mogła zobaczyć to krew. Spowodowało to, że jej żołądek się szarpnął i spojrzała na wojownika ponownie. – Zamierzam tego spróbować. Wychodzić naprzeciw rzeczom. Nie będę ukrywać się już przed moimi problemami. - Tam skąd pochodzę, nastolatkowie pieprzyli się ze mną, kiedy byłem młody. Twarde dzieciaki. Rzezimieszki. Nic ich nie peszyło. Używali każdego, aby zakończyć robotę. Sprawiali, że ośmiolatkowie przemycali narkotyki, jeśli sprawiało to, że utrzymywali w ten sposób podejrzenia z daleka od siebie, a ja nie byłem na to wszystko gotowy. Wtedy zorientowałem się, że trudniej im było grozić mi, jeśli patrzyłem im niewrażliwie w oczy. – Raz jeszcze ścisnął jej dłoń. –To jedyna rzecz, jakiej nie mogli ci odebrać. Twojej odwagi. - Nie jestem odważna - przyznała, czując że jej policzki ogrzały się mimo wszystko. – Jestem dokładnie odwrotnością odwagi. - Wydajesz się być całkiem dzielna, jak dla mnie. - Pochylił głowę, aby spojrzeć na nią z wyraźnym podziwem. – Wszystkie dziewczyny jakie znam, świrowałyby i krzyczały odchodząc od zmysłów właśnie w tej chwili. Wycie syren sprawiło, że wyskoczył z samochodu zanim mogła odpowiedzieć. Zmierzył się z możliwością DUI, nawet bez mrugnięcia okiem. Patrzyła jak zatrzymał ręką szeryfa Connera, który wyprzedził karetkę na miejscu wypadku. Szeryf wyskoczył z samochodu. Nie poświęcił więcej niż rzucenie okiem na młodego wojownika poza powiedzeniem: - Nie wybieraj się nigdzie, chłopcze.

9

Następnie wgramolił się do samochodu, zajmując całą jego przestrzeń. Zawsze zapominała jak duży był szeryf, dopóki nie było go przy niej. Był jednym z tych poważnie dużych facetów, ale głowa Katie była z jej wojownikiem stojącym na zewnątrz w śniegu, bez kurtki. Szeryf sprawdził puls na jej szyi i zaświecił latarką w jej oczy jak zapytał: - Jak się masz, Katie? - O-okej. Posłuchaj, szeryfie…. - Jules dzwoniła do twojego brata. Chciała, abym ci powiedział, że upewni się, iż spotka się z tobą w Mercy General. - Szeryf pochylił się do niej, świecąc latarką w kierunku drzwi, gdzie jej ramię było zablokowane. - Musimy mieć pewność, że się nie poruszysz zanim Tommy i straż pożarna nie wyciągną cię stąd. - Taa, ale szeryfie… Szeryf podniósł radio na biodrze i zaczął mówić do niego. Większość z tego co mówił, była policyjnym żargonem, ale wyłapała sedno sprawy. Potrzebowali większego sprzętu do cięcia, aby wydostać ją z samochodu. Strach spłynął na nią lodowato - gorącą falą. Użyła dobrej ręki, by owinąć się mocniej kurtką wojownika, szukając spokoju od tego. Jej instynkty zaczęły ponownie krzyczeć, ale zdała sobie sprawę dlaczego jej myśli były rozproszone w innych kierunkach. Ekstremalny szok zaaklimatyzował się w pewnym momencie. Ramię nadal ją bolało, ale przyznanie się do tego opadło w tło. Więcej syren zawodziło z daleka. Nadjeżdżała pomoc. Powinna czuć ulgę, ale zamiast tego patrzyła do tylu na wojownika, stojącego w świetle jej reflektorów. Śnieg padał na jego ciemne włosy i pozostawał na szerokich ramionach. - To nie była jego wina - powiedziała szybko do szeryfa Connera, chcąc rozwiązać to zanim pojawiłaby się straż pożarna. – Był tu drugi samochód. Ta

10

szalona kobieta gwałtownie skręciła na jego pas, jak zbliżał się ze wzgórza. Nic z tego nie było jego winą, szeryfie. Był to tylko p-pech. - W porządku, kochanie. - Szeryf ścisnął jej dobrą dłoń. – Po prostu skup się na oddychaniu i nie ruszaniu, zanim cię nie wyciągniemy. Możesz to zrobić? Katie wzięła głęboki oddech i przytaknęła. - Tak, ale co… - Przerwała, zdając sobie sprawę, że nigdy nie zapytała o jego imię. – Z mężczyzną tam na zewnątrz. - Nie martw się o Marcosa. Jest dużym chłopcem i to nie pozostawi na nim rysy.- Szeryf ścisnął ponownie jej dłoń. – Masz jedno nad czym musisz się teraz skupić. - To był tylko pech - powtórzyła, myśląc nie o wypadku, ale o długiej nici cholernego szczęścia i wrażeniu, że nie była sama jak wpatrywała się ponownie w wojownika. – To nie była jego wina. Zamiast odpowiedzieć, szeryf wysiadł z samochodu na spotkanie ze strażą pożarną, która zatrzymała się. Katie miała wyraźne wrażenie, że wojownik, Marcos, był nisko na jego liście priorytetów, ale Katie nadal martwiła się o niego. Cały czas, gdy pracowali nad wydostaniem jej z zniekształconego bałaganu, jakim był jej samochód, myślała o Marcosie. Chciała patrzeć na niego, jej wzrok przeszukiwał miejsce wypadku, gdy strach i ból stały się nie do zniesienia. Zwykle znajdowała go stojącego z boku drogi, z brązowym kocem na ramionach. Chciałaby móc trzymać jego dłoń ponownie, ale byli tu wszędzie strażacy. Tommy - sanitariusz, usiadł obok sprawdzając jej organy, rozmawiając tym uspakajającym głosem, który czynił oczywiste, dlaczego był dobry w tym co robił. Założył wokół jej szyi usztywnienie. Przygotował ją do noszy, jak okropne zgrzytanie odcinanego metalu sprawiło, że jej włosy stanęły dęba. Trzęsła się. Szok nadal zaciemniał jej umysł. Blokowało to trochę bólu, ale nadal walczyła o jasność, kiedy ulga, że w końcu była wolna sprawiła, iż jej

11

obraz stawał się zamglony. Świat zaczynał wirować, gdy ułożyli ją na noszach. Tommy poświęcił dodatkowy czas jej ręce, wkładając ją w szynę. Katie nie miała odwagi, aby spojrzeć. - P-potrzebuję kurtki - powiedziała im, wiedząc, że była gdzieś rzucona. Nie chciała, aby skończyła na stacji holowniczej. - P-proszę. Potrzebuję zabrać ją ze sobą do szpitala. - Oczywiście, kochanie. - Tommy posłał jej ciepły uśmiech, który sprawiał, że więcej niż kilku kobieton w Garnet miękły kolana. Sanitariusz był jednym z ich najlepszych kawalerów do wzięcia, ale Katie nadal martwiła się o swojego wojownika. Odetchnęła z ulgą, kiedy Tommy podał jej kurtkę, jak włożyli ją do karetki. Właśnie miała zacząć myśleć, że wszystko może być dobrze, kiedy głos szeryfa Connera słychać było z drugiej strony ulicy. - Pił pan dzisiaj, panie Rivera? Chciała krzyczeć do niego, aby skłamał. Zamiast tego usłyszała jak jej wojownik zmierza się z tym bezpośrednio. - Taa, szeryfie, wypiłem kilka piw o północy. Znalazła siebie patrzącą w dach karetki zanim mogła usłyszeć jak to wszystko rozegrali. Syreny ożyły. Tommy - przystojny sanitariusz, na przemian sprawdzał jej narządy i pisał coś w swojej karcie. Przez cały ten czas zakładał, że przez ten urok był sławny, oczywiście przyzwyczajony do łatwiejszego podejmowania okropnych sytuacji wraz ze swoją atrakcyjnością, którą dał mu Pan. Jednak wszystkim o czym mogła myśleć, był Marcos, tajemniczy wojownik z uprzejmymi oczyma, niebezpiecznymi tatuażami i okropnym przypadkiem pecha, prawie tak epickim jak jej.

12

Miami Kwiecień 2014 Jedyną dobrą rzeczą jaka przyszła z tej nieszczęsnej podróży Marcosa do Garnet County, było opuszczenie tego miasta bez DUI. Gdy szeryf wyłożył mu wszystko jasno, Marcos natychmiast ruszył z powrotem do Miami i próbował zapomnieć o wszystkim z tamtego tygodnia. Dla bezpieczeństwa poszedł dalej i ruszył na wypadek, gdyby szeryf zdecydował zmienić zdanie i przyczepić coś do niego. Przeszłość Marcosa sprawiła, że był bardziej niż trochę paranoikiem tam, gdzie była zaangażowana policja. Stare mieszkanie i tak było wstrętną norą. Nie to, że kolejne miejsce było dużo lepsze, ale czasami jakakolwiek zmiana była dobra. Nowe miejsce, nowa praca, nowy numer telefonu, nowe życie. To był jego wielki plan, po tym jak jego marzenia o byciu profesjonalnym zawodnikiem, zostało oficjalnie zakończone w momencie, gdy wpadł na Katie Foster. Bardziej poruszył go wypadek, niż sama strata miejsca wojownika w Cuthouse Cellar, Pamiętał młodą, ładną brunetkę bez nawet niewielkiej ilości żalu. Było coś w tych szerokich, miodowych oczach, oprawionych długimi, zroszonymi rzęsami, które go straszyły. Jej włosy miały taki sam odcień jasnego brązu jak jej oczy, długie i pofalowane, rodzaju tych, jakie człowiek pragnie dotknąć, aby zobaczyć czy są takie jedwabiste na jakie wyglądają. Wszystko w tej kobiecie było delikatne i niewinne w sposób, jakiego nie widział u żadnej innej kobiety. Była taka blada w nocy, sprawiając, że krew wyglądała wyraźniej na jej policzkach i czole. Widział dużo okropnego gówna w swoim życiu, ale ten obraz prześladował go bardziej. Być może dlatego, że ktoś taki jak Katie Foster, nigdy tak nie krwawił, a wiedza o tym, że to jego wina sprawiała, że budził się w nocy w zimnych potach.

13

Ten wypadek podniósł stertę jego stresu pourazowego. Nawet jeśli Chuito zapewnił go, że wróciła do zdrowia, nie mógł otrząsnąć się z poczucia winy lub dziwnego ukłucia w klatce piersiowej, kiedy przypominał sobie jak niepokoiła się o niego w tamtą noc. Nawet z bolącymi urazami, była chętna, aby kryć go i właśnie to ułatwiło jego determinację, aby trzymać się z daleka od kłopotów, gdy pojawił się w domu. Nie chciał wpaść ponownie na kolejną Katie Foster i oficjalnie zmęczony był jazdą na pasie szybkiego ruchu. Mógł ciężko pracować, trzymając swój nos przy szlifierce i trzymać się z daleka od kłopotów przez długi czas, ale w jakiś sposób faceci tacy jak on, nie zostali przeznaczeni do zestarzenia się i życia z renty. Jego intencje były dobre, ale to nie zajmuje dużo czasu, aby wszystko i tak zmierzało do piekła. - Nie możesz mnie zwolnić. - Marcos wpatrywał się gniewnie w swojego zaledwie od kilku miesięcy - szefa, zmrużył oczy z niedowierzania. – Jestem najlepszym facetem jakiego masz. Sebastian westchnął i pochylił głowę mamrocząc: - Wiesz że policja węszy wokół mojego miejsca od czasu, gdy zacząłeś. Mieliśmy trzy kontrole w ostatnich trzech miesiącach. Gliny wróciły ostatniej nocy. Nie mogę tego dłużej robić. Przepraszam. Marcos poczuł ten znajomy, rozżarzony do białości napływ wstydu i złość spłynęła po nim. Nie mógł kłócić się z tą argumentacją. Jeśli byłby na miejscu Sebastiana, wstrząsanym co kilka tygodni przez gliny, prawdopodobnie wystrzelałby byłego więźnia, kładąc się też na cel. Nawet, jeśli byłby najlepszym asystentem w Miami. - Taa, cokolwiek. - Marcos odwrócił się plecami, postanowił zebrać swoje rzeczy, a następnie wyjść i się upić. Pieprzyć to, po cholerę miał zostawać na prostej jak i tak wychodziło inaczej? Najwyraźniej życie nie chciało, żeby trzymał się z daleka od kłopotów. - Powiedz swojej tia6, że przepraszam.

6

ciotka

15

Marcos drgnął, nienawidził przypomnienia że jego ciocia - jedna z niewielu krewnych jakich jeszcze miał - musiała zwrócić się do starego chłopaka, aby przede wszystkim załatwić mu pracę. Coś paskudnego i ciętego miał na końcu języka. Pewnego razu będzie winny byciem skąpym skurwysynem, kiedy podejdzie do gówna w ten sposób. Prawdopodobnie uderzyłby pięścią tego pendejo7 nawet, jeśli nie wspomniałby o ciotce, ale teraz po prostu wyszedł z biura bez oglądania się za siebie. Ze swoimi narzędziami na tyle pickupa, dodał gazu wyjeżdżając z parkingu Auto Body Sebastiana nie omieszkając zostawić swojego znaku na asfalcie. Podniósł telefon, przeglądał stare kontakty, gdy trzymał jedno oko na drodze. Oczywiście był ruch i cicho gotował się ze złości, jak słuchał dzwonka telefonu. - Och, wow. - Wyrzucił swoją dłoń po tym, jak ktoś wepchnął się przed niego. Kiedy Marcos przegapił światło, przeklął. – Coño8! Nacisnął klakson, mając nadzieję, że kretyn, który odciął go, mógł to słyszeć. Nawet nie zauważył, że telefon został podniesiony, aż jego przyjaciel Luis nie śmiał się do jego ucha. - Agresja drogowa, bracie. Myślałem, że zmieniasz swoje sposoby. Marcos tylko potrząsnął głową. - Zostałem po prostu zwolniony - ponownie. Pierdolenie zmienia moje sposoby. To nigdy nie wyjdzie. - Serio? - Serio. Gliny sprawdzały Sebastiana odkąd zacząłem. W końcu miał tego dosyć. Miałem szczęście, że utrzymałem tę pracę tak długo. - Przyjedź na południe do magazynu i chrzań to. - Nadzieja w głosie Luisa była duża. – Będzie impreza. Stara szkoła. Jak za dawnych czasów. Marcos wahał się, ponieważ było to kuszące, aby ponownie dotknąć tych dzikich, wolnych dni z jego młodości. Dawno temu było to jego marzenie, które zawsze wprowadzało go w kłopoty, ale nie wszystkie wspomnienia były złe. Był czas, kiedy bycie częścią Los Corredores znaczyło dla niego wszystko. Czyniło go 7 8

Tchórz, głupek itp Ja pierdolę!

16

niezwyciężonym. Nietykalnym. Niebezpiecznym. Dni przed ciemnością. Gdy gang opowiadał się za szacunkiem i jednością, zamiast zemstą i pieniędzmi. Dni przed śmiercią matki Marcosa i Juan. Zanim odszedł Chuito. A Angel przejął władzę. - Wiesz, że chce ciebie z powrotem. - Luis wciął się w osobiste myśli Marcosa. – Należysz do niego. Wszyscy należymy. Mocno. Dosłownie zapłaci ci dwudziestokrotnie za to, że rzuciłeś Sebastiana. Tak czy inaczej, zaszufladkują cię. Równie dobrze możesz skorzystać z tego. - Taa, równie dobrze - zgodził się po hiszpańsku, czując trochę obawy mówiąc o tym przez telefon. Nie był pewien co hiszpańskim zamierzali ukryć; większość Miami mówiła po hiszpańsku - włączając w to gliny. - Nikt nie może robić tego co ty - kontynuował Luis. – Jesteś cholernym artystą. To była prawda i miło było usłyszeć ponownie od kogoś uznającego to. Odrzucił szacunek poprzez bycie wiodącym członkiem Los Corredores, aby oszczędzić sobie patrzenia przez ramię co pięć sekund, ale do diabła i tak był przez to nękany. - Zamierzam najpierw wrócić do domu. Wziąć prysznic. - Powiem Angel, że przyjeżdżasz. Zostaniesz na noc? - Prawdopodobnie. - Marcos zatrąbił ponownie, kiedy ktoś zajechał mu drogę. – Carajo9, muszę wypierdalać z 305. Ci pendejos nie potrafią prowadzić. - To nie zadziałało tak dobrze ostatnim razem, kiedy spróbowałeś. Nie mogę uwierzyć, że gliniarz pozwolił ci odejść bez DUI. Myślę, że Chuito zapłacił mu za to. - Jakaś puta10 była na moim pasie tej nocy, a następnie odjechała bez zatrzymania się. Dmuchnąłem poniżej limitu. W skali - powiedział defensywnie Marcos. Nie lubił rozmawiać o tamtej nocy. – Wypuścili mnie, ponieważ ten wypadek nie był moją winą. Chu nadal rzuca we mnie bzdurami o tym. Nie potrzebuję słuchać tego od ciebie. 9

Cholera, kurczę… kurwa

10

17

Luis zdławił śmiech z niedowierzania. - To dlatego demontujesz samochody zamiast je kraść. - Mówimy przez telefon. - Marcos wyciągnął w górę rękę. – Jesteś schlany w tym momencie, czy co? - Trochę. Marcos burknął w irytacji, wciąż mocno zraniony i zdesperowany by zmienić temat. To musiało być bardziej niż oczywiste. - Brzmi, jakbyś potrzebował imprezy. Kilka butelek, kilka skrętów, poczujesz się lepiej. Chodź spędzić czas ze swoimi braćmi11 i przypomnij sobie skąd pochodzisz. - Luis brzmiał szczerze. – Wynoś się z tej wstrętnej nory, w której zawsze zostajesz. Marcos się skrzywił. To był cios poniżej pasa. Nie lubił być spłukany i to nie było łatwe, zwłaszcza, że większa ilość gotówki była tym, czego zawsze chciał. Ostatnie kilka miesięcy nie były pierwszym razem, kiedy podejmował uczciwą pracę odkąd wyszedł z więzienia; były tylko, najdłuższym czasem, podczas których się utrzymał, zanim był zmuszony zacząć demontować samochody, aby opłacić rachunki. - Trzymaj się tego co znasz - kontynuował Luis. – Nie wszyscy możemy być mistrzami UFC12, prawda? - Nie, zgaduję, że nie - zgodził się Marcos, ponieważ z pewnością próbował dostać ten bilet, aby wydostać się z sąsiedztwa. Walczył po stronie swojego kuzyna Chuito w każdy sposób od szkoły podstawowej. Brali udział w tych samych podziemnych zawodach, odkąd byli nastolatkami. Miał tylko pecha być w więzieniu w noc, kiedy mistrz świata wagi ciężkiej Clay Powers pokazał się na podziemnej walce i wyciągnął Chuito z ciemnych zakamarków życia gangu, w centrum uwagi skutecznie oszczędzając go od przeznaczenia jakie oni wszyscy dzielili. Bandyckie życie zazwyczaj kończyło się w trumnie lub w więzieniu. Marcos nie miał takich złudzeń jak reszta. Widział, że to źle się skończy dla nich wszystkich. Odsiedzenie osiemnastu miesięcy nie zrobiło nic innego, jak rzucenie trochę perspektywy na różne rzeczy.

11

W org Bros czyli skrót od braci- jak w polskim można to napisać? Ultimate Fighting Championship (UFC) – amerykańska organizacja mieszanych sztuk walki (MMA) założona w 1993 roku. Pojedynki odbywają się w ośmiokątnym ringu otoczonym siatką, zwanym oktagonem. 12

18

Próbował uratować się od męki, spokojnie dystansując się od dupków takich jak Angel i jeszcze bardziej, od przyjaciół takich jak Luis. Nie mógł znieść, aby pochować kolejną osobę po tym jak zrobił już to wiele razy. Chciał uciec jak Chuito – sposób, aby zapomnieć o powiązaniu wystarczająco długo, że może nie zabolałoby tak bardzo, kiedy kolejna kula znalazłaby znajomego. Starał się odejść, ale walka dla Cellar była mało prawdopodobna, prze to, że był byłym więźniem i przez to, co zrobił w Nowy Rok Katie Foster. Czuł się o wiele starzej niż powinien. Zanim Marcosowi mógł powrócić rozum i mógł zacząć wymyślać sposób, aby znaleźć legalną pracę, ktoś inny wyminął go na drodze. Był tak mocno pozbawiony tchu, zestresowany o pieniądze, przez powiedzenie ciotce, że stracił kolejną pracę, o glinach, które nękały go choćby nie wiem, gdzie poszedł z powodu swojego powiązania z Los Corredores. Nie wysprzedanie swoich przyjaciół zrobiło z jego pleców cel dla organów ścigania. Gdy nie był z glinami, był przeciwko nim i gorąco mu o tym przypominała każdą szansą jaką dostali. Marcos opuścił szybę i krzyczał po hiszpańsku, ale nie zrobiło to nic, by pozbył się niepokoju. Luis zaśmiał się ponownie do Marcosa w kwestii dróg. - Szósta. Będziemy imprezować. Odpowiednią rzeczą do zrobienia, było rozłączenie się i spędzenie nocy na szukaniu pracy, ale zamiast tego Marcos się zgodził. - Szósta. Prawo w takim razie pokazywało, że został okantowany. Nie mógł utrzymać legalnej pracy nawet, jeśli udałoby mu się namówić jakiegoś głupca na zatrudnienie go. Z przerwami próbował od czterech pieprzonych lat. Równie dobrze mógłby po prostu zaakceptować, że życie nie chciało, aby postępował zgodnie z prawem. Zamiast tego musiał żyć twardo. Kolejny pogrzeb równie dobrze mógłby być jego i może tak byłoby najlepiej. Nie było żadnych cudów dla Marcosa Rivera.

19

Hrabstwo Garnet Szok był użyteczną rzeczą. Stworzyło to opary zamglenia prawie romantycznego wspomnienia, z tego okropnego wypadku samochodowego. Sylwetka przystojnego wojownika w blasku księżyca i śniegu. Odwaga. Dobroć. Pokrewieństwo. Marcos Rivera zapłonął w jej mózgu - opalony anioł z dziwnie jasnymi oczami i niebezpiecznymi tatuażami. Sam mężczyzna był takim bardzo miszmaszem ciemności i piękna jak we wspomnieniach. Jeśli tylko reszta podróży byłaby tak urocza. Dwie operacje. Godziny meczącej fizykoterapii. Ataki paniki. Bycie zmuszaną do brania leków, tylko żeby funkcjonować obok bólu przez pierwsze tygodnie. Zostanie zmuszoną do odstawienia leków, aby wypełznąć z ukrycia, wrócić do pracy i zacząć żyć na nowo. Rzeczywistość nie czekała na żadną kobietę. Wiosna przybyła. Jej ramię było w bliznach, ale goiło się. Nadal występowały tępe bóle, ale jeśli miała nagłe ukłucia bólu, zostawał on wyleczony przez kilka ibuprofenów. Przerwa nadeszła zanim zdała sobie z tego sprawę i Katie zakończyła ostatnie zajęcia tego dnia w bardzo dobrym humorze. - Nie zapomnijcie, że wasze końcowe projekty o starożytnym Egipcie są na piątek. Jestem podekscytowana, aby zobaczyć, czym się okażą. Większość klasy wydała jęk, ale była to jedenasta klasa, profil - zaawansowana historia. Byli to uczniowie, którzy wzdrygali się przed zniszczeniem starożytnej Biblioteki Aleksandryjskiej13, kiedy tylko studiowali ją w klasie. Wszystkie te dzieje

13

Największa biblioteka świata starożytnego, założona w Aleksandrii.

20

utracone. Katie rozumiała ich ból. Wciąż spędzała noce patrząc na sufit, zastanawiając się, jaką wiedzę ten pożar, który był dawno temu zniszczył14. Była geekiem15. Co było tym, dlaczego nie powinna być w żałobie wspominając wojownika, który dawno odszedł - zadymiona mgła historii Garnet tak jak zgubiona Biblioteka Aleksandryjska. Tak wielu rzeczy o nim Katie nigdy się nie dowie. Wyjechał do czasu jak wyszła ze szpitala. Wiedziała, ponieważ go szukała. Oszołomiona bólem, z oczami szklistymi od leków, miała swoja przyrodnią siostrę, Lily zawożącą ją do miejsca Chuito nad biurem Jules, przypominając sobie, że Marcos wspominał o sławnym wojowniku tamtej nocy. Chuito poinformował, Katie, że Marcos wrócił do Miami. To było wszystko, co ona kiedykolwiek mogłaby od niego wyciągnąć. Chuito był irytująco małomówny odnośnie danych kontaktowych. Było to dziwne. Katie znała fakt, że Marcos nie dostał DUI. Miała kopię policyjnego raportu. Był on poniżej granicy prawa. Numer telefony był odcięty, od czasu jak dzwoniła. Adres z policyjnego raportu nie był prawidłowy. Wszystkie jej listy wracały. Dlaczego uciekł i zniknął w ten sposób? I dlaczego wszystkie te sekrety? Katie nawet wpisywała na craigslist16, krótkie wiadomości wysyłane do Miami ze złudną nadzieję zobaczenia ich przez Marcosa i kontaktującego się go z nią. Wszystkim, co przyniosły jej wysiłki to skrzynka pocztowa pełna wiadomości od dziwaków, ale nadal przynajmniej raz w tygodniu pisała. W tej chwili był to jedyny sposób, jaki miała, aby go odszukać. Nie polubiła tego Chuito. W ogóle. Ich dwoje piorunowało się wzrokiem ilekroć mijali się na swojej drodze w ostatnich miesiącach. Jego pogarda do niej była tak samo silna jak jej do niego, ze wszystkimi jego tajemnicami i mrocznym spojrzeniem. Był dziwnie nieustraszonym mistrzem UFC w wadze półciężkiej. Wiedziała, że rozpoznał kurtkę Marcosa, którą 14

Pożar był spowodowany przez Cezara. Z głównej biblioteki spłonęło większość dzieł. Zostawiłam w orginale, bo do Katie pasuje ten opis. geek- osoba z dużą wiedzą w danym temacie i podchodząca do niego entuzjastycznie 16 Amerykański serwis ogłoszeń drobnych. Można tam znaleźć wszystko, szukać kogoś itp. 15

22

nosiła ilekroć było zimno. Co było zawsze od stycznia. Nie obchodziło jej to. Niech sobie myśli, co chce. Chuito nie dał jej nawet cholernego numeru telefonu. Jules oczywiście nie posiadała kontaktu do Marcosa i w dużej mierze zniechęcała Katie do szukania go. - Daj sobie z tym spokój.- Powiedziała Jules, kiedy Katie siedziała na krześle za biurkiem Jules i narzekała na milczenie Chuito związane z tematem. – On prawdopodobnie robi ci przysługę. Nie mogłybyśmy sponsorować go w Cellar nawet, jeśli on nie zabrałby tobie dwóch godzin w Nowym Roku. Burzliwa przeszłość jest niedopowiedzeniem.- Jules wpatrywała się w dokumenty na jej biurku i mamrotała do siebie. – Nie wiedzieć, czemu Chuito zarekomendował go na pierwszym miejscu. Katie prychnęła z niedowierzaniem. Własny mąż Jules był w więzieniu. Każdy o tym wiedział, a ona zadzwoniłaby do niezłego adwokata, jeśli telefon by nie zadzwonił. Jules podniosła dłoń i odebrała, co doprowadziło do długiej rozmowy na temat podatków i rachunkowości, a następnie sprawiło, że oczy Katie zeszkliły się. Cyferki przypominały jej o jej byłym mężu. Cicho przeprosiła i wyszła. Ale była prosto z powrotem przy biurku Jules, aby przyglądać się trochę Chuito, który był zawsze pod nogami, zważając na to, że mieszkał w mieszkaniu nad kancelarią i sprzeczał się trochę więcej z Jules. Ostatnim razem jak tam była zauważyła, że Chuito miał tatuaż tego samego węża, co Marcos. Co było bardzo interesujące. Musieli być bliskimi przyjaciółmi. Zamierzała zapytać go o to następnym razem, gdy go zobaczy. Ten wypadek sprawił, że maniaczka historii stała się wręcz śmiała, a ona lubiła zmiany w sobie. Życie nauczyło ją, że czas był ulotny, a zmarnowanie szansy było niczym innym jak potencjalnym żalem. Chrzanić to. Miała wystarczająco ilość żalu na całe życie. Zaawansowani uczniowie tłoczyli się wokół jej biurka, aby przedyskutować z nią koniec-rocznych-projektów. Odpowiedziała na ich pytania jak zakładała kurtkę, Marcosa i wyciągała torebkę z dolnej szuflady. Powiedziała już dyrektorowi Jenkinsowi, że zwalnia się wcześniej, gdy szkoła się skończy. Jules Wellings była winna jej rozmowę, której

23

unikała z imponującą umiejętnością przez prawie cztery miesiące. Teraz nadszedł czas uderzyć do niej, kiedy najmniej tego oczekuje. Ostatni z uczniów wyniósł się. Katie zebrała papiery z klasy, poświęcając czas żeby je ładnie uporządkować do skórzanej teczki, którą jej mama kupiła w dniu, kiedy dostała pracę w szkole średniej. Jej mama zmarła trzy miesiące później na szybko rozprzestrzeniający się nowotwór. Katie otoczyła bardzo dobrą opieką swoją aktówkę. Dlatego właśnie nie doceniła tego, kiedy uderzyła Greysona zanim zdążył mieć nawet szansę zamknął za sobą drzwi do klasy. Były mąż Katie zmarszczył brwi na nią. – Słyszałem, że zrywasz się z zebrania. - Spotkanie fizjoterapii.- Skłamała jak schyliła się podnieść teczkę, która wypadła jej z ręki, a następnie spędziła czas reorganizując papiery. Wściekła. Wykazał się, chylając i pomagając podnieść jej papiery z jej wcześniejszych zajęć, ale zauważyła, że nie przeprosił, że teczka spadła jak ją dotknął. Musnęła zadrapanie na rogu, starając się zdecydować czy była tam czy Grayson spowodował ją. - Ten chłopak jest beznadziejny.- Mamrotał Greyson, czytając jeden z papierów w swojej ręce. – Spójrz na gramatykę. Można by pomyśleć, że po tym jak oblał algebrę trzykrotnie, powinien przynajmniej wiedzieć jak to się pisze. Wyszarpnęła papier z jego dłoni. – To moje. - Skończony frajer. Dlaczego do diabła decydujemy się zostawać w Garnet, aby uczyć?- Potrząsa głową, oczywiście oczekują zrozumienia. – Oni wciąż zadręczają nas, dziewczynko Katie. - Nie nazywaj mnie tak.- Odłożyła papier z powrotem do swojej teczki, razem z resztą. – Lubię Jasona Clover. Mocno się stara, a Ned powiedział, że robi niesamowite rzeczy z samochodami. Wszyscy nie możemy rządzić światem za pomocą rachunków. - Och, przytyk do matematyki.- Uśmiechnął się ironicznie, ale nie chwycił przynęty. – Od wypadku stałaś się pociągająca. Podoba mi się to. - Obrzydliwe.- Katie zadrżała jak stała nie mogąc pojąć jak mogła kiedyś myśleć, że słońce i księżyc wschodzą nad ramionami tego mężczyzny. Był tak różny od innych chłopców w mieście. Greyson rozumiał jej akademicką miłość, nawet, jeśli

24

ich interesy bardzo odbiegały od siebie i wzięła ślub bez namysłu, jako studentka drugiego roku. Jak całkowicie głupio. – Musze teraz wyjść. Za każdym razem wybrałaby mięśniaka nad matematycznego kujona. Grayson spalił siebie dla niej - prawdopodobnie na zawsze. Wyszła z pokoju nie oglądając się za siebie. Ashley, trenerka cheerleaderek, która była na korytarzu, a nie na boisku, natknęła się na nią zanim drzwi nawet się zamknęły, ale tym razem Katie mocno trzymało teczkę ze złości. - Przepraszam.- Prychnęła z oburzeniem Ashley. Katie nie lubiła, Ashley, kiedy była główną cheerleaderką w ostatniej klasie. Teraz nie lubiła ją nawet bardziej. Jedyną różnicą było to, że Katie nie była dłużej onieśmielona. Po prostu spojrzała z pod oka na uderzająco piękną blondynkę tak jak powiedział jej Marcos żeby robiła i wygięła brew w łuk. Mogła wygłaszać wredne komentarze, ale nabijanie się z kujonów było czymś, co skreślało z jej listy. Nazywano to byciem dorosłym. Nie wszystkie cheerleaderki zmieniły się w skończone, złamane dwudziestoparolatki, które spędzają swoje weekendy w barze mając nadzieję, że dno butelki od piwa w jakiś sposób pomoże jej odzyskać chwałę osiemnastolatki. Tylko ta jedna. Faktycznie uśmiechnęła się szybko jak przemknęła obok Ashley. Katie nie była idealna. Jej ręka była pokryta bliznami do piekła i z powrotem, ale spłaciła kilka uczelnianych kredytów, jakie miała do czasu otrzymania posady nauczycielskiej. Nie zatrudniła ich lokalnego prawnika, aby odeprzeć wszystkich wierzycieli. Tak, Katie spojrzała na biurko Jules, kiedy ona wstawała. Straszna była. No dobrze. Ashley sprawiła, że jej życie było nieszczęśliwe od podstawówki. Gdyby Katie dostała trochę przyjemności wiedząc, że skończona cheerleaderka mieszkała ze swoją matką ponownie i straciła wszystko z powodu skandalicznego zadłużenia swojej karty kredytowej, po prostu złożyła to na karb karmy.

25

***

- Przykro mi, ale nie będę pomagała ci w tych urojeniach. Odpuść. Katie wpatrywała się w Jules przez biurko, ale to nie pomagało. Ta kobieta miała kiedyś miejsce w amerykańskiej olimpijskiej drużynie judo. Była zastępczynią szeryfa w młodszych latach, a teraz jest jedynym prawnikiem w całym Hrabstwie Garnet. A do tego był ten incydent chwile temu gdzie ona i jej mąż stawili czoło całej załodze prawdziwych mafijnych facetów i żyli po to, aby powiedzieć o tym - ci mafijni faceci nie mieli takiego szczęścia. Jules Wellings nie była do onieśmielenia. - Proszę.- Katie jęczała w desperacji. – Potrzebuję tylko numeru telefonu. Wiem, że twój znajomy Chuito go ma. Jeśli mogłabyś tylko… - Nie.- Powtórzyła Jules jak podniosła wzrok od swojej pracy marszcząc brwi. – I co do licha sprawia, że myślisz, że on mógłby dać go mnie nawet, jeśli poprosiłabym go o niego? Katie rzuciła Jules spojrzenie, ponieważ obie wiedziały, że Jules zazwyczaj dostaje, czego chce, jeśli tylko zechciała tego. - Proszę.- Powtórzyła Katie. - W porządku, omówmy to sobie.- Jules odepchnęła akta na bok i poświęciła całą uwagę Katie. – Co jest z obsesją na punkcie Marcosa Rivera? - Był miły dla mnie.- Katie świadomie wzruszyła ramionami. – Nigdy nie miałam okazji mu podziękować. - Zderzył się z tobą i zrujnował twój Nowy Rok. Masz blizny potwierdzające to. – Jules powiedziała wolno, patrząc na Katie jakby tamta straciła swoje zmysły. – Może był poniżej prawnej granicy, ale miał alkohol we krwi. Za co do licha chcesz mu dziękować? - To nie była jego wina.- Uzasadniła Katie. – Gdybyś widziała jak tamta kobieta prowadziła… - Jest notowany.- Przerwała Jules zanim Katie mogła skończyć. – Odsiedział wyrok za kradzione samochody. Wiedziałaś o tym?

26

Katie wpatrywała się w nią, wiedząc, że powinna czuć więcej obawy niż czuła. Nie był to wielki szok. Jules utrzymywała wcześniej, że Marcos miał kolorową przeszłość. – To nie znaczy… - Gówno prawda.- Jules przerwała jej, zanim mogła skończyć. – Wiesz dokładnie, co to oznacza, Katie. Zanim zdążyła się zatrzymać, wypaliła. – Czy twój mąż nie odsiadywał wyroku? - Nie rozmawiamy o mnie.- Spojrzenie Jules stało się lodowate, sprawiając to oczywistym, że Katie wkroczyła na niebezpieczne terytorium. – Ale dla porządku, sytuacja Romeo była niesprawiedliwa i nieunikniona. Twój facet17 odsiedział wyrok za kradzież nie jednego, ale kilku samochodów. Został złapany przy rozkładaniu ich na części w opuszczonym magazynie. Czy to brzmi na kogoś, z kim chciałabyś się zadawać? Co jeśli twój samochód zostałby skradziony? Myślisz, że nadal chciałabyś się z nim skontaktować? Katie założyła ręce na piersi, wiedząc, że wydawało się to dziecinne, ale nie mogła po prostu zapomnieć Marcosa na miejscu wypadku, gotowego zmierzyć się z DUI, a nie porzucając jej. Ten rodzaj uczciwości był intrygujący i skłamałaby sobie, jeśli nie przyznałaby, że przyciągało coś ją do niego, ale to dążenie było czymś więcej niż jej długo uśpionym życiem seksualnym. Chciałaby mieć szanse rozmowy z nim jeszcze raz. To wszystko. - Dłużej już nie jesteś studentką. Teraz jesteś nauczycielem.- Przypomniała jej Jules zanim Katie wypuściła słowa ze swoich przekonań. – Nie możesz pozwolić aby mieszano cię z kimś takim jak Marcos. On trzyma się z dala. Bądź wdzięczna za to i rusz dalej ze swoim życiem. Rozumowanie Jules miało sens. Katie wiedziała, że powinna po prostu tak zrobić, ale z jakiegoś powodu wszystko wydawało się niedokończone. Potrzebowało zamknięcia. Chwytając się wszelkich sposobów, sapnęła. – Ale nadal mam jego kurtkę. - Rozważ to, jako jego prezent dla ciebie za skasowanie twojego samochodu.

17

W org fella- co oznacza faceta, gościa, może być tez narzeczony lub chłopak.

27

- Uciekłam się do wysyłania notatek do niego przez craigslist.- Przyznała się Katie z rumieńcem zażenowania. – Powinnaś zobaczyć moją skrzynkę. Jest pełna wiadomości od każdego dziwaka z Miami. Jules pokręciła głową i zaśmiała się. – Szczerze myślałaś, że facet taki jak on spędza sobotnie noce czytając rubryki osobiste w craigslist? Katie wzruszyła ramionami. – Być może. - Jeśli ten chłopak musiał szukać w poszukiwaniu randki, nie powinnaś przychodzić tutaj każdego dnia prosząc o jego numer. Jest atrakcyjny, z tym mogę się zgodzić.- Nagle Jules zmarszczył brwi i oparła się o biurko. Zmrużyła oczy na klatkę schodową jak jej zmysły były w gotowości i krzyknęła. – Wchodź lub schodź. Przestań podsłuchiwać. - O Boże.- Katie oparła się pragnieniu, aby wsadzić głowę do biurka Jules. Wiedziała, kto słuchał ich rozmowy bez patrzenia, kto schodził po schodach. Jej skóra szczypała z obawy. Nawet bez dwóch mistrzowskich pasów UFC, Chuito „Slayer” Garcia sprawiał, że robiła się nerwowa. Krzyczał niebezpieczeństwem i Katie pomyślała, że to niezwykle wspaniałe dawać Jules piekło o próbowaniu skontaktować się Marcosem, kiedy facet jak Chuito mieszka w apartamencie nad jej biurem. Być może, przez mały łut szczęścia, nie usłyszał ostatniej części ich rozmowy. - Craigslist, co? Katie zesztywniała z szorstkości brzmienia rozbawienia w głosie Chuito jak pojawił się za nią. Jej policzki płonęły i przeklinała swoje jasne kolory, ponieważ wiedziała, że muszą to pokazywać. Okręciła się na siedzeniu wpatrując się w Chuito, który był prawie tak przystojny jak Marcos. Nie miał jasnych oczu, które sprawiały, że cechy, Marcosa były takie zdumiewające i Chuito był odrobinę wyższy. Jego ramiona były szerokie, ale oboje nadal wyglądali bardzo podobnie, co zawsze dawało jej dziwne umysłowe smagnięcie batem. - Co?- Uśmiech, Chuito zniknął, a jego ramiona napięły się pod obserwacją. - Nic.- Powiedziała szybko Katie. – Tylko myślałam, że ty i Marcos wyglądacie podobnie. O dziwo. - No, więc, jesteśmy kuzynami.

28

- Och, naprawdę?- Katie była autentycznie zaskoczona. – Nie wiedziałam o tym. Prychnął z niedowierzaniem. – Co? Właśnie pomyślałaś, że my wszyscy wyglądamy podobnie? - Wszyscy?- Katie skrzywiła się na chwilę, a następnie sapnęła ze zrozumieniem. – Nigdy by ta nie pomyślała. Nie jestem ignorantką. Wiem, że nie wszyscy Kubańczycy wyglądają tak samo. Chuito zmrużył swoje ciemne oczy na nią. – Jestem Puertorykańczykiem. Katie skrzywiła się słysząc obelgę w jego głosie. – Przepraszam, zakładałam z tego, że byłeś z Miami i… - Po prostu przestań.- Jules wymamrotała pod nosem. - Przepraszam, ale to był niezamierzony błąd.- Katie warknęła, kiedy odwróciła się do Jules. – On celowo próbuje sprawić abym czuła się niekomfortowo, więc dam temu spokój.- Odwróciła się z powrotem wpatrując się w Chuito. – On drażni mnie. Wiem to, ponieważ byłam zamężna z człowiekiem, który używał tego na mnie cały czas. – Nie obchodzi mnie to, że mnie zastraszasz. Nie pozwolę ci wygrać. - Chica, nie zastraszam cię. Mówię ci wprost. Odpuść sobie tę rzecz z, Marcosem ponieważ jestem pewien, że nie dając ci numeru, kiedy wyjechał w swoją stronę chciał zmienić to po wypadku. Nie wiem, co powiedział ci tamtej nocy, ale odpuść to.Śmiech Chuito był gorzki. – Nie jesteś pierwszą kobietą, która dała się nabrać na jego bzdurę. - Czy mógłbyś mu powiedzieć, że pytałam o niego?- Zapytała Katie, nie będąc pewną, co chciała, aby było odpowiedzią. – Czy on wie, że nadal mam jego kurtkę? - Dlaczego nie dasz mi kurtki, a ja oddam mu ją z powrotem?- Zasugerował, Chuito, jego ton wciąż był gryzący i sarkastyczny. – Odkąd to jest tak ważne dla ciebie? Katie prychnęła. – Raczej nie. Chuito wymamrotał coś po hiszpańsku pod nosem i spojrzał w stronę wentylatora na suficie w biurze Jules. - To gówno może zdarzać się tylko Marcosowi. To jest powodem, czemu dostawał to odkąd miał trzynaście lat. Niewiarygodne.

29

- Trzynaście?- Katie powtórzyła w niedowierzaniu. Spojrzała na Jules w potwierdzeniu, widząc, że i ona miała zaskoczenie wypisane na twarzy. - Jesteś kłamcą. - Zdecydowała Katie jak z powrotem odwróciła się do Chuito. – I nie lubię cię. Jules zaśmiała się, ale następnie zakaszlała, kiedy Chuito wyprostował się na całą swoją wysokość oczywiście obrażony. Jules odchrząknęła i powiedziała poważnie. – Spójrz, Chuito, możesz tylko… - Nie, nie mogę. Marc stara się zapomnieć o wypadku.- Jego oczy nadal były zwężone, na Katie. – Ostatnia rzeczą, jakiej potrzebuje to telefon od niej. - Dobrze, co jeśli Katie da ci swój numer… Katie sapnęła i odwróciła się do Jules. – Co? - A ty możesz dać go Marcosowi.- Zakończyła Jules dyplomatycznie. – To sprawiedliwy kompromis. - No cóż.- Katie rozważała to. – Być może. - Nie.- Chuiro potrzasnął głową. – Nie chcę nic robić z tą gringo18. Katie zesztywniała na swoim krześle i spojrzała na niego dokładnie w taki sposób, w jaki powiedział jej Marcos. – Dlaczego myślisz, że w porządku jest mnie obrażać? - To nie…- Chuito zaczął, a następnie zatrzymał się. – Wiesz, co, nieważne. Wierz w tę zniewagę. - Przewrócił oczami jakby była zupełnie nieświadoma i ruszył do wyjścia. – Do zobaczenia, Jules. - Chuito…- zawołała Jules jak szedł do drzwi. - Nie.- Powtórzył jak chwycił jego kurtkę ze stojaka przy drzwiach. – Wyświadcz swojej przyjaciółce przysługę i spiknij ją z miłym chodzącym do kościoła facetem tu z Garnet. Poproś Alaine o pomoc. Ona dużo wie. Jak na zawołanie, asystentka Jules Alaine, otworzyła drzwi. Miała stos papierów w rękach, jakie właśnie dostała z sądu. Alaine rzuciła, Chuito speszony uśmiech. – Pomóc, z czym?

18

jankeska

30

Zatrzymał się, patrząc w dół na ładą rudowłosą i zastanawiając się przez dłuższą chwilę. Kiedy przemówił jego ton był miększy, ujmując w ten sposób, Kaite co myślała, że nie jest możliwe. – Pomóc jej trzymać się z dala od złośliwych hijos de putas19 jak ja.

19

skurwysynów

31

Miami

Magazyn ten, jak dotąd był ulubionym Marcosa. Ogarniał go smutek na myśl, że stracił pracę przez nieuchronne naloty policyjne, ponieważ było to fajne miejsce na spędzanie czasu. Los Corredores miało go od przeszło trzech lat i Marcos, zawsze ten cyniczny, opłakiwał ten ewentualny upadek przez chwilę. Najwyższe piętra zostały przekształcone w sypialnie. W dwóch pokojach były czarne światła. Jeden miał stół z piłkarzykami. Nie było piecyka czy centralnego ogrzewania, ale mieli okna i ogrzewacze pomieszczeń. Telewizor z płaskim ekranem. Skórzane kanapy i mnóstwo ciemnych kątów. Do godziny ósmej Marcos miał za sobą dwa rumy z colą i cztery różne numery telefonów w swojej kieszeni. Dlaczego do diabła miał unikać tego? Na korzystnych warunkach zapomniał o szeroko otwartych niewinnych oczach Katie Foster i jej krwi na swoich dłoniach. Zamiast tego tańczył z Mią Fuentes, która była nową twarzą i w jego wieku, kiedy ostatnio dziewczyny w magazynie były, co raz młodsze. Oczywiście większość facetów znajdujących się tam była młodsza od niego. Mając dwadzieścia sześć lat powinien być martwy albo w więzieniu. Nie było wielu z ich starej załogi. To był lepszy powód, aby wyjść niż obraz Katie Foster z nocy wypadku, ale rum zabrał ze sobą jego zdrowy rozsądek. Mia miała niezłe kształty. Marcos nigdy nie lubił zbyt szczupłych, a ona miała świetny tyłek. - Słyszałam rzeczy o tobie. Mówią, że jesteś inny.- Mia opierała się o niego, kiedy muzyka zmieniła się w delikatną i zmysłową. Przycisnęła swoje usta do wygięcia jego szyi. – Powiedz mi, dlaczego? Marcos roześmiał się, ponieważ wiedział, co ona słyszała.

32

- Moja matka wychowała mnie na tego, który posiada maniery. - Spojrzał w górę na gwiazdy jak dwie z nich tańczyły na płaskiej płycie cementu w magazynie. – W przeciwieństwie do reszty z tych, pendejos, szanuję kobiety. To wszystko. Jej uśmiech był szeroki i rozbawiony. – Masz grę. - Taa, czasami.- Zgodził się w odpowiedzi na jej uśmiech. - Jeśli potrzebujesz przespać się gdzieś tej nocy, mogę zająć się tobą. Zostaję teraz tutaj. Uniósł brwi. – Tak? - Pomagałam Angel zmywać prawo posiadania w samochodach, które ukradli. Mam najlepszy pokój. - Słyszałem, że ma wiele luksusowych samochodów. Myślałem, że rozkłada je na części, a nie sprzedaje je takimi, jakie są. - Marcos nie mógł ukryć zaskoczenia. – Jak zmywasz tytuły? - Powiedzmy, że kupujesz Benza, który jest całkowicie powypadkowy ze złomowiska, Gus’a. Wszystko, co musisz zrobić to ukraść taki, który jest tej samej marki i roku. Łączysz numery vin20 samochodów, zdobywasz tytuł skasowanego samochodu, zamieniasz nazwę i masz nowy, czysty samochód na sprzedaż. - I to wszystko robisz? Odwalasz całą tę papierkową robotę i sprawiasz, że samochód staje się legalny? - Marcos był mocno pod wrażeniem, ponieważ brzmiało to na mocno skomplikowaną robotę. - Spędziłam połowę czasu w DMV.21- Powiedziała mu z pewnością siebie. Nic dziwnego, że masz najpiękniejszy pokój. - Marcos zatrzymał to, w milczeniu myśląc o tym. Słyszał o skomplikowanej organizacji jak ta, ale nie wiedział, że Los Corredores wyszło z rozbierania samochodów na części. – Dostaje on za to dobre pieniądze? - Taa, teraz handlujemy głownie luksusowymi samochodami. Mamy kupców, którzy wysyłają je za granicę. - Czy kupujący wiedzą, że są kradzione22? 20

VIN (Vehicle Identification Number) – numer identyfikacyjny pojazdu nadany i umieszczony przez producenta. 21 department of motor vehicles (DMV)- czyli agencja która rejestruje pojazdy i wydaje prawa jazdy. 22 Hot- zarówno kradzione, jak i gorące i wiele innych znaczeń.

33

- Tak, ale oni się nie pieprzą. Kiedy są poza krajem, to nie jest tak naprawdę ważne. Papierkowa robota na bok, to był delikatny interes, kiedy zajmowałeś się samochodem, który chciałeś sprzedać zamiast części. Luksusowe samochody były zaprojektowane, aby być dowodem złodzieja. Kradzież to jedno, przerabianie, co innego. Nie wielu mogło dokonać tego skutecznie. - Kto zajmuje się wymienianiem numerów vin? - Pytam zanim może się zamknąć. - Miejmy nadzieje, że ciebie. - Angel ścisnął ramię, Marcosa zanim podszedł. – Jestem zmęczony pieprzeniem Luisa. Marcos odwrócił się do niego w przerażeniu. – Pozwalasz Luisowi ciąć luksusowe pojazdy? Angel wzruszył ramionami. – On jest jedynym, który wie gdzie znaleźć numery vin. Jako miłośnik samochodów, Marcos nie mógł pomóc, ale skrzywił się na myśl, że Luis włamywał się do czegoś nowego i drogiego. Puścił Mię i pokręcił głową do Angel’a. – Estas del carajo23. On jest beznadziejny w tym, a do tego cierpliwość nie jest jego mocną stroną. - Więc wróć. - Angel trzymał rękę w górze jakby to było oczywiste. Jego oczy były ostre i kalkulujące, szerokie ramiona napięte, sprawiając oczywistym, że czekał nie tak cierpliwie na Marcosa, aby dostać się do jego moralności tutaj nadzieją na jego powrót. – Możesz zostać tu, jeśli chcesz. Założę się, że Mia nie miałaby nic, przeciwko, aby dzielić pokój. Jest moją kuzynką, wiesz? Właśnie sprowadziła się z wyspy kilka miesięcy temu. Jest bystra. Ma stopień z college’u i wszystko. Wyższa półka. Lepsza niż te, putas, które wykorzystałeś. Marcos spojrzał na Mię, której spojrzenie było tak kalkulujące jak Angel’a. - Co to oznacza dla ciebie?- Zapytał Mia ciekawie, ponieważ nie dałby głowy, że Angel sprzedaje swoją kuzynkę pierwszemu chujowi, który może pomóc mu zarobić więcej pieniędzy. – Naprawdę chcesz dzielić pokój z kutasem takim jak ja dla jakiegoś nadwozia? 23

Jesteś popieprzony

34

- Nie chodzi o numery vin. To jego problem. – Spojrzenie Mii przebiegło wolno po Marcosie. – Jak powiedziałam, słyszałam rzeczy. Mówią, że jesteś dobry we wszystkich rodzajach nadwozia24. - Człowieku, powinnaś zobaczyć tego, pendejo, kiedy byliśmy młodsi. - Angel roześmiał się i odwrócił do Mii. – Miał każdą dziewczynę z Miami dzwoniącą do niego. Jego matka zmieniała numer telefonu czterokrotnie, kiedy był w gimnazjum. Prawdopodobnie więcej, niż kiedy byliśmy w szkole średniej. Marcos czuł się trochę otwarty i nie ufał Angel’owi. Byli przyjaciółmi, kiedy bili młodsi, ale coś się zmieniło po szkole średniej. Chciwość pochłonęła Angel’a odrobinę bardziej niż resztę z nich. Marcos po prostu wiedział, że zrobi on cokolwiek i sprzeda kogokolwiek za wystarczającą ilość gotówki i nie ufał mu przez długi czas właśnie z tego powodu. - Nie mów o mojej matce.- Marcos ostrzegł go zanim mógł zatrzymać się, jak mroczna, niebezpieczna strona jego młodości pojawiła się bez ostrzeżenia. – Wiesz, że nie możesz o niej rozmawiać, cabron25. Ramiona Angela napięły się i Marcos w połowie oczekiwał, że rzuci się na niego. Powitał to, zdając sobie sprawę, że tylko seks lub alkohol nie dają mu ujście, jakiego potrzebował. Chciał walki. Zranić kogoś, aż będzie krwawił, ponieważ był tak cholernie zmęczony swoim życiem bez opcji. Nagle nie chciał robić dłużej, bodywork z Mią tak jak nie chciał pobić Angel’a. Była piękna, ale uświadomił sobie teraz, że była po prostu tak zimna i kalkulująca jak jej kuzyn. Miał nieoczekiwane pragnienie wziąć prysznic i zmyć jej dotyk bardziej niż stać tu. - Słyszałam, co się wydarzyło.- Mia wtrąciła się zanim Angel mógł powiedzieć coś głupiego. – Przykro mi z powodu twojej matki. - To była zła noc. - Potwierdził Angel, a następnie wziął głęboki oddech jakby przypominał sobie, jak naprawdę zła była ta noc. – Przykro mi. Drażliwy punkt. Łapię. Marcos również zaczerpnął powietrze, wiedząc, że rum i cola prawdopodobnie zwiodły go. – Miałem gówniany dzień. Może tylko szukam bójki. 24 25

Ang Bodywork. Po angielsku lepiej brzmi o co chodzi dziewczynie. sukinsyn

35

- Hej, mam ludzi, z którymi możesz walczyć. - Angel roześmiał się, napięcie uciekło tak łatwo jak się pojawiło. Obrócił swoje ramię, pokazując Marcosowi tatuaż węża, który pasował do jego i symbolizował przypomnienie. – Ale jesteśmy braćmi. Los Corredores potrzebuje trzymać się razem, racja? Spójrz na Chuito, on nadal jest moim bratem nawet z tymi wszystkimi pieniędzmi i gównem, a mimo to będę na jego kolejnej walce. Pierwszy rząd. Nas przed światem, prawda? Marcos zawahał się, nie będąc pewnym dłużej lojalności. Byli oczywiście dużo głębiej niż grupa nastolatków kradnących samochody. Było więcej niż to przed chwilą. Gra stała się śmiertelna w nocy, kiedy Juan umarła. Tej samej nocy umarła jego matka. Nieświadomie, Marcos pocierał swoją rękę, czując tatuaż węża jak piętno, kiedy zgodził się jak na autopilocie. – Prawda. - Chcesz kolejny rum z colą? - Angel zapytał jak rzucił mu szeroki uśmiech. - Chyba. - Pokiwał Marcos, ponieważ wiedział, że nie może nigdzie pojechać. Równie dobrze może być pijany za to. Oczywiście mógł wykorzystać to. – Taa, dlaczego nie. - Mia. - Angel wskazał tylne drzwi magazynu. Przez długa chwilę, Mia patrzyła na swojego kuzyna z ukosa. Następnie przeniosła spojrzenie na Marcosa, kolejne jej gorące spojrzenia, a później odwróciła się i wyszła. Marcos obserwował jej odejście, jej biodra kołysały się, spodniczka, którą miała założoną przylegała do niej we wszystkich odpowiednich miejscach. O dziwo, obraz Katie Foster pojawił się w jego głowie. Niewinne oczy, blada skóra, wszystkie te delikatne, falowane, kasztanowe loki. Zastanawiał się jak jej tyłek wyglądałby w spódnicy takiej jak ta. Następnie potrząsnął głową i wypił rum. Nie zasłużył na dziewczynę taką jak Katie Foster. Nie był nawet blisko. - Chce ciebie. - Angel chwycił ramie Marcosa, potrząsając nim żartobliwie. - Co? - Marcos zmarszczył brwi, jego umysł nadal był z Katie. - Ta. - Angel wskazał na swoja kuzynkę. – Nie idzie po coś dla żadnego mężczyzny. Nawet dla swojego tatusia, ale poszła przygotować ci drinka.

36

To wszystko było jakieś dziwne. To było prawie jakby Angel starał się popchnąć swoją kuzynkę do Marcosa. Odkąd pieniądze nie działały nad zwabieniem Marcosa z powrotem do głębokiego krańca życia gangu, Angel musiał wykombinować sobie, że cipka załatwi sprawę. Wyższa półka cipek z mózgiem i dupą. Nikt ni mógł powiedzieć Angel’owi, że to, co robi nie jest dobre. Był spostrzegawczy. Oczywiście wiedział, co Marcos lubił i nie były to bezmózgie dziewiętnastolatki kręcące się po magazynie każdej nocy. Marcos wciąż kontemplował to, kiedy zadzwoniła jego komórka. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon, widząc twarz Chuito na ekranie. - Przepraszam, to mój kuzyn.- Wymamrotał do Angela i odebrał telefon. – Hola26? - Chcę abyś mi powiedział, play by play27, co ty, kurwa, powiedziałeś tej gringo Katie Foster tej nocy, kiedy wydarzył się wypadek. To była ostatnia rzecz, jaką Marcos spodziewał się usłyszeć, nie mówiąc już o wrogości w głosie Chuito, kiedy oboje byli tak blisko jak bracia odkąd się urodzili. - Przepraszam? - Skrzywił się, myśląc czy usłyszał coś źle. Kiedy Mia podała mu kolejny rum z colą, pochylił się i pocałował ją w policzek. – Gracias28. - Gdzie jesteś? - Na imprezie. - Gdzie? - Podejrzenie było głębokie w mocne Chuito. Marcos wziął łyka swojego drinka, bardzo świadomy Angela i Mia stojących obok. – O co chodzi z tą Katie Foster? Chuito był cicho przez długą chwilę sprawiając oczywistym, że usłyszał to, czego Marcos nie mógł powiedzieć. - Jesteś idiotą. Marcos odpowiedział na wyrzut Chuita, mówiąc. – Straciłem dzisiaj pracę. Chuito był ponownie cicho zanim wyszeptał. – Powiedziałem ci, że dam ci pieniądze.

26

cześć W skrócie można to chyba opisać: ze szczegółami. Po kolei. 28 dziękuję 27

37

Marcos kaszlnął i przeklął po hiszpańsku zanim dodał. – Pocałuj mnie w dupę. - Jesteś pijany. - Staram się być.- Skwitował Marcos. – I pracuję nad czymś.- Mrugnął do Mii, nawet, jeśli jego żołądek szarpnął się, kiedy to zrobił. Nie był blisko bycia pijanym wystarczająco na to, ale wiedział, że teraz było tak dobrze jak życie może być. Żadne urocze, słodkie dziewczyny jak Katie i żadnej uczciwej roboty. Równie dobrze mógłby zaakceptować swoje przeznaczenie. – Możesz przejść do rzeczy? - Hijo de la gran putta29!- Chuito brzmiał bardziej niż trochę poirytowanego, kiedy Mija chichotała w zasięgu jego ucha. – To jest to, co wprowadza cię w kłopoty. Nie wiem, co powiedziałeś tej biednej chica, Katie Foster, ale cholernie zawraca mi głowę chcąc twój numer telefonu. Unosi swoje brwi zastanawiając się przez chwilę, czy przeznaczenie stara się wysłać mu inną wiadomość i podniósł swoją szklankę do Mia. – Un momento30. - Marcos odszedł na złomowisko za magazynem. Patrzył na wydrążone korpusy długich martwych samochodów i wyszeptał do telefonu. – Powiedz mi. - Najpierw ty mi powiedz, co to za impreza.- Chuito przeszedł na hiszpański, sprawiając oczywistym, że był gdzieś wśród ludzi. Prawdopodobnie w Cellar. On zawsze pracował po nocach. Życie przed przeprowadzką do Garnet sprawiło, że stał się nocnym markiem. Złodzieje samochodów nie pracowali rano. - Jestem w magazynie.- Przyznał Marcos, również mówiąc po hiszpańsku. - Jest tam Angel? - Taa, rozmawiałem z jego kuzynką zanim zdecydowałeś zrujnować moją noc. - Zamierzasz pieprzyć kuzynkę Angela? Co do cholery? - Rozważam dodatkowe świadczenia. Tak czy inaczej zamierzam tu skończyć. - Myślałem… - Źle myślałeś.- Marcos przerwał mu zanim zacząć z wykładem. – Straciłem pracę, ponieważ psy potrząsały Sebastianem odkąd zacząłem. Walka i samochody są jedynymi z dwoma rzeczy, które znam w życiu, a nie mogę mieć uczciwej pracy robiąc oba. Czego do cholery chcesz ode mnie? Próbowałem.

29 30

sukinsynu moment

38

- Chcę abyś starał się bardziej. - Taa, ty pieprzenie próbowałeś. – Marcos wziął kolejnego drinka, pozwalając napędzać jego gniew. – Angel powiedział mi, że dałeś mu bilety w pierwszym rzędzie na walkę. Ty nawet nie dałeś mnie przedniego rzędu biletów, skurwysynie. - Nie dałem mu tych biletów.- Chuito brzmiał na zdegustowanego. – Musiał je kupić. Marcos zamrugał, wiedząc, że jest to delikatny temat. Nikt nie chciał bardziej niż Chuito wyplątać się od los Corredores. Nawet przeprowadził się do zapadłej dziury, przedmieścia Garnet, aby uciec. To nie działało tak dobrze. - Chcesz bilety w przednim rzędzie?- Chuito brzmiał na nieco zawstydzonego jakby zdając sobie sprawę, że nie miał pozycji dać Marcosowi gówna, kiedy on był w tym tak głęboko. – Nie myślałem żeby zapytać, ale… - Po prostu powiedz mi o tej gringo. - Marcos wziął kolejnego drinka. – Dlaczego ona chce mój numer? Powiedziałeś jej, że jestem zrujnowany? Jeśli ona myśli, że pozwie mnie nie dawaj jej niczego… - Na początku myślałem, że tego chce. - Zaczął Chuito, sprawiając oczywistym, że był tak podejrzliwy, jak Marcos. – Ale tak nie myślę. Po mieście chodziła ubrana w twoją kurtkę, a dzisiaj usłyszałem ją mówiącą Jules, że wysyłała wiadomości do ciebie przez craigslist. - Jaki rodzaj wiadomości?- Marcos wyciągnął słuchawki z kieszeni. – Czekaj, pozwól mi sprawdzić to. Podłączył swoje słuchawki, pozwalając spoglądać sobie na telefon i rozmawiać z Chuito w tym samym czasie. Wpisał craigslist na wyszukiwarce i czekał. - O czym wasza dwójka rozmawiała tamtej nocy? - Zapytał Chuito, najwyraźniej starając się wypełnić ciszę. - Nie pamiętam.- Skłamał, Marcos, ponieważ odtwarzał każdy moment tamtej nocy miliony razy w swojej głowie. Nadal wpatrywał się w telefon, obecnie przechodząc przez dziesiątki kategorii na craigslist. – Jak myślisz gdzie umieściła swoją wiadomość? - Skąd mam wiedzieć?

39

- Nie powiedziała? - Nie, powiedziała tylko Jules, że zostawiała wiadomości na craigslist i każdy dziwak w Miami pisał do niej. To oznacza chyba osobiste albo coś, racja? Marcos otworzył osobiste. Był cicho przez dłuższy czas, a Chuito po prostu pozwolił mu szukać. Jego oczy rozszerzyły się jak przechodził przez nie. – Czy widziałeś tę bzdurę tutaj? - Co powiedziałeś jej tamtej nocy? Naprawdę. Spróbuj i przypomnij. Marcos westchnął, jego wzrok wciąż na telefonie, ale starał się podsumować rozmowę dla jego kuzyna. – Powiedziałem, że przepraszam za wjechanie w nią. Ona powiedziała, że nie była to moja wina. Powiedziałem, że prawdopodobnie dostanę DUI. Pomyślałem, że to sprawi, że poczuje się lepiej wiedząc, że również będę miał schrzanione, ale powiedziała abym odjechał. Jakby miałoby mi to ujść na sucho. Właśnie wezwałem 911. Tylko dotrzymywałem jej towarzystwa. To nie tak, że rozmawiałem z nią czy coś. - To nie łapię. - Jak myślisz, jaki rodzaj wiadomości napisała do mnie? To nie może być odpowiednie miejsce. Jest tu inna sekcja? - Marcos spędzał bardzo trudny czas oplatając swój umysł wokół pomysłu, że kobieta taka jak Katie Foster może być zainteresowana nim przez cokolwiek więcej niż być może zapłacenie mu za wykonanie pracy na jej samochodzie. – Musi chodzić o pieniądze. Wie, że jesteś bogaty. Prawdopodobnie uważa, że przekupisz ją, jeśli spróbuje wnieść pozew. - Nie sądzę, że to pieniądze. Sądzę, że to przez ciebie. Roześmiał się niedowierzając. – Chciałbym. - Marc… - Z pewnością osiągnąłem to.- Marcos potwierdził bez skrupułów zdając sobie sprawę, że był bardziej pijany niż myślał o przyznaniu się głośno Chuito do czegoś, czego sam nawet nie chciał przyznać sobie. Próbował żyć uczciwie przez ostatnie cztery miesiące, po prostu przez pamięć o kobiecie, z którą spędził pięć minut. - Wiesz, jest nauczycielką w szkole średniej. Uśmiech Marcosa stał się przebiegły.

40

- Gdzie były nauczycielki takie jak ona, kiedy my byliśmy w szkole? Chuito mruknął z niesmakiem. – Coś jest z tobą źle. - Lubię gringas.- Uśmiech Marcosa stał się szerszy, choć nie był prawdziwy dopóki Katie nie wpadła na niego. Powrócił spojrzeniem do telefonu, a nie analizując jak jedna ładna gringo mogła zmienić jego preferencje tak kompletnie. – Potrzebuję pomocy z tym. Mia! - Kim jest Mia? - Kuzynka Angela - Zamierzasz zapytać jedną kobietę, aby pomogła ci sprawdzić wpisy innej kobiety do ciebie na craigslist? Co do cholery? - To nie tak, że to taki rodzaj wiadomości. Nie było mowy, aby uwierzył, że urocza Katie Foster, z tymi niewinnymi oczyma, była nawet w niewielkim stopniu zainteresowana nim, ale był zaintrygowany wystarczająco, aby poprosić Mię o pomoc z craigslist. Mia podeszła z brwiami uniesionymi z ciekawości. - Hej.- Marcos odwrócił się do Mii i wyjaśnił. – Ta gringa Katie Foster, której spowodowałem wypadek z styczniu, ponoć wysłała mi wiadomość na craigslist. Wiesz gdzie je znaleźć? Mia wzięła jego telefon i wpatrywała się w wiadomości craigslist na ekranie. – Jaki rodzaj wiadomości? Marcos wzruszył ramionami. – Chuito mówi, że starała się dostać mój numer, ale nie dał go jej. Prawdopodobnie chce pieniędzy, prawda? - Nie pisałaby czegoś na craigslist, jeśli szukałaby pieniędzy. Może lubi cię. - Taa, racja.- Marcos roześmiał się jak Mia zaczęła przegadać craigslist na jego telefonie. – Jest z tego miejsca, Garnet, gdzie mój kuzyn Chuito trenuje i jest to jedno z tych prawdziwych miasteczek. Prawdopodobnie uważa, że dotykanie takiego faceta jak ja sprawiło, że jej ręce są brudne. Mia spojrzała w górę i szeroko się uśmiechnęła. – Nie miałabym nic przeciwko brudzeniu sobie rak z tobą. - Dzięki, chica. - Ton Marcosa zachęcał, ale odwrócił wzrok, aby nie spotkać jej spojrzenia.

41

Chuito zakaszlał. – Wiesz, że nadal jestem na telefonie, racja? - Tak, wiem.- Marcos wskazał na słuchawki, kiedy Mia podniosła wzrok. – Mój kuzyn. - Ten wojownik? - Taa. - Miło.- Mia uniosła brwi jak kontynuowała przeglądanie stron na telefonie. – Może pójdę z Angelem zobaczyć walkę. Kupił dwanaście biletów. Chuito przeklął, sprawiając oczywistym, że słyszał, co powiedziała Mia. - Cokolwiek?- Zapytał Marcos, mając nadzieję, że nie słyszała Chuito przez słuchawki. - Szukam w Utracone Kontakty. Kobiety kochają Utracone Kontakty. - Co to jest? - Moja siostra czyta je. Czasami są romantyczne. Marcos prychnął. – Prawdopodobnie jesteś w złym miejscu. - Oto jest.- Mia podniosła w górę telefon. Marcos zamierzał zapytać skąd wie, że wiadomość była dla niego, kiedy podała telefon, pozwalając mu zobaczyć samemu, dlaczego Mia była tak pewna. Mężczyzna z niespotykanym tatuażem węża, który ‘wjechał’ we mnie w Sylwestra w Garnet- w4m31 Wąż na twoim prawym przedramieniu jest filetowy i czarny z kilkoma czerwonymi kroplami tuszu ozdabiającymi zwinięte ciało. Tatuaż jest jakby w ruchu, jakby reszta kropek tuszu nie została wypełniona. Jeśli to ty, proszę napisz do mnie. Byłeś taki uprzejmy dla mnie tamtej nocy, a rozmowa, jaką przeprowadziliśmy zmieniła mnie na lepsze. Twoje odważne działania nauczyły mnie być odważną kobietą i chciałabym mieć jeszcze jedną szansę, aby porozmawiać z tobą i podziękować ci. Również dałeś mi coś swojego. Proszę opisz to, a z przyjemnością zaaranżuję zwrot tego do ciebie. 31

Skrót od wyrażenia "Woman looking for a man". - Kobieta szuka mężczyzny. Podstrona na craigslist

42

Był cichy po zakończeniu czytania, chcąc teraz, aby Mia nie była tą, która pomogła mu to znaleźć. Mógł poczuć jej wzrok na sobie sprawiający, że czuł się trochę bardziej niż nieswojo. Jego oddech szarpał się gdzieś w piersi. Odchrząknął i odsunął przypływ pożądania, który wzrósł w nim przez zobaczenie czarno na białym, że coś z tamtej nocy, kiedy utknął z Katie trzymało się jej tak bardzo jak jego. To uczucie było jak mały łut szczęścia, kiedy masz do czynienia z niczym innym jak negatywami przez jakiś czas. Instynktownie wiedział, że ta więź była niebezpieczna dla ich obojga. Chuito powinien nigdy nie powiedzieć mu o tym, ponieważ Marcos czuł teraz więcej niż mały pośpiech i lekkomyślność odkąd stracił pracę . - Dlaczego ona wspomniała twój tatuaż Los Corredores w publicznym ogłoszeniu? To nie jest tak, że skierowała cel na twoje plecy?- Zapytała Mia. - Wspomniała twoją dziarę?- Wykrztusił Chuito. – Przeczytaj mi to. Marcos przeczytał, nadal czując skrępowanie z Mia stojącą tam i słuchającą. Kiedy skończył, Chuito przeklął, a następnie powiedział? – Co do cholery powiedziałeś tamtej nocy? - Nic.- Marcos również nie mógł tego zrozumieć, choć nadal potajemnie był to dla niego sukces. Nie zamierzał pozwolić Chuito się o tym dowiedzieć czy Mii, więc po prostu wzruszył ramionami. – Zadzwoniłem pod 911. Czekałem na gliny się aż się dostaną do nas. Nie zrobiłem niczego. Mia uśmiechnęła się, chociaż jej wzrok nadal był ostry i przebiegły w sposób, który sprawił, że po skórze Marcosa przeszły ciarki, kiedy zapytała. – Zamierzasz jej odpisać? - Cholera, nie.- Parsknął starając się sam siebie przekonać o tym, że dla Katie to nic nie znaczy. – Nie powinienem był nawet na to patrzyć, nie mówiąc już o reagowaniu na to. - Nie jest nielegalne mieć tatuaż. Mia nie wydawała się już tak zaniepokojona, ale również nie spędziła większości swojego życia ganiana przez organy ścigania. Powinien być wkurzony na

43

Katie za to, ale nie był. Nie mogła wiedzieć, co napisanie o tatuażu oznaczało. Była całkowicie naiwna do rzeczywistości Marcosa i był to powód, aby zapomnieć o wpisie i wrócić do zapijania bólu, który jego życie zawsze mu wymierzało. Chciał przeczytać więcej, zobaczyć czy Katie napisała coś jeszcze, ale był bardzo świadomy tego gdzie się znajdował i kto go obserwował. - Nieważne.- Powiedział i zwrócił wzrok na Mię z grymasem. - – Chcesz skończyć tamten taniec? Uśmiech Mii był szeroki i zadowolony. – Pewnie. - Przewróciła swoje włosy, wyglądając triumfująco. - Po prostu zignorujesz to?- Sapnął Chuito. – I pozwolisz mi dalej zajmować się twoją sprawą? Co do chuja, Marc? - Zadzwonię do ciebie później.- Marcos nacisnął przycisk w słuchawkach, aby zakończyć rozmowę, a następnie pochylił głowę z powrotem w kierunku gdzie byli inni, którzy tańczyli pod gwiazdami. – Chodź, chica. Pozwolił Mii wskazać drogę, czekając aż się odwróci żeby wyciągnąć telefon z kieszeni i napisać do Chuito zanim jego kuzyn urżnie się i zacznie oddzwaniać. Bez obaw, bracie. Zajmę się tym.

***

Marcos’owi udało się uwolnić z uścisku Mii usprawiedliwiając się tym, że był zbyt pijany by dać jej noc, na jaką zasługuje. Na szczęście dla niego Mia była typem kobiety, które chciały od swojego mężczyzny, 100% kiedy świadczyli „bodywork”32. Więc Marcos skończył na kanapie w magazynie, gdy impreza się zwinęła. Leżał tam do wczesnych godzin rannych, czytając inne wiadomości Katie zostawione na Utracownych Kontaktach. Było ich bardzo wiele i żadna ilość rumu i coli nie mogła zamknąć jego oczu teraz, kiedy wiedział gdzie je znaleźć.

32

Czyli nadal to nadwozie, ale w orginale lepiej brzmi czyli zostaje bodywork

44

Wszystkie miały ten sam tytuł, ale widomości same w sobie różniły się drastycznie. Niektóre były na temat i profesjonalne, ale inne były osobiste i wrażliwe. Marcos czytał w kółko jeden w szczególności, czując się objęty zaklęciem Katie nawet, jeśli wszystko w nim wiedziało, że była to pomyłka. Myślę o tobie każdego dnia od czasy wypadku, ale dzisiejszej nocy śniłam o tobie po raz pierwszy. Byłam taka rozczarowana, kiedy obudziłam się, co sprawiło, że zdecydowałam się napisać ci kolejną notkę nawet, jeśli jest to środek nocy, a ty i tak prawdopodobnie nigdy tego nie zobaczysz. W moim śnie, byliśmy na plaży w Miami. Oboje szczęśliwi i nie było tam pecha na widoku dla żadnego z nas. Powiedziałam ci, że nigdy nie widziałam oceanu. Roześmiałeś się i był to taki przyjemny dźwięk. Teraz leżę zastanawiając się czy dużo się śmiejesz w prawdziwym życiu czy twoje dni przeciągają się tak jak moje, z tak małą ilością uśmiechu. Może to, dlatego nie mogę się poddać nadziei, że pewnego dnia porozmawiamy ponownie. Nie mogę przestać myśleć, że może dwa negatywy mogą równać się pozytywowi. Że razem, nawet coś tak okropnego jak wypadek samochodowy może być piękny. Co myślisz? To była przyjemna teoria, jeśli nie kompletnie naiwna. Marcos starał się wyobrazić, że nigdy nie widział oceanu i nie mógł nawet pojąć nie spędzenia ostatniego dnia na piasku słuchając surfowania i nie czując słońca na swoich plecach. Następnie znalazł się fantazjując o tym, że zabiera Katie do Puerto Rico. Plaże na wyspie były bardziej intymne niż Miami - nietknięte przez hordy turystów. Z rumem wciąż zostającym w jego systemie, chciał dać wiarę jej teorii. Że w miasteczku Garnet była ładna gringa z umiejętnością zamienienia jego ujemnego życia w pozytywny. Najdziwniejszą rzeczą w fantazji było to, że leżał tam na kanapie w nielegalnej dziupli i tym, co chciał najbardziej, to szansy na pokazanie Katie świata. Aby widzieć jej śmiech. By obserwować te szeroko otwarte, niewinne, brązowe oczy rozjaśnione wesołością i wiedział, że on był tym, który da jej to.

45

Następnie zaczął się zastanawiać jak te delikatne spojrzenie wyglądałoby za mgiełką pasji. Czy dwie negatywne siły muszą połączyć się razem, aby stworzyć pozytyw? Wyobrażał sobie te blade uda wokół jego talii, te miękkie cycki naciskające na jego pierś i musiał poprawić się w jeansach, kiedy jego kutas stał się mało wygodny. Gotów był założyć się, że jej sutki były różane, jak kolor jej policzków w zimnie i seksowny to zaowocowało bardzo seksownym obrazem w jego umyśle. Wydawało się to rzeczywistym wstydem, że była wystarczająco samotna by pisać notatki zbirowi takiemu jak on w Utraconych Kontaktach. To Craigslist-gówno zostawiło go bardzo sfrustrowanym. Mógł wstać i znaleźć pokój Mii; zamiast tego zadecydował się napisać do Chuito. Przyjeżdżam do Garnet. Zajmę się tą gringo sytuacją, kiedy tam będę. To, czego nie powiedział Chuito to, że również chciał jeszcze jednej szansy, ale nie ważył się odpowiedzieć na wiadomość Katie, nie ze wspomnieniem tatuażu gangu pokrywającego każdą cześć internetu. Miami PD33 wiedziało jak wygląda tatuaż Los Corredores, ale nie powstrzymywało go to przed odpowiedzeniem jej osobiście. Potrzebował rozproszenia uwagi od życia gangu, które zawsze wciągało go z powrotem bez względu na to jak ciężko walczył przeciw temu i niestety Katie Foster dostarczyła mu jednego powodu. Chuito odpisał prawie natychmiast nawet, jeśli to było po czwartej rano. Zły pomysł. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz trzeźwy. Marcos wiedział, że jego kuzyn prawdopodobnie miał rację, ale zamiast odpowiedzieć, wrócił do czytania postów Katie na Utraconych Kontaktach do czasu aż wzeszło słońce. Był na haju i poczuł, że żyje w sposób, który był bardziej niż trochę uzależniający dla ćpuna takiego jak Marcos. Gniew po utracie pracy wyparował pod falami pożądania czytając wszystkie te wiadomości Utraconych Kontaktów, od których się tam roiło. Wciąż czekał na moment, kiedy rzeczywiście będzie tonął i wiedział, że był to zły pomysł przetestować teorię Katie. Zamiast tego spakował się i zaczął zmierzać na północ I-75 około południa. 33

PD= police department. Wydział policji.

46

Nigdy nie odpisał na wiadomość Chuito.

47

Hrabstwo Garnet

Katie była wyczerpana. Piątek przed przerwą wiosenną sprawiał, że dzieciaki były rozproszone i bardzo nerwowe. Odliczali minuty do przerwy i naprawdę nie czerpali korzyści z historii. Jak zmierzała do swojego samochodu, Katie zdała sobie sprawę, że była każdym kawałkiem tak gotowa na przerwę wiosenną jak jej uczniowie. Jeden z małych uroków bycia nauczycielem. Planowała celebrować to długą kąpielą, kieliszkiem wina i dobrą książką. Miała stos romansów historycznych czekających na przeczytanie i jeśli będzie miała szczęście, jeden, który wybrała będzie tak dobry z wątkiem erotycznym, jak to było z historyczną dokładnością i sprawi, że jej historyczne serce będzie bębnić. Dziewczyna mogła trochę pomarzyć. - Dziewczynko Katie. Katie jęknęła i odmówiła odwrócenia się jak szła do samochodu. Zamiast tego podniosła tylko w górę rękę dając swojemu byłemu mężowi machnięcie zza siebie. - Zaczekaj.- Greyson podchodził za nią, jego mokasyny klikały po asfalcie. – Nigdy nie powiedziałaś mi, co będziesz robiła w czasie przerwy. - Takie było zamierzenie.- Katie wygięła brew w łuk, kiedy stanął naprzeciw niej blokując jej drogę do samochodu. – Wzięcie rozwodu oznacza, że nie muszę już odpowiadać przed tobą. Grayson najeżył się na to. Jego czy zwęziły się, sprawiając oczywistym, że długi dzień w szkole wykończył go tak bardzo jak ją. – Dlaczego musisz być taka, kiedy staram się być miły? Zamierzałem postawić ci obiad. - Grayson!

48

Katie spojrzała w kierunku końca parkingu, widząc Ashley, trenerkę cheerleaderek opierająca się o ogrodzenie boiska i machająca do Greysona. Katie nie wiedzieć, czemu ale ostatnio wydawało się jej, że radosna blondynka była zawsze pod nogami ilekroć Grayson robił swoje codzienne płaszczenie się. - Dlaczego nie pójdziesz kupić obiadu jej?- Zasugerowała Katie, niezdolna do ukrycia nadziei w swoim głosie. – Ona zawsze chce twojej uwagi. Chichocze z wszystkiego, co powiesz na zebraniach, nawet, jeśli nie jest to zabawne. Zamiast odpowiedzieć na sugestię, Greyson spojrzał gniewnie w stronę boiska. – Później, Ashley! - Mój samochód nie chce ruszyć! - Jej samochód nie chce ruszyć.- Powtórzyła Katie, rzucając, Graysonowi szeroki uśmiech. – Idź, bądź bohaterem. Grayson chwycił jej ramię, oczywiście nierozbawiony jej sarkazmem. – Jestem zmęczony błaganiem, dziewczynko Katie i jestem zmęczony tą grą, którą rozrywasz z naszymi życiami. Katie szarpnęła ramieniem, starając się wyrwać je z jego uścisku. – Odejdź ode mnie! - Wiesz jak to wygląda w tym mieście, kiedy ktoś bierze rozwód. Oni nadal o tym mówią. Musisz wrócić teraz do domu i musimy wrócić do życia naszymi życiami. Razem. Ludzie patrzą na mnie jak na frajera odkąd zerwaliśmy, a ja jestem ponad to. - Och, zmiataj mi z pod nóg, dlaczego tego nie zrobisz?- Katie roześmiała się gorzko. – Nie obchodzi mnie, co ludzie w tym mieście myślą. - Mnie obchodzi. - Wiem.- Katie ponownie odciągnęła ramię. – To jeden z powodów, dlaczego nie chcę dłużej być twoja żoną. Wszystko, czym się przejmujesz to, co ludzie pomyślą. Idealny dom. Idealnie posłuszna żona. Pewnego dnia idealne dzieci, dręczone tym złudzeniem. - To nie złudzenie.- Grayson mówił ostro do niej jak pochylił głowę w kierunku boiska. – Jesteśmy lepsi niż oni. Jesteśmy mądrzejsi. Mamy lepsze życiowe wybory. Cholera, mam więcej na swoim koncie niż większość ludzi w tym mieście mogłoby

49

marzyć. Płacę większe podatki niż oni prawdopodobnie zarabiają w rok. Mam zamiar przejść na emeryturę za kolejne dwa lata, żyjąc tylko z inwestycji. - Wszyscy mówią o wszystkich. Nie tylko tutaj, ale wszędzie. To ludzka natura. - Katie poddała się, kiedy próbowała wyciągnąć rękę i posłała mu tylko politowanie spojrzenie. – Przestań martwić się tym, co pomyślą i po prostu żyj swoim życiem. Ta obsesja bycia lepszym sprawia, że jesteś żałosny. To również sprawiło, że stałam się żałosna do czasu aż uświadomiłam sobie, że nie trzeba grać razem, jeśli się nie chce. - Nie jesteś dokładnie dziesiątką, Katie. - Grayson roześmiał się z okrucieństwem. Przypominając Katie, dlaczego odeszła. – Nikt inny nie zamierza kochać cię za twój umysł jak ja, nikt w tym mieście. Jestem twoja najlepszą opcją i nie rozumiem, dlaczego nam to robisz. - Uważam, że jest dziesiątką. - Mężczyzna zwołał zza ich pleców. Gęsia skórka tańczyła na skórze Katie i nie była pewna, dlaczego wyciągnęła szyję w kierunku silnego, męskiego głosu. Jej ciało musiało rozpoznać to, co jej umysł nie zdążył, ponieważ idącym w ich kierunku był Marcos Rivera. Miał na sobie okulary przeciwsłoneczne i bejsbolówkę, ale był to niezaprzeczalnie on. Mogła zobaczyć stąd jego węża na ramieniu. Wyglądał na większego w późno popołudniowym słońcu z tymi niewiarygodnie szerokimi, dużymi ramionami, masą bicepsów pokrytych plemiennymi tatuażami. Nie mogła pomóc, ale zauważyła, że każdy cal jego wydawał się nawinięty ciasno i gotowy do skoku - jak tygrys tropiący ofiar. Zamrugała, po raz pierwszy rozumiejąc wszystkie te ostrzeżenia Jules, które odnosiły się do Marcosa. To nie był uprzejmy, przystojny anioł z miejsca wypadku. Ten Marcos wyglądał śmiercionośnie. Zdjął swoje okulary przeciwsłoneczne, kiedy zatrzymał się przed nimi. Jego wzrok utkwiony był w stalowych uchwycie Graysone na jej ramieniu. – To jest cześć gdzie pozwalasz jej odejść. - Przepraszam?- Grayson sapnął w irytującym, wyniosłym głosem, który zawsze wprawiał Katie w zażenowanie, kiedy używał go publicznie, zazwyczaj w stosunku do kogoś parkującego ich samochód, albo czekając na niego w restauracji. – To moja żona…

50

- Była żona. - Poprawiła Katie zanim Grayson mógł skończyć. Nadal wpatrywała się w Marcosa w szoku, niezdolna uwierzyć, że naprawdę stał tutaj przed nią. – Co tutaj robisz? Marcos złamał niebezpieczną walkę na spojrzenia, jaką toczył, z Graysonem. Pozwolił swojemu gorącemu spojrzeniu przesunąć się na nią, przez jedną długa chwilę, sprawiając, że więcej gęsiej skórki zatańczyło na jej ramieniu. Niewielka ilość napięcia spadła z jego silnej postaci, a wyraz jego pięknych oczu stał się ciepły tak jak zapamiętała. – Dostałem twoją wiadomość. - Moją wiado…- Policzki Katie ogrzały się, kiedy zdała sobie sprawę, o czym on mówi, a jej głos był piskliwy, kiedy potwierdzała. – Och. Był moment ciszy miedzy nimi, jedno oskarżenie wystarczyło żeby Katie była bez tchu, będąc obok niego ponownie po tak długim czasie. O dziwo mogła poczuć od Marcosa to samo. Ten elektryczny dreszcz potrzeby tak przytłaczający, co widoczne było na jego twarzy i tłumaczone na coś wystarczająco namacalnego, że nawet ktoś tak kwestionujący romantyczność jak Katie, wyczuł to. Jak sobie przypomniała nie byli sami. Marcos odchrząknął i odwrócił do Greysona, a jego oczy zwęziły się w ostrzeżeniu po raz kolejny. - Taa, zamierzam nalegać abyś zabrał od niej swoje ręce.- Przyglądał się ostentacyjnie trzymanemu przez Graysona ramieniu. – Teraz. - Nie wiem, kim myślisz, że jesteś…- Zaczął Grayson, ale puścił Katie zgodnie z prośbą i zrobił ochronny krok w tył od Marcosa. - Jest przyjacielem.- Odpowiedziała Katie, jej policzki nadal płonęły w zażenowaniu i czymś bardziej zmysłowym. – Spotkaliśmy się przez Jules Wellings. Nie było to całkowicie kłamstwem. - Och, fantastycznie.- Wyrzucił z siebie Grayson, ponieważ Jules nie była dokładnie jego ulubioną osobą po daniu Katie bardziej niż sprawiedliwego rozstrzygnięcia rozwodu i poważnie zmniejszając te środki z kont na rynku bankowym, z których był taki dumny. – To jest właśnie rodzaj osoby, którą by ci przedstawiła. Poślubiła rodzinę przestępców i … - Musimy iść teraz.- Katie była tak zachwycona widząc, Marcosa, nawet z fiaskiem z craigslist, tak, że chwyciła rękę Marcosa zanim mogła lepiej to przemyśleć.

51

Jego palce były po prostu tak szorstkie i zrogowaciałe, jakie były w noc wypadku. Spojrzała w górę na niego z uśmiechem. – Późny lunch. Wczesny obiad? - Pewnie.- Marcos uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi, zanim rzucił szybkie spojrzenie Graysonowi w ponownym ostrzeżeniu. – Później, cabron. Zwolnienie było oczywiste i sprawiło, że było jasne, że Marcos nie był przyzwyczajony do ludzi sprzeczających się z nim. Sprawiał prawie wrażenie jakby robił, Graysonowi przysługę przez zwolnienie go. - Nie możesz po prostu…- Grayson prychnął z niedowierzaniem, jego oczy były szeroko otwarte, kiedy rzucił Katie spojrzenie. - Twoja dziewczyna czeka. - powiedziała Katie sarkastycznie, kiedy spojrzała ponad, na, Ashley, która stała teraz przy jej samochodzie i nie kryła się tym, że obserwowała wymianę zdań. - Ale ty ledwo znasz tego faceta i… - Bierzemy osobne samochody.- Zaoferowała Katie zanim, Grayson urządził scenę z jakimiś śmiesznymi pretekstami żeby ja chronić, nawet, jeśli jego lęek przed Marcosem był wyczuwalny i bardziej niż trochę ekscytujący. – Cześć, Grayson. - Napisze do ciebie później.- Ostrzegł Greyson, kiedy spojrzał na Marcosa z nieufnością. Katie wzruszyła ramionami z obojętnością. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej. - Jestem tam.- Marcos wskazał na swoją białą ciężarówkę jak odciągnął ją zanim mógł powiedzieć więcej. – Podążać za tobą? - Brzmi świetnie.- Katie nie chciała go puścić, wiec zdecydowała się odprowadzić go do jego samochodu nawet, jeśli mieli widownię. Katie nie mogła pomóc, ale przystanęła jak byli na tyle daleko żeby nie mogło być ich usłyszeć. Spojrzała w górę na Marcosa, wiedząc, że zszokowane osłupienie musiało malować się na jej twarzy jednak zadała to pytanie, które było na czubku jej języka odkąd pojawił się jak fatamorgana na parkingu dla nauczycieli. – Nie przejechałeś całej tej drogi tylko z powodu tych wiadomości, zrobiłeś to?

52

- Taa, zrobiłem. Będąc z drodze od wczorajszego popołudnia.- Głos Marcosa był zdystansowany przez to szokujące rewelacje. Nawet nie patrzył na Katie. Zamiast tego jego wzrok był na Ashley. – Ta kobieta to jego dziewczyna? Katie nie mogła sobie pomóc, ale zesztywniała odrobinę. Wiedziała, że nie była tak ładna jak, Ashley, ale… - Ten samochód miał nowy lakier. To nie jest fabryczny kolor.- Marcos odwrócił się do niej. – Jaki kolor był wcześniej? Pamiętasz? - Samochód Ashley?- Katie była taka zdezorientowana, ale spojrzała tam, aby zobaczyć Graysona otwierającego bagażnik czerwonego samochodu typu kompakt. – Nie wiem. Staram się poświęcać tak mało uwagi jak to możliwe, kiedy chodzi o nią. - Może to błąd.- Marcos powiedział w ostrzeżeniu jak spojrzał do tyłu, na Greysona i Ashley. Byłaby obrażona gdyby jego nieufność do obojga nie była zauważalna. – Mam dziwną pamięć, kiedy chodzi o samochody. Ten wygląda bardzo znajomo. Odwrócił się do niej i wygiął brew w łuk, jakby oczekiwał, że Katie zrozumie. - Naprawdę przejechałeś całą tę drogę z powodu kilki notek, na craigslist?Zapytała, Katie, ponieważ mogła troszczyć się mnie, o Ashley, czy samochód, którym jeździła. – Chuito powiedział ci to, co powiedziałam w biurze Jules i przeczytałeś je, więc zdecydowałeś pokazać się. To nie może być prawda. Coś w jej twarzy musiało sprawić, że Marcos zapomniał również o aucie, Ashley jak dał jej zamyślone spojrzenie i zapytał. – Nigdy nie widziałaś oceanu? Naprawdę? Policzki Katie zapłonęły ponownie jak przypomniała sobie, co ta notatka wyjawiała. – Nigdy. - Potwierdziła zamiast poddać się nieśmiałości. - Wczesny lunch. Późny obiad.- Powtórzył jej wcześniejsze słowa, kiedy jego wzrok przebiegł po niej w gorącym cyklu, który zostawił ją z uczuciem ciepła i mrowienia, jakiego nigdy nie doświadczyła. - Będziemy jeść i rozmawiać.

53

Marcos musnął swoje ramię, czując tatuaż Los Corredores jak markę, kiedy spoglądał na Katie przez boks w Hal’s Diner. Wiedział, że był to błąd. Wiedział o tym, od kiedy wjechał na parking szkoły średniej Garnet i spędził czterdzieści pięć minut szukając długich miodowo brązowych loków Katie w gasnącym popołudniowym słońcu. Obserwował morze uczniów szkoły średniej wypływających z dużego ceglanego budynku i studiował ich młode, pełne nadziei twarze w zadumie, ponieważ byli oni tak bardzo różni od nastolatków, jakich znał. To były dzieciaki pełne życiowych szans przed nimi i Katie była tego częścią. Sprawiała, że świat był odrobinę pogodniejszy tylko przez bycie w nim. Pomagała kształtować młode umysły i przygotowywała ich do stanięcia twarzą w twarz ze światem. Co do cholery Marcos zrobił w swoim życiu? Rzucił szkołę po śmierci matki i to była milsza część tej specyficznej opowieści. To, co robił po tym jak odszedł ze szkoły wprawiłaby większość ludzi w koszmary na resztę ich życia, a on nie miał nawet przyzwoitości czuć się z tym źle. Przez wiele lat, zastanawiał się czy w ogóle miał sumienie, czy też po prostu wpojony kod zachowania, który nauczył go słuchać innego zestawu praw niż ta, za którą podąża większość ludzi. Teraz mógł być wdzięczny Katie za udowodnienie tego, że miał sumienie. Nie spodziewał się być tutaj sprawiając, że jej oczy błyszczały, jakie były w chwili pod szkołą, kiedy jej dupkowaty były mąż zmusił Marcosa do podejścia, po tym jak zdecydował, że Katie nie zasługuje na jego rodzaj kłopotów. Właśnie podjął decyzję o wyjeździe, zmierzał zostać u Chuito na noc, a następnie wrócić do Miami, aby zacząć demontować samochody w magazynie i pracować, aby zapomnieć o pomyśle, że dwa minusy mogą stworzyć coś pozytywnego. Nie było żadnych uroczych, słodkich gringas w jego przyszłości. Kobiety takie jak Katie nie myślały serio o facetach takich jak on, mimo to byli tu, ponieważ po raz drugi zobaczył jej byłego męża chwytającego

54

ją, nie mógł pomóc, ale mógł podejść do niej. Nadal gratulował sobie za nie zabicie sztywnego kutasa. Chciał powiedzieć jej, aby odwróciła się i uciekła w drugą stronę. Zamiast tego wpatrywał się w menu, strofując siebie i używając trochę siły, aby być przyjacielskim zamiast poddać się pulsowaniu swojego fiuta, który nie ustąpił nawet, kiedy usiadł. - Jesteś naprawdę cichy.- Policzki Katie były różowe i zagryzła wargę nerwowo zanim zapytała ściszonym głosem. – Z tobą w porządku? Nie, było z nim cokolwiek, ale nie w porządku, ale został uratowany przed wyjaśnieniem, kiedy podeszła kelnerka, z bloczkiem w dłoni. - Czy mogę podać wam wszystkim cos do picia? - Hej, Melody. Nie mogę uwierzyć, że wróciłaś do pracy.- Powiedziała Katie do kelnerki. – Ile teraz ma to dziecko? - Trochę ponad trzy miesiące.- Kelnerka uśmiechnęła się do Katie. – Tylko zastępuję. Jestem zbyt zajęta ze schroniskiem. Naprawdę nie mam czasu na prace dla Hal dłużej, ale pomagam, jeśli mnie potrzebuje. - To miło z twojej strony. Wezmę tylko wodę.- Katie spojrzała w menu. – Klops jest nadal specjalnością na piątek.? Melody pokiwała. – Pewnie, że jest. - Wezmę go.- Katie podała menu Melody zanim spojrzała na Marcosa. – Co z tobą? - Um.- Skrzywił się ponownie nad menu ze swoimi rozrzuconymi myślami, że ciężko było mu zrobić coś tak prostego jak zamówienie. – Chyba wezmę to samo. Woda. Klops. To działa. - Okej.- Kelnerka zabrała jego menu. – Tłuczone ziemniaki w porządku dla ciebie? - Są wyśmienite.- Katie zapewniła go i Marcos pokiwał w zgodzie. Zobaczył kelnerkę, Melody posyłającą Katie spojrzenie i uśmiechającą się zanim odeszła. To sprawiło, że Marcos rozglądał się dookoła jadłodajni i zauważył, iż kelnerka nie była jedyną, która się nimi zainteresowała siedzącymi w roku boksu. Czuł się skrępowany i mógł sobie po prostu wyobrazić, co oni o nim mówią. Nie wtopi się całkowicie w to miasto.

55

Jak do cholery radził sobie z tym? - Przypuszczam, że powinniśmy pójść gdzie indziej.- Wymamrotał Marcos, kiedy ponownie byli sami. Rozwinął swoja serwetkę i pracował nad rozkładaniem swoich sztućców, ponieważ unikał wzroku Katie. – Prawdopodobnie rozmawiają teraz o tobie. - Prawdopodobnie.- Zgodziła się Katie, chociaż jej głos był ciepły i przejęty w sposób, jaki nie oczekiwała. Spojrzał na nią, aby zobaczyć jej uśmiech, który był szeroki i zadowolony. – Dziewczyny takie jak ja zazwyczaj nie chodzą na randki z wojownikami. Nie to, że jest o oficjalna randka, ale… - Chica.- Jęknął i przetarł dłonią oczy jak pożądanie i poczucie winy zderzyły się gwałtownie, formując ból głowy. Wiedza, że była tak cholernie zadowolona będąc tu z nim nie sprawiła tego ani trochę łatwiejszym. – Jestem ostatnim facetem, z jakim powinnaś chodzić na randkę. - Co znaczy chica? Uniósł głowę, posyłając jej speszony wygląd, którego nie mógł ukryć. Przyszło mu do głowy, że z kilkoma małymi wyjątkami jak ostatnie kilka wycieczek do Garnet, nie odważył się opuścić swojego terytorium. Kiedy miał dziesięć lat, przeprowadził się z Puerto Rico do Miami, gdzie hiszpański był nadal preferowanym językiem, przynajmniej w obszarach, jakich mieszkał. Cholera, nawet gringos na Florydzie wiedzieli, co oznacza chica. - Oznacza, uch…- Myślał przez chwilę. – Dziewczyna, przypuszczam. - Przypuszczasz? Posłał jej uśmiech, którego nie mógł ukryć, ponieważ było w niej coś, co było tak niewiarygodnie ujmujące jak wsunęła kosmyki za uszy i spojrzała na niego z otwarta ciekawością. - Może to być czułe słówko.- Wzruszył ramionami. – Jak dziecinka czy coś. Nie jest niegrzeczne. - Och. Szeroki uśmiech Katie był zadowolony. Ponownie oblała się rumieńcem i sprawiło to, że miał umysł pogrążany z powrotem na niebezpiecznym terytorium jak

57

zastanawiał się czy jej blada skóra cała się rumieni. Wyobrażał ją sobie różaną i spoconą, bez tchu jak dotykał jej i lizał ją dopóki nie dochodziła w kółko. To zawsze była jego rzecz. Przyglądanie się przechodzącym gorącym dziewczynom było lekkim wyborem. To był powód, dlaczego jego matka zmieniła ich numer telefonu tak wiele razy, kiedy był w szkole. Odkrył zbyt młodo to, że wysokość, jaką otrzymał sprawiała, że dziewczyny zdejmowały ciuchy. Kiedy inni faceci w jego wieku osuwali się w narkotyki i alkohol, on podkradał się do sypialni dziewcząt i zawieszał się na nich. Nie miał wiele dziewczyn34. Nie był materiałem na chłopaka. Nigdy nie będzie, ale był dobry czas i wszystkie kobiety w jego sąsiedztwie wiedziały o tym. Był „inny” jak niedbale ujęła to Mia. Jezu, chciał posmakować Katie. Poczuć jej palce w swoich włosach i jej uda drżące jak ssałby jej łechtaczkę, a później pieprzył jej cipkę swoim językiem. Tylko raz, więc znałby jej smak. Więc mógłby zapamiętać jakby brzmiała. Prawdopodobnie będzie w celi więziennej ponownie któregoś dnia.. niedługo. Jego ojciec nadal był w więzieniu w Miami i nie będzie widział światła dziennego przez następne dziesięć lat. To były mocno popieprzone lata i Marcos będzie potrzebował czegoś, co będzie go wspierać. Żadna z innych dziewczyn nie dała mu tego. One zawsze zostawiały go szukając czegoś nowego. Ale z Katie, podejrzewał, że miało być inaczej. Ona była zbyt słodka. Tak cholernie niewinna. Wszystko w niej było delikatne w sposób, który doprowadzał go do szaleństwa. Nigdy wcześniej nie spotkał dziewczyny takiej jak ona i siedząc przed nią wiedział, że nie może dotykać jej, co doprowadzało go do szaleństwa. Musiał skierować wzrok z powrotem na stół by powstrzymać się przed przyglądaniem się jej, ponieważ biała bluzka, którą miała założoną prezentowała dekolt w serek, który opadał lekko w dół ukazując krągłości miłych, pełnych piersi. Również nie mógł pomóc, ale pamiętał sposób, w jaki jej spodnie trzymały się na jej tyłku w najlepszy możliwy sposób. Jak ten kutas na parkingu dostał taką dupę, było nie do pojęcia przez Marcosa. Ta kobieta mogła mieć każdego faceta, jakiego chciała, ale z jakiegoś powodu, była nieświadoma tego. 34

Chodzi tu o związek, a nie o zwykłe dziewczyny, które miał…

58

- Wiesz, że on jest pełen gówna, prawda?- Zapytał Marcos jak wrócił do prostowania swoich sztućców zamiast patrzenia na nią. - Kto jest pełen gówna?- Katie brzmiała na zmieszaną i Marcos nie winił jej. Wiedział, że był tajemniczy, od kiedy dostał się tam. - Twój były. Ten kit o tobie niebędącą dziesiątką.- Praktycznie wywarczał te słowa i spojrzał ponownie na nią, widząc sposób, w jaki te duże miodowe oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu jakby nie mogła uwierzyć, że mógłby mieć inną opinię. – To gówno prawda. Tam skąd pochodzę, miałabyś facetów kręcących się na okrągło przy tobie. Katie roześmiała się. – Wątpię w to. - Nie wątp w to.- Jego wzrok po raz kolejny przesunął się w dół, niezdolny do powstrzymania przed szybkim spojrzeniem na krągłości jej piersi. – Nigdy nie przyjeżdżaj do Miami. Definitywnie pójdę za kratki. - Za co?- Zapytała z rozbawieniem. - Morderstwo, prawdopodobnie. Byliby cały czas wokół ciebie i musiałbym ich zabić. Bez finezji. Odchrząknął i ponownie oddalił spojrzenie, czując się wyeksponowany. Zastanawiając się, co było w tej kobiecie, że sprawiła, iż stał się wrażliwy odkąd wpadł na nią. Powodem dostania pracy u Sebastiana była ona. Myśl, że było to poczucie winy po wypadku, ale teraz uświadomił sobie, że mogło to być coś całkowicie innego. Część niego chciała być wystarczająco dobra dla takiej kobiety. Martwiła się nim tamtej nocy nawet będąc ranną i to z nim zostało. Sięgnął przez boks zanim mógł zatrzymać się i chwycił jej lewa rękę, aby przyciągnąć do siebie. Mógł zobaczyć blizny, wciąż różowe przy reszcie bladego ciała na jej przedramieniu. Sięgnął drugą ręką i dotknął blizn w zadumie. - To jest powód, dlaczego nie powinnaś być tu ze mną, chica.- Powiedział jej jak przebiegał kciukiem po największej bliźnie, obserwując jak delikatne włoski na jej ramieniu ustawione były na sztorc. – Możesz zobaczyć dokładnie tutaj, że jestem nieodpowiedni dla ciebie. - Dałeś mi coś tamtej nocy, ale to nie były te blizny.- Katie nie odepchnęła ręki, zamiast tego pozwoliła mu dotykać jej, aby sam poczuł uszkodzenia, które sprawił, że

59

stały się czymś pięknym. – Jestem odważniejsza niż byłam przed wypadkiem. To mi dałeś. Nauczyłeś mnie być jak ty. Mruknął z niedowierzaniem jak kontynuował przebieganie palcami po jej zranieniach, zastanawiając się o bólu, jaki przeszła przy leczeniu i wiedząc, że spowodował to. Gdyby tylko skręcił koła w druga stronę. Przejechaliby obok siebie i żadne z nich nie miałoby blizn z tamtej nocy. Nie spędziłby ostatnich czterech miesięcy walcząc, aby być czymś w świecie, który nie chciał go, aby był tym i te rany były prawdopodobnie tak samo bolesne jak jej. - Ja, um…- Muskał z czcią kciukiem bliznę na jej nadgarstku, pieszcząc go zamiast po prostu dotykać. – Pierwsze wspomnienia, jakie mam są o pracowaniu nad samochodami razem z moim tatą. Zawsze miałem zamiłowanie do samochodów, wszystkich samochodów, ale spędziłem większość życia rozbierając je na kawałki. Dzieląc perfekcyjnie dobre maszyny na części do czasu aż były niczym więcej niż pustymi szkieletami. - Okej.- Powiedziała wolno, Katie, nie brzmiąc jakby osądzała jak powinna. – Nie sądzę abym rozumiała, co starasz się powiedzieć. - To jak przekleństwo.- Przyciągnął jej rękę do swoich ust i całował jej knykcie, ponieważ nie mógł się oprzeć. – Sprawianie bólu rzeczom, które są dla mnie najwspanialsze. Przydarza się to mi na okrągło. Nie wiem, dlaczego, ale tak się dziej. Kochałem matkę tak bardzo, a umarła. Katie pokręciła głową. - Moja mama również umarła. To nie jest… - Została zabita w strzelaninie z jadącego samochodu.- Marcos przerwał jej zanim mogła skończyć. – Cały przód domu pełen był kul. - To nie mogła być twoja wina.- Wyszeptała Katie, jej głos napięty był z bólu, a kiedy spojrzał na nią, mógł zobaczyć okropny ból w jej wzroku. – Tak bardzo mi przykro. - Zabili również mojego kuzyna. Miał tylko trzynaście lat.- Marcos wzdrygnął się nad wspomnieniami, przypominając sobie krzyki tamtej nocy, sposób, w jaki Juan zmarł w ramionach Chuito. Szeroko otwarte oczy jego matki wpatrującej się w sufit w

60

szoku. Potrzasnął głową. – Te kule miały być dla mnie. Zamiast tego zabiły Juan’a i moja mamę. Łzy spływały po policzkach Katie, jakby czuła ból tak głęboko jak on czuł. – Marcos… - Nie mogłem odpowiedzieć na twoje wiadomości z powodu tatuażu.- Podniósł w górę ramię, pokazując go jej i rozmyślając sobie, że był nawet bardziej przerażający niż myślała. – To tatuaż gangu. Obserwowanym prawdopodobnie przez gliny. Jesteśmy znanym gangiem w Miami i w ostatnich latach często nas nachodzili. Jestem pewien, że wysłali wezwanie do sądu z powodu craigslist. - Nie jesteś nadal w gangu?- Sapnęła. – Jesteś? - Nie opuszczasz gangu. - Poprawił ją. – Dopóki cię nie pochowają. Była cicho, jej oczy szeroko otwarte. Myślał, że może wstanie i wyjdzie, i tak naprawdę byłoby to najlepsze. Byłoby to dużo łatwiejszy sposób, a uratowałby go od robienia, co wiedział, co musiał zrobić, jeśli miał zamiar przestrzegać swojego nowo odnalezionego sumienia. Tyle, że Katie nic nie powiedziała. Po prostu siedziała tam, jak jeleń w świetle reflektorów, sprawiając, że poczuł się jak ciężarówka, Mack35 i nienawidził tego. - Chciałbym być facetem, który pokaże ci ocean. Chciałbym.- Przyznał, ponieważ dlaczego nie do cholery. Uzewnętrzniał się w tej jadłodajni tak czy inaczej i naprawdę miał nadzieję, że nikt inny nie mógł go usłyszeć, ponieważ nie powiedział tego gówna głośno do nikogo. Nigdy. – Ale nie jestem, chica. Przepraszam. Za nas oboje. Poczuł się tak jakby odciął własną rękę, a nawet nie wiedział, dlaczego. Ledwie znał tę laskę. Była gorąca, pewnie, rzeczywiście palenie, ale tak naprawdę nie trudził się nad wybieraniem pięknych kobiet. Więc dlaczego ta jedna, z jej szerokimi, jelenimi w światłach reflektorów wzrokiem i absolutnym brakiem zrozumienia o jego życie i jego rzeczywistość? Wydawało się to niesprawiedliwe jak wszystko inne.

35

Mack Trucks – amerykańskie przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej produkujące samochody ciężarowe, a dawniej również autobusy. Te ciężarówki są takie wielgachne. 

61

Kiedy w końcu złamała swoje milczenie, jej głos był piskiem nieszczęścia, który on cały rozumiał aż za dobrze. – To, po co przebyta ta cała droga tutaj? Szarpnął się, nie spodziewając się tego. – Powiedziałem, co, gliny prawdopodobnie… - Mogłeś przekazać wiadomość przez kuzyna.- Jej głos rośnie w siłę, bardziej rozsądny, sprawiając, że wyobrażał siebie stojącego na przędzie klasy. – Jak długo trwa podróż? Wzruszył ramionami. – Nie wiem, czternaście godzin bez zatrzymywania, ale… - Nie zatrzymywałeś się? - Nie, ale… - Jechałeś czternaście godzin bez zatrzymywania siedząc tu i mówiąc mi, że to niemożliwe?- Katie wygięła brew w powątpiewaniu. - Tak.- Nawet dla uszu Marcosa brzmiało to jak gówno prawda. - Kłamca.- Nazwała go po tym. – Co jeśli dwa minusy… - Jeden minus.- Wskazał na siebie, a następnie spojrzał na nią. – Tylko jeden, a co się dzieje, jeśli połączyć minus z plusem, Katie?- Miał nadzieję, że znała odpowiedz, ponieważ jego tyłek rzucił szkołę średnią i nie był tak naprawdę pewny. Kusiło go żeby wygooglować to na telefonie. Część niego miała nadzieję na inną odpowiedź niż ta, którą spodziewał się, że jest prawidłowa. – Jaki jest wynik? Powiedz mi. - M-minus.- Wyszeptała nieszczęśliwie. – Minus i plus dają minus. Sięgną do swojej tylnej kieszeni i wyciągnął portfel. Wyciągną swoją ostatnia gotówkę i rzucił na stół. – Musze wyjść teraz. - To tylko głupia matematyczna analogia.- Powiedziała Katie drżącym głosem, jak jej oczy wyglądały na takie jakie były w noc wypadku. – Nienawidzę matematyki. Nawet nie wiem, dlaczego tego używamy. Pozwól użyć historii zamiast tego i… Wstał i posłał jej długie spojrzenie. – Jechałem czternaście godzin, aby powiedzieć ci, że jesteś piękna, chica. To tyle. Ruszyła do przodu chwytając go za rękę, zanim mógł odejść. – Nie chcę abyś odchodził. Wciąż mam twoją kurtkę i …

62

- Zatrzymaj kurtkę.- Pozwolił się jej trzymać, ponieważ cześć jego chciała, aby ona wygrała. – Znasz te wszystkie rzeczy, które dzieją się dookoła w twoim umyśle. Rzeczy, które robią gangi, ale wmawiasz sobie, że jestem inny. Że nigdy nie robiłem tych rzeczy. Jesteś w błędzie. Robiłem je. Katie potrzasnęła głową w niedowierzaniu. – Nie obchodzi mnie czy ukradłeś kilka samochodów. - Nie rozmawiamy o samochodach. - Narkotyki? - Nie.- powiedział, a następnie wzruszył ramionami. – No dobrze tak, ale nie. Zapytaj mnie, co naprawdę chcesz wiedzieć. Mocno przełknęła ślinę jakby rozważając, a następnie spojrzała mu w oczy i faktycznie zrobiła to. - Co stało się ludziom którzy zabili twoja matkę?- Zapytała. - Są teraz martwi.- Nie mógł nawet ukryć dumy, jaką poczuł, kiedy to mówił. – I nawet nie czuję się z tym źle. Ani trochę. Katie uwolniła go, jej dłoń opadła do jej boku. Puściła go. - Przykro mi, że straciłeś swoja matkę.- Wyszeptała, a następnie uciekła wzrokiem zamiast spojrzeć mu w oczu. – I z powodu twojego kuzyna. - Mi również jest przykro.- Westchnął mając to na myśli, ponieważ ta okropna noc ukradła mu coś jeszcze. Coś, czego nie był wtedy w stanie pojąć - chcąc ładnej gringo z hrabstwa Garnet, która patrzyła na niego jak na coś pozytywnego, a nie negatywnego. – Nie masz pojęcia jak bardzo. Odwrócił się, aby odejść zanim ona mogłaby coś powiedzieć.

63

Rozdział siódmy Katie skończyła w wannie, tak jak pierwotnie planowała. Z kieliszkiem wina w ręce, czytała, ale to nie był romans. Leżała tam ze swoim telefonem, używając informacji, które miała, aby sformułować czysty obraz życia Marcosa, które opisał. Te, które wcale nie pasowało do wizji mężczyzny z wypadku. Myślał, że się żyła pod kloszem i była naiwna. Kiedy czytała, zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie miał rację. Nie było tak trudno znaleźć informacje. Wpisując opis tatuażu, Miami, i tak dla kaprysu to, że byli Portorykanami, nazwa Los Corredores wyskoczyła niemal natychmiast. Mieli nawet swoją stronę na Wikipedii, całą wypełnioną okropnymi faktami, takimi jak: Szczególnie terytorialny i niebezpieczny gang Miami. Są jednym z największych i najgroźniejszych gangów w południowym Dade County1. Znani członkowie Los Corredores zostali aresztowani za szeroki zakres działalności przestępczych, w tym handlu narkotykami, strzelaniny, zabójstwa, napady i kradzieże aut. Było też nawet zdjęcie takiego tatuażu, jak na ramieniu Marcosa. I Chuito. Jak głupia była myśląc, że to jakaś wiążąca kuzynów rzecz. Wyobrażała sobie, że zrobili je razem.

1

Hrabstwo Miami-Dade

64

Chociaż może i zrobili. Na tym zdjęciu w internecie, były tylko dwie krople atramentu wypełnione kolorem czerwonym na tyle węża, z czego zdała sobie teraz sprawę, że to nie miały być krople atramentu. One są krwią. Internet był wypełniony faktami, które sprawiały, że Los Corredores rzeczywiście wyglądali, jak bardzo przerażający gang. Miała trudności ze zmierzeniem się z informacjami o Marcosie, którego znała, z tymi pięknymi, pełnymi uczucia jasnymi oczami, które rozpalały ją w ogniu, gdy patrzył dziś na nią z drugiej strony stolika. Po prostu nie mogła uwierzyć, że te artykuły zostały napisane na jego obraz. Nie mogła nawet postawić Chuito w tej roli, a ona i Chuito nie byli dokładnie najlepszymi przyjaciółmi. To sprawiło, iż zrozumiała jako nauczyciel historii, jak bardzo różna była rzeczywistość pisana na papierze, ale nie mogła przestać czytać, przeszukiwać różnych źródeł, choć większość z nich była związana z policją. Jeden artykuł był o tym, jak wielki sukces odnieśli Los Corredores jako Portorykański gang, kiedy Miami miało znacznie większą populację Kubańczyków. Większość rywalizacji Los Corredores mieli z gangami Kubańskimi. Według artykułów, udało im się osiągnąć silną pozycję w ostatniej dekadzie w Dade County dzięki szybkiej, śmiercionośnej akcji, kiedy ich terytorium było zagrożone. Katie zastanawiała się, czy przez zagrożenie, artykuł oznaczał strzelaninę w domu z kobietami i dziećmi. Żaden artykuł i post nie miał w sobie całej historii. Nawet nie było do tego blisko. Była tego pewna. I żałowała, że pozwoliła Marcosowi tak łatwo się wymigać, co wiedziała, iż było całkowicie szalone. Przyznał się do zabójstwa, ale pójście po morderców matki, było bardziej samoobroną, prawda?

65

Katie chciała, żeby to była prawda. Rozpaczliwie. Potrzebowała kolejnej wymówki, żeby się z nim zobaczyć i dotknąć tej magii, którą czuła w jego obecności, zanim odszedł. Zamknęła oczy i upuściła telefon na matę przy wannie i zassała drżący oddech, ponieważ nie było żadnej możliwości, żeby wierzyła w to kłamstwo zbyt długo. Zabójstwo, do którego się przyznał nie było ani trochę samoobroną. Było zemstą. Co doprowadziło ją do zastanawiania się dlaczego, ze wszystkich ludzi na ziemi, Marcos przyznał się właśnie jej. Odniosła wrażenie, że nie ufa zbyt łatwo. Jeśli był choć trochę taki jak jego kuzyn Chuito, najprawdopodobniej nie ufał w ogóle, ale wylał dziś swoje wnętrzności przed nią w Hal Diner, jakby byli najstarszymi powiernikami. Co oznaczało, że nie była jedyną, która czuła to połączenie. Z oczami ciągle zamkniętymi, przypomniała sobie sposób, w jaki patrzył na nią Marcos, jakby była najpiękniejszą, kuszącą kobietą na świecie. To było takie dziwne dla Katie, która nigdy nie postrzegała siebie bardziej jak zwyczajną. Przeszła przez liceum z nosem w książkach. Grayson był pierwszym mężczyzną, którego kiedykolwiek całowała, a to nie było wcześniej, jak w trzeciej klasie liceum. Zawsze było jasne to, że jej umysł do niego przemawiał, a seks z nim był jak wszystko inne w ich związku. Zadbany, rozplanowany, aż do końca. Wtorkowe i sobotnie wieczory były zazwyczaj zarezerwowane dla intymności, dobrze rozmieszczone w całym tygodniu i zwykle kończyły się zanim stacja lokalna nadawała wiadomości o dwudziestej drugiej. Z jakiegoś powodu, Katie nie sądziła, że seks z Marcosem byłby na rozłożonym pod nią ręczniku, aby chronić pościel z egipskiej bawełny; szybki i skuteczny, by upewnić się, że usłyszą cały raport nachodzącej pogody, zanim pójdą spać. Przez chwilę pozwoliła sobie na luksus fantazjowania o czymś innym, niż zwyczajność i nuda. Jak smutne to było, przez lata nawet jej fantazje były nijakie, bo 66

nie miała z czym ich porównać. Romanse, nawet te starsze, były tak daleko od jej rzeczywistości, że nigdy nie mogła umieścić się na miejscu tych pięknych bohaterek z wielkimi cyckami i wąską talią. Teraz, tylko na chwilę, podsycana tymi gorącymi spojrzeniami Marcosa, zanim odszedł, była w stanie uwierzyć, że jeden mężczyzna na świecie, w rzeczywistości sądził, że cała była cenna, a nie tylko jej umysł. Kiedy tam siedziała, zdała sobie sprawę, że myśl o tym, iż znała Marcosa była prawdopodobnie tak niebezpieczna dla ładnego, starannego małego świata Katie, jak on twierdził, wiedziała również, że była już chora ładnym i starannym. Chciała czegoś trochę ostrzejszego. Trochę ryzykownego. Chciała tatuaży zamiast aktówek. Chciała kogoś, kto lubiłby jej cycki, a nie jej stopień naukowy. Wyszła z wanny i przekręciła głowę, aby spojrzeć w lustro, gdy kapała z niej woda. Znalazła to, czego oczekiwała - tyłek, który zawsze był trochę za duży i biodra, które mogłyby stracić kilka kilogramów. Jej cycki były w porządku, nawet ona o tym wiedziała, ale wciąż miała na nich kilka białych linii i były zbyt pełne, aby opierać się grawitacji. Nawet z wadami, po raz pierwszy w swoim życiu uwierzyła, iż mężczyzna mógł pomyśleć, że była piękna taka jaka była. Zobaczyła to dziś w restauracji. Poczuła to w jego dotyku, i może wiedziała to już od dawna. Może istniało coś takiego, jak bratnie dusze. Jej brat pracował w jedynym salonie samochodowym w Garnet Country i zawsze mówił, że każdy tyłek idealnie pasuje do jakiegoś fotela. Więc może też każda potwora znajdzie swego amatora. I miała wrażenie, że szczególny rodzaj potwory jaką była, stworzony został może nie dla najbezpieczniejszego trafienia - ale dla jej dużego odszkodowania, nawet jeśli nikt na świecie tego nie rozumiał, po za nią i Marcosem.. Był niebezpieczny. Teraz wiedziała już to na pewno. Przyznał się do tego prosto z mostu, ale wiedziała, że jej by nie skrzywdził, była tego zupełnie pewna po tym, jak wolał stanąć w obliczu DUI, niż zostawić ją samą. To nie było małe poświęcenie biorąc 67

pod uwagę jego przeszłość. Jeśli mógł podjąć takiego rodzaju ryzyko dla niej, ona mogła zrobić to samo dla niego. Sześć miesięcy temu, nie uwierzyłaby, że mogła być wystarczająco pewna siebie, aby szukać jakiegoś faceta do seksu, a już na pewno nie przystojnego zawodnika MMA, który mógłby mieć każdą dziewczynę, jaką zapragnął, ale wypadek ją zmienił. Marcos mnie zmienił. Lubiła to kim była dzięki niemu zbyt bardzo, aby pozwolić mu odejść bez walki. Podniosła telefon z podłogi i zalogowała się na Craigslist. Wciąż naga, szła do przodu i napisała jeszcze jedną wiadomość.

*****

Marcos usiadł przy małym stole w kuchni Chuito, patrząc na wodę w butelce w swojej ręce i próbując ignorować uczucie straty, które osiadło ciężko po środku jego klatki piersiowej. - Będę się zbierał z rana. - Hej, stary, nie musisz się zmywać tak szybko. - Chuito odwrócił się od zmywania naczyń, których użyli podczas obiadu. - Jesteś tu teraz. Zostań na tydzień. Twój okres zwolnienia warunkowego już się skończył, i to nie tak, że masz pracę, do której musisz wrócić. Marcos chciał zostać. Chuito był jedynym kuzynem, który mu został, ale pokręcił głową w zaprzeczeniu. Nie mógł mu powiedzieć, że gdyby został, poddałby się pokusie, którą jest Katie Foster i zrobiłby coś, przez co nawet Marcos czułby się źle. Nie zamierzał dać kolejnego powodu do cierpienia Katie. Zrobił i tak już tego wystarczająco, ale zamiast wyjaśniania wszystkiego, powiedział tylko: 68

- Nie, już napisałem do Angela po tym, jak wyszedłem z restauracji. Ma dużo gówna, aby utrzymać mnie zajętym. - Marc... Marcos podniósł głowę i spojrzał na kuzyna, prawie wyzywając go do wygłoszenia wykładu. Oboje wiedzieli, że Marcos miał pecha. Był w więzieniu w noc, kiedy Clay Powers szukał zawodników w podziemiach MMA w Miami i zdecydował, że Chuito miał potencjał by zostać profesjonalistą. To równie dobrze mógł być Marcos, ale zamiast tego przyjął upadek za całe Los Corredores, w tym za Chuito, który ukradł większość samochodów, za które siedział Marcos. - Nie pozwól Angelowi wciągnąć cię w mieszkanie tam. Im więcej jesteś mu winien, tym ciężej jest dla ciebie się stamtąd wydostać i on to wie - powiedział Chuito, po kilku chwilach pełnych napięcia. – A gliny wykonują większość swoich nalotów nocą. Jeśli tam śpisz, wtedy... - Zatrzymuję swoje miejsce - zapewnił go Marcus. - On nie będzie moim właścicielem. Chuito umieścił szkło pod strumieniem w zlewie i westchnął. - Wiesz, że mam pieniądze, które mogę ci dać. - Nie, wyślij je cioci Sofii. Potrzebuje ich bardziej ode mnie. - Moja matka ma się dobrze - obiecał mu Chuito. - Właśnie kupiłem jej kolejny samochód. Mam oszczędności, Marc i wolałbym, żebyś je wziął niż... - Samochód był dość hardkorowy. Lexus LS430. Bardzo fajny. Zapomniałem ci powiedzieć jak bardzo mi się podobał. - Marcos posłał swojemu kuzynowi prawdziwy uśmiech, ponieważ był szczęśliwy z jego powodu. - Powinieneś zobaczyć w nim swoją matkę. To miło widzieć ją szczęśliwą. Jest z ciebie dumna. - Doceniam to, że spędzasz z nią tyle czasu - wyszeptał Chuito, brzmiąc na rozdartego i nieszczęśliwego. - Chciałbym, żeby się tu przeniosła, ale...

69

Marcos się zaśmiał. - Taa, racja. Chuito odwrócił się od zlewu. - Wciąż mam nadzieję, że może... - Nie wiemy nawet jak ty tu mieszkasz. Ciocia Sofia. Zapomnij o tym. Nienawidziłaby tego miejsca. - To miejsce jest w porządku. - Chuito wszedł do salonu, ściągając koszulkę, a Marcus wstał i za nim podążył. - Przyrasta do ciebie po kilku latach. - Utknąłeś tu, bracie. Na stałe. - Marcos opadł na łóżko kuzyna i spojrzał w sufit. - Jestem zaskoczony, że nie ma więcej alarmów samochodowych i monitoringu. Można by pomyśleć, że wszyscy je zainstalowali, kiedy twój Boricuański tyłek się tu pokazał. - Mów po hiszpańsku - powiedział Chuito po hiszpańsku, a następnie dotknął ściany obok łóżka. - Ściany są grubości papieru. To mieszkanie zostało zrobione po tym, jak Jules kupiła to miejsce, ale nie zostało zaprojektowane w ten sposób. Ona może usłyszeć wszystko. Marcos spojrzał na ścianę, myśląc o ślicznym rudzielcu, Alaine, która mieszka obok Chuito. Wie, że jego kuzyn czuje coś do niej. To jedyny możliwy powód, dla którego Chuito wciąż mieszkał nad biurem Jules Wellings, zamiast znaleźć większe miejsce. Był mistrzem UFC, kurwa, ale mieszkał jak walczący o uznanie amator, którym był, kiedy przeniósł się do Garnet pięć lat temu. - Słyszy wszystko? - zapytał po hiszpańsku Marcos, unosząc brew, gdy uśmiechał się do swojego kuzyna. - Czyni to trudnym przyprowadzenie tutaj kobiety. - Nie przyprowadzam tu kobiet. - Chuito rzucił koszulkę do kosza na brudną bieliznę, a następnie potarł swój kark. - Idę wziąć prysznic. Chyba, że chcesz iść poćwiczyć w Cellar. - Pieprzyć Cellar - powiedział Marcos z goryczą. - Mogę poćwiczyć w domu. 70

- Może gdybyś został, pokazał co potrafisz, zaczął ćwiczyć ze mną i Tino, rozważyliby danie ci miejsca. Wiesz, że Tino jest szwagrem Jules. Słuchają go i... - Nie. - Marcos zamknął oczy i przewrócił się na bok na łóżku Chuito, próbując zablokować obraz Katie, patrzącej z szeroko otwartymi oczami ze zgrozą, kiedy zdała sobie sprawę, że Marcos naprawdę zabił jakiś dupków odpowiedzialnych za śmierć Juana i jego matki. - Muszę się wynieść, w cholerę, z tego miasta. - Co się stało dziś w Hal? - zapytał Chuito z troską. - Sprowadziłem ją na ziemię. - Prawdopodobnie, tak jest najlepiej - powiedział Chuito, zamiast się kłócić. Spojrzał na ścianę, jakby po drugiej stronie widział Alaine. - Dziewczyny takie jak one... - Taa - zgodził się Marcos, zanim mógł dokończyć i zapytał o coś, co dokuczało mu od ostatnich kilku lat. - Pieprzysz ją? - Ją? - Chuito wskazał na ścianę w zaskoczeniu. Kiedy Marcos posłał mu spojrzenie, Chuito prychnął. - Jej tata jest pastorem w tym dużym kościele Baptystów, na obrzeżach miasta. Pieprzenie Alaine nie jest opcją. Zaufaj mi. Nie powinienem się nawet do niej odzywać. - Ale to robisz? Znaczy, rozmawiasz z nią. - Taa. - Chuito wzruszył ramionami i usiadł na łóżku, wciąż wpatrując się w ścianę z namacalną tęsknotą. - To dziwne. Ona nie widzi w niczym złej strony, nawet jeśli patrzy jej w twarz. Ona jest zbyt dobra, wiesz? Czasami będąc w jej pobliżu, zaczynam zapominać te bzdury. - Masz na myśli to, że sprawia, iż zapominasz skąd pochodzisz? Marcos nie był pewny czy to źle, czy dobrze, ale zaczynał rozumieć. Siedzenie dziś z Katie, sprawiło, że chciał uwierzyć w możliwość innego życia. Tego niemożliwego.

71

Chuito odwrócił się z powrotem do niego, rozważając to przez sekundę, zanim kiwnął głową. - Taa, coś takiego. Później dowiaduję się, że Angel przyprowadza pół Los Corredores na następną walkę. Mówi o pieprzonej rzeczywistości. Nie potrzebuję już Cellar. Mam siłownie w całym Miami, oferujące się sponsorowaniem mnie. Moja matka się tu nie przeprowadzi. Wiesz, że nigdy nie jesteśmy po tej samej stronie. Ma ciebie, ale będąc tak długo z daleka, po tym jak straciła już ciocię Camilę i Juana... - Głos Chuito się załamał na imieniu brata i pokręcił głową. - Wiem, że muszę przenieść swój obóz z powrotem do domu, ale po prostu... - Zostań tutaj - powiedział mu Marcos z pewnością. – Twoja mama chce, abyś tu został. Też tego chcę. Jeden z nas musi się wydostać i trzymać z dala. Nasza rodzina kurewsko zasługuje przynajmniej na to, a wiesz, że jeśli wrócisz… - Wiem. - Chuito ponownie spojrzał na ścianę. – Tylko… Było łatwiej, kiedy Alaine miała dziewiętnaście lat i była tak całkowicie cholernie naiwna, że nawet nie rozumiała jakie zagrożenie było, jeśli chodziło o to. - Chuito wykonał gest do tyłu i z powrotem między nim, a ścianą. – Ale nie jest to teraz łatwe. Było to naprawdę cholernie trudne przez jakiś czas. Zaczynam myśleć, że przeprowadzka do domu jest tego warta. Nie mogę tego robić. - Co nie jest takie łatwe? Wygląd Chuito był niepokojący, kiedy odwrócił się plecami do niego. Następnie podniósł się i odszedł do drzwi zamiast odpowiedzieć. – Biorę prysznic.

*** Tym razem, Marcos był w łóżku przed północą. Leżał na kanapie w salonie Chuito, starając się zasnąć. Prawie nie miał odpoczynku odkąd wyjechał z Miami i powinien spać jak zabity. Zamiast tego, wpatrywał się w sufit, słuchając deszczu padającego na zewnątrz i starając się być 72

daleko od burzy myśli, które go dręczyły. Niektóre z nich były typowe, jak ciągły konflikt emocji, będąc w pobliżu Chuito. Tęsknił za swoim kuzynem. Kiedyś byli bliżsi niż bracia, najlepsi przyjaciele, ale przeszli razem zbyt wiele. Wszystkie jego ciemne wspomnienia trzymały w sobie Chuito. Mieli tą sama krew na swoich rękach i tą samą skazę na duszy. On bardziej niż ktokolwiek inny rozumiał dlaczego Chuito został na przedmieściach wiejskiego miasta. Ukrywając się przed wszystkim. Udając, nawet jeśli tylko przez chwilę, że całe to straszne gówno się nie wydarzyło. Marcos także chciał się ukryć. Najlepiej w miękkim miejscu, między bujnymi piersiami Katie Foster. Kiedy o tym myślał, Marcos uświadomił sobie, że nigdy wcześniej nie był z gringa i znalazł się fantazjując o niej, wyobrażając sobie miękką, różową cipkę. Domyślał się, że pachnie słodko, jak zapach truskawkowego żelu pod prysznic, który mógł dzisiaj od niej poczuć. Mogła smakować nawet bardziej słodko. Jego usta faktycznie się śliniły i musiał zejść w dół poprawić się, gdy stał się twardy myśląc o tym. Wbrew rozsądkowi, wyciągnął telefon i wszedł na Craigslist, szukając starych wiadomości Katie i mając nadzieję, że Chuito aktualnie przesypia noc. Jego kuzyn wydawał się też go ostrzegać, jakby walczył z tymi samymi demonami za każdym razem Marcos go odwiedzał. Przy odrobinie szczęścia, Chuito stracił przytomność, ponieważ te wiadomości były lepsze niż porno usypiając Marcosa i miał on bardzo ciężki czas, pozwalając uciec snowi po przejechaniu całej tej drogi tylko, żeby ją dotknąć. Sen dokładnie nie nadchodził. Mógł pomóc sprawom popłynąć. Planował tylko przeczytać wszystkie stare wiadomości, które wcześniej czytał z tuzin razy. Oprócz tego, że one wszystkie nie były stare. Była jedna nowa, wpatrująca się w niego ze szczytu listy, zanim nawet miał szansę zacząć przeszukiwać. Mężczyzna z niespotykanym tatuażem węża który „wjechał” we mnie w Sylwestra w Garnet.- w4m

73

Mam dosyć działania ostrożnie. Lewy pas autostrady zostawił mnie z niczym oprócz żalu i wiem, że było to jeszcze trudniejsze dla ciebie, przyśpieszając życie po drugiej stronie. Może to nigdy nie było o plusach czy minusach. Może zamiast tego, to o spotkaniu gdzieś po środku. Chcę, abyśmy jeszcze raz się zderzyli, tym razem na naszych warunkach i wierzę, że ty również tego chcesz. Zostawię światło. Marcos wpatrywał się w wiadomość, kiedy puls bębnił w jego uszach, a jego kutas naprężył się przy szwie w jego bieliźnie do bólu. Nie mógł nawet stworzyć spójnej myśli po jednej ofercie zostawienia włączonego światła. Potrzeba pulsowała przez całe jego ciało, sprawiając, że wszystkie jego mięśnie napięły się w surowej, seksualnej desperacji jakiej nigdy wcześniej nie doświadczył. Zazwyczaj brał to, co zostało mu zaoferowane, a tam było tego wiele. Nigdy wcześniej nie spotkał zakazanego owocu takiego jak Katie Foster. Nigdy sobie nie odmawiał. I było to tym trudniejsze wiedząc, że ona chciała, żeby przyszedł, jeśli tylko on mógł przejść przez ten nieznośny, mały głos sumienia, który wybrał naprawdę zły czas, aby pojawić się w jego życiu. Spojrzał na godzinę w telefonie. 23:48 A następnie wrócił, przeczytał ponownie wiadomość i zanotował, że pisała około trzy godziny wcześniej. Zastanawiał się tylko, jak długo te światło zmierzało zostać, gdy krzyk przerwał ciszę w mieszkaniu. Było to tak pełne furii i przemocy, która instynktownie posadziła Marcosa, sięgając po broń, z którą zazwyczaj spał pod poduszką. Tym razem była nadal w ciężarówce. - To za Juana, ty bezwartościowy kawałku gówna! Mam nadzieję, że zgnijesz w piekle, ty skurwysynie!

74

Marcos spojrzał na otwarte drzwi sypialni Chuito, czając dreszcze czegoś zimnego i nieprzyjemnego, wspinającego się w dół jego kręgosłupa, kiedy zdał sobie sprawę, że było to więcej niż sen Chuito, który się okazywał. To było wspomnienie.

***

Facet był martwy przez ostatnie dziesięć minut, ale nie powstrzymało to Chuito przed kopaniem w głowę, leżącą twarzą w dół, członka konkurencyjnego gangu. Jednego z sześciu, którzy wystrzelili kule w dom, gdzie mieszkali Marcos i jego matka, wraz z ciocią Sofią, Chuito i Juanem. Może martwy dupek rozłożony na ziemi, był jednym z tych, którzy wystrzelili kulę, która zabiła matkę Marcosa. Lub jego kuzyna, tak bystrego i pełnego optymizmu, bardzo różniącego się od Chuito i Marcosa w tym wieku. Już po rzuceniu szkoły, kradli samochody mając trzynaście lat, ale Juan poszedł zaś prostą drogą. Oni wszyscy myśleli, że on mógłby być pierwszym, który pójdzie do college’u. Chciał być lekarzem, a Marcos żartował, że byłoby to bardzo wygodne, aby mieć jednego w rodzinie. Doktor nie dzwoniący po gliny po każdej cholernej kontuzji. Teraz Juan był martwy, a ten skurwiel mógł być jednym z tych, którzy to zrobili. To była jedyna myśl Marcosa, gdy obserwował jak Chuito depcze po jego twarzy do czasu, aż nie można było go dłużej rozpoznać jako człowieka. Na Marcosa nawet nie wpłynęła rozlana krew. Po prostu stał tam, mając na oku koniec uliczki z palcem na spuście swojego GLOCKa. Jego spojrzenie w każdym razie było beznamiętne za każdym razem patrząc do tyłu, widząc zęby i krew plamiące chodnik. - Oye, Diego. Marcos zesztywniał, pochodząc do brzegu ulicy, aby spojrzeć dalej na drogę do klubu. Rozpoznał innych członków gangu Diego, teraz szukających ich zaginionego brata. Była tam czwórka z nich. Zazwyczaj mieliby słabe szanse, ale Marcos był nieustraszony i wiedział, że Chuito również.

75

Co najgorszego mogło się stać? Śmierć? Czy to się liczyło? Żaden z nich nie chciał żyć z poczuciem winy wiedząc, że kule, które zabiły Juana i matkę Marcosa były przeznaczone dla nich. - Rozpoznaję jednego - powiedział Marcos do Chuito. Tak jak rozpoznawał faceta, którego Chuito pobił na śmierć w tej uliczce, ponieważ Marcos rzucił się na zewnątrz domu tamtej nocy, jak kule podziurawiły dom. Z glockiem w dłoni, ścigał dwa samochody pieszo, biegnąc do czasu, aż nie mógł zobaczyć już ich, kiedy byli daleko. Marcos zawsze miał dziwną pamięć, gdy chodziło o samochody. Wszystkie te szczegóły z nim zostawały. Twarze w oknach. Tablica rejestracyjna. Być może było to właśnie wszystko z tamtej nocy, co szczególnie wżarło się w jego mózg. Bez względu na powód, uczyniło to bardzo łatwe, aby wytropić skurwiela, który zniszczył jego rodzinę. Zbyt łatwe. - Facet z czerwonej koszuli. - Marcos utrzymywał kontakt wzrokowy ze swoim kuzynem, który odszedł od ciała. Widząc, że Chuito zamierza wziąć sobie następnego, Marcos schował pistolet z tyłu swoich jeansów, ponieważ zadecydowali zabić każdego z tych skurwieli, gołymi rękami. – Możesz wziąć pozostałych, ale tego zostaw dla mnie.

*** Marcos został rzucony we wspomnienia, kiedy frontowe drzwi mieszkania się otworzyły. Ponownie jego ręka działała prawie bez porozumienia z nim, sięgając po broń, której tu nie było. Na szczęście zdał sobie z tego sprawę, gdy ujrzał długie truskawkowo blond włosy sąsiadki Chuito. Alaine. Weszła do środka, jakby była u siebie, ubrana tylko w cienką białą koszulę, która była staroświecka, ale przezroczysta w słabym świetle. Zostawiało to mało do wyobraźni, ale nie była dziewczyną w typie Marcosa. Alaine brakowało rzeczywistych krzywizn kobiecych, ale Chuito zawsze był dziwny. Podobały mu się szczupłe, bez tyłka, ale on nigdy o to nie dbał. Może to dlatego tak dobrze pasował tutaj, na ziemi gringo. 76

- Toma tu tiempo, Marc2. - Głos Chuito z sypialni, był teraz zimniejszy, bardziej niebezpieczny i kalkulujący. – Hazque el cabronsufra. Marcos poczerwieniał i spojrzał na gringo, która go nie zauważyła. Weszła do sypialni bez strachu i Marcos zdał sobie teraz sprawę, dlaczego nie uciekła w drugą stronę. Nie zrozumiała Chuito. Przez cały czas mówił po hiszpańsku. Nie słyszała jego nieprzyjemnej determinacji bez emocji, zapewniającej Marcosa, że to raczej wyciągnięcie bólu z powodu śmierci, a nie zabicia faceta. - Chica - zawołał ponieważ nie chciałby wchodzić do pokoju, kiedy Chuito miał ten rodzaj koszmarów. – Hej. Alaine go nie usłyszała. Po prostu wślizgnęła się przez drzwi sypiali Chuito i zamknęła je za sobą, jakby i ona była we śnie. Jakby robiła to tysiąc razy wcześniej i nawet nie starała się zauważyć wytatuowanego byłego więźnia, rozwalonego w bieliźnie na kanapie Chuito, ponieważ nie był on częścią jej rutyny. Spojrzał na zamknięte drzwi z rezerwą, jego ciało stężało. Poniekąd spodziewał się pójść tam i ocalić ją przed Chuito, który jak Marcos wiedział z doświadczenia, mógł wydrzeć się, kiedy miał koszmar. Dzielił pokój z nim przez większość ich dzieciństwa i dostał paznokciami więcej niż raz, bo strzelanina z samochodu nie była jedynym okropnym gównem, które stało się przyczyną koszmarów. Po kilku zawrotnych minutach, Marcos zaczął słyszeć jakieś szepty. Nie mógł zrozumieć słów, ale mógł usłyszeć ton. Miękki, ujmujący, niski głos Chuito, pomieszany z delikatnym Alaine. Co do kurwy? Marcos wiedział, że jego kuzyn nie kłamał. Polegali na sobie za bardzo przez lata, żeby kłamać. Uczciwość była zakorzeniona i całkowita. Jeśli Chuito powiedział, że nie pieprzył Alaine, wtedy to była prawda, ale co tam się działo? Gorąca córka pastora, wślizgująca się do jego pokoju każdej nocy, w prześwitujących koszulach nocnych, a Chuito nic nie robił. Naprawdę toczył taką samą bitwę między sumieniem, a kutasem, przez tą chudą gringa, która właśnie weszła do jego pokoju tak, jakby tam należała? Przez pięć lat? Nic dziwnego, że mówił o przeprowadzce z powrotem do Miami. 2

Nie śpiesz się.

77

To brzmiało dla Marcosa jak piekło, ale on nigdy nie byłby tak zdyscyplinowany jak Chuito, kiedy dochodziło do rzeczy tego typu. Jeśli była tam piękna kobieta, zostawiająca włączone światło, były szanse, a Marcos zamierzał się tym zająć. Szczególnie tym, czego pragnął każdym włóknem siebie. Tylko raz. Pojedyncze posmakowanie, żeby ułatwić to, kiedy skończy z powrotem w magazynie, w ciągu najbliższych kilku dni. Aby trwało w nim, gdy ostatecznie skończy w więzieniu. Albo martwy. Nie chciał żałować, ale nie chciał zranić Katie, smakowaniem obu stron. Szukał kompromisu. Ta rzecz z sumieniem była nowa. Jeszcze nie posmakował granic. Nie był nawet pewien, gdzie one powinny się znajdować. Był dumny z siebie za dzisiejsze wyjście z restauracji, nawet jeśli było to trudne i żałosne i wypełnione tym nigdy niekończącym się „co jeśli”, ponieważ nigdy wcześniej nie miał takiego połączenia. Miał wrażenie, że więcej już go mieć nie będzie. To uczucie było rzadkie. Jak coś, co niewielu może zostać tym dotkniętych, ale zostawił siedzącą tam Katie, ponieważ zdał sobie sprawę, że ryzyko dla niej nie jest tego warte. Teraz kwestionował wszystkie te dobre intencje. Marcos nigdy nie radził sobie dobrze z zasadami. Jeśli coś próbowało go ujarzmić, prawie natychmiast zaczynał szarpać smyczą, walcząc i warcząc jak pitbull, który był uszkodzony przez życie. Spojrzał na swój telefon, notując czas i zapamiętując, że nadal ma policyjny raport z wypadku w schowku w samochodzie. A w środku jest jej adres. Jego umysł krzyczał na niego, przypominając Marcosowi każdy grzech, który popełnił i porównując to do przyzwoitości Katie, uporządkowanym życiem, spędzonym na formowaniu umysłów chętnych, młodych ludzi, pomagając im osiągnąć swój najwyższy potencjał. Dzieciakom jakim mógł być Juan.

78

Marcos potrzebował trzymać swój tyłek Boricua3 na tej kanapie. Nawet, jeśli oznaczało to, że życie Katie nigdy nie byłoby dłużej bezpieczne i nudne. Pan wiedział, że nuda była lepsza niż alternatywa. Pas szybkiego ruchu, w końcu był okrutny dla każdego. Marcos bardziej niż ktokolwiek o tym wiedział. Ale w każdym razie wstał i włożył jeansy.

3

Określenie mieszkańców Portoryko, szczególnie tych, mieszkających w Stanach.

79

Rozdział 8 Katie nie mogła zabrać się za romans. Była podenerwowana. Piorun uderzył na zewnątrz i podskoczyła, ponieważ szalała burza, a deszcz stukał o okna. Powinna zwinąć się i iść spać, ale nie mogła się zrelaksować. Sprawdziła Craigslist na swoim telefonie przynajmniej sto razy tej nocy, nawet wiedząc, że Marcos nigdy nie odpowiedziałby w ten sposób. Przyjechał z Florydy, aby uniknąć tego za pierwszym razem. I było to bardzo trudne nie pochlebiać sobie tym faktem. Katie nie była jedną z tych kobiet jak Ashley, które potrzebują dużo męskiej uwagi. Zawsze była dla nich typem niewidzialnej. Nie fajna. Tylko zupełnie niezauważona. Nie gruba, ale z pewnością nie chuda. Brązowe oczy. Brązowe włosy. Niesamowicie blada, nawet w środku lata. Nie miała wielkiej charyzmy, czy zbyt słodkiego charakteru. Nie była bardzo dobra w kuchni, ani nie miała pracy o dużej mocy. Jej kobieca wartość rynkowa była na niskim poziomie. Nie była okrzyknięta dobrym materiałem na żonę, tym bardziej na boginię seksu. Było to prawdopodobnie z tego powodu, że skoczyła na Graysona w sekundzie, w której pokazał swoje zainteresowanie jej rozumem, czy czymkolwiek innym. Powodem, że sprawy popsuły się tak szybko było to, że nie była też popychadłem. Po prostu nie była w stanie pogodzić się z bzdurami, aby utrzymać 80

mężczyznę. Od czasu rozwodu przyzwyczaiła się do spędzania dni na nauczaniu i wracaniu samotnie do domu, wiedząc, że w końcu uda się do swojego małego domku, jak czyniły stare panny w dawnych czasach. Spędzała sporo czasu żałując, że nie była bardziej kreatywna. Takie kobiety robiły na drutach, prawda? To nie mogło się zdarzyć, więc zamiast tego zastanawiała się nad zakupem kota. Była zbyt praktyczna, aby nie próbować planować prostej, ale samotnej przyszłości. Do czasu, aż pojawił się Marcos i wyprowadził ją z błędu, odnośnie wszystkich jej pomysłów. Ponownie sprawdziła telefon jak chory z miłości głupiec, wiedząc, że prawdopodobnie smutne jest to, iż to robi. Nic od Marcosa, tylko masa wiadomości od Graysona. Każda jedna bardziej desperacka i żałosna niż poprzednia. Wydawało się, że jakby zwiększył swoja grę od czasu incydentu na parkingu. Zaczynało się to stawać poważnie problematycznie. Miała nadzieję, że mógłby umawiać się z Ashley i po prostu zastawić ją w spokoju. Była nim tak zmęczona. Katie nadal zastanawiała się nad tym, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Była tak rozkojarzona, że nie zadała sobie trudu, aby pamiętać, że było po pierwszej w nocy. W rzeczywistości zapomniała o wszystkim, co trzymało ją spiętą i niespokojną przez cały wieczór. Myślała, że to Grayson. W końcu był to pierwszy dzień przerwy wiosennej. Mogło to motywować go do zatrzymania się po jedenastej, a jego wiadomości były na granicy natręctwa. Chwyciła swój szlafrok z wieszaka za drzwiami do sypialni, aby zakryć swoją nagość, ponieważ wczołgała się wcześniej do łóżka w niczym oprócz pary 81

różowych, koronkowych majteczek. Śmiałość jej wiadomości, która była zaproszeniem na Zaginionych Kontaktach dla pewnej osoby sprawiło, że czuła się świetnie i spanie nago było jedną z korzyści mieszkania samotnie. I było to wtedy, gdy uderzyło ją to ni z tego ni z owego. Wiadomość Zaginionych Kontaktów. Różowe majteczki, nieciekawe kiedy pomyślała o Graysonie będącym za drzwiami, uczucie zupełnie inne, kiedy rozważała inną możliwość. Wyjrzała przez okno z pokoju dziennego, serce bębniło jej teraz w uszach. Nogi trzęsły się, a coś gorącego i niezaprzeczalnego pulsowało między jej udami. Przez deszcz ciężko zobaczyć samochód na podjeździe. - Kto to? - zawołała, jej głos złapany był miedzy zgrzytem nadziei, a strachu. Nie była nawet pewna jakiej chciała odpowiedzi. Grayson był denerwujący, ale bezpieczny. Mogła warknąć i przegonić go jak tysiące razy, kiedy pojawiał się w jej drzwiach. Co do drugiej możliwości… - Wiesz kto to, chica. Katie zassała zaskoczony oddech, ta kombinacja strachu i pożądania trzasnęła ją bezpośrednio w splot słoneczny. Omójboże. Omójboże. Omójboże. Pojawił się. To co wydawało się znakomitym pomysłem po dwóch kieliszkach wina w wannie, było bardziej przerażające, kiedy możliwość widoczna w jej oczach i gdy

82

była ubrana w nic, oprócz różowych majtek i kudłatym, niebieskim szlafroku, który miała od czasów liceum. Jej oczy były szeroko otwarte, kiedy wpatrywała się w drzwi. - Nie musisz otwierać - powiedział po drugiej stronie, jego głos był raczej zrezygnowany niż zły, jakby mógł wyczuć wszystkie jej obawy w ciszy. – To prawdopodobnie lepiej, niż byś tego nie zrobiła. Nie było to bardzo uspokajające. - Cholera, to nie tak miało zabrzmieć - jęknął Marcos, jakby czytał w jej myślach. – Nie mówię, że czegoś oczekuję. Nie jestem takim facetem. Po prostu ty jesteś… sobą, a ja mną i… Co no, nie powinienem przychodzić. Ja po prostu… Katie szarpnięciem otworzyła drzwi, ponieważ było coś w niskim, pełnym bólu głosie, którym do niej mówił. Strach sprzed chwili wywołał czasową amnezję o tym, dlaczego pisała to wszystko, zaczynając w Zaginionych Kontaktach. Nie była pewna, co tak dokładnie było w nim, że mogło w jakiś sposób odzwierciedlać jej własną niepewność, ale to rozbrzmiewało w niej tak mocno, że nie mogła nie otworzyć drzwi. Marcos stał tam, chroniony przed burzą pod markizą na jej ganku. Jego krótkie, ciemne włosy były mokre, ale postawione w barwione kolce, jakby nieustannie przebiegał przez nie ręką. Ciasna, zwykła niebieska koszula jaką nosił, przylegała do jego potężnej piersi i muskularnych ramion jak druga skóra. Światło z domu odbijało się w jego jasnych oczach, sprawiając, że emocje wirowały w nich zupełnie i niezaprzeczalnie, jak jego spojrzenie przebiegło po niej stojącej tam w niczym, oprócz szlafroka. Nisko zawiązany pasek musiał sprawiać oczywistym, że nie było tam za dużo pod nim. - Ay Diosmio - wykrztusił Marcos, jego głos był niski w sposób jaki sprawiał, że wszystkie te drobne włoski na ramieniu Katie stanęły. Potrząsnął 83

głową, jakby wątpiąc w swoje roszczenia, że niczego od niej nie chciał. – Nie powinnaś otwierać drzwi, carino. Katie powinna go zaprosić do środka, ale wciąż była zamrożona w pulsowaniu, ogłuszona stanem zmysłowego szoku. Tak bardzo, jak cieszyła się tylko byciem obok niego, jej część, nie mogła uwierzyć w to, co się działo. Dla niej z wszystkich ludzi. Do dzisiaj spodziewała się mężczyzny takiego jak Grayson, nie jak Marcos, który ociekał surowym seksapilem tak mocnym, że prawie mogła poczuć to na swoim języku. Wszystko w nim było twarde i zawzięte jak wypełnił wejście, te wytatuowane bicepsy, teraz mokre i błagające o dotkniecie. - C-co znaczy carino? -zapytała, zamiast zrobić coś tak logicznego, jak zaproszenie go do środka, ponieważ sposób, w jaki to powiedział tym niskim, ochrypłym głosem sprawił, że czuło się to prawie jak pieszczotę. Owinęła się nieświadomie szczelniej szlafrokiem, ponieważ jego spojrzenie zanurzyło się w jej dekolt. – Sprawiasz, że chciałabym w college’u mieć hiszpański zamiast…Mówienie bez sensu Katie zostało przerwane, kiedy podniósł wzrok z powrotem na jej twarz, ta nieokiełznana intensywność nadal wirowała w nich do tego stopnia, że musiała zassać powietrze, ponieważ poczuła się trochę słabo. Powiedzieć, że była to sytuacja do jakiej nie była przyzwyczajona, byłoby ogromnym niedopowiedzeniem. Odepchnęła drzwi, aby otworzyły się szerzej w zaproszeniu. – W-wybacz. Jestem niegrzeczna. Chciałbyś wejść? Jesteś cały mokry. Mogę dać ci ręcznik lub… Przerwała, kiedy chwycił ją za dłoń w drzwiach i pociągnął do przodu. Była taka nerwowa, że upadłaby, ale Marcos złapał ją i owinął drugim ramieniem wokół jej pleców, aby utrzymać Katie na nogach. Pachniał naprawdę dobrze, jak mydło i mężczyzna, i deszcz, wszystkie surowe i naturalne rzeczy. Zamknęła oczy, potrzebując kilku sekund, by poczuć 84

wszystko z tego momentu. Jej emocje, jej myśli, jej bicie serca i ostre, ciężkie oddechy jakie brała. Wszystko szalało, jakby świat właśnie wybuchnął pryzmatem kolorów po życiu w czerni i bieli. - Jedna noc. - Marcos również brzmiał na zdyszanego. Jakby doświadczał takiego samego owijającego palenia w żołądku, jaki czuła Katie. – Potem wykopiesz mój tyłek ze swojego domu i obiecasz, że nigdy nie napiszesz kolejnej wiadomości na Craigslist. - Przebiegał swoimi palcami w górę jej ramienia, odnajdując blizny, które zostawił na niej wypadek. – Postarasz się zapomnieć, że kiedykolwiek się pojawiłem. Zamrugała na to, zmarszczone brwi zniekształcające jej czoło zanim nawet pojęła sens jego słów. Kiedy to zrobiła, potrząsnęła głową w zaprzeczeniu. - Nie. - Nie mogła tego obiecać. Po prostu nie mogła. Nie miała zamiaru wyrzucić tego uczucia za nic. Nie zamierzała ponownie wracać do czerni i bieli. – Nie ma mowy. - Obiecaj, Katie - nakłaniał Marcos, brzmiąc twardo, sprawiając, że było oczywiste to, iż nie był przyzwyczajony do ludzi kłócących się z nim . – Zrób to, a ja… - Jego głos załamał się, gdy jego spojrzenie niepostrzeżenie wróciło na kształt jej piersi. Trochę dzikości opuściło, wymieniając na gładki, zniewalający jak miód na jego języku tenor. – Będę miał się dobrze. Bardzo dobrze. Ten lekki akcent zauważyła kilka razy, zanim stał się bardziej widoczny w tamtej chwili, ale bardziej atrakcyjny z tego powodu. Katie zadrżała w odpowiedzi. Prawie się zgodziła, ale teraz była dzielniejsza, niż przed wypadkiem. Zamiast tego pokręciła głową. - Nie proś mnie o to, proszę. - Muszę. - Jego kciuk przebiegał ponownie przez blizny na jej ramieniu, jakby w przypomnieniu. – Pozwól mi zrobić odpowiednią rzecz. To nie tylko ty. 85

To także ja. Muszę wiedzieć, że mogę podejmować dobre decyzje. Że nie jestem cały zły. - Wiem, że w ogóle nie jesteś zły - powiedziała z takim przekonaniem, że łzy napłynęły jej do oczu. – Złe rzeczy po prostu się zdarzają i… - Robiłem dużo nielegalnego gówna, zanim zmarła moja mama. - Przerwał jej z ponurą pewnością. – Dużo. Być może, ale to było w przeszłości i w tym momencie wszystko, co mogła powiedzieć o tym to: - Uważam, że jesteś wspaniały, Marcos. Katie wiedziała, że zabrzmiało to młodzieńczo i zostawiło ją odsłoniętą w sposób, jaki dorosłej kobiecie z rozwodem za sobą nie powinno się przytrafić. Inny mężczyzna, mógłby wyśmiać ją za to, ale to wpłynęło na Marcosa inaczej. Zamknął oczy, wziął głęboki oddech i wyglądało to tak, jakby się wahał. Przez chwilę myślała, że mógł się odwrócić i odejść. Potem przeklął po hiszpańsku i trzymał jej twarz obiema rękami, jego szorstka dłoń była przy jej policzku, gdy spoglądał na nią w dół, teraz jego spojrzenie roztopiło się przez coś gorącego i było takie namacalne, że Katie prawie mogła tego spróbować. Oblizała swoje wargi w odpowiedzi, a on jęknął, tylko mały dźwięk męki, która opuściła go jak wpatrywał się w jej wargi. - Obiecaj. - Jego głos był chrapliwy, prawie drżący, jak wziął kolejny ostry wdech. – Proszę, Katie. Jej tętno dziko szumiało w uszach. Jej majtki były zupełnie przemoczone przez dziki nurt pożądania, który wybrał ten moment, aby napłynąć i utopić ją. Czuła to prawie jak torturę, jakąś prymitywną formę manipulacji, która nie chciała, żeby zgadzała się na nic, absolutnie na nic, czego chciał Marcos. 86

Ponownie oblizała swoje usta, patrząc na te piękne oczy, które nawiedzały jej sny przez miesiące i wzięła kolejny głęboki oddech, zanim wyszeptała: - N-nie. - Dlaczego jesteś tak kurewsko uparta? - warknął, a jeśli byłby innym mężczyzną, ona wzdrygnęłaby się od samego srogiego brzmienia. – Wiesz co ci zrobię, jeśli powiesz „tak”? Będę miał cię spoconą i jęczącą całą noc. Przysięgam, tylko… - Nie - powtórzyła, tym razem silniej, jak stała tam wytrwale, jej twarz była nadal między jego szorstkimi rękoma. – Potrzebuję więcej niż jednej nocy. Nigdy nie byłam z nikim innym oprócz Graysona. Nigdy nawet nie całowałam nikogo oprócz niego. Nigdy nie miałam na sobie spojrzenia mężczyzny, takiego jak twoje. Prawdopodobnie nie będę już go miała ponownie, po tym jak odejdziesz i… - Próbowała walczyć z jego uściskiem, żeby potrząsnąć głową. – Nie. Jego oddech był teraz wyraźnie nierówny, jego muskularna pierś wznosiła się i opadała w sposób, jaki może robić dzikie zwierzę. Otworzył usta, wyglądając tak, jakby chciał coś powiedzieć, a następnie, kiedy po prostu pomyślała, że mogłaby umrzeć od czekania, powiedział: - Pieprzyć to. – I wykorzystał kontrolę nad jej twarzą i przyciągnął ją bliżej, przechylił jej głowę z powrotem trochę mocniej i pochylił się do jej ciepłego oddechu wydmuchiwanego przez usta. Wciąż się powstrzymywał i błagał. – Powiedz to. Stała na palcach u stóp, odblokowując przestrzeń między nimi, wreszcie scalając je razem i wyszeptała przy jego miękkich, gładkich w dotyku ustach. - Nie. Uśmiechnął się. Wystarczył ślad, ale wiedziała, że tam był, ponieważ to poczuła. Tak jak poczuła siłę, nieubłagane uderzenie jego serca, ponieważ jej dłoń 87

położona była na jego piersi. Zwinęła swoje palce w mokrej tkaninie jego koszulki, a następnie zamknęła oczy, wciąż starając się zapamiętać każdy niuans tej chwili. Przysunął Katie mocno do swojego ciała. Pierś do piersi, lizał delikatnie połączenie jej warg i chaotyczny strumień myśli szumiący wewnątrz umysłu Katie rozkojarzył się przez ten moment. Odsunęła się od niego, teraz cała jej istota koncentrowała się na jednym, na cichej modlitwie. Boże, proszę. Zamiast walczyć, Marcos popchnął swój język w jej rozchylone wargi z omdlewającym zamachem, a cichy jęk, który odbił się głośnym echem przez Katie, przeszedł do jej duszy. Słodki Jezu, nie miała pojęcia, że pocałunek można czuć w ten sposób. Ciepło, wolno, pobłażliwie. Przyjemność była prawie wstrząsająca, jak pierwszy szok próbowania słodkiego, lepkiego karmelu na języku, smakował tak dobrze, że jej umysł nie potrafił tego pojąć, ale nadal otwierała się po więcej, całkowity żarłok tej zakazanej dekadencji. Małe pulsowanie pożądania przechodziło przez jej całe ciało i mogła poczuć jak jej łechtaczka pulsuje. Jakoś wylądowali w domu, z dłońmi Marcosa na jej długich włosach i jego ustami na jej. Katie poczuła jak plecami uderza o ścianę i instynktownie wygięła się w łuk w jego stronę, w milczeniu błagając o więcej i coś w tym zmieniło wszystko. Pocałunek przeszedł z wolnego i ociężałego w szorstki i desperacki między jednym biciem serca, a kolejnym. Kiedy jego język naciskał na jej usta, tym razem to było w jakiś sposób ostrzejsze, prymitywniejsze. Zacieśnił swoje palce w jej włosach, trzymając ją w ramionach, gdy szczypał jej dolną wargę. Rozchyliła je bardziej, biorąc wszystko co on chciał jej dać. Jęczeli i dyszeli sobie w usta, kiedy rozdzielili się, by 88

zaczerpnąć powietrza. Drżenie potrzeby między nimi było tak agresywne, że stało się to fizyczną manifestacją, a ręce obojgu im drżały. Kiedy Marcos pchnął biodra do jej, mogła poczuć twardy zarys penisa przez jego mokre jeansy. Ściskała jego koszulkę, wyciągając dekolt, aż sapnęła i jej cipka ścisnęła się od napływu wiedzy, że on też jest obolały. - Och, potrzebuję… - Odrzuciła głowę do boazerii na korytarzu. Zareagował pochyleniem się i ssaniem miękkiego miejsca krzywizny jej szyi. Sprawiając, że szarpnęła się, kiedy znalazła przyjemność bezpośrednio połączoną z jej cipką. Nie mogła nawet zacząć wyrażać słowami jej desperacji, ale spróbowała. – Proszę, Marcos. Ja… Zakrztusiła się, jak odwiązał pasek od jej szlafroka. Katie miała krótką chwilę, gdy coś innego niż oślepiające pragnienie sączyło się przez jej sumienie. Była zbyt blada. Jej cycki były za duże, zbyt pełne; nie były napięte i wysokie, jak u tych dziewczyn w czasie przerwy wiosennej z video. Sfilmowali te szalone widowiska na Florydzie, gdzie mieszkał Marcos. Wszystkie te dziewczyny w Miami były z pewnością doskonałymi supermodelkami, a jej biodra były zbyt szerokie i… Marcos jęknął i Katie ścisnęła mocniej swoje oczy, czując gorąco zażenowania palące od jej twarzy, przez szyję do piersi. - Kurwa, jesteś cała zarumieniona. - Przebiegł swoim kciukiem w dół między rowkiem jej piersi, jego palce muskały krawędź prawej. – To jest seksowne jak cholera. Twoja skóra jest po prostu tak cholernie gładka. Tak nieskazitelna. Żadnych jasnobrązowych linii i wygląda, jakby rumieniała się tylko od obściskiwania się. - Przykrył jej lewą pierś swoją drugą ręką i chrząknął, jego mięśnie brzucha zacisnęły się zauważalnie. – Mam coś do dziewczyn rumieniących się.

89

- M-masz? - Chciała obrócić głowę i ukryć swoje zażenowanie, ale było to zniewalające do oglądania w sposób, w jaki Marcos wpatrywał się w dolne części jej ciała, teraz wyeksponowanego jak szlafrok opadł z jej ramion. Czuła się, jakby widziała wypadek samochodowy - część jej, chciała odwrócić wzrok, ale nie mogła. – Dlaczego? - Ciężko podrobić rumieniec. Kiedy dziewczyny stają się gorące, zaczynają być bez tchu, różane i co no… Jesteś cholernie idealna. - Nie mógł odwrócić wzroku od jej cycków. Musnął kciukiem jej sutek, okrążając go z szacunkiem sprawiając, że jęknęła i wygięła się ponownie w łuk. Chrzanić zażenowanie, jej oczy zamknęły się, ponieważ to uczucie było wspaniałe. – Zastanawiam się jak wyglądasz po tym, gdy dojdziesz. - C-co? - zaskrzeczała, kiedy jego kciuk kontynuował kreślenie małych kółek po jej sutku, co sprawiło, że napięły się od przyjemności. Marcos otoczył jej plecy ramionami, zmuszając ją do wygięcia się w jego stronę i trzymał ją, aby stała na nogach w tym samym czasie, jak odchylił się do tyłu, ssąc jej sutek ustami. Dobry Boże! Nie miała żadnego pojęcia, że można czuć się tak dobrze. Była uległa, jej ciało wyczerpane i chcące opaść na ziemię, ale Marcos był tak cholernie silny. Podtrzymywał ją. Mogła czuć jego biceps ściskając go palcami, ponieważ uchwyciła się go jak liny ratunkowej. Jednak, nawet z tą całą siłą, wydawał się toczyć taką samą walkę o wywieranie nacisku. Oboje osunęli się na kolana na drewnianą podłogę. Drzwi były nadal otwarte, deszcz ich zraszał, ale nie obchodziło ich to, ponieważ nagle cała ta twarda, potężna siła była na niej, miażdżąc ją do ziemi. Przesunął swoje

90

usta na jej szyję, a jej ciało opłakiwało stratę, ale była już w czuciowym przeciążeniu. Wszystko było dobrze. Oboje byli bez tchu, a kiedy sięgnął w górę pociągając ją za włosy, eksponując łuk jej szyi, tylko wygięła się w łuk w mocnym uścisku, poświęcając się temu jak narkoman, kiedy ssał i lizał linie jej gardła w górę do czułego miejsca za jej uchem. - Zamierzam wylizać cię, aż będziesz krzyczała, chica. Co? Znaczenie jego obietnicy zagubiło się do czasu, jak wsunął swoją wolną rękę za linie jej majtek, dotykając jej intymnie, a jej twarz zapłonęła, ponieważ była tak mokra, nabrzmiała i obolała. - Co no - jęknął, wciskając w nią palec bez zaproszenia, czy ostrzeżenia. Sapnęła i szarpnęła się od rozżarzonej do białości biegu przyjemności, gdy szeptał do jej ucha. – Och, tak, dziecinko. Mam zamiar tego spróbować. Och. Uderzyło ją to jak tona cegieł o co mu chodziło i to po prostu, nie. Nie ma mowy. Nie wydawała się robić tego z facetem na pierwszej randce. Była zamężna przez prawie rok zanim ona i Grayson zaczęli eksperymentować z tym i potem oboje zdecydowali, że nie było to w ich menu. Dobre dziewczyny nie robią takich rzeczy i wiedziała, że powinna odejść od niego i powiedzieć Marcosowi o zasadach, ponieważ ta koncepcja wydawała się przy nim stracona. Ale nie zatrzymała go.

91

Nie wyjaśniła niczego. Zamiast tego leżała tam, trzęsąca się i potrzebująca, jak znów zjechał w dół. Ssąc ponownie jej sutki. Lizał małe białe linie na skraju jej piersi, jakby mu się to podobało. Schodzenie w dół jej brzucha, było bardziej intymne, niż cokolwiek wcześniej doświadczyła z Graysonem. Kiedykolwiek. Ale nie zatrzymała Marcosa. Ani trochę. Pomogła mu zdjąć te urocze, różowe majtki. Nawet nie martwiła się za dużo swoim nie tak wzmocnionym brzuchem, czy byciem kompletnie wyeksponowaną dla mężczyzny, którego ledwie znała, ale czuła to szalone połączenie z nim. - Wydepilowana. - Rzucił jej zatrzymujący serce uśmiech, gdy unosił się nad jej najbardziej intymnym miejscem. Jego oczy błyszczały jak niebieski ogień w słabym oświetleniu w przedpokoju. – Pięknie, chica. Bardzo pięknie. Coś chwyciło ją w piersi, ponieważ sposób w jaki na nią patrzył był tak szczery. - Masz to na myśli? Marcos pochylił się i szarpnął do tyłu koszulę. Zdjął ją jednym szybkim ruchem, a następnie odrzucił na bok. Katie wpatrywała się w niego. Teraz z nagą piersią, ukazując więcej tatuaży. Przebiegła po jego lewym mięśniu piersiowym, coś przykuło jej wzrok, umieszczone na prawo nad sercem. Zobaczyła słowa napisane poniżej i powyżej. Imiona. Jego matka. Juan. Data była napisana na środku. Zrozumiała, że była to data ich śmierci. Pochyliła się, dotykając znaku na jego opalonej skórze. Ujął jej rękę przy sercu zamiast odepchnąć ją, zapytał: - Co powiedziałaś wcześniej? 92

- Zapominałam - wyszeptała. Ponieważ tak zrobiła. Zapomniała o wszystkim, oprócz tego wspaniałego, uszkodzonego mężczyzny, oznakowanego przez życie, unoszącego się nad nią. Potrzebującego jej. Czym do cholery była próżność i zasady obok tego. Leżała, oddając się jemu. Cokolwiek sprawiło mu ból tak głęboki jaki odczuwała ona w tej chwili. - Czy to cię kręci? Wciągnął gwałtowny oddech, spoglądając na nią ze zdziwieniem. - Tak? - Och tak. - Kiwnęła głową. – Jeśli potrzebujesz zapomnieć, chcę pomóc. Marcos się nie wahał. Pochylił się i ssał ponownie jedną brodawkę, sprawiając, że jęczała i ponownie się wygięła w łuk. Włożyła swoje palce w jego mokre włosy, przyciskając go do siebie jak obniżył się w dół. Wspaniale było czuć jego nagą skórę. Tak niewiarygodnie intymnie w sposób w jaki seks z Gaysonem nigdy nie był. Obserwowała emocje grające na jego przystojnej twarzy, gdy ją lizał i smakował. Świeży połysk potu pokrył jej ciało, robiąc zjeżdżalnię ze skóry, która była jeszcze mokra od deszczu. Jej nogi zostały rozwarte przez jego muskularną, twardą postać na niej i kiedy przesunął dłonią po jej udzie i zahaczył szorstką dłoń pod jej prawym kolanem, pozwoliła mu otworzyć je szerzej. Urodzony jako mężczyzna lekkomyślnie biorący przyjemności jakie podawało mu życie, Marcos przebiegł kciukiem w dół jej fałdek, zmuszając do 93

otwarcia się na niego. Nie było w nim ani chwili wahania, ani braku pewności, żadnego rozbierania i wpatrywał się w nią tak jak chciał zapamiętać wszystko to tak bardzo jak ona. Następnie pochylił głowę a ona obserwowała, zahipnotyzowana przez jego czystą śmiałość, jak ssał jej łechtaczkę, jakby tam należał. Przyjemność zaślepiała. Nie mogła nic na to poradzić, ale zamknęła na to oczy. Jej palce zacieśniły się w jego włosach w ich własnym porozumieniu i przez chwilę była zmartwiona tym, że było to za dużo. Wtedy wsunął jeden palec w nią, podwajając nagły przypływ rozkoszy i w każdym razie nie mogła z tym walczyć. I nie chciała. Wykrzyczała jego imię, kiedy jego dotyk zakrzywił się w górę, uderzając coś wewnątrz, co sprawiło, że uczucie języka na jej łechtaczce było o wiele silniejsze. Grayson nigdy nie robił tego w ten sposób, zmuszając ją do czucia wszystkiego na raz. Było to przytłaczające ale dała się pogrążyć prosto w zachwycie, ponieważ jak się zatrzymać. - Boże! - Jej nogi trzęsły się jak zwój przyjemności zacieśnił się zbyt szybko, by go kontrolować. Wiedziała, że to zbyt wcześnie, ale nie mogła teraz tego powstrzymać. Katie rzuciła się pod Marcosem, ciągnąc jego włosy i otwierając się szerzej do szturmu, kiedy ekstaza uderzyła w nią żenująco szybko. – Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam. Przeprosiny wybuchły z niej fala po fali przyjemności miażdżącej ją. Całe ciało Katie przez to drżało. Jej cipka zaciskała się w ostrym, szybkim rytmie orgazmu, a on głaskał delikatnie te miękkie miejsce w kółko, w odpowiedzi na milczący apel. Mocniej zacisnęła powieki, gdy poczuła, że przychodzi znowu i starała się stawić czoła jak najciszej, drugiemu punktowi kulminacyjnemu. Zagryzła wargi, 94

dławiąc swój krzyk, ale wiedziała, że jej ciało całkowicie ją zdradzało. Marcos mógł poczuć jak mocny był, wewnątrz i na zewnątrz. Nawet w pełni to nie zmalało zanim stała się zbyt wrażliwa dla jego ust i szarpała za jego włosy. Zaskoczył ją przez odsunięcie, ale nadal głaskał ją swoimi palcami. Gdzieś po drodze pracował drugim i to uczucie było niesamowite. Teraz Marcos był na niej, obserwując ją jak pieprzył ją swoimi palcami. To przeciągnęło jej drugie uwolnienie, na co miałaby ochotę wiecznie, gryząc swoją wargę mocniej. Przestał jej dotykać tylko po to, aby podnieść się i uwolnić jej dolną wargę. Nie wiedziała co zszokowało ją bardziej, fakt, że jego palce zostawiły ostry zapach jej płci tam, gdzie pochylił się i po chwili polizał ją. - Żadnego ukrywania. - Oddychał przy jej ustach. – Podoba mi się to słyszeć. Zamrugała, zaskoczona tym, jak coś tak nieokrzesanego ją pociągało. - O-okej. Ciało Katie nadal było nabrzmiałe i mrowiło, po dwóch potężnych orgazmach, ale walczyła z zażenowaniem. Kiedy zszedł w dół i wepchnął ponownie w nią palec, nie mogła zaprzestać ataku dyszenia. - Dlaczego doszłaś tak mocno, chica? - Marcos głaskał ja ponownie, aby udowodnić swój punkt widzenia, sprawiając, że zacisnęła się na nim. - To, um, minęło trochę czasu. - Zacisnęła mocniej powieki, kiedy wyznała. – Jestem rozwiedziona p-prawie od dwóch lat. - To jest to? - Marcos brzmiał na rozbawionego. Jego akcent był teraz wyraźny i dodawał paliwa do już rozpalonego płomienia wewnątrz Katie, szczególnie kiedy opadł w dół i chwycił jej prawą dłoń, popchnął ją w kierunku 95

krocza swoich jeansów, zmuszając, by poczuła długi, gruby kontur jego fiuta. – Albo może ten pendejo po prostu nie wypełniał cię tak, jak na to zasługiwałaś? - Och. - Ujęła go instynktownie, obserwują sposób w jaki rosły jego oczy z opadającymi powiekami, powiększały się od jej dotyku. Musiała przyznać, że czuła się, jakby to było większe niż to, do czego była przyzwyczajona. – M-może nie. Z odwagą i ciekawością, której nigdy przed tą nocą nie miała, odpięła guzik w jego jeansach i odsunęła suwak. Marcos opierał obie ręce na drewnianej podłodze, podpierając cały swój górny ciężar ciała, a następnie spuścił głowę, aby patrzeć na nią uwalniającą jego. - Ay Diosmio – wyjęczał, kiedy Katie opuściła jego czarne, krótkie bokserki i głaskała jego długość. - Co to oznacza? - zapytała Katie jako rozproszenie, ponieważ nie mogła uwierzyć jak gruby był, tak bardzo, że jej palce nie dotykały jego podstawy i utknęła w połowie drogi bycia nerwową, a tak wyłączoną, że nie mogła odwrócić wzroku od swojej ręki wokół niego. Pogłaskała go od nasady do czubka, a następnie jej kciuk nad główką jego penisa, zastanawiając się, jakie to byłoby uczycie, gdyby wepchnął go wewnątrz niej. - O mój Boże. Zamrugała na niego. - C-co? - T-to właśnie to oznacza - mruknął i wygiął się w jej uścisku. – Ay Dios mio. O mój Boże… kurwa.

96

Marcos sięgnął w dół, starając się znaleźć kieszeń, kiedy jego jeansy zostały zepchnięte nisko na udach. Złoto ofoliowane pakieciki wysypały się na podłogę i sięgnął po jeden, umieszczając miedzy zębami, ale niechętny aby pomogła mu z nim. - Jak wiele tych rzeczy przyniosłeś? - Katie nie wiedziała dlaczego, ale zachichotała. Posłał jej przebiegły uśmiech nad paczką prezerwatyw, a ona zaśmiała się mocniej zanim przez wyrażeniem głośno swoich obaw. – Nie sądzę, że to będzie pasować. Trzymał koniec złotej folii, wbijając się w paczkę prezerwatyw swoimi zębami zanim wypluł górną i powiedział: - Będzie pasować. Nadal śmiała się i nie była tak zdenerwowana jak powinna być. - Seks z tobą z wielu powodów jest nauką, z których najmniej chodzi tu o lekcje hiszpańskiego. - Nie powtarzaj żadnych hiszpańskich słówek jakich nauczyłaś się ode mnie przez następne dwadzieścia minut. Uniosła swoje brwi w zaskoczeniu. - Dwadzieścia minut? - Onanizowałem się w samochodzie. - Nie wyglądał na zażenowanego przez to wyznanie. – I zawsze trwa dłużej po raz drugi. Puściła go, dłoń przyciskając do swoich ust, niezdolna uwierzyć, że właśnie przyznał się do tego. - Zrobiłeś to?

97

- Taa, wybuchłbym w sekundzie, w której wzięłaś mnie w usta, jeśli bym tego nie zrobił. - Nasunął kondoma na siebie, nadal całkowicie nieskrępowany. Obserwowała jak jego dłoń przesunęła się w dół po grubym, jasnobrązowej długości jego penisa, czując się ponownie bez tchu zdecydowała, że tylko Marcos mógł sprawić, iż zakładanie kondoma jest seksowne. Katie oplotła swoje nogi wokół niego, ponieważ potrzebowała go w sobie, nawet jeśli będzie ciasno. Zaczepiła swoje stopy w jego bieliznę, która została zsunięta z jego gładkiej, napiętej linii tyłka. Razem pozbyli się reszty jego ubrań, a potem byli już tylko oni, skóra do skóry. Słowa i żarty odeszły tak szybko, jak pokazał się, wymieniając je na falę emocji, której się nie spodziewała. Pieściła jego twarz, jak opuszczał się na niej. Był ciężki, drewno było szorstkie pod jej plecami, ale nie obchodziło ją nic z tego. Ogień w tych jasnych oczach prawie konsumował ją, gdy Marcos ją studiował. - Katie… - Jego głos był ochrypły. – Ja… Położyła palce na jego ustach zanim mógł skończyć. Mogła poczuć coś na kształt spowiedzi w jego głosie i to było za dużo. Nie mogła tego usłyszeć. Nie, jeśli zamierzał zostawić ją rano. Było to szalone i obłąkane, i czyniło tyle samo sensu, co reszta tego, co zrobiła, ale wiedziała, co zamierzał powiedzieć, tylko mu przerwała. - Tylko uczyń mnie swoją - błagała, ponieważ potrzebowała tego rozpaczliwie. – To jest to, czego w tej chili potrzebuję, Marcos. Jęknął w klęsce i ukrył twarz w krzywiźnie jej szyi. Jego usta smakowały jak niebo, nadając świeży połysk przyjemności tańczącej po jej skórze. Odwróciła głowę, dając mu łatwiejszy dostęp, gdy śledziła mięsnie jego pleców i pozwoliła pracować mu jedną dłonią miedzy ich nagimi ciałami.

98

Mogła poczuć jego penisa, twardego i gotowego przy jej brzuchu, ale zamiast tego, dotykał ją. Uwodzenie szło wolno, ale wiedziała, że prawdopodobnie tak szybko, iż po raz pierwszy, jak żartował i rozszerzał ją sprawiając, że stała się bardziej wilgotna i potrzebująca, i już jej nie obchodziło jak był duży. Katie przesunęła się i jęczała pod nim, przysuwając się bliżej jego ręki. Jeśli on nie zrobi tego wkrótce, zamierzała dojść ponownie, a to było po prostu nie do przyjęcia. Zazwyczaj odnajdywała takie szczytowanie sama. Trzy razy pod Marcosem, zanim on kochałby się z nią, co było zbyt wiele według czyichkolwiek standardów. Jęknęła, kiedy muskał kciukiem po jej łechtaczce i błagała. - Proszę. Przestał jej dotykać i włożył druga dłoń w jej włosy ciągnąc jej ostentacyjnie i patrząc na nią ponownie. - Lubię patrzeć. Chcę widzieć twoją twarz, kiedy będę cię brał. Zamknęła oczy, czucie odsłoniło wszystko razem włączając z tego powodu. - Okej. Poruszył się, a Katie pomogła wyginając się, gdy poczuła go przy swoim otwarciu, popychając wolno do przodu, w pobłażliwym zatwierdzeniu. Kiedy szeroki czubek jego kutasa pojawił się przy jej pośladkach, jej usta otworzyły się ponieważ był tak dużo większy, niż cokolwiek czego doświadczyła wcześniej. Nie czułam, żeby to miało pasować, ale było tak, tak jak obiecał. Gęsia skórka rozchodziła się po jej skórze, przyjemność była mocniejsza niż wcześniej, potężniejsza i wbiła paznokcie w jego ramię, kiedy to zaczęło ją przytłaczać. Starała się przygryźć ponownie dolną wargę, ale warknął: 99

- Nie, pozwól mi posłuchać tego. Pozwól mi posłuchać tego wszystkiego.Wziął ją do końca jednym, mocnym pchnięciem sprawiając, że krzyczała z nagłego przypływu ekstazy. – To jest to, chica. Pozwól mi usłyszeć, jak skończyłaś na mnie, kiedy pieprzyłem cię jak seksowną sukę, którą jesteś. Sapnęła na jego ostre słowa, ponieważ sprawiły, że poczuła się tak seksowana jak Marcos twierdził, że była, a to się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Ponownie ukrył twarz w jej szyi, a następnie ugryzł wystarczająco mocno, by zostawić ślad. Następnym razem, gdy przemówił, było to po hiszpańsku, ale słowa były tak szorstkie i ostre, pełne uniesienia i wyzywające w sposób, jaki łatwo można zrozumieć, nawet jeśli nie mogła ich przetłumaczyć. Potem wycofał się i wziął ją ponownie, zanim mogła złapać oddech. Jezu, tarcie było niesamowite. Ona naprawdę została wypełniona i to uczucie było bardziej niż dobre. Znalazła się, chwytając go, jak brał ją mocno w kółko, sprawiając, że przyjemność budowała się i budowała do czasu, aż wpijała paznokcie w dół jego pleców i doszła zanim któreś z nich by się tego spodziewało. Stawił z nią czoła burzy, wbijając się mocniej, poszerzając dziki przypływ rozkoszy, że tak bardzo była zdyszana i spocona, kiedy zaczęło słabnąć. Marcos wciąż poruszał się i zdała sobie sprawę, że nie szczytował z nią. Jego głos był nierówny, gdy wydawał te niskie, męskie pomruki przyjemności przy jej szyi z każdym pchnięciem. Kiedy mówił, było to wciąż po hiszpańsku, szeptane przy jej uchu, jak wyznanie umierającego człowieka. Mogła wyczuć jego napięcie w mięśniach napinających się pod jej palcami i w sposób, jaki wszystko w nim wydawało się zwinięte mocno, jak wąż podczas ataku.

10 0

Wydawało się to niesprawiedliwe i przebiegła dłońmi w górę do jego włosów. Mając jej w pieści uniosła jego głowę zatwierdzając jego usta dzikim, z otwartymi ustami pocałunkiem. Wsunął swój język w jej usta, jak zaczął poruszać się szybciej, ostrzej. Jakoś jedno jej kolano zahaczyło o jego ramię, zastawiając ją całkowicie otwartą na pchnięcia jego bioder. Byli spoceni i lepcy, a on był naprawdę ciężkim człowiekiem, ale nic z tego nie było ważne, kiedy się odsunął i powiedział: - Śmiało. Ja… - Pocałował ją ponownie, a następnie wsunął dłoń między ich napięte ciała, znajdując jej łechtaczkę, sprawiając ją świadomą tego, jak mokra była, zmuszając ją, by czuła jak brudny, lepki mógł być seks z Marcosem i uwielbiała to. Tak bardzo, więc jęczała przy ich kolejny pocałunku i po prostu pozwoliła mu zrobić to, na jego, nawet jeśli to, o co prosił było niemożliwe. – Boże, nie. Nie mogę. Ale mogłaby; poczuła jak buduję się w niej ponownie. Mogła nie być zdolna do chodzenia nazajutrz, ale zamierzała ponownie dojść jak dotykał jej, pieprzył ją i sprawiał, że czuła się jak kobieta w sposób, jaki nigdy nie myślała, że jest możliwe. Boże, w tej chwili, gdyby mogła dałaby temu mężczyźnie swoją duszę. - Hazlo de Nuevo. Dejaescucharte. - Marcos przerywał te obco brzmiące błagania pociąganiem ją za włosy ponownie i w końcu warknięcie czegoś do jej uch co zrozumiała, - Teraz, Katie! Krzyczała, kiedy kolejny orgazm zaczął przechodzić przez jej ciało i tym razem zdjęła Marcosa w dół jej. Chwycił jej tyłek, trzymając mocno przy sobie, jak pieprzył ją mocniej, urwane zwroty wypływały z niego. Nie potrzebowała mówić po hiszpańsku, żeby wiedzieć, iż były wulgarne, ale lubiła go takiego, dzikiego i nieokiełznanego. 10 1

Kiedy było po wszystkim, Katie zaczęła dostrzegać drobne rzeczy, takie jak czucie jego spoconej skóry na jej i zraszającego deszczu z otwartych drzwi chłodzących ich rozpalone ciała. Jego ciężar na niej, to było prawie zbyt wiele, ale była tak zrelaksowana, że ledwie mogła narzekać. Zamiast tego przytuliła go mocniej, nogami i rękami, po prostu całkowicie oplatając siebie wokół niego, zdesperowana, by trzymać go blisko tak długo jak to możliwe. Tak szalone jak to było, w tej jeden spokojny moment, z jego ciężki oddechem wzbudzającym delikatne włoski przy jej karku, naprawdę zrozumiała jakiego silnego mężczyznę miała w ramionach. Przeżył więcej niż większość i szedł przez życie z ciągłą zasłoną zaciekłości z tego powodu. Wiedziała bez pytania, że niewiele widział innych rzeczy, ale twarda, gorzka powłoka jaką zbudował wokół siebie z konieczności i fakt, że był gotów pokazać jej swoją miłą stronę sprawiło, iż to wszystko było bardziej odurzające. - Dziękuję - wyszeptała w drżącym bezruchu. Umieścił pocałunek na delikatnym miejscu poniżej ucha, a następnie pieścił jej włosy, głaszcząc je do tyłu, gdzie przyklejały się do szyi. Następnie podniósł się i spojrzał w dół na nią, jego spojrzenie było czułe i kontemplujące. - Z tobą w porządku? - zapytał. Pokiwała, a następnie przygryzła wargę zanim posłała mu nieśmiały uśmiech. - To było imponujące, ale nie mogę uwierzyć, że przyznałeś się do zrobienia tego. - Mogła poczuć rumieniec płonący na jej policzkach, jaki wskazała w dół między nimi, kiedy rzucił jej wymuszone spojrzenie. – Wcześniej. W twoim samochodzie. To skandaliczne. - Masz na myśli onanizowanie się? - Zmarszczył brwi. – Naprawdę?

10 2

- Taa. - Jej uśmiech był szeroki i usatysfakcjonowany, gdy to powiedziała, ponieważ cieszyła się każdą minutą bycia z nim. - Po prostu nigdy nie słyszałam nikogo mówiącego jak ty to robisz. Nie wiedziałam, że mężczyzna może być taki prostacki i wciąż taki… s-seksowny. To unikalna kombinacja. - Wzruszyła ramionami i spojrzała w dal. – Podoba mi się. Bardzo. Przerwała i mogła wyczuć opuszczające go napięcie, sprawiając, że chciała nie powiedzieć niczego. Ujął w obie dłonie jej policzek, jego szorstkie palce na jej wrażliwej skórze jak w zamyśleniu przetoczył kciukiem po jej dolnej wardze. Nawet ze świeżym nagłym przypływem zażenowania, zadrżała od prostej pieszczoty. - Mierda - jęknął, a następnie pochylił się w dół i przycisnął swoje czoło do jej. – Przepraszam, carino. - Czemu? - Przebiegła palcami po krawędzi jego mięśni pleców, ponieważ nie mogła się powstrzymać i znalazła się zastanawiając jaki rodzaj dekoracji tatuażem pokrywały ciepłą skórę pod jej palcami. – Czuję się wspaniale. To jest prawdopodobnie najlepsze uczucie. jakie czułam… kiedykolwiek. - To jest najlepsze, co dotąd doświadczyłaś? - Marcos brzmiał na udręczonego. – Tutaj na podłodze. - Taa. - Przytuliła go mocniej, pragnąc złagodzić cokolwiek co go martwiło. – I wcześniej, z twoimi ustami i palcami. Ja nigdy… - Potrzasnęła głową, wciąż będą wstrząśnięta. – Nie wiedziałam, że można coś czuć tak niesamowicie. - Nie. - Odsunął się, ciągle się w nią wpatrując. – Nie bądź dla mnie miła. Wypieprzyłem cię na podłodze, Katie. Jestem pendejo. - Pocieram dłonią jej twarz i poprawił się. – D-dupkiem. - Nie uważam, że jesteś dupkiem - powiedziała pośpiesznie, nienawidząc, że tego nie rozumiał. – Nie rozumiesz. Grayson nie zrobiłby tego nigdy na 10 3

podłodze. Kładliśmy ręcznik na dół, aby to zrobić na łóżku. - Przebiegła dłonią po jego policzku.- Uwielbiam to. Przysięgam. Wiem, że brzmi to szalenie, ale podłoga jest najlepszym miejscem na świecie, tak długo jak jestem zaangażowana. Nie dbam nawet o to, że drzwi są nadal otwarte Kocham to, że są otwarte. Kocham to, że przestaję myśleć, kiedy jestem z tobą.- Dotykała jego ust, które były spuchnięte od ich pocałunków. – Rozumiesz? Był cicho przez dłuższą chwilę, jakby rozważał jej pośpieszne wyznanie. Następnie chwycił jej dłoń i pocałował wnętrze jej nadgarstka i zapytał: - Chcesz wypróbować resztę domu? - Tak. - Nie mogła ukryć swojej ekscytacji nawet jeśli chciała. -

Z

przyjemnością. Odchyliła się w górę i pocałowała go ponownie, czując jego uśmiech przy swoich ustach i wiedziała czemu uśmiechał się tak szeroko. Zrozumiał doskonale.

10 4

Rozdział 9 W oddali zawodziły syreny, sprawiając, że serce Marcosa opuściło rytm. Samochody dawno odjechały, a on wyrzucił broń do śmieci domu, przy którym najbliżej się znajdował. Następnie zaczął biec z powrotem do domu, bez butów i z nagą klatką piersiową. Nie zdawał sobie sprawy jak daleko gonił samochody, dopóki nie sprawiło to, że długo wędrował z powrotem. Część niego nie chciała wracać. Nie chciał dowiedzieć się tego, co zostawił za sobą, kiedy wybiegł z domu w grad kul. Ci skurwysyni strzelali w jego dom! Gdzie mieszkała jego rodzina! Broń miał w swojej komodzie. Po prostu chwycił ją i wybiegł przez drzwi i do strzelaniny, nie myśląc o niczym innym oprócz zabicia ich. Nigdy nie powinno mu się udać przejść przez dwie przecznice nawet bez zadrapania. Drzwi były nadal otwarte w sposób, w jaki je zostawił. Okna były zniszczone. Przeszedł przez kule, które zasłały podjazd, ale tak naprawdę nie widział żadnej z nich. Byli tam ludzie przed swoimi domami, ale dom nadal wyglądał na złowieszczy i niepilnowany, sprawiając, że było oczywistym, iż byli oni zbyt przerażeniu by pomóc i wiedział dlaczego. Gniew i furia prawie parowały się ze ścian, a wściekłość do tego wydawała dźwięk. Szloch Chuito, surowy i załamany z błaganiem brzmiał w uszach Marcosa. Chuito nie błagał o nic - aż do teraz. Marcos podbiegł i znalazł Chuito na podłodze w salonie. Podejrzewał, że miał jedno postrzelenie i przez chwilę Marcos nie był pewien czy on sam nie miał. - Pomóż mi go naprawić - błagał Chuito po hiszpańsku, gdy trzymał Juana kołysząc w swoich ramionach. Było tak dużo krwi. Była rozlana w bezkresnym, 10 5

karmazynowym basenie wokół ich dwójki. Telefon, który Chuito miał przy uchu był nią oblany. Jego dłoń się trzęsła. – Nie chce przestać. Pomóż mi to zatrzymać. Pomóż mi go uratować. Marcos poczuł jak jego serce prawie upada do żołądka. To nie Chuito umierał. To Juan. Chuito spojrzał w górę na niego, łzy spadały strumieniem po jego twarzy. - Przepraszam, Marc. Przepraszał. Juan leżał tutaj umierając, a Chuito go przepraszał … Dlaczego? Następnie Marcos zobaczył ją leżącą w poprzek kanapy. Zobaczył krew sączącą się z jej sukienki. Zobaczył szerokie, sztywne spojrzenie jej ciemnych oczu i wiedział. Wiedział dlaczego Chuito nie robił niczego, aby uratować ciocię, która była jego drugą matką odkąd się urodził. To nie było preferowanie czy znieczulica, że Juan był tym, który powinien żyć. Matka Marcosa już nie żyła. Widział wystarczająco śmierci w swoim siedemnastoletnim życiu, aby wiedzieć, że nie było nic na tym świecie co by ją uratowało. Był to dziwny mechanizm przetrwania, który pozwolił mu porzucić martwą matkę, jak zrobił to Chuito i zamiast tego pośpieszyć do kuzyna. Juan nie mógł umrzeć. Po prostu nie mógł. Nie było Boga we wszechświecie, żeby zostawił dwójkę z nich bez szwanku i pozwolił nie tylko jego matce, ale również Juanowi umrzeć. Nie mógłby patrzeć na jego ciocię, Sofię, kiedy wróci do domu z pracy i powiedzieć jej, że jej młodszy syn odszedł. Wyrwał telefon z ręki Chuito, krew spływała, a uczucie, że wchłaniają ją jego jeansy sprawiło, że krzyknął: - Powiedz mi co mam robić!

10 6

- Pomoc jest w drodze - odpowiedział po hiszpańsku dyspozytor 911, sprawiając, że Marcos zdał sobie sprawę, iż też mówił po hiszpańsku. – On po prostu musi utrzymać ciśnienie i … Chuito krzyknął, a następnie podniósł głowę, by spojrzeć na Marcosa. - Przestał oddychać! On nie oddycha.

*** Marcos szarpnął się rozbudzony. Jego ciało było pokryte zimnym potem i sapał, aby wziąć oddech, nadal uwięziony w piekielnym miejscu, gdzie każde wspomnienie było realne i przejmujące aż do kości, uczucie jakby właśnie się to wydarzyło, niż było czymś, co zdarzyło się osiem lat temu. Spojrzał na swoje ramię, wpatrując się w siedem kropek krwi wytatuowanych na ciele węża jego tatuażu Los Corredores, utwierdzając, że był gotowy do zemsty. Ale to nie pomagało. Sen tym razem był zbyt rzeczywisty. Położył rękę na oczach, kiedy zauważył otarcie. Mrugnął, walcząc z tym jak siedział tam na łóżku, które miało miękki, delikatny pierzasty koc, który mógł należeć tylko do kobiety. Podniósł dłoń, wpatrując się w blado różową tkaninę w tureckie wzory, czując się, jakby ponownie miał siedemnaście lat. Cono, w sypialniach ilu dziewczyn ukrywał się po takich nocach? Gdy nie walczył, był cholerną ucieczką demonów. Jednak tak jak walczył, aby oczyścić głowę, wiedział, że to nie był pokój jakieś dziewczyny. Spojrzał na Katie, która wciąż mocno spała. Jej rzęsy jak półksiężyce na jej bladej skórze. Jej długie poskręcane włosy rozsypały się wokół niej. Wyciągnął rękę i podniósł kosmyk, patrząc jak jest jedwabisty w jego palcach, tak samo jak noc wcześniej. Wyglądała tak spokojnie i zastanawiał się, jak to jest tak spać. Najbardziej czysty cień uśmiechu rozciągnął się na jej wargach i wyobraził sobie, że miała miłe sny. Z tego samego powodu, sprawiło to, że poczuł się lepiej. Pogłaskał ją po policzku, a ona 10 7

wypuściła mały jęk, przypominając mu sposób, w jaki brzmiała wcześniej w nocy. Jego kutas szarpnął się, co było niczym cud, kiedy on wciąż walczył z koszmarami przeszłości. Odwróciła się na bok, tuląc się do różowej poduszki, w jej różowym prześcieradle, wyglądając tak pięknie, że jego klatka piersiowa bolała od tego. Chciał wsunąć się pod pościel i robić rzeczy, które sprawiłyby, że jej blada skóra byłaby tak różana jak wszystko w tym pokoju, ale powstrzymał się. Zrobili to kilka razy za dużo, zanim w końcu padli z wyczerpania. Na kuchennym stole. Na kanapie. Pod prysznicem. Wszędzie z wyjątkiem łóżka. Jedyną rzeczą jaką zrobili w sypialni, było spanie i chciał to przerwać, ale wiedział, że może być obolała. Cholera, on był obolały, a nie minęły dwa lata odkąd to robił. Marcos szarpnął koc w dół na tyle, aby zobaczyć jej nagie cycki. Podziwiał je przez dłuższą chwilę, ale wtedy pragnienie, aby ich dotknąć było zbyt wielkie i podniósł się z łózka, i zamiast tego poszedł szukać swoich ubrań. Były na podłodze przy drzwiach, gdzie ściągnął je w szalonych pędzie ubiegłej nocy. Podniósł je, znajdując je wciąż wilgotne po deszczu, na dobrej drodze, aby czuć od nich było stęchlizną. Jego bielizna była wystarczająco czysta, ale reszta potrzebowała prania. Jej ubrania również podniósł, zanim ruszył w kierunku pralki. Były też inne ubrania w pralni, więc posortował je, znajdując więcej ciemnych i załadował całą pralkę, ponieważ mógł słyszeć głos swojej matki z przeszłości. - Ay chico, woda kosztuje. Miał nadzieję, że Katie nie była jedną z tych kobiet, które były dziwne odnośnie facetów dotykających ich brudnych ciuchów. Wątpił w to. Była całkiem wyrozumiała.

10 8

Oparł się plecami o pralkę po tym, jak skończył i spojrzał na swój telefon, który wyciągnął z jeansów, znajdując smsa od Chuito. 3:12 Gdzie do cholery jesteś? Marcos zastanawiał się czy było to tak długo jak gringa była w jego pokoju, zanim Chuito stał się mądry i zorientował się, że Marcos czmychnął. Myślał o powiedzeniu czegoś mądrego o startowaniu Chuito do kościelnej dziewczyny, która prawie oślepiła go swoja dziewiczą, przezroczystą koszulą nocną, ale było to trochę dziecinne i dawałoby wrażenie, że Marcos był zazdrosny o niego, a tak nie było. Z pewnością nie o chudą gringa, kiedy miał prawdziwą kobietę oplecioną różowymi prześcieradłami, wciąż różaną od pieprzenia go. I która dała gówno Chuito, nawet jeśli miał dwa pasy mistrzowskie i kilka milionów w banku i żadnej kryminalnej przeszłości? Nie obchodziło go to, że jego kuzyn rzeczywiście sprawił, że zasłużył na kobietę taką jak Katie. Okej, być może Marcos był trochę zazdrosny w ostatniej części, ale to nie była wina Chuito. Co za różnica, że Chuito grał w cholerną grę jaką miał ze swoją sąsiadką? W końcu wysłał mu smsa z prawdą. U Katie. Ponieważ Marcos nie grał w gry. Chuito napisał mu odpowiedź od razu, mimo że było wcześnie dla nich obydwu. WTF, Marc! Myślałem, że pojechałeś do domu. Marcos prychnął. Tez cię kocham, pendejo. Jego telefon zadzwonił sekundę później, ale odesłał go na pocztę głosową. Chuito wysłał kolejnego smsa, ale nie zostawił wiadomości. 10 9

Pieprzyłeś ją? Wyszczerzył się, gdy odpowiadał. Nie, wziąłem przykład z twojej książki. Tylko rozmawialiśmy przez całą noc. Jego telefon znowu zadzwonił i znowu odesłał go na pocztę głosową. Następny sms nie był wcale przyjacielski. Pierdol. Się. Marcos dla zabawy, postanowił zabrzmieć sarkastycznie i dziecinnie po tym wszystkim. Dlaczego nie zapytasz chudej gringa, aby pomogła z twoimi problemami panowania nad gniewem? Wydawała się chętna ostatniej nocy. Skrzywił się, jak zobaczył odpowiedź Chuito. Ponieważ myślę, zanim zrobię głupie gówno. Może był to sen, ale Marcos zaczął czytać więcej z tekstu. Chuito był zawsze bardziej opanowany niż on, więcej myślał zanim coś zrobił. Marcos wybiegł z domu tamtej nocy w grad kul, mając nadzieję, że zabije skurwysynów próbujących zranić jego rodzinę. Chuito zapobiegliwie został i starał się chronić każdego w domu. Nie udało się żadnemu z nich. Żal po tym wszystkim zaczął nosić ze sobą. Być może było to różnicą między nimi. Marcos po prostu nie miał nic innego. Potrzebował Katie i chciał przekazać to swojemu kuzynowi, który oczywiście zdołał zapomnieć skąd pochodził. Marcos nie mógłby nigdy winić go za to. Był zazdrosny, ale na sto procent nie winił go za to co napisał. To prawda, muchacho. Oboje wiemy, że to byłbym ja przyjmujący kolejną kulkę. Równie dobrze można cieszyć się jazdą.

11 0

Podniósł wzrok widząc Katie stojącą w kuchni, ubraną w koszulę nocną, którą oczywiście włożyła, kiedy wstała z łóżka. Uniosła brwi, kiedy jego telefon zaczął dzwonić w jego dłoni. - Zamierzasz to odebrać? Marcos spojrzał na ekran, widząc, że był to Chuito i potrząsnął głową. - Nie, to tylko… - Odrzucił rozmowę i podszedł, aby włożyć telefon do kieszeni, zanim zdał sobie sprawę, że stał tam w samej bieliźnie. – To nic. Stare gówno. - Wsunął go za pasek bokserek, jak poświęcił jej swoją całą uwagę. – Dobrze spałaś, chica? Kiwnęła głową, rzucając mu senny uśmiech, wyglądając niechlujnie z roztrzepanymi włosami latającymi dziko i skręcającymi się nad ramionami. - Bardzo dobrze. Dziękuję. - Włączyłem twoje ubrania. - Zwrócił uwagę na pralkę. – Moje były mokre i poszedłem dalej i znalazłem jakieś twoje ciemne i… - Zrobiłeś mi pranie? - To w porządku? - Nigdy nie spotkałam mężczyzny, który wiedziałby jak zrobić pranie. Wybuchnęła śmiechem. – Chodzę do domu mojego ojca dwa razy w tygodniu, żeby zrobić jego. Grayson zabiera swoje do pralni chemicznej odkąd wzięliśmy rozwód i jestem całkiem pewna, że mój brat ożenił się z Lily, aby robiła jego. Odsunął się. - Jak trudne jest pranie? Wzruszyła ramionami, gdy założył kosmyk jej włosów za ucho. - Masz jeszcze jakieś ukryte talenty? - Nie nazwałbym wyprania kliku ciuchów ukrytym talentem.

11 1

- Zrobiłabym to, głównie w Garnet. – Katie spojrzała na niego, jej wzrok działał na niego gorąco, sprawiając, że jego kark był ciepły, a kutas spuchł. – Ale pranie nie było ukrytym talentem, o którym mówiłam. - Tak łatwo cię zadowolić, chica. - Wyciągnął rękę i chwycił ją za biodra, przyciągając do siebie. – Co zrobimy odnośnie tego? Wzruszyła ramionami, rumieniec zabarwił jej policzki. - Nie wiem. Jakieś pomysły? Marcos był całkiem pewny, że zobowiązał się sobie, że pryśnie jak tylko wzejdzie słońce i skieruje się z powrotem do Miami z jej smakiem wciąż na jego ustach. To byłaby odpowiedzialna rzecz do zrobienia; zamiast tego, powiedział: - Jak z tym, że przygotuję ci śniadanie i omówimy to w łóżku?

***

Talerze po śniadaniu leżały na stoliku nocnym. Oba były puste, ponieważ Marcos mógł przygotować jajka i bekon jak mało kto. Gotował i robił pranie. Katie była całkiem pewna, że czyniło to z niego idealnego mężczyznę, szczególnie wskazując na miły widok, jakim był zaraz po przebudzeniu, z jego atramentowymi włosami postawionymi w szpic i tymi jasnymi oczami patrzącymi na nią jakby pragnął powtórzyć ostatnią noc. Marcos mógłby być modelem bielizny, Katie siedziała w zadumie okrakiem na nim, pijąc kawę i podziwiając wszystkie te mięśnie i tatuaże. - Bądź ostrożna - ostrzegł, z dłońmi na jej biodrach, gdy przyglądał się jej kawie. – To zrujnuje twoje popołudnie jeśli to wylejesz. Zakaszlała i zaśmiała się, rozlewając trochę.

11 2

- Carajo. – Wyciągnął rękę, aby zabrać jej kawę i położył ją na stojącym obok stoliku nocnym z innymi naczyniami. – Nie można ci z tym ufać. Katie zaśmiała się bardziej i odchyliła się, aby zlizać kawę z jego brzucha przez opuszczenie języka w głębokie krawędzie jego mięśni. Mruknął w odpowiedzi i splątał dłoń w jej włosach. - Lubię twoje usta na mnie - jęknął, trzymając jej włosy z dala od jej twarzy, jak obserwował. – Eresbella. Uniosła głowę, wpatrując się prosto w te piękne oczy, a następnie pociągnęła za pasek jego bielizny, ponieważ jego kutas napierał na ich czubek, po prostu błagając, aby go uwolnić. Wzięła go w usta, chcąc posmakować, gdyż mogła poczuć jego niepokój. Mówił jej kilka razy ostatniej nocy, że musiał rano wyjść. Jednak był tu, przygotował jej śniadanie, a następnie pozwolił jej zająć się sobą. Dawała mu nieodparte wrażenie, że nie chciał jej opuścić bardziej, niż ona nie chciała puścić jego. Także dała do zrozumienia, że Marcos nie był ujarzmiony łatwo i rozumiała to. Grayson próbował przez wiele lat trzymać ją w ryzach. Nie udało się to. Być może oni byli do siebie bardziej podobni niż zdawała sobie sprawę. Była strona jej, która naprawdę cieszyła się z tego jaką buntowniczą smugę Marcos z niej wyciągnął. Zdała sobie sprawę, że jest to tym, co zmieniło się po wypadku. Stamtąd pochodzi odwaga. Bunt, który Marcos nieświadomie wyjął z niej w Nowy Rok. Nigdy nie zmusiłaby go do zastania tutaj. Nawet nigdy nie błagałaby i prosiła i starała zmanipulować go tak jak inne kobiety mogą, ale z pewnością nie zamierzała wykopać go jak starał się spełnić obietnicę z ostatniej nocy. Jeśli chciał zostać, była z tym bardziej niż w porządku. - Ay Diosmio - jęknął i wygiął plecy, kiedy wzięła go głębiej w usta podczas, gdy oplotła dłonie wokół podstawy jego fiuta, głaszcząc go. Okej, teraz to było ekstremalnie seksowne. 11 3

On był po prostu za silny. Tak śmiały. Tak cholernie kuszący. Mając Marcosa pod nią, z rękami w jej włosach i kutasem w jej ustach, zostawił ją bardziej niż mokrą pomimo, że była bardzo obolała tego ranka. Kogo to obchodziło? Prawdopodobnie wyszedłby pod koniec dnia, ponieważ ona nie miała urojeń, by myśleć, że zostałby w miejscu takim jak Garnet. Więc byłaby obolała, a jej ciało pamiętałoby go przez tak długo jak to możliwe. To było, jakby oboje żyli w fantazji przez ostatnie dwanaście godzin. Zewnętrzny świat przestał istnieć i to tak, jakby czas się zatrzymał, trzymając ich w alternatywnym wszechświecie, gdzie ona nie była za nudna dla niego, a on nie był zbyt niebezpieczny dla niej. Przez chwilę, byli razem idealni. Więc zeszła w dół jego z determinacją, aby sprawić to tak dobrym dla niego, jak było to przez ostatnią noc. Nawet, kiedy zaczął przeklinać po hiszpańsku i używać swojego chwytu na niej, aby odciągnąć ją od siebie, pozostała silna, ssąc mocniej, głaszcząc szybciej. Chwyciła jego tyłek swoją wolną ręką, ponieważ był to piękny męski tyłek - jędrny i zaokrąglony i zrobiony, aby go łapać. On naprawdę powinien być modelem bielizny. Chciała go posmakować i on w końcu rzucił się w górę starając się z nią walczyć. Zamiast tego, trzymał ją blisko, kiedy jego ciało szarpnęło się, a jego kutas pulsował w jej dłoni. Degustowała pikantny męski smak jego wytrysku na swoim języku w sposób, jaki nie robiła nigdy przedtem. Lubiła sposób, w jaki przeklinał po hiszpańsku, gdy doszedł, a następnie jego słowa stały się miększe, bardziej czułe, kiedy fala zaczęła opadać. Teraz głaskał jej włosy bardziej niż ściskał je jak koło ratunkowe. Opadł rozluźniony pod nią, kiedy było po wszystkim. - Jesteś uparta, carino. Katie przerzuciła włosy na plecy. Wczołgała się nad Marcosa i raz jeszcze usiadła na nim okrakiem. Wyciągnęła rękę po swoją kawę i wzięła łyka. Zauważyła, że tym 11 4

razem nie składał zażaleń. Wydawał się odrobinę zbyt zrelaksowany, aby się niepokoić, gdy wyznała: - Jestem bardzo uparta. Zapytaj kogokolwiek. Zazwyczaj to ich główny zarzut do mnie. - Podoba mi się to. - Pociągnął jej długi kosmyk włosów. – Bardzo. - To dlatego jesteś idealny. - Uśmiechnęła się, ciesząc jak całkowicie nieskrępowana była wokół niego. Było to taką rzadkością w jej życiu. Z jakiegoś powodu przez minutę nie kwestionowała tego, że on ją lubi taką jaką była, szerokie biodra, wielki tyłek i wszystko inne. Czuła to samo do niego, jak przyjrzała się jego ciału pod jej. Sięgnęła ręką i dotknęła jednej z gwiazd na jego ramieniu. Druga pasująca była na drugim ramieniu. – Co to oznacza? Zamrugał. - Jeśli byś wiedziała, nie myślałabyś, że jestem idealny. Wygięła w łuk brew. - Wypróbuj mnie. - Oznaczają, że jestem złodziejem - powiedział prosto, jakby wyzywał ją, aby go osądziła. - Czego? - Wzięła kolejnego łyka kawy, kiedy studiowała dziwne gwiazdy, które dekorowały każde jego ramię. - Wszystkiego zostawionego bez opieki na wystarczająco długo, abym mógł to wykorzystać. – Splótł rękę za głową, wciąż studiując jej zamyślenie. – Samochody, domy. Urocze, niewinne gringas z ustnym talentem. Uśmiechnęła się. - Nie jestem taka niewinna. - To jest to co myślisz. 11 5

- Mmmm – nuciła, a nie kłóciła się, upijając kolejnego łyka kawy, która była ekstra kremowa i słodka, sprawiając, że miała kolor skóry Marcosa. Przyglądała się mu ponownie i przebiegła palami po tatuażu zapisanym na jego piersi z imionami jego matki i kuzyna powyżej i poniżej. Następnie dotknęła wytatuowanego całego tribala na jego prawym bicepsie. Przykrywał tak dużo skóry, a lewa była dopasowana. – Co z tym? Spojrzał rozbawiony na jej eksplorowanie go. - To nic nie znaczy. - To dlaczego je masz? - Nie wiem, ponieważ byłem młody i próżny, i miałem dużo dochodów do dyspozycji. - Z kradzieży rzeczy. - No. - Gdzie są teraz twoje dochody do dyspozycji? Zaśmiał się. - Na moich ramionach. - Więc, musisz więcej nie kraść rzeczy - powiedziała, ponieważ sporo podejrzewała. - Nie w tej chwili, nie. - Wziął jej kawę i pochylił się biorąc łyka, zanim odłożył na nocny stolik. – Wkrótce, może. - Raz złodziej… - zadumała się. - Zawsze złodziej - zakończył za nią, jak splótł drugą rękę z pierwszą za głową. – Powinnaś być mądra, aby zapamiętać to, chica. - Dlaczego zrobiłeś tatuaże? – zapytała, gdy dotknęła ponownie prawego ramienia. Nie mogła uwierzyć nawet przez chwilę, że zrobił je po prostu z próżności.

11 6

Każde znaki na jego ciele miały znaczenie. Były jak ilustrowana opowieść jego życia, a ona myślała, że było to fascynujące. – Prawda. Uciekł od niej spojrzeniem. Jego ciało zesztywniało całe niespodziewanie i miała wrażenie, że może popchnęła go za daleko, zanim przyznał niskim, ochrypłym, głosem. - Ponieważ bolało. - Co? - Po prostu chciałem czegoś co mnie zaboli. Sprawi, abym zapomniał. Sprawi, żeby kłuło to bardziej, że nie mógłbym myśleć o niczym innym niż igle wbijającej się w moją skórę. - Zadziałało? - Nie. - Spojrzał z powrotem na nią, ból migotał w jego jasnych oczach. – Jeśli pomogłoby, miałbym ich dużo więcej. Leżała obok niego i pozwoliła głowie ułożyć się na jego ramieniu obok jednej z gwiazd, które znakowały go jako złodzieja. Pociągnął za jej włosy i razem dzielili moment ciszy, gdzie ona nie osądzała go, a on pozwolił jej być wciąż i cierpieć za niego. - Jest przerwa wiosenna, wiesz? - wyszeptała po kilku długich minutach. - Nie wiedziałem - przyznał miękko. –Minął długi czas odkąd imprezowałem na przerwie wiosennej. - Chciałbyś poimprezować tutaj przez tydzień? - zapytała, starając się desperacko trzymać z dala nadzieje w swoim głosie. – Jeśli obiecam nie zatrzymywać się jak odejdziesz? Wydawało się to na dobry kompromis. Nie błagała go, aby został, ale proponowała. Nadal, milczał po tym, jak zaproponowała, głaszcząc ją po włosach, jakby zastanawiając się nad tym. - Czy twój papi nigdy nie uczył cię, aby nie zapraszać złodziei do swojego domu?

11 7

- Może to zrobił – przyznała, gdy uśmiechnęła się do jego ciepłej skóry. – Ale mamy już ustalone, że jestem uparta. Mam swoje własne zasady. - Wyrzucisz mnie za tydzień. - Pociągnął jej włosy, zmuszając ją, aby spojrzała na niego. - Jestem poważny, chica. Obiecaj mi. Wahała się, ponieważ wyrzucenie go było bardzo odmienne od narzekania, gdy wyszedłby przez drzwi z własnej woli. Zaprzeczenie miała na końcu języka, kiedy zmrużył oczy. - To jedyny sposób, abym się zgodził - powiedział jej ostrzegawczo. – Jeśli nie obiecasz, założę ubranie z suszarki w tej chwili i pójdę do domu. - A jeśli obiecam? - zapytała z ciekawością. - Pójdę zabrać rzeczy z miejsca mojego kuzyna - zaczął zanim mały uśmiech szarpnął się w kąciku jego ust. – A następnie spędzę tydzień upewniając się, że nie jesteś tak łatwa do zadowolenia dla następnego muchacho, który się pojawi. - Okej - wyszeptała, decydując się na tydzień, który będzie lepszy niż nic. – Obiecuję.

11 8

Rozdział 10 Na podjeździe były inne samochody, kiedy o zmierzchu postanowił w końcu wrócić do miejsca Chuito. Marcos pomyślał, że dodatkowi towarzysze mogą być dobrą rzeczą, sadząc po jakości wiadomości jakie dostał od kuzyna. Stały się złośliwe w trakcie dnia, ale Marcos zignorował go. Zaparkował z tyłu, gdzie Chuito zazwyczaj to robił, widząc cudownego Mercedesa GL obok samochodu swojego kuzyna. Wysiadł i spojrzał przez okno, zauważając, że samochód nie był zamknięty. Co za idiota. A ten SUV był w pełni wyposażony. Zastanawiał się jak Chuito był odporny przed kradzieżą. Mógł być teraz bogaty, ale tak jak wcześniej zaobserwowała Katie, raz złodziej, zawsze złodziej. Stare zwyczaje były trudne do wykorzenienia, a kuzyn Marcosa pamiętałby jak buchnąć ten samochód z parkingu w dwadzieścia sekund dla samej reguły. Jeśli ktoś zostawia taki samochód nie zamknięty, zasługuje żeby został ukradziony. Ludzie z pieniędzmi nigdy nie doceniali swojego gówna. Przynajmniej mógł dać swój kredyt zaufania kuzynowi za to, jeśli nie za nic innego. Nie był pretensjonalny w związku z niczym. Do kurwy nędzy, nadal prowadził Nissana. Przyjrzał się dwóm fotelikom samochodowym z tyłu i zdecydował dać im trochę luzu w związku z nie zamknięciem samochodu. Marcos nie ukradł samochodu odkąd miał piętnaście lat. Gdy zaczęli się liczyć w Los Corredores, stali się zbyt cenni w warsztacie, ale nawet kiedy byli młodzi, Chuito i Marcos unikali samochodów z 11 9

fotelikami dla dzieci. Przypuszczalnie dlatego, że zostali wychowani przez dwie samotne matki. Pewnego razu, zaraz po tym jak jego ojciec poszedł do więzienia, samochód jego matki został odholowany i Marcos nigdy nie zapomniał jej płaczu gdy siedziała na krawężniku z nim, Juanem i Chuito, a zakupy spożywcze topniały kiedy dzwoniła po swoją siostrę. Jaki rodzaj dupka odholowuje samochód kobiety robiącej spożywcze zakupy, aby wykarmić dzieci? Nawet złodzieje samochodów nie robią tego gówna. Zakradł się od tyłu, kierując na schody, jakby włamywał się, ponieważ nie chciał zobaczyć tej suki Jules Wellings. Marcos dodał ją do długiej listy rzeczy, których nie rozumiał w związku z mieszkaniem tu swojego kuzyna. Była gliną pracująca w niepełnym wymiarze godzin, a Chuito nazywał ją swoja przyjaciółką. Cokolwiek. Słyszał ludzi rozmawiających na dolnym piętrze. Cholera, biuro zawsze było pełne. Była prawie piąta i nadal działało. Jak wiele prawnych problemów mogło być w mieście takim jak to? Tutaj ludzie nawet nie pilnują swoich samochodów. Drzwi Chuito były zamknięte i Marcos wszedł starą szkołą i wykorzystał mini komplet narządzi przy jego kółku z kluczami, aby otworzyć zamek, a nie uderzać. Przez ułamek sekundy myślał o czymś czego nie chciał widzieć, gdyby jego kuzyn w końcu wykonał ruch ze swoją sąsiadką, ale potem te wiele lat, uznał że jest bezpieczny i pchnął drzwi. Dostrzegł przebłysk ruchu i mógł wyrzucić ramię w górę chroniąc twarz. Zamiast tego został uderzony w bok, twardy cios w nerki wyrzucił z niego powietrze i każdy mechanizm jaki miał umieścił w stanie gotowości. Zamachnął się instynktownie, kopiąc nieznajomego w cojones, a następnie z każdą uncja wściekłości jaką miał przyparł go i uderzył w bok jego głowy. - Nie nauczą cię tego w celi!- Krzyczał Marcos ponieważ wiedział, że był to jego kuzyn, który niemile go zaskoczył. – Wciąż żyję na ulicach, muchacho! Chuito schylił się i chwycił nogę Marcosa, wycofując swoje stopy spod niego i sprawiając, że Marcos uderzył o podłogę tak mocno, że skradło mu to oddech za drugim 12 0

razem. Jego głowa uderzyła o framugę drzwi i to chwilowe oszołomienie sprawiło, że mistrz UFC wagi półciężkiej przydusił go jakimś rodzajem jujitsu ruchem, od którego nie mógł uciec. - Kiedykolwiek powiesz o wzięciu kuli na siebie, postrzelę cię własnoręczniewywarczał Chuito w jego ucho po hiszpańsku. – Nadal mogę cię podejść. Łapiesz, cabron? - Znam wystarczająco hiszpański, aby stwierdzić, że to jest zimne.- Głos pochodził z kuchni, brzmiał na znudzony jakby obserwowanie członków rodziny wykopujących z siebie gówno było codziennym zdarzeniem. – Oczywiście, mój brat zabił ojca tylko dlatego, że ja nie mogłem być pierwszy. Więc kim do kurwy jestem aby mówić. Wciąż walcząc o oddech, Marcos podniósł swoją głowę i spojrzał do kuchni, zauważając muskularnego, ciemnowłosego faceta rozpartego na jednym z krzeseł przy stole. Trzymał energy drinka w dłoni jak wygiął w łuk znudzoną brew na nich obojga. - Kim jest ten pendejo?- Warknął jak walczył o uwolnienie się. - To Tino. Nie widziałeś jego samochodu na zewnątrz?- Chuito uwolnił się i przewrócił na dywan trzymając za jaja. – Ty nisko uderzający pojebańcu! - GL jest twoje?- Marcos miał świszczący oddech jak przemówił do Tino ponownie, siedzącego tam jakby był panem świata. – Powinienem ukraść go i dać, żeby Angel zmienił numery. - Kurwa, kradnij go.- Tino nie brzmiał na zaniepokojonego. – Mam LoJack4, suko. - Uważasz nie potrafię wyłączyć LoJack? - Jestem pewny, że potrafisz, ale możesz zrobić to zanim znajdę cię i poczęstuję swoją berettą?

Skuteczne zabezpieczanie pojazdów przed kradzieżą. Montuje się w samochodzie taki modół który działa na zasadzie „Radiówki”. 4

12 1

- Si- Marcos powiedział ze śmiechem niedowierzania. – No problema. - Prawdopodobnie mógłby- przyznał niechętnie Chuito. – Taa, całkowicie.Podniósł głowę i spojrzał na Marcosa. – Ale nie kradnij samochodu- ostrzegł po hiszpańsku, jakby wyczuwał, że Marcos zrobiłby to tylko po to żeby pieprzyc się z nim. – Jego ludzie sprawiają, że Los Corredores wyglądają jak cipki. Była to poważna pieprzona obraza, że jego kuzyn zrobił to swojemu gangowi i Marcos instynktownie zesztywniał. Nie uwielbiał być powiązany z Los Corredores w te dni ale było to zakorzenione w nim żeby bronić ich. Był za tym, żeby coś powiedzieć, kiedy Tino uniósł swoją koszulkę, pokazując tatuaż na grzbiecie mięśni brzucha. Omerta. Marcos miał do czynienia z mafią wystarczająco aby wiedzieć co to znaczyło. Ich obecność w Miami była potężna i budząca grozę i więcej niż trochę irytująca dla reszty z nich, ale był uratowany od konieczności zrobienia czegoś na kształt przeprosin kiedy Jules Wellings weszła na górę. - Co do cholery…- Przerwała w otwartych drzwiach spoglądając w dół na nich obojga wciąż leżących na podłodze. Tylko potrząsnęła głową. – Mam klientów na dole. Trzęsiecie całym domem. - Przynajmniej nie strzelają do siebie. To by naprawdę wkurzyłoby klientów. Jules obróciła się wpatrując się w Tino. - Mówię tylko, że to dobry sposób na rozwiązywanie sporu rodzinnegopowiedział Tino sensownie. – Z mojego doświadczania wynika, że przemoc rozwiązuje większość problemów. - Naprawdę, Tino? Wiesz, że nie jest to zabawne.- Jules położyła rękę na biodrze. – Myślałam, że wasza dwójka ma zamiar trenować. Mam na dole bliźniaki, ponieważ miałeś trenować dzisiaj wieczorem kiedy wiedziałeś że pracuję do późna, a Romeo miał zajęcia. To mój zajęty sezon. 12 2

- Miałem ich każdej nocy w tym tygodniu. Moje usługi niańki są wolne. - Twój czynsz jest wolny- odparła. Tino wyrzucił w górę ręce. – Chcesz czynszu? Jules machnęła ręką lekceważąco i odwróciła się do wyjścia. – Jeśli wy faceci macie do rozwiązania spory rodzinne, użyjcie Cellar do tego. - Ona pozwala mu obserwować swoje dzieci?- zapytał Marcos Chuito po hiszpańsku.. - Są jego bratankami. Jest szwagrem Jules. - Już mówiłem, że rozumiem większość tego gówna, które mówisz- przerwał im Tino. - Hablas espanol?- zapytał Marcos jak wstał na nogi. - No, io parlo italiano. - Och.- Marcos wzruszył ramionami. – Dobrze, ja, kurwa, nie rozumiem włoskiego. - Jestem z Nowego Jorku, człowieku. Wy portorykańscy skurwysyni jesteście na każdym rogu w moim starym sąsiedztwie. Dorastałem rozumiejąc hiszpański. - Jego brat mówi. Płynnie- Chuito powiedział to w ostrzeżeniu. – Bez akcentu. Jakby był Boricua. To dziwne jak gówno. - Mąż Jules? - Nie, inny.- Ponownie zabrzmiało to jak ostrzeżenie. – Nadal mieszka w Nowym Jorku. Jest Angelem na sterydach. Och. Załapał wiadomość. W jakiś sposób Chuito udało się znaleźć trochę hardkorowych skurwysynów, którzy wytrzymali w Hicksville, w USA. Powinien być

12 3

zaskoczony, ale nie był. Tak jak Marcosa, kłopoty zazwyczaj znajdowały Chuito jeśli ich chciał czy nie chciał. Nie było ważne gdzie był i żadna ilość zdrowego rozsądku nie mogła pomóc. Niektórzy muchachos po prostu urodzili się do ciężkiego życia. - Więc po co walczycie?- zapytał Tino z ciekawością jakby byli tam, aby go zabawić. - Nada- odpowiedzieli jednocześnie. - Okej, to musiało być prawdziwe.- Tino wstał i rzucił swojego pustego drinka do kosza, który mógł być w kącie. – Zamierzam spędzać czas z bliźniakami.- Uderzył ramię Chuito jak przechodziło obok niego. – Zanim się zestarzeję. Chuito machnął mu na pożegnanie. – Pięć minut. Po tym jak Tino był poza zasięgiem słuchu, Marcos odwrócił się do swojego kuzyna. – Nie mogę sobie poradzić z twoim życiem, bro. Jest zbyt skomplikowane dla mnie. Jak ona jest z rodziny policjanta?- Wskazał na dół na Jules. – A ten pendejo jest mafią. Jak to wszystko działa? - Taa, jest to całkiem skomplikowane.- Pokiwał Chuito, patrząc do tyłu na schody. – Ale Tino, jest w porządku. Jest najlepszym przyjacielem jakiego mam tutaj. Marcos rzucił mu niedowierzające spojrzenie. Nie ufał Włochom ani trochę bardziej niż glinom. – Co o gringo? - To inna rzecz. - Taa, tak przypuszczam.- Zaśmiał się Marcos. – Co do cholery? Niemile mnie zaskoczyłeś. - Wysłałeś mi wiadomość o dostaniu kulki, a następnie ignorowałeś cały dzień.Chuito posłał mu ostre spojrzenie. - Byłem zajęty. - To jest pomyłka- zagrzmiał Chuito, jego ciemne oczy nadal były zwężone. – Ty i moja matka jesteście jedyną rodziną jak mi pozostała. Uważasz, że nie budzę się 12 4

spocony w nocy, ty nadal będący w toni i nie pozwalający sobie pomóc. To tak jakbyś, kurwa, chciał umrzeć. Jesteśmy jak bracia Marc. Nie rozumiem dlaczego bierzesz pomoc od Angela zamiast ode mnie. Marcos przerywa, na jedną chwilę starając się myśleć jak Chuito. Mógł zrozumieć jego frustrację. Jeśli role zostałyby odwrócone, zrobiły wszystko aby wyciągnąć Chuito. Wyczerpałby całe swoje konto bankowe bez myślenia nawet o tym, ale to nie zmieniło nieugiętej dumy Marcosa, z którą się urodził. Po prostu nie mógł wziąć pieniędzy swojego kuzyna. To nie było w nim. - Pracuję dla pieniędzy, które mam od Angela- przypomniał mu Marcos. - Dupku, demontujesz samochody dla niego!- Krzyczał Chuito po hiszpańsku. – Za pierwszym razem uszło ci na sucho, ponieważ byłeś młody, ale jesteś teraz notowany. Następnym razem kiedy zostaniesz złapany, pójdziesz na dno jak twój ojciec.- Uderzył łokieć Marcosa. – Jak wiele kiepskich wymówek znajdziesz dla tej rzeczy? Marcos potarł tatuaż pajęczyny na swoim łokciu który oznacza ile lat odsiedział w więzieniu. To nie powinno być tak długo. - Gówno prawda! To jeden nalot.- Chuito podniósł palce w górę przed Marcosa twarzą. – Tylko jeden. To wszystko. I wiem jak magazyn jest obładowany. Samochody powinny być ostatnim z twoich problemów. Tamto miejsce ma wystarczająco narkotyków aby naćpać połowę Miami! Marcos parsknął. – To utrzymuje połowę Miami naćpaną. - To śmieszne dla ciebie?- Chuito przebiegł ręką przez swoje włosy i krzyknął mimo klientów na dole. – Co do cholery, Marc! - Nie mogę robić niczego innego.- Powiedział bardzo wolno Marcos jak wściekłość przewinęła się przez niego. – Nikt nie chce mnie zatrudnić. Próbowałem. - Przenieś się tutaj.

12 5

- Z twoim włoskim mafijny bratem? Nie dzięki!- zaśmiał się Marcos z goryczą. – Kim do cholery jesteś żeby osądzać mnie? Wszystko co robię to demontuję samochody. Co do cholery ty robisz dla tego gangsterskiego skurwysyna? - Jest moim przyjacielem. - Gówno prawda!- Marcos rzucił słowami Chuito z powrotem w niego. – Wiem, że to pieprzone kłamstwo. - Nie, nie jest.- Chuito potrzasnął głową w zaprzeczeniu, robiąc dobrą robotę wyglądając niewinnie. – Przysięgam, on jest tylko moim partnerem treningowym. Marcos chwycił ramię Chuito, wskazując na dwie czerwone krople atramentu po obu stronach głowy węża na jego tatuażu Los Corredores. Były małe, dyskretne, coś co większość ludzi nie zauważyłoby, ale Marcos nie był większością ludzi. - Nie było ich zanim opuściłeś Miami. Cholera nie było ich dwa lata temu.Wpatrywał się w kuzyna, a następnie zniżył głos więc nikt inny nie mógł go słyszeć. – Kogo zabiłeś dla niego? Chuito uciekł wzrokiem zamiast odpowiedzieć. Był tik w jego szczęce, ale opuścił ramię z uścisku Marcosa zamiast wyrwać co mówiło samo za siebie. Był dumny z nich. Ale zamiast przyznać to, Chuito tylko wzruszył ramionami, wciąż trzymając się kłamstwa, które najwyraźniej wmawiał sobie odkąd przeprowadził się do Garnet. – To nic. - Naprawdę? Morderstwo jest niczym?- Marcos spojrzał na ramię Chuito, które był dużo bardzo udekorowane niż Marcosa kiedykolwiek będzie. Całe ciało jego Los Corredores tatuażu było pokryte kropkami atramentu. – Początkowo myślałem, że to dlatego byłeś poza pokojem. To nie to, prawda? Możesz umieścić ich z zewnątrz ponieważ nie mają nic wspólnego z Los Corredores, ale wciąż nie mogłeś powstrzymać się od posiadania tatuażu.

12 6

- To było osobiste.- Chuito sporzał całkowicie bez skruchy, co było najbardziej przerażającą rzeczą. – Pragnąłem ich tam. - Zrobiłeś to dla niego?- Marcos wskazał na dół. Chuito ponownie uciekł spojrzeniem. - Taa, trochę amigo. Dowiedział się w czym jesteś najlepszy, prawda?Powiedział Marcos po angielsku jak odepchnął jego ramię. – Zostaję u Katie. - Marc.- Chuito podążał za Marcosem kiedy tamten wszedł do salonu i zaczął zbierać swoje gówno. – Nie rozumiesz. Pomogli mi. Byłbym martwy albo w więzieniu w tym momencie jeśli by ich nie było.- Wskazał na dół. – Jestem im dłużny. Zrobiłbym to ponownie jeśli bym musiał. - Wiem.- Marcos odwrócił się od niego, czując jak jego serce boli dla kuzyna który miał wszystko, a nadal nie mógł przestać wyszukiwać powodów aby zranić świat tylko dlatego, że ten zranił go pierwszy. – Wiem, że zrobiłbyś to ponownie. To tak upewniasz się, że pamiętasz ich. To najbardziej pojebana część tego. - Było tylko dwóch. - Tylko dwóch?- Marcos przestawił się na hiszpański, mając nadzieję, że Tino, skurwysyn nie słuchał. – A ty masz jaja rzucać mi gówno o demontowaniu samochodów. Nie zrobiłem tego ani razu odkąd wyszedłem z więzienia i na pewno nie zrobiłbym tego dla jakiegoś gangstera, który prawdopodobnie będzie próbował strzelić ci w plecy przy pierwszej szansie jaką dostanie. - To nie prawda. Tino jest bratem. Wiem o tym. Poza tym nie zrobiłem tego dla niego. Zrobiłem to ponieważ… - Nie obchodzi mnie dlaczego to zrobiłeś!- Marcos odwrócił się do niego i uderzył Chuito w pierś. – Jest coś nie tak z tobą. Strata Juana spieprzyła cię. Nie czujesz niczego. Nawet nie dopuszczasz do swojego umysłu, aby było ci przykro z tego powodu.

12 7

- Jest ci przykro?- zapytał Chuito jakby po prostu rozważał winę za zabicie dupków którzy zamordowali Juana i matkę Marcosa jako osobistą zniewagę. – Chciałbyś wrócić do tego? - Słyszysz siebie?- odpierał Marcos. – W jakim rodzaju iluzji żyjesz, która pozwala ci siedzieć nad biurem Jules Wellings i udawać, że nie jesteś tym samym członkiem gangu, który zdjął każdego kto nawet w niewielkim stopniu był powiązany ze śmiercią Juana. Nie tylko ich zabiłeś. Zrobiłeś źle. Ja również. To gówno wciąż nawiedza moje sny i wiem, że nawiedza również twoje. - To nie tak, że zrobiliśmy to na nic. Każda kropla tutaj to coś.- Wskazał na swoje ramię ze wściekłością. – To ważne, że zrobiliśmy to co zrobiliśmy. Byliśmy to dłużni Juanowi i cioci Camili i nie pozwolę ci znieważać ich pamięci przez mówienie, że nie znaczy. Tych dwoje również znaczyło. Tak jak inni. Nikt nie ma pozwolenia, aby krzywdzić moją rodzinę, nikt i lepiej żebym nie zauważył, że to kwestionujesz. Kiedy ktoś atakuje moją rodzinę, jest wojna. Nie czujesz się źle na wojnie, Marc. Wiesz to. Powiedz mi, że wciąż, kurwa, o tym wiesz! Ciemne oczy Chuito lśniły z wściekłości, która była surowa i przerażająca. Ich walka złamała niewidzialną powłokę między nimi od kiedy przeniósł się do Garnetściana która powiedziała światu, że jest on niczym więcej niż sławnym wojownikiem UFC próbującym wyglądać nieustępliwie. Tatuaże gangu były tylko mitem, częścią jego osobowości. Jak jakiś raper próbujący być twardym ale faktycznie nie będąc takim. Niewielu tylko wiedziało jak prawdziwe były znaki na jego ciele. To było to co kuzyn Marcosa zapamiętał z ulic. Chuito zawsze był bardziej niebezpiecznym niż Marcos mógłby kiedykolwiek być. Był to sposób w jaki z premedytacją robił rzeczy. Chuito nie zabił tylko dla zemsty. Najpierw ją uknuł. - Nie martw się, nie czuję się źle z tym, ale część mnie myśli, że powinnaprzyznał Marcos jak odwrócił się do wyjścia, wiedząc że strzelanina spieprzyła go tak źle jak Chuito. Czuł się winny opuszczając go dla gringa, ponieważ nie widział kuzyna takiego wyzwolonego odkąd byli nastolatkami. – Zrób swojej sąsiadce przysługę dziś w nocy. Nie śpij. Sny nie kłamią. 12 8

***

Katie przygotowała obiad podczas gdy Marcosa nie było. Nic wymyślnego, burgery z frytkami które wrzuciła do piekarnika, ponieważ każdy tak lubił. Marcos był łaskawy i wydawał się doceniać jej gotowanie, ale był cichy i wycofany w taki sposób jaki nie był wcześniej. - Z tobą w porządku?- zapytała Katie jak usiadła obok Marcosa na sofie w salonie oglądającego program podróżniczy. Był ubrany tylko w jeansy i był z pewnością bardziej przekonujący niż telewizja z tymi mięśniami i tatuażami, które prezentował, ale nie mogła nic poradzić oprócz wypowiedzenia na głos swojego zaniepokojenia. – Wiesz, jeśli nie czujesz się komfortowo zostając tutaj… - Nie, to nie to. Lubię być z tobą.- Podniósł dłoń i ścisnął jej kolano uspokajająco. – Wdałem się w walkę z kuzynem dzisiaj. - Och.- Podniosła frytka i ugryzła jak myślała o tym. – To nie z mojego powodu, prawda? - Nie.- Pokręcił głową i położył swój talerz na stole. – W ogóle nie było to z twojego powodu. - Czy Chuito jest zły, że zostajesz tutaj? - Prawdopodobnie cieszy się, że zostaję tutaj.- Marcos wyciągnął się na kanapie, opierając głowę na jej udzie. Podniósł rękę, częstując się jedną z jej frytek zanim postawiła na dół swój talerz. – To inne sprawy. Bycie obok niego nie jest już dłużej takie łatwe. Katie głaskała jego włosy, ciesząc się sposobem w jaki czuła je między swoimi palcami. – Dlaczego?

12 9

- Myślę, że przypominam mu to, co stara się zapomnieć. Tutaj jest on Slayer. Sławnym wojownikiem. Ze mną, jest…kimś innym.- Marcos wziął kolejnego gryza swojej frytki, wyglądając na głęboko zamyślonego jak musnął swoją pierś, jego ręka spoczywała na krzyżu nad sercem. - Nie wiem, może nie jest tak w ogóle. To znaczy, cono, on jest taką osobą wokół tego pendejo Tino, a widzi się z nim codziennie. - Nie lubisz Tino Moretti? Szarpnął się i spojrzał w górę na nią gniewnie. – Znasz go? - Tak, jest szwagrem Jules.- Wzruszyła ramionami, kiedy zobaczyła jak spięty się stał. – Nie jesteśmy przyjaciółmi czy coś, ale… - Nie chcę żebyś z nim rozmawiała.- Pociągnął pasmo jej włosów, aby wyrazić swoją opinię. – Trzymasz się z dala od niego, słyszysz mnie, chica? - Władczy.- Wygięła brew, ponieważ ten rodzaj kontrolującej taktyki przypomniał jej o Graysonie. – Nie podoba mi się jak ludzie mówią mi z kim rozmawiać, Marcos. - Nie.- Usiadł prosto i odwrócił się do niej, jego jasne oczy lśniły. – Posłuchaj mnie odnośnie tego. Trzymaj się z daleka od niego. Zmarszczyła brwi, bardziej niż trochę wytrącona z równowagi. – Dlaczego? Wyciągnął rękę i ujął jej twarz. Szorstkim kciukiem przesunął po jej dolnej wardze. – Ponieważ cię o to proszę. Jeśli mi ufasz, zrobisz to dla mnie. - Tino Moretti nie rozpoznałby mnie w tłumie- zapewniła go Katie. – Jest w porządku. Rozmawialiśmy tylko kilka razy. - O kilka razy za dużo.- Nadal muskał jej wargę , jego emocje tak jasne do odczytania, złość zmieszana z ze współczuciem. Była to dziwna kombinacja, ale była tam jak pochylił się i pocałował ją. – I upewnij się po tym jak odejdę, że nie będzie on następnym muchacho który się pojawi. Zaśmiała się. – Wątpię, że jestem w typie Tino Moretti. 13 0

- Jesteś w typie każdego mężczyzny.- Pocałował ją ponownie, dokuczając wargom, co podziałało na Katie, która trzymała rękę na jego nagim ramieniu, śledząc mięśnie pod palcami. Odsunęła swoje usta aby zaczerpnąć oddech. – Obiecaj. - Dzisiaj już wystarczająco ci obiecałam.- Uśmiechnęła się, myśląc że dwoje może grać w tę grę. Jeśli mógł dokuczać, ona też mogła. – Jesteś zazdrosny? On jest okropnym flirciarzem. - Uważa że ludzie powinni skakać kiedy on powie- wyszeptał Marcos z goryczą. – Trzymaj się z dala od takich facetów. Jest zwykle powód dla takiego rodzaju postawy. Zasłużyli na to. Własną postawą. - Masz ten rodzaj nastawienia- przypomniała mu. – Zasłużyłeś na to? Własną postawą? - Tak, chica, zasłużyłem.- Ponownie ją pocałował, kolejne muśniecie jego ust przy jej jak mówił przy jej ustach. – Powinnaś się trzymać z daleka również ode mnie. Włożył dłoń w jej włosy a następnie ścisnął w pięść. Odciągnął jej głowę do tyłu z całym nastawieniem jakie twierdził, że doświadczył na własnej skórze. Przyglądał się jej uważnie, udział w jego spojrzeniu miało coś bardziej cielesnego. – Teraz otwórz się na mnie. Rozchyliła usta i wziął to czego chciał. Jego język wsunął się do jej ust sprawiając że rozżarzona do białości przyjemność obmyła ją. Był to pocałunek który oznaczał, że miała być posłuszna, miał na celu złamać ją i zostawić ją pragnącą więcej. Działało. Zgodziłaby się przestać rozmawiać z każdym w tym momencie jak cofnął się na kanapę, przyciągając ją do siebie do czasu aż siedziała na nim okrakiem. Trzymała jego nagie ramiona dla wsparcia jak całował ją jak opętany. Wszystko o czym mogła myśleć było nim. Ukradł każdą inną myśl z jej głowy- jak złodziej- bezwstydnie i bez wyrzutów sumienia.

13 1

Rozdział 11 Katie nie kładła się późno spać. Marcos tak. Było to jedno z pierwszych głównych kwestii, które odkryli w swojej kompatybilności, ale Katie walczyła ze snem, jak leżała zwinięta przy Marcosie w łóżku, jej głowa tkwiła w zgięciu jego łokcia. Próbowała czytać, ale romans nie był tak interesujący, kiedy miała prawdziwą rzecz obok siebie. Starała się skupić i utrzymać ziewanie, ale to nie działało. - Śpij, chica. - Marcos przeglądał telefon, używając kciuka przerzucając cokolwiek robił. - Nie musisz dla mnie zostawać do późna, wiem jak zabawić się samemu. Zaśmiała się, myśląc o tym do czego się przyznał, robiąc to w samochodzie noc wcześniej. - Wiem, że możesz. - Taa, to się nie stanie dzisiejszej nocy. - Zaśmiał się z nią, jego oczy były wciąż na telefonie. - Wyczerpujesz mnie. Katie zagięła stronę swojej książki i odrzuciła ją na bok, zamiast tego przysuwając się do niego. Spojrzała na jego telefon, widząc że był na facebooku. - Masz dużo przyjaciół. - Większość z nich nie jest przyjaciółmi. - Marcos nie wydawał się być nieśmiały jej przyglądaniu się. – Znajomi.

13 2

Katie przyglądała się zdjęciom i wiadomościom jak przerzucał strony, większość z nich pochodziła z Miami, było kilka z Portoryko. Kilka z Kalifornii. Dostrzegła jedno z Nevady i cztery z Nowego Jorku. Ponad połowa pisana była po hiszpańsku. Nawet te, które były po angielsku były zagadkowe, wykorzystując slang, którego nie rozumiała. Było tam dużo zdjęć silnych, wytatuowanych mężczyzn migających dłońmi dziwne znaki. Oni wszyscy wyglądali, jakby imprezowali i bawili się świetnie. Inne zdjęcia były dzieci. Lub grillów na słońcu Florydy. - Nienawidzisz tego tutaj, prawda? - zapytała z ciekawością, jak wejrzała w jego świat, znajdujący się mile od jej. – Garnet, mam na myśli. Nienawidzisz tego miasta. - Lubię ciebie. - Ścisnął jej ramię swoją wolną ręką. – Lubię swojego kuzyna, kiedy nie jest a hijo de la gran putta. A reszta tego miasta może się pieprzyć. - Nigdy nie przeprowadziłbyś się tutaj, prawda? - Nie - powiedział bez wahania. – Nie mógłbym tutaj żyć. - Co jeśli miałbyś miejsce wojownika w Cellar? - Nie mogę mieć miejsca wojownika w Cellar. - Ale co jeśli byś miał? - napierała Katie. - Nie mogę Katie. Jestem notowany. Nie chcą mnie. - To brzmi niesprawiedliwie - naciskała Katie, ponieważ irytowało ją to. Mąż Jules był notowany i poradził sobie. - Romeo Wellins był notowany. Jest wojownikiem. - Więc, rżnie szefa. Może jeśli zejdę w dół Jules Wellings, to zmieni jej zdanie. - Chcesz zejść w dół Jules Wellings? - Ay Diosmio, nie. Nienawidzę suki. Nie zrobiłbym tego za żadne zielone tego świata. - Romeo był wojownikiem zanim uprawiał seks z szefem - zadumała się Katie, ponieważ to wszystko wydało się takie niesprawiedliwe. – Notowanie ich nie krzywdzi. 13 3

- Nie z powiązaniami z mafią, nie. - Marcos wydawał zgadzać się z niesprawiedliwością. – Jego brat prawdopodobnie kupił dla niego kontrakt UFC. - Jestem pewna, że Romeo nie jest zaangażowany w mafię. - Wierz w to. - Mafia prawie zabiła Jules i Romeo. Dlaczego miałby chcieć być powiązany z nimi? - Jest inna mafia, tak jak są inne gangi. Gangsterzy ostrzelali mój dom, pamiętasz? To nie zmienia faktu, że wciąż jestem w jednym. - Naprawdę uważasz siebie za gangstera? - Słowo to smakowało mocno na jej języku. - Si. Tak. Tylko jedno słowo, bez zawahania. To było bardzo dziwne, rozważając cały ból jaki to mu przyniosło i nie mogła nic poradzić, ale powiedziała: - Nie rozumiem. - Wiem, carino. - Rzucił swój telefon na szafkę nocną, a następnie zwinął się przy Katie. Oplótł ją swoim drugim ramieniem, trzymając ją mocno, gdy pocałował w miękkie miejsce w krzywiźnie jej szyi. – Nie powinnaś rozumieć. Złączył jej palce ze swoimi, a następnie przypatrywał się ich dłoniom dopasowanym razem. Jego opalonej, szorstkiej od pracy dłoni przy jej gładkiej i bladej. W świecie nie było niczego, co pozwoliłoby im, że mogliby być razem, przyjacielskimi i spokojnymi w jej łóżku. - Nie chcę, żebyś odchodził - przyznała delikatnie. Marcos był cichy zanim odpowiedział i Katie bardzo mocno starała się nie pozwolić jej uczuciom zostać skrzywdzonymi. Nie miała żadnego biznesu, żeby 13 4

powiązać go ze sobą. Wszystko w niej chciało spróbować znaleźć sposób, aby zatrzymać go tutaj, z dala od jego drugiego życia, ale wiedziała, że Marcos nie był człowiekiem, którego można kontrolować w ten sposób. Jej telefon zapiszczał z drugiej szafki nocnej i sięgnęła, aby go chwycić. Spojrzała na ekran, widząc że była to kolejna wiadomość od Graysona. Dlaczego mnie ignorujesz? Jestem zaniepokojony z twojego powodu, dziewczynko Katie. Powiedz mi, że jest w porządku albo wpadnę. Katie nie wątpiła w jego groźbę i myślała nad odpowiedzią, kiedy Marcos wyrwał telefon z jej dłoni. - Co robisz? Stoczył się na swoją stronę, kiedy próbowała chwycić go z powrotem, wykorzystując swoje ramię do jej zablokowania. Przeczołgała się nad nim próbując sięgnąć telefon, gdy zobaczyła jego pisanie, ale nie mogła dostać telefonu, dopóki nie pozwoli on jej go dostać. Opadła na plecyi przeczytała wiadomość jaką napisał. Odpieprz się. Zamrugała. - Nigdy nie napisałabym czegoś podobnego, Marcos. - Powinnaś pisać coś podobnego do tego. On uważa, że wciąż należysz do niego. - Wziął telefon od niej i wyłączył dzwonek, zanim rzucił na szafkę nocną. – Chcesz, żebym naprawił ten problem zanim wyjadę? Zrobiłbym to. Z przyjemnością. Jej spojrzenie było na telefonie, niepewna jak czuła się z Marcosem rozmawiającym tak za nią. - Jak to się stało, że jesteś taki apodyktyczny?

13 5

- Wiesz, że ci się to podoba, Chica .- Marcos brzmiał na kompletnie nieprzepraszającego, jak zakopał twarz w jej szyi. – Wciąż go pragniesz? Tęsknisz za seksem na ręczniku z tym małym kutasem? - Nie - powiedziała bez zawahania, jak usiadła opleciona ramionami Marcosa i wpatrująca się w komórkę. – Ale sama mogę poradzić sobie z własnymi sprawami. - Najwyraźniej nie. Ziewnęła tylko w porażce, zamiast się kłócić, wiedząc że nie zmieni go. Tak naprawdę nie chciała, chociaż myślała, że miała już dość kontrolowania przez mężczyzn przez całe życie. Wydawało się, że jest różnica jak Marcos kontrolował, zdawało się, iż ma dobre intencje. Grayson był całkowicie egoistyczny. Szarpnął kosmyk jej włosów i wyszeptał do ucha: - Śpij. I cholera jeśli go nie posłucha.

***

Katie naprawdę miała cichy sposób spania. Spokojny. Bez chrapania. Bez koszmarów. Po prostu delikatne, małe dźwięki oddechu, które uderzały w ramię Marcosa podczas, gdy trzymał ją i patrzył na jej telefon, starając się odpędzić burze adrenaliny z powodu walki z Chuito, którą odbył. Jeśli zamierzał zostać tutaj tydzień, miał zamiar na to zapracować. Nie było wystarczająco seksu na tym świecie, aby wytrząsnąć z niego wściekłą energię. Może powinni pójść za radą Jules Wellings i powybijać z siebie gówno w klatce w Cellar. Marcos wciąż walczył w podziemnym miejscu w domu pod imieniem Viper. Nie był mistrzem UFC, ale też minęło sporo czasu, odkąd Chuito walczył w podziemiu.

13 6

Zasady nie były tam idealne, aby chronić w grze w jakiej walczył Marcos; jak udowodnił dzisiaj, kiedy Chuito próbował wpaść na niego. Oczywiście, Marcos wciąż był spalony. Jakby nie miał wystarczających problemów, Angel pisał do niego. Sporo Los Corredored starało się z nim kontaktować. Wszyscy chcieli wiedzieć gdzie był, biorąc pod uwagę, że pojawił się w magazynie, a następnie zniknął z powierzchni ziemi. Ignorował je do czasu, kiedy pojawiła się wiadomość jak trzymał śpiącą Katie. Zatrzymany przed twoją tia dzisiaj. Powiedziała, że odwiedzasz Chuito. Dlaczego nam po prostu nie powiedziałeś, bro? Marcos zesztywniał, czytając wiadomość ponownie, jak jego puls szumiał mu w uszach. Angel poszedł do domu jego ciociu Sofii. Odczytywał w to w zawoalowanej groźbie i sprawiło, że miał więcej niż trochę obaw. Nie powinien nigdy zgadzać się na tydzień z Katie. Cholera, nie powinien opuszczać Miami, aby to zacząć. Miał wrażenie, że wysłano mu wiadomość. Dorastał z Angelem. Ciężko było wyobrazić sobie Angela mordującego ciotkę Marcosa, ale również dłużej mu nie ufał. Możliwość była, a Marcos był bardzo daleko. Kusiło go, żeby zadzwonić do Chuito pomimo walki, ponieważ jego przywiązanie do Los Corredores zawsze było silniejsze od Marcos, który nigdy nie miał żadnych skłonności, aby zostać przywódcą. Jego kuzyn z drugiej strony, uciekł Los Corredores zanim udał się do Garnet i przekazał pracę Angelowi. Większość OG, oryginalnych gangsterów, wciąż mają najpierw lojalność w stosunku do Chuito, szczególnie teraz, kiedy robił świetny interes w UFC. Jego kuzyn był praktycznie Bogiem dla Los Corredores i Marcos zaczął podejrzewać, że Angel nienawidził tego. To dlatego zawsze wykupywał bilety na walki, kładąc w twarz Chuito i przypominając mu, że wciąż miał władzę nad nim. Sprawiając, że wydawało się to, iż Chuito jest w klatce dla jego rozrywki.

13 7

Marcos też zaczął czuć się jak pionek - inny sposób dla Angela, aby przypominać Chuito, że teraz to on zarządzał. Mógł przyjąć sporo gówna, ale bycie pionkiem przeciwko kuzynowi nie było jednym z nich. Wyszedłby z siebie, zanim pozwoliłby, aby to się stało. Wysunął swoje ramię spod Katie, obserwując jak zwinęła się przy nim, jakby podświadomie szukając go, kiedy odsuwał się. Czekał do czasu, aż położyła się na plecach i przyglądał się jej przez chwilę, zanim pozwolił sobie opuścić sypialnię. Znalazł swoje jeansy na kanapie i wciągnął je na siebie. Musiał wyjść na zewnątrz. Zobaczyć gwiazdy i oczyścić głowę. Chwycił klucze Katie ze stolika i włożył buty. Wyszedł przez drzwi bez koszulki i chłodne nocne powietrze uderzyło go w twarz. - Me cago en na! - przeklął jak zamknął jej drzwi. – Przerwa wiosenna, cholera. Zaparkował swoją ciężarówkę w garażu, ponieważ nie chciał, żeby sąsiedzi Katie widzieli ją na podjeździe. Garaż był oddzielony od głównego domu i miał tylne drzwi, które Katie zostawiła otwarte. Oczywiście, że tak zrobiła. Przewrócił oczami jak wsiadał do kabiny ciężarówki i chwycił swoją kurtkę, którą tam odrzucił. Włożył ją, a następnie poszedł w dół ulicy. Nie było tam dużo domów, ale zdecydował utrzymać swój głos cichym, kiedy zadzwonił do Angela. Tutejsi ludzie prawdopodobnie nasłaliby gliny na jego tyłek za spacerowanie i rozmawianie przez telefon, Angel odebrał po drugim sygnale. - Hola? - Kto ci powiedział, że jest w porządku iść do domu mojej cioci? - zagrzmiał Marcos po hiszpańsku. - Hej, bro, weź na wstrzymanie. Za bardzo paranoidalny? Sofia była szczęśliwa, że mnie widzi. To było za długo. Muszę odwiedzać ją częściej. 13 8

Marcos przerwał chodzenie. Nie mylił się. To była groźba. - Nie wymawiaj jej imienia - ostrzegł go Marcos. - Zawsze taki konfrontacyjny, Marc - westchnął Angel. – Staje się to przestarzałe. Powinien był zadzwonić do Chuito, ponieważ jego kuzyn był o wiele lepszy w tych bzdurach niż on. Marcos nie grał w gry. Nie potrafił przesuwać tak pionków szachowych na planszy jak Chuito. Wszystko co Marcos był skłonny zrobić, to najpierw strzelić, a później zadawać pytania. - O co chodzi, Angel? - zapytał Marcos, kiedy zaakceptował, że Angel naprawdę to robi. – Dlaczego się ze mną pieprzysz? - Myślałem, że mieliśmy porozumienie. Mam tutaj dla ciebie pracę. Marcos wziął głęboko wdech, odpędzając wściekłość pod powierzchnię. - Mam tutaj najpierw rzeczy do zrobienia. Tylko je kończę. - Gringa? Katie cokolwiek. Włoski na jego karku stanęły, ponieważ usłyszał kolejną zawoalowaną groźbę i nie mógł tym razem utrzymać swojej wściekłości. - Jej imienia również nie możesz wypowiadać. Angel się zaśmiał, brzmiąc bardziej na rozśmieszonego niż Marcos przypuszczał. - Mia powiedziała mi o niej. Powiedziała, że to tam pojechałeś. Również nie jest szczęśliwa z tego powodu. - Nie obchodzi mnie to, co twoja kuzynka o tym myśli. - Zawsze nad cipkami, racja, Marc? - Angel roześmiał się ponownie. – Nigdy się nie zmienisz. Cokolwiek. Pieprz gringo, jeśli musisz. Bądź z powrotem w następnym tygodniu. 13 9

- Trzymaj się dala od mojej cioci. Przysięgam na Boga, Angel, jeśli będziesz rozmawiać z nią ponownie… - Jesteśmy braćmi - przypomniał mu Angel, jego głos nagle stał się ostrzejszy. – Lepiej nie zapomnij o tym. Jestem miły, ponieważ przeszliśmy razem długą drogę i wiem jaki jesteś. Jesteś jedynym, który by to zrozumiał. - Nie wrócę w następnym tygodniu, co wtedy? - Powinieneś wrócić - powiedział Angel, zamiast odpowiedzieć na prawdziwe pytanie. – Twoi bracia tęsknią za tobą. - Jestem OG. Krwawiłem dla Los Corredores więcej niż ktokolwiek inny przypomniał mu Marcos. – Odsiedziałem wyrok. Nie chcę pracować dla ciebie dłużej. Dokonałem wyboru wychodząc. - Wróć - powtórzył Angel zamiast kłótni. – Bez obaw. Dopilnuję, abyś był pod ochroną. Jestem uczciwy, Marc. To będzie dobry interes dla nas obu. Co? Myślisz, że możesz robić to gdzieindziej? Przyprowadzisz gliny na każde miejsce w jakim będziesz starał się pracować. Przestań z tym walczyć. Albo zamiast tego idziesz podlizywać się Chuito. Obydwoje wiemy, że to nie jest w twoim stylu. Marcos oddychał ciężko. Chciałby być w tym samym pokoju co Angel, więc mógłby trzasnąć pięścią w jego twarz i powiedzieć mu co naprawdę myśli o sytuacji. Dłużej to nie było o potrzebowaniu pieniędzy. Angel uważał, że posiadał Marcosa. To już nie chodziło o pracę. Nikt nie był jego właścicielem. Udało mu się przejść przez tyle lat w Los Corredores bez bycia kontrolowanym. Demontował wozy, kiedy potrzebował gotówki. Cholera, został aresztowany zamiast sprzedać innych, ale wszyscy wiedzieli, że Marcos nie podążał za zasadami jak inni. Próbuj kontrolować go, a Marcos zamierzał odpowiedzieć na atak całym sobą. Zasady nigdy nie były jego przyjacielem. Angel o tym wiedział. 14 0

- Wrócę w następnym tygodniu. - Głos Marcosa był lodowato zimny nawet w jego uszach. - Dobrze. - Angel brzmiał na zadowolonego, jakby nie słyszał groźby. Może władza naprawdę go zaślepiła. To Marcos, Chuito i ich żądza zemsty zrobiła Angela głową Los Corredores, ale musiał o tym zapomnieć, bo powiedział: – Jestem szczęśliwy, że myślimy podobnie. Powiedz cześć swojej chica ode mnie. Rozłączył się, zanim Marcos mógł odpowiedzieć. - Cono! - krzyczał Marcos do telefonu, a następnie podszedł i kopnął głaz w ogrodzie sąsiada Katie. Ból wspinał się w górę jego stopy i krzyczał: – Hijo de la gran putta! Chupame el bicho! Rzucił telefon w trawę, a następnie naprawdę pozwolił wyciekać z siebie barwnemu słownictwu. Jedynym pocieszeniem było to, że sąsiedzi Katie go nie rozumieli. Podszedł szukać telefonu i znalazł go tkwiącego w wilgotnej trawie. Zły czy nie, teraz musiał zadzwonić do kuzyna. Wpatrywał się w telefon widząc, że porysował ekran. To tylko wkurzyło go bardziej i schował go do kieszeni decydując, że potrzebuje więcej czasu, aby ochłonąć zanim porozmawia z Chuito. Potruchtał z powrotem do Katie, wciąż kipiący ze złości. To była prawdopodobnie karma za dawanie Chuito gówna w związku z dodatkowym tatuażem. Jeśli byłby w tej chwili w Miami, dodałby tatuaż na swoim ramieniu. Zmierzał zabić Angela. Gołymi rękoma. Myślał, że kim jest? Chuito pozwoli mu przejąć to. 14 1

Marcos nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo cieszył się elitarnym statusem w Los Corredores, ale co do cholery? Zagubił swoją duszę zarabiając ciężko w Los Corredores. Zasłużył sobie na niewielki elitarny status za te bzdury. Zatrzymał się, kiedy wyszedł zza rogu widząc cień przed jej drzwiami. Następnie je otworzył, błysk światła w ciemności jak mężczyzna wszedł do domu, jakby był właścicielem tego miejsca. To było to, co dostał za bycie w Garnet i pozwalaniu swojej ochronie opaść. Jego broń była wciąż w ciężarówce. Biegł tak szybko, że facet był ledwie w salonie, zanim Marcos go dopadł. Marcos chwycił intruza od tyłu. Złapał w pięść jego włosy i popchnął w dół. Nie wiedząc czy miał broń czy nie, Marcos uderzył jego twarzą o stolik do kawy z wystarczająca siłą, aby usłyszeć chrzęst kości. Krzyk, który wydobył się od niego zakłopotałby Sofię, ciocię Marcosa. Naprawdę, ten facet krzyczał jak dziewczyna leżąc na dywanie, trzymając się za nos. Marcos nigdy wcześniej nie słyszał faceta zawodzącego jak ten i tylko uklęknął przy nim, oddychając ciężko, wpatrując się w dół, gdy mniejszy mężczyzna starał się gramolić z dala od niego. Było to ciężkie z krwawieniem, ale teraz widząc jego wątłą posturę. Marcos go rozpoznał. Był to były mąż Katie. Marcos pocierał twarz dłonią i jęknął: - Cono. Naprawdę nie mógł uderzyć go ponownie. To było tak, jak uderzenie kobiety. Co ona kiedykolwiek widziała w tym facecie? - Co... - Katie przybiegła do salonu. Wciąż naciągała rękawy szlafroka na ramiona, ale zatrzymała się i krzyknęła, kiedy zobaczyła jej byłego krwawiącego po całym salonie. - O, mój Boże, Grayson!

14 2

Podbiegła do niego, a to naprawdę zirytowało Marcosa. Grayson wciąż płakał, rzeczywiście płakał, gdy trzymał swój telefon przy uchu jedną ręką, a drugą trzymał nos. - Wzonię po liny! - Włamałeś się! - krzyczy na niego Marcos, zanim odwrócił się do Katie, która pobiegła do kuchni. - On się włamał, Katie. Zamknąłem drzwi, kiedy wyszedłem i... Greyson przerwał rozmowę z glinami, aby krzyknąć: - On tu miewszka? - Właśnie tak, sukinsynie. - Posłał Graysonowi twarde spojrzenie. - Ona teraz wie, jak prawdziwy mężczyzna powinien to robić. - Marcos, przestań. - Katie przyniosła rolkę ręczników papierowych i opadła na kolana obok Graysona. - Tylko bądź cicho, kiedy ja będę sobie z tym radzić. - On płacze jak kobieta - zwraca uwagę Marcos. - No weź. - Krwawi na całe to miejsce. - Głos Katie zadrżał, jakby była na skraju załamania nerwowego. - On nie jest taki jak ty. - Jesteś pewna, że ma cojones? Grayson zmrużył na niego oczy, choć wciąż trzymał swój telefon przy uchu jak koło ratunkowe. - Co do oznacza? - To znaczy jaja, chica. - Marcos! - krzyknęła Katie. - Przestań! - Dobra. - Marcos rozłożył ręce i się odwrócił. - Miłej zabawy ze swoją dziewczyną.

14 3

Poszedł do sypialni i chwycił swoje rzeczy. Wyrzucił połowę swoich ubrań na łóżko. Następnie zdarł z siebie kurtkę i założył koszulkę, ponieważ miał mieć do czynienia z glinami. Mógł równie dobrze mieć to teraz z głowy, więc zadzwonił do swojego kuzyna, gdyż nie odważył się tam wyjść. Powinien uderzyć skurwysyna Graysona raz jeszcze, tylko po to, żeby go uciszyć. - Co? - odpowiedział Chuito po drugim sygnale, czyniąc oczywistym, że wciąż jest na niego wkurzony. - Nie dawaj mi żadnego kazania - krzyczał po hiszpańsku. - Właśnie skończyłem mieć cokolwiek do czynienia z gównem Angela. Poszedł do twojej matki, aby mi grozić, a teraz były mąż Katie krwawi w salonie. Jak możesz znosić to miasto? On płacze jak kobieta. - Co? - odpowiedział Chuito. - Angel poszedł do mojej matki? - Wyślij ją do Puerto Rico. - Marcos potarł dłonią twarz. - Zabierz ją z daleka od Miami. Jutro. - Okej. - Chuito najwyraźniej wciąż starał się dowiedzieć na czym stoi. Powiedziałeś, że były mąż Katie krwawi? - Włamał się! - krzyknął na niego Marcos po hiszpańsku. - Co miałem zrobić? Teraz dzwoni po gliny i... - Coño, Marcos! - krzyknął Chuito, po czym słychać było dźwięk zatrzaskujących się drzwi. - Jadę tam. - Nie. Pierdol się. Nie potrzebuję twojej pomocy! - warknął Marcos, ale telefon zamilkł. Mógł usłyszeć jak coś jedzie na sygnale i zalał się zimnym potem wbrew swojej woli. Oparł się o ścianę i wziął głęboki oddech, przeklinając ponownie siebie za przyjazd z powrotem do tego miasta.

14 4

Naprawdę nienawidził gliniarzy. Modlił się do Boga, żeby nie przeszukali jego ciężarówki, ponieważ nie miał pozwolenia na swoją broń, a to ostatnia rzecz, jakiej potrzebował. Z jego kartoteką, za to aresztowanie, mógł odsiedzieć w więzieniu długi czas. Tylko przez chwilę myślał, aby wskoczyć do ciężarówki i opuścić miasto, ale wiedział, że to wszystko obróci się przeciwko jego kuzynowi. I Katie. Wzdrygnął się, kiedy usłyszał jak wchodzi policja. Grayson krzyknął: - On jest tam! Drzwi się otworzyły i zesztywniał, kiedy cała rama była wypełniona największymi, najwredniejszymi wieśniakami - glinami, które Marcos kiedykolwiek miał nieszczęście znać. Szeryf Wyatt Conner był gorszy od swojej siostry, a to już coś mówiło, ponieważ Marcos naprawdę nienawidził Jules Wellings. - Ręce do góry! - krzyknął szeryf, jego pistolet skierowany był na pierś Marcosa. Marcos podniósł ręce i powiedział tak spokojnie jak to możliwe. - On się włamał. - Na ziemię. Teraz. Jestem pewien, że wiesz co robić. - Serio? - zapytał Marcos w niedowierzaniu, kiedy ukląkł z rękami za głową. Skurwysyn się włamał. Zamiast go wysłuchać, szeryf zmusił go, aby położył się na brzuchu i skuł go kajdankami. Odsunął swoją broń i powiedział: - Chłopcze, byłeś w moim mieście dwa razy i dwa razy musiałem się pokazać. - Taa - powiedział Marcos, zamiast się kłócić.

14 5

Wciąż pocił się przez pistolet. Nie potrzebował tego dupka obszukującego jego ciężarówkę, albo miał by prawdziwy powód, aby aresztować Marcosa. - On wazwał mnie kobietą - krzyczał Grayson z salonu. - Jest webezpieczny! - Nazwałem go kobietą - zapewnił Marcos szeryfa. - Chłopcze... - Nie jestem twoim chłopcem - warknął Marcos, kiedy szeryf zmusił go do wstania na nogi. - Jestem się tylko jednym skurwysynem w promieniu ośmiu kilometrów, który nie ma białej dupy. - Hej - krzyknął ktoś z salonu. Marcos spojrzał za siebie, kiedy szeryf go prowadził i zobaczył bardzo dużego, czarnego gliniarza rozmawiającego z Katie. Gliniarz gapił się na Marcosa, jakby wziął obrazę do siebie, ale wszystko co Marcos mógł zrobić, to westchnąć i pokręcić głową. Katie zerwała się na równe nogi. - Nie możecie go aresztować! - Katie, pozwól mi wykonać moją pracę - powiedział surowo szeryf. - Marcos mieszka ze mną. Szeryf wciąż prowadził go w stronę drzwi wejściowych, ale Katie podążała za nimi. - Grayson się włamał. To mój dom. Moja własność. On nie ma klucza. Marcos prawdopodobnie go nie rozpoznał. Właśnie mówiłam Adamowi, że to wszystko to jedno wielkie nieporozumienie. Szeryf się zatrzymał. Jego uścisk na ramieniu Marcosa zmusił go, aby również się zatrzymał. - Teraz wierzysz, kiedy ona coś mówi - prychnął Marcos. - Więc powiedz mi, szeryfie, to tylko z Latynosami masz problem? 14 6

- Nie możecie go aresztować. - Głos Katie wciąż zabarwiony był paniką. Właściwie, chwyciła ramię Marcosa, jakby to jakimś sposobem miało go uratować. Nie możecie. Nie zrobił nic złego. Nie rozpoznał Graysona. Wiem, że tego nie zrobił. - Mieszkasz tu, Rivera? - Sí - odpowiedział specjalnie po hiszpańsku Marcos. - Rozpoznałeś go, kiedy go zaatakowałeś? - Nie, nie biję dziewczyn. - Twoje usta są pełne całej sterty kłopotów. - Vete pa’l carajo. - Proszę, rozkujcie go - błagała Katie. - Czy nie miał prawa bronić mojej posesji, jeśli tu mieszka? - Grayson powiedział, że napastnik podszedł go od tyłu. - Czy chodzenie po Garnet jest nielegalne? - zapytał Marcos. Katie wciąż brzmiała na zdesperowaną, kiedy powiedziała: - Grayson musiał użyć klucza spod wycieraczki i... - Masz klucz do swojego domu pod wycieraczką? - Marcos spojrzał na nią, jakby była szalona. - Chica, mógł ci zrobić cokolwiek. Dlaczego zrobiłaś coś takiego? - Nie zrobiłby niczego z przemocą. - Dlaczego się włamał o pierwszej w nocy, w takim razie? - Okej - westchnął za nim szeryf. - Rozumiem, że jesteście w związku. - Taa. - Marcos odwrócił głowę i spojrzał się na szeryfa. - Ktoś w tym mieście lubi Latynosów. - Spójrz, chłopcze...

14 7

- Powiedziałem ci, że nie jestem twoim chłopcem. - Jezu, pozwól mi umieścić cię w samochodzie, dopóki tego nie rozwiążemy. - Co? - krzyknęła Katie. - Nie! Nie możesz go umieścić na tylnym siedzeniu jak jakiegoś kryminalistę. - Pozwól karetce najpierw zabrać Graysona. - Szeryf zmusił Marcosa do postawienia kolejnego kroku. - Najwyraźniej nie jest dobrym pomysłem, żeby ta dwójka przebywała tu razem. - Aresztujesz jej byłego? - zapytał Marcos. - Co jeśli by mnie tu nie było? Czy to nie twoja praca, aby bronić ludzi takich jak Katie? - Jeśli się włamał, możesz postawić swoją dupę na to, że go aresztuję. Czy miał pozwolenie, aby wejść do twojego domu, Katie? - Nie, nie miał - odpowiedziała Katie bez wahania. Rzeczywiście, szeryf pomówił ze swoim zastępcą i Marcos rozumiał wystarczająco co mówił, żeby wiedzieć, iż Grayson miał być w wielkiej dziurze gówna. To sprawiło, że Marcos poczuł się niemal optymistycznie i pozwolił wyprowadzić się szeryfowi do swojego SUVa bez narzekania. Usiadł tam posłusznie, z rękami skutymi za plecami. - Możesz się upewnić, że dostanę dobry widok na ciebie wyprowadzającego go do więzienia. - Najpierw wybierze się do szpitala. Złamałeś mu nos, Rivera. - Co z tego? - prychnął Marcos, kiedy spojrzał na szeryfa, który był współwłaścicielem Cellar i byłym zawodnikiem UFC. - Jestem pewien, że miałeś złamany nos. Płakałeś tak? Zalążek uśmiechu dotknął ust szeryfa. - Nie. 14 8

- Spójrz, nie wiedziałem, że to on. Naprawdę nie wiedziałem. Nie użyłbym tyle siły, gdybym wiedział - zapewnił go Marcos. - Zobaczyłem, że ktoś się włamuje. Pomyślałem, że chce skrzywdzić Katie. Po prostu zadziałałem. - Gdzie byłeś, kiedy zobaczyłeś, że on się włamuje? - Poszedłem zadzwonić, ponieważ nie chciałem obudzić Katie. Wróciłem i zobaczyłem mężczyznę otwierającego drzwi. Pomyślałem, że ktoś próbuje ją skrzywdzić, więc zatrzymałem go, zanim mógł to zrobić. Nawet go nie uderzyłem drugi raz. Wyatt odsunął się i spojrzał na Katie, która zbliżała się nerwowo do samochodu, do Marcosa, który siedział z tyłu. - Kłopoty wydają się podążać też za tobą. Katie prychnęła: - Zdaję sobie z tego sprawę. Szeryf zostawił Marcosa w samochodzie i wszedł do środka. Kiedy wrócił, znalazł czas, aby przyjąć od nich prawdziwe zeznania, ale Marcos zauważył, że nie zdjął mu kajdanek. Karetka się pokazała. Tak samo jak Chuito. - Wyatt - krzyknął Chuito, kiedy wydostał się ze swojego samochodu. - Daj spokój, człowieku. To mój kuzyn. - Nie zamierzam go aresztować. Pozwalamy tylko wszystkim ochłonąć. Był zirytowany, kiedy się tam dostałem - powiedział Wyatt, gdy wrócił do pisania. - Nie potrzebujemy ciebie pogarszającego sprawę. - Jej sąsiedzi się na niego gapią - kłócił się Chuito, kiedy wskazał na drugą stronę ulicy. - Czy jej były mąż też ma kajdanki?

14 9

- Tak, ma. - Wyatt posłał Chuito spojrzenie. - Muszę poprosić cię o wycofanie, panie Garcia. Nie jesteś częścią tego dochodzenia. Chuito przewrócił oczami i odsunął się dwa kroki. - Zadowolony? Szeryf posłał tylko Chuito kolejne twarde spojrzenie, ale wrócił do pisania. Zebrał też oświadczenie od Katie, która nie wysunęła żadnych ciosów. Pokryła zeznanie Marcosa w całości i nie wydalała się zmartwiona o to, że Grayson będzie aresztowany. Przez co poczuł się trochę lepiej po wypadku w jej salonie. - Czy on cię często niepokoi, Katie? - Tak - odpowiedział za nią Marcos. - Widziałem jak ją łapał wiele razy na parkingu w szkole. Brwi szeryfa się uniosły. - Łapał ją? - Jakby starał się ją skrzywdzić - powiedział mu Marcos. - On po prostu nigdy nie pogodził się z rozwodem. - Katie wzruszyła ramionami. - Nie sądzę, że mógłby mnie skrzywdzić, ale... - Ale? - naciskał szeryf. - Nie wiem - westchnęła Katie. - Dzwoni do mnie przez cały czas. Niepokoi mnie w szkole i czyni to bardzo wyraźnym, że nie pochwala mojego rozwodu z nim. - A dzisiaj włamał się do twojego domu? - nalegał szeryf. - To nękanie, Katie. Czy moja siostra wie o tym wszystkim? Wiem, że pomogła ci z rozwodem. - Cóż, nie o tym włamaniu. - Ale o reszcie? - kontynuował Wyatt. - I nie powiedziała ci, żebyś ze mną porozmawiała? Ciężko mi w to uwierzyć. 15 0

- Mogła to zasugerować, ale... - Zamierzasz zdjąć mu kajdanki? - Chuito wskazał na Marcosa. - Bronił swojej dziewczyny, Wyatt. Wiem, że to rozumiesz. - Okej. - Szeryf przerwał Chuito z surowym spojrzeniem, zanim odwrócił się do Marcosa. - Czy teraz jesteś spokojny? - Wtedy byłem spokojny - kłócił się Marcos, gdy szeryf się na niego gapił. Byłem. Szeryf pozwolił mu odejść, a Marcos świadomie potarł swoje nadgarstki, kiedy odsunął się od SUVa. Na zewnątrz było zimno, ale jego plecy wciąż kleiły się od nerwowego potu, który nie chciał się zatrzymać pomimo koszulki z krótkim rękawem. Kończąc na twarzy, z kajdankami przyczepionymi do nadgarstków, spowodowało to skrajny przypadek stresu pourazowego. Irytację. Cholera, gdyby szeryf wiedział co działo się w jego głowie. Chciał to zwalczyć każdą cząstką siebie. Wynosili Graysona na noszach, ale był przykuty do ramy i płakał. - To nie wzabiedliwe, szeryfie! Nie rób dego! - Wskazał na Katie, kiedy go nieśli. - Ty mi do zrobiłaś! Zastępca eskortujący Graysona trącił go w ramię. - Cisza! A wtedy naprawdę zaczął szlochać, a Marcos prawie zaczął go żałować. Prawie. - On jest kobietą - powiedział po hiszpańsku Chuito, brzmiąc na zdegustowanego. - Nic dziwnego, że ona doprowadzała mnie do szaleństwa prosząc o twój numer. Marcos się roześmiał.

15 1

- No nie? - Okej, wszyscy możecie wrócić do domu. - Wyatt wskazał gestem dom. - Będę z wami w kontakcie. - Nie mogę się doczekać - powiedział oschle Marcos, ale został zatrzymany przed powiedzeniem czegoś jeszcze, gdy Chuito kopnął jego łydkę wystarczająco mocno, aby go przesunąć. - Dzięki, Wyatt - zawołał Chuito. - Hej, możecie się upewnić, że to ostatni raz, kiedy muszę tu przychodzić i radzić sobie z rozwiązywaniem katastrof waszej dwójki? - To ostatni raz - obiecała Katie. Marcos był prawie przy drzwiach, gdy coś w komentarzu szeryfa w niego uderzyło i odwrócił się na piętach. Chuito próbował złapać jego koszulkę, ale Marcos wyrwał się z jego uścisku i podbiegł do szeryfa tak szybko, że ten drugi się poderwał. Marcos nie przegapił jego ręki na pistolecie, ale nie pozwolił temu, by go zatrzymało. - Hej, szeryfie, odkąd jesteś taki szybki w osądzaniu, zauważyłem, że nigdy nie znalazłeś tej gringa, która próbowała zabić Katie. - Marcos nie mógł zatrzymać pogardy w swoim głosie. - Zajęło mi to dwadzieścia minut w tym mieście, aby ją znaleźć. Wspaniała policyjna robota. Czy ty się chociaż rozejrzałeś? - Przepraszam? - Wypadek. Z Katie i mną, wiem kto go spowodował. Szeryf spojrzał niepewnie na Katie, a następnie odwrócił się z powrotem do niego. - Okej, posłuchajmy tego. - To ta dziewczyna, ta z którą umawia się jej były. - Marcos odwrócił się do Katie. - Jak jej na imię?

15 2

- Masz na myśli Ashley Moore? - Katie wyglądała na zszokowaną. - Marcos, nie wiem czy na pewno ją widziałeś i... - Nie, to ona. Jeździ czerwoną Toyotą Corollą z 2009 roku, ale nie jest fabrycznie czerwona. Ten kolor to nowa robota; mogę to powiedzieć. I powiedziałem ci tamtej nocy, że to Toyota Corolla z 2009. Spójrz na swoje notatki, zobaczysz. To był jej samochód. Mogę postawić na to wszystkie zielone z banku Chuito. - Marcos zna się na samochodach - powiedział Chuito szeryfowi. - Jeśli mówi, że to był ten samochód, to prawdopodobnie nim był. - Gwarantuję ci, że był niebieski. - Marcos wskazał na szeryfa. - Ta puta spowodowała wypadek. Próbowała zepchnąć Katie z drogi. Prawdopodobnie była zazdrosna. Musi lubić dziewczyny. Szeryf przesunął dłonią po twarzy i westchnął. - Okej, to staje się coraz bardziej skomplikowane. Pozwól mi tylko podążyć za wami do środka i zabiorę kolejne zeznanie. To oczywiste, że naprawdę chciał już z nimi skończyć. - Dlaczego do diabła nie powiedziałeś mi o tym, kiedy kilka dni temu to zobaczyłeś? - zapytał Wyatt krótką chwilę później, kiedy usiadł przy stole Katie, ponownie pisząc. - Bez obrazy. - Marcos wziął łyk z butelki wody, którą podała mu Katie, kiedy to co naprawdę chciał, to rum z colą. - Nie jesteś moją ulubioną osobą, szeryfie. Wyatt podniósł na niego brew. - Więc co zamierzałeś zrobić z tą informacją? - Powiedzieć Katie. I pozwolić jej porozmawiać o tym z tobą. - Ale nie powiedziałeś Katie o swoich podejrzeniach, aż do teraz. Marcos się wyszczerzył. 15 3

- Byliśmy zajęci. - Okej, Rivera, cokolwiek. - Szeryf przetarł ponownie twarz. - Nie wiem jak ty i Chuito wychowaliście się w tym samym domu. Jesteście wcale do siebie nie podobni. Ty masz usta, które zmusiłyby świętego do klnięcia. Chuito ma więcej samokontroli niż ktokolwiek kogo znam. Marcos roześmiał się na głos. Nie mógł nic na to poradzić. Wyatt spojrzał w górę z zaciekawieniem. Chuito go kopnął. Zamiast się kłócić, Marcos podał tylko resztę zeznania.

15 4

Rozdział 12 Po wyjściu szeryfa, ich trójka siedziała w szoku. Jedyny rum jaki miała Katie był o smaku kokosowym, ale Marcos zdecydował się zrobić wyjątek. Pił go samego z lodem. Katie zmieszała swój z sokiem pomarańczowym. Chuito pił wodę, gdy usiadł na krześle po drugiej stronie kanapy, patrząc na ich dwójkę. - Wyatt ma rację, wiecie? Wasza dwójka jest katastrofą. - Pierdol się, Chu - powiedział Marcos, jak wpatrywał się w swojego kuzyna, zanim odwrócił się do Katie. – Zbyt dużo dla twojej teorii podwójnych minusów. - Przepraszam - wyszeptała Katie, brzmiąc na przygnębioną. Marcos wiedział, że ta sytuacja była dla niej stresująca, nie mógł nic na to poradzić, że sięgnął ręką i ścisnął jej kolano. - Jest w porządku, chica. Chuito nie był tak wyrozumiały jak on, kiedy zmrużył oczy na Katie. - Nie jesteś odpowiednia dla mojego kuzyna. - Proszę, zamknij się, Chuito - Uważam, że oczywistym jest, iż twój kuzyn może zająć się sam sobą. Pozwól podejmować mu własne złe decyzje. - Zadziorna.- Roześmiał się Marcos i pochylił do niej, oplatając ją swoim wolnym ramieniem. Pocałował ją i wyszeptał w usta: – Lubię to.

15 5

Chuito wstał, posyłając im zdegustowane spojrzenie, jak odezwał się do Katie: - Spójrz, zdaję sobie sprawę, że on ma jakieś umiejętności, które doceniasz, ale czy uważasz, że te rzeczy między wami przetrwają? Wpasujesz go? Nie dasz rady.Uwierz mi z tym. Próbowałem przez lata, Marcos nie wie jak podążać za zasadami. Nawet, jeśli miałoby to oszczędzić jego tyłek, nie może tego zrobić. Staranie się wpasować go w twój świat, będzie jak próbowanie nauczenia cię hiszpańskiego. Niemożliwe. - Chuito wskazał na nią. – Jesteś nauczycielką w szkole średniej, na miłość boską. Jesteś jedną wielką zasadą. - Nie nazywaj jej wielką - warknął na niego. - Bujna. Seksowna. - Lubił brzmienie tego i poprawił wypowiedź kuzyna. - Jest jedną, seksowną zasadą, za którą nie miałbym nic przeciwko, żeby podążać. - Mogłabym nauczyć się hiszpańskiego - dodała defensywnie Katie. - Na przykład, w tej chwili zachowujesz się jak olbrzymi pendejo, kiedy my już mieliśmy bardzo wyczerpującą noc. Marcos zaśmiał się ponownie. - To był hiszpański. - Ay Dios mio. - Chuito odwrócił się do nich i przebiegł obiema rękami po twarzy i przez włosy. – Świetny plan, naucz się hiszpańskiego od Marcosa5. Zobaczymy jak to zadziała publicznie. To było jedno z milszych słów w jego słowniku, chica. - Jesteś pendejo. – Marcos nie mógł nic na to poradzić, ale mu to wytknął. – Przez większość czasu. Chuito wpatrywał się w niego. - Czy mogę porozmawiać z tobą w kuchni? - Nie, nie możesz. – Marcos wysuszył ostatniego drinka decydując, że nie był on nawet blisko alkoholu z tym kokosowym mierda. – Zadzwonię do ciebie jutro.

5

Już widzę, a raczej słyszę ulubione słownictwo Marcosa w ustach Katie.

15 6

- Teraz, Marc. – Zamglone spojrzenie Chuito płonęło furią. – Mamy inne gówno do omówienia. - Chupame el bicho – powiedział do swojego kuzyna, zanim odwrócił się do Katie. – Chcesz, żebym przetłumaczył? Nie mam nic przeciwko powtórzeniu tego. - Nie mów tak. – Oczy Marcosa6 nadal były zwężone, jak powiedział do Marcosa po hiszpańsku. - To jest naprawdę poważna sprawa. Czy mógłbym prosić o rozmowę z tobą? Marcos zadyszał z frustracji. - W porządku. - Wezmę prysznic - powiedziała Katie, kiedy ścisnął jej dłoń i wstał. - Spotkamy się w łóżku? - Brzmi dobrze. - Marcos podążył za Chuito, ale następnie odwrócił się i obserwował odchodzącą Katie. - Ona ma najładniejszy tyłek - powiedział do swojego kuzyna po hiszpańsku. - I jest wydepilowana. Czy mówiłem ci to? Jak seksowne to jest? - Co to oznacza? - zawołała Katie z sypialni. - Nada - odpowiedział za niego Chuito i trącił ramię Marcosa tak mocno, że był on blisko wylądowania na płytkach w kuchni. - Chodź, człowieku, miej lepiej nadzieję, by nie nauczyła się hiszpańskiego. - Założę się, że mógłbym ją nauczyć. - Marcos wlał sobie więcej kokosowego rumu. - Jest mądra. - Co jest z tą chica? - Lubię ją. Bardzo. - Marcos wziął ponownego długiego łyka, krzywiąc się na jego słodkość. Podszedł do lodówki, rozważając sok pomarańczowy zmieszany tym, jak

6

Coś autorce się pomieszało. Chyba o Chuito tu chodzi.

98

robiła to Katie. - Nienawidzę tego gówna. Czy w tym mieście jest prawdziwy sklep alkoholowy? - Po prostu powiedz mi o Angelu. Pieprzyć sok pomarańczowy. Ponownie wypił na czysto, ponieważ nie chciał myśleć o sytuacji z Angelem. - Zabierz matkę z domu. Zajmę się resztą, kiedy wrócę. - Dlaczego? Co się wydarzyło? - To ma być mój problem. - Marcos uniósł brwi. - Przestaliśmy z byciem drużyną dawno temu. Chuito odchylił się na ladę, jego ciało się napieło, gdy patrzył na Marcosa krytycznie. - Planujesz zrobić coś głupiego. - Moja sprawa. - Marcos wskazał na siebie, ponieważ nie zamierzał pozwolić Angelowi wygrać, używając go jako pionka w stosunku do swojego kuzyna. Powiedziałem to, co musiałeś wiedzieć. Teraz odejdź. Pozwól mi cieszyć się Katie póki mogę. - Nie mogę po prostu odejść, Marc - warknął na niego Chuito. - Nie mogę nie rozmawiać o tym. - Tak, Chu, możesz. - Marcos ponownie wypił. - Nie daję ci innej opcji. Chuito przebiegł dłońmi przez włosy, sprawiając, że postawiły się w ciemne igły. - Nie ma mowy, żeby chica zatrzymała cię na tydzień. Ja ledwo mogę z tobą wytrzymać, a praktycznie jesteś moim bratem. - Okej, tak sobie wmawiaj. Ja i Katie, tak naprawdę dobrze się dogadujemy. Marcos spojrzał w swoją szklankę, wpatrując się w topniejące kostki lodu. - Moja mama by ją polubiła. - Marcos… 99

Spojrzał w górę, widząc swojego kuzyna stojącego tam, z porażonym wyrazem twarzy. Ciocia Sophia, mówiła często o śmierci. Marcos i Chuito nigdy, ale przez chwilę, rozważał inne życie, takie, gdzie mógłby zabrać Katie do domu swojej matki. - Polubiłaby ją bardzo. Wiem to. Byłaby ze mnie dumna za znalezienie takiej dziewczyny. Nauczycielki. Pomaga dzieciakom, takim jak Juan, stać się tym, kim by chcieli. Chuito położył dłoń na swoich oczach i wziął głęboki oddech. - Proszę, powiedz mi, jak mogę ci pomóc. - Nie możesz. Przepraszam - westchnął Marcos. - Czasami tęsknię za dobrymi, starymi dniami. My przeciwko światu. To wydawało się prostsze w jakiś sposób. - To nadal jest; my przeciwko światu. - Chuito opuścił rękę i rzucił mu twarde spojrzenie. - Sprzątnę jutro dla ciebie Angela . Proste. Sprzątnąłbym po prostu dla ciebie kogokolwiek, Marc. Ty mówisz mi jaki masz problem, a ja się nim zajmuję. - Wiem. - Wstał i klepnął swoją pierś. - To dlatego masz iść. - Dlaczego to robisz? - Chuito brzmiał na tak zagubionego, jak czuł się Marcos. - Dlaczego nie pozwolisz mi sobie pomóc? - Ponieważ uważasz, że załatwiamy to jeszcze dla mojej mamy i Juana - zaczął Marcos, nienawidząc, że jego głos się łamał. - I wierzyłem ci. Przez długi czas myślałem, że to było prawdą. Teraz nie jestem pewien. Zaczynam myśleć, że jestem to winien Juanowi, aby mieć pewność, że jego starszy brat nie straci więcej ze swojej duszy od tego gówna. - Więc, co? Ty zamiast tego stracisz swoją? - Chuito potrząsnął głową, jego wzrok stał się nagle ostry. - Nie. Nie zamierzam pozwolić, aby się to stało. - Nie martw się. Nie stracę więcej swojej duszy. Nie dla ciebie - zapewnił go Marcos. - I na pewno nie zamierzam tego zrobić dla Angela.

100

- Myślisz, że zamierza cię zdjąć - zapytał Chuito udręczonym głosem. - Czy to starasz mi się powiedzieć? - Nie wiem, co zamierza Angel. - Marcos wzruszył ramionami, a następnie wziął kolejnego drinka. - Idź do domu, Chu. Idź wziąć przewagę na ślicznej chica, wpełzającej do twojego łóżka każdej nocy. - W życiu nie chodzi tylko o pieprzoną śliczną chica, Marcos. - Tak, chodzi. - Marcos posłał mu uśmiech, jak myślał o Katie. - A jeśli robisz to z tą odpowiednią, wiedziałbyś o tym. Wiem dlaczego nie chcesz zerżnąć swojej sąsiadki, i to nie dlatego, że jej ojciec jest kaznodzieją. - To dlaczego? - Chuito zaśmiał się maniakalnie. - Powiesz mi dlaczego, geniuszu? - Ponieważ boisz się, że przestałaby dawać ci powód, by być takim wściekłym, a ty nie możesz sobie z tym poradzić. Wściekłość jest jedyną rzeczą, która utrzymywała się przez ostatnie osiem lat. Jestem przez to taki zmęczony. - W porządku, wiesz co, idź zrobić coś głupiego i lekkomyślnego i daj Angelowi powód, aby cię sprzątnął. - Chuito odepchnął się od lady i podszedł do niego. - Ta chica sprawia, że jesteś bardziej szalony niż zwykle, jeśli to jest możliwe, ale dłużej nie obchodzi mnie to! - Dobrze! - krzyknął Marcos, jak podążał za swoim kuzynem z kuchni. - Mam nadzieję, że masz to na myśli! - Mam! Wiesz czym ja jestem zmęczony? Jestem zmęczony staraniem się pomóc komuś zbyt upartemu, aby pomógł sam sobie! - Pieprz swoją sąsiadkę. Proszę. Potrzebujesz tego. Desperacko. Chuito trzasnął frontowymi drzwiami, zamiast odpowiedzieć. Marcos wyjrzał przez okno, obserwując jak jego kuzyn pędził do samochodu. Zamknął drzwi, kiedy zobaczył, że przednie reflektory zapaliły się.

101

Następnie dokończył swojego drinka, rozmyślając czy Chuito naprawdę miał więcej samokontroli niż każdy inny muchacho, o czym dupek Wyatt Conner wiedział, był pewien, że nie chciałby spotkać innych jego przyjaciół. Jego kuzyn był bombą atomową czekającą, aby eksplodować, a Marcos wydawał się być jedyną osobą, która o tym wiedziała.

***

Marcos odnalazł Katie pod prysznicem, z gorącym strumieniem kłębiącym się wokół niej, sprawiając, że wyglądała na prawie nierealną. Mógł zobaczyć sposób, w jaki włosy przylegały do jej nagich pleców, jak kasztanowy wodospad na jej bladej skórze. Głębokie wcięcie w jej talii. Kształtne biodra, jej tyłek był miły i okrągły i sprawiał, że chciał tylko chwycić go za każdym razem, kiedy przechodził obok. Cono, ona była piękna. Skopał swoje buty i chwycił kołnierzyk swojej koszulki w tym samym czasie. - Wchodzisz? - Tak, bardziej potrzebuję prysznica niż ty. - Odrzucił koszulkę na bok, a następnie odpiął guzik w jeansach. - Jest wystarczająco gorącej wody? - Mnóstwo. Katie odsunęła się, kiedy otworzył drzwi, pozwalając mu wejść pod strumień. Coś w tym nie współgrało z Marcosem. Była za miła i to go martwiło. Nie był przyzwyczajony do kobiety, takiej jak ona, tak kompletnie ufnej, by nie wprowadzić do swojego umysłu, że jej były był tutaj, żeby ją skrzywdzić. Co by się wydarzyło, jeśli nie byłoby tu Marcosa?

102

Po raz pierwszy, naprawdę pozwolił sobie pomyśleć o Sofia, która pchnęłaby kuchennym nożem kogoś bez myślenia,gdyby się do niej włamywał . Kogo Marcos oszukiwał? Jego ciocia Sofia zastrzeliłaby debili, którzy spróbowaliby włamać się do jej domu. Ale Katie, nie był taki pewien. - Nie dajesz mi wody - powiedział, jak stał za nią, odwracając ją w kierunku strumienia, pozwalając, aby spływał po krągłościach jej piersi. - Powinnaś powiedzieć „Chico, jeśli chcesz wody, stań za mną”. - Dlaczego powinnam to zrobić? - Katie odwróciła głowę i zmarszczyła brwi na niego. - Dopiero co powiedziałeś, że potrzebujesz tego. - Nie ważne jest to, czego ja chcę. - Otoczył jej talię swoim ramieniem i przycisnął ją mocno do siebie, pozwalając jej poczuć swojego kutasa, który stwardniał w momencie, w którym zobaczył ją nagą. - Jesteś kobietą. Masz to, czego chcę. Użyj tego przeciwko mnie za każdym razem, gdy chcesz. - Nie robię tak. - Tak, robisz. Nauczę cię. - Opuścił swoją drugą rękę przy niej, wsuwając ją między dolinę jej piersi, jak trzymał ją pożądliwie. - Wystraszyłaś mnie dzisiejszej nocy. - Nie wyglądałeś na wystraszonego. Podniósł rękę i chwycił jej podbródek, zmuszając, aby spojrzała na niego. Wpatrywał się w jej ufające oczy, o delikatnie miodowym kolorze. Obramowane były przez długie rzęsy, które sprawiały, że wyglądała zbyt miło dla jego zdrowia psychicznego. - Byłem przestraszony - zapewnił ją, gdy przebiegał kciukiem po jej wardze. Nie chcę, abyś ponownie rozmawiała ze swoim byłym. Obiecaj. - Pracuję z nim - przypomniała mu.

103

- Nie dbam o to. - Pocałował ją, a ona rozchyliła wargi, aby pozwolić mu wsunąć przez nie język. Kiedy się odepchnął, nachyliła się, milcząco błagając o więcej, ale sprzeciwiał się i powiedział: - Spraw, aby go zwolnili. - Nie mogę tego zrobić. - Si, możesz. Próbował cię zaatakować. Spraw, żeby wyrzucili go za to. - Nie zamierzam rujnować jego życia - kłóciła się Katie. - Nie uważam, że mniemy mnie zaatakował. Szczerze. Był prawdopodobnie zły, że ignorowałam go i … - Spraw, żeby go zwolnili - powtórzył po raz trzeci. - Obiecaj mi. - Powiedziałam ci, że obiecałam już wystarczająco. - Wygięła na niego w łuk brew. - Umyj mi plecy. Ten pomysł rozproszył go wystarczająco, aby chwycić mydło przed nią. Wykorzystał strumień prysznica, by sprawić, żeby jego dłonie były miłe i namydlone, zanim zamknie je między jej piersiami. Uczucie dotykania jej, widok jego opalonych dłoni na jej bladym brzuchu, to wszystko było tak dobre. Nie pasowali do siebie, ale bardziej lubił kontrast. Użył swojej drugiej dłoni, aby śledzić linię jej cipki sprawiając, że potrząsała głową w tył na jego ramieniu. - Dlaczego jesteś wywoskowana, chica? - Robiłam to od lat. Zrobiłam raz, jako wyzwanie w college’u. Grayson nienawidził tego. Powiedział mi, że nie chciał, abym to robiła kiedykolwiek. Jak możesz zauważyć, nie lubię, jak ktoś mówi mi co mam robić. - Jesteś uparta - zgodził się, gdy upuścił mydło, decydując, że mógłby umyć jej plecy po tym, jak z nią skończy. Skrzyżował ręce przed nią, pozwalając im spocząć między jej piersiami i oplótł jej talię, trzymając ją w górze, kiedy używał swojej drugiej dłoni, aby dostać się do niej. - Uważam, że woskowanie jest seksi.

104

- Naprawdę? - Nie mogła złapać oddechu, ale jej głos był figlarny. - Powiedziałeś to kilka razy, ale nie byłam pewna. - Bardzo seksowne - zapewnił ją. Opadł z nią na ścianę, ponieważ był podniecony i prawie upadł. Kokosowy rum wybrał by teraz w niego uderzyć, ponieważ nie pił za dużo w tych dniach. Na pewno nie tak, jak kiedy był młodszy. Stawał się miękki na stare lata. Ale to tak naprawdę nie miało znaczenia, ponieważ miał bardzo mokrą, bardzo podnieconą gringa w swoich ramionach, wyglądająca jak bogini z wodą uderzającą w nią i jej głową odrzucaną do tyłu na jego ramieniu. Wsunął kolano między jej nogi, zmuszając, aby rozszerzyła swoją pozycję, kiedy on na przemian przesuwał palce w jej szalonych, napiętych, niewiarygodnie śliskiej cipce, a następnie używając wilgoci, aby muskać jej łechtaczkę. Drażnił ją, ale miał nadzieję, że zbeszta go za to. Zamiast tego, Katie oplotła obie dłonie za jego szyją, dając jej wolną rękę dla jej ciała i doprowadzając go tym do szaleństwa. To on powinien się wbijać, ale kiedy zaczęła wyginać się w łuk na jego ręce, sprawiło, że jego penis ślizgał się po jej nagich plecach wilgotnych i erotycznych i zdał sobie sprawę, iż drażnił również siebie. Wszystkie swoje wysiłki skupił na jej łechtaczce i Katie zaczęła jęczeć, jej klatka piersiowa falowała tak, jak zawsze. Tak przerażająco. Jeśli prawdziwy mężczyzna znalazłby ją, zamiast tego chico Grayson, mógłby naprawdę skorzystać z niej. Kobieta jak Katie, nadawała się do pieprzenia. Pragnęła go tak samo jak on ją, i to zostawiło ją szeroko otwartą na zranienie, ale dlatego Marcos nie mógł przestać wykorzystywać tego, ponieważ urodził się złodziejem i nie mógł się powstrzymać. Jęknął,

kiedy doszła z miękkim, wstrzymującym oddech dyszeniem

przyjemności, który sprawił, że wszystkie włoski na jego karku stanęły. Wciąż się 105

trzęsła, jej uścisk na jego szyi był mocniejszy, jak jej nogi opadały, ale Marcos po prostu trzymał ją mocniej, a następnie wepchnął nie jeden, a dwa palce wewnątrz niej, by poczuć jak się zaciska wokół nich. - Kocham czuć cię wokół mnie. - Wygiął biodra i pchnął fiuta do wygięcia jej pleców. - Czucie cię, jest tak cholernie dobre. Katie odepchnęła jego ręce i odwróciła się. Stała na palcach i wzięła w obie dłonie jego twarz, by go pocałować. Pociągnął jej włosy i oddał pocałunek, biorąc jej usta w sposób, w jaki jego kutas chciał wziąć jej ciało. Lubił uczucie jej cycków na swojej piersi i tyłka w dłoniach. - Powiedz mi, żeby nie ciągnąć już twoich włosów - dyszał przy jej ustach. - Nie - sprzeciwiła się, a następnie pochyliła się do kolejnego pocałunku, ale zamiast dać jej go, oparł się temu. Korzystając z trzymania jego twarzy, dmuchnęła w jego usta. - Lubię, kiedy ciągniesz mnie za włosy. Jęknął, pocałował ją, pociągnął za włosy, zlizał wodę z jej szyi i gryzł płatek jej ucha, dopóki nie był tak zdesperowany, że ledwie mógł widzieć. - Zostawiłem prezerwatywy w jeansach - jęknął, gdy chwycił jej tyłek obiema rękami i wygiął swoje biodra do niej, ciesząc się uczuciem jej gładkiej i wilgotnej skóry przy jego kutasie. - Kurwa. Katie wyciągnęła rękę i popchnęła drzwi od prysznica. Następnie wyzwoliła się z jego ramion i schyliła się, mocząc podłogę, dopóki nie sięgnęła do kieszeni jego jeansów. Jego oczy znajdowały się na jej tyłku i linii jej cipki, gdy odrzuciła jego komórkę i portfel na płytki. - Porysowałeś telefon. - Nieważne - wymamrotał, jak wpatrywał się w sposób, w jaki była na rękach i kolanach.

106

Katie znalazła dwa kondomy, które były w tylnej kieszeni i wstała na nogi. Starała się rozerwać je oddzielnie, ale Marcos wyrwał je od niej i zamknął drzwi zanim ona mogła to zrobić. - Właśnie tak, chica. - Obrócił ją i popchnął jej dłonie na ścianę. Użył stóp, by trącić jej nogi, aby się rozłożyły jak podziwiał linię jej pleców i wszystkie te włosy, zazwyczaj tak pofalowane, teraz opadające rzeką w dół po jej mokrej skórze prawie do tych małych wgłębień nad jej tyłkiem. - Cono, eres bella. - Co to oznacza? - To znaczy, że jesteś piękna, carino. Pochylił się do niej, ponieważ nie mógł się powstrzymać. Po prostu chciał być obok niej, skóra przy skórze i wiedział to dokładnie w tym momencie, że nikt nie może jej skrzywdzić. - Powinienem był go zabić - zadeklarował Marcos, jak odrzucił jednego kondoma na bok, a następnie używając zębów, rozerwał otwarcie w drugim. - Wtedy byłby jeden problem mniej. - Nie myślisz tak. - Tak właśnie myślę - obiecał jak walczył z kondomem, który nigdy nie chciał bawić się pod prysznicem. Całował jej szyję, kiedy skończył i trzymał w dłoniach jej cycki, ponieważ wyglądały tak dobrze w jego rękach. Następnie dotknął jej ponownie, rozciągając dla swojego kutasa, ale nie miał cierpliwości, by czekać dłużej niż kilka minut, zanim trzymał jej biodra i pchał w nią. Całe to napięte, wilgotne ciepło oplecione wokół niego, ciągnąc go w dół do mrocznego miejsca, gdy przyjemność zamgliła jego zwykłe zmysły i ponownie pociągnął ja za włosy, kiedy zanurzył się całkowicie.

107

- Jeśli kiedykolwiek cię dotknie. Zrani cię. Spojrzy źle w twoim kierunku. Nawet, jeśli odetchnie w twoim kierunku - zagrzmiał Marcos w jej ucho, używając trzymania jej włosów, by udowodnić swój punkt widzenia. - Sprzątnę go, chica. Pchnął do tyłu jej biodra, zamiast odpowiedzieć i nie mógł się powstrzymać i pieprzył ją. Zagryzł wargę zamiast dojść, wykorzystywał ból jako rozproszenie, kiedy ona krzyknęła i uległa przyjemności. Następnie dotknął jej ponownie, zmuszając by doszła po raz trzeci. To było najmniej co mógł zrobić po braniu tej całej agresji na puszystym ciele Katie. Kiedy w końcu doszedł, ugryzł jej szyję ostrzej, niż zamierzał i pociągnął za włosy mocniej, niż powinien. Katie po prostu przechodziła punkt kulminacyjny, zamiast narzekać.

***

Później, kiedy leżeli w łóżku, Katie wtuliła głowę w jego ramię i zapytała: - Co się stało z twoim telefonem? - Ja się mu stałem - powiedział Marcos, gdy pisał grupową wiadomość do wszystkich OG, którzy byli lojalni wobec niego i Chuito, mówiąc im, żeby obserwowali swoje tyły, ponieważ podejrzewał, że Angel mógł to wszystko odwrócić w ich twarzach. - Wcześniej nim rzuciłem. - Dlaczego? - Z powodu tego, że jestem wrednym, złym złodziejem, który rzuca rzeczami, kiedy jest zły. - Możemy iść do centrum handlowego w Mercy i naprawić go.

108

- Nie, wolałbym raczej zostać tu z tobą - powiedział, kiedy skończył wiadomość i wysłał ją. - Są centra handlowe w Miami. Naprawę go, kiedy wrócę. - Co ty mówisz do nich wszystkich? - zapytała Katie. - Mówię im, że się ukrywam. - To dużo słów, aby powiedzieć, że pozostajesz w ukryciu. - Katie ziewnęła. Pierwszy róż poranka zaczął lśnić przez zasłony w sypialni, ale wciąż wpatrywała się w jego telefon, jak jego przyjaciele zaczęli odpowiadać. - Jak tak wielu z nich może być już obudzonych? - Oni nie wstali. Zmierzają do łóżka. - O mój Boże. - Katie ziewnęła ponownie. - To szaleństwo. Co oni robią całą noc? Wszyscy nie mogą być złodziejami. Nie ma wystarczającej ilości rzeczy w Miami. Marcos się roześmiał. - Większość z nich ma teraz prawdziwą pracę. Są po prostu na nogach, ponieważ podłapali złe nawyki, kiedy byli młodsi. - Widzę tam imię Chuito. - Wskazała na komentarz Luisa w wątku. - Co to oznacza? - To oznacza, „Dlaczego nie powiesz Chuito? On jest oryginalnym OG? - Co to oznacza? - To oznacza, że jest on oryginalnym oryginalnym gangsterem. - Marcos zaśmiał się i wrócił do pisania. - Luis, cymbale, powinieneś zostać w szkole. - Czy większość z nich jest wyrzutkami? - Taa. - Myślę, że to smutne. - Katie ziewnęła ponownie. - Musi im być ciężko dostać pracę.

109

- Taa, więc, to nie jedyna przyczyna dlaczego jest ciężko dla większości z nich utrzymać pracę. - Jaki jest inny powód? - Większość z nas jest notowana. Jeśli nie byłoby to oryginal OG, oni prawdopodobnie wciąż rozkładaliby samochody. On rekompensuje gównianą płacę minimalną, co sprawia, że większość z nich ma za co wyżywić dzieci. - Masz na myśli Chuito? - Taa. - On daje im pieniądze? - Tak. - Czy daje tobie pieniądze? - Nie. - Dlaczego nie? - Dlatego, że mu nie pozwalam. - Odrzucił telefon na bok i wtulił się w nią. Pocałował ją w czubek głowy i powiedział: - Wystarczy pytań. - Naprawdę wcześniej ukradłeś samochód? - zapytała Katie zamiast słuchać. Jak włamanie się i zabranie go od kogoś innego. - Naprawdę wcześniej ukradłem wiele samochodów. - Mógłbyś ukraść mój samochód? - Twój ze średniej półki samochód bez urządzenia zabezpieczającego, które trzymasz odblokowane w garażu, który również nie jest zabezpieczony? - prychnął Marcos w niedowierzaniu. - Tak, mógłbym go ukraść. Katie wydawała się rozważać to przez chwilę. 110

- Co? - Taa, to bardziej prawdopodobne, kiedy zaczniesz o tym myśleć, co, chica? - Czy Chuito ukradł samochód? - Nie, on dostał się do oryginal OG przez bycie miłym facetem. - Marcos pocałował czubek jej głowy ponownie. - Powiedziałem, żebyś szła spać. Katie była cicho i Marcos pomyślał że zaczęła odpływać w sen, ale następnie wyszeptała w ciemność: - Nadal nie chcę, abyś odchodził. Czy myślisz, że to czyni mnie winną przez związek? - Nie - westchnął. – Uważam, że to czyni cię zbyt uroczą by trzymać się tego. Wyjeżdżam w tym tygodniu. Obiecałaś. - A co obietnica znaczy dla ciebie? Złodzieja. - Dla OG, obietnica znaczy wszystko. Nie łamiesz obietnicy gdy raz ją złożysz. Łapiesz? Westchnęła i mocniej owinęła ramiona wokół niego. - Tak, łapię.

111

Rozdział 13 Rzecz w tym, że tydzień, w którym żyjesz chwilą, trwa wieczność, ale jednocześnie przemija stanowczo zbyt szybko. Kiedy czuła się, jakby mogła żyć dożywotnio z Marcosem w jej małym domku, zaszyć się z wystarczającą ilością jedzenia, aby przeżyli i wystarczającą ilością prywatności, by kochać się w każdym kącie. Jej ojciec i brat pojawili się następnego dnia po włamaniu. Byli wdzięczni Marcoswi za ochronę Katie, a następnie wyciągnęli ją na zewnątrz i powiedzieli, że była niespełna rozumu, pozwalając mu zostać u siebie w domu. Więc w znacznym stopniu ignorowała swój telefon, a Marcos ignorował swój, ponieważ on też miał problemy. Rozmawiali raz z szeryfem, gdy się pojawił, ponieważ dowiedział się, że samochód Ashley był kiedyś niebieski, jak twierdził Marcos. Szeryf poszedł pytać Ashley. Katie to nie obchodziło. Nie obchodziły jej również prawne kłopoty Graysona. Wszystkim co ją obchodziło było to, że była sobota, a jutro był ostatni dzień przerwy wiosennej. Wiedziała, że obiecała pozwolić mu odejść i wiedziała, iż obietnica była czymś, co rzeczywiście miało prawdziwą wartość dla Marcosa, kiedy na tym świecie było tak mało tych rzeczy, ale to nie zatrzymało jej od bycia zdesperowaną na coś, cokolwiek, co mogłoby zatrzymać go tutaj. Więc siedziała na podłodze przy kanapie, składając pranie i rozmyślając o sposobach, które zatrzymałyby tutaj Marcosa, ale żaden argument nie wydawał się być sprawiedliwy. Dlaczego miałby zostać w mieście, którego w oczywisty sposób 112

nienawidzi? I mając dobry powód. Wszyscy, z którymi miał tu styczność, nawet jego własny kuzyn, w najlepsze: byli dla niego niemili, a w najgorsze: chcieli go aresztować. - Myślę, że czuję się chora przez to miasto - zadumała się Katie. - Zaczynam nienawidzić bycia tutaj. Marcos pochylił się z kanapy, na której był rozciągnięty i oplótł ramiona wokół jej klatki piersiowej. - Dlaczego tego nienawidzisz? - Nie wiem. - Katie wiedziała; nienawidziła tego za odpychanie Marcosa, ale zamiast przyznać to, po prostu położyła złożony ręcznik na stoliku do kawy, który Marcos wykorzystał do złamania nosa jej byłemu mężowi. Szukała innego powodu, ponieważ nie chciała z nim walczyć i w końcu zdecydowała się na: - Nigdy tu nie pasowałam, jeśli mam być szczera. - Nie mówisz jaka oni. - Marcos umieścił pocałunek na jej szyi, zanim powiedział: - Jak to się stało, że nie masz rżącego akcentu jak reszta z tych pendejos? - Grayson i ja poszliśmy do college’u poza stanem. Może, jakbym została blisko jak Jules, nadal byłabym urodzona i wychowana przez Garnet. - Lubię jak mówisz, chica. - Marcos wziął dużego drinka swojego rumu i colę, którą zacznie sączyć zanim słońce zajdzie, tak jakby czuł zegar tak bardzo jak ona. Pocałował jej szyję ponownie i powiedział: - Czuję się inteligentny tylko przez siedzenie obok ciebie. - Jesteś szalony. Mówisz płynnie dwoma językami. To czyni cię mądrzejszym niż ja kiedykolwiek. - Cokolwiek. Uczysz w szkole. Nie mógłbym tego robić. Nawet gdybym był inteligentny jak ty, nie mógłbym tego robić. Nastolatki są takimi skurwysynami. Mam z nimi do czynienia cały czas i oni wkurwiają mnie nieprzeciętnie. Myślą, że są twardzi z powodu tatuaży na ich ramionach. Zamierzam wrócić i przeprosić wszystkich moich starych nauczycieli, kiedy wrócę do domu.

113

- Zamiast tego, powinieneś ich zapytać dlaczego nie upewnili się, byś ukończył szkołę. - Katie położyła kolejny ręcznik na stoliku. - Ay Dios mio, byłem takim bandytą w szkole średniej. - Marcos wydał zbolały chichot. - Jestem pewien, że nie mogli się doczekać, aby się mnie pozbyć. Byłem złym jabłkiem, psującym inne jabłka, tylko przez bycie tam. Katie sięgnęła ręką i pogładziła jego włosy, kiedy zakopał twarz w zakrzywieniu jej szyi. - Jestem pewna, że to nie prawda. - Nie, to prawda - zapewnił ją Marcos. - Jeśli uczyłbym idiotę jakim ja byłem w szkole średniej, chciałbym wbić w jego tyłek zasady. Katie zaśmiała się. - Nauczanie przypuszczalnie nie powinno znaleźć się w twojej przyszłości. - Nie ma za dużo czegokolwiek w mojej przyszłości. - Marcos wziął kolejnego drinka. -Pójście do piachu albo za kraty. Obróciła się dookoła i wpatrywała się w niego. - Co to znaczy? - Nic. - Wysuszył resztę rumu i położył na stoliku. - Zapomnij o praniu. Poskładam to później. Chodź, usiądź na mnie. Katie zostawiła obowiązek i wczołgała się na kanapę. Usiadła okrakiem na Marcosie, patrząc w dół na niego, w niczym, oprócz pary jeansów. Położyła dłonie na gwiazdach na jego ramionach, które mówiły światu, że jest złodziejem i zapytała: - Dlaczego pijesz dzisiejszego wieczoru? - Ponieważ będę za tobą tęsknić, chica. - Użył obydwu rąk, by odsunąć jej włosy na bok twarzy, a następnie przyłożył je do policzków, gdy pociągnął ją w dół. Pocałował ją, jego język przywarł do jej otwartych warg, aby muskać o jej, a ona jęczała w jego usta. Smakował jak rum, ciepło i ostro, sprawiając że stawała się pijana nim prawie natychmiast. Kiedy rozłączyli się, był zadyszany jak ona, kiedy zapytał:

114

- Chcesz się pieprzyć? - Tak - zgodziła się, jak trzymała w dłoniach jego twarz i przebiegała kciukiem po jego dolnej wardze, robiła tak, jak on jej to zazwyczaj robił. - Brzmi nieźle. - Nie mam tu żadnych prezerwatyw. Zostawiliśmy je w kuchni. - Jestem na tabletkach. Zróbmy to po prostu bez nich, tym razem. - Cono, nie, jesteś szalona, chica, Nie pieprz bandytów bez kondomów. Wytoczył się spod niej i przebiegł dłonią przez swoje włosy, gdy stał. - Obiecaj mi, że nie będziesz ufać ludziom, tak jak to robisz, gdy wyjadę. Usiadła i zmarszczył na niego brwi. - Dlaczego? - Ponieważ, ktoś mógłby cię skrzywdzić - zagrzmiał w irytacji. - Ten świat jest nędzny. - Miałam się dobrze przez tak długi czas. - Nie, nie miałaś. Czy umknęło ci to gówno, które się dzieje? Twój były się włamał. Jego dziewczyna próbowała cię zabić. To pojebane. - Nie wierzę, że Ashley starała się spowodować wypadek. Wiem, że ty w to wierzysz, ale ja nie. Nawet jeśli był to jej samochód, nie uważam, aby zrobiła to celowo - wyszeptała, a następnie spojrzał w górę na niego. - Poza tym, ten wypadek jest przyczyną tego, dlaczego teraz tu jesteśmy. Nie mogę tego żałować, Marcos. - Nie wygrałaś niczego, kiedy w ciebie wjechałem. Wskazał na siebie- Nie jestem dobrą osobą, Katie. - Tak, jesteś. - Sięgnęła ręką do niego, a on odepchnął jej dłoń i poszedł do kuchni, ale pozwoliła temu skończyć się bez walki. - Wygrałam coś. - Jej głos był ochrypły jak przyznała: - Ten tydzień był najbardziej niewiarygodnym tygodniem w moim życiu. - Przestań. - Cofnął się do salonu z prezerwatywami w dłoni. - Obiecałaś.

115

Nie mogła tego powstrzymać, łzy spływały po jej policzkach bez jej przyzwolenia, jak wykrzyczała: - Nie chcę żebyś odchodził. - Muszę odejść, chica. Nie mogę tu zostać. - Upadł na kolanach przed nią i otoczył jej talie ramionami. Zakopał twarz w jej szyi i wyszeptał: - Wiesz, że nie mogę tu zostać. - Wiem! - Boże, dlaczego teraz płakała? Nie była to nawet niedziela, a zamierzała zrujnować ich ostatni dzień razem. - Spraw, żebym przestała płakać. Pomóż mi. - Trzymaj je. Popchnął opakowanie złoto ofoliowanych kondomów w jej dłoń, a następnie ponowie oplótł ją ramionami. Uczepiła się go mocno obiema rękami wokół szyi, jak ją podniósł, ponieważ był wielki i silny i wcześniej odkrył, że mógł robić rzeczy takie jak to. Oplotła nogi wokół jego talii, a kiedy opadł z nią na łóżko, ona trzymała się go kurczowo jak liny ratunkowej. Wplótł jedną rękę w jej włosy, trzymając w pięści i ciągnąc jej głowę do tyłu. Wtedy ją pocałował, wsuwając ponownie język w jej usta, kiedy zmuszał by poczuła go całego przy sobie. Rzuciła kondomy na łóżko, aby go dotknąć, ale odsunął się i chwycił je. Położył je z powrotem w jej dłoni. - Powiedziałem, żebyś je trzymała. Otarła twarz. - Dlaczego? - Ponieważ są one przypomnieniem. - Jego oczy lśniły w półmroku pokoju i jaśniały jak nigdy przedtem, ale jego głos był wciąż twardy, gdy powiedział: - Nie ufaj bandytom. - Chociaż to robię - wyszeptała, jak ponownie otarła twarz. - Ufam ci bardziej, niż komukolwiek ufałam w swoim życiu. 116

- Nie, nie robisz tego! - Tak, robię. - Rzuciła kondomy tak mocno jak mogła, aby pokazać swój punkt widzenia. - Nie możesz mi mówić komu mam ufać! - Ay, chica! - krzyknął, jak obrócił się i sięgnął ponad łóżkiem by je chwycić. Rozerwał jednego, a następnie sięgnął w dół, by ściągając jej sukienkę. Przeciągnął ją przez głowę Katie, z niewielką pomocą z jej strony i odrzucił na bok. Następnie nałożył kondoma do wgłębienia z przodu stanika, więc został złapany w pułapkę miedzy jej piersiami. Kiedy chciała się wycofać, chwycił jej dłonie, zanim mogła to zrobić. - Jeśli zamierzasz być uparta i nie chcesz go trzymać, sprawię, że to zrobisz. Starała oswobodzić ręce, kiedy się kłóciła. - Ale powiedziałeś, że lubisz mnie będącą upartą. - Wiem. - Spojrzał w dół na jej cycki, przypatrując się prezerwatywie umieszczonej między nimi. - Lubię to, bardzo. Pochylił się, starając się pocałować ją, ale odwróciła głowę zamiast pozwolić mu na to. - Ty będący władczym. Przeniósł swoją kontrolę, zdobywając oba jej nadgarstki w jednej dłoni. Starała się oswobodzić, ale on wciąż miał ją uwięzioną, jak użył swojej drugiej dłoni, aby chwycić jej twarz i odwrócić z powrotem w jego stronę. - Lubisz mnie będącego władczym. - Nie, ja… Pocałował ją, zanim mogła skończyć. Walczyła by nie otwierać się dla niego, nawet, jeśli jego ciężar zawsze było czuć tak dobrze, a jego usta zawsze były tak miękkie i tak łatwo było być posłusznym. Wciąż mocno się trzymała.

117

Zmusił jej nogi do rozwarcia i wszystko co mogła poczuć, to twarda, ciepła długość jego ciała na jej. Jego jeansy pocierały wnętrze jej ud. Zarys jego twardego penisa napierał na jej cipkę, jakby pchnął w nią, już by ją pieprzył. To uczucie było tak dobre, że nie mogła nic poradzić na to, ale jęczała w jego usta, a on zgarnął swój język tryumfująco. Pozwoliła być sobie pokonaną, ponieważ jutro była niedziela, a potrzebowała tego. To było ważniejsze niż duma, czy głupie zasady. Kiedy osunął się i spojrzał w dół na nią, wyszeptała pokonana: - Będę to trzymała. - Okej - powiedział, gdy uwolnił jej ręce i pozwolił jej wpleść je w swoje ciemne włosy. Szarpnęła go do dołu i przykryła jego usta swoimi. Ona była tą, która całowała jego i pozwolił jej na to, zamiast napawać się tym, ponieważ był on dobrym facetem, nawet jeśli o tym nie wiedział. Wtedy oplótł ramiona wokół niej i przewrócił ich na bok, więc rozsiadł się na łóżku pod nią. Jej włosy opadały jak welon wokół niego, ukrywając ich jak go całowała. Ścisnął jej tyłek obiema rękami i trzymał przysuwając ją bliżej siebie. - Chcesz tego? - westchnął w jej usta. - Tak - powiedziała, a następnie ponownie go pocałowała, ponieważ nie mogła nic na to poradzić. Pozwolił Katie mieć swój sposób z nim, pozwalając jej językowi wsunąć się do jego ust wielokrotnie, kiedy on wysunął ręce w górę i rozpiął jej biustonosz, jak mężczyzna, który miał dużo praktyki. Potem pociągnął kosmyk jej włosów i powiedział: - Usiądź. Odrzuciła swoje włosy do tyłu i zrobiła tak, jak powiedział, siedząc obok niego, pozwalała mu wyciągnąć prezerwatywę z jej biustonosza. Kiedy chwycił jej dłoń i położył ją na wewnętrznej stronie jej dłoni, zamknęła palce wokół, zamiast się kłócić. Odsunął jej biustonosz i odrzucił na bok. Przez jedną długą chwilę, odchylał się do tyłu na jednym ramieniu i podziwiał ją pod nim i pozwoliła mu, ponieważ coś w

118

tym sposobie, w jaki się przyglądał, zawsze sprawiał, że czuła się piękna i seksowna w sposób w jaki nigdy nie pomyślała, że jest możliwe. Jego spojrzenie na jej piersiach było gorące i potrzebujące. - Będę za nimi tęsknił. Masz najładniejszą parę cycków jaką kiedykolwiek widziałem. Katie się zaśmiała. - One też będą za tobą tęskniły. - Tak? - zapytał, kiedy w końcu odwrócił wzrok do jej twarzy i uśmiechnął się. - Tak myślisz? Pokiwała głową. - Wiem, że tak. Podniósł rękę i chwycił jej włosy w swoją dłoń. Pociągnął jej głowę do tyłu, przymuszając by położyła dłoń na jego udzie, aby zachować równowagę. Sapnęła, kiedy drugie ramie oplótł wokół niej, wspierając ją gdy pochylił się i zassał jeden z jej sutków. Wygięła się w łuk i pocierała sobą o niego, jak ssał i drażnił. Kiedy próbował się odsunąć, zaplątała swoje palce w jego włosy tak, jak on robił z jej, przyciągając go do siebie. Obserwowała go robiącego to, starając się zapamiętać dokładnie jak wyglądał. Sposób, w jaki jej blade palce wyglądały w jego włosach koloru atramentu. Sposób, w jaki jego oczy błyszczały, kiedy odsunął się tylko, aby polizać soje wargi i zassać drugi. Potem pchnął swoim językiem do jej klatki piersiowej, do linii jej gardła, odsuwając jej głowę ponownie do tyłu, by ostatecznie zassać jej szyję. Katie wiedziała, że oznaczał ją, ale nie obchodziło jej to. Chciała, żeby oznaczył ją, więc tak bardzo jak odsuwała go to dlatego, żeby przeniósł się na drugą stronę. Musiał zrozumieć, bo ssał tak mocno i za drugim razem.

119

Następnie odsunął się, jego oczy wciąż błyszczały, jak sięgnął ręką dookoła niej, znajdując prezerwatywą zaciśniętą w jej drugiej dłoni, będącą zmiażdżoną, kiedy ona wbiła paznokcie w jego, pokryte jeansami, uda. Przytrzymał ją w górze i powiedział: - Trzymaj to. - Trzymałam - przypomniała mu. Przyglądał się jej ustom i wygiął znacząco brew. Naburmuszyła się i pochyliła, by chwycić w swoje zęby, ale mając pewność, aby dać mu wygląd tego, że nie była zadowolona. Nie wyglądał, aby dbał o to, jak spojrzał w dół między nie, gdzie jego twardy, okryty jeansami kutas napierał na jej odzianą w koronkę cipkę. - Wyciągnij. Sięgnęła między nie, aby odpiąć guzik w jego jeansach, a następnie niżej do zamka. Cofnął się, układając swoją wagę na obu przedramionach, wygiął biodra, pozwalając jej odepchnąć jego jeansy i bieliznę pod spodem, wystarczająco aby uwolnić jego fiuta. - Umieść go na mnie. Chwyciła brzeg kondoma i używając swoich zębów rozerwała w sposób, w jaki zazwyczaj robił to Marcos. Upewniła się, aby wypluć końcówkę foli w jego twarz, ale on tylko zaśmiał się na jej protest. - Nie jesteś pierwszą, chica, która na mnie pluje. Przewróciła oczami. -To miłe, Marcos. - Jestem bandytą - powiedział bez skruchy. - Powtarzam ci to. - Nie dbam o to, że nie jestem pierwszą, która pluje na ciebie. - Katie zwęziła oczy na niego, a następnie odsunęła się,dalej liżąc palce, robiąc to długo i powoli podczas, gdy on obserwował. - Tylko chciałabym, żebym była ostatnią. 120

- Ay Dios mio. - Jego głowa opadła, kiedy użyła swoje śliskiej dłoni, aby pogłaskać go. - Załóż. - Nie, jestem tą, która to trzyma. Ja zdecyduję, kiedy ją włożę. Wygiął się przy jej dłoni, obojętny na jej protest. - Cono, jesteś seksowna. - Naprawdę? - Kurwa, tak. - Usiadł i owinął jedną dłoń wokół podstawy jej szyi, ciągnąc ją do przodu tak szybko, że sapnęła. Ugryzł jej dolną wargę. - Otwórz się na mnie. Zrobiła tak, pozwalając całować siebie mocno i niedbale, z ich zębami uderzającymi o siebie i ocierającymi się o siebie. Ona tak w tym utknęła, że z trudem zauważyła, kiedy wyszarpnął opakowanie z prezerwatywą z jej drugiej dłoni. Ugryzł jej wargę ponownie, zanim opadł na plecy i wyciągnął prezerwatywę. - Wygrałam - zauważyła, jak rozwinął prezerwatywę. - Nie, nie wygrałaś. - Otoczył ręką wokół jej karku, a następnie przyciągnął ją blisko siebie. Zmienił ich pozycje tak szybko, że sapnęła, kiedy znalazła się płasko na plecach, z Marcosem unoszącym się nad nią. - Obydwoje przegraliśmy, chica. Usłyszała ból w jego głosie, najzwyklejszą agonię, że to przytrafiło się im. Że życie daje im coś takiego, a później wyszarpuje, po zaledwie tygodniu. Uniosła dłoń do ust, kiedy łzy wyskoczyły znikąd, ale on ją odsunął, zanim popłakała się na dobre. - Żadnego płaczu. Chcę, żebyś przestała pozwalać światu ranić się. To oznacza, nie pozwalanie bandytom, aby wywoływali twoje łzy. Chciała powiedzieć mu, że nie mogła nic na to poradzić, ale pocałował ją zanim mogła. On tylko odepchnął jej majtki na bok, zamiast zdjąć je z niej, a to uczucie było tak dobre, że nie mogła powstrzymać, ale jej głowa szarpnęła się do tyłu i jęknęła. Chwycił obie jej dłonie, układając Katie pod nim, jak on wsunął się całą długością. Wciąż tam był, z dźwiękiem ich wdychających powietrze. Nie chciała tego

121

robić, ale otworzyła oczy, pozwalając łzom stoczyć się po policzkach, gdy spojrzała w górę, widząc go wpatrującego się w nią, jakby bał się, że wyparuje ona spod niego. - Kocham cię.- Jego głos był ochrypły jak to powiedział. - Wiesz to, prawda? Kiwnęła głową. - Wiem. Pochylił się i zakopał twarz w jej szyi. - Eres bella. - Dziękuję - wykrztusiła z siebie, ponieważ wiedziała to jedno. Powtarzał to przez tydzień. - Ty także jesteś piękny. Następnie trzymała go i pozwoliła mu pieprzyć się dopóki nie dyszała z przyjemności pomimo łez. Kiedy doszła, on również. Zazwyczaj wzbraniał się, aby dać jej drugi. Nie powinna być zdolna do tego i on również. Oboje potrzebowali swojej przyjemności. W tej chwili. Zanim to odejdzie. Kiedy było po wszystkim, pozwolił jej zwinąć się w kłębek przy nim, z głową odpoczywającą na jego ramieniu i ramieniem oplecionym wokół niego. Tak dobrze jak mogło być w tym miejscu, miejscu, gdzie spała ona każdej nocy w tym tygodniu. Ona po prostu nie chciała go puścić. Nie podniósł się nawet, aby zadbać o prezerwatywę; zamiast tego leżał z nią. Pochyliła głowę i przycisnęła twarz do jego ramienia, aby się ukryć. - Zamierzasz płakać, chica? Pokiwała głową i zapiszczała: - Tak. - To płacz - westchnął i pogładził jej ramię. - Nie mogę sprawić, żebyś była twarda, więc bądź delikatna za nas oboje, okej? - O- okej - wychrypiała, a następnie smutek wstrząsnął całą jej postacią, kiedy zaczęła płakać. I nie mogła przestać. 122

Przez dwadzieścia cztery godziny pieprzyli się, a Katie płakała, a Marcos pozwalał jej, ale nadal odchodził. Jedyną zaletą było to, że nie sprawił, żeby go wykopała. Jakby nigdy go tam nie było, wymknął się z jej domu jakiś czas po północy w niedzielę. Ostrzegł ją, że jest złodziejem. Uczynił to tysiące razy. Powiedział, że ukradnie wszystko zostawione niepilnowane na wystarczająca ilość czasu dla niego, aby to zabrać. Tylko nic nie było nie na miejscu w jej domu. Niczego nie brakowało. Jedyną rzeczą, którą mógł wziąć, było jej serce. Wolałaby, żeby zamiast tego ukradł jej samochód.

123

Rozdział 14 Marcos wpatrywał się w drzwi swojego kuzyna, a następnie skierował spojrzenie na łańcuszek na klucze, debatując czy powinien włamać się, czy zapukać. Zastanawianie było po trzeciej rano, zdecydował się otworzyć zamek. Otworzył drzwi, mając nadzieję, że nie zobaczy chica swojego kuzyna. Zamiast tego, dostrzegł swojego kuzyna siedzącego samotnie przy kuchennym stole, z butelką Patrona przed nim. Chuito obracał tylko alkoholem w szklance i spojrzał na Marcosa, zamiast powiedzieć cokolwiek. Wychylił drinka do tyłu, krzywiąc się po tym, jak wszystko połknął. - Jak pijany jesteś? - zapytał go Marcos. - Nie wystarczająco pijany - powiedział Chuito, jak nalewał sobie kolejnego drinka. - Zamknij drzwi. Cicho. Ona śpi. Marcos wiedział, że mówił o swojej sąsiadce i obszedł się ostrożnie z drzwiami, zamykając je. Wtedy przeszedł do kuchni, widząc, że Chuito wyglądał na gorzej zużytego, z kręgami pod oczami, jakby nie spał dużo w ciągu ostatniego tygodnia. - Przepraszam, Chu. Chuito wzruszył ramionami. - Tak jak i ja. Siadaj. - Wskazał drugie krzesło. - Chcesz drinka? - Nie, muszę wracać z powrotem. Chuito pokiwał głową, jakby się tego spodziewał. - Miałeś rację, wiesz? - powiedział po hiszpańsku. - O Alaine. 124

- Tak, wiem. Marcos usiadł i skrzywił się, jak obserwował go biorącego następnego szota. Nigdy nie powinien powiedzieć Chuito, że był niedorobionym czymś. Kiedy jego kuzyn decydował się upić, naprawdę szedł na całość. Chuito napełnił ponownie szklankę. - Ay, Chu - jęknął Marcos, kiedy on ją osuszył. - Będziesz chory. - Nie będę. Bandyci nie są chorzy. - Teraz jesteś pieprzonym bandytą? Taa, racja. Widziałem jaki samochód prowadzisz. - To dobry samochód - kłócił się Chuito. - Nie ma nic złego z moją maszyną. - Tak sobie wmawiaj bandyto. Chuito zachichotał. - Tęsknię za tobą Marc. - Też za tobą tęsknię. - Marcos odchylił swoją rękę na stół i położył czoło na swojej dłoni. - Chcesz mi pomóc? Chuito przyglądał się mu wyczekująco. - Uważaj na nią dla mnie. - Przykrył oczy i wziął drżący oddech. - Nie pozwól żadnemu pendejo tutaj, jej zranić. - Zamierzasz płakać, chica? - zapytał go szorstko Chuito. - O gringo? - Prawdopodobnie. - Płacz za gringo, ale brak płaczu za siebie. Niewiarygodne. Marcos opuścił rękę i spojrzał na niego. - Zamierzasz to zrobić? - Nie. - Chuito nalał sobie kolejnego drinka. - Nie, nie zamierzam. Uczyniła cię miękkim. Dlaczego, do cholery, miałbym uważać na puta, która zrobiła coś takiego, co sprawi, że będziesz sześć stóp pod ziemią? 125

Marcos wytrącił szklankę z jego ręki po tym, jak tamten wypił. - Powiedz mi, że będziesz miał ją na oku. Chuito tylko się roześmiał, jak sięgnął ręką i podniósł ją. Uniósł głowę i spojrzał na Marcosa. - Nie. Chcesz ją mieś na oku, zrób to sam. - Wiesz co, w tej chwili jestem skłonny przyznać, że jesteś kompletnie nawalony, a jeśli nie, nie mógłbyś być takim zbirem bez serca. - Nie licz na to. Jestem zdolny być całkiem hardkorowym zbirem, kiedy jestem odpowiednio zmotywowany… bez bycia nawalonym. - Tak, wiem. - Marcos uniósł brwi. - Mam koszmary na dowód tego. - Obwiniasz mnie za swoje koszmary? - Nie, obwiniam ciebie za nie trzymanie na oku mojej chica, kiedy zapytałem cię o to! - wypalił Marcos. - Ciągle mówisz, abym prosił cię o pomoc. Proszę. Kocham ją, wiesz? - Ay Dios mio. - Chuito nalał sobie kolejnego drinka. - Tylko teraz, kurwa, płakać z tego powodu. Marcos pokręcił głową. - Nie. Chuito popchnął szklankę w kierunku Marcosa. - Prowadzę, skurwysynie. - Nie, nie robisz tego. Nie możesz wrócić tak do Miami. Zostań tu na noc. Wyjedź jutro. Twoja chica się nie dowie. - Co jeśli będę chciał do niej wrócić? - Marcos przyjrzał się filiżance, dość pewien tego, że poszedłby z powrotem do Katie. - Kto mnie zatrzyma? - Ja cię zatrzymam. - Chuito, w tym również brzmiał na pewnego siebie. - Ty będziesz randkował z toaletą w kolejnej godzinie.

126

- To nadrabiaj stratę. Będziemy korzystać wspólnie. Marcos przewrócił oczami, a następnie podniósł szklankę. Starał się przełknąć to bez kaszlu, ale, kurwa, jak on nienawidził tego gówna. - Cono, to smakuje jak mierda. Dlaczego nie możesz pić rumu? Zawsze tequila. Dlaczego? - Szybciej wykonuje robotę. - Czy kiedykolwiek zrobiłeś coś, aby tylko to zrobić? - zapytał Marcos, kiedy Chuito ponownie napełnił szklaneczkę przed nim. - Tylko dlatego, że to smakuje dobrze? Czy czuje dobrze? Chodzi mi o to, że jeśli zamierzasz być nawalony, powinieneś się tym cieszyć. - To nie jest dla zabawy. Jeśli byłoby to dla zabawy to robiłbym coś innego. Wiesz to. - To w takim razie po co? - Więc możesz płakać nad swoją chica i wydostać to wszystko ze swojego systemu zanim wrócisz do Miami i ułożysz się Angelem. Już masz problemy. Nie musisz dodawać bycia miękkim to listy. Marcos wypił i przeklął po raz drugi. Przesunął szklankę z powrotem do Chuito. - Skąd wiesz, że to zadziała? - Spróbowałem tego dla ciebie. - Chuito napełnił szklankę do pełna, a następnie wypił połowę. - Wiele razy. - Dlaczego, kochasz ją? Swoją sąsiadkę? - Nie, tylko chicas się zakochują. Marcos opróżnił resztę szklanki i prowokował go. - Nazwij mnie ponownie chica. - Co? Masz coś do tego? Wciąż mogę to robić. - Roześmiał się Chuito. - Chica.

127

Marcos zamachnął się, przeskakując przez stół wymachując na swojego kuzyna, ale poważnie popieprzoną rzeczą w tym było, że Chuito złapał jego nadgarstek, jego spojrzenie nagle stało się ostre. - Nie doceniasz mnie. Tak jak Angel mnie nie docenia. - Maldita sea la madre que te pario - przeklął Marcos, jak szarpnięciem uwolnił rękę i usiadł. Spojrzał na do połowy pustą butelkę w niedowierzaniu. - Jak dużo tej mierda pijesz regularnie? - Przestaję kiedy zbliża się moja walka - powiedział nagle defensywnie Chuito. Czasami obchodzę się miesiące bez picia tego. - A innymi razy? - To sprawia, że rzeczy są łatwiejsze. Trzymając mnie przed widzeniem Juana, kiedy zamykam oczy. I twojej matki. Nawet nie próbowałem jej uratować, Marc. - Ona była już martwa - przypomniał mu Marcos. - Nie mogłeś… - Tęsknię za nią. Czasami myślę, że kochałem ją bardziej niż moją własną matkę. - Zamknij się. - Nie, moja matka, ona jest dzika. Wiesz to. On robi to, z czym czuje się dobrze. Nie to co czuje, że jest odpowiedzialne. Zawsze żyje chwilą. Twoja mama przynajmniej starała się trzymać nas w ryzach. - To trochę głębokie, rozmawiać o mojej Tia Sofia, nie będącej odpowiedzialną, kiedy ty opróżniasz butelkę Patrona. Chuito westchnął, wyglądając nagle na tak bardzo zmęczonego. - Nie chce wyjechać do Portoryko. - Me cago en na! - wrzasnął na niego Marcos. - Powinieneś ją zmusić! - Szzz. - Chuito przyłożył palec do ust, a następnie wskazał w kierunku swojej sąsiadki. - Ona śpi. Marcos obniżył glos. - Dlaczego nie zmusisz jej, żeby wyjechała? 128

- Ponieważ, tak jak ty, ona jest uparta i nie chce pomocy - warknął na niego Chuito. - Nie mogę jej zmusić do niczego. Radzenie sobie z wami obojgiem jest jak staranie się okiełznać dwa huragany. - To oczy - przyznał Marcos, jak wziął kolejnego drinka. Nie mógł wychylić tej rzeczy jak Chuito, ale dość tego miał w swoim organizmie by udawać, że to był rum. One sprawiają, że jesteśmy seksowni. - One sprawiają, że jesteś szalony. Ona ma jakiegoś chico, w którym myśli, że jest zakochana. Skończy z nim w tydzień. - Dlaczego zawsze ujmujesz swojej matce? Oczy sprawiają, że chicos jej pragną, tak jak sprawiają, że chicas pragną mnie. Może jeśli byś je miał, zrozumiałbyś. - One pakują cię w kłopoty. Znasz go? - Fernan, tak? Jest okej. Jak na Kubańczyka. - Cono. - Chuito odchylił głowę na swoje złożone ramiona na stole. - Kubańczyk. To gorsze niż twoja gringo. - Czy ty naprawdę masz cojones, aby dawać nam bzdury o tym? Masz swoje własne gringa problemy. - Nie moja gringa. Alaine ma chłopaka - powiedział Chuito ze swoich ramion. Jakiś gringo imieniem Edward. Prawdopodobnie go poślubi. - Czy Edward wie, że ona śpi każdej nocy u ciebie w pokoju? - To nie każda noc. - Jego głos stał się nagle udręczony. - Boże, nienawidzę tego pendejo. Wiem, że on na nią nie zasługuje. Marcos wziął następnego łyka swojego drinka, jak spojrzał na swojego kuzyna. - Kto teraz płacze, chica? Chuito tylko podniósł się, pokazując mu środkowy palec, zamiast odpowiedzieć. - Pójdź do niej. Zapomni o Edwardzie. - Marcos opróżnił szklankę, ponieważ naprawdę chciał nadrobić stratę. - Zabawiałeś się z nią? - Nie. 129

- Zaczynam myśleć, że potrzebujesz jakiś wskazówek w tym dziale. - Marcos rozmyślał i nalał sam sobie kolejnego drinka. - Następnym razem, jak przyjdzie do twojego pokoju, żadnej rozmowy. Nie pytaj, po prostu to zrób. Rozłóż jej nogi i połóż swoją twarz na jej cipce. Polubi to. Wszystkie to lubią. Chuito podniósł głowę i spojrzał na niego. - Jak sprawiłeś, że ta nauczycielka tak ciebie lubi? - Właśnie ci powiedziałem. - Jesteś po prostu… sobą? - Wskazał na Marcosa. - I jej się to podobało? - Tak, ona lubi to bardzo. - Marcos spojrzał w dół na swoją szklankę, którąw pewnym momencie napełnił. Wychylił ją na raz, a następnie skrzywił się, po czym odepchnął do kuzyna. Opuścił głowę na swoje ramiona, tak samo jak Chuito, a jego głos był ochrypły, kiedy powiedział: - Czuję się takim pendejo. Po prostu wyszedłem, podczas gdy ona spała. Nie powiedziałem nawet do widzenia. Nie mogłem. - To zostań. - W tym mieście? Gdzie wszyscy uważają, że jestem kryminalistą? Nie. - Jesteś kryminalistą. Właśnie powiedziałeś, że ona to lubi. - Spójrz na swoje ramiona, skurwysynie. Nie jestem jedynym gangsterem w tym pokoju. - Uniósł głowę i spojrzał na swojego kuzyna. - Obiecaj, że będziesz miał na nią oko. Muszę wiedzieć, że świat ponownie jej nie zrani. Nie mogę radzić sobie z sytuacją z Angelem, dopóki nie będę wiedział, że uważasz na nią. To jedyny sposób, abym miał się dobrze. - Dlaczego? - Ponieważ ty zawsze załatwiasz sprawy. Nie jesteś taką pomyłką jak ja. Ty zawsze załatwiasz sprawy. - Marcos pochylił głowę z powrotem na swoje ramiona, jak jego głowa odpływała, a pokój zaczął wyglądać, jakby się kręcił. - Zawsze. - Nie zawsze - westchnął Chuito. - Nie kiedy to się liczy.

130

Marocs nie wiedział, czy Chuito mówił o swojej sąsiadce, czy wszystkich tych gównach jakie się działy. Prawdą jest, że nie dbał o to. Wiedział, w ten czy inny sposób, że ten problem z Angelem sprawi, iż zobaczenie ponownie Katie, stanie się niemożliwe. Angel kontynuowałby wykorzystywanie jego ciotki przeciwko niemu, dopóki by nie wrócił. Nie tylko jego ciotki, ale i jego przyjaciół. Wielu z OG było bardziej lojalnymi Chuito, niż Angelowi, a Marcos nie chciał kłaść przeszłości Angela, aby zlikwidować wszystkich, wskazując swój punkt widzenia. Marcos musiał się mu sprzeciwić. Nie zamierzał być pionkiem przeciw swojemu kuzynowi. Nie mógł być, nawet dla Katie, ale musiał wiedzieć, że będzie bezpieczna. - Proszę, uważaj na nią. - W porządku - sapnął w klęsce Chuito. - Będę na nią uważał.

131

Rozdział 15 Katie zadzwoniła w poniedziałek , że jest chora. Następnie zrobiła to ponownie we wtorek, kiedy zdała sobie sprawę, że wszyscy myślą, iż to z powodu sytuacji z Graysonem. Ale ona miała zobowiązania względem swoich uczniów i w końcu włożyła majtki dużej dziewczynki i w środę poszła do pracy. Bycie w szkole nie było łatwe i nie pomagało, że byli tam Grayson i Ashley. Wszyscy gadali, nawet uczniowie, i to nie tylko o włamaniu. Katie nie wiedziała czy Ashley i Grayson ograniczyli straty i rozpowszechniali plotki o niej i Marcosie, czy była to naturalna ciekawość tego miasta, że wszystko rozprzestrzeniało się lotem błyskawicy. Tutaj wszyscy, wszędzie, rozmawiali o Marcosie zostającym w jej domu, a niektórzy ludzie mówili, że nie był miły.To nie żenowało jej. To wprawiało ją w złość, że on mógł być tak niesprawiedliwie osądzony. Zwłaszcza, że wszyscy w mieście uwielbiali Chuito, ale Chuito miał pasy z tytułem i obecnie był panującym mistrzem świata UFC. Najwyraźniej to sprawiało, że był do przyjęcia. To dłużej nie było kłamstwo. Ona naprawdę zaczynała nienawidzić tego miasta. Miała okropny ból głowy od momentu, kiedy dotarła na parking. Nie mogła za dużo spać i wciąż przez połowę czasu musiała walczyć z łzami. Nie obchodziło jej nawet to, że każdy mówił o niej okropne rzeczy. Chciała tylko Marcosa z powrotem, co było szalone. On był teraz prawdziwym złodziejem. Ukradł rzeczy, które miały prawdziwą wartość. Jej serce. Jej godność. Jej zdrowy rozsądek. Była zła za to, że tęskniła za nim. Postanowiła pominąć wino i wypić resztę jego rumu wieczorem, jedyną rzecz, którą zostawił. Nie miała niczego, co przypominałoby go. Nawet numeru telefonu. Wszystko co miała, to blizny na swoim ramieniu. 132

Zatrzymała się i chwyciła mocniej swoją teczkę, kiedy zobaczyła Chuito opierającego się o jej samochód, jego muskularne ramiona założone na piersi, gdy stał tam, jakby nie miał nic innego do roboty. - Co tutaj robisz? - Nie zamknęłaś samochodu - powiedział Chuito, zamiast odpowiedzieć na jej pytanie. - To jest parking szkoły średniej. - Więc? - Wielu złodziei samochodów jest nastolatkami. - Cokolwiek. - Przeszła wokół Chuito, aby otworzyć drzwiczki, ale zablokował ją. - W czym mogę ci pomóc? - Nie wglądasz tak gorąco. Masz kręgi pod oczami. - Dziękuję Chuito za wskazanie mi tego - powiedziała oschle. - Jakbym niemiała wystarczająco złego dnia. - Dlaczego miałaś zły dzień? - Wiesz dlaczego. - Ponieważ mówią o tobie, pieprzącej się z latynoskim członkiem gangu ulicznego. Jesteś zażenowana, chica? - Nienawidzę cię - oznajmiła bardziej do siebie niż do kogoś, jak starała się właściwie ocenić swoje uczucia do kuzyna Marcosa. - Tak, całkowicie. Nienawidzę cię. Chuito zaśmiał się, a następnie przechylił głowę i spojrzał przez parking. - Oni powodują twój zły dzień? - Kto? - Wiesz kto. Uniosła brwi, pamiętając kilka bardzo wyraźnych sztuczek Marcosa, aby okaleczyć i zabić Graysona, jeśli tamten by ją dręczył. - O co chodzi? - O nic. - Chuito potrząsnął głową. - Tylko spędzam czas. - Na parkingu szkoły średniej? 133

- Pewnie. - Ludzie zostają aresztowani za takie rzeczy. - Jeśli zostałbym aresztowany, nie byłoby to za to. - Nie chcę tego słuchać. - Sięgnęła ręką wokół Chuito, ignorując jego imponującą posturę, jak otworzyła drzwi i szarpnęła, zmuszając aby odepchnęły go. - Jestem zmęczona byciem konfesjonałem dla złodziei i gangsterów. Zamierzasz się ruszyć? - Chcesz żebym postawił ci wcześniejszy obiad? - Nie, czy ty się do mnie przystawiasz? Chuito roześmiał się i potarł dłonią czoło. - Mam dość pieprzonych problemów. Nie potrzebuję dokładać do listy przystawiania się do chica mojego kuzyna. - Nie jestem jego chica. - Cokolwiek powiesz. - Chuito wzruszył ramionami. - Obiad? - Nie ruszysz się dopóki nie powiem tak, co? - Nie, prawdopodobnie nie. - W porządku. Spotkajmy się U Hala - Przyszedłem tu. Weźmiemy twój wóz. - Chuito otworzył dla niej drzwiczki. Daj mi swoje kluczyki. Katie gapiła się, kiedy faktycznie pomagał sobie ustawić siedzenie kierowcy. - Musimy usiąść i zacząć naprawdę analizować hipermachoizm, który szerzy się w waszej rodzinie - powiedziała do niego z niepokojem. - W porządku, bądź trudna. Chuito wyjął pęk kluczy, który był ciężki i miał te same narzędzia co Marcos. Użył małego śrubokręta i z niewielkim wysiłkiem popchnął tak, że pokazała się góra od jej zapłonu. - Zepsułeś mój samochód - powiedziała w przerażeniu. - Naprawie to. - Chuito użył innego narzędzia w swoim pęku kluczy. Wetknął go teraz w wyeksponowany odcinek zapłonu samochodu i spojrzał przed siebie, jak 134

bawił się nim jakby szukał czegoś poprzez dotyk i po upływie kilku sekund samochód zamruczał do życia, jakby on po prostu użył klucza. Wskazał na nią. - Chodźmy. Vamanos. - Mój Boże - wyszeptała, ponieważ była w pewien sposób pod wrażeniem, chociaż wiedziała, że nie powinna być. - Czy Marcos potrafi to zrobić tak szybko? - Och, proszę. Jestem dużo lepszy w tym niż on. - Chuito wskazał na miejsce pasażera. - Do środka. Teraz. Jestem głodny. Katie podeszła do strony pasażera i otworzyła drzwiczki. Rozejrzała się po parkingu, żeby zobaczyć czy ktoś zauważył, że Chuito w gruncie rzeczy kradł jej samochód. Nikt. Położyła teczkę, a następnie wsunęła się do środa, po czym zapięła klamrę pasa samochodowego, ale samochód nie ruszał. Odwróciła się, widząc że Chuito wpatrywał się w nią, jakby była szalona. - Co? - zapytała defensywnie. - To wszystko? Po prostu wsiadasz do samochodu z facetem, który go buchnął. - Powiedziałeś, że kupujesz obiad. - Cono, nic dziwnego, że on jest paranoikiem. Właśnie powiedziałaś, że mnie nienawidzisz. - Chuito spojrzał za siebie, wycofując. - Jesteś szalona, chica. Może powinnaś skończyć7 z moim kuzynem. On również jest szalony. Katie westchnęła i oparła łokieć na szybie. Położyła głowę na ręce, gdy przyglądała się otoczeniu. - Czy z nim okej? Mam wrażenie, że ma kłopoty w domu. - Twoje przypuszczenie jest tak dobre jak moje. - Chuito brzmiał na tak zestresowanego na jakiego się czuł. - Ale, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, Marcos jest wiecznie w tarapatach. - A ty nie?

7

Skończyć jako być razem, a nie zerwać, bo już niby zerwali. Tak dla jasności:P

135

- Staram się nie być. Myślała o tym przez chwilę, ponieważ to była bardzo odmienna odpowiedź od tej, którą otrzymała od Marcosa. W końca zapytała. - Kiedy był ostatni raz, gdy ukradłeś samochód? - Około trzy minuty temu. - Przedtem? - Nie wiem. - Chuito pocierał dłonią o swoje czoło. - Pięć, sześć lat temu? Plus minus. - Ale dłużej nie musisz kraść samochodów? - Wiedziała, że był bardzo popularnym wojownikiem; po wygraniu swojego drugiego tytułu UFC, był zapewne tak popularny jak Clay. - Jesteś bogaty przez walki. - Robię wszystko jak należy. - Jak to się stało, że nie prowadzisz Ferrari jak Romeo Wellings? - zapytała Katie, pamiętając, że Marcos powiedział, iż Chuito dawał pieniądze wszystkim swoim startym znajomym. - Albo dlaczego mieszkasz gdzieś nad biurem Jules? Clay i Melody Powers właśnie kupili ten wielki dom na Westerly. Ty prawdopodobnie też mógłbyś sobie na taki pozwolić. - O co chodzi z tymi pytaniami? - burknął na nią Chuito. - Żadnych więcej pytań. Katie uśmiechnęła się mimo wszystko. - OG nie lubią pytań. - Nie, nie lubią - zgodził się Chuito, gdy odwrócił się i obdarzył ją uśmiechem. Co wiesz o OG? Katie wygięła na niego brew. - Jesteś interesująca, Katie. Muszę ci to przyznać. Bardzo interesująca. Nie za wiele gringas pojawia się i pozwala jakiemuś Latynosowi ukraść ich samochód i po prostu udać się na przejażdżkę. - I to jest dokładnie tym, na co wygląda - westchnęła Katie i oparła czoło na swojej dłoni, jak wyglądała ponownie przez okno. - Czy on to robi każdej dziewczynie,

136

z którą spiknie się na tydzień? Zostawia ją ze złamanym sercem i prosi cię być pokazał się i złożył kawałki? Wiem, że to dlatego tu jesteś. - Uważasz, że Marcos zostaje z kobietami na tydzień po kolei? - A nie? - Nie, nie robi tego. Noc może, tydzień nie - zapewnił ją Chuito, jak parkował przy U Hala. - A ty jesteś pierwszą, o którą poprosił mnie, bym poskładał kawałki. Przypuszczam, że to znaczy, iż dorasta. Przypuszczam, że to już coś. Grzebał narzędziem wystającym z zapłonu i wyłączył go. Nadal zdzwiona, ponieważ on nie tylko słynął z szybkiego i skutecznego kradnięcia samochodów…on również miał niewiarygodny dowcip. - Skończyłeś szkołę średnią? - zapytała z ciekawością. - Żartujesz sobie? - prychnął Chuito i odwrócił się do niej. - Zostałem wyrzucony jak miałem szesnaście lat. - Czuję, jakby system w Miami zawodził. - Chica, system wszędzie zawodzi. Miami nie jest unikalne. Jak myślisz, dlaczego jestem tak długo wolontariuszem w Cellar? Dzieciaki rzucają szkołę również i w Garnet. - To nie to samo - kłóciła się, ponieważ była nauczycielką w szkole średniej. Wiedziała, że poziom odejść ze szkoły był bardzo niski. Wszyscy nauczyciele pracowali ciężko, by pomóc trudnej młodzieży, jak zaobserwował Chuito, Cellar również. Wzruszyła ramionami, starając się nie rozmyślać o rzeczach, których nie mogła naprawić. - Czy zamierzasz umieścić przednią część zapłonu z powrotem? - Nie, jest zepsuta. Muszę wymienić zapłon. Zatrzymam się w drodze do domu i zdobędę dla ciebie nowy. Zainstaluję go. - Dlaczego zepsułeś mi samochód, jeśli miałeś zamiar tracić czas i pieniądze, aby go zreperować? - zapytała Katie z niedowierzaniem. - To nie ma sensu. Chuito uniósł w górę swój pęk kluczy i patrzył na nie przez długi czas. - Minęło dużo czasu odkąd używałem tego pęku kluczy jak teraz. Był w szufladzie od lat. Chciałem po prostu zobaczyć czy wciąż mogę go używać.

137

- To umiejętność jaką zapominasz? - zapytała Katie, ponieważ on nie wydawał się walczyć z tym z powodu braku praktyki. - Nie, to mentalność. Tutaj jest łatwo zapomnieć tę część. Byłem z dala od domu przez długi czas. - Chuito miał wystraszony wzrok, jak wpatrywał się naprzód, jakby obejmował swoje otoczenie, aby przypomnieć sobie gdzie jest. - Powinienem wyrzucić to dawno temu, ale nie zrobiłem tego. - Dlaczego nie? Odwrócił się do niej, jego wzrok był wyrachowany, zanim w końcu przyznał: - Myślę, że w końcu mogę wrócić do tego. - Kradnięcia samochodów? - Roześmiała się. - Nie może ci tak bardzo zależeć na pieniądzach. Nie dbam o to ile oddajesz swoim przyjaciołom. - Nie, reszta. Kradzież samochodów była zawsze łatwą częścią. - Wstał i wsadził klucze do kieszeni. - Potrzebowałem widzieć, czy mógłbym robić łatwe rzeczy, aby upewnić się, że nie spieprzę tych większych. - Czym są większe rzeczy? - Katie usiadła, wpatrując się w niego. Chuito może nie był wcześniej jej ulubioną osobą, ale był jej bliższym kontaktem z Mrcosem, a ona nie miała nic przeciwko jego towarzystwu z tego powodu, jeśli i nie z innego. - W porządku z tobą? - Nie, nie w porządku - westchnął, jak oparł się o drzwi jej samochodu, kładąc głowę na ramieniu. - Cono. Chciałbym, żebyś mogła sprawić, że on zostałby tutaj. - Próbowałam. - Nie mogła nic poradzić na łzy, które zaczęły gromadzić się w jej oczach.. - Też nie chciałam, żeby odszedł. - Wiem. - Odchylił głowę i przebiegł dłonią przez włosy. - To nie twoja wina. To nawet nie jego wina. To moja wina. Marcos jest tym kochającym. Ja jestem wojownikiem. Ja po prostu zaciągnąłem go w dół za sobą, a następnie zostawiłem go tam, aby radził sobie z gównem, w które ja nas wprowadziłem. Katie chciała coś powiedzieć, ale słowa utknęły jej w gardle. Ich rzeczywistość była dużo bardziej złożona i niebezpieczna, niż cokolwiek mogłaby sobie wyobrazić, zanim Marcos wkroczył w jej życie. 138

Wiele z tego było bardzo niesprawiedliwe, ale oni nie zdawali patrzeć tak na to. - Obiad. - Chuito zamknął drzwiczki i przeszedł w kierunku jadłodajni. Chuito był jednym z tych mężczyzn, którzy oczekiwali, że ludzie podążą za tym co mówi, a ona miała wrażanie, że tak jak Marcos, on zapłacił za to nastawienie ciężką pracą. Marcos powiedział, że stał się oryginalnym OG przez bycie miłym facetem i może to była półprawda. On pomagał swoim przyjaciołom. Przypuszczała, że ci inni gangsterzy nie byli różni od Marcosa, przechodzili ciężko przez życie, z grubą skorupą, która utrzymywała ich od pokazywania nawet najdrobniejszych luk. Tacy mężczyźni nie okazywali lojalności byle komu. Oni z pewnością nie akcentowali pomocy od kogoś zbyt łatwo. Szanowali Chuito z ważnej przyczyny.

139

Rozdział 16 Miami Był to jeden z tych świetnych dni w Miami, nie za gorących, nie za zimnych. Był wiaterek, ale świeciło słońce. Według Marcosa, wiosna na Florydzie zawsze była najmilszym czasem w ciągu roku, po zimnie, przed gwałtownymi burzami i nieznośnym upałem lata. To była dobra pora roku na śmierć. Nie ma nic gorszego jak pochowanie kogoś w deszczu. Jego ciotka miała coś do pogrzebów w deszczu. Myślała, że to pech, jakby był jakiś dobry dzień na pochowanie kogoś. Pomimo tego, to martwiło ją strasznie. Oni mieli zbyt dużo deszczowych pogrzebów, co nie było dobre dla ich zdrowia psychicznego, ale jego mama i Juan umarli na wiosnę, i kiedy ich chowali świeciło słońce. Wiatr wiał w ich włosach. Było przyjemnie. Spokojnie. Marcos leżał na trawie obok nagrobka swojej matki, wpatrując się w gałęzie. To było dobre miejsce. Chuito wykupił działki w tej sekcji kilka lat temu, kiedy walcząc zaczął zarabiać prawdziwe pieniądze. Czwarty na lewo od matki Marcosa. Piąty na prawo od Juana. Wszystkie były w szeregu. Jego wujek Ramon był trzy szeregi dalej. Wszyscy inni byli pochowani w Portoryko. Tu było najbliżej, gdzie mogli mieć matkę i Juana przy rodzinie. Pochowanie ich było wielkim wydatkiem. Inni Los Corredores pomogli, ponieważ utknęli razem dla rzeczy takie jak to. Oni również byli rodziną Marcosa. Większość z nich nadal nią była.

140

Kiedy Chuito kupił dodatkowe działki, Marcos zapytał go dlaczego tak dużo. Nie było ich tak dużo do pochowania. Chuito powiedział, że planował naprzód, jak zawsze to robił i w jego umyśle oni byliby ożenieni i mieli dzieci zanim umrą. Marcos roześmiał się mu w twarz. W jakim rodzaju kłamstwa on żył w tym małym miasteczku, które pozwalało mu wierzyć, że oni doczekają końca swojego życia, starzy i ożenieni z dziećmi? Wtedy pomyślał, że przedsiębiorca pogrzebowy zobaczył słynnego wojownika z dużą ilością pieniędzy i okantował go. Teraz Marcos rozumiał trochę więcej. On tak jakby lubił marzenie bycia starym i ożenionym, z wnukami biegającymi dookoła. Zastanawiał się jakie dzieci on i Katie mogliby stworzyć razem. Uśmiechnął się, rozmyślając o małej dziewczynce z sercem jak u jej mamusi. To było miłe marzenie, ale wciąż tylko marzenie. A on nadal rozmyślał o przedsiębiorcy pogrzebowym, który okantował jego kuzyna. Przynajmniej według niego. Być może Chuito poślubi swoją sąsiadkę i będą mieli bandę wiejskich dzieciaków ze śmiesznym akcentem. Marcos zabrał swoje okulary przeciwsłoneczne z miejsca, gdzie leżały na krawędzi jego kapelusza i założył je na twarz, decydując, że chciałby być pochowany w okularach przeciwsłonecznych jak bandyta. Może też w swoim kapeluszu. Żadnego z tych biznesowych garniturów. Nienawidził takich ludzi, którzy zawsze kończyli wyglądając schludnie i świętobliwie. Plus, twarze zmarłych nie były miłe do oglądania. W jakiś sposób, ból wciąż tam był, nie ważne jak bardzo jakiś właściciel zakładu pogrzebowego starał się to naprawić. Marcos widział to na każdym z jego przyjaciół, których pochował. Widział to na matce i także u Juana. Musiał zapisać te rzeczy, ponieważ był pewien, jak cholera, że nie chciał ludzi stojących obok niego wpatrujących się w jego twarz, gdy będzie martwy. Okulary przeciwsłoneczne i kapelusz były niezbędne.

141

Jezu, on wprawiał siebie, kurwa, w stan depresji. Mógł przyjąć kulkę. I co? Byłby pamiętany jako gorący i seksowny, i młody zamiast stary i siwy. Zdarzały się gorsze przeznaczenia. Starał się wmówić to sobie, ale zdjął okulary i kapelusz, położył je na trawie za sobą, zanim zwinął się na boku i podparł głowę na ręce. - Spotkałem dziewczynę - wyznawał swojej matce po hiszpańsku. - Jest mądra. Nauczycielka. Jest gringo, ale myślę, że byś ją polubiła. Siedział tam przez długi czas, rozmawiając ze swoją matką, mówiąc jej o Katie. O Chuito. O kubańczyku, Fernanie, z którym spotyka się ciotka Sofia. On po prostu zarzucał ją tymi wszystkimi plotkami, ponieważ minęło dużo czasu odkąd tam był, ale groby jego mamy i Juana były dobrze utrzymane. Ciocia Sofia oczywiście przychodziła tu często. Jego mama prawdopodobnie słyszała już wszystko o Fernanie. Dotknął jej grobu, gdy skończył, a następnie obszedł dookoła nagrobki z tyłu, tak samotnych w szeregu i leżącego obok Juana. Oplótł ramiona wokół zimnego, szarego marmuru i zamknął oczy, starając przez chwilę wyobrazić sobie chude ramiona kuzyna, nadal żylaste w okresie dojrzewania. - Nie martw się - obiecał mu. - Mam to. Osłaniam plecy Chu i swoje. To umowa. Mniej dla mnie dobre słowo. Tak długo jak masz pewność, że skończę w odpowiednim miejscu, mogę to zrobić. Zamknął oczy, ponieważ w czuciu tego marmuru nie było ani trochę ciepła, entuzjastycznej energii jaką zawsze otaczał się Juan. Zaczął być trochę szalonym prosząc kamień o przysługę, ale wtedy słońce uderzyło Marcosa w twarz. Świeciło jasno czerwono nad jego powiekami, a wiatr zmierzwił jego włosy jak w dniu, kiedy pochowali ich oboje, sprawiając, że uwierzył, przez jedną szaloną chwilę, że gdziekolwiek będzie, jego matka i Juan będą mieli się dobrze. To nie mogłaby być taka zła rzecz, odejść z tego ciężkiego świata, który więcej ranił niż uśmierzał ból. Marcos miał masę grzechów na swoim sumieniu, ale może jeśli zrobiłby dobrą rzecz, Juan mógłby go wprowadzić. 142

- I miej oko na moją chica dla mnie - dodał, gdy szumiały nad nim liście. Opiekuj się nią, dopóki się tam nie dostanę. Walnął kłykciami o nagrobek i podniósł się. Podniósł swój kapelusz i okulary, i odszedł nie patrząc za siebie. Teraz był silniejszy. Pomogło to w sposób, w jaki tequila nie mogła. Niebyło tu ruchu, kiedy jechał do magazynu, co było pieprzonym cudem. Przez całą drogę czuł ze sobą Juana, a kiedy wysiadł z ciężarówki zostawił swój pistolet w schowku. Chuito nazwał by go za to miękkim. Ale Chuito nie próbował przybyć do Boga z wątłą nadzieją spotkania Juana i jego matki, zamiast bandytów, których zabił aby ich pomścić. Marcos lubił zapach magazynu. Smród spalonego metalu zmieszany z zwietrzałym piwem i marychą. Tym razem, gdy uderzył go w twarz, Marcos pomyślał co Katie pomyślałaby o latających iskrach, kłębach marihuany dolatujących z kanap w rogu. Śmiech nastolatków zbyt młodych by palić, nie mówiąc już o noszeniu przy sobie spluwy. Angel był naprawdę sukinsynem przez rekrutowanie ich. Teraz wydawali się zbyt młodzi dla Marcosa. Nie byli notowani, nie mieli też powodu by walczyć. Co jeśli to ich dom byłby następnym celem? Co jeśli w jednym z nich byłby Juan jak w domu Marcosa i Chuito? Oni wszyscy z pewnością mieli matki, które nie chciały aby tu byli. Marcos nie mógł zmienić systemu. Był zbyt zakorzeniony w tym i zbyt zgorzkniały, aby nawet zacząć próbować, ale mógł zrobić podstawę. Iskry przestały latać, kiedy położył okulary na rondzie kapelusza i podszedł do Angela, siedzącego na kanapie w rogu. - Marc - zawołał Luis i tam był strach w jego głosie, ponieważ był on na czacie Marcosa z OG. Wiedział, że nie był zadowolony z Angela - Nie bądź głupi. Marcos powiedział, że nie wychylał się i oni wszyscy rozumieli. 143

Nie wspomniał, że wraca aby to zakończyć. Jeśli zrobiłby to, jeden z nich mógłby powiedzieć Chuito. Marcos zignorował przyjaciela. Zignorował, jak połowa magazynu przestała pracować, a druga połowa przypominała błogich ignorantów na niewidzialnej linii, która po prostu płynęła przez pokój. Starzy gangsterzy, którzy widzieli za dużo i pamiętali czasy, kiedy ten gang był czym więcej niż krwią i gotówką, przeciwnie do młodych i naiwnych, którzy uparcie wierzyli, że Angel był ich kluczem do chwały. Ci ludzie byli kiedyś jego rodziną. Połowa z nich nadal nią była, a to dla nich, bardziej niż dla siebie Marcos wyszarpnął Angela z kanapy, gdzie tamten siedział, paląc zioło z jakimś głupim małolatem, zbyt młodym, aby mieć zarost, a co dopiero nosić tatuaż, który miał na ramieniu. - Ay carajo! - krzyknął Angel i pchnął w jego pierś. - Co do cholery? Dzieciak obok niego wystrzelił w górę, ale Marcos tylko wyciągnął rękę i pchnął go w dół, na kanapę. - Szesnaście lat i naćpany, a ty myślisz, że możesz sobie ze mną poradzić, cabron? Dla niego? Jesteś naprawdę wystarczająco głupi, aby tego próbować? Pozwól żeby przynajmniej raz stoczył swoją własną walkę. - Marc… - Angel dotknął jego ramienia, ale Marcos odepchnął jego rękę. Jego ciemne oczy zwężyły się, ale utrzymał nawet swój głos, jak mówił: - Chodźmy, porozmawiajmy w moim gabinecie. Marcos wzniósł twarz do Angela i powiedział prosto: - Odchodzę. - Nie ma z tego wyjścia. - Angel roześmiał się w niedowierzaniu, a następnie odkrył swoje karty, jawnie, przed wszystkimi. - Szczególnie dla ciebie. Taa, to była w pełni gra. Trochę ego wycieczek, ponieważ władza uderzyła Angelowi do głowy. Pieprzyć to. To tylko udowodniło, że on tak naprawdę nigdy nie

144

znał Marcosa. Nigdy nie był jego przyjacielem. Nie naprawdę. Również to, czy ten przygłup po prostu zapomniał do czego Marcos był zdolny, kiedy pchnął go na ścianę. - Tak, jest - zapewnił go Marcos. - To jest to. Odchodzę, skurwysynie. Oczy Angela były zwężone, a wtedy pochylił się do niego i przeszedł na hiszpański, gdy wyszeptał w jego ucho: - Nie rób tego. Nie chcę zrobić tego, co wiesz, że będę musiał zrobić jeśli jesteś z tym poważny. - Zrób to. - Marcos uniósł ręce, kiedy również przeszedł na hiszpański. Spojrzał na dzieciaka na kanapie, a następnie odwrócił się do Angela. - Pokaż mu co się dzieje, jeśli zdecyduje, że pewnego dnia jest zmęczony. - Magazyn był teraz w martwej ciszy. Marcos rozejrzał się dookoła, widząc Luisa, Miguela i Neto stających za nim. Ich oczy były szeroko otwarte, ale byli tam. Chronili jego plecy, nawet jeśli on nie chciał, żeby to robili. Odwrócił się do Angela i powiedział prosto. - Pokaż im wszystkim. Przez jedną, krótką chwilę, Angel wydawał się przerwać, jakby ważył swoje opcje. Szanse wyraźnie leżały po jego stronie. W pomieszczeniu było dużo więcej młodych ludzi. Już pochowali tak wielu ze starej załogi. Angel wyciągnął swoją trzydziestkę ósemkę z tyłu spodni szybciej, niż Marcos oczekiwał, zastanawiając się czy jego oczy nabiegły krwią. To nie była pierwsza broń, która była przystawiona do jego szczęki i tak jak innymi razy nie mógł się powstrzymać, skrzywił się na myśl dostania kulki w taki sposób. To tyle, jeśli chodzi o bycie pochowanym jako bandyta. - Chcesz, żebym to zrobił? - zagrzmiał Angelo. - To jest to czego chcesz, ty głupi dupku? Chcesz przyjąć kulkę, ponieważ jesteś zbyt, pierzenie, pełen pychy, aby pomagać naszej rodzinie? - No. - Marcos nawet nie zamknął oczu. - Dawaj. Wyzywam cię. - Nie rób tego. - Głos Luisa drżał. - Angel, wiesz, że nie możesz tego zrobić. Chuito… - Angel odbezpieczył broń, kiedy to powiedział i Luis przeklął. - Cono! Angel, nie!

145

- Pieprzyc to! - kłócił się Marcos. - Pozwól mu to zrobić! Zastrzel mnie, skurwysynie! Myślisz, że jesteś taki zły, zrób to! - Chwycił rękę Angela i wsunął kciuk przy palcu Angela na spuście. - Zrób to, albo ja to zrobię. Będę żarł swoją własną kulkę, zanim pozwolę wykorzystać się tobie przeciw mojemu kuzynowi. Jeśli to jest jedyne wyjście pozwól, że zrobimy to razem. Daj zobaczyć tym dzieciakom, jak traktujesz swoją rodzinę. - Jesteś, kurwa, szalony, Marcos! - wrzeszczał na niego Angel. - Jesteś szalony! - Chuito cię rozerwie - ostrzegł Neto, jego głos drżała nawet bardziej niż Luisa. - I my nigdy nie przysięgaliśmy lojalności tobie, Angel. Nie naprawdę. Przysięgliśmy ją najpierw Chu. - Pociągasz za spust i zaczynasz wojnę - zapewnił go Miguel. - Nie jesteśmy jedynymi OG, którzy są lojalni Marcosowi. Myślisz, że możesz zdjąć nas wszystkich? Jest tu dużo gangsterów, którzy po to powrócą z emerytury. Angel oddychał ciężko, dużo ciężej niż Marcos, jak dwójka z nich stała, dłonie na jednej broni, która mogłaby zakończyć cały ból, który świat wymierzył w Marcosa. Przesunął rękę i Angel obniżył pistolet. Z powrotem zabezpieczył i wsunął .38 z powrotem w jeansy. - Wynoś się z mojego magazynu, Marcos. Marcos obserwował go przez długą chwilę. Jego oczy były zwężone w wyzwaniu i był tam tik w jego szczęce, który powiedział mu, że to nie koniec. Zamiast wycofać się, Marcos tylko wpatrywał się i powiedział: - W porządku, ale lepiej wiedz, że następnym razem mogę nie być takim duchowym jak przyłożysz do mnie broń. Mam dużo więcej tatuaży na ramieniu niż ty. Zapamiętaj to. - Wypierdalaj! - Angel wskazał na drzwi. - Teraz! Luis i Miguel siłą chwycili Marcosa i wypchnęli go, zanim mógłby powiedzieć coś jeszcze. - Po prostu się zamknij! - warczał Miguel do jego ucha. - Zanim zabijesz nas wszystkich. 146

Gdy byli na zewnątrz i poza zasięgiem słuchu, Luis przeklął. - Me cago en na! Coś ty zrobił? Neto kopnął Marcosa. - Wystraszyłeś nas jak cholera. Marcos popchnął go, zwalając na ziemię. - Nie dotykaj mnie, kurwa mać! - On zamierzał cię zastrzelić! Teraz to zrobi! - wrzeszczał Neto, kiedy patrzył w górę na Marcosa ze swojego miejsca na ziemi. - Mierda. - Zakopał twarz w dłoniach i wyszeptał. - Mam dzieci, Marc. Co do cholery? Prawie nas zabiłeś. - Nigdy nie prosiłem, abyś to zrobił! - krzyczał na niego Marcos. - Nigdy nie prosiłem żadnego z was abyście to zrobili! - Myślisz, że moglibyśmy tam po prostu stać i obserwować jak Angel cię zabija? - zapytał Miguel. - Stałbyś tam? Wiemy, że byłbyś pierwszą twarzą, jeśli on próbowałby tego z nami. - Nie mam dzieci! Co do cholery ten skurwysyn może mi zabrać? - Marcos wskazał na siebie. - Odejście z magazynu. Lojalność dłużej nic nie znaczy! Istnieje cały świat, który nie ma do czynienia z tym gównem! Dlaczego myślisz, że Chuito pozostaje nieobecny? Myślisz, że jest tak cholernie mądry, to podąż jego przykładem. Pomagał innym. Tobie też pomoże. Jedź do domu. Zostań w domu. Zajmij się swoimi dziećmi. Angel przyjdzie po mnie. Nie po ciebie. To jest jakaś głupia gra, w którą on gra z moim kuzynem. Stara się być moim właścicielem, aby dostać go z powrotem, ale ja dłużej nie będę w to grał! - Zmierzasz do Sofii? - zapytał Neto, jego głos trząsł się jak nerwy w końcu go dogoniły. - Możemy tam spędzić czas i … - Nie, to mój problem. - Marcos potrząsnął głową. - Nie wywołałam wojny na tej ulicy. Chce mnie zdjąć, niech przyjdzie i mnie znajdzie. - Ukrywasz się? - zapytał Luis, brzmiąc na zadowolonego.

147

- Pewnie, jeśli to jest tym w co chcesz wierzyć - powiedział Marcos, jak odchodził do swojej ciężarówki i zostawił swoich przyjaciół, stojących i trzęsących się tam. - Nie wracaj do środka. Odejdź teraz. - Angel ma rację, wiesz - krzyknął za nim Miguel. - Jesteś, kurewsko, szalony! - Mówimy Chu! - dodał Luis. Marcos trzasnął drzwiami ciężarówki, zamiast odpowiedzieć. Dodał gazu wyjeżdżając z parkingu i jechał około trzy mile, zanim jego ręce zaczęły się trząść. Zaparkował na parkingu sklepu spożywczego i siedział tam długi czas, starając się złapać oddech. Potem chwycił telefon i spojrzał na niego, wiedząc, że musi napisać do swojego kuzyna, zanim jego przyjaciele to zrobią, ale był tu ktoś jeszcze do kogo chciał napisać najpierw, ponieważ nie miał wątpliwości, że Angel będzie próbował się go pozbyć.

148

Rozdział 17 Hrabstwo Garnet

Chuito siedział w narożnym boksie w Hal, starając się zrozumieć zachowanie kobiety, która zdobyła miłość Marcosa, kiedy inne nie umiały tego zrobić. Marcos zawsze był dziki. Jak matka Chuito; było coś w ich oczach, tak jak ocean, delikatnego i pięknego w dobre dni, niebezpiecznego i nieobliczalnego w te złe. Był to recesywny gen w ich rodzinie. Mógł wyskakiwać od czasu do czasu. Jego ciocia Camila powiedziała mu kiedyś, że kiedy jego babcia zobaczyła jasne oczy Marcosa w następnym dniu po urodzeniu, ostrzegła ją, że nawarzyła sobie piwa. Jego babka wiedziała. Miała pecha z dorastaniem huraganu o imieniu Sofia. Cholera, Chuito mógł ledwo dogadać się ze swoją matką, a dojrzewała z wiekiem. To był powód dlaczego Marcos zawsze lepiej dogadywał się z matką Chuito, niż on sam. Ich dwójka rozumiała się. Nie lubili rzeczy, które przypierały ich do muru. Przez wiele lat Chuito uważał Marcosa za niedającego się poskromić. Tak jak jego matka, jego kuzyn mógł po prostu spędzać dnie, przeskakując z jednego łóżka do drugiego, z jednej przygody do następnej, żyć chwilą, nigdy nie martwić się o koniec i zostawiać ścieżkę złamanych serc na swojej drodze.

14 9

Ale w jakiś sposób, ta jedna kobieta dostała się do niego. Być może trwałoby to, gdyby został. Być może nie. Katie dostała się do niego i to sprawiało, że była bardzo unikalna. Chuito musiał przyznać, widział dużo ludzi w tym mieście po pięciu latach mieszkania tu i nigdy nie poznał jednej takiej jak Katie. To była dziwna, otwarta ciekawość względem niej. Śmiałość podobna do Marcosa. Miała ponadto naturalną akceptację rzeczy, których większość ludzi by nie zrozumiała. Łatwe było pozwolić runąć murom przed nią. Chuito odnalazł się, robiąc to samo, co nie było do niego podobne. Przyznał się Katie do rzeczy, o której powiedział niewielu ludziom w tym mieście. Może po prostu zaufał jej, ponieważ zrobił to Marcos. To było wbudowane w jego geny. Jeśli Marcos mówił, że ona była w porządku, Chuito wierzył w to. On i Marcos byli drużyną odkąd się urodzili; tylko cztery miesiące różnicy w ich przyjściu na świat, by pilnowali swoich pleców i nie kwestionowali słowa drugiego, jakby oboje byli częścią tego samego ciała. Chuito starał się zrobić przerwę. Naprawdę próbował, ale nie wyszło i jak powiedział Katie, to nie była wina Marcosa. Tak po prostu wyszło. Jeśli jeden z nich był w tarapatach, oboje byli. Chuito znał swojego kuzyna. Mógł zobaczyć znaki. Kłopoty wisiały w powietrzu. Huragan Marcos już pędził na brzeg i miał zrobić coś, co rozerwie sieć kłamstw, którą utkał dla siebie Chuito. Powiedział mu, że jest niewielka szansa na ustatkowanie się z kimś takim jak Alaine. Ale to było przed tym… kłamstwem. Katie była jedyną gringo w tym mieście, która mogła pozwolić ukraść sobie samochód i siedzieć tam, jedząc grillowanego kurczaka kompletnie tym niewzruszona. Alaine wiedziała sporo o nim, więcej niż powinna, ale mocno wierzyła, że to było w przeszłości. Chuito upewnił się, że uwierzyła w to, ponieważ część niego również w to wierzyła. 15 0

- Jak to możliwe, że opuściłeś Miami? Chuito wyjrzał z nad swojego obiadu i obserwował Katie, z jej oczami wciąż wezbranymi i podpuchniętych od płaczu z powodu jego kuzyna. Wzruszył ramionami i przekazał jej waniliową wersję historii. - Był to dziwny czas w moim życiu. Marcos był w więzieniu. Moja matka doprowadzała mnie do szaleństwa. Myślałem, że to miało być tylko na rok, czy coś takiego. Miałem wyrwać się, ucząc kilku sztuczek od Claya i wrócić kiedy Marc dostałby warunkowe zwolnienie. - To dlaczego zostałeś? - zapytała Katie i nie było tam oskarżenia, jak gdyby widziała za dużo i kwestionowała jego opuszczenie rodziny. - Dostałem kontrakt UFC. Marc i moja matka powiedzieli, że chcą, abym nie wracał. - Chuito ugryzł swój stek, a potem powiedział - Uwierzyłem im. Myślę, że chcieli, żeby wiodło mi się dobrze, a gdy zacząłem zarabiać pieniądze, mogłem im pomóc. Legalnie. Mam teraz tu przyjaciół. Też są moją rodziną. Ciężko jest być w dwóch miejscach, w szczególności kiedy miejsca są tak odmienne. - Mogę sobie wyobrazić - powiedziała Katie, a następnie jej telefon zadzwonił z wiadomością na stole obok niej. Podniosła go i spojrzała na niego. Jej twarz zbladła przez coś co czytała. - Kto to? - zapytał w skupieniu, myśląc że to jej były mąż. - To Marcos - wyszeptała i przesunęła palcem po ekranie. - Nie wiedziałam, że ma mój numer. Musiał zapisać swój w moim telefonie. Była śmiertelnie cicho przez dłuższą chwilę, a następnie łzy wezbrały się w jej oczach i stoczyły się po policzkach. Był to taki intymny moment dla świadka, sposób w jaki jej złoto-brązowe kule sprawiały, że jej spojrzenie było tak załamane i odsłonięte. Co do cholery jego kuzyn napisał do niej?

15 1

Chuito mógł zapytać, jeśli jego telefon nie zadzwoniłby następny. Podniósł go i zobaczył wiadomość od Marcosa. 16:25 Żadnego garnituru. W moich okularach przeciwsłonecznych i kapeluszu. Jak bandyta. Serce Chuito opadło, ponieważ rozmawiał z Marcosem wystarczającą ilość razy, by czytać między wierszami. On robił to. Coś szybkiego i nieodwracalnego. Jak głupi mógł być Chuito, by mieć nadzieję, że trochę zdrowego rozsądku Katie przejmie jego kuzyn podczas ich spędzonego razem czasu? Alaine sprawiła, że Chuto chciał być lepszą osobą. Nawet jeśli nie było prawdziwej nadziei dla nich, tylko bycie obok niej sprawiało, że widział większy potencjał dla siebie. Myślał, że Katie uczyniła to samo dla Marcosa, ale najwyraźniej nie. Odpisał. WTF1 zrobiłeś? Jego telefon zadzwonił prawie natychmiast. Przynajmniej raz odpowiednią rzecz. Odchodzę. Chuito wpatrywał się w telefon, zając sobie sprawę, że może Katie wpłynęła na Marcosa, ale znaczenie robienia odpowiedniej rzeczy było inne dla Chuito i jego kuzyna. Jego telefon zadzwonił i widząc, że był to Luis, warknął po hiszpańsku: - Co do cholery się dzieje? I Luis powiedział mu.

1

WTF- ang What the fuck- co do cholery…

15 2

Chuito słuchał zaszyfrowanej, stonowanej wersji wydarzeń, które miały miejsce, bo nawet Luis wiedział, że błędem byłoby opowiedzenie całej historii przez telefon, ale wyłapał ogólny sens, tego co się stało. Kiedy Chuito zdecydował się odejść robił to krok po kroku. Kidy Marcos odchodził, zrobił to jak huragan, szybko i tak szalenie jak zawsze. Tylko on mógł tak zrobić. Co do cholery mógł zrobić Angelo z tym gównem? On nigdy oczywiście nie rozumiał szerokiego rozmiaru buntu Marcosa, tak jak robił to Chuito. Może jeśliby rozumiał, nie próbowałby go naciskać. Skurwysyn teraz zrozumiał. Marcos zrobił ruch, stawiając Angela w sytuacji, w której przymusił go albo do zabicia Marcosa, by pokazać swój punkt widzenia i wywołać tym samym wojnę ,albo odpuszczenia i wyjścia na słabego. Mądrym ruchem byłoby pozwolenie Marcosowi odejść. To było to, co Chuito zrobiłby w tej sytuacji. Marcos nie chciał być tam dłużej. Był i tak bezużyteczny. Pozwolić mu odejść i niech robi cokolwiek, kurwa, chce. Problemem było, że Chuito nie uważał Angela za szczególnie bystrego szefa. Chciwy, tak. Niebezpieczny, oczywiście. Był jedynym z ich starej ekipy, który chciał tę robotę, kiedy Chuito stracił zainteresowanie. Jeśli miałby być szczery, sądził że Los Corredores pod przewodnictwem Angela rozpadnie się. Zlekceważył Angela w tym zakresie. To był błąd Chuito. Teraz zamierzał zapłacić za niego.

15 3

- Co się stało? - zapytała Katie, kiedy rozłączył się. Jej głos trząsł się; jej oczy wciąż były szeroko otwarte i wilgotne. Jej policzki mokre od łez. - Nie chciał mi odpowiedzieć. J-ja odpisałam mu, ale… - Co powiedział? Katie popchnęła swój telefon do niego, pokazując wiadomość od Marcosa. Kocham cię, chica. Eres bella. Nigdy tego nie zapomnij. Wiadomość sprawiła, że Chuito czuł się jak skrępowany intruz w ich życiu. To było coś, co Katie i Marcos mieli oczywiście wspólnego. Byli jak otwarta księga w tych sprawach. Marcos znalazł jedyną kobietę z mniejszym filtrem niż on. I była nauczycielką historii. Kto, kurwa, wiedział? - Mam wrażenie, że próbował powiedzieć żegnaj. - Katie wydusiła, szlochając i położyła dłoń na ustach, gdy patrzyła na Chuito. - Co jeśli… Poniżej zobaczył jej odpowiedzi. Też cię kocham. Wróć. Chuito pokręcił głową na to. - On nie zamierza wrócić. To byłoby jak ucieczka. Marcos nie wie, jak uciekać, od niczego. Zostanie w Miami dla zasady. - To co zrobimy? - Rozejrzała się po jadłodajni, ponieważ ludzie zaczynali się gapić. Jeśli jego ostra rozmowa po hiszpańsku nie wywiesiła czerwonej chorągiewki ostrzegawczej w ich głowach, z pewnością uczynił to płacz Katie. Zniżyła głos i wyszeptała: - Jak mu pomożemy? Chuito chwycił oba telefony, a następnie wysunął się z boksu.

15 4

Usiadł obok Katie, która zrobiła mu miejsce. Następnie przełożył przez nią swoje ramię, całkowicie naturalnie dla każdego kto patrzył na nich. Utrzymał swój głos nisko, gdy powiedział: - Hej, daj spokój. Będzie dobrze, chica. Łzy ponownie wezbrały się w jej oczach i mrugała na Chuito. - Jak możesz być taki pewny? - Ponieważ jestem. - Potarł jej ramię jak brat i spojrzał śmiertelnie poważnie w oczy. - Obiecuję - Obietnice są ważne - Katie przypomniała mu. -Marcos powiedział mi, że znaczą one wszystko dla OG. Nie rób tego, chyba że… - Obiecuję, on będzie stary i kulawy, kiedy umrze - zapewnił ją Chuito z dziwnym spokojem. - Nie pójdzie do ziemi jako bandyta. Będziecie mieli czas, by to wszystko naprawić. - Skąd wiesz? Ponieważ Chuito po prostu wiedział. Nikt nie zadziera z jego rodziną i nie wychodzi bez szwanku. Angel zmusił Marcosa do wykonania pierwszego ruchu i nie był on nawet w połowie zły, ale oznaczało to, że Chuito musiał z powrotem wejść do gry i zakończyć ją, nawet jeśli mógł z tego powodu stracić Alaine. Nie mógł nawet tego żałować. Istniała przyczyna dlaczego jej nie dotykał. Wiedział, że w końcu będzie musiał wrócić i teraz była dobra pora jak każda inna. Może zamiast tego mógł dać Marcosowi szczęśliwe zakończenie. Chuito mógł nie docenić Angela, ale Angel również nie docenił poziomu furii, która mogła być wyzwolona, w chwili kiedy Marcos i Chuito pracowali nad czymś, by to zakończyć.

15 5

- Ten skurwysyn, który zadarł z Marcosem, groził złej rodzinie. - Zaśmiał się gorzko, kiedy pomyślał, jak prawdziwe to było. - On nie ma szans. Zero. - Też go kocham. - Podniosła telefon i spojrzała na niego ponownie. - Ale nigdy nie powiedziałam mu tego osobiście. Powinnam była. Może zostałby. - Wiesz, Katie, myliłem się co do jednej rzeczy. - Wziął telefon i wskazał na hiszpańską część wiadomości Marcosa. - Co to znaczy? - To znaczy… - wykrztusiła i spojrzała na wiadomość, wycierała swoje oczy zamiast rozpaść się i wyszeptała - T- to znaczy, um, „Jesteś piękna”. - On nie może żyć w tym mieście. Uwierz mi, nie kłamię. Byłby nieszczęśliwy tutaj. - Chuito uśmiechnął się na złość wszystkiemu. - Ale ty jesteś mądra. Możesz nauczyć się hiszpańskiego, jeśli będziesz chciała. To nie jest niemożliwe.

*** Chuito podrzucił Katie i obiecał oddać jej naprawiony samochód przed jutrzejszym rankiem. Po drodze do domu, wykonał telefon, który miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał wykonywać. Następnego dnia, Katie miała nowy zapłon, a Chuito miał umówione wieczorem spotkanie z Nova Moretti. Nigdy nie można było powiedzieć, że mafia nie działa sprawnie. Albo być może to tylko Moretti, którzy kończą bzdury. Mieszkanie nad garażem domu Romeo i Jules Wellingsów było ulepszoną na zamówienie kawalerką. Wszystko było najnowocześniejsze, od kuchni do telewizora z rozchodzącym się dźwiękiem. Chuito zawsze zastanawiał się nad tym, jak uporządkowane było. Chuito nie był flejtuchem, ale jego najlepszy przyjaciel był schludny niemal podchodząc pod zaburzenie. Ktoś mógłby jeść z podłogi u Tino.

15 6

Mimo tego było spokojne i przyjazne. Chuito przebywał tu często. Był to prawie drugi dom i dlatego było to tak trudne, by walczyć z nerwami szarpiącymi w dole jego brzucha, gdy wchodził po schodach. Chuito i Tino żyli w tym samym świcie, uwięzieni między dwoma domami i dwoma wzorami. Rozumieli się, ale Chuito nigdy całkiem nie dowiedział się, co się przydarzyło jego bratu. Nova nie był uwięziony między niczym. Był stuprocentowym gangsterem, a kiedy Nova Moretti żył w dostatku, reszta z nich czuła się pozerami za próbowanie tego. Widział Rolls Royce Wraith2 zaparkowanego na podjeździe. Był tylko jeden facet, który mógł prowadzić taki samochód. Zapukał w siatkę tylnych drzwi, zamiast po prostu wejść do środka, jak robił to w innych okolicznościach. Tino otworzył po chwili. Nie przywitał się z nim, jak zwykle czynił, ale złapał jego dłoń i przyciągnął bliżej siebie, oplatając drugie ramię wokół niego. Pocałował policzek Chuito i wyszeptał: - Uda się. Obiecuję. To wszystko było zbyt mafijne dla Chuito, ale udawał że się zgadza, zamiast zesztywnieć. Był więcej niż świadomy Nova stojącego za swoim bratem. Zawsze łatwo było zauważyć ich podobieństwo, ta sama szeroka, muskularna budowa, te same krótkie, ciemne włosy i ciemne oczy, ale w twarzy Nova było coś twardszego. Tino był zdecydowanie ładniejszym z braci, czego po prostu nie można było powiedzieć o Nova. Był człowiekiem, który rzadko, jeśli w ogóle, pozwalał opaść swojej gardzie i jak na jego dwadzieścia sześć lat, było to widać. Kiedy Chuito odsunął się od Tino, potrząsnął dłonią Nova.

2

No, no…całkiem, całkiem. Dla szefa mafii może być.

Pewnie wszystko kuloodporne i inne bajery

15 7



- Dzięki za przyjście tak szybko. Nie wiedziałem, że musiałeś jechać. Doceniam

to. - I tak musiałem zobaczyć wszystkich. Lubię piec dwie pieczenie na jednym ogniu. - Nova wzruszył ramionami i wskazał na stół. - Toma asiento. Ponté cómodo. Chuito usiadł i starał się poczuć komfortowo, jak zasugerował Nova, ale nie mógł nic poradzić na to, że jak tylko Nova powiedział po hiszpańsku, aby czuł się swobodnie, stał się bardziej zdenerwowany. - Głodny? - zapytał Tino, gdy podszedł do lodówki. - Nie mieliśmy jeszcze kolacji, ale mogę coś znaleźć. - Nie. - Chuito potrząsnął głową. - Jest dobrze. Nova siedział naprzeciwko Chuito, obserwując go w zamyśleniu. - Więc, wyduś to z siebie, Garcia. Co to za przysługa? Umieram, żeby to usłyszeć. Chuito skrzywił się. - Nie mówiłem, że to przysługa. - Ja powiedziałem, że to przysługa. - Tino postawił butelkę wody przed bratem z większą siłą niż to było konieczne. - Jesteśmy mu dłużni. Nova rzucił bratu twarde spojrzenie, zanim odwrócił się do Chuito i powiedział po hiszpańsku. - Nie lubię być dłużnym przysługi. Znalazłbym inne rozwiązania dla rzeczy, jeśli pomyślałbym, że to wróci i ugryzie mnie w tyłek rok później. - Nie jesteś mi nic dłużny. Powiedziałem ci to w tamtym czasie. Teraz potrzebuję pomocy. - Chuito zapewnił go po hiszpańsku. - To nie przysługa; to umowa biznesowa. Nova podniósł butelkę wody, odkręcił korek powoli, metodycznie, a następnie powiedział w języku angielskim: - Umowa biznesowa oznacza, że muszę skorzystać na końcowym wyniku. - Skorzystasz. 15 8

Tino usiadł obok Chuito, jakby była tam niewidzialna linia przechodząca przez stół i sprawił że było to bardzo wyraźne, po której stronie był. Podał Chuito butelkę wody, a następnie wpatrywał się w brata. Bycie w środku kłótni rodzinnej nie było idealne dla Chuito, zwłaszcza gdy tą rodziną byli Moretti, ale nauczył się dawno temu, by nie okazywać słabości. To była jego ostatnia szansa, oprócz powrotu do Miami i zaatakowania ich gołymi rękoma i prawdopodobnie skończenia w więzieniu za to. Był cholernie zdenerwowany, ale był pewien, że Nova o tym nie wiedział. - Jest ktoś w Miami na kogo potrzebuję wywrzeć nacisk - Chuito kontynuował używając ich terminologii celowo. - Ale nie chcę być tym, który to zrobi. - Dlaczego? - Ponieważ on nie jest tylko częścią Los Corredores, on przewodzi. Nowa wziął długiego łyka wody, kiedy rozważał to. Kiedy skończył, położył butelkę. - Musisz zrozumieć, kiedy mówię ci, że nie daje mi dużego zaufania temat wspólnego biznesu z tobą. Moi ludzie nie szanują facetów, którzy dymają ich w ich organizacji. Zazwyczaj chowamy do piachu takich kutasów. - On chce zdjąć mojego kuzyna. - Chuito podniósł w górę ręce. - Pieprzy się z moją rodziną, to wojna, On zrobił pierwszy ruch, nie ja. Angel wie, co myślę o tej sprawie. - Skąd wiesz, że chce zdjąć twojego kuzyna? - Marcos odchodzi i nie było to subtelne wyrażenie jego opinii. On zrobi z niego przykład. - Nie wiesz tego. - Nie wiem, ale wierzę że jest duże prawdopodobieństwo. Angel i ja mamy historię. Pozwoliłem mu przewodzić Los Corredores. To mogło być moje. Zamiast tego przeprowadziłem się tutaj, ale wciąż mam pewien poziom autorytetu. Mam dobre kontakty wewnątrz, które mówią mi, że on chce kropnąć Marcosa. Nawet jeśli mnie to wkurzy. Nie chce żadnych podzielonych sojuszy, a Marcos zaczyna powodować 15 9

rozłam. Większość OG jest skłonnych stanąć po jego stronie przez wzgląd na lojalność do mnie. - Jesteś zagrożeniem? - Tak. - A twój kuzyn jest skłonny? Chuito potrząsnął głową. - Poszedł do więzienia zamiast sprzedać Los Corredores. Nie poszedłby do glin. Nie ma tego w nim, ale chce odejść. Chce odwrócić się plecami od nich. Angel nie lubi być ignorowany. To zniewaga. - A dlaczego twój kuzyn powinien odejść, kiedy reszta z nas nie może? - Nova zaśmiał się z goryczą. - Co czyni go tak cholernie specjalnym? - A co czyni Tino specjalnym? Wiem, że chcesz go tutaj i wiem że jest dobry powód na to. - Chuito wyciągnął ręce do Tino obok siebie. - To twój brat. Chcesz go poza tym. Marcos jest jak mój brat. Wychowywaliśmy się razem. Dorastaliśmy pod tym samym dachem i przeszliśmy to samo gówno. Jeśli on chce prowadzić swoje życie z dala od Los Corredores, chcę mu to dać. - I zamierzasz zaprzedać swoją duszę mnie, aby to uzyskać? - Tak – Chuito zgodził się bez wahania. - Zrobię to. - A co masz mi do zaoferowania, za wywarcie nacisku na twoim bracie z Los Corredores, Angelu? - Angel jest w posiadaniu interesującego pierścienia kradnącego samochody, krążącego w Miami. Nauczył się, jak wyczyścić numery nadwozia zamiast tylko rozkładać samochody na części. Wysyła je za granicę z czystymi numerami i jestem pewien, że przynosi mu to duże korzyści. Jeśli ktoś mógłby wprowadzić swoje ręce do doków, skąd samochody wychodzą, miałby wpływ na to, żeby jego życie było bardzo proste… albo bardzo trudne. - Pracownicy patrzą w inny sposób, wysyłają więcej samochodów. Zarabiają więcej pieniędzy. - Nova siedział znowu na krześle, gdy rozważał to. - Ale on musi mieć kogoś rozglądającego się już za innym sposobem. Kontrolujemy tam jakieś 16 0

miejsca, ale nie wszystkie. Nie jesteśmy jedyną rodziną w Miami. Skąd wiesz, że nie współpracuje z inną organizacją? Nie zamierzam wszczynać wojny, aby twój kuzyn mógł odejść. - Nie ma takich powiązań. Wsuwa kilku robotnikom trochę zielonych, patrzą w drugą stronę. To zakres jego układu. - Więc, zaczyna się. - Nova przekręcił kapelusz na stole patrząc na niego, jak rozmyślał. - Wchodzimy w to, kontrolować doki. Jest nam coś winien za zapewnienie, że jego biznes prosperuje. Ile ma teraz zarobić? - Nie wiem. - Nie brzmi to zachęcająco. - Nova potrząsnął głową. - Reorganizacja związków pociąga za sobą pieniądze i energię, Garcia. Nie wspominając o wysiłku, jaki zabierze posiadanie twojego przyjaciela Angela, obserwującego rzeczy dziejące się według mojego uznania. Co sprawia, że myślisz że to będzie warte mojego czasu dla rozkładania kilku kradzionych samochodów miesięcznie? - To dużo więcej niż kilka samochodów. Wszystkie one są luksusowymi maszynami. On wciąż rozkłada te tanie, co ponownie mogłoby być źródłem zarobków dla ciebie, kiedy będziesz miał umowę z nim. Oni też handlują narkotykami. Mimo że on może zaprzeczyć narkotykom. Decyzja należy do ciebie. Kiedy wejdziesz w to, zorientujesz się jak wiele z jego biznesu możesz przejąć i jestem chętny zainwestować moje własne pieniądze, by ci pomóc. - Ile? - Płacę tyle ile potrzebujesz, by dostać się do niego i dopóki nie zacznie to być opłacalne dla twojej organizacji. Nova przechylił głowę, jakby zastanawiał się nad tym. - Zapewniasz kapitał początkowy. Ja zapewniam kontakty. Dzielimy zyski siedemdziesiąt do trzydziestu na moją korzyść. - Dlaczego dostajesz siedemdziesiąt procent? - warknął na niego Tino. - Ponieważ kapitał początkowy jest łatwy. Kontakty są dużo bardziej trudne do zdobycia, a on chce, abym zarządzał interesem. - Nova rzucił bratu twarde spojrzenie. 16 1

- Mój czas jest cenny, Valentino. To interes, który jedynie mogę wykonać dla twojego przyjaciela. Mam lepsze rzeczy do roboty niż zajmowanie się jakimś gangiem w Miami. Stary narobi ze strachu w gacie, kiedy zorientuje się, że wykorzystałem go do zrobienia tego. Stawka musi być wystarczająco wysoka, żeby sprawić że będzie to warte naszego czasu. - Jestem chętny zgodzić się na siedemdziesiąt/trzydzieści. - A w negocjacjach z twoim przyjacielem Angelem, wyciągnę twojego kuzyna. Chuito pokiwał głową. - To umowa. - A teraz kontrolujesz Angela - dodał Nova. - Ale jesteś nam dłużny. - Tak. - To jest więcej niż tylko wyciągnięcie twojego kuzyna. To jest zemsta. Chcesz mieć Angela w garści - powiedział Nova rozmyślnie. - Co on kiedykolwiek ci zrobił? - Pieprzył się z moja rodziną. - Racja, nigdy dobry pomysł. - Uśmiech wykrzywił kącik ust Nova. - Widzę dlaczego mój brat cię lubi, ale skąd mam wiedzieć, że nie zamierzasz zaatakować mojej organizacji? - Nie mam zbyt wielu ludzi, biorąc pod uwagę rodzinę. Uważam Tino za rodzinę. Uważam Jules i Wyatta również. Romeo. Tabitha. Dzieciaki. Ich wszystkich. - Chuito wygiął na niego brew. - Uważam, że już udowodniłem swoją lojalność tak dalece, jak to możliwe. - Zrobiłeś to - zgodził się Nova, wciąż przyglądając mu się krytycznie. - Muszę rozejrzeć się w temacie. Tak jak powiedziałem, nie jesteśmy jedyną rodziną w Miami. - Jesteście po prostu najpotężniejszą tam. - Mmm- zgodził się Nova, jak to przemyślał. - Możemy mieć umowę, Garcia, ale to czyni cię moim współpracownikiem. Wiesz co to oznacza? - Tak, myślę, że wiem. - Kiwnął Chuito. - Moja lojalność jest najpierw dla ciebie. Zawsze.

16 2

- Nie lubię nie dokończonego biznesu. - Nova rzucił mu ostre spojrzenie. Ludzie, których wprowadzam do mojego kręgu, ci z którymi współpracuję, muszę wiedzieć że mogę im ufać. Wiesz co oznacza omerta? - Wiem. - Jesteś pewien? Porzuciłeś swoją pierwszą organizację? - Czy zamierzasz wpieprzać się w moją rodzinę? - ripostował Chuito. - Nie - roześmiał się Nova, patrząc nagle rozbawiony. - Myślę, że mamy już ustalone, że to jest złe dla czyjegoś zdrowia. - Nie masz pojęcia, Moretti. - Chuito nie mógł załagodzić swojego ostrego tonu. - Angel umyka karze. Nie dbałbym o inną sytuację, więc nie jesteś mi dłużny. Robię to ponieważ chciałem tego. To jest prawda. - Szczęście dla ciebie, że jestem człowiekiem, który docenia poziom lojalności względem rodziny. - Nova wstał i obszedł stół. Wyciągnął dłoń, a Chuito wstał i przyjął ją. Pozwolił Nova wziąć się w uścisk, ich dłonie były wciąż mocno połączone. Nova pocałował go w policzek i wyszeptał po hiszpańsku. - Kiedykolwiek wojna dotrze do Garnet, odwracasz się do nich plecami. Wszystkich z nich. Idziesz na wojnę z nimi. To porozumienie. - Zawsze- zapewnił go Chuito po hiszpańsku. - Nie muszę być utożsamiany z tym. Są rodziną. Zawdzięczam im swoje życie. Wiedziałeś o tym dawno temu. Nova odepchnął się i wykorzystał swój uścisk przesuwając ramię Chuito zewnętrzną stroną, pokazując mu tatuaż Los Corredores. - Potrzebujesz nowego tatuażu. Chuito pozwolił sobie na śmiech ulgi, kiedy napięcie z pokoju opadło. - Zawsze jestem gotowy na nowy tatuaż, Moretti. - Mów mi Nova. Znamy się oboje długo. Wyświadczyłeś mi przysługę przez dbanie o inne rzeczy. Przede wszystkim w Kalifornii. Jestem ci dłużny. Wywrzemy nacisk na Angelu. Wylecę tak szybko, jak mogę. Rozumiem, że to pilne. Wykonam telefon w międzyczasie. Mam jakieś wpływy, które mogą obserwować miejsce

16 3

twojego kuzyna. Twojej matki też. To będzie dyskretne. Twoja rodzina będzie bezpieczna dopóki nie zajmiemy się tym. - Dzięki, doceniam to. Też będę się kierował z powrotem. Możemy jechać razem. Pierwsza klasa. Moje zagrożenie. Możemy rozpracować finanse, jak dotrzemy tam i może mogę zaoferować tobie coś innego. Tylko najpierw muszę rozwiązać szczegóły. - Lubię tego faceta. - Nova chwycił ramię Chuito i obrócił się do Tino. - On dobrze dba o interesy. Tino podniósł w górę ręce. - Mam dobry, kurwa, gust. - Okej, kolacja. - Nova przeszedł dookoła i pocałował Tino w czubek głowy. On jest twoim bratem. Jest moim bratem. Możesz przestać, kurwa, gniewnie się we mnie wpatrywać. - Jego głos osłabł jak powiedział po włosku: - Dovevo essere sicuro. - Wiem. Wszystko dobrze. - Tino sięgnął w górę i poklepał z czułością policzek Nova. - Tęskniłem za tobą, fratello. Nova uniósł dłoń kiedy odchodził. - Powiem Romeo że zostajesz, Chuito. Rodzina zostaje na kolację. Chuito obserwował jego wyjście, czekając aż odgłos jego stóp oddalił się wystarczająco na schodach; następnie odwrócił się do Tino i wziął głęboki oddech. - Cono. - Mówiłem ci! - Tino szeroko się uśmiechnął, jak ponownie uniósł dłonie. Łatwizna. Chuito cierpiał z powodu czterech złamanych żeber, wstrząsu mózgu i wystarczającej ilości siniaków, by utrzymać go leżącego przez dwa tygodnie, kiedy zyskał przewagę nad Los Corredores. Z jakiegoś powodu, stanie twarzą w twarz z Nova Moretti było trudniejsze, ale tylko pokiwał głową. - Taa, łatwizna.

16 4

Rozdział 18 Marcos po prostu szedł do przodu ze swoim życiem. Nie zamierzał ukrywać się przed ponurym żniwiarzem. Jeśli pojawiłby się, Marcos dałby sobie z tym radę, tak jak obiecał Angelowi, chociaż jak dni mijały, zaczął czuć odrobinę mniej ducha w całej tej sprawie. Teraz pudło zaczęło wyglądać na większą możliwość niż ziemia. W końcu wiedział, czego oczekiwać po więzieniu. Marcos był uzbrojony za każdym razem, gdy wychodził z domu. Nie mógł zdobyć legalnej pracy, a nie chciał dłużej pracować dla Angela. Więc została tylko jedna rzecz. Walka. To aktualnie sprawdzało się dobrze. Jeśli cokolwiek miało pomóc ulżyć ciągłemu napięciu czekania na kulkę w plecy. Jego telefon był rozsadzany przez trzy dni. Wszyscy byli nerwowi. Większość OG opuściła magazyn, oprócz Luisa, który jak Marcos, miał bardzo mało do stracenia. Żadnej chica. Żadnej matki. Zaproponował, że dowie się, co w trawie piszczy. Marcos sprzeciwił się temu.

16 5

Ale Luis był durnym debilem i nie posłuchał. Jakby Angel nie wiedział, jaki był powód tego, że on tam był. To sprawiło, że Marcos był bardzo zdenerwowany, ale nie mógł wpłynąć na czyny swojego przyjaciela. Siedział, czekając na swoją kolejną walkę i czytał stare wiadomości Katie na Utraconych Kontaktach, zastanawiając się co mogłoby się wydarzyć, gdyby nigdy ich nie zobaczył. Czy byłby tak zdesperowany, aby odejść? Czy rozgrywałby inną grę? Miał dużo do przemyślenia w ostatnich kilku dniach i wiedział, że we wszystkim chodziło o to, by był mężczyzną, który będzie jej warty. By w jakiś sposób oczyścić jego duszę i zasłużyć na jej miłość, o której pisała do niego. Patrzył na wiadomości, na które nie odpowiedział. To rozrywało jego serce. Ale tak naprawdę, jak daleko doszedł odkąd opuścił Los Corredores? Był w kolejnym starym budynku, w jednej z tych opuszczonych piekarni, wypchanych pijącymi i śmiejącymi się mężczyznami. Było gorąco, duszno, pełno dymu i zapachu potu. Nie mieli klatek, jedynie ring bokserski z odzysku. Również nie mieli zasad. Nie płacili swoim wojownikom, pomimo tego było dzisiaj tłoczno. Pieprzyć Cellar w Garnet. Oni mieli swój własny klub walki. Taki podziemny, wypełniony ludźmi, którzy uprawiali hazard, ale czy to ważne? - Okej, dałem tysiąc baksów za powalenie. - Neto usiadł obok Marcosa, gadając głośno ponad inną walką rozgrywającą się w głównej części budynku. - Lepiej nie przegraj, cabron, ponieważ nie mogę pozwolić sobie na stratę takiej ilości zielonych. - Nie zamierzam przegrać. - Marcos nie podniósł spojrzenie z nad telefonu, gdy czytał wiadomość Katie o plaży, chcąc sprawić w jakiś sposób, żeby to się jej udało. - Nie zwracasz uwagi. - Czy walczę w tej chwili? - Jeśli przegrasz, masz tysiaka na pokrycie mnie? - Nie zamierzam przegrać - powtórzył Marcos.

16 6

- I mamy się podzielić utargiem, jeśli wygrasz? - Podzieliłem się we wtorek z Miguelem. Co sprawia, że myślisz, że nie podzielę się z tobą dzisiejszego wieczoru? - zapytał Marcos ostro. - Jeśli mówię, że zamierzam się podzielić, to się podzielę. - Jesteś w złym humorze. Marcos w końcu spojrzał na niego. - Nie uważasz, że jest to dobra rzecz? Postawiłeś tysiąc baksów na mnie będącego w złym humorze. Kolejna walka zakończyła się i Marcos wstał, zajmując swoje miejsce w narożniku. Ściągnął koszulkę przez głowę i odrzucił do Miguela. Podał mu również swój telefon, a następnie spuścił ramiona. Zostawił kluczyki i portfel w kieszeni. Nie planował robić tego długo. - To wszystko? Żadnej wazeliny? Marcos uniósł dłonie. - Do czego miałbym potrzebować wazeliny? - Co jeśli zostaniesz uderzony? - Zapytał Neto z prychnięciem z niedowierzania. - Nie zamierzam być uderzonym. - Mierda. - Jęknął Neto i opuścił głowę. - Pewnego dnia szaleństwo zamierza cię dorwać. Musi. Marcos może przećwiczyłby na Neto kwestionowanie tego co mówi, ale wtedy facet z mikrofonem wypowiedział jego imię i tłum zaczął krzyczeć, i przypuszczał, że powinien się ruszyć, pójść tam, i upewnić się, że dzieci Neto nie będą głodować. - El Vibora - krzyknął anonser po hiszpańsku, a następnie dodał po angielsku. The Viper! - Osiemdziesiąt cztery kilogramy i … - Pieprzyć go. - Marcos wskazał na anonsera z rogu ringu i odwrócił się do Neto, gdy zignorował resztę wprowadzenia. - Mam osiemdziesiąt sześć! 16 7

Neto skrzywił się. - Skłamałem. - Co? - krzyknął na niego Marcos przez krzyki tłumu. - Dlaczego? - Zamierzał zmierzyć cię z cięższym wojownikiem. Wagi półciężkiej. - Jestem w wadze półciężkiej! - To dwa kilogramy! - Dwa kilogramy mięśni! - Chuito walczy w półciężkiej i … Głos Neto został zagłuszony, kiedy głos anonsera stał się zbyt głośny do kontynuowania rozmowy. - Na początku kuzyn jednego, jedynego, Mistrza UFC wagi półciężkiej. The Slayera! Marcos odwrócił się do Neto, kiedy anonser powtórzył to po hiszpańsku. - Maldita sea la madre que te parió! Powiedziałeś, że Chu był moim kuzynem! Lepiej miej nadzieję, że zostanę powalony na deski. - Pomyślałem, że to sprawi, że inni wojownicy będą zdenerwowani! Marcos wyciągnął swój pistolet z tyłu spodni i pchnął nim w klatkę piersiową Neto. - Trzymaj to. Będę mógł zastrzelić cię później! - Ay carajo! - warknął Neto, gdy chwycił pistolet. - Nie możesz po prostu przystawiać do mnie broni! - Uważasz, że nieuzbrojony jestem bezpieczny? - Prawdopodobnie! - wrzasnął Neto. - To nie byłoby bardziej szalone niż cokolwiek innego, co zrobiłeś w tym tygodniu.

16 8

Marcos tylko wyrzucił w górę ręce i obszedł wokół narożnik. Tłum był głośny i szalony, a ludzie dotykali go, co sprawiało, że Marcos stal się nerwowy. To miejsce było dużo gorsze, niż to gdzie walczył w Hialeah3 we wtorek. Ostatecznie w Hialeah mieli pieprzoną wagę. Wlókł się przez ring i gniewnie wpatrywał w anonsera, który również prawdopodobnie był organizatorem. To było tym, co dostał, pozwalając Neto znaleźć walkę. Zaplątałby się w inne rzeczy, zwracając więcej uwagi. Właśnie zorientował się, że pokazywanie się i wygrywanie było jego pracą. Anonser opuścił swój mikrofon i wyszeptał do Marcosa po hiszpańsku. - Gdzie są twoje rękawice? - Rękawice są wymagane, ale waga nie? - prychnął Marcos. Mistrz ceremonii wzruszył ramionami i spojrzał na drugiego wojownika. - Żadnych rękawic? Marcos odwrócił się do niego, zauważając, że on również nie miał osiemdziesięciu czterech. Ostatecznie był pięć kilo cięższy. To sprawiło, że poczuł się odrobinę lepiej. Przyjaciele tego wojownika prawdopodobnie zrobili to samo co Marcosa. Wojownik spojrzał na tłum za sobą, a następnie zdjął rękawice i zaczął odwijać kłykcie. - NO HAY GUANTES! - huknął głos mistrza ceremonii. - ŻADNYCH RĘKAWIC! Tłum naprawdę oszalał po tym. Żądne krwi sukinsyny. Kiedy anonser wyszedł z ringu, drugi wojownik spotkał Marcosa na środku. Huknął: - Kuzyn Slayera? Co za brednie!

Hialeah – miasto w USA, w południowo-wschodniej części stanu Floryda, nad kanałem Miami łączącym jezioro Okeechobee z Oceanem Atlantyckim, w zespole miejskim Miami-Hialeah. 3

16 9

Pięści poszły w ruch, ale Marcos nie zrobił tego tak, jak drugi wojownik, zamiast tego skoczył naprzód, zamachnął się trafiając go w kącik oka prawym sierpowym wystarczająco mocno, by sprawić ból w swoich kłykciach. Wojownik zatoczył się i upadł, a Marcos w końcu stanął na nogi, wpatrując się w niego przez chwilę, szacując, czy się podniesie. W tym samym czasie energia w tłumie zmieniła się. Jeśli Marcos nie byłby w pełni świadomy sytuacji z Angelem, nie spojrzałby, ale to zrobił. Obrócił się dookoła, wpatrując się w miejsce, gdzie machanie ludzi wydawało się przechodzić do niego. Tutaj, w środku tłumu, był Chuito. Wyglądając na większego niż reszta tych pendejos, z okularami przeciwsłonecznymi o północy i czarną czapką UFC nisko naciągniętą na oczy. Kurwa, naprawdę uważał siebie za wyjątkowego skurwysyna. Prawdę mówiąc Marcos musiał przyznać, że Chuito miał tę wyjątkowość w sobie, szczególnie z całym tłumem ludzi wokół niego, chcących go dotknąć, jakby był gwiazdą rocka czy coś. To było dokładnie to, dlaczego Marcos oglądał walki Chuito w telewizji. Coś w świecie Marcosa przewróciło się z góry do dołu, kiedy zobaczył go inaczej niż kuzyna, z którym dzielił sypialnię dorastając. To było tak daleko dla Marcosa, coś czego nie mógł nawet pojąć. To nie dlatego, że był zazdrosny. To widzenie, jak inne życie prowadził teraz Chuito sprawiło, że zdał sobie sprawę, jak się oddalili. Wtedy, przez jedną chwilę, świat Marcosa odwrócony został do góry nogami, kiedy ktoś chwycił jego stopę. Nagle leżał płasko plecami na ringu, który nie był najbardziej miękki z tych, na których walczył. Wciągnął spłoszony oddech, ale zanim jego płuca mogły rozpoznać to, został uderzony. Mocno. Ból nad jego lewym okiem był szalony. Marcos upadał na beton w ulicznych walkach, a tamto nie bolało jak to. Pomieszało to nerwy w jego mózgu. 17 0

Nagle nie chodziło o wypłatę i wykarmienie dzieci Neto. W umyśle Marcosa, ten pojeb próbował go zabić i zadziałał stosownie. Kiedy próbował go uderzyć za drugim razem, Marcos szarpnął bokiem głowy o matę, a następnie zadał cios pięścią po omacku, ponieważ tak naprawdę nie widział nic na swoje lewe oko. Po raz drugi w tym miesiącu, usłyszał chrzęst łamanych kości, a wiedząc że mógłby złamać nos tamtego faceta, Marcos wykorzystując szok wojownika odwrócił ich pozycję. Gdzieś dalej usłyszał, jak Chuito wrzasnął: - Cono! Ale to po prostu dodało realizmu do zagrożenia. Zazwyczaj, kiedy ktoś próbował zabić Marcosa, Chuito był tam przeklinając to. Uderzył ponownie przeciwnika. I ponownie. I ponownie. I ponownie. Ktoś, uderzając w matę, krzyknął: - Wygrałeś! Kurwa, wygrałeś! Odpierdol się od niego! MARC! Marcos spojrzał w górę, widząc, że Chuito przepychał się w kierunku ringu i przeczołgiwał się pod linami. Chwycił rękę Marcosa, trzymając mocno i sprawiając, by zszedł z wojownika, który jęczał i ruszał się, ale krwawił jak szalony. - Czy on umrze? - wyszeptał Marcos, ponieważ pamiętał, gdzieś z tyłu swojego umysłu, obietnicę nie zrobienia tego ponownie. - Nie, myślę że z nim okej. - Chuito sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął zwitek banknotów. Opadł na kolana obok pokonanego. - Hej, muchacho. W porządku z tobą? - Wojownik pokiwał i przewrócił się z boku na bok, starając się wstać, ale było oczywiste że miał zachwianą równowagę. Chuito położył pieniądze na macie. - Weź taksówkę do szpitala, okej? Zapłacę za rachunek.

17 1

- Powiedz im że była to uliczna walka - dodał anonser. - To kiepski obszar. Nie będą tego kwestionować. Chuito rzucił gniewne spojrzenie na anonsera, a następnie podniósł się na nogi. Facet nie wydawał się martwić się o zabójcze spojrzenie. Krzyczał do mikrofonu. - Zwycięzca! El Vibora. - Nie mogę uwierzyć, że zostałem wykorzystany do tego gówna! - Chuito odwrócił się do Marcosa i krzyknął: - Niczego nie dotykaj! Ręce po bokach! Dotykałeś swojej twarzy? Marcos opuścił ręce na boki, kiedy zdał sobie sprawę, dlaczego Chuito był taki wstrząśnięty. Potrząsnął głową w odpowiedzi, ale to był błąd. Zrobił krok do przodu, kiedy sala zaczęła wirować. - Na zewnątrz! - Chuito popchnął środek pleców Marcosa, jedyną część jego ciała, która nie była pokryta nieznaną krwią drugiego wojownika. Pochylił się do niego i powiedział do ucha. - Mdlejesz, chica, a ja cię zabiję. - Hej, wrócicie panowie? - zapytał anonser z nadzieją. - Mogę zorganizować w następnym tygodniu … Chuito obrócił się gwałtownie i rzucił anonserowi spojrzenie, które mogło zamrozić

Ocean

Atlantycki.

Facet

cofnął

się

trzy

kroki.

Oczywiście

usatysfakcjonowany Chuito ponownie pchnął Marcosa. Tłum stał się szalony. Marcos zauważył błysk gotówki przechodzącej z rąk do rąk, ale wszyscy rozdzielali się przed nimi. Jaskrawe światła setek telefonów wciąż filmowały, ale nikt ich nie dotknął. Anonser nie był jedynym, który nie chciał wkurzyć Chuito. Świeże powietrze było lepsze; pomagało Marcosowi bardziej rozbudzić się. Chuito klął gorzej, niż zazwyczaj robił to Marcos, gdy ich dwójka obchodziła budynek do czasu, aż znaleźli szlauch leżący w trawie. Chuito podążał za nim dopóki nie znalazł początku. - Zdejmij spodenki.

17 2

Marcos zrobił to bez kłótni i stał tam w swoich bokserkach, kiedy Chuito oblewał go. Jeśli świeże powietrze nie rozbudziło go, zimna woda z pewnością to zrobiła. - Me cago en na! - wykrzyczał, ponieważ Chuito nie był zbytnio wyrozumiały z tym wężem. - To zimne, skurwysynie! - Dobrze! - zagrzmiał Chuito po hiszpańsku, kiedy unikał twarzy Marcosa, ale jego reszta była kompletnie przemoczona. - Jesteś pewien, że nie dotykałeś twarzy? - Jestem pewien. - Okej, pozwól, że spojrzę na twoje ręce. Chuito upuścił wąż i wyciągnął telefon z tylnej kieszeni. Zaświecił latarkę i skierował ją na kłykcie Marcosa. Światło raziło w ciemności. Zmrużył oczy, aby zobaczyć, ponieważ wciąż był w połowie oślepiony, chociaż na swoim lewym oku nie czuł obrzęku. Zamrugał, zdając sobie sprawę, że to, kurwa, krew utrudniała jego widzenie. Instynktownie sięgnął, aby sprawdzić brew, ale Chuito klepnął jego dłoń zanim mógł jej dosięgnąć. Chwycił drugą dłoń Marcosa, wciąż studiując ją ze swoją latarką. Przerzucił ją w otwartej dłoni, intensywnie marszcząc swoje czoło. - Jesteś pewien, że nie dotykałeś swojej twarzy? - Jestem pewien. - To powtarzanie stawało się wkurzające. - Nie jesteś moją matką. - Nawet nie próbuj, Marc! - huknął Chuito, gdy wyprostował się i chwycił twarz Marcosa. Potem ten pendejo zaświecił prosto w jego cholerne oko. - Cono! - Marcos podniósł dłoń, ale Chuito walnął go raz jeszcze, kiedy oglądał ranę. Marcos zmrużył oczy, zamykając to bolące, by lepiej widzieć twarz Chuito. Nie było to za bardzo komfortowe. - Jak źle? Chuito skrzywił się. - Mam nadzieję, że twoja chica lubi blizny. Prosto przez brew. Potrzebujesz szwów. - Ay Dio mio - jęknął Marcos. - Jesteś pewien? 17 3

- Co do cholery uważasz, że robię w życiu? Tak, Marc, jestem pewien. Jak myślisz, dlaczego tak krwawi? Żadnych rękawic? Żadnej pieprzonej wazeliny? To prosi się o bliznę. - Może szwy ją zakryją. - Na twojej brwi? Nie. - Chuito odsunął się i rzucił mu niedowierzające spojrzenie. - Martwisz się z powodu blizny? Naprawdę? To jest ostatni z twoich problemów. Nie znasz tamtego wojownika! Nie wiesz, czy jest czysty. - Jestem pewien, że jest czysty. - Tak jak jesteś pewien, że waży osiemdziesiąt cztery kilogramy? - Moje dłonie są w porządku. - Marcos podniósł je w górę na dowód. - Nie dotykałem twarzy. - Chuito rzucił mu kolejne ostre spojrzenie. - Nie dotykałem. Nie jestem nowy. Znam to gówno. Nie jestem miękki. Ty jesteś miękki. Teraz jesteś fantazyjnym wojownikiem, który nie wie, jak chronić się na ulicy. Trochę krwi, a ty świrujesz. Mam się dobrze. - Gdzie twoja ciężarówka? Mam nadzieję, że skończymy w tym samym szpitalu co skurwysyn, którego prawie zabiłeś. Zajmę się tym, gdy się tam znajdziemy. - Chcesz, abym pojechał nagi do szpitala? - Taa. - Nie, nie idę do szpitala. - Jeśli to wciąż miała być blizna, Marcos nie widział potrzeby, by się tym martwić. - Będą zadawali pytania. Chuito westchnął i spojrzał w niebo, wpatrując się w księżyc, jakby szukając cierpliwości. - Jesteś pewien, że nie dotykałeś twarzy? - Jestem pewien, skurwysynie. Chuito wyciągnął telefon i przyświecił na Marcosa, prowadząc latarkę w górę i w dół jego ciała. - Czego chcesz? Daty? - Żadnych rozcięć? 17 4

- Nie. - Marcos wskazał na swoje nagie ciało w niczym oprócz bielizny. Wciąż seksowny jak zwykle. - Z wyjątkiem brwi. - Mierda - jęknął Marcos, kiedy odwrócił się wokół, by znaleźć swoją ciężarówkę na zatłoczonym parkingu. Marcos usłyszał przez brzdęk kluczy, jak Chuito chwycił jego szorty. - Zapomniałeś o telefonie. - Pierdol się. On ma też moją broń. Potrzebuję mojego pistoletu. - Zapomnij o pistolecie. Marcos odwrócił się do niego w niedowierzaniu. - Naprawdę jesteś miękki. Angel zabije nas obu. Chuito uniósł koszulkę pokazując pistolet wepchnięty z przodu jeansów. Marcos tylko wpatrywał się w niego, ponieważ wiedział, że od bardzo dawna Chuito nie chodził uzbrojony. - Nosisz berettę? - Co jest złego w beretcie? - To bardzo włoska broń. - Marcos spojrzał na twarz Chuito i przyglądał się mu. Jego kuzyn naprawdę wrócił do Miami i tym razem nie tylko z wizytą. Jest spakowany. Lodowato zimny szok uświadomienia tego faktu sprawił, że świat wirował. - Ay Dio mio - wyszeptał, a kiedy Chuito spojrzał w dal, Marcos poczuł łzy stojące mu w oczach. - Co zrobiłeś?- Położył dłonie na oczach, a następnie przestał. Chuito potrząsnął głową. - Nie martw się tym. - O mój Boże - powtórzył po angielsku. Podszedł, by położyć dłoń na jego oczach, a następnie w ostatniej chwili zatrzymał się. Zamiast tego spuścił głowę i wykrztusił z siebie. - Sprzątnąłeś go? W magazynie były dzieciaki. - Nie, nikogo nie sprzątnąłem. - Chu… 17 5

- Nie zrobiłem tego. Angel żyje i ma się dobrze. Obiecuję. Marcos zmusił się, by z powrotem powietrze doszło do jego płuc, nie cierpiąc tego, że był wciąż półślepy, świat był falujący, a on zaczynał zauważać drobne rzeczy, które umykały mu do tej pory. Jak to, że nie jadł dużo od kiedy zostawił Katie i żył na czystej adrenalinie przez tydzień. Fakty nie zgadzały się w jego zamglonym umyśle. Jeśli Chuito wrócił i był uzbrojony, ktoś, gdzieś powinien był nie żyć. Garnet nie zmieniło go tak bardzo. Gdy Chuito przejmował kontrolę nad problemem, skurwysyni zaczynali umierać. - Obiecałem Juanowi - wyszeptał. - Juan nie żyje - Chuito rzucił zimnym, ostrym głosem z młodości Marcosa. Wzdrygnął się na ten dźwięk. Zamierzał stać tam, na parkingu podziemnego klubu walki i rzeczywiście płakać. Naprawdę płakać. Jak Katie płakała. Jak ta chica, Grayson, płakał. - Chodź. - Chuito oplótł ramię wokół talii Marcosa, najwyraźniej decydując, że dłużej nie był toksyczny. - Będę prowadził. Marcos pozwolił mu, ponieważ jeśli zamierzał płakać, w jakiś sposób chciał to zrobić w domu. Usiadł na siedzeniu pasażera, z głową odrzuconą do tyłu, krew z jego brwi nadal spływała na jego twarz i klatkę piersiową. W większej części był nagi. Bardzo mokry. I zimny. Chuito zatrzymał się przed całodobową apteką. Marcos wyjrzał przez okno, walcząc ze łzami, kiedy czekał. Nie wiedział co Chuito robił, ale było to coś, co cofnęło pięć lat jego funkcjonowania w Garnet. Tęsknił za nim, ale Mrcosowi podobało się, że jego kuzyn był szczęśliwy i w Garnet. Rozgrywając jakąkolwiek grę, w którą grał ze swoją sąsiadką i byciu tym, kim Marcos nie był. Odnoszący sukcesy. Bogaty. Sławny.

17 6

Nawet jeśli to znaczyło, że dłużej nie byli drużyną. On zawsze chciał tego dla Chuito. Zawsze. Powinien był pociągnąć za spust w magazynie. Chuito powrócił z dwiema torebkami zaopatrzenia i rzucił między nich. Kiedy ruszał ciężarówką, Marcos odwrócił się do niego i zapytał: - Co jeśli Angel sprzątnie mnie? Chuito trzymał samochód na biegu i powiedział: - Będę w więzieniu. Nie miałbym nawet finezji w tym gównie. Zabiłbym go w biały dzień. Ludzie mówią ten rodzaj rzeczy od czasu do czasu, ale z jego kuzynem, Marcos, bardziej niż ktokolwiek, rozumiał jak prawdziwe to było. - Nie jestem tego wart, Chu. - Wyszeptał Mracos. - Dlaczego? - Ponieważ kocham cię, palancie. - Prychnął niedowierzająco Chuito. - Bardziej podoba mi się ten świat z tobą w nim.

17 7

Rozdział 19 Świat wirował, ponieważ Marcos miał swój pierwszy wstrząs mózgu. Przynajmniej tak twierdził doktor Chuito. Marcos nie wiedział. Nigdy wcześniej tego nie miał. Kiedy powiedział o tym swojemu kuzynowi, Chuito brzmiał na zaskoczonego., Usiadł na zamkniętej toalecie w łazience, czekając aż Marcos skończy prysznic ponieważ nie ufał mu, że nie uderzy twarzą o płytki. - Poważnie? - zapytał Chuito po raz drugi, jakby to było kompletnie nieprawdopodobne. - Taa, dopóki się nie pokazałeś, nie miałem żadnego. Rozproszyłeś mnie. Marcos umieścił twarz pod strumieniami wody pod prysznicem, a następnie przeklął, kiedy uderzyła w jego rozcięcie. - Ay carajo! - Wow, straciłem rachubę w tym, jak wiele ich miałem - Chuito zadumał się. Tino dał mi jeden w zeszłym miesiącu. - Cóż, przypomnij mi, żebym nigdy nie walczył z Tino. - Jezu, z tymi wszystkimi walkami, które miałeś? Całe to podziemne gówno? Wszystkie te uliczne walki? Wszystkie razy, kiedy uderzałeś w chodnik? Nigdy nie miałeś kontuzji? - Chuito brzmiał, jakby mówił, żeby siebie usłyszeć, mamrocząc po hiszpańsku. - Jesteś najszczęśliwszym sukinsynem, jakiego spotkałem w całym swoim życiu. Powodem dlaczego robisz wszystkie te szalone gówna jest to, że wiesz o swoim szczęściu. Dlaczego, do cholery, żadna z tych kul nie trafiła cię tamtej nocy? Zadawałem sobie to pytanie tysiące razy. Dlaczego również ciebie nie straciłem? 17 8

Marcos cofnął się, czując coś dziwnego i zimnego, staczającego się po jego plecach. Woda była gorąca, ale wspomnienia, myśli, były lodowate i okropne. - Ona była martwa zanim wyszedłeś na zewnątrz. Obserwowała cię. - Głos Chuito był udręczony. - Musi czuwać nad tobą, Marc. Mam na myli, cholera, miałeś wypadek samochodowy i spotkałeś miłość swojego życia. To mogło przydarzyć się tylko tobie. Marcosowi nie podobał się ten pomysł. Nie podobała mu się myśl, że jego matka w jakiś sposób ocaliła go, a pozwoliła umrzeć Juanowi. Kochała Juana i Chuito, jak byliby jej własnymi dziećmi; nigdy nie wybrałaby jednego z nich nad drugiego. - Zamknij się - wykrztusił Marcos. - Zamknij się, Chu. - Powinieneś wrócić do Katie - Chuito zaskoczył go mówiąc. - Jeśli twoja matka ocaliła cię, jeśli ona ocaliła cię, powinien robić to, co Juan miał robić. Powinieneś sprawiać, żeby świat stawał się lepszy. - Ty mógłbyś sprawić, że świat byłby lepszy. - przypomniał mu Marcos. - Nie, nie mogę. - Chuito brzmiał jakby w to wierzył. - Ty jesteś kochankiem, ja tylko wojownikiem. - Chu… - Nie, mam rację co do tego - sprzeczał się Chuito. - Wyciągnąłem cię, Marc. Zrób coś z tym. Proszę. - Co zrobiłeś? - Nie ważne co zrobiłem. Jesteś poza. Angel nie jest dłużej twoim problemem. Możesz spędzać czas z tymi samymi pendejos i nikt nie zamierza ci dokuczać z tym. Możesz przyjść do magazynu jutro, a Angel nic nie zrobi oprócz pocałowania twojego tyłka. Właściwie, powinienem zmusić cię do zrobienia tego podczas, gdy wciąż tu będę, po prostu patrząc. Marcos usłyszał tę samą mroczną nutę w głosie Chuito, jaką miał na parkingu. Ta okropna zmiana, która powiedziała mu, że szukał zemsty. 17 9

Wyłączył wodę i odsunął zasłonę. Chwycił ręcznik z wieszaka bez zamartwiania się, by wytrzeć się do sucha. Okręcił się nim, a następnie sięgnął ręką i chwycił tył koszulki Chuito, trzymając mocno w pięści. - Cono! - Chuito mocno uderzył w jego rękę, ale Marcos nie puścił. - Jesteś naćpany? - GDZIE TO JEST? - Marcos krzyczał wystarczająco głośno, by obudzić sąsiadów. Puścił koszulkę Chuito, słysząc rwanie szwu materiału. - ZDEJMUJ TO! Chuito nie miał wyboru, oprócz pozwolenia Marcosowi ściągnąć swoją koszulkę przez głowę. Wtedy wstał i podniósł ręce do góry, ukazując swoją nagą klatkę piersiową, a przy tym wszystkie te same tatuaże, które zawsze miał. Gwiazdy na swoich ramionach. Krzyż na swoim sercu. Czarne, angielskie litery na swoim brzuchy, które oznaczały go jako Slayera. Imię, jakie miał od lat, zanim zaczął profesjonalnie walczyć. Tytuł, który zdobył o wiele bardziej brutalnie, niż każdy z jego fanów mógł sobie wyobrazić. Marcos odwrócił go, obserwując jego plecy, widząc wszystkie te same tatuaże. - Skończyłeś? - zapytał Chuito z rozdrażnieniem. - Nie. - Spojrzała na jeansy Chuito. - Zdejmuj je. - Okej. - Chuito skopał buty. Położył swój pistolet na ladzie i rozpiął jeansy. Wyszedł z nich, a następnie odrzucił je w Marcosa wystarczająco mocno, by prawie przewrócić go, kiedy on wciąż walczył ze wstrząsem mózgu. - Zadowolony? Marcos obserwował go, patrząc na jego nogi, wiedząc, że to musiało gdzieś być, ale wszystko było takie samo. Pochylił głowę, widząc coś wyłaniającego się z nad krawędzi slipów, umieszczonego na jego biodrze. Chuito przeklął, kiedy Marcos schylił się do jego bielizny, odnajdując to coś biegnące przez jego biodro, w górę i dół, ku udzie, w jednym z kilku miejsc, które będą zakryte, kiedy założy spodenki do walki. Omerta. 18 0

- To jest nowe. - Tak, jest - zgodził się Chuito, a następnie pchnął Marcosa w plecy. - Cóż, doceniłbym gdybyś się odpierdolił. Wciąż się goi. - Kto dał ci berettę? - wyszeptał Marcos w przerażeniu. - Wiem, że tu przyleciałeś. Kto ci to dał i kiedy wysiadłeś z samolotu? - Nie martw się tym. - Martwię się o to! - krzyknął na niego Marcos. - Sprzedałeś im siebie! - Nie sprzedałem siebie? - kłócił się Chuito. - Przygotowałem umowę biznesową. - Z mafią? - Marcos nie mógł ogarnąć tego swoim umysłem. - A ty nazywasz mnie szalonym? Oni są mafią! Nie są nami, Chu. Nie są tacy, jak my. Włosi rozpierdalają polityków i inne gówno. To nie duma. To pieniądze i moc dla nich. Oni pochowają każdego. Nikt nie jest bezpieczny przed nimi. - To prawda - powiedział Chuito, gdy pochylał się i podnosił jeansy. - Zgadnij kto jeszcze nie jest bezpieczny? Uważasz, że współpracowanie z mafią zmieni coś we mnie? - Zaczął zakładać jeansy i wpatrywał się gniewnie w Mracosa. - Przyłożył do ciebie pistolet. Zamierzał cię zastrzelić. - Nie jestem martwy! - Szczęściarz z niego. - Ciemne oczy Chuito jaśniały furią. - Teraz tylko będę pieprzył się z nim do czasu, aż nie zmęczę się tym. - Co twoja chica pomyśli, jak zobaczy ten tatuaż? - Marcos wskazał na jego bok. - Uważasz, że Alaina wie, co oznaczają te tatuaże? – Chuito roześmiał się. Żartujesz, Marc? Ona nie jest Katie, okej? Nigdy nie mógłbym jej tutaj zabrać. Ona jest dziewczyną, która powinna wyjść za kogoś takiego jak Edward. Ja nigdy nie będę kimś takim. Marcos wyciągnął rękę. 18 1

- Chu… Chuito odtrącił jego rękę. - Byłem jedynym, który pozwolił im umrzeć. To byłem ja, który dołączył do Los Corredores. To ja cię w to wciągnąłem! Byli tu po mnie! Wiesz, że byli tu po mnie! Byłeś zbyt zajęty oglądaniem się za kolejną chica mając siedemnaście lat! Nigdy nie zagrażałeś nikomu! Ja tak! Nikt nie uważał, że to były moje grzechy! Nie mogę ukrywać się w Garnet, udając że to nie tak! Nie mogę pozwalać tobie płacić za moje gówna, Marc! Marcos zdenerwował się, ponieważ szczerze mówiąc nie mógł się z tym kłócić. Nie mógł nawet winić za próbowanie. Marcos nie był złym gangsterem, ale również nie był dobrym. Nie miał żadnych predyspozycji, by być w tym dobrym. Nie był tak bystry jak Chuito. Nie był tak sprytny. Nie wzrastał dla szacunku, pieniędzy czy zemsty. Jedyną rzeczą, o którą Marcos tak naprawdę dbał, to znalezienie kolejnego łóżka, do którego wejdzie. Teraz było tylko jedno łóżko, które chciał, ale reguły wciąż były takie same. Chociaż były one zawężone do jednego obiektu, nie oznaczało to, że inne rzeczy uległy zmianie Rozległo się pukanie do drzwi. Marcos wyjrzał z łazienki. - Cono. - Chuito zapiął guziki jeansów i przeszedł obok niego. Marcos złapał berettę i podążył za nim. Odbezpieczył, kiedy Chuito otworzył drzwi, jakby wciąż był w Garnet. - Nie, jest w porządku - powiedział Chuito po angielsku, gdy sięgnął ręką i uścisnął dłoń mężczyzny, którego Marcos nie mógł zobaczyć w ciemności. - Tylko walka z moim kuzynem. - Wy, Portorykańczycy. Zawsze walczycie. To wszystko co wiecie, jak się robi. Ramiona Chuito zesztywniały, ponieważ zawsze miał nazbyt dużo pieprzonej dumy Boricua. To był powód dlaczego najpierw dołączył do Los Corredores 18 2

- Czy nie jesteś tu dlatego, że potrzebuję cię tutaj? - burknął Chuito, jego głos był twardy. - Czy to w gruncie rzeczy nie oznacza, że pracujesz dla mnie? - Taa, ale… - Nie obrażaj moich ludzi. Nie lubię tego. Wkurza mnie to. - Hej, przepraszam. - Taa. - Chuito zamknął drzwi i odwrócił się do Marcosa, potrząsając głową. Pieprzeni Włosi. Nie mam pojęcia, jak skończyłem z jednym jako najlepszym przyjacielem. - Dobra rzecz, że nie jesteś z nimi w łóżku - powiedział Marcos ze śmiertelną powagą, jak obniżał pistolet. Mógł martwić się o wcześniejszą, przypadkiem usłyszaną wymianę zdań, ale używali hiszpańskiego. - Dlaczego oni są na zewnątrz mojego domu? - Nova poprosił ich, by obserwowali go dla mnie. Mojej matki też obserwują. - Nova? - Brat Tino. - Angel na sterydach? - Taa. - Świetnie. - Jego brew znowu zaczęła krwawić, wytarł ją i obserwował swój zakrwawiony palec. Miał olbrzymi ból głowy i naprawdę potrzebował tylko leżeć i wyłączyć się na co najmniej dwadzieścia cztery godziny. To miał być długi tydzień. Idę do łóżka. - Pozwól mi najpierw naprawić twoją brew. - Obojętnie. Marcos poszedł do sypialni i położył berettę na swojej komodzie. Następnie padł na łóżko i po prostu leżał tam, patrząc na aureole światła w wentylatorze sufitowym. 18 3

Kiedy Chuito wszedł, miał ze sobą torby z apteki. Wyrzucił zawartość na łóżko. - To miejsce to dziura, Marc. Nie masz mebli oprócz tego łóżka na podłodze. Dlaczego tak żyjesz? - Ponieważ jestem złamany. Chuito odkręcił butelkę alkoholu i odwinął kilka papierowych ręczników. - Wprowadź się do mojej matki. Kupiłem dom, ponieważ z tyłu jest mieszkanie. Powinieneś w nim mieszkać. - I mieć tam Angela strzelającego do mnie? - Angel nie zamierza cię zastrzelić. Włosi są tu tylko do czasu, aż wszystkiego nie rozwiążę. - Co dokładnie znaczy rozwiązywać? - zapytał Marcos, kiedy patrzył na wentylator. - Jak powiedziałem twojemu kumplowi, nie mówię po włosku. - Czy to ważne? - Chuito podniósł butelkę alkoholu. - Zamknij oczy. To może szczypać. Marcos zamknął oczy właśnie wtedy, kiedy pieczenie rozciągnęło się od jego brwi do czoła, sprawiając że ból głowy stał się tysiąc razy gorszy. - Cono! Vete pa’l carajo! To boli, ty skurwysynie! - Uderzył na oślep bok Chuito, chcąc, żeby dzielił jego ból. - Maltida sea la madre que te pario! Chuito roześmiał się. - Bardzo przeraża mnie pomysł ciebie uczącego Katie hiszpańskiego. - Proszę, przestań o niej mówić. - Jęknął Marcos i dotknął skóry nad brwią. - To tak, jakbyś próbował mnie ukarać. Już jestem nieszczęśliwy. - Nie chcę byś był nieszczęśliwy, Marc. - Chuito podał trochę gazy, przyciskając wystarczająco mocno, by sprawić, że Marcos ponownie przeklął. - Tak jakby miałem nadzieję na przeciwieństwo. Ty naprawdę powinieneś sprawić, że świat będzie lepszy. Znajdź sposób. 18 4

- Racja, po prostu znajdę sposób. - Marcos uniósł ręce. - Mam wszystkie umiejętności niezbędne, by sprawić, że świat będzie lepszym miejscem. Chuito ponownie się roześmiał. - Szczerze, tęskniłem za tobą. Bardzo. - Zamierzasz płakać, chica? - Taa, zamierzam płakać. Chuito mocniej nacisnął na rozcięcie. - Me cago en na! - Marcos pchnął jego rękę, a następnie uderzył go w klatkę piersiową na dokładkę. - Chcę prawdziwego lekarza! - Szkoda. Nie chciałeś jechać do szpitala. - Chuito złapał dłoń Marcosa i położył ją na gazie. - Przyciskaj mocno. - Taa, nacisnę mocno, cabron. Marcos przycisnął mocno, raniąc się, jak wpatrywał się w wentylator swoim dobrym okiem i rozmyślał o tym, co się wydarzyło. Tatuaż był na ciele Chuito. To było stałe. Nieugięte. Musiał wejść w biznes z diabłem. Marcos wiedział, że nie mógł tego zmienić. - Naprawdę jestem wolny - wyszeptał. - Naprawdę jesteś wolny - zapewnił go Chuito. - Nie mów nikomu o Włochach. Nie mów im, że jestem zamieszany w to, co dzieje się w magazynie. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział. Nikt. Nawet moja matka. - Żartujesz? Nie powiem nikomu, że mój kuzyn współpracuje z Włochami. W szczególności twojej matce. Po tym będę ledwo zdolny, by spojrzeć na siebie w lustrze. Z pewnością nie zamierzam patrzeć na Tia Sofia i dać jej znać, że sprawiłem że stałeś się dziwką mafii. - Marc, ty tego nie zrobiłeś. Ja to zrobiłem. - Chuito westchnął, jak położył parę medycznych nożyczek na klatce piersiowej Marcosa, jakby był on na stole 18 5

operacyjnym. - Czy słyszałeś, co wcześniej powiedziałem? Ja to zrobiłem. Popełniałem błędy. Ty po prostu płaciłeś za nie. Dwie nagrody za jednym zamachem. - Mam tatuaż na swoim ramieniu, Chu - kłócił się Marcos - Ty nie zmusiłeś mnie do zrobienia tego. Nikt nie zmusił mnie do niczego. Oni prawdopodobnie strzelali w ten dom, ponieważ myśleli, że upieką dwie pieczenie na jednym ogniu. Dzielimy nasze grzechy. Wszystkie. - W porządku. - W porządku - zgodził się Marcos. Chuito odwinął kawałek białej medycznej taśmy, a następnie odciął mały kawałek. - Pozwól, że zobaczę ponownie twoją brew. Marcos podniósł dłoń, pokazując rozcięcie. - Możesz to naprawić? - Taa. - Chuito kiwnął głową, jak wpatrywał się w to. - Mogę to naprawić. - Dokończ badziewie - wyrzucił z siebie Marcos, kiedy spoglądał na swojego kuzyna i zdał sobie sprawę, jak daleko Chuito posunie się, by go naprawić. Łzy wezbrały się w jego oczach i zamknął je, by z nimi walczyć, ale było za późno. Cono. - Nie, jest dobrze. - Chuito chwycił jego rękę, kiedy Marcos starał zakryć swoją twarz. - Możesz płakać. Prawdziwi ludzie płaczą. Tylko gangsterzy muszą być twardzi. To była dobra rzecz dzisiejszej nocy, pierwszej, kiedy, Marcos nie był już dłużej gangsterem. To było wspaniałe, że Chuito był zdolny zalepić to cholerne rozcięcie w całości. Marcos go nie popędzał. Chuito zatrzymałby się, jeśli Marcos potrzebowałby tego i zaczął ponownie, w chwili, kiedy byłby gotów zmierzyć się z tym. Chuito był cierpliwy i zrobił najlepszą możliwą robotę, jaką mógł, by upewnić się, że Marcos nie będzie miał zbyt widocznej blizny. 18 6

I nie zapłakał przez cały ten czas. Pozwolił Marcosowi płakać za niego.

18 7

Rozdział 20 Miami Lipiec, 2014

Miami było interesujące, ponieważ każda ulica była inna. Każda miała swoją własną osobowość. Domy także. Inne kolory. Inne rozmiary. Jedna może być pełna willi, a następne kilka przecznic może być miejscami w marnym stanie. Podział ten był dziwny dla Katie. Było to jedno z zamożniejszych miast Stanów Zjednoczonych. I było również jednym z najbiedniejszych. Jedna czwarta jego mieszkańców żyła poniżej granicy ubóstwa. Katie wiedziała to, ponieważ odszukała te informacje w sieci, jednak widok tego był czymś zupełnie innym. Niektóre miejsca miały billboardy wszystkie w języku angielskim. Inne miały wszystkie billboardy po hiszpańsku. Niektóre miały połączenie obu. Katie poznała tę część miasta, ponieważ spędziła przynajmniej trzy godziny zagubiona w Miami. Były tu wszędzie jednokierunkowe ulice. Łatwo było zmienić zdanie, a jej telefon nie był bardzo pomocny. W końcu zmusiła się, by zadzwonić po wskazówki. Zjechała na bok i podniosła telefon. Wybrała numer, czekając na połączenie. - Hola? 18 8

- Zgubiłam się. - Westchnęła. - Powtórzysz? - Zapytał Chuito z niedowierzaniem. - Zgubiłaś się również przed swoją rozmową kwalifikacyjną. - Przepraszam. - Wyrzuciła w górę ręce z frustracji. - Nie mogę być jedyną osobą, która gubi się w Miami i zauważyłeś, że wszyscy tu trąbią? O co są tak bardzo wściekli? - Ay Dios mio. Po prostu powiedz mi, gdzie jesteś. Nie możesz być tak daleko. Szkoła średnia jest mniej niż pięć mil stąd - powiedział Chuito, kiedy Katie rozglądała się za siebie, wpatrując się w znaki drogowe. Powiedziała mu gdzie była, a on przeklął. - Drzwi masz zablokowane? Przewróciła oczami. - Tak. - Nie mam pojęcia, jak mogłaś dotrzeć tak daleko. - Chuito brzmiał na rozdrażnionego. - Wystarczy, jak moja matka będzie jeździła z tobą przez kilka dni. Może utrzyma ją to z dala od Kubańczyka. Przełącz na głośnik. Zostanę na linii dopóki tam nie dotrzesz. Katie włączyła Chuito na głośnik i wyjechała. Po tym, jak wjechała na drogę, na którą Chuito jej kazał, zapytała: - Dlaczego zawsze narzekasz na chłopaka swojej matki? To dlatego, że jest Kubańczykiem? - Nie, dlatego że umawia się z moja matką. - Ale powiedziałeś, że go nie poznałeś. - Jeśli umawia się z Sofią, gwarantuję ci, jest coś z nim nie tak. - Uważam, że masz mamusine problemy - oznajmiła Katie, kiedy zatrzymała się na światłach. Ktoś zatrąbił - Słyszałeś to? Na co oni trąbią? - Cono, to jest olbrzymi błąd. 18 9

- Przetrwałam college poza Garnet. Mogę to zrobić - oznajmiła bardziej do siebie niż do kogokolwiek, a następnie ponowiła to stwierdzenie po hiszpańsku. - Yo puedo hacer esto. - Jeśli tak mówisz, chica. Z Chuito jako nawigatorem, Katie znalazła swoją drogę całkiem łatwo. Nie była tak naprawdę pewna, jak mógł to zrobić przez telefon z odległości tysiąca mil, ale mógł, a ona była nieskończenie wdzięczna za to. Kiedy wjechała w ulicę, była zaskoczona. - Och, tu jest ładnie. - Myślałaś, że pozwolę matce mieszkać w norze? - Chuito brzmiał na obrażonego. - Musisz skręcić w prawo na Ocean View. Trzeci dom po prawej. Katie tylko potrząsnęła głową, gdy skręciła. - Definitywnie masz mamusine problemy. To dziwaczne. - Poznasz moją mamę i wtedy porozmawiamy. - Polubię ją? - zapytała Katie nie po raz pierwszy. - Ja tak jakby wprowadzam się do niej. - Przypuszczam, że to odkryjecie. - Zaśmiał się Chuito. - Ta cała rzecz wydaje się jak naukowy eksperyment. Może pójść zarówno bardzo dobrze, jak i bardzo, bardzo źle. Katie zauważyła mężczyzn na zewnątrz domu grających w kosza. Co było szaleństwem; bo było niewiarygodnie gorąco nawet o czwartej po południu. Żaden z nich nie miał koszulki i wszyscy mieli mocną, silną budowę jak Marcos i Chuito. Zatrzymała się na podjeździe przed największym domem, jaki widziała w sąsiedztwie, a następnie spojrzała za siebie na facetów na podjeździe po przeciwnej stronie ulicy. Było coś, co rozpoznawała w nich. Więcej niż budowę czy kolor skóry, to było to, jak trzymali się razem. Mocno. Onieśmielająco.

19 0

- Wszyscy twoi przyjaciele tu mieszkają - wyszeptała, a następne głośniej zapytała. - Jak wiele domów na tej ulicy należy do ciebie? - Cztery. Katie pokiwała głową, kiedy wyłączyła samochód i siedziała z Chuito duchowo, podobnie jak siedziała z nim w Hal prawie każdej nocy przez ostatnie trzy miesiące. - Dziękuję za pomoc, Chuito. - Taa, zobaczymy, jak wdzięczna będziesz, kiedy szkoła się zacznie. Jesteś pewna, że chcesz to robić? - Tak. - Pokiwała, gdy rozejrzała się dookoła. To była ładna ulica. Domy były duże, różowe i piękne. Katie uwielbiała kolor różowy. To był dobry znak i powtórzyła ponownie po hiszpańsku. - Yo puedo hacer esto. - Będziesz miała pomoc. - Chuito brzmiał na pewnego. Katie wzięła głęboki wdech i przykryła twarz dłońmi. - Nie uważam tak. - Ja tak. - Chito brzmiał na prawie rozbawionego przez jej kryzys emocjonalny. - Będzie szczęśliwy widząc cię. - Nie zamienił ze mną słowa przez trzy miesiące. Teraz wprowadzam się do jego cioci. Nie uważasz, że to będzie trochę nachalne? - On jest Boricua. Lubi tupet. - To nie chodzi o niego. To chodzi o mnie. Chcę to zrobić. Chciałabym i bez niego. Nie ważne, czy nie jest dłużej zainteresowany. Yo puedo hacer esto. - Możesz to zrobić - zgodził się Chuito. - Nie wprowadzałbym cię do mojej matki, jeśli nie poradziłabyś sobie z tym. Uwierz mi, to wymaga pewnej ilości silnej woli.

19 1

Katie odwróciła się dookoła i spojrzała za siebie, widząc że wszyscy mężczyźni na podjeździe naprzeciwko przestali grać w kosza. Były tam dzieci na trawie. Ganiały się, ale nawet te maluchy były ciekawe. - Twoi przyjaciele patrzą na mnie. - Jestem pewny. - Zaśmiał się Chuito. - Ćwicz hiszpański. Powiedz im, by nie patrzyli za dużo. To będzie złe dla ich zdrowia. Chciała powiedzieć coś ostro i sarkastycznie, gdy frontowe drzwi dużego, różowego domu otworzyły się. Wyszła kobieta, ubrana w białe szorty, które wyglądały na wyprasowane i perfekcyjnie dopasowane na jej opalonej skórze. Miała na sobie jasnoniebieski top, który opinał ją w odpowiednich miejscach, jednak nie będąc wyzywającym . W rzeczywistości wyglądała jak jedna z najbardziej eleganckich kobiet, jakie Katie spotkała w swoim życiu. Jak modelka na wybiegu czy gwiazda filmowa. Wystarczająco dziwne było to, że w jakiś sposób przypominała Katie, Jules Wellings. Z tym rześkim, doskonałym powietrzem dla niej. Sposób w jaki jej ciemne włosy opadały na jej ramiona w idealnych falach. Była jedną z tych kobiet, które prawdopodobnie budzą się wyglądając wspaniale. - Masz siostrę? - zapytała Katie, gdy kobieta szła w kierunku samochodu. - Nie. - Chuito brzmiał na poirytowanego. - Jestem pod niewłaściwym domem. - Nie, nie jesteś. To Sofia. - Ile ona miała lat, kiedy cię urodziła? - zapytała szybko Katie. - Szesnaście. - O mój Boże - powiedziała, a następnie uśmiechnęła się, kiedy Sofia otworzyła drzwi. - Hola!

19 2

- Cześć. - Sofia posłała jej szeroki uśmiech, sprawiając, że jej oczy błyszczały. Miały taki sam jasny odcień jak Marcosa, wyglądając tak samo wspaniale u niej. Dlaczego siedzisz w samochodzie, chica? - Ja, uch… - Katie była kompletnie zagubiona, gdy odwróciła się do siedzenia pasażera, w połowie oczekując siedzącego obok Chuito. - Zgubiłam się. Chuito dawał mi wskazówki. Właśnie kończyliśmy. Jest na głośniku. - Cześć, chico. - Głos Sofii był ciepły i czuły. - Ona jest taka ładna. Nie mówiłeś mi. I ma duże… - Ay dios Mio, Ma! - wrzasnął Chuito. – Nie. Obiecałaś. - CO? Ona lubi to słyszeć. Wszystkie kobiety lubią to słyszeć - Sofia sprzeczała się z niewidzialnym Chuito. - Jeśli słuchałbyś mnie w tych rzeczach, wtedy miałbyś kobietę i dał mi nietos. - Sofia odwróciła się do Katie. - Jest bogaty i przystojny. Do tej pory powinnam mieć nietos, prawda? - Muszę iść, Katie – powiedział Chuito zamiast jej odpowiedzieć. Powodzenia. Telefon wyłączył się. Sofia stała z tyłu i wyrzuciła w górę ręce. - Nie wiem, co jest z nim nie w porządku. W każdym razie, chodź. Wejdźmy do środka - Sofia odsunęła się i otworzyła drzwi. - Jesteś zmęczona? Taka długa podróż. To źle, że nie mogłaś przylecieć. - Cóż, potrzebowałam samochodu. - Katie wysiadła i wygładziła spódnicę, czując się bardzo zwyczajnie obok matki Chuito. - Miło cię poznać, Sofia. Bardzo dziękuję za wynajęcie mi mieszkania. - Wynajęcie? - Sapnęła Sofia. - Zamierzasz płacić? Nie. - Zamachała dłonią, jakby odpowiadała na swoje własne pytanie. Następnie otoczyła Katie ramionami, jakby były starymi przyjaciółkami i pocałowała ją w policzek. - Ciebie również miło

19 3

poznać. - Odsunęła się, wycierając szminkę, którą zostawiła na policzku Katie. - Nie nazywaj mnie Sofia. Tia jest lepiej. - Tia - powtórzyła Katie, a następnie spojrzała przed siebie, myśląc. - Ciocia? - Si, muy bien. Mówili, że jesteś bystra. - Sofia otworzyła tylne drzwi. - Mówili? - Ay, to jest wszystko co masz? - Sofia zapytała zamiast wyjaśnić. - By przeprowadzić się? - Więcej mam w bagażniku. Nie potrzebuję dużo. - Dios mio, jeśli miałabym się przeprowadzić, musiałbym zamówić ciężarówki. - Sofia odwróciła się i krzyknęła przez ulicę. - Nie stójcie tak. Pomóżcie! - Poradzę sobie - sprzeczała się Katie. - Co? Dlaczego? - Sofia wyglądała na przerażoną. - Stoją tam, gapiąc się. Sofia odwróciła się ponownie i wrzasnęła po hiszpańsku, a Katie tylko wychwyciła połowę z jej wypowiedzi. Była wciąż trochę zbita z tropu by sprawić, aby jej mózg działał odpowiednio. - Dlaczego wąż miałyby ich ukąsić? - zapytała ciekawie Katie. - Jeśli będą gapić się na twoje tetas wąż ich ukąsi. - Sofia patrzyła znacząco na dwóch mężczyzn idących przez ulicę, kiedy powiedziała, oczywiście mając pewność, że wcześniej ją słyszeli, zanim wskazała na samochód. - Wnieście to do mieszkania na tyłach. - Que? - Jeden z mężczyzn rozdziawił usta. - Do tyłu, ale… - Bez gadania - Sofia uderzyła jego nagą klatę, by podkreślić to co powiedziała. - Luis. - Wskazała na drugiego z mężczyzn. -I Neto. - Odwróciła się do Katie i uśmiechnęła. - To jest Katie. Wprowadza się na tyły. Jest nauczycielką. I przyjaciółką Chuito. Mamy się dobrze zachowywać. Obydwoje wymienili zaskoczone spojrzenia. 19 4

Katie zdecydowała się przełamać lód przez podanie dłoni. - Miło cię poznać, Luis. Luis potrząsnął jej dłonią, kiedy opuścił głowę studiując ją niepewnie. - Ciebie również. Uścisnęła dłoń stojącego obok Neto, zauważając, że obydwoje mają tatuaż węża na ramieniu. - Dziękuję Neto za pomoc. - Na tyły? - Powtórzył Neto. - Tam zanosimy te rzeczy? - Si - oznajmiła Sofia zanim mogła to zrobić Katie. - Chica, daj im swoje klucze. Zaparkują samochód w garażu kiedy skończą. - Och, okej. - Katie pochyliła się do samochodu i złapała telefon z przedniego siedzenia. Włożyła go do torebki. - Ay, Luis, już ci mówiłam! Katie odwróciła się, by zobaczyć Sofię uderzającą tył głowy Luisa. - On musi znaleźć swoją własną kobietę. Desperacko. - Sofia przewróciła oczami na Katie, a następnie wskazała na Luisa. - Daj to im. Spraw, by byli użyteczni. Katie podała klucze Luisowi. - Dziękuję. Lusi kiwnął głową. - Pewnie. - Ostrożnie z jej rzeczami - ostrzegła Sofia. - Nie rozrzucać ich wokół. - Gdzie mamy je wszystkie położyć? - Wykombinujcie coś . - Sofia położyła swoje ramię na Katie i pociągnęła na tyły domu. - Będzie miło mieć kobietę niedaleko. Tak wielu muchachos jest wokół. To miejsce jest zalane nimi. 19 5

- Widzę - zgodziła się Katie, gdy obróciła się dookoła i obserwowała jak Luis i Neto zaczynają rozpakowywać samochód. Nigdy nie widziała kobiety radzącej sobie z całą paczką takich mężczyzn. No dobrze, znała jedną kobietę, która mogła. Przypominasz mi moja przyjaciółkę Jules Wellings. Sofia uśmiechnęła się szeroko, kiedy otwierała frontowe drzwi. - Chu powiedział to samo. Muszę ją poznać. Wydaje się interesująca. - Znienawidziłybyście się nawzajem. - wymamrotała Katie, kiedy wchodziła do środka. - Chu też to powiedział. - Sofia uniosła dłonie wskazując na wnętrze. - Mi casa es tu casa. - Jak tu pięknie - wyszeptała Katie, rozglądając się po domu, który prawdopodobnie był warty milion dolarów w Miami, gdzie koszt utrzymania był drogi. Miał wysokie sklepienie i piękne meble. Był ciepły, jasny i przestronny. Na wszystkich ścianach były zdjęcia. Kolorowe maski. Malowidła scenerii wyspy, które zapierały dech w piersi. Nic nie było zwyczajne czy niewyraźne. Każdy zakątek żył pełnią życia. - Pasuje do ciebie idealnie. - Chu kupił go dla mnie. -Powiedziała Sofia z dumą. - Musi cię bardzo mocno kochać - wyszeptała Katie, gdy pomyślała o małym mieszkaniu nad biurem Jules Wellings, gdzie mieszkał Chuito. - Kocha. - Sofia nie brzmiała na całkowicie pewną. - Ale ma powody, by być nieszczęśliwym. - Wiem. - Katie spojrzała na główną ścianę salonu, widząc wszystkie zdjęcia nad kanapą. Młode twarze Chuito, Mrcosa i mniejszego chłopca, zbudowanego tak inaczej od nich, szczuplejszego i kościstego, kiedy dwójka nastolatków na zdjęciach była już dobrze zbudowana z mięśniami i twardym spojrzeniem. - Przykro mi z powodu twojego syna i siostry.

19 6

- Jeśli jestem smutna z tego powodu, oni obwiniają siebie - wyszeptała Sofia, gdy patrzyła na zdjęcia nad kanapą. - Więc w tym domu nie jesteśmy smutni. Jesteśmy szczęśliwi. Dla Juana i Camili upewniam się, żeby wszyscy byli szczęśliwi tutaj. Oni nie chcą żeby Chu i Marc obwiniali się. Wiem, że tak jest. Katie poczuła łzy spływające po twarzy, jak patrzyła na zdjęcie Marcosa, z kobietą która wyglądała tak jak Sofia, być może odrobinę mniej pełna energii, ale z ciepłymi, brązowymi oczami, które jaśniały, kiedy patrzyła na Marcosa, którego ręka była przełożona przez jej ramiona. Katie odwróciła się do Sofii, zauważając że jej widok był rozmyty przez zbierające się łzy i ponownie powiedziała: - Przepraszam. - Bez płaczu. - Sofia sięgnęła ręką i wytarła łzy z policzka Katie. - W tym domu kobiety nie płaczą. - Dlaczego? - Wykrztusiła Katie, jak starała się cofnąć wielkie poczucie straty. - Ponieważ jesteśmy silniejsze niż oni - wyszeptała Sofia. - Pozwalamy im być smutnymi. Zamiast tego my jesteśmy wesołe. - To jest siła - zgodziła się Katie. Dużo łatwiej było być smutnym. Katie nie mogła nawet pojąć siły, jaką zabiera bycie radosnym w obliczu tego, co Sofia straciła, wszystko tylko po to, by upewnić się że jej syn i siostrzeniec nie będą siebie obwiniali. - Kiedy musimy się wypłakać, robimy to w samotności, Katie. Kobiety zawsze powinny płakać w samotności. - Sofia brzmiała, jakby wierzyła w to. - Następnie podnosimy się i upewniamy, że świat wie, że nie mógł nas zranić. - Obawiam się, że wcześniej płakałam przed mężczyzną. - Katie pozwoliła sobie na wypuszczenie zdławionego śmiechu, kiedy przypomniała sobie jak mocno płakała, gdy wiedziała, że Marcos wyjeżdża. - Wiele razy.

19 7

- Popracujemy nad tym. - Sofia sięgnęła ręką w górę i ścisnęła jej policzki z czułością. - I nie martw się, chica. To jest radosny dom. - Jest - przyznała Katie, ponieważ naprawdę taki był. - Tak bardzo ci dziękuję, że pozwoliłaś mi się tu zatrzymać. - Nie zrobiłam tego dla ciebie. Również nie zrobiłam tego dla Chu powiedziała Sofia zagadkowo, jakby potrzebowała tego wyznania, zapewniając tym samym, że ma swoje własne powody. Ponownie przełożyła ramię przez Katie. - Jesteś głodna? Musisz być głodna. Zróbmy obiad i możesz opowiedzieć mi o swojej rozmowie kwalifikacyjnej. Poszło dobrze? - Tak. - Katie nie mogła nic na to poradzić, że była podekscytowana. Oficjalnie dali mi tę pracę.

19 8

Rozdział 21 Marcos zatrzymał swoją ciężarówkę na podjeździe i sięgnął, by złapać zakupy spożywcze, które miał podrzucić, nawet jeśli był wyczerpany. Jego ciotka esemesowała do niego czternaście razy, upewniając się że nie zapomni niczego. Co było nachalne, nawet na nią. Był zawalony pracą. Ostatnią rzeczą na świecie, którą chciał robić były zakupy cioci Sofii. Więcej zakupów spożywczych, kiedy mogła ledwie zmieścić żywność w małych szafkach. Chuito powiedział, że jej skłonność do zapasów żywności pochodziła z bycia biednym przez tak długo. Martwiła się, że pieniądze odejdą i ponownie będą głodowali. Marcos myślał jedynie, że był to okropny ból w jego tyłku. Miał więcej niż powinien był być zdolny unieść, ale uporał się z tym i kopnął drzwi, by się zamknęły z większą siła niż było to konieczne. - Upewnijcie się, że nikt nie ukradnie mojej ciężarówki! - krzyknął do Lusia i Neto przez ulicę. - Zaniosę to mierda. Wrócę za chwilę. - Nie odpowiedzieli i Marcos odwrócił się do nich, widząc, że oboje przestali grać w piłkę i po prostu stali tam, gapiąc się na siebie. - Co? - Nie mówiłeś nam, że masz chica. - Luis brzmiał na naprawdę wkurzonego. Czy ona jest twoją chica? Ponieważ ciocia Sofia powiedziała, że jest przyjaciółką Chuito, ale… - Nie mam…- Jedna z toreb wysunęła mu się z ręki i przeklął. - Carajo! Czekaj! Zaraz wrócę. 19 9

Poszedł do drzwi, walczył ze swoimi kluczami i torbami, przeklinając cały czas. Kopnął drzwi nogą i wszedł do środka. - Tia! - wrzasnął po hiszpańsku. - Chodź zabrać te cholerne zakupy spożywcze, które się zepsują zanim je zjesz! - Ay, bendito. Jak niegrzecznie! - zawołała z kuchni. - Przynieś je tutaj. Jestem zajęta. - Que? - warknął, ponieważ usłyszał coś w jej głosie. - Dlaczego mówisz po angielsku? - zapytał, a następnie przeszedł z powrotem na hiszpański. - Czy ktoś tu jest? Co się stało z Fernanem? Jeśli musiałem kupić te bzdury na randkę z tym gringo, zamierzam … - O mój Boże, przynieś te cholerne zakupy tutaj - zawołała ponownie po hiszpańsku. - Nie ma tu żadnego gringo. Wszedł do kuchni. - Moja ciężarówka nie jest zamknięta. - Luis i Neto przypilnują jej. - Powiedzieli… Marcos zatrzymał się, kiedy wszedł do kuchni. Opuścił swoje ramię w szoku i dwie torby wysunęły się z prawej dłoni, uderzając o podłogę. - Moje jajka! - Ciocia Sofia wykrzyknęła, gdy odwróciła się od kuchenki. Marcos tylko stał tam, wciąż trzymając resztę zakupów, kiedy wpatrywał się w Katie, która siedziała przy kuchennym stole sortując suszoną czarną fasolę, jakby tam należała. - Co tutaj robisz? - wykrztusił. - Ja, um… - Katie wskazała na torbę czarnej fasoli i srebrny garnek obok. Sortuję czarną fasolkę. Najwyraźniej zapakowali ją z kamiuszczkami w nich. - Katie

20 0

podniosła dłoń w dowodzie, wykładają trochę ze stosu kamieni. - To są naprawdę kamienie. W zapakowanej żywności. To najdziwniejsza rzecz jaką widziałam. Marcos nie mógł mówić, ledwo mógł oddychać. Ciocia Sofia podeszła i podniosła torby, które on upuścił. Następnie odsunęła włosy i uśmiechnęła się do niego. - To jest Katie. - Odwróciła się do Katie. - To jest mój siostrzeniec Marcos. - Poznaliśmy się - powiedziała Katie, kiedy wpatrywała się w niego. - Zazwyczaj jest bardziej czarujący. - Ciocia Sofia położyła torby na wyspie na środku kuchni. - Ale jest przystojny. To coś, prawda? - Co się dzieje? - zapytał Marcos, kiedy w końcu odnalazł głos. - Żadnego gringo dla mnie. Może gringa dla ciebie - powiedziała jego ciotka po hiszpańsku, kiedy zaczęła rozpakowywać zakupy. - To był mój pomysł. - Sprowadziłaś

miłość mojego

życia

dla mnie?

- zapytał Marcos

niedowierzająco. - Si - oznajmiła ciocia Sofia, kiedy podeszła do lodówki. - Byłam zmęczona słuchaniem twojego jęczenia o niej. Nie wykonałeś ruchu. Zrobiłam go za ciebie. - Jęczałeś z mojego powodu? - zapytała miękko Katie. - Taa, tęskniłem za tobą – powiedział, gdy odwracał się do Katie zanim uniósł brwi. - Czekaj, zrozumiałaś to? - Uczy się hiszpańskiego. Que linda. - Jego ciotka odwróciła się z powrotem do niego i przeszła na hiszpański. - Jest ładna. Widzę, dlaczego jęczałeś. Twój typ. Niezły tyłek. Duże tetas. Luis obczajał je, chico. Mógłbyś porozmawiać z nim o tym. - Cono, proszę powiedz mi, że nie rozumiesz niczego z tego - powiedział Marscos do Katie.

20 1

- Zrozumiałam wystarczająco - Katie spojrzała na Sofię. - Co ona powiedziała że on obczajał? Myślę, że Chuito nie nauczył mnie tego. Powiedziała to wcześniej, ale byłam rozproszona. Czy to oznacza… - Musimy iść. Musimy porozmawiać. - Marcos postawił zakupy na ladzie, a następnie chwycił klucze z kieszeni. - Zamknij samochód, Tia. Ciotka Sofia wycofała się. - Kim ja jestem? - W tej chwili jesteś bardzo w tarapatach! - warknął Marcos na nią, jak popchnął do niej klucze. - Zamknij ciężarówkę! - Nie mam kłopotów - oznajmiła Sofia. - Urodziłaś się w kłopotach - zapewnił ją Marcos, podchodząc do Katie. Chodź. Vamanos. Musimy wyjść na zewnątrz. Katie podniosła się, rozglądając się niepewnie. Marcos oplótł ramieniem jej talię, ponieważ szeroki, podatny za zranienie wyraz jej oczu sprawiał mu ból, ale nie mógł z nią rozmawiać. Nie przed ciotką. Musiał mieć ją samą, by wyjaśnić to. Otworzył tylne drzwi i wyszedł na podwórze. - Och, jest miło - wyszeptała, kiedy szli do domku na tyłach. - Jest większy niż sobie wyobrażałam. Marcos wciąż starał się odnaleźć swój głos. Katie nie walczyła z szokiem tak jak on. Musiała wiedzieć, że przyjdzie z wizytą. Dlaczego przyjechała w odwiedziny? Przestała pisać do niego dwa miesiące temu, kiedy on nigdy jej nie odpowiedział. Otworzył drzwi do domku i zatrzymał się, jak weszli. Katie obróciła się też, stojąc pośrodku pudeł. - Czy ktoś już tu mieszka? Posłał jej spojrzenie. - Ja tutaj mieszkam. 20 2

- Ale ja to wynajmuję - sprzeczała się Katie. - Wynajmujesz? - powtórzył, a następnie wycofał się rozglądając się ponownie, widząc wszystkie rzeczy Katie rozrzucone po jego pokoju. - Co się dzieje? - Postanowiłam uczyć tutaj, w Miami. - Wyprostowała się i posłała mu spojrzenie. - To nie miało nic wspólnego z tobą. Po prostu poczułam, że moje umiejętności będą lepiej wykorzystane tutaj. Chuito zaproponował mi wynajęcie miejsca u jego matki, jak tylko staliśmy się przyjaciółmi. - Przeprowadzasz się tu? - Tak. - Kiwnęła głową, patrząc na niego śmiertelnie poważnie. - Rzeczy stały się niekomfortowe w mojej starej pracy z tymi wszystkimi prawnymi problemami Graysona i Ashley. Więc odeszłam. Potrzebowałam zmiany i pomyślałam, że Miami potrzebuje dobrego nauczyciela bardziej niż Garnet. - W jakiej szkole zamierzasz uczyć? - zapytał, wciąż starając się wszystko przyswoić. Kiedy Katie powiedziała mu, gapił się w niedowierzaniu. - Jesteś szalona, chica? To moja stara szkoła! - Wiem. - Katie założyła ramiona na klatce piersiowej. - To dlatego ją wybrałam. - Chuito powiedział, żebyś tam uczyła? Zamierzam skopać mu dupę - warknął Marcos. - Powinien był cię ochraniać! Katie ponownie wzruszyła ramionami. - Nie potrzebuję mężczyzny, by mnie ochraniał. Jestem w pełni zdolna ochraniać się sama. Marcos rozejrzał się po pokoju, widząc wszystkie rzeczy Katie. - Naprawdę się tu przeprowadzasz? Katie wygięła brew. 20 3

- Nie, zawsze podróżuję z tak dużym bagażem. Marcos nie mógł się powstrzymać, uśmiechnął się szeroko. - Stęskniłem się za tobą. - Dzięki. - Kiwnęła głową i na chwilę spojrzała na ziemię. - Znajdę inne miejsce do zatrzymania się. Nie jestem pewna, co twoja ciocia myślała sobie, ale… - Ona prawdopodobnie myślała, że powinienem naprawić rzeczy z chica, o której mówiłem jej od trzech miesięcy. Naprawdę tęskniłem za tobą, bardzo i przepraszam, Katie. Rzeczy były skomplikowane i… - Jest w porządku. Nie miałabym za złe szukania innego miejsca - powiedziała szybko, jakby naprawdę go nie usłyszała. - Ta przeprowadzka nie była nigdy ze względu na ciebie. Naprawdę była dla mnie. - Nie. - Przebiegł dłonią po twarzy i przez włosy. - Przepraszam za inne rzeczy. Za wszystko. Nie powinnaś mi wybaczać, ale… - Pochylił głowę i spojrzał na nią, stojącą tam w spódnicy przylegającej do jej bioder i koszuli z dekoltem w serek, która podkreślała jej cycki tak ładnie. - Pieprzyć to. Wyciągnął rękę i przyciągnął Katie do siebie zanim mogła wyjaśnić. Trzymał ją mocno, tylko czując ją w swoich ramionach ponownie. Sposób, w jaki czuć było jej ciało przy jego, sposób w jaki wszystko w nich wydawało się pasować idealnie. Kurwa, czuło się to tak dobrze. Nawet jeśli ona nie odwzajemniała jego uścisku, czuć było to dobrze. Pochylił się by powąchać jej włosy i ona nawet pachniała tak samo. Drzwi otworzyły się, podniósł głowę i warknął na swoją ciotkę. - Wyjdź, Tia! - Ignorujcie mnie. - Weszła z dwoma talerzami. - Wasza dwójka zje tutaj. Położyła talerze na ladzie, a następnie rzuciła Marcosowi znaczące spojrzenie i powiedziała po hiszpańsku: - Powiedz, że ją kochasz. Odwzajemni uścisk. - Proszę wyjdź.

20 4

Podniosła ręce do góry i podeszła do drzwi, ale następnie wydawała się zmienić zdanie i odwróciła się. - Chica, wiem, ze on jest wrzodem na tyłku. Pomogłam w jego wychowaniu, wierz mi, wiem, ale on cię kocha. Nie spojrzał nawet na inną dziewczynę przez miesiące, a jeśli znasz Marcosa… - WYNOCHA! - Pomagam Ci! - Wystarczająco pomogłaś! - Marcos trzymał jedną rękę wokół Katie, kiedy zakopał twarz w jej ramieniu, a następnie wskazał na pudła. - Zamierzamy o tym porozmawiać, Tia. - A ja jestem tak zainteresowana tym - powiedziała lekceważąco, gdy wychodziła przez drzwi. Katie trzęsła się i przez chwilę pomyślał, że płakała, ale potem odsunął się i zobaczył, że jej ramiona trzęsły się w cichej wesołości. - O mój Boże, Marcos, twoja ciocia jest szalona. - Wiem. - Potrząsnął głową i wydał zbolały chichot. - Przepraszam. Chuito powinien był cię ostrzec. - Zrobił to, ale… - Katie wskazała na pudła w pokoju. - Co zamierzamy zrobić? Nie mam gdzie mieszkać. Naprawdę myślałam, że tu zostanę. Miałam nadzieję zobaczyć cię ponownie, ale… - Wymyślimy coś. - Założył kosmyk jej włosów za ucho, jak przyglądał się jej twarzy. - Wyglądasz dobrze, Katie, naprawdę dobrze. - Dzięki, ty też wyglądasz dobrze - wyszeptała, kiedy spojrzała w górę na niego. Dotknęła blizny na jego brwi. - To jest nowe. - Taa. - Dotknął, starając się nie myśleć o wszystkich rzeczach, które to reprezentowało. - Byłem w złym miejscu po tym jak cię opuściłem.

20 5

- Ale teraz nie? - Um, nie, teraz mam się dobrze. - Wrócił spojrzeniem do talerzy. - Chcesz obiad? - Umieram z głodu – powiedziała, po raz kolejny śmiejąc się. - Byłam taka zgubiona dzisiaj, nie jadłam nawet po rozmowie kwalifikacyjnej. Dlaczego tutaj wszyscy trąbią? - Ponieważ ci pendejos nie potrafią prowadzić - powiedział z niedowierzającym parsknięciem. - Jesteś jednym z nich. - Katie uderzyła go w klatkę piersiową. - Robisz to, prawda? Cały czas trąbisz. To okropne. - Jestem okropny - zapewnił ją. - Jeśli jeszcze nie zorientowałaś się, przekonasz się. - Tak? - Mieszkasz w moim domu. Prawdopodobnie zauważysz. Katie wyglądała na porażoną, jak ponownie rozglądała się wokół na pudła. - Marcos… - Obiad. - Marcos odwrócił się i chwycił talerze, kładąc je na komodę. - Nie mam stołu. Zazwyczaj jem z Tia Sofia, ale możemy siedzieć na łóżku. Przechyliła głowę, rzucając mu oceniające spojrzenie. - Próbujesz zaciągnąć mnie do łóżka? - Tak, Katie, próbuję - powiedział z uśmiechem. - I odkąd jestem penedjo, i wiem, że o tym wiesz, przekupuję cię obiadem. Wydawała się zastanawiać tylko przez chwilę zanim sięgnęła, by zabrać talerz od niego i powiedziała: - Okej.

20 6

Nikt nie mógłby powiedzieć, że Katie nie była nieustraszona. To była jedna z rzeczy, które Marcos lubił w niej najbardziej.

20 7

Rozdział 22 - Kurczak był wspaniały, ale boję się tego. - Szturchnęła plastry gotowanych żółtawych owoców na talerzu. - Co to? - Platanos. Są dobre. - Marcos sięgnął widelcem i nadział na niego jeden z jej talerza. Odgryzł kawałek i powiedział: - Smakują podobnie do bananów. - Pieczone banany. Na obiad - wymamrotała Katie, gdy przysunęła drugiego. Okej. - Spróbuj. Katie odkroiła połowę, a następnie nadziała na widelec. Podniosła do ust i polizała, określając smak. Potem spojrzała w górę, zauważając że Marcos przestał jeść i po prostu obserwował ją. - Co? - Nic. - Wzruszył ramionami. - Po prostu lubię sposób, w jaki wyglądasz, jak coś liżesz. Katie roześmiała się i poczuła że jej policzki są gorące. Zamiast odpowiedzieć, wzięła gryza i rozważała to przez chwilę. - Jest całkiem dobre. - Taa, jest - zgodził się Marcos chrapliwym głosem. - Przestań - ostrzegła, zjadając resztę tajemniczego banana, zamiast spojrzeć na niego. - Nie wiem na czym z tobą stoję. - Na czym chciałabyś ze mną stać? - odparował, gdy pchnął swój groszek i ryż, a następnie spojrzał na nią z wahaniem. 20 8

- Zostawiłeś mnie, Marcos - przypomniała mu. - Tak zrobiłem. - Ponownie spojrzał na swój talerz. Jego przystojna twarz była przygnębiona i sięgnął ręką w górę muskając swoją brew, gdzie blizna dawała mu teraz bardziej niebezpieczny wygląd. - Chociaż nie chciałem. - To dlaczego to zrobiłeś? Potrząsnął głową. - Katie, byłem w takim złym miejscu. Przeszedłem blisko bycia sześć stóp pod ziemią lub w więzieniu. Wciąż nie wiem, jak z tego wyszedłem. Mam na myśli, że wiem, ale to nadal skomplikowane. Uważałem, że nie zasługuję na ciebie. Wciąż nie jestem pewien czy zasługuję, czy nie. -Ale jesteś bardziej pewny? - zapytała z ciekawością. Wydawał się myśleć nad tym przez chwilę, zanim w końcu kiwnął głową. - Jestem dużo bardziej pewien. - Co się zmieniło? - Cóż, dłużej nie jestem gangsterem. - Posłał jej niepewny uśmiech. - Może teraz nie będziesz chciała mnie lubić? - Co? - Zaśmiała się Katie. - Dlaczego to miałoby zmienić cokolwiek? Jestem szczęśliwa w związku z tym. Chuito powiedział mi. Wiem o tej części, ale cieszę się słysząc to od ciebie. Dlaczego miałbyś myśleć, że mogłabym przez to cię nie lubić? - Nie taki niebezpieczny. - Potrząsnął ramionami, posyłając jej kolejny uśmiech. - Chicas lubią niebezpieczeństwo. - Dla mnie wciąż jesteś całkiem niebezpieczny. - Katie sięgnęła ręką i dotknęła ponownie jego brwi. - To pomaga. Czy to boli? - Ay Dios mio, chica. Tak. – Jęknął, kiedy przypominał sobie. - Miałem Chuito za lekarza. Wierz mi, jeśli kiedykolwiek będziesz miała wybór między moim kuzynem a szpitalem, wybierz szpital. 20 9

Katie ponownie się śmiała, odkrywając to, jak łatwo było być z Marcosem, jakby minione trzy miesiące samotności nie wydarzyły się. Tęskniła za nim i martwiła się o niego każdego dnia, chociaż Chuito zapewniał ją, że Marcos miał się dobrze i, że po prostu składał swoje życie do kupy. Smutek był dużo bardziej złożony ponieważ stres przez Graysona i Ashley sprawił, że w szkole było bardziej niż trochę niekomfortowo. Grayson został oskarżony o wtargnięcie na teren prywatny. To nie wpłynęło na jego pracę. Katie mogła złożyć wniosek o zakaz zbliżania się, ale nie zrobiła tego. Chuito zawsze był pod ręką i pracował lepiej niż kawałek papieru w trzymaniu Graysona z dala. Ashley miała do czynienia z poważniejszymi oskarżeniami, o niebezpieczną jazdę i ucieczkę z miejsca wypadku. Wyznała wszystko szeryfowi Connor’owi, gdy zaczął zadawać jej pytania. Marcos miał rację. To był jej samochód. Nauczyciele nie wiedzieli, jak radzić sobie z taką sytuacją, pozwolili zostawić ich samym sobie. Większość była uprzejma dla Katie, ale niektórzy nie i to był po prostu niezręczny koniec roku - szczególnie kiedy Grayson i Ashley zaczęli się umawiać. W końcu Grayson stracił zainteresowanie Katie. Była odrobinę zbyt zajęta pielęgnowaniem swojego załamanego serca, by myśleć o tym za wiele. Udoskonalanie jej hiszpańskiego było dobrym rozproszeniem, Nauka szła szybciej przez kolacje z Chuito co wieczór, pomagając bardziej niż godziny samodzielnej pracy nad językiem. Załapała wystarczająco, by czuć się pewnie, kiedy planowała zmienić życie, przeprowadzając się do Miami. Jej rodzina myślała, że była szalona i kłóciła się z nią do dnia jej wyjazdu, ale nie mogła pominąć tego, co usłyszała od Marcosa i Chuito. Jak pewni byli, że nigdy nie mieli szansy na ukończenie szkoły. Nigdy nawet nie pomyśleli, by spróbować. Zastanawiała się na tymi wszystkimi nastolatkami, wściekłymi na świat, pewnymi, że jedyną szansą, jaką mieli w odniesieniu sukcesu, była kradzież samochodów, grabież domów i rozprowadzanie narkotyków. 21 0

Jeśli mogłaby pomóc jednemu Marcosowi czy Chuito, będzie to tego warte. - Powiedz mi, co robisz - powiedziała Katie, biorąc kolejnego gryza ryżu i fasoli połączonych na talerzu. - Chuito powiedział, że kupił tu miejsce samochodowe. - Dokładnie to warsztat samochodowy - powiedział Marcos, a następnie podkradł drugiego platano z jej talerza. Też był głodny jak wilk. - Tak naprawdę to miejsce, w którym wcześniej pracowałem. Myślę, że Chu zrobił to, by się zemścić. Zmieniliśmy nazwę. Nazwaliśmy je „Naprawy Juana”. To głupie, ale mieliśmy tę rzecz… - Nie, to nie jest głupie - powiedziała szybko Katie. - Myślę, że to miłe. - Więc, prowadzę to i zacząłem przyjmować niektóre dzieciaki z magazynu do pomocy. Płacę im. Chociaż są w tym okropni i dokłada mi to połowę pracy. - Marcos przewrócił oczami. - Stają się lepsi. Powoli. - Uczysz ich - wyszeptała Katie. - Nie uczę. - Pomagasz im zdobyć umiejętności, których oni nie mieliby okazji przyswoić powiedziała powoli Katie. – Umiejętności, które wykorzystają, by zarobić uczciwe pieniądze. To nauczanie, Marcos. - Cóż, oni są pendejos. Wszyscy - zapewnił ją Marcos. – Chcę, żeby zapierdzielali przez większość czasu, ale ostatecznie to nie handel narkotykami, prawda? - Prawda - zapewniła Katie, kiedy uśmiechnęła się do niego. - Jestem z ciebie dumna. - Nie bądź ze mnie dumna. To znaczy, jestem prawie pewien, że powodem dlaczego nie miałem żadnej inspekcji jest to, że ktoś kogo znam, ma gliny w swojej kieszeni. To wciąż… - Kto się w ogóle tym interesuje? - sprzeczała się Katie.

21 1

- Dwadzieścia procent całego dochodu idzie do źródła, o którym naprawdę nic nie wiesz i… - Uczysz ich. Pomagasz im. To jest to, co się liczy dla mnie. - Sięgnęła przez łóżko i złapała jego dłoń. - Uważam, że to też liczy się dla ciebie. - Cóż, w rzeczywistości nie interesuje mnie, kurwa, czy ktoś płaci policji, aby trzymali się z dala od mojego tyłka. Dałbym im czterdzieści procent za to. - Raz jeszcze spojrzał na swój talerz. - Nie jestem idealny, Katie. Nigdy nie będę, jak ci kolesie z Garnet, ale… - Wiem, że nie jesteś taki jak oni. - Katie ścisnęła jego dłoń ponownie. - To tak jakby powód, dlaczego się tu przeprowadziłam. Byłam zmęczona Garnet. Marcos uniósł brwi. - Lubisz niebezpieczeństwo? - Czy to twierdzenie czy pytanie? - To pytanie. - Wzrok Marcosa zsunął się w dół do zagłębienia jej koszulki. Czy Luis obczajał twoje tetas? Jeśli tak, prawdopodobnie dowiesz się, jak niebezpieczny mogę wciąż być, kiedy skopię mu tyłek. - Zakładam, że to słowo dla piersi. Czy to grzeczne słowo? Marcos potrząsnął głową. - Nie bardzo. - Twoja ciocia je mówiła. - Moja ciocia rzadko jest grzeczna. - Wasza dwójka jest jedynymi, na kogo mogę liczyć w nauce hiszpańskiego powiedziała Katie ze śmiechem. - Przykro mi z tego powodu. - Marcos śmiał się z nią. - Nie odpowiedziałaś na moje drugie pytanie? - To niebezpieczne pytanie? 21 2

- Taa. - Marcos kiwnął głową i opuścił ponownie wzrok na jej cycki. - To. - Cóż, tak, powiedziałabym, że ciągnie mnie do niebezpieczeństwa powiedziała dumnie. - Ale widząc, że teraz jesteś nauczycielem, a ja obiecałam sobie po Graysonie wyrzucić z głowy wszystkich nauczycieli … - Me cago en na! - wrzasną Marcos na nią. - Ty właśnie nie porównałaś mnie do tej kobiety! - Wiesz, Marcos, ta sprawa z nazywaniem kobietą jest obrazą - Katie użyła swojego najlepszego belferskiego tonu. - Nie doceniam tego. Porozumiałyśmy się z twoją ciotką, że kobiety są silniejsze niż mężczyźni i jestem skłonna uwierzyć jej. - Udowodnij to, chica. - Marcos uniósł ręce w wyzwaniu. - Udowodnij, że jesteś silniejsza ode mnie. Katie nie wiedziała dlaczego to zrobiła, ale przesunęła oba talerze i trzymała jego twarz w dłoniach. Przycisnęła jego usta do swoich, a Marcos pozwolił jej na to. Pocałowała go raz, tylko miękkie muśnięcie jego ust o jej. Smakował słodko jak platanos, znajomo i egzotycznie w tym samym czasie. Następnie sięgnął w górę, ściskając w pieści jej włosy, jak zagryzł jej dolną wargę. Jego język wsunął się do jej ust, kiedy jęknęła i nie było tam nic słodkiego, przynajmniej teraz. Było ostro. Seksualnie. Niebezpiecznie. Pęd pragnienia był prawie oszałamiający. Myślała, że pamiętała tę część, sposób w jaki wszystko przestawało istnieć, kiedy była z Marcosem, ale jej pamięć nie była sprawiedliwa. Następnie on odsunął się, jego oddech był ostry przy jej wargach, jego dłoń wciąż trzymała jej włosy.

21 3

- Kocham cię, Katie. Potrzebuję cię w moim domu. W moim łóżku. Chcę żebyś została - zaskoczył ją, mówiąc to. - Powiedz tak. Katie też ciężko oddychała, kiedy spojrzała w jego twarz, obserwując jego jasne oczy, które płonęły potrzebą. - Powiedzieć tak na co? - Dreszcz przebiegł wbrew jej woli. - Powiedz, że przyjmiesz mnie z powrotem. - Nie przeprowadziłabym się tutaj, jeśli nie chciałabym cię z powrotem wyszeptała miękko Katie. - Si. - Ponownie dotknęła jego brwi, decydując, że mogła znieść trochę niebezpieczeństwa. - Tak, Marcos, na wszystko. Też cię kocham. Zassał powietrze, jakby naprawdę tego nie oczekiwał. - Naprawdę? - Naprawdę. - Kiwnęła głową, posyłając mu nieśmiały uśmiech. - Wciąż czuję się jak gówno przez nie odpisywanie ci. - Ponownie uciekł wzrokiem. - Chciałem. Przypuszczam, że po prostu czułem, że byłoby ci lepiej beze mnie. Prawdopodobnie nie zasługuję na twoją miłość. Chcę jej, ale nie zasługuję na nią. - Możesz zrobić to dla mnie teraz, jeśli to przeszkadza ci tak bardzo – powiedziała, jak uniosła głowę podziwiając go, ponieważ on naprawdę wyglądał wspaniale, z tymi masywnymi, wytatuowanymi bicepsami, które były widoczne z rękawów jego koszulki. - Teraz jest zawsze dobrym miejscem, by zacząć przyszłość. - Chcesz tego? - zapytał, uśmiechając się szeroko. - Tak. - Ponownie kiwnęła głową, a następnie dodała radośnie - Ale tak jakby chcę, byś przyznał najpierw, że jestem silna. - Jesteś silniejsza niż ja, chica. Mam na myśli to - zapewnił ją. - Dużo silniejsza. - To w porządku. - Katie nic nie mogła poradzić na zadowolony uśmiech, który zagościł na jej ustach. - Chodź udowodnić mi, jak bardzo tęskniłeś za mną. 21 4

- Marcos podniósł oba talerze i położył je na stoliku nocnym, a następnie chwycił tył koszulki ściągając ją jednym ruchem. Odrzucił ją na bok i przysunął się do niej, ściskając w pięści jej włosy po raz kolejny i lizał zagłębienie w jej szyi, jakby nie mógł się temu oprzeć. Upadła na łóżko i wygięła swoje plecy na uczucie jego ciężaru na niej. Zsunął jej koszulę, eksponując wygięcie jej cycków, a następnie lizał je z zachłannością. - Nie mam prezerwatyw - wyszeptał do doliny między jej piersiami, a następnie lizał drugą, jakby nigdy nie mógł mieć jej dość. - Jak powiedziała moja Tia, nie byłem magnesem na chica odkąd odszedłem, ale możemy się wygłupiać. Mogę coś z ciebie zdjąć. - Popchnął jedną dłoń pod jej spódnicę i musnął kciukiem linię jej cipki przez materiał majtek. - Czy to działa? - Marcos… - Zamierzała się kłócić z nim, ale następnie wsunął dłoń do jej majtek i dotknął jej. - O Boże. - Asi mojada. – Sapnął, jak wsunął jeden palec między jej fałdki, a następnie wepchnął. - Taka morka - powtórzył po angielsku. - Też za mną tęskniłaś, carino. Nieprawdaż? - Boże, tak - wydyszała, a następnie pociągnęła go za włosy, ponieważ wciąż lizał i całował całą jej wyeksponowaną skórę, którą mógł odnaleźć. - Zapomnij o prezerwatywach. Podniósł głowę i zmarszczył na nią brwi. - Co? - Powiedziałeś, że dłużej nie jesteś bandytą - argumentowała. - Ja… - Wstrzymał się, jakby był niepewny, co z tym zrobić. - Wciąż jestem bandytą, Katie. To gówno ciągnie się przez całe życie. Nie mogę opuścić tego całkowicie. - Czy potrzebujemy prezerwatyw? - zapytała go z ciekawością.

21 5

- Cóż, nie, miałem przeprowadzane testy po walce, po której zdobyłem to. Wskazał na swoją brew. - I Chuito upewnił się że drugi facet przeszedł testy w szpitalu. Był czysty, ale… - Umieściłeś kogoś w szpitalu? - To był wypadek. Skończyło się dobrze. Katie wiedziała, że nie powinna poczuć przy tym dreszczyku emocji, ale poczuła i nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. - Niebezpieczny. - Czasami - zgodził się i opuścił głowę, obserwując jej cycki. - Jestem na pigułkach. Zapomnij o kondomach - powiedziała stanowczo. Uczyń mnie swoją. Zassał kolejny gwałtowny wdech i podniósł głowę, wpatrując się w nią, jak jego umięśniona klatka piersiowa wznosiła się i opadała ostro. Katie zdecydowała, że nie chciała, by myślał o tym zbyt dużo. Widocznie te trzy miesiące to było trochę za dużo dla Marcosa, ponieważ mógł prawie posmakować potrzeby, kiedy wsadziła ręce w jego włosy i zmusiła, by jego usta z powrotem były na jej. Przewrócił się i oddał pocałunek, wpychając język do środka i zawładając jej ustami. Ubrania Katie szybko skończyły na podłodze i wtedy była naga na łóżku Marcosa, rozłożona i w desperacji, by zaczął przypominać sobie jej ciało. Ssąc jej sutki. Pocierając biodra. Głaskając jej nagie uda. Przykrywając jej pupę, jak przesunął się na dół i całował szczyt jej cipki, miękko, w nabożnym skupieniu, jakby naprawdę łaknął potwierdzenia, że w tej chwili był właśnie tam, gdzie chciał być. - Eres bella. - Gracias. - Uśmiechnęła się, gdy głaskała jego włosy i patrzyła w dół na niego, myśląc że też był piękny i powiedziała mu - Tu eres bello tambien. - Que, linda. Tak, śliczna - powiedział z wielkim uśmiechem. - Lubię sposób w jaki mówisz. 21 6

Jęknęła. - To brzmi źle. Chuito mówi, że brzmi źle. - Nie. - Potrząsnął głową, uśmiechając się szeroko. - Lubię twój akcent. Jest seksowny. - Ja także lubię twój akcent - zapewniła go. - Nie mam akcentu - kłócił się z nią z uniesionymi brwiami. - Mam? - Un poco. - Złączyła swoje palce razem, pokazując mu, że był niewielki, ale wciąż zauważalny. - Kiedy jesteś zły… czy podniecony. - Jak teraz. Skinęła i pieściła ponownie jego włosy, kiedy zgodziła się. - Tak jak teraz. - Tęskniłem za tobą, chica. - Jęknął i opuścił się, by przycisnąć twarz do jej cipki. Następie rozchylił ją palcami i wyszeptał do jej wrażliwego ciała - Tak bardzo. Katie sapnęła i odrzuciła głowę do tyłu, kiedy zassał jej łechtaczkę. Przyjemność obmyła ją jak fala, zabierając daleko miesiące stresu i napięcia. Wbiła pięty w środek jego pleców, owijając się wokół niego, gdy właśnie temu wszystkiemu uległa. Uczuciu jego języka przy niej. Naciskowi jego palców, kiedy wsuwał je wewnątrz niej. Sposobie, w jaki ekstaza zwijała się w dole jej brzucha, sprawiając, że jęczała i sapała, i gryzła wargę w strachu, że jego ciotka słyszała ją. - Nie. - Odsunął się na wystarczająco długo, by spojrzeć na nią. - Dom jest za daleko. Pozwól mi słyszeć. Potrzebuję tego. Marcos opuścił głowę zanim mogła odpowiedzieć. - Boże! - wykrzyknęła, kiedy ponownie ssał jej łechtaczkę. Wtedy po prostu pozwoliła sobie na ujście, by słyszał co jego usta robią jej ciału. Wykorzystała to, że trzymała jego włosy, by przycisnąć go bliżej siebie, kiedy doszła tak mocno, że jej nogi drżały, a jej cipka zaciskała w kółko wokół jego palca. Zdarzyło się to szybko, ale nie była tym zaskoczona. 21 7

Wiele rzeczy na pasie szybkiej jazdy uderza szybciej i mocniej. Złe rzeczy, tak samo jak dobre, jak zakochanie się w ostatniej osobie na świecie, o której przenigdy, by się nie pomyślało, jak desperacka potrzeba ruszenia przez kraj, by mieć szanse pochwycić uczucia. Jedynym sposobem na przetrwanie było schwytanie dobrych rzeczy, kiedy pokazywały się i czerpanie z nich tak długo, jak życie na to pozwoli. Marcos sięgnął ręką w dół i odpiął guzik swoich jeansów, kiedy chwyt Katie na jego włosach zelżał i z powrotem opuściła nogi na łóżko syta z wyczerpania. Ponownie lizał jej cycki, jakby nie miał ich dość, kiedy zepchnął jeansy i bieliznę z tyłka, uwalniając kutasa tak, że ona go poczuła, twardego i ciepłego między jej udami, rzucił się do przodu i pocałował ją. Oddała pocałunek, liżąc jego wargi, smakując siebie na nim. Oplotła Marcosa nogami po raz kolejny, a on zrozumiał zaproszenie. Wziął Katie mocno, sprawiając że sapała głośno na czucie jego grubego kutasa zagłębiającego się w niej, tym razem bez niczego między nimi. - Cono. - Jęknął i Katie poczuła jego ramię na swojej ręce. - Ay Dios mio, chica. To uczucie… - Taa - zgodziła się, kiedy wygięła plecy, przyjmując go tak głęboko jak mogła. - Czy kiedykolwiek… - Nigdy. - Brzmiał na zdyszanego. - Nigdy ponownie nie będziemy używać kondomów. Jasna cholera. - To lepiej bądź wdzięczny. - Zawsze. - Marcos pieścił jej twarz i przebiegł kciukiem po jej dolnej wardze do czasu aż mrugnęła na niego. Jego powieki opadały z przyjemności, kiedy patrzył na nią i powiedział. - Obiecuję. Przebiegła dłonią po ciepłych, pulsujących mięśniach jego pleców i wkładając palce w jego włosy. Popchnęła go w dół, pozwalając mu ukryć się w zagłębieniu jej szyi, gdy leżał tam ,jakby potrzebował tylko czuć ją obok siebie.

21 8

Nie zadawała pytań, chociaż wiedziała, że inni mogliby nie zrozumieć. Ale Katie wiedziała, że dla OG obietnica była wszystkim.

*** Marcos leżał na boku, pieszcząc długie włosy Katie, które były rozsypane na poduszce, gdy spała. Jej rysy wyglądały na pogodne, spokojne; mały uśmiech szarpał jej usta tak jak pamiętał. Mógł powiedzieć, że jej sny były miłe. Tylko tym razem, zastanawiał się, czy jeśli dzieliłaby je z nim, czy w jakiś sposób mogłaby nauczyć go spać spokojnie tak łatwo, jak ona mogła nauczyć się hiszpańskiego. Nie był pewien. Ale zastanawiał się, czy może ona miała rację w tym, że dwa minusy dają plus, ponieważ podobał mu się sposób, w jaki wyglądała w jego łóżku. Podobało mu się to, że miał ją przy sobie i nie musiał się martwić wszystkimi tymi pendejos w Garnet, którzy ponownie mogliby ją skrzywdzić. Tutaj byli pendejos, wielu z nich, ale ostatecznie Marcos wiedział, że mógł poradzić sobie z kilkoma w Miami. Robił to długo. Dlaczego nie miałby robić tego teraz, gdy ma to znaczenie? Miał nadzieję, że jego matka naprawdę nad nim czuwała. Jeśli tak, mogła z pewnością widzieć Katie, ponieważ szczerze mówiąc nie wierzył, że przeżyłby stratę jej ponownie. Tak długo jak będzie miał z tym coś wspólnego, może to trwać dla Marcosa do czasu, aż pójdzie do ziemi stary i siwy, z nietos, które będą miały oczy Katie. Chuito mógł być bandytą. On zawsze tak, czy tak był dużo lepszy w tym.

21 9

Myśląc o swoim kuzynie, Marcos przekręcił się i pochylił, by chwycić swoje jeansy z podłogi. Podniósł je, a następnie wyłowił nich telefon, który wciąż był w jego kieszeni. Pozwolił osobie odetchnąć gorącym, wilgotnym powietrzem, Spojrzał na wyświetlacz telefonu, widząc wiadomość od Chuito z kilku godzin wcześniej. 23:30 Nic do powiedzenia do mnie? Uśmiechnął się i zadzwonił zamiast odpisać. Chuito odebrał po drugim dzwonku. - Hola? - Co uważasz, że zamarzam ci powiedzieć? - zapytał po hiszpańsku. - Nie mam pojęcia. - Prychnął Chuito, brzmiąc na rozbawionego. - Z tobą, nigdy nic nie wiadomo. Marcos był cicho, gdy to rozważał. Nie podziękował swojemu kuzynowi za wyciągniecie go. Nie mógł, nie kiedy wiedział co musiał zrobić, by to doszło do skutku. Nie podziękował mu również za zakład samochodowy, ponieważ Pan wiedział, zapracował sobie na to, a Chuito wciąż dodawał na swojej skórze nowe tatuaże. W tym jeden dla Nova Moretti. Marcos składał od podstaw samochody załatwiane przez Włochów nie zadając żadnych pytań. To wydawało się być tym, czego potrzebowała mafia. Dziury po kulach nawet nie zbijały go z tropu. Miał więcej interesów niż wiedział, co z tym zrobić. - Okej, teraz jestem wystraszony - powiedział Chuito, kiedy Marcos nic nie mówił. - Bandyci się boją? 22 0

- Cały, pieprzony, czas. Marcos kiwnął głową i przełknął ślinę w ściśniętym gardle. - Dziękuję - wyszeptał Marcos, kiedy odwrócił się do drzwi, wiedząc że Katie była po drugiej stronie. - To jest to, co musiałem ci powiedzieć. - To był pomysł twojej Tia Sofia - powiedział Chuito lekceważąco. - Kiedy usłyszała, że Katie chciała się przeprowadzić tutaj, ona… - Powiedziałem gracias, skurwysynie - mruknął Marcos po angielsku, ponieważ wiedział, że Chuito nie wiedział, jak przyjmować wdzięczność, nie bardziej niż on. – Powiedz: de nada. Chuito milczał przez dłuższą chwilę zanim powiedział: - De nada. - W porządku. - W porządku. - Chuito milczał przez kolejne kilka uderzeń serca zanim zapytał. - Byłeś zaskoczony? - Dios mio, tak. - Zaśmiał się Marcos, kiedy napięcie rozwiało się. - Upuściłem jajka twojej matki. - To nigdy nie jest dobrym pomysłem. - śmiał się z nim Chuito. - Jak Katie radziła sobie z moją matką? - Dobrze - zapewnił go Marcos. - Myślę, że będą miały się dobrze. My wszyscy będziemy mieli się dobrze. - Trójka najbardziej szalonych ludzi jakich znam w jednym domu. Bardzo się boję w związku z tym. - Mów o tym - powiedział Marcos i odwrócił się, by ponownie spojrzeć na drzwi. - Zaczynam myśleć o jej pójściu do szkoły, nauczającą ich jako Katie Foster. Oni wszyscy nie dadzą jej żyć. Miałem ten szalony pomysł… Chuito jęknął. 22 1

- Każde zdanie jakie zaczniesz z pewnością sprawi, że będę miał ból głowy.

22 2

Epilog Miami Pierwszy dzień szkoły

Katie stała przed klasą, obserwując uczniów wypełniających salę, na początku wolno, ale później bardziej intensywnie. Miała przesąd, że jeśli jej klasa będzie dobra, to czegoś podobnego będzie mogła spodziewać się przez resztę roku. Zobaczyła, jak więcej niż jeden uczeń zatrzymał się w drzwiach, kiedy wchodzili do jej klasy i patrzyli ponownie w plan, ale nic nie mówili, tylko zajmowali swoje krzesła. Te na środku zapełniły się na początku, zostawiając tylni rząd pusty, podobnie jak te najbliżej jej biurka. Dzieciaki były dzieciakami, nie ważne gdzie były. Ciężko było być w pierwszym rzędzie. W tylnym również. Wybieranie środka było tym, co większość ludzi robiła w życiu. Dwie dziewczyny usiadły w pierwszym rzędzie w rogu. Rozmawiały ze sobą, ale miały swoje zeszyty wyciągnięte. Katie celowo była cicho, zbierając tych pierwszych kilka chwil, by się im przyjrzeć. Wtedy właśnie, jak zadzwonił drugi dzwonek, czterech chłopców weszło przez drzwi; pierwszy zatrzymał się i spojrzał na plan, sprawiając tym samym, że pozostali wlecieli na niego. Rozejrzał się i zobaczył przyjaciół. Katie zauważyła tatuaż na jego ramieniu. Zobaczyła sposób, w jaki wymuszali swoją postawę, supermacho, zawsze pełni rezerwy. 22 3

Wściekli. - Jest jakiś problem? - zapytała Katie, patrząc na nich. - Wierzę, że to był dzwonek, który wszyscy usłyszeliśmy. Pierwszy chłopak wpatrywał się w plan ponownie, a następnie prychnął z niedowierzaniem. - Vete pa’l carajo. Powiedział to swobodnie, spodziewając się, że nie zrozumie. Jego wszyscy przyjaciele śmiali się, kiedy podeszli do niego, podnosząc brwi, gdy patrzyli na nią. Ponad połowa klasy także patrzyła, szeroko otwartymi oczami, czekając co ona zrobi. - Och, fantastycznie. - Uśmiechnęła się szeroko, ponieważ naprawdę była rozbawiona. - No proszę, myślałam że będę sama porządkować klasę po zakończeniu zajęć, a tu okazuje się, że wasza trójka pomoże mu skoro uważacie, że to co powiedział jest śmieszne. Koza dla waszej czwórki. - Que? - powiedział ostro do niej. - Ale… - Tak, Panie…- przerwała, patrząc na niego, czekając na jego nazwisko. - Perez - powiedział prowokująco. - Tak, Panie Perez, wiem co to oznacza. - Wskazała na krzesła z przodu. Usiądźcie. Zachowaliśmy je dla was. Jego przyjaciele minęli go i usiedli, ale on tylko stał tam w milczącym wyzwaniu. - Nie ma mowy. To niesprawiedliwe. - To nie demokracja. To moja klasa i moje zasady - zapewniła go Katie. Numer jeden to zakaz przeklinania. Jesteśmy tutaj uprzejmi dla siebie. A teraz usiądź. Naprzeciwko jej biurka.

22 4

Wyciągnął się na siedzeniu, jakby był jego właścicielem i przez cały czas jego ciemne oczy były zwężone na nią groźnie. Podeszła do biurka i uśmiechnęła się do reszty klasy. - Dzień dobry, jestem… Drzwi otworzyły się i spodziewała się kolejnego wściekłego nastolatka. Zamiast tego dostała dużo większą, bardziej zuchwałą wersję. Ze swoimi okularami umieszczonymi na rondzie kapelusza, miał na sobie jeansy i koszulkę z krótkimi rękawami, która ukazywała całe jego wytatuowane ramiona. - Co tutaj robisz? - wysyczała do Marcosa. - Zapomniałaś o tym, carino. - Podniósł w górę małą torebkę termiczną. - Tia Sofia zapakowała dla ciebie. Nie chcieliśmy, żebyś głodowała. - Mogłam zjeść w kafeterii – powiedziała, gdy Marcos wszedł do środka, jakby sala należała do niego. Położył lunch na biurku, ale nie patrzył na nią. Zamiast tego jego spojrzenie było na chłopaku siedzącym przed biurkiem. Następnie jego wzrok spoczął na jego przyjaciołach rozmieszczonych na końcach pierwszego rzędu. Zrobił to szybko, tak bardzo, że Marcos prawdopodobnie myślał, że ona nie zauważy pokazu znaku gangu na jego dłońmi. Był inny niż używali jego przyjaciele. Katie nie rozpoznała go, ale również nie zamierzała przyznawać się do tego. Na pewno nie przez klasą. - Gracias. - Popchnęła jego ramię, a następnie odwróciła się do klasy. Wybaczcie mi na moment. Prawie wypchnęła go za drzwi, a potem zamykając je, wyszeptała: - Co to znaczyło? - To znaczyło, żeby lepiej nie przypierdalał się do ciebie. - Marcos sięgnął ręką i klepnął ją w tyłek, posyłając jej uśmiech. - Dobrego dnia, chica.

22 5

Rozejrzała się upewniając się, że nikogo nie było na korytarzu. Następnie popchnęła jego ramię. - Wynocha stąd. - Myślałem, że mógłbym zamknąć wcześniej i zabrać cię na plażę przed kolacją. - Marcos z powrotem założył okulary. - Zadzwoń w czasie lunchu. Katie nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się, chociaż wiedziała, że nie powinna go zachęcać. Następnie wróciła do klasy. Patrzyła na uczniów, starając się ocenić, czy coś zauważyli, ale nie wydawali się inni. Wszyscy wyglądali normalnie i niespokojnie, czyli tak jak nastolatki zachowują się pierwszego dnia powrotu do szkoły. - Przepraszam za to. - Podeszła do tablicy i chwyciła kawałek kredy. - Jak widzieliście na waszych planach, nazywam się … - pisała, jak mówiła Pani Rivera, a to jest jedenasta klasa historii świata. Kiedy wywołam wasze imię, powiedzcie, jak lubicie, żeby się do was zwracać, a ja zrobię co w mojej mocy, by zapamiętać to. Podniosła dziennik. Spojrzała na chłopca na środku, a następnie znalazła jego imię na liście. - Odkąd już zostaliśmy sobie przestawieni, Panie Perez, to Jesus czy wolisz inaczej? Chuito czy… - Chu. Po prostu Chu – wymamrotał, kiedy spojrzał na drzwi. Następnie napotkał spojrzenie swoich przyjaciół i w końcu wydyszał sfrustrowany. Przepraszam, Pani Rivera… za wcześniej. Wydawał się wydusić przeprosiny, bo coś w milczącej komunikacji z przyjaciółmi nakazało mu to zrobić. - Przeprosiny przyjęte - powiedziała z kolejnym uśmiechem. - Tak długo, jak nie wejdzie ci to w nawyk, uważam że będziemy się dobrze dogadywać.

22 6

Przewodnik Boricua Marcosa Rivera po hiszpańskim Así mojada — Taka mokra. (Uwaga dla muchachos, jeśli nie są one así mojada to robisz to źle.) Ay Dios mio—Och mój Boże. Bendito—Błogosławiony. Portorykański uniwersalny termin dotyczący uczucia, szczególnie preferowane przez mające matczyne uczucia kobiety, ale nie zawsze. Często będzie używany, gdy współczują komuś. Może być skrócony także do ‘dito’. 22 7

Boricuas—Najseksowniejsi skurwysyni na tej planecie. Nie, że to potrzebuje być stwierdzonym po tym, ale Boricua jest innym terminem dla Portorykańczyków. Cabrón— Jakoś zagubione w tłumaczeniu, ale dupek jest wystarczająco blisko. Zazwyczaj obraza, ale czasami używane czule między moimi przyjaciółmi, ponieważ tak naprawdę, nazywanie siebie nawzajem cabron jest tak serdeczne jak dwaj złodzieje kiedykolwiek planowali być ze sobą. To nie tak, że jesteśmy pieprzonymi Włochami, okej? Ściśle rzecz ujmując oznacza to, że twoja chica zdradza cię. Innymi słowami, to wielka obraza. Naturalnie, używamy tego do pieprzenia się ze sobą. Carajo—Pierdoły. Gówno. Cholera. Rzeczywiste tłumaczenie jest zagubione, ale rozumiesz o co chodzi. Cariño—Czułe słówko. Skarbie. Kochanie. Najdroższa. Nie coś co rzuca się lekko wokół. Lepiej bądź poważny w stosunku do chica nazywając ją carino. Chica—Dziewczyna. Jestem wielkim fanem chicas. Chico—Chłopak. Prawie zawsze pendejos. Chúpame el bicho—Ssij mojego fiuta. Tak jak w angielskim nie jest to zawsze dosłowne. Zazwyczaj klnę na kogoś jak to mówię. Jeśli rzeczywiście chcę aby chica ssała mojego fiuta, proszę ładnie. Jestem zbirem, ale moja matka nadal nauczała mnie szacunku dla kobiet. Cojones—Jaja. Coño— Cholera. Gówno. Kurwa. Kochamy tę frazę. Dosłowne tłumaczenie to „cipa”, ale nie jest tak używane. W zależności od tego jak mówisz, przedstawia to poziom frustracji, którą próbujesz wyrazić. 22 8

De nada—To nic. Używane by powiedzieć, „nie ma za co”. Dios mio—Mój Boże. El Vibora—Viper. Żmija. Eres bella—Jesteś piękna. Estás del carajo—Jesteś jebnięty. Gracias—Dziękuję. (Dla niektórych wydaje się to pieprzenie oczywiste, ale po przyjeździe do Garnet, skłoniłem się do zawarcia tego. Ci pendejos nie liznęli hiszpańskiego). Gringa—Biała dziewczyna. Nie było to kiedyś moją sprawą, ale Katie zmieniła moje nastawienie. (Wysoce rekomendowane). Gringo—Biały facet.. Prawdopodobnie pendejo. Gringos—Biali ludzie. Hazlo de Nuevo. Deja escucharte—Zrób to ponownie. Posłuchajmy tego. (Uwaga dla muchachos, jeśli nie jesteś pewien, że twoja chica skończyła więcej niż raz i nie jesteś zdolny usłyszeć kiedy to zrobiła, wtedy robisz to źle. Bardzo źle). Hijos de puta— Skurwysyn. Dokładne tłumaczenie to syn dziwki. (Ważna uwaga, jeśli mieszkasz w domu ze swoimi kuzynami i nazwiesz jednego z nich tak podczas gdy twoja tia jest w pobliżu, zabierz swój tyłek daleko. Spróbowałem tego dla ciebie. Wiele razy. Nie rekomendowana zniewaga jeśli wspomniana suka jest w promieniu pięciu mil) Hijo de la gran puta— Niektórzy jak hijos de putta, ale na większą skalę. 22 9

Hola—Cześć. Los Corredores—Wygooglowałem to, ponieważ Katie powiedziała coś, a ja byłem cholernie ciekawy. To jest jedno z opisów jakie znalazłem: Wyjątkowo niebezpieczny latynoski gang z główną siedzibą w Miami, z korzeniami sięgającymi daleko w Portoryko. Znany wojownik UFC, Jesus „The Slayer4” Garcia jest podobno byłym członkiem tego gangu. Jego ludzie od PR utrzymują, że jego tatuaże nie są niczym więcej niż znakiem szacunku dla jego portorykańskiego pochodzenia, które zbieżnie nawiązują do podobieństwa oznaczeń Los Corredores. Jego tatuaże są znacznie inne od uwięzionych członków gangu, którzy zostali sfotografowani. Są one wypełnione dziełami sztuki przodków, a nie tablicą popełnionych przestępstw. ( Uwaga dla kuzyna Slayer’a, możesz uwierzyć w to gówno? Kim są ci chłopcy? Nie spotkałem żadnego innego Boricua z całkowicie skończonym Los Corredores dziełem na ich przedramionach, ale jeśli bym to zrobił , byłbym prawdopodobnie naprawdę pieprzenie miły dla niego. Tak tylko mówię. Nawet mój tatuaż nie jest skończony i jeśli byś wiedział jakie gówno musiałem zrobić aby zarobić na mój tatuaż, ukończone dzieło będzie straszyć.) Maldita sea la madre que te parió— Cholerna, pierdolona suka, która cię urodziła. ( Uwaga, jak wspomniane powyżej z innych obelg na bazie matki- nie mów tego swojemu kuzynowi jeśli twoja tia to słyszy! Myślisz, że hijo de la gran puta jest zła. Tylko poczekaj.) Mami—Mamusia. (Ten termin może być używany na kilka różnych sposobów poza tym oczywistym. Nie jestem skłonny nazywać swojej dziewczyny mami, mianowicie ponieważ kobieta która nazywam mami nie jest tutaj dłużej, ale inne są. Również rodzince nazywają swoje dzieci mami i papi. Ciężko wytłumaczyć w angielskim, ponieważ angielski jest bardzo zredukowanym i suchym 4

Czyli pogromca, zabójca

23 0

językiem, ale my po prostu to robimy. Przebolej to. Jest to zawsze pieszczotliwe, nieważne w jaki sposób wykorzystywane. Zobacz także papi.) Me cago en ná—Cholera. Gówno. Pieprzyć wszystko. Wyraża frustrację lub złość. Używane gwałtownie wśród Portorykańczyków, łagodniejsze niż inne wulgarne zwroty i ze względu na to popularne. Mi casa es tu casa—Mój dom jest twoim domem. Mierda—Gówno. Bzdura. Cholera. Muchacho—Mężczyzna, zazwyczaj z jajami, zwykle ten dumny, Prawdopodobnie ogromny pendejo. Muy bien—Bardzo dobrze. Nieta—Wnuczka, powinna być słodka i będzie potrzebować ochrony przed nieto kiedy podrośnie. (Zalecane) Nieto—Wnuk, będzie prawdopodobnie pendejo który urośnie i spróbuje wykorzystać czyjąś nieta. (Nie zalecane) Nietos—Wnuki (Jeśli możesz żyć wystarczająco długo aby tego dokonać, śmiało) Papá—Ojciec. Papi—Tatuś. Portorykańskie kobiety używają tego na sposób gringas używających daddy. Jeśli ładna latynoska krzyczy „ Ay, papi, tak dobrze!” podczas seksu, nie świruj. To komplement. Robisz to dobrze. Patrón—Drogi meksykański alkohol, który sprawi, że odlecisz. Mój kuzyn kocha to gówno. Cokolwiek. 23 1

Pendejo—Cymbał. Dupek. Plátanos—popularny karaibski owoc z rodziny bananów i jest często podpiekany na patelni na złoty kolor. Zazwyczaj dodatek do obiadu, częściej jest niż go nie ma. Puta—Dziwka. To nie jest miłe. Wszyscy używamy tego tak czy inaczej. Co mogę powiedzieć? Jeśli cię to uspokaja, to mamy dwa razy więcej słów aby kogoś obrazić. Qué—Co? Mówimy to często. Zazwyczaj podczas gdy patrzymy na ciebie jakbyś był głupi. Que linda—Taki słodki. Czułe słówko. Moja mama częsta tak mawiała jak byliśmy młodsi. Sí—Tak. Tetas—Cycuszki. Jestem wielkim fanem cycuszków. Katie ma wspaniały zestaw cycuszków. Tych większych. Nie nienawidź. Ma się to coś. Tía—Ciocia. Jeśli mówisz do niej bezpośrednio, zazwyczaj używasz po prostu Tia, ale jeśli mówisz o niej do kogoś używasz potem jej imienia. Toma asiento. Ponté cómodo—Usiądź. Rozgość się. Tu eres bello también—Też jesteś piękna. Un momento—Chwila. Un poco—Trochę. Vámonos—Chodźmy.

23 2

Vete pa’l carajo—Idź do piekła. Odpieprz się. Yo puedo hacer esto—Mogę to zrobić.

23 3

2 3 4